Lijdensweg

schilderijen
lege pagina
kunstwerken
vroeger
uit komen op niks
persoonlijk
stilstand
wit
het proces van de opdracht en de mislukking is de inspiratie van de tekst
onbewust bezig
blokkade
verwarring
wat had het nog te maken met mijn beginnende vraag
proces van opdracht en mislukking

een meisje dat op zoek is naar haarzeelf maar wat ze ook probeert, uiteindelijk
blijkt het niks voor haar te zijn. op het eind komt ze erachter dat ze haarzelf
niet kan meten aan voorwerpen of ervaringen, omdat ze uniek is en veranderlijk.

------------------- --------------------------------- --------------

-------------------------------------------

Wat heb je nou weer gedaan? Wie denk je wel niet dat je bent? Doe eens normaal!
Waarom kan je niet gewoon zoals alle andere kinderen zijn? Hoezo moet het altijd
precies op jouw manier? Kan je nu niet even doen wat van je gevraagd wordt?

Ik weet het niet.

Ze laat haar sleutels liggen en zo zacht mogelijk trekt ze de deur achter zich
dicht. Door het donker loopt ze weg met een koffer vol spullen die van haar zijn.
Elke stap brengt haar meer op dr gemak, elke meter is een stukje verder weg. Ze
heeft voor vrijheid gekozen, om zich los te maken van de de meningen. In haar hoofd
vind ze een herkenningspunt, ze is op weg naar Leiden.

In Leiden staat een museum, met schilderijen hangt het vol. Ik kwam hier met mijn
oma, een hele rustige vrouw, ze liet me hier voorop lopen en ik mocht haar
vertellen wat ik van de schilderijen vond. Nooit verbeterde ze me, nooit maakte ik
een fout.

Ze beleeft het terug met een wonderlijk gevoel, deze herinnering is vast de fijnste
die ze in haar koffer heeft.

Honderd plaatsen en momenten verder stapt ze door de schuifdeur van de achterste

coupé en kruipt ze in de ruimte tussen het raam en de stoel. Haar ogen sluiten en
de gedachtentrein begint te rijden. In het museum zal ze weer gelukkig zijn.

Pardon mevrouw, hoeft u er hier niet uit? Het is het eindpunt weet u?

In Vlissingen ben ik een keer mijn vader kwijt geraakt, ik ging helemaal uit m'n
bol. Ik was hier alleen, buiten mijn bekende omgeving. Ik kon alleen maar
schreeuwen uit paniek en rennen weg van hier. Ik heb me geen spier vertrokken, tot
ik mijn vaders schoenen weer zag en hij mijn benauwdheid weg kon nemen.

Ze beleeft het opnieuw met hetzelfde gevoel, deze herinnering in het voorvak van de
koffer.

Een hele nacht wacht ze tot er weer een trein rijdt, haar hele leven wacht ze met
haar eenzaamheid.
In het museum zal ze gelukkig zijn.

In de koffer zit een schrift waarin staat geschreven; "The search for happiness is
often a long one, but it is found closer by than anything." Ze slaat de bladzijde
om en begint te omschrijven wat haar naar het museum doet bewegen. Ze gebruikt
woorden die haar moeder zou uitslaan, maar voor haar kloppen ze niet. Het is een
gevoel dat niet de hardheid van woorden kan verdragen, het is een levende gedachte
die ze nooit zal kunnen overbrengen.

Sneller begin ik te ademen, het schrift moet heel erg dicht, mijn handen buiten
controle, trillende vlaag van wind. Ik voel het in mijn borstkas, de benauwdheid
wordt te veel. Ik zak in het diepe, val voorover in de wanhoop. Mijn spieren kunnen
niet. De tekst is me teveel, ik verlies mezelf erdoor, weet niet meer wat ik wil.

Ze scheurt de bladzijde uit haar leven, om het los te laten dit gevoel. Maar dan
verdwijnt het in haar koffer en zal ze het ooit weer moeten zien. Leiden Centraal.

Het museum is kleiner dan ik dacht. De bewaker zegt geen hallo. Ik loop met mijn
koffer naar de oude trap. Beneden zijn de schilderijen, wat heb ik die gemist. Nog
even en dan sta ik er weer voor, ik zal me steeds meer herinneren. Wat vroeg oma
dan altijd? Wat maakte het zo fijn? Ik kan niet wachten om het te onthouden, dan
kan ik echt beginnen. Mijn leven.

Ze rent naar buiten en steunt op haar knieën, weer die benauwdheid, weer dat
gevoel. Het heeft niet mogen werken, de reis was weer voor niks. Het schrift dat
wordt verscheurd en de poging weer betreurd.

Ver van huis lig ik nu met mijn handen in het haar. Ik kan niet nadenken over wat
er is gebeurd of ik maak het weer erger. Zie, ik kan het niet uitleggen, ik beland
op de spits van een toren. Elke beweging die ik maak haalt me verder uit balans.
Mijn geest blijft maar aandacht vragen, en het moeilijkste is dat het nooit zal
stoppen, want aan mezelf kan ik immers niet ontsnappen.

De witte pagina is de wanhoop, het avontuur zonder gids.

Ik blijf maar rondjes lopen, want daarbuiten gaat het mis.

Lief meisje van me, kom eens hier. Je hoeft niks uit te leggen, in neem je in mijn
armen. Stil maar, zoet maar. Alles komt goed.

Mijn oma is terug gekomen en ze heeft me verteld. Over het museum en haar liefde,
over zichzelf en haar en mij.

Je bent hier niet alleen, je bent een deel van mij. Je denkt misschien wat veel,
laat het nu maar zijn. Loslaten is een sleutel, accepteer het helemaal, je hoeft
niet perfect te zijn, zo zijn we allemaal. Liefde is verbinding, voel het als je
zoekt, om te worden begrepen en om te delen, de liefde kan je helen. Heb jezelf
lief, voordat een ander dat kan. Maak je eigen fouten, daar leer je immers van. En
als je gelooft in je kunnen, dan zal de wereld het je gunnen.
Bovendien, in het belangrijk om te zien, dat je meer bent dan je gedachten, dus ga
niet hopeloos wachten. Want geluk is te vinden, niet ver, maar juist dichtbij, niet
in een mooie herinnering, maar verscholen diep in mij.

De witte pagina is de trap, die iedereen beloopt,

het is moeilijk om te leven, want morgen ga ik dood.

Mijn oma heeft me geleerd, de andere kant van het leven. Hoe het zou kunnen zijn,
als we niet aan koffers blijven kleven.
De witte pagina is wat ik was, een beeldende chronologie,
want ik was zoek, kwijt, verdwaald en blind, lijdend aan autofobie.