10 Maart 2014

Een dagboek schrijven. Toen ik alle andere opdrachten las, leek dit me het beste idee aangezien ik
niet echt een grafisch talent heb voor een fotodagboek en ik ook niet echt een Picasso ben. Dan
gebruik ik maar iets wat iedereen heeft: woorden. Hoe ik het begrepen had, is de bedoeling dat je
allerlei vragen over jezelf probeert te vermelden in deze tekstjes maar belangrijk, je hoeft ze niet te
beantwoorden maar erover na te denken. Moeilijke opdracht. Geen richtlijnen. Chaos in mijn hoofd.
Gebeurt wel vaker, maar ja.

Vandaag was een prachtige dag. Net een fantastische vakantie gehad, doorheen Itali met al je
vrienden is dan ook een unieke ervaring. Vrienden is natuurlijk een groot woord aangezien ik niet
iedereen beschouw als mijn vriend maar ik heb mensen beter leren kennen waardoor ik me in de klas
momenteel al wat beter voel. De spanningen lijken weggebd. Is het schijn of realiteit, dat valt nog af
te wachten. Sinds lange tijd vond ik het niet erg om weer naar school te gaan omdat het nu op de n
of andere manier vertrouwd aanvoelt. Misschien omdat ik in Itali heb nagedacht over het feit dat ik
volgend jaar afscheid zal moeten nemen van deze mensen en van de school. Ik wil natuurlijk niet
insinueren dat ik niet blij ben om weg te gaan van school maar hoe verder het jaar vordert, hoe meer
ik besef dat ik het heel erg zal missen. Niet alleen dit gevoel maar ook een lichte angst kwam bij mij
op. Losgelaten worden in de wereld, leren zwemmen en hopen dat je niet verdrinkt. Maar daar wil ik
vandaag niet aan denken. Het is een mooie dag en daar horen mooie gedachten bij.

Vandaag heb ik me echt intens gelukkig gevoeld, alleen weet ik niet goed waarom. Is het omdat ik
sinds lang mijn vrienden bij Studio 100 weer terug zal zien, omdat ik nog steeds in vakantiesfeer ben,
omdat ik de laatste tijd het gevoel heb dat er mensen zijn die mij graag zien Graag zien. Ik heb me al
meerdere keren afgevraagd wat graag zien is. Ik ben al vaker door mensen een ijsklomp of steen
genoemd omdat ze vinden dat ik me hard en emotieloos gedraag. Eigenlijk slaan ze de nagel op de
kop. Ik gedraag me zo. Ik kan iemand graag zien. Dan zou het nog 2 uur s nachts mogen zijn, dan zou
ik nog doodziek mogen zijn maar voor die mensen sta ik op en wanneer ze het nodig hebben, zal ik ze
dragen en een schouder geven om op uit te huilen. Omdat ik weet dat ze dat ook voor mij zouden
doen.

Zoals je ziet, als ik een dagboek schrijf, schrijf ik meteen een hele pagina vol met gedachten en
hersenspinsels, is dit nu goed of slecht Dat zal ik aan het einde van de maand te weten komen.