Pag-ibig sa Tinubuang Lupa 11

Ni Andres Bonifacio Sa aba ng abang mawalay sa Bayan!

Gunita may laging sakbibi ng lumbay,
Aling pag-ibig pa ang hihigit kaya Walang alaalat inaasam-asam
Sa pagkadalisay at pagkadakila Kundi ang makitay lupang tinubuan.
Gaya ng pag-ibig sa tinubuang lupa? 12
Aling pag-ibig pa? Wala na nga, wala. Pati ng magdusat sampung kamatayan
2 Wari ay masarap kung dahil sa Bayan
Ulit-ulitin mang basahin ng isip At lalong maghirap, O! himalang bagay,
At isa-isahing talastasing pilit Lalong pag-irog pa ang sa kanyay alay.
Ang salitat buhay na limbag at titik 13
Ng sangkatauhan itoy namamasid. Kung ang Bayang itoy nasasapanganib
3 At siya ay dapat na ipagtangkilik,
Banal na Pag-ibig! Pag ikaw ang nukal Ang anak, asawa, magulang, kapatid
Sa tapat na puso ng sinot alinman, Isang tawag niyay tatalikdang pilit.
Imbit taong-gubat, maralitat mangmang, 14
Nagiging dakila at iginagalang. Di gaano kaya ang paghihinagpis
4 Ng pusong Tagalog sa puring nilait?
Pagpupuring lubos ang palaging hangad Aling kalooban na lalong tahimik
Sa bayan ng taong may dangal na ingat; Ang di pupukawin sa paghihimagsik?
Umawit, tumula, kumathat sumulat, 15
Kalakhan din niyay isinisiwalat. Saan magbubuhat ang paghinay-hinay
5 Sa paghihigantit gumugol ng buhay
Walang mahalagang hindi inihandog Kung wala ding iba na kasasadlakan
Ng may pusong mahal sa Bayang Kundi ang lugami sa kaalipinan?
nagkupkop: 16
Dugo, yaman, dunong, katiisat pagod, Hayo na nga kayo, kayong nangabuhay
Buhay may abuting magkalagot-lagot. Sa pag-asang lubos na kaginhawahan
6 At walang tinamo kundi kapaitan
Bakit? Alin ito na sakdal nang laki Hayo nat ibigin ang naabang Bayan.
Na hinahandugan ng buong pagkasi? 17
Na sa lalong mahal nakapangyayari Kayong natuyan na sa kapapasakit
At ginugugulan ng buhay na iwi? Ng dakilang hangad sa batis ng dibdib,
7 Muling pabalungit tunay na pag-ibig
Ay! Itoy ang Inang Bayang tinubuan, Kusang ibulalas sa Bayang piniit.
Siyay inat tangi na kinamulatan 18
Ng kawili-wiling liwanag ng araw Kayong nalagasan ng bungat bulaklak,
Na nagbigay-init sa lunong katawan. Kahoy na yaring buhay na nilantat sukat
8 Ng bala-balakit makapal na hirap,
Sa kaniyay utang ang unang Muling manariwat sa Bayay lumiyag.
pagtanggap 19
Ng simoy ng hanging nagbibigay-lunas Kayong mga pusong kusang napapagal
Sa inis na puso na sisinghap-singhap Ng daya at bagsik ng ganid na asal,
Sa balong malalim ng siphayot hirap. Ngayon ay magbangot Bayan ay
9 itanghal
Kalakip din nitoy pag-ibig sa Bayan Agawin sa kuko ng mga sukaban.
Ang lahat ng lalong sa gunitay mahal 20
Mula sa masayat gasong kasanggulan Kayong mga dukhang walang tanging
Hanggang sa kataway mapasalibingan. lasap
10 Kundi ang mabuhay sa dalitat hirap,
Ang nangakaraang panahon ng aliw, Ampunin ang Bayan kung nasa ay lunas
Ang inaasahang araw na darating Pagkat ang ginhawa niya ay sa lahat.
Ng pagkatimawa ng mga alipin, 21
Liban pa sa Bayan saan tatanghalin? Ipaghandog-handog ang buong pag-ibig,
At hanggang may dugoy ubusang itigis
Kung sa pagtatanggol, buhay ay mapatid
Itoy kapalaran at tunay na langit.