All the News

Thats Fit to Print

Vierdejaars Rosalie en Martha:

happy op AB!

BRUSSEL, DONDERDAG 18 DECEMBER 2014

Hoewel onze schoolkrant ondertussen al aan haar derde jaargang

is begonnen, voelt het ook dit keer
aan als een nieuwe start. Zowel op
school als bij de redactie beweegt
er een heleboel. Niet alleen kreeg
de krant een nieuwe naam en telt
ze verschillende nieuwe journalisten, bovendien wordt de redactie
overstelpt met bruisende nieuwe
ideen. We willen het dit jaar nog
beter doen. De leerlingen,
het team en de hele school
hunkeren naar mr en beter.
Het is als een microbe die elk
van ons te pakken heeft.
NIEUW is ht woord dat de voorbije vier schoolmaanden het best
omschrijft. Op 1 september kwamen behalve veel oude getrouwen
(oef!) ook tal van nieuwe leerlingen, leerkrachten n secretariaatsmedewerkers op school aan.
Voor het eerst kunnen we dit
schooljaar spreken van onze derde
graad, of toch alvast het vijfde jaar.
In de weken die volgden, werd
de vernieuwing op school voortgezet. Met nieuwe computers in
elk lokaal, draadloos internet op
de campus, een likje verf hier
en daar kortom een minimetamorfose die iedereen behaagt.
Ons kleine schooltje wordt
stilaan een chte school.
July Mollin,
cordinator Atheneum Brussel

Atheneum Brussel groeit:

De nieuwe voetbalkooi
op de grote speelplaats is
een voltreffer.

De maand september
ligt alweer een hele
tijd achter ons, en het
nieuwe schooljaar kijkt
ondertussen tegen
Kerstmis aan. Er is heel
wat veranderd, schrijft
Nancy Mobindi
Makwenge (2MW).
e ging er met
haar medeleerlingen
over praten.
Even terug naar september.
Dat is een maand waarin
iedereen terugkomt uit
vakantie en de school weer
binnenstapt. Sommige
leerlingen hebben een andere
boekentas gekocht, anderen
dragen nieuwe kleren, nog
anderen gingen speciaal voor
het nieuwe jaar zelfs bij de
kapper langs.
Voor sommige leerlingen
is de eerste dag een kans om

eindelijk! oude vrienden

terug te zien, of banden te
smeden met de nieuwkomers.
Elk jaar zijn er immers niet alleen de vertrouwde gezichten
van de voorbije jaren, maar
ook frisse, onbekende gezichten. En weet je wat? Er zijn
zelfs nieuwe leerkrachten!
Dus kom even met ons mee,
en ontdek wat sommigen
onder jullie er zelf zoal over
vonden.
Maandag 1 september 2014.
Zowel bij onze nieuwe
leerlingen als bij de
leerkrachten waren
de zenuwen gespannen.
Dat was bijvoorbeeld het
geval voor Zineb, een nieuwe
leerling uit het eerste jaar.
Als ze aan haar eerste dag
terugdenkt, noemt ze hem
echt spannend . Waarom?
Omdat ik nog niks afwist
van de school. Maar toen ik
mijn nieuwe leerkrachten had

met nieuwe leerlingen, extra leerkrachten en opgefriste lokalen

Leraar wetenschappen
Wouter Cromphout opent
de deur. Voor de derdejaars
begint een nieuwe les.

Vierdejaars Jolana en Peredjo.

leren kennen, wist ik het wel

zeker. Die waren superlief, en
dat zijn ze vandaag nog.
Voor andere leerlingen was
het nieuwe schooljaar vooral
een weerzien. Zoals voor Hajar, uit het tweede jaar. Hajar
zegt dat het leuk was om
andere leerlingen te ontmoeten en nieuwe vrienden te
maken.
Jullie zelf zijn misschien leerlingen die graag naar andere
mensen toestappen om kennis te maken? En toch, er zijn
er ook mensen die gewoon
liever bij de mensen blijven
die ze al kennen. Imane, derdejaars, zegt er het volgende
over: De nieuwe leerlingen
ken ik inderdaad nauwelijks
maar ze zien er best wel goed
uit. Ayoub, uit diezelfde klas,
zegt dat hij de nieuwkomers
niet echt kent maar dat ze
er wel tof uitzien. Ayoub had
eerder al met een paar nieuwe

leerlingen kennis gemaakt,

zegt hij. Hij vindt dat ze snel
vrienden hebben gemaakt.
Hoewel we de nieuwe
AB-leerlingen vooral in
het 1ste jaar terugvinden,
zitten er ook in het 2de, 3de ,
4de en 5de jaar.
Natuurlijk. Nu spreken we
alleen maar over leerlingen.
Maar hoe meer leerlingen
een school telt, hoe meer
hulp ze nodig heeft om die
allemaal les te geven. We hebben het hier natuurlijk over
de nieuwe leerkrachten! Voor
hen was het een moeilijke
taak om aan de uurroosters te
wennen. Ook moesten ze de
namen van meer dan

Zineb (1ste jaar):

Toen ik de leerkrachten leerde
kennen, wist ik
het heel zeker:
ze waren superlief!

100 leerlingen aanleren!

In het tweede jaar staat bijvoorbeeld mevrouw Lauwers,
helemaal nieuw op het KA.
Wat vindt zij van haar nieuwe
werkplaats?
Een eerste keer voor een
nieuwe klas staan is heel
spannend. Toch viel die
spanning er vanaf de eerste
dag al grotendeels af bij mij.
Er hangt een fijne sfeer op
school die ik op nog niet veel
andere scholen ervaren heb.
In de lerarenkamer kan ik
steeds terecht voor vragen
en de leerlingen zijn lief en
enthousiast. Ik geef hier heel
graag les.
In de hogere jaren staat mijnheer Delputte. Hoe denkt hij
over de school? Ik was heel
benieuwd, die eerste september, maar ook wel een beetje
zenuwachtig. Hoe doe je dat,
al die leerlingen leren kennen
en voor een klas staan? Maar

het viel allemaal mooi mee.

Op deze school staat een
fantastisch team klaar. Week
na week zag het gebouw er
ook beter uit: met opgefriste
lokalen, nieuwe computers
enzovoort.
Ook voor de directie betekende dit een hele aanpassing. Of,
zoals cordinator July Mollin
het zegt: Ik was toch wel wat
bang voor die plotse verdubbeling van ons lerarenteam,
maar de teamspirit zat van
bij de eerste week zeer goed!
De anciens zijn blij met de
versterking en de nieuwe
leerkrachten met de hulp van
de meer ervaren collegas.
Tweedejaars Akbar vindt dat
de leerkrachten heel goed
zijn. In het begin was het nog
wat wennen, maar dankzij
hen is het een leuke school
geworden. Of neem Imane,
ook tweedejaars. Zij gaf toe
dat de leerkrachten toch wel
leuker zijn dan in het eerste
jaar. Het is fijner om meerdere leerkrachten te hebben
dan n leerkracht voor vijf
vakken, zoals vorig jaar.
Alles bij elkaar zijn we toch
wel mooi vertrokken, met
al die nieuwe leerlingen en
leerkrachten. Kijk bijvoorbeeld hoe serieus sommige
leerlingen zich inzetten voor
de leerlingenraad! Ook de
leerkrachten leren we dag na
dag beter kennen. Wij zijn
alvast goed op dreef!

Marc
de klusjesman
arc kent
iedereen.
Althans,
van gezicht, want
de namen kan
ik niet allemaal
onthouden,
vertrouwt hij ons
toe bij een kop
koffie in de refter,
zijn favoriete plek
op school.
Wie is deze
man, die overal en nergens
opduikt en de school beter
kent dan zijn eigen broekzak? Ik ben 51 jaar en woon
in Burst, een klein dorp in de
provincie Oost-Vlaanderen.
Elke dag neem ik de trein.
Waarom de trein? Omdat ik
dat een aangename manier
van reizen vind. s Ochtends
lees ik de krant en s avonds
kaarten we met een vast
groepje pendelaars.
We hebben veel lol samen.
Deze zomer zijn we met die
groep, een achttal mensen,
een weekend naar de Moezelstreek geweest. Een heel
fijne ervaring!
Zoals steeds is Marc in het
wit gekleed. Hij heeft nog
veel werk voor de boeg,
gaande van vegen tot koffie
zetten voor de vergadering
van vanavond, maar hij
maakt graag tijd om te praten. Al vlug blijkt dat hij een
groot voetbalkenner is.
Ik heb mijn hele leven
voetbal gespeeld, maar
tien jaar geleden moest ik

Iedereen op het AB kent Marc, de ietwat

eigenzinnige, goedlachse klusjesman.
Maar wist je dat Marc een kampioen is

Marc als lid van het elftal van FC De Kampioenen.

stoppen door een blessure.

Toch ben en blijf ik een
groot liefhebber. Ik ben fan
van Club Brugge (en dus niet
van Anderlecht) en ga elke
zaterdag naar de matchen
van mijn neefjes kijken.
Het is een plezier om
die jonge gasten beter
te zien worden.
Naadloos maakt hij de
sprong naar zijn tweede
grote passie: Wist je trouwens dat ik al meer dan
twintig jaar figureer in F.C.
De Kampioenen? Ik ben
n van die mannen die
aan de toog pinten drinkt en
op het veld meer naast dan
op de bal schopt. Volgende
zomer vinden de opnames
van de tweede film plaats.
Daar kijk ik erg naar
uit! Dan wordt het even
stil. Weet je, zegt Marc,
schijnbaar met een hoofd
vol gedachten, dat ik heel
graag zelf toneel zou spelen?
Dat lijkt me zalig. Misschien
moet ik toch maar eens

de stap zetten, vertrouwt hij

ons een beetje verlegen toe.
Marc heeft een sappig
Oost-Vlaams accent.
Hij werkt al bijna zijn
hele leven in Brussel.
Als jongeman was hij
jarenlang actief als magazijnier in het UZ Jette en
nadien was hij enkele jaren
chauffeur voor een drukker
uit Aalst. Sinds 2002 is hij
hier aan het werk als
onderhoudsman. Met veel
plezier trouwens!
Als klusjesman zie en
hoor ik heel veel.
Bovendien ben ik de
hele dag bezig, trap op en
trap af. Zo blijf ik fit.
Toch zou Marc niet in
deze stad willen wonen.
Brussel is veel te hectisch,
trekt hij de neus op.
Marc houdt van de rust
van het platteland en
van de dageraad die zich
over de velden uitstrekt
voor hij s ochtends de trein
neemt.

COLOFON

Deze leerlingen werkten aan The AB TIMES mee: Akbar-Ali Akram, Laure-Ines Lebon, Rosa Bezuijen, Nguyen Dang,
Nancy Mobindi Makwenge, Timon Ramboer, At Ramboer, Alexander Aerts, Willem Strick, Ryan OMahony, Selena Morillon,
Noa Jacobs, Ins Roelands, Britt Deswert, Rosalie Beguivin Cordinatie: Ruth Lauwers, Tuur De Moor, Lode Delputte,
Catherine Vuylsteke Lay-out: Vicky Brugman We bedanken graag Sara Maissin en Romy Aerts om de leerlingen
de voorbije jaren warm te maken voor de schoolkrantredactie, hierdoor konden wij rekenen op een enthousiaste,
gengageerde basis redactieleden. Ook bedanken we Linda Weemaels voor de vele malen dat zij ons haar fototoestel
toevertrouwde. Aan de directie en alle collegas en leerlingen van AB die hun steentje bijdroegen aan deze schoolkrant: merci!

Eind september trokken de

leerlingen van het tweede jaar
met mevrouw Aerts, mevrouw
Maissin, mijnheer Lambrecht
en mijnheer De Wachter naar
de vredesstad Ieper.
At Ramboer was erbij en doet
ons haar verhaal. Een heel
fijne ervaring, vertelt ze.
At: 'We hebben een
paar begraafplaatsen
bezocht, en ook
de Menenpoort'.

100 jaar
ind september zijn
we naar de Westhoek
gegaan. Onze uitstap had
alles te maken met de Eerste
Wereldoorlog. Precies honderd jaar geleden werd Ieper
helemaal verwoest. In het
centrum van de stad hebben
we het Flanders Fields museum bezocht. Rondom Ieper
hebben we ook een fietstocht
gemaakt.
We hebben een paar begraafplaatsen bezocht, en ook de
Menenpoort gezien.
Kamperen deden we in een
dorpje bij Poperinge. Een heel
afgelegen dorp toch wel, want
toen we uit de trein stapten
was het nog 12 kilometer ver.
Omdat niet iedereen in de Belbus van De Lijn kon, moesten
de overige leerlingen te voet
naar het kamp. Het was best
een lastige wandeling, maar
we hebben ook gezongen,
af en toe wat gerust en veel
gepraat, zodat we elkaar beter
leerden kennen. Want het
schooljaar was natuurlijk nog
niet lang begonnen.
Op weg naar het kamp hebben we ook de weg moeten
vragen. In de Westhoek spreken de mensen WestVlaams.
Veel leerlingen verstonden
die taal niet, ik gelukkig wel
(lacht), want mijn familie
komt uit WestVlaanderen.
Het kamp bestond uit vijf
tenten. s Avonds was het er
best wel knus. Op het terrein

Ieper krijgt
tweedes
op bezoek
We hebben
veel gepraat,
zodat we elkaar
beter leerden
kennen.
Het schooljaar
was natuurlijk
nog niet lang
begonnen
De leerlingen hielpen
mevrouw Aerts
bij het klaarmaken
van de maaltijden.

stond ook een huis met een

keuken, een eetkamer, wcs
en douches. Daar was het
bibberen want het water was
erg koud. Op de zolder hebben we s avonds naar
een film gekeken en kregen
we les over de oorlog.
De zomer was nog niet
helemaal voorbij, zodat we
mooie zonsopgangen hebben
gezien. Omdat het s morgens
best koud was, zaten onze
schoenen al snel onder de
dauw. Ze waren helemaal nat.
Veel leerlingen waren heel
vroeg uit de veren, anderen
bleven makkelijk liggen tot
negen uur.

We hebben lekker gegeten,

dat ook. Vooral mevrouw
Aerts heeft veel gekookt. Een
paar leerlingen die zelf graag
koken hebben haar goed
geholpen. Iedereen hielp met
het dekken van de tafel en
met de afwas. Wie s avonds
te veel babbelde in de tent,
kreeg s anderendaags een

taak: afwassen.
De laatste avond was een
beetje eng, toen hebben we
in het donker een griezelspel
georganiseerd. We hebben
ook een kampvuur gehouden
en daar verhalen bij verteld.
Onze uitstap naar Ieper was
voor de meeste leerlingen een
heel fijne ervaring.

Peredjo is dol
op verspringen.
Zijn persoonlijke
record bedraagt
zes meter
vierendertig.

Ze hebben een heuse atleet

in hun klas, dus vonden de vierdes
het de hoogste tijd voor een
interview met hun medeleerling
Peredjo Okeowo.
Jawahir: Hoe ben je met
atletiek begonnen?
Peredjo: Mijn lagere school
bracht ik op een internaat in
Kapellen door, bij Antwerpen.
Toen ik tien was, had ik een
hele goede vriend, Robbe.
Hij kon me overhalen om ook
atletiek te doen. Later,
op mijn twaalfde, kwam ik
naar Brussel. Atletiek was
echt wel iets voor mij,
vond ik, en dus ben ik er in
Brussel mee doorgegaan.
Martha: Hoeveel prijzen
heb je gewonnen?
Peredjo: Heel veel (lacht). Bij
de cadetten ben ik kampioen
van Walloni geweest voor
verspringen en horden, in dezelfde disciplines werd ik ook
Brussels kampioen. Drie jaar
geleden werd ik ook Belgisch
kampioen hoogspringen.
Ik werd ook vijfde op de 80
meter en tweede in de meerkamp. (applaus in de klas)

Alexandra: Kun je leven

zonder atletiek?
Peredjo: Neen, atletiek is voor
mij het allerleukste. Ik train
10 uur per week. Terwijl ik
daarmee bezig ben, denk
ik niet aan andere dingen,
zoals mijn taken voor school.
(lacht)

Je inspannen
om je doel
te bereiken is
een keifijne
sensatie
Nabiha: Wat wil je later
worden?
Peredjo: Het zou fijn zijn als
ik in de atletiek kon werken,
maar dat betaalt niet goed.
Dus wil ik eerst mijn studies
afmaken, dan zien we wel.

Chirine: Aan welke studies

denk je?
Peredjo: Ik zou graag sportkinesist worden. Dat kun je hier
in Brussel studeren, in Jette.
Jolana: Je hebt een trainer.
Hoe is jouw relatie
met hem?
Peredjo: Hij is als een tweede
mama. Hij zegt ook dat ik nu
beter geen sportwetenschappen studeer, want dat zou
mijn zware programma nog
zwaarder maken. Ik train
tien uur per week. (lacht)
Aimane: Wat is jouw
lievelingssport binnen
de atletiek?
Peredjo: Horden en
verspringen.
Rosalie: Waarom hou je
daar zo van?
Peredjo: Omdat het
erg moeilijk is. Net dat
vind ik superleuk.
Je inspannen om
je doel te halen, het is
een keifijne sensatie.
Hazel: Wat is jouw record
bij het verspringen?
Zes meter vierendertig.
(Waw, klinkt het in koor)

Kasper: Wie is je grootste

idool? Usain Bolt?
Peredjo: Neen, de Amerikaanse atleet Aries Merritt.
(Leraar: schrijf je die naam
even op het bord? Peredjo
neemt een stift en schrijft op.)
Quinten: Hoe combineer je
sport en school?
Peredjo: Het is een moeilijke
combinatie. Na de school ga
ik naar de training, en na de
training ben ik te moe om te
studeren. Toch vind ik atletiek
heel prettig: daardoor denk ik
aan iets anders dan aan
de school.
Leerkracht (Lode Delputte):
Wat is jouw boodschap
voor de leerlingen van KA
Brussel?
Peredjo: Sporten! Fysiek en
mentaal doet het je goed.
Je kunt om het even welke
sport doen, maar atletiek is
het prettigst.
Leerkracht: En wat vind je
van onze school?
Peredjo: We hebben goede
leerkrachten, fijne leerlingen,
en het is een kleine school:
iedereen kent iedereen.

Imane in actie.
Ze speelt
zowel voetbal
als basketbal.

Imane El Rhifari
(3WetA): Ik heb
de sport vooral
door mijn broers
leren kennen.
terk, sportief en
ondernemend: zo zou
je Imane El Rhifari kunnen noemen. Als de
Rode Duivels een wedstrijd
spelen, krijgt ze de hele
school aan het supporteren.
Tijd voor een gesprekje, vond
Ines Roelands (1A2).
Voetbal is een echte passie,
lacht Imane. Die keuze was
helemaal niet moeilijk,
voor mij is het een soort kunst
met een bal.
Imane gaat ook graag naa
wedstrijden kijken, natuurlijk
van de Rode Duivels, hr elftal. Er hangt een leuke sfeer,

en samen met mijn voetbalploeg, allemaal meisjes, supporter ik er op los, vertelt ze.
Imane heeft twee broers en ja,
ook zij spelen voetbal. Vooral
door hen heb ik de sport leren
kennen.
Imane voetbalt niet alleen,
ze speelt ook basketbal.
Eigenlijk lijkt deze sport wel
een beetje op voetbal, zegt
de leerlinge. Alleen werken
we veel intensiever met onze
handen, natuurlijk.
Om een topniveau als dat
van Imane te bereiken, moet

er veel en intensief getraind

worden. Haar week is dan
ook goed gevuld. Op dinsdag
en vrijdag speelt ze voetbal,
op woensdag en vrijdag basketbal. Tijdens het weekend
heeft ze van beide sporten geregeld wedstrijden. Wanneer
ze dan haar taken maakt en
toetsen voorbereidt? Aangezien de trainingen heel laat
zijn, neem ik na school de tijd
om te studeren, zegt ze.
Een harde werkster dus,
Imane. Met de hele school
supporteren we voor haar!

Voetbal,
dat is als
kunst
met een bal

ENKELE SCORES DIE IMANE MET HAAR FC MOLENBEEK GIRLS BEHAALDE

02-11-2014

11:15

FC. MOLENBEEK GIRLS

RSC. IXELLES

13-0

09-11-2014

11:15

RAS. JODOIGNE B

FC. MOLENBEEK GIRLS

1-2

16-11-2014

11:15

FC. MOLENBEEK GIRLS

SK. LEEUW B

5-1

DIE OVERBEVISSING!
In het kader van onze themaweek voedselverspilling (3-7 november, 11.11.11) legde
de eerste graad onder meer het verband
met overbevissing. Akbar-Ali Akram schreef
een recensie over de film Planet Ocean, die
hij in klasverband bekeek.

PLANET OCEAN
Documentaire
Regie:
Yann Arthus Bertrand
en Michael Pitiot

De film nam ons mee

naar plaatsen die we
nooit gezien hadden.

Als we nog een propere zee willen,

dan moeten we ophouden
met afval te dumpen

De twee regisseurs
Yann Arthus Bertrand
en Michael Pitiot
nemen ons mee naar
de oceanen door
middel van een documentaire. Zij stellen
de vraag of en hoe
we de oceanen ooit
weer gezond krijgen.
In deze film, die we
zagen tijdens de themaweek overconsumptie, zijn zowel
lucht- als onderwaterbeelden te zien.
De regisseurs tonen
ons het leven in de
oceaan, vanaf het
prille begin tot nu.
Ze nemen ons mee
naar plaatsen die we
nooit hebben gezien,
en waar de bizarste
dieren wonen.
De film bevat heel
mooie beelden en is
in het Frans. Er zijn

daardoor misschien
wel problemen voor
de kijkers die geen
Frans begrijpen. Op
sommige punten is
de film ook saai. Enkel als er schitterende
onderwaterbeelden
te zien zijn, kunnen
de kijkers zich echt
amuseren. Dat is een
van de enige minpunten. Daarom geef
ik deze film 3 sterren.
Toch zit in Planet
Ocean een interessante les over onze
wereld. Er zijn te veel
vervuilers en te weinig schoonmakers.
We zijn met 7 miljard
mensen. Als wij allemaal onze troep in de
zee blijven dumpen,
heeft dat tal van
nadelige gevolgen
voor onze aarde. We
moeten ophouden
met afval dumpen
als we straks nog een
propere zee willen
hebben, zo raden de
regisseurs aan. We
moeten ook dringend
minder vis vangen,
zodat de vissen
de kans krijgen zich
te herstellen.

25 jaar geleden werden Oost-en West-Duitsland weer n

De val van de
Negen november 2014. Vijfentwintig
jaar geleden was het een erg belangrijke
dag voor de inwoners van de Duitse
Democratische Republiek en de Duitse
Bondsrepubliek, in mensentaal Oost- en
West-Duitsland. Op die dag werd
immers de Berlijnse muur afgebroken.
Door Akbar-Ali Akram (2A1)

e muur? Jullie,
de leerlingen
van onze
school, hebben het niet
meer meegemaakt,
maar jullie ouders hebben er vast en zeker
over verteld.
Sommigen denken dat
de val van de Ber-

winnaars verdeeld:
de Verenigde Staten,
de Sovjetunie, het
Verenigd Koninkrijk
en Frankrijk. Elk land
kreeg een deel van
Duitsland toegewezen, dat zij bezetten
en voorlopig zouden
besturen.

lijnse muur gewoon

de afbraak was van
een muurtje. Neen
hoor, het ging om een
van de belangrijkste
gebeurtenissen ooit in
Duitsland.
Even terug in de
geschiedenis. Na de
Tweede Wereldoorlog,
in 1945, werd verliezer
Duitsland volgens de
afspraak die gemaakt
werd op de conferentie
van Jalta, onder de vier

Berlijn lag in het

oosten van Duitsland,
in het deel dat de communistische Sovjetunie controleerde. Toch
werd Berlijn verdeeld
in 4 zones, want het
was de hoofdstad. Elk
winnend land heerste
40 jaar lang over een
bepaald deel van
Berlijn.
In het westen, in
de Bondsrepubliek,
bleven de VS, het

Zodra de mensen het nieuws

hoorden dat de grens open
was, begonnen ze de muur
af te breken.

Elke dag probeerden

mensen te vluchten,
de grenswachten
schoten er velen neer

Verenigd Koninkrijk
en Frankrijk aanwezig.
in het oosten, in de
Duitse Democratische
Republiek (DDR), regeerde de Sovjetunie.
Net zoals in Moskou
was in de DDR een
communistisch regime
aan de macht.
Het regime begon met
de bouw van de muur
in 1961. Het gevaarte
was wel 45 kilometer
lang. Waarom kwam
die muur er? Het ging
zo: het westen van
Duitsland was welvarend, het oosten bleef
een stuk armer en
kende geen politieke
vrijheid. Veel mensen
in het oosten wilden
naar het westen gaan.
Dat wilde de DDR niet.
Elke dag probeerden
mensen te vluchten,
maar hun overlevingskansen waren klein, de
grenswachten schoten
veel burgers neer.
Op 9 november 1989,
25 jaar geleden dus,
vernietigden de burgers van Oost-Berlijn
de muur na maanden
van protest. Ze klopten
er met hamers op en
klommen eroverheen
om te tonen dat ze een
hervorming wilden
van hun regering.
Voor het eerst in jaren
konden mensen uit het
oosten vrij naar het
westen. Uiteindelijk
werden alle grenzen
tussen oost en west
geopend. Begin 1991
zijn Oost- en WestDuitsland weer n
land geworden.

BRUSSEL

TEKENTALENT KIM
Deze prachtige tekening heeft Kim Dang (2LA) voor onze schoolkrant gemaakt. Ze maakte
die helemaal vanuit haar eigen verbeelding, zonder zich te baseren op een personage van
een film of op de foto van een celebrity. Ook vindt ze het haar eerste echt geslaagde,
realistische tekening. Kim is trots op haar werk, net zoals wij ook trots zijn op haar!
(Rosa Bezuijen)

1. De gastfamilie

3. Bezette school

Eerst wist ik niet hoe het

zou zijn om bij een familie
te belanden die ik nog nooit
had ontmoet, maar het is mij
echt super bevallen. Ik heb
me zeer snel kunnen aanpassen. De familie was zo open
en ik was onmiddellijk een
van hen. Elke dag hebben ze
mij het beste eten gegeven,
dat echt overheerlijk was.
Ook hebben ze mij een heuse
Carbonara leren maken. Elke
andere bereiding is fout, zo
gaat dat met tradities. Ik heb
de hele familie ontmoet. De
groutouders waren zeer leuk:
de opa heeft een paar jaar in
Amerika gewoond en kon dus
goed Engels. Toen ik wegging,
hebben ze mij direct opnieuw
uitgenodigd. Ik ben altijd
welkom en ik zal mijn familie
nooit vergeten.

Nog voor we een voet hadden

gezet in de Italiaanse school,
wisten we in welke staat
die zou zijn. Aan de buitenkant was ze bespoten met
graffiti, er stonden overvolle
vuilniscontainers en overal
groeide onkruid. Toen we
het gebouw betraden, viel
ons op hoe verlaten het
was. Alleen de leerlingen en
leerkrachten die meededen
aan het Comeniusproject
waren aanwezig. Ze brachten
ons naar hun klaslokaal en
legden daar uit wat er aan de
hand was. De Italiaanse staat,
vertelden ze, verwaarloost de
scholen, zowel de gebouwen
als het onderwijsstelsel op
zich. Wegens een gedeeltelijk ingestort dak, kregen de
leerlingen drie weken lang
geen les. Vervolgens besloten
de leerlingen om de school
gedurende 20 dagen te bezetten. Ondertussen vroegen ze
universiteitsprofessoren om
hen les te geven. Of hun actie
veel heeft uitgehaald,
daar zijn ze zelf evenwel
niet zeker van.

2. Eten
Over het eten in Itali kan ik
wel wat vertellen, niet omdat
het nieuw of vernieuwend
was, maar omdat het gewoonweg super was. We kennen
allemaal de lekkere pastas,
lasagnes, pizzas, tiramisu,
etcetera. Wel dat was er dus,
en niet weinig.Italianen eten
dan ook enorm veel en zorgen
er zeker voor dat de gast zijn
of haar buikje rond eet. Dat
was niet moeilijk aangezien
het eten hemels was.
Wel merkte ik op dat de
Italianen geen ontbijtcultuur
hebben. s Ochtends eten
ze amper iets, s middags
redelijk wat en s avonds zo
ongeveer een overdosis.

4. Het Comeniusproject
Het Comenius programma
is een onderwijsproject
van de Europese Unie, dat
uitwisseling tussen leerlingen
stimuleert. In ons geval waren
er vier landen en scholen
betrokken : Belgi, Itali,
Frankrijk en Nederland.
Comenius werd in het leven
geroepen in 2007 en streeft
naar groter begrip van de verschillende Europese culturen,

talen en waarden. De naam

is afgeleid van John Amos
Comenius, een Tsjechische
leraar uit de 17de eeuw. In
het Comenius project leerde
ikzelf omgaan met andere
culturen. Immers, je komt
aan in een gastgezin en bent
verplicht om hun gewoontes
te respecteren.
Je moet natuurlijk een beetje
geluk hebben. Ongeacht of je
het goed kan vinden met je
correspondent, je zal er alvast
mee moeten leven.
De levensstijl van de Italianen
verschilde behoorlijk van de
onze. De Italiaanse leerlingen
raken je de hele tijd aan, zijn
heel slecht in het plannen

'Je moet natuurlijk geluk

hebben. Of je het nu kan
vinden met je correspondent
of niet, je moet ermee leven'

Nieuwe Europese
vrienden, een forse
dosis Shakespeare,
monumentaal Rome
en heerlijk eten: meer
moest het voor
de AB-leerlingen
niet zijn.

en komen bijna altijd te laat.

Onze correspondenten hadden allemaal verschillende
prioriteiten maar uiteindelijk
verschilden we niet echt veel
van elkaar. Voor hen en voor
ons gaat het fundamenteel
over uitgaan en liefde.

5. Shakespeare
Een deel van het Comeniusproject bestaat uit artistieke creatie. Dat ligt het KA
Brussel heel erg : bij ons staat
cultuur centraal. Dit jaar
hebben we ervoor gekozen
om het bekendste stuk van
William Shakespeare, Romeo
en Juliet, te verfilmen. Ikzelf
heb Romeo gespeeld.

Twee dagen lang hebben we

alle scnes gefilmd. Aanvankelijk ging het een beetje
traag aangezien enkele (Hollandse) leerlingen hun tekst
niet langer dan 30 seconden
konden onthouden. Ikzelf
heb last van lichte plankenkoorts. Voor de camera vergat
ik de tekst altijd meer, maar
uiteindelijk is het toch gelukt.
De verfilming was een leuk
onderdeel van de reis maar
een aantal leerlingen, waaronder mezelf, vondt dat er iets
te veel tijd aan werd besteed.
Vooral, het was in de eerste
plaats toch de bedoeling
om mensen te leren kennen
en de stad te verkenen.

met FELIX AERTS, cordinator

van nieuw Brussels jeugdproject

BRUSSEL In het kader van

onze lessen journalistiek spraken we met Felix Aerts (27),
jonge Brusselaar en medeoprichter van vzw Toestand,
over Alle du Kaai. Dat is het
jongerenproject dat hij en
enkele vrienden hebben opgestart. Plaats van het gebeuren
zijn de kaaien ter hoogte van
zijn spontane actie zone.
Felix Aerts woont al zijn hele
leven lang in Brussel, hij heeft
ook veel voor zijn stad gedaan.
Niet alleen voor de typische
Brusselaars, maar voor iedereen die betrokken wil zijn bij
zijn jeugdprojecten. Vandaag
is hij voor Alle du Kaai aan
het werk, maar eerder heeft
hij al iets soortgelijks verwezenlijkt in Vilvoorde, namelijk
op Plek 322. Daar zette hij
evenementen en cursussen
op in een leegstaande school.
Ditmaal is Felix neergestreken
aan het kanaal in de Maritieme wijk, aan de Alle du Kaai.

AB Times: Waar staat

Alle du Kaai voor?
Felix Aerts: Heel simpel, Alle
du Kaai staat voor de wandeling aan de kaai. (lacht)

tijdelijk wilden gebruiken. In

afwachting van het moment
waarop hier een park wordt
aangelegd, kunnen we hier
terecht.

Hoe bent u op deze plek

terechtgekomen?
We hebben geantwoord op
een oproep van (de gewestelijke milieu-organisatie)
Leefmilieu Brussel. Zij vroegen aan mensen of ze de site

Wat valt er hier allemaal

te beleven?
Er vallen veel activiteiten
mee te pikken, zoals een cursus soundsystem bouwen.
Maar we bieden ook spor-

'We hopen
het stedelijk weefsel
te versterken
zodat de Brusselaars
elkaar beter
leren kennen'
FELIX AERTS

tieve activiteiten aan: Engelse

box, capoeira en skate. Voor
het skaten is ook een ramp
gebouwd met materiaal dat
we gekregen hebben. In de
toekomst komt er ook een
lunapark met onder andere
ping-pongtafels, Space Invaders, darts enzovoorts. Je kan
natuurlijk ook lekker gaan
chillen in het gras,
met fruitsapjes of bier voor
n euro.
Wat willen jullie met dit
project bereiken?
De kruisbestuiving van verschillende soorten mensen
en sociale groepen. We willen
ook dat de Brusselaars elkaar
beter leren kennen. We
hopen het stedelijk weefsel te
versterken zodat mensen linken met elkaar leggen. Maar
we willen hen ook tonen dat
ze in staat zijn om ethisch te
consumeren en zelf tal van
dingen kunnen doen.

Prachtige street art bij Alle du Kaai. Aan de overkant van het
kanaal groeit intussentijd de stad.

Heeft Brussel niet meer van

dit soort projecten nodig?
Ja, eigenlijk zouden leegstaande gebouwen altijd
gebruikt moeten worden voor
projecten als het onze.
Denk je dan aan projecten
die vergelijkbaar zijn
met Alle du Kaai?
Ja en nee. Niet elk project
moet zoals het onze zijn.
Je kan bijvoorbeeld op
leegstaande sites ook een
fietsenatelier oprichten of een
markt. Dit soort initiatieven
zouden er meer genomen
moeten worden in Brussel.
Krijgt u veel hulp
van vrijwilligers?
We beginnen wel meer
hulp te krijgen doordat we
een Facebookgroep hebben
aangemaakt voor vrijwilligerswerk maar in het begin
waren we vooral afhankelijk
van vrienden en familie.

'Eigenlijk zouden
leegstaande
gebouwen altijd
gebruikt moeten
worden voor
projecten als
het onze'
Van wie krijgen jullie als
vzw financile steun?
We krijgen subsidies van
Leefmilieu Brussel en van
de Vlaamse Overheid. Maar
er zijn ook donaties van
burgers.
Wat is jullie doelgroep?
Iedereen is welkom! Maar we
mikken voor onze activiteiten
eigenlijk vooral op de 15-tot
25-jarigen.
MEER WETEN?
www.alleedukaai.be en
www.toestand.be

Vijfdes met leerkracht Catherine Vuylsteke naar boeiende foto-expos in Brussel

Om de zes dagen wordt iemand afgeslacht aan deze muur. GAL TURINE

Tussen Bangladesh en India staat de langste

muur ter wereld. Van het eerste naar het tweede
land migreren gaat niet meer. Fotograaf Gal
Turine maakte er aangrijpende beelden van.
Santos Philipp (5HW) brengt verslag uit.

Wij kunnen op
om het even welk
moment naar
onze buurlanden
op bezoek, dat is
niet overal het geval

Wie is
Gal
Turine?
geboren in Nieuwpoort, Belgi, in 1972
studeerde fotografie
in Brussel
studeerde af in 1997
en begon documentaire reportages
te maken.
zijn eerste boek,
Aveuglment
verscheen in 2001
bij Photo Poche
en behandelde de
coperatieven voor de
blinden in West-Afrika
in 2003 verscheen
zijn boek Being 20
in Kabul.
in 2009 verscheen
zijn boek over mensen
die genazen van
kanker, Aujourdhui
cest demain
in 2011 verscheen
zijn boek over Voodoo
in 2014 verscheen
Le mur et la peur
Turine exposeerde
zijn fotos over
de hele wereld en
won tal van prijzen.
Hij is lid van het fotoagentschap VU.

Met elke mens die hij fotografeerde bouwde Turine een band op. GAL TURINE

oms lijkt het alsof niemand nog

tevreden is, niemand nog dankbaar is voor drinkbaar water of
een voedzame maaltijd. Iedereen klaagt
dat het internet te traag is en wil de de
nieuwste Smartphone. Maar we moeten
beseffen hoe gelukkig wij ons mogen
prijzen met ons huis, ons voedsel en
onze de vrijheid. Wij kunnen naar onze
buurlanden gaan, op elk moment dat we
maar willen. Jammer genoeg is dat niet
overal zo. Voor de burgers van Bangladesh bijvoorbeeld is het volstrekt niet zo
simpel.
Sinds 1993 werd er een massieve muur
gebouwd op de grens tussen Bangladesh en India. Een muur van 3200 km
lang, om de bewoners van Bangladesh
uit India weg te houden. De angst voor
terroristen en immigratie vanuit kansarme gebieden in Bangladesh waren de
belangrijkste redenen om deze muur
te bouwen. Niet alleen genereerde de

muur niet het beoogde effect, bovendien

heeft hij de levensomstandigheden van
de Bengalen veel slechter gemaakt. De
foto-expositie De muur en de angst van
Gal Turine, die de vijfdes in de Brusselse
Botanique hebben bezocht, zet deze
muur eindelijk op de kaart.
De fotograaf en schrijver Gal Turine laat
zijn expo aanvangen met een YouTubevideo waarin te zien is hoe een jonge
Bengaalse man mishandeld wordt.
Deze heeft Turines aandacht getrokken,
samen met het feit dat hij verbaasdwas
dat deze muur zo onbekend was in zijn
directe omgeving, vertelt hij. Hij is na
veel moeite en veel gevaarlijke beslis-

Om de 6 dagen
wordt er iemand
vermoord aan
deze muur

singen toch achter de muur geraakt en

heeft zijn hart en ziel in zijn werk gelegd.
Hij heeft met elke persoon achter zijn
fotos een halve dag doorgebracht om een
authentiek verhaal mee te kunnen geven.
Elk slachtoffer waar hij een foto van
toont, is iemand waar hij een band mee
opbouwde, een band waaruit duidelijk
emoties spreken.
Het indrukwekkendste feit is dat deze
muur niet alleen de langste ter wereld is
maar dat hij de Indiase staat al 4 miljard
euro kostte om te bouwen, en nog eens 1
miljard per jaar aan onderhoud vraagt.
Turine heeft tijdens zijn avontuur in
Bangladesh beseft dat hij dankbaar moet
zijn voor alles, zijn huis, zijn bed, zijn
eten, zijn familie en zijn vrijheid. Wij vergeten dat te vaak. Om de 6 dagen wordt
er iemand vermoord aan deze muur, die
een erge situatie alleen maar erger heeft
gemaakt. Hij kost schandalig veel en
niemand heeft er baat bij.

Kets' foto's laten een stuk geschiedenis in een moderne context zien. JIMMY KETS

JIMMY KETS

Fotograaf Jimmy Kets

heeft gewerkt
voor kranten als
De Standaard,
De Morgen en
The Guardian.
Kets heeft een aparte
kijk op de oorlogsgraven.
Alexander Aerts (5HW)
vertelt.

The graves are nice

ijdens de les kunstgeschiedenis gingen we
naar een foto-expositie
van Jimmy Kets, genaamd
The graves are nice this
time of the year. Jimmy Kets
is al meer dan 10 jaar freelance fotograaf en heeft voor
kranten zoals De Morgen, De
Standaard, The Guardian, ..
gewerkt. Maar wat het meest
opvalt zijn de persoonlijke
fotoreeksen die hij in de hele
wereld maakte en die elk een
eigen betekenis en verhaal
hebben. De meest recente
daarvan bestaat uit fotos
van de gedenkplaatsen en
monumenten van de Eerste

Wereldoorlog (1914-1918).
Toen we binnenkwamen in
de loketten van het Vlaams
Parlement leek er helemaal
geen tentoonstelling te zijn.
De opstelling was armoedig
en weinig aantrekkelijk. Maar
dat gevoel verdween meteen
bij het zien van de fotos van

Met zijn beelden

toont de fotograaf
hoe wij tegenover
de Grote Oorlog
staan

Kets over wat de Eerste Wereldoorlog nog betekent voor

ons en vooral voor hemzelf.
De basisgedachte bleef
doorgaans dezelfde maar het
verhaal erachter pakte altijd
weer anders uit. De fotos geven een vergeten geschiedenis weer binnen een moderne
context. Dat doet Kets door
middel van kleurrijke beelden, moderne elementen in
oudere landschappen en
het fenomeen van het
oorlogstoerisme.
Een aantal fotos sprongen
eruit en toonden een voor mij
ongeziene kant van dat oorlogstoerisme. Neem de foto

Wie is
Jimmy
Kets?

Begraven naast
de mestvaalt:
als symbool kan
het tellen.
JIMMY KETS

geboren te Lier,
Belgi, in 1979
studeerde aan
het Sint Lucas Instituut
te Antwerpen
Via zijn afstudeerproject over straatkinderen in Kathmandu (Nepal) ging hij
in 2001 als fotograaf
aan de slag bij
de krant De Morgen.
Begin 2009 stapte hij
over naar
De Standaard.
Ondertussen maakte
hij tal van persoonlijke
reeksen.
In 2009 verscheen
zijn boek Brightside.
Nog dat jaar
volgde Volkscafs:
Vrouwentongen en
mannenpraat.
in 2013 verscheen
Niet Miss
dit jaar publiceerde
Kets The graves are
nice this time of year
Kets exposeerde
op tal van plaatsen in
de wereld en werd
veelvuldig bekroond

this time of the year

van een man die oorlogje aan
het spelen is. Andere beelden
toonden dan weer de verwaarlozing van de herdenking
van de oorlog: talloze graven
die er verwilderd bij liggen. .
Door deze gebeurtenissenin
beeld te brengen, toont Kets
erg goed aan hoe wij tegenover de Grote Oorlogs staan.
We hebben een vage herinnering aan het conflict dat we
zelf niet meemaakten. Onze
versie van de oorlog bestaat
uit loopgraven, monumenten
en massagraven. En dat heeft
Jimmy Kets in deze mooie
en memorabele expositie
treffend getoond.

'Papier hier'
in de loopgraven.
JIMMY KETS

Humeurbericht
Door Nancy Mobindi Makwenge (2A2)

Jongens en meisjes, wat jullie nu lezen is geen

weerbericht. Nee, het is een humeurbericht! :)
Ja, wij hebben voor jullie alle emoties van de
eerste drie maanden bijeengesprokkeld.

Eerste schooldag
- nieuwe leerlingen (benieuwd, nerveus, blij, moe)

Tweedejaars op GWP naar Ieper

- nieuwsgierig, in paniek (in verband met de douches en zo...)

Themaweek My Body My Rights, Amnesty International

- nieuwsgierig.

Eind oktober, eerste woordrapport

- nerveus, gespannen.

Projectweek
- nieuwsgierig, open minded.

Gewone week
Maandag
Dinsdag
Woensdag
Donderdag
Vrijdag

meestal moe.
niet zo enthousiast.
blij dat het maar een halve dag is.
hopen dat de dag snel voorbij zal zijn.
Blij dat het weekend eraan komt!:)

Cultuur- en activiteitenkalender
Brussel januari-februari