Ang Mga Mananahi

Isinulat ni: Rogelio Braga

Juhayra/Narrator – Erin

Farhana – Eli

Alberto/Salem – Odavs

Hamida – Pat

Saliha – Ash

Narrator: Katahimikan. Magkakatinginan ang apat. May kakatok. Malakas at

marahas. (loud knocking sound) Matataranta ang tatlo at ililigpit nila ang
patches. Patuloy ang pagkatok. Sunod-sunod at marahas. (loud knocking
sound) Bubuksan ni Farhana ang pinto. (door creaks) Papasok si Alberto.
Isasara ni Farhana ang pinto. (door closing sound)

Alberto: Dito po ba nakatira si Manang Hamida?

Hamida: Dito nga. Anong kailangan mo bata?

Alberto: Gusto ko pong magtrabaho sa patahian ninyo. Marunong po ako

magtahi dahil mananahi po ang nanay ko sa Zamboanga.

Narrator: Natawa sina Saliha at Farhana sa sinabi ng bata.

Farhana: Hindi ka puwede rito. At isa pa lalaki ka. Anong pangalan mo?

Alberto: Alberto San Buenaventura po. Wala na po akong magulang. Ang sabi
po sa akin sa kaddayan may mananahi na naghahanap po ng magtatrabaho sa
kanyang patahian kaya gusto ko po sanang magtrabaho sa inyo. Kaya ko hong
magpatakbo ng Singer. Magtabas ng tela na walang magiging himulmol.
Marunong din po akong gumawa ng pardon, manggantsilyo, magburda..

Hamida: Sige, Alberto, magsisimula ka na ngayong gabi.

Narrator: Magkakatinginan ang mga mananahi at mananahimik.

Alberto: Naku salamat po, Manang! Napakabait po ninyo.

Farhana: Hindi ako papayag na may kasama tayong lalaki ditto ds panahian.
At isa pa, Bisaya siya. Paano kung espiya siya ng mga sundalo at isuplong
tayo?

Juhayra: Ngunit si Alberto ay bata pa, Farhana.

Alberto: Hindi ako espiya! Mananahi ang nanay ko!

Farhana: Hindi ako papayag. Ikaw, Saliha, papayag ka ba na may lalaki at

Bisiya dito tayong kasama?
Saliha: Kung ako ang tatanungin mo.. marami tayong dapat matapos na
patches kaya makakatulong si Alberto. At isa pa, musmos at ulila siya.
Bilang Muslim dapat tanggapin natin siya.

Narrator: Nagdesisyon si Hamida at Juhayra na tanggapin si Alberto bilang

mananahi. Nagsimula na si Alberto sa pagtulong sa kanila sa gabay ni
Juhayra. Lalapit si Saliha ki Farhana.

Farhana: Paano kung isumbong ko na nakikinig ka sa usapan ng mga lalaki sa

bahay ninyo, Saliha? “Walang kapayapaan dahil walang kalayaan.” Diba
galing yan sa usapan ng mga lalaki?

Saliha: Oo! Sige na nakikinig na ako sa usapan ng mga lalaki sa bahay

naming kung gabi. At kahit sabihin mo sa akin na mali ito, ikaw ang mali.
Gusto ko ang mga pinag uusapan nila dahil parang mahalaga ito.

Farhana: Ano ang pinag uusapan nila?

Narrator: Ikinuwento ni Saliha ang isang gabing may bumisita sa kanilang

lalaking Meranao galing sa Marawi. Nag usap ang mga lalaki tungkol sa
patuloy na kahirapan kapag hindi sila lumaya.

Farhana: Ngunit hindi naman tayo naghihirap diba? At Malaya naman ang
Pilipinas.

Saliha: Hindi iyon ang sinabi ng lalaki, Farhana! Hindi naman siya mukhang
sinungaling.

Narrator: Magtatalo ang dalawa hanggang sa marinig nila ang sigaw ni

Alberto.

Alberto: Aray!

Juhayra: Bakit Alberto?

Alberto: Natusok ako ng karayom. Hindi ko kasi makuha itong bahaging ito
ng espada.

Narrator: Tuturuan ni Juhayra si Alberto kung pano ito gawin.

Alberto: Bakit po kasi may espada pa?

Juhayra: Sabi ng nanay ko noon dalawa raw ang uri ng digmaan ng isang tao.
Ang unang klase ay iyong makikipagdigmaan ka’t matapang na matapang para
kay Allah.

Alberto: Gamit ang espada?

Juhayra: Hindi. Dasal muna. Magdadasal ng limang beses sa isang araw. Ang
espada ay palaging huling sandata sa unang digmaan. Si Allah ang Diyos ng
Kapayapaan. Sa pangalawang uri naman, ito ang pinakamahirap na digmaan sa
lahat.

Alberto: Ano po ang digmaan na yan? Nakakatakot.

Narrator: Idadampi ni Juhayra ang palad sa dibdib ni Alberto at sasabihin

na nasa puso ang ikalawang digmaan ng tao – kung paano nga ba maging
Muslim. Mapapayakap si Alberto kay Juhayra habang umiiyak.

Alberto: Kung ganoon po ang digmaan bakit po magulo rito sa atin? Bakit
namatay ang nanay ko sa encounter?

Juhayra: Huwag mo na akong tanungin dahil hindi ko rin alam. Ang

kapayapaan ay sumasaiyo, Alberto.

Alberto: Ang kapayapaan ay sumasainyo rin, ate.

Narrator: Aawit si Hamida ng pabulong. Sasali ang mga mananahi kasama si

Alberto, bubuo ng bilog at sasayaw na parang nagbubunyi ngunit mahina
lamang ang awit. May kakatok sa pinto, mabilis ngunit mahina. (knocking
sound)

Salem: Juhayra! 3x

Juhayra: Sandali, si Salem yan, pinsan ko. Buksan niyo ang pinto.

Narrator: Papasok si Salem at babalitaan si Juhayra tungkol sa naudlot na

pag alis ng pamilya ni Juhayra dahil sa mga Marine. Aalis si Salem
pagkatapos magbalita. Dahil sa balita, nagmadali ang mga mananahi sa
ginagawang mga patches upang matapos ito at matulungan si Juhayra sa pag
asikaso sa kanyang pamilya. Maririnig ni Farhana ang psgpuri ni Hamida kay
Saliha.

Farhana: Saliha! Saliha! Saliha na lang palagi. Ilaw lagi ang magaling,
matalino.. lagi na lang akong nakasunod saiyo! Ngayon ikaw na ang uupo sa
makina.

Saliha: Ikaw ang uupo sa makina, Farhana. Ikaw ang magiging pinakamagaling
at pinakakilalang mananahi dito sa atin.

Narrator: Sasabihin ni Saliha na sasama ang ama niya at ang mga kapatid na
lalaki doon sa bumisita sa kanila. Ikikuwento niya ang tindi ng kanyang
takot dahil sa nangyari sa kanya nang mag isa siyang naglakakad sa gitna
ng mga sundalo dahil iniwan siya ni Farhana at ang mga kaibigan niya.

Farhana: Patawad, Saliha. Patawad.

Saliha: Pagkatapos nun, naisip ko ang lalaking dumalaw sa amin na paulit

ulit na sinasabi ang salitang kalayaan ngunit walang nabanggit na
kapayapaan. At doon ko naisip, Farhana. Walang kapayapaan kung walang
kalayaan. Hindi iyon ang sinabi ng dumalaw sa amin, ako ang nakapag isip
noon.

Narrator: Ilalabas ni Saliha ang manyika at ihahabilin it okay Farhana.

Magpapaalam si Saliha, ngunit iiyak si Farhana at susubukang pigilan ang
pag alis niya. Magyayakapan ang dalaw ay iiyak. Ilalabas ni Farhana ang
patch sa kanyang bulsa at ikakabit kay Saliha.

Saliha: Salamat, Farhana. Mahal kita at hambuuk kao tuud taimanghud sa

agama Islam.

Farhana: Mahali kita, Saliha. At isa kang tunay na kaibigan.

Hamida: Oras na ng sambahayang. Itigil na ang trabaho.

Narrator: Aalis si Saliha sa oras ng sambahayang. Nalulungkot pero may

ngiti sa labi ni Farhana habang nakatingin sa pintuan na nilabasan ni
Saliha.

Farhana: Allahu Akbar…

Alberto: Ate, oras na raw ng pagsamba sa Diyos.

Farhana: Allahu Akbar… Allahu Akbar