HET EERSTE LAND DAT CANNABIS LEGALISEERDE

gezondheid en veiligheid in het legalisatiedebat van Uruguay

El primer pas en legalizar la marihuana: salud y seguridad en el
debate de la legalizacin en Uruguay

Estado, polticas pblicas y sociedad civil en Amrica Latina

Zois Theodorou 1044435
04/11/2014
Aantal woorden: 4.000

INHOUDSOPGAVE
Inleiding .................................................................................................................................................................. 3
1. Gezondheid en Veiligheid in het drugsdebat...................................................................................................... 4
2. Het legalisatiedebat van Uruguay ....................................................................................................................... 6
2.1 Context ......................................................................................................................................................... 6
2.2 Actoren Standpunten en Argumenten ......................................................................................................... 6
Conclusie................................................................................................................................................................. 9
Bibliografie ......................................................................................................................................................... 10

INLEIDING
Het wereldwijde drugsbeleid zoals het is vastgesteld in internationale verdragen lijkt op zijn grondvesten te
schudden. Steeds meer landen bestraffen drugsgebruik niet meer met behulp van het strafrecht, zoals dit wordt
vereist in de verdragen. Meerdere landen hebben injectiecentra opgezet om de gezondheidsrisicos bij
drugsgebruikers te verkleinen, wat op kritiek heeft gestuit van het International Narcotics Control Board van de
VN, aangezien deze voorzieningen gebruik zouden aanmoedigen (Room & Reuter, 2012:86). In 2014 zijn, tegen
de internationale afspraken in, legale, commercile cannabiswinkels opengegaan in de Amerikaanse staten
Colorado en Washington. In 2013 werd ook in Uruguay een wet aangenomen om cannabis te legaliseren, een wet
die voor nog meer ophef zorgde bij het INCB, maar ook in het land zelf barste de discussie los of dit plan de
gezondheid en de veiligheid van de Uruguayanen in gevaar bracht, of juist niet.
De stelling dat het huidige drugsbeleid niet werkt wordt vaak gehoord, maar of een ander beleid wel zou werken
is een onderwerp van veel discussie. In dit debat over drugsbeleid spelen de begrippen veiligheid en gezondheid
een belangrijke rol. Dit paper zal zich richten op deze twee concepten, in eerste instantie op hun rol in debatten
over drugsbeleid in het algemeen, en daarna toegespitst op de casus van het legalisatiedebat in Uruguay.
Hoofdstuk 1 zal een overzicht geven van het drugslegalisatiedebat, met de nadruk op cannabis. De twee
concepten, gezondheid en veiligheid en hun rol in het debat zullen in dit hoofdstuk de basis vormen. Het gebruik
van deze concepten in verschillende visies op het drugsprobleem zal worden verduidelijkt aan de hand van de vijf
stromingen in het drugsdebat van Goode. In hoofdstuk 2 wordt eerst kort de context van de Uruguayaanse casus
geschetst, waarna de standpunten en argumenten van belangrijke participanten in het debat worden behandeld,
te weten de regering, sociale bewegingen voor thuiskweek, de kerk, het syndicaat van medici en de
oppositiepartijen. Hierbij zal worden geanalyseerd hoe de concepten van gezondheid en veiligheid zijn gebruikt
in de discourse van deze actoren, waarbij de vijf stromingen van Goode worden gebruikt als hulpmiddel en
vergelijkingsmateriaal.

1. GEZONDHEID EN VEILIGHEID IN HET DRUGSDEBAT

Twee belangrijke concepten in debatten over drugs zijn gezondheid en veiligheid (security). In hun meest simpele
uitleg zullen veel deelnemers in het debat het eens zijn dat het gebruik van drugs gezondheidsproblemen kan
veroorzaken die voorkomen moeten worden en dat de criminaliteit die gepleegd word door gebruikers,
producenten en handelaars een veiligheidsprobleem oplevert dat moet worden aangepakt. De meningen
verschillen echter sterk over de vraag of landen in hun drugsbeleid de nadruk moeten leggen op een aanpak
vanuit de gezondheidszorg of vanuit het veiligheidswezen en ook over het effect dat verschillende maatregelen
zullen hebben op de volksgezondheid en de nationale veiligheid.
De basis voor het drugsbeleid van de meeste landen is te vinden in een verdrag van de Verenigde Naties. In 1961
werd de Single Convention on Narcotic Drugs opgesteld en in 1972 is deze voor het laatst gewijzigd, waarbij ook
cannabis aan de lijst met verboden substanties werd toegevoegd. Meer dan 180 landen hebben dit verdrag
getekend, wat hen er toe verplicht om zowel productie, handel en bezit van de in het verdrag bepaalde drugs
strafbaar te stellen, met een uitzondering voor medische- of wetenschappelijke doeleinden (Kilmer et al., 2013:1).
Zo heeft dit verdrag gezorgd voor een wereldwijd meer homogeen drugsbeleid. Hieruit is ook een positie ten
opzichte van het gezondheidsaspect en het veiligheidsaspect af te leiden, die de regeringen van al deze landen in
grote lijnen lijken te delen. Aan de gezondheidskant komt dit er op neer dat de gezondheidseffecten van bepaalde
drugs zo slecht zijn, dat het door de overheid verboden moet worden. Aan de kant van veiligheid betekent dit
voor internationaal beleid dat tegelijkertijd de productie en verspreiding van drugs verboden moet worden en
moet worden terug gedrongen door middel politioneel ingrijpen.
Toch is er wel ruimte gevonden binnen dit raamwerk voor verschillende aanpakken. De Verenigde Staten, een
belangrijk initiatiefnemer van het verdrag, is sindsdien koploper geweest in beleid met een sterke focus op
veiligheid, dat bekend is komen te staan als de War on Drugs. Deze aanpak heeft zich sterk gericht het
hardhandig implementeren van de verboden op zowel drugsproductie en handel, maar ook op een intensieve
vervolging van gebruikers. Het doel hiervan is geweest om de risicos voor overtreders zo hoog te maken, dat de
drugsmarkt zou verkleinen (Room & Reuter, 2012:85-86). In andere, vooral Europese, landen ligt de nadruk van
het beleid minder op vervolging en meer op het verlenen van hulp aan gebruikers. Het concept gezondheid wordt
in deze landen breder genterpreteerd dan het verminderen van gebruikers door middel van bestraffing, maar
krijgt een rol in het verminderen van de risicos van gebruik, zoals door verspreiding van schoon injectie materiaal
of zelfs geassisteerde injectie centra in landen als Spanje, Canada en Nederland. In vele landen zijn straffen op
het gebruik van drugs verdwenen of verminderd, aan de ene kant om het veiligheidsaspect van beleid te richten
op drugshandelaars in plaats van gebruikers en aan de andere kant om bij gebruikers de nadruk te kunnen leggen
op gezondheid (Ibid, 2012:86-88). Portugal, bijvoorbeeld, is in 2001 overgegaan tot het decriminaliseren van alle
soorten drugs. In combinatie met investeringen in de verslavingszorg heeft dit ervoor gezorgd dat meer gebruikers
hulp hebben gezocht, terwijl in de periode tot 2006 het aantal Portugese gebruikers, tegen de Europese trend in,
is gedaald (Greenwald, 2009:15,28).
In Latijns-Amerika, waar veel drugs geproduceerd wordt, heeft de Verenigde Staten grote impact gehad. Door het
benvloeden van beleid met voorwaardes voor financile steun en door middel van politionele en militaire acties.
Youngster en Rosin (2004:5-8) stellen op basis van case studies dat dit beleid veel negatieve bijeffecten heeft
gehad zoals de marginalisering van bevolkingsgroepen, het ondermijnen van het democratische proces, en
schendingen van mensenrechten zoals dat op een eerlijk proces. Deze gevolgen ten spijt is het beoogde doel van
de vermindering van de toevoer van drugs niet behaald, individuele successen hebben niet kunnen voorkomen
dat andere drugs operaties gaten vulden (Youngster & Rosin, 2004: 4). De laatste jaren is er steeds meer
weerstand tegen deze Amerikaanse aanpak ontstaan onder belangrijke kringen in Latijns-Amerika. In 2009
schreven de ex-presidenten van Mexico, Brazili en Colombia in de eerste publicatie van de Latijns-Amerikaanse
Commissie voor Drugs en Democratie. Zij stelden dat er nieuwe strategien bedacht moeten worden in de strijd
tegen drugs en dat het gebruik van drugs behandelt moet worden als een gezondheidsprobleem, terwijl het
veiligheidsoogpunt en repressieve maatregelen zich alleen zouden moeten richten op de organiseerde misdaad

(Sorj et al., 2009). In 2013 weerklonk een gelijksoortig geluid, ditmaal van de zittende presidenten van Mexico,
Guatemala, Costa Rica en Colombia tijdens de algemene vergadering van de Verenigde Naties. Zij stelden dat het
internationale beleid veranderd zou moeten worden, met een grotere focus op gezondheid, mensenrechten en
de vermindering van schade, zowel op de gezondheid van gebruikers als sociaal geweld rond drugsgebruik (Diz,
2013:4).
Hier wordt het concept gezondheid gebruikt als een verbetering voor het drugsbeleid. Dit betekent niet dat de
aanhangers van een repressieve veiligheidsaanpak zoals in de Verenigde Staten geen gezondheidsgevaren in
drugs zien, maar zij zullen stellen dat de enige manier om deze gevaren te voorkomen is om drugsgebruik en handel zo hard mogelijk aan te pakken. Voorstanders van een gezondheidsbenadering brengen hier vaak tegen
in dat zware bestraffing niet zorgt voor een lage vraag, maar juist voor slechtere kwaliteit drugs, meer risicovolle
manieren van consumptie en stigmatisering van gebruikers waardoor zij minder snel zullen afkicken en reintegreren in de samenleving. Een volgende stap kan zijn om te stellen dat de productie van drugs ook
gelegaliseerd en gereguleerd moet worden, zo kan de kwaliteit van de middelen gegarandeerd worden en kan
illegale handel en productie verminderen, waardoor het aspect van veiligheid een steeds kleiner deel hoeft uit
te maken van het drugsbeleid (Goode, 1997:68-69).
In zijn boek over het legalisatiedebat (1997) beschrijft Goode vijf stromingen of ideologien in het debat over
drugsbeleid en drugslegalisatie, zijn boek richt zich op de Verenigde Staten, maar het drugsprobleem en de
discussie hierover is universeel genoeg om deze indeling ook op internationaal niveau bruikbaar te laten zijn. De
vijf stromingen zullen worden samengevat en worden gebruikt om de verschillende visies op de rol van
gezondheid en veiligheid in drugsbeleid weer te geven.
Cultureel Conservatieven hechten aan traditionele waarden zoals familie, religie en zelfcontrole. Intoxicatie,
zeker met illegale substanties, is in deze visie moreel verkeerd. Zowel drugshandel als gebruik zijn in deze visie
een kwaad dat vanuit een veiligheidsoogpunt moet worden bestreden, om immoreel gedrag te ontmoedigen en
af te leren door bestraffing. Gezondheid speelt alleen een rol met betrekking tot drugs als het gaat om medicinale
drugs (Goode, 1997:56-59).
Vrije markt libertairen streven naar zo weinig mogelijk overheidsbemoeienis, drugs moeten legaal zijn en niet
gereguleerd, want het gebruik ervan is de eigen verantwoordelijkheid (ibid:59-62). Hierbij is een
gezondheidsaanpak alleen op basis van complete vrijwilligheid vanuit gebruikers mogelijk en is het begrip
veiligheid alleen van toepassing om geweld uit de vrije markt te weren.
Radicale constructivisten zijn niet zozeer voor drugslegalisering maar sterk tegen de war on drugs, deze staat niet
in proportie tot de feiten, zoals de schadelijkheid van alcohol en de statistieken van drugsgebruik. De visie van
drugs als vijand leidt af van werkelijke problemen zoals armoede en ongelijkheid. Juist deze problemen moeten
het hardst worden aangepakt om de wortel van drugsproblemen te verwijderen. Gebruikers moeten worden
gedecriminaliseerd om gezondheid de focus van het beleid te maken. De rol van veiligheid moet hervormd
worden en zich richten op een harde aanpak van grootschalige dealers en producenten, die misbruik maken van
armen, terwijl de aanpak van kleinschalige criminelen zich zou richten op reclassering (ibid:62-64).
De progressieve legalisatie groep ziet de indirecte schade van drugs, door de illegale markt hieromheen, als groter
dan de directe schade aan de gebruiker. Ook ziet een groot deel van hen een schending van mensenrechten in
het bestraffen van mensen die anderen geen kwaad doen. Daarom zijn zij voor een voorzichtige legalisatie van
drugs. Zeker de legalisatie van zware drugs moet geleidelijk worden uitgeprobeerd onder goede regulering om
drugs niet aantrekkelijk te maken. Ook zijn zij voor een gezondheidszorgaanpak voor verslaafden, terwijl
recreatieve gebruikers met rust worden gelaten. Het concept veiligheid zou een steeds kleiner onderdeel van
drugsbeleid moeten worden door het verdwijnen van de illegale markt (ibid: 64-67).
Progressieve prohibitionisten hechten minder belang aan de rechten van het individu. Zij stellen dat drugs zulke
verslavende en schadelijke eigenschappen hebben, dat een verbod gerechtvaardigd is in het kader van de
nationale gezondheid. Zij zijn bang dat gebruik van drugs onder legalisatie zou groeien en zien de directe schade

van drugs als zo groot dat dit niet geoorloofd is, al staan binnen deze groep steeds meer personen open voor
decriminalisering en wellicht legalisatie van het minder schadelijke cannabis (ibid: 68-71). Zij leggen veel nadruk
op de gezondheidsbenadering, maar ook op veiligheid in de bestrijding van drugscriminaliteit buiten gebruikers
en kleine dealers.

2. HET LEGALISATIEDEBAT VAN URUGUAY

2.1 CONTEXT
Sinds 1974 is drugsbezit voor persoonlijk gebruik in Uruguay niet bij wet verboden. De hoeveelheid die persoonlijk
gebruik aanduidt, wordt echter niet door de wet voorgeschreven en daarmee aan de rechter in elke casus
overgelaten. Het produceren van illegale substanties is niet toegestaan, wat betekent dat het bezitten van illegaal
gekochte drugs wel mag, maar het bezitten van voor eigen gebruik geproduceerde drugs illegaal is (Garriboto,
2011: 81-82). De wetswijziging van om cannabis te legaliseren was de eerste grote verandering in dit beleid.
In juni 2012 introduceerde de Uruguayaanse regering onder leiding van president Mujica een pakket van
beleidsmaatregelen om criminaliteitsproblemen in het land aan te pakken (H.C., 2013). Een van deze maatregelen
was het voorstel tot de legalisatie van cannabis in het land. De aankondiging kwam op hetzelfde moment dat in
de Amerikaanse staten Washington en Colorado hevig campagne werd gevoerd voor twee volksinitiatieven voor
de algehele legalisatie van cannabis, die in november 2012 goedgekeurd zouden worden door de bevolking
(Room, 2013:345).
In Uruguay kwam het voorstel echter van de uitvoerende macht en ging het om een land, dat direct onder de
internationale verdragen valt (Pardo, 2014:728). Het voorstel kon hiermee in binnen- en buitenland op aandacht,
steun en protest rekenen. Na vele aanpassingen van het wetsvoorstel slaagde de president erin zijn hele
coalitiepartij Frente Amplio vr het voorstel te laten stemmen, waarmee het met een nipte meerderheid door
het parlement kwam in juli 2013 en in december van het zelfde jaar door de senaat werd goedgekeurd.
De wetswijziging houdt in dat sinds de invoering gebruikers maximaal zes en clubs maximaal 99 planten mogen
cultiveren, waarvoor zij zich wel moeten registreren bij de overheid. Daarnaast moetcannabis op termijn verkocht
worden door apotheken, wederom aan geregistreerde gebruikers met een maandelijks limiet (Reyes, 2013).
Volgens statistieken van het Uruguayaanse onderzoeksbureau Cifra is vanaf de aankondiging in juni 2012 tot na
het goedkeuren van de wet in juli 2013 een grote meerderheid van de bevolking tegen dit regeringsplan geweest
(Cifra, 2013).

2.2 ACTOREN STANDPUNTEN EN ARGUMENTEN

Een van de belangrijkste actoren in het debat is de bron van het wetsvoorstel, de regering van president Mujica.
De regering heeft twee belangrijke redenen gegeven voor het voorstel, de economische en sociale kosten van de
repressieve drugsoorlog aan de ene kant, en de stijging van drugsgebruik en onveiligheid door drugscriminaliteit
in Uruguay. Cannabislegalisatie is hierin een experiment om zowel het beleid meer te richten op gezondheid en
het veiligheidsonderdeel effectiever te maken (Reyes, 2012). Zoals de progressieve legaliseerders van Goode lijkt
de regering niet te verwachten dat het cannabisgebruik sterk zal stijgen door legalisatie. Sebastian Sabini, lid van
de regerende partij en medeauteur van de wet, vertelde aan BBC World dat de wet gebruik niet zal
aanmoedigen, want het gebruik bestaat al 1 (ibid, 2012). Tegen el Diario vertelde hij dat de wet
cannabisgebruikers af moet schermen van bocas de humo (plaatsen waar criminelen drugs verkopen) en hun
gezondheid beschermt door te kiezen voor deze aanpak (Pardo, 2013). Dit beschermen van de gezondheid van
gebruikers gaat verder dan het afschermen van de illegale drugsmarkt. De wet schrijft ook verschillende limieten
voor, waarbij de wet volgens president Mujica mogelijkheden biedt om de geregistreerde gebruiker vanuit
1

Deze en volgende citaten zijn eigen vertalingen.

medisch oogpunt te behandelen, wanneer hij toch meer gebruikt (Salvo, 2013). Daarnaast vereist de wet de
instalatie voor van centra voor de diagnose en behandeling van verslaafden in elke stad met meer dan 10.000
inwoners2. Julio Calzada, hoofd van de Junta Nacional de Drogas, vertelde in een interview met El Pas dat de
overheid een product van hogere kwaliteit wil verkopen voor dezelfde prijs als op de zwarte markt, maar ook
informatie wil verstrekken aan gebruikers over gezondere manieren om cannabis te consumeren. Ook al richt de
wet zich sterk op een gezondheidsbenadering, worden ook op het gebied van veiligheid verbeteringen belooft.
Zo moet de legale markt volgens Calzada een veiligere plek bieden voor gebruikers, de stap van gebruiker naar
drugsdealer vergroten en de strijd tegen drugsdealers helpen door een deel van hun verdiensten weg te nemen
(Tapia, 2013).
Zo hoopt de overheid met het benadrukken van een gezondheidsaanpak de nood voor een veiligheidsaanpak te
verminderen, door de illegale cannabismarkt sterk te verkleinen en de drugscriminelen in het land een financile
klap toe te dienen. Deze combinatie moet volgens hen zowel de gezondheid als de veiligheid in het land vergroten.
De visie van deze voorstanders vanuit de regering lijkt hiermee toch het meest overeen te komen met de
progressieve tak van de progressief prohibitionisten van Goode. De legalisatie is niet gericht op de rechten van
de gebruiker, zoals bij de progressieve legalisatie groep, het gebruik wordt zelfs aan vele limieten gesteld. Het
doel is wel om het gebruik van andere drugs, vanwege hun grote schadelijkheid, te voorkomen en om de veiligheid
te vergroten. Ook al wordt er veel nadruk gelegd op een behandeling van gebruikers vanuit een
gezondheidsoogpunt, zal het gevecht tegen de narcotraficantes, op zijn minst van andere drugs, nodig blijven.
Petit-Schleiber heeft onderzoek gedaan naar de maatschappelijke bewegingen die zich Uruguay inzetten voor de
legalisering van de thuiskweek van cannabis. Zij waren al vanaf de tijd voor het legalisatievoorstel in gesprek met
de overheid, maar het heeft hen nog aanzienlijke tijd gekocht voordat het autocultivo ook in de uiteindelijke wet
werd opgenomen (2013:36-37). Deze groep ziet cannabis als een niet onveilig, maar minder schadelijk product
dan tabak of alcohol, waarvan de consumptie daarom een vrije keuze zou moeten zijn. De thuiskweek is hierbij
een manier om op een veilige manier een kwalitatief product van eigen keuze te verkrijgen. Deze groep komt
meer overeen met de progressieve legalisatie stroming van Goode, aangezien zij de individuele consumptie zien
als een recht, waarbij het wel alleen gaat om cannabis. Hierbij zien de organisaties die Petit-Schleiber bespreekt
wel een rol voor een gezondheidsbenadering in de vorm van voorlichting over de gevaren van consumptie
(ibid:27-32).
Aangezien de overheid de rol van gezondheid in het beleid heeft willen vergroten is de mening van de
Uruguayaanse medici niet onbelangrijk. Het Sindicato Mdico de Uruguay had een speciale commissie opgericht
om het thema te discussiren, maar de meningen lagen te sterk uiteen om tot steun of afwijzing van de wet te
komen. Als commissie concludeerden zij wel dat legalisatie de risicoperceptie over cannabis verder kan verlagen,
wat zeker bij jongeren tot meer gebruik kan leiden. Daarom benadrukken zij dat preventie en voorlichtring een
belangrijk onderdeel moeten zijn van het beleid. Hierin lijkt ook deze vereniging van doctoren in haar rapport te
passen bij de progressieve prohibitionisten. Ze stellen dat drugsbeleid zich zoveel mogelijk vanuit een
gezondheidsoogpunt moet ontwikkelen, maar wijzen er op dat zelfs cannabis wellicht te gevaarlijk is om legaal te
verkopen, net als de stroming die Goode beschrijft zijn ze bang voor een stijging van de vraag (Comision del SMU,
2012:6).
Ook een belangrijke organisatie in Uruguay is de katholieke kerk. Als een instituut dat grote waard hecht aan
moraal en familiewaarden zou men kunnen verwachten dat zij zich in de trant van de cultureel conservatieven
uitspreekt tegen legalisatie. Dit gebeurde ook door de Argentijnse paus Franciscus, over de plannen voor
legalisatie zei hij dat alle drugs slecht zijn en er op dit gebied geen compromis mag worden gedaan (La Nacion,
2014). Tegelijkertijd toonde hij begrip voor gebruikers, die vaak uit kansarme omgevingen komen, en zich uit

Republica Oriental de Uruguay, Poder Legislativo (2013), Ley No. 19.172, Ley de la regulacin y control de cannabis, Diario Oficial No. 28.878 (07.01.2014).

hopeloosheid tot drugs keren. De paus benadrukt zowel het leren van moraal als het verhelpen van armoede als
oplossingen, wat een interessante combinatie lijkt van cultureel conservatief met radicaal constructionistische
ideen (Reyes, 2013). Daniel Sturla, de door dezelfde paus benoemde aartsbisschop van Montevideo, sprak zich
echter niet zo sterk uit tegen het legalisatievoorstel. Hij nam hetzelfde standpunt in dat cannabis een drug is: en
daarom slecht, maar gaf tegelijkertijd dat er een andere aanpak moet komen dan de huidige repressieve aanpak
van drugscriminaliteit. Hij vroeg zich af of de overheid de cannabismarkt echt zal kunnen controleren en sprak
zich daarom niet voor of tegen de wet uit, maar hij deelt de doelstellingen ervan en vindt ook dat er iets anders
moet gebeuren om te voorkomen dat jongeren schadelijkere drugs zoals coca pasta gebruiken (Ruggiero, 2014;
Metalli, 2014). Met deze openheid voor nieuwe maatregelen en een focus op de gebruiker en de schadelijkheid
van drugs lijkt zijn visie op die van de progressief prohibitionisten.
De leden van de oppositiepartijen in Uruguay stemden allemaal tegen het wetsvoorstel. De redenen die
oppositieleiders hiervoor hebben gegeven met betrekking tot gezondheid centreren zich op de verwachting dat
legalisatie het gebruik van cannabis zal aanmoedigen en daarmee de nationale gezondheid juist zal verslechteren.
In het parlementsdebat over de wet zei Gerardo Amarilla van de Partido Nacional dat de logica van de regering
ook gebruikt kan worden voor de legalisatie van cocapasta of cocane en dat de wet gebruik juist in de hand
werkt. Richard Sander van Partido Colorado stelde dat de regering niet moet improviseren als het om gezondheid
gaat, hij vroeg zich hierbij ook af of er genoeg geld zal zijn voor preventie en rehabilitatie. (Gil & Isgleas). Senatoren
van de Nacional en Colorado partijen gaven soortgelijke meningen in de senaatscommissie, het plan zal volgens
hen de markt voor cannabis juist verruimen. Op het gebied van veiligheid en drugshandel verwachten deze politici
evenmin verbetering. Nacionalista Carlos Moreira stelt dat er genoeg andere drugs overblijven voor criminelen,
terwijl senator Solari van Partido Colorado verwacht dat de competitie tussen overheid en criminelen de
afzetmarkt voor drugs juist zal vergroten (El Pais, 2013).
Het is moeilijk de positie van deze groep in het drugsdebat in te schatten, aangezien zij zich in deze Uruguayaanse
discussie vooral tegen het idee van legalisatie keren en hun meningen over wat er wel moet gebeuren sterk
kunnen verschillen. Ze delen echter een pessimistische visie over de gevolgen van legalisatie op de
gebruikersaantallen en daarmee ook op de gezondheid; en voor sommigen als Moreira zelfs op de veiligheid. Een
enkeling, zoals seantor Larraaga die het vaststellen van het falen van de drugsoorlog een soort capitulatie
noemt, lijkt te neigen naar de morele plicht van de harde aanpak van de cultureel conservatieve stroming (El Sol,
2013). De meeste oppositieleden zijn eerder binnen het conservatievere deel van de progressief prohibitionisten
te plaatsen, zij die legalisatie van cannabis te gevaarlijk vinden om te proberen, maar ook, zoals Richard Sander
het belang van een gezondheidsaanpak en investeringen in zaken als rehabilitatie en preventie aanhangen.

CONCLUSIE
Gezondheid en veiligheid worden soms als doelstelling van drugsbeleid genoemd en soms als een benadering die
de boventoon moet voeren in het beleid. Uruguay is een opmerkelijk land aangezien het persoonlijk drugsgebruik
al sinds de jaren 70 legaal is. Het is dan ook weinig verrassend dat vrijwel alle besproken partijen in het land het
belang van een gezondheidsbenadering benadrukken en dat de repressieve veiligheidsaanpak, die de Verenigde
Staten lang in Latijns-Amerika heeft verdedigt, weinig aanhangers vindt. Als de indeling van Goode een schaal zou
zijn, dan zouden bijna alle partijen zich rondom de stroming van progressief prohibitionisten bevinden. Het
zwaartepunt van de discussie in Uruguay draait daarom haast alleen om het verwachte effect op de
gebruikersaantallen, niet om de doelen. Het plan van de regering baseert zich niet op de rechten van de gebruiker,
maar op het bieden een veiliger en gezonder alternatief. Ze verwachten geen sterke groei van gebruikers, en
investeren hiervoor ook in preventie en verslavingszorg. Tegenstanders in de medische wereld en de oppositie
hameren ook op het belang van gezondheidszorg, maar verwachten dat legalisatie juist een sterke stijging van
gebruikers als effect zal hebben. De maatschappelijke beweging voor de thuiskweek is hierop een uitzondering,
zij zien de keuze om cannabis te gebruiken en op een veilige manier te verkrijgen als een recht voor volwassen,
goed genformeerde personen, met daarbij wel ruimte preventie. Ook de paus, geen onbelangrijke invloed in
Latijns-Amerika, past niet helemaal bij de progressief prohibitionistische stroming vanwege zijn afwijzing van
drugslegalisatie op basis van moraal in plaats van resultaat. Toch combineert hij deze cultureel conservatieve
insteek met meer progressieve of zelfs radicaal-constructionistische ideen over de oorzaken van drugsgebruik
en de nood voor hulp hierbij.
Hiermee kan de conclusie worden getrokken dat de indeling van Goode wat aanpassing kan gebruiken om
bruikbaarder te zijn in de analyse van het Uruguayaanse debat en waarschijnlijk ook voor andere hedendaagse
casus. De progressieve prohibitionist behoort vandaag de dag tot een overbevolkte groep en zou in twee kunnen
worden gesplitst; bijvoorbeeld aan de hand van het effect dat mensen verwachten van het legaliseren van minder
schadelijke drugs als cannabis. Daarnaast zou de cultureel conservatieve groep aangepast kunnen worden aan de
grotere acceptatie van andere middelen dan bestraffing om drugsgebruik te verminderen. Aanpassingen zoals
deze zouden de indeling nog bruikbaarder maken om hedendaagse debatten over legalisatie inzichtelijk te maken.
Hoewel het debat dat in Uruguay plaatsvond begrijpelijkerwijs veel emoties heeft opgeroepen, zal het, mits het
project lang genoeg doorgaat, belangrijke inzichten kunnen geven in de daadwerkelijke effecten van
cannabislegalisatie op zowel gezondheid als veiligheid.

BIBLIOGRAFIE
Cifra (2013), los uruguayos y la regulacion de la produccin, la venta y el consumo de marihuana, op: http://www.cifra.com.uy/
novedades.php?idNoticia=205 bezocht op: 18/05/2014).
Comision del SMU (2012), Aportes para la discusin sobre la regularizacin del cannabis, Ser Mdico, 9, pp. 2-8.
Diz, F.D. (2013), El debate del problema de las drogas en 2013 y la legalizacin del cannabis en Uruguay, Boletn Informativo
del CENSUD, 42, op: http://hdl.handle.net/10915/40076
El Sol, (2013), Oposicin Uruguaya teme que legalizar la marihuana fomente el narcoturismo , El Sol de Santa Cruz, op:
http://www.elsol.com.bo/index.php?c=&articulo=Oposicion-uruguaya-teme-que-legalizacion-de-la-marihuana--fomenteel-narcoturismo-&cat=371&pla=3&id_articulo=80305 (bezocht op: 01/11/2014).
Garibotto , G. (2011), Prisons and Drugs in Uruguay , in: Metaal, P. en C. Youngers (red.) , System Overload: Drug Laws and
Prisons in Latin America, Amsterdam/Washington: 2011.
Gil, V. & D. Isgleas (2013), Prez: es una bosta, con o sin ley, El Pais, op: http://www.elpais.com.uy/informacion/perez-bostaley-proyecto-legalizacion-marihuana.html (bezocht op: 01/11/2014).
Goode, E. (1997), Between Politics and Reason: the Drug Legalization Debate, St. Martins Press: New York
Greenwald, G. (2009), Drug Decriminalization in Portugal: Lessons for Creating Fair and Succesful Policies, Washington D.C.:
CATO Institute
H.C. (2013), Uruguays cannabis law: weed all about it, The Economist, op: http://www.economist.com/blogs/americasview/
2013/12/uruguays-cannabis-law (bezocht op: 04/03/2014).
Hilte, M. (1999), Debate: Drug Policy in Europe: the social construction of drug control: the case of Sweden and the
Netherlands, International Journal of Social Welfare, 1999:8, pp. 308-314.
Kilmer, B., K. Kruithof, M. Pardal, J.P. Caulkins en J. Rubin (2013), Multinational overview of cannabis production regimes, RAND
Europe, WODC, Ministerie van Veiligheid en Justitite. Op: http://www.rand.org/content/dam/rand/pubs/research_reports/
RR500/RR510/RAND_RR510.pdf
Kleiman, M.A.R. & A.J. Saiger (1990), Drug Legalization: the importance of asking the right question, Hofstra Law Review, 18,
pp. 527- 567.
Lajous, A.M. (2013), Little Uruguays Big experiment, British Medical Journal Blog, op: http://blogs.bmj.com/bmj/2013
/08/06/alejandro-madrazo-lajous-little-uruguays-big-experiment/ (bezocht op: 09/04/2014).
La nacion (2014), El papa Francisco conden la legalizacin de la marihuana, La Nacion, op: http://www.lanacion.com.ar/
1703081-el-papa-francisco-condeno-la-legalizacion-de-la-marihuana (bezocht op: 01/11/2014)
Metalli, A. (2014), URUGUAY Y SU PRIMADO. Aborto, marihuana, homosexuales y otras cuestiones. Habla el Nuevo arzobispo
de Montevideo nombrado por el Papa , Tierras de Amrica, op: http://www.tierrasdeamerica.com/2014/02/22/uruguay-ysu-primado-aborto-marihuana-homosexuales-y-otras-cuestiones-habla-el-nuevo-arzobispo-de-montevideo-nombradopor-el-papa/
MacCoun, R. & P. Reuter (2002), The Varieties of Drug Control at the Dawn of the Twenty-First Century, Annals of the
American Academy of Political and Social Science, 582, pp. 7-19.
Pardo, J.L. (2013), Uruguay debate la legalizacin de la marihuana, El Pas, op: http://sociedad.elpais.com/sociedad/
2013/07/31/actualidad/1375293099_303614.html (bezocht op: 31/10/2014)
Pardo, B. (2014), Cannabis Policy Reforms in the Americas: A comparative analysis of Colorado, Washington, and Uruguay,
International Journal of Drug Policy, 25, pp. 727-735.
Petit-Scheiber, B. (2012), El Amanecer Verde: La legalizacin de la Marihuana en Uruguay en el contexto del Movimiento
Regional Contra la Prohibicin, Independent Study Project (ISP) Collection. Paper 1399. http://digitalcollections.sit.edu/
isp_collection/1399

Piovanetti, A.M. (2006), Divergencia Global en los Enfoques Jurdicos y las Polticas Gubernamentales Frente a la Guerra
Contra las Drogas, Revista Juridica Universidad de Puerto Rico, 65, pp. 1277-1345.
Ramsey, G. (2013a), Uruguays Marijuana Bill Faces Political, Economic Obstacles , InsightCrime: organized crime in the
Americas, op: http://www.insightcrime.org/uruguay-legalization-drugs/uruguay-marijuana-bill-faces-political-economicobstacles
Republica Oriental de Uruguay, Poder Legislativo (2013), Ley No. 19.172, Ley de la regulacin y control de cannabis, Diario
Oficial No. 28.878 (07.01.2014).
Reyes, de los, I. (2013), Los efectos internacionales del experimento de Uruguay con la marihuana, BBC Mundo, op:
http://www.bbc.co.uk/mundo/noticias/2013/12/131210_uruguay_marihuana_legalizacion_aprueba_diplomacia_narco_ir
m (bezocht op: 27/09/2014)
Room, R. (2013), Legalizing a market for cannabis for pleasure: Colorado, Washington, Uruguay and beyond, Society for the
Study of Addiction, 109, pp. 345-351. doi: 10.1111/add.12355 .
Room, R & P. Reuter (2012), How well do international drug conventions protect public health?, Lancet, 379, pp. 84-91.
Ruggiero, V. (2014), Entrevista con Daniel Sturla, El Pais, op: http://www.elpais.com.uy/informacion/daniel-sturla-iglesiacatolica-arzobispo.html (bezocht op: 01/11/2014)
Salvo, de, A. (2013), El mundo mira a Uruguay por la aprobacin de la ley de marihuana, El Diario, op: http://eldiario.com.uy
/2013/12/09/el-mundo-mira-a-uruguay-por-la-aprobacion-de-la-ley-de-marihuana/ (bezocht op: 31/10/2014).
Sorj, B. , I.S. de Carvalho, M.D. de Oliveira en R.C. Fernandes, Drogas y Democracia: Hacia un Cambio de Paradigma, op:
http://www.undrugcontrol.info/images/stories/towards-s.pdf (bezocht op: 17/10/2014).
Tapia, C. (2013), Tres cigarros de marihuana por $ 20, El Pas, op: http://www.elpais.com.uy/informacion/tres-cigarrosmarihuana.html (bezocht op: 31/10/2014).
Youngster, C.A. & E. Rosin (2005), Drugs and Democracy in Latin America: The impact of U.S. Policy [Executive Summary],
Washington Office on Latin America, 3(4), pp. 1-15.