Ik voel me best een wondertje

Ik heb op de politieschool gezeten en daar wezen ze er herhaaldelijk

op: altijd aan een van de halsslagaders voelen of iemand nog leeft,
nooit tegelijkertijd aan beide. Want met beide aders dichtgedrukt
blokkeer je de bloeddoorstroom en bestaat de kans dat de betreffende
persoon het leven laat. Toch, hoewel het medisch gezien eigenlijk niet
kan, leeft Elly Fritz (62) al minstens dertien jaar lang met twee
dichtgedrukte halsslagaders.
Op 18 maart 2002 werd ik s ochtends wakker met een verlamde rechterarm.
Ook kon ik niet meer praten. Met moeite ging ik naar de wc. Mijn vriendin Saskia
vroeg me of alles wel goed ging, maar het lukte me niet om iets te zeggen.
Waarop zij reageerde met: Als je nu geen antwoord geeft bel ik het ziekenhuis.
Ik viel ondertussen steeds opnieuw in slaap, ik was heel, heel erg moe. Opeens
schrok ik wakker van de regen in mijn gezicht: ik werd per brancard uit het raam
getakeld door de brandweer. De inmiddels gearriveerde ambulance bracht Elly
naar het ziekenhuis, waar ze tien dagen verbleef. Elly had een herseninfarct
gehad.
Gevolgen
In het ziekenhuis werden diverse onderzoeken gedaan en kreeg Elly ergotherapie
en logopedie. Haar rechterarm was als gevolg van het infarct verlamd, maar
gaandeweg kwam daar toch wat beweging in. Wel bleef haar arm tot op de dag
van vandaag spastisch en de opperhuid van de arm en hand gevoelloos. Met de
spraak leek het aanvankelijk niet te lukken: Elly heeft de tien dagen in het
ziekenhuis totaal niet kunnen praten. Daarna ging het stukje bij beetje de goede
kant op: In een reflex noemde ik spontaan het telefoonnummer van mijn zus
toen Saskia dat wilde opzoeken. Inmiddels spreekt Elly weer voluit.
Dichtgeslibde halsslagaders
Elly: Uit de onderzoeken bleek dat, naast dat ik een herseninfarct had gehad,
mijn beide halsslagaders compleet waren dichtgeslibd. Wat heel opmerkelijk is,
want daarmee kan je eigenlijk niet leven. Het bleek dat de sterk ontwikkelde
nekaders van Elly als het ware de functie van de halsslagaders hebben
overgenomen en zowel de voor- als achterzijde van het hoofd van bloed voorzien.
Ik was uitbehandeld: de artsen konden niets doen. Om te kunnen dotteren moet
er een opening, hoe minimaal ook, in de dichtgeslibde ader aanwezig zijn, omdat
anders het risico op weer een infarct tijdens de operatie te groot is. Een
prognose kon niet gegeven worden: Je kan er een jaar mee leven, of tien jaar, of
misschien word je wel honderd, werd mij verteld. Het kan allemaal. Wat betreft de
oorzaak is het mogelijk deels een genetisch verhaal in mijn familie komen veel
vaatproblemen voor en deels een op zichzelf staand incident.
Aanpassen
Eenmaal thuis sliep Elly heel veel. Ik was intens vermoeid. Achteraf ben ik blij
dat ik ook daadwerkelijk ging slapen en niet maar doorging, want ik kan me
voorstellen dat het dan langer had geduurd voordat ik was hersteld. Verder heb ik
me zoveel mogelijk aan mijn handicap aangepast. Met mijn spastische arm kan ik

bijvoorbeeld geen aardappels afgieten. Nou, dan gooi ik ze toch in een vergiet?
En meer van dat soort dingen. Je past je aan, waardoor het beter lijkt te gaan.
Dat is niet zo, maar je wordt er ervaren in, leert trucjes om praktische zaken
anders te doen.
Aneurysma
Het ging steeds beter met Elly, tot ze drie jaar na het infarct opnieuw met een
angstige gebeurtenis werd geconfronteerd. We waren op het strand van Katwijk
met een vriendin toen ik me plotseling helemaal niet goed voelde. Saskia moest
me ondersteunen met lopen en ik had het ontzettend koud terwijl het een warme
dag was. De volgende dag heeft de neuroloog me onderzocht en is er een scan
gemaakt. Waarom het aan het strand opeens zo slecht met me ging is nooit
achterhaald, maar uit de scan bleek dat ik een uitstulping, een aneurysma in een
van mijn nekaders heb. Ik schrok behoorlijk, want daar moet ik het nu juist van
hebben, van die nekaders.
Blij
Ook hier was medisch ingrijpen te riskant, dus Elly heeft ermee moeten leren
leven dat het aneurysma elk moment kan openbarsten. Of niet, hopelijk. Elly: Ik
heb het een plekje gegeven. De artsen en ook Saskia zeggen het regelmatig: Mij
kan ook zomaar iets gebeuren. En dat is natuurlijk zo, in principe kan iedereen
plots wat krijgen. Angst is een slechte raadgever, dus in plaats van daaraan toe
te geven ben ik blij met elke dag dat ik leef. En blij dat ik nog zo lang mag leven
met twee dichtgeslibde halsslagaders terwijl dat eigenlijk helemaal niet kan.
Lachend: Ik voel me best een wondertje.
Wetenschappelijk onderzoek
Het zou heel mooi zijn als wetenschappelijk werd onderzocht hoe het mogelijk is
dat ik al dertien jaar met compleet afgesloten halsslagaders rondloop. Dat zou
mij en mogelijk ook anderen verder kunnen helpen. Want het brengt, in ieder
geval bij mij, neveneffecten met zich mee. Zo is mij afgeraden nog te vliegen en
kan ik beter niet geopereerd worden, beide vanwege een te groot risico op weer
een herseninfarct door een veranderende bloeddruk. Nu is over die eerste
complicatie wel heen te komen dan maar reizen met auto, trein of boot , maar
uitsluitend met zeer verhoogd risico geopereerd kunnen worden is natuurlijk
ernstiger. Ik zou medische onderzoekers dan ook graag willen oproepen de
oorzaak van mijn aandoening te achterhalen.

@ Aagtje Smid Tekstproducties

2015