ΑΜΠΕΛΟΣ ΜΑΙΟΥ 2012

Εἰσαγωγικό κείμενο
«Ἕνας σύγχρονος ἅγιος μά καί πολύ σοφός ἀσκητής ἔλεγε:
Ἄν μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά πᾶμε στόν παράδεισο, θά βρεθοῦμε μπροστά
σέ τρεῖς ἐκπλήξεις. 1. Δέ θά δοῦμε μέσα αὐτούς πού περιμέναμε νά
δοῦμε. 2. Θά δοῦμε μέσα αὐτούς πού δέν περιμέναμε νά δοῦμε. 3.
Βλέποντας αὐτά τά πράγματα, θ’ ἀπορήσουμε πῶς βρεθήκαμε κι ἐμεῖς οἱ
ἴδιοι μέσα»!!!
(Π. Μπότση «Ἀποφθέγματα καί ἀνέκδοτα ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό χῶρο»,
Ἀθήνα 2002, σελ. 57).

«Κατά τάς γραφάς»

Συνεχίζουμε στό παρόν τεῦχος μέ τή διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου

τοῦ Χρυσοστόμου σχετικά μέ τό χωρίο τῆς πρός Ἐφεσίους ἐπιστολῆς (6,
13) «διά τοῦτο ἀναλάβατε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε
ἀντιστῆναι…». Συγκεκριμένα, ὁ Ἅγιος τονίζει, σχετικά μέ τό πῶς θά
χρησιμοποιήσουμε τήν «πανοπλία» τοῦ Θεοῦ ἐναντίον τῶν δαιμόνων, ὅτι
πρέπει νά δίνουμε διαρκῶς μάχες κατά τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί νά
μή σταματοῦμε διόλου «διότι εἶναι ἀνάγκη νά σταθοῦμε στή θέση μας
καί μετά τή νίκη. Τραυματίστηκαν κάποτε, ἀλλά πάλι ἐπανέρχονται στήν
ζωή ἐκεῖνα πού τραυματίζονται· ἐάν ἐμεῖς δέν σταθοῦμε στήν θέση μας,
ἤδη καί αὐτά (τά πάθη) πού ἔπεσαν σηκώνονται. Μέχρις ὅτου θά εἴμαστε
ὄρθιοι, ὁ ἐχθρός θά εἶναι πεσμένος· μέχρις ὅτου δέν θά εἴμαστε
ἀσταθεῖς, ἐκεῖνος δέν σηκώνεται. Στάσου ὄρθιος ὅταν ὅλα τά ἐκτελεῖς
καί ἔχεις ἤδη νικήσει…ἐάν λοιπόν ὑπάρχει πόλεμος, ἐάν ὑπάρχου οἱ
παρατάξεις αὐτές, ἐάν οἱ ἀρχές εἶναι ἀσώματες, ἐάν ὑπάρχουν οἱ
κοσμοκράτορες, ἐάν ὑπάρχουν τά πνευματικά ὄντα τῆς πονηρίας, πές
μου, πῶς μπορεῖς καί ζεῖς τρυφηλή ζωή; Πῶς εἶσαι ἔτσι ἀποχαυνωμένος;
Πῶς θά μπορέσουμε νά νικήσουμε ἀφοπλισμένοι; Ὁ καθένας πρέπει νά
λέγη αὐτά στόν ἑαυτό του κάθε μέρα, ὅταν κυριαρχεῖται ἀπό τόν θυμό,
ἀπό τίς ὑλικές ἐπιθυμίες…Αὐτός ὁ πόλεμος εἶναι δυσκολώτερος ἀπό τόν
αἰσθητό, καί ἡ πάλη εἶναι σφοδρότερη.
» Κατανόησε πόσο χρόνο αὐτός (ἐνν. ὁ διάβολος) παλεύει, γιά ποιόν
ἀγωνίζεται σάν πυγμάχος, καί γίνε ἀσφαλέστερος στόν ἑαυτό σου…Ἄν
θέλεις, γνωρίζεις τίς ἀφορμές, πρόσεχε ἀπό παντοῦ, ὀχύρωνε τόν ἑαυτό
σου. Διότι ἡ πάλη δέν εἶναι μόνο πρός τόν διάβολο, ἀλλά καί πρός τίς
δυνάμεις αὐτοῦ. Πῶς λοιπόν, λέγει, θά ἀντιμετωπίσουμε τό σκοτάδι; Ἄν
γίνουμε φῶς. Πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε τά πνευματικά ὄντα τῆς
πονηρίας; Ἄν γίνουμε ἀγαθοί. Ἄν ὅμως κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴμαστε σκοτάδι,
θά πέσουμε ὁπωσδήποτε στό χέρι τοῦ ἐχθροῦ…Καί γιά ποιό λόγο ἔχει
γίνει ἡ δική μας μάχη πρός τούς πονηρούς δαίμονες; Ἐπειδή ἔχουμε καί
τόν ἄμαχο σύμμαχο, τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδαχθήκαμε τήν
τέχνη αὐτή, ὥστε νά μποροῦμε νά ἀγωνιζόμαστε ὄχι μέ ἀνθρώπους,
ἀλλά μέ τούς ἴδιους τούς δαίμονες…
» Λοιπόν ἄς καταπατήσουμε τίς ἁμαρτίες, ἐννοῶ ὅλα τά βιοτικά, τόν
θυμό, τήν ἐπιθυμία, τήν ἀλαζονεία, ὅλα τά πάθη, γιά νά μή βρεθοῦμε,
ὅταν ἀπέλθουμε στήν ἄλλη ζωή, ὅτι δέν ἀσκήσαμε σωστά τήν ἐξουσία,
πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Ἄν ὅμως σ’ αὐτό γινόμαστε κακοί, ποιός θά μᾶς
ἐμπιστευθεῖ τά μεγαλύτερα; Ἐάν ἔχει κανείς ἐχθρό, ἐάν ἔχει κανείς
ἀδικηθεῖ ἀπό αὐτόν, ἐάν κανείς εἶναι ἄγριος, ἀφοῦ συγκεντρώσει ὅλο
ἐκεῖνο τόν θυμό, ὅλη τήν ὀργή, ἄς τά ἀδειάσει στό κεφάλι τοῦ διαβόλου.
Ἐδῶ ὁ θυμός εἶναι καλό, ἐδῶ ἡ ὀργή εἶναι χρήσιμη, ἐδῶ εἶναι ἐπαινετή ἡ
μνησικακία…Σέ κτύπησε κανείς! Νά γίνεις ἐναντίον τοῦ διαβόλου
μνησίκακος, καί ποτέ νά μή διαλύσεις τήν ἔχθρα πρός αὐτόν…Ἄς εἶσαι
μέ τόν διάβολο πάντοτε ἐχθρός, πάντοτε πικρός, πάντοτε ἄγριος…Ἐάν
ἐμεῖς εἴμαστε πρός αὐτόν ἄγριοι, ἐκεῖνος δέν θά εἶναι σέ μᾶς ἄγριος…Ἄς
παρατασσόμαστε λοιπόν καί ἄς κτυποῦμε αὐτόν ἀφοῦ ἔχουμε ἰσχυρό
σύμμαχο τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος θά μπορέσει νά μᾶς
καταστήσει καί ἀκατάβλητους στίς παγίδες τοῦ διαβόλου καί ἄξιους γιά
τά μελλοντικά ἀγαθά».

«Βλέπετε μή πλανηθῆτε»
Ἐπικίνδυνη αἵρεση ἡ «Οἰκουμενική Κίνηση»;- Μέρος Γ’

Ὁ μακαριστός π. Σεραφείμ Ρόουζ1 εἶχε ἀπό πολύ νωρίς ἐπισημάνει πώς

«ὁ <<χριστιανικός>> οἰκουμενισμός στήν καλύτερή του μορφή μπορεῖ
νά φαίνεται σάν νά ἀντιπροσωπεύει ἕνα εἰλικρινές καί κατανοητό λάθος
ἀπό τή μεριά τῶν Προτεσταντῶν καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν- τό λάθος
τῆς ἀποτυχίας νά ἀναγνωρίσουν ὅτι ἡ ὁρατή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἤδη
ὑπάρχει καί ὅτι αὐτοί βρίσκονται ἔξω ἀπό αὐτήν…βασίζει τή στήριξη
τῶν θέσεών του σ’ ἕνα ἀκαθόριστο, ἀλλά πραγματικό αἴσθημα
<<κοινοῦ χριστιανισμοῦ>>, τό ὁποῖο μοιράζονται πολλοί πού δέν
σκέφτονται ἤ δέν νιώθουν πολύ βαθειά σχετικά μέ τήν Ἐκκλησία καί
σκοπεύει κάπως νά <<οἰκοδομήσει>> μιά ἐκκλησία πού νά
περιλαμβάνει ὅλους αὐτούς τούς ἀδιάφορους Χριστιανούς». Μήπως,
λοιπόν, εἶχε δίκιο ὁ π. Σπυρίδων Μπιλάλης2 πού πρό ἑτῶν ἔγραφε γιά τό
Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν ὅτι «…ἀποβλέπει εἰς τήν ἐξίσωσιν
πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, εἰς τήν ἐπιβολήν ἑνός δογματικοῦ καί
θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί εἰς τήν δημιουργίαν ἑνός εἴδους
πανθρησκείας…Δέν δεικνύει ἐνδιαφέρον εἰς τήν διάκρισιν μεταξύ
ἀληθείας καί αἱρέσεως». Καί ἀλλοῦ3 ὁ ἴδιος ὑποστηρίζει πώς «εἰς τό
1
Ἱερομον. Seraphim Rose, «Ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Θρησκεία τοῦ Μέλλοντος», Ἐκδ. ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ, Ἀθῆναι
2000, σελ. 28-29
2
Γ. Ψαλτάκη, «Ὁ Οἰκουμενισμός», Ἐκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθῆναι 1986, σελ. 10-11
3
Ἀρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, «Ὀρθοδοξία καί Παπισμός», Τόμ. Β΄, Ἀθῆναι 1969, σελ. 558-559
ΠΣΕ ὑπεισῆλθεν ὁ δάκτυλος τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ. Ἡ δήλωσις
ἄλλως τε τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρώην Ἀμερικῆς κ. Ἰακώβου εἰς τήν
ἐφημερίδα <<ΤΟ ΒΗΜΑ>> (22/8/72) “ὅτι τό ΠΣΕ προχωρεῖ πρός
πραγματοποίησιν τοῦ σκοποῦ του διά τοῦ συγκερασμοῦ
πολιτισμῶν, θρησκειῶν καί λαῶν”, ἀφήνει νά ἐννοήσωμεν τάς
σχέσεις τοῦ ΠΣΕ καί πρός τόν διεθνῆ Μασσωνισμόν». Ὁ π.
Σπυρίδων Μπιλάλης μνημονεύει καί ἄρθρο τοῦ ρωσικοῦ περιοδικοῦ
<<The Orthodox Word>> τῆς Ἀμερικῆς πού ἀναφέρει πώς «ὁ
οἰκουμενισμός τῆς Γενεύης εἶναι ἕνας κλάδος θρησκευτικοῦ
συγχρωτισμοῦ μέ μασσωνικήν βάσιν ὁ ὁποῖος…ζητεῖ νά
περιστείλῃ ὅλας τάς θρησκείας εἰς ἕν ἴσον ἐπίπεδον…νά
προετοιμάσῃ βραδέως τήν ζύμην τῆς θρησκευτικῆς ἀδιαφορίας».
Ὅσο, πάντως, κι ἄν φαίνονται βαρεῖς οἱ παραπάνω χαρακτηρισμοί, εἶναι
γεγονός πώς ὁ συγχρωτισμός τῶν Ὀρθοδόξων μέ ὅλες αὐτές τίς
προτεσταντικές-κυρίως- «ἐκκλησίες» δυσκολεύει τήν ἀληθῆ ἀποστολή
τῶν Ὀρθοδόξων πού εἶναι ἡ διακήρυξη τῆς οἰκουμενικότητος τῆς Μίας
καί Μόνης Ἀληθοῦς Ἐκκλησίας. Τρανή ἀπόδειξη ἡ 5η παράγραφος τοῦ
Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Π.Σ.Ε. σχετικά μέ τούς γενικούς κανόνες
ἀποδοχῆς νέων μελῶν : «κάθε ἐκκλησία ὀφείλει νά ἀναγνωρίσει στίς
ἄλλες ἐκκλησίες-μέλη τοῦ ΠΣΕ χαρακτηριστικά τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας,
ἔστω κι ἄν δέν γίνονται ἀποδεκτές ὡς ἐκκλησίες μέ τήν πραγματική καί
πλήρη ἔννοια τοῦ ὅρου»!
Ἄλλη ἐκκλησιολογική τραγικότητα συντελεῖται στήν τελική ἀναφορά
τῆς Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς4 ἐπί τῆς συμμετοχῆς τῶν Ὀρθοδόξων στό ΠΣΕ
ὅπου ἀναφέρονται, μεταξύ ἄλλων, τά ἑξῆς : «…14. ‘Υπάρχουν
ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις πίσω ἀπό τή βάση καί τόν Καταστατικό
Χάρτη (σύνταγμα) τοῦ ΠΣΕ…18. Πρέπει νά διερευνηθεῖ περισσότερο τό
πῶς ἀντιλαμβάνονται οἱ ἐκκλησίες τήν ἔννοια τῆς ὁρατῆς ἑνότητος
καί τῆς ἑνότητος ἐν τῇ ποικιλίᾳ…Ὁ ρόλος τοῦ ΠΣΕ εἶναι ἡ
ἐνθάρρυνση τῶν ἐκκλησιῶν γιά τήν ἀμοιβαῖα ἀποδοχή τοῦ Βαπτίσματος
τῶν μελῶν-ἐκκλησιῶν». Δέν εἶναι βλάσφημη ἡ ἔννοια «ἑνότης ἐν τῇ
ποικιλίᾳ»; Μπορεῖ νά ὑπάρχει ἑνότητα στήν πίστη μεταξύ ὁμολογιῶν πού
διαφοροποιοῦνται στά βασικά σημεῖα πίστεως;
Ἀκόμη χειρότερα, στά συμπεράσματα τῆς προσυνεδριακῆς
συναντήσεως τῶν Ὀρθοδόξων (Ρόδος, 10-17/1/05) ἔγινε συνειδητή
προσπάθεια νά ἀναδειχθεῖ ἡ ἑνότητα τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος
ὡς μοντέλο γιά τήν «ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ», ἡ ὁποία συνιστᾶ , γιά τό
ΠΣΕ, τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας!!! Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Μά καλά,
εἶναι δυνατόν Ὀρθόδοξοι θεολόγοι νά χρησιμοποιοῦν ὡς μοντέλο (sic)
ἑνότητος τῶν αἱρετικῶν πανσπερμιῶν, τήν ἑνότητα τῶν Προσώπων τῆς
Ἁγίας Τριάδος; Δηλαδή, κατ’ αὐτούς, ὅπως ὁ Πατέρας εἶναι ἀγέννητος, ὁ
Υἱός γεννητός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορευτόν, (αὐτά τά ἰδιώματα
χαρακτηρίζουν «ποικιλία»;) ἔτσι καί «ἐκκλησίες» πού δέν ἀποδέχονται τά

4
http://www.oikoumene.org , Doc PB 3
ὀρθόδοξα δόγματα, χωρίς μετάνοια, κατήχηση, βάπτισμα καί χρίσμα
καλοῦνται νά ἑνωθοῦν σέ μία εὐχαριστιακή κοινότητα!
Ὁ Διάβολος ὅμως στήνει μεθοδικά τίς παγίδες του σέ συνεργασία
μέ ἀπροετοίμαστους καί ἀκατάρτιστους-τό λιγότερο- ὀρθοδόξους
θεολόγους ὅπως συνέβη στήν περίπτωση τοῦ Συνεδρίου τοῦ ΠΣΕ (2005)
στόν ἅγιο Ἀνδρέα Ἀττικῆς ὅπου συνέβησαν τά ἑξῆς λίαν ἀποκαλυπτικά
καί ἀποκαρδιωτικά:
α) Στό βιβλίο Προσευχῶν τοῦ Συνεδρίου διαβάζουμε στήν
εἰσαγωγή πώς «ὡς λειτουργικοί χώροι συμπεριλαμβάνονται ἕνα
παρεκκλήσιο, μιά τέντα λατρείας καί ἡ παραλία…καί ὡς
καθημερινά λειτουργικά σύμβολα, χέρια (!), λάδι, φῶς, πέτρες(!),
νερό…»!!! Πέτρες;
β) Ἡ Ἐπιτροπή Πνευματικῆς Ζωῆς τοῦ Συνεδρίου προετοίμασε
πρωϊνές προσευχές σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη, τήν Ρωμαιοκαθολική, τήν
Ἑνωμένη Προτεσταντική καί τήν Πεντηκοστιανή (!!!) «παράδοση». Ὅλοι
ἀντάμα!
γ) Κατά τήν ὑποδοχή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μαζεύτηκαν στήν «τέντα
λατρείας» ὅπου ἕνας σύνεδρος ἀπήγγειλε ἐν εἴδει ποιήματος στίχους
πού ἔκαναν λόγο γιά τά ἐμπόδια στήν ἐπικοινωνία μεταξύ ἀνθρώπων καί
Θεοῦ πού εἶναι οἱ ἀδικίες τῶν ἀνθρώπων. Ἀμέσως μετά οἱ ὑπόλοιποι
ἀπάντησαν τραγουδιστά «Τί ἔχουμε κάνει; Τί ἔχουμε κάνει;» δώδεκα
φορές! Ἀκολούθησαν κάποιες περίεργες αἰτήσεις καί μιά «οἰκονομική
ἐκδοση» τῆς εὐχῆς τοῦ ἑλαίου τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Στό τέλος, ὁ
ἔχων τό γενικό πρόσταγμα (μή Ὀρθόδοξος) ἀπηύθυνε στό πλῆθος τήν
«εὐλογία» τῆς Θείας Λειτουργίας «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ
Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρός…» (στήν περίπτωση αὐτή καί μόνον ἡ
λέξη «εὐλογία» πρέπει νά μπεῖ σέ εἰσαγωγικά ἀφοῦ δέν εἶναι δυνατόν νά
ἔχει ἰσχύ μιά λειτουργική μας εὐλογία εἰπωμένη ἀπό μή κληρικό -
αἱρετικό).
δ) Τό πρωϊνό τῆς Τετάρτης 11 Μαΐου 2005, ἐτελέσθη ἡ ἀκολουθία
τῆς Ἀρτοκλασίας καί στό τέλος δόθηκε τεμάχιο τῶν ἄρτων ὡς
«εὐλογία» σέ ὅλους!
ε) Τήν Παρασκευή, 13 Μαΐου 2005 ἀνεχθήκαμε οἱ Ὀρθόδοξοι τήν
πρωϊνή πεντηκοστιανή «προσευχή».
στ) Στήν ἑσπερινή «προσευχή» τῆς Παρασκευῆς 13 Μαΐου 2005,
ἀκούστηκε τό ἑξῆς ἀξιομνημόνευτο : «Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀγάπη
σου Κύριε Θεέ, πόσο πλατύ τό ἕλεός σου. Ποτέ μήν ἀφήσεις νά
κλείσουμε τή στενή πύλη πού ὁδηγεῖ στή ζωή, μέ κανόνες καί
δόγματα πού ἀπορρίπτεις. Ἀλλά δῶσε μας τή θέληση/διάθεση νά
δεχθοῦμε ὅλους τούς ἀνθρώπους μέ στοργή, ὥστε ἡ ἐκκλησία
σου ποτέ νά μήν ἐξαιρεῖ τούς μυστικούς φίλους σου,…»! Ποιοί
εἶναι οἱ κανόνες καί τά δόγματα πού ἀπορρίπτει ὁ Θεός; Πρόκειται περί
πλήρους καί σατανικοῦ παραλογισμοῦ!
Ἀξίζει δέ νά ἀναφερθεῖ καί ἡ περίπτωση τοῦ Συνεδρίου στό Porto
Alegre. Ἐκεῖ, κατά τή βραδυνή προσευχή (15/2/06) τῶν Μεθοδιστῶν τῆς
Βολιβίας ἀκούστηκε τό ἀποκρυφιστικό καί ὑβριστικό γιά τό πρόσωπο τῆς
Ὑπεραγίας Θεοτόκου : «Πιστεύουμε στή Μαρία, τή Μητέρα ὅλων,
ὅπως εἶναι ἡ Μητέρα Γῆ…»!!!
Μετά ἀπό ὅλα τά παραπάνω βγαίνει ἀβίαστα τό συμπέρασμα ὅτι
καί σέ αἱρετική «Ὑπερ- ἐκκλησία» ἐξελίσσεται τό ΠΣΕ, ἀλλά καί
θεολογικός διάλογος πραγματοποιεῖται ἀφοῦ κοινός στόχος ἔχει τεθεῖ ἡ
«ὁρατή ἑνότητα» καί τό «κοινό Ποτήριο», παρά τίς περί τοῦ ἀντιθέτου
δηλώσεις τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν!
Θά συνεχιστεῖ ἡ παρουσίαση τῆς «Οἰκουμενικῆς Κινήσεως» στό
ἑπόμενο τεῦχος.

«1821»
Ἐλάχιστο ἀντίδωρο μνήμης καί εὐγνωμοσύνης σέ
γνωστές καί ἄγνωστες ἡρωϊκές μορφές τοῦ Γένους μας
Μέρος Γ’

Μία ἀπό τίς πιό γνωστές ἡρωϊκές μορφές τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ
1821 ὑπῆρξε ὁ Ἐπίσκοπος Κοζύλης καί Ρωγῶν Ἰωσήφ. Γεννήθηκε στά
Ἀμπελάκια τῆς Θεσσαλίας τό 1776 καί φοίτησε στή Σχολή τοῦ
Κωνσταντίνου Κούμα στήν Τσαρίτσανη. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καί
ἀργότερα πῆρε τό ὀφίκκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου ἀπό τόν Μητροπολίτη
Ἄρτης Πορφύριο. Μετά ἀπό λίγα χρόνια προήχθη σέ βοηθό Ἐπίσκοπο τῆς
Ἐπισκοπῆς Κοζύλης καί Ρωγῶν.
Μαζί μέ τόν Μητροπολίτη Ἄρτης κατέβηκε στό Μεσολόγγι γιά νά
προσφέρει πολύτιμες ὑπηρεσίες στούς πολιορκημένους καί ἐκεῖ
συνδέθηκε μέ τό Λόρδο Βύρωνα. Ὅταν ὁ Μητροπολίτης Πορφύριος
ἀποσύρθηκε στή Ναύπακτο, ὁ Ἰωσήφ ἀνέλαβε τά μητροπολιτικά
καθήκοντα καί κατέστη ὁ βασικός ἐμψυχωτής τῶν ἀγωνιστῶν καί τῶν
ἀμάχων. Ὁ Ρωγῶν ἔτρεχε στούς προμαχῶνες δίνοντας κουράγιο στούς
ἀγωνιστές καί στή διάρκεια τῶν παύσεων τῶν πυροβολισμῶν καί
ἐχθροπραξιῶν ἡγοῦνταν ὁμάδος ἀμάχων καί ἐπιδιόρθωνε μαζί τους τά
ρήγματα στά τείχη καί τίς ὑλικοτεχνικές ζημιές στίς ἀμυντικές γραμμές.
Ἡ ἱστορία ἀναφέρει πώς ὅταν πάνω στή μεγάλη ἀπογοήτευσή τους
ἔκαναν συνέδριο καί ἀποφάσισαν νά θανατώσουν ὅσους γέροντες καί
γυναικόπαιδα δέν μποροῦσαν νά ἀκολουθήσουν κατά τήν ἡρωϊκή ἔξοδο, ὁ
Ἰωσήφ τούς μετέπεισε καί πρότεινε νά βοηθήσουν ὅλοι στή μεταφορά
τους στά χέρια.
Κατά τήν ἔξοδο τῶν Μεσολογγιτῶν, ὁ Ρωγῶν Ἰωσήφ ἀκολούθησε τό
σῶμα τοῦ Νότη Μπότσαρη καί πάνω στή σύγχυσι πού ἐπικράτησε,
ἐπέστρεψε στήν πόλη καί μέ λίγους ἀγωνιστές ταμπουρώθηκε σέ ἕναν
μύλο στό νησάκι Ἀνεμόμυλος μέσα στή λιμνοθάλασσα. Ἀμύνθηκε μέ
γενναιότητα καί ἀνατίναξε στό τέλος τό μύλο στίς 12 Ἀπριλίου 1826. Ὁ
Ρωγῶν Ἰωσήφ ὑπέστη βασανιστήρια καί μαρτυρικό θάνατο καί ἔμεινε
στήν ἱστορία μέ τή φράση τοῦ ποιητοῦ γιά τό Μεσολόγγι : «Τό ράσο τοῦ
Δεσπότη του φορεῖ γιά σάβανό του».
Τή μορφή καί τή συμβολή του στόν ἀγώνα περιέγραψαν καί ἐξύμνησαν
ὁ Χρῆστος Γ. Εὐαγγελᾶτος, ὁ Σπυρίδων Τρικούπης καί ὁ Γάλλος ποιητής
Βίκτωρ Οὐγκώ! Ἀκοῦτε κύριοι τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΣΚΑΙ;
(Κείμενα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Κωνσταντίνου Α. Βοβολίνη «Ἡ Ἐκκλησία εἰς
τόν ἀγώνα τῆς Ἐλευθερίας 1453-1953), Ἐκδ. Κέρκυρα 2003, σελ. 149-
150)

«Κοινωνία ἁγίων;»
«Τηλεόραση : Τό ὑπερόπλο τῆς παγκοσμιοποίησης» - Μέρος Α’
Στό παρόν τεῦχος καί στά 3 ἑπόμενα θά παρουσιαστεῖ ἡ πολύ
ἐνδιαφέρουσα καί ἐμπεριστατωμένη εἰσήγηση τῆς ἱστορικοῦ κ. Δάφνης
Βαρβιτσιώτη ἡ ὁποία διαβάστηκε στόν Ἱ. Ν. Ἁγ. Ἀθανασίου στά πλαίσια
τῶν ἑσπερινῶν κηρυγμάτων 2012. Κι ἐπειδή, ὅπως λέει ὁ λαός μας, τά
πολλά λόγια εἶναι φτώχεια, μπαίνουμε κατευθείαν στό θέμα μας
«Ἀπό τότε πού ἐφευρέθηκε ὁ κινηματογράφος, ὅλοι ἀντιλήφθηκαν τήν
τεράστια δύναμη ὑποβολῆς πού ἀσκεῖ ἐπάνω στόν ἄνθρωπο ἡ κινούμενη
καί ὁμιλοῦσα εἰκόνα.
Πρόκειται γιά δύναμη καταλυτική, διότι, ἀπευθυνόμενη σέ δύο αἰσθήσεις
μας-τήν ὅραση καί τήν ἀκοή μας-ἡ κινούμενη καί ὁμιλοῦσα εἰκόνα
ἀποτελεῖ διπλό αἰσθητηριακό ἐρέθισμα, πού ἐπιδρᾶ ἀπ’ εὐθείας στό
νευροφυτικό μας σύστημα, μέ ἀποτέλεσμα αὐτό νά γεννᾶ ἐντός μας : α)
σωματικές ἀντιδράσεις (π.χ. ταχυπαλμία, ἐφίδρωση, ἀκόμα καί κρίσεις
τηλεοπτικῆς ἐπιληψίας σέ μικρά παιδιά κ.λ.π.)· καί β) συναισθήματα (π.χ.
ἀγωνία, φόβο, χαρά κ.λ.π.). Πρόκειται, δηλαδή, γιά αἰσθητηριακά
ἐρεθίσματα πού προκαλοῦν στό σῶμα καί στό συναίσθημά μας ἀνεξίτηλα
“συμβάντα”, ἐρήμην, ὅμως, τῆς πραγματικότητας καί τῆς λογικῆς μας.
Τήν δύναμη αὐτή χρησιμοποίησαν οἱ κυβερνήσεις ὅλων τῶν δυτικῶν
κρατῶν, ἰδιαίτερα ἐν καιρῷ πολέμου, γιά νά ἐμψυχώσουν τούς λαούς
τους καί γιά νά ἀσκήσουν προπαγάνδα κατά τοῦ ἐχθροῦ. Τά
ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα τοῦ 20ου αἰ. –δηλαδή, ὁ φασισμός, ὁ ναζισμός
καί ὁ κομμουνισμός- ἔθεσαν τόν κινηματογράφο ὑπό τόν πλήρη ἔλεγχό
τους, καί- μετατρέποντάς τον σέ διαθλαστικό τῆς πραγματικότητας
πρῖσμα- ἐπέβαλλαν τήν δική τους πραγματικότητα στούς ὑποτελεῖς
τους.
Ἡ Ἀφανής Δύναμη τῆς Τηλεόρασης: Ὅταν ἡ τηλεόραση ἔγινε
μέρος κάθε οἰκοσκευῆς στις δυτικές κοινωνίες, σύντομα ἔγιναν
ἀντιληπτά τά ἑξῆς ἐπιπρόσθετα πλεονεκτήματα της σέ ὅ,τι ἀφορᾷ τήν
δύναμή της ἐπί τῶν τηλεθεατῶν, ἐν ἀγνοίᾳ τους: Ἐνεργοποιούμενη
ἄκοπα καί σχεδόν ἀνέξοδα, ἐπί 24ώρου βάσεως, καί μέ ἁπλό πάτημα
ἑνός κουμπιοῦ-ἀκόμα καί ἀπό δίχρονο παιδί- μᾶς βρίσκει εὐάλωτους, ὑπό
τήν ἔννοιαν ὅτι, ἐπιδρᾷ στήν ἐσώτατη σφαῖρα τῆς ὕπαρξης μας, ἐν
ἀγνοίᾳ μας, σέ στιγμές χαλάρωσης καί μέσα στον πιο ἰδιωτικό μας
χῶρο: μέσα στό ἴδιο μας τό σπίτι. Καί, ἐνῶ μᾶς βυθίζει στόν δικό της
κόσμο, ὅπως καί ὁ κινηματογράφος, ἡ τηλεόραση καί μᾶς βρίσκει
μόνους-βυθίζοντάς μας ἔτσι πιο εὔκολα στήν δική της πραγματικότητα-
καί μᾶς ἀπομονώνει ἀπό τούς ἄλλους. Ἐπιπλέον, ἡ τηλεόραση ἐνσταλάζει
ἐντός μας συνείδηση ἀγέλης, ὑπό τήν ἔννοια ὅτι, μᾶς κατατάσσει
αὐτομάτως στήν ἄμορφη καί ἀνώνυμη μᾶζα τῶν ἑκατομμυρίων ληπτῶν
τῶν μηνυμάτων πού ἐκπέμπει μονομερῶς.
Τήν δύναμη αὐτή ἔθεσαν ὑπό τόν ἔλεγχό τους οἱ παγκοσμιοποιητές,
προκειμένου νά πραγματοποιήσουν τά σχέδια κυριαρχίας τους στό
σύνολο τοῦ πλανήτη, τόν 21ο αἰ..
Ὁ Ἀθέατος Πόλεμος : Ἀπό τήν ἱστορία τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ-
ἀλλά καί ἀπό τίς πρόσφατες ἀποτυχίες τῶν διαφόρων ἐκφάνσεων τοῦ
ὁλοκληρωτισμοῦ, κατά τόν 20ο αἰ.-οἱ παγκοσμιοποιητές διδάχθηκαν ὅτι,
ὅσο ὑφίσταται ἡ Ἑλλάς-καί, φυσικά ὁ δυτικός πολιτισμός-, τόσο θά
ὑφίσταται καί ἡ δυναμική παραγωγῆς ἀνθρώπων μέ δίψα γιά ἐλευθερία,
πού-λόγῳ τῆς κλίσης τους πρός τήν ἀρετή καί λόγῳ τῆς γενναιότητάς
τους- θά νικοῦν σέ κάθε συμβατικό πόλεμο πού ἐξαπολύουν ἐναντίον
τους οἱ ἑκάστοτε ἐκπρόσωποι τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ.
Γιά νά καταστρέψουν, ἑπομένως, τήν ψυχοδυναμική αὐτή, οἱ
παγκοσμιοποιητές ἀποφάσισαν νά καταστρέψουν τόν ἴδιο τόν πολιτισμό
πού παρήγαγε τό πρότυπο τοῦ “καλοῦ κἀγαθοῦ” καί “μεγάθυμου”
ἀνθρώπου (ἀνδρός καί γυναικός). Αὐτήν τήν φορά, ὅμως, ἀποφάσισαν νά
χρησιμοποιήσουν ἕνα ἄλλο εἶδος πολέμου: τόν ἀθέατο πόλεμο, δηλαδή
ἕναν πόλεμο πού- μέ εἰρηνικά ὅπλα, ἀφανῆ μέσα, κρυφές μεθοδεύσεις,
ἀναίμακτα καί ἐν καιρῷ εἰρήνης- θά ὁδηγοῦσε πρῶτα τόν δυτικό
ἄνθρωπο-καί μετά τίς κοινωνίες του- στήν πλήρη καί μή ἀναστρέψιμη
ὑποδούλωση.
Μέσα καί Συντελεστές Ὑποδούλωσης : Πρός τό σκοπόν αὐτόν, οἱ
παγκοσμιοποιητές στρατολόγησαν πλῆθος φορέων καί μέσων
ἐπηρεασμοῦ τοῦ νοῦ μας : τεχνολόγους τῆς συνείδησης, ἰδεολογίες
παντός εἴδους (ἀκόμα καί ἀναρχικές), αἱρέσεις, ἀνατολίζουσες σέκτες,
καινοφανεῖς θρησκεῖες, φιλοσοφικές θεωρίες καί μυστικές ἑταιρεῖες
μυητικοῦ χαρακτήρα, τήν βιομηχανία τοῦ θεάματος καί τῆς ψυχαγωγίας,
τόν ἀκαδημαϊκό χῶρο, τόν χῶρο τῶν ἐκδόσεων, ὁρισμένα χριστιανικά
δόγματα (π.χ. Εὐαγγελιστές), “τίς κυβερνῶσες ἐλίτ”- πολιτικές,
ἐπιχειρηματικές, δημοσιογραφικές, στρατιωτικές, θρησκευτικές κ. ἄ. -,
ἀλλά καί τά Μ.Μ. Ἐνημέρωσης.
Γνωρίζοντας ὅτι, “ὅποιος ἐλέγχει τό νοῦ τῶν ἀνθρώπων, ἐλέγχει καί
τήν συμπεριφορά τους”, οἱ παγκοσμιοποιητές ἀνέθεσαν στούς φορεῖς
αὐτούς τήν ἐκ βάθρων μεταβολή τῆς ψυχοσύνθεσης τοῦ δυτικοῦ
ἀνθρώπου-ἰδίως δέ τοῦ Ἕλληνα-, οὔτως ὥστε αὐτός νά μεταλλαχθεῖ μέν
σέ δοῦλο, ἀλλά νά χαίρεται γι’ αὐτό, ὅπως ἀναλυτικά ἐξηγῶ στό βιβλίο
μου “Νέα Ἐποχή : Ἐξέλιξη ἤ Χειραγώγηση”. Οἱ φορεῖς αὐτοί
χρησιμοποίησαν τήν ἴδια μέθοδο πειθαναγκασμοῦ μας : ἐμφάνισαν τήν
ὁριστική καί μή ἀναστρέψιμη ἐσωτερική ὑποδούλωσή μας, ὡς θρίαμβο
ἐξέλιξης, προόδου καί “ἀπελευθέρωσης”…».
Θά συνεχίσουμε στό ἑπόμενο τεῦχος μέ τό 2ο μέρος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Στό τεῦχος Ἀπριλίου 2012 σᾶς ρωτήσαμε ἄν ἔχει διαφορά στή γεύση
τό νά προσθέσουμε γάλα στό τσάϊ μας ἀπό τό νά προσθέσουμε τσάϊ στό
γάλα μας. Ἡ ἀπάντηση ἀγνοεῖται! Δίνεται ὅμως ἐδῶ καί ἔχει ὡς ἑξῆς :
«Ὑπάρχει διαφορά. Τό γάλα περιέχει μιά οὐσία πού ὀνομάζεται
καζεΐνη. Ὅταν τό τσάϊ ἀναμιγνύεται μέ τό γάλα, τά συστατικά του
διασποῦν τήν καζεΐνη σέ μικρότερα μόρια. Ἄν προσθέσετε τό γάλα στό
τσάϊ, τότε περισσότερη καζεΐνη διασπᾶται. Καί τό τσάϊ ἀποκτᾶ γεύση
βραστοῦ γάλακτος. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού οἱ γευσιγνῶστες χημικοί
προσθέτουν τσάϊ στό γάλα καί ὄχι τό ἀντίστροφο»!!! Καλό;
Κι ἐπειδή σᾶς βάλαμε στό πνεῦμα τῆς χημείας τῆς γεύσης, σᾶς
μεταφέρουμε αὐτό πού διαβάσαμε στό ἴδιο βιβλίο, ὅτι δηλαδή «τό ξίδι
παράγεται ἀπό κρασί πού ἔχει ξινίσει. Αὐτή ἡ χημική ἀντίδραση
ὀφείλεται στά ἀπορρίμματα πού παράγουν μικροοργανισμοί.
Μπλιάχ!»
(Ἀπό τή σειρά Ἐξωφρενική Βιβλιοθήκη, «Χημείας Ἀντίδραση» τοῦ Νίκ
Ἄρνολντ, Ἐκδ. Ἐρευνητές 1999, σελ. 25)

Η ΑΓΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΟΡΟΣΗΜΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΖΩΗΣ

Ἀντιγράφουμε ἀπό τό ἐξαιρετικό βιβλίο τοῦ λογίου καί

πολυγραφωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγ. Βλασίου κ.κ.
Ἱεροθέου «Ἐμπειρική Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας-κατά τίς
προφορικές παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη» (Ἐκδ. Ἱ. Μ. Γενεθλίου
τῆς Θεοτόκου 2011, Τόμος Β’, σελ. 249-264). «Ὁ Χριστός, μετά τήν
Ἀνάληψή του στούς οὐρανούς, σύμφωνα μέ τή βεβαίωσή Του, ἔστειλε,
τήν πεντηκοστή ἡμέρα ἀπό τήν Ἀνάστασή Του καί τή δεκάτη ἀπό τήν
Ἀνάληψή Του, τό Ἄγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα…
Σημαντική θέση στή ζωή τῶν Ἀποστόλων εἶχε ἡ Πεντηκοστή. Ἀφοῦ εἶχαν
περάσει προηγουμένως ἀπό τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς καί τόν φωτισμό…
ἔπειτα εἶδαν τόν Ἀναστάντα Χριστό καί τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς
ἔγιναν μέλη τοῦ ἀναστημένου Σώματος τοῦ Χριστοῦ…
» Ἡ Πεντηκοστή εἶναι ἡ γενέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος
τοῦ Χριστοῦ καί ἀκόμη, ὅσοι ἑνώνονται μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ,
ὑπερβαίνουν τό θάνατο….Πεντηκοστή τι εἶναι; Ἡ ἀποκάλυψη πάσης τῆς
ἀλήθειας…Αὐτή ἡ “πᾶσα ἀλήθεια” πού ἀποκαλύφθηκε τήν ἡμέρα τῆς
Πεντηκοστῆς στούς Ἀποστόλους εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ὡς
Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅτι οἱ Μαθητές θά γίνουν μέλη αὐτοῦ τοῦ
ἀναστημένου Σώματος καί ὅτι στήν Ἐκκλησία θά γνωρίσουν τά μυστήρια
τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ…Τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς γνώρισαν τήν
πλήρη ἀλήθεια. Ἑπομένως, ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει ἡ πλήρης
ἀλήθεια, καί ἡ Ἐκκλησία ἔχει τήν ἀλήθεια, γιατί εἶναι Σῶμα Χριστοῦ καί
κοινωνία θεώσεως…ὁπότε τό “ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν”
ἐξεπληρώθη τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς…Καθένας πού φθάνει πού
φθάνει στήν θέωση ὁδηγεῖται εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν, διότι μετέχει στήν
ἐμπειρία τῆς θεώσεως τῆς Πεντηκοστῆς. Αὐτό σημαίνει ὅτι τό ἔργο
τῶν θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι νά βελτιώνουν ἤ νά
ἐμβαθύνουν στήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως νομίζουν οἱ
Παπικοί καί ὁρισμένοι Προτεστάντες, ἀλλά εἶναι κάτι πολύ
διαφορετικό. …(ὁ τονισμός τῶν λέξεων δικός μας)
» Ὅλο αὐτό τό πρόβλημα τῆς βαθμηδόν βαθυτέρας κατανοήσεως τῆς
πίστεως ἀπό τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία, εἶναι ἡ γραμμή τῆς Παπικῆς
Ἐκκλησίας…ἐνῶ σ’ ἐμᾶς ἡ πιο βαθειά κατανόηση τῆς πίστεως πού
ὑπερβαίνει τήν κατανόηση εἶναι ἡ Πεντηκοστή…
» Ἕνα ἄλλο σημαντικό σημεῖο, πού συνδέεται μέ τό μυστήριο τῆς
Πεντηκοστῆς, εἶναι ἡ προσευχή τοῦ Χριστοῦ στον Πατέρα νά
ἀποκτήσουν οἱ Μαθητές ἑνότητα μεταξύ τους. Στήν ἀρχιερατική Του
προσευχή ὁ Χριστός εἶπε : “ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς” (Ἰω. ιζ’,11)…Τώρα,
ὅλοι οἱ δικοί μας μέ τούς Προτεστάντες, πιστεύουν ὅτι προσεύχεται γιά
τήν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Καμμία σχέση. Κάνει προσευχή γιά τήν
θέωση. Εἶναι προσευχή θεώσεως…Ὅπως ἐμεῖς ἔχουμε μία δόξα καί αὐτοί
θά γίνουν ἕνα μεταξύ τους, ἐφ’ ὅσον θά ἔχουν τήν ἴδια δόξα. Ὁπότε,
γινόμαστε ὅλοι μαζί, ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλο ἕνας, καί μέ τόν Θεό ἕνας, διότι
ὅλοι, ἡ Ἁγία Τριάδα καί ἐμεῖς, ἔχουμε τήν ἴδια δόξα”…».
Μέ τήν ἀλήθεια αὐτή καταρρέει ὁλόκληρο τό οἰκοδόμημα τῆς
«Οἰκουμενικῆς Κινήσεως», τουλάχιστον μέ τή μορφή πού τῆς ἔχουν
δώσει οἱ θεολόγοι νεοτέρας «ἐσοδείας» ἀλλοιώνοντας τήν ἑρμηνεία τῶν
λόγων τοῦ Κυρίου μας. Γιατί ἄραγε δέν τιμοῦν τήν ἁγία Πεντηκοστή;

Μήπως ζοῦμε τίς ἔσχατες ἡμέρες;

Ἀγαπητοί ἀναγνῶστες, εἶναι κοινός τόπος τό γεγονός ὅτι πλέον ὅλοι

μας ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ζοῦμε σέ ἐξαιρετικά κρίσιμες ἐποχές ἀπό
κάθε ἄποψη. Σήψη, διαφθορά, ἀτιμία, ἀπάτη, ἀνασφάλεια, ἀδικία,
δολιότης ἐπικρατοῦν παντοῦ. Κι ἐμεῖς παρακολουθοῦμε ἀμήχανα τίς
ἐξελίξεις καί τίς κινήσεις ἀνθρώπων τῆς κάθε εἴδους ἐξουσίας·
ἀνθρώπων πού ξέρουν νά δημιουργοῦν καί νά χειραγωγοῦν μέ τόν πιό
ἀπαξιωτικό τρόπο τίς ἀνθρώπινες «μάζες».
Τί γίνεται ὅμως ὅταν παρόμοια φαινόμενα χειραγώγησης-συχνά
σεκτικῆς νοοτροπίας- συμβαίνουν μέσα στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας; Ὁ
Κύριος, βεβαίως, εἶχε προειδοποιήσει ἐγκαίρως πώς στίς ἔσχατες ἡμέρες
θά πλανηθοῦν καί οἱ ἐκλεκτοί. Ἄλλο ὅμως νά τό διαβάζεις, καί ἄλλο τό
νά τό ἀντιμετωπίζεις καθημερινά μπροστά σου. Ὁ λόγος γιά τήν , ἀπό
πολλῶν ἑτῶν προετοιμαζόμενη, ἰδέα τῆς ἀπαγκίστρωσης τῶν ἀνθρώπων
καί εἰδικά τῶν Ἑλλήνων ἀπό τήν ἰδέα τοῦ κράτους-ἔθνους, γιά τήν
ὁλονέν καί αὐξανόμενη ἀδικαιολόγητη βυζαντινοφοβία ἀνθρώπων, γιά
τήν βαθμιαῖα ἐγκατάλειψη τῆς Πατερικῆς Θεολογίας καί τῆς
ἀντικατάστασής της ἀπό τήν Μεταπατερική ἤ Συναφειακή «Θεολογία»
καί γιά ἄλλα πολλά. Τι συμβαίνει, ἀλήθεια; Πολύ φοβᾶμαι πώς ,ὅπως λέει
ὁ λαός μας, «ὁ λύκος στήν ἀναμπουμπούλα χαίρεται»! Ἀξίζει, νομίζουμε,
τόν κόπο νά ἀφιερωθεῖ λίγος χῶρος γιά τό τόσο σοβαρό αὐτό θέμα στά
ἑπόμενα τεύχη μας- Θεοῦ θέλοντος. Στό παρόν τεῦχος περιοριζόμαστε
στό νά ἐπισημάνουμε σχετική παράγραφο τῆς ἱστορικοῦ κ. Δ.
Βαρβιτσιώτη (διαδίκτυο, ἱστοσελίδα aktines.gr) : «Γιατί θεωροῦν ὅτι…
μόνον ἡ πολιτική πρόταση, πού ἀπορρέει ἀπό τήν “ταύτιση Ἐκκλησίας
καί Ἔθνους καί τόν ‘ἐθνικό’ ρόλο τῆς Ἐκκλησίας”, ἀποτελεῖ “τό
σοβαρότερο μᾶλλον πρόβλημα, πού ἀντιμετωπίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
μετά τήν πτώση τοῦ Βυζαντίου (1453)”; Καί, μάλιστα, σήμερα, πού οἱ
Ἕλληνες-τελοῦντες ὑπό καθεστώς ψυχοπνευματικῆς γενοκτονίας, ἀλλά
καί ἀποδεκατιζόμενοι σιωπηρῶς- βλέπουν τήν Ἑλλάδα νά καταρρέει ὑπό
τό βάρος τοῦ Μνημονίου, τῆς εἰσβολῆς ἑκατομμυρίων λαθρομεταναστῶν
καί τῶν ἐντεινομένων ἐδαφικῶν βλέψεων γειτονικῶν κρατῶν;».
ΑΛΗΘΕΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ;

Στούς δωρητές ὅπως τήν τελευταῖα φορά. Ἀνακοινώσεις : τίποτα