Β.Ι.

ΛΕΝΙΝ: Ο καπιταλισμός και η εργασία της γυναίκας

Η σημερινή καπιταλιστική κοινωνία κλείνει στα σπλάχνα της πολλές τέτοιες περιπτώσεις φτώχειας και καταπίεσης, που
δε χτυπούν αμέσως στο μάτι. Οι κατακομματιασμένες οικογένειες των μικροαστών, των επαγγελματιών, των εργατών,
των υπαλλήλων, των μικρο-υπαλλήλων υποφέρουν αφάνταστα, δύσκολα τα βγάζουν πέρα και στην καλύτερη εποχή.
Εκατομμύρια και εκατομμύρια γυναίκες τέτοιων οικογενειών ζουν (ή μάλλον βασανίζονται) μια ζωή «σκλάβων του
σπιτιού», που προσπαθούν να ταΐσουν και να ντύσουν την οικογένεια με πενταροδεκάρες, με απεγνωσμένες
καθημερινές προσπάθειες και «οικονομίες» σε όλα, εκτός από την ατομική τους εργασία.

Από τις γυναίκες αυτές το κεφάλαιο παίρνει προθυμότατα τις εργάτριες που δουλεύουν στο σπίτι, που είναι έτοιμες να
δουλέψουν με μια φοβερά μικρή αμοιβή, για να «βγάλουν συμπληρωματικά» για τον εαυτό τους και την οικογένειά
τους ένα κομμάτι ψωμί. Από αυτές ακριβώς τις γυναίκες οι καπιταλιστές όλων των χωρών παίρνουν (όπως οι
δουλοκτήτες της αρχαιότητας και οι φεουδάρχες του μεσαίωνα) όσες μετρέσες θέλουν με την πιο «προσιτή» τιμή. Και
καμιά «ηθική αγανάκτηση» (υποκριτική στις 99 από τις εκατό περιπτώσεις) για την πορνεία δε θα μπορέσει να κάνει
τίποτε ενάντια σ' αυτό το εμπόριο της γυναικείας σάρκας: εφόσον υπάρχει η μισθωτή σκλαβιά, θα υπάρχει
αναπόφευκτα και η πορνεία. Ολες οι καταπιεζόμενες κι εκμεταλλευόμενες τάξεις στην ιστορία των ανθρώπινων
κοινωνιών ήταν πάντα αναγκασμένες (σ' αυτό βρίσκεται και η εκμετάλλευσή τους) να δίνουν στους καταπιεστές, πρώτα,
την απλήρωτη εργασία τους και, δεύτερο, τις γυναίκες τους για μετρέσες των «κυρίων».

Η δουλεία, η δουλοπαροικία και ο καπιταλισμός δε διαφέρουν από την άποψη αυτή. Αλλάζει μόνο η μορφή της
εκμετάλλευσης, η εκμετάλλευση παραμένει.

Στο Παρίσι, στην «πρωτεύουσα του κόσμου», στο κέντρο του πολιτισμού, άνοιξε τις μέρες αυτές έκθεση έργων «των
εκμεταλλευομένων εργατριών που δουλεύουν στο σπίτι».

Στο κάθε αντικείμενο της έκθεσης βλέπουμε μια μικρή ετικέτα που δείχνει πόσο παίρνει για την κατασκευή του η
εργάτρια που δουλεύει στο σπίτι και πόσα μπορεί να κερδίσει με τη δουλιά αυτή τη μέρα και την ώρα.

Και τι βγαίνει: Πάνω από 1 1/4 του φράγκου, δηλαδή 50 καπίκια, σε κανένα εμπόρευμα δεν μπορεί να βγάλει η εργάτρια
που δουλεύει στο σπίτι. Ενώ η τεράστια μάζα των εργασιών αποδίδει ένα μεροκάματο αφάνταστα πιο χαμηλό. Να,
λόγου χάρη, τα αμπαζούρ. Πληρωμή 4 καπίκια η ντουζίνα. Είτε οι χαρτοσακούλες, 15 καπίκια η χιλιάδα, οι αποδοχές
είναι έξι καπίκια την ώρα. Να, τα μικρά παιχνίδια με κορδέλες κλπ., 2 1/2 καπίκια την ώρα. Να, οι δουλιές για την
κατασκευή λουλουδιών, δυο-τρία καπίκια την ώρα. Να, τα αντρικά και γυναικεία εσώρουχα από δυο με έξι καπίκια την
ώρα. Και αυτό συνεχίζεται δίχως τέλος.

Θα έπρεπε και τα δικά μας εργατικά σωματεία και συνδικάτα να οργανώσουν μια τέτοια «έκθεση». Δεν πρόκειται μια
τέτοια έκθεση να δώσει κολοσσιαία κέρδη, που δίνουν οι εκθέσεις της αστικής τάξης. Η έκθεση της προλεταριακής
γυναικείας φτώχειας κι εξαθλίωσης θα έχει ένα άλλο όφελος: θα βοηθήσει τους μισθωτούς εργάτες και τις σκλάβες να
νιώσουν τη θέση τους, να ρίξουν μια ματιά στη «ζωή» τους, να σκεφτούν τις συνθήκες της απαλλαγής από τούτο τον
αιώνιο ζυγό της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της πορνείας και όλων των ταπεινώσεων των φτωχών.

(Β. Ι. Λένιν, Απαντα, τομ. 23, σελ. 138 - 139)