ΑΜΠΕΛΟΣ ΕΥΚΛΗΜΑΤΟΥΣΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
«Κατά τάς γραφάς»- Ἑρμηνεία Κυριακῆς προσευχῆς (Ματθ. στ.’ 9-13)
…σελ.
«Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε»- Ἄγνωστοι ἅγιοι Ἐπίσκοποι τῆς Β. Εὔβοιας…
σελ.
«Βλέπετε μή πλανηθῆτε»- Μέρος Α : Ἀστρολογία: Ἐπιστήμη ἤ Ἀπάτη;
…σελ.
Μέρος Β : Προβατόσχημοι «λύκοι»…σελ.
«Κοινωνία ἁγίων;»- Ναρκωτικά καί οἰκογένεια Β’ μέρος…σελ.
Ὑπάρχει «ἐγκεφαλικός θάνατος»; Γ’ μέρος…σελ.
«Ἄφετε τά παιδία»- Παιδικό καί Νεανικό Βῆμα…σελ.
«Ἡ Ἑλλάδα πού…φεύγει!»…σελ.
«Ἡ Κυρία τῶν Ἀγγέλων»…σελ.

Στάθη για την πρώτη σελίδα βάλε τό κάτωθι πατερικό

«Ἀδελφέ, ἄν, σέ ὁποιαδήποτε περίπτωση, σέ στεναχωρήσει κάποιος,

καί σοῦ παρουσιαστεῖ ἡ ἀνάγκη νά ζητήσεις ἐξηγήσεις ἀπό τόν ἀδελφό,
βλέπεις ὅμως ὅτι εἶσαι θυμωμένος καί ἀναστατωμένος, μήν τοῦ πεῖς τό
παραμικρό, γιά νά μήν ταραχθεῖς περισσότερο. Μόνο ὅταν δεῖς ὅτι κι ἐσύ
καί ἐκεῖνος ἔχετε καταλαγιάσει καί ἡρεμήσει, τότε μίλησέ του. Μέ ὅλη σου
τήν ταπεινοφροσύνη ὅμως, ὄχι σάν νά τόν ἐλέγχεις, ἀλλά σάν νά τοῦ
θυμίζεις ἁπλά τό σφάλμα του» -τοῦ ἀββᾶ Ἡσαϊα.
(«Μικρός Εὐεργετινός», Ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου 2001, σελ. ;
 «Κατά τάς γραφάς»

Στό παρόν τεῦχος θά συνεχίσουμε μέ τήν ἀνάλυση τῆς προσευχῆς

«Πάτερ ἡμῶν» ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. Ἑπόμενη φράση :
«Ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ Βασιλεία σου».
Συνεχίζοντας ὁ Ἅγιος τήν ἑρμηνεία του τονίζει πώς «τότε εἶναι σωστή
ἡ προσευχή ἐκείνου πού ἀποκαλεῖ τόν Θεό Πατέρα, ὅταν δέν ζητάει τίποτε
ἄλλο ἀπό τήν δόξα τοῦ Πατέρα, ἀλλά τά θεωρῆ ὅλα κατώτερα ἀπό τή δόξα
Ἐκείνου. Διότι τό ‘ἁγιασθήτω’ αὐτό σημαίνει, δηλαδή ‘δοξασθήτω’. Γιατί τή
δική Του δόξα (ὁ Θεός) τήν ἔχει πλήρη καί παντοτινή. Προτρέπει ὅμως καί
αὐτόν πού προσεύχεται νά ἐπιθυμῆ καί μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς του νά
δοξάζη τόν Θεό. Αὐτό ἀνέφερε καί προηγουμένως : ‘Ἔτσι πρέπει νά λάμψη
τό φῶς σας μπροστά στούς ἀνθρώπους, γιά νά δοῦν τά καλά σας ἔργα καί
νά δοξάσουν τόν Πατέρα σας πού εἶναι στούς οὐρανούς’ (Ματθ. 5, 16). Καί
τά Σεραφείμ πού τόν δοξολογοῦσαν ἔλεγαν : ‘Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος’. Ὥστε
τό ‘ἁγιασθήτω’ σημαίνει ‘δοξασθήτω’…Αὐτό τό πράγμα εἶναι ἀπόδειξις
ὡλοκληρωμένης πνευματικῆς ζωῆς, νά δείχνουμε δηλαδή σέ ὅλους τέτοια
πνευματική τελειότητα στή ζωή μας, ὥστε κάθε ἕνας πού μᾶς βλέπει νά
δοξάζη τό Θεό.
Περνώντας δέ στή φράση «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία σου», ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ
Χρυσόστομος διευκρινίζει ὅτι καί αὐτό τό αἴτημα ἀποδεικνύει ἄνθρωπο πού
ἔχει μέσα του εὐγνωμοσύνη καί ἐπιθυμεῖ ἀντί γιά τά ἐφήμερα, τά αἰώνια, τά
μελλοντικά. Γράφει πώς αὐτό «…καί ὁ Παῦλος ἐπιθυμοῦσε καθημερινά. Γι’
αὐτό ἔλεγε : «Καί μεῖς οἱ ἴδιοι πού ἔχουμε τήν ἀπαρχή τοῦ Πνεύματος,
στενάζουμε μέσα μας περιμένοντας μέ λαχτάρα τήν υἱοθεσία, τήν
ἀπελευθέρωσι, δηλαδή, τοῦ σώματός μας ἀπό τήν φθορά» (Ρωμ. 8, 23).
Συμπεραίνει δέ ὁ χρυσορρήμων Ἅγιος πώς «ἐκεῖνος πού ἔχει αὐτόν τόν
ἔρωτα, δέν θά ὑπερηφανευθῆ οὔτε γιά τά ἀγαθά τῆς παρούσης ζωῆς, οὔτε
πάλι θά καταβληθῆ ἀπό τίς δύσκολες περιστάσεις. Ζῆ σαν νά βρίσκεται
στούς οὐρανούς, καί γι’ αὐτό ἔχει ἀπαλλαχτῆ ἀπό τίς ἀντιξοότητες τῆς
ζωῆς». (Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, «Ἡ προσευχή-Τά νεῦρα τῆς ψυχῆς»,
Βενεδίκτου Ἱερομονάχου, Ἔκδ. Συνοδίας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου-Νέα
Σκήτη Ἁγ. Ὄρους 2007, σελ. 23-24).
 «Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε»

Κατ’ ἐξαίρεση στό τεῦχος αὐτό, ἀντί γιά ἀναφορά σέ ἁγίους μάρτυρες,
θά παρουσιαστοῦν δύο ἄγνωστοι στούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς, ἅγιοι
Ἐπίσκοποι τῆς περιοχῆς μας. Συγκεκριμένα, θά γνωρίσουμε τόν ἅγιο
Θεόφιλο, πρῶτο Ἐπίσκοπο Ὠρεῶν καί τόν ἅγιο Φιλητό, ἐπίσης Ἐπίσκοπο
Ὠρεῶν.
Ἀρχίζοντας μέ τόν ἅγιο Θεόφιλο, μᾶς εἶναι γνωστό ἀπό τήν
ἐκκλησιαστική ἱστορία πώς ὁ Ἅγιος ἔδρασε πρίν ἀπό τήν Δ’ Οἰκουμενική
Σύνοδο στήν ὁποία καί ἔλαβε μέρος (451 μ. Χ.). Ἡ Σύνοδος αὐτή, γνωστή
ὡς Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνας, ἀσχολήθηκε μέ τήν αἴρεση τοῦ
Μονοφυσιτισμοῦ τόν ὁποῖο καί καταδίκασαν καί τή διατύπωση τοῦ
δόγματος περί τῆς ἀσύγχυτης, ἄτρεπτης, ἀδιαίρετης, ἀχώριστης ἕνωσης
τῶν δύο φύσεων (θεϊκῆς καί ἀνθρώπινης) στό Πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν
Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό ὄνομα τοῦ ἁγίου Θεοφίλου ἀναφέρεται στήν πρώτη καί
τήν ἔκτη πράξη τῆς Συνόδου. Στήν ἴδια Σύνοδο ἔλαβαν μέρος καί ἐπίσκοποι
πλησιόχωροί μας ὅπως οἱ : Λαρίσης Ἀνδρέας, Δημητριάδος Κωνσταντῖνος,
Ὀπουντίων Ἀθανάσιος, κ.ἄ.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται κατά μήνα Ἰούλιο, τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων
Πατέρων τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν Χαλκηδόνι, σύμφωνα μέ τό ἰσχύον
Τυπικό (ΤΜΕ, σελ. 289).
Ὅσον ἀφορᾶ στόν ἅγιο Φιλητό, αὐτός συμμετεῖχε στήν Ζ’ Οἰκουμενική
Σύνοδο πού ἔγινε τό 787 μ. Χ. στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας, προεδρεύοντος τοῦ
Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου. Ἡ Σύνοδος καταδίκασε τό
κίνημα τῆς εἰκονομαχίας καί ὅρισε τήν τιμητική προσκύνηση τῶν ἱερῶν
εἰκόνων. Ὁ «Φιλητός» ἤ «Φίλιππος ὡς Ὠρεοῦ», ἀναφέρεται μαζί μέ τόν
«Λέοντα ἐπίσκοπον Πορθμοῦ» (δηλ. Βάθειας Εὐβοίας), στήν τέταρτη καί
τήν ἔκτη πράξη τῆς Συνόδου. Στήν ἕβδομη πράξη δέ ὑπογράφει ὡς
«Φιλητός ἀνάξιος ἐπίσκοπος Ὠρεοῦ ὁμοίως». Τό Μέγα Τυπικό τῆς
Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως (9ου-10ου μ.Χ. αἰ.), τό λεγόμενο καί
Τυπικό τῆς Ἁγίας Σοφίας, προβλέπει τή μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ’
Οἰκουμενικῆς Συνόδου τήν 11η Ὀκτωβρίου. Τό δέ Τυπικό τῆς Λαύρας τοῦ
Ὁσίου Σάββα τήν προβλέπει τήν Κυριακή ἀμέσως μετά τήν 11η Ὀκτωβρίου.
Σημειώνεται δέ πώς ἡ Ἐπισκοπή Ὠρεῶν ἔχει μακρά ἱστορία καί
δραστηριότητα. Ἀπό τόν πρῶτο ἐπίσκοπό της, τόν ἅγιο Θεόφιλο, ὡς τό
1820 μέ τελευταῖο ἐπίσκοπο, πιθανότατα, τόν Ἀγάπιο.
Ἄς ἔχουμε τίς πρεσβεῖες τῶν τοπικῶν ἁγίων ἐπισκόπων μας καί ἄς
τούς ζητοῦμε νά μᾶς μεταλαμπαδεύουν λίγο ἀπό τήν χάρη, τήν φώτιση καί
τό ὁμολογιακό τους σθένος.
Εὐστάθιος Ἀναγνώστου

Ἀστρολογία : Ἐπιστήμη ἤ Ἀπάτη;

Τά τελευταῖα χρόνια κυριαρχοῦν στά περιοδικά καί τήν τηλεόραση

διαφημιστικές καταχωρήσεις ἀστρολόγων, μέντιουμ, «εἰδικῶν τῆς
ἐπιστήμης τῆς ἀστρολογίας». Ἰσχυρίζονται πώς κατέχουν πανεπιστημιακά
διπλώματα, ἐμπειρία στό διάβασμα τοῦ ζωδιακοῦ κύκλου, καί μαντικές
ἱκανότητες.
Πολλοί ἄνθρωποι μπλέκουν, κακῶς, τήν καθ’ ὅλα σεβαστή ἐπιστήμη
τῆς ἀστρονομίας μέ τήν ἐξαπάτηση καί δεισιδαιμονία πού προσφέρει ἡ
ἀστρολογία ἡ ὁποία δέν εἶναι ἐπιστήμη. Δέν ὑπάρχουν στόν πολιτισμένο
κόσμο σήμερα Πανεπιστημιακά Ἰδρύματα ἤ Σχολές πού νά ἔχουν ἤ νά
ἀναγνωρίζουν τμήματα ἄλλων σχολῶν παγκοσμίως μέ τό ἀντικείμενο αὐτό.
Ἄλλωστε, οἱ ἐπιστήμονες ἀστρονόμοι ἔχουν ἤδη πρό πολλῶν ἑτῶν
ἐκφρασθεῖ διά τῆς Διεθνοῦς Ἀστρονομικῆς Ἑταιρείας (Βόννη, 1949): «Ἡ
Ἀστρονομική Ἑταιρεία, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς ἐπιστήμης τῆς ἀστρονομίας…
προειδοποιεῖ τό κοινό γιά τήν ἀνοησία τῆς ἀστρολογίας, πού διαδίδεται ὅλο
καί περισσότερο…Αὐτό πού σήμερα ἐμφανίζεται ὡς ἀστρολογία δέν εἶναι
τίποτε ἄλλο ἀπό μῖγμα δεισιδαιμονίας, ἀγυρτίας καί ἐμπορίου…εἶναι ἕνα
σύστημα αὐθαιρέτων κανόνων πού δέν μπορεῖ νά ἐγείρει τήν ἀπαίτηση ὅτι
προσφέρει ἐπιστημονικά κατοχυρωμένες ἑρμηνεῖες καί προβλέψεις…».
Τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ Ἀστρολογία;
Ἀναπτύχθηκε στή Μεσοποταμία γύρω στό 1.000 π. Χ. Βασίζεται στίς
κινήσεις τοῦ Ἠλίου καί τῶν πλανητῶν μέσα στό Ζωδιακό Κύκλο μέ τίς
συμβολικές φιγοῦρες πού προσδιορίζονται αὐθαίρετα ἀπό τόν ἄνθρωπο,
ἀνάλογα μέ τίς θρησκευτικές καί πολιτιστικές του καταβολές. Γιά τό λόγο
αὐτό δέν ὑπάρχει ἑνότητα καί ὁμοφωνία μεταξύ ἀστρολόγων διαφορετικῶν
σχολῶν. Οἱ ἀστρολόγοι ἰσχυρίζονται πώς τά οὐράνια σώματα καί οἱ
κινήσεις τους ἐπηρεάζουν καί προδιαγράφουν τή ζωή τῶν ἀνθρώπων.
Σύμφωνα μέ λεγόμενά τους, ἡ εἰκόνα τοῦ οὐρανοῦ κατά τή στιγμή τῆς
γεννήσεως τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἔχει σημασία γιά τήν ζωή του. Ἔτσι,
καταρτίζουν τό ὡροσκόπιο τοῦ κάθε ἀνθρώπου γιά νά προβλέψουν τά
μέλλοντα.
Εἶναι πολύ σημαντικό νά τονιστεῖ πώς ἡ προσωπική ζωή τοῦ ὀπαδοῦ
τῆς ἀστρολογίας καταδυναστεύεται καί σχετικοποιεῖται ἡ θέληση τοῦ
ἰδίου, ἐνῶ δίνεται ἡ ἐντύπωση πώς ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἀποφύγει τό
«πεπρωμένο» του! Καταργεῖται ἔτσι ἡ ἐλευθερία τῆς προσωπικῆς ἐπιλογῆς
καί τό αἴσθημα τῆς εὐθύνης γιά τίς προσωπικές ἐπιλογές καί πράξεις.
Ὑπάρχει ὅμως καί ἕνας ἀκόμη καλά καμουφλαρισμένος κίνδυνος. Εἶναι
ἡ ἐνασχόληση μέ τή μαγεία καί τό σατανισμό διά μέσου τῶν γνωστῶν ὡς
καρτῶν ΤΑΡΩ. Πρόκειται περί 78 καρτῶν μέ ἀπεικονίσεις πού ἐκφράζουν
κατώτερες δαιμονικές δυνάμεις.

Οἱ συνειδητοί χριστιανοί πρέπει νά γνωρίζουν πώς ἡ ἐνασχόληση μέ τά

ὡροσκόπια, τούς μάντεις (χειρομαντεία, ἀριθμομαντεία, ὀνειρομαντεία,
κ.λ.π.), τούς ἀστρολόγους, τίς χαρτορίχτρες, τίς «καφετζοῦδες», εἶναι
ἐντελῶς ἀσυμβίβαστη μέ τήν ὀρθόδοξο πίστη καί σχετίζεται μέ τόν
ἀποκρυφισμό, τή μαγεία καί τήν εἰδωλολατρεία. Γι’ αὐτό ἄλλωστε καί οἱ
Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀπαγορεύουν τήν ἐπικοινωνία μαζί τους διά τῶν
ἱερῶν κανόνων : 24ο τῆς Ἀγκύρας, 36ο τῆς Λαοδικείας, 61ο τῆς ΣΤ’
Οἰκουμενικῆς Συνόδου, κανόνες τοῦ Μ. Βασιλείου, Γρηγορίου Νύσσης,
Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, κ. ἄ. (Γιά περισσότερες πληροφορίες βλ. π. Ἀντωνίου
Ἀλεβιζοπούλου, «Ἡ Ἀστρολογία στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας», Ἐκδ. Διάλογος,
Ἀθήνα 1995).

Μέρος Β’ - Προβατόσχημοι «λύκοι»

Στήν περιοχή μας δροῦν μερικές χριστιανικές καί μή αἱρέσεις. Στό
τεῦχος αὐτό θά δώσουμε μερικές βασικές πληροφορίες στό ὀρθόδοξο
πλήρωμα σχετικά μέ τούς γνωστούς ὡς «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» (στό ἑξῆς
Μ. τ. Ἱ). Ἀφορμή γιά τήν παρουσίαση αὐτή στάθηκε ἡ ἐξόρμησή τους τίς
τελευταῖες ἡμέρες σέ σπίτια τῆς περιοχῆς μας. Μεταξύ αὐτῶν καί τό δικό
μου! Ἐκεῖ ἔχει φθάσει τό θράσος τους. Νά προσπαθοῦν νά περάσουν τά
μηνύματά τους ἀκόμη καί σέ κληρικούς. Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῆς
Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου! Ἡ ἐπιλογή αὐτή πάντως δέν εἶναι τυχαῖα. Οἱ
Μ. τ. Ἰ. ἐπιλέγουν ἡμέρες ἱερές τῶν Ὀρθοδόξων γιά νά βλασφημήσουν τό
ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά προβάλουν τίς θεωρίες τους
περί ἑνός «καλύτερου κόσμου». Πρό ὁλίγων μηνῶν εἶχαν γεμίσει τήν
περιοχή μέ ἔντυπα πού καλοῦσαν τούς πιστούς νά ἑορτάσουν μαζί τους τό
«θάνατο τοῦ Ἰησοῦ» τήν Κυριακή τῶν Βαϊων! Τώρα, διάλεξαν μιάν ἄλλη
Δεσποτική ἑορτή.
Μοῦ ἔκανε δέ μεγάλη ἐντύπωση πώς ὅταν εἶδαν ὅτι εἶχαν νά κάνουν μέ
Ὀρθόδοξο Ἱερέα δέν πτοήθηκαν διόλου. Ἀντ’ αὐτοῦ, πρότειναν καί τό θέμα
τῆς μεταξύ μας συζητήσεως «πῶς θά ζήσουμε σ’ ἕνα καλύτερο κόσμο»!
Ἀξίζει δέ, νά καταγραφεῖ ὁ ἑπόμενος διάλογος.
Μ.τ.Ι. : Ἤρθαμε νά συζητήσουμε «πάτερ» (!!!).
ΙΕΡΕΑΣ : Δέν ἔχουμε τίποτα πού νά μᾶς ἑνώνει, ὁπότε πῶς θά
συζητήσουμε; Ἐσεῖς δέν εἶστε κἄν χριστιανοί.
Μ.τ.Ι. : Δέν θά ἔπρεπε νά εἶναι ἔτσι!
ΙΕΡΕΑΣ : Εἶναι ὅμως! Μελετῆστε ἐσεῖς τό δικό σας βλάσφημο
«εὐαγγέλιο», δηλ. τή Μετάφραση τοῦ Νέου Κόσμου, κι ἐμεῖς θά μείνουμε
στήν Ἁγία μας Γραφή.
Μ.τ.Ι. : Θά μπορούσαμε ὅμως νά εἴμαστε ἕνα!!!
ΙΕΡΕΑΣ : Μέ τίποτα. Ἀφοῦ ἐσεῖς δέν δέχεστε ὅτι ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς
Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πῶς μποροῦμε νά γίνουμε ἕνα;
Ἐδῶ τελείωσε ἄδοξα ὁ μεταξύ μας σύντομος αὐτός διάλογος. Ἀπορίας
ἄξιο παραμένει τό γεγονός ὅτι διόλου δέν πτοήθηκαν ἀπό τήν συνάντηση
μέ κληρικό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Φανταστεῖτε τί κακό μποροῦν νά
κάνουν σέ ὁποιονδήποτε ἄλλον! Ἀδερφοί, οἱ αὐτοτιτλοφορούμενοι-μέ τίς
πλάτες τῶν ἑκάστοτε Ὑπουργείων (Ἀ)Παιδείας- ὡς «Χριστιανοί» Μάρτυρες
τοῦ Ἰεχωβᾶ, δέν εἶναι καθόλου Χριστιανοί. Ὅ,τι κι ἄν σᾶς ποῦν, ἀκόμη κι ἄν
ἐπικαλεστοῦν τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας, κι ἄν σᾶς ἀναφέρουν χωρία τῆς
Καινῆς Διαθήκης, τό κάνουν γιά νά σᾶς ἐξαπατήσουν. Στήν
πραγματικότητα δέν δέχονται οὔτε τήν θεότητα τοῦ Κυρίου μας, οὔτε τή
σχέση Του μέ τόν Θεό Πατέρα («Υἱός τοῦ Θεοῦ»), οὔτε τήν Ὑπεραγία
Θεοτόκο ὡς Μητέρα τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, οὔτε τόν Τίμιο Σταυρό
(πού ἀρέσκονται νά τόν ἀποκαλοῦν πάσσαλο!), οὔτε τά ἅγια λείψανα, οὔτε
τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων, οὔτε τόν θεόπνευστο θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε
τούς Κληρικούς της, οὔτε τά Μυστήριά της, οὔτε τή Θεία Χάρη, οὔτε τίς
ἱερές εἰκόνες, κ.λ.π.. Τότε τί κοινό μπορεῖ νά ὑπάρχει μεταξύ μας; Μήν
κάνετε διάλογο μαζί τους. Ὁ Διάβολος τούς ἔχει καταλλήλως καταρτίσει
ὥστε μέ χαρακτηριστική ἄνεση νά διαστρεβλώνουν καί νά παρερμηνεύουν.
ΠΡΟΣΟΧΗ!!!
 «Κοινωνία ἁγίων;» Ναρκωτικά καί οἰκογένεια Β’ Μέρος
Στή συνέχεια τῆς σειρᾶς ἄρθρων σχετικά μέ τή μάστιγα τῶν
ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν, θά γίνει ἀναφορά σέ ἀξιοπρόσεκτες καί
σημαντικές παραμέτρους ὅπως τίς παρουσιάζει ὁ Ἀ. Μπαλατσός (Μονάδα
Ἀπεξάρτησης Ψυχιατρικοῦ Νοσοκομείου Ἀθηνῶν, Τετράδια Ψυχιατρικῆς
«Συστημική προσέγγιση καί θεραπεία στίς ἐξαρτήσεις», σελ. 93-104).
«Ἡ φάση τῆς ἐφηβείας ἑνός παιδιοῦ εἶναι βεβαίως ἐκείνη ὅπου μέ
ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις ἀναπτύσσεται ἡ ἕξη καί πολλές φορές ἡ ἐξάρτηση
ἀπό οὐσίες. Συνήθως ξεκινᾶ μέ ἄλλες οὐσίες πιο ‘προσεγγίσιμες’ καί
‘ἐλέγξιμες’ ἀλλά συχνά πρίν τελειώσει ἡ ἐφηβεία (παρατεταμένη συνήθως)
ἔχει ἤδη μετατραπεῖ σέ ἐξαρτημένο ἀπό ἐπικίνδυνη οὐσία καί κυρίως ἀπό
ἡρωϊνη…
…μεταξύ τῶν ἰδιαιτεροτήτων τῶν οἰκογενειῶν τῶν ἐξαρτημένων
εἶναι ἡ ἐξουσία, τό κύρος, πού δέ βρίσκεται σέ κάποιου τά χέρια καί
μεταφέρεται ἤ πετιέται σαν καυτό σίδερο ἀπό τά χέρια τοῦ ἑνός στά χέρια
τοῦ ἄλλου, σηματοδοτώντας ἔτσι μιά δυσλειτουργία ἤ ἀνύπαρκτη ἱεραρχία,
ἤ πολύ συχνά εἶναι στά χέρια τῆς συζύγου ἡ ὁποία ἐμφανίζεται σάν
ὑπερδραστήρια καί κυριαρχική, μέ τό σύζυγο ἐμφανιζόμενο σαν παθητικό,
ἀδύναμο, ἀκυρωμένο. Παράδειγμα : Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό ὅτι συνήθως
ὁ πατέρας τοῦ ἐξαρτημένου τό μαθαίνει τελευταῖος. Κατά τεκμήριο, ἀφοῦ
τό μάθει ὅλη ἡ οἰκογένεια, οἱ διωκτικές ἀρχές, ἡ γειτονιά, οἱ συγγενεῖς
κ.λ.π. Μιλᾶμε βεβαίως γιά τήν ἐξάρτηση τοῦ παιδιοῦ του. Ἡ δικαιολογία :
«Μά εἶναι πολύ σκληρός, δέν σηκώνει κουβέντα, θά ἐπιδείνωνε τήν
κατάσταση, θά τό ἔδιωχνε τό παιδί ἀπ’ τό σπίτι, εἶναι ἀπόλυτος» κ.λ.π. ἤ
«μά εἶναι πολύ εὐαίσθητος, στενοχωριέται πολύ μέ τέτοια πράγματα, δέν
θά ἄντεχε νά τό μάθει, θά πάθαινε ἔμφραγμα, κατάθλιψη» κ.λ.π. Στή
διάρκεια τῆς θεραπευτικῆς διαδικασίας βεβαίως ἀποδεικνύεται ὅτι δέν
εἶναι σχεδόν ποτέ ἔτσι ἤ μόνο ἔτσι. Κι ὅμως ἕνα τέτοιο ‘παιχνίδι’ τῆς μή
ἐπικοινωνίας τόσο σοβαροῦ ζητήματος παίζεται χρόνια καί πάντα γιά νά
καλύψει τό γεγονός ὅτι ἀποφεύγουν οἱ γονεῖς νά ἐπικοινωνήσουν μεταξύ
τους.
»Οἱ ἐξαρτημένοι νέοι σηκώνοντας τή σημαία τῆς κόντρας στή μιζέρια,
τῆς ἀνεξαρτησίας, τῆς χειραφέτησης, παραδόξως ΠΑΡΑΔΙΔΟΝΤΑΙ στό
θάνατο, στήν ἀπόλυτη ἐξάρτηση ἀπό τίς οὐσίες καί στήν ἀμείλικτη
χειραγώγηση ἀπό τήν πιάτσα καί τούς κώδικές της, στήν ἀπάνθρωπη
μεταχείριση τοῦ ἑαυτοῦ τους σωματικά καί ψυχικά.
»Μέσα σ’ αὐτό τό πλαίσιο, λοιπόν, ἴσως ἡ ἀπέραντη ποικιλία ψεμμάτων
πού τά μέλη τῶν οἰκογενειῶν μέ ἀσθενῆ ἐξαρτημένο, συνειδητά ἤ
ἀσυνείδητα χρησιμοποιοῦν στίς συναλλαγές τους, νά στοχεύουν στήν
ἀνακούφιση ἀπό τήν κατασπατάληση δυνάμεων, τό αἴσθημα τοῦ κενοῦ καί
τῆς ἀποξένωσης, τή συγκινησιακή αἱμορραγία, τόν ψυχολογικό
θρυμματισμό. Μέσα σ’ ἕνα ὡκεανό ψεμμάτων βρίσκουν τή δυνατότητα νά
‘παραμυθιάζονται’ ὅπως λένε οἱ ἐξαρτημένοι».
Μήπως, βλέπουμε μέσα σ’ αὐτήν τήν πραγματικότητα κάπου τή δική
μας οἰκογένεια; Μήπως εἶναι κατάλληλη ἡ στιγμή γιά ἀντιστροφή της
πορείας μέ τή βοήθεια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ; Θά συνεχίσουμε ὅμως στό
ἑπόμενο τεῦχος. Ὡς τότε, τά παιδιά μας καί…τά μάτια μας!!!

Ὑπάρχει «ἐγκεφαλικός θάνατος»; Μέρος Γ’

Κάποιοι ὑποστηρικτές τῆς ψευδεπίγραφης ἔννοιας τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ

θανάτου», στήν προσπάθειά τους νά ὑπερασπιστοῦν τήν μονομερῆ
ἐπιστημονική γνώση, πέφτουν σέ πολλές ἀντιφάσεις καί δημιουργοῦν
σύγχυση σ’ αὐτούς πού προσπαθοῦν νά μελετήσουν τίς θέσεις καί ἀπόψεις
τους. Τρανό παράδειγμα ἡ κατά τεκμήριο ἀποτυχημένη προσπάθειά τους νά
ὁρίσουν τό θάνατο κατά τέτοιο τρόπο πού νά μπορεῖ νά δικαιολογηθεῖ ἡ
καινοφανής θεωρία τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου». Ἀγνοοῦν ὅμως τό γεγονός
πώς ἄν καί ἡ Ἐκκλησία μας δέν κατέχει τά πάντα γύρω ἀπό τό μυστήριο
τοῦ θανάτου, ὅμως –μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος- μᾶς δόθηκαν ὁρισμοί καί σχετικές λεπτομέρειες ἀπό τούς
Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Στό βαθμό, τουλάχιστον, πού μᾶς εἶναι ἀναγκαῖος
γιά τή σωτηρία μας. Ὅταν ὅμως προσπαθοῦμε νά δημιουργήσουμε κενά
ἑρμηνείας παρεμβαίνοντας στήν πνευματοφώτιστη ἑρμηνεία τῶν Πατέρων,
φυσικό εἶναι νά ἀντιφάσκουμε καί νά βαδίζουμε σέ τεντωμένο σκοινί.
Ἐνίοτε δέ, παρατηρεῖται τό φαινόμενο ἄλλα νά ὑποστηρίζουμε στό θέμα
τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» καί ἐντελῶς διαφορετικά νά ὑποστηρίζουμε σέ
συναφῆ θέματα ὅπως αὐτό τῆς εὐθανασίας.
Στό εἰδικό τεῦχος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου σχετικά μέ τό θέμα αὐτό
(«Ἐκκλησία καί Μεταμοσχεύσεις», 2001, σελ. 341-343) διαβάζουμε
διαφωτιστικό κείμενο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί
Ἁγίου Βλασίου κ.κ. Ἱεροθέου πού θέτει ἕνα ἀκόμη πρόβλημα πού εἶναι τό νά
μήν ἐκφέρει, ὅπως θά ὥφειλε, θεολογικό λόγο καί στήριγμα στόν πιστό λαό
ἡ ἁρμόδια Συνοδική Ἐπιτροπή Βιοηθικῆς καί ἐν γένει ἡ Ἐκκλησία μας.
Γράφει συγκεκριμένα : «Τό ἕκτο ἐπίπεδο θεωρήσεως καί ἀντιμετωπίσεως
τοῦ προβλήματος…εἶναι τό θεολογικό, καί φυσικά αὐτό ἐνδιαφέρει
περισσότερο ἀπό ὅλα τήν Ἐκκλησία…Νομίζω ὅτι ἡ οὐσιαστικότερη
προσφορά τῆς Ἐκκλησίας πάνω στό θέμα αὐτό…(εἶναι)…νά ἐξετάση τί εἶναι
ἡ ζωή καί ὁ θάνατος, τί εἶναι τό πρόσωπο καί οἱ σχέσεις του μέ τόν Θεό καί
τούς ἀνθρώπους, ποιά εἶναι ἡ σχέση τῆς ψυχῆς μέ τό σῶμα, τί σχέση
ὑπάρχει μεταξύ τοῦ νοῦ καί τοῦ λόγου, καί κατά πόσον ἡ βλάβη τοῦ λόγου
ἀναιρεῖ τήν νοερά λειτουργία, ποιές εἶναι οἱ δυνατότητες τῆς ἐλευθερίας
τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀπόλυτη ἤ σχετική ἐλευθερία…
ποιά εἶναι ἡ ἐσχατολογική κατάσταση τοῦ ὅλου ἀνθρώπου, πῶς
προσδιορίζεται ἡ ἀγάπη καί ἡ σωτηρία κ.λ.π….καίτοι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς
Ἐκκλησίας δέν ἀντιμετώπισαν ἀμέσως τό θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων,
ὡστόσο ἔδωσαν ἔμμεσες ἀπαντήσεις, ἀρκεῖ νά ἔχουμε τή δυνατότητα
νά τίς βλέπουμε καί νά τίς μεταφέρουμε στό ποίμνιό μας»!!! (ἡ
ὑπογράμμιση δική μας).
Κι ἄν μελετήσει κανείς τά πατερικά κείμενα μέ διάθεση μαθητείας καί
μακρυά ἀπό αἰρετικές «νεοπατερικές» καί «μεταπατερικές» ἀντιλήψεις θά
διαπιστώσει ξεκάθαρα πώς ὁ «ἐγκεφαλικός θάνατος» εἶναι μιά
ἀμφισβητούμενη ἔννοια πού δημιουργήθηκε ἀπό τούς ἐπιστήμονες γιά νά
βοηθηθεῖ ἡ ἐξεύρεση περισσοτέρων μοσχευμάτων. Καί δυστυχῶς ἡ μέχρι
τώρα στάση τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς δέν στάθηκε στό ὕψος
τῶν περιστάσεων-τουλάχιστον ἀπό θεολογικῆς πλευρᾶς. Ἴσως στό ἄμεσο
μέλλον γίνει!
 «Ἄφετε τά παιδία…» (Ματθ. ιθ’, 14)

Γιά τό διαγωνισμό τοῦ προηγούμενου φύλλου (4) λάβαμε ἀπαντήσεις

ἐκ τῶν ὁποίων ἡ μόνη σωστή ἀπάντηση ἦταν τῆς Περσεφόνης Ξυδεροῦ (11
χρονῶν). Ἡ σωστή ἀπάντηση ἦταν τό ἄθροισμα 51
(6+9+2+7+4+1+5+8+9=51). Ἡ Περσεφόνη κερδίζει μιά συνδρομή στό
περιοδικό «Προς τή Νίκη».
Στό τεῦχος αὐτό, ἐπίσης, φιλοξενοῦμε μιά αὐτοσχέδια προσευχή τῆς
Χρυσάνθης Πουλῆ (μαθήτριας Γ’ Δημοτικοῦ Ταξιάρχη) πρός τήν Παναγία
καί μιά πολύ ὄμορφη ζωγραφιά τοῦ Γεωργίου Μπαξεβάνου.
« Παναγία μου Παναγίτσα
πού ἔχεις τό Χριστό ἀγκαλίτσα.
Πάρε στή χρυσή ποδιά σου
τά παιδιά τῆς γῆς κοντά σου.

Ἄσπρα, κίτρινα, μαῦρα

καί ὅλα τοῦ Χριστοῦ ἀδελφάκια.
Δίπλα στό Χριστό νά τά ἔχεις
νά μπορεῖς νά τά προσέχεις».
«Ἡ Ἑλλάδα πού…φεύγει»
 Στή σελίδα αὐτή ξεκινᾶ μιά προσπάθεια νά ἀντισταθοῦμε στήν
καταστρεπτική λήθη τῶν σημαντικῶν γεγονότων καί προσώπων πού
σημάδεψαν τήν ἔνδοξη ἱστορία τοῦ ἔθνους μας. Προσώπων ὅπως τῶν
μεγάλων ἐθνικῶν ἡρώων καί εὐεργετῶν. Ἔτσι, γιά νά μήν ἀφήσουμε αὐτή
τή λησμονημένη γιά τούς μεγαλύτερους καί ἀπελπιστικά ἄγνωστη γιά τούς
νεώτερους Ἑλλάδα νά χαθεῖ ἀπό τή μνήμη μας καί παρασύρει κι ἐμᾶς στό
νά πιστεύσουμε ὅτι δέν ὑπῆρξε ἔνδοξη ἱστορία, ἤ ὅτι αὐτό πού βλέπουμε
σήμερα εἶναι αὐτό πού μᾶς χαρακτηρίζει ὡς λαό! Ἀρχίζουμε, λοιπόν, μέ τήν
παρουσίαση τῶν μεγάλων εὐεργετῶν τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους καί ὄχι μόνο
τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Πρῶτος στή σειρά (ὄχι ἀπαραίτητα χρονολογικά) ὁ
Γεώργιος Ἀβέρωφ.
Γεννήθηκε στό Μέτσοβο, στίς 15 Αὐγούστου 1818 καί μεγάλωσε
ἀσκώντας τό ἐπάγγελμα τοῦ κτηνοτρόφου. Ἀργότερα ἀναχώρησε γιά τήν
Ἀλεξάνδρεια ὅπου ἤδη βρισκόταν ὁ ἀδερφὀς του Ἀναστάσης. Πρώτη
ἐπιχειρηματική του κίνηση ἡ ναύλωση καραβιοῦ γιά μεταφορά χουρμάδων
στήν Ὀδησσό. Σέ ἀνταλλαγή, ἀπό τή Ρωσία τοῦ ἔστειλαν πίσω τό καράβι
φορτωμένο «μπρισίμ», δηλαδή χρυσές κλωστές. Τήν ἐποχή ἐκείνη
παντρευόταν ἕνας πασᾶς καί κανένας δέν διέθετε τόσο πολύ μπρισίμ γιά νά
ραφτοῦν οἱ αὐλικές στολές. Τό ἐμπόρευμα, φυσικά, μοσχοπουλήθηκε!
Δεύτερο μεγάλο του ἄνοιγμα στίς ἀγορές τό ἐμπόριο βαμβακιοῦ πού εἶχε
λείψει ἀπό τήν Εὐρώπη λόγω τοῦ ἐμφυλίου πολέμου στήν Ἀμερική. Κατόπιν
ἀνοίχθηκε στίς τραπεζικές ἐπιχειρήσεις σέ ἡλικία μόλις 40 ἑτῶν! Παρά τά
πλούτη του ζοῦσε λιτά μέ τήν οἰκογένειά του στήν Ἀλεξάνδρεια τῆς
Αἰγύπτου. Ἐκοιμήθη στίς 15 Ἰουλίου 1899 καί ἐτάφη στό Α’ Κοιμητήριο
Ἀθηνῶν κατόπιν δικῆς του ἐπιθυμίας. Παρά τό γεγονός ὅτι δέν συμπαθοῦσε
καί πολύ τούς φτωχούς καί τίς φιλανθρωπίες, ἔγινε ἐθνικός εὐεργέτης
δωρίζοντας τεράστια ποσά στήν ἑλληνική παροικία τῆς Ἀλεξάνδρειας καί
στήν Ἑλλάδα ὅπως ἐπιγραμματικά ἀναφέρονται παρακάτω:
- 20.000 λίρες στό Μέτσοβο γιά συντήρηση σχολείων καί
φιλανθρωπικῶν ἰδρυμάτων.
- 20.000 λίρες γιά κατασκευή στό Μέτσοβο ἐκκλησιῶν, σχολείων,
φαρμακείου, κοιμητηρίου, καμπαναριοῦ.
- 5.000 λίρες γιά τήν ἐνίσχυση τῆς Κρητικῆς Ἐπαναστάσεως.
- 40.000 λίρες γιά τήν ἴδρυση τῆς Σχολῆς Εὐελπίδων.
- 24.000 λίρες γιά τήν ἀνέγερση γυναικείων φυλακῶν καί
ἀναμορφωτηρίων ἀνηλίκων.
- 500.000 δραχμές γιά τήν συμπλήρωση τῆς κατασκευῆς τοῦ
Πολυτεχνείου Ἀθηνῶν.
- Ἀνέγερση ἀγαλμάτων Ρήγα Φεραίου καί Πατριάρχου Γρηγορίου
Ε’ στά Προπύλαια τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
- 70.000 λίρες δάνειο πού τελικά τό χάρισε στό χρεωκοπημένο
κράτος ἐπί κυβερνήσεως Χαριλάου Τρικούπη.
 - 1.000.000 δραχμές γιά τήν ἀνακαίνιση τοῦ Παναθηναϊκοῦ
Σταδίου.
- Κατέβαλε ἔξοδα ἐξαγορᾶς τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας
τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στήν Ἀλεξάνδρεια, ἔξοδα γιά τή συντήρηση
τοῦ Ἑλληνικοῦ Νοσοκομείου καί ὅλων τῶν ἑλληνικῶν σχολείων.
- Κατέβαλε ἔξοδα ἴδρυσης τῆς Γεωπονικῆς Σχολῆς στή Λάρισα,
ἀγορᾶς τοῦ θρυλικοῦ θωρηκτοῦ «Ἀβέρωφ», κατασκευῆς
ὑδραγωγείου στό Μέτσοβο, πλακόστρωσης δρόμων Μετσόβου,
κτισίματος 13 ἐκκλησιῶν ἐπίσης στό Μέτσοβο, ἀγορᾶς
ἐπιστημονικῶν ὀργάνων τοῦ Ἀστεροσκοπείου Ἀθηνῶν.
Αὐτός ἦταν ὁ μέγας εὐεργέτης Γεώργιος Ἀβέρωφ. Αἰωνία του ἡ μνήμη!

(Ἀπό τό ἔνθετο «Ἡ Ἑλλάδα τῶν Εὐεργετῶν» τῆς ἐφημερίδος «Ἡμερησία»)

 «Ἡ Κυρία τῶν ἀγγέλων»

Μέ τήν εὐκαιρία τῶν ἑορτῶν τῆς Παναγίας μας, θά παρουσιαστεῖ μέρος

τοῦ λίαν ἐποικοδομητικοῦ λόγου (Ε’) τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου
ἐπιγραφόμενο ὡς : «
Ἐγκώμιο στήν Κοίμηση τῆς ἁγίας μας Κυρίας Θεοτόκου». Γράφει, λοιπόν, ὁ
Ἅγιος τά ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα : «Ἡ Παναγία προγνώρισε, ὡς Μητέρα τοῦ
Θεοῦ, τή στιγμή τῆς μεταστάσεως…Καί ὅταν τά αἰισθάνθηκε αὐτά καί τά
ἔμαθε, τί μᾶς παρουσιάζει ὁ λόγος ὅτι εἶπε; ‘Ἔφτασε ἡ ἡμέρα τοῦ θανάτου
μου. Ἔφτασε ὁ χρόνος τῆς ἀποδημίας μου πρός Ἐσένα. Δέσποτα, ἄς
παρουσιαστοῦν ἐδῶ αὐτοί πού θά τελέσουν τά σχετικά μέ τόν ἐνταφιασμό
μου…Καί στά χέρια Σου βέβαια θά παραδώσω τό πνεῦμα μου, ἐνῶ στίς
παλάμες τῶν μαθητῶν Σου τό ἀνέγγιχτο καί θεοδόχο σῶμα μου, ἀπό τό
ὁποῖο ἀνέτειλες Ἐσύ πού εἶσαι ἡ ἀθανασία, γιά νά τό κηδέψουν. Ἄς
παρασταθοῦν κοντά μου γιά νά μοῦ δώσουν μεγάλη χαρά οἱ
διασκορπισμένοι στά πέρατα τῆς γῆς κήρυκες καί ὑπηρέτες τοῦ Εὐαγγελίου
Σου. Καί ἄν Ἐσύ εὐδόκησες νά μετατεθεῖ, ζωντανός ἀκόμη, ὁ δίκαιος Ἐνώχ
στόν οὐρανό, ἐπειδή ἦταν ἀνάγκη, καί ὁ Θεσβίτης Ἠλίας νά ἀναληφθεῖ μέ
πύρινο ἅρμα φανερά πρός ἄγνωστα μέρη, γιά νά περιμένουν καί οἱ δύο τή
φρικτή καί ὁλοφώτεινη Δευτέρα Παρουσία Σου, καί ἄν πάλι ὁ Προφήτης
Ἀββακούμ θαυματούργησες νά μεταφερθεῖ σέ μιά στιγμή ἀπό τήν
Ἱερουσαλήμ στή Βαβυλώνα, γιά μιά ἀνάγκη τοῦ Δανιήλ, καί νά ἐπιστρέψει
πάλι, τότε τί Σοῦ εἶναι ἀδύνατον καί μόνο ἄν τό θελήσεις;’ Αὐτά μόλις εἶπε
ἡ πανύμνητη, ἔφτασε ἀμέσως καί ἡ δωδεκάδα τῶν Ἀποστόλων, ἀπό
διαφορετικό μέρος ὁ καθένας…Καί ποιός νοῦς μπορεῖ νά χωρέσει, ἤ ποιός
λόγος νά ἀφηγηθεῖ ὅλα ὅσα ἐκεῖ ἔψαλλαν, ὅσα εἶπαν καί ὅσα εὐχήθηκαν οἱ
θεολόγοι; Ἀλλά ὅταν τέλεσαν αὐτά πού ἔπρεπε μέ τρόπο ἱερό καί ἅγιο,
ἐμφανίστηκε ἐκεῖ ὁ Κύριος μέ τή δοξασμένη δύναμή Του καί μέ ὅλη τή
στρατιά τοῦ οὐρανοῦ. Καί οἱ ἀσώματοι βέβαια Ἄγγελοι ὑπηρετοῦσαν
ἀόρατα, ἐνῶ οἱ Ἀπόστολοι σωματικά ἔγιναν οἱ ὑμνωδοί τῆς θείας
μεγαλειότητος. Ἡ πανήγυρη ἦταν, ἀδελφοί μου, ἀνάμικτη, καί ἡ συνοδεία
οὐράνια καί ἐπίγεια κι ἀποτελοῦνταν ἀπό Ἀγγέλους, Ἀρχαγγέλους,
Κυριότητες, Θρόνους, Ἀρχές, Ἐξουσίες, Δυνάμεις, Χερουβείμ, Σεραφείμ,
Ἀποστόλους, Μάρτυρες, Δικαίους, ἄλλους νά προτρέχουν, ἄλλους νά
προϋπαντοῦν, ἄλλους νά εἶναι ὁδηγοί, ἄλλους νά προπορεύονται, ἄλλους νά
ἀκολουθοῦν καί ἄλλους νά παρακολουθοῦν καί ὅλοι μαζί φώναζαν
χαρούμενα «Ψάλετε στόν Κύριο», «Δοξολογῆστε τόν Κύριο»…Φιλόχριστοί
μου, ποιός ἄκουσε ποτέ στόν αἰώνα τέτοια ἐκφορά νεκροῦ; Ποιός εἶδε τόσο
μεγάλη προπομπή κηδείας; Ποιός αἰσθά;νθηκε ποτά μέχρι τώρα τέτοια
μετάβαση, σαν κι αὐτή πού ἀξιώθηκε ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μου; Καί δέν
εἶναι ἀφύσικο, γιατί κανένας δέν ἔχει φανεῖ ἀνώτερος ἀπό αὐτήν, ἡ ὁποία
ἦταν ἀνώτερη ἀπό ὅλους…Μητέρα τοῦ φωτός…τώρα πού διέσχισες τά
σύννεφα καί ἀνέβηκες στόν οὐρανό καί μπῆκες στά Ἅγια τῶν ἁγίων…
εὐλόγησε τά πέρατα τῆς οἰκουμένης στέλνοντας μέ τίς πρεσβεῖες σου
εὔκρατους ἀέρες, χαρίζοντας βροχές στόν κατάλληλο καιρό, κάνοντας
οὔριους τούς ἀνέμους, τή γῆ νά δίνει καλούς καρπούς, τήν Ἐκκλησία νά
εἰρηνεύει, τήν Ὀρθοδοξία νά εἶναι δυνατή…σκεπάζοντας ὁλόκληρο τό
γένος τῶν Χριστιανῶν καί τέλος μ έτή δύναμη τῶν πρεσβειῶν σου στήριξε
καί συγχώρεσέ με…»! Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς! (ἀπό τό βιβλίο
«Ἀπό τήν Πεντηκοστή στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου», Δεκατρεῖς πατερικές
ὁμιλίες- Μετάφραση Γ. Β. Μαυρομάτη, Ἐκδ. Ἁρμός 2006, σελ. 171-180)

Εὐχαριστοῦμε θερμά ὅσους βοήθησαν ὑλικῶς νά ἀντιμετωπιστοῦν

τά ἔξοδα ἐκδόσεως τοῦ παρόντος τεύχους καί εὐχόμαστε οἱ Παμμέγιστοι
Ταξιάρχες νά προστατεύουν αὐτούς καί τίς οἰκογένειές τους.

Εὐάγγελος Καζάνης, Μάρκος Τσιρόζογλου, Δήμητρα Κοπανέλου, Βασιλική

Τζιώτου, Στέφανος Παπαδημητρίου, ;
(Στάθη βάλε τα μέ σειρά ἀλφαβητική τῶν ἐπωνύμων τους. )

ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ : Ἱ. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Ταξιάρχου Ὠρεῶν

ΕΚΔΟΤΗΣ- ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΥΛΗΣ…
ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΣΙΑ: Εὐστάθιος Ἀναγνώστου