Dubbelspel

Xander had eigenlijk niet meer aan slag horen komen. De man voor hem had de derde uit van de
inning moeten zijn, toen hij met zijn knuppel zwaaide naar een bal die de plaat ruim aan de binnenkant
voorbij vloog, maar de bal belandde een paar centimeter boven de handen van de slagman op de
knuppel, op een plek waar deze te smal was om bestand te zijn tegen de snelheid waarmee de bal
gegooid was. Terwijl het afgebroken boveneind van de knuppel vervaarlijk richting derdehonkman
vloog, stuiterde de bal zonder snelheid het veld in. Geen van de veldspelers was in staat om de bal op
tijd te verwerken, waardoor de slagman met meer geluk dan wijsheid veilig het eerste honk bereikte.
Dit gelukje bracht Xander alsnog het slagperk in.
Het thuispubliek geloofde plots weer in een ommekeer en begon, aangespoord door de
opzwepende muziek die de volgende slagman aankondigde, van zich te laten horen. De stadionspeaker
hoefde hem slechts met zijn voornaam aan te kondigen, waarna het publiek luidkeels zijn achternaam
aanvulde: 'Xander...' 'ALBERTINAAAAAA!' Nadat de laatste a's waren weggestorven, ging het
publiek als vanzelf over in een hakkende herhaling van de eerste letter van zijn naam. 'X! X! X! X,'
waarbij alle mensen die de thuisploeg een warm hart toedroegen gingen staan en alles waar zij maar
hun handen of voeten tegenaan konden krijgen gebruikten om zoveel mogelijk lawaai te maken.
Lopend naar het slagperk, vermeed hij te kijken in de richting van de pitcher, die intussen van
de heuvel was afgestapt en hem zijn rug had toegekeerd. Een rug waarop diezelfde achternaam prijkte.
Hij meed wel vaker het contact met de werper, onttrok zich aan de psychologische oorlogsvoering om
zich niet af te laten leiden, maar in dit geval, nu het zijn tweelingbroer was waar hij de strijd mee aan
moest gaan, waren er andere redenen om zich af te sluiten. Zijn broer Yorick dacht er blijkbaar
hetzelfde over.

Al zolang de broers zich konden herinneren waren zij in de weer geweest met honkbal. Niet dat ze
destijds al helemaal door hadden gehad wat die sport inhield of dat ze begrepen dat er meer bij kwam
kijken dan twee jongetjes die naar elkaar overgooiden, maar toch waren zij op een of andere manier
altijd bezig geweest met het spel dat hun leven zou bepalen.
Meneer George was hun eerste supporter geweest. Aan het strandje waar zij als kleine jongens
speelden, onder het geelgroen palmbladendek in het uiterst zuidelijke puntje van het Carabische
eiland Ambrosia waar zij geboren waren, stond het kleine huis dat hij in die tijd bewoonde, en ook zijn
vissersbootje lag aan het ingebeelde speelveld van de broers. Terwijl hij bezig was met zijn netten of
de vangst van die ochtend, keek hij graag naar de overgooiende honkballertjes. Zij hadden geen idee
dat hij die dagen veel langer bezig bleef dan voor hem gebruikelijk was, zittend op de rand van zijn
boot. Vooral het plezier dat die twee kleine kereltjes uitstraalden, het geluk dat af te lezen was in die
stralende, lichte ogen van ze, de groene ogen in het chocoladebruine gezicht van Xander en de blauwe
ogen van de meer caramelkleurige Yorick, verwarmde zijn ouder wordende hart. Meneer George had
zelf nooit het geluk gehad een kind op de wereld te mogen zetten en hij richtte al zijn vaderliefde op
deze jongens. Hij hield ze in de gaten vanaf het eerste moment dat hij hun kreten hoorde, totdat zij,

1
 Dubbelspel

wanneer een feloranje zon langzaam wegzakte in de paars-roze lucht, bijna aan het zicht onttrokken
werden.
In het begin hadden zij het nog moeten doen met wat zij in en om het strand vonden. Vaak
waren dat nootjes of gevallen fruit. Tot meneer George ze op een dag verrast had met een zak vol
tennisballen die zijn neef voor ze achtergehouden had tijdens zijn werk als terreinknecht van het luxe
resort aan de andere kant van het eiland. En hoewel die ballen hun beste tijd al lang achter zich hadden
liggen, waren de jongens er dolblij mee geweest. Urenlang gooiden zij de bal over en weer. Meestal
tot de zon onder ging of tot Yorick er genoeg van had gekregen. Niet dat hij er als eerste de brui aan
gaf, integendeel. Xander had zich dan al enige tijd laten degraderen tot vaste catcher, een rol die hij
altijd zonder morren accepteerde. Zodra Yorick het dan ook eindelijk voor gezien wilde houden,
snelde Xander naar het helderblauwe water voor verkoeling, die de ander zocht liggend in de schaduw
van een palmboom.
Soms moest meneer George lang wachten tot de tweeling eindelijk verscheen. Dan had hun
moeder hen binnengehouden tot zij er zeker van was dat zij al hun huiswerk hadden gemaakt. Ursula
Albertina was er alleen voor komen te staan nadat de vader van de jongens, een Amerikaanse soldaat
die op Ambrosia gestationeerd was geweest, op een missie was omgekomen nog voordat de tweeling
geboren was. Van hun vader restte Yorick en Xander slechts n foto, uit betere tijden, honkballend op
de legerbasis. De foto was niet heel scherp, ooit gemaakt met een wegwerpcamera door een verliefde
Ursula, maar had een mooie plaats boven de eettafel gekregen. Op die inmiddels sterk vergeelde foto
kon je nog net zien hoe een donkere, linkshandige man vanaf de heuvel de bal richting de plaat gooide,
waar een blanke soldaat zich opmaakte om de bal een stevige oplawaai te geven. De jongens hadden
zelfs hun manier van gooien overgenomen van de man op de foto, want hoewel zij beiden met rechts
hun huiswerk maakten, hadden zij altijd met hun linkerarm gegooid.
George, zelf ooit ook een linkshandige en minder getalenteerd dan enthousiaste werper, hielp
ze in het begin nog met de basistechnieken van het gooien tot de jongens, en dat moment kwam sneller
dan hij had kunnen denken, te goed waren geworden voor zijn trainingen. Toen al had meneer George
hoge verwachtingen, maar dat ze ooit, zoals deze avond, tegenover elkaar zouden staan in de
Amerikaanse Major League, daar had zelfs hij slechts van kunnen dromen.

Terwijl Yorick zich omdraaide en op de rode kleiheuvel afliep, keek hij even omhoog, waar hij wist
dat zijn moeder en meneer George nu gespannen toekeken. Hij plaatste zijn linkervoet stevig op de
werpplaat en zocht contact met de catcher van dienst die dag, Izzy Rodriguez, een gedrongen Cubaan
met een pokdalige kop waar altijd een verbeten grijns op pronkte.
Xander maakte zich ondertussen op voor zijn slagbeurt door te spugen in zijn handschoenen
en deze een paar keer hard op elkaar te slaan, het slaghout stevig in handen te nemen, een kuiltje uit te
diepen in het gruis van baksteen en zijn schouder los te maken met een paar zwaaibewegingen.

2
 Dubbelspel

Niemand kende hem en zijn manier van gooien zo goed als zijn broer. Hoe moest hij in
vredesnaam voorkomen dat deze inning, die nog maar een paar seconden geleden zo goed als voorbij
leek, nog in een nachtmerrie zou veranderen? Bijna twintig jaar had hij bijna dagelijks richting zijn
broer gegooid. Waarmee kon hij hem nu nog verrassen? Dit was de persoon naar wie hij als kleine
jongen amandelen wierp op het strand van hun geboorte-eiland, tot meneer George hun voorzag van
die versleten tennisballen.
Het overleg met de catcher was kort. Yorick wist wat hij wilde gooien en hij zou niks anders
dan het signaal voor een snelle fastball accepteren. Zijn collega begreep dat gelukkig snel en bood
hem al in tweede instantie wat hij wilde. Ondanks het lawaai dat de supporters maakten om hem af te
leiden, was het muisstil in zijn hoofd en waren de plaat, zijn broer en de uitnodigende handschoen van
Izzy Rodriguez het enige wat hij zag. Hij hief zijn linkerknie tot deze bijna zijn kin raakte en vanaf dat
moment gingen alle handelingen als vanzelf. De hand met de bal erin kwam tevoorschijn uit de
handschoen, werd naar achter gehaald, en nadat de rest van zijn lichaam voorwaarts bewoog en zijn
voet zich uiteindelijk stevig op de grond had geplant, schoot zijn arm naar voren met die rare knik van
de elleboog die pitchers zo vaak noodlottig werd. Hij vuurde het paardenleer zo hard als hij kon
richting thuisplaat, gemikt op de rechter benedenhoek van de slagzone, vlak langs de knien van zijn
broer. Die laatste maakte geen aanstalten de bal te raken en bracht met een kleine hup naar achter voor
de zekerheid zijn benen in veiligheid. Ondanks een poging van de catcher om door een snelle
beweging met zijn handschoen de bal naar binnen te trekken, was de scheids niet te vermurwen. De
bal had de slagzone net gemist en het duel was begonnen met een wijdbal.

3
 Dubbelspel

Xander had geen moment echt gedacht dat de bal hem zou raken. Het was een intutieve reactie
geweest op een harde worp aan de binnenkant van de plaat. Hij had geen andere eerste bal verwacht
van zijn broer en had al bij voorbaat geen enkele intentie gehad om ernaar te slaan. Zijn broer hield
van spierballenhonkbal; zo hard mogelijk gooien en dan moest de slagman maar zien of 'ie de bal kon
raken.
Maar nu was zijn eerste worp een wijdbal geweest en kwam er meer bij kijken dan alleen die
spierballen. Durfde hij met zijn volgende worp ook op zoek te gaan naar de hoek van de plaat of ging
hij voor veilig, met het gevaar dat de bal binnen zijn reikwijdte zou komen. Ze waren niet meer op het
strand, niet meer met zijn tweetjes. Dit was het echte werk.

Het was de neef, die de jongens voorzag van ballen, die ze uiteindelijk hielp aan een kans om te spelen
in teamverband bij een echte club. Nadat hij al jarenlang de versleten tennisballen achterhield zonder
zich ooit af te vragen voor wie hij dit nou eigenlijk deed, was ineens het idee in hem opgekomen om
eens een bezoekje te brengen aan dat strand van zijn oom en die twee honkballertjes over wie zijn oom
altijd zo trots vertelde, met zijn eigen ogen te aanschouwen. Eenmaal daar aangekomen was hij direct
verrast door het aantal supportertjes dat de jongens inmiddels aan zich hadden weten te binden. Al hun
schoolgenoten kwamen in die tijd na school met de twee mee om zich te vergapen aan het talent van
de tweeling en om heel af en toe, als Yorick even op adem moest komen, zelf een bal te gooien. De
neef, die geboren was als Charlison Martis maar door iedereen behalve zijn oma Charlie werd
genoemd, voegde zich bij zijn oom die niet verrast maar wel heel blij was hem te zien: 'Goed je te
zien, jongen.'
'Fijn om U ook weer eens te zien. Ik moest toch een keer komen kijken wat er met al die
tennisballen gebeurt.'
Een kleine jongen met een stevige bos kroeshaar, lichte, groene ogen voor zijn donkere huid
en een zacht engelengezicht zat op zijn hurken ballen te vangen die n voor n door
leeftijdsgenootjes naar hem toe gegooid werden. Het gemak waarmee de jongen alle ballen, hoe ver ze
ook langs hem leken te gaan, klem vast wist te pakken, verried dat dit een van zijn ooms protegs
moest zijn, maar geen van de werpers deed recht aan diens lovende woorden.
'Wie zijn nou die wonderkinderen van je, oompje?' vroeg hij aan de grijzende man die met zijn
aandacht meer bij zijn netten dan bij de spelende kinderen zat.
'Die catcher, dat is Xander. En dat, die jongen die daar nu net aan komt lopen, dat is Yorick.'
Vanonder de boom verscheen een jongen die minstens een halve kop langer was dan alle anderen,
onder wie zijn gehurkte broer. De jongen bewoog zich met een lome, zelfverzekerde tred. Zijn huid
was enkele tinten lichter dan die van zijn broer en ook hij bezat opvallend lichte, heldere ogen. Voor
een tweeling leken ze niet veel op elkaar, al had ook Yorick zachte trekken in zijn gezicht die, samen
met zijn brede glimlach, ervoor zorgden dat zijn zelfverzekerdheid niet omsloeg in arrogantie. De
andere kinderen hielden op met gooien, legden de ballen in het witte zand en gingen in een halve

4
 Dubbelspel

cirkel om een ingebeelde werpheuvel zitten. Dit alles werd met een vanzelfsprekendheid gedaan die je
niet zou verwachten bij spelende kinderen. De lange jongen pakte een van de ballen van de grond en
ging klaarstaan.
Door wat volgde moest Charlie even gaan zitten. De bewegingen van de jongen vloeiden
soepel in elkaar over en als hij de bal niet gevangen had horen worden, dan had hij misschien aan een
goocheltruc gedacht. De bal was nagenoeg onzichtbaar door de lucht in de hand van de catcher
gevlogen. Hij had durven zweren dat die hand niet bewogen was, op het ene moment na dat deze even
werd teruggeduwd door de snelheid van de bal.
Meneer George keek over zijn bril naar neef Charlie die plots naast hemop de rand van de
boot was komen zitten, en kon een glimlach niet onderdrukken.
'Nou, wat heb ik je gezegd?'
Sprakeloos keek Charlie de volgende uren naar de schoonheid van de pitchende Yorick, die de
hele middag geen slechte worp afleverde. Pas thuisgekomen, toen de betovering enigszins uitgewerkt
was, bedacht hij zich dat een dergelijk talent niet verborgen mocht blijven op een klein strand in een
uithoek van het eiland waar slechts een handvol kinderen en zijn oom ervan konden genieten. Hij
besloot de rest van die avond te gebruiken om oude vrienden te benaderen. Hij had tenslotte ooit zelf
ook, in een grijs verleden, net als bijna alle jongens van Ambrosia, de sport beoefend, en kende
misschien nog wel iemand die een plek in een echt team voor de jongens kon regelen. Na een tiental
telefoontjes had hij eindelijk prijs gehad. De echtgenote van een vriend van hem bleek het nichtje te
zijn van de kantinebeheerder van San Desiderio Quick, een van de kleinere clubs die uitkwam in de
hoogste en enige divisie van het eiland en waarvan het terrein zich op een steenworp afstand bevond
van de plek waar hij de jongens die middag aan het werk had gezien. Hij zou een goed woordje voor
ze doen en dan mochten ze, al kon de man dat natuurlijk niet garanderen, vast wel een kwartiertje hun
kunsten vertonen. Het was misschien niet veel, maar Charlie was ervan overtuigd dat Yorick niet meer
tijd nodig zou hebben.
Op de hoofdschuddende reactie die hij vervolgens kde middag erop reeg van zijn oom, had hij
niet gerekend. George zag het allemaal niet zitten. De jongens zouden alleen maar hun plezier in het
spel verliezen, zo dacht hij, en dat was nou juist precies waar hij al die tijd zo van had genoten. Toen
zijn neef hem echter voor de voeten gooide dat dat egocentrische motieven waren en diezelfe Charlie
hem er vervolgens van beschuldigde de jongens een grote kans te ontnemen, ging hij overstag en
beloofde hij ervoor te zullen zorgen dat de jongens op de afgesproken tijd op het trainingsveld zouden
staan.
Diezelfde avond nog ging meneer George langs bij de familie Albertina, in het kleine huisje
dat Ursula huurde vlakbij het strand, en werd er voor hem een extra bord op de eettafel onder de foto
van de vader van de jongens neergezet. Terwijl hij zich tegoed deed aan de heerlijke maaltijd van rijst
en bonen met kokos - Ursula stond bekend om haar talent in de keuken en hij had altijd van haar eten
weten te genieten - sprak hij met volle mond over de mogelijkheid die deze test de jongens bood om

5
 Dubbelspel

hun talent te verwezenlijken. Al pratende begon hij niet alleen moeder Ursula, maar ook zichzelf te
overtuigen
Yorick deelde het enthousiasme van neef Charlie volledig en kon niet wachten tot de dag van
de test, maar Xander was minder gretig. Net als meneer George was hij bang dat deze mogelijke
verandering weleens slecht zou kunnen uitpakken voor hem en zijn broer. Hij kon zich niks mooiers
voorstellen dan samen met Yorick over te gooien op het strand en zat helemaal niet te wachten op
allemaal vreemde kinderen waarmee ze een team moesten vormen. Zij waren met z'n tween voor hem
al team genoeg. Uiteindelijk was het Yoricks blijdschap die hem deed instemmen met de plannen.
Samen met meneer George en zijn broer - neef Charlie zou op hun wachten bij de club - vertrok hij,
nog altijd enigszins bang en onzeker over de gevolgen van deze onderneming, richting het complex
van San Desiderio Quick. De gehele tijd die het hun kostte om het terrein van de honkbalclub te
bereiken, bleef een deel van hem stiekem hopen dat er iets mis zou gaan, zodat ze alsnog onverrichter
zaken terug zouden moeten keren en alles bij het oude bleef.

Met een zelfde soort angst en twijfel liep Yorick nu, na de wijdbal waarmee hij deze confrontatie was
begonnen, om de heuvel. Hij wist dat een volgende wijdbal zijn broer de kans zou geven selectiever te
reageren op zijn worpen en dat hij dit koste wat kost moest zien te vermijden. Maar hoe kon hij dat
gaan voorkomen?
Vanuit zijn ooghoek zag hij dat de honkloper op het eerste honk naar zijn zin iets te veel
afstand van het honk begon te nemen. Een snelle uitwisseling van blikken met de eerste honkman was
genoeg. Hoewel hij als linkshandige werper zijn lichaam snel in de juiste positie kon draaien om een
bal naar het eerste honk te gooien, waardoor de honkloper minder tijd had om erop te anticiperen, had
die vlak voor de bal in de handschoen van de eerste honkman verdween een hand op het honk weten te
krijgen. Het publiek reageerde onmiddellijk met een hels fluitconcert. Ze roken bloed en wilden dat de
werper inwrijven.
Om de lippen van zijn broer, die tegenwoordig verstopt lagen onder een dikke, volle baard,
dacht hij even een miniem, triomfantelijk lachje te zien. Al was er dan misschien niks aan de stand
veranderd, de tweede slag was duidelijk ook voor Xander geweest.

6
 Dubbelspel

Yorick leek tijd te rekken. Misschien had hij gehoopt de honkloper te verrassen en zo te voorkomen
dat hij nog een keer naar hm moest gooien, maar dat was altijd gedoemd geweest te mislukken. Dit
was ook niet zijn broers stijl, daar lag zijn kracht niet. En nu had het publiek zich ook nog eens extra
tegen Yorick gekeerd, terwijl ze zijn eerste initiaal als een mantra bleven scanderen.
Nu moest Yorick wel met een volgende fastball komen. Met een langzamere bal zou hij het
gevoel hebben dat hij zich zou laten kennen. Een lage, harde worp, zelfde recept als zijn eerste worp,
Xander kon zich geen andere keuze van zijn broer voorstellen. Kom maar op, broer, laat die mensen
hier maar eens zien wat je kunt, wat alle Ambrosianen weten dat je in huis hebt.

De uitbater van de kantine was een grote, dikke kerel geweest, bij wie Charlie, toch zelf geen kleine
jongen, schriel had afgestoken. Met een diepe zucht had hij zich uit zijn witte, plastic stoel gehesen en
hij was met frisse tegenzin op hen toe gelopen. Dat de man over een ferme handdruk beschikte,
verbaasde dan ook niemand.
'Als de jongens gaan warmlopen, dan mag jullie jongen op een van hen een paar ballen
gooien,' verzekerde de man, een diepe bariton. Zodra hij uitgesproken was, brulde hij het bericht van
hun aankomst het veld over richting de dugout, waar een drietal mannen in tenue stond te kletsen. Een
van de mannen maakte zich daarop los van het gesprek en kwam hun kant op. Hij stelde zich voor als
de werpcoach van de jeugdploeg tot twaalf jaar. Zijn ploeg zou aan de training beginnen zodra de
huidige training, van jongens die zo te zien een leeftijdscategorie hoger zaten dan de ploeg die zich
gereed stond te maken om te beginnen, maar voor wie Yorick niet onder deed qua postuur, afgelopen
zou zijn.
Het was een warme dag, de zon leek die middag wel extra fel te branden. Het gekraak van
houten knuppels die ballen het veld in joegen, vulde de lucht. De jongens, die nog nooit aan de rand
van een echte honkbaldiamant hadden gestaan, gaven hun ogen en oren de kost. De spelers waren
verspreid over het hele veld en overal werden elementen van het spel geoefend. De broers kwamen
ogen tekort om het allemaal in zich op te nemen.
'Je kan je omkleden in de kleedkamers achter de kantine,' zei de werpcoach voor hij zich weer
bij de rest van zijn staf wilde voegen, maar toen hij zag dat de jongens, die braaf met hun hoofd nee
schudden, niks anders bij zich hadden dan de kleren en schoenen die ze aanhadden, begreep hij dat die
vraag overbodig was. Een excuus mompelend liep hij weg.
Aan de voet van het vangnet achter de thuisplaat gingen de jongens zitten, allebei gewapend
met een flesje limonade dat zij gekregen hadden van de kantinebeheerder, wachtend tot zij opgeroepen
zouden worden. Hun begeleiders hadden verkoeling in de kantine gezocht, waar zij onder het genot
van een kopje koffie een gesprek aanknoopten met de man aan wie zij deze gelegenheid te danken
hadden.

7
 Dubbelspel

Een schel fluitsignaal van de trainer van de oudere ploeg, die tot dat moment ballen het veld in
had geslagen richting de binnenvelders, maakte een einde aan de training en hij verplichtte zijn
jongens om ter afsluiting nog een paar rondes om het veld te lopen. De andere trainer kwam nu vanaf
de dug-out het veld op lopen en stuurde ook zijn spelers mee de warmte in. En jongen liep echter in
tegengestelde richting met de werpcoach mee. Dit zou de slagman zijn tegen wie Yorick het als test
moest gaan opnemen. Het mocht duidelijk zijn dat dit uit de kluiten gewassen exemplaar niet de
delicaatste uit zijn lichting was. De jongen begon zonder te groeten zijn spieren los te maken naast de
thuisplaat. Hij zat duidelijk niet te wachten op dit intermezzo en wilde korte metten maken met deze
nieuweling, zodat hij zich bij zijn teamgenoten kon aansluiten. Het liefst onder complimenten voor
zijn vertoon van overmacht tegenover deze slungelige knaap, die zich nu loom naar de heuvel bewoog.
Na een korte vertraging omdat er nog een handschoen voor Xander gehaald moest worden,
was het moment dan eindelijk daar waarop Yorick zich voor het eerst kon meten met een slagman.
Gespannen keken zijn ontdekkers vanaf de rand van het veld toe, in het gezelschap van hun nieuwe
vriend, die ook wel benieuwd was voor wie hij dit nu allemaal geregeld had. Yorick maakte zich klaar
om te gaan gooien, de grote knaap wapperde nonchalant met zijn knuppel net boven de grond en de
werpcoach stelde zich als een scheidsrechter op achter Xander, in wie het zelfs niet opkwam om een
signaal richting Yorick te geven: ze wisten allebei wat er ging komen. Xander hield de grote
handschoen nog wat onwennig midden achter de plaat. De gedachte dat de bal berhaupt ergens
anders dan daar zou kunnen eindigen, kwam zelfs niet in hem op.
De snelheid waarmee Yorick de bal gooide, moest de slagman een moment van zijn stuk
hebben gebracht, want hij wapperde nog steeds met zijn knuppel op het moment dat de bal al in de
handschoen knalde en pas toen hij het geluid van leer op leer hoorde, volgde er een halve poging te
slaan naar een bal die er al lang niet meer was. De werpcoach, die de gemakzucht van zijn pupil wel
gezien had, wilde na een stevige reprimande voor de slagman nog een tweede worp zien. Het resultaat
was, hoewel de knaap dit keer wel sloeg terwijl de bal nog onderweg was, precies hetzelfde. De coach
had genoeg gezien en hij stuurde zijn speler alsnog het veld rond. Gedwee begon de jongen eraan,
wetende dat hem dit keer geen complimenten van zijn teamgenoten stonden te wachten. Deze hadden
namelijk, samen met de oudere jongens en hun trainingsstaf, nieuwsgierig staan kijken naar het
onverwachte schouwspel. Waar ze eerst nog uit een ooghoek hadden gekeken, had de eerste worp van
Yorick zoveel indruk gemaakt dat de groep nagenoeg tot stilstand was gekomen voor de tweede worp.
De coach die eerder nog zelf ballen vanaf de thuisplaat het veld in had geslagen en met het
fluitsignaal een einde had gemaakt aan de training, nam nu op zijn beurt de grootste speler uit zijn
selectie mee om het op te nemen tegen die slungel in zijn zwembroek en T-shirt. Van onderschatting
kon nu geen sprake meer zijn, maar verder dan een geschampte klap die hoog in het vangnet achter
Xander eindigde, kwam ook deze jongen niet. Yorick had zijn eerste ontmoeting met tegenstand gehad
en had voor het eerst de zoete smaak van overwinning geproefd.

8
 Dubbelspel

Waar anderen beweerden dat er geen mooier geluid bestond dan het gekraak van een houten
knuppel wanneer die perfect en vol een hard geworpen bal treft, ontdekte hij die dag dat er voor hem
geen mooier geluid bestond dan een knuppel die vergeefs door de lucht sneed, onderbroken door de
dreun van een bal die in een handschoen beland en wordt gevolgd door een stevig aangezette, oempf-
achtige zucht van de slagman. Dat was het geluid waar hij vanaf dat moment elke dag op zou jagen en
dat hij, meer dan vele anderen, ook nog vaak zou horen.

Maar die jacht kon hem soms ook kostbaar opbreken, wanneer een slagman zijn worp wel wist te
raken. Ooit stond hij niet eens stil bij dat scenario, kwam het simpelweg niet in hem op om daarmee
rekening te houden - net zoals zijn broer en hij die dag bij Quick niet hadden gedaan -, maar soms, en
zeker de laatste jaren, was er niks anders waar hij aan kon denken.
Zoals nu tegenover zijn broer. De eerste worp was wijd geweest en de kans dat zijn broer bij
die tussenstand zou slaan op nog een wijdbal, was minimaal. De volgende worp moest dus over de
plaat. De catcher wilde een langzamere bal om daarmee Xander op het verkeerde been zetten, maar
Yorick wist dat die tactiek ook slecht kon uitpakken. Hij schudde die optie weg. En de volgende. Tot
de catcher weer om een fastball vroeg, toen knikte hij. Xander zou geen risico op een te verwerken
stuiterbal willen lopen. Laag en over de plaat zou genoeg moeten zijn. Weer legde hij al zijn kracht in
de worp. De bal vloog laag, maar minder laag dan hij zou willen. Xander liet de bal lopen, nam geen
risico. De scheidsrechter maakte met een gebalde vuist kenbaar dat het een slagbal was.
Dit keer was er zeker geen glimlach op het gezicht van Xander te zien.

9
 Dubbelspel

Het was een mooie worp geweest, misschien zelfs een mooie om op te slaan, maar Xander baalde er
niet van dat hij hem had laten lopen. Dit was het beste wat hij nu kon doen.
Hij kon zien dat Yorick ook tevreden was met zijn laatste worp. Hij had een brede glimlach op
zijn gezicht gehad, toen hij de bal terugkreeg van zijn catcher. Nu kon Yorick de regie weer in handen
nemen, zelf het spel dicteren en Xander wist dat hij dan op zijn sterkst was, je zou zelfs kunnen zeggen
onaantastbaar.

Alle coaches waren direct overtuigd. Wat zij zojuist gezien hadden, was speciaal, daarvan waren ze
allemaal doordrongen. Een andere conclusie was ook niet mogelijk. Het zou zinloos zijn om deze
jongen nog tegenover leeftijdsgenoten te zetten, als hij al jongens van twee, drie jaar ouder zo
gemakkelijk met drie slag aan de kant kon zetten. Dat had de eerste coach ook meteen ingezien,
hoewel hij stiekem natuurlijk wel had gehoopt als organisator van deze test eerste keus te hebben, en
hij was duidelijk teleurgesteld om Yorick te moeten laten lopen. De test leek te worden afgerond met
het plannen van een vervolgafspraak - iedereen was het erover eens dat Yorick vanaf de eerstvolgende
training in zou stromen bij de oudere groep - toen George informeerde naar de toekomst van Xander,
die er verderop wat beteuterd bij stond.
'Kan hij ook zo goed pitchen?'
'Misschien niet zo goed, maar...'
'Kan hij misschien slaan?'
'Mag ik het een keer proberen?' zei Xander, die inmiddels de door de vertrokken speler
achtergelaten knuppel door zijn handen liet gaan.
'Proberen? Heb je al wel eens met een knuppel geslagen?'
'Nee, meneer.'
'Sorry, jongen. We zijn geen beginnersteam. Wij...'
'Let the kid give it a try.' Er kwam een klein, rond mannetje, druk kauwgom kauwend onder
een dikke zwarte snor, uit de dugout tevoorschijn.
Verbouwereerd keek de coach naar het mannetje, maar die leek van geen wijken te weten, en
dus kreeg Xander de kans om te presteren waar twee jongens in gefaald hadden: een worp van Yorick
terug het veld in te krijgen. De posities werden opnieuw ingenomen, de coach nam dit keer de
catchershandschoen over en Xander probeerde zich met een paar proefslagen in de lucht bekend te
maken met de knuppel. Voor de zesde keer die middag vuurde Yorick een bal af op de thuisplaat,
maar dit keer, net voordat de coach zijn handschoen om de bal wilde sluiten, wist Xander het hout
tegen de bal te krijgen. De bal stuiterde een meter aan de verkeerde kant langs het eerste honk, maar
dat was beter dan de andere jongens tot dan toe gedaan hadden.
'One more,' zei het mannetje, waarbij hij een tweede bal uit zijn achterzak tevoorschijn toverde
en deze naar Yorick gooide. Hij sloeg een arm om Xander, die nog een beetje onwennig met de
knuppel zijn bal nakeek, niet wetend of hij daar nu tevreden mee moest zijn of niet, en fluisterde hem

10
 Dubbelspel

iets in zijn oor. Daarna zette hij een paar stappen naar achter en gebaarde naar Yorick dat hij kon
beginnen. Dit keer was het snel duidelijk dat de catcher niet aan het werk hoefde. De bal belandde
midden op de knuppel en verdween in een hoge boog door de lucht om met een klap tegen de muur in
het midveld te knallen en beduidend langzamer terug het veld in te stuiteren.
Als voor een tweede keer getroffen door bliksem stond iedereen de bal na te kijken tot die
volledig stillag. Het was het mannetje dat de stilte doorbrak: 'Congratulations with your two new
players!' Waarbij hij de catchende coach een stevige klap op de schouder gaf en lachend wegliep.
'Heb je eigenlijk wel een positie waar je kan spelen?'
'Hij is een uitstekende catcher, maar ook een snelle leerling,' vulde George de stilte op die
Xander liet vallen.
'Je kan beginnen als vaste catcher van je broer en dan kunnen we later altijd kijken naar waar
we je uiteindelijk gaan neerzetten.'
George sloeg trots een arm om de twee jongens. Nu hij er zeker van was dat de twee samen in
een team terecht zouden komen, was zijn twijfel van eerder als sneeuw voor de zon verdwenen. Nu
wist hij dat het wel goed zou komen met het plezier dat de jongens erin zouden hebben. Ook van
Xander droop de geruststelling af, maar nu was het Yorick die bijgestaan moest worden. Het geluk dat
hij had gehaald uit de eerste worpen, was teniet gedaan door zijn eigen broer. De gehele wandeling
was hij ontroostbaar en wilde hij met rust gelaten worden. Pas thuisgekomen, toen ze het hele verhaal
van hun belevenissen aan hun moeder konden vertellen, brak er weer die brede glimlach door op zijn
gezicht. In geuren en kleuren vertelde hij over die grote jongens, waarvan er eentje zelfs een paar jaar
ouder was geweest, die hij had laten missen. Zijn broer liet hem het woord doen en zat stilletjes tegen
zijn moeder aan, terwijl Yorick bleef voordoen hoe het eruit had gezien toen die eerste jongen een
hopeloze poging deed om zijn worp te raken, maar de gelukzalige twinkeling zou nog wekenlang
zichtbaar zijn in Xanders ogen.

De catcher gooide met een boog de bal terug. Yorick voelde een warmte door zijn lichaam trekken en
wilde hier even van blijven genieten. De worp was misschien niet perfect geweest, maar Xander had
hem laten lopen en de stand was gelijkgetrokken. Yorick bleef de man op n in de gaten houden,
terwijl hij zich bezon op een nieuwe worp. Na die vorige worp, die hij had laten lopen, zou Xander er
misschien wel meer op gebrand zijn de volgende te raken. Hij had nu twee lage fastballs gegooid. Een
hoge, langzame bal zou hem wel eens kunnen verrassen, al lag het gevaar daarbij op de loer dat
Xander daar zijn knuppel onder zou krijgen en hem tegen of over de hekken zou slaan.
Hij besloot het nu van zijn catcher af te laten hangen. Die hakte al meerdere jaren met dit
bijltje, er liepen niet veel catchers rond met zoveel ervaring als de man naar wie hij vandaag mocht
gooien, en misschien kwam hij wel tot dezelfde conclusie als waartoe hij net zelf was gekomen.
Na een laatste blik op het eerste honk beklom hij de heuvel en ook Xander stapte het slagperk
in. De catcher zakte op zijn hurken en vroeg resoluut om een langzamere worp. Yorick knikte om aan

11
 Dubbelspel

te geven dat hij akkoord ging met die keuze en hij zag de goedkeurende blik in de ogen van zijn
collega. Nog n blik op de honkloper, het risico op een gestolen honk, en dus een tegenstander
twintig meter dichter bij de thuisplaat, was groter bij een langzamere worp, maar de honkloper had
geleerd van zijn eerdere poging hem op het honk uit te krijgen en leek niks van plan te zijn. Nu kwam
het erop aan.
Of het de angst was om een makkelijke bal voor zijn broer te gooien zou hij waarschijnlijk
nooit weten, maar de bal verliet zijn hand en hij wist meteen dat die te hoog zou gaan. Uiteindelijk
vloog de bal zelfs zo hoog dat de catcher uit zijn gehurkte houding moest komen en rechtop staand de
bal boven zijn hoofd uit de lucht moest vissen. Geen twijfel mogelijk: wijd. De stand was weer in het
voordeel van de slagman, die rustig het gruis tussen zijn spikes vandaan tikte, voordat hij achteruit
stapte om zich voor te bereiden op de volgende worp.

12
 Dubbelspel

Het kleine mannetje dat Xander zo vriendelijk had geholpen, was niet zomaar een kleine meneer
geweest. Een paar jaar voordat hij de Albertina-broers leerde kennen, was Louie Boccalupo vanuit
Amerika zijn grote vriend Carlito Rombley, de grootste honkballer die het eiland Ambrosia ooit had
voortgebracht en wiens geboortehuis op niet meer dan een steenworp afstand van dat van de broers
stond, gevolgd naar diens vaderland waar hij als zijn assistent bij zijn vriends jeugdliefde aan de slag
ging.
Carlito was gedurende de jaren negentig de onomstreden startende rechtsvelder van de Boston
Red Sox geweest en had naam gemaakt als een van de meest constante power hitters van zijn
generatie. Al was hij, daar waren alle Ambrosianen het over eens, een nog veel groter icoon geworden
als hij niet deel had uitgemaakt van de sterkst gedrogeerde generatie honkballers ooit.
Louie had niet hetzelfde honkbalsucces gekend als Carlito. De twee waren tegelijk in de
organisatie van de Red Sox terechtgekomen, waar zij onmiddellijk een komisch duo vormden. Hoewel
de kleine, en destijds nog iele Louie in niks leek op zijn boomlange, zwarte vriend bestond er vanaf
hun eerste ontmoeting een sterke band tussen de twee. Beiden kwamen uit een arm gezin, Louie was
opgegroeid in zuidelijk Californi als jongste telg uit een Italiaanse immigrantenfamilie, en waren
helemaal bezeten van het spel. Vaak bleven ze elkaar na de training ballen toe slaan. Hoewel Louie
een zeer begaafde korte stop was, beschikte hij jammer genoeg niet over het postuur om indruk te
maken op de scouts, die er allemaal na een blik op hem te hebben geworpen, van overtuigd waren dat
hij het niet in zich had om uit te groeien tot een slagman voor het hoogste niveau. Waar Carlito's
reputatie bleef groeien en hij al na een paar jaar in het opleidingstraject van de organisatie al het
hoogste niveau, de Major League, bereikte, was Louie intussen in de lagere regionen blijven steken,
totdat hij uiteindelijk kort na Carlito's debuut in de hoofdmacht werd weggestuurd.
De klap kwam hard aan en de iele Italiaan vulde terug thuis in San Francisco het gat dat de
sport had achtergelaten met de kookkunsten van zijn nonna. Louie groeide al snel in omvang en
hoewel hij tegenwoordig nog altijd tonnetje rond was, hij hield nu eenmaal, zoals hij zelf graag zei,
van lekker eten, en het liefst in grote hoeveelheden, maar was dat toch nog altijd een vooruitgang op
het formaat dat hij kort na zijn honkbalpensioen wist te bereiken. Het was te danken aan Carlito, die
zich zorgen maakte om de gezondheid en het geluk van zijn vriend, dat hij als honkbaltrainer op een
middelbare school aan de slag kon. Eerst als assistent, maar later als hoofdtrainer. Hier wist hij uit het
dal te komen dat het vervliegen van zijn droom had veroorzaakt en hier was het, waar hij het plezier in
het honkbal hervond. De school waarvoor hij werkte was er eentje in een van de arme binnensteden
van Boston die gesteund werd door het door Carlito opgestarte goede doel. De spelers waarmee hij
werkte kwamen uit kansarme buurten. Met behulp van zijn passie en spelinzicht wist het team van een
onbeduidende ploegje uit te groeien tot het sterkste team van de staat, iets wat eerder onmogelijk had
geleken door het tekort aan financiering. Samen met Carlito gaf hij een hele horde jongens
zelfvertrouwen en een doel in het leven. Veel van zijn spelers verlieten de school met een sportbeurs

13
 Dubbelspel

en hij had ze kunnen volgen, maar hij koos ervoor om de school en een volgende generatie trouw te
blijven en zich voor hun te blijven inzetten.
En dat bleef hij doen tot Rombley na zijn carrire iets wilde betekenen voor de jongeren op
zijn geboorte-eiland. Het eerste wat Carlito deed, was contact zoeken met zijn oude vriend, wiens hulp
hij zeker nodig zou hebben om te slagen in zijn opzet.
Maar Louie vertrok niet voordat hij zeker wist dat hij het programma en de volgende generatie
spelers in goede handen achterliet. De laatste jaren had hij een assistent, een oud-leerling van hem die
dankzij zijn sportbeurs een opleiding had kunnen volgen, klaargestoomd zodat die ooit in staat zou
zijn om het stokje van hem over te nemen. Dat moment was nu aangebroken.
In San Desiderio werd Louie in naam de assistent van zijn oude vriend, maar omdat die,
behalve een glansrijke carrire onder vele topcoaches, geen ervaring had met het coachen van een
ploeg, functioneerde Rombley de eerste seizoenen meer als het gezicht dan de hersenen van de club. In
de loop der jaren veranderde dit langzamerhand en nam hij meer en meer de technische
verantwoordelijkheid op zich. Maar hij bleef leiden in de geest van zijn vriend, die niet zozeer een stap
naar achter, als wel een stap opzij had moeten maken. Van de eeuwige nummer laatst van de
competitie, klom Quick op tot een respectabele middenmoter, al bleef van de rijke teams uit het
noorden van het eiland nou eenmaal niet te winnen, en het werk van Rombley bleef niet onopgemerkt.
Zijn oude club, de organisatie waarmee hij al zijn sportieve successen had behaald, wilde hem hebben
als hun hitting coach en, wetende dat hij de club bij Louie in goede handen achterliet, vertrok hij voor
de tweede keer in zijn leven naar Amerika. Met hem verdween het succes inderdaad niet en hoewel de
eerste titel nog op zich liet wachten, begon er in de regio steeds meer het gevoel te leven dat dit minder
onmogelijk was dan zij altijd gedacht hadden. En Louie leek de juiste man te zijn om de club hier naar
toe te leiden.
En die Louie had iets van zichzelf herkend in de beteuterde jongen die een kans leek ontzegd
te worden, en daarom had hij Xander het vertrouwen gegeven, wat de jongen hem vervolgens direct
terugbetaalde. Vanaf dat moment was Xander zijn oogappeltje en nam hij de jongen onder zijn
vleugels. Louie beschikte over hetzelfde scherpe timmermansoog als zijn pupil, maar had nooit de
kracht gehad om er veel nuttigs mee te doen. De jonge jongen had dat echter wel. Met de sturing en
het advies van zijn coach wist de jongen al snel sprongen te maken en was Yorick, wiens reputatie al
snel het hele eiland overspande, rap niet meer de enige Albertina-telg over wie de wildste verhalen de
ronde deden. Heel het eiland sprak over de wonderkinderen die op de honkbaldiamant tot de meest
opzienbarende kunsten in staat waren. Zo gingen er geruchten dat de worpen van Yorick door de
handschoen heen brandblaren zouden achterlaten op de hand van de arme catcher en Xander zou
meermaals het leer van de bal hebben geslagen, waardoor er bij Quick steeds vaker nieuwe ballen en
handschoenen moesten worden aangeschaft. Waarschijnlijk was maar een fractie van het geroddel ook
maar enigszins gebaseerd op de waarheid, maar dat liet onverlet dat iedereen die de twee ooit had zien

14
 Dubbelspel

spelen ervan overtuigd was, dat dit tweetal uit kon groeien tot niet alleen iets wat het kleine eilandje
zelf nog nooit had gezien, maar zelfs tot iets dat de hele wereld versteld zou doen staan.

Xander leek onaangedaan, alsof ze weer terug waren op het strandje van meneer George. Hij leek de
duizenden schreeuwende fans op de tribune niet eens op te merken. Voor Yorick was dat nu alles wat
hij zag. Een man met een enorme plastic literglas bier stond hem iets toe te schreeuwen, iets wat aan
de blik in de mans ogen niet veel goeds kon betekenen. Zijn vrouw naast hem leek Yorick al evenmin
sympathiek gestemd. Overal boze gezichten, waar hij ook keek. Hij zou ze eens wat laten zien. Niet
voor niets was hij ooit een fenomeen genoemd, de beste arm die menig scout ooit had gezien.
Dit keer was het weer aan zijn snelle bal om zijn werk te doen. Laat Xander het maar eens
proberen om hem te raken. En voor een keer was zijn catcher het met hem eens. Kom maar op, leek
die te denken. Leg die blarenpleisters maar vast klaar, die ga je nodig hebben.
Hij legde alles wat hij had in zijn worp. Hij zocht de buitenkant van de plaat, zo ver mogelijk
weg bij zijn broer, maar hij liet de bal te snel los en weer was er geen discussie mogelijk. Ditmaal
moest de catcher vanaf zijn knien op zijn rechterzij duiken om de bal niet door te laten schieten.
Wijdbal nummer drie.

15
 Dubbelspel

Yorick had te gehaast gegooid. Hij zag er kwetsbaar uit, leek teveel te willen doen. Dit was niet de
broer met wie hij was opgegroeid, die onaantastbaar was, die niks leuker vond dan de strijd aan te
gaan met slagmannen en altijd met kinderlijk plezier en een brede, gulle glimlach zijn opponenten aan
de kant schoof. Van die jongen was niks terug te vinden in deze nerveuze, overijverige werper.
Xander nam zijn tijd voor hij opnieuw het slagperk instapte. Hij oefende een paar keer zijn
swing in de lucht en liet de lofuitingen en aanmoedigingen van zijn fans op zich neerdalen. Het
voordeel lag nu volledig aan zijn kant. Yorick kon zich geen wijdbal meer permitteren, dus de
volgende worp moest over de plaat en dus binnen zijn bereik gegooid worden. Dat voordeel moest hij
uitbuiten.

Hij was altijd veel minder competitief geweest dan zijn broer. De strijd tussen slagman en werper deed
hem niet boven zichzelf uitstijgen. Op het strand had hij het leuk gevonden om te spelen met zijn
broer, zij deden het samen, vormde een team. Datzelfde geluksgevoel kreeg hij ook als hij als catcher
met zijn broer probeerde tegenstanders uit te krijgen, maar als eenzame slagman had hij niet die
enorme drang om zijn tegenstander, de pitcher, pijn te doen. Pas toen hij ontdekte hoe fijn het was om
een bal het veld in te slaan, kreeg hij plezier in het wedstrijdelement van het spel.
Enthousiast begon hij naar alle ballen te slaan die op hem af werden geworpen. Hij had tijdens
al die uren overgooien met zijn broer misschien wel een uitstekend oog gekregen voor het positioneren
van een bal, maar hij was zich helemaal niet bewust van de kracht van de slagzone. Hij wilde zoveel
mogelijk worpen raken en meer dan eens wist hij ook wijdballen om te zetten in honkslagen, maar het
was Louie die hem geduld bij bracht, die hem leerde dat als hij meer ballen die niet in zijn zone
kwamen zou laten lopen, hij ook meer ballen in zijn zone zou krijgen.
Soms liet Louie hem hele slagbeurten alleen maar kijken naar de worpen, om te zien welke
worpen hij kreeg en stiekem natuurlijk ook om de jongen te dwingen geduld te hebben. Dan hoefde hij
alleen maar, de scheidsrechter negerend, aan te geven of ballen wijd of slag waren. Soms kwam het
dan voor dat een scheidsrechter met een luide kreet en gebalde vuist het teken gaf dat een bal slag was,
terwijl de jongen stocijns naar zijn coach gebaarde dat de bal wijd was. Louie twijfelde er al snel geen
moment aan dat het vaak de jongen was geweest die het bij het rechte eind had.
Het duurde niet lang of de broers speelden, zelf niet meer dan knapen, mee met de senioren;
kerels die een kop groter waren en soms zelfs meer dan twee keer zo zwaar. Yorick werd meteen
gebombardeerd tot een van de drie startende werpers van de ploeg. Xander werd zijn vaste catcher en
mocht zo nu en dan invallen in de andere wedstrijden. Zo ging het een paar seizoenen, tot de jongens
fysiek niet meer zoveel voor hun teamgenoten onderdeden en niet alleen volwaardige leden van het
team werden, maar ook meteen tot de sterspelers uitgroeiden.
Onder begeleiding van zijn coaches had Yorick zijn repertoire uitgebreid met een paar
langzamere draaiballen die vaak even onbereikbaar bleken als zijn snelle worp, al bleef hij het meeste
plezier halen uit het omverblazen van zijn tegenstanders. Hij was ook lang niet meer de kleinste van de

16
 Dubbelspel

ploeg. Het eten van moeder Ursula had zijn invloed niet gemist en hij was uitgegroeid tot een
jongeman van bijna twee meter lang, en hij torende ruim vijftien centimeter boven zijn broer uit.
De broers waren nauwelijks vijftien jaar oud toen zij de dienst begonnen uit te maken in de
hoogste honkbalcompetitie van het eiland. Elke wedstrijd die hij mocht beginnen, wist Yorick zijn
tegenstander te frustreren en aanvallend deed zijn broer de opponent pijn. De jongens behaalden een
niveau dat ongekend was op het eiland. De mensen die zich de jonge Carlito Rombley konden
herinneren wilden nog wel eens het enthousiasme temperen door te zeggen dat die toch zeker niet de
mindere zou zijn geweest, maar zij delfden steeds vaker het onderspit in de discussie.
Rombley had pas zijn successen geboekt toen hij was vertrokken naar de grootste club op het
eiland, waardoor het succes dat Quick boekte met de Albertina's onbekend terrein was voor de kleine
club. De hele streek leefde mee en bij elke thuiswedstrijd stroomde het dorp vol. Dan kwamen er
overal barbecues tevoorschijn waarop maskolven en hele kippen werden gebraden en werd er op elke
straathoek muziek gemaakt. De heerlijke geur van vers eten en de klanken van swingende muziek
vochten dan om de overhand in de lucht. Een uur voor de wedstrijd trokken vervolgens de gelukkigen
die een kaartje hadden weten te bemachtigen naar het kleine stadionnetje, terwijl de anderen zich om
het hek verdrongen om toch nog iets mee te krijgen van de wedstrijd. Het enthousiaste gezang werd
dan alleen onderbroken wanneer Yorick ging gooien of Xander aan slag kwam. Dan hield men de
adem in en wachtte men op het geluid van een bal die verdween in het leer van een handschoen of het
gekraak van een knuppel die in contact kwam met een bal. Wanneer hun blijde verwachting dan werd
ingelost, dan barstte er een wild geschreeuw uit en werd er nog heftiger gedanst en gezongen dan
tevoren.
De club had al wel eens eerder meegedaan om de titel, maar was elke keer weer in de laatste
weken van het kampioenschap, soms op bijzonder mysterieuze en trieste wijze, niet opgewassen
gebleken tegenover de grootmachten uit de grotere steden van het eiland. Nu leek echter geen enkele
tegenstander een antwoord te hebben op de kracht van de altijd zo geplaagde vereniging. Quick wist
zich als beste te plaatsten voor de series die het kampioenschap zouden beslissen. De nummer twee na
afloop van het reguliere seizoen was de vereniging uit de hoofdstad die van alle teams het meest de
titel had weten te behalen en ook nu de regerend kampioen was. Zij beschikten zoals altijd over een
sterke slagploeg, maar vooral pitchers waren dat seizoen een plaag gebleken en hadden Yorick eerder
op zijn enige verliespartij getrakteerd, een 1-0 nederlaag in het nationale stadion in de hoofdstad.
Er stond echter geen maat op Yorick in de eerste wedstrijd van de beslissende serie. Hij
gooide tot de achtste inning een perfecte wedstrijd en zelfs toen was het slechts n man die, met een
zachte klap die tussen de korte stop en de derde honkman rolde, op de honken wist te komen. Maar
verder dan dat kwam de titelhouder niet. En dat terwijl Xander en kompanen geen spaan heel lieten
van de andere startende werper, die daarop al na vier innings bij een onoverbrugbare achterstand van
de heuvel werd gehaald. De ruime overwinning werd nog tot diep in de nacht gevierd door de
dorpelingen.

17
 Dubbelspel

Het was de volgende dag dat Yorick voor het eerst benaderd werd door Gregg O'Neill. De
Amerikaan sprak hem na een korte trainingssessie aan met de belofte dat hij hem naar zijn thuisland
kon brengen. De man in kaki korte broek en felblauwe polo was hem al tijdens het ingooien
opgevallen door de sportieve zonnebril die hij op zijn flink begelde marinierskapsel droeg, terwijl hij
met nauw toegeknepen ogen en een hand erboven toekeek. Hij was amicaal en zeer optimistisch, de
jongen had gouden bergen in het verschiet. O'Neill zou hem via zijn contacten zo met een
miljoenencontract naar de Atlanta Braves kunnen brengen. Als Yorick het wilde, zou hij diezelfde dag
al een telefoontje kunnen plegen en dan zou het voor het einde van de series al in kannen en kruiken
zijn.
Nu was het Yorick die niet meteen enthousiast was over de mogelijke verandering. O'Neill
had het niet gehad over een mogelijk contract voor Xander en zonder zijn broer zag hij het niet zitten
om naar Amerika te gaan. Hij beloofde de Amerikaan erover te zullen nadenken, maar zeker voor het
einde van de series geen beslissing te nemen. Het enige wat nu telde was het mogelijke
kampioenschap dat hij en zijn broer met Quick konden behalen.
Het voorval had verder verbazingwekkend weinig invloed op Yorick. Het uitstellen van een
beslissing had voor hem, in ieder geval voor dat moment, een streep gezet onder het hele verhaal en de
series wisten hem gelukkig ook al snel af te leiden van het gebeurde. Hij had misschien geen aandeel
in de volgende wedstrijd, maar hij wist dat ook de wedstrijden die hij niet startte, gewonnen moesten
worden om de club voor het eerst in haar historie kampioen te maken. De tweede wedstrijd thuis,
voordat de club voor de volgende drie wedstrijden af zou reizen naar de hoofdstad, werd ook
gewonnen voor een volgepakt stadion, maar in de hoofdstad verging het de ploeg minder succesvol.
Meerdere bussen vol met supporters reisden af om de ploeg aan te moedigen, maar vanaf het
begin van wedstrijd drie leek het Quick niet gegund om de series te winnen. De scheidsrechters leken
een grotere slagzone te hanteren voor bezoekers dan voor de thuisploeg en Xander, die nog vaak de
gewoonte had om naar zijn coach te gebaren wanneer een bal wijd was, werd het veld uitgestuurd,
nadat hij dit een paar keer had gedaan tegen de call van de scheids in. Louie kwam daarop de dugout
uitgestormd om zijn pupil te verdedigen, maar nog voor hij goed en wel zijn pet achterstevoren op zijn
hoofd had kunnen zetten om de man eens stevig de waarheid te zeggen, had deze hem al meegestuurd
met zijn speler richting tribune. Dit maakte de kleine, temperamentvolle Italiaan nog furieuzer en hij
bleef gruis de officials kant op schoppen tot een assistent hemzelf wegsleepte en de man tot aan zijn
enkels in de verkruimelde klei stond.
De hoofdstedelingen hadden na deze omstreden overwinning alle vertrouwen in de volgende
confrontatie met Yorick, maar dat zou ze, mede omdat de scheidsrechters het dit keer niet over hun
hart konden verkrijgen om teveel in het nadeel van het fenomeen van het eiland te beslissen, nog vies
tegenvallen. Opnieuw was hij onaantastbaar en ditmaal wisten zijn kameraden wel tot scoren te
komen. Ondanks het gemis van Xander, die samen met zijn coach een wedstrijd schorsing uitzat, werd

18
 Dubbelspel

er een handvol punten binnengeslagen en was het pleit al vroeg beslecht. Niemand twijfelde eraan dat
Yorick die voorsprong vast zou houden en zo geschiedde ook.
De derde overwinning nam de druk enigszins weg voor de volgende en laatst wedstrijd in de
hoofdstad. Voor een keer liet Xander zijn geduld varen en sloeg hij ook op worpen die dan misschien
de slagzone misten, maar dicht genoeg langs de plaat gingen om de scheidsrechter te verleiden een
slagbal te geven. Een van die klappen vloog zelfs ver over de hekken in het rechtsveld de tribune in.
Hij kon echter niet voorkomen dat de thuisploeg ook deze wedstrijd wist te winnen. Deze pitcher van
Quick was simpelweg niet opgewassen tegen het geweld van de slagploeg en er bleek een zesde
wedstrijd noodzakelijk: 9-6.
Lang werd er niet getreurd om deze nederlaag, want nu had de ploeg twee wedstrijden de kans
om de series in eigen huis te beslissen. Het verdere leven kwam in de aanloop naar die zesde wedstrijd
volledig stil te liggen. Twee dagen lang werd het dorp voorbereid op het festijn. De smalle straatjes in
en om het dorpsplein werden versierd met roodwitte slingers, de kleuren van de club, en om het plein
zelf werd een podium opgericht waarop overdag bandjes muziek maakten en waarop de spelers na het
behalen van die heilige vierde overwinning gehuldigd zouden kunnen worden. In dozen rond en onder
het podium stond confetti en vuurwerk klaar om het feest nog kleurrijker te maken. Langs het plein
werden kraampjes met eten opgebouwd, waar broodjes met pittige kip en pasteitjes te koop werden
aangeboden. De burgemeester liep onrustig tussen al de activiteiten door om iedereen die maar
luisteren wilde, maar vooral zichzelf, moed in te spreken.
Op de grote dag, wat althans de grote dag zou kunnen worden, de dag dat wedstrijd zes werd
gespeeld, was het hele dorp al vroeg in touw. Rond het plein werden de voorbereidingen voor die
avond getroffen, rond het stadion werd alles in gereedheid gebracht om aan al die verwachte mensen
plaats te kunnen bieden en het veld werd nog een laatste maal gesproeid. Waar het overal een drukte
van belang was, zochten de broers de rust op. Even na zonsopkomst verlieten de broers hun ouderlijk
huis en vertrokken zij richting meneer Georges strandje om buiten de hectiek een balletje over te
gooien. Xander zag aan zijn broer dat die ontspannen was. Hij lachte, maakte grapjes. Hij had de
avond ervoor van coach Louie gehoord dat hij zou starten en hij kon niet wachten om te beginnen aan
de wedstrijd. Xander zelf was onrustiger, maar het vertrouwen van zijn broer stelde hem gerust en gaf
hem de kracht om op zijn eigen kunnen te vertrouwen.
Meneer George kwam de jongens ophalen. Van hun eerste volwaardige loon als prof hadden
zij een zoveelstehandse kever voor hem gekocht, waarmee hij hun sindsdien altijd naar de club bracht.
Deze ochtend zat moeder Ursula naast George in de bijrijdersstoel. Ze ontving bij hun instappen met
een brede grijns de kussen op haar wang van beide jongens. Voor hun twee oudste en trouwste fans
lagen er, met een derde voor neef Charlie, tickets te wachten bij de kassa. Ze zouden vanachter de dug-
out bij het derde honk de wedstrijd volgen samen met de familieleden van de andere spelers.
Onder de toeziende ogen van die familieleden, en van die van vele dorpsgenoten en andere
Ambrosianen - zelfs de president en enkele belangrijke ministers waren speciaal voor deze wedstrijd

19
 Dubbelspel

naar de zuidpunt van het eiland gekomen - werd het volkslied gespeeld door een muziekband. De
beide teams stonden in twee rijen langs de foutlijnen opgesteld en klapten luid voor de band, de
aanwezige toeschouwers en elkaar toen de laatste noten hadden geklonken. Bijna direct hierna begon
het thuispubliek zich te roeren met gezang en trommels. Een enkele schreeuw ter aanmoediging klonk
over het veld. Yorick stond zich intussen rustig in te gooien. De worpen die leken stuk te slaan in
Xanders handschoen zullen de tegenstander angst hebben ingeboezemd. Na tien worpen, twee strike
outs en een makkelijk te verwerken stuiterballetje naar de korte stop, was de eerste helft van de eerste
inning alweer voorbij. Het zou niet de enige snelle inning blijken te zijn.
Het was vooral de pitcher van de bezoekers die het de broers en hun teamgenoten nog lastig
maakte, maar ook zijn verzet werd in een puntenrijke vierde inning gebroken. De twee slagmannen
voor Xander kwamen op de honken en dat bracht hem in de gelegenheid de eerste punten op het
scorebord te zetten. Zijn klap verdween in een hoek van het buitenveld, ver buiten het bereik van de
rechtsvelder. De twee honklopers hoefden zich niet bovenmatig in te spannen om te scoren en ook
Xander kon zonder een sliding te hoeven maken het tweede honk bereiken. Het publiek, dat al was
begonnen te joelen tijdens het ronden van de honken, was nu helemaal extatisch. Iedereen stond en
maakte lawaai met datgene wat ze binnen handbereik hadden. Xander kwam thuis op een klap die net
over de tweede honkman het buitenveld invloog en twee slagmannen later sloeg een teamgenoot de bal
zelfs over de hekken. Weer had het goede werpen van Yorick zijn team de kans gegeven om op
voorsprong te komen en weer hadden ze die kans gegrepen. En hoe.
De wedstrijd was vanaf dat moment gelopen. Waar Yorick zijn tegenstander geen schijn van
kans bleef geven, kregen zijn kompanen om de paar innings de kans om de voorsprong verder uit te
breiden. Louie liet zijn ster de wedstrijd uitgooien en deze werd kort na zijn laatste worp, samen met
Xander en enkele andere teamgenoten, op de schouders genomen en het stadion uitgedragen, waar zij
op het veld voor het stadion luid toegezongen werden door alle supporters. Coach Louie ontving de
nodige stevige handdrukken en zag met trots zijn spelers weggedragen worden. De club en de stad
hadden hun eerste titel te vieren en het maakte hem intens gelukkig daar een rol in te hebben gespeeld.
Die avond, en eigenlijk nog alle dagen van de volgende weken, was het dorp in
feeststemming, kwam men samen op het plein waar gegeten en gedronken werd, waar men smakelijk
lachte om verhalen over misgelopen titels in het verleden en proostte men op het huidige succes. Jonge
supporters ruilden hun nieuwe shirt tegen de klassieke shirts van hun oudere dorpsgenoten en
hetzelfde gebeurde met de petten. Ook de broers lieten zich in de watten leggen. Zij namen hun
moeder, meneer George en neef Charlie mee naar het duurste restaurant van de stad, waar het hun
werd verboden om af te rekenen en ook de volgende dagen waren zij in en rond het feestgedruis te
vinden.
Tot Gregg O'Neill plotseling weer opdook.

20
 Dubbelspel

De paniek bekroop Yorick. Hij wist dat Xander nu de luxe had om een bal te laten lopen, maar die
wist ook dat hijzelf nu geen ruimte had om risico's te nemen. Nog een wijdbal en hij had twee man op
de honken waarvan de voorste waarschijnlijk met n rake klap thuis zou komen. Xander haastte zich
niet om terug het slagperk in te stappen en dat zat Yorick dwars, al had hij zelf ook de tijd nodig om
zijn gedachten te ordenen. Vier wijd was minder erg dan een te makkelijke bal recht over het midden
van de plaat die weggeslagen zou worden. Dan toch maar weer een snelle bal laag richting de rand van
de plaat? Er klonk een zenuwachtig deuntje door de speakers van het stadion, het deuntje dat ze altijd
opzetten als een slagman van de eigen ploeg op drie wijd stond en de pitcher uit de concentratie
gebracht moest worden. En dat lukte dit keer.
Een bal ter hoogte van zijn knien, daar hield Xander niet van, die zou hij nu waarschijnlijk
laten lopen. Uit zijn ooghoek zag hij de loper op n voorzichtig stapjes los van het honk komen.
Yorick bedacht zich geen seconde en gooide de bal richting eerste honkman, maar lang voordat die de
bal ontving, had de honkloper het honk alweer beet. Het was een kansloze poging geweest en er daalde
een hels boe-geroep op hem neer. Ze wisten dat ze hem nu in de touwen hadden en hij had geen idee
hoe hij zich hier uit moest werken.

21
 Dubbelspel

Hij had het niet aangedurfd. Er was geen andere reden geweest voor die worp naar het eerste honk. Hij
had het gewoon niet aangedurfd. Yorick had nooit last van zenuwen gehad. Of het nou kwam omdat
hij vertrouwde op zijn eigen kunnen of omdat hij niet eens rekening hield met falen, dat had Xander
nooit kunnen achterhalen, maar Yorick had zich nooit laten benvloeden op belangrijke momenten.
Die gehele beslissingswedstrijd met Quick was hij onverstoord gebleven. Worp na worp. Zijn snelle
ballen misten nooit hun doel en met zijn langzamere draaiballen wist hij elke slagman op het
verkeerde been te zetten. Die hele wedstrijd bleef hij stocijns tegenstanders met drie slag naar de
dugout terugsturen. De eenentwintig strikeouts waren een record geweest. Een record dat
waarschijnlijk nog altijd niet verbroken was.

Het was niet verwonderlijk dat O'Neill kort daarop weer op de stoep stond. Er waren meer scouts bij
die wedstrijd aanwezig geweest en de kans dat Yorick nog een seizoen op het eiland zou spelen was
miniem. Het was alleen maar de vraag wie er geld aan zou verdienen. En O'Niell wilde die persoon
graag zijn. Hij had de video bij zich, de video die hij gemaakt had van de wedstrijd. Met dat
beeldmateriaal zouden de mensen in Atlanta meteen verkocht zijn.
'Als je wilt, heb ik voor het eind van de week een contract voor je klaarliggen,' beloofde hij
aan Ursula's eettafel.
Meneer George zag het niet zitten: 'Wat moet zo'n jongen in Amerika?'
'Hij zal eerst lager in de organisatie beginnen, met jongens meer van zijn leeftijd. Dan kan hij
alvast wennen.'
'Ligt er aan het eind van de week ook een contract voor zijn broer klaar?' George wist dat de
jongens niets liever dan samen de overstap zouden maken.
'Daar kunnen we op termijn zeker naar kijken, maar eerst moeten we Yoricks contract zien
rond te krijgen.'
Met de belofte dat de familie erover zou nadenken en voor het eind van de week zou beslissen,
vertrok O'Neill, het huis in stilte achterlatend. Mocht Xander inderdaad ook een contract aangeboden
krijgen, dan zouden ze het samen redden, daarover waren in ieder geval de jongens het eens, maar de
woorden van de Amerikaan hadden de familie niet weten te overtuigen. Terwijl de jongens naar bed
gingen, en heimelijk samen verder smiespelden over de nieuwe situatie, trokken Ursula en George
naar de veranda, buiten gehoorsafstand van de slaapkamer van de jongens. Beiden waren er niet zeker
van dat de jongens het zouden redden in het buitenland. De honkbalwereld in Amerika was een stuk
harder dan de jongens gewend waren. Voor hen was het nog altijd een veredelde vorm van
buitenspelen. Voor veel van die jongens daar was het een manier van overleven, van hogerop komen.
Xander en Yorick hadden geen andere ambitie dan om plezier te maken en het was maar de vraag of
dat genoeg was in die wereld.
Uiteindelijk wist George de moeder van de broers gerust te stellen door te beloven alles de
volgende dag aan Louie voor te leggen. Louie kende als geen ander hier op het eiland het honkbal aan

22
 Dubbelspel

de andere kant van de zee en intussen kende hij de jongens ook behoorlijk goed. De coach had in het
verleden al meer dan eens bewezen in staat te zijn om niet alleen te kijken naar wat het beste voor
hemzelf, maar ook het beste voor anderen was. Met een stevige knuffel nam George afscheid van
Ursula en liep hij de paar honderd meter naar zijn hutje aan het strand.
Louie leek niet verbaasd toen de volgende ochtend na een zachte klop George in de
deuropening van zijn kantoor was verschenen. Hij vroeg of hij binnen mocht komen en nam, nadat hij
toestemming van de coach had gekregen, plaats in de stoel naast het bureau. Zo precies mogelijk legde
hij uit wat er was voorgevallen. Boccalupo had al wel verwacht dat Amerika op een gegeven moment
aan de bel zou trekken en hij had altijd gehoopt dat de jongens dan niet ondoordacht zouden handelen.
Tevreden stelde hij vast dat ze dat inderdaad niet gedaan hadden. Hij luisterde het hele relaas van de
oude man aan, voordat hij zelf begon te spreken.
'Ik ken Gregg O'Neill al enige tijd, maar ik zou hem geen vriend noemen,' zei hij eufemistisch,
en hij moest zich inhouden om zijn niet ongezouten mening over de man te geven. 'Hij heeft vaker
jonge spelers van het eiland begeleid en schroomt niet om te speculeren met de toekomst van die
jongens. Tijdens de onderhandelingen drijft hij de prijs tot het maximale op in de hoop er zelf een
stevig percentage van op te strijken. Als hij een club voor ze weet te vinden, dan sluit hij
wurgcontracten met ze af waardoor de spelers voor meerdere jaren aan hem verbonden blijven. Maar
als hij niet krijgt wat hij wil voor een speler, dan deinst hij er ook niet voor terug om te bijven bluffen
tot die speler te oud is om nog een contract te krijgen van een Amerikaans team. Laat ze geen contract
bij hem tekenen, George. Beloof het me. Ik zal kijken of ik misschien nog iets voor ze kan betekenen.'
George had in de woorden van de coach al zijn angsten bevestigd horen worden en legde hun
lot met veel meer vertrouwen in de handen van Louie die al zoveel voor de jongens had betekend, dan
in die van een sujet als O'Neill. De mannen schudden elkaar de hand en spraken af snel weer van zich
te laten horen.
George had de deur van het kantoor van Louie nog nauwelijks achter zich dichtgetrokken of
deze greep de telefoon om zijn oude vriend in Amerika te bellen. Terwijl de telefoon overging, opende
hij de onderste la van zijn bureau en haalde een fles bourbon en een joekel van een sigaar uit Havana
tevoorschijn. Voordat Rombley opnam had hij al de tijd gekregen om een glas te vullen met een
stevige scheut drank en vuur te jagen in de Cubana. Toen zijn vriend eindelijk opnam, voelde hij een
brok in zijn keel en begonnen zijn ogen spontaan waterig te worden. Hij had zoveel te danken aan de
eigenaar van die zachte stem aan de andere kant van de lijn.
'Lou! Ik moest even uit een vergadering lopen, sorry. Hoe gaat het, ouwe?'
'Hier alles fine and dandy, big guy, maar laat me je dan niet lang ophouden. Denk even na
over Yorick en Xander Albertina en bel me terug wanneer je kunt.'
'Ik zit hier net met de jongens van de scoutingafdeling. Wat is jouw advies? Yay or nay?'
'Als je niet je leven lang spijt wilt blijven houden, zou ik zeggen yay.'
'Ik bel je terug, Lou, maar laat ze voorlopig nergens anders tekenen!'

23
 Dubbelspel

'Zorg goed voor ze, Carl. They are something special!'

'Ik begrijp het. Je hoort snel weer van mj! We zien elkaar te weinig, maat. Daar gaan we
verandering in brengen.'
Het gesprek had nog geen minuut, toen Louie de telefoon alweer ophing. Hij goot in een keer
de bourbon achterover en nam een lange trek van zijn sigaar, waarvan hij de rook langzaam naar het
plafond blies. De kans dat hij Rombley op korte termijn terug zou zien, zo wist hij zelf ook maar al te
goed, was klein, hoe gemeend het sentiment van zijn vriend ook mocht zijn. Al zou een overgang van
de jongens misschien het proces bespoedigen. Nu was het aan hem om George op de hoogte te stellen
en te voorkomen dat er iets met O'Neill getekend zou worden.
Een prolongatie van de titel leek verder weg dan ooit, maar hij was nog nooit zo tevreden
geweest.

De eerste honkman schudde misnoegd zijn hoofd, terwijl hij de bal teruggooide. Hij was duidelijk het
vertrouwen in Yorick verloren en zag de zo zuur afgedwongen voorsprong tussen de vingers
doorglippen. En hij was niet de enige. Xander liep onbezorgd zijn spieren los te houden en leek klaar
om de klus af te maken. De scalp van zijn broer zou zijn succesvolle seizoen helemaal af maken.
Yorick gooide de bal een paar keer kort achter elkaar hard in zijn eigen handschoen, probeerde
zichzelf op te peppen. Hij was tijd aan het rekken, dat wist hij zelf ook wel, en ook Izzy zag het. De
catcher vroeg tijd aan de scheidsrechter en dribbelde met lichaamsbescherming en al op de werpheuvel
af. Ook een paar binnenvelders sloten zich bij het korte overleg aan.
'Je kunt dit, Yo! Laat je niet afleiden door al die bullshit. Je had die gasten al uit, man. Nu
afmaken!' Izzy was een man van korte zinnen, maar hij had nu ook geen behoefte aan Griekse retorica.
Het blijk van vertrouwen deed hem goed.
Ook de korte stop deed nog een duit in het zakje. Hij nam de bal uit Yoricks handschoen,
stopte deze meteen weer terug in de pitchers hand en zei: 'Strike the mother- out!'
De letterlijke betekenis van die laatste woorden liet hij snel aan zich voorbij gaan. Het ging
om de boodschap die achter de woorden had gezeten. En ze hadden gelijk gehad. Hij kon dit, had dit al
vaker gedaan, waarom dan niet tegenover zijn broer?
Hij gooide de bal harder dan 'ie ooit gedaan had en Xander leek al snel in te zien dat er op
deze worp geen winst te behalen viel. Zijn knuppel bleef werkeloos op zijn schouder, terwijl de bal
langs vloog. De Scheidsrechter liet emfatisch weten dat hij er een slagbal in zag en sloeg daarbij ter
onderstreping met zijn gebalde vuist in de lucht.
Yorick, die zijn evenwicht was verloren door de hoeveelheid kracht die hij in die worp had
gelegd, zag vanaf zijn hurken zijn broer gelaten de call accepteren. Nu was alles weer mogelijk.

24
 Dubbelspel

Hij had het al meteen in zijn broers ogen gezien; dat er wat veranderd was na het korte conclaaf. De
gefrustreerde, verbeten blik had plaatsgemaakt voor een meer vastberaden oogopslag. En al was het
nog altijd niet de onaantastbare, flegmatieke zelfverzekerdheid die hem op het eiland altijd zo
gekenmerkt had, het was een flinke stap voorwaarts geweest.

Die zelfverzekerdheid had zijn broer nog wel bezeten toen zij in Amerika arriveerden, een kleine
maand na het telefoontje van coach Louie aan Carlito, die het gelukt was om zijn scouts te overtuigen
van het talent van de jongens en die nog voor het einde van de week met een contract in de hand voor
beide jongens naar San Desiderio was afgereisd, waar hij de jongens, in het bijzijn van hun moeder,
meneer George en gelegenheidsbelangenbehartiger Charlie de dag na hun zestiende verjaardag een
handtekening liet zetten onder twee vijfjarige verbintenissen.
Met een waterval aan Engels klinkende woorden had Yorick de paar journalisten die hen op
hadden staan wachten op het vliegveld te woord gestaan. Xander, wiens Engelse woordenschat
waarschijnlijk veel groter was geweest dan dat van zijn broer, had stilletjes naast hem gestaan en de
vragen die rechtstreeks aan hem werden gesteld met een simpele 'yes, sir' en 'no, sir' beantwoord. Toen
hij het genoeg vond, had Rombley zijn enorme handen gelegd op de schouders van de jongens en ze
langs de nieuwsgierige pers geleid in de richting van een gereedstaand flatgebouw op wielen. Neef
Charlie - die de jongens die eerste dagen in Amerika bijstond, omdat hij, in tegenstelling tot George en
moeder Ursula, het Engels wel machtig was - en de jongens hadden nog nooit zulke grote auto's
gezien.
In de auto legde Carlito hen nog eens uit hoe de nabije toekomst er voor hen uit zou gaan zien.
De komende weken zouden zij trainen in Amerika, waarna zij met het jongste team van de organisatie
naar de Dominicaanse Republiek zouden vertrekken om daar hun eerste seizoen te spelen. Dit was het
standaard traject voor jonge spelers die uit Zuid-Amerika kwamen. In een voor hen iets minder
vreemde omgeving konden zij dan een jaar lang hun kunnen tonen.
En zo begon het inderdaad ook. Zij sloten aan bij een team van Zuid-Amerikaanse tieners, die
allemaal hoopte met hun sport de armoede thuis te kunnen ontvluchten. De onderlinge concurrentie
ging grotendeels aan Yorick voorbij, hij gooide stocijns de ene na de andere perfecte inning, maar
Xander, die het vertrouwen van coach Louie miste en moest opboksen tegen veertien andere
slagmannen waarvan een deel hem liever zag falen, dan dat zij hem succes gunde, zelfs als dat een
nederlaag betekende, had het er een stuk zwaarder mee. Hij bleef gebukt gaan onder dit juk tot hij er
een wedstrijd schoon genoeg van had. Na een zoveelste incident in de warming up, na een zoveelste
plaagstoot van een teamgenoot, was hij woedend het veld opgestapt en had al zijn frustraties
botgevierd op de arme pitchers van de tegenstander. Met zijn eerste klap dwong hij een paar man in
het publiek angstig naar het parkeerveld te rennen, toen er plotseling glasgerinkel klonk lang nadat de
bal ver uit het blikveld van alles en iedereen over het hek achter een starende rechtsvelder was
gevlogen. Zijn volgende slagbeurt, nauwelijks twee innings later, eindigde precies zo, maar dit keer

25
 Dubbelspel

zonder het glasgerinkel. Uiteindelijk sloeg hij die dag uit vijf pogingen drie keer de bal het stadion uit
en belandden de andere twee dan misschien niet over, maar toch in ieder geval tegen de hekken. In
zijn eentje zorgde hij voor tien punten en was zijn plek in de hirarchie veiliggesteld.
Nog voordat hun eerste jaar erop zat, maakten de jongens de overstap naar Amerika, waar zij
kwamen te spelen met jongens, nu ook Amerikanen, die vaak wel vijf jaar ouder waren. De organisatie
had huisvestiging voor ze geregeld op loopafstand van het stadion en moeder Ursula kwam weer bij
hen in te wonen. Samen met Charlie, die in hetzelfde complex een appartement kreeg toegewezen,
probeerden zij een klein stukje San Desiderio naar deze kant van de Noord-Atlantische Oceaan te
brengen, maar dit bleek lastiger dan gedacht toen de tweeling al na een paar maanden werd
doorgeschoven. Hun prestaties op de Dominicaanse Republiek en later in Amerika waren niet
onopgemerkt gebleven en de organisatie had besloten de jongens weer een stapje hoger te laten
proeven. Weer werden dus alle spulletjes bij elkaar geraapt en in een verhuiswagen geladen en weer
moest alles een plaatsje krijgen in een nieuw appartement in een nieuwe stad waar ze niemand kenden.
Charlie ging elke dag mee naar de training of wedstrijden, maar Ursula bleef alleen achter. Bij
thuiskomst stond ze altijd een heerlijk Carabisch gerecht te wachten. In hun nieuwe stad bleek een
kleine Carabische gemeenschap te zijn en overdag, als de jongens met Charlie op pad waren, zocht
hun moeder het gezelschap op van andere, veelal vrouwelijke, eilandbewoners, met wie zij
herinneringen ophaalde en recepten uitwisselde.
Onder die vrouwen bevond zich ook de verlegen Edsilia, die steeds vaker haar hulp aanbood
bij het koken, waarna ze de hele dag met Ursula in de keuken doorbracht tot Charlie met de broers
thuiskwam. Met een por in zijn zij zette Ursula Charlie aan tot een eerste stap. Hij was een grote,
sterke kerel, maar even verlegen als de veel kleinere Edsilia. Niet lang daarna stond Ursula er in de
keuken weer vaak alleen voor en bleef Charlies vaste stoel langs het veld bijna altijd leeg.
Zo kabbelde het leven van de familie relatief rustig voort, tot vanuit San Desiderio het bericht
kwam dat George getroffen was door een hartstilstand en met spoed was opgenomen in het kleine
ziekenhuis van het dorp. De jongens waren in hun gedachten bij hem, maar konden de club niet
verlaten. Neef Charlie en Ursula besloten zonder hen terug te keren en op het eiland te blijven tot
George hersteld zou zijn.
Het slechte nieuws raakte Yorick nog het hardst. Hij was tot dat moment geen tegenslag
gewend en wist niet hoe hij ermee om moest gaan. En ook op de honkbaldiamant liep hij die periode
voor het eerst averij op. Tegenstanders begonnen hem tactisch te bespelen. In de Caraben werd het
soort honkbal gespeeld waar slagmannen er vaak een alles-of-niets strategie op na hielden. Die gung-
ho-tactiek van slaan paste perfect bij zijn recht toe recht aan manier van gooien, maar de Amerikanen
gingen voorzichtiger te werk. Zo nu en dan legde er een een stootslag neer, waardoor Yorick van de
heuvel af moest komen om de bal te verwerken. Dit was iets wat hij thuis niet gewend was geweest, en
hoewel hij over een ranke, atletische bouw beschikte, had hij bij het verdedigen meer weg van een koe
op schaatsen. Meestal wisten de honklopers daarvan te profiteren.

26
 Dubbelspel

Zo begonnen opponenten steeds beter te begrijpen hoe zij hem moesten bespelen en was hij
zelfs een tijdlang niet in staat een wedstrijd winnend af te sluiten. En waar hij het voor het eerst van
zijn leven zwaar begon te krijgen, leek Xander steeds meer tot de perfecte slagman uit te groeien. Hij
had nog altijd een scherp oog voor waar de bal ging eindigen en kon dus meestal zijn swing daarop
aanpassen. Waar mogelijk koos hij voor de harde klap, maar hij begon ook als geen ander het hele
veld te gebruiken om tot een simpele honkslag te komen.
Xander was nog steeds maar achttien, ze waren op dat moment tweenhalf jaar in Amerika,
toen hij voor het eerst opgeroepen werd voor de Major League. Het was september en de jongens
hadden net hun seizoen afgesloten. Yorick had het slechtste seizoen uit zijn nog jonge carrire gekend
en zat in zak en as, toen de telefoon in huize Albertina ging. De organisatie wilde graag dat Xander
zich de volgende dag in Boston zou melden om zich bij de ploeg te voegen. Hij werd in de eerste
plaats voor de breedte gehaald, maar zou de laatste maanden van het seizoen zeker de kans krijgen om
te laten zien tot wat hij in staat was op het hoogste niveau.
Mocht er sprake zijn van jaloezie, dan liet Yorick daar niks van merken. Hij deelde de
blijdschap van zijn broer en nam diezelfde avond nog met hem het vliegtuig, zodat hij vanaf de tribune
getuige kon zijn van Xanders eerste stappen in de Major League. Zijn prestaties van dat seizoen
hadden ook geen call up gerechtvaardigd, dat wist hij zelf beter dan wie ook, en het idee om nu al te
debuteren zou niet in hem zijn opgekomen. Hij keek er naar uit om volgend jaar beter te doen, samen
met zijn broer, voor wie zijn debuut nu vooral een beloning was voor zijn goede seizoen. Op dat
moment kon hij nog niet bevroeden dat het heel anders zou lopen.
Binnen een paar weken zetten enkele gebeurtenissen zowel op als naast het veld zijn hele
leven op zijn kop. Xander bleek niet zomaar een breedteversterking, maar greep elke kans die hij
kreeg aan, aan om te onderstrepen dat hij te goed was om nog teruggezet te worden. In de anderhalve
maand die hem gegund was, wist hij dusdanig zijn stempel te drukken, dat hij van het een op het
andere moment niet meer weg te denken was uit de ploeg. Vervolgens verliet na het seizoen Carlito
Rombley de club, toen hij een baan als General Manager kreeg aangeboden bij de club waar hij zijn
carrire had afgesloten, de Rays uit Tampa, Florida, en het eerste wat zijn opvolger deed in zijn
nieuwe functie was het doordrukken van de aankoop van een van de beste pitchers van dat moment.
Deze transfer ging ten koste van n van de grootste werptalenten uit de eigen organisatie: Yorickson
Roger Albertina.
Zo vertrokken van de ene op de andere dag beide broers uit het kleine stukje San Desiderio
aan de oostkust van de Verenigde Staten; de een trok een kleine tweehonderd kilometer naar het
zuiden, richting Boston, terwijl de ander de vijfduizend kilometer naar het andere uiteinde van het land
moest afleggen om daar te gaan spelen in de organisatie van de San Diego Padres. De verhuizing van
beiden nam zoveel tijd in beslag, dat ze alleen de dagen rond kerst samen met Ursula en George,
Charlie bleef in Amerika achter met Edsilia, op het eiland doorbrachten, waar zij gelukkig wel met
eigen ogen konden zien dat hun oude mentor aan de beterende hand was. De man liep nog wel met een

27
 Dubbelspel

stok en moest bij lange wandelingen door Ursula ondersteund worden, maar de definitieve doorbraak
van een van zijn oogappels had hem optimistisch gestemd. De kleinste van de twee broers was altijd
het zorgenkindje geweest, de meest kwetsbare van de twee, en nu hij het tot dit succes had weten te
schoppen, was het makkelijk voor de familie om te vergeten dat Yorick, de zorgeloze Yorick die altijd
op zijn talent en bravoure had kunnen vertrouwen, nu voor het eerst van zijn leven niet onaantastbaar
was.
Maar dat optimisme was onterecht geweest. Zijn frisse start aan de westkust bracht Yorick niet
wat hij, en iedereen die hem liefhad, ervan gehoopt had. De tactische spelletjes van zijn tegenstanders
begonnen hem, zonder de steun van zijn broer, steeds meer te frustreren. Hij kende woedeaanvallen en
de controle van zijn worpen leed daaronder. Na een zoveelste nederlaag nam een van zijn
teamgenoten, een Amerikaan die zijn hele carrire in de minors, het lagere niveau, had doorgebracht
en die geen hoop meer koesterde ooit op het allerhoogste podium te acteren, hem mee om de vieze
smaak te verdrinken in de bar van het hotel, maar in de maanden die daarop zouden volgen, zou hij
meer verzuipen dan alleen herinneringen.
Het begon als een manier om te vergeten, maar werd steeds meer ook een middel om zich te
wapenen tegen komende obstakels. Menig avond trok hij, alleen of met wie maar meewilde, naar een
bar om daar pas te vertrekken wanneer de lichten aangingen. Zolang hij betaalde, zag zijn gezelschap
geen reden om in te grijpen. En hij betaalde wel. Die avonden gebruikte hij de enorme som aan
tekengeld die hij ooit ontvangen had, om voor even net zo geliefd te zijn als zijn broer. En terwijl vaak
op de schermen boven de bar de prestaties van zijn broer werden gevierd, behaalde hij zijn successen
in de vip-lounges van discotheken, luid toegejuicht door passanten wiens glazen hij gevuld hield.
De bom barstte op het moment dat zijn lichaam de aanslagen niet meer kon verwerken. Hij
had al langer gevoeld dat er iets niet in orde was met zijn elleboog, maar hij had er niet aan willen
toegeven. Hij bleef gooien tot de pijn ondraaglijk was geworden. De diagnose was snel gesteld. Als hij
niet snel rust zou nemen en geopereerd zou worden aan het gewricht, dan zou zijn carrire erop zitten.
Zelfs met een operatie was het maar zeer de vraag of hij ooit zijn oude niveau zou bereiken.
Het was tijdens een van de laatste dagen van het jaar na zijn operatie geweest, nog altijd het
moment voor de familie, Charlie was er ook dat jaar niet bij omdat hij inmiddels een eigen familie op
aan het bouwen was met Edsilia, om samen te komen en gezamenlijk het jaar af te sluiten, dat de
jongens nog een keer, voor zij weer voor maanden naar de VS vertrokken, een balletje gingen gooien
onder de palmen, op het strand waar de boot van meneer George nu al zo lang werkeloos lag. Ook dit
seizoen had Xander weer nieuwe hoogten weten te bereiken, terwijl zijn broer al die tijd revaliderend
had moeten toekijken en nu pas voor het eerst weer voluit mocht gooien.
Xander brak een tak, die als knuppel dienst moest doen, af van een van de bomen, terwijl
Yorick een handvol amandelen verzamelde. Wat er precies voorviel tussen de jongens, die nog zo
gebroederlijk waren begonnen aan het spel, is iets wat alleen zij weten, maar nooit hebben naverteld.
Misschien was het iets kleins, misschien was het slechts iets wat Yorick zich inbeeldde, maar wat we

28
 Dubbelspel

wel zeker weten, is dat Yorick een van zijn laatste amandelen uit frustratie naar het hoofd van zijn
broer gooide, die daarop woedend op zijn broer afvloog, hem halverwege trof en rollend met hem door
het zand ging. Het was uiteindelijk George die met een paar rake klappen met zijn wandelstok Ursula
de kans gaf de jongens uit elkaar te halen. Stampvoetend vertrok Yorick naar het huis, zijn broer
beduusd achterlatend. Nog geen drie uur later zat hij in een vliegtuig naar Californi en sprak geen
woord meer met zijn broer, tot hij hem bijna een jaar later tegenover zich zag, in het vijandelijke
slagperk.

De worp was perfect geweest. Xander had geen schijn van kans gehad. Dit keer, voor het eerst dit
duel, keek hij zijn broer in de ogen, en die keek terug. Hij was veranderd. Hij had sinds de laatste keer
dat zij elkaar zagen een opmerkelijk volle baard gekregen en ook zijn dikke krullen bolden breed
onder zijn pet vandaan. Maar die ogen, dat waren zonder twijfel nog altijd de zachte, vriendelijke ogen
die hij zo goed kende. Hij was nooit echt kwaad geweest op hem. Het was meer de teleurstelling, de
frustraties over jaren van tegenslag, die hem op het moment dat hij die amandel naar zijn hoofd
slingerde, teveel werden.
Het was voor iedereen altijd duidelijk geweest dat het honkbal voor zijn broer vooral ging om
het samenzijn met hem, dat de rest Xander eigenlijk gestolen kon worden, maar voor hem was het
eigenlijk nooit anders geweest. Hij had inderdaad nog nooit last gehad van zenuwen, maar dat dat
kwam omdat hij nooit ook maar rekening hield met een foute afloop, was slechts de helft van het
verhaal. De andere helft was de reden achter die zekerheid. Hij wist dat hij, wat er ook gebeurde,
gewoon weer een nieuwe bal zou krijgen die hij naar zijn broer zou mogen gooien. En dat leek
allemaal voorbij en hij had niet geweten of hij het dan nog kon opbrengen.
En nu waren ze toch hier, hij op de heuvel, zijn broer twintig meter van hem verwijderd, en
het was aan hem om zijn broer uit te maken, en aan Xander om dat te voorkomen.
Meer dan naar Izzy, keek hij naar zijn broer, toen zijn catcher vroeg om een langzamere bal
aan de buitenkant. Hij knikte en heel even dacht hij dat zijn broer terug knikte.
De bal draaide laag richting plaat, maar het was maar zeer de vraag of die daar ooit zou zijn
gekomen, want Xander zette er, voordat het zover kon komen, zijn knuppel tegen. Het geluid van de
bal die op de knuppel knalde, deed het publiek direct overeind springen, maar de mensen recht achter
het eerste honk moesten meteen weer naar beneden duiken, wilden zij niet het eindstation van de klap
worden. Zonder slachtoffers te veroorzaken verdween de bal tussen de stoeltjes voor een foutbal.

29
 Dubbelspel

Xander had meteen geweten dat de bal het veld niet in zou gaan. Het was de bedoeling geweest dat
Yoricks worp verder naar binnen had gedraaid, maar hij was te veel aan de buitenkant gebleven,
waardoor hij op zijn beurt de bal niet genoeg naar binnen had kunnen trekken. Het publiek was met
een zucht stilgevallen, maar begon zich nu weer te roeren. Het lawaai had hem altijd goed gedaan,
deed hem denken aan de trommels thuis, in San Desiderio, die zo luid hadden geklonken tijdens hun
kampioensjaar, en hij had zichzelf dit seizoen in dit soort situaties vaak tot matchwinner weten te
kronen, maar al die keren was de pitcher niet zijn broer geweest.
Hij had gehoopt Yorick na al die tijd nog even te zien voor de wedstrijd, maar die was tot kort
voor de wedstrijd in de kleedkamer gebleven. Nu had hij moeder en meneer George zonder hem
moeten ontvangen. Gelukkig waren Charlie en Edsilia er met de tweeling geweest om samen met hem
te wachten. De kinderen, een jongetje en een meisje, hadden het kleinst mogelijke maatje handschoen
van hun vader gekregen, die hen nu al hetzelfde zag bereiken als zijn clinten.
George en Ursula waren die middag aangekomen en hij zou voor de wedstrijd nog heel even
de tijd hebben om met ze bij te kletsen en zijn moeder even stevig vast te houden. Daarna zouden ze
mogen toekijken bij zijn warming up achter de thuisplaat, om vervolgens vanuit de loge van de
uitploeg de wedstrijd te volgen. De dag erna zouden ze meer tijd voor elkaar hebben en dan zou
Yorick, daar was Xander van overtuigd, er ook bij zijn. Al hun problemen konden ze hier en nu
uitvechten, en zo niet, dan hield zijn broer gewoonweg teveel van hun moeder om weg te blijven.

Ursula was niet verrast geweest door de koppigheid van haar zoon. Ze wist dat Yorick vooral zichzelf
teleurgesteld had en dat hij pas terug zou komen wanneer hij dat voor zichzelf en de gehele
buitenwereld rechtgezet had. En hij had er het afgelopen jaar inderdaad alles aan gedaan om dat te
bereiken. Hij had zich kort na zijn vertrek naar Amerika ingecheckt in een ontwenningskliniek, en
nadat hij daar twee maanden later na een succesvolle periode uit ontslagen was, had hij voor het eerst
van zijn leven niet meer alleen voor zijn plezier gespeeld, maar had hij ook afgezien. En dat had zich
uitbetaald.
Zodra het nieuws van zijn verslaving bekend werd, hadden de Dodgers uit Los Angeles, de
organisatie die hem nadat zijn eerste vijfjarige verbintenis erop zat, had binnengehaald, er alles aan
gedaan om zijn contract te laten ontbinden. Zijn naam was besmet geraakt en, al was hij bereid
geweest zijn volledige salaris in te leveren voor een nieuwe kans, om desnoods op amateurbasis te
spelen, geen team leek zijn handen aan hem te willen branden.
Net op het moment dat hij de hoop had opgegeven en nagenoeg met zijn koffers in de hand
klaarstond om met de staart tussen de benen terug te keren naar Ambrosia, had een oude bekende bij
hem op de stoep gestaan. Carlito Rombley had in de ogen van de jongeman willen kunnen kijken, voor
hij hem een contract zou aanbieden. Urenlang zaten de twee te praten, over het eiland, over Quick,
over het kampioenschap - iets waar vooral Carlito het over wilde hebben. Maar ook over Yoricks

30
 Dubbelspel

problemen in Amerika, waar hij nu al ruim zes jaar woonde, maar wat nog verre van een huis voor
hem was geworden. Uiteindelijke deden de twee over en weer enkele beloftes die de ander
geruststelden en verliet Rombley het appartement met een getekend contract op zak, terwijl de kopie
daarvan op de eettafel binnen achterbleef.
Hij was weer onderaan de ladder begonnen, maar had een seizoen van vallen en opstaan, hij
was nog altijd meer een intutieve dan een tactische werper, op het allerlaatste moment, toen hij het
zelf al niet meer verwachtte, bekroond zien worden met een call up naar de Majors. Hij wist dat deze
kans het werk was van Carlito, dat die zijn eigen reputatie in de waagschaal had gelegd, om hem hier
te krijgen. Dat vertrouwen terugbetalen met het weggeven van een overwinning, al was het maar n
inning, zou hem duur komen te staan. En nu moest hij, uitgerekend tegen zijn oude organisatie, de
organisatie waarvoor zijn broer op bijna dagelijkse basis uitblonk, debuteren op het hoogste podium.

Het leek nog maar zo kortgeleden dat George op een avond na haar toekwam om haar te
vertellen dat de jongens, nog nauwelijks de luiers ontgroeid, die dag waren begonnen met honkballen,
als je het zo mocht noemen. George was zo trots als een pauw geweest. De liefde voor de sport zat bij
veel Ambrosianen diep en om dan een volgende generatie te mogen begeleiden bij hun eerste stappen
in het spel, had veel betekend voor hem.
Ze had nota bene de vader van de jongens leren kennen via George en zijn sport. Op de
Amerikaanse legerbasis werden honkbalwedstrijden georganiseerd tussen de militairen, die wel wat
afleiding konden gebruiken van hun routineuze bestaan, en een ploeg bestaande uit Ambrosianen die
op de basis werkten, waarvan George er destijds n was. Die dagen waren vrienden en bekenden van
de spelers voor even ook welkom op de basis, en het was op n van die middagen, die vaak gepaard
gingen met veel muziek en tafels vol lekker eten, dat Ursula de vader van de jongens leerde kennen en
de foto van hem had genomen die nu boven haar eettafel hing.
George had haar, zijn buurmeisje, die dag meegevraagd en samen waren ze, zij met haar
armen vol lekker eten, de ware reden waarom hij haar meegenomen had, vermoedde zij, en hij met een
honkbalknuppel over de ene schouder en een sporttas over de andere, op pad gegaan. Voordat de
wedstrijd begon had hij haar de wegwerpcamera gegeven en gezegd dat ze daar maar zoveel mogelijk
foto's mee moest maken, zodat ze deze dag nooit zou vergeten. Een advies waar ze gelukkig naar
geluisterd had.
Na de wedstrijd stelde George haar voor aan zijn vriend, private Fred McGriff, een soldaat
wiens sproeten en rode peenhaar zijn Schotse afkomst verraadde. Toen George haar presenteerde als
zijn buurmeisje, reageerde de soldaat enthousiast en vertelde hij dat hij net met George had
afgesproken om binnenkort samen in de baai te zullen gaan vissen. Misschien dat ze elkaar bij die
gelegenheid nog zouden zien. Het zou niet bij die ene gelegenheid blijven, want de tochten werden
steeds frequenter en meestal werden ze afgesloten in een buurt waar de mannen de beeldschone Ursula
toevallig tegen konden komen en waar zij er dan voor zorgde dat ze gevonden kon worden.

31
 Dubbelspel

Zo waren er meerdere gelukkige maanden voorbijgegaan tot McGriff op missie werd gestuurd.
Het afscheid was even hartstochtelijk als verdrietig geweest, alsof ze hadden geweten dat het de laatste
keer zou zijn dat zij elkaar zagen. Het volgende dat zij van hem hoorde, was dat hij was omgekomen
in actie, zoals de Amerikanen dat noemden. Niet lang na het bericht van zijn overlijden ontdekte
Ursula dat ze zwanger was van een tweeling, verwekt op de avond voor zijn vertrek. Alleen op de foto
van hem en George en in de ogen van haar kinderen zag ze hem nog terug.
George was het haar komen vertellen, de dag dat hij het nieuws gehoord had op de basis, en
had haar meteen beloofd er altijd voor haar, en later, toen zij hem op haar beurt het nieuws van haar
zwangerschap had meedeelde, ook voor haar kinderen te zullen zijn; een belofte waar hij zich altijd
aan gehouden had. Hij was altijd als een vader voor de jongens geweest en had nooit iets anders dan
het beste met ze voor gehad. Dat Yorick nu zo gooide als hij zelf altijd gedaan had, zag zij als een
mooi eerbetoon aan al zijn zorg. Ze was dan ook blij dat ze deze dag, de dag dat haar zonen voor het
eerst samen het land van hun vader konden veroveren, in het gezelschap van George kon meemaken.
Even keek ze naar hem, zittend in een van de kuipstoeltjes aan de balustrade. Hij leek nu zoveel ouder.
Gespannen keek hij uit over het veld, zijn arm rustend op die van coach Louie naast hem, die op
uitnodiging van Carlito die dag ook was gekomen en wie George het hemd van het lijf vroeg. George
was nooit vergeten hoe Louie als eerste Xander een kans had gegeven en hoe hij later de jongens uit
handen van Gregg O'Neill had weten te redden, en was zeer gesteld op de kleine Amerikaan, maar de
twee hadden elkaar sinds het vertrek van de jongens naar Amerika niet meer gezien, en dus een hoop
bij te praten.
Zij had de afgelopen tijd nog wel contact gehouden met de oude coach. Hij had haar in contact
gebracht met Carlito, toen deze haar zoon probeerde te behoeden van een vroegtijdige teloorgang.
Elke week kreeg zij vervolgens via hem het laatste nieuws over zijn vorderingen, tot zij een paar
weken geleden de uitnodiging ontving die haar deze dag hier had gebracht.
Ze voelde een arm om haar schouders geslagen worden. Het gewicht ervan drukte haar even
naar beneden. Het was Rombley die haar moed kwam inspreken. Hij sprak rustig met een zacht, laag
stemgeluid, waarmee hij haar die laatste maanden elke keer weer had weten te kalmeren.
'Het komt goed,' was alles wat hij zei en zo keken ze samen naar Yorick die zich klaarmaakte
voor de volgende worp. Een worp die een einde kon maken aan deze inning, zijn eerste inning als
pitcher in de Major League, of die de voorsprong van zijn ploeg kon doen verdwijnen - iets wat dan
misschien niet het einde van de inning zou beteken, maar misschien wel van zijn kansen op het
hoogste niveau.
Yorick nam beduidend minder tijd voor zijn voorbereiding dit keer. Hij was in een ritme
gekomen en leek deze niet te willen doorbreken. Gelukkig had de operatie aan zijn elleboog geen
blijvende invloed gehad op de bewegingen van zijn arm, die even vloeiend waren als vroeger.
Alles om de twee jongens heen leek voor haar te verdwijnen en al het geluid verstomde. Ze
zag alleen nog maar haar zonen, twintig meter uit elkaar, samen spelend, zoals vroeger. Yorick met de

32
 Dubbelspel

bal in zijn hand aan de ene kant, zijn broer Xander afwachtend aan de andere kant, en de angst die haar
eerder had gedwongen haar gezicht af te wenden of in de beschermende schouder van George te
drukken was ineens verdwenen. Ze keek naar haar jongens en wist dat het goed zou komen, omdat de
broers op deze manier op hun best, op hun sterkst waren.
Aan zijn beweging zag ze dat Yorick de bal gegooid moest hebben, maar of het nu aan haar
achteruitgaande zicht lag of niet, maar ze had geen bal door de lucht zien gaan. Net als zij staarde
Xander naar de plek waar de bal vandaan moest komen. Net als zijn moeder leek hij de bal niet te
hebben gezien, want zijn knuppel bleef op zijn schouder liggen, zelfs nadat de scheidsrechter met een
gebalde vuist een eind aan de slagbeurt en de inning had gemaakt.
Ze zag hoe Xander, nadat hij onaangedaan zijn knuppel aan de materiaaljongen meegaf die
hem zijn catchersbescherming kwam brengen, nog net voordat een uitgelaten Yorick met een sprintje
de dug-out had bereikt, een snelle blik op zijn broer wierp, wiens ogen hij kort vond. Meer hadden zij
nooit nodig gehad.

33