ΑΜΠΕΛΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Εἰσαγωγικό κείμενο
«Εἶναι εὐτυχισμένος ἐκεῖνος πού πρασπαθεῖ νά βρεῖ ἡσυχία γιά νά ἔλθει σ’
ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς ἄλλες ἐργασίες. Γιατί
ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος θά ἔχει δουλειές καί δέν θά σταματήσουν ποτέ. Βέβαια,
καί ἡ ἐργασία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν προκοπή τῆς ψυχῆς. Οἱ Πατέρες
μάλιστα ὁρίζουν ὅτι οἱ ἀρχάριοι στήν πνευματική ζωή πρέπει νά
καταγίνονται πολύ μέ τή σωματική ἐργασία, γιά νά μή τούς πειράζει ὁ
σατανᾶς, χωρίς φυσικά νά παραλείπουν καί τήν προσευχή. Καί προσευχή
καί ἐργασία». («Ἡ ἄσκηση στή ζωή μας»- εἴκοσι κείμενα βασισμένα στούς
Ἀσκητικούς Λόγους τοῦ ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου
2008, σελ. 58)

«Κατά τάς γραφάς»

Εἴθισται, τά διάφορα ἐκκλησιαστικά περιοδικά νά παρουσιάζουν τίς ἡμέρες

αὐτές κείμενα σχετικά μέ τά Χριστούγεννα καί τό Ἅγιο Βάπτισμα τοῦ
Κυρίου μας. Ἡ «Ἄμπελος Εὐκληματοῦσα» ἐπέλεξε νά παρουσιάσει τμῆμα
τῆς ὑπέροχης καί ἁγιοπνευματικά φωτισμένης διδασκαλίας τοῦ ἁγίου
Κυρίλλου Ἱεροσολύμων σχετικά μέ τό Βάπτισμα τοῦ Κυρίου. Γράφει ὁ
Ἅγιος :
«Αὐτός βάπτιζε στόν Ἰορδάνη καί ἔτρεχαν κοντά του ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπό
τά Ἱεροσόλυμα καί τά περίχωρα καί ἀπολάμβαναν τήν ἀπαρχή τῶν
βαπτίσεων…Ἀλλά μάθετε ἐσεῖς, οἱ κάτοικοι τῶν Ἱεροσολύμων, ὅτι ἐκεῖνοι
πού ἔβγαιναν τότε ἀπό τήν πόλη στήν ἔρημο καί βαπτίζονταν ἀπ’ αὐτόν,
ἐξομολογοῦνταν πρῶτα τίς ἁμαρτίες τους. Πρῶτα τοῦ ἔδειχναν τά
τραύματα καί μετά ἐκεῖνος τούς ἔδινε τά φάρμακα. Καί σέ ὅσους πίστευαν,
χάριζε τή λύτρωση ἀπό τήν αἰώνια φωτιά. Ἄν θέλεις νά βεβαιωθεῖς ὅτι τό
βάπτισμα τοῦ Ἰωάννη χάριζε τή λύτρωση ἀπό τήν αἰώνια φωτιά, ἄκουσε
τόν ἴδιο πού λέει : ‘Φιδογεννήματα, ποιός σᾶς συμβούλευσε νά ξεφύγετε
ἀπό τή μέλλουσα ὀργή;’…
Α
» Νά μήν εἶσαι λοιπόν ὀχιά καί ἄν κάποτε ἔγινες γέννημα ὀχιᾶς, βγάλε ἀπό
πάνω σου, σάν ἄλλο ἔνδυμα, τήν οὐσία καί τό χαρακτῆρα τῆς παλιᾶς ζωῆς
σου μέσα στήν ἁμαρτία. Γιατί κάθε φίδι περνάει ἀπό κάποιο πολύ στενό
μέρος καί ἀφήνει τό παλιό του δέρμα. Καί ἔτσι, ἀφοῦ βγάζει- μέ τόν πόνο
πού τοῦ προκαλεῖ ἡ στενότητα- τό γερασμένο του δέρμα, ἐμφανίζεται μετά
μέ νεανικό δέρμα. Ἔτσι νά περάσεις κι ἐσύ ἀπό ‘τή στενή καί γεμάτη θλίψη
πόρτα’…
Α
» Τό καύχημα τοῦ Βαπτίσματός σου εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Μονογενής Υἱός τοῦ
Θεοῦ. Πῶς μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ ἄνθρωπο; Εἶναι μεγάλος ὁ Ἰωάννης ὁ
Πρόδρομος, ἀλλά μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τόν Κύριο; Βροντερή ἡ φωνή,
ἀλλά μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τό Λόγο; Πολύ καλός ὁ κήρυκας, ἀλλά μπορεῖ
νά παραβληθεῖ μέ τό Βασιλιά; Καλός ἐκεῖνος πού βάπτιζε μέ νερό, ἀλλά
μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ Ἐκεῖνον πού βάπτιζε μέ Ἅγιο Πνεῦμα καί φωτιά;
Α
» Μέ τή βάπτισή Του ὁ Ἰησοῦς ἁγίασε τό Βάπτισμα…Ὅπως ἀναφέρεται στό
βιβλίο τοῦ Ἰώβ, μέσα στό νερό ὑπῆρχε ὁ βύθιος δράκοντας, ὁ ὁποῖος ἦταν
τόσο μεγάλος καί φοβερός, ὥστε ὁ Ἰορδάνης ποταμός νά ἐκβάλει στό
τεράστιο μάτι του! Ὁ Χριστός ἔπρεπε νά συντρίψει τίς κεφαλές τοῦ
δράκοντα. Μπῆκε λοιπόν ὁ Χριστός μέσα στά νερά, δέσμευσε τό φοβερό
δράκοντα, ὥστε ἐμεῖς νά πάρουμε τήν ἐξουσία νά πατᾶμε στά κεφάλια τῶν
φιδιῶν καί τῶν σκορπιῶν ἄφοβα καί νικηφόρα. Ὁ δράκοντας αὐτός ἦταν
πολύ μεγάλο καί φοβερό θηρίο. Τό μεγαλύτερο ἁλιευτικό πλοῖο δέν
μποροῦσε νά χωρέσει ἕνα τμῆμα μικρό τῆς οὐρᾶς του. Ἡ ὄψη του σκόρπιζε
τό θάνατο σέ ὅσους τό συναντοῦσαν. Ἦρθε λοιπόν ἡ Ζωή, ὁ Χριστός, πρός
τό θηρίο καί ὁ θάνατος φιμώθηκε, ὥστε ἐμεῖς νά μποροῦμε νά λέμε
θριαμβολογώντας γιά τή σωτηρία μας : ‘Ποῦ εἶναι, θάνατε, ἡ νίκη σου; Πού
εἶναι τό δηλητήριό σου, Ἄδη;’. Καί τό κεντρί τοῦ θανάτου καταλύεται μέ τό
Βάπτισμα.
Α
» Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦταν Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἀλλά παρά ταῦτα δέν κήρυξε πρίν
ἀπό τό Βάπτισμα. Ἄν λοιπόν ὁ Κύριός μας τήρησε τήν τάξη τῶν
πραγμάτων, ἄραγε ἐμεῖς οἱ δοῦλοι Του δέν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά μήν
ἀποτολμοῦμε τό κήρυγμα, πρίν ἀπό τήν ὥρα μας; Ὁ Ἰησοῦς ἄρχισε νά
κηρύττει ἀπό τότε πού ‘κατέβηκε καί στάθηκε στό κεφάλι Του τό Ἅγιο
Πνεῦμα σάν ἕνα περιστέρι’. Αὐτό ἔγινε ὄχι γιά νά τό δεῖ ὁ Ἰησοῦς- γιατί
Ἐκεῖνος τό γνώριζε καί πρίν ἔρθει μέ τήν ὑλική μορφή τοῦ περιστεριοῦ-
ἀλλά γιά νά τό δεῖ ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Γιατί ὁ Ἰωάννης εἶπε ὅτι ‘ἐγώ
δέν Τόν γνώριζα πρίν, ἀλλά Ἐκεῖνος πού μέ ἔστειλε νά βαπτίζω στό νερό,
Ἐκεῖνος μοῦ εἶπε : Πάνω σ’ Ἐκεῖνον πού θά δεῖς νά κατεβαίνει καί νά
στέκεται τό Πνεῦμα, αὐτός εἶναι ὁ Χριστός’.
Α
» Ἄν καί ἐσύ ἔχεις ἀληθινή εὐλάβεια, θά κατέβει καί σέ σένα τό Ἅγιο
Πνεῦμα καί θά ἀκουστεῖ καί γιά σένα ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ-Πατέρα ἀπό τόν
οὐρανό. Ὄχι ὅτι ‘αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου’, ἀλλά ‘αὐτός ἔγινε τώρα υἱός
μου’…ἐπειδή δέν εἶσαι ἀπό τή φύση σου υἱός, ἀλλά παίρνεις τήν υἱοθεσία…
ἐξαιτίας τῆς πνευματικῆς προκοπῆς, δέχεσαι τή Χάρη τῆς υἱοθεσίας μέ τό
Βάπτισμα…Ἑτοίμασε λοιπόν τήν ψυχή σου…γιά νά δεχθεῖς τήν υἱοθεσία…μέ
ἄδολη καί δυνατή πίστη». («Κατηχήσεις Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων»,
Ἐκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέας 1999, σελ. 113-123)

Ἡ μάστιγα τῆς ἐκκοσμίκευσης τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καί

ἀκολουθιῶν
 Μέρος Δ’ «Τό ἱερό Εὐχέλαιο»

Εἶναι γεγονός πώς οἱ περισσότεροι πιστοί γνωρίζουν τή μεγάλη ἀξία τοῦ

ἱεροῦ Εὐχελαίου καί γιά τό λόγο αὐτό συμμετέχουν συχνά σ’ αὐτό. Πιθανόν
ὅμως νά μή γνωρίζουν κάποιες παραμέτρους τοῦ Μυστηρίου αὐτοῦ πού
ὅμως δέν εἶναι καθόλου λεπτομέρειες. Βέβαια, τό κακό ξεκινάει ὄχι ἀπό τήν
ἄγνοια τῶν λαϊκῶν ἀδελφῶν μας, ἀλλά- κυρίως- ἀπό τήν ἀμέλεια ἤ
ἐσκεμμένη ὑποτίμηση τοῦ Μυστηρίου ἀπό ἐμᾶς τούς κληρικούς. Ξεχνᾶμε,
φαίνεται, ὅτι ἰσχύουν κι ἐδῶ αὐστηρές προϋποθέσεις οἱ ὁποῖες προκύπτουν
ἀπό τήν ἴδια τήν ἀκολουθία. Στό τεῦχος αὐτό, γιά λόγους οἰκονομίας
χώρου, θά παρουσιάσουμε μόνο λίγα ἀπ’ αὐτά πού θά ἔπρεπε νά
ἀποφεύγονται ὅταν τελεῖται τό Μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου- πάντα κατά τή
γνώμη μας :
1) Τό Εὐχέλαιο πρέπει νά τελεῖται ὁλόκληρο! Εἶναι λίαν λυπηρό τό νά
διαρκεῖ τό Εὐχέλαιο μόλις 30 λεπτά ἤ καί λιγώτερο. Κάτι τέτοιο
ὁδηγεῖ στήν ἀποιεροποίησή του ἀφοῦ, προφανῶς, παραλείπονται
μεγάλα τμήματά του καί δή ὁ ἄκρως διδακτικός καί κατανυκτικός
κανόνας μέ τήν ἀκροστιχίδα «Εὐχῆς ἑλαίου ψαλμός ἐξ Ἀρσενίου».
Ἄλλοτε πάλι ἀφαιροῦνται εὐχές, τροπάρια, στιχηρά προσόμοια,
ἐκφωνήσεις, μειώνοντας σημαντικά τή διάρκεια τοῦ Εὐχελαίου, πού
ὑπό κανονικές συνθῆκες (τελούμενο ἀπό 1 ἱερέα) διαρκεῖ περίπου 1
ὥρα. Οἱ «ἐκπτώσεις» τοῦ εἴδους αὐτοῦ συνστοῦν- κατά τή γνώμη μας-
ἀθεράπευτη ἐκκοσμίκευση καί ἴσως καί ἔλλειψη εὐλάβειας.
2) Οἱ εὐχές τοῦ Εὐχελαίου πρέπει νά ἀκούγονται ὅλες ἀπό τούς πιστούς
προκειμένου νά συνειδητοποιήσουν τά νοήματα καί τίς εὐθύνες πού
προκύπτουν ἀπό τήν τέλεσή του. Τό ὅτι μερικές φορές τελεῖται ὑπό
περισσοτέρων (ἕως καί 7) τοῦ ἑνός ἱερέων οὐδόλως σημαίνει ὅτι τήν
ὥρα πού ὁ ἕνας διαβάζει τό Εὐαγγελικό ἤ Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ὁ
ἄλλος πρέπει νά διαβάζει μυστικῶς τίς εὐχές- χάριν μιᾶς κακῶς
ἐννοουμένης συντομεύσεως πού- βεβαίως- συνιστᾶ ἐκκοσμίκευση.
3) Πρέπει νά διευκρινίζεται στούς πιστούς μας πώς τό Εὐχέλαιο εἶναι μέν
μή ὑποχρεωτικό Μυστήριο, ἀλλά δέν εἶναι καθόλου ἀνεξάρτητο ἀπό
ἄλλα ὑποχρεωτικά Μυστήρια ὅπως αὐτό τῆς Μετανοίας καί
Ἐξομολογήσεως καί τῆς Θείας Κοινωνίας. Ὅλα σχεδόν τά Μυστήρια
ἦταν ἀρχικά ἐνταγμένα μέσα στό πλαίσιο τελέσεως τῆς Θείας
Λειτουργίας. Ὁ Γάμος, ἡ Βάπτιση, τό Εὐχέλαιο. Αὐτό, στήν περίπτωση
τοῦ Εὐχελαίου, φαίνεται καί ἀπό τή δομή τῆς ἀκολουθίας πού σήμερα
τελοῦμε. Περιλαμβάνει, Τρισάγια, Ἀλληλουάριο, Κανόνα, Στιχηρά
Προσόμοια τῶν Αἴνων, Ψαλμοί, Ἀπόστολοι, Εὐαγγέλια, Τροπάρια,
Εὐχές.
Α
Ἔχουμε τήν ἐντύπωση- ἄν ὄχι βεβαιότητα- πώς μελετώντας τήν ὅλη
ἀκολουθία μπορεῖ κανείς καθαρά νά διακρίνει τή σειρά τῶν Μυστηρίων.
Μετάνοια καί Ἐξομολόγηση- Εὐχέλαιο- Θεία Κοινωνία.
 Προηγεῖται ἡ Ἐξομολόγηση. Μετά ἔρχεται τό ἱερό Εὐχέλαιο νά
καθαρίσει καί τά πιό μικρά, ξεχασμένα, ὑποβαθμισμένα, νεανικά
ἁμαρτήματα καί τότε καθαροί- κατά τό ἀνθρώπινο δυνατό-
προσερχόμαστε στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἀπόδειξη
ἀποτελοῦν τά παρακάτω τμήματα : «Βλέψον ἀκατάληπτε…τόν
προσδραμόντα σοι πιστῶς, καί ἐξαιτοῦντα πταισμάτων ἄφεσιν…»,
«Ἄναρχε, ἀδιάδοχε, Ἅγιε ἁγίων,…καί ποίησον αὐτό…εἰς τελείαν
ἀπολύτρωσιν τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ…», «Ὁ Θεός ὁ μέγας καί ὕψιστος…καί
κατασκήνωσον ἐπί τόν δοῦλον σου, τόν ἐπεγνωκότα τά ἴδια
πλημμελήματα καί προσιόντα σοι πίστει…», κ.λ.π.
Α
Μήπως, λοιπόν, θά ἦταν προτιμότερο νά ἑνημερώνουμε τούς πιστούς πού
ἐπιθυμοῦν νά τελέσουν τό μυστήριο αὐτό νά εἶναι μετανοημένοι καί
ἐξομολογημένοι, ἤ ἔστω νά εἶναι πρόθυμοι νά ἐξομολογηθοῦν ἀμέσως μετά
ἀπ’ αὐτό; Διαφορετικά, δημιουργεῖται ἡ ἀντίληψη ὅτι καί τό Εὐχέλαιο
συγχωρεῖ ἁμαρτίες καί συνεπῶς μπορεῖ νά ὑποκαθιστᾶ τό μέγα Μυστήριο
τῆς Μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως!
Ἄν πάλι αὐτό πού λέει ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος «κἄν ἁμαρτίας ἦ πεποιηκώς,
ἀφεθήσεται» ἀπομονωθεῖ καί ἑρμηνευθεῖ ὡς γενικευμένη ἄφεση τῶν
ἁμαρτιῶν, τότε προσκρούουμε στήν ἐντολή τοῦ Κυρίου μας καί τήν
μετέπειτα καθολική ἀντίληψη τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περί μετανοίας καί
ἐξομολογήσεως- πράγμα ἄτοπο!
Α
Τό ἴδιο πρόβλημα δημιουργεῖται μέ τή μή σωστή ἑρμηνεία τῆς φράσης
τῆς τελευταίας εὐχῆς : «Βασιλεῦ ἅγιε,…ἐπί τήν κεφαλήν τοῦ
προσελθόντος σοι ἐν ἁμαρτίαις καί αἰτουμένου παρά σοῦ δι’ ἡμῶν ἄφεσιν
ἁμαρτιῶν…αὐτός καί τόν δοῦλον σου μετανοοῦντα ἐπί τοῖς ἰδίοις αὐτοῦ
πλημμελήμασι πρόσδεξε…». Ἡ εὐχή προϋποθέτει τήν μετάνοια καί ἄφεσιν
τῶν ἁμαρτιῶν διά τῆς ἐξομολογήσεως. Πρό ἤ μετά. Δέν ἀρκεῖ ὅμως μόνο
τό Εὐχέλαιο.
Συνεπῶς, θά πρέπει- κατά τή γνώμη μας- νά συνιστοῦμε οἱ κληρικοί
στούς πιστούς νά ἐξομολογοῦνται ὥστε νά μποροῦν νά τελοῦν τό
Μυστήριο αὐτό. Διαφορετικά, ἄν πρόκειται νά τό τελέσουν
δεισιδαιμονικά, καλύτερα νά τελέσουν τήν ἀκολουθία τοῦ ἁγιασμοῦ, πού
δέν ἔχει τίς ἴδιες προϋποθέσεις.
Α
Τά λέμε αὐτά γιατί παρατηρεῖται τό φαινόμενο νά μαζεύονται σέ σπίτια
πολλοί μαζί χριστιανοί καί νά συμμετέχουν στό Εὐχέλαιο… ἔτσι, «γιά τό
καλό»! Χωρίς νά μετανοοῦν, χωρίς νά ἐξομολογοῦνται, χωρίς νά
μεταλαμβάνουν, χωρίς νά ἐκκλησιάζονται, κ.λ.π.
Ἐπίσης, νομίζουμε πώς τό Εὐχέλαιο δέν εἶναι ἀνάγκη νά θεωρεῖται ὡς τό
ἀπαραίτητο «ἀξεσουάρ» προγραμμάτων πανηγύρεων τῶν ἐνοριῶν.
Καμμιά φορά δέ, προγραμματίζεται μετά τήν Θ. Λειτουργία τῆς
πανηγύρεως. Γιά ποιό λόγο γίνεται τότε; Θά πρέπει οἱ κληρικοί νά
ἀναφέρουμε στούς ἐνορίτες μας πώς θά τελεσθεῖ τό Εὐχέλαιο καί θά
πρέπει νά συμμετάσχουν σ’ αὐτό ὅσοι βρίσκονται ἐν μετανοία. Καί νά
προσέξουν πολύ γιατί ἐνῶ στήν περίπτωση τῆς Ἐξομολογήσεως γιά νά
διαβαστεῖ ἡ συγχωρητική εὐχή μπαίνει στό κεφάλι τους τό ἐπιτραχήλιο,
στό Εὐχέλαιο τό ἐπιτραχήλιο ἀντικαθίσταται ἀπό αὐτό τό ἱερό
Εὐαγγέλιο. Μήπως, λοιπόν, οἱ ἀνεξομολόγητοι καί ἀμετανόητοι
ψεύδονται στό ἱερό Εὐαγγέλιο; Ἄς τό σκεφτοῦμε λίγο καλύτερα αὐτό τό
τελευταῖο!
Μήπως, τέλος, καί τό Εὐχέλαιο δέν τελεῖται ἀπό ἀνθρώπους ἁμαρτωλούς
πού προκάλεσαν τίς σωματικές ἤ ψυχικές ἀσθένειες μέ τίς ἁμαρτίες
τους, καί οἱ ὁποῖοι προσέρχονται μετανοημένοι νά λάβουν τό ἕλεος τοῦ
Θεοῦ διά τῆς χρίσεως τοῦ ἁγίου ἑλαίου;

Περί πολυπολιτισμικότητος καί ταυτότητος

Στό ἐκκλησιαστικό ἔντυπο «Ἐκκλησία» (τεῦχος Αὐγούστου- Σεπτεμβρίου
2013, σελ. 606-607) διαβάσαμε τή Συνοδική Ἐγκύκλιο ὑπέρ τῆς
Ἑλληνορθόδοξης Παιδείας πού διαβάστηκε τήν Κυριακή 15-9-2013 σέ
ὅλους τούς ναούς τῆς Κύπρου. Σημειώνουμε τά ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα : «…
Σκοπός, ἑπομένως, τῆς Παιδείας μας εἶναι νά διαμορφώσει ἐλεύθερους
καί δημοκρατικούς πολίτες ἀλλά καί νά δώσει πορεία ζωῆς στούς
Ἕλληνες τῆς Κύπρου πού εἶναι ταυτόχρονα Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, χωρίς
νά ἀποκλείει, βεβαίως, αὐτῆς τῆς Παιδείας καί ὁποιονδήποτε ἄλλον τό
ἐπιθυμεῖ…Χρειαζόμαστε μία κοινωνία μέ ταυτότητα. Καί αὐτή ἡ
ταυτότητα δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἑλληνική καί τήν ὀρθόδοξη.
Ἡ πολυπολιτισμική κοινωνία, μέ τήν ἔμφαση πού δίνει στήν ἑτερότητα,
δέν καταργεῖ τήν ταυτότητα. Ἀντιθέτως, ἡ ἑτερότητα εἶναι γόνιμη
εὐκαιρία γιά νά συνειδητοποιηθεῖ σαφέστερα ἡ ταυτότητα. Οἱ δύο
ἔννοιες δέν εἶναι ἀλληλοαποκλειόμενες ἀλλά ἀλληλοσυμπληρούμενες…
»Ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι λαοί πού χάνουν τήν πολιτική τους ἐλευθερία
μποροῦν σέ κάποια στιγμή νά ἀπελευθερωθοῦν. Λαοί πού καταντοῦν στήν
οἰκονομική χρεοκοπία εἶναι δυνατόν νά ἐπανεύρουν τήν οἰκονομική τους
ἰκμάδα. Λαοί ὅμως πού χάνουν τήν πολιτιστική τους φυσιογνωμία
μοιραῖα ὁδηγοῦνται στήν ἐξαφάνιση…». Εὖγε στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς
Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου! Ἄς τά βλέπουν αὐτά οἱ δικοί μας πολιτικοί καί
διανοούμενοι «εὐρωλιγούρηδες», ὅπως ἔλεγε καί ὁ μακαριστός
Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

«Σύμφωνο» Ἀποπροσανατολισμοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας

Δώσαμε τόν παραπάνω τίτλο προκειμένου νά καυτηριάσουμε τό ἀπόλυτα
ἀπεχθές ἀνοσιούργημα τῆς θεσμοθετήσεως – διά νόμου- τοῦ
«ὁμοφυλοφιλικοῦ» συμφώνου συμβιώσεως γιά τό ὁποῖο, μάλιστα,
προσφάτως καταδικάστηκε ἡ Ἑλλάδα ἀπό τούς γίγαντες τῆς «ἠθικῆς»
Εὐρωπαίους. Ἀφορμή γιά τό παρόν κείμενο στάθηκε ἐπιστολή τοῦ
 νομικοῦ Δημητρίου Κ. Σέργιου στήν ἐφημερίδα «Τό Παρόν» (φύλλο τῆς
Κυριακῆς 15-12-2013, σελ 22) μέ τίτλο «Ἀπάντηση στήν ἀπάντηση
Βενιζέλου…Τή γνώμη τοῦ Χριστιανισμοῦ δέν πρέπει νά τη ζητάει
ἡ ἐξουσία;».
Δύο τινά ἐπιθυμῶ νά σχολιάσω πρίν σᾶς παρουσιάσω τά βασικότερα
σημεῖα τῆς ἀξιόλογης αὐτῆς ἐπιστολῆς.
Α
Α) Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἁμαρτία φοβερή, πάθος, βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ
Κυρίου. Δέν εἶναι σέ καμμία περίπτωση ὁρμονική ἀσθένεια, γονιδιακή,
κληρονομική ἤ ἐπίκτητη. Διότι, πολύ ἁπλά, ἄν ἦταν ἀσθένεια καί μάλιστα ἐκ
γενετῆς, τότε θά τήν εἶχε παραχωρήσει ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἀφοῦ Αὐτός εἶναι ὁ
ἀρχηγός τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Τότε ὅμως γιατί νά καταδικάζει ὅλους
τούς ὁμοφυλόφιλους τούς ὁποίους Αὐτός ὁ ἴδιος δέν ἀπέτρεψε ἀπό τό νά
ἔρθουν στή ζωή; Μήπως ὁ Θεός δημιουργεῖ ἤ καλύτερα ἐπιτρέπει τήν
ὕπαρξη ἀνωμαλίας τήν ὁποία μετά βδελύσσεται;
Μήπως ὁ Θεός δέν εἶναι τελικά Αὐτός πού δημιουργεῖ τή ζωή;
Ἀποκλείεται.
Καί κάτι ἀκόμα. Ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ θηλυπρεπής παρουσία καί
συμπεριφορά, ἄλλο ἡ γονιδιακή ἀνωμαλία καί ἄλλο ἡ ἀρρενομανία πού
εἶναι δαιμονική ἐπιρροή καί διακρίνει τούς παθιασμένους ἀνθρώπους.
Αὐτό σημαίνει πώς δέν εἶναι δυνατόν τά γονίδια νά καθορίζουν τήν
σωτηρία μας ὅπως ἐπίσης δέν εἶναι ἀναγκαστικό μιά σωματική τέτοια
κατάσταση νά ὁδηγεῖ σέ λάθος ἐρωτισμό μέ ἔντονη παρουσία
διαστροφῆς. Ἀποτέλεσμα ἑνός ἀρρωστημένου, «παθιασμένου» νοῦ. Καί
μή σπεύσουν μερικοί νά μᾶς χαρακτηρίσουν «ὁμοφοβικούς». Δέν εἴμαστε
«ὁμοφοβικοί», ἀλλά δέν εἴμαστε καί ἀθεόφοβοι!
Α
Β) Ἔχει πολύ δίκιο νά ἀνησυχεῖ ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς
Ἑλλάδος μέ τήν προσπάθεια νά νομοθετηθεῖ καί ἔτσι μᾶς ἐπιβληθεῖ ἡ
ἐπικίνδυνη γιά τήν κοινωνική μας συνοχή ἔννοια τοῦ συμφώνου
συμβίωσης, ὡς μιά πιό χαλαρή μορφή σύγχρονης οἰκογένειας. Τό
χειρότερο ὅλων ὅμως εἶναι ἡ πρόταση νά περιληφθοῦν (διά νόμου) τά
«ζευγάρια» τῶν ὁμοφυλοφίλων (ἀνδρῶν καί γυναικῶν) στό νομοσχέδιο
γιά τίς υἱοθεσίες! Μέ ἄλλα λόγια, προτείνεται νά μποροῦν οἱ
ὁμοφυλόφιλοι νά υἱοθετοῦν παιδιά! ΕΛΕΟΣ. ΑΙΔΩΣ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ. Αὐτό δέν
πρέπει νά περάσει, κι ἄς μᾶς ποῦν ρατσιστές. Ἄν ἡ χριστιανική ἠθική καί
οἱ ἐντολές τοῦ Κυρίου συνιστοῦν ρατσισμό γιά τήν εὐρωπαϊκή διανόηση
καί τά πρόθυμα ἡμεδαπά «γιουσουφάκια» της, τότε ΝΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ
ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ. «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσι»!
Α
Ἐπανερχόμενοι στό ἄρθρο τοῦ κ. Σέργιου, ἐπιλέγουμε τά κάτωθι πολύ
σημαντικά.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ.κ. Σεραφείμ προειδοποίησε
τούς βουλευτές τοῦ Πειραιᾶ πώς θά ἐπιβάλλει ἐπιτίμιο ἀκοινωνησίας σέ
ὅσους σπεύσουν νά ψηφίσουν τήν ἐπέκταση τοῦ συμφώνου συμβίωσης καί
στά ὁμοφυλόφιλα «ζευγάρια». Ἀπάντησε μετά ἀπό λίγες ἡμέρες ὁ
ἀντιπρόεδρος τῆς κυβερνήσεως κ. Ἐλευθέριος Βενιζέλος. Ὁ κ. Σέργιος
ἐπισήμανε 2 στοιχεῖα πού θεώρησε σημαντικά :
Πρῶτον, ὅτι σύμφωνα μέ τόν κ. Βενιζέλο, ἡ Πολιτεία θά νομοθετεῖ χωρίς
νά ἐρωτᾶ τήν Ἐκκλησία καί δεύτερον, ὅτι- ὅπως δίδαξε τόν Ἀντιπρόεδρο
ὁ ἱερέας παππούς του- «…ἡ σχέση μέ τόν Θεό εἶναι προσωπική καί
ἀδιαμεσολάβητη».
Πρίν προχωρήσουμε στίς θέσεις τοῦ κ. Σέργιου, ὀφείλουμε νά τονίσουμε
ὅτι ἡ τελευταία αὐτή φράση τοῦ κ. Βενιζέλου μᾶλλον εἶναι νομικίστικη.
Βαθιά ἐπηρεασμένη ἀπό τίς συνήθεις ἀσάφειες τῶν νόμων πού ἀφήνουν
στόν κάθε ἑρμηνευτῆ τους τό περιθώριο παρερμηνείας. Μήπως μέ τόν
ὅρο «ἀδιαμεσολάβητη» ὁ κ. Ἀντιπρόεδρος ἐννοεῖ καί τόν ἴδιο τόν ἴδιο
τόν Κύριο ὡς ἐμπόδιο ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό, ἤ ἁπλά τούς κληρικούς
τῶν ὁποίων ὁ λόγος καί ἡ παρουσία ἐνοχλοῦν τό ἀργά ἀλλά σταθερά
ἐκκολαπτόμενο λαϊκό κράτος τῆς «νέας» Ἑλλάδας;
Α
Γράφει ὁ κ. Σέργιος πολύ εὔστοχα «καί ἀνάμεσα σέ ἄλλα διερωτώμασταν
πῶς τά καταφέρνει ἡ πολυθρήνητη Εὐρώπη νά βρίσκει ἐν μέσω
θυελλώδους οἰκονομικῆς κρίσεως τόσο πολλούς τρόπους ἀναγνώρισης
ἀστικῶν, ἀσφαλιστικῶν καί ἑτέρων ἀξιώσεων γιά εἰδικές κατηγορίες
πολιτῶν, ὅταν τήν ἴδια περίοδο ἡ γηραιά ἥπειρος θέτει στό νομικό καί
οἰκονομικό περιθώριο τούς λαούς ἐν τῶ συνόλω τους. Σήμερα…
ξεφύτρωσε αὐτό τό «διαπραγματευτικό χαρτί»: Νά προχωρήσει ἡ
Ἑλλάδα καί στή θεσμοθέτηση συμφώνου συμβιώσεως ὁμοφύλων μέ
πλῆθος ἀντίστοιχων ἀστικῶν καί οἰκονομικῶν ἀξιώσεων…».
Α
Κύριε Σέργιε, ἀκόμη δέν καταλάβατε ὅτι τό πρόβλημα δέν εἶναι ἡ
θεσμοθέτηση ἤ ὄχι ἑνός τέτοιου συμφώνου, ἀλλά ἡ θαυμαστή ὡς χθές
συνοχή τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας λόγω, κυρίως, ἑνός λαοῦ «ζυμωμένου»
καί γαλουχημένου μέ τά «νάματα» καί τούς ἀξιακούς θησαυρούς τῆς
ἑλληνορθοδόξου παραδόσεως; Καί αὐτή ἡ παράδοση βασίστηκε καί
ἀνδρώθηκε μέσα στούς κόλπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἡ
χριστιανική ἠθική ὑπῆρξε πάντα ἡ βάση καί ὁ θεματοφύλακας τῆς
καθημερινῆς μας ζωῆς καί πίστεως. Ὅλα περιστρέφονται γύρω ἀπ’ τίς
αἰώνιες ἀλήθειες τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τίς Νεαρές τοῦ Ἰουστινιανοῦ ὡς τό
σημερινό (ἀνελέητα ποδοπατημένο) ἑλληνικό Σύνταγμα. Ἡ Χριστιανική
Ἠθική δέν κατανοεῖ τήν «ἀναγκαιότητα», τήν «ἐξυπνάδα», τῆς
πολιτικῆς καί μή διαφθορᾶς, τῆς μίζας, τῆς πολιτειακή κουτοπονηριᾶς,
τῆς κατ’ ἐξακολούθησιν ἐξαπατήσεως, τῆς ἐπιλεκτικῆς -ἐνίοτε-
δικαιοσύνης, τῆς ἄδικης συμπεριφορᾶς, τῆς «νόμιμης» κλοπῆς, τῆς
στερήσεως πολιτικῶν ἐλευθεριῶν καί τῆς ἐπιλεκτικῆς καταπατήσεως
τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τῆς πελατειακῆς σχέσεως καί εὐνοίας,
κ.λ.π.
 Α
Μόνο μέ σχετικοποίηση τῆς ἀλήθειας, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἰσονομίας,
τῆς εὐδαιμονίας, κ.λ.π. μπορεῖ νά δικαιολογηθεῖ καί νά ἀμνηστευθεῖ ἡ
συμπεριφορά τῶν σημερινῶν ἡγετῶν καί «ποδηγετῶν».
Μόνη λύση, λοιπόν, ἡ περιθωριοποίηση τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς, τῆς
ἀνόθευτης μέσα στίς χιλιετηρίδες
ἑλληνικῆς ὀρθόδοξης παράδοσης. Ἀκόμη, μέ τήν προσπάθεια
γελοιοποίησης τῶν θεσμῶν πού προστάτευσαν καί στήριξαν τόν
χριστιανικό ὀρθόδοξο λαό μας- δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Δικαιοσύνης,
τῆς Ἀστυνομίας, τῆς Παιδείας, τοῦ Στρατοῦ, τῆς Πολιτικῆς.
Καί βρῆκαν τήν εὐκαιρία τῆς «κρίσης» γιά νά διαπραγματευτοῦν τά
ἀδιαπραγμάτευτα. Ἔχει δίκιο ὁ λαός μας πού λέει ὅτι ὁ λύκος στήν
ἀναμπουμπούλα χαίρεται!
Α
Συνεχίζει ὁ ἐπιστολογράφος πολύ εὔστοχα ἐπισημαίνοντας πώς «γι’
αὐτήν τήν ἔμφυτη ἀδυναμία θέσεως ὁρίων στήν ἀνθρώπινη συμπεριφορά
ὑπάρχουν οἱ θρησκεῖες. Ρόλος τῶν ὁποίων εἶναι νά θέτουν ἀκριβῶς ὅρια
στούς ἀνθρώπους. Καί μάλιστα, ὅρια ὄχι μόνο σέ ἄτομα ἀλλά καί σέ
ἐξουσίες…Εἰδικῶς ὡς πρός τίς ἐξουσίες, οἱ πολύ παλαιότερες δέν
ἔκαναν οὔτε πολέμους οὔτε συνθῆκες εἰρήνης, ἄν δέν τούς τό ἔλεγε ὁ
«θεός» ἀπό τό μαντεῖο. Τόσο… ‘ἀδιαμεσολάβητη’ ἦταν ἡ σχέση μέ τό
θεῖο…ὅλα αὐτά καταργήθηκαν μόνο διά τῆς μεσολαβήσεως τοῦ
Χριστιανισμοῦ…θά ἔφθανα στό σημεῖο νά ὑποστηρίξω, ὡς νομικός, ὅτι
στήν ἀνθρωπότητα δέν θά ὑπῆρχαν οὔτε στοιχειώδη ἀνθρώπινα
δικαιώματα ἄν οἱ πρῶτοι χριστιανοί ἄρχοντες δέν εἶχαν- πρωτίστως-
καταργήσει τά μαντεῖα καί τίς ἀνθρωποθυσίες».
Α
Γιά νά κλείσει ὁ νομικός κ. Στεργίου ὑπογραμμίζοντας τή μεγάλη ἀλήθεια
πώς «εἶναι ἀνάγκη νά ρωτᾶ ἡ ἐξουσία καί τή γνώμη τοῦ Χριστιανισμοῦ
γιά μείζονα κοινωνικά νομοθετήματα. Τί ἄραγε συμβαίνει σήμερα καί οἱ
ἄρχοντες στήν Εὐρώπη δέν ἐρωτοῦν τή θρησκεία της γιά τίποτε;
Φαίνεται ὅτι…σκέφτονται : Ἀφοῦ ὁ Χριστιανισμός μᾶς ἔκανε τή χάρη καί
κατάργησε τούς μάντεις, εὐκαιρία εἶναι νά κάνουμε πανθρησκεία τήν…
πολιτική μας!». Καί συνεχίζει στιγματίζοντας τρία φρικιαστικά δεδομένα
τῆς δῆθεν προηγμένης Εὐρώπης. Δηλαδή, Α) τήν πρόταση στήν
Ὀλλανδική βουλή νά νομοθετηθεῖ ὡς ἐνήλικο ἄτομο ὁ ἄνω τῶν 12 ἑτῶν,
ὥστε ὅποιος διαστροφικός θελήσει νά ἀσελγήσει πάνω σέ ἕνα 13χρονο,
νά μήν κατηγορηθεῖ γιά ἀποπλάνηση ἀνηλίκου ἀφοῦ ὁ 13χρονος τότε θά
θεωρεῖται «ἐλευθέρως συναινών ἐνῆλιξ»!!!
Α
Β) Τήν πρόταση στή Σουηδική βουλή νά ἀποποινικοποιηθεῖ ἡ παιδεραστία
ὡς «δικαίωμα»!!! (κόλαση!) καί
Γ) Τήν λειτουργία στήν «ἀπεχθῆ ἕως ἐλεεινή Τευτονία» (ἐνν. τή
Γερμανία) οἴκων ἀνοχῆς μέ ζῶα. Ἀναφέρει συγκεκριμένα ὁ κ. Στεργίου
ὅτι «στό διαδίκτυο ὑπάρχουν καί φωτογραφίες πού δείχνουν τά ζωάκια
στήν κατάσταση πού τά ἀφήνει μετά τή χρῆσι(sic) στήν ὁποία τά
ὑποβάλλει ὁ ἀποκαλούμενος ‘εὐρωπαῖος τύπος ἀνθρώπου’...Σέ αὐτήν
τήν Εὐρώπη ἐκλήθημεν νά ‘ἀνήκομεν’…». Εὖγε κ. Στέργιε. Θέσατε τήν
χεῖρα σας ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων. Τί ἄλλο νά ποῦμε ἐμεῖς; Τά προλάβατε
ὅλα!!!

« Ἡ ἀξία τοῦ πατέρα »

φωτοτυπία