Ανακοίνωση της ΑΡΑΣ για τα γεγονότα στο σχήμα Αντίλογος της Πάτρας

Το τελευταίο χρονικό διάστημα η πολιτική οργάνωση της Αριστερής

Ανασύνθεσης, επιδίδεται σε μια συνειδητή προσπάθεια διασποράς ψευδών
γεγονότων, τροφοδότησης και όξυνσης συγκρούσεων, η οποία στο βωμό της
επαγωγής φθοράς στον “εσωτερικό εχθρό” θυσιάζει την όποια δυνατότητα πολιτικής
συζήτησης και διαλόγου και ναρκοθετεί όποια προσπάθεια σύνθεσης των
αντιθέσεων. Και η ανακοίνωση της ΑΡΑΝ για τα γεγονότα της 14 Σεπτέμβρη 2010
στο Πανεπιστήμιο Πατρών και οι αξιώσεις που υπέβαλε στο συντονιστικό του
ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κατ’ουσίαν διαγραφή της ΑΡΑΣ στοιχίζονται σε αυτή την
κατεύθυνση και θέτουν σημαντικά πολιτικά ερωτήματα
Κατ’αρχάς, αν σταθεί κανείς μόνο στην ανακοίνωση της ΑΡΑΝ, τότε θα
καταλάβει ως προς τα γεγονότα ότι μία οργανωμένη ομάδα της ΑΡΑΣ επιτέθηκε
απρόκλητα και με εξαιρετικά βίαιο τρόπο σε φοιτητές της ΑΡΑΝ επειδή επεδίωκε να
καταλάβει την εκπροσώπηση στο σχήμα ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στους Μηχανολόγους
Πανεπιστήμιο Πατρών που συμμετέχουν μέλη και των δύο οργανώσεων αλλά και
ανένταχτοι αγωνιστές και μέλη του ΝΑΡ.
Πρώτα απ’ όλα είναι σκόπιμο να αναφέρουμε τα πραγματικά γεγονότα
που αναδεικνύουν ότι η ΑΡ.ΑΝ. σχεδίασε μια σειρά προκλήσεων και αποτελεί
τον ηθικό αυτουργό.
Στο σχήμα των ΕΑΑΚ Αντίλογος στους Μηχανολόγους της Πάτρας έχει αναπτυχθεί
τα τελευταία χρόνια μια πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των μελών της ΑΡΑΝ και
των μελών της ΑΡΑΣ, αλλά και ανένταχτων συντρόφων. Ενδεικτικές περιπτώσεις
αυτών των πολιτικών διαφωνιών ήταν η διακριτή στάση κατά την περίοδο του
Δεκέμβρη 2008, όσο και πρόσφατα εν σχέσει προς την απόπειρα ανασυγκρότησης
της ΕΦΕΕ.
Η ΑΡΑΝ Πάτρας επέλεξε να επιλύσει τις πολιτικές διαφωνίες με οργανωτικό
τρόπο και αποκλεισμό της αντίθετης άποψης ερχόμενοι πολλές φορές σε
συνεργασία με καθεστωτικές δυνάμεις.
Τον Οκτώβρη του 2009 δύο εβδομάδες μετά τις βουλευτικές εκλογές με
πρωτοβουλία της κυβέρνησης επιχειρείται να ανασυγκροτηθεί το Κ.Σ της ΕΦΕΕ. Ο
στόχος της κυβέρνησης σύμφωνα με την άποψη μας αλλά και την άποψη του
συνόλου των οργανώσεων που συμμετέχουν στα ΕΑΑΚ πλην της ΑΡΑΝ, είναι ότι η
κυβέρνηση ήθελε να προκαταλάβει το φ.κ. πριν ξεδιπλώσει την πολιτική της.
Επεδίωκε να έχει απέναντι της έναν «έγκυρο και πειθήνιο συνομιλητή» σε σχέση με
τον απρόβλεπτο παράγοντα που συνιστά η από τα κάτω συγκρότηση του φ.κ. Σήμερα
με την εμπειρία της πολιτικής του «μνημονίου» και το βραχυκύκλωμα στο οποίο
έχουν περιέλθει και ταυτόχρονα παράγουν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες σε μια
σειρά κοινωνικούς χώρους πρέπει να αποτιμήσουμε πολιτικά ποια από τις δύο
απόψεις ήταν η πιο σωστή και αν το φ.κ. θα ήταν σε καλύτερη θέση με μια ΕΦΕΕ
συγκροτημένη με συντριπτική πλειοψηφία ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, που έστω και τυπικά να
εκφράζει το φ.κ. Η άποψη μας είναι προφανής.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανένταχτων αγωνιστών και των οργανωμένων
συνιστωσών των ΕΑΑΚ, αντιτέθηκε στη συμμετοχή των ΕΑΑΚ σε ένα τέτοιο
πανσπουδαστικό συνέδριο. Είχαν την επιλογή οι αγωνιστές των ΕΑΑΚ να
προσπαθήσουν να μπλοκάρουν τη διεξαγωγή του συνεδρίου και να μην μπουν σε
καμία διαδικασία κατανομής εδρών. Κάτι τέτοιο έγινε σχεδόν στο σύνολο των
σχολών που υφίστανται σχήματα των ΕΑΑΚ.
 Η άποψη αυτή εκφράστηκε με μαζικούς όρους και στο σχήμα ΑΝΤΊΛΟΓΟΣ.
Ωστόσο τα μέλη της ΑΡΑΝ στο σχήμα αυτό μη σεβόμενα την διαφορετική άποψη
που είναι συντριπτικά πλειοψηφική μέσα στο χώρο των ΕΑΑΚ, ήρθαν σε μία
κατάπτυστη συμφωνία με τις δυνάμεις που προωθούσαν την υλοποίηση ενός τέτοιου
συνεδρίου. Η σχολή των ΜΗΧ-ΜΗΧ του Πανεπιστημίου Πατρών είναι η πρώτη
σχολή που επιχείρησαν να διορίσουν εκπροσώπους για το συνέδριο τα μέλη της
οργάνωσης τους. Τα μέλη της ΑΡΑΣ αλλά και ανένταχτοι αγωνιστές αντέδρασαν
στην προσπάθεια ορισμού εκπροσώπων, καθώς αυτή ήταν και η απόφαση του
σχήματος, ματαιώνοντας την στη συνεδρίαση του Δ.Σ, με μαζική παράσταση χωρίς
να υπάρξουν συμπλοκές.
Επειδή στο ενεργό δυναμικό του σχήματος ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ η άποψη που
συμμεριζόμασταν και εμείς ως ΑΡΑΣ ήταν πλειοψηφούσα, τα μέλη της ΑΡΑΝ στο
σχήμα δεν μπορούσαν να υλοποιήσουν την απόφαση τους με οργανωτικούς όρους.
Για αυτό το λόγο στην επόμενη συνεδρίαση του δ.σ. του φοιτητικού συλλόγου Μηχ –
Μηχ Πάτρας, συγκεντρώνουν το σύνολο της οργανωτικής τους δύναμης στην Πάτρα
που είναι μεγαλύτερη από της ΑΡΑΣ και εκτοπίζουν με αλυσίδες τα μέλη της
ΑΡΑΣ και τους ανένταχτους που παρίσταντο στη συνεδρίαση για να την
ματαιώσουν, σύμφωνα με την απόφαση του σχήματος.
Μετά το δ.σ. στο σχήμα που πραγματοποιήθηκε μέλη της ΑΡΑΝ επιτέθηκαν και
έδειραν μέλη της ΑΡΑΣ και ανένταχτους. Εχουμε λοιπόν μία πρώτη περίπτωση
άμεσης σωματικής βίας.
Η επιβολή υγειονομικών αποκλεισμών και η άσκηση βίας εκ μέρους της ΑΡΑΝ
Πάτρας είχαν ως στόχο να επιβάλλουν την προώθηση μίας ξεκάθαρης
κυβερνητικής επιλογής.
Μετά τα γεγονότα αυτά εκδίδεται ανακοίνωση από 28 μέλη του Αντίλογου που
καταδικάζουν τις επιλογές της ΑΡΑΝ, κάτι που είναι ένας δείκτης για τη
μαζικότητα της άποψης που η ΑΡΑΝ, ήθελε να εξαφανίσει από το σχήμα.
Στις 4-11-2009 γίνεται συνεδρίαση των ΕΑΑΚ της Πάτρας με θέμα τα γεγονότα,
όπου ασκείται σκληρή κριτική στη στάση της ΑΡΑΝ και από άλλες πολιτικές
δυνάμεις. Από την άλλη πλευρά στο διήμερο των ΕΑΑΚ, στις 7-11-2009 το θέμα
υποβαθμίζεται σχετικά και από την μεριά μας ώστε να εκτονωθεί η κατάσταση παρά
την παρουσία των μελών που επιτέθηκαν στους συντρόφους μας.
Το διάστημα μέχρι τις φοιτητικές εκλογές προσπαθούμε να συνυπάρξουμε μέσα στο
σχήμα παρά τις σημαντικές διαφορές σε ορισμένα ζητήματα και το προβοκάρισμα ή
και την υπονόμευση πολιτικών μας επιλογών (ενδεικτικά αναφέρουμε ότι τα μέλη της
ΑΡΑΝ προβόκαραν το ζήτημα της υπεράσπισης του ασύλου όταν σύντροφοι από τον
ΑΝΤΙΛΟΓΟ υλοποιώντας τις αποφάσεις του Φοιτητικού Συλλόγου κατέβασαν από
το κυλικείο του Αμφ. Θετικών Επιστημών κάμερες ασφαλείας και κατάγγειλαν την
κίνηση αυτή ως περιθωριακή και αριστερίστικη. Επίσης αρνούνταν όλο το
προηγούμενο διάστημα να γίνονται μαζικές παραστάσεις όταν πλήττονται κεκτημένα
του φοιτητικού κινήματος για να μην έρθουν σε ρήξη με το καθηγητικό κατεστημένο.
Επίσης μεθόδευσαν διαδικασίες αποκλεισμού της έκφρασης της άποψης μας είτε από
το διήμερο των ΕΑΑΚ είτε από τις συνελεύσεις του συλλόγου –αυτή είναι η
πραγματική κατάσταση που επικρατεί στην Πάτρα, όπως μπορούν να πιστοποιήσουν
όλες οι δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στο φοιτητικό χώρο).
Ταυτόχρονα, όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα τα μέλη της ΑΡΑΝ υπονόμευαν
την ενότητα του σχήματος και κάθε προσπάθεια σύνθεσης ενώ επιχειρούσαν να
επιβάλλουν την υλοποίηση μόνο της δικής τους πολιτικής κατεύθυνσης και να
εκπροσωπείται το σχήμα μόνο από μέλη της οργάνωσής τους. Και αυτό παρά το
γεγονός ότι για όσους γνωρίζουν υπάρχει σήμερα μία ισορροπία πολιτικών δυνάμεων
και πολιτικής επιρροής στον Αντίλογο που δεν δικαιολογεί αυτή την ηγεμονίστικη
συμπεριφορά.
Μετά τις φοιτητικές εκλογές η πολιτική πρακτική της ΑΡΑΝ για την έξοδο μας
από το σχήμα με οργανωτικούς όρους κλιμακώνεται. Μέχρι τότε η παρουσία μας
ήταν απαραίτητη για μία αξιοπρεπή παρουσία του στις εκλογές. Αμέσως μετά
δρομολόγησαν ένα συγκεκριμένο σχέδιο οργανωτικής μας εξόδου. Χωρίς να υπάρχει
κανένας εμφανής λόγος σε συντονισμό με τις παρατάξεις του δικομματισμού, στα
μέσα Ιουνίου προτείνουν συγκρότηση του δ.σ. του συλλόγου Μηχ – Μηχ Πάτρας με
ονομαστική κατάληψη θέσεων κάτι που γενικά τα ΕΑΑΚ, αποφεύγουν.
Προτείνοντας μάλιστα και τις δύο θέσεις να τις καταλάβει μέλος της οργάνωσης
τους καθώς και τον έναν αναπληρωματικό, ενώ μέλος της ΑΡΑΣ να καταλάβει τη
θέση του ενός αναπληρωματικού.
Ωστόσο η πρόταση αυτή, που δεν είχε καμία σχέση με τον συσχετισμό μέσα στο
σχήμα και την απήχηση μέσα στην σχολή Μηχανολόγων, ήταν από την μία πλευρά
δείκτης της γραφειοκρατικής αντίληψης με την οποία κινούνται τα μέλη της
συγκεκριμένης οργάνωσης στο σχήμα αυτό αλλά και μεθόδευση για την εξώθηση
από το σχήμα των μελών της ΑΡΑΣ.
Σε αυτή την προαποφασισμένη επιλογή τους ήταν κρίσιμο να μην διαθέτουν τα μέλη
της ΑΡΑΣ την οποιαδήποτε παρουσία στις διαδικασίες και τα όργανα του συλλόγου
ΜΗΧΑΝ ΜΗΧ. Σήμερα στο δ.σ. αύριο στα όργανα συνδιοίκησης, σε ένα ενδεχόμενο
Π.Σ. κ.λ.π.
Εμείς από την πλευρά μας είχαμε την θέση ότι δεν υπήρχε λόγος να γίνει
συγκρότηση του δ.σ. εφ όσον μεσολαβούσε το καλοκαίρι, και σε κάθε περίπτωση εάν
δεν γίνει αποδεκτή μια δημοκρατική κατανομή των εδρών με βάση τον συσχετισμό
στο σχήμα, θα μπορούσε να επιλεγεί η συλλογική παρουσία και εναλλαγή.
Για να επιβάλλουν την κατεύθυνση διάσπασης του σχήματος τα μέλη της ΑΡΑΝ
ακολούθησαν μία πρακτική λάσπης, τραμπουκισμού και κομπρεμί με τις φοιτητικές
παρατάξεις του δικομματισμού. Συγκάλεσαν δ.σ. στις 21-06-2010 και επιχείρησαν να
διορίσουν σε όλες τις θέσεις μέλη της οργάνωσης τους. Όταν τα μέλη της ΑΡΑΣ και
ανένταχτοι αγωνιστές αντέδρασαν σε αυτή τη μεθόδευση στο δ.σ. του συλλόγου
ΜΗΧ – ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ, τα μέλη της ΑΡΑΝ ανέπτυξαν τη συνηθισμένη πρακτική,
λάσπης, σπέκουλας και τραμπουκισμών.
Μετά από διάφορες απειλές, προσωπικά τηλεφωνήματα από τους επικεφαλής
της ΑΡΑΝ στην Πάτρα (μη φοιτητές) σε πρωτοετή σύντροφο ότι θα τον θάψουν
κ.λ.π. στην επόμενη συνεδρίαση του δ.σ. στις 25-06-2010 η ΑΡΑΝ κάνοντας
οργανωτική κινητοποίηση των δυνάμεων της οργάνωσης της στην Πάτρα
(εργαζόμενων και φοιτητών) σε μία αναλογία 40 προς 12 επιτέθηκαν στους
συντρόφους της ΑΡΑΣ των Μηχανολόγων αλλά και σε ανένταχτους αγωνιστές,
ξυλοκοπώντας τους και τραυματίζοντας ορισμένους. Ιδιαίτερα στοχοποίησαν
ανένταχτους αγωνιστές και τον πρωτοετή σύντροφο που είχε δεχθεί και
τηλεφωνικές προσωπικές απειλές (μέλη της ΑΡΑΝ τον κρατούσαν και
μεταπτυχιακός μέλος της ΑΡΑΝ από παντελώς άσχετο τμήμα του χτυπούσε το
κεφάλι στον τοίχο).
Παρά το γεγονός αυτό δεν κατάφεραν τον πολιτικό τους στόχο να διορίσουν
τα μέλη τους ως εκπροσώπους του σχήματος στο δ.σ. του συλλόγου ΜΗΧ – ΜΗΧ
(ενδεικτικό είναι ότι μέχρι και η ΚΝΕ μιλούσε για δ.σ. αποκλεισμών και
τρομοκρατίας).
Στη συνέχεια, ανάρτησαν ανακοίνωση του «ΑΝΤΙΛΟΓΟΥ» στο
Ιντημήντια που αναλαμβάνει και την ευθύνη αυτών των πρακτικών που αποτελεί
μνημείο προβοκατόρικης συμπεριφοράς και γραφειοκρατικής λογικής. Το
βασικό δεν είναι τα άφθονα ψέματα, αλλά το θράσος να μιλάνε για υπεράσπιση των
διαδικασιών του συλλόγου, απέναντι σε συντρόφους τους, με ένα σκεπτικό που
αναπαράγουν δεκαετίες οι οργανώσεις της καθεστωτικής αριστεράς απέναντι στην
επαναστατική – αντικαπιταλιστική αριστερά. Όπως επίσης και το θράσος τους να
ανακοινώνουν διαδικτυακά τη διαγραφή του μισού σχήματος και μάλιστα μέσα από
ιστοσελίδες που αξιοποιούνται στο να οξύνουν τις αντιθέσεις στην άκρα αριστερά.
Συνέχισαν επίσης τις απειλές προς τα μέλη μας και τους ανένταχτους αλλά και
γενικότερα προς την οργάνωση μας διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους ότι δεν θα
μας επιτρέψουν να ξαναπατήσουμε στο Πανεπιστήμιο, ότι η ΑΡΑΝ στην Πάτρα θα
τελειώσει την ΑΡΑΣ κ.λπ..
Στις 28-06-2010 στο συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Πάτρας θέσαμε το
ζήτημα ώστε να υπάρξει επίλυση, όπου οι υπόλοιπες οργανώσεις απέφυγαν να
πάρουν ξεκάθαρη θέση, ενώ ο εκπρόσωπος της ΑΡΑΝ τοποθετήθηκε με το σκεπτικό
ότι είναι κεντρική απόφαση της οργάνωσής τους να μας τελειώσει από την Πάτρα
(ανοιχτά είπαν ότι πρέπει να διώξουν από την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α Πάτρας τα μέλη της
ΑΡΑΣ που είναι στο σχήμα του Αντιλόγου, καθώς και ότι τα σχήματα της Εαακ
πρέπει να αποφασίζουν με όρους δημοκρατικού συγκεντρωτισμού)
Από εκείνο το σημείο, το επίπεδο βίας το οποίο άσκησαν τα μέλη της ΑΡΑΝ είχε
κλιμακωθεί επικίνδυνα.
Την επόμενη μέρα από κοινού με τις υπόλοιπες δυνάμεις που συμμετέχουν
στα ΕΑΑΚ Πάτρας συγκαλέσαμε συνεδρίαση για την οποία ενημερώθηκε η ΑΡΑΝ,
αλλά τα μέλη της δεν προσήλθαν (παρ' όλα αυτά, καλέσαμε τις υπόλοιπες
οργανώσεις να συνταχθεί κείμενο καταγγελίας. Η κ.ο. Ανασύνταξη συμφώνησε με τη
σύνταξη καταγγελίας προς την ΑΡΑΝ για τις αντιπαραθέσεις και τους αποκλεισμούς.
Το ΕΑΜ ήθελε να βγει ένα κείμενο καταγγελίας για τη διαδικτυακή διαγραφή των
σχηματιών του αντιλόγου. Η νΚΑ δεν ήθελε να βγει κανενός είδους καταγγελία.)
Ταυτόχρονα δημοσιοποιήθηκε από την πλευρά μας ένα δεύτερο κείμενο ως τάση
του ΑΝΤΙΛΟΓΟΥ, που υπογραφόταν από 31 μέλη του σχήματος που στις
τελευταίες φοιτητικές εκλογές αποτελούσαν σχεδόν την πλειοψηφία των
υποψηφίων του σχήματος στα τέσσερα πρώτα έτη ενώ οι περισσότεροι από
τους υπόλοιπους ήταν πρωτοετείς κάτι που είναι δείκτης του πραγματικού
ειδικού βάρους των πολιτικών απόψεων.
Την επόμενη μέρα υπήρχε εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Πάτρα για την
οικονομική κρίση όπου μας διαμηνύθηκε από άλλες οργανώσεις ότι η ΑΡΑΝ διέδιδε
ότι αν εμφανιζόμασταν στην εκδήλωση θα μας εξαφάνιζε. Υπήρξε τότε δεύτερη
κάθοδος μελών της οργάνωσης μας από την Αθήνα και για να περιφρουρήσουμε την
δυνατότητα των μελών μας να εκφρασθούν σε μία πολιτική διαδικασία αλλά και την
δυνατότητα τους να παρέμβουν στο πανεπιστήμιο. Φυσικά και συμμετείχαμε στην
εκδήλωση χωρίς να αποτολμήσουν τίποτα.
Από εκεί και πέρα συντελείται, μία ποιοτική τομή (ιδιαίτερα για μια
οργάνωση που αναφέρεται στο μοντέλο των συσπειρωσιακών σχημάτων): η
πρακτική της ανακοίνωσης μελών του σχήματος του Αντιλόγου μέσα από
ανακοινώσεις του Γραφείου Νεολαίας.
Η ανάρτηση στους χώρους της σχολής των Μηχανολόγων Πάτρας και σε
ιστοσελίδα δεύτερης ανακοίνωσης του «Αντιλόγου», η οποία χαρακτηρίζει τα μέλη
της ΑΡΑΣ ως «ακροδεξιούς τραμπούκους» και «απόγονους του Καλαμπόκα», που
επιλέγουν «ραντεβού θανάτου», στοχοποιώντας έτσι τους ίδιους συντρόφους, αλλά
και το σύνολο της οργάνωσής μας (μιας θεωρητικά σύμμαχης και μάλιστα συγγενούς
πολιτικά συνιστώσας) στους κρατικούς μηχανισμούς. Η πρακτική αυτή αποτελεί
σαφή προβοκάτσια.
 Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η πρακτική της ΑΡΑΝ είχε ξεπεράσει τα όρια
ακόμα και των οξείων αντιπαραθέσεων σε επίπεδο σχημάτων και νεολαιών, δεν
γενικεύσαμε την αντιπαράθεση εκτός Πάτρας. Θεωρούσαμε ότι η περίοδος του
καλοκαιριού, αλλά και η παρέμβαση και άλλων οργανώσεων που συμμετέχουν στα
ΕΑΑΚ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και που εντόπιζαν περισσότερο το πρόβλημα στα
ειδικά χαρακτηριστικά της ΑΡΑΝ στην Πάτρα θα μπορούσαν να αμβλύνουν τις
αντιθέσεις.
Θελήσαμε επίσης να βρούμε ένα σημείο συνεννόησης κεντρικά με την ΑΡΑΝ ώστε
να μην επαναληφθούν οι εκατέρωθεν συγκρούσεις και η λασπολογία.
Για το λόγο αυτό σε συνεδρίαση του Συντονιστικού Οργάνου της
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ζητήσαμε επίσημα συνάντηση από τους εκπροσώπους της ΑΡΑΝ,
ώστε να αποφευχθεί η επανάληψη γεγονότων όπως αυτών που περιγράψαμε. Η
συνάντηση αυτή πραγματοποιήθηκε στις 4/9/2010, μεταξύ εκπροσώπων του Κ.Σ. της
ΑΡΑΣ και του γραφείου της ΑΡΑΝ.
Εκεί οι προτάσεις μας για την επίλυση του ζητήματος ήταν να υπάρξουν δύο
διακριτά σχήματα που να έχουν τις δικιές τους πολιτικές τοποθετήσεις, αλλά μέσα
στα όργανα όπως το δ.σ. να εκφράζονται ενιαία εφ όσον υπάρχει ομοφωνία μέσα από
μία μορφή ενωτικής πρωτοβουλίας. Ο μόνος όρος που θέσαμε ήταν να μην
επαναληφθούν γεγονότα τραμπουκισμών και να κατέβει από την ιστοσελίδα του
«ΑΝΤΙΛΟΓΟΥ» η ανακοίνωση που ανέφερε για απόγονους του Καλαμπόκα.
Οι εκπρόσωποι της ΑΡΑΝ, αποδέχθηκαν ότι δεν πρέπει να επαναληφθούν
αυτά τα γεγονότα, ανέφεραν ότι δεν είχαν υπ όψη τους την ανακοίνωση του
Αντιλόγου, και ότι έτσι όπως τους μεταφέρεται είναι υπερβολικά οξεία, απέρριψαν
όμως την πρόταση μας. Το σκεπτικό τους ήταν ότι ο Αντίλογος είναι ένα ιστορικό
σχήμα το οποίο δημιουργήθηκε από μέλη που ανήκουν σήμερα στην ΑΡΑΝ και για
αυτό το λόγο και ο τίτλος του σχήματος αλλά και η εκπροσώπηση στο σύνολο θα
πρέπει να παραμείνει στην τάση που εκφράζει στο σχήμα η ΑΡΑΝ !
Πέρα από το γεγονός ότι οι πολιτικές διαδρομές των ανθρώπων που ίδρυσαν
και λειτούργησαν ένα σχήμα στις αρχές της δεκαετίας του 90 είναι περίπλοκες και
αντιφατικές (όπως συμβαίνει άλλωστε και σε κάθε σχήμα κοινωνικού χώρου, είτε
ιδρύθηκε από μέλη που ανήκουν σήμερα σε κάποια πολιτική τάση είτε σε κάποια
άλλη) από μόνο του πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο σκεπτικό.
Αντιμετωπίζει τα σχήματα ως μία κληρονομούμενη ιδιοκτησία ανεξάρτητα
από τις υπαρκτές πολιτικές σχέσεις και τάσεις στο σήμερα. Μία αντίληψη που δεν
έχει εφαρμογή ούτε σε κόμματα και οργανώσεις (πολλές φορές αυτοί που τα ίδρυσαν
και τα συγκρότησαν βρέθηκαν έξω από κάθε θέση ή δυνατότητα πολιτικής επιρροής
ή και εντελώς εκτός πλαισίου), πόσο μάλλον σε σχήματα των κοινωνικών χώρων.
Για να δώσουμε μία διέξοδο προτείναμε εναλλακτικά να υπάρξουν δύο
εντελώς ανεξάρτητα σχήματα, να διατηρήσει ή τάση που συσπειρώνεται γύρω από
την ΑΡΑΝ τον τίτλο του Αντιλόγου εφ όσον η «ιστορικότητα» του έχει τόση
σημασία αλλά να υπάρξει και εκπροσώπηση και του δεύτερου σχήματος και στο δ.σ.
του συλλόγου φοιτητών, αλλά και στα όργανα συνδιοίκησης.
Επρόκειτο για μία μεγάλη υποχώρηση από την δικιά μας πλευρά στο βαθμό
που αποδεχόμασταν το γεγονός ότι το μισό σχήμα που αντιστοιχούσε στην τάση της
ΑΡΑΝ διέγραψε μονομερώς το άλλο μισό και ότι η πολιτική δουλειά που κάναμε τα
τελευταία πέντε χρόνια στον ΑΝΤΙΛΟΓΟ στην παρουσία του οποίου συμβάλλαμε
«απαξιώνεται» και αυτή.
Ωστόσο και η πρόταση αυτή απορρίφθηκε με το σκεπτικό που αναφέραμε
παραπάνω. Κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης, η ΑΡΑΝ με τον πιο κάθετο
τρόπο απέκλεισε κάθε δυνατότητα διαλόγου και κάθε απόπειρα διεξόδου από την
κλιμάκωση της κατάστασης. Έτσι η συνάντηση απέβη άκαρπη και ενημερώσαμε τους
εκπροσώπους της ΑΡΑΝ ότι η στάση αυτή διακινδυνεύει μία μεγαλύτερη όξυνση το
επόμενο διάστημα κάτι που καλό θα ήταν να αποφευχθεί και ιδιαίτερα την περίοδο
του Σεπτεμβρίου.
Παράλληλα ζητήσαμε συνάντηση με το ΝΑΡ και τη ν.Κ.Α. σε μία διαδικασία
συμβολής στην επίλυση του θέματος. Στη συνάντηση αυτή η πρόταση της ν.Κ.Α ήταν
να υπάρξουν δύο σχήματα που να λειτουργούν με την μορφή ενωτικής
πρωτοβουλίας, και η εκπροσώπηση στο δ.σ. να μην είναι ονομαστικοποιημένη και οι
θέσεις να καταλήγονται από κοινού. Ηταν μία πρόταση παραπλήσια με αυτή που
κάναμε στην ΑΡΑΝ και πάνω σε αυτήν υπήρξε μία σχετική συμφωνία. Επίσης
υπήρξε σύγκλιση απόψεων ότι δεν πρέπει να υπάρξει κατάληξη στον Αντίλογο χωρίς
οι σύντροφοι εκεί να πάρουν υπ όψη τους και την συζήτηση που πρέπει να διεξαχθεί
στα ΕΑΑΚ Πάτρας.
Για αυτό το λόγο σε συντονισμό με τις υπόλοιπες οργανώσεις εκλήθη
συνεδρίαση του συντονιστικού ΕΑΑΚ Πάτρας, στις 08-09-2010 Σεπτεμβρίου, στο
οποίο συμμετείχαν οι υπόλοιπες οργανώσεις αλλά και ανένταχτοι στο οποίο όμως δεν
προσήλθαν τα μέλη της ΑΡΑΝ όπως και σε όλες τις υπόλοιπες συνεδριάσεις, που
είχαν κληθεί για να συζητηθεί και αυτό το ζήτημα. Αντιπαραθετικά μάλιστα προς τη
διαδικασία των εαακ πάτρας καλέσανε διαδικασία σε 3 σχήματα (των χημ/μηχ, του
μαθηματικού, και των μηχ/μηχ), αποκλείοντας μάλιστα και τους συντρόφους της
νΚΑ από τις διαδικασίες
Η ΑΡΑΝ μεθοδεύοντας την τελική ρήξη και εκδηλώνοντας πλήρη απαξίωση
προς το πρώτο σημαντικό κινηματικό σταθμό της χρονιάς, τη διαδήλωση της Δ.Ε.Θ.
επιχείρησε εν κρυπτώ και με υπόγειες συνεννοήσεις με τις καθεστωτικές παρατάξεις
να συγκαλέσει το δ.σ. του συλλόγου το Σάββατο 11/9, την ίδια ώρα που διεξαγόταν η
εργατική διαδήλωση στην Θεσσαλονίκη. Αυτή η μεθόδευση αποτράπηκε.
Όμως, το αποκορύφωμα αυτών των άθλιων πρακτικών και μεθοδεύσεων
σημειώθηκε τη Δευτέρα 13/9, όταν, κατά τη διάρκεια των εγγραφών των
πρωτοετών φοιτητών, συγκεντρώθηκαν στη σχολή των Μηχανολόγων περίπου
40 μέλη της ΑΡΑΝ, φοιτητές από διάφορες σχολές αλλά και εργαζόμενοι,
πλαισιωμένοι από στοιχεία άγνωστης προέλευσης, που καμία σχέση δεν είχαν με
τα ΕΑΑΚ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ευρύτερα την αντικαπιταλιστική αριστερά, οι
οποίοι επιτέθηκαν με γροθιές απρόκλητα σε μέλη της ΑΡΑΣ αλλά και
ανένταχτους συντρόφους, επιχειρώντας ανεπιτυχώς να τους απωθήσουν από το
χώρο της σχολής. Στην πρώτη γραμμή αυτής της επίθεσης βρίσκονταν εργαζόμενοι
και μεταπτυχιακοί ή υποψήφιοι διδάκτορες φοιτητές, κεντρικά στελέχη της ΑΡΑΝ, οι
οποίοι συνεπικουρούνταν από ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν σχέση με την
ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πολύ περισσότερο προωθούν διακριτούς πολιτικούς σχεδιασμούς
και μορφώματα. Μετά την πρώτη απρόκλητη συμπλοκή επιχείρησαν να
παγιδεύσουν τους συντρόφους, με συγκεκριμένο προβοκατόρικο τρόπο. Στέλεχος
της ΑΡΑΝ προσέγγισε τα μέλη της ΑΡΑΣ και τους είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να
στήσουν το τραπεζάκι τους και όταν μπήκαν μέσα στον κλειστό χώρο επήλθε
δεύτερος γύρος επίθεσης, με συνέπεια τον τραυματισμό αρκετών συντρόφων και
περισσότερο τριών ανένταχτων φοιτητών που συμμετέχουν στον Αντίλογο. Είναι
χαρακτηριστικό ότι δέκα άτομα απομόνωσαν συγκεκριμένο σύντροφο και τον
χτυπούσαν, ενώ γνωστό στέλεχος της ΑΡΑΝ του έλεγε εσένα δεν έχουμε πάρει
απόφαση να σε λιώσουμε όπως τους άλλους, απλώς σε δέρνουμε...
Το τελευταίο αυτό περιστατικό σηματοδότησε για εμάς μια τομή σε αυτή την
αντιπαράθεση. Η ένταση της φυσικής βίας, και η μεθόδευση άσκησής της, ήταν
πρωτοφανή. Το πιο απεχθές, όμως, ειδικά για τον χώρο των ΕΑΑΚ και της
αντικαπιταλιστικής αριστεράς, είναι η ένταση της ψυχολογικής βίας απέναντι σε
αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία
επιχειρείται η ηθική και πολιτική εξόντωση των συντρόφων μας, η πλήρης
εξαφάνιση της πολιτικής τους αντίληψης και πρακτικής, αλλά και των ιδίων ως
φυσική παρουσία στον ίδιο τους τον κοινωνικό χώρο.
Είναι απολύτως σαφές και αυτονόητο ότι ένα από τα πρώτιστα πολιτικά
καθήκοντα των πολιτικών οργανώσεων είναι η περιφρούρηση των ίδιων των μελών
τους, αλλά και της δυνατότητάς τους να παρεμβαίνουν πολιτικά, ιδιαίτερα όταν
υπερασπίζονται μια ριζοσπαστική πολιτική και πρακτική η οποία έχει έμπρακτα
συμβάλει στην ενδυνάμωση των κοινωνικών κινημάτων τα τελευταία χρόνια.
Την Τρίτη 14/9, μέλη της ΑΡΑΣ αλλά και ανένταχτοι αγωνιστές κυρίως από
την Αθήνα και την Πάτρα συγκεντρώθηκαν στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας στο τμήμα
Μηχανολόγων Μηχανικών για να υποστηρίξουν την παρέμβαση των συντρόφων στο
συγκεκριμένο τμήμα. Εκεί ήρθαν σε βίαιη αντιπαράθεση με περισσότερα από 60
μέλη της ΑΡΑΝ, εργαζόμενους και φοιτητές από όλη την Ελλάδα, που ήταν
εξοπλισμένοι με σιδηρολοστούς, καδρόνια και πέτρες.
Από τότε και μετά, κλιμακώθηκε το όργιο σπέκουλας και λάσπης απέναντι
στην ΑΡΑΣ και τα μέλη της, τόσο σε επίπεδο πολιτικών διαδικασιών, όπου
μεταφέρονται από την οργάνωση της ΑΡΑΝ αίσχιστα και χυδαία ψέματα, όσο σε
επίπεδο προσωπικών επαφών όπου διαχέονταν τερατολογίες, όσο και διαδικτυακά.
Η συμπεριφορά της ΑΡΑΝ θυμίζει μια λαϊκή παροιμία για το γάτο που και
πηδά και σκούζει. Αφού όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα κομπορρημονούσε
για τις δυνατότητές της και κατέφευγε σε ξυλοδαρμούς και υπεροπτικά απέρριπτε
κάθε δυνατότητα επίλυσης της κρίσης τώρα θρασύδειλα, καταφεύγει στις επικλήσεις
για άλλο πολιτικό πολιτισμό, μη άνοιγμα βεντέτας και προσπαθεί να κάνει το άσπρο
μαύρο.
Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη οργάνωση για άλλη μια φορά κατέφυγε
στη γνωστή πρακτική της διαχείρισης πολιτικών αντιθέσεων με τη μέθοδο του
κουτσομπολιού και της λάσπης δε μας εκπλήσσει.
Διαφορετικά, οι πολιτικές συμπεριφορές της δημιουργίας εντυπώσεων και της
απόπειρας θυματοποίησης αυτών που όρισαν το επίπεδο της έντασης της
σύγκρουσης, αποτελούν αίσχιστο δείγμα θρασυδειλίας και δεν αντιστοιχεί σε όποιους
τις υιοθετούν να αναφέρουν ότι «εμπνέονται από τους ηρωικούς αγώνες και τις
θυσίες του λαού μας», που σίγουρα αν από κάτι δε χαρακτηρίζονταν είναι από τέτοιες
κουτσαβάκικες και χυδαίες πρακτικές.
Ευτυχείς για αυτές τις εξελίξεις δεν είμαστε. Απόφασή μας είναι να
αποφευχθούν στο μέλλον τέτοια επεισόδια, όσο μας αφορά τουλάχιστον. Η χρήση
βίας σε ενδοαριστερές διαμάχες αναμφίβολα αποτελεί ένα σύμπτωμα πολιτικής
κρίσης και είναι πολιτικό καθήκον να καταπολεμάται. Αυτό όμως δεν μπορεί να
γίνεται επιλεκτικά. Σε ότι αφορά εμάς, επιδείξαμε κάθε διάθεση και καταβάλαμε
κάθε προσπάθεια διεξόδου και άμβλυνσης της αντιπαράθεσης. Αυτοκριτικά να
σημειώσουμε ότι ίσως να μπορούσε να είχε ασκηθεί από την πλευρά μας μεγαλύτερη
πίεση στο επίπεδο των διαδικασιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όλες όμως οι προσπάθειές μας
να επιλυθεί το πρόβλημα είτε διμερώς είτε σε επίπεδο Πάτρας έπεσαν στο κενό.
Τα γεγονότα όπως τα περιγράφουμε παραπάνω μπορούν να τα επιβεβαιώσουν
ή να τα διαψεύσουν τα μέλη των άλλων οργανώσεων στην Πάτρα είτε οι φοιτητές
είτε τα μέλη του συντονιστικού του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όσοι συμμετείχαν στις διάφορες
επαφές και συναντήσεις.
 Πέρα όμως από την αποκατάσταση των πραγματικών γεγονότων
μεγαλύτερη πολιτική σημασία έχει η ανίχνευση των πραγματικών αιτίων που
οδήγησαν σε αυτές τις επιλογές από την πλευρά της ΑΡΑΝ.
1 Η πρώτη και προφανής αιτία είναι η μακρά διαμάχη μεταξύ της ΑΡΑΝ και της
ΑΡΑΣ, η οποία δυστυχώς έχει κατά καιρούς πάρει χαρακτηριστικά οξύτατης
σύγκρουσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο πολιτικό κέντρο
μετέρχεται μεθοδεύσεις διαλυτικές και απαράδεκτες απέναντί μας, ικανές να
επάγουν ευρύτερα αποτελέσματα διαλυτοποίησης και πολιτικής φθοράς στο χώρο της
αντικαπιταλιστικής αριστεράς, επαναφέροντας μία από τις πιο αρνητικές όψεις του
αριστερού κινήματος, το φαινόμενο δηλαδή, οι πιο λυσσαλέες και ανθρωποφαγικές
πολιτικές συγκρούσεις να εκδηλώνονται μεταξύ των πιο συγγενών πολιτικών
ρευμάτων. Έτσι λοιπόν φαίνεται να αποτελεί αυτοτελή στόχευση για τη
συγκεκριμένη συνιστώσα η προσπάθεια διαλυτοποίησης και υπονόμευσης της
ΑΡΑΣ. Όμως, αυτή η ερμηνεία δεν είναι παρά η πιο εμφανής. Εκτιμούμε ότι η
ποιότητα, η ένταση και τα χαρακτηριστικά που περιγράφηκαν παραπάνω έχουν
βαθύτερες στοχεύσεις και επάγουν ευρύτερα αποτελέσματα στη συγκυρία.
2. Ειδικά στις σχέσεις με την ΑΡΑΣ, επιδρά ένα επιπλέον στοιχείο, μία ιδιαίτερη
πολιτική εκτίμηση της ΑΡΑΝ, για την επόμενη περίοδο ότι ο επόμενος «εργατικός
δεκέμβρης», θα πρέπει να έχει πολιτικά χαρακτηριστικά «ρυθμισμένα» παραπλήσια
με το φοιτητικό κίνημα του 2006 - 2007 όπως αυτή τον κατανοεί και όχι ανεξέλεγκτα
όπως ο νεολαϊστικος δεκέμβρης του 2008. Πολιτική της επιλογή -που έχει το
θράσος να διακηρύσσει- είναι η καταστολή πολιτικά και ιδεολογικά απόψεων
που δίνουν μία μεγαλύτερη έμφαση στο κινηματικό χαρακτήρα των πολιτικών
πρακτικών. Το μίγμα αυτό κοινωνικό-πολιτικού συντηρητισμού που χαρακτηρίζει
αυτή την αντίληψη έχει ιδιαίτερη βάση στην Πάτρα.
3. Η πολιτική αντίληψη της ΑΡΑΝ, της οποίας καθοριστικό στοιχείο αποτελεί ο
μικρομεγαλισμός και ο βερμπαλισμός σε σχέση με τα πολιτικά της αποτελέσματα
καταλήγει στο να φαντασιώνονται οι φορείς αυτής της αντίληψης ότι θα συμβάλουν
καθοριστικά σε μια «ανασύνθεση» της αντικαπιταλιστικής αριστεράς με τους
χειρότερους όρους, εξασφαλίζοντας για τον εαυτό τους το ρόλο του τοποτηρητή και
ρυθμιστή αυτής της διαδικασίας και μάλιστα όχι δοκιμάζοντας οποιαδήποτε
διακριτή πολιτική γραμμή στις μάζες, αλλά τροφοδοτώντας πολιτικά και
κοινωνικά αντανακλαστικά του μέσου κοινωνικού όρου και εθίζοντας τα μέλη
τους σε μια κουλτούρα πολιτικής εξαθλίωσης και εξαχρείωσης, η οποία διαχέει
τον κοινωνικό συντηρητισμό, τον ελιτισμό και το φόβο. Όμως, η συνεχής
διασπορά φημών, η σπέκουλα και η λασπολογία είναι σαν πολιτική πρακτική εντελώς
απαράδεκτη. Σε παλιότερες πολιτικές περιόδους, ακόμα και όταν οι αντιπαραθέσεις
πάνω στα πολιτικά επίδικα ήταν πιο οξυμένες, τέτοιες μεθοδεύσεις δεν αξιοποιούνταν
στο εσωτερικό της άκρας αριστεράς. Σήμερα, η συγκεκριμένη οργάνωση επιχειρεί
διαρκώς να λικβιντάρει όχι μόνο την ΑΡΑΣ, αλλά και άλλες πολιτικές οργανώσεις
και να διαχειριστεί και να οξύνει αντιθέσεις υπαρκτές ή μη στο εσωτερικό τους .
4.Η θέση της ΑΡΑΝ σε σχέση με το ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιφατική και
επαμφοτερίζουσα. Και γιατί υπάρχει ένα τμήμα στο εσωτερικό της που επιδιώκει μία
τέτοια συνεργασία, αλλά και γιατί υπάρχει ένα πολύπλοκος δίαυλος ιδεολογικών
σχέσεων μέσα από διάφορους κύκλους εντύπων, πανεπιστημιακών δικτύων κ.λπ.
Κυρίως όμως γιατί η ΑΡΑΝ φαίνεται να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σε ένα ρόλο
πολιτικού μοχλού σε μία μεσοβραχυπρόθεσμη ανασύνθεση της αριστεράς που να
υπερβαίνει το πλαίσιο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και να περιλαμβάνει όχι
μόνο τμήματα που διαχωρίζονται από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά ενδεχόμενα και τμήματα του
ΣΥΝ. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη εφημερίδα που δημοσίευσε την καταγγελία της
ΑΡΑΝ είναι η Αυγή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατεύθυνσης αλλά και
κατά την άποψη μας πολιτικού οπορτουνισμού αποτελεί η επιλογή της ένταξης και
στήριξης από την πλευρά της ΑΡΑΝ του «Αριστερού Βήματος Διαλόγου», ως της
μόνης οργάνωσης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με ότι αποτελέσματα όξυνσης και
διαλυτοποίησης θα μπορούσε να έχει σε άλλες σύμμαχες οργανώσεις, αλλά και
υπονόμευσης της ίδιας της πολιτικής κατεύθυνσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντίστοιχα
οπορτουνιστική είναι η στάση της ΑΡΑΝ στην Πάτρα εν όψει των αυτοδιοικητικών
εκλογών. Ανεξάρτητα ποιά άποψη έχει κανένας για τις πολιτικές συνεργασίες που
πρέπει ή θα έπρεπε να γίνουν, δεν μπορεί σε αυτή τη φάση αυτό να γίνει μονομερώς
και ερήμην των πλειοψηφικών αντιλήψεων που υπάρχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
5. Αλλά και ο πολιτικός εκβιασμός που η ΑΡΑΝ ασκεί στο εσωτερικό της
ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα μπορούσε να καταλήξει στην πλήρη ρήξη μαζί της, είναι
ενδεικτικός ότι υφίσταται ένα εναλλακτικό σχέδιο για άλλου τύπου πολιτικές
συνεργασίες από την πλευράς της. Η πρακτική όμως αυτή θέτει σε κίνδυνο και την
ίδια την ύπαρξη του εγχειρήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ετσι, μας γεννιώνται ορισμένα
ερωτηματικά: ο αποκλεισμός κάθε προσπάθειας επίλυσης του ζητήματος από τη
μεριά της ΑΡΑΝ, η επιβολή υγειονομικών ζωνών απέναντι σε συντρόφους, αλλά και
πρωτίστως τα τελεσίγραφα προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (του τύπου αν δεν διαγραφεί η
ΑΡΑΣ δεν προχωράει καμία διαδικασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), η αποστολή των σχετικών
ανακοινώσεων προς την Αυγή με τις οποίες εγκαλείται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γιατί δεν
τοποθετείται επί του ζητήματος, δικαιολογούνται από μια απλή προσπάθεια
απονομιμοποίησης και υπονόμευσης του «αντιπάλου» ή σηματοδοτούν μια
προσπάθεια διαλυτοποίησης του ίδιου του κοινού εγχειρήματος; Και σε ποια
κατεύθυνση; Μήπως του καλύτερου πλασαρίσματος στην μετά ΣΥΡΙΖΑ (και για
κάποιους μάλλον και μετά ΑΝΤΑΡΣΥΑ) εποχή; Κατά τη δική μας αντίληψη,
παρεμβάσεις από οργανώσεις της αριστεράς που επιχειρούν να υπονομεύσουν την
ύπαρξη και τη λειτουργία άλλων οργανώσεων, αποτελούν πρακτικές με
προβοκατόρικα χαρακτηριστικά που επιχειρούν να παίξουν διαλυτικό ρόλο.
Τα όρια της συνολικής πολιτικής αντίληψης αποτυπώθηκαν τις
τελευταίες μέρες με την υλοποίηση από την πλευρά της ΑΡΑΝ μεθοδεύσεων και
πρακτικών που μόνο προβοκατόρικες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Γιατί
πώς αλλιώς μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει όχι μόνο τη συλλογή και τη διαρροή,
αλλά πολύ περισσότερο τη συνειδητή διαστρέβλωση και την κατασκευή ψευδών
εσωτερικών κειμένων άλλων οργανώσεων. Πώς αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν
ανακοινώσεις όπως αυτές που ανάρτησε στο διαδίκτυο ο «Αντίλογος», ή η χρήση
μέσων και ιστότοπων που είναι κοινός τόπος για την αντικαπιταλιστική αριστερά ότι
αξιοποιούνται από το κράτος και τους μηχανισμούς του για τη συλλογή στοιχείων και
τη χαρτογράφηση των αγωνιστών.
Για μας η σημασία και η παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με όλες τις
οργανώσεις που αναφέρονται στην αντικαπιταλιστική αριστερά) είναι ιδιαίτερα
σημαντική, ιδίως μάλιστα σήμερα που η κρίση και η επίθεση της αστικής τάξης
οξύνουν τις εγγενείς αντιφάσεις των αντινεοφιλελεύθερων και
αντιμονοπωλιακών μετώπων. Αυτό είναι το πρώτιστο και σημαντικότερο
καθήκον και είμαστε διατεθειμένοι να ανταποκριθούμε σε αυτό.
Για μας αναγκαίο βήμα για την επίλυση της κρίσης είναι η δέσμευση όλων
των οργανώσεων που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι δεν θα επιχειρούν την
επίλυση των πολιτικών διαφωνιών με οργανωτικούς όρους, με αλληλοεξόντωση και
αποκλεισμούς, αλλά με την εξαντλητική πολιτική συζήτηση σε συντροφικό πλαίσιο
και την ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών και δράσεων για το ξεπέρασμα της όποιας
κρίσης. Όπως επίσης αναγκαίο βήμα είναι και το ξεμπλοκάρισμα των διαδικασιών
του ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκειμένου αυτό να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις αυξημένες
απαιτήσεις της περιόδου, μεταξύ των οποίων και η πολιτική μάχη των περιφερειακών
εκλογών.
Ωστόσο, αναγκαίο βήμα αποτελεί και η επίλυση από την ίδια την
ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις συνιστώσες της του ζητήματος που αποτέλεσε την αφορμή για
τα γεγονότα που ακολούθησαν, κάτι που απεφεύχθη το προηγούμενο χρονικό
διάστημα είτε γιατί υποτιμήθηκε το ζήτημα είτε εσκεμμένα.
Αντί όμως να επιδιωχθεί μια τέτοια λύση οι εκπρόσωποι του ΝΑΡ στο
συντονιστικό αρνήθηκαν κατηγορηματικά να εκδοθεί οποιαδήποτε ανακοίνωση
βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα και έθεσαν veto προς τις υπόλοιπες οργανώσεις
προκειμένου να εκδοθεί μια απόφαση μονομερούς καταδίκης της ΑΡ.Α.Σ, που
εμφανίζει πρακτικά την οργάνωση μας ως ψυχοπαθή γκρούπα που επιτίθεται χωρίς
κανέναν λόγο «σε φοιτητές και φοιτήτριες». Και μάλιστα παραβιάζοντας κάθε
συμφωνία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για οργανωτικά ζητήματα, δημοσίευσαν στο ΠΡΙΝ αυτήν
την καταδίκη ως δημόσια τοποθέτηση του συντονιστικού ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρ’ ότι όχι
μόνο δεν υπήρξε συναίνεση σ’ αυτό το κείμενο, αλλά και όλοι είχαν συμφωνήσει ότι
πρέπει πρώτα να συνεδριάσει το Κ.Σ. της ΑΡΑΣ το Σάββατο προκειμένου να
καθορίσει τη στάση του. Πρόκειται για ένα εξόφθαλμο πραξικόπημα, όσο και αν η
απόφαση αυτή εμφανίζεται ως συνεκτική «τοποθέτηση». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει
ακόμα εκλεγμένο συντονιστικό που να της επιτρέπει να λαμβάνει αποφάσεις
κατά πλειοψηφία. Αυτή η αντιδημοκρατική εκτροπή ανοίγει πολύ άσχημες
πόρτες για τον τρόπο αντιμετώπισης των διαφωνιών και οδηγεί στη
διαλυτοποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όσο και αν καταλαβαίνουμε ότι το ΝΑΡ
υποκύπτει σε εκβιασμούς της ΑΡΑΝ δεν μπορούμε παρά να ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΟΥΜΕ
αυτήν την εξέλιξη.
Ως που θα φτάσει η αποδοχή εκβιασμών; Στη διάλυση φοιτητικών
σχημάτων, τοπικών κινήσεων και επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Αποτελεί καθήκον
όλων μας να βάλουμε σε αυτή την κίνηση διαλυτοποίησης μια σαφέστατη
κόκκινη γραμμή.

Αθήνα, 18 Σεπτεμβρίου 2010

Το Κεντρικό Συντονιστικό
της ΑΡιστερής Αντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης