Γενικές Σύντοµες Θέσεις της Κίνησης για

Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 για

ενότητα όλων των κοµµουνιστών σ' ένα
επαναστατικό Σταλινικό - Ζαχαριαδικό
ΚΚΕ 1918-55

ΕΚ∆ΟΤΙΚΟ ∆ΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑ∆ΑΣ

της ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55
 Ηλεκτρονική ανατύπωση Ιούλιος 2009. ∆ιανέµεται δωρεάν.
Έκδοση της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55
Τηλ: 2108621543 – Ταχ. Θ.: 3689 10210 ΑΘΗΝΑ
http://anasintaxi.awardspace.com - http://anasintaxi.blogspot.com
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑ∆ΗΣ
 "Ο µαρξισµός είναι η επιστήµη των νόµων ανάπτυξης της
φύσης και της κοινωνίας, η επιστήµη των καταπιεζόµενων και
εκµεταλλευόµενων µαζών, η επιστήµη της νίκης του σοσιαλισµού
σ' όλες τις χώρες, η επιστήµη της οικοδόµησης της
κοµµουνιστικής κοινωνίας" Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ

"Εµείς οι κοµµουνιστές είµαστε άνθρωποι µε ιδιαίτερη σύσταση.

Είµαστε φτιαγµένοι από ξεχωριστό υλικό. Είµαστε εκείνοι που
αποτελούµε τη στρατιά του µεγάλου προλετάριου στρατηλάτη, τη
στρατιά του συντρόφου Λένιν. ∆εν υπάρχει τίποτε το υψηλότερο
από την τιµή ν' ανήκεις σ' αυτή τη στρατιά. ∆εν υπάρχει τίποτε το
υψηλότερο από τον τίτλο του µέλους του κόµµατος, που ιδρυτής
και καθοδηγητής του είναι ο σύντροφος Λένιν. ∆ε µπορεί ο
καθένας νάναι µέλος ενός τέτοιου κόµµατος. ∆ε µπορεί ο
καθένας ν' αντέξει στις δοκιµασίες και τις µπόρες που συνδέονται
µε την ιδιότητα του µέλους ενός τέτοιου κόµµατος. Παιδιά της
εργατικής τάξης, παιδιά της ανέχειας και του αγώνα, παιδιά
απίστευτων στερήσεων και ηρωικών προσπαθειών, να ποιοι,
πρώτ' απ' όλα, πρέπει νάναι µέλη ενός τέτοιου κόµµατος. Να
γιατί το κόµµα των λενινιστών, το κόµµα των κοµµουνιστών
ονοµάζεται και κόµµα της εργατικής τάξης". Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ

ΣΤΑΛΙΝ προς ΝΙΓΙΑΖΟΦ για ΖΑΧΑΡΙΑ∆Η: «Τον βλέπεις αυτόν;

Αυτός είναι µεγάλος ηγέτης, θα κάνει την επανάσταση όχι µόνο
στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» (κατά τη διάρκεια των
εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ 1952).

ΝΙΓΙΑΖΟΦ: «Ο Ζαχαριάδης είναι µια απ' τις σηµαντικότερες

φυσιογνωµίες του διεθνούς κοµµουνιστικού κινήµατος» (1955)
 Παλιότερα ασκήσαµε κριτική τόσο στις ρεβιζιονιστικές θέσεις
των χρουστσωφικών του "Κ"ΚΕ όσο και σε κείνες της νέας
παραλλαγής του σύγχρονου ρεβιζιονισµού (=αντισταλινική
"Λαθολογία", Λ. Μάρτενς, κλπ.) απ' την οποία καθοδηγούνται
όλες οι "αντιχρουτσωφικές" οπορτουνιστικές
εξωκοινοβουλευτικές Οργανώσεις και Οµάδες. Τώρα
δηµοσιεύουµε τις σύντοµες "Γενικές θέσεις" της -ΚΙΝΗΣΗΣ για
ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55- µε τις οποίες απευθυνόµαστε σ'
όλους τους κοµµουνιστές, µέσα και έξω απ' το "Κ"ΚΕ και τις
άλλες Οργανώσεις, για ΕΝΟΤΗΤΑ στη βάση του µαρξισµού-
λενινισµου-σταλινισµού.

Η «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» - ιδεολογικο-

πολιτικο-οργανωτικά συνέχεια του επαναστατικού σταλινικού-
ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-55 και συνέχεια των σταλινικών-ζαχαριαδικών
Οργανώσεων (µετά το 1956) της Τασκένδης και των άλλων πρώην
Λαϊκών ∆ηµοκρατιών - ήταν πάντα υπέρ της Ενότητας των
κοµµουνιστών σ' ένα επαναστατικό κόµµα νέου τύπου, σ' ένα κόµµα
λενινιστικού-σταλινικού τύπου, στο ΚΚΕ 1918-55. Ποτέ δεν προκάλεσε
διασπάσεις ήταν και είναι εναντίον των διασπάσεων που τις
υποκίνησαν και καθοδήγησαν οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές για να
κατακερµατίσουν τις επαναστατικές δυνάµεις. Θεωρεί επιζήµιες και
καταστροφικές τις διασπάσεις για το εργατικό κίνηµα και προς
όφελος του σύγχρονου ρεβιζιονισµού, ιδιαίτερα του χρουτσωφικού
ρεβιζιονισµού και της αστικής τάξης. Τη στάση των διαφόρων
σηµερινών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων και Οµάδων -που
επικαλούνται το «µαρξισµό-λενινισµό» και όχι το σταλινισµό -
απέναντι στο ζήτηµα της Ενότητας και τη διατήρηση των διασπάσεων
δεκαετίες ολόκληρες θεωρεί τροτσκιστική.

Το πρόβληµα της Ενότητας των κοµµουνιστών σ' ένα επαναστατικό

κόµµα σταλινικού τύπου είναι πρώτα και κύρια Ι∆ΕΟΛΟΓΙΚΟ
ζήτηµα. Πρωταρχικό ζήτηµα και απαραίτητη βασική προϋπόθεση για
την πολιτικο-οργανωτική Ενότητα αποτελεί η ιδεολογική ΕΝΟΤΗΤΑ:
δηλαδή η αποδοχή, υιοθέτηση και η υπεράσπιση της επαναστατικής
κοσµοθεωρίας του προλεταριάτου, του ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ-
ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ. Χωρίς ιδεολογική ενότητα δε µπορεί να υπάρξει
πολιτικο-οργανωτική ενότητα - αποτελεί την πρώτη και εντελώς
αναγκαία προϋπόθεσή τους.
 Η «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» βαδίζοντας
σταθερά και µε συνέπεια τον επαναστατικό ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ-ΖΑΧΑΡΙΑ∆ΙΚΟ
δρόµο και παίρνοντας υπόψη τις διαστρεβλώσεις-παραποιήσεις του
µαρξισµού απ' το χρουτσωφικό ρεβιζιονισµό και τις άλλες παραλλαγές
του σύγχρονου ρεβιζιονισµού καθώς και τη σύγχυση που έχουν
προκαλέσει στις γραµµές των κοµµουνιστών - και συνάµα
επαναβεβαιώνοντας την αυστηρή προσήλωση της στις επαναστατικές
Αρχές µε την ευκαιρία των 150χρονων του «Μανιφέστου του
Κοµµουνιστικού Κόµµατος» (1848) των Μαρξ-Ενγκελς και των
70χρονων του «Προγράµµατος της Γ' Κ∆» (1928) -σ' αντιπαράθεση µ'
όλες τις παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισµού δέχεται, υιοθετεί,
υπερασπίζει, προβάλλει και προτείνει τις παρακάτω γενικές βασικές
θέσεις σε σειρά ζητήµατα του επαναστατικού κοµµουνιστικού
κινήµατος:

Α. ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ- ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ- ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ- Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ

ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

1. Το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 πρέπει να καθοδηγείται στη δράση

του απ' την επαναστατική κοσµοθεωρία που διατύπωσαν,
υπεράσπισαν και ανέπτυξαν οι κλασικοί ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-
ΣΤΑΛΙΝ, πιο συγκεκριµένα και ακριβέστερα: απ' το ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ
(παραπέρα ανάπτυξη του µαρξισµού-Λενινισµού απ' το Στάλιν), που
είναι ο «µαρξισµός-λενινισµός» της εποχής µας, «ο µαρξισµός-
λενινισµός της εποχής τον σοσιαλισµού» που «θεωρητικά φώτισε
το δρόµο του σοσιαλισµού και πρακτικά τον πραγµατοποίησε»
(ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑ∆ΗΣ). «Να µιλούµε για το µαρξισµό σαν
επιστήµη, να µιλούµε για το µαρξισµό στην εξέλιξη του, να
µιλούµε για το ζωντανό µαρξισµό, σηµαίνει να µιλούµε για το
Στάλιν, σηµαίνει να µιλούµε για το σταλινισµό» (ΖΟΛΙΟ ΚΙΟΥΡΙ).
Μόνο µε βάση το «ζωντανό µαρξισµό» δηλ. το ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ µπορούν
οι κοµµουνιστές να αναλύσουν επιστηµονικά τη σηµερινή
καπιταλιστική-ιµπεριαλιστική πραγµατικότητα. Αποκλειστικά και µόνο
στη βάση του ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ µπορούν να καταπολεµηθούν
αποτελεσµατικά ο χρουτσωφικός ρεβιζιονισµός και όλες οι παραλλαγές
του σύγχρονου ρεβιζιονισµού.
Απορρίπτει κάθε µορφή «λαθολογίας» από οπουδήποτε και αν
προέρχεται ως καµουφλαρισµένη µορφή αντισταλινισµού
(χρουτσωφικοί, τιτοϊκοί, τροτσκιστές, Λ Μαρτένς κλπ.) καθώς και κάθε
µορφή λασπολογίας («προσωπολατρία», «εγκλήµατα», «ανώµαλη
εσωκοµµατική ζωή», «παραβίαση της σοσιαλιστικής νοµιµότητας»,
«δικτατορικό χαρακτήρα µεγάλου ηγέτη», κλπ.). Όλες οι επιθέσεις-
κριτικές στο Στάλιν είναι αντιµαρξιστικές και κριτικές απ' τα δεξιά,
αποσκοπούν στον ιδεολογικο-πολιτικό αποπροσανατολισµό και τη
διάσπαση των κοµµουνιστών και του κοµµουνιστικού και εργατικού
κινήµατος γενικότερα.
2. Το Κοµµουνιστικό Κόµµα πρέπει να έχει µόνο µια γραµµή, τη
ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ-ΣΤΑΛΙΝΙΚΗ γραµµή και όχι δυο ή
περισσότερες γραµµές που σηµαίνει ύπαρξη φραξιών και άρνηση
του κόµµατος νέου τύπου (διάφοροι οπορτουνιστές Λ. Μαρτένς, κλπ.)
και να λειτουργεί στη βάση της λενινιστικής-σταλινικής Αρχής του
∆ηµοκρατικού Συγκεντρωτισµού.

Β. ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ - ΚΟΜΜΑ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ - ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

1. Αναγνώριση του προλεταριάτου σαν της πιο επαναστατικής τάξης

της καπιταλιστικής κοινωνίας, της ιστορικής του αποστολής και του
ηγεµονικού του ρόλου στην επανάσταση (στη συµµαχία εργατικής
τάξης-φτωχής αγροτιάς): "µόνο το προλεταριάτο είναι τάξη αληθινά
επαναστατική" (Κ. ΜΑΡΞ).
2. Αναγνώριση της αναγκαιότητας ύπαρξης του επαναστατικού
Κόµµατος νέου τύπου, εκφραστή, οργανωτή και καθοδηγητή των
αγώνων του προλεταριάτου.
3. Αναγνώριση του καθοδηγητικού ρόλου του Κοµµουνιστικού
Κόµµατος στην επανάσταση σαν οργανωτή και καθοδηγητή της.
4. α. Η ανατροπή της διχτατορίας της αστικής τάξης και η κατάληψη
της πολιτικής εξουσίας απ' το προλεταριάτο µπορεί να επιτευχθεί µόνο
µε επαναστατική βία, µε ένοπλο αγώνα - ανώτατη µορφή ταξικής
πάλης.
β. Μετά τη νίκη της επανάστασης Είναι οπωσδήποτε αναγκαία η
συντριβή, το τσάκισµα της αστικής κρατικής µηχανής (αστικός στρατός,
αστυνοµία, ασφάλεια, δικαστήρια, γραφειοκρατική ιεραρχία, κλπ.). «Ο
νόµος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόµος της
συντριβής της αστικής κρατικής µηχανής, σαν προκαταβολικός
όρος για µια τέτοια επανάσταση, είναι νόµος αναπόφευχτος» (Ι.Β.
ΣΤΑΛΙΝ).
γ. Εγκαθίδρυση ∆ιχτατορίας του Προλεταριάτου χωρίς την οποία η
εργατική τάξη δε µπορεί να υπερασπίσει και διατηρήσει την πολιτική
της εξουσία ούτε πολύ περισσότερο να οικοδοµήσει τη σοσιαλιστική-
κοµµουνιστική κοινωνία.
Γ. ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ- ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Σοσιαλισµός - πρώτη, κατώτερη φάση της κοµµουνιστικής κοινωνίας -

δε νοείται χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου, κατάργηση της
καπιταλιστικής ιδιοχτησίας και απαγόρευση των πολιτικών της
υπερασπιστών, εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνικής ιδιοχτησίας
στα µέσα παράγωγής. ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ «είναι η τ α ξ ι κ ή ∆ ι χ τ α τ ο
ρ ί α του Προλεταριάτου σαν αναπόφευχτο µεταβατικό στάδιο για
την κ α τ ά ρ γ η σ η τ ω ν τ α ξ ι κ ώ ν δ ι α φ ο ρ ώ ν γ ε ν ι κ ά,
για την κατάργηση όλων των παραγωγικών σχέσεων που πάνω
τους στηρίζονται, για την κατάργηση όλων των κοινωνικών
σχέσεων, που αντιστοιχούν στις παραγωγικές αυτές σχέσεις, για
την ανατροπή όλων των ιδεών που απορρέουν από τις
κοινωνικές αυτές σχέσεις» (Κ. ΜΑΡΞ).
Η σοσιαλιστική-κοµµουνιστική κοινωνία δε µπορεί να οικοδοµηθεί
χωρίς τη ∆ιχτατορία του Προλεταριάτου, τον καθοδηγητικό ρόλο του
επαναστατικού µαρξιστικού-λενινιστικού-σταλινικού Κόµµατος της
εργατικής τάξης και χωρίς τη διεξαγωγή σκληρής ταξικής πάλης
ενάντια στους εσωτερικούς-εξωτερικούς εχθρούς σ' όλα τα µέτωπα:
πολιτικό, οικονοµικό, ιδεολογικό, στρατιωτικό - πάλη που «διαρκώς
οξύνεται όσο προχωρεί η οικοδόµηση του σοσιαλισµού» (Ι.
ΣΤΑΛΙΝ).
1. ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ: Η ∆ιχτατορία του Προλεταριάτου, που το
κράτος της είναι πρώτα απ' όλα όργανο κατάπνιξης της αντίστασης
των εκµεταλλευτών, «µπορεί να είναι πλέρια µόνο στην περίπτωση
που την καθοδηγεί ένα µόνο κόµµα, το κόµµα των κοµµουνιστών,
που δεν µοιράζεται και δεν πρέπει να µοιράζεται την καθοδήγηση
µε άλλα κόµµατα» (Ι. ΣΤΑΛΙΝ). Τα κόµµατα των εκµεταλλευτριών
τάξεων καταργούνται και απαγορεύεται η δράση τους.
2. Ι∆ΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ: Κυρίαρχη ιδεολογία στο σοσιαλισµό
είναι η ιδεολογία της εργατικής τάξης, ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ-
ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ. ∆εν επιτρέπεται η ελεύθερη διάδοση της αστικο-
ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας. ∆ιεξάγεται συνεπής, συνεχής και οξύτατη
πάλη ενάντια σ' όλες τις µορφές της αντιδραστικής αστικής και
ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας, πάλη για την προώθηση και το βάθεµα της
ιδεολογικής και πολιτιστικής επανάστασης.
3. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ: Κατάργηση της καπιταλιστικής
ιδιοχτησίας (ατοµικής και κρατικής), µέσω της κατάσχεσης και
προλεταριακής εθνικοποίησης (όπως περιγράφεται στο «πρόγραµµα
της Γ' Κ∆», ανάλογα µε το χαρακτήρα της επανάστασης), καθιέρωση
της σοσιαλιστικής κοινωνικής ιδιοχτησίας στα µέσα παραγωγής
(κρατικής, συνεταιριστικής). κατάργηση των εκµεταλλευτριών τάξεων
και εξάλειψη της εκµετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η
σοσιαλιστική οικονοµία αναπτύσσεται ορθολογικά και σχεδιασµένα στη
βάση του αντικειµενικού οικονοµικού νόµου της σχεδιοµετρικής,
αναλογικής ανάπτυξης της σοσιαλιστικής οικονοµίας. Η εργατική
δύναµη και τα µέσα παραγωγής στο σοσιαλισµό δεν είναι
εµπορεύµατα. Η σφαίρα δράσης του νόµου της Αξίας είναι
περιορισµένη και αυτός δε ρυθµίζει πλέον την παραγωγή. Όσο
προχωρεί παραπέρα η οικοδόµηση του σοσιαλισµού, ο νόµος της
Αξίας και οι σχέσεις Εµπόρευµα-Χρήµα περιορίζονται ώσπου τελικά
να δηµιουργηθούν σταδιακά οι αντικειµενικοί όροι για την πλήρη και
οριστική εξάλειψη τους στην αταξική κοµµουνιστική κοινωνία. Στο
ΣΟΣIΑΛΙΣΜΟ ισχύει η Αρχή: «απ' τον καθένα ανάλογα µε τις
ικανότητες του, στον καθένα ανάλογα µε τη δουλειά του», ενώ
στον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ η Αρχή: «ο καθένας ανάλογα µε τις
ικανότητες του, στον καθένα ανάλογα µε τις ανάγκες του».
Μετά την ολοκλήρωση της οικοδόµησης της οικονοµικής βάσης του
σοσιαλισµού (καθιέρωση της σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας: κρατικής-
συνεταιριστικής) και των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων αλλάζει
η ταξική διάρθρωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Εξαλείφονται όλες
οι ανταγωνιστικές και εκµεταλλεύτριες τάξεις. Αυτές δεν υπάρχουν
πλέον σαν κοινωνικές τάξεις: µένουν µόνο «η εργατική τάξη, η τάξη
των αγροτών και οι διανοούµενοι» (Ι. ΣΤΑΛΙΝ). Υπάρχουν µόνο τα
υπολείµµατα των εκµεταλλευτριών τάξεων και τα νέα εκφυλισµένα
αστικά στοιχεία. Υπάρχουν ανταγωνιστικές και µη ανταγωνιστικές
αντιθέσεις και η ταξική πάλη «συνεχίζεται και οξύνεται όσο
προχωρεί η οικοδόµηση του σοσιαλισµού» (Ι. ΣΤΑΛΙΝ).
Η µεταβατική περίοδος εκτείνεται απ' τον καπιταλισµό στον
κοµµουνισµό, κατά την οποία είναι απαραίτητη και αναγκαία η
ύπαρξη της ∆ιχτατορίας του Προλεταριάτου, περίοδος που ταυτίζεται
µε το σοσιαλισµό.
Όλες οι κριτικές των διαφόρων οπορτουνιστών στο Στάλιν για το
ζήτηµα του σοσιαλισµού (τάξεις, ταξική πάλη, αντιθέσεις, κόµµα, κλπ.)
είναι αντιµαρξιστικές. Αντιµαρξιστική-αστική είναι και η θεωρία των
διαφόρων οπορτουνιστών «διατήρησης των εκµεταλλευτριών και
ανταγωνιστικών τάξεων» στο σοσιαλισµό µετά την οικοδόµηση της
οικονοµικής του βάσης (Λ. Μαρτένς, κλπ.), καθώς και οι θεωρίες των
χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για περιορισµό της µεταβατικής περιόδου
σε περίοδο «απ' τον καπιταλισµό στο σοσιαλισµό», «των τριών
φάσεων» της κοµµουνιστικής κοινωνίας, για «κράτος όλου του
λαού», «κόµµα όλου του λαού», κλπ.

∆. ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ- ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ

Αποδοχή και υπεράσπιση της ορθότητας της επαναστατικής γραµµής

και των εκτιµήσεων των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ που
καθοδηγήθηκαν απ' το µεγάλο Στάλιν για όλα τα ζητήµατα του τότε
διεθνούς κοµµουνιστικού και εργατικού κινήµατος.

Ε. ΧΡΟΥΤΣΩΦΙΚΟΣ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΣ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ

∆ΙΧΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ - ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

Η έναρξη του πισωδροµικού προτσές της παλινόρθωσης του

καπιταλισµού στη Σοβιετική Ένωση αρχίζει µετά τη δολοφονία του
Στάλιν (1953), µε την πραξικοπηµατική κατάληψη της πολιτικής
εξουσίας απ' την προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσόφ-
Μικογιάν-Σουσλόφ-Μπρέζνιεφ, κλπ. και την ανατροπή της
∆ιχτατορίας του Προλεταριάτου που εκφράστηκε ανοιχτά στην
αντεπαναστατική σοσιαλδηµοκρατική γραµµή του 20ου Συνεδρίου
(Φλεβάρης 1956) και των µετέπειτα συνεδρίων. Χωρίς την ανατροπή
της ∆ιχτατορίας του Προλεταριάτου δεν ήταν δυνατή η σταδιακή
κατάργηση των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων και η
παλινόρθωση του καπιταλισµού. Η παλινόρθωση του καπιταλισµού
άρχισε επί Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ (ολοκληρώθηκε στα τέλη της
δεκαετίας του 1960, κυρίως µε τις µεταρρυθµίσεις του Σεπτέµβρη
1965) και όχι επί Γκορµπατσώφ, όπως διατείνεται ο διεθνής
χρουτσωφικός ρεβιζιονισµός και διάφοροι άλλοι οπορτουνιστές (Λ.
Μαρτένς, κλπ.).
Η επικράτηση της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, η ανατροπή της
∆ιχτατορίας του Προλεταριάτου και η παλινόρθωση του καπιταλισµού
δεν είναι αναπόφευχτα. Αυτό εξαρτάται από τη σωστή ή µη διεξαγωγή
της ταξικής πάλης σ' όλα τα επίπεδα καθ" όλη τη διάρκεια της
µεταβατικής περιόδου απ' τον καπιταλισµό στον κοµµουνισµό και απ'
τη σωστή ή µη λύση των ανταγωνιστικών και µη ανταγωνιστικών
αντιθέσεων. Η χρουτσωφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση επικράτησε
επειδή οι επαναστατικές δυνάµεις του ΚΚΣΕ, µετά το θάνατο-
δολοφονία του Στάλιν, δεν διεξήγαγαν σωστά την ταξική πάλη ενάντια
στο ρεβιζιονισµό, αν δεν αποµακρύνθηκαν στην πράξη απ' τη σωστή
µαρξιστική θέση του ΣΤΑΛΙΝ, σύµφωνα µε την οποία, "όσο προχωρεί
η οικοδόµηση του σοσιαλισµού τόσο οξύνεται η ταξική πάλη".

ΣΤ. ΚΚΕ 1918-55 - Ν. ΖΑΧΑΡΙΑ∆ΗΣ - ΧΡΟΥΤΣΩΦΙΚΟΣ

ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΣ

1. Το ΚΚΕ 1918-55 µε τη βοήθεια της Γ' Κοµµουνιστικής ∆ιεθνούς και

την ανάληψη της ηγεσίας του απ' το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑ∆Η γίνεται το
επαναστατικό κόµµα του προλεταριάτου, αποχτά επιστηµονικό
πρόγραµµα, στρατηγική και τακτική. Χωρίς την επαναστατική αυτή
γραµµή και το ιστορικό γράµµα του Ζαχαριάδη (Οχτώβρης 1940) δε θα
υπήρχε η εποποιία της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και αργότερα ο
ένδοξος αγώνας του ∆ΣΕ.
2. Αναγνώριση των εκτιµήσεων της ΙΙΙης Συνδιάσκεψης (Οχτώβρης
1950) για τη δράση του Κόµµατος και εκείνων της 5ης Ιστορικής
Ολοµέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (∆εκέµβρης 1955), τελευταίου σώµατος
του ηρωικού και ένδοξου Κόµµατος µας.
3. Το ΚΚΕ στις παραµονές της ωµής επέµβασης των χρουτσωφικών
ρεβιζιονιστών στα χρόνια '54-56. σ' αντίθεση µε τους χονδροειδείς
ψευδείς ισχυρισµούς των διαφόρων οπορτουνιστών, ήταν έτοιµο
ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικά να αποκρούσει και απόκρουσε
το χρουτσωφικό ρεβιζιονισµό. Η συντριπτική πλειοψηφία των
κοµµουνιστών, συσπειρωµένη γύρω απ' την ΚΕ του ΚΚΕ µε
επικεφαλής το µεγάλο προλετάριο επαναστάτη σταλινιστή ΝΙΚΟ
ΖΑΧΑΡΙΑ∆Η, απόρριψε και καταπολέµησε αποφασιστικά την
αντεπαναστατική σοσιαλδηµοκρατική γραµµή του διαβόητου 20ου
Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της παρασυναγωγής της «6ης Ολοµέλειας»,
υπεράσπισε µαχητικά την επαναστατική γραµµή του Κόµµατος και το
ΜΑΡΞΙΣΜΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ, µαταιώνοντας έτσι τη
µετατροπή του ηρωικού µας Κόµµατος σε αστικό-ρεβιζιονιστικό κόµµα,
σοσιαλδηµοκρατικού τύπου. Την πάλη κατά του χρουτσωφικού
ρεβιζιονισµού καθοδήγησε θαρραλέα και αποφασιστικά ο Γενικός
γραµµατέας του ΚΚΕ και συνέχισαν αδιάκοπα από τότε - παρά τις
εξοντωτικές διώξεις δεκαετίες ολόκληρες - και συνεχίζουν και σήµερα οι
ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ-ΖΑΧΑΡΙΑ∆ΙΚΟΙ κοµµουνιστές.
Στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑ∆Η ανήκει η πρώτη µα και µεγάλη τιµή στην
ιστορία του διεθνούς κοµµουνιστικού κινήµατος τόσο σχετικά µε την
έγκαιρη διαπίστωση της αντεπαναστατικής φύσης του χρουτσωφικού
ρεβιζιονισµού όσο και την χωρίς καθυστέρηση έναρξη της πάλης κατά
του προδοτικού αυτού αντεπαναστατικού ρεύµατος (ανοιχτά απ' το
Σεπτέµβρη του ’55 στην Τασκέντη). Ο Νίκος Ζαχαριάδης µε
ασυνήθιστη πολιτική οξυδέρκεια και σπάνια διορατικότητα διέβλεψε τον
αντεπαναστατικό ρόλο του χρουτσωφικού ρεβιζιονισµού - σε εξαιρετικά
πολύπλοκες συνθήκες - και πρόβλεψε επιστηµονικά το αναπόφευχτο
της καταστροφής του σοσιαλισµού και του διεθνούς κοµµουνιστικού
κινήµατος σε περίπτωση επικράτησης του, προσφέροντας έτσι µια
ανεκτίµητης αξίας, µεγάλης ιστορικής σηµασίας συµβολή στο
διεθνές κοµµουνιστικό κίνηµα, που τον αναδεικνύει σε µια απ' τις
κορυφαίες ηγετικές φυσιογνωµίες του διεθνούς επαναστατικού
κοµµουνιστικού κινήµατος στον 20ο αιώνα, της ένδοξης
λενινιστικής-σταλινικής εποχής των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ.
Πρέπει να απορριφθεί ανοιχτά και ξεσκεπαστεί το πελώριο ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΨΕΥ∆ΟΣ-ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑ των διαφόρων οπορτουνιστών για δήθεν
«αποστασία»(!) και «προσχώρησή»(!) του στο χρουτσωφικό
ρεβιζιονισµό κατά τη διάρκεια της εξορίας του στη Σιβηρία, συκοφαντία
που σαν στόχο είχε τη διάσπαση των επαναστατών κοµµουνιστών
σταλινιστών-ζαχαριαδικών ή όπως σηµείωνε ο Σοφιανός "να σπείρει
τη σύγχυση στο κίνηµα των µαρξιστών-λενινιστών, να υποσκάψει
την ηθική, κοµµατική και πολιτική οντότητα του Ζαχαριάδη, να
διασπάσει την ενότητα των γραµµών του κινήµατος και να το
αποσυνθέσει" (δηλ. της "Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής" ΠΚΕ)-
Ρουµανία των Πολ. ∆ανιηλίδη-Γαβρ. Παπαδόπουλου, κλπ. -
"πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισµού" ΣΟΦΙΑΝΟΣ,
Γράµµα 6.1.1968) . Ο µεγάλος προλετάριος κοµµουνιστής ηγέτης
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑ∆ΗΣ δολοφονήθηκε στη Σιβηρία απ' τους προδότες
χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές επειδή κράτησε ψηλά τη σηµαία της
προλεταριακής επανάστασης, του σοσιαλισµού-κοµµουνισµού και της
επαναστατικής κοσµοθεωρίας του προλεταριάτου: του ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-
ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ.
 Η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55», ιδεολογικό-πολιτικά συνέχεια
του διεθνούς επαναστατικού κοµµουνιστικού κινήµατος των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-
ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55, σε αντιπαράθεση µε το
χρουτσωφικό ρεβιζιονισµό και µ' όλες τις οπορτουνιστικές οργανώσεις που
επικαλούνται το Στάλιν για εξαπάτηση των κοµµουνιστών, αλλά του ασκούν
κριτική, θεωρεί σωστή και υιοθετεί τη χρησιµοποίηση του όρου
«σταλινισµός»:
Η χρησιµοποίηση της επιστηµονικής έννοιας «σταλινισµός» είναι ορθή και
αναγκαία επειδή:
1. Εκφράζει την παραπέρα ανάπτυξη του µαρξισµού-λενινισµού στην εποχή
της οικοδόµησης του σοσιαλισµού στη Σοβιετική Ένωση και σ' ολόκληρο το
σοσιαλιστικό στρατόπεδο µετά το δεύτερο παγκόσµιο Πόλεµο. «Ο σταλινισµός
θεωρητικά φώτισε το δρόµο του σοσιαλισµού και πρακτικά τον
πραγµατοποίησε» (Ν. Ζαχαριάδης, 1939)
2. Μαρξισµός-Λενινισµός- σταλινισµός αποτελούν µια αδιάσπαστη ενότητα
της επαναστατικής κοσµοθεωρίας του προλεταριάτου και του κόµµατος του.
3. Σταλινισµός είναι ο µαρξισµός-λενινισµός της εποχής µας.
4. Το διεθνές κοµµουνιστικό κίνηµα και το ΚΚΕ(1918-55) χρησιµοποιούσαν
την έννοια «σταλινισµός».
5. Η εξάλειψη του σοσιαλισµού και η διάλυση του διεθνούς κοµµουνιστικού
κινήµατος από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές έγινε στο όνοµα του
«µαρξισµού-λενινισµού» και της πάλης ενάντια στο Στάλιν-σταλινισµό.
6. Από τα µέσα της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα ως τα σήµερα στο κέντρο
των επιθέσεων της αστικής, φασιστικής, ιµπεριαλιστικής, τροτσκιστικής.
παλιάς και νέας ρεβιζιονιστικής αντίδρασης (σοσιαλδηµοκρατία, τιτοϊκή,
χρουτσωφική, κλπ.) βρέθηκε και βρίσκεται πάντα ο Στάλιν-σταλινισµός.
7. Ο µαρξισµός-λενινισµός-σταλινισµός προσδιορίζει µε σαφή τρόπο τον
επαναστατικό ιδεολογικό-πολιτικό προσανατολισµό του κοµµουνιστικού
κινήµατος.
 8. ∆ιαχωρίζει το επαναστατικό κοµµουνιστικό κίνηµα οπό τους τροτσκιστές,
τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονισπές και την χρουτσωφικής έµπνευσης γραµµή
της «λαθολογίας» των διαφόρων οπορτουνιστικών οργανώσεων που
επικαλούνται τυπικά το Στάλιν, αλλά συνάµα του επιτίθενται (άµεσα ή έµµεσα
από δεξιές θέσεις. («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», Νο 6.15-31 ∆εκέµβρη 1996).
Η νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισµού µε τη µορφή της
αντισταλινικής «λαθολογίας» έχει τρεις βασικές ανοµολόγητες πολιτικές
επιδιώξεις:
1. να συρθεί το επαναστατικό κοµµουνιστικό κίνηµα σε αντισταλινικό δρόµο
(και αντιζαχαριαδικό δρόµο. Αντισταλινισµός - αντιζαχαριαδισµός πάνε χέρι-
χέρι).
2. να κρατηθεί διασπασµένο,
3. να εµποδιστεί η ανασύνταξη του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 -
ανασύνταξη που µπορεί να πραγµατοποιηθεί µόνο στην κατεύθυνση της
αδιάλλακτης και συνεπούς υπεράσπισης του µαρξισµού-λενινισµού-
σταλινισµού και του προλεταριακού διεθνισµού και της υπεράσπισης του
αλύγιστου επαναστάτη κοµµουνιστή ηγέτη συντρόφου Νίκου Ζαχαριάδη, που
πρώτος στο διεθνές κοµµουνιστικό κίνηµα είδε το χρουτσωφικό ρεβιζιονισµό
και πρώτος σήκωσε θαρραλέα το ανάστηµα του σ αυτόν πριν το 20ο Συνέδριο
(απ' το '55 ακόµα), οργανώνοντας και καθοδηγώντας την πάλη των ελλήνων
κοµµουνιστών ενάντιά του», (στο ίδιο).
Το έργο του Στάλιν και ο σταλινισµός, που είναι ο µαρξισµός-λενινισµός της
εποχής µας, αποτελούν αναντικατάστατο όπλο στην πάλη των κοµµουνιστών-
σταλινιστών κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισµού και κατά των διασπαστών
οπορτουνιστών όλων των στην πάλη του προλεταριάτου κατά του
καπιταλισµού-ιµπεριαλισµού.
"Ο ∆ηµητρίου, σύντροφοι, είναι µια τρίχα απ' την άκρη της ουράς,
ενός ατζαµίδικα καµουφλαρισµένου ελέφαντα. Σ' εµάς όλους
πέφτει το σοβαρό και ιστορικό καθήκον να τραβήξουµε την ουρά
αυτή για να φανεί σ' όλο τον κόσµο ο πραγµατικός ελέφαντας,
δηλ. ο Χρουτσώφ" Ν. ΖΑΧΑΡΙΑ∆ΗΣ, Τασκένδη 1955.

"Προσέξτε σύντροφοι αυτοί είναι διεθνείς προβοκάτορες, θα κάνουν

µεγάλη ζηµιά στο διεθνές κοµµουνιστικό κίνηµα και οι δικοί µας
συνεργάτες τους θα κάνουν µεγάλη ζηµιά στην πατρίδα µας".
Ν. ΖΑΧΑΡΙΑ∆ΗΣ, Τασκένδη 1955.

Σε προκλητικές προτάσεις για παραίτηση από ΓΓ του ΚΚΕ κάποιων

προδοτών ελλήνων ρεβιζιονιστών µελών της ΚΕ απάντησε: "Τώρα δε
θα σας κάνω τη χάρη, δε θα σας επιτρέψω να µετατρέψετε το ΚΚΕ
σε αστικό κόµµα" Ν. ΖΑΧΑΡΙΑ∆ΗΣ, αρχές 1956.

Απευθυνόµενος στον "Πρόεδρο" της διαβόητης χρουτσωφικής

"∆ιεθνούς Επιτροπής" Γκ. Ντέζ είπε: "Ποιός σου έδωσε εσένα το
δικαίωµα να εξετάσεις τα προβλήµατα του ηρωικού ΚΚΕ, που τον
Αύγουστο του 1944 κοιµήθηκες µε το φασισµό και το πρωί
ξύπνησες µε Λαϊκή ∆ηµοκρατία, την οποία κουβάλαγαν οι
κόκκινοι τανκίστες από το Στάλινγκραντ όταν σύντριψαν τη
φασιστική ρουµάνικη Μεραρχία και στην παρέδωσαν δώρο. Με
ποια πείρα θα µπορέσεις εσύ να κρίνεις τους αγώνες των
ελλήνων κοµµουνιστών, που προς τιµή τους µε τους αγώνες
τους, δεν επέτρεψαν ούτε σ' έναν έλληνα πολίτη να πολεµήσει
στο Ανατολικό Μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣ∆" Ν. ΖΑΧΑΡΙΑ∆ΗΣ, τέλη
Φλεβάρη-αρχές Μάρτη 1956.