ΑΜΠΕΛΟΣ ΕΥΚΛΗΜΑΤΟΥΣΑ

Περιεχόμενα
«Κατά τάς γραφάς»- Ἑρμηνεία Κυριακῆς προσευχῆς (Ματθ. στ’ 9-13)…
σελ.
«Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε»- 10 Ἰουλίου- 45 Μάρτυρες ἐκ Πόντου…σελ.
«Βλέπετε μή πλανηθῆτε»- Θετική σκέψη :ἀσυμβίβαστη μέ τήν
Ὀρθοδοξία!...σελ.
«Λατρεύσωμεν εὐαρέστως»- Τό θυμιάτισμα ὡς λατρευτική πράξη…σελ.
«Κοινωνία ἁγίων;»- Ναρκωτικά καί οἰκογένεια…Α’ μέρος, σελ.
«Ἄφετε τά παιδία»-Παιδικό καί Νεανικό Βῆμα…σελ.
Ὑπάρχει «ἐγκεφαλικός θάνατος»; (Β’ μέρος)…σελ.
«Ἡ Ἑλλάδα πού…φεύγει!» (Β’ μέρος)…σελ.

Κείμενο πρώτης σελίδας κάτω ἀπό περιεχόμενα:

(Μικρός Εὐεργετινός, Ἱ. Μ. Παρακλήτου, 2001, σελ. 244, τοῦ ἀββᾶ
Ἡσαΐα)
«Ἄν ἕνας ἀδελφός σοῦ κάνει κακό καί τόν κατηγορήσει κάποιος
μπροστά σου, φύλαξε τήν καρδιά σου, γιά νά μήν ἀνανεωθεῖ μέσα σου ἡ
κακία. Θυμήσου ἀμέσως τίς ἁμαρτίες πού ἔχεις κάνει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί
πού θέλεις νά σοῦ συγχωρεθοῦν, καί μήν ἀνταποδώσεις τό κακό στόν
πλησίον σου.
Ἄν ὅμως ἀκούσεις ὅτι κάποιος εἶπε κακό λόγο γιά σένα καί τόν
συναντήσεις κάπου ἤ σέ ἐπισκεφθεῖ, δῶσε, ὅσο μπορεῖς, στό πρόσωπό σου
ἔκφραση πρόσχαρη καί καλωσυνάτη καί μήν τοῦ πεῖς τίποτε ἀπ’ ὅσα
ἄκουσες. Γιατί εἶναι γραμμένο : ‘Ὅς μνησικακεῖ, παράνομος’ (Παροιμ. 21,
24)».

Ἄν ὑπάρχει χῶρος, Στάθη, γράψε (ἀπό τό ἴδιο βιβλίο σελ. 247): «Ἄν
κάποιος σέ βρίσει, ἐσύ πές του καλό λόγο. Κι ἄν τόν δεχθεῖ, θά’ ναι καλό καί
γιά τούς δυό σας. Ἄν πάλι δέν τόν δεχθεῖ, αὐτός ἀμείβεται ἀπό τό Θεό γιά
τήν προσβολή, κι ἐσύ γιά τόν καλό λόγο».
 «Κατά τάς γραφάς…» (Ματθ. στ’, 9-13)

Στό παρόν φύλλο ξεκινάει ἡ παρουσίαση τῆς ἑρμηνείας τῆς

«Κυριακῆς προσευχῆς», δηλαδή τοῦ «Πάτερ ἡμῶν» (Ματθ. στ’, 9-13), ἀπό
τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. Πρῶτα, θά ἀναλυθεῖ τό χωρίο Ματθ. στ.’,
9 «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Ἐπισημαίνει, λοιπόν, ὁ Ἅγιος πώς ὁ
Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μέ τό νά πεῖ τά λόγια αὐτά «ἀμέσως ἀνύψωσε
τόν ἄνθρωπο καί ἀπό τήν ἀρχή τοῦ ὑπενθύμισε ὅλη τήν εὐεργεσία. Διότι
αὐτός πού εἶπε Πατέρα τόν Θεό, μέ αὐτό τό μοναδικό ὄνομα ὁμολόγησε καί
τή συγχώρησι τῶν ἁμαρτημάτων καί τήν ἐκμηδένιση τῆς κολάσεως, τήν
δικαιοσύνη, τόν ἁγιασμό, τήν ἀπολύτρωσι, τήν ὑιοθεσία, τήν ἀδελφική
σχέση μέ τόν Μονογενῆ, τή χορηγία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διότι δέν
μπορεῖς νά ὀνομάσης τόν Θεό Πατέρα, ἄν δέν ἔχης πετύχει ὅλα αὐτά τά
ἀγαθά».
Λίγο πιο κάτω, ὁ ἅγιος Ἰωάννης διευκρινίζει πώς ὁ Κύριος λέγοντας «ὁ
ἐν τοῖς οὐρανοῖς» σέ καμμιά περίπτωση δέν περιορίζει τό Θεό στόν οὐρανό,
ἀλλά βοηθᾶ τόν προσευχόμενο νά ἀπομακρύνει τόν ἑαυτό του ἀπό τά γήινα
καί νά κατευθύνει τήν καρδιά του στήν οὐρανοπολιτεία.
Τέλος, ἐπισημαίνει κάτι πολύ σημαντικό πού ὅμως οἱ περισσότεροι ἀπό
μᾶς προσπερνοῦμε ὡς λεπτομέρεια! Λέγει πώς ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει νά
προσευχόμαστε ὄχι μόνο γιά τόν ἑαυτό μας καί τούς δικούς μας
ἀνθρώπους, ἀλλά γιά ὅλους τούς ἀδελφούς. «Διότι δέν λέγει ‘ὁ Πατήρ μου
ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς’, ἀλλά ‘ὁ Πατήρ ἡμῶν’. Καί αὐτό τό κάνει γιά νά
ἀναφέρη τίς προσευχές του ὁ προσευχόμενος γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία καί νά
μή σκέπτεται καθόλου μόνο τόν ἑαυτό του, ἀλλά σέ κάθε περίπτωση νά
σκέπτεται καί τό συμφέρον τοῦ πλησίον.
Μέ τό λόγο αὐτό διαλύει τήν ἔχθρα, καταστέλλει τήν ὑπερηφάνεια,
ἐξορίζει τό φθόνο, εἰσάγει τήν ἀγάπη, τή μητέρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν…Διότι
ποιά ζημία μπορεῖ νά προέλθη ἀπό τήν ἐπίγεια συγγένεια, ὅταν ὅλοι μας
εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τήν ἐπουράνια συγγένεια καί κανείς δέν ἔχη κάτι
περισσότερο ἀπό τόν ἄλλον, οὔτε ὁ πλούσιος ἀπό τό φτωχό, οὔτε ὁ κύριος
ἀπό τό δοῦλο, οὔτε ὁ ἄρχοντας ἀπό τόν ἀρχόμενο, οὔτε ὁ βασιλιάς ἀπό τό
στρατιώτη, οὔτε ὁ φιλόσοφος ἀπό τόν ἀκαλλιέργητο, οὔτε ὁ σοφός ἀπό τόν
ἀγράμματο; Μιά εὐγενική καταγωγή χάρισε ὁ Θεός σέ ὅλους, τό ὅτι
θεώρησε σωστό νά ὀνομάζεται Πατέρας ὅλων».
 Ὦστε, πρίν ζητήσει κανείς ὁτιδήποτε ἀπό τόν Πατέρα μας, πρέπει νά
ὁμολογήσει ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πατέρας ὅλων ἡμῶν τῶν βαπτισμένων στό
ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅτι πρέπει νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί νά
προσευχόμαστε γιά ὅλους καί ὅτι ὅταν προσευχόμαστε πρέπει νά
ἀνεβάζουμε τό νοῦ μας (νά προσηλωνόμαστε) ἀπό τά φθαρτά τῆς ζωῆς
αὐτῆς, στήν εὐλογημένη, αἰώνια πατρίδα μας-τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ εὐχή
ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μας εἶναι ἄλλωστε ἀποστολική προτροπή (Ἰακ. ε’,
16) :«…εὔχεσθε ὑπέρ ἀλλήλων ὅπως ἰαθῆτε» (δηλ. νά εὔχεσθε ὁ ἕνας ὑπέρ
τοῦ ἄλλου, γιά νά γιατρευθεῖτε ἀπό τίς σωματικές καί ψυχικές ἀσθένειές
σας)!

«Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε…»

Ἁγίων 45 Μαρτύρων ἐν Νικοπόλει- 10 Ἰουλίου

Ἔζησαν καί μαρτύρησαν στίς ἀρχές τοῦ 4ου μ.χ. αἰῶνος ἐπί βασιλέως
Λικινίου. Οἱ κορυφαῖοι ἐξ αὐτῶν ἦσαν οἱ Λεόντιος, Μαυρίκιος, Δανιήλ καί
Ἀντώνιος. Ὅλοι ἦταν ἔμπειροι στρατιῶτες καί προέρχονταν ἀπό λαμπρές
οἰκογένειες, μέ μεγάλη μόρφωση καί πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό. Οἱ Μάρτυρες
πῆγαν χωρίς κανείς νά τούς ρωτήσει στό βασιλέα Λικίνιο καί τοῦ
ἀπεκάλυψαν τήν πίστη τους. Ὁ Λικίνιος, ὡς ἦταν φυσικό, ἐξεπλάγη μέ τήν
προθυμία τους νά ὁμολογήσουν τήν πίστη τους γνωρίζοντας πώς κάτι
τέτοιο σήμαινε μαρτυρικό θάνατο. Τούς ρώτησε περί τῆς καταγωγῆς τους
καθώς καί ποιός ἦταν αὐτός πού τούς προέτρεψε νά ἔχουν πίστη στόν
Ἰησοῦ Χριστό καί ὄχι στά εἴδωλα. Οἱ Μάρτυρες διά στόματος τοῦ ἁγίου
Λεοντίου ἀπάντησαν πώς καταγόντουσαν ἀπό τήν πόλη Νικόπολη τοῦ
Πόντου, ὅτι ἦταν Χριστιανοί καί πώς ὁ Χριστός ἦταν αὐτός πού τούς εἶχε
διδάξει νά μή θυσιάζουν στά εἴδωλα.
Ὅπως ἦταν φυσικό, ὁ Λικίνιος θύμωσε πολύ. Διέταξε νά φυλακισθοῦν
στερούμενοι τροφῆς καί νεροῦ μέχρι νά θυσιάσουν στά εἴδωλα. Οἱ
μάρτυρες ὄχι μόνο δέν πτοήθηκαν, ἀλλά καί προσευχήθηκαν περισσότερο.
Ὁ Λικίνιος ἄσκησε ἐναντίον τους ψυχολογική βία τάζοντας πολλά ἀγαθά
γιά τίς οἰκογένειές τους, ἀλλά καί αὐτή ἡ πίεση ἔπεσε στό κενό. Μόνιμη καί
σταθερή ἀπάντησή τους ἦταν : «Χριστιανοί ἐσμέν»! Ὁ Λικίνιος τότε
διέταξε νά ξυστοῦν τά σώματά τους μέ σιδερένια νύχια γεμίζοντάς τους μέ
πολλές πληγές καί αἶμα. Πάλι ὅμως οἱ ἅγιοι αὐτοί μάρτυρες ὑπέμειναν μέ
ἀξιοθαύμαστη καρτερία τό νέο βασανιστήριο καί μάλιστα ὅταν
ξανακλείστηκαν στή φυλακή, αἰσθανόμενοι τό ἐπερχόμενο μαρτυρικό τους
τέλος, ἀγρυπνοῦσαν προσευχόμενοι καί μάλιστα ψάλλοντας οἱ ἴδιοι τούς
νεκρώσιμους ὕμνους!!!
 Ὤ, τοῦ θαύματος! Μετά ἀπό λίγο παρουσιάστηκε μπροστά τους
φωτεινός ἄγγελος Κυρίου ὁ ὁποῖος τούς ἔδωσε θάρρος λέγοντάς τους :
«Χαίρετε!...Θαρσεῖτε! ὁ Κύριος μεθ’ ἡμῶν». Οἱ δύο στρατιῶτες πού
φύλαγαν τούς μάρτυρες, Μεναίας καί Βηληράδης, βλέποντας τι ἀκριβῶς
γινόταν καί ἀκουγόταν ἐξεδήλωσαν τήν ἐπιθυμία νά διδαχθοῦν τά τῆς
χριστιανικῆς πίστεως ἐπιθυμοῦντες σύντομα νά μαρτυρήσουν καί αὐτοί. Οἱ
Μάρτυρες μέ χαρά τούς δέχθηκαν κοντά τους, τούς ἐμψύχωσαν καί
τελικῶς ὅλοι μαζί ὁδηγήθηκαν στό μαρτύριο τῆς ἀποκοπῆς τῶν χεριῶν καί
τῶν ποδιῶν τους μέ τσεκούρια καί τῆς ρίψης τῶν σωμάτων τους στή
φωτιά. Τά ἅγια λείψανά τους μάζεψαν οἱ χριστιανοί κρυφά καί ἀργότερα,
ἐπί Μεγάλου Κωνσταντίνου μεταφέρθηκαν στήν Κωνσταντινούπολη.
Τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων 45 Μαρτύρων τῶν ἐν Πόντῳ μαρτυρησάντων
ἄς ἐπικαλούμαστε γιά νά μᾶς δυναμώνουν τήν πίστη στούς δύσκολους
καιρούς μας. Ἀμήν!

«Βλέπετε μή πλανηθῆτε…» (Λουκ. κα’, 8)

« Θετική Σκέψη» : Ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθοδοξία!

Ἡ «θετική σκέψη» εἶναι μιά κίνηση πού διακηρύσσει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει
μέσα του ἀπεριόριστες δυνάμεις «θεϊκές», τίς ὁποῖες πρέπει νά ἀνακαλύψει
ὁ κάθε ἄνθρωπος. Μέ τή βοήθεια τῆς «θετικῆς σκέψης» ἐνεργοποιοῦνται
ὅλες αὐτές οἱ δυνάμεις πού βρίσκονται στό ὑποσυνείδητο κάθε ἀνθρώπου
καί ἔχουν τή δύναμη νά μεταστρέφουν τό κάθε κακό σέ καλό. Ἔτσι, οἱ
κινήσεις πού «διδάσκουν» τή μέθοδο αὐτή, στήν περίπτωση ἀποτυχίας σέ
θέματα ὑγείας, ἐπαγγελματικά, οἰκογενειακά ἐπικαλοῦνται τήν ὕπαρξη
«ἀρνητικῆς σκέψης» στά θύματά τους.
Γιά παράδειγμα, ἄν κάποιος ἀσθενεῖ, τοῦ προτείνεται νά σκεφτεῖ
«θετικά», δηλαδή νά θεωρήσει ὅτι στήν πραγματικότητα δέν ἀσθενεῖ καί
ὅτι ἀπελευθερώνοντας τίς δῆθεν ἀπεριόριστες δυνάμεις πού ἔχει μέσα του,
μπορεῖ νά πετύχει τήν αὐτοθεραπεία του. Μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες
φυσικά! Τέτοια μέθοδος ἐφαρμόζεται ἀπό κινήσεις ὅπως ἡ Ἁρμονική Ζωή,
τό Ἰνστιτοῦτο Παραψυχολογίας, τό Κέντρο Δύναμης τῆς Σκέψης, ὁ Ἔλεγχος
τοῦ Νοῦ μέ τή Μέθοδο Σίλβα, κ.ἄ.
Στό βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Καρπασίας κ.κ. Χριστοφόρου
«Ἐγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειῶν καί Αἱρέσεων» (σελ. 409-424)
διαβάζουμε τά ἑξῆς λίαν διαφωτιστικά : «τό δόγμα αὐτό τῆς κίνησης,
ὁδηγεῖ κάθε ὀπαδό της σέ μία ἄκρατη αἰσιοδοξία καί ἀρχίζει νά
συμπεριφέρεται σάν παντοδύναμος ὑπεράνθρωπος. Πιστεύει ὅτι μέ τίς
δικές του δυνάμεις μπορεῖ νά ὑπερβεῖ ὅλα τά προβλήματα τῆς ζωῆς του. Δέ
δέχεται καμία κρίση καί ἔλεγχο, διότι πιστεύει ὅτι θυματοποιεῖται καί τοῦ
ἀρνοῦνται τή θεϊκή του αὐθεντία καί μοναδικότητα. Γίνεται ἄνθρωπος
ἐγωκεντρικός καί τό μόνο πρᾶγμα πού ἀποδέχεται ὡς αὐθεντία εἶναι ὁ
ἑαυτός του. Ἔχει μάθει νά μή ζητᾶ συγγνώμη οὔτε νά παραδέχεται ὅτι
κάνει λάθη…ὅσοι ἀκολουθοῦν τίς μεθόδους τῆς τάσης αὐτῆς μπορεῖ εὔκολα
νά ὁδηγηθοῦν σέ σωματικές ἤ ψυχικές ἀνωμαλίες…διότι αὐτές οἱ μέθοδοι
προέρχονται ἀπό τόν ἀποκρυφισμό ἤ ἀρχαῖες μυστηριακές θρησκεῖες ἤ ἀπό
ἀνατολικές θρησκεῖες» (μέθοδοι ὅπως π.χ. γιόγκα, ὕπνωση, διαλογισμός,
ψυχόδραμα, κ.λ.π.).
Αὐτό πού πρέπει νά γνωρίζουν οἱ χριστιανοί εἶναι ὅτι ἡ «θετική σκέψη»
δέ στηρίζεται σέ καμμιά ἐπιστημονική θεωρία. Οὔτε στηρίζεται στίς
μεθόδους τῆς Ψυχολογίας ἤ τῆς Ψυχιατρικῆς. Τονίζεται δέ ἰδιαιτέρως τό
γεγονός αὐτό διότι πολλές φορές οἱ ὁμάδες πού χρησιμοποιοῦν τήν πλάνη
αὐτή, ὑποστηρίζουν ὅτι κατέχουν πανεπιστημιακούς τίτλους καί διπλώματα
πού ὅμως προέρχονται ἀπό μή ἀναγνωρισμένα τμήματα σχολῶν ἤ
πανεπιστημίων. Ἐν τέλει δέ, ἡ «θετική σκέψη» πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στό
νά πιστεύει ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός, ἀλλά μιά ἀόριστη συμπαντική δύναμη ἤ
ἐνέργεια καί στό νά πιστεύουν μόνο στίς δικές τους δυνάμεις νομίζοντας
ὅτι εἶναι οἱ ἴδιοι «θεοί», εἶναι ἐντελῶς ξένη καί ἀσυμβίβαστη μέ τήν
Ὀρθόδοξο πίστη πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, στήν
οὐράνια βασιλεία.

«Λατρεύσωμεν εὐαρέστως…» (Ἑβρ. ιβ’, 28)

Τό Θυμιατό-Θυμίαμα στή λατρεία μας

Σημαντικό στοιχεῖο τῆς λατρείας μας ἀποτελεῖ ἡ προσφορά
θυμιάματος. Οἱ γεροντότεροι, ἄν καί πολλές φορές ἐντελῶς ἀγράμματοι,
γνώριζαν πολύ καλά πώς τό θυμίαμα συνδυαζόταν πάντα μέ προσευχή.
Κάποιες γιαγιοῦλες, μάλιστα, ἔλεγαν χαρακτηριστικά : «Θυμιατίζω γιά νά
φύγουν τά ταγκαλάκια παιδί μου»! Ἡ σημασία τοῦ θυμιάματος ἑρμηνεύεται
ἀπό τόν ἅγιο Συμεών (Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης) ὡς ἡ οὐράνια χάρις, ἡ
δωρεά καί ἡ εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού ἔρχεται στόν κόσμο διά τοῦ
Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἡ εὐχάριστη ὁσμή τοῦ θυμιάματος συμβολίζει τήν πληρότητα πού
νιώθουμε στίς καρδιές μας ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός ἐμᾶς. Ὁ κάθε
πιστός λαμβάνει ἐμπειρία τῆς εὐωδίας αὐτῆς καί ἐπαληθεύεται συμβολικά
ἡ πνευματική διάσταση τῆς ἐμπειρίας αὐτῆς. Τότε ὁ κάθε πιστός
μετατρέπεται σέ «ὁσμή εὐωδίας πνευματικῆς». Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού
κατά τή χρίση τῶν βρεφῶν μέ λάδι πρό τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, ὅταν ὁ
ἱερέας ἀλοίφει τή μύτη τους λέγει τό : «Χρίεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ…εἰς
ὁσμήν εὐωδίας πνευματικῆς». Εὔχεται, δηλαδή, ἡ Ἐκκλησία νά ἔχει
πνευματικές ἐμπειρίες τό παιδάκι οἱ ὁποῖες θά τό ὁδηγήσουν στήν
καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Καί τότε θά μεταδίδει τή χάρη τοῦ Χριστοῦ στόν
κόσμο, ὡς ἐνάρετος χριστιανός. Αὐτός ἀκριβῶς εἶναι καί ὁ συμβολισμός
τοῦ θυμιάματος πού καίει πάνω στό καρβουνάκι (πού συμβολίζει τόν Κύριό
μας) καί ἀπελευθερώνει τήν εὐχάριστη ὁσμή του. Ἔτσι, καί οἱ καρδιές μας
ζεσταίνονται ὅταν ἔρχονται σέ ἐπαφή μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, «καίγονται»,
«πυρώνονται» ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί προσελκύουν πάνω τους τίς
ἀρετές- τά χαρίσματα, δηλαδή, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅσον ἀφορᾶ δέ στό θυμιατό, αὐτό ἐπίσης μᾶς παρέχει πλούσιους
συμβολισμούς. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός διδάσκει πώς τό θυμιατό
σημαίνει τή Δέσποινα, τή Θεοτόκο. Ὅπως τά κάρβουνα, ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος,
καῖνε μέσα στό θυμιατό καί αὐτό δέν καίγεται, δέν καταστρέφεται, ἔτσι
ἀκριβῶς καί ἡ Θεοτόκος δέχθηκε στήν κοιλία της τό Χριστό καί δέν κάηκε
ἀπό τήν Θεότητά Του, ἀλλά μάλιστα ἐφωτίστηκε! Ὁ ἅγιος Γερμανός,
Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, συμπληρώνει λέγοντας ὅτι τό θυμιατό
ἀποδεικνύει τήν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ, τό καρβουνάκι τήν θεότητά
Του καί ὁ εὐχάριστος στήν ὁσμή καπνός τοῦ θυμιάματος τήν εὐωδία τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος.
Καταλαβαίνουμε τώρα πόσο σημαντικό εἶναι ὅταν προσφέρουμε
θυμίαμα στούς Ναούς νά εἶναι τό πλέον καθαρό καί εὐῶδες. Διότι
συμβολίζει τό Ἅγιο Πνεῦμα πού εἶναι τό τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Γι’ αὐτό, κάθε φορά πού ὁ ἱερέας ἑτοιμάζεται νά θυμιάσει στό Ναό,
παρακαλεῖ τόν Κύριο νά δεχθεῖ τό θυμίαμα στό ἐπουράνιο θυσιαστήριο καί
σέ ἀνταπόδωση νά μᾶς δώσει τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν!

«Κοινωνία ἁγίων;»
Ναρκωτικά καί Οἰκογένεια (Α’ μέρος)

Μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες μάστιγες τῆς σημερινῆς κοινωνίας, κατά

γενική ὁμολογία, εἶναι οἱ ναρκωτικές οὐσίες καί ὁ εὔκολος ἐθισμός σ’ αὐτές
πολλῶν νέων. Δυστυχῶς, παρακολουθοῦμε σχεδόν ἀπαθεῖς καί ἀνήμποροι
νέους καί νέες νά ξεκινοῦν τή θανατηφόρο αὐτή «συνήθεια» καί νά
μετατρέπονται σέ ψυχοσωματικά ράκη. Καί πῶς θά γινόταν διαφορετικά
ὅταν ὅλοι μας ἀδιαφοροῦμε;
 Εὐθύνες τεράστιες καταλογίζονται στούς ἴδιους τούς νέους γιά τίς
ἐπιλογές τους. Ποιός ὅμως θά βγάλει τήν «οὐρά» του ἔξω ἀπό τό πρόβλημα
αὐτό; Μήπως ἡ διαλυμένη οἰκογένεια; Μήπως οἱ ἀδιάφοροι-στή συντριπτική
πλειοψηφία- ἐκπαιδευτικοί; Μήπως τό ἀνάλγητο κράτος; Μήπως οἱ διάφοροι
ἔμποροι τοῦ ἀργοῦ αὐτοῦ θανάτου; Μήπως οἱ δικαστικοί, νομοθέτες καί
πολιτικοί πού καταρτίζουν καί προωθοῦν νόμους πού ἀντιμετωπίζουν τόν
ἔμπορο ὡς…περίπου θύμα καί τόν χρήστη ὡς ἐγκληματία; Μήπως ἡ
Ἐκκλησία πού ἐνῶ κάνει πολλά σέ πολλούς, ἀλλά ὄχι ἀρκετά γιά τά θύματα
οὐσιῶν; Μήπως ὁ καθένας μας πού ὅταν ἀντιληφθεῖ τό πρόβλημα στό παιδί
τοῦ γείτονα κλείνει ἑρμητικά ὄχι μόνο τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του, ἀλλά καί
τῆς καρδιᾶς του γιατί ὁ «ἄλλος» εἶναι ἄρρωστος καί μή μᾶς κολλήσει τή
«λέπρα» του; Ποιός θά ἀποδειχθεῖ ἀθῶος καί ἐπαρκής ἀπέναντι στήν
εὐαγγελική ἐντολή «ἀγάπα τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν»;
Μυστήριο πρᾶγμα!!! Ποτέ δέ βλέπουμε, δέν ἀναγνωρίζουμε τόν πλησίον
μας. Συμβαίνει αὐτό πού λέει ὁ λαός «ἄμα δέ θέλω νά σέ φιλήσω, ρωτάω
ποῦ εἶναι τό μάγουλό σου»! Ποιός ἀπό μᾶς ἄνοιξε ποτέ τήν πόρτα τῆς
καρδιᾶς του ἔστω, γιά νά δώσει κουράγιο, δύναμη, συμβουλή, λύσεις στό
συγκεκριμένο πρόβλημα τῶν παιδιῶν αὐτῶν; Μόνο κλείνουμε ἑρμητικά τίς
πόρτες μας καί τίς ἀσφαλίζουμε γιά νά μή μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία τους!
Καί ἡ οἰκογένεια πού εἶναι; Πάντοτε καί πανταχοῦ ἀποῦσα; Ἡ οἰκογένεια
κοιμᾶται τώρα. Μή θορυβεῖτε γιατί θά ξυπνήσει! Σσσσς!
Θά πεῖτε, καλά πάντα τό οἰκογενειακό περιβάλλον φταίει; Ὄχι. Ἀλλά
πολλές φορές τά ναρκωτικά ἔρχονται ὡς φυσικό ἐπακόλουθο τῶν
οἰκογενειακῶν «ναυαγίων». «Ναυαγίων» ὅπως ἡ πατρική ἤ μητρική
ἐγκατάλειψη χάριν τῆς παρουσίας τρίτου προσώπου, ἡ γονική ἀδιαφορία
ἐλέῳ ὑπερκαταναλωτισμοῦ καί πολυτελοῦς διαβίωσης, τά ἀνεπαρκῆ ἤ
ἀκατάλληλα πρότυπα, τά ἐπεισοδιακά διαζύγια, οἱ αὐταρχικές γονεϊκές
συμπεριφορές, οἱ ἄστοχες συγκρίσεις μεταξύ τῶν παιδιῶν, ἡ παντελής
ἀπουσία πνευματικῆς ζωῆς, οἱ ὁμηρικοί καβγάδες μπροστά στά παιδιά, ἡ
ἀσύδοτη ἐλευθερία, τά ποικίλλα θεάματα πού τραυματίζουν τίς παιδικές
ψυχές καί τίς προετοιμάζουν γιά ψυχικό-τουλάχιστον-θάνατο μέσα ἀπό τήν
τηλοψία, τό διαδίκτυο, τά βιντεοπαιχνίδια, τά ριάλιτυ τῆς συμφορᾶς, τῆς
κακογουστιᾶς, τῆς ξιπασιᾶς, τῆς ἀμορφωσιᾶς, τοῦ χαβαλέ, τῆς
σαρκολατρείας, τῆς σατανολατρείας, τῆς ἀνωμαλίας!
Ἀδελφοί, ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Ὑπάρχει «ἐγκεφαλικός θάνατος»; (Μέρος Β’)

 Συνεχίζουμε στό παρόν τεῦχος μέ μιά ἀκόμη, κατά τή γνώμη μας,
προβληματική θέση τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς (στό ἑξῆς ΣΕΒ).
Στό εἰδικό τεῦχος γιά τίς μεταμοσχεύσεις πού ἐξέδωσε ἡ Μορφωτική
Ὑπηρεσία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τό 2001, ἔκανε λόγο (παράγραφος 17, σελίδα
27) γιά τό θέμα τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» (στό ἑξῆς «ἐ.θ.»)ὡς πράξη
σύμφωνη μέ τό φρόνημα καί τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ὅμως
ὁ «ἐ.θ.» πραγματικός θάνατος;
Πῶς δογματίζει ἡ Ἱερά Σύνοδος εἰσάγοντας αὐθαίρετα ἕνα καινοφανῆ
καί διεθνῶς ἀμφισβητούμενο ὅρο ὡς διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας; Δέν
γνωρίζει ἡ ΣΕΒ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δέχεται ἕνα γεγονός ὡς θάνατο-τόν
βίαιο χωρισμό «ἐκ τῆς ἁρμονίας» ψυχῆς καί σώματος; Γιατί, λοιπόν, εἰσάγει
νέα δεδομένα-ἐπιστημονικά- στή διδασκαλία της; Γιατί παίρνει θέση στή
διαμάχη γιά τήν ἀποδοχή ἤ ὄχι ἀπό τή διεθνῆ ἐπιστημονική κοινότητα τοῦ
«ἐ.θ.»;
Ὥστε, τά προβλήματα πού ἐγείρονται ἀπό τήν παράγραφο αὐτή εἶναι:
1) Ἡ ἀποδοχή ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ ὅρου «ἐγκεφαλικός θάνατος». Ἡ
Ἐκκλησία ὅμως δέν εἶναι ἁρμοδία γιά νά ἐκφέρει ἄποψη σέ ἕνα καθαρά
ἐπιστημονικό θέμα. (Ἡ ἴδια ἡ ΣΕΒ χαρακτηρίζει ἁναρμόδια τήν
Ἐκκλησία στή 12η παράγραφο τοῦ ἴδιου κειμένου)!
2) Εἰσάγει αὐθαίρετα στή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἕναν ἄλλον ἀπό
αὐτόν πού δογμάτισαν οἱ Πατέρες καί οἱ Σύνοδοι θάνατο. Ὁ «ἐ.θ.» δέν
εἶναι καθολικά ἀποδεκτός. (Ὡς μή ἁρμόδια ἡ Ἐκκλησία, πῶς
διακηρύσσει ὅτι κάνει δεκτή τήν ἄποψη ὅτι ὁ «ἐ.θ.» εἶναι διεθνῶς
ὁμόφωνη;)
3) Δογματίζει σχετικά μέ τήν ἔννοια τοῦ θανάτου ὁ ὁποῖος σέ καμιά
περίπτωση δέν εἶναι στιγμιαῖο γεγονός, ἀλλά πορεία, διαδικασία γιά
τήν ὁποία, μάλιστα, τίποτε δέ γνωρίζουμε.
4) Θολώνει «τά νερά» μιλώντας περί πράξεως συμφώνου μέ τό φρόνημα
τῆς Ἐκκλησίας. Τό φρόνημά της ὅμως εἶναι, μεταξύ ἄλλων, Πατερικό.
Καί οἱ Πατέρες δέν εἶχαν φρόνημα τέτοιο πού νά εἰσάγει ὅρους
ἐνάντιους στή διδασκαλία της. Γιατί ὁ «ἐ.θ.» εἶναι ἀσύμβατος μέ τή
διδασκαλία της.
Εἶναι γεγονός πώς ἡ δημιουργία τοῦ ὅρου «ἐ.θ.» ἔφερε πολλά
προβλήματα στίς σύγχρονες κοινωνίες. Εἶναι ἐξίσου σημαντικό νά
τονιστεῖ πώς οἱ ὅποιες ἀγαθές προθέσεις καί τά καλά ἀποτελέσματα
πολλῶν μεταμοσχεύσεων ὁδήγησαν τούς ἐπιστήμονες νά πιστεύσουν ὅτι
ὑποκαθιστοῦν πλέον τή βούληση καί δημιουργικότητα τοῦ Θεοῦ καί
Πλάστου μας. Στό δρόμο αὐτό τούς ἀκολούθησαν καί ἄνθρωποι τῆς
Ἐκκλησίας οἱ ὁποίοι θεώρησαν πώς ἀφοῦ στήν Ἁγία Γραφή καί τήν Ἱερά
Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας δέ γίνεται ἀναφορά στό συγκεκριμένο
θέμα, μποροῦν αὐτοί νά συμπληρώσουν αὐτό τό κενό πιστεύοντας,
μάλιστα, πώς ἔτσι συμπληρώνουν τίς -ὅπως τίς ἀποκαλοῦν- «ἅγιες
ἐλλείψεις τοῦ Θεοῦ»!!!

«Ἄφετε τά παιδία…» (Ματθ. ιθ’,14)

Ἡ πρώτη μου φορά στό Ἱερό…

Τήν πρώτη φορά πού μπῆκα στό ἱερό ἦταν τό Πάσχα τοῦ 2010. Ὅταν
μπῆκα, πῆγα καί κάθισα ἀμέσως σέ μιά καρέκλα. Ὁ Βασίλης μοῦ εἶπε ὅτι
πρῶτα πρέπει νά πάω νά προσκυνήσω τό Χριστό πού ἦταν στό σταυρό,
νά πάω καί νά φιλήσω τό χέρι τοῦ πάτερ Στέφανου καί μετά νά καθίσω.
Ὅταν κάθισα, εἶδα τό Βασίλη νά ἑτοιμάζει τό θυμιατό κα ίνά τό δίνει
στον πάτερ Στέφανο φιλώντας του τό χέρι. Ἐγώ εἶχα πολύ ἄγχος γιατί ἄν
ἔλεγε σέ μένα ὁ πάτερ Στέφανος δέ θά ἤξερα κἄν τι πρέπει νά κάνω.
Τότε πῆγα καί ρώτησα τό Βασίλη τι πρέπει νά κάνω καί μοῦ ἔδειξε πῶς
γίνεται καί τώρα ἔχω μάθει πιά. Ἐγώ νιώθω ὅτι εἶμαι ἕνα ἀπό τά
σημαντικότερα μέλη τῆς Ἐκκλησίας βοηθώντας τόν ἱερέα.
Γεώργιος-Δαυίδ Μπαξεβάνος (ΣΤ’ τάξη Δημ. Σχολ. Ταξιάρχη)

ΕΔΩ ΚΑΤΩ Ἤ ΠΑΝΩ ΣΚΑΝΑΡΙΣΕ ΣΤΑΘΗ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΔΙΝΩ μέ

τήν ἔνδειξη
Καί τή σχετική φωτοτυπία τοῦ διαγωνισμοῦ (νά φαίνεται καθαρά)
γράφοντας ἀπό κάτω : (ἀπό τό περιοδικό «Πρός τήν Νίκην», τεῦχος
Σεπτεμβρίου 2005, σελ. 322)
Ἀγαπητά μας παιδιά, λάβετε μέρος στό διαγωνισμό μας. Βρεῖτε τό
ἄθροισμα τῶν ἀριθμῶν αὐτῶν καί ταχυδρομῆστε το σέ φάκελλο μέ τό
ὀνοματεπώνυμο, τή διεύθυνση, τό τηλέφωνο καί τήν τάξη πού θά πᾶτε τό
Σεπτέμβριο στή διεύθυνση «Ἱερός Ναός Ἁγ. Ταξιαρχῶν, Τ.Θ. 25, 34012
Ὠρεοί Εὐβοίας». Ἀπό τίς ἐπιτυχεῖς συμμετοχές θά κληρωθεῖ μία καί θά
ἀνακοινωθεῖ στό ἑπόμενο τεῦχος. Δῶρο πού θά κληρωθεῖ: ἑτήσια
συνδρομή στά περιοδικά «Πρός τήν Νίκην» ἤ «Δράση» ἀναλόγως τῆς
ἡλικίας τοῦ κληρωθέντος. Συμμετοχές θά γίνουν δεκτές αὐστηρά μέχρι
τήν Παρασκευή 5 Αὐγούστου 2011. Καλό καλοκαίρι!
 Ἡ Ἑλλάδα πού…φεύγει (Μέρος Β’)

«Τίς μεγάλες μέρες, ἑορτές, Κυριακή ἀπαραιτήτως μετά τό καθιερωμένο

φαγητό οἱ νοικοκυρές ἔψηναν χαλβά σπιτίσιο (ἀσιντέ) καί τό τρώγανε
σάν ἐπιδόρπιο. Σέ ὅλα τά σπίτια περίπου ὑπῆρχαν οἱ ξηροί καρποί.
Σταφίδες μαῦρες, βερίκοκα, ἀχλάδια λιαστά, ἀμύγδαλα, καρύδια καί
ἀπαραιτήτως τζίντζιφα, πού ἐκεῖ ἀφθονοῦσαν, ἥμερα καί ἄγρια δέντρα.
Ὅταν θέλανε νά στολίσουν τούς δίσκους τῶν μνημοσύνων μέ τά
κόλλυβακαί τά καρυκεύματα, ἔστρωναν πάνω τά τζίντζιφα καθαρισμένα,
ἀντί ἀλεύρι καί ζάχαρη, καί σκάλιζαν σέ χαρτόνια σταυρούς, ἀγγέλους
καί γράμματα ‘Αἰωνία ἡ μνήμη’ καί μέ καμένο ψωμί σέ σκόνη ἔβγαζαν τή
στάμπα ἐπάνω στό δίσκο. Κατόπιν γύρω ἀπ’ αὐτά ἔβαζαν τά κουφέτα…».
Στή συνέχεια ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου παραθέτει τίς πληροφορίες τοῦ
πρόσφυγα ἱερέα π. Χρυσυστόμου Ἑνωτιάδη σχετικά μέ τήν ἑορταστική
διατροφή τῶν Ἑλλήνων τῆς Καππαδοκίας τά Χριστούγεννα. Ἀπό τίς
ἑπόμενες σελίδες ἐπιλέγουμε τά κάτωθι: «…Χαράματα σχόλαζε ἡ
ἐκκλησία , ἀφοῦ ὁ παπᾶς τελικά ἔλεγε ‘Χριστός γεννᾶται χρόνια πολλά’
καί οἱ ἐκκλησιαζόμενοι ἀπαντοῦσαν ‘ἀληθῶς γεννᾶται καί τοῦ χρόνου’.
Τά ὡραῖα αὐτά λόγια ἐπαναλάμβαναν μέ ὅσους ἀντάμωναν κατά τήν
ἔξοδο ἀπό τήν ἐκκλησία, ἀδιάκριτα ἄν ἦταν συγγενεῖς ἤ φίλοι. Τό
γιορτινό τραπέζι στό Προκόπι ἦταν κατά προτίμηση : 1) τό μαντί,
ζυμαρικό σαν εἶδος χυλόπιτας, πού ὅταν ἔβραζε καί στράγγιζε τό νερό
του, τό ἀνακάτευαν μέ γιαούρτι καί σκόρδο ἤ μέ κιμᾶ καί τό περιέβρεχαν
μέ μπόλικο τσιγαρισμένο βούτυρο. 2) Τό σίς κεμπάπ ἤ τσομπέκ
κεπάπ, δηλαδή φέτες ἀπό κρέας ψημένες πρῶτα λίγο στή σούβλα πάνω
σέ κάρβουνα καί βαλμένες ἔπειτα σέ χωματένιες χύτρες ἤ σέ χωματένια
δοχεῖα (τσομπλέκια) καί τά ὁποῖα παράχωναν στό ταντούρι. Ἐκεῖ μέ τή
χόβολη σιγοψήνονταν καί ἀποκτοῦσαν ἐξαιρετική νοστιμιά. 3) Κότα
γεμιστή μέ σιτάριζο καί μυρωδικά. 4) Ὁ ἀσιτές, δηλαδή σιμιγδάλι
τσιγαρισμένο μέ φρέσκο βούτυρο καί περιβρεγμένο μέ πετιμέζι σαν
ἐπιδόρπιο γλύκισμα ἤ πουλαμάτς (πολτός μουσταλευριᾶς).
Πρίν ἀρχίσει τό φαγητό, ὁ μικρότερος τῆς οἰκογενείας ἀπαραίτητα
ἔπρεπε νά πεῖ ὄρθιος τό τροπάριο τῆς γιορτῆς τῆς γέννησης. Τό Χριστός
γεννᾶται σήμερον κτλ. Μετά ἀφοῦ ἔκαναν τρεῖς φορές τό σταυρό τους,
οἱ γονεῖς φιλοῦσαν τά χέρια τοῦ παπποῦ καί τῆς γιαγιᾶς, τά παιδιά τοῦ
παπποῦ, τῆς γιαγιᾶς καί τῶν γονέων κι ἔτσι ἄρχιζε τό φαγητό».
Φαίνεται σά νά εἶναι ἐντελῶς ἄκαιρο τό τμῆμα αὐτό γιά τά
Χριστούγεννα, ἀλλά σκοπός τῆς παρουσιάσεώς του δέν εἶναι παρά ἡ πολύ
διδακτική αὐτή εἰκόνα τῶν πατροπαράδοτων ἐθίμων τῆς Ἑλλάδας πού
γρήγορα ἀλλάζει. Πόσο σοφά ἦταν τά ἤθη αὐτά καί πόσο δεμένη ἦταν
τότε ἡ οἰκογένεια γύρω ἀπό τήν ἐκκλησία, ἀλλά καί κοντά στά ἱερά καί
γλυκύτατα πρόσωπα τοῦ παπποῦ καί τῆς γιαγιᾶς. Πολύ μᾶς ἔχουν λείψει
τέτοιες εἰκόνες καί τέτοια ΗΘΗ καί ΕΘΙΜΑ!

Στάθη, γράψε στό τέλος γιά τούς χορηγούς ὅπως στό

προηγούμενο (πιο λιτά ἄν δέν ὑπάρχει χῶρος)
Εὐάγγελος Καζάνης,
Εὐάγγελος Καλέμης
Στέφανος Παπαδημητρίου
Ἰωάννης Τζιώτης
Μᾶρκος Τσιρόζογλου
Ἑλένη