Αἰγυπτία µᾶς µαθαίνει, ὅτι ἐκεῖνονο πού εἶναι ἀπαιτητό ἀπό ἐµᾶς εἶναι ἡ

αἴσθηση τῆς ἁµαρτωλότητάς µας ἤ ἡ ἀπόγνωση ἀπό τόν ἑαυτό µας, πού
µᾶς στρέφει, ὅταν µᾶς κατακαίει ει ἡ δίψα τῆς προσωπικῆς ἐπικοινωνίας
καί τῆς ἀγάπης καί µᾶς φλογίζη ζη ὁ ἄνθρωπος τῆς ὀδύνης καί τοῦ θείου
πόθου, στήν ἀγάπη καί τό ἔλεος
λεος τοῦ
το Θεοῦ.
Κανένας δέν ἔχει ἐκπέσει
σει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Οὔτε καί µιά
πόρνη. Γιατί ὁ ἄνθρωπος καί µέσα σα στήν ἁµαρτωλότητά του, ἀκόµη καί
στά ἔσχατα ὅρια τῆς ἀξιοπρέπει πειάς του, δέν παύει νά εἶναι παιδί τοῦ
Θεοῦ, καί γιατί "δέν εἶναι κακό ἡ γυναίκα, ἀλλά ἡ πορνεία", γράφει ὁ
Ὅσιος Πέτρος ὁ ∆αµασκηνός. ς. Μποροῦµε
Μπορο καί πρέπει νά µισοῦµε τήν
ΛΟΓΟΣ


 ΘΕΟΥ πορνεία, ἀλλά ὀφείλουµε νά ἀγαπ
γαπᾶµε τήν πόρνη.
Ἡ Ὁσία Μαρία γίνεται τύπος τῶν πιστῶν, πού τόσο παγιδεύονται
21 Μαρτίου 2010
Σ 1181
1181
ωσης καί τῆς αὐτάρκειας, γιατί δίνει αὐτό
στόν πειρασµό τῆς αὐτοδικαίωσης


 ΄
  
 -      πού εἶναι: τό εἶναι της γυµνό,, γιά
γι νά τό ἐνδύση καί πάλη ἡ Χάρη τοῦ
Θεοῦ. ∆ίνει ἀκριβῶς αὐτό πού γνωρίζει
γνωρ καί περιµένει ὁ Θεός ἀπό τόν
Ἡ Ἐκκλησία µας σήµερα προβάλλει καί τιµᾶ τήν ἱερά µνήµη ἄνθρωπο: τήν ἄβυσσο τοῦ µυστηρίου
µυστηρ τῆς καρδιᾶς, τήν µετάνοια, ἡ ὁποία
µιᾶς ἁγίας γυναικός, τῆς Ὁσίας Μητρός ἡµῶν Μαρίας ας ττῆς Αἰγυπτίας, ἡ µᾶς σώζει καί µᾶς ἁγιάζει.
ὁποία ξεκίνησε ἀπό τήν περιθωριακή ζωή καί τελειώθηκε
θηκε στήν ἄσκηση. Τό πρότυπο στό ὁποῖο ἀπέέβλεπε πάντοτε ἡ Ἐκκλησία δέν ἦταν ἡ
Ὁ βίος της εἶναι µιά ἀκραία ὁσιακή ἱστορία, ἱστορ στορία ἀδαµικῆς πληρότητα τῆς ἠθικῆς αὐτάρκειας
ρκειας, ἀλλά ὁ θρῆνος τῆς ἀδιάκοπης
γυµνότητας, φυσικῆς καί ψυχικῆς ἀπάθειας, ἀποβολῆςς ττῶν ἀνθρωπίνων µετάνοιας, βεβαίωση τῆς νίκης
κης τοῦ
το Χριστοῦ ἐπάνω στήν ἁµαρτία, πού
ἰδιωµάτων, ἐγκαταλείψεως τῶν ἰδίων νοηµάτων των κακαί θεληµάτων, προϋποθέτει µιά προσωπική καίί βαθειά αἴσθηση τῆς ἁµαρτωλότητάς
ἀνακλήσεως τῆς ἀρχαίας ὑγείας τῆς ψυχῆς, ἱστορία τῆ ῆς παρθενίας τοῦ µας. Αὐτό πού µετράει εἶναι, ὅτι ἡ ἀρετή ὑπάρχει γιά τήν ἀλήθεια καί ὄχι
σώµατος καί τοῦ πνεύµατος, ἱστορία καταδύσεως στό ἄ ἄπειρο βάθος τῆς ἡ ἀλήθεια γιά τήν ἀρετή. Αὐτό σηµαίνει,
σηµα ὅτι πρέπει νά ἀντιληφθοῦµε, νά
Χάριτος τοῦ Θεοῦ, πού ἑορτάζεται πρός τό τέλος τῆςς Σαρακοστ
Σαρακοστῆς, γιά ζήσουµε τήν µετάνοια µέ αὐθεντικ
θεντικά ὀρθόδοξο τρόπο.
ἐξέγερση καί βαθύ προβληµατισµό, γιατί ἡ Ὁσία α Μαρ
Μαρία ἡ Αἰγυπτία "Ὁ αἰσθηθείς τῶν ἑαυτοῦ ἁµαρτι
µαρτιῶν, κρείττων ἐστί τοῦ ἐγείροντος τούς
ἔζησε τό χάος τῆς ἁµαρτίας καί ἀπεκάλυψε τό νόηµα ηµα τῆς ἀληθινῆς νεκρούς" καί αὐτό σηµαίνει ὄχι χι ἁπλῶς "νά πουλήσουµε ὅ,τι ἔχουµε" -
µετάνοιας καί συγγνώµης, ζώντας σαράντα ἑπτά ὁλόκληρα
κληρα χρόνια στήν κατά τόν εὐαγγελικό λόγο - ἀλλ λλά "νά πουλήσουµε ὅ,τι εἴµαστε". Νά τί
ἔρηµο τοῦ Ἰορδάνου. λέγει ἡ Ὁσία Μαρία στόν Ἀββά Ζωσιµᾶ
Ζωσιµ κατά τήν συνάντησή τους στήν
Ἀπεκάλυψε τό πόσο ἀπέραντη εἶναι ἡ ἀγάπη πη το
τοῦ Θεοῦ γιά µᾶς ἔρηµο: "Γιά ποιό λόγο ἦλθες ἄνθρωπε
νθρωπε σέ µένα τήν ἁµαρτωλή; Γιά ποιό
τούς ἀδύναµους καί ἁµαρτωλούς ἀνθρώπους. Τό πόσο ἀ ἀναρίθµητοι εἶναι λόγο θέλησε νά δῆς µιά γυναίκα γυµνή
γυµν ἀπό κάθε ἀρετή;"
οἱ δρόµοι πού κατασκευάζει ὁ Θεός µέσα ἀπό τήν καθηµεριν
καθηµερινότητα τῆς Ἄς ἔχουµε πάντοτε στό νοῦ νο µας πόσο σωτήρια εἶναι ἡ ἀποδοχή
ζωῆς, γιά νά ὁδηγήση τόν καθένα µας στήν ὁδό τῆςς σωτηρ
σωτηρίας. Τό µέ τῆς γυµνότητάς µας, ἡ ἀπόγνωση
γνωση ἀπό τόν ἑαυτό µας, ἡ βεβαιότητα, ὅτι
πόση ταπείνωση, πραότητα καί µακροθυµία ἑτοιµάζειζει κα
καί ἀναµένει τήν εἴµαστε ἁµαρτωλοί. Πόσο ψεύτικες κες καί ἀνεπαρκεῖς εἶναι οἱ αὐτονόητες
µετάνοια τοῦ καθενός µας. ἤ αὐτάρκεις καταστάσεις τῶν ἀνθρ νθρώπων, ὅταν στήν καρδιά τοῦ κάθε
Ἡ τροµακτική ὅµως ἐµπειρία τῆς κακῆς ἀ ἀλλοιώσεως τοῦ µαθητῆ µπορεῖ νά κρύβεται καί ἕνας προδότης, γιατί δέν εἶναι µόνο ὁ
ἀνθρώπου µπορεῖ, µέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά γίνη ἀφετηρ
φετηρία γιά µιά νέα Ἰούδας, ἤ ὅταν στήν καρδιά µιᾶςς πόρνης
π µπορεῖ νά φυλάσσεται µιά ἁγνή
ζωή. Αὐτό συνέβη καί µέ τήν Ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτ
γυπτία, πού ἔθεσε ὡς καρδιά.
µοναδικό σκοπό τῆς ζωῆς της τήν µετάνοια καί τήν συγγν
συγγνώµη. Ἡ µνήµη
µιᾶς Ἁγίας γυναικός, πού ἦταν πόρνη στόν πρότερό της βίο, µᾶς κάνει
νά ἐµβαθύνουµε στό µυστήριο τῆς σωτηρίας µας. Ὁ Ὁσία Μαρία ἡ
 ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Η Ορθόδοξη Εκκλησία συνήθως αναφέρεται σ’ επτά µυστήρια, τα
ίδια ακριβώς που αναφέρει και η Ρωµαιοκαθολική θεολογία: Βάπτισµα
Χρίσµα Ευχαριστία Μετάνοια ή Εξοµολόγηση Ιερωσύνη Γάµος Ευχέλαιο
Όσων η σκέψη κινείται στα τυπικά πλαίσια που θέτει ο όρος «επτά
µυστήρια», πρέπει να προφυλαχθούν από δύο παρανοήσεις. Κατ’ αρχάς, αν
και τα επτά µυστήρια είναι όλα γνήσια, δεν διαθέτουν όµως την ίδια
σπουδαιότητα, αλλ’ υπάρχει µια κάποια «ιεράρχηση» µεταξύ τους. Η
Ευχαριστία, παραδείγµατος χάριν, βρίσκεται στην καρδιά όλης της
χριστιανικής ζωής και εµπειρίας, κάτι που δεν συµβαίνει, π.χ. µε το
Ευχέλαιο. Το Βάπτισµα και η Ευχαριστία κατέχουν µια ειδική θέση µεταξύ
των επτά µυστηρίων: σύµφωνα µε µια φράση που υιοθετήθηκε στη Μεικτή
Επιτροπή Ρουµάνων και Αγγλικανών θεολόγων στο Βουκουρέστι το 1935,
αυτά τα δύο µυστήρια «προεξάρχουν των άλλων θείων µυστηρίων».
∆εύτερον, όταν µιλάµε για τα «επτά µυστήρια», δεν πρέπει να τα
αποµονώνουµε από τις πολλές άλλες πράξεις της Εκκλησίας που διαθέτουν
µυστηριακό χαρακτήρα, και οι οποίες συµβατικά ονοµάζονται µυστηριακές
πράξεις ή Αγιαστικές τελετές. Στις πράξεις αυτές ανήκει η τελετή της
µοναχικής κουράς, ο µεγάλος Αγιασµός των Θεοφανείων, η τελετή της
ταφής, και το χρίσµα του Μονάρχη. Σ’ όλες αυτές τις πράξεις υπάρχει ο
συνδυασµός του εξωτερικού, ορατού σηµείου µε την εσωτερική,
πνευµατική χάρη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία χρησιµοποιεί επίσης πάρα πολλές
ευχές, που και αυτές διαθέτουν µυστηριακό χαρακτήρα: ευχές για την
καρποφορία του σιταριού, του κρασιού και του λαδιού. Για τα φρούτα, τους
αγρούς και τα σπίτια. Για κάθε αντικείµενο και στοιχείο.
Τα µυστήρια είναι προσωπικά: είναι τα µέσα µε τα οποία η χάρη του
Θεού µεταδίδεται στον κάθε χριστιανό κατά προσωπικό τρόπο. Γι’ αυτόν
τον λόγο στα περισσότερα µυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο ιερέας
αναφέρει τα ονόµατα των παρόντων, καθώς τελεί το µυστήριο. Όταν,
παραδείγµατος χάριν, προσφέρει τη θεία Κοινωνία, λέει: «Μεταλαµβάνει ο
δούλος του Θεού... (δείνα) το τίµιον Σώµα και το τίµιον Αίµα του
Κυρίου...»
Αξίζει να προσέξουµε πως σε κάθε περίπτωση ο λειτουργός δεν µιλά
στο πρώτο πρόσωπο, δεν λέει. «Βαπτίζω...», «Χρίω...», «Προχειρίζοµαι...».
Τα «µυστήρια» δεν είναι δικές µας πράξεις, αλλά του Θεού «εν τη
Εκκλησία», και πραγµατικός τελετουργός είναι πάντοτε ο ίδιος ο Χριστός.
Σύµφωνα µε τον αγ. Ιωάννη Χρυσόστοµο, «Ο ιερέας απλώς δανείζει τη
γλώσσα του και προσφέρει τα χέρια του».
Μητρ. Κάλλιστου Ware
ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
Άγιος Ιάκωβος ο Οµολογητής ο Επίσκοπος
Ασκητής από νεαρή ηλικία ο Όσιος Ιάκωβος, διακρίθηκε για την
καθαρή ζωή και την ολόψυχη προσήλωση του στα διδάγµατα και τις εντολές
της πίστης. Αναδείχθηκε επίσκοπος στα χρόνια των εικονοµάχων και διώχθηκε
σκληρά, µέχρι του σηµείου να στερηθεί ακόµα και αυτό το ψωµί. Αλλά όλη η
στέρηση και η κακοπάθεια που υπέστη, δε λύγισε καθόλου το φρόνηµα του.
Έµεινε σταθερός µέχρι την τελευταία του πνοή, ενθυµούµενος τα λόγια του
Αποστόλου των Εθνών: «Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ
Χριστοῦ» ( Β' προς Τιµόθεον, β' 3.). Σύ, λοιπόν, κακοπάθησε σαν καλός
στρατιώτης του Ιησού Χριστού
Άγιος Θωµάς Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Ο Άγιος Θωµάς, έζησε τον 7ο µ.Χ. αι. και στις 23 Ιανουαρίου του 607
µ.Χ. διαδέχθηκε στο Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης, τον
αποβιώσαντα Κυριακό.
∆ιακρίθηκε πολύ νωρίς για την ευλάβεια, τη σύνεση, τη σεµνότητα
αλλά και τις εγκρατείς θεολογικές γνώσεις του. Αυτά τα χαρίσµατα εκτίµησε ο
πατριάρχης Ιωάννης ο Νηστευτής και τον χειροτόνησε διάκονο και στη
συνέχεια Σακελλάριο.
Ως πατριάρχης ο Θωµάς ο Α' επέδειξε µεγάλο ενδιαφέρον και µέριµνα
για τα θέµατα και τις υποθέσεις του Πατριαρχείου. Έκτισε τον Πατριαρχικό
οίκο κοντά στην Αγία Σοφία, τον µέγα τρίκλινο, που από το όνοµα του εκλήθη
«Θωµαΐτης». Επίσης στο κάτω µέρος του κτηρίου, εγκατέστησε τη
Πατριαρχική βιβλιοθήκη.
Παρέµεινε στο θρόνο τρία έτη και καθοδήγησε το ποίµνιό του µε
σύνεση, ενώ αγωνίσθηκε και κατά των αιρετικών.
Κοιµήθηκε ειρηνικά στις 20 Μαρτίου του 610 µ.Χ. και κηδεύτηκε στις
22 του ιδίου µηνός.
Αρχαιότερα χειρόγραφα ορίζουν την µνήµη του στις 18 και 22
Φεβρουαρίου και στις 19, 20, 22 Μαρτίου. Ο Παρισινός Κώδικας 1587 και ο
Κώδικας της Πετρουπόλεως 227 κατά τις 19 και 20 Μαρτίου αναφέρουν και
την εορτή της ανακοµιδής των ιερών λειψάνων του Αγίου Θωµά.
 Όταν γίνει το σηµείο του Σταυρού, λύνεται όλη η δύναµη του
ντιχρίστου.
ο µέτωπό µας, σαν λυχνοστάτης, βαστάζει ψηλά
το λύχνο του φωτός, δηλαδή το σηµείο του Σταυρού.
(φραίµ ο Σύρος)