Professional Documents
Culture Documents
Ημερολόγιο μηχανών
Ημερολόγιο μηχανών
Δεν θέλω. Βλέπω τους ψηλούς σαν τις σκιές, σκοτώνουν στα σοκάκια ξένους.
Και κάτι γυναίκες, ομοιώματα ανθρώπου χαρίζονται. Χιλιάδες βιασμοί από την
3η φάλαγγα.
Οι άρρωστοι εκτελούνται πρώτοι. Νοσοκομεία κρεματόρια. Το
ξεσκαρτάρισμα ξεκίνησε. Άχρωμες και έγχρωμοι. Στο αίμα που κύλησε απ’τον
πρώτο άγνωστο που πήδηξε το χαντάκι του 7ου, αναδύθηκαν οι καβαλάρηδες
της αποκάλυψης.
Έλα μαζί μου. Θα σου πω για τη γέννηση και το θάνατο.
Για αγάπη και ανοχή. Στα γράφω για να τα βρίσκεις. Στα ψιθυρίζω για να τα
ακούσεις.
Το κακό είναι η μάνα σου, η αδερφή σου, το χέρι που σου σφίγγει την καρδιά.
Εσύ και το μολύβι που τελειώνει είστε τα μόνα πράγματα που είναι δικά μου.
Έχεις δει τα λουλούδια πώς ανοίγουν την αυγή;
Έχεις ακούσει τις κραυγές του μεγάλου πολέμου;
Ό,τι άκουσες και είδες είναι δικό σου. Αλλά και τίποτα.
Πάρε με αγκαλιά. Καληνύχτα…
Όσο για μένα, δεν θα σου πω ούτε ποιος είμαι, ούτε για όσα με αδίκησαν.
Εγώ με τους ανθρώπους τελείωσα.
Γερασμένος σταμάτησε μπροστά μου, κοίταξε προς τη μεριά μου και είπε:
«40 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε που τραγούδησα για πρώτη φορά ….»
Πεθαίνει σε μία μπανιέρα ο άνθρωπος που τον αποκαλούσαν φίλο του λαού.
Δώδεκα ακριβώς.
ΤΕΛΟΣ