Kay Sarap Mamasyal sa Probinsiya

Ikatlong lingo ng Abril 2016, taonang pagdadalo namin sa probinsiya kung saan lumaki
ang aking ama at panahon na magkita-kita kaming magkamag-anak. Nasasabik akong muling
makabalik sa probinsiya, ang Surigao del Sur, sapagkat sa panahong kami ay dadalo, piyesta ang
sasalubong sa amin. Hindi lang mga tanawin ang makakabighani sa mga mata, pati ang mga tao
doon ay magiliw at masayang makisalamuha kapag naroon kami. Siyempre, bago kami
makarating doon, ibat-ibang lugar an gaming madadatnan na nagpapatindi sa aking pagkasabik
na makabalik sa probinsiya.

Sa daang Maharlika tapos pa Surigao-Davao Coastal Road ang ruta namin

papunta sa probinsiya ng Surigao del Sur. Ibat-ibang tanawin ang
madadatnan habang nakatingin ako sa labas ng salamin ng sasakyan sabay
kwentuhan ng aking mga kamag-anak. Simula sa mga munisipyo sa Agusan
del Norte kami makadaan at ibat-ibang mga tanawin ang aming nakikita
tulad ng plantasyon ng saging sa Cabadbaran.

Dahil madaling araw kami bumiyahe ay naabutan kami ng umagahan sa

daan at sa Hilltop Restaurant kami kumain sa munisipalidad ng Kitcharao.
Presko ang hangin ditto dahil sa may bukirin nakapuwesto ang lugar at
malapit din sa minahan ng marbol. Hindi ko pinalagpasan ang
pagkakataong makapaglitrato sa mga imahe gawa sa marbol na mabibili sa
restawrant.

Pagkatapos ng masarap na umagahan namin sa Kitcharao, nagpatuloy kami

sa biyahe hanggang nakarating kami sa Red Mountain o sa lokal na
katawagan, Nobinta. May 90 metro kataas ang bundok na ito at kilala sa
mapulang kulay ang lupa at may malaking deposito ng mga mineral katulad
ng nickel. Mayroong view deck dito na makikita ang lawak ng pagmimina
sa kabundukan.
 Dahil malaki ang deposito sa nickel ang kabundukan, maraming
mining firms ang nagbabadyang kunin ito na tuluyang nakasira
hindi lang sa kapaligiran at kagandahan ng kabundukan maging sa
lupa ng mga katutubong Mamanwa at hanapbuhay sa pangingisda
ng mga taong nakatira malapit sa mga minahan.

Sinalubungan kami ng nagngingitiang mga mukha ng aking mga kamag-

anak doon na nagaantay sa amin. Napuno ng kaligayahan sa loob ng
bahay nila lolo at lola. Medyo napagod kami sa biyahe at sinabayan ng
init ng panahon pero hindi ako naaantig sapagkat nasasabik na akong
gumala sa lugar

Ang nakapagandang bagay ditto sa probinsiya ng aking ama ay ang

kapaligiran na presko at sariwa ang hangin hindi tulad sa siyudad. Mas
mainam magpasyal ditto gamit ang bisikleta o motorsiklo. Humiram ako
ng bisikleta sa kamag-anak ko para manguna sa pagpunta at pagala-gala
sa malawak na palayan sa lugar at maging sa barrio.

Papunta kami sa sakahan ng lolo ko kasama ang mga pinsan. Habang

papunta kami ay nagpapalitan kami ng mga kuwento na nagbibigay sigla sa
paglalakad ko dahil naaliw ako sa mga kuwento ng aking mga pinsan.
Naaaliw rin ako sa mga kaibigan ng aking mga pinsan na sumama sa amin
dahil sa kakulitan ng mga ito at namangha ako sa kanilang kaalaman sa mga
bagay-bagay na nangyayari sa lugar.
Pumunta kami sa pasyalan sa lugar, ang Hubason Recreational Haven,
kung saan may ilog na malinis and napakalinaw ang tubig na nakabighani
sa mga bumibisita dito. Medyo nag-iba na ang pasyalang ito kaysa nung
huli kong pagpunta dahil mayroon ng bahay-bahayan o cottages at
padulasan diretso sa ilog. Huwag mag-alala dahil ligtas ang padulasan sa
mga harang at tiyak na katamtaman lang ang lalim kapag magpadulas ka.
Pero huwag maglulumbay sa kapahamakan at mag-ingat lang.

Masarap magpa-spa sa rumaragasang agos ng tubig galing sa ilog

sabay kuwentuhan ng mga pinsan ko. Dito ko nakapaglundo ng husto
dahil tunog ng kalikasan ang maririnig. Ito ang pinakamagandang
nagyari sa paglakbay ko sa probinsyia ng Surigao del Sur.

Bumisita rin kami sa nagiisang hotel doon na pagmamayari ng tiyahin

ko na kasalukuyang alkalde ng munisipyo ng Carmen, Surigao del Sur.
May labing-dalawang kwarto ang hotel at pare-pareho ang presyo sa
mga regular na hotel sa siyudad. Naglubos-lubos nagpalitrato ang mga
pinsan ko dahil sa maganda ang pagkakayos at interior design ng
hotel na mapupuntahan sa Brgy. San Vicente, Carmen, Surigao del
Sur.

Hindi kami nagtagal doon at kami ay pabalik na sa bahay naming

sa Lungsod ng Butuan. Sulit ang mga araw na nanatili kami sa
probinsiya. Nararamdaman ko nung ditto pa lumaki ang tatay ko
ang kanyang kasiyahan sa mga karanasan nung siya pa ay binatilyo
na katulad ko.
Ang kapaligiran na nababalot sa lugar aay eksaktong sangkap sa
paglulundo sa mga bagay na nagbibigay ng karga sa kalooban. Payapa
ang lugar isama na diyan ang mga magigiliw na tao na pagmakahalubilo
mo sila ay tiyak na mapapangiti at mapasaya ka. Tila eskapo itong lugar
sa mga stress na naranasan ko sa aming lugar sa siyudad sapagkat bago
lang nagtapos ang klase naming.

Pagbalik naming sa Butuan, naabutan kami ng tanghalian. Kaya naman

minabuti naming magtanghalian sa isang restawrant malapit sa dagat.
Eksaktong may nadaanan kaming restawrant sa munisipyo ng Cagwait,
Surigao del Sur at inaasahan ko na mapaparami ang makakain ko dahil
gutom na gutom ako at pagkaing-dagat ang inoorder ni tatay. Mura din
ang halaga nito kaya napaparami ang inorder at masayang-masaya
kaming nagtanghalian.

Masaya talaga kapag nagpasyal ka sa probinsiya kasama ang mga pinsan at

mga kamag-anak. Nagpapagaan ng kalooban dahil nalulundo ka sa mga
bagay na meron doon na tiyak ikakalundo mo. Sa liit ng panahon kami
nagtitipon, sulit naman din dahil kasama ko ang mga pinsan at ang
kapaligiran ay napakaganda pati ang mga tao doon ay nagpadagdag sa
kagandahan ng lugar.

Hindi lang sa mga kamag-anak ko nararanasan ang kagalakan ko doon sa

paglakbay sa probinsiya ng Surigao del Sur kundisa mga tao na nakihalubiluan
ko. Talagang magigiliw at masiyahin ang mga tao doon. Tila nasa kultura na
nating mga Pilipino ang ganitong katangian dahil saan mang sulok ka
napaparoon, kahit hindi ka kilala sa lugar na pinupuntahan mo ay handa kang
tanggapin sa mga tao na taga-doon. Sa aking paglalakbay nahihinuha kong
hindi hindi ang lugar ang nagpapaganda kundi ang mga tao na nagbibigay sigla
at kagandahan sa lugar na pupuntahan mo.

- Jaymar D. Valeroso