ΑΜΠΕΛΟΣ ΕΥΚΛΗΜΑΤΟΥΣΑ

Επιστολή τοῦ Σεβασμιωτάτου καί ἄν χωροῦν λίγες εὐχαριστίες ὡς ἑξῆς :

Υἱκῶς εὐχαριστοῦμε τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδος, Ἰστιαίας

καί Βορείων Σποράδων κ.κ. Χρυσόστομο γιά τίς μελίρρυτες πατρικές Του
εὐχές καί εὐλογίες καί ἀντευχόμεθα ἡ Παναγία τοῦ Πάθους, οἱ ἅγιοι
Ταξιάρχες Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί ἐξαιρέτως ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ
Χρυσόστομος νά μᾶς Τόν χαρίζουν σῶον, ὑγιῆ, μακροημερεύοντα καί
ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς τοῦ Χριστοῦ μας ἀληθείας πρός δόξαν Θεοῦ
καί σωτηρία δική Του καί τῆς εὐλογημένης ποίμνης Του.
 «Κατά τάς Γραφάς…» (Α’ Κορ. ιε’, 3)

Στό τεῦχος αὐτό ἀγαπητοί ἀδελφοί θά δοῦμε πῶς ἕνας

νεοανακηρυχθείς ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Σερβία), ὁ ἅγιος
Ἰουστῖνος Πόποβιτς, σχολιάζει τό χωρίο : «οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τάς
γυναῖκας ἑαυτῶν, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν
παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς» (Ἐφεσίους, ε’, 25).
«Ἡ ὑποταγή, ἡ ὑπακοή στήν ἐκκλησία, ἡ ἐκτέλεση τῶν ἐντολῶν τοῦ
Χριστοῦ, δέν εἶναι κάτι τό μηχανικό, τό αὐτόματο, τό ‘ρομποτικό’, ἀλλά
καλοδιάθετο, συνειδησιακό, ἑκούσιο καί ἀγαπητό. Ἐδῶ τό ‘πᾶν’ ὑφίσταται
καί ὑπάρχει ἀπό ἀγάπη καί μέ τή δύναμη τῆς ἀγάπης. Ἡ ὑπακοή στόν
Χριστό ‘ἐν παντί’ (=δηλαδή σέ ὅλα), εἶναι ἀπό ἀγάπη καί αὐτό εἶναι ὁ
ὕψιστος νόμος στή Θεανθρώπινη ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό εἶναι καί ὁ
ὕψιστος κανόνας τῆς ζωῆς καί στον γάμο. Αὐτό εἶναι ἡ δίκαιη, ἀληθινή,
θεϊκή, ἀθάνατη ἀγάπη. Λοιπόν, τό ‘πᾶν’ στό γάμο ὁδηγεῖται καί
χειραγωγεῖται μέ τήν ἀγάπη. Μέ αὐτήν μετρᾶται, μέ αὐτήν ἐκτιμᾶται καί
μέ αὐτήν ἐνισχύεται…Ὅποιος ἀγαπᾶ ὁλόψυχα καί ὁλόκαρδα, τότε καί
θυσιάζεται μέ χαρά γιά τόν ἀγαπώμενο. Θυσιάζεται γιά νά τοῦ
ἐξασφαλίσει μέ τή θυσία του καί νά τοῦ δωρίσει ἀμετάβλητα καί αἰώνια
ἀγαθά. Τέλειο παράδειγμα, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ὅλη Του ἡ ζωή, ἀπό
τή γέννηση μέχρι τήν ἀνάληψη, εἶναι μιά ἀδιάκοπη θυσία γιά τήν
ἐκκλησία…Αὐτός θεμελίωσε τήν Ἐκκλησία καί τῆς ἔδωσε ὅλες τίς ἅγιες
δυνάμεις, γιά νά σώσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν ἁμαρτία, τό θάνατο καί
τό διάβολο καί νά τούς δώσει, νά ἐξασφαλίσει σ’ αὐτούς τήν αἰώνια ζωή.
Ἔτσι αὐτή ἡ θυσιαστική ἀγάπη τοῦ ἄνδρα γιά τή γυναῖκα, εἶναι θεμέλιο
τοῦ γάμου, τῆς οἰκογένειας, αὐτῆς τῆς ‘κατ’ οἶκον’ ἐκκλησίας».
Στή συνέχεια ὁ Ἅγιος μᾶς προσφέρει ὁλίγα τινα ἀπό τή θεόπνευστο σοφία
τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου πού -ἀπευθυνόμενος στον ἄνδρα-
λέει: «Θέλεις νά ὑπακούει σέ σένα ἡ γυναῖκα σου, καθώς ἡ Ἐκκλησία στον
Χριστό; Φρόντιζέ την κι ἐσύ, ὅπως ὁ Χριστός φροντίζει τήν Ἐκκλησία…
Ὅπως λοιπόν ὁδήγησε ὁ Χριστός πλησίον Του ἐκείνη, πού τόν
ἀποστρέφεται καί τόν μισεῖ καί τόν περιφρονεῖ καί ζεῖ μέ ἀσωτία, μέ τή
μεγάλη φροντίδα πού ἔδειξε καί ὄχι μέ ἀπειλές, οὔτε μέ βρισιές, οὔτε μέ
φόβο, οὔτε μέ κάτι παρόμοιο, ἔτσι καί σύ νά συμπεριφέρεσαι πρός τή
γυναῖκα σου. Εἴτε θά δεῖς νά σέ περιφρονεῖ αὐτή, εἴτε νά ζεῖ μέ ἀσωτία καί
νά ὑπερηφανεύεται, θά μπορέσεις νά τή φέρεις κάτω ἀπό τά πόδια σου μέ
τήν πολλή φροντίδα, μέ τήν πολλή ἀγάπη καί φιλία πού θά τῆς δείξεις.
Διότι τίποτε δέν εἶναι πιο τυραννικό ἀπό τά δεσμά αὐτά καί μάλιστα καί
στον ἄνδρα καί στήν γυναῖκα…τή σύντροφο ὅμως τῆς ζωῆς σου, τήν
μητέρα τῶν παιδιῶν σου, τό θεμέλιο κάθε εὐφροσύνης δέν πρέπει νά
καταδεσμεύεις μέ φόβο καί ἀπειλές, ἀλλά μέ ἀγάπη καί καλή διάθεση.
Διότι ποιά σύζευξη, ποιά συνένωση ὑπάρχει, ὅταν ἡ γυναῖκα τρέμει τόν
ἄνδρα της; Ποιά ἡδονή θά ἀπολαύσει ὁ ἴδιος ὁ ἄνδρας, ὅταν ζῆ μέ τήν
γυναῖκα του καί συμπεριφέρεται σάν σέ δούλη καί ὄχι σάν σέ ἐλεύθερη;
Καί ἄν ἀκόμη πάθεις κάτι γι’ αὐτή νά μή τήν ὀνειδίσεις, νά μήν τήν
κατηγορήσεις διότι οὔτε ὁ Χριστός ἔπραξε κάτι τέτοιο».
 Ἄν αὐτός ἦταν ὁ κανόνας τῆς ζωῆς τῶν ἐγγάμων μήπως θά
μπορούσαμε νά μειώσουμε στό ἐλάχιστο τά διαζύγια μέ τίς πολλές
ἐπιπτώσεις στή ζωή –κυρίως- τῶν παιδιῶν καί νά μεγιστοποιήσουμε τόν
ἀριθμό τῶν ζευγαριῶν πού θά ἔφθαναν στον τελικό στόχο πού εἶναι ἡ
σωτηρία τῶν ψυχῶν τους; Δέν ἔχουμε παρά νά ζητήσουμε ἀπό τό Θεό νά
μᾶς «καταβρέχει» μέ τήν ἀρετή τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης!

«Βλέπετε μή πλανηθῆτε…» (Λουκ. κα’, 8)

Ὅπως εἴχαμε ὑποσχεθεῖ στό πρῶτο τεῦχος, ἡ στήλη αὐτή θά

ἀσχοληθεῖ μέ τήν πολυδιαφημισμένη «Γιόγκα». Εἶναι μόνο μιά μορφή
ἄσκησης τοῦ σώματος, μιά ἐπιστημονική μέθοδος «εὐεξίας», μιά τεχνική
ἄσχετη μέ ὁποιαδήποτε θρησκεία, ἤ μέθοδος παραπλάνησης καί
ἐξαπάτησης τῶν ἀνθρώπων;
Κατ’ ἀρχάς, «γιόγκα» σύμφωνα μέ τό ἰνδικό λεξιλόγιο σημαίνει
«ἕνωση», «σύνδεση». Ἡ πραγματική ἔννοια τοῦ ὅρου «προέρχεται ἀπό τή
Σανσκριτική ρίζα γιούτζ πού σημαίνει συνάντηση, ἕνωση, ἐπικοινωνία…ἤ
φιλοσοφία τοῦ ἀνωτάτου τύπου, πού ὑπόσχεται νά φέρει σέ στενή
ἐγγύτητα τήν ψυχή μέ τήν Ὑπέρ ψυχή. Ἡ γιόγκα εἶναι ἕνα παλαιότατο
φιλοσοφικοθρησκευτικό πρακτικό σύστημα…Μέ ὁδηγούς διάφορα ἰνδικά
κείμενα, κυρίως ὅμως ἔχοντας ἕνα γκουρού (δάσκαλο) ἐπιδιώκεται ἡ
ἀφομοίωση καί ἡ βίωση τῶν θεωριῶν περί «κάρμα» καί «μετενσάρκωσης»
ἀναζητώντας σέ τελευταῖα ἀνάλυση τή λύτρωση ἀπό αὐτό τόν κόσμο πού
θεωροῦν ὡς μή πραγματικό, σέ «ὁδούς», τίς ὁποῖες ἔχει καθορίσει ἡ
ἰνδουϊστική παράδοση.» (Ἐγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειῶν καί Αἱρέσεων,
Ἐπισκόπου Καρπασίας κ.κ. Χριστοφόρου, Ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Τροοδιτίσσης
2002, σελ. 163).
Ἀπό τό παραπάνω κείμενο, συνάγεται ἀβίαστα τό συμπέρασμα ὅτι ἡ
πρακτική τῆς γιόγκα ἀποτελεῖ ὄχι ἄσκηση, ἀλλά μέθοδο θεώρησης τοῦ
γνωστοῦ, στούς νεοεποχίτες γκουρού, θείου Ὑπέρτατου Νοῦ πού καμμιά
σχέση δέν ἔχει μέ τόν Τριαδικό Θεό. Στό παραπάνω Λεξικό διαβάζουμε
σχετικά : «ἀπορρίπτεται ἡ θέση ὅτι ἡ Γιόγκα εἶναι «γυμναστική» διότι
βασίζεται στή συγκέντρωση ὅλων τῶν διανοητικῶν, ψυχικῶν καί
πνευματικῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώπου…Τό μέσον πού καταβάλλει εἶναι οἱ
εἰδικές μυστηριακές ψυχοπνευματικές καί νοητικές ἀσκήσεις.
Χρησιμοποιεῖ γιά μονοπάτι τήν ὑπερσυγκέντρωση» (σελ. 161). Αὐτό
ἄλλωστε ὑποστήριζε καί ὁ- μακα ριστός σήμερα- π. Ἀντώνιος
Ἀλεβιζόπουλος στό βιβλίο του «Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα
Ἐποχή», «…οἱ σκοποί τῆς γιόγκα δέν εἶναι ‘ἐπιστημονικοί’, ἀλλά
θρησκευτικοί καί ὑποκρύπτουν σοβαρούς κινδύνους γιά τήν ὑγεία τοῦ
ἀνθρώπου…τό ἰδανικό τῆς γιόγκα δέν εἶναι ἡ ὑγεία καί ἡ εὐεξία, ἀλλά ἡ
ἐξουδετέρωση τοῦ σώματος καί ὁλόκληρης τῆς προσωπικότητας τοῦ
ἀνθρώπου. Γιά τόν Σατυανάντα, οἱ ἐπιθυμίες καί οἱ προσδοκίες ἐκείνων
πού πλησιάζουν τόν Γκουρού καί τή Γιόγκα καί ἀναφέρονται σέ στόχους
ὅπως εἶναι «ἡ καλή ὑγεία καί εὐτυχία», χαρακτηρίζονται ‘χονδροειδεῖς’
πού διασκορπίζουν τό ‘νοῦ, τό σῶμα καί τό πνεῦμα’ καί ἐμποδίζουν τόν
ἄνθρωπο νά φθάσει ‘σέ ἀνώτερες καταστάσεις πραγμάτωσης τοῦ
Θεοῦ’…»!
Συνεπῶς, σέ τελική ἀνάλυση, ἡ γιόγκα εἶναι ἰνδουϊστικῆς προέλευσης
φιλοσοφικοθρησκευτική μέθοδος βίωσης θεωριῶν ὅπως τό ‘κάρμα’ καί ἡ
‘μετενσάρκωση’ πού εἶναι ἐντελῶς ἀσυμβίβαστες μέ τήν Ὀρθόδοξο πίστη.
Δέν ὑπάρχει καμμία σχέση τῶν ἐμπειριῶν τῶν γιόγκι καί αὐτῶν τῶν
ὀρθοδόξων μοναχῶν καί ἀσκητῶν. Καί δέν εἶναι δυνατόν, ὅπως
συμβουλεύει ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Καρπασίας κ.κ. Χριστόφορος, νά
ἀπομονώνονται ὁρισμένοι κανόνες τῆς Γιόγκα γιά νά χρησιμοποιοῦνται
μέσα σέ Χριστιανικά πλαίσια! Συνεπῶς, εἶναι ἐπικίνδυνο νά πιστεύουμε
πώς ἐμεῖς ἁπλά ἀσκούμαστε καί δέν δεχόμαστε ἐπιρροές τῆς
ἀποκρυφιστικῆς αὐτῆς τεχνικῆς- τῆς Γιόγκα!!!

«Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε…»

Ἅγ. Μάρτυρες Ἰσίδωρος ὁ ἐν Χίω καί Μυρόπη

Ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος καταγόταν ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια καί ὑπηρετοῦσε στό

βασιλικό στόλο ἐπί τοῦ αὐτοκράτορος Δεκίου. Κάποια μέρα πού τμῆμα τοῦ
στόλου βρισκόταν ἐλλιμενισμένο στή Χίο, κατήγγειλαν τόν Ἰσίδωρο στό
ναύαρχο Νουμέριο ὅτι ἀκολουθεῖ τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἀνακριθείς ὁ
Ἅγιος ὁμολόγησε καί ὑπέστη ξυλοδαρμό καί ἄλλα βασανιστήρια χωρίς
ὅμως νά καμφθεῖ τό φρόνημά του. Γι’ αὐτό καί φυλακίστηκε. Ὁ πατέρας
του, εἰδωλολάτρης, ὅταν ἔμαθε γιά τή μεταστροφή τοῦ γιοῦ του
ταξίδευσε ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια στή Χίο προκειμένου νά τόν μεταπείση. Ὁ
Ἰσίδωρος χάρηκε πολύ μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ πατρός του. Ὅμως ἐκεῖνος
φανερά στεναχωρημένος προσπάθησε νά μεταπείση τό γιό του
χρησιμοποιώντας μάλιστα καί τό ἐπιχείρημα ὅτι ἡ πολυαγαπημένη του
μητέρα θά πέθαινε ἀπό ντροπή ἄν μάθαινε ὅτι ὁ γιός της εἶχε ἀρνηθεῖ τήν
πίστη τῶν προγόνων τους. Ὁ Ἰσίδωρος, ἀντί ἄλλης ἀπάντησης,
προσπάθησε ἐπανειλημμένως νά μεταπείση τόν πατέρα του ὥστε νά
ἀρνηθεῖ τά εἴδωλα. Ἐκεῖνος ὅμως θύμωσε τόσο πολύ πού καταράστηκε τό
γιό του, τόν ἀποκήρυξε καί τόν παρέδωσε ὁ ἴδιος στό Ναύαρχο Νουμέριο
μέ τό αἴτημα νά θανατωθεῖ τό συντομότερο δυνατό! Ἔτσι ἔγινε.
Ὁ Ἅγιος δέθηκε πίσω ἀπό ἄλογο πού ἔτρεχε ἀσταμάτητα πάνω ἀπό
κοφτερές πέτρες οἱ ὁποῖες σχεδόν θανάτωσαν τό αἱματοκυλισμένο σῶμα
τοῦ Ἁγίου. Ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος τελικῶς ἐπέζησε γιά νά δοθεῖ ἄμεσα ἡ
διαταγή τῆς ἀποτομῆς τῆς τιμίας αὐτοῦ Κεφαλῆς. Γιά νά τρομοκρατήσει
ὅμως ἀκόμη περισσότερο τούς ναῦτες του, καθώς φοβόταν πώς καί ἄλλοι
ναῦτες μπορεῖ νά εἶχαν γίνει κρυπτοχριστιανοί, ἔδωσε ἐντολή τό σῶμα
τοῦ Ἁγίου νά μήν ἐνταφιασθεῖ, ἀλλά νά ριφθεῖ σέ γκρεμό γιά νά φαγωθεῖ
ἀπό τά ὄρνεα. Τοποθέτησε δέ καί φρουρά γιά νά μή κλαπεῖ τό σῶμα του
ἀπό τούς Χριστιανούς.
 Τό γεγονός τοῦτο πληροφορήθηκε καί μιά Χριστιανή νεαρή παρθένος
τῆς Χίου, ὀνόματι Μυρόπη. Τόση τόλμη διέθετε δέ, πού πῆγε νύκτα μέ δύο
ὑπηρέτριές της, βεβαιώθηκε ὅτι οἱ στρατιῶτες δέν τήν ἔβλεπαν καί
παρέλαβε τό ἅγιο λείψανο καί τό παρέδωσε στούς Χριστιανούς γιά νά
ἐνταφιασθεῖ. Τήν ἄλλη μέρα ὁ Νουμέριος πληροφορηθείς τό γεγονός τῆς
κλοπῆς κατηγόρησε τούς στρατιῶτες καί τούς ἀπείλησε μέ θάνατο ἄν δέν
τοῦ ἀποκάλυπταν ποιός εἶχε ἁρπάξει τό λείψανο τοῦ Ἁγίου. Τότε ἡ
Μυρόπη, ἀποφάσισε νά παραδοθεῖ γιά νά μή σκοτωθοῦν ἀδίκως οἱ
στρατιῶτες. Ὁ Νουμέριος ἀπείλησε χωρίς ἀποτέλεσμα τή θαρραλέα νύμφη
τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία μάλιστα προσπάθησε νά ἑλκύσει καί τό ναύαρχο στή
χριστιανική πίστη! Ἡ ἁγία παρθενομάρτυς Μυρόπη βασανίστηκε,
παρέδωσε τό πνεῦμα της καί ἐνταφιάστηκε κοντά στόν τάφο πού ἡ ἴδια
εἶχε ἐνταφιάσει νωρίτερα τόν ἅγιο μάρτυρα Ἰσίδωρο.
Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ! Σέ λίγες μέρες, λοιπόν, θά
ἑορτάσει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί περισσότερο ἡ μυροβόλος Χῖος
τούς ἔνδοξους Μάρτυρές της. Ἔτσι ἐπιβεβαιώθηκαν γιά μιά ἀκόμη φορά
τά ἀψευδῆ λόγια τοῦ Κυρίου μας : «παραδοθήσεσθε δέ καί ὑπό γονέων καί
συγγενῶν…καί θανατώσουσιν ἐξ ὑμῶν…» (Λουκ. κα’, 16). Προσοχή δέ
στούς σημερινούς γονεῖς πού συχνά μέ τήν ἀδιαφορία καί ἀπιστία τους
παραδίδουν τά παιδιά τους στούς διαφθορεῖς, ἄν μή στόν ἴδιο τό Διάβολο
καί θανατώνουν κι αὐτοί μέ τόν τρόπο τους τίς ἀθάνατες ψυχές τους.

Γνωρίζατε ὅτι…

Ἡ φράση «Σαββάτου Ὁδός» πού χρησιμοποιοῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι σήμαινε

γενικά τή μικρή ἀπόσταση. Πιό συγκεκριμένα, ἑπρόκειτο περί δρόμου
μήκους λίγο παραπάνω τοῦ ἑνός χιλιομέτρου πού μποροῦσε νά διανύσει
Ἰουδαῖος κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Δηλαδή, δικαιοῦτο μόνο νά
διανύσει ὅση ἀπόσταση ἀπεῖχε ἀπό τήν οἰκία του ἡ Συναγωγή ὅπου καί
ἔπρεπε νά μεταβεῖ γιά νά προσευχηθεῖ;

Ἡ Σουσάννα, πού στήν κυριολεξία σημαίνει «κρίνος» ἦταν μία τῶν ἁγίων
γυναικῶν πού ὑπηρετοῦσαν τόν Κύριό μας;
(Πληροφορίες ἀπό Γ. Κωνσταντίνου, Λεξικόν τῶν Ἁγίων Γραφῶν, Ἐκδ.
Γρηγόρη 2008, σελ. 870, 932)

Σύνθετες λέξεις ὅπως θεοπάλαβος, θεότρελος, θεοσκότεινα, κ.λ.π.

ἀποτελοῦν ἴσως οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν βλασφημίες; Καί πῶς ὄχι ἀφοῦ
χρησιμοποιώντας τις ἐννοοῦμε ὅτι κάποιος εἶναι τόσο πολύ τρελός,
παλαβός, κ.λ.π. πού δέν μετριέται, ὅπως ὁ Θεός. Δηλαδή, ὅτι κάποιος εἶναι
τόσο παλαβός ὅσο εἶναι ὁ Θεός. Κι ἄν ἀκόμη δέν ἔχουμε τέτοια πρόθεση ἤ
ἰσχυριζόμαστε ὅτι κάτι ἄλλο ἐννοοῦμε, ἄς μήν πιάνουμε στό στόμα μας ἐπί
ματαίω τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Μήπως ὁ Θεός εἶναι σκοτεινός τόσο πολύ πού
καί κάποιο μέρος εἶναι ἐξίσου σκοτεινό; Μά ὁ Θεός εἶναι Φῶς! Ἄς λέμε
ἀντί γιά θεοσκότεινα, κατασκότεινα!
 ΑΛΛΟ ΘΕΜΑ ΣΤΑΘΗ ΜΕ ΓΕΝΙΚΟ ΤΙΤΛΟ «Πατερικές
Νουθεσίες»
ἁγ. Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ : «Ὁ σταυρός μας καί ὁ Σταυρός τοῦ
Χριστοῦ»
Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του : «Ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει…ἄς
σηκώσει τό σταυρό του…» (Ματθ. ιστ’, 24)…Γιά κάθε ἄνθρωπο «ὁ
σταυρός του» εἶναι οἱ θλίψεις καί οἱ ὀδύνες τῆς ἐπίγειας ζωῆς…εἶναι ἡ
νηστεία, ἡ ἀγρυπνία…μέ τίς ὁποῖες ταπεινώνεται ἡ σάρκα…εἶναι οἱ
ἁμαρτωλές ἀδυναμίες καί τά πάθη. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ
διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἀτελέσφορος ὁ σταυρός, ὅσο βαρύς
κι ἄν εἶναι, πού σηκώνουμε, ἀκολουθώντας τόν Χριστό, ἄν δέν μεταβληθεῖ
σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ.
Γιά νά σηκώσεις τό σταυρό σου, πρέπει, πρῶτον, νά ἀρνηθεῖς στό σῶμα
τήν ἱκανοποίηση τῶν ἰδιότροπων ἐπιθυμιῶν του…δεύτερον νά
παραδεχθεῖς ὅτι τό δίκαιό σου εἶναι ἀπάνθρωπη ἀδικία καί ἡ λογική σου
τέλειος παραλογισμός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ…τρίτον, νά παραδοθεῖς στον
Κύριο μέ ἀκλόνητη πίστη…μέ ἐπιμελῆ σπουδή τοῦ Εὐαγγελίου…Ὅσο ὁ
σταυρός παραμένει μόνο δικός μας, εἶναι πολύ βαρύς. Ὅταν μεταβληθεῖ
σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, γίνεται ἐξαιρετικά ἐλαφρύς…ὁ μαθητής σηκώνει
ὀρθά τό σταυρό του, ὅταν παραδέχεται ὅτι οἱ θλίψεις εἶναι ἀπαραίτητες
γιά τή μεταμόρφωσή του, τήν ὁμοίωσή του μέ τόν Χριστό καί τή σωτηρία
του.
Ἡ καρτερική ἄρση τοῦ σταυροῦ σου εἶναι ἡ πραγματική μετάνοια…
Θανατηφόρος εἶναι ὁ σταυρός τους γιά ὅσους δέ φρόντισαν νά τόν
μεταβάλουν σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, γιά ὅσους βαρυγγωμοῦν ἐνάντια στή
θεία πρόνοια, γιά ὅσους παραδίδονται στήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωση.
Οἱ ἁμαρτωλοί πού δέν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητάς τους,
ἑπομένως οὔτε καί μετάνοια, πεθαίνουν γιά πάντα πάνω στό
σταυρό τους καί στεροῦνται, ἀπό ἔλλειψη αὐτογνωσίας καί
καρτερίας, τήν ἀληθινή ζωή, τή ζωή μαζί μέ τόν Θεό» !!! (ἁγ.
Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Ἀσκητικές Ἐμπειρίες Β’, Ἐκδ. Ἱ. Μονῆς
Παρακλήτου 2009, σελ. 95-100)

«Λατρεύσωμεν εὐαρέστως…» (Ἑβρ. ιβ’, 28)

Θέμα τοῦ μηνός ὑπό ἐξέταση τό πρόσφορο.

Βασική ὕλη γιά νά τελεσθεῖ ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τό γνωστό μας
πρόσφορο, ἤ προσφορά, ἤ λειτουργιά. Ποιός μπορεῖ καί ποιός ἐμποδίζεται
ἀπό τοῦ νά προσφέρει τό πρόσφορο; Ποιοί συμβολισμοί ὑπάρχουν; Πόσα
πρόσφορα ἀρκοῦν γιά νά τελεσθεῖ ἡ Θεία Λειτουργία; Αὐτές καί ἄλλες
ἀπορίες θά ἀπαντηθοῦν μέσα ἀπό ἕνα ἀξιόλογο ἔνθετο τοῦ περιοδικοῦ
Τόλμη (ἔκδ. Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν) μέ ἐπιλεκτική ἀναφορά σέ
κείμενα τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ
Χριστοδούλου : «Οἱ Κανόνες ἀπαγορεύουν σέ διάφορα πρόσωπα πού
δημοσίως ἔχουν ἁμαρτήσει νά προσφέρουν τά δῶρα τους στήν ἐκκλησία.
Γιά παιδαγωγικούς λόγους ὁ Θεός δέν δέχεται προσφορές προερχόμενες
ἀπό ἀνθρώπους πού βαρύνονται μέ σοβαρές ἁμαρτίες γιά τίς ὁποῖες δέν
ἔχουν μετανοήσει (π.χ. δέν γίνονται ἀποδεκτές οἱ προσφορές ἀνδρῶν ἤ
γυναικῶν πού συζοῦν ἐκτός γάμου, ἀπό ἕνα πατέρα τοῦ ὁποίου ὁ γιός
πορνεύει ἐν γνώσει τοῦ πατέρα, ἀπό ἕναν πού διευκολύνει καί καλύπτει
παρόμοιες ἁμαρτίες, κ.λ.π.».
Ὅσον ἀφορᾶ στούς συμβολισμούς, θά διευκρινιστοῦν κατωτέρω τά
ἑξῆς. Κατά τόν ἅγιο Γερμανό, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως καί τόν
ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, τό πρόσφορο εἶναι στρογγυλό γιατί
συμβολίζει τήν κοιλία τῆς Θεοτόκου ἀπό τήν ὁποία προῆλθε ὁ θεάνθρωπος
Ἰησοῦς Χριστός. Γιά τό λόγο αὐτό μόνο μία προσφορά ὑψώνεται κατά τήν
Προσκομιδή, δηλαδή αὐτή ἀπό τήν ὁποία θά βγεῖ ὁ Ἁμνός. Αὐτῆς, μόνον,
τά κλάσματα (περισσεύματα) ὀνομάζονται ἀντίδωρο. Γιά ποιό λόγο ὅμως
πρέπει τά πρόσφορα νά εἶναι ζυμωμένα μέ σιτάρι μόνο; Διότι ὁ Κύριός
μας, εἶπε (Ἰωα. ιε’, 24): «…ἐάν μή ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσών εἰς τήν γῆν
ἀποθάνη, αὐτός μόνος μένει, ἐάν δέ ἀποθάνη, πολύν καρπόν φέρει».
Δηλαδή, ἐάν τό μικρό σπυρί τοῦ σιταριοῦ δέν πέσει στή γῆ καί δέ σαπίσει
μέσα στό χῶμα, μένει μοναχό του καί δέν πολλαπλασιάζεται. Ἐάν ὅμως
διά τῆς σπορᾶς του στή γῆ πεθάνει καί ταφεῖ, βγάζει καρπό πολύ. Ὁπως
ἐπίσης μίλησε ὁ Ἰησοῦς Χριστός γιά τό προζύμι (Ματθ. ιγ’,33) : «ὁμοία
ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ζύμη…ἕως οὗ ἐζυμώθη ὅλον». (Δηλ.
Μοιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μέ πρόζύμι τό ὁποῖον ἔκρυψε γυναῖκα σέ
μεγάλη ποσότητα ἀλευριοῦ ὥσπου ζυμώθηκε ὁλόκληρο τό ἀλεύρι).
Εἶναι ὅμως ἀναγκαῖο νά διευκρινιστεῖ πώς ἐπειδή ἀπό τήν κοιλία τῆς
Θεοτόκου μόνον ἕνας Ἁμνός ἐξῆλθε, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός,
ἔπεται ὅτι καί ἀπό τήν ὑψούμενη μία προσφορά μόνον ὁ Ἁμνός ἐξάγεται
καί ὄχι καί ἄλλες μερίδες κατά τόν ε’(5ο ) κανόνα τοῦ ἁγίου Νικολάου
πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Αὐτόν τόν κανόνα ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν του
ὁ ἅγιος Νικόδημος γράφει πώς τό λιγότερο μέ δύο πρόσφορα πρέπει νά
τελεῖται ἡ Θ. Λειτουργία. Ἀπό τό ἕνα θά βγεῖ ὁ Ἁμνός καί ἀπό τό ἄλλο οἱ
ὑπόλοιπες μερίδες.
Γιά λόγους ἄλλοτε δικαιολογημένους καί ἄλλοτε ὄχι, πολλοί εἶναι αὐτοί
πού προσφέρουν τά πρόσφορα τοῦ «φούρνου». Καλόν εἶναι ὅμως νά
μάθουν ἄντρες καί γυναῖκες νά ζυμώνουν πρόσφορα ζυμωτά μέ προζύμι
πού «πιάνουν» μέ βασιλικό ἀπό τόν Τίμιο Σταυρό καί ἀλεύρι σταρένιο, ἀπό
τήν καλύτερη δυνατή ποικιλία καί χωρίς προσμίξεις. Βέβαια, στήν ἀνάγκη
ὅλα τά πρόσφορα γίνονται δεκτά, ἀρκεῖ νά μή γίνεται αὐτό ἀπό ἄρνηση ἤ
ἀδιαφορία.

«Ἄφετε τά παιδία…» (Ματθ. ιθ’, 14)

Ἀπό τό δεύτερο αὐτό τεῦχος ξεκινᾶ, μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἡ
παρουσίαση θεμάτων πού ἀφοροῦν καί προβληματίζουν παιδιά καί νέους
καθώς καί παιδικοί διαγωνισμοί μέ δῶρα- συνδρομές σέ παιδικά καί
νεανικά χριστιανικά περιοδικά. Προσπάθεια θά καταβληθεῖ τά θέματα νά
παρουσιάζονται ἀπό τά ἴδια τά παιδιά. Γιά τό λόγο αὐτό, ἐνθαρρύνουμε
τήν ὅποια προθυμία τους (ὅλων τῶν παιδιῶν τῆς Βόρειας Εὔβοιας) νά μᾶς
στείλουν τίς σκέψεις, τούς προβληματισμούς τους, τίς δημιουργίες τους,
τά ποιήματα καί τά τραγούδια πού τά ἴδια θά γράψουν προκειμένου νά
μεταφέρουν τό μήνυμά τους. Μοναδική προϋπόθεση τό περιεχόμενο τῶν
συνεργασιῶν αὐτῶν νά διακρίνει ἡ σοβαρότητα, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ
χριστιανική ἀγάπη καί ἡ παραδοχή ὅτι εἴμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί
ἀγωνιζόμαστε νά κερδίσουμε τόν Παράδεισο. Στά πλαίσια αὐτά, σήμερα
δημοσιεύουμε τό ποίημα τῆς Αἰκατερίνας Ντελέκου ἀπό τόν Ταξιάρχη (Γ’
Δημοτικοῦ) :
«Ἐσύ Παναγιά γλυκιά
πού’ χεις τόν Χριστούλη ἀγκαλιά
καί βλέπεις ὅλα τά παιδιά
φώτισέ τους τήν ψυχή καί τά μυαλά.

Καλή μου Παναγίτσα

δῶσε στά φτωχά παιδάκια
μιά μεγάλη ἀγκαλίτσα
καί ζεστά σπιτάκια. » ‘

Ἐπίσης, ἔχουμε καί μιά ἐργασία τοῦ Βασίλη Σταμούλη ἀπό τόν Ταξιάρχη
(Β’ Γυμνασίου) : « Ὁ ἅγιος Λουκᾶς, ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως
Κριμαίας καί καθηγητής χειρουργικῆς γεννήθηκε στό Κέρτς τῆς Κριμαίας
τό 1877, σπούδασε ἰατρική στό πανεπιστήμιο τοῦ Κιέβου καί ἀφιερώθηκε
στήν ὑπηρεσία τοῦ πάσχοντος ἀνθρώπου. Τό 1920 ἐκλέχθηκε καθηγητής
στό πανεπιστήμιο τῆς Τασκένδης καί δημοσίευσε σημαντικές
ἐπιστημονικές μελέτες ἀποσπώντας τά ἀνώτατα κρατικά βραβεῖα καί
πολλές διακρίσεις. Τό 1921 χειροτονήθηκε ἱερέας καί ἀργότερα
ἐπίσκοπος. Ἔζησε 11 χρόνια στίς φυλακές καί ἐξορίες γιά τό λόγο τοῦ
Θεοῦ καί γιά τή μαρτυρία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκοιμήθη στίς 11 Ἰουνίου
1961 στή Συμφερούπολη. Ἀνακηρύχθηκε ἅγιος τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας τό 1996.
Ὁ ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἱτωλός γεννήθηκε τό 1714 στό Μέγα Δένδρο
Τριχωνίδος. Σπούδασε στήν Ἀθωνιάδα Σχολή στό Ἅγιο Ὄρος ὅπου καί
ἔγινε μοναχός τό 1759. Πραγματοποίησε 4 μεγάλες περιοδεῖες στόν
ἑλληνικό χῶρο κηρύττοντας στό λαό τήν χριστιανική πίστη ἐμποδίζοντας
τούς ἐξισλαμισμούς καί τήν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς
ταυτότητας τοῦ λαοῦ. Μετά ἀπό συκοφαντία τῶν Ἑβραίων τῆς Ἠπείρου,
(κατηγορήθηκε ἐπειδή ἀντιδροῦσε στήν ἐμπορευματοποίηση τῆς ἡμέρας
τῆς Κυριακῆς) ὁδηγήθηκε στον ἀπαγχονισμό τό 1779. Ἡ μνήμη του
τιμᾶται στίς 24 Αὐγούστου.
Ὁ ἅγ. Νικόλαος ὁ Πλανᾶς ὑπῆρξε ἱερατική μορφή τῆς Ἀθήνας στά τέλη
τοῦ 19ου αἰ. καί ἀρχές τοῦ 20ου αἰ. Ἦταν ἱερέας στό Ναό τοῦ ἁγ. Ἰωάννου
Βουλιαγμένης. Ἔμεινε στή μνήμη τῶν ἀνθρώπων γιά τήν ἁπλότητα καί
ἀφοσίωσή του στό ποιμαντικό καί φιλανθρωπικό ἔργο. Προσφάτως
ἀναγνωρίστηκε ὡς ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας.
Καλό εἶναι νά ἐπικαλούμαστε αὐτούς τούς τρεῖς ἁγίους κα ίνά πηγαίνουμε
τακτικά στήν Ἐκκλησία. Ὅμως ἡ σημερινή νεολαία δέν πηγαίνει καθόλου
ἐκκλησία. Δέν ξέρουν γιά τό Χριστό, δέν ἐξομολογοῦνται καί δέν
κοινωνοῦν. Καλό εἶναι νά μοιάσουμε σ’ αὐτές τίς ἅγιες μορφές. Νά
ἐκκλησιαζόμαστε, νά ἐξομολογούμαστε τακτικά καί νά μᾶς ἀξιώσει ὁ
Θεός νά πάρουμε λίγη ἀπό τή σοφία αὐτῶν τῶν τριῶν ἁγίων τῆς
Ἐκκλησίας μας». Ἀμήν Βασίλη!!!
(Αὐτό ἄς κλέψει λίγο ἀπό τήν 8η σελίδα. Νά μήν κοπεῖ Στάθη)

τίτλος 8ης σελίδος «Κοινωνία ἁγίων;»

Ἀπό τό παρόν τεῦχος καί γιά κάποιο χρονικό διάστημα, λόγος θά γίνεται
γιά τίς μεταμοσχεύσεις καί τόν «ἐγκεφαλικό θάνατο». Κατά πρῶτον, νά
τονιστεῖ πώς τό νέο σχέδιο νόμου γιά τίς μεταμοσχεύσεις καί τόν
ἐγκεφαλικό θάνατο εἶναι ἄν μή τι ἄλλο ὕπουλο, δόλιο, δεσμευτικό καί
προσβλητικό γιά τήν προσωπικότητα τῶν ἀνθρώπων. Προβλέπει, χωρίς
τήν ἀνάλογη καί ὑποχρεωτική ἑνημέρωση τῶν πολιτῶν, ἀλλά καί
ἀκυρώνοντας κάθε ἔννοια δικαίου, ἐλεύθερης ἀναπτύξεως τοῦ προσώπου
καί ἐλευθερίας συνειδήσεως, τή λεγόμενη «εἰκαζόμενη συναίνεση».
Δηλαδή, μετά τήν διάγνωση τοῦ ἐπιστημονικῶς ἀμφισβητούμενου
«ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» ἀπό τούς ἰατρούς (μετά ἀπό τροχαῖο δυστύχημα),
θά λαμβάνονται τά πρός μεταμόσχευση ὄργανα τοῦ νομιζόμενου ὡς
«ἐγκεφαλικά νεκροῦ» (καρδιά, συκώτι, πάγκρεας, νεφροί, κ.λ.π.) χωρίς τήν
ἄδειά του ἤ τῶν ἄμεσων συγγενῶν του βάσει μιᾶς εἰκασίας. Ἐκτός κι ἄν,
ὅσο ζοῦσε ὁ «ἐγκεφαλικά νεκρός», εἶχε ἐκφράσει γραπτῶς τήν ἄρνησή του
νά εἶναι πιθανός (δυνητικός) δότης στήν ἁρμόδια ὑπηρεσία, δηλαδή στον
Ἐθνικό Ὀργανισμό Μεταμοσχεύσεων.
Τό πόσο ἀνατρεπτικός εἶναι ὁ νόμος αὐτός (ἐφ’ ὅσον ψηφιστεῖ) γιά –
τουλάχιστον- τό κοινό αἴσθημα δικαίου καί τίς ἀτομικές ἐλευθερίες μόλις
καί εἶναι σκόπιμο νά ἀναφερθεῖ. Ἐκεῖνο ὅμως πού πρέπει νά τονιστεῖ εἶναι
ὅτι τήν συναίνεση τοῦ δότη δέν εἶναι δυνατόν νά εἰκάσουν (δηλ. νά
ὑποθέσουν) οὔτε οἱ κοντινότεροι συγγενεῖς χωρίς νά κινδυνεύσει ἡ συνοχή
τῆς οἰκογένειας καί χωρίς νά ἐγερθοῦν σοβαρά ἠθικά διλήμματα. Αὐτή
τήν ἐξαίρεση, τήν ἀποδοχή, δηλαδή, τῆς εἰκασίας τῶν συγγενῶν
ὑποστηρίζει καί ὁ Πρόεδρος τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῆς Βιοηθικῆς
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς ἀποδεκτή κατ’ οἰκονομίαν πρακτική ἕνεκα
τῶν συγγενικῶν δεσμῶν, κόπων καί ἐξόδων. Μάλιστα στηρίζει τή θέση
του στό χωρίο Α’ Τιμ. ε’,8 «Εἰ δέ τις τῶν ἰδίων καί μάλιστα τῶν οἰκείων οὐ
προνοεῖ, τήν πίστιν ἤρνηται καί ἔστιν ἀπίστου χείρων».
Στό χωρίο αὐτό ὅμως, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέν κάνει λόγο γιά
συγγενικούς δεσμούς, ἀλλά συμβουλεύει τόν Τιμόθεο γιά τό πῶς πρέπει νά
συμπεριφέρονται τά τέκνα τῶν χηρῶν πρός αὐτές καθώς καί οἱ λοιποί γιά
νά μή δίδονται ἀφορμές σκανδαλισμῶν καί κατηγοριῶν. Πῶς λοιπόν
θεμελιώνεται γραφικά τό δικαίωμα τῶν συγγενῶν ἐπί τοῦ σώματος τῶν
ὑποψηφίων δοτῶν;
Στό εἰδικό τεῦχος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ θέμα
τίς μεταμοσχεύσεις (2001, σελ. 219 κ. ἑξ.) διαβάζουμε τά κάτωθι ἄκρως
διαφωτιστικά τῶν Χ. Κονιδάρη καί Χ. Παμπούκη : «Τό κράτος δέν ἔχει
κανένα δικαίωμα νά παρεμβαίνει στήν ἰδιωτική του σφαίρα, ἐκβιάζοντάς
το ἔμμεσα νά συναινέσει, ἤ ἀρνηθεῖ, ἄν τό ἴδιο δέν τό ἔχει ἀπό μόνο του
ἀποφασίσει…Ὁ νομοθέτης…εἰσάγει εὐθέως τήν ὑποκατάσταση τῆς
συναίνεσης τοῦ θανόντος ἀπό αὐτή τῶν συγγενῶν του, πού, σύμφωνα μέ
σημαντικό μέρος τῆς ἑλληνικῆς βιβλιογραφίας, εἶναι παράνομη καί
ἀντισυνταγματική…οἱ εἰδικότερες ἐκδηλώσεις τῆς προσωπικότητος εἶναι
ἀκληρονόμητες καί ἀνεπίδεκτες ἐκπροσώπησης»!!! Θά συνεχίσουμε στό
ἄλλο τεῦχος.