ΑΜΠΕΛΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2014 (με βιοηθικη)

Εἰσαγωγικό κείμενο
«Σήμερα οἱ γονεῖς σκοτώνουν τά παιδιά μέ τίς ἐκτρώσεις καί δέν
ἔχουν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ…Πόσες χιλιάδες ἔμβρυα σκοτώνονται
κάθε μέρα! Ἡ ἔκτρωση εἶναι φοβερή ἁμαρτία. Εἶναι φόνος, καί
μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, γιατί σκοτώνονται ἀβάπτιστα παιδιά.
Πρέπει νά καταλάβουν οἱ γονεῖς ὅτι ἡ ζωή ἀρχίζει ἀπό τήν στιγμή τῆς
συλλήψεως…οἱ ἱερεῖς νά ἐξηγήσουν στόν κόσμο ὅτι ὁ νόμος γιά τίς
ἐκτρώσεις εἶναι ἀντίθετος πρός τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ
γιατροί πάλι ἀπό τήν δική τους πλευρά νά μιλήσουν γιά τούς
κινδύνους πού διατρέχει ἡ γυναίκα πού κάνει ἔκτρωση…Ὅταν
παραβαίνη ἕνας ἄνθρωπος μιά ἐντολή τοῦ Εὐαγγελίου, εὐθύνεται
μόνον αὐτός. Ὅταν ὅμως κάτι πού ἀντίκειται στίς ἐντολές τοῦ
Εὐαγγελίου γίνεται ἀπό τό κράτος νόμος, τότε ἔρχεται ἡ ὀργή
τοῦ Θεοῦ σέ ὅλο τό ἔθνος, γιά νά παιδαγωγηθῆ».
(Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή», Ἐκδ.
Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή
Θεσσαλονίκης, Δ’ Ἔκδοση 2004, σελ. 76-78)

«Κατά τάς γραφάς»

Στό παρόν τεῦχος, λόγος θά γίνει γιά τήν μεγάλη ἑορτή τῆς
Πεντηκοστῆς, μέσα ἀπό τή θεόπνευστη διδασκαλία τοῦ ἁγίου
Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ὅπως διευκρινίζει ὁ Ἅγιος, «τό Πανάγιον
Πνεῦμα ὅταν κατέβη εἰς τό ὑπερῶον…ἐγέμισεν ὅλον τόν οἶκον, εἰς τόν
ὁποῖον ἦσαν καθήμενοι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καί ἐπροσηύχοντο…καί τόν
ἔκαμεν ὡσάν μίαν κολυμβήθραν, ὅπως λέγει ὁ Θεσσαλονίκης
Γρηγόριος (ἐνν. τόν Παλαμᾶ), διά νά βαπτίση τούς Ἀποστόλους μέ τήν
θείαν χάριν του, περί τοῦ ὁποίου τούτου βαπτίσματος προεῖπεν εἰς
αὐτούς ὁ Κύριος· ‘ὑμεῖς δέ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ οὐ μετά
πολλάς ταύτας ἡμέρας’ (Πραξ. α’ 5).
» Τότε αὐτό τό πανάγιον Πνεῦμα ἐνήργησεν εἰς τούς Ἀποστόλους
τρεῖς μεταβολάς. Δηλαδή α’ μεταβολήν τῆς γλώσσης, β’ μεταβολή
τῆς καρδίας καί γ’ μεταβολή τοῦ νοῦ».
Στό παρόν τεῦχος θά περιοριστοῦμε στή μεταβολή τῆς γλώσσης.
Προτρέπει, λοιπόν, ὁ Ἁγιορείτης Ἅγιος, «Συλλογίσου ἀγαπητέ τήν
μεταβολήν πού ἐνήργησε τό Πνεῦμα τό ἅγιον εἰς τήν γγῶσσαν τῶν
Ἀποστόλων· διότι ἐκεῖνοι ὅπου προτήτερα δέν λαλοῦσαν ἄλλο παρά
γήϊνα καί χαμερπῆ διά δόξας καί τιμάς προσωρινάς καί ματαίας· ‘δός
ἡμῖν ἵνα εἶς ἐκ δεξιῶν σου καί εἶς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ
δόξῃ σου’. (Μαρκ. ι’, 37)· ἐκεῖνοι ὅπου ἐλάλουν περί τοῦ Χριστοῦ
ταπεινά καί εὐτελῆ· ‘ἐπιστάτα, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι καί
ποιήσωμεν σκηνάς τρεῖς, μίαν σοί καί Μωσεῖ μίαν καί μίαν Ἠλίᾳ’.
(Λουκ. θ’, 33).
 Α
» Ἐκεῖνοι ὁποῦ πρότερον ἔφθασαν ἕως καί νά συμφωνήσουν μέ τόν
Ἰούδαν καί νά κατηγορήσουν τήν εὐλογημένην ἐκείνην Μαρίαν καί νά
θυμωθοῦν καταπάνω της, διότι ἄλειψε τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ μέ τόσον
πολυέξοδον μῦρον… (Μαρκ. ιδ’, 4). Αὐτοί οἱ ἴδιοι, ὕστερα ἀπό τόν
ἐρχομόν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, δέν ἐλαλοῦσαν πλέον διά ἄλλο, παρά
διά τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, διά ὑψηλά καί μεγάλα πράγματα, διά τήν
βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, διά τήν θεολογίαν τῆς ἁγίας Τριάδος, διά τό
ἀκατανόητον μυστήριον τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας…μέ ρητορικήν
ἀνήκουστον, μέ ἐλευθεροστομίαν ἀσύγκριτον καί μέ γλῶσσας
διαφόρους…Τώρα στοχάσου ἐσύ ἀγαπητέ τά λόγια ὅπου ὡμιλοῦσες
προτήτερα καί τά λόγια ὅπου πρέπει τώρα νά λαλῆς, διά νά λάβης κι
ἐσύ τήν μεταβολήν αὐτήν τῆς γλώσσης ἀπό τήν χάριν τοῦ ἁγίου
Πνεύματος· τήν γλῶσσαν σοῦ τήν ἔδωκεν ὁ Θεός ἀδελφέ, ὄργανον διά
νά λαλῆς ὅλα τά καλά καί ὄχι τά κακά. Ὄθεν πρέπει νά τήν
μεταχειρίζεσαι καί ἐσύ κατά τόν σκοπόν ὅπου ὁ Θεός σοῦ τήν ἔδωκεν·
δηλαδή εἰς τό νά δοξολογῆς καί νά αἰνῆς μέ αὐτήν πάντοτε τόν Θεόν,
καί νά μελετᾶς τά θεῖα του λόγια καθώς γέγραπται· ‘πᾶσα γλῶσσα
ἐξομολογήσεται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός’
(Φιλιπ. β’, 11)…
» Ἐντράπου λοιπόν ἀδελφέ, πῶς ἕως τώρα ἐλάλεις ὡσάν ἕνας
σαρκικός καί νήπιος καί ὄχι ὡσάν πνευματικός καί τέλειος ἄνδρας·
‘ὅτε ἥμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν’ (Α’ Κορ. ιγ’, 11) καί ἡ γλῶσσά
σου ἐμελέτα τήν ἀδικίαν…
Α
» Καί τέλος πάντων, παρακάλεσαι τό Πνεῦμα τό ἅγιον νά δυναμώσῃ
τοῦτο ὅπου ἄρχισε νά ἐνεργῇ εἰς σέ…καί νά δείξεις μίαν τελείαν
μεταβολήν εἰς τήν γλῶσσάν σου διά τῆς χάριτός του, ὥστε νά μή σέ
ἀφήσῃ νά σφάλῃς πλέον μέ αὐτήν εἰς κανένα λόγον ἄπρεπον·…ἀλλά νά
μεταχειρισθῇ τήν γλῶσσαν σου ὡσάν ἕνα κονδύλι, διά νά τήν κινῇ μέ
τήν δεξιάν του εἰς τό νά λαλῇς ἐκεῖνα μόνον ὅπου αὐτό θέλει καί
βούλεται· ὥστε ὅπου, σύ μέν νά λέγῃς ‘ἡ γλῶσσά μου κάλαμος
γραμματέως ὀξυγράφου’ (Ψαλμ. μδ’,2)· ἐκεῖνοι δέ ὅπου σέ βλέπουν καί
σοῦ ἀκούουν, νά λέγουν· ‘αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ ὑψίστου’.
(Ψαλμ. οστ’, 10)».
(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ ἁγίου Νικοδήμου, «Γυμνάσματα Πνευματικά», Ἐκδ.
Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 286-293).

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΕΝΟΧΕΣ

Μετά τό ἄρθρο (« Ὁ κατά φαντασίαν χριστιανός») πού δημοσιεύσαμε

στό προηγούμενο τεῦχος μας ἀπό βιβλίο τοῦ ἀειμνήστου καθηγητοῦ
τῆς Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας κ. Ἰωάννου Κορναράκη, συνεχίζουμε μέ
ἕνα πολύ ἐνδιαφέρον τμῆμα σχετικό μέ τήν μετάνοια ἀπό τό Ἀνάτυπο
«Ἀντίδωρον τῷ Μητροπολίτῃ Μεσσηνίας Χρυσοστόμῳ Θέμελῃ» τοῦ
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος κ.κ. Χρυσοστόμου («Ἡ
Ἐκκλησία εἶναι ἰατρεῖο καί ὄχι δικαστήριο κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν
Χρυσόστομο», Καλαμάτα 2006, σελ. 14-17).
Στό κεφάλαιο «Ἀντιμετώπιση τοῦ μαρτυρίου τῆς συνειδήσεως καί τῶν
ἐνοχῶν» διαβάζουμε τά ἑξῆς λίαν ἀξιοπρόσεκτα : «Πράγματι εἶναι
φοβερό τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως. Οἱ ἐνοχές κατατρώγουν τό
εἶναι τοῦ ἀνθρώπου…Εἶναι ὄντως σπουδαῖο γιά τήν ἀποκατάσταση
τῆς ψυχικῆς ὑγείας τοῦ ἀνθρώπου ἡ σωστή ἀντιμετώπιση τῆς
καταστάσεως καί ὁ ὀρθή διευθέτηση τῶν ἐνοχῶν του.
Α
» Πολλές φορές ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος κρύπτεται μετά τήν ἁμαρτία,
ὅπως ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα. Ἀπομονώνεται ἀπό τό Θεό καί ζεῖ μέσα στήν
ἀφόρητη μοναξιά τοῦ πληγωμένου ἀπό τήν ἀστοχία του ἐγωϊσμοῦ,
ἀναμένοντας τήν εὐκαιρία γιά νά ἐπιχειρήσει τή ‘λυτρωτική’ προβολή
καί μεταβίβαση τῆς ἐνοχῆς του στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ ἤ τοῦ
συνανθρώπου. Ἄλλοτε προσποιεῖται μέ ἀναίδεια, σάν τόν Κάϊν, ὅτι δέν
γνωρίζει τίποτε γιά ὅ,τι διεπράχθη. Καί ἔχει βέβαια τήν ἴδια μέ τόν
ἀδελφοκτόνο τύχη. Εἶναι ‘στένων καί τρέμων ἐπί τῆς γῆς’. Αὐτή εἶναι
ἡ ἀπολαβή τῆς ἀναιδείας. Ὅπως χαρακτηριστικά λέγει ὁ Θεόσοφος
Χρυσόστομος… ‘Δεινόν μέν τό ἁμαρτάνειν, πολλῷ δέ χαλεπώτερον τό
καί μέγα φρονεῖν ἐπί τοῖς ἁμαρτήμασιν’.
Α
» Ἄλλοι πάλι ἀπό τούς ἁμαρτωλούς θορυβοῦνται καί πανικοβάλλονται,
ὅπως ὁ Ἰούδας, τοῦ ὁποίου ἡ ψυχή σκοτείνιασε μέ τή σατανική λύπη
καί ἡ ὑπερβολή τῆς ἀθυμίας τοῦ στέρησε τή μετάνοια καί τόν
ὁδήγησε στήν ἀγχόνη…Καταπίνει ἀνθρώπους ἡ ὑπερβολική λύπη, πού
εἶναι τόσο κακή καί ἐπικίνδυνη ὅσο καί ἡ ραθυμία. Διότι, ὅπως
διακηρύσσει τό Χρυσαυγές στόμα τοῦ πατρός, δύο εἶναι τά ἰσχυρά
ὅπλα τοῦ διαβόλου κατά τοῦ ἀγωνιζομένου χριστιανοῦ, ἡ ραθυμία καί
ἡ ἀπόγνωση. Καί τά δύο εἶναι ἐξίσου καταστρεπτικά καί ὀλέθρια. ‘Ἡ
μέν γάρ ἀπόγνωσις τόν κείμενον οὐκ ἀφίησιν ἀναστῆναι, ἡ δέ ραθυμία
τόν ἑστῶτα ποιεῖν καταπίπτειν’… Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἦτο
βλάσφημος καί διώκτης καί ὑβριστής· ἐπειδή ὅμως ἔδειξε προθυμία
καί δέν κυριεύθηκε ἀπό ἀπόγνωση, ἀναστήθηκε ἀπό τήν πτώση του
καί ἔγινε ἴσος μέ τούς ἀγγέλους.
Α
» Μερικοί ἄνθρωποι ὡστόσο ἔχουν τάσεις φυγῆς, ὅπως ὁ Ἰωνᾶς.
Ἄλλοτε φεύγουν σέ ἄλλο τόπο καί ἄλλοτε καταφεύγουν στόν ὕπνο ἤ
καί σέ ἄλλα ‘καταφύγια’. Ἡ φυγή αὐτή ὅμως δέ φέρνει τήν πολυπόθητη
λύτρωση…Ὡστόσο καί ὁ ὕπνος τοῦ Ἰωνᾶ στό πλοῖο, καί μάλιστα παρά
τήν τρικυμία πού κρατοῦσε σέ ἄγρυπνη ἀγωνία τό ὑπόλοιπο
 πκλήρωμα, προσπάθεια φυγῆς ἦτο, ἀλλ’ ἀνεπιτυχής. ‘Ἐκάθευδε καί
ἔρεγχε’, μά, κατά τόν Χρυσολόγο, ‘ὁ ὕπνος του ἦτο βαρύς οὖκ ἦν
ἡδονῆς, ἀλλά λύπης καί ἀθυμίας…’.
» Ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι προσφεύγουν στούς συνανθρώπους,
προκειμένου νά ἀνακουφισθοῦν ἀπό τό βάρος τῶν ἀνομιῶν τους καί τή
λύπη τῆς καρδιᾶς τους. Εἶναι ὅμως κι ἐδῶ κατηγορηματικός ὁ
Χρυσίπνοος Ἱερός Πατήρ. Πρόσκαιρη εἶναι ἡ παρηγοριά τους. Ἡ
ἀθυμία ἐπιστρέφει. ‘Ὅταν γάρ ἡμᾶς ἄνθρωπος παρακαλῇ λυπουμένους
καί δόξωμεν πρός ὀλίγον παραμυθεῖσθαι, πάλιν εἰς τήν αὐτήν ἀθυμίαν
καταπίπτωμεν’.
Γι’ αὐτό καί ὁ ἴδιος ὁ Πάγχρυσος Ἱεράρχης μᾶς ὑποδεικνύει, ὡς μόνη
καί ἀσφαλῆ ὁδό πλήρους θεραπείας, τήν προσφυγή μας στόν αἴροντα
τάς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου. Μᾶς ὑπενθυμίζει τούς λόγους τοῦ Κυρίου
‘Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ
ἀναπαύσω ὑμᾶς’. ‘Δεῦτε’. ‘Καί πού ἀπέλθωμεν;’ ἀνθρωπίνως ἐρωτᾶ,
γιά νά ἀπαντήσει στή συνέχεια καί ἀποσαφηνίσει ἐκ προσώπου Κυρίου:
‘Πρός ἐμέ, ὅν παρωξύνατε, ὅν παρωργίσατε…Καί ἐάν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι
ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ’. Μᾶς διαβεβαιώνει προσέτι ὅτι
‘ὅταν ὁ Θεός παρακαλῆ καί τῆς καρδίας ἅπτηται, πᾶσα ταχέως
φυγαδευθήσεται σατανική λύπη’».
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ἐκ τῶν ἀνωτέρῳ, πώς ἡ συνείδηση
θεραπεύεται καί οἱ ἐνοχές ἀπό τίς ἁμαρτίες μας τακτοποιοῦνται ὅταν
προσφεύγουμε στόν Κύριο ἀποδεχόμενοι τήν ἁμαρτωλότητά μας καί
μένοντας μακρυά ἀπό τή σατανική ραθυμία (δηλαδή τήν πνευματική
«τεμπελιά») καί τήν ἀπόγνωση. Εἶναι ἄλλωστε γνωστό πώς, κατά τούς
Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἰούδας μεταμελήθηκε (δηλαδή ἄλλαξε
γνώμη γιά τήν πράξη του), ἀλλά ἡ σατανική λύπη καί ἀπόγνωση δέν
τόν ἄφησαν νά μετανοήσει. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι σέ ὅλους μας γνωστό.

ΒΙΟΗΘΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ 21ου ΑΙΩΝΟΣ - 1ο Μέρος

«Ὑποβοηθούμενη Ἀναπαραγωγή»

Στό παρόν καί στά ἑπόμενα τεύχη μας θά ἐπανέλθουμε στά βιοηθικά
προβλήματα καί τόν τρόπο πού τά ἀντιμετωπίζει ἀφ’ ἑνός ἡ
ἐπιστημονική κοινότητα καί ἀφ’ ἑτέρου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Δέν
ἔχουμε τήν παραμικρή πρόθεση νά κρίνουμε τό ἐπιστημονικό ἔργο τῶν
ἐπιστημόνων, οὔτε- πολύ περισσότερο- νά κρίνουμε τίς θέσεις καί τούς
προβληματισμούς τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας. Σκοπός τῶν κειμένων πού
θά ἀκολουθήσουν ὁ κοινός προβληματισμός καί ἴσως καί οἱ ἐνστάσεις
πού θά ἑδράζονται πάντα στή θεόπνευστη «γραμμή» τῶν Πατέρων.
Πρῶτο θέμα πού θά μᾶς ἀπασχολήσει, ἡ ἐξωσωματική ἤ τεχνητή
γονιμοποίηση. Θά καταβληθεῖ προσπάθεια νά παρουσιαστοῦν οἱ
βασικότερες πτυχές τοῦ θέματος-πολύ συνοπτικά.
Γνωρίζουμε πώς ὅσο περνάει ὁ καιρός, τόσο αὐξάνονται τά
προβλήματα γονιμότητος τῶν ζευγαριῶν πού εὐθύνεται γιά τήν
προσφυγή πολλῶν στίς προηγμένες τεχνολογικά μεθόδους τῆς
ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης. Εἶναι, ὅμως, συμβατή μέ τήν ὀρθόδοξο
πίστη ἡ τεχνική αὐτή ἤ ὄχι;
Κανόνας καί βασικό κριτήριο γιά νά ἀπαντηθεῖ μιά τέτοια ἐρώτηση δέν
εἶναι –κατά τή γνώμη μας- ἡ εὐαισθησία μπροστά στό πρόβλημα τοῦ
ἄλλου, οὔτε ὁ βαθμός τῆς ἐπιστημονικῆς τελειότητος, οὔτε ὁ νόμος τῆς
Πολιτείας, οὔτε οἱ ὅποιες προσωπικές θέσεις καί ἀπόψεις, ἀλλά ἡ
διδασκαλία καί ἡ ἐμπειρία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Στό ὑπό
συζήτηση θέμα ἐγείρονται πολλά ἐρωτήματα καί ἀντίστοιχα διλήμματα
ὅσον ἀφορᾶ, κατ’ ἀρχάς στήν δημιουργία τῆς ζωῆς. Ἀκόμη, στό ποιός
πιστεύουμε ὅτι ὁρίζει τή ζωή καί τό θάνατο. Τήν ἀσθένεια καί τήν
θεραπεία. Ὁ ἐπιστήμονας πού δημιουργεῖ μέσα στά ὅρια πού θέτουν Θεός
καί ἄνθρωποι, ὁ νομοθέτης πού δέ λαμβάνει ἀναγκαστικά κατά νοῦν τά
ὅποια ἠθικά διλήμματα, τά ζευγάρια πού ἐπιθυμοῦν συχνά τήν μέ ἄνευ
ὅρων καί ὁρίων λύση τοῦ προβλήματος γονιμότητός τους, ἤ μήπως ὁ
Δημιουργός τῆς ζωῆς καί τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή ὁ Ἅγιος Τριαδικός
Θεός;
Σύμφωνα μέ τήν Ἐκκλησία μας (Εἰδική Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῆς
Βιοηθικῆς [στό ἑξῆς ΕΣΕΒ]- Συμπεράσματα- Προτάσεις δημοσιευμένες
στό περιοδικό «Ἐκκλησία», τεῦχος Φεβρουαρίου 2004, σελ. 101-111), «Ὁ
ἄνθρωπος δέν εἶναι αἴτιος τῆς ὑπάρξεώς του. Κάθε ἀναγωγή στήν ἀρχή
τῆς ζωῆς του πρέπει νά γίνεται μέ αἴσθημα δέους καί ὄχι μέ ‘ὕβριν’. Τόν
Θεό, εἴτε Τόν βλέπουμε ὡς χορηγό τῆς ζωῆς, ὁπότε Τόν προσεγγίζουμε
μετά φόβου, εἴτε ἀδιαφοροῦμε γι’ Αὐτόν, ὁπότε ἐνεργοῦμε οἱ ἴδιοι ὡς
θεοί. Στή δεύτερη περίπτωση ἔχουμε τήν ‘ὕβριν’, τό τίμημα τῆς ὁποίας
εἶναι βαρύ» (θέση 6).
Βεβαίως, προλαμβάνουμε τόν συνήθη ἀντίλογο περί σκληρότητος καί
ἀναλγησίας τῶν ποιμένων, ἀφοῦ ὅπως διακηρύσσει ἡ ΕΣΕΒ (θέσεις 11-16)
ἡ ἐπιθυμία τῶν συζύγων γιά τεκνοποίηση εἶναι ἀπολύτως φυσική,
σεβαστή καί ἱερή. Πλήν ὅμως, χρειάζεται προσοχή διότι ἡ
ἀπολυτοποίηση τῆς ἀνάγκης αὐτῆς «ἐνέχει τόν κίνδυνο νά μετατρέψει
τόν φυσικό καί ἱερό πόθο τῆς τεκνογονίας σέ ἀνυποχώρητο θέλημα πού
μάλιστα ἀντιστρατεύεται αὐτό τοῦ Θεοῦ» (θέση 18).
Εἶναι δέ ἐξίσου πολύ σημαντικό νά τονιστεῖ πώς (θέση 21) ἡ σύλληψη
τοῦ κάθε ἀνθρώπου «πρέπει νά ἀποτελεῖ βεβαιωμένη ἔκφραση τοῦ θεϊκοῦ
θελήματος καί ὄχι ἀποκλειστικό ἀποτέλεσμα ἀνθρώπινης ἐπιλογῆς καί
ἀποφάσεως. Μέ ἄλλα λόγια πρέπει νά εἶναι καρπός ταπεινῆς καί
ἐλεύθερης ὑποταγῆς τοῦ θελήματος τῶν γονέων στό θέλημα τοῦ Θεοῦ».
Εἶναι ὅμως ἐξίσου βεβαιωμένη μιά ὁρισμένη ἄγνοια ἕως καί ἀλαζονεία
τῶν γυναικῶν – κυρίως – πού θεωροῦν ὅτι μποροῦν νά ἐλέγχουν τό
«βιολογικό ρολόϊ» τους. Ὅπως χαρακτηριστικά λένε «τώρα θέλω ἕνα
παιδί», ἤ «εἶμαι ἕτοιμη γιά ἕνα παιδί». Λές καί τό παιδί εἶναι κτῆμα πού
ἀποκτιέται ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ἐγωϊστικά καί συμφεροντολογικά, τό
ἀπαιτήσει. Ἐκεῖ ἀκριβῶς ἀρχίζει καί ἡ περιπέτεια τῶν μικρῶν μας φίλων.
Μιά περιπέτεια πού δυστυχῶς ὁδηγεῖ (θέση 23) στό «ἐπίτευγμα» τῆς
σύγχρονης τεχνολογίας νά μᾶς «εἰσάγει πλέον στή λογική τῆς συζυγικῆς
συνεύρεσης δίχως ἀναπαραγωγή καί τῆς ἀναπαραγωγῆς δίχως
συνεύρεση». Μέ ἕνα παιδί ἤ πολλά παιδιά (ἔμβρυα) «κατασκευασμένα»
χωρίς τήν παρουσία καί συνέργεια τῶν συζύγων. Μέ παιδιά πού δέν ἔχουν
συλληφθεῖ, ἀλλά ἔχουν στήν κυριολεξία «κατασκευαστεῖ» μέσα σ’ ἕνα
σωλήνα.
Σοβαρότατο πρόβλημα συνιστᾶ ἡ ἀντίληψη πολλῶν, ἐπιστημόνων καί μή,
ὅτι τό ἔμβρυο ἀποτελεῖ ζωντανό ὀργανισμό ἀπό τήν 14η ἡμέρα μετά τή
σύλληψη. Ἀκόμη καί ὁ «ἀπαθής» νομοθέτης χαρακτηρίζει τά
πλεονάζοντα (πού δέν ἐμφυτεύονται) ἔμβρυα ὡς «κρυοσυντηρημένο
ὑλικό» (!!!), ὥστε νά ἐπιτραπεῖ ἡ συντήρησή τους στήν κατάψυξη καί
πιθανή χρήση τους μελλοντικά γιά πειραματικούς ἤ ἄλλους σκοπούς.
Προβλέπει ὅμως καί καταστροφή τους! Δηλαδή,…φόνο ἐκ προμελέτης!
Ποιά εἶναι ὅμως ἡ ἀλήθεια; Σύμφωνα μέ τίς θέσεις 28-32 τῆς ΕΣΕΒ, α)
«στό κάθε ἔμβρυο ταπεινά εἰκονίζεται ὁ Θεός», β) «ἡ ‘ἐμψύχωσή’ του
ξεκινᾶ ἀμέσως μέ τήν σύλληψή του… ἐνῶ ὅσο προχωρεῖ ἡ διαδικασία
βιολογικῆς ὁλοκλήρωσης τοῦ ἀνθρώπου, τόσο αὐξάνει καί ὁ βαθμός
φανέρωσης τῶν λειτουργιῶν τῆς ψυχῆς», γ) «ἡ ἐμβρυϊκή κατάσταση
ἀποτελεῖ φάση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, κατά τήν ὁποία ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ
ἐπενεργεῖ ἐπί τοῦ ἀνθρώπου» καί δ) ἡ στιγμή τῆς συλλήψεως τοῦ
ἀνθρώπου εἶναι τόσο ἱερή πού καί αὐτή ἡ Ἐκκλησία μας «ὑπενθυμίζει καί
ἑορτάζει τίς συλλήψεις τῶν προσώπων τῆς θείας οἰκονομίας….τό
ἀπόρρητον μυστήριον τῆς συλλήψεως τοῦ Κυρίου κατά τήν ἡμέρα τοῦ
Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, στίς 25 Μαρτίου, ἔπειτα δέ τήν σύλληψη
τῆς Θεοτόκου, στίς 9 Δεκεμβρίου, καί τέλος τήν σύλληψη τοῦ Τιμίου
Προδρόμου, στίς 23 Σεπτεμβρίου».
Ὁ νομοθέτης, ὅμως, ἀτυχῶς δέν διακρίνει τό «πρόσωπο» στό ἔμβρυο,
ἀποκλείοντάς το ἀπό βασικά ἠθικά δικαιώματα ὅπως αὐτά τῆς
ἀνθρωπίνης ταυτότητος, τῆς βιολογικῆς ζωῆς καί τῆς αἰωνιότητος
(θέσεις 33-36 τῆς ΕΣΕΒ). Τό χειρότερο δέ ὅλων εἶναι ὅτι τό ἔμβρυο
θεωρεῖται ὡς ἄψυχο πράγμα (sic) πού ξαφνικά γίνεται -δυνάμει-
ἄνθρωπος μετά τήν 14η ἡμέρα ἀπό τήν σύλληψη. Μέ ποιά ἀκριβῶς
διαδικασία γίνεται αὐτή ἡ «ἐργαστηριακή ἐμψύχωση»-πάντα κατά τήν
νομική καί ἰατρική ἐπιστήμη;
Θά συνεχίσουμε ὅμως μέ τά πολλά προβλήματα - ἠθικά, νομικά, ἰατρικά,
ψυχολογικά- πού δημιουργεῖ ἡ συγκεκριμένη μέθοδος στό ἑπόμενο τεῦχος
μας. Ὡς τότε, ὑποβάλλουμε ἕνα ἐρώτημα πρός ὅλους ὅσους συμμετέχουν
στό δικό μας προβληματισμό : Ἕνα ἄτεκνο ζευγάρι καταφεύγει στή
μέθοδο αὐτή. Ὁ νόμος τούς δίνει τό «δικαίωμα» νά γονιμοποιήσουν ὡς 5
ἔμβρυα. Ἐμφυτεύονται τά 2 ἤ 3 τό πολύ.
Τά ὑπόλοιπα δίνονται σέ ἄλλο ἄτεκνο ζευγάρι μέσῳ εἰδικῆς τράπεζας
φύλαξης ἐμβρύων. Τά παιδιά πού θά προκύψουν εἶναι ἤ ὄχι σαρκικά
ἀδέλφια; Καί τί γίνεται ἄν βρεθοῦν τό ἕνα στό δρόμο τοῦ ἄλλου καί
ὑπάρξει μεταξύ τους σαρκική ἐπαφή; Μιά ἀπάντηση παρακαλῶ!

Τέτοιο Σταυρό δέν τόν φοβᾶται ὁ Διάβολος

Εἶναι λυπηρό τό γεγονός πώς πολλοί ἀδελφοί μας δέν ἔχουν καταλάβει
πώς ὁ Σταυρός πού φέρουμε στό στῆθος μας εἶναι ὅπλο κατά τοῦ
Διαβόλου, σύμβολο σωτηρίας, τρόπαιο νίκης κατά τοῦ θανάτου καί δέν
φοριέται ποτέ ὡς κόσμημα πού μάλιστα ἐπιδέχεται ἐπιρροές ἀπό τήν
ἑκάστοτε «τάση» ἤ μόδα. Ἀκόμη κι ὅταν κάνουμε τό σταυρό μας, πρέπει
νά προσέχουμε νά μή γίνεται αὐτό μηχανικά, νωχελικά, ἀπό ἀγγαρεία, μέ
λάθος κινήσεις. Ἡ ἀποτύπωση τοῦ σημείου τοῦ σταυροῦ στό σῶμα μας
ἀποτελεῖ ὁμολογία πίστεως καί ὀφείλει νά διατηρεῖ τό σωστό σχῆμα τοῦ
σταυροῦ.
Δυστυχῶς, τά τελευταῖα χρόνια ἔχει ἐπικρατήσει νά θεωρεῖται ἀπό
πολλούς ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας κόσμημα πού μπορεῖ νά φοριέται στό
αὐτί ὡς σκουλαρίκι, στή μύτη ὡς «χαλκᾶς», στό πόδι ὡς βραχιόλι, στήν
πλάτη ἤ στό στέρνο ὡς τατουάζ, στίς παντόφλες ὡς διάκοσμος, στίς
σόλες τῶν παπουτσιῶν μας ὡς ἀντιολισθητική «τεχνολογία», στήν
πλάτη, κ.λ.π.
Α
Ἀκόμη καί οἱ βαπτιστικοί σταυροί, πλέον, ἀκολουθοῦν πιστά τή μόδα
τῆς κάθε ἐποχῆς. Σταυροί ὅπως αὐτοί πού εἰκονίζονται στή φωτογραφία
1, ἀποτελοῦν ἀλλοίωση, παραχάραξη τοῦ σημείου καί τοῦ συμβόλου τοῦ
Σταυροῦ. Γίνονται αἰτία βεβηλώσεως, ἀλλοιώσεως καί τελικά ὕβρεως
κατά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μερικές φορές δίνονται καί βαρύγδουπα
ὀνόματα στούς ὑποτιθέμενους σταυρούς ὅπως στή φωτογραφία 2 (μέ τό
σταυρό τῆς ἀγάπης!). Ἄλλοτε, πάλι, προστίθενται σχήματα περίεργα καί
παντελῶς ἀδικαιολόγητα ὅπως στό σταυρό τῆς φωτογραφίας 3. Συχνά
βλέπουμε ματόχαντρες κρεμασμένες δίπλα σέ σταυρούς λές καί ὁ Τίμιος
Σταυρός δέν ἐπαρκεῖ γιά νά μᾶς προφυλάξει ἀπό τό κακό μάτι! (φωτο. 4).
Σέ χειρότερες περιπτώσεις, μᾶς παραπέμπουν σέ ἀποκρυφιστικά σύμβολα
πού μοιάζουν μέ σταυρό, μά δέν εἶναι (βλέπε φωτο 5)-ὅπως τό
αἰγυπτιακό σύμβολο τοῦ ανκχ πού συμβολίζει, μεταξύ ἄλλων, τήν
αἰωνιότητα διά τῶν διαρκῶν μετενσαρκώσεων. Προσέξτε τήν ὁμοιότητα
τῶν 2 συμβόλων! (φωτο 6).
Μέ τέτοιους σταυρούς ὄχι μόνο δέν φεύγουν οἱ δαίμονες, ἀλλά μᾶλλον
γελοῦν μαζί μας καί μᾶς παραπλανοῦν συστηματικά. Τελευταίως,
κυκλοφορεῖ καί τατουάζ μέ ἁλυσίδα πού καταλήγει σέ σταυρό (περιέργου
σχήματος συνήθως) στόν ὦμο, στήν πλάτη ἤ στό στῆθος. Προσοχή
Χριστιανοί!

Κάτω ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Μητροπολιτου Καραβαγγέλη πού θά βρεῖς

στήν ἱστοσελίδα www.stipsi.gr/karavagelis/karavagelis.htm, γράψε
«Γεννήθηκε στή Στύψη Λέσβου τό 1866. Ὑπῆρξε ἀπό τίς σημαντικότερες
καί πολύπλευρες ἐκκλησιαστικές προσωπικότητες μέ ἀνεκτίμητης ἀξίας
προσφορά στήν Ἐκκλησία καί τήν πατρίδα. Δεινός ρήτορας,
σαγηνευτικός διπλωμάτης, πανέξυπνος πολιτικός καί μέ ἄριστη
φιλοσοφική κατάρτιση. Τό 1900 τοποθετήθηκε Μητροπολίτης Καστοριᾶς
καί ἀποδείχθηκε ἡγετική φυσιογνωμία τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα μέ τό
ψευδώνυμο Κώστας Γεωργίου. Συνεργάστηκε μέ προσωπικότητες καί
ἥρωες τῆς ἐποχῆς ὅπως ὁ Ἴων Δραγούμης, ὁ Παῦλος Μελᾶς, ὁ Λάμπρος
Κορομηλᾶς, κ.ἄ.
Τό 1908 τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τοῦ ἐμπιστεύθηκε τή Μητρόπολη
Ἀμασείας τοῦ Πόντου μέ ἕδρα τή μαρτυρική Σαμψοῦντα.
Ἴδρυσε μέσα σέ μόλις 3 χρόνια 115 σχολεῖα, πολλούς Ναούς καί μυστική
ἀντιστασιακή ἑταιρία μέ τό ὄνομα «Μιθριδάτης». Διέσωσε ἀπό τή
γενοκτονία πολλούς Ἕλληνες καί Ἁρμενίους καί καταδικάστηκε σέ
θάνατο, χαρακτηρισθείς ὑπό τοῦ Μουσταφᾶ Κεμάλ Ἀττατούρκ ὡς «ὑπ’
ἀριθμόν 1 ἐχθρός»! Ἐξελέγη Μητροπολίτης Οὐγγαρίας τό 1924 καί
ἐκοιμήθη 11 χρόνια μετά μέ τό Ἑλληνικό κράτος νά ἀρνεῖται νά τόν
κηδεύσει δημοσίᾳ δαπάνῃ!!!
Δικαίως τόν χαρακτήρισαν «Μέγα Πατριώτη».
Στό τέλος, Στάθη, γράψε τήν ἱστοσελίδα ὅπως εἶναι παραπάνω ὡς πηγή.

Τέλος, κάτω ἀπό τή φωτογραφία τῆς Ἀμάσειας πού θά βρεῖς στή σελίδα
diasporic.org ἤ στήν www.romiazirou.blogspot.gr/2013/09/21-1921.html .
Κάτω γράψε

Πόλη τοῦ Πόντου, χτισμένη στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Ἴρι. Πατρίδα τοῦ
ἀρχαίου Ἕλληνα γεωγράφου Στράβωνα. Εἶχε δική της Μητρόπολη μέ
155.000 Ἕλληνες, 392 ἐνορίες καί 325 σχολεῖα μέ 10.000 μαθητές καί
565 διδασκάλους. Ἐκεῖ ἔλαβαν χώρα φοβεροί διωγμοί Ποντίων καί
Ἁρμενίων. Στήν Ἀμάσεια εἶχε στήσει ὁ Μουσταφᾶ Κεμάλ «δικαστήρια
ἀνεξαρτησίας» (φωτο 2) (Στάθη θά βρεῖς μιά φωτο στή 2η διεύθυνση πού
σοῦ γράφω πάνω, μέ σφαγμένους πού τούς παρατηροῦν 2 παπάδες καί
μιά νοσοκόμος!) καί μέ ψευδεῖς κατηγορίες καταδίκαζαν σέ θάνατο δι’
ἀπαγχονισμοῦ ὅλους τούς ἐπιφανεῖς Ἕλληνες τοῦ Πόντου. Μεταξύ αὐτῶν
σφαγίασαν καί ὁμάδα μαθητῶν τοῦ Κολλεγίου Ἀνατόλια, λόγῳ τοῦ ὅτι οἱ
μπλοῦζες τῆς ποδοσφαιρικῆς τους ὁμάδος εἶχε μπλέ καί ἄσπρες ρίγες καί
στή μέση τό κεφαλαῖο γράμμα Π!!! Αὐτά. Καλή φώτιση!