Leven in Umbrie 2005 2006 PDF

Een selectie uit de blogs van:
2005 en 2006
Willemijn Lindeboom
Zonsondergang Umbrie
Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 1
www.villainumbria.com
Inhoudsopgave
Inleiding 5
Rare jongens en meisjes die Umbri 6
Vrije hond 8
Elk begin is lastig? 9
Zomertijd? 10
Lokale weersvoorspel technologie 11
Verantwoordelijkheid 12
Muziek uit het niets 13
Handrem 14
Sassi - Stenen 15
Beppone 16
Oud Vrouwtje 17
Eten 18
Vin Santo 20
Koffiezetapparaat 21
Carnevalsnacks 22
Lam Gods 23
Aspergepolitie 24
Koffie 25
Rauwe Tuinbonen 26
IJskoffie 27
Cocomero 28
Aperitivo 29
Ruzie bij de slager 30
Funghi - paddestoelen 31
Vijgen en water 32
Wild zwijn 33
De jagershut van binnen 34
Geplukt! 36
Olijfplukmethodes 37
Kaki 38
Olijven inmaken 39
Wonen in de natuur van Umbrie 40
Sprokkelvrouwtje 42
Spezzare 43
Uitstekende service 44
Wilde asperge tijd 45
Rucola 46
Uiltjes 47
Insecten? 48
Honden testen 49
Bosje bloemen? 50
Mooi verhaal 51
De echte jacht 52
Gewonde 53
Blaadjes 54
Vuurtje 55
In de rij en bureaucratie 56
LUfficio Postale 58
Bollo auto 59
Postkantoor stampij 60
Voordringen 62
Italiaanse gewoontes en gebruiken of gebreken 63
Nieuwjaarsrecepties (die hebben we hier niet) 65
Een moetje 66
Vertrouwend parkeren 67
Vrouwendag 68
Zegeningen van de priester 69
Paasregen 70
Itali verliest haar vader 71
4 april 72
Dorpskapper 73
Mis 74
Bellen tijdens de film 75
La mamma 76
Elegant? 77
Straf van God? 78
Winkeltje 79
Mond vol tanden 80
Dametjes 81
Afspraak nakomen 82
Rood 83
Italiaans oud & nieuw 84

Italiaanse Taal 85
Betekenissen in de war 87
Girasoli 88
Verboden 89
Sexy shops 90
Inleiding
Dit boekje bestaat uit een selectie van de blogs die ik schreef in 2005 en 2006.
De blog schrijf ik nog altijd en is te vinden op: www.villainumbria.com/nl/umbrieblog
De blogs bestaan veelal uit korte observaties. Cultuurverschillen, mijn (voor de
lokale bevolking) domme vragen, het eten, het wonen in de natuur het zijn
allemaal korte stukjes die een idee geven van het echte Itali en dan vooral het
platteland van Itali (heuvelachtig in mijn geval).
Laat ik mij eerst even heel kort voorstellen. Ik woon sinds 2001 in Itali en ben
hier bij toeval terecht gekomen. Was onderweg van Zambia (in Afrika), waar ik vijf
jaar heb gewoond, naar Nederland en ben eerst in Umbrie op vakantie gegaan. Dat
was zo leuk dat ik besloot hier te blijven. Ik ben afgestudeerd als bedrijfskundig
ingenieur (Universiteit Twente).
Ik hield mezelf de eerste jaren in Itali in leven door allerhande klussen voor
buitenlandse huizenbezitters op te lossen, zogenaamd house management. Toen
vroegen kennissen of ik hen kon helpen hun vakantiehuisje te verhuren. Dat wilde ik
wel proberen en binnen de kortste tijd had ik een heel aantal vakantiehuisjes in
Umbrie. Zo is Villa in Umbria (www.villainumbria.com) ontstaan.
Ik woon ideaal, in een originele verbouwde varkensstal, eigendom van
Amerikanen die hier op een heuvel meerdere huisjes bij elkaar hebben. Ik ben hun
oppasser, tuinier en klusjes-uhm-man.
Veel plezier met deze blogs en wellicht tot ziens in Umbrie!
Willemijn, Perugia, maart 2013
Rare jongens en meisjes

die Umbri
Vrij naar 'Rare jongens die Romeinen' van Asterix en Obelix.
Een paar blogs over typische voorvallen met mensen uit de buurt (dat wil
zeggen Umbrie).
Foto van wat oudjes in Bevagna
Vrije hond
Een paar dagen geleden reed ik met de gepensioneerde man met wie ik vaak
samenwerk, door het dorpje beneden mij. Ik zette hem thuis af. Er loopt altijd een
hond door het dorp, die niet echt bij iemand hoort, maar wel door een familie
gevoed wordt. Dat gebeurt wel vaker in Itali.
De hond strompelt de laatste weken nogal en is volgens mij lichtjes
aangereden geweest, of heeft een ander ongelukje gehad. Misschien heeft ie
gewoon een doorn in zn poot?
Ik zei dus geheel spontaan: dat arme beestje, kijk hem strompelen en niemand
die kijkt wat er met hem is. Mijn bijna bejaarde werk-vriend keek me aan alsof ik
een echte idioot was. Gebeurt wel vaker overigens.
Hij zei geheel serieus en met grote frustratie: Arme hond? Arme hond? Ben je
gek! Dit is de meest gelukkige hond in de verre omstreken. Hij is loopt vrij rond en
gaat alle wijfjes af, een voor een. Dat is pas leven!
Elk begin is lastig?

Een mistige ochtend, maar de twee gepensioneerde mannetjes die deze week
een terras af kwamen maken zijn gelukkig toch op komen dagen. We hadden het
werk begin november half af en zouden nu alleen nog even de stenen moeten
leggen die ik in de tussentijd had besteld, samen met een lading zand en cement.
Op de een of andere manier bleken de maanden die voorbij zijn gegaan het hele
terras veranderd te hebben. Niet letterlijk uiteraard, maar het leek wel zo.
Waar in november alles prima was, was het vanochtend een zuchten en
steunen en veel gevloek, want er bleek niets te kloppen. Daar sta je dan met die
twee mannen die op alle manieren weten te beredeneren waarom het niet kan zoals
jij het zou willen. Gelukkig weet ik inmiddels dat het werk altijd op deze manier
begint. Alsof ze zichzelf moed in staan te spreken alvorens te gaan beginnen, maar
tegelijk wel duidelijk willen maken dat het natuurlijk heel lastig is allemaal. Heeeeel
erg lastig.
Na anderhalf uur passen en meten en tien keer op en neer lopen met extra
materiaal dat nog nodig was, ging ik even weg. Kwam een kwartier later terug en
een hoek van het terras was al zo goed als klaar ... zo gaat dat zo vaak hier. Eerst
krijg je te horen dat het niet kan en moet er uitgebreid moeilijk gedaan worden. Even
later is het af.
Zomertijd?
Gebukt over de haag van lavendel waar, tussen de planten in, een irritant grote
hoeveelheid diepgeworteld onkruid bleek te zijn gaan wonen, hoorde ik ineens het
gekakel van twee oude vrouwtjes die hun asperge rondje deden. We kennen elkaar
inmiddels, zij lopen altijd licht gekromd naar eetbare natuur te zoeken terwijl ik met
mijn hond voorbij jog, even stoppend voor een praatje. Andere keren ben ik in de
tuin bezig, zoals vandaag, en sta nog meer gekromd dan zij te wieden. Ik gooi het
onkruid weg waarin deze vrouwen de heerlijkste groentes zien. Inmiddels weet ik
dat ook, maar aangezien ik niet weet hoe heerlijke groente te verkrijgen uit dat
onkruid, ben ik opgehouden mij er zorgen over te maken. Alles dat ik eet blijkt een
afgrijselijk bittere smaak te hebben.
Goed, daar stond ik dus met zere rug, de complimenten aanhorende van deze
vrouwen die eruit zien alsof ze al een eeuw meegaan en energie hebben voor nog
een eeuw. Na de stand van de asperges uitgebreid besproken te hebben, vroeg ik
hen hoe laat het was. Ze hadden allebei een horloge en de een zei dat ze het niet op
de minuut wist, maar het moest rond half drie zijn. De andere zei dat het veertig
over twee was. Ik was blij met de antwoorden, bleek toch nog meer tijd te hebben
dan ik had geschat.
Ik ging even later naar huis om me om te kleden voor een afspraak die ik om
vier uur had. Bleek het inmiddels vier uur te zijn. De vrouwtjes hadden unaniem de
tijd op hun horloge nog niet naar zomertijd veranderd. Ik heb nu zelfs het
vermoeden dat ze heel die zomertijd aan hun laars lappen. Ga de volgende keer als
ik ze weer ns tegenkom, nogmaals de tijd te vragen.
Lokale weersvoorspel technologie

Het weerbericht had gezegd dat het vandaag zou gaan regenen. Ik ben bij een
huis met wat gepensioneerde werklui bezig een terras aan te leggen (dwz, ik ga een
paar keer per dag kijken en help beslissingen nemen en bestel materiaal en zo). De
vraag rees of ze vandaag zouden komen werken, gezien de grimmige
weersverwachting. De muratore (metselaar) zei dat hij altijd wist wanneer het ging
regenen, want dan droomde hij over de Tiber rivier vol modderig water en over witte
dieren. De andere zei dat hij het in zijn lichaam voelde als het zou gaan regenen,
dan deed een bepaalde plek pijn (anderen zeggen dat ze het in hun botten voelen!).
Ik wacht nu af of deze lokale en zeer persoonlijke weersvoorspellingen waar
zullen zijn of niet. De lucht dreigt, met haar donkere wolken en gurige wind, maar tot
nu toe is er geen spatje regen gevallen.
Aangezien ik niet zo geloof in de dromen- of botten-weersvoorspelmethode,
ben ik toch maar de moestuin gaan spitten. Ik heb een derde van de moestuin
gedaan en twee kruiwagens vol stenen eruit gehaald. Mijn rug voelt gebroken. Ik
wou dat het ging regenen, dan had ik tenminste een goede smoes ermee op te
kunnen houden.
Verantwoordelijkheid
Het gebeurt wel regelmatig dat ik niet helemaal begrijp waar een bepaald type
gedrag nou toch weer vandaan komt. Zo ook vandaag.
Ik wacht al twee weken op iemand die me goede grond voor de moestuin zou
brengen. Die laat het duidelijk afweten. De man die hier regelmatig de weilanden
komt maaien (met een bosmaaier) bood me geheel spontaan aan dat hij het wel zou
regelen. Erg vriendelijk, nietwaar?
Vandaag was ik onderweg en ging de telefoon. Was de weilandmaaier.
Hij zei zoiets als: de grond is gearriveerd.
Ikke: hartstikke fijn, ik had je toch laten zien waar ze het moesten kiepen?
Hij weer: het is niet zon goede grond, wat zullen we ermee doen?
Ikke: hoezo niet zon goede grond?
Hij weer: de grond is nat en niet zon goede kwaliteit
Ikke: gooi dan maar alleen een klein beetje op de moestuin en de rest achter bij het
nieuwe terras waar we alles nog op moesten hogen.
Ik kwam een uur later thuis en vond een behoorlijk hoop grond op de
moestuin, keihard met hele dikke klonten erin.
Niet zon goede grond inderdaad.
Na de lunch sprak ik de weilandmaaier en hij zei helemaal bozig dat HIJ de
grond toch ECHT teruggestuurd zou hebben en dat hij me daarom even had gebeld!
Ik was even stil en vroeg me af waar de hele communicatie mis was gelopen.
Kon hij me dat niet gewoon even vertellen? Ik had gen idee dat terugsturen ook een
optie was! Nu komt het er weer ns op neer dat alles mijn fout is, terwijl ik helemaal
niets heb gedaan noch heb gezien.
Dit gebeurt toch wel zo vaak, met allerlei personen hier. Het lijkt me dat velen
graag de complimenten ontvangen van de dingen die ze even regelen maar gaat
het dan mis, dan is het allemaal de fout van een ander. Van mij dus, in deze
gevallen.
Muziek uit het niets

Het was een donkere nacht, met vele vallende sterren achter de dikke
bewolking. Ik zag het sikkeltje maan nog net door een dunnere laag wolken
langzaam achter de heuvel tegenover mij verdwijnen. Het was nat maar niet koud. ik
zat buiten op mijn overdekte terras een glas wijn te drinken, toen ineens vanaf de
heuvel waarachter net de maan was verdwenen, iemand muziek begon te maken.
Na een aarzelend begin, werd na korte tijd ingezet met het prachtige lied van I
Nomadi, getiteld Vagabondo. Net niet zuiver gezongen en met veel fouten op het
begeleidende elektrische orgeltje. Dat maakte het prachtig. Intens.
Het ging ook door merg en been (deels vanwege de valsheid).
Na dit ene lied hield het op. Dat was ook wel weer fijn.
Handrem
Vanochtend kwam de muratore (metselaar) die mij vaker helpt bij het
opknappen van wat klusjes. Ik moet dit anders formuleren, ik help hem bij het werk,
hij doet alles en weet hoe de boel aan te pakken. Ik weet alleen wat er gedaan moet
worden. In organisatorische termen is dit een niet te beschrijven werkrelatie, want ik
ben zowel de baas als ook het hulpje. We kunnen het prima vinden, dus
bedrijfskunde komt er gelukkig niet aan te pas.
De muratore, ver in zijn pensioen, komt altijd een half uur te vroeg, werkt als
een bezetene zonder ook maar een moment te verliezen in niets doen, en vindt het
achteraf altijd jammer dat ie er niet iets beters van heeft kunnen brouwen. Maar
dat is valse bescheidenheid, hij is namelijk zo trots als je maar trots zijn kunt. Een
pauw verbleekt erbij.
Vandaag zette hij zijn autootje, na de lunch, dwars over de weg voor mijn huis,
toeterde om mij naar buiten te roepen en ging weer keihard aan de slag. De auto
bleef dwars over de weg staan, maar er komt toch zelden iemand langs. Ik hoorde
na een tijdje een zachte bonk, maar lette er verder niet op. Een kwartiertje later ging
ik naar buiten en zag dat de auto twee meter naar beneden was gerold. Ze was heel
kalm tegen een muur aangereden.
Geen schade (behalve aan twee planten waar de auto overheen was gegaan).
Wat een geluk, was de auto net iets anders geparkeerd geweest, dan was ie
onder de muur langs gegaan en daarna steil naar beneden de olijfboomgaard in ...
Ik zei tegen de muratore dat ie zijn auto strategisch had geparkeerd, maar hij
deed er niets op uit. Zal wel hebben gedacht dat ik, vrouw zijnde, ook maar wat uit
mijn nek klets. Wat weet zij nou van parkeren?
Een uur later liep hij langs zijn auto, keek er ns naar, keek naar mij met
vragende blik, keek weer naar de auto, liep naar de voorkant om de schade op te
nemen en brak in een geweldige glimlach uit: Volgens mij heb ik de handrem
vergeten aan te trekken was alles dat hij zei, geheel tevreden met de uitkomst en
niet getreurd om de twee vernielde planten.
Sassi - Stenen
Een maand of twee geleden vroeg ik aan de man die met zijn graafmachine wel
ns werk komt doen (ik kwam hem tegen bij een ander huis waar hij een zwembad
aan het uitgraven was) of hij niet een aantal grote stenen kon brengen. Hij haalt vaak
van die enorme stenen uit de grond, waar zwembad, oprijlaan, hek of wat dan ook
moet worden gebouwd. Die stenen wilde ik op een paar plekken in de tuin leggen.
De graafmachineman zou het regelen. We hebben wel een half uur staan
filosoferen over het type steen (sommige steensoorten breken in kleine stukjes na
een koude winter), de vormen, de grootte, hoe we die stenen bij mij zouden kunnen
krijgen en wat ik hem zou betalen voor de moeite.
Het leek alsof alles geregeld was. Vervolgens gebeurde er echter helemaal
niets.
Gisteren vroeg ik aan het maatje van de graafmachineman wat er toch met die
stenen was gebeurd. Bleek dat het onmogelijk zou zijn die stenen te regelen, want
ze konden nergens goede stenen vinden en de plek waar ze ze hadden gevonden
was gesloten, dus ze konden er niet meer bij.
Een paar uur later kwam er een zware truck heel langzaam het steile weggetje
naar mijn huis omhoog rijden. Vol met enorme stenen. Het stel stoere mannen
voorin met grijnzen groter dan de stenen.
Ik weet niet waar deze stenen vandaan komen, maar weet wel dat ze
waarschijnlijk gewoon even waren vergeten aan de stenen voor mij te denken.
Beppone
Al jaren komt Beppone af en toe met zijn Apecar (de typisch Italiaanse
driewieler) omhoog zetten, naar de oude begraafplaats die boven mijn huis ligt. Hij
is een van de weinigen die hier nog overleden familie heeft liggen, of in elk geval,
die ze met enige regelmaat op komt zoeken.
Beppone is een prachtig Italiaans mannetje, over de 80 en fragiel, maar met
pretoogjes van een jochie van 7. Hij heeft vaak een glas wijn bij mij gedronken en
over een aantal van zijn avontuurtjes verteld (met andere vrouwen), trots op zijn
huwelijk en hoe goed hem alles is afgegaan. Hij praat vol uit de borst, declameert
meer dan dat hij praat. Zijn viezige petje wordt altijd met een grote hoffelijke zwaai
van zijn hoofd gehaald bij een normale groet, af en toe gepaard met een kleine
buiging.
Deze Beppone kan van het leven geen genoeg krijgen. Waar haalt hij de
energie vandaan, tussen zijn rokershoestbuien door. Ik vraag het me vaak af als ik
hem bezig zie.
Ik vond hem een tijdje geleden op de weg die ik vaak loop, ingespannen zijn
Ape aan het omdraaien om hem daarna te parkeren. Na de groet die me een
prinses deed voelen (jammer dat ik trainingsbroek en modderschoenen aan had ...),
vroeg ik Beppone wat ie ging doen. Hij ging even controleren of er ook olijven
hingen aan de bomen van de verlaten olijfboomgaard boven de weg. Zijn borst zwol
op toen hij er direct achteraan declareerde, met bulderende stem, dat hij daar een
vergunning voor had.
Inmiddels ken ik Beppone een beetje en heb gemerkt dat ie, waar ik hem ook
maar tref of waar we het ook maar over hebben, altijd een vergunning heeft. Niet
bestaande vergunningen. Maar Beppone gelooft erin, of doet alsof, en iedereen laat
hem maar. Hij doet geen vlieg kwaad, rijdt bekwaam zijn Apecar over de bochtige
weggetjes en houdt zichzelf van de straat.
Hij weet dat zijn vrouw nog altijd trots op hem is (of doet alsof) als hij thuiskomt
en declareert hoe nuttig hij zichzelf heeft gemaakt die ochtend. Zijn leven in
evenwicht.
Oud vrouwtje en de weg

Vanochtend belde ik de muratore (metselaar). Ik heb het al vaker over hem
gehad. De man die mij regelmatig zeer vakkundig en met onstuitbare energie, helpt
dingen te bouwen hier op de heuvel. Ik was hem nog geld schuldig en was
vanochtend in de buurt van waar hij woont.
De vrouw van de muratore nam op en zei dat haar man er niet was helaas. Ik
vroeg of ik toch even de cheque af mocht geven en dat kon uiteraard. Ze was thuis
en zou op mij wachten.
Ik vroeg waar ze precies woonden, want was er nooit eerder geweest en wist
alleen de wijk. Ze slaakte op dr grootste gemak een heel moeizame zucht die mij
deed vermoeden dat er een probleem was. Ik wachtte geduldig af wat er zou
komen.
Ze begon te zeggen dat er zoveel wegen waren. Dat kon ik gelukkig beamen,
blij dat we nog altijd aan het communiceren waren. Nou zei ze toen, we zijn op het
industrieterrein. Ik zei dat ik dat wist, maar of ze uit kon leggen waar precies.
Deze vrouwen hebben zelden een rijbewijs en gaan nooit zelfstandig het huis
uit. Fietsen doen ze niet en wandelen nauwelijks, ze schuifelen wat rond hun huis,
op en neer naar de kippen en konijnen, gebukt over de groentetuin. Dat is hun
leven. Vraag deze mensen niet hoe je bij ze moet komen, dat is een dimensie van
het leven die hen volkomen vreemd is.
Toch wilde ik graag voorkomen nogmaals op en neer te moeten en hield dus
stug vol. Ik begon vriendelijk een duidelijk herkenbaar punt te noemen, hopend dat
ze vandaar een aanwijzing kon geven. Het lukte en zo kwam ik stukje bij beetje
erachter waar ze woont. Echt op de manier dan heb je daar zon fabriek met meel,
die moet je voorbij en dan is daar ergens een weg en daar moet je in. Fenomeen
links en rechts hebben we gewoon overgeslagen, het was in termen van richting
Perugia, of richting Castello.
Het was een interessante ervaring en uiteindelijk reed ik het erf op en kwam
het dametje met een enorme glimlach naar buiten. Ik werd verwelkomd als een
oude bekende, kreeg een plek bij de kachel en werd uitgenodigd koffie te drinken,
op haar man te wachten die het toch zo fijn zou vinden als ik ook bleef lunchen ...
Geheel vanzelfsprekend allemaal.
Eten
Eten is een belangrijk onderwerp in Umbrie. Het staat centraal in de meeste
discussies, naast voetbal uiteraard.
Hier staan wat blogs bij elkaar over eten in Umbrie. De zoektocht naar eten
in de natuur, olijfolie, wilde zwijnen en lokale gebruiken a tavola.
Foto van een vrouw die torta al testo maakt bij een sagra
Vin Santo
Vin Santo is een traditie in midden Itali (misschien ook in het noorden en
zuiden van Itali, maar dat weet ik niet zeker).
Vin Santo is een zoete wijn die is gemaakt uit druiven die pas worden geplukt
als ze overrijp zijn (dus vol suiker), vervolgens worden ze heel lang gegist en zo
ontstaat een natuurlijk zoete wijn. Zalig als je een goede hebt. Er is tegenwoordig
ook veel vin santo die gewoon met suiker is gezoet en met alcohol is versterkt - dat
is iets heel anders).
Gisteren hoorde ik toevallig op de radio een interview met een wijnproducent
die gespecialiseerd is in vin santo, uit Cortona. Hij legde liefdevol uit hoe de vin
santo wordt gemaakt en verloor zich gepassioneerd in beschrijvingen van
processen, smaken en door zon overgoten kwaliteitsdruiven.
Aan het eind vroeg de interviewer of de producent ook zo genoot van een glas
vin santo aan het eind van een maaltijd, waar dan traditioneel amandelkoekjes in
worden gedoopt. Dit is een echte traditie in deze streken en bij het noemen van vin
santo denkt iedereen direct aan tozzetti (die keiharde amandelkoekjes waar je,
ongedoopt, je gebit op breekt).
De producent was opmerkelijk lang stil en zei toen vol afschuw dat dit het
meest walgelijke is dat iemand met een mooie wijn die met zorg is gemaakt en jaren
heeft gerijpt, kon doen: er zijn koekje in dopen alsof het de capuccino van het
ontbijt is.
Prachtig, zon toewijding. Ik zal er de volgende keer ook bij stilstaan en de
tozzetti gewoon in de koffie dopen, de vin santo drink ik zo wel op.
Koffiezetapparaat
Wie wel ns in Itali komt, weet dat er geen Nederlandse koffie wordt
geschonken noch gedronken. Inmiddels is het in een supermarkt in Umbertide wel
mogelijk om niet-dubbel-gebrande koffie te kopen (er is geen keus, ze hebben maar
1 soort) en filters, maar in weinig andere plekken is dit beschikbaar.
Groot was dus ook mijn verbazing toen ik in een van de ongewenst
thuisgeleverde reclamefolders een waar Nederlands koffiezetapparaat zag staan.
Afgeprijsd.
Ik las de advertentie meerdere keren, maar het woord koffie kwam er niet in
voor.
Deze apparaten, zo werd de lezer verteld, waren uitstekend geschikt voor
tisana, kruidenthee. U doet de kruiden in de filter en het water druppelt er
langzaam doorheen.
Wat een fantastische uitvinding!
Carnevalsnacks
Rond Perugia wordt in de periode rond carnaval een vreemde zoete snack
gegeten, waar ik de smaak maar niet van te pakken krijg. De winkels liggen er vol
mee en de zogenaamde fritelle zijn niet aan te slepen.
Neem wat meel en water, maak er stevig deeg van en rol het uit tot heel dunne
plakken. Snij deze in rechthoeken van 10 bij 5 cm en frituur ze in olie. Ze zwellen als
het goed is een beetje op. Zodra ze licht bruin zijn moet je ze uit laten lekken en
opeten met warme honing of jam.
De heerlijke Italiaanse keuken kennende, is dit nou echt geen super gerecht.
Vrij smakeloos en ongeraffineerd. Toch doet iedereen rond Perugia alsof ze een
heerlijk en uniek taartje te pakken hebben.
Het doet mij weer ns beseffen hoe belangrijk cultuur is. De fritelle horen bij
deze tijd van het jaar en dus is het lekker.
Of zie ik het verkeerd?
Lam Gods
Raad ns wat men in Itali eet met Pasen?
Lam.
Bij bosjes worden de lammetjes afgemaakt, al weken lang nu. Iedereen moet
lam hebben voor de Paas lunch.
Ik begrijp die run op de lammetjes niet, maar van de mensen uit het dorp
beneden mij, krijg ik nooit antwoord op mijn waarom vragen. (Ze weten het
namelijk niet en vragen zich nooit af waarom dingen zijn zoals ze zijn. Ze vinden het
ook erg irritant dat ik het me wel afvraag aangezien je de dingen moet nemen zoals
ze komen (of zijn). Wellicht vandaar dat ze op zondagochtend naar de kerk gaan in
de hoop dat ze dan de kans verhogen goede dingen op hun pad te vinden).
Ik zal er dus via anderen achter moeten komen en zodra ik een plausibel
antwoord heb, zal ik het laten weten.
Op het internet zag ik dat in het evangelie Christus vaak met Lam Gods werd
aangeduid. Dat verklaart direct alles, maar de zin in een vers lammetje neemt er niet
door toe. Het idee dat ik een heerlijk geroosterd stukje Christus zit te verorberen (die
zich heeft opgeofferd om ons te verlossen - dat staat er, ik verzin het uiteraard niet!)
verhoogt het eetplezier nou eenmaal niet.
Uiteraard moet ik het gewoon symbolisch zien. Maar ik blijf het sneu vinden
voor de lammetjes, en hun moeders.
Aspergepolitie
Ik zag een politie auto langskomen, een witte auto, van de Polizia di Stato. Ik
verwachtte dat ze na een tijdje bij mij aan zouden kloppen, maar ik hoorde niets
meer. Ik ben de enige bewoner hier bovenop de heuvel, vandaar dat ik dacht dat ze
voor mij waren gekomen.
Zeker een uur later moest ik weg. Was de politie geheel vergeten. Op weg naar
mijn auto zag ik een man in mijn tuin, op de plek met de wilde asperges. Ik riep dus,
zoals altijd, dat het priv terrein was en of hij de tuin direct wilde verlaten.
Het bleek een politie agent, met pistool aan zijn broekriem en stoer gespierde
armen. In zijn fijne gemanicuurde handen hield hij een smakelijk bosje asperges.
Hij kwam direct mijn kant uit en ging heel dicht bij mij staan. Ik dacht aan zijn
pistool en verhalen van agenten die een beetje gek worden en beginnen te schieten.
Gelukkig herinnerde ik me dat ze altijd gaan schieten op hun (ex) vrouw of baas, dus
de opkomende angst ebde direct weer weg.
De agent bood zijn excuses aan en zei dat hij niet dacht dat het priv was. Ik
zei dat hij toch door een hek was geklommen, dat zon hek toch iets zou moeten
zeggen. Hij zei dat het hek zo makkelijk over te klimmen was, dat hij er niet bij stil
had gestaan dat het bedoeld was om mensen buiten te houden.
Hij keek naar zijn verzorgde handen gevuld met een bos asperges en zei ik
was even asperges aan het plukken. Ik keek ook naar de asperges en zei, met een
grote glimlach in de hoop er een grapje van te maken maar toch te zeggen wat ik
wilde zeggen: u heeft eigenlijk mijn asperges gestolen.
De agent haalde zijn schouders op en zei: er staan er wel meer.
Koffie
Sprak net de (gepensioneerde) man die de tuin onderhoudt van een prachtig
huis van buitenlanders dat veelal aan andere buitenlanders wordt verhuurd. Er
waren mensen uit Australi en ondanks het grote probleem zich in het Italiaans
verstaanbaar te maken, wilden ze per se deze vriendelijke oudere tuinman iets
aanbieden.
Coffee en caff lijkt wel wat op elkaar, hij begreep het en wilde dat dus wel
aannemen. Hij had liever een glaasje grappa gehad, maar vraag dat maar ns
zonder als alcoholist te worden bestempeld door meer ascetische buitenlanders. Zo
wijs was deze man inmiddels wel, na jaren ervaring met die vreemde toeristen.
Daarnaast, leg dt maar ns uit in een taal die je niet beheerst.
Hij kreeg dus koffie, dacht een sterke espresso, die hij in een halve minuut
weggewerkt zou kunnen hebben. Tot zijn grote verbazing en paniek, kreeg hij echter
iets wat hij een emmer slappe koffie noemde. Zijn gezicht vertrok terwijl hij me heel
serieus vroeg of ik ook op die manier koffie dronk. Che schifo! (wat vies) zei hij
voordat ik antwoord kon geven.
Het was niet alleen erg vies, het was ook een groot probleem geweest die
kokendhete emmer bruin water met vaag koffiesmaakje naar binnen te werken. Het
duurde erg lang en hij had het een uur later nog warm.
Rauwe tuinbonen
Dit is de periode van het jaar (juni) waarin hier, in Umbrie, onstuimig rauwe
tuinbonen worden gegeten. De eerste keer dat ik ze kreeg voorgezet keek ik
werkelijk met grote ogen naar de berg ongepelde tuinbonen, te midden van een
enorm bord met pecorino en rauwe ham. Een grap? Nee, een lekkernij die maar een
paar weken per jaar verkrijgbaar is.
Inmiddels kijk ik zelf uit naar het moment van de eerste fave. Heerlijk met vers
brood, olijfolie en zout. De bekendste variant is echter met pecorino (geitenkaas).
Een makkelijker voorafje bestaat niet!
IJskoffie
Een nieuwe wereld voor mij, want ben niet erg bekend met alle drankjes en
laatste mode hierin. Tot een vriend van mij laatst bij hem thuis een caff freddo
voorzette.
Heerlijk was dat, op zijn terras met mooi uitzicht. IJskoffe op zn aller
eenvoudigst. (espresso)koffie zetten, veel ijs erbij. Erg veel ijs, anders is het niets.
Even roeren en klaar is de ijskoffie.
Toen ik dus even op Elba was, vroeg ik om een caff freddo.
Dat was niet de bedoeling. Ik kreeg een lege blik terug van de serveerster, hetgeen
mij duidelijk maakte dat er iets niet helemaal klopte.
Het blijkt namelijk niet gewoon caff freddo te heten (koude koffie - ze hebben
misschien wel gelijk, het klinkt gewoon niet zo lekker), maar caff shakerato. De
koffie met ijsklonten wordt in een shaker gedaan (vandaar de caff shakerato prachtige veritaliaansing van een engels woord!) en heftig geschud. Een soort
cocktail lijkt het vervolgens, en daar betaal je dan uiteraard ook aanzienlijk meer
voor...
Uitspraak van shakerato is: sjakerato.
Cocomero
Een makkelijke taalval: cocomero betekent niet komkommer, maar
watermeloen.
In juli en augustus staan overal in Itali langs de weg kleine vrachtwagentjes
cocomero e meloni te verkopen. Het is onder Italianen dan ook niet meer dan
normaal een paar stukken watermeloen of meloen per dag te eten. Het lijkt een
ware wedstrijd om bij vrienden of familie aan te komen met een lekkere zoete
cocomero. Daarmee fai bella figura (maak je een goede indruk).
Met een komkommer (cetriolo) valt geen eer te behalen, met cocomero wel!
Aperitivo
Vanochtend was ik bij een van de vakantiehuizen die ik verhuur. Het was net
twaalf uur geweest, maandagochtend.
De eigenaar bracht me naar een tafel met twee kleine flesjes witte wijn en wat
chipjes en zei: facciamo laperitivo. Ik sputterde wat tegen, om twaalf uur op lege
maag aan de witte wijn is nou eenmaal niet de allerbeste tactiek om een
productieve rest van de dag te hebben.
Ik bedankte dus hartelijk en zei dat ik liever geen alcohol op de lege maag
dronk. De, overigens bijzonder vriendelijke en hartelijke man, keek me aan en zei
terwijl hij een flesje pakte en van dichtbij bestudeerde: Alcohol? Ma ... in questa
roba qui non c alcohol (met andere woorden, er zit geen alcohol in dit spul). Ik liet
mij dus, ondanks lichte twijfel, een glas inschenken.
Na een paar slokken was ik toch wel overtuigd dat er alcohol in zat en merkte
dat ook nog even op toen mijn glas werd bijgevuld. Ach, zei de man, solo 9 gradi,
che vuoi che sia (slechts 9 procent, dat is toch niets).
Ruzie bij de slager

Er komen vanavond mensen eten. Ik had een stel uitgenodigd, maar typisch
Italiaans komen ze nu met twee stellen. Dat gebeurt erg vaak en ik vind het nogal
irritant elke keer de mensen die ik zelf niet uitnodig toch aan mijn eigen tafel te
hebben als gast ... het schijnt hier heel gebruikelijk te zijn, dus ik hou mn mond
maar dicht.
Ik dacht een barbecue te gaan doen, dat is handiger, hoef ik zelf minder te
koken. Op naar de slager dus. Het was tegen twaalf uur en erg druk want de
vrouwen moesten allemaal nog snel wat hebben voor de lunch, pranzo is op het
Italiaanse platteland de belangrijkste maaltijd van de dag.
Ik kom niet vaak bij de slager en keek weer ns mijn ogen uit naar al deze
vrouwen die kilos vlees naar huis sjouwen en precies weten welk stukje ze willen
hebben. In Italiaanse slagerijen ligt niets voorgesneden en je moet dus zelf beslissen
wat je wil en hoe dik gesneden. De dames staan te kijken en wikken en wegen en
krijgen na enige gedoe precies dat wat ze hebben moeten. Het is fantastisch.
Mijn slager is een kleine familiezaak, met vader (Babbo), moeder (Ma) en
dochter. Vandaag was er ruzie, het was druk en Babbo was verdwenen. Hij was
even weggelopen en liet de dochter in dr eentje. Babbo begint wat oud te worden
en is derhalve soms wat afgeleid. Hij maakt ook vaak fouten met de rekening en
mag dat nu niet meer doen. Hij mag alleen snijden.
De vrouwen in de winkel hadden allemaal haast want de pranzo moest op tafel
en deze stress deed een van de klanten boos weglopen. Hierop probeerde de
dochter deze dame met alle macht binnen te houden en begon luid gillend haar
vader te bevelen direct weer tevoorschijn te komen. Hij kwam hierop ook letterlijk
subitissimo de winkel weer binnen en hielp de vrouw die weg wilde lopen. Hierop
begon een andere klant die eigenlijk eerder aan de beurt was ook te protesteren en
zodoende besloot de dochter om deze vrouw te helpen tegelijk met de klant
waarmee ze nog bezig was.
Het werd een chaos, maar dit scheen alleen mij maar op te vallen.
Funghi - paddestoelen
Andere jaren werden de Italianen wild ergens vanaf mid september tot vaak ver
daarna. Door de grote hoeveelheid regen in augustus, komen de paddestoelen nu al
overal uit de grond zetten. Daar gaat iedereen dan fanatiek naar zoeken.
Eten, vooral lekker eten, zit de Italiaan in het bloed.
Het is prachtig om te zien hoeveel men hier om wilde paddestoelen geeft. Er
zijn vele eetbare soorten, maar ik durf me er zelf niet aan te wagen, want er is ook
een ruim aantal giftige soorten. De Italianen om mij heen zijn met paddestoelen
zoeken grootgebracht en weten precies welke de goede zijn. Hoewel ... er zijn soms
wel mensen ziek en uiteraard doen de verhalen over de gruwelijke dood na zware
maagkrampen veroorzaakt door het eten van een giftige paddestoel hier volop de
ronde. Ik ken zelf deze gevallen niet.
Vorige week hoorde ik wat mensen zeggen dat ze op de Montecorona, de berg
naast die waar ik woon, heerlijke funghi porcini (eekhoorntjesbrood) hadden
gevonden. Blijkbaar was ik niet de enige die dit had gehoord, want een paar dagen
daarna reed ik onderlangs de Montecorona. Het normaal verlaten weggetje was
voor de gelegenheid volledig volgeparkeerd.
Op de Montecorona zijn nu zeker geen paddestoelen meer te vinden. Wie weet
waar al die paddestoelzoekers nu naartoe zijn?
Vijgen en water
Het is vijgentijd. Al een aantal weken. Vele potten jam verder en na dagenlang
prosciuto e fichi als voorgerecht gegeten te hebben (rauwe ham met vijgen, een
heerlijke combinatie), kreeg ik last van buikpijn.
Ik besloot geen vijgen meer te eten, vermoedend dat de buikpijn wel ns van
deze zoete vruchten zou kunnen komen.
Ik had iemand uit het dorp op bezoek die de vijgen kwam plukken, na heel
vriendelijk gevraagd te hebben of dit mogelijk zou zijn. Ik legde uit dat hij zoveel
mocht plukken als hij wilde omdat ik echt geen vijgen meer at omdat ik er last van
had.
De man keek me aan en zei je hebt zeker vijgen gegeten en er water bij
gedronken. Het klonk als een ernstige beschuldiging dus ik ontkende automatisch
direct. De man legde uit, onderwijl een heel pijnlijk gezicht trekkend, alsof hij zelf
acuut enorme buikpijn had gekregen, half gebogen en met hand op zijn buik, dat je
nooit, ECHT NOOIT!, direct na het eten van een vijg water moest drinken.
Hij wist ook niet waarom.
Wild zwijn
Het zat er natuurlijk dik in, maar desondanks kwam de uitnodiging vroeger dan
ik had verwacht.
De wild zwijn jagers hebben afgelopen zondag een berg zwijnen te pakken
genomen, zo werd mij trots medegedeeld door een van de jagers.
Ik zei heel gepast dat mij dat speet.
Daar ging de jager niet op in. Hij vroeg me of ik een stuk zwijn wilde hebben,
maar ik zei heel eerlijk dat ik niet wist hoe dat klaar te maken. STOM natuurlijk, want
vervolgens zit ik nu vast aan een avondje zwijn eten met de jagers (overdag worden
de zwijnen in stukken gesneden en verwerkt in worsten, lang vlees en weet ik wat
ze er allemaal mee doen).
Vorig jaar waren de jagers na veel overlast, een been van een zwijn komen
brengen, met vel en schattig hoefje er nog aan. De Amerikanen waar ik voor werk
(zij zijn de eigenaren van het huisje waar ik woon) waren er en we hebben
gezamenlijk geprobeerd van deze poot een heerlijk gerecht te maken. De dames uit
het dorp hadden mij precies verteld hoe het moest. Na een middag werk, heel
gezellig samen in de keuken, aten we s avonds dus de kliekjes van de dagen
ervoor. Het zwijntje was niet te eten. Geen idee wat er verkeerd is gegaan.
Mijn status als Nederlandse die DUS niet kan koken was wel voorgoed
bevestigd.
Nu dus een etentje ... Wordt vervolgd
De jagershut van binnen

Jawel, ik heb het overleefd. Wild zwijn eten met de jagers, op de dag dat ze de
berg zwijnen die afgelopen zondag waren geschoten, in stukken hadden gesneden
en over de jagers aan het verdelen waren (iedereen kreeg een plastic zak met 3 kilo
vlees erin).
Gelukkig waren er maar 6 jagers bij het eten (waarvan de gemiddelde leeftijd
rond de 70 lag, schat ik zo).
De jagershut is een heel lelijk gebouwtje dat uit een grote keuken en een
zaaltje bestaat, met een heel klein WCtje (waar ik de nodige afstand van heb
gehouden). Er is een zelfgemaakte open haard die nogal veel rook produceert en de
(witte!) tegels op de vloer zijn door de jagers zelf gelegd. Blijkbaar is geen van hen
bouwvakker, je moest je voeten goed optillen om je niet-struikelend door de ruimte
te kunnen begeven. Er staan twee lange tafels met banken, waar de hele groep (ze
hebben 24 jagers aangesloten bij hun squadra) kan eten.
De Hoofdjager, die mij had uitgenodigd, was apetrots op zijn initiatief. Een
slager met maar een hand die een aantal tanden mist, maar daar klein gebitje voor
in de plaats heeft waar hij luidruchtig en enthousiast mee speelt. Ik ontmoette deze
man in een bar waar hij keurig op mij wachtte en had na 3 minuten, toen hij een
handje pindas behendig (zonder hand) toch naar binnen wist te werken en eenmaal
flink kauwend, mij vertelde dat we eerst pasta zouden eten en daarna de cinghiale,
onderwijl glibberige stukjes pinda mijn kant op spuwend, enorme spijt de hele
uitnodiging geaccepteerd te hebben.
In de jagershut zag ik door de rook heen een oud mannetje met
bloeddoorlopen ogen en een vuil, veel te groot schort om, bij het vuur zitten, over
een 25 liter pan gebogen. Dit bleek de kok te zijn, die, terwijl de echte mannen
jagen, als een vlotte huisvrouw in de hut bezig is de maaltijd voor na de jacht te
bereiden. Het type man die niet praat, maar zich enkel in woeste vloeken uit (en
waarvan je direct vermoedt dat hij, ondanks het ruige imago, een klein hartje van
goud heeft).
Op een plastic bordje werd de pasta geschept. Het was heerlijk. Helaas zag
het er niet zo lekker uit, met veel kleine stukjes vet vlees (die me deden denken aan
de glibberige onbedoelde stukjes die de Hoofdjager sproeit), maar daar heb ik me
overheen gezet. Er werd een speciale wijn opengemaakt, Rosso di Montefalco. (Het
plastic bekertje zal zich ongemakkelijk gevoeld hebben met zon mooie wijn erin).
Na de pasta, die vrijwel in stilte (gelukkig voor de man die tegenover de Hoofdjager
zat) en in rap tempo naar binnen werd gewerkt, kwam het wilde zwijn.
Er werden mij geheel tegen mijn zin, twee enorme lepels langzaam gestoofd
vlees opgedaan. Mangia mangia che e buona (eet, eet want het is lekker). Ik
haalde eerst maar even de lange haar die op twee plekken uit de zwijnenragout
stak, uit mijn bord. Blijkbaar was er toch een vrouw in het spel geweest om dit klaar
te maken.
Knorrend zaten de mannen over hun bord gebogen een soort wedstrijd te
houden wie er het eerst klaar was. Dat gaf de akelige situatie dat ik pas twee
stukjes op had en vervolgens de rest moest eten onder de priemende blikken van
de jagers. Drink je een slokje wijn, dan vloekt de een tegen de ander dat ie me meer
wijn moet geven, ontdoe je een stukje wild zwijn van zijn vet, dan gebiedt de ene
jager de andere om voor mij alleen mager vlees uit de pan te pikken.
Na korte tijd zat ik dus letterlijk aan tafel met twee borden zwijn en twee plastic
bekertjes wijn. Ik probeerde gewoon ontspannen te eten, maar eenvoudig was het
niet. Wat een tafereel!
Uiteraard was er koffie en grappa na en de kok (zie je wel dat ie een klein hartje
heeft) kwam mij een glazen pot met de pasta saus brengen. Dat was voor de
komende paar dagen en hij adviseerde mij er gnocchi bij te maken.
Al grappa afslaand ben ik tegen een uur of tien weggegaan. Twee van de
jagers zaten knikkebollend aan tafel en de Hoofdjager probeerde op alle mogelijke
manieren indruk te maken. Gelukkig liet hij mij, zijn gehoopte prooi voor de avond,
zonder morren vertrekken. Ze hebben me op het hart gedrukt nog een keertje te
komen, na een dag jagen, als alle 24 jagers aanwezig zouden zijn. Ik heb beleefd
geprobeerd uit te leggen dat dat voor mij wat veel is, na een hele dag tussen het
jagersgeweld te hebben gezeten het dan s avonds nog ns op te zoeken. Ik denk
niet dat de jagers dat begrijpen. Ze denken dat ik eenzaam ben daar bovenop die
heuvel en dus behoefte heb aan wat leven in de brouwerij.
Geplukt!
De grote dag van de olijfpluk was dan toch ineens zover. Somber weer kon
niemand uit het veld slaan en de olijven zijn nu allemaal geplukt. Heb de hele dag
boven in de bomen aan takken lopen trekken en op wankele laddertjes groene en
zwarte olijven van hun moeder gescheiden.
Wat krijg je daar ook weer een zere armen van, merk ik nu.
Morgen gaan de olijven naar de frantoio, de olijvenpers. Daar moeten we een
akkoord bereiken over de opbrengst. Dat gaat nl een beetje vaag allemaal. De
eigenaar kijkt ns in de kisten met olijven, krabt aan zn kinnetje en bedenkt dan of je
11, 13 of zelfs 17 kilo olijven in moet leveren voor een liter olie (en allerlei
tussenliggende getallen). Een heel spannend moment. Hier gaat het om de trost van
de olijfplukkers. De kwaliteit van je oogst wordt beoordeeld.
Het is duidelijk dat het niet helpt dat we daar met Amerikaans en anders
buitenlands accent, onderling in het engels commentaar leverend, de olijven komen
brengen. Iedereen weet dat wij buitenlanders niets weten van dit soort zaken. We
zijn super enthousiast de molen te kunnen zien en lopen als kleine kinderen trots op
onze oogst rond. De Italiaan doet dat niet, die houdt streng zijn olijven in de gaten
en laat merken dat de routine van het persen van de olie hem danig de keel
uithangt.
Vorig jaar kregen we heel weinig olie voor de olijven natuurlijk. Ben benieuwd
hoe dat dit jaar zal zijn.
Olijfplukmethodes
Hoe gaat dat in zn werk hier in Umbrie, olijven plukken.
De oudste methode is met een half ronde mand om de nek, op een wankel,
eigengemaakt laddertje tegen de olijfboom te gaan staan en de olijven tak voor tak
af te ritsen dusdanig dat ze in de mand terecht komen. Dit is langzaam, maar werkt
verder uitstekend.
Toen nylon goedkoop werd, bedacht men dat netten op de grond wel zo
handig waren. Met een net rond de boom sta je dus op dat wankele laddertje (of
ook een stevige aluminium keukentrap - naar keuze) lukraak de olijven van de
takken af te ritsen. Is de boom leeg dan til je het net op en verzamel je de olijven.
Ideaal voor bomen die vol olijven zitten (en niet tegen een steile heuvel aan staan).
Tegenwoordig zijn er ook machientjes in de handel die het olijfplukken helpen.
Het zijn snel heen en weer halfrond-draaiende grijpers op een lange steel. Vanaf de
grond ga je met dit ding langs de takken en de olijven springen alle kanten uit.
Uiteraard werkt dit alleen met een groot net op de grond.
Kaki
Dit is het moment van de kaki (november en december). Oorspronkelijk
afkomstig uit China, groeit deze boom zeer goed in Umbrie en vele andere delen
van Itali. De bladeren vallen, terwijl de boom al haar energie gebruikt om het oranje
rode fruit vast te houden in de herfstwind.
Het fruit, zodra rijp, ziet er een beetje uit als een rotte tomaat. Het heeft een
zeer zoete smaak als je het fruit maar genoeg rijp laat worden. Doe je dit niet dan
zijn ze vruchten letterlijk niet te eten. Je hele mond trekt samen van de tannines.
De kale boom met haar vaal rode bolletjes erin is prachtig in deze tijd van het
jaar. Daar kan geen kerstversiering tegenop.
Olijven inmaken
Je hebt, om olijven eetbaar te maken, een aantal maanden tijd nodig. Olijven
zijn, direct van de boom, heel bitter en niet lekker.
Er zijn vele verschillende olijf-inmaak-tradities in Itali. Over het algemeen moet
je (groene) olijven hebben die niet al te zacht zijn geworden, dus niet overrijp. Laat
ze tussen de 5 dagen en twee weken in water staan dat je elke dag verwisselt.
Maak daarna apart een salamoia klaar (dat is een zout oplossing waar de olijven
vervolgens in bewaard worden, die de bittere smaak van olijven verder weg neemt).
Salamoia maak je door, als je 5 kilo olijven hebt, bijvoorbeeld drie liter water
met 300 gram zeezout te laten koken, je kunt er verse kruiden als tijm, laurier en
rode pepertjes in mee laten koken. Als de zoutoplossing helemaal is afgekoeld, kun
je de olijven in een goed afsluitbare weckfles in de salamoia leggen en een maand
of zelfs twee hierin houden. Daarna maak je een nieuwe salamoia, laat de olijven
goed uitlekken van de oude salamoia en herhaalt het proces, maar nu zijn de olijven
na een maand eetbaar, als alles goed is.
Olijven zijn eetbaar zodra de bittere smaak eraf is. Dit kun je dus gewoon
proeven. Zijn ze nog bitter, dan kun je nogmaals het proces herhalen, eventueel met
een minder sterke salamoia, met minder zout.
Wonen in de natuur van

Umbrie
Een selectie van de blogs die gaan over het leven bovenop een heuvel, in
een klein huisje te midden van jagers, mensen die zoeken naar paddestoelen
en wilde groentes. Wat locale tradities komen voorbij en andere voorvalletjes
in de natuur.
Foto van geplukte wilde asperges
Sprokkelvrouwtje
Ging net een stukje hardlopen. De honden liepen een eindje voor mij en
schoten ineens luid blaffend de berm van het weggetje in. Daar zag ik een van de
vrouwtjes uit het dorp gebukt aan een dode tak staan trekken. Ze kent de honden
gelukkig en schrok nergens van. Dat kon je van mij niet zeggen! Je verwacht een
andere hond of een beest, maar geen oud vrouwtje, driftig in de weer met een dode
tak.
Ik kwam haar een aantal dagen geleden ook tegen en we maken altijd een
klein kletspraatje. Ze vertelde me toen dat ze al in de tachtig was, heel oud zei ze.
Uiteraard maakte ik het voor de hand liggende compliment dat je dat toch echt niet
aan haar zag. Ze ging er niet op in.
Vandaag vroeg ik aan haar of ik misschien kon helpen met de tak, maar op het
moment dat de vraag mijn mond uit was, brak de tak af, tuimelde het vrouwtje bijna
zijwaarts de heuvel af, maar wist zich heftig met de tak zwaaiend in evenwicht te
houden. De honden waren als de dood voor haar en stoven weg. Ik zei dat ze echt
jonger leek dan ze was en ze stond een beetje trots en beschaamd tegelijk, als een
jong meisje te giechelen.
Spezzare
De maanden december en januari zijn sombere dagen voor al dat varken heet
en door de Umbri gedurende het jaar is vetgemest met etensrestjes, eikels, erba
medica en speciaal varkensvoer. De mensen slachten thuis, dat mag hier nog als je
je aan vrij strenge regels houdt. Zo mag het varken alleen door bepaalde mensen
worden doodgeschoten en die mensen hebben hiervoor een cursus gedaan (geloof
ik).
Dag 1 wordt het varken gedood en helemaal opengeklapt, alle ingewanden
schoongemaakt (bijvoorbeeld de darmen voor de worstjes).
Dag 2 blijft het varken ergens hangen
Dag 3 is de dag waarop het varken in stukjes wordt gesneden en in allerhande
lekkernijen wordt verwerkt (salami, capocollo, rauwe ham, worstjes ...). Dit heet
spezzare il maiale en het is heel normaal dat de umbri een dag vrij nemen om
hieraan mee te helpen. De families staan met schorten voor en grote messen de
hele dag te snijden en mengen, gehakt te draaien en worsten te vullen.
Ik vind het prachtig, een varken dat een normaal leven heeft gehad, met o.a.
veel aandacht, wordt liefdevol en met zorg in uitmuntende kwaliteit vleeswaar
verwerkt. Als je eenmaal salami waaraan je zelf hebt meegewerkt hebt gegeten, dan
koop je nooit meer de industrile salami. Daar zit smaak nog kraak aan vergeleken
met het echte werk. Hetzelfde geldt voor de rauwe ham.
Uitstekende service
De olijfbomen, in elk geval een aantal ervan, hebben last van een ziekte die la
rogna heet. Ook wel kanker van de olijfboom. Er komen op vele plekken grote
dode uitstulpingen te zitten die uiteindelijk de boom vernielt.
Op de cursus olijfboom snoeien hoorde ik dat er een biologisch medicijn voor
is en kreeg de naam van de importeur. Ik belde en kreeg het mobiele nummer van
de dame die midden Itali vertegenwoordigt. Ze zou langs komen.
Twee dagen voor ze langs zou komen, werd het weer echt afschuwelijk en ze
belde dus af. Dat was een aantal weken geleden. Vandaag belde ze weer of ik er
was, want dan zou ze even komen.
Ze kwam met een agronoom en we hebben een half uur naar olijfboomblaadjes
staan kijken, de grond, de ruimte eromheen. Conclusie, alles is oplosbaar, de rogna
is niet zo erg als ik dacht en de bomen doen het wel goed.
Ik kreeg een soort van recept, waar de twee experts lang over aan het dubben
waren. Ik vroeg waar ik de producten kon kopen, dat werd keurig uitgelegd en
vervolgens gingen ze geheel tevreden mij te hebben geholpen, weer weg. Gratis.
Wilde asperge tijd

Vandaag, een paar dagen voor Pasen, om zes uur wakker geworden. Het is
lente sinds bijna twee weken, na een lange witte winter. Heerlijk. De zon schijnt en
de wereld ziet er anders uit.
Dit is de periode van de wilde asperges. Gisteren heb ik de eerste al gezien,
vroeg dit jaar. Wilde asperges zijn een beetje bitter, maar als je daar eenmaal aan
gewend bent, een ware traktatie. Het is dan ook geen wonder dat de wilde
asperges heftige emoties onder de Italianen oproepen. Eten is hier erg belangrijk.
Goed eten vooral. Hele volksstammen rukken de komende weken uit op zoek naar
de felbegeerde asperges. Zonder schaamte worden de wilde asperges zelfs uit
mijn tuin geplukt. Het zijn absurde taferelen. Al die mensen die plots overal
opduiken en vinden dat ze recht hebben op de wilde asperges die groeien op het
goed onderhouden terrein rond de huizen waar ik op pas (waar de wilde asperges
uiteraard ook uitbundiger groeien omdat ze de ruimte hebben).
In het begin hier vond ik de asperges niet lekker, want ik wist ook niet hoe ze
klaar te maken. Inmiddels weet ik dat wel en ben nu dol op de asperges en de rust
die van het zoeken ervan uitgaat. Ik moet erg mijn best doen om niet in mijn eigen
tuin onder de voet te worden gelopen door volkomen vreemden die ook aan
aspergekoorts lijden. Het valt niet altijd mee het hoofd koel te houden en te
bedenken dat het slechts om wat asperges gaat.
Wilde asperges zijn groen en heel dun. Je trekt ze uit de grond en eet alleen
het gedeelte dat eenvoudig met de vingers afgebroken kan worden, aan de top. De
harde steel die overblijft kan eventueel voor bouillon gebruikt worden. De
eenvoudigste bereidingswijze is om de asperge stukjes in wat olijfolie te bakken,
een ei los te kloppen en over de asperges te gieten zodat het een omelet wordt. Dit
heet een frittata. Verder zijn de asperges heerlijk over de pasta en kun je er risotto
mee maken. Het water loopt mij in de mond. Ik ga zometeen direct op zoek naar de
eerste exemplaren.
Rucola
De rucola (heerlijk met wat geroosterde pijnboompitten en grana) groeit hier
overal uit zichzelf. Heerlijk frisse blaadjes tussen het gras in de berm. In deze tijd
van het jaar heeft de plant vrolijk witte bloemetjes. In bepaalde olijfboomgaarden en
onder de druivenranken (die nu uit beginnen te lopen met de eerste super zachte
gekrulde blaadjes) ziet het wit van de rucola boemen. Het is een fantastisch onkruid.
Een van de weinige soorten die zelfs ik kan herkennen.
Vorig jaar was ik met een Amerikaans stel aan het wandelen en ik liet hen de
rucola zien. Ze vertrouwden het niet en kochten voor het avondeten gewassen
rucola uit een zakje.
Het gekke is dat de rucola die in het wild groeit, niet de variant wilde rucola is.
Dit is de normale rucola, die toevallig erg graag hier groeit en geen mensenhand
nodig heeft om dat te laten zien. De wilde rucola heeft smallere blaadjes en een nog
sterkere smaak, is lastiger in de natuur te vinden en wordt door bepaalde
liefhebbers daarom in de moestuin gekweekt.
Hoe verwarrend kan het allemaal zijn!
Uiltjes
Vorig jaar in mei ben ik twee weken de moeder geweest van twee kleine uiltjes.
Ze waren uit de muur gevallen van een van de huizen waar ik op pas. Mijn hond
vond deze hulpeloze beestjes. Ze wist ook niet wat ze ermee moest gelukkig en
besloot dus hysterisch te gaan jank-blaffen.
De uiltjes maakten een heel vreemd geluid, een soort klak klak klak maar
keihard en agressief. Eentje had een ernstig ontstoken oog.
Moeder van twee piepjonge uiltjes. Niet echt iets waar ik op zat te wachten.
Geen enkele ervaring met vogeltjes en dan al helemaal niet van dit grote soort. Ik
heb ze op wat gedroogd gras gezet in een plantenpot en gezorgd dat geen andere
dieren erbij konden komen.
Internet bood een beetje uitkomst. Er was een Amerikaanse website waarop
stond dat ik de uiltjes met rust moest laten omdat de moeder het wel op zou lossen.
Goed. Daarvoor was het inmiddels te laat en daarnaast was hun oorspronkelijk nest
door een zwerm bijen ingenomen, vandaar dat de uiltjes op de grond waren beland.
Verder stond er dat ik, als ik de uiltjes toch niet met rust kon laten, ze op een stuk
rots of steen moest zetten, zodat de moeder ze kon vinden. Geen stro of gras,
gewoon kale steen.
Zo belandden de uiltjes in de deuropening op de eerste verdieping van het
leegstaande huis. Ik gaf ze water en stukjes rauw vlees, drie keer per dag. Kwam er
al doende achter dat het beter was ze lauw spul te geven want nadat ik ze water op
normale temperatuur gaf zaten ze elk een tijdje te rillen. Logisch natuurlijk, maar had
er niet aan gedacht. Uiteraard brengt moeder uil alles mee in haar lichaam en krijgen
de jonkies dus voorverwarmd voer.
Na een paar dagen heb ik op verschillende plekken meel gestrooid om te zien
of ma uil toevallig bij haar jongen kwam. De ochtend daarna waren er sporen en heb
ik afscheid van mijn vogeltjes genomen.
Twee maanden later ben ik pas weer gaan kijken, bang twee uitgedroogde
vogel lijkjes te treffen. Echter, ik vond niets. Helemaal niets.
Er zijn veel uilen rond de huizen waar ik op pas. Soms zitten ze vrij dichtbij als
het schemert, soms vliegen ze luid krijsend rond de huizen. Prachtige krachtige
dieren die volgens de Italianen om mij heen ongeluk brengen. De weinigen aan wie
ik vertelde een weekje moeder van twee jonge uiltjes te zijn geweest, vinden het
ongelooflijk dat mij nog niets vreselijks is overkomen.
Insecten?
Er zijn nogal wat insecten in het verder zo vredige Umbrische buiten. Er zijn
dan ook heel veel hagedissen die die insecten eten. Op zijn beurt zijn er dan ook
weer slangen die de hagedissen eten. En met al deze diertjes hebben we een leuk
aantal verrassingen zo her en der en af en toe.
Gisteren deed ik de deur open van een van de huizen waar ik op pas, een deur
die al een maand niet meer open was geweest. Ik stapte direct naar binnen en
PLOF ... er viel iets hevig spartelend kouds in mijn nek. Ik boog gevaarlijk snel
voorover al schuddend en een prachtig grijs groenig hagedisje ploefte op de grond
en ging er als een haas vandoor.
Mijn hartslag was maximaal en pas na een tijdje begon mijn ademhaling weer.
Ik zal niet snel meer direct naar binnen lopen bij huisjes die leeg staan!
Honden testen
Vanochtend, net voor de hitte echt begon, liep ik mijn gebruikelijke rondje. Op
drie verschillende plekken kwam ik steeds hetzelfde mannetje tegen. De derde keer
(drie keer is scheepsrecht, dat is wel geen Italiaans gezegde, maar toch) vroeg hij
me of ik dacht dat hij met zijn pandaatje de weg zou kunnen vervolgen.
Dat kon zei ik, maar alleen nu het droog is.
Ah, zei het mannetje (zon wit - nou ja, wat heet wit? - hemd met viezige
vlekken erop hing over zijn schouder en gaf mij breed uitzicht op een behoorlijk
vlezige buik), dan kom ik hier mijn honden testen voor de jacht, want hier loopt
aardig wat rond aan klein wild.
Hij graaide in zijn broekzak en haalde een handje hazenkeutels tevoorschijn.
Het leken wel salmiak dropjes. Voorzichtig trots stopte het mannetje de keutels
weer in zijn zak en ging voldaan achter het stuur zitten. Begin augustus komt ie zn
honden dus bij mij om de hoek trainen. Ik denk dat hij de keutels nu alvast bij de
honden in het hok legt om ze lekker te maken. Het mannetje was weg voordat ik
hem kon vragen wat ie met de keutels ging doen.
Bosje bloemen?
Gisteren was ik s ochtends vroeg een stukje gaan hardlopen. Ik kwam een
mannetje uit het dorp tegen in zijn zeer oude Renaultje. Hij stopte even en we
maakten het zo gebruikelijke korte kletspraatje. Het ging vooral over het gebrek aan
regen en hoe ellendig dit is.
Achterin de auto lag een enorme bos prachtig blauwe bloemen. Ik weet de
naam niet, zal het ns opzoeken. Deze bloemen groeien overal in het wild en laten
de bloemen in de ochtenduren zien, daarna gaan ze dicht en je ziet ze pas de
volgende ochtend weer. Een prachtige kleur blauw.
Ik had beter kunnen weten, maar vergat even mijn gezonde verstand te
gebruiken. Ik vroeg dus heel belangstellend (en erg dom) aan de man of hij bloemen
voor zijn moeder had geplukt. Zijn ogen gingen wijd open van verbazing en na korte
tijd ontblootte een grote grijns zijn bijzonder slechte gebit. Fiori per la mamma
stotterde hij, nog altijd niet zeker of ik hem in de maling probeerde te nemen.
Het bleek erba voor de konijnen te zijn. Erba is het woord voor alles dat
groen is en gegeten wordt door mens of dier.
Mooi verhaal
Dit weekend vertelde een vriend, die vroeger als loodgieter vaak ouderen in
Umbrie van warm water systemen voorzag, een grappig verhaal dat typisch is voor
veel ouderen in Umbrie.
Deze oudjes hadden een moderne verwarming aan laten leggen, die zowel op
hout als ook op diesel kon werken. Uiteraard deden de oudjes de verwarming nooit
aan, want ze zaten altijd in de keuken bij de betrouwbare oude houtkachel waar ze
hier ook vaak op koken nog. Eens per jaar wilden ze echter, met Kerst, voor de
familie, de officile kamer verwarmen en dus ging de verwarming aan. Elk jaar
opnieuw wisten ze niet meer hoe alles werkte en kreeg mijn vriend standaard een
telefoontje dat er iets niet goed ging.
Een keertje belden ze dat het horloge (zo noemen ze hier alles met een wijzer
en cijfers erop) op 120 stond en of dat een probleem was. Dat was de temperatuur.
Ze hebben alles gelukkig kunnen redden omdat er beveiliging op het systeem zat.
Ze hadden zowel op hout als op diesel gestookt, tegelijkertijd.
Een ander jaar zijn alle radiatoren met de vorst gebarsten. Dit was een heel
koud jaar waarin ook veel olijfbomen het niet hebben gered. Deze oudjes leefden
gewoon met 10 graden vorst in huis en hadden de verwarming niet aangedaan ...
Met als resultaat een enorme schade.
Aandoenlijk zijn deze voorbeelden van mensen die wel willen, maar die echt er
niet in slagen met de tijd mee te gaan. Ze begrijpen het niet en willen ergens alle
luxe ook niet. Ze wennen er maar niet aan en houden vast aan de oude vertrouwde
gewoontes. Ecologisch en eenvoudig.
We kunnen wellicht iets van ze leren.
De echte jacht
Zonder erbij na te denken, vroeg ik donderdag aan een jager die op fazanten,
wilde duiven en hazen jaagt, wanneer de Echte Jacht zou beginnen. Dat werd niet
gewaardeerd en ik kreeg dan ook direct een veeg uit de pan en stond een kwartier
later nog naar tekst en uitleg te luisteren. De Echte Jacht, zo blijkt, is namelijk de
jacht op de kleine beestjes. De wilde zwijnen jacht is een drijfjacht en is pas de
laatste twintig jaar in Umbrie aanwezig, want, zo beweerde deze jager, er waren
geen wilde zwijnen in Umbrie.
Ik kreeg, van deze Echte jager, uiteindelijk ook geen antwoord op mijn vraag.
Vrijdag kwam er een wilde zwijnen jager een praatje maken. Hij weet hoe
vervelend ik de jacht vind en begon zijn praatje dus letterlijk door te zeggen dat
zondag de jacht weer ging beginnen en hoe vervelend die jagers toch waren.
Gelukkig herkende ik de beste man en trapte niet in de val. Ik zei dus maar dat de
jagers vriendelijke mensen zijn, maar dat de jacht inderdaad vervelend is. Dat was
het juiste antwoord en een half uur later stond deze vriendelijke jager nog steeds
uitgebreid te kletsen over de jacht.
Heel gezellig, vriendelijke man ook (dit jaar word ik uitgenodigd om een avond
na de jacht wild zwijn te komen eten met alle jagers ... hoe kom ik daar nou weer
fatsoenlijk onder uit?) maar helaas valt er niet goed over de negatieve gevolgen van
de drijfjacht te praten, zelfs niet met deze heer.
Argumenten als: de natuur is voor iedereen, maar 3 maanden per jaar
domineren de zwijnenjagers alles en is het levensgevaarlijk in de buurt te komen,
laat staan te wonen worden afgedaan met grote onzin, je kunt gewoon over de
weg lopen en er is geen enkel gevaar, er wordt nooit op mensen of honden
geschoten ... (hoe kan het dan dat er rond de 90 mensen per jaar aan de
zwijnenjacht overlijden door kogels?). Ik zei verder dat ik middenin het slagveld
woon en dat dat geen lolletje is. Ook onzin, er wordt nooit bij de huizen geschoten,
ze gooien alleen rotjes rond mijn huis om de zwijnen terug het slagveld in te drijven.
Ik zie ze echter om mij heen schieten, zelfs richting de huizen zo af en toe en dat
fantaseer ik niet. Hoop een fototoestel bij de hand te hebben dit jaar, dan heb ik
daarna bewijs. Ik begon over de geluidsoverlast, de honderden honden die blaffend
en jankend achter de zwijnen aangaan, de tientallen mannen die een hele dag lang
schreeuwen naar de honden en elkaar en het vele schieten ... niet echt plezierig
natuurgeluid. Volgens de jager zou ik juist blij moeten zijn dat ik ns wat leven in de
brouwerij had, zon meisje alleen boven op een heuvel, dat is toch ook niets?
Het was een lang en vriendelijke debat, waar de zwijnenjager op geen enkele
van mijn serieuze argumenten in is gegaan en waarvan hij aan het eind dacht mij
volledig tot de jacht bekeerd te hebben.
Gewonde
Gisteren was er een grote jacht gaande. Toen ik aan het eind van de dag het
idee had dat de jagers klaar waren met schieten, ben ik even gaan hardlopen. De
jagers waren in een slecht humeur, ze riepen honden terug die onvindbaar bleken,
ze hadden weer niets geschoten (ze zochten wild zwijn) en het lange stilstaan in de
kou was niet goed bevallen. Zo leek mij.
Een heel eind van de grote groep jagers trof ik zeven prachtige honden aan.
Dat gebeurt zelden, de jachthonden zijn normaal in erbarmelijke staat, mager en
uitgeput. Deze honden hadden een glanzende vacht en zaten boordevol energie, na
een dag achter hun neus aan te hebben gelopen.
Ik maakte de eigenaar van de honden een compliment en hij vertelde trots dat
zijn honden allemaal familie van elkaar waren en veel prijzen hadden gewonnen. Ik
vroeg dus waarom hij met zulke mooie en kostbare honden de zwijnen opjoeg.
Zwijnen hebben de neiging zich te verdedigen en veel jachthonden worden
opengereten, of op andere manier uitgeschakeld, vaak met de dood tot gevolg.
De jager keek zorgelijk en wees naar hond nummer 8, die, zag ik nu, aan de
kant van de weg lag met een zwaar bloedend been.
De jager zei wilde zwijnen zijn echt rotzakken, toen ik weg jogde. Ik keek nog
even om en vroeg of hij het normaal zou vinden dat een wild zwijn, na uren
opgejaagd te zijn, zich beleefd zou laten doodschieten?
Hij lachte wat verlegen.
Blaadjes
Vanochtend was de wereld rijp wit hier in Umbrie. Prachtig. Wel erg koud.
Ik ben een stukje gaan lopen en afgezien van oogstrelende tafereel, werden
ook mijn oren blij verrast door heel zacht getik uit de bossen, bosjes en
alleenstaande bomen.
De blaadjes die nog veelal aan de bomen zitten omdat het tot kort zo warm
was, vallen nu allemaal met een lieflijk tikje van de bomen. Alsof er een heel delicaat
diertje naast me liep in de ijskoude prachtige wereld. Door de kou waren er geen
andere dieren actief, totale stilte dus, hetgeen het lieflijk tikken nog vreemder
maakte.
De blaadjes zijn geloof ik aan de boom vastgevroren vannacht en nu het begon
te dooien, vielen ze direct van de boom, zwaar van de bevroren mist. Tik, tik, tik.
Vuurtje
Gisteravond liep ik vlak voor donker nog een stukje met de honden. De
wildzwijn jagers waren bezig hun honden terug te roepen. Mijn honden vlogen als
gekken achter de magere en angstig uitgeputte jachthonden aan (die arme beesten
hadden al de hele dag wild opgejaagd) en het hele eerste deel van de wandeling
werd dus ernstig verstoord door gillende honden, toeters van de jagers en mijn
totaal nutteloze orders richting mijn hondjes om hun onaangepaste gedrag te
corrigeren.
Op de terugweg waren de jagershonden grotendeels in hun kooien opgesloten
en liep ik te genieten van de adembenemend schitterende natuur. Een nattig rood
en geel tegen heuvels aan die onderaan bij het dal in de mist verdwenen. Je kijkt en
ziet, maar ziet ook niet, door de subtiele mist die alles verbloemt. Te mooi voor
woorden, dus laat ik ophouden het in woorden te proberen te vangen.
Aan het eind van het pad met de pijnbomen, hadden de 4 overgebleven jagers
een vuurtje aangelegd en ik hield er even stil. Ze waren twee honden kwijt, of ik ze
kon bellen als ik ze toevallig zou zien die nacht. Tuurlijk zou ik bellen.
Of ik de laatste tijd nog wilde zwijnen had gezien. Nee, niets gezien, wel de
gebruikelijke sporen van vernieling.
Waarom ik niet gewoon even s nachts een wild zwijn neerschoot, dat zou zo
makkelijk zijn (ze begonnen smakelijk om hun vraag te lachen). Omdat ik wild zwijn
supporter ben, wisten ze dat niet meer?
Een van de jagers zei dat ik het geweer ook beter tegen ander opgeschoten
wild zou kunnen gebruiken. Wederom een lachsalvo van het groepje rond het vuur.
Ik moest er zelf ook om lachen.
Ze hebben dit jaar al 101 wilde zwijnen geschoten. Ik vroeg waarom ze niets
op het vuurtje aan het roosteren waren, maar ze zeiden dat ze op een lekker
kippetje wachten. Wederom een woest lachsalvo.
Een kletspraatje bij ondergaande zon en open vuurtje. De schoonheid van de
natuur gerelativeerd. De romantiek van de mistige dalen en gedoofde kleuren stond
in schril contrast met de botte jagers rond het vuur en hun vunzige praatjes. Al met
al een prachtig geheel: echt met de beide benen op de grond.
In de rij en
bureaucratie
Dit is een kort hoofdstukje met maar 4 blogs. Ik heb er veel meer over
geschreven uit pure frustratie, maar die blogs hebben de eindselectie niet
gehaald omdat ze niet meer relevant zijn en vaak langdradig en ingewikkeld.
Overgebleven zijn een aantal voorvallen in het lokale postkantoor en iets over
de auto belasting en voordringen.
Foto van een regenboog
LUfficio Postale
Er werken twee vrouwen in het lokale postkantoortje. Toen ik er af en toe kwam
om postzegels te kopen en rekeningen te betalen, waren de dames vriendelijk, maar
zeker niets meer. De dag dat ik ze vroeg of ik een rekening kon openen, veranderde
dat op slag. Ze vertelden mij dat ze een andere buitenlander hadden die ook een
rekening had en die was er enorm over te spreken. Ik vroeg naar de kosten en de
mogelijkheden en die bleken zo mee te vallen dat ik geen moment aarzelde, andere
buitenlanders of niet.
Dit was ongeveer een jaar geleden en de dames en ik kennen elkaar inmiddels
een stuk beter. Vaak heb ik vragen waarop ze geen antwoord weten en dan zeggen
ze dat het niet bestaat of niet mogelijk is wat ik wil. Thuis ga ik dan op internet de
website van de posta bekijken en lees exact hoe ik te werk moet gaan. Terug bij het
postkantoor leg ik vervolgens aan de dames uit hoe het werkt. Ze zullen best een
buitenlander als klant hebben, maar die persoon heeft blijkbaar nog nooit
geprobeerd transacties met het buitenland te doen (want er is die persoon verteld
dat dat niet mogelijk is, zoals ze ook tegen mij zeiden!).
Inmiddels word ik vaak achter de loketten uitgenodigd door de dames, vooral
als ik weer iets nieuws heb. Signorina, signorina, venga venga qui dietro. Ik ga
door de twee veiligheidsdeuren en stap over dozen met brieven en pakjes. Er wordt
een gammele stoel voor mij vrijgemaakt en altijd wordt mij koffie aangeboden.
Vervolgens zie ik mensen komen en gaan, rekeningen betalend, pakjes versturend
of geld op hun spaarboekje zettend.
Het is best saai daarachter, maar aan de andere kant ook een mooi gebaar. En
uiteindelijk komen we altijd waar we zijn moeten.
Pian piano.
Bollo auto
Het is weer de tijd van het jaar dat ik de bollo van de auto moet betalen. Dat
dacht ik in elk geval. De bollo is de belasting. De mijne loopt af eind april. Ik heb een
dun papiertje, met de hand geschreven, van het postkantoor, met stempel erop. De
bollo wordt wel ns door de politie gevraagd als ze je stoppen om papieren te
controleren.
Gezien de bollo over een paar dagen vernieuwd moet worden, ging ik keurig
op tijd naar het postkantoor, tevreden met mezelf dat ik mij herinnerde dat ik weer
moest betalen (de overheid stuurt voor geen enkele belasting een herinnering of een
rekening, je moet hier alles goed in de gaten houden en uit jezelf betalen - vandaar
dat bijna iedereen een commercialista nodig heeft die al deze dingen (het scala aan
belastingen) in de gaten kan houden, want de regels veranderen ook vaak en voor
leken is het bijna niet mogelijk van al deze dingen op de hoogte te blijven). Ik vulde
het papiertje in en schoof het onder het loket door. De dame keek ernaar en zei dat
ik te vroeg was, dat de geldigheid van de bollo nog niet was verstreken.
Hoezo? Ik wil nu gewoon alvast betalen, dan heb ik dat alweer gehad. Ik stond
klaar om mijn (achterlijke) standpunt te verdedigen (je betaalt hier namelijk nooit iets
van tevoren, zelden iets op tijd en over het algemeen pas een paar maanden later).
Nou blijk je dus helemaal niet een nieuwe bollo te kunnen krijgen voordat de
geldigheid datum van de oude is verstreken. Uiteraard blijft de oude bollo dan ook
een maand langer geldig dan de datum die erop staat aangegeven.
Logisch toch?
Postkantoor stampij
Vanochtend dacht ik even naar het postkantoor te gaan. Er stond al een
behoorlijke rij toen ik binnenstapte, maar vaak lost dat zich onverwachts snel op.
Deze keer leek dat ook zo te zijn en met vol vertrouwen in de Italiaanse posta, bleef
ik wachten.
Ik bleef steeds dezelfde gedachte hebben, hetgeen nogal saai was eerlijk
gezegd, namelijk wat het voor zin heeft een gele streep door het kantoortje te
trekken en ervoor een bordje - met de vraag de privacy van andere klanten te
bewaren door voor deze streep te blijven - te plaatsen. Ik kreeg er maar geen
antwoord op, want kon zo ver achter de streep als mogelijk is (de streep loopt
namelijk net voorbij de deur, we hebben het hier over een echt postkantoorTJE)
letterlijk alles verstaan dat werd gezegd zowel voor als achter de balie. Maar goed,
het zullen wel de standaardregels zijn waar een postkantoor aan moet voldoen.
Zelden houdt iemand zich hier aan gelukkig, we hoeven niet te doen alsof we niet
hebben gehoord dat het oude dametje 2000 euro in contanten opneemt om een
nieuwe scooter voor de kleinzoon te kopen. We vragen haar gewoon of het voor de
verjaardag van kleinzoon is, of zomaar, waar ze dat geld heen gaat brengen en
vervolgens ook nog dat ze misschien beter een andere verkoper kan nemen!
Een bescheiden jongen die driftig formuliertjes had staan invullen aan de
zijkant van de kamer cq het postkantoor, was aan de beurt. Hij verontschuldigde
zich al aan hen achter hem dat hij echt aan de beurt was en daar niets aan kon
doen. Iedereen spitste de oren (niet nodig, maar bij wijze van spreken), maar helaas
kwamen er geen interessante transacties tot stand. Wat de jongen wilde, kon
namelijk niet. Dat wil zeggen, hij wist dat het kon, maar de dame van het
postkantoor kreeg het niet voor elkaar.
Waar je dacht dat ze het na een kwartiertje wel op zouden hebben gegeven,
bleken ze na dit kwartiertje extra overtuigd dat ze het voor elkaar zouden brengen.
Het is iets als geld contant aan de postkantoor dame overhandigen, die het naar
een virtuele bankrekening ging sturen, waarna de jongen met zn pin-pas ging
pinnen, maar ipv dat er geld werd afgeschreven, zou het dan worden bijgeschreven.
Het ging steeds mis dat zodra de jongen zijn pin-pas door de pinner haalde, hij
betaalde ipv ontving.
Zoals dat in Itali gaat, bemoeiden alle mensen in het postkantoortje zich er na
enige tijd mee. Iedereen gaf door elkaar advies aan de dame, alsof ze beter weten
dan de dame achter het loket hoe alles werkt en wat kan en niet. Ik stond tussen
het gekakel, heel stilletjes te observeren en stiekem te genieten.
Bij mijn weten kon de operatie die de jongen had bedacht niet en had hij
waarschijnlijk iets verkeerd begrepen. Gek genoeg bedacht niemand dat, iedereen
gaf af op de moderne apparatuur en hoe lastig nu een transactie was, terwijl

vroeger je gewoon pen en papier had en iedereen precies wist hoe alles werkte...
Uiteindelijk droop de jongen teleurgesteld af, onder de meelevende blikken van
de mensen die inmiddels het overvolle kamertje bewoonden. De jongen was de
deur nog maar uit, of iedereen had ineens reuze sympathie voor de postkantoor
dame, die hardop in zichzelf (dus voor iedereen hoorbaar) bleef herhalen hoe
vreselijk computers toch waren, dat ze dit akkefietje met pen en papier zo af had
kunnen handelen, maar dat de moderne technologie alles moeilijk had gemaakt ...
Voordringen
Heel in het algemeen hebben Italianen er een handje van ... voordringen.
Ik sta met verbazing te kijken hoe keurige mensen zonder enige schaamte
gewoon voor mij in de rij gaan staan. Ik kan er slecht tegen, want voel me dan een
tweedehands burger. Laat het dus meestal niet toe, of zeg er op zn minst iets van.
Zaterdag was ik bij de dierenarts, de honden moesten de nodige prikken.
Nadat ik hond nummer 1 had laten prikken, liep ik even naar buiten om hond
nummer 2 op te halen. In de wachtkamer zat een keurige dame zonder huisdier. Ze
vroeg of ik klaar was en ik zei dus duidelijk van niet. Ze zei dat ze maar een heel
simpele vraag had en tegen de tijd dat ik mijn tweede hond had gehaald wel klaar
zou zijn, of ze dus even tussendoor mocht.
Natuurlijk mocht de keurige dame even tussendoor.
Ik zat vervolgens twintig minuten in de koude wachtkamer met hond nummer 2
die doodsangsten uitstond want die kent de dierenarts inmiddels goed en vindt het
zeker geen lolletje deze vriendelijk prikkende man een bezoekje te brengen.
De dame kwam eindelijk tevoorschijn en bood niet eens haar
verontschuldigingen aan dat het zo lang had geduurd. Ik zei niets, maar besloot
keurige Italiaanse dames NOOIT meer voorrang te geven tenzij ze er recht op
hadden.
De dierenarts gaf me geweldig op mijn kop. Hij zei dat ik NOOIT mensen
voorrang moest geven in Itali want iedereen maakt er misbruik van. Hij ging wel
tien minuten door over de trucjes die worden toegepast. Ik voelde me weer ns een
klein meisje, er werd mij een goedbedoeld lesje geleerd over hoe ik mij in Itali
behoor te gedragen om te voorkomen dat keurige dametjes over mij heen lopen.
De hond kreeg haar prik, ik mijn lesje.
Italiaanse gewoontes en
gebruiken of gebreken
Hoe anders zijn de dingen hier in Umbrie, vergeleken met dat wat ik mij uit
Nederland herinner dat staat hier in een aantal blogs.
Het zijn kleine voorvallen die een beeld geven van het rurale Italie, wat de
mensen hier vinden en geloven.
Foto van drie oudere vrouwtjes die wel 'ns bij mij langs lopen
Nieuwjaarsrecepties (die hebben we hier niet)

In Itali doet men over het algemeen niet aan nieuwjaarsrecepties op het werk.
Alle feestelijkheden worden voor de kerstdagen afgehandeld. Bedrijven gaan met
alle werknemers uit eten, lunch of ook diner. Uiteraard wordt er uitgebreid gegeten,
want daar draait het in Itali allemaal om, eten.
Met nieuw jaar gebeurt er niets, hoewel veel bedrijven dicht blijven tot na de 6e
januari. 6 januari is Befana (heks), een officile feestdag waar van oudsher
cadeautjes worden gegeven, in een oude sok. Het lijkt een beetje op sinterklaas,
maar ipv een oude wijze man hebben de Italianen een enge oude heks.
Een moetje
Was net even in de winkel van het dorpje waar ik boven woon. Er waren, naast
de winkeleigenaar, twee klanten. Dat houdt in, een wachttijd van ongeveer een half
uur.
De winkel is niet verwarmd en ik stond met groente in mijn handen geduldig mijn
handen eraf te laten vriezen, van been op been huppelend in de hoop niet ook mijn
voeten te verliezen aan de vorst.
Onderwijl hoorde ik het gesprek tussen de winkeleigenaar en de klanten aan.
Het ging over een feest omdat iemand ging trouwen, iemand uit een ander dorpje in
de buurt. Er was enige onduidelijkheid hoe dat toch kon, want de dame in kwestie
had net haar relatie (fidanzamento) een paar maand geleden uitgemaakt. Ineens
werd er op fluistertoon voor intimi gezegd dat ze wel moet trouwen, want ze is
zwanger.
Soms denk ik echt dat we in Umbrie nog in de middeleeuwen leven. Gelukkig
werd mijn mening niet gevraagd.
Vertrouwend parkeren
Gisteravond was ik met een vriendin in Perugia. Zij kent Perugia op haar
duimpje en woont er niet ver vandaan. Ze rijdt dus trefzeker naar de parkeergarage
onder de overdekte markt, precies in het centrum (ik parkeer altijd op 5 minuten
lopen van het centrum). Ik was er eerder geweest. Een prachtige ervaring. Hier
worden de autos namelijk standaard driedubbel geparkeerd en MOET je de sleutels
in de auto laten zitten, want de parkeerwachten manoeuvreren continu autos om
anderen eruit te laten.
Iedereen vertrouwt deze jongens. Nonchalant stappen ze in zelfs de meest
dure autos, starten de motor en rijden met een rotvaart achteruit zonder schijnbaar
een momentje te twijfelen of het wel goed gaat in die nauwe ruimte. Ze doen de
hele dag en nacht niet anders, maar ik vroeg me toch af of er niet soms, heel per
ongeluk, een klein deukje ontstaat ...
Vrouwendag
Itali laat geen gelegenheid voorbij gaan om iets uitgebreid te vieren.
Vrouwendag staat in het teken van mimosa, alle vrouwen krijgen mimosa
takjes. Soms ook een roos. Restaurants nodigen al weken uit om vrouwendag bij
hen te vieren, er zijn speciale menus. Sommige restaurant bieden een mager
menu, anderen een menu met mannelijke striptease.
De mannen feliciteren de vrouwen met vrouwendag. Het lijkt dat ze het menen
ook.
Zegeningen van de priester

De paasdagen zijn vandaag officieel begonnen. Ik ben niet gelovig opgevoed
en weet dus niets van alle rituelen, maar hier is elk uur op het nieuws te horen over
de festiviteiten en de arme zieke paus die voor het eerst niet mee kan doen aan
deze belangrijke katholieke gebeurtenis.
Het welzijn van de paus, il papa, is al weken een van de belangrijkste
nieuwsonderdelen, de laatste dagen zon beetje gelijk op met de Amerikaanse coma
patiente Schiavo. Verwarrend, omdat schiavo in het Italiaans slaaf betekent, dus het
duurde een halve dag voordat ik het nieuwsbericht goed had begrepen. Ik dacht
eerst dat het een potisch dramatische woordkeus van de nieuwslezers was om te
zeggen dat deze vrouw slaaf was van de apparatuur die haar in leven hield.
Terug naar de paasdagen met bijbehorende rituelen. Een heel belangrijk ritueel,
waar de kerk flink geld mee binnenhaalt, is dat de Prete (priester) bij mensen thuis
het huis komt benedire (zegenen). In praktijk worden de huizen van top tot teen
schoongemaakt (de voorjaarsschoonmaak), worden speciale Paasgerechten bereidt
en komt de priester even langs en sprenkelt wat heilig water door kamers en over
de gerechten. Het is vervolgens met de gerechten wel oppassen, want geen
kruimeltje van het gezegende mag weggegooid worden. Bijvoorbeeld de schillen
van de gekookte eieren moeten bij elkaar geraapt worden en mogen niet bij de
compost.
Wat er precies wel mee gebeurt dat weet ik niet
Paasregen
Vorig jaar hadden ze voor de paasdagen heel slecht weer voorspeld. Het
gevolg was dat een groot aantal Italianen hun reserveringen voor het weekendje
weg afzegden en gewoon thuis lammetjes bleven eten. Het bleek vervolgens bijna
overal heerlijk weer te zijn geweest. De toeristenindustrie is dus heel boos
geworden en eiste van de weersvoorspellers geld.
Sindsdien heeft met het hier vaak over het fenomeen microklimaat. Kleine
klimaatjes in bepaalde gebiedjes die niet het standaard weerpatroon volgen ... Dat
werd namelijk als reden opgegeven voor de dramatisch verkeerde voorspellingen.
Dit jaar is het pokkeweer. Regen. Zullen de Italianen nu boos op de
weersvoorspellers zijn omdat ze niet duidelijk genoeg hebben gezegd dat het echt
naar weer zou zijn met pasen?
Itali verliest haar vader

De paus is overleden ... Al weken gaat een groot deel van het nieuws over il
papa en sinds vrijdag zijn op de radio alle vrolijke programmas afgelast en hoorde
je slechts nog programmas in mineur stemming, waarbij luisteraars kunnen bellen
om hun gedachten over de zieke paus te ventileren.
Ik heb met groeiende verbazing naar vele verhalen geluisterd. Diep geroerde
mensen die het uitdoven van de paus als een groot verlies ervaren. Il papa si sta
spegnendo en Itali verliest haar vader. De voetbalwedstrijden zijn afgelast, dat wil
veel zeggen. De provinciale verkiezingen gaan wel door, maar er wordt al een paar
dagen geen campagne meer gevoerd.
In mijn kleine wereldje hier boven op de berg merk ik weinig van de dood van
Paolo Giovanni II, afgezien van vlagen zware kerkkloktonen. Geluid draagt ver, ik
hoor de klokken van zeker drie verschillende dorpen, in totale harmonie met de
zingende vogels. Het is een prachtige zon-dag.
4 april
Na de lunch kwam de gepensioneerde man (die hier wel ns helpt) even langs.
Hij kwam natuurlijk asperges plukken, maar deed alsof het daar niet om ging. Hij
kwam behoorlijk aangeschoten (leek mij) binnen wandelen. Ik vroeg of hij ook zo
van het prachtige weer genoot. Nou, hij vond het wel erg warm. Enorme grijns,
onstabiel tegen mijn muur geleund, voorspelde hij dat we de komende 40 dagen
prachtig weer zullen hebben. Dat is het geloof hier, het weer op 4 april blijft
vervolgens 40 dagen min of meer hetzelfde.
Ik heb wel ns slechter nieuws ontvangen.
Dorpskapper
Gisteren, vrijdag, ging ik even naar de kapper. Sinds ik niet langer lang haar
heb (een schande vinden de Italianen, zo zonde de blonde lokken eraf te knippen),
moet ik elke twee maanden naar de kapper. Daar had ik geen rekening mee
gehouden toen ik besloot tot kortwieken.
Ik woon boven een piepklein dorpje waar een kapper is, maar dat is een
gepensioneerde vrouw die in de schuur een hoekje heeft waar ze andere oudere
vrouwen in de krul zet, de kleuren wat bijwerkt en de dameshoofden een gedegen
wasbeurt geeft. Het is geen echte kapper.
Mijn kapper is in een volgend dorp, een stapje hoger op de ontwikkeling van
kapsalons. Ze is officieel erkend en heeft een echte kapsalon. Als ze geen klanten
heeft is deze dicht. s Middags spelen haar kinderen tussen de draaistoelen en
worden de klanten geacht een oogje in het zeil te houden en in te grijpen als ze met
dure producten beginnen te smeren.
Er zaten twee vrouwen toen ik binnenkwam. De kapster zelf was uitgebreid
aan het vertellen over haar bezoek aan de opgebaarde paus, hoe lang ze in de rij
had gestaan en hoe ze niet eens stil mocht staan toen ze eindelijk de dode paus in
het oog kreeg. De dames hingen aan haar lippen bij de verdere beschrijving van het
avontuurlijke bezoek aan Rome, met oplichters die een flesje water voor 4 euro per
stuk verkochten aan dorstige gelovigen, terwijl de protezione civile miljoenen
flessen water gratis distribueerden.
De kapster was bezig het haar van een grote vrouw met een agressieve blik in
dr ogen te fhnen. Daarnaast zat een mollige kleine vrouw met schelle stem en
grote spleten tussen haar tanden. De vrouw die werd gefhnd legde uit dat ze ook
zo graag naar de paus had willen gaan, maar ze had geen tijd gehad want volgend
weekend trouwde ... (tja, wie trouwde dat kreeg ik niet mee). Ze was bozig en dat
werd er niet beter op toen de kapster haar mededeelde dat het grijs weer begon
door te komen en ze volgende week echt bijgekleurd diende te worden. De paus
werd met rust gelaten en er steeg een gekakel op over geschikte haarkleuren,
prijsstijgingen sinds de euro en op de een of andere manier kwam het vervolgens uit
op het laatste nieuws dat de zoon van die en die met 8 gram wiet was betrapt en
schande, paniek en nog meer schande.
De kapster en haar twee klanten waren in hun sas, het was geen moment stil
en er viel zalig veel te roddelen. De derde klant was ik. Ongemakkelijk en hopend
dat mijn stilte niemand op zou vallen, bleef ik me afvragen wat voor roddels er over
mij de ronde doen. Destructief de oordelen van deze vrouwen, die leven zoals het
hoort. Misschien niet. In elk geval doen ze alsof ze leven zoals het hoort. Ik niet.
Mis
De kerk. In Itali is de katholieke kerk van enorme invloed op het dagelijkse
leven, het denken, het doen, de symboliek en ook het geloof zelf (hoewel ik sterk de
indruk heb dat het geloof zelf eigenlijk het minste telt!).
Ik hoor vanuit mijn huisje de kerkklokken in de verte. Het is zo normaal
geworden, dat ik er nauwelijks meer op let. Ik hoor de klokken van het dorpje onder
mij en ook van de twee dorpen die langs de Tiber liggen, een ten noorden en de
ander ten zuiden van mij. Afhankelijk van de windrichting, hoor ik de ene of de
andere beter.
Laatst waren er gasten die vroegen naar het klokkengelui. Dat deed me
beseffen dat het inderdaad vreemd is dat er dinsdagochtend om elf uur vrolijk
kerkklokgeschal over de heuvels trekt. Hoewel, zo vrolijk is dat misschien niet eens.
Ik deed ns navraag in het dorp. Jawel, hoe dom om zoiets te vragen! Ongeloof
dat mij echt dit soort basis kennis ontbreekt.
Je kunt in Itali, tegen betaling uiteraard, een mis(je) vragen en de oudjes doen
niet anders. Een mis(je) voor de overleden vader, moeder, oom, marito,
grootouders en ga zo maar door. De Prete draagt een kleine mis op voor deze lang
geleden gestorven mensen, vaak zitten er twee of drie oudjes in de kerk en dat is
het.
Ik heb nog niet durven vragen hoe duur het is.
Bellen tijdens de film

Eergisteren ging ik naar de film. Niets bijzonders, ik bezoek de cinema
regelmatig en met groot plezier.
Ik zat te genieten van anche libero va bene, een prachtige film vond ik het,
toen de vader van de Italiaanse familie die iets verderop zat, zijn telefoontje te
voorschijn haalde. Hij werd gebeld, zijn scherm was fel verlicht en dat zie je in een
donkere bioscoop natuurlijk goed. Ik verwachtte dat ie de telefoon keurig uit zou
doen, maar dat had ik mis. Hij nam op. Pronto schalde het door de bioscoop
(gelukkig voor deze man was het niet erg vol).
Hij bleef leuk een tijdje babbelen alsof ie thuis naar een video zat te kijken, tot
mensen achter hem vroegen of ie weg kon gaan. Dat deed ie, samen met zn vrouw,
voor anderen langs, half struikelend over benen en tassen op de vloer. Even later
kwam het stel terug, weer onhandig voor de anderen langs en eenmaal op hun plek
moesten uiteraard de kinders even (hard fluisterend) worden ingelicht over het zo
ongepast uitgewisselde nieuws.
Er rest je in dit soort gevallen niets anders dan gewoon je nergens aan ergeren,
want je doet er toch niets aan. Ik had van mijn stoel kunnen vallen van verbazing,
ware het niet dat dat in een cinema letterlijk onmogelijk is.
La mamma
Het is bekend. De mamma is in Itali belangrijk. Italiaanse mannen zijn veelal
mammone. Dit is niets om je voor te schamen, het is zelfs iets om trots op te zijn.
In elk geval begint mij dat steeds meer op te vallen, maar ik kan het uiteraard mis
hebben. Mijn ijzige blik van nordica begrijpt die waanzinnige verering van la
mamma nog altijd niet zo. De levenslange innige verstrengeling tussen moeder en
zoonlief, waarbij la mamma totdat het echt niet meer gaat, voor haar zoontje blijft
zorgen. Mannen van 50 die zelf kinderen hebben worden door la mamma vereerd en
vertroeteld als ware het een baby van anderhalf.
Goed, dat is typisch Itali. Niets om te veroordelen of te waarderen, het is
gewoon zo en je verandert er niets aan.
Gisteren dronk ik even iets met een kennis in het centrum van Perugia, op de
Corso. Een prachtige avond, lekker warm dus fijn om buiten te zitten en de stroom
mensen langs te zien komen. Na een uurtje kletsen ging ik weer richting huis. Mijn
kennis had een aantal keren terwijl ik zat te praten, gewoon heel onbeleefd een
sms-je zitten sturen. Ik heb geleerd dit niet persoonlijk op te vatten, zo doen veel
Italianen dat, het telefoontje is gewoon belangrijker dan wie je in het echt tegenover
je hebt zitten. Je moet leren het niet persoonlijk op te vatten dat ze weinig aandacht
voor jouw verhaal hebben. Niet eenvoudig en als ik iemand beter ken, zeker niet
acceptabel.
Ik stond op om weg te gaan toen de telefoon van deze kennis, een volwassen
man, goede baan en twee grote kinderen, overging. Hij klapte trots zijn telefoontje
open in mijn richting en zei blij als een kindje: la mamma, mi chiama la mamma. Ik
zag een foto van een oud vrouwtje, prachtig gekapt en gekleed, op het schermpje
van zijn dure telefoontje.
Elegant?
Afgelopen weekend was een lang weekend in Itali.
Mijn hardlooprondje voert langs het huis van een belangrijk echtpaar uit Rome. Hij
architect en zij psychoanaliste. Ik heb drie en een half jaar geleden een keertje bij ze
gegeten en daarna groet ik ze altijd beleefd, maar daar houdt het mee op. Ze wilden
namelijk dat ik van alles voor hen ging doen, gratis. Als goede buur zeg maar. Dat
ging ik liever uit de weg. Een tuin onderhouden is nou eenmaal meer werk dan je als
goede buur gratis aan kunt bieden.
Hoe dan ook, gezien het feit dat het een lang weekend was, was het Rome
echtpaar zoals gebruikelijk in Umbrie. Ik kwam de architect in zijn prachtige auto
tegen op de zandweg die langs zn huis voert. Hij stopte en het raampje aan de
passagierskant ging langzaam open. Hij kauwde luid smakkend op kauwgum en
keek naar mij (neem ik aan?) door zijn spiegelende zonnebril. We wisselden de
gebruikelijke beleefdheden uit. De architect kauwde alsof zijn leven er vanaf hing,
zeer intensief, en tijdens het korte gesprek vormde zich een witte schuimlaag in zijn
mondhoek. Ik kon nergens anders meer naar kijken en wachtte een beetje af tot er
spontaan beweging in het schuim zou komen. Daarvoor bleek het gesprek
(gelukkig) te kort.
Elegant hoor, die architect. Je moet er blijkbaar toch iets voor over hebben om
fris uit je mond te ruiken.
Straf van God?

Gisteren kwam ik langs het postkantoortje en zag geen enkele klant, dus ging
ik snel naar binnen om een aantal dingen te regelen die al langer moesten, maar
waarvoor ik niet in de rij wilde staan.
Nadat ik alles had gedaan, vroeg ik aan de dame achter het loket, die deze
keer in haar eentje was omdat haar collega vakantie heeft, wanneer zij op vakantie
zou gaan. Ze keek me aan, zette haar bril af en haalde haar schouders zwaar op om
ze zo diep te laten zakken dat ze even op een ingezakte pudding leek. Met tranen in
haar ogen keek ze me weer aan en begon over haar zus te vertellen. Ze is zo
vreselijk ziek en ze kunnen haar niet beter maken en nu is ze dus na 7 jaar aan het
sterven, dus ... geen vakantie.
Vreselijk om te horen natuurlijk en het postkantoorvrouwtje zo in tranen te zien.
Ze is erg gelovig en bleef mij vragen hoe het toch mogelijk was dat haar zus zo
werd gestraft. Ze was duidelijk in ernstige twijfel over de waarheid van het geloof en
de logica erachter. Ze vroeg tot mijn grote schrik naar mijn mening. Ik zei maar heel
eerlijk dat ik geen geloof heb en er dus helemaal niets over kon zeggen. Dat
accepteerde ze, beata lei zei ze (zoiets als: u hebt geluk).
Winkeltje
Gisteren was ik in Sansepolcro, een mooi stadje net boven Umbrie, in Toscane.
Ik moest mezelf hier een uurtje vermaken, wachtend op een vriend van me.
Ik doolde wat rond en kwam voor een ferramenta uit (dat was oorspronkelijk
een ijzerwinkel, inmiddels hebben ze er vaak alles van schroeven tot
keukenbladen, van tuingereedschap tot houten meubeltjes). Dit winkeltje was twee
meter breed, 10 meter diep en 4 meter hoog, bomvol met spulletjes en dingetjes.
Zon echt Italiaanse winkel die bijna niet meer bestaan.
Ik liep naar binnen en vroeg aan het mannetje achter de toonbank of ie
misschien ook een klein pedaalemmertje voor mijn groenteafval had. Ik
verontschuldigde me erbij, zeggend dat dit waarschijnlijk de verkeerde winkel was
voor zoiets. Hij brak uit in een brede grijns en zei: mevrouwtje, ik heb in deze
winkel meer dan ik mij vaak zelf weet te herinneren, maar aan zon klein emmertje
kan ik u wel helpen. Hij had een flinke slok wijn bij de lunch genoten, leek ik te
ruiken, maar met een grote zwier pakte hij zijn ladder en klom erop om helemaal
bovenaan, hij moest ernaar reiken en ik hield mijn hart vast dat de ladder niet om
zou kieperen, een doosje tevoorschijn te toveren.
Met doosje en al kwam hij heelhuids weer naar beneden, alwaar hij mij de
pedaalemmer liet zien. Precies wat ik zocht.
Mond vol tanden

Grappig en waar gebeurd:
Vrienden van mij zijn homo en wonen al jaren in Umbrie. De meeste mensen
zeggen dat het broers zijn (ja, ze LIJKEN ook zo op elkaar zeggen ze dan, in een
wanhopige poging homoseksualiteit uit hun leven te bannen).
Een van hen ging naar de dokter. Hij had het heel keurig over zijn partner. Zijn
Italiaans is niet helemaal vloeiend, maar hij redt zich aardig. Na een aantal keren het
woord partner gebruikt te hebben, pakte de dokter heel indringend vriendelijk de
arm van deze vriend van mij, keek hem van dichtbij heel geduldig aan en zei: in
Itali zeggen wij mia moglie en niet partner (mia moglie betekent mijn vrouw).
Het behoeft geen uitleg dat de arts grote afstand hield nadat die vriend
vervolgens zei, maar het is een man.
Dametjes
Gisteren bevond ik mij, met een uur tijd te doden, in het industriegebied van
Bastia Umbra. Ik liep naar een buurtje in de hoop een barretje te vinden, waar ze
over het algemeen wel een krant hebben en dan gaat de tijd, met een espresso, al
snel voorbij.
Ik kwam twee dametjes tegen, keurig gekleed en opgemaakt, op hoge hakken
ondanks de gevorderde leeftijd. Ik vroeg ze waar ik een bar zou kunnen vinden. Ze
gingen uitgebreid met elkaar in overleg, alsof ik niet stond te wachten op een
antwoord op een mijns inziens vrij eenvoudige vraag.
Na dit beraad zonder eenduidige uitslag, besloten ze mij te begeleiden. We
schuifelden door de lelijke nieuwe wijk, terwijl de dametjes nog altijd kibbelden over
welke bar nou beter zou zijn voor mij en welke weg de kortste. Ze kwamen er echt
niet uit en toen zei de ene, in een knallend knalrood gekleed, met gevaarlijk hoge
rode hakken en rode lippenstift, dat ze mij van harte bij haar thuis uit zou nodigen,
maar dat dat helaas niet ging want ze had geen koffie in huis.
Ik voelde me onvriendelijk, maar echt opgelucht.
Uiteindelijk kwamen we bij een winkelcentrum. Ik had inmiddels nog maar een
half uur tijd te doden. Er was een bar aan beide kanten van de straat. De rode dame
vond rechts echt beter, de andere links. Ik bedankte ze hartelijk en voelde me enorm
bezwaard ofwel rechts ofwel links te kiezen onder de blikken van de dametjes, en
zei dus dat ik eerst wat winkels ging kijken.
Was het toeval dat ik ze tien minuten later weer voorbij zag schuifelen terwijl ik
buiten in de rechtse bar de krant las op het terras?
Afspraak nakomen
Na twee maanden elk week de falegname (timmerman) gebeld te hebben, een
afspraak gemaakt te hebben voor de week erna en vervolgens meestal voor niets te
hebben zitten wachten (gelukkig valt dat in de praktijk mee, want ik heb veel andere
dingen te doen), af en toe belde hij heel keurig af dat ie niet kwam, maar meestal
kwam hij gewoon niet.
Vandaag stond hij ineens voor de deur. Hoera!
Ik bedankte hem uitvoerig voor zn komst, zeer overdreven, zodat hij de hint
wellicht zou snappen. Dat bleek niet het geval. Hij deed een uurtje wat ie moest
doen maakte daarna aanstalten om weer weg te gaan. Ik vroeg dus wanneer hij de
hele keuken opnieuw zou schuren (het was nl niet goed gegaan en is nu lelijk - hij
zou dat al maanden eerder hebben gedaan!) en of hij eigenlijk wel echt van plan was
dat te doen. Hij keek me vragend aan. Nou legde ik uit, de eigenaren vragen mij
dingen te regelen, dat doe ik dan ook, maar vervolgens gebeurt er niets. De
eigenaren denken dan helaas dat IK niets doe, terwijl U niets doet.
Ja zei de timmerman, daar hebben ze gelijk in. Jij bent verantwoordelijk voor
alles hier, dus als de dingen niet gebeuren, rekenen ze met jou af. Daar ben ik het
helemaal mee eens.
Ik was even stil, serieus kwam dit antwoord uit een onverwachtse hoek.
Ik antwoordde dus maar dat de falegname blij mocht zijn dat ik nog nooit boos
op hem was geworden, want aangezien hij mij in een kwaad daglicht stelt, afgezien
van dat hij mij veel tijd laat verliezen, heb ik het recht om heel kwaad op hem te
worden.
Met een brede grijns keek hij mij als een ondeugend jongetje, die weet dat ie
iets fout heeft gedaan, aan en zei: maar jij wordt niet boos op mij en daarvoor wilde
ik je bij deze hartelijk bedanken.
Weg was de timmerman ... wie weet wanneer ik hem weer zie.
Rood
De kleur van kerst is rood. Dat is overal zo, geloof ik.
Echter, in Itali is het gebruikelijk om met kerst en oud-en-nieuw rood
ondergoed aan te hebben, dat brengt namelijk geluk. De meest keurige winkels
hebben dus rond de kerstdagen super sexy lingerie in fel rood in de etalage hangen.
Schokkend als je niet weet wat er aan de hand is. Overal staart miniscuul uitdagend
sexy rood ondergoed je aan.
Vlak na oud en nieuw is dat allemaal weer voorbij en worden keurige winkels
weer keurige winkels, met keurige spulletjes in de etalage.
Italiaans oud & nieuw

Dol als de Italianen op eten zijn, zal het niemand verbazen dat oud en nieuw in
Itali in het teken staat van een enorm diner, cenone genaamd. Al maanden kun je
bij veel restaurants de cenone boeken, maar uiteraard doen velen thuis hun best.
De cenone bestaat uit vele visgerechten en duurt normaal van een uur of
negen, tot twaalf uur. Daarna worden er linzen gegeten, met zampone. Zampone is
oorspronkelijk een gevulde varkenspoot. Onverwacht lekker, als je even vergeet wat
je eet.
Oud en Nieuw heet San Silvestro in Itali. Afgezien van eten, staat de avond
in het teken van geluk. Rood ondergoed brengt geluk, maar daarmee zijn we er
niet. Het is belangrijk om de linzen te eten, druiven, ananas en zo nog een hele serie
dingen.
Ik ben er klaar voor!
Italiaanse Taal
Tot slot een paar heel korte blogs over de Italiaanse taal. Een prachtige taal!
Foto van Italiaanse handgebaren
Betekenissen in de war
Jonge kinderen gaan in Itali naar het asilo nido. Nest asiel zou dat letterlijk
vertaald in het Nederlands zijn. Honden verblijven daarentegen in een canile.
Wie weet wanneer deze betekenissen zijn verdraaid tussen het Italiaans en
Nederlands?
Dan het Engels nog: asylum betekent gekkenhuis.
Girasoli
Girasoli, de beroemde zonnebloemen.
Er staan hele velden in bloei en sommige velden hebben de felgele bloeikleur
alweer achter zich gelaten. De zonnebloemen staan daar nu vrij treurig met de
hoofden naar de grond, langzaam uit te drogen.
Girasoli betekent letterlijk draaizonnen in het Italiaans. Ik was er dus ook van
overtuigd dat de girasoli met of tegen de zon indraaiden. De meeste mensen aan
wie ik dit vroeg, weten dit ook zeker.
Toch is dat echt niet zo. Ik heb erop gelet en zie de zonnebloemen op elk
moment van de dag altijd dezelfde kant opkijken ...
Verboden
In Itali wordt vaak gebruikt: severamente proibito
Bijvoorbeeld in de trein staat dat het ernstig verboden is je hoofd uit het raam
te steken.
Wat is het verschil tussen ernstig verboden en gewoon verboden?
Sexy shops
Hele discussies in het land, Itali, over het nieuwe voorstel om artikelen die je
normaal in een seks shop koopt, bij de apotheek op de plank te zetten. Voors-entegens, katholieke meningen en vrijgevochten opinies. Erg grappig. Maar het
mooiste vind ik elke keer dat het winkeltype ten sprake komt, heel vaak de laatste
dagen: sexy shop. Een sexy winkel dus ...
Al weer jaren geleden had ik een heel gesprek over de naam sexy shop met
een Italiaan die goed engels spreekt. Hij hield vol dat de naam niet verkeerd was.
Nee!
Ik kreeg als trotse uitleg dat de naam namelijk niet uit het Engels kwam, maar
dat het de origineel Italiaanse naam voor sekswinkel is ... Hmmmm ik was niet
helemaal overtuigd.
Een aantal links:

Kijk op www.villainumbria.com/nl voor onze vakantiewoningen in Umbrie
Volg de Umbrie blog op: www.villainumbria.com/nl/umbrie-blog
Volg ons op Facebook voor mooie fotos van Umbrie:
www.facebook.com/villainumbria.holidays

Leven in Umbrie 2005 2006 PDF

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

You might also like

Leven in Umbrie 2005 2006 PDF

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Leven in Umbrie 2005 2006 PDF

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Een selectie uit de blogs van:

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 1

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 2

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 3

Italiaans oud & nieuw 84

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 4

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 5

Rare jongens en meisjes

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 6

Foto van wat oudjes in Bevagna

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 7

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 8

Elk begin is lastig?

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 9

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 10

Lokale weersvoorspel technologie

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 11

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 12

Muziek uit het niets

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 13

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 14

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 15

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 16

Oud vrouwtje en de weg

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 17

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 18

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 19

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 20

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 21

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 22

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 23

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 24

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 25

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 26

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 27

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 28

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 29

Ruzie bij de slager

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 30

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 31

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 32

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 33

De jagershut van binnen

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 34

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 35

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 36

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 37

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 38

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 39

Wonen in de natuur van

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 40

Foto van geplukte wilde asperges

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 41

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 42

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 43

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 44

Wilde asperge tijd

Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 45