Κυριακή ∆΄ Νηστειών (14 Μαρτίου 2010)

Φθάσαµε, µε τη χάρη του Θεού, στην ∆΄ Κυριακή των Νηστειών, αγαπητοί

αδελφοί, και η Εκκλησία, µας διδάσκει από την προς Εβραίους Επιστολή.
Την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εκτός από το ότι τηρούµε την
νηστεία των τροφών, µας δίνεται η ευκαιρία να δοκιµάσουµε τον εαυτό µας
εάν καλλιεργούµε και τις άλλες αρετές. Πρωτίστως τις τρεις µεγάλες, την
πίστη, την αγάπη και την ελπίδα.
Σήµερα το Αποστολικό ανάγνωσµα, µας καλεί να εξετάσουµε εάν µέσα
στην ψυχή µας, φωλιάζει η αρετή της ελπίδας. Ο Απόστολος Παύλος, µας
φέρνει σαν παράδειγµα προς µίµηση γι’ αυτό το θέµα, τον Πατριάρχη Αβραάµ.
Ο Θεός, για να προφυλάξει τον άνθρωπό του, τον αγαπηµένο του Αβραάµ,
από την δυσχερή θέση που βρισκόταν ανάµεσα στους ειδωλολάτρες, του
παρήγγειλε να φύγει από την χώρα που έµενε και να πάει να κατοικήσει σε
άλλον τόπο. Σε τόπο που θα ήταν εντελώς δικός του. Εκεί θα του χάριζε και
παιδί και απογόνους και από τους απογόνους του, του υποσχέθηκε ότι θα
προερχόταν ο Σωτήρας του κόσµου, ο Μεσσίας.
Είναι αξιοθαύµαστη η υπακοή του Αβραάµ προς την παραγγελία του Θεού.
Μάζεψε τα υπάρχοντά του και όλο το σπιτικό του και αναχώρησε για την
άγνωστη χώρα, χωρίς κανείς να του εξασφαλίσει ότι εκεί που θα πήγαινε θα
ήταν καλύτερα. Επειδή όµως αυτό του το υποσχέθηκε ο Θεός, είχε τη βάσιµη
ελπίδα, ότι θα πραγµατοποιούνταν η υπόσχεση του Θεού. Και όντως ο Θεός
του χάρισε παιδί, τον Ισαάκ και πολλούς απογόνους. Τελικά από τους
απογόνους του Αβραάµ προήλθε ο Χριστός, όπως του το υποσχέθηκε ο Θεός.
Ο Θεός δεν αθετεί τις υποσχέσεις του!
Με αυτήν την ελπίδα ζει ο κάθε Χριστιανός, αγαπητοί αδελφοί, ότι ο Θεός
προστατεύει αυτούς που τον αγαπούν και υπακούουν στο θέληµά Του. Αυτήν
την µεγάλη αλήθεια που µας λέει σήµερα ο Απόστολος, πρέπει να την έχουµε
σαν άγκυρα. Το πλοίο όταν ρίξει την άγκυρά του στα βράχια του βυθού της
θάλασσας, δεν φοβάται να το παρασύρουν οι άνεµοι. Και ο Χριστιανός, όταν
αγκυροβολήσει στην αγάπη του Θεού δεν ταλαντεύεται και δεν ταλαιπωρείται
στη ζωή του.
Η ζωή µας, αγαπητοί, µοιάζει µε ένα ταξίδι. Αρχή του ταξιδιού µας, είναι η
µέρα που γεννηθήκαµε. Τέλος του επίγειου ταξιδιού µας, είναι η ηµέρα που θα
πεθάνουµε. Θάλασσα είναι ο κόσµος. Και όπως στη θάλασσα δεν είναι
πάντοτε γαλήνη, αλλά έρχονται µέρες που η θάλασσα ταράζεται από δυνατούς
ανέµους και σηκώνει τεράστια κύµατα, έτσι και η ζωή που ζούµε στον κόσµο
αυτό δεν είναι πάντοτε γαλήνια και ήσυχη. Λίγες είναι οι µέρες που
απολαµβάνουµε ησυχία και ειρήνη. Τον περισσότερο καιρό τα κύµατα δεν µας
αφήνουν να ησυχάσουµε. Άνεµοι και κύµατα είναι οι θλίψεις και τα βάσανα
της ζωής. Όσο µπορείς να µετρήσεις τα κύµατα, άλλο τόσο µπορείς να
µετρήσεις τα βάσανα και τις θλίψεις της ανθρώπινης ζωής. Φτώχεια,
αρρώστιες, εγκαταλείψεις, απιστίες, αχαριστίες, προδοσίες φίλων, αδικίες,
αρπαγές, δικαστήρια και τόσα άλλα κακά µπορούν να βρουν τον άνθρωπο.
Είναι τόσα τα βάσανα και οι θλίψεις, ώστε έρχονται στιγµές που ο άνθρωπος
χάνει το θάρρος του και κλονίζεται. Μοιάζει τότε µε το καράβι που βρίσκεται
σε τρικυµία και κινδυνεύει να ναυαγήσει. Το καράβι για τις ώρες της τρικυµίας
έχει την άγκυρα. Ο άνθρωπος έχει την ελπίδα. Την ελπίδα στον Θεό. «Ἠν ὡς
παράκλησιν ἔχωµεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειµένης ἐλπίδος· ἣν
ὡς ἄγκυραν ἔχοµεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν»(Εβρ. στ΄18-19). Αυτή η
ελπίδα είναι εκείνη που θα κρατήσει τον άνθρωπο και δεν θα τον αφήσει να
καταποντισθεί µέσα στα άγρια κύµατα της απελπισίας.
Οι άνθρωποι που είναι µακριά από τον Θεό, αγαπητοί αδελφοί, ελπίζουν
σε άλλα πράγµατα. Άλλος έχει τις ελπίδες του στα λεφτά του, στα πλούτη του,
στις περιουσίες του. Άλλος έχει τις ελπίδες του στους φίλους του που κατέχουν
µεγάλες θέσεις και αξιώµατα. Άλλος στηρίζεται στις σωµατικές του δυνάµεις
και στην υγεία του. Άλλος ελπίζει στην πρόοδο της επιστήµης. Άλλος πάλι
ελπίζει ότι θα τον φροντίσουν και θα τον γηροκοµήσουν τα παιδιά του…
Είναι περιττό να πούµε πόσο απατηλές και ψεύτικες είναι αυτές οι ελπίδες.
Οι ελπίδες που στηρίζον οι άνθρωποι στα διάφορα πρόσωπα ή πράγµατα δεν
έχουν βάσεις στερεές. Οι ελπίδες τους αυτές, µοιάζουν µε άγκυρα που η
αλυσίδα της είναι φθαρµένη και δεν αντέχει στα άγρια κύµατα, σπάζει και
αφήνει το πλοίο απροστάτευτο. Ή για να φέρουµε ένα άλλο παράδειγµα, οι
άνθρωποι που στηρίζουν τις ελπίδες τους στα πράγµατα του κόσµου, µοιάζουν
µε κείνον που στηρίζεται πάνω σε ένα ραβδί από καλάµι. Το καλάµι θα σπάσει
και οι αγκίδες του θα µπουν στην σάρκα του.
Ο Χριστιανός ελπίζει πως ο Θεός είναι πάντα κοντά του. Ο Θεός θα τον
βοηθήσει να ξεπεράσει τις δυσκολίες της ζωής. Ο Θεός θα του δώσει δύναµη
να σηκώσει τις θλίψεις, τις αρρώστιες, τις προσβολές, τους κατατρεγµούς, τις
συκοφαντίες «των κακών και φθονερών ανθρώπων». Ο Χριστιανός ελπίζει πως
ο Θεός θα εξουδετερώσει ακόµη και τις επιθέσεις του µισόκαλου Σατανά και
θα σβήσει «τὰ πεπυρωµένα βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ καθ' ἡµῶν δολίως
κινούµενα».
Η ελπίδα του Χριστιανού στην αγάπη του Θεού, ξεπερνά ακόµη και τα
όρια της εδώ ζωής. Είναι πεπεισµένος πως ο Χριστός τον περιµένει. Αυτό µας
διαβεβαιώνει ο Απόστολος σήµερα. Μας λέει ότι πρώτος ο Χριστός, σαν Θεός
και άνθρωπος πέρασε στην Θεία Βασιλεία και περιµένει εκεί όλους που θα
πιστέψουν και θα ελπίσουν σ’ αυτόν. «…εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσµατος,
ὅπου πρόδροµος ὑπὲρ ἡµῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς»(Εβρ. στ΄20).
Αγαπητοί αδελφοί. Ας ακούσουµε µε προσοχή αυτά που µας έγραψε
σήµερα ο Απόστολος Παύλος και ας παύσουµε να ελπίζουµε στους ανθρώπους
και στα υλικά πράγµατα. Μόνο ο Χριστός µπορεί να µας προστατεύσει και σ’
αυτή τη ζωή, αλλά και να µας εξασφαλίσει µία θέση κοντά Του στην
αιωνιότητα.
Μεγάλη παρηγοριά, ενθάρρυνση και στήριγµα έχουµε όσοι ελπίζουµε στον
Θεό. Το Άγιον Πνεύµα δια του ψαλµωδού µας παραγγέλλει «ἐπίρριψον ἐπὶ
Κύριον τὴν µέριµνάν σου, καὶ αὐτός σε διαθρέψει»(Ψαλµ. 54).
Ο ∆ιάκονος σε κάθε ακολουθία µας προτρέπει: «…ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους
καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡµῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώµεθα».
Και ο ιερέας, εκ µέρους όλου του λαού, προσεύχεται λέγοντας «Σε σένα
Κύριε εναποθέτουµε όλη τη ζωή µας και όλη την ελπίδα µας… Σοὶ
παρακατατιθέµεθα τὴν ζωὴν ἡµῶν ἅπασαν καὶ τὴν ἐλπίδα, ∆έσποτα
φιλάνθρωπε, καὶ παρακαλοῦµέν σε καὶ δεόµεθα καὶ ἱκετεύοµεν…»(Θ. Λειτουργία).
Αµήν.
(Εβραίους, στ΄13-20)