ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΕ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ

Αθήνα, 23 Μάη 2008

ΠΟΙΗΜΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ Κ. ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ
Μιλάς µε νοήµατα
Στις µουγκές µου σκέψεις
Και αυτές ξεθαρρεµένες
Ζητιανεύουν την παρέα σου.

Λικνίζεσαι, µια στο σήµερα, µια στο χθές,

Για το αύριο ούτε λόγος.
Με τόση απασχόληση
Που χρόνος να βρεθεί για σχέδια.

Πώς να µπορέσεις να δεις όσα είδα.

Ποιος δρόµος θα σε κάνει εγώ µου.

Τούτη την ώρα, η ψυχή µου ερηµίτης

Παλιά χειρόγραφα σκαλίζει
Κι αυτά που κρίθηκαν κι έγιναν όνειρα
Εσύ ενθαρρύνεις.

Τα λέµε µεταξύ µας µε σιωπή

Κι ένα αεράκι, ο φονιάς σου,
Γίνεται συνεργός στο νέο ξεκίνηµά σου.
Σε ξανανάβω και λιώνεις χωρίς παράπονο.

Σ’ ότι παραδίνεσαι σε κυριεύει

Λες κι είναι η µοίρα σου, µοίρα µας.
Βίοι σχεδόν παράλληλοι
Κι οι θάνατοί µας απαράλλαχτοι.