Het laatste oorlogsjaar: koude, hongersnood en… vrede!
Rantsoenen: 1 kg aardappelen en 1000 gram brood
per persoon per week.
Donderdag 4 januari
Aankondiging aanmelding „arbeidsinzet” van 58
januari.
Zondag 7 januari
1 pond lamsvlees ƒ 22,.
Maandag 8 januari
Geen brandstof meer. Sneeuw en vorst. Onze toe-
stand uiterst precair. Weer eten uit de Centrale
Keuken.
Dinsdag 9 januari
Voor brood betaalt men ƒ 16, tot ƒ 20,.
Maandag 15 januari
Russen zetten hun geweldig offensief in Oost Prui-
sen in. Massale aanvallen.
Donderdag 18 januari
Warschau gevallen en weer in Russische handen.
Zondag 21 januari
Bij Nan en Isidoor geweest. Prettige middag met
veel en lekker eten!
Maandag 22 januari
Kijker en microscoop (30x) op veiling verkocht.
Kijker ƒ 45,; microscoop ƒ 25,.
Vanuit Stedum worden nog steeds zo goed en zo
kwaad als het gaat de schaarse rantsoenen enigszins
aangevuld met voedselzendingen. Over het hoe en
wat hiervan kunnen we lezen in (fragmenten uit)
brieven van boer Koning en Koos Meijer:
Beste vriend Piet, Stedum 15 Jan. 1945
(...) We wisten hier wel in het noorden dat het
slecht in zuiden was, maar zoo als jij het beschrijft,
het is vreezelijk vriend. We hadden je al eens wat
willen zenden, maar het vervoer per post of anders-
zins heeft langen tijd stilgestaan. Dit is thans door
de algemee ne nood in zuiden weer vrijgegeven. Per
Post kunnen we op het oogenblik weer 2 kilo ver-
zenden. We ver zenden morgen een pakje per post
aan jou adres van ±2 kilo brood hopende dat je deze
in goede welstand moogt ontvangen. Ik zeg hopen-
de, want wat er niet gestolen wordt van de pakket-
jes door personeel P.T.T. en anderen is ook gewel-
dig, al kun je het nu over een kant beter billijken als
vroeger. Ook de fam. Koning verzendt een pakket
van ±20 Kg, maar dan per particuliere beurtschip-
per. Ja, als je dat maar eerst in je bezit hebt. Bin-
nenkort zal ik je een tweede pakketje zenden als er
gelegenheid is. Tot zoover dan hetgeen wat wij
willen doen inzake het nijpend gebrek bij jou. (...)
Je vriend Koos
Geachte vriend, Stedum, 15 Jan. '45
(...) Bij dezen sturen wij U 2 spint Erwten en 5½
spint Tarwe, dit gaat morgen 16 Jan. naar Gro nin-
gen en verder met schip Climax naar Amsterdam.
Ze zeggen hier dat dit alles goed in orde komt, want
daar wordt gezamenlijk veel meer mee gestuurd,
maar dit weet ik natuurlijk niet, enfin we zullen het
beste maar hopen. (...).
H Koning Landb. St.
Beste vriend Piet, Stedum 18 Jan 1945
Ik hoop dat je dezen in goede welstand moogt ont-
vangen en in goede gezondheid mag gebruiken. Per
Post heb ik je een brood gezonden, namelijk den 17
Jan 1945. Een brief met uitvoerig nieuws over het
een en ander heb ik den 16 Jan. '45 verzonden. Ook
de Fam. Koning verzendt met deze zelfde gelegen-
heid (een beurtschipper) een pakket. (...)
Het allerbeste in deze omstandigheden gewenscht
en de groet van ons allen,
Je vriend Koos
Meer feiten over de ontberingen die het dagelijks
leven in Amsterdam treffen kunnen we lezen in een
brief van Piet van Rossum aan zijn geliefde Corry:
Mijn allerliefste Corry,
Amsterdam, 24 Januari 1945.
Eindelijk, eindelijk zal het er toch eens van komen
dat ik je ga schrijven, wat moet je toch wel van mij
denken! Maar ja, je weet hoe de toestand bij ons is,
het wordt vervelend om daar telkens weer opnieuw
over te schrijven, het is nog steeds hetzelfde liedje:
geen brandstof en geen eten! Je moet me dan voor
deze keer ook maar niet kwalijk nemen dat ik mijn
brief op de schrijfmachine tik, al weet ik best dat je
dat niet „hartelijk” genoeg vindt, maar heus lieve-
ling, ik kan geen pen vasthouden met deze tempera-
tuur en zoo gaat het ook wat vlugger want je moet
mijn brief maar heel gauw ontvangen want ik voel
mij erg schuldig dat ik je zoo lang heb laten wach-
ten.
O, liefste, wat was ik blij met die lieve brief van
jou, die heeft mij weer heelemaal verwarmd van
binnen en me weer wat moed gegeven voor de
toekomst! Ach, ik wist wel dat je natuurlijk nog
altijd evenveel van mij houd als eerst en daarom
moet je ook maar geen notitie nemen van wat ik in
mijn vorige brief schreef, hoor schat, ik was toen
geloof ik in een erge sombere stemming. Maar nu
weet ik weer dat ik niet aan jou behoef te twijfelen
en dat je me trouw zult blijven. Maar je wordt wel
eens twijfelmoedig in deze donkere dagen. Maar
ook ik houd nog altijd evenveel van jou als altijd,
hoor lieveling en vergeten zal ik jou nooit kunnen.
Ik heb het je al eerder geschreven, hoe ik vaak met
ontzettend veel weemoed denk aan de dagen van
den zomer die achter ons liggen, met al die mooie
herinneringen van ons samenzijn, hoe zou ik dat
ooit allemaal kunnen vergeten? Wat waren we toen
nog rijk, hè liefste, ook met eten! Heb jij ook nog
gedacht aan de 19de Januari? Toen was het een jaar
geleden dat wij elkaar daar in Groningen hebben
ontmoet! Kun je je voorstellen dat het al weer een
jaar geleden is? Net zoo min kan ik me voorstellen
dat wij elkaar al weer in geen 4 maanden ruim ge-
zien hebben. O, ik wou toch maar dat er een eind
aan deze vreselijke oorlog kwam, het begint lang-
zamerhand ondragelijk te worden.
Afgeloopen Zaterdag, Zondag en Maandag moesten
hier alle mannen zich melden aan de Apollohal om
weggevoerd te worden naar Duitschland en die zich
nog niet gemeld hadden kregen gelijk alsnog gele-
genheid om dit te doen. Nou, ik kan je verzekeren
dat de belangstelling beneden nul was hoor, er
kwam bijna geen mensch. Dat komt natuurlijk om-
dat het zoo goed gaat aan het Oostfront, wie laat
zich nu nog pakken? Maar van nu af aan kun je
natuurlijk niet meer op straat komen en we ver-
wachten iederen dag de razzia's. In verschillende
plaatsen rondom Amsterdam is het al geweest. Mijn
buurjongen beneden is bijna gepakt in Ankeveen,
hij ging een weekend doorbrengen bij een nicht
aldaar en gelijk dat hij er aankwam begonnen ze
met de razzia, huis aan huis. Hij heeft een heele
poos boven op een vliering gezeten terwijl ze het
huis aan het doorzoeken waren, maar ze hebben
hem niet gevonden. Nu, ik hoop maar dat het bij
ons goed afloopt en dat ik er ook goed doorheen
rol. Ik heb aldoor nogal geboft, moet je maar den-
ken. Je behoeft ook niet zoo erg ongerust te zijn
over mij, hoor Cock; na den oorlog kan ik je dat
allemaal beter vertellen dan dat ik het nu schrijven
kan, je begrijpt me wel nietwaar? Wij hebben ove-
rigens een heele steun aan die neef en nicht van me
uit de Roerstraat, die zorgen geweldig goed voor
ons en noodigen ons bijna iedere Zondag uit om te
komen eten en dan hebben we het er reuze goed
meid! Als er niet zulke goede menschen bestonden
ging je gewoon dood van de honger! Maar ja, die
hebben nog wel en nu mag ik voortaan iederen
avond bij hen een warme hap komen meeëten,
aardig van ze, hè? Vroeger zou ik me er voor gege-
neerd hebben om van zoo'n aanbod gebruik te ma-
ken, maar nu ben ik er wat blij mee. Wij kunnen
van ons zelf per dag niet meer eten dan twee of drie
sneetjes brood en een halve liter eten uit de gaar-
keuken! Al onze voorraden zijn finaal opgeteerd. Je
weet niet waar het heen moet op den langen duur.
We krijgen weer iemand in huis ook, een oude
dame, die die kleine kamer aan de straatkant heeft
gehuurd. Ze was eerst bij onze buren beneden in
huis en jij hebt haar in het begin ook wel eens ont-
moet. Nu is die mevrouw onlangs gestorven, zooals
ik je geschreven heb, meen ik en nu komt daar een
nicht in huis die geld meebrengt en ook haar inboe-
del en nu kunnen ze die oude dame niet langer meer
hebben. Toen heeft ze gevraagd of ze bij ons in huis
mocht komen omdat ze nergens anders terechtkon
en dat hebben we nu maar aangenomen. Half Fe-
bruari komt ze al. Dat geeft natuurlijk weer een
heeleboel drukte en veranderingen bij ons in huis;
maar enfin, dat hindert niet, dan hebben we meteen
weer wat te doen.
Wintert het bij jullie in R'dam ook zoo bar? Hier
wel hoor, het vriest bijna alle dagen regelmatig en
alles ligt hier dik onder de sneeuw. Bah, ik word
naar als ik er naar kijk, want ik heb een vreselijke
hekel aan de winter en nu nog dubbel zoo erg om-
dat je heelemaal geen brandstof hebt. Ik blijf maar
zoo lang mogelijk in bed liggen, daar is het tenmin-
ste warm. Zondags bijv. sta ik om negen uur even
op om een stukje te eten en me even te scheren en
dan ga ik dadelijk weer naar bed tot een uur of
twaalf en dan gaan we 's middags maar weer ergens
op visite waar de kachel brandt. Het is bijna geen
leven zoo en toch moeten we er door, liefste al ben
ik soms wel eens bang dat wij het einde niet zullen
meemaken, maar we moeten maar moed houden en
blijven hopen op een betere toekomst. Als eerst die
vervloekte kou maar weer achter de rug is, want dat
is toch zoo erg!
Nu, mijn lieveling, je hebt weer een teeken van
leven van mij ontvangen en veel opwekkend
nieuws heb ik verder ook niet, zoodat ik maar weer
eindigen ga. Ik zal je spoedig weer schrijven hoor
en dan mijn brief wat langer probeeren te maken.
Het is zoo koud in de kamer dat ik het bijna niet
langer meer kan uithouden.
Ontvang vele hartelijke groeten en wees heel innig
gekust door je meer dan ooit naar je verlangende en
liefh. Piet
Dag liefste!
In de hierop volgende week meldt de agenda:
Donderdag 25 januari
Enorme vorderingen der Russen in OostPruissen en
Silezië.
Vrijdag 26 januari
Broodrantsoen verlaagd tot 500 gram per week. Wij
eten lijnzaadkoeken!
Zaterdag 27 januari
Broodprijs thans gestegen tot ƒ 25, tot ƒ 30, per
brood.
Mijn liefste, Amsterdam, 30 Januari 1945.
Ziezoo, nu zal ik je maar eerst weer eens gauw een
brief schrijven, al moet je er maar genoegen mee
nemen dat ik het weer op de schrijfmachine doe,
want we hebben hier nog steeds een ware „pool-
temperatuur”, dus is het bijna onmogelijk om een
pen vast te houden! Maar je weet wel dat het even
goed gemeend is, nietwaar?
Je laatste brief van de 18de Jan. ontving ik een paar
dagen geleden, nu, daarin was je weer aardig op mij
aan het mopperen hoor liefste! Je verwijt me dat ik
niet vaak genoeg schrijf en dat ik nog steeds geen
foto van mezelf heb laten maken. Nu, wat het eerste
betreft, laat ik je zeggen dat ik jou toch minstens
even vaak schrijf als jij mij, want soms gaan er wel
drie weken voorbij eer ik ook van jou weer eens een
brief ontvang! Hoe zou dat toch komen, raken er
zooveel brieven zoek bij de post? In ieder moet jij
het mij maar niet zoo kwalijk nemen als mijn brie-
ven wat langer uitblijven, want dat heb ik je al
eerder geschreven, Cock, de toestand is bij ons
thuis alles behalve rooskleurig en ik zie er tegen op
als tegen een berg om iederen dag weer opnieuw te
beginnen, want je weet niet hoe vreselijk het is om
zoo'n heelen dag te moeten rondbarrelen in de kou,
met de bloemen dik op de ruiten en een kachel
zonder vuur en bovendien nog met een hongerige
maag, dan vergaat je de lust wel eens om aan tafel
te gaan zitten en een brief te gaan schrijven, zelfs al
is het een brief voor een meisje waarvan ik toch
heel veel houd. Neen, liefste het moet hier op zoo'n
manier niet lang meer duren, want dan geloof ik dat
ik het bijltje er bij neer leg, je zou er op den langen
duur ziek van worden. Naar wat ik uit je schrijven
meen te moeten opmaken leef jij thuis nog in „lui-
lekkerland”, is het niet zoo? Het schijnt tenminste
in Rotterdam stukken beter te zijn met alles dan
deze kant uit. Nu hier is het meer dan vreselijk
hoor, we krijgen hier thans nog maar 500 gram
brood per week en een halve kilo aardappelen ver-
der totaal niets en daar komt dan die strenge winter
bij, de nood is hier dan ook ten hemel schreiend,
liefste en je kunt je misschien dan ook wel een
beetje voorstellen dat wij tot over ons nek in de
zorgen zitten. Daarom deed het mij een beetje
vreemd aan dat jij in je brief over het maken van
een foto sprak, want heus, lieveling, je zult daar nog
wat geduld mee moeten hebben, al kan ik mij je
verlangens in dat opzicht best voorstellen. Ik heb nu
toch heus wel andere dingen aan mijn hoofd dan
om aan de fotograaf te denken en stel je voor dat ik
nu een foto van mezelf liet maken, nou, dan geloof
ik dat je zou schrikken als je hem zag en dat je mij
er niet meer uit herkennen zou, want ik ben er nu
niet wat je noemt dikker op geworden en vroolijk
kijken zou ik er met de beste wil van de wereld ook
niet op kunnen, neen, dat doe ik nu vast niet, hoor,
of je er boos om bent of niet, maar het zou thans
geen reclame voor mezelf zijn, zoo'n leelijke foto
en je maakte het vast uit, liefste en dat zou dan mijn
eigen schuld zijn! Maar ik wil je wel die foto stu-
ren, die je eerst ook van mij gehad hebt, weet je
wel, daar lijk ik nog het meest op zooals je me het
laatst gezien heb, maar dan moet ik eerst van je
weten of je hem wel hebben wilt, eerder stuur ik
hem niet. Schijf je het dus eens, dan stuur ik hem je
dadelijk.
Zeg Cock, waarom durf je niet eens naar mijn
vriend te gaan in Den Haag, is dat nu zoo erg om
daar even aan te bellen en te informeeren? Je kunt
toch zeggen dat je in opdracht van mij komt, dat
vinden ze natuurlijk heel gewoon hoor! Ik zou zoo
graag willen weten wat er met hem aan de hand is,
want ze geven gewoon geen enkel teeken van leven
meer, daarom was het wel aardig geweest als jij er
even aangegaan was, dan had ik misschien wat
wijzer geworden over hen. Enfin, ik zal anders zelf
nog maar eens een keer probeeren te schrijven.
Je vraagt of wij al suikerbieten gegeten hebben. Nu,
die eten wij hier al maandenlang hoor in de centrale
keuken en het smaakt best, vooral in de roode kool
en met gewone bieten (kroten zeggen jullie, niet-
waar?) is het heel lekker en voedzaam. Sommige
menschen maken er stroop van maar dat kost ont-
zettend veel brandstof en van de pulp kun je heer-
lijke koeken bakken, dat doet mijn nicht ook en dan
laat ze er vaak een stuk of wat bij ons brengen door
haar dochtertje, nou, dan smullen we weer eens een
keertje! Ik ga daar tegenwoordig iederen avond
eten, dat hebben ze me aangeboden en daar maak ik
natuurlijk dankbaar gebruik van. O liefste, zou er
nu toch eindelijk eens spoedig een eind aan den
oorlog komen? Het gaat op het oogenblik wel ge-
weldig goed, hè? Ik heb alle hoop dat het nu heel
gauw afgeloopen is, de Russen zijn al zoo dicht bij
Berlijn, dat de Duitschers deze lawine nooit meer
stuiten kunnen, nu, en als het eenmaal zoo ver is
dan is het gauw bekeken hoor! Ik ben er van over-
tuigd dat wij aan het eind van Februari bevrijd
zullen zijn en dan zullen wij elkaar spoedig weer-
zien lieveling! Ik moet er niet aan denken, want
soms verlies ik de moed wel eens in deze dagen en
kan ik bijna niet gelooven dat er nog eens een bete-
re tijd komt, maar nu ben ik weer erg optimistisch
in de laatste dagen en dat is het eenige lichtpuntje
waar ik nog op teer. Als dat vooruitzicht er niet was
dan kon je maar beter dood zijn, hoor, want zoo als
het nu is is er niet veel aan het leven, bah, je wordt
er akelig van! Maar zoo mag ik toch eigenlijk niet
spreken, want ik heb toch nog altijd een lief meisje
dat veel van mij houd en dat erg naar mij verlangt
en daarom zal ik nog maar een beetje blijven leven.
Zeg lieveling, weet je wat ik mij voorgenomen heb?
Zoo gauw als wij bevrijd zijn en de oorlog is afge-
loopen, ga ik naar Stedum toe en dan ga ik daar
weer een maand of wat bij Koning in de kost en wat
op het land werken om weer op krachten te komen
voor ik weer definitief tot het gewone leven terug-
keer. Het idee alleen, zeg Cock, als ik er aan denk,
aan al dat vette eten en vlees daar, zuurkool met
spek enzovoort enzovoort, dan loopt het water je
van in den mond! Ik heb echter nog steeds niets van
hen gehoord, maar ja, dat kan nog wel een poosje
duren met de post en het sturen van levensmiddelen
zal ook nog wel even uitblijven, nu het zoo hard
vriest en er geen enkel schip meer varen kan, maar
wat in het vat zit verzuurt niet en wie weet komt er
toch nog wel een verrassing als de dooi invalt, ik
hoop het maar want we kunnen best wat gebruiken.
Nu nog je vragen over de verandering bij ons thuis.
Ja, wij huizen thans in die groote kamer waarin de
piano staat en vader en moeder slapen op het
oogenblik in die kleine suitekamer er naast, de
groote slaapkamer achter staat nu leeg, het litsju-
meau bed is tijdelijk opgeborgen en ik slaap nog
steeds boven in het bed van mijn neef Theo, die
natuurlijk al lang bij ons weg is en waarschijnlijk
wel niet meer bij ons terug zal komen. Mijn eigen
kamer beneden is nu weer heelemaal een echte
zitkamer geworden, nu het bed er uit is. En wanneer
jij nu eens onverwachts zou komen zouden we
gewoon niet weten waar we je te slapen moesten
leggen, lieveling, want er is geen plaats meer voor
je!! Neen, hoor schat, dat is maar gekheid, voor jou
is er bij ons altijd een bed over en je bent nog altijd
even welkom als vroeger al zou het op het oogen-
blik met eten een ontzettend probleem voor ons
zijn, zooals je begrijpen kunt, maar we hopen maar
dat er spoedig verbetering komt en dat we elkaar
dan gezond en wel terug zullen zien. Hebben jullie
nu al eens iets naders van Dick gehoord? Ik vind
het toch heel erg hoor voor die arme jongen en hoe
is Ina er onder, treurt zij erg om hem of zoekt ze
nog steeds troost bij die fotograaf?
Nu mijn liefste, het begint al weer donker te worden
en ik ga dus maar weer eens eindigen, want veel
nieuws heb ik ook niet meer te vertellen. We zitten
hier ook heelemaal van de wereld afgesloten en ik
lig de meeste tijd haast in bed. Vind je dat erg? We
lijken hier wel op beren die hun winterslaap hou-
den!
Ontvang dus weer vele hartelijke groeten en wees
in gedachten als steeds heel innig omhelst en on-
eindig veel keren gekust door je nog steeds wanho-
pig naar je verlangende
Piet
Over het verder verloop van de hongerwinter (die
pas ná de oorlog zo genoemd zou worden) spreken
de aantekeningen in de zakagenda voor zichzelf:
Maandag 5 februari
Verhuizing Mevr. Arpeau begonnen. Zij komt bij
ons in. Algehele reorganisatie in huis.
Vrijdag 8 februari
Mevr. Arpeau geheel „geïnstalleerd”.
Zaterdag 10 februari
Opnieuw contact gekregen met de organisatie.
Tweede meneer X verschijnt (ƒ 80, per maand).
Woensdag 14 februari
Brieven uit Groningen van Koning en Koos Meijer
ontvangen. Voedselpakketten afgezonden!
Donderdag 15 februari
Voor ƒ 70, hout gekocht. Prijs van tabak ƒ 18, à ƒ
20, per ½ ons; ansjovis ƒ 15, per pond.
Vrijdag 23 februari
De tarweprijs in de zwarte handel stijgt in Amster-
dam tot ƒ 25, per pond.
Zaterdag 24 februari
Twee pakketten uit Groningen gearriveerd! Tarwe,
capucijners, erwten en meel.
Maandag 26 februari
Brieven weggestuurd naar fam. Koning, Koos
Meijer en Jaap Koning.
Donderdag 1 maart
Brood van het Zweedsche Roode Kruis ontvangen
en 125 gram margarine.
Zondag 4 maart
Den Haag hevig gebombardeerd. 30.000 dakloozen
en honderden dooden?
Maandag 5 maart
Pakje per post van Koos aangekomen. Brood echter
geheel bedorven!
Dinsdag 6 maart
Twee maal per week eten uit de Centrale Keuken
van het Zweedsche Roode Kruis.
Vrijdag 9 maart Provincie Groningen geheel bevrijd. Grootste deel
Noodkacheltje gekocht ƒ 15,. van Friesland. Geen eten uit de Centrale Keuken.

Zaterdag 10 maart Dinsdag 17 april

Postwissel met ƒ 50, naar Corry weggestuurd. Hout 5 pond rogge: ƒ 75,.
gekocht ƒ 140,.
Woensdag 18 april
Donderdag 15 maart Hoevelaken in geallieerde handen. Staan bij Putten,
Pa opgenomen in het Centraal Ziekenhuis voor 10 km van Harderwijk.
breukoperatie.
Maandag 23 april
Vrijdag 23 maart Russische doorbraak in Berlijn! Hevige gevechten
Eindelijk is het lente! Prachtig warm weer. in de straten van Berlijn. Centrale Keuken stopt
wegens gebrek aan brandstof.
Woensdag 28 maart
Vader weer uit het ziekenhuis ontslagen. Alles Dinsdag 24 april
goed. Noord en ZuidHolland geheel afgesloten van voed-
selaanvoer. Honger.
Donderdag 29 maart
Tweede uitreiking van wit brood en boter van het Woensdag 25 april
Zweedsche Roode Kruis. Nood neemt steeds ontzettender afmeting aan.

Vrijdag 30 maart Zondag 29 april:

Zwarte prijs van zout: ƒ 20, per kilo, lucifers ƒ 15, Vredesgeruchten. Himmler biedt onvoorwaardelijke
per pak. capitulatie aan Engeland en Amerika. 's Avonds
ontzettende sensatie.
Zaterdag 31 maart
De geallieerden over de Rijn en dringen verder de Maandag 30 april
Gelderse Achterhoek in. Denderende opmarsch in Mussolini vermoord (terechtgesteld).
Duitschland.
Dinsdag 1 mei
Maandag 2 april Hitler gesneuveld! Dönitz benoemd tot opvolger.
Wiesbaden, Frankfurt a/M etc. gevallen.
Woensdag 2 mei
Dinsdag 3 april Amerikaanse bommenwerpers gooien voedselpak-
Deventer etc. bevrijd!! Onze bevrijding nadert met ketten uit boven Amsterdam.
het uur.
Donderdag 3 mei
Maandag 9 april Berlijn gevallen.
Voedseltoestand wordt steeds nijpender. Alle voor-
raden zijn op. Broodrantsoen opnieuw gehalveerd Vrijdag 4 mei
tot 400 gram per week. De Koningin en Prinses in bevrijd gebied terugge-
keerd.
Dinsdag 10 april
Geallieerden dringen door tot Groningen achter de Zaterdag 5 mei
IJssellinie. NEDERLAND WEER VRIJ!! Duitschers capitule-
eren. Denemarken, Nederland bevrijd. Grootsche
Donderdag 12 april feestdag. Duizenden vlaggen. Dag van groote ont-
Hongersnood steeds heviger. Wij hebben niets meer roering en vreugde! Wij ontwaken uit een bange
te eten. droom.

Vrijdag 13 april Maandag 7 mei

President Roosevelt plotseling overleden. Gealli-
eerden op drie plaatsen de IJssel over op weg naar
Amsterdam. Nachtelijke gevechten in Zuid tus-
schen Duitschers en verzetsbeweging. Amsterdam
totaal zonder elektrische stroom. Voedselpositie
hoogst ernstig.
Maandag 16 april
Amsterdam bereidt zich voor op de feestelijke in-
tocht der Canadeezen. Geweldige drukte op Am-
stellaan en Berlagebrug. NSBers worden gevangen
genomen. Duitsland capituleert volledig! VREDE.
Vuurgevecht op de Dam.
Dinsdag 8 mei
Indrukwekkende intocht der Canadeesche troepen
in Amsterdam. Mussert gearresteerd.
WIJ LEVEN VRIJ
WIJ LEVEN BLIJ.....
Amsterdam, 5 mei 1945
Mijn lieveling!
Hoera! Nederland is bevrijd en eindelijk is het zoo
ver dat wij een betere toekomst tegemoet gaan.
Liefste, ik wens jou en je familie van harte geluk
met onze voorspoedige bevrijding en ik hoop dat
het oogenblik nu heel spoedig zal komen dat wij
elkaar weer zullen zien. Hoofdzaak is: de oorlog is
uit! Wat hebben wij daar toch steeds naar verlangd,
hè, lieveling en nu is het goddank eindelijk zoo ver.
Weet je nog wel hoe wij daar aan wel eens gewan-
hoopt hebben?
Nu, het was een ware feestdag bij ons vandaag,
hoor! Toevallig was mijn moeder ook jarig en dat
trof dus wel heel mooi voor haar. Ik vind het fijn
dat ze het einde van de oorlog nu nog meegemaakt
heeft. Wij hoorden het gisteravond al om 9 uur. Ik
was al bijna uitgekleed om naar bed te gaan en toen
hoorde ik eensklaps buiten een vreselijk lawaai en
geschreeuw. Nou, ik me weer hals over kop aange-
kleed en de straat op, dat snap je, hè. De menschen
waren compleet gek van blijdschap en ze liepen te
dansen op straat, terwijl in een oogenblik tijd overal
de vlaggen werden uitgestoken, al mocht dat eigen-
lijk toen nog wel niet, maar daar stoorde geen
mensch zich wat aan.
Vanmorgen waren we ook al weer vroeg op pad,
want ze zeiden dat de Canadeezen vandaag zouden
komen. Bij de Berlagebrug stonden duizenden
menschen te wachten, allemaal feestelijk uitgedost
met oranje etc. En overal zag je weer onze goede
oude driekleur wapperen, het was geweldig in-
drukwekkend en sommige menschen stonden te
huilen van ontroering, liefste. Nu, veel menschen
hebben ook heel wat meegemaakt in die vijf jaar en
hebben menig familielid te betreuren.
's Middags was het reusachtig feestelijk bij ons. Er
kwam heel veel visite en natuurlijk moest ik een
heel repertoire afdraaien van vaderlandse liederen
op de piano, waarbij braaf meegezongen werd door
allemaal.
Ik vond het alleen erg jammer dat jij er niet bij kon
zijn, Cock, want dan zou het feest voor mij pas
helemaal volmaakt zijn geweest. Ik hoop dat je veel
aan mij zult denken in deze grootse dagen!
Zondag, 6 mei
Liefste, vandaag heb ik eindelijk, nà acht ver-
schrikkelijke maanden, weer eens een lange wande-
ling door de stad gemaakt. Ik kwam in straten waar
ik nà Aug. '44 niet meer geweest was. O, wat was er
een boel te zien en wat een geweldige feestvreugde
heerschte er overal onder de mensen. Indrukwek-
kend waren de plaatsen waar de moffen politieke
gevangenen hadden doodgeschoten. Bij tienduizen-
den defileerden de menschen er langs, terwijl de
bloemen meer dan een meter hoog lagen en de
Nederlandse vlag in het midden stond met een hou-
ten kruis. Doodse stilte heerschte daar als op een
kerkhof. En zoo bleven wij in afwachting op de
komst der Canadeezen in steeds toenemende span-
ning.
Maandag, 7 mei
Lieveling, ik kan er maar niet toe komen om deze
brief definitief af te maken, er is hier de heele dag
zóóveel te beleven dat ik bijna geen tijd kan vinden
om rustig te gaan zitten schrijven. Ik denk dat het
jou wel net zoo zal gaan, nietwaar? Je leeft nu alle
dagen op straat. En wat een prachtig weer hebben
we! Vanochtend zijn ze hier begonnen met de lang
verbeide „bijltjesdag”. De N.B.S. begon krachtig op
te treden tegen de landverraders en ze reden overal
rond met overvalwagens en gewapend met Ameri-
kaanse machinegeweren. Er zijn er bij ons heel wat
gearresteerd en het gaf je een heele voldoening om
te zien hoe ze in de wagens werden getrapt en met
hun handen achter hun hoofd moesten zitten! De
meiden die zich met moffen hadden afgegeven
werden heelemaal kaal geknipt, waarna ze een
hakenkruis met oranje menie op hun koppen ge-
schilderd kregen. Nou, dat waren heele relletjes hier
en daar hoor en je vond overal heele dotten haar op
de straat liggen! Toch wel zielig voor die meisjes,
die serieus verliefd zijn geweest op een Duitser en
hem trouw beloofd hebben. Maar ja, dat hadden ze
dan maar eerder moeten bedenken!
En toen het grote nieuws van deze dag: Duitsland
capituleert volledig! Het was tè overweldigend om
het dadelijk te kunnen omvatten. O, lieveling wat
ben ik toch nieuwsgierig om te weten hoe het bij
jullie in Rotterdam allemaal is gegaan en wat jouw
indrukken zijn geweest van deze onvergetelijke
dagen. Het is bijna onmogelijk om dit alles in een
brief onder woorden te brengen. Wat zullen wij
elkaar veel te vertellen hebben straks.......
Dinsdag 8 mei
Lieve Cock, ik ga maar weer eens verder aan mijn
brief, het lijkt wel een dagboek, maar je zult het
misschien wel leuk vinden om zoo'n brief te ont-
vangen. Vandaag was het de groote dag van de
intocht der Canadeezen. Vanochtend om 6 uur
begon de „invasie”. Liefste, ik geloof niet dat ik in
staat ben om op papier te zetten hoe geweldig deze
intocht is geweest, het was allemaal overweldigend
en zooiets kun je je heele leven niet meer vergeten.
Het was een onafgebroken karavaan van auto's,
tanks, motoren, die van 's morgens 6 uur tot mid-
dernacht duurde. En al die voertuigen waren afge-
laden met jongens en meisjes, bedolven onder
bloemen, zoodat je de soldaten bijna niet meer kon
terugvinden. Wat een gezicht... al die lachende
vrolijke en bruingebrande koppen en ze waren
allemaal even ontroerd door zoo'n enthousiaste
ontvangst, al die duizenden mensen werden niet
moe om onze bevrijders toe te juichen en te huldi-
gen....
De radioreporter van de BBC verklaarde in het
nieuwe dagblad „Het Parool”, dat Amsterdam alles
heeft overtroffen, wat hij tot dusver met de bevrij-
ding in andere landen had meegemaakt; zelfs de
intocht in Parijs verzonk er bij in het niet. Nu, het
zal bij jullie in Rotterdam ook wel net zoo geweldig
geweest zijn, denk ik en je hebt toch zeker ook wel
zoo'n stoere Canadees omhelst, liefste, al was het
alleen maar uit dankbaarheid voor alles wat zij
gedaan hebben om ons te verlossen van het gehate
Nazidom. Ze hebben het verdiend, hoor! Ik kon
vandaag bijna niet van de straat af komen en ik
vergat gelukkig dat er nog zooiets als „honger”
bestaat! Je denkt nu haast niet meer aan eten.
Vanavond was het groot feest bij ons in de buurt.
In de Maasstraat werden vreugdevuren ontstoken
van al het oude en gelukkig niet meer nodige ver-
duisteringsmateriaal. Er was een draaiorgel gehuurd
en er werd vuurwerk afgestoken, terwijl bovendien
nog een sprookjesachtige illuminatie van lampions
de feestvreugde verhoogde. Tot middernacht duur-
de dit spontane en onvoorbereide straatfeest en ik
heb nimmer zooveel verbroedering onder de men-
schen aanschouwd als op dezen avond. Soms kun je
nog steeds niet gelooven dat het nu werkelijkheid
is, dat het Vrede is! O, lieve Corry, wat zou ik
graag willen dat je nu bij mij was in deze dagen en
dat wij samen, hand in hand, deze laaiende feest-
roes konden genieten. Ik denk steeds aan je en mijn
verlangen kent geen grenzen. Toch kunnen we
voorloopig nog niet bij elkaar komen, want
niemand mag nu nog de plaats van zijn inwoning
verlaten, maar...... dat komt gauw genoeg! Hoor ik
spoedig iets van je en spreken we dan goed af hoe
we bij elkaar zullen komen als de weg weer vrij is?
Ik ben erg verlangend naar een brief van je, want ik
heb al in meer dan vier weken geen enkele brief van
je gehad, niets leuk hoor! Ik hoop dat je deze brief
nu maar gauw zult ontvangen.
Mijn lieveling, ik ga nu maar weer eindigen, al-
hoewel ik nog nieuws genoeg heb om tien van
zulke brieven te schrijven, maar dan duurt het nog
langer voor je deze krijgt.
Liefste, ik wens jou en alle andere familieleden een
gezegend „bevrijdingsfeest” toe en ik hoop dat alles
goed is bij jullie.
Ontvang de hartelijke groeten en heel veel liefs met
ontelbare bevrijdingskussen van je in spanning
verlangende en nog steeds innig liefhebbende
aanstaande Man
Ontvang ook de hartel. groeten van mijn familie!
De agenda vertelt nu weer verder.
Woensdag 9 mei
Heel de stad is een sprookje. Men raakt niet uitge-
keken. 's Avonds grote vreugdevuren. Brief uit
Leiden ontvangen.
Donderdag 10 mei
Wij krijgen meer voedsel. Verdeeling der voed-
sel„bommen”. Nog steeds wordt er gevochten rond
de stad.
Zaterdag 12 mei
Amsterdam overstroomd met Canadeezen en En-
gelsche voertuigen. Machtsovername door de Ca-
nadeezen op het Museumplein. Duitsers worden
weggevoerd.
Maandag 14 mei
Engelsch luchtvoedsel ontvangen. Geperst vlees,
vet en chocolade. „airdropped”.
Dinsdag 15 mei
900 gram biscuit! Voedselpositie wordt langzamer-
hand iets beter. Nogmaals vet, echte thee en suiker!
Donderdag 17 mei
Naar Schröder geweest. Hartelijk weerzien. Ook
naar De Standaard. Kan dinsdag aanstaande weer
beginnen.
Vrijdag 18 mei
Vleesch in blik, melk. De Centrale Keuken werkt
weer, geen boninlevering. Spertijd opgeheven!
Zaterdag 19 mei
Nog steeds geen bericht uit Rotterdam. Heb brief-
kaart geschreven.
Dinsdag 22 mei
Naar De Standaard. Werken van 12.30 4.30 uur (4
uur per dag).
Ook na de bevrijding wordt er nog een en ander aan
noodzakelijke voedingsmiddelen uit Stedum naar
Amsterdam verzonden, zoals moge blijken uit bo-
venstaand briefje van Harm Koning.
Donderdag 31 mei
Twee brieven van Corry ontvangen.

Zondag 3 juni
's Avonds onverwacht naar Rotterdam vertrokken
met wagen van de Irenebrigade. Commandant Aart
Grotendorst uit Apeldoorn. Bracht ons ½ mud aard-
appelen.
Maandag 4 juni
Avontuurlijke nachtelijke tocht via Den Haag naar
Rotterdam. Om halfvier aan het Haagse Veer. Om 3
uur bij Corry. Ontroerend weerzien! Zij houdt nog
evenveel van mij!
Dinsdag 5 juni
Voedselpositie in Rotterdam belangrijk slechter dan
in Amsterdam.
Donderdag 7 juni
's Middags per schuit naar Den Haag vertrokken
samen met Corry. Bij haar zus overnacht. Herman
niet thuis. Is commandant bij de B.S.
Vrijdag 8 juni
's Morgens om 10 uur per boot vertrokken naar
Amsterdam. Om 4 uur aan bij de Nieuwe Meer.
Heel prettige boottocht.
Maandag 11 juni
25% loonsverhoging; 5 uur werken per dag.
Maandag 18 juni
Trams rijden weer. 6 uur werken per dag.
Maandag 25 juni
7 uur werken per dag.
Dinsdag 26 juni
De bevrijdingsfeesten beginnen. Prachtige avond in
de Maasstraat.
Donderdag 28 juni
Heele dag vrij. Indrukwekkend defilé. 's Avonds
vuurwerk. Een grootse feestdag.
Maandag 9 juli:
We hebben weer elektrische stroom. Schellen en
deuropeners werken weer. Herman geweest met
auto, is bij de Koninklijke Marine.
Woensdag 11 juli
Weer gas! Van 17.00 18.15.
Vrijdag 20 juli
Aartje en Hansje weer uit Groningen terug.
Nederland is nu ruim twee maanden bevrijd. De
feestroes lijkt maar door te blijven gaan! Maar
onvermoede perikelen in „de romantiek” gaan in
het najaar van 1945 voor Piet een lelijke domper
zetten op de feestvreugde...... Lees mee in de agen-
da.
Zaterdag 25 augustus
Met Corry samen [uit Utrecht] vertrokken naar
Amsterdam respectievelijk Rotterdam. Moeilijk
afscheid tusschen ons. Hebben wij elkaar voor het
laatst gezien? Corry bereidt mij voor op iets ergs.
Woensdag 29 augustus
Brief van Corry, alles is goed!
Donderdag 27 september
Nog steeds geen brief van Corry.
Woensdag 3 oktober
Brief van Corry. Zij maakt de verloving uit. Schrijf
haar onmiddellijk terug en ga aanstaande zaterdag
naar Rotterdam. Twee dagen van ondragelijke
spanning.
Zaterdag 6 oktober
Naar Rotterdam met trein van 12.30 uur. Ernstig
gesprek met Cock. Zij houdt toch het meest van
mij. Wordt het toch nog goed.
Dinsdag 9 oktober
Brief van Cock ontvangen. Zij gaat drie weken naar
Friesland en zal dan beslissen. Heb onmiddellijk
teruggeschreven.
Vrijdag 19 oktober
Jekerstraat 's avonds weer verlicht!
Zondag 21 oktober
opnieuw brief naar Corry geschreven. Heb nog
steeds geen antwoord ontvangen.
Dinsdag 30 oktober
Brief van Corry. Het is voorgoed uit
Woensdag 31 oktober
ik verscheur de foto's en stuur de snippers terug. Zij
heeft zich vreselijk misdragen.
Vrijdag 2 november
's Avonds bij Nan en Isidoor geweest. Heb alles
verteld. Zullen mij in kennis brengen met Chr.
Kruse.
Donderdag 8 november
bij Nan op visite. Kennis gemaakt met Stientje.
Haar naar huis gebracht en haar gevraagd. Zij stemt
toe.
Zaterdag 10 november
Stientje om halfacht gehaald en mee naar huis ge-
nomen. Heel mooie avond. Zij is erg lief.
Zondag 11 november
Stientje de hele dag bij ons geweest en blijven eten.
Woensdag 14 november
Bij Stientje geweest, kennis gemaakt met haar zus-
ter. Heel prettige avond.
Donderdag 15 november
Stientje bij mij geweest. Voor haar piano gespeeld.
Zij houdt al heel erg veel van mij.
Een uitgebreid verslag van het gehele drama wordt
gegeven in een brief die Piet aan zijn vriend Koos
schrijft:
Beste vriend Koos, A'dam, 17 nov. '45
Mijn hartelijke dank voor je prettige brief en de
felicitatie met mijn verjaardag. Hoe wist je wel dat
ik jarig was? Ik ben werkelijk nieuwsgierig te ver-
nemen hoe je daar achter gekomen bent, maar ik
vond het erg aardig.
Ja, het is al wel een heele tijd geleden, dat wij iets
van elkaar gehoord hebben en er is in die periode
heel wat gebeurd en dat zijn niet allemaal vrolijke
dingen, beste vriend.
Je zult misschien al van Jaap vernomen hebben dat
mijn verloving met C. H. uit is. Nou, dat was een
heele rare geschiedenis, die zich niet zoo makkelijk
in een paar woorden laat vertellen, maar ik kan je
dit wel zeggen: ik wou dat ik dat meisje nooit van
m'n leven ontmoet had en dat ze toen indertijd niet
die verwenschte trein gemist had in Stedum, toen ik
jullie een dag of wat heb opgezocht. Dan had ik
tenminste nooit verder met haar kennis gemaakt en
was ik voor een hoop beroerdigheid gespaard ge-
bleven. Ja, 't kan wel verkeeren, want zóó dacht er
ik er toen ook niet over, toen ik haar voor 't eerst
zag. Maar wat kan een mens zich vergissen in ie-
mand. Al moet ik je eerlijk bekennen, dat ik vaak
genoeg ziende blind en hoorende doof geweest ben!
De zaak komt in 't kort hierop neer, dat wij de ge-
heele zomer op zeer intieme wijze en zonder eenig
meeningsverschil met elkaar zijn omgegaan, dat zij
trouwplannen had in gevorderd stadium, dat wij in
augustus nog heel knus samen met vacantie zijn
geweest in Utrecht en dat zij ná die vacantie 4 we-
ken niets meer van zich liet hooren. Toen een akelig
kort briefje met mijn foto's enzovoort, dat ze een
ander had ontmoet en dat ze het uitmaakte, maar...
dat ze zelf nog niet wist wat ze doen moest. Ik on-
middellijk naar Rotterdam, zaterdagsmiddags en
daar vond ik een heele kleine Corry die niets in te
brengen had, die beweerde dat ze van spijt en ver-
driet nog niets gegeten had en er niet van slapen
kon enzovoort enzovoort. Binnen 10 minuten lag ze
in m'n armen en was alles weer goed. Ik stelde haar
zelf nog een bedenktijd voor van eenige dagen, dan
kon ze rustig overdenken, wie het zijn zou, ik of die
ander. Maar nee, ze wist het nu al, ik was het en
niemand anders! Drie dagen later weer een brief. Ze
ging met vacantie, 3 weken naar Friesland bij ken-
nissen samen met haar zuster Ina en of ze dan toch
nog 3 weken uitstel mocht hebben, maar dan wist
ze het wel absoluut en dan kwam ze dadelijk naar
A'dam. Ik moest thuis nog maar niets zeggen, want
het zou allemaal wel goed komen. Ze zou me ge-
woon blijven schrijven als altijd. Na die brief weer
een ijzige stilte en ik hoor niets meer. Drie weken
later, dat is nu 3 weken geleden gebeurd, kwam de
klap op de vuurpijl, een misselijk briefje, dat ze
schreef: dat ze bij de ouders van die jongen zat (het
is een Fries) en dat die jongen bij haar was. Ze wist
het nu wel, ze hield ontzettend veel van hem en had
beloofd het definitief uit te maken en dit was de
allerlaatste brief voor mij, had ze hem moeten belo-
oven. De brief was medeondertekend door die vent,
iets, dat ik gewoonweg schunnig vind en getuigt
van een totaal gebrek aan karakter. Wie doet nu
zooiets. Koos, het was een klap in mijn gezicht en
ik was buiten mezelf, als ze bij me was geweest had
ik haar een ouderwets pak rammel verkocht, want
dat verdiende ze. Ik heb haar foto's onmiddellijk
verscheurd en de brokken naar R'dam gestuurd, al
besef ik nu dat dit fout was, maar helaas, het is
gebeurd en nu weet ze tenminste dat ik haar veracht
in haar laaghartige handelwijze.
Kijk, dat ze van een ander gaat houden, daar kan ik
inkomen, maar dat ze me willens en wetens om de
tuin leidt door voor te geven dat ze met haar zuster
een paar weken naar Friesland gaat, terwijl ze in
werkelijkheid de benen heeft genomen met die
jongen, dat vind ik karakterloos. En als zoo'n zaak
eenmaal aan 't rollen gaat komen er allerlei dingen
aan 't licht, die vroeger verborgen bleven, want ik
heb nu van verschillende kanten dingen over Corry
gehoord ook van haar eigen moeder nota bene, die
er op wijzen dat dit meisje wat jullie noemen een
lutje deugnietje was. Ze schijnt me voortdurend
bedrogen te hebben met andere mannen en er zijn
nog meer dingen, die ik nu weet en persoonlijk
ontdekt heb, door onze omgang na de zomer, waar-
over ik in deze brief niet schrijven kan, maar die er
op wijzen dat Corry niet zo onschuldig was als ze er
uit zag. Enfin, het heele geval is nu achter de rug en
ik schrijf je dit alles omdat jij deze „idylle” in Ste-
dum in z'n embryonale staat hebt meegemaakt. Ik
was er eerst ontzettend van ondersteboven, maar ja,
Koos, ze is niet waard dat ik om haar treur en daar-
om heb ik ook maar heel gauw mijn troost bij een
ander meisje gezocht, om die H. zoo gauw mogelijk
te vergeten. En nu heb ik een ander meisje. Ze heet
Christientje Kruse en is wel een paar jaar jonger
dan ik. Ze is een heele tegenstelling met Corry, erg
zacht van karakter en standvastig en ze is ook erg
knap. Het is zoo'n echt stil meisje, dat eigenlijk
vergeten is en die met een oudere moeder alleen
woont. En het gekke is, ik kende haar al lang, we
hebben elkaar als kinderen al ontmoet, omdat ze
een
beetje in onze familie is, dat wil zeggen aange-
trouwd, maar ik ben haar steeds voorbij geloopen.
Ja Koos, ik heb het te ver gezocht, terwijl het dicht-
bij voor het grijpen lag. Mijn meisje woont nu heel
dicht bij me in de buurt en ik zie haar bijna iedere
dag. Gelukkig is ze buitengewoon muzikaal en dat
is iets dat ik heerlijk vind, dat brengt je al dadelijk
veel dichter tot elkaar.
Maar ik ben bang dat ik een beetje te veel over
mezelf schrijf en daarom zal ik maar eens aandacht
schenken aan jouw zaken. Het doet me genoegen te
vernemen dat ook jij nu een geschikte levensgezel-
lin op je weg ontmoet hebt, al komt ze ook al van
ver. Ik hoop voor haar en ook voor jou, dat ze het in
Stedum net zo genoeglijk en naar haar zin zal vin-
den als ik het steeds bij jullie in 't Noorden gehad
heb. Ik zie dat je tegenwoordig weer aardig in de
muziek zit en dat je heel wat hooi op je vork durft
te nemen en als je dan ook je meisje moet geven
waar ze recht op heeft, nou kerel, dan zul je je tijd
wel hard noodig hebben! Ik studeer ook nog steeds
dagelijks piano en zit te blokken op de etudes van
CramerBuloni en op enige nieuwe sonates van van
Beethoven. Voor de rest hebben we het alle dagen
even druk, want er is ontzettend veel werk in ons
bedrijf en een groot gebrek aan personeel. Ja, de tijd
is wel veranderd vergeleken bij een jaar geleden.
Het is dezen dagen juist 3 jaar geleden dat ik mijn
zwerftocht als onderduiker begon. Nu, ik heb in die
drie jaar wel een en ander meegemaakt, maar het
zou me gespeten hebben als ik dit alles gemist had,
ik ben er onnoemelijk rijker aan ervaring door ge-
worden. Het zal mij benieuwen of Jaap nog naar
Amsterdam komt. Het zou wel aardig zijn als jij
ook eens kon komen, Koos, maar dat zal wel niet
EINDE
meevallen met het oog op je drukke bezigheden.
Zoo gaat het met mij ook, ik kan nu ook al niet
meer weg. Maar als je je vrij weet te maken voor
een dag of wat kun je gerust komen, je bent van
harte welkom en ik zou het erg leuk vinden om je
A'dam eens te laten zien. Onze Stad heeft zich al
weer aardig hersteld van de oorlogsmisère en ver-
toont haast al weer het oude beeld van vóór de
oorlog. Maar toch blijft er nog heel wat te wen-
schen over. Mijn moeder is op 't oogenblik ook
ziek. Zij heeft een lichte longontsteking, maar ge-
lukkig knapt ze al weer aardig op.
Nu, beste Vriend, je hebt weer eens wat van me
gehoord en ik eindig hiermee maar weer. Ik hoop
spoedig nog eens een brief van je mogen te ontvan-
gen.
Doe de hartelijke groeten aan je ouders van mij en
ook aan je aanstaande vrouw, al kent ze mij nog wel
niet, en ontvang ze zelf van je vriend
Piet
De zakagenda besluit het jaar 1945 tot slot als
volgt.
Zaterdag 8 december
Verlovingsringen gekocht.
Zondag 23 december
Officieel met Stientje verloofd. Receptie thuis.
Ontzettende drukte.
En met deze Stientje Kruse zal Piet van Rossum
uiteindelijk in het huwelijk treden en wel op 21 mei
1947.