Jean-Henri Dunant dan Palang Merah Antarabangsa (ICRC)

Sehingga pertengahan abad ke-19, tidak ada sistem kejururawatan tentera terancang atau
yang mantap untuk mangsa yang cedera di medan perang. Pada bulan Jun 1859, ahli
perniagaan Switzerland, Jean-Henri Dunant mengembara ke Itali untuk bertemu dengan
maharaja Perancis Napolon III dengan niat untuk membincangkan kesukaran dalam
menjalankan perniagaan di Algeria yang pada masa itu dijajah oleh Perancis.
Apabila dia tiba di sebuah bandar kecil di Solferino pada malam 24 Jun, beliau menyaksikan
Pertempuran Solferino. Dalam satu hari, kira-kira 40,000 tentera daripada kedua-dua pihak
lawan meninggal dunia atau yang terluka dibiarkan mati di lapangan. Jean-Henri Dunant
terkejut melihat situasi selepas peperangan, iaitu penderitaan tentera yang terluka dan
kekurangan rawatan perubatan dan penjagaan asas bagi tentera.
Beliau meninggalkan niat asal untuk berniaga dan menumpukan diri dalam memberi
rawatan dan penjagaan kepada tentera bercedera. Beliau juga berjaya menggalakkan
penduduk kampung membantu merawat tanpa diskriminasi.
Setelah kembali ke Geneva, beliau menulis sebuah buku yang bertajuk A Memory of
Solferino yang telah diterbitkan pada tahun 1862. Beliau dengan jelas menyokong
pembentukan organisasi-organisasi bantuan sukarela kebangsaan untuk membantu
jururawat merawat tentera yang cedera dalam peperangan.
Pada 9 Februari 1863, beliau mengasaskan Persatuan Kebajikan Awam Geneva. Matlamat
persatuan ini adalah untuk menguji kebolehlaksanaan idea Dunant dan menganjurkan satu
persidangan antarabangsa tentang implementasi yang mungkin akan dilakukan. Ahli-ahli
jawatankuasa ini, selain daripada Dunant dirinya, adalah Gustave Moynier, peguam dan
pengerusi Persatuan Kebajikan Awam Geneva; doktor Louis Appia, yang mempunyai
pengalaman yang luas bekerja sebagai seorang pakar bedah; rakan Appia Thodore
Maunoir dari Kebersihan dan Kesihatan Suruhanjaya Geneva; dan Guillaume-Henri Dufour,
seorang jeneral Angkatan Darat Swiss yang terkenal. Lima orang ini memutuskan untuk
menamakan semula jawatankuasa kepada "Jawatankuasa Antarabangsa untuk Bantuan
kepada Orang Cedera". Pada bulan Oktober 1863, persidangan antarabangsa yang
dianjurkan oleh jawatankuasa itu telah diadakan di Geneva untuk membangunkan langkahlangkah yang mungkin untuk meningkatkan perkhidmatan perubatan di medan perang.
Persidangan ini telah dihadiri oleh 36 individu: lapan belas perwakilan rasmi dari kerajaankerajaan, enam perwakilan dari pertubuhan-pertubuhan bukan kerajaan, tujuh perwakilan
asing bukan rasmi, dan lima anggota Jawatankuasa Antarabangsa.

Pada 22 Ogos 1864, persidangan itu menerima pakai Konvensyen Geneva pertama " demi
Memperbaiki Keadaan Orang Cedera dalam Angkatan Tentera di Medan Perang. Wakilwakil dari 12 negeri dan kerajaan menandatangani konvensyen: Baden, Belgium, Denmark,
Perancis, Hesse, Itali, Belanda, Portugal, Prussia, Switzerland, Sepanyol, dan Wrttemberg.
Konvensyen ini mengandungi sepuluh artikel, dan telah mewujudkan peraturan yang
menjamin perlindungan berkecuali kepada tentera yang cedera, kakitangan bidang
perubatan dan kewujudan institusi kemanusiaan tertentu dalam konflik bersenjata.
Pada tahun 1867, Jean-Henri Dunant terpaksa mengisytiharkan diri muflis kerana kegagalan
perniagaannya di Algeria, sebahagiannya kerana dia telah mengabaikan kepentingan
perniagaannya semasa aktiviti gigih beliau bagi Jawatankuasa Antarabangsa. Akibat konflik
yang berterusan dengan Gustave Moynier, Dunant diusir daripada posisinya sebagai
seorang ahli dan setiausaha. Dia didakwa dengan kebankrapan berunsur penipuan dan
waran tangkap dikeluarkan. Oleh itu, beliau terpaksa meninggalkan Geneva dan tidak
pernah kembali ke sana, Pada tahun-tahun berikutnya, persatuan-persatuan kebangsaan
telah ditubuhkan di hampir setiap negara di Eropah. Pada tahun 1876, jawatankuasa itu
menerima pakai nama "Jawatankuasa Antarabangsa Palang Merah" (ICRC), yang masih
merupakan nama rasminya hari ini. Lima tahun kemudian, Palang Merah Amerika telah
ditubuhkan melalui usaha Clara Barton. Dalam tempoh yang agak singkat, Palang Merah
mendapat momentum besar kerana pergerakan yang dihormati di peringkat antarabangsa,
dan persatuan-persatuan kebangsaan menjadi semakin popular sebagai tempat untuk kerjakerja sukarela.
Persatuan Bulan Sabit Merah Malaysia (PBSM) bermula

pada tahun 1948 sebagai

cawangan British Red Cross Society di Sabah dan Sarawak (British Borneo Utara). Dalam
tahun 1950-an British Red Cross Society mewujudkan lagi cawangan dalam bahagian lain
Malaysia yang bermula dengan Pulau Pinang pada tahun 1950.
Ketika kemerdekaan pada tahun 1957, cawangan di Semenanjung Malaysia dikenali
sebagai Persatuan Palang Merah Persekutuan Tanah Melayu. Persatuan mendapat
pengiktirafan oleh Persatuan Palang Merah Antarabangsa pada 4 Julai 1963 dan menjadi
ahli badan antarabangsa itu pada 24 Ogos 1963.
Berikutan penggabungan Semenanjung Tanah Melayu, Sabah dan Sarawak serta
penubuhan Persekutuan Malaysia pada September 16, 1963, suatu penggubalan akta baru
yang dikenali sebagai Akta Persatuan Palang Merah Malaysia (Penswastaan) Akta 1965
telah bertindak menggabungkan Persatuan Palang Merah Malaya dan cawangannya
Persatuan Palang Merah di Sabah dan Sarawak di bawah nama baru iaitu Persatuan
Palang Merah Malaysia. Ia dibentangkan di Parlimen dan digazetkan pada 1 Julai 1965.

Pada 5 September 1975, Persatuan Palang Merah Malaysia telah ditukar nama kepada
Persatuan Bulan Sabit Merah Malaysia selaras dengan kebenaran penukaran nama Akta
Persatuan Palang Merah Malaysia kepada Akta Persatuan Bulan Sabit Merah Malaysia Akta
1975 oleh Parlimen Malaysia.
PBSM kini adalah salah satu daripada 181 ahli Persatuan Kebangsaan di seluruh dunia
dalam Persekutuan Antarabangsa Persatuan Palang Merah dan Bulan Sabit Merah (IFRC).
PBSM menjalankan program dan aktiviti selaras dengan semangat dan kehendak Akta
Pemerbadanan dan Prinsip Asas Palang Merah dan Bulan Sabit Merah.
STRUKTUR ORGANISASI