Merzitesh ti

sepse nuk mendon asihere

sa jeta deri diku te ka dashte,
se ti ke me hanger, e dikush s'ka
e kjo nuk asht gja e vogel, mendoje.
Ke me u veshe, e dikush asht me dy zhele,
ke nji shtepi te nxeht e dikush s'ka as shtepi
ose ka nji rrenoje me mure te arrnume
qe dimni i kalon neper bira duke fishkellu,
por ti kte se mendon se je duke mendu merzin
e te duket pak gjithcka e jotja, te duket pak
qe ke nji pune, qe ke miq, qe ke shoke
e dikujt s'i ka mbet asgja per vec vdekjes,
qe nuk t'duhet neser me dale ne rruge
ne mes te shiut, e ne tehin e acareve
me shite molto, cimcakeza apo cakmake
se duhet me jetu, e me rrite femijet.
A ke mendu najhere se sa jeton?
E ca ban per jeten?
E sa nevoje kan te tjeret
te ken nji goje te rrjedhshme
te ken veshe me ndigju
te ken sy me pa
te ken mendje me mendu
te ken dure te forta me mbajt dhimbjet,
te ken kambe me ece
me ike prej cdo trishtimi,
te mos jen te semure
e te mos rrudhen duke prite rradhen
neper dyer spitalesh...
A nuk mendon asihere
se merzia asht ba mure ne syt tuj
e nuk te len me pa asgja
nuk te len me pa lumtunin askund
nuk te len me prodhu dashni ma
nuk te len me u afru me askend
jo se mungojne njerezit
por ti nuk i shef
se ti ne sy ke merzin.
A s'mendon asihere
se duhet te ferkosh syt
e te fillosh me jetu se jeta s'te pret.