Staren Vanaf De Horizon

AfrikAnekdotes

Voor iedereen die inspiratie heeft En Voor iedereen die inspireert Voor Iedereen die niet weet wat te zoeken En Iedereen die niet weet wat hij gevonden heeft Iedereen die niet weet waar het zich bevindt En Iedereen die er net niet bij kan Voor jij die ver weg staat Wanneer je niet dichterbij kunt zijn Voor jij die met een omweg toch bij het doel uitkomt Omdat je onzeker bent maar toch ook nergens anders uit kunt komen Jij die ergens anders ver weg bent Terwijl je er gewoon bij wilt zijn En Iedereen die niet alleen is Maar niet in de buurt is bij diegene bij wie je nu het liefst zou willen zijn Iedereen die het weet En ook Die het niet weet Voor Alle zwervers door het leven En Iedereen die mooie plekjes kent Iedereen die mooie plekjes maakt Jij die een mooi plekje zoekt Nederlanders, Belgen, Afrikanen En Iedereen met of zonder nationaliteit Het neefje van Mirella Die het soms zo druk in zijn hoofd heeft En Iedereen die dat gevoel kent Voor mij Voor jou Voor Jij die

Voor jou

Schrijven is iets dat ik graag doe. Het is zelfs zo erg dat mdat het in me zit het er juist uit met . Van klein af aan schrijf ik al. Verhalen, gedichten, op de basisschool beweerde ik zelfs al romans te schrijven. Ik noemde dat dan boeken omdat ik dacht dat romans alleen de boekjes die mijn moeder leest zijn. De Bouquette reeks. Op een gegeven moment is dat op een laag pitje gekomen. Schrijven doe ik wel maar minder en minder vaak dan ik eigenlijk zou willen. Het staat eigenlijk nog wel op hetzelfde pitje maar het gas stond lager terwijl de inspiratie wel doorkookte. Een schrijver haalt overal inspiratie uit. Of tenminste dat zou kunnen. En dan schrijft ie. De inspiratie kwam wel in mij en ik deed er ook wel iets mee. Maar op schrift deed ik er lang zo veel niet mee als dat ik zou kunnen. In Afrika wordt je natuurlijk ook genspireerd. Op een gegeven moment is dan pruttelen op een laag vuurtje niet genoeg meer. Dat ik een hoger vuur moest stoken wist ik wel. Dat wist ik al langer. Maar zoals een kok van zijn gerecht moet proeven terwijl hij kookt moet ook een schrijver soms de smaak te pakken krijgen voor hij pen en papier pakt. Tijdens mijn reis door Kenia, Tanzania en Zanzibar kookte er bij mij toch iets over. Het brandde zelfs aan. Ik moest schrijven. Schrijven moest ik. Ik leende pennen en papieren en schreef. In het moederland had ik ineens door waarom ik me zo voelde, dat ik iets miste . En wat. Veel van wat ik toen heb geschreven heb ik gebundeld in dit boek. Samen met een aantal anekdotes die vertellen over deze reis die voor mij heel bijzonder is. Om zo mee te kunnen reizen. Met mij. In mijn hoofd. In Afrika.

Hoe vertel je iemand over de passie en de weelde terwijl je zelf het bijna niet kan begrijpen. Hoe vertel je iemand over zo iets onwaarschijnlijk moois, zoiets gewoon onwaarschijnlijks, dat de werkelijkheid zelfs de overtreffende trap nog moet benadrukken. Hoe vertel je iemand over het n als ze het andere nog niet kennen. Maar hoe vertel je dan over dat andere als ze toch ook eerst dat n moeten weten? Om te vertellen over Afrika heb ik mijn AfrikAnekdotes. Geen reisverslag. Dat wil toch niemand lezen? Dat zou ik zelf niet eens teruglezen. Maar gewoon de verhalen die deze reis voor mij zo bijzonder maken. En mijn inspiraties. Je kunt zelf een reis maken, ook deze reis. Maar ik wil je meenemen op mijn reis. Mirella, heeft mij op deze reis een pen gegeven. Het was een praktisch presentje omdat ik een pen goed kon gebruiken. nou je dit boek in handen hebt zie je ook wel waarom. Maar het presentje stond ook symbool. Symbool dat ik moet schrijven. Dat ik de drukte in mijn hoofd moet uiten. In dit boek heb ik er eindelijk naar geluisterd en gedurende deze reis weet ik ook dat ik er naar moet luisteren. Ik heb een prachtig land gevonden. En een bijzondere safari ervaren waarbij ik mooie mensen heb ontmoet. Ik probeer nu te luisteren en dat in een uiting te vertalen. De pen heeft zijn dienst gedaan is en ik ben aan het schrijven geslagen. Echter wel op de computer want anders was het zeker wel een bijzonder boek geworden maar dan enkel maar omdat het dan zo kunstzinnig onleesbaar is. En geschreven heb ik. Meer dan wat er in het boek is gekomen. Om het boek toch nog een beetje interessant en leesbaar te houden heb ik er heel wat in geknipt en toch weer toegevoegd. Maar dit is m dan geworden. Met een hele mooie tekening door Coen Schalkwijk speciaal voor dit boek ontworpen op de voorkaft er aan toegevoegd. Voor de duidelijkheid: dit is niet een kookboek.

Donker Afrika Misschien had ik deze term al eerder gehoord. Maar ik ken m eigenlijk van een album van Donald Duck. Donald Duck In Donker Afrika . Ik weet het, het is wel heel voor de hand liggend, maar toch. Een album met een aantal verhalen, waaronder die van dat Donald Duck in Afrika een avontuur beleeft. Ik snapte de context eigenlijk niet zo. Is het nou zo donker in Afrika? Of bedoelen ze misschien dat donkere woud waarin hij zich dan bevindt? Maar het is er toch licht? Dat moet ook wel, anders zie je de gekleurde inkt toch niet? Bedoelen ze dan de mensen in Afrika? Die zijn wel donker. Is het een klein stukje van Afrika, of is het misschien het hele land. Ik zeg land omdat ik toen nog niet wist wat een continent is. Afrika kende ik verder alleen maar van de Tarzan films. Die met Johnny Weismuller. Die zijn inderdaad wel erg donker ja! Maar als je zo midden in de nacht, trouwens eigenlijk na zevenen in de avond al, het zonder neon reclame borden, verlichte winkel etalages, of zelfs voor het grootste deel zonder straatverlichting moet doen, dan weet je snel waarom Afrika ook wel donker wordt genoemd. Op de luchthaven in Kenia trekken ze zich daar beduidend minder van aan. Vliegtuigen worden triomfantelijk ontvangen door lopers van gloeilampen. Het is weliswaar geen JFK, of Schiphol. Meer de capaciteit van een verlaten hangar van n beider luchthavens. Maar waarschijnlijk toch de boosdoener in de stoppenkast van Kenia. Na de routine van het vliegveld kwamen we als moderne Livingstones, een Livingstel dus, buiten. En nu maar op zoek naar iemand die een bordje met daarop Sawadee vasthoudt. Hoe moeilijk zal dat zijn? De omstanders op het vliegveld zijn overweldigend donker. Maar onze ontdekkingstocht van ruim zeven minuten bracht ons niet veel verder dan de information booth gerund door locals. We vertelden ze over Sawadee. Over Mirella. Ze

beschreven een lady met een shawl. Dus wij op zoek. Met deze enige aanwijzing. En de wetenschap dat ze blonde haren heeft. We vonden een blondje; of eigenlijk vond hij ons. Jeroen wees ons op een groepje minderheden. Een groepje buitenlanders. Ja, die was voor ons! Dat we maar beter gelijk kunnen pinnen! Dat deden we dan ook. Daarna helpt Sam ons met inladen en instappen in de truck, meer een soort monster jeep. Alsof we drie weken lang het Keniaanse leger tot onze beschikking hebben. Als weekend militairen rijden we voorop en achteraan in ons n wagen konvooi. Met flapperende zeilen aan de zijkant van de truck en omvallende bagage. We zien weinig van de stad. Hoewel Nairobi nog wel aardig verlicht is. Maar het s gewoon donker en de zeilen hangen dicht. Sam heeft de vaart erin. En we zijn zo bij ons hotel. Daar krijgen we de gelegenheid ons op te frissen en worden we bij het zwembad verwacht. Onder een gratis drankje krijgen we wat informatie over de reis. Omdat het al zo laat is besluit Mirella dat we dat gesprek maar niet te lang moeten maken. De volgende ochtend, of eigenlijk vandaag zometeen al, moeten we vroeg weer uit het hotel. Ze komt enigszins ongemotiveerd en zelfs een beetje chagrijnig over. Ik vertaalde dat meer naar er helemaal geen zin in hebben en een avond flink wezen stappen. Later in het gesprek vertelde ze ons, want het onderwerp passeerde toch de revue, dat ze net een aantal dagen in het ziekenhuis had gelegen. Met MALARIA! Hallo !! !! Ze legde er wel bij uit dat malaria in Swahili, de taal die in Kenia gesproken wordt, koorts betekent. Om het maar gelijk te noemen; Mirella was geenszins chagrijnig. Ze was allerminst ongemotiveerd. Misschien zat ze die avond niet zo lekker in haar vel. Maar gedurende de reis blijkt wel dat als emand passie voor het land heeft, en verliefd is op l haar inwoners en dat met een vertederend hart en een waardevolle lach kan overbrengen dan is het Mirella wel. De nachten sluimeren over de schatten die toch wel prijken en over geheimen die toch wel uitkomen. Hoezo donker Afrika? Al haar pracht schittert en straalt.

De grond kruipt langzaam over de aarde In een eigen tempo loopt het rond Verdeelt zichzelf, met eigen waarde En een mens die op een dag daar zn ware aard vond 08 01 2007

De grond kruipt langzaam over de aarde Een berg is een golvende beweging in een trage pas Wanneer de krul recht ligt rust ze niet Dat ze over een aantal miljoen jaar weer haar volgende glooiende stap verricht onderweg op een kale wereld eenzaam naar waar ze reeds al was 08 01 2007

Wildplassen

Het eerste hotel, in Narobi, gaf eigenlijk nog maar weinig van Afrika prijs. Behalve dan dat het personeel Afrikaans is en dat er schilderijen en beelden die iets van de Afrikaanse cultuur weergeven aan de muren hangen en staan. Maar daar zijn wij nog geen expert in! En natuurlijk speelt het feit dat we ons in Afrika bevinden ook bijzonder mee. Nee, het ziet er luxe uit. Een flink zwembad. Veel te laat voor gearriveerd en daarvoor ook een veel te vroeg vertrek. Een ontbijtbuffet waar ze in sommige delen van dit continent waarschijnlijk de helft van nog niet gezien hebben! Na dit hotel ruilden we de kamers in voor tenten, en comfortabele bedden voor schuimrubberen matjes op het zeil. Maar de locatie is om te smullen. En met Eunice als chef met haar eigen mobiele kombuis, de kombuis is niet zozeer mobiel maar de truck die al het kookgerei vervoerd is als een ontwerp van Ikea en de spulletjes die ze nodig heeft om te koken zijn zo makkelijk op te bergen en mee te nemen, zullen we in het donkere van Afrika ook knnen smullen. De luxe ontbreekt ons dus wederom niet. Het volgende kamp heeft meer weg van de beruchte campingverhalen over vastgelopen toiletten en ander kampeer zeer. Leerden we nu Afrika kennen? We liepen daar allemaal zoals we in Frankrijk en in de Ardennen al zo vaak op de camping hebben geoefend. Toiletrolletje onder de arm de camping over op zoek naar een toilet. De bezoekjes legden we wel per twee af. De deuren konden niet en de deuren wl je niet op slot hebben! Het gammele deurtje, helemaal doordrenkt van jaren lang urinaire mishandeling, net als de rest van het kleine donkere geurenkabinet, bleef waarschijnlijk doormiddel van spinnenrag aan de rest van het geval zitten. En buiten het feit dat je, om maar in toilet termen te blijven spreken, geen pottenkijkers wilt vind je het ook fijn dat er iemand mee komt vanwege het krioelen van de insecten en andere geleedpotigen die zo in je broek kunnen kruipen! Waarom we ook be-

schaafd gebruik maken van een toilet is mij bij deze eigenlijk nog een vraag. Zoek gewoon de bosjes op en verspreidt de geur rond het kamp. Dat houdt gelijk de wilde dieren op afstand. :D We zijn per slot van rekening toch in Afrika, een land met hele andere gewoontes en gebruiken, een beetje aanplassen is heus niet zo erg hoor! Mirella had ons verteld dat er op deze reis camps zijn waar je in de nacht beter niet naar buiten kunt. Vanwege het gevaar tegen een hyena op te botsen ofzo. En als je al denkt dat je tentgenoot een ochtendhumeur heeft .. Daarom sparen we de vijf liter watertanks op. Dat zijn van die plasticen flessen waar je een goudvissengezin in kunt houden! Als je de hals van zon fles eraf zaagt dan heb je een goed te gebruiken latrine. Karlijn en ik weten nou niet of dit n van die nachten is. Uit voorzorg hebben we zon impovisatie bij ons in de tent gezet. Die nacht hebben wij de zeldzame Afrikaanse gouden watervallen gezien. En je weet: die komen altijd met twee! We hebben ze gezien en opgevangen. Wij hadden een potje met goud maar het was te donker voor een regenboog! Ik moest als eerste. Dus ik hing mijn irrigatiesysteem, IN HET EXPRES ZO BREED GEMAAKTE GAT!, om maar van dat gezeik af te zijn. Voordat de bodem van de fles met het klatergoud gevuld is komen de eerste druppels natuurlijk luid aan. Met het idee dat iedereen het kon horen, zelfs dr het gesnurk van Marco, of Hennie, het zal erom hangen wie het nou was!, heen. Ik moest lachen. Lachen! Ik had het niet meer! LOL De humor won het van mijn schaamte. Karlijn was er iets minder enthousiast over. Die voelde natuurlijk ook de gouden bui al hangen! Maargoed. Allemaal wel leuk en aardig maar zon pot staat dan wel een nacht in je tent. We kunnen m wel buiten zetten natuurlijk, kwamen we later op, maar zover waren we niet. En trouwens dan zou iedereen het kunnen zien! Ik was vroeg op. Dat was niet ongewoon. En ik heb die pot in het gat leeggegoten. Die pot heb

10

ik bovenop de afvalhoop verstopt. De tent had ons avontoiletuur kunnen verraden. Die bleef de rest van de reis ongebruikt. Hoogstens uitgepakt en dan snel weer ingepakt. We hebben in de volgende parken gewoon lekker in het wild geplast. Het is donker Afrika; niemand die het ziet!

11

Eau de Toilet

Ik snap wel dat ze voor de verwende westerse toerist in Afrika een toilet willen bouwen terwijl ze zelf daar niet een heel grote behoefte aan hebben. Maar de verwende toerist kan misschien maar beter zijn zachtgecremede billetjes boven een stukje gras hangen en bij een kleine boodschap een grote baobab boom zoeken of een theeplantage want als er geen goede doorstroming is dan heeft toileteren in een hokje waarin alle luchtjes blijven hangen ook geen zin. Terwijl de vrouwen in het compartement er naast zien wat de mannen laten verdwijnen. Komt het gootje dat door beide kamers heen loopt gewoon buiten uit. En stinken! Stinken! Een zakdoekje mee en dettol en een bus met deoderant of parfum om de stank weg te maskeren. Dat er door parfum eigenlijk iets van hertezeik door zit ruik je dan niets meer van.

Toilet teeering Plassen in een gat Spetter je benen nat Vrouwen en mannen knoeien over een rand Droog papiertje al bij de hand Neus dichtgeknepen Geen handvat vastgegrepen Wildplassen is uit den boze Plassen in het wild zonder blikken of blozen

12

Mzungu Ja, dat kan best Maar ik wil gewoon douchen maar ik weet niet hoe

Mzungu ! Tja, al dan niet Maar ik wil gewoon kunnen douchen in dit gebied

13

Kleurlingen

Als je je nou voorstelt hoe dat was in de lage landen van de middeleeuwen. Toen er in de Nederlanden, en daar hoorde Belgi ook bij, voor het eerst een donker gekleurd mens in de witte westerse maatschappij liep. Dat iedereen die hem niet kent denkt dat hij afgeeft en of zelfs naar chocolade zal smaken en hem daarom likt. Of zoals in de jaren zestig in Nederland. Toen de eerste Turkse en Marokkaanse gastarbeiders in Nederland kwamen. Dat ze zo alleen zijn. En zich zo, op zichzelf aangewezen, alleen voelen. En nu in het Afrika van vandaag de dag. Het land waar de mensheid vandaan komt. Wij liepen daar in een redelijk grote stad. Als blank gekleurden. We waren in de minderheid. We voelden ons bekeken. Blanken van de koude noordelijke landen. We voelden ons als softijsjes en smelten langzaam de Afrikaanse cultuur in.

We zaten met onze bleke gezichtjes in een restaurant aan een tafel. We hadden net de kaarten die we aan de achterblijvers zouden versturen gekocht. Iedereen behalve de serveerster liet ons met rust. Niemand schonk aandacht aan onze witte slagroom toetjes. En die toetjes staan niet op de menukaart! We zijn de kaarten aan het bewonderen. Karlijn is er erg blij mee al hebben we er veel te veel voor betaald. Zo in het midden van dat restaurant als een kattenzandbank in een donkere oceaan had ik het idee dat ik me bekeken moest voelen. Maar ik was de enige in het restaurant die zich daarover opwond. Toen ik zag dat het water niet golfde maar rustig doorkabbelde maakte ik me er ook niet meer druk over. Het wil niet zeggen dat als de westerse wereld de nieuwkomers en gasten niet welkom heet dat dat andersom zal worden terugbetaalt natuurlijk. Hakuna Matata.

14

In het restaurant Zijn wij een plekje Een vlekje Op een overweldigend donkere menukaart Een wit eilandje In een zee van donkere golven Ons onder de Afrikaanse cultuur bedolven Wat we hier te zoeken hebben Is hoe iedereen ons aanstaart

15

BLF heeft op hun geweldige album Umoja samen gespeeld met de Keniaan Harri Kumani. Die ooit een eigen versie in het Swahili van het nummer Omarm van het gelijknamige album van de Zeeuwse band heeft opgenomen. Het leek mij een mooi idee om dan ook in Kenia een album van deze artiest te kopen. We vinden onszelf op straat te wachten op een straatverkoper die niets van Harri in zijn knapzak vol ceedees en deeveedees heeft zitten maar misschien wel iets van deze man elders vandaan kan plukken. Ondertussen kijk ik op een kleedje van de verkoper waar ik allereerst stond te kijken of er wellicht nog iets bij ligt om in mijn collectie aan schijfjes te kunnen toevoegen. Rennend kwam die andere ambitieuze verkoper weer terug. Ik weet natuurlijk niet van hoever hij zijn marathon heeft ingestart. Hij had niets van Harri. Maar wel; andere hele leuke plaatjes die voor mij bijster interessant zouden moeten zijn. Volgens hem. Ik heb er wat van ze gekocht. Ze lagen overigens ook op het kleedje en de keren daarop vond ik ze ook op andere kleedjes en in andere rugzakjes terug.

16

IJsberen in Afrika

In de parken liggen wegen enkel en alleen maar omdat er op gereden wordt. Hard gereden bruine paden die anders hadden liggen verstoffen tussen droge gronden en groene graslanden. Dieren vind je er bijna niet. Vogels landen er langs en apen lopen er over. De rest van het dierenrijk ligt verstopt in het hoge gras van de steppe. De wegen in de natuurparken en reservaten lopen natuurlijk langs en in de buurt van water. Rivieren en plassen. Want met een gamedrive kom je voornamelijk voor het spotten van wild. En dan wordt er niet wilde andijvie of een wilde spinazieplant bedoeld. Maar natuurlijk de wilde dieren. En die bevinden zich vooral in de buurt van water. Want er moet gedronken worden. De meeste dieren hebben waarschijnlijk een vast schema ofzo. Ze komen dan rond gezette tijden bij een drinkplaats aan. De rangers en de safarichauffeurs weten dat natuurlijk ook. Daarom worden de toeristen, of avonturiers zoals professionele reizigers zich noemen, rond de loop van een rivier gereden. Want op een gegeven moment zullen daar de dieren naar toe komen of allicht al in de buurt aanwezig zijn. De meeste kans dus op het spotten van dieren tijdens een gamedrive. Verschillende zebrapaden waren we al gepasseerd. Kuddes giraffen hadden al hun nekken uitgestoken om ons een blik te gunnen op hun florabeheer. In de verte staken een aantal neushoorns, ook een jong, hun scherpe punt niet in onze zaken. Ze waren minder bemoeizuchtig, nou ja; nieuwsgierig, dan menig safariganger die hen op afstand belaagde met een fotocamera. Maar ja, wat wil je als je vanaf vijftig meter verder dan dat je neus lang is niets meer kunt zien. Soms waagde een hyena zich voor de truck. Heel stoer liep ie dan over het pad en de truck in langzaam tempo er achteraan. Alsof ie weet dat hij dan de baas is, en dat ook aan de mensen wil vertellen.

17

Toen Sam ineens naar rechts afsloeg en we niet verder konden rijden omdat het de truck een wegenwagen is en niet een amfibievoertuig. We stonden tegenover een rivier. Het was of zwemmen of achteruit rijden. De keus was aan mij. Ik had geen zwembroek bij me. En anders was de keuze ook heel simpel geweest hoor. Naar achteren dus. Maar daar kwam een olifant aanzetten. Met achter zich nog een olifant die van een struik aan het eten was. De olifant voor ons was best opgelaten. Duidelijk werd waarom hij zo woest was toen we een kalfje voorbij die struik zagen lopen. Sam had de motor uitgezet. Geen extra reden geven om die olifant in meer paniek te brengen. De olifant twijfelde tussen een aanval en teruglopen. De keus lag wederom aan mij. Ik koos ervoor dat ze terugliep. Het was niet nodig om ons aan te vallen. We hadden niets kwaads in zin en bovendien hebben we er dik voor betaald. Ze sloeg af maar bleef wel waaks. Voor ons kwam er een hele kudde olifanten vanaf een stukje verderop links van ons het water in. Op een gegeven moment telden we er misschien wel twintig. Nog meer reden om te blijven staan. Met de motor uit. Wat een schouwspel. Wat een schouwspel is dat zeg. De grootste landdieren die we kennen, op Anton Geesink na, als kleuters in een pierenbadje. Lekker aan het spetteren en aan het spatten. Ze dronken water en maakten lol. Soms hoorde je heel zachtjes getrompetter. Het leek meer op oefenblazen door een beginnend trompetspeler. Geen harde roepen van een olifant zoals in een Tarzan film. Niets overdreven. Precies zoals het hoort. Ze spoten zichzelf en elkaar nat. In plaats van achteruit te rijden zou ik nu zo willen zwemmen. Dat dat niet verstandig is om overduidelijke redenen is ook waarom ik dat niet doe. Sam wil namelijk geen natte voeten in de truck hebben! Achter ons de olifanten bij de struik. Voor ons de rivier met oli-

18

fanten er in. En aan onze rechter flank nu ook olifanten die uit de rivier komen en zich aan land te goed doen aan de lekkere struiken en goede rug tegen bast massage. We stonden omsingeld. En konden geen kant op. Behalve dan de bewegingsvrijheid in de truck zelf. We konden nog een beetje van de ene kant van de wagen naar de andere ijsberen. Maar we hebben ons toen geen moment verveelt hoor. We genoten ervan. We hebben plaatjes getrokken en deze ervaring opgesnoven. We moesten natuurlijk wel een keer weer terug naar het kamp. Gelukkig had de laatste olifant uit het water een hele grote snuit en die blies zo dit verhaaltje ..

Voor de reis hadden we het thuis al gehad over de dieren die we in Afrika zouden zien. De Big Five, zebras, giraffen, hyenas, nijlpaarden en natuurlijk de apen niet te vergeten. Al grappend vertelde ik dat we waarschijnlijk ook wilde konijnen en kippen zullen tegenkomen. Kippen hebben we natuurlijk gezien. Op straat en op erven. En bij Eunice in de pan! Maar wat heb ik gelachen toen ik vanuit de truck achter me wilde konijnen zag. Huppelend alsof ze gewoon over de lage heuveltjes van het glooiende Hollandse landschap sprongen. Net zo vrolijk als dat hoe we ze kennen. ? Een keer drukken!

19

Apenstreken

Mirella nam ons mee van het camp naar een ander camp waar we kunnen zwemmen. Aan ons camp stroomt wel een rivier maar buiten een prachtig zicht bood het ons geen zwemgelegenheid daar het aan een afgrond ligt. De tenten moesten dicht en de rits net als de speciale tassen in De Apenheul op slot. Want de apen in de bomen komen aan je spullen zodra je je tent verlaat. Mede daarom zitten er ook een soort van campwachters bij de tenten die de apen doormiddel van het gooien met stokken en stenen wegjagen. In de nacht doen ze hetzelfde. Maar volgens mij verjagen ze dan boze dromen weg door alcohol te drinken en blijven ze onder het mom van gezelligheid gewoon op. Als de groep onderweg is kunnen ze toch lekker bijslapen. De apen kijken wel uit. Bij het zwembad zit ik op een luie stoel en sla de spetterende groepsgenoten gade. Sommige liggen te zonnen en anderen doen een wandelingetje. Er is ook een barretje. Ondertussen liggen de tassen allen open. Geen mens die er iets uit steelt. Maar stelen hoef je ook niet alleen maar aan mensen over te laten. Apen kunnen er ook wat van. En ze doen er niet eens stiekem over. Gewoon waar ik bij zit springt er een aap van uit een boom over het hek het camp in. Vervolgens klimt die dondersteen over het afdakje en via een paal naar beneden waar hij uit de tas van Nannie een pakje Sultana grist. Dan neemt de kleine boef ongeveer weer dezelfde weg terug. Iemand had ook nog een banaan bij zich. Ook deze werd vakkundig uit handen genomen en ergens in een boomtop geschild en opgegeten. Figures!

20

Prime Time Een idee dat ik had was om een stand up van een vrijgezelle bekende naar Afrika mee te nemen en die voor de camera aan Afrikaanse vrouwen te laten zien. En dan de reactie van deze vrouwen op dat kartonnen stuk te filmen. En van de gelukkige vrouwen, natuurlijk ook een single, zou dan zogenaamd met die begeerlijke bachelor mogen trouwen. Al is het dan maar met die kartonnen stand up. Niet eens zo genspireerd door het KRO programma Boer Zoekt Vrouw . Maar in Afrika kreeg ik wel een heel ander idee door deze twee ingredinten met elkaar te mengen. Door gebrek aan bachelor op karton en camera, hoewel Christine en Rudi waarschijnlijk wel zo vriendelijk waren geweest om hun camera hiervoor uit te lenen, is er van dat eerste idee niets gekomen. Maar heb ik voor naar huis wel een leuk nieuw programma meegenomen. Om 20:00 bij de VARA, iedere zaterdag avond voor vijftien weken lang:

Samburu Zoekt Vrouw

21

Ze staan te springen ons te ontvangen. Helemaal in klederdracht. Grote oorbellen, nog grotere oorlellen. Platte kettingen van kraaltjes met vrolijke kleurtjes. En rood geruite kleden om hun middel en bovenlijf. Zodra de gids ze het teken geeft zetten ze de eerste klanken in en proberen de meest enthousiaste krijgers zo hoog mogelijk te springen. Alsof hoe hoger de sprong wordt gemaakt hoe meer respect voor de bezoekers het voorstelt. Versierd met fototoestellen en cameras, en Jolanda in haar imkerspak tegen het vliegend wild van onder de vijf centimeter en ik tussen mijn bandana en goggles in ingepakt kwamen we ze tegemoet. We mochten meedansen en springen en deze interactie was goed voor het verbinden van twee culturen. Of eigenlijk drie. We waren al verwend met een verhaal over de Masa. Maar eigenlijk speelt het verhaal van The White Masa zich af in een Samburu clan. Ze zijn dan ook broeders van elkaar. En net na de lunch waren blank en zwart ook een middagje broeders.

22

In de avond kregen we bezoek van Mike en Benson. Twee Samburu krijgers. Ze vertelden ons over hun leven. Hun cultuur en gebruiken. Over hoe de hirarchie in de dorpen is opgesteld en de positie van de vrouw in hun samenleving. Nieuwsgierig stelden we vragen en leerden we steeds meer over de Samburu en over het verhaal tussen de Samburu en de Masa. Natuurlijk is twee uur rond een kampvuur veel te kort en anders wel veel te vluchtig. Ondanks dat Mike niet veel zei heeft Benson toch zoveel gesproken dat je na een dag vol vermoeiing toch al snel de draad kwijt bent en je er niets of tenminste nog maar weinig van onthoud. De volgende dag reden als verrassing onze krijgers mee naar de parkgrens. In de truck zat ik in de buurt van Benson en Mike. Waar ik de heren een prangende vraag stelde. Benson! Have you ever seen Smurfs ! ? Maar de arme ziel wist niet wat smurfen zijn. Ik legde hem uit over kleine blauwe wezentjes met een wit mutsje op. Misschien ook wel dat ze in paddestoelen wonen. Mirella vond het alles heel vermakelijk. Volgens mij voelt zij zich ook als een Smurfin tussen allerlei gekleurde mannetjes.

23

( Je ? ) Haar haren De kleur, het model Ik blijf er naar staren Ik wil er ook wel vaker naar kijken Er zo graag doorheen strijken En ook in haar ogen willen duiken Haar frisse lucht willen ruiken Met haar hand in hand willen lopen En een lief presentje voor ze kopen Ze doet iets met me En ik weet niet wat Maar ze doet het toch En ik wil dat En jij Je bent zo lief Bewaardster die me claimt Zodat mijn hart het liefst de benen neemt Net niet die hartedief Maar gelukkig wel bij mij Bijt eens zachtjes in me laat het bloed net niet door Een zekere tedere spanning die proef je en er niet met de buit vandoor Samen dit gevoel delen Kijkend naar elkanders begeerlijke blik Ik kan dat doen met velen Maar ditmaal zijn het jij en ik

24

Er is er n jarig

Marthe is jarig. Ze was niet van plan haar verjaardag aan het strand van Lake Victoria te vieren. Helaas voor Marthe had de rest van de groep daar hele andere ideen over. Toen een local jongere met een taart, of tenminste iets dat we een taart kunnen noemen, terug kwam werd Marthe uitgenodigd om op de versierde verjaardagsstoel plaats te nemen. Daarna werd er voor ze gezongen en kreeg ze na een kleine toespraak van Mirella een ludiek presentje. Ik meen dat ze het best wel leuk vond en erg op prijs stelde. Maarja, misschien kom je ook wel helemaal naar Afrika niet alleen om de tijd en de volgorde van de dagen te vergeten maar misschien wil je zo onderweg in het jaar ook je verjaardag wel kwijt raken. Als een gentleman zal ik hier niet een boekje open doen over wat haar leeftijd die dag is geworden. Zelfs niet als schrijver. ( Maar als ze nou veertig jaar jonger is . . ) Ondanks dat ze het niet wilde vieren heeft ze toch nog een beetje uitgedeeld. Eindelijk mocht ik ze kussen.

25

Lake Victoria

Vannacht ben ik de tent uit gevlucht. Ik kon het niet meer aan. Het vroege naar bed, zoemende muggen en het claustrofobische gevoel tussen het zeil. Een claustrofobisch gevoel en tevens het besef dat wanneer ik de tent uit ben er niemand is om iets mee te doen of iets om naar toe te trekken. Opgesloten in de vrijheid om het maar een naam te geven. Op deze campsite is er de mogelijkheid om van een tent te upgraden naar een kamer. Maar sommige kamers waren al bezet en in onze groep moest er voor worden geloot. En ik ben niet zo goed in spelletjes. Terwijl alle groepsgenoten al op bed lagen, of op een stapeltje rode zachte kussens, opende ik de rits van de tent en sloop ik over de rotsblokken, over het scherpe zand en langs de truck richting zee. Niet te dicht aan het water want het is donker. Dat is voor mij overweldigend. Het geeft mij een contra claustrofobische ervaring. Die grote openheid en geen dak om onder te schuilen. Na een paar keer het strand op en neer liep ik naar een groepje bomen toe waaronder een grote steen lag. Mijn strandstoel. Over de zee zag ik lampionnetjes drijven. Met de golven mee. Naar mate het later werd tegen de golven in. Vissers. Vissers in hun Dhow. Een rond bootje in plaats van een lange kano waarmee ze op het water varen. De vissers wonen op een eilandje op zee. Als de nacht straks van kleur en van naam verschiet varen wij ook naar dat eiland toe en nemen wij daar een kijkje. Als de zon opkomt loop ik weer naar mijn tentje toe. Net voordat donker Afrika roze kleurt lig ik weer in de tent alsof er niets aan de hand was. Misschien nog een uurtje of twee mijn ogen dicht. Of toch zeker een half uurtje voordat Sam op staat.

26

Na het ontbijt stappen we in de bootjes. Het zijn net waterbussen. Speciaal voor meerpersoonsvervoer. Als je mazzel hebt dan heb je een dakje boven je hoofd. Zo niet dan heb je waarschijnlijk ergens in de namiddag een zonnesteek. Het zijn geen dhows waarin we varen. Alsof we in de Efteling in een bootje op de Piraa zitten. Maar het leek wel de Fata Morgana. Maar dan in Afrikaanse setting. Op zee.

Boven ons vlogen kraaiende meeuwen. Terwijl we dobberden over de zeese plas. Victoria Lake is een meer. Dat zegt de naam natuurlijk al. Maar dit meer heeft een eigen strand, een horizon die in het water eindigt, eigen golfjes en zelfs een eiland. Het is het grootste zoetwater meer van Afrika. En het op drie na grootste van de wereld. Er komen drie landen op uit. En vanaf de kant zien we slechts het land waarop we dan staan. Op het meer zelf zien we geen land meer. In de zogenaamde baai waar we uitvaren moeten we eerst wennen aan de hitte die op onze blote schouders rust. Ik voelde me net Atlas, maar dan de drager van een hete lucht. Gelukkig kon ik schuilen onder het afdakje van de boot. Hoppend over de golfjes zag ik verschillende vogels. Sommige hebben zelfs hun nest op het water. Ik liet ze allen zitten maar ving ze met de lens van mijn fototoestel. Onderweg kwamen we rotsblokken tegen die als glad gerodiseerde reuze olifantenuggen onwerkelijk in het water liggen opgestapeld. Het lijken wel rekwisieten van een balletvoorstelling met een art direction van heb ik jou daar. Alsof we varen over een filmset van een Hollywood productie. Dat we zo captain Hook samen met captain Jack Sparrow, samen aan een fles rum, zouden kunnen tegenkomen. Geen van beide heren kwamen we tegen. Wel zagen we belangrijke andere hoofdrolspelers. Op de gladde rotsen lagen grote hagedissen op de loer. Ze keken geduldig uit naar vissen en gevogelte. Vissers die meer dan zonnebrand bruin met een netje vissen uit het water leken te

27

plukken. Trots lieten ze de vangst aan ons en aan onze cameras zien. Op een rots stond een visser op de uitkijk. Of als vogelverschrikker, of toeristen verschrikker natuurlijk! Trots en fier overeind stond hij met een speer in zijn hand. Helemaal poedeltje, poedeltje naakt. Eindelijk had ik een plaatje National Geographic waardig. En uitvergroten hoefde niet. Want dames; de geruchten over negers zijn waar! ;D Bijna een hele nacht niet gedroomd en nu in een landschap die je enkel in je fantasie kan verzinnen. Karlijn knijp maar niet te hard in mijn armen want ze zijn verbrand.

28

hou me op de hoogte van alle nieuwtjes okay ? laten we dat dan gezellig doen onder het genot van een kopje internet caf 15 01 2007

min en min is plus soms is minder toch teveel dus

Dansen op een melodie Dansen op een melodie nog ongehoord en niet te horen Dan deze eerste maal slechts voor jou en mij Omarmt, hoofden op een schouder Draaien en een stapje naar voren Of juist n achteruit De grootste maat voor ons allebei

29

Soul Mates

Op reis ben ik vergezeld door muziek. Voor het eerst ook door een MP3 speler. Op de zolderkamer bij Wilmar thuis heb ik m nog lang niet vol laten zetten met losse nummers en hele albums. Het album The Very Best Of Supertramp staat er op net zoals het album Het Beste Van Het Goede Doel . Er staat nog veel meer op. Maar nog niet genoeg natuurlijk. Dat zou er ook niet op passen. Toch is de speler nog best wel leeg. Dat komt dan omdat niet alles voorradig was op de harde schijf van de computer van Wilmar en het te lang duurde om de avond tevoor de muziek die ik op schijf heb staan digitaal op het apparaatje over te zetten. En downloaden heeft dan natuurlijk ook geen zin. Twee nummers van System Of A Down, een nummertje of twee van Metallica zelfs De Raggende Mannen ontbraken niet. Ook klassiekers van Paul Simon en Louis Armstrong stonden erop. En niet te vergeten The Best Of Duran Duran .

Gelukkig had ik ook nog wat schijfjes meegenomen. Umoja van BLF. Appetite For Destruction van The Guns. The Record van The BeeGees. Ach nog meer. Veel meer. Je kunt gerust aannemen dat ik meer muziek bij me had dan spullen in de tassen. Op de discostick staan ook de nummers Stairway To Heaven en Whole Lotta Love van Led Zeppelin. Veel te weinig van die band eigenlijk. En met mijn liefde voor The Led, muzikaal gezien natuurlijk, kregen ook Rudi en ik een hechtere band samen. Zijn smaak in muziek komt voor een groot deel overeen met die van mij. Toen we daar eenmaal achter waren hebben we de rest van de reis veel over muziek gepraat. Over onze smaak en de rockmuziek op zich. De albums die we thuis hebben of juist zouden willen hebben en de concerten waar we bij zijn geweest of waar we graag

30

bij zouden willen zijn. Nou ja, dat laatste geldt dan meer voor mij dan voor Rudi. Die niet weer de drukte van een concert hoeft bij te wonen. Ook kwamen films en televisie ter sprake. En daar konden we ook uren over kletsen. En natuurlijk kon ik het dan eindelijk eens hebben over programmas die ik op de BRT heb gezien. Ook die van Belgische makelij zoals Merlina en Jacobus en Corneel . In mijn hoofd struinde ik al samen met Rudi rommelmarkten en platenbeurzen af op zoek naar leuke plaatjes en mooie muziek. Op zijn zolderkamer zullen we dan bij een platenspeler zitten. Hij met een glas rode wijn, of een port, maar waarschijnlijk zal het een pintje zijn. Hij is per slot van rekening een Belg, niet !? En ik met een lekker vol glas ice tea. Later zat ik met Eunice te zitten in het gras. Ze had een ceedeespeler met zich mee en ik ook. Die van haar had ze geleend van Mirella en ze luisterde naar een gecopirde ceedee van Morgan Heritage. Funky Reggae. Daar naar en naar Bob Marley met of zonder Whalers luisterde ze graag en volgens mij heel Afrika. En anders Mirella wel. Ik had Umoja van BLF op staan. Een album waarvan het eerste nummer deels in het Swahili is. Ik liet ze het nummer horen en lachend herkende ze haar moedertaal. Ze vroeg zich bijna af hoe dat zit en waarom wij Nederlanders daar een nummer mee maken. Maar leuk vindt ze het zeker. Ze vroeg me of ze mijn MP3 speler mocht hebben. Ik vertelde ze dat ik op deze reis nog willen luisteren maar dat ze het ding als afscheidscadeau mocht hebben. Volgens mij nam ze me niet helemaal serieus of wist ze het gewoon niet zeker. Wat keek ze gek op toen ze het toen ze in de truck zat net voordat ze wegreed van mij toch in handen kreeg. Ze wilde ook graag de koptelefoon. Maar die had ik toch echt nog wel zelf nodig. Wat zal ze zijn geschrokken bij nummers van System Of A Down !

31

Op pad

Waar het was weet ik niet meer. Van de campsite uit wandelden we met zn allen over de bosduinen van de jungle om ons heen. Onder leiding van een gids werden we naar bergtoppen en watervallen geleid. Terwijl wij ons verwonderden over de prachtige (ver) zichten genoten sommige locals van mijn goggles. We liepen langs een school en brachten daar een bezoekje. We hadden pennen, ballonnen, snoep en een ingezameld geldbedrag. En nu kwamen we er eindelijk achter wat er in die groene rugzak van Rudi en co. zit. Een goed gevulde reisrugzak die niet zo zwaar is. Er blijken allerlei knuffels in te zitten. Een popvolle tas dus! Om uit te delen. Maar wat ik zo erg leuk aan deze wandeling vindt. Iets waar ik graag aan terug denk. Is dat we na die school in de zengende hitte een voor sommige groepsleden lange wandeling, vooral heuvelopwaarts staat me bij, weer een behoorlijke klim hebben gemaakt en toen we dan net bovenop de heuvel lopen, of tenminste ik, riep ik achterwaarts naar beneden dat we weer terug moesten. Dat we verkeerd liepen. Alleen tijdens het verliezen van een voetbalwedstrijd door Oranje heb ik bozere blikken gezien. Er kwam me toch een gemor en commentaar van achter me. Ergernis en gemopper. Ik durfde bijna niet te zeggen dat het een grapje was.

32

Wie leert er deze reis nou eigenlijk? Ik sta daar voor een schoolbord maar krijg iedere dag de hele dag lang les. Nou misschien alleen niet als ik slaap. Maar dan rangschik ik mijn gedachten ervaringen en lessen middels te dromen.

33

Ik heb al zo van de wereld genoten Mijn grenzen ontlegd Mijn zintuigen meesterlijk benut Maar zoiets moois als jij heb ik nog nooit ervaart Geen zicht gaf mij eerder al dit behagen Geen klank heeft mij ooit zo gekust Geen tast mij ooit zo gestreeld En geen geur de stank om mij heen zo geblust Jij bent aan mijn smaak geaard Ieder detail dat jouw lijf mij wil vertellen elke blik die je geeft laat dit gevoel in mij zwellen Je zachte stem klinkt op kinderlijke wijze Een woord door jou is nooit teveel Ik raak week wanneer ik je hoor Heb jij nou of krijg ik van jou een brok in mijn keel Toe vertel me in je akkoordische woorden dat je ook iets voor me voelt Dat niet slechts mijn blik weerkaatst wanneer ik gretig naar je kijk Maar dat jouw zicht op verlangen naar mij is bedoelt

34

Lake Nakuru

Het water is roze Van de veren van de flamingos Zelfs als de flamingos allang gevlogen zijn Met hun roze lijven Roze wolken bestaan echt Ik zie ze in de weerspiegeling van het roze water voorbij drijven

35

Je hoeft mijn liefde niet te smeken Je hoeft me niet te breken Ik ben zo tam als een matje Ik voel me zo al weken En dat zal nog wel dagen duren En daarna misschien nog uren Dat ik nog zo blijf steken Dat ik voor je ben bezweken Iets dat jij allang hebt bekeken

niet gebruikte zinnen met onbekende woorden kunnen een verlangen teweeg brengen die zijn geluk niet kent misschien wil jij winnen of zelfs door onheil beminnen waarvoor jij je hoop in een dicht aan het schrijven bent dan: vervaarlijk de passie en overdonder je snakken zodat je wellicht met enige veriferie een nieuwe regel kunt plakken

36

Ik krijg soms dat gevoel dat gevoel Het is een verlangen een verlangen dat zou kunnen overwaaien met een wind met een teder briesje in een frisse storm En deze storm die blies je dan zomaar mijn richting op En zet ons dan samen op schop

37

Drie teiltjes op het aanrecht

De vaat doen treft nou niet mijn voorkeur bij het doen van leuke dingen. Ook Karlijn heeft er een hekel aan. Daarom stapelt het zich ook vaak van een aantal dagen op. En wordt de hekel aan vaatwassen eigenlijk nog groter en de referentie er aan maakt het dan nog eens een keer dubbel zo erg. Graag een vaatwasmachine in onze veel te kleine keuken. Wat verwend om dat te zeggen als je in Afrika bent. En ook als je Afrika kent. Want daar hebben ze niet van die luxe. Nou, wij daar ook niet. Niet om ook maar enig vergelijk te trekken maar we moesten wel drie keer op de dag de afwas doen. Daarvoor had Eunice drie bakjes meegenomen. Een bakje om de vaat met dettol voor te spoelen. Een bakje met afwasmiddel. En een bakje om na te spoelen. Alles op je hurken. Het stomme van dit driemaal daagse ritueel is dat ik het graag deed. Het was best ontspannen. Tim en Remie vonden het ook best leuk om te doen. We deden het eigenlijk zo vaak dat de rest van de groep zich er onderhand bezwaard onder voelde. Want zij deden het meestal niet omdat wij er al weer zaten. En zij wilden hun schuldgevoel ook wel wegwassen. We moesten de vaat ook wel doen. Want opstapelen kon niet. Aangezien we als we de volgende keer eten ons waarschijnlijk ergens anders zullen bevinden. De spullen moeten na het schonen worden opgeruimd. Eerder vertrekt de truck niet. En Eunice ook niet. Nou is Eunice niet een big mamma, ik meen ook dat als ze boos is ze niet een heel grote indruk achterlaat. Maar ze kan wel goed koken. Dus ze moet tevreden mee vinden we. Na het wassen komt het drogen. Mijn favorieten onder de twee worden regelmatig afgewisseld. In Afrika vind ik het beide leuk. Maar liever ploeter ik een beetje met het water. Als er wordt afgedroogd zijn er wel droogdoeken maar die worden niet veel gebruikt. Nee. Er wordt gewapperd. Als een luchtverkeerleider op een vliegdekschip staan we dan het servies en bestek en de

38

potten en de pannen met wijd open armen droog te wapperen. Fitness met dienbladen. Zo wil ik thuis ook wel de vaat doen. Vergeet die vaatwasmachine. Denk eens aan al het water dat je zo bespaart. Het geld dat we zo aan waterkosten besparen kunnen we aan een goede doelen fonds voor Afrika storten.

De kinderen kwamen op de lunch af. Natuurlijk kregen ze van ons iets te eten. Wat de kinderen menen we niet zagen is iets dat ze daar zelf waarschijnlijk ook doen. Voor de lunch hebben we in de theeplantage een sanitaire stop gehouden. Dus bedenk je de volgende keer maar goed waarom je thee zo bitter smaakt !! !!

39

Je bedaren De oorlog in je hoofd Is het ooit gedoofd Of raak je soms een paar tellen knock out Je zinnen streep je weg Van confrontaties loop je weg Is er iets in jou waar jij op bouwt Met een aanloop Met een zetje in de rug Sla je je slag of doe je een stapje terug Kijk het aan Maar sta niet lang te staren Hou wel vol Maar val niet weg op je bedaren

40

Je wonden lik je droog Het zit je soms wat hoog Zal er ooit nog zout in vloeden Als een rekening open staat is het nog niet te laat Tenzij je nog meer hebt om mee te woeden Met een aanloop met een zetje in de rug Sla je je slag of doe je een stapje terug Kijk het aan Maar sta niet lang te staren Hou wel vol Maar val niet weg in je bedaren Hou wel vol Maar val niet weg in je bedaren Hou wel vol Maar val niet weg in je bedaren

41

Mn hart klopt ietsjes sneller En mijn maag borrelt ritmisch mee De kleuren worden feller En geluiden doffen gedwee Ik durf niets meer te zeggen Maar hoe dan vertel ik jou Dat ik grenzen zal verleggen Als ik met je hebben zou

kunnen mooie woorden je schoonheid evenaren kunnen welgestelde zinnen jouw geheim verklaren zullen prachtige coupletten jou naar mij kunnen drijven of zal ik tevergeefs over je blijven schrijven

Drie dagen nar

Van hier naar Dar Ja, Dar es Salaam Met een brommer, met een kar Maar wel al te saam Een ziekenboeg net op Hebben echt genoeg medicatie aan hun kop Van hier naar Dar

42

Oorlogen om het volgende gebied En alvast een nieuwe in het verschiet Multinationals liggen alle hoop weer dwars Voorbereidingen op een nieuwe missie naar Mars Een krantenartikel over een moeder die haar kinderen verliet Ver weg ertussenin Slalommen langs wilde dieren En de leeuw languit op het gras interesseert het niets

43

Je slurf hangt verkeerd Je slurf zit fout Het hangt niet van voor Dus dat je het niet voor je uit sjouwt Je slurf hangt niet zoals het hoort Maar je hoeft niet in de krant Zo bijzonder is het niet Want je bent ook niet een olifant

Een kus in de lucht vanaf een blote hand Nog snel een diepe zucht Voordat ie op n van je wangen beland

44

Velden of wegen in Tanzania In geen velden of wegen wordt er soms gezegd Kom dan tegen En ik meen het echt Zoek dan in de uitgestrekte vlaktes van het Tanzaniaanse land Kijk daar en je merkt het meteen Verder gelegen dan je kijken kan Van voor de ene naar voorbij de andere kant Voorbij de horizon Zelfs dr nog iets overheen De diepte daar is de lengte en de breedte erbij De paden zelf verdwalen er Die onwaarschijnlijke vallei Dichterbij of verderaf het lijkt beide schijn Soms een zebra, soms een giraffe En de kopjes, die er vanaf de eerste steen al zijn Een blik raakt er verloren Je staart m echt niet na En geen velden of wegen In de onbegrijpelijke vlakte van Tanzania

45

De ooitstand

De eerste stappen van de mens staan hier in de bodem gedrukt Terwijl ze hier vandaag de dag zo ver op de wereld achter lopen De mensen zijn van dit continent afgeplukt Om ze later elders op de wereld te kunnen verkopen Donkere nachten wijzen je meer dan de weg naar de volgende dag Sterren vallen nooit ver van de hemel af Spring hoog in de zonneschijn of spin met de leeuw die lui in het gras lag Ervaren is een vorm van leven en Afrika die je dit moment gaf

De grond is wijd Bergen en dalen De grond ligt verspreid Duizenden verhalen Waar kom je vandaan Waar ben je naar toe Daar waar je zijn moet kom je aan Maar je weet alleen niet hoe

46

Pangea zette een zoektocht uit toen ze een nieuwe wereld had geopend Sporen van traditie die dwars door landen en volkeren prijkt Zigzaggend over de evenaar waar het kompas een andere zijde erkent Paden vol van leven terwijl jij voor het eerst pas kijkt Warm en koud zon en regen De wind de regen het zand en de rivier Waar woestijnen zeebodems bedekken en vindt water nieuwe wegen

De zon blijft zolang schijnen op het leven hier De grond is wijd Bergen en dalen De grond ligt verspreid Duizenden verhalen Bolle buiken van armoe of rijkdom in corruptie bedronken Maar altijd een lachend gezicht Het leven is zo mooi en wordt je zomaar geschonken Mens weet wie je bent als je staat in het licht

47

Ik CeeCee wat jij niet CeeCeet

We kennen de situatie in feite al vanaf dag n. Toen we bij aankomst in Nairobi in ons hotel bij elkaar zaten heeft Mirella ons over allerlei zaken waarmee we in ons Afrikavontuur te maken zouden kunnen krijgen hierover al verteld. Maarja, het is dan al laat. Zoveel dingen schieten door je hoofd. De nacht komt er overheen. En vanaf de volgende dag doe je al zoveel ervaringen op dat je naast het verheugen op nog meer adembenemende zichten en prikkelende ontwikkelingen niet meer aan al die dingen denkt waar ze het toen die avond over had. De dag dat we ze zouden zien komt steeds dichterbij. En waarschijnlijk niemand van onze groep had er intussen nog bij stilgestaan. Totdat het de dag ervoor ter sprake kwam. Mirella waarschuwde ons weer om daar geen donkere kleding te dragen. Althans niet iets donker blauws en zeker niet iets zwarts! Want op die kleuren komen ze af. Tja, als je mij een beetje kent weet je al dat ik weinig anders dan zwart in mijn koffer heb gepakt. Eigenlijk niets anders. Na wat vragen uit onzekerheid ontsprongen en wat grappen zouden we elkaar de volgende morgen weer treffen. Vooral in lichte, felle, fleurige en vrolijke kledij gekleed. En inderdaad. De volgende dag was men vooral gekleed in vlek verleidelijke kleding. Ik liep, vertrouwd in het zwart, er weer als een heavy - metal ski leraar bij! Tegen beter weten van anderen in en tot teleurstelling van Karlijn, die me zo graag in een andere kleur gestoken ziet. En wat schetst de verbazing? Mirella was solidair met mij ook in het zwart gehuld. Wat een zus! Op weg naar het Robijn fleur en fijn wasmiddelen testcentre! O nee naar de Serengeti natuurlijk! In de truck genieten van Afrika en weer proberen wild te spotten. Tot op een gegeven moment we ons afvragen wanneer we ze dan zullen tegenkomen. En ook belangrijk: hoe zien ze er uit? Om ze te herkennen aan zes poten en twee vleugels is wel duidelijk, maar de meeste vliegen zien er

48

zo uit. Er werd een Lonely Planet bij gepakt en gezocht naar een plaatje van de CeeCee vlieg. Nergens te vinden. Alleen een tekstje waarvan we de inhoud in feite al kenden en waar we eigenlijk alleen maar nog zenuwachtiger van geraakten. We hadden al enige vliegen in de truck gehad. En ze komen met steeds meer. Hoewel ons nog geen zwart - blauw gekleurde doeken, die de inwoners als afleiding voor die vliegen hebben opgehangen, opgevallen is hebben we toch een sterk vermoeden dat die ene vliegsoort de CeeCee vlieg is. Mirella bevestigde ons vermoeden. Terwijl we werden belaagd door een invasie van vliegende bajonetten met een mogelijk virus besmetting reden we door naar de campsite. Ondertussen maken we dan een game drive. Ik had na de herhaalde waarschuwing van Mirella in de vorige avond nog als grap gevraagd wie morgen mijn tentgenootje wil zijn! We hebben het ook nog gehad over wie er in de truck naast me wil zitten. Ondertussen zat ik als een in het zwart gekleed lokaas in die truck. Mirella zat solidair in de cabine, tussen glas en staal en twee Afrikanen. Ik had uit mijn tas wel een Betty Boob strandhanddoek gepakt. Die is met wat meer kleur bezet. Met die handdoek over mijn schoot, je weet maar nooit, verder gereden. Maar echt waar. Ze kwamen op alle groepsgenoten af. Op de beige broek van Ronnie, op het bruine shirt van Jeroen, het rode shirt van Rudi, de rode haren van Yolanda. Ze vonden alle kleuren die om ons heen gewikkeld zitten! Sterker nog: ik ben misschien wel degeen die nog het meest ontzien is! Er kwam nog maar weinig van het spotten van wild terecht. De meeste ogen waren gefixeerd op het vinden van CeeCee vliegen op onszelf en op groepsgenoten. We hadden toestemming op elkaar te meppen, mits gegrond natuurlijk. Er werd door sommige zelfs een score bijgehouden van wie de meeste vliegen heeft gemept! Bij de eerste campsite waar we zaten hadden we een kringgesprek en stelden we onszelf aan de groep voor. Daar vroeg Mirella ons onder meer wat we zoal verwachten van deze reis. Volgens mij is het Remi die iets had gezegd van ook een " kill " te willen zien.

49

In de Serengetti heeft ie er in de truck toch wel enkele gade geslagen, zelfs zelf gemaakt! Pas op! Op je linker bil Nannie.

Pats!

50

Ken je Tarzan? Lord of the Jungle Ken je George ? Of The Jungle Maak nu kennis met dE Mack The Masai Mzungu And his love interest Sarah Jessica National Parker

51

Mr. Hyrax

Moet je horen Moet je horen Het neefje van de olifant heeft niet van zulke grote oren Niet een lange slurf Staat niet hoog op zijn poten En met die overbite heeft hij nog niet slagtanden van voren Het neefje van de olifant is de hyrax We noemen ze ook wel klipdas En als ie niet zo schuchter was Dan aai ik m straks Ik kan de schooiert zo lokken met mijn lunch dat hij eet uit mijn hand Dan steek ik hem zo in mijn rugzak en neem ik m mee naar Nederland Ik vind ze lief En ik wil wel kroelen met die moppies Ik kijk verliefd Als ik ze lok met eten Of lokken ze daarom mij Met die schattige koppies Hyrax Hyrax Blijf nou staan Klim maar op mijn schoot en kruip dan dicht tegen me aan Geef maar kusjes Geef maar pootjes Je mag smullen van mijn liefde en eet gerust van mijn broodjes

52

Voor en tijdens deze reis zijn we al een aantal maal lekker gemaakt met een verleidelijk ingredint van het recept voor dit avontuur. Namelijk het snufje wilde dieren om je tent! Ja, en eigenlijk is dan: " het snufje " meer letterlijk dan aanvankelijk bedoeld. Want 's nachts hoorde je in je tent vrije interpretatieve doch suggestieve geluiden van voorbij de rits komen! En dan heb ik het niet over dat ongezang van Marco en Hennie. Maar meer het gesnuffel om het tentzeil. Zijn dat soms kleine voetstappen? Of is dat een spannende fantasie van Yolanda die daar z'n beloop neemt ?! We hebben ons tussen die wilde dieren geen moment onveilig gevoeld, tenminste ik niet. Misschien alleen met die CeeCee vliegen dan. Maar in zo'n tent kan het best spannend zijn. Ik had soms mijn oortelefoon op. Zodat ik de voorbijrazende muggen niet hoor. Steek maar! Steek dan maar! Maar zoem niet zo !! !! Dus ik hoorde van buiten de tent niets of nauwelijks iets. Iedere nacht was er om de tenten heen wel onbekend geluid te horen. Het moeten dieren zijn geweest want we kunnen per slot van rekening niet overal Hennie en Marco de schuld van geven. Er werd gepraat over hyena's en ook over jakhalzen. Soms werd het nog beter en kwamen er leeuwen kijken! Maar stel je voor! Het zal maar! Tijdens de eerste nacht in de Serengetti proefden we iets van een vleugje wilde dieren om je tent! Karlijn en ik zouden net naar de tent. Maar we moesten beiden nog plassen. We hebben voor die nacht een latrine. Maar we willen die eigenlijk in uiterste nood pas gebruiken. Na onze laatste ervaring leek ons dat wel zo verstandig. We zijn gewaarschuwd om als het donker is geen gebruik meer van de sanitaire voorziening die op het kamp aanwezig is te maken. Gewoonweg omdat er wilde dieren om het kamp kunnen zitten. Uitgerust met een zaklamp die we zigzaggend

53

voor ons uit schijnen om de wilde dieren af te schrikken. En onder het plassen net zo. Waarschijnlijk nog geen vijf minuten nadat wij onze tent hadden dichtgeritst horen we twee Engels sprekende meiden naar Mirella roepen dat ze zijn achterna gezeten door hyena's! Verschrikt mogen ze van Mirella, in de hoge truck schuilen. Ze blijven nog wat praten. Drie hyena's en een jakhals. Mirella blijft hier heel kalm en nuchter onder. Ze weet de meiden gerust te stellen. Ze zullen zo wel diep in hun beddenzak kruipen met de tentrits op een slotje zodat ze veilig van alle bloeddorstige enge wilde beesten de nacht kunnen doorbrengen.

De volgende dag werden er plannen gemaakt om die nacht hyena's te spotten. Zo gezegd zo gedaan. Sarah, Peter, Tim, Remi en ik zaten op stoelen rond een kampvuur al uitkijkend naar hyena's. Nou, n hyena had ook al leuk geweest. We zaten al scenario's te verzinnen. Als er hyena's, of andere wilde dieren, zouden komen en ons dan aanvallen. We zitten toen dan dicht bij de kooi waarin overdag de koks al schuilend voor de dieren kunnen koken. Die kooi kan op slot. De dieren kunnen ons vanuit elke flank aanvallen. Donker Afrika gaf nog maar weinig prijs en de rook van het kampvuur verborg alles dat nog een beetje zichtbaar is. We zagen wel mensen uit andere groepen naar de sanitaire voorziening lopen. Zijn die dan niet gewaarschuwd? Want het vuur brandde al minder dan eerst en zo rumoerig is het ook al niet meer. Er werd wat met een zaklamp geschenen. Tussen de tenten door, er overheen, er achter, en ook op de tent van Yolanda en Jeroen. We hoorden Yolanda nog blazen. Ze leek nog gevaarlijker dan een hyena maar . Maar geen wilde dieren dus. We zetten de stoelen in die kookkooi en we liepen naar de tenten toe. Eerst Sarah en Peter. Daarna zou Remi mij naar de tent brengen. Ik had namelijk geen zaklamp bij me. Daarna zou Remi naar zijn tent lopen en Tim zou daar ook naar toe komen.

54

Maar bij de tent van Sarah en Peter zagen we dan toch een hyena! Op het pad achter de tent waar Karlijn en ik in zitten! Grote kans dat dat een vaste route is. En dan hebben Karlijn en ik die avond tevoor langs die route nog geplast. En wellicht ongeveer vijf minuten later zijn daar in de buurt dus hyena's en een jakhals gezien! Opgewonden wezen we elkaar naar die hyena. Yolanda hoorde ons ook. Door hun tent heen vertelden we ze hoe en wat. Die hyena stond met zijn kont naar ons toe. Met zijn hoofd keek ie over zichzelf heen op ons gericht. Met een blik van: En nou !?, keek ie ons aan! Toen liep ie verder. Blij en gespannen onze tenten in. Die nacht is er vast ook nog langs onze tenten gelopen en gesnuffeld. Maar we zijn geen prooi. Voor wilde dieren zijn de toeristen de aapjes waar naar ze nieuwsgierig kijken.

Afrika is zo donker Zeker in de nacht Hoewel de sterrennacht straalt Zoals overdag het land met al haar pracht

55

Sam Youre a big man with an even bigger heart Theres no measuring you Theres no telling where to start Your friendship means your love and you love your friends Wherever you like to walk Every road bends Itll bend your way And you will walk tall And for whom you are Everyone will catch you Youll never fall

56

The Wildlife

Sam reed naar een meertje toe. Er stond al een groep op de uitkijk. We wisten niet waarom ze daar staan. Misschien hebben ze daar lunch. Wie weet houden ze een sanitaire stop. Wellicht vullen ze water bij. Of zijn het weer Duitsers die uit de modder getrokken moeten worden. Het kan ook zijn dat ze wild hebben gespot. Dat was inderdaad het geval. Ze zagen aan de overkant van het meer een klein hertje staan. Het kan zijn dat de groep toeristen van de Bambi fanclub uit naar Afrika zijn gekomen en helemaal lyrisch worden bij het zien van een hertejong. Maar nog aannemelijker is het dat er iets anders te zien is. Het hert stond er. Dat is zeker. Maar wat wij niet zagen en Sam zelf waarschijnlijk ook niet is dat er een leeuw ergens op zn buik in het hoge gras of in de bosjes op de loer lag om het hert te grazen te nemen. Sam heeft een bakkie. Niet koffie maar een zender waarmee hij in de truck op de hoogte blijft van alles wat er in het park gebeurt. Daarom weet Sam ook dat er bij dat meertje iets te zien is. We blijven dus staan. En kijken. Ookal weet niemand echt waarnaar. Het hert stond er gewoon zn ding te doen en vroeg zich af waarom die drommen toeristen nou naar zijn lunchuurtje zitten te kijken. Waarom zoeken ze niet naar een olifant of een leeuw!? En dan zou er toch een belletje moeten rinkelen. Of een stampertje moeten stampen. De leeuw werd gespot. De welp was nog onervaren. Ook een beetje een bambi. Het wist nog niet goed geduldig een juist moment om toe te slaan af te wachten. Vol onzekerheid en adrenaline liep de jonge simba heen en weer. Dan weer de kont, dan weer de snuit omhoog. Soms waren we hem kwijt en waarschijnlijk was ook soms hij het hert uit het zicht verloren. Ook de adrenaline bij de groep nam toe. Zouden we dan eindelijk die kill van

57

Remi te zien krijgen? Al de toeristen eromheen wachtten gestaag af. De n met een verrekijker aan de ogen en een ander met een fotocamera. Ze zagen het welpje onhandig op zijn prooi afkruipen. De welp had het tijgeren nog niet onder de knie. Het is dan ook en leeuwtje. Het hertje had niets door en at rustig verder van het gras. Zenuwachtig trekkend met zijn ogen en met zijn pootjes. Alsof het ieder moment een surpriseparty verwacht en daar licht zenuwachtig voor is. Achter de truck stond een jeep met Fransozen er in. Een priv safari. De vrouw was nogal luidruchtig met hun gids aan het praten. Het zou een wild dier kunnen afleiden, wegjagen of afschrikken. Het gesprek bleef luidruchtig en er werd zelfs gelachen. Onverwacht draait Yolanda zich naar die jeep toe en spreekt in de meest romantischte taal van de wereld hele boze zinnen naar die vrouw. Mijn Frans is niet zo bon maar dat ze zei of ze alsjeblieft hun mond willen houden en zachtjes willen doen omdat ze het natuurlijke jachtproces dat in volle vaart voor onze ogen aan de gang is op deze manier genadeloos verstoren was voor mij heel duidelijk. Peter en ik keken elkaar aan en hij, Belg zijnde en dus gevoelig voor de Franse taal, bevestigde mijn niet vertaling. (Wie weet krijgt Remi toch nog zijn kill te zien! Vlak voor zijn zongebrande neus. ) De welp zette ineens de aanval in. Hij rende op het hert af die zich volgens mij meer druk maakte om niet met een volle maag te rennen dan dat er een leeuw op hem af kwam. Het hert maakte zich toch nog net op tijd uit de voeten en wist de leeuw voor te blijven. Zigzaggend en wirwarrend liep het voor de rauwvleeseter die maar korte sprintjes trok uit. Na nog een onzekere poging hield de welp het voor gezien.

58

Alsof er niets aan de hand is plukte het hertje weer gewoon gras en snoepte het op. En keek weer licht neurotisch om zich heen alsof er ieder moment een surprise party voor hem zal plaatsvinden.

De spanning was te snijden. Maar eigenlijk gebeurde er niet zoveel. Om eerlijk te zijn: ik hoef een kill ook niet in het echt te zien. Dus ik was er niet heel erg teleurgesteld over. Helemaal niet zelfs. Het spectaculairste tafereel dat zich bij dat meer afspeelde gebeurde na die halfzachte jacht. Toen er een nijlpaard in een wilde vlucht op het meertje af denderde en als een automatische stormram het water in plonsde om zijn spoor van vernieling op zijn ingezette destructieve wijze verder af te ronden. Wat een vaart. Dan zie je echt waarom je niet het pad van een hippo moet kruisen. Deze dierlijke wals heeft niets van dansen weg. Wilde dieren. Ja, dit is the wild life.

Het dichtst bij de dode dieren dat Remi deze safari zal komen. Als je de honderden muggen en andere insecten die genadeloos tegen muren en kranten zitten aangeplakt niet meerekent.

59

Mijn portie voor Fikkie

We kennen allemaal de beelden van een hongerig Afrika. We weten allemaal dat de bolle kinderbuikjes op de televisie niet van het vele eten komt maar van de wormen en infecties. Toch heb ik tijdens deze reis niet echte honger gezien. Wel armoede. Maar een armoede ook vaak in de zin van dat als de mensen hier iets krijgen is dat gemakkelijker dan er zelf iets voor te doen. En wanneer je dan iets krijgt hoef je misschien ook een week lang niets meer uit te voeren. Desondanks dat ze niet voor henzelf de keuze hebben uit een batterij aan supermarkten met kilometers aan schappen die eindeloos zijn gevuld zijn ze toch blij met wat ze hebben. Ze zien er vrolijk uit. En relaxed. En volgens mij zijn dat al twee voorwaarden voor het gelukkig zijn. Als gast in het land krijg je vaak meer op je bord dan de mensen bij wie je te gast bent in een week voor zichzelf opscheppen. Misschien wel voor een maand. We scheppen ook meerdere keren op. Als er dan over is en er zijn mensen in de buurt dan schenken we natuurlijk het eten. Dan schep ik er zelfs minder voor op. Vaak zijn het kinderen die dan de rest van het buffet krijgen. Dan krijgen ze er van Magda en Ronnie nog een knuffel bij ook. Het komt waarschijnlijk een beetje vreemd over als ik mijn eten deel met andere dieren. Soms zijn er geen mensen in de buurt en vaak zijn het maar kleine stukjes brood of vlees dat ik dan aan een hond voer. Of een hyrax is gebleken. Als ik het goed heb bekeken zijn de meeste mensen in onze buurt behoorlijk voorzien. Op het gebied van drinken en eten kleding en zelfs huisvesting. Over Sam heb ik begrepen dat hij, zelfs met zijn formaat, in een hutje woont samen met vrouw en dochtertje, terwijl Eunice thuis op een kamertje kan zitten internetten. Maar ondertussen kan Sam, die een hardwerkende eerlijke lieve man is wel meegenieten van de luxe op de tafels van Sawadee. En dat heeft hij ook zeker wel verdiend en niets van wat wij met hem

60

delen is hem misgund. Hij mag zelfs mijn portie hebben als hij wil. In de koeling blijft er als er is uitgeteld zeker nog een flesje Tusker over. Want ik drink namelijk geen bier. Sam; its all yours. Maar als er eten over is. Mogen ze dat wat mij betreft inpakken en naar een dorp brengen.

Maar wie geef je dan wat? Hoe blijf je dan eerlijk? Want dan wil iedereen wel iets van de voedselbank. En onderweg blijft zulk bederfelijk materiaal gewoon niet goed. Ookal heeft Eunice het bereid, al is het met zilverfolie ingepakt en met liefde geschonken. Al doe je er vijf knuffels bij! Waarom zou een hond het trouwens minder verdienen dan een mens. Het is gewoon eigen belang en voorkeur. Maar als er verder niemand in de buurt is en er is ook al voldoende uitgedeeld. Als er een hondje, of welk ander dier dan ook, in de buurt staat te wachten of te schooien. Nou dan geef ik mijn resterende portie gewoon aan Fikkie hoor!

61

Verder dan de horizon

Voor me zie ik Afrika Met haar wijdse landen En haar wilde dieren Ik kijk uit over droge woestijnen En tuur over lege rivieren Ik ben er getuige van dieren die trekken Ik word me bewust van het verstrijken van de tijd Een ziel komt thuis Moeder verwelkomt ons ze heeft ons bedje al gespreid Voor me ligt Afrika Uitgestrekt over de evenaar Bron van het leven op aarde Ik zie roze gekleurde meren en ik zie water vallen Bergen en valleien waar moeder de eerste mensen baarde Ik zie het land prijken in de wolken Ik zie hoe het land zijn kopjes op de grond heeft neergelegd Een mens die zich hier verwonderd Moeder had dat al gezegd

62

Om me heen ligt Afrika De grond in beweging Het wild op de vlucht Het water de aarde en alles dat hier leeft Is zo Afrikaans Afrikaans is zelfs de lucht Ik droom er korte dagen Ik voorzie de lange nachten Men laat zich inspireren Moeder heeft er eeuwen op liggen wachten In me zit Afrika Ik verdwaal er in open vlaktes En zie mensen lachen en springen Men dankt voor het leven dat ons is geschonken Er wordt over gedanst men wil er over zingen Ik zie het voor me gebeuren Ik zie het in mijn hoofd Dat ze me ooit weer terug zal roepen is iets dat zeker is Moeder heeft dat beloofd

63

We zijn allen gelijk. Als ridders van de ronde tafel zitten we in een kring achter in de truck. Om ieder een kans te gunnen lekkerder te zitten wisselen we om de zoveel ritten van plek. Het zijn niet de meest comfortabele bankjes, maar ze zitten prima. Soms liggen ze zelfs best! Onderin en achter in de kast kunnen de voorraden en de zojuist aangekochte souvenirs. Een stijve nek van het omkijken krijgen we niet. Omdat we gewoon rechtuit kunnen kijken over de schouder van de groepsgenoot voor je. Of je zit omgedraaid op de bank en leunt en tuurt over de railing van de auto heen. Een ideale manier om een dierensafari te maken. Als je echt om je heen wilt kijken dan mag je ook nog het dak op. Als de spullen in het camp blijven liggen dan is er boven op de cabine plaats voor drie om als avonturier op de uitkijk in het kraaiennest te zitten. Nee. Voor ons geen luxe touringcar. Zelfs de toilet missen we niet. gewoon plassen in de buitenlucht. De meisjes aan de ene kant van de truck en de jongetjes oversteken.

Boven de tweeduizend meter hoogte kan het best wel fris zijn in zon open bak. Met regen de plasticen flappen dicht en achterin onder een beddenzak lekker dicht tegen elkaar aan zitten. Lekker knus en de groepssfeer is opperbest.

Wij kwamen telkens in de verschillende kampen een groep Duitsers tegen. Het Oranje gevoel kwam natuurlijk bij ons boven. Op een grappige manier wezen we elkaar telkens op de Duitse aanwezigheid. De Belgen deden gezellig mee. Om te bewijzen dat

64

we een goed gevoel hadden over onze Duitse semi - metgezellen vertel ik hierbij dat we ze vaak uit de modder hebben getrokken. Letterlijk. Aan de zijkant van de truck klemmen er stalen platen. Die worden over blubberige paden gelegd zodat de banden niet wegzakken in de modderbaden. Zo hebben we de Duitsers maar wat vaak met hun luxe touringcar uit de modder moeten trekken. Stoere truck en de held Sam. Maar dat wisten wij al lang.

De truck.

65

Koningsweg In Utrecht, de wildernis waar Karlijn en ik ons kamp hebben opgeslagen wanneer we niet door het buitenland reizen, ligt de Koningsweg. Een lange laan praktisch vanaf de grens van de binnenstad doorlopend over de A27 naar Vechten, richting Bunnik. Vandaar de titel die daar aan refereert. (Vanaf het tweede stukje behoort het eigenlijk fluisterend te worden gelezen. Op zon manier dat het is alsof er op het einde van iedere zin een climax volgt ) De dagen duurde voor het gevoel wel weken die dan weer voorbijschoten als dagen. Deze reis voelde aan zoals vroeger op de basisschool de lengte van vakanties aanvoelden. Het leek niet op te kunnen. Echter in Afrika waren we ons ten zeerste bewust van het feit dat we er maar voor een paar dagen waren. Op weg naar Ngorongoro zaten we in de truck en genoten we van het uitzicht. Toen plots de truck in snelheid minderde. Wat is er aan de hand? In de berm liggen twee leeuwen. Reutjes. Ze liggen op hun rug te hijgen in de zonneschijn. Het zijn net twee lijken. Poten omhoog en ogen open. Gemasseerd door honderden vliegenpootjes die af en aan landen op hun koninklijke borstkast. Ademen ze wel!? Ze geven caraconstante adempufjes! Zon tweehonderdvijftig meter verder staat een standbeeld van kweetechtnietmeerwie op een bocht. Niet veel verder is een heuse straat met huisjes te vinden. Je kunt het vast wel googlen. Zo dicht bij de mensen! Daar zullen mensen en leeuwen elkaar toch ook wel soms tegenkomen? Wat had ik ze graag geaaid. Wat had ie dan gedaan? We hebben het toch gewoon. Ze zien er ook zo poeslief uit. Ik wil mijn handen uitsteken. Ze aanraken. Met mijn vingers reiken naar die gele koninklijke mantel. Maar het blijft slechts bij reiken. Kijken en reiken. Zo te zien doen ze ook geen vlieg kwaad!

66

er is geen zin die niets zegt geen woord al staat ie non verbaal geschreven spreekt ie toch aan wie het hoort

Misschien schrijf ik het maar op Je weet maar nooit

67

Overwelpigend Avontuur in de Ngorongoro krater

Vanaf de rand lijkt het een kale grote open vlakte. Hoe nou kan hier iets te beleven zijn? Enkele kilometers rijden we nou al om deze reuze vallei heen en dit is onderhand de eerste keer dat we een kleine ogenlijke blik hebben om iets van het gebied tussen de bergwand in te zien. Maargoed, met een omtrek van zon zeventien nentwintig kilometer en oppervlakte van rond de tweehonderdzestig vierkante kilometer kijk je vanaf een zeshonderd meter hoger gelegen bergtop misschien net zo scherp als een neushoorn op zn max.. Het zoute meer dat in de krater ligt is niet alleen door Klaas Vaak te ontdekken. Overduidelijk ligt het als centraal punt maar wel ver weg van het midden van de enorme krater. De Big Five is hier te vinden. En ze hebben bijna heel Afrikaans wildlife mee genomen om mee te kunnen spelen. De beschermende kraterwand zorgt er voor dat het de grootste populatie aan fauna behuisd van alle wildparken in Afrika. We hebben hier zelfs meer kans een luipaard tegen te komen dan een giraffe. Aangezien een giraffe vanwege zijn lange nek en hoge poten niet de steile wand kan afdalen komt ie hier niet. De truck is ingeruild voor een 4X4. Ik heb zo mijn twijfels. Met zn zevenen opgesloten in een jeep. Gelukkig wel een jeep met een open dak. Want als de giraffe er niet is om het te doen dan moet wel een ander zijn nek uitsteken natuurlijk. De bergwand af is een avontuur op zich. Het zou zo een nieuwe attractie in Walibi kunnen worden. Dan noemen we het De Joyride . Schudden met die lijven! Het lijkt alsof er in de wagen helemaal geen vering zit. Gelukkig kun je dan nog landen op een flink doorgezeten kussen waar niets anders dan veren uitsteken!

68

Dat zijn dan niet sierlijke veren als die van een konings kraanvogel. De kuilen in de weg komen steeds dichter bij en de chauffeur neemt geen enkele moeite ze te mijden. Bereid je voor en zet je schrap. Maar de klap op je billen komt toch. Met iedere smakkerd die we maakten klonken we als een groepje Engelsen na een nachtje stappen. In de vallei zie je meteen dieren. En dan bedoel ik niet de vlooien die in de jeep zaten, want die zagen we niet, dat merkten we later pas. Kuddes grazende Klingons, of wildebeests; het ligt er maar net aan hoe je dit dier interpreteert . Zebras in alle vormen en kleuren. Nou ja, zwart wit en op vier poten. Een olifanten stier en een neushoorn. Grote zwermen vogels vlogen in de vorm van een wervelwind boven bepaalde plaatsen in de krater. Misschien moesten we voor Remie maar daar naar toe zodat hij zijn resten van een kill kan zien. De vallei is groot; dat is de reden dat bepaalde delen ook zo langgerekt zijn. Dat je kilometers aan voetbalvelden ziet zonder dat er iets op gebeurt. Zie maar voor je dat FC Utrecht hier speelt. Dan heb je ook een soort van weiland waar de dieren van kunnen grazen omdat het verder toch niet nuttig wordt gebruikt.

Het dak mocht open en terwijl we reden maakten we wind en dat was heerlijk in de hete zonneschijn. Zo konden we ook beter de omgeving en de dieren bekijken. Ik miste de truck wat dat betreft wel maar het was best te doen. Het is niet dat we recht op onze reet moesten blijven zitten en alleen naar links of rechts konden

69

kijken en daarna met een stijve nek terug in de lodge kwamen. Nee, het was best vrij. Krap maar vrij. Maanden van te voren moest er een vergunning voor deze safari worden gehaald. Omdat er maar een beperkt aantal voertuigen op een dag de krater in mogen. Nou het leek wel een derby. Stofwolken rezen hoog boven de autos uit als ze op grote afstand van de anderen langs elkaar heen scheurden. Als er iemand iets had gevonden dan raceten ze met zn allen, mits je wel een beetje in de buurt bent natuurlijk, naar die locatie om te kijken wat er nou zo bijzonder is. Binnen een mum van tijd stond er een muur van autos om een groepje badende nijlpaarden heen of was een groepje leeuwenwelpjes helemaal omsingeld. Op een gegeven moment besefte ik waar ik mee bezig was. Waar wij mee bezig zijn. Laat die dieren toch lekker. Laat ze toch lekker met rust. Gezien is gezien. En het is hartstikke leuk. Maar dit is toch van den zotte !? De prinsjes en prinsesjes konden niet eens van de ene naar de andere kant van de weg lopen omdat de autos ze blokkeerden. Er werd met de dieren mee op gereden. En in feite trokken ze zich er niets van aan. Nonchalant deden ze alsof er niets vreemds aan de hand was. De gewoonste zaak in de wereld. Waarschijnlijk is dat ook het geval. Omdat dit tafereel zich iedere dag zo afspeelt. Maar is het dan goed dat ze die gewenning hebben of moeten ze eigenlijk gewoon lekker in het wild kunnen spelen en leren en vooral leven? Ik ben het er mee eens dat mensen moeten weten wat voor dieren er in de wereld zijn en dat ze met eigen ogen moeten kunnen zien hoe ze leven. Maar deze manier van leven is niet de manier die we de dieren horen aan te leren. Hoe dit moet worden opgelost weet ik ook niet zo n twee drie. Maar een bezoekers maximum dat verder reikt dan het maximum dat vandaag de dag wordt gehandhaafd is een goede optie. En dat dan de regels omtrent het bezichtigen van de wilde dieren aan banden worden gelegd vind ik ook een goede zet.

70

Ik schaamde me echt tegenover de dieren. En het gevoel was dubbel. Want ik vond het ook prachtig om te zien hoe dichtbij de welpjes kwamen. Ze schuurden als het ware hun vacht tegen de autobanden van onze eigen jeep. Ze dronken water met hun snelle kleine zachte roze tongetjes uit de gaten in het pad die er zijn ingereden door de jeeps die hen komen bezoeken. Het pad is misschien net vijf meter breed en we konden daar zo een dik half uur staan. Dat was overweldigend. Na de lunch betrok het al snel. Rond twaalf uur was de hele vallei vogepropt met een dikke grijze wolk. Wat een grote wolk trouwens. In de verte zie je het al regenen. Dikke slierten die vooruit gewaaid een spoor van druppels achter laten. We reden de buien steeds voor. We reden weer over de Joyride en ditmaal lagen we met onze onderrug op de stoel en met onze voeten in de lucht. Het was een wilde beesten boel!

71

( Ngorongoro )

Je zou er kunnen vergeten in de verte Je kunt roepen totdat je het niet meer hoort Dwalen tot je me tegenkomt Of zelfs jezelf verbergen Terwijl dat niemand stoort Tussen de bergen Ze lopen op of af In een vallei die reikt Tot voorbij je wijzen kan Verder te lopen zonder ooit weer te zien wat je al zag En als je er zou verdwalen je zou het niet eens weten dan

72

Ver ver weg van de laatste snufjes

Je bent er zo welkom Ze staan te springen om je te zien We kijken naar hun rode kleuren De kleuren en de kralen En naar de gaten in hun oorlellen bovendien Een rondleiding door hun dorp Of eigenlijk een kluitje huisjes verzameld door een hek Gezichten vol vliegen Vinden nou zij ons een beetje gek? Een winkelstraat Een boulevard van kleedjes Handgemaakte producten Koop maar liever niet van die kleine beetjes Je kunt er ook lekker rustig struinen met z'n tweetjes Onderhandelen mag onderhandelen moet Want geef je teveel geld Dan heb je kans dat ie de rest van de week niets meer doet

73

Lach ze maar toe Maak maar een praatje Geef ze maar een complimentje Laat ze wat foto's zien Vertel ze over thuis, over hoe je ouders heten misschien Toon interesse Leer ze wat woordjes Zing een liedje Geef ze wat knaken voor een foto van dat ventje Ze stoken een vuurtje met takken en stenen Trots op hun kunnen Ookal lukt het niet in enen Na de open haard op de grond Een kijkje in een hutje van stront De kleine donkere woonhoop zal nooit in waarde stijgen bij de verkoop Over de stoffige rode loper En tussen de barricades van hutjes en geitenhokjes door Terug naar de truck Die staat al voor En net na de twijfel van wonen ze hier nou echt of zetten ze een show neer omdat het de toeristen tot nog toe zo beviel Vallen mijn ogen op een krijger Ja hoor; een Masa beantwoord zijn mobiel

74

Zie je wel .. Vogels schreeuwen en vliegen starend rond Wat er op het land te zien is krijsen ze vluchtig rond Kijken met een kijker Stil bij dierengenot Je voelt je zoveel rijker bij een safari zonder schot Slechts het schieten van een foto Een genadevolle klik De natuur in haar waarde En de toerist toch zn kick

Afrika is groot En als je er bent Is het zelfs nog groter Maar niet zo groots Als dat het werkelijk is

En de mensen lachen maar Al stikken ze van verdriet Eerst de liefde schenken Misschien dat pas daarna iemand de waarheid ziet

75

Superman Zoals in Afrika de zonneschijn kan branden kan de regen storten. Dat kan elkaar in rap tempo afwisselen. Soms net zo snel als dat om een uur of zeven de dag donker wordt. We zaten te genieten van het uitzicht of muziek, een goed boek of een goed gesprek, een spelletje of een heerlijke droom. Sommigen probeerden nog iets te schrijven op een blaadje of in een boekje met verschillende bobbels, hobbels en kuilen als ondergrond. Toen de eerste druppels al de open truck in vielen. En eigenlijk zodra je beseft dat het regent zit je al midden in de plensbui. Snel zette iedereen alle zeilen bij en sloten we de truck zo goed als we dat konden af. Nat waren we al maar we hoefden nog niet te weken. Sam zal wel bijna geen zicht meer hebben gehad. De ruitenwissers deinden niet mee in de maat van de regenval. Gelukkig zag hij wel de boom die dwars op de weg lag. Een andere truck stond aan de andere kant van die boom. De Sam van de andere truck stond al te trekken en te hakken en te zagen. Toen onze Sam die takke klus met hem mee deed. Het schoot niet op. En al ben je een boom van een vent dan krijg je een pronkstuk van de natuur van hetzelfde kaliber niet zomaar weg. Daar heb je Superman voor nodig. Ik wist het niet en waarschijnlijk had niemand van de groep het door. Nou, misschien dat Remi iets wist; maar dan was hij daar wel alleen in. Ineens sprong Tim op en deed zijn regencape om. Zoefde naar buiten en nam een bijl te handen. Als een houthakker on speed hakte hij de dwarsboom aan gort. Maar het kan ook door de zware regenval komen dat het allemaal maar zo leek. En dat hij er net zoveel moeite mee had als een bever zonder gebit. Desalniettemin kreeg hij na deze actie voor de rest van de reis de bijnaam: Superman. Tim hing zijn shirt te drogen en kreeg net als Sam een droog shirt van iemand uit de groep. Het bijltje erbij neergelegd. Of eigenlijk opgehangen. Nu is hij weer door het leven als Tim. Zoals iedereen hem verder Clark Kent!

76

Bananenbos

( Dit is niet de tekst die bij die bij de titel hoort. Deze tekst is een uitleg ver de titel. De titel zegt eigenlijk genoeg. Een dik begroeid bos met grote donkergroene bladeren. En af en toe een hele fauteuil, een fatboy aan een tros bananen. Als die op je kop valt; dan pas ben je de pisang! De boomstammen krullen zo naar het topje van het bos en kijken uit over een bergachtig gebied. Hier geen wilde dieren. Zelfs geen apen. Maar sluipend over een grond van bananenbomenbladeren, hoe vindt je dat als scrabblewoord!?, is dit een magistraal bos. Daarom geen stukje hierover, maar slechts een titel. Want wat kun je er verder over zeggen? Als je het mooi vindt en dat is het? )

77

Moeder Afrika Ik zou overal wel kunnen aarden Grote steden Een zeese plas Een huis op de hoogste top van de hoogste berg Of liever nog in jouw armen Ik zou me met gemak thuis kunnen voelen In weidse wijdten Grazend aan het verlangen Op zonnige dagen Of naast jouw vurig hart Ik zou me kunnen strelen met de notie van vermoedens Met de beelden van anderen Met de wijsheid van generaties Door te reizen door de tijd Door me aan jouw ziel te warmen Ik zou kunnen kijken over daken Turen over velden Desnoods staren in het donkerte van mijn ogen Zweven in de wind tussen heuvels en langs hobbelige paden Ik voel je tussen opperst geluk en pure smart Er wordt voor jou gezongen En over jou Dansen rond een vuur Men heeft voor je gevochten En over jou En zich in jou verloren op den duur Je bent een serenade Rust en weelde Zo omstreden doch volstrekt onbekend Serene ochtend gloren Na een diepe donkere nacht Tijd blijkt slechts n moment

78

Grenzen vervagen terwijl landen vervallen Bewoners verhuizen en planten verkassen Gebieden hopen zich op en spreiden zich uit Bergen worden verzet en wateren verlegd Op verzoek heb jij meteen je steentje bijgedragen Bossen die branden Zeen die vloeden Stormen razen er dwars doorheen Vallen en opstaan Komen jij en ik toch weer bij elkaar Mijn mening is onderhevig Mijn smaak groeit mee Ik kan zo veel groeien nog Ik kan er mee komen Misschien zul je me wel vragen Geven en nemen Het is balanceren op de werkelijkheid Het is niet om het winnen maar vanwege de liefde En grote tocht vol vogelvluchten Maar zelfs jij maakt het niet waar Men heeft voor jou gezongen En over jou Dansen rond een vuur Men heeft voor jou gevochten En over jou En zich in jou verloren op den duur Je bent een serenade Rust en weelde Zo omstreden doch volstrekt onbekend Serene ochtend gloren Na een diepe donkere nacht Tijd blijkt slechts n moment

79

De volwassen mensen zijn niet altijd vrolijk. Vaak voel ik ons niet welkom. Men heeft het zo vaak over die bijzondere lach die de Afrikaanse mensen uitdragen. De gouden lach. Maar volgens mij willen ze westerse toeristen met die tanden soms liever bijten! Als je elkaar beter leert kennen zijn ze wel heel vriendelijk en aardig. Maar daarvoor moet je je wel eerst bewijzen. En ik snap dat ook wel. Als je als medemens over de grens komt kijken naar iemand die het lang zo goed niet heeft als jijzelf. Daar worden de mensen die je dan komt bezoeken niet vrolijk van. Waarschijnlijk zou ik er zelf enigszins gefrustreerd door geraken. De kinderen blijven lachen. Die verwelkomen je met een drukte die een ADHD patint nog zou doen verteld staan. Ze lopen naar de truck toe en er achteraan. Met de handen vooruit gestoken. Vrolijk bedelend om geld en snoep. Maar geef ze alsjeblieft niet te veel. Of te vaak wat dat betreft. Ze moeten zelf verder kunnen komen. Wij moeten ze niet leren dat ze alles kunnen krijgen. Je zou ze alles willen geven; dat weet ik wel, dat vind ik ook. Maar dat is niet goed voor ze. Voor hun ontwikkeling en voor de toekomst van henzelf en de volgende generaties. Geef ze geen geld. Ze zijn nou al zo brutaal dat ze om DOLLAR vragen. En ik meen dat dat niet de bedoeling is, dat dat niet goed is. Als je geld geeft, geef het dan aan de schoolleiding of doneer iets aan de gemeenschap. Misschien kun je beter de reisorganisatie, of de reisleider vragen hoe je dat het best kunt doen. Vaak lopen er projecten waar ze van afweten of hebben ze zelf iets opgezet. Geef de kinderen knuffels en kleding. Een bal om mee te spelen. En niet van die giftige ballonnen of Scooby Doo touwtjes. Aan een pen hebben ze weinig, want ze hebben geen papier om op te schrijven. Aan schriftjes hebben ze niets want ze weten niet wat er mee te doen. Maar laat zien dat we het beste met ze voor hebben. Win hun vertrouwen. Kom in gesprek. Daar hebben ze iets aan. Daar leren ze van en leren is goed.

80

Kilimanjaro bier en Tusker

Afrikaanse stammen staan er om bekend nogal expliciete dansen te hebben. De choreografie is soms kunstig en prikkelend. En anders wel het gevoel dat de energie ervan teweeg brengt. Dit hebben we al ondervonden toen we werden verwelkomd door de Samburu en ook door de Masa. Vanavond worden de Afrikanen getrakteerd op een dansact van Maikel. Een staaltje virtuositeit en soepele bewegingen in een ritmische orde die geen ander heeft en heeft laten zien. Waarschijnlijk Maikel zelf ook niet! Omdat ik niet gespoten had en mijn insuline niet mee heb dronk ik bier. Zodat de alcohol mijn suikerwaarde naar beneden kan brengen en de suiker in het bier mij de nodige zoetstoffen geeft voor de energie die ik met het dansen zal verbruiken. Een alcohol drinker ben ik niet. En van mezelf ben ik al gek genoeg. Dus al de gekke moves op de dansvloer waren van mij. De te gekke moves zijn van degenen die wel kunnen dansen. Men vond het leuk hoe ik doe. Er is gelachen en gedanst. Het was gezellig stappen in een discotheek die nu alleen voor ons open leek te zijn. Toen er meer mensen binnen kwamen werd het nog leuker. Volgens mij werden ze van buiten gehaald om te zien hoe rare blanke zichzelf voor schut zet op de ronde dansvloer. Ik hou het er maar op dat ze me geweldig vonden en prachtig om te zien. Of tenminste vonden Sarah en Eunice het toch wel leuk. Als ik die avond vrijgezel had geweest had ik kunnen scoren! Maar dat kan ook de alcohol zijn geweest die me dat vermoeden en anders wel de moed gaf.

81

Is Sam een afkorting van Samburu? Maar waar zijn dan die hangende oorlellen Al die kralen Waar dan houdt hij zijn speer En waarom heeft hij geen brandmerken op zijn kop? Onze SAMburu Heeft wel een rood shirtje aan Maar daar staat dan wel het merk Tusker op!

Ik ben niet zwart Dat zijn de meeste Afrikanen ook niet Ik ben een blanke Een witte en een rooie Ik loop soms een blauwtje Ik kan me groen en geel ergeren Paars aanlopen Een oranje gevoel hebben Een roze bril kopen Ik ben niet zwart Daar ben ik blij om Maar naar de kleur van een mens kijk ik niet Ik ben een mens die in iedereen wel kleuren ziet

82

Ka zungu Mirella zet haar tent niet op. Ze overnacht samen met Eunice in de truck. Als uitleg zegt ze dat ze te lui is om een tent op te zetten. Right! Wat dat betreft had Sam ook heus wel haar tent opgezet. Zonder er over te klagen. Mirella houdt van de Afrikanen. Met heel haar ziel. Ze is graag bij ze. Net als in de Afrikaanse cultuur. Bij elkaar in een hutje. Lekker tegen elkaar aan. Je ziet het in hoe ze met de mensen doet. Je ziet gewoon dat ze geniet van het contact dat ze met de Afrikanen heeft. Als een klein meisje met haar grote roze knuffelkonijn met lange oren en grote opgeplakte plasticen blauwe ogen, die ze nooit los laat en s avonds mee naar bed neemt. Ze speelt met ze en ze wint iedere dag. En de mensen genieten ook van Mirella. Een grote zus met allemaal pleegkindjes voor wie ze wil zorgen. Ze is een aanwinst voor de mensen hier. Ze woont in Oeganda, het derde land dat aan Lake Victoria grenst. Ze verblijft daar bij een familie in huis. In Oeganda runt ze een project dat vrouwen zelfstandig leert worden. Het reisleiden doet ze eigenlijk alleen maar om geld te verdienen om in Oeganda verder te kunnen. Ze is daar verliefd geworden op een reporter van een landelijke krant. Trots laat ze fotos waar hij op staat zien. Op campsite Paradise kennen ze een scheiding tussen de toeristen en het donkere personeel. Iets waar Mirella niets van wil weten. Niemand van de groep is het daar mee eens. Eunice en Sam horen er gewoon bij. Bij het schrijven van deze anekdote bedenk ik dat we ons als groep hard hadden moeten maken en allemaal in een zwartenverblijf onze intrek moeten nemen. Mirella deed dat na een flinke discussie met de campleiding wel. We hadden met zn allen gewoon in de truck moeten overnachten. Echt op zn Afrikaans. ( Ka zungu betekent schattig kind En het kan ook staan voor knappe blanke vrouw of man. )

83

Anton Op de veranda zitten we beschut van de zon een beetje ieder zn ding te doen. Karlijn leest. Sarah en Peter zijn met Sam de route die we hebben afgelegd op een kaart aan het uitstippelen voor het verslag dat Sarah van deze reis maakt. De jongens zijn aan het kaarten. Eunice is vast al bezig met de voorbereidingen op het avondeten. Heerlijk. Anton zit vlak naast me. Vergeleken met hem ben ik nog maar een broekie. Ik zing een liedje. Vast iets van BLF. Anton en ik knopen een gesprek met elkaar aan. Hij is vijfenzeventig jaar en heeft praktisch de hele wereld wel gezien. Landen die niet meer bestaan en landen die eerst nog niet bestonden. Er zitten oorlogen tussen ons in, decennia van Dixie en Charleston, de grote depressie en televisie, politionele acties en kleuren teevee, hippies en vrije seks, The Beatles VS The Rolling Stones. Zelfs Radio Veronica op de Noordzee. Hij is al opa terwijl ik nog niet aan kinderen wil denken! Wat een man. Wat een vent. Anton bewijst maar dat je niet altijd zo oud bent als dat je eruit ziet en hij ziet er zelfs niet eens zo oud uit als dat hij is. Hij komt goed mee. Zowel mentaal als fysiek. Niet te onderschatten die man. Avontuurlijk ingesteld met een brede visie. De man heeft humor en toont respect. Ik hou van hem! ( Op een gezonde manier natuurlijk ;D. ) Ik weet zeker dat er nog veel meer moois over die man te vertellen valt maar zo goed ken ik hem helaas niet. Kun je je voorstellen wat voor een indruk hij in zon korte tijd op mij heeft achtergelaten. Ik heb mijn opa aan mijn vaders kant nooit gekend en met mijn opa aan mijn moeders kant hebben we al jaren geen contact meer gehad. Ik zou dolgraag Anton als mijn opa willen aannemen. Een hele prettige bijkomstigheid is dan dat Marthe vanzelf mijn oma is. En waarschijnlijk heb ik er dan met Sarah een zusje bij want die denkt er net zo over.

84

Anton vertelt me dat hij op zijn leeftijd geen groepsreis meer mag maken omdat de reisorganisaties dan niet meer zijn veiligheid kunnen waarborgen omdat ze dan niet meer voor hem garant kunnen staan. Mocht er iets gebeuren. Mocht hij niet kunnen meekomen met de rest van de groep. Ha! Laat me niet lachen. Nog steeds geen uitzicht op de Kilimanjaro. Die hoop hadden we vandaag al opgegeven. Ik vertel Anton mijn plannen over mijn Kilimanjaro reis. Ik bedoel niet bedwingen want volgens mij is dat respectloos tegenover de Kilimanjaro en te overschat. Hij zegt me dat hij wel met me mee komt. Dat is goed Anton. Jij mag altijd bij mij in de groep. Hoe trots ik ben dat jouw laatste wereldreis samen met mij is.

85

De avond was gevallen. Van de Kilimanjaro was nu praktisch net zoveel te zien als vanmiddag. Toen we bij het camp aankwamen hing er een dik wolkendek om de berg heen. Alsof de Kilimanjaro een onderdeel is van een magicshow en dat wanneer het rookgordijn optrekt een prachtige illusie te zien is. Iets onwerkelijks. Maar dat het toch voor je staat. Maar Afrika houdt het nog spannend. De hele dag was er niets anders van de Kilimanjaro te zien dan een klein besneeuwd stukje dat door een wit grijs wolkendek valt op te merken maar zelf zo onder de sneeuw ligt dat het maar moeilijk is te zien. Hoewel het 5895 hoge uitstekende deel van deze vrijstaande berg eigenlijk het bekende plaatje is loopt de Kilimanjaro in zijn geheel enkele tientallen kilometers over land door. We zitten zelf misschien een kilometer of tien van de berg af en het lijkt op loopafstand en eigenlijk zitten we ook gewoon op de berg. Al is het maar ergens om het topje van de grote rechter teen te kunnen kietelen. Want al dat geloop door die mierengrote mensen zal inderdaad wel jeuken. In het donker is het een keetje bedtijd, dat kan in Afrika na 19:00 zijn. Dus veel te vroeg voor mij. Veel van de groepsleden vinden het dan al wel laat zat, zo rond een uur of acht half negen, omdat ze ook al zo vroeg uit de veren moeten. Gelukkig zijn er nog Sarah Peter Tim en Remy die elkaar nog wakker houden en kan ik me bij hen voegen. Om de vroege late uurtjes samen door te brengen. Karlijn is al naar bed als ik op de overdekte verlichtende veranda nog een kop koffie inschenk. Ik ben niet een koffiedrinker maar deze bruine bonensap smaakt me best. Ik zit nog wat te schrijven voordat ik bij het viertal kom zitten. We praten nog wat en maken grapjes. Sarah hangt mij haar paarse shawl om omdat ze vindt dat ik wel wat meer kleur in mijn garderobe kan gebruiken. Er wordt een foto van getrokken als bewijsmateriaal. Of tenminste om de volgende dag aan Karlijn te laten zien, die dezelfde mening als Sarah deelt. De krekels kraken en een ratatouille van geluiden van andere dieren mengt zich in deze nachtelijke levensvreugde. Het is als

86

een soort van omgedraaide wekker. Die normaal gesproken alarmeert dat je je bed moet uitkomen maar ons nu vertelt te vertrekken naar dromenland omdat nu de andere dieren willen buitenspelen. Alleen Marco bemoeit zich met het geluid van de wildernis. Door zijn afschrikwekkende gesnurk. De bewakers op de campsites hadden het makkelijk deze reis. Ze hoefden maar weinig in actie te komen want wij hadden Marco die in de nacht de wilde dieren wegschrikt. Langzaamaan vertrokken ook het meisje en de jongens naar hun tenten. Ik besloot Karlijn te vergezellen en ook de nacht te respecteren.

87

Donkere lucht

Trek met mijn tic met een tent gelijk je voordeel. In een tent lig ik graag met mijn hoofd naar de rits toe. Dat is misschien een beetje vreemd voor een ander maar ik had wel Karlijn zover om met me mee te doen. En het is maar goed ook dat ik deze tic heb doorgezet. Toen ik de tent in kwam namelijk stonk het zo verschrikkelijk. Ademen was bijna een kwelling! Ademen zelf natuurlijk niet, als dat betekent dat het je in leven houdt, maar ik ademde in die tent niet zomaar zuurstof in maar stront! De hele tent. En dat kleine tentje is natuurlijk zo vol te blazen. De stank in de lucht was niet te harden. Eerlijk wist ik niet waar die stank vandaan kwam. Buiten ruikte ik er niets van. Het moest wel van binnen in de tent zijn. Heeft Karlijn soms vieze windjes gelaten? Toen ik het aan ze vroeg sprak ze het met een slaperige stem tegen. Die geur was zo erg dat ik de rits een stukje heb geopend en met mijn neus en mond naar buiten heb gelegen. Zodat ik een frisse wind kon inademen. Een potpourri van kippenmest en een dag lang de toilet niet doortrekken terwijl je die wel de hele dag hebt volgeplast. Een melange van de geur van verrotte broccoli een week lang in je koelkast met de deur dicht en dan deze geur tijdens de drukke visite die je huis lekker verwarmd heeft door de huiskamer spreiden. De geur van camembert die al vier jaar lang in je zuurstoffles ligt te schimmelen en jij die dat honderd meter onderwater inademt zonder boven te kunnen komen voor frisse lucht. Gedroogde konijnenzeik uit een staafje wierrook en de deur op slot en de ramen dicht. Vastgebonden op een baal uitgekauwde hooi in een ongereinigde varkensstal met je neus naar beneden gedrukt in een gat waar de uitwerpselen van ratten en muizen in verstopt liggen terwijl de stal zelf, vochtig en overdekt met kleffe en druipende vogelpoep, door een leeggespoten bus haarlak gevuld met de geur van de jarenlange verzamelde stank van knoflookboertjes.

88

Misschien ken je wel die geur van een bijennest. Nou, van die sterkte maar dan een geur gemaakt van die stiekeme windjes. Je hoort ze niet maar je ruikt ze des te beter. Nou inderdaad. Ik hoorde ze niet en zelfs Karlijn ontkende het dus. Maar ruiken; ja dat kon ik ze wel. Later die nacht moest Karlijn nog naar de toilet. Ze voelde zich niet zo lekker. Iets dat overduidelijk was. Die nacht voelde ik me ook niet al te lekker, met die stank. Karlijn voelde zich echt ziek. Diarree en overgeven. Dit was niet goed. Dit is niet zomaar iets verkeerds hebben gegeten. Niet zomaar iets dat niet goed is gevallen. Niet alleen de wilde dieren en Marco maken geluiden in de nacht. Karlijn liet ook van zich horen. En van zich ..

89

De Kilimanjaro

Wat er zich achter de wolken heeft afgespeeld zullen we nooit weten. Maar misschien dat de ochtendgloren iets van de geheimzinnigheid zal prijsgeven. Vannacht lag ik ook in een soort van wolkendek maar dan anders. Ook was ik heel benieuwd naar hoe de Kilimanjaro er in het echt uit ziet. En vanmorgen zou ik het wel eens kunnen zien. Dus daarom had ik vannacht net als de rits van de tent ook mijn ogen meer open dan dicht. Al vroeg hoorde ik mensen langs de tent lopen. Maar ik hoorde eigenlijk de hele nacht wel ritsen open en dicht worden getrokken en gestap van groepsgenoten. Eigenlijk dommelde ik tegen zonsopkomst pas in. Dus was ik laat voor de zonsopkomst deze morgen maar gelukkig niet te laat. Helaas kon Karlijn dit tafereel niet bijwonen. Ze voelde zich te ziek. En van de hoogtepunten van deze reis is toch wel het zien van de Kilimanjaro. Hij rijst niet ineens op uit het niets; hij staat er gewoon imposant. Het is allang licht maar de zon klimt nog steeds. De flanken van de Kilimanjaro worden oranje gekleurd. Zonder een woord te zeggen spreekt deze berg voor zich. Miljoenen jaren aan groeien, uitbreiden, brokkelen, bikken en houwen. Nu staat hier een kunstwerk dat bijna wel een ziel moet hebben. Deze berg leeft. Hij ademt over het Afrikaanse land. Met een blik in de toekomst kijkt hij uit over een veel te snel verleden. Voordat de wolken weer samenpakken en zo de ogen slechts zuinig aan met dit geheim deelgenoot maken trek ik nog wat fotos . Telkens weer onder de indruk trek ik weer een volgend plaatje. Ik heb van de Kilimanjaro nu een berg van fotos.

90

Wandelen

Vanaf het camp liep ik met een klein groepje opwaarts de jungle in. Nou ja, jungle; het is flink meer bos dan hoe we dat in Nederland kennen. Maar dan met een iets tropischer uitstraling. In plaats van dat je de snelweg langs de omheinde buitenste paden van het bos hoort, roepen hier inheemse vogels om het hardst of om een vrouwtje. De krekels zijn ook niet stil. Alle andere junglegeluiden verstoppen zich en roepen dat we ze toch niet kunnen vinden. In de verte horen we water kletteren. Of is het nu dichtbij? Het is moeilijk te orinteren van waar het geluid nou komt. Het pad kronkelt en het geluid lijkt met de druppel weer te verspringen. Als we ons door de groene inrichting van het bos een weg slaan komen we uit bij een afgrond. Het modderige pad loopt na een smalle doch diepe onderbreking door aan de andere kant van een dikke glibberige boomstronk waar we voorzichtig over lopen. De rivier spoelt stocijns onder ons door. De waterval loopt trapsgewijs maar de treden staan ongelijk. De weg van het water meandert op zijn eigen manier met de kronkels van het bospad mee. Vandaar ook dat we het water in 5.1 DTS om ons heen hoorden vallen. Het modderige pad loopt onvermoeid omhoog door. Geprikkeld en nieuwsgierig vraag ik de gids of we eigenlijk al op de Kilimanjaro lopen en of het ergens vergelijkbaar is met de routes die we daar zouden lopen. Hij bevestigt dat enigszins, maar niet met volle overtuiging. En wat daar de temperaturen zijn, en nog belangrijker daarmee hoe ik me dan zou moeten kleden. Ik ben benieuwd of ik dan gewoon in dit kloffie naar boven kan. Me al voorbereidend op een tocht die ik misschien ooit zal maken. Ondanks het scala aan nieuwe prikkelingen en het vooralsnog onuitputtelijke vervolg aan onbekende en prachtige zichten van deze reis lijkt het verlangen van een mens echt nooit bevredigd. De paden zijn soms als die van een crossbaan. Met iedere pas zet

91

je weer een wankele stap. De kans dat je struikelt of uitglijdt is zeer groot aanwezig. Telkens als ik val of bijna val maakt de gids zijn verontschuldigingen. Alsof hij de schuld heeft van mijn motorieke lompigheid. Maar in deze cultuur is het de gewoonte dat als iemand iets klunzigs doet of zich bezeerd om voor die persoon sorry te zeggen. Dat het je spijt. Soms krijg ik wel het gevoel dat het meer is dan dat. Dat hij het idee heeft dat deze route voor mij te zwaar is. Ik val namelijk wel erg vaak. En dan vooral als we dalen. Maar daar herken ik mezelf ook in. Dat is mij niet vreemd. Maar leg dat maar uit aan iemand die zijn mening al heeft gevormd en veronderstelt dat het een wonder is dat ik ooit met kruipen ben opgehouden om verder te lopen. Op mijn sandalen maak ik vaak misstappen. Dan wankel ik met mijn wreef op het buitenste randje van de schoen, omdat het ding me op die hoogte eigenlijk iets te wijd is. Op deze safari komen we aan bij een stel hutjes. Rieten daakjes gebouwd als een hele brede wigwam. En van de drie biggetjes zou zich er vast in thuis voelen. En dat scheelt niet veel. Als we namelijk een kijkje binnen het huis nemen zien we een donker, maar dan wel een koel, hok met drie vertrekken. Het achterste hok is de slaapkamer waar ze als een katholiek gezin liggen ingedeeld. Misschien met wel twaalf man bij elkaar. Het voorste vertrek is de ingang, keuken en huiskamer. Een soort van studio. Maar dan wel met afmetingen niet groter dan twee en half bij twee en half. Dit is tevens ook de kamer die is gereserveerd voor oma. Die op haar stenen bedbank ligt. Gelukkig is oma niet alleen. Want de derde kamer, afgezet met een hekje, is gereserveerd voor een geitje. Waarschijnlijk niet om mee te knuffelen maar voor melk en misschien een keer vlees. En ik maar zeuren over een tent waar ik in drie weken misschien twaalf keer moet overnachten. ( Natuurlijk stonk het afgelopen nacht wel alsof er een geit zijn intrek in de beddenkamer heeft genomen ! ) ;D

92

Herberg t Hospital Onverwachte facultatieve overnachting Het leek zo lekker. Na dagen van stoffige safaris en praktisch zonder douche een flinke plons in het zwembad nemen. En toegegeven: het ziet er toen dan bijzonder aantrekkelijk uit. Zowat had ik mijn zwemshorts aangetrokken en mijn Betty Boob handdoek meegenomen. Maar ik borstsloeg toch af. Lekker aan de rand van het zwembad, op een ligstoel, die trouwens voornamelijk stond, schrijven en fotos trekken. Karlijn en Sarah en Peter en Tim en Remi doken wel de tot over de rand gevulde meerpersoons badkuip in. Marthe en Hannie trokken ook wat baantjes. Zonder te trompetteren hadden ze net als de olifanten een boel lol en vinden ze het heerlijk. Waarschijnlijk is het daar gebeurd dat ze een virus hebben opgelopen. Al ziet het zwembad er prachtig uit. Het lokt je met een vloed over de rand zo er een hoop gevaar in weg ebt. Het op het eerste gezicht frisse heldere water had nog meer gebruikers in zich drijven voordat de schoonspringers uit onze groep hun bommetjes maakten. Marthe en Hannie zwommen niet al te lang en waren ook bijna niet kopje onder. De anderen waren wel zeker kopje onder en rollebolden onder en boven water lekker verder en spetten elkaar als het kon nog natter dan praktisch mogelijk is. Dan zwem je wel in een zwembad van campsite Paradise, ze hadden echter niet van het water mogen drinken. Na de nacht aan de voet van de Kilimanjaro zijn Karlijn en Sarah en Peter met een taxi naar het ziekenhuis gebracht. Toen ik van de wandeling terug was, mocht ik met Superman en Remie samen in een taxi naar Karlijn en Sarah en Peter in het ziekenhuis toe. Dat Karlijn iets avontuurlijks wil en dat ze de tent spuugzat was weet ik wel. Maar een overnachting in een Afrikaans ziekenhuis, tja . ..

93

Tim voelde zich ook niet zo lekker. Het viel hem nog tamelijk mee maar hij was flink beroerd. Deze superman had op deze reis wel zjn vorm van Kryptonite gevonden. Remie was al eerder ziek geweest en heeft dus al enige weerstand opgebouwd en mocht met Sam mee terug rijden en werd uitgeroepen tot hopman omdat hij de informatie die Mirella als opdrachten had gegeven voor de hele groep op de campsite meenam terwijl zij samen met mij in de ziekenboeg achter bleef. Een tweehoog gebouw. Natuurlijk in het wit, maar het had net zo goed van plaggen stront kunnen zijn. Bij de ingang een balie en volgens mij tevens een apotheek en soort van wachtruimte. Achterin de praktijk en verder op de begane grond heb ik het niet zo gezien. De trap naar boven gaf toegang tot een drietal kamers en een natte groep. Twee kamers rechts van de trap die met een wand ertussen in eenzelfde vertrek zaten en daarnaast een wat kleinere kamer nu in priv gebruik voor deze Sawadee groep. Verdeeld over drie bedden, ieder een muur en het raam bleef vrij, en later Tim op een aantal matjes uit de tenten achter Karlijn. Het zag er heftig uit. Alledrie aan het infuus en met koorts. Een goed oplettend luisteraar in de eerste nacht weet dat ze dus in feite malaria hebben. Maar dan dus in de vorm van het woord koorts. Ze zeiden niet veel maar ze waren goed met hun mimiek. Met verkrampte gezichten hadden ze pas echte kramp in hun maag. Af en aan werden ze naar de toilet begeleid. Sam droeg Sarah in zijn sterke armen terwijl hij eigenlijk de grote knuffelbeer is. Ik begeleidde natuurlijk Karlijn. Later toen Sam naar het kamp toe was, nadat Sarah hem met meerdere bedankjes ijlde, droeg ik ook de zorg over P. Ik nam ze mee naar de toilet waar ik dan de rijstang met de infuus erop vast hield zodat zij konden plassen, poepen, of iets anders dat zo nodig hun zieke lijf uit moest konden lozen. Natuurlijk wel afzonderlijk van elkaar. Eerst moest ik ze nog

94

ondersteunen maar naarmate in de nacht de ochtend vorderde werden ze wat sterker. Op een gegeven moment had Peter zelfs meer moeite met mijn aanwezigheid tijdens zijn momentje voor zichzelf dan met het virus waarmee hij in zijn maag zat. Tim, de superman die hij toch maar is, kon het alles zelf. In de kamer naast ons was het best druk. Je kunt gerust stellen dat het er zwart van de mensen zag. In Afrika is het heel gewoon dat wanneer er iemand in het ziekenhuis ligt bezoek gewoon overblijft. Ze kruipen zelfs naast de zieke in bed. Dus die hele kamer zit vol. Ze nemen ook drinken en eten mee. Want in het ziekenhuis weet je maar nooit of je iets krijgt. Wij Nederlanders leren snel. Ook wij hadden de ziekenboeg behoorlijk vol. Maar het aantal patinten is dan nog steeds in de meerderheid op het aantal verzorgenden. Aan aanpassingsvermogen in deze groep dus geen probleem. Wij zijn zo gentegreerd. Als dan de natte groep als zowel wasgelegenheid voor personen alswel kleding, als toiletvoorziening door zoveel man wordt gebruik dan staat er soms een wachtrij. Met je zieke lijf. Ja, ik ben natuurlijk ook gewoon ziek. Diabetes h. En Mirella heeft inderdaad ook het malaria virus in zich. Na een nacht lekker schrijven en als plasgeitebreier te hebben opgetreden konden heerlijk die vreselijke tl lampen uit. Het daglicht kwam binnen en later Sam ook. Zelfs na n nacht kwam er al bezoek voor de ietwat opgeknapten. Helemaal uit Nederland en Belgi. Na die middag ervoor flink te hebben gebeld en onderhandeld met de verzekeringsmaatschappijen van de deelnemers aan deze excursie moest Mirella nu haar charmes in de strijd gooien met de arts. Hij moest de patinten ontslaan of houden. Ondanks dat hij het er eigenlijk niet mee eens was mochten de hospitavonturiers toch met de rest van de groep mee. De prijs die dit extra programma onderdeel had gekost lag een beetje aan de gemoedstoestand van de dienstdoend arts en die werd aan de onderhandelingstafel met Mirella dollar na dollar minder. Dat was het m waarschijnlijk ook. Zon vijftig dollar de man. En dan heb ik mijn service als plasgeitebreier niet eens

95

berekend. Gelukkig werden ze in de loop van de dagen sterker. Er kon enigszins weer normaal worden gegeten en de wijn bleef ook niet onaangetast. Karlijn had er wat meer moeite mee. Nog steeds zwak deed ze met drinken en eten voorzichtig aan. Ze voelde zich nog niet echt lekker. Het zwembad werd voorlopig maar gemeden. Met Zanzibar als volgende bestemming ziet het er goed voor het viertal uit. Op dit kruideneiland zullen ze vast wel een middeltje kennen om enige aandoeningen van het virus als zodanig uit te schakelen.

96

Tripping and dripping in Africa Tripping and dripping in Africa No hotel but in hospital nurses do not wear white they even re black Its certainly not quiet One hostel where I rather wont be back 22 01 2007

Man! To be truly free Is not to think about you But to think of you

97

in me !

Nike Money makers Just do it Exploiters Just do it Businessmen Just do it Head-hunters just do it Could we please just have a commercial break ?

een kusje hier een kusje daar het maakt me niet uit kus me maar

your vomit has the sweetest taste poor me some and dont leave any of it to waste I like some in a cold cold glass barf all over me

98

and love me like one else has your long legs still make me glad to bad youre in a hospital bed

Meer dan mijn best kan ik niet doen Of, misschien, moet ik gewoon wat beter mijn best doen

The letters in the alphabet are a b c In English or in Dutch It all means the same to me

Op de schaal der liefde weeg ik misschien niet eens een gram Maar ik kan kilos liefde geven

99

Als jij er nou gewoon eens eentje nam

Affix stamp here Ach, plak er maar een postzegel neer

Ik liet een glimlach vieren Ik schrok er wel een beetje van

Pluk de dag wordt er wel gezegd En dat geldt zowel voor mij als voor haar en als voor hem Ach wat, Carpe Diem

In een moeiteloze moeite maakte ik er het beste van Ik probeerde niet deze trend te zetten Omdat ik weet dat ik het beter kan

100

De nachtvlinder en de leeuw Op mijn safari langs de tl buis zag ik vliegen vliegen nog meer insecten lopen nog wat krioelen een nachtvlinder probleemloos hangen geen zebra op pad geen luipaard op jacht geen vogel die vloog, door de lucht en geen leeuw die er n van wilde vangen

101

In het eerste camp zaten we in en kring. Naarmate het licht zwakker werd namen de junglegeluiden toe. Het konden ook de geluiden van de bar, een stukje verderop, zijn. De n had een biertje, nog n had een cola, weer n had een boek en iemand had het album Umoja van BLF op zn discman opgezet. Mirella kwam er ook bij zitten. Ze bracht een gesprek op gang. Wat verwachten we eigenlijk van deze reis. Om beurten mochten we daar iets over zeggen. En of we onszelf dan maar meteen aan de anderen willen voorstellen. Naarmate de kring groter werd, werd het vertellen minder. Steeds dezelfde redenen tot het maken van deze reis en verwachtingen kwamen terug. We leerden dat Marco al eens in Zuid Afrika is geweest, het Belgisch kwartetje in Gambia, Marthe en Anton de halve wereld hebben gezien en dat de jongens als examenafsluiter op deze reis dode dieren wilden zien. Of toch Remi zeker! Hij bedoelde dus dieren die ten prooi zijn gevallen en nu als kadaver anatomische les geven. Een stukje cht wild Afrika. Afrika in het wild. Het dierenrijk zoals het bedoeld is. The Leopard Son Live! We kregen inderdaad wilde dieren te zien. Van reetjes, overgestoken naar zebras. Hyenas die hondsdol over de weg lopen. Apen die streken uithalen. Olifanten en giraffen. Dieren met hoorns op hun neuzen! Ondanks het gebrek aan die rivier; nijlpaarden. De vogels vliegen om je oren. En natuurlijk leeuwen. De afdeling Big Five liet zich met gemak door ons vinden. Op het luipaard na. Die was te lui om tevoorschijn te komen. :D Een echte kill, zoals ze dat noemen, hebben we niet gezien. Op die ene keer, bijna , na dan. We zagen dieren in het wild. Maar er was niet echt sprake van echte wilde dieren. Dus dat ze monsterlijk op elkaar afkomen en dat het n na het andere stuk plantenetent vee bruut wordt afgeslacht voor als ontbijtje, lunch, diner n toetje! De meeste dieren vluchtten weg voor het grommen van de motor van de truck en door het geklik van onze fotocameras. De echte wilde dieren die we hebben gezien, op de schaamteloze apen na natuurlijk, zijn de insecten. Met op kop de mug, met haar

102

malaria en knokkelkoorts gevaar en natuurlijk de CeeCee vlieg. De irritatie van het om je oren zoemen van de vliegen. En dat ze zo graag in je drinken en je eten spelen. Spinnen in je beddenzak. Kakkerlakken aan de binnenkant van je tent. En de mieren die zorgvuldig de restjes van je eten meenemen. En met hetzelfde gemak eten dat je niet van plan was over te houden alvorens ook maar mee te nemen. En niet te vergeten: de zand en gras vlooien. Ik weet niet van wie zn beten ik last heb gehad, of tenminste de meeste last. Mijn vermoeden is er naar dat het de grasvlooien zijn geweest. Op het strand van Victoria Lake heb ik wel springende zandspinnen gezien. Zover ik me kan herinneren heb ik van het verblijf op het strand, of aan dat meer, geen expliciete jeuk overgehouden. Na het verblijf op het gras van de Serengeti en het verblijf op het gras voor de Kilimanjaro, waar ik talloze, nou ja, eigenlijk niet tal - loze maar meer tallen aan springend insectueel wild op het tentzeil en op mijn voeten zag stunten, heb ik wel vervelende jeuk gekregen. Ik heb meer dan zevenhonderd beten op beide enkels geteld! En dan zijn er stukken open en rood door gekrabd. Mijn enkels zagen er echt niet meer uit. En die van Anton ook. Van de groep liepen wij met de meeste bultjes en andere rode plekjes rond. Daarvan had ik er dan de meeste beet! Rode plekjes die zich lijken te vermenigvuldigen. Als je er naar kijkt duizelt het je zo dat het net is alsof die plekjes voor je ogen, dus ter plekke, copuleren, en direct baren. Het is net alsof dat wanneer je er aan krabt je een soort van stuifmeel uitsmeert en dat het er dan meer worden. Het zijn net sporen. Sporen van vlooienbeten. Nannie had een prachtige omschrijving gevonden: het zijn net Aboriginal paintings! Man!, die had ik willen verzinnen !! !! Het enige dat een beetje helpt is het koud en of nat houden. Maarja, zie dat maar eens voor elkaar te krijgen; in Afrika!

103

Safari Blues Op safari en we nemen mee Aspirine, pillen tegen wagenziekte, malariaremmers en tabletten tegen diaree Door mn zonnebril kijken glibberig door mn zonnebrand Van het ongezuiverde water wijken en opgepast voor de vlooien in het gras en in het zand Nee, het is wel leuk Maar neem wel iets mee tegen kramp en tegen jeuk

het ziet er uit als waterpokken, mazelen, allergie en rode hond de ontstoken plekjes tellen en ik krab me weer een wond wat plekjes worden korsten en of trekken langzaam weg gebeten door vlooien in het in het zand en of in het gras en dat is dikke pech

104

Zanzibar

Na de reis zijn we nog op het eiland Zanzibar geweest. Een onderdeel van Tanzania. We zouden daar kunnen relaxen na een zware en vermoeiende reis. Veel heb ik er niet over te zeggen. Dat zegt misschien al genoeg. Voor mij had het ook niet gehoeven. Tussendoor had ik het wel leuk gevonden. Maar om drie dagen op dat eiland gevangen te zitten. Nee, dat is niets voor mij. Liever had ik nog een dagje extra in de hoofdstad van Kenia gehad. Of tenminste een avondje stappen in Narobi. Volgens mij is er in Mto Wmbo ook nog veel meer te zien dan dat we hebben gedaan. Kunnen we niet gewoon quad rijden in de Serengetti !? Koekhappen bij de Masa? Natuurlijk valt een verblijf op Zanzibar tegen als je voor je had een Kilimanjaro trekking te maken. Maar die zijn veel te duur. Zeker veel te duur voor nu. Deze reis kostte al een hoop centjes. Stown Town is de hoofdstad. We komen er in de haven aan. Een stad die zich niet verweerd geraakt vanzelf verweerd. Het ziet er zuid Europees uit. Met kleine smalle steegjes. En niet geasfalteerde maar wel verharde straten. Bij het hotel een aantal toeristenwinkels in de straat. Natuurlijk. Want wat kun je er anders op het eiland van doc Livingstone? Nou ou, je kunt dus het woonhuis van dr. Livingstone bezichtigen en bezoeken. Je maakt een kruidentoer. Waarbij je niet alleen een Afrikaan in een palmboom ziet klimmen om er kokosnoten uit te hakken, maar terwijl de gids je van alles vertelt over de verschillende kruiden en specerijen die je in het wild ziet staan en waarvan je dan mag eten en of ruiken, knutselt een hulpgids voor de deelnemers leuke souvenirs in elkaar. Zo krijgen de dames een van bladeren in elkaar gezet handtasje en krijgen de mannen al-

105

lemaal een stropdas uit een struik geplukt. Al met al een mooie tocht. Het eten met de mieren erin, en dat is niet een typisch Afrikaans gerecht, niet deze keer althans, was wat minder. Zeker als je net uit het ziekenhuis bent ontslagen wegens een vergiftiging.

Het strand is misschien een leuke. Laat je dan wel met de taxi naar een betaald strand brengen. Het aangename van zulke stranden is als je mazzel hebt een taxirit met airco. Maar op deze stranden is het ook veel rustiger en worden er weinig souvenirs ofzo aan je opgedrongen. Slechts een massage. Maar das nie verkeerd h! Mooie bijna witte stranden en golven die je doen vermoeden dat ze wild kunnen zijn. Het strand aan de haven is er drukker met lokalen en ook vissers. En het zand is minder aantrekkelijk. Wel heb je er dan leuke restaurantjes en cafeetjes aan het strand zitten. Maar ook een behoorlijke wind. Een tour door de stad brengt je ook naar een rune die heel inspirerend is. Zeker voor de fotos. Je komt dan ook bij een scheepswerf waar ze grote schepen, en ook kleintjes natuurlijk, aan het bouwen zijn. Laat je fotocamera in het hotel en neem genoeg zonnebrand mee. Een boottochtje op zoek naar dolfijnen is relaxed en ook heel warm. De dolfijnen zwemmen waarschijnlijk iedere dag het zelfde stukje. Misschien dat het een paar honderd meter zal schelen. De gidsen weten precies waar ze naar toe moeten varen. Maar duik bij de eerste blik op een dolfijn maar alvast het water in want ze zwemmen zo voorbij of onder de boot door. Misschien dat n van de jongens nog wel wat leuke en mooie zeesterren voor je opduikt. Daarna lekker snorkelen.

106

Wat je zeker moet doen is eten in de verscheidenheid aan restaurants. Vaak van buitenlanders. Vooral Europeanen. Of anders wel met een buitenlandse partner samen. Hele goede gerechten. Meestal smaakt het prima. En het is niet eens al te duur. Leuk ingerichte tentjes ook. En met tentjes bedoel ik dan natuurlijk etablissementjes. Helaas hoefden we niet meer af te wassen. Al spraken we de tekst van Eunice nog steeds hardop uit.

In een bootje op zee Golven werpen zich naar de strijd Als klauwen en kaken Zullen we verslonsd geraken De zee eet ons op Het is de vloed Een deksel van water Een natte doos waarvan

107

je dat niet vermoed Je liefste tonen

Als het strand zou vloeden en de eb drijft weg Dan wil de bodem voeden En het echod als je iets zegt Je woorden drijven in de verte Als een schip zijn ze onderweg En je hoop blijft een stil verlangen En je dromen zijn niet echt Zing je liefste tonen Laat ze horen in de nacht Laat weten dat je zal belonen Zij die op je wacht Onder het schuiven van de bergen Tussen iedere pas Kaatsen je woorden verder Zelfs al als je daar nooit was Het schuren van de wanden En de winden spreiden uit Als je woorden in het zand weer landen En jij voor je zachte dromen ditmaal je ogen sluit

108

Zing je liefste tonen Laat ze horen in de nacht Laat weten dat je zal belonen Zij die op je wacht Zing je liefste tonen Laat ze horen in de nacht Dat je zal belonen Zij die op je wacht Zing je liefste tonen Laat ze horen in de nacht Laat weten dat je zult belonen Zij die op je wacht Voordat jij je ogen sluit

109

Lala salama

Het was een heerlijke nacht. Althans dat neem ik zomaar aan omdat Mirella de nacht heeft doorgebracht op het dak van het busje waarmee we nu rijden. Ze lag natuurlijk meestal al in de truck. En misschien voelde ze zich wel alleen. Waarom zou je trouwens op een benauwde stoffige kamer op een plakbed liggen. De ventilator doet het om een bepaalde tijd niet meer. En je hebt zo geen last van de buren. Je hebt gelijk meis. Weltrusten.

Nachtelijk uur

We willen toch avontuur ! ?

110

Laten we dan net als Mirella overnachten in de open natuur Voor paal staan

Dus daar stond ik dan. Voor het Toyota busje. Terwijl de groep stond te wachten en ondertussen meehielp met het inladen van de tassen stond Mirella allerlei zaken te regelen. Karlijn en ik stonden een beetje achteraan en die positie was voor mij eigenlijk best een goede positie. Op een gegeven moment besefte ik dat ik een gat in mijn broek heb zitten. En natuurlijk zit dat gat niet op zomaar een plek in die broek. Het zit natuurlijk op de plek der plekken, broeksgesitueerd. Uiteraard precies in het kruis! Ik heb het ook niet over zomaar een gat. Nee, op zn kop had ik ook gewoon daar de broek kunnen aantrekken. Zonder onderbroek aan hing mijn hele klokkenspel er uit, met klepel en al. Ik verstopte mijn derde broekzak achter het overhemd dat ik er maar in de handen gedragen voor hield. Volgens mij heeft niemand het gezien. Of men heeft het met al hun kracht proberen te negeren. Tja, het zal wel zijn genegeerd, na zoveel weken Afrika zal dat haast wel! Hoe moest ik zometeen nou op de luchthaven naar binnen. En sterker nog: langs de douanes. Stel je voor dat ze me willen fouilleren. Heeft u nog iets aan te geven meneer? Gelukkig was er voor de check in een wachtrij en daar in de buurt ook toiletten. De mooiste toiletten buiten de toiletten in de luxere hotels om. Heel proper en ik kon mezelf ook opfrissen. In Nederland zal het wel een stuk kouder zijn. En hoogstwaarschijnlijk regenen. Ik trof mijn voorbereidingen al in Afrika. Een korte broek over mijn lange broek heen. De hele vlucht zo gezeten. En op Schiphol een nieuwe trend gezet. Tja, ik had sowieso toch ook voor lul gelopen!

111

Mirella We zullen je missen Het diamantje in je tand We zullen vaak aan je denken Bij vliegtuigen in de nacht Opdat ze blinken wanneer jij landt

Ik kus je Zomaar Op straat En dan merk ik wel Of je het daarbij laat

Kus me Kus me, kus me Ik kan zo vrolijk geraken van een kus Kus me, kus me Kus me dus

Ik moet je zoenen Ik zoen je gauw Je voluit proeven

112

Voordat ik smelt door jou Safari termen Het is wel wennen Spreek vaak nog zelfs in safari termen Nog steeds in de grote stad op leeuwen en zebras verkennen Woorden die uit Afrika blijven rondzwermen Bij een zebrapad n keer drukken op een knop Twee keer drukken en weer in galop Safari termen en Afrika gebruiken Misschien nog vaak aan een vuilnisauto ruiken Safari termen misschien nog laten klinken in de Beekse Bergen Afkicken met bedeesd wild het zal nog heel wat vergen Geprikkeld opkijken bij elk dier dat gilt Gelukkig weer thuis Maar Afrika roept Ver weg van huis Zeker als je door de fotos in het album floept

113

Thanx guys. Ashante. Its wonderful knowing you

114

In 2005 maakte Maikel dE Bont een reis door Kenia, Tanzania en Zanzibar. Een wereldreis en een wereldse reis. Ontdekkingen en inspiraties worden allemaal verwoord in anekdotes, gedichten, en mijmeringen. Een boek vol plaatjes vanuit de lens en vanuit het hoofd. Maikel houdt van het leven. En van mensen en andere dieren. Maikel houdt ook van Afrika en haar natuur. Maikel houdt van schrijven en van reizen. Laat je vervoeren door Afrika. Spring mee met de Masa en hun broeders de Samburu. Kijk uit over eindeloos lijkende vlakten en zie wilde dieren van dichtbij. Maak deze safari, en de schrijver mee.

115