Chapter 1 : Ang Masayang pamilya

Scene 1.
Narrator: Ang makisig at butihin na si Haring Fernando at ang kanyang
minamahal na may bahay na si Donya Valeriana na ang kagandahay sobra-sobra,
walang kapalit ang kabaitan at itoy uliran pa. Silang mag-asawa ay nag mamahalan
ng sobra, sila rin ang namumuno sa isang malawak, maganda at mapayapang
kaharian ito ay ang kahariang berbanya, silang mag-asawa ay may tatlong
makikisig na anak at sila ay sina Don Pedro, Don Diego, at Don Juan. Si Don Perdo
ay ang panganay na anak sa pamilya ito ang pinaka mapag mataas sa lahat,
mayabang kung tawagin ng iba. Si Don Diego naman ay ang pangalawang anak sa
pamilya ito ay makisig, may kakaunting kabutihan ngunit may tinatagong kasamaan
at ang bunso sa mag-kakapatid ay si Don Juan, ang pinaka makisig, mabuti at ang
responsableng anak sa pamilya.

Haring Fernando: Magandang umaga sa iyo mahal kong asawa, halika nat mag
pahanda sa ating mga taga silbi ng ating agahan.
Reyna Valeriana: Sige aking minamahal. Mga taga silbi, ihanda niyo na ang aming
agahan, at tawagin niyo na ang aming mga anak.
Tiga-silbi: Opo masusunod mahal na reyna.
(Pagkatapos kumain ng pamilya, inanyayahan ni Haring Fernando ang mga prinsipe
upang magsanay sa tamang paggamit ng espada.)

Chapter 2.
Scene 1.
Haring Fernando: Mahal kong mga anak Pedro, Diego at Juan, hayaan niyo akong
ipaalam sa inyo kung gaano ka importante at kahalaga ang paggamit ng espada sa
ating pamilya, lalo na sa sususnod na magiging hari. Nararapat na matuto kayo nito
upang inyong maipagtanggol ang inyong mga sarili.
Don Juan: Tama si Ama, kuya Pero at kuya Diego.
Don Pedro: Tigilan mo ako Juan, alam naman namin ni Diego na hindi mo kayang
ipagtanggol ang iyong sarili.
Don Diego: Juan napakahina mo talaga, isa kang talunan.
Don Pedro at Diego: hahahahaha
Don Juan: Tama na aking mga kapatid, gusto ko lang naman sundin ang ating Ama.
(malungkot na sabi)
Haring Fernando: Magsitigil kayo Pedro at Diego. Hinid ninyo dapat yan sabihin
kay Juan, kayo ay magkakapatid, sa oras ng kagipitan dapat kayo ay magtulungan,
halina kayo rito at sisimulan ko ang pagtuturo sa inyo.

Scene 2.
Narrator: Mahimbing na natutulog si Reyna Valeriana, ngunit si Haring Fernando
ay
Haring Fernando: Juan lumaban ka !lumaban ka! (Magigising)
Reyna Valeriana: (Napabangon dahil sa narinig na sigaw ng Hari) Ano ang
nangyari mahal kong asawa, tila may napanaginipan kang hindi maganda.
Haring Fernando: Hindi nga talaga maganda ang aking panaginip, napanaginipan
ko si Juan na nahulog sa bangin. Hinulog siya ng dalawang lalaki, hindi ko naaninag
sa aking panaginip ang katauhan ng dalawang lalaki.

Scene 3.
Narrator: Lumipas ang mga araw, tila nasa hindi mabuting kalagayan ang mahal
na hari.
Reyna Valeriana: Mahal kong asawa, ikaw ba ay may nararamdamang kakaiba?
Haring Fernando: Tila ako ay nanghihina, masama ang aking pakiramdam.
(Umuubo)
Reyna Valeriana: Kung ganun mahal kong asawa ako ay mag papatawag ng mga
magagaling na manggagamot upang ikaw ay gamutin. (malungkot na sinasabi)
: Mga tiga silbi tumawag kayo ng manggagamot, mag-madali kayo!
Tiga silbi: Masusunod po mahal na reyna.

Tiga silbi: Mahal na reyna, narito na po ang mga manggagamot.

Unang Manggagamot: Mahal na reyna, ako po ay inyong pahintulan na suriin ang
kalagayan ng hari. (Nagbibigay galang at susuriin ang hari)
Reyna Valeriana: Ano ang sakit ng aking asawa?
Unang Mangagamot: Ipagpatawad po ninyo mahal na reyna, tila hindi ko matukoy
ang sakit ng hari (Malungkot na sabi)
Reyna Valeriana: Sunod na manggagamot!
Ikalawang manggagamot: Mahal na reyna, ako po ay inyong pahintulan na suriin
ang kalagayan ng hari. (Magbibigay galang at susuriin ang hari)
Reyna Valeriana: Natukoy mo na ba ang sakit ng aking asawa?
Ikalawang Mangagamot: Ipagpatawad po ninyo mahal na reyna, tila hindi ko rin
po matukoy ang sakit ng hari (Malungkot na sabi)
Tiga silbi: Mahal na reyna, may isa pa pong mangagamot ang gustong tumingin sa
kalagayan ng hari.
Albularyo: Mahal na reyna, ako po ay inyong pahintulan na suriin ang kalagayan
ng hari. (susuriin ang hari saka darating ang mga prinsipe na magbibigay galang sa
hari)
Don Pedro: Kamusta ang aming ama? Ano ang kanyang kalagayan?
Albularyo: Mahal na hari, ang iyong sakit ay bunga ng panagimpan, mabigat man
at maselan may mabisang kagamutan. May isang ibong maganda ang pangalan ay
Adarna, pag narining mong kumanta sa sakit ay giginhawa. Ibong itoy tumatahan
sa sa Tabor na kabundukan, kahoy na hinahapunay Piedras Platas na makinang.
Kaya mahal na Monarka, iyan po ang ipakuhat gagaling na walang sala ang sakit
mong dinadala.
Don Pedro: Aking ama at ina, ako po ay inyong pahintulan na hanapin ang Ibong
Adarna.
Haring Fernando: Ikaw ang pinahihintulutan ko aking anak.
Reyna Valeriana: Ikaw ay mag-ingat aking anak.
Don Pedro: (aalis)

Chapter: 3 Si Don Pedro at ang puno ng Piedras

Narrator/Script Writer:
Scene 1
Props needed: Kabayo
Characters: Don Pedro
Setting: kagubatan
Narrator: Tumungo si Don Pedro papuntang kabundukan. Wala siyang pakialam sa
kapahamakan, makuha lamang ang lunas ng ama. Mahigit tatlong buwan ang
nilakbay, hirap at pagod niya ay damang dama.
Don Pedro: (babagsak ang kabayo) Ang aking kabayo! (yuyuko at hihimashimasin
ang kabayo. Titingala) Mukhang (hihinga na tila pagod na pagod) lalakarin ko na
lang mula rito
Scene 2
No props needed
Characters: Don Pedro
Setting: Kagubatan
Narrator: Matalmlay at nanghihinang nilakad ni Don Pedro ang kagubatan.
Don Pedro: (maglalakad ng matamlay at magugulat) Ano iyon?! Iyon naba-? Ang
bundok ng Tabor!! Sa Wakas! (tatakbo ng masaya)

Scene 3
Props needed: upuan na susuporta sa ibong adarna *dapat nasa likod ito ng puno
Kurtina* ito ay ipapatong kay Don Pedro nang siyay maging bato
Narrator: Masayang nilakad ni Don Pedro ang bundok ng Tabor (tatakbo si Don
Pedro at hihinto), ngunit isang puno ang nakakuha ng kanyang atensiyon (titingnan
ang puno ng Piedras) Ang puno ng Piedras Platas)
Don Pedro: Napakaganda.. Tila mga dyamanteng kumikinang! Ito na kaya ang
tirahan ng Adarnang aking pakay? (titingala sa puno) Ang punong itoy napakalago,
bakit ito lamang ang punong walang ibon? (titingala sa langit) Naku, gabi na pala,
hindi ko man lang napansin ang oras. (kunwariy may hinahanap sa kagubatan)
Wala naman ang ibong aking hinahanap, magpapahinga na lamang ako sa gabi.
(hihiga sa baba ng puno)
Narrator: Sa pagod niya ay hindi namalayan ang namayagpag na ibong adarna.
Ibong Adarna: (papagaspasin ang pakpak at magsisimulang kumanta)
Don Pedro: (unti-unting aantukin sa kanta ng ibong adarna)
*isang kanta lamang ang kakantahin ng ibong adarna
Narrator: (magsasalita lamang pagkatapos kumanta ng ibong adarna) Ang ibong
adarna ay umawit ng pitong kanta. Nakatulog naman ng mahimbing ang prisipe at
hindi naiwasan ang pagbabawas ng adarna. Wala na si Don Pedro na sa Tabor ay
naging bato, at sa di pagdating nito, ang berbanyay nagkagulo

Chapter 4: Si Don Diego at ang awit ng Ibong Adarna

Scene:Sa loob ng palasyo at sa Bundok ng Tabor
Props Needed:kama
Characters: Haring Fernando, Don Diego, Reyna Valeriana, kawal at Ibong Adarna
Narrator: Zianne Gale Adduru

Sa loob ng palasyo ng Berbanya.

Haring Fernando: Valeriana (ubo).
Reyna Valeriana: Oh Bakit Fernando (sabay hawak sa kamay ng hari)
Haring Fernando: Tawagin mo si Don Diego, papuntahin mo siya dito (ubo).
Reyna Valeriana: Sige (lilingon sa kawal) Kawal, maaari mo bang tawagin si Don
Diego.
Kawal: Masusunod po, Mahal na Reyna (sabay handa ng armas)

Nang dumating si Don Diego.

Don Diego: (pupuntahan si Haring Fernando) Bakit po ama? (luluhod at hahawakan
ang kamay ng hari).
Haring Fernando: Maaari bang ikaw naman ang humuli sa Ibong Adarna (ubo)
Dahil ang iyong kapatid ay hindi pa nakakabalik sa palasyo (ubo).
Don Diego: Gagawin ko po ang lahat para malunasan ang inyong karamdaman
(yuyuko).
Haring Fernando: Maraming salamat anak (yayakapin ang anak)
Don Diego: Walang anuman po aking ama (sabay tatayo at haharap sa reyna) Ina,
aalis na po ako
Reyna Valeriana: (hahawakan ang dalawang balikat ni Don Diego) Mag-iingat
ka anak.
Haring Fernando: Mag-iingat ka anak (ubo).
Narrator: Umalis na si Don Diego sa palasyo at pumunta na sa Bundok ng Tabor
kasama ang kanyang kabayo. At ilang buwan ang nakalipas ang kabayo niyay
namatay dahil sa sobrang pagod.
Don Diego: (natumba) Ugh!!! (sabay tayo, huminga ng malalim at tumingin sa
kabayo) Pasensya ka na ah, namatay ka sa sobrang pagod (sabay kuha ng dalang
pagkain at iniwan ang kabayo).
Narrator: Naglakbay si Don Diego at nakita ang puno ng Piedras Platas na kung
saan nakatira ang Ibong Adarna.
Don Diego: (papunta sa puno) Ang ganda ng punong ito at ang kinang. (Titingin sa
taas ng puno) Ang ganda ganda ng punong ito wala man lang tumitirang ibon?.
(umupo sa tabi ng puno at tumingala sa langit) Nagdidilim na pala.
Narrator: Hindi namalayan ni Don Diego na dumarating ang Ibong Adarna at
nagsimula nang kumanta.
Ibong Adarna: (kumakanta)
Don Diego: (nakatulog na)
Narrator: At pagkatapos ng pagkanta ng Ibong Adarna ay agad itong dumumi at
napatakan si Don Diego at siya ay naging bato.

Chapter 5. Si Don Juan, Ang Bunsong Anak

Scene 1
Narrator/Script Writer:
Props needed: kama ng hari
Characters: Don Juan, Haring Fernando
Setting: Loob ng kaharian
Narrator: Matagal nang nag-aantay ang mga tiga-berbanya sa pagbabalik ng
dalawang prinsipe, tila lumulubha na ang karamdaman ni haring Fernando. Nag-
aalala na rin sila sa kung ano ba ang sinapit ng dalawang prinsipe na sila Don Pedro
at Don Diego.
(pupunta si Don Juan sa silid ng Hari)
Don Juan: Ama koy inyong pahintulutan, ako naman ang hahanap ng inyo pong
kagamutan. Ngayon po ay tatlong taon na silang di pa bumabalik, labis ko pong
inaalala na sakit moy lumulubha pa.
Haring Fernando: Bunsong anak kong Don Juan, (umuubo) kung ikaw pay
mawawalay ay aking ikamamatay.
Don Juan: O, ama kong minamahal, sa puso ko namay subyang makita kang
nakaratay. Kaya po kung pipigilan niyo itong hangad kong gumaling kay di ko
kasalanang gawin ang umalis nang palihim.
Haring Fernando: (uupo, yuyuko sa kalungkutan, ilalagay ang kanyang
kaliwang kamay sa ulo ni Juan at itataas naman niya ang kanan kamay.
Nakaluhod si Juan at nakayuko)
Don Juan: Bendisyon mo, aking ama, babaunin kong sandata
(Aalis na si Juan at yayakapin ang Inang reyna)

Scene 2
Narrator/Script Writer:
Props needed: tinapay at tubig sa bote
Characters: Don Juan, Ermitanyo
Setting: Kagubatan
Positions: Naglalakad si Don Juan at nasa kanya ang kabayo niya- Nasa dulo ng
stage ang Ermitanyo habang nakaupo
Narrator: Naglakbay na si Prinsipe Juan patungo sa bundok ng tabor, sa gitna ng
paglalakbay (babagsak ang kabayo) namatay rin ang kanyang kabayo (luluhod sa
kanyang kabayo at aalis) at walang nagawa kung hindi maglakad bitbit ang limang
tinapay at baong maiinom.
Don Juan: (habang naglalakad, mapapaluhod sa pagod) Akoy iyong kahabagan,
Birheng kalinis-linisan nang akin ding matagalan itong matarik na daan. (tatayo at
lalakad muli pero magugulat sa Ermitaryo)
Ermitanyo: Maginoo, maawa ka, kung may baon kayong dala ako po ay limusan
na. Patang habag na ng Diyos tulungan na ang may lunos, kung sa sakit koy
matubos ako namay maglilingkod.
Don Juan: Ako nga po ay may taglay na natitirang isang tinapay na baon sa
paglalakbay.(Inilabas ang nag iisang tinapay at tubig)
Ermitanyo: (ngingiti) Huwag mag alinlangan, ano po ang inyong pakay? Ako po ay
pagtapatan baka kayo ay matulungan.
Don Juan: Kung gayon po ay salamat ako po si Don Juan, andito po ako dahil
hinahanap ko ang panlunas sa sakit ng aking ama. Ang ama ko po ay nakaratay sa
malubhang karamdaman, ibong adarna nga lamang ang mabisang kagamutan.
Bukod dito may isa pa, ngayon po ay tatlong taon na, ang kapatid kong dalaway
nawawalat di Makita.
Ermitanyo: Aba naku, O don Juan ! Malaki pang kahirapan ang iyong pagdaraanan.
Kaya ngayon ang bilin ko ay itanim sa puso mo, mag-iingat kang totoo at nang di ka
maging bato. Sa pook matatanaw ay may kahoy kang daratnan, dikit ay di ano
lamang kawili-wiling titigan. Dooy huwag kang titigil at sa ganday mahumaling,
sapagkat ang mararating ng buhay mo ay magmaliw. Sa ibaba ay tumanaw ka may
bahay na makikita, ang naroong taoy siyang magtuturo sa Adarna. Itong limos
tinapay dalhin mo na(tila binigay yung tinapay) O Don Juan nang mabaon mo sa
daan malayo ang paroroonan.
Don Juan: Maginoo, bakit po bat iyay ibabalik mo pa gayong naibigay ko na. ugali
kong pag kabata na maglimos sa kawawa, ang naipagkawanggawa bawiin pay di
magawa. (Hindi kinuha ni Juan ang tinapay at nag paalam na sa ermitanyo)
Maraming salamat po ulit at ako ay aalis na, kayo ay palaging mag iingat.

Chapter 6: Ang Gantimpala ng karapat-dapat

Charaters: Don Juan at Ermitanyo (sacho)
Props: Bahay ng ermitanyo, plato, baso pekeng mga prutas, dayap, gintong sintas
at mahiwagang tubig
Narrtor:Sa paglalakbay ni Don Juan, siyay parang agilang lumilipad, ang kanyang
paghihirap sa paglalakbay ay nag bunga ng kagalakan sa kaniyang puso, sapagkat
nasilayan niya na ang tahanan ng pinakamimithi niyang adarna. Hindi mawari ng
Don Juan sa kaniyang nasilayang punong kahoy itoy kamukinang-kinang at
natatangi sa kagandahan. Si Don Juan ay nagmasid sa kaniyang paligid at siyay
napa dungaw sa may bandang ibaba at nakita niya ang isang mununting habal-
habal.
Don Juan: (Lumapit at kumatok sa bahay ng Ermitanyo) Tao po tao po..
Ermitanyo: Sino ka at ano ang aking maitutulong?
Don Juan: Ako poy si Don Juan at ako po ay na ninirahan sa kahariang berbanya.
Ermitanyo: ikaw munay magpahinga at akoy maghahanda muna ng iyong
makakain.
( habang nag hahanda ng makakain)
Ermitanyo: Tila ano ba ang iyong pakay at ikaw ay napadpad sa ganitong lugar?
Don Juan: Marangal na Ermitanyo, ang pakay ko po rito ay ang ibong adarna.
Sapagkat ama ko po ay may sakit, nakaratay po sa banig siya kong itinatangis mula
nang akoy umalis.
Ermitanyo: Don Juan, iyang hanap moy paghihirapan mong totoo, ang adarnay
may engkanto na wala pang tumatalo.
Don Juan: Lahat po ay aking titiisin upang ama ko ay gumaling.
Ermitanyo: Don Juan, masusubok ang katibayan ng loob mo. Kung talaga ngang
totoo akoy tutulong sa iyo. May isang punong kahoy na makinang na sa tingin ko ay
iyong nadaanan, doon namamahay ang adarnang iyong pakay. Ang ibong itong
kung dumating hatinggabi ng malalim. Pitong ibat ibang awit ang kinakanta.
Malambing ngunit mapanganib. Upang iyong matagalan bibigayan kita ng panlaban
sa antok. Naririto ang labahat pitong dayap na hinog na (binigay ang dayap),
iyong dalhit nang huwag kang talunin ng Engkantada. Bawat kantang pakikinggan
ang palad mo ay sugatan, saka agad mong pigaan ng dayap ang hiwang laman.
Matapos ang pitong kanta magbabawas ang adarna, ilagang mapatakan ka. At kung
hindi, naku!! Ikaw ay magiging isang bato !matutulad kang totoo kay Don Pedro at
Diego.Dalhin mo itong mahiwagang tubig at ipatak sa iyong mga kapatid ng sila ay
hindi maging bato (inabot ang mahiwagng tubig) Dalhin mo rin itong sintas
pagkaganito ay matingkad, (iniabot ang gintong sintas)itali mo pagkahawak sa
Adarnang mag-aalpas. Kaya ikaw humayo na at mag-ingat.

Chapter 7: Ang bunga ng Pagpapakasakit

Props needed: kabayo, mahabang sintas, gintong kahoy, 7 na dayap (prutas),
espada at pintura/fake blood
Characters: Don Juan, Ermitanyo, Ibong Adarna
Scriptwriter/Narrator:
Narrator: Umalis ng maaga si Don Juan mula sa Bundok ng Tabor upang abangan
ang Ibong Adarna na kanyang pakay. Nang makarating na siya sa puno ng Piedras
Platas ay wala pa ang Ibong Adarna kaya naisipan niyang magtago muna sa likod ng
malaking bato.
Don Juan: Wala pa ang Ibong Adarna (tumingin-tingin sa paligid at nakita ang isang
malaking bato at nagtago) Dito muna ako magtago at hihintayin ko ang Ibong
Adarna na dumating..
Narrator: Hindi nagtagal ay dumating na ang Ibong Adarna at dumapo sa puno.
Don Juan: Tila pagod siya? sa tingin ko ay nanggaling siya sa malayong lugar
Narrator: Nagsimula nang kumanta ang Ibong Adarna. (kakanta ang ibong adarna)
Don Juan: Nakakaantok ang kanyang kanta (at kinuha ang espada at ang dayap)
Pero hindi ako magpapatalo, kailangan ko makuha ang Ibong Adarna para gumaling
na ang aking amang maysakit ( hiniwa ang palad at pinatakan ng dayap)
Narrator: Napawi ang antok ni Don Juan dahil sa tindi ng kirot na kanyang
nararamdaman.
Pitong kanta ay natapos na at pito rin ang sugat sa palad ni Don Juan.
Don Juan: Salamat ay natapos nadin ang pagkanta ng Ibong Adarna.
Narrator: Nagsimula nang magbawas ang Ibong Adarna at agad namang nakaiwas
si Don Juan. Hinintay niyang makatulog ang Ibong Adarna upang hulihin ito. Nang
nakatulog na ang Ibong Adarna ay umakyat na siya sa puno ng Piedras Platas. Agad
niyang sinunggaban ang paa ng Ibong Adarna at agad niyang itinali ang gintong
sintas sa paa ng Adarna. Pagkatapos ay inilagay na ang Adarna sa hawla. Agad
namang pumunta sa ermitanyo si Don Juan.
Ermitanyo: Ikinagagalak kong nahuli mo na ang Ibong Adarna, Don Juan.
Akin na ang Adarna, magmadali ka at may iuutos pa ako sayo.
Don Juan: Ano po iyon mahal na Ermitanyo?
Ermitanyo: Heto ang lalagyan ng tubig (ipinakita ang lalagyan) Kumuha ka ng
tubig sa may ilog at ibuhos mo ang tubig sa kapatid mong naging bato.
Don Juan: (kinuha ang lalagyan ng tubig) Masusunod po mahal na Ermitanyo.
Narrator: Tumungo na sa ilog si Don Juan at kumuha na ng tubig. Pagkatapos
niyang kumuha ng tubig ay agad siyang nag-tungo sa puno ng Piedras Platas upang
buhusan ng tubig ang kapatid na naging bato. At hingal na nakarating si Don Juan
sa puno.
Don Juan: (hinihingal\napagod) Nakakuha na ako ng tubig at ibubuhos ko na ito
kina kuya Pedro at Diego, hindi na ako makapaghintay!!!
Narrator: Agad namang bumalik sa orihinal na anyo ang kanyang mga kapatid
pagkatapos niya ito buhusan ng mahiwagang tubig.Labis ang pagkatuwa ng
magkakapatid nang makita nila ang isat isa.
Don Juan: (ngumiti) Kuya Pedro, Kuya Diego masaya ako na nakabalik na kayo sa
dati niyong anyo! (niyakap ang mga kapatid).
Don Diego: Masaya din ako Juan.
Don Pedro: (tinignan ang kapatid na si Juan at niyakap ulit ito).
Narrator: Tumungo na ang magkakapatid sa Ermitanyo para magpaalam na dahil
babalik nasila sa kanilang kahariang Berbanya.
Nang makarating na sila sa ermitanyo
Ermitanyo: Ikinagagalak ko na napagtagumpayan mo ang pagkuha sa Ibong
Adarna, Juan.
Don Juan: (ngumiti). Mahal na ermitanyo kami po ay babalik na sa aming kahariang
Berbanya, magpapaalam napo kami.
Ermitanyo: Mag-iingat kayo Juan.
Don Juan: Salamat po.
Ermitanyo: Pedro, Diego huwag sana isa sa inyo ay magtaksil sa inyong bunsong
kapatid.
Don Pedro at Diego: Opo
Narrator: Umuwi na sa kanilang kaharian sila Don Juan, Don Pedro at Don Diego
upang ang may sakit na ama ay gumaling na sa karamdaman.

Chapter 8
Narrator/Script Writer:
Scene 1
Props needed: kulungan at peke at magandang ibon
Characters: Ang tatlong prinsipe
Setting: Kagubatan
Position: Magkakasama ang tatlong prinsipe nasa harap sina Don Pedro at Don
Juan na hawak hawak ang ibong adarna, nasa likuran naman si Don Diego.

Don Pedro: (babagalan ang paglakad upang makasabay si Don Diego)

Don Juan: (aalis na sa stage kasama ang ibong adarna)
Don Pedro: Diego, kakayanin mo ba ang kahihiyan kung umuwi tayo ng walang
dala at malaman ng mga tao na niligtas lamang tayo ni Juan?
Don Diego: Siyempre hinde nohh
Don Pedro: Mas mabuti nang mawala si Juan at satin ang karangalan ( tatahimik
ng tatlong sigundo) Bakit hindi na lang natin patayin si Juan? iwanan natin ang
katawan niya at dalhin natin ang adarna(sasabihin nanng nakangiti)
Don Diego: (titigil at tatahimik ng 5 sigundo) Tayo ay magkakapatid! Ano bang
pinag-iiisip mo?! Napakatindi naman nng iyong plano, hindi kakayanin ni ama kung
mawawala siya!
Don Pedro: hindi ako tututol, totoo nga naman na masama ang pumatay, onting
pagbugbog, di naman nakamamatay diba? Hindi na siya makakabalik kung lulumpo-
lumpo na ang paa niya (titingin kay Don Diego ng nakangiti at lalapit) Bugbugin na
lamang natin siya. Hindi nanaman tayo mahihiya kay ama sapagkat hindi naman
natin siya pinatay. Gumawa na lang tayo ng kahit anong rason, wala nang
makakakontra pagkat nasatin naman ang adarna.
Don Diego: (sumang-ayon ng may pag-aalinlangan)
Scene 2
Props needed: kulungan ng ibong adarna, at fake na ibon
Characters: Ang tatlong prinsipe
Setting: kagubatan
Positions: Maglalakad si Juan (mabagal) at aabutan siya nina Don Pedro at Don
Diego
Don Juan: (titingin sa likod niya) Ahh mga kapatid, malapit na tayo sa Berbanya,
mga ilang oras na lang
Don Pedro: Malapit ka na ring mawala, munting kapatid (ngingiti)
Narrator: Sinimulang bugbugin ng dalawa ang kanilang walang kalabanlaban na
kapatid. Hindi sila nakuntento hanggang si Don Juan ay hindi na makagalaw. Kinuha
nila ang Adarna at nagsimulang lumisan papuntang Berbanya.

Scene 3
Props needed: peke at pangit na ibon sa isang kulungan
Characters: Don Juan, Don Pedro, Haring Fernando at Reyna Valeriana
Setting: Kwarto ni Haring Fernando
Positions: Nakahiga si haring Fernando, nakaupo at nakayuko si Reyna Valeriana sa
tabi ni haring Fernnando saka papasok ang dalawa
Don Diego: Ama!
Don Pedro: Ama! Ang Adarnay dala namin!
Haring Fernando: Magaling mga anak! (ngingiti at titingin sa likuran ng dalawa)
Nasaan ang iyong (uubo) kapatid?
Don Pedro: uhh, (magtitinginan sila ni Don Diego) hindi po namin-
Don Diego: hindi po namin alam
Haring Fernando: (titingin sa ibaba, sabay titingin sa ibong adarna at magtataka)
Ito ba ang ibong adarna? Bakit naglalagas ang kanyang pakpak, napakapangit!
Kung ito raw ay kumanta, may sakit ay giginhawa, bakit ngayoy para bang tinitikis
yaring dusa? Bakit kaya napakatamlay niyan, kung lagi yang ganyan, mas lalo ko pa
ata ikamamatay.
Narrator: tumulo ang luha, ng haring malungkot, sa memorya ng anak, kanyang
nooy kumunot. Hindi kumanta ang adarna sapagkat gusto niya na pag siyay
kumanta, ang naka kuha sakanyay mapariringan ito. Labis ang kanyang pag-asa,
ang prinsipey buhay pa, kung tunay mang nasa dusa, gagaling ding walang sala.
Uuwi sa kaharian, sap ag-ibig ng magulang, may araw ring malalaman, ang
nangyaring kataksilan

Chapter 9: Ang Dalangin ng Bunsong anak sa gitna ng Paghihirap

Script writer:

Scene: Sa Damuhan

Props Needed: costume of Don Juan, espada

Characters: Don Juan

Narrator: Naiwan si Don Juan na nakahilata sa damuhan at bugbog ang katawan.

Don Juan:(nakahilata sa damuhan, nakatitig sa langit at nagdasal)

Panginoon ko, sanay mawala na ang aking hirap at parusa. Kung hindi man humaba
ang akig buhay, sana poy pagalingin nyo po ang aking amang may karamdaman.
(umiiyak) Di ko lubos na maisip, mga kapatid ko ay nagtaksil sa akin. (pinunasan
ang luha) Para sa akin, mahal na mahal ko sila (tapos ng magdasal)

(gumagapang sa damuhan at nanghihingi ng tulong para siya ay gamutin)

T-tulong tulongtulonngtulungan niyo ako.

Chapter 10: Ang Awit ng ibong Adarna

Props needed: Panggamot,Higaan
Characters: Ermitanyo,Don Juan,ibong Adarna,Hari,Reyna,Don Pedro,Don Diego
Setting: Bundok
Narrator:
Narrator: Sa paa ng bundok may matandang pasulpot-sulpot, matandang
tumulong kay Don Juan, lumapit,binuhat, at hiniga sa higaan.
(bubuhatin ng ermitanyo si Don Juan at hiniga sa higaan)
Narrator: Dating malakas na katawan ni Don Juan, ngayong sugatan na. Ang
ermitanyo ay ginamot ito, Awang nagsalita ito.
Ermitanyo: o prinsipe, pagtiyagan mo ang iyong kahirapan, iyang sugat mo ay
hihilom din.
Narrator: Tila hiwaga ang nagyari kay Don Juan. Kung nooy nanghihina, dating
lakas ay nag balik na.
Don Juan: Tila Diyos ang matanda. (utal na wika)
Narrator: Kung hindi man ito totoong himala ng diyos na ipinakita nga sa tao nang
ang loob ay magbago. Saglit, si Don Juan ay lumapit at yumapos ng buong higpit sa
matanda
(Lalapit sa ermitanyo at hahawak ng mahigpit)
Don Juan: Utang ko sayo ang aking buhay, ano kaya ang marapat iganti ng abang
palad?
Ermitanyo: Kawanggawa ay hindi gayon kung di iyay isang layon ang damayay
walang bayad
Don Juan: Huwag natin tuluran ang ugaling masama, na kaya lang dumaramay ay
ng upang madamayan.
Ermitanyo: Don Juan, hindi ko na papatagalin pa ang usapan. Ngunit iyong amang
minamahal ay malalim ang iniisip sa hindi mo pagbalik, Kaya magmadali ka na sa
paguwi mo sa Berbanya, Ikaw lamang ang pangarap ng iyong ama.
Narrator: Ang Dalawa ay nagkamay bago sila naghiwalay, Ang matanda ay
pumunta sa kabundukan at si Don Juan ay patungo sa Berbanya.

(Maghihiwalay ang dalawa)

Narrator: Nang makauwi na ang Prinsipe ang tuwa ng ina ay di matutumbasan,
pumupuno ng sindak namang di mauunawan ang sa dalawang kapatid. Lumuhod sa
harap at hahalikan ang kamay ng hari. Magkayoy ang Adarna balahibong pangit
niyay hinalinhan ng maganda. Umawit ng kay tamis kay gandang tinig.
(lululuhod sa harap ng ama si Don Juan)
(Kakanta ang ibong Adarna)
Narrator: Bawat isang pangungusap anong linaw at liwanag kaya sa tanang
kaharap daming bagay ang nabunyag.
Ermitanyo: Aba,haring Don Fernando,monarko ng buong reyno, si Don Juan pong
bunso mo kaharap nat naririto. Si Don Juan ay nagtiis na kahirapan, Kamatayan ay
hinamak sa utos mo ay tumupad. Si Don Diego at si Don Pedro inutusang
nanguna,kabiguan ang nakuhat kapwa naging bato sila.
Narrator: Adarnang muling namayagpag nagbihis ng bagong kiyas,Higit sa una
ang dilag kantay lalong pinatimyas.
Ermitanyo: Sa kasawiang tinamo ni Don Pedro at ni Don Diego, ang anak niyong
si Don Juan ay binuhusan lamang na tubig LAGLAG nang mabasa para mabuhay.Ang
nagturo nito ay ermitanyong mabait, nahabag sa kahihibik ng bunso mong iniibig,
sinalok sa isang ilog at sa paa ng bundok. Silang tatlo ay pinakin ng ermitanyong
butihin.
Narrator: Ang Adarna ay nagpalit ng kanyang pangapat na kilatis, sa kislapna
umaakit ay d,yamanteng pumasok sa silid na maganda at kuumuha pa ng gamut.

(Ang ibong Adarna ay magpapalit)

Ermitanyo: Hari, iyo pong alamin na si Don Juan ay nagtiis ding palad niya ay
hiwain nang gabiy akoy hulihin.
Narrator: Pitong malalim na sugat na pinigan pa ng dayap, nang humapdi, o kay-
antak lamay parang kinagat.
Ermitanyo: Dusang ito tiniis nang dahil sa kanyang nais na ang taglay mo pong
sakit ay huwag pong pakalawig.
Narrator: Nanahimik ang Adarna nagbihis ito ng ikalimang balahibong tinumbaga
at ang sabi sa monarko:
Ermitanyo: nang pauwi silang tatlo ditto sa reyno, nagbilin ang ermitanyong
huwag nawang magtaksil.Masasaya sa lakaran kung may sukat ikalumbay ito ay sa
kainipan sa haba ng nilalakbay, patuloy ang saya nila ngunit noong sumapit na sa
bundok na pangalaway nagbago ang pagsasama.Sa apoy ng kaiingitan nitong anak
mong panganay nagbuko ng kataksilan na patayin ang anak niyong bunso.
(Paliwanag na salita ni Ermitanyo)
Ermitanyo: Salamat at napigil ni don diego yaong nasa at kung hindi ang kawawa
mong bunsong anak ay nawala. Nasansala ang pagpatay ngunit silat
nagbubulungan nang malayoy may kindatang babala ng kasawian.
Narrator: Umawit ang iboy pinatid muling nagbihis ng ika-anim, ito pa ay lalong
mas maganda kaysa sa limang naipamasid.
(magbibihis ng ika-anim ang ibong Adarna)
Ermitanyo: o kay lupit!Haring mahal, ng nangyari sa kindatan, pagdakay
pinagtulungang bugbugin si Don juan, Bunso mo poy humihibik ng tigilan ang sakit.
Sa suntok at tadyak, Si don Juan kulang palad ay kawawang napasigaw. Kaya
lamang natigilan dahil nanghina at iniwanan ito, laking galak ng dalawa nang ako
po ay maagaw na, habang daay anong sigla na pagtawa.
Narrator: Ikapitong katapusang awit, Bago sinimulan sa tayoy nagpakahusay,
balahibong inilabas ay sobra sa tigas kayat lalong nanggilas ang tanang dooy
kaharap
Ibong Adarna: Tatapusin ko ang awit para sa bunsong anak niyo Hariy makinig
nang lubusan mong mabatid.
(Kakanta ang Ibong Adarna sa Ikapitong
Awit)
Narrator: Nang matapos ang kanta, hari ay tila parang nanaginip nagbalikwas na
sa higaan parang walang sakit. Ang Adarna ay lalalpit sa Prinsipe Juan ibot anak ay
hinagkan sa laki ng katuwaan
(yayakapin ng ibong Adarna si Don
Juan)
Narrator: Gayon na lamang ang poot, Sa dalawang nagtaksil. Ang hari ay inilagda
ang parusang ipatapon ang dalawa. Itapon at bawiin ang karapatan, Upang hindi
pamarisan ng pinunot mamayan. Ang hatol ni Don Juan ay Nahabag sa ama agad
humarap at humingi ng tawad.
Don Juan: (Lumuluhang sabihin sa ama) o ama kong mahal, ang puso mong
mapagmahal sa kanilay buksan mo din. Malaki man ang sala ginawa nila saakin.
Yuon po ay tappos na. ako naman ay nandito kasama mo parin wala naman
nagbago sa samahan naming tatlo. Sila ang aking mahal karugtong na aking buhay.
Hindi Ko po matiis sa akiy malayo pa sila, Kaya po ibigay niyo na ang tawad sa
kanila.
Narrator: Haring Fernando na may galit nagbagbagan din ng dibdib ang dalwang
nakakulong ay pinalaya din.
Haring Fernando: Kayo ngayon ay lalaya, Sa pangakong pagtatanda. Sa araw na
magkarooon ulit kayo ng sala kahit munti ay hindi ko kayo patawarin, Kaya nga
pagingatan niyo ito. Tandaan! Magkasalay minsan lamang pag umulit ay
kamatayan.

Chapter 11 Ang muling pagkapahamak ni Don Juan

Narrator/Script Writer:

Scene 1

Props needed: Higaan ng ama at kulungan na walang laman

Characters: Reyna Valeriana, Haring Fernando, Don Pedro, Don Diego, Don Juan,
Ibong Adarna
Setting: Kwarto ng Hari

Positions: Nakatayo ang lahat sa tabi ng kama ng hari

Narrator: Nagbalik ang kasiyahan sa loob ng kaharian na sa palasyoy sandaling

nawala hari at reynang marilag may ngiti ng masasarap.

Reyna Valeriana: Asawa, akoy nagagalak sa iyong paggaling at ang ating

masayang pamilya ay muling nagbalik.

Haring Fernando: Aking mahal, ganon din ang aking nararamdaman

Don Pedro: Malaki po ang naitulong ng adarna ama at ina

Don Diego: Nararapat natin siyang ingatan at alagaan.

Don Juan: Lubos akong nagpapasalamat sa munting adarna sapagkat pinagaling

niya si ama.

Haring Fernando: Mga anak ang adarnay lagi akong inaaliw.

Reyna Valeriana: Mahal kong asawa ang iyong ngiti ay muling nanumbalik.

Scene 2

Props needed: kama ng hari

Characters: Don Diego, Don Pedro, Don Juan at haring Fernando

Narrator: Ang tatlong prinsipey natalaga upang bantayan ang hawla ng munting
adarna, tig tatlong oras sa magdamag ang kanilang hati

Don Pedro: Diego! Halikat akoy may pinaplano, maaaring ito rin ay ikatuwa mo!

Don Diego: (lalapit kay Don Pedro) ano ang iyong binabalak

Don Pedro: Tayoy magsabay sa pagbabantay sa adarna

Don Diego: Sasabay ako ngayon? Sino kung gayon ang magbabantay sa adarna
mamaya?

Don Pedro: Gisingin mo si Juan, pag dating ritoy iwan at wag nang palitan.

Narrator: Walang ginawa ang dalawa kundi magbiruat

magtawanan(magtatawanan saka gigisingin si Don Juan), ginising si Don Juat hindi
na nga pinalitan. (magmumukhang puyat si Don Juan) Sa pagod at pagkawalang
tulog, siyay nagpahinga(makakatulog), hindi na namalayan ang kanyang
kinakalinga. Inosenteng Don Juan, kawawang kawawa, pagkat kanyang mga kapatid
ay may masama nanamang balak.
Don Pedro: Ayoko nang bantayan ang ibong iyan, wala namang kwenta ito!

Don Diego: Ating pakawalan nang wala nang babantayan, Si Juan na lamang ang
ating sisihin

Narrator: Pinakawalan nga ng dalawa ang munting ibong adarna. Nang si Juan ay
nagising at nabigla ng wala sa hawla ang ibong adarna.

Don Juan: Nasaan ang ibong adarna?! Kung akoy mapapahamak, mga kapatid ko
lang ang salarin! Dapat kong mahanap ang ibong adarna! (tatakbo paalis)

Narrator: Umaga pa lamang si Don Juan ay lumisan upang hanapin ang

pinakawalang adarna.

Haring Fernando: Pedro! Diego! Juan!

Don Pedro: (tatakbo kasama ni Don Diego papasok ng kwarto ng hari) Ano pong
nangyari ama?!

Don Diego: May masama po bang nangyari?

Haring Fernando: Ang Adarnay nawawala!

Don Pedro: Si Juan po ang nagbantay.

Haring Fernando: Nasaan si Juan?

Don Pedro & Don Diego: (magtitinginan at magkikibit-balikat) Hindi po namin

alam. Maaaring kanyang tinakas ang i-

Haring Fernando: Walang kabuluhan! Hanapin ninyo ang inyong kapatid! Hanapin
ninyo si Juan!

Don Pedro at Don Diego: Masusunod po (aalis)

Narrator: Ang dalawang nagmamagaling ay lumisan na, upang hanapin ang

kanilang kapatid. Naglakbay sila ngnapakalayo ngunit hindi nila ito mahanap.
Tanaw, silip, sipat, doon ditto at kung saan pa man. Silay napagod ngunit hindi sila
tumigil sa paghahanap. Kanilang pagod ay napawi ng kapatid ay nahanap sa
Armenyang kabundukan.

Chapter 12:Sa Bundok ng Armenia

Scene: Kagubatan

Props Needed: none

Characters: Don Juan, Don Diego, Don Pedro

Narrator: Nang makarating sila Don Pedro at Don Diego sa bundok ng Armenia.

Don Pedro: Paano kung isasama natin si Juan pabalik sa palasyo, tiyak na
malalaman ni Ama ang totoong nangyari!

Don Diego: Oo nga, anong gagawin natin?

Narrator: At may biglang tumawag sa kanilang dalawa.

Don Juan: Kuya Diego, Kuya Pedro bakit po kayo nandito (takot na sabi).

Don Diego: Hinahanap ka ni ama, dahil pinakawalan mo ang Ibong Adarna!

Don Juan: Huh? Hindi ko po pinakawalan ang Ibong Adarna sa hawla.

Don Pedro: Pero ikaw ang malapit sa hawla!

Don Juan: Pasensya na kuya (sabay yuko) Hindi ko talaga pinakawalan ang Ibong
Adarna.

Don Pedro: Sige,sige(galit na sabi).

Don Diego: (hahawakan ang dibdib ng dalawang kapatid upang pigilan ang pag-
aaway) Huwag na tayong magsisihan sa problemang iyan, bakit di na lang natin
takbuhan?

Don Juan & Don Pedro: takbuhan?

Don Diego: Dito na lamang tayo manirahan, sa lugar na maganda naman, dito
natin mahahanap ang kaligayahan, labas sa sakal ng kaharian

Don Pedro at Don Juan: (mapapaisip at mapapatingin kay Don Diego)

Don Juan: H-hindi naman makakasama

Don Pedro: Ligtas pa tayo sa kamatayan

Don Diego: Bago tayo manirahan rito, atin munang libutin ang kagubatan upang
malaman kung ligtas dito.
Don Juan: Sige, tayoy maghanda, akoy may tali at pagkain na

Chapter 13 Ang Mahiwagang Balon

Narrator/Script Writer:
Scene 1
Props Needed: itaas ng balon
Characters: Don Pedro, Don Diego Don Juan
Setting: Kagubatan
Positions: Naglalakad ang tatlo, nakahawak sa sandata sina Don Diego at Don
Pedro

Don Pedro: tingnan mo ang kagubatang ito, napakalaki at parang wala nang
hanggan.
Don Diego: oo nga ehh, at tila akoy masusunog sa init dito
Don Juan: teka mga kapatid, ano iyon? (tuturo ang balon at sabay titigil, titigil
silang lahat)
Don Pedro: Balon yata iyan, teka, ano namang gagawin ng isang balon sa gitna ng
kagubatang pagkalaki-laki?
Don Diego: malamang nakadisplay (tatawa sila ni Don Pedro) Pero seryoso,
(titingin sa paligid) wala naming bahay sa paligid. Ano kaya ang misteryo ng balon
na ito?
Don Juan: Alamin natin ang sagot, pasukin natin ang Balon (sasabihin habang
kinukuha ang tali sa baywang, ipapakita ang mga ito sa kapatid) Ibaba ninyo ako sa
pamamagitan ng lubid na ito, hilain ninyo lamang ang lubid kung hinatak ko na ito.
Don Diego: Hindi maaari Juan, mas matanda ako sa iyo, ako dapat ang bumaba.
Don Pedro: Wala kayong katapatan, ako ang panganay at ako ang nararapat na
bumaba.
Don Diego: Kung gayon, ikaw na lamang ang mauna, aantayin naming kung ano
man ang malalaman mo.

Scene 2
Props needed: lubid (dapat itoy nakatali sa itaas)
Characters: Don Pedro
Setting: Itim (maaaring kurtina na magsisilbing katawan ng balon)
Positions: nakatayo lamang si Don Pedro at hawak ang lubid, magmumukha siyang
bumababa
Don Pedro: hmm. Hindi naman masama ito. (titingin sa paligid) Huh?! Ano
iyon???!!! Ayoko na!!! (hahatakin ang lubid)
Narrator: Ilang dipa pa lamang ang inabot ni Don Pedro, ngunit siya ay natakot na
agad.
Scene 3
Props needed: itaas ng balon
Characters: Don Pedro, Don Diego at Don Juan
Setting: Kagubatan
Positions: tila hinihila ng dalawa ang lubid saka lalabas si Don Pedro

Don Diego: Anong nakita mo?

Don Juan: at ang putla mo?
Don Pedro: Sandali.(maghihingal-hingal) Sandali tila puputok ang aking
dibdib.. Hindi ko natagalan! Napakadilim! Tila kinakain ang kaluluwa ko!
Don Diego: Hindi naman ata, Hahaha! Tss, ako na nga lang.
Don Juan: Sige, eto na ang lubid.

Scene 4
Props needed: lubid (dapat itoy nakatali sa itaas)
Characters: Don Diego
Setting: Itim (maaaring kurtina na magsisilbing katawan ng balon)
Positions: nakatayo lamang si Don Juan at hawak ang lubid, magmumukha siyang
bumababa
Don Diego: Napakaduwag talaga ng aking kapatid, tss. Dumidilim na (unti-unting
matatakot) Ayoko na!!!

Scene 5
Props needed: itaas ng balon
Characters: Don Pedro, Don Diego at Don Juan
Setting: Kagubatan
Positions: tila hinihila ng dalawa ang lubid saka lalabas si Don Pedro
Don Pedro: Anong nakita mo?
Don Juan: Kamusta?
Don Diego: Ewan kowala, wala. Nakakamatay ang walang hanggang dilim at
lalim ng balong iyan
Don Juan: (Di mapapakali at papasilip-silip sa balon) Ako na rin ay sasabak, akoy
inyong ibaba. (sasang-ayon ang dalawa)

Scene 6
Props needed: lubid (dapat itoy nakatali sa itaas)
Characters: Don Diego
Setting: Itim (maaaring kurtina na magsisilbing katawan ng balon)
Positions: nakatayo lamang si Don Juan at hawak ang lubid, magmumukha siyang
bumababa
Narrator: Bumaba si Don Juan na walang takot, nilalakasan lalo ang kanyang
pananalig. Unti- unti, dilim ay bumabalot, at pilit na nilalabanan ni Don Juan ang
kanyang takot.
Don Juan: Ano pa ang bisa ng aking pagnanasa na tuklasin ang hiwaga kung hindi
naman magagawa? Ano man ang kasasapitan, itoy di ko uurungan, ang malaking
kabiguan, ay bunga ng karuwagan. Nasimulan nang gawin ang mararapat ay
tapusin, sa gawing pabinbin-binbin, wala tayong mararating

Chapter 14: Ang Unang Babaeng Nagpatibok sa puso ni Don Juan

Scriptwriter:

Scene: Sa Palasyo na may hardin.

Props Needed: Costume of Don Juan and Donya Juana, sword

Characters: Don Juan, Donya Juana, Higante

Narrator: Nang nakababa si Don Juan sa mahiwagang balon.

Don Juan: (tumingin-tingin sa mga halamang mabulaklak) Mahalaman at

mabulaklak at ang bango bango ang halimuyak. (at patuloy sa paglalakad).

Narrator: Nakita ni Don Juan si Donya Juana at biglang sumulpot ang higante sa
harapan ni Don Juan.

Higante: Ano ang ginagawa mo dito?! (pasigaw na sabi at itinulak si Donya

Juana sa kanang bahagi)

Donya Juana:(natumba) Ugh!!!!!,(tumingin kay Don Juan) Don Juan!!!

Tulungan mo ko!!!
Don Juan:(nakatingin kay Donya Juana) Sige. ( at tumingin sa higante) Ano
ang gagawin ko? (sabay turo sa sarili) Ililigtas ko si Donya Juana.

Higante:(lumakad papalapit kay Don Juan) Kakalabanin mo muna ako bago

mo makuha si Donya Juana,

Don Juan:(kinuha ang espada) Sige ba, gagawin ko ang lahat para mailigtas ko
si Donya Juana.

Narrator: Nagsimula na ang madugong labanan at pagkatapos non ay natalo ni

Don Juan ang Higante.

Donta Juana:(tumayo at lumapit kay Don Juan at niyakap ito) Maraming

salamat Don Juan!! (ngiti).

Don Juan:(niyakap niya rin si Donya Juana) Walang Anuman (ngiti).

Chapter 15: Si Donya Leonora at ang serpiyente

Script writer:
Scene: loob ng palasyo
Characters: Don Juan, Donya Leonora, Serpiyente
Props Needed: Sword, serpiyente

Narrator: Nakita ni Don Juan si Donya Leonora pero biglang humarang ang
serpiyente.
Serpiyente: Ano ang ginagawa mo dito? (pasigaw na sabi)
Don Juan: Ililigtas ko si Donya Leonora.
Serpiyente: Kung matatalo mo ako sa paglalaban natin.
Don Juan: Sige ba, simulan na natin ang laban (sabay hugot sa espada).
Donya Leonora: Don Juan mag-iingat ka!
Narrator: Nagsimula na ang laban at makaraan ng ilang minuto ay natalo ni Don
Juan ang Serpiyente.
Donya Leonora: Maraming salamat Don Juan! (sabay yakap kay Juan).
Donya Juana: Leonora, ayos ka lang ba, nasugatan ka ba? (natatarantang sabi).
Donya Leonora: Hindi naman ako nasugatan at nasaktan aking kapatid.
Donya Juana: Akala ko kung anong ang nangyari sayo.
Don Juan: Donya Juana, Donya Leonora halika na umalis na tayo dito.
Narrator: Dahil sa kakamadali ni Donya Leonora, ang kanyang singsing na
diamante ay naiwan sa loob ng palasyo at nadala niya lang ang alaga niyang lobo.
Don Juan: Donya Juana, Donya Leonora ito na ang lubid at itatali ko ito sa inyo para
makaakyat na tayo mula sa balon.
Narrator: Hinila nila Don Pedro at Don Diego sina Don Juan, Donya Juana at Donya
Leonora mula sa balon.

Chapter 16: Ang mulingPagtataksil kay Don Juan

Scene: Kagubatan na may balon
Props Needed: balon, lubid, espada, balon
Characters: Don Juan, Don Pedro, Don Diego, Donya Juana at Donya Leonora.
Scriptwriter:
Position: Magkahawak ang kamay nina Don Juan at Donya Leonora at nasa tabi ni
Donya Leonora si
Donya Juana. Sina Don Pedro at Diego ay magkatabi at kaharap sina Don Juan,
Donya Leonora at Donya Juana.
Narrator: Nakaakyat na sina Don Juan, Donya Juana at Donya Leonora mula sa
mahiwagang balon. Agad naman nagkagusto si Don Pedro kay Donya Leonora sa
una pa lamang na pagkakita nito.
Don Pedro: Juan, ang tagal mong nakaakyat (tumingin kay Donya Leonora) At, may
kasama ka pang dalawang babae. Ahh Sino sila?
Don Juan: Ah.. Siya si Donya Jua- - -
Narrator: Hindi natuloy ang pagsasalita ni Don Juan dahil biglang nagsalita si
Donya Juana.
Donya Juana: Ahh Siya ay si Donya Leonora (tinuro ang kapatid) at ako naman si
Donya Juana (ngumiti kay Don Diego).
Donya Leonora: Iniligtas ni Don Juan si Donya Juana mula sa Higante at ako naman
ay iniligtas niya mula sa Serpiyentng may pitong ulo.
Narrator: Humanga ang dalawang magkapatid kay Don Juan dahil sa katapangan
nito. Pero si Don Pedro ay nakatingin ng masama kay Don Juan. Halos sasabog na
ang dibdib dahil sa sobrang pagka-inggit at dahil nakahawak ang kamay ni Donya
Leonora sa kamay ni Don Juan.
Don Diego: Halika na at umalis na tayo dito.
Don Juan: Halika na (tumingin sa dalawa) Donya Leonora at Donya Juana umalis na
tayo dito.
Don Pedro: TsssAng bagal naman bilisan niyo na Juan!
Donya Leonora: Teka, sandali nakalimutan ko ata ang aking singsing na diamante,
nadala ko lang ang aking lobo.
Don Juan: Ako na ang kukuha sa iyong singsing Donya Leonora. Babalik ako sa
balon upang kunin iyon..
Narrator: Nagtungo si Don Juan sa balon at itinali ang lubid sa kanyang katawan.
Donya Leonora: Don Juan! (pasigaw na sabi), Huwag mo nang kunin ang aking
singsing at baka mapahamak ka pa.
Don Juan: Huwag kang mag-alala mahal na Leonora, babalik rin ako agad.
(tinalikuran si Donya Leonora at tinuloy ang pagtali ng lubid sa kanyang katawan.
Narrator: Nang matapos na itali ni Don Juan ang lubid sa kanyang katawan ay
nagpa-alalay siya kay Don Pedro upang siya ay makababa at si Donya Leonora ay
nasa gilid ng balon para siguraduhing ligtas si Don Juan.
Don Juan: Kuya Pedro maaari mo bang hilahin ako pababa ng balon?
Don Pedro: Sige sige(galit na sabi)
Donya Leonora: Mag-iingat ka Don Juan.
Don Juan: Pangako, babalik din ako agad.
Don Pedro: Tssss tama na nga yang lambingan na yan, Juan bumaba ka na nga
lang!
Narrator: Nakaka sampung dipa pa lamang si Don Juan ay agad nang pinutol ni
Don Pedro ang lubid.
Donya Leonora: Don Juan, hinde! (pasigaw na sabi at sabay umiyak).
Narrator: Halos malaglag si Donya Leonora sa balon at biglang nahimatay si Donya
Leonora. Nasalo naman siya ni Don Pedro.

Chapter 17|| Ang Kahilingan ni Donya Leonora sa Hari ng Berbanya

Narrator/ Script writer:

Scene 1

Props needed: wala

Characters: Donya Leonora, Donya Juana, Haring Fernando, Don Pedro at Don
Diego
Setting: Kagubatan

Narrator: Sa Kaharian ng Berbanya nagtungo sila Don Diego, Don Pedro, Donya
Juana at Donya Leonora, Wala pa din ang nakakaalam kung ano na ang kalagayan ni
Don Juan nang inilagay siya sa panganib ng kanyang kapatid.

Habang naglalakad sina Donya Leonora at Donya Juana, hindi mapakali si Donya
Leonora. Sa pagtataka ni Donya Juana, kanyang tinanong ang kapatid kung bakit
ganoon ang kanyang inaasal.

Donya Juana: (mauuna at hahawakan sa balikat si Leonora) Leonora, kapatid mo

ako, ikay umamin. (magugulat si Leonora) Bakit tila ikay nawawala sa mundo, ikay
nakatulala, minsay mukhang naiirita? Ikaw ba ay may dinaramdam?

Donya Leonora: Nag-aalala ako kay Don Juan, siyay nasa panganib. (yuyuko)
Hindi ko kakayanin kung siyay mawawala o hindi makababalik sa Berbanya.

Don Pedro: (lalapit sa dalawa) Donya Leonora, ikaw sanay mapasaakin, hindi kita
tutuksuhin, ngunit ikayy mamahalin. Ako na ay iyong aalipinin, iyong puso lang
mapasaakin. O prinsesa, aking pangako, hindi kita iiwan kahit ako pa man ay ipako.

Donya Leonora: (Napahawak sa dibdib dahil sa gulat) Bakit ka naririto, Si Don

Diegoy dapat kasama mo. Kamiy humiwalay upang magkaliwanagan, kung
kamusta man ang kapatid niyong iniwan, walang iba kundi si Don Juan.

Don Pedro: (lalapit kay Donya Leonora ngunit siyay lalayo) Andito ako upang
patunayan na ako ang karapatdapat na iyong maging asawa at hindi si Juan. Wala
na siya at nandito naman ako (lalapit pa lalo)

Donya Leonora: Hmph! (Tatarayan si Don Juan at hihilahin si Donya Juana palayo)

Narrator: Hindi na natiis ni Donya Leonora si Don Pedro kaya hinila niya si Donya
Juana papalayo sa prinsipe. Kitang-kita ang pagkairita ni Donya Leonora sa mga
sinabi ng prinsipe. Tanging si Don Juan lamang ang bumihag sa kanyang puso, at
walang iba.

Scene 2

Props needed: Trono

Characters: Don Pedro, Don Diego, Don Leonora, Donya Juana at Haring Fernando

Setting: Loob ng palasyo

Positions: Nakatulog ang hari sa trono at magigising ~ saka papasok ang

mgaprinsesat mga prinsipe
Narrator: Naidlip sa tanghali ang hari, sa kasamaang palad, siyay dinalaw
nanaman ng isang bangungot. Ang kanyang anak na si Don Juan ay nakatali sa
kadiliman.

Haring Fernando: (hihingalin) Juan! Aking anak! (hihingalin at unti-unting hihinga

ng malalim) Bakit kaya? (hawaksa dibdib) Anak ko naman ay walang sala, siyay
marangal at hindi hangal! Siyay matapat at lubos ang kanyang kabaitan! Sanay
aking panaginip ay hindi matuluyan.

Narrator: Sa kanyang pagdaramdam, sa bintanay napadungaw. Si Don Pedroy

nagbalik na mula sa kabundukang kanyang tanaw. Lakas ng kanyang pananalig na
ang kanyang anak ay makababalik.

(papasok sina Don Pedrot Diego, at sina Donya Leonorat Juana)

Haring Fernando: Anong inyong nahanap sa kabundukan at mga burol?

Don Diego: Aming hinanapan bundok, burol ilog at sapa, ngunit anak na inyong
minamahal ay wala talaga ni isang balahibo ng IbongAdarna

Don Pedro: Ang amin lang natagpuan ay mga prinsesang nagsisigandahan. Silay
nakita sa balong enkantada, Mayroong Syerpente at Higanteng dambohala. Nang
aming matalo ang mga prinsesay dinala, nais naming pakasalan, mga anghel na
pinagpala.

Haring Fernando: (mapapangiti) Akoy namamangha sa inyong katapangan, akoy

talagang pinagpala ng panginoong maykapal.

Don Pedro: Amin pong hinihiling ang inyong kasagutan, amin pong gagalangin ang
inyong kalooban. Kung ako po ay Tatanungin, Si Leonora na ay akin, Si Diegoy
ikakasal rin, kay Don Juanang butihin. (magugulat si Leonora at mahihiya si Donya
Juana kay Don Diegong nakatingin lang sa kanya)

Haring Fernando: Mabuti nat ikasal ang aking mga anak na mahal

Donya Leonora: (mapapaupo sa lungkot at luluhod nang tuluyan sa harap ng hari)

Ako poy di humahadlang sa atas ninyo haring mahal ngunit ang kahilingan ko lang,
ipagliban yaring kasal. Sanay inyong pahintulutan akin pong kahilingan, nang
matapos ang aking panata, sa panginoon nating pinagpala. Ako poy pitong taon
nang maulila sa amat sa ina, ako poy may ginawang panata na mamuhay pong
mag-isa. Hayaan ninyo pong tuparin ang aking panata, inyo pong kasunduan ay
gagawin po ng kusa. Kung akin mang kahilingan para sa inyoy kasalanan, inyo
pong kapatawaran ay aking hinihintay.

Haring Fernando: A-. Ang. Maaaring.. (titingnan si Leonora) N. *ahem*

uhh Mga anak tayoy huwag malumbay, ating pagkakasiyahan ay di mapipigil.
Pedro, ating pagbigyan ang prinsesat siya lamang ay nagpapakabanal. Donya
Juana, Don Diego, inyong kasal ay idaraos, ating kasiyahay di matatapos.

Scene 3
Props needed: mga upuan na nakaayos na tilmay kinakasal at belo para kay
Donya Juana

Characters: Donya Juana at Don Diego (and extras)

Setting: Loob ng kaharian

Positions: Maglalakad ang dalawa ng tila silay bagong kasal

habangnagpapalakpakan ang mga extras

Narrator:Buong Berbanyay nagagalak, bagong kasalay magkayakap. Sa

berbanyay nagkakasiyahan habang sa Armenyang kabundukan, si Don Juay
nagdurusa.

Chapter 18
Script Writer:
Narrator:
Scene 1
Props needed: bote ng gamot na walang laman
Characters: Don Juan at Lobo
Setting: Kaharian sa ilalim ng mahiwagag balon
Positions: Si Don Juan ay nakahiga at duguan nang siyay mahulog saka papasok
ang Lobo
Narrator: Dumating ang Lobo at nakitang sugatan si Don Juan. Ang kanyang uloy
dumudugo, kanyang butoy durog durog at ang kanyang katawan ay nanghihina.
Inihiga niya si Don Juan upang maging comportable saka naman kumuha ng bote
(kukunin ang bote) at nagtungo sa Ilog Jordan upang makakuha ng tubig na
gagamot kay Don Juan (aalis ang lobo). Sa kanyang pagbabalik, kanyang pinahid
ang tubig kay Don Juan, sa bawat pasa, malala man o hindi. Ang kanyang mga
sugat ay naghilom at ang kanyang kalakasan ay nagbalik.
Don Juan: Salamat munting kaibigan. (hahawakan ang ulo ng lobo)
Lobo: (uupo sa tabi ni Don Juan, gagawa ng tunog ng isang lobo)
Don Juan: Ako ata ay masyadong nalilibang, tara nat umakyat at tumungo sa
ibabaw ng balong ito. (sasang-ayon ang lobo)
Scene 2
Props needed: lubid
Characters: Don Juan at ang lobo
Setting: Kagubatan
Positions: Hila-hila ng lobo ang tali mula sa balon saka lalabas si Don Juan
Don Juan: Maraming salamat muntingkaibigan, paalam na (kakaway)
Lobo: (yuyuko bilang simbolo ng pagpapaalam saka lilisan)

Chapter 19: Ang Payo ng Ibong Adarna kay Don Juan

Script writer:

Scene: Kagubatan

Props Needed: Ibong Adarna, malakin puno kung saan nakadapo ang Ibong
Adarna, costume of Don Juan.

Characters: Don Juan, Ibong Adarna

Narrator: Nang dumapo ang Ibong Adarna sa puno ay nagsimula na sabihin ang
payo para kay Don Juan.

Ibong Adarna: Don Juan, si Donya Leonora ay nagdadalamhati sa pagkawala m- - -

(napahinto siya sa pagsasalita dahil biglang nagsalita si Don Juan)

Don Juan: (nakatingin sa Ibong Adarna) A-adarna? Anong ginagaw- Teka, sinabi
mo bang Leonora??!! Nasaan sila!

Ibong Adarna: Kalimutan mo na si Leonora sapagkat may mas maganda pa sa

kanya. Siya ay si Donya Maria Blanca na anak ni Haring Salermo sa Kaharian ng
Reyno De Los Cristales. Don Juan, si Donya Maria ay maipagkakapuri mo sa iyong
amang hari

Don Juan: Talaga?!

Ibong Adarna: Oo.

Don Juan: Pupuntahan ko ngayon si Donya Maria sa Reyno De los Cristales para
siya ay makita ko.
Chapter 20: Ang Panaghoy ni Donya Leonora
Characters: Don Juan Donya Leonora,
Props:
Narrator/Scripwriter:
Scene 1.
Narrator: Habang si Don Juan ay papunta sa kaharian ng Cristal, Si Donya
Leonorang mahinhin araw gabiy nalulungkot at umiiyak sa kanyang silid, walang
masabi kundi si Don Juan ang kanyang iniibig.
Donya Leonora:( Umiiyak na salita) O, Kasi ng aking buhay lunas nitong dusat
lumbay, Anot di ka dumuratal. Walang gabi at umagang ikay wala sa isip. Anot
iyong natiis ako sa ganitong sakit, Diba tunay, aking giliw pangako mong wagas.
Ako ay iyong mamahalin ano ngayot di mo tupadin. Pitong tao pagiisa hiningi sa
iyong ama. Pagkat di ko matanggap makasal sa hindi ko mahal.
(Mangiyak-iyak na sabi ni Donya Leonora sa kanyang sarili)
Donya Leonora: Kung narito ka Don Juan. Makkita moa ng aking lagay. Ang dibdib
mo kahit ay bakal ay madudurog din sa lungkot. Bakit nga Ba hindi, Irog? Ayaw ko
bigyang laya munting akoy mapayapa, Panabay iwang kasakit-sakit kumundag na
pumapatay sa buhay kong bigo. Pagkat di ka binuhay ng aking Lobo pinakawalan
kaluluwa mo man lamang sana akiy dumalaw.
Narrator: Pagiyak ni Donya Leonora pa nong marinig baga. Si Don Juan malayo na
ay hindi na siya maalala pa.

Chapter 21
Script Writer:
Scene 1
Props needed: lalagyan ng tubig, pekeng tinapay, piraso ng tela (baro)
Characters: Don Juan at Ermitaryo
Setting: Kagubatan
Positions: Naglalakad si Don Juan at may makikita siyang matanda
Narrator: Tatlong taong naglakad si Don Juan sa kagubatan upang mahanap ang
sinasabing pinakamarikit na babaeng si Donya Maria Blanca. Bawat hakbang at
lakad, tila papalayo sa sinsabing Reyno ng mga Cristal. Kanyang pananalig sa Diyos
ay di pumapanaw kahit ganito na ang kanyang lagay.
Don Juan: (manghihina ngunit magugulat sa Ermitaryo) Ginoo paumanhin po, ako
lamang poy limusan ng kahit kakaunting pagkain, ako po kasiy wala pang kain
ilang araw nang mahigit, kahit po kakaunti lamang akin pong tatanggapin.
Ermitanyo: Ganoon ba bunso? Ito tinapay, iyo nang kainin, itoy medyo luma
ngunit iyong gutom namany mapapawi.
Don Juan: Salamat po ginoo (kakainin ang tinapay)
Narrator: Laking pagtataka ni Don Juan, ang tinapay na lumay lasang bagong luto!
Don Juan: Ginoo, kayo po bay may tubig na maaari kong inumin, akin pong
lalamunan ay tila nananakal sa sakit.
Ermitaryo: Diyan sa bumbong tubig ay masasalok, ingatan lang na tumapon upang
ako pa ay may maibaon.
Narrator: Dakutin ay kay bilis sa uhaw ay nagpaalis. Ang tubig ay nagustuhang
lubos di naiwasang maubos.
Don Juan: Ako po sanay mapatawad sa- huh? B-bakit itoy puno pa rin?
Ermitaryo: Ano iyon iho?
Don Juan: W-wala po ginoo (ngingiti na parang bata) Ginoo, ako poy lubos na
nagpapasalamat sa inyong awa, ako lang poy may itatanong, alam niyo po ba ang
Reyno De Los Cristales na aking tinatahak?
Ermitaryo: Sa mga taong aking paglalakbay, lugar na yay di ko alam, ngunit
akoy may kilala, ermitaryong anim na daang taon na maaring alam ang tinatanong
na pook. Itong piraso ng Baro ay ibigay mo, kung nagtanong kung saan galing
sabihin mong sa matandang sugatin po. Kaya ikay humayo na, sa Reyno ng mga
Cristal.
Don Juan: Maraming salamat pong muli sa pagpapasaya sa akin kahit sa isa
lamang na sandali. (aalis)

Scene 2
Props needed: upuan at harang
Characters: Don Pedro at Donya Leonora
Setting: Loob ng palasyo
Positions: Nakaupo ang dalawa, nakasa magkatalikod na upuan na mag harang sa
gitna
Narrator: Sa Bebanyay nagdurusa si Donya Leonora, maliban sa pagkaulila, kay
Don Pedro pay naiirita. Si Don Pedro namay walang tigil sa pagmamahal, naninikip
ang dibdib kung si Leonoray lumuluha. Alam niyang hindi siya mahal at siyay
umaasa lamang, ngunit si Don Juay wala nang posibilidad na lumaki pa. Kanyang
pinupunan ang pusong bato ni Leonora, kahit siyay nasasaktan, tinitiis para sa
mahal. Kadalasay maririnig ang sa kanilang pag-uusap ang mga salitang ito:
Don Pedro: (bahagyang itataas ang ulo) Leonorang hinahangad ko, hindi na ba
magbabago ang tila bato mong puso?
Donya Leonora: (hahawak sa dibdib at titingala) Si Don Juan ang hinahangad, siya
lamang ang sinisinta, malagot man ang hininga, siya pa rin at siya lamang.
Don Pedro: (haharap kay Leonora ng onti) Leonora kong minamahal pawiin na ang
kalumbayan, hindi kita pababayaan, pag-ibig koy (itataas ang kamay paharap)
walang hanggan.
Donya Leonora: (mapapatayo sa galit) Siya nga ang aking mahal, bakit ka ba
mapilit?! Siyay pingtaksilan, masasabi lamang na ikay isang lapastangan!
(hahawak sa dibdib at titingala) O Don Juang aking mahal, bakit kaya ikay wala pa,
akoy nangungulila, sa pagmamahal mo o sinta. Tatlong taon na pag-aantay, tatlong
taon na nagtiis, nararapat ba na akoy ikasal sa hindi naman inibig?
Don Pedro: Tatlong taong pag-aantay sa kamay ng minamahal, ngunit hanggat
may pag-asa, ako pa rin ay magpapagal. (tatayo at titingala)

Chapter 22|| Sa dulo ng paghihirap

Narrator/ Scriptwriter:
Scene 1
Props needed: wala
Characters: Don Juan, Ermitaryo 1 at Olikor (agila)
Setting: Kagubatan
Positions: Maglalakad si Don Juan sa kagubatan
Narrator: Naglakbay si Don Juan sa bawat kabundukan at kapatagan (maglalakad-
lakad). Halos limang buwang paglalakad kanyang kinaya upang mahanap ang
hinahangad. Ermitaryong kanyang nakita naglalakadlakad sa harap ng kanyang
tahanan.
Ermitaryo 1: (makikita, lalayo at magugulat kay Don Juan) Sino ka at anong iyong
ginagawa rito?! Ikay tuksong pagkalaki! Lumayo ka saking tabi!
Don Juan: Paumanhin po kung kayo may nabigla. Ako poy may magandang
intension, ako poy naglakbay paririto sa utos ng matanda, ipinapabigay itong baro.
(iaabot ang baro)
Ermitaryo 1: (aabuting ang baro at ilalagay ito sa dibdib, saka mangiyakngiyak na
magdarasal) O Jesus na panginoon, akin pong kagalakan na iyong baro ay makita.
Ako poy inyong patawarin sa aking mga sala. (mapapatingin kay Don Juan) Anong
iyong pakay at ikay naparito?
Don Juan: Ako poy naparito upang hanapin ang lupaing Reyno De Los Cristales.
Kayo po bay may nalalaman sa lugar na ito, kung possible ay kung saan ang
lokasyon nito.
Ermitaryo 1: Hmmm.. Reyno de Cristales ba kamo?(mapapahawak sa balbas
habang nagiisip) Wala akong maguni, ngunit wag kang mag-alala, maaaring ang
aking mga hayop ay may alam. (lalapit sa pinto saka papatunugin ang kampana)
Narrator: Mga hayop ay nagsilapitan, sari-sari sa uri. Ngunit nang tanungin ng
Ermitaryoy wala ring natamo.
Ermitaryo 1: Akoy walang impormasyon sa iyongpakay, ngunit ang kapatid ko ay
maaaring mayroon.Sakyan mo aking Olikor at tumungo sa kanya. Itong baroy
dalhin mo
Narrator: Nagtungo nga si Don Juan sa ermitanyong kapatid sakay ng agila sa
himpapawid. Nang siyay makarating, agilay umalis. Panibagong Ermitanyo ang
kanya nang haharapin.
Ermitaryo 2: Ikaw baga kayay sino pangahas at manunukso? Walang katao tao
ritot ako lamang.
Don Juan: Ginong Ermitaryo, lingkod ko poy sa inyo, kapirasong Baroy tingnan
ninyo, simbolong patotoo.
Ermitaryo 2: Ano yaring dala, pumarito ka. (ibibigay ni Don Juan ang baro sa
ermitaryo) I-Ito ay. (mangingiyakngiyak at mananalangin) A-aking panginoon,
kayo poy napakabuti. Marahil akoy nagkasala maaari pong humingi ng tawad.
Kayoy tunay na dakilat akoy binigyang-buhay. Maraming salamat po.
(mapapatingin kay Don Juan) K-kanino mo nakuha ang barong ito?
Don Juan: Akin po itong nakuha sa Ermitaryong mula sa Armenya at ako naman po
ay si Don Juan ng Berbanya, akin pong sadya ang Reyno De los Cristales, kayo po
bay may nalalaman sa lugar na ito? Kung saan man ito?
Ermitaryo 2: (mapapatingin sa lapag habang hinahawak-hawakan ang balbas)
Ehh, hindi ko alam yaring lugar, ngunit huwag mag-alala, baka may alam naman
ang aking mga agila. (papatunugin ang kampana)
Narrator: Nang ang kampana ay nagdambahan, mga agilay nagsidatingan. Ang
ermitaryoy nakipag-usap sa mga ito at lahat ay walang alam. Sa himpapawid ay
dumating (titingala at parang may tinitingnan at mapapatingin sa backstage kung
saan papasok ang agila)
Agila: (darating ng pagod at nagmamadali) Mahal na ermitaryo, ako poy
patawarin, pagkat akoy nagtagal, ako lang poy nanggaling sa reyno ng mga cristal.
Ermitaryo 2: (magagalit) Ikay di na natuto, kampana bay iyong hindi na- sandali,
ano yaring sabi? Reyno ng mga Cristal? (mapapatingin kay Don Juan)
Agila: Opo ermitaryong mahal, ako poy nanatili sa isang lugar na Reyno ng mga
Cristal, ang Reyno De Los Cristales
Ermitaryo 2: Kung gayon ay ikaw ay aking uutusan (titingin kay Don Juan) Don
Juan! Ang aking agilang itoy nakakaalam sa lugar na yaring hinahangad, siyay
iyong sakyan, at makararating ka sa paroroonan.
Don Juan: Kaylaki ng aking pasasalamat sa inyo mahal na ermitanyo, aking
paglalakbay ay sisimulan at maiiwan na kayo. Paalam ho ginoo. (sasakay sa agila
saka sila aalis)
Narrator: Silay naglakbay sa himpapawid, maubos man yaring pagkain, pati na rin
mga materyales, marating lamang kanilang pakay, na Reyno De Los Cristales.
Pananalig ni Don Juay hindi matitinag, pagkat pagmamahal na dinarasal ay nasagot
ng maykapal.

Chapter 23
Narrator/Script Writer:
Scene 1
Props needed: Wala
Characters: Don Juan at ang ibong adarna
Setting: Kagubatan
Positions: Nakasunod ang ibong adarna kay Don Juan (pinapagaspas ang pakpak
na tila lumilipad)
Agila: Ang prinsesang iyong hinahanap ay darating na Ikaapat ng oras. Ang mga
prinsesay tatlo at pareparehas ng kagandahan, ngunit ang pinakamaganda sa
kanila ay si Donya Maria. Pariritot maliligo, ugali nang katutubo, upang hindi ka
mabigo, mag-ingat sa pagtagpo. Sila ay may sarisariling paliguan. Silang tatloy
nakagayak tila tulad ng kalapating binusilak, iyan sa puno ng piedras ay darapong
buong gilas. Tibayan mo ang loob mo at alalahanin ang aking mga bilin.

Scene 2
Props needed: Harang ng prinsesa, isa pang damit na kahawig sa suot ni Donya
Juana
Characters: Don Juan at si Donyang Maria
Setting: Kagubatan
Positions: Magtatago si Don Juan sa tabi ng paliguan saka papasok si Donya Juana
Narrator: siyay nagtago kahit isip ay gulong-gulo. Isip ay nababagabag ngunit
napagpasiyahan niyang mag-antay na lamang magdamag. Sa gitna ng pananabik,
(papasok si Donya Maria) laking tuwat pusoy nabihag sa ganda ni Donya Maria.
Don Juan: (bahagyang itataas ang ulot maaakit kay Donya Maria) Kay ganda.
Akoy pumikit man, ako pa rin ay nabibihag, di ko mapigilan ang aking puso
(sasandal sa taguan at unti-unting mahuhulog)
Donya Maria: (papasok at ilalagay ang damit sa pinto upang magmukha na siyay
naghubad)
Don Juan: kanyang ganday walang kapantay, tila siyay gusto pang masilayan.
(titingin mula sa isang butas at biglang titingin pabalik) H-hindi m-maaari siyay
walang kasuotan! (titingin muli at pipigilan ang sarili at pipikit, titingin muli)
Donya Maria: (yuyuko at hindi na makikita sa labas)
Don Juan: siyay lumusong sa paliguan na parang sirena. Tila akoy nasa langit,
langit ng perlas, perlas ng dagat ng pagmamahal
Narrator: Nakoy umiibig ng tunay, si Don Juang nag-aantay, nagtitimpi at sa
kanyang pagka-inip, kanyang kinuha ang kasuotan ng prinsesa. (kukunin ni Don
Juan ang damit ni Donya Maria)Alam niyang mali at handa siyang maparusahan,
mahal niya ang prinsesat wala siyang maggawa. Sinuri niya ang damit ngunit
kanyang oras ng kasiyahan ay naubos pagkat kanyang pantasyay nabulabog ng
magandang tinig.
Donya Maria: (Ilalabas ang ulo at magagalit) Sino kayang lapastangan ang
naparitot nagnakaw?! Itoy di dapat gawin lalo pat kung saakin, maging hamak at
alipin sa tingin koy magaling. Ako na lang ay magpapaiwan, hayaan nang mga
kapatid mauna.
Narrator: (Si Don Juan ay natatakot at si Donya Maria ay magkukunwaring may
hinahanap) Mahigit isang oras nang naghahanap ang prinsesa habang nag-
aalinlangan naman si Don Juan. Kanyang galit ay di napapawi at si Don Juan ay
sumulpot ng nakaluhod. Daop-palad ang kamay at mahinahong nakiusap.
Don Juan: O marikit na prinsesa, ako poy pakinggan, ilaan inyong awa, sa palad
kong abang-aba. Aba, marikit na fenix, buwang pagkasakdal-lamig, sa abang
tatangis-tangis ang mata mo ay ititig. Wag ko pong maging sala ang sa damit moy
pagkuha, ugali ng may pagsintang maging pangahas sa pita. Mahal na prinsesa,
kung ako poy nagkasala, handa po sa parusa, pagkat ikay sinisinta.
Narrator: Prinsesay napaisip sa pahayag ni Don Juan, galit niyang malaki, ngunit
habag ang humalili
Donya Juana: gali may nag-aalab, sa iyong sitwasyoy biglang naawa. Anong lakas
man ng batas, ang kasalanang di mabigat, kapatawaran ay narapat. Kahit apoy na
mainit napapawi rin ng malamig na tubig. Galit koy nawala ng makita ang iyong
luha, ngayon sabihin mo nga, saang kaharian ka nagmula?
Don Juan: O kagandahang maladiyosa, akoy nagmula sa Berbanya, kahariang
aywan ko ba, kung muli ko pang makikita. Sinadya ko po ang inyong kaharian,
agilang magilas ang akin pong sinakyan. Dito sadyanghinahanap ang matagal ko
nang pinapangarap, (tatayo) sa puso koy bumabagabag, isang talang sakdal-dilag.
(ituturo ang prinsesa at mapapatingin sa ibang direksyon) I-ito na po ang i-inyong
kasuotan (tatakpan ang mukha pagkakuha ng prinsesa)
Donya Juana: (yuyuko at itataas ang damit na tila siyay nagbibihis saka lalabas at
haharapin si Don Juan na may matamis na ngiti) Hawakan mo ang aking kanang
kamay, itoy magsisimbulong walang-kupas at matapat kong pagsinta. (mabibigla si
Don Juan ngunit hahawakan ang kamay ni Donya Maria)
Narrator: Natindig si Don Juan at masuyong hinawakan yaong marangal na kamay
ng prinsesang kanyang mahal.
Scene 3
Props needed: Light effects (maaaring flashlight na pinatungan ng cellophane),
mga upuan na papatungan ng kurtina upang mukhang bato
Characters: Donya Maria at Don Juan
Setting: Kagubatan
Positions: Magkahawak ang kamay ng dalawa habang naglalakad saka uupo sa
bato
Donya Maria: Hindi dapat ipaglihim ang ating pagmamahalan, pagkat ang
paglilihim ay kataksilan. Kaya ikaw ay makinig sa aking paguulit, magmalas ka sa
paligid, ng palasyong sakdal-dikit. Iyang iyong natatanaw mga batong nakahanay,
ang lahat nay taong tunay na parang naparusahan.

Chapter 24: Ang Pagsubok ni Haring Salermo

Script writer:

Scene: Sa loob ng palasyo, karagatan, kastilyo sa ibabaw ng bundok

Props Needed: prasko na may 12 negrito, costume of Donya Maria, Don Juan,
Haring Salermo and kawal, tinapay, lamesa, bundok

Characters: Don Juan, Donya Maria, Haring Salermo, Kawal

Narrator: Pagkaalis ni Donya Maria ay nagising si Haring Salermo at kaagad niyang

nakita si Don Juan.

Haring Salermo: (bumangon at nagulat) Ano ang ginagawa mo dito?!!

Don Juan: (nauutal) Hi-hi-hingin ko po a-ang ka-kamay ng isa sa iyong mga

prinsesa.

Haring Fernando: Ahh(tumayo at nakipag-kamayan kay Don Juan).

Don Juan: (ngumiti at nakipagkamayan din)

Haring Salermo: (bumitaw sa paghawak ng kamay ni Don Juan) Ako nga pala
si Haring Salermo.

Don Juan: Ako naman po si Don Juan, galling sa kaharian ng Berbanya. (ngiti)

Haring Salermo: Kung gusto mong makuha ang kamay sa isa sa aking mga anak,
halika pumanik ka sa palasyo.

Don Juan: Hindi po ako papayag na pumanik sa inyong palasyo.

Haring Salermo: (huminga ng malalim) Kung yan ang gusto mo, sige bibigyan
kita ng mahigpit na pagsubok.

Don Juan: Gagawin ko po ang lahat para makuha ko ang isa sa kamay ng iyong
mga anak.

Haring Salermo: (huminga ng malalim) Ngayon, tibagin mo ang bundok na iyon

at patagin iyon (sabay turo sa bundok). Pagkatapos ay isabog mo ang trigo. Sa
gabing ito ay kailangang makagawa ka ng tinapay. Kailangan nasa hapagkainan
iyan bukas ng umaga.

Don Juan: Opo (at umalis na papunta sa bundok)

Narrator: Pagkakuha ni Don Juan ng trigo ay agad siyang umuwi at hinintay nin
Donya Maria na makatulog ng mahimbing ang lahat. Nagtungo siya sa bahay ng
potrero na siyang pook tinapan nila ni Don Juan. Kaagad na sinabi ni Juan kay Maria
ang ipinagagawa ng hari. At gaya nga ng ipinangako ni Donya Maria kay Don Juan
na siya na ang bahala sa lahat ng iuutos ng kanyang ama, agad naming
naisakatuparan ang hiling ni Haring Salermo.

..

Narrator: Kinabukasan.sa loob ng palasyo.

Nang makarating si Haring Salermo sa hapagkainan ay nagulat siya sa nakita

niya.

Haring Salermo: (nagulat) Nandito nap ala ang mainit na tinapay. (tumingin sa
kanyang kawal) Kawal, , maaari mo bang tawagin si Juan?

Kawal: Masusunod po, mahal na hari (sabay kuha ng armas).

Narrator: Nang makarating si Don Juan.

Don Juan: (pumunta papalapit sa hari) Bakit niyo po ako ipinatawag?

Haring Salermo: (ipinakita ang isang prasko na mayroong 12 nagrito) Ito

ang mga negrito, papakawalan ko sila sa karagatan. Ang mga papakawalan kong
negrito ay kailangang hulihin mo isa-isa hanggang kinabukasan.
Don Juan: Masusunod po mahal na hari.

Haring Salermo: Tara, sumunod ka sa akin (sabay palabas sa palasyo).

Don Juan: (sumunod lang kay Haring Salermo).

Narrator: Nang makarating sina Don Juan at Haring Salermo sa karagatan.

Haring Salermo:(pinakawalan ang mga negrito) o, ayan ang aking pagsubok

para sa iyo..(tumalikod) Sige, uuwi na ako sa palasyo.

Don Juan: (tinignan ang mga negrito) Alam kong tutulungan ako ni Donya Maria
para malagpasan ang pagsubok na ito.

Narrator: Nang gabing iyon ay nakarating na si Donya Maria sa karagatan.

Don Juan: Ang mga negrito ay pinakawalan ng iyong ama dito sa karagatan
(sabay turo sa mga nagrito). Kailangan ko daw silang ibalik sa loob ng prasko.

Donya Maria: Don Juan, ako na ang bahala dito (mahinhin na sabi). (tumingin
sa karagatan) Mga negrito magbalik na kayo sa loob ng prasko.

Narrator: Nagsipasukan na ang mga negrito sa prasko

Kinabukasan ay natupad ang kagustuhan ni Haring Salermo. Ipinatawag niya

muli si Don Juan upang bigyan muli ng mahirap na pagsubok.

Narrator:Sa loob ng palasyo

Haring Salermo: (tumingin sa kawal) Kawal, maaari mo bang tawagin si Don

Juan?

Kawal: Masusunod po mahal na hari (sabay kuha ng armas).

Narrator:Nang nakarating na si Don Juan.

Haring Salermo: (huminga ng malalim) May mga pagsubok pa akong ibibigay.

Don Juan: Ano po iyon? (nakatingin sa hari).

Haring Salermo: Ang bundok na makikita mo ay kailangan ilagay mo sa gitna ng

dagat, pagkatapos, ay gawin mo iyong kastilyo,bukas din ng umaga ay kailangan
makita ko ito. Kalangan mo din gumawa ng daan mula sa palasyo hanggang
kastilyo.

Don Juan: Masusunod po.

Narrator: Lahat ng pinag-utos ng hari ay ginawa ni Donya Maria. Pagkagising ng
hari ay agad niyang tinignan ang kastilyo.

Haring Salermo: (nakatingin sa kastilyo) Saan kaya kinuha ni Don Juan ang
kanyang kapangyarihan? Ngayon lamang ako natalo.

Chapter 25: Pagpapatuloy ng mga Pagsubok

Scene: Loob ng palasyo (kwarto ni Haring Salermo), kwarto ng mga prinsesa
Props Needed: singsing, unan at kama,
Characters: Don Juan, Haring Salermo, Donya Maria, Donya Isabelle, Donya Juana,
kawal
Narrator:Si Haring Salermo ay nagtataglay ng kapangyarihang mahika negra
samantalang si Donya Maria ay mahika blanka ang taglay. Daig niya ang kapang
yarihan ng kanyang amang hari. Ipinatawag muli ni Haring Salermo si Don Juan para
bigyan muli ng pagsubok.
Haring Salermo: (huminga ng malalim) Kawal, maari mo bang tawagin si Don
Juan, papuntahin mo siya dito sa aking kwarto.
Kawal: Masusunod mo mahal na Haring Salermo (sabay kuha ng mga armas).
Narrator: Maya maya pay dumating na si Don Juan.
Kawal: (sa pintuan) Mahal na Hari nandito na po si Don Juan.
Haring Salermo: (nakaupo sa upuan) Papasukin mo siya dito.
Kawal: Pasok na po kayo Don Juan.
Don Juan: Salamat (nginitian ang kawal).
Narrator: Nakapasok na si Don Juan sa kwarto ni Haring Salermo.
Haring Salermo: Kawal, pwede ka nang lumabas sa kwarto ko.
Kawal: Sige po. (lumabas na sa kwarto).
Haring Salermo: (tumingin kay Juan), Juan (huminga ng malalim) may ipapagawa
pa akong pagsubok sayo.
Don Juan: (nakaupo sa upuan) Sabi ko po na gagawin ko ang lahat para
malagpasan ang mga pagsubok na ipinapagawa niyo sakin.
Haring Salermo: Matapang ka at matatag Juan, kaya humahanga ako sayo.
Don Juan: Ano po ba ang susunod na pagsubok ang ipapagawa niyo sa akin?.
Haring Salermo: (huminga ng malalim) Juan, ang bundok na makikita mo sa labas
ng palasyo ay ilagay mo sa gitna ng dagat, pagkatapos ay gawin mo iyong kastilyo
at bukas
ng umaga ay kailangan ko iyong makita. Kailangang lagyan mo din ng matuwid na
daanan magmula sa aking palasyo papunta sa kastilyo.
Don Juan: Opo..
Narrator: Tumango na lamang si Juan sa utos ng hari. Lahat ng pinag-utos ng hari
ay ginawa ni Donya Maria. Pagkagising ng hari ay agad niyang tingnan ang kastilyo.
Laking pagtataka ng hari kung saan kinukuha ni Don Juan ang kanyang
kapangyarihan.
Narrator: Kinabukasan
Haring Salermo: (nagulat) Nandito na ang kastilyo (nakatingin sa kastilyo) saan
kaya nakukuha ni Juan ang kanyang kapangyarihan. Ngayon lamang ako natalo.
Narrator: Kinabukasan, naglahong parang bulo ang kastilyong ginawa. Kaya
naman ipinatawag muli ni Haring Salermosi Don Juan. Sinabi niya na nahulog ang
kanyang singsing sa dagat. At kailangan makuha iyon ni Don Juan.
Don Juan: Bakit niyo po ako ipinatawag?, may pagsubok pa ba kayong ipapagawa?
Haring Salermo: (ngumiti kay Juan) Oo, meron pa akong ipapagawa sa iyo Juan.
(huminga ng malalim) Pwede mo bang kunin ang aking singsing sa dagat, dahil
habang namamasyal ako ay aksidenteng nalaglag ko iyon.
Don Juan: Gagawin ko po ang aking makakaya.
Narrator: Natupad na naman ang kahilingan ng hari. Kinabukasan , nadukot ng hari
ang singsing sa ilalim ng kanyang unan gaya ng kanyang nagustuhan. Subalit hindi
pa rin lubos na nasiyahan si Haring Salermo na naibalik sa kanya ang singsing na
diamante. Muli niyang ipinatawag si Don Juan para muling utusan.
Haring Salermo: (nagising at dinukot ang singsing sa ilalim ng unan) Nandito na
aking singsing (ngumiti pero sumimangot ulit).
Narrator: Lumabas sa kwarto si Haring Salermo upang utusan ang kawal na
tawagin si Don Juan.
Haring Salermo: (tumingin sa kawal) Kawal, maaari mo bang tawagin si Don Juan.
Kawal: Masusunod po mahal na hari.
Narrator: Nang nakarating na si Don Juan. Sa kwarto ni Haring Salermo.
Haring Salermo: Juan, halika pasok ka.
Narrator: Pumasok naman si Juan.
Don Juan: Ano po iyon Haring Salermo, bakit niyo po ako ipinatawag?
Haring Salermo: Bibigyan ulit kita ng pagsubok. Ako ay may kabayong sadyang
ilap at kay lupit , nais kong siyay paamuhin mo.
Don Juan: Opo masusunod po.
Narrator: Pumunta si Don Juan sa kwarto ni Donya Maria at hindi ito alam ng hari.
Dahil pag-nakita sila ng hari, tiyak ay magagalit ito.
Don Juan: (kumakatok sa pintuan) Donya Maria.
Donya Maria: Pasok Juan!!
Narrator: Pumasok na si Don Juan sa kanyang kwarto.
Donya Maria: Bakit ka napatungo dito Don Juan?
Don Juan: AhhhAng iyong ama ay nag-utos muli ng isang pagsubok.
Donya Maria: Ano iyon Don Juan?
Don Juan: Maria, ang iyong ama ay inutos na paamuhin ko ang mailap na kabayo.
Donya Maria: (nabigla) Ha! Naguguluhan ako?
Don Juan: Bakit, Donya Maria?
Donya Maria: Ang kabayong kailangan mong paamuhin ay walang iba kundi ang
aking ama. Nagbabalatkayong kabayo lamang siya.
Don Juan: Ano ang gagawin ko?
Donya Maria: (lumapit kay Juan) Ito na lang ang gawin mo at tuturuan kita
(binulong kay Don Juan).
Don Juan: Maraming Salamat Donya Maria.
Donya Maria: Walang anuman! Mag-iingat ka Don Juan alam kong magagawa mo
iyan.
Narrator: Ginawa ni Don Juan ang lahat ng paraang sinabi ni Donya Maria upang
mapaamo ang mabagsik na kabayo. Mahigpit ang hawak niya sa renda upang hindi
tuluyang makalipad ito habang patuloy na nakapreno ang kabayo sa tulong naman
ni Donya Maria.. Kinaumagahan ay ipinatawag ni Haring Salermo si Don Juan.
Masasakit ang katawan ng hari pero panahon na upang ipagkaloob ang isang anak
sa prinsipe.
Haring Salermo: Yamang naisakatuparan mo ang lahat nang inutos ko, mamili ka
ngayon sa aking tatlong anak. Halika sumunod ka sa akin.
Narrator: Sumunod na lamang si Juan sa hari. Nang makarating sila sa isang
kwarto.
Haring Salermo: Juan mamili ka na ngayon sa aking tatlong anak.
Narrator: Nakatayo ang mga anak ni Haring Salermo sa harapan nila Don Juan.
Haring Salermo: Ipapakilala ko sila sa iyo. Siya si Donya Isabelle (tinuro si
Isabelle).
Donya Isabelle: Kamusta! (ngumiti kay Don Juan at ngumiti naman si Juan).
Haring Salermo: Siya naman si Donya Juana. (tinuro si Juana).
Donya Juana: (ngumiti lang).
Haring Salermo: At pang-huli siya ay si Donya Maria. (tinuro si Maria).
Donya Maria: Ikinagagalak kong nalagpasan mo ang pagsubok ng aking ama.
(ngumiti at ngumiti din si Don Juan).
Don Juan: hehehehe..
Haring Salermo: Ngayon mamili ka na sa kanila (tinuro ang magkakapatid).
Don Juan: ahhhmmmmm.
Haring Fernando: Sino? (nakangiting sabi).
Don Juan: ahhh si Donya Maria po ang pipiliin ko.
Narrator: Ang masayang muka ng hari ay nabawi ng matinding galit, dahil si
Donya Maria ang paborito niyang anak.
Haring Fernando: Ha! (pasigaw at galit na sinabi) hindi pwede..
Don Juan: Ba-ba-bakit po?
Haring Salermo: Hindi pwede. DA.. HIL siya ang paborito kong anak.!! Ayokong
malayo saakin ang aking pinakamamahal na anak!

Chapter 26
Scene 1
Props Needed: wala
Characters: Don Juan,
Setting: Loob ng palasyo
Positions: Nakatalikod at nakayuko si Don Juan (nagdurusa) saka papasok ang
isang alipin
Narrator: kung datiy araw-araw ay nagmamahalan at nagkakasiyahan, ngayon
namay di magkasama. Si Donya Mariay dapat alagaan ang kanyang ama. Si Don
Juay nagdurusa sa kanyang pagkawala. Si Don Juay di nakatulog sa pag-aala sa
desisyon ng hari, mayroong posibilidad na hindi na niya muling makikita ang
kanyang minamahal. Mahirap malaman kung anong mangyayari kinabukasan,
inabot pa sa umaga ang gulo sa kanyang kaisipan.
Alipin: Bati ko po kamahalan, sa palasyoy hinihintay ng magandang kapalaran.
Bilin po ng Hari na kayo poy magmadali, pagkat bago mananghali, idaraos ang
pagpili
Don Juan: Pagpili? Anong pagpili?
Alipin: Hindi ko po alam, ako poy inutusan laang.
Don Juan: Ako yatay iyong binibiro
Alipin: Akin pong sinasabiy totoo
Don Juan: Siget tayoy umalis na, kung ang hariy nag-aantay pa.

Scene 2
Props needed: trono ng hari
Characters: Haring Salermo, Don Juan at mga extra na gaganap na mga bisita
Setting: loob ng palasyo
Positions: Nakaupo sa Trono si Haring Salermo, mga tao ay nagtitipon at
nagkakasiyahan saka papasok si Don Juan at tatahimik ang lahat.
Don Juan: Haring makapangyarihan, handog ko po ay paggalang, sa utos ay
nakalaan.
Haring Salermo: Handog ko ay kasiyahan kahit uloy may kabigatat katawan may
kasakitan. Ako sanay patawarin sa pagtanggap na di magalang. Akoy naghanda
pabawi sa iyong paglingkod, aking paghingi ng tawad iyo sanay ikalugod. Ikay
naririto upang piliin ang iyong minamahal sa tatlong kwarto, tatlong prinsesa, isay
pakakasalan. Tayo nat pumili. (tatayo at ihaharap si Don Juan sa tatlong silid saka
sila parehong lalakad)

Scene 3
Props needed: trono
Characters: Haring Salermo, Don Juan at Donya Maria
Setting: Loob ng Palasyo
Positions: Nakaupo sa trono si Haring Salermo habang nakatayo sina Donya Maria at
Don Juan sa harap niya.
Narrator: Si Haring Salermoy inilihim ang prinsesang mahal sa mga kwartong may
butas. Daliri lamang ang makikita ni Don Juan, ngunit kanyang minabuti ang
kanyang pagpili. Dalawang kwartoy nilagpasan, prinsesang mahal kanyang
natagpuan. Kanyang pinaalam sa hari na kanyang natagpuan ang kanyang tunay na
mahal, lumabas na ang prinsesa sabay niyakap siya, si Haring salermoy di rin
makapaniwala.
Haring Salermo: BilangPagtupad sa aking... Pangako, iyo na ang aking
minamahal na anak, kayoy magsama na. Aking anak ay iyong alagaan. Maaari na
kayong lumisan.
(aalis ang dalawa nang Masaya, hawak hawak ng prinsesa ang kamay ni Don Juan)
Narrator: Ang hariy napaisip, kanyang anak ay nawalay na sa kanya, ngunit kaya
pa niya itong makuha.
Haring Salermo: Kung ipalisan ko kaya si Don Juan sa Inglaterat ipakasal sa aking
kapatid, hindi na niya makukuha ang aking mahal na anak kung gayon! Ngunit,
maaaring hindi sila magka-ibigan! Grrr! Handa ko ipapatay kung sinuman, aking
mahal na anak ay saakin lamang!
Narrator: Masamang balak ang lumason sa isipan ng hari buong maghapon, kanya
nang ipapapatay si Don Juan. Nang gabing iyon, si Donya Mariay dumating upang
magpasalamat sa kanyang ama, ngunit siyay nagimbala sa kanyang mga narinig
Donya Maria: (lalakad ng onti habang nakangiti)
Haring Salermo: Mga kawal!
Donya Maria: (mapapatigil ngunit nakangiti pa rin)
Kawal 1 & 2: (papasok) Mahal na hari, ano pong aming paipaglilingkod?
Haring Salermo: Inyong patayin ang dagang Don Juan na iyan!
Donya Maria: (mawawala ang ngiti at mapapahawak sa bibig ng magulat)
Kawal 1: Ngunit-
Haring Salermo: Walang ngunit-ngunit! Walang pero-pero, ang gusto koy si Don
Juan ay mamatay upang mapasaakin ang anak kong mahal!
Donya Maria: (aatras at tuluyang aalis)
Kawal 1 & Kawal 2: Masusunod po kamahalan.

Scene 4
Props needed: Wala
Characters: Haring Salermo, Mga kawal (5), Donya Maria at Don Juan
Setting: Gubat
Positions: tatakbo si Donya Maria at hihingalin habang si Don Juan ay nakatalikod
lamang sa kanya
Donya Maria: Aking amay nagpaplano ng masama, Aking mahal ay nasa
panganib. Sino- Ano ang aking gagawin? Nararapat ko lamang iligtas ang aking
mahal, mahal kong si Don Juan. (makikita si Don Juan at yayakapin niya mula sa
likod) Aking mahal! Tayoy lumisan na, aking amay may binabalak!
Don Juan: T-tanan? Ngunit akoy pinaya-
Donya Maria: Ikay kanyang ipinapapatay! Tara nat lumisan!
Haring Salermo: Aking anak! Maria! Dumito ka sa iyong ama, ang lapstangang
iyan ay hindi makakabuti sa iyong kinabukasan!
Donya Maria: Ama Ayoko po
Haring Salermo: Sumunod ka saakin at iwanan ang dagang iyan!
Donya Maria: Mahal ko po siya!
Haring Salermo: (matatahimik ngunit hihilahin ang braso ni Donya Maria) Dito ka
lamang sa akin!
Donya Maria: (magpupumiglas) Ayoko po! Juan tumakbo ka na! (tatakbo si Don
Juan at makakawala si Donya Maria habang may luha na)
Haring Salermo: Aking anak, bakit ka ganito? Ikay minahal at pinalaki ko
(mapapaiyak na si Donya Maria) , ganito lamang ang iyong igaganti?!
Donya Maria: Mahal ko po siya ama! Bakit hindi na lamang kayo maging Masaya
sa amin?!
Haring Salermo: (bibitawan si Donya Maria at tatakbo ng kaunti) Maria!
Hahahahahahaha!!!(mapapatigil at mapapatingin) Akoy iyong iwanan, anak kong
suwail, makakaalala ka rin sa ginawa mo saakin! Nang sinisintay makasapit sa
Berbanyang lugar, malilimutan kat ikay mag-iisat naluluha! Ikay malilimot at
siyay sa iba ipakakasl! Ikay magdurusa, O panginoon inyo pong dinggin, parusa sa
kataksilan ng suwail! (maiiyak si Maria ngunit tatakbo na rin)
Narrator: Nagtanan nga ang dalawa, ngunit may dinaramdam ang isa. Hindi ito
ipinaalam sa kanyang mahal at dinalang mag-isa sa Berbanya. Nagdurusa ng lubos
ang mag-ama, amay sa pagkawala ng anak, anak ay sa maaaring pagkawala ng
kayang mahal. Si Donya Maria at Si Don Juan ay nanirahan ng pansamantala sa
harap ng Berbanya, pag-iingat ni Donya Mariay lubos lubos pagkat maaaring
mawala ang kanyang mahal sa isang iglap lang.

Chapter 27 Ang Muling Pagbabalik sa Berbanya

Scene 1
Props needed: puno
Characters: Donya Maria at Don Juan
Setting: kagubatan
Positions: nakaupo si Don Juan sa ilalim ng isang puno habang nasa tabi ng puno
si Donya Maria
Narrator: Nababagabag si Donya Maria sa sumpang binigay ng kanyang ama.
Alam niyang makalilimot na si Don Juan kung siya man ay mapalapit sa kahit isang
babae lamang. Ang pinagdadaanan, pati na rin ang kanilang pagmamahalan, pati
kanyang katauhan ay malilimutan. Si don Juan rin ay nagdadalawang-isip kung
kanyang pagpapatuloy ang kanyang nais na ipaalam sa kanyang mag-anak ang
kanyang kalagayan. Pagdadalawang-isip nilay nauwi sa usapan.
Maria: Aking mahal-
Don Juan: Aking mahal-
(matatawa sila pareha)
Donya Maria: Ikaw na ang mauna aking mahal, ano ang iyong nais sabihin?
Don Juan: Ako ay nagdadalawang-isip sa pagpunta muli sa Berbanya.
Donya Maria: Bakit kailangan pa bang ikay tumungo sa Berbanya? tayo namay
Masaya na
Don Juan: Alam kong tayoy masaya, ngunit dapat lang nilang malaman ang aking
kalagayan, na akoy buhay pat maligaya sa piling mo.
Donya Maria: Ngunit kasi (hahawakan ni Don Juan ang kanyang mukha,
hahawakan naman niya ang kamay ni Don Juan sabay magbubuntong hininga)
Maari ka namang pumunta, umiwas ka lamang sa kababaihan
Don Juan: Bakit? (ibababa ang kanyang kamay) Ikaw bay nagseselos?
Donya Maria: (tatawa ng pilit) o-oo ehh, baka akoy iyong kalimutan, alam mo
naman ang mga lalaki, pag may nakitang iba, malilimutan na ang mayroon siya.
(tatawa ng pilit o nasasaktan)
Don Juan: Ikaw? Aking malilimutan? Ang babaeng nagpatibok sa aking puso, ang
babaeng nakasama ko sa kahirapan at kasiyahan? Imposible! Ikaw lamang ang
aking mahal, wala nang iba. Alalahanin mo ito, kahit anong mangyari, hindi natin
susukuan ang isat-isa, kayrami na nating pinagdaanan, hindi natin pwedeng
bitawan na lamang ang ating pag-ibig dahilan ng isang maliit o malaki mang
problema. Kahit anong mangyari, tayoy magmamahalan hanggang sa katapusan
man ng mundo.
Donya Maria: Juan, ang totoo kasi niyan ay (titingin sa baba) ay (mapapatingin sa
taas) mag-ingat ka sa iyong paglalakbay.
Don Juan: Sisiguraduhin ko iyan aking mahal.
Scene 2
Props needed: Trono ng hari
Characters: Don Juan, Haring Fernando, Reyna Valeriana, Don Pedro, Don Diego,
Donya Juana, Donya Leonora at mga alipin
Setting: Loob ng Palasyo
Positions: Nakaupo sa trono ang reyna at hari, magkatabi sina Donya Juana at
Donya Leonora sa kanan ng reyna, magkatabi rin sina Don Pedro at Don Diego na
nakatingin lamang kay Donya Juana saka papasok si Don Juan
Don Juan: (papasok ng palasyo) Ama! Ina! Ako poy nagbalik na!
Haring Fernando: (mapapatayo) D-don Juan??! A-aking anak! (mapapatakbo kay
Don juan sabay yakap)
Reyna Valeriana: M-mahal kong anak ikay nagbalik na (mapapatayo lamang sa
Trono at mapapaiyak sa tuwa habang tinatakpan ang kalahati ng mukha)
Don Diego: J-Juan! (lalapit at yayakapin si Juan)
Don Pedro: J-Juan. (medyo malulungkot pero yayakapin si Don Juan)
(bibitaw ang lahat habang lalapit si Donya Leonora sa kanya at yayakapin siya)
Donya Leonora: Buhay ka!(biglang mapapabitaw) P-pasensya Mahal na hari,
ako poy patawarin sa aking hindi paghuhulos-dili. Akin pong ipapagtapat, aking
puso ay nabihag, si Don Juan at wala nang iba ang sinisigaw ng aking puso. Ako
poy hindi nagging matpat, mga taong bagpapakabanal ay dahilan lamang para kay
Don Juan. Si Don Juan ang totoong naglitgas saamin, hindi ang dalawa sa sels ay
kanilang ihinulog si Don Juan sa balon. Ako lang poy umiibig, sa pagsisinungaling,
inyong parusay tatanggapin.
(Si Don Juay kunwariy nahihilo at walang nakakapansin)
Haring Fernando: (matatahimik ng ilang Segundo ang lahat) Ikay nagpatunay na
pag-ibig moy totoo, ikay pinapatawad dahil ikaw lamang ay umiibig. Ngayon
sabihin mo, sino sa aking mga anak ang iyong mapapang-asawa, kahit sawail si
Pedro, kaillangan rin niya ng pag-ibig. Iyong piliin ang iyong iniibig si Don Juan ba o
si Don Pedro? Sinu mang piliin mo, ikaw pa rin ay maninirahan dito, mipagdiriwang
natin ang pagbabalik ng anak at ang pag-iisang dibdib sa darating na Linggo.
(Si Don Juay babalik sa kanyang sarili, at saka maaakit kay Donya Leonora)
Donya Maria: Si Don Juan po aking pili, siya lang nais makapiling. Siyay aking
minamahal, simula pa nang kamiy magkita noon. (hahawak sa braso ni Don Juan)
Don Juan: Akin ka ring minamahal Leonora
Haring Fernando: Magaling! Aking asawa, atin nang planuhin ang kasal ng ating
bunsong anak. (tatango si Reyna Valeriana)
(magbubulungan ang mga alipin at may ibubulong sa extras na makikita sa chapter
28)
Narrator: Tuluyan nang naghanda ang buong Berbanya para sa kasalan, ngunit si
Don Juang walang alam ay kay Donya Mariang may kasalanan. Hindi siya nakaiwas
at nakalimot sa payo ng prinsesa, ngayon ay kanyang tuluyan nalimot ang kanilang
pagmamahalan, kanilang mga pinagdaanan kanilang mga pangako.

Chapter 28|Poot ng Naaaunsyaming pag-ibig

Scene 1
Props needed: Wala
Characters: Donya Maria at mga tagapagsilbi
Setting: Berbanya
Positions: Naglalakad si Donya Maria papuntang Berbanya
Donya Maria: Hindi ko na matiis ang aking paghihintay, ilang araw na ang lumipas,
wala parin aking mahal. Mawalang-galang na po, maaari ko po bang malaman kung
nasaan si Don Ju-
Extra 1: Nako akoy nagagalak, si Don Juay ikakasal na, Si Donya Leonora ang
bagay sa kanyang tunay.
Extra 2: Naku, akoy talagang dadalo sa kanilang kasal na gaganapin sa Linggo.
Donya Maria: K-K-Kasal??? (maapaiyak at mapapaupo sa lapag) Sa lahat ng
pinagdaanan naming dalawa, g-ganon lang? sa lahat ng sakripisyo ko para sa
kanya, g-ganon lang niya ako iiwan para ikasal sa iba? Magbabayad ang mga taksil,
magbabayad si- sandali, kung, kung totoo yaring pag-ibig, bakit akoy iiwan,
maaarig- Si Ama! Ang kanyang sumpa! Kailangan ko itong mapawalangbisa!
(tatakbo paalis)

Scene 2
Props needed: Mga upuan (tema ng simbahan at siyam sa harap), scroll
(paglalagyan ng script ng babaeng ita)
Characters: Don Diego, Donya Juana, Don Pedro, Reyna Valeriana, Haring
Fernando, Donya Leonora, Don Juan, Donya Maria, Pari at mga extra
Setting: Simbahan
Positions: Si Don Diego at si Donya Juana ay magkatabi, Si Donya Leonora at si
Don Juan ay magkatabi at nakatayo sa harap ng pari, nakaupo naman si Don Pedro
katabi nina Haring Fernando at Reyna Valeriana.
Pari: Narito tayo ngayon, upang masaksihan ang pag-iisang dibdib nina Donya
Leonora at Don Ju- (mapipigil ng makita si Donya Maria)
Donya Maria: (maglalakad papasok ng simbahan saka hihinto sa harap ng hari at
reyna)
Narrator: Lahat ay nabighani sa malaanghel na kagandahan ni Donya Maria.
Natigil ang kasal at ang atensyon ay napunta sa kanya. Siyay tila emperatris.
Donya Maria: Ako poy nagagalak na dumalo. Haring Fernando (bow) Reyna
Valeriana (bow)
Haring Fernando: Mabutihing emperatris, ano po an gaming maipaglilingkod?
Kayo po bay may nais sabihin, kung mayroon man ay magsalita na upang kasal nila
(ituturo sina Don Juan) ay maituloy na.
Donya Maria: (mapapatingin kay Don Juan at malulungkot) A-Ako po ay naghanda,
ng pampasaya, sa kasalang ito na magpapasigla.
Haring Fernando: Kung gayon ay ating tingnan, ang regalong ito sa inyong
kasalan.
(uupo sina Don Juan at Donya Leonora at mapapatingin si Donya Maria sa kanila at
malulungkot)
Narrator: Mga Ita nagsilabasan, nagsimula rin ang tugtugan, lahat ay natuwa n
gang dalawang itay nagsayawan. Si Donya Maria ay umupo at nasilayan sina Don
Pedro at Donya Leonora. Kahit pay nagtutugtugan, atensiyon ni Don Juan ay kay
Donya Leonora pa rin. Siyay nainis at inutusan ang dalawang ita na simulan ang
dula.
Itang babae: Ako ngay sagutin mo, bakit ba si Donya Maria naririto?
Itang lalaki: Hindi ko alam kung sino ang iyong tinutukoy, wala akong kilalang
prinseang Maria, Hindi ko nga alam kung saang bayan siya nagmula.
Negrita: Hindi nga Don Juan, iyong babaeng pinakamamahal ay iyong
nakalimutan? Inyong sumpaan ng pag-ibig na walang hanggan, sa hirap man at
dusa kayo pa rin ay magsasama? Alalahanin mo Don Juan ang kanyang mga
sakripisyo. Lahat ng pghihirap kanyang dinanas, para sa iyo Don Juang kanyang
minamahal. Sa mga pagsubok ng haring kanyang ama, sinong tumulong, diba siya?
Sino ang naghirap nang bundok ay inakyat, hindi ba ang prinsesa? Ang gumawa ng
tinapay upang ikay may makain, hindi ba siya? Ung limot mo na nga talagat
gunitay wala na, yaring hawak kong suplina ang magpapaalala.
Negrito: (papaluin si Don Juan)
Don Juan: Aray! Sinong pumalo saakin???!!! (titingin sa kanan at kaliwa)
Donya Maria: Ulitin ninyo ang sayaw ang musikoy magtugtugat nang makaaliw
sa lumbay!
Narrator: Muling simayaw ang negritot negrita at muling mga tao ay nalugod.
(sasayaw ang negritotnegrita)
Donya Maria: (pagkatpos ng sayaw) Ang musikay itahimik at dula ang ipalit
Negrita:Sasariwain kong lahat kung libot mo na sa hagap, ikaw yaong inutusan ni
Haring Salermong mahal, hulihin sa karagatan ang negritong pinawalan. Si Donya
Maria nanaman ang nagpakahirap upang silay kunin, nagbigay kay Haring Salermo
ay siya din.
Negrito: Hindi ko alam ang iyong pinagsasabi, hindi mo na rin ata alam ang iyong
sinasabi, baka kailangan mo lang matulog ngayong gabi. (muling papaluin si Don
Juan)
Don Juan: Aray! Sino ba iyon?! (mapapatayo at titingin sa kanyang paligid)
Narrator: Nagtugtugan muli at nagkasiyahan, mahigit kalahating oras ang
sayawan. (sasayaw silang muuli)
Donya Maria: Itigil ang tugtugan at dula ay ipalisan.
Negrita: Hindi mo ba talaga siya nakikilala? Huwag ka magbiro sana..
Negrito: Sa iyoy sinabi ko na, kayrami ng tanong mo pa!
Negrita: Kung gayon ay makinig, bubuhayin ko iyong isip, Kung limot moy sariwa
pa sa akin ngang alaala, ang hiniling ng monarka, prinsesa ang gumawa. Yaong
bundok na mataas na ligid ng isang dagat, sa Monarkang paghahangad sa may
palasyoy nalipat. Sa tapat ng durungawan hinihiling niyang malagay, upang kung
may alinsangay hangin doon ay makamtan. Kahilingan ay naganap pagkatapos ay
hiningad bundok ay muling mapatag mapagitna na ang dagat. Hininging maging
tunggulan matibay na kaharian, may mga kanyon at kawal sadyang handa sa
digmaan. Lahat na ng paghihirap kanya nang dinanas, mula sa iyong pagtadtad at
daliriy nawala hanggang kay Haring Solermong paglinang. Iyong nahanap ang
singsing na sinisid, kapalit ang dulo ng kanyang daliri. Iyong gantimpala sa mga
pasubok, ang prinsesang a iyong pusoy nagpatibok. Kayoy nakatakas mula sa
Monarka, dahil muli kay Donya Maria.
Negrito: Alam mong lahat ng yan? Wala akong nalalaman, malay ko ba kung sino
iyan, wala akon kinalaman. (mulin papaluin si Don Juan)
Don Juan: Aray! Sino ba iyon?! (lilingon muli)
Narrator: Muling nagsimula ang tugtugan at sayawan. (sasayaw muli at sasali na
rin ang mga tao) Mga taoy natuksot sumayaw na rin. Si Donya Mariang umaasa sa
mahal niya, mahal niyang kay Donya Leonoray sumasaya. Kanyang pagtingin, hindi
na maalala, utak ni Don Juay na kay Leonora.
Donya Maria: Itigil na ang patugtog, Hayo ng negritong irog salitaan na ang
isunod.
Negrita: Naputol kong pagbabadya, ngayoy durugtungan ko na, Don Juan makinig
sana. Nang kayoy magtanan, Monarkay naghabol, ngunit iniwan ni Maria ang ama
para sayong kanyang mahal. Hariy sinupa ang kanyang sariling anak. Nang pabalik
sa Berbanya, siyay pinaiwan, nagbilin pa sayo na huwag kumausap ng babae
pagkat ikay makakalimot. Ngayon ngang nalimutan, ikay nagsasaya. Iyong
layuning kaharian ay pumatag, ngunit siyay nakalimutat iniwan, luhay
pumapatak. Sa galit ng ama, isinumpa ang prinsesa na ang prinsipeng ginigiliw,
anak niyay lilimutin. Prinsipey pakakasal sa ibang prinsesa naman,, anak niyay
gumagapang sa malaking kahirapan. Wala ka ba talagang maalala?
Negrito: Wala nga! Wala nga sa aking irip! Akoy walang masabi pilitin mo mang
mabuti, sa totoo ang sarili ay mangmang sa pangyayari. (papaluin uli si Don Juan)
Narrator: Nasaktan man, wala pa ring pansin kay Donya Mariang umaasa, Si
Donya Leonora pa rin ang nasa mata.
Negrita: Yamang limot na ang lahat, ikaw ngayoy mauutas!
Narrator: Palabas ay natapos na saka naglaho ng parang bula ang negritot
negrita. Tanging naiwan sa hapag ang praskong balot ng pilak, lamang tubig sa
pangmalas ay may lihim na kamandag. Nagdusa at nagluksa ang nabasag na puso
ng prinsesa. Tinitigan si Don Juan titig na makahulugan, nang hindi rin
makaramdam ang prasko ay hinawakan.

Chapter 29
Props needed: Trono ng hari
Characters: Don Diego, Donya Juana, Don Pedro, Reyna Valeriana, Haring
Fernando, Donya Leonora, Don Juan, Donya Maria, Pari at mga extra (all of 7-A
except for narrator)
Setting: Loob ng Palasyo
Positions: Last positions
Narrator: Nawalan na ng pag-asa si Donya Maria, hindi na makaya ang sakit na
nadarama, Sa kalagitnaan ng kasiyahat pag-uusap, siyay nagpasiya at tumayo
lamang.
Donya Maria: Magsitahimik ang lahat! Amang Hari ng Berbanya, ako poy
patawarin kung oras niyoy nasayang. Akin pong tunay na pakay, ang prinsipeng
minamahal, kayrami nang pinagdaanan nalagpasan sa pagmamahalan, Don Juan
aking mahal, akoy tunay na di maalala (maiiyak), akoy wala nang pag-asa, aalis na
lamang sinta (Yayakapin ng buong-buo si Don Juan bago tatalikod at
maglalakad paalis)
Don Juan: (tila sasakit ang ulo at nahihilo) M-Maria? Naaalala ko na ang lahat!
(hahabulin si Maria at yayakapin mula sa likuran) Maria! Aking minamahal!
Donya Maria: Juan? Akoy- (maiiyak ng todo sa saya) Iyo nang naaalala?!
(yayakapin si Don Juan) Aking mahal!
Haring Fernando: Tunay na pag-ibig, damang-dama sa paligid, kayoy tunay na
magkasintahat ipakasal na ngayon din!
Don Pedro: Papaano po si Leonora?! Ganon ganon na lamang maiiwan sa ere?!
Ilang taon inantay si Don Juan (mapapatingin kay Leonorang nakatingin rin sa kanya
at naluluha na) at-
Donya Leonora: P-Pedro. B-bakit?? Bakit kahit ilang beses na kitang itinaboy,
pinipili mo pa rin na akoy pasasayahin? Ipaglaban ang aking mga nararamdaman,
kahit ikay aking saktan. Alam mo Ikay tama, akin siyang hinantay at
sinabing minahal, ngunit di pa naming kilalang lubos ang isat isa, habang ikaw
(lalapit kay Don Pedro).. Ikaw ang pilit na nagpapasaya saakin, pilit na
nagpoprotekta saakin at pilit na nagmamahal saakin kahit ikay tinaboy,
(hahawakan ang mga kamay ni Don Pedro) Don Pedro, tunay na nga ba ang iyong
pag-ibig? Don Pedro kung gayon, ikay aking minamahal, hindi ko man napansin ang
aking damdamin, ngunit akoy napaibig na rin (yayakapin si Don Pedro)
Haring Fernando: Akoy nagagalak pag-ibig sa paligid ay nadarama ng lahat.
Reyna Valeriana: Ang laki na ng aking mga anak! Mahal ko, sa tingin ko na
nararapat lang na doblehin na natin ang ipinagdiriwang natin! Ating mga anak lahat
nagkakasiyahn, nahanap na nila ang sari-sarili nilang prinsesa, Padre, atin na pong
ituloy ang kanilang MGA kasalan!
Narrator: Nagkasiyahan ang buong Berbanya, Pistat mga kasalan ay naganap na.
Lahat ay Masaya, sigla ng bayan nagbalik na, Kasiyahay walang hanggan, dito sa
Librong Ibong Adarna

GOOD LUCK!
Narrator/Scriptwritter:

Rosielle
Arabella
Zhen