Alles wat je niet hoorde te weten over Eritrea: Deel 1

INTERVIEW VAN MOHAMED HASSAN

5 mai 2010

DOOR GREGOIRE LALIEU & MICHEL COLLON

De Hoorn van Afrika is een van de dodelijkste regio's op dit continent, geteisterd door onophoudelijk oorlogen,
hongersnood en armoede ... Deze beelden zijn bij iedereen bekend. Maar weinig mensen weten dat het Eritrea
mogelijk acht om te ontsnappen uit deze vicieuze cirkel, door zijn conflicten door middel van onderhandelingen op
te lossen en een hoog niveau van ontwikkeling te bereiken. Dit zou iets zijn om te vieren. Maar in de ogen van de
internationale gemeenschap, is Eritrea een paria-staat, het onderwerp van beschuldigingen VN-Veiligheidsraad!
Op welke manier bedreigt dit land, waar niemand over spreekt over, westerse machten? Mohamed Hassan onthult
alles wat we niet mogen weten over Eritrea.

Is het waar dat Eritrea de bron is van al het geweld dat plaatsvindt in de Hoorn van Afrika? Dit is wat de VNVeiligheidsraad lijkt te denken, omdat zij onlangs heeft gestemd om sancties op te leggen aan dat land. Eritrea is
beschuldigd van het leveren van wapens aan de Somalische rebellen.
Deze sancties zijn het gevolg van een campagne van leugens gericht op het destabiliseren van de Eritrese regering.
Er is een embargo op het leveren van wapens naar Somali sinds 1992; internationale experts zijn ter plaatse om de
situatie te controlen, en elke bewapening heeft vandaag een serienummer die het mogelijk maakt dat de oorsprong
opgespoord kan worden. Ondanks al deze bepalingen, heeft de Veiligheidsraad niet meer het bewijs van deze
vermeende wapenhandel dan dat zij had van het bestaan van massavernietigingswapens in Irak!
En wederom vindt u Washington achter de campagne van leugens. Eigenlijk gelooft de amerikaanse staatssecretaris
voor Afrikaanse Zaken, Johnny Carson het zelfs niet. De waarheid is, hij heeft verklaard, dat Somali 20 jaar in oorlog
is geweest en is overspoeld met wapens. Iedereen kan kopen of verkopen op de zwarte markt. De Somalirs hoeven
niet naar Eritrea te gaan om hun voorraden te verkrijgen.
Evenzeer wordt Eritrea beschuldigd van het veroorzaken van spanningen met Djibouti over de kwestie van de grens.
Toppunt was een treffen tussen de twee legers in 2008.
Eritrea heeft nooit enige territoriale eisen gesteld aan Djibouti. Net als de meeste van de grenzen in Afrika, de grens
die de twee landen scheidt, werd getrokken door de koloniale machten. Daarom is hij lange tijd geleden getrokken
en is nooit betwist. Het 2008 'incident' is een puur verzinsel van de kant van de regering-Bush.
Alles begon in de maand april, toen de Eritrese president, Jesaja Afwerki, een telefoontje kreeg van de emir van
Qatar. Die een klacht wilde doorgeven van de president van Djibouti, Ismail Omar Guelleh, dat Eritrea troepen op de
grens samenbracht. Toch had President Afwerki nooit zijn leger om iets dergelijks gevraagd en was zeer verrast door
deze oproep. Waarom handelde zijn tegenhanger uit Djibouti via een derde partij? Desondanks stelde Isaiah Afwerki
voor om een bijeenkomst te houden met Guelleh in Djibouti, Eritrea of zelfs in Qatar als dat was wat hij wilde. De
president van Djibouti gaf geen antwoord op deze uitnodiging.
Een paar weken later, op 11 juni 2008, vielen soldaten uit Djibouti de Eritrese troepen op de grens aan. Een korte
veldslag vond plaats, waardoor er zo'n 30 doden en tientallen gewonden vielen aan beide zijden. De president van
Djibouti beweerde onmiddellijk dat Eritrea zijn land had aangevallen. Met verontrustende snelheid, gaf de VS een
communiqu ter veroordeling van de militaire agressie van Eritrea tegen Djibouti. De VN-Veiligheidsraad
herhaalde deze veroordeling. Het was pas later dat het voorstelde van een commissie van deskundigen te sturen om
de situatie ter plaatse te analyseren en de feiten vast te stellen. Waarom heeft de Veiligheidsraad de kar voor het
paard gezet? Op wat waren de beschuldigingen gebaseerd? Er zijn geen ruzies tussen Eritrea en Djibouti. De mensen
van de twee landen hebben altijd genoten van zeer goede relaties. Maar wederom manipuleert de VS de
internationale gemeenschap en de Veiligheidsraad om de druk op Eritrea te zetten.
Hoe is Djiboutis houding te verklaren?
President Ismail Omar Guelleh heeft nauwelijks een sociale basis. Hij blijft alleen aan de macht dankzij de steun van
buitenlandse mogendheden. Als gevolg daarvan kan hij hen niets weigeren. Het is dit, dat verklaart waarom er
zoveel buitenlandse troepen in Djibouti zijn. Bijvoorbeeld, de VS heeft slechts n militaire basis in Afrika - en die is
in Djibouti. Dit kleine land herbergt ook contingenten uit andere landen, waaronder de grootste Franse militaire

basis op het continent. Dus Guelleh is volledig afhankelijk van Washington. Als de VS hem orders geeft om een
nieuwe regionale crisis te creren, dan doet hij dat. Dit is een Amerikaanse specialiteit geworden, het opwerpen van
problemen en voorstellen hoe ze op te lossen. Hier probeert de VS Eritrea te presenteren als een oorlogszuchtig
land, dat de oorzaak is van alle problemen in de Hoorn van Afrika.
Waarom zou de VS Eritrea willen marginaliseren?
De Eritrese regering heeft een visie voor het land en voor de regio: het is mogelijk om een goed niveau van
ontwikkeling te bereiken en dat conflicten door dialoog een oplossing krijgen en ontdoen van inmenging van de zijde
van buitenlandse mogendheden. Neem de crisis in Somali: Eritrea heeft altijd gepleit om alle politieke deelnemers
van dat land aan n tafel te krijgen voor een dialoog. Om een oplossing voor het conflict te vinden en Somali weer
op te bouwen, heeft Eritrea voorgesteld het maatschappelijk middenveld erin te betrekken: vrouwen, ouderen,
religieuze leiders, enz. Laten we iedereen bij elkaar zien te krijgen om de verschillen te overwinnen om een land, dat
20 jaar geen regering heeft gehad, opnieuw op te bouwen. Deze methode zou zeker een efficinte manier zijn van
het herstel van de vrede in het land. De VS heeft echter bewust de chaos in Somali bevorderd. In 2007 kreeg het
zelfs de Ethiopische leger zover om Mogadishu aan te vallen toen de vrede was hersteld. En het toppunt is dat
Eritrea wordt onderworpen aan sancties van de VN!
In feite is de VS bang dat de Eritrese visie aanhangers zal winnen in de Hoorn van Afrika. Dit zou een einde maken
aan de Amerikaanse inmenging in deze strategische regio betekenen. Washington is erop uit om Eritrea in
quarantaine te zetten om te voorkomen dat het virus van zijn invloed verspreidt. Het is een techniek die de VS
altijd heeft toegepast en die Noam Chomsky heeft bestudeerd. Hij spreekt van de rotte appel theorie : Als je een
rotte appel in een mand hebt, moet je die meteen verwijderen om te voorkomen dat de andere appels ook rot
worden. Dit is eeuwigdurende reden van de VS om te proberen overheden omver te werpen- soms met succes en
de andere keer niet: Castro's Cuba, Allende's Chili, Laos tijdens de jaren 1960 ... Chomsky wijst erop dat Washington
in die tijd tussenbeide kwam onder het mom van de wereld 'stabiliteit' te verdedigen. Maar deze 'stabiliteit', legt hij
uit, betekent alleen de 'veiligheid' van de multinationals en de heersende klassen.
Voor zover Washington betreft, is Eritrea dan de rotte appel in de Hoorn van Afrika?
Absoluut. Maar de echte vijand van de regio is het imperialisme, vooral het VS-imperialisme. Eritrea wil daarom de
Hoorn van Afrika ontdoen van de inmenging van de kant van de neo-koloniale machten en een gemeenschappelijk
project ontwikkelen. De Hoorn van Afrika heeft een zeer gunstige geografische ligging: het is zowel verbonden met
de landen van de Golf en van de Indische Oceaan, dat is waar het grootste deel van de mondiale maritieme handel
wordt gebracht. Daarnaast heeft zij aanzienlijke natuurlijke rijkdommen: mineralen, gas, olie en biodiversiteit. Als
de landen in deze regio zich bevrijden van neo-kolonialisme en hun inspanningen verenigen, zouden zij in staat zijn
om te ontsnappen aan de armoede. Dit is wat Eritrea wil voor de Hoorn van Afrika. Natuurlijk willen de VS niet dat
deze voorstellen het daglicht zien, omdat ze zouden kunnen leiden tot eigen controle over deze strategische regio en
toegang tot de grondstoffen. Washington probeert daarom om President Afwerki te dwingen om zijn beleid te
veranderen. Uiteindelijk vecht Eritrea, die zo lang moest ijveren voor de onafhankelijkheid in 1993, vandaag de dag
nog steeds ter verdediging van de nationale soevereiniteit.
Eritreas onafhankelijkheidsstrijd is de langste in de Afrikaanse geschiedenis. Het land werd voor het eerst
gekoloniseerd door de Italianen in 1869. Hoe is Itali, dat geen grote koloniale macht was, aan de macht gekomen in
Eritrea?
Het is noodzakelijk om dit te zien in het kader van de 19e eeuw in Europa. Op dat moment, het oude continent was
het theater voor een genadeloze strijd tussen de imperialistische machten voor de controle van de kolonies en hun
grondstoffen. Er was al een sterke rivaliteit tussen Frankrijk en Groot-Brittanni geweest. De eenwording van Itali in
1863 en die van Duitsland in 1871 bracht nieuwe omvangrijke concurrenten op het toneel. Daarnaast leed de
kapitalistische wereld zijn eerste grote crisis in 1873. Deze crisis bracht de verbrokkeling van het Ottomaanse Rijk,
dat verder werd toegevoegd aan de koloniale eetlust van de rivaliserende Europese mogendheden. Duitsland
bijvoorbeeld, wilde profiteren van de verbrokkeling van het Ottomaanse Rijk om nieuwe kolonies te verwerven. Van
hun kant, de Britten hadden hun oog op Istanbul, zodat zij in staat zijn om de Duitse expansie te blokkeren.
Kanselier Bismarck besloot daarom de Conferentie van Berlijn van 1885 te organiseren Dit is een belangrijke
gebeurtenis in de geschiedenis van het kolonialisme: tot op dat moment, waren de Europese mogendheden
voornamelijk genstalleerd in Afrikaanse kustgebieden om commercile handelsposten op te zetten; maar na die
conferentie, gingen zij geleidelijk het continent koloniseren als geheel. Daarom, om nieuwe conflicten te voorkomen
en om het herstel van de kapitalistische economie te stimuleren, bereikt Europa overeenstemming over de verdeling
van de Afrikaanse taart. De Britse strategie was om een minder bedreigend koloniale macht uit te nodigen, zoals
Itali, om zich in de Hoorn van Afrika te installeren om de uitbreiding van de meer serieuze concurrenten, zoals
Frankrijk en Duitsland te blokkeren.

Afrika werd opgedeeld door Europa, maar aan het begin

van de 20e eeuw, was Ethiopi het enige onafhankelijke
land op het continent. Waarom was dat?
Deze anomalie is ontstaan uit een compromis tussen de
Fransen en de Britten. De eerste wilde uitbreiden van
Dakar naar Djibouti, terwijl de laatste de ambitie had om
zijn rijk uit te breiden van Cairo naar de Kaap in ZuidAfrika. Als je kijkt naar een kaart van Afrika vindt u feilloos
dat deze koloniale projecten moesten botsen. Om een
conflict, dat grote verliezen aan beide kanten zou hebben
veroorzaakt, te vermijden, besloten Frankrijk en GrootBrittanni om Ethiopi niet te koloniseren. Maar de
imperialisten gaven van hun claims op haar grondgebied
niet op. Zij steunden het leger van Menelik II, die over n
van de rijkste regio's van Ethiopi regeerde. Met de steun
van de koloniale machten greep Menelik II de macht over
het geheel van Ethiopi, die de Franse en Britse toestaat
om toegang tot de natuurlijke rijkdommen van zijn
imperium te hebben. Tot slot, als Ethiopi het enige land
was dat niet werd gekoloniseerd, kon je nog steeds niet
zeggen dat het onafhankelijk was! De man die zichzelf Menelik II noemde, Negusse Negest van Ethiopi, de
veroveraar, leeuw van de stam van Juda, door God uitverkoren, was niets anders dan een agent van de
imperialistische machten, en niet in staat een moderne staat op te bouwen. Hij werd juist gekozen omdat hij een
orthodox christen was en uit een van de rijkste regio's van Ethiopi kwam.
Menelik II kwam ook het hoofd van een minderheidsregime binnen een feodaal systeem waar de meeste
nationaliteiten werden beroofd van alle rechten. Slavernij werd beoefend. Dit alles heeft geleid tot een groot aantal
ongelijkheden die zelfs vandaag de dag volharden in Ethiopi.
Anderzijds, werd Eritrea gekoloniseerd door Itali. Mussolini zou zelfs later zeggen dat ze het hart van een nieuwe
Romeinse rijk zou zijn. Wat waren de effecten van de Italiaanse kolonisatie van Eritrea?
Toen het Eritrea koloniseerde, bestond Itali uit te veel boeren. Velen van hen emigreerden naar Zwitserland of
Frankrijk. Maar anderen verlieten Itali om zich in te zetten in Eritrea. Met zijn ansichtkaart landschappen en
aangename klimaat, gaf het velen uit de nieuwe Italiaanse kolonie een droom. Kolonisten werden gemplanteerd zij
aan zij met de boeren. De Italiaanse bourgeoisie investeerde vervolgens zwaar in Eritrea. Het was vooral
genteresseerd in de geografische situatie van het land omdat het land een lange kustlijn langs de Rode Zee heeft.
Het ligt dicht bij het Suezkanaal in het noorden en van de Straat van Bab el Mandeb in het zuiden. Dit is n van de
drukste scheepvaartroutes ter wereld die de Rode Zee verbindt met de Indische Oceaan.
Als gevolg dat de Italianen in Eritrea investeerden en plantages, havens en infrastructuur ontwikkelden. Om u een
idee van het niveau van de ontwikkeling van deze kolonie te geven; tijdens de Britse invasie in Eritrea bij de Tweede
Wereldoorlog, waren ze om fabrieken te ontmantelen en om ze te verwijderen!
Dit lijkt een slap aftreksel van de gebruikelijke plunderingen en de hand hakken dat de Belgische Congo
karakteriseerde. Was Eritrea op een of andere manier uitzonderlijk in de meedogenloze koloniale wereld?
Er waren positieve aspecten, maar maak je geen illusies. Italiaans kolonialisme was nog steeds een discriminerend
systeem waarin zwarte mensen heel weinig rechten hadden in vergelijking met de blanken. Waarom ?
Want toen Itali greep kreeg op Eritrea en een deel van wat tegenwoordig Somali is aan het eind van de 19e eeuw,
probeerde ze haar expansie in Ethiopi uit te breiden. Maar de Italiaanse soldaten werden verslagen door Menalik II
bij de slag van Adoua in 1896. In de volgende jaren, weerd de fascistische ideologie ontwikkeld onder de Italiaanse
intelligentsia en die wilde de eer van hun land, dat was verslagen door zwarten, herstellen. Daarom was het
Italiaanse kolonialisme erg racistisch ten aanzien van de zwarte mensen. De Eritrese bevolking binnen het koloniale
systeem was, maar een inferieure klasse.
Bovendien weas het Italiaanse fascisme (die de macht greep in 1922) vooral gebaseerd op anti-zwart racisme. Het
was geen anti-semitische, zoals het Duitse fascisme. Joden werkte binnen fascistische organisaties in Itali!
En Mussolini had een joodse minnares. Stel je dat Hitler dat deed! Het was pas later, tegen het einde van de jaren
1930 dat Itali Joden begon te vervolgen. Dit was omdat toen Itali een toenadering had tot Hitler, omdat de
Italiaanse fascistische partij iets nodig had om het een tweede adem te geven. Derhalve werd de Joodse
gemeenschap gebruikt als zondebok om te helpen bij het mobiliseren van de Italiaanse bevolking.

Ten slotte namen de Italiaanse fascisten wraak op Itali. In 1935 vielen Mussolini's troepen het enige
ongekoloniseerde land van Afrika binnen.
Ja, zelfs de bezetting van Ethiopi duurde niet erg lang. In 1941, op het hoogtepunt van de wereld oorlog, joeg het
Britse leger de Italianen uit de regio en de geallieerden namen de controle van de Hoorn van Afrika. Na de oorlog,
kreeg Ethiopi weer zijn 'onafhankelijkheid'. Het lot van Eritrea, aan de andere kant, was onderwerp van discussie.
De Sovjet-Unie wilde dat deze kolonie zijn onafhankelijkheid behield. De Britten anderzijds wilden het land verdelen,
zoals ze bijna overal gedaan hadden, in twee op basis van religieuze voorkeuren: de islamitische gebieden moeten
naar Soedan en de orthodoxe christenen aan Ethiopi worden gehecht. Het is interessant om op te merken dat de
Ethiopische kerk deze optie ondersteunde en wilde dat de Eritrese christenen het accepteerden. De kerk vertelde
hen dat als zij weigerden ze niet zou worden begraven en hun ziel zou nooit het paradijs bereiken. Ondanks alles,
hebben de Eritrese christenen geweigerd: Ze voelden zich bovenal Eritreers! Dit gevoel van verbondenheid is vooral
te verklaren door het feit dat de Italianen, in tegenstelling tot veel andere imperialistische machten, zijn koloniale
onderdanen behandeld had zonder onderscheid op basis van etniciteit. Maar uiteindelijk was het de derde optie die
die dag had gewonnen, door de VS voorgesteld, namelijk dat Eritrea deel van een federale Ethiopi zou worden.
Waarom was de VS voorstander van deze optie?
De geografische ligging betekende dat Eritrea van groot belang was in de ogen van Washington zowel tijdens als na
de Tweede Wereldoorlog. Sinds de jaren 1940, hadden het Pentagon en de particuliere wapenindustrie grote
ondernemingen opgezet in het land: een assemblagelijn voor vliegtuigen, reparatiebedrijven, een zeemacht ... En
bovenal, tijdens de jaren 1950, had de Amerikaanse inlichtingendiensten hun belangrijkste overzeese
telecommunicatie bases opgericht in haar hoofdstad Asmara. Op dit moment heeft de satelliet bewakingssystemen
van vandaag geen bestaan en het beluisteren van berichten heeft een beperkt bereik. Maar vanuit Eritrea, kon je
beluisteren wat er gebeurde in Afrika, het Midden-Oosten, de Golf en zelfs bepaalde delen van de Sovjet-Unie.
Amerika pleitte er daarom voor om Eritrea weer vast te maken aan Ethiopi, dat was gelieerd was aan Washington.
John Foster Dulles, een belangrijke figuur in de Amerikaanse politiek, had de leiding van Buitenlandse Zaken. Hij gaf
toe aan een debat van de Veiligheidsraad dat Vanuit het oogpunt van rechtvaardigheid, de adviezen van de Eritrese
mensen zouden in aanmerking moeten worden genomen. Toch zijn de strategische belangen van de Verenigde
Staten op het gebied Rode Zee, en overwegingen van veiligheid en vrede in de wereld, maken het noodzakelijk dat
het land weer wordt aangehecht aan onze bondgenoot, Ethiopi . Dat is hoe over het lot van Eritrea werd besloten
- met ernstige gevolgen: de langste strijd in Africa voor onafhankelijkheid stond op het punt te beginnen.
In de komende weken: het tweede en derde deel van ons interview over Eritrea. Met de hulp van Mohammed Hassan,
zullen we de 30 jaar van de epische strijd van het verzet te onderzoeken. We zullen ontdekken wat er op het spel
staat in de Eritrese revolutie, zijn overeenkomsten met Cuba. En we zullen ook te maken met de kwestie van de
mensenrechten in Eritrea, en hoe ze werden aangevallen door de imperialistische machten. zoveel rijkdom voor deze
arme mensen: Tot slot zullen we de beroemde Afrikaanse paradox aansnijden.
Mohammed Hassan recommands those readings:
- Dan Connell, Against All Odds. A Chroincle of the Eritrean Revolution , The Red Sea Press, Inc, 1997
- Firebrace & Holland, Never Kneel Down, Spokesman, 1984
http://www.investigaction.net/Everything-you-are-not-supposed-to.html?lang=en

Alles wat je niet hoort te weten over Eritrea: Part 2

INTERVIEW VAN MOHAMED HASSAN

25 mai 2010

DOOR GREGOIRE LALIEU & MICHEL COLLON

Geannexeerd door Ethiopi, was Eritrea voorbestemd om de langste onafhankelijkheidsstrijd op het Afrikaanse
continent te voeren. Meer dan 30 jaar vocht de Eritrese weerstand vrijwel alleen tegen iedereen. Hoe komt het dat
een aantal Afrikaanse strijders geconfronteerd werd met de grootste wereldmachten: de VS, Europa en de SovjetUnie? Wat stond op het spel in deze strijd? In dit tweede deel, neemt Mohamed Hassan ons mee naar het epische
avontuur dat de strijd voor de bevrijding van Eritrea was.
Grgoire Lalieu en Michel Collon: In 1950 werd Eritrea, op basis van een VN-besluit, dat in overeenstemming was met
de Amerikaanse wensen, een zelfstandige entiteit binnen een federatief Ethiopi. Hoe goed werkte dat?
Mohamed Hassan: Liever slecht. Deze beslissing had geen zin, omdat het twee onverenigbare systemen dwong om
samen te leven. Je had Eritrea aan de ene kant, dat had geprofiteerd van de ontwikkeling onder Italiaans
kolonialisme en waar iets van een klasse bewuste arbeidersklasse was gekomen; en aan de andere kant had je
Ethiopi onder leiding van een keizer, Haile Selasse. Dat regime was feodaal, had geen grondwet, nog steeds
slavernij en bood geen politieke rechten. Maar het was een federaal systeem, Eritrea behield zijn eigen vlag en
parlement en zelfs zijn vakbonden en onafhankelijke pers. Alle dingen die in Ethiopi werden verboden!
Dit vreemde samenwonen leidde indirect tot een poging tot staatsgreep tegen de keizer Haile Selasse. Ethiopische
ambtenaren reisde naar Eritrea en zagen grote verschillen ten opzichte van hun eigen land. Daarnaast, de PanAfrikaanse beweging en het grote aantal onafhankelijkheids proclamaties was van invloed op de manier waarop het
hele continent dacht. Bepaalde Ethiopirs begonnen in te zien dat hun regime achterlijk was. En van deze mensen
was Girmame Neway. Hij had in de VS gestudeerd en was een gouverneur van bepaalde provincies van het
Ethiopische rijk geweest. Met de hulp van zijn broer, die een lid van Selasses lijfwacht was, probeerde hij een
staatsgreep in 1960 op het moment dat de keizer op bezoek was in Brazili. Maar het Ethiopische leger stond niet
achter de beweging en de coup mislukte. Toen Selasse terugkwam waren er twee mogelijkheden: ofwel hij
handhaafde de federatie met Eritrea en bood zijn eigen volk dezelfde rechten die de Eritrers genoten of anders
moest hij geheel Eritrea annexeren. De eerste optie zou politieke zelfmoord zijn voor Selasse. Bijgevolg annexeerde
Ethiopi Eritrea in 1962.
GL & MC: Met de impliciete steun van de VN! Waarom heeft de internationale gemeenschap niet geprotesteerd?
MH: Ja, dat is vrij ongelooflijk. Wanneer Selasse Eritrea annexeerde, beval hij de arrestatie van de kranten editors,
verbande nationalistische leiders, verbood vakbonden en verbood het gebruik van Eritrese inheemse talen in
scholen en in officile transactie. Evenzo verplaatste hij in Asmara-gebaseerde industrien naar Addis Abeba. Het
idee was om Eritrese werknemers te verhuizen naar Ethiopi en Eritrea te ontvolken om te veranderen in een
militaire basis. Bovendien, wanneer de Ethiopische troepen de Algemene Vergadering omsingelden en jets over
Asmara vlogen, werd het Eritrese parlement gedwongen zich te vernederen om te stemmen voor zijn eigen
ontbinding. Eritrea stemde sterk en eiste VN bemiddeling maar kreeg het antwoord: "Uw aanvraag moet eerst
worden voorgelegd aan de federale overheid", dat wil zeggen, aan Haile Selasse zelf! Met andere woorden, het
Ethiopische regime had de zegen van de imperialistische machten, en in het bijzonder van het Amerikaanse
imperialisme, die de VN domineerde. Keizer Selasse werd overal gesteund en maakte daar gebruik van om zichzelf
een goed imago te geven, dat van de vader van het Afrikaanse continent zijn. Niemand verzette zich tegen hem, dat
was een ernstige tegenslag voor de Eritreers.
GL & MC: Hoe komt het dat Ethiopi een bevoorrechte bondgenoot van de VS werd?
MH: Tijdens de jaren 1940, wilden de Verenigde Staten hun Europese concurrenten verzwakken en begon zich te
interesseren voor Afrika. Maar de Fransen en de Britten hadden reeds vele kolonies in het bezit op dat continent.
Ethiopi echter was niet gekoloniseerd. Voor Washington opende het een deur om in Afrika te komen om zijn
invloed uit te breiden en te concurreren met de koloniale machten. Feodaal Ethiopi werd dus een Amerikaanse
marionet, nam deel aan de oorlogen in Congo, in Korea. Later, toen de meeste Afrikaanse landen onafhankelijk
werden tijdens de jaren '50 en '60, oefende Washington druk uit op de nieuw opgerichte Organisatie voor Afrikaanse
Eenheid zich te vestigen in Ethiopi. Dit zou ons in staat stellen het hele continent te controleren. Net als de sjah in
Iran, of zoals Isral in het Midden-Oosten, was Ethiopi een Amerikaanse politieman in Afrika, zij het een
onderontwikkelde.
GL & MC: Nadat alle diplomatieke kanalen van de internationale gemeenschap waren uitgeput en vreedzame

demonstraties georganiseerd, ging Eritrea over tot het lanceren van een gewapende strijd.
MH: Ja. Eerst werd die gevoerd door het Eritrese Liberation Front (ELF). De ELF werd opgebouwd uit verschillende
nationalistische groeperingen die onafhankelijkheid zocht. Op politiek niveau werd deze beweging gedomineerd
door de burgerlijke belangen en de sociaal-economische analyse was zwak. Op het militair niveau, volgde de ELF het
Algerijnse model van verzet, een systeem waarbij gewapende groepen werden opgedeeld per regio. Dit was een
ernstige tactische fout. Dit was in de eerste plaats fout omdat de eenheden meestal verspreid over de verschillende
regio's niet dezelfde taal spraken. Dus, terwijl je vecht voor de onafhankelijkheid van een staat, draagt u op hetzelfde
moment bij aan het creren van verdeeldheid, die op een dag die staat zal ondermijnen! Bovendien gaf dit opdelen
van het verzet in autonome groepen aanleiding tot cordinatieproblemen die de vijand in staat stelde om te
gebruiken. Bijvoorbeeld, toen een groep werd aangevallen in n regio, zijn haar buren niet gekomen om haar te
helpen. Voor het Ethiopische leger was het een stuk makkelijker om afzonderlijke groepen, die werden gesoleerd
van elkaar, te bestrijden.
ELFs gebrek aan politieke visie, zijn militaire strategie en de interne verdeeldheid leidde tot de daling van de
beweging. Maar in de jaren 1970, besloten progressieve moslims en christelijke leden van de ELF om hun eigen
groep, de Peoples Liberation Front van Eritrea (EPLF) te vormen. Genspireerd door het marxisme, trok deze
beweging lessen uit zijn voorganger. Zij wisten dat het noodzakelijk was om de hele bevolking te mobiliseren in
plaats van het creren van verdeeldheid. Zijn politieke visie was ook veel meer gericht, gebaseerd op een goede
analyse van de Eritrese samenleving. In plaats van slechts een gewapende strijd, startte EPLF met een echte
revolutie: de emancipatie van vrouwen, de organisatie van democratische dorpsraden, landbouwhervorming,
onderwijs. Dat alles maakte het mogelijk om de Eritreers te mobiliseren ter ondersteuning van haar strijders. Dit
was absoluut noodzakelijk om Eritrea in staat te stellen zijn onafhankelijkheid te winnen.
GL & MC: Toch leek de strijd gedoemd te zijn om te mislukken. Ethiopi had de steun van de hele wereld en Eritrea
worstelde bijna alleen tegen iedereen.
MH: Dat is waar. Ethiopi werd gesteund door de VS, en ook door Isral, die wilde allianties met de niet-Arabische
landen in de regio smeden. Overigens, op het tijdstip van de poging tot staatsgreep tegen Selasse in 1960, was het te
danken aan Isral, dat de keizer, tijdens zijn bezoek aan Brazili, in staat was om snel contact op te nemen met n
van zijn generaals en de nederlaag van de opstand organiseerde. Later zou Ethiopi de Eritrese weerstand
presenteren als een Arabische bedreiging voor de regio, waardoor zij de steun van de Hebreeuwse staat veilig kon
stellen. Isral specialisten in contrarevolutie leiden een elite op van Ethiopische strijdkrachten van ongeveer 5.000
man, die bekend stond als de Flame Brigade. Europa ondersteunde ook Ethiopi door het leveren van wapens. De
Ethiopische regering was vooral de voornaamste begunstigde van Europese hulp aan Afrika. Selasse, de keizer, had
een zeer sterke aanwezigheid op het Afrikaanse continent, wat de Eritreers helemaal niet konden waarderen. Ik
heb u uitgelegd hoe de VS druk zette om de OAE in Ethiopi te nstalleren. In de jaren 1960, om oorlogen te
voorkomen die kunnen uitbreken op het hele continent, besloot deze organisatie dat de grenzen gerfd uit de
koloniale periode niet-onderhandelbaar waren. Maar uiteraard werd deze beslissing niet toegepast in Eritreas geval.
De Ethiopische claims op Eritrea hadden geen legitimiteit. Het is alsof Itali op Frankrijk aanspraak maakte op basis
dat Gaul een deel van het Romeinse rijk was geweest! Maar Selasse had heel het Westen achter hem en zo groot
was zijn invloed in Afrika dat de OAE gewoon een oogje dicht deed.
GL & MC: In 1974, na een regeerperiode van 44 jaar, werd Keizer Selasse uiteindelijk omvergeworpen door een
socialistische revolutie. Maar de nieuwe Ethiopische regering verleende Eritrea niet zijn onafhankelijkheid. Waarom
was dat?
MH: De Ethiopische revolutie was tot stand gekomen als gevolg van een alliantie tussen progressieve burgers en
militairen. Maar al snel bleek verdeeldheid in hun beweging. Natuurlijk, toen de militairen de macht grepen, eisten
revolutionaire studenten en intellectuelen snel dat het leger zou moeten werken aan een overgang naar een
burgerregering. Bovendien ondersteunden ze Eritreas recht op onafhankelijkheid. Maar de regerende militaire
junta, genaamd de Derg, was erg chauvinistisch: er was geen sprake van het opgeven van Eritrees grondgebied.
Bovendien was het leger niet van plan de macht af te staan aan burgers. Daarom lanceerde het leger een campagne
van arrestaties en moorden die volgens Amnesty International, heeft geleid tot meer dan 10.000 doden, vooral
onder intellectuelen en studenten. De Ethiopische revolutie was dus gezuiverd van de meest progressieve
elementen en het leger greep definitief de macht.
Aan het hoofd van de Derg was luitenant-kolonel Mengistu Haile Marian. Zijn achtergrond was bescheiden. Zijn

vader was een soldaat en zijn moeder een dienstbode. Aan de macht tot 1991, vestigde Mengistu een totalitair
regime en ondernam de militarisering van het land. Natuurlijk wilde hij niets te maken hebben met enige vorm van
autonomie voor Eritrea en hij was hard in zijn onderdrukking van het verzet. Uiteindelijk betekende de Ethiopische
revolutie slechts de overgang van de ene naar de andere dictatuur. Op het hoogtepunt van de Koude Oorlog,
wentelde dit land, dat tot dan toe een strategische bondgenoot van de VS was geweest, zich in de Sovjet-omhelzing.
Op dat moment verstrekt Moskou grote militaire steun aan Mengistu in zijn onderdrukking van de Eritrese verzet.
GL & MC: Twintig jaar eerder had de Sovjet-Unie de neiging om Eritrese onafhankelijkheid te bevorderen. Hoe
verklaart u de verandering?
MH: Allereerst ondersteunt Moskou, in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, Eritrese onafhankelijkheid omdat
de VS haar annexatie door Ethiopi steunt. Het is duidelijk dat, zodra Ethiopi een bondgenoot van de Sovjet-Unie
werd, Moskou de dingen anders zag. Trouwens, de Sovjets in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog begrepen de
wereld en de Hoorn van Afrika beter. Op dat moment wist ze dat Eritrea als een voormalige kolonie legitieme
aanspraken had. Echter, later veranderde Moskous buitenlands beleid en werd stom. Zijn wereldbeschouwing
verdort.
In feite, in de jaren 1950, ontwikkelde het staatshoofd Nikita Chroesjtsjov een speciale nieuwe theorie over wie de
Sovjet-Unie socialistische revolutie moet steunen in Afrika: Afrikaanse landen hadden geen behoefte aan een
voorhoede om hun revolutie te leiden als de Sovjet-Unie hun voorhoedepartij zou zijn! Chroesjtsjov verwacht de
Russische ervaring van de revolutie naar Afrikaanse landen te transporteren, zonder echt rekening te houden met de
specifieke kenmerken van hun situatie. Het is mogelijk om dit uit te drukken op een andere manier: de Sovjets
hadden een schoen passend gemaakt en ze dachten dat deze schoen iedereen zou passen; en als je voet te groot
was, dat alles wat je moest doen was je tenen af te snijden om de schoen geschikt te maken! Chroesjtsjovs theorie
was net zo belachelijk. Dit verklaart waarom de Sovjet-Unie geen echt idee had van wat er gebeurde in de Hoorn van
Afrika en ondersteunde Ethiopi. Het was een fout.
GL & MC: Wat was de impact van de weerstand in Eritrea?
MH: Tot dan haddende Eritrese strijders beroemde overwinningen geboekt. De mensen ondersteunden het verzet.
Velen traden toe tot de gelederen van de strijders, vooral omdat het Ethiopische leger regelmatig het volk aanviel,
dorpen in brand stak en burgers afslachtte. In plaats van dat de Eritreers bang werden, versterkten deze daden van
repressie de overtuiging dat samenwonen met Ethiopi niet mogelijk was en de strijd voor onafhankelijkheid
absoluut noodzakelijk was. In 1975 bijvoorbeeld, werden een groot aantal jongeren lid van de EPLF nadat 56 Eritrese
studenten werden gexecuteerd.
Ook de strategie ontwikkeld door de weerstand was zeer verfijnd geworden. Een voorbeeld: Eritrea had vrijwel geen
steun en vocht alleen tegen iedereen, dat was problematisch voor zover het wapenaankopen betrof. Bij gebrek aan
enige bondgenoot, gebruikt de EPLF haar vijand als zijn belangrijkste steun! De strijders voerden guerrilla-aanvallen
tegen Ethiopische soldaten en bij elke overwinning verzamelden zij wapens van hun vijanden. In de loop der jaren
werd de weerstand op deze manier veel beter uitgerust en beschikt zelfs over zware artillerie. Stel je voor: de
Ethiopische soldaten moesten vechten tegen hun eigen tanks! Dankzij deze techniek, steeg de status van EPLF van
een guerrilla leger tot een gemechaniseerd leger.
GL & MC: Maar het verwachtte niet dat de Sovjet-Unie in 1977 tot de redding van de Derg zou komen!
MH: Dit was een moeilijke tijd. De rode vloot beschoot de EPLFs posities langs de kust, Moskou stuurde 3000
militaire adviseurs en een luchtbrug naar Addis Abeba bracht een grote hoeveelheid wapens. We berekenden dat
het Ethiopische leger op dat moment 1000 tanks, 1500 pantserwagens evenals 90 jachtvliegtuigen en
gevechtshelikopters ontving. Gesterkt door de Sovjet-steun lanceerde Mengistu in februari 1982 een offensief over
een breed front tegen Eritrea, dat wil zeggen, de Red Star campagne, met 150.000 man, de grootste slag van Afrika
sinds de Tweede Wereldoorlog.
GL & MC: Ondanks alles is Mengistu er nooit in geslaagd om komaf te maken met de EPLF.
MH: Toch was het de moeilijkste periode van de onafhankelijkheidsstrijd. De EPLF moest grondgebied, die het
veroverd had, verlaten om strategisch te reageren. Trouwens, Mengistu had Sudan zover gekregen om de grens
volledig af te sluiten met Eritrea: al weken was er geen benzine, geen eten of een van de andere benodigdheden die
normaal via Soedan werden gestuurd. Er was geen gelegenheid, ook niet voor vluchtelingen naar kampen aan de
andere kant van de grens te bereiken. Ondanks alles is het Ethiopische leger er niet in geslaagd om de EPLF te

vernietigen. Het moet gezegd worden dat de beweging was zeer goed georganiseerd. Natuurlijk, de Ethiopische
soldaten waren in meerderheid en waren beter uitgerust. Maar ze waren net onder het bevel van een dictator. Van
hun kant, de EPLF strijders waren beter opgeleid en hun motivatie was groter.
Ten slotte martkeerde de Red Star campagne het keerpunt in de lange strijd voor onafhankelijkheid. Het was de
laatste keer dat de Ethiopische regering van een rele bedreiging was voor het verzet. Zodra de aanval voorbij was
na enkele maanden van gevechten, heroverde de EPLF het grondgebied dat zij gedwongen was op te geven. Enkele
jaren later, kondigde de Sovjet-Unie aan, want het was op het punt van instorten, om Mengistu geen wapens meer
te leveren. De Ethiopische regering begon te weifelen. Het had niet alleen het Eritrese verzet te weerstaan, maar ook
andere nationalistische groeperingen die waren opgezet in andere delen van Ethiopi. Onder deze groepen was het
Front voor de Bevrijding van de Volkeren van Tigre (TPLF), die vochten met de Eritreers. Aan het begin zocht dit
front onafhankelijkheid voor de regio van Tigre, maar de EPLF wist hoe gevaarlijk het was om te worden verdeeld op
basis van nationaliteit en werden geadviseerd: "Je bent eerst en vooral, Ethiopir, het is zo dat je als Ethiopirs
moet vechten en uw landgenoten aanmoedigen om de militaire dictatuur omver te werpen. " Dit is wat er gebeurde
in 1991: de Derg viel, Mengistu rende weg en na 30 jaar van strijd, werd Eritrea onafhankelijk.
GL & MC: Na al deze veranderingen, hoe ontwikkelden zich de betrekkingen tussen Ethiopi en Eritrea?
MH: Ethiopi is een land dat bestaat uit verschillende etnische groepen. Of het was onder Menelik II, Selasse of
Mengistu, het regime dat aan de macht was vertegenwoordigde nooit de diversiteit van het Ethiopische volk. Het
land is altijd geregeerd door minderheden in hun eigen belangen, die aanleiding geven tot grote verschillen onder de
bevolking. Toen de nieuwe regering aan de macht kwam in 1991 dacht iedereen dat dingen gingen veranderen. Ikzelf
kwam overeen om als diplomaat voor die overheid te werken. Eritrea was ook vol van hoop. Door de
verzelfstandiging was Ethiopi beroofd van toegang tot de Rode Zee. Maar de Eritrese president Isaias Afewerki, had
voorgesteld tot het creren van een vrijhandelszone voor de twee landen: dat gaf aan Ethiopirs toestemming om
de Eritrese havens heel gemakkelijk te gebruiken. De basis van de samenwerking tussen de landen van de Hoorn van
Afrika werd gelegd en het leek erop dat de vrede voorgoed zou terugkeren.
GL & MC: Maar u werd al snel ontgoocheld?
MH: Sinds 1991, Meles Zenawi, heeft de leider van de tigre beweging de leiding in Ethiopi. En hij heeft geen
politieke visie. Hij heeft de traditie gevolgd in het bestuur, in het belang van zichzelf en zijn entourage zonder
rekening te houden met de etnische diversiteit in het land. Bovendien, in plaats van het vinden van manieren om de
instellingen, gerfd van Mengistu, aan te passen, vernietigde de nieuwe regering hen alleen maar. Bijvoorbeeld, het
demobiliseerde het Derg leger in plaats van het opstarten van een democratische dialoog om manieren te
ontwikkelen problemen op te lossen. Als gevolg daarvan werden veel officieren, die hun hele leven in het leger
hadden doorgebracht, werkloos. De nieuwe regering vernietigde vrolijk het Ethiopische ambtenarenapparaat.
Natuurlijk, de Amerikaanse ambassadeur was dolblij bij het zien van dit: Ethiopi was opnieuw aan de genade van de
imperialistische belangen overgeleverd.
In het laatste deel van het interview, zal Mohamed Hassan het recept voor Eritrese ontwikkeling laten zien, hoe het
mogelijk is om Afrika te redden, en waarom Eritrea wordt gezien als een probleem door de neo-koloniale machten.
We zullen zien waarom de betrekkingen tussen Eritrea en Ethiopi turbulent blijven. Tot slot zullen we de kwestie
van de politieke en mensenrechten ter sprake te brengen: is Eritrea een dictatuur?
1. Mohamed Hassan is een specialist in de geopolitiek en de Arabische wereld. Geboren in Addis Abeba
(Ethiopi), nam deel aan de studenten bewegingen van de socialistische revolutie in zijn land in 1974. Hij
studeerde politieke wetenschappen in Egypte voordat hij specialiseerde in openbaar bestuur in Brussel. Een
diplomaat voor zijn geboorteland in de jaren 1990, hij werkte in Washington, Peking en Brussel.
Co-auteur van Irak onder de bezetting (EPO, 2003), heeft ook deelgenomen aan de productie van de
werken over Arabisch nationalisme en de islamitische bewegingen, en over het Vlaamse nationalisme. Hij is
een van de grootste hedendaagse deskundigen over de Arabische en islamitische wereld.
http://www.investigaction.net/Everything-You-Are-Not-Supposed-to,2743.html?lang=en

Alles wat je niet hoorde te weten over Eritrea: Deel 3

INTERVIEW VAN MOHAMED HASSAN

25 mai 2010

DOOR GREGOIRE LALIEU & MICHEL COLLON

De hele Hoorn van Afrika wordt ingenomen door neo-koloniale machten. Nou ja, niet helemaal ... Een klein land van
ontembare revolutionairen houdt nog steeds vol tegen de indringers. In dit derde en laatste deel van het hoofdstuk
over Eritrea, onthult Mohamed Hassan het geheim van de Eritrese Revolutie. Kan een Afrikaans land zich
ontwikkelen als het de multinationals buiten de poort houdt? Waarom blijven relaties gespannen tussen Eritrea en
buurland Ethiopi?
Grgoire Lalieu en Michel Collon: Na 30 jaar van strijd, werd Eritrea onafhankelijk en kwam Eritrese Peoples
Liberation Front (EPLF) aan de macht in 1993. Hoe is de EPLF omgegaan met de overgang van de gewapende strijd
naar de overheid?
Mohamed Hassan: Vanaf het begin beperkte de EPLF zich niet tot het voeren van een gewapende strijd tegen de
Ethiopische bezetting, maar ontwikkelde ook een goed politiek programma: landbouwhervorming, emancipatie van
de vrouw, de installatie van de democratische gemeenteraden in de dorpen. In alle gecontroleerde gebieden, stelt
de EPLF structuren in om te voorzien in basisbehoeften zoals gezondheidszorg, onderwijs en voedsel. Toen Eritrea
onafhankelijk werd, bleef de EPLF het politieke programma van de onafhankelijkheidsstrijd promoten, dat een
specifieke politieke visie opgenomen had: we zijn niet afhankelijk van het westen om ons te ontwikkelen.
Natuurlijk, om de onafhankelijkheid te winnen moest Eritrea praktisch alleen vechten tegen de grootmachten
Verenigde Staten, de Sovjet-Unie, Europa, Isral. Al deze landen steunden de Ethiopische bezetting.
Deze bijzondere situatie heeft bijgedragen aan het vormgeven van het politieke perspectief van het Eritrese verzet
en leerde het zelfredzaamheid. Het wist uit ervaring dat de neo-koloniale machten Afrikanen tegen elkaar uitspeelt
om beter de rijkdom van het continent te kunnen plunderen. Eritrea heeft daarom gekozen voor een
ontwikkelingsbeleid dat geen ruimte laat voor inmenging van vreemde mogendheden.
GL & MC: En kon dat? Kan een Afrikaans land zich ontwikkelen zonder westerse hulp?
MH: Uiteraard! Op dit moment vieren landen in heel Afrika de 50e verjaardag van hun onafhankelijkheid. Maar feit
is dat het continent zelf eigenlijk nooit bevrijd is van kolonialisme dat nu net een andere vorm aanneemt. Vandaag
de dag, dankzij instellingen als de WTO, is het Westen regelgeving van de handel aan het opleggen die het mogelijk
maken dat de multinationals Afrikas rijkdom plunderen en zijn bevolking onderwerpen. Deze multinationals
overspoelen het continent met gesubsidieerde producten die voorkomen dat lokale producenten vooruitgaan. En dit
alles is mogelijk omdat aan het hoofd van de meeste Afrikaanse landen er pro-westerse minderheden zijn die
profiteren van het systeem, terwijl de overgrote meerderheid van de bevolking wordt veroordeeld tot armoede. Dus
daarom ja, kan een Afrikaans land zich zeker ontwikkelen zonder westerse hulp. Dit komt omdat zolang het Westen
blijft fungeren als koloniale macht, de ontwikkeling van Afrika blijft blokkeren.
GL & MC: Kan men echt spreken van de Eritrese revolutie ?
MH: Absoluut. De regering heeft een model van ontwikkeling dat rust op 5 pijlers. Eerst en vooral, voedselzekerheid.
Eritrea kan zijn nationale soevereiniteit niet verdedigen als de bevolking aan het sterven is van de honger. In dit
opzicht kan het land steunen op twee dingen, gerfd van de Italiaanse kolonisatie: regenwater landbouw, enerzijds,
en het gemechaniseerd systeem gebruikt in de plantages, anderzijds. Bovendien heeft de landbouwhervorming aan
elke boer zijn eigen stuk land toegewezen. De overheid heeft op hetzelfde moment tractor stations opgezet om
trekkers ter beschikking van de boeren te maken en zelfs voorgesteld om hen te voorzien van hulp bij hun werk. De
landbouw is hard werken, met name bij het gebruik van slechts rudimentaire apparatuur. Echter, met overheidshulp
kunnen boeren worden vrijgemaakt om tijd te besteden aan het leren lezen en om te scholen in andere beroepen.
De tweede pijler is de toegang tot drinkwater. In Afrika zijn veel ziekten gekoppeld aan onveilig water. Maar dat kan
worden rechtgezet door het verstrekken van veilig drinkwater voor alle dorpen.
Nu komen we bij de derde pijler: de gezondheid. Eritrea heeft een efficint netwerk van klinieken verspreid over het
hele land en gekoppeld aan ziekenhuizen. Bovendien wordt de gezondheidszorg gratis verstrekt. Je kunt dit
vergelijken met Ethiopi. Als je daar geen hoop geld hebt, ga je dood! En zelfs dan ..een zeer beroemde zanger,
de Elton John van Ethiopi, had ernstige diabetes problemen. De autoriteiten brachten hem van ziekenhuis naar
ziekenhuis, maar niemand had de middelen om hem te behandelen. Het resultaat was dat de Ethiopische ster stierf.
De vierde pijler is onderwijs een prioriteit voor de regering die de ontwikkeling wil van menselijke hulpbronnen. In
Afrika hebben velen het feit uit het oog verloren dat de materile middelen niet genoeg zijn om de ontwikkeling tot

stand te brengen. Natuurlijk past dit heel erg bij de imperialistische machten die altijd de overtuiging hebben
verkondigd dat zonder hun hulp Afrikanen niet zouden kunnen profiteren van hun materile middelen. De
menselijke factor is van primair belang voor de ontwikkeling, en Eritrea wil daarom dat haar eigen personeel de
grondstoffen kunnen exploiteren.
De laatste pijler is de Eritrese expats die geld naar huis sturen naar hun families. Daarbij betalen ze een percentage
van aan de overheid, waardoor het een belangrijke bron van inkomsten geeft. De CIA heeft geprobeerd om deze
bron van financiering te verstoren, maar is er niet in geslaagd.
GL & MC: Dus deze expats betalen van dubbele belasting: een keer in het land waar ze wonen en dan weer aan de
regering van Eritrea.
MH: Ja, maar ze weten dat dit geld gaat naar de bouw van scholen, wegen en ziekenhuizen; niet naar een villa voor
president Isaias Afewerki wiens levensstijl is bescheiden. Bovendien zijn deze expats nauw verbonden met hun land
en weten ze aan wie ze de bevrijding van Eritrea te danken hebben. De mobilisatie van de mensen, zowel binnen als
buiten het land, is essentieel voor de Eritrese revolutie.
Bijvoorbeeld, toen de Italianen Eritrea koloniseerden, bouwden ze een spoorlijn die de haven van Massawa verbond
met de hoofdstad Asmara. Maar tijdens de onafhankelijkheidsoorlog, gebruikten de Ethiopirs een deel van het staal
van de spoorlijn bij het bouwen van de loopgraven. Toen Eritrea onafhankelijk werd, wilde de regering deze
strategische route weer op bouwen. Westerse bedrijven boden aan het werk te verrichten voor enorme bedragen
tot $ 400 miljoen dollar! Eritrea antwoordde: nee bedankt, we doen het werk zelf. De gehele bevolking werd
gemobiliseerd: de jongeren, de vrouwen, bejaarden. En ze herbouwden de lijn die vandaag de dag weer
functioneert. De kosten van dit werk? $ 70.000.000. Het idee is om alles te doen wat men zelf kan en niet
afhankelijk zijn van buitenlandse mogendheden. Bovendien is Eritrea waarschijnlijk het enige land in de wereld waar
er geen buitenlandse experts zijn.
GL & MC: Is Eritrea dan het bewijs dat een Afrikaans land zich kan bevrijden van neo-kolonialisme om zich te
ontwikkelen?
MH: Het feit is dat alles hangt af van uw prioriteiten. Als je gezondheid, onderwijs en voedselzekerheid uw
prioriteiten maakt, kunt je heel goed ontwikkelen. Als aan de andere kant, zoals in veel Afrikaanse landen, in de
eerste plaats bezig bent met het voldoen aan de eisen van de wereldhandel, dan ben je de klos.
John Perkins, voorheen een gerespecteerde bankier, heeft een fascinerend boek met de titel Bekentenissen van
een economische huurmoordenaar geschreven.
Perkins beschrijft hoe zijn werk bestond uit het helpen van de VS om miljarden dollars uit arme landen af te dwingen
door ze meer geld te lenen dan ze konden terugbetalen. Als je een land van het Zuiden regeert en dat je instemt met
deze projecten van instellingen zoals de Wereldbank of het IMF, dan gaat je economie grondig worden
gedestabiliseerd, corruptie gaat ontstaan, en de imperialisten gaan jullie controleren. Dit is de reden waarom
vandaag de dag, nog voordat de CIA is gestuurd naar regeringen die als te onafhankelijk worden beschouwd, het de
economische huurmoordenaars zijn die als eerste worden gemobiliseerd. Overal waar de corruptie welig tiert, is het
imperialisme er geslaagd. En de Eritrese regering vecht er actief tegen.
GL & MC: Eritrea bestaat uit verschillende etnische groepen. Hoe gaat de regering erin slagen om deze diversiteit te
overwinnen bij het mobiliseren van de bevolking, terwijl dit toch een bron van verdeeldheid is in veel Afrikaanse
landen?
MH: gelijkheid tussen naties is een fundamenteel beginsel van de Eritrese revolutie. Als u diversiteit eerbiedigt en u
alle etnische en religieuze groepen gelijk behandelt, dan kunt u rekenen op de steun van de bevolking. In Eritrea zijn
veel christenen en moslims, en niet minder dan negen etnische groepen: de Tigrays, Afars,
Kunama, Saho, etc. Maar ze voelen zich eerst en vooral Eritreers. Cultuur speelt ook een
zeer belangrijke rol. De Eritrese leiders hebben altijd veel aandacht besteed aan de
culturele diversiteit, het stimuleren van elke etnische groep zijn tradities te waarderen en
om ze te delen. Overal in Afrika, zijn mensen uit verschillende etnische of religieuze
groepen elkaar aan het vermoorden. Maar in Eritrea, organiseren ze dance festivals!
GL & MC: Maar met hun Ethiopische buren is de samenwerking helaas niet zo hartelijk.
Waarom blijven de spanningen bestaan?
MH: Tegenwoordig wordt Ethiopi geregeerd door de Tigrayan minderheid die in de jaren

1970 deel uit maakten van een afscheidingsbeweging, de Tigrayan Peoples Liberation Front (TPLF), en ze vocht
tegen de Mengistu militaire dictatuur aan de kant van de Eritreers. Toch is de regio Tigray, in tegenstelling tot
Eritrea dat een voormalige Italiaanse kolonie is, altijd een integraal onderdeel van Ethiopi geweest. Trouwens, het
Eritrese verzet heeft de Tigrayans altijd aangeraden om zich niet te beperken tot de strijd voor de bevrijding van hun
eigen gemeenschap, maar ook voor die van al hun medeburgers, ongeacht hun nationaliteit. Bovendien was de EPLF
er altijd van bewust dat de bevrijding van Tigray ook zou moeten leiden tot de bevrijding van Eritrea. Een
verandering van regime in Addis Abeba was nodig, en de weerstand moest zich verenigen bij hun inspanningen voor
dat doel.
In 1991 werd de militaire dictatuur omvergeworpen. Dankzij de hulp en advies van de Eritreers, namen de
Tigrayans de macht. Tot dan werd Ethiopi altijd geregeerd door etnische minderheden die hun eigen belangen
dienden. Iedereen dacht dat de nieuwe regering zou breken met die traditie en het beginsel van gelijkheid en
ontwikkeling zou toe passen in hun land. Maar premier Meles Zenawi, die nu het land sinds 1991 heeft geleid en die
net is herkozen door middel van verkiezingsfraude, volgt het voorbeeld van zijn voorgangers: Menelik II, Selassie en
Mengistu. Hij heeft geen politieke visie en regeert voor zijn eigen belang. Hij is enkel in staat om de macht te
houden door de steun van de Verenigde Staten.
GL & MC: We zagen in het vorige hoofdstuk dat Keizer Selassies Ethiopi een bevoorrechte bondgenoot van de
Verenigde Staten was. Maar onder de militaire dictatuur van Mengistu zwaaide het land naar de kant van de SovjetUnie. Hoe is het weer in de Amerikaanse invloedssfeer?
MH: De Sovjet-Unie heeft een fout gemaakt bij de ondersteuning van Mengistus zogenaamde socialistische regime.
Amerika, anderzijds, heeft de situatie beter begrepen. Zij wisten dat het Ethiopische regime een sociale basis
ontbrak en daardoor erg kwetsbaar was. In feite kunnen imperialistische machten nooit hopen op een betere gang
van zaken. Voor een regering die niet de mensen in al hun verscheidenheid vertegenwoordigt en die alleen handelt
in het belang van een minderheid, zal nooit in staat zijn om vast te houden aan de macht zonder de steun van
buitenlandse mogendheden.
Washington wist heel goed wat de aard van het regime van Mengistu was en had de hoop dat Ethiopi zou
terugkeren naar zijn invloedssfeer. Natuurlijk, zodra Meles Zenawi aan de macht kwam werden hun verwachtingen
overtroffen. Niet alleen handelt de nieuwe regering in haar eigen belang en mist sociale basis, maar daarnaast
werden alle instellingen, overgenomen van Mengistu, vernietigd, de kern van de staat geleegd. Als gevolg is vandaag
Zenawi volledig afhankelijk van de financile, militaire en diplomatieke steun van de Verenigde Staten. Daarom kan
hij niets weigeren. Washington wil binnenvallen Somali? Dats OK! Washington wil dat de Ethiopische leger binnen
te vallen Somali? Dats OK! Er zijn nog geen enkele onderhandelingen. Washington eist en Zenawi gehoorzaamt. Dit
is precies het tegenovergestelde van wat Eritrea wil voor de Hoorn van Afrika, dat wil zeggen, een einde maken aan
buitenlandse inmenging. Dit is de reden waarom Eritrea vandaag weigert om de betrekkingen met het Ethiopische
buurland te normaliseren. Ja, het bevordert de dialoog tussen de regionale krachten die gericht zijn op het oplossen
van conflicten en tot vaststelling basis voor samenwerking. Maar zolang n van de acteurs een marionet blijft,
gemanipuleerd door Washington, kan het project niet worden gerealiseerd.
GL & MC: Maar na Mengistus omverwerping in 1991, waren er samenwerkinsakkoorden tussen Eritrea en Ethiopi
getekend. Waarom hebben deze niet gewerkt?
MH: Ja, de landen hebben vrijhandelsakkoorden opgesteld die voorzien in de geleidelijke afschaffing van de
economische belemmeringen, samenwerking in de financile en monetaire sectoren, vrij verkeer van personen, enz.
Zodra Eritrea onafhankelijk werd, verloor Ethiopi zijn toegang tot de Rode Zee. Maar deze overeenkomsten boden
de Ethiopirs gratis toegang tot de Eritrese havens. In Assab, bijvoorbeeld, is het aandeel van de Ethiopische
medewerkers zeer hoog. Ethiopi werd zelfs toegestaan om daar vier scholen naar haar eigen curriculum te openen.
De Eritrese leiders hoopten echt dat ze in staat zouden zijn een vruchtbare samenwerking te smeden met hun
Ethiopische collega's. Ze wisten goed, dat ze samen hadden gevochten. Maar bij dit werd Meles Zenawis gebrek aan
politieke visie en zijn onderwerping aan het VS-imperialisme over het hoofd gezien.
GL & MC: In een korte tijd, gingen Eritrea en Ethiopi van samenwerking naar oorlog. Een grensconflict veranderde
de broers in vijanden in 1998. Wat was de inzet van deze oorlog?
MH: De grens kwestie was slechts een voorwendsel van Zenawi ingeroepen als excuus voor het proberen om de
Eritrese regering omver te werpen. Deze grens is een van de beste afgebakende grenzen in Afrika. Het werd
vastgesteld en meerdere malen bevestigd door overeenkomsten tussen de Italiaanse kolonisten en het Ethiopische

rijk aan het begin van de 20e eeuw gesloten. Later werd het ook gebruikt om het grondgebied van Eritrea af te
bakenen, eerst als een federale entiteit en vervolgens als een Ethiopische provincie. Het werd internationaal erkend.
Maar Meles Zenawi betwist de geldigheid ervan aan het einde van de jaren 1990. Tot dan had de Eritrese president
Isaias Afewerki niet veel aandacht besteed aan deze kwestie en hij dacht dat zijn Eritrese tegenhanger instemmende.
Afwerki wist dat de grens duidelijk werd gedefinieerd en bovendien dat het belang ervan een kleine overweging was
in het licht van de overeenkomsten tussen de twee landen die het vrije verkeer van personen vaststelde. Hij dacht
evenzo dat de sociaal-economische uitdagingen van de regio belangrijker waren.
Dit werd opgeklaard toen Ethiopi probeerde om de betwiste gebieden te annexeren en feiten op de grond te
stellen. Addis Abeba maakte een kaart van de Ethiopische staat die grote delen van het Eritrese grondgebied
inpalmde en het versterkte zijn militaire invallen in de betwiste gebieden, verdreven of namen inwoners gevangen.
In mei 1998 braken de schermutselingen tussen patrouilles langs de grens uit in een open conflict. Eritrea won de
eerste veldslagen en de controle over de betwiste gebieden werd snel hersteld.
Hier kunnen we heel goed de verschillende manieren zien hoe Asmara en Addis Abeba het conflict interpreteren.
Voor Eritrea was het duidelijk een grensconflict: zodra zijn grondgebied was hersteld, hield het zijn positie en
wachtte op de komst van internationale autoriteiten om zijn recht te bevestigen om dat te doen. En in feite heeft
het Internationaal Arbitragehof in Den Haag in 2003 Eritrea ondersteund over het onderwerp van de grens. Voor
Ethiopi, anderzijds, was de motivatie voor deze oorlog heel anders. Het was een kwestie van, volgens de
verklaringen van de Ethiopische leiders, van een einde maken aan Eritrese arrogantie, toebrengen van straf en de
EPLF een lesje leren voor eens en voor altijd.
GL & MC: Is dit de uitleg van de grote offensieven die het Ethiopische leger daarna gelanceerd heeft?
MH: Absoluut. Nadat Eritrea de controle over zijn gebied had herwonnen, werden de gevechten schokkerig
voortgezet. Maar op 12 mei 2000 lanceerde het Ethiopische leger een nieuw offensief met tussen de 50.000 en
30.000 mannen. Addis Abeba had ook de commandostructuur gereorganiseerd en besteedde meer dan een miljard
dollar aan wapens. Het slagveld was verspreid tot ver buiten de betwiste grensgebieden. Het grensconflict werd een
ware invasie. Ethiopi wilde niet de controle van de betwiste gebieden terug krijgen, maar de regering omver
werpen. Het had ook zorgvuldig dit aanvalsmoment gekozen, dat wil zeggen, de periode waarin de boeren begonnen
om hun velden te zaaien. Door door te dringen in de meest vruchtbare regio van Eritrea, wilde het Ethiopische leger
de boeren verdrijven en het land verhongeren.
En in feite was deze oorlog een humanitaire ramp, maar Ethiopi slaagde er niet in om Asmara, de hoofdstad in te
nemen. Kansloos en in minderheid, namen de Eritrese strijders toevlucht tot hun guerrilla tactiek en dreef de invaller
terug.
GL & MC: Waarom heeft Meles Zenawi de Eritrese regering omver willen werpen?
MH: Zenawi wilde van Ethiopi een dominante macht maken in de Hoorn van Afrika en het opbouwen van een
maatschappelijk draagvlak voor zichzelf. In Ethiopi is macht geconcentreerd in de handen van de Tigrayan
minderheid, die slechts 6% van de bevolking vormt. Bovendien waren de leiders, die kantoor houden in Addis Abeba,
een flink eind weg van de regio waar zij worden geprezen. Met deze oorlog tegen Eritrea, wilde Zenawi zich een kans
geven om de droom van het Ethiopische rijk te realiseren en om de massa te verenigen. Dit werkte voor een tijdje:
de tegenstellingen binnen de opkomende Ethiopische samenleving werden gemaskeerd door vaderlandsliefde. Maar
de nederlaag van het Ethiopische leger en de methoden van de strijd manifesteerde zich al snel de oorzaak van de
ongelijkheid opnieuw .
In feite, terwijl de officieren Tigrayan waren, kwamen de meeste soldaten uit Oromo en Amhara etnische groepen,
die demografisch de grootste zijn. Tijdens het grote offensief tegen Eritrea, gebrukten de Ethiopische officieren de
menselijke aanvals tactiek overgenomen van de Eerste Wereldoorlog. Deze techniek bestaat uit het sturen van zo'n
groot aantal soldaten tegen verdedigende posities dat de vijand wordt overweldigd. Uiteraard zijn de verliezen van
mankracht enorm en de geschiedenis heeft bewezen dat deze tactiek zijn beperkingen heeft. Maar de Tigrayan
officieren van het Ethiopische leger verzuimden hiermee rekening te houden en stuurden domweg duizenden
Oromos en Amharas naar de slachting zonder zelfs dan nog de mogelijkheid te hebben om hun tegenstander te
verslaan. Voor Zenawi, zijn nederlaag door Eritrea en de tegenstrijdigheden in zijn leger beindigde zijn hoop op het
bouwen van een sociale basis. Hij kon alleen rekenen op de steun van het ene deel van de Tigrayan gemeenschap,
dat is niet veel. Zijn herverkiezing was nogal verrassend. Fraude was duidelijk en de oppositie tegen zijn regime
groeit meer en meer. Wie weet hoe lang Zenawi in staat zal zijn om het uit te houden?

Er waren onregelmatigheden in verband met de laatste Ethiopische verkiezingen. Maar in Eritrea, zijn er geen
presidentsverkiezingen sinds de onafhankelijkheid geweest in 1993. Ook is er geen oppositie, n enkele regering
regeert het land. Is Eritrea een dictatuur?
In Afrika, politieke partijen bestaan en meer partijen democratie werkt niet. Dit komt vooral doordat dit politieke
model aanleiding geeft tot verdeeldheid. In Congo, bijvoorbeeld, zijn er bijna evenveel politieke partijen als
inwoners. Het doel daarvan is om de mensen te verdelen, niet meer volgens stammen zoals in het verleden, maar
naar politieke partijen. Dit zijn lage intensiteit democratien.
Trouwens, het meer partijen systeem werkt niet in Afrika, want dit model is een Trojaans paard voor de
imperialisten. De neokolonialisten beheersen het democraties spel door de financiering van kandidaten die het best
aan hun eisen voldoen: toegang tot grondstoffen voor hun multinationals, steun in buitenlandse zaken, enz. Met het
meerpartijenstelsel in Afrika, vertellen de imperialisten je elke 4 of 5 jaar: Ga en stem voor de kandidaten die we
hebben gekozen voor u. Ze zullen je arm maken en je vermoorden. Stem voor hen!
Het punt is of meerpartijendemocratie een ideaal is waarnaar elk land noodzakelijkerwijs moet streven of dat een
staat vrij is om het politieke systeem dat het best past bij de specifieke omstandigheden, de geschiedenis en de
cultuur te kiezen. Rekening houdend met de etnische en religieuze verschillen in Eritrea en dat de mobilisatie van de
mensen een essentieel onderdeel is in zijn model van ontwikkeling, dan moet je een systeem dat de eenheid van het
volk versterkt bevoordelen. Een enkele partij stemt daarom beter overeen met de specifieke behoeften van Eritrea
dan een meerpartijenstelsel.
GL & MC: In het Westen vaak hebben we de neiging om te geloven dat ons model van democratie het beste is. Dit is
verkeerd volgens jou?
MH: De democratie die het Westen bevordert, is democratie voor de minderheid. De macht ligt niet in het
parlement of in de politieke partijen. Het ligt achter de schermen, geconcentreerd in de handen van degenen die
geld hebben, de economie laten draaien en de financiering van de partijen. Maar deze economische elite is nog
nooit verkozen door middel van algemene verkiezingen. Toch is het, die elite die het grootste deel van de macht
houden. Is dat democratie?
Laat me een heel eenvoudig voorbeeld geven: reclame gericht op kinderen. Wetenschappelijk onderzoek heeft
aangetoond dat reclame voor kinderen een negatief effect heeft op de ontwikkeling van de kleintjes. Als de
bevolking de juiste informatie had over dit onderwerp en u ze gevraagd zou hebben om zich over deze kwestie uit te
spreken, zou er geen twijfel over bestaan dat zij zouden kiezen om dit soort reclame te verbieden. Toch hebben de
meeste westerse regeringen altijd dit idee verworpen, onder druk van verschillende lobbies. Daarom zie je duidelijk
dat de belangen van de economische elite voorrang krijgen op de volkswil.
In zijn boek Failed States, maakt Noan Chomsky zich zorgen over het gebrek aan democratie in de Verenigde Staten.
We zullen niet terug keren naar de vraag van de vreemde verkiezing op zijn zachtst gezegd; van George W Bush in
tegenstelling tot de Al Gore in 2000. Meles Zenawi zou het waarschijnlijk niet beter hebben gedaan. Chomsky noemt
nog een relevant feit. Toen de regering-Bush haar begroting van februari 2005 presenteerde, toonde een studie aan
dat de bevolking tegen zijn beleid was. Waar hij de begroting liet toenemen, wilde de publieke opinie dat hij die
verlaagde (defensie, de Irak en Afghanistan oorlogen, de afhankelijkheid van olie, etc.). Aan de andere kant, waar de
publieke opinie het budget wilde verhogen, werd er verlaagd (onderwijs, vermindering van het tekort,
ondersteuning voor oorlogsveteranen, etc.).
Het zou te lang duren om hier alle tekortkomingen van de westerse democratie te analyseren. Maar om te geloven
dat dit model het perfecte voorbeeld is, is zeer aanmatigend en ver van de waarheid. De Boliviaanse vice-minister
van Cultuur onlangs gaf een persoonlijke definitie van de democratie: "Een land is democratisch wanneer aan de
fundamentele behoeften van al haar burgers wordt voldaan." Als je afstemt op dit concept, heeft het Westen veel te
leren van Eritrea wat democratie betreft.
GL & MC: President Isaias Afewerki heeft het verzet tegen Ethiopi uitgevoerd en sinds de onafhankelijkheid de
leiding over het hele land. Beloofde hij geen verkiezingen?
MH: Hij heeft gezegd dat het land democratie nodig heeft, maar om aan die behoefte te voldoen was het allereerst
nodig om er eerst een basis voor te bouwen. Eritrea is een jong land, nog steeds gekenmerkt door zijn oorlog tegen
Ethiopi. Alles is niet perfect, er is nog een lange weg te gaan. Naar mijn mening is Eritrea een volksdemocratie waar
mensen toegang hebben tot gezondheidszorg, hun leven niet riskeren bij het drinken van een glas water, een baan
hebben, voedsel, elektriciteit. Ik zou liever in zon land leven als in een veronderstelde democratie zoals de Congo en
Ethiopi. Als Eritrea ondanks alles als een dictatuur moet worden beschouwd, dan verkies ik liever dat soort van

dictatuur te leven. Voor mij en mijn kinderen, omdat ik weet dat ze het aan niets zal ontbreken en in staat zal zijn om
naar school te gaan.
GL & MC: De Eritrese regering wordt vaak bekritiseerd voor zijn verslag over de mensenrechten in het bijzonder de
vrijheid van godsdienst. Afgezien van de vier religies erkend door de staat (de Eritrese Orthodoxe Kerk, de katholieke
kerk, de Eritrese Evangelisch Lutherse kerk en de islam), zijn alle andere religieuze groepen verboden. Hoe doe je dat
de overheid beleid toe te lichten?
MH: Alle andere godsdiensten zijn niet verboden, maar als je bij een ander geloof wil horen dan die welke door de
overheid zijn goedgekeurd, dan moet u een specifieke aanvraag doen die in het bijzonder de bronnen van
buitenlandse financiering aangeeft . Het is een kwestie van een zekere mate van bescherming voor de regering tegen
gexporteerde religies die politieke belangen dienen, in het bijzonder protestantisme en de pinkstergemeente.
Pinksterbeweging is rechtstreeks afkomstig uit de VS en is nauw verbonden met de Amerikaanse extreem-rechts, uit
de omgeving van president George W. Bush. In naam van de vrijheid van godsdienst, valt dit virus Afrikaanse
jongeren aan door het bevorderen van materieel succes en verergert het individualisme.
Zeer dicht bij Angelsaksische waarden, hebben deze naar Afrika gexporteerde godsdiensten altijd politieke
belangen gediend, waardoor Groot-Brittanni en vooral de VS de Afrikaanse samenleving konden infiltreren. Reeds
in 1946 was de Franse consul-generaal in Belgisch Congo bang: "De Amerikaanse regering, niet bang om
missionarissen af te leiden van hun ware roeping, gebruikt hen om haar invloed op de landen van Centraal-WestAfrika uit te breiden. Er is geen twijfel dat zij [de zendelingen] aanzienlijke middelen tot hun beschikking hebben en
dat op deze manier de inboorlingen in de sfeer van de VS worden getrokken. "
Vandaag zijn hun technieken nog verder verbeterd met de Pizza Land methode! Stel je voor: Ik ben een Amerikaanse
protestantse zendeling en ik kom aan in Afrika. Ik vind welsprekende jongeren en werf ze aan. Ze zijn zeer arm, en
het is genoeg voor mij om met een beetje geld ze te bekeren. Op een bepaalde manier, ik koop ze. Dan stuur ik ze
naar de VS, naar marketing scholen waarvan de methoden zijn als die van Pizza Land, een levensmiddelen bedrijf die
zeer agressieve marketing technieken gebruikt. Eenmaal opgeleid keren mijn jonge predikanten terug naar Afrika,
waar ze beginnen met hun bekeringswerk, geven tal van lezingen, het opzetten van muziekgroep, tot oprichting van
tv-stations. De VS heeft dit systeem van beinvloeding ontworpen dat over de hele wereld wordt gebruikt.
Eritrea strijdt tegen dit alles, omdat deze religie draait rond materile welvaart en individualisme. Sommige
predikers rijden rond in 4x4's en sport gouden horloges: dit verondersteld te bewijzen dat ze zijn gezegend door de
Heer! Maar in Asmara wordt algemeen welzijn en solidariteit gepromoot. Een ander punt, militaire dienst is verplicht
in Eritrea. Het is gekoppeld aan een periode van civiele dienst waarin jongeren helpen bij het opbouwen van
ziekenhuizen of landbouwers helpen met hun werk bijvoorbeeld. Maar de regering begon problemen te
ondervinden bij jonge protestanten die weigeren om deze taken uit te voeren onder het voorwendsel dat hun religie
het verbiedt. Dit is de reden waarom u zich vandaag in Eritrea aan welke religie je wilt, kan aansluiten, maar je moet
eerst haar geloofsbrieven tonen. De overheid wil niet dat de jeugd wordt genfecteerd door dit virus.
GL & MC: Zelfs als het een kwestie is van het welzijn van de bevolking van het land, moet de overheid niet de vrijheid
van keuze geven haar burgers?
MH: U kunt niet spreken van keuze als de zendelingen geld aanbieden aan mensen die weinig hebben. Wanneer u
berooid bent, dan heeft u niet de luxe van het maken van keuzes. U kiest natuurlijk voor de oplossing die u het
meest voordelig lijkt te zijn. Het is bijna een kwestie van overleven. Het kan vreemd lijken, bekeken vanuit het
Westen, dat een staat beperkingen moeten opleggen aan de vrijheid van godsdienst. Maar in Afrika, in landen die
armoede ervaren, kunt u niet spreken van keuzevrijheid als protestantse zendelingen mensen kopen om hen te
bekeren, de samenleving te infiltreren en te mengen in publieke zaken.
GL & MC: Een ander punt waarop Eritrea regelmatig wordt bekritiseerd is de vrijheid van de pers. Waarom zijn
particuliere media verboden in dit land?
MH: Particuliere Afrikaanse media bestaan niet. Met het oog op het opzetten van een eigen medium van
communicatie heb je een grote hoeveelheid kapitaal en je moet concurreren tegen westerse media groepen in een
geliberaliseerde markt. Dit is vrijwel onmogelijk voor kleine landen uit het Zuiden. Tijdens de jaren 1970, klaagden
een aantal derdewereldlanden het cultureel imperialisme aan, waarvan zij het slachtoffer waren, zoals bijvoorbeeld
een communicatie-expert, Herbert Schiller, zei: "Het geheel van de processen waardoor een samenleving wordt
ingebracht in het moderne wereld-systeem en de wijze waarbij de heersende klasse ertoe wordt gebracht, hetzij
door fascinatie, druk, kracht of corruptie, om zodanige sociale instellingen te maken dat het overeenstemt met de

waarden en structuren van het dominante midden van het systeem of zichzelf de promotor te maken. " UNESCO
lanceerde op dat moment de Nieuwe Wereld Orde van informatie erop gericht om de informatiestroom over de hele
planeet te herorinteren. Maar de westerse landen boycotte deze onderneming, met Groot-Brittanni en de
Verenigde Staten die zelfs weglopen uit UNESCO.
De westerse landen bezetten daarmee een positie van hegemonie over de wereld van informatie en ze gebruiken de
media als een propaganda-arm om hun eigen belangen in de Derde Wereld te dienen, en in Afrika in het bijzonder.
Dit soort praktijken zijn begonnen met de Italiaanse fascisten in de jaren 1920. En tijdens de Tweede Wereldoorlog
werd de grootmoefti van Jeruzalem uitgenodigd bij het Arabische programma van Radio Roma om te spreken om de
gekoloniseerde volkeren aan te zetten om op te staan tegen de Britse vijand. De imperialistische landen leerde
lessen uit deze oorlogspropaganda en verbeterde deze technologisch. Dus vandaag heeft de BBC een zeer volledig
internationaal programma. En Voice of America, de internationale omroep van de Amerikaanse regering, is zeer
aanwezig in Afrika, uitzenden in het Amhaars, Tigrayan, Somalische, etc.
iteraard zijn de grote internationale media die direct afhankelijk zijn van de regering van hun land of behoren tot
rijke kapitalisten, niet van plan om enige bloemen te gooien in de richting van landen in het Zuiden die proberen om
het imperialisme te weerstaan. Dat is de reden, met het doel zich te beschermen tegen deze media-oorlog waarin
alle landen niet even goed bewapend zijn, waarom Eritrea besloten heeft om particuliere media te verbieden.
GL & MC: Heeft de oprichting van Al Jazeera het evenwicht
niet enigszins rechtgezet tussen Noord en Zuid in de
wereld van informatie?
MH: Absoluut. En vele andere media met Arabische eigenaar hebben het voorbeeld gevolgd. Maar onlangs
ondertekende het Amerikaanse Congres een zeer leerzaam document over het gevaar van deze Arabisch-eigendom
media. Het was van mening dat deze tv-stations die verslag doen van de realiteit op de grond, in het bijzonder in
Irak, bronnen zijn van anti-Amerikaanse ideen en de Amerikaanse opinie beinvloeden. Congres is van mening dat
deze terroristische tv-stations moeten worden verboden. Dus de imperialisten uiten kritiek op de afwezigheid van
particuliere media in Eritrea, terwijl ze derdewereldlanden overstromen met hun nieuwsuitzendingen. Maar ze
weigeren Zuidelijke media de communicatie om de westerse burgers te informeren. Waarom ? Is de vrijheid van
meningsuiting alleen goed wanneer het in het belang van het imperialisme is? Hebben de westerse regeringen iets
te verbergen voor hun bevolking over wat ze in het Zuiden doen?
GL & MC: Naast het ontbreken van particuliere media, wordt Eritrea beschuldigd van het gevangen zetten van een
groot aantal journalisten. Is de overheid niet erg open voor kritiek?
MH: In de eerste plaats zou het verstandig zijn om de cijfers te controleren. Dan moet men zich realiseren dat veel
mensen beweren dat ze journalisten zijn, maar in werkelijkheid in dienst zijn van de imperialistische machten. En
van hen, bijvoorbeeld, staat direct in dienst van de Amerikaanse ambassade. Eritrea is een soeverein land dat
probeert te ontwikkelen. Maar sommige mensen, onder het mom van zijn journalisten, proberen om de publieke
opinie te manipuleren en de overheid te destabiliseren. De Amerikaanse geheime diensten organiseren dat. Ze
proberen de Eritrese samenleving te infiltreren en de jongeren aanzetten om hun land te verlaten. Het idee
daarachter is dat als het merendeel van de jongeren het land verlaten, het leger zal verzwakken, de economie zal tot
stilstand komen en de overheid zal worden omvergeworpen. Deze techniek is niet nieuw. Het is al toegepast in Cuba.
Ook in Venezuela, de Amerikaanse geheime diensten financieren anti-Chavez en de oppositie media bedrijven,
NGO's die kritisch staan tegenover de regering, enz. De VS heeft altijd gewerkt aan het destabiliseren van regeringen
die haar beleid niet volgen.
Reageert de Eritrese regering niet te hard? Als ik journalist ben in Frankrijk en ik zou de regering bekritiseren, maar
dan zou men mij niet arresteren.
MH: Je zou niet worden gearresteerd, maar als je kritiek echt belangrijk is dan zou ze niet veel invloed krijgen. Uw
artikelen zullen worden gepubliceerd op alternatieve websites of in brochures, bijvoorbeeld. En je zal een zeer smal
publiek bereiken in vergelijking met degenen die hun informatie van de BBC krijgen, bijvoorbeeld. Als u gehoord wilt
worden door de grote kapitalistische media, dan moet je de dingen zeggen waarnaar ze bereid zijn te luisteren.
Daarom is er een gevoel dat je al in de gevangenis bent.
Natuurlijk, kunt u zich zorgen maken over het gebrek aan vrijheid in Eritrea. Maar stel jezelf de vraag: hoe zou Belgi
reageren als Iran, als de financier van de grote tv-ketens en oproept tot de omverwerping van de regering, terwijl
het voortdurend dreigt Brussel te bombarderen? Hoe zou Frankrijk reageren als Cuba terroristische groeperingen
ondersteunt die Nicolas Sarkozy probeerden te vermoorden? Hoe zou Washington reageren als Venezuela de

financiering en het vormen van politieke groeperingen en oppositie vakbonden in de VS organiseert?

U kunt uw laatste dollar erop verwedden dat de burgers van westerse landen in die omstandigheden niet zouden
worden toegestaan om van dezelfde vrijheden te blijven genieten. In de Verenigde Staten, zonder zelfs dat stadium
te hebben bereikt stemde de regering voor een scala aan maatregelen om de rechten van de mens te beperken: de
bekende Patriot Act, in naam van de strijd tegen het terrorisme.
GL & MC: Tot slot, Eritrea draagt een sterke gelijkenis met Cuba. Isaias Afewerki en Fidel Castro, voeren ze dezelfde
strijd?
MH: Het is waar dat beide vochten voor de bevrijding van hun land voor president te worden. Beiden zijn gestart
met een sociale revolutie ten gunste van het volk. Zowel Eritrea en Cuba zijn bastions tegen het imperialisme.
Daarom verdienen ze de haat van de Verenigde Staten. Net als in het geval van Cuba, voert Washington een
campagne tegen Eritrea, kritiek op bijvoorbeeld het gebrek aan democratie. Eigenlijk is het politieke systeem in
Havana en Asmara redelijk vergelijkbaar. Maar is er toch een kern van waarheid in Washingtons kritiek? Franois
Houtart onlangs vertelde de volgende anekdote: een afgevaardigde van Luxemburg, bij een bezoek aan Havana,
vertelde hem dat er meer democratie in Cuba was, dan in zijn eigen partij! Het feit is dat achter het bestaan van n
partij en Fidel Castros een lange levensduur in politieke zaken, zijn er een heleboel democratische voorbeelden op
andere niveaus. Dit geldt evenzeer voor Eritrea waar sinds de onafhankelijkheidsstrijd, de PFLE democratische
gemeenteraden in de dorpen heeft genstalleerd, die de feodale orde omgooit, de gelijkheid van vrouwen
bevorderde en ingreep in politieke aangelegenheden.
GL & MC: een ander oorlogsfeit waar de VS op hamert tegen Cuba en Eritrea is de kwestie van de mensenrechten. Is
dat gewoon een propaganda-techniek?
MH: de interesse van de Verenigde Staten in de mensenrechten houdt weinig steek als je rekening houdt met s
lands buitenlands beleid. Washington is bezorgd over de mensenrechtensituatie in Cuba of Eritrea. Maar het steunt
Saoedi-Arabi, waar een vrouw die wordt verkracht wordt veroordeeld om te worden gegeseld en gevangen gezet.
Het ondersteunt Colombia waar de politieke opposanten en vakbondsmensen worden vermoord en masse. Het
ondersteunt de dictatuur van de Islam Karimov, die Oezbeekse dissidenten doodt door ze te koken. De lijst is lang.
Bovendien is de VS zelf niet achterlijk als het gaat om marteling. Wat gebeurt er in Afghanistan, in Irak of in de CIAs
geheime gevangenissen doet enigszins het stralende witte pantser van het VS witte paard bevlekken.
En tot slot, moet men even in gedachten houden dat het Handvest van de Rechten van de Mens ook spreekt van de
sociaal-economische rechten, zoals bijvoorbeeld Ieder mens heeft recht op een niveau van het leven voldoende om
te voorzien in het welzijn van zichzelf en zijn familie, met inbegrip van voedsel, kleding, huisvesting, medische
verzorging en de noodzakelijke sociale diensten .
Deze sociaal-economische rechten verstoren de VS sterk die proberen om ze uit het Handvest verwijderd te krijgen.
Volgens Jeane Kirkpatrick, de voormalige Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties, zijn ze een brief aan de
kerstman. In feite kon je vragen wie uit Eritrea, Cuba en de VS de mensenrechten het meest respecteert. Wanneer u
de luchthaven bereikt in Cuba kun je een bord lezen dat zegt, "Vannacht gaan meer dan 200 miljoen kinderen slapen
op straat. Niet n van hen is een Cubaanse."
In de VS daarentegen verliezen duizenden gezinnen hun huizen als gevolg van de banken en de staat die de
financile sector heeft gedereguleerd. In Frankrijk, de thuisbasis van de "rechten van de mens," zijn er 800.000
daklozen.
De kwestie van de mensenrechten is n waarin de imperialistische machten vaak hun toevlucht nemen om hun
vijanden in diskrediet te brengen. Maar het is helemaal hypocriet. Dat gezegd hebbende, dit is geen reden om elke
kritiek op de Eritrese regering te voorkomen, die heeft nog een lange weg te gaan. In principe moet men verdacht
zijn wanneer een land als de VS de vraag doet rijzen van de mensenrechten om een oorlogszuchtig beleid te
bevorderen.
GL & MC: De VS hebben altijd gestreden tegen Cuba om te voorkomen dat andere landen in Latijns-Amerika haar
voorbeeld volgt. Vandaag heeft Washington dezelfde zorgen in verband met Eritrea. Denkt u dat de Eritrese revolutie
en haar ontwikkelingsmodel andere Afrikaanse landen kunnen inspireren en het continent van neo-kolonialisme
bevrijden?
MH: Elk land heeft zijn bijzonderheden. Een revolutie kan niet worden gexporteerd. Toch, dit verlangen om vrij te
zijn van de imperialistische mogendheden moet andere Afrikaanse regeringen inspireren. Het continent heeft zoveel
rijkdom.

Neem ook nota dat Eritreas politieke visie is regionaal. Het wil geen enkele ruimte laten voor inmenging van
vreemde mogendheden, maar is zich ervan bewust dat het niet op zijn eigen houtje kan ontwikkelen. Alle landen van
de Hoorn van Afrika moeten zich mobiliseren om hun tegenstellingen op te lossen door middel van dialoog. De regio
is rijk en goed gelegen. Het zou een belangrijk economisch centrum kunnen worden. De Somalische crisis zou ook
opgelost kunnen worden als het probleem werd aangekaart vanuit regionaal perspectief.
Dit is wat Eritrea probeert te doen, maar de imperialisten spannen zich in om dit project te blokkeren dat hen
bevreesd. Daarom beschuldigt de VS Asmara van steun aan het terrorisme en heeft Ethiopi opgehitst tegen zijn
buren. Stelt u zich eens voor: een vrijhandelszone tussen Eritrea en Ethiopi, uitgebreid naar Soedan, Djibouti,
Ethiopi, en vervolgens naar Kenia en zelfs Uganda. Dat zou een zeer grote markt zijn geweest, zonder interventie
van westerse mogendheden met grote middelen, en is verbonden met de Arabische landen, evenals de Aziatische
markt. Er was een enigszins vergelijkbare ervaring tijdens de jaren 1960 toen Kenia, Oeganda en Tanzania een
gemeenschappelijke markt vormden met vrijhandelsakkoorden. Maar de imperialisten, in angst, organiseerden een
staatsgreep in Oeganda en bracht Idi Amin Dada aan de macht in 1971. Een jaar later werd de gemeenschappelijke
markt ontbonden en alle landen vielen in crisis. Zoals voor Uganda, kwam het door een burgeroorlog die vele jaren
duurde.
Het is een feit dat het imperialisme, en in het bijzonder het VS-imperialisme, de ergste vijand is van de regio. Zolang
deze inmenging blijft, zal Eritrea problemen hebben. Maar als de regionale machten erin slagen om een akkoord te
bereiken met Eritrea, zelfs 50% overeenkomst, zullen de dingen totaal veranderen. Er zal een enorme economische
sprong zijn die een effect zal hebben tot ver buiten de Hoorn van Afrika alleen al.
http://www.investigaction.net/Everything-You-Are-Not-Supposed-to,2744.html?lang=en