Εἰσαγωγικό κείμενο

«Μή πολεμᾶτε ἀπευθείας τόν πειρασμό, μήν παρακαλεῖτε

νά φύγει, μή λέτε : «Πάρ’ τον, Θεέ μου!». Τότε τοῦ δίνετε
σημασία καί ὁ πειρασμός σφίγγει. Γιατί παρ’ ὅλο πού λέτε,
«πάρ’ τόν, Θεέ μου», βασικά τόν θυμᾶστε καί τόν ὑποθάλπετε
περισσότερο. Ἡ διάθεση γιά ἀπαλλαγή, βέβαια, θά ὑπάρχει,
ἀλλά θά εἶναι πάρα πολύ μυστική καί λεπτή, χωρίς νά φαίνεται.
Θά γίνεται μυστικά…Ὅλη ἡ δύναμή μας νά στρέφεται στήν
ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στή λατρεία Του, στήν προσκόλληση σ’ Αὐτόν.
Ἔτσι ἡ ἀπαλλαγή ἀπ’ τό κακό καί τίς ἀδυναμίες θά γίνεται
μυστικά, χωρίς νά παίρνετε εἴδηση, χωρίς κόπο». (Γέροντος
Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου «Βίος καί Λόγοι», Ἐκδ. Ἱ. Μ.
Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2003, σελ. 295)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
«Κατά τάς γραφάς»- Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς ἑρμηνεία στό
στῖχο Ἐφεσ. ε’, 25…….σελ.
«Βλέπετε μή πλανηθῆτε»- Ἐπικίνδυνη αἵρεση ἡ
«Οἰκουμενική Κίνηση»;..σελ.
1821- Ἐλάχιστο ἀντίδωρο μνήμης καί εὐγνωμοσύνης σέ
γνωστές καί ἄγνωστες ἡρωϊκές μορφές τοῦ Γένους μας…σελ.
«Κοινωνία ἁγίων;»- «Τηλεόραση καί Νέα Τάξη
Πραγμάτων». Συμβολή στό σχετικό προβληματισμό τῆς
ἱστορικοῦ-ἐρευνητρίας κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη…σελ.
Πονηροί οἱ «πονηροί»- Σύντομος σχολιασμός σέ σχετικό
κήρυγμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος κ.κ.
Χρυσοστόμου…σελ.
«Ἄφετε τά παιδία»- Ἀνάστασις Κυρίου: «Ἀνταπόκριση» ἀπό
τό πεδίο τῆς μάχης!...σελ.
 «Κατά τάς γραφάς»

Στό παρόν τεῦχος θά δώσουμε τό λόγο στόν ἅγιο Ἰουστῖνο

Πόποβιτς ὥστε νά μᾶς ἑρμηνεύσει τό χωρίο «οἱ ἄνδρες
ἀγαπᾶτε τάς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησε
τήν ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς» (Ἐφεσ.
ε’,25).
Ἡ θεόπνευστη ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου ἔχει ὡς ἑξῆς : «Ἡ
ὑποταγή, ἡ ὑπακοή στήν ἐκκλησία, ἡ ἐκτέλεση τῶν ἐντολῶν τοῦ
Χριστοῦ, δέν εἶναι κάτι τό μηχανικό, τό αὐτόματο, τό
«ρομποτικό», ἀλλά καλοδιάθετο, συνειδησιακό, ἑκούσιο καί
ἀγαπητό. Ἐδῶ τό «πᾶν» ὑφίσταται καί ὑπάρχει ἀπό ἀγάπη καί
μέ τή δύναμη τῆς ἀγάπης. Ἡ ὑπακοή στόν Χριστό «ἐν παντί»,
εἶναι ἀπό ἀγάπη, καί αὐτό εἶναι ὁ ὕψιστος νόμος στή
Θεανθρώπινη ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτός εἶναι καί ὁ ὕψιστος κανόνας τῆς ζωῆς καί στό γάμο.
Αὐτό εἶναι ἡ δίκαιη, ἀληθινή, θεϊκή, ἀθάνατη ἀγάπη. Λοιπόν, τό
«πᾶν» στό γάμο ὁδηγεῖται καί χειραγωγεῖται μέ τήν ἀγάπη· μέ
αὐτήν «μετρᾶται», μέ αὐτήν «ἐκτιμᾶται» καί μέ αὐτήν
«ἐνισχύεται». Ἡ τελειοποίηση αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι χωρίς
τέλος, γιατί αὐτή εἶναι θεϊκή «ἐν πᾶσι». Καί σέ τίποτε τό ἔνθεο
δέν ὑπάρχει τέλος. Ἡ κεφαλαιώδης διάκριση αὐτῆς τῆς ἀγάπης
εἶναι ἡ διάθεση γιά θυσία. Ὅποιος ἀγαπᾶ ὁλόψυχα καί
ὁλόκαρδα, τότε καί θυσιάζεται χαροποιά γιά τόν ἀγαπώμενο…
Τέλειο παράδειγμα, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ὅλη Του ἡ ζωή,
ἀπό τήν γέννηση, μέχρι τήν ἀνάληψη, εἶναι μιά ἀδιάκοπη θυσία
γιά τήν ἐκκλησία,…Μέ αὐτήν τήν πανθυσία, Αὐτός, θεμελίωσε
τήν Ἐκκλησία στόν ἑαυτό Του καί τῆς ἔδωσε ὅλες τίς θεϊκές
ἁγιότητες καί ἅγιες δυνάμεις, γιά νά σώσει τούς ἀνθρώπους
ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν διάβολο καί νά τούς
δώσει, νά ἐξασφαλίσει σ’ αὐτούς τήν αἰώνια ζωή. Ἔτσι αὐτή ἡ
παν-θυσιαζόμενη ἀγάπη τοῦ ἄνδρα γιά τή γυναῖκα, εἶναι
θεμέλιο τοῦ γάμου, τῆς οἰκογένειας, αὐτῆς τῆς «ἐν σμικρῷ»
ἐκκλησίας. Ἀπευθυνόμενος στόν ἄνδρα ὁ Θεῖος Χρυσόστομος
λέει ; «…Θέλεις νά ὑπακούει σέ σένα ἡ γυναῖκα σου,
καθώς ἡ Ἐκκλησία στόν Χριστό; Φρόντιζέ την κι ἐσύ,
ὅπως ὁ Χριστός φροντίζει τήν Ἐκκλησία. Εἴτε πρέπει νά
δώσεις τήν ψυχή σου γιά τήν γυναῖκα σου, εἴτε πρέπει
μύριες φορές νά πληγωθεῖς, εἴτε νά ὑπομένεις καί νά
πάθεις ὁ,τιδήποτε, νά μήν ἀποφύγεις· καί ἄν ἀκόμη
πάθεις ὅλα αὐτά, τίποτε ἀκόμη δέν κατόρθωσες ὅπως ὁ
Χριστός…Εἴτε θά δεῖς νά σέ περιφρονεῖ αὐτή, εἴτε νά ζεῖ
μέ ἀσωτία καί νά ὑπερηφανεύεται, θά μπορέσεις νά τήν
φέρεις κάτω ἀπό τά πόδια σου μέ τήν πολλή φροντίδα,
μέ τήν πολλή ἀγάπη καί φιλία πού θά τῆς δείξεις. Διότι
τίποτε δέν εἶναι πιο τυραννικό ἀπό τά δεσμά αὐτά καί
μάλιστα καί στον ἄνδρα καί στή γυναῖκα…τήν σύντροφο
τῆς ζωῆς του, τήν μητέρα τῶν παιδιῶν του, τό θεμέλιο
κάθε εὐφροσύνης, δέν πρέπει νά καταδεσμεύουμε μέ
φόβο καί ἀπειλές, ἀλλά μέ ἀγάπη καί καλή διάθεση. Διότι
ποιά σύζευξη, ποιά συνένωση ὑπάρχει, ὅταν ἡ γυναῖκα
τρέμει τόν ἄνδρα της; Ποιά ἡδονή θά ἀπολαύσει ὁ ἴδιος ὁ
ἄνδρας, ὅταν ζῆ μέ τήν γυναῖκα του καί συμπεριφέρεται
σαν σέ δούλη καί ὄχι σάν σέ ἐλεύθερη; Καί ἄν ἀκόμη
πάθεις κάτι γι’ αὐτή νά μήν τήν ὀνειδίσεις, νά μήν τήν
κατηγορήσεις· διότι οὔτε ὁ Χριστός ἔπραξε κάτι
τέτοιο»…».

«Βλέπετε μή πλανηθῆτε»

Ἐπικίνδυνη αἵρεση ἡ «Οἰκουμενική Κίνηση»;

Ὅταν μιλοῦμε γιά «Οἰκουμενική Κίνηση» (στό ἑξῆς «Ο.Κ.)
ἐννοοῦμε τήν προσπάθεια πού καταβάλλουν διάφορες
Χριστιανικές Ὁμολογίες νά προσεγγίσουν ἡ μία τήν ἄλλη ὥστε
νά ἐπιτύχουν τήν «ἕνωση» τῶν Ὁμολογιῶν αὐτῶν (κατά βάσιν
προτεσταντικῶν) ἀφ’ ἑνός καί ἀφ’ ἑτέρου τήν ἀπό κοινοῦ
ἀντιμετώπιση ποικίλλων ἠθικῶν, περιβαλλοντικῶν, κοινωνικῶν,
ἰδεολογικῶν προβλημάτων. Τό 1920 συμπεριελήφθη στήν «Ο.Κ.»
ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μέ πρωτοβουλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου καί μετά ἀπό πολλές προσπάθειες συστάθηκε τό
1948 τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε. στό ἑξῆς) μέ
συμμετοχή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Πατριαρχείου
Ἱεροσολύμων, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί τῆς Ἐκκλησίας
τῆς Ἑλλάδος.
Στή συνέχεια, θά γίνει προσπάθεια -μέ τή Χάρη τοῦ Χριστοῦ
μας- νά ἀποδειχθεῖ πώς στό Π.Σ.Ε. δέν συμμετέχουν Ἐκκλησίες,
ἀλλά προτεσταντικές -κυρίως- αἱρετικές παραφυάδες καθώς
καί τό ὅτι ἡ συμμετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ἀποφέρει
καλό ἀλλά μᾶλλον κακό στήν ἴδια ἀλλά καί στούς ὑπόλοιπους
συμμετέχοντες.
Ἀντιγράφω, κατ’ ἀρχάς, (ἀπό τό βιβλίο «Ἐγκυκλοπαιδικό
Λεξικό Θρησκειῶν καί Αἱρέσεων Παραχριστιανικῶν-
Παραθρησκευτικῶν Ὁμάδων καί Συγχρόνων Ἰδεολογικῶν
Ρευμάτων» τοῦ Ἀρχιμ. Χρ. Τσιάκκα –νῦν Ἐπισκόπου Καρπασίας
Κύπρου- Ἔκδ. Ἱ. Μ. Τροοδιτίσσης 2002, σελ. 687) τήν κοινή
δήλωση τῶν μελῶν τοῦ Π.Σ.Ε. στόν Καναδᾶ τό 1950 πού εἶναι
λίαν προβληματική, ἄν μή καί βλάσφημη, γιά τήν ὀρθόδοξη
αὐτοσυνειδησία : «Οἱ Ἐκκλησίες-Μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. θεωροῦν τή
σχέση ἄλλων Ἐκκλησιῶν πρός τήν Ἁγία, Καθολική Ἐκκλησία,
τήν ὁποία ὁμολογοῦν τά Σύμβολα, ὡς ὑποκείμενο κοινῆς
ἔρευνας. Ἀλλά, τό νά εἶναι μέλος τοῦ Π.Σ.Ε. δέν συνεπάγεται
ὅτι κάθε Ἐκκλησία ὀφείλει, νά θεωρεῖ τίς ἄλλες Ἐκκλησίες-
Μέλη ὡς Ἐκκλησίες, ὑπό τήν πλήρη καί ἀληθῆ ἔννοια τοῦ ὅρου.
» Οἱ Ἐκκλησίες-Μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. ἀναγνωρίζουν στίς ἄλλες
Ἐκκλησίες στοιχεῖα τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησίας. Θεωροῦν ὅτι ἡ
ἀμοιβαία αὐτή ἀναγνώριση τίς ὑποχρεώνει σέ σοβαρό μεταξύ
τους διάλογο, μέ τήν ἑλπίδα ὅτι τά στοιχεῖα τῆς ἀλήθειας θά
ὁδηγήσουν στήν ἀναγνώριση τῆς ὅλης ἀλήθειας καί σέ
ἑνότητα, πού θά βασίζεται στήν πλήρη ἀλήθεια»!!! Στίς
παραπάνω φράσεις ,ὅπως συνήθως λέμε, χάνει ἡ μάνα τό παιδί
καί τό παιδί τή μάνα. Ἀλλά, ἄς ξεκινήσουμε γιά νά δοῦμε τίς
κακοδοξίες πού συμπεριλαμβάνονται στή δήλωση αὐτή πού σέ
γενικές γραμμές γίνεται ἀποδεκτή, τουλάχιστον ἀπό τό
Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.
Πρῶτα ἀπ’ ὅλα, λίαν προβληματική καί μή ἀποδεκτή ἀπό
τήν Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ προτεινόμενη ἀπό τούς Προτεστᾶντες
(στήν παραπάνω παράγραφο) «θεωρία τῶν κλάδων». Σύμφωνα
μέ αὐτήν, ὅλες οἱ «Ἐκκλησίες»-Ὁμολογίες κατέχουν ἕνα μόνο
κομμάτι τῆς ἀλήθειας καί ὅλες μαζί αὐτές οἱ ἀλήθειες
συνιστοῦν τήν ὁλοκληρωμένη ἀλήθεια. Ἀλλά,
1) Δέν ὑπάρχουν πολλές ἐκκλησίες παρά μόνο μία. Ἡ
Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία,
δηλαδή ἡ Ὀρθοδοξία. Ἄλλωστε, αὐτό ὁμολογοῦμε καί
στό Σύμβολο τῆς Πίστεως πού δέν ἐπιδέχεται
διορθώσεις, συμπληρώσεις, ἀφαιρέσεις ἀφοῦ κάτι
τέτοιο συνιστᾶ αἵρεση. Ὁ Χριστός μας «μελίζεται
καί διαμερίζεται… μελιζόμενος καί μή
διαιρούμενος». Ἕνας εἶναι ὁ Χριστός, ἕνα εἶναι τό
Σῶμα Του, μία ἡ Ἐκκλησία του, μία καί μόνη ἡ
ἀλήθειά Του. Ἑπόμενο εἶναι ἀφοῦ ὁ Χριστός μας δέν
διαιρεῖται καί ἀφοῦ ὁ ἴδιος μᾶς διαβεβαίωσε πώς
«Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια» , ὅτι καί ἡ ἀλήθεια εἶναι μία
καί τήν κατέχει μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Συνεπῶς, εἶναι ,τουλάχιστον, θεολογική καί
δογματική ἀστοχία νά ἀποκαλοῦμε ἄλλες
Χριστιανικές Ὁμολογίες ὡς Ἐκκλησίες.
Ἄν καί οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι (βλ. βιβλίο
Ἐπισκόπου Καρπασίας Χρ. Τσιάκκα, σελ. 688) τόνισαν αὐτήν
τήν πραγματικότητα, ὅτι δηλαδή βάση καί στόχος τοῦ Π.Σ.Ε.
,κατά τόν ἀείμνηστο Καθηγητῆ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Ἰωάννη Καρμίρη, θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ «ἐπιστροφή τῶν
ἀποπλανηθεισῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν καί αἱρέσεων εἰς
τήν δογματικήν διδασκαλίαν καί παράδοσιν τῆς ἀρχαίας
ἡνωμένης Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν διεφύλαξε ἀσινῆ καί
ἀλώβητον μόνη ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία», τό Π.Σ.Ε.
στήν πράξη οὐδέποτε ἐνσωμάτωσε στό καταστατικό του καί
δέν ἐνστερνίσθηκε αὐτήν τήν ἀλήθεια.
Στό ἑπόμενο τεῦχος ὅμως ἡ συνέχεια.

«1821»
Ἐλάχιστο ἀντίδωρο μνήμης καί εὐγνωμοσύνης σέ γνωστές
καί ἄγνωστες ἡρωϊκές μορφές τοῦ Γένους μας.
Εἶναι γνωστό καί λίαν λυπηρό τό γεγονός ὅτι τέτοιες μέρες
ἐθνικῆς ἀνάτασης καί ἱστορικῆς μνήμης πολλοί κύκλοι,
συνηθέστατα μεγάλα Μ.Μ.Ε. , χύνουν ἄπλετο δηλητήριο στούς
νεοέλληνες σχετικά μέ πρόσωπα καί γεγονότα τῆς ἱστορικῆς
αὐτῆς περιόδου. Τίς πιό πολλές φορές τά δημοσιογραφικά
«γιουσουφάκια» ἐξαντλοῦν τό σκοταδιστικό μένος τους στά
πρόσωπα τῶν κληρικῶν πού ἔλαμψαν καί κράτησαν-ἐν πολλοῖς-
τό ὑπδουλο Γένος σέ κατάσταση ὑψηλοῦ πατριωτικοῦ καί
ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος. Γραικύλοι καί νεογενίτσαροι
λοιπόν μᾶς ἀναγκάζουν νά κάνουμε συνεχεῖς ἀναφορές στήν
ἱστορία μας. Στήν ἱστορία πού αὐτοί ντρέπονται καί νά
ἀναφέρουν. Ἔτσι, ἐμεῖς, ὡς μιά ἐλάχιστη ἀπόδειξη τῆς
εὐγνωμοσύνης μας, θά ἀφιερώσουμε χρόνο, χρῆμα καί μελάνι
γιά νά θυμήσουμε τά γνωστά καί τά λιγότερο γνωστά.
Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ πρίν ἀπό κάθε ἄλλη ἀναφορά, νά
τονίσουμε πώς οἱ κληρικοί μας οὐδέποτε ὑπῆρξαν ἀργόσχολοι,
ἄξεστοι, ἀμόρφωτοι, ἀκαλλιέργητοι, ἀνάλγητοι, ἀδιάφοροι,
ἀργυρώνητοι ὅπως θέλουν νά τούς παρουσιάζουν. Ἀντίθετα,
μάλιστα, πολλοί ἐξ αὐτῶν ὑπῆρξαν διαφωτιστές, ἦσαν λόγιοι,
ἐπιστήμονες, πολυμαθέστατοι, θερμοί πατριῶτες, ἀγωνιστές,
λογικοί ἐπαναστάτες. Παραδείγματα πολλά, πλέον τῶν 65, εἶχε
δώσει ὁ Μητροπολίτης Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ κ.
Δανιήλ (Εἰδική Συνοδική Ἐπιτροπή Παρακολουθήσεως
Εὐρωπαϊκῶν Θεμάτων - περιοδικό «Ἐκκλησία» ἄρθρο «Ἡ
συμβολή τῶν Ἑλλήνων Κληρικῶν εἰς τόν Διαφωτισμόν καί εἰς
τήν ἀναγέννησιν τῶν Θετικῶν Ἐπιστημῶν», τεῦχος 3, Μάρτιος
2010, σελ. 158-165).
Στό ὑπέροχο βιβλίο τοῦ Κωνσταντίνου Βοβολίνη «Ἡ
Ἐκκλησία εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Ἐλευθερίας 1453-1953», (Ἐκδ.
Κέρκυρα, 2003, σελ. 81-83) διαβάζουμε πώς κατά τόν 18 ο αἰώνα
«βασικός καί πρωταρχικός συντελεστής τῆς διατηρήσεως τῆς
πίστεως περί τῆς βεβαίας ἐλευθερίας τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος,
ἦταν ἀναμφισβητήτως ἡ ἰδιαιτέρως ἀναπτυχθεῖσα Ἑλληνική
Παιδεία…μέχρι τῶν μέσων περίπου τοῦ 18ου αἰῶνος
ἐλειτούργουν εἰς τήν Ἑλλάδα 52 Ἑλληνικαί Σχολαί. Σύμφωνα μέ
τόν Καθηγητῆ Κωνσταντῖνο Ἄμαντο ὁ Ρήγας Φεραῖος…
καθιερώνει πρῶτος τήν ὑποχρεωτικήν ἐκπαίδεισιν, ἔργον εἰς τό
ὁποῖον ὁλοψύχως ἐπεδόθη ἀπό τῆς Ἁλώσεως ἡ Ἑλληνική
Ἐκκλησία…». Ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου μνημονεύει, μεταξύ
ἄλλων τή Μεγάλη τοῦ Γένους Πατριαρχική Σχολή στήν
Κωνσταντινούπολη, τήν περίφημη Ἀθωνιάδα στήν Ἱερά Μονή
Βατοπεδίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τήν Πατμιάδα, τή Μεγάλη Σχολή
τοῦ Μεσολογγίου, τήν Ἑλληνική Σχολή Σερρῶν, τήν Σχολή τοῦ
Κασαμπᾶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὅπου, μάλιστα, τά παιδιά μάθαιναν
νά γράφουν στήν ἄμμο ἀφοῦ δέν ὑπῆρχαν πινακίδια. Ἐκεῖ
ἔγραφαν, μεταξύ ἄλλων «Γράμματα, κεντήματα τοῦ Θεοῦ
θελήματα»! Καί συνεχίζει ὁ Κ. Βοβολίνης μέ τή διαπίστωση ὅτι
«Γενικῶς ὁ 18ος αἰών παρά τάς ἀντιξοότητας πού
ἐσημειώθησαν καί ἐντάθηκαν κατά τή διάρκειά του, ὑπῆρξε
αἰών σημαντικοτάτης ἑλληνικῆς δράσεως καί ἐξαιρέτου
ἑλληνικῆς δημιουργίας…τήν δέ πορεία τῶν Ἑλλήνων ἐχάρασσε
πάντοτε ἡ Ἑλληνική Ἐκκλησία».
Ἀκολούθως, θά παρατεθοῦν ἀπόψεις ἱστορικῶν καί
συγγραφέων ὅπως:
Α) Ἀναστάσιος Ν. Γούδας : «Ὁ νεώτερος Ἑλληνισμός
ὀφείλει εἰς τόν Ὀρθόδοξον τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας κλῆρον
πολλά καί πάμπολλα, ἀλλ’ ἰδίως τήν διάσωσιν τῆς θρησκείας
καί τῆς γλώσσης…παρέλαβεν ὁ κλῆρος τά περισωθέντα
χειρόγραφα συγγράματα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν
πτογόνων ἡμῶν Ἑλλήνων καταφυγών εἰς μονάς καί εἰς
σκήτας…ἀνεδέχθη αὐτός πρῶτος τόν περί τῶν ὅλων Ἱερόν
τοῦτον ἀγῶνα…Οἱ κληρικοί-διδάσκαλοι ἐδίδασκαν δωρεάν…
καί οὐ μόνον ὁ ὑποδεέστερος κλῆρος ἔπραττε τοῦτο
εὐχαρίστως, ἀλλά καί αὐτός ὁ καθήμενος ἐπί τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ
Θρόνου Μελέτιος ὁ Πηγᾶς…».
Β) Συγγραφεῖς Ἀλ. Ἑλλάδιος καί Ματθαῖος Παρανίκας ;
«Ἱερεῖς καί Μοναχοί, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, ἐπαίδευον τήν
νεολαίαν παρά τοῖς Ναοῖς, ἤ ἐν τοῖς οἴκοις των. Βιβλία εἰς
χρῆσιν ἦσαν τά Πινακίδια, ἤ πίνακες ἐκ χάρτου μικροῦ,
διπλούμενοι πολλάκις καί δέρματι τυλισσόμενοι, ἐν οἶς
ἐγράφοντο τά στοιχεῖα τοῦ Ἀλφαβήτου, αἱ συλλαβαί καί λέξεις·
ἀκολούθως ἡ Ὀκτώηχος τοῦ Δαμασκηνοῦ, τό Ψαλτήριον, ὁ
Ἀπόστολος, τά Μηναῖα· βραδύτερον ἤρχιζεν ἡ γραφή καί ἡ
λογαριθμική· οἱ παῖδες ἐκάθηντο ὀκλάξ (ὀκλαδόν) περί τό
οἴκημα, ὁ δέ διδάσκαλος ἐδίδασκε…οἱ παῖδες, μορφούμενοι,
ἐλάμβανον τάς ἀναγκαιοτάτας βιωφελεῖς γνώσεις, ἀπέβαινον
καλοί χριστιανοί καί τίμιοι πολίται».
Γ) Κωνσταντῖνος Σάθας (βιβλίο «Νεοελληνική Φιλολογία») :
«Ἐκ τῶν ὑπέρ τῶν 1500 ἀνδρῶν, οἵτινες ἤκμασαν εἰς τά
γράμματα, ἀπό τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως μέχρι
τῶν μεταπελευθερωτικῶν χρόνων, περισσότεροι τῶν δύο
τρίτων ἦσαν κληρικοί…διδάσκοντες ἐν πενία καί δωρεάν».
Ὁ Κ. Βοβολίνης συνεχίζει παραθέτοντας πρόσωπα καί γεγονότα
σχετικά μέ τήν προσφορά στό ὑπόδουλο Γένος τοῦ κλήρου τῶν
Ἀθηνῶν. Μεταξύ ἄλλων ἀναφέρεται στά πρόσωπα τοῦ
Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Βενεδίκτου (1781-1785 καί 1796), τοῦ
ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀσωμάτων Διονυσίου Πετράκη, τοῦ
ἡγουμένου τῆς Μονῆς Καισαριανῆς Παϊσίου τοῦ ἀπό Ἰθάκης, κ.
ἄ,
Στό ἑπόμενο τεῦχος θά συνεχιστεῖ ἡ παράθεση τῶν ἡρωϊκῶν
μορφῶν τοῦ 18ου καί 19ου αἰῶνος πού δημιουργοῦν «ἀναγούλα»
στούς λογῆς-λογῆς «ἐκσυγχρονιστές» ἐνῶ θά γίνει καί ἀναφορά
στόν πανοῦργο (καί ἐδῶ ἐμπλέκεται τό κράτος τῆς Γερμανίας-
τυχαῖο;) ὀργανισμό CDRSEE. Ἀναμείνατε!
 «Κοινωνία ἁγίων;»
Τηλεόραση καί Νέα Τάξη Πραγμάτων
Στό παρόν καί σέ ἑπόμενα τεύχη θά παρουσιαστοῦν
ἐπιλεκτικά ὁρισμένα τμήματα κειμένων δύο πολύ ἀξιολόγων
ἐργασιῶν τῆς Ἱστορικοῦ καί Ἐρευνητρίας κ. Δάφνης
Βαρβιτσιώτη. Ἡ πρώτη μέ τίτλο «Οἱ ‘Ἰνστρούχτορες’ τῆς Νέας
Ἐποχῆς», δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Παρακαταθήκη»
(τεῦχος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2002, σελ. 11-15). Ἡ δεύτερη
συντάθηκε μετά ἀπό παράκληση τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου
Ἰστιαίας π. Ἰγνατίου, μέ τήν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου
Μητροπολίτου Χαλκίδος κ.κ. Χρυσοστόμου. Ἡ εἰσήγηση
ἀνεγνώσθη ὑπό τοῦ συντάσσοντος τό παρόν φυλλάδιο τήν
Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012 στόν Ἱ Ν. Ἁγ. Ἀθανασίου Ἰστιαίας
μέ τό ἴδιο θέμα καί ὑπό τόν λίαν κατατοπιστικό τίτλο «Ἡ
Τηλεόραση ὡς ὑπερόπλο τῆς Παγκοσμιοποιήσεως». Ξεκινοῦμε
μέ τήν πρώτη ἐργασία τῆς κ. Βαρβιτσιώτη γιά νά μποῦμε στό
κλίμα καί κατόπιν θά δοῦμε πῶς παρουσιάζεται ἡ τηλεόραση
σήμερα καί κάποιες ἑρμηνεῖες τοῦ φαινομένου.
«Ὅσοι παρακολουθοῦν τή «νέα»τηλεόραση μέ ἀναλυτικό
καί κριτικό πνεῦμα, διαπιστώνουν ὅτι, οἱ σύγχρονοι
ἰνστρούχτορες-ἐκπαιδευτές-εἴτε «στρατευόμενοι», εἴτε
χρησιμοποιούμενοι ἐν ἀγνοία τους-ἐφαρμόζουν, μέσῳ αὐτῆς, τίς
ἀκόλουθες, κυρίως, μεθοδεύσεις :
– Ἐξουδετερώνουν τήν λογική τῶν τηλεθεατῶν,
«ἀποδομώντας» κάθε αὐτονόητο, καί
ἐπαναπροσδιορίζοντάς το, ἐπί «νέας», «πολιτικῶς
ὀρθῆς» βάσης, ἡ ὁποία, στήν οὐσία, τό ἀντιστρέφει,
πρός δόξαν τοῦ «Νέου Διαφωτισμοῦ». Π.χ. «Σέ μιά
 ‘σωστή’ δημοκρατία, ἡ πλειοψηφία ὀφείλει νά
ὑποτάσσεται στήν μειοψηφία».
– Παραλύουν τήν λογική, διά τῆς «ἀφελοῦς»,
«ἀντικειμενικῆς» καί «δημοκρατικῆς» τήρησης ἴσων
ἀποστάσεων μεταξύ δικαίου καί ἀδίκου, θετικοῦ καί
ἀρνητικοῦ, καλοῦ καί κακοῦ, θύματος καί θύτη,
ἠθικοῦ καί ἀνήθικου, ὁμαλοῡ καί διεστραμμένου,
νομίμου καί παρανόμου, ἐπιστήμης καί
τσαρλατανισμοῦ, Χριστιανισμοῦ καί σεκτῶν κ.ο.κ.
– Καταστρέφουν κάθε πνευματικό, ἠθικό, ἐθνικό,
κοινωνικό, θρησκευτικό ἔρεισμα τοῦ δυτικοῦ
ἀνθρώπου, μέ τόν δογματικό πλουραλισμό, δηλαδή,
μέ τήν σχετικοποίηση τοῦ ἀπόλυτου καί τήν
ἀπολυτοποίηση τοῦ σχετικοῦ. Π.χ. : «Πρέπει νά
ἀποδεχθοῦμε κάθε ἄποψη ὡς ἐξ ἴσου ἔγκυρη, ἀφοῦ
δέν ὑπάρχει μία καί μόνη ἀλήθεια, καί ὁ κάθε ἕνας
μας εἶναι φορέας τῆς δικῆς του ἀλήθειας».
– Παραλύουν τήν κριτική ἱκανότητα τῶν τηλεθεατῶν,
δημιουργώντας πνευματικό χάος, ἀβεβαιότητα καί
σύγχυση μέ ἀλληλοσυγκρουόμενα καί
ἀλληλοαναιρούμενα μηνύματα, τά ὁποῖα προβάλλουν
ὡς ἰσόκυρα. Ἔτσι, καλοῦν τόν τηλεθεατῆ νά
ἀποδεχθεῖ ὅτι, «ὁ δυτικός πολιτισμός εἶναι
καταστροφικός, αὐταρχικός, ἐκμεταλλευτής τοῦ
Τρίτου Κόσμου κ.ο.κ.», ὡς ἰσόκυρο πρός τό «οἱ
Εὐρωπαῖοι, πού εἶναι πολιτισμένοι…»· τόν καλοῦν νά
ντραπεῖ ἐπειδή θεωρεῖ τήν ὁμοφυλοφιλία διαστροφή,
ἐνῶ, ταυτόχρονα, τόν καλοῦν νά ντραπεῖ ἐπειδή
«ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ὁμοφυλόφιλοι»· τόν
καλοῦν νά εἶναι ἄτεγκτος ἔναντι τῶν καπνιστῶν,
ἀλλά νά δείχνει «κατανόηση» γιά τά ναρκωτικά
(ἰδιαίτερα γιά τά «μαλακά»)· ἄν πιστεύει σέ Μία καί
Μόνη Ἀλήθεια, τόν ἐγκαλοῦν ὡς «φανατικό» ἤ
«φασίστα», καί τόν καλοῦν νά ἀποδεχθεῖ μία «νέα»
 Μόνη Ἀλήθεια, ὅτι : «Δέν ὑπάρχει Μία καί Μόνη
Ἀλήθεια», κ.ο.κ.». Ἡ συνέχεια στό ἑπόμενο τεῦχος.

Πονηροί καί «πονηροί».

Πρό ὁλίγων ἑβδομάδων (17/1/2012) κατά τίς ἑορταστικές

ἐκδηλώσεις τῆς πανηγύρεως τοῦ πολιούχου τῆς Ἰστιαίας Ἁγ.
Ἀθανασίου, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ.κ.
Χρυσόστομος τόνισε στό ἑσπερινό κήρυγμά του τή σημασία τῆς
λέξεως πονηρός. Μεταξύ ἄλλων, ἐπισήμανε τό γεγονός πώς
πονηρός δέν εἶναι μόνο αὐτός πού διαπράττει σαρκικά
ἁμαρτήματα (πορνεῖες, μοιχεῖες, ἀσέλγειες, διαστροφές,
κ.λ.π. ), ἀλλά καί –κυρίως- αὐτός πού ἀρνεῖται τήν ἐφαρμογή,
τήν τήρηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Πονηρία εἶναι ἡ κάθε
ἁμαρτία πού μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἁμαρτίες ὅπως ἡ κατάκριση, ἡ βλασφημία, ἡ κενοδοξία, ἡ
μνησικακία, τό μῖσος, ἡ ἔχθρα, ἡ ζηλοφθονία, ἡ ἀναίδεια, ἡ
ἀπιστία, κ.λ.π. Γιά τό λόγο αὐτό, τόνισε ὁ Σεβασμιώτατος, ὁ
διάβολος ὀνομάζεται καί Πονηρός.
Ἄς κρατήσουμε τήν εὔστοχη αὐτή παρατήρηση καί ἄς
ἀναλογιστεῖ ὁ καθένας τίς εὐθύνες πού τοῦ ἀναλογοῦν. Ἄς
κοιτάξει ὁ καθένας μας νά μάθει, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά
καθαρίζει τόν ἑαυτό του ἀπό κάθε πονηρία, δηλαδή ἀπό κάθε
ἁμαρτία πού μᾶς στερεῖ τόν Παράδεισο καί ἄς σταματήσουμε
νά ἀποδίδουμε στούς ἄλλους εὐθύνες σαρκικῆς πονηρίας,
παίρνοντας-ἄθελά μας ἴσως- κάτι πού δέ μᾶς ἀνήκει, δέ μᾶς
δόθηκε, δηλαδή τήν κρίση τῶν ἄλλων πού ὅμως ἀνήκει μόνο
στό Θεό!

«Ἄφετε τά παιδία»
Ἀνάστασις Κυρίου : «Ἀνταπόκριση» ἀπό τό πεδίο τῆς μάχης!
Κάθε χρόνο, μπαίνοντας στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή,
οἱ Χριστιανοί ἑτοιμαζόμαστε νά βιώσουμε-τό κατά δύναμιν- τά
σωτηριώδη γεγονότα τοῦ Θείου Πάθους τοῦ Κυρίου μας. Ἡ
προσμονή, μάλιστα, κορυφώνεται τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως.
Τότε ἀκριβῶς εἶναι πού ἐκδηλώνεται σέ πολλούς ἡ μανία τῆς
καταστροφῆς τῆς κατάνυξης, τῆς σταυροαναστάσιμης χαρᾶς,
τῆς λαχτάρας τοῦ κάθε πιστοῦ νά ζήσει τήν ζωοποιό Ἀνάσταση
τοῦ Κυρίου μας.
Ὅπως ἤδη θά καταλάβατε, λόγος γίνεται γιά τούς γνωστούς σέ
ὅλους μας ἀνήλικους- καί ὄχι μόνο- «πιστολέρο». Ὁπλισμένοι
σάν «ἀστακοί» μέ βεγγαλικά, παιδικά ἀθύρματα, καψούλια,
δυναμιτάκια καί φονικές φωτοβολίδες. Λίγο ἡ ἀδιαφορία τῆς
Πολιτείας, λίγο ἡ ἀνοχή τῆς Ἀστυνομίας, λίγο τά στραβά μάτια
τῶν ἁρμοδίων τῶν Τοπικῶν Αὐτοδιοικήσεων, λίγο τό παράνομο
ἀλλά εὐπρόσδεκτο κέρδος τῶν ἐμπόρων, λίγο ὁ ὠχαδερφισμός
τῶν κηδεμόνων, λίγο ἡ διάθεση τῶν παιδιῶν νά δείξουν
«νταηλίκι», δημιουργεῖται πολεμική ἀτμόσφαιρα πού
καθίσταται πολύ ἐπικίνδυνη ἀλλά καί ἐξαιρετικά ἐνοχλητική.
Ἔτσι, κάθε χρόνο θρηνοῦμε πρῶτα τό «θάνατο» τῆς χαρᾶς καί
τῆς κατάνυξης. Ἔπειτα, θρηνοῦμε τίς βαριές ἀπώλειες τῶν
σοβαρά καί ἐλαφρά τραυματισμένων ἀπό τά ἀτυχήματα τοῦ
βάρβαρου αὐτοῦ «ἐθίμου». Τέλος, τό χειρότερο, θρηνοῦμε τούς
νεκρούς μας πού κάθε χρόνο χάνονται χωρίς κανένα λόγο.
Κι ὁ νόμος; Ὑπάρχει. Ἀλλά δέν τηρεῖται τίς περισσότερες
φορές. Καί, φυσικά, μόνιμος ἀντίλογος τῶν «πιστολέρο» τό
ἐπιχείρημα «Ἐγώ προσέχω». Κι ὁ 26χρονος πού ἄθελά του, ἀλλά
ἀπό ὑπερβολική αὐτοπεποίθηση, ἀφαίρεσε τή ζωή τοῦ 7χρονου
στή ἐνορία τῆς Δροσιᾶς τῆς Μητροπόλεώς μας, πρόσεχε!
Τί ἀκριβῶς ὅμως προσέχετε «πιστολέρο»-ἐπίδοξοι ἀκούσιοι
δολοφόνοι; Ξέρετε πότε θά σκάσει στά χέρια σας τό ἐπικίνδυνο
ὑλικό πού κουβαλᾶτε; Ξέρετε ἄν ὑπάρχουν ἀστοχίες στά ὑλικά
πού συνηθέστατα (Κινέζικες ἐπινοήσεις) δέν πληροῦν
προδιαγραφές ἀσφαλείας; Ξέρετε πῶς ἀκριβῶς νά τό
χρησιμοποιήσετε; Ξέρετε ὅτι ἀπαγορεύεται ἡ χρήση τους ἀπό
ἀνήλικους χωρίς ἐπίβλεψη; Ξέρετε σέ τί ἀπόσταση ἀπό ἄλλους
ἀνθρώπους μπορεῖτε νά τά χρησιμοποιεῖτε; Ξέρετε ὅτι
παραβαίνετε τούς νόμους τῆς Πολιτείας; Ξέρετε ὅτι θέτετε σέ
κίνδυνο τή σωματική ἀκεραιότητα ἤ καί τή ζωή ἀκόμη ἄλλων
συνανθρώπων σας; Ξέρετε ὅτι ἐνοχλεῖτε ὅλους αὐτούς πού
θέλουν νά ἀπολαύσουν τή μοναδική Ἀκολουθία τῆς
Ἀναστάσιμης Παννυχίδος καί τό ἀποκορύφωμα- τήν ψαλμωδία
τοῦ «Χριστός Ἀνέστη»; Ξέρετε ὅτι σύμφωνα μέ ἔρευνα τοῦ
Πανελληνίου Κέντρου Οἰκολογικῶν Ἐρευνῶν (ΠΑΚΟΕ) καί τοῦ
Κέντρου Ἔρευνας καί Πρόληψης Ἀτυχημάτων (ΚΕΠΑ), τό 48%
τῶν πιστῶν φοβοῦνται νά πᾶνε πλέον στήν ἐκκλησία λόγῳ τῆς
πιθανότητος νά πάθουν ἀτύχημα ἀπό τά βεγγαλικά;
Ἀδελφοί, ἄς συνέλθουμε ὅσο ἔχουμε τό χρόνο μέ τό μέρος μας.
Εἶναι πολύ ἐπικίνδυνα τά βεγγαλικά· κυρίως ἐπειδή
χρησιμοποιοῦνται σέ ποσοστό 70% ἀπό παιδιά 10-14 χρονῶν, μέ
τό 90% χωρίς καμμιά ἐπίβλεψη!
Ὁ νόμος 456/1976 μέ τά ἄρθρα 3 (παράγραφος 2) καί 4
(παράγραφος 1) ἀπαγορεύει τήν κατασκευή καί ἐμπορία
κροτίδων καί τήν ἄσκοπη χρήση φωτοβολίδων μέ ποινή
φυλάκισης ὡς 3 μῆνες καθώς καί τήν παραμέληση ἐποπτείας
τῶν ἀνηλίκων ἀπό γονεῖς καί κηδεμόνες μέ φυλάκιση ὡς ἕνα
χρόνο. Εἶναι δέ ἐξαιρετικά σημαντικό νά τονιστεῖ ὅτι τό
Προεδρικό Διάταγμα 293/1977 (ΦΕΚ Α’ 114/27-4-1977) στό
ἄρθρο 1, παράγραφος 1, ὁρίζει πώς «ἡ καύσις βεγγαλικῶν
ἐπιτρέπεται μόνον διά λόγους ψυχαγωγίας τοῦ κοινοῦ κατά τάς
ἐπισήμους τελετάς, πανηγύρεις καί ἑορτάς, ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΩΝ
ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΣΧΑ, ὑπό τήν προϋπόθεσιν ὅτι αὕτη
θά γίνεται εἰς σημεῖα ἐγγράφως καθοριζόμενα ὑπό τῆς
ἁρμοδίας Ἀστυνομικῆς Ἀρχῆς». Συνεπῶς, ἡ χρήσις βεγγαλικῶν
ἀπαγορεύεται κατά τίς ἑορτές τοῦ Πάσχα ἔξω ἀπό τούς Ἱερούς
Ναούς, καί ὅταν ἐπιτρέπεται ἡ χρῆσις τους, γίνεται μόνο σέ
προκαθορισμένα σημεῖα μέ τήν ὑπόδειξη τῆς Ἀστυνομίας!
Νά σταματήσουν, λοιπόν, οἱ παλληκαρισμοί πού ἄφησαν πίσω
τους 6 νεκρούς, 11 βαριά τραυματίες καί 5 ἐλαφρά μόνο τήν
τελευταῖα διετία. Κρίμα δέν εἶναι;
 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ
Τό Σάββατο 31 Μαρτίου (τοῦ Ἀκαθίστου) ἑορτάζουμε στόν
Ταξιάρχη τήν ἔλευση ἀπό τό Μουρσαλῆ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τῆς
Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τοῦ Πάθους. Σύμφωνα μέ τό
πρόγραμμα, τήν Παρασκευή 30 Μαρτίου στίς 5:00 μ.μ. θά γίνει
ὑποδοχή τῆς Τιμίας Κάρας τῆς ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης
προερχομένης ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Γεωργίου Ἠλίων στήν πλατεῖα
τοῦ Ναοῦ. Θά ἀκολουθήσει ὁ Μ. Ἑσπερινός, ἡ Ἀκολουθία τοῦ
Ἀκαθίστου Ὕμνου καί περίπου στίς 8:30μ.μ. θά γίνει Λιτάνευσις
τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος καί τῆς Τιμίας Κάρας. Τό Σάββατο ὁ Ὄρθρος
θά ξεκινήσει στίς 7:00 π.μ. καί μετά τό πέρας τῆς Θ.
Λειτουργίας θά δοθοῦν τά βραβεῖα τοῦ διαγωνισμοῦ τῶν
παιδιῶν τοῦ Ταξιάρχη καί τῶν κυριῶν πού εὐπρεπίζουν τούς
Ναούς καί τά Παρεκκλήσια τοῦ χωρίου.
Τό Σάββατο καί τήν Κυριακή τό πρωΐ στήν αἴθουσα τῆς
Κοινότητος (παραπλεύρως τοῦ Ναοῦ) θά λειτουργεῖ Ἔκθεση
τῶν ἔργων τῶν παιδιῶν, φετινῶν καί προηγουμένων
διαγωνισμῶν.