49 NAO's Questions Aux Belgicistes (XXXXIX)

N* A* O*! !
! ! ! ! ! NIHILISTISCH ANARCHISTISCH OFFENSIEF
N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, vraagt zich af of Bart De Wever gelijk heeft met zijn stelling dat een democratische revolutie in Vlaanderen niet veraf is?1 Dat zou heel raar zijn, want in dat geval zou een meerderheid zich willen afscheuren van een minderheid, hetgeen ongezien is! Misschien komt het wel omdat de Vlamingen regelmatig slachtoffer worden van vergiftigingspogingen door de Walen die stroomopwaarts wonen?2
Een andere vraag is wat Bart De Wever juist gezegd heeft? Op knack.be wordt het woord revolutie geciteerd uit een interview met het Franse persagentschap AFP. (4 oktober 2012) In zijn column op deredactie.be borduurt Carl Devos dan weer verder op het woord revolte: Die revolte - die zachter klinkt dan revolutie maar als opstand evenveel ambitie heeft (..) Daarvoor moet er tussen 2012 en 2014 nog heel wat gebeuren. En moet N-V heel duidelijk A maken waarvoor die stemmen in 2014 dienen: voor een revolutie of voor een revolte? Een revolte zonder revolutie, is dat niet halverwege afremmen? (6 oktober 2012) Een derde vraag is of Devos hier refereert aan Albert Camus De mens in opstand? Camus: De opstand is geen eis tot totale vrijheid. Integendeel, de opstand stelt de totale vrijheid aan de kaak. En met totale vrijheid bedoelt Camus natuurlijk de vrijheid, die de revolutie zich altijd toeigent, om tegenstanders te onderwerpen en te vermoorden. Camus verzet zich tegen de veralgemening, de systematisering en de ideologisering van de revolte in de revolutie, maar is daarom nog geen watje. Hij verdedigt bijvoorbeeld de Russische terrorist Kaljajev, omdat hij de dood van zijn slachtoffer vrijwillig bekoopt met zijn eigen dood. Voor Camus is Kaljajev de jngevoelige moordenaar. In zijn kritiek op Antonio Negris en Michael Hardts vaag links internationalisme verdedigt Slavoj iek de nood aan een organisatievorm van de revolte. Volgens Lenin was de Russische Revolutie onmogelijk zonder partijorganisatie en tijdens de Franse Revolutie verwierpen de Jacobijnen de Girondijnse compromisbereidheid: U wilt revolutie zonder de revolutie! 2 In 2009 loosde het Brussels waterzuiveringsstation Aquiris opzettelijk afvalwater in de Zenne en recent deed het Waalse voedselbedrijf Cosucra iets gelijkaardigs in de Schelde. In beide gevallen liet de groene Ecolo-minister, verantwoordelijk voor milieu (Eveline Huyttebroeck in Brussel; Thierry Henry in Walloni), het afweten. In beide gevallen stelden de Vlaamse groenen zich onverwacht heel gematigd op...
1
N*A* *
1
DE NAAMLOZE ACHTER ONS !
N*A*O*tische Verkiezingsshow De Naamloze Achter Ons en zijn vrienden, die jammer genoeg nog steeds grotendeels antiVlaams stemmen en zelfs weer op de PVDA+, houden de traditie in ere om bij elke verkiezingslag in Belgi bijeen te komen rond een of meer schermen waarop het verkiezingsnieuws en de resultaten verschijnen en bij een hapje en een drankje. De gemeenteraadsverkiezingen werden een onverhoopt succes voor de N-VA en voor de echt in politiek genteresseerde aanwezigen waren de door de N-VA-top al lang voorbereide tocht van de Zuiderkroon naar het Antwerpse stadhuis, de inname van het Schoon Verdiep en Bart De Wevers overwinningsspeech echt wel spannend. De Naamlozen hadden natuurlijk onmiddellijk door dat de tocht door de stad afgekeken was van de inauguratieparades van de Amerikaanse presidenten 3 en daarmee al een eerste kritische verwijzing naar de decadente presidentile allures van Elio Di Rupo. Want terwijl Bart De Wever met een groep, een wij door de Antwerpse volksstraten stapt, laat kindervriend Di Rupo zich alleen in zijn wagen escorteren door de bereden politie en neemt hij in onbekend gezelschap een apart vliegtuig naar en een apart hotel in New York. De Wever begon zijn toespraak op dezelfde opzwepende wijze als Marcus Antonius in William Shakespeares Julius Caesar, die naast het lijk van Caesar het volk voor zich tracht te winnen tegen de samenzwerende senatoren: Vrienden, Vlamingen, Stadsgenoten (..)4 En het vervolg zijn de woorden van de ctieve generaal Maximus Meridius uit de lm Gladiator: Wat wij doen tijdens ons leven, zindert na in de geschiedenis. En dan durft Barts broer en collega-historicus Bruno De Wever zeggen: Ik vind het separatisme geen interessant project: we zouden een banaal land worden, met banale regios, zoals Denemarken. (P-Magazine, 18 september 2012) 5
Van het Capitool over Pennsylvania Avenue tot in het Witte Huis. Wanneer in de TV-serie Rome Marcus Antonius Caesars moordenaar Brutus, de zoon van Caesars minnares Servilia Caepionis, probeert te overtuigen om Rome te verlaten, zegt hij over zijn speech dat die misschien te cerebraal was voor het volk... 5 Toch is Bruno De Wevers verdediging van Belgi met het argument dat het minder saai is, origineler dan de altijd terugkerende vals-ethische rechtvaardiging.
3 4
N*A* *
2
Onvoldoende show? Het is integendeel de Belgische politique politicienne die oorverdovend banaal is. In Vlaanderen kregen alle belgicistische partijen een pandoering tijdens verkiezingen die zogezegd geen verband hielden met de roestige vadsigheid van de federale regering, terwijl zij allemaal, zoals te verwachten en te voorzien was, hun best deden om hun achteruitgang te ontkennen. Natuurlijk kan die achteruitgang eindeloos genuanceerd worden, maar ze is wat ze is, zoals Johan Van Overtveldt vaststelt. (Knack, 17 oktober 2012) Twee van de weinige Vlaamse socialisten die een goede verkiezingsbeurt maakten, Danil Termont en Renaat Landuyt, respectievelijk burgemeesters van Gent en Brugge, zingen mee in dit banale Belgische koor. Termont: Om te beginnen, klopt het totaal niet dat wij de verkiezingen verloren zouden hebben. Hier zijn we wat vooruitgegaan, daar hebben we wat moeten inleveren. Zo gaat dat nu eenmaal. (..) De Wever is duidelijk niet in zijn opzet geslaagd om de verkiezingen te laten draaien rond het regeringsbeleid. (..) Knack: Op plaatsen waar de S.P.a veel is achteruitgegaan, heeft ze dat dus louter aan haar lokale beleid te danken? Termont denkt na... (Dubbelinterview in het Gentse stadhuis, waar de Naamloze Achter Ons ooit in het huwelijk trad, in: Knack, 31 oktober 2012) Op de Nederlandse radio vervoegde Danil Termont trouwens ook het koor dat door Bart De Wevers verkiezingsshow herinnerd blijkt te worden aan taferelen uit de jaren dertig en niet aan Bill Clinton, Marcus Antonius of aan de generaals Churchill of Maximus. Renaat Landuyt: Die beelden waren inderdaad erg ontluisterend, en ik ben echt wel bang dat er achter al dat vertoon een maatschappijkeuze schuilt die de onze niet is. Het gevaarlijkste is dat ze dat zeer goed weten te verpakken. Allez, dat het goed verpakt is geeft hij tenminste toe. Belgische koorknapen N*A*O*: Wie Belgi voorstelt als enig alternatief voor oorlog, moet anderen niet verwijten angst te zaaien!
N*A* *
3
De week na de gemeenteraadsverkiezingen van zondag 14 oktober 2012... The day after (15 oktober) Yves Desmet tegen Bart De Wever: U blaft tegenstrevers af. Herman Brusselmans: Een hoop domkoppen wou blijkbaar verandering. Marc Didden: Hij blijft me schrik aanjagen. Een lezer: Het maakt er onze angst voor de toekomst en voor Belgi niet kleiner op. Een andere: Het is een zwarte dag voor Antwerpen. En een derde: Ik noem het een zwarte zondag voor Antwerpen. (De Morgen) Guy Mortiers zoon en duidelijk capabel reclameman Jens: Zet die haat af. Rolf Falter: Back to 1936 in Belgium. (De Standaard) Dinsdag 16 oktober Kristien Hemmerechts: Het is nog geen fascistische maar toch wel een nationalistische partij. (De Standaard) Pascal Delwit: Zelden zoveel arrogantie en agressie gezien. Jan De Zutter: Het zijn emoties en geen argumenten die de N-VA haar kiezers aanreikt. Ook Danil Termont met zijn visioen van de jaren dertig wordt die dag geciteerd in De Morgen, evenals twee lezers: Ik dacht dat de mensen slimmer waren, en Het speculerend grootkapitaal triomfeert. Woensdag 17 oktober Suzanne Van Well, de oma van Hans Van Temsches slachtoffertje Luna voelt zich als Antwerpenaar misbruikt. Andere lezers van De Morgen vinden Bart De Wever griezelig of een demagoog. Louis Tobback in De Standaard: het herinnert mij aan de verhalen over de gebeurtenissen in de oorlog. Donderdag 18 oktober Historicus Marnix Beyen vindt al die jaren 30-retoriek nochtans van de pot gerukt: Veel belangrijker en effectiever lijkt mij dan ook de kritiek te richten op het (homogeniserende) democratie-ideaal zelf dat De Wever verwoordt en belichaamt. (De Morgen) Batrice Delvaux van Le Soir kreeg: de indruk van opgekropte woede en geweld. (De Standaard)
N*A* *
4
Vrijdag 19 oktober De Morgen-lezers: Alles wat sociaal is, wil hij uitroeien; net zoals de fascistode partijen; ik hoor veel angstaanjagende dingen; neigt naar haat. Een advocaat hoopt dat Vlaanderen goed weet in welke ijskoude richting hij/zij wordt gestuurd. Historicus Pieter Lagrou in De Standaard: Het volk heeft gesproken met soevereine stem, maar de democratie kwam niet onverdeeld als winnaar uit de bus. Terwijl verliezer Patrick Janssens de Antwerpse coalitievorming blokkeert, probeert Lagrou te bewijzen dat een moderne democraat er moet op toezien dat zijn beleid ook gedragen wordt door wie niet op hem gestemd heeft. Doet Di Rupo dat dan met moed, volharding en talent, zoals Lagrou hem verheerlijkt? U ziet: een hele week kreeg het haatkoor tegen verkiezingswinnaar Bart De Wever en de NVA vrijgeleide in twee kwaliteitskranten. Onbeslist Belgi Een reclameman van een heel ander kaliber dan Jens Mortier, Guillaume Van der Stighelen, die zoals Suzanne Van Well zijn eigen zoon verloor, is heel wat spiritueler dan de haatdragende Jens en Suzanne zijn.6 Hij heeft het over de onbeslistheid van het Belgische volk: in tegenstelling tot het onbegrijpelijk geleuter van Pieter Lagrou, die in tegenstrijdigheid verzandt, gelooft Van der Stighelen gewoon niet dat de Belgische democratische structuren echt de weerspiegeling zijn van wat het volk wil. De Belg is zich blijkbaar nog niet bewust van de verantwoordelijkheid die zijn democratische vrijheid impliceert en accepteert daarom de onbeslistheid van het leven in een reel gesplitst, maar voor de wet ongesplitst land. (Knack, 19 september 2012) In feite is het haatkoor kwaad omwille van zijn eigen onechtheid en zijn onbeslist zijn met betrekking tot de keuze voor hetzij een volledig federale en tweetalige kieskring, hetzij een splitsing van Belgi.
Hij schreef op verzoek van de Maand van de spiritualiteit het boek Echt.
N*A* *
5
Onzichtbaar Vlaanderen Siegfried Bracke op Twitter: PS is voor Vlaanderen als de ziekenhuisbacterie: onzichtbaar maar allesvernietigend. (2 oktober 2012) In een schitterende analyse van de vele opiniestukken van de politicologen in het haatkoor in de kwaliteitskranten schrijft Peter Casteels: De komende maanden zullen er honderden analyses en commentaren over N-VA en de toekomst van Belgi verschijnen. Tussen de dode bomen zal het bos niet meer te zien zijn. (Apache.be, 22 oktober 2012) Belgi is verrot en zijn schimmel dreigt ook Vlaanderen aan te tasten. Hoeveel bomen gingen er niet aan om Ico Malys 608 bladzijden tellende turf over de politieke ideologie van de NVA te kunnen drukken? Maly probeert het N-VA-nationalisme in de anti-Verlichtingstraditie te situeren. Voor Maly is daarom het verschil tussen N-VA en Vlaams Belang louter cosmetisch. Marc Reynebeau vernietigt het boek al in de eerste paragraaf van zijn bespreking: Maar omdat de partij niet erg expliciet is over haar ideologie, krijgt ook de wetenschapper er moeilijk greep op. (..) Zo sluipt de polemiek in deze studie. In de bruggetjes die Maly slaat tussen wat hij in het N-VA-vertoog aantrof, krijgt de partij nergens het voordeel van de twijfel. (De Standaard, 20 oktober 2012) Een tendentieus doctoraat van 608 paginas dus... Zoals gezegd liet De Morgen op donderdag 18 oktober historicus Marnix Beyen aan het woord. De man verwijt Bart De Wever een homogeniserende democratie-opvatting, die natuurlijk ook door de dode bomen rond hem gehanteerd wordt: want alle andere partijen weten toch ook altijd wat de burgers echt willen?! De Standaard verwelkomde Pieter Lagrou in zijn krant van vrijdag 19 oktober: maar als Bart De Wever zo nodig moet rekening houden met wat de Franstalige minderheid van het land wil, waarom moeten Di Rupo en de Vlaamse collaborateurs van CD&V, S.P.a en Open VLD dan geen rekening houden met de kiezers van de V-partijen?! De Morgen publiceerde in de krant van zaterdag 20 oktober zelfs stukken van twee politicologen.
N*A* *
6
Dave Sinardet ontdekte wat Bart De Wever eerder zelf openlijk toegaf, namelijk dat zijn rechts-liberale standpunten enkel als strooisel dienen om zijn Vlaams-nationalisme te verkopen. En Mark Elchardus beweerde juist het omgekeerde: Het succes van de N-VA plaatst verschillende breuklijnen in de luwte, maar schuift er n naar voren als allesbepalend en allesoverheersend: de oude, vertrouwde links-rechtsbreuklijn. Allez, mannekes! In een essay in de zaterdagkrant van De Standaard (20 oktober) omschreef Bart Sturtewagen de Belgische politiek als een uitgewoond huwelijk waarin de echtelingen na alle ruzies de fut niet meer opbrengen om elkaar verwijten toe te slingeren. Peter Casteels: Erg goed gevonden, zeer zeker, maar noem zoiets een polemiek, en verschuil je niet achter de bedaarde essayistiek. Zon zinnetjes zijn geen probeersels, maar welgemikte schoten. (Apache.be, 22 oktober 2012) Rechts Vlaanderen De politicologe Chantal Mouffe roept al langer op om het consensusdenken en de post-politiek te overstijgen en weer meer ideologische polemiek toe te laten. Het gevaar van al die bedaarde Belgische essayschrijvers is immers dat de woede en de thymos ondergronds en onzichtbaar gaan woekeren en dat haatkoren opstaan. En wat dan nog wanneer de N-VA - of zelfs de hele Vlaamse onderstroom - rechts zou zijn? Daarmee hebben we toch nog geen fascistische nazis in het vizier, niet? ! ! ! ! ! ! ! !
Joke Hadermann (N-VA)
In tegenstelling tot wat al die bedaarde Belgische essayschrijvers voortdurend beweren, werd ondertussen bewezen dat rechts zijn niet eens psychisch abnormaal is! Mensen met rechtse politieke ideen zouden gewoon vatbaarder zijn voor maatschappelijke dreiging. Sociaal psychologe Emma Onraet (UGent): Mensen met een rechtse attitude zijn vooral gevoelig voor gevaren die de maatschappij in haar geheel bedreigen, zoals economische crisis, immigratie of terrorisme.
N*A* *
7
Alain Van Hiel, ook sociaal psycholoog aan de UGent: Traditioneel werden mensen met een rechtse attitude versleten voor probleemgevallen. Het waren zogezegd mensen met een laag psychisch welzijn, die door diepgewortelde angsten worden verteerd en fundamenteel ongelukkig zijn. Uit ons onderzoek blijkt dat dat allerminst het geval is. (Knack, 31 oktober 2012) Maar wat is rechts? Van Hiel: Het politieke spectrum is de voorbije jaren in zijn geheel naar rechts verschoven. Men is vandaag bijvoorbeeld een stuk kritischer voor immigratie, ook ter linkerzijde. Dat geldt niet alleen voor Belgi, maar voor nagenoeg heel Europa. De N-VA heet dan wel een rechtse partij te zijn, maar ze heeft wel evenwichtig campagne gevoerd. Met een slogan als de kracht van verandering appelleerde de partij ook aan de typische linkse wens van verandering, terwijl de rechtse kiezer inhoudelijk bediend werd. Ook de Grote Roerganger Friedrich Nietzsche hield van polemiek: Liever een vijand uit n stuk dan de vriendschap van een kruk. En kom nu niet af met de gedachte dat al Nietzsches ideen vervuild zijn door de Naziideologie! Volgens Jacques Derridas Wet van contaminatie kleeft immers aan ieder woord en gebaar een restje context uit het verleden. Dus, willen we een nieuwe toekomst denken, dan moeten we moeite doen en het risico nemen verkeerd begrepen te worden. Ook het risico door bedaarde Belgische essayschrijvers uitgemaakt te worden voor bijvoorbeeld neonazi! Het oude, zoals de eerder genoemde dode bomen, heeft afgedaan als antwoord op uitdagingen die er liggen in de huidige politiek. Rechts links En wat is links?
N*A* *
8
En van de verrassingen van de recente verkiezingen is de score van de uiterst linkse PVDA+, die in Antwerpen 8 % van de stemmen behaalt en daarmee 4 zetels in de gemeenteraad verwerft. Bekijkt men de verkiezingsresultaten in detail dan ziet men dat de allochtone kandidaten veel voorkeurstemmen behaalden. In Borgerhout (waar PVDA+ 17 % van de stemmen won) werd dubbel zoveel op Zohra Othman gestemd dan op districts- en Groenvoorzitter Wouter Van Besien. In de districten Antwerpen en Deurne zijn telkens twee van drie PVDA+-verkozenen van allochtone afkomst. In Hoboken behaalde de partij 16 % van de stemmen!! Nadia Sminate (N-VA) en zijn twee van vier verkozenen allochtonen, en in Merksem, waar 5 % gehaald werd, is de enige verkozene in hetzelfde geval. Het is veelbetekenend als men weet dat vele van deze verkozenen op anonieme plaatsen op de lijst stonden. Toch kregen de allochtone PVDA+-kandidaten duidelijk meer voorkeurstemmen dan de autochtone. Politicoloog Dave Sinardet wees meermaals op het hoofddoekenthema om het succes van de Antwerpse PVDA+ te verklaren. Bij virtuele verkiezingen in concentratiescholen behaalden de PVDA+-kandidaten eveneens hoge scores. De allochtone leerlingen beschouwden de PVDA+ als de partij die zich tegen het hoofddoekenverbod verzette. En enkele dagen voor de verkiezingen liep er in Antwerpen effectief een sms-campagne met de boodschap: PVDA+ tegen hoofddoekenverbod. Peter De Roover: De zege van uiterst links in Antwerpen heeft dus ook een uitgesproken religieus kantje. Was godsdienst geen opium voor het volk? (Doorbraak, november 2012) Links rechts Links is niet alleen rechts geworden; rechts is ook links geworden... Guillaume Van der Stighelen: Je stemt voor de liberalen, maar die doen linkse dingen. Je stemt voor de katholieken, maar die doen linkse dingen. (Knack, 19 september 2012)
N*A* *
9
J. L. Heldring zei enkele maanden geleden: Je kunt aan een volk niet langeen regime opleggen dat er niet bij past. (Elsevier, 7 juli 2012) De Vlaamse afwijzing van de Vlaamse collaboratieregering Di Rupo is wat Bart De Wever een democratische revolte noemt. Van der Stighelen: De Wever heeft inhoud, vorm, stijl, en hij scoort op alle vlakken. Hij is inhoudelijk sterk, hij is de enige met een konkreet antwoord op de vraag hoe het nu verder moet. Zelfs al zou het niet juist zijn, hij heeft een antwoord. (De Morgen, 13 oktober 2012) Dat antwoord is het fameuze confederalisme, dat ook in het programma van CD&V staat... en dat dus volgens Van der Stighelen door iedereen in stilte voorbereid wordt Dode bomen HET FEDERALE GRAF VAN DE VLAAMSE REGERINGSPARTIJEN
Jean-Pierre Rondas
Ze braken zonder ziek te zijn, ze braken nacht en zonder pijn Ze nemen zich bedroefd in acht: de nuttelozen van de nacht. (uit Ernst van Altenas vertaling van Les paums du petit matin van Jacques Brel) Vlaamse B-partijen: zo noem ik in mijn boek 'De hulpelozen van de macht'de Vlaamse partijen die in de regering Di Rupo zijn gestapt. Het gaat om CD&V, Open VLD en SP.A. Ze maken deel uit van een regering die geen Vlaamse meerderheid in het federale parlement heeft. Ook de regering zelf bestaat uit meer Franstalige dan Vlaamse ministers. Een minderheid van 40 % regeert over deze staat, omdat de Vlaamse Bpartijen dat zo hebben gewild. Ze zullen het me vast niet kwalijk nemen dat ik ze als belgicistische partijen kwaliceer. Het gaat hier tenslotte niet om mijn scheldwoord, maar om hun rationele keuze. Ik veronderstel dat ze achter deze keuze staan. Ze kunnen altijd proberen belgicistisch als geuzennaam aan te nemen, in een
N*A* *
10
verkiezingscampagne bijvoorbeeld, en dan zien of ze daarmee succes bij de Vlaamse kiezer boeken. Dat zou dan het voordeel van de eerlijkheid bieden. Nu laten ze zich Vlaams verkiezen, en handelen ze Belgisch. Ze denken daarmee weg te komen door deze praktijk te overgieten met auwe sausjes van redelijke verantwoordelijkheid. En groep in de Belgische discussie ziet dat deze Vlaamse B-partijen zich daarmee in de vernieling rijden, en dat is de groep van de Franstalige politici. Zij beseffen dit beter dan deze Vlaamse politici zelf. Daarom vinden ze dat deze Vlaamse partijen moeten worden geholpen. Van bij zijn eerste ministerraad op sinterklaasdag van 2011 heeft premier Elio Di Rupo inderdaad zijn Franstalige collegas opgeroepen om de Vlaamse coalitiepartners van CD&V,SP.A en Open VLD te helpen. Ze waren immers zo redelijk geweest om op zijn voorwaarden in deze Belgische regering te stappen. Merkwaardig genoeg hebben de Franstaligen van de eerste dag af aan deze oproep evengoed genegeerd. Het is sterker dan henzelf. Het gevolg is dat de Vlaamse regeringspartijen hopeloos verstrikt raakten in de netten van de federale macht. Welke hulp hebben ze gekregen in ruil voor hun capitulatie in Brussel en het gerechtelijke BHV? Voor de nieuwe transfers zonder reorganisatie van Brussel? Voor de verse grendels? Vandaag, net voor de gemeenteraadsverkiezingen, gedragen ze zich als een ontredderd en uit elkaar gespeeld ploegje in vierde provinciale. Wel aan de macht in Brussel, dat wel, maar daar dan ook hulpeloos. Hoe dat zo allemaal gekomen is staat in het eerste opstel in dit boek, 'Vlamingen helpen? Helpt nu uzelf!' Twee keer hebben de Vlaamse onderhandelaars zich laten vangen in de fuik van de tijd. De eerste keer (na de verkiezingen van 2007) lagen ze er 184 dagen in te spartelen. Dat was de lijdensweg van Yves Leterme. De tweede keer (na de verkiezingen van 2010) werden het niet minder dan 541 dagen. Telkens zijn de Vlaamse B-partijen uiteindelijk voor de francofone wil geplooid. De vraag is of ze een derde kans krijgen. De Franstaligen hadden de methode geperfectioneerd die door Franois Mitterrand was aangeprezen: il faut donner du temps au temps. Men zou wat tijdens deze twee lange impasses is geschied, kunnen vertellen als een verhaaltje met als titel Elio et le temps Toen ik in 2010 over sucidale dialoog en rotte compromissen schreef, waren de B-partijen net afgestraft voor de eerste 184 dagen. Wat ik toen aankondigde heeft zich bewaarheid: twee jaar nadien is het compromis nog wat rotter, en de dialoog nog wat sucidaler gebleken. De afstrafng wordt navenant groter. Dat evoceer ik in 'Vlamingen helpen' (2012). Daar suggereer ik ook het einde van de fonie. De strategie moet helemaal om. Onlangs suggereerde een Vlaams politicoloog om over die 541 dagen helemaal niet meer te spreken, ze gewoon te vergeten en uit te wissen. Belgi moest nu maar eens een nieuwe start krijgen. Interessant voorstel van iemand die aan de universiteit doceert. Hoe kan je nu zwijgen over het Belgische debacle par excellence, over het wereldrecord regeringsvorming dat de Vlamingen volle vier jaar hebben moeten ondergaan omdat de Franstaligen dat zo wilden? Dit boek gaat, met andere woorden, over de herschikking van het Vlaamse partijenlandschap die er al een tijd zit aan te komen. Een verklaring voor deze evolutie zoek ik in de aard van de compromissen waarmee de
N*A* *
11
Vlaamse traditionele B-partijen zich aan de Belgische macht hebben vastgeklonken. Omdat SP.A, Open VLD en Groen voor de Vlaamse zaak sowieso verloren zijn, moet ik mijn aandacht voornamelijk richten op de houding van CD&V, weggezakt in de Belgische staatsraison. De rustigende vastheid van deze partij (ook herhaald in de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen) verdient een daensistisch antwoord. Dat geef ik in het tweede langere opstel, 'Zelfmoordkonijntjes op het Eenbeekeinde', waarin ik oproep om de ontzuiling te voltooien en alle componenten van de christelijke zuil (voornamelijk vakbond en mutualiteit) massaal te verlaten. Zij zijn ons vertrouwen niet meer waard. Als deze teksten dus het midden houden tussen het essay en het politieke pamet, dan komt dat door mijn scherpe gevoel van desillusie met de politieke praktijken zowel van het Vlaamse socialisme als van de Vlaamse christendemocratie. Beide zijn gezwicht voor de verleiding van het gemakkelijke geld terwijl net zij hun leden en de burgers in het algemeen tegen de uitwassen van het kapitalisme zouden wapenen. Bij de socialisten ging het om belangenvermenging en corruptie inzake partijnanciering. De actoren uit die schandaalperiode overlijden nu een na een, maar de beweging en het linkse gedachtengoed hebben in Vlaanderen onherstelbare schade opgelopen. Bij de christendemocratie doet me dat persoonlijk nog meer pijn. Waarom dat zo is, probeer ik in het daensistische opstel uit te leggen aan de hand van de guur van de bode, die onlangs in het nancile ACW- en Arco-debacle als getuige decharge werd opgeroepen. Zowel het Vlaamse socialisme als de Vlaamse christendemocratie hebben gebruik gemaakt van de neoliberale methodes die ze met woorden veroordelen. Ze hebben aan deze methodes geloof gehecht. Vandaag hebben ze de grootste moeite om te bekennen dat dit fout was. Laten we ze dus met de voeten wegstemmen. De belangrijkste reden daarvoor is dat ze hun ideologie te grabbel hebben gegooid en nadien het ideologische blanco al te gemakkelijk hebben opgevuld met de grote ideologievervanger, het neounitaire belgicistische nationalisme. Vorig jaar vertelde de voorzitster vanSP.A ongegeneerd dat haar partij, samen met Open VLD, CD&V en Groen het over 90% van de materies voor 90% eens waren. Een maand voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 beweerde een Antwerpse CD&V-schepen net hetzelfde over CD&V en SP.A. Waarom stichten ze dan niet snel een eenheidspartij? Behalve enkele persoonlijke carrireprobleempjes zou er slechts n serieuze kwestie vooraf moeten worden geregeld: onder welke$ Zuhal Demir & Nadia Sminate (N-VA) categorie vang je deze nieuwsoortige hulpelozen van de macht? Wel, als compensatie voor hun ideologische geslachtsloosheid dient zich daar de noemer van het belgicisme aan. Belgicisme als laatste ideologie: zo werkt het nu toch ook al een hele poos Belgicisme als last stand, als dernier carr, als vastklamp-ideologie voor tripartite-gezinden. Belgicisme als ersatz-ideologie die de nostalgie naar de verdrongen ideologien moet temperen. Belgicisme als troostideologie
N*A* *
12
voor de geknakte idealen. Belgicisme als verkleefdheid aan een bloedeloze staatsconstructie, vermomd als morele houding. Belgicisme voor wie het niet meer weet. In deze context is Antonio Gramscis denitie van crisis het overwegen waard. In vrije vertaling luidt het dat er crisis heerst wanneer de oude wereld sterft en de nieuwe wereld nog niet goed weet of hij wel geboren wil worden. En in de deemstering daartussen lopen, samen met Jacques Brels nuttelozen van de nacht, Vlaanderens hulpelozen van de macht.
Ford Genk Het Ford-debacle woedt nog in alle hevigheid en daar duikt plots weer oud-minister Frank Vandenbroucke op. Hij heeft het over het nieuwste sociale drama: de jongerenwerkloosheid en armoede en de dreigende generatiekloof. Yves Desmet van De Morgen citeert Vandenbroucke die de Vlaamse regering bezweert om te stoppen met zagen over een zevende staatshervorming of over een Copernicaanse omwenteling en gebruik te maken van de bevoegdheden - kinderbijslag en activering van werklozen - die ze kreeg met deze zesde staatshervorming. (2 november 2012) Belgi is blijkbaar zo ingewikkeld geworden dat Vandenbroucke en Desmet er zich al niet meer bewust van zijn dat deze nieuwe bevoegdheden helemaal nog niet geregionaliseerd werden! En het ziet ernaar uit dat dat verre van vlot zal verlopen. Bart Maddens: BHV was kinderspel in vergelijking met die uiterst complexe aangelegenheden. (..) Er zal hoe dan ook nog ontzettend veel onderhandeld moeten worden over de uitvoering van de staatshervorming. Daardoor is het communautaire hoogspanning verzekerd tot vlak vr de verkiezingen van 2014. (deredactie.be, 31 oktober 2012) S.P.a-voorzitter Bruno Tobback, die uiteindelijk medeplichtig is aan de Belgische roestige vadsigheid, kan duidelijk niet verkroppen dat meer en meer Vlamingen bewonderend naar gidsland Nederland kijken, waar liberalen en socialisten n snel een begroting overeen kwamen n daarbij structurele maatregelen nemen. Hij slooft zich uit om het verschil met Belgi te minimaliseren, terwijl hij niet lijkt te snappen dat de vergelijking met Nederland vooral het lange termijndenken, de helderheid en de eenvoud van de politiek bij onze noorderburen in het licht zet. (De Standaard, 2 november 2012) In Belgi denkt men zelfs niet meer op korte termijn, want het is al te laat. Van helderheid is natuurlijk geen sprake in een land waar men met solidariteit verzwegen transfers
N*A* *
13
bedoelt of met armoedebestrijding dat Walloni niet mag verarmen. En eenvoudig is het hier zeker niet, want de ideologische tegenstellingen binnen de regering zijn juist het gevolg van het niet willen beantwoorden van de vraag van een groot deel van de Vlaamse kiezers, die voor N-VA stemden, in tegenstelling tot het kabinet Rutte, waarin de ideologische tegenstelling exact de wens van het Nederlandse volk weerspiegelt. Terwijl Bruno Tobback in zekere zin de lof zwaait van de politieke kaste, waartoe hij zelf behoort, wil hij het zogezegd nog steeds met ons hebben over het soort samenleving waar we naartoe willen?! Ja natuurlijk, als hij elke steeds klaarder wordende verkiezingsuitslag neutraliseert, dan zal het nog lang duren vooraleer een en ander opgehelderd is. (Tenzij hij de redevoeringen van de Naamloze Achter Ons bestudeert, die de richting aangeven: eenvoud, helderheid, lange termijndenken, in n woord efcintie door middel van autonomie.) Hij looft de politieke kaste... tenminste in beperkte mate: want diegenen die zich willen bezighouden met de staatshervorming prijst hij natuurlijk niet. Hij besluit zijn stukje dan ook schamper: Al kunnen we het natuurlijk eerst nog even hebben over het confederalisme. (De Standaard, 2 november 2012) Hij kan het niet laten nog even Bart De Wever te bashen. Hij spartelt. Bart Maddens: Veel eer valt er niet meer te halen met deze staatshervorming. Het is een blok aan het been van deze regering. Zeker na het Ford-debacle is het alle hens aan dek om een krachtig economisch beleid te voeren. Daarop zal de regering worden afgerekend in 2014. In die omstandigheden moet de verleiding groot zijn om het institutioneel akkoord te laten voor wat het is en alles op het economische beleid te zetten. Maar dat is even goed politieke zelfmoord. Het afblazen van de staatshervorming zou een enorme afgang zijn voor de Vlaamse regeringspartijen. De hele boel in de diepvries stoppen had heel misschien nog gekund tot half juli. Maar nu hebben de Franstaligen hn buit binnen, met koninklijke handtekening en al. Het lijkt geen goed idee om de match vroegtijdig stop te zetten vlak nadat de tegenpartij heeft gescoord. De Vlaamse regeringspartijen hebben zich dus in een onmogelijke situatie gemanoeuvreerd. Ofwel verliezen ze omdat ze de kelk van de staatshervorming tot op de bodem leegdrinken. Ofwel omdat ze dat niet doen. Dat is laveren tussen de zeemonsters Skylla en Charybdis. Staatshervorming of geen staatshervorming, in beide gevallen wenkt de electorale catastrofe. (deredactie.be, 31 oktober 2012)
N*A* *
14
Guido Dumarey is kenner van de Europese auto-industrie. Hij verwijt onze politici een gebrek aan vooruitziendheid: Voor Ford hadden ze dat tien jaar geleden dus moeten doen. (..) Ik heb geen hekel aan premier Di Rupo, maar ziet u het hem doen, daar bij de bazen in Detroit? (De Morgen, 27 oktober 2012) Neen, Di Rupo verlaat alleen zijn hotelsuite, waar hij zich met zijn vriendjes verschanst, om voor de cameras minzaam te glimlachen. Dumarey prijst de fameuze Hartz-plannen aan van de rood-groene coalitie Schrder, die Duitsland al vanaf 2003 structureel hervormden. Natuurlijk zijn daar netelige en asociale aspecten aan, maar moeten we niet met zijn allen - en dus niet alleen de ondernemers - de buikriem aanhalen, wanneer zelfs een sociaal voelend en Keynesiaans econoom en Nobelprijswinnaar Paul Krugman beweert dat Europa twintig procent boven zijn stand leeft? Mogen we voor de helderheid van zijn boodschap hierover het Nederlandse kabinet Rutte inderdaad niet loven? Professor Economie Jo Van Biesebroeck neemt Bruno Tobbacks ontkenningsgedrag niet, wanneer hij stelt dat de overheid een verpletterende verantwoordelijkheid draagt: Het is echt om moedeloos van te worden. In zowat elk dossier dat op de tafel van de regering komt zien we voornamelijk uitstelgedrag. Als er al hervormingen komen, zijn het steeds marginale aanpassingen in
Jeanine Hennis-Plasschaert (VVD), Nederlands min. van Defensie!
! ! ! ! ! ! ! de marge. (De Morgen, 25 oktober 2012)
Nobelprijswinnaar Christopher Pissarides: Belgi moet structureel hervormen. (De Standaard, 12 oktober 2012) Ook belgoel Marc Reynebeau hekelt het Belgische miezerige denken: De regering trok zich terug in een egelstelling, met het regeerakkoord als laatste verdedigingswal. De ondernemers klagen over gebrek aan respect (..) En daartussen zitten de vakbonden (..) zodat pakweg het brugpensioen hen dan niet zon kwaad idee lijkt. Want grote hervormingen voor morgen, allemaal goed en wel, hun leden staan wel vandaag al op straat. (..) Wie het grote debat niet eert (..) (De Standaard, 31 oktober 2012)
N*A* *
15
Gert Peersman: Beste politici, we zijn door de crisis gelukkig minder hard getroffen dan vele andere landen. Maar die landen namen ondertussen wl de broodnodige maatregelen. Als we de zaken niet grondig aanpakken, zullen wij diegene zijn die de klappen krijgt. Zeg dus niet dat economen niet tijdig gewaarschuwd hebben. (De Standaard, 27 oktober 2012) Paul Huybrechts: Misschien is een onafhankelijk Vlaanderen inderdaad veel beter (..) (De Morgen, 27 oktober 2012) Of is Belgi toch perfect? Inderdaad, ons landje lijkt een kick te bezorgen aan iemand als de Nederlandse professor Bestuurskunde Walter Kickert, die er zich over verwondert dat in deze crisistijden altijd maar economen aan het woord zijn en nooit bestuurskundigen. (Knack, 15 september 2012) Laat u nu niet van de wijs brengen, want Kickert voegt eraan toe: Belgi is een voorbeeld van hoe je een muurvast systeem toch gaande houdt. Kickerts bewondering voor de onnoemlijke complexiteit van Belgi begint en eindigt natuurlijk binnen het domein van de bestuurskunde, net zoals N*A*O*s bewondering voor rubberbaron Carlos Fitzcarralds transport van een stoomboot doorheen de Peruviaanse jungle binnen het domein van de transportkunde blijft. Treedt men buiten die grenzen dan begint de miserie, ook bij Kickert. Vooreerst is er de staatsschuld. (..) de staatsschuld is een federale aangelegenheid. Ik heb me echt bescheurd van het lachen toen ik dat hoorde. Jullie gewesten hebben geen boodschap aan de staatsschuld, en zij geven het geld uit. Kickert begrijpt dat Belgi zo nooit van die schuld af zal geraken, tenzij men het hele systeem van gewesten en gemeenschappen wil heroverwegen. En dat gaat niet gebeuren. Belgi zal niet hervormd raken, maar een splitsing vindt Kickert ook belachelijk. Hij raakt er niet uit. Het enige wat hij weet te verzinnen is: op een gegeven moment gewoon tegen de muur lopen. Of bedoelt hij daarmee misschien juist die belachelijke splitsing? Dan is er de globalisering. Terwijl Kickert eerst nog de Belgische miserie kan relativeren door het internationale karakter van de economie te benadrukken, moet hij er
N*A* *
16
eerlijkheidshalve wel aan toevoegen: Al helpt jullie situatie er natuurlijk niet aan. Een gewoon land heeft al genoeg problemen zonder gecompliceerde staatsstructuur. Vervolgens waarschuwt de bestuurskundige voor het kwaliteitsverlies bij de besluitvorming en de uitvoering ten gevolge van de verregaande politisering van ons ambtelijk apparaat. Tenslotte vergelijkt hij, zoals de Naamloze Achter Hem voor hem, Belgi met Europa. Daarom dat Herman Van Rompuy het ook zo goed doet als president, die is dat gewend in Belgi. Wat hij concreet over Europa zegt, geldt daarom ook voor ons land. Het democratisch decit is geweldig groot. De Europese Unie is een volstrekt technocratische aangelegenheid. Wanneer Knack hem vraagt of dat de toekomst niet hypothekeert, ontkent hij dat... omdat die ondemocratische toestand gewoon onhoudbaar zal blijken... en weer democratisch zal worden! Kickert is dus een optimist: De euro-crisis is in die zin ook een blessing in disguise. Walter Kickert is niet alleen een optimist, hij is ook een grapjas. De enige reden waarom Griekenland in de eurozone opgenomen werd is volgens hem dat de meeste eurocraten tijdens hun humaniora Oudgrieks studeerden. De machthebbers weten dat ze Griekenland onterecht hebben toegelaten. (..) Maar de elite heeft aan het gymnasium gestudeerd. En dus moest de bakermat van de Europese beschaving er absoluut bij. Functioneert Belgi? In Je moet je leven veranderen propageert Peter Sloterdijk onder meer de Olympische gedachte. Hij stelt dat het raadsel waarom prestaties onder bepaalde voorwaarden tot groei neigen weliswaar nog niet helemaal opgelost is, maar tegelijk dat het inzicht erin al sinds de Oudheid groeit. De mens weet al lang dat het uiterste-geven tot een verhoging van het prestatieniveau leidt dankzij het mechanisme van de overcompensatie en mits de nodige recuperatietijd. Hoogstwaarschijnlijk wordt daarbij de anticiperende intelligentie geprikkeld. Alle hogere culturen wisten dat training het wonder van de tweede natuur mogelijk maakt: dat het bijna onmogelijke als het ware moeiteloos lukt.
N*A* *
17
Het woord van Jezus Want aan ieder die heeft zal gegeven worden, is geen bewijs voor het bestaan van een vroege vorm van kapitalisme in Galilea maar een van de oudste formuleringen van de cirkel van geluk, die in de sociologie ook bekend is onder de naam Matteus-effect. Wie kan, waait het nog meer kunnen zomaar aan.7 Omdat ook Peter Sloterdijk de atletische ironie aanwendt om de vervreemding te bestrijden door consequent het zware met het nog zwaardere te overtreffen en door te ontkennen dat hevige inspanning geen voldoende reden is om zich niet nog meer in te spannen, wil de Naamloze Achter Ons eens te meer stilstaan bij het feit dat de Belgische atleten het eigenlijk toch lieten afweten tijdens de laatste Olympische Spelen in Londen.8 Gidsland Nederland behaalde twintig medailles, waarvan zes gouden, en nog was het niet tevreden: in Brazili wil het er nog vier meer. Dit kan men niet verklaren door meer inwoners of meer geld. Hongarije bijvoorbeeld heeft ongeveer evenveel inwoners als Vlaanderen en is veel armer, maar zeventien medailles, waarvan acht gouden!
Ranomi Kromowidjojo!
Wat hebben Nederland en Hongarije dat Belgi, noch Vlaanderen hebben? Juist, een sterke identiteit en echte vaderlandsliefde. Wat wil de Naamloze A*O* daar nu mee zeggen? Enkel dat het geen zin heeft om nog veel belastinggeld in de topsport te investeren, zolang Vlaanderen geen zelfstandige en zelfbewuste natie werd - of Belgi, maar wie zal daar ooit in geloven?
Net zoals de Naamloze Achter Hem loopt Peter Sloterdijk hoog op met het modernisme van Sren Kierkegaards begrip van de herhaling. Hij citeert hem dan ook: Als God de herhaling niet zelf had gewild, was de wereld nooit ontstaan (..) vandaar dat de wereld bestaat en wel hierdoor bestaat, dat ze een herhaling is. Herhaling, dat is de werkelijkheid en de ernst van het bestaan. Zie ook: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.be/2012/06/naos-questions-aux-belgicistes-xxxxvii.html . 8 Sloterdijk heeft natuurlijk ook oog voor het gevaar van overtraining. De moderne sport staat op een tweesprong: Ofwel de sporter blijft fungeren als getuige van het menselijk vermogen op de grens van het onmogelijke stappen naar voren te zetten (..) ofwel hij vervolgt nu al de voorgetekende weg van de zelfvernietiging waarop debiele fans codebiele sterren met erkenning van helemaal beneden overladen, de eersten dronken, de laatsten onder doping.
7
N*A* *
18
Sinds 2001 stegen de Vlaamse overheidsuitgaven voor topsport met 400 %, tegen 60% in Nederland, maar het onzelfstandige, dus niet ere Vlaanderen verdiende slechts n bronzen medaille... (Bij de Spelen voor gehandicapten won het er natuurlijk een paar meer.) En het zelfstandige, maar verdeelde Belgi kreeg er amper drie. Meer dan de helft van de Britse medaillewinnaars komt uit de traditionele priv-scholen, waar men zich zowel in Oudgrieks en Latijn bekwaamt, als in sport. Met andere woorden: weinig overheidsuitgaven en veel traditie. Wat bedoelt de Naamloze daar nu weer mee? Niet zoveel - hij houdt niet eens echt van sport, alleen dat men hier beter eens wat meer over nadenkt alvorens de overheidsuitgaven verder op te drijven... n alvorens ons onderwijs te hervormen Zeker Vlaanderen houdt beter de hand op de knip. Aangezien we niet eens onafhankelijk zijn, heeft sport geen meerwaarde voor ons, terwijl ! ! ! ! Eva Risztov! ! we toch weeral 60 procent van de Belgische topsportbegroting ophoesten. Het Belgisch establishment investeert inderdaad volop in de topsport om het Belgisch nationalisme te promoten. U zult dat wel zien met onze Rode Duivels: voor de verkiezingen van 2014 zal men geen Belgavox meer nodig hebben. Tevergeefs weliswaar, maar het gevolg is dat de Belgische topsport nagenoeg eentalig Frans is. De karabijnschieter die zilver won in Londen verstaat geen woord Nederlands, ofschoon hij toch arbeidsinspecteur in Brussel is. De Vlaamse hockeymeisjes moesten eerst deftig Frans leren, omdat de Franstalige Nederlands weigerden te leren. Voor de "vriendschappelijke" interland Belgi-Nederland werd het Nederlandse "Wilhelmus" weggehoond tot zichtbare tevredenheid van premier Di Rupo! Om in nog meer sporten aanwezig te zijn - in de hoop zo de kansen om medailles te winnen te vergroten - vragen de Franssprekende baronnen van het Belgisch Olympisch Comit nog meer geld. Allemaal tevergeefs. Jean-Marie Dedecker: "aan geld is er geen gebrek (.. maar het probleem is hoe de) onzichtbare hand van toppolitici het manna van de Lotto
N*A* *
19
rondstrooien voor hun favoriete sportclub (..) op de loonlijst van Bloso staan tientallen atleten met een ambtenarenstatuut en dito mentaliteit". (De Standaard, 14 augustus 2012) Paul De Grauwe probeert te troosten: "Niemand wordt beter van meer medailles!" (De Morgen, 13 augustus 2012) Vlaanderen in elk geval niet, nee. En het roestige vadsige Belgi? Peter Sloterdijk: "Alledaagse ervaringen leren dat niet-lediggang het begin is van de deugden. Omgekeerd hadden de monniken in de traagheid de moeder van !de vertwijfeling herkend - in gezelschap van haar onaantrekkelijke dochters: afdwaling, verbositas, doelloze nieuwsgierigheid, bandeloosheid en wankelmoedigheid." - Wat je liever zelf doet, doe je het best zelf Vooral in zijn informele discussies met belgicisten, hoort de Naamloze Achter Ons vaak het argument dat Vlaanderen op vele vlakken, bijvoorbeeld bestuurskundig, of politiek, zelfs economisch of op het vlak van burgerzin, geen haar beter is dan Belgi. Als dat zo is, dan heeft het natuurlijk geen zin om het land te splitsen. ! !
Victoria Pendleton
Maar N*A*O* krijgt daar altijd het gevoel bij dat Belgen niet willen of durven excelleren. Het is dan ook typisch dat een Vlaamse slogan als Wat we zelf doen, doen we beter zeer gemakkelijk zowel agressie als hilariteit uitlokt in dit land van de middelmatigheid. Rolf Falter, kabinetsmedewerker en historicus, levert in zijn recente Belgische geschiedenis Belgi, een geschiedenis zonder land (2012) een geschiedkundige verklaring voor dit fenomeen, dat nederige Belgen tot deugd hebben gepromoveerd.9
Ambrose Bierce in "Satans Groot Woordenboek": "NEDERIGHEID - een passende en gebruikelijke houding in de tegenwoordigheid van rijkdom of macht. Bijzonder bruikbaar voor werknemers wanneer zij zich tot hun werkgever richten."
9
N*A* *
20
Voor de Zuidelijke Nederlanden, het toenmalige "Belgi", was cruciaal "dat we 160 jaar onafgebroken oorlog hebben meegemaakt, tussen 1553 en 1713". (De Standaard, 24 april 2012) Eerst speelde zich op ons grondgebied de 80-jarige oorlog tussen het Spaanse Rijk en de Nederlanden af, en vervolgens ook de oorlog tussen Frankrijk en de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. En gedurende de daaropvolgende eeuw vormden de Zuidelijke Nederlanden, als buffer tussen Frankrijk en de Republiek, nog steeds "de onoplosbare diplomatieke knoop van Europa, vele malen ingewikkelder dan de Palestijns-Isralische kwestie vandaag." (De Morgen, 2 mei 2012) Rolf Falter ziet in deze lange oorlogservaring de oorzaak van het Belgisch gebrek aan trots. Na de val van Napoleon liepen de Belgen nederig naar Oostenrijk om een nieuwe heerser te vinden in plaats van te proteren van hun vrijheid (in tegenstelling tot de Nederlanders), en vlak na de denitieve onafhankelijkheid in 1830 wilden ze die al weer uit handen geven in Parijs. Frankrijk ging echter niet in op de vraag van de Belgische "revolutionairen" om de vrede met Engeland te bewaren, zodat de Belgen ten langen leste niet veel anders knden dan zelfstandig worden... Maar Falter lijkt die ontbrekende nationale trots als een onveranderlijke karaktertrek te beschouwen. Dat doet ook Marc Reynebeau in een debat mt Rolf Falter over diens boek in "Trio". (Klara, 19 mei 2012) En dat is wel raar voor een belgicist, die toch altijd het bestaan van "identiteit" in vraag stelde en de "meerlagigheid" - en dus de veranderlijkheid - ervan benadrukte. Gesteld dat de Vlaamse en de Waalse Belgen toch hun erheid zouden herwinnen, zouden ze dan niet autonoom willen worden? En zouden ze dan niet eveneens een ander Europa wensen, dat minder "Belgisch" en meer democratisch is?10
Lees over de "verbelging" van Europa in hoofdstuk 3 "Europese gekte" in: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.be/ 2012/08/naos-questions-aux-belgicistes-xxxxviii.html .
10
N*A* *
21
Tegen het einde van de uitzending vraagt Werner Trio inderdaad of in het geval van een tweedeling van de eurozone de breuklijn dwars door Belgi zou lopen en met onze taalgrens zou samenvallen? Rolf Falter ontkent. Om zijn negatief antwoord te argumenteren komt hij op de proppen met de noordelijke grens van het Romeinse Rijk, die om onverklaarbare redenen zou samenvallen met de latere grens tussen katholieken en protestanten. Het lijkt er inderdaad op dat protestantse gebieden euro-sceptischer (en rationeler) zijn. Toch snijdt deze redenering, die heel Belgi, inclusief Vlaanderen, als katholiek en dus proEuropees neigt voor te stellen, geen hout. Kijk maar naar Zwitserland, dat voor een groot deel gereformeerd werd, ofschoon het binnen het Romeinse Rijk viel. En hetzelfde geldt voor Brittanni en het zuiden van het actuele Nederland. Anderzijds vergeet hij hier eventjes dat de Beeldenstorm en de Nederlandse Opstand in Vlaanderen begonnen waren, en dat de grens tussen het katholieke zuiden en het protestantse noorden slechts het gevolg is van de sluiting van de Schelde na de val van Antwerpen in 1585 11 en de daaropvolgende meedogenloze Spaanse repressie. Zonder een historisch bewijs te hebben, beamen Falter en Reynebeau dus dat alle Belgen, Franstaligen n Vlamingen, weinig nationale trots hebben en een door en door zuiderse mentaliteit en bestuurscultuur hebben. In elk geval bracht voor hen de Vlaamse politieke autonomie (sinds de jaren zeventig) geen verandering. *** Uit een recent rapport van de Raad van Europa blijkt dat Belgen meer dan dubbel zo veel naar de rechter stappen als andere Europeanen. Enkel de Russen gaan nog meer naar de rechtbank. We zijn duidelijk een verzuurd volkje!
Het is natuurlijk geen historisch toeval dat Antwerpen viel ten gevolge van de aanleg van de 730 meter lange "Lange Wapper"-brug dwars over de Schelde door Alexander Farnese, hertog van Parma... Herlees: http://de-naamloze-achterons.blogspot.be/2009/09/de-lange-wapper-en-de-nar.html .
11
N*A* *
22
Luc Hennart, voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg in Brussel: De Belg vertikt het om aan tafel te gaan zitten en de problemen met derden uit te klaren. (De Standaard, 21 september 2012) In tegenstelling tot de Naamloze Achter Ons hebben belgicisten geen probleem met het ontbreken van nationale trots, dat zij altijd verbinden met antimilitarisme.12 Een gebrek aan erheid wordt zo een deugd. Falter: "We hebben het daarmee wel gehad. Zelfs de felste amingant verkiest op 11 juli zijn dag cong boven het uitwaaieren van de vlag of de rondgang langs de gesubsidieerde feestelijkheden. Hoe anders is dit op Koninginnedag of op 14 juillet." (De Morgen, 2 mei 2012) "We hoeven die onzin niet meer." (De Standaard, 24 april 2012) Maar de historische verklaring impliceert niet dat die attitude correct is of moreel juist, laat staan onveranderlijk. Is er dan een probleem met "14 juillet" of met "Koninginnedag"? De Fransen en de Nederlanders zijn toch niet militaristischer dan wij? Omdat Rolf Falter dezelfde Naamloze Gedachten heeft, probeert hij de stiekem door hem opgebouwde Belgische identiteit nederig en antimilitaristisch - toch nog wat charmanter te maken. Dat doet hij door met ons Bourgondisch verleden uit te pakken. De Belgische passiviteit, maar ook onze ongeloofwaardige vredelievendheid, worden op die manier wat verborgen achter het beeld van de Bourgondische levensgenieter. Die redenering is echter ook maar natte vinger werk, want het Bourgondisch gebied onder Filips de Goede reikte tot Friesland?! Zo kunnen we natuurlijk bezig blijven. Euh, maar waarom ook niet? Falter en Reynebeau zijn niet beter of slimmer dan de Naamloze Achter Hen: ook zij zijn op zoek naar de identiteit van het Belgische volk waartoe zij menen te behoren, en dus naar een stuk van hun eigen identiteit.
Hierbij wordt de wrede aard van het Belgisch kolonialisme en van de Belgische soldaat tout court, en de volstrekt immorele Waalse wapenexport vanzelfsprekend verdrongen.
12
N*A* *
23
Paradoxaal vertrekkend van een negatieve identiteit (eventueel als gevolg van langdurige oorlogservaringen) sprokkelen ze links en rechts brokstukken om uiteindelijk zelf weer tot een positieve Belgische eigenheid te komen. N*A*O*, die niet hoog oploopt met de neoliberale globale vervlakking en met de identiteitsloosheid van het kosmopolitisme, benadrukt daarom liever het verschil. Dus ook de verschillende identiteit van Vlamingen en Walen. De vele verschillen tussen de twee Belgische volkeren vallen historisch gemakkelijker te verklaren dan de gelijkenissen. Hernemen we even de opgeworpen vraag of een eventuele splitsing van Europa niet dwars door Belgi zou lopen? Het antwoord hierop moet positief zijn. Europa zal splitsen langs de Germaans-Romaanse taalgrens, die ook uit de Oudheid dateert en veel verder reikt dan die van ons... Van die taalgrens doorheen Europa schreef Brigitte Raskin dan weer de geschiedenis (2012). Raskin: Die volgt de lijn van de noordelijke Rijn-Donaugrens van het voormalige Romeinse keizerrijk, maar ligt er een eind onder." Welnu, de Germaanse taalgebieden langs deze grens zijn wel degelijk euro-sceptisch: Oostenrijk, Zwitserland, Duitsland en Nederland mt Vlaanderen, dat in deze redenering wl tot de noordelijke eurozone behoort. 13 Om deze uiteindelijk niet wetenschappelijk te beslechten discussie toch af te sluiten, stellen we voor om de "on-Belgische" uitspraak "Wat we zelf doen, doen we beter" te vervangen door die van professor Fred Stevens: "Wat je liever zelf doet, doe je het best zelf"!!
Net zoals Brigitte Raskin maken we hierbij abstractie van de nieuwe landen van de Europese Unie uit het derde, Slavische taalgebied.
13
N*A* *
24
Functioneert Belgi bis? Hogerop vermeldden we al dat de grappige bestuurskundige Walter Kickert in feite ook de verbelging van Europa erkent.14 Europa is een nog veel complexer systeem van checks and balances dan het Belgische. De besluitvorming verloopt zo stroef dat alleen een natte dweil als Herman Van Rompuy met de losoe van de roestige vadsigheid de zaak nog kan bijeenhouden. Het is een volstrekt technocratische aangelegenheid geworden met een norm democratisch decit. Thierry Baudet: Niet toevallig staat het hoofdkwartier van de Europese Unie in Brussel (..) Brussel, politiek centrum van een kunstmatig land. (NRC-Handelsblad, 29 juni 2012) Volgens Kickert functioneren Europa en Belgi perfect... zolang je niet uit bent op fundamentele veranderingen. (Knack, 5 september 2012) Jammer genoeg zijn in ons zalige apenland wel degelijk fundamentele veranderingen nodig, met schone schijn zal onze van het Land der zwijnen (Abruzzen) afkomstige eerste minister Elio Di Rupo het niet oplossen. Is het mogelijk dat in de drie Europese instellingen die door Italianen geleid worden Itali door Mario Monti, de Europese Centrale Bank door Mario Draghi en Belgi door Elio Di Rupo - de democratische schijn en de roestige vadsigheid regeren? Net als die andere Italiaan, Benito Mussolini, die ook als socialist en decadent begonnen is, is de immer glimlachende Di Rupo uiteindelijk alleen maar in staat zijn ambt te monarchiseren.15 Het zou inderdaad niet slecht zijn moesten Vlamingen eindelijk eens de Franstalige pers lezen - hetgeen ons de laatste tijd zo sterk aanbevolen wordt: alleen daarin wordt de premier consequent met een kroontje op zijn hoofd getekend. Rik Van Cauwelaert: Om de drie, vier
Zie hoofdstuk Of is Belgi toch perfect?, maar ook voetnoot 10. De na zijn vele mislukkingen apathisch geworden Benito Mussolini telde veel aanhangers in de Abruzzen, waar de hoogste toppen van de Apennijnen liggen. Hij wilde dit gebergte herbebossen zodat het klimaat kouder wordt, met meer sneeuw (..) zodat dit middelmatige volk gehard wordt. Na zijn arrestatie werd hij dan ook in de Abruzzen gedumpt. Later werd hij onder dwang van de nazis weer socialist en leidde in Sal de Italiaanse Sociale Republiek.
14 15
N*A* *
25
maanden richt eerste minister Di Rupo zich tot de natie (..) om de rol van minzame premier te vertolken, zoals die hem door mediaconsultants werd aangeleerd. (Knack, 5 september 2012) - Wat je liever niet zelf doet, doe je beter niet zelf Peter Van Aelst wees de Naamloze Achter Ons op de interessante politologische begrippenpaar responsiviteit en verantwoordelijkheid. (De Standaard, 2 oktober 2012) Responsiviteit slaat op het beantwoorden van de noden van de kiezers en houdt dus verband met principes, terwijl verantwoordelijkheid te maken heeft met het afwijken van zijn principes en met compromisvorming. Binnen de regering Di Rupo ziet men de twee concepten duidelijk als tegenstelling aan het werk. Di Rupo zelf benadrukt vanuit belgicistisch standpunt dat de socialistische familie (PS plus S.P.a) de grootste is, zodat zijn belastingregering responsief is. Zijn Vlaamse collaborateurs (CD&V, S.P.a en Open VLD) beweren dan weer dat ze verantwoordelijk zijn, hetgeen moet verklaren waarom het beleid slechts gesteund wordt door een Vlaamse minderheid in het parlement. Indien men echter de theorie van Avishai Margalit toepast op de Belgische situatie dan leert men dat de compromissen van de collaborateurs rot zijn omdat ze te ver afweken van hun principes en dat hun fameuze verantwoordelijkheid onverantwoord was! Vlak nadat Groen! uit de regeringsvorming gewipt werd, vertelde Wouter Van Besien de volgende anekdote om aan te tonen dat de PS-staat terug is: Toen wij eisten dat nieuwe ministers nog voor hun aanstelling een hearing moesten krijgen in het parlement. Dan kunnen alleen nog universitairen minister worden. Iemand die laaggeschoold is of de materie nog niet door en door kent, krijgt geen kansen, vloog Di Rupo uit, terwijl hij ons asociaal gedrag verweet. (De Morgen, 15 oktober 2011) Op het eerste zicht nam Di Rupo op dat moment een responsieve houding aan ten opzichte van zijn laaggeschoolde kiezers en was Van Besien een zogezegd verantwoordelijke elitaire zak. Bij nader toezien echter is Di Rupo helemaal niet responsief of democratisch, maar wel technocratisch. Waarom denkt u dat de leerplicht tot achttien jaar loopt? Waarom moeten politieagenten een secundair diploma hebben? Omdat de tijden veranderden.
N*A* *
26
Volksvertegenwoordigers die niet studeerden zullen zich gemakkelijk laten inpalmen door anderen. Dus hoe groter het aantal diplomalozen hoe kleiner het aantal beslissers! Omdat Di Rupo radicaal responsief wil zijn komt alle macht bij de verantwoordelijke technici te liggen en is er sprake van een schijndemocratie. Zijn beleid wordt inderdaad uitgestippeld door de studiedienst van de PS, het Institut Emile Vandervelde, waarvan Anne Poutrain het hoofd is. En uiteindelijk begint zijn regering zo op die van Itali te lijken... *** Als Itali valt is de euro verloren. (NRC-Handelsblad, 27 juni 2012) Dat komt omdat Itali als derde grootste economie van Europa, na Duitsland en Frankrijk, niet te redden valt. Iedereen is het erover eens dat het al bijna onbegonnen werk is om de vierde grootste, die van Spanje, te redden. Na overleg met de Italiaanse president, een oud-marxist, pleegde mutti Merkel, ex-DDR, daarom samen met haar persconfrencier Sarkozy en haar butler Van Rompuy, in november 2011 een staatsgreep in Itali. Ze zette Berlusconi af en schoof de onverkozen bankier en voormalig adviseur van het Amerikaanse Goldman Sachs als regeringsleider naar voor. Sindsdien probeert een technocraat, die mee verantwoordelijk wordt geacht voor de wereldwijde nancile crisis die in 2007 begon, Itali uit die crisis te helpen. Dat is echt homeopathische politiek. Monti, die ook tweemaal Europees Commissaris was, werd niet alleen gevraagd om de democratie opzij te zetten, maar ook om de Italiaanse welvaart te verminderen en de belastingen te verhogen met de bedoeling het vertrouwen van de nancile markten in Itali en daarmee ook in de euro te verhogen. ! ! ! ! ! !
Culona betekent een vulgaire vrouw met een dikke derrire...
Nu, een klein jaar later ontstaan er eindelijk revoltes tegen deze gang van zaken. Zowel de Italiaanse sociaaldemocraten als Berlusconis vrijheidspartij zeggen zich te zullen verzetten tegen een nieuwe onverkozen eerste minister. Het probleem met deze Europese staatsgreep is immers dat het land toch niet uit de crisis raakte, terwijl de Italiaanse welvaart wel kelderde... De staatsschuld steeg zelfs verder
N*A* *
27
tot 120 procent van het bruto binnenlands product (1900 miljard euro). Enkel Griekenland doet het slechter in Europa. Het binnenlands vertrouwen in Monti daalde ondertussen tot slechts dertig procent, maar ook de internationale markten worden weer onrustig. Het gevolg was Supermario Monti zenuwachtig werd en suggereerde dat de democratie dan maar in hl Europa op een zijspoor moest worden gezet om de euro te redden. Gelukkig antwoordde de voorzitter van het Duitse parlement dat de democratie waardevoller is dan de euro en ook mutti Merkel kon daarop niet achterblijven en stelde dat de parlementaire democratie onaantastbaar is.! ! ! ! ! ! De Naamloze Achter Ons vraagt zich af of Mario Monti met zijn verwijten aan het Duitse adres niet medeplichtig is aan de anti-Duitse sentimenten in Itali, die alvast het gevoel van een naderende Europese oorlog bij de Europese bevolking weer een beetje versterkt. De vermoedelijk oorspronkelijk Italiaanse losoe van de roestige vadsigheid (pigrizia corrodata?) misschien wel geschikt om een muurvast en complex systeem draaiende te houden, maar ze wordt vadsig om de macht te behouden, die haar te beurt viel als gevolg van de door zichzelf opgebouwde technische kennis, zodat ze tenslotte aan haar complexiteit ten gronde gaat en begint te roesten. Net zoals Belgi had Itali nooit toegelaten mogen worden tot de eurozone. De toelating kwam indertijd van Frankrijk, dat sterker wilde staan ten opzichte van Duitsland en daartoe een Latijns blok rond zich verenigde. *** We worden dus voor de zoveelste keer geconfronteerd met de inerte politiek van de roestige vadsigheid. Weer alleen in de Franstalige pers: Di Rupo symbolise tout ce que dteste une certaine Flandre, pour qui le PS wallon est un parti attard, begicain, scalophile, affairiste. (Le Soir, 8 september 2012) In De Zevende Dag nodigde Linda De Win Wouter Torfs van schoenen Torfs en Ignace Van Doorselaere van lingerie Van de Velde uit, twee Vlaamse ondernemers dus, naast de voorzitters van de twee Vlaamse ideologische opponenten in de federale regering, namelijk Bruno Tobback van S.P.a en Alexander De Croo van Open VLD. (VRT, 30 september 2012) Torfs, die uitgeroepen werd tot Beste Werkgever van 2012, had zo pas nog de federale regering voor een bende marxisten uitgemaakt, hetgeen Di Rupo vanuit New York -
N*A* *
28
waar hij om ongestoord te kunnen rollebollen opnieuw in een apart vliegtuig heen gevlogen was - natuurlijk weer minzaam weg geglimlacht had. Nu vroeg Torfs een op Vlaanderen afgestemd economisch beleid, maar eigenlijk een zuiver confederalistische staatshervorming. De in meerdere betekenissen mooier pratende Van Doorselaere vond dat het deze regering aan visie ontbrak. Hij vroeg behalve een scale ook weer een grondige staatshervorming, waarbij hij twee wegen openliet: ofwel een confederatie, ofwel een unionistisch Belgi. Deze tweede opening liet hij slechts schijnbaar in tegenstelling tot Torfs: het is namelijk een puur retorische mogelijkheid... Terwijl er in de VRT-studio geen Bart De Wever te bekennen viel, lag hier desondanks het thema op tafel van de moeder aller verkiezingen, de samenvallende regionale, federale en Europese verkiezingen van 2014: namelijk de zevende staatshervorming of de splitsing van Belgi. De Naamloze Achter Ons was natuurlijk vooral genteresseerd in de reactie van S.P.avoorzitter Tobback, die het toch niet kon nalaten Torfs te verwijten dat hij eerst begonnen was met schelden. (Alexander De Croo, die overigens goed spreekt, is gewoon een vogel voor de kat. Hij zat tegenover twee ondernemers, die niet alleen liberaal zijn, maar ook nog eens Vlaams, en die voortdurend te kennen gaven dat ze er niet meer in geloofden, dus met andere woorden dat ze niet anders meer konden dan voor de cht liberale en cht Vlaamse N-VA stemmen...) Bruno Tobback, een begenadigde, doch drammerige redenaar, koos zoals altijd voor de vlucht vooruit. Hij begint te praten en stopt niet meer. Hij ontwikkelt dan zon beetje de stijl, die de Nederlandse socialist Diederik Samsom juist afzwoer om de verkiezingen te kunnen winnen: die van de intelligente betweter. Zeer irritant. De twee Vlaamse ondernemers bleven natuurlijk beleefd knikken tijdens Tobbacks verkiezingsspeech, maar het werd genant, omdat het een perfecte illustratie was van het voorbijgestreefd, zinloos gelul en gedram van onze politici. Tobback stelde dat de regering wl een visie had, namelijk het nastreven van budgetair evenwicht. Wanneer later Van Doorselaere zei dat dat geen visie was, maar enkel een tijdelijke maatregel, was Tobback evengoed akkoord. Hoe kunnen trouwens besparen of budgetair evenwicht een S.P.a-visie zijn, terwijl die partij samen met de Waalse PS voortdurend besparen gelijk stelt met sucide?
N*A* *
29
In plaats van gewoon toe te geven dat de enige visie die deze regering had het redden van Belgi was! Waarom zou de klassieke tripartite die hiervoor nodig was voor de eerste keer in de geschiedenis boven haar eigen ideologische tegenstellingen uitgroeien en wl tot een gezamenlijke visie komen? Ook wat de staatshervorming betrof verdween Tobback, die zijn partij het nieuwe midden noemt, in het vertoog van het vroegere midden, namelijk in het moralistische CD&V-verhaal van het samenwerkingsfederalisme: ook in het federale Duitsland zijn er wel eens communautaire probleempjes; wij doen het nog zo slecht niet; we moeten alleen maar samenwerken; we moeten het niet altijd op de ander steken; enzovoort.. Met andere woorden: er is geen probleem.16 In een politologisch tweegesprek met Dave Sinardet analyseert Carl Devos het optreden van de partijvoorzitters in zijn openingscollege aan de Universiteit Gent, dat ondertussen uitgroeide tot de ofcieuze start van het politieke jaar. Het probleem van de andere voorzitters is hun defaitisme. Ze laten zich domineren door de uitdager. Ik heb het nog eens gezien: ze zitten daar en ze laten zich afslachten. (De Standaard, 29 september 2012) Volgens de Naamloze Achter Ons heeft Carl Devos echter zlf een probleem, namelijk zijn hoop dat het nog goed kan komen en waaraan hij de dag eerder nog uiting gaf in De Morgen en dezelfde dag op deredactie.be... Voor N*A*O* blijft hoop de manke vleugelslag. De discussie in De Zevende Dag had geen enkele zin meer. Ze zou enkel zin hebben wanneer de Vlaamse ondernemers hun grieven rechtstreeks tot de Waalse socialisten zouden kunnen richten, en dan nog...
In DS Weekblad gebeurt iets gelijkaardigs in het tweegesprek tussen de Antwerpse opponenten Yasmine Kherbache (S.P.a) en Liesbeth Homans (N-V (De Standaard, 29 september 2012) Kherbache stelt dat het negatieve benadrukken A). de problemen vergroot, terwijl Homans dat als het begin van verandering voorstelt. Men moet al echt in de marxistische intellectuele voorhoede geloven om ervan overtuigd te raken dat het veel groter aantal N-V A-kiezers het bij het verkeerde eind heeft en het veel kleiner aantal S.P.a-kiezers het bij het rechte. Hier speelt ook vertrouwen een rol: mischien moet men niet altijd het negatieve benadrukken, als men er maar zeker van kon zijn dat de overheid de zaken zou aanpakken...
16
N*A* *
30
Bruno Tobback antwoordde Wouter Torfs bijvoorbeeld dat Vlaanderen al hefbomen heeft om zijn eigen economisch beleid te voeren, maar dat zijn niet meer dan losse borrelnootjes, waarmee een getraind politicus als Tobback graag smijt. Men moet al heel onpopulistisch tewerk gaan om in zon TV-debat uit de doeken te doen dat het om gefragmenteerde bevoegdheden gaat, die in vergelijking met het geheel ervan minimaal zijn, waarbij de nanciering grotendeels federaal blijft. Zolang men niet durft vragen om de belastingen te regionaliseren, evenals de sociale zekerheid, is er mijns inziens echt geen hoop meer. Tobback was helemaal niet defaitistisch. Hij weerde zich goed, maar het systeem dat hij verdedigt is zo complex dat men het niet eens kan bekritiseren. Daarom zit het ook compleet vast: het valt niet meer te redden. *** Als de federale regering Di Rupo al "marxistisch" is, dan is het in elk geval schijnmarxisme. Bruno Tobback zegt dat "een redelijke sociaaldemocratie het midden is, het normale. (..) De S.P.a als een partij (..) die misschien wat meer aandacht heeft voor normen en waarden. (..) Mondigheid is een excuus geworden voor plat egosme en lompheid. (..) Het feit dat we zo schamper doen over het woord 'middelmaat' toont aan waar we zitten. Wie komt er op voor de middenklasse, voor de middelmaat, voor wie normaal is?" (De Morgen, 8 september 2012) Hoe durven ze, deze schijnmarxisten? Hoe durven ze over plat egosme spreken, terwijl ze de invoering van de notionele interestaftrek steunden en zoals ABVVvoorzitter Rudy De Leeuw met plezier toepassen? Hoe durven ze na de neutralisering van de gevolgen van het ARCO-faillissement in het DEXIAdebacle? Hoe durven ze lijkt ook Stefaan Van Hecke, van het uit de schijnmarxistische regering gewipte Groen, te vragen: "Deze klassieke tripartite heeft iets met 'afkopen'. Eerder liet ze ook al toe dat Belgische multimiljonairs die een misdaad hebben begaan hun proces afkopen via de afkoopwet." (De Morgen, 4 oktober 2012) S.P.a en PS zitten op n lijn. Elio Di Rupo: "Het gaat al lang niet meer om de keuze llinks-rechts. Het gaat nu om de existentie van het land. Onder Franstaligen heerst unanimiteit over de eenheid van het koninkrijk." (De Morgen Magazine, 1 september 2012)
N*A* *
31
Functioneert Belgi nogmaals? De Franstaligen hebben in elk geval wel nog hoop: de hoop dat de Vlamingen solidair blijven. En dat doen ze vooralsnog. Zelfs Groen! hielp Di Rupo mee in het zadel in naam van de "verantwoordelijkheid", terwijl een van de eerste zaken die zijn schijn-marxistische regering regelde onverantwoordelijk en "responsief" was. Nadat de regering van "lopende zaken" Leterme II - zoals het hoort - geen politieke topbenoemingen deed, stelde het kabinet van de eerste minister Di Rupo een lijst op van 46 Belgische instanties die volgens de Waalse sossen voor politieke benoemingen in aanmerking kwamen, en vroeg de voorzitters van de regeringspartijen daarop aan te duiden welke functies zij voor hun partij opeisen en aan wie ze die willen toekennen. Maar deze socialistische "responsiviteit" is ook maar schijn-responsiviteit, omdat ermee niet tegemoet gekomen wordt aan de noden van de kiezers, maar telkens slechts aan de nood aan een job van n kiezer. Uiteindelijk gaat het om niet meer dan technocratie, of zo u wilt telecratie, want de door Di Rupo's benoemden vormen de verlengstukken van zijn macht. Doch zelfs wanneer men de PS-benoemingen toch als "responsief" zou beschouwen, moet men ze afkeuren, omdat de actuele federale regering slechts een Vlaamse minderheid vertegenwoordigt, zodat de Vlaamse meerderheid, die tot de oppositie behoort, onvoldoende aanspraak op Belgische bestuursfuncties krijgt. De belangrijkste reden om Di Rupo's pseudo-"responsiviteit" en zijn decadente hang naar bewondering, clintelisme en politieke benoemingen af te keuren geeft ons de komieke Walter Kickert, die juist het bestuurskundig en in zekere zin "perfect functionerend" Belgi waarschuwt voor de "verregaande politisering" van zijn ambtelijk apparaat: "Als op elk departement de topambtenaren politiek benoemd zijn, is dat fnuikend voor de kwaliteit van het werk dat ze leveren. Het sluit elke fundamentele heroverweging uit, want zelfs de ambtenaren zijn politici." (Knack, 5 september 2012) De regering Di Rupo komt met haar machtswellust in botsing met de gewoonte, die ontstond dankzij de Vlaamse socialistische minister van Ambtenarenzaken Luc van den
N*A* *
32
Bossche, om bij benoemingen rekening te houden met de uitslag van de examens die door de overheidsdienst voor personeelsselectie "Selor" voor topambtenaren werden ingericht. De Waalse socialisten hebben zich altijd verzet tegen deze moderne en "verantwoordelijke" gang van zaken, maar nu bestond er een reel conict tussen de resultaten van de selectieproeven en hun voorstellen. En dit geldt niet alleen voor de resultaten van "Selor", maar ook die van het headhuntersbureau dat Yves Leterme ingeschakeld had om bestuurders te zoeken voor het genationaliseerde "Dexia", waarvoor Di Rupo de twee niet geselecteerde Franstalige socialisten Guy Quaden en Yves Delacolette verkoos. Quaden mocht als ex-gouverneur van de Nationale Bank zelfs geen functie meer vervullen in een bankinstelling en Delacolette had domweg niet eens zijn kandidatuur gesteld. In Franstalig Belgi zijn deze partijpolitieke topbenoemingen een cultuur geworden, die het verlangen om moeite te doen en uit te blinken door bekwaamheid denitief de kop hebben ingedrukt. Volgens "La Libre Belgique" heeft de Waalse regering zeer recent drie partijfunctionarissen zonder examen benoemd als ambassadeurs in Genve, Mumbai en New York: n PS, n CDH en n Ecolo. De Waalse liberalen van MR verzetten zich tevergeefs tegen deze carrousel, en eisen daarom een staten-generaal van de openbare dienstverlening over een depolitiseringsproces voor het volgend decennium. Hiermee reageren zij als enige Franstaligen op de GERFA-studie, die aantoonde dat 88,6 procent van de macht in de Waalse administratie in handen is van CDH en vooral van de PS. (De Standaard, 20 april 2012) Het grote gevaar is echter dat deze achterlijke mentaliteit via de collaboratie van CD&V, S.P.a en Open VLD weer ingang vindt in Vlaanderen: bekwaamheid telt niet, maar een partijkaart wel. (De Naamloze Achter Ons kocht er voor alle veiligheid onlangs een.) Terwijl alvast in Vlaanderen een andere "Copernicaanse" mentaliteit begon te groeien, zorgt deze regering er weer voor dat de partijkaart het enige is dat telt. Enkel personen die tot de Vlaamse meerderheidspartijen behoren worden aangeworven en zij die "fout" gekozen hebben hebben pech. En het ergste is dat men doorgaans veertig- of vijftigjarigen uitkiest, zodat die posten nog voor vele jaren ontoegankelijk blijven.
N*A* *
33
De uitval van Groen-voorzitter Wouter Van Besien tegen de "PS-staat", vlak nadat hij er mee voor gezorgd had dat de regering Di Rupo niet geaborteerd werd, is dan ook zeer doorzichtig en enkel ingegeven door electorale motieven. Het is trouwens juist een "groene" Vlaming die naast zijn Brussels mandaat het grootste aantal lucratieve nevenambten vervult: de grootste cumulard is wel degelijk de "groene" Brusselse staatssecretaris voor Mobiliteit Bruno De Lille... Wat nu? Wat nu? vroeg Meryame Kitir van de S.P.a in de Kamer. Econoom Paul De Grauwe, die uitweek naar het buitenland omdat hij in Belgi verplicht op pensioen moest en die toch bewonderd wordt door een radicaal als Paul Goossens, benadrukt dat loonkosten slechts een probleem vormen in zoverre ze sneller stijgen dan de productiviteit. Hij zegt dat dat effectief het geval is sinds - weeral! - de invoering van de euro. De Grauwe schat ons beperkte loonkostprobleem op ongeveer 7 %. Hij stelt voor het aan te pakken met een indexsprong, waarbij zijns inziens het negatieve effect van de verminderde koopkracht gecompenseerd zal worden door een economisch relance-effect. Een indexsprong is trouwens meteen ook een efcinte begrotingsmaatregel. (De Standaard, 3 november 2012) Caroline Gennez, die het veld moest ruimen als partijvoorzitter, geen S.P.a-minister mocht worden in de federale regering en nu ook nog eens gewipt werd uit de coalitie in Mechelen, gaat nog verder. Na een wel zeer korte bezinningsperiode blijkt ze in staat een socialistisch taboe te doorbreken - of zou ze in navolging van de door haarzelf eerder gedumpte Frank Vandenbroucke nu met plezier de partijtop een hak zetten? - en stelt ze voor om de automatische indexkoppeling zlf te herzien. Ze wil de lonen niet meer procentueel laten stijgen, maar de compensatie van de inatie netto in centen uitbetalen. Haar voorwaarde is wel een vermogenswinstbelasting. In n trek gaat ze door met aan de notionele interestaftrek te morrelen. Voor een algehele afschafng durft ze waarschijnlijk niet pleiten, omdat haar eigen partij dit gedrocht, dat de Belgische staat minstens n miljard jaarlijks kost, zelf mee in het leven riep. Gennez stelt voor om het systeem op de KMOs te richten. Ze oppert ook om de vennootschapsbelasting te verlagen. (De Standaard, 3 november 2012)
N*A* *
34
(Hadden de sossen dt jaren geleden geaccepteerd, dan was nooit een notionele interestaftrek nodig geweest.) Oppositiepartij Groen reageerde furieus en riep onmiddellijk de S.P.a ter verantwoording in de hoop dat die partij zich weer in het gelid voegt onder de PS, die radicaal tegen is. (standaard.be, 3 november 2012) Gennets structurele ideen zouden in elk geval behalve door de liberale regeringspartijen en de CD&V, ook door oppositiepartij N-VA gesteund worden. Groen zelf neemt een N-VA-idee over om de loonlasten te verlagen voor de onderste 50 % van de lonen. De geschatte kost van 300 miljoen euro kan volgens Groen opgehoest worden door een vermogensbelasting. De economen Koen Schoors en Gert Peersman zetten hun hervormingsideen uiteen in het boek De perfecte storm. De auteurs tonen aan dat ons automatisch loonindexeringssysteem ten gevolge van de tweede-ronde-effecten een zeer pervers mechanisme is: het komt vooral de werkende mens ten goede, maar het bedreigt uiteindelijk wel diens job.17 Peersman: Zon masterplan bestaat onder meer uit een drastische verschuiving van de belastingen op arbeid naar kapitaal (vermogen) en consumptie (btw, milieu), een grondige hervorming van de arbeidsmarkt en de pensioenen, en een strategisch industrieel en concurrentiebeleid op lange termijn. (De Standaard, 27 oktober 2012) Waarschijnlijk zouden deze economen zich niet verzetten tegen Carolines Gennez ideen. Zij voegen er wel - op de korte termijn - verhogingen van btw en milieubelastingen aan toe. Koen Schoors: De evidente oplossing is, naar Duits voorbeeld, een scale devaluatie. Daarbij verlaagt de overheid de lasten op arbeid en vervangt ze die door een evenredige verhoging van de btw. (..) Je kan bovendien de btw-verhoging zo inrichten dat basisgoederen minder getroffen worden, waardoor ze dus goedkoper zullen worden. (De Morgen, 1 oktober 2012) Dus: Wat nu?
Volgens N*A*O* maakt die automatische koppeling trouwens ook de vakbonden lui: zij hoeven zo veel minder moeite te doen om goede CAOs af te sluiten. En inderdaad was een van de geruchten die de ronde deden naar aanleiding van het Ford-drama dat de Belgische vakbonden veel minder strijdvaardig zouden zijn dan die van onze buurlanden... Zeker als gevolg van hun mondiaal unieke opdracht om hier de werkloosheidsuitkeringen uit te betalen verwerden onze bonden als het ware tot parastatale instellingen, die in Belgi dan natuurlijk ook lijden aan de roestige vadsigheid.
17
N*A* *
35
Prutsen aan de index lijkt op een njet van de PS te stuiten, zodat er op korte termijn wellicht alleen een btw-verhoging zit aan te komen, in ruil voor een loonlastverlaging. (Anderzijds werd in Spanje Schoors scale devaluatie al door het vakbondsprotest in de kiem gesmoord...) Of de notionele interestaftrek en de vennootschapsbelasting aangepakt mag worden blijft onzeker. Maar om op heel korte termijn ook het begrotingstekort te verkleinen, lijken er accijnsverhogingen en milieu- en vermogensbelastingen aan te komen. Of misschien wordt de roestige vadsigheid verder gezet en wordt, zoals de PS het wil, het begrotingstekort helemaal niet verminderd... Maar zelfs wanneer toch structurele maatregelen genomen worden (zoals sleutelen aan de notionele interestaftrek en de vennootschapsbelasting), dan dreigt de hele operatie toch weer een onzekerheid genererende b*r*i*c*o*l*a*g*e* te worden... Vermogens(winst)belasting? Is Belgi eigenlijk een scaal paradijs of een scale hel? Michel Maus, een scaal specialist van de VUB, antwoordt: Voor wie gaat werken is Belgi de scale hel, voor wie inkomsten uit vermogen haalt is Belgi het walhalla. (De Morgen, 15 september 2012) Omdat de Naamloze Achter Ons Michel Maus stelling al vaak hoorde bevestigen is hij geneigd daar even op in te gaan en de mening van een onverbeterlijke positivo als Paul De Grauwe links te laten liggen: We moeten afstappen van het negatief denken over hoge loonkosten dat in Belgi zo wijdverspreid is. We zouden ons moeten verheugen over die hoge loonkosten. De hoge lonen in Belgi en in de ons omringende landen maken deel uit van een positieve dynamiek. Een hoge productiviteit maakt het mogelijk om hoge lonen uit te betalen. Dit creert op zijn beurt veel koopkracht, zodat werknemers de goederen en diensten die door Belgische bedrijven worden geproduceerd kunnen kopen. (De Morgen, 8 oktober 2012) Op de een of andere manier lijkt De Grauwe een aanbidder van de vrije markt en de dynamiek ervan. Dat onze buurlanden met hun lagere loonkosten een
N*A* *
36
competitiviteitsvoordeel hebben ontkent hij niet, maar hij relativeert dat door te zeggen dat dat maar tijdelijk is, omdat de werknemers daar hogere lonen zullen eisen. De Grauwe suggereert dus dat we gewoon maar hoeven te wachten tot onze buurlanden ons inhalen en dan even hoge loonkosten zullen hebben... Maakt hij eigenlijk onderscheid tussen het nettoloon en de totale loonkost? Houdt hij er rekening mee dat wij een automatische indexkoppeling hebben en onze buurlanden niet? Accepteert hij dan niet wat ook econoom Koen Schoors zegt: Dit probleem van overmatige belasting van arbeid is al decennia oud en is belangrijke delen van onze economie aan het doodknijpen (De Morgen, 1 oktober 2012)? Blijkbaar niet. Hij kan in elk geval niet ontkennen dat Belgi de op twee na hoogste belastingdruk heeft van de Europese Unie en dat wij, de belastingbetalers, daar in vergelijking met die andere medaillewinnaars bitter weinig voor in de plaats krijgen. De Belgische belastingdruk is volgens Eurostat 43,9 procent van het BBP (tegen 47,6 procent in Denemarken en 45,8 procent in Zweden). (De Naamloze Achter Ons gaat nu even niet in op de onuitgesproken opmerking van enkele van zijn linkse vrienden, die vinden dat wij in ruil wel degelijk het onschatbaar waardevolle goed van de solidariteit verwerven. Misschien krijgen we daar ooit de Nobelprijs voor de ethiek voor?) Hoe ziet de Belgische belastingstructuur er uit? (1) Meer dan de helft van de 43,9 procent van het BBP die als belasting naar de Belgische staat vloeit, bestaat uit belasting op arbeid: met 23,8 % van het BBP staat Belgi op de 4e plaats in Europa. In Belgi wordt 42,5 % van de totale loonmassa weg belast. Enkel in in Itali is dat nog meer. Die taks bestaat uit sociale zekerheidsbijdragen en uit inkomensbelasting. De Belgische inkomensbelasting is progressief tot 34.330 euro en vanaf dat bedrag wordt het een vlaktaks van 50 %. In Frankrijk bijvoorbeeld wordt een jaarloon van 34.330 euro aan 30 % belast en een van 41.000 euro aan 40 %. (2) Een klein vierde van de Belgische belastingen zijn lasten op kapitaal: met 9,1 % van het BBP staat het zogenaamd belastingparadijs Belgi toch op de zesde plaats in Europa. Belgi kent inderdaad al verschillende soorten vermogensbelasting: bijvoorbeeld interesten op spaarboekjes, belasting op dividenden (25 %), aanvullende bijdrage van 4 % op de inkomsten uit roerende goederen boven 20.020 euro, en de onroerende voorhefng op de eigen woning. Volgens Eurostat wordt in Belgi kapitaal tegen 29,5 % belast, zodat wij koploper Frankrijk (37,2 %) met vijf plaatsen moeten laten voorgaan.
N*A* *
37
(3) De Belgische lasten op consumptie zijn zeer laag in vergelijking met de rest van de Europese Unie plus Ijsland en Noorwegen. Met 10,9 % van het BBP - n vierde van onze totale belastingen - staan wij op de twintigste plaats. (4) En wat de milieubelastingen betreft hangt Belgi zoals te verwachten en te voorspellen was helemaal aan het eind van het peloton: met 2,1 % van het BBP behalen we de slechts tweentwintigste plaats! In Belgi vormen de belastingen haast uitsluitend de enige inkomstenbron van de overheid, die ons ondertussen een schuldenberg van 100 % van het BBP opzadelde en daarmee de rentesneeuwbal bijna over het randje duwt. De regering Di Rupo, die door de PS gedomineerd wordt, is geneigd om nog verder te gaan op de ingeslagen weg en de belastingen nog meer te verhogen - dan nemen de solidariteitstransfers van Vlaanderen naar Walloni toch alleen maar toe. Dat ze daarmee het grotendeels Vlaamse bedrijfsleven wurgt, lijkt haar niet te deren: aprs nous le dluge? Misschien omdat ze daardoor ook de Vlaamse collaborateurs CD&V en Open VLD zelf, maar ook de MR wurgt, beginnen deze laatsten toch meer en meer te pruttelen. Deze meer liberale partijen stellen spartelend voor om nieuwe belastingen te laten samen gaan met belastingverminderingen elders, met andere woorden om te schuiven in de belastingen. Of om, zoals S.P.a-staatssecretaris Crombez, bijkomende belastingen vooral te rechtvaardigen door middel van fraudebestrijding. Maar Di Rupo is niet van de domsten: alles wat hij doet is rechtvaardig, want steunt op herverdeling en solidariteit. Hij wordt daarin gesteund door de PVDA +, die nogal gratuit eerst een miljonairstaks eiste, dan de nancile sector onder publieke controle wilde krijgen, om ten slotte de belastingvrijdom voor de multinationals wil aangepakt zien... zonder erbij te zeggen hoe dat dan moet gebeuren. *** Uiteindelijk weet Di Rupo het ook niet en daarom komt er wellicht geen vermogensbelasting: het is gewoon veel, veel te moeilijk.
N*A* *
38
Tot hier toe restte hem daarom niets anders dan wat spartelen, zoals met de belasting op bedrijfswagens, die nauwelijks iets oplevert, of met de superboetes van 309 procent in verband met de roerende voorhefng. De ondernemers, die Di Rupo een marxist noemen, zijn vooral de scale onzekerheid beu. KUL-professor Erik Buyst18 meent dat een vermogensbelasting wl mogelijk is, maar hij beaamt dat er hoge opstartkosten voor moeten gemaakt worden en hij vreest kapitaalvlucht. In die kapitaalvlucht gelooft VUB-professor Jef Vuchelen dan weer minder, omdat scale vrijhavens zijns inziens stilaan onleefbaar worden. Hij stelt in elk geval voor om de Belgische scaliteit fundamenteel te herzien, zelfs al is dat niet voorzien in het regeerakkoord, d bijbel van Di Rupo. Vuchelen gelooft ook in een vermogensbelasting, op voorwaarde dat de inkomstenbelasting daalt (hij stelt een at taks van 30 % voor) en alle scale aftrekken afgeschaft worden. Jef Vuchelen vindt de door CD&V voorgestelde tussenoplossing van de meerwaardebelasting oninteressant, omdat zij pas zin heeft als er tegelijk een compensatie komt door middel van de aftrek van eventuele minwaarden, zodat deze belasting wel erg conjunctureel gevoelig wordt, hetgeen de regering duur te staan kan komen in tijden van crisis. (Trends, 27 september 2012) Ook scalist Michel Maus wil een grondige hervorming van de scaliteit. (..) een verschuiving van belastingdruk op arbeid naar een belastingdruk op inkomsten uit vermogen (..) Een hervorming van het kadastraal inkomen en een stukje meerwaardebelasting op aandelen (..) (De Morgen, 15 september 2012) HUB-professor Anton van Zantbeek vreest de tijd, het werk en de twisten die het oprichten van een vermogenskadaster met zich zal meebrengen, en stelt daarom voor om hogere inkomsten te genereren door middel van een hogere btw. Dat doet ook UG-prof Koen Schoors: De evidente oplossing is, naar Duits voorbeeld, een scale devaluatie. Daarbij verlaagt de overheid de lasten op arbeid en vervangt ze die door een evenredige verhoging van de btw. (De Morgen, 1 oktober 2012) De binnenlandse prijzen van Belgische producten stijgen niet omdat de arbeidskosten ervan dalen, terwijl de buitenlandse prijzen dalen omdat er geen btw op
Erik Buyst is medeauteur van Het genoom van de geldstroom (2012) waarin aangetoond wordt dat de jaarlijkse transfers van Vlaanderen naar Walloni geen zes maar zestien miljard euro bedragen. Tien miljard daarvan vormen het aandeel van Vlaanderen in de afbetaling van de Belgische staatsschuld, die vooral op conto van Walloni te schrijven is.
18
N*A* *
39
geheven wordt, zodat onze export toeneemt. Je kan bovendien de btw-verhoging zo inrichten dat basisgoederen minder getroffen worden, waardoor ze dus goedkoper zullen worden. Ondertussen moet Belgi met een ofcile vennootschapsbelasting van 33,9 % enkel Frankrijk voor laten gaan, zodat Di Rupo ook niet anders kon dan wat prutsen in de marge van bijvoorbeeld de notionele interestaftrek, die deze hoge belasting verlaagt... zij het jammer genoeg vooral voor de grote ondernemingen. (Misschien zou de PVDA+ daarom beter eens de verhoudingen bestuderen tussen de grote bedrijven, verenigd in het belgicistische VBO, en de kleine ondernemingen, die verdeeld zijn over de Vlaamse VOKA en Unizo.) Splitsen? De EU is de oorzaak van het separatisme
Matthias Storme
Een referendum over de onafhankelijkheid van Schotland in 2014, vervroegde verkiezingen in Cataloni die uitdrukkelijk de onafhankelijkheid tot thema hebben. Na het uiteenvallen van de multinationale landen in Europa buiten de Europese Unie lijkt er ook schot te komen in hetzelfde fenomeen bij de resterende multinationale staten binnen die EU. Het zal ons dus niet verwonderen als binnenkort ook het gehoon en gehuil weer luider wordt dat deze landen net zoals Vlaanderen hobbitiseren, en dat het om een tegennatuurlijke tendens zou gaan, die ingaat tegen de Europese gedachte en richting van de geschiedenis. Nochtans leidt een nuchtere analyse van de beweegredenen en het succes van deze separatistische bewegingen m.i. tot de volgende conclusie: het proces van Europese integratie is wellicht de hoofdoorzaak van dit separatisme. En om het in modieuze termen te zeggen: Europa is zowel de push als de pull-factor van het separatisme. Of anders gezegd: enerzijds heeft de Europese integratie de belangrijkste argumenten tegen het opsplitsen van Belgi en tutti quanti tenietgedaan, anderzijds maakt de Europese Unie de opsplitsing juist omzeggens noodzakelijk. Wat waren de belangrijkste argumenten tegen opsplitsing ? Dat men nieuwe grenzen zou scheppen, en dat toch niet opgaat om het vrij verkeer van personen of diensten tussen Vlaanderen en Walloni (of Engeland
N*A* *
40
en Schotland) te gaan hinderen door nieuwe grenzen. De europese integratie heeft het belang van de grezen tussen de lidstaten sterk verminderd; het zijn precies de nadelige effecten van staatsgrenzen die grotendeels zijn afgebouwd, terwijl de positieve betekenis van staatsgrenzen bij de natiestaten in Europa daarbij toch minstens ten dele is behouden. Omgekeerd is de Europese Unie politiek zo belangrijk geworden en heeft zij zoveel zeggenschap over interne aangelegenheden dat het voor een volk van wezenlijk belang is om inspraak te geven in de Unie. En de enige manier om als volk echt inspraak te hebben, is nu eenmaal ervoor te zorgen dat men een lidstaat is, en niet zomaar ergens een onvolwaardig onderdeel van een lidstaat. Vlaanderen en Walloni hebben geen stemrecht in Europa, en waar al eens een deelstaatminister aan tafel mag zitten mag hij of zij enkel meestemmen wanneer het daarbij het"Belgische" standpunt wordt vertegenwoordigd. Zijn Vlaanderen en Walloni het oneens, dan heeft geen van beide stemrecht. In dit licht is het juist de ontwikkeling in Schotland en Cataloni die de natuurlijke gang van zaken is. En zoals onze lezers wel weten, hebben de Vlamingen, die in het Belgische carcan nog veel meer onder culturele en economische druk worden gezet,minstens zoveel redenen om dat voorbeeld te volgen.
Vlaanderen: Quo vadis? Drie mogelijke toekomstscenarios
Pieter Bauwens
Prof. Eric Faucompret heeft voor VIVES een wetenschappelijke overweging geschreven over het einde van Belgi. Zijn conclusie: confederalisme werkt niet en er moet meer wetenschappelijk onderzoek komen. Volgens Faucompret is er in Vlaanderen enkel VIVES dat onderzoek doet naar de stabiliteit van landen en unies. Nochtans bestaat er volgens de professor 'veel internationale academische literatuur dat de klemtoon legt op de politieke economie van het uiteenvallen van of samenvoegen van landen in de context van de voormalige USSR, dat een sterke informatiebron kan bieden voor de Belgische context.' In zijn uiteenzetting onderzoekt Faucompret drie mogelijke scenario's: ten eerste, Vlamingen en Franstaligen bereiken een akkoord over de hervorming van de federale staatsstructuur. Ten tweede, de keuze voor een confederaal model. Ten derde Vlaanderen kiest voor onafhankelijkheid. De focus van de Professor ligt op de internationale juridische beperkingen en uitdagingen. Federalisme Volgens Faucompret is een nieuw akkoord over de federalisering volgen het beruchte Art. 35 van de grondwet alleen in schijn toepasbaar. Er is een onoverbrugbaar verschil in visie tussen Franstaligen en Vlamingen. Daarnaast is er onenigheid of er 'gewestelijk' dan wel 'gemeenschappelijk' gefederaliseerd moet worden. En ten derde is er nog het probleem van de nanciering. Een extra moeilijkheid is het federalisme met twee, over de taalgroepen. In geval van conict is er dan geen uitweg, ook al door de ingevoerde grendels. Art. 35 is enkel mogelijk als Vlamingen en Franstaligen daarover een akkoord hebben, en dat wordt moeilijk. De Professor vergeet daarbij nog te vermelden dat de kans uiterst klein is dat Art 35 in de lijst van
N*A* *
41
te herziene grondwetsartikels zal staan op het einde van deze legislatuur. De kans dat deze optie na 8 juni 2014 bestaat wordt zo wel heel erg klein. Confederalisme Scenario 2 is de Belgische confederatie. Over wat een confederatie is, is al heel wat inkt gevloeid de laatste tijd en Faucompret doet een nog een geut bij. 'een confederatie is een statenbond: een groepering van onafhankelijke staten die wordt samengehouden door een verdrag. [...] de confederatie heeft geen gemeenschappelijke instellingen die zelfstandig besluiten kunnen nemen.' Een duidelijke juridische benadering. De auteur is geen fan van de 'confederatie': 'de geschiedenis leert dat confederaties gedoemd zijn te mislukken.' En dat staaft hij met historische voorbeelden: de Duitse Bond, de VS, Zwitserland, de Verenigde Arabische Republiek,... om uit te komen bij dat ene geslaagde voorbeeld: de Republiek van de Zeven Verenigde Nederlanden (1588-1795). Faucompret vermoedt dat het 'confederalisme' gebruikt wordt door politici die eigenlijk onafhankelijkheid willen, maar denken dat hun electoraat dat misschien een stap te ver vindt. En ook hier heeft hij historische vergelijkingen: Franjo Tujman, Vladimir Meiar,... de conclusie is eenvoudig: 'Vlaanderen en Walloni kunnen dus alleen maar een confederatie oprichten nadat ze onafhankelijk zijn geworden. Vraag is waarom ze dan nog zo'n articieel statenverband zouden oprichten? Scenario 2 is dan ook weinig realistisch.' Onafhankelijkheid Blijft over: de Vlaamse onafhankelijkheid. Daarin zijn verschillende opties: Vlamingen en Franstaligen onderhandelen een boedelscheiding of het Vlaamse Parlement roept eenzijdig de onafhankelijkheid uit. 'In dat laatste geval blijft Belgi als internationale rechtspersoon bestaan' Als de Franstaligen het slim spelen kunnen ze de naam van het land en alles wat erbij hoort houden. De volkenrechtelijke gevolgen van deze situatie zijn groot. Internationaal recht houdt niet zo van eenzijdige afscheuringen. Het brengt internationaal dus een heleboel problemen mee en kan leiden naar de isolatie van Vlaanderen. De andere weg heet in het internationale juridische jargon dismembratio zeg maar het onderling akkoord om uit elkaar te gaan. Een weg is het decreet van 18/11/1830 dat de onafhankelijkheid van Belgi uitroept, te wijzigen. In een advies heeft de Raad Van State gezegd dat dat mogelijk moet zijn, 'als het decreet dus een rechtswaarde heeft gelijk aan die van een grondwetsbepaling, dan zou het kunnen worden gewijzigd via de normale procedure van grondwetsherziening.' Uiteindelijk is een scheiding maar geslaagd als de nieuwe staat internationaal erkend wordt. En daar knelt het schoentje in de juridische discussie. Volgens Faucompret leert de geschiedenis dat een dismembratio, een afscheiding in akkoord met de staat waarvan afgescheurd wordt de enige weg die leidt naar internationale erkenning. Hij trekt dit principe door naar het lidmaatschap van de EU. Als Schotland, Cataloni, Vlaanderen,... afscheuren (dus zonder akkoord van Groot-Brittanni, Spanje of Belgi) kunnen ze door de lidstaten verplicht worden om opnieuw via de gewone procedure een lidmaatschap aan te vragen. Als n lidstaat zich daartegen verzet kan het geen lid worden. Dismembratio Een verdrag tussen Vlaanderen en Walloni is dus nodig. maar is het wel zo eenvoudig? Wat met Brussel? De nieuwe grenzen worden getrokken op den oude, maar welke oude grenzen tellen? Wat is het
N*A* *
42
internationaal juridische statuut van Brussel? Daarnaast moet ook de staatsschuld verdeeld worden. Voor al deze problemen bestaat er ook internationale arbitrage. Maar makkelijke onderhandelingen worden het niet. Al meent Faucompret wel dat scheidingsonderhandelingen in een ander klimaat kunnen verlopen dan onderhandelingen over verregaand Federalisme. 'Vlaanderen moet vermijden een soort Turkse republiek Noord-Cyprus te worden'. Het derde scenario lijkt Faucompret de meest logische oplossing. 'Daarom is objectief studiewerk over deze materie meer dan ooit nodig.' En de professor besluit met een opdracht: 'Het imago van een land is niet onbelangrijk in de internationale betrekkingen. Nieuwe negatieve rapporten van commissies van de verenigde Naties of de Raad van Europa over Vlaamse decreten zijn daarom beslist te vermijden. Hier is een belangrijke taak voor de Vlaamse diplomatie weggelegd. De tijd dringt.' Commentaar Het is beslist een lezenswaardige paper. Maar in feite staat er niets in dat niet in het O boek van de studiedienst van het Vlaams Belang en Gerolf Annemans staat. Dat boek verscheen in november 2010. Na twee jaar zijn we er in Vlaanderen nog altijd van overtuigd dat dringend studiewerk nodig is...
Aldus sprak N*A*O*: Hoe onwetender hoe dogmatischer (XXXXIX), Antwerpen, 4 november 2012
N*A* *
43

49 NAO&#39;s Questions Aux Belgicistes (XXXXIX)

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

49 NAO&#39;s Questions Aux Belgicistes (XXXXIX)

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

N* A* O*! !

! ! ! ! ! NIHILISTISCH ANARCHISTISCH OFFENSIEF

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

Joke Hadermann (N-VA)

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

Jeanine Hennis-Plasschaert (VVD), Nederlands min. van Defensie!

! ! ! ! ! ! ! de marge. (De Morgen, 25 oktober 2012)

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

Vlaanderen: Quo vadis? Drie mogelijke toekomstscenarios

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

You might also like

49 NAO's Questions Aux Belgicistes (XXXXIX)

49 NAO's Questions Aux Belgicistes (XXXXIX)