Μου είπαν ότι οι συγγραφείς πάντα γράφουν

στο οπισθόφυλλο για το κίνητρο, τις

προθέσεις τους και το περιεχόμενο του
βιβλίου τους και ότι έπρεπε να κάνω κι εγώ το
ίδιο και να μη διανοηθώ να σπάσω την
παράδοση...
Τι να κάνω τώρα; Να πω με τρόπο ότι είναι
ωραίο; Να το κάνω, αλλά αν με πιστέψετε και
το διαβάσετε; Να πω ότι δίνω την τροφή για
σκέψη; Και να το διαβάσετε και κυριαρχήσει η
σκέψη ότι δεν πρέπει να πιστεύετε αυτά που
γράφουν στα οπισθόφυλλα; Να πω ότι είναι
το πρώτο μου βιβλίο; Δηλαδή να ζητήσω
επιείκεια για κάτι κακό; Να υπόσχομαι για το
μέλλον; Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να
σας γράψω για την ιστορία του...
Αυτό το βιβλίο γέννησε την πρώτη του λέξη το
1989. Άρχισα να μουντζουρώνω σημειώσεις σ'
ένα λευκό χαρτί. Αισθάνθηκα μια παράξενη
ηδονή. Πρωτόγνωρη. Μια λύτρωση. Το
συνέχισα, τρόπος του λέγειν γιατί αν το
συνέχιζα δεν θα περνούσαν δέκα χρόνια. Το
έκλεισα στο συρτάρι για καιρό. Το έβγαζα
κάποτε από το συρτάρι για να το πετάξω,
αλλά λυπόμουνα το τετράδιο. Το άνοιγα και
διάβαζα πράγματα που είχα ξεχάσει ότι τα
έγραψα. Ξανάρχιζα το γράψιμο, βρέθηκε κι ο
Άγγελος Σιδεράτος και έκλεισε κάθε πόρτα
φυγής... [...]

Διαβάζοντας κάποιος το "Κουβέντα με

τους φίλους μου" του Τίτου
Βανδή, ζει έντονα την πορεία του
ταλαντούχου και
ευαισθητοποιημένου καλλιτέχνη, που
εμφανίστηκε στο θέατρο στη
δεκαετία του 30 και που συνέχισε επί
70 ολόκληρα χρόνια, μέσα
από 130 θεατρικές παραστάσεις, 60
κινηματογραφικές ταινίες και
τηλεοπτικά έργα, να πορεύεται με
επιτυχία το δύσκολο δρόμο του
καλλιτέχνη και αγωνιστή, μέσα από
τόσες αντοξοότητες που μας
επιφύλασσε η νεοελληνική
πραγματικότητα.

Κουβέντα με τους φίλους μου

Τίτος Βανδής