TALUMPATI NG ISANG BOBO

Tunay na napakaganda ng sinabi ng pinakamatalino. Base sa palakpakan

ng ibang tao, hiyawan at papuri. Nakakasiguro na ng magandang
kinabukasan. Maraming parangal na nakasabit sa leeg. Magaling,
ikinalulugod sya ng kanyang mga magulang.

Ako habang prenteng nakaupo, nakatingin lang sa entabladong iyon, iniisip

kong ako ang naroon at nagtatalumpati.

Pag akyat ko pa lamang ng entablado. Malakas ang tawanan ng

nakararami. Ang hagikhikan ng aking mga kasama. Bakit? Kasi ako ang
pinakamahina sa klase. Walang kakabakabang nagsalita ako sa harap
nila.

"Anim dagdagan mo ng apat at dagdagan pa ng apat. Labing apat lahat,

tama.. labing apat na taon akong namuhay sa mundong ito. Row 4 noong
elementarya. Sa tuwing may darating na bisita, nasa kasuluksulukan ng
silid. Ang mga matatalino ang nasa unahan. Anong ibig sabihin? Bukod sa
bobo, ano pa bang maaari kong isipin? Ikinahihiya? Bahala na kayo mag
isip nyan. Lagi kong inaalala noon, palakol na nakasulat ng kulay pula,
takot akong umuwi ng bahay dahil sigurado pingot na naman ang aabutin
sa magulang.

Mataas na paaralan. Nasa kahulihang section. Bakit? Alam nyo na

siguro. Kami ang mahihina ang utak. Ang latak. Alam ba ng matatalino
ang pakiramdam ng binabalewala ng eskwelahan, ng ibang guro, at ng
ibang organisasyon? Sa iba kong mga kasama, siguro balewala, pero sa
akin at sa iba? Wala sa amin ang tsansa noon. Kayo na ang star section.

At ngayon ngang kolehiyo, ilang units din ang ibinagsak ko. Pasang awa
ang tinanggap ng aking pagsisikap na hindi nakaabot sa standard ng
propesor. Oo, sermon ang inabot ko sa nagpaaral sa akin, muntikan ng
makick out sa unebersidad na ito. Alam ba ng ninyo ang pakiramdam ng
isang tulad ko, kung paano sasabihin sa magulang? Ang kaba at ang
takot? Hindi diba?... Oo, aminado naman akong kasalanan ko naman.
Inaamin ko din na mahina akong umintindi sa mga pinagsasabi ng guro.
Pero sa isip ko, kasalanan ba ang kumuha ng pagususulit ng patas? Mas
kasalanan siguro ang mandaya sa pagsusulit.. ang nakakuha ng mataas
na marka sa paghihiraman ng papel. Sa totoo lamang, hindi naman ako
bobo, siguro lang kung ipapaliwanag lang sa akin sa paraang naiintindihan
ko ang bawat pagtuturo, baka ilampaso ko ang mukha ng pinakamatalino
dito. Hindi ko sinisisi ang aking maga guro. Pero tingnan nyo din sana ang
aspetong ito. Iwasan sana ang magkumapra. Kadalasan naka focus kayo
sa husay ng estudyanteng pinakamatalino.

Ako ang bobo sa klase, nagsasalita sa inyong harapan. Wala akong

pakialam kung tawanan nyo ako.. Para sa mga katulad kong magtatapos
ngayon, ano pa mang ang rason kung bakit puro palakol ang ating grado,
kapabayaan man sa pag aaral o hindi, pakinggan nyong lahat ang
sasabihin ko. Hindi nila nakikita sa ating mga mahihina sa klase na sa
kabila ng mga mabababang marka ng ating classcard, ng kahihiyan
idinulot, ng pagtawa ng ating mga kaklase, ng sermon ng ating mga
magulang, nanatili pa rin tayo sa unibersidad na ito, bakit? Dahil nananatili
sa atin ang pag asa, hindi natin hinayaang mawala ang pangarap na
matapos ang karerang inumpisahan. Mas mahirap na pagsubok ang sa
atin ay dumaan kumpara sa mga may dunong. Ito ang iniintay natin. Wala
man tayong karangalan, pero hawak na din naman natin ang ating
inaasam. Hindi ko na iniisip kung anong kinabukasan meron ang
pinakamatalino.. Sigurado na iyan.. Pero sa atin, ano nga bang meron
pagkatapos nito.? Tulad ng nangyari ngayon, makakamit din natin ang
tagumpay, wag nating aalisin sa ating mga sarili ang pagsisikap, ang pag-
asa.. Subok na tayo sa pagharap sa problema."

"Huy ang lalim ng iniisip mo ah, ikaw na, tinawag na ang pangalan mo"

"Ha ako na ba?"