Jef Dorpmans opnieuw in Duitse spotlights Door Ferry Reurink Na een tijdje touwtrekken was het dan zover:

een delegatie van de Duitse voetbalclub Borussia Mnchengladbach stond bij de Nederlandse collegas van Vitesse op de stoep voor een leeg colablikje uit de seventies. Met in hun kielzog verschillende televisieploegen en andere media uit Duitsland moest het wel om iets gaan. Dat was natuurlijk ook zo: deze vrijdagmiddag maakte de beroemde Bchse die Internazionale-speler Boninsegna in oktober 1971 velde tijdens een Europacuptreffen in Mnchengladbach een nieuwe reis, nu naar het museum van de Duitse Bundesligaclub. Ondanks dat het blikje als Duits erfgoed werd geclaimd, zit aan het corpus delicti een sterk Nederlands luchtje. Wout Visser schreef hierover al eerder op Sportgeschiedenis.nl: de scheidsrechter destijds in Mnchengladbach was Jef Dorpmans, inmiddels bijna 87-jaar en al bijna zn hele leven Arnhemmer. Via zijn contacten bij Vitesse, waar hij zelf in het eerste elftal speelde, kwam het blikje een paar jaar geleden in het Home of History van de club terecht. En daar stond Dorpmans dan, opnieuw in het middelpunt van de belangstelling van de Duitse pers. Hij overhandigde het blikje hoogstpersoonlijk aan een vertegenwoordiger van Borussia Mnchengladbach. Voor mij is t altijd iets magisch geweest. Dan doel ik niet zozeer op dat blikje, maar op Jef Dorpmans. Hij woont al heel lang in het centrum van Arnhem en regelmatig zag ik hem daar lopen. Een vermaard internationaal topscheidsrechter, die ooit op Wembley EngelandSchotland floot voor wel honderdduizend man. Zes keer staat Ajax tegen Feyenoord op zn palmares, en daarnaast dus ook die legendarische pot tussen Borussia en Internazionale. Maar hij is ook oud-speler van mijn club Vitesse, waar hij al op 16-jarige leeftijd debuteerde in 1941. Met mijn vader ging ik als tiener eens op bezoek bij Jef Dorpmans. Hij beloofde ons een leuke aanvulling voor onze Vitesse-verzameling. Wij kregen inderdaad een paar mooie spulletjes mee en die kwamen uit een grote, kartonnen doos. Het beroemde blikje lag daar toen achteloos tussen. Die voetbalspullen doen mij niet zoveel, zegt Dorpmans, mijn zoon heeft nu de plakboeken en de rest heb ik in de loop van de jaren weggegeven. Zo stuurde iemand mij eens een brief of ik mijn FIFA-badge wilde afstaan. Nou, ik had er toch twee. Blij dat die man was. Ik kreeg zelfs nog een mooie bedankbrief. Maar dat blikje, ik wist natuurlijk wel dat het speciaal was. Daarom gaf ik het aan Vitesse. Maar vorig jaar kwam het ineens in die Duitse krant BILD en wilden meerdere musea in Duitsland het blikje hebben. Maar ik vind dat Borussia Mnchengladbach er het meeste recht op heeft. Zo is het dus gegaan. In 1957 begon de professionele scheidsrechterscarrire van Jef Dorpmans. Tien jaar later stond hij op de internationale lijst. Dorpmans: Ik ben met een fluitje van 35 cent de hele wereld overgegaan, zeg ik altijd. Het ging mij altijd goed af. Dat had vooral te maken met mijn uitstraling. Want trainen, dat deed ik nooit. Dat wisten ze ook wel bij de KNVB, maar daarover praten was taboe. Dan was ik onherroepelijk geschorst, je kent het wel.

In 1972 was het voorbij. En toen was ik er ook helemaal klaar mee. Ik heb daarna geen voetbalstadion meer van binnen gezien, geen wedstrijd bezocht. Ook op televisie kan het mij niet boeien. Ik kijk nu graag naar wielrennen, zegt Dorpmans resoluut. Net zo resoluut waarschijnlijk toen hij als scheidsrechter routinier Mario Corso van Internazionale uit het veld stuurde bij die wedstrijd in Mnchengladbach. Maar ach, dat feit is al lang uit de boeken omdat de 7-1 overwinning van Borussia ongeldig werd verklaard. Gelukkig hebben ze het blikje nog .