Ακοντισμός

Ο ακοντισμός είναι ένα από τα αγωνίσματα ρίψεων του στίβου,

με μεγάλη ιστορία καθώς είναι γνωστό ήδη από τους αρχαίους
χρόνους.

Είναι η ρίψη του ακοντίου με ειδικό χειρισμό και χαρακτηριστική

κίνηση του σώματος. Είναι ένα πρωτεύον αγώνισμα και μπήκε για
πρώτη φορά στους ολυμπιακούς αγώνες το 1906 στην Αθήνα. Οι
σύγχρονοι αθλητές συναγωνίζονται μόνο στο ρίξιμο σε μήκος του
ακοντίου και χρησιμοποιούν ειδικά ακόντιο βάρους 800
γραμμαρίων και μήκους 2.60 μ. οι άντρες και βάρους 600 γρ. και
μήκους 2.20 μ. οι γυναίκες.

Ιστορική Εξέλιξη
Η λέξη ακόντιο προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη "άκων". Το ακόντιο στην αρχαία Ελλάδα
χρησιμοποιούνταν ως όπλο στο πόλεμο και ως αγωνιστικό όργανο, αλλά επίσης και ως κυνηγετικό
όπλο. Ο ακοντισμός αναφερόταν συχνά στα Ομηρικά έπη, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.

Από παραστάσεις που γνωρίζουμε φαίνεται ότι το τεχνικό αυτό αγώνισμα εκτελούνταν με το
σημερινό περίπου τρόπο. Το ακόντιο σε στόχο ήταν πολεμική άσκηση και φυσικά άσκηση
επίδειξης. Το ακόντιο ήταν ξύλινο, όμοιο σε σχήμα με τα σημερινά, μήκους περίπου 1,70 μ. και
διαμέτρου περίπου 3,5 εκατοστών. Οι αθλητές έπαιρναν φόρα, όπως οι σημερινοί ρίπτες του
αγωνίσματος.

Ο ακοντισμός σαν αθλητική άσκηση ήταν πολύ αγαπητό αγώνισμα στους αρχαίους Έλληνες και
αποτελούσε το τρίτο αγώνισμα του δεκάθλου. Μπήκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιάδων για
πρώτη φορά το 708 π.Χ.. Σαν αγώνισμα στις Ολυμπιάδες επικράτησε ο ακοντισμός σε μήκος και
ήταν ένα από τα πέντε αγωνίσματα του «πένταθλου». Στο πένταθλο χρησιμοποιούσαν ακόντιο
χωρίς μεταλλική αιχμή. Το ακόντιο αυτό λεγόταν «αποτομεύς ή αποτομάς».

Οι αθλητές αγωνίζονταν ή στο ρίξιμο του ακοντίου, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση
«εκηβόλος ακοντισμός», ή στο σημάδι ενός ορισμένου στόχου «στοχαστικός ακοντισμός».

Είδη ακοντισμού στην αρχαία Ελλάδα

 Ο εκηβόλος ακοντισμός (ρίξιμο του ακοντίου
σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση)

 Ο στοχαστικός ακοντισμός (ρίξιμο του

ακοντίου στο σημάδι ενός ορισμένου στόχου)
Ο Ακοντισμός στα νεότερα χρόνια
Σκοπός του αθλήματος είναι η ρίψη ενός
ακοντίου σε μεγάλη απόσταση (70-100 μέτρα,
ανάλογα με το βάρος του ακοντίου). Νικητής είναι
ο αθλητής που θα ρίξει το ακόντιό του πιο
μακριά.
Η σημερινή μορφή ρίψης του ακοντίου, που
χαρακτηρίζεται ως «Σουηδική τεχνική»,
πρωτοεμφανίστηκε επίσημα στην Ολυμπιάδα του
Λονδίνου το 1908. Έτσι το πρώτο επίσημο
ολυμπιακό ρεκόρ στον ακοντισμό καταγράφηκε
το 1908 στο Λονδίνο με πρώτο νικητή το Σουηδό
E. Lemming με επίδοση 54,83 μέτρα, ο οποίος
διατήρησε τον τίτλο του μέχρι το 1920, όπου
άρχισε η εξέλιξη των Φιλανδών ακοντιστών. Σουηδική τεχνική

Η Φιλανδική τεχνική Φιλανδική τεχνική

Αυτή διαφέρει από την σουηδική μόνο ως προς

τον τρόπο μεταφοράς του ακοντίου πίσω. Στην
τεχνική αυτή ο αθλητής στη διάρκεια των δύο
πρώτων βημάτων του ρυθμού των τελευταίων
πέντε ή επτά βημάτων μεταφέρει το ακόντιο
πίσω και στο ύψος της προέκτασης των ώμων.
Κύριος εκφραστής της φινλανδικής τεχνικής
υπήρξε ο κορυφαίος σοβιετικός ακοντιστής
Jannis Lusis με παγκόσμια ρεκόρ και
ολυμπιακές νίκες στο ενεργητικό του, όπως και
ο τωρινός κάτοχος της παγκόσμιας επίδοσης με
98,66 μέτρα και επανειλημμένα ολυμπιονίκης
Jahn Zelezni.
Τεχνική Ρίψης
Η τεχνική ρίψης του ακοντίου περιλαμβάνει δυο μέρη. Στο πρώτο μέρος (που δίνει την ενέργεια για
τη ρίψη του ακοντίου) ο ακοντιστής τρέχει 8-12 επιταχυνόμενα βήματα, κρατώντας το ακόντιο
επάνω από το ύψος των ώμων. Το δεύτερο μέρος της φοράς (κίνηση) αποτελούν τα πέντε
τελευταία βήματα, όπου ο αθλητής απλώνει το χέρι του προς τα μπρος και στρέφει τον αριστερό
ώμο προς την κατεύθυνση ρίψης. Στα τρία τελευταία βήματα εκτελεί μια «ψαλιδωτή» κίνηση με τα
πόδια έτσι ώστε να έρθει στην τελική θέση ρίψης. Στη φάση αυτή, σπρώχνει με το δεξί πόδι επάνω
και εμπρός, και η ώθηση αυτή μεταφέρεται στη λεκάνη, στον κορμό, στον ώμο, στον αγκώνα και
τελικά στην παλάμη που απελευθερώνει το ακόντιο. που α ρίξει το ακόντιό του πιο μακριά.

Διάδρομος φοράς και τομέας ρίψης

Ακοντισμού

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1982 η Σοφία Σακοράφα

έγραψε ιστορία, όταν στα Βενιζέλεια, στα Χανιά, πήρε
φόρα και έστειλε το ακόντιο να καρφωθεί στα 74 μέτρα
και 20 εκατοστά.
Βασικοί Κανονισμοί

Ο αθλητής για να είναι έγκυρος πρέπει:

 Να κρατάει το ακόντιο από την λαβή.

 Να ρίχνει το ακόντιο επάνω από τον ώμο ή από το επάνω μέρος του βραχίονα.
 Να μην ακουμπήσει με οποιοδήποτε μέρος του σώματος του έξω ή επάνω στις γραμμές που
ορίζουν το διάδρομο φοράς.
 Να μην προσπεράσει ή ακουμπήσει με οποιοδήποτε μέρος του σώματος του την τελική
γραμμή(τόξο) του διαδρόμου.
 Από τη αρχή μέχρι το τέλος της προσπάθειας δεν επιτρέπεται να γυρίσει την πλάτη του στην
κατεύθυνση ρίψης.
 Να μην εκτελεί κατά τη ρίψη κυκλική κίνηση.
 Να εγκαταλείπει το διάδρομο φοράς αφού πρώτα προσγειωθεί το ακόντιο πλάγια και πίσω από τις
τελικές γραμμές (τόξο και κάθετες προς το διάδρομο γραμμές)και σε όρθια στάση.
 Να μην ξεφύγει το ακόντιο από τα χέρια του και πέσει κάτω.
 Το ακόντιο να προσγειώνεται μέσα στον τομέα ρίψης και πρώτα με την αιχμή.
 Να αρχίσει την προσπάθεια του πριν παρέλθει ο χρόνος των 60".

Σημαντικότεροι Ακοντιστές
Οι σημαντικότερες Ελληνίδες αθλήτριες του ακοντισμού είναι οι:
 Σοφία Σακοράφα, 26 Σεπτεμβρίου 1982, παγκόσμιο ρεκόρ με επίδοση 74,20 μέτρα.
 Άννα Βερούλη, χρυσό μετάλλιο στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες στίβου, Αθήνα 1982.
 Μιρέλα Μανιάνι, ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες, Σίδνεϊ 2000.
 Μιρέλα Μανιάνι, χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες, Αθήνα 2004.

Οι σημαντικότεροι Έλληνες αθλητές του ακοντισμού είναι οι:

 Μιχάλης Δώριζας, χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, 1908.
 Κώστας Γκατσιούδης, ασημένιο μετάλλιο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, 1999.

Οι αθλητές του ακοντισμού που κατέχουν παγκόσμιο ρεκόρ:

 Γιάν Ζέλεζνι, χρυσός Ολυμπιονίκης στον ακοντισμό στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1992, του
1996 και του 2000, ασημένιο μετάλλιο το 1988. Παγκόσμιο ρεκόρ το 1996 με βολή 98.48μ.
 Μπάρμπορα Σποτάκοβα, Παγκόσμιο ρεκόρ το 2008 με βολή 72.28μ.