De Morgen on line / Archief pagina 1 van 4

Archief

Ononderzoekbaar door Douglas De Coninck

Hugo Coveliers: 'Het heeft dus niks te maken met confituur, ook al waren er getuigenissen over
stoeipartijen in roze confituur'Journalisten die in er in de jaren tachtig mee in de weer waren, zijn ervan
overtuigd dat 'het dossier-Pinon' een soort code was waar extreem-rechts schorremorrie de politieke
klasse mee trachtte te chanterenDe speurders die de X'en met een sardonisch genoegen gek verklaren,
zijn veelal dezelfden die dit jarenlang deden met getuigenissen over de roze balletten

Het is niet omdat iets ononderzoekbaar lijkt dat het ook echt gebeurd is. Tegen de achtergrond van deze
voor duizenden interpretaties vatbare stelling worstelt België al twintig jaar met de dossiers over de
roze balletten.

DOUGLAS DE CONINCK

- Je hebt me gezegd dat je het gedaan hebt. Heb je het gedaan of niet? Ik moet het weten. - Nee, ik heb dat niet
gedaan. - Liefste, je zei me dat je het gedaan had, de vorige keer. Nu zeg je dat je het niet gedaan hebt. - En jij?
Heb jij me dan niet de hele tijd bedrogen? - Als je me niet de waarheid zegt, weet ik niet meer waar ik aan toe ben. -
Jij hebt me ook de hele tijd bedrogen! - Ik ging niet met een ander naar bed. - Je hebt me niet bedrogen, maar wat
heb je me moreel doen lijden... (stilte, gekraak). Hé goed, ik heb seksfuiven gedaan met Bettens, ik heb dat gedaan
en dat is me niet bevallen. Ik heb hem dat gezegd en ik heb daarover gediscussieerd met hem (...).

Elke man die door een echtscheiding moet, kan zich vaak woordelijk dat ene finale gesprek herinneren. Bij de
Brusselse psychiater André Pinon is het erger. Deze dialoog, tussen hem en zijn echtgenote Josiane Jeuniau, is het
startpunt van een affaire die België zal veranderen van een gezapig landje van pils en frieten in een natie van
complotten, intriges, onopgeloste moorden en seksfuiven. Hier, op 30 augustus 1979 aan de oevers van het meer
van Genval, begint het verhaal van de roze balletten.

Pinon staat er te jongleren met een opzichtige balpen, en houdt die voor de mond van zijn echtgenote, als ware het
een microfoon - wat het ook is. Driehonderd meter verder zit een detective het gesprek op band op te nemen. Tot
deze James Bond-operatie is besloten nadat het echtpaar twee dagen eerder voor de Nijvelse jeugdrechter was
verschenen en Pinon na afloop had gebluft: "Ik weet alles". Zij trok wit weg: "Werkelijk àlles?!" Pinon hoorde haar
praten over seksuele uitspattingen met twaalf partners, mannen en vrouwen door elkaar, in de villa van haar nieuwe
liaison, dokter Bettens. Ze noemde enkele prominenten, onder wie een hoge piet van de Staatsveiligheid en dokter
Crokaert uit Waterloo. Pinon had gehoopt dat ze dat relaas zou overdoen, maar meer dan toegeven dat Bettens elke
vrijdag een seksfuif organiseert, doet ze niet. Ze begint die balpen verdacht te vinden. Het gesprek eindigt met een
kletterende ruzie. Pinon is tevreden over het resultaat. Dit zal volstaan om het hoederecht over de kinderen te
bekomen, denkt hij.

Tevreden is hij een stuk minder wanneer hij op 7 septemer thuiskomt en vaststelt dat er ingebroken is. Eén ding is
verdwenen: het bandje. Pinon kan bij de detective een kopie op de kop tikken, maar stapt naar de politie. Op 10
oktober komt zijn klacht terecht bij het parket van Nijvel. Daar krijgt de zaak het nummer 38.91.1005/79.

Vijf dagen na het gesprek aan het meer begint een kamermeisje in de Holiday Inn te Machelen te morrelen aan de
deur van kamer 419. Die is al twee dagen op slot. Op het bed vindt ze het lijk van Anne Dedeurwaerder, 44 jaar. Op
de grond ligt een leeg flesje Vesparax. Zelfmoord, besluit het Brusselse parket. De vrouw was de echtgenote van
dokter Crokaert.

Wanneer Pinon dat hoort, is hij niet meer van de overtuiging af te brengen dat hier "meer achter zit". De pas
benoemde Nijvelse substituut Jean Deprêtre verhindert dat het bandje in het echtscheidingsdossier terechtkomt en
de jeugdrechter kent het hoederecht toe aan zijn ex. Pinon vertelt zijn verhaal aan al wie het horen wil. Zo ontmoet
hij Christine Doret. Ook zij raakte verwikkeld in een echtscheidingszaak, bij diezelfde jeugdrechter. De 31-jarige
vrouw vertelt hem dat ze zelf, met zijn ex notabene, aanwezig was op seksfuiven waar de fine fleur van 's lands
establishment uit de bol ging: oud-premier Paul Vanden Boeynants, Guy Mathot, rijkswachtgeneraal Beaurir, de erg
met VdB gelieerde bouwpromotoren Charly De Pauw en Ado Blaton en prins Albert. Er waren kinderen aanwezig, zegt
Doret, van wie er twee zelfmoord pleegden. Ze werden, door de jeugdrechter uit tehuizen geplukt en "geleverd".

Pinon gaat aankloppen bij Jean-Claude Garot van het linkse weekblad Pour. Samen besluiten ze op 18 juni '81 een
etentje te organiseren met Doret. Niet vermoedend dat Garot met een dictafoontje haar woorden vereeuwigt, steekt
ze opnieuw van wal. Het gebeurde in een golfclub in Bercuit, bij dokter Bettens en in villa's aan de kust. Ze heeft het
ook over "de moord op madame Crokaert". Wanneer Garot zich aan het eind van de avond voorstelt als journalist,
reageert ze ziedend. Ze zal alles ontkennen, zegt ze, wat er ook gebeurt.

http://www2.demorgen.be/archief.demol/artikel.html?i=MzU2MjA=&log_query_id=2050114&a... 31/01/2007
De Morgen on line / Archief pagina 2 van 4

In de ochtend van 5 juli 1981 gaat het redactielokaal en de drukkerij van Pour in Elsene in vlammen op. Er zijn
enkele molotovcocktails naar binnen gegooid. Op 10 juli doet Garot zijn relaas aan het gerecht. Enkele dagen later
wordt over niets anders meer gesproken dan de roze balletten. Waar komt de term eigenlijk vandaan? "Het is een
onmogelijke vertaling", weet VLD-dossiervreter Hugo Coveliers. "Ballets roses is in het Frans een geijkte term voor
seksorgieën. Het heeft dus niks te maken met confituur, ook al waren er getuigenissen over stoeipartijen in roze
confituur. Ik heb daar ooit eens een grapje over gemaakt in de Bendecommissie, waarop VdB op mij toestapte en
met luide stem zei: Moi, je ne pédale pas dans la confiture!"

Op 20 juli 1981 trekken Belgische speurders naar de Azurenkust, waar Doret haar vakantie doorbrengt. Ja, ze
herinnert zich die avond, maar het was allemaal verzonnen, zegt ze nu. Ze had medelijden met Pinon die zich niet
kon neerleggen bij het verdict van de jeugdrechter. Dus, om hem het plezier van zijn complottheorieën niet te
ontzeggen, had ze naverteld wat hij had voorgekauwd.

Als je vandaag het dossier-Pinon doorbladert, blijft de sensatie beperkt tot het gevoel dat dit nu hét dossier-Pinon is
waar ooit zoveel inkt over vloeide. Je bent geneigd akkoord te gaan met de stelling dat dit een pijnlijke illustratie is
van tot wat een echtscheiding leiden kan. Uit de verhoren van Bettens en Crockaert blijkt dat de vrouw van
laatstgenoemde een relatie had met de eerste. Die maakt het uit, waarop zij zelfmoord pleegde. Punt aan de lijn.
Tijdens een huiszoeking bij dokter Bettens wordt een verguld gastenboek gevonden, waarover Doret zei dat daar de
namen van alle partouzeurs in staan. De beschrijving klopt tot in de perfectie, maar de namen van VdB en Mathot
komen er niet in voor. Eind 1981 sluit Deprêtre het dossier 38.91.1005/79 zonder gevolg af. De brand bij Pour, blijkt
later, is gesticht door het Front de la Jeunesse. De motieven lijken zich eerder te situeren in de onthullingen van Pour
over fascistoïde oefenkampen dan in het dossier-Pinon. Het FJ kreeg wel geld van de extreem-rechtse baron Benoît
de Bonvoisin. Voor velen is de link naar de namen uit het dossier-Pinon snel gelegd. De twijfels blijven. Garot is op
21 juli 1981 zijn bandje gaan afgeven bij de gerechtelijke politie (GP). Doret klinkt niet echt als iemand die voor de
lol onzin uitkraamt. Garot: Het is niet dat ik je niet geloof, zie je, maar... Doret: Maar omdat... (wendt zich tot de
anderen) Maar omdat... hij die dingen nooit meegemaakt heeft. Hij heeft nooit in dat soort milieus gezeten. Dan kén
je dat milieu niet. Garot: Nee, helemaal niet (...). Doret: Er zijn er die dood zijn. Het is toch waar...

Op 25 april 1984 wordt, bengelend aan een touw in de kelder van zijn woning, het lijk teruggevonden van Paul
Latinus, leider van het extreem-rechtse Westland New Post. Latinus was een controversiële figuur. Het WNP
infiltreerde de Staatsveiligheid en ging ooit ultra-geheime telexen stelen bij de NAVO. Behalve Deprêtre - weer is hij
bevoegd - en de Brusselse magistraat Jean-Pierre Jaspar gelooft niemand in zelfmoord. De Brusselse commissaris
van de gerechtelijke politie (GP) Georges Marnette kwam als eerste ter plaatse en blijft erbij dat het touw waar
Latinus aan hing te kort was.

Een half jaar voor zijn dood stapte Latinus naar de rijkswacht met een klacht over "doodsbedreigingen in verband
met het dossier-Pinon". Tussen zijn spullen werden notities teruggevonden die afgeschreven leken uit dossier
38.91.1005/79.

Vanaf 1984 is de stroom van speculaties niet meer te stoppen. Deprêtre verkondigt plots dat "er helemaal geen
dossier-Pinon bestaat". De GP begint enkele in het dossier-Pinon genoemde adressen te observeren. Er wordt
gewichtig gedaan over alweer een nieuwe geluidscassette, dit keer van een gesprek tussen Pinon en een advocaat.
Commissaris Marnette grist het bandje weg op het bureel van een collega en wanneer het later terug opduikt, is er
niks meer op te horen. Dat soort dingen. Zeker is dat de roze balletten plaatsgevonden hebben, besloot de
Bendecommissie-bis. Dat er minderjarigen bij waren, is niet bewezen.

Journalisten die in er in de jaren tachtig mee in de weer waren, zijn ervan overtuigd dat "het dossier-Pinon" een
soort code was waar extreem-rechts schorremorrie de politieke klasse mee trachtte te chanteren. Het was, denken
ze, slechts een afspiegeling van een veel belangrijker dossier.

In 1976 versiert een consortium van Belgische bedrijven, verenigd in Eurosystem Hospitalier, in Saoedi-Arabië een
contract van 36 miljard frank voor de bouw van een ziekenhuis. Net voor de ondertekening, neemt de firma op haar
pr-afdeling ene Israël Fortunato in dienst. Zij is een prostituee met de bijnaam 'Tuna'. Ze staat aan het hoofd van
een groep callgirls, de 'Tuna-ring', die op kosten van Eurosystems de wereld afreist om Saoedische machthebbers te
behagen. In 1979 eindigt het hele avontuur in een

faillissement dat de staat ettelijke miljarden kost. Dan blijkt dat Eurosystems er zo maar eventjes 8 miljard frank
heeft doorgedraaid aan "commissielonen".

Een van de nevenbedrijven werd geleid door een zakenman die zeer nauwe banden had met het Front de la
Jeunesse. Ook baron de Bonvoisin was - als steeds - van de partij. Prins Albert liep zich de voeten van onder het lijf
om bij de Saoedi's te lobbyen. Bijna alle namen uit het dossier-Pinon duiken op een of andere wijze op in het kluwen
van zakelijke constructies rond Eurosystems. En omgekeerd ook. Christine Doret noemde een zekere "Tania of
Tounia" als de vrouw die op de seksfuiven de touwtjes in handen hield. De Tuna-ring kreeg nog een andere klant, het
bedrijf Asco van Roger Boas dat een omstreden defensiecontract van 24 miljard in de wacht sleept voor
pantserwagens. Fortunato was jarenlang de maîtresse van Boas, die op zijn beurt een zeer goede vriend was van
VdB.

http://www2.demorgen.be/archief.demol/artikel.html?i=MzU2MjA=&log_query_id=2050114&a... 31/01/2007
De Morgen on line / Archief pagina 3 van 4

In 1979 heeft een van de callgirls, Lydia Montaricourt, de leiding over de Tuna-ring overgenomen. Ze krijgt echter
problemen met het gerecht. De BOB verricht een huiszoeking, neemt klantenlijsten mee en neemt akte van haar
mededeling dat ze "voor Eurosystems" werkt. Wat dat inhoudt, begrijpt BOB'er Callens pas wanneer hij op het matje
wordt geroepen op het kabinet van defensieminister Vanden Boeynants. De magistraat die het dossier beheert, sluit
het dossier voortijdig af. Hij heet Jean Deprêtre. Montaricourt krijgt haar spullen terug en de affaire blijft in lengte
van jaren als een schaduw over alle andere hangen.

In de nacht van 16 op 17 september 1983 houden zakenman Jacques Fourez en zijn maîtresse Elise Dewit op de
terugweg van Parijs, met hun Mercedes halt om te tanken. Ze doen dat aan de Colruyt in Nijvel, net op het moment
dat daar enkele gangsters aan het inbreken zijn. In het bloedbad dat dan volgt, worden Fourez, Dewit en een
toegesnelde rijkswachter geëxecuteerd. Dankzij de publicaties van Pour - die er toch gekomen zijn - is België net
vertrouwd geraakt met het begrip 'roze balletten'. In dezelfde categorie voegt zich een nieuw begrip toe aan het
vocabularium: de Bende van Nijvel. Zoals daarna altijd het geval zal zijn, staat de buit in een wanverhouding tot het
geweld: enkele blikken aardolie, wat pralines en vijf pakjes koffie.

Die buit wordt teruggevonden in de kofferruimte van de Mercedes van Fourez, waarmee de daders eerst zijn
weggereden. Twee jaar later is er heel wat te doen over die kofferruimte. In een door de BOB van Waver in het
Bendedossier opgesteld pv wordt gemeld dat Charly De Pauw zich à rato van 140 miljoen frank heeft laten chanteren
met een videocassette waarop hij op een seksfuif te zien is met kinderen. Kort voor hun vertrek naar Parijs zouden
Fourez en Dewit hebben gezegd dat ze een kopie van die cassette in hun koffer hadden liggen. Hoewel geen van
beiden vermogend kon worden genoemd, was het paar net voor de moord aan het onderhandelen over de aankoop
van een peperduur domein in de Ardennen. Dewit werkte op het kabinet van een Brusselse CVP-schepen die tot de
intimi van VdB werd gerekend. Indien deze hypothese de goede is, blijft de vraag hoe de Bende kon weten dat het
paar halt zou houden aan de Colruyt. Fourez ging daar nooit tanken. Met die bedenking sluit het gerecht deze piste
af. Binnen de BOB van Waver onstaat dan een oorlog tussen believers en disbelievers. Procureur Deprêtre - weer hij
- ridiculiseert de BOB'ers die de Bende in verband willen brengen met extreem-rechts of roze balletten en vindt in
hun chef, Jean-Luc Duterme, een bondgenoot. Hij stuurt de lastige BOB'ers weg.

Het land lijkt de rust te hebben teruggevonden, tot VTM op 13 februari 1990 haar avondjournaal begint met een
close-up van het gezicht van een afgeleefde Française. Ze is 42 jaar en heet Maud Sarr. In prime-time legt ze uit hoe
lieden als VdB, Deprêtre, Jaspar en rijkswachtcommandant François deelnamen aan seksfuiven met minderjarigen.
De verklaringen van Sarr lijken tal van eerdere vragen in de dossiers Asco, Eurosystems, Latinus en Pinon te
beantwoorden, maar nog voor de week voorbij is, raakt bekend dat Sarr zich heeft laten betalen door de VTM-
journalist. Het gaat om een belachelijk bedrag - Sarr doet niets voor niets - maar vervelender wordt het wanneer
blijkt dat ze al is gaan getuigen voor het gerecht en twee dagen na haar tv-optreden haar verklaringen weer intrekt.
Tussenin is VdB hemzelve voor de Bendecommissie verschenen en velen zien in het plotse opduiken van Sarr een
manoeuvre om het VdB makkelijker te maken om de draak te steken met "al die zotte verhalen".

Na de getuigenis van Sarr wordt het dossier-Pinon nog maar eens opgediept en neemt het Brussels parket zich voor
om voor eens en voor goed waarheid van fictie te onderscheiden. Het resultaat is een geheel van nog meer
onbeantwoorde vragen. Christine Doret is na '81 nooit meer verhoord. Wat Maud Sarr ertoe heeft bewogen om haar
verhaal weer in te slikken is niet bekend. Rijkswachtkolonel Herman Vernaillen die ooit (door de Bende?) werd
beschoten, verklaart dat hij met eigen ogen een cassette van de roze balletten zag, maar laat daarna niks meer van
zich horen. Er duiken foto's op waarop Jean Bultot - verdachte in diverse Bendepistes - in de confituur aan het
huppelen is, maar niemand kan zeggen of hij het wel is. Als een monster van Loch Ness vermengen de roze balletten
zich in elke nieuwe grote affaire. De zaak-Dutroux is amper uitgebroken of daar blijkt dat Michel Nihoul verslaafd was
aan seksfuiven.

De onderzoeken van toen lijken onbeduidend wanneer eind 1996 Regina Louf en haar geestelijke zusjes X2 en X3
voor Neufchâteau gaan getuigen over seksnetwerken. De informatie die zo wordt vergaard, past niet alleen naadloos
in de hypotheses van toen, ze is vooral veel nauwkeuriger en breedvoeriger. Reeds in 1989 spreekt Maud Sarr van
kinderen die ze aan het eind van de jaren zeventig zag op seksfuiven in Knokke en "waarvan niemand wist waar ze
vandaan kwamen". Regina Louf groeide op in Knokke. De namen die de X'en noemen, zijn grotendeels dezelfde als
die in de verklaringen van Sarr, Doret, Pinon en anderen. Je kan er nu al donder op zeggen dat op een goede dag
iemand zal beginnen stoken met het dossier-X3. Daarin speelt andermaal het koningshuis een prominente rol.

Net als X2 besluit X3 om te zwijgen wanneer ze merkt dat er ook binnen de voor Neufchâteau opererende
speurdersploeg een tweespalt is gegroeid. Sommigen vinden het "net iets te mooi om waar te zijn". Het jaar 1998
verstrijkt met een mikmak van berichten waaruit nu eens moet blijken dat de speurders hun getuigen hebben
"geholpen" en dan weer dat die aantijging berust op valse pv's. De speurders die de X'en met een sardonisch
genoegen gek verklaren, zijn veelal dezelfden die dit jarenlang deden met getuigenissen over de roze balletten.
"Bepaalde affaires zijn in België ononderzoekbaar", zei Coveliers onlangs. "Dus blijven we er nog in lengte van jaren
mee zitten."

Dokter Pinon mengde zich maar even in het grote Dutroux/Nihoul-debat. Hij meende zich te herinneren dat twee
GP'ers hem al in het midden van de jaren tachtig al eens vroegen of hij Nihoul en "de beul van Bergen" kende. Pinon
kocht onlangs een huis in Portugal. Hij staat op het punt te emigreren en wil nooit meer naar België terugkeren.

http://www2.demorgen.be/archief.demol/artikel.html?i=MzU2MjA=&log_query_id=2050114&a... 31/01/2007
De Morgen on line / Archief pagina 4 van 4

Jean-Claude Garot is vandaag succesvol uitgever van sportmagazines.

Publicatiedatum : 01-12-1998
Sectie : Algemeen

http://www2.demorgen.be/archief.demol/artikel.html?i=MzU2MjA=&log_query_id=2050114&a... 31/01/2007