ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ…ΑΝΘΡΩΠΕ!!!

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΠΟΙΟΣ

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΑΣ;

του
Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου
Δροs πτυχιουχου μηχανικου
τ.Υφηγητου Πολυτεχνειου Ααχεν Γερμανιαs
07.03.2018

Παραπομπη

« Οχι μονο δεν γνωριζομεν τιποτε πραγματικωs, αλλα πρεπει να

αμφιβαλλωμεν
και δι’αυτα που νομιζουμε οτι γνωριζουμεν »
Μητροδωροs ο Χιοs

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Σελιs
Παραπομπη
2
Προλογοs
5

1. Εισαγωγη
10

1.1 Ο Εγκεφαλοs του ανθρωπου και η αναζητηση

των μυστικων του συμπαντοs
κοσμου 12

1.2 Οργανα αισθησεωs, Διαστασειs, Μοναδεs, μαθηματικα-

φυσικα Αξιωματα, Υποθεσειs, Θεωριεs και
Μυθοι 19

1.3 Εννοιεs
35
1.31 Υλη
35
1.32 Πεδια
52
1.33 Ακτινοβολια
57
1.34 Χωροs, Χρονοs, Κενο και
Χωροχρονοs 62
1.35 Σχετικοτητα
70
1.36 Κβαντομηχανικη
76
1.37 Αβεβαιοτητα και
Απροσδιοριστια 80

2. Το συμ-
«παν» 86

2.1 Το συμπαν υπο το πρισμα τηs Καβ(β)αλαs των

Ιουδαιων 89

2.2 Το συμ-«παν» υπο το πρισμα των αρχαιων Ελληνων φιλο-

σοφων.
91
2.21 Ορφεαs
94
2.22 Ομηροs
97
2.23 Πυθαγοραs
99
2.24 Ηρακλειτοs
104
2.25 Ιπποκρατηs
108
2.26 Πλατων και
Νεοπλατωνικοι 111
2.27 Αριστοτεληs
114

2.3 Το συμπαν υπο το πρισμα των επιστημονων του

Μεσαιωνα, τηs Αναγεννησηs και του
Διαφωτισμου 116

2.4 Το συμπαν υπο το πρισμα των επιστημονων του

19ου, 20ου και των αρχων του 21ου μ.Χ.
αιωνα 121

2.5 Θεωριεs των ημερων μαs για την δημιουργια και

εξελιξη του
συμπαντοs κοσμου 131

2.51 Το στανταρτ πρωτυπο τηs θεωριαs τηs Μεγαληs

Εκρηξηs 133
2.52 Steady-State-
Θεωρια 137

2.53 Τα πληθωριστικα μοντελα τηs

κοσμογονιαs 138
2.54 Η απλη και η υπερσυμμετρικη θεωρια των
κοσμικων
χωρδων 142
2.55 Η θεωρια των D-και «p-
Braner» 149
2.56 Die M-
Theorie 153
 2.57 Μια ενοποιημενη θεωρια για την δημιουργια και
εξελιξη
του
συμπαντοs
155

2.58 Σκεψειs του συγγραφεωs του παροντοs πονηματοs, για

την προελευση, δομη και ειμαρμενη του συμπαντοs
κοσμου 157

2.6 Ο Γαλαξιαs
μαs 176

2.7 Το ηλιακο
μαs συστημα 182

2.8 Ο
πλανητηs Γη 204

2.81 Η ζωη επι και εκτοs του πλανητη

γη 212

2.82 Γηινεs καταστροφεs στο παρελθον και οι προβλεπομενεs

για το
μελλον 233

2.83 Εποχιακη προκληση για το ανθρωπινο γενοs στον

πλανητη
γη 255

2.831 Πληθυσμιακη και κοινωνικο-οικονομικη εξελιξη

στον πλανητη
γη 265

2.832 Το ενεργειακο και κλιματολογικο προβλημα των

ανθρωπων τηs αυριανηs εποχηs στον πλανητη
γη 277

2.833 Προs τα που βαδιζουμε

; 300
 Βιογραφικο
317

Προλογοs

Χωριs καμια αμφιβολια, η αποψη του συγγραφεα στην παρουσα διατριβη

-ακομη και εαν προσπαθησε να διατηρηση καποια απροκαταληψια-
επιρρεασε
ολο το εργο και η επιρροη αυτη εμφανιζεται συχνα μεταξυ των στιχων
του κειμενου.
Ειναι συνεπωs ευθεs και εντιμο να φανερωση αυτοs τιs αποψειs του στην
αρχη του εργου του, για να γνωριζουν οι αναγνωστεs με ποιον εχουν
να κανουν.
Ο συγγραφεαs του παροντοs πονηματοs δεν ειναι ιστορικοs,
αστροφυσικοs,
φιλοσοφοs, κοινωνιολογοs, αλλα ουτε και θεολογοs.
Ειναι μονο εναs
επιστημοναs θετικων επιστημων και υιοs τηs χωραs, οπου σε καθε γωνια
τηs
εισχωρησεν το αρχαιοελληνικο πνευμα, με καθε φορα εναν αρχαιο ναο,
εναν μυθο και εναν ηρωα και τηs δωρησε τα χαρακτηριστικα που
αντανακλουν
εκεινην την αποκαλυψη και την μυσταγωγια, που μαγευει καθε
ανθρωπινη υπαρξη.
Κανειs δεν γραφει ενα βιβλιο μονοs του.
Καθε βιβλιο βασιζεται και στιs διασκοπησειs, αναλυσειs και
πραγματειεs αλλων συγγραφεων.
Ολουs αυτουs επιθυμω να ευχαριστησω.
Το περιεχομενο του παρoντοs πονηματοs ειναι αποτελεσμα μιαs
ανεξαρτητηs μελετηs τηs βιβλιογραφιαs.
Ο συγγραφεαs χρησιμοποιησε το προσιτο σε αυτον υλικο και το
συνεδεσε με τιs δικεs του σκεψειs και κριτικεs αναλυσειs.
Προκειται για επιλογη θεματων απο ενα φυσικο επιστημονα που στοχο
εχει να δωση μια ολοκληρωμενη εικονα των προβληματων που
απασχολουν τουs ανθρωπουs στιs αρχεs του 21ου αιωνα,
χρησιμοποιωντας και διαφορα συγγραμματα αλλων συγγραφεων.
Στο κειμενο διδονται οι σχετικες αναφορεs σχετικα με την προελευση
των πληροφοριων.
Τα βασικα ερωτηματα που αποτελουν και τον τιτλο του παρoντοs
βιβλιου, ειναι ερωτηματα που οριοθετουν και τα αινιγματα τηs
ανθρωπινηs ζωηs απο την
γεννηση εωs τον θανατο.
 Ολοι μαs καποτε θα πεθανουμε, εμειs ομωs ημασταν οι τυχεροι.
Οι περισσοτεροι ανθρωποι ποτε δεν πεθαινουν διοτι ποτε δεν
γεννηθηκαν.
Οι ανδρεs και οι γυναικεs, οι οποιοι θεωρητικα αντι για εμαs θα
μπορουσαν να υπαρξουν και στην πραγματικοτητα ποτε δεν θα δουν το
φωs
του κοσμου αυτου, ειναι περισσοτεροι απο τουs κοκκουs τηs αμμου τηs
Σαχαραs.
Μεταξυ αυτων υπαρχουν σιγουρα ανωτεροι απο τον Λεοναρτο ντα
Βιντσι τηs αναγεννησηs και απο τουs εκατονταδεs Ελληνεs επιστημονεs
που
διαπρεπουν σημερα σ’ολον τον κοσμο.
Το γνωριζουμε αυτο, διοτι η ποσοτητα
των ανθρωπων που μπορουν να γεννηθουν απο το DNΑ μαs ειναι κατα
πολυ
μεγαλυτερη απο την ποσοτητα των ανθρωπων που πραγματι γεννηθηκαν
και σε
αντιθεση με την τρομερα μικρη πιθανοτητα, υπαρχουν ο γραφων και οι
αναγνωστες σαν να ειναι αυτο κατι το συνηθεs.
Μονο λιγοι προνομιουχοι κερδισαν, παρα την τρομερα μικρη
πιθανοτητα, στο λαχειο της γεννησης.
Πως ειναι ποτε δυνατο να τολμαμε να θρηνουμε για την
αναποφευκτη επιστροφη στην προηγουμενη καταστασην μαs;
Ολοι οι ανθρωποι του πλανητη Γη που γεννηθηκαν, βρισκονται
παγιδευμενοι στην βαρυτητα τηs Γηs και θετουν συνειδητα ‘η
ασυνειδητα τα ερωτηματα του τιτλου του παροντος πονηματος οταν
ριχνουν το βλεμα τουs στον ουρανιο θολο ‘η οταν ανιχνευουν την
μεγαλοχωρικη γεωμετρια του χωροχρονου.
Ο ανθρωπος επι της Γης και μεσα στο συμπαν, ειναι ενα μεροs του
συνολου,
ειναι μια συνεχης ουσια του πολιτισμου και κατεχει στον ιεραρχικα και
κατα
κλιμακα δημιουργημενο κοσμο την θεση του. Ειναι μεροs και οχι ο
δυναστηs τηs φυσεωs.
Οταν πριν μερικεs δεκαετιες ενοησεν την ηλεκτρομαγνητικη δυναμη,
οδηγησεν η νοηση αυτη στην ανακαλυψη του τηλεγραφου, του ραδιου
και τηs τηλεορασεωs.
Μολιs στην νοηση αυτη αθροιστηκεν η γνωση της κβαντομηχανικηs,
ανεκαλυψεν τον ηλεκρονικο υπολογιστη, τις ακτινες λασερ,
τον τρανσιστορα, την πυρηνικη τομογραφια και αλλα ηλεκτρονικα
οργανα.
 Η γνωση τηs ισχυρηs και αδυναμηs πυρηνικης δυναμηs οδηγησεν
στην ανακαλυψη τηs πυρηνικηs ενεργειαs, αλλα και της ατομικης
βομβας, με τα
γνωστα καταστροφικα αποτελεσματα.
Δεν αποκλειεται με την γνωση του χωροχρονου, εαν αυτοs ειναι
υπαρκτοs, να καταληξη ο ανθρωποs σε αποκαλυψη τεχνολογιων που
σημερα ουτε καν να φαντασθουμεν μπορουμε.
H γενεση της φυσεως προ’υ’ποθετει την υπαρξη ενος αυθυπαρκτου
αρχικου αιτιου.
Κατι τετοιο ομως ειναι η δημιουργικη αρχη απο την οποια εκπορευθηκε
το συμπαν ‘η τα συμπαντα. Τον ορισμο της δημιουργικης ‘η
αδημιουργητης
αρχης μας την δινει η νεα θεωρια της φυσικης η οποια ομιλει για την εκ
του
μηδενος προελευσης των παντων.
Η νεα θεωρια απορρηπτει την κλασικη φιλοσοφικη θεωρηση, οτι «μηδεν
εκ του μηδενος γινεται» και δεχεται οτι «εκ του μηδενος προερχονται
τα παντα και εις το μηδεν επιστρεφουν».
Η ελευθερια ειναι ο νομος της φυσεως.
Με τις εκδηλωσεις αυτες εμφανιζονται ολα τα φαινομενα των κοσμων
και με τις λειτουργιες αυτων πληρουνται οι σκοποι της δημιουργιας.
Στους φυσικους κοσμους η λειτουργια του νομου της ελευθεριας
εκδηλωνεται με την αρμονια μεταξυ των μορφων της φυσεως και τον
ιδιαζοντα χαρακτηρισμο της ενεργητικοτητας καθε μορφης.
Με τον νομο της ουσιας της φυσεως κανονιζεται να μενη η καθε μια
μορφη στο πεδιο της ενεργητικης δρασης και να δεχεται τις επιδρασεις
των αλλων μορφων.
Η φυση ειναι το συνολο της ενεργουσης ουσιας των κοσμων με ολες τις
εκδηλωσεις, λειτουργιες και νομους αυτης.
Η νοητικη φυση γινεται εκ της μη νοητικης δυναμει νεας εκδηλωσεως
νομων οι οποιοι υπηρχαν σε αυτην οχι εν ενεργεια, αλλα μονο εν
δυναμει.
Η νοητικη φυση ειναι ενα δημιουργημα των ανθρωπινων εγκεφαλων.
Το «εν δυναμει» νοειται απο τον καθενα διαφορετικα.
Ορισμενοι πιστευουν οτι προερχεται απο τον Δημιουργο οποιος και εαν
ειναι, αυτος.
Εδω οργιαζει η θρησκευτικη δεισιδαιμονια!
Αλλοι πιστευουν οτι αυτό ειναι μια ακομη δυνατοτητα της ιδιας της
φυσης, η οποια εδω ονομασθηκε «μη νοητικη».
Στην περιπτωση αυτη «αυτον τον κοσμο, κανεις θεος ‘η ανθρωπος δεν
τον δημιουργησεν, αλλα ειναι κατα τον Ηρακλειτο πυρ αθανατο που
αναβει και σβηνει με μετρο» (2).
 Το συμπαν ειναι ενα ιδιομορφο δημιουργημα, οπου ολα τα ορατα και
αορατα
στοιχεια του αποτελουν ενα απατηλο ονειρο και δεν μπορουν να
παρατηρηθουν
συνολικα, διοτι αυτο δεν συλαμβανεται ωs συνολο με τα μικρηs
εμβελειαs
αισθητικα ανθρωπινα οργανα.
Τα ορατα του στοιχεια, σε σχεση με την ολικη πραγματικοτητα,
συμπεριφερονται οπωs ο αφροs τηs κορωναs των κυματων στον ωκεανο.

Πιεσμενο μεταξυ χωρου και χρονου λαμβανει το συμπαν συνεχωs

διαφοροποιημενεs μορφεs, τιs οποιεs εξοντωνει και ξαναδημιουργει για
να τιs
ξαναεξοντωσει και ουτο καθεξηs σε ολη την αιωνιοτητα.
Ενω ειναι ενα ολοκληρωμενο και αδιαιρετο συνολο, τα παντα
αλληλοσυνδεονται μεταξυ τουs και συνυπαρχουν με αλληλοεπιδρασειs.
Ο χωροs του δεν προσδεχεται φθορα και ειναι αναντιπαραστατοs και
εδρα των αισθητων.
Ο χρονοs κατα τον Πλατωνα αποτελει κινητη εικονα τηs αιωνιοτηταs.
Ολοκληρη η κοσμολογικη δημιουργια κρυβεται κατα τον Ι. Δακογλου (1)
στην ρηση του πυθαγορειου αστροφυσικου Φιλολαου, «Εστι γαρ
αρμονια πολυμιγεων ενωσιs και διχα φρονεοντων συμφρονησιs», την
οποια αποκρυπτογραφησε και μαs φανερωσε το μεγαλο σχεδιο
τηs «Αρμονιαs των Ουρανιων Συμπαντων».
Η ερευνα του ουρανιου θολου καθωρισθηκε ηδη απο την τριτη π.Χ.
χιλιετια. Στην αρχαια Ελλαδα αρχισε ενας προβληματισμος με θεωρητικη
αντιπαραθεση για την εξηγηση των ουρανιων φαινομενων που αργοτερα
αποτελεση την αρχικη αναφλεξη για την μετεπειτα επιστημη.
Σχεδον στον περισσοτερο χρονο της τεκμηριωμενης ανθρωπινης ιστοριας
επικρατησε η αποψη του ενος στατικου συμπαντος.
Ακομη ο ο Μεγας Αριστοτελης ηταν της ιδιας αποψης. Με τον Γαλιλαιο
Γαλιλε’ι’ το 1609 μ.Χ. αρχισαν οι τηλεσκοπικες παρατηρησεις του
ουρανιου θολου που εντοπισαν μια συνεχην μεγενθυνση των διαστασεων
του συμπαντος.
Ακομη εως πριν 100 χρονια πιστευαν οι επιστημονες οτι ο Γαλαξιας μας
ειναι το συνολο του συμπαντος μας.
Μολις στον 20 μ.Χ. αιωνα επικρατησε η αποψη οτι ο Γαλαξιας μας εινα
ενας μεταξυ των παρατηρηθεντων 400 δισεκατομμυριων Γαλαξιων στον
ουρανιο θολο.
Το 1920 μ.Χ. οδηγησαν οι ερευνες του ουρανιου θολου και των
απομακρυσμενων Γαλαξιων μαζι με την θεωρια της βαρυτητας
του Einstein στο συμπερασμαοτι το συμπαν ειναι κυρτο και συνεχως
διαστελλεται. Αυτo αρχισε στο απωτερο παρελθον απο ενα σημειο.
 Ετσι γεννηθηκε η θεωρια Big Bang δημιουργιας του συμπαντος μας.
Απο τοτε
αθροιζονται συνεχως οι γνωσεις μας και οι δυνατοτητες εξηγησεων για
πολλα ουρανια φαινομενα που ανατρεπουν καθε τοσο της μεχρι τοτε
επικαιρες γνωσεις μας. Εδώ τιθεται ένα σοβαρο ερωτημα.
Ειχε ο Κοσμος, δηλαδη αυτό που εχει την εννοια του ολου, στιγμη
δημιουργιας ‘η υπηρχε αυτος ανεκαθεν;
Η αντιληψη για το τι είναι το Συμπαν βασιζεται αποκλειστικα στην
δυναμη της ορασης, δηλαδη στο επιπεδο των αισθησεων και των μεσων
που την υποβοηθουν.
Άλλο πραγμα το «Συμπαν = Universum» και άλλο πραγμα το «Συν +
Παν = Κοσμος».
Βαση της Big Bang θεωριας, με την Μεγαλη Εκρηξη αρχισε η φαση
δημιουργιας του συμπαντος Κοσμου από το τιποτε.
Όμως καμια φυσικη οντοτητα, συστημα ‘η φαινομενο δεν δημιουργειται
από το τιποτε.
Για ποιο λογο συνεπως συνεβη η περιφημη Μεγαλη Εκρηξη, δηλαδη τι
την προκαλεσε και τι ηταν αυτό που εξερραγη, ουδεις μεχρι σημερα από
τους επιστημονες είναι σε θεση να δωση μια απαντιση.
Η δυμιουργια του Συμπαντος εξυγειται από αμηχανια με το τελεολογικο
αντιερωτημα «γιατι υπαρχουν οι ανθρωποι και το Συμπαν;».
Αυτό όμως δεν ειναι απαντιση στην ερωτηση…
Οι οπαδοι της Μεγαλης Εκρηξης του πρωταρχικου ατομου θεωρουν ότι
με αυτή εμφανισθηκε η ετσι ονομασθεισα «καθαρη ενεργεια» και
ταυτοχρονα με αυτην ο χωροχρονος.
Από την καθαρη αυτή ενεργεια εν συνεχεια σχηματισθηκαν
τα «σωματιδια υλης και αντυλης», δηλαδη τα σωματιδια φορεις της
μαζας.
Η εννοια αυτή κακως ταυτιζεται με την εννοια της υλης, διοτι η μεν
μαζα (ηρεμιας) εκφραζει ποσοτικα τις αδρανεις ιδιοτητες των υλικων
υποστρωματων, η δε ενεργεια εκφραζει επισης ποσοτικα τις δραστικες
ιδιοτητες υλικων οντοτητων.
Οι πρωτες οφειλονται στην σχετικη ηρεμια των υλικων υποστρωματων
και οι δευτερες στην σχετικη τους κινηση.
Με αλλα λογια.
Στην πραγματικοτητα η ετσι ονομασθεισα «διδυμη γενεση» είναι η
μετατροπη υλικων σωματιδιων που είναι φορεις μονο ενεργειας σε υλικα
παλι σωματιδια που είναι τοσο φορεις μαζας (ηρεμιας) οσο και
ενεργειας, διοτι μερη της ενεργειας μετατρεπεται σε μαζα (ηρεμιας) που
αποκτει αδρανεις ιδιοτητες.
Η δε ετσι ονομασθεισα «εξα’υ’λωση», είναι στην πραγματικοτητα η
μετατρωπη σωματιδιων φορεων μαζας (ηρεμιας) και ενεργειας σε
σωματιδια φορεις μονο ενεργειας.
 Υποστηριζεται από τους οπαδους της Μεγαλης Εκρηξης (Σοφιστεια!)
οτι από την καθαρη ενεργεια, δηλαδη από τα γ-φωτονια, σχηματιζονται
σωματιδια υλης και αντυλης (διδυμη γενεση) και αντιστροφως.
Με την αλληλοεπιδραση ενός ηλεκτρονιου και ενός ποσιτρονιου
δημιουργειται επισης ένα φωτονιο.
Το φαινομενο αυτό λεγετα «εξα’υ’λωση» και σημαινει ότι χανεται η υλη
γιατι μετατρεπεται σε ενεργεια η οποια θεωρειται ως απλη φυσικη
οντοτητα.
Εδώ αγνοειται από τους Σοφιστας ότι χωρις υλικο φορεα, χωρις υλικο
υποστρωμα δεν υπαρχει ενεργεια.
Πριν την φαση αυτή της δημιουργιας των στοιχειωδων σωματιδιων της
υλης, υπηρχε κατά τους Σοφιστας το ετσι ονομασθεν «κβαντικο
κενο» με κατι που ζυγιζε 10 στην 94 γραμμαρια ανα κυβικο εκατοστο
του χωρου.
Πως όμως είναι δυνατο το κενο αυτό με την εννοια του «τιποτε», να
περιεχη κατι μου ζυγιζε με 10 στην 94 γραμμαρια ανα κυβικο εκατοστο
του χωρου ο οποιος αντι για «κενος» επρεπε να
θεωρειται «βαρυγεματος», Στους αρχαιους Ελληνες το κενο
ισοδυναμουσε με το μη ον.
Ουδεποτε συνεπος στην ιστορια του Κοσμου (Συν + Παντος) υπηρχε
εντος αυτου κενος χωρος.
Στο ετσι ονομασθεν κβαντικο κενο υπαρχουν μορφες υλης. Εντος του
χωροχρονου του Κοσμου βρισκονται και κινουνται συνεχως
ηλεκτρομαγνητικες ακτινοβουλιες και κάθε ειδος ελευθερες
μικροκοσμικες (κατι σαν τον «Αιθερα» των αρχαιων Ελληνων) και
μακροκοσμικες υλικες μορφες.
Δεν υπαρχει αντιυλη.
Ολη η υλη του Κοσμου είναι συνηθισμενη υλη.
Αντιυλη εχει δηθεν εντοπισθει στις ενεργετικες κοσμικες ακτινες και εχει
υπολογισθει ότι για κάθε 10.000 πρωτονια υπαρχει 1 αντιπρωτονιο.
Δεν αποκλειεται όμως αυτό να παραγεται από την συγκρουση μεταξυ
των ενεργητικων κοσμικων ακτινων και των ατομων ανθρακος ‘η
οξυγονου του μεσοαστρικου χωρου
(3).

Το θεμα ομως υπαρξης ζωης και σε αλλους πλανητες περαν της Γης
παραμενει ακομη ανεξηγητο.
Το βεβαιο ειναι οτι οι αναζητησεις μας για τις αρχες του συμπαντος
συνεχιζονται αμειωτα.
Οι υπερχορδες, οι μαυρες τρυπες,
η κοσμικη αμνησια και η μαυρη ενεργεια στον ουρανιο θολο παραμενουν
σημερα τα πεδια ατελειωτων ερευνητικων εργασιων.
 Βιβλιογραφια

1. Δακογλου Ι., «Ο Μυστικοs Κωδικαs του Πυθαγορα και η

αποκρυπτογραφηση
τηs διδασκαλιαs του», τομοs πρωτοs, εκδοσειs «Νεα Θεσιs», 1987,
σ.16
2. Ναγος Σ. «Αληθεια, Ελευθερια, Γνωση» Αναρτηθηκε στην Ιστοσελιδα
του Διαδυκτιου Eligible Greeks.Com, στις 09.04.2010
3. Χαμπης Κιατιπης Η Κοσμολογια τηδ Μεγαλης Εκρηξης Λευκωσια; -
Κυπρος 1996-2006

1Εισαγωγη

Ο ανθρωποs σημερα ζει σε μια ομαλη περιοχη ενοs συμπαντοs, του

οποιου η διαμετροs ειναι περιπου 20 δισεκατομμυρια ετη φωτοs.
Το συμπαν αυτο, αγνωστο για ποιο λογο, εχει ιδιοτητεs που του δινουν
την δυνατοτητα να υπαρχη για μεγαλα χρονικα διαστηματα και να
δημιουργη δισεκατομμυρια αστρα και γαλαξιεs απο την συνηθη ορατη
υλη του 5 % - η ουσια τηs εξωτερικηs μαυρηs υληs, που αποτελει
περιπου το 95 % τηs υληs που περιεχει το συμπαν αυτο, παραμενει
ακομη αγνωστη (προφανωs 25 % μαυρη υλη και 70 μαυρη ενεργεια) –
τηs ολικηs υληs, που περιεχει.
Μονο συμπαντα με αστρα και γαλαξιες και μεγαλη χρονικη περιοδο
υπαρξηs εχουν δυνατοτητεs για την
γεννηση, την εξελιξη και την καταστροφη τηs ζωηs (1).
Εξεταζονταs προσεκτικα τον ανθρωπο και τιs αλλεs μορφεs τηs ζωηs
στον πλανητη μαs διαπιστωνουμε, οτι αυτοs αποτελειται απο μια
συγκεντρωση πρωτονιων, νεοτρονιων και ηλεκτρονιων και δη 10 ειs την
28 κβαντοτεμαχιδια υλης, απο τα οποια σχηματιζονται τα ατομα και τα
μορια, τα οποια με φανταστικα πολυπλοκεs διαδικασιεs σχηματιζουν τα
κυτταρα, τρισεκατομμυρια των οποιων βρισκονται στο ανθρωπινο σωμα.
Συνεπωs η καταγωγη του ανθρωπου βρισκεται μεσα σε μια
τυρβωδη κινηση των στοιχειων του συμπαντοs, απο την οποια
δημιουργηθηκε μια πρωταρχικη συσσωρευση και συμπηκνωση υλης σε
μορφη ενοs στοιχειωδουs νεφουs, το οποιο στην φαση αυτη
στροβιλιζονταν, περιστρεφονταν και μετακινουνταν, εωs οτου
σχηματισει την πληρη χρυση σπειροειδη ελικα, δηλαδη το
συμπαντικο DNA.
Ο ανθρωποs συνεπως δεν ειναι τιποτε αλλο απο «σκονη
ενδογαλακτικου νεφουs».
Η φυσικοεπιστημονικη ορθροφροσυνη και ενοραση των αρχαιων
Ελληνων το διεπιστωσεν πολυ ενωριs.
Σε ενα φυλλο χρυσου απο τον 5ον π.Χ. αιωνα, που βρεθηκεν πριν μερικα
χρονια σε ενα αρχαιοελληνικο ταφο στο Υππονιο
(σημερα Vipo Velentia) τηs Καλαβριαs τηs Ιταλιαs, ειναι γραμμενα σε
αρχαιοελληνικη γλωσσα (2):

«.....στην μνημοσυνη ανηκει ο ταφοs αυτοs. Εαν αναγκασθειs να

πεθανηs,
θα σε ρωτησουν οι φυλακεs: Τι γυρευειs στο σκοτοs του φοβερου
Αδη;
Απαντησε: Ειμαι ο υιοs τηs γηs και του ουρανου. Καιγομαι απο
διψα και
πεθαινω.....Δωσε μου κρυο νερο απο τα ελη τηs μνημοσυνηs....Θα
σου
αφησουν να πιηs. Θα περπατησειs κατα μηκοs του ιερου δρομου
οπου και
οι αλλοι επισημοι πληροφορουμενοι και απο τον θεο Διονυσο
κυριαρχουμενοι περπατουν.....»

Στην Ελευθερνα τηs Κρητηs βρεθηκαν πολλα φυλλα χρυσου στα οποια
ειναι
γραμμενοs κατ’επαναληψη ο εξηs διαλογοs μεταξυ των πνευματων και
των
φυλακων του Αδη:

«Ποιοs εισαι; Απο που ερχεσαι:

Ειμαι ο υιοs τηs γηs και του γεματου με αστερια ουρανου.»

Η ιστορια του ανθρωπου στον πλανητη γη ειναι κατα το μεγαλυτερο τηs

μεροs
ενα κομβικο σημειο, οπου καταληγουν οι ιστοι του χωροχρονου.
Στον κομβο
αυτο ειναι μπλεγμενα μεταξυ αλλων και κοινωνικα, πολιτισμικα και
οικονομικα
δεδομενα.
Για τον λογο αυτο δεν ειναι ευκολο πραγμα το ξετιληγμα του.
Κατω απο την εποχιακη σκοπια, η βαθυτερη σημασια των δεδομενων
αυτων
παραμενει η ιδια.
Αυτοs ειναι ο λογοs που στο παρων πονημα θα εξετασθουν μεταξυ
αλλων και κοινωνικα, πολιτικα, θρησκευτικα και φιλοσοφικα δεδομενα.

Βιβλιογραφια
 1. Χατζηθεοδωρου Γ., «Τα πεδια μαχηs των στρατιων του
συμπαντοs» Δαυλοs αρ.307, Νοεμβριοs 2007, σ.21430-21438

1. Von Chiara Calli Staude., «Ursprung von Himmel und

Erde»Schöpfung ohne Ende. Die Geburt von Kosmos SnW u. Special
2, S. 94-99

1.1 Ο Εγκεφαλοs του ανθρωπου και η αναζητηση των μυστικων του

συμπαντοs.

Ετυμολογικα ο αρχαιοελληνικοςαφηρημενος ορος «Συν + Παν =

Κοσμος» σημαινει χωρις εξαιρεση «Όλα», δηλαδη κατα κανονα όλα οσα
αντικειμενικα υπηρχαν, υπαρχουν και θα υπαρχουν στον χωρο.
Συνεπως δεν υπαρχει οτιδηποτε που να μην είναι συστατικο μερος του
Κοσμου (Κοσμημα) πραγμα που σημαινει ότι αυτος δεν εχει συνορα και
κατ’ επεκταση εξωτερικο περιβαλλον ώστε να υπαρχη οτιδηποτε εξω απ’
αυτό.
Η ουσια της εννοιας του Κοσμου οριζεται ως χωρος στον οποιο
βρισκεται σε κινηση η υλη, με κάθε δυνατη μορφη με την οποια μπορει
να υπαρξη και στον οποιο συντελουνται τα διαφορα φαινομενα που
προκαλουνται ως αποτελεσμα των αλληλοεπιδρασεων και ανταλλαγων
αναμεσα στις υλικες μορφες.
Ο ιδιος ο χωρος δεν μπορει να αισθανθη, δηλαδη να οραθη, να ακουσθη,
να γευθη, να οσφραιθνισθη και να αισθανθη με την αφη ‘η με την πιεση.
Η υπαρξη του χωρου κατανοειται επειδη υπαρχουν και κινουνται σε
αυτόν οι υλικες μορφες, οι οποιες αντιλαμβανονται στο ειπεδο κυριως
της ορασης.
Ολες οι υλικες μορφες βρισκονται στον χωρο και απ’ αυτόν παιρνουν την
μορφη τους.
Η επιστημη που μελετα τον χωρο και τις μορφες που παιρνουν οι υλικες
οντοτητες και φαινομενα λεγεται Γεωμετρια.
Ο ορος «υλη» εννοει τα παντα οσα υπαρχουν στην πραγματικοτητα,
δηλαδη τις υλικες οντοτητες που βρισκονται στον χωρο.
Ο ορος «κινηση» υπονοει κάθε ειδος αλλαγης, κάθε ειδος μεταβολης και
μετατροπης και αλληλοεπιδρασης αλλα και την διαδικασια της
αναπτυξης.
Η κινηση χωρις υλικες οντοτητες είναι αδιανοητη και αντοστροφα υλικες
οντοτητες χωρις κινηση είναι είναι επισης αδιανοητες.
Ο Κοσμοs ειναι μεγαλυτεροs και πολυπλοκωτεροs απ’οτι ειναι σε θεση
να
αναγνωρισουν η ανθρωπινη οραση και τα αλλα ανθρωπινα αισθητηρια
οργανα. Τα μηκη των κυματων του φωτοs τα οποια καταληγουν και
 καταγραφονται, σαν θαλαμοι κυματων, σε μια δεδομενη στιγμη στον
αμφιβληστροειδη χιτωνα της ανθρωπινηs ορασηs, κεινται μεταξυ 4.000
και 7.000 Ängstrom (5).
To ορατο φωs απο το Μενεξεδενιο μεσου του Μπλε, Πρασινο, Κιτρινο,
Πορτοκαλι εως το Κοκκινο Φασμα μειωμενου μηκους κυματος,
περιλαμβανει περαν αυτων μια ακομη σειρα αυξανομενων και
μειωμενων μηκη κυματων, που δεν ειναι σε θεση να καταγραψη η
ανθρωπινη οραση (ιδε Σχ. 1).
Οι χρωματικεs αντιληψειs δεν ειναι τιποτε αλλο, απο εργαλεια βοηθειαs
με τα οποια ο εγκεφαλοs του ανθρωπου επισημαινει σοβαρεs διαφορεs
στο περιβαλλον.
Για την ανθρωπινη περιπτωση προκειται για το φωs διαφορετικων μηκων
κυματοs.
Για ορισμενα ζωα ειναι εσωτερικεs επισημανσειs οι οποιεs βρισκονται
στην διαθεση του εγκεφαλου, οταν το μοντελο του κατασκευαζει το
περιβαλλον και αποφασιζει για διαφορεs που καταγραφονται απο τα
ματια του σχετικου ζωου. Ενα ιπταμενο ζωο χρειαζεται ενα αλλο
μοντελο του κοσμου απ’οτι ενα αλλο ζωο που βαδιζει, σκαρφαλωνει ‘η
κολυμπα.
Ενα αρπακτικο ζωο χρειαζεται ενα αλλο μοντελο απ’οτι ενα ζωο με
σακκο.
Ο εγκεφαλοs ενοs πιθηκοειδουs πρεπει να ειναι σε θεση να προσποιη τον
λαβυρινθο τριων διαστασεων απο δενδρα και κλαδια.
Για εναν τυφλοποντικα, ο εγκεφαλοs κατασκευαζει μοντελα του κοσμου
που ειναι καταλληλα για τον υπογειο κοσμο.
Μια νυχτεριδα, η οποια προσανατολιζεται τρισδιαστατα για να πιαση
εντομα, χρειαζεται ενα τελειωs ομοιο μοντελο του κοσμου, οπωs ενα
χελιδονι, που κανει την ιδια δουλεια.
Το οτι η νυχτεριδα στο μοντελο τηs κανει την μεταβλητη, επικαιρη με
την βοηθεια ακουστικων κυματων και το χελιδονι για τον ιδιο σκοπο το
φωs, ειναι δευτερευον πραγμα.
Δεν αποκλειεται οι νυχτεριδεs να βλεπουν χρωματα με τα αυτια τουs.
Χρωματοτονοι ωs «κοκκινο» ‘η «μπλε» μπορει να χρησιμοποιουνται
απο τιs νυχτεριδεs ωs εσωτερικα σημαδεματα για καποια ωφελιμη οψη
των αντανακλανομενων ηχητικων κυματων, ισωs για την ακουστικη
κατασκευη των επιφανειων.
Για τιs νυχτεριδεs ισωs να ειναι το χρωμα κοκκινο λειο, μπλε βελουδινο
και πρασινο τραχυ.
Το ιδιο ισχυει και για τα χελιδονια που χρησιμοποιουν τουs ιδιουs
καταγραφενταs χρωματοτονουs ωs σημαδεματα για τα διαφορετικα μηκη
των κυματων φωτοs. Ισωs να μυριζουν οι σκυλοι και ρινοκεροι χρωματα.
Αποφασιστικα εδω ειναι, οτι καθε ειδοs ενοs μοντελο του κοσμου
εξαρταται απο το πωs αυτο χρησιμοποιηται και οχι απο τιs εντυπωσειs
των αισθητικων οργανων.
Συνεπωs το γενικο σχημα του πνευματικου μοντελου, σε αντιθεση προs
τιs μεταβλητεs οι οποιεs λαμβανουν συνεχωs νεα σηματα δια των
αισθητικων οργανων, ειναι οπωs, τα φτερα, τα ποδια και η ουρα, μια
προσαρμογη στον τροπο ζωηs ενοs ζωου.

Το οτι βλεπουμε τον Κοσμο ετσι που τον βλεπουμε και οχι διαφορετικα
και οτι
μερικα πραγματα μαs ειναι διαισθητικα ευκολα κατανοησημα και αλλα
πολυ
δυσκολα, οφειλεται στο οτι και ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs ειναι προ’ι’ον
τηs
εξελεκτικηs πορειαs του ανθρωπου.
Ειναι εναs ηλεκτρονικοs υπολογιστηs του
ανθρωπινου σωματοs που εξελιχθηκε για να επιζηση χωριs δυσκολιεs σε
ενα
μεσο κοσμο, οπου τα απαραιτητα αντικειμενα για να επιζηση ο ανθρωποs
δεν
ηταν ουτε ιδιαιτερα μεγαλα αλλα και ουτε ιδιαιτερα μικρα.
Ο ηλεκτρονικοs
αυτος υπολογιστηs (1) αποτελειται απο δισεκατομμυρια νευρωνεs, που
συνδεονται μεταξυ τουs με ενα τεραστιο δικτυο καλωδιων και
συνδεσεων και
στα οποια κυκλοφορουν ηλεκτρικεs και χημικεs ωσειs που
περιγραφονται
ολοκληρωτικα με μοριακουs και φυσικοχημικουs ορουs.
Το πωs ομωs οι
συνελευσεις των νευρωνων μπαινουν σε ενεργεια σε ενα ξεχωριστο
ψυχονοητικο αντικειμενο, παραμενει ακομη αγνωστο (2).
Παραμενουν επισηs ακομη αγνωστοι οι κυτταρικοι και οι μοριακοι
μηχανισμοι οι οποιοι σταθεροποιουν και αναπλαθουν τουs τροπους
επικοινωνιας των νευρωνων.
Αγνωστο παραμενει ακομη το πωs ο κατακερματισμος του κοσμου του
οπτικου
πεδιου, ενοs και μονο αντικειμενου, γινεται μια αντιληπτικη παρασταση
με
ενοτητα.
Απο την στιγμη που το DNΑ των χρωματοσωματων στο κυτταρο
διασπαται σαν ολοτητα, δεν γνωριζουμεν ακομη που βρισκεται στον
εγκεφαλο αποθηκευμενο το γενετικο προγραμμα.
Η ηλεκτρικη δραστηριοτητα στον ανθρωπινο εγκεφαλο κινειται σε ενα
επιπεδο 0,01 εωs 40 Herzt.
 Αδυναμεs δυναμικοτητεs του Εγκεφαλου ταλαντευονται με περιπου
0,01 Herzt. Εαν για διαφορουs λογουs μεταβαλλονταν η επιδραση του
φυσικου γηινου ηλεκτρομαγνητικου πεδιου δυναμεωs στον ανθρωπο ‘η
αποκοβονταν η επιδραση αυτη τελειωs, οι ανθρωποι θα εχαναν αμεσωs
τιs εσωτερικες
αισθησειs τουs για την πορεια του χρονου, που θα σημαινε το χαοs.
Ο αριστεροs τομεαs του ανθρωπινου εγκεφαλου ειναι υπευθυνοs για
μαθηματικους-λογικουs λογισμουs, ενω ο δεξιοs τομεαs για ενορατικεs
κατανοησεις και οραματα (3).
Ιδιοφυηs ονομαζεται ο ανθρωποs ο οποιοs με
την δημιουργικη εξελιξη τηs συναισθησηs του, συμβαλλει στην
προοδευτικη εξελιξη του ανθρωπινου γενους.
Στην εκλεκτικη πορεια του ανθρωπου ο εγκεφαλοs εξελιχθηκε ετσι για
να
βοηθα το ανθρωπινο σωμα να βρη την θεση του στο περιβαλλον και
μαλιστα
στις διαστασειs που το ανθρωπινο σωμα λειτουργει.
Η εκλεκτικη πορεια του
ανθρωπου ποτε δεν προετοιμασεν τον εγκεφαλο για να προσανατολισθη
αυτοs προs τον κοσμο των ατομων και κβαντοτεμαχιδιων τηs υληs.
Διαφορετικα θα αντιλαμβανονταν ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs π.χ. εναν
βραχον πετρωματοs σαν μια συγκεντρωση κενων χωρων. Τον βραχο του
πετρωματοs τον αισθανονται οι ανθρωποι στα χερια τουs σκληρο και μη
διαπεραστικο, διοτι τα χερια του δεν μπορουν να τον διαπερασουν.
Το οτι ετσι ειναι, δεν εχει να κανη με το μεγεθοs και τον ενδιαμεσο χωρο
των κβαντοτεμαχιδιων απο τα οποια αποτελειται η υλη, αλλα με τα πεδια
δυναμεων που συνδεονται με τα σε μεγαλεs αποστασειs ευρισκομενα
κβαντοτεμαχιδια στην «σταθερη» υλη.
Για τον ανθρωπινο εγκεφαλο ειναι χρησιμο να κατασκευαζη παραστασειs
για την σταθεροτητα και μη διαπερατοτητα, διοτι αυτεs βοηθουν τον
ανθρωπο να οδηγη το σωμα του δια μεσω ενοs κοσμου, στον οποιο ενα
αντικειμενο το οποιο χαρακτηριζει σταθερο, να μην καταλαμβανη τον
ιδιο χωρο οπωs ενα αλλο.
Η λεξη «πραγματι» δεν ειναι κατι το ευνοητο.
Εαν π.χ. ενα νεοτρινο ειχε εναν εγκεφαλο και η εξελεκτικη πορεια αυτου
ελαβεν χωρα σε προγονουs μεγεθουs νεοτρινο, τοτε θα λεγαμε, οτι
πραγματι ο βραχοs του πετρωματοs αποτελειται «πραγματι» κατα το
μεγαλυτερο του μεροs απο κενον χωρο.
Ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs εξελιχθηκε σε μεσου μεγεθουs προγονουs οι
οποιοι και αυτοι δεν μπορουσαν να διαπερασουν τον βραχο.
Συνεπωs για τουs ανθρωπουs «πραγματι» ο βραχοs ειναι σταθεροs.
Η ικανοτητα του ανθρωπου να καταγραφη τον αγνωστο κοσμο των
αλλων
 μορφων ζωηs, ανηκει στα προνομια που του δωρησε η επιστημη.
Η μεταφορα του μεσου κοσμου - εκεινο το μεσο φασμα των φαινομενων
που μπορει να κατανοηση ο ανθρωποs - αφηνει να χρησιμοποιηθη σε
αλλεs διαστασειs ‘η φασματα.
Ο ανθρωποs μπορει να θεση μια κλιμακα τηs απιθανοτηταs, στην οποια η
ενοραση και η φαντασια του διαπερνουν ενα μικρων διαστασεων
παραθυρο. Στο ενα ακρο αυτου του φασματοs τηs απιθανοτηταs
στεκονται δυναμικα γεγονοτα που τα χαρακτηριζει ωs αδυνατα.
Τα θαυματα π.χ. ειναι ακρωs απιθανα γεγονοτα. Μια εικονα π.χ. τηs
θεοτοκου, θα μπορουσε με το χερι να χαιρετιση τουs πιστουs
χριστιανουs.
Ολα τα Ατομα τηs υληs στην κρυσταλικη τουs δομη ταλατευονται εδω
και εκει. Επειδη ομωs αυτα ειναι τοσο πολλα και δεν προτειμουν μια
καθωρισμενη κατευθυνση κινησεωs, παραμενει το χερι τηs θεοτοκου,
οπωs το βλεπουν στον μεσο κοσμο οι πιστοι χριστιανοι, σταθερο και
ακινητο.
Τα ταλαντευομενα ομωs ατομα υληs του χεριου τηs θεοτοκου στην
εικονα, θα μπορουσαν τελειωs τυχαια να κινηθουν ολα μαζι εναλαξ στην
ιδια κατευθυνση και να δημιουργησουν στουs πιστουs χριστιανουs την
εντυπωση, οτι το χερι τηs θεοτοκου κινειται.
Κατι τετοιο θα μπορουσε να συμβη, αλλα η πιθανοτητα ειναι εναντια στο
φαινομενο αυτο τεραστια.
Η ικανοτητα των ανθρωπων να υπολογιζουν τετοιεs πιθανοτητεs ειναι
ενα
συμπληρωματικο παραδειγμα, ποιεs απελευθερωτικεs ευεργεσιεs η
επιστημη
δωριζει στον ανθρωπινο εγκεφαλο.
Ενα αλλο παραδειγμα διδεται με το χρωμα του μεταλλου «Χρυσου».
Γιατι βλεπει ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs το μεταλλο αυτο σε αντιθεση με
τον Αργυρο, «κιτρινο»; Στο μεταλλο «Χρυσο» στα περιθωριακα d-
ηλεκτρονια αυξανεται η ενεργεια λογω των εμμεσων σχετιστικων
επιρροων λογω των συναιρεσεων μαζων-ταχυτητων με αποτελεσμα την
ανυψωση τηs λωριδαs σθενουs.
Πανω απο αυτην βρισκεται-ωs συνηθωs σε ολα τα μεταλλα- η κενου
περιεχομενου αγωγοs-λωριδα που σχηματιζεται απο s-Orbitale, των
οποιων η ενεργεια μειωνεται λογω των σχετιστικων συναιρεσεων μαζων-
ταχυτητων, που σημαινει και μειωση τηs αποστασηs μεταξυ των δυο
λωριδων.
Ενω στο μεταλλο Αργυροs η λωριδα αυτη ειναι τοσο μεγαλη ωστε μονο
υπεριωδει κβαντοφωτονια να ανυψωνουν τα ηλεκτρονια απο την λωριδα
σθενουs προs την λωριδα αγωγου (Leitungsband), στο μεταλλο Χρυσο
αρκουν φτωχα σε ενεργεια φωτονια του μπλε φασματος φωτοs για να
 ανυψωσουν τα ηλεκτρονια απο την λωριδα σθενουs προs την λωριδα
αγωγου.
Ο Χρυσοs απορροφα το μπλε φωs, με αποτελεσμα να καταγραφη ο
ανθρωπινοs εγκεφαλοs το μιγμα των χρωματων στο Χρυσο
ωs «κιτρινο» σε αντιθεση με τον Αργυρο.
Λογω του χαμηλου βαθμου τηξεωs του Ψευδαργυρου (-39 βαθμουs
Κελσιου)
δεχεται αυτοs σχετιστικεs επιδρασειs οι οποιεs μειωνουν
τα «Orbitale» των
ηλεκτρονιων σθενουs (Valenzelektronen), με αποτελεσμα η
διασυνδεσειs των
ατομων Ψευδαργυρου στο μεταλλικο πλεγμα να ειναι ασθενειs.
Αυτοs ειναι
ο λογοs που ο Ψευδαργυροs αν και ειναι μεταλλο βρισκεται υπο
κανονικεs
θερμοκρασιεs ρευστοs (4).
Στο Μεταλλο Βολφραμιο (Wofram) και σε αντιθεση με τον
Ψευδαργυρο,
αυξανονται τα σχετιστικα φαινομενα των «Orbitale» για τα ηλεκτρονια
σθενους που ισχυροποιουν τιs διασυνδεσειs των ατομων στο ατομικο
κρυσταλλικο πλεγμα, με αποτελεσμα να ειναι μεγαλο το σημειο τηξεωs
και
ζεσεως του μεταλλου αυτου.
Αυτοs ειναι ο λογοs που το μεταλλο αυτο χρησιμοποιηται στουs
λαμπτηρεs, ωs φωτιζομενο απο υψηλεs θερμοκρασιεs συρμα.
Στα αλλα μεταλλα ενωνονται τα «Orbitale» καθε ηλεκτρονιου σε
λωριδες οι οποιεs καταλαμβανουν ολο το κρυσταλικο πλεγμα του
μεταλλου.
Τα περιθωριακα ηλεκτρονια βρισκονται στιs ετσι ονομασθεισεs λωριδεs
σθενουs.
Ενα ενδιαφερον φαινομενο αποτελει το ξεθωριασμα των χρωματων των
υφασματων στο ηλιακο φωs.
Ο αεραs στην γη περιεχει ωs γνωστο 20 % οξυγονο.
Το οξυγονο ομωs δεν εμφανιζεται στην φυση ωs ατομα, αλλα ωs μορια,
που εχουν ορισμενεs χαρακτηριστικεs ιδιοτητεs.
Το επιπεδο ενεργειαs μεσα στο οποιο βρισκονται τα μορια οξυγονου
βρισκεται σε τριπλη κατασταση, που σημαινει, οτι οι χημικεs
αντιδρασειs του οξυγονου απαιτουν μια ανακαμψη των Spin των
ηλεκτρονιων των ατομων του οξυγονου. Χωριs την ανακαμψη αυτη θα
καιγονταν αμεσωs πολλεs οργανικεs υλεs και ολεs ανεξαιρετωs οι
μορφεs τηs ζωηs στον πλανητη γη.
Οταν ενα μοριο oξυγονου του αερα συγκρουεται με ενα μοριο μιαs
οργανικηs υληs το οποιο βρισκεται με την απορροφηση του φωτοs σε
 τριπλη κατασταση, τοτε δινει αυτο την ενεργεια του στο οξυγονο και
επιστρεφει στην βασικη του κατασταση, ενω το οξυγονο με την ενεργεια
αυτη βαδιζει προs μια διαγειρομενη μονομερη κατασταση μεγιστα
αντιδρωντα και ικανο να καταστρεψη καθε οργανικο μοριο που συναντα.
Στο φαινομενο αυτο οφειλεται το ξεθωριασμα των υφασματων υπο την
επιδραση του φωτοs.
Η εκλεκτικη πορεια στον μεσο κοσμο δεν εφοδιασε τον ανθρωπο με
καταλληλα
εργαλεια για την επικοινωνια με τετοια πολυ απιθανα γεγονοτα.
Στο τεραστιο
ομωs μεγεθοs του συμπαντοs ‘η στιs μεγαλεs γεω-ιστορικεs χρονικεs
περιοδους
τηs Γηs λαμβανουν χωρα γεγονοτα, τα οποια παρουσιαζονται μεν στον
μεσο
κοσμο σαν απιθανα γεγονοτα, ειναι ομωs αναποφευκτα.
Η επιστημη φαρδενει
των μικρων διαστασεων παραθυρο, δια του οποιου παρακολοθει ο
ανθρωπος
οπωs συνηθεισεν, το φασμα των δυνατοτητων.
Οι υπολογισμοι και η ανθρωπινη
λογικη παρεχουν την ελευθερια, να επισκευθη ο ανθρωποs περιοχεs
δυνατοτητων, οι οποιεs παλαιοτερα φαινονταν να βρισκονται περαν ολων
των
οριων ‘η να κατοικουνταν φαινομενικα απο δρακοντεs.
Το ποσο απιθανη
υπηρξε η γεννηση τηs ζωηs στον πλανητη γη και ποσο κατα προσεγγιση
αδυνατη υπηρξε η χημικη διαδικασια που καποτε ελαβεν χωρα μετα απο
αρκουντα πλανητικα χρονια προσπαθειων, δεν μπορει ο ανθρωποs
να φαντασθη.
Η επιστημη φαρδενε το παραθυρο τηs ανθρωπινηs γνωσηs, απο την
στιγμη που θεωρησε αυτοs την υπαρξη πολλων πιθανων συμπαντων, στο
καθενα των οποιων ισχυουν αλλοι φυσικοι νομοι και σταθερεs.
Με τον εγκεφαλο του και με τα αισθητηρια οργανα του ο ανθρωποs
καταγραφει
«ακομη» μονο μερικα φαινομενα απο τα μυστικα τηs ουσιαs του
συμπαντοs το
οποιο αποτελειται από τον χωρο, από την υλη και από την σχετικη φορα
και κινηση αυτης, δηλαδη από την ορμη, ταχυτητα κινησης και αδρανεια
της υλης που δεν είναι τιποτε άλλο από την Ενεργεια, η οποια
μεταδιδεται εντος του χωρου τοσο υλικα, δηλαδη αδρανειακα οσο και
κυματικα.
 Κατά τον Einsstein η επιστημονικη ερευνα βασιζεται στην ιδεα πωs οτι
συμβαιβαινει στην φυση καθοριζεται απο τουs νομουs αυτης, και,
επομενωs, αυτο ισχυει και για τιs ανθρωπινεs πραξειs.
Η πιο ομορφη εμπειρια που μπορει να εχη ο ανθρωποs ειναι η αισθηση
του μυστηριου. Ειναι αυτο το θεμελιωδεs συναισθημα που βρισκεται στο
λικνο τηs πραγματικηs τεχνηs και τηs πραγματικηs επιστημηs.
Η γνωση τηs υπαρξηs καποιου πραγματοs που οι ανθρωποι δεν μπορουν
να διαπερασουν, η αισθηση μιαs βαθιαs λογικηs και
μιαs απαστραπτουσαs
ομορφιαs που ο ανθρωπινοs νουs καταλαβαινει μονο στιs πιο αρχεγονεs
μορφεs του, αυτη η γνωση και αυτο το συναισθημα ειναι που αποτελουν
την
πραγματικη θρησκευτικοτητα.
Δεν είναι υπερβολικη όμως η υποθεση, ότι ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs
θα κατωρθωσει καποτε να ξετιναξη τα ορια του μεσου κοσμου και θα
διαπιστωσει, οτι ουτε ορια υπαρχουν αλλα και ουτε καποιοs δημιουργοs
με υπερανθρωπεs ικανοτητες υπαρχει.
Με την κατανοηση της δομηs του συμπαντοs ‘η των συμπαντων θα
αποθουν αυτοματα από τον ανθρωπινο εγκεφαλο τα υποαναπτυκτα
θρησκευτικα και αλλα ενστικτα του ανθρωπου και θα τον επιτρεψουν να
ερθη ποιο κοντα στην πνευματικα ακομη ασυλεπτη δημιουργικη δυναμη
του συμπαντοs κοσμου.
Εναs εγκεφαλοs, που εχει μαθει να σκεπτεται μαθηματικα και να επιζητα
αποδειξη για καθε μαθηματικη 'η μη προταση δεν μπορει ποτε να δεχθη
για παραδειγμα, πως ενας ανδρας με φτερα κατεβηκε από τον ουρανο,
εδωσε ενα κρινο σε μια εβραια γυναικα, για να μεινη εγκυοs, που υστερα
γεννησε έναν υιον, διατηρωντας ομωs την παρθενια τηs, ο
οποιοs γυιοs είναι και γυιος ενός θεου, που ζει με ενα περιστερι (Αγιο
Πνευμα) στον ουρανο και εχει δημιουργησει τους ανθρωπους, τα ζωα, το
ηλιακο συστημα, τουs απειρουs γαλαξιεs και ολο το συμπαν 'η ολα τα
συμπαντα.

Βιβλιογραφια

1. Fuster J., «Im Nettzwerk der Erinnerung» Spektrum der

Wissenschaft.Spezial.Gedächnis ND 2/2003, S.10-15

2. Laroche S., «Vom flüchtigen Signal zur stabilen Erinnerung»

Spektrum der Wissenschaft.Spezial.Gedächnis ND 2/2003, S. 16-25

3. Chageux J.-P., «Die Chemie der Gedanken»

Spektrum der Wissenschaft.Spezial.Gedächnis ND 2/2003, S. 35-41
 4. Kaupp M., «Einstein in der Chemie»
Spektrum der Wissenschaft, Dossier 1/2008, S. 34-40

5. Sagan C., «Unser Kosmos»

Droemer Knaur Verlag, München, Zürich 1982, S. 105

Σχηματα

Σχ. 1: Τα μηκη των κυματων του φωτος (5)

1.2 Οργανα αισθησεωs, Διαστασειs, Μοναδεs, μαθηματικα και

φυσικα
Αξιωματα, Υποθεσειs, Θεωριεs και Μυθοι
Ειναι γνωστο οτι η αισθηση συνυπαρχει με το αισθητο που εκφραζεται
με το εκτατο (διασταλτικο) των αντικειμενων, απο τον μικροκοσμο μεχρι
τον
μακροκοσμο.
Τα αισθητα αντικειμενα ειναι μορφεs, πεπερασμενα τμηματα, ασυνεχη,
χρονιζομενα.
Ολεs οι ιδιοτητεs αυτεs, απειρεs ουσιαστικα, συνδαιονται αρρηκτα με το
διαστατο χαρακτηρα των αισθητων αντικειμενων.
Το αισθητο ειναι αντικειμενο και υποκειμενο τηs αισθησηs, διοτι χωριs
αισθητο δεν υπαρχει αισθησης.
Το εκτατο ωs χωροs ειναι ολοτητα, συνεχεs, ατμητο, ομογενες κ.ο.κ. σε
αντιθεση με το διαστατο το οποιο εκφραζεται με τιs εκτατεs μεν αλλα
πεπερασμενεs οντοτητεs των διαστατων σωματων και προ’υ’ποθετει
το συνεχες, το μεταβαλλομενο, το τμητο, το ειδοs, το μεροs, το
πεπερασμενο των αισθητων αντικειμενων.
Ειναι ομωs δυνατη η αισθηση χωριs αντιληψη;
 Χωριs το διαστατο, το διαιρετο, το εγχρονο κ.ο.κ. των αισθητων
μεγεθων, δεν υπαρχει ουτε θετικοτητα, ουτε αισθηση, ουτε λογικη κριση.
Το προβλημα των σχεσεων αισθησηs και αντιληψηs επαναπαυεται στην
ποιοτητα των σχεσεων εκτατου και διαστατου.
Πωs ειναι δυνατο να εννοησουμε το ατμητο χωριs το τμητο, το αχρονο
χωριs το εγχρονο, το ολο χωριs το μεροs, το αρνητικο χωριs το θετικο, το
εκτατο χωρις το διαστο τελοs κ.ο.κ;
Η αρνητικη απαντιση στο ερωτημα αυτο στηριζει τον πανθε’ι’σμο
(Ηρακλειτοs, Στω’ι’κοι, Spinoza, Hegel κ.α.) σε ολεs τιs εκφανσειs και
την διαλεκτικη την οποια διετυπωσε ο Ηρακλειτοs και την οποια
κατεστησε περιλαμπρη η εγελιανη συνθεση.
Εαν η παραπανω θεση ειναι αληθηs, παρασυρει και υποτασσει καθε αλλη
λογικη, απο την αριστοτελικη μεχρι την συμβολικη του τελευταιου αιωνα
και την λογικη του Morgenstern των ημερων μαs (6).
Η διαπλαση των υποδεχομενων αισθησεων εχει ορισμενα
χαρακτηριστικα. Μεσα απο ενα μιγμα φωνων π.χ. διαχωριζουμε την
φωνη του συνομηλητου μαs. Το μαγνητοφωνο δεν μπορει να το κανη.
Βλεπουμε σε σχηματα αντικειμενα. Ενα δενδρο π.χ. το κατανοουμε
πρωτα ωs περιγραμμα, σε ενα δευτερο επιπεδο ωs φωs-σκια και στο
τελοs με εγχρωμα χαρακτηριστικα.
Η Αισθηση μαs φερνει σε επαφη με τα αντικειμενα, με τιs επιφανειεs
στην
αρχη, με τιs διαστασειs στην συνεχεια, που εκφραζονται ωs αντιληψη
των
στερεων αντικειμενων.
Βεβαιωs το κατα ποσο αυτα που ο ανθρωποs
αντιλαμβανεται ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα, ειναι ενα
σοβαρο θεμα, διοτι για πολλουs φυσικουs ερεθισμουs απο το περιβαλλον
ο ανθρωποs στο
σωμα του δεν εχει δεκτεs καταγραφηs.
Μονο μεροs των φυσικων ερεθισμων απο το περιβαλλον καταφραφονται
απο τα οργανα αισθησεωs και απο τουs σε ολοκληρο το ανθρωπινο σωμα
τοποθετημενουs δεκτεs καταγραφηs και μεταφραζονται σε σηματα
νευρωνων, δηλαδη κωδικοποιουνται νευρικα.
Στην πλευρα της εισοδου του δικτυου των νευρωνων π.χ. των οφθαλμων,
βρισκονται κυτταρα αισθησεως που μεταβαλλουν τιs πληροφοριεs απο το
περιβαλλον οπωs π.χ. το φωs σε ηλεκτρικεs ωσειs των νευρωνων.
Η πληροφορια αυτη με ενα τεραστιο δικτυο καλωδιων και συνδεσεων
προωθειται παραπερα προs τον εγκεφαλο. Πωs γινεται ομωs η προωθηση
αυτη των πληροφοριων;
Ποια γλωσσα ομιλει ο εγκεφαλοs;
Το πιο απλο αλφαβητο αποτελειται απο κωδικα «binär», δηλαδη απο 0
και 1. Υπο την προ’υ’ποθεση οτι οι αριθμοι αυτοι θα μεταφερθουν με
 συνεπεια και επαναλλαμβανονται ομοια, η ωs ανω πληροφορια του
φωτοs που μεταφερεται με τουs αριθμουs αυτουs ονομαζεται 1 Bit.
Αυτη ειναι η Μοναδα τηs πληροφοριαs (5).
Ολα τα σηματα των οργανων αισθησεωs και των συσκευων μετρησεωs
μεταβαλλει ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs σε απλα σχηματα ωs π.χ. κυβουs,
τριγωνα και ευθειεs γραμμεs που βασιζονται σε ενα σημειο ‘η σε
αριθμουs που βασιζονται στην μοναδα 1.
Για τον καθωρισμο των διαστασεων εφευρε ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs
τουs οριακουs παραγοντεs, απειρωs μεγαλο, απειρωs μικρο και μηδεν.
Τα εφαρμοζομενα μαθηματικα βασιζονται σε μη αποδεικνυομενα
αξιωματα και ειναι πολλεs φορεs αλογα.
Αυτα δεν καθωριζουν ουτε δημιουργουν τουs νομουs τηs φυσηs, αλλα
επιχειρουν να ερμηνευσουν και να αποτυπωσουν τουs ηδη θεσπισμενουs
νομουs αυτηs.
Οταν εναs μαθηματικοs τυποs ειναι λαθοs τοτε αυτοs αντικειται στουs
νομουs του συμπαντοs και διαστρεφει την κοινη λογικη.
Χρησιμοποιουμε την εννοια του απειρου λιγο-πολυ σαν να ειναι ενα
φυσικο μεγεθος.
Μιας και δεν μπορουμε να συλλαβουμε ακριβως το πολυ μεγαλο ‘η το
πολυ μικρο, μας αρκουν κατα τους υπολογισμους μας τα προσεγγιστικα
αποτελεσματα ικανοποιητικης ακριβειας.
Μιας και τα ως ανω εργαλεια λυνουν τα προβληματα μας,
εγκαταλειπουμε την προσπαθεια να αντιληφθουμε πληρως την ουσια του
απειρου.
Η παραληψη αυτη της κατανοησης οδηγει σε παραδοξα, οπως αυτα του
Ζηνωνος.
Η εννοια του απειρου ειναι ενα μαθηματικο αξιωμα, μια υποθεση, οτι το
οριο του αθροισματοs ολων των φυσικων αριθμων ειναι απειρωs μεγαλο.
Το οριο ομωs αυτο δεν ειναι υπαρκτο, διοτι στα απειρα μεγεθη μπορουν
να αθροισθουν επιπλεον αριθμοι.
Στα μαθηματικα συμβολιζεται π.χ. φ(χ)=α με το χ προs το απειρο μεγαλο.
Ετσι μπορει καθε οριο lim(x) να καταληξη απειρωs κοντα αλλα οχι στο
σκεφθεν οριο.
Με τον τροπο αυτο γινεται δυνατο στον αριθμο τηs χρυσηs τομηs των
αρχαιων Ελληνων Φ=1,618034...να καταληξουμεν πλησιον, χωριs να
μπορεσουμε να το επιτευξουμεν.
Το ιδιο συμβαινει και με την αντιληψη της φυσης.
Σε ολα τα οργανα αντιληψηs διαπλασουμε τιs υποδεχομενεs αισθησεις.
Πως ειναι δυνατο, ενω η πλευρα του τετραγωνου με μηκοs 1
(οποιαδηποτε μοναδα μετρισηs) ειναι ενα ευθυγραμμο πεπερασμενο
μεγεθοs, η διαγωνιος του τετραγωνου αυτου να εχη ενα απειρο μεγεθοs,
τετραγωνικη ριζα του 2=1,4142135...;
 Αρα το απειρο ενυπαρχει μεσα στο πεπερασμενο και το χαοs-παραλογο
μεσα στον κοσμο-λογικη !!!
Τα μεγεθη αυτα, για τα οποια δεν υπηρχε (ρητοs) αριθμοs που να τα
μετρα, οι Πυθαγορειοι τα ωνομασαν «αλογα», δηλαδη ανεκφραστα.
Οι σημερινοι Μαθηματικοι τα λενε «αρρητα».
Το απροσδιοριστο, το χωριs περαs χαρακτηριζει τα ορια τηs ανθρωπινηs
γνωσηs στο πιο απλο και μικρο κομματι του κοσμου.
Αφου υπαρχουν ευθυγραμμα τμηματα πεπερασμενου μηκουs, οπωs η
διαγωνιοs του τετραγωνου, που ομωs δεν ειναι μετρησιμα, ηταν επομενο
να μπορη να διασπαστη ενα πεπερασμενο τμημα σε απειραριθμα μικρα
τμηματα,
οπου το καθενα να εχη πεπερασμενο μηκοs.
Ο Ζηνων ο Ελεατηs (24) προσπαθωνταs να αποδειξη την θεωρια του
Παρμενιδη για την ανυπαρξια τηs κινησης, διατυπωσε τα
τεσσερα «Παραδοξα» του (Αχιλλεαs, Βελοs, Διχοτομια, Σταδιον).
Αυτα μαζι με την Πυθαγορεια ανακαλυψη τηs ασυμμετριας διαγωνιου
και πλευρας τετραγωνου, αντανακλουν τιs αντιφασειs των εννοιων της
κινησης και του χρονου.
Μεχρι σημερα δεν εγινε καμμια ικανοποιητικη προσπαθεια για την αρση
αυτων των αντιφασεων.
Ο ανθρωπος ζει στον αισθητο κοσμο που τον περιβαλλει και ως εκτουτου
βρισκεται σ’ ενα διαρκη υποσυνειδητο συσχετισμο των μεγεθων,
συγκρινοντας τα αφ’ ενος μεν με το αναστημα του, αφ’ ετερου δε με τα
γνωστα καθιερωμενα και συμβατικα μεγεθη μετρησης (μετρο, κιλο, ωρα
κ.α).
Πολυ μικρα ‘η πολυ μεγαλα μεγεθη ως π.χ. μηκος Planck (ιδε Σχ. 2), ετος
φωτος κ.α. ειναι γι’ αυτον αφηρημενες εννοιες, που ξεφευγουν απο την
δυνατοτητα συσχετισμου με την πεζη καθημερινοτητα και δεν εχουν
κανενα νοημα.
Επειδη δε θεωρει τον εαυτο του ως το μετρο των παντων, εχει με τα
φυσικα του πνευματικα εργαλεια λογικη, διαισθηση, φαντασια, αναλυση,
συνθεση και μεθοδικοτητα δυσκολιες να αντιληφθη το πολυ μικρο του
κβαντικου κοσμου. Πιστευει, οτι τεινοντας αυτο προς το μηδεν, σε
καποια στιγμη μηδενιζεται, που δεν γινεται ομως στην πραγματικοτητα.
Το πολυ μικρο μπορει να το προσεγγιση ο ανθρωπος μονο εαν
φανταστικα σμικρυνει τον εαυτο του μερικα δισεκατομμυρια φορες.
Στην περιπτωση αυτη βρισκεται ξαφνικα σε ενα νεο συμπαν και πρεπει
να αναθεωρηση καποια πραγματα.
Αντιστροφα το πολυ μεγαλο μπορει να το προσεγγιση ο ανθρωπος μονο
εαν φανταστικα μεγεθυνει τον εαυτο του μερικα δισεκατομμυρια φορες.
Στην περιπτωση αυτη εχει μια αλλη αισθηση του χωρου.
Παρ’ ολου που οι παραπανω σμικρυνσεις και μεγενθυσεις φανταζουν ως
υπερβολες εντουτοις χωρις αυτες ποτε ο ανθρωπος δεν θα μπορεσει να
λυση τα παραδοξα του Ζηνωνος.
Η διατυπωση αυτου, οτι το «Ειναι υπαρχει χωρις την Κινηση» ειναι μεν
λαθος αλλα ο Ζηνων ο Ελεατης ηταν ο πρωτος που εδωσε μια απαντιση
στην ερωτηση της σχεσης του Ειναι και του Συλλογισμου.
Ο Συλλογισμος και το Ειναι ειναι μεν το ιδιο πραγμα, το Ειναι ομως
υπηρχε προ του Συλλογισμου.
Η σχεση ομως αυτη μεταξυ του Συλλογισμου και του Ειναι εχει και μια
αλλη πλευρα:
Πως συμπεριφερονται οι σκεψεις μας με τον σε εμας περιβαλλοντα
Κοσμο για τον Κοσμο αυτο;
Ειναι ο Συλλογισμος μας σε θεση να αντιληφθη τον πραγματικο Κοσμο,
εχουμε την ταση με την φαντασια και τις εννοιες μας για τον πραγματικο
Κοσμο, να κατασκευαζουμε μια σωστη απεικονιση της πραγματικοτητας;
Την απαντιση εδω μας την εδωσαν οι προσωκρατικοι φιλοσοφοι και δη ο
Ηρακλειτος, το αντιπαλο δεος του Παρμενιδη.
Τον χαρακτηρισμο απειρο, ον (ουσια) χρησιμοποιουσαν οι αρχαιοι
Ελληνεs
(Ομηροs) για να τονισουν το πολυ μεγαλο, και κυριωs το αιωνιο, το
πολυετεs,
το κυκλικο, τον απροσδιοριστο με την λογικη συμπαντα κοσμο. Η
αιωνιοτητα
εχει απειρωs πολλα δευτερολεπτα.
Ο χρονοs ενεχει χωρικη και αισθητικη συνεχεια και μαs θυμιζει την
κινητη εικονα τηs αιωνιοτηταs του Πλατωνα, την εντελεχεια του
Αριστοτελη, την μοναδα του Leibnitz, τη natura naturata του Spinoza, το
γιγνεσθαι και το παρα μονο του Ηρακλειτου και Hegel, την διαρκεια
του Bergeson, το percipi του Berkeley, την προθετικοτητα
του Husserk κ.ο.κ.
Η εννοια τηs αιωνιοτηταs ξεπερνα την διανοητικη ικανοτητα τηs
επιστημηs.
Για τον λογο αυτο η επιστημη δημιουργησε την εννοια του απειρωs
μεγαλο.
Η εννοια αυτη ξεπερνα επισηs τιs διανοητικεs ικανοτητεs του
ανθρωπινου εγκεφαλου, οχι ομωs τιs δυνατοτητεs εκφρασεωs των
μαθηματικων.
Η εκπληπτικη ανακαληψη τηs μαθηματικηs υποθετικοτηταs τηs αρμονιαs
τηs
μουσικηs στην πυθαγορεια σχολη κατα την μελετη των ταλαντωσεων
τηs
χορδηs εωs τιs κυματικεs εξισωσειs του Schrödiger, που δεν περιγραφουν
το
 μονδελο του ατομου τηs υληs αλλα ειναι η επακριβηs παραστασηs του
ατομου, οπου το μονδελο του ατομου μονο μια μη ακριβηs και κατα
προσεγγιση παρασταση του ατομου διδει, αποτελουν ερευνητικα
αποτελεσματα των φυσικων επιστημων πανω στα οποια στηριζεται η
τεχνικη.
Η κυματικη εξισωση
του Schrödiger (7) διδει τιs πιθανοτητεs που προκυπτουν απο την
παρατηρητικοτητα.
Το κανονικο μηκοs κυματοs δινει με την ροη του ακριβη παρασταση των
τροχιων τιs οποιεs το κβαντοτεμαχιδιο μπορει να ακολουθηση και ειναι
δυνατο να οδηγηση σε ακριβη στατιστικη παρασταση.
Με τον τροπο αυτο προκυπτει ενα μονο αποτελεσμα, που ανταποκρινεται
στιs παρατηρησειs.
Η εξηγηση αυτη απαιτει την συγκοπη τηs κυματικηs εξισωσιs, αλλα δεν
υπαρχει μια αλλη εξισωση που να υπολογιζη ποτε θα ελθει η συγκοπη.
Εαν παρατηρηθει μια κβαντικη υπερθεση, γινεται τυχαια η μια ‘η η αλλη
δυνατοτητα, οπου η πιθανοτητα ειναι δεδομενη με την κυματικη
εξισωση.
Τα μεσα αυτηs της ερευναs ειναι τα μαθηματικα.
Η κλασσικη φυσικη υπεστηριζεν, οτι με τα μεσα τηs ηταν δυνατη η
εξηγηση τηs κοσμικηs πραγματικοτηταs.
Ποιαs πραγματικοτηταs ομωs;
Η κλασσικη πραγματικοτητα διαφερει απο την σχετικη πραγματικοτητα,
αυτη απο την κβαντικη πραγματικοτητα και αυτη απο την ενιαια
πραγματικοτητα.
Με τις εννοιεs τηs κλασικηs φυσικηs δημιουργειται η συναρτηση τηs
πιθανοτητας.
Η ιδια η συναρτηση, περιγραφομενη με κλασικουs ορουs τηs παλαιαs
φυσικης, εκφραζει ταυτοχρονα τουs κβαντικουs ορουs.
Οι αποφανσειs για τασεις δεν εξαρτωνται απο κανενα παρατηρητη.
Οι διαφορεs συσκευεs μετρησεως εμμεσοποιουν παντα την σχεση
παρατηρητη και φαινομενου και διαφοροποιουντα κβαντικα δεδομενα,
ωστε η αληθεια να μην παρουσιαζεται καθεαυτη, δηλαδη γνωριζεται στο
μετρο που ειναι δυνατο να γνωσθη.
Η μοντερνα φυσικη γνωριζει οτι η εικονα του κοσμου που η ιδια
αποτυπωσε, εχει υποθετικο χαρακτηρα και μπορει ανα πασα στιγμη να
αναθεωρηθη διοτι αυτη εργαζεται με στατιστικεs τακτικοτητεs, με την
βοηθεια των οποιων προσπαθει να υπολογιση την πιθανοτητα
παραμετρων τηs φυσικηs.
Ο συντελεστηs πιθανοτηταs δεν ειναι τιποτε αλλο απο την ενωση
κανονων, οι οποιοι κανουν δυνατη την μαθηματικη διατυπωση των
νομων τηs συμπτωσεωs. Η μοντερνα φυσικη προχωρει με το αξιωμα, οτι
στην περιοχη των ηλεκτρονιων, ατομων και μοριων επικρατει το χαοs.
 Δεν ειναι ομωs δυνατο να αποδειχθη οτι στην περιοχη αυτη επικρατει η
συμπτωσηs.
Η αποδοχη αυτη ειναι υποθετικη, η οποια λογω των πειραματικων
αποτελεσματων εγινε απο τουs φυσικουs αποδεκτη.
Η υποθεση τηs κυριαρχιαs τηs συμπτωσεωs στην περιοχη τηs
μικροφυσικηs ειναι μια προ’υ’ποθεση για την εφαρμογην τηs στατιστικηs
σκεψηs.
Η λογικη επεδρασε για την εφαρμογη των νεων μαθηματικων.
Κατα την εφαρμογη των νομων τηs στατιστικηs ωs προs την συμπτωση
των διαδικασιων του μικροκοσμου εντοπιζεται ωs αποτελεσμα μια
καταπληκτικη αρμονια.
Η φυση ειναι υπεροχα σε θεση δια των νομων των μεγαλων αριθμων να
μετατρεπη το χαοs σε ταξη.
Με την βοηθεια της μοντερναs φυσικηs και τηs υπεροχηs κορηs αυτηs,
τηs αστροφυσικηs, γινεται δυνατη και αναγκαια, η δημιουργια μιαs
εικοναs για την γενεση του συμπαντος κοσμου.
Η φυση δεν εχει ηθικο χαρακτηρα.
Τα μαθηματικα και το πειραμα, ωs εργαλεια τηs φυσικοεπιστημονικηs
ερευναs επισηs δεν εχουν κανενα ηθικο χαρακτηρα.
Αυτο που διατυπωνεται με τα μαθηματικα, δεν μπορει ομωs παντοτε να
ειναι λογικο.
Τι ειναι το μηδεν;
Υπαρχει μηδεν;
Το μηδεν ωs «0» εμφανιζεται για πρωτη φορα στουs πινακεs του
Κλαυδιου Πτολεμαιου τον 2ον μ.Χ. αιωνα, διοτι η ανυπαρξια αυτου θα
εξωστρακιζε την ιουδα’ι’κη και χριστιανικη θρησκευτικη θεωρια για την
δημιουργια του κοσμου απο τον θεο «Γιαχβε», εκ του μηδενοs.
Τι ειναι ομωs το μηδεν;
Τα διαφορα μηδενικα που κυριαρχουν στιs επιστημεs και ειδικα στιs
εξισωσειs τηs κβαντομηχανικηs, γεμιζουν το κενο με απειρο αριθμο
κβαντοτεμαχιδιων.
Το απειρο ομωs σαν παραδοχη αθροισματοs ολων των φυσικων αριθμον
ειναι επισης προ’ι’ον φαντασιαs και συνεπωs ανυπαρκτο, δηλαδη μια
εννοια χωριs κανενα νοημα, μια ουτοπια, αφου μπορουμε σε
οποιοδηποτε απειρο να προσθεσουμε και αλλουs αριθμουs ακομη και
αλλα απειρα.
Αφου το μηδεν ειναι αντιστροφο του απειρου, οταν δεν υπαρχει το
απειρο δεν μπορει να υπαρξη και το μηδεν.

Μια νεα θεωρια της Φυσικης, η οποια ομιλει για την εκ του μηδενος
προελευση
των παντων απορριπτει την κλασικη φιλοσοφικη θεωρηση, οτι το «μηδεν
εκ
 του μηδενος γινεται» και δεχεται την αντιστροφη της φιλοσοφικης
αυτης
θεωρηση, οτι «εκ του μηδενος προερχονται τα παντα και εις το μηδεν
επιστρεφουν».
Κατα τον Κωνσταντινιδη (22), η ερμηνεια της Αρχηs τηs
Φυσεωs με βαση της αποδοχης της νεας φιλοσοφικης θεωρησης οδηγει
σε συμπερασματα που προκυπτουν απο την μελετη τοσο της Αρχης της
Φυσεως κατα τον Ναγο (23) οσο και της νεας φιλοσοφικης θεωρησης.
Η εκπορευση των παντων εκ του μηδενος, εαν δεχθουμε και την αποψη
των Πυθαγορειων οτι, «τα παντα κατ’ αριθμον
γιγνωνται» διατυπωνεται ως εξης :

(+Υ) + (-Υ) = 0

H αντιστροφη φορα της ως ανω εξισωσηs εχει ωs εξηs :

0 = (+Υ) + (-Υ)

Αυτο κατα τον Κωνσταντινιδη (22) σημαινει, οτι οσο λογικο ειναι να
δεχθουμε
οτι δυο υπαρξεις αντιθετου καταστασεως οταν ενωθουν μηδενιζονται
(π.χ.
Υλη και Αντιυλη!), δηλαδη μας δινουν ανυπαρξια, τοσο λογικο ειναι να
δεχθουμε οτι και απο το μηδεν, δηλαδη απο την ανυπαρξια, μπορει με
διχασμο και αντιθετισμο να εκπορευθουν δυο υπαρξεις αντιθετου
καταστασεως. Με τον διχασμο και αντιθετισμο του «μηδενος» προεκυψε
συνεπως τοσο η Θετικη Ενεργος Ουσια την οποια συμβολιζουμε με το
(+Υ0) οσο και η Αρνητικη
Ενεργος Ουσια την οποια συμβολιζουμε αντιστοιχα με το (-Υ0).
Εκ των ως ανω προκυπτει :

0 = (+Υ0) + (-Υ0)
(+Υ0) + (-Υ0) = 0

Απο την Θετικη Ενεργο Ουσια με νεο διχασμο και αντιθετισμο

εκδηλωθηκαν
τα τοιχεια (+Υ+) και (+Υ-) με τα απειροστημορια τους (+υ+) και (+υ-
)
αντιστοχα τα οποια ειναι ατομα της θετικης υλης +Υ0 = (+Υ+) + (+Υ-),
ενω απο
την Αρνητικη Ενεργο Ουσια (-Υ0) εκδηλωθηκαν τα στοιχεια (-Υ+) και (-
Υ-) και
 τα απειροστημορια τους (-υ+) και (-υ-) αντιστοιχα τα οποια ειναι ατομα
της
αρνητικης υλης (-Υ0) = (-Υ+) + (-Υ-).
Οσοι αποδεχονται την ως ανω νεα φιλοσογικη θεωρηση αναρωτιουνται
μηπως το μηδεν δεν ειναι τιποτα αλλα το ολον σε ανεκδηλωτη
κατασταση ωστε με τον διχασμο και αντιθετισμο κρυβεται το μυστικο
της δημιουργιας του συμπαντος εκ του μηδενος;
Ο ανθρωπινοs ομωs εγκεφαλοs κατασκευαζει απειρεs φορεs και με
φαινομενα
καθε ειδουs, φανταστικα δημιουργηματα, διοτι βασιζεται λανθασμενα
στιs
πληροφοριεs που λαμβανει απο τιs μικρηs εμβελειαs ανθρωπινεs
αισθησειs και
γιαυτο αντιλαμβανεται μονο τον «κοσμο τονδε» και οριμενα μονο
φαινομενα
χωριs την ουσια αυτου.
Ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs δεν ειναι συνεπωs ακομη σε θεση να νοηση
χαοτικεs καταστασειs και κλασματομορφεs.
Για’υτο αλλωστε επενοησε τα αναποδεκτα αξιωματα, δηλαδη τιs
φανταστικεs εννοιεs απειρωs μεγαλο, απειρωs μικρο, απειρο και μηδεν.
Εαν ο ανθρωποs χρησιμοποιησει τουs μαθηματικουs τυπουs ογκου-
περιεχομενου τηs σφαιραs και υπερσφαιραs πολλων διαστασεων και
εξετασει τι γινεται στην βασικη διασταση ενα ‘η και στην διασταση
μηδεν, δηλαδη στιs διαστασειs που αποτελουν αυτην ταυτην την βαση
που στεκεται, θα διαπιστωνεν, οτι στην διασταση «ενα» το περιεχομενο
τηs γραμμηs ακτιναs R ειναι δυο.
Δηλαδη περα απο την ορατη ακτινα υπαρχει και η αορατη ακτινα ‘η η
αορατη επεκταση τηs ορατηs ακτιναs.
Για την διασταση μηδεν του μαθηματικου σημειου διαπιστωνει ο
ανθρωποs, οτι το γεωμετρικο
περιεχομενο «υποσφαιραs» μηδενικηs διαστασεωs δεν ειναι μηδεν,
αλλα ισο προs τον αριθμο ενα.
Συνεπωs υπαρχει βασικη διαφορα μεταξυ του «μαθηματικου μηδενοs»
και του «γεωμετρικου-φυσικου» μηδενοs (20).
Το μηδεν ειναι αρνητικοs οροs ο οποιοs αρνειται καθε θετικο μεγεθοs.
Ο
προσδιορισμοs του ορου προκαλει δυσκολιεs, καθοσον δεν
προσεγγιζεται
απο τις λογικεs αρχεs οι οποιεs εχουν ωs αφετηρια τα συγκεκριμενα
μεγεθη.
Κατα τον Πλατωνα το μη ον ειναι το ετερο ον.
Ο Αριστοτεληs θεωρουσε την εννοια του μηδενοs τελειωs αυθαιρετη.
 Κατα τον Εγελον το μηδεν ειναι η αλλη πλευρα του αισθητου, το
καθαρον του ειναι, η καθαρη εννοια που ταυτιζεται με το απολυτο
πνευμα.
Ειs τιs εξισωσειs τηs κβαντομηχανικηs το μηδεν γεμιζει το
κενο με ακαθοριστο μεγαλο αριθμο κβαντοτεμαχιδιων.
Αυτη ειναι η ποιο επικινδυνη ιδιοτητα του μηδενοs.
Τιποτε δεν γενιεται απο το τιποτε με την μυστικη δυναμη του κενου και
την συνεχη διαστολη του συμπαντοs.
Εαν δεν υπαρχει το απειρο δεν μπορει να υπαρχη και το μηδεν.
Σε ενα μη κατανοητο μικρο αριθμο θα υπαρχει παντοτε ακομη εναs
μικροτεροs αριθμοs (fractal) εωs οτου αυτος να εξαφανισθη. Αυτη ειναι
και η εννοια του μηδενοs, η ανυπαρξια, το κενο συνολο.
Εωs τα μεσα του 20ου μ.Χ. αιωνα θεωρονταν το σημειο σαν βαση
τηs
γεωμετριαs, σαν το φανταστικο στοιχειο του χωρου χωριs σχημα και
διαστασειs ‘η σαν τομη δυο ευθειων. Και τα δυο ομωs ειναι χωριs
συμβολη εννοιεs, ετσι ωστε στα μοντερνα μαθηματικα το σημειο
κατανοειται σαν υποθετικη αρχικα
μη καθωρισμενη εννοια.
Ενα σημειο χωριs διαστασειs δεν υπαρχει.
Οι αρχαιοι Ελληνεs αντι την εννοια του σημειου χρησιμοποιουσαν την
εννοια τηs στιγμηs και θεωρουσαν το σημειο σαν μια ανυπαρκτη και
υποθετικη εννοια. Ο Αριστοτεληs (για την ψυχη C6) πιστοποιει, οτι η
στιγμη ειναι ανυπαρκτη και
στα φυσικα 220 a οτι η στιγμη ειναι μια μη τεμνομενη ευθεια.
Η επιστημη η οποια ασχολειται με τα σημεια ονομαζεται σημιολογια
(σημαινον, σημαινομενο σημειον).
Οι οροι αυτοι απαντωνται στην αρχαια ελληνικη γραμματεια,
χρησιμοποιηθηκαν απο τον Σωσσυριο στην γλωσσολογια και απο τοτε
αποτελουν σημαντικουs δεικτεs αναφοραs σε διαφορεs τασειs τηs
συγχρονηs φιλοσοφιαs.
Η μοναδα ειναι στοιχειωδηs και βασικοs μαθηματικοs οροs-μεγεθοs,
αφετηρια τηs μαθηματικηs επιστημηs.
Λογω του νοητου τηs χαρακτηρα η μοναδα,
το ενα, κατεχει σημαντικη θεση στην μεταφυσικη (Πυθαγοραs, Πλατων,
Καρτεσιοs, Λα’ι’μπνιτs κ.α.).
Κατα τον Ηρακλειτο ( 8 ) η φυση τηs μοναδαs
ειναι αιωνια μεταβλητη και αυθαιρετη (Ποταμω γαρ ουκ εστιν εμβηναι
διs τω αυτω ουδε ουσιαs διs...).
Η ωs ανω αυθαιρεσια γινεται κατανοητη απο τα εξηs δεδομενα:

 Το μετρο δεν ειναι 1/40.000.000 του Μεσημβρινου (περιπου

40.010.000
 μετρα) και η μετρηση του με κρυπτον 86 ειναι αμφισβητουμενη.
Οι αρχαιοι Ελληνεs χρησιμοποιουσαν:

Το κοσμικο μετρο=Κ=5,236=2Φ ειs την 2

Φ ειναι ο χρυσουs αριθμοs=1,61803....
Τον κοσμικο πηχυ=Π=0,5236=Κ/10= Φ ειs την 2/5
Την κοσμικη σπιθαμη=Σ=0,2618=Κ/20= Φ ειs την 2/10
Τον αριθμο π=3,1416...=6ΧΠ=6/10.Κ=6/5. Φ ειs την 2

 Η ταχυτητα του φωτοs ωs παγκοσμια σταθερα απορριπτεται απο

την
επιστημη (299.790 χιλιομετρα ανα δευτερολεπτο).

 Η μαζα μετριεται με το βαροs G=m x g οπου g=9,81 αναλογα με τιs

επικρατουσεs καταστασειs στην γη συνεχωs αλλαζει.
Στην Σεληνη ειναι μικροτερη και στο συμπαν μηδαμινη.

Ενα δευτερολεπτο αντιστοιχει σε 1/86.400 τηs πραγματικηs

ημεραs.
Αυτη ειναι ομωs ενα μεταβλητο μεγεθοs και γι’αυτο η αντιστοιχεια
που
χρησιμοποιηται αποτελει ενα αυθαιρετο μεσο μεγεθοs τηs ημεραs.
Η δυσκολια καθορισμου προκυπτει απο την διαιρεση σε χιλια
ομοια τεμαχια και δεν μπορει να αποκλισθη.
Για τον λογο αυτο θα ηταν καλλυτερο εαν ο παγκοσμιοs χρονοs
καθωριζονταν και διορθωνονταν καθε χρονο απο τιs αστρονομικεs
παρατηρησειs.
Η εβδομαδα ωs μοναδα μετρισηs του χρονου βασιζεται στα μετρα
ενοs....εβρα’ι’κου μυθου ( 9 ).
Οι αρχαιοι Ελληνεs
συνδιαζαν το σεληνιακο μηνα (=29,5306 ημερεs) με το ηλιακο ετοs
(=365,2422 ημερεs). Με μηνεs 29 και 30 ημερων και 12 ‘η 13
μηνεs
ετησιωs και με ευφυεστατουs μαθηματικουs τυπουs (κυκλοι
8=οκταετηριs,
19 ετων κλπ.) επεστρεφαν στην αρχικη ταυτιση λ.χ. 21 Μαρτιου
(εαρινη
ισημερια) και συγχρονωs πρωτομηνια (νουμηνια).
Ξεκινωνταs τον σεληνιακο μηνα (29 ‘η 30 ημερων) με
την «νουμηνιαν», την νεα σεληνη, εχωριζαν τον μηνα σε τρειs δεκαδεs.
Ωνομαζαν ετσι τιs πρωτεs δεκα ημερες
(π.χ. «δευτερα (μηνοs) αρχομενου» κλπ.) τηs δευτερηs δεκαδαs
 (π.χ. «τριτη (μηνοs) μεσουντοs») και τιs λοιπεs ημερεs («δεκατη
φθινοντος») με αντιστροφη μετριση.
Ετσι δεν χρειαζονταν την εβδομαδα ως μοναδα αφου οχι μονο ειναι αυτη
αχρηστη αλλα περιπλεκει τουs υπολογισμους και το ιδιο το ημερολογιο.

 Για να διατυπωθουν οι μεγαλεs αποστασειs του συμπαντοs με

σχετικα μικρουs αριθμουs χρησιμοποιουν οι αστρονομοι ειδικεs
μοναδεs.
Οι αποστασειs μετριουνται με τον χρονο που χρειαζεται το φωs να
τιs διαβει.

Το φωs διασχιζει σε καθε δευτερολεπτο 299.790 χιλιομετρα.

1 ημερα φωτοs ισουτε με 25.902.000.000 χιλιομετρα
1 ετοs φωτοs ισουται με 9.461.000.000.000 χιλιομετρα
Ο μεσοs οροs τηs αποστασηs μεταξυ γηs και ηλιου ονομαζεται
αστρονομικη μοναδα (Α.Μ.). 1 Α.Μ.=149.600.000 χιλιομετρα

Η μοναδα η οποια αναπαραγεται νοητα ωs αριθμοs προ’υ’ποθετει

την
ομογενεια και την ετερογενεια των αισθητων, αλλα και το ομογενεs του
χωρου,
χωριs του οποιο ειναι αδυνατη η νοητικη συλληψη τηs απο την
αμεσοτητα.
Από την μοναδα εξαρτωνται πολλεs μεταφυσικεs κατηγοριεs οπωs το
ολο, η
ενοτητα, το μεροs κ.α.
Χωριs την μοναδα γινεται η νοησηs και ο λογισμοs αδυνατος. Κατα τον
Λα’ι’μπνιτs οι απλεs ουσιεs, δεν προερχονται απο μειξη ‘η συνενωση,
αλλα ειναι δημιουργηματα, εχουν αυταρκεια και κοσμουνται με τιs
ποιοτητες τουs, οι οποιεs καθιστουν δυνατεs τιs αλλαγεs στα αντικειμενα
τα οποια συντιθενται απο μοναδεs.

Στην ουσια ολεs οι ωs ανω εννοιεs ειναι φανταστικεs, χρησιμοποιουνται

ομωs
στα μαθηματικα και στιs φυσικεs επιστημεs για την επιλυση
προβληματων ωs
ορια, φθινουσεs σειρεs, απειροστικοs λογισμοs, διαφορικοs-
ολοκληρωτικοs
λογισμοs, αριθμητικη, γεωμετρια κλπ.
Ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs, στην προσπαθεια απαλλαγηs του απο
ενοχλητικεs καταστασειs, επινοησε τετοιου ειδους εννοιεs (θανατοs,
θεοs, αρχη, χρονοs κλπ.), που σημαινει, οτι οι ανθρωπινες πνευματικεs
ικανοτητεs ειναι ακομη περιορισμενεs.....
 Τι σημαινει Υποθεση και Θεωρια;
Ο οροs Υποθεση προ’υ’ποθετει τιs υποθετικεs κρισειs (κρισειs κατα
αναφορα:
κατηγορηματικεs, υποθετικεs, διαζευτικεs).
Ειναι γνωστο πωs οι υποθετικες
κρισειs στηριζονται σε δεδομενα για την ισχυν των οποιων δεν ειμαστε
βεβαιοι.
Εχουμεν ομωs καθε λογικο δικαιωμα να υποθετουμεν καποιο ορο
‘η πραγματικοτητα (πιθανοτητα, αναγκαιοτητα, αδυναμια, τροπικεs
κρισειs) για να συνεχισουμε την συλλογιστικη μαs η οποια κινειται σε
αναλογα πλαισια.
Καθε λογικη υποθεση ειναι θεμιτη καθ’οσον ανοιγει δρομουs
διερευνησηs τηs
αληθειαs στην εμπειρικη και επιστημονικη κυριωs προσπαθεια.
Τα αποτελεσμα
ενοs πειραματοs π.χ. τηs φυσικηs δεν αποτελει αυτοματα
φυσικοεπιστημονικη
γνωση.
Το πειραμα απεικονιζει μαθηματικωs μετρουμενεs σχεσειs μεταξυ δυο
μεγεθων τηs φυσικηs.
Μονο μετα την διερμηνεια του αποτελεσματοs τηs μετρησεωs αποτελει
αυτο μια φυσικοεπιστημονικη γνωση.
Εαν εναs επιστημων τοποθετησει τα αποτελεσματα των πειραματων
φυσικηs σε ενα υπαρχων συστημα διερμηνειαs, προσπαθει αυτοs να
διερμηνευση ετσι ωστε να μην αντιφασκουν σε αυτα που ηδη ισχυουν.
Το εκαστοτε υπαρχων συστημα διερμηνειων ειναι αυτο που
ονομαζεται «η κατασταση τηs επιστημηs».
Η διερμηνεια νεων πειραματικων εντοπισεων παραδιδεται στην επιστημη
απο τουs ερευνητες ως υποθεση.
Απο την στιγμη αυτη γινεται η υποθεση το θεμα συζητησεων των
λογιων, συζητησεων που αρχισαν μεταξυ των αρχαιων Ελληνων
φιλοσοφων και απο τοτε συνεχιζονται μεχρι τιs ημερεs μαs.
Ωs υποθεση χαρακτηριζει η φυσικη την διερμηνεια ενοs συμπλεγματοs
απο πειραματα στον τομεα τηs, τα οποια βρισκουν ολα δια τηs
διερμηνειαs μια λογικη και μη αντιφασκοντα ερμηνεια.
Καθε επιστημονικη υποθεση ειναι προ’ι’ον τηs δημιουργικηs φαντασιαs
των ανθρωπων, που μπορει μαθηματικα και να μην ειναι στηριγμενο.
Οταν η υποθεση διατυπωθει, αλλαζει την συναρτηση του πειραματοs.
Ετσι η υποθεση που διερμηνευει τα αποτελεσματα των πειραματων τηs
φυσικηs, μπορει και το πειραμα να χρησιμοποιηθη για την στηριξη τηs
υποθεσηs.
Μια υποθεση, η οποια διερμηνευει ολα τα γνωστα πειραματικα δεδομενα
χωριs αντιφαση γινεται θεωρια.
 Τι ειναι ομωs στην ουσια η θεωρια;
Στην επιστημη ισχυει η ετσι ονομασθεισα αρχη τηs φειδωλιαs, γνωστη
ωs «ξυριστικο μαχαιρι-Ockham» (ονομασθεισα ετσι απο
τον Wilhelm von Ockham, 1285-1349 μ.Χ.).
Η αρχη αυτη εχει ωs εξηs :
«Απο περισσοτερεs τηs μιαs θεωριαs που καταγινονται να εξηγησουν
το
ιδιο φαινομενο, διαλεγεται η απλουστερη, δηλαδη αυτη που περιεχει
τιs
λιγοτερες υποθεσειs».
Υπαρχουν οι εξηs ορισμοι για την εννοια τηs θεωριαs :

1. Κατα τον Πλατωνα χωριs την ευρητερη θεωρηση δεν θα υπηρχε

ουτε
αντιληψη, ουτε επιστημη, «μετα λογου αληθηs δοξα»

2. Κατα πολλουs συγχρονουs επιστημονεs, οι θεωριεs ειναι πρωτυπα

εκφρα-
εκφραζομενα με μαθηματικο τροπο και αποσκοπουντα στην
μαθηματικη
μορφικη εκφραση τηs πραγματικοτηταs.

3. Μια αλλη ομαδα επιστημονων υποστηριζει, οτι οι θεωριεs

αποτελουν
απλεs περιγραφεs του ισχυοντοs, οι οποιεs δεν λαμβανουν υποψη
παρα τα
καθαρα επιστημονικα δεδομενα.

4. Κατ’αλλουs, οι θεωριεs ειναι οργανα ερευναs και οχι γενικεs

περιγραφεs
‘η σχεσειs.
Ειναι κανονεs, οροι οι οποιοι βοηθουν την ερευνα, οι οποιοι ικανοποιουν
για ενα διαστημα γενικοτερεs κατευθυνσειs.
Η επιστημονικη θεωρια, οταν επιβεβαιωνεται, γινεται επιστημονικη
αληθεια αναμφισβητητου κυρουs.
Οταν διαψευδεται, αντικαθισταται απο αλλη θεωρια η οποια ειναι
ισχυροτερη.
Η διαψευσιμοτητα μιαs θεωριαs συνιστα προ’υ’ποθεση ενισχυσηs τηs,
ενω η επαληθευσιμοτητα τηs την καθιστα επιστημονικη αληθεια.
Ακομη ομωs και οταν μια θεωρια ισχυει επι εκατονταετιεs μπορει λογω
νεων πειραματικων αποτελεσματων να ανατραπη ανα πασα στιγμη.
 Πολλεs φορεs οι ιδεεs μιαs νεαs θεωριαs αποδεικνυονται οτι ειναι πολυ
παλαιεs. Τα βασικα θεμελια τηs σημερινηs ατομικηs θεωριαs π.χ.
βρισκονται στιs ιδεεs του Λευκιππου και Δημοκριτου!
Οσο λιγωτερεs ηταν οι γνωσειs, τοσο ατελεστερεs σχηματιζονταν.
Αντιθετα οσο εμπλοτιζεται η επιστημονικη προσπαθεια, τοσο οι θεωριεs
ειναι προσεγγιστικεs τηs πραγματικοτηταs.
Καθε νεα θεωρια διορθωνει την προηγουμενη οταν την εμβαθυνη και
παρουσιαζει νεα και τεκμηριωμενα δεδομενα.
Το πνευμα των θεωριων γινεται περισσοτερο κατανοητο απο την εξηs
συντομη ανασκοπιση:
Η εν μερει γεωκετρικη θεωρια του συμπαντοs των αρχαιων Ελληνων
αντικατασταθηκε απο την ηλιοκεντρικη
του Κοπερνικου, ο οποιοs αντεγραψεν τον Αρισταρχον και τον
Ερατοσθενη, για να οδηγηθoυμε στην ευρητερη θεωρια περι παγκοσμιαs
ελξεωs του Newton, θεωρια η οποια προ’υ’ποθετει την αδρανεια, βασικο
φυσικο νομο.
Αργοτερα, οταν αναπτυχθηκε η θερμοδυναμικη, η ηλεκτρομαγνητικη
θεωρια και η βιολογικη, η θεωρηση του Newton δεν ικανοποιουσε τιs
προ’υ’ποθεσειs και τα δεδομενα τηs ερευναs.
Ηδη διατυπωθηκε η θεωρια τηs σχετικοτηταs του Einstein, η οποια
ενσωματωσε και πολλεs θεσειs του Newton.
Ταυτοχρονα ομως η Κβαντομηχανικηυ δεν συμφωνουσε με τιs θεσειs τηs
θεωριαs τηs σχετικοτητας του Einstein, με συνεποιεs την προσπαθεια
δημιουργιαs αλλων ενοποιημενων θεωριων για ικανοποιητικοτερη
περιγραφη του συμπαντος.
Οι προαναφερθεισεs θεωριεs προσπαθησαν και προσπαθουν να ορισουν
την
κινηση, την μαζα, το ενεργειν των σωματων, τουs «νομουs» οι οποιοι
διεπουν αυτα τα γενικοτερα με μεγεθη-συμβαντα στο συμπαν.
Οι μεχρι σημερα θεωριεs που αναφερονται στην δημιουργια του
συμπαντοs εξαριθμουνται αναλυτικα στο Κεφαλαιο 2 τηs παρουσηs
πραγματειας.
Οι επιστημεs ομωs του ανθρωπου δεν ειναι καθαρεs επιστημεs, καθοσον
ο
ανθρωποs ωs δημιουργοs τηs επιστημονικηs γνωσηs, δεν ειναι δυνατο να
γινη
καθαρο αντικειμενο παραγωγηs επιστημονικηs αληθειαs, διοτι
καθισταται
ταυτοχρονα υποκειμενο και αντικειμενο.
Πολυ συχνα εγκαταλειπεται η επιστημονικη μεθοδοs και ακολουθειται ο
δρομοs που καταληγει σε χωρουs φαντασιωσηs......
Τι ειναι ο μυθοs;
Πωs μπορουμε να προσεγγισουμε το νοημα του μυθου;
Ποιος ειναι ο ρολοs του μυθου μεσα στουs πλατωνικουs διαλογουs, στον
Γοργια για την κριση των ψυχων, στον Φαιδωνα ο μυθοs του Ηροs, στον
Κριτια ο μυθος τηs υπαρξηs τηs Ατλαντιδαs, στον Φαιδρο ο μυθοs τηs
αρπαγης της Ωρειθυιας απο τον Βορεα, στον Τιμαιο ο μυθοs του
Φαεθωντα, στον Πολιτικο ο μυθος του Τιμονιερη, στην Πολιτεια ο μυθοs
τηs σπηλιαs κ.α.;
Γιατι ο Πλατωναs επελεξε τον μυθο προκειμενου να εκθεση ‘η να
στηριξη καποιεs απο τιs αιωνιεs διδασκαλιεs του;
Ολες οι συμπατικες πληροφοριες που περιεχονται συμβολικα στην
ελληνικη
μυθολογια δεν ειναι δυνατον να βγηκαν απο ατομα με αχαλινωτη
φαντασια.
Πρεπει να προ’υ’πηρξαν καποια ξεχωριστα μυαλα με χαρισματικη
διανοια
που να ειχαν πλησιασει το μυστηριο της δημιουργιας, αλλιως πως
δεν
εξηγειται η γνωση των μυστηριων του συμπαντος.
Επομενως, επαληθευεται ότι προ’υ’πηρξε ενας λαμπρος
προκατακλυσμιαιος πολιτισμος (προφανως προ της εποχης του
Δευκαλιωνος κατακλυσμου) που εισχωρησε βαθια στα μυστικα του
συμπαντος και μετα την καταστροφη της Αιγηιδος απο τον κατακλυσμον
αφησε την αναμνηση του πολιτισμου αυτου σαν «μαγια» στους
επερχομενους.
Η πορεια του Ελληνα απο τα «ουρεα μακρα» εως των κτηνοτροφικων
και
γεωργικων οικισμων επι των λοφων πλησιον παντοτε των λιμνων,
ποταμων,
θαλασσας ειχε σαν αποτελεσμα μαζι με την αναπτυξη της γεωργιας αλλα
και
αλλων τεχνικων εργων (ναυπηγικη, χαραξη οδων, τεχνες κ.α.) και την
εμφανιση
του ονοματος «ουρανιωνες» για τους κατεχοντες εξεχουσα θεση στην
ζωην των
Ελληνων της εποχης αυτης.
Μυθοs σημαινει λογοs, διηγηση, ιερη ιστορια κ.α. και αποτελει ενα
μονδελο
πανω στο οποιο μπορουν να προσαρμοσθουν, να μοιασουν ‘η και να
ενσαρκωσουν πολλα γεγονοτα σε διαφορεs εποχεs, γιατι «δεν ειναι η
ιστορια που επαναλαμβανεται, αλλα ο μυθοs που επανεμφανιζεται».
Ο μυθοs αποτελει ενα ιδανικο προτυπο τηs πραγματικοτηταs
χρησιμοποιονταs μια συμβολικη, αλληγορικη γλωσσα που απαιτει
αποκρυπτογραφηση.
 Για αυτον που δεν εχει τα κλειδια τηs αποκωδικοποιησηs, ο μυθοs ειναι
ενα παραμυθι, μια ψευτικη ιστορια.
Στην πραγματικοτητα αυτοs ειναι ο αμαθηs και ο αδιαφοροs διοτι δεν
γνωριζει οτι ο Μυθοs αποτελει την πρωταρχικη προσπαθεια του
ανθρωπου να κατανοηση τον Κοσμο και για αυτο εχει μια εγγενη λογικη
λειτουργια.
Αποτελει την πρωτογονη εκδηλωση τηs ανθρωπινηs λογικοτητας και
περιλαμβανει την παρατηρηση τηs φυσηs (ζωη, θανατοs, χρονοs κλπ.),
την
καταχωρηση αξιοσημειωτων γεγονοτων (φυσικεs καταστροφεs,
μετακινησειs
πληθυσμων κ.α.) και εκφραζει τα διαφορα στρωματα του συλλογικου
ψυχισμου
(αρχετυπα, συμβολισμοι κλπ.).
Οι αληθειεs που εχουν κωδικοποιηθει μεσα στουs μυθουs
αποσυμβολιζονται μεσω των λεγομενων μεταφυσικων, αριθμητικων,
γεωμετρικων, αστρονομικων, βιολογικων, χημικων και φιλολογικων
κλειδιων ερμηνειαs.
Οι πρωτοι φιλοσοφοι-επιστημονεs (Θαληs, Αναξιμανδροs,
Αναξιμενηs κ.α.) πετυχαν να αποκαθαρουν τον Μυθο απο την
θρησκευτικη-δεισιδαιμονικη κρουστα, την οποια ειχε εποσυσσωρευσει
κατα την μακραιωνη διαδικασια τηs διαμορφωσηs του.
Κατα αυτον τον τροπο η πρωταρχικη μυθικη κατανοηση του Κοσμου
επεστρεψε στιs ερευνητικεs πηγεs τηs και επετρεψε να αναδυθη απο
μεσα τηs η επιστημονικη κατανοηση.
Ναι μεν οι πρωτοι Ελληνεs επιστημονεs εξακολουθησαν να
χρησιμοποιουν την μυθικη ορολογια, ομωs απελευθερωσαν
τιs θεμελιωδειs εννοιεs του (π.χ. Κοσμοs, Αναγκη, Χαοs, Ερωs, Θειον
κλπ.) απο την θρησκεια, μετατρεπονταs τεs απο τοτε σε
επιστημονικεs υποθεσειs εργασιαs δινονταs τηs εντελωs διαφορετικο,
επιστημονικο, περιεχομενο.
Ο Πλατωναs ωs φιλοσοφοs του Λογου, των ιδεων, τηs διαλεκτικηs μεσα
απο τουs διαλογουs του ακολουθει τον δρομο τηs αναζητησηs του οντοs-
οντοs, τηs αιωνιαs και αναλλοιωτηs ουσιαs.
Με τουs μυθουs των διαλογων του εκλα’ι’κευει μεσω τηs φιλοσοφιαs τιs
διδασκαλιεs των αρχαιων μυστηριων για να μπορεση ο ανθρωποs να
γνωριση τα οντα και την αληθεια, οχι μονο με τον Λογο που δεν αρκει,
αλλα με τον Υπερλογο που ειναι ο μυθοs και που γινεται κατανοητοs
μεσω τηs διαισθησηs και ενεργοποιηται μεσω τηs βουλησηs.
Ενα χαρακτηριστικο παραδειγμα αποτελει ο γνωστοs μυθοs τηs σπηλιαs
που
περιγραφεται στο 7ον βιλιο του «Πολιτικου» του Πλατωνα ( 3 ).
 Οι αδυναμιεs τηs ανθρωπινηs φυσηs-λογω των οριων των αισθητηριων
οργανων να καταγραφουν στο χωρο μονο τα τρισδιαστατα σωματα-δεν
επιτρεπουν
την κατανοηση τηs «αει ουσιαs».
Το προβλημα φαινεται στον φανταστικο κοσμο τηs σπηλιαs μεσα στον
οποιο οι αλυσοδεμενοι ανθρωποι καταγραφουν τα παντα με τιs αισθησειs
τουs σε δυο διαστασειs (μηκοs και πλατοs).
Η ισχυουσα πραγματικοτητα ειναι σκληρη και βασανιστικη.
Αυτη βρισκεται τοσο κοντα αλλα και τοσο μακρυα.
Λογω των αδυναμιων του ο ανθρωποs χρειαζεται κατα βημα και κατα
βαθμιδεs διαπαιδαγωγηση, για επεκταση των δυνατοτητων των
αισθητηριων οργανων του και κατα συνεπεια για να κατανοηση την
πραγματικοτητα.
Ο μυθοs χρησιμοποιει μια συμβολικη γλωσσα, αλληγορικη, που απαιτει
αποκρυπτογραφηση.
Στον μυθο τηs σπηλιαs ο Πλατων χειριζεται τηννπαραβολη, διοτι αυτοs
δεν εχει πρωταγωνιστεs καποια προσωπα που εχουν υπαρξει καποτε,
ουτε καποιο χωρο γεωγραφικο, εστω και εαν αγνοειται η υπαρξη του,
οπωs σε αλλουs μυθουs. Ειναι ενα καθαρα σκοτεινοs χωροs
με αλυσοδεμενουs δεσμιουs τηs αγνοιαs στο φωs και στην ελευθερια τηs
γνωσηs.
Απο την ομιχλωδη και απατηλη αντιληψη των σκιων και των ειδωλων
στην θεαση του καθαρου φωτοs του αγαθου και των ιδεων.
Προκειται για τον «σπειροειδη δρομο τηs αναζητησηs», προπαντοs
μεσα στο προσωπικο, εσωτερικο λαβυρινθο, οπου ενεδρευει ο ατομικοs
Μινωταυροs καθενοs ανθρωπου.
Ο μυθοs αυτοs τηs σπηλιαs διχνει οτι ο Λογοs δεν αρκει για να γνωριση
ο ανθρωποs τα οντα και την αληθεια χρειαζεται και κατι το Υπερλογο.
Ο μυθοs συνεπωs εκφραζει την πρωταρχικη προσπαθεια του ανθρωπου
να κατανοηση τον περιβαλλοντα κοσμο και αποτελει την πρωτογενη
εκδηλωση τηs
ανθρωπινηs λογικοτηταs.
Μεσα απο τον Μυθο αναδειχθησαν οι
τρειs βασικοτερεs οψειs τηs ανθρωπινηs αναζητησηs : η Τεχνη, η
Θρησκεια και η Επιστημη.
Ο Ομηροs απεδειξε οτι η Τεχνη ειναι το ξεκινημα, το Αλφα
τηs θρησκειαs, και επισηs και το τελοs αυτηs, το Ωμεγα.
Κατα τον Γερμανο φιλοσοφο Μαξ Στιρνερ (21) χωριs την τεχνη και τον
ιδεαλιστικα δημιουργικο καλλιτεχνη η θρησκεια δεν θα υπηρχε, αλλα
οταν αυτοs ο καλλιτεχνηs επανοικειοποιειται την τεχνη του, η θρησκεια
κατακρημνιζεται.
Η ενεργοποιηση του μυθου βρισκεται στα χερια των φιλοσοφικων
πυρηνων που μπορουν να υπαρχουν σε οποιοδηποτε εποχη.
 Μυθοs συναιπωs σημαινει λογοs, ιστορια (19). Πωs ομωs η ιστορια
μεταβληθηκε σε μυθο;
Προφανωs μετα απο μεγαλεs καταστροφεs και την ξαφνικη πτωση του
πολιτισμου. Υστερα απο μερικεs γενιεs ηταν δυσκολο να εξηγηθουν και
να μεταφερθουν απο γενια σε γενια πληροφοριεs για την παλια
πολιτισμικη εποχη. Ενω οι Φυσικοι Φιλοσοφοι τηs Ιωνιαs ειχαν
αποθρησκοποιησει τον Μυθο, απο την πλευρα τουs οι Σοφιστεs σαν αξιοι
συνεχιστεs τουs απομυθοποιησαν την θρησκεια. Η ωs ανω διαδικασια
εποτελει ενα εξελικτικο αλμα πρωτογνωρο στην ανθρωπινη ιστορια.

Βιβλιογραφια

1. Χατζηθεοδωρου Γ., «Ο νεοs Ηλιοs Νεμεσιs εκδικειται τον πλανητη

γη»
Δαυλοs, αρ. 307, Νοεμβριος 2007, σ. 21422-21429

2. Μουσουλαs Λ., «Το προβλημα τηs εκμεταλλευσεωs του υπογειου

πλουτου τηs Ελλαδοs»
Αθηναι 1962, σ. 24-27

3. Τσατσομοιροs Η., «Ιστορια γεννεσεωs τηs Ελληνικηs Γλωσσαs»

Δαυλος 2004, σ. 25-34, 35-67

4. Hsü K., «When the Mediterranean dripp»Up. Seientific Amerikan

1972, Vol. 277 p. 27-36

5. Herodot, «Efteri» 42,43,45,144,145

6. Καλαμπακιδηs Δ., «Λανθασμενεs χρονολογησειs στο μακρυνο

παρελθον»
Δαυλοs, αρ. 259, 7/2003, σ. 16937-16943

7. Γιαννακηs Α., «Η Αστρονομια του Ομηρου» Δαυλοs, αρ. 252,

1/2003, σ. 16453-16456
8. Κουτρουβεληs Κ., «Νεα χρονολογηση του Τρω’ι’κου Πολεμου»
Δαυλοs, αρ. 184, 4/1997, σ. 11283-11296

9. Ομηροs, «Μεταπτωση των Ισημεριων» Ιλιαs σ. 369-400, 487

10. Ασπιοτηs Ν., «Υπηρξαν οι Ελληνεs θεοι βασιλειs τηs Αγυπτου στιs
προ-
κατακλυσμιαιεs εποχεs ;»
 11. Plato, «Timeos 22c, 27c, 34b-35, 32d, 37c»
Übers. F. Schleiermacher u. Müllerr, Hamburg:Rowolt 1959

12. Plato, «Politikos 269 α»

13. Καρμιραντζοs Κ., «Οι προκατακλυσμιαιεs Χαρτεs-

Αεροφωτογραφιεs
των Ελληνων»
Δαυλοs, αρ. 252, 12/2002, σ. 16335-16345

14. Müller-Karpe H., «Handbuch der Vorgeschichte» München 1958

15. Felix J., «Die Fragmente der griechischen Historiker» Leiden 1958

16. Siculus D., « geschictliche Bibliothek, IZ, 82, 1-3, A 24, 2,4, A 44, 1

17. Ορφεαs, «Αργοναυτικα» στοιχοs 52, 131-132 κ. στοιχοs 378-400

18. Αξιωτηs Θ., «Αναζητωνταs την χαμενη Κιβωτο. «Αργω» η πρωτη

Αργοναυτικη εκστρατεια το 3.500 π.Χ.» Εκδ. Σμυρνιωτακη, Αθηνα

19. Λαζαρηs Ι., «Η Τεχνολογια των θεων» Δαυλοs 2007, σ. 92

20. Δακογλου Ι., «Ο μυστικοs Κωδικαs του Πυθαγορα»

Εκδ. Νεα Θεσιs, Αθηνα 2005, Τομοs 1, 2, 3,
4

21. Max Stirner 'Kunst und Religion' Πανοπτικον, τευχοs 2/2001

22. Κωνσταντινιδη Κ. «Συμπαν-Κοσμογονια-Αστρονομια»

Ιστοσελιδα Διαδικτυου http://amphiktyonbooks.
blogspot.com ωον 02.10.2010

23. Ναγος Σ. «Αληθεια, Ελευθερια, Γνωση»

Ιστοσελιδα Διαδικτυου «Elogible Greeks.Com», 09.04.2010

24. Σταμουλης Β. «Η Αλλη πραγματικοτητα των παραδοξων του

Ζηνωνος»
α) Δαυλος αρ. 281, Ιουνιος 2005, σ. 18801-18809
β) Δαυλος αρ. 282, Ιουλ.-Αυγ. 2005, σ. 18859-18865
 Σχ. 2 : Το προβλημα της Ιεραρχιας στις ενεργειακες κλιμακες

1.3 Εννοιεs

1.31 Υλη

Η κβαντικη διαπλοκη ειναι το φαινομενο κατα το οποιο δυο αντικειμενα

που
δημιουργουνται μαζι π.χ. δυο ηλεκτρονια μενουν σε κατασταση
διαπλοκης μεταξυ τους, ασχετως του χωρου που μεσολαβει
πλεον απο το ενα στο αλλο.
 Η κατασταση αυτη ειναι υπαρκτο φαινομενο και παρατηρειται σε
πειραματα, όχι μονο στον μικροκοσμο, αλλα και σε μεγαλυτερες
κλιμακες.
Ενα ηλεκτρονιο ουτε τεμαχιδιο αλλα και ουτε κυμα ειναι, Προκειται για
ενα αντικειμενο της Φυσικης το οποιο εχει ιδιοτητες τεμαχιδιου και
κυματος.
Η μορφη με την οποια εμφανιζεται εξαρταται απο την κατασταση του
πειραματος.
Ο τοπος παραμενει απροσδιοριστος εως οτου λαβει χωρα μια τοπικη
μετριση. Εαν οι κυματικες ιδιοτητες περισσοτερων τεμαχιδιων
συμπιπτουν η μια πανω στην αλλη και εχουν τις ιδιες ιδιοτητες (μαζα,
φορτωση,...) η αναγνωριση των τεμαχιδιων αυτων ειναι αδυνατος.
Δεν γινεται δυνατη η αναγνωριση αυτων κατα την εξαγωγη τους και η
παρακολουθηση των τροχιων κινησης τους λογω του διασκορπισμου.
Δεν υπαρχει καμμια δυνατοτητα με φυσικες παρατηρησεις να
αναγνωρισθη η ανταλλαγη των ηλεκτρονιων.
Κατα την νεαν θεωρια της Φυσικης (εκ του μηδενος προερχονται τα
παντα και
στο μηδεν επιστρεφουν) η υλικη ουσια παραγεται δια του αντιθετισμου
τμηματων του Αιθερα και εκ της εκ νεου ενωσεως των τμηματων αυτων.
Ο αντιθετισμος τμηματων του Αιθερα θα πρεπεινα εγινε ως εξης :
Η εσωτερικη κυκλοφορια των ατομων (+υ+) και (+υ-) ειχε ως
αποτελεσμα σε τμημα του Αιθερα να εμφανισθη αντιθετισμος ωστε να
διαχωριστη σε δυο τμηματα.
Στο ενα τμημα να εχουμε υπεροχη των ατομων (+υ+) εναντι των ατομων
(+υ-) με αποτελεσμα το τμημα αυτο του Αιθερα να εμφανιση θετικο
ηλεκτρικο φορτιο (+) ενω στο αλλο τμημα να εχουμε υπεροχη των
ατομων (+υ-) εναντι των ατομων (+υ+) με αποτελεσμα το τμημα αυτο
του Αιθερα να εμφανιση ηλεκτρικο αρνητικο φορτιο (-).
Τα δυο αυτα τμηματα του Αιθερα συμπυκνωνονται και αποτελουν δυο
συζυγη στοιχειωδη σωματιδια π.χ. ηλεκρονιο και ποζιτρονιο, δηλαδη
σωματιδια Υλης και Αντιυλης (27). Tα συστατικα της υλης ειναι τα
στοιχειωδη τεμαχιδια Φερμιονια και Μποζονια.
Απο αυτα, τα Μποσονια λειτουργουν σαν φορεις των δυναμεων της
φυσεως και των αντιστοιχων πεδιων αυτων.
Οταν οι φυσικοι επιστημονεs εισηλθαν για πρωτη φορα στα ενδοτα τηs
υληs,
διεπιστωσαν, οτι τα ατομικα αντικειμενα τηs υληs παρουσιαζαν μεγαλεs
παραδοξεs και διαμετρικα αντινομεs ιδιοτητεs.
Μια φορα συμπεριφερονταν τα Ηλεκρονια και τα Πρωτονια ωs μικρεs
και σταθερεs σφαιρεs, μια φορα ωs απειρωs διαστελλομενα κυματα, μια
φορα εμφανιζονταν να προσδιοριζονται σε μια περιοχη, μια αλλη φορα
 ταυτοχρονα σε πολλεs περιοχεs, αναλογα με τα οργανα μετρησεωs που
χρησιμοποιουσαν οι επιστημονεs.
Μετα απο πολλεs και εντονεs συζητησειs για την «αληθεινη» φυση τηs
ατομικηs πραγματικοτηταs τηs υληs προεκυψεν, οτι με τιs μεχρι τοτε
γνωστεs εννοιεs δεν ηταν δυνατο να προσδιορισθη αυτη.
Μεχρι σημερα πανω στο θεμα αυτο δεν εχει αλλαξει τιποτε.
Οι επιστημονεs επετυχαν μεν να αναπτυξουν μια μαθηματικη περιγραφη
του φαινομενου (την ετσι ονομασθεισα θεωρια των κβαντοτεμαχιδιων)
με την βοηθεια τηs οποιαs μπορουν να υπολογισθουν με ακριβεια τα
αποτελεσματα των πειραματων. Αυτα ομωs που συμβαινουν στα
βαθυτερα επιπεδα τηs υληs, στην καλυτερη περιπτωση, περιγραφονται με
τιs συσχετισειs των πιθανοτητων. Το ερωτημα, πωs π.χ. συμπεριφερεται
ενα ατομο υληs ‘η τι ειναι ενα ατομο υληs, παραμενει ακομη
αναπαντητο.
Για τουs επιστημονεs σημασιαs ειναι τα αποτελεσματα των πειραματων.
Ολα τα αλλα ειναι αντιεπιστημονικα καπηλευματα.
Τα παντα στο συμπαν περιγραφονται υπο την μορφην των στοιχειδων
σωματιδιων. Αυτα την στιγμη που εμφανιστηκε το συμπαν δεν ειχαν
μαζα.
Εαν στην αρχη τηs δημιουργιαs του συμπαντοs στο πλεονασμα τηs υληs
υπηρχε μια αποκλιση τηs ασυμμετριαs κατα μονο 1
δεκατρισεκατομμυριαστο %, αυτη θα εμπο-διζε την δημιουργια του
συμπαντοs.
Το ιδιο θα συνεβαινε εαν η μεση πυκνοτητα στο συμπαν ηταν μικροτερη
απο 1 ατομο ανα κυβικο εκατοστο φωτεινης υληs και 9 ατομα ανα
κυβικο εκατοστο τηs αγνωστηs σκοτεινης υλης.
Ο μεσος οροs τηs πυκνοτηταs κειται στο 1 ατομο ανα κυβικο εκατοστο,
υπαρχουν ομως περιοχεs που αυτοs ξεπερνα τα 1000 ατομα ανα κυβικο
εκατοστο.
Η μετριση τηs πυκνοτηταs υληs στο συμπαν ειναι δυσκολη και
αμφισβητηται, διοτι δεν γνωριζουμε ακομη εαν το συμπαν εχει κλειστο
‘η ανοιχτο χωροχρονικο σχημα.
Σε περιπτωση που το συμπαν ειναι κλειστο, οι μετρησεις καταληγουν σε
μια συνολικη πυκνοτητα τηs φωτεινηs υληs (1/10 τηs ολικης) με
παραμετρο πυκνοτηταs Ω=1.
Το συνολο τηs φωτεινηs υληs προκυπτει απο το αθροισμα των φωτεινων
σημειων των Γαλαξιων που εκ των πραγματων δεν μπορει να ειναι τιποτε
αλλο, απο ενα κατωτερο οριο.
Η εννοια τηs υληs ωs αμορφη μαζα ειναι κατα τον Αριστοτελη
ασυλληπτη.
Η υλη συνεπωs συλλαμβανεται ωs μορφη και προσμετραται ωs μαζα που
δεν εχει ενιαιο χαρακτηρα.
 Υλη ειναι καθε διαστατο μεγεθοs το οποιο καταλαμβανει καποια θεση
στον χωρο, χωριs αυτοs να αποτελη ιδιοτητα του μεγεθουs αυτου.
Η συγκροτημενη σε ζωσεs μορφεs υλη ονομαζεται φυση, οι ιδιοτητεs τηs
οποιαs εξαρτωνται απο την οργανικη τουs συναρτηση.
Ο ανθρωποs π.χ. αποτελειται απο 10 στην 28 κβαντοτεμαχιδια τηs υληs.
Ο Λευκιπποs και ο Δημοκριτοs (23) ονομασαν πριν 2.500 χρονια το μη
τεμνομενο μεροs τηs υληs ατομο.
Το ατομο ομωs τεμνεται και σημερα ονομαζεται η μη τεμνομενη μοναδα
τηs υληs και τηs ενεργειαs, κβαντουμ.
Τα κβαντα αποτελουν σημερα την βαση τηs φυσικηs των στοιχειωδων
τεμαχιδιων.
Βαση τηs σημερινηs κβαντικηs μηχανικηs μπορει ενα στοιχειωδεs
τεμαχιδιο να διανυση απο το σημειο εκινησηs εωs το σημειο καταλυξηs
καθε δυνατη διαδρομη που αντανακλαται στην κυματικη εξισωση του
στοιχειωδουs τεμαχιδιου.
Καθε ειδοs στοιχειωδουs τεμαχιδιου εχει την κυματικη του εξισωση.
Το τετραγωνο τηs κυματικηs εξισωσηs ανταποκρινεται στην πιθανοτητα
εντοπισμου ενοs στοιχειωδουs τεμαχιδιου σε μια καθωρισμενη θεση.
Η κβαντικη μηχανικη κατανεμει ολα τα στοιχειωδη τεμαχιδια σε βοζονια
και φερμιονια.
Η υπαρξη των δυο αυτων κατηγοριων στοιχειωδη τεμαχιδιων ειναι
καθωριστικη για την δομη τηs συμβατικηs θεωριαs των στοιχειωδη
τεμαχιδιων και την επεκταση αυτηs, γνωστηs ωs υπερσυμμετρια ( 9 ).
Ο νομοs τηs αφθαρσιαs τηs υληs επιμαρτυρει την αρχαιοελληνικη
αντιληψη τηs α’ι’διοτηταs του κοσμου, ενω το πρωτο θερμοδυναμικο
αξιωμα κανει λογο για βαθμιαια πτωση τηs ενεργειαs.
Ηδη παραγεται το φαινομενο τηs εντροπιαs. Σημερα ειναι αδυνατο να
κανουμε λογο για υλη χωριs την ενεργεια, διοτι ο βαθμοs τηs ενεργειαs
παραγεται απο την υλη.
Η συγχρονη φυσικη τηs κβαντομηχανικηs, διεισδυσε στον κοσμο του
ατομου του Λευκιππου και Δημοκριτου, ταυτισε την εννοια τηs υληs με
την ενεργεια, αλλα αδυνατει ακομη να προσφερη συγκεκριμενο ορισμο
τηs υληs.
Η αντιυλη που ανακαλυφθηκε προσφατα αποτελειται απο τουs ιδιουs
αριθμουs ατομων οπωs ακριβωs η υλη.
Η διαφορα συνισταται στο οτι οι ιδιοτητεs τηs αντιυληs ειναι
αντιστροφεs με τιs ιδιοτητεs τηs υληs.
Υλη και αντιυλη αναγονται σε ενεργεια.
Σημερα γνωριζουμε, οτι τα ατομα (πυρηναs και ηλεκτρονια) αποτελουν
απαντιση στο ερωτημα των αρχαιων Ελληνων για το ελαχιστο και μη
πλεον τεμνομενο μεροs τηs υληs, διοτι αυτα τεμνονται σε στοιχειωδη
τεμαχιδια, στα ετσι ονομασθεντα κβαντοτεμαχιδια.
Καθε ατομο αποτελειται απο τον πυρηνα του και απο τα ηλεκτρονια που
περιφερονται αυτου.
Η μαζα ομωs τηs υληs που μετριεται με το βαροs και την γηινη
μεταβαλλομενη επιταχυνση, η οποια ειναι πολυ μικροτερη στην Σεληνη
και
ελαχιστη στο συμπαν, ειναι μια φανταστικη εννοια του ανθρωπινου
εγκεφαλου.
Πωs ομωs ειναι δυνατο με τετοιεs επινοησειs του ανθρωπινου εγκεφαλου
να ξεκαθαριση ο ανθρωποs το αληθινο απο το ψευτικο;
Χωριs ομωs ενα τετοιο ξεκαθαρισμα θα παραμεινουν αιωνια
περιορισμενεs οι πνευματικεs ικανοτητεs του ανθρωπου.
Ολεs οι μεχρι σημερα αλλα και οι αυριανεs θεωριεs για την αρχη, δομη
και ειμαρμενη του συμπαντοs κοσμου θα παραμεινουν
υποθεσειs.
Ολεs οι μεχρι σημερα γνωστεs μαθηματικεs εξισωσειs που εκφραζουν τιs
βασικεs αρχεs λειτουργιαs τηs φυσεωs δεν μπορουν να περιεχουν
αγνωστεs ‘η φανταστικεs μεταβλητεs.
Οι εξισωσειs αυτεs απο την σκοπια τηs φυσεωs ειναι ανυπαρκτεs.
Σαν «Orbitale» χαρακτηριζεται σημερα απο τουs επιστημονεs ο χωροs
παραμονηs των ηλεκτρονιων εντοs του ατομου μιαs υληs ( 19 ).
Παλαιοτερα οι επιστημονεs, οπωs ο Nils Bohr, θεωρουσαν οτι τα
ηλεκτρονια σε ενα ατομο υληs κινουνταν σε κυκλικη τροχια γυρω απο
τον ατομικο πυρηνα και χαρακτηριζαν αυτη με ενα κυριο κβαντικο
αριθμο n. Αλλοι επιστημονεs, οπωs ο Sommerfeld, θεωρουσαν οτι η
τροχια των ηλεκτρονιων γυρω απο τον ατομικο πυρηνα ηταν ελλειπτικη
και χαρακτηριζαν αυτη με τον παραπλευρο κβαντικο αριθμο l που
παιρνει τιμεs μεταξυ 0 και n-1.
Αναλογο με την τιμη αυτη του παραπλευρου κβαντικου αριθμου οι
χημικοι μιλουσαν για s-ηλεκτρονια ( l =0), p-ηλεκτρονια ( l = 1), d-
ηλεκτρονια ( l = 2) και f-ηλεκτρονια ( l = 3). Τα «Orbitale» με s-
ηλεκρονια εχουν σφαιρικη συμμετρια.
Η κατασταση περιπλεκεται με αυξανοντεs παραπλευρουs κβαντικουs
αριθμουs. Τα «Orbitale» με p-ηλεκτρονια εχουν σχημα χεριου.
Στα «Orbitale» με d-ηλεκτρονια και f-ηλεκτρονια η σχηματικη
γεωμετρια γινεται πολυπλοκη.
Σημασιαs εδω ειναι οτι με αυξανοντα παραπλευρο κβαντικο αριθμο η
πιθανοτητα παραμονηs ενοs ηλεκτρονιου πλησιον του ατομικου πυρηνα
μειωνεται.
Ενα s-ηλεκτρονιο διερχεται συχνοτερα πλησιον απο τον ατομικο πυρηνα
που σημαινει οτι αυτο υποκειται σε απ’ευθειαs σχετιστικεs επιδρασειs
λογω των συναιρεσεων μαζων-ταχυτητων.
Ετσι μειωνεται η μεση αποσταση απο τον ατομικο πυρηνα με
αποτελεσμα να αυξανεται η αλληλοεπιδραση τηs ηλεκτροστατιστικηs
 ελξεωs και να μειωνεται η σταθμη ενεργειαs των ηλεκτρονιων που
καθιστουν δυσκoλη την απομακρυνση αυτων απο τα ατομα υληs.
Η συμπεριφορα των d-ηλεκτρονιων και f-ηλεκρονιων ειναι ακρωs
αντιστροφη απο αυτην των s-ηλεκτρονιων.
Αυτα δεν υποκεινται τηs απ’ευθειαs επιρροηs των σχετιστικων
επιδρασεων λογω των συναιρεσων μαζων-ταχυτητων επειδη βρισκονται
αποκλειστικα στιs περιθωριακεs περιοχεs των ατομων και σπανια
πλησιαζουν τον ατομικο πυρηνα. Αυτοs ειναι ο κυριοs λογοs που αυτα
μονο εμμεσα υποπιπτουν στιs επιρροεs των σχετιστικων επιδρασεων
λογω των συναιρεσων μαζων-ταχυτητων.
Ετσι αυξανεται η σταθμη ενεργειαs τουs που σημαινει οτι μπορουν να
απομακρυνθουν ευκολωτερα απο τα ατομα υληs.
Στα p-ηλεκτρονια εξισωροπουνται οι αμεσεs και εμμεσεs επιρροεs των
σχετιστικων επιδρασεων.
Οι φυσικεs ιδιοτητεs των διαφορων μορφων υληs εξαρτωνται απο τα ετσι
ονομασθεντα ηλεκτρονια σθενουs (Valenzelektronen).
Αυτα βρισκονται στιs περιθωριακεs περιοχεs των ατομων.
Με κβαντομηχανικουs υπολογισμουs αποδειχτηκε οτι ακομη και
συντομεs παραμονεs πλησιον των ατομικων πυρηνων αρκουν για να
προκυψουν επιρροεs των σχετιστικων επιδρασεων λογω των
συναιρεσεων μαζων -ταχυτητων κατα τιs οποιεs αποκτουν τα ηλεκτρονια
γυρω απο τουs ατομικουs πυρηνεs ταχυτητεs φωτοs.
Ετσι αυτα γινονται πιο βαρεια με αποτελεσμα να μειωθη η μεση
αποσταση απο τουs ατομικουs πυρηνεs.
Τα εσωτερικα ηλεκτρονια των ατομων που υποκεινται αμεσα τιs
επιρροεs των σχετιστικων επιδρασεων μεταβιβαζουν τα αποτελεσματα
στα περιθωριακα ηλεκτρονια.
Κατα την θεωρια τηs «απροσδιοριστιαs» του Heisenberg δεν μπορει να
προσδιορισθη με ακριβεια ο τοποs παραμονηs και η ορμη ενοs
ηλεκτρονιου.
Η κινηση αυτου καθωριζεται με την βοηθεια μιαs κβαντομηχανικηs
κυματικηs εξισωσηs, που αδυνατει ομωs να δωση με ακριβεια τιs
συντεταγμενεs του τοπου παραμονηs του ηλεκτρονιου σε μια δεδομενη
στιγμη.
Το τετραγωνο τηs εξισωσηs δινει την πιθανοτητα παραμονηs που μπορει
σε μια δεδομενη στιγμη να εχη ενα ηλεκτρονιο.
Αυτοs ειναι ο λογοs που οι τροχιεs των ηλεκτρονιων αντικατεσταθηκαν
απο τα ετσι ονομασθεντα «Orbitale».
Αυτα μαs δινουν τιs περιοχεs του ατομου που μπορει να βρισκεται με
πιθανοτητεs 50 εωs 99% ενα ηλεκτρονιο.
Για να μετακινηθη ενα ηλεκτρονιο κατα τηs διαφοραs δυναμικου ενοs
Volt, απαιτειται ενεργεια του μεγεθουs ενοs Volt ηλεκτρονιου (1eV).
 1 GeV = 10 ειs την 9 eV
1 TeV = 10 ειs την 3 GeV = 10 ειs την 12 eV

Χαριν ευκολιαs χρησιμοποιουν οι φυσικοι κβαντοτεμαχιδιων τιs ωs ανω

μοναδεs μετρησεωs και για τιs μαζεs τηs υληs. Τα μεγεθη των
στοιχειωδων τεμαχιδιων, ωs μαζα, ενεργεια και ωθηση συσχετιζονται ωs
γνωστο με την ταχυτητα του φωτοs (c = 299.792.459 μετρα ανα
δευτερολεπτο) και επιτρεπουν με τον παραγοντα c ειs την 2, τον
υπολογισμο των μαζων σε μοναδεs ενεργειαs (eV).
Τα πρωτονια του ατομικου πυρηνα ειναι πλουσια σε μαζα
κβαντοτεμαχιδιων με θετικη ηλεκτρικη φορτωση.
Η μαζα τουs υπολογιζεται με 983,3 MeV (περιπου 1 GeV) και ειναι
μικροτερη απο την μαζα των ηλεκρικωs ουδετερων νεοτρονιων του
ατομικου πυρηνα.
Τα νεοτρονια και τα πρωτονια που μαζι ονομαζονται νουκλεονια,
αποτελουνται με την σειρα τουs απο εκαστοτε τρια κουαρκs.
Τα κουαρκs ειναι στοιχειωδη τεμαχιδια απο τα οποια αποτελουνται τα
χαντρονια και διατηρουνται με συνεχη ανταλλαγη γκλουονιων.
Κατα την συμβατικη θεωρια, τα ηλεκτρονια και τα κουαρκs ειναι σημεια
χωριs καμια διασταση και σημαδευουν το τελοs του στυλου τηs σημαιαs,
που εντοπιζεται στην μικροσκοπικη δομη τηs υληs.

Νουκλεονια = Πρωτονια + Νεοτρονια = Κουαρκs + Γκλουονια

Πρωτονια = Κουαρκs + Γκλουονια = θετικη ηλεκτρικη φορτωση
Νεοτρονια = Κουαρκs + Γκλουονια = ουδετερη ηλεκτρικη φορτωση
Ηλεκτρονια = περιστρεφονται γυρω απο τον πυρηνα των Ατομων και
εχουν
αρνητικη ηλεκτρικη φορτωση
Χαντρονια = ολα τα κβαντοτεμαχιδια, τα οποια οπωs τα Νουκλεονια
αλληλο-
επιδρουνται δια τηs ισχυρηs πυρινικηs δυναμηs=(up-
κουαρκs)
+(stange κουαρκs)+(down-κουαρκs)
Πρωτονιο = 2(up-κουαρκs)+1(down-κουαρκs)
Νεοτρονιο =2(down-κουαρκs)+1(up-κουαρκs)

Κατα την διαρκεια των τελευταιων 100 χρονων διαπιστωθηκε, οτι η υλη
αποτελειται απο ηλεκτρονια και δυο ειδη κουαρκs που διαφερουν ωs
προs την μαζα και την ηλεκτρικη φορτωση τουs.
Τα πειραματα στουs επιταχυντηρεs στοιχειωδων τεμαχιδιων δειχνουν, οτι
στο συμπαν υπαρχουν και αλλα εξωτικα κβαντοτεμαχιδια τα οποια δεν
συναντωνται στην συνηθη υλη.
Περα απο τα up-κουαρκs και down-κουαρκs εντοπισαν οι φυσικοι στουs
επιταχυντηρεs στοιχειωδων τεμαχιδιων ακομη τεσσερα ειδη και
δη charm-κουαρκs, stange-κουαρκs, bottom-κουαρκs, top-κουαρκs και
δυο αλλα στοιχειωδη τεμαχιδια που μοια- ζουν με τα ηλεκτρονια, αλλα
ειναι ποιο βαρια και δη τα μιονια και ταουονια.
Στο τελοs σκονταψαν οι φυσικοι σε τρια ειδη φανταστικων
κβαντοτεμαχιδιων, στα ηλεκτρονια-νεοτρινοs, στα μιονια-νεοτρινοs και
στα ταουονια-νεοτρινοs τα οποια ειναι σε θεση να διαπερασσουν
τρισεκατομμυρια χιλιομετρα στρωματοs μολυβδου χωριs σχεδον καμια
αντισταση, οπωs περιπου κινειται ο ανθρωποs στην ατμοσφαιρα.
Τα ωs ανω κβαντοτεμαχιδια, δηλαδη το ηλεκτρονιο, το πρωτονιο, το
νεοτρονιο, τα εξη ηδη κουαρκs και τα ειδη νεοτρινοs, ειναι η απαντιση
των σημερινων μοντερνων Φυσικων στον προβληματισμο των αρχαιων
Ελληνων σχετικα με το ποιον τηs υληs.
Οι μοντερνοι φυσικοι διεπιστωσαν επιπλεον, οτι τα ωs ανω
κβαντοτεμαχιδια ανηκουν σε τριs ομαδεs ‘η σε τριs γενεεs τεμαχιδιων.

Πρωτη
γενεα up down Ηλεκτρονιο Ηλεκτρονιο
Νεοτρινο

Μαζα 3 MeV 7 MeV 0 0,5 Me

V

Δευτερη γενεα charm stange Μιονιο- Μιονιο

Νεοτρινο

Μαζα 1,2 GeV 120 MeV 0 106 M

eV

Τριτη
γενεα top botton Ταουονιο Ταουονιο
Νεοτρινο

174 GeV 4,3 GeV 0 1,8 G

eV

Τα αντιτεμαχιδια των ηλεκτρονιων ονομαζονται ποζιτρονια.

Οι μαζεs των κουαρκs οριζονται εμμεσα, διοτι αυτα δεν συναντωνται
στην φυση ωs
ελευθερα τεμαχιδια.
Τα γκλουονια ειναι τεμαχιδια τηs ισχυρηs πυρηνικηs δυναμηs. Τα
ισοτοπα ανηκουν σε χημικα στοιχεια με ατομα που περιεχουν τον ιδιο
αριθμο πρωτονιων, αλλα διαφορετικο αριθμο νεοτρονιων, που διαφερουν
ωs προs τιs μαζεs τουs.
Περισσοτερο απο 99 % τηs μαζαs ολων των αντικειμενων, που
συναντωνται στην καθημερινη ζωη των ανθρωπων, ειναι ενωμενα στα
νουκλεονια.
Το μικρο υπολοιπο το καλυπτουν τα ηλεκτρονια.
Τα βαρυονια ειναι κβαντοτεμαχιδια, που βρισκονται υπο την επιδραση
τηs ετσι ονομασθεισηs ισχυρηs πυρηνικηs δυναμηs.
Τα μοναδικα στο συμπαν ελευθερα βαρυονια, ειναι τα πρωτονια και τα
νεοτρονια.
Η ηλεκτρικη φορτωση του πρωτονιου ειναι το αθροισμα των φορτωσεων
των κουαρκs.

1 = 2/3 + 2/3 – 1/3

Σχεδον ολεs οι ιδιοτητεs του νουκλενιου δεν ειναι μονο απορροια των
ιδιοτητων των τριων κουαρκs αλλα και των απειρωs πολλων
βραχυζω’ι’κων κβαντοταλαντωσεων.

Η ανακαλυψη τηs μαγνητικηs ιδιοτηταs των στοιχειωδων σωματιδιων

κατα την
περιστροφη αυτων γυρω απο τον εαυτον τουs (Spin) απο
τον Uhlenbeck και Goudsmit το 1925, οδηγησεν τον Pauli ( 13 ) στην
εισαγωγη του μεγεθουs
αυτου στην κυματικη μηχανικη και στην αμφισβητηση απο αυτον τηs
ρεαλιστικηs αντιληψηs του Α’ι’νστα’ι’ν ωs προs την θεωρια τηs
σχετικοτηταs που στηριζεται στην συνεχεια τηs υληs σε αντιθεση με την
κβαντομηχανικη που στηριζεται στην ασυνεχεια συτηs.

Spin του Νουκλεονιου = πνοη περιστροφηs των πρωτονιων και

νεοτρονιων
γυρω απο τον εαυτο τουs.
Ολα τα τεμαχιδια υληs που βρισκονται μεσα στο συμπαν υπολογιζονται
με 10
στην 88 (η γη αποτελειται απο 3 . 10 στην 42 και ο ανθρωποs απο 10
στην 28
τεμαχιδια) και διαχωριζονται σε τεμαχιδια που εχουν Spin ½ και σε
τεμαχιδια
που εχουν Spin 0, 1 και 2 και στα οποια επιδρουν οι δυναμειs τηs
φυσεωs.

Στην κβαντομηχανικη τα Spin δεν εχουν ενα προσδιορισμενο αξονα,

αλλα μονο οτι μαs παρουσιαζεται απο διαφορεs οπτικεs γωνιεs.
 Ενα κουαρκs με Spin 0 ειναι ενα σημειο που φαινεται απο καθε οπτικη
γωνια ομοιο.
Ενα κουαρκs με Spin 1 ειναι ενα βελοs που φαινεται απο καθε οπτικη
γωνια διαφορετικο.
Μονο μετα μια περιστροφη 360 βαθμων φαινεται το τεμαχιδιο αυτο
ομοιο.
Ενα κουαρκs με Spin 2 ειναι ενα βελοs που εχει απο μια μυτη και στα
δυο ακρα του. Μετα μια περιστροφη 180 βαθμων φαινεται αυτο παλι
ομοιο.
Υπαρχουν ομωs κουαρκs τα οποια μετα απο μια περιστροφη δεν ειναι τα
ιδια. Για μια ομοιοτητα απαιτουνται δυο περιστροφεs.
Τα Spin των τεμαχιδιων αυτων ειναι ½.
Κβαντοτεμαχιδια με ακεραιουs αριθμουs φορων περιστροφηs (φωτονια,
γκλου-
ονια) ονομαζονται βοζονια και ημιαριθμικων Spin (ηλεκτρονια,
πρωτονια, νεο-
τρονια) ονομαζονται φερμιονια ( 18 ).
Η σχεση μεταξυ φερμιονιων και
βοζονιων ονομαζεται υπερσυμμετρια.
Ενω ο φορεας της ηλεκτρομαγνητικης δυναμης, το φωτονιο, δεν εχει
μαζα, τα μποζονια W και Z δηλαδη τα σωματιδια που μεταδιδουν την
ασθενη πυρηνικη δυναμη εχουν μαζα και μαλιστα Μεγαλη.
W-κβαντοτεμαχιδια ειναι πλουσια σε μαζα βουζονιων που προκυπτουν
στα πει-
ραματα στουs επιταχυντηρεs τεμαχιδιων.
Στουs φυσικουs επικρατει η γνωμη ότι αυτα υπηρχαν σε μεγαλο ποσοστο
στην αρχη τηs δημιουργιαs του συμπαντος.
Τα Z-κβαντοτεμαχιδια ειναι πλουσια σε μαζα βουζονια που υπηρχαν
στην
αρχη τηs δημιουργιαs του συμπαντοs, οταν η επιδραση τηs
ηλεκτρομαγνητι-
κηs δυναμηs ηταν πολυ μεγαλη.
Η κατασταση γινεται πολυπλοκοτερη εαν εξετασθουν οι δυναμειs τηs
φυσεωs με τιs αλληλοεπιδρασειs τουs.
Ουδειs γνωριζει μεχρι σημερα, γιατι στο συμπαν υπαρχουν και επιδρουν
τεσσερες βασικεs δυναμειs και δη η ηλεκτρομαγνητικη, η ισχυρη
πυρηνικη δυναμη, η ασθενηs πυρηνικη δυναμη και η δυναμη τηs
βαρυτηταs και γιατι το συμπαν αποτελειται απο τα ωs ανω στοιχειωδη
τεμαχιδια με τιs χαρακτηριστικεs μαζεs και τιs φορτωσειs δυναμεων.
Γιατι υπαρχουν τεσσερεs βασικεs δυναμειs και οχι πεντε ‘η μονο τριs ‘η
ισωs μονο μια ;
Γιατι οι δυναμειs αυτεs τηs φυσεωs εχουν τοσο διαφορετικεs ιδιοτητεs ;
 Ειs το Σχ. 2 διδεται η συναρτηση τηs ενεργειαs ‘η τηs μαζαs με τα μηκη
επιδρασηs, αρχηs γενομενηs απο το μηκοs-Plank (10 ειs την πλην 33
εκατοστα) εωs 10 ειs την πλην 9 εκατοστα.
Το Σχημα αυτο αντανακλα το προβλημα τηs Ιεραρχιαs.
Η κλιμακα ενεργειαs
του Plank, ειναι 16 βαθμουs μεγεθων ‘η δεκα εκατομμυρια
δισεκατομμυρια
φορεs (10 ειs την 19 GeV) μεγαλυτερη απο την ενεργεια τηs ασθενουs
πυρηνι-
κηs δυναμηs, που κειται γυρω στα 250 GeV.
Η βαρυτικη δυναμη ελξηs ειναι
100 εκατομμυρια τρισεκατομμυρια τρισεκατομμυρια τρισεκατομμυρια
φορεs
ασθενεστερη απο την ηλεκτρικη απωση μεταξυ δυο ηλεκτρονιων.
Η βαρυτικη δυναμη θα συγκρινονταν με την ηλεκτρομαγνητικη, εαν τα
ηλεκτρονια ησαν 10 δισεκατομμυρια τρισεκατομμυρια φορεs ποιο
βαρυα, απ’οτι ειναι στην πραγματικοτητα.
Η βαρυτικη δυναμη ευθυνεται για το οτι η γη περιστρεφεται γυρω απο
τον ηλιο και γατι τα ζωντα οντα στην γη στεκονται με τα ποδια τουs στην
επιφανεια αυτηs.
Απο την μαζα καθε αντικειμενου εξαρταται το μεγεθοs τηs επιδρασηs τηs
βαρυτικηs δυναμηs.
Η ηλεκτρομαγνητικη δυναμη ειναι αυτη που ευθυνεται για ολα τα αγαθα
τηs μοντερναs ανθρωπινηs ζωηs ωs π.χ. φωτισμοs, ηλεκτρονικοι
υπολογιστεs,
τηλεφωνο κλπ. και κρυβεται στην τρομερη δραση των αστραπων αλλα
και στην
ανθρωπινη χειραψια.
Σε μικροσκοπικο επιπεδο η ηλεκτρικη φορτωση ενοs στοιχειδουs
τεμαχιδιου παιζει τον ιδιο ρολο για την ηλεκτρομαγνητικη δυναμη,
οπωs η μαζα ενοs στοιχειωδουs τεμαχιδιου για την βαρυτικη δυναμη και
καθωριζει ποσο ισχυρο ειναι το στοιχειωδεs τεμαχιδιο, που επιδρα και
αντιδρα ηλεκτρομαγνητικα.
Η ισχυρη και η ασθενηs πυρηνικη δυναμη εχουν γρηγορα μειωμενη ισχυ,
απο την στιγμη που οι αποστασειs επιδρασηs γινονται μεγαλυτερεs απο
τιs αποστασειs των κβαντοτεμαχιδιων.
Οι δυναμειs αυτεs ειναι δυναμειs των ατομικων πυρηνων.
Ο ρολοs τηs ισχυρηs πυρηνικηs δυναμηs ειναι να συγκολη τα κουαρκs
στο εσωτερικο των πρωτονιων και νεοτρονιων και να συνδιατηρη τα
πρωτονια και νεοτρονια στουs ατομικουs πυρηνεs τηs υληs.
Η ασθενηs πυρηνικη δυναμη ευθυνεται για την πυρηνικη διασπαση των
ραδιενεργων στοιχειων.
 Γιατι οι δυναμειs τηs φυσεωs εχουν τοσο διαφορετικεs ιδιοτητεs;
Γιατι
επιδρουν η ισχυρη και η ασθενηs πυρηνικη δυναμη μονο σε
μικροσκοπικεs αποστασειs, ενω η βαρυτικη και η ηλεκτρομαγνητικη
δυναμη μπορουν να αναπτυξουν χωριs περιορισμουs την επιδραση
τουs σε μεγαλεs αποστασειs; Και γιατι ειναι η ισχυs των δυναμεων
αυτων τοσο ιδιαιτερα διαφορετικη;
Γιατι ολεs οι δυναμειs τηs φυσεωs μεταβιβαζονται με
στοιχειωδη τεμαχιδια;
Γιατι η ηλεκρικη φορωση ενοs ηλεκτρονιου ειναι τριπλασια τηs
φορτωσηs ενοs down-κουαρκs;
Γιατι ζυγιζει ενα μυον 23,4 φορεs περισσοτερο απο ενα up-κουαρκ
και γιατι ζυγιζει ενα top-κουαρκ περιπου 350.000 φορεs περισσοτερο
απο ενα ηλεκτρονιο;
Γιατι εχουν τα στοιχειωδη τεμαχιδια ακριβωs εκεινεs τιs ορθεs
ιδιοτητεs, δια των οποιων συντονιζονται οι πυρηνικεs διαδικασιεs,
ετσι ωστε τα αστρα να φωτιζουν και οι πλανητεs να συγκεντρωνονται
γυρω απο τα αστρα;

Απο τα πειραματα στουs επιταχυντηρεs στοιχειωδων τεμαχιδιων ειναι

γνωστο, οτι η ισχυρη πυρηνικη δυναμη ειναι περιπου εκατο φορεs
ισχυροτερη απο την
ηλεκτρομαγνητικη δυναμη και περιπου εκατο χιλιαδεs φορεs ισχυροτερη
απο
την ασθενη πυρηνικη δυναμη.
Και οι τεσσερεs βασικεs δυναμειs τηs φυσεωs χαρακτηριζονται και με
δυο κοινεs ιδιοτητεs.
Σε καθε μια απο τιs δυναμειs αυτεs σε μικροσκοπικο επιπεδο αντιστοιχει
ενα κβαντοτεμαχιδιο, που μπορει να εμφανισθη ωs ελαχιστη
συγκεντρωση ‘η ωs ελαχιστο πακετο σε καθε δυναμη.
Ενα ελαχιστο πακετο στοιχειωδων τεμαχιδιων που αντιστοιχει π.χ. στην
ηλεκτρομαγνητικη δυναμη, αποτελει μια ακτινα Laser που αποτελειται
απο μια ροη φωτονιων.
Οι ελαχιστεs συγκεντρωσειs των πεδιων τηs ισχυρηs και ασθενουs
πυρηνικηs δυναμηs ονομαζονται αδυναμα προτυπα βοζονιων και
γκλουκονιων.
Και στην βαρυτικη δυναμη αντιστοιχει ενα ακομη μη εντοπισθεν
στοιχειωδεs τεμαχιδιο, το βαρυονιο.
Οι τεσσερεs βασικεs δυναμειs τηs φυσεωs με τα αντιστοιχα τεμαχιδια και
τιs
μαζεs αυτων εχουν ωs εξηs :
 Δυναμη Στοιχειωδηs τεμαχιδιο Μαζα στοιχειωδουs
τεμαχιδιου

Ισχυρη πυρηνικη Γκλουονιο 0

Ηλεκτρομαγνητικη Φωτονιο 0
Ασθενησ πυρηνικη Βοζονιο (W και Z) 80 και 91 GeV
Βαρυτικη Βαρυονιο 0

Τα Γκλουονια ‘η Γλοιονια ειναι στοιχειωδη σωματιδια με μηδενικη

μαζα ηρεμιας και μηδενικο ηλεκτρικο φορτιο.
Τα σωματιδια αυτα μεταφερουν την ισχυρη αλληλοεπιδραση των
Κουαρκ τα οποια σαν θεμελιωδη σωματιδια απαρτιζουν την υλη.
Τα Γκλουονια ‘η Γλοιονια συνδεονται με την πολυ ισχυρη πυρηνικη
δυναμη που επιτρεπει τα Κουαρκ να κολλουν μεταξυ τους μεσα στα
πρωτονια και νεοτρονια.
Τα μεχρι σημερα γνωστα στοιχειωδη τεμαχιδια τηs υληs εντοπισθηκαν
κατα την
διαρκεια πειραματων σε επιταχυντηρεs τεμαχιδιων (Tevatron)
στο Illinois
των ΗΠΑ.
Στην εγκατασταση αυτη επιταχυνονται πρωτονια και αντιπρωτονια
εωs 1 TeV (1000 GeV) ενεργεια.
Στιs εγκαταστασειs CERN (Conseil Europeen
pour la Recherche Nucleair) τηs Ελβετιαs (Large Elektron-Positron-
Collider =
LEP και Large Hadron Collider = LHC) επιταχυνονται ηδη τα τεμαχιδια
με 7 φορεs μεγαλυτερη ενεργεια απ’οτι στουs επιταχυντηρεs των ΗΠΑ,
ελπιζονταs
στον εντοπισμο νεων στοιχειδων τεμαχιδιων και στην επαληθευση
θεωριων για
την δημιουργια και εξελιξη του συμπαντοs, αλλα και τηs θεωριαs του
προβληματοs τηs Ιεραρχειαs, ειδικα στον Μεγαλο Επιταχυντη Αδρονιων
(LHC) του Ευρωπα’ι’κου Οργανισμου Πυρηνικων Ερευνων.
Οι συγκρουσεις σωματιδιων (πρωτονιων και ιοντων μολυβδου)
στο LHC παρηγαγαν μια αγνωστη μεχρι σημερα μορφη υλης, δηλαδη
κυματα Γκλουονιων που εχουν χαρακτηριστικα υγρου.
Η νεα αυτη υλη στην αρχη ονομασθηκε απο τους
ειδικους «χρωμαυαλινο συμπυκνωμα».
Οι υπευθυνοι των πειραματων CMS και ATLAS στο LHC και οι
ερευνητες του αμερικανικου επιταχυντη Tevatron στο
εργαστηριο Fermilab θεωρουν κατα 999 τοις χιλιοις την πιθανοτητα το
εντοπισθεν νεο σωματιδιο στο LHC του CERN να ειναι το περιφημο
Χιγκς.
 Το επιπεδο βεβαιοτητας για τον εντοπισμο του νεου σωματιδιου πρεπει
να φθανη τα 5 σιγμα, δη-λαδη σε πιθανοτητα λαθους της παρατηρησης
σε 0,00006%.
Το σημα των 5 σιγμα στα 126 GeV δειχνει οτι ισως να προκειται για το
σωματιδιο Χιγκς.
Τι ειναι το σωματιδιο Χιγκς;
Το «Καθιερωμενο Μοντελο της Υλης» περιγραφει πως λειτουργουν οι
τρεις απο τις τεσσερες δυναμεις της φυσεως, δηλαδη η
ηλεκτρομαγνητικη, η ισχυρη και η ασθενης πυρηνικη.
Στο μοντελο αυτο δεν εγινε δυνατη η ενσωματωση της βαρυτητας,
δηλαδη η περιγραφη αυτης της δυναμης που ειναι η Γενικη Σχετικοτητα
του Α’ι’νστα’ι’ν , που ειναι ασυμβιβαστη με το καθιερωμενο μοντελο της
υλης.
Οι εξισωσεις του μοντελου αυτου λειτουργουν μονο οταν η μαζα
απουσιαζει απο ολα τα στοιχειωδη σωματιδια.
Την στιγμη που εμφανιστηκε το συμπαν, τα στοιχειωδη σωματιδια δεν
ειχαν μαζα.
Με τον μηχανισμο του Χιγκς το μεγεθος της μαζης γινεται συμβατο με
τις εξισωσεις της σωματιδιακης φυσικης.
Ο ερευνητης Πιτερ Χιγκς αλλα και αλλοι ερευνητες προτειναν την
υπαρξη ενος πεδιου, το πεδιο Χιγκς, το οποιο απο μαθηματικη αποψη
λυνει το προβλημα της ασυμβατοτητας του «Καθιερωμενου Μοντελου
της Υλης» με την εννοια της μαζας.
Οσο μεγαλυτερη αντισταση συναντα ενα σωματιδιο καθως περνα μεσα
απο το πεδιο, τοσο μεγαλυτερη ειναι η μαζα του.
Το πεδιο Χιγκς ειναι αυτο και οχι το Μποζονιο Χιγκς το οποιο προσδιδει
μαζα στην υλη.
Το Μποζονιο Χιγκς δεν υπαρχει πουθενα σε σταθερη κατασταση αλλα
μονο στιγμιαια σε συνθηκες ακραιας θερμοκρασιας, δηλαδη ενεργειας.
Τετοιες υπηρξαν μερικες στιγμες μετα την Μεγαλη Εκρηξη και
παραγονται σημερα στο τουνελ του Μεγαλου Επιταχυντη Αδρονιων
(LHC) στο CERN. Κατα τηξν θεωρια της Μεγαλης Εκρηξης το πλασμα
Κουαρκ-Γκλουονιων ειναι μια μορφη υλης που εμφανισθηκε αμεσως
μετα την Μεγαλη Εκρηξη που γεννησε κατα την θεωρια αυτη το συμπαν.
Ολοκληρο το συμπαν κατα την θεωρια της Μεγαλης Εκρηξης ηταν μια
σουπα Κουαρκ-Γκλουονιων για μερικα χιλιοστα του δευτερολεπτου μετα
τον σχηματισμο του πριν απο 13,7 δισεκατομμυρια χρονια.
Η κατασταση αυτη κατα την ιδια θεωρια αλλαξε ενα
τρισεκατομμυριαστο του δευτερολεπτου αργοτερα οταν εμφανισθηκε το
πεδιο Χιγκς.
Η θεωρια της Μεγαλης Εκρηξης για την γεννηση του συμπαντος δεν
ειναι η μοναδικη θεωρια.
Εκ των πραγματων συνεπως δεν ειναι δυνατον να λυθη το προ-βλημα της
μαζας οριστικα με το σωματιδιο Χιγκς.
Το πεδιο Χιγκς μπορει να αλληλοεπιδρα με τα στοιχειωδη σωματιδια,
παραμενει ομως και μετα τα
πειραματα CMS και ATLAS στο LHC του CERN αγνωστο, γιατι
ορισμενα σωματιδια αλληλοεπιδρουν περισσοτερο και εχουν μεγαλη
μαζα, ενω αλλα δεν αλληλοεπιδρουν καθολου και ειναι αβαρη.
Το σημαντικο κενο στον τομεα του πε-διου Χιγκς ειναι οτι δεν υπαρχει
τροπος να προβλεφθει θεωριτικα η μαζα ενος οποιοδηποτε στοιχειωδους
σωματιδιου. Χωρις το στοιχειωδες σωματιδιο Χιγκς και το αντιστοιχο
πεδιο οι Φυσικοι θα αναγκαζονταν να εξεταζουν εναλλακτικες θεωριες
για την μαζα της υλης.
Κατα την θεωρια της υπερσυμμετριας για καθε γνωστο στοιχειωδης
σωματιδιο υπαρχει και ενα αντιστοιχο, υπερσυμμετρικο στοιχειωδης
σωματιδιο με μεγαλυτερη μαζα.
Ποια σημασια και ποια δικαιοδοσια υπαρξηs εχουν οι ιδιοτητεs των
στοιχειωδων τεμαχιδιων για τον συμπαντα κοσμο; Το συμπαν ειναι
ετσι οπωs ειναι, διοτι η υλη και κατ’επεκταση τα στοιχειωδη
τεμαχιδια αυτηs, εχουν αυτεs τιs ιδιοτητεs που εχουν.
Υπαρχει καποια επιστημονικη εξηγηση για τιs ιδιοτητεs αυτεs;
Το συμπαν και ο κοσμοs μαs αναγεται στα ατομα και στα
κβαντοτεμαχιδια και οι αληθειεs οι οποιεs υποκρυπτονται ειναι
απροσμενεs και επαναστατικεs.
Τα κβαντοτεμαχιδια ανερχονται σε πολλεs δεκαδεs και οι
αποκαλυπτομενεs ιδιοτητεs τουs εμπλοτιζουν ολο και πιο πολυ τιs
ανθρωπινεs γνωσειs.
Το φωs και οι ακτινοβολιεs του, οι γεωδαισικεs καμπυλεs, οι μαυρεs
τρυπεs, υλη, αντιυλη κ.ο.κ συνιστουν πολουs αναφοραs των
αστροφυσικων για το συμπαν, μερικοι απο τουs οποιουs προτεινουν
αρκετα ριψοκινδυνεs θεωριεs, με ελαχιστεs πιθανοτητεs επαληθευσηs.
Το συμπαν θα ειχε μια τελειωs διαφορετικη μορφη, εαν τα στοιχειωδη
τεμαχι- δια τηs υληs ειχαν απειροελαχιστεs διαφορετικεs ιδιοτητεs απο
αυτεs που εχουν.
Για παραδειγμα η υπαρξη των περιπου 100 στοιχειων υληs του
περιοδικου συστηματοs αξαρταται απο την ακριβη σχεση μεταξυ τηs
ισχυρηs πυρηνικηs- και ηλεκτρομαγνητικηs δυναμηs.
Ολα τα πρωτονια που βρισκονται συμπιεσμενα στουs πυρηνεs των
ατομων αποθουνται ηλεκτρομαγνητικα.
Ευτυχωs αντιμετωπιζει την απωση αυτη η ηλεκτρομαγνητικη δυναμη,
που επιδρα μεταξυ των κουαρκs και κρατα τα πρωτονια συγκεντρωμενα.
Μια απειροελαχιστη διαφορα στην ισορροπια των δυο αυτων δυναμεων
θα ανετρεπε τα παντα και θα οδηγουσε στην διασπαση των ατομικων
πυρηνων. Ακομη και εαν η μαζα του ηλεκτρονιου ηταν μερικεs φορεs
 μεγαλυτερη απ’οτι ειναι, θα ενωνονταν τα πρωτονια και τα ηλεκτρονια
σε νεοτρονια, καταναλισκονταs ετσι ολουs τουs πυρηνεs του υδρογονου-
το υδρογονο ειναι το απλουστατο στοιχειο του συμπαντοs, του οποιου ο
πυρηναs περιεχει μονο ενα πρωτονιο- με αποτελεσμα την αναστολη
δημιουργιαs πολυπλοκων στοιχειων. Τα αστρα (οι Ηλιοι) ομωs υπαρχουν
χαριν τηs πυρηνικηs συμπικνωσηs σταθερων πυρηνων και δεν θα
μπορουσαν να δημιουργηθουν με βασικεs μεταβολεs στην ισορροπια και
αλληλοεπιδραση των δυναμεων τηs φυσεωs. Επισηs και η ισχυs τηs
βαρυτικηs δυναμηs ειναι μεγαληs σημασιαs.
Χωριs αυτη δεν θα λειτουργουσε η πυρηνικη συμπικνωση στον Ηλιο μαs
και δεν θα υπηρχε η φωτεινοτητα του, η θερμοτητα του και η ζωη στον
πλανητη γη. Εαν αυξανονταν η ισχυs τηs βαρυτικηs δυναμηs, η αστρικη
υλη θα γινονταν πυκνοτερη με αποτελεσμα την μεγαλη αυξηση τηs
ταχυτηταs των πυρηνικων αντιδρασεων που θα σημαινε και την μειωση
υπαρξηs τηs ζωηs των αστερων. Εαν μειωνονταν αρκετα η ισχυs τηs
βαρυτικηs δυναμηs, η υλη θα γινονταν αραιοτερη και η δημιουργια
αστερων, γαλαξιων και πλανητων αδυνατοs ( 8 ).
Το υδρογονο ειναι το στοιχειο τηs υληs που επαιξε και παιζει ακομη
καθωριστικο ρολο στον συμπαντα κοσμο για την δημιουργια αστρων,
πλανητων και γαλαξιων.
Στο συμπαν δεν υπαρχει υλη που να παραμενη ακινητη ‘η οτι
οπουδηποτε παρατηρειται κινηση, παντα συμμετεχει σ’αυτην και η υλη.
Η κοσμικη υλη, η οποια εινα διασπαρμενη μεταξυ των αστερων, εχει
μαζα ιση περιπου με την μαζα ολων των αστερων και αποτελειται απο
ατομα υδρογονου που βρισκονται στην πλεον σταθερη κατασταση. Τα
ατομα αυτα δεν εκπεμπουν ορατη ακτονοβολια, διοτι η θερμοκρασια του
ειs το διαστημα διεσπαρμενου υδρογονου βρισκεται περιπου στουs 125
βαθμουs Κελβιν.
Το υδρογονο ωs το κυριο δομικο υλικο των αστροφυσικων υποδομων
του συμπαντοs εχει εναν συντελεστην διαστοληs που υπο σταθερη πιεση
ειναι ανεξαρτητοs τηs θερμοκρασιαs και ισοs με 1/273 = 0,003660
βαθμουs Κελσιου στην πλην 1.
Πανω απο την κρισιμη θερμοκρασια του υδρογονου (-240 βαθμουs
Κελσιου) το υδρογονο βρισκεται παντοτε σε αερια κατασταση υπο
οσοδηποτε μεγαλη πιεση. Στην κρισιμη θερμοκρασια του μπορει το
υδρογονο να υγροποιηθη στην κρισιμη πιεση του (13 at) και κρισιμη
πυκνοτητα του (0,03 gr/cm ειs την 3).
Η πλεον πιθανη κατασταση του υδρογονου στο συμπαν ειναι εκεινη,
κατα την οποια επικρατει η μεγαλυτερη δυνατη αταξια στιs κινησειs των
μο- ριων του.
Η εντροπια του αυξανεται στην κατασταση μεγαλυτερηs αταξιαs των
κινησεων των μοριων υδρογονου.
Συνεπωs ολα τα φαινομενα στο συμπαν εξελισσονται κατα τετοιο τροπο,
ωστε η εντροπια να βαινη αυξανομενη, που σημαινει, οτι αυτη δεν ειναι
αντιστρεπτικη. Οι ειs το συμπαν συμβαινουσεs μεταβολεs οδηγουν
σταθερα στην υποβαθμιση τηs ενεργειαs, δηλαδη προs την περισσοτερο
πιθανη κατασταση.
Ειναι γνωστο οτι η μαζα του ατομου του υδρογονου ειναι σχεδον
ολοκληρη συγκεντρωμενη στον ατομικο πυρηνα, διοτι η μαζα του
ηλεκτρονιου ( me= 9,109956 . 10 στην πλην 31 kg) ειναι σε σχεση με την
μαζα του πυρηνα (mp= 1,67261 . 10 στην πλην 27 kg) πολυ μικρη.
Η μαζα του πυρηνα του υδρογονου, μετρηθεισα στην φυσικη κλιμακα
των ατομικων μαζων και ο μαζικοs αριθμοs, δηλαδη ο ακεραιοs αριθμοs
προs τον οποιο προσεγγιζει η ατομικη μαζα για το υδρογονο και τα
ισοτοπα του, εχει ωs εξηs: 1,008145 amu, 1-2,014741 amu, 2 και
3,016997 amu (1 amu =1,66 . 10 στην πλην 24 gr=1492 . 10 στην πλην
6 erg=931 MeV).
Μια μοναδα ατομικηs μαζαs amu ισοδυναμει με ενεργεια ιση με
931 MeV. Η μεταπτωση του ατομου υδρογονου απο μια κανονικη
κατασταση σε μια αλλη συνoδευεται με αποβολην ενεργειαs υπο μορφην
ηλεκτρομαγνιτικηs ακτινοβολιαs η οποια οπωs υπολογιζεται πρεπει να
εχει μηκοs κυματοs λ=21,204 εκατοστα.
Το ατομο του υδρογονου απορροφα εκεινεs μονο τιs ακτινοβολιεs που
μπορει το ιδιο να εκπεμψη. Αυτο εκπεμπει πεντε σειρεs ακτινοβολιων
απο τιs οποιεs οι τριs ειναι υπερυθρεs, μια υπεριωδηs και μια ορατη.
Το ηλεκτρονιο του ατομου υδρογονου εκπεμπει ηλεκτρομαγνητικη
ακτινονοβολια, μονο οταν αυτο μεταπηδα απο μια κβαντικη τροχια
μεγαλυτερηs ενεργειαs σε αλλη κβαντικη τροχια μικροτερηs ενεργειαs.
Ειs το ατομο υδρογονου η ολικη ενεργεια του ηλεκτρονιου επι τηs
κβαντικηs τροχιαs ειναι σταθερη και ιση με -13,53 eV. Κατα την
περιφορα του ηλεκτρονιου γυρω απο τον ατομικο πυρηνα του υδρογονου
η κινητικη ενεργεια του ηλεκτρονιου ισουται με το ημισυ τηs δυναμικηs
του ενεργειαs.
Η τροχιακη στροφορμη του ηλεκτρονιου γυρω απο τον πυρηνα του
ατομου του υδρογονου ειναι ενα κβαντωμενο μεγεθοs και το ηλεκτρονιο
μπορει να περιφεφερεται μονο σε εκεινεs τιs τροχιεs στιs οποιεs η
τροχιακη στροφορμη του ειναι ακεραιο πολλαπλασιο του h/2π
(h =σταθερα του Planck).
Η αποβολη ενεργειαs του ατομου υδρογονου υπο μορφην
ηλεκτρομαγνητικηs ενεργειαs (λ=21,104 εκατοστα) χρησιμοποιηται
σημερα για την ερευνα τηs δομηs του γαλαξια μαs.
Απ’οτι φαινεται στον γαλαξια μαs το υδρογονο ειναι συγκεντρωμενο στο
εσωτερικο των επιμηκη βραχιονων αυτου, οι οποιοι περιελισσονται γυρω
απο το γαλαξιακο κεντρο.
Ακομη και τα εξωγαλαξιακα νεφελοειδει εκπεμπουν ραδιοκυματα μηκοs
21,104 εκατοστα.
Ωs αμεση συνεπεια τηs υπαρξηs τηs αιωνιαs τυρβωδηs κινησηs των
στοιχειων
του συμπαντοs στα οποια επικρατει το υδρογονο, δημιουργειται μια
πρωταρχικη συσσωρευση και συμπικνωση τηs υληs σε μορφη ενοs
στοιχειωδουs νεφουs, το οποιο συνεχωs στροβιλιζεται, περιφερεται και
μετακινειται.
Η επικρατηση του υδρογονου στο ωs ανω νεφοs φαινεται ξεκαθαρα στα
δημιουργηθεντα στο συμπαν αστρα στα οποια λαμβανουν χωρα μια
σειρα πυρηνικων αντι- δρασεων οπου με την τηξη ενοs νουκλεονιου
σχηματιζεται εναs πυρηναs Θεο- δωριου (ισοτοπο του υδρογονου) και
ελευθερωνεται ενα ποσιτρονιο και ενα νετρινο.
Το νετρινο ξεφευγει στον χωρο, συγκρουεται και καταστρεφει ενα
ηλεκτρονιο με απελευθερωση τηs ακτινονοβολιαs-γ.
Το ισοτοπο του υδρογονου Θεοδωριου λυωνει με το υδρογονο και
σχηματιζει το ισοτοπο του στοιχειου Ηλιο-3 με αποτελεσμα την
απελευθερωση περισσοτερηs ακτινοβολιαs-γ.
Απο την τηξη δυο πυρηνων Ηλιου-3 προκυπτει εναs πυρηναs Ηλιου και
δυο φωτονια με αποτελεσμα οι δυο πυρηνεs υδρογονου και ο εναs
πυρηναs Ηλιου-4 να ζυγιζουν 7/10 του 1% λιγοτερο απο τον πρωταρχικο
πυρηνα. Η διαφορα τηs μαζαs μεταβληθηκε σε ενεργεια.
Ο Ηλιοs μαs παραγει απο την ωs ανω πυρηνικη διαδικασια πρωτονιου-
νεοτρονιου 98 % τηs ενεργειαs του.
Με τον τροπο αυτο μεταβαλλει ο Ηλιοs μαs σε καθε δευτερολεπτο 675
εκατομμυρια τοννουs υδρογονου σε Ηλιο και 4 εκατομμυρια τοννουs
υδρογονου σε ενεργεια.
Το συμπαν ειναι εναs χωροχρονοs με αδιακοπη οικοδομικη
δραστηριοτητα που
βασιζεται στο οικοδομικο υλικο υδρογονο.
Στην μεγαλη οικοδομη, που
ονομαζεται συμπαν, μεταφερονται και ενσωματωνονται απο τιs γυρω
περιοχεs μικρα συστηματα αστερων, ενω το φρεσκο υλικο εισρεει
αδιακοπα απο τα βαθη του χωροχρονου και μορφωνει νεα αστρα με
ταυτοχρονο γκρεμισμα και πεταμα του παλαιου οικοδομικου υλικου, ενω
τα παντα κινουνται γυρω απο ενα κεντρο, γυρω απο ενα μεγαλο και
σκοτεινο βαραθρο, γυρω απο ενα τεραs του οποιου η βαρυτητα
αιχμαλωτιζει ακομη και το φωs.
Ολο το δραμα τηs φυσικηs μεσα στην μεγαλη οικοδομη παιζεται στην
αλληλεπιδραση τηs τασηs τηs βαρυτηταs
να ελκη αντικειμενα και να δημιουργη δομεs τηs φυσικηs και στην ταση
τηs
 εντροπιαs να επιδρα αντιθετα και να προσπαθη να φερη τα συστηματα
τηs
φυσικηs σε κατασταση αταξιαs και να τα διαμοιραση χωρικα σε μεγαλεs
αποστασειs ( 8 ). Ο ανταγωνισμοs των δυο αυτων δυναμεων αποτελει την
μηχανη παραγωγηs αστερων.
Στον ανταγωνισμο αυτον οφειλεται η δημιουργια αστερων, πλανητων,
γαλαξιων και αλλων μεγαλυτερων δομων του συμπαντοs.
Κατα την τυρβωδη κινηση των στοιχειων τηs φυσεωs, δημιουργειται
κατα τον Δακογλου (22) αρχικα μια συγκεντρωση υληs με κυριο
συστατικο το υδρογονο
και συμπικνωση αυτηs σε μορφη ενοs στοιχειωδουs νεφουs το οποιο
συνεχωs
στροβιλιζεται, περιστρεφεται και μετακινειται οπωs μια στερεα σβουρα.
Οσο
καιρο δεν ενεργει εξωτερικη ροπη προs την σβουρα, αυτη διατηρει
σταθερα την διευθυνση του αξονα περιστροφηs.
Οταν ομωs ενεργησει μια ροπη στον αξονα τηs περιστρεφομενηs
σβουραs, που τεινει να περιστρεψη τον αξονα
περιστροφηs τηs, τοτε ο αξοναs τηs σβουραs εκτρεπεται καθετα προs την
διευθυνση του αξονα περιστροφηs, κατα την οποιαν αναμενονταν να
στρεψη τον αξονα του η ενεργουσα ροπη, δηλαδη η μεταπτωση τηs
σβουραs (εαν παρατηρησουμε απο επανω μια ταχεωs περιστρεφομενη
σβουρα βλεπουμε οτι η ακρη του αξονα τηs σβουραs εκτελει συγχρονωs
μια κυκλικη κινηση, δηλαδη μεταπτωση, και μια ταλαντωση, δηλαδη
κλονηση.
Ετσι η ακρη του αξονα τηs σβουραs κινειται μεταξυ δυο κυκλων και
διαγραφει μια πολυπλοκη καμπυλη.
Τα ειs το συμπαν βρισκομενα γειτονικα στοιχειωδη τεμαχιδια
παρασυρονται στο στοιχειωδηs νεφοs που στροβολιζεται σπειροειδωs και
αυξανουν με την διαδικασια αυτη τον ογκο, την πυκνοτητα και την μαζα
αυτου.
Η περιδηνηση του νεφουs που κινειται μεταξυ δυο κυκλων και διαγραφει
μια πολυπλοκη καμπυλη και υποχρεωνει τα βαρυτερα στοιχεια του
νεφουs να συμπιεζονται στο αρχικο προs τα κατω στοιχειωδεs νεφοs και
να επαυξανουν την πυκνοτητα αυτου, τα δε ελαφροτερα στοιχεια
κατανεμονται προs τα ανωτερα στρωματα του νεφουs με διαφορη
πυκνοτητα.
Η τοπικη αυξηση τηs πυκνοτηταs του στοιχειωδουs νεφουs αυξανει και
την πιεση του νεφουs στην ιδια περιοχη χωριs να καταστρεψη ομωs το
δημιουργηθεν μεγαληs πιεσηs συμπηκνωμα, διοτι οι βαρυτικεs
συνιστωσεs, κυριωs του υδρογονου, εμποδιζουν τιs διαλυτικεs τασειs τηs
πιεσεωs.
 Συνεπωs η αυξηση τηs πιεσεωs συνεχιζει την επαυξηση τηs
συμπυκνωσεωs εωs ενα ανω- τατο χρονικο φραγμα μετα του οποιου
αρχιζει η καταρευση του ενιαιου σπειροειδουs νεφελωματοs την στιγμη
κατα την οποια η μορφη του νεφουs σχηματιζει την πληρη χρυση
σπειροειδη ελικα.
Λογω του σπειροειδουs στροβιλισμου στην φαση δημιουργιαs του
ολικου νεφουs αναπτυσεται στιs επι μερουs μαζεs του υδρογονου μεγαλη
φυγοκεντρικη δυναμη που ειναι μεγαλυτερη απο την κεντρομολα δυναμη
των εσωτερικων στοιχειων του ολικου νεφουs με αποτελεσμα την
εκτιναξη των διαδοχικα συγκεντρωμενων και κατανεμενων υλικων
μαζων απο τα σπειροειδη βηματα τηs ελικοs, εκτοs απο την μαζα του
αρχικου νεφουs.
Οι περιοδικοτητεs μεταφερουν και συγκρουουν χιλιαδεs συννεφα
τεραστιων διαστασεων αποτελουμενα κυριωs απο υδρογονο και σκονη
μεγαληs πυκνοτηταs, που απελευθερωνουν γιγαντιεs δυναμειs.
Στιs κεντρικεs αυτεs περιοχεs διερχονται μαγνητικα πεδια, τα οποια
αποτελουν σπουδαιεs πηγεs τηs πιεσεωs, που προστατευουν τιs κεντρικεs
αυτεs περιοχεs, οχι ομωs επ’απειρον, απο την συγκρουση τηs βαρυτηταs,
διοτι τα μαγνητικα αυτα πεδια διαχεονται σιγα-σιγα
προs τα εξω με αποτελεσμα να γινουν αυτεs πυκνοτερεs.
Οταν τα μαγνητικα πε-δια εγκαταλειψουν μια κεντρικη περιοχη, αυτη
γινεται πυκνοτερη και πιο βαρεια και συνεχωs συμπικνωνεται.
Αμεσωs μετα την αρχη τηs αναμενομενηs καταστροφηs σχηματιζεται στο
μεσο του ρευματοs συγκρουσηs ενα μικρο και απο την πιεση
προστατευομενο «πρωτοαστερι» ( 8 ).
Τα ατομα των στοιχειωδων τεμαχιδιων τεινουν δια τηs αποβοληs ‘η
προσληψεωs ηλεκτρονιων να μεταβαλουν τον εξωτερικο φλοιο του
πρωτααστερουs και να προσδωσουν σε αυτο πολυ μεγαλο βαθμο
σταθεροτηταs. Μεταξυ των ατομων συνδεομενων με ομοιοπολικο δεσμο
αναπτυσσονται δυναμειs ανταλλαγηs λογω των ζευγων ηλεκτρονιων που
αμοιβεα ελκονται.
Τα σχηματισθεντα μορια υδρογονου κινουνται με μεγαλη ταχυτητα προs
ολεs τιs κατευθυνσειs κατ’ ευθυγραμμον κινηση εωs οτου προσκρουσουν
το ενα με το αλλο.
Αλλα μορια αλλαζουν κατευθυνση και μετα συμπιεζονται.
Μεταξυ των μοριων υδρογονου ασκουνται παντοτε ελξειs, οι οποιεs ειναι
τοσο μεγαλυτερεs, οσο μικροτερη ειναι η μεταξυ των μοριων αποσταση,
δηλαδη οσο μεγαλυτερη ειναι η πυκνοτητα του υδρογονου.
Το σπερμα αυτο ενοs αστρου (πρωτοαστερι) μεγαλωνει στο μεγεθοs ενοs
συνηθουs αστεροs.
Οι κεντρικεs περιοχεs των μοριακων νεφων κυριωs υδρογονου, ποτε δεν
βρισκονται σε ακινησια, αλλα περιστρεφονται περιπου μια φορα ανα ενα
εκατομμυριο γηινα χρονια. Με τον τροπο αυτο λαμβανει το συστημα μια
σημαντικη στροφορμη.
Για να διατηρηθη η στροφορμη αυτη, οφειλει ο πυρηναs ενοs μοριακου
νεφελωματοs κατα την συγκρουση να στρεφεται παντοτε γρηγορωτερα,
ωστε να μην πεση ολη η μαζα απ’ευθειαs πανω στο δημιουργουμενο
αστερι, αλλα να συγκεντρωθη η υλη κατα το μεγαλυτερο μεροs σε ενα
δισκο του μεγεθουs περιπου του ηλιακου μαs συστηματοs, που
περιστρεφεται και συνοδευει το αστερι.
Αυτοs ο δισκοs αποτελουμενοs απο αερια (κυριωs υδρογονο) και ομιχλεs
σκονηs, ειναι το περιβαλλον απο το οποιο δημιουργουνται οι πλανητεs.
Κατα την διαρκεια τηs κυριωs συγκρουσηs περιφερεται του κεντρικου
πρωτοαστεροs και του δισκου ομιχληs του ενα περιβλημα απο αερια και
σκονη, που ρεει προs τα εσω και εχει τοσο παχοs, που δεν αφηνει να
ριχθη ενα βλεμα στον τροπο δημιουργιαs του αστεροs.
Η ακτινοβολια του πρωτοαστεροs, που στην αρχη βρισκεται σε ορατο
φασμα, μεταβαλλεται ετσι, ωστε τα εν τη γενεσει ευρισκομενα αστρα να
παρατηρουνται μονο με μηκη κυματοs του υπερυθρου φασματοs, που
ειναι μεγαλυτερα απο τα μηκη κυματοs τηs ορατηs ερυθραs
ακτινοβολιαs.
Ενω το πρωτοαστερι εξελισσεται, αυξανεται η μαζα του και η
λαμπροτητα του. Απο αυτο εκπεμπεται ενα ισχυρο ρευμα αστεροειδουs
αεροs, που μεταφερει προs τα εξω τιs θυελλωδειs και καταρρακτωδειs
βροχεs αεριων, που πεφτουν επανω του.
Στην αρχη σχηματιζει το αεριο αυτο ρευμα δυο στενεs ακτινεs, ενω το
μεγαλυτερο ποσο αεριων πεφτει ακομη προs τον αστερα.
Μετα ομωs η ακτινα φαρδαινει και αρπαζει την υλη που πεφτει.
Με τον καιρο απαλασσεται ολο και περισσοτερο το αστερι απο το
μοριακο νεφοs, και το προs τα εξω κατευθυνομενο ρευμα απελευθερωνει
το νεογεννητο αστερι απο τον πυρηνα του μητρικου νεφελωματοs, κατι
που σημαινει και την γεννηση του αστερα.
Αυτο το φρεσκογεννημενο αστρο κουβαλαει μαζι του τον δισκο αεριων
και σκονηs για μερικα ακατομμυρια γηινα χρονια, απο το οποιο
δημιουργουνται οι πλανητεs.
Αν και τα νεογεννητα αστρα λαμπουν ισχυρα, δεν εχουν ακομη την δομη
που ειναι αναγκαια για την παραγωγη ενεργειαs δια συντηξεωs του
υδρογονου σε αεριο ηλιο.
Στην πρωτη αυτη φαση υπαρξεωs τουs τα αστερια λαμβανουν το
μεγαλυτερο μεροs τηs ενεργειαs τουs απο την βαρυτικη συμπραξη.
Οταν ενα αστρο ομωs συρρικνωνεται αρκετα, θερμαινεται σε τοσο
μεγαλο βαθμο ο πυρηναs του, ωστε αυτοs να εξελισση την καυση του
υδρογονου.
Με την διαδικασια αυτη ενηλικιωνεται ο αστεραs. Η υπαρξη ολων
των αστροφυσικων συστηματων οφειλεται συνεπωs στην υπαρξη τηs
 βαρυτηταs, που ελκει την υλη.
Στιs μεγαλεs δομεs του συμπαντοs ο ανταγωνισμοs τηs βαρυτηταs και
τηs εντροπιαs ειναι καθωριστικοs.
Μια νικη ομωs ειναι προσωρινη και ποτε τελικη.
Ετσι ποτε δεν κλινει ο κυκλοs σχηματισμου αστροφυσικων υποδομων.
Επιτυχειs σχηματισμοι αστροφυσικων υποδομων σημαινει νικη τηs
βαρυτηταs, ενω ατυχειs οφειλονται στην εντροπια ( 8 ).
1.32 Πεδια
Ενα πεδιο ειναι μια «ομιχλη», εναs «μυροs», που διερχεται του χωρου.
Ο «μυροs» αυτοs μπορει να μεταφερη μια δυναμη ‘η να περιγραψη την
παρουσια και την κινηση των κβαντοτεμαχιδιων.
Τα πεδια προμηθευουν το μεγαλυτερο μεροs τηs υποδομηs τηs
μοντερναs Φυσικηs.
Αυτο κανει δυνατο το σχεδιο του πεδιου Faraday το οποιο αργοτερα
επεκταθει απο τον Maxwell και αλλουs ερευνηταs και ειχε επιδρασει
κατα την διαρκεια των τελευταιων δυο αιωνων αποφασιστικα για την
εξελιξη τηs Φυσικηs.
Το ηλεκτρομαγνητικο πεδιο ειναι ισωs το ποιο απλο και ποιο γνωστο
παραδειγμα για τα πεδια τηs φυσεωs.
Σε οτι αφορα τιs Ραδιομεταδοσειs και μεταδοσειs τηλεοπτικων
προγραμματων, κινητων τηλεφωνων, τιs μεταδοσειs θερμοτηταs και του
φωτοs του ηλιου ειναι σημερα οι ανθρωποι βυθισμενοι σε μια θαλλασα
ηλεκτρομαγνητικων πεδιων. Τα στοιχειωδη συστατικα αυτων ειναι τα
Φωτονια.
Ο υπερσυμμετρικοs συντροφοs του Φωτονιου ειναι το Φωτινο.
Το 1905 ο Einstein χρησιμοποιησε την κβαντικοποιηση της
ηλεκτρομαγνητικης ενεργειας (που ειχε εισαγαγει ο Planck το 1900)
προκειμενου να εξηγηση το φωτοηλεκτρικο φαινομενο.
Χρειστηκε ωστοσο η μοντελοποιηση του ατομου απο τον Bohr το 1913,
με σταθερα επιπεδα ενεργειας για τα ηλεκτρονια σε τροχια, για να φθαση
το 1917 ο Einstein στο συμπερασμα οτι υπηρχε μια αλληλοεπιδραση
μεταξυ φωτος και μαζας, που τη βαφτισε «διεγερμενη εκπομπη».
Αυτη η διεγερμενη εκπομπη μπορουσε να ενισχυση το φως.
Η
πρωτη διαταξη εκπομπης ακτινας λε’ι’ζερ
(Laser = Light Amplification by
Stimulated Emission of Radiation = Ενισχυση Φωτος μεσω Διεγερμενης
Εκπομπης Ακτινοβολιας) στηθηκε απο τον αμερικανο φυσικο
Τhiontor Maiman
το 1960.
Η Ακτινα λε’ι’ζερ εβγαινε απο ενα κρυσταλλο ρουμπινιου και εδωσε
 λυση σε παμπολα προβληματα, απο την κοπη μεταλλων εως
τις τηλεπικοινωνιες, τα οπλικα συστηματα και
την ιατρικη τεχνολογια.
Στην πραξη το λε’ι’ζερ, ειναι μια γεννητρια φωτος και ενισχυτης φωτος,
που δημιουργει συνεκτικη μο-νοχρωματικη ριπη φωτονιων που σημαινει
οτι τα φωτονια της ακτινας που εκ-πεμπει ειναι ενος και μονο κυματος ‘η
συχνοτητας. Η εφαρμογη ακτινων λε’ι’ζερ σε «μικρογλυπτικη
ακριβειας» ξεκινησε το 1986, οταν στην θεση του κρυσταλλου
ρουμπινιου τοποθετηθηκε ενα τιτανωμενο ζαφειρι (οξειδιο του
αλουμινιου μπολιασμενο με τιτανιο).
Τοτε εγινε εφικτη η παραγωγη υπερταχεων παλμων, που εδωσαν ακτινες
υψηλης εστιασης και μεγαλης ισχυος.
Τα πλεονεκτηματα αυτης της νεας γενιας λε’ι’ζερ εγιναν αμεσως
αντιληπτα απο την βιομηχανια, αλλα και εδωσαν την ιδεα αξιοποιησης
τους για ιατρικους σκοπους.
Με ολο και πυκνοτερες ριπες φωτονιων, που θα ειχαν διαρκεια παλμων
ολο και μικροτερη, ο στοχος της ακτινας θα θερμαινοταν ολο και
λιγοτερο και θα μπορουσε να χρησιμοποιηθει και στους ανθρωπινους
ιστους.
Οσο περισσοτερη ακριβεια ζητουσε καποιος απο το λε’ι’ζερ τοσο
λιγοτερη ισχυ μπορουσε να απαιτηση απο την ακτινα.
Το προβλημα αυτο το ελυσαν οι ερευνητες
του Frauenhofer Institute for Laser Technology ILT στο Ααχεν
Γερμανιας συνεργαζομενη με το Πολυτεχνειο RWTH Ααχεν, με το
Ινστιτουτο Κβαντικης Οπτικης Max Planck του Μοναχου και με τις τρεις
εται-ρειες Jenaoptik AG, EdgeWave και Amphos.
Ολοι οι ως ανω μεταξυ 2008 και 2011 κατορθωσαν να παρουσιασουν την
συσκευη EdgeWave Innoslab, η οποια ανεβαζει την ισχυ εξοδου εως τα
600 Watt, με συχνοτητα παλμων εως 100 KHz.
Oι ακτινες λε’ι’ζερ που παραγει αυτη η συσκευη μπορουν να εχουν
κυκλικο ιχνος, τετραγωνο αλλα και γραμμικο.
Οι ερφαμογες των ακτινων αυτων περαν της ιατρικης επεκτεινονται στην
αυτοκινητοβιομηχανια για την κατεργασια των ταμπλο, στην βιομηχανια
ηλεκτρονικων για την διατρηση τυπωμενων κυκλωματων, στην
βιομηχανια φωτοβολτα’ι’κων για την χαραξη και κοπη κυψελων, στην
υαλουργια για την μικρογλυπτικη στο εσωτερικο των επιφανειων, στην
πρωτοτυποποιηση και την κατεργασια εργαλειων για εργαλειομηχανες,
αλλα και στα επιστημονικα εργαστηρια για την καταγραφη της
ταχυτητας στοιχειω-δων σωματιδιων.
Η εξαπλωση των ακτινων λε’ι’ζερ υπερβραχεων παλμων αναμφιβουλα
θα ανεβασει τον ανθρωπινο τεχνολογικο πολιτισμο σε πρωτογνωρα
επιπεδα ποιοτητας.
Παραλληλα, θα επιτρεψει τον πληρη ελεγχο ακριβειας και αποδοσης στις
ιατρικες επεμβασεις και θα σηματοδοτησει την εναρξη μιας
νεας «εποχης εξηλεκτρισμου».
Σταδιακα το σημερινο ηλεκτρικο ρευμα που κινητοποιει τον σημερινο
ανθρωπινο πολιτισμο θα δινει την θεση του σε ρευματα φωτονιων.
Η αρχη εχει ηδη γινει στις τηλεπικοινωνιες και θα ακολουθησουν
συντομα οι ηλεκτρονικοι υπολογιστες.
Αν και απεχουμε ακομη πολυ απο την αναπτυξη ενος πληρως
λειτουργικου κβαντικου υπολογιστη χρησιμοποιωντας ως βαση σειρες
φωτονιων οι οποιες φαινομενικα μοιαζουν τυχαιες αλλα στην ουσια
αποτελουν κωδικοποιημενες εκδοχες των αλγοριθμων Ντο’ι’ς-Γιοσα και
Γκροβερ και διοχετευονται στον κβαντικο υπολογιστη, η αρχη εχει γινει.
Οι σειρες φωτονιων διοχετευθηκαν στον κβαντικο υπολογιστη ο
οποιος λειτουργησε μεν κανονικα τα προγραμματα αλλα,
επειδη οι αλγοριθμοι ηταν κωδικοποι-ημενοι, κανεις δεν ηταν σε θεση να
δη τι ακριβως γινοταν.
Οι ειδικοι μιλουν για εναν «τυφλο» υπολογιστη ο οποιος δεν ειναι σε
θεση να δη τα ιδια τα δεδομενα του.
Αυτα μπορουν να διαβαστουν μονον αν αποκωδικοποιηθουν και
ελεγθουν.
Οι υπολογιστες αυτοι λειτουργουν με «qubits» ‘η κβαντικα bits,
εκμεταλλευονται την ιδιοτητα των κβαντικων σωματιδιων να βρισκονται
ταυτοχρονα σε περισσοτερες απο μια καταστασεις.
Αυτο τους καθιστα απιστευτα πιο ισχυρους και γρηγορους αποο τους
σημερινους υπολογιστες, δινοντας τους την δυνατοτητα να ελεγχουν
ταυτοχρονα πολλες δυνατες λυσεις σε καθε προβλημα.
Προς το παρον οι ερευνητες δεν εχουν ακομη κατορθωσει να αναπτυξουν
εναν λει-τουργικον κβαντικο υπολογιστη. Το NIF (Εθνικη Εγκατασταση
Αναφλεξης), η οποια βρισκεται στο Εθνικο
Εργαστηριο Lawrence Livermore στην Καλιφορνια των ΗΠΑ,
αναπτυχθηκε την δεκαετια του 1990 στο πλαισιο των προσπαθειων για
την επιτευξη πυρηνικης συντηξης.
Το ισχυροτερο λε’ι’ζερ του κοσμου στην ως ανω εγκατασταση,
σχεδιασμενο για πειραματα πυρηνικης συντηξης, πετυχε σε μια βολη που
διηρκησε μολις μερικα τρισεκατομμυριαστα του δευτερολε-πτου πετυχε
μια ισχυς των 500 τρισεκατομμυρια Watt, δηλαδη 1.000 φορες με-
γαλυτερη απ’ οτι καταναλωνουν οι ΗΠΑ ανα πασα χρονικη στιγμη.
Οι 192 δεσμες φωτονιων του NIF εξαερωσαν εναν στοχο διαμετρου δυο
χιλιοστων διοχετευοντας συνολικα 1,85 Megajoule ενεργειας, 100 φορες
περισσοτερη απο οποιοδηποτε αλλο λε’ι’ζερ στον κοσμο.
Οι δεσμες φωτονιων του γιγαντιου συστηματος διοχετευονται σε εναν
θωρακισμενο σφαιρικο θαλαμο, στο κεντρο του οποιου βρισκεται ενα
μικροσκοπικο δοχειο με υδρογονο, Κατω απο συνθη-κες ακραιες
 θερμοκρασιας και πιεσης, τα ατομα υδρογονου συντηκονται και
σχηματιζουν ατομα ηλιου, ενω απελευθερωνουν ταυτοχρονα μεγαλες
ποσοτητες ενεργειας.
O στοχος ομως να προκυψη περισσοτερη ενεργεια απο αυτην που
χρησιμοποιηθηκε δεν επιτευχθει.
Τα πεδια τηs «κβαντικηs θεωριαs των πεδιων» ειναι αντικειμενα που
μπορουν
τα παραγουν παντου στον χωρο κβαντοτεμαχιδια. Καθε τυποs του πεδιου
παραγει τα δικα του ειδη κβαντοτεμαχιδιων.
Ορισμενοι επιστημονεs υποστηριζουν, οτι οι κυματικεs μορφεs των
κινησεων τηs βασικηs καταστασηs δεν εχουν καμμια σχεση με την
βαρυτητα, κατι ομωs που δεν εχει αποδειχθει πειραματικα.
Απεδειχθει η διαφορα τηs Ενεργειαs των κυματικων μορφων κινησεων
τηs αρχικηs καταστασηs με τιs Ιδιοτητεs-Casmir, δηλαδη οτι μπορει ο
ενδιαμεσοs χωροs μεταξυ δυο παραλληλων μεταλλικων πλακων να
περιεχει εναν αριθμο μηκων κυματοs που ειναι μικροτερα απο τα
διαφορετικα μηκη κυματων στιs εξωτερικεs πλευρεs των πλακων, οπωs
συμβαινει με την πυκνοτητα τηs ενεργειαs με τασειs να κινη τιs πλακεs
για να ενωθουν αυτεs.
Επισηs και τα πιθανα κυματα τηs Κβαντομηχανικηs μπορουν να
παρασθουν σαν πεδια που γεμιζουν τον χωρο.
Ακομη και η βαρυτητα επιδρα με ενα αλλο πεδιο στο πεδιο τηs
βαρυτηταs.
Η Γη, η Σεληνη, οι απομακρυσμενοι Πλανητεs, τα Αστερια, η
ενδοαστρικη υλη, τα Quasare και οι Γαλαξιεs συμβαλλουν εκει που ειναι
τωρα στο πεδιο τηs βαρυτηταs.
Αντικειμενα που περιεχουν περισσοτερη μαζα και δεν βρισκονται πολυ
μακρυα, εχουν μεγαλυτερη επιδραση βαρυτηταs, αλλα το πεδιο
βαρυτηταs που επιδρα σε αυτα παριστανει την ολη επιδραση τηs υληs σε
ολο το συμπαν.
Τα πεδια τηs ισχυραs και ασθενουs πυρηνικηs δυναμηs
ονομαζονται Yang-Mills πεδια.
Αυτα επιδρουν καθημερινα στουs ανθρωπουs με την πυρινικη συντηξη
που ειναι η αιτια τηs ηλιακηs ακτινοβολιαs, με την πυρηνικη
διασπασπαση που
λαμβανει χωρα στιs εγκαταστασειs παραγωγηs ηλεκτρικηs ενεργειαs, με
την
διασπαση του ατομου Ουρανιου και την πυρηνικη διασπαση των
στοιχειων στην φυση.
Ενα αλλο ειδοs απο πεδια που μεχρι σημερα δεν αποδειχθηκαν
πειραματικα
αλλα κερδιζουν συνεχωs στην Κοσμολογια και στην Φυσικη
των κβαντοτεμαχιδιων εδαφοs, ειναι τα ετσι
 ονομασθεντα πεδια-Higgs. Στο CERN τηs Ελβετιαs τα πειραματα στουs
επιταχυντηρεs που αναβληθηκαν για ενα χρονο, λογω προβληματων στην
ψυξη του αεριου Ηλιον συνεχισθηκαν. Εναs στοχοs των πειραματων
ειναι ο εντοπισμοs του κβαντοτεμαχιδιου Higgs, που ειναι ενα σημαντικο
τεμαχιδιο, για να καταλαβουμε πωs λειτουργει η υλη.
Το τεμαχιδιο αυτο εχει να κανη με τα μποζονια W και Z και το
στανταρντ
μοντελλο των σωματιδιων τηs Φυσικηs, στα οποια το
σωματιδιο Higgs ειναι πολυ σημαντικο.
Η χρησιμοποιηση για το τεμαχιδιο αυτο τηs ορολογιαs «το σωματιδιο
του Θεου» ‘η «το αγιο Δισκοποτηρο τηs Επιστημηs» κ.α. ειναι
παραπλανητικη και δεν εχει να κανη τιποτε με την επιστημη.
Υπαρχουν ενδιξειs οτι ολο το συμπαν μετα την αρχη του σκεπασθηκε
απο ενα Ωκεανο πεδιων-Higgs.
Σε σχεση με την διασταση και το ψυχραιμα του μειωθηκε και η αρχικα
υπερβολικα μεγαλη πυκνοτητα τηs υληs και τηs ακτινοβολιαs.
Οι τεραστιων διαστασεων χωροι του συμπαντοs αραιωνονταν συνεχωs
και τα μεγεθη των περισσοτερων πεδιων πλησιαζαν κατα μεσο ορο προs
το μηδεν, δηλαδη ενα μεγεθοs που συγκρινεται με το κενο και
ανταποκρινεται στο πεδιο Higgs, το οποιο στην αρχη του συμπαντοs
ειχεν μια απο τιs υψηλοτερεs θερμοκρασιεs οπωs και τα αλλα πεδια.
Εναs Ωκεανοs-Higgs ειναι ενα αορατο δεδομενο, που γεμιζει τουs
χωρουs που θεωρουνται κενοι και που δεν ειναι τιποτε αλλο απο τον
«Αιθερα» (το πεμτο στοιχειο των αρχαιων Ελληνων) που για αρκετο
καιρο εκτοπισθηκεν απο τον Einstein και προσφατα ξανα ανακαλυφθηκε
και βαφτισθηκε με το ονομα «Quintessenz».

Κατα την νεα θεωρια της Φυσικης οτι «εκ του μηδενος προερχονται τα
παντα και εις το μηδεν επιστρεφουν», ο Αιθερας προεκυψε απο τα
ατομα της θετικης
υλης (+υ+) και (+υ-) με την σχετικη ενωση κατα χωρο και με μερικη
διεισδυση
αυτων των ατομων (+υ+) και (+υ-) ενω τα μεταξυ αυτων ατομα της
αρνητικης
υλης (-υ+) και (-υ-) δεν μετεχουν μεν στην σχετικη ενωση γιατι ασκουν
απωση
αλλα ειναι αυτα που προκαλουν (λογω της αποσεως που ασκουν) την
συνεχη
διαστολη του αιθερα και συνεπως ολοκληρου του συμπαντος (27, 28).
Εαν δεν υπηρχαν μεταξυ των ατομων που συγκροτουν τον Αιθερα τα
ατομα της
αρνητικης υλης τοτε ο Αιθερας θα αποτελουσε μια συμπαγη μαζα
τεραστιας
 πυκνοτητας, ενω τωρα ο Αιθερας ειναι μια λεπτεπιλεπτη ουσια, μεσα
στην οποια υπαρχουν και κινουνται ολες οι υλικες μορφες χωρις να
παρεμποδιξεται
η κινηση τους απο τον Αιθερα.
Επισης η υπαρξη των ατομων της αρνητικης
υλης αναμεσα στα ατομα που συγκροτουν τον αιθερα ειναι μια απο τις
αιτιες
που τα ατομα αυτα δεν ενωνονται πληρως οποτε θα ειχαμε επιστροφη
στην προ
του διχασμου και αντιθετισμου της θετικης ενεργου ουσιας κατασταση.
Επισης
τα ατομα της αρνητικης υλης δεν ενωνονται μεταξυ τους αφενος μεν
λογω της
μεταξυ τους απωσεως η οποια παρεμποδιζει την ελκτικη δυναμη των
αντιθετου
σημειων ατομων (-υ+) και (-υ-) και αφετερου γιατι τα μεταξυ αυτων
ατομα της
θετικης υλης που αποτελουν τον αιθερα παρεμποδιζουν αυτην την
ενωση.
Οπωs ο «Αιθεραs» γεμιζει ενα συμπυκνωμενο πεδιο-Higgs τον χωρο,
μαs περιβαλλει ολουs, διαπερνα ολεs τιs υλεs και μαs δινει τα
χαρακτηριστικα του κενου χωρου και μια νεα εννοια του «Τιποτε». Η
διαδικασια σχηματισμου απο ενα πεδιο-Higgs σε ενα Ωκεανο-
Higgs ονομαζεται αυθορμητη διαθλαση τηs συμμετριαs, που παιζει ενα
πρωτοπορο ρολο στην Φυσικη των κβαντοτεμαχιδιων και στην
Κοσμολογια.
Προσφατα και για πορωτη φορα εντοπισαν οι φυσικοι στο Tevatron των
ΗΠΑ μεμονομενα τεμαχιδια Top-Quarks τα οποια προηγουμενωs
παραγονταν σε ζευγαρια.
Ενα Top-Quark εχει 40 φορεs μεγαλυτερη μαζα απο το επομενο
μικροτερο των εξη Quarks που ανηκουν στα βασικα στοιχεια τηs υληs.
Επειδη ομωs ενα Top-Quark μετα απο 10 στην πλην 25 δευτερολεπτα
αυτοτεμαχιζεται, ειναι η αποδειξη υπαρξηs του πολυ δυσκολη.
Η υπαρξη μεμονομενων Top-Quarks αποδεικνυει την ορθοτητα
του Standard-Μοντελλου τηs φυσικηs που περιγραφει τα μεμονομενα
στοιχειωδη στοιχεια τηs φυσικηs και τιs μεταξυ αυτων επιδρουντεs
δυναμειs.
Με την ιδια αποδεικτικη τεχνικη μπορεσαν οι ερευνητεs
στο Tevatron των ΗΠΑ να εντοπισουν την υπαρξη του απο πολυ καιρο
αναζητουμενου Higgs-Boson, το οποιο προσδιδει στην υλη την μαζα.
Τα Skalar-πεδια παιζουν σε ορισμενεs πληθωριστικεs θεωριεs για την
αρχη και
διασταση του συμπαντοs ενα ειδικο ρολο.
 Μια κλαση των Skalar-πεδιων που
υπαρχει σε ολεs τιs ενιαιεs θεωριεs περιγραφει τιs αλληλοεπιδρασειs
μεταξυ
κβαντοτεμαχιδιων και ταλαντωσεων τηs υληs και ενεργειαs στο κενο.

1.33 Ακτινοβολια

Ωs φωs χαρακτηριζεται το αιτιο, το οποιο διεγειρει το αισθητηριο τηs

ορασεωs.
Ενα σωμα ειναι ορατο εαν στελνει φωs στα ματια μαs.
Μερικα σωματα οπωs ο ηλιοs μαs, τα απλανη αστρα, οι φλογεs κ.α.
εκπεμπουν απο τουs εαυτουs τουs φωs και γι’αυτο ονομαζονται
αυτοφωτα σωματα ‘η φωτεινεs πηγεs.
Το φωs που εκπεμπουν οι διαφορεs φωτεινεs πηγεs (φυσικεs και
τεχνικεs) ειναι παντοτε τηs ιδιαs φυσεωs και ακολουθει αυτο παντοτε
τουs ιδιουs νομουs.
Ολεs οι συνηθειs φωτεινεs πηγεs εχουν αισθητεs διαστασειs.
Λογω απλοποιησηs, σε πολλεs περιπτωσειs θεωρουνται οι φωτεινεs
πηγεs οτι δεν εχουν διαστασειs και χαρακτηριζονται ωs φωτεινα σημεια,
που εκπεμπουν φωs προs ολεs τιs
κατευθυνσειs.
Μεσα σε ενα ομογενεs και ισοτροπο μεσο, το φωs διαδιδεται ευ-
θυγραμμα, η δε ευθεια ονομαζεται φωτεινη ακτινα.
Στο κενο η ταχυτητα διαδο- σηs του φωτοs ειναι 299.793 χιλιομετρα ανα
δευτερολεπτο.
Το λευκο φωs (ορατο) ειναι συνθετο και το φασμα του μαs δινει κατα
σειρα τα εξηs χρωματα: ερυθρο, πορτοκαλλοχρουν, κιτρινο, πρασινο,
μπλε, κυανουν, βαθυ μπλε και ιωδεs.
Καθε μια απο τιs ακτινοβολιεs του φασματοs ειναι απλη και δεν μπορει
να αναλυθη σε αλλεs απλουστερεs. Το φασμα του ηλιακου φωτοs και
των απλανων αστερων δεν ειναι συνεχεs, διοτι λειπουν απο αυτο
ωρισμενεs ακτινοβολιεs που δεν ειναι ορατεs.
Τα απλανη αστερια, αναλογα με το φασμα τουs, κατατασσονται σε
φασματικουs τυπουs (Ο-Β-A-F-G-K-Μ-R-N-S) κατα σειρα απο τουs
θερμοτερουs προs τουs ψυχροτερουs.
Σε καθε φασματικο τυπο αστεροs αντιστοιχει η ιδια θερμοκρασια.
Στον φασματικο τυπο π.χ.(Ο) επικρατουν οι γραμμεs του Ηλιου μαs,
οξυγονου και αζωτου (θερμοκρασιαs 30.000 βαθμων Κελβιν).
Ο Ηλιοs μαs ανηκει στα αστρα του τυπου (G).
Τα αστρα των τελευταιων τυπων δινουν φασματα που αντιστοιχουν σε
οξειδια
και ενωσειs του ανθρακα.
 Τα εκτοs του γαλαξια μαs ευρισκομενα σπειροειδη νεφελωματα δινουν
συνεχεs φασμα, το οποιο διακοπτεται απο μερικεs σκοτεινεs γραμμεs
(κυριωs του ασβεστιου, τιs δυο γραμμεs του υδρογονου και μερικεs
γραμμεs ατμων μεταλλων).
Ολα τα στοιχεια που υπαρχουν στα αστρα υπαρχουν και στην γη.
Η φασματοσκοπικη ερευνα των ουρανιων σωματων ηταν ο κυριοs λογοs
για την ερευνα τηs εξελιξηs τηs υληs, πολυ προτου ανακαλυφθει η
ραδιενεργεια.
Τα μη διαλυτα νεφελοειδη στο συμπαν, ειναι γιγαντιαιοι σωροι απο
διαπυρα αερια.
Το φασμα τουs αποδεικνυει οτι αυτα αποτελουνται απο ελαφρα στοιχεια,
μεταξυ των οποιων επικρατουν το υδρογονο και το Ηλιο.
Τα νεφελοειδη αυτα ειναι μια κατασταση, η οποια προηγειται του
σχηματισμου των αστρων.
Τα διαφορα στοιχεια που υπαρχουν στα αστρα, σχηματιζονται κατα την
διαρκεια τηs προοδευτικηs συμπυκνωσηs τηs υληs των νεφελοειδων
αυτων. Οσο προχωρει η εξελιξη, εμφανιζονται στοιχεια τα οποια εχουν
διαρκωs και μεγαλυτερη ατομικη μαζα. Το φωs αποτελει μια διαδικασια
κυματων.
Η συχνοτητα διατυπωνει τον αριθμο των κορυφογραμμων των κυματων
που καταληγουν καθε ενα δευτερολεπτο στον αμφιβληστροειδη των
ανθρωπινων
ματιων.
Οσο μεγαλυτερη ειναι η συχνοτητα τοσο περισσοτερη ενεργεια περιεχει
η ακτινοβολια.
Τα μηκη μετριουνται σε Ängström, μικρομετρα, εκατοστα και μετρα (ιδε
Σχ. 1).

1 μικρομετρο = 10.000 Ängström

1 εκατοστο = 10.000 Μικρομετρα = 0,01 μετρα
1 μετρο = 1.000.000 μικρομετρα

Τα μηκη και οι συχνοτητεs των διαφορων ειδων τηs

ηλεκτρομαγνητικηs ακτινοβολιαs με φασμα μηκουs κυματοs
3 . 10 στην πλην 6 Ängström εωs 300.000 χιλιομετρα ‘η συχνοτητα 10
στην 24 εωs 1 Hz. κατανεμονται ωs εξηs:

Ακτινοβολια Συχνοτητα Μηκοs κυματοs

Hz λ (Ä, μ, cm, km)

Ακτινεs-γ 10 στην 24 εωs 10 στην 20 3 . 10 στην πλην 6

εωs 3.10
 στην πλην 2
Ängström
Ακτινεs Röngen 10 στην 20 εωs 10 στην 17 3 . 10 στην πλην 2
εωs 100
Ängström
Υπεριωδειs 10 στην 17 εωs 10 στην 15 100-3.000 Ängström
Ορατο φασμα 10 στην 15 εωs 10 στην 14 3.000 – 7.000
Ängström
Υπερυθροι 10 στην 14 εωs 10 στην 13 0,77-100
Μικρομετρα
Μικροκυματα 10 στην 13 εωs 10 στην 9 400 μm-εωs 30
εκατοστα
Υπερβραχεα 10 στην 9 εωs 10 στην 8 30 εωs 40 εκατοστα
Βραχεα 10 στην 8 εωs 10 στην 6 40 εκατοστα εωs
300 m
Μακρα/Μεσαια 10 στην 6 εωs 10 στην 4 300 m εωs 200
χιλιομετρα
Τηλεφωνικα 10 στην 4 εωs 10 στην 0 350 εωs
300.000 km

Το αισθητηριο οργανο τηs ανθεωπινηs ορασεωs εκτειμα την

«φωτεινοτητα» ενοs αυτοφωτου ‘η ετεροφωτου σωματοs μονο με το
ορατο φωs που διεγειρει
τον οφθαλμον.
Οι συσχετισειs χρωματοs, μηκουs κυματοs και συχνοτητας του ορατου
φωτοs εχουν ωs εξηs:

Συχνοτητα Μηκοs κυματοs

1/δευτερολεπτο Ängström
Ιωδεs 670 εωs 750 επι 10 στην 12 4.500-
4.000
Κυανουν 610 εωs 670 επι 10 στην 12 4.900-4.500
Πρασινο 550 εωs 610 επι 10 στην 12 5.500-4.900
Κιτρινο 510 εωs 550 επι 10 στην 12 5.900-5.500
Πορτοκαλλοχρουν 470 εωs 510 επι 10 στην 12 6.400-5.900
Ερυθρον 390 εωs 470 επι 10 στην 12 7.700-
6.400

Η ταχυτητα του φωτοs c στον κενο χωρο ανερχεται σε 3 . 10 στην

10 cm/sec.
c = λ . ν =λ/Τα οπου ειναι λ το μηκοs κυματοs, ν η συχνοτητα και Τ η
περιοδοs του κυματοs του φωτοs.
 Börst ονομαζεται η Ακτινοβολια η οποια εκπεμπεται κατα την
δημιουργια ‘η καστροφη των αστερων.
Εαν μια μια πηγη φωτοs ‘η ενα αλλο σωμα στο συμπαν εκπεμπει
κυματοειδη
ακτινοβολια και απομακρυνεται απο την γη τοτε τα κυματα
διαστελλονται.
Το μηκοs του κυματοs τηs ακτινοβολιαs μεγαλωνει.
Κινειται η πηγη φωτοs προs την γη, μικραινει το μηκοs κυματοs.
Η κατασταση αυτη ονομαζεται διπλο φαι-νομενο ‘η διπλη-μετακινηση.
Η ερυθρα μετακινηση ενοs γαλαξια αποτελει μια γραμμικη συναρτιση
τηs φαινομενικηs φωτεινοτηταs.
Η ερυθρα μετακινησηπου δειχνει το φασμα ενοs γαλαξια ειναι τοσο
μεγαλυτερη οσο ποιο μακρυα βρισκεται ο γαλαξιαs (νομοs –Hubble).
Η σταθερα Hubble Hο δινει την ταχυτητα διαστολληs του συμπαντοs (50
χιλιομετρα ανα δευτερολεπτο και ανα καθε Megaparke.
Με Ω=1 και Hο =50 χιλιομετρα ανα δευτερολεπτο και ανα Megaparke η
ηλικια του συμπαντοs μαs υπολογιζεται με 15 δισεκατομμυρια γηινα
χρονια (στην πραγματικοτητα 13,7 δισεκατομμυρια χρονια).
Ο νομοs του Hubble εχει ωs εξηs:

V = Hο . α . q

οπου ειναι V η ταχυτητα απομακρυνσηs των γαλαξιων ‘η η διαστολη του

συμπαντοs, Hο η σταθερα Hubble, α η αρχικη αποσταση τηs φωτεινηs
πηγηs και
q ο συντελεστηs επιβρανδυσεωs.
Η σταθερα του Hubble Ho ειναι ενα μετρο για
την ταχυτητα διαστοληs του συμπαντοs σε χιλιομετρα για καθε
δευτερολεπτο
και Megaparsec.
Αυτη παιρνει τιμεs απο 50 εωs 100 χιλιομετρα ανα
δευτερολεπτο και Megaparcec (1 Megaparcec = 10 στην 6 Parcec = 3,26
ετη φωτοs ‘η 30 τρισεκατομμυρια χιλιομετρα).
Η αντιστροφη τιμη τηs σταθεραs του Hubble 1/Ho εχει την διασταση του
χρονου.
Εαν το συμπαν απο την στιγμη τηs Μεγα- ληs Εκρηξηs διαστελονταν με
τα σημερινα δεδομενα, η αντιστροφη τιμη τηs σταθεραs
του Hubble 1/Ho θα ισοδυναμουσε με την ηλικια του σημερινου
συμπαντοs to.
Στην πραγματικοτητα ομωs κατα την διαρκεια τηs ιστοριαs του
συμπαντοs η τιμη τηs διαστοληs ειναι ενα μεταβλητο μεγεθοs.
Λιγο μετα την Μεγαλη Εκρηξη, δηλαδη στην πληθωριστικη φαση, η τιμη
αυτη ηταν κατα πολυ μεγαλυτερη απ’οτι ειναι σημερα.
 Το γινομενο τηs ηλικιαs του σημερινου συμπαντοs to και τηs σταθεραs
του Hubble Ho μαs δινει στα κοσμολογικα μοντελα μια απλη συναρτηση
τηs παραμετρου υληs και ενεργειαs ΩΒ, Ωm, ΩΛ, οπου ειναι:

ΩΒ = κανονικη βαρυοτικη υλη

Ωm = μαυρη υλη και
ΩΛ = μαυρη ενεργεια

Ho . to = f (ΩΒ, Ωm, ΩΛ)

Απο την μετριση τηs υποβαθριαs ακτινοβολιαs προκυπτει οτι το συμπαν

ειναι
επιπεδο και και το αθροισμα ολων των παραμετρων πυκνοτηταs τηs υληs

Ωtot = ΩΒ + Ωm + ΩΛ = 1

Επειδη ΩΒ, η πυκονοτητα τηs βαρυονικηs υληs αποτελει το 0,045 και Ωm,
η πυκνοτητα τηs μαυρηs υληs μονο 0,27, το μεγαλυτερο μεροs αποτελει
η
μαυρη ενεργεια ΩΛ με 0,7. Λογω τηs επιδρασεωs τηs βαρυτηταs στην
υλη, ο συντελεστηs επιβρανδυσεωs q λαμβανει τιμεs απο 0 εωs 3/2.
Με q = 0 θεωρειται το συμπαν ανοικτο με απειρον διαστολη. Με q<1/2
θεωρειται το συμπαν γεωμετρικου σχηματοs υπερβοληs με απειρη
διαστολη. Με q = ½ θεωρειται το συμπαν κλειστο σφαιρικο και
πεπερασμενο, με μεγιστο οριο διαστοληs και στην συνεχεια
καταρρευσηs.
Η σχεση του Hubble ειναι μια απλη υποθετικη σχεση η οποια δεν μαs
δινει ουτε το μεγεθοs τηs διαστοληs του συμπαντοs αλλα ουτε και τον
νομο που η διαστολη ακολουθει.
Το αορατο φωs που δεν μπορει να ερευνηθη υποκειμενικα με τα
ανθρωπινα ματια, ερευναται αντικειμενικα με την χρησιμοποιηση αλλων
βοηθητικων μεσων.
Οταν π.χ. σωματα που απορροφουν φωs θερμαινονται ‘η η εκπομπη
φωτοs απο τα σωματα συνεπαγεται την καταναλωση ενεργειαs,
οδηγησαν στην παραδοχη, οτι το φωs αποτελει μια μορφη ενεργειαs.
Οι υπερυθροι και υπεριωδειs ακτινεs δεν απορροφουνται αισθητα απο τα
συνεφα ουτε απο τιs ομιχλεs και φωτογραφιζονται σε καταλληλεs
φωτογραφικεs πλακεs.
Η ραδιοαστρονομια ερευνα με ραδιοτηλεσκοπια την ηλεκτρομαγνητικη
ακτινοβολια η οποια φθανει στην γη απο τιs διαφορεs περιοχεs του
αστρικου διαστηματοs.
Η ακτινοβολια αυτη που εχει μηκη κυματοs απο μερικα χιλιομετρα εωs
μερικεs δεκαδεs μετρα, δεν απορροφαται απο τα σκοτεινα συνεφα τηs
 κοσμικηs υληs, τα οποια αποκρυπτουν πολλεs περιοχεs του ουρανιου
θολου. Η ανακαλυψη το 1951 των κοσμικων ερτζιανων κυματων μηκουs
21 εκατοστα, ανοιξε νεουs οριζοντεs για την ερευνα του συμπαντοs
κοσμου.
Απο την μελετη τηs ακτινοβολιαs των 21 εκατοστων συναγονται
πολυτιμεs πληροφοριεs για την πυκνοτητα, την θερμοκρασια και την
ταχυτητα τηs υληs που εκπεμπει την ακτινοβολια αυτη.
Στο εσωτερικο των επιμηκων βραχιονων του γαλαξια μαs, που
περιελισσονται γυρω απο το γαλαξιακο κεντρο, υπαρχει συγκεντρωμενο
υδρογονο.
Η θερμοκρασια των μικροκυματων τηs υποβαθριαs κοσμικηs
ακτινοβολιαs
βαθουs (φωs μακρεων κυματων) παρουσιαζεται σε ολο τον ουρανο
ομοιμορφοs.
Στην αρχη τηs δημιουργιαs του συμπαντοs η ακτινοβολια αυτη ηταν
υπερβολικα ζεματιστη αλλα με την εξελιξη και διαστολη αυτου η
ακτινοβολια εξασθενησε και κρυωσε.
Στιs ημερεs μαs η θερμοκρασια αυτη κειται στουs 2,7 βαθμουs Κελβιν
πανω απο το σημειο του απολυτου μηδενοs.
Η ακτινοβολια αυτη παρουσιαζει την εικονα του συμπαντοs προ περιπου
300.000 χρονια.
Την εποχη εκεινη μετακινηθηκαν και ενσωματωθηκαν τα ηλεκτρικα
φωρτισμενα τεμαχιδια ωs το ηλεκτρονιο και πρωτονιο, που εμποδιζαν
την κινηση του φωτοs στα ηλεκτρικα ουδετερα ατομα, που γενικα
επιτρεπουν την ανεμποδιστη κινηση του φωτοs.
Απο τοτε διασχιζει ενεμπoδιστα το παναρχαιο αυτο φωs το συμπαν και
το γεμιζει με μικροκυματικα φωτονια.
Μεταξυ 1991 και 1992 ερευνηθηκε η ακτινοβολια αυτη με την βοηθεια
του COBE (Cosmic Background Explorer), οι δε ερευνεs αυτεs
συμπληρωθηκαν το 2003 με ερευνεs που καταγραφηκαν στο επικεντρο
παρακολουθησηs WMAP (Wilkinson Microwaze Anisotropy) και
επετρεψαν μια ματια στην κατασταση που επικρατουσε στο συμπαν πριν
13,7 δισεκατομμυρια γηινα χρονια και σε μια αποσταση 4 . 10 στην 26
μετρα.
Η υποβαθρια αυτη ακτινοβολια εμφανιζεται ισοτροπη και ερχεται
απ’ολεs τιs διευθυνσειs του συμπαντοs.

1.34 Χωροs, Χρονοs, Χωροχρονοs και Κενο

Ο Χωροs, το Μυστηριο αυτό των Μυστηριων, το σκοτεινωτερο πραγμα

στην Φυση, συλλαμβανεται αμεσα από την αμεσοτητα ωs κενοs και
περιεχεται σε αυτον απολυτα.
Ο απολυτοs Χωροs απο την Φυση του και χωριs σχεση με οτιδηποτε το
εξωτερικο μενει παντα ως ολοτητα ομοιος, ακινητος, αειδης,ατμητος,
αχρονος και συνεχης.
Μεσα του εμπεριεχεται ολος ο υλικος κοσμος, οι πλανητες, τα αστρα, οι
Γαλαξιες κ.α. και αποτελειται από καποια μορφη υλης, αγνωστης ακομη
στους ανθρωπους. Αυτος αποτελει μια από τις δυο σταθερεs οριζουσεs
του «ευρουs» τηs Μεταφυσικης και κατά τον Πλατωνα δεν προσδεχεται
φθορα (εδραν δε παρεχον οσα εχει γενεσιν πασιν, αυτο
μετ’αναισθησιαs απ’τον λογισμω τινι νοθω...) και είναι
αναντιπαραστατος, εδρα των αισθητων.
Ο Αριστοτεληs διαχωριζει σαφωs τον χωρο απο τα αισθητα.
Οι ιδιοτητεs του χωρου ωs π.χ. ομογενηs, αχρονοs, συνεχηs, αειδηs,
αδιαστατοs, ατμητοs, ολοs, ειναι μοναδικεs και ανεπαναληπτεs.
Μηπωs το γιγνεσθαι αναιρει το ειναι, αφου ολα γεγονται, ολα βρισκονται
σε συνεχεs σταδιο αλλαγηs;
Ο χωροs του μικροκοσμου αλλα και του μακροκοσμου ειναι το
διαστημα, οι αποστασειs, το σχημα, ο διαστημικοs χωροs, καμπυλωτοs
(σχετικοτητα) ‘η απροσδιοριστοs εκ των προτερων (κβαντομηχανικη).
Προκειται στην πραγματικοτητα για τον διαστημικο χωρο, για το
διαστημα και
για τον καθαρο, αμεσο υπαρξιακο χωρο ο οποιοs κατα τον Πλατωνα
αλλα και
κατα τον Kant, ειναι αναντιπαραστατοs ( 5 ).
Οι Ελεατεs αρνηθηκαν την αιωνια αφετηρια των αλλαγων για να
στηριξουν το
μη μεταβαλλομενο «Ειναι».
Ενω ομωs τα αισθητα γινονται, ο χωροs παραμε-
παραμενει αμεταβλητοs και ομογενηs.
Ενα χαρακτηριστικο παραδειγμα αποτελουν τα παραδοξα του Ζηνωνοs
του Ελεατου ( 20, 21 ). Κατά τον Αριστοτελη ο Ζηνων διατυπωνει:

«Για να φθαση καποιο πραγμα απο την αφετηρια του στο τερμα, πρεπει
προηγουμενωs να διανυση το μισο του διαστηματοs.
Πριν απο αυτο ομωs πρεπει να διανυση το μισο του μισου διαστηματοs
και ουτω καθ’εξηs, επ’απειρον.
Αρα δεν θα φθασει στο τερμα, δηλαδη δεν κινειται.
Το θεμα ειναι οχι ποτε θα διανυσει το κινητο τον δρομο Α-B, αλλα πωs
θα τον διανυσει, αφου πρεπει επ’απειρον να κινειται, διανυονταs τα
απειρα μισα των
ημισεων»
Ο Σταμουληs ( 20 ) προσεγγιζει τιs περιφημεs θεωρησειs τηs
πραγματικοτητας
του Ζηνωνοs, που απο την αρχαιοτητα απασχολησαν και απασχολουν και
 σημερα τουs μαθηματικουs και φιλοσοφουs, για τα ερωτηματα που
εγειρονται
απ’αυτεs, σ’οτι αφορα την ορθοτητα με την οποια η τυπικη ανθρωπινη
λογικη
αντιλαμβανεται τα αντικειμενα γεγονοτα και συμπεραινει, οτι εαν
μπορουσε να
ευρεθη το μισο, ωστε να γινη το πρωτο βημα, τοτε, οσο μεγαλη και να
ηταν η
διαδρομη, θα ηταν αυτη εντουτοιs πεπερασμενη.

Η υποκειμενικη αισθηση τηs υπαρξηs του χρονου μεσα απο την

εδραιωμενη αλλα τελειωs απατηλη εντυπωση τηs ταυτισηs του χρονου με
την κινηση των
δεικτων των χρονομετρων, προκειται για ενα απο τα απειρα
κατασκευασματα του ανθρωπινου εγκεφαλου.
Ο ανθρωποs αντιλαμβανεται τον τρισδιαστατο χωρο, βιωνονταs τον μεσα
απο μια διαρκη υποσυνειδητη συγκριση με τα διαφορα υπαρκτα μεγεθη
καποιου «μικρου» τμηματοs του γηινου φυσικου περιβαλλοντοs και
παντα σε συνδυασμο με τον χρονο και την κινηση ( 21 ).
Καθε ανθρωποs θεωρει την αισθηση που εχει για τον ζωτικο γι’αυτον
χωρο, οπωs τον βιωνει, σαν τη μονη σωστη και αυθεντικη, αφου, εκτοs
του οτι
εμπιστευεται τυφλα αλλα λανθασμενα τιs αισθησειs του, δεν υπαρχει
καμμια
περιπτωση να προσδιοριση σε ποιο σημειο σμικρυνσηs ‘η μεγεθυνσηs
βρισκεται αυτοs και το συμπαν του.
Κατα τον Σταμουλη ( 20 ), στην φυση δεν υπαρχουν παραδοξα και
επειδη ο ανθρωποs θεωρει εαυτον του μετρο του παντοs, του φαινεται,
οτι το απειρωs τεμαχισμενο αντικειμενο (ευθυγραμμο τμημα, επιφανεια
‘η ογκοs) δεν τεμαχιζεται περαιτερω.
Τι ειναι ο χρονοs;
Τι ειναι ενα δευτερολεπτο;
Ποια ειναι η διαφορα μεταξυ
του παρελθοντοs και του μελλοντοs;
Γιατι θεωρουμε οτι ο χρονοs κινειται
φαινομενικα στο συμπαν μονο σε μια κατευθυνση;
Τι ειναι και απο που προερχεται το χρονικο βελοs;
Ο χρονοs κατα πολλουs αρχαιουs και νεουs επιστημονεs δεν υπαρχει σαν
φυσικο μεγεθοs διοτι ειναι αισθηση (βιωμα), και επομενωs οτι αλλο
σχετιζεται με αυτον ειναι φανταστικο και οχι αντικειμενικη
πραγματικοτητα.
Η ταχυτητα διαδικασιαs και η αναμονη ολοκληρωσηs τηs επιθυμιαs
δημιουργουν την εννοια του χρονου.
 Ο χρονοs δεν προσδιοριζει την κινηση αλλα η κινηση τον χρονο.
Κατα τον Αριστοτελη ο χρονοs ειναι μια ιδιοτητα τηs κινησηs, δηλαδη
μετρο του χρονου ειναι το τμημα, που βρισκεται αναμεσα σε
δυο «νυν» και που
φυσικα εχει τιs ιδιοτητεs ενοs μεγεθουs και αρα μπορει να μετρηθη.
Το «νυν» ομωs ειναι αποτελεσμα τηs παρατηρησηs του οποιου
παρατηρητη και δεν υπαρχει, αν δεν υπαρχει αυτοs.
Επομενοs ο χρονοs δεν αποτελει καμμια πραγματικη οντοτη-τα και ειναι
απλωs, μια ιδεα, ενα «κατηγορημα» του νου.
Ο χρονοs, ο οποιοs στην κλασικη Νευτωνεια Φυσικη θεωρηθηκε
υπαρκτοs,
με αντικειμενικη υποσταση, αποδειχθηκε με την Φυσικη του Planck, οτι
δεν
υπαρχει αντικειμενικα, αλλα μονον εφ’οσον υπαρχει παρατηρητηs.
Προκειται δηλαδη για τροπο λειτουργιαs του παραστηρουντοs
ανθρωπινου νου,
προκειμενου να θεση σε σειρα τα φαινομενα ‘η γεγονοτα.
Η νεωτερη αυτη αποψη περι ανυπαρξιαs του χρονου συμπιπτει με εκεινη
των αρχαιων Ελληνων φιλοσοφων, οι οποιοι επισηs ειχαν συλλαβει και
την εννοια του χωροχρονου.
Το βελοs του χρονου προκυπτει μαλλον σαν απλο αποτελεσμα μιαs
φαινομενολογικηs προσεγγισηs των φυσικων διαδικασιων.
Οι Επιστημονεs που ασχολουνται με τα φαινομενα του Συμπαντοs πριν
ολοκληρωσουν την θεωρια τουs θα ηταν καλο να σπουδαζουν
προσεκτικα οτι ακομη υπαρχει στην αρχαια Ελληνικη Γραμματεια, για να
μπορουν να σκεφθονται με ευρυτερουs οριζοντεs.
Εγινε συνηθεια να θεωρουμε οτι 1 δευτερολεπτο = 1/60 λεπτα = 1/3600
ωρεs =
1/86400 ημερεs.
Η γη ομωs δεν περιστρεφεται ομοιομορφα γυρω απο τον αξονα τηs.
Το ημερησιο μηκοs τηs περιστροφηs ταλαντευεται κατα μερικα διαιρετα
του δευτερολεπτου, αναλογα με την κινηση τηs ρευστηs μαζαs εντοs τηs,
με τιs γηινεs καταιγιδεs και τα θαλασσια ρευματα, με τις παλιρροιες και
την
ταλαντωση του γηινου αξονα περιστροφης.
Η ακριβης μετριση του χρονου ειναι πολυ σημαντικη για των
συγχρονισμο ολων των ανθρωπινων συστηματων ραδιοεπικοινωνιων,
πολλα των οποιων χρησιμοποιουν την Ωρα του GPS. H ηλιακη Ωρα
υπολογιζεται απο την θεση του Ηλιου ‘η αλλων ουρανιων σωματων.
Η αποκλιση της ηλιακης ωρας απο την ωρα GPS οφειλεται στους
αναφερθεντες παραγοντες που επηρεαζουν ανεπαισθητα την διαρκεια του
24ωρου.
 Η αποκλιση του εμβολιμου δευτερολεπτου ειναι μονο 1 λεπτο και 30
δευτερολεπτα ανα αιωνα ‘η 15 λεπτα ανα 1000 χρονια.
Το λεγομενο εμβολιμο δευτερολεπτο προστιθεται καθε ενα με δυο χρονια
στην συντονισμενη παγκοσμια ωρα GPS προκειμενου να την συγχρονιζη
με την περιφορα της Γης απο τον Ηλιο.
Η προσθηκη ομως αυτη του δευτερολεπτου στα ατομικα ρολογια και στο
ρολογι του Διαδικτυου γινεται σημερα αναγκαστικα χειροκινητα γεγονος
που αφηνει περιθωρια για ανθρωπινα λαθη που θα μπορουσαν να εχουν
σοβαρες συνεπειες. Η αποφαση του ICU για την καταργηση του
λεγομενου εμβολικου δευτερολεπτου ανεβληθει για το 2015.
Η Σεληνη με την σειρα τηs φρεναρει μακροπροθεσμα την περιστροφικη
κινηση τηs γηs με τιs δυναμειs βαρυτητας, αναλογα με την θεση της.
Στην εποχη των Δεινοσαυρων π.χ. προ περιπου 65 εκατομμυρια;
Χρονια, η ημερα ηταν κατα 50 λεπτα μικροτερη απ’οτι ειναι σημερα.
Για μια περιστροφη γυρω απο τον Ηλιο η γη χρειαζονταν 380 ημερεs.
Η Σεληνη απομακρυνεται σημερα απο την γη με περιπου 3,8 εκατοστα
τον χρονο.
Η απομακρυνση αυτη θα εχει μακροπροθεσμα αρνητικες επιδρασειs στην
ισορροπια δυναμεων στην γη.
Το φαινομενο κινησηs του χρονου μονο σε μια κατευθυνση στο συμπαν
παρατηρειται σε διαφορα επιπεδα:

1. Στο επιπεδο του χρονικου βελουs, που οφειλεται στην διαστολη του
συμπαντοs.

2. Στο επιπεδο του θερμοδυναμικου βελουs, διοτι σε ενα κλειστο

συστημα
η εντροπια δεν μειωνεται ποτε.

3. Στο επιπεδο του ψυχολογικου βελουs, που οφειλεται στην κατασκευη

απο
το ανθρωπινο υποσυνειδητο μιαs χρονικηs διαδικαστικηs πορειαs,
διοτι
ο ανθρωποs γνωριζει το παρελθον, ζει το παρων και μπορει να
υπολογιζη
το μελλον.

Απο που ομωs εχουν την αφετηρια τουs τα ωs ανω χρονικα βελη;
Μια ομαδα σημερινων επιστημονων υποστηριζει, οτι ενα χρονικο βελοs
δινει την κατευθυνση τηs εξελιξηs που δεν μπορει να εξηγηθη.
Αλλοι επιστημονεs
ειναι τηs γνωμηs, οτι γινεται δυνατοs ο εντοπισμοs συσχετισεων, οι
οποιεs
ανεξαρτητα απο τον ανθρωπο διαφοροποιουν το παρελθον και το μελλον.
Το χρονικο βελοs στο συμπαν γεννηθηκε απο την στιγμη που αυτο
αρχισε να διαστελεται και στην συνεχεια κρυωνε κατω απο μια
κατασταση μεγιστηs αταξιαs.
Αλλοι παλι επιστημονεs, οπωs και μερικοι αρχαιοι ελληνεs φιλοσοφοι
πιστευαν, ειναι τηs γνωμηs, οτι ο χρονοs ειναι μια μεγαλη ανθρωπινη
ψευδαισθηση.
Ο απολυτοs χρονοs πραγματικοs και μαθηματικοs κυλαει ομοιομορφα,
χωριs σχεση με τιποτε το εξωτερικο και ονομαζεται διαρκεια.
Ειναι σαφεs, οτι απολυτοs χρονοs του Νευτωνα ειναι μαθηματικοs,
προεμπειρικοs και αδιανοητοs χωριs τον χωρο.
Αυτοs διακρινεται απο τον σχετικο χρονο των κινησεων, αλλα αυτεs
εγγραφονται σταθερα με βαση τα πεδια αναφοραs.
Και ο Νευτων μιλαει για σχετικο χρονο ο οποιοs ομωs προ’υ’ποθετει τον
απολυτο, που δεν ειναι παρα η νοηση εκφραζομενη χωρικα.

Ο σχετικοs χρονοs, ο χρονοs των επιμερουs κινησεων, προ’υ’ποθετει τον

απολυτο χρονο ωs μετρο του.
Ο σχετικοs χρονοs τηs σχετικοτηταs (αδιαχωριστοs απο το χωροχρονικο
συνεχεs), ειναι χρονοs καταγραφομενοs ωs καμπυλη τροχιαs υπαρχων
κατα την ταχυτητα τηs μαζαs, κατα την ενεργεια τηs, καταμετρουμενοs
στο συγκεκριμενο συστημα συντεταγμενων.
Ο Α’ι’νστα’ι’ν στην κλασσικη του (οχι κβαντικη) θεωρια τηs
σχετικοτηταs, ενωνει τον πραγματικο χρονο και τιs τρειs διαστασειs του
χωρου σε ενα τετραδιαστατο χωροχρονο.
Η κατευθυνση ομωs του πραγματικου χρονου διαφοροποιει τιs τρειs
κατευθυνσειs του χωρου, διοτι μονο ο χρονοs αυξανεται κατα μηκοs τηs
ιστοριαs του παρατηρητη, ενω με τιs κατευθυνσειs του χωρου οι τιμεs
των συντεταγμενων κατα μηκοs τηs ιστοριαs του παρατηρητη μπορουν
να αυξομειωνονται.
Επειδη ο φανταστικοs χρονοs τεμνει καθετα τον πραγματικο
χρονο, συμπεριφερεται αυτοs σαν μια τεταρτη κατευθυνση του χωρου.
Εκ των ωs ανω προκυπτει, οτι η ιστορια του δικου μαs συμπαντοs στον
φανταστικο χρονο υπηρξεν μια σφαιρα με ελαφρωs επιπεδωμενεs
περιοχεs στον νοτιο πολο τηs.
Μια τελειωs κυκλικη σφαιρα θα σημαινε οτι το συμπαν θα διαστελονταν
αιωνια.
Ο χρονοs κατα τον Α’ι’νστα’ι’ν ειναι ελαστικοs ενω κατα τον
Ευκλειδη «κοσμον περιστροφηs χρονοs εστι» ειναι
περιοδικοs.
Δεν ειναι ουτε ελαστικοs αλλα και ουτε γραμμικοs.
 Η γη θα εξακολουθει να υπαρχη και να κινηται στην τρο- χια τηs γυρω
απο τον ηλιο με σταθερο χρονο περιφοραs ανεξαρτητα απο την υπαρξη
‘η μη των ανθρωπων σε αυτην.
Οι εννοιεs και τα μεγεθη του χωρου και του χρονου δεν ειναι δυνατο να
μην αποτελουν σαφη, σταθερα και απολυτα μεγεθη και ειναι ανεξαρτητα
απο την ανθρωπινη ικανοτητα ‘η οχι να μετρα τον χρονο, διοτι αυτοs
παραμενει αμεταβλητοs και δεν σταματα.
Κατα τον Α’ι’νστα’ι’ν ο χωροs των τριων διαστασεων καθωs και η
διασταση χρονοs ειναι οντοτητεs αναποστατα συνδεδεμενεs και δομουν
την εννοια τηs συμπατικηs πραγματικοτηταs του χωροχρονου.
Μεσω των ανθρωπινων αισθησεων ομωs δεν μπορει να γινη αντιληπτη η
πραγματικη ουσια τηs διαστασηs του χρονου, διοτι ο τετραδιαστατοs
χωροχρονοs δεν μπορει να εκφραστει με την ευκλειδια γεωμετρια αλλα
μονο με την γεωμετρια του «Ρημαν».
Οι βασικοι επιστημονικοι νομοι ειναι συμβασειs οι οποιεs περιεχουν
αληθειεs διπληs φοραs.
Αφενοs μεν επαληθευονται προσεγγιστικα σε περιπου «μεμονομενα
συστηματα», αφετερου δε συνιστουν αξιωματα εφαρμοσιμα
στην «ολοτητα του συμπαντοs».
Ο συμβατισμοs διασωζεται με την υιοθετηση τηs γεωμετριαs ωs φυσικου
χωρου, τηs ευκλειδιαs δηλαδη γεωμετριαs, παρα το οτι, οταν οι
εμπειρικεs παρατηρησειs δεν την επιβεβαιωνουν, επιβαλλεται η
τροποποιηση των αξιωματων παντα στα πλαισια μιαs καθαρηs
γεωμετριαs ‘η και τακτοποιηση των φυσικων μεγεθων.
Ωστοσο, η συγχρονη επιστημη θεωρει την γεωμετρια κλαδο τηs φυσικηs
επιστημηs.
Κατα τουs Fred Adams και Greg Laughlin ( 1 ) το παρελθον και το
μελλον του
συμπαντοs κοσμου καταμεριζεται σε πεντε μεγαλεs χρονολογικεs
εποχεs (κοσμολογικο Ημερολογιο!).
Για να καθωριστουν οι χρονολογικοι κλιμακεs, που ειναι καταλληλοι να
συμπεριλαβουν την εξελιξη του συμπαντοs κοσμου, απαιτειται μια
χρονολογικη μοναδα μετρησεωs που ονομαζεται κοσμολογικη δεκαδα
και παρισταται με την σχεση τ = 10 στην n οπου τ ειναι ο χρονοs σε
γηινα ετη και n η κοσμολογικη δεκαδα.
Εαν π.χ. σημερα το συμπαν εχει ηλικια 13,7 δισεκατομμυρια χρονια,
αυτο σημαινει 10 στην 13,7 γηινα ετη ‘η 13,7 κοσμολογικεs δεκαδεs
(n=13,7). Με τιs δημερινεs γνωσειs μαs για το παρελθον και το μελλον
του συμπαντοs κοσμου διαχωριζονται πεντε χρονικεs εποχεs ( 1 ).
Κατα την μεταβαση δε απο την μια στην αλλη χρονικη εποχη αλλαζει το
περιεχομενο και η ουσια του συμπαντοs.

1. Η χρονικη εποχη τηs αρχικηs υληs -50<n<5

 2. Η χρονικη εποχη των αστερων που φωτιζουν 6<n<14
3. Η χρονικη εποχη των εκφυλισμενων αστερων 15<n<39
4. Η χρονικη εποχη των μελανων οπων 40<n<100
5. Η χρονικη εποχη του σκοτουs n>100

Στιs εξισωσειs τηs κβαντομηχανικηs, και σε αντιθεση με τιs εξισωσειs

του Νευτωνα και Α’ι’νστα’ι’ν, ο χρονοs δεν χρησιμοποιηται παρα μονο
ενα
μεγεθοs που περιγραφει την διαστολη του συμπαντοs.
Ο κοσμοs των κβαντοτεμαχιδιων γκρεμισε τιs αποψειs τηs
πραγματικοτηταs, κατα τον ιδιο τροπο οπωs γκρεμισε και η θεωρια τηs
χετικοτηταs τιs αποψειs του Νευτωνα για το απολυτο του χρονου.
Η ιδεα του φανταστικου χρονου αποτελει μια μαθηματικη εννοια
που χρησιμοποιει η κβαντικη θεωρια για να
περιγραψη τον σχηματισμο του χρονου και του χωρου.
Οι πραγματικοι αριθμοι π.χ. 1, 2, -3, 5 κλπ. αποτελουν σημεια σε μια απο
αριστερα προs τα δεξια χαραγμενη οριζοντια ευθεια γραμμη με το 0 στο
μεσο, δεξια οι θετικοι και αριστερα οι αρνητικοι αριθμοι.
Οι φανταστικοι αριθμοι αποτελουν σημεια μιαs απο κατω προs τα πανω
χαραγμενηs ευθειαs γραμμηs που στεκεται καθετα στην οριζοντια, με το
μηδεν στο μεσο, προs τα πανω οι θετικοι και προs τα κατω οι αρνητικοι
φανταστικοι αριθμοι.
Οι κανονεs του μαθηματικου μοντελου καθωριζουν την ιστορια του
συμπαντοs στον φανταστικο χρονο σε εξαρτηση τηs ιστοριαs στον
πραγματικο χρονο και αντιστροφα.
Με τον τροπο αυτο αντιλαμβανομαστε πραγματα απο το αποτελεσμα,
που δεν ειναι πραγματικο, διοτι αδυνατουμε ακομη να το μετρησουμε.
Για την υπαρξη του ομωs και για αλλουs λογουs ειμαστε βεβαιοι.
Το τι ειναι πραγματικο και τι φανταστικο αποφασιζει η σκεψη μαs.
Οι φανταστικοι αριθμοι πολλαπλασιαζομενοι μεταξυ τουs και σε
αντιθεση με τουs πραγματικουs αριθμουs δινουν παντα ενα αρνητικο
αποτελεσμα (ι.ι=-1; 2ι.2ι=-4).
Κατα την μεθοδο του ολοκληρωτικου μαθηματικου υπολογισμου των
διαδρομων που μπορει να ακολουθηση ενα κινουμενο κβαντοτεμαχιδιο
απο ενα σημειο Α προs ενα σημειο Β, μπορει το αθροισμα των
δυνατοτητων να αποφευχθη, εαν χρησιμοποιηθουν φανταστικοι αριθμοι
για την μετριση του χρονου.
Η δυνατοτητα αυτη εχει μια ενδιαφερουσα ιδιοτητα, διοτι εξαλειφει
τελειωs την διαφορα μεταξυ χωρου και χρονου.
Εναs χωροχρονοs, στον οποιο τα συμβαντα στην χρονικη συντεταγμενη
παιρνει φανταστικουs αριθμουs, ονομαζεται Ευκλειδιοs.
 Ο Ευκλειδιοs χωροχρονοs ειναι πολυ ομοιοs με την επιφανεια των δυο
διαστα- σεων, με την διαφορα, οτι αντι δυο διαστασειs αυτοs εχει
τεσσερεs.
Στον Ευκλειδιο χωροχρονο δεν υπαρχει διαφορα μεταξυ τηs
κατευθυνσηs του χρονου και τηs κατευθυνσηs του χωρου.
Σε οτι αφορα την κβαντομηχανικη, ο φανταστικοs χρονοs και ο
Ευκλειδιοs χωροχρονοs ειναι τα εργαλεια ‘η τρυκ για τον υπολογισμο
καθωρισμενων λυσεων του χωροχρονου με πραγματικουs αριθμουs.
Απο την αλλη πλευρα για μια υπερκειμενη θεωρια του βαρυτικου πεδιου
μιας καμπυληs του χωροχρονου, τα κβαντοτεμαχιδια στην κινηση τουs
σε ενα καμπυλωτο χωρο προσπαθουν να κινηθουν στον κατα προσεγγιση
ευθυν δρομο και επειδη ο χωροχρονοs δεν ειναι επιπεδοs εμπιπτουν αυτα
στην επιδραση του βαρυτικου πεδιου.
Ο αρχεγονοs χωροs με τιs ταυτογενειs του ιδιοτητεs, ο
αμεσο’υ’παρξιακοs χωροs ωs προ’υ’ποθεση του αντιλαμβανεσθαι και
του νοειν, οχι μονο δεν αντικρουεται αλλα προ’υ’ποτιθεται.
Δεν ειναι δυνατο συνεπωs να συλλαβουμε την ασυνεχεια τηs υληs, η
οποια προκυπτει απο την κβαντομηχανικη χωριs το συνεχεs του χωρου.
Το ασυνεχεs προκυπτει και γινεται κατανοητο απο την εκ των προτερων
υπαρξη και συλληψη του συνεχουs.
Χωριs τον χωρο ωs πρωτογενη και μη προκυπτουσα οντοτητα, ειναι
αδιανοητο οχι μονο το νοειν, οχι μονο το αισθητο, αλλα και το
μαθηματικο λογιζεσθαι.
Ο χωριs περιεχομενο χωροs ονομαζεται κενο. Πρωτοι ο Λευκιπποs και ο
Δημοκριτοs δεχτηκαν την υπαρξη του κενου χωρου και των ατομων τηs
υληs για να καταστησουν δυνατη την κινηση και την συνθεση των
απειρων κοσμων.
Κατα τον Πλατωνα, Αριστοτελη και τουs Ελεατεs, δεν υπαρχει κενο
αλλα πλη-
ρηs χωροs. Την αποψη αυτη ακολουθησαν ο Καρτεσιοs, Λα’ι’μπνιτs,
Σπινοζα, Νευτων ( 13 ), Α’ι’νστα’ι’ν κ.α. Η υπαρξη ‘η οχι του κενου
συνιστα μεγαλο κοσμολογικο και φιλοσοφικο προβλημα, γιατι ναι μεν
ομογενοποιηθηκε ο χωροs απο τον Νευτωνα με καταρριψη του
υπερσεληνιου και υποσεληνιου κοσμου του Αριστοτελη και με την
συνεχεια απορριψη απο τον Α’ι’νστα’ι’ν του «Αιθερα», που στιs μερεs
μαs ξανα ανακαλυφθηκε με το νεα ονοματα ωs «Quintissenz», ενεργεια
του χωρου, ψευτικο κενο, πεδια-Skalar,πεδια-Higgs, ενεργεια μηδενικου
σημειου, πληροφοριακοs αιθεραs, κβαντικο κενο, πεμτουσια κλπ. αλλα
δεν απαντησε στο προβλημα υπαρξηs του κενου χωρου ( 4, 25, 26
).
Διατυπωθηκαν μαλιστα και αποψειs υπαρξηs πολλων συμπαντων μεταξυ
των oποιων το κενο διαστελλεται ταυτοχρονα με τα συμπαντα και
δημιουργει φυσσαλιδεs που γεννουν νεα συμπαντα.
 Η δυναμη αυτη του κενου που συμβαλλει στην δημιουργια νεων
συμπαντων ειναι μυστηριωδηs.
Το μηδεν στιs εξισωσειs τηs κβαντομηχανικηs γεμιζει το κενο με μια
απειρια σωματιδιων.
Με την θεωρια του Dirac σχετικα με την εμφανιση και εξαφανιση ενοs
ποσιτρονιου ισχυροποιηθηκε η αντιληψη, οτι το κενο ειναι γεματο απο
μη παρατηρησημα ηλεκτρονια, τα οποια βρισκονται σε μια κατασταση
με αρνητικη ενεργεια.
Η θεωρια αυτη αποδιδει στο κενο ιδιοτητεs, οι οποιεs δεν ειναι
παρατηρησιμεs. Το ποσιτρονιο γεννιεται μεσα στον ατομικο πυρηνα,
οταν το πρωτονιο αυτου μεταβαλλεται σε νεοτρονιο και εξερχομενο του
ατομικου πυρηνα εξαφανιζεται ταχυτατα και επιζει για χρονικο διαστημα
μικροτερο του εκατομμυριοστου του δευτερολεπτου.
Η μαζα του ποσιτρονιου ειναι ιση με την μαζα του ηλεκτρονιου (9,108 .
10 στην πλην 28 ‘η 0,5488 . 10 στην πλην 3 amu).
Η εξαφανιση οφειλεται στο οτι το ποσιτρονιο, οταν συναντισει ενα τυχον
ηλεκτρονιο λογω των αντιθετων ηλεκτρικων φορτιων ελκεται και
συνενουται με αυτο με μεταβολη τηs μαζαs του ζευγουs των δυο
ετερωνυμων ηλεκτρονιων σε ισοδυναμο ενεργεια δυο φωτονιων γ με
1,02 MeV.
Τα φωτονια αυτα, οταν περνουν κοντα απο ατομικουs πυρηνεs,
υφιστανται μεσα στα ατομα υλοποιηση τηs ενεργειαs τουs, οποτε
σχηματιζονται δυο ταχυτατα κινουμενα ετερωνυμα ηλεκτρονια.
Σε καθε υλοποιηση τηs ενεργειαs ενοs φωτονιου, δημιουργειται και ενα
ποσιτρονιο, το οποιο ταχυτατα εξαφανιζεται και μετατρεπεται σε
φωτονιο ισοδυναμηs ενεργειαs.
Ο μοντερνοs κενοs χωροs αποτελει εναν συμβιβασμο μεταξυ των
ορισμων των Λευκιππου και Δημοκριτου και του Αριστοτελουs.
Το δυναμικο κενο συγκρινεται με μια ησυχη λιμνη μιαs καλοκαιρινηs
νυχταs,
οπου η επιφανεια τηs χα’ι’δευεται ηπια απο ζευγαρια ηλεκτρονιων και
ποζιτρονιων και φωτιζεται οπωs φωτιζουν οι κολοφωτιεs.
Ειναι μια εργαζομενη και φιλικη περιοχη απ’οτι το εκπεποντα φοβον
κενο των Λευκιππου και Δημοκριτου ‘η τον παγωμενο Αιθερα του
Αριστοτελη.

1.35 Σχετικοτητα

Ο Πρωταγοραs, βασικοs υπερμαχοs τηs σχετικοτηταs, θεωρουσε οτι ολα

εξαρτουν την φυση τουs απο τον παρατηρητη (παντων χρηματων ειναι
μετρον τον ανθρωπον).
Ολα τα φαινομενα ερχονται στο φωs οταν γινουν αντιληπτα απο
 τον ανθρωπο και τιποτε δεν υπαρχει χωριs την ανθρωπινη αντιληψη ( 24
).
Το στοιχειο τηs σχετικοτηταs δεσποζει επισηs στιs δοξασιεs του
Αινησιδημου,
γεγονοs που οδηγησε πολλουs ειδικουs σημερα να τον αναφερουν σαν
προδρο-
μο τηs θεωριαs τηs σχετικοτηταs.
Ομωs ο Αινησιδημοs αφιερωνει την πραγματεια του κυριωs στην
υποκειμενικοτητα τηs αντιληψηs παρα στην σχετικοτητα του
χωροχρονου.
Τον κοσμο τον αντιλαμβανομαστε ετσι, διοτι ετσι μαs τον παρουσιαζουν
οι αισθησειs μαs.
Το ιδιο και ο χρονοs εκλαμβανεται σχετικοs, διοτι εξαρταται απο το
μετρητικο οργανο που τον μετρα.
Ο ιδιοs ο χρονοs ομωs αποτελει σταθερο και απολυτο μεγεθοs.
Κατα τον Αινησιδημο το βασικο κριτηριο των φυσικων φαινομενων ειναι
η διανοια.
Και αφου ο καθεναs αντιλαμβανεται τον κοσμο αναλογα με την δικη του
διανοια, για αυτο παρατηρουνται τοσεs διαφωνιεs σχετικα με τον κοσμο.
Τα ποιο πανω συνιστουν αποψειs για την σχετικοτητα μονο τηs
αντιληψηs.
Απο την αντιληψη μεχρι την εκπονηση γενικων νομων και κανονων που
σχετικοποιουν απολυτα συμπατικα μεγεθη, οπωs ειναι ο χρονοs και η
μαζα, υπαρχει τεραστιο χασμα.
Στο τελοs κατα τον Αινησιδημο, δεν αποκλειεται το ανθρωπινο
υποσυνειδητο να παιζη τον κυριο ρολο στιs διαδικασιεs μετρησεων,
δηλαδη ο παρατηρητηs να ειναι αυτοs που δημιουργει το αποτελεσμα.
Ο Μαξουελ ειναι εκεινοs που μετα τον Αινησιδημο και προ του
Α’ι’νστα’ι’ν διεπιστωσε την σχετικοτητα του χρονου, αφου τονισε πωs η
διαφορα χρονου δυο συμβαινοντων δεν εξαρταται απο την θεση και
κινηση τουs αλλα απο τιs διαφορεs που υπαρχουν στην φυση τουs, στον
σχηματισμο τουs και στην
κινηση τουs.
Στιs αρχεs του 20ου μ.Χ. αιωνα τα εξαγομενα αποτελεσματα του
πειραματοs των Michelson και Morley (μετριση τηs σχετικηs ταχυτηταs
του αιθερα ωs προs την γην και την ταχυτητα του ρευματοs ενοs ποταμου
εντοs του οποιου
διανυουν δυο πλοια το ιδιο διαστημα) δεν ηταν δυνατο να ερμηνευτουν
βασει
των αντιληψεων τηs κλασσικηs φυσικηs.
Ο Α’ι’νστα’ι’ν προσπαθησε να τα ερμηνευση και κατεληξε ετσι στην
διαμορφωση τηs θεωριαs τηs σχετικοτηταs, αποτελουμενη απο την ειδικη
και την γενικη θεωρια.
 Κατα την γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs ο χρονοs μπορει να
συστελλεται, δηλαδη μπορει να επιστρεφη στο αρχικο σημειο.
Στην περιπτωση αυτη ο χρονοs ειναι περισσοτερο μια καμπυλη.
Ο Α’ι’νστα’ι’ν αρνειται τον χρονο και παριστανει τον χωροχρονο με την
καμπυλη τηs τροχιαs (γεωδαισικεs καμπυλεs) των κινουμενων σωματων
και τον αναγει σε ενεργεια.
Οι γεωδαισικεs καμπυλεs των κυρτων επιφανειων αντικαθιστουν κατα
τον Gauss τιs ευθειεs των επιφανειων τηs ευκλειδιαs γεωμετριαs κατα
τροπο που οι μη ευκλειδιεs γεωμετριεs βρισκονται στιs προοπτικεs τηs
ευκλειδιαs.
Το αθροισμα των γωνιων ενοs τριγωνου ειναι μεγαλυτερο απο δυο ορθεs
γωνιεs, ο λογοs τηs περιμετρου του κυκλου προs την διαμετρο του ειναι
παντα μικροτεροs απο το π (3,14) και μεγαλωνει στο μετρο που το
εμβαδον του κυκλου μειωνεται.
Οι γεωδαισικεs ομωs καμπυλεs του χωροχρονου τηs θεωριαs τηs
σχετικοτηταs, δεν συμφωνουν με τον χωροχρονο τηs κβαντομηχανικηs.
Αυτην την αποκλιση προσπαθoυν ο Hawking ( 3, 7 ) και οι αλλοι
αστροφυσικοι να αντιμετωπισουν με την ακομη αδιαμορφωτη εννοια τηs
κβαντικηs βαρυτηταs.
Η θεωρια τηs σχετικοτηταs του Α’ι’νστα’ι’ν προ’υ’ποθετει το νευτωνιο
συστημα, τιs αδυναμιεs του, καθωs και τιs εργασιεs των φυσικων Καρνο,
Φαραντα’ι’, Μαξουελ, Λορενs και Μπολτσαμαν.
Με τον Καρνο δημιουργηθηκε η θερμοδυναμικη κατα την οποια η
θερμοτητα ωs ενεργεια μπορει να παραγη εργο.
Ο Μαξουελ διατυπωσε αποψειs οι οποιεs προσεγγιζουν την σχετικοτητα.
Η διαφορα αναμεσα στα γεγονοτα δεν εξαρταται απο την πληρη διαφορα
των χρονων τουs ‘η των θεσεων τουs, αλλα απο διαφορεs που εχουν
σχεση με την
φυση τουs, τον σχηματισμον τουs ‘η και την κινησην τουs.
Ο Μπολτσμαν
διαπιστωσε (κινητικη εξισωση) πωs η εντροπια μπορει να ερμηνευθη απο
τιs
δυναμειs του μικροκοσμου, που σημαινει, οτι η δομη τηs υληs εξαρταται
απο
την ενεργεια και οτι η θερμοδυναμικη σχετιζεται με την μηχανικη.
Η δευτερη θερμοδυναμικη αρχη μιλαει για αυξανομενη συμπεριφορα
συνιστουσων ενοs συστηματοs, δηλαδη για αυξανομενη εντροπια.
Σε κλειστα συστηματα παρατηρειται εκπτωση ενεργειαs και συνεπωs
πτωση τηs εντροπιαs (πρωτο θερμοδυναμικο αξιωμα).
Αν το συμπαν θεωρηθει ανοικτο συστημα, παρατηρειται πτωση ενεργειαs
και αυξηση τηs εντροπιαs, κατι που οριακα σημαινει επιστροφη σε
πρωτη κατασταση που ειναι αταξια, νεκρα, ελλειψη ενεργειαs και
θερμοτηταs.
 Ολο το δραμα τηs Φυσικηs στο συμπαν παιζεται στην αλληλεπιδραση
τηs τασηs τηs βαρυτηταs να ελκη πραγματα και να δημιουργη δομεs τηs
φυσικηs και στην ταση τηs εντροπιαs να επιδρα αντιθετα και να
προσπαθη να φερη τα συστηματα τηs φυσικηs σε κατασταση αταξιαs και
να τα διαμοιραση χωρικα σε μεγαλεs αποστασειs ( 8 ).

Στην επιστημολογια τιθεται το προβλημα εναρμονισηs τηs θεωριαs τηs

σχετικοτηταs με την εντροπια.
Ο Λορενs με τουs μετασχηματισμουs συμφωνα με τουs οποιουs το μηκοs
μιαs ραβδου μεταβαλλεται κατα το μετρο που η ταχυτητα του
προσεγγιζει την ταχυτητα του φωτοs, προλεγει την θεωρια τηs
σχετικοτηταs.
Ο Α’ι’νστα’ι’ν προσδιωρισε, οπωs αυτοs ηθελε, την εννοια του
«ταυτοχρονου»
και παρουσιασε την σχετικοτητα του ταυτοχρονου και την σχετικοτητα
τηs
χρονικηs διαρκειαs ιδιων φαινομενων.
Η εξισωση του Ε=m.c στο τετραγωνο σημαινει, οτι η μαζα τηs υληs (m)
μπορει να μετατραπη σε ενεργεια (Ε) και μαλιστα σε υπερβολικα μεγεθη,
αφου το (c στην 2) ειναι εναs παρα πολυ μεγαλοs αριθμοs, που καθωριζει
τα ποσα τηs ενεργειαs (Ε).
Κατα την ωs ανω εξισωση εαν ενα σωμα κινουνταν με την ταχυτητα του
φωτοs θα εκαλυπτεν ολο το συμπαν.
Το φωτονιο ομωs κινειται με την ταχυτητα του φωτοs, και παρ’ολα αυτα
το συμπαν δεν εχει ακομη καλυφθει απ’αυτο.
Η βαση τηs ειδικηs θεωριαs τηs σχετικοτηταs στηριζεται σε δυο
πυλωνεs προ’υ’ποθεσεων:

1. Σε ενα ομοιομορφα κινουμενο συστημα οπου οι νομοι τηs Φυσικηs

παραμενουν αμεταβλητοι (αρχη τηs σχετικοτηταs) και

2. Η ταχυτητα του φωτοs ειναι παντοτε σταθερη και ανεξαρτητη απο

την
ταχυτητα κινησεωs του παρατηρητη (αρχη τηs σταθεροτηταs τηs
ταχυτηταs του φωτοs)

Η θεωρια αυτη κανει δυνατη την αλλαγη μεταξυ των συντεταγμενων εδω
και εκει και με τον τροπο αυτο κανει δυνατη την παρατηρηση γεγονοτων
απο την
σκοπια διαφορετικων παρατηρητων.
Ταξιδευει π.χ. εναs παρατηρητηs που εχει
ενα ωρολογι με το τραινο και στεκεται εναs παρατηρητηs με ενα
συγχρονισμενο ωρολογι με τον πρωτο παρατηρητη εκτοs του τραινου, το
ωρολογι του παρατηρητη εντοs του τραινου υπο την σκοπια του
παρατηρητη εκτοs του τραινου κινειται βραδυτερα.
Το φαινομενο αυτο ονομαζεται «χρονοδιαστολη» και μπορει να μετρηθη
σε μεγαλεs ταχυτητεs.
Τα ωρολογια κινουνται τοσο βραδυτερα οσο ισχυροτερο ειναι το πεδιο
βαρυτηταs μεσα στο οποιο βρισκονται.
Ενα ωρολογι στην κορυφη ενοs βονου κινειται γρηγοροτερα απ’οτι ενα
ωρολογι που βρισκεται στην πεδιαδα.
Η ειδικη θεωρια τηs σχετικοτηταs και ειδικωτερα η αποψη τηs
«διαστοληs» του χρονου αποτελει μια αντιπαραθεση στιs θεσειs τηs
θεωριαs του χωροχρονου τηs σχετικοτηταs.
Η αρνηση του χρονου απο τον Α’ι’νστα’ι’ν προεκυψε απο το
τετραδιαστατο συνεχεs τηs θεωριαs τηs σχετικοτηταs, αφου το μεγεθοs
αυτο δεν ειναι απολυτο και εξαρταται απο τον συσχετισμο τηs μαζαs και
του φωτοs, που σημαινει, οτι ο χρονοs εντασσεται στιs τρειs διαστασειs
του χωρου, στην κινηση των αισθητων στον χωρο, στην κινουμενη μαζα
( 2 ).
Για να θεμελιωση την θεωρια του ο Α’ι’νστα’ι’ν θεωρησε οτι ο κοσμοs
μαs δεν ειναι ευκλειδιοs και οτι η γεωμετρικη φυση του κοσμου μαs
διαμορφωνεται απο τιs μαζεs και τιs ταχυτητεs τουs.
Με τον τροπο αυτο οι εξισωσειs τηs γενικηs θεωριαs τηs σχτικοτηταs και
οι εξισωσειs τηs βαρυτηταs δεν απορριπτουν μονο τον απολυτο χρονο
και το συστημα αδρανειαs, αλλα προσπαθουν να αποκρυπτογραφησουν
τιs γεωμετρικεs ιδιοτητεs του κοσμου μαs.

Ο Einstein συμπεριεβαλε το 1917 μ.Χ. στην εξισωση του τηs γενικηs

θεωριαs
τηs σχετικοτηταs και την κοσμολογικη σταθερα.
Η δυναμη τηs βαρυτηταs μεταξυ δυο οποιανδηποτε αντικειμενων -
αστεροειδη, πλανητεs, αστρα, κομητεs κλπ. - επιδρα ελκυτικα και γι’αυτο
η βαρυτητα επιδρα συνεχωs ετσι, ώστε τα αντικειμενα να πλησιαζουν
μεταξυ τουs.
Η κοσμολογικη σταθερα ομωs δυναται να αντιστρεψη την ελκυτικη
δυναμη βαρυτηταs και να δημιουργηση μια αποκρουστικη πιεση προs τα
εξω.
Εδω επιδρα μονη τηs η «ενεργεια του χωρου».
Στην θεωρια βαρυτηταs του Newton η ελκυτικη ισχυs δυο αντικειμενων
εξαρταται απο την μαζα και την μεταξυ τουs αποσταση.
Η κατασταση στην γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs ειναι περιπου η ιδια,
αλλα για την ισχυν τηs βαρυτηταs περαν τηs μαζαs και τηs αποστασηs,
υπευθυνεs ειναι η ενεργεια (θερμικη) και η πιεση.
Η προs τα εξω επιδρουσα πιεση, οπωs αυτη ενοs πεπιεσμενου ελατηριου,
ονομαζεται θετικη πιεση. Αυτη συμβαλλει θετικα στην βαρυτητα.
Υπαρχουν ομωs περιπτωσειs στιs οποιεs η πιεση σε μια περιοχη, σε
αντιθεση με την μαζα και την ολικη ενεργεια, μπορει να ειναι αρνητικη.
Στην περιπτωση αυτη η πιεση απορροφα επιδρωνταs προs τα εσω.
Ενω η θετικη πιεση συμβαλλει θετικα στην κανονικη ελκυτικη βαρυτητα,
η αρνητικη πιεση ισχυροποιει την αρνητικη βαρυτητα, δηλαδη την
αποκρουστικη βαρυτητα.
Ο χωροs ομωs ειναι ομοιομορφα γεματοs με ενεργεια, η οποια επιδρα
ομοιομορφα με αρνητικη πιεση.
Μια κοσμολογικη σταθερα επιδρα συνολικα ωs μια αποκρουστικη
δυναμη.
Η ισχυs αυτηs τηs δυναμεωs ειναι αθροιστικη.
Η δυναμη αυτη γινεται μεγαλυτερη σε μεγαλεs χωρικεs αποστασειs, διοτι
ο περισσοτεροs ενδιαμεσοs χωροs εξασκει μεγαλυτερη πιεση προs τα
εξω.
Κατα την γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs ο χωροs ειναι μια δυναμικη
ουσια, που περιεχει μαζοενεργεια και μπορει να λαβη τρειs γεωμετρικεs
μορφεs καμπυλωτηταs.
Επειδη και ο ανθρωποs ειναι εμπεδωμενοs στον χωρο δεν ειναι σε θεση
να αντιληφθη κατ’ευθειαν την καμπυλοτητα και γιαυτο την διαπιστωνει
σαν βαρυτικη ελξη και αποκλιση των ακτινων του φωτοs.
Οι μετρησειs των αστρονομων για την πυκνοτητα τηs υληs και ενεργειαs
του συμπαντοs εδωσαν τοσο μικρα μεγεθη, ωστε να αμφισβητηται ενα
κλειστο συμπαν με σφαιρικη γεωμετρια ‘η εαν αυτο εχει σφαιρικη
γεωμετρια, η σφαιρα πρεπει να εχη τεραστιο μεγεθοs, ωστε να
εμφανιζεται επιπεδοs οπωs κατα την ευκλειδια γεωμετρια.
Η τριτη δυνατοτητα ειναι η «υπερβολικη» καμπυλοτητα μιαs π.χ, σελαs
ιππασιαs.
Η τοπικη γεωμετρια του χωρου συνεπωs μπορει να ειναι ευκλειδια,
σφαιρικη ‘η υπερβολικη.
Η τοπικη γεωμετρια καθοριζει το πωs τα αντικειμενα κινουνται στον
χωρο.
Η γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs του Α’ι’νστα’ι’ν ειναι συνεπωs μια
καθαρωs τοπικη θεωρια και περιγραφει την καμπυλοτητα του χωρου,
δηλαδη την γεωμετρια ενοs μικρου τμηματοs του χωρου βαση τηs
μαζοενεργειαs που περιεχει ο χωροσ αυτοs.
Συνεπωs τοσο η γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs οσο και οι μεχρι σημερα
κοσμολογικεs παρατηρησειs δεν μαs δινουν καποια ενδειξη, για το πωs
μπορει το μικρο αυτο τμημα του χωρου, να συμβαλη στην συλληψη μιαs
ολοκληρωμενηs τοπολογιαs του συμπαντοs.
Οι τρειs στανταρτ-γεωμετριεs ειναι συμπαγειs διαφορετικεs τοπολογιεs.
 Ωs παραδειγμα μπορει η γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs να περιγραψη
ενα τουνελ και ενα επιπεδο με τιs ιδιεs εξισωσειs παρ’ολο που του
τουνελ ειναι τελικο (μη απειρο) και το επιπεδο απειρο.
Για τον καθωρισμο ομωs τηs τοπολογιαs του συμπαντοs απαιτειται μια
κατανοηση τηs φυσικηs που ξεπερνα τα ορια τηs γενικηs θεωριαs τηs
σχετικοτηταs.
Συνηθωs υποτιθεται, οτι το συμπαν ειναι οπωs ενα επιπεδο απλα
συνεργαλογουμενο, που σημαινει οτι υπαρχει μονο εναs απ’ ευθεια
δρομοs μεταξυ τηs πηγηs του φωτοs και του παρατηρητη.
Ενα τετοιο απλα συναρμολογουμενο ευκλειδιο ‘η υπερβολικο συμπαν θα
ητα πραγματι απειρο.
Αλλα το συμπαν θα μπορουσε να ειναι πολλαπλα συναρμολογουμενο,
οπωs ενα τουνελ, με πολλουs διαφορετικουs διοδουs μεταξυ τηs πηγηs
φωτοs και του παρατηρητη.
Εναs παρατηρητηs στην περιπτωση αυτη θα συλλαμβανε πολλεs εικονεs
ενοs και του ιδιου γαλαξια και θα τιs ταξινομουσε σε διαφορετικα
συστηματα στον απειρο χωρο, οπωs ακριβωs σε ενα μοναδικο επισκεπτη
σε ενα χωρο καλυμενο με καθρεπτεs, στον οποιο δημιουργειται η
αυταπατη, οτι ο χωροs αυτοs ειναι γεματοs με ανθρωπουs.
Εναs πολλαπλα συναρμολογουμενοs χωροs ειναι κατι περισσοτερο απο
μια καθαρωs μαθηματικη συσκευη.
Εναs τετοιοs χωροs (δακτυλιοδηs ευκλειδιοs χωροs δυο διαστασεων)
προβαλλεται σημερα απο μερικεs ευνοουμενεs θεωριεs για την
ενοποιηση των τεσσαρων βασικων δυναμεων τηs φυσεωs και δεν
αντιφασκει στιs παρατηρησειs.
Τα τελευταια χρονια οι αστρονομοι καταγινονται εντατικα με την
τοπολογια του συμπαντοs κοσμου.
Σε αντιθεση με την γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs οι αστρονομοι
προετοιμαζουν θεωριεs με επικεντρο την προγνωση ‘η τουλαχιστον να
υπολογισουν τιs πιθανοτητεs τηs τοπολογιαs του συμπαντοs για
διαφορετικεs δυνατοτητεs.
Οι «θεωριεs αυτεs για ολα» θα χρησιμοποιηθουν για να εξηγησουν την
βαρυτητα στιs πρωτεs στιγμεs τηs δημιουργιαs του συμπαντοs σαν ενα
κβαντομηχανικο φαινομενο.
Μεταξυ τηs αρχηs τηs σταθεροτηταs τηs ταχυτηταs του φωτοs, οπωs
απαιτειται απο τιs εξισωσειs του Μαξουελ και τηs σταθεροτηταs τηs
ταχυτηταs του φωτοs αποκλειστικα για εναν παρατηρητη προσδεδεμενο
στην φωτεινη πηγη, ο Α’ι’νστα’ι’ν επελεξε υπερ τηs αρχηs τηs
σταθεροτηταs τηs ταχυτηταs του φωτοs, οπωs απαιτειται απο τιs
εξισωσειs του Μαξουελ ωs την πιθανοτερη απο τιs δυο αποψη με την
δικαιολογια, οτι αυτοι που τρεχουν ειναι προνομιουχοι, επειδη ο χρονοs
τουs περιμενει.
Με τον τροπο αυτο γεννηθηκε η «Διαστολη του χρονου».
Κατα την δευτερη αποψη, δηλαδη τηs σταθεροτηταs τηs ταχυτητηταs του
φωτοs αποκλειστικα για ενα παρατηρητη προσδεδεμενο στην φωτεινη
πηγη η διαστολη του χρονου δεν υπαρχει στην φυση.
Η ακτινα τηs φωτεινηs πηγηs δεν απελευθερωνεται απο την πηγη τηs
(κατα Μαξουελ), αλλα παραμενει προσδεδεμενη στην πηγη.
Διαστολη του χρονου σε ισεs διαδρομεs με ιδιεs ταχυτητεs, με ισουs
χρονουs δεν ειναι δυνατον υπαρχει.
Οπωs τουλαχιστον φαινεται, η θεωρια τηs σχετικοτηταs ενδεχεται να εχη
λανθασμενη βαση καθοσον δεν ειναι σε θεση να αγκαλιαση ολο το
πραγματικο. Υπαρχουν οψειs τηs πραγματικοτηταs που απαιτουν
προσεγγιση με την κβαντομηχανικη και τον θαυμασιον κοσμο τηs.

1.36 Κβαντομηχανικη

Τα πρωτα εναυσματα τηs κβαντομηχανικηs βρισκονται στουs Kirchhoff,

Pringsheim, Rubens και Kurlbaum. Κατα τον Kirchhoff, η ακτινοβολια
επι
εσωτερικηs επιφανειαs που περιβαλλεται απο αριθμο σωματων, με ενιαια
θερμοκρασια, ειναι εντελωs ανεξαρτητη απο την φυση των σωματων
αυτων. Αυτη η διαπιστωση προσεφερεν στον πρωτεργατη τηs
κβαντομηχανικηs Max Planck δημιουργικα εναυσματα ωs προs τιs
σχεσειs που υπαρχουν μεταξυ ενεργειαs και θερμοκρασιαs.
Το προβλημα συνδεονταν με τουs νομουs τηs θερμοδυναμικηs και
κυριωs με την δυνατοτητα των σωματων να εκπεμπουν και να δεχονται
ακτινοβολια.
Στο μεταξυ, ο Rubens και Kurlbaum πραγματοποιησαν μετρησειs του
φασματοs τηs θερμικηs ακτινοβολιαs, τα αποτελεσματα των οποιων
συμφωνουσαν με τιs μαθηματικεs εξισωσειs του Planck. Ο
ι νομοι του νευτωνειου συμπαντοs αρχισαν να κλονιζονται με την
διαπιστωση απο τον Planck τηs ασυμμετριαs αναμεσα στην εκπομπη και
στην απορροφηση τηs ενεργειαs.
Κατα τον Planck τα ατομα τηs υληs εκπεμπουν και απορροφουν
ακτινοβολια υπο μορφην φωτονιων, τα οποια κινουνται με την ταχυτητα
του φωτοs και μεταφερουν ενεργεια, που ειναι αναλογη προs την
συχνοτητα τηs ακτινοβολιαs (Ε=h . ν) οπου h ειναι η σταθερα
του Planck (6,625 . 10 στην πλην 27 erg.sec) και ν η συχνοτητα.
Στην φυση υπαρχει ενα βασικο κβαντωμενο μεγεθοs, η δραση, ενω η
σταθερα του Planck ειναι το στοιχειωδεs κβαντουμ τηs δρασηs.
Σε μερικεs περιπτωσειs το φωτονιο μιαs ακτινοβολιαs συμπεριφερεται ωs
τεμαχιδιο, το οποιο εχει ενεργεια, μαζα και ορμη που καθοριζεται απο
την συχνοτητα τηs ακτινοβουλιαs (Ε=h.ν=H.ω οπου H=h/2π).

Οι εξισωσειs τηs κβαντικηs θεωριαs περιεχουν τουs εξηs τομειs:

  βασικεs αρχεs
 ατομο υδρογονου
 τεμαχιδιο εντοs ηλεκτρομαγνητικου πεδιου
 Spin (εξισωση Pauli)
 χρονικωs ανεξαρτητη και μη εκφυλισμενη θεωρια διαταραξεωs
 τομεαs περισσοτερων τεμαχιδιων
 χρονικωs εξαρτημενη θεωρια διαταραξεωs
 στατιστικα μεγεθη
 συνεχηs θεωρια διακυμανσεων
 ολοκληρωμα στενωπουs διαδρομηs

Απο που ομωs ερχεται η ασυμμετρια του χρονου ;

Τι ευθυνεται για την ιδιοτητα αυτη του χρονου;
Η ασυμμετρια κυριαρχει και στην ζωη των ανθρωπων.
Οι ανθρωποι γερνουν αλλα δεν απογερνουν, αναμνησειs υπαρχουν απο
το
παρελθον αλλα οχι απο το μελλον.
Εαν τα προs τα εμπροs και προs τα πισω με τον χρονο εδειχναν την ιδια
συμμετρια, την οποια δειχνουν τα προs αριστερα και προs τα δεξια, ο
προs τα εμπροs και προs τα πισω κοσμοs, θα ηταν πολυ διαφορετικοs.
Αυτη θα ηταν μια διαφορετικη απο την δικη μαs σημερινη
πραγματικοτητα.
Κατα τον Ηρακλειτο ( 6 ) ο χρονοs ειναι ενα παιδι που παιζει με τα
παιχνιδια του και τα μετακινει.
Το βασιλειο ενοs παιδιου.
Ο δρομοs προs τα ανω και κατω ειναι ο ιδιοs.
Η φυση αγαπα να κρυβεται.
Το συμπαν δημιουργηθηκε απο διαφορετικεs αρχικεs καταστασειs και θα
ξαναγυρισει με τον ιδιο τροπο πισω στην αρχικη του κατασταση.
Αυτο υπηρχε παντοτε, υπαρχει και θα παραμινει το αθανατο πυρ, που
αναβει και σβηνει με τουs ιδιουs νομουs.
Τι ειναι ομωs αυτο το πυρ ;
Προκειται για το στοιχειο τηs φωτιαs που ολοι οι ανθρωποι γνωριζουν ;
Στο εργο του περιπατητικου φιλοσοφου Θεοφραστου, μαθητη του
Αριστοτελη, διασωζεται καθαρα μια διαφορετικη εννοια του πυροs, αυτη
τηs πρωταρχικηs ενεργειαs που βρισκεται διαχυτη στο συμπαν, την
ονομαζομενη «θερμοτητα τηs πρωτηs σφαιραs».
Τον ιδιο διαχωρισμο κανει και ο Αριστοτεληs.
Το πρωτο “ενυπαρχον πυρ” του Αριστοτελη και η «θερμοτητα
τηs πρωτηs Σφαιραs» του Θεοφραστου, μαs δινουν ξεκαθαρα μια αλλη
 διαφορετικη ποιοτητα του πυροs, σαν ενα ειδοs ενεργειαs που
ανακυκλωνεται συνεχωs.
Η συγχρονη Κβαντικη Φυσικη και η θεωρια των υπερχορδων εχουν απο
κοινου αποδειξει, πωs οτιδηποτε υπαρχει μεσα στο συμπαν αποτελειται
απο συμπυκνωμενη ενεργεια, οποια μορφη και εαν αυτο εχει.
Καθε φυσικο συστημα 'η αντικειμενο περιεχει 'η αποθηκευει μια
ποσοτητα εργου, που ονομαζεται ενεργεια.
Η ενεργεια χαρακτηριζεται σημερα τοσο στην θεωρια οσο και στην
πραξη περισσοτερο σαν μια λογιστικη εννοια παρα σαν μια υπαρκτη
πραγματικοτητα. Η εννοια αυτη τηs ενεργειαs μαs δινει την δυνατοτητα
να προβλεψουμε την εξελιξη 'η την κινηση ενοs συστηματοs.
Οριζεται δε σαν το ποσο του εργου που απαιτειται προκειμενου το καθε
συστημα να παη απο μια αρχικη κατασταση σε μια τελικη.
Αναλογα με τον τροπο που εχει αποκτηθει, ανταλλαχθει 'η αποθηκευθει,
μπορουμε να μιλησουμε για πολλεs μορφεs ενεργειαs : Κινητικη,
δυναμικη, ακτινοβολιαs, πυρηνικη, θερμικη, ηλεκτρικη, φωτεινη, χημικη,
αλλα και αλλεs που ακομα δεν γνωριζουμε.
Η θεωρια των κβαντε εισαγει την εννοια τηs «ασυνεχειαs» εκει, οπου εκ
πρωτηs οψεωs φαινεται οτι επικρατει απολυτοs συνεχεια.
Συνεπωs σε μια λεπτη δεσμη φωτοs δεν υπαρχει συνεχηs ροη ενεργειαs
αλλα μεταφορα ηλεκτρονιων
τα οποια σε μια δεδομενη χρονικη στιγμη ειναι εντοπισμενα σε ορισμενα
σημεια τηs φωτεινηs δεσμηs.
Αρα ορισμενα φυσικα μεγεθη μεταβαλλονται ασυνεχωs.
Εαν ενα φυσικο μεγεθοs εμφανιζεται παντοτε ωs πολλαπλασιο μιαs ( 9 )
ελαχιστηs δυνατηs ποσοτηταs του μεγεθουs αυτου, τοτε το θεωρουμενο
φυσικο μεγεθοs ειναι ενα κβαντωμενο μεγεθοs.
Η δε ελαχιστη δυνατη ποσοτητα του μεγεθουs αυτου αποτελει
στοιχειωδεs κβαντουμ του θεωρουμενου φυσικου μεγεθουs ( 16 ).

Ο Plank βασιζομενοs στο δευτερο θερμοδυναμικο αξιωμα του Clausius

διετυπωσε την περιφημη του σταθερα (4,69 . 10 στην μειον 10), η οποια
κανει λογο για ελαχιστο ποσο ενεργειαs που εκπεμπεται απο τα
κβαντοτεμαχιδια, ανοιγονταs ετσι αποφασιστικα τον δρομο προs την
κβαντομηχανικη.
Διετυπωσε την φασματικη ακτινοβολια των κβαντοτεμαχιδιων υπο την
συγκεκριμενη εξισωση

Ελ = hc2/(λh1/KTλ-1) =6,54 . 10 στην λ πλην 27

Εδω σημαινουν: Ελ = η ενεργεια ακτινοβολιαs μηκουs κυματοs λ

Τ = η θερμοκρασια του ακτινοβολου σωματοs
h = η σταθερα του Plank
 Κ = 2π/λ =ο αριθμοs του κυματοs
c = η ταχυτητα του φωτοs
h1= η σταθερα του Boltrmann (ερμηνευτηs στατιστικα
του
δευτερου θερμοδυναμικου αξιωματοs)

Στο Σχ. 1 διδεται το προβλημα τηs Ιεραρχιαs και τειθεται το ερωτημα

γιατι η
κλιμακα ενεργειαs του Planck ειναι τοσο πολυ μεγαλυτερη απο την
κλιμακα
τηs ασθενουs πυρηνικηs ενεργειαs.
Ο Bohr απετολμησε την συνδεση του ατομου με την κβαντικη θεωρια
του Plank
και διεπιστωσε, πωs οχι μονο δεν ισχυουν οι νομοι του νευτωνιου
συστηματοs αλλα πωs η ενεργεια του ατομου διαταρασσεται και πωs δεν
ειναι δυνατη η
πληρηs περιγραφη τουs, καθοσουν τα κβαντοτεμαχιδια εχουν αλλοτε
κυματικο
και αλλοτε σωματικο χαρακτηρα.
Δεν υπαρχει ενιαια περιγραφη των κβαντοτεμαχιδιων και για αυτο
ακριβωs η περιγραφη τουs οφειλει να παρατηρηθη ωs συμπληρωματικη
στο νοημα, οτι μονο η ολοτητα των φαινομενων εξαντλει την πιθανη
πληροφορηση σχετικα με τα αντικειμενα (10).
Ο Erwin Schrödiger ( 14 ) διατυπωσε την αποψη οτι οι «υστατεs
συνιστωσεs τηs υληs δεν εχουν καμια ταυτοτητα» και οτι η αιτιοτητα
ανατρεπεται.
Κατα
τον Schrödiger η κυματικη εξισωση ηταν πιο ικανοποιητικη, αφου
προσπαθησε
να περιγραψη το ατομο σαν ενα συστημα που αποτελειται οχι μονο απο
ενα
ατομικο πυρηνα και ηλεκτρονια, αλλα απο εναν ατομικο πυρηνα και
υλικα
κυματα.
Ο Luis de Broghlie ( 16 ) με την διπλη λυση του προσπαθησε να
αντικαταστηση τον δυ’ι’σμο σωματιδιου-κυματοs με την ακολουθουμενη
τροχια του και απεβλεπε σε ακριβη στατιστικη λυση των κινησεων διοτι
διεπιστωσε, οτι το χωροχρονικο συνεχεs τηs θεωριαs τηs σχετικοτηταs
παρουσιαζε πολλεs δυσκολιεs απο την στιγμη που αντιμετωπιζεται η
ασυνεχη δομη τηs υληs και του ηλεκρισμου.
Θεωρωνταs την κβαντομηχανικη και την θεωρια τηs σχετικοτηταs
αποφαινεται πωs παρα την «απροσδιοριστια», η φυσικη ωs επιστημη θα
επανελθει στιs ντετερμινιστικεs τηs θεσειs.
 Προς το παρων οι επιστημονες εργαζονται για την αναπτυξη ενος
λειτουργικου
κβαντικου υπολογιστη.
Αυτος θα λειτουργει με «qubits» ‘η κβαντικα bits, εκμεταλευοντας την
ιδιοτητα των κβαντικων σωματιδιων να βρισκονται ταυτοχρονα σε
περισσοτερες απο μια καταστασεις.
Αυτο θα τον καθιστουσε απιστευτα πιο ιχυρο και γρηγορο, απο τους
υπαρχοντες ηλεκτρονικους υπολογιστες, δινοντας του την δυνατοτητα να
ελεγχει ταυτοχρονα πολλες δυνατες λυσεις σε καθε προβλημα.
Αν και απεχουν ακομη πολυ οι επιστημονες απο την αναπτυξη ενος
κβαντικου υπολογιδτη, η ανακαλυψη ενος «quoClouds» για την
ασφαλεια ενος κβαντικου υπολογιστη ειναι ενα σημαντικο βημα για την
υλοποιηση ενος κβαντικου υπερκυβερνοχωρου.
Η νεα τεχνικη, η οποια εμπιπτει σε αυτο που οι επιστημονες επικαλουν
«κβαντικη κρυπτογραφια», εξασφαλιζει την προστασια των δεδομενων
συνδυαζοντας τις αρχες του κβαντικου συσχετισμου ‘η της κβαντικης
διαπλοκης με αυτες της φαινομενικης τυχαιοτητας.
Θα επιτρεπει στους μελλοντικους χρηστες να χρησιμοποιουν εξ
αποστασεως κβαντικους υπολογιστας και κβαντικες εκδοχες «νεφων»
σαν το «iCloud» με απολυτη ασφαλεια.
Οπως περιγραφεται στην μελετη μιας επιστημονικης ομαδας στο
Πανεπιστημιο της Βιεννης που δημοσιευθηκε στην επιθεωρηση
«Science» οι ερευνητες χρησιμοποιωντας σαν βαση εναν κβαντικο
υπολογιστη φωτονιων, δημιουργησαν σειρες φωτονιων οι οποιες
φαινομενικα μοιαζουν τυχαιες αλλα στην ουσια αποτελουν
κωδικοποιημενες εκδοχες δυο διαφορετικων προγραμματων του
αλγοριθμου Ντο’ι’τς-Γιοσα και του αλγοριθμου Γκροβερ.
Αυτες οι σειρες φωτονιων διοχετευθηκαν στον κβαντικο υπολογιστη ο
οποιος «εστρεψε» μεν κανονικα τα προγραμματα αλλα, επειδη οι
αλγοριθμοι ηταν κωδικοποιημενοι, κανεις δεν ηταν σε θεση να «δει» τι
ακριβως γινονταν.

1.37 Αβεβαιοτητα και Απροσδιοριστια

Η επεκταση τηs θεωριαs τηs σχετικοτηταs του Α’ι’νστα’ι’ν που

προφανωs περιεχει κατα πολλουs επιστημονεs την πλανη τηs διαστοληs
του χρονου, καλλιεργησε το πνευμα τηs «Σχοληs τηs Απροσδιοριστιαs»,
γνωστηs ωs Σχολη τηs Κοπεγχαγηs με κυριουs αντιπροσωπουs τουs
επιστημονεs Bohr, Dirac, Neu-
mann, Heisenberg, Jordan, Schrödiger κ.α. κατα την οποια, ειναι
απαγορευτι-
 κοs ο ταυτοχρονοs προσδιορισμοs συζευγμενων μεγεθων οπωs ορμη-
θεση, ενεργεια-χρονοs για τα κβαντοτεμαχιδια.
Κατα την απροσδιοριστια του Heisenberg ισχυει η μαθηματικη σχεση

Δp.Δx> ‘η = (h/2π)/2 = (λ.p/2π)/2

οπου h η σταθερα του Planck, λ το μηκοs κυματοs και p η ορμη.

Απο μαθηματικη αποψη η κατανοηση των τεσσαρων δυναμεων τηs
φυσεωs
γινεται δυνατη.
Η λογικη παραμενει η ιδια οπωs αυτη διατυπωνεται σε δυο ‘η τρειs
διαστασειs. Σε περιπτωση τρειων διαστασεων ισχυουν τρειs αρχεs τηs
αποροσδιοριστιαs

Δpx.Δχ>’η =(h/2π)/2 =(λ.px/2π)/2

Δpy.Δy>’η =(h/2π)/2=(λ.py/2π)/2
Δpz.Δz> ‘η =(h/2π)/2=(λ.pz/2π)/2

Τι σημαινει ομωs απροσδιοριστια;

 Οι απροσδιοριστιεs ειναι πλατη των κατανομων τηs θεωριαs των

πιθανο-
πιθανοτητων. Το τεμαχιδιο ωs τετοιο δεν ειναι απροσδιοριστο αλλα
μονο η
γνωση για τον πιθανο τοπο που βρισκεται, δηλαδη απροσδιοριστη
ειναι η
ορμη του. Μια ακριβηs γνωση τηs τοποθεσιαs του ειναι
συνδεδεμενη με
μια μη ακριβηs γνωση τηs ορμηs του και αντιστροφα.
Ο Pauli ( 12 ) εγραψε μια χαρακτηριστικη διατυπωση προs
τον Heisenberg: «Μπορει καποιοs να δη τον κοσμο με τον Ματι-p και
με τον Ματι-q, αλλα οταν ανοιξει και τα δυο Ματια του και
παρατηρει τον κοσμο, καταληγει στο Τρελοκομειο».

 Μια αμεση συνεπεια τηs απροσδιοριστιαs ειναι, οτι η εννοια τηs

τροχιαs
του τεμαχιδιου χανει την λογικη του. Για ενα ηλεκτρονιο στο ατομο
τηs υληs ειναι Δχ = 10 στην πλην 10 μετρα, Δp = 10 στην πλην
24 kgm/s, ετσι
ωστε να ισχυει Δχ.Δp= (h/2π)/2. Η απροσδιοριστια τηs ταχυτηταs
του
ηλεκρονιου Δυ = 10 στην 6 m/s ειναι πολυ μεγαλη. Απο την αλλη
πλευρα
 για τεμαχιδιο σκονηs με μαζα m = 10 στην πλην 6 Kg, Δυ =10 στην
πλην 4
m/s απαιτει η απροσδιοριστια Δχ> ‘η =10 στην πλην μετρα, κατι
που για πρακτικουs λογουs δεν εχει νοημα.
Κατα τον Heisenberg αυτο που παρατηρουμε δεν ειναι η φυση
καθ’εαυτη, αλλα
η φυση που εκτιθεται συμφωνα με την μεθοδο μιαs ερευναs και ο νομοs
τηs διατηρησηs τηs υληs δεν ειναι πια αληθινοs για τα στοιχειωδη
τεμαχιδια.
Όταν προσδιοριζεται η κινηση ενοs σωματιδιου παραμενει
απροσδιοριστη η θεση του και αντιστροφα.
Με τον τυπο ΔpΔq >h/4π (οι μεταβολεs p και q συνιστουν
συνισταμενεs τηs στιγμηs και h εκφραζει την σταθερα του Planck)
δημιουργηθηκαν αμηχανιεs σε γενεεs φυσικων για την απροβλεπτη
συμπεριφορα των κβαντοτεμαχιδιων. Ειναι αδυνατο στον παρατηρητη να
κατανοηση, οχι μονο τον δυ’ι’σμο κυμα- τοs και σωματιδιου, αλλα και το
απροσδιοριστο τηs σχεσηs αναμεσα στην κινηση και στην θεση των
σωματιδιων.
Το παρατηρουμενο σωματιδιο ανηκει στο αντικειμενο, ενω ο
παρατηρητηs στο υποκειμενο.
Το υποκειμενο και αντικειμενο συναντωνται στην συναρτηση, ενω η
συσκευη μετρησηs δεν ειναι κατασκευασμενη συμφωνα με τουs ορουs
τηs κβαντικηs φυσικηs και επαυξανει τον υποκειμενικο χαρακτηρα
καθοσον τα οργανα καταγραφηs μετρησηs, ειναι μεσα καταγραφηs των
συμβαινοντων και εμμεσοποιουν παντα τη σχεση παρατηρητη και
φαινομενου.
Η αληθεια δεν παρουσιαζεται «καθεαυτη» και γνωριζεται στο
μετρο που ειναι δυνατο να γνωσθη οπωs το υποκειμενο την συλλαμβανει,
που σημαινει οτι ο επιστημονικοs ρεαλισμοs τιθεται σε αμφισβητηση.
Σε τι ομωs οφειλεται η αδυναμια ταυτοχρονου προσδιορισμου τηs θεσηs
και τηs
ταχυτηταs των κβαντοτεμαχιδιων;
Οταν το ηλεκτρονιο π.χ. εχει ενα καθορισμενο μηκοs κυματοs για να
μπορη να δραση, δεν παριστανεται πια σωματικα, η δε κινηση του
συνδεεται με το μηκοs του κυματοs του.
Οταν γνωριζουμε την θεση του και εντοπιζεται, χανεται η κυματικη
εικονα.
Οι κυματικεs και τεμαχιαδιακεs ιδιοτητεs δεν βρισκονται ποτε σε
συγκρουση, γιατι δεν υπαρχουν ποτε ταυτοχρονα.
Η διαπιστωση ομωs αυτη δεν εξηγει το φαινομενο.
Δεν εξηγει το γιατι οι νομοι τηs κβαντομηχανικηs δεν αφινουν περιθωρια
ελευθεριαs, αφου η αβεβαι- οτητα και η απροσδιοριστια τουλαχιστον
φαινομενικα αποφασιζουν.
 Με την προβληματικη τηs αβεβαιοτηταs και τηs απροσδιοριστιαs
ανατοποθετειται η σχεση του ανθρωπου με το συμπαν.
Η αναγνωριση τηs αληθεινηs μορφηs του συμπαντοs ηταν το κυριο
μελημα τηs φιλοσοφιαs και τηs φυσικηs.
Ειναι ομωs η σημερινη πραγματικοτητα που ζουμε, μονο μια αδυναμη
ανταυγεια τηs πραγματικοτηταs του ειναι ;
Μηπωs ομωs πισω απο το αδυναμο τηs γνωσηs τηs φυσικηs
πραγματικοτηταs του συμπαντοs και πισω απο το πραγμα καθ’εαυτο,
κρυβεται η ιδεα του υπερτατου οντοs των μονοθε’ι’στικων θρησκειων;
Πανθε’ι’ζουσεs τασειs εμφανιζει ο Schrödiger, τασειs οι οποιεs
μαρτυρουν συχνοτατα το μεταφυσικο ειναι, οχι πια του μεμονομενου
φυσικου επιστημονα, αλλα τηs προσωπικοτηταs του ερευνητη.
Κατα την αβεβαιοτητα και απροσδιοριστια ειναι νομιμο να βλεπουμε στο
συνολο των συνειδησεων απο την μια πλευρα και στο συνολο των
αντικειμενων απο την αλλη δυο συμπληρωματικεs οψειs τηs ανεξαρτητηs
πραγματικοτηταs.
Ο περιφημοs «γατοs» του Schrödiger με τιs πιθανοκρατικεs αποψειs,
αφου δεν υπαρχει «μια πολυ ακριβηs στιγμη», αφου η σχεση
υποκειμενου και αντικειμενων δεν καταγραφεται ακριβωs.
Αυτη η διαπιστωση η οποια θετει προβληματα στην παρασταση του
κοσμοειδωλου, προσφερει προτεραιοτητα στο υποκειμενο.
Η βεβαιωση του Schrödiger κατα την οποια καθε παρατηρηση εξαρταται
ταυτοχρονα απο το υποκειμενο και απο το αντικειμενο, ειναι τοσο
γηραια, οσο και η ιδια η επιστημη.
Ο Schrödiger ανατρεχει στουs Λευκιππο και Δημοκριτο,
Πρωταγορα, Descartes, Leibnitz και Kant ( 17 ) για να διαπιστωση, πωs η
διαπιστωση κατα την oποια η παρατηρηση και η αντιληψη διαπλεκονται
αρρηκτα, δεν παρουσιαζει τιποτε το «πολυ νεο».
Κατα τιs προσωκρατικεs ομωs αποψειs, η φυση μπορει να γινη γνωστη
απο τον
ανθρωπο.
Ναι μεν η «αρχη τηs αιτιοτηταs» και η «κβαντικη θεωρια» δεν είναι
πληρηs, υπαρχουν ομωs «λανθανουσεs παραμετροι», που καποτε θα
επιβεβαιωσουν την αρχη τηs αιτιοτηταs στην φυση.
Ο Πλατων ειναι τηs γνωμηs, οτι η δυνατοτητα του νοειν διχνει την
υπαρξη ρυθμιζομενων τυπικων διαταξεων, που βρισκονται υπο την
κυριαρχια τοσο του εσωτερικου οσο και εξωτερικου κοσμου του
ανθρωπου και ισχυριζεται, οτι με σταδιακη εκπαιδευση και
διαπαιδαγωγιση του ανθρωπου μπορει να ενεργοποιηθη η εκτη
ανθρωπινη αισθηση, που δεν ειναι καμια αλλη απο την «ενοραση», για
να κατανοηση και τιs αορατεs χαοτικεs μορφεs του συμπαντοs κοσμου.
Η αβεβαιοτητα, η απροσδιοριστια και ο δυ’ι’σμοs των κβαντοτεμαχιδιων
ειναι ενα δυσπροσιτο προβλημα που τελικα παραπεμπεται οχι στον
γεωμετρικο μοντελο αλλα στο υποκειμενο και στην αμοιβαια σχεση του
με τον κοσμο.
Η παρασταση σχηματιζεται στο ανθρωπινο πνευμα και οχι στον χωρο.
Στον κοσμο ομωs των τεμαχιδιων δεν υπαρχει ορατη θεα.
Η ανθρωπινη νοηση κατασκευαζει μοντελα για να παραστηση μη ορατα
φαινομενα του μικροκοσμου, τα οποια μαρτυρουνται με τα οργανα
καταμετρησηs που κατασκευαζει ο ανθρωποs και που λειτουργουν με
βαση τα αντικειμενικα δεδομενα, κατα τροπο που υπαρχει ανταποκριση
αναμεσα στην καταμετρηση και στο τελουμενο.
Εκτοτε ο λογοs αποφαινεται να καταφευγη στουs αριθμουs και στα
μαθηματικα για να εκφραστουν οι σχεσειs λογικα.
Η μαθηματικοποιηση ειναι το τελευταιο σταδιο τηs πνευματικηs
διεργασιαs και ετσι το περιεχομενο τηs γνωσηs ειναι λογικο και νοητο.
Πωs ομωs ειναι δυνατο να αποφανθουμε επι τηs ελευθεριαs του
ανθρωπου, αφορμωμενοι απο τα συμβαινοντα στον μικροκοσμο,
δεδομενο οτι ο ανθρωποs ωs ψυχοσωματικη οντοτητα υπερβαινει
απολυτα τα συμβαινοντα στον χωρο αυτο;
Η οργανικη και κυριωs, η συνειδησιακη ανθρωπινη ζωη δεν μπορει να
εξαρταται απο την δομη και την λειτουργια του ατομου τηs υληs, απο
τουs οχι και τοσο σαφειs νομουs που κυβερνουν τον μικροκοασμο αλλα
και απο
τιs ιδεεs και τα δογματα ορισμεων θρησκειων, περι του υπερτατου οντοs.

Βιβλιογραφια

1. Fred Adams «Die fünf Zeitalter des Universums». Eine Physik der
Ewigkeit.
Deutsche Taschenbuch Verlag GmbH & KG. München, Dezember
2002

2. Edwin Taykor, John Arcibala Weeler «Physik der Raumzeit». Eine

Einfüh-
rung in die spezielle Relativitätstheorie, Heidelberg 1992

3. Lee Smolins «Three Roads to Quantum Gravity», London 2000

4. Lawrene K., «Quintessenz». The Mysterie of Missing Mass in ths

Universe.
New York 2004

5. Reich k., «Von Anaximander bis Newton». Schöpfung ohne Ende. Die
Ge-
burt des Kosmos. Special 2, Jan. 2002, S. 100
 6. Φιλιαs Τ.-Αρβανιτακηs, Χριστοδουλου «Ηρακλειτοs Απαντα»
Εκδ. Ζιτροs, Αθηνα 1999

7. Hawkins S. «Das Universum in der Nußschale»

Hamburg 2001

8. Χατζηθεοδωρου Γ., «Τα πεδια μαχηs των στρατιων του συμπαντοs»

Δαυλοs αρ. 307, Νοεμβριοs 2007, σ. 21430-21438

9. Hogan C., «Auf der Suche nach der Quanten der Zeit».
Spektrum der Wissenschaft Dosier 01/2003, S. 90-98

10. Deutsch D., «Die Physis der Welterkenntnis». Auf dem Weg zum
universa-
len Verstehen, Basel 1991

11. Heisenberg W., « Physik und Philosophie»

12. Pauli W., «An den Grenzen des Denkens»

Erst Peter Fisher Verlag, Freiburg 2000

13. Gleik J., «Isaak Newton». Die Geburt des modernen Denkensd.
Düsseldorf 2004

14. Schrödiger E., «Was ist das Leben ?» Die lebende Zelle mit den
Augen eines Physikers, Bern 1946

15. Hawkins S., «Die illustrierte kurze Geschichte der Zeit»

Rowohlt Taschenbuch Verlag

16. Tegmark M., Wheeler A., «100 Jahre Quantentheorie»

Spektrm der Wissenschaft, Dosier 01/2003, S. 6-14

17. Oestmann G., «Kants Allgemeine Naturgeschichte»

Schöpfung ohne Ende. Die Geburt des Kosmos.
Special 2, Jan. 2002, S. 106-111
18. Rith K, Schäfer A., «Der Geheimnisvolle Spin des Nukleons»
Spektrm der Wissenschaft, Dosier 01/2003, S. 15-21

19. Kaupp M., «Einstein in der Chemie»

Spektrm der Wissenschaft, Dosier 01/2008, S. 34-40
 20. Σταμουληs Β., «Τα παραδοξα του Ζηνωνοs. Μια αλλη
πραγματικοτητα»
Δαυλοs αρ. 282 Ιουλιοs-Αυγουστοs 2005, σ. 18859-18865

21. Σταμουληs Β., «Τα παραδοξα του Ζηνωνοs. Μια ανατροπη στην
Φυσικη»
Δαυλοs αρ. 288, Φεβρουαριοs 2006, σ. 19507-19521

22. Δακογλου Ι., «Ο μυστικοs Κωδικαs του Πυθαγορα»

Εκδ. Νεα Θεσιs, Αθηνα 2005, Τομοs 1,2,3,4

23. Κυπαρισσοs Γ., «Θεωριεs για την υλη»

Δαυλοs αρ. 258, σ. 16845-16852

24. Ιεροδιακοναs Γ., «Η θεωρια τηs σχετικοτηταs στα αρχαιοελληνικα

κειμενα». Δαυλοs αρ. 268, Απριλιοs 2004, σ. 17593-17600

25. Μπισκα Νανου «...ξαναανακαλυπτει τον αιθερα των αρχαιων

Ελληνων
η συγχρονη φυσικη» Δαυλοs αρ. 229, σ. 14633-14642

26. Ostriker J.,Steinhardt P. «Die Quintessenz des Universums»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2001, S. 92-98

27. Κωνσταντινιδης Κ «Συμπαν-Κοσμογονια-Αστρονομια»

Ιστοσελιδα http://amphiktyonbooks.blogspot.com,
02.10.2010

28. Ναγος Σ. «Αληθεια, Ελευθερια, Γνωση»

Ιστοσελιδα «Eligible Greeks.Com», 09.04.2010
 Σχημα 2: Το προβλημα Ιεραρχειαs στιs ενεργειακεs κλιμακεs

2. Το συμ-«παν»

Η αναγνωριση τηs αληθεινηs μορφηs του συμπαντοs κοσμου ηταν ηδη

απο την προ προσωκρατικη εποχη των αρχαιων Ελληνων ( Ορφεαs ) το
κυριο
μελημα τηs φιλοσοφιαs και τηs επιστημηs.
Οι ανθρωποι τηs εποχηs αυτηs αποδοθηκαν σε ενα πνευματικο αγωνα
εκπορθησηs ενοs απο τα απροσπελαστα οχυρα τηs δημιουργιαs.
Πωs προεκυψε ο συμπαν κοσμοs και ποτε προεκυψε;
Μολιs σημερα ψηλαφει η συχρονη επιστημη το βαθοs τηs γνωσηs που
ειχαν
 οι αρχαιοι Ελληνεs φιλοσοφοι και οι επιστημονεs και σε θεματα του
συμπαντος
κοσμου.
Ισωs θα επρεπε ολοι οσοι ασχολουνται με επιστημονικα θεματα για το
συμπαν, να ριχνουν μια προσεκτικη ματια στην αρχαια Ελληνικη
Γραμματεια για να τουs κανη να σκεφθονται με ευρυτερουs οριζοντεs.
Οι επιστημεs ομωs του ανθρωπου δεν ειναι καθαρεs επιστημεs, διοτι ο
ανθρωποs ωs δημιουργοs τηs επιστημονικηs γνωσηs δεν ειναι δυνατο να
γινη καθαρο αντικειμενο παραγωγηs επιστημονικηs αληθειαs επειδη
γινεται αυτοs ταυ- τοχρονα υποκειμενο και αντικειμενο.
Ετσι θεωρει την υποκειμενικη αισθηση που εχει για τον ζωτικο γι’αυτον
γηινο χωρο και την υπαρξη του χρονου, σαν την μονη σωστη και
αυθεντικη.
Αλλα τι ειναι ο χρονοs περαν απο μια ψευδαι- σθηση του νου και
αποτελει γι’αυτο μια εικονα τηs μεταβοληs στην συνειδηση του
ανθρωπου, που παρατηρειται σε καθε φυσικο μεγεθοs.
Προκειται συνεπωs για ενα φανταστικο μεγεθοs, ενα φαντασμα που δεν
υπαρχει σε φυσικα μεγεθη.
Αν δεν συνεβαινε καμμια μεταβολη στο συμπαν, τοτε δεν θα υπηρχε και
ο χρονοs.
Οταν συμβαινει μια μεταβολη δυο
αλληλεπιδρωντων «σωματιδιων», τοτε ο «εξωτερικοs» παρατηρητηs
αισθανεται την αναγκη ενοs μεσου για την περιγραφη τηs
παρατηρηθεισηs μεταβοληs (1).
Απο την στιγμη ομωs που εμπιστευεται ο ανθρωποs τυφλα, αλλα
λανθασμενα τιs αισθησειs του και ταυτιζει τελειωs απατηλα τον χρονο με
τιs κινησειs των δεικτων των χρονομετρων, ειναι εκ των πραγματων
αδυνατο να προσδιοριση σε ποιο σημειο σμικρυνσηs ‘η μεγεθυνσηs
βρισκεται αυτοs και ο συμπαν κοσμοs οπου ζει. Βιωνει τα παντα μεσα
απο μια διαρκη υποσυνειδητη συγκριση με τα διαφορα υπαρκτα μικρα
μεγεθη μεσα στο γηινο περιβαλλον σε συνδυασμο με τον χρονο και την
κινηση και θεωρει τον εαυτο του μετρον του παντοs.
Αυτοs ειναι ο λογοs που ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs κατασκευαζει μοντελα
για να παραστηση τα μη ορατα για τα ματια και τα αλλα αισθητικα
οργανα του φαινομενα του συμπαντοs κοσμου.
Ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs στην προσπαθεια του να απαλλαγη απο
ενοχλητικεs χαοτικεs καταστασειs και κλασματομορφεs, που δεν μπορει
να νοηση, επινοησε φανταστικεs εννοιες που χρησιμοποιουνται στα
μαθηματικα και στιs φυσικεs επιστημεs ωs π.χ. τους οριακους
παραγοντεs απειρο, απειρωs μεγαλο, απειρωs μικρο, μηδεν κ.α.
Πωs ομωs ειναι δυνατο να νοηση ο ανθρωποs το ατμητο χωριs το τμητο,
το αχρονο χωριs το εγχρονο, το ολο χωριs το μεροs, το αρνητικο χωριs το
θετικο, το εκτατο χωριs το διαστο τελοs κ.α.;
Το οτι ακομη βλεπουμε τον συμπαντα κοσμο ετσι που τον βλεπουμε και
οχι διαφορετικα, οφειλεται στο οτι ο εγκεφαλοs του ανθρωπου ειναι και
αυτοs προ’ι’ον τηs εξελεκτικηs πορειαs.
Στην εξελεκτικη πορεια του ανθρωπου, ο εγκεφαλοs αυτου εξελιχθηκε
ετσι για να βοηθηση το ανθρωπινο σωμα να βρη την θεση του στο
περιβαλλον και μαλιστα στιs διαστασειs που το ανθρωπινο σωμα
λειτουργει.
Ποτε δεν προετοιμασε η εξελεκτικη πορεια τον ανθρωπινο εγκεφαλο, για
να προσανατολισθη αυτοs προs τον κοσμο των χαοτικων καταστασεων
και κλασματομορφων και γενικα προs τον κοσμο των κβαντοτεμαχιδιων
τηs υληs ( 19 ).
Το συμπαν ομως μεχρι του σημειου που μπορει ο ανθρωποs να
παρατηρηση, λειτουργει και εκφραζεται χαοτικα και με
κλασματομορφικεs μορφεs.
Ωs χαοs χαρακτηριζεται η ατα- ξια, η πολυπλοκοτητα αλλα και η
νομοτελεια. Οι κλασματομορφες ειναι οι ενδιαμεσεs καταστασειs τηs
υληs, δηλαδη τα μεγαλυτερα ‘η μικροτερα στοιχεια τηs υληs που αιωνια
επαναλαμβανονται.
Το συμπαν με τιs απειρομορφεs αισθητεs εκφρασειs του (Μικροκοσμοs,
Μακροκοσμοs) και ωs αδιαστατοs χωροs, ειναι ο κοσμοs, ωs ολοs, που
δεν
συλαμβανεται απο τον ανθρωπινο εγκεφαλο ωs συνολο και γι’αυτο δεν
μπορει να εκφραστει λογικα.
Μονο ενα μεροs του κοσμικου συμβαινοντοs γινεται με το συνολο των
ανθρωπινων αισθησεων ορατο.
Τα συμπατικα φαινομενα εμφανιζονται στον ανθρωπο οπωs
εμφανιζονται σε ενα παρατηρητη ευρισκομενο μεσα σε τεσσερα
στρεφομενα συστηματα και δη τηs περιστροφηs του πλανητη γη γυρω
απο τον αξονα του, γυρω απο τον Ηλιο του ηλιακου μαs συστηματοs,
γυρω απο το κεντρο του γαλαξια μαs, που και αυτοs εντοs τηs τοπικηs
ομαδαs των γαλαξιων του κινειται παλι στρεφομενοs προs το απειρο.
Ο ανθρωποs αντιλαμβανεται μονο τον «κοσμον τονδε» και ορισμενα
μονο
φαινομενα αυτου χωριs την ουσια του, διοτι ο εγκεφαλοs του δεν ειναι
ακομη
σε θεση να νοηση χαοτικεs καταστασειs και κλασματομορφεs.
Αυτο που φενεται πεπερασμενο κρυβει μεσα του το χαοs και μπορει να
μην ειναι μετρησιμο.
Απ’ολεs τιs ενδιξειs συμπεραινεται οτι το συμ-«παν» ειναι απειρωs
μεγαλο.
Δεν αποκλειεται ομωs τα χωριs ορια ορια του να ειναι το αποτελεσμα
οπτικηs αυταπατηs.
 «Το κακο φανταζει καλο στο νου εκεινου που ο θεοs στην συμφορα
τον παει (χοροs στην τραγωδια τηs Αντιγονηs)».
Επειδη ο ανθρωποs ομωs εκ των πραγματων δεν ηταν και δεν ειναι
ακομη σε θεση να συλλαβη ολοκληρωτικα ‘η επιμερουs τα συμπατικα
φαινομενα, απο αναγκη δημιουργησε μα αυξημενη φαντασια, μια
παραπλανητικη εικονα του συμπαντοs μεσα στο οποιο ζουσε και ζει και
δημιουργει.
Ωs πλασμα αυτηs τηs φαντασιαs, ο ανθρωποs κατεληξε σε ενα τροπο
θεωρησεωs του συμπαντοs κοσμου που τον οδηγουσε σε καποια
εξηγηση των ανεξακριβωτων φαινομενων που τον περιεβαλαν.
Σε αυτη την κατασταση του ανθρωπινου νου, προστεθηκε κυριαρχικα και
η προσηλωση του σε καποιεs θε’ι’κεs δυναμειs, που υπεθεσε, οτι
κυβερνουν τον συμπαντα κοσμο, και μαλιστα κατω απο την βαθεια
επιδραση που ειχαν και εχουν ακομη στην συνειδηση του οι κατα
καιρουs καθιερωμενεs θρησκευτικεs δοξασιεs, που ενισχυονταν και
ενισχυονται ακομη απο την δογματικη παντοτε διδασκαλια των
διαφορων θρησκευτικων ηγετων, προφητων και δηθεν οραματιστων τηs
εποχηs μαs.
Προτου αναλυθουν οι προβληματισμοι και οι νεεs σκεψειs για την
προελευση, δομη και ειμαρμενη του συμπαντοs κοσμου, απαιτειται
πρωτα μια αναδρομικη σκιαγραφηση των ιδεων και υποθεσεων που κατα
καιρουs διατυπωθηκαν.

Βιβλιογραφια

1. Συροs Κ., «Ο υποκειμενικοs χρονοs του Ηρακλειτου και οι

εφαρμογεs του
στην Κβαντικη θεωρια ». Δαυλοs τ. 207

2.1 Το συμπαν υπο το πρισμα τηs Καβ(β)αλαs των Ιουδαιων.

Κατα την Καβ(β)αλα των Ιουδαιων ( 1 ), οι πλανητεs σχηματιζουν τα

οργανα του συμπαντοs και οι κυκλοι τουs αποτελουν την γενεσιουργικη
αιτια τηs ζωηs
στο συμπαν.
Η ζωη στο συμπαν δημιουργειται με τιs ροεs του φωτοs, οι οποιεs
περιρεουν ολουs τουs πλανητεs και ετσι με την πνοη τουs σκεπαζουν τα
σπερματα τηs τεκνοποιησηs.
Στουs ανθρωπουs, καθε σφαιριδιο αιματοs αποτελει τον ληπτη και
αναπαραγωγο τηs ροηs τηs ζωηs, ενα πραγματικο ον, δημιουργηθεν μονο
του κατ’ομοιωμα του ιδιου του ανθρωπου που περιεχει την ροη τηs ζωηs,
και σε οντα σε απειρο μεγαλο αριθμο.
Το ιδιο συμβαινει με τιs ροεs τηs ζωηs στο συμπαν.
 Οι Καβ(β)αλιστεs προσπαθουν να επιδρασουν σε αυτα τα οντα και να
γνωρισουν τιs δυναμειs τουs και πανω στην προσπαθεια αυτη βασιζεται
η αστρολογια, η δαιμονολογια και η μαγια τηs Καβ(β)αλαs.
Η δυναμη τηs ζωηs, η οποια αναπαραγεται στην κυκλοφορια του αιματοs
δεν ειναι η μοναδικη στον ανθρωπο.
Η νευρικη ασμοσφαιρα που ρυθμιζει τα
φαινομενα τηs ζωηs, κυκλοφορει σε καθε ανθρωπινη υπαρξη και
αναγεται στο οργανικο συστημα τηs ζωηs, και επιδρα συνειδητα με την
θεληση.
Η νευρικη αυτη ασμοσφαιρα δεν αναπαραγεται οπωs η δυναμη τηs ζωηs.
Προερχεται απο ενα ον, το οποιο ζει κατα μυστικο τροπο κρυμενο και
ρεει προs ενα κεντρο υποδοχηs.
Μεταξυ αποστοληs και υποδοχηs υπαρχει μονο ενα καναλι ροηs.
Κατα την διδασκαλια τηs Καβ(β)αλαs το συμπαν συμπεριφερεται κατα
τον ιδιο τροπο.
Πανω ‘η στο εσωτερικο των αναφερθεντων ροων φωτοs, υπαρχει ενα
υπερμυστικο ασμοσφαιρο, ανεξαρτητο απο το δημιουργικο ον τηs φυσηs,
οπωs
ακριβωs και η δυναμη των νευρων ειναι ανεξαρτητη απο τα σφαιριδια
του
αιματοs.
Αυτο το ασμοσφαιρο απορρεει αμεσα απο τον θεο, βρισκεται στo σωμα
του θεου, ειναι το πνευμα του συμπαντοs κοσμου.
Το συμπαν κατα την Καβ(β)αλα αποτελειται απο τιs εξηs παραμετρουs :

 απο ενα σωμα, δηλαδη απο τα αστρα και οτι αυτα δημιουργουν

 απο μια δυναμη ζωηs, δηλαδη απο ροεs του φωτοs, που περιρρεουν
τα
αστρα και την δημιουργικη λειτουργια των φυσικων δυναμεων


απο μια διακυβερνουσα θεληση, η οποια δια ενοs με τον νου
ακατανοητου
ασμοσφαιρου παντου αναπαραγεται, δηλαδη απο εναν συμπατικον
μαγνητισμον.

Περαν των παραμετρων αυτων το συμπαν ειναι οπωs και ο ανθρωποs

υποταγμενο σε μια περιοδικη εξελεκτικη πορεια και θα ενωθει παλι
τελειωs με την αρχικη του μορφη, με τον θεο.
Οι θετικεs επιστημεs των ανθρωπων δινουν σαν τελικη εξισωση με τουs
αισθητουs κοσμουs, την συναρτηση, οτι καμμια υλη δεν μπορει να
υπαρξη χωριs την δυναμη και καμμια δυναμη χωριs την υλη.
Η συναρτηση ομωs αυτη δεν ειναι πληρηs, εαν δεν ληφθουν υποψη τα
εξηs:

1. Ο συνδιασμοs δυναμεωs και υληs φερεται σε ολα τα δυνατα

επιπεδα,
αρχηs γενομενηs, οτι μπορει να ονομασθη η υπο την υλη
δημιουργηθησα
δυμη π.χ. πετρωματα, ορυκτα, το απλο χημικο σωμα εωs την
δυναμικη
υλη των σπερματοζω’ι’διων, το ηλεκτρικο ατομο κλπ. Η υλη και η
δυναμη
παρουσιαζονται παρ’ολο που δεν μπορει κανεναs να τιs
απομονωση, αλλα
ωs αντιθετα μεγεθη και ακρα μαθηματικα ορια μπορουμε να δουμε
απο το
συνολο μονο επιμερουs διασυνδεσειs τουs.

2. Τα μελη τηs ωs ανω σειραs, δηλαδη τα στοιχεια τηs φυσεωs ειναι

ευσταθη
μεγεθη. Η δυναμη, που ειναι χαρακτηριστικη για τιs απειρεs
κινησειs,
αρπαζει την υλη οπωs μια συνεχη ροη και την μεταφερει απο εναν
πολο
σε αλλο, ο οποιοs στην ουσια του ειναι η αδρανεια που εμφανιζεται
ωs μια
αντιρροη στην αντιθετη κατευθυνση. Ετσι π.χ. ενα φωσφορικο
ατομο ενοs
φυτου που πηρε ορυκτα φωσφατα μεταφερεται σε ενα στοιχειο του
ανθρωπινου εγκεφαλικου κυτταρου, δηλαδη σε πολυ λεπτη υλη ‘η
δυναμικη ωστε μετα την μεταθανατια διαλυση να ξαναμεταφερθει
στην
υλη, που σημαινει μεταβολη απο την λεπτη σε χονδροειδη υλη.

3. Η κινηση, το αποτελεσμα τηs συνεχουs διαφοροποιημενηs

ισορροπιαs,
δεν ειναι ατακτοs και παρουσιαζει μια σειρα αρμονικα συνδεδεμενα
στοιχεια, που ονομαζουμεν νομουs, οι οποιοι ενωνονται στην
αντιληψη
κατα την διαρκεια τηs εξελεκτικηs πορειαs του ανθρωπου.

Η αρμονικη αυτη συμβιωση των φαινoμενων φαναιρωνεται σε αυτο που

οι ανθρωποι ονομαζουν θεληση.
 Ο αισθητοs κοσμοs ειναι η εκφραση τηs θελησηs, η οποια πλεει σε μια
συνεχη και μη ευσταθη ισορροπια μεταξυ δυναμηs και υληs.

Οι Ιουδαιοι στην Κοσμογονια τουs, οικειοποιονται ξενεs πατροτητεs και

αντιγραφουν σκεψειs αλλων, χωριs να ειναι σε θεση να κανουν την
παραμικρη προ- σπαθεια να αποδειξουν αυτα που ισχυριζονται.
Χαρακτηριστικο παραδειγμα αποτελει το ειδικο σχημα του δενδρου τηs
ζωηs του Πυθαγορα, που το οικειοποιηθηκαν, ισχυριζομενοι οτι ειναι
δικο τουs εργο. Πολλοι αρχαιοι σοφοι συγγραφειs μαρτυρουν στα
κειμενα τουs, οτι οι ομοιεs με τον Πυθαγορα κοσμογονικεs αποψειs τουs,
δεν ειναι τιποτε αλλο απο φθηνεs και κακεs αντιγραφεs.

2.2 Το συμπαν υπο το πρισμα των αρχαιων Ελληνων φιλοσοφων

Αντι την λεξην «συμπαν» οι αρχαιοι Ελληνεs χρησιμοποιουσαν την

λεξη «παν».
Κατα τον Αρχελαο π.χ. «και το παν απειρο και αναλλοιωτον» ηταν.
Ο Αριστοτεληs διετυπωνε «το παν ανωλεθρον τε και αγεννητον» ενω για
τον Επικουρο «το παν απειρο εστι» ηταν.
Για τον Μητροδωρο ισχυεν «α’ι’διον το παν ου γαρ εχει αρχην ουδε
περαs» και για τον Εμπεδοκλην ισχυε η ξεκαθαρη διατυπωση «ου
μεντοι το παν ειναι κοσμον, αλλ’ολιγον τι του παντοs μεροs».
Ο Θαληs, ειχε ριξει το κυριο βαροs των προσπαθειων του στην ερευνα
και στην σπουδη των φυσικων φαινομαινων.
Ο κυριοs στοχοs, προs τον οποιον απεβλεπε η Σχολη τηs Μιλητου του
Θαλη (φυσικομαθηματικου τυπου σχολη θεραπευουσα και την
φιλοσοφια) ηταν να δωση απαντησειs στο κοσμολογικο προβλημα
απαλλασσονταs τη σκεψη και την ερευνα απο καθε θεοκρατικο φρε-νο
και θρησκευτικη προληψη.
Ειναι γνωστο οτι ο Θαληs θεωρουσε ωs πρωταρχικο στοιχειο τηs
δημιουργιαs το «υδωρ», ο Αναξιμανδροs το «απειρο», ο Αναξιμενηs τον
«αερα», ο Ηρακλειτοs το «πυρ», ο Εμπεδοκληs τα «γη, υδωρ, πυρ και
αερα».
Ο τελευταιοs απεδιδε τιs φυσικεs μεταβολεs στην «φιλοτητα» και
στον «νεικον».
Ο Λευκιπποs και ο Δημοκριτοs θεωρουσαν ωs πρωταρχικο στοιχειο τηs
δημιουργιαs τα «ατομα» τα οποια χαρακτηριζαν ωs «ατμητα», ενω οι
Πυθαγοριοι εβλεπαν και ερμηνευαν την δημιουργια με αριθμουs.
Παραλληλα οι Ελεαται (Ξενοφανη- νηs, Παρμενιδηs και Ζηνων)
αρνουμενοι την φαινομενικη πολυμορφια και την κινηση στην φυση,
υποστηριζαν οτι το «ον» και το «παν» ειναι ενα. Κατα τον Ξενοφανη οι
Ορφικοι υποστηριζαν επισηs οτι το «ον» ειναι αγεννητον, ακινη- τον,
απροσωπον, αναλλοιωτο, αμεταθετον και ανωλεθρον.
 Ο Αναξαγοραs επηρεασμενοs απο τουs Ορφικουs φρονει, οτι ο «νουs»
ειναι η υπερτερα δυναμη και ο διακοσμιτηs που διαμορφωσε την υλη του
συμπαντοs και οτι η υλη δεν ειναι μονο συνθετοs αλλα και διαιρετη ειs
το απειρο, σε αντιθεση με τιs αποψειs του Λευκιππου και Δημοκριτου.
Ανερμηνευτεs παραμενουν ακομη μεχρι σημερα οι αποψειs του Ζηνωνοs
του Ελεατου περι κινησεωs του χρονου που περιεχονται στα θεωρηματα
του «ιπταμενου ο’ι’στου» και του «ταχυποδοs Αχιλλεα με την Χελωνα».
Ο Αναξαγοραs στο αποσπ. Β 17 λεγει: «....πολλοι ακολουθουν μια
συνηθεια εσφαλμενη, οταν μιλουν για γεννηση και καταστροφη, γιατι
τιποτα δεν γεννιεται και τιποτα δεν καταστρεφεται».
Η διατυπωση αυτη του Αναξαγορα ισοδυναμει με το αξιωμα τηs φυσικηs
επιστημηs για την διατηρηση τηs υληs. Αλλοι φιλοσοφοι υποστηριζαν
οτι τα συμβαντα που παρα-τηρουμεν στον ουρανιο θολο με τα
περιορισμενηs εμβελειαs ματια μαs είναι μοναδικα και σπουδαια και
κατα την διαρκεια καθωρισμενα να επαναλαμβανονται και να κυλουν
χωρι τελοs σε τροχιεs μοιρεων πεπρωμενων.
Η κινουμενη εικονα τηs αιωνιοτηταs ηταν για τον Πλατωνα μια
κραιπαλη (2, 3). Η περιστροφη των αιωνιων αυτων τροχων, μουσικη στα
αυτια πολλων επιστημονων τηs αρχαιοτηταs, ακουγεται στα εργα του
Ησιοδου, Πυθαγορα,
Πλατωνα, Αριστοτελη, Εωδυμου και αλλων μεταγενεστερων.
Η αναγκη ‘η ο ερωs των αρχαιων διανοουμενων, δεν ειναι τιποτε αλλο
απο τιs τεσσερεs ενωτικεs δυναμειs με τιs οποιεs λειτουργει η φυση. Η
διανοηση των αρχαιων Ελληνων αποδικνυεται ωs η πιο καταλληλη
εκφραση για την συμπατικη ταξη των παραγματων.
Στην Βιβλιοθηκη τηs Αλεξανδρειαs δουλευαν ο αστρονομοs Υπαρχοs
που σχεδιαζε ουρανιουs χαρτεs, ο Ευκλιδηs που συγκατελειψεν την
γεωμετρια σε ενα εξοχο συστημα, ο Χερον ο Αλεξανδρινοs ο εφευρετηs
των οδοντωτων τροχων, τηs ατμομηχανηs και συγγραφεαs του
αυτοματου, του πρωτου βιβλιου για την ρομποτικη, ο Απολλωνιοs απο
την Περγα, ο μαθηματικοs που ανακαλυψε την τομη του κωνου, την
ελλειψη, την παραβολη, την υπερβολη, δηλαδη καμπυλεs τιs οποιεs
ακολουθουν στην κινηση τουs οι πλανητεs, οι κομητεs και αλλα ουρανια
σωματα, ο Αρχιμηδηs ο μεγαλυτεροs εγκεφαλοs στουs τομειs των
μαθηματικων εωs την αστρονομια, ο γεωγραφοs Πτολεμαιοs κ.α ( 4 ).
Στον Αρχυτα απο την Ταρανδο (επιφανηs πολιτικοs, μαθηματικοs,
μηχανικοs, στρατηγοs και πρωτοs θεμελιωτηs τηs μηχανικηs) οφειλεται η
λυση του «Δηλιου προβληματοs» του διπλασιασμου, δηλαδη δοθεντοs
κυβου και πολλεs μηχανικεs και κατασκευαστικεs επινοησειs μεταξυ των
οποιων η δια χρησεωs ελατηριων κατασκευη το 380 π.Χ. ενοs ιπταμενου
αντικειμενου (αεροπλανου). Ο Υπολογιστηs των Αντικυθηρων που
εντοπισθηκε στο ναυγιο ενοs αρχαιου πλοιου στην θαλασσια περιοχη των
Αντικυθηρων, δεν δημιουργηθηκε απο το τιποτα, αλλα ειναι αποτελεσμα
τηs μακραιωνηs θεωρητικηs και τεχνολογικηs επιστημονικηs παραδοσηs
του απωτερου ελληνικου παρελθοντοs.
Απο τοτε, που επιβληθηκε το δογμα τηs εφ' απαξ δημιουργιαs του
κοσμου απο
τον Γιαχβε μεσα σε μια εβδομαδα, που εφτιαξε ολα τα ζωα και τα φυτα
μαζι,
πριν απο 7.500 χρονια περιπου και επεκρατησε η ιουδα'ι'κη αιρεση του
Χειστιανισμου, η εννοια τηs εξελικτικοτηταs εξοβελιστηκε απο την
σκεψη των ανθρωπων.
Διηρκησε πολυ καιρο εωs οτου η Δυση ξυπνησε απο τον μυστικιστικο
τηs υπνο και επαν’ανεκαλυψε αντιγραφονταs, οπωs π.χ. ο Κοπερνικοs
απο τα εργα του Αρισταρχου απο την Σαμο, τα διασωθεντα απο την
καταστροφικη μανια των χριστιανων, σε αποσπασματα εργα των
πνευματικων γιγαντων τηs ελληνικης αρχαιοτηταs ( 4, 5, 6 ).
Ο Κλεανθηs οταν εγινε αρχηγοs μετα τον Ζηνωνα Κιτεα
τηs στοαs τηs Στωικηs Σχοληs εγραψε ενα ολοκληρο Βιβλιο, οπου
κατηγοτουσε τον Αρισταρχο τoν Σαμιο για ασεβεια, επειδη υποστηριζε
τον Ηλιοκεντρισμο, σποκαλωνταs αυτον αθεο αστρονομο. Ζητησε
μαλιστα απο τουs Αθηναιουs να τον καταδικασουν.
Ο Αρισταρχοs χρειασθηκε να διαφυγει στην Αλεξανδρεια, προκειμενου
να αποφυγη την καταδικη.
Οι καταδικεs των φιλοσοφων εκεινη την εποχη για
θρησκευτικουs λογουs απο το δωδεκαθε'ι'στικο Κατεστημενο ηταν
πολλεs και γνωστεs. Για αθεουs καταδικασαν τον Αναξαγορα, ο
οποιοs διδασκε, οτι ο Ηλιοs δεν ειναι θεοs, αλλα διαπυρη μαζα και τον
Πρωταγορα, ο οποιοs αμφισβητησε την
υπαρξη των θεων.
Στα εργα του ο νεοπλατωνικοs Προκλοs (5οs μ.Χ. Αιωναs)
επαναλαμβανει τα ιδια σχεδον που ειχαν διατυπωσει αιωνεs νωριτερα οι
προσωκρατικοι και κλασσικοι Ελληνεs φιλοσοφοι, οτι οι αστερεs
περιστρεφονται περι του αξονα τουs και οτι γυρω απο αυτουs
περιστρεφονται πλανητεs κατι που χιλια χρονια μετα τον Προκλο
επανελαβεν ο Κεπλερ ( 13 ) .

2.21 Ορφεαs

Ο Ορφεαs εζησε ωs γνωστο μια γενεα προ τηs γενεαs του Τρω’ι’κου
πολεμου.
Απο τα διατυπωθεντα στον στοιχο Χ27 τηs Ιλιαδαs του Ομηρου πρεπει
να
εζησε o Ορφεαs ( 8 ) στην 18ην (+-3) π.Χ. χιλιετια.
 Κατα τουs Ορφικουs το συμπαν γεννηθηκε σε καποια χρονικη
στιγμη προ αμνημονευτων χρονων και ειναι αφθαρτο, ακαταλυτο και
αιωνιο ( 7 ).
Αυτό προηρθε απο καποια αρχικη ουσια, η οποια προσδιοριζεται ωs
«αυγο» που εσπασε και εξηλθε ο «Φανηs».
Ο αστρικοs κοσμοs ονομαζεται απο τουs Ορφικουs και ωs ουρανοs.
Η φυση δεν ειναι το «επιστητον», δηλαδη αυτο που αντιλαμβανεται ο
ανθρωποs, αλλα το παν γυρω απο τον ανθρωπο, η γη, η θαλασσα, ο
αιθεραs αλλα και ο ουρανοs.
Καθε πληροφορια για τιs ιδεεs των Ορφικων για το συμπαν προκυπτει
απο τουs ορφικουs υμνουs του ουρανου, θυμιαμα, λιβανου (4ον) και τηs
φυσεωs, θυμιαμα, αρωματα (10ον).
Ο μεν ουρανοs χαρακτηριζεται ωs πρεσβυγενεθλοs (4,2) η δε φυση ωs
πρωτογενεια (10,5) και ωs απατωρ (10,10) και καλειται ωs αυτοπατωρ,
δηλαδη ωs απο την ιδια γενομενη προσελθουσα.
Η φυση αποκαλυπτεται πανσοφοs (10,16), πληρηs συνεσεωs, περιφρων
(10,21) και η οποια εχει πολλεs βουλησειs (10,10). Κατα την θεωρια που
διετυπωσε ο μαθητηs του Ορφεα Μελισσοs «ο κοσμοs εαν θα ειχε
γεννηθει, δημιουργηθει, απο καποια αρχη, μοιρεωs και θα απεθνησκεν,
αφου καθε τι που γενναται πεθαινει αναγκαστικα».
Ωs προs την φυση του το συμπαν χαρακτηριζεται πυριπνουν (10,2) και
λογιζεται ωs μεγιστο, που περιεχει α’ι’διον ζωη (10,27).
«Ω θεα Φυση, μητερα των παντων, επινοητικη στη δημιουργια
μητερα, επουρανια σεβαστη θεα, που κτιζεις τα παντα... αφθαρτη,
παναρχαια, εσυ που γεννηθηκεs πρωτη... με μεγαλη πειρα,
φωτοφορε... αυτογενεs, χωριs πατερα, αρσενικη, εισαι ο πατεραs, η
μητερα και η τροφοs ολων...».
Απο τιs αποψειs αυτεs των Ορφικων επηριασθηκε ο Ηρακλειτοs και
ανεπτυξε την θεωρια, οτι «το συμπαν εσσεται αειποτε πυρ απτομενον
και σβενυμενον». Εφ’οσον για τουs Ορφικουs το συμπαν ειναι εναs
ζωνταs οργανισμοs που παρεχει στα μερη του την δυνατοτητα υπαρξηs
τηs ζωηs, ειναι ταυτοχρονα αυτο και ο γεννητωραs ολων, οσα υπαρχουν
στον κοσμο.
Η γεννετικη και δημιουργικη δυναμη του συμπαντοs καθωριζεται στον
υμνο τηs φυσεωs (10,29 ; 10,2 και 10,20 ). Στον 7ον υμνο του, ο Ορφεαs
αφιερωνεται στουs αστερεs, τονιζονταs οτι «αστερεs ουρανιοι,
εγκυκλιοι, δινησι περιθρονιοι κυκλεοντεs», δηλαδη οι αστερεs του
ουρανου δια στροβιλων (περιστροφικων κινησεων) διαγραφουν κυκλουs
γυρω απο την γη κινουμενοι περιοδικωs.
Η ετησια κινηση παρεχεται στον υμνο του Ηλιου (8,5) «συ, χορευων δια
τεσσαρων ποδων διατρεχειs την εκλειπτικη».
Ο Ορφεαs διακηρυσσει, οτι ο φυσικοs νομοs ειναι παγκοσμιοs και ισχυει
στον ουρανο και στην γη.
 Η παρουσια αυτη του νομου στην γη εξασφαλιζει και στον γηινο
κοσμο την ταξη, οπωs ακριβωs στον ουρανο και διασφαλιζει και διατηρει
την
σταθεροτητα και την ασφαλεια αλλα και την αδιασαλευτη και
ασταματητη λειτουργια τηs φυσεωs.
Οι ορφικοι υμνοι δινουν τιs επι τηs επιστημηs του ουρανου γνωσειs των
παναρχαιων Ελληνων τηs 12ηs χιλιετιαs π.Χ., που σημαινει οτι οι
Ορφικοι ειναι αυτοι που εθεσαν τιs βασειs τηs σημερινηs επιστημηs ( 8, 9
).
Οι αστρονομικεs ερμηνειεs των παρατηρησεων των Ορφικων
αποδεικνυουν, οτι αυτοι εγνωριζαν και κατεγραφαν φυσικα φαινομενα
του 11.860, του 5.000 και του 3.600 π.Χ., γεγονοs που βγαινει και απο τα
αδιαψευστα Ορφικα κειμενα για το συμπαν ( 7 ).
Η θεση τηs τροχιαs τηs γηs ωs προs την εκλειπτικη του ετουs 1366 π.Χ.
(Χ.Τ.=χειμερινη Τροπη, Θ.Τ.=θερινη Τροπη, γγ’=ισημερινα σημεια,
Π=περιηλιον, Α=Αφηκιον, Η=Ηλιοs)παραουσιαζετα στο Σχ. 2.
Ειs τον Ορφικο υμνο του Απολλωνα (παραγραφοσ 33) γινεται λογοs για
ισοτητα του χειμωνα και του καλοκαιριου (μιξαs χειμωνοs θερεοs τα’
ισον αμφοτεροισιν).
Η ισοτητα αυτη ελαβεν χωρα το ετοs 1366 π.Χ. Εαν χαρακτηρισθουν (ιδε
Σχ. 2 ) με Δφ1 = η ετησια γωνιωδη κινηση του αξονα των αψιδων ΠΑ
που
λαμβανει χωρα κατ’ορθην φορα Δφ2 = η στον ιδιο χρονο γωνιωδη
κινηση τηs ισημερινηs γραμμηs γγ’ που λαμβανει χωρα κατ’αναδρομον
φορα προκυπτει (λογω τηs παραμενουσαs σταθεραs καθετοτηταs τηs
γραμμηs ΧΤΘΤ
προs την ισημερινη γραμμη γγ’που αντιστοιχει σε ενα ισογωνιο κατα
μετρο και
φορα) η ετησια κινηση και τηs γραμμηs ΧΤΘΤ.
Συνεπωs, η ετησια μεταβολη Δφ τηs γωνιαs φ, η οποια σχηματιζεται απο
τον αξονα των αψιδων και την γραμμην των τροπων ειναι

Δφ = Δφ1 + Δφ2

Επειδη ειναι Δφ1 = 11’’ , 7’ και

Δφ2 = 50’’ ,2’
και η κινηση των δυο γραμμων αντιρροπεs, ισχυει

(Δφ) = 11,7 + 50,2 =61’’ , 9’

Οταν ο αξοναs των αψιδων διχοτομει τα τεταρτημορια τηs εκλειπτικηs Ε

και Φ
 η δε μεταβολη τηs γωνιαs φ ειναι ομαλη, συμπαιρενεται, οτι ο
απαιτουμενοs χρονοs «τ» σε ετη, για να λαβη ο αξοναs των αψιδων την
θεση αυτη τηs διχοτομου των Ε και Φ τεταρτημοριων, δινεται απο τιs
σχεσειs

( Δφ )τ1 = 45 μοιρεs και συνεπωs τ1 = 2617, 1 ετη

( Δφ )τ2 = 225 μοιρεs και συνεπωs τ2 = 13.085,6 ετη

Εαν δε ληφθει υπ’οψη, οτι το ετοs 1251 μ.Χ. μηδενισθηκε η γωνια φ του
αξονα των αψιδων και τηs γραμμηs των τροπων, προκυπτει οτι οι
χρονολογιεs τ1 και τ2 κατα τιs οποιεs ο αξοναs των αψιδων ειχε την
ζητουμενη θεση ηταν

τ1 = 1251-2617,1 = - 1366,1 = 1366 π.Χ.

τ2 = 1251- 13085,6 = - 11834,6 = 11835 π.Χ.

Απο τιs δυο αυτεs χρονολογιεs διατυπωσεωs των Ορφικων υμνων,

απορριπτεα
ειναι η τ1.

2.22 Ομηροs

Τα Ομηρικα επη περιεχουν υπο μορφην μυθων πολλεs επιστημονικεs

αληθειεs,
τιs οποιεs σιγα-σιγα επαναπροσεγγιζει ο ανθρωποs. Η Ιλιαδα αποτελειται
απο 15.692 στιχουs, διαιρεμενουs σε 24 ραψωδιεs και γραφθηκε μετα τον
τρω’ι’κο πολεμο. Αυτα που εγραψε ο Ομηροs τα βρηκε καταγεγραμμενα.
«Μηνιν αειδη, θεα», δηλαδη ψαλε μου θεα, την οργη... λεει ο Ομηροs
στην αρχη τηs Ιλιαδαs (Α1).
Ο Ομηροs εγνωριζε πολλα πραγματα για το συμπαν ( 10, 11) και για τιs
αλληλοεπιδρασειs μεταξυ ενεργειαs και υληs. Απο την Ιλιαδα Β 412, Ε
194 και E 838 πληροφορουμαστε, οτι η θεα Αθηνα (Αιθεραs-
Ακτινοβολια =Ενεργεια) κατεβηκε με το θορυβουν αρμα του Διομηδη
στην γη (12) και ελαβεν μορφην (υλη).
Η Θετιs η σπουδαιοτερη απο τιs πενηντα αθανατεs Νηρηιδεs, κορη του
Νηρεα και μητερα του Αχιλλεα, ανεβαινει στον Ολυμπο προs συναντιση
του
Ηφαιστου, για να φτιαξη ο σιδηρουργοs του Δια σε μια ημερα μια νεα
πανοπλια
για τον υιο τηs Αχιλλεα.
Ο Ομηροs περιγραφει (10) τιs παραστασειs που χαλκευσε ο Ηφαιστοs
πανω στην ασπιδα του Αχιλλεα, μεταξυ των οποιων ηταν και η μεγαλη
 Αρκτοs, δηλαδη ο πολυ εμφανηs αστερισμοs του του βορειου
ημισφαιριου στον ελληνικο ουρανο, οπου εναs απο τουs αστερεs τηs
ο Benetnash κατεβαινει κατω απο τον οριζοντα, οταν διερχεται απο τον
κατω μεσημβρινο του τοπου, δηλαδη κατω απο τον μεγιστον κυκλο, ο
οποιοs περνα απο τον βο-ρειο και νοτιο πολο. Λογω μεταπτωσηs των
ισημεριων σημερα, ο αστερισμοs τηs μεγαληs Αρκτου σε συγκριση με
την εποχη που διαδραματιζονταν τα γεγονοτα του Τρω’ι’κου Πολεμου
εχει μετατοπισθει απο την θεση που βρισκονταν κατα τουs αρχαιουs
χρονουs.
Ο αξοναs τηs γηs στρεφεται γυρω απο τον ακινητο αξονα τηs εκλειπτικηs
κατα την αναδρομικη φορα, διατηρωνταs σταθερη την γωνια λοξωσεωs
23 βαθμουs 5 δευτερολεπτα.
Λογω τηs ωs ανω μεταπτωσηs περιστρεφεται και ολοκληρο το επιπεδο
του ισημερινου, επανω στο οποιο βρισκεται και η γραμμη των ισημεριων
η οποια περιστρεφεται επανω στο επιπεδο τηs εκλειπτικηs,
συμπληρωνονταs μια πληρη περιφορα σε διαστημα περιπου 25.800
χρονια.
Σημερα ο βορειοs πολοs του ουρανου θα βρισκεται κοντα στο α τηs
Λυραs, το Βεγα, το οποιο θα ειναι ο πολικοs αστεραs για χιλιαδεs χρονια
( 18 ). Την κινηση τηs γραμμηs των ισημεριων επι τηs εκλειπτικηs
ανακαλυψεν ο Ιππαρχοs το 120 π.Χ. και την υπελογισε σε 48 βαθμουs
ετησιωs που με τιs σημερινεs μετρησειs υπολογιζεται σε 50 βαθμουs και
26 λεπτα ετησιωs.
Εωs το ετοs 14.000 μ.Χ. η αποσταση θα μεγαλωνει, ο δε βορειοs πολοs
του ουρανου θα βρισκεται πολυ κοντα στον αστερα Βεγα.
Στην Ιλιαδα (Ε387) αναφερεται, οτι ο πλανητηs «Αρηs ηταν δεμενοs
δεκατρειs μηνεs».
Ως γνωστο ο πλανητηs γη συμπληρωνει μια περιστροφη γυρω απο τον
ηλιο μαs σε 365,24 γηινεs ημερεs και ο πλανητηs Αρηs σε 686,98 γηινεs
ημερεs. Επειδη οι ταχυτητεs περιστροφηs των δυο αυτων πλανητων γυρω
απο
τον Ηλιο διαφερουν μεταξυ τουs, ο Αρηs αλλοτε ειναι κοντα στην γη και
ορατοs απο τουs ανθρωπουs και αλλοτε βρισκεται σχεδον
αντιδιαμετρικα απο την γη ωs προs τον Ηλιον μαs, δηλαδη ο πλανητηs
αυτοs ειναι για τουs ανθρωπουs αορατοs.
Ο Αρηs γινεται απο τουs ανθρωπουs ορατοs καθε 23 περιπου μηνεs και
παραμενει αορατοs για 10 μηνεs.
Συνεπωs παραμενει για 23-10 =13 μηνεs δεμενοs (αορατοs).
Η Ιλιαδα μαs πληροφωρει (Ν 299, Ο 119, Λ 37) οτι ο πλανητηs Αρηs
συνοδευεται απο τουs δορυφοροs του Φοβοs και Δειμοs, δηλαδη αυτο
που γνωριζεν ο Ομηροs ξαναανακαλυφθηκε μολιs το 1877 μ.Χ. και με
την ιδια ονομασια μαλιστα !
Ο πλανητηs Αρηs απεχει απο τον ηλιο μαs 1,5237 αστρονομικεs μοναδεs
( 13 ).

2.23 Ο Πυθαγοραs

Ιδρυτηs τηs Σχοληs του Κροτωνα, ποληs τηs μεγαληs Ελλαδαs στην
νοτια
Ιταλια, αποικιαs των Σπαρτιατων και Αχαιων υπηρξε ο Πυθαγοραs ο
Σαμιοs.
Παρ' ολου που ωs εφηβοs ο Πυθαγοραs φοιτησε στη Σχολη τηs Μιλητου
και
ακουσε μαθηματα απο τον ιδιο τον Θαλη, εντουτοιs η διδασκαλια και ο
τροποs
εργασιαs στη Σχολη του Κροτωνα διεφεραν στην ουσια απο την
διδασκαλια και
τον τροπο εργασιαs τηs Σχοληs τηs Μιλητου του Θαλη.
Ο Πυθαγοραs επικεντρωσε τιs προσπαθειεs του στην ερευνα και στη
σπουδη των μαθηματικων και στην ηθιλη διδασκαλια.
Η Σχολη του Κροτωνα διατηρησε τον τυπο τηs Σχοληs τηs Μιλησου και
περιελαβε στουs σκοπουs τηs και
τιs επιδιωξειs μιαs ακομη ανυπαρκτηs Σχοληs των Ηθικων και
Πολιτιστικων Επιστημων. Η θεωρια των αριθμων, η γεωμετρια, η
γεωμετρικη αλγεβρα και η μαθηματικη θεωρια τηs μουσικηs, την οποια
θεωρουσε η Σχολη του Κροτωνα αδελφη τηs αστρονομιαs, ελαβαν
μεγαλη αναπτυξη.
Τα μαθηματικα επιτευγματα των Πυθαγορειων θεωρουνται σπουδαια.
Δεν ειναι υπερβολη, εαν λεχθει, οτι οι Πυθαγορειοι ανακαλυψαν τα
σπουδαιοτερα θεωρηματα τηs αριθμητικηs και τηs γεωμετριαs και
εθεσαν τιs βασειs του μαθηματικου οικοδομηματοs.
Απο το εργο του Σακελλαριου ( 14 ) «Πυθαγοραs ο Διδασκαλοs των
Αιωνων»
και του Γραβιγγερ ( 15 ) «Ο Πυθαγοραs και η μυστικη διδασκαλια του
Πυθαγορισμου» γινεται φανερο, οτι ο Πλατων στην διδασκαλια του
παρελαβεν ουσιαστικα κοσμολογικα και αλλα στοιχεια και απο τον
Πυθαγορα.
Αυτο φαινεται ξεκαθαρα στον πλατωνικο διαλογο «Τιμαιος» (Σωκρατης,
Κριτιας, Τιμαιος, Χερμοκρατης).
Στο κειμενο αυτο και δη στα τμηματα 47c, 47d kai 47e ο Τιμαιος
διευκρινειζει οτι η εξοικειωση με τις ουρανιες κινησεις, μας επιτρεπει να
κατανοουμε την συμφωτη ορθοτητα των μαθηματικων τους σχεσεων,
οποτε μπορουμε να διορθωνουμε την πλανη των εσωτερικων μας
κινησεων, μιμουμενοι τις απλανεις θε’ι’κες τροχιες.
Τα ιδια ισχυουν και για την φωνη και την ακοη.
Οι θεοι μας τις δωρισαν για τον ιδιο σκοπο (οπως για την οραση) και για
τις ιδιες αιτιες.
Ο εναρθρος λογος ειναι προφανες οτι εξυπηρετει αυτον τον σκο-πο,
συμβαλει δε αποφασιστικα στην εκπληρωση του.
Το ιδιο ομως ισχυει και για το μερος εκεινο της μουσικης που
χρησιμοποιει φωνη και προσφερεται στην ακοη που μας δοθηκε χαριν
της αρμονιας.
Η αρμονια περιεχει περιφορες συγγε-νεις προς τις τροχιες της ψυχης μας.
Αυτος λοιπον που επικαλειται τις Μουσες με συνεση δεν προσφευγει
στην αρμονια (μουσικη) επειδη θελει να επιτυχη αλογιστη (χωρις λογικη)
ηδονη, οπως ολοι νομιζουν, αντιθετως η αρμονια (μου-σικη) μας εχει
δοθει απο τις Μουσες ως συμμαχος στην προσπαθεια μας να επιβαλουμε
ταξη στην διαταραγμενη κινηση της ψυχης και να την φερουμε σε
αρμονια με τον εαυτο της (την υλικη υποσταση του ανθρωπου, το
σωμα).
Για τον ιδιο σκοπο οι Μουσες μας εδωσαν ως βοηθο τον ρυθμο, γιατι οι
περισσοτε-ροι ανθρωποι χαρακτηριζονται απο ελλειψη μετρου και εχουν
ελαχιστη χαρη.
Τι ομως με τα λεγομενα αυτα προσπαθει να μας μετυαφερει ο
Τιμαιος;
Μας ενημερωνει:

 οτι τα ουρανια σωματα κοινουνται βασει μαθηματικων

αλγοριθμων.
 οτι εμεις οι ανθρωποι ειμαστε μικρογραφια του συμπαντος.
 οτι αν εχουμε αποκλιση απο την αρμονια του συμπαντος πρεπει να
εναρμονιστουμε με αυτο, αρα οδηγος για την ορθοτητα μας ειναι το
συμπαν, αρα καποιο κλειδι για την υγεια βρισκεται εκει.
 οτι η οραση ειναι μεσον εκμαθησης, και οτι η ακοη παιζει καποιο
αντιστοιχα σοβαρο ρολο.
 οτι ο εναρθρος λογος παιζει πολυ σημαντικο ρολο, μεσω της φωνης
και
της ακοης. Ολα αυτα μας δοθηκαν ως δωρο για να μπορεσουμε
να ακολουθησουμε την αρμονια του συμπαντος με οτι αυτο
συνεπαγεται.
 οτι υπαρχει συναρτηση μεταξυ της αρμονιας (μουσικης) μεσω του
ηχου
και του ανθρωπου.
 οτι μεσω της αρμονιας (μουσικης) ο ανθρωπος δυναται να φερη σε
ισορροπια και την ψυχη και το σωμα. Αυτος ειναι ο λογος που στα
μεγαλα αρχαια θεατρα (μεγαφωνα προς το συμπαν) υπηρχαν
Ασκληπιεια, στα
 οποια θεραπευαν και το σωμα και την ψυχη με ηχους.
 Παλμος/Παλλαδα Αθηνα/Σοφια
 Μελετες εχουν δειξει οτι ο ηχος επιδρα επανω στην υλη. Οσο
υψηλοτερη
ειναι η συχνοτητα του κυματος (που δημιουργει η δονηση) τοσο πιο
πολυπλοκα ειναι τα γεωμετρικα σχηματα που δημιουργουν τα μορια
του υλικου που υποκεινται στην ενεργεια του. Οταν μια πηγη δονει
ενα υλικο τοτε το υλικο τεινει να συντονιστη με την συχνοτητα της
πηγης.

Κατα τον Πυθαγορα υπαρχουν τεσσερες συναφεις επιστημες απο την Γη

προς το συμπαν: Μαθηματικα (αριθμοι), Γεωμετρια (σχηματα), Αρμονια
(μουσικη)
και Αστρονομια *νομοι που διεπουν τα αστερια).
Εαν υποθεσουμε την υπαρξη
μιας οδου απο το συμπαν προας τα κυτταρα του ανθρωπινου σωματος
τοτε
ισχυει: Το συμπαν δονειται (Αστρονομια), στελνει κυματα αρα ηχο
(αρμονια-
μουσικη), τα οποια οση υψηλοτερη συχνοτητα εχουν τοσο
πολυπληκοτερα σχη-ματα (Γεωμετρια) σημιουργουν στα ανθρωπινα
κυτταρα και ολα τα ως ανω
υποκεινται σε μαθηματικους αληοριθμους.
Στην Αστρονομια, πρωτοι οι Πυθαγοριοι διετυπωσαν την θεωρια, οτι ο
κοσμοs οπωs και η γη ειναι σφαιρικοs και πεπερασμενοs και οτι η γη
κινειται γυρω απο τον αξονα τηs και τον ηλιο και ανεκαλυψαν την
λοξωσιν τηs εκπλεικτικηs.
Ο Πυθαγοραs ειναι αυτοs που εφευρε τον ορον, μαθηματικα, τα μετρα
και τα
σταθμα, την γεωμετρια, τον πυραμιδικον πηχιν, την τετρακτυν και το
περιφημο
θεωρημα του πανω στο οποιο στηριζονται η στερεομετρια, η
τριγωνομετρια,
η μηχανικη, ο διαφορικοs και ολοκληρωτικοs λογισμοs και η Αλγεβρα.
Στον
Πυθαγορα αποδιδεται το δευτερο βιβλιο των στοιχειων του Ευκλειδη, η
αποδειξη του θεωρηματοs, οτι το αθροισμα των τριων γωνιων παντοs
τριγωνου ισουται με δυο ορθεs γωνιεs, τα περι τριγωνων, τετραγωνων,
πενταγωνων......
αριθμων, ο ορισμοs των τελειων αριθμων και η διακριση αυτων σε
υπερτελειs, ελλιπειs και φιλιουs, η ανακαλυψη των μεγαλων αναλογιων
και ο συνδιασμοs
αυτων με οντολογικα και κοσμολογικα προβληματα.
Ο Δακογλου ( 16 ) στο εργο του των 5 τομων και με τιτλο «Ο Μυστικοs
Κωδικαs του Πυθαγορα», προχωρησε αποτελεσματικα την ερευνα του
για εντοπισμο του μεγαλου σχεδιου τηs αρμονιαs των ουρανιων σφαιρων
(συμπαντων) και αποκρυπτογραφησην τηs συμπεριφοραs τηs ιερηs
τετρακτυοs του Πυθαγορα, βαζονταs με τον τροπον αυτον νεεs βασειs
για την αποκαλυψη των συμπατικων νομων.
Ο κωδικαs του Πυθαγορα κατα τον Δακογλου κρυβεται στην υπερβατικη
εξισωση «0+απειρο=1=θεοs», στο κοσμικο μετρο του τριαδικου νομου
τηs δημιουργιαs του συμπαντοs Κ και στον χρυσουν αριθμον Φ.
Το γιατι ο αριθμοs π ηταν η σταθερη κοινη μοναδα μετρησεωs ολων των
Πυραμιδων και ολων των μεγαλιθικων μνημειων και γιατι η απο το π
κατασκευαζομενη μοναδιαια σφαιρα ‘η μοναδιαιοs κυβοs τοποθετουνταν
στην κορυφη των πυραμιδων, αποτελει ακομη ενα αινιγμα.
Φαινεται οτι η κλιμακωτη πυραμιδα (αναγλυφο των κλιμακωτων
ηφαιστειων) ειναι η αναγλυφη μορφωποιηση του μεγαλου σχεδιου τηs
αρμονιαs των ουρανιων σφαιρων και κατα καποιο τροπο η ενσαρκωση
του αψυχου σχεδιου τηs δημιουργιαs και ο εξουσιοδοτημενοs κοσμικοs
αντιπροσωποs που μιλαει στιs γενεεs που ερχονται για την αληθεια του
συμπαντοs.
Το ορθογωνιο τριγωνο του Πυθαγορα και η ευθεια γραμμη στην οποια
ισχυει η «χρυση τομη» ειναι κατα τον Δακογλου μεσα στο σχεδιο του
γενεσιουργικου προβληματοs τηs αρμονιαs των σφαιρων.
Εαν με διαμετρουs τα τμηματα τηs χρυσηs τομηs τηs ευθειαs γραμμηs,
κατασκευασθουν οι μεγιστοι κυκλοι των σφαιρων του γενεσιουργικου
προβληματοs του θεωρηματοs τηs αρμονιαs των σφαιρων, η περιφερεια
του ενοs μεγιστου κυκλου ειναι η χρυση περιφερεια μεταξυ των
περιφερειων των δυο αλλων μεγιστων κυκλων, που σημαινει και την
επεκταση του θεωρηματοσ τηs χρυσηs τομηs τηs ευθειαs, στιs σφαιρεs
και στουs κυκλουs. Το ιδιο ισχυει και για τα εμβαδα και τουs ογκουs των
χρυσων κυκλων.
Εαν θεωρηθουν ωs μοναδα συγκρισεωs τα αντιστοιχα επι μερουs
στοιχεια του μεγιστου κεντρικου κυκλου τηs σφαιραs, που ο Δακογλου
ονομαζει «μοναδιαια σφαιρα» ‘η «μοναδιαιο μεγιστο κυκλο», τοτε
ειναι τα αντιστοιχα στοιχεια των χρυσων κυκλων καθε ενα τουs, Φ φορεs
περισσοτερα τηs αρχικηs μοναδαs τουs.

Το περιφημο μεγαλο σχεδιο τηs αρμονιαs των σφαιρων (συμπαντων)

του Πυ-

θαγορα μπορει κατα τον Δακογλου να κατασκευασθη γεωμετρικα και

αναλυτικα με τουs δημιουργικουs αξονεs και με την βοηθεια τηs
τετρακτυοs και του ουρανιου καναβου.
Απο την κατασκευη αυτη προκυπτει:
 1. Το συμπαν δημιουργηθηκε γεωμετρικα και ενεργειακα απο την
αρχικη
μοναδιαια σφαιρα
2. Ολα τα στοιχεια τηs μοναδιαιαs σφαιραs χρησιμευσαν σαν
μοναδεs μεμετρησεωs και σχεδιασεωs των αντιστοιχων
συμπαντων σφαιρων, δηλαδη η διαμετροs τηs μοναδιαιαs σφαιραs
ειναι μοναs μετρησεωs και συγκρισεωs για ολα τα ευθυγραμμα
τμηματα τηs δημιουργιαs, η περιφερεια του μεγιστου κυκλου τηs
μοναδιαιαs σφαιραs ειναι μοναs μετρησεωs και συγκρισεωs για τιs
καμπυλεs γραμμεs, η επιφανεια του μεγιστου κυκλου τηs μοναδιαιαs
σφαιραs θεωρειτε ωs μοναs μετρησεωs των εμβαδων των κυκλικων
επιφανειων και ο ογκοs τηs μοναδιαιαs σφαιραs θεωρειται σαν μοναδα
μετρησεωs των ογκων των σφαιρων ‘η συμπαντων.
3. Απο ενεργειακηs αποψηs, η μοναδιαια σφαιρα θεωρειται ωs η
ενεργειακη μοναδα, που με την αναλογη κατανομη τηs ενεργοποιησε
τα παντα.Ο μαθητηs του Πυθαγορα «Πετρων» ( 14 ) θεωρουσε, οτι οι
κοσμοι του συμπαντοs ειναι 183, συντεταγμενοι κατα σχημα
ισοπλευρου τριγωνου, σε καθε πλευρα του οποιου ηταν διανεμημενοι
60 κοσμοι και ανα εναs σε καθε γωνια που συνδεαν τουs αλλουs
κοσμουs.
4. Κατα τον Δακογλου ( 16 ), η γεωμετρικη μορφοποιηση με καθε φορα
εναλλαγη τηs αρχικηs μορφοποιησηs απο την μοναδιαια αρχικη
σφαιρα συμπαν στην πρωτη φαση τηs τριαδικηs μορφηs και στην
συνεχεια στην δευτερη φαση τηs δημιουργιαs, σε τριτη, τεταρτη κλπ.
φασειs εωs την 13η φαση, οποτε λαμβανεται το τελικο
γεωμετρικα μορφοποιημενο συμπαν που περικλειει τα 12
προηγουμενα συμπαντα καθε φορα με μια ενιαια τριαδικη μορφη.
5. Τελικα καθε τριαδικη φαση συμπληρωνει παντα γεωμε-τρικα την
οριστικη δομη τηs και σχηματιζει μεσα τηs τα υπολοιπα μερικα συμ-
παντα των χρυσων σφαιρων καθωs και των δυο ιδεατων οποτε
σχηματιζονται ολικα 13 Χ 13 = 169 σφαιρικα συμπαντα.
6. Με αυτο τον τροπο σχηματιζεται γεω-μετρικα ολοs ο συμπαντα
κοσμοs, του οποιου το μαθηματικο υποβαθρο ειναι το μεγαλο σχδιο
τηs αρμονιαs των σφαιρων που μαs αποκαλυψε ο Πυθαγοραs.
7. Αυτο στην συνεχεια μορφοποιειται ενεργειακα παντα απο την
μοναδιαια ενερ-γειακη σφαιρα (αρχικο ενεργειακα συμπυκνωμενο
συμπαν) και παντα με οδηγο το ετοιμο γεωμετρικα πλανο και με την
ιδια διαδικασια των 13ων φασεων και ενεργοποιηση των 13ων
περιβαλλοντων συμπαντων, στο τελοs τηs οποιαs ελα-χιστοποιειται η
προs κατανομη αρχικη ενεργεια. Με την γεωμετρικη-στατικη και την
δυναμικη ενεργειακη μορφοποιηση των συμπαντων σφαιρων, ο Πυθα-
γοραs αποκαλυπτει τουs μαθηματικουs-ενεργειακουs νομουs τηs
δημιουργιαs του συμπαντοs και τηs συνθεσεωs και αποσυνθεσεωs
 αυτου. Κατοπιν σαφων μαθηματικων υπολογισμων και βαση του 4ου
μαθηματικου φυσικου νομου τηs δημιουργιαs, δηλαδη βαση τηs
γεωμετρικηs φθινουσαs προοδου με πρωτο ορο το (1/Φ στην 4) και
λογο προοδου το (1/Φ στην 2) και τελευταιο ορο το ( 1/Φ στην 28),
υπολογιζεται η ολικη μαζα-ενεργεια του συμπαντοs σε ποσοστο 17,8
%, ενω απο διαφορεs μετρησειs οι σημερινοι επιστημονεs απο- τιμουν
την μαζα του ολικου συμπαντοs περιπου στο !0 % του συνολου
τηs.
8. Ο Πυθαγοραs εχει επισηs σαφωs αποδειξει μαθηματικα-γεωμετρικα
την υπαρξη τηs ακτινοβολιαs τηs χαμενηs ενεργειαs, βεβαιωνονταs,
οτι ολο το συμπαν πλεει κυριολεκτικα μεσα σε μια θαλασσα
ακτινοβολιαs, δηλαδη μαs δινει γεωμετρικα την αποδειξη υπαρξηs τηs
υπολειπομενηs ενεργειαs του 82,2 % μεσα στο ιδιο συμπαν σε μορφη
ακτινοβολιαs.
9. Αυτη η ακτινοβολια καθοριζεται γεωμετρικα σαν μια δεσμη ακτινων
που οριζονται απο γεωμετρικα σημεια αρμονικων τετραδων και που
ολεs διερχονται απο το αυτο σημειο τηs αρχηs και σχηματιζουν ενα
συνεχεs φασμα ακτινων (ακτινωτη χοανη των σφαιρων ‘η
στερεομετρικοs κωνοs). Ολα τα στοιχεια των σφαιρων (συμπαντων) ‘η
μεγιστων κυκλων που υπαρχουν στο εσωτερικο τηs χοανηs (κωνου)
ειναι γεωμετρικα ομοιοθετα, με κεντρο ομοιοθεσιαs την κορυφη του
κωνου και νομουs ομοιοθεσιαs ολουs τουs πυθαγορειουs νομουs τηs
δημιουργιαs του συμπαντοs. Απο μια προσεκτικη διερευνηση στο
εσωτερικο του κωνου προκυπτει η υπαρξη μιαs συνεχουs φασματικηs
δεσμηs ευθειων που διερχονται ολεs απο την κορυφη του κωνου και
καθοδηγουνται απο την υπαρξη δυο ημιπεριφερειων Απολλωνιων
κυκλων, οι οποιοι βρισκονται μεσα σε καθε μεγιστο κυκλο των
σφαιρων και εχουν διαμετρο την αντιστοιχο ακτινα του μεγιστου
κυκλου.
10. Οι σημερινοι επιστημονεs, υστερα απο πολυχρονεs αναζητησειs τηs
υπολειπηs χαμενηs μαζοενεργειαs υπολογισαν την μαζα του νετρινου
των ηλεκτρονιων, που ειναι διαχυτα στο συμπαν, με 90 % τηs υληs
αυτου. Για τον Πυθαγορα το συμπαν ειναι κλειστο και πεπερασμενο.
11. Το μεγεθοs και η περικλειομενη ενεργεια εντοs αυτου υπολογιζεται
μαθηματικα.
2.24 Ηρακλειτοs
Το Βιβλιο του Ηρακλειτου περι «Φυσεωs» διαιρειται στην σχετικη με
το συμπαν, με την πολιτικη και την θεολογια πραγματεια του ( 17
).
Περιπου 139 αποσπασματα του Ηρακλειτου διεσωθηκαν απο την
καταστροφικη μανια των χρι- στιανων, απο τα οποια τα 59 καταγινονται με
το συμπαν.
Οι γενικεs αποψειs του Ηρακλειτου για το συμπαν που «ασεται αειποτε πυρ
απτομενον και σβενυ-μενον» προερχονται απο τουs Ορφικουs και εχουν ωs
εξηs:
 Τα παντα δημιουργουνται απο το πυρ και διαλυονται παλι σε αυτο. Το
πυρ το αιωνιο αποκαλειται και «κεραυνοs» που κατευθυνει τα παντα,
διοτι διαθετει φρονηση και ειναι αιτια τηs διοικησεωs του
συμπαντοs (απ. 64).
 Ολα γινονται συμφωνα με τουs νομουs τηs ειμαρμενηs και τα
οντα ερχονται σε αρμονια με τιs αντιθετεs κινησειs.
Οι ειδικεs πεποιθησειs του Ηρακλειτου για το συμπαν εχουν ωs εξηs:
 Το πυρ ειναι στοιχειο και τα παντα ειναι μεταβολη του πυροs (απ. 90)
και γινονται με αραιωση και πυκνωση. Τα παντα ανταλλασσονται με
το πυρ και το πυρ με τα παντα. Στο αποσπασμα 65 ονομαζει το πυρ
«ενδειακο κορεσμο». Ενδεια ειναι κατα τον Ηρακλειτο η
δημιουργια του κοσμου, ενω η εκπυρωση ειναι κορεσμοs. Το πυρ ζει
τον θανατο τηs γηs και ο αεραs ζει τον θανατο του πυροs, το νερο ζει
τον θανατο του αερα και η γη τον θανατο του νερου (απ. 76).
 Τα παντα γινονται συμφωνα με αντιθεσειs και τα παντα ρεουν σαν
ποταμι (απ. 12). Δεν μπορει να μπη κανειs δυο φορεs στο ιδιο ποταμι,
ουτε να αγγιξη δυο φορεs μια θνητη ουσια στην ιδια κατασταση (απ.
91).
 Το συμπαν ειναι πεπερασμενο και ο κοσμοs εναs. Γεννιεται απο το
πυρ, καταστρεφεται παλι στο πυρ συμφωνα με καθορισμενα
χρονικα διαστηματα που εναλλονονται αιωνια, κι’αυτο συμβαινει
συμφωνα με την ειμαρμενη. Απο τα αντιθετα, αυτο που οδηγει στην
γενεση ονομαζεται πολεμοs και εριs (απ. 80), ενω αυτο που οδηγει
στην εκπυρωση λεγεται συμφωνια και ειρηνη.
Η μεταβολη ειναι οδοs προs τα πανω και προs τα κατω και ο κοσμοs
δημιουργειται συμφωνα με αυτην.
Γιατι το πυρ, οταν συμπυκνωθει υγροποιειται και οταν οι σταγονεs
πυκνωσουν γινεται το υδωρ. Οταν το υδωρ πηξει μεταβαλλεται σε χωμα.
Αυτη ειναι η οδοs προs τα κατω.
Το χωμα παλι υγροποιειται και σ’αυτο σχηματιζεται το υδωρ και απ’αυτο
τα υπολοιπα, αναγονταs σχεδον τα παντα στιs θαλασσιεs αναθυμιασειs.
Αυτη ειναι η οδοs προs τα πανω.
Αναθυμιασειs γινονται και απο την γη και απο την θαλασσα.
Οι θαλασσιεs ειναι φωτεινεs και καθαρεs, οι γηινεs σκοτεινεs.
Το πυρ αυξανεται απο τιs φωτεινεs, το υγρο απο τιs αλλεs.
Υπαρχουν σκαφεs (αστρα), με κοιλη πλευρα στραμμενη προs εμαs, μεσα
στιs οποιεs συγκεντρωνονται οι φωτεινεs αναθυμιασειs και σχηματιζουν
φλογεs. Φωτεινη και θερμη ειναι η φλογα του ηλιου.
Τα αλλα αστερια απεχουν πολυ απο την γη και γ’αυτο φωτιζουν και
θερμαινουν λιγοτερο, ενω η σεληνη, που ειναι πιο κοντα στην γη,
διασχιζει την μη καθαρη περιοχη.
 Ο ηλιοs ομωs κινειται σε τοπο διαυγη και αμιγη και κρατει απο εμαs
συμμετρικη αποσταση.
Γι’αυτο φωτιζει και θερμαινει περισσοτερο.
Εκλειψη ηλιου και σεληνηs συμβαινει, οταν οι σκαφεs
(αστρα) στρεφονται προs τα πανω.
Οι μηνιαιεs φασειs τηs σεληνηs οφειλονται στο οτι η σκαφη
περιστρεφεται σιγα σιγα γυρω απο τον εαυτο τηs.
Η ημερα και η νυχτα, οι μηνεs και οι εποχεs του ετουs, τα χρονια, οι
βροχεs, οι ανεμοι και τα ομοια τουs δημιουργουνται συμφωνα με τιs
διαφορεs αναθυμιασειs.
Η φωτεινη αναθυμιαση, οταν αναφλεγεται στον κυκλο του ηλιου,
δημιουργει την ημερα, ενω, οταν επικρατει η αντιθετη, δημιουργει την
νυχτα.
Οταν απο το φωτεινο αυξανεται το θερμο, γινεται καλοκαιρι, ενω οταν
απο το σκοτεινο πλεοναζει το υγρο, γινεται χειμωναs.
Το αποσπασμα 30
«Τον κοσμο αυτο, που ειναι ο ιδιοs για ολα τα οντα, δεν τον επλασε
κανεναs θεοs και κανεναs ανθρωποs, αλλα ηταν παντα, ειναι και θα
ειναι αειζωτη φωτια, που αναβει συμφωνα με ορισμενο μετρο και ομοια
σβηνει». Προκειται για μια σοβαρη και ιδιαιτερα σημαντικη αναγγελια του
Ηρακλειτου. Θα μπορουσε να υποστηριχθει οτι, το ουσιαστικο στοιχειο του
συμπαντοs, το οποιο ο Ηρακλειτοs τελικα ονομασε «πυρ», δεν
καταστρεφεται ουτε δημιουργειται με την εναλλαγη πυρκαγιαs και
ανανεωσηs του κοσμου, αλλα αλλαζουν μοναχα οι εκδηλωσειs του.
Η φωτια που ειναι και «αειζωτη» ειναι εκφραση που μαs προετοιμαζει για
την ταυτιση τηs με την ψυχη, την αρχη τηs ζωηs.
Ωs ζωσα και λογικη διεπει τον κυκλο αλλαγων μεταξυ φυσικων και
ψυχικων στοιχειων.
Η παντα ζωντανη φωτια, που «αναβει συμφωνα με ορισμενο μετρο και
ομοια σβυνη», δηλαδη εμπλεκεται σε πολεμο και στον «δρομο πανω και
κατω» ταυτιζεται με τον «κοσμο τονδε», που υποδηλωνει την πιθανοτητα,
οτι υπαρχει και αλλοs, που δεν προσδιοριζεται ετσι. Αυτοs θα ειναι ο
Λογοs-Πυρ (Αιθεραs) που περιβαλλει τον κοσμο στην καθαροτητα του,
ασβεστοs και αορατοs, νουs και ψυχη στην υψηλοτερη μορφη τουs. Οταν ο
Ηρακλειτοs μιλουσε για «θεο» και «θειο» ειχε σαφωs στο νου του τον
Λογο-Πυρ.Οι σκεψειs στο μυαλο του Ηρακλειτου προηγουνταν την εποχη
και την γλωσσα του.
Ολοκληρη η γλωσσα του ειναι μεταφορικη, διοτι η μαζα την ανθρωπων τηs
εποχηs του ηταν ανικανη να συλλαβη τον θειο νομο μιαs ακαταπαυστηs
παληs αντιπαλων δυναμεων, που ετυχε να φθασουν σε μια ισσοροπια
εντασηs. Προσπαθεια, κινηση, αλλαγη, σταθερα, αν και αορατα
λαμβανουν χωρα με συχει-χεια και συνεπεια.
Η παλη ειναι ο οροs τηs υπαρξηs.
Δεν υπαρχει αναπαυση, μονο ακαταπαυστη αλλαγη.
 «Τα παντα κατευθυνει ο κεραυνοs», πολεμοs ειναι πατεραs και βασιλιαs,
ο πολεμοs ειναι η αληθεινη ειρηνη.
Η συνεχηs αυτη συγκρουση δεν αφηνεται αρρυθμιστη και γι’αυτο δεν
σταματα. Ο κοσμοs υπηρχεν ανεκαθεν και θα συνεχισει να υπαρχη.
Κανενα αντιπαλο μεροs δεν μπορει να υπαρξη, αν το αντιπαλο του
εξαφανισθει. Στο συμπαν ο πολεμοs ειναι δημιουργοs.
Οι μεγαλυτεροι γαλαξιεs καταβροχθιζουν τουs μικροτερουs,
μαυρεs τρυπεs εξαφανιζουν ολοκληρα ηλιακα συστηματα 'η πλανητεs,
ενω καταστροφεs πλανητων γινονται απο συγκρουσειs με μετεωριτεs.
Συνεχειs πολεμοι γινονται σε καθε περιοχη του διαστηματοs.
Απειρεs δυναμειs ασκουνται για παραδειγμα κατα την περιφορα
τηs γηs γυρω απο τον ηλιο.
Αν καποια απο αυτεs υπερισχυσει ελαχιστα των αλλων, η τροχια
τηs γηs ξαφνικα θα μεταβληθει, με αποτελεσμα την δημιουργια
παλιρροιακων κυματων με απροβλεπτεs συνεπειεs για
τουs κατοικουs τηs γηs.
Το συμπαν το βλεπει ο Ηρακλειτοs ωs μια μηχανη λαναρισματοs μαλλιου
‘η ωs ενα πιεστηριο.
Μετα το κουρεμα των μαλλιων απο τα προβατα αυτα επεξεργαζονται με μια
χτενα εωs οτου λαβουν την μορφην μαλλινηs μπαλαs.
Το υπολοιπο των μαλλιων μεταφερεται σε ενα πιεστηριο και επεξεργαζεται
εκει εωs οτου δημιουργηθει ενα πιλημα.
Ο ελικοειδηs κοχλιαs του γναφειου περιστρεφεται γυρω απο τον αξονα του
και ταυτοχρονα κινειται στην διευθυνση του αξονα του.
«Η διαδρομη του κοχλια του γναφειου ειναι ευθεια και λοξη
(ελικοειδηs)». Με τον τροπο αυτο (απ. 59) περιγραφει ο Ηρακλειτοs την
κοχλιοειδην, ελικοειδην, σπειροειδην (ελικοειδην) κινηση του συμπαντοs (
5 ).
Το απ. 60 «ο δρομοs προs τα πανω, προs τα κατω ειναι ο ιδιοs» αναφερεται
στιs αναλογιεs μακροκοσμου μικροκοσμου, αφου οι συμπατικοι νομοι
εχουν εφαρμογη σε καθε επιπεδο και σε καθε συμπατικη μορφη.
Ο αριθμοs 8 που βρισκεται στιs αναλογιεs και στιs τροχιεs του «ατομου»
τηs υληs, βρισκεται και σε γαλαξιακο επιπεδο και γενικα σαν βασικη
αριθμητικη αρχη μεσα στο συμπαν.
Ο δρομοs αυτοs ειναι τηs μεταμορφωσηs των διαφορων μορφων τηs υληs
απο την μια ειs την αλλη και προφανωs των πραγματων που αποτελουνται
απο το μιγμα των μορφων αυτων.
Εκεινο θα φαινονταν παραλογο, αν ολοκληροs ο ουρανοs και το καθενα απο
τα μερη του, διεπονταν απο ταξη και αναλογια, διαθετονταs μορφεs και
δυναμειs και περιοδικεs κινησειs, αλλα στιs πρωτεs αρχεs δεν υπηρχε τιποτε
τετοιο, αλλα ηταν «σκουπιδια περιχυμενα στην τυχη, ο ωραιοτατοs
κοσμοs», οπωs λεει ο Ηρακλειτοs στο απ. 124.
Με συσχετιση των αποσπασματων 59, 60 και 124 παρουσιαζεται το
μοντελο του συμπαντοs κοσμου οπωs το κατανοουσε ο Ηρακλειτοs ( 5 ).
 Αυτο αποτελειται απο υπαρχοντεs απειρουs κοσμουs, οι οποιοι κινουνται
χαοτικα σε περικλειομενα σπιροειδη, οπωs κινουνται οι ποταμοι απο
μπαλεs, ωs ενα συστημα σε επιμερουs συστημα, οπωs τα στοιχεια του
μικροκοσμου.
Οι χαοτικεs καταστασειs οφειλονται στουs νομουs τηs μεταμορφωσηs.
Τα επι μερουs συστηματα αποτελουνται απο απειρα επαναλαμβανομενα και
απειρα μεγαλα και μικρα μορφωματα, δηλαδη σαν το-λυπη μαλλιου ‘η σαν
πιλημα ‘η σαν νομοs του σπαγγοραμενου υπεροχου κο-σμου.
Στην μηχανη λαναρισματοs του δημιουργου, αφου προηγουμενωs μετα το
κουρεμα το μαλλι επεξεργασθηκεν με την κτενα, προκυπτει η μπαλα
καθαρου μαλλιου, δηλαδη η υλη του χωρου.
Το υπολοιπο μαλλι που περνα απο τον σπιροειδη κοχλια του πιεστηριου
επεξεργαζεται εωs οτου προκυψει ενα πιλημα.
Απο το πιλημα αυτο (ενδοαστρικη σκονη και αεριο) γενιουνται συνεχωs
στουs σπιροειδειs βραχιονεs των γαλαξιων ηλιακα συστηματα.
Ο εφευρετηs τηs κυματομηχανικηs αυστριακοs
νομπελισταs Schrödinger (20) στο βιβλιο του «Η Φυση και οι
Ελληνεs» κανει απαξιωτικεs δηλωσειs για τον Ηρακλειτο και τον
χαρακτηριζει λιγο πολυ ωs «φασιστα».
Διακατεχομενοs απο ακραιο φιλοεβρα’ι’σμο (εγκατελειψε την θεση του ωs
καθηγητης του Πανεπιστημιου του Βερολινου το 1933 δηλωνονταs οτι τον
ενοχλουσε η γερμανικη αντιεβρα’ι’κη πολιτικη) εξομοιωσε απαραδεκτα τον
Ηρακλειτο με τουs συγ-χρονουs του Ναζισταs !
Ο Schrödinger φαινεται να μην καταλαβε τιποτε απο το αποσπασμα 30 του
Ηρακλειτου και γι’αυτο αλλωστε το παρερμηνευει.
Την λεξη «κοινον» περιεχει και το αποσπασμα 89.
«Για τουs ξυπνητουs ο κοσμοs ειναι εναs και κοινοs, ενω ο καθεναs απο
τουs κοιμισμενουs καταφευγει στον δικο του κοσμο».
Πολυ ποιο ευγλωτο απο τα αποσπασματα 30 και 89 ειναι το αποσπασμα
44 «ο λαοs πρεπει να μαχεται για τουs νομουs οπωs για τα τειχη του».
Τα στοιχεια του «Φασισμου» ωs το ιδεολογημα και το μαζικο κινημα, ειναι
χαρακτηριστικα του Ιουδα’ι’σμου, Χριστιανισμου, Ισλαμισμου,
Μαρξισμου, Ναζισμου κ.α. ισμων και ειναι ανυπαρκτα στον αρχαιο
ελληνικο κοσμο και γενικα στον Ελληνισμο και γι’αυτο δεν νοουνται!
Φαινεται οτι ο Ηρακλειτοs παραμενει μεχρι τιs ημερεs μαs απλησιαστοs
ακομη και για νομπελισταs, που θεωρουνται τα μεγαλυτερα πνευματα τηs
εποχηs μαs !!!
Απο τιs κβαντικεs ιδιοτητεs τηs υληs θεωρειται, οτι κανενα
σωματιδιο, τουλαχιστον υποπυρηνικο, δεν ειναι
στοιχειωδεs 'η πρωταρχικο, αλλα το καθενα περιεχει κατι απο την
ταυτοτητα ολων των αλλων.
Η θερωρια αυτη τηs κβαντικηs Φυσικηs βρισκεται σε πληρη αρμονια με την
ρηση του Ηρακλειτου: «ο κοσμοs ειναι ενα ενιαιο και αυτορρυμιζομενο
συστημα, που λειτουργει στο διηνεκεs».
 2.25 Ιπποκρατηs
Η Πυθαγορειοs επιστημονικη Ιατρικη προηγουνταν τηs Ιπποκρατειαs
σχοληs και ανθισε στον Κροτωνα τηs Ιταλιαs.
Ο Αλκμαιων ο Κροτωνιατηs, φιλοσοφοs, γιατροs και μαθητηs του
Πυθαγορα, ειναι συγγραφεαs ενοs ιατροφιλοσοφικου συγγραμματοs, που
προεκυψεν απο πειραματικεs ερευνεs και ανατομικεs παρατηρησειs σε ζωα
και υπεστηρηξεν, οτι ο εγκεφαλοs ειναι το κεντρικο οργα- νο τηs ψυχηs και
οτι η υγεια του ανθρωπου στηριζεται στην συμμετρικη κατανομη των
ποιοτητων τηs υληs και στην αρχην τηs αρμονιαs.
Οι Ιατροι απο τον Κροτωνα ανταγωνιζονταν τουs Ασκληπιαδαs Ιατρουs τηs
Κω και τηs Κνιδου, που και αυτοι οπωs π.χ. ο Ηλοθαληs και ο Χρυσηs απο
την Κω ησαν μαθηται του Πυθαγορα.
Τα εργα του Ιπποκρατη εκτοs απο τιs ιατρικεs πραγματειεs περιεχουν και
σοβαρεs αστρονομικεs πληροφοριεs, που αυτεs μονο απο διηγησειs
παλαιοτερων γενεων π.χ.
Ορφικων και Πυθαγορειων μπορει να κατεληξαν σε αυτον και στα εργα του
( 10 ).
Το «Περι Φυσων» ειναι ενα εργο του Ιπποκρατη που εξηγει για την
ενεργεια που διεπει ολο το συμπαν.
Αργοτερα οι Στωικοι εδωσαν στην «φυσα» του Ιπποκρατη την
ονομασια «πνευμα», ενω οι Αλχημιστεs του Μεσσαιωνα την
ονομαζαν «ζωτικη δυναμη».
Η φυσα-ενεργεια διαθετει ενα ειδοs νοημοσυνηs, αφου ειναι εκεινη που
δημιουργει την υγεια και την διαταραχη στον ανθρωπινο οργανισμο.
Στιs πραγματειεs του Ιπποκρατη οι ετησιοι χρονικοι περιοδοι
προσδιοριζονται ωs εξηs :
 Ανοιξη.
Χρονικη περιοδοs μεταξυ τηs εαρινηs ισημεριαs και
ανατοληs των
Πλειαδων (εφτα αστερια).

* Θεροs.
Χρονικη περιοδοs μεταξυ τηs ανατοληs των Πλειαδων και ανατοληs
τηs μεγαληs Αρκτου.

* Φθινοπωρο.
Χρονικη περιοδοs μεταξυ τηs δυσεωs τηs μεγαληs Αρκτου και τηs
δυσεωs των Πλειαδων.

* Χειμωναs.
Χρονικη περιοδοs μεταξυ τηs δυσεωs των Πλειαδων και τηs
εαρεινηs
Ισημεριαs.
 Λογω τηs μεταβοληs τηs κλισηs του αξονα τηs γηs κατα την
περιστροφην αυτηs γυρω απο τον ηλιο, μεταβαλλεται για τον ιδιο τοπο
παρατηρησηs η ανατολη και
η δυση των λαμπερων απλανων αστερων κατα 1 ημερα ανα 70,43 χρονια
για
την επομενη περιοδο.
Απο την γεννηση του Ιπποκρατη το 460 π.Χ. στην Κω εωs τιs ημερεs μαs
υπολογιζεται μια μεταβολη για την ανατολη και την δυση των λαμπερων
απλανων αστερων 2465 : 70,43 = 35 ημερεs.
Εαν ληφθει ωs τοποs παρατηρησηs ο ουρανιοs θολοs πανω απο την
Αθηνα, διαπιστωνεται, ότι οι Πλειαδεs εκει δυουν την 15ην Μα’ι’ου
καθε μη δισεκτου ετουs, δηλαδη 38 ημερεs προ τηs θερινηs στροφηs του
Ηλιου.
Στην χειμερινη περιοδο διαρκει ο χρονοs αυτοs 89 ημερεs, δηλαδη τοσο
πολυ οπωs στην εποχη του Ιπποκρατη.
Τοτε εδυαν οι Πλειαδεs 38+35 = 73 ημερεs προ τηs θερινηs στροφηs του
ηλιου ‘η 93-73 = 20 ημερεs μετα την εαρεινη ισημερια.
Με τα δεδομενα αυτα οφειλεν ο χειμωναs να διαρκη την εποχη του
Ιπποκρατη 320-20=300 ημερεs, πραγμα φυσικα αδυνατο.
Για τον λογω αυτο, οι περιγραφησεs αστρονομικεs παρατηρησειs δεν
ελαβαν χωρα την εποχη του Ιπποκρατη αλλα σε πολυ παλαιοτερεs εποχεs
και απλωs κατεληξαν και καταγραφηκαν στα εργα του Ιπποκρατη.
Στιs ημερεs μαs, οι Πλειαδεs στον ουρανιο θολο πανω απο την Αθηνα
δυουν 38 ημερεs προ τηs θερινηs στροφηs του ηλιου ‘η 144 ημερεs μετα
την χειμερινη στροφη του ηλιου.
Οι χρονικοι περιοδοι που θα ταιριαζαν στιs πλη-ροφοριεs απο τα γραπτα
του Ιπποκρατη υπολογιζονται κατα τον Καλαμπαλικη ( 23, 24 ) ωs εξηs:

144 Χ 70,43 = 10.141 χρονια

Η τελευταια παγετωδηs εποχη αρχισεν πριν περιπου 70.000 χρονια και

υπηρξε η νεωτερη φαση τηs παγετωδουs εποχηs του Πλειοστοκαινου.
Ετσι ονομαζουν οι Γεωλογοι την εποχη τηs γηινηs ιστοριαs που αρχισεν
πριν περιπου 5 εκατομμυρια χρονια και εληξεν περιπου πριν περιπου
10.000 χρονια. Η Τεταρτογενη γεωλογικη εποχη υποδιαιρειται στο
παλαιο-Πλειοστοκαινο (4 εκατομμυρια χρο-νια), στο μεσο-
Πλειοστοκαινο (1 εκατομμυρια χρονια) και στο νεο-Πλειοστο-καινο
(150.000 χρονια) και στην σημερινη εποχη (10.000 χρονια). Στην
Τεταρτογενη γεωλογικη εποχη ελαβε χωρα η κυρια εξελικτικη πορεια
του ανθρωπινου γενουs και του πολιτισμου.
Η μεγαλη σημασια τηs εξελιξηs του ανθρωπινου γενουs μπορει να
κατανοηθη, εαν παρακολουθησει κανειs την δομη του ανθρωνου αγωνα
με τιs δυναμειs τηs φυσεωs.
Τα κυρια χαρακτηριστικα τηs τεταρτογενουs γεωλογικηs εποχηs υπηρξαν
οι παγετωνεs.
Κατα την διαρκεια του Πλειοστοκαινου υπηρχαν φασειs πολυ υψηλου
ψυχουs με μεγαλεs επιφανειακεs εκτασειs παγετωνων, που διακοπτονταν
ομωs απο θερμεs φασειs.
Συνολικα εμφανισθηκαν τεσσεροι περιοδοι υψηλου ψυχουs και τρειs
ενδιαμεσεs θερμεs φασειs.
Κατα την διαρκεια των περιοδων υψηλου ψυχουs επεφτεν η σταθμη τηs
θαλασσιαs επιφανειαs, διοτι μεγαλεs ποσοτητεs νερου δεσμευονταν
στουs παγουs, ενω στιs ενδιαμεσεs θερμεs φασειs, λογω τηs τηξεωs των
παγων αποδεσμευονταν οι ποσοτητεs νερου με αποτελεσμα την ανοδο
τηs σταθμηs τηs θαλασσασιαs επιφανειαs.
Με τουs παγετωνεs εχασαν οι
οι ανθρωποι την δασωδη αρχικη πατριδα τουs και μετακινηθηκαν στιs
στεπεs
που απαιτουσαν σκληροτερεs καταστασειs για να επιζησουν και να
εξελιχθουν. Οι λογοι των κλιματολογικων διαφορων στην τεταρτογεννη
γεωλογικη εποχη παραμενουν εωs σημερα αγνωστοι.
Ορισμενοι επιστημονεs ειναι τηs γνωμηs οτι αυτεs οφειλονταν σε
αλλαγεs στην περιφορα τηs γηs γυρω απο τον ηλιο.
Αλλοι υποστηριζουν, οτι οφειλονταν σε διακυμανσειs τηs ηλιακηs
ακτινοβολιαs.
Ο χειμωναs διαρκουσε στην Ελλαδα κατα την 9η π.Χ. χιλιετια περιπου
300 ημερεs.
Για τον υπολογισμο τηs διαρκειαs τηs ανοιξηs την ιδια εποχη ακο-
λουθειται απο τον Καλαμπαλικην ( 23 ) η εξηs διαδικασια:
Στιs ημερεs μαs ανατελουν οι Πλειαδεs στον ουρανιο θολο πανω απο την
Αθηνα την 23η Μα’ι’ου καθε μη δισεκτου ετουs, δηλαδη 30 ημερεs προ
τηs θερινηs στροφηs του ηλιου.
Στην εποχη του Ιπποκρατη ανετυλαν οι Πλειαδεs 30+35=65 ημερεs προ
τηs θερινηs στροφηs του ηλιου.
Η εαρεινη ισημερια ηταν ακριβωs οπωs σημερα, δηλαδη 93 ημερεs προ
τηs θερινηs στροφηs του ηλιου.
Κατα τιs πληροφοριεs απο τα γραπτα του Ιπποκρατη, η εαρεινη περιοδοs
οφειλεν να
διαρκη 93-65 = 28 ημερεs, πραγμα που επισηs δεν ειναι δυνατο. Και
αυτεs οι πληροφοριεs πρεπει να προερχονται απο αλλεs εποχεs και
καταγραφηκαν στα εργα του Ιπποκρατη.
Η ανατολη των απλανων αστερων στον ουρανιο θολο πανω απο την
Αθηνα λαμβανει χωρα, λογω τηs μεταβοληs τηs κλησεωs του αξονα τηs
γηs, παντοτε προ των επομενων εποχιακων χρονων σε ενα ετησιο κυκλο
των 365,24 ημερων. Υπολογιζονται 365,24-30=335,24 ημερεs και
συνεπωs
 335,24 Χ 70,43 = 26.610 χρονια

Η Ανοιξη στην Ελλαδα διαρκουσε στα μεσα τηs 26 π.Χ. χιλιετιαs μονο
28 ημερεs.

Οι ιατρικεs γνωσειs που διατυπωνονται στουs στοιχουs του Ορφεα

πρεπει να προερχονται απο πολυ παλαιοτερεs του Ορφεα εποχεs ( 8, 9,
24, 25 ).

2.26 Πλατων και Νεοπλατωνικοι.

Ο Πλατων υπηρξε μαθητηs του Σωκρατη, ο οποιοs εχρηματισεν

επισηs μαθητηs τηs Πυθαγορειου Διοτιμαs και αλλων Πυθαγορειων.
Ο Πυθαγοραs από την πλευρα του εχρηματισεν μαθητηs του Φερεκυδοs
και μυηθηκε στα ορφικα μυστηρια στην Λειβηθρα τηs Θρακηs απο τον
Αγλαοφαμο στα περι θεων σοφια, την οποια ο Ορφεαs ειχε διδαχθει απο
την μητερα του «Μουσα» Καλλιοπη. Ετσι μεταφερθηκε ο μονοθε’ι’σμοs
του Ορφεα δια του Πυθαγορα στον Σωκρατη, Πλατωνα, Πλωτινο και
Προκλον.
Ο τελευταιοs μπορει να θεωρηθη ωs ο πνευματικοs συνδεσμοs τηs
ελληνικηs μυσταγωγιαs, απο τον Ορφεα μεσω του Πυθαγορα, του
Πλατωνοs, των Νεοπυθαγορειων και Νεοπλατωνικων.
Ειναι γνωστο οτι ο Πλατων δανεισθηκε τα περισσοτερα δογματα του απο
τον
Πυθαγορα και ηταν μαθητηs μετα τον θανατο του Σωκρατη των ακομη
εν ζωη
συγχρονων μεγαλων Πυθαγορειων Φιλολαου, Ευρυτου και Αρχυτα.
Κατα τουs
Ιαμβλιχον, Κικερωνα, Ευσεβιον, Φωτιον και Ωριγενην, ο Πλατων
αγορασε οτι
μπορουσε να βρεθη απο τα εργα των Πυθαγορειων και επληρωσε μεγαλο
ποσο
χρηματων στον μαθητην του Πυθαγορα Φιλολαον, για να αποκτηση τρια
βιβλια
γραμμενα απο τον Πυθαγορα.
Αυτοs ισωs να ειναι ο λογοs, παραλληλα με την μη κατανοηση τηs
ουσιαs τηs σκεψηs του Ηρακλειτου, Λευκιππου, Δημοκριτου και
Επικουρου, δηλαδη των εννοιων του «οντοs» και «μη οντοs», που
οδηγησεν τον Πλατωνα στον Τιμαιο και στην αποδοχη τηs υπαρξηs ενοs
δημιουργου θεου.
 Ο Τιμαιοs απο την Λοκρω τηs Ιταλιαs υπηρξε μαθητηs του Πυθαγορα
και διδασκαλοs του Πλατωνα και κατα αυτον (Τιμαιοs 200) «φιλοσοφιαs
επ’ακρον απασηs εληλακωs».
Δεν ειναι τυχαιο το γεγονοs που ο Πλατωναs βαζει εναν Πυθαγορειο, τον
Τιμαιο να εκθεση το «Ειναι» και το «Υπαρχειν», «Τι το ον αει;»,
δηλαδη τι ειναι εκεινο το οποιο υπαρχει παντοτε, αλλα δεν γενναται
ποτε και τι ειναι εκεινο το οποιο παντοτε γενναται αλλα ποτε δεν
υπαρχει;
Ο Πλατων στον «Τιμαιο», οπωs και προ αυτου Εμπεδοκληs, θεωρει, οτι
ο υλικοs κοσμοs αποτελειται απο το πυρ, τον αερα, το υδωρ και την γη
και τοποθετει για το πυρ την πυραμιδα, για τον αερα το οκταεδρο, για το
υδωρ το εικοσαεδρο και για την γη τον κυβο.
Κατα τον Πλατωνα προτου γεννηθει το συμπαν υπηρχαν το oν, ο χωροs
και το γεννητο και βρισκονταν χωριs λογο και μετρο.
Στον «Τιμαιο 32d» θεωρει, οτι ειναι αδυνατοs η υπαρξη του χωρου
εκτοs των οριων του συμπαντοs και οτι το «χθεs» και το «αυριο» ειναι
φασειs του κοσμολογικου γιγνεσθαι (Τιμαιοs 37 c) διοτι και οι δυο
κινησειs λαμβανουν χωρα εντοs του χρονου.
Οχρονοs γεννηθηκε ταυτοχρονα με την γεννηση του ουρανου και θα
εξαφανισθει μαζι με την διαλυση του.
Σε μια περικοπη που υπαρχει στην «Πολιτεια», ο Πλατων μιλαει για ενα
παλλομενο συμπαν, που κατα περιοδουs αντιστρεφει τον δεικτη του
χρονου. Στο τελοs καθε κυκλου ο χρονοs σταματα και τοτε ολα κινουνται
προs τα πισω. Ο χωροs κατα τον Πλατωνα, δεν ειναι ουσια, δεν εχει δικη
του πραγματικοτητα, δεν μπορει να νοηθη χωρισμενοs απο ενα συστημα
που τον κατεχει, ενω ο χρονοs συνδεεται μονο με την μεταβολη και ειναι
κατι το σχετικο και ενω ουδεποτε ειναι, γινεται ομωs παντοτε και χωριs
διακοπη.
Απο τον συνδυασμο των αποψεων του Πλατωνοs σχετι- κα με τον χωρο,
τον χρονο και την υλη (Κεφαλαιο 10-11 Τιμαιοs) φαινεται, οτι ηταν
γνωστο τοσο στον Πλατωνα οσο και στουs Πυθαγορειουs, οτι αυτα
βρισκονται μονο συνενωμενα σαν χωροχρονοs, δηλαδη ηταν γνωστα
αυτα τα πραγματα, που οι επιστημονεs τηs εσπεριαs μολιs τον 20ον μ.Χ.
αιωνα αρχισαν να κατανοουν.
Ο αρχετυποs νοητοs κοσμοs, ειναι το προτυπο εκεινο του οποιου ο
αισθητοs
κοσμοs ειναι το ορατο αντιτυπο.
Ο δημιουργοs, κατα τον Πλατωνα, αναλαμβανει την εκπονιση του
αρμονικου υπολογισμου και την οργανωση του συμπαντοs, προσβλεπων
τον ιδεατον κοσμον.
Ο νοητοs κοσμοs, το προτυπο, ονομαζεται απο τον Πλατωνα το
«αυτοζωον» (το παντελεs ζωον).
Ο Νουs που τα βλεπει και ενεργει ωs γεωμετρηs, ειναι ο δημιουργοs.
 Για να καταληξη ο νοητοs κοσμοs στην πραγματωση του αισθητου
κοσμου, ειναι αναγκαια η μεσολαβηση τηs ψυχηs.
Το αισθητο συμπαν δεν θα μπορουσε να ειναι αμεσο παραγωγο του νου,
διοτι ο νουs ειναι μονο θεωρητικοs και στερειται πρακτικηs εφαρμογηs.
Το αισθητο ομωs συμπαν δεν πηγαζει ουτε απο την τελειοτητα ‘η την
πληθωρα τηs ψυχηs, αλλα αντιθετα απο την μειονεκτικοτητα και την
φτωχεια αυτηs.
Η φυση ειναι ο α’υ’λοs λογοs, συγγενηs προs την ψυχη και ενδιαμεσοs
μεταξυ αισθητηs μορφηs, που πραγματοποιηται απο την υλη και του
καθαρου νοητου. Ειναι μια ζωη απο την ζωη, διοτι η νοηση ειναι η
πρωτη ζωη.
Ενω για τον Πλατωνα, το συμπαν ειναι εργο ενοs καπωs ανθρωπομορφου
δημιουργου (ποιητου και πατροs), για τον ιδρυτη τηs νεοπλατωνικηs
σχοληs
Πλωτινο παραγεται αυτο φυσικα απο την παραγωγικη ικανοτητα τηs
ψυχηs που ενεργει αυτοματα και χωριs υπολογισμουs και χωριs καποιαs
συγκεκρι-
μενηs βουλητικηs ενεργειαs.
Η φυση δεν συνδυαζει πολλαπλεs κινησειs συμφωνα προs υπολογισμουs
και εχει ενδομυχα την ενοτητα τηs παραγωγηs, τηs εκδηλωσηs του
λογου.
Ο Πλωτινοs θεωρει τον χωρο και τον υλικο κοσμο σαν εγκοσμια
πλασματα τηs παγκοσμιαs ψυχηs και εξαγγελλει ταυτοχρονα τον
συνδεσμο του χρονου με την ζωη τηs ψυχηs, οταν η ψυχη αρχισεν να
παρασυ-ρη στην περιφοραν τηs το συμπαν, που αυτη το δημιουργησε, με
αποτελεσμα να εξηδηλωθη η εγχρονοs και ατερμων ζωη αυτου.
Η ψυχη κατα τον Πλωτινο παραγει το αισθητο συμπαν, με την εμφυτη
κινηση μεσα στον χρονο, δινει γενεση στον χρονο και εμφανιζεται σαν
διαμεσοs αρχη μεταξυ τηs εκτασεωs και του μη εκτατου, παραγονταs την
συνδεση μεταξυ τηs αιωνιοτηταs και του χρονου.
Ο χρονοs γινεται νοητοs μονο με την σχεση του προs την αιωνιοτητα.
Η αιωνιοτητα ειναι η ζωη του νου και ο χρονοs η ζωη τηs ψυχηs.
Οι αποψειs αυτεs του Πλατωνα και του Πλωτινου ειναι τελειωs αντιθετεs
με τιs αποψειs των προσωκρατικων φιλοσοφων Ηρακλειτου, Ξενοφανη,
Λευκιππου, Δημοκριτου κ.α. και τηs διδασκαλιαs
τηs «στω’ι’κηs σχοληs».
Με βαση τιs εξελιξιαρχικεs και φυσιοκρατικεs τασειs, θεωρουν οι
αντιθετεs αυτεs αποψειs, οτι προ’υ’πηρξε η ουσια-υλη και απο αυτην με
τον χρονο δημιουργηθηκαν το πνευμα με την συνεχη εξελιξη και
κατ’επεκταση και οι θεοι.

2.27 Αριστοτεληs
 Μεταξυ του Πυθαγορα και του Προκλου μεσολαβησεν μια χρονικη
περιοδοs
περιπου 1.000 ετων, στο διαστημα τηs οποιαs εμφανιστηκαν μεταξυ
αλλων
ο Πλατων, ο Αριστοτεληs, οι Στω’ι’κοι και ο Πλωτινοs.
Ο Αριστοτεληs (384 – 322 π.Χ.) ποτε δεν μιλησε για τον Πυθαγορα αλλα
μονο για τουs Πυθαγορειουs.
Οι αναλυσειs του για την πυθαγορεια διδασκαλια, που διατυπωθηκαν -
κατα τον Πλουταρχο- στα εργα του, Αλεξανδροs Αφροδισεαs, Διογενηs
ο Λαερτιοs, Θεωναs Σμυρναιοs, Πορφυριοs, Σιμπλικιοs και Στοβαιοs,
περι των Πυθαγορειων, προs τα Αλκμαιωνοs, περι τηs Αρχυταιου
φιλοσοφιαs, τα εκ του Τιμαιου και των Αρχυτειων, δεν διεσωθηκαν.
Τα διασωθεντα εργα του Αριστοτελη ειναι μονο τα Φυσικα, τα
Μετεωρολογικα, περι Ουρανου και τα Μετα τα Φυσικα (Μεταφυσικη).
Η λεξη «Μεταφυσικη» αποτελει ορο που εχει την προελευση του στην
ταξινομιση των εργων του Αριστοτελη, που εγινε στην Βιβλιοθηκη τηs
Αλεξανδρειαs απο τον Ανδρονικο τον Ροδιο τον 2ον μ.Χ. αιωνα.
Κατα την ταξινομηση των εργων του Αριστοτελη, οταν αυτα, τροπον
τινα τακτοποιηθηκαν στα ραφια τηs Βιβλιοθηκηs, υπηρχε η ποιητικη, η
αθηναιων πολιτεια, τα πολιτικα κειμενα, τα ηθικα κειμενα, τα λογικα και
ρητορικα κειμενα, διαφορα βιβλια τηs φυσικηs και μια σειρα βιβλιων
που εξεταζουν αταξινομητα θεματα μεσα στο καθιερωμενο διαγραμμα.
Αυτα τα βιβλια ονομασθηκαν στα ελληνικα «Μετα τα Φυσικα».
Η λεξη συνεπωs «Μεταφυσικη» ποτε δεν χρησιμοποιηθηκε απο τον
Αριστοτελη. Για τον Αριστοτελη υπηρχε μια επιστημη ‘η μια περιοχη τηs
γνωσηs που μελετα το ειναι καθεαυτο στην καθολικοτητα και στην
γενικοτητα του.
Η ετσι ονομασθεισα «Μεταφυσικη» συνεπωs σπουδαζει τιs αρχεs του
γιγνωσκειν με το υποκειμενο και τα αντικειμενα και αναφερεται σε
καταστασειs και εννοιεs οι οποιεs ειναι ανυπαρκτεs και δεν εχουν σχεση
με τον ανθρωπο. Ακομη και εάν υπηρχαν, καταφασκει σε μια
υπερκοσμικη φανταστικη πραγματικοτητα η οποια υπερβαινει τον
ανθρωπο και τον κοσμο και ταυτοχρονα δηθεν τουs συνεχει.
Το θειο, το ιερο και το απολυτο ειναι προ’ι’οντα τηs ανθρωπινηs
φαντασιαs
( 27 ).
Ειναι ποτε δυνατο η απολυτη αμεσοτητα να ειναι θεοs πανταγνωστηs,
παντοδυναμοs κ.ο.κ.;
Ο Πυθαγοραs υποστηριζεν, οτι τα παντα μπορουν να παραστηθουν με
αριθμουs
οι οποιοι ειναι ομοιωματα, απεικασματα, εικονεs των πραγματικων
στοιχειων, τα οποια συμβολιζουν.
 Ο Αριστοτεληs αναφερει στα «Μεταφυσικα Α.5.985», οτι οι
Πυθαγορειοι «εν τοιs αριθμοιs εδοκουν θεωρειν ομοιωματα πολλα τοιs
ουσι και τοιs γιγνομενοιs» και στα «Μεταφυσικα 6. 1080» «τον ολον
ουρανον
κατασκευαζουσιν εξ αριθμων, πλην ου μοναδικον, αλλα ταs μοναδαs
απολαμβανειν εχει μεγεθοs».
Ωs προs την σχεση των μαθηματικων ερευνων και των φιλοσοφικων
δοξασιων του Πυθαγορα, ο Αριστοτεληs γραφει στα

«Μεταφυσικα 1, 5, 985 β» τα εξηs:

«Οι Πυθαγορειοι ησαν οι πρωτοι, οιτινεs σοβαρωs ησχοληθησαν με

τα
μαθηματικα και συνεβαλον ειs την αναπτυξιν αυτων, εκ τηs βαθειαs
δ’εν
αυτοις ερευνηs εδημιουργηθη παρ’αυτοιs η θεωρια, οτι αι Αρχαι των
Μαθηματικων ειναι ωσαυτον και Αρχαι του Οντοs.
Επειδη δε ειs τα Μαθηματικα οι αριθμοι ειναι εκ φυσεωs το πρωτον
πραγμα, το οποιο απαντα τιs, οι Πυθαγορειοι επιστευαν, οτι εβλεπαν
μεγαλην ομοιοτητα τουτων προs το ειναι και το γιγνεσθαι,
μεγαλυτεραν ‘η προs το πυρ, την γη και το υδωρ και ελεγον μιαν
μεταβολην των αριθμων δικαιοσυνην, αλλην ψυχην και νουν ‘η αλλην
χρονον κλπ.
Προs τουτοιs εβλεπον ειs τουs αριθμουs ταs ιδιοτηταs και ταs σχεσειs
τηs αρμονιαs και, επειδη κατ’αυτουs, τα παντα εκ φυσεωs ειναι
ομοιωματα των αριθμων, οι αριθμοι δ’ειναι ομοιωs το πρωτον
πραγμα το απαντωμενον εν τη φυση, επρεσβευον, οτι τα στοιχεια των
αριθμων ειναι στοιχεια των οντων και οτι ολοκληροs ο ουρανοs ειναι
αρμονια και αριθμοs».
Σχετικα με την αντιληψη των Πυθαγορειων για την δημιουργια του
κοσμου
γραφει ο Αριστοτεληs στα Μεταφυσικα 1091 α, 14) «Φανερωs γαρ
λεγουσιν ωs του ενοs συσταθεντοs ειτε εξ επιπεδου, ειτε εχροιαs
(επιφανειαs), ειτε εκ
σπερματοs, ειτε εξ ων απορουσιν ειπειν, ευθυs τα εγγιστα του απειρου
ειλκετο και επεραινετο υπο του περατοs».
Ο Αριστοτεληs ειναι τηs γνωμηs οτι το συμπαν εκτελει ειδοs τι
αναπνοηs, αναπνεει το περιβαλλον αυτο απειρον (Μεταφυσικα 213β.23).
Συγκρινονταs ο Αριστοτεληs την θεωρια του Πλατωνα προs την
Πυθαγορεια λεγει στα Μεταφυσικα (1.5, 985α 30): «Ουτοs μεν ουν (ο
Πλατων) τα τοιαυτα των οντων ιδεαs προσηγορευσε, τα δ’αισθητα
παρα ταυτα και κατα ταυτα λεγεσθαι παντα.
 Κατα μεθεξιν γαρ ειναι τα πολλα των συνωνυμων τοιs ειδεσι την
μεθεξιν τουνομα μονον μετεβαλεν.
Οι μεν γαρ (Πυθαγορειοι) μιμηση τα οντα φασιν ειναι των αριθμων,
Πλατων δε μεθεξει, τουνομα μεταβολων».
Κατα τον Αριστοτελη συνεπωs οι αριθμοι των Πυθαγορειων και οι ιδεεs
του Πλατωνα ειναι οι ιδιεs εννοιεs.
Ο Πλατων μονο το ονομα μετεβαλεν και χωριζει αυστηρα τιs ιδεεs απο
τα πραγματα, ενω οι Πυθαγορειοι διδασκουν, οτι οι αριθμοι υπαρχουν
στα πραγματα.
Και ο Αριστοτεληs πιστευε οτι τα ειδη βρισκονται στα πραγματα και δεν
νοουνται χωριστα απ’αυτα.
Η υλη, ουσα αρχικωs αμορφη και αδρανηs, λαμβανει μορφη και πληρει
τον σκοπο τηs, που ειναι η τελειωση τηs απο την εντελεχεια.

Ενα κβαντοτεμαχιδιο τηs υληs π.χ. ενα ηλεκτρονιο με ολοκληρο το

συγκροτημα που το συνδεει, δεν ειναι τιποτε αλλο απο τον Φανητα
των Ορφικων, την αοριστη Δυαδα (Αρτεμηs) των Πυθαγορειων, την
Ψυχην του Πλατωνα και την Εντελεχεια του Αριστοτελη ( 26 ).

2.3 Το συμπαν υπο το πρισμα των επιστημονων του Μεσαιωνα, τηs

Ανα-
γεννησηs και του Διαφωτισμου.

Απο τον Αριστοτελη και μετα η επιστημονικη προσπαθεια υπηρξε

συνεχηs, παρα τον βραδυ ρυθμο και την ανασχετικη επιδραση τηs
αριστοτελικηs
αυθεντιαs.
Εχει βεβαια παρατηρηθει, πωs η αριστοτελικη επιστημολογια
στηριζεται στιs «ποιοτικεs σχεσειs» και στην «εντελεχειακη αρχη» η
οποια συνδεεται επιπλεον με το τελολογικο κριτηριο.
Στο αριστοτελικο εργο πρωταρχικοs ειναι ο ρολοs τηs παρατηρησηs
στην συναγωγη επιστημονικων συμπερασματων.
Αν-τιθετα η πλατωνικη επιστημολογια στηριζεται περισσοτερο στιs
«ποσοτικεs σχεσειs» και επηρεαστηκε κατα την περιοδο γηρατοs του
Πλατωνα απο την Πυθαγορεια αριθμολογια.
Ειναι γνωστο, πωs η πλατωνικη ακαδημια τηs Φλωρεντιαs και τηs Ρωμηs
απο το 1450 μ.Χ. και τηs Φερρεραs απο το 1500 μ.Χ. εφαρμοζονταs τιs
πλατωνικεs αρχεs, συνεβαλαν στην στην στροφη προs
μαθηματικοποιηση του συμπαντοs, δηλαδη προs εκφραση των σχεσεων
οπωs και οι Πυθαγορειοι με μαθηματικα μεσα, που σημαινει και την
περαιτερω εξελιξη του Πυθαγορισμου κατα τον Μεσαιωνα και την
Αναγεννηση.
 Στο φαινομενο αυτο συνεβαλαν οι ζωγραφοι, οπωs ο Λεοναρντο ντα
Βιντσι, ο Taddei Gadi και ο Ραφαηλ, οι διασημοι ποιηται ο Δαντηs
Αλιγκιερι και οι πεπαιδευμενοι λα’ι’κοι και κληρικοι, οπωs ο Μιχαηλ
Ψελλοs, ο Πληθων-Γεμιστοs, ο Μαρσιλιοs Φικινοs ακομη και οι
καρδιναλιοι, ωs ο Bembo, ο Βησσαριων και ο Λασκαρηs και ο μοναχοs
Καμπανελλα.
Οι Ελληνεs, που εγκατελειψαν το θεοκρατικο Βυζαντιο Νεοπυθαγορικοι
και Νεοπλατωνικοι, γεμισαν την Ιταλια με αποστολουs τηs γνησιαs
ελληνικηs παιδειαs και συνεβαλαν στην συρικνωση του μεσαιωνικου
πνευματοs τηs ιδαιοχριστιανικηs συσκοτισηs.
Το πνευμα αυτο φονευει το 1527 μ.Χ. στην Ρωμη τον δασκαλο του
Ραφαηλ, Fabius Calvo, καιγει ζωντανο παρα την ιερατικη του ιδιοτητα το
1600 μ.Χ., τον Ciordano Bruno, ενω ο Καμπανελλα ριχνεται για 27
χρονια στιs φυλακεs και υποβαλλεται σε μαρτυρια.
Ο Ciordano Bruno, ο οποιοs αγωνιζονταν να φερη στο φωs
την «Λογικη» και «Ηθικη» του Αριστοτελη, αντεδρασε στα σκοπημα
κακομεταφρασμενα κειμενα του Αριστοτελη στην λατινικη γλωσσα,
δηλαδη στην παραχαραξη απο εναν Ιουδαιο τηs Ισπανιαs με το ονομα
«Μαιμονιδηs» και ριχθηκε στην πυρα μετα την «ιεροκαταδικη» τηs
Ιεραs Εξετασηs.
Ο Μιχαηλ Ψελλοs καλλιεργησε τιs πλατωνικεs ιδεεs και εγραψε
πολυαριθμα θεολογικα, φιλοσοφικα, φυσικα κ.α. εργα.
Ο Γεωργιοs Πληθων ‘η Γεμιστοs εκπεδευτηκε στην πλατωνικη-
πυθαγορεια σοφιαν, την οποιαν συνεδεσεν με τα νεοπλατωνικα,
νεοπυθαγορικα και ζωροαστρικα δογματα.
Προσπαθησε να υλοποιηση το παρατολμο εργο που ειχε συλλαβει ο
Αυτοκρατωραs του Βυζαντιου Ιουλιανοs (για τουs χριστιανουs ο
Παραβατηs), δηλαδη την παλινορθωση του αρχαιου ελληνικου
πνευματοs.
Στην Φλωρεντια, οπου εγκατασταθηκε εγραψε το Βιβλιο του «Περι ων
Αριστοτεληs προs Πλατωνα διαφερεται», στο οποιο τοποθετησε τον
Πλατωνα πολυ ανωτερα απο τον Αριστοτελη.
Αναγνωριζεν μεν ωs εξαιρετα τα «Φυσικα» του Αριστοτελη,
καταδικαζεν ομωs τοσο την «Μεταφυσικη» του, οσο και την Ψυχολογια
και την Ηθικη του.
Ο Αγωναs μεταξυ τηs πλατωνικηs και αριστοτελικηs σχοληs ανετρεψε το
οικοδομημα τηs σχολαστικηs φιλοσοφιαs.
Ο Βησαριων απο την πλευρα του, απεριψεν την κατα του Αριστοτελη
κριτικη του Πληθωνα του Γεμιστου.
Ο Πληθων-Γεμιστοs δεν ηταν μονο πολεμιοs των ιουδαιοχριστιανικων
δογματων αλλα και αμειλικτοs διωκτηs του Αριστοτελη και των
ποικιλωνυμων σοφιστων, σκεπτιστικων και επικουρειων, οι οποιοι
διεβρωσαν την γνησιαν ψυχη τηs αρχαιαs Ελλαδαs και ανοιξαν την
 πορτα για πασηs φυσεωs μυστικιστικεs και δεισιδαιμονικεs εισβολεs-
οπωs η ιουδαιοχριστιανικη-απο τιs χωρεs τηs ανατοληs.
Ο μαθητηs του Πληθωνα – Γεμιστου Μαρσιλιοs Φικινοs υποστηριχθηκε
απο τον Λαυρεντιο των Μεδικκων τηs Ιταλιαs και για πρωτη φορα
μετεφρασεν στα λατινικα ολα σχεδον τα εργα του Πλατωνα, του
Αριστοτελη, των Νεοπλατωνικων, του Ερμου του Τρισμεγιστου, των
Χαλδα’ι’κων Λογιων κ.α. Για πρωτη φορα η Ευρωπη, δια τηs λατινικηs
γλωσσαs, εγνωριζεν τουs αρχαιουs Ελληνεs συγγραφειs και φιλοσοφουs.
Ο Βησσαριων (Ιωαννηs) παρακολουθησε στην Κων/πολη μαθηματα του
σοφου Χρυσολωρα και ωs καλογεροs ελαβε το ονομα Βησαριων. Στον
Μυστρα παρακολουθησε μαθηματα πλατωνικηs φιλοσοφιαs απο τον
δασκαλο του Πληθων – Γεμιστου. Στην Ιταλια, οπου εγκατασταθει,
ελαβεν τον τιτλο του (καθολικου) καρδιναλιου.
Τα συνταχθεντα απο τον Βησσαριωνα 26 εργα καταγινονται με
μεταφρασειs των εργων του Αριστοτελη, του Θεοφραστου, του
Ξενοφωντα κ.α. και με μαθηματικεs και αστρονομικεs πραγματειεs.
Το εργο του «Ελεγχοs των κατα του Πλατωνοs βλασφημιων» που
γραφθηκε μεταξυ 1455-1469 μ.Χ., συγ- κλονισε στην εποχη του τουs
λογιουs τηs Αναγεννησεωs και συνεβαλεν στο να γνωρισουν οι ανθρωποι
τηs εσπεριαs πραγματικα τον Πλατωνα.
Κατα το 1500 μ.Χ. εμφανιζεται στην Μεγαλη Βρεττανια το πυθαγορικο
«ερμητικο ταγμα των Fratelli Oscuri».
Η ομαδα των συγκεκαλυμενων ‘η σκοτεινων αδελφων, δηλαδη των
μεμυημμενων στον Πυθαγορισμον διαδοθηκε μετα την πτωση του
Βυζαντιου στην Ιταλια και κατω απο την καταδιωξη τηs Ιεραs Εξετασηs
μεταφερθηκε στην Μεγαλη Βρετανια.
Για να διασφαλιστει η εσωτερικη εργασια του ταγματοs αυτου ιδρυθηκε
ενα ειδοs Προναου με το ονομα «Ταβερνα των Μουσων».
Τετοιεs «Ταβερνεs» εγκατασταθηκαν στην Οξφορδη, στο Κα’ι’μπριτζ
και στο Εδιμβουργο.
Στην Γαλλια υπηρχεν το 1780 μ.Χ. η πυθαγορειοs Ακαδημια των
υπεροχων Διδασκαλων του Φωτοβολου Δακτυλιου.
Τα κυρια θεματα τηs διδασκαλιαs ηταν ο βιοs και η διδασκαλια του
Πυθαγορα.
Μετα την σταθεροποιηση του ιουδαιοχριστιανικου πνευματοs και
σκεψηs στην
συνοδο των χριστιανων στο Αρλεs το 314 μ.Χ., διασπαστηκεν ο τοτε
κοσμοs σε
ενα τομεα τηs εβρα’ι’κηs παραδοσηs και δεισιδαιμονιαs και σε ενα τομεα
φυσικοεπιστημονικων γνωσεων.
Απο τα προαναφερθεντα, η νεα κατασταση που δημιουργουνταν μετα την
χριστιανικην συσκοτισην, φανηκε ξεκαθαρα γυρω στα 1600 μ.Χ. οπου
σαν μια αστραπη μεγαληs εκτασηs και απο την επιδραση των
προαναφερθερντων διδασκαλων, αρχισαν να φωτιζονται οι ανθρωποι τηs
εσπεριαs, που μεχρι τοτε βυθιζονταν στο σκοτοs.
Στον νεο κοσμο στον οποιο τα κυρια χαρακτηριστικα τηs μοντερναs
φυσικηs ( 28 ) καθωριζαν την ασυνεχεια, γενιεται με ενα ασυνεχεs
πηδημα τηs συναισθησηs, η σκεψη τηs συνεχειαs.
Η συναισθηση, οτι απο το 314 εωs το 1600 μ.Χ. οι ανθρωποι ζουσαν
μονο κατω απο μαγικεs ‘η τιs μαγικοθρησκευτικεs επιρροεs τηs
χριστιανικηs δεισιδαιμονιαs, οδηγησεν στον ξαναεντοπισμον αυτων που
οι αρχαιοι Ελληνεs εγνωριζαν, δηλαδη στην επιστροφη στην φυση, οπου
οι αλληλοεπιδρασειs μετριουνται και διατυπωνονται μαθηματικα και
επαναλαμαβανονται με την βοηθεια πειραματων τηs φυσικηs.
Οι αλληλοεπιδρασειs αυτεs επικρατουν σαν ενα αδιασπατο συνεχεs στο
συμπαντα κοσμο.
Μεσα στον ιδιο κοσμο ισχυει εναs παγκοσμιοs νομοs με πολλουs
επιμερουs νομουs που επιβαλλει μια συμπαντικη
αρμονια.
Αυτο που αρχισε να κινειται το 1600 μ.Χ. εξεπληρωσε τον σκοπον
του γυρω στα 1900 μ.Χ.
Απο το 1700 ομωs μ.Χ. και μετα κυριαρχουσαν οι
αποψειs του Αριστοτελη για την εικονα του συμπαντοs κοσμου, σε βαροs
τηs πλατωνικηs θεωριαs, δημιουργωνταs ετσι ενα καθεστωs θεοποιησηs
τηs υληs και των εφαρμογων τηs, με κυριαρχια του πραγματισμου του
κοσμου των αισθησεων και τηs εμπειριοκρατικηs λογικηs.
Μια ομαδα επιστημονων ακολουθουσε τιs αριστοτελικεs αποψειs, μια
αλλη ομωs απερριπτεν την αποψη δημιουργιαs του συμπαντοs κοσμου
απο τον θεον. Με βαση τιs νεεs θεσειs τηs κοπερνικηs εικοναs του
κοσμου, αρχισαν απο τον 17ον μ.Χ. αιωνα να διατυπωνονται νεοι
λογισμοι σχετικα με τον προβληματισμο τηs δημιουργιαs του συμπαντοs,
διοτι αρχισεν να διατυπωνεται, οτι τα οικοδομηματα τηs νευτωνειαs
φυσικηs και τηs ευκλειδειαs γεωμετριαs αδυνατουσαν να ερμηνευσουν
την συνολικη συμπατικη πραγματικοτητα.
Με το εργο των Κοπερνικου (1473-1543 μ.Χ.), Κεπλερ (1571-1630 μ.Χ.)
και
Γαλιλαιου (1564-1642 μ.Χ.) η επιστημονικη σκεψη οδηγειται προs νεεs
και
δημιουργικεs κατακτησειs.
Βεβαια στουs Κοπερνικο και Κεπλερ υπηρχαν ακομη και μεσαιωνικεs
αποψειs, αλλα και θρησκευτικεs-μυστικεs ενορμησειs οι οποιεs
συνεβαλαν αποφασιστικα στα εργα τουs.
Με το εργο του
Κοπερνικου «De revolutionibus Orbium» προσεγγιζονται οι πλανητικεs
κινησειs.
 Ο γεωκεντρισμοs εγκαταλειπεται οριστικα, ο υποσεληνιοs και
υπερσεληνιοs χωροs τηs αριστοτελικηs κοσμολογιαs ειχε πια υπερβηθει
ηδη απο τον
Νικολαο Κουζιανο (1401-1464 μ.Χ.), ενω ο παπας της ανατολικης
Πρωσσιας Ciordano Bruno (1548-1600 μ.Χ.) μιλουσε ενθερμα για απειρο
συμπαν και
απειρουs κοσμουs, θυμιζονταs ετσι υπο αλλεs προ’υ’ποθεσειs, τουs
Πυθαγορειουs.
Η αστρονομικη εικονα του Κοσμου στον Μεσαιωνα που ως τελευταιος
περιεγραψε ο Αλεξανδρινος Πτολεμαιος (120-160 μ.Χ.) βασιζονταν στην
υπο-θεση οτι η σφαιρα του ουρανιου θολου κινειται κυκλικα. Οι ιδεες
του Ελληνα Αστρονομου Αρισταρχου του Σαμιου (γυρω στα 280 π.Χ.)
περι ηλιοκεντρικου πλανητικου συστηματος ειχαν ξεχασθει προ πολλου.
Ο Κοπερνικος (1473-1543 μ.Χ.) που αρχησε να αμφισβητη τις μεχρι τοτε
μαθηματικες περιγραφες του ουρανιου θολου και να αναζητα
συμπληρωματικες πληροφοριες στα υπαρχοντα ακομη εργα των αρχαιων
Ελληνων, διατυπωσε τις δικες του αποψεις.
Κατεληξε στο συμπερασμα του ηλιοκεντρικου πλανητικου συστηματος
του Αρισταρχου.
Με τον Κεπλερ η ερευνα του Κοπερνικου οδηγειται στην αναζητηση
«μαθημα-τικων αρμονιων στα φαινομενα».
Η γοητεια των αριθμων και η μυστικη θεωρηση, τον οδηγησαν στην
διατυπωση των πλανητικων νομων και κυριωs στον τριτo πλανητικο
νομο.
Ο Κεπλερ ομωs αρνειται το απειρο του συμπαντος,
την «απειρια», επηρεασμενοs απο την πιστη του αλλα και απο τις
προδιαγραφες τηs αριστοτελικηs περι απειρου θεωριαs.
Το εργο του Francis Bacon (1561-1626 μ.Χ.) ενεμενε στην
γεωκεντρικοτητα του συμπαντοs και απετελεσε προσπαθεια
αντιαριστοτελικηs συλληψηs τηs επιστημηs με αποδοχη και
την «prima Philosophia» και την Μεταφυσικη.
Αποδεχεται την επαγωγη και την παραγωγη, κανει λογο για τεσσερεs
τυπουs αποδειξεων (αμεση συλληψη, επαγωγη, συλλογισμοs, κυκλικη
αποδειξη) και
προσπαθει να καθαριση την γνωση απο τα γνωστα ειδωλα του
ανθρωπινου
πνευματοs, δηλαδη απο τιs κοινωνικεs και δογματικεs προκαταληψειs.
Για τον
Francis Bacon κυριος στοχος ηταν η προοδος, η αποδοτικη
πρακτικη χρησιμοποιηση.
Δεν εχει προτεραιοτητα η εξηγηση της θεσης του ανθρωπου στον απο
τον θεο δημιουργηθεντα κοσμο αλλα η επιτευξη του κυριου σκοπου με
την βοηθεια της επιστημης.
 Ο Macchiavelli χρησιμοποιησε τον προοριστικον αυτον ορθολογισμον
για να διατυπωση τις πολιτικες του σκεψεις ενω ο Francis Bacon τον
εκανε γενικης χρησεως αρχη της επιστημονικης σκεψης.
Για τον Γαλιλαιο Γαλιλε’ι’ (1564-1642 μ.Χ.) τα Μαθηματικα
αποτελουσαν την
Βαση της ερευνας των θετικων επιστημων.
Με την βοηθεια αυτων εντοπισε ορισμενα λαθη στις αποψεις του
Αριστοτελη και ανοιξε ενα νεο πεδιο δρασης της Φυσικης.
Διετυπωσε τους νομους του εκκρεμους, του μοχλου και της
ελευθερης πτωσης.
Ο Γαλιλαιοs Γαλιλε’ι’ εκβιαζομενοs και επαπειλουμενοs απο την Ιερα
Εξεταση του Βατικανου, εκραυγαζε «και ομωs κινειται», δηλαδη η «Γη
γυρω απο τον Ηλιο».
Προσεπαθησε με το τηλεσκοπιο του να αυτονομηση το συμπαν και να το
αποσπαση απο την νοητοτητα και απο το πνευμα.
Δεν εφθασε στην διατυπωση τηs αρχηs τηs αδρανειαs, αλλα ασχοληθηκε
με την κι- νηση και κατεκτησε τον μαθηματικο υπολογισμο,
αποκλειστικο κριτηριο διατυπωσης των σχεσεων μεταξυ φυσικων
δυναμεων, απογυμνωνονταs τα αντικειμενα απο τις δευτερογενηs
ιδιοτητεs και εστιαζονταs την προσοχη του στιs πρωτογενηs ιδιοτητεs ωs
π.χ. το σχημα, μεγεθοs, αριθμοs, θεση.
Η φυσικη κινηση παρεμεινε για τον Γαλιλαιο Γαλιλε’ι’ κυκλικη και το
συμπαν πεπερασμενο.
Με τον Rene Descartes (1596-1650 μ.Χ.) διατυπωνεται η αρχη τηs
αδρανειαs. Κανει λογο για «φυσικη αδρανεια», η οποια εξαρταται απο
την υλη των
σωματων τα οποια μεταβιβαζουν την κινηση τουs σε αλλα.
Το μαθηματικο δαιμονιο του που εισηγηθηκε νεα μεθοδο κατα την
διαυγεια των μαθηματικων αληθειων, επιτυγχανει σε σημαντικο βαθμο
την αποδεσμευση του απο το αριστοτελικο συμπαν, οπωs το συναντησε
στουs σχολαστικουs, χωριs να αγνοηση τον αριστοτελικο λογισμο.
Ο Rene Descartes στην εκδοθεισα πραγματεια του με
τιτλο «Principia Philosophiae», θεωρει το συμπαν ωs ενα ανευ οριων
υδροδυναμικο συνεχεs, που ο θεοs του παρεχωρισε την κινηση.
Επειδη οι αποφασειs του θεου δεν μεταβαλλονται, η ποσοτητα τηs
κινησηs παραμενει σταθερη.
Η αποψη αυτη υπηρξε ο πρωτοs νομοs διατηρησηs τηs κινησηs, που
βρηκε την θεση του στην Μηχανικη.
Αφου ο Rene Descartes ανελυσεν τιs διαφορεs εικονεs του συμπαντοs
και ελυσεν τιs δυσκολιεs σχετικα με την κινηση τηs γηs, κατεληξε στο
συμπερασμα, οτι ολη η ουρανια υλη με τουs πλανητεs και τα αστρα
βρισκονται εντοs ενοs στροβιλου, στο μεσο του οποιου στεκεται ο ηλιοs,
που συνεχωs περιστρεφεται και δη οι πλησιεστεροι στον ηλιο πλανητεs
 ταχυτερα και οι ποιο απομακρυσμενοι απο τον ηλιο βραχυτερα και οτι
ολοι οι πλανητεs παραμενουν παντοτε εντοs του ιδιου τομεα τηs
ουρανιαs υληs.
Για τον Rene Descartes ολο το συμπαν αποτελειτο απο ενα συμπλεγμα
στροβιλων υληs, στο κεντρο των οποιων βρισκεται καθε φορα εναs
ηλιοs.
Εγραψε διαφορα πονηματα για την Οπτικη και Μετερεολογια, υπηρξε
ιδρυτης της αναλυτικης Γεωμετριας και βελτιωσε την θεωρια των
μαθηματικων εξισωσεων.
Η μεθοδος του συνοψηζεται σε τεσσερες απλες αρχες: Αναγνωριση μονο
ως αληθεινο οτι αποδεικνυεται ως καθαρο και σαφες, σε δυσκολιες
τεμαχισμο του προβληματος εως οτου προκυψουν καθαρες και σαφεις
αποδειξεις με παραλληλν εντοπισης της προσοχης στην ακριβεια και
συνοψη. Ακολουθωντας τον δρομο αυστηρης απαγωγης (αφαιρεσης) τα
συμπερασματα πρεπει να διατυπωνονται με απλες βασικες εννοιες.

2.4 Το συμπαν υπο το πρισμα των επιστημονων του 19ου, 20ου και
των αρ-
χων του 21ου μ.Χ. αιωνα.

Για τον Γαλλο φυσικο επιστημονα Georges Buffon (1707-1788 μ.Χ.) οι

πλανητεs υπηρξαν τα προ’ι’οντα μιαs συγκρουσηs του ηλιου μαs με εναν
κομητη.
Ετσι δικαιολογουσε γιατι οι πλανητεs κινουνται πανω στο ιδιο επιπεδο
και στην ιδια κατευθυνση γυρω απο τον ηλιο.
Μια αλλαγη σκεψηs ωs προs τιs κοσμολογικεs παραστασειs, εισηγαγεν
ο Isaac
Newton (1643-1727 μ.Χ.). Το συμπαν το δημιουργησε ο θεοs.
Με τον νομο του
τηs βαρυτηταs και την μαθηματικοποιηση τηs κοσμικηs δημιουργιαs
ομωs, παρεδωσε ο Newton στουs μετα αυτον επιστημονεs τα εργαλεια
τηs
κοσμογονιαs, που λειτουγουσαν καθαρα με φυσικοεπιστημονικουs
κανονεs (29). Ολοκληρωνονταs το εργο πολλων αστρονομων
διατυπωσε την γνωστην θεωρια του για παγκοσμια ελξη, θεωρια η οποια
στηριζεται κυριωs στην αδρανεια και την βαρυτητα.
Εαν προσθετουν και οι εννοιεs του απολυτου χωρου και του απολυτου
χρονου, το πεδιο εκδηλωσηs τηs θεωριαs, μηνυει το ευροs και την φορα
τηs μηχανιστικηs αντιληψηs του συμπαντοs.
Περιεβαλε στιs εξισωσειs του μεν την βαρυτητα, παρ’ολο αυτο ομωs
μολιs στην δεκαετια του 1960 μ.Χ. επεκτεινεν ο James Clerk Maxwell το
θεωριτικο περιγραμμα τηs κλασσικηs φυσικηs, ετσι ωστε να περιλαβει
την ηλεκτρικη και μαγνητικη δυναμη. Το 1900 μ.Χ. ηταν ο Κελβιν αυτοs
 που μιλησεν για τιs ιδιοτητεs τηs φωτοκινησηs και για τιs ορισμενεs
ιδιοτητεs τηs ακτινιβολιαs των θερμων αντικειμενων.
Ο Newton αρνηθηκε να προσφυγη σε μεταφυσικεs θεσειs, σε αντιθεση
με τον Descartes, αρκουμενοs στα δεδομενα τηs εμπειριαs, παρα τιs
μεταφυσικεs του πεποιθησειs, οι οποιεs δεν επειρεαζαν την επιστημονικη
προσπαθεια.
Οι ιστορικοι επιστημονεs γνωριζαν οτι ο Newton μελετουσε τα εργα του
«Ερμη του Τρισμεγιστου» και τιs προφητιεs του Δανιηλ, τιs οποιεs
υπομνηματωσε. Η αποκρυφη δυναμη την οποια εισαγει (παγκοσμια
ελξη), θυμιζει μυστικουs-θεοσοφουs και γι’αυτο κατηγορηθηκε απο
φιλοσοφουs και επιστημονεs, ωs τελευταιοs επιγονοs των Χαλδαιων
σοφων ( 30 ).
Ο Thomas Wright (1711-1786 μ.Χ.) στην εκδοθεισα πραγματεια του με
τιτλο
«An Original Theory or New Hypothesis of the
Universe», προσπαθησε να
εξηγηση με την τοποθετησην των αστρων μεταξυ δυο παραλληλα
επιπεδα, την εμφανιζομενη εικονα του Γαλαξια μαs. Ριχνονταs μια ματια
στο επιπεδο του γα- λαξιακου δισκου βλεπουμε πολλα αστρα να
φωτιζουν.
Παρατηρωνταs εξω από το επιπεδο του γαλαξιακου δισκου βλεπουμεν να
φωτιζουν λιγοτερα αστρα.
Ο Johan Heinrich Lambert (1728-1777 μ.Χ.) και ανεξαρτητα απο
τον Kant,
διετυπωσε τιs αποψειs του για ενα ιεραρχικα δημιουργημενο συμπαν.
Ο Immanuel Kant (1724-1804 μ.Χ.) εκανε μια τολμηρη υποθεση για την
δημιουργια και εξελιξη του συμπαντοs, που ειχε απηχηση την εποχη που
οι
Βιολογοι εντοπισαν την εξελικτικη πορεια των ζωντων ειδων και οι
Γεωλογοι υπελογισαν, οτι η γη ειναι ενα ουρανιο σωμα ηλικιαs μερικων
δισεκατομμυριων ετων.
Ενω ο Kant θεωρουσε τον εαυτον του οτι ανηκει στην παραδοσιακη
σειρα
του Λευκιππου, Δημοκριτου, Επικουρου κ.α., εντουτιs σε αντιθεση με
αυτουs,
πιστευεν οτι ο θεοs ειναι αυτοs, που παρεχωρησεν στην υλη τον νομο τηs
αρμονιαs. Στην εισαγωγη τηs υποθεσηs του, διδονται παραστατικα οι
αναγκαιεs βασικεs εννοιεs του Newton και οι νομοι του Kepler ωs
θεωριτικη βαση για τιs αποψειs του.
Χρησιμοποιει εδω τιs εννοιεs «κλειομενη δυναμη», χαρακτηριστικη
δυναμη (αδρανεια), δυναμη αντιδρασηs (ελαστικοτητα), βυθιζομενη
δυναμη, φυγοκεντροs δυναμη ‘η επισηs βαρυτητα.
 Στο πρωτο μεροs του βιβλιου του διατυπωνει, οτι το σχημα του
συμπαντοs με τα αστρα του δεν εχει καμια αλλη αιτια απο μια
συστηματικη συγκεντρωση των μεγαλων και των μικροτερων
πλανητικων σχηματισμων, οπου ολοι η ηλιοι αντιπροσωπευουν ένα
συστημα εντοs μιαs επιφανειαs αλληλοεπιδρασεων μεσα στον Γαλαξια
μαs.
Τα σχηματα που δεν συσχετιζονται με την επιφανεια αυτη ειναι λιγα και
φαινονται πλαγια.
Στο δευτερο μεροs του βιβλιου του αναφερεται ο Kant στην
ατομικη κλιση του Επικουρου και στην δυναμη αντιδρασηs
(ελαστικοτητα), που
πλευρικα μετατοπιζει τα τεμαχιδια υληs απο την ευθειαν τροχια προs το
κεντρο
τηs βαρυτηταs, με αποτελεσμα την κυκλικη κινηση.
Σχετικα με το τερμα του
συμπαντοs, ο Kant ειναι τηs γνωμηs, οτι το συμπαν ειναι απειρο και
πλαισιομενο με απειρο μεγαλο αριθμο αστερων.
Κατα την κριση του, το κεντρικο σωμα του Γαλαξια μαs ειναι το αστρο
Συριοs. Ο θεοs κατα τον Kant βρισκεται παντου στο συμπαν και οχι στο
κεντρο αυτου, οπου επικρατει η πυκνη και η βαρεια υλη ( 31 ).
Ο Peter Simon Laplace (1749-1827 μ.Χ.) εγινε περισσοτερο γνωστοs απο
τον Kant με την θεωρια του για την δημιουργια του ηλιακου μαs
συστηματοs, που δημοσιευσεν το 1776 με τιτλο
«Explosion du Systeme du Monde».
Στον Kant υπευθυνη ειναι για την συγκεντρωση τηs υληs η βαρυτητα,
στον Laplace η φυγοκεντροs δυναμη.
Ο Paplace υποστηριξεν, οτι η μεγαλη θερμοκρασια τηs ομιχλωδηs υληs
που περιστρεφεται γυρω απο τον ηλιο, στερεοποιηται οταν η
θερμοκρασια πεσει.
Σε αντιθεση με τον Kant προ’υ’ποθετει ο Laplace μια αρχικη στροφη τηs
ομιχλωδουs υληs, διοτι κατα την γνωμη του, η κινηση του συστηματοs
αυτου δεν προερχεται απο τιs αλληλοεπιδρασειs των μεταξυ αυτων
τεμαχιδιων τηs υληs.
Η πρωταρχικη ομιχλη τηs υληs περιοριζεται στην δημιουργια των
ηλιακων συστηματων.
Στην εποχη του Laplace, οι αστρονομοι διεσπασθηκαν σε υποστηριχτεs
ενοs συμπαντοs κατα Laplace με ενα μονομερη Γαλαξια και σε
υποστηριχτεs ενοs συμπαντοs κατα Wright και Kant μεσα στο οποιο
υπαρχουν απειροι κοσμοι.
Η επιστημονικη προσπαθεια που συνεχιστηκε, απεδειξε σιγα σιγα πωs η
κινηση
των ουρανιων σωματων σε συνδυασμο με την παγκοσμια ελξη, δεν
ερμηνευει ολεs τιs εκφρασειs του φυσικου κοσμου.
 Οι ορθολογιστεs D’Allembert (1717-
1784 μ.Χ.), Contillar (1715-1780 μ.Χ.) και Condorcet (1743-1749 μ.Χ.)
εβρισκαν την θεωρια του Newton πολυ εμπειρικη, σε αντιθεση με την
θεωρια του Laplase. Και ο Buffen (1707-1788 μ.Χ.), ο οπαδοs τηs
θεωριαs του Newton, προσεκλινε προs την αποψη κατα την οποια στιs
μικρεs αποστασειs, στιs
ελαχιστεs, θα αποκαλυφθουν οι πραγματικεs σχεσειs τηs αμοιβεαs ελξηs.
Οι
αμφισβητησειs σχετικα με το συστημα Newton αρχισαν να
προσλαμβανουν
επιστημονικο χαρακτηρα με την περαιτερω πορεια τηs επιστημηs.
Τα πρωτα ουσιωδη προβληματα δημιουργηθηκαν με τα ηλεκτρικα
ρευστα και με τον περιφημο νομο του Coulomb (1736-1806 μ.Χ.),
συμφωνα με τον οποιο «ηλεκτρικεs δυναμειs υπαρχουν μοναχα εαν τα
σωματα εχουν ηλεκτρικα ρευστα».
Ενω με την βαρυτητα εχουμε μονο ελξη, με τιs ηλεκτρικεs δυναμειs
παρατηρειται και το φαινομενο τηs απωσηs κατα την θετικη ‘η αρνητικη
ηλεκτρικη φορτιση.
Η διαδοση επισηs του ηλεκρισμου δημιουργει προβληματα, τα οποια
αγνοει η θεωρια του Newton.
Θεμελιωδειs αλλαγεs στη θεωρηση του φυσικου κοσμου επεφεραν οι
θεωριεs
σχετικα με την θερμοτητα και το ηλεκτρομαγνητικο πεδιο.
O nomos ths diado-xhs ths uermothtas toy Jean-Joseph Fourier (1768-
1860 m.X.) yphrje αποφασιστικοs.
Η εξισορροπηση τηs θερμοκρασιαs μεταξυ των σωματων δεν συμφωνει
με τουs ατεγκτουs νομουs τηs παγκοσμιαs ελξηs.
Ο περιφημοs νομοs τηs συντηρησηs τηs ενεργειαs, οδηγησε σε ενιαια
θεωρηση των χημικων, θερμικων και ηλεκτρικων φαινομενων, σε
συνδυασμο με τον μαγνητισμον (Faraday 1791-1867 μ.Χ.) και την
Βιολογια.
Ηδη ο J. Joule (1819-1889) διαπιστωνει την εκληση θερμοτηταs κατα την
διοδο ηλεκτρικου ρευματοs απο αντισταση, αλλα δεν μπορει να θεωρη
την «αρμονια» μεταφυσικη. Με τον S. Carnot (1796-1832 μ.Χ.)
διατυπωθηκε η θερμοδυναμικη αρχη κατα την οποια η θερμοτητα, που
ειναι μορφη ενεργειαs, μπορει να μετατραπη σε εργο.
Ο Clausius (1822-1888 μ.Χ.) περατωνει το 1850 μ.Χ. τον κλειστο κυκλο
(θερμοτητα προs εργο) του Carnot με εξισορροπηση τηs «απωλειαs»
κατα την
μετατροπη τηs ενεργειαs.
Ωστοσο, η απωλεια ενεργειαs δημιουργει προβληματα, καθ’οσον, μεταξυ
πρακτικηs και θεωρητικηs εκφρασηs ενοs νομου υπαρχει αποσταση.
 Η θερμοδυναμικη αποδεικνυει μεν οτι υπαρχει εκπτωση ενεργειαs, οχι
ομωs σε κλειστα συστηματα απολυτηs κυκλοτηταs, αλλα σε ανοιχτα.
Ηδη η βαθμιαια εκπτωση ενεργειαs δημιουργει το δευτερο
θερμοδυναμικο αξιωμα το οποιο θετει και κοσμολογικα προβληματα.
Ο Ελλην μαθηματικοs Κ. Καραθεοδωρηs (52) δημοσιευει στο γερμανικο
περιοδικο «Mathemathische Annalen» με θεμα «Ερευνα των βασεων
τηs θερμοδυναμικηs» στην οποια περιεχεται και η περιφημη αρχη του.
«Σε καθε κατασταση μιαs θερμοδυναμικηs ισορροπιαs ενοs
συστηματοs, υπαρχουν μερικεs απειρωs γειτονικεs καταστασειs
ισορροπιας, στιs οποιεs δεν μπορουμε να φθασουμε με αδιαβατικεs
μεταβολεs».
Ο Καραθεοδωρηs ακυρωνει την υπαρχουσα πολυπλοκοτητα τηs
θερμοδυναμικηs και με την βοηθεια εμπειρικων προ’υ’ποθεσεων και των
κλασικων μαθηματικων μεθοδων διατυπωνει τον ορισμον θεμελιωδων
φυσικων μεγεθων, οπωs π.χ. τηs εντροπιαs, χωριs καμμια αναφορα σε
θερμοδυναμικουs κυκλουs του Carnot.
Η εντροπια παραγει αταξια, η οποια ωστοσο δεν δηλωνει φθορα, αλλα
απωλεια συγκεκριμενηs ενεργειαs, η
οποια «διασκορπιζεται» δημιουργικα και συμβαλλει στην «εξελιξη του
συμπαντοs» συμφωνα με τιs αποψειs ορισμενων φυσικων.
Η διαπιστωση του ηλεκτρομαγνητικου πεδιου και οι νομοι λειτουργιαs
αυτου, οπωs διετυπωθηκαν απο τον Maxwell (1831-1879 μ.Χ.), θετουν
νεα
προβληματα οχι μονο στη μηχανιστικη θεωρια αλλα και στην ιδια την
εννοια του χρονου του Newton.
Ο Maxwell ειναι εκεινοs που μετα τον «Αινησιδημο» και προ
του «Α’ι’νστα’ι’ν» διεπιστωσε την σχετικοτητα του χρονου, αφου τονισε
πωs η διαφορα χρονου δυο συμβαινοντων δεν εξαρταται απο την θεση
και κινηση τουs αλλα απο τιs διαφορεs που υπαρχουν στην φυση τουs,
στον σχηματισμο τουs και στην κινηση τουs.
Η απο τον Herzt αποδειξη τηs πραγματικηs υπαρξηs ηλεκτρομαγνητικων
κυματων τα οποια κινουνται με την ταχυτητα του φωτοs, συνεβαλε στην
καταργηση τηs εννοιαs του «Αιθερα» των αρχαιων Ελληνων, δεδομενου
οτι τα ηλεκρομαγνητικα κυματα κινουνται και στο κενο.
Με την εννοια του «Αιθερα» εξηγουνταν εωs τοτε η διαδοση του φωτοs,
αλλα με την διαπιστωση τηs κινησηs αυτου στο κενο, πολυ βιαστικα
ισωs, καταργηθηκε η εννοια αυτη, που σημερα επανηλθε με το νεο
ονομα Quintissenz.
Οι μετασχηματισμοι του Lorentz (μια κινουμενη ραβδοs συστελεται και
η συστολη τηs εξαρταται «αμεσα» απο την αυξηση τηs ταχυτηταs τηs)
συνεβαλαν στην διαμορφωση τηs θεωριαs τηs σχετικοτηταs.
Το 1905 ο Einstein (1879-1955 μ.Χ.) ανακηρυξε το φαινομενικο χρονο
του με-
 τασχηματισμου Lorenz σε πραγματικο και στην διατυπωση το 1914 τηs
γενικηs του θεωριαs τηs σχετικοτηταs, κανει μεταξυ αλλων χρηση του
προβληματοs της γεωμετρικηs οπτικηs του Καραθεοδωρη (52), που
συνοψιζει τουs νομουs τηs ευθυγραμμηs διαδοσηs του φωτοs, τηs
ανακλασηs και τηs διαθλασηs στο νομο
του Ηρωνα-Fermat, την αρχη του ελαχιστου δρομου ‘η ελαχιστου χρονου
κλπ.
Ο Ρωσοs μαθηματικοs Alexander Alexandrowitsch Friedmann (1888-
1925 μ.Χ.) και ο Βελγοs Αστροφυσικοs Abbe Georges Lemaitre (1894-
1966 μ.Χ.)
προτειναν για την δημιουργια του συμπαντοs την υπαρξη μιαs εξαιρετικα
πυκνηs αρχικηs καταστασηs, ενα «αρχικο Ατομο» ‘η ενα «κοσμικο
αυγο».
Οι σκεψειs αυτεs προεκυψαν απο το γεγονοs διαστοληs του συμπαντοs
που
συνεπαγεται με την παροδο του χρονου με μειωση τηs πυκνοτηταs τηs
υληs,
ενω η πυκνοτητα αυτηs αυξανεται οσο ποιο πισω ερχομαστε στο
παρελθον.
Ο Friedmann εγενικευσε τιs εξισωσειs του Einstein ωστε να γινη δυνατη
η
περιγραφη διαστοληs του συμπαντοs με την υπερβολικη γεωμετρια ( 44
).
Οι εξισωσειs αυτεs αποτελουν ακομη και σημερα τα εργαλεια των
κοσμολογων.
Οι δυνατεs μορφεs διαστοληs του συμπαντοs παριστανται ωs εξηs :

1. Το συμπαν διαστελεται με τοση μικρη ταχυτητα, ωστε η ελξη τηs

μαζαs
μεταξυ των γαλαξιων να μπλοκαρη την ταχυτητα τηs διαστοληs, η
οποια
στο τελοs μηδενιζεται. Οι γαλαξιεs αρχιζουν να κινουνται σε
αντιστροφη διευθυνση με αποτελεσμα την συστολη του συμπαντοs
‘η την καταρρευση
αυτου με εκρηξη. Συνεπωs ο «χρονοs» σταματα και τοτε ολα
κινουνται προs τα πισω. Σε μια περικοπη στην «Πολιτεια» ο Πλατων
μιλαει για ενα
παλλομενο συμπαν που κατα περιοδουs αντιστρεφει τον δεικτη του
χρο- νου.

2. Το συμπαν διαστελλεται με επιταχυνομενη εκθετικα ταχυτητα, ωστε

η
 δυναμη τηs βαρυτηταs να μην ειναι σε θεση να μπλοκαρη την
διαστολη ‘η τουλαχιστον να την επιβραδυνη. Η διαστολη δεν εχει
τελοs και ο χωροs ειναι καμπυλωτοs σαν την επιφανεια μιαs σελαs
και γιαυτο απειρα μεγαλοs.
Τα γεγονοτα στο συμπαν δεν δημιουργουνται απο την επιταχυνση
αλλα απο
την διαστολη. Για τον παρατηρητη σε ενα τετοιο συμπαν, υπαρχουν
περιοχεs, απο τιs οποιεs δεν λαμβανη αυτοs φωs, διοτι η ταχυτητα
διαστοληs του συμπαντοs προs την πηγη του φωτοs ειναι
μαγαλυτερη απο
την ταχυτητα του φωτοs. Τα πληθωριστικα μοντελα δημιουργιαs του
συμπαντοs στην πρωτη φαση, θετουν ωs βασην τουs μια τετοια
διαστολη του συμπαντος.

3. Το συμπαν διαστελεται με τετοια ταχυτητα ωστε να αποκλειεται η

αντιστροφη τηs διαστοληs. Στην περιπτωση αυτη με μια κρισημη
ταχυτητα διαστοληs, ο χωροs ειναι επιπεδοs και γιαυτο επισηs
απειρωs μεγαλοs.
Ενα ανοιχτο συμπαν που θα διατηρουσε αμεταβλητη την αρχικη
πληθωριστικη του διαστολη αιωνια, στον φανταστικο χρονο,
σημαινει η
κατασταση αυτη ενα συμπαν σαν μια απολυτα στρογγυλη σφαιρα
που δεν
ειναι σε θεση να δημιουργηση λογω τηs πυκνοτηταs τηs υληs αστρα,
γαλαξιεs και ηλιακα συστηματα.

Ορισμενοι αστρονομοι χαρακτηριζαν τιs ιδεεs αυτεs ωs απαραδεκτεs και

αβασιμεs, διοτι πιστευαν, οτι μεταξυ των γαλαξιων παραγεται συνεχωs
νεα υλη, απο την οποια δημιουργουνται τα νεα συστηματα αστερων για
να
εξισορροπησουν την μειωση τηs πυκνοτηταs τηs υληs που προερχεται
απο την διαστολη του συμπαντοs.
Κατ’αυτον τον τροπο θα ηταν η πυκνοτητα τηs υληs στο συμπαν κατα
μεσο ορο σταθερη και ο κοσμοs χρονικα σε μια ομοιομορφη κατασταση.
Ο Vesto Slipher και ο Edwin Hubble διετυπωσαν στην πρωτη και στην
δευτερη
δεκαετια του 20ου μ.Χ. αιωνα αμφιβολιεs σχετικα με την προελευση των
αδυναμων φωτολεκεδων στον ουρανιο θολο, τιs ετσι ονομασθεισεs
ομιχλεs και τιs οποιεs ταξινομησαν ωs γαλαξιεs.
Με τιs βαρυσημαντεs παρατηρησειs και τιs αναλυσειs των
χρονολογημενων στοιχειων ο Edwin Powell Hubble (1889-1953 μ.Χ.)
κατωρθωσε να μετατρεψη ουσιαστικα την εικονα του συμπαντοs που
ισχυεν εωs τιs ημερεs του.
 Κατ’αρχην ταξινομησεν στον ουρανιο θολο τουs λεκεδεs των ομιχλων
κατα σχηματα και τοποθεσια. Διαπιστωσε διαφορεs στιs ομιχλεs τηs
υληs, μεταξυ αυτων που βρισκονταν κοντα στην λαμπερη λωριδα του
γαλαξια μαs και στιs μεγαλεs απομακρυσμενεs αποστασειs.
Διεχωρισε ετσι την γαλακτικη απο την μη γαλακτικη ομιχλη. Την μη
γαλακτικη ομιχλη ταξινομησε σε ελειπτικη, σπειροειδη και ασχηματιστη
ομιχλη, που διασπονταν σε διαφορουs τυπουs.
Στην συνεχεια υπελογισεν τιs αποστασειs ορισμενων μη γαλακτικων
ομιχλων.
Επιθυμουσε να διαπιστωση, εαν οι ασθενειs λαμπερεs λεκεδεs, που
σαφωs βρισκονταν μακρυα απο την λαμπερη λωριδα του γαλαξια μαs,
ηταν ταυτοχρονα και χωρικα πολυ μακρια και περαν του γαλαξια μαs.
Τον Σεπτεμβριο του 1923 μ.Χ. αρχισεν ο Hubble με το 2,5-μετρων-
Τηλεσκοπιο του να δημιουργη μια σειρα απο φωτοπλακεs των μη
γαλακτικων ομιχλων. Εντοπισεν μεταξυ αλλων και περιοδικα
μεταβλητουs αστερεs, που ονομασθηκαν Cepheiden.
Απο την περιοδο ενοs Cepheiden μπορουσε να διαπιστωθη η πραγματικη
αποπομπη του φωτοs.
Γνωριζονταs την φαινομενικη λαμπεροτητα ενοs Cepheiden μπορουσε
επισηs να υπολογισθη η αποσταση του απο την γη.
Ωs νομοs του Hubble ονομαζεται η σχεση μεταξυ τηs αποστασηs μιαs
πηγηs φωτοs απο την γη και τηs ερυθραs μετατοπισεωs του φασματοs
του φωτοs.
Το φωs, το ερχομενο απο μακρυνεs πηγεs ακτινοβολιαs, συμμετεχει στην
διαστολη του συμπαντοs.
Η NASA των ΗΠΑ σχεδιαζει να αντικαταστηση το Τηλεσκοπιο-
Hubble με ενα Τηλεσκοπιο υπερυθρων ακτινων.
Το ενδιαφερον για τιs περιοχεs του ηλιακου φασματοs περαν τηs
ερευθραs περιοχηs οφειλεται στο γεγονοs, οτι οι ερευνεs του ουρανιου
θολου μπορουν να επεκταθουν πολυ βαθεια στο παρελθον, οπου ολο το
φωs, δια τηs κοσμικηs διαστοληs μετατοπισθηκεν στο ερυθρο φασμα.
Αυτο σημαινει, οτι θα μπορεσει ο ανθρωποs να ερθη ποιο κοντα στο
σταδιο γενεσεωs των αστερων και να αναλυση τα φαινομαινα σχετικα με
την υπαρξη ζωηs και περαν του ηλιακου μαs συστηματοs.
Ο Vest M. Slipher (1875-1970 μ.Χ.) διεπιστωσε το 1923 μ.Χ., οτι απο
τουs 41
ευρισκομενουs σχετικα κοντα μαs ελικοειδειs γαλαξιεs, οι 36
απομακρυνονται
απο τον δικο μαs Γαλαξια και οι 5 ερχονται ολοενα και ποιο κοντα μαs.
Ερευνησε τα φασματα φωτοs των γαλαξιων αυτων και τιs εντοπισθεισεs
κοκκινεs και μπλε μετατοπισειs των γραμμων του φασματοs φωτοs και
χαρακτηρισε αυτεs ωs διπλη ιδιοτητα και την υπολογισεν σε ταχυτητεs.
 Ο George Gamarow (1904-1968 μ.Χ.) διεπιστωσε οτι μια αρχικη
συμπατικη
κατασταση με πολυ μεγαλη πυκνοτητα εξαρταται και απο μεγαλεs
θερμοκρασιεs.
Η αρχη τηs δημιουργιαs του συμπαντοs πρεπει να ηταν μια πολυ
συμπικνωμενη και πυκνη κατασταση πυροs με αδυναμη ακτινοβολια
μακρεων κυματων που αυτη ακομη και σημερα πρεπει να γεμιζη τον
συμπαντα κοσμο.
Προβλεψε δε, οτι μετα απο 13,7 δισεκατομμυρια γηινα χρονια πρεπει η
θερμοκρασια του συμ- παντοs, λογω τηs διαστοληs αυτου, να επεσε απο
10 στην 32 βαθμουs Κελβιν στουs 5 εωs 50 βαθμουs Κελβιν πανω απο το
απολυτο μηδενικο σημειο. Το ετοs 2004 οι μετρησειs στο διαστημικο
εργαστηριο WMAP εδωσαν μια θερμοκρασια 2,725 βαθμουs Κελβιν
πανω απο το απολυτο μηδενικο σημειο.
Παραλληλα μετρηθηκαν και οι πιο ασθενειs διακυμανσειs τηs ηδη
γνωστηs απο πειραματα πρωταρχικηs ακτινοβολιαs, που η σημασια τουs
ειναι τεραστια, διοτι ενα τελειωs ομοιογενεs συμπαν δεν θα μπορουσε να
δημιουργηση εξελικτικεs δομεs ( 31 ).

Ξεπερασθηκε στον 20ον και στιs αρχεs του 21ου μ.Χ. αιωνα οριστικα
το σχισμα του κοσμου (20) του ετουs 1600 μ.Χ.; Διαφερουν στον
πυρηνα τουs οι φυσικεs επιστημεs σημερα περισσοτερο απ’οτι προ
χιλιετιεs πιστευαν οι αρχαιοι Ελληνεs; Ειναι σημερα τα παντα περι
του συμπατοs κοσμου εξηγησημα; Ποια ειναι τα στοιχεια του
παροντοs, που μαs δειχνουν τιs εξελιξειs στο μελλον;

Για να δοθουν κατα προσεγγιση τουλαχιστο απαντησειs στα ωs ανω

ερωτηματα πρεπει να ριξουμε συνοπτικα μια ματια στα σπουδαιοτερα
γεγονοτα και στιs ανακαλυψειs των επιστημονων τα τελευταια 100
χρονια ( 22 ).
Συγκεφαλαιοτικα, οι εξηs επιστημονεs συνεβαλαν αποφασιστικα σε
σοβαρεs ανακαλυψειs:

 Rene Descartes (1596-1650 μ.Χ.)

 Georges Buffon (1707-1788 μ.Χ.)
 Isaak Newton (1643-1727 μ.Χ.)
 Thomas Wright (1711-1786 μ.Χ.)
 Heinrich Lampert (1728-1777 μ.Χ.)
 Immanuel Kant (1725-1804 μ.Χ.)
 Piere Simon Laplace (1749-1827 μ.Χ.)
 Alexander A. Friedmann (1888-1925 μ.Χ.)
 Georges Laimantre (1894-1996 μ.Χ.)
  Max Planck (1858-1947 μ.Χ.)
 Albert Einstein (1879-1955 μ.Χ.)
 Niels Bohr (1885-1962 μ.Χ.)
 Luis der Broglie (1892-1987 μ.Χ.)

 Erwin Schrödinger (1887-1961 μ.Χ.)

 Max Born (1882-1970 μ.Χ.)
 Werner Heisenberg (1901-1976 μ.Χ.)

Τα εξηs επιστημονικα γεγονοτα μ.Χ. ειναι μεγαληs σημασιαs (22, 32) :

1. 1900: Ο Max Planck διετυπωσεν την ακτινοβολια των μελανων

σωματων
1 1911: Ανακαλυψη του Supra-αγωγου
2 1913: Ο Niels Bohr διετυπωσε την θεωρια των φασματων του
Ατομου
3 1924: Προβλεψη των Bose-Συμπικνωση του Einstein
4 1925: Αρχη του Αποκλεισμου κατα Pauli
5 1926: Εξισωση-Schröndiger, Ερμηνεια τηs σχοληs τηs Κοπενχαγηs
6 1927: Αρχη τηs Απροσδιοριστιαs του Heisenberg
7 1928: Εξισωση του Ηλεκτρονιου-Dirac
8 1932: Ανακαλυψη του Αντι-Ηλεκτρονιου
9 1935: Η Γατα του Schröndiger ; Το Παραδοξο Einstein-Podolsky-
Rosen
10 1938: Η ανακαλυψη τηs σουπερ-Fluidität
11 1945: Ανακαλυψη και Ριψη τηs Ατομικηs Βομβαs στην Ιαπωνια
12 1947: Ανακαλυψη του Τρανσιστορ
13 1948: Ηλεκτροδυναμικη των Κβαντε και Φημολογια
14 1952: Η θεωρια των δοκιμαστικων Κυματων του Bohms
15 1954: Η θεωρια των Yang-Mills-Eich
16 1957: Η θεωρια του Supra-Αγωγου
17 1957: Η θεωρηση των πολλων κοσμων απο τον Everens
18 1960: Ακτινεs Λε’ι’ζερ
19 1964: Η θεωρια για τιs καμπυλεs μεταβλητεs του Bellsch
20 1970: Η θεωρια Dekohörenz
21 1973: Kernspin-Τομογραφια
22 1973: Η θεωρια του Ηλεκρο-Αδυναμου
23 1975: Η ανακαλυψη του Tau-Λεπτονιου
24 1982: Τεμαχισμενη εντυπωση των Κβαντε-Hall
25 1982: Πειραματικη Απορυψη των τοπικα κρυμενων Μεταβλητων
 26 1983: Ανακαλυψη του Ζ-Κβαντοτεμαχιδιου
27 1987: Supra-Αγωγοs υψηληs θερμοκρασιαs
28 1993: Η θεωρια τηλεπορτιαs των Κβαντε
29 1995: Η Ανακαλυψη των top-Κουαρκs
30 1995: Κατασκευη των Συμπικνοτων Boso-Einstein
31 2000: Ενδιξειs για την υπαρξη των κβαντοτεμαχιδιων Higgs

Η ιστορια του συμπαντοs κατα τον Hogan ( 33 ) σφραγισθηκε με την

διαστολη, με την μειωση τηs θερμοκρασιαs και με την παροδικη
δημιουργια εντοs αυτου
μεγαλων ουρανιων γαλαξιακων σχηματισμων. Η θερμοκρασια στο
συμπαν μεσα
σε 13,7 δισεκατομμυρια γηινα χρονια μειωθηκε απο 10 στην 32 βαθμουs
Κελβιν
σε 2,725 βαθμουs Κελιν πανω απο το μηδενικο σημειο ( 34, 35, 36 ). Οι
μεμονομενεs χρονικεs φασειs του φωτοs και τηs θερμοκρασιαs
παριστανται ως
εξηs:

1. Εποχη-Planck, αρχη του χωροχρονου 10 στην πλην 43 δευτερολεπτα.

2. Κοσμικοs πληθωρισμοs, το ασταθεs κενο φουσκωνει σε πολυ μικρο

χρονο
απο 10 στην πλην 10 δευτερολεπτα.

3. Γεννηση τηs ακτινοβολιαs, η ενεργεια του κενου μεταβαλλεται σε

ακτινοβολια σε μικροτερο χρονο απο 10 στην πλην 10 δευτερολεπτα.

4. Γεννηση τηs υληs (η σουπα κουαρκs), πλεονασμα τηs υληs απο την
αντιυλη σε μικροτερο χρονο απο 10 στην πλην 10 δευτερολεπτα.

5. Μειωση τηs θερμοκρασιαs τηs σουπαs των κουαρκs και γεννηση

πρωτονιων καν νεοτρονιων σε χρονο λιγωτερο απο απο 10 στην πλην
4
δευτερολεπτα.

6. Πρωτοι ατομικοι πυρηνεs, γεννηση των ελαφρων στοιχειων τηs υληs

σε 100
δευτερολεπτα.

7. Φασματικη αποδεσμευση, σασμα των μελανων σωματων τηs

υποβαθριαs
ακτινοβολιαs, σε ενα μηνα.
 8. Αποδεσμευση τηs υληs και τηs ακτινοβολιαs, κυμανσειs τηs
υποβαθριαs
ακτινοβολιαs, 400.000 χρονια

9. Σκοτεινη χρονικη περιοδοs, πρωτα αστρα και βαρεα στοιχεια τηs υληs
σε
λιγοτερα απο 1 δισεκατομμυρια γηινα χρονια.

10. Δημιουργια γαλαξιων, και ορατοτητα αυτων σε χρονο 1 εωs 6 γηινα

δισεκατομμυρια χρονια.Οι ομαδεs και τα σμηνη γαλαξιων
δημιουργηθηκαν
εντοs 13,7 γηινα δισεκατομμυρια χρονια.

Ο μακροκοσμοs και ο μικροκοσμοs ειναι ενα και το αυτο.

Η πολυπλοκοτητα των ομαδων και σμηνων των γαλαξιων εντοs του
συμπαντοs μαs προεκυψεν απο ενα κβαντοτεμαχιδιο που δεν ειχεν δομη.
Η πραγματικη φυση του πολυδιαστατου μη ευκλειδιου συμπαντοs μαs
δεν ειναι στα ανθρωπινα οργανα αισθητη και γι’αυτο ισωs μπορει να
περιγραφη μονο με μαθηματικεs σχεσειs.
Τo παν ρεει μεσα και εξω.
Καθε δημιουργημα εχει την διαρκεια του.
Καθετι εξελισσεται και μετα
εκφυλιζεται.
Η ταλαντωση του εκκρεμουs εκδηλωνετα σε ολα.
Ο χρονοs τηs αιωρησηs του εκκρεμουs προs τα δεξια ειναι ισοs με τον
χρονο τηs αιωρησηs του εκκρεμουs προs στα αριστερα, ενω ο ρυθμοs
παραμενει σταθεροs.
Μια απο τιs αρχεs που διεπουν το συμπαν σ’ολα τα επιπεδα τηs
εκδηλωσηs του, ειναι αυτη του ρυθμου.
Μεσα στιs αρχεs αυτεs βρισκονται ολα τα στοιχεια, η περιοδικοτητα και
οι επαναλαμβανομενοι κυκλοι και ολα τα αλλα που συνθετουν
την «αρμονια των ουρανιων συμπαντων».

2.5 Θεωριεs των ημερων μαs για την δημιουργια και εξελιξη του
συμπαντοs
κοσμου.

Για την δημιουργια και εξελιξη του συμπαντοs κοσμου δεσποζουν

σημερα οι εξηs θεωριεs :

 Το στανταρτ πρωτυπο τηs θεωριαs τηs Μεγαληs Εκρηξηs

 Steady-State-θεωρια
  Τα πληθωριστικα μονδελα τηs Κοσμολογιαs
 Η απλη και υπερσυμμετρικη θεωρια των κοσμικων χορδων
 Η θεωρια των D-και p-Branen
 H M-θεωρια
 Η ενοποιημενη θεωρια
 Νεεs σκεψειs για την προελευση, δομη και ειμαρμενη του
συμπαντοs
κοσμου

Οταν η ερευνα του συμπαντοs κοσμου εκανε τα πρωτα βηματα τηs, αυτη
ακο-
λουθησε την γραμμη τηs ελληνικηd αντιληψηs με συμπορευση τηs
λογικηs σκεψηs, του πειραματοs και πνευματικηs αναγνωρισηs.
Οι αρχαιοι Ελληνεs διεπιστωσαν, οτι το συμπαν ειναι ενα αδιαιρετο
συνολο μεσα στο οποιο τα παν-τα συσχετιζονται και αλληλοεπιδρουνται
μεταξυ τουs.
Πριν ακομη ενα αιωνα κανειs δεν γνωριζεν φωτονια, νετρινοs, κουαρκs
και τα πανω απο 100 κβαντοτεμαχιδια τα οποια κατ’επαναληψη
εντοπισθηκαν στα πει-
ραματα.
Ο Λευκιπποs, ο Δημοκριτοs, ο Ηρακλειτοs, ο Επικουροs κ.α. σε αντι-
θεση με τον Ορφεα, Πυθαγορα, Πλατων, Αριστοτελη κ.α. δεν δεχονταν
οτι ο θεοs ειναι ο δημιουργοs του συμπαντοs κοσμου.
Σημερα πολυ εκπροσωποι τηs δισειδαιμονιαs ξανα-υποστηριζουν, οτι η
δημιουργια και η οργανωση του συμ-παντοs κοσμου ειναι προ’ι’ον
εξωσυμπατικου «ευφυουs σχεδιασμου».
Δεν αποκλειεται, οτι οι ωs ανω νεεs θεωριεs τηs εποχηs μαs και αυτεs
που θα διατυπωθουν ακομη στο μελλον, θα μπορουσαν να δωσουν
μεταξυ αλλων και
μια απαντιση στο ερωτημα, γιατι ο κενοs χωροs του συμπαντοs κοσμου
δεν εμ- πιπτει στην επιδραση τηs βαρυτηταs και γιατι αυτη σε μια αρχικη
εξελιξη απεγ- κλοβιστηκε.
Το ιδιο ισχυει για την κατα μεσο ορο πυκνοτητα σε υλη του συμ-παντοs
κοσμου και την ομοιομορφη κατανομη ‘η οχι τηs υλοενεργειαs σε ολη
την εκταση του συμπατοs κοσμου.

Το αμερικανικο περιοδικο «Scientifie Amerikan» δημοσιευσε τον Μα’ί’ο

του
2003 μια πραγματεια σχετικα με τα πειραματα στο συμπαν.
Τα αποτελεσματα αυτων καταγραφηκαν στο κεντρο
παρακολουθησηs WMAP (Wilkinson Micro-wave Anisotropy Probe)
τηs NASA, αναλυθηκαν απο ειδικουs επιστημονεs και συγκριθηκαν με
 προηγουμενεs παρατηρησειs τηs κοσμικηs ακτινοβολιαs από
το COBE (Cosmic Background Exolorer) μεταξυ 1991 και 1992.
Οι διακυμανσειs τηs πυκνοτηταs τηs υληs στο συμπαν επιδρουν στην
κατανομη αυτηs και μπορουν να συμπορευονται με κυματα τηs
βαρυτηταs.
Οι διακυμανσειs τηs πυκνοτηταs τηs υληs και τα κυματα βαρυτηταs
αφηνουν ιχνη στα μικροκυματα του υποβαθρου του συμπαντοs.
Η θερμοκρασια αυτων οφειλεν ετσι, να ειναι διαφορετικη στιs
διαφορετικεs περιοχεs του ουρανιου θολου.
Η ανομοιομορφια αυτη διαπιστωθηκε με τον COBE.
Με τον WMAP διαπιστωθηκαν ελαχιστεs διακυμανσειs των κυματων.
Με τα οργανα του WMAP ειδαν οι επιστημονεs την κατασταση που
επικρατουσε στο συμπαν πριν 13,7 δισεκατομμυρια χρονια, αρχομενη
μετα την Αρχην ‘η σε μια αποσταση 4 Χ 10 στη 26 μετρα.
Αυτη ειναι σημερα η ακτινα του συμπαντοs μαs.
Οι παρατηρησειs ισχυροποιησαν την αποψη υπαρξεωs περισσοτερων του
ενοs συμπαντων, κατι που ο Πυθαγοραs διετυπωσε πριν 3.000 χρονια (
16 ).
Τα κενα μεταξυ των συμπαντων διαστελλονται ταυτοχρονα με τα
συμπαντα.

2.51 Το στανταρτ πρωτυπο τηs θεωριαs τηs Μεγαληs Εκρηξηs

Με την διατυπωση του «Μεγαλη Εκρηξη» ο Βελγοs καθηγητηs τηs

φυσικηs και ιερεαs Fred Hoyle ( 37 ) αρχικα ηθελε να γελειοπιηση την
θεωρια του που
υποστηριζει, οτι μονο η βαρυτητα ειναι σε θεση να σχηματιζη κοσμικεs
υποδομεs, διοτι καμια αλλη δυναμη δεν υπαρχει που θα μπορουσε να
επιδραση
σε τετοια μεγαλη κλιμακα των διαστασεων του συμπαντοs κοσμου.
Λογω τηs
«βαρυτικηs ασταθειαs», ορισμενεs περιοχεs του συμπαντοs περιειχαν
μεγαλυ-
τερεs ποσοτητεs του αρχικου πλασματοs τηs υληs και γι’αυτο ηταν
πυκνοτερες
απο τιs αλλεs και με το ισχυροτερο πεδιο βαρυτηταs ελκυσαν την υλη
απο τις
γυρω περιοχεs.
Οι ποιο πυκνοτερεs περιοχεs δημιουργησαν γαλαξιεs, ομαδες και σμηνη
γαλαξιων, ενω στιs λιγοτερο πυκνεs περιοχεs με υλη, δημιουργηθηκαν τα
κενα. Η αναπτυξη ομαδων γαλαξιων και κενων που αρχισε μετα την
σημειακη και απειρωs μεγαλη σε πυκνοτητα «πρωτουλη» και
θερμοκρασια, «Μεγαλη Εκρηξη», συνεχιζεται μεχρι σημερα.
Κατα το στανταρτ πρωτυπο τηs «Μεγαληs Εκρηξηs», το συμπαν αρχισε
με σχεδον ομοιεs ποσοτητεs υληs και αντιυληs, οι οποιεs στο μεγαλυτερο
τουs μεροs αλληλοεξοντωθηκαν.
Με τον τροπο αυτο επεζησεν το υπολοιπο των ειδων των τεμαχιδιων τηs
υληs (ασυμμετρια βαρυονιων του συμπαντοs).
Σε συσχετιση με τιs θεωριεs των στοιχειωδων τεμαχιδιων υληs, θεωρει το
στανταρτ πρωτυπο τηs «Μεγαληs Εκρηξηs», οτι υπαρχουν πολλα
υπερβολικα βαρεα κβαντοτεμαχιδια τηs υληs, που ειναι μαγνητικα
φορτισμενα με μονο εναν μαγνητικο πολο.
Η χαρακτηριστικη μαζα ενοs μαγνητικου μονοπολου θα ηταν 10 στην 16
φορεs μεγαλυτερη απο την μαζα του πρωτονιου, δηλαδη περιπου
0,00001 milligram. Κατα την θεωρια αυτη, το ωs ανω τεμαχιδιο
δημιουργηθηκε σε ενα πολυ αρχικο σταδιο τηs δημιουργιαs του
συμπαντοs και ειναι εξισου διαδεδομενο οπωs το πρωτονιο.
Εαν εχουν ετσι τα πραγματα, οφειλεν η μεση πυκνοτητα τηs υληs στο
συμπαν να ηταν 15 φορεs μεγαλυτερη απο την σημερινη καθωρισθεισα
τιμη με περιπου 10 στην πλην 29 γραμμαρια ανα κυβικο εκατοστο.
Εναs απο τουs κυριουs λογουs τηs δημοτικοτηταs τηs θεωριαs
τηs «Μεγαληs Εκρηξηs» ειναι, οτι η εξελιξη του συμπαντοs
παριστανεται σαν ενα μπαλώνη που διστελεται σε ολεs τιs κατευθυνσειs
και χατακτηριζεται με τιs εξηs εποχεs:
1. Εποχη-Planck στην οποιαν ισχυαν αγνωστοι ακομη εξωτικοι νομοι
τηs
φυσικηs.

2. Εποχη τηs μεγαληs ενοποιημενηs θεωριαs (10 στην πλην 43

δευτερολεπτα
μετα την Μεγαλη Εκρηξη), οπου το ισοβαρο μεταξυ υληs και
αντιυληs
εκλεισε προs οφελοs τηs υληs.

3. Ηλεκτρικη αδυναμη εποχη (10 στην πλην 35 δευτερολεπτα μετα την

Μεγαλη
Εκρηξη), οπου επικτρατησαν τα κουαρκs και αντικουαρκs.

4. Εποχη των χονδρονιων και λεπτονιων (10 στην πλην 10 δευτερολεπτα

μετα
την Μεγαλη Εκρηξη), οπου σχηματιζονταν απο τα κουαρκs πρωτονια,
νεοτρονια, μεσονια και βαρυονια.

5. 0,01δευτερολεπτα μετα την Μεγαλη Εκρηξη, οπου μειωθηκε η

θερμοκρασια
 τηs αρχικηs καταστασηs κατα 10 δισεκατομμυρια βαθμουs Κελβιν και
σχητιζονταν φωτονια, ηλεκτρονια, νετρινοs και μερικα πρωτονια και
νεοτρονια.

6. 60 δευτερολεπτα μετα την Μεγαλη Εκρηξη, ενωνονται τα πρωτονια

και
νεοτρονια σε πυρηνεs υδρογονου, ηλιου, λιθιου και θεοδωριου.

7. 3 λεπτα μετα την Μεγαλη Εκρηξη, ακολουθει η συζευξη μεταξυ υληs

και
ακτινοβολιαs ενω η θερμοκρασια μειωνεται κατα 1 δισεκατομμυριο
βαθμουs
Κελβιν.

8. 300.000 χρονια μετα την Μεγαλη Εκρηξη, αποδεσμευεται η υλη απο

την
ενεργεια, το μη ορατο συμπαν μεταβαλλεται σε ορατο με την
υποβαθρια
κοσμικη ακτινοβολια.

9. 1 δισεκατομμυρια χρονια μετα την Μεγαλη Εκρηξη, δημιουργουνται

απο
τουs σχηματισμουs τηs υληs τα αστρα και οι πρωτογαλαξιεs. Στα
αστρα
συνθετονται οι βαρυs πυρηνεs τηs υληs.

10. 13,7 σισεκατομμυρια χρονια μετα την Μεγαλη Εκρηξη,

δημιουργουνται νεα
ηλιακα συστηματα που περιστρεφονται γυρω απο τα αστρα και
γαλαξιεs.

Παρ’ολα αυτα τα βασικα πλαισια τηs κοσμολογικηs στανταρτ θεωριαs

βασιζονται σε γυαλινα ποδια (5).
Η εξηγηση τηs αρχικηs αραιοτηταs τηs υληs παραμενει ενα προβλημα.
Κατα την θεωρια αυτη μπορει να υπολογισθη, οτι το
συμπαν εαν σε ενα πρωταρχικο σταδιο τηs εξελιξηs του διεσταλει
περιπου στο
μηκοs-Planck και η πυκνοτητα του ανταποκρινονταν στην πυκνοτητα-
Planck, θα ειχε 1 εωs 10 στοιχειωδη τεμαχιδια, γεγονοs που σημαινει, οτι
κατι στην θεωρια αυτη ειναι λανθασμενο.
Το συμπαν με τιs σημερινεs γνωσειs περιεχει τουλαχιστον 10 στην 88
στοιχειωδη τεμαχιδια.
 Η θεωρια αυτη δεν ειναι επιπλεον σε θεση να εξηγηση, γιατι οι
δυναμειs τηs φυσεωs μεταδιδονται με κβαντοτεμαχιδια και γιατι η
υλη αποτελειται απο μονο τρειs ομαδεs κβαντοτεμαχιδιων.
Γιατι οι ομαδεs αυτεs δεν ειναι δυο ‘η μονο μια ;
Γιατι η ηλεκτρικη φορτωση του ηλεκτρονιου ειναι τρειs φορεs
μεγαλυτερη απο την φορτωση ενοs down-Κουαρκs και γιατι ζυγιζει
το top-Κουαρκs 350.000 φορεs περισσοτερο απο ενα ηλεκτρονιο και
το Myon 23,4 φορεs περισσοτερο απο το up-κουαρκs;
Οι κβαντικεs θεωριεs τηs βαρυτηταs προσδιοριζουν, οτι το συμπαν δεν
αρχισε
να πρωτουπαρχει μετα την Μεγαλη Εκρηξη.
Κατα την κλασικη Κοσμολογια τηs Μεγαληs Εκρηξηs, η οποια
προεκυψεν απο την γενικη θεωρια της σχετικοτητας του Einstein, η
αποσταση μεταξυ δυο οποιοσδηποτε Γαλαξιων προ μεγαλου χρονικου
διαστηματοs ηταν μηδεν.
Προ του χρονικου αυτου διαστηματοs, οι εννοιεs χωροs και χρονοs δεν
ειχαν καμια σημασια.
Στα μοντερνα μοντελα των κβαντικων αποτελεσματων, ειναι
απαραδεκτο, οτι οι δυο Γαλαξιεs συμπιεζονται σε ενα φανταστικο
σημειο.
Η αποσταση αυτων δεν μπορει να υπερβει μια ελαχιστη τιμη.
Για τον λογο αυτο η Μεγαλη Εκρηξη δεν μπορει να αποτελη την αρχη
του συμπαντοs.
Τα μοντελα αυτα επιτρεπουν την υπαρξη του συμπαντοs προ τηs
Μεγαληs Εκρηξηs.
Προ αυτηs επιταχυνθει η διαστολη του συμπαντοs, η οποια μετα -
τουλαχιστον στην αρχη - επιβραδυνθει.
Κατα την θεωρια αυτη, το προ τηs Μεγαληs Εκρηξηs συμπαν ηταν
ακριβωs η απεικονιση του μετα τηs Μεγαληs Εκρηξηs συμπαν (ιδε Σχ.
6).
Σημερα υποστηριζεται οτι η διαστολη του συμπαντος μετα την Μεγαλη
Εκρηξη δεν ηταν γραμμικη.
Αυτη ξεκινησε πριν 13,7 δισεκατομμυρια χρονια με αργο ρυθμο και
καποια στιγμη πριν 10,7 δισεκατομμυρια χρονια εκανε την εμφανιση της
η μυστηριωδης σκοτεινη ενεργεια που εδωσε στο συμπαν την ωθηση που
χρειαζονταν για να αρχιση να διαστελλεται με ταχυτητα και οι Γαλαξιες
να αρχισουν να απομακρυνονται με επιταχυνση ο ενας μετα τον αλλο.
Ο αργος ρυθμος της διαστολης εως την εμφανιση της σκοτεινης
ενεργειας οφειλοταν στις βαρυτικες δυναμεις που επιδρουσαν αρνητικα
στην ταχυτητα διαστολης του συμπαντος.
Η φασματοσκοπικη ερευνα ταλαντωσης βαρυονιων (BOSS) που
ξεκινησε το 2009 στο Νεο Μεξικο με το
τηλεσκοπιο Sloan Foundation μελετα τα Κβαζαρ (QUAsi-StellAR). Αυτα
 ειναι τα μακρινα και λαμπρα αντικειμενα του συμπαντος (ημιαστρικες
ραδιοπηγες ‘η ημιαστερες), που το καθενα εκπεμπει ενεργεια
εκατονταδες φορες μεγαλυτερη απο εναν γιγαντα Γαλαξια.
Οι επιστημονες υποθετουν οτι αυτα δημιουργηθηκαν στο αρχεγονο
συμπαν και η ηλικια τους συγκρινεται με αυτην του ιδιου του συμπαντος.
Προκειται πιθανως για πυρηνες Γαλαξιων που περιεχουν στο κεντρο τους
μια μεγαλη μαυρη τρυπα.
Μεχρι σημερα μελετηθηκαν περισσοτερα απο 50.000 Κβαζαρ.
Προβλεπεται εως το 2015 να μελετηθουν 160.000 Κβαζαρ.
Πιστευεται οτι με την μελετη αυτη και την τριδιαστατη κατανομη των
νεφων υδρογονου στο συμπαν θα μπορουσε να προκυψη
ενας «ιχνηλατης» για την επιρροη της σκοτεινης ενεργειας και υλης
στην εξελιξη του συμπαντος.
Η σταθερα του Χαμπλ (71+-4 χιλιομετρα ανα δευτερολεπτο ανα
μεγαπαρσεκ, οπου 1 μεγαπαρσεκ αντιστοιχει σε περιπου 3 εκατομμυρια
ετη φωτος), δηλαδη ο παραγοντας αναλογιας στον νομο του Χαμπλ που
εκφραζει την ταχυτητα με την οποια φαινεται οτι απομακρυνεται ενα
σωμα, ανα μοναδα αποστασης λογω της διαστολης του συμπαντος
τροποποιηθηκε προσφατα με την υπερυθρη οραση του διαστημικου
τηλεσκοπιου Hubble και των δεδομενων του δορυφορου WMAP σε
74.3+-2,1 χιλιομετρα ανα δευτερολεπτο ανα μεγαπαρσεκ.
Η τροποποιηση αυτη δημοσιευθηκε στην
επιθεωρηση «Astrophysical Journal».
Ακομη δεν γνωριζει η επιστημη τιποτα για το ποτε αρχισεν ο χρονοs.
Κατα τον Gabrielle Vennziano (60) υπαρχουν θεωριεs κατα τιs οποιεs το
συμπαν - και με αυτο ο χρονοs - υπηρχε κατα μεγαλο χρονικο διαστημα
προ τηs Μεγαληs Εκρηξηs.
Σε περιπτωση που μια απο τιs θεωριεs αυτεs αποδειξει, οτι το συμπαν -
οπωs ετονιζεν και ο Ηρακλειτοs - παντοτε υπηρχεν, υπαρχει και θα
υπαρχει
ακομη και εαν προσωρινα καταστραφει απο μια συρρικνωση.
 Σχ. 6: Το πολυσυμπα

2.52 Steady-State-Θεωρια

Κατα το τελοs τηs δεκαετιαsa του 1940 ο

μαθηματικοs Hermann Bond και ο
αστρονομοs Thomas Gold περιεγραψαν ενα συμπαν, το οποιο ναι μεν
διαστελεται με τον χρονο, αλλα δεν υποκειται βασικεs μεταβολεs.
Με την αηξηση του ογκου του απο την διαστολη γεννιεται απο
το «τιποτε» στην περιοχη τηs διαστοληs «νεα υλη», ετσι ωστε να
διατηρειται η ολικη πυκνοτητα υληs στο συμπαν σταθερη.
Το συμπαν δεν ειναι αμορφο, ουτε ατακτο και δεν αυξανει η εντροπια
του (αταξια), αφου μεσα απο τιs λευκεs οπεs του εμπλοτιζεται συνεχωs η
υλοενεργεια του.
Κατα την θεωρια αυτη, το διαστελομενο συμπαν ποτε δεν υπηρξε σε
κατασταση υψηληs πυκνοτηταs και γι’αυτο η Μεγαλη Εκρηξη ειναι
ανυπαρκτη.
Μονο η υλη προεκυψε προοδευτικα και εισηλθε απο τον κενο χωρο.
Η κατασταση αυτη του «Steady-State» υπηρχεν παντοτε, υπαρχειν και
θα υπαρχει αιωνια.
Η θεωρια αυτη μαs θυμιζει λιγο τον Ηρακλειτο «τον κοσμον αυτον που
ειναι ο ιδιοs για ολουs, δεν τον εκανε κανειs, ουτε θεοs ουτε ανθρωποs
τον εκανε, αλλα ηταν παντα και ειναι και θα ειναι φωτια αειφοροs,
που αναβει με μετρο και σβηνει με μετρο».
Η σκεψη του Ηρακλειτου για την κυκλικη εναλλαγη τηs υληs στο
αυτοδημιουργικο εργο του συμπαντοs παραμενει αναλλοιοτη.
 Ενα αυτοπαραγωμενο συμπαν αποτελειται απο εκθετικα αυξανομενεs
κλασματομορφεs (Fractals), στιs οποιεs ισχυουν διαφορετικο νομοι (5).
Το συμπαν παραγει χωριs διακοπη νεεs πληθωριστικεs κλασματομορφεs
(ιδε Σχ. 12).
Ο ολικοs ογκοs ολων των κλασματομορφων αυξανεται χωριs τελοs.
Οτι ομωs ισχυει για το μεγαλο δεν αποκλειεται να ισχυη και για το μικρο,
που σημαινει, οτι και ο πυρηναs του ατομου τηs υληs κατ’αναλογια με τα
ουρανια σωματα θα μπορουσε να καμπυλωνη τον χωροχρονο γυρω του,
δημιουργωνταs ετσι την κα- ταλληλη γεωμετρια του περιβαλλοντοs
χωρου για την κυλιση των ηλεκτρονιων (Orbitale).

Εωs τα μεσα τηs δεκαετιαs του 1960 οι αντιπαραθεσειs των επιστημονων

για την ορθοτητα τηs θεωριαs τηs «Μεγαληs Εκρηξηs» ‘η τηs
θεωριαs «Steady-State» ηταν εντονεs.
Μετα την δημοσιευση το 1955 απο τον αστρονομο Martin Ryle και των
συνεργατων του, μιαs ερευναs τουs για την στατιστικη κατανομη
των ραδιοκυματων απο τα βαθη του συμπαντοs και τιs διαπιστωσειs των
φυσι-
κων Arno Penzias και Robert Wilson που το 1965 εντοπισαν την
υποβαθρια κο- σμικη ακτινοβολια, αρχισεν να κερδιζη εδαφοs η θεωρια
τηs Μεγαληs Εκρηξης.
 Σχ. 12: Τροχιες περιτυλιγμενων σπειροειδων κλασματομορφων χωρις
αρχη
και τελος.

2.53 Τα πληθωριστικα μονδελα τηs Κοσμολογιαs.

Στιs αρχεs τηs δεκαετιαs του 1980 διατυπωθηκαν τα τα πληθωριστικα

μονδελα
τηs Κοσμολογιαs απο
τουs Andreij Linde, Alexej Starominski, Alan Guth, Paul Steinhard και A
ndreas Albrecht και βασιζονταν ολα στην υποθεση, οτι στην πρω’ι’μη
φαση του το συμπαν διαστελονταν με επιταχυνομενο πληθωριστικο
ρυθμο, προs το τελοs του οποιου ελαβεν την μορφη που περιγραφει η
θεωρια
τηs Μεγαληs Εκρηξηs.
 Στιs προσπαθειεs να βρεθη ενα μοντελο που να ολοκληρωνη τιs πολλεs
και διαφορετικεs αρχικεs προ’υ’ποθεσειs σε μια, που θα εξηγουσε και
την σημερινη εξελιξη του συμπαντοs, επροταθει η αποψη, οτι στην
αρχικη του φαση το συμπαν διεσταλει ταχυτατα.
Η διαστολη αυτη ονομασθηκεν πληθωριστικη, διοτι ελαβεν χωρα με
συνεχωs αυξανομενη ταχυτητα σε αντιθεση με τιs σημερινεs
παρατηρησειs μειωσηs τηs ταχυτηταs διαστοληs.
Η πληθωριστικη αυτη αρχικη φαση, εξηγει την ομοιομορφια που
εμφανιζει το συμπαν σε καθε κατευθυνση, διοτι το φωs ειχε τον χρονο να
κατευθυνθη σε ολεs τιs περιοχεs.
Ενα τετοιο ομωs ανοιχτο συμπαν, θα διατηρουσε την αρχικη
πληθωριστικη διαστολη αιωνια, που στον φανταστικο χρονο σημαινει,
μια απολυτα στρογγιλη σφαιρα χωριs δυνατοτητεs δημιουργιαs αστρων,
ηλιακων συστηματων και γαλαξιων.
Στο θεωριτικο πλαισιο του πληθωρισμου διεσταλει το αρχικο συμπαν
κατα ενα μεγαλο ποσοστο. Μεταξυ των πολλων 100 δισεκατομμυριων
γαλαξιων μεσα στο συμπαν, ο γαλαξιαs μαs καταλαμβανει ενα
μικροσκοπικο χωρο.
Η πληθωριστικη κοσμολογια ωs εναλλακτικη θεωρια για τα γεγονοτα
κατα την διαρκεια τηs πρωτηs φασηs τηs δημιουργιαs, λυνει πολλα
σοβαρα προβληματα και κανει μια σειρα προβλεψεων, εκ των οποιων
ορισμενεs εχουν εξετασθει και αλλεs θα εξετασθουν ακομη.
Παραμενει ακομη αγνωστο με ποιο τροπο οι διαδικασιεs των
κβαντοτεμαχιδιων πιεζουν δια τηs κοσμικηs διαστοληs τιs μικροσκοπικεs
ρυτιδεs στην δομη του χωρου, οι οποιεs αφηνουν τα ορατα ιχνη τουs την
νυχτα στον ουρανιο θολο.
Η πληθωριστικη θεωρια ανοιγει σοβαρεs θυριδεs απαντισηs στην
ερωτιση, κατα ποιον τροπο στην πρωτη φαση τηs δημιουργιαs του
συμπαντοs ελαβεν το συμπαν την πολυ χαμηλη εντροπια του.

Η εντροπια ενοs πυρηνοs υδρογονου στον ηλιο ειναι περιπου 1.

Η ολικη εντροπια του ορατου σημερα για τουs ανθρωπουs συμπαντοs
ειναι περιπου 10 στην 90.
Επειδη ο αριθμοs των ατομων υδρογονου στο συμπαν δεν ξεπερνα τα 10
στην 80, για καθε κβαντοτεμαχιδιο υληs αντιστοιχει μια εντροπια απο
περιπου 10 στην 10.
Για να μπορεσουμε να κρινουμε, ποσο πιθανοs ειναι ο πληθωρισμοs στην
πρωτη φαση τηs δημιουργιαs, οφειλουν πρωτα να διατυπωθουν ‘η να
υπολογισθουν τα χαρακτηριστικα του περιγυρου τηs πληθωριστικηs
φασεωs. Κατι τετοιο ομωs απεδιχθει δυσκολο να λυθη με μαθηματικη
ακριβεια.
Ο πληθωρισμοs μαs δινει μεν μια ισχυρα δυνατοτητα εξηγησηs, η οποια
συγκεφαλαιωνει τα φαινομενικα μεμονομενα προβληματα, ωs το
προβλημα του οριζοντοs, το προβλημα τηs επιπεδικοτηταs, το προβλημα
τηs υποδομικηs δημιουργιαs, το προβλημα τηs χαμηληs εντροπιαs στην
πρωτη φαση τηs δημιουργιαs, και κατευθυνει ολα τα προβληματα σε μια
μοναδικη λυση, αλλα λυπει μια θεωρια που να εξηγη τιs ακραιεs
προ’υ’ποθεσειs και να γεφυρωνη την γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs και
την κβαντομηχανικη (39).

Στην πληθωριστικη θεωρια εισερχονται σκεψειs και απο τον τομεα τηs
φυσικης
των κβαντοτεμαχιδιων.
Πληθωρισμοs σημαινει, οτι η διαστολη του συμπαντος σε μια αρχικη
χρονικη περιοδο δεν ηταν ομοιομορφη.
Σε πολυ υψηλεs θερμοκρασιεs σε μια αρχικη αλληλοεπιδραση, ελειωσαν
οι ηλεκτρομαγνητικεs δυναμειs, η ισχυρα και η αδυναμη πυρινικη
δυναμη.
Η μεγαλη αυτη συμμετρια εξηγειται στην παρουσα πληθωριστικη θεωρια
με την αλλαγη των ιδιοτητων του κενου χωρου.
Το κενο (ψευτικο κενο) περιεχει μια υψηλη ενεργεια.
Η κατασταση ομωs αυτη δεν ειναι διαρκηs, διοτι στο τελοs επικρατει ο
ενεργειακα συμφερων σχηματισμοs, στον οποιο το κενο ειναι φτωχο σε
ενεργεια και στο οποιο οι δυναμειs αποσυνδεθηκαν μεταξυ τουs.
Η πυκνοτητα τηs ενεργειαs του κενου χωρου ειναι συνδεδεμενη με μια
ομοια ταση, σαν ενα πεπιεσμενο ελατηριο.
Με μεγενθυση του ογκου του ψευτικου κενου χωρου, παραμενει η
πυκνοτητα ενεργειαs σταθερη, ετσι ωστε, σαν να ηταν το ελατηριο ναι
μεν πεπιεσμενο αλλα μαλθακο, δηλαδη με την μεγενθυση του ογκου του
ψευτικου κενου χωρου αυξανεται η ενεργεια του ψευτικου κενου χωρου
κατα το ιδιο μεγεθοs.
Κατα την διαρκεια του μικρου χρονικου διαστηματοs μεταξυ 10 στην
πλην 34 και 10 στην πλην 32 δευτερολεπτα μετα την αρχην δημιουργιαs
του συμπαντοs, διεσταλει αυτο κατα την πληθωριστικη θεωρια σε
συγκριση με την Μεγαλη Εκρηξη του στανταρτ μοντελου, ακραια
αραιοποιημενο.
Επισηs και η θερμοκρασια επεσε κατα τον παραγοντα 10 στην 29.
Στο τελοs η πυκνοτητα τηs ενεργειαs στον ψευτικο κενο χωρο
μετατραπηκε σε ενεργεια. Κατα την πληθωριστικη θεωρια η πυκνοτητα
ενεργειαs του ψευτικου κενου χωρου ειναι αυτη που εθεσεν σε κινηση
την διαστολη του συμπαντοs.
Σε αντιθεση με την πληθωριστικη θεωρια στο στανταρτ μοντελο τηs
Μεγαληs Εκρηξηs, ταχυδακτυλογραφουν απο το «τιποτε» οι φυσικοι, την
δυναμικη τηs Μεγαληs Εκρηξηs σαν αρχικη προ’υ’ποθεση τηs διαστοληs
του συμπαντοs.
 Η πληθωριστικη θεωρια του «χαοτικου» μοντελο του συμπαντοs (38)
διατυπωθηκε το 1985 απο τον Ρωσο φυσικο Andrej Linde. Κατα την
θεωρια αυτη το συμπαν αρχισε να δημιουργειται σε μια κατασταση
ολικηs αταξιαs λιγο μετα τον χρονο του Planck.
Το συμπαν τοτε ηταν γεματο απο ενα μιγμα ψευτικου και σωστου κενου
χωρου. Κατα διαστηματα δημιουργουνταν ενα μικρο μεροs στο οποιο
υπηρχε μονο ενα ψευτικο κενο χωρου.
Το μικρο αυτο μεροs του ψευτικου κενου χωρου κινηθηκε εντοs μιαs
πληθωριστικηs εποχηs και διεσταλει τεραστια για να δημιουργηση στο
τελοs ενα συμπαν, οπωs το δικο μαs, γεματο με γαλαξιεs.
Το ψευτικο κενο του χωρου διεσπαθηκε σε επιμερουs περιοχεs.
Με κβαντοκυμανσειs ηταν παντοτε δυνατη η μετατροπη του σωστου
κενου σε ενα ψευτικο κενο και στην νεα διασταση αυτου.
Κατα την διαρκεια του χρονου διεσπασθηκαν συνεχωs τετοια ψευτικα
κενα.
Το καθ’ενα απο αυτα ηταν σε θεση για μια αρχη ενοs νεου συμπαντοs,
οπωs παριστανεται στο μοντελο τηs Μεγαληs Εκρηξηs.
Αλλεs περιοχεs του ψευτικου κενου του χωρου συνεχισαν την διαστολη
τουs και εζησαν την ολικη διαδικασια εκ νεου.
Ο πληθωρισμοs κατα την θεωρια αυτη ειναι μια συνεχηs διαδικασια,
χωριs αρχη και τελοs.
Μια φουσκα απο τετοιο απειρο κοσμικο αφρο προσεφερεν τιs
προ’υ’ποθεσειs, για την δημιουργια των γαλαξιων και του ζωντανου
συμπαντοs.
Με την θεωριση αυτη ανατρεπονται οι μεχρι τουδε αποψειs για τον
κοσμο.
Οι νεεs παραλλαγεs τηs θεωριαs αυτηs διατυπωνουν, οτι το συμπαν δεν
αποτελει μια διαστελομενη μπαλα πυροs, αλλα οπωs και στον Ηρακλειτο
( 5, 38 ) ειναι ενα γιγαντιαια αυξανομενο φρακταλ.
Αυτο σε αντιθεση με τον Ηρακλειτο, δεν αποτελειται απο κετσε (ιδε Σχ.
10, 11 και 12) αλλα απο ενα συμπλεγμα πολλων συνεχωs διαστελομενων
φουσκων (40), απο τιs οποιεs διαρκωs δημιουργουνται νεεs φουσκεs, απο
τιs οποιεs απορρεουν οι συμπατικεs-φουσκεs κλπ.
Με την υποθεση αυτη τηs χρονικηs πληθωριστικηs διαστοληs του
συμπαντοs, μπορουν να επαναδιορθωθουν ορισμενα μειονεκτηματα τηs
θεωριαs τηs Μεγαληs Εκρηξηs.

Στην ηλεκτροδυναμη θεωρια ενωνονται η αδυναμη πυρινικη δυναμη με

τιs ηλεκτρομαγνητικεs αλληλοεπιδρασειs.
Τα αδρανη τεμαχιδια τηs ηλεκτρομαγνητικηs επιδρασηs, τα φωτονια, δεν
εχουν ωs γνωστο μαζα, ενω τα τεμαχιδια τηs αδυναμηs πυρηνικηs
δυναμηs W-και Z Μποζονια, εχουν πολυ μεγαλη μαζα.
 Για την εξηγηση εδω και των δυο αλληλοεπιδρασεων ειναι αναγκαια τα
πεδια Skalar (Σχ. 7), δηλαδη τα ετσι ονομασθεντα πεδια Higgs.
Κατα την «ηλεκτροδυναμη» θεωρια, το συμπαν ειναι γεματο με
πεδια Higgs. Αυτα κρυβονται και προδιδουν την υπαρξη τουs αναλογα με
τον τροπο επιδρασεωs τουs στα στοιχειωδη τεμαχιδια.
Η ακριβηs τιμη των παρουσιαζομενων στο συμπαν πεδιων Skalar θα
καθωρισθει απο το ελαχιστο τηs στατικηs τουs ενεργειαs.
Τα πεδια Skalar παιζουν ενα ρολο τοσο στην κοσμολογια οσο και στην
φυσικη τεμαχιδιων και δινουν τον μηχανισμο που προκαλει την φαση
πληθωρισμου στο αρχικο συμπαν.
Το πεδιο Skalar σε ενα πληθωριστικο συμπαν κατα τον Linde (38) μπορει
να παραστη σαν μια σφαιρα που κυλαει στην εσωτερικη επιφανεια μιαs
ωοειδουs γαβαθραs (ιδε Σχ. 7).
Η ακρη τηs γαβαθραs αντιστοιχει στην πυκνοτητα-Planck του
συμπαντοs, ενω ποιο πανω βρισκεται ενα ειδοs χωροχρονικοs αφροs,
δηλαδη μια περιοχη με ισχυρεs κβαντοκυμανσειs.
Κατω απο την ακρη τηs γαβαθραs μειωνονται μεν οι κβαντοκυμανσειs,
αλλα μπορουν να εξασφαλισουν την αυτοπαραγωγη του συμπαντοs.
Εωs οτου η σφαιρα παραμενει στην γαβαθρα, κινει-ται αυτη σε περιοχη
με χαμιλη ενεργεια στην οποια συνεχιζει να κυλα.
Η φαση του πληθωρισμου ληγει, οταν η σφαιρα βρισκεται πλησιον του
ελαχιστου τηs ενεργειαs οπου ταλαντευεται εδω και εκει και θερμαινει το
συμπαν.
Οι κβαντοκυμανσειs του πεδιου-Skalar σε ενα πληθωριστικο συμπαν
κινουνται στην αρχη ωs κυματα σε ολεs τιs κατευθυνσειs και παγωνουν
στο τελοs επανωτα. Καθε ενα απο τα παγωμενα κυματα παραγει στον
χωρο ανομοιομορφια, οταν αυτο ανυψωνει την τιμη του πεδιου Skalar σε
ορισμενεs περιοχεs και σε αλλεs χαμηλωνει.

Η θεωρια του χαοτικου πληθωρισμου και η θεωρια του στανταρτ

μοντελου τηs
Μεγαληs Εκρηξηs μαs δινουν διαφορετικεs προγνωσειs για την εξελιξη
του
συμπαντοs.
Ο πληθωρισμοs μεγαλωνει το μεγεθοs του συμπαντοs κατα 10 στην 10
στην 12 ετσι ωστε και οι περιοχεs οι οποιεs με 10 στην πλην 33 εκατοστα
ειναι μικρεs (ανταποκρινονται στο μηκοs του Planck) να αυξανονται απο
μονο 10 στην πλην 35 δευτερολεπτα περαν των ακτινων του ορατου
συμπαντοs
των 10 στην 28 εκατοστα.
Η πληθωριστικη θεωρια προβλεπει ενα επιπεδο συμπαν οπου ισχυει η
γεωμετρια του Ευκλειδη, δηλαδη οπου οι παραλληλεs ευθειεs γραμμεs
παραμενουν πραγματι παραλληλεs.
 Σε ενα καμπυλωτο χωρο, δηλαδη σε ενα κλειστο συμπαν τεμνονται οι
παραλληλεs ευθειεs καπου, ενω σε ενα ανοιχτο σχημα απομακρυνονται
μεταξυ τουs.
Στο σταναρτ μοντελο τηs Μεγαληs Εκρηξηs αυξανεται το συμπαν κατα
τοσο, οσο μεγαλο ειναι το μηκοs-Planck, στην αρχη μονο κατα 0,001
εκατοστα.
Η προγνωση για την γεωμετρια του χωρου στην θεωρια αυτη διαφερει
απο την αντιστοιχη τηs πληθωριστικηs θεωριαs.

2.54 Η απλη και η υπερσυμμετρικη θεωρια των κοσμικων χορδων.

Η βασικη Ιδεα για την θεωρια αυτη υπηρξε, οτι τα στοιχειωδη τεμαχιδια
τηs υληs δεν μπορει να εχουν σημειακα σχηματα.
Οι χορδεs εχουν ενα περατο μηκοs το οποιο κατα την θεωρια τηs
απροδιοριστιαs του Heisenberg δεν μπορει να ειναι μικροτερο απο 10
στην πλην 34 μετρα. Το κβαντικο αυτο μηκοs είναι μια νεα φυσικη
σταθερα οπωs η ταχυτητα του φωτοs c και η σταθερα h του Planck. Μια
χορδη κατα τον ορισμον τηs κλασσικηs φυσικηs ειναι ενα επιμηκεs
κυλινδρικο και ελαστικο στερεο σωμα (41), το οποιο εχει μικραν
διαμετρο σε σχεση με το μηκοs του και ειναι κατα τα δυο ακρα του
σταθερα στερεωμενο και τεινεται ισχυρα μεταξυ των δυο αυτων
σημειων.
Οι χορδεs ενοs Βιολιου π.χ. εκτελουν εγκαρσιεs ταλαντωσειs
προστριβοντεs σε αυτεs ενα τοξαριο.
Το μηκοs τηs παλλομενηs χορδηs (λ) ειναι ισο με το ακαιριο
πολλαπλασιο του ημισεωs του κυματοs (λ) και υπολογιζεται l=κ.(λ)/2. Το
μηκοs κυματοs λ και η συχνοτητα ν των διαδιδομενων επι τηs χορδηs
κυματων συνδεονται προs την ταχυτη- τα διαδοσηs των κυματων u κατα
μηκοs τηs χορδηs με την σχεση ν=u/λ = κ.u/2λ.
Η ταση τηs χορδηs (η δυναμη F με την οποια τεινεται η χορδη) και η
γραμμικη πυκνοτητα τηs χορδηs μ με την ταχυτητα διαδοσηs των
κυματων u κατα μηκοs τηs χορδηs εχουν την σχεση u = τετραγωνικη
ριζα (F/μ) και κατ’επεκταση ν = τετραγωνικη ριζα (F/μ)/2l.
Στην κλασικη φυσικη, η στροφορμη ειναι μια ιδιοτητα των αντικειμενων
που περιστρεφονται γυρω απο εναν αξονα.
Στιs μαθηματικεs εξισωσειs τηs στροφορμηs πολλαπλασιαζονται μεταξυ
τουs η ταχυτητα, η μαζα και η αποσταση.
Ενα αντικειμενο χωριs μαζα δεν μπορει να εχη μια στροφορμη.
Στην θεωρια των χορδων, οι κβαντικεs κυμανσειs κανουν εμφανη την
παρουσια τουs κατα τροπο που μια χορδη χωριs μαζα να προσδεχεται
εωs δυο μοναδεs h στροφορμηs.
Μια χορδη απαιτει την υπαρξη συμπληρωματικων στιs συνηθειs τρειs
χωροδιαστασειs.
 Ενω μια κλασικη χορδη τοι βιολιου ταλαντευεται ανεξαρτητα απο τιs
ιδιοτητεs του χωρου και του χρονου, οι εξισωσειs ταλαντωσεων μιαs
κβαντικηs χορδηs ισχυουν μονο οταν ο χωροχρονοs ειναι ισχυρα
καμπυλοs ‘η οταν αυτοs περιεχει συμπληρωματικα ακομη εξη
χωροδιαστασειs.
Στην θεωρια των χορδων τα μεγεθη τηs φυσικηs παρουσιαζονται οπωs η
στα- θερα τηs βαρυτηταs και η διηλεκτρικη σταθερα που καθωριζουν τιs
ιδιοτητεs τηs φυσηs, οχι ωs σταθερεs τιμεs αλλα ωs πεδια.
Τα πεδια αυτα ομοια με το ηλεκρομαγνητικο πεδιο μπορουν να
μεταβαλλουν δυναμικα τιs τιμεs τουs και να λαμβανουν διαφορετικεs
τιμεs σε διαφορεs κοσμολογικεs εποχεs ‘η σε πολυ απομακρυνσμενεs
περιοχεs του χωρου.
Ενα απο τα πεδια αυτα, το ετσι ονομασθεν Dilaton, καθωριζει την ισχυ
μιαs σειραs αλληλοεπιδρασεων, η τιμη του σαν μεγεθοs μπορει να
θεωρηθη σαν μια συμπληρωματικη χωροδιασταση.
Μεν αυτην λαμβανει ο χωροs στην θεωρια των χορδων συνολικα ενδεκα
διαστασειs.
Εωs το 1985 μ.Χ. επικρατουσε στουs επιστημονεs η αποψη, οτι οι
περισσοτερες
υπερσυμμετρικεs θεωριεs τηs βαρυτηταs ηταν ελευθερεs απο τιs
απειροτητες
που υπαρχουν στα πεδια τηs υληs, διοτι ο αριθμοs των βοζονιων και
φερμιονων αυξομειωνεται και μηδενιζεται.
Μετα το 1985 και για λιγα χρονια υποστηριζαν οι επιστημονεs, οτι δεν
υπαρχει κανεναs λογοs τηs μη υπαρξηs των απειρωτητων στιs
υπερσυμμετρικεs θεωριεs τηs βαρυτηταs, διοτι η νεα υπερσυμμετρικη
θεωρια των χορδων φαινετα να ειναι μια δυνατοτητα ενοποιησηs τηs
βαρυτηταs με την θεωρια των κβαντοτεμαχιδιων (41).
Μονεs τουs, ετσι ωs εχουν διατυπωθει, δηλαδη τοσο η γενικη θεωρια τηs
σχετικοτηταs οσο και η κβαντομηχανικη, δεν ειναι δυνατο παρ’ολεs τιs
προοδουs τα τελευταια 100 χρονια τιs μοντερναs φυσικηs, να ειναι
σωστεs (40). Στην θεωρια των χορδων η μαζα ενοs κβαντοτεμαχιδιου
ειναι η ενεργεια μιαs παλομενηs χορδηs.
Μια χορδη που παλλεται με μια ορισμενη μορφη, εχει π.χ. τιs ιδιοτητεs
ενοs ηλεκτρονιου, ενω μια χορδη που παλλεται με μια αλλη μορφη εχει
τιs
ιδιοτητεs ενοs αλλου κβαντοτεμαχιδιου.
Αυτο ομωs δεν σημαινει, οτι ενα ηλεκρονιο αποτελειται απο μια χορδη
ηλεκτρονιων, ενα up-κουαρκs απο μια χορδη up-κουαρκs ‘η ενα down-
κουαρκs απο μια χορδη down-κουαρκs, αλλα οτι με μια μονο χορδη,
μπορουν να εκφραστουν εναs μεγαλοs αριθμοs διαφορων
κβαντοτεμαχιδιων, διοτι η χορδη μπορει να λαβη πολλεs παλλομενεs
μορφεs.
 Εαν η ισχυρη πυρηνικη δυναμη μεταξυ δυο τεμαχιδιων μπορουσε να
θεωρηθη
σαν ενα μικροσκοπικο ιδιαιτερα λεπτο, σχεδον σαν ενα ειδοs λεστιχενιου
σχοινιου που ενωνει τα δυο τεμαχιδια, τοτε θα μπορουσε να γινη δυνατη
η περιγραφη τηs διαδικασιαs των κβαντε με την βοηθεια τηs εξισωσεωs
του Euler
(βητα συναρτιση του Euler).
Το μικρο αυτο ελαστικο σχοινι ονομασθηκε χορδη και δημιουργηθηκε
ετσι η θεωρια των χορδων. Εδω τιθεται ενα σοβαρο ερωτημα:
Ειναι η εξισωση του Euler σωστη;
Ο Ελβετοs μαθηματικοs Leonard Euler (1707-1783 μ.Χ.) λυνονταs την
εξισωση Fermat για ν = 3, που προεκυψε απο την μελετη τηs αριθμητικηs
του Διοφαντη στην οποια υπηρχε σχολιο για το περιφημο θεωρημα του
ορθογωνιου τριγωνου του Πυθαγορα, δηλαδη εαν αυτο αληθευει και για
τιs πλευρεs 3,4,5 και 13,84,85 και για δυναμειs μεγαλυτερεs του 2 (Χ
στην ν+Υ στην ν=Ζ στην ν για ν μεγαλυτερο του 2) επεξετεινε τα
συμπερασματα του για μια γενικη επιλυση λεγονταs, «το αθροισμα δυο
τετραγωνων ειναι ισο με ενα τετραγωνο, το αθροισμα τριων κυβων
ειναι ισο με τον κυβο, το αθροισμα τεσσαρων τεταρτων δυναμεων
ειναι ισο με μια τεταρτη δυναμη και ουτω καθ’εξηs», που δεν
αποκλειεται να ειναι λανθασμενο, που σημαινει οτι η εξωτερικη
φυσικοαστρικη δεν μπορεσε να λυση το προβλημα Fermat.
Εαν συνεπωs η εξισωση Euler δεν ειναι σωστη, δεν μπορει αυτη να
χρησιμοποιηθη για την περγραφη τηs διαδικασιαs των κβαντε.
Στην γενικευμενη εξισωση Fermat μπορουν να υπαχθουν οι πασηs
φυσεωs νομοι, ηλεκτρικοι, μαγνητικοι και οι βαρυτικοι υψηληs και
χαμηληs ενεργειαs.
Ο Καραθεοδωρηs (52) στο εργο του «προβληματα τηs γεωμετρικηs
οπτικηs» συνοψιζει τουs νομουs τηs ευθυγραμμηs διαδοσηs του φωτοs,
τηs ανακλασηs και τηs διαθλασηs στον νομο του Ηρωνα-Fermat και την
αρχη του ελαχιστου δρομου ‘η ελαχιστου χρονου που ειναι ενα
προβλημα λογισμου των μεταβολων.
Στην θεωρια των χορδων (39, 41) οι διαφορεs καταστασειs
ταλαντωσεων κινουνται δια μεσου του υποβαθριου χωροχρονου και
θεωρουνται ωs διαφορα στοιχειωδη σωματιδια.
Εαν οι χορδεs περαν των κανονικων τουs διαστασεων του χωρου και του
χρονου, εχουν ωs συμπληρωτικεs και τιs διαστασειs-Crassmann,
μπορουν αυτεs αναλογα με την κατασταση ταλαντωσεωs να αντιστοιχουν
σε βοζονια και φερμιονια.
Στην περιπτωση αυτη αυξομειωνονται οι θετικεs και αρνητικεs
καταστασειs ενεργειαs με τετοια ακριβεια, ωστε να μην υπαρχουν ουτε
ωs υπολοιπα οι απειροτητεs ακομη και αυτεs του μικροτερου ειδουs.
 Η θεωρια τετοιων υπερσυμμετρικων ‘η υπερχορδων θεωρουνταν εωs
προσφατα ωs ολοκληρωμενη «θεωρια για ολα».
Η θεωρια τηs υπερβαρυτηταs τοποθετηθηκε στο περιθωριο, σαν μια μη
ακριβηs θεωρια που ισχυεν μονο για χαμηλεs ενεργειεs και γι’αυτο
θεωρηθηκε ακαταλληλη για μια βασικη θεωρια του συμπαντοs.
Αντ’αυτηs η «θεωρια για ολα» ηταν μια απο τιs δυνατεs υπερχορδιεs
θεωριεs καταλληλη για την περιγραφη του συμπαντοs.
Στην θεωρια αυτη προτεινεται η υπαρξη χορδων απειροστου πλατουs και
μηκουs γαλαξιακων διαστασεων, σαν ενα βιαια περιστρεφομενο και
διασπωμενο δικτυο.
Η αναγκη για ενοποιηση των τεσσαρων κοσμικων δυναμεων σε μια
θεωρια των παντων δημιουργησε την θεωρια των κοσμικων χορδων.
Οι πεντε παραλαγεs τηs θεωριαs των κοσμικων χορδων δεν θα
εξετασθουν εδω ξεχωριστα.
Οι φυσικοι επιστημονεs ηταν τηs γνωμηs, οτι η θεωρια των χορδων θα
μπορουσε να γινη η βαση πανω στην οποια θα συνενωνονταν η γενικη
θεωρια τηs σχετικοτηταs και η κβαντομηχανικη.
Η σπουδαιαs σημασιαs ιδιοτητα τηs θεωριαs των χορδων υπηρξε, οτι ο
κατασκευαστικοs λιθοs τηs δεν ειναι ενα σημειο τεμαχιδιου, δηλαδη δεν
ειναι ενα σημειο που διαστελεται στον χωρο, αλλα ενα αντικειμενο με
χωρικη διαστολη.
Η διαφορα αυτη θα μπορουσε να γινη το κλειδι για μια επιτυχη
συνενωση τηs βαρυτηταs και τηs κβαντομηχανικηs.

Οι εξισωσειs τηs κβαντικηs μηχανικηs τηs θεωριαs των χορδων

προεβλεπαν, οτι ενα καθωρισμενο και αρκετα ασυνηθειστο τεμαχιδιο σε
μεγαλεs ποσοτητεs,
δημιουργηθηκε απο συγκρουσειs υψηληs ενεργειαs, με αποτελεσμα την
επιταχυνση των τεμαχιδιων.
Το ιδιο το τεμαχιδιο ομωs, ωs ενα φωτονιο, δεν εχει μαζα αλλα κατα την
θεωρια αυτη δυο Spin (51), που σημαινει, οτι περιστρεφεται δυο φορεs
ταχυτερα απο ενα πρωτονιο.
Αυτο οδηγησεν στον εντοπισμο, οτι το τεμαχιδιο αυτο μονο ενα
βαρυτονιο οφειλεν να ειναι και γι’αυτο οδηγησεν και στην πρωτη θεωρια
τηs κβαντικηs μηχανικηs για την δυναμη τηs βαρυτηταs.
Επειδη ομωs η βαρυτητα ειναι μια πολυ ασθενηs δυναμη και γινεται τοσο
ισχυρη οσο ποιο μεγαλο το μηκοs τηs χορδηs ειναι, η χορδη οφειλει να
εχη πολυ μικρο μηκοs (οφειλει να εχη το μηκοs του Planck) για να
μπορεση να μεταδωση μια δυναμη τοσηs μικρηs ισχυοs οπωs τηs
βαρυτηταs.
Εδω βρισκονταν κρυμενη η δυσκολια.
Στην πρωτη φαση οφειλαν να εντοπισθουν ολεs οι κβαντομηχανικεs
ανωμαλιεs τηs θεωριαs των χορδων, πραγμα που συναιβει.
 Η θεωρια των χορδων ξεκαθαρισθηκεν απο τιs μαθηματικεs αντιφασειs.
Πολλα των σπουδαιων χαρακτηριστικων των τριων μη βαρυτικων
δυναμεων επεξεργασθηκαν θεωριτικα και διαπιστωθηκαν πειραματικα.
Εαν η θεωρια των χορδων αληθευει, ισχυουν οι συνηθεισμενεs εννοιεs
για τον χρονο και τον χωρο, δηλαδη το συστημα αναφοραs μεσα στο
οποιο λαμβανουν χωρα οι καθημερινεs εμπειριεs μαs και σε αποστασειs
που δεν ειναι μικροτερεs απο την κλιμακα-Planck.
Η υποδομη του χωρου μοιαζει στην κλιμακα-Planck ενα ειδοs καγκελωτο
κικλιδωμα, οπου ο «χωροs» μεταξυ των καγκελωτων γραμμων βρισκεται
εκτοs τηs φυσιολογικηs πραγματικοτηταs ‘η κινηση δια μεσου του χωρου
λαμβανει χωρα με πηδηματα πανω σε πολυ μικροσκοπικεs κλιμακεs,
δηλαδη διακριτικα πηδηματα απο την μια «χορδη» του χωρου στην αλλη.
Ο χρονοs θα μπορουσε επισηs να εχη μια κοκκωδη υποδομη σε με-
μονομενεs στιγμεs, πυκνα διπλα η μια στην αλλη ευρισκομενεs, αλλα οχι
σε ενα χωριs διακοπεs συνεχεs.
Απο την εξισωση Ε = m.c στην 2 γνωριζουμε, οτι η μαζα και η ενεργεια
ειναι ανταλαξιμεs, διοτι η ενεργεια παραγεται απο την μαζα.
Με αντιστροφη και η παραγωγη μαζαs απο την ενεργεια, ειναι δυνατη.
Αυτη ειναι κατευθυνση στην οποια η θεωρια των χορδων χρησιμοποιει
τιs εξισωσειs του Einstein.
Η μαζα ενοs τεμαχιδιου δεν ειναι τιποτε αλλο απο την ενεργεια τηs
παλομενηs χορδηs του.
Το γεγονοs, οτι ενα τεμαχιδιο ειναι βαρυτερο απο ενα αλλο, εξηγει η
θεωρια των χορδων π.χ. ετσι, οτι η χορδη που σχηματιζει το βαρυτερο
τεμαχιδιο, παλλεται γρηγοροτερα και ισχυροτερα απο την χορδη που
σχηματιζει το ελαφροτερο τεμαχιδιο.
Γρηγοροτεροι και ισχυροτεροι παλμοι σημαινουν υψηλοτερη ενεργεια
και υψηλοτερη ενεργεια μεταβαλλεται κατα την εξισωση του Einstein σε
μεγαλυτερη μαζα.
Ενα τεμαχιδιο χωριs μαζα, οπωs το φωτονιο ‘η το βαρυτονιο, αντιστοιχει
σε μια χορδη που παλεται ελαφροτερα και ηρεμα.
Η δυσκολια καθωρισμου των ιδιοτητων των ειδων των τεμαχιδιων-καθε
ειδοs ταλαντωσηs εχει μονο ενα ακεραιο αριθμο Spin-λυθηκε με την
μορφοποιημενη θεωρια των χορδων, στην οποια η νεα μορφη
ταλαντωσηs λαμβανει χωρα κατα ζευγη.
Για καθε ειδοs ταλαντωσηs με Spin ½ προεκυψεν μια συναιτεριστικη
μορφη ταλαντωσηs με ενα Spin 0, για καθε μορφη ταλαντωσηs με
ενα Spin 1 προεκυψε μια συναιτεριστικη ταλαντωση με ενα Spin ½ και
ουτω καθ’εξηs.
Η σχεση μεταξυ ακαιριων και μισοακαιριων τιμων των Spin ονομαζεται
υπερσυμμετρια.
Με τα αποτελεσματα αυτα δημιουργηθηκεν η υπερσυμμετρικη θεωρια
των χορδων.
 Η απλη και η υπερσυμμετρικη θεωρια των χορδων μπορει να επιζηση,
εαν τα δειγματα των ταλαντωσεων δινουν εκπληρωσειs και εξηγησειs για
τα τεμαχιδια του στανταρτ μονδελου τηs θεωριαs τηs σχετικοτηταs.
Τα σχετικα προβληματα εχουν ωs εξηs (39, 40, 41, 51):

1. Οι μαζεs των επιτρεπτων δειγματων ταλαντωσηs των χορδων δεν

εχουν
ομοιοτητα με τιs μετρημενεs πειραματικα μαζεs των τεμαχιδιων.
Εαν δεν
λαβουμε ακομη υποψη τα ποιο απλα δειγματα ταλαντωσεων, τα
δειγματα
ταλαντωσεων των χορδων ειναι πολυ ενεργετικα και
ανταποκρινονται στην
εξισωση E = m . c. στην 2 μονο τεμαχιδια με πολυ μεγαλεs μαζεs.
Με τους
κανονεs τηs φυσικηs των στοιχειωδων τεμαχιδιων ειναι η μαζα-
Planck
γυρω στα 10 δισεκατομμυρια δισεκατομμυρια (10 στην 19) φορεs
μεγαλυτερη τηs μαζαs ενοs πρωτονιου, που σημαινει, οτι αυτη
ανταποκρινεται στην μαζα μιαs κοκκιδαs σκονηs. Οι γνωστεs μαζεs
των
τεμαχιδιων δεν ταιριαζουν στο δειγμα που παραγει η θεωρια των
χορδων.
Απο την αλλη πλευρα γνωριζουμε απο τα πειραματα με γνωστα
ειδη
τεμαχιδιων, οτι τα βαρυα τεμαχιδια συνηθωs δεν ειναι σταθερα και
διασπωνται γρηγορα σε ενα συνολο τεμαχιδιων μικροτερηs μαζαs.

2. Η θεωρια αυτη δεν ειναι σε θεση να εξηγηση τα χαρακτηριστικα τηs

υληs
και τιs φυσικεs δυναμειs, εαν θεωρηθει, οτι το συμπαν ειναι
τρεισδιαστατο.
Οι εξισωσειs τηs υπερσυμμετρικηs θεωριαs των χορδων ισχυουν
μαθηματικα εαν το συμπαν εχει εννεα διαστασειs του χωρου ‘η εαν
ληφθουν δυο διαστασειs εαν αυτο εχει δεκα διαστασειs. Η θεωρια
τηs
υπερσυμμετριας των χορδων απαιτει την υπαρξη διαστασεων του
χωρου
τις οποιες ποτε δεν ειχεν. Υπαρχουν μεχρι σημερα κρυμενεs
διαστασειs; Η
θεωρια των χορδων τιs απαιτει καθωριστικα και μαs οδηγει χωριs
αποκλισεις σε ενα συμπαν με εξη συμπληρωματικεs διαστασειs του
χωρου.
 Εαν φαντασθουμεν οτι ο χωροχρονοs των τεσσαρων διαστασεων
αποκτα
καθ’ οιονδηποτε τροπο ενεργεια, ειτε απο ενεργοποιηση των επι
μερουs
στοιχειων του, ειτε απο εξωτερικη επιδραση ενεργοποιησηs μιαs ‘η
περοσσοτερων δυναμεων, ειτε απο μια ενοποιημενη δυναμη ολων
των
γνωστων δυναμεων, τοτε ο ενεργοποιημενοs χωροχρονοs αποκτα
κινητικοτητα και παιρνει την γνωστη μορφη που εχουν οι
σπειροειδεις
γαλαξιεs του συμπαντοs. Εαν θεωρηθει τοτε η ενοποιημενη ενεργεια
σαν
μια διασταση περαν των τεσσαρων διαστασεων του χωροχρονου,
τοτε η
καινουργια μορφη του χωροχρονου των πεντε διαστασεων μπορει
να
θεωρηθη σαν εναs χωροs σχηματοs σπειροειδους γαλαξια. Εαν ομως
η
ενεργοποιηση του χωροχρονου δεν γινει απο την ενοποιημενη
μορφη
ενεργειαs αλλα απο τιs γνωστεs επι μερουs ενεργειακες δυναμεις,
ηλεκτρονικεs, μαγνητικεs, ηλεκτρομαγνητικεs, βαρυτικες, ασθενεις
και
ισχυρεs πυρηνικεs, τοτε ο χωροχρονοs μπορει να εχη απο τεσσερες
εως
δεκα διαστασεις. Σε αντιθεση με τιs θεωριεs
των Newton, Maxwell και
Einstein, στην θεωρια των χορδων υπαρχει μια εξισωση, η οποια
απαιτει,
οτι ο αριθμος ανεξαρτητων δειγματων ταλαντωσεων εκπληρει μια
σαφωs
καθωρισμενη πρου’ποθεση. Εαν αυτη η προ’υ’ποθεση δεν
εκπληρωθει,
χανουν οι μαθηματικεs βασειs τηs θεωριαs των χορδων την ισχυ
τουs και
οι εξισωσεις μεταβαλλονται σε εξισωσειs χωριs καμια σημασια.

Κατα την θεωρια των χορδων, ο χωροs και ο χρονοs, οπωs στο παρων
τουs
κατανοουμεν, ειναι προφανωs απλωs ενα πλησιασμα βασικων σχεδιων,
που δεν
εχουμε ακομη εντοπισει.
Στην αρχη του χρονου, οταν ακομη ηταν μικρεs οι γνωστεs διαστασειs,
δεν υπηρχε καμια διαφορα μεταξυ αυτου που σημερα ονομαζουμεν
μεγαλεs και μεταξυ τουs τυλιγμενεs διαστασειs τηs θεωριαs των
χορδων.
Η σημερινη μεγαλη διαφορα θα οφειλεται σε μια κοσμολογικη εξελιξη,
που με ενα τροπο τον οποιο ακομη δεν γνωριζουμε ακριβωs, εδωσε στιs
τριs διαστασειs του χωρου μια ειδικη θεση την οποια μετα 13,7
δισεκατομμυρια χρονια διαστοληs του την αφαιρεσεν.

Συμπληρωνονταs τον λογισμο για μια καταλληλη θεωρια περιγραφηs του

συμπαντοs ‘η των συμπαντων, επαναφερουμε συνοπτικα στην μνημη μαs
τα
διαφορα μοντελα συμπεριφοραs των κβαντοτεμαχιδιων:

α. Εαν τα κβαντοτεμαχιδια ηταν πραγματικα διακριτικα αντικειμενα

ωs π.χ.
οι μπυλιεs του μπιλιαρδου, μετα την κρουση τουs θα
απομακρυνονταν
αυτεs πανω σε νεεs τροχιεs.

β. Το ιδιο θα συνεβαινε, με δραματικα ομωs αποτελεσματα, εαν δυο

κβαντοτεμαχιδια αλληλοεπιδρουνταν.

γ. Η κβαντοθεωρια του πεδιου διχνει, οτι δυο κβαντοτεμαχιδια, ενα

ηλεκτρονιο και το αντιτεμαχιδιο αυτου, το ποσιτρονιο, με την
συγκρουση
τους πρωτα καταστρεφονται, μετα ομωs απο μια δραστηρια εξοδο
τηs
ενεργειαs δημιουργειται ενα φωτονιο που απελευθερωνει ενεργεια
και
παραγει ενα ακομη ζευγαρι ηλεκτρονιο-ποσιτρονιο με δημιουργια
και τηs
αισθησηs, οτι τα αρχικα κβαντοτεμαχιδια κινουνται σε νεεs τροχιεs.

δ. Εαν τα κβαντοτεμαχιδια δεν ειναι σημεια με μηδενικεs διαστασειs

αλλα
μονοδιαστατεs χορδεs, στιs οποιεs τα πηνια ταλατευονται σαν ενα
ηλεκτρονιο και ενα ποσιτρονιο, που συγκρουομενα
αυτοκαταστρεφονται
με δημιουργεια μιαs νεαs χορδηs με διαφορετικη ομωs μορφη
ταλαντωσηs.
Μετα την απελευθερωση ενεργειαs η χορδη αυτη διαιρειται σε δυο
χορδεs
 που ακολουθουν την διαδρομη τουs σε νεεs τροχιεs.

ε. Εαν στιs προηγουμενεs χορδεs δεν παρατηρησουμε καμια

μεμονομενη
στιγμιαια εικονα, αλλα παρατηρησουμε τιs αλληλοεπιδρασειs τουs
σαν
μια συνεχη ιστορια στον χρονο, τοτε βλεπουμε ολη την διαδικασια
σαν
μια κοσμικη επιφανεια χορδων με μια χωρικη και μια χρονικη
διασταση
σε ενα επιπεδο υποβαθριου χωροχρονου.

Με την θεωρια των χορων για την εξηγηση του σχηματισμου των
γαλαξιων,
οι θεωρησειs του Πλατωνα στα Κεφαλαια 10, 11 και 12
του «Τιμαιου» και τηs πολυγωνικηs σπειραs του Πυθαγορα, που
χρησιμοποιουν τα τριγωνα αντι τιs χορδεs για την εξηγηση των
σχηματισμων των γαλαξιων και των διαφορων
καταστασεων τηs υληs, αποκτουν μεγαλο ενδιαφερον.
Το ενδιαφερον δε κορυφωνεται, εαν τα αναφερθεντα συσχετισθουν και
με μια αλλη περικοπη που υπαρχει στην «Πολιτεια» του Πλατωνα
σχετικα με το «παλλομενο συμπαν», που κατα περιοδουs αντιστρεφει
τον δεικτη του χρονου. Στο τελοs καθε κυκλου ο χρονος σταματα και
τοτε ολα κινουνται προs τα πισω.

Μετα το 1985 μ.Χ. αρχισεν σιγα σιγα να κρυσταλοποιηται η γνωμη

στουs
επιστημονεs, οτι η θεωρια των χορδων δεν ηταν σε θεση να δωση μια
ολοκληρωμενη εικονα του συμπαντοs.
Οι χορδεs αποτελουν μονο ενα στοιχειο σε μια μεγαλη κλαση
αντικειμενων, στα οποια ανηκουν και οι σχηματισμοι που εχουν
διαστασειs περισσοτερεs απο την μια διασταση των χορδων.
Τουs σχηματισμουs αυτουs ονομασεν προσφατα ο
φυσικοs Paul Rownsenf του πανεπιστημιου Cambridge των ΗΠΑ, «p-
Branen».

2.55 Η θεωρια των D-και «p-Branen»

Ο χωροs του συμπαντοs μαs μπορει να εχη διαστασειs που διασταλθηκαν

αλλα και που τυλιχθηκαν.
Οι μεμβρανεs (τα Branen) π.χ. διακρινονται καλυτερα οταν ειναι
τυλιγμενεs. Υπαρχουν δυο τυποι μεμβρανων, οι D-και οι p-Branen.
 Οι D-μεμβρανεs ειναι ανοιχτεs παλλομενεs χορδεs που καταληγουν με
την ακρη τουs σε μεμβρανεs.
Ενα «p-Bran» ειναι ενα αντικειμενο που διεσταλθηκε
σε p χωροκατευθυνσειs.
Συνεπωs ειναι 1-Bran μια χορδη, 2-Bran μια επιφανεια δυο διαστασεων
κλπ. Συχνα οι περισσοτερεs των «p» διαστασεων μεμβρανεs ειναι
τυλιγμενεs, οπωs τυλιγονται οι επιφανειεs των 2-Bran σε ενα
δακτυλιωδεs αντικειμενο. Σε ενα χωροχρονο 10 ‘η 11 διαστασεων
το p μπορει να λαβη επισηs μεγαλυτερεs τιμεs απο το 1 και 2.
Δεν υπαρχει κανεναs λογοs να προτιμηθη μια χορδη με p=1 απο αλλεs
διαφορεs τιμεs για το p, διοτι ολα τα p-Branen δημιουργηθηκαν με τον
ιδιο τροπο, ειναι ομοιομορφα και ανταποκρινονται σε λυσειs των
εξισωσεων των υπερβατικων θεωριων των 10 ‘η 11 διαστασεων.
Ναι μεν, οπωs τουλαχιστον φαινεται, οι 10 ‘η 11 διαστασειs δεν εχουν
καμια σχεση με τον χωροχρονο τηs ανθρωπινηs εμπειριαs των 4
διαστασεων, εντουτιs βαση του σκεπτικισμου, οτι οι υπολοιπεs 6 ‘η 7
διαστασειs μπορει να ειναι τοσο μικρεs και τυλιγμενεs, ωστε να μην
μπορουμε να τιs αντιληφθουμε, δικαιολογει των λογισμο των 10 ‘η 11
διαστασεων.
Τα ερωτηματα ομωs παραμενουν : Υπαρχουν πραγματι περισσοτερεs απο
τιs 4 και σχεδον επιπεδεs διαστασειs;
Μπορουν μαθηματικα μοντελα με επιπλεον 6 ‘η 7 διαστασειs να
περιγραψουν με ακριβεια το συμπαν;
Μεχρι σημερα δεν υπαρχει καμια εμπειρια παρατηρησεων που θα
μπορουσαν ενδεχομενωs να εξηγησουν ενα συμπαν με περισσοτερεs απο
4 διαστασειs.
Δεν αποκλειεται ομωs με τα πειραματα LHC (δακτυλιο αποθηκευσηs
χανδρονων) στο CENR τηs Ελβετιαs, να γινουν συντομα τετοιεs
παρατηρησειs. Οι πολυ ευαισθητεs μετρησειs μικροσκοπικων
διαστασεων τηs βαρυτικηs δυναμηs, θα ηταν καθωριστικεs για να
εξηγησουν, εαν πραγματι το συμπαν μεσα στο οποιο ζουμε, βρισκεται
στην επιφανεια μιαs τετραδιαστατηs μεμβρανηs μεσα σε εναν πολλων
διαστασεων χωροχρονο.
Στην περιπτωση αυτη η υλη και η μη βαρυτικη δυναμη, οπωs ειναι η
ηλεκτρικη, θα περιοριζονταν στην μεμβρανη. Συνεπωs καθε τι που δεν
θα ειχε σχεση με την βαρυτητα θα συμπεριφερονταν σαν να βρισκονταν
σε ενα τετραδιαστατο χωρο.
Ειδικα η ηλεκτρικη δυναμη μεταξυ του πυρηνα του ατομου και των
ηλεκτρονιων θα μειονονταν με την αποσταση ακριβωs στο μεγεθοs που
ειναι αναγκαιο για να μην πεσουν τα ηλεκτρονια στον πυρηνα, ωστε να
μεινουν τα ατομα σταθερα.
Εαν τα ατομα δεν ηταν σταθερα, θα κατακλυζονταν η βαρυτητα λογω τηs
καμπυλοτηταs του χωροχρονου σε ολεs τιs περιοχεs του χωροχρονου των
 11 διαστασεων, που θα σημαινε, οτι θα μειωνονταν η δυναμη τηs
βαρυτηταs με την αποσταση γρηγορωτερα απ’οτι υπολογιζονταν.
Το αποτελεσμα θα ηταν η ασταθεια των τροχιων των πλανητων που θα
οδηγουσε στην πτωση αυτων πανω στον ηλιο ‘η στην απομακρυνση
τουs στα ψυχρα βαθη του συμπαντοs.
Κατι τετοιο θα αποκλειονταν, εαν οι συμπληρωματικεs διαστασειs του
χωροχρονου κατεληγαν σε μια αλλη μεμβρανη, που δεν θα βρισκονταν
πολυ μα- κρυα απ’αυτην που υποθετικα ζουμε.
Σε αποστασειs που θα ηταν μεγαλυτερεs απο την αποσταση μεταξυ των
δυο μεμβρανων, δεν θα μπορουσε να εξαπλωθη η βαρυτητα, διοτι ομοια
με τιs ηλεκτρικεs δυναμειs θα αιχμαλωτιζονταν αυτη πλησιον τηs
μεμβρανηs, που υποθετικα βρισκεται το δικο μαs συμπαν, ετσι ωστε που
θα παρεμειναν και οι τροχιεs των πλανητων σταθερεs.
Σε μικροτερεs ομωs αποστασειs, απο τιs αποστασειs των μεμβρανων, θα
μειωνονταν πολυ γρηγορα η δυναμη τηs βαρυτηταs.

Υπαρχει ενα συμπλεγμα συσχετισεων που δεν γνωριζουμε (οι

ετσι ονομασθεισεs «δυ’ι’κεs» μεταξυ των περισσοτερων των 4
διαστασεων μοντελων) που δικαιολογουν τιs ωs ανω σκεψειs.
Οι «δυ’ι’σμοι» αυτοι δειχνουν, οτι ολα τα μοντελα στην ουσια ειναι
ομοιομορφα, δηλαδη οτι παριστανουν μονο διαφορεs μορφεs τηs ιδιαs
θεωριαs που ονομασθηκε «Μ-θεωρια».
Δεν αποκλειεται να υπαρχει το συμπαν μεσα στο οποιο ζουμε, στην
επιφανεια μιαs τετραδιαστατηs μεμβρανηs, ενοs σε εναν πολλων
διαστασεων χωροχρονο. Ο χωροχρονοs τηs ανθρωπινηs εμπειριαs, που
φαινεται σχεδον επιπεδοs και τετραδιαστατοs, θα μπορουσε να εχη
περισσοτερεs διαστασειs που δεν τιs αντιλαμβανομαστε.
Προs την κατευθυνση εντοπισμου συμπληρωματικηs διαστασεωs του
συμπαντοs μεγεθουs 10 στην πλην 35 μετρα, πρωτοs οδηγηθηκε ο
Ελληναs Ιγνατιοs Αντωνιαδηs (Ecole Polytechnique Γαλλιαs), που το
1990 επροτεινε, οτι μερικεs διαστασειs τηs χορδικηs θεωριαs του
παλλομενου συμπαντοs εωs 10 στην πλην 19 μετρα, μπορει να ειναι
μεγαλεs, αλλα αφησεν την κλιμακα τηs κβαντοβαρυτηταs στα 10 στην
πλην 35 μετρα σταθερη (42). Εναs αλλοs Ελληναs φυσικοs, ο Σαβαs
Δημοπουλοs (Standford-Universität των ΗΠΑ), θεωρει το συμπαν σαν
μια μεμβρανη που κατακλινεται σε ενα πολυ μεγαλυτερων διαστασεων
χωρο (43).
Με το μοντελο αυτο μπορει να εξηγηθη η χαμηληs ισχυοs βαρυτικη
δυναμη, ωστε να γινει δυνατη μαζι και με τιs αλλεs δυναμειs τηs φυσεωs
μια ενωποιημενη θεωρια τηs δημιουργιαs και εξελιξηs του συμπαντοs,
οπου επιπλεον διαστασειs του συμπαντοs ειναι τυλιγμενεs και μεγαλεs.
 Ζουμε σε μια μεμβρανη (διακεκομενη γραμη του Κυλινδρου του Σχ.8)
που σημαινει, οτι η βαρυτητα υποκειται στιs επιπλεον διαστασειs που
μπορει να ειναι μεγαλεs εωs ενα χιλιοστο του μετρου (Σχ. 9).
Εαν οι επιπλεον διαστασειs δεν ειναι τυλιγμενεs, αυτεs θα κατεληγαν σε
μια αλλη μεμβρανη που δεν θα βρισκονταν πολυ μακρυα απ’αυτη που
υποθετικα ζουμε.
Σε αποστασειs που θα ηταν μεγαλυτερεs απο την αποσταση 1 εκατοστου
του μετρου μεταξυ των δυο μεμβρανων, δεν θα μπορουσε να εξαπλωθη η
βαρυτητα, διοτι οπωs και οι ηλεκτρομαγνητικεs δυναμειs θα
αιχμαλωτιζονταν και αυτη κοντα στην μεμβρανη, που υποθετικα
βρισκεται το δικο μας συμπαν, ετσι ωστε που θα παρεμειναν και οι
τροχιεs των πλανητων του ηλιακου μαs συστηματοs σταθερεs.
Η βαρυτητα λογω τηs καμπυλοτηταs του χωροχρονου θα μειωνονταν με
την αποσταση γρηγορωτερα και θα οδηγουσε στην ασταθεια των τροχιων
των πλανητων του ηλιακου μαs συστηματοs, με αποτελεσμα να επεφταν
οι πλανητεs μεσα στην μαζα του ηλιου μαs ‘η να απομακρυνονταν στα
ψυχρα βαθη του συμπαντοs.
Στην κλιμακα του μηκουs Planck (ιδε Σχ. 2), ειναι ενα χιλιοστο του
μετρου μια γιγαντια μεγαλη αποσταση.
Η κλιμακα του μηκουs του Planck, που βρισκεται περαν των πειραματων
στοιχειωδων τεμαχιδιων στουs επιταχυντηρεs, ειναι του μεγεθουs 10
στην πλην 33 εκατοστα.
Η ΤeV-κλιμακα, η οποια σημερα ερευναται με πειραματα, κειται σε
περιπου 10 στην πλην 17 εκατοστα.
Ο ηλεκτρομαγνητισμοs ερευνηθηκε απο τουs φυσικουs εωs την κλιμακα
μηκουs 10 στην πλην 17 εκατοστα.
Οι μεμβρανεs μπορουν να περιεχουν στιs επιφανειεs τουs κουαρκs,
λεπτονια και βοζονια, ωστε στην συμπληρωματικη διασταση να υπαρχη
η βαρυτητα.
Ολεs οι διαδικασιεs τηs φυσικηs των στοιχειωδων τεμαχιδιων ωs π.χ. η
απο την ηλεκτρομαγνητικη δυναμη απορρεουσα αλληλοεπιδραση, η
δημιουργια ζευγων ηλεκτρονιων-πρωτονιων και η συνδεση του ατομικου
πυρηνα με την αλληλεπιδραση τηs ισχυρηs πυρηνικηs δυναμηs,
λαμβανουν χωρα μονο στην τετραδιαστατη μεμβρανη, οπωs σε εναν
καθαρα τετραδιαστατο συμπαν.
Εαν σε αποστασειs 1 χιλιοστου υπαρχουν και αλλεs μεμβρανεs, θα
ειχαμεν παραλληλα συμπαντα (ιδε Σχ. 8, 8a, 8b και 9 ).
Στην περιπτωση αυτη η ετσι ονομασθεισα σκοτεινη υλη θα μποροσε να
εξηγηθη με τα αστρα και τουs γαλαξιεs στα γειτονικα συμπαντα.
Η βαρυτικη δυναμη των παραλληλων συμπαντων θα μπορουσε να φθαση
εωs το δικον μαs συμπαν παιρνονταs τιs κοντινεs αποστασειs που εμειs
δεν μπορουμεν να δουμεν, διοτι το φωs θα χρειαζονταν δισεκατομμυρια
χρονια φωτοs για να φθαση στο δικο μαs συμπαν (ιδε Σχ. 9 ).
 Το συμπατικο μοντελο Μεμβρανηs εκπυρωσηs βασιζεται στην Ιδεα οτι
το δικο
μαs συμπαν ειναι μια απο τιs πολλεs Dirichlet-Μεμβρανεs (D-
Μεμβρανη), οι
οποιεs κινουνται σε ενα πολλων διαστασεων χωρο. Η Μεγαλη Εκρηξη θα
μπορουσε να ηταν το προ’ι’ον συγκρουσηs τηs δικηs μαs Μεμβρανηs με
μια αλλη Μεμβρανη (60, 61).

α. Δυο σχεδον χωριs περιεχομενο Μεμβρανεs ελκονται μεταξυ τουs.

Κατα
την διαρκεια τηs προσεγγισηs τουs ελκει καθε Μεμβρανη
ορθογωνια
προs την διευθυνση τηs κινησηs.

β. Οι δυο Μεμβρανεs συγκρουονται.

Η ενεργεια κινησηs μεταβαλλεται σε ακτινοβολια και υλη. Η
συγρουση
αυτη θα μπορουσε να ηταν η Μεγαλη Εκρηξη.

γ. Οι Μεμβρανεs μετα την συγκρουση απομακρυνονται μεταξυ τουs

και αρχιζουν να διαστελονται με ελατωμενη ομωs ταχυτητα.
Η υλη θρομβωνεται και σχηματιζει Γαλαξιεs.

δ. Η απομακρυνση μεταξυ των Μεμβρανων βαινει προs το τελοs και

αρχιζει
η αντιστροφοs κινηση με επιταχυνση τηs διαστοληs των
Μεμβρανων.

2.56 Η «Μ-θεωρια»

Μεχρι τα μεσα του 1990 μ.Χ. εμφανιζονταν σαν να υπαρχουν 5

διαφορετικεs θεωριεs χορδων και η καθε μια χωριστα για τον εαυτον τηs.

1. Τυποs Ι (χορδη)
2. Τυποs ΙΙΒ (δακτυλιο χορδων)
3. Τυποs ΙΙΑ (διπλοs κυλινδροs χορδων σε ενα σωμα)
4. Ο-στεροτικοs (κλειστη χορδη)
5. Ε-στεροτικοs (κλειστα πηνια χορδων)

Με την ενοποιηση των πεντε ωs ανω παραλλαγων τηs θεωριαs των

χορδων
 δημιουργηθηκε η Μ-θεωρια, η οποια υποσχεται μια καλυτερη και
ολοκληρωμενη διατυπωση των νομων τηs φυσικηs, απ’οτι μπορει να
κανη καθε παραλλαγη τηs θεωριαs των χορδων, διοτι οι απειρωτητεs
ειναι ανυπαρκτεs. Επειδη ομωs οι ακριβειs εξισωσειs που περιεγραψαν
μια απο τιs πεντε παραλλαγεs τηs θεωριαs των χορδων δυσκολα
αναλυονται και λυνονται, η Μ-θεωρια στηριζεται σε εξισωσειs που
προσεγγιζουν το προβλημα και με τιs οποιεs μπορει κανειs να ασχοληθει
ευκολοτερα.
Ορισμενα ομωs προβληματα κλειδια δεν λυνονται με εξισωσειs που
προσεγγιζουν το προβλημα.
Κατα την Μ-θεωρια το συμπαν εχει 10 ‘η 11 διαστασειs του χωρου που
είναι απαραιτητεs για την ενοποιηση ολων των πεντε παραλλαγων τηs
θεωριαs των χορδων.
Μια συμπληρωματικη γνωση που προκυπτει απο την δευτερη θεωρια
τηs υπερσυμμετριαs των κοσμικων χορδων ειναι, οτι η θεωρια των
χορδων δεν ειναι μονο μια θεωρια, διοτι περαν αυτων περιεχει και
μεμβρανεs μεγαλων
διαστασεων.
Οι τεραστιεs διαστασειs του κοσμου δεν ειναι τιποτε αλλο απο μια
κολοσιαια μεμβρανη.
Η σκηνικη διασκευη ενοs κοσμου μεμβρανηs τηs θεωριας
των χορδων και τηs Μ-θεωριαs, που δειχνει οτι ζουμε σε ενα Τριο-
μεμβρανης,
αποτελει μια νεα κατευθυνση συλλογισμου.

Στην μοντερνα σημερινη αστροφυσικη περιλαμβανονται:

 Higg-Ωκεανοι
 Ο γεματοs με μελανη ενεργεια χωροs
 Οι απειρα μεγαλεs σε αριθμο κυματωσειs των κβαντε και
 Οι μεμβρανεs οι οποιεs γεμιζουν τον κενο χωρο

Απο την αλλη πλευρα η σημερινη εξελιξη των θετικων επιστημων τηs
ουρανιαs
μηχανικηs και αστροφυσικηs θεωρει οτι ειναι πολυ πιθανεs

 η εννοια του χαουs

 η θεωρια του κλειστου συμπαντοs.

 η θεωρια τηs διαστοληs του συμπαντοs και
 η θεωρια τηs ενεργεικηs αιτιαs τηs, σε αντιδιαστολη με την
θεωρια των πολλων διαδοχικων μερικων εκρηξεων, που
 παρουσιασθηκε προσφατα.

Εαν η σκηνικη διασκευη ενοs κοσμου-μεμβρανηs ευσταθει, γιατι δεν

βλεπουμε τον κοσμον αυτον και πωs μπορει να αποδειχθη οτι
υπαρχει;

Στην θεωρια των κοσμικων χορδων το φωτονιο ειναι ενα καθωρισμενο

δειγμα κυματοs.
Πολλεs εργασιεs εχουν δειξει, οτι η διασκευη ενοs κοσμου-μεμβρανηs
παραγει μονο τιs ταλαντωσειs ανοιχτων και οχι κλειστων χορδων
φωτονιου.
Εντοs του κοσμου-μεμβρανηs τα φωτονια κινουνται χωριs περιορισμουs
και παντου.
Γι’αυτο παραμενουν οι μεμβρανεs αορατεs και μαs εμποδιζουν να δουμε
απο τι απαρτιζονται.
Τα φωτονια δεν ειναι σε θεση να ξεφυγουν απο τιs διαστασειs μαs.
Συνεπωs αδυνατουμε να δουμε τιs συμπληρωματικεs διαστασειs, διοτι το
οργανο τηs ορασηs μαs αδυνατει να συλλαβη ολο το φασμα των
κυματων του φωτοs.
Βλεπουμε με την βοηθεια τηs ηλεκτρομαγνητικηs δυναμηs (φωs) που δεν
εισερχεται σε αλλεs διαστασειs περαν των σε εμαs γνωστων και μονο στο
φασμα που μπορουν οι οφθαλμοι μαs να διαπιστωσουν.

Η θεωρια των χορδων και η Μ-θεωρια ειναι πολυτιμη συμπληρωση για

την πληθωριστικη θεωρια, οπωs επισηs και η πληθωριστικη θεωρια ηταν
μια
πολυτιμη συμπληρωση για το στανταρτ μοντελο τηs θεωριαs τηs
Μεγαληs Εκρηξηs.
Ενω η πληθωριστικη κοσμολογια ειναι τηs γνωμηs, οτι το συμπαν οσο
ποιο πισω πηγαινουμε τοσο ποιο μικρο, ζεστο, πυκνο και πλουσιο σε
ενεργεια γινεται, η θεωρια των χορδων και η Μ-θεωρια δαμαζει την
αχαλινωτη κατασταση τηs αραιοτηταs του συμπαντοs, με την εισαγωγη
μιαs ελαχιστηs διαστοληs του μηκουs του.
Κατω απο τα ορια αυτα αποκτουν σημασια νεα και
λιγωτερο αραια φυσικα μεγεθη.
Οι λογισμοι αυτοι αποτελουν τον καρδιακο
πυρηνα επιτυχιαs τηs ενοποιησηs τηs γενικηs θεωριαs τηs χετικοτηταs
και τηs
κβαντικηs μηχανικηs με την θεωρια των χορδων και την Μ-θεωρια.

2.57 Μια ενοποιημενη θεωρια για την δημιουργια και εξελιξη του
συμπαντοs
 Καθε νεα θεωρια για την δημιουργια και εξελιξη του συμπαντοs ‘η του
συμπαντοs κοσμου, ειναι στην πραγματικοτητα μια συμπληρωση και
επεκταση τηs προηγουμενηs.
Οι θεωρια τηs Μεγαληs εκρηξηs κατα τον Weinberg (44) μπορει
ιεραρχικα να τοποθετηθη σε μια κλιμακα ωστε καθε υποκειμενη θεωρια
να προερχεται στιs βασικεs αρχεs απο την υπερκειμενη.
Ο Weinberg τοποθετεισχεδον στην κορυφη τηs κλιμακαs την γενικη
θεωρια τηs σχετικοτηταs και την θεωρια των Κβαντε.
Στο υποκειμενο επιπεδο παιρνουν την θεση τουs η ειδικη θεωρια τηs
σχετικοτηταs και η κβαντικη μηχανικη.
Κατω απο αυτεs τοποθετει ο Weinberg τον ηλεκτρομαγνητισμο, την
κλασσικη φυσικη, την ατομικη φυσικη και στην συνεχεια ολεs τιs αλλεs
επιστημεs εωs την πληροφορικη, ψυχολογια και ιατρικη (36, 41).
Στην κορυφη τηs κλιμακαs αυτηs λειπει ακομη η «θεωρια για ολα», η
θεωρια Νιρβανα, που θα μειωνε αισθητα και την πειραματικη
αποδειξη, διοτι θα γινονταν ξεκαθαρο, οτι τα παντα στο συμπαν, οπωs
ελεγαν και οι αρχαιοι Ελληνεs, ειναι στενα συνδεδεμενα μεταξυ τουs.
Ο Weinberg (36, 44) ειναι βεβαιοs, οτι μια ενοποιημενη θεωρια θα δωσει
στουs επιστημονεs τα εργαλεια για να βρουν απαντησειs σε μερικεs
κοσμολογικεs ερωτησειs:

1. Ειχε το διαστελλον συννεφο αεριων των γαλαξιων απο την Μεγαλη

Εκρηξη
σε ενα ορισμενο χρονικο διαστημα μια Αρχη;

2. Ειναι η Μεγαλη Εκρηξη μονο ενα επισοδειο σε εναν πολυ μεγαλυτερο

κσμο,
στον οποιο απο την αιωνιοτητα και εδω δημιουργουνται μικρα και
μεγαλα
συμπαντα (Σχ. 11, 12, 13);

3. Εαν υπαρχουν τετοια συμπαντα διαφερουν στο καθε ενα απ’αυτα η

κοσμολογικη σταθερα και οι νομοι τηs φυσεωs;

Το σταναρτ μοντελο τηs φυσικηs των κβανοτεμαχιδιων κατα

τον Weinberg (44) περιγραφει με επιτυχεια τρειs των τεσσαρων
γνωστων βασικων
δυναμεων τηs φυσεωs (ηλεκτρομαγνητικη, ασθενη και ισχυρα πυρινικη
δυναμη).
Αυτο που λειπει ειναι η ενωση με την γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs, η
οποια περιγραφει την δυναμη τηs βαρυτηταs και την φυση του χωρου και
του χρονου. Εαν ομωs η γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs ειναι
λανθασμενη, δεν μπορει να γινη η ενωση που λειπει.
Η περιγραφησα δυνατοτητα του χαοτικου πληθωρισμου του Linde ( 38 )
προ‘υ’ποθετει μονο ενα πεδιο Skalar (ιδε Σχ. 7), δηλαδη οχι παραπανω
απο μια ελαχιστη ποσοτητα στατικηs ενεργειαs.
Αυτο σημαινει, οτι μια και η ιδια θεωρια μπορει να περιβαλη
περισσοτερεs καταστασειs του κενου χωρου και τα διαφορα ειδη των
συμμετρικων διαθλασεων τουλαχιστον στην φυσικη χαμηληs ενεργειαs.
Αλληλοεπιδρασειs

των κβαντοτεμαχιδιων με πολυ υψηλη ενεργεια δεν υποκεινται στην

συμμετρικη διαθλαση.
Η περιπλοκοτητα αυτη του πεδιου Skalar σημαινει, οτι το συμπαν μετα
τον πληθωρισμο μπορει να διασπασθηκε σε πολυ μεγαλεs περιοχεs, στιs
οποιεs η καθημερινη φυσικη ακολουθει διαφορετικουs νομουs.
Μια τετοια διασπαση ελαβε χωρα και τοτε, οταν το ολο συμπαν
ξεπηδησε στην αρχη απο την ιδια κατασταση, που ανταποκρινονταν σε
ενα καθωρισμενο
ελαχιστο τηs στατικηs ενεργειαs.

Η θεωρια «Loop-Κβαντοβαρυτητα» του Lee Smolin (62) προσπαθει να

συνδυασει τιs βασικεs αρχεs τηs Κβαντομηχανικηs και τηs γενικηs
θεωριαs τηs σχετικοτηταs.
Κατα την θεωρια αυτη ο χωροs αποτελειται απο διακρικα κομματιδια
ογκου ελαχιστου μεγεθουσ#s ενοs ογκου-Planck (10 στην πλην 99
κυβικα εκατοστα). Οι ογκοι και οι επιφανειεs δεν ειναι συνεχη μεγεθη.
Υπαρχουν ελαχιστα μεγεθη ογκου και επιφανειαs (10 στην πλην 66
τετραγωνικα εκατοστα).
Οι κβαντικεs καταστασειs που επικρατουν στον χωρο, παριστανται με
διαγραμματα αποτελουμενα απο ευθειεs και κομπουs.
Αυτα σχηματιζουν τα ετσι ονομασθεντα Spin-Δυκτυωματα και Spin-
Αφρωδη.
Η υλη αποτελειται απο τουs κομβουs στα Spin-Δυκτυωματα.
Στην θεωρια αυτη κατα τον Smolin (62) υπαρχουν ακομη πολλα
αναπαντητα ερωτηματα.
Οι απαντησειs θα μπορουσαν να δωθουν απο τα αποτελεσματα των
πειραματων.

2.58 Σκεψειs του συγγραφεωs του παροντοs πονηματοs, για μια

υποθετικη
προελευση, δομη και ειμαρμενη του συμπαντοs κοσμου.

H αληθεινη πραγματικοτητα στην κοσμολογια για τον συμπαντα κοσμο

φαινεται να ειναι σημερα μετα απο τοσες θεωριες απλη αλλα και πολυ
 πολυπλοκη.
Ο μακροκοσμος και ο μικροκοσμος στον συμπαντα κοσμο φαινεται να
ειναι ενα και το αυτο.
Καθε δημιουργημα εχει την διαρκεια του, δηλαδη το καθετι (ολα τα
στοιχεια, η περιοδικοτητα, οι κυκλοι που επαναλαμβανοωται και ολα τα
αλλα που συνθετουν την αρμονια του μακροκοσμου και μικροκοσμου)
εξελισσεται και μετα εκφυλιζεται ρυθμικα σε ολα τα επιπεδα της
εκδηλωσης του.
Το παν ρεει μεσα και εξω!
Ειναι ομως ο συμπαντας κοσμος πραγματι ετσι οπως τον κατανοει και
τον διατυπωνει ο ανθρωπος με τις πολλες θεωριες του;
Το οτι ειναι στον ανθρωπο διαισθητικα μερικες καταστασεις του
συμπαντος κοσμου ευκολα κατανοησημες και αλλες πολυ δυσκολα
οφειλεται στα μικρης εμβελειας αισθητικα του οργανα αλλα και στον
εγκεφαλο του, ο οποιος ειναι προ’ι’ον της εξελεκτικης πορειας του.
Ο ανθρωπινος εγκεφαλος εξελιχθηκε ετσι για να βοηθα το ανθρωπινο
σωμα να βρη την θεση του στο περιβαλλον και δη μονο στις διαστασεις
που αυτο λειτουργει.
Ποτε δεν προετοιμασθηκε απο την φυση αυτος για να προσανατολισθη
και προς τον μικροκοσμο των ατομων και κβαντοτεμαχιδιων της ορατης
και σκοτεινης υλης και προς τον συμπατικο μακροκοσμο.
Ολα τα κβαντοτεμαχιδια της ορατης υλης που βρισκονται μεσα στο
συμπαν μας υπολογιζονται απο τους αστρονομους με 10 στην 88.
Αυτα ανερχονται σε πολλες δεκαδες ειδη και οι αποκαλυπτομενες
ιδιοτητες αυτων εμπλουτιζουν ολο και ποιο πολυ τις ανθρωπινες γνωσεις.
Ενα κβαντοτεμαχιδιο της υλης με ολοκληρο το συγκροτημα που το
συνδεει δεν ειναι τιποτε αλλο απο τον Φανητα των Ορφικων, απο την
αοριστη Δυαδα (Αρτεμης) του Πυθαγορα, απο την Ψυχη του Πλατωνα
και απο την Εντελεχεια του Αριστοτελη.
Παρ’ολα αυτα, με αγνωστη ακομη την προελευση και την δομη της
σκοτεινης υλης και ενεργειας, δηλαδη με το 90 % της ολικοτητας, καθε
νεα θεωρια για την δημιουργια και εξελιξη του συμπαντος κοσμου ειναι
παρακινδυνευμενη.
Για τον λογο αυτο οι παρουσε σκεψειs του γραφοντος για την
προελευση, δομη και ειμαρμενη του συμπαντοs κοσμου, βασιζονται με
λιγες παραλλαγες στιs κυριωτερες υπαρχουσες ηδη θεωριες.
Καθε νεα θεωρια, διορθωνει την προηγουμενη με την εισαγωγη νεων
στοιχειων και επιχειρηματων.
Η αποφασιστικη στιγμη στην εξελιξη του συμπαντοs κοσμου ειναι εκεινη
κατα την οποια η ισσοροπια και η ταξη ξαφνικα μεταβαλλονται και
δημιουργουν νεα θεαματα, που διαφερουν βασικα απο τα προηγουμενα.
Κατα τουs υπολογισμουs των αστροφυσικων, ο αριθμοs των δυνατων
κοσμων ειναι πολυ μεγαλοs.
 Κατα τον Weinberg (58) ισωs καποτε κατανοησε ο ανθρωπος, οτι οι
βασικεs σταθερεs του συμπαντοs, που σημερα θεωρουνται ανεξαρτητεs,
στην πραγματικοτητα εχουν λιγοτερουs βαθμουs ανεξαρτησιαs απ’οτι
σημερα
πιστευεται.
Ισωs να υπαρχη μονο μια δυνατοτητα υπαρξηs ενοs συμπαντοs.

Ο Rees (59) υποστηριζει την υπαρξη πολλων παραλληλων συμπαντων,

τα οποια
ειναι τελειωs αποκομενα μεταξυ τουs και το καθενα εχει τουs δικουs του
νομουs και σταθερεs.
Η πολυσυμπατικοτητα αυτη πολλεs φορεs συγχεεται με την
κβαντοθεωριτικη «πολων-κοσμων-ερμηνεια» του Hugh Everett, κατα
την οποια τα συμπαντα δεν διαφερουν στιs σταθερεs τουs.
Κατα το μοντελο του Smolin (56, 57), απο ορισμενα συμπαντα
προκυπτουν
θυγατρικα συμπαντα τα οποια εχουν διαφορετικουs νομουs και σταθερεs.
Τα
θυγατρικα συμπαντα γενιουνται εντοs των Μαυρων Τρυπων, τιs οποιεs
δημιουργει το μητρικο συμπαν.
Τα θυγατρικα συμπαντα κληρονομουν τουs
νομους και τις σταθερεs του μητρικου συμπαντοs χωριs να αποκλειονται
και μικρεs μεταβολεs.
Τα θυγατρικα αυτα συμπαντα που απεκτησαν την ικανοτητα τηs
αναπαραγωγηs κληρονομουν στα «παιδια» τουs και τουs νομουs και τιs
σταθερεs τουs.
Τα αστρα ειναι οι προδρομοι των μαυρων τρυπων και παριστανουν τα
συμβαντα των γεννησεων.
Για τον λογο αυτο συμπαντα που εχουν την ιδιοτητα να πα-ραγουν αστρα
ειναι ευνοουμενα.
Η υπαρξη των Μαυρων Τρυπων προκυπτει απο την γενικη θεωρια τηs
σχετικοτηταs του Einstein, ο οποιοs το 1915 περιγραφει γεωμετρικα την
βαρυτητα.
Στην θεωρια αυτη η βαρυτητα τελικα δεν ειναι τιποτε αλλο απο μια
καμπυλοτητα του χωροχρονου, στον οποιο τα αντικειμενα κινουνται ετσι
σαν να επιδρουσε σε αυτα μια δυναμη.
Η καμπυλοτητα αυτη δημιουργειται απο την υπαρξη υληs και ενεργειαs.
Μια επαρκωs πυκνη συγκεντρωση υληs και ενεργειαs καμπυλωνει τον
χωροχρονο τοσο πολυ, ωστε αυτοs να σπαζη κυριολεκτικα και να
δημιουργη μια Μαυρη Τρυπα.
Οτι πεφτει στην Μαυρη Τρυπα, κατα την θεωρια τηs σχετικοτηταs, δεν
επιστρεφει.
 Ωs «οριζονταs του συμβαντοs» χαρακτηριζεται το κρισιμο οριο μιαs
Μαυρηs Τρυπαs, απο το οποιο δεν ξεφευγει τιποτε.
Το δευτερο θερμοδυναμικο αξιωμα τηs φυσικηs διατυπωνει, οπωs ειναι
γνωστο, οτι οι διαδικασιεs που ελαβαν χωρα δεν ειναι αναστρεψιμεs.
Η εντροπια ενοs ολοκληρωμενου συστηματοs τηs φυσικηs μπορει να
αυξηθη, να παραμεινη σταθερη, αλλα ποτε δεν μειωνεται.
Σε μια Μαυρη Τρυπα μαζι με την υλη εξαφανιζεται για παντα και το
δευτερο θερμοδυναμικο αξιωμα τηs φυσικηs.
Ο Ελληναs φυσικοs Δημητριοs Χριστοδουλου και ο Αγγλοs
αστροφυσικοs Stephen Hawkings, ανεξαρτητα ο εναs απο τον αλλον
απεδειξαν, οτι π.χ. σε συγχωνευσειs Μαυρων Τρυπων στο συμπαν, η
ολικη επιφανεια του οριζοντα συμβαντοs ποτε δεν μειωνεται.
Κατα τον Hawkings, οταν ενα αστρο συγκρουεται με μια Μαυρη Τρυπα,
εκπεμπεται λογω κβαντικων αποτελεσματων αυτοματα μια θερμικη
ακτινοβολια (Ακτινοβολια-Hawkings).
Στην περιπτωση αυτη λογω τηs εκπομπηs ενεργειαs μειωνεται η μαζα τηs
Μαυρηs Τρυπαs και κατα συνεπεια συρρικνωνεται και ο οριζονταs
συμβαντοs. Δια τηs εντροπιαs τηs απελευθερωθεισηs ακτινοβολιαs, η
εισοδοs εντροπιαs

στην Μαυρη Τρυπα εξισωνεται, που σημαινει, οτι του δευτερο

θερμοδυναμικο αξιωμα τηs φυσικηs δεν εχει καμια επιρροη στην
ακτινοβολια-Hawkings. Απο αυτην υπολογιζεται η σταθερα αναλογιαs
μεταξυ τηs εντροπιαs τηs Μαυρηs Τρυπαs και την επιφανεια του
οριζοντα συμβαντοs.

Ο συμπανταs κοσμοs ειναι ενα ιδιομορφο δημιουργημα, οπου ολα τα

ορατα και
αορατα στοιχεια του αποτελουν ενα απατηλο ονειρο και δεν μπορουν να
παρα-
τηρηθουν συνολικα, διοτι το συστημα αυτο δεν συλαμβανεται ωs συνολο
με τα μικρηs εμβελειαs αισθητικα ανθρωπινα οργανα.
Το ορατα του στοιχεια, σε σχεση με την ολικη πραγματικοτητα,
συμπεριφερονται οπωs ο αφροs τηs κορωναs των θαλασσιων κυματων
στον ωκεανο.
Μονο μεροs των φυσικων ερεθισματων απο το περιβαλλον
καταγραφονται απο τα οργανα αισθησεωs του ανθρωπινου σωματοs και
απο τουs τοποθετημενουs σε αυτο δεκτεs καταγραφηs και μεταφραζονται
σε σηματα νευρωνουν, δηλαδη κωδικοποιουνται νευρικα.
Στην πλευρα τηs εισοδου του δικτυου των νευρωνων π.χ. των οφθαλμων,
βρισκονται κυτταρα αισθησεωs που μεταβαλλουν τιs πληροφοριεs απο το
περιβαλλον που μεταφερει το ορατο φωs, σε ηλεκτρικεs ωσειs των
 νευρωνων. Τα μηκη των κυματων του ορατου φωτοs τα οποια
καταληγουν και καταγραφονται σαν θαλαμοι κυματων σε μια δεδομεμη
στιγμη στον
αμφιβληστροειδη χιτωνα των οφθαλμων, κεινται μεταξυ 4.000 και 7.000
Ängström.
Οι χρωματικεs αντιληψειs του ορατου φωτοs (μενεξεδενιο, μπλε, πρασι-
νο, κιτρινο, πορτοκαλι εωs το κοκκινο φασμα μειωμενου μηκουs
κυματοs) δεν ειναι τιποτε αλλο (φωs διαφορετικων μηκων κυματοs), απο
εργαλεια βοηθειας με τα οποια ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs επισημαινει
σοβαρεs διαφορεs στο περιβαλλον. Οι πληροφοριεs αυτεs με ενα
τεραστιο δικτυο καλωδιων και συνδε-σεων προωθουνται προs τον
εγκεφαλο, ο οποιοs χρησιμοποιει το δικο του αλφαβητο, που αποτελειται
απο τον κωδικα «binär», δηλαδη απο το 0 και το 1.
Καθε πληροφορια του φωτοs που απο τα αισθητηρια οργανα των
οφθαλων μεταφερεται στον εγκεφαλο με τουs ωs ανω αριθμουs
ονομαζεται 1 «Bit» και αυτη ειναι η μοναδα τηs πληροφοριαs.
Ολα τα σωματα των οργανων τηs ανθρωπινηs αισθησεωs και των
οργανων μετρησεωs που κατασκευασεν ο ανθρωποs, μεταβαλλει ο
εγκεφαλοs του σε απλα σχηματα π.χ. κυβουs, τριγωνα και ευθειεs
γραμμεs που βασιζονται σε ενα σημειο ‘η σε αριθμουs που και αυτοι
βασιζονται στην μοναδα 1.
Το κατα ποσο αυτα που ο ανθρωποs αντιλαμβανεται ανταποκρινονται
στην πραγματικοτητα, ειναι ενα πολυ σοβαρο θεμα, διοτι απλα για
πολλουs φυσικουs ερεισμουs που μεταφε-ρονται απο το φωs δεν εχει το
σωμα του δεκτεs καταγραφηs.
Ποια ομωs είναι η αληθεινη πραγματικοτητα;
Η κλασσικη πραγματικοτητα διαφερει απο την σχετικη και αυτη απο την
ακομη ανυπαρκτη ενιαια πραγματικοτητα.
Αυτοs ειναι ο λογοs που μπορει ο συμπανταs κοσμοs να ειναι
μεγαλυτεροs και
πολυπλοκωτεροs με ολα τα μυστικα τηs ουσιαs του, απ’οτι ειναι σε θεση
η ανθρωπινη οραση και τα αλλα ανθρωπινα αισθητηρια οργανα να
αναγνωρισουν και να καταγραψουν.

Το υδρογονο ειναι το απλουστατο στοιχειο του συμπαντοs, του οποιου

ο πυρηναs περιεχει μονο ενα πρωτονιο, που επαιξε και παιζει ακομη
καθωριστικο ρολο στην δημιουργια ολων των δομων του συμπατοs
κοσμου.
Το στοιχειο
αυτο δεν θα υπηρχε στο συμπαν εαν οι ηλεκτρομαγνητικεs δυναμειs ηταν
κατα 4 % ασθενεστερεs.
Η υπαρξη των περιπου 120 στοιχειων υληs του περιοδικου
 συστηματοs αξερταται απο την ακριβη σχεση τηs ισχυρηs πυρηνικηs
και
ηλεκτρομαγνητικηs δυναμηs.
Ολα τα πρωτονια που βρισκονται συμπιεσμενα στουs ατομικουs
πυρηνεs αποθουνται ηλεκτρομαγνητικα.
Η αποθεση αυτη αντιμετωπιζεται απο την ισχυρη πυρηνικη δυναμη που
διατηρει τα πρωτονια
συγκεντρωμενα.
Μια απειροελαχιστη διαφορα στην ισσοροπια των δυο αυτων δυναμεων
θα οδηγουσε στην διασπαση των ατομικων πυρηνων, διοτι τα
πρωτονια θα ενωνονταν με τα ηλεκτρονια σε νεοτρονια και θα
καταναλωναν ολουs τουs πυρηνεs υδρογονου του συμπαντοs και θα
εκαναν αδυνατεs τιs γνωστεs δομεs αυτου.
Το υδρογονο γεννηθηκε στο συμπαν οταν η ενεργεια του «κενου» χωρου
μεταβληθηκε σε ακτινοβολια.
Εαν εξετασθει το ατομο υδρογονου ωs ενα μη σχετικο
προβλημα Coulomb, δηλαδη εαν εξετασθει το πρωτονιο του με
μαζα mp και το ηλεκτρονιο του με μαζα me οπου μεταξυ αυτων επιδρα η
δυναμη Coulomb V(r) προκυπτει η σχεση

V( r ) = (eo στην 2/ 4p.εo. r = - γ/r

Οπου ειναι eo = 1,60219 . 10 στην πλην 19 C

mp = 1,67261 . 10 στην πλην 27 kg
me = 9,10956 . 10 στην πλην 31 kg
εο = 8,854419 . 10 στην πλην 12 C/Vm
π=3,14159265358979323846264......

Το ωs ανω προβλημα των δυο σωματιδιων μπορει να περιορισθη σε

προβλημα ενοs σωματιδιου στο κεντρο του ηλεκτρικου
πεδιου m = me (1+me/mp) στην πλην 1 = me mp/me = 1836,11

Εδω δεν ληφθηκαν υποψη τα φαινομενα τηs σχετικοτηταs, το Spin, η

δομη του
ατομικου πυρηνα και οι αλληλοεπιδρασειs με το κβαντικοποιημενο
ηλεκτρομαγνητικο πεδιο.
Εαν οτι συμβαινουν στο συμπαν, σταματουσαν στην διασπαση του
νεοτρονιου σε ακομη περισσοτερα πρωτονια, η ισσοροπια τηs υληs θα
τελειωνε με την μεταμορφωση αυτηs σε ενα μοναδικο στοιχειο, δηλαδη
στο υδρογονο, του οποιου ο πυρηναs αποτελειται απο ενα μοναδικο
πρωτονιο.
Επειδη ομωs συγκρουσθηκαν μερικα απο τα νεοτρονια με τα πρωτονια
 παρεμειναν σε αυτα κολυμενα και σχημτισαν το επομενο πολυπλοκο
στοιχειο, το Ηλιον, του οποιου ο πυρηναs αποτελειται απο δυο πρωτονια
και δυο
νεοτρονια.
Ειναι γνωστο, οτι η μαζα του ατομου ενοs στοιχειου ειναι σχεδον
ολοκληροs συγκεντρωμενη στον ατομικο πυρηνα, διοτι η μαζα του
ηλεκτρονιου σε σχεση με την μαζα του πυρηνα ειναι πολυ μικρη.
Η μαζα του ατομου ενοs στοιχειου, μετρηθεισα στην φυσικη κλιμακα
των ατομικων μαζων και μαζικων αριθμων, δηλαδη ο ακεραιοs αριθμοs
προs τον οποιο προσεγγιζει η ατομικη μαζα για το υδρογονο και τα
ισοτοπα του, εχει ωs εξηs : 1,008145 amu, 1-2,014741 amu, 2 και 3,
016997 amu, 3 amu ( 1 amu = 1,66 . 10 sthn plhn 24 gr = 1492 . 10 στην
πλην 6 erg =931 MeV). Μια μοναs ατομικηs μαζαs amu ισοδυναμει με
ενεργεια ιση 931 MeV.
Το ατομο υδρογονο απορροφα εκεινεs μονο τιs ακτινοβολιεs που μπορει
το ιδιο να εκπεμψη.
Το υδρογονο εκπεμπει πεντε σειρεs ακτινοβολιων απο τιs οποιεs οι τρειs
ειναι υπερυθρεs, μια υπεριωδη και μια ορατη.
Το ηλεκτρονιο του ατομου υδρογονου εκπεμπει ηλεκτρομαγνητικην
ακτινοβολια, μονον οταν αυτο μεταπηδα απο μια κβαντικη τροχια
(Orbitale) μεγαλυτερηs ενεργειαs, δηλαδη οταν αυτο βρισκεται ποιο
κοντα στον ατομικο πυρηνα, σε αλλη κβαντικη τροχια μικροτερηs
ενεργειαs που βρισκετα σε μεγαλυτερη αποσταση απο τον ατομικο
πυρηνα.
Στο ατομο του υδρογονου η ολικη ενεργεια του ηλεκτρονιου επι τηs
κβαντικηs τροχιαs (Orbitale) ειναι σταθερη και ιση με –13,53 eV. Κατα
την περιφορα του ηλεκτρονιου γυρω απο τον ατομικο πυρηνα του
υδρογονου, η κινητικη ενεργεια αυτου ισουται με το ημιση τηs δυναμικηs
του ενεργειαs.
Η τροχιακη στροφορμη του ηλεκτρονιου γυρω απο τον ατομικο πυρηνα
του υδρογονου ειναι ενα κβαντωμενο μεγεθοs, και το ηλεκτρο-νιο μπορει
να περιστρεφεται μονο σε εκεινα τα Orbitale στα οποια η τροχιακη
στροφορμη του ειναι ακεραιο πολλαπλασιο του h/2π (h=σταθερα
του Planck).
Η μεταπτωση του ατομου του υδρογονου απο μια κανονικη κατασταση
σε μια αλλη συνοδευεται με αποβολη ενεργειαs υπο μορφη
ηλεκτρομαγνητικηs ακτινοβολιαs, η οποια οπωs υπολογιζεται πρεπει να
εχη μηκοs κυματοs λ=21,104 εκατοστα.
Απο την τυρβωδη κινηση των στοιχειων του συμπαντοs δημιουργηθηκε
αρχικα μια πρωταρχικη συγκεντρωση υληs με κυριο συστατικο το
υδρογονο και συμπικνωση αυτηs σε μορφη ενοs στοιχειωδουs νεφουs, το
οποιο συνεχωs στροβιλιζεται, περιστρεφεται και μετακινειται ομοια οπωs
μια στερεα
 σβουρα.
Οσο καιρο δεν ενεργει στην σβουρα μια εξωτερικη ροπη, η σβουρα
διατηρει σταθερα την διεθυνση περιστροφηs του αξονα τηs.
Εαν στον αξονα τηs στρεφομενηs σβουραs ενεργησει μια ροπη η οποια
τεινει να περιστρεψη τον αξονα περιστροφηs τηs σβουραs, τοτε ο αξοναs
τηs σβουραs εκτρεπεται καθετα προs την διευθυνση περιστροφηs του
αξονα τηs, κατα την οποια αναμενονταν να στρεψη τον αξονα τηs
σβουραs η ενεργεισασα ροπη, δηλαδη η μεταπτωση τηs σβουραs.
Λογω του σπειροειδουs στροβολισμου στην φαση δημιουργιαs του
ολικου νεφουs σε μια περιοχη του συμπαντοs αναπτυσεται
στιs επιμερουs
υλικεs μαζεs μεγαλη φυγοκεντρικη δυναμη και δη μεγαλυτερη απο την
κεντρομολα των εσωτερικων στοιχειων του νεφουs, με αποτελεσμα την
εκτιναξη των διαδοχικα συγκεντρωμεων και κατανεμενων υλικων μαζων
απο τα σπειροειδη βηματα τηs ελικοs, εκτοs απο την μαζα του αρχικου
στοιχειωδουs νεφουs.
Οι περιοδικοτητεs μεταφερουν και συγκρουουν χιλιαδεs συννεφα
τεραστιων διαστασεων αποτελουμενα κυριωs απο υδρογονο και σκονη
μεγαληs πυκνοτηταs που απελευθερωνουν γιγαντιεs δυναμειs και
γεννουν στο εσωτερικο τουs νεα αστρα και νεα μοριακα συννεφα.
Τα σχηματισθεντα μορια υδρογονου κινουνται προs ολεs τιs
κατευθυνσειs κατ’ευθυγραμμον κινηση και μεγαλη ταχυτητα εωs οτου
προσκρουσουν το ενα με το αλλο και αλλα αλλαξουν κατευθυνση και
μετα συμπιεζονται.
Μεταξυ των μοριων υδρογονου ασκουνται παντοτε ελξειs, οι οποιεs ειναι
τοσο μεγαλυτερεs, οσο μικροτερη ειναι η μεταξυ των μοριων αποσταση,
δηλαδη οσο μεγαλυτερη ειναι η πυκνοτητα υδρογονου.
Ο συντελεστηs διαστοληs του υδρογονου οπωs και καθε αλλου αεριου
υπο σταθερη πιεση, ειναι ανεξαρτητοs απο την θερμοκρασια και ισοs με
1/273=
0,00366 βαθμουs Κελσιου στην πλην 1.
Πανω απο την κρισιμη θερμοκρασια του (-240 βαθμοι Κελσιου) το
υδρογονο βρισκεται παντοτε σε αερια κατασταση ανεξαρτητα απο ποσο
μεγαλη ειναι η πιεση.
Στην κρισιμη θερμοκρασια του μπορει το υδρογονο να υγροποιηθη
στην κρισιμη πιεση του (13 at) και κρισιμη πυκνοτητα του 0,03
γραμμαρια/(εκατοστα) στην 3.
Η πλεον πιθανη κατασταση του υδρογονου στο συμπαν ειναι εκεινη,
κατα την οποια επικρατει η μεγαλυτερη δυνατη αταξια στιs κινησειs των
μοριων του. Η εντροπια του υδρογονου αυξανεται στην κατασταση
μεγαλυτεραs αταξιαs των κινησεων των μοριων του.
Ο ανταγωνισμοs μεταξυ τηs εντροπιαs και τηs βαρυτηταs μεσα στα
στοιχειωδη νεφη που συνεχωs στροβιλοζονται, περιφερονται και
μετακινουνται αποτελουν τιs μηχανεs παραγωγηs ( 49 ) ολων των δομων
του συμπαντοs κοσμου.
Οι ειs το συμπαν συμβαινουσεs μεταβολεs οδηγουν σταθερα στην
υποβαθμιση τηs ενεργειαs, δηλαδη προs την περισσοτερο πιθανη
κατασταση.

Στην προσπαθεια του να απαλλαγη ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs απο

ενοχλητικεs
καταστασειs που αδυνατουσε να κατανοηση, επινοησε φανταστικεs
εννοιεs
ωs π.χ. μοναδα, μηδεν, σημειο, χρονοs, χωροs, ταχυτητα, απειρο, απειρωs
μεγαλο, απειρωs μικρο, υλη, μαζα κλπ. που ουτε δημιουργουν τουs
θεσπισμενουs νομουs τηs φυσεωs αλλα και ουτε την ουσια τηs αει ουσηs
και τον νομο των νομων, δηλαδη τα συνεχη χαοτικα ξεχυματα και το
συστημα κλασματομορφων, αιωνια επαναλαμβανομεων, σε σπειροειδηs
ελικοειδηs κινησειs μεσα στον συμπαντα κοσμο με σχηματισμουs
βρογχων (κομβων) απο οπου διακλαδιζονται σε αλλεs ανελισσομενεs
δεξιοστροφεs και αριστεροστροφεs ελικεs (ιδε Σχ. 11, 12,
13) αμετρητων φορων ( 5 ).
Ο νομοs των νομων του συμπαντοs ειναι η «ανελισσομενη ελιξ», η
μοναδικη μορφη κινησεωs του συμπαντοs στον χωροχρονο και σε
τροχιεs ανελισσομενων σπειροειδων ελικων, χωριs αρχη και τελοs (ιδε
Σχ. 11).
Απο μαθηματικη αποψη ο ορισμοs τηs σπειραs συγχεεται πολλεs φορεs
με τον ορισμο τηs ελικοs.
Ελικοειδηs κινηση ενοs στερεου σωματοs καλειται η κινηση, κατα την
οποια το διαστημα (s) που διανυει αυτο κατα μηκοs του αξονα
περιστροφηs σε ενα
ορισμενο χρονο (t) ειναι αναλογο προs την γωνια (φ) που στρεφεται το
σωμα
(ιδε Σχ. 13).
Η κυρτη επιφανεια ενοs ορθου κυλινδρου αναπτυσεται επι του επιπεδου
σχηματοs (υποθεση) κα λαμβανεται ετσι το ορθογωνιο
παραλληλογραμμο ΑΒΒ1Α1.
Φερουμε την διαγωνιο ΑΒ1 και τυλιγουμε το ορθογωνιο
παραλληλογραμμο γυρω απο την κυρτη επιφανεια του κυλινδρου σε
καμπυλη γραμμη.
Αυτη ονομαζεται «κυκλικη ελιξ».
Κατα τον ιδιο τροπο μπορουμε να αναπαραγαγουμε απεριοριστα την
καμπυλη στην επιφανεια του κυλινδρου πανω του τοξου ΑΜΒ.
Το τοξο ΑΜΒ, το οποιο περιλαμβανεται μεταξυ δυο διαδοχι-κων
σημειων τηs ιδιαs γενετειραs του κυλινδρου, αποτελει μια σπειρα ελικοs.
 Aπο τον τροπο γενεσηs του ελικα προκυπτει, οτι ολεs οι σπειρεs μιαs
ελικοs ειναι ισεs και οτι η αποσταση των σημειων Α και Β ειναι σταθερη
για ολεs τιs σπειρεs.
Η σταθερη αυτη ονομαζεται «βημα» τηs ελικοs.
Εστω h το μηκοs του βηματοs τηs ελικοs και R η ακτινα τηs βασεωs του
κυλινδρου. Τοτε ισχυει ΑΑ1 = 2πR.
Εαν ειναι Μ ενα τυχαιο σημειο τηs ελικοs και Μ1 ειναι το αντιστοιχο
σημειο τηs ευθειαs ΑΒ1, και χαρακτηρισουμε
ΑΓ1 = x και Γ1Μ1 = z, τοτε ισχυει Γ1Μ1/ΑΓ1 = Α1Β1/ΑΑ1
‘η z/x =h/2πR.
Αν εκφρασουμε το x σε συναρτηση με την γωνια φ κατα την οποια
πρεπει να
στραφουμε επι του κυλινδρου για να μεταβουμε απο το σημειο Α στο
σημειο Μ
ακολουθωνταs την ελικα και επειδη ειναι x = τοξον, ΑΓ = R.φ, προκυπτει
η
σχεση

z = h.x/ 2πR =H.R.φ/2πR = h.φ/2π

Απο την εξισωση αυτη διατυπωνονται οι εξηs ιδιοτητεs τηs ελικοs :

1. Εαν υλικο σημειο διατρεχει μια σπειρα τηs ελικοs, η ευθυγραμμη

μετατοπιση αυτου z παραλληλα προs τον αξονα του κυλινδρου ειναι
αναλογη προς την γωνιακη μετατοπιση φ του υλικου σημειου.

2 Η εφαπτομενη σε καθε σημειο τηs ελικοs, σχηματιζει με την στο

σημειο
εκεινο φερομενη καθετη τομη του κυλινδρου γωνια α σταθερη, η
οποια
προσδιοριζεται απο την σχεση εφ α = h/2πR.

3 Οι ελικεs μπορουν να τυλιχθουν στον κυλινδρο με δυο τροπουs και

ετσι
λαμβανουμε δεξιοστροφεs και αριστεροστροφεs ελικεs. Στην πρωτη
περιπτωση (δεξιοστροφη) εαν ειμαστε ορθιοι μεσα στον κυλινδρο και
παρατηρουμε κινητο να ανερχεται πανω στην ελικα, βλεπουμε το
κινητο να
διερχεται απο μπροστα μαs κινουμενο απο αριστερα προs δεξια. Το
αντιστροφο συμβαινει στον αριστερστροφη ελικα. Το μηκοs μιαs
σπειραs
υπολογιζεται l = ΑΒ1 = τετραγωνικη ριζα (h στην 2π στην 2R στην
2).
 4 Στην ομαλη ελικοειδη κινηση η ταχυτητα ολισθησεωs (u2) των
διαφορων

σημειων του στερεου σωματοs ειναι η ιδια για ολα τα σημεια του
σωματοs,
ενω οι ταχυτητεs περιστροφηs (u2) ειναι διαφορετικεs και αναλογεs
με τιs
αποστασειs των υλικων σημειων και ισχυoυν οι εξισωσειs του
διαστηματοs
s = R.φ/συν α, τηs ταχυτηταs περιστροφηs u1 = ω.R, τηs ταχυτηταs
ολισθησεωs u2 = h.ω/2π και τηs επιταχυνσηs γ = ω στην 2.R

Οι περισσοτεροι ορισμοι τηs σπειραs απορρεουν απο τα στοιχεια τηs

ελικοs :

α. Εαν δοθει μια στερεα ελικα, σπειρα αυτηs ονομαζεται το τμημα το

οποιο
εχει ωs αρχη σημειο που βρισκεται επι τυχαιαs γενετειραs του
κυλινδρου,
στον οποιο αναπτυσσεται η ελικα και ωs τελοs εχει το αμεσωs
επομενο
σημειο που βρισκεται επι τηs ιδιαs γενετειραs.Ο ορισμοs αυτοs ειναι
περιοριστικοs και καθοριζει το αναγλυφο σχημα που προερχεται απο
μια
πληρη στροφη τηs ανελιξηs στην επιφανεια του κυλινδρου, η δε ορθη
προβολη αυτηs και τηs ελικos στο επιπεδο τηs βασηs του κυλινδρου
ειναι
κυκλοs, η ιδια βαση του κυλινδρου.

β. Σε επιπεδο ελικοs, σπειρα ειναι καθε τοξο αυτηs αντιστοιχουν σε μια

πληρη
περιστροφη τηs πολικηs ακτιναs τηs ελικοs. Στην περιπτωση αυτη
καθε μια
πληρη στροφη τηs επιπεδηs ελικos ειναι μια σπειρα και η καθε μια
ειναι
αδιαφορη απο την επομενη σε αντιθεση με την σπειρα που προερχεται
απο
την στερεα ελικα οπου ολεs ειναι ισεs.

γ. Στερεο που προκυπτει δια τηs περιστροφηs κυκλου περι ευθειαs του
 επιπεδου του κυκλου που δεν διερχεται δια του κεντρου του κυκλου.
Η
επιφανεια τηs στερεαs αυτηs σπειραs υπολογιζεται = 4π στην 2R.d
Ο ογκοs τηs στερεαs αυτηs σπειραs υπολογιζεται = 4π στην 2R στην
2d

δ. Η σπειροειδηs του Fermat ειναι μια επιπεδη καμπυλη που εχει την
πολικη
εξισωση ρ στην 2 = α στην 2θ. Η καμπυλη αποτελειται απο δυο
κλαδουs
ισουs και συνεχομενουs που εκτελουν απειρεs κυκλωσειs τηs αρχηs
των
συντεταγμενων Ο, η οποια ειναι σημειο καμπηs και κεντρο τηs
σπειροειδους
και οπου καμπυλη εφαπτεται και δια των δυο σημειων του αξονα
τουs x. Η
αυξηση του εμβαδου του υπο τηs πολικηs ακτιναs διαγραφομενου
κυκλου
ειναι για καθε μια πληρη στροφη αυτηs ιση προs το εμβαδον του
κυκλου
που εχει ακτινα α τετραγωνικη ριζα (2π).

ε. Κατα τον Προκλο, ο Ελλην μαθηματικοs Περσευs (130 π.Χ.)

διετυπωσε, οτι
καμπυλη των τομων τηs σπειραs ειναι μια καμπυλη τεταρτου βαθμου
και
διδεται με την εξισωση (Χ στην 2 + Ψ στην 2 + λ στην 2 + c στην 2) =
4λ
στην 2 . (x στην 2+c στην 2) οπου c η αποσταση του τεμνοντοs
επιπεδου, x η
ακτινα του παραγοντοs την σπειρα κυκλου και λ η αποσταση του
κεντρου
του κυκλου αυτου απο τον αξονα τηs σπειραs.

ζ. Η πυθαγορεια σπειρα προερχεται απο ενα ορθογωνιο τριγωνο και

σχηματιζεται απο μια συσσωρευση ορθογωνιων τριγωνων με συνεχη
εφαρμογη του κλασικου θεωρηματοs του Πυθαγορα. Προκειται για
τιs
πολυγωνικες σπειρεs και ελικεs του πυθαγορειου Θεαιτητου. Εαν η
στερεα
κυβικη πολυγωνικη ελικα, η οποια παριστανει νοητα τον χωροχρονο,
υλοποιηθει, δηλαδη εαν αποκτησει μαζοενεργεια, κινητικοτητα και
αρχησει
 να περιστρεφεται περι του αξονα τηs, τοτε δημιουργειται μια «δινη»
και
σχηματιζεται πλεον πολυγωνικη αλλα απλη καμπυλωτη σπειροειδηs
ελικα,
συνεχως περιδινουμενη, γεγονοs που συνιστα την σχηματικη μορφη
ενοs
σπειροειδους γαλαξια, μιαs σπειροειδουs γαλαξιακηs μοναδαs. Οι
σπειροειδης γαλαξιες (1/4 ολων των γαλαξιων εχουν την γεννηση
τουs σε
ενα ορθογωνιο τριγωνο με μια απο την φυση συσσωρευση αλλων
σκαληνων
τριγωνων.

Ο πραγματικοs συμπαν κοσμοs φαινεται να ειναι γεματοs απο ασυνεχειεs

που
καταστρεφουν την συμμετρια του και για τον λογο αυτο ολεs οι
υποθεσειs για
ομοιογενεια, ομοιομορφια και συμμετρια δεν μπορει να ειναι κατι αλλο
απο απλοποιησειs, που βρισκονται πολυ μακρια απο την αλειθηνη και
ακομη
αγνωστη πραγματικοτητα.
Το απειρο, ωs προ’ι’ον τηs φαντασιαs του ανθρωπινου εγκεφαλου ειναι
μια εννοια ανυπαρκτη και χωριs κανενα νοημα και γ’αυτο μια ουτοπια.
Η εννοια τηs αιωνιοτηταs ξεπερνα ακομη την διανοητικη ικανοτητα τηs
σημερινηs επιστημηs και αυτοs ειναι ο λογοs που δημιουργησε αυτη την
εννοια του απειρωs μεγαλου.
Οχι ομωs τιs δυνατοτητεs εκφρασηs των μαθηματικων.
Οταν ομωs μια μαθηματικη εξισωση ειναι λαθοs, τοτε αυτη αντιστεκεται
στουs νομουs τηs φυσεωs και διαστρεφει την κοινη λογικη.
Ολεs οι μεχρι σημερα γνωστεs μαθηματικεs εξισωσειs, που περιεχουν
αγνωστες
‘η φανταστικεs μεταβλητεs και επιδιωκουν να εκφρασουν τιs βασικεs
λειτουργιεs τηs φυσεωs, απο την σκοπια τηs φυσεωs ειναι ανυπαρκτεs.
Εδω ισωs να κρυβεται το μυστικο για το γιατι λειπει ακομη η ενωση του
στανταρτ μοντελου των κβαντοτεμαχιδιων τηs υληs με την γενικη θεωρια
τηs σχετικοτηταs του Einstein.
Ειναι μηπωs η γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs μια λανθασμενη
θεωρια;
Ο Τσεχοs μαθηματικοs των εφηρμοζμενων μαθηματικων του
Πανεπιστημιου Ινδιανα των ΗΠΑ Isac Chlawento, απεδειξε με
μαθηματικεs εξεισωσειs την ορθοτητα τηs γενικηs θεωριαs τηs
σχετικοτηταs και απεδειξεν οτι ειναι δυνατη η υπαρξη τηs βαρυτηταs
χωριs υλη.
Η μαθηματικη εξισωση του Einstein δεν χρειαζεται να ειναι εσφαλμενη,
αυτη ομωs δεν εκφραζει τιποτε, διοτι κατα την λογικη, βαρυτητα χωριs
υλη ειναι ανυπαρκτοs.

Η γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs βασιζεται στην υποθεση οτι η θεση

καθε αντικειμενου μεσα στο συμπαν δεν προσδιοριζεται απο τιs
συντεταγμενεs των τρειων διαστασεων (μηκοs, πλατοs, υψοs) αλλα απο
τον χωροχρονο, ο οποιοs
τεμνει καθετα και τιs τρειs διαστασειs.
Κατα τον Einstein ο χρονοs γινεται ελαστικοs και δεν ακολουθει την
γραμμικη διαδρομη τηs κλασσικηs φυσικηs.
Ο Παπαμιχαηλ (45) και ο Ιεροδιακοναs (46) εξηγουν την ωs ανω πιθανη
αλογια του Einstein ωs εξηs :

Η διεθνωs αναγνωρισμενη εξισωση τηs γενικηs θεωριαs τιs σχετικοτηταs

εχει την μορφη t = t’ . γ οπου ειναι :

γ = 1/τετραγωνικη ριζα απο το (1-u στην 2/c στην 2)

u = ταχυτητα τηs μαζαs τηs υληs σε κατασταση κινησηs και
c = ταχυτητα του φωτοs

Το γ ειναι εναs νοητα κατασκευασμενοs αριθμοs που μπορει να λαβη

τιμεs
μεταξυ 1 και απειρωs μεγαλεs (45).
Για την σχεση u/c ισχυει 0 στην 1/c στην 2 = 0. Η εξισωση τηs
ελαστικοτηταs του χρονου με τιs ωs ανω τιμεs λαμβανει την μορφη

t = t’. 1/τετραγωνικη ριζα (1-0) = 1 και συνεπωs γινεται

t = t’

Ο χρονοs ομωs ουτε ελαστικοs αλλα και ουτε γραμμικοs ειναι, οπωs
ηθελε η
κλασικη φυσικη του 18ου μ.Χ. αιωνα, αλλα κατα τον Ευκλειδη ( 47 )
μπορει
να ειναι μονο περιοδικοs.
Βεβαιωs φαινεται να υπαρχη μια αδιασπαστοs σχεση
μεταξυ του χρονου και τηs μαζαs του κινουμενου αντικειμενου και του
χωρου οπου αυτο βρισκεται.
Η μαζα ομωs του κινουμενου αντικειμενου που μετριεται
με το βαροs και την γηινη μεταβαλλομενη επιταχυνση, η οποια ειναι
πολυ μικρη
στην σεληνη και ελαχιστη στο συμπαν, ειναι μια φανταστικη εννοια και
εφευρεση του ανθωπινου εγκεφαλου.
Η εννοια τηs υληs, ωs αμορφη μαζα, ειναι κατα τον Αριστοτελη
ασυλληπτη. Στο συμπαν δεν υπαρχει υλη που να παραμενη ακινητη ‘η
οπουδηποτε παρατηρειται κινηση, παντα συμμετεχει σε αυτην και η υλη.
Ο νομοs τηs αφθαρσιαs τηs υληs επιμαρτυρει την αρχαιοελληνικη
αντιληψη τηs α’ι’διοτηταs του κοσμου.
Η υλη συνεπωs συλαμβανεται ωs μορφη, προσμετραται ωs μαζα που δεν
εχει ενιαιο χαρακτηρα και ειναι καθε διαστατο μεγεθοs, το οποιο
καταλαμβανει καποια θεση στον χωρο χωριs αυτοs να αποτελη ιδιοτητα
τηs.
Οι κλασματομορφεs ειναι οι ενδιαμεσεs καταστασειs τηs υληs,
μεγαλυτερα ‘η μικροτερα στοιχεια, αιωνια επαναλαμβανομενα (ιδε Σχ.
11 και 12). Το διαστατο εκφραζεται με τιs εκτατεs μεν αλλα
πεπερασμενεs οντοτητεs των διαστατων αντικειμενων και προ’υ’ποθετει
το συνεχεs, το μεταβαλλομενο, το τμητο, το ειδοs, το μεροs, το
πεπερασμενο των αισθητων αντικειμενων.
Το εκτατο ωs χωροs ειναι ολοτητα, συνεχεs, ατμητο, ομογενεs κ.ο.κ.
Πωs ειναι ομωs δυνατο νε εννοηση ο ανθρωπινοs εγκεφαλοs το
ατμητο χωριs το τμητο, το αχρονο χωριs το εγχρονο, το ολο χωριs το
μεροs, το αρνητικο χωριs το θετικο, το εκτατο χωριs το διαστατο και
να ξεκαθαριση ετσι το αληθινο απο το ψευτικο και να υπερβη τιs
περιορισμενεs πνευματικεs του ικανοτητεs;
Σε αντιθεση με παλαιοτερεs αποψειs που οι τροχιεs την ηλεκτρονιων
γυρω απο τον ατομικο πυρηνα τηs υληs θεωρουνταν πρωτα κυκλικεs και
μετα ελλειπτικες και χαρακτηριζονταν με τουs κβαντικουs αριθμουs 1
και n-1 και κατ’επεκταση τα ηλεκτρονια διαιρουνταν σε s-ηλεκτρονια
(l = 0), p-ηλεκρονια (l=1), d-ηλεκρονια (l=2) και f-ηλεκτρονια (l=3), ο
χωροs παραμονηs αυτων στον ατομικο πυρηνα χαρακτηριζεται
με «Orbitale».
Με αυξανοντα κβαντικο αριθμο η πιθανοτητα παραμονηs ενοs
ηλεκτρονιου πλησιον του ατομικου πυρηνα μειωνεται.
Οι φυσικεs ιδιοτητεs τηs υληs εξαρτωνται απο τα Valenz-ηλεκτρονια που
βρισκονται στιs περιθωριακεs περιοχεs γυρω απο τον ατομικο πυρηνα.
Οι σχετιστικεs επιδρασειs επι την ηλεκτρονιων λογω των συναιρεσεων
μαζων-ταχυτητων επιδρουν αναλογα με τιs αποστασειs απο τον ατομικο
πυρηνα, μετατρεπονταs αυτα σε ποιο βαρεια ηλεκτρονια, γεγονοs που
επειδρα στιs ιδιοτητεs των στοιχειωδων τεμαχιδιων.
Το συμπαν θα ειχε μια τελειωs διαφορετικη μορφη, εαν τα στοιχειωδη
τεμαχιδια τηs υληs ειχαν απειροελαχιστεs διαφορετικεs ιδιοτητεs απο
αυτεs που εχουν.
Σε μερικεs περιπτωσειs, απο την συγκρουση ηλεκτρονιων στον ατομικο
πυρηνα
δημιουργουνται φωτονια, τα οποια συμπεριφεονται ωs σωματιδια και τα
οποια
εχουν ενεργεια, μαζα και ορμη και παραγουν νεα ηλεκτρονια.
Η ηλεκτρομαγνητικη ακτινοβολια εμφανιζει σαφη δυ’ι’σμο και εμφανιζει
κυματικεs και σωματιδιακεs ιδιοτητεs.

Μια νεα γενεα επιστημονων-ερευνητων

(Michel Brooks, Sandz Pepesku, Bemi Reyni, Alonso Botero, Jeff Tokak
sen, Klaus Molmer, Reymont Chiao, Aeshreim Steinberg, Haward Wisem
ann κ.α. σε διαφορα Πανεπιστημια και επιστημονικα κεντρα τηs
Καλιφορνιαs των ΗΠΑ, του Καναδα, τηs Αυστραλιαs και Δανιαs) κατα
τον Αναλυτην (19) και Κυπαρισσο (48), απορριπτουν την ακομη
ισχυουσα αρχη τηs Απροσδιοριστιαs του Heisenberg και με την μεθοδο
των «ασθενων μετρησεων» διεισδυσαν στα μυστικα των
κβαντοτεμαχιδιων και μετρησαν την ακριβη θεση και την κινητικη ροπη
των στοιχειωδων τεμαχιδιων επιβεβαιω-νονταs ετσι την νομοτελειακη
ισχυ τηs αιτιοτηταs στην φυση.
Ο φυσικοs Vakir Ahanoron και οι συνεργατεs του εργασθηκαν 15
περιπου χρονια για την διαλευκανση του μυστηριου των
κβαντοτεμαχιδιων, μετρωνταs την περιδινηση και την ροπη του
ηλεκτρονιου, χωριs ο παρατηρητηs να επιρεαζη την εκβαση τηs μετρισηs
και συμπεριφοραs τηs τροχιαs του.
Ο ισχυρισμοs οτι η σχετικοτητα τηs μαζαs, του χωρου και του χρονου
απεδειχθει μαθηματικα, ειναι επισηs αλογοs.
Το φωτονιο π.χ. ωs κβαντοτεμαχιδιο κινειται στο συμπαν με την
ταχυτητα του φωτοs χωριs η μαζα αυτου να γινη απειρωs μεγαλη, διοτι
αλλωs θα καλυπτε ολο το συμπαν.
Εαν στην ωs ανω εξισωση αντικατασταθει η ταχυτητα τηs μαζαs εν
κινησει u, με την ταχυτητα του φωτοs c τοτε προκυπτει, οτι η μαζα του
φωτοs στο συμπαν γινεται απειρωs μεγαλη.
Φαινεται οτι η σχεση μεταξυ τηs ταχυτηταs και τηs μαζαs δεν πρεπει να
ειναι αληθηνη, που σημαινει οτι η γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs
συγκρουεται με τον εαυτον τηs και αυτοs ειναι ισωs ο λογοs που λειπει
ακομη η ενωση του σταναρτ μοντελου των κβαντοτεμαχιδιων με την
γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs.
Υπαρχουν πολλοι φυσικοι επιστημονεs (21, 19) που αντιτιθενται στην
συνδεση τηs γενικηs θεωριαs τηs σχετικοτηταs με την κβαντικη θεωρια
και για την εξηγηση τηs φυσηs του χωρου και του χρονου,
υπερασπιζομενοι τον επιστημονικο ρεαλισμο τηs αρχηs τηs αιτιοτηταs,
που προηγειται του αποτελεσματοs.
Τιποτε δεν γενιεται απο το τιποτε με την μυστικη δυναμη του κενου
χωρου και την συνεχη διαστολη του συμπαντοs.
 Η υπαρξη ‘η μη του κενου και χωριs υλη χωρου συνιστα μεγαλο
κοσμολογικο προβλημα.
Μετα την απορριψη τηs υπαρξηs του πεμτου στοιχειου των Ελληνων,
τον «Αιθερα» απο την σχετικοτητα, επανερχεται αυτοs στιs ημερεs μαs
βαφτισμενοs με αλλα ονοματα, ωs Quintissenz, πεδια-Skalar, πεδια-
Higgs, ενεργεια του χωρου, ψευτικο κενο, ενεργεια μηδενικου σημειου,
πληροφοριακοs Αιθεραs, κβαντικο κενο, πεμτουσια κλπ.
Η δυναμη του κενου χωρου που κατα μια αποψη συμβαλλει και στην
δημιουργια νεων συμπαντων, παραμενει ακομη μυστηριωδηs.

Η φυση ειναι σε θεση με τουs νομουs των μεγαλων αριθμων να

μετατρεπη
υπεροχα το χαοs σε ταξη.
Η αληθεινη πραγματικοτητα στην κοσμολογια
φαινεται απλη και πολυ περιπλοκη.
Ωs χαοs χαρακτηριζεται η αταξια, η πολυπλοκοτητα αλλα και η
νομοτελεια. Ολα τα φαινομενα στο συμπαν εξελλισονται κατα τετοιο
τροπο, ωστε η εντροπια να βαινη αυξανομενη, που σημαινει, οτι αυτη δεν
ειναι αντιστρεπτικη. Το «πρωτο θερμοδυναμικο αξιωμα» κανει λογο
για βαθμιαια πτωση τηs ενεργειαs και παραγωγη του φαινομενου τηs
εντροπιαs.
Η εντροπια αποτελει ενα μεγεθοs για την εσωτερικη αταξια ενοs
θερμοδυναμικου συστηματοs, αυξανεται με τον χρονο και ποτε δεν
μειωνεται και δινει ετσι μια χρονικη κατευθυνση στουs φυσικουs νομουs
του συμπαντοs. Οι ειs το συμπαν συμβαινουσεs μεταβολεs οδηγουν
σταθερα στην υποβαθμιση τηs ενεργειαs, δηλαδη προs την περισσοτερα
πιθανη κατασταση.
Οι παρατηρουμενεs στην φυση ποικιλεs μεταβολεs, οφειλονται σε
διαφορεs μετατροπεs τηs ενεργειαs, χωριs ομωs να μεταβαλλεται η ολη
ποσοτητα αυτηs στο συμπαν.
Το δραμα τηs φυσικηs μεσα στην μεγαλη οικοδομικη δραστηρτιοτητα
του συμπαντοs, παιζεται στην αλληλοεπιδραση τηs τασηs τηs βαρυτηταs
να ελκη αντικειμενα και να δημιουργη δομεs τηs φυσικηs και στην ταση
τηs εντροπιαs να επιδρα αντιθετα και να προσπαθη να φερη τα
συστηματα τηs φυσικηs σε κατασταση αταξιαs και να τα διαμοιραση
χωρικα σε μεγαλεs αποστασειs.

Οι Ρωσοι φυσικοι Jewgeni Lifschitz και Isaak Chalatnikow υπεστηριξαν

την υπαρξη πολλων συμπαντων και οτι αυτα εχουν κυκλουs υπαρξηs,
στουs
οποιουs η υλη συμπικνωνεται και καταληγει σε μια κατασταση μεγιστηs
πυκνοτηταs και μετα ξαναρχιζουν να διαστελλονται και ουτω καθ’εξηs.
Τα κενα μεταξυ των συμπαντων αυτων διαστελλονται ταυτοχρονα με τα
συμπαντα και δημιουργουν φυσσαλιδεs που γεννουν νεα συμπαντα.
Φυλακισμενα τα συμπαντα μεταξυ χωρου και χρονου λαμβανουν
συνεχωs διαφοροποιημενεs μορφεs τιs οποιεs εξοντωνουν και
ξαναδημιουργουν για να τιs ξαναεξοντωσουν και ουτω καθε εξηs σε ολη
την αιωνιοτητα. Καθενα απο τα συμπαντα αυτα ειναι ενα ολοκληρωμενο
και αδιαιρετο συνολο, στο οποιο τα παντα αλληλοσυνδεονται μεταξυ
τουs και συνυπαρχουν με αλληλοεπιδρασειs. Ο νομοs των κυκλων
αποτελει εναν απο τουs θεμελειωδηs νομουs τηs φυσηs και εντασεται
μεσα στον νομο τηs περιοδικοτηταs.
Ολα εναλλασονται με απιστευτο τροπο, αλλα και με μαθηματικη
συνεπεια και αυστηρουs νομουs.
Καθε τι εξελισεται και μετα εκφυλιζεται.
Ο ρυθμοs ειναι σταθεροs.
Κυκλικα φαινομενα εχουν μια αρχη και ενα τελοs, δηλαδη κατα κανονα
δεν διαρκουν αιωνια.
Κατα τον «δευτερο νομο τηs θερμοδυναμικηs» οφειλεν με καθε κυκλο να
μεγαλωνη κατα μεσο ορο η εντροπια.
Κατα την γενικη θεωρια τηs σχετικοτηταs καθωριζει η ολικη ποσοτητα
τηs εντροπιαs την αρχη καθε κυκλου και ποσο θα διαρκεσει αυτοs.
Η μαθηματικη αναλυση δειχνει οτι οι κυκλοι λογω τηs συνεχουs
μειωσεωs τηs εντροπιαs δεν επεκτεινονται απειρα.
Η αρχη του προωρου κυκλου δεν μπορει να καθωρισθη, οπωs επισηs και
η αρχη του πληθωρισμου, εαν πραγματι αυτη ελαβεν χωρα.
Στο Σχ. 8α παρισταται μια παραλλαγη τηs θεωριαs των Bran (κατα τον
συγγραφεα του παροντοs πονηματοs) με πολυσημαντα επανω στην
μεμβρανη. Η μεμβρανη δεν εχει τελειωs σχημα παραλληλογραμμου. Το
εμπροσθεν και οποισθεν τμημα τηs ειναι τριγωνικο, ο δε κυριοs κορμοs
εωs το ημιση του παραλληλογραμμου, δηλαδη εωs την καθετο
διακεκομμενη γραμμη, απο τιs δυο ακρεs ελαφρωs τοξικα αυξανομενη.
Η μεμβρανη αυτη τυλιγμενη δινει ενα κωνικο-κυλινδρικο σωμα που
εξηγει τιs διαφορεs φασειs εξελιξηs του και περιλαμβανει ολεs τιs φασειs
τιs μεχρι των ημερων μαs εξελιξηs ενοs συμπαντοs.
Ο κωνοs και στα δυο ακρα τηs μεμβρανηs παραγεται απο την πληρη
περιστροφη κα-θε ορθογωνιου τριγωνου γυρω απο την μια καθετο
πλευρα του. Εντοs του κωνου παριστανται πολυσυμπαντα απο την
γενεση τουs (ιδε Σχ. 8b). Οι σφαιρικοι μηνισκοι (μαυρεs τρυπεs)
δημιουργηθηκαν απο την αρχη τηs ενεργειακηs μορφοποιησηs των
πολυσυμπαντων (16) και ειναι κατα θεση και μεγεθοs σταθεροι για καθε
συμπαν.

Μια δυνατοτητα πληθωραs εξελικτικων δομων και αλληλοεπιδρασεων

 παρισταται στο Σχ. 9, με μια σειρα παραλληλων πολυσυμπαντων με
ενδιαμεσεs ζωνεs επιταχυνομενηs διαστοληs και συστοληs των
συμπαντων που παιζουν και τον ρολο τροφοδοτισηs με υλη και ενεργεια
των παραλληλων συμπαντων.
Η ακτινα καθε συμπαντοs υποτιθεται οτι δεν υπερβαινει την ακτινα 4 .
10 στην 26 μετρα.
Εαν στην αρχη τηs δημιουργιαs ενοs συμπαντοs στο πλεονασμα τηs υληs
(υδρογονο) υπηρχε μια αποκλιση τηs ασυμμετριαs κατα μονο 1 δεκατρει-
σεκατομμυριαστο %, αυτη δεν θα επετρεπαι την δημιουργια του
συμπαντοs ‘η συμπαντων.
Τι ιδιο θα συναιβενε εαν η μεση πυκνοτητα υληs στο συμπαν ηταν
μικροτερη απο 1 ατομο ανα κυβικο εκατοστο ορατηs υληs και 9 ατομα
ανα κυβικο εκατοστο τηs αγνωστηs ακομη σκοτεινηs υληs.
Περι πολυσυμπαντων μιλησε και ο Ρωσσοs φυσικοs Andreij Linde, ο
οποιοs ζει
σημερα στο Στανφορτ τηs Καλιφορνιαs των ΗΠΑ (39, 49).
Αυτοs δεν περιγραφει τον κοσμο σαν ενα διασταλλομενο χωροχρονικο-
μορφωμα, αλλα ωs μια αυτοδημιουργουμενη κλασματομορφη, απα την
οποιαν ξεπηδουν πληθωριστικα εξελισσομενα συμπαντα. Εαν ομωs
πραγματι υπαρχουν περισσοτερα του ενοs συμπαντα, η εξελικτικη πορεια
αυτων πρεπει να παρουσιαζη τα ιδια χαρακτηριστικα με αυτα του
δικου μαs συμπαντοs. Επιτυχη συμπαντα κατα τον Hawking (50)
και Adams (26) δημιουργουν παρα πολλεs μαυρεs τρυπεs και γεννουν
παρα πολλα παιδια-συμπαντα.
Οι απογονοι των συμπαντων αυτων κληρονομουν απο τουs γονειs-
συμπαντα διαφορετικα ειδη νομων τηs φυσικηs, που μεταξυ τουs λιγο
διαφερουν.
Οι μεταλαξειs, που οδηγουν στην δημιουργια περισσοτερων μαυρων
τρυπων, οδηγουν και στην γεννηση περισσοτερων Απογονων-συμπαντων
(49).
Ο οροs μαυρη τρυπα επινοηθηκε τιs τελευταιεs δεκαετιεs και δεν
αναφερεται σε τρυπα με τη συνηθη εννοια, αλλα σε μια νεα περιοχη του
χωρου με τοσο μεγαλη συγκεντρωση μαζαs, ωστε η δυναμη τηs
βαρυτηταs να μην επιτρεπη σε οτιδηποτε να ξεφευγη απο αυτην.
Το βαρυτικο πεδιο ειναι τοσο δυνατο, ωστε η ταχυτητα διαφυγηs του
ξεπερνα την ταχυτητα του φωτοs.
Αυτο εχει σαν συνεπεια τιποτε, ουτε καν το φωs, να μην μπορη να
ξεφυγη απο την βαρυτητα τηs, γι’αυτο και η λεξη «μαυρη».

Βιβλιογραφια

1. Nestler J. «Die Kabbala (von Papus)»

Fourier Verlag Wiesbaden
 2. Plato «Timeos 22c, 27c, 34b-35, 32d. 37c»
Übers. F. Schleiermacher u. H. Müller, Hamburg, Rowolt, 1959

3. Plato «Politikos 269a»

4. Sagan C. «Unserer Kosmos»

München, Zürich, Droemer Knaur Verlag 1982

5. Καρμιραντζοs Κ. «Το κοσμικο Μορφωμα Σαρμα»

Δαυλοs αρ. 231, Μαρτιοs 2001, σ. 14803-14809

6. Καρμιραντζοs Κ. «Οι προκατακλυσμιαιοι Χαρτεs-Αερογωτογραφιεs

των
Ελληνων»
Δαυλοs αρ. 252, Δεκεμβριοs 2002, σ. 16335-16345

7. Πασσαs Ι. «Τα Ορφικα»

Εκδοσειs «Ηλιου», Αθηνα 1984

8. Ορφεαs «Αργοναυτικα» στοιχοs 52, 131-132

9. Ορφεαs, στοιχοs 378-400

10. Γιαννακηs Α. «Η Αστρονομια του Ομηρου»

Δαυλοs αρ. 252, Ιανουαριοs 2002, σ. 16453-16456

11. Ομηροs «Μεταπτωση των Ισημεριων»

Ιλιαs σ. 369-400, 487

12. Μαργενηs Δ. «Η θεα Αθηνα και ο Αιθηρ»

Δαυλοs αρ. 229, Ιανουαριοs 2001, σ. 14633-14642

13. Λαζαρηs Ι. «Η Τεχνολογια των θεων»

Δαυλοs 2003

14. Σακελλαριου Γ. «Ο Πυθαγοραs ο διδασκαλοs των αιωνων»

Ιδεοθεατρο 1963

15. Γραβιγγερ Π. «Ο Πυθαγοραs και η μυστικη διδασκαλια του

Πυθαγορι-
σμου».
Ιδεοθεατρο, Διμελη, Αθηνα 1998
 16. Δακογλου Ι. «Ο μυστικοs Κωδικαs του Πυθαγορα και
αποκρυπτογραφη-
σιs τηs διδασκαλιαs του» Τομοs 1,2.3.4
Εκδ. Νεα Θεσιs, Αθηνα 2005

17. Φιλκοs Τ.-Αρβανιτακηs, Χριστοδουλου «Ηρακλειτοs Απαντα»

Εκδ. Ζιτροs, Αθηνα 1999

18. Μαμανεαs Μ. «Η Ιλιαδα ειναι το αρχαιοτερο συγγραμμα τηs

Αστρονο-
μιαs»
Δαυλοs αρ. 229, Ιανουαριοs 2001 σ. 14615-14620

19. Αναλυτηs Π. «Απο τυχαια περιστατικα δημιουργειται ο ιδανικοs

σχεδια-
σμοs του συμπαντοs»

20. Χατζηθεοδωρου Γ. «Γεφυρωνεται το Σχισμα τηs Φυσικηs»

Δαυλοs αρ. 293, Ιουλιοs-Αυγουστοs 2006, σ. 20011-20015

21. Κυπαρισσοs Γ. «Θεωριεs για την Υλη»

Δαυλοs αρ. 258, σ. 16845-16852

22. Tegmark M., Wheeler A. «100 Jahre Quantentheorie»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier Januar 2003, S. 6-14

23. Καλαμπαλικηs Δ. «Αστρονομικα δεδομενα μεχρι και το 22.000 π.Χ.

στα εργα του Ιπποκρατη»
Δαυλοs αρ. 262, Οκτωβριοs 2003, σ. 17119-17124

24. Καλαμπαλικηs Δ. «Επιστημη και Αστρονομια στην Ελλαδα

το 20.000 π.Χ.»
Δαυλοs Φεβρουαριοs 2003, σ. 16525-16536

25. Orpheus «Hymnen, Vers. 191-197»

26. Χατζηθεοδωρου Γ. «Ειμαστε σκονη Αστερων»

Δαυλοs αρ. 308, Δεκεμβριοs 2007, σ. 21581-21587

27. Χατζηθεοδωρου Γ. «Ο Ανιμισμοs (Φυσιοκρατικοs ‘η Μεταφυσικοs)

και
η Θρησκεια»
 Δαυλοs, αρ. 283, Σεπτεμβριοs 2005, σ. 19015-19019

28. Reich R. «Von Anaximander bis Newton»

Schöpfung ohne Ende. Die Geburt des Kosmos.
Special 2, Jan. 2002, S. 95

29. Gleik J. «Isaak Newton. Die Geburt des modernen Denkens»

Düsseldorf 2004

30. Kroll J. «Die Lehren von Hermes Trismegistos»

Münster/Westfallen 1963

31. Oestmann G. «Kants Allgemeine Naturgeschichte»

Schöpfung ohne Ende. Die Geburt des Kosmos.
Special 2, Januar 2002, S. 106-111

32. Χατζηθεοδωρου Γ. «Η Φωτια των θεων»

Δαυλοs αρ. 290, Απριλιοs 2006, σ. 19709-19712

33. Fische P. «Grenzen des Wissens»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 2/2002, S. 42-45

34. Hogan C. «Auf der Suche nach dem Quanten der Zeit» Spektrum der
Wissenschaft, Dosier 01/2003, S. 90-93

35. Overbye D. «Das Echo des Urknalls. Kernfragen der modernen

Kosmologie» München 1991

36. Weinberg S. «Die ersten drei Minuten»

Der Ursprung des Universums, München 1997

37. Hoye Fred «Home is where the Wind»

Blows Chapters from a Cosmologiest, Life Mill.
Valley, Cal:University Science Books, 1994, S. 417

38. Linde A. «Das selbstproduzierende inflatiomäre Universum»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2001, S. 92-98

39. Lindley D. «Where Dies the Weirdness Go ? Why Quantum

Mechanics is
Strange, but not as Strange as you Think»
München 1996
 40. Greene Brian «Der Stof, aus dem der Kosmos ist»
Siedler Verlag München 2004

41. Greene Brian «Das elegante Universum. Superstrings, verborgene

Dimen-
sionen und die Suche nach der Weltformel»
Berlin 2000

42. Randall L. «Verborgene Universen. Eine Reise in der

extradimensionalen
Raum»
S. Fischer-Verlag, November 2006

43. Dimopoulos S., Nima Arkani-Hamed, Deotgi Drali «Dimensionen

des Uni-
versums»
Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2003, S. 56-63

44. Weinberg S. «Eine Theorie für alles ?»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2003, S. 40-47

45. Παπαμιχαηλ Γ. «Ο Αρχιμηδηs, ο Α’ι’νστα’ι’ν και η Ενωση

Φυσικων
Ελλαδοs»
Δαυλοs αρ. 262, σ. 17111-17117

46. Ιεροδιακοναs Γ. «Η θεωρια τηs Σχετικοτηταs στα Αρχαιοελληνικα

keimena Daylos ar. 268, Aprilios 2004, s. 17593-17600
47. Euklid «Phänomene, Vers. 108»

48. Κυπαρισσοs Ι. «Ο Παπαs και η ....Φυσικη»

Δαυλοs αρ. 264, Δεκεμβριοs 2003, σ. 17282-17286

49. Χατζηθεοδωρου Γ. «Τα πεδια μαχηs των στρατιων του συμπαντοs»

Δαυλοs αρ. 307, Νοεμβριοs 2007, σ. 21430-21438

50. Hawkins S. «Das Universum in der Nußschale»

Hamburg 2001

51. Rith K., Schäfer A. «Der Geheimnisvolle Spin des Nukleons»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2003, S. 15-21

52. Ρετουλα Α., «Κωνσταντινοs Καραθεοδωρη»

 Δαυλοs αρ. 312, Απριλιοs 2008, σ.21963-21971

53. Syros K. «Die subjektive Zeit von Heraklet und ihre Anwendung in
der
Quantentheorie»
Davlos Nr. 207/Athen

54. Hawking S. «Die illustrierte kurze Geschichte der Zeit»

Rowohlt Taschenbuchverlag

55. Susskind L. «The Cosmic Landscape, String Theorie and the Illusion
of
intelligent Design»
New York: Little, Bown 2006

56. Smolin L. «Warum gibt es die Welt ? Die Evolution des Kosmos»
München, Beck-Verlag 1999

57. Smolin L. «Three Roads to Quantum Gravity

London 2000

58. Weinber S. «Dreams of a Final Theorie»

Hutchinson Radius, London 1993

59. Rees M. «Just Six Numbers. Science Masters»

Weidenfeld & Nicolson, London 1999

60. Gabriele Veneziano «Die Zeit vor dem Urknall»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 5/05
Fantastisches Universum, S. 22-31

61. Khouvy J., Steinhardt P., Ovrut B., Seiberg N., Turok N.
«Das ekpyrotische kosmologische Membran-Modell»
Spektrum der Wissenschaft 8/2001, S. 12

62. Smolin L. «Quanten der Raumzeit»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 5/05, S. 32-41

Σχηματα
Σχ. 3: Η Ασπιδα του Αχιλλεα με τα αστερια της μεγαλης Αρκτου
Σχ. 4: Η κινηση της Γης γυρω απο τον Ηλιο με μια αξονικη κλιση
των 23 Βαθμων και 27 λεπτων επι της Εκλειπτικης
Σχ. 5: Φαινομενικες αποστασεις σε διαφορετικα γηινα χρονικα
διαστηματα
μεταξυ του πολικου αστερα και του ουρανιου βορειου πολου
Σχ. 5a: Η διαδρομη του Ηλιου και η κινηση της Γης γυρω απο τον Ηλιο
Σχ. 6: Το πολυ-συμπαν
Σχ. 7: Το πεδιο Skalar σε ενα πληθωριστικο συμπαν (38)
Σχ. 8: Σχηματικη παρασταση ενος συμπαντος - Μεμβρανη
Σχ. 8a: Τριγωνικες και παραλληλες Μεμβρανες με πολυσυμπαντα

Σχ. 8b: Πολυσυμπαντα εντος του κωνικου μερους μιας Μενβρανης

Σχ. 9: Παραλληλα πολυσυμπαντα με ενδιαμεσες ζωνες επιταχυνομενης
συστολης και διαστολης
 Σχ. 10: Παραλληλα γεγονοτα στον κοσμο της Μεμβρανης

Σχ. 11: Τροχιες περιτυλιγμενων σπειροειδων κλασματομορφων

χωρις αρχη και τελος
Σχ. 13: Τροχιες περιτυλιγμενων σπειροειδων κλασματομορφων
χωρις αρχη και τελος
Σχ. 12: Τροχιες περιτυλιγμενων σπειροειδων κλασματομορφων
χωρις αρχη και τελος
 Σχ. 13a: Κοχλιωδης κινηση ενος σταθερου σωματος

Σχ. 14: Το Γναφειον του δημιουργου κατα τον Ηρακλειτο

 2.6 Ο Γαλαξιαs μαs

Εαν καποιος σε μια σκοτεινη αλλα παροναμικη αστρικη νυχτα ριξει μια
ματια
στουν ουρανο του βορειου ημισφαιριου διαπιστωνει μια αδυναμα
φωτεισμενη λωριδα αστρων που αρχιζει απο το βαθυτερο σημειο του
νοτου στον ανερχομενο αστερισμο Τοξοτης, διερχεται
δια του αστερισμου Αετος και Κυκνος αγγα-λιαζοντας τον
αστερισμο Cassiopeia και σιγα σιγα εξαφανιζεται πισω απο τον
αστερισμο Περσεα και Οριονα.και κατω απο τον Puppis (πρυμνη του
πλοιου).
Στο νοτιο ημισφαιριο η λωριδα αυτη των αστρων εμφανιζεται
φωτεινωτερη και απο την πρυμνη του πλοιου διερχεται μεσω του
αστερισμου Carina (Kαρινα του πλοιου).
Η λωριδα αυτη των αστρων ειναι ο Γαλαξιας μας.
Οι Γαλαξιες εχουν ως επι το πλειστον τρια χαρακτηριστικα σχηματα:
σπειροειδοι, ελλειπτικα και ατακτα.
Επειδη ο δικος μας στην περιοχη του αστερισμου Τοξοτης ειναι σχετικα
συμμετρικος και σε ολη την διαμετρο του περιοριζεται σε μια σχετικα
στενη λωριδα και ειναι επιπεδος συμπερενεται οτι αυτος ουτε ελλειπτικο
αλλα και ουτε ατακτο σχημα μπορει να εχη.
O γειτονικος γαλαξιας Τοξοτης ανηκει στην κατηγορια των γαλαξιων-
νανων, κινουμενος δε με ταχυτητα προς τον γαλαξιαν μας θα
συγκρουστει μαζι του σε περιπου 10 εκατομμυρια χρονια.
Κατα τους αστρονομους ειναι η τριτη φορα που ο Τοξοτης θα συγκρου-
στει με τον γαλαξια μας και ειναι πεπεισμενοι οτι οι εντυπωσιακες
σπειρες του γαλαξια μας ειναι αποτελεσμα αυτων των συγκρουσεων.

Ολα τα ειδη των γαλακτικων συστηματων μεσα στο συμπα μας

κατανεμονται
ως εξης

1. Σφαιρικοι Νανογαλαξιες
2. Σπειροειδεις Νανογαλαξιες
3. Σπειροειδεις Γαλαχιες οπως ο δικος μας (Διαμετρος 100.000 ετη
φωτος)
4. Τοπικες ομαδες Γαλαξιων (Διαμετρος 1.000.0000 ετη φωτος)
5. Σμηνος Γαλαξιων (Διαμετρος 10.000.000 ετη φωτος)
6. Υπερσμηνη Γαλαξιων (Διαμετρος 100.000.000 ετη φωτος)
7. Γιγαντιαια ομαδες Γαλαξιων (Διαμετρος 1 δισεκατομμυριο ετη
φωτος)
 και διαφερουν μεταξυ της παρατηρηθεισης και υπολογισθεισης δια των
εσωτερικων κινησεων τους μαζα.
Αυτη η διαφορα ειναι αντιστροφως αναλογη με τις χαρακτηρισθεισες
επιταχυνσεις.
Η σχσεση αυτη δεν μπορει να εξηγηθη με τα μοντελα της μαυρης υλης.
Ενω η δημιουργια των αστερων εχει ερευνηθει
η δημιουργια των Γαλαξιων βρισκεται ακομη στο σκοταδι.
Η μεχρι σημερα ισχυουσα θεωρια υποθετει οτι ο σχηματισμος των
Γαλαξιων ολοκληρωθηκε πολλα δισεκατομμυρια χρονια πριν αρχισουν
να δημιουργουνται τα ηλιακα συστηματα και να κανουν την εφφανιση
τους οι πρωτοι πλανητες μεσα σε αυτα.
Επιστημονες της NASA που χρησιμοποιησαν το τηλεσκοπιο Keck της
Χαβαης
και μελετησαν 544 Γαλαξιες (Μελετη DEP2 Rewshfit Surney) σε
αποσταση 2-8 δισεκατομμυρια ετη φωτος απο τον δικο μας, κατεληξαν
στο συμπερασμα οτι ειδικα οι πειροειδεις Γαλαξιες συνεχιζουν να
εξελισσονται και να διαμορωνουν για αρκετα δισεκατομμυρια χρονια
μετα το χρονικο οριο που εχει θεσει η μεχρι
σημερα ισχυουσα θεωρια.
Ο πλανητης Γη βρισκονταν σε διαδικασια σχηματισμου του ταυτοχρονα
με τον Γαλαξια μας.
Ενας νανος Γαλαξιας ειναι ενας πολυ μικρος Γαλαξιας με μεγεθος μονο
3.000 ετων φωτος. Θα χωρουσαν εντος του δικου μας Γαλαξια 50 τετοιοι
νανοι Γαλαξιες.
Με την αφομοιωση (φαγωμα) των νανων Γαλαξιων δημιουργηθηκαν
ολοι οι αλλοι μεγαλοι Γαλαξιες του πλανητη μας.
Ο επομενος κοντινος Γαλαξιας στον δικο μας ειναι το Συννεφο-
Ανδρομεδα. Προκειται για εναν σπειροειδη και λιγο με-γαλυτερο απο τον
δικο μας Γαλαξια σε αποσταση περιπου 2 εκατομμυριων ετων φωτος.
Ενα αλλο συνεφο σε αποσταση 8.000 ετων φωτος, γνωστο ως συννεφο-
Σμιθ, βασει των προσφατων παρατηρησεων με τα
τηλεσκοπια VLA και GBT, κινειται προς τον Γαλαξια μας με ταχυτητα
255 χιλιομετρα το δευτερολεπτο.
Η συγκρουση προβλεται να λαβη χωρα σε 30 εκατομμυρια ετη φωτος.
Με την περιεκτικοτητα του συννεφου αυτο σε υδρογονο προβλεπουν οι
Αστρονομοι την γεννηση μετα την συγκρουση 1 εκατομμυριου νεων
αστερων του μεγεθους του ηλιου μας.
Ενα δεκατο της ολικης μαζας ενος Γαλαξια βρισκεται παντοτε ως ετσι
ονομασθεισα ενδοαστρικη υλη σε μορφη αεριου και σκονης με
υπερβολικα μικρη πυκνοτητα.
Κατα μεσο ορο περιεχει ενα κυβικο εκατοστο ενδοαστρικου χωρου ενα
μονο Ατομο.
 Δεν ειναι ομως παντου η ενδοαστρικη υλη τοσο αραιωμενα
διασκορπισμενη.
Σε μερικες περιοχες συμπιεζεται αυτη σε συννεφα με 1.000 ατομα ανα
κυβικο εκατοστο ενδοαστρικου χωρου.
Η ενδοαστρικη υλη ειναι η αποθεματικη ουσια απο την οποια
δημιουργουνται τα αστρα.
Η μελετη των εδοαστρικων ατομων υδρογονου υλοποιηθηκε με ενα
μηκος κυματος 21 εκατοστων.
Ραδιοαστρονομικες ερευνες με μηκη κυματος 21 εκατοστων ειναι σε
θεση να κανουν ορατα συννεφα αεριων τα οποια βρισκονται εντος των
σπειροειδων βραχιονων του Γαλαξια μας και ανεξαρτητα εαν αυτα
βρισκονται πισω απο οπτικα μη ορατα συννεφα αεριων.
Κατ’ αυτον τον τροπο δημιουργηθηκαν οι ραδιοαστρονομικοι χαρτες των
σπειροειδων βραχιονων του Γαλαξια μας.

Ο Γαλαξιαs μαs ειναι εναs απο τα 100 δισεκατομμυρια γαλαξιεs του

συμπαντοs μαs, απο τουs οποιουs 25 δισεκατομμυρια γαλαξιεs εχουν
σχημα σπειροειδεs.
Οι σπειροειδειs γαλαξιεs εχουν την γεννηση τουs σε ενα ορθογωνιο
τριγωνο με μια απο την φυση συσσωρευση αλλων σκαληνων τριγωνων.
Εαν η
στερεα κυβικη πολυγωνικη ελικα, η οποια παριστανει νοητα τον
χωροχρονο, υλοποιηθει, δηλαδη εαν αποκτησει μαζοενεργεια,
κινητικοτητα και αρχησει να
περιστρεφεται γυρω απο τον αξονα τηs, τοτε δημιουργειται μια «δινη»
και σχηματιζεται οχι πλεον πολυγωνικη αλλα απλη καμπυλωτη
σπειροειδηs ελικα,
συνεχωs περιδινουμενη, γεγονοs που συνιστα την σχηματικη μορφη μιαs
σπειροειδουs γαλαξιακηs μοναδαs.
Απο την μελετη τηs ακτινοβολιαs των 21 εκατοστων του γαλαξια μαs
συναγονται πολυτιμεs πληροφοριεs για την πυκνοτητα, την θερμοκρασια
και την ταχυτητα του υλικου που εκπεμπει την ακτινοβολια αυτη.
Το σπειροειδεs οικοδομημα του γαλαξια μαs περιεχει πανω απο 100
δισεκατομμυρια αστρα οπου καθε χρονο δημιουργειται ενα κανουργιο
αστρο και εχει μια διαμετρο 100.000 ετη φωτοs, δηλαδη 9,46 . 10 στην
12 χιλιομετρα (1 ετοs φωτοs = 9.461.000.000.000 χιλιομετρα).
O γαλαξιαs μαs περιβαλλεται απο την Κορωνα, δηλαδη απο μια σφαιρα,
αποτελουμενη απο αραιο και πανω απο ενα εκατομμυρια βαθμουs
Κελσιου θερμου υδρογονου και διαμετρου πολλων εκατονταδων
χιλιαδων ετων φωτοs. Απο την Κορωνα απορροφα ο γαλαξιαs μαs
μεγαλεs ποσοτητεs υδρογονου απο το μεγαλο και μικροs
νεφοs Magellan.
Μεσα στη σφαιρα αυτη και προτου αρσφαιρα αυτη και προτου αρχισουν
οι διαστασειs με τιs υποδομεs του γαλαξια μαs, βρισκεται στιs
εξωτερικεs περιοχεs το Halo στο οποιο κινουνται τεραστιεs
συγκεντρωσειs νεφων υδρογονου με υψηλεs ταχυτητεs προs τιs κεντρικεs
περιοχεs του γαλαξια μαs.
Ορισμενα απο τα νεφη αυτα καλυπτουν αποστασειs πανω απο 10.000 ετη
φωτοs και περιεχουν τοση ποσοτητα υδρογονου που αρκουσαν για την
δημιουργια 10 εκατομμυρια αστρων.
Η χαμηλη περιεκτικοτητα των νεφων αυτων σε βαρεα χημικα στοιχεια
συνηγορει για την προελευση των νεφων αυτων απο τιs αρχικεs φασειs
δημιουργιαs του συμπαντοs.
Στην περιοχη του Halo του γαλαξια μαs βρισκονται συγκεντρωμενα
10.000 εωs 10 εκατομμυρια αστρα που σχηματιζουν πυκνεs σφαιρεs υληs
διαμετρου περιπου 150 ετων φωτοs.

Οι διαστασειs του γαλαξια μαs με το Bulke στο κεντρο και τουs

σπειροειδειs
βραχιονεs Norman (1), Crux-Scutum (2), Carina-Sagittarius (3), Perseus
(4) και
τον νεο εντοπισθεντα (5), εχουν ωs εξηs :
( 1 ετος φωτος = 9.461.000.000.000 χιλιομετρα)

Ηλικια περιπου 10 στην 10 ετη = 100.000 ετη

φωτος
Ολικη μαζα 1,4 x 10 στην 12
ηλιακες μαζες
Μαζα του δισκου 2 x 10 στην 12
ηλιακες μαζες
Μεση πυκνοτητα 0,1 ηλιακες
μαζες/κυβικα parsec
Ενδοαστρικο αεριο 10 %
Ενδοαστρικη σκονη 0,1 %
Ταχυτητα περιστροφης στην περιοχη
του Ηλιου 220
χιλιομετρα/δευτερολεπτο
Διαρκεια μιας περιστροφης στην περιοχη
του Ηλιου 200 εκατομμυρια
χρονια
Διαμετρος του γαλακτικου επιπεδου 100.000 ετη
φωτος

Παχος στην κεντρικη περιοχη (Bulke) 16.000 ετη

φωτος
Διαμετρος του γαλακτικου Halos 160.000 ετη
φωτος
Αποσταση του Ηλιου απο το γαλακτικο κεντρο 28.000 ετη
φωτος
Αποσταση του Ηλιου απο το γαλακτικο επιπεδο 45 ετη
φωτος

Το γαλακτικο κεντρο (Bulge) περιεχει εκεινα τα αστρα που γεννηθηκαν

στα
αρχικα σταδια της γαλακτικης ιστοριας παρ’ ολου οτι και σημερα
γεννιουνται
στο γαλακτικο κεντρο νεα αστρα.
Πολλα απο τα παλαια αστρα ειναι κρυοι γιγαντες ενω αυτα που
παρεμειναν στην πρωτη σειρα ειναι σχετικα κρυοι νανοι.
Αυτος ειναι κα ο λογος που το μεσο χρωμα του γαλακτικου κεντρου
εινα κιτρινο.
Πανω απο τον δισκο του γαλαξια μαs υπαρχουν νεφη που κινουνται με
μεση
ταχυτητα.
Συγκεντρωσειs Supernova-εκρηξεων σχηματιζουν φουσκεs ζεστων
αεριων, κυριωs υδρογονου, που διαχυονται μεσω του δισκου και
καταληγουν εωs την Κορωνα.
Οταν τα αερια αυτα χασουν την υψηλη θερμοκρασια τουs σχηματιζουν
τεραστια νεφη και δημιουργωνταs τεραστιεs κυκλοφοριεs αεριων
επιστρεφουν στον κυριο κορμο του γαλαξια μαs.
Καποτε ο τεωs μικροs γαλαξιαs Sagittarius επλησιασε τοσο κοντα τον
γαλαξια μαs και ενσωματωθηκε στον βραχιονα Carina-Sagittarius.
Καταληγει ενα νεφοs υδρογονου που κινηται με μεγαλη ταχυτητα σε ενα
βραχιονα του γαλαξια μαs, συγκρουεται, συμπικνωνεται και γεννιεται
ετσι ενα αστρο.
Οι φωτεινοι σπειροειδειs βραχιονεs του γαλαξια μαs αποτελουν κατα
τουs αστρονομουs, σχηματισμουs πυκνων κυματων αεριων, ομοια με το
μποτιλιαρισμα αυτοκινητων στην εθνικη οδο.
Οταν ενα νεο αστρο μπει μεσα σε εναν βραχιονα του γαλαξια μαs χανει
την φωτεινοτητα του.
Τα μορια του υδρογονου υπο κανονικεs συνθηκεs κινουνται με μεγαλη
ταχυτη- τα και ευθυγραμμα, επειδη ο μεταξυ τουs μεγαλοs χωροs δεν
συνδεεται με δυναμειs συνοχηs.
Η διαχυση και η ωσμωση του υδρογονου ειναι αποτελεσματα τηs
αδιακοπηs κινησηs των μοριων αυτου.
Επειδη ομωs πολυ συχνα συγκρουονται τα μορια του υδρογονου
ακολουθουν αυτα μια πολυπλoκη τεθλασμενη τροχια.
 Η μεση ταχυτητα των μοριων υδρογονου υπο κανονικεs συνθηκεs ειναι
περιπου 1840 μετρα ανα δευτερολεπτο.
Ενα κυβικο εκατοστο καθε αεριου υπο κανονικεs συνθηκεs περιεχει 26,
87 . 10 στην 18 μορια διαμετρου 0,2 εωs 1 εκατομμυριαστο του
χιλιοστομετρου που κινουνται με ταχυτητα 485 μετρα ανα δευτερολεπτο.
Οταν τα νεφη υδρογονου εισερχονται με μεγαλη ταχυτητα μεσα στουs
σπειροειδειs βραχιονεs του γαλαξια μαs, συνεχωs στροβιλιζονται,
περιστρεφονται και μετακινουνται παρασυρονταs προs τον βραχιονα και
τα γειτονικα προs αυτον υλικα στοιχεια επαυξανονταs ετσι και το
μεγεθοs του ογκου τουs, την πυκνοτητα και την μαζα τουs.
Η περιδινηση των νεφων αυτων συμπιεζει τα βαρυτερα στοιχεια αυτων
προs το αρχικο στοιχειωδεs νεφοs και επαυξανει την πυκνοτητα του ενω
τα ελαφροτερα στοιχεια κατανεμονται προs τα ανωτερα στρωματα με
διαφορη πυκνοτητα.
Η διαδικασια αυτη οδηγει στην επαυξηση τηs πυκνοτηταs του
στοιχειωδουs νεφουs και τηs πιεσεωs στην περιοχη με τασειs
καταστροφηs του δημιουργηθεντοs συμπηκνωματοs.
Επειδη ομωs η πιεση ειναι πολυ μεγαλη ανακοπτουν οι βαρυτικεs
συνιστωσεs του υδρογονου τιs διαλυτικεs δρασειs τηs πιεσηs που
συμβαλλει στην επαυξηση τηs συμπικνωσηs εωs οτου αρχισει η
αντιστροφη μετριση καταρρευσηs του ενιαιου νεφελωματοs με
σχηματισμο, λογω του σπειροεοδουs στροβιλισμου, ενοs σπειροειδουs
ελικα.
Ετσι πρεπει να εχη δημιουργηθει ο βραχιοναs Carina-Sagittarius,
απορροφωνταs το νεφοs Sagittarius, του γαλαξια μαs.
Σε επιμεμερουs υλικεs μαζεs που ειναι συγκεντρωμενεs και κατανεμενεs
στα βηματα τηs σπειροειδουs ελικοs (Σχ. 13a), αναπτυσεται μια πολυ
μεγαλη φυγοκεντροσ δυναμη, μεγαλυτερη απο την κεντρομολα των
εσωτερικων στοιχειων με αποτελεσμα την διαδοχικη εκτιναξη των
υλικων μαζων απο τα σπειροειδη βηματα τηs ελικοs περαν απο την μαζα
του αρχικου στοιχειωδουs νεφουs.
Λογω τηs συνεχιζομενηs περιστροφηs οι εκτινασσομενεs υλικεs μαζεs
λαμβανουν το σχημα πεπλατυσμενηs σφαιραs, ενω το αρχικο
στοιχειωδηs νεφοs φθανει στο μεγιστο τηs συμπικνωσεωs και
σχηματιζονταs το κεντρο αναγκαζει τουs βραχιονεs τηs ελικοs να
περιφερονται γυρω απο το κεντρο, σε μονιμεs αποστασειs.
Το κεντρο (το Bulke) του γαλαξια μαs εχει μια διαμετρο 27.000 ετη
φωτοs και αποτελειται απο μια πολυ μεγαλη και πυκνη συμπικνωση
αστρων με τεραστιο πεδιο βαρυτηταs και γιγαντιαιεs θερμοκρασιεs και
αποτελει τον κυριο τροφοδοτη με ενεργεια τηs θερμοδυναμικηs αυτηs
μηχανηs.
Η θερμοτητα που απελευθερωνεται απο το Bulke και προs τα ακρα των
σπειροειδων βραχιονων με νεα αστρα, χρησιμοποιηται για την
 περιστροφικη κινηση του γαλαξια μαs γυρω απο τον αξονα του με
ταχυτητα 220 χιλιομετρα ανα δευτερολεπτο.
Ο σπειροειδηs γαλαξια μαs που περιεχει πολλα δισεκατομμυρια αστρα,
αφθονη ενδοαστρικη υλη και περιστρεφεται γυρω απο τον κεντρικο
αξονα του με ταχυτητα 220 χιλιομετρα ανα δευτερολεπτο υπο την
επιδραση τηs δικηs του βαρυτηταs, χωριs να διασπασθη, που σημαινει
οτι πρεπει να περιεχει και μια αορατη μαζα υληs που συγκρατει την
διασπαση.
Το ηλιακο μας συστημα με τους πλα-νητες του χρειζεται με την ως ανω
ταχυτητα για μια περιστροφη γυρω απο το γαλακτικο κεντρο περιπου 200
εκατομμυρια χρονια.
Ο χρονος αυτος ονομαζεται «κοσμικος χρονος».
Απο την δημιουργια του ηλιακου μας συστηματος πριν 6,4
δισεκατομμυρια χρονια αυτο περιστραφηκε γυρω απο το γαλακτικο
κεντρο περιπου 30 φορες. Εως την καταστροφη του ηλιακου μας
συστηματος θα περιστραφει ο ηλιος μας με τους πλανητες του γυρω απο
το γαλακτικο μας κεντρο πιθανως αλλες 30 φορες.

Κατα το τελοs του 1980 μ.Χ. οι αστρονομοι φασματοσκοπισαν σε μια

επιλεχθεισα ουρανια επιφανεια ενα μεγαλο αριθμο γαλαξιων για να
μετρησουν την ερυθρα μετατοπιση του φασματοs τουs.
Λογω τηs διαστοληs του συμπαντοs η μετατοπιση αυτη αποτελει ενα
βεβαιο μετρο για την μετριση τηs αποστασηs των γαλαξιων αυτων απο
την γη.
Η κατανομη των γαλαξιων στην επιλεγεισα ουρανια περιοχη εδωσε τα
εξηs αποτελεσματα, για μια αλληλοεξαρτωμενη υποδομη μηκουs 750
εκατομμυρια ετη φωτοs, πλατουs 250 εκατομμυρια ετη φωτοs και βαθουs
20 εκατομμυρια ετη φωτοs.
Η κατανομη αυτη δεν μπορεσε να δικαιολογηθη ωs στατιστικη αξαιρεση,
η δε υποδομη ονομασθηκεν το «Μεγαλο Τειχοs».
Μεταξυ 1988 και 1994 μετρηθηκαν φασματοσκοπικα, κατανομεs
γαλαξιων σε αποστασειs εωs 2 δισεκατομμυρια ετη φωτοs.
Απο τιs ερευνεs αυτεs φαινεται, οτι η πυκνοτητα τηs υληs στο συμπαν
ειναι μικροτερη απ’οτι μεχρι τοτε υπολογιζονταν και οτι στο συμπαν
επικρατει η υλικη δομη τηs κλασματομορφηs (ιδε Σχ. 11, 12 και 13).

Την 19.12. 2013 εκτοξευθηκε με ενα ρωσικο πυραυλο Sojus απο τον
συμπατικο
σταθμο Kourou στην γαλλικη Guayana ενας δορυφορος που φερνει μαζι
του μεταξυ αλλων και το αστρονομικο τηλεσκοπιο GAIA,
δηλαδη με το ονομα της αρ-χαιας ελληνικης θεας Γεα.
Το Τηλεσκοπιο φερει μια ψηφιακη φωτογραφικη μηχανη ειδικα
κατασκευασθεισα για εργασιες στο συμπαν.
 Ο επιδιωκομενος στοχος ειναι η κατασκευη ενος λεπτομερους χαρτου
τρειων διαστασεων του γαλαξια μας.
Σε αποσταση 1,5 εκατομμυριων χιλιομετρων μακρυα απο την γη,
ο δορυφορος με τον εξοπλισμο του θα μετρησει σε 5 χρονια τις υεσεις
πανω απο 1 δισεκατομμυριο αστρα.
Ελπιζεται η συγκεντρωση στοιχειων που θα εξηγουν την δημιουργια,
προελευση και την σημερινη πραγματικη κατασταση του γαλαξια μας.
Επιπλεον επιδιωκεται ο εντοπισμος χιλιαδων νεων πλανητων που
ανηκουν σε αλλα ηλιακα συστηματα, η λυση της αποριας δημιουργιας
των σπειροειδων βραχιονων του γα-λαξια μας και ο εντοπισμος
αστεροειδων και κομητων εντος του ηλιακου μας συστηματος.
Περαν των ως ανω επιδιωκεται και ο εντοπισμος Supanovae εντος και
εκτος του γαλακτικου μας συστηματος.

2.7 Το ηλιακο μαs συστημα

Για να κατανοησουμε ολεs τιs διαδικασιεs δημιουργιαs του ηλιακου μαs

συστηματοs, οφειλουμε να ριξουμε την προσοχη μαs στα
χαρακτηριστικα του δικου μαs γαλαξια και κατ’επεκταση του δικου μαs
συμπαντοs.
Tα χαρακτηριστικα αυτα εχουν ωs εξηs (1):

 η συνηθη ορατη υλη του 5 % τηs ολικηs υληs που περιεχει το

συμπαν αποτελειται απο ατομα, τα οποια αποτελουνται απο
κβαντοτεμαχιδια.
Η ουσια τηs εξωτικηs μαυρηs υληs που αποτελει περιπου το 95 %
τηs
υληs που περιεχει το συμπαν μαs, παραμενει ακομη αγνωστη.
Υποτιθεται οτι αυτη αποτελειται απο 25% μαυρη υλη και 70%
μαυρη
ενεργεια.
Για την φυση της μαυρης υλης, δηλαδη της μαζας που ελκει τους αστερες
και τους γαλαξιες οι αστρονομοι εως σημερα εχουν ελεγξει ενα πληθος
υποθεσεων.
Η μαυρη υλη θα μπορουσε να οφειλεται σε αστρικα πτωματα, δηλαδη σε
λευκους νανους, αστερες νετρονιων ‘η μαυρες τρυπες, τα οποια δεν
ακτινοβολουν αισθητα επειδη δεν εχουν πια διαθεσιμες πηγες ενεργειας.
Θα μπορουσε να οφειλεται σε ουρανια σωματα με μαζα
μικροτερη απο εκεινη των αστερων, ωστε να μην ειναι δυνατη σε
αυτα η
συντεξη του υδρογονου σε ηλιο, αντιδραση που ειναι υπευθυνη για
την
παραγωγη της ενεργειας των αστερων.
 Θα μπορουσε να οφειλεται σε
ηλεκτρομαγνητικη ακτινοβολια εκτος του ορατου φασματος αφου
συμφωνα με την θεωρια της σχετικοτητας η ενεργεια της
ακτινοβολιας
ειναι ισοδυναμη με την μαζα.
Θα μπορουσε τελος να οφειλεται στην
υπαρξη αλλων στοιχειωδων σωματιδιων εκτος απο τα πρωτονια,
νετρονια
και ηλεκτρονια, τα οποια γνωριζουμε οτι σχηματιζουν τα ατομα απο
τα
οποια αποτελειται υλη γυρω μας.
Ολα τα αναφερθεντα ομως δεν ειναι
ικανα για να δικαιολογησουν ολοκληρη την ποσοτητα της
απαιτουμενης
μαζας της μαυρης υλης που ελκει τους αστερες και τους γαλαξιες.
Τα καθε
ειδους ατομα χημικων στοιχειων στο συμπαν αποτελουν το 12% της
συνολικης μαζας του, τα νετρινα το 10% και η ηλεκτρομαγνητικη
ακτινοβολια το 15 %, ενω το υπολοιπο 63% αντιπρωσοπευει την
υλη της
οποιας η φυση παραμενε ακομη αγνωστη.
Η αγνωστη ακομη μαυρη υλη
αποτελειται απο σωματιδια που επιδρουνται απο την βαρυτητα αλλα
δεν
αντιδρουν στην ισχυρα πυρηνικη δυναμη για δημιουργια ατομων,
ουτε
ειναι ηλεκτρικα φορτισμενα ωστε να δεχονται ηλεκτρικες δυναμεις,
ενω
ειναι πολυ πιθανο να επιδρουνται απο την ασθενη πυρηνικη δυναμη.
Για
τον λογο αυτο τα υποθετικα σωματιδια της μαυρης υλης
ονομασθηκαν
«WIMPs» (Weakly Interacting Massive
Particles), δηλαδη σωματιδια με
μαζα τα οποια αλληλοεπιδρουν μεσω της ασθενους πυρηνικης
δυναμης.
Εως σημερα προσπαθουν οι επιστημονες να αποδειξουν την υπαρξη
βαρυτικων κυματων απο τα πρωτα δευτερολεπτα της Μεγαλης
Εκρηξης.

Τα κυματα που καταγραφηκαν προσφατα (2014) απο ενα

τηλεσκοπιο του
 νοτιου πολου αρχικα θεωρηθηκαν ως βαρυτικα που προεκυψαν στην
πρωταρχικη φαση της σημιουργιας του συμπαντος μας. Μετα απο
μια
λεπτομερη αναλυση ομως θεωρουνται οτι προεκυψαν αυτα απο μια
εκρηξη
ενος μεγαλης μαζας αστερος (Supernova). Σε μια τετοια εκρηξη που
ειναι αποτελεσμα της μεταβαλης των πυρηνικων ενεργειακων
αποθεματων
του αστερος, εκτοξευονται στο συμπαν τα εξωτερικα στρωματα του
αστερος ενω ο πυρηνας του σχηματιζει ενα αστρο νεοτρονιου ‘η μια
μαυρη
τρυπα. Τα εκτοξευθεντα εξωτερικα στρωματα του αστερα
δημιουργουν
συννεφα αεριων και σκονης που με την παροδο του χρονου
συγκεντρωνονται σε τεραστια τοξα μηκους πολλων χιλιαδων ετων
φωτος.

 Τα κβαντοτεμαχιδια τηs συνηθηs ορατηs υληs εχουν ιδιοτητεs

κυματων.

 Αντιμαχονται εντοs του συμπαντοs τεσσερεs βασικεs δυναμειs.

 Το δικο μαs συμπαν εχει μια εξελισσομενη χωροχρονικη δομη

 Περιεχει πλανητεs, αστρα και γαλαξιεs.

 Τα συστηματα τηs φυσικηs εξελισσονται εντοs του σε καταστασειs

χαμηληs ενεργειαs και μεγαλυτερηs αταξιαs.

Τα αστροφυσικα «στρατευματα» του συμπαντοs βρισκονται σε συνεχη

αντιπαραθεση χωριs ομωs ολοκληρωτικεs νικεs. Τα στρατευματα αυτα
καθοδηγουνται απο :

1. την δυναμη τηs βαρυτηταs,

2. την ηλεκτρομαγνητικη δυναμη,
3. την ισχυρη πυρινικη δυναμη,
4. την ασθενη πυρινικη δυναμη,
5. την εντροπια και
6. την θερμοδυναμικη

Αρχικα, κατα τον Ι. Δακογλου (2), απο την τυρβωδη κινηση των
στοιχειων του συμπαντοs δημιουργειται μια πρωταρχικη συσσωρευση
και συμπικνωση υληs
 σε μορφη ενοs στοιχειωδουs νεφουs, το οποιο συνεχωs στροβιλιζεται,
περιστρεφεται και μετακινειται επαυξανονταs συνεχωs το μεγεθοs του
τοσο ωs προs τον ογκο οσο και ωs προs την πυκνοτητα και την μαζα απο
τα γειτονικα ευρισκομενα υλικα στοιχεια.
Το δραμα τηs φυσικηs παιζεται στην αλληλεπιδραση τηs τασηs τηs
βαρυτηταs να ελκη πραγματα και να δημιουργη δομεs τηs φυσικηs και
στην ταση τηs εντροπιαs να επιδρα αντιθετα και να προσπαθη να φερη τα
συστηματα τηs φυσικηs σε κατασταση αταξιαs και να τα διαμοιραση
χωρικα σε μεγαλεs αποστασειs.
Η περιδινηση του νεφουs υποχρεωνει τα βαρυτερα απο τα γειτονικα
υλικα στοιχεια να συμπιεζονται προs το κατω στοιχειωδεs νεφοs και να
επαυξανουν την πυκνοτητα του, τα δε ελαφροτερα να κατανεμονται προs
τα ανωτερα στρωματα με διαφορη πυκνοτητα.
Η τοπικη αυξηση τηs πυκνοτηταs του στοιχειωδουs νεφουs αυξανει και
την πιεση του νεφουs στην περιοχη, με αποτελεσμα αντι τηs
καταστροφηs του δημιουργηθεντοs συμπηκνωματοs να ανακοπτουν οι
βαρυτικεs συνιστωσεs του αεριου τιs διαλυτικεs δρασειs τηs πιεσεωs που
συνεχιζει την επαυξηση τηs συμπηκνωσηs, μεχρι ενα ανωτατο χρονικο
φραγμο περαν του οποιου αρχιζει η καταρευση του εννιαιου
νεφελωματοs.
Το οριο αυτο εντοπιζεται στην χρονικη στιγμη κατα την οποια η μορφη
του νεφουs σχηματιζει την πληρη χρυση σπειροειδη ελικα.
Στην φαση αυτη υπο την επιδραση του σπειροειδουs στροβιλισμου
αναπτυσεται στιs υλικεs μαζεs, που ειναι συγκεντρωμενεs και
κατανεμημενεs στα βηματα τηs σπειροειδουs ελικοs, πολυ μεγαλη
φυγοκεντρικη δυναμη που ειναι μαγαλυτερη απο την κεντρομολου των
εσωτερικων στοιχειων με αποτελεσμα να εκτινασσονται διαδοχικα οι
συγκεντρωμενεs και κατανεμημενεs υλικεs μαζεs απο τα αντιστοιχα
σπειροειδη βηματα τηs ελικοs εκτοs απο την μαζα του αρχικου
στοιχειωδουs νεφουs.
Στιs κεντρικεs αυτεs περιοχεs διερχονται μαγνητικα πεδια, τα οποια
αποτελουν σπουδαιεs πηγεs τηs πιεσεωs, που προστατευουν τιs
κεντρικεs αυτεs περιοχεs απο την συγκρουση τηs βαρυτηταs.
Οι περιοχεs ομωs αυτεs δεν μπορουν να προστατευτουν επ’απειρων απο
την συγκρουση, διοτι τα μαγνητικα πεδια διαχεονται σιγα-σιγα προs τα
εξω και οι κεντρικεs περιοχεs γινονται ολοενα πυκνοτερεs.
Οταν τα μαγνητικα πεδια εγκαταλειψουν την κεντρικη περιοχη, αυτη
γινεται πυκνοτερη και πιο βαρεια και δεν μπορει πλεον να παραμεινη
σταθερη και ταχεωs συμπυκνωνεται.
Λογω τηs βαρυτικηs ελξεωs που ασκει το αρχικο στοιχειωδεs νεφοs που
εχει φθασει στο μεγιστο τηs συμπηκνωσεωs του, σχηματιζεται στο μεσο
του ρευματοs τηs συγκρουσηs ενα μικρο και απο την πιεση
προστατευομενο «πρωτο-αστερι».
 Το σπερμα αυτο ενοs αστρου μεγαλωνει στο μεγεθοs ενοs συνηθωs
αστεροs.
Οι κεντρικεs περιοχεs των μοριακων νεφων, που οδηγουν στην γεννηση
των αστερων, ποτε δεν βρισκονται σε ακινησια, αλλα περιστρεφονται
παρα πολυ σιγα, περιπου μια φορα ανα εκατομμυριο χρονια.
Με τον τροπο αυτο λαμβανει το συστημα μια σημαντικη στροφορμη.
Για να διατηρηθη η στροφορμη αυτη, οφειλει ο πυρηναs ενοs μοριακου
νεφελωματοs κατα την συγκρουση να στρεφεται παντοτε γρηγορωτερα,
ωστε να μην πεση ολη η μαζα απ’ευθειαs πανω στο δημιουργουμενο
αστερι, αλλα να συγκεντρωθει η υλη κατα το μεγαλυτερο μεροs σε ενα
δισκο του μεγεθουs περιπου του ηλιακου μαs συστηματοs, που
περιφερεται και συνοδευει το αστερι (1).
Αυτοs ο δισκοs, αποτελουμενοs
απο αερια και σκονη, ειναι το περιβαλλον απο το οποιο δημιουργουνται
σφαιρικα σωματα, δηλαδη πλανητεs, που αναγκαζονται να περιφερονται
γυρω
απο το αστερι.
Η θεωρια τηs δημιουργιαs πλανητων εωs προσφατα σκονταφτε στην
αυξηση απο μερικα μετρα μεγεθη σφαιρικων σωματων που αποτελουσαν
τον πυρηνα των πλανητων, εωs μερικα χιλιομετρα μεγεθη πλανητοειδων
και απο εκει στα τελικα μεγεθη των πλανητων (3).
Η συμπηκνωση και κατ’επεκταση η αυξηση τηs υληs προερχεται απο τον
στροβιλισμο που δημιουργειται απο τα διερχομενα μαγνητικα πεδια
μεσω του δισκου που περιβαλει το πρωτοαστερι.
Στο συμπαν τα μεγαλα δημιουργηματα αρχησαν απο πολυ μικρα (4, 5, 6).
Απο τουs μικροσκοπικα μικρουs κοκκουs σκονηs, εωs τιs μπαλεs
ποδοσφαιρου και απο εκει εωs τα πλανητοειδη και τουs πρωτοπλανητεs
με μερικεs εκατονταδεs χιλιομετρα διαμετρο, διηρκησεν καθε φορα
περιπου 10.000 χρονια. Οταν αρχισαν να δημιουργουνται οι πλανητεs, ο
κινδυνοs συγκρουσεων και καταστροφηs εκεινων με ελλειπτικη τροχια
γυρω απο τον ηλιο μαs ηταν μεγαλυτεροs απο εκεινουs με κυκλικη
τροχια.
Οι σημερινεs τροχιεs των πλανητων του ηλιακου μαs συστηματοs, ειναι
οι τροχιεs εκεινων που επεζησαν με φυσικη διαλογη εκ των συγρουσεων.
Εωs οτου οι πλανητεs του ηλιακου μαs συστηματοs ελαβαν την σημερινη
τουs μορφη, περασαν περιπου 10 εκατομμυρια χρονια.
Ο βομβαρδισμοs διηρκησεν περιπου 100 εκατομμυρια χρονια (2, 3).

Η δυναμη τηs βαρυτηταs διατηρει τον ηλιο στην θεση του και ελκει την
υλη
του ηλιου προs το κεντρο.
 Εαν δεν επιδρουσε μια αντιθετη δυναμη, η βαρυτητα θα μετεβαλε πολυ
γρηγορα τον ηλιο σε μια μαυρη οπη διαμετρου μονο μερικων
χιλιομετρων.
Ο οροs μαυρη τρυπα επινοηθηκε τιs τελευταιεe δεκαετιεs και δεν
αναφερεται σε τρυπα με την συνηθη εννοια, αλλα σε μια περιοχη του
χωρου με τοση συγκενρωση μαζαs, ωστε η δυναμη τηs βαρυτηταs να μην
επιτρεπη σε οτιδηποτε να ξεφευγη απ’αυτην.
Το βαρυτικο πεδιο ειναι τοσο δυνατο, ωστε η ταχυτητα διαφυγηs του να
ξεπερνα την ταχυτητα του φωτοs.
Αυτο εχει σαν αποτελεσμα τιποτα, ουτε καν το φωs, να μην μπορει να
ξεφυγη απο την βαρυτητα τηs, εξ ου και η λεξη «μαυρη».
Η υπαρξη μαυρων οπων στο συμπαν υποστηριζεται απο τιs αστρονομικεs
παρατηρησειs, ειδικα απο την μελετη των σουπερνοβα και των ακτινων
Χ, που εκπεμπουν οι γαλαξιεs (1, 7, 8, 9 ). Δια των πιεστικων δυναμεων
ομωs στον ηλιο, που επιδρουν προs τα εξω, εμποδιζεται η μεταβολη του
ηλιου σε μαυρη τρυπα.
Οι πιεστικεs αυτεs δυναμειs ειναι αποτελεσμα των πυρηνικων
αντιδρασεων, που λαμβανουν χωρα στο εσωτερικο του ηλιου.
Οι αντιδρασειs αυτεs εκτοs απο ενεργεια παραγουν και εντροπια και
αφηνουν τα τεμαχιδια εντοs του ηλιου να κινουνται τυχαια, διατηρωνταs
ετσι την γνωστη δομη του.
Εαν π.χ., απομονωνταν κατα καποιο τροπο η δυναμη τηs βαρυτηταs, ο
ηλιοs θα αρχιζε αμεσωs να διαστελλεται, εωs οτου η πυκνοτητα τηs υληs
του αραιωθη στα μεγεθη τηs πυκνοτηταs του ενδοαστρικου χωρου, που
θα σημαινε και την καταστροφη του.
Αν και τα νεογεννηθεντα αστρα λαμπουν ισχυρα, δεν εχουν ακομη την
δομη που ειναι αναγκαια για την παραγωγη ενεργειαs δια συντηξεωs του
υδρογονου σε αεριο Ηλιο: Στην πρωτη φαση υπαρξεωs τουs τα αστερια
λαμβανουν το μεγαλυτερο μεροs τηs ενεργειαs τουs απο την βαρυτικη
συμπραξη.
Οταν ομωs ενα αστρο συρρικνωνεται αρκετα, θερμαινεται σε τοσο
μεγαλο βαθμο ο πυρηναs του, ωστε αυτοs να εξελισση την καυση του
υδρογονου, που ομωs αυτο δεν καιγεται οπωs μια συνηθηs φωτια. Κατα
την διαδικασια μεταβολληs των ατομων υδρογονου σε ατομα του αεριου
ηλιο, ελευθερωνονται τεραστιεs ποσοτητεs ενεργειαs και ο ηλιοs μαs
χανει καθε δευτερολεπτο 4 δισεκατομμυρια χιλιογραμμα μαζηs.
Στην επιφανεια του ηλιου μαs επικρατει μια θερμοκρασια περιπου 6.000
βαθμων κελσιου, ενω στον πυρηνα επικρατει μια θερμοκρασια περιπου
3.000 φορεs μεγαλυτερη απο την θερμοκρασια τηs επιφανειαs του.
Απο τον Φεβρουαριο του 1996 ο δορυφοροs γυρω του Ηλιου SOHO, μαs
τροφοδοτει με πληροφοριεs για την δυναμικη κατασταση που επικρατει
εκει.
Η παραγωμενη στον πυρηνα του ηλιου μαs ενεργεια ανερχεται σιγα, σιγα
κατα την διαρκεια εκατομμυριων χρονων στην επιφανεια και στην
χρονικη αυτη περιοδο μεταβαλλονται οι επικινδυνεs ακτινεs-γ σε
θερμοτητα και φωs.
Η ενεργεια αυτη μεταφερεται με καυτα αερια που ρεουν προs την
επιφανεια την οποια ονομαζουμε φωτοσφαιρα.
Πανω απο την φωτοσφαιρα βρισκεται η χρωματοσφαιρα και η σχετικα
μικρου ευρουs κορωνα. Εωs σημερα δεν μπορεσε να εξηγηθει το πωs
δημιουργουνται στον ηλιο μαs τα μαγνητικα πεδια που ευθυνονται για
μια σειρα δυναμικων διαδικασιων, ωs π.χ. οι κατα καιρουs εκρηξειs, που
δημιουργουν στην γη μαγνητικεs καταιγιδεs με διακοπεs του ηλεκτρικου
ρευματοs.
Επι τηs επιφανειαs του ηλιου μαs παρατηρουνται παντοτε σκοτεινεs
κηλιδεs. Προκειται για περιοχεs που εχουν λιγο χαμηλοτερη
θερμοκρασια απο την υπολoιπη επιφανεια.
Καθε 11 χρονια ο ηλιοs μαs ειναι ιδιαιτερα δραστηριοs και αυξανεται ο
αριθμοs των σκοτεινων κηλιδων, που ειναι προ’ι’οντα
ηλεκτρομαγνητικων πεδιων. Παραμενει ομωs ακομη αγνωστο γιατι οι
μαγνητικεs αυτεs δραστηριοτητεs καθε 11 χρονια μειωνονται και μετα
παλι αυξανονται.
Για να μπορεσουμε να κατανοησουμε τα κυκλικα αυτα φαινομενα,
πρεπει πρωτα να ερευνηθουν οι διαδικασιεs που λαμβανουν χωρα εντοs
του ηλιου μαs απ’οπου εχουν τα μαγνητικα πεδια την αφετηρια τουs. Το
φωs του ηλιου μαs που εκπεμπεται και φθανει σε 8 λεπτα στην γη,
προερχεται απο την φωτοσφαιρα που εχει ενα ευροs 300 χιλιομετρων.
Πανω απο την φωτοσφαιρα ακολουθει η χρωματοσφαιρα και μετα η
κορωνα. Ενω στην φωτοσφαιρα η θερμοκρασια δεν υπερβαινει τουs
6.000 βαθμουs κελσιου αυτη κειται στη κορωνα πανω απο 1
εκατομμυριο βαθμουs κελσιου.
Η κατασταση αυτη αντιβαινει στο δευτερο θερμοδυναμικο αξιωμα. Η
θερμοτητα παραγεται στον πυρηνα του ηλιου μαs και ωs γνωστο δεν
μπορει αυτη να μεταφερθει απο περιοχη σχετικα χαμηληs προs περιοχη
υψηληs θερμοκρασιαs.
Εδω συνεπωs επιδρουν μηχανισμοι που μαs ειναι ακομη αγνωστοι. Ισωs
να λαμβανει χωρα η μεταφορα αυτη με κυρτα ρευματα αεριων ‘η με
μετακινουμενα μαγνητικα πεδια.
Λογω τηs επικρατουσηs υψηληs θερμοκρασιαs εκπεμπει η κορωνα
ακτινοβολια στο υπεριωδηs και υπερυπεριωδηs φασμα φασμα και σε
περιοχεs των ακτινων Röntgen.
Παραλληλα δημιουργει η τοσο καυτη κορωνα μια προs τα εξωθεν
κατευθυνομενη πιεση που υπερτερει τηs δυναμεωs ελξεωs των τεραστιων
μαζων του ηλιου μαs και μεταφερει στοιχειωδη τεμαχιδια μαζοενεργειαs
με ταχυτητεs 400 εωs 800 χιλιομετρα το δευτερολεπτο προs
 τουs πλανητεs του ηλιακου μαs συστηματοs.
H Ευρωπα’ι’κη Διαστημικη Οργανωση ESA θα εκτοξευσει το 2017 προς
τον Ηλιο μας τον δορυφορο SOLO (Solar Orbiter) o οποιος θα τον
περιστρεφεται σε μια αποσταση 40 εκατομμυριων χιλιομετρων.
Ποτε στο παρελθον δεν απεσταλει ενας ανιχτευθυς τοσο κοντα στον
Ηλιο.
Ο ανιχτευθυς αυτος θα παρακολουθει και θα καταγραφει ολα τα
φαινομενα που λαμβανουν χωρα στον ηλιο μας.
Ο ηλιοs μαs θα διατηρη τη σημερινη του κατασταση, οσο η πιεση που
παραγεται απο την ακτινοβολια θα βρισκεται σε ισορροπια με την
δυναμη τηs βαρυτηταs.
Με την καταστροφη τηs ισορροπιαs των δυο αυτων δυναμεων
μεταβαλλεται ο ηλιοs σε μια μαυρη τρυπα ‘η σε ενα πολυ αραιο
νεφελωμα αεριου.
Η ισορροπια συνεπωs μεταξυ τηs εντροπιαs και τηs βαρυτηταs καθοριζει
την δομη ολων των αστερων.

Η αποσταση του ηλιου μαs απο το κεντρο του ελικοειδουs γαλαξια μαs
μετρουμενη, υπολογιζεται σε 28.000 ετη φωτοs.
Στον τοπο του ηλιου μαs
χρειαζονται τα αστρα για μια μονο περιφορα γυρω απο τον κεντρικο
αξονα του γαλαξια μαs περιπου 240 εκατομμυρια χρονια.
Ο γαλαξιαs μαs κινειται μεσα στο συμπαν και με κατευθυνση προs τον
γαλαξια Τσενταουροs με ταχυτητα 630 χιλιομετρα το δευτερολεπτο.
Λογω ομωs τηs περιφοραs του γαλαξια μαs γυρω απο τον κεντρικο
αξονα του, κινειται ο ηλιοs μαs με ταχυτητα 792.000 χιλιομετρα την ωρα
‘η 220 χιλιομετρα το δευτερολεπτο γυρω απο τον κεντρικο αξονα του
γαλαξια μαs.
Απο τοτε που δημιουργηθηκεν ο ηλιοs μαs πριν περιπου 4,6
δισεκατομμυρια χρονια, περιφερθηκεν τον κεντρικο αξονα του γαλαξια
μαs 19 φορεs και εωs την καταστροφη του θα περιφερθει ακομη 18
φορεs.
Ο ποιο κοντινοs προs τον δικον μαs γαλαξια, ο ελικοειδηs γαλαξιαs
Ανδρομεδα,
κινηται πλησιαζονταs τον δικο μαs γαλαξια με ταχυτητα 120 χιλιομετρα
ανα δευτερολεπτο.
Η συγκρουση αναμενεται σε περιπου 4 δισεκατομμυρια χρονια. Απο την
συγκρουση αυτη θα προκυψει εναs νεοs ελλειπτικοs γαλαξιαs.
Το φωs ενοs αστερα για να ερθει απο το κεντρο του γαλαξια μαs μεχρι
την γη χρειαζεται 28.000 χρονια.
Οι ανθρωποι ειs την γη ειναι ειs θεση να παρακολουθουν τον γαλαξια
μαs μονο απο μεσα. Επειδη κατα σχημα αυτοs εχει μια επιπεδη φετα,
 βλεπουν οι ανθρωποι, παρατηρωνταs κατα μηκοs τηs φεταs, πολλα
αστερια.
Καθετα προs αυτην την φετα βλεπουν μονο μερικα αστερια.
Για τον λογο αυτο καλυπτεται ολοs ο ουρανιοs θολοs τηs γηs απο τον
γαλαξια μαs ( 1 , 10).
Τον Φεβρουαριο του 2006 εκτοξευσαν οι Ιαπωνεs τον υπερυθρον-
δορυφορον AKARI (ο οποιοs περιεχει ενα τηλεσκοπιο 67 εκατοστων,
δυο οργανα μετρη- σεωs υπερυθρων ακτινων και καμαρα υπερυθρων
ακτινων), του οποιου η απο- σταση τηs τροχιαs του γυρω απο την γη εχει
700 χιλιομετρα.
Ολοs ο ουρανιοs θολοs γυρω απο την γη παρατηρειται με εξη υπερυθρα
μηκη

κυματοs.
Ο κυριοs στοχοs τηs αποστοληs του δορυφορου AKARI ειναι να
παρακολουθηση την δημιουργια αστερων στο γαλακτικο μαs συστημα.
Μεχρι σημερα χαρτογραφησε ο δορυφοροs αυτοs 94 % του ουρανιου
θολου με διαφορετικα μηκη κυματοs (10).

Ο εσωτερικοs τομεαs του ηλιακου μαs συστηματοs εωs μια αποσταση

περιπου
2 αστρονομικεs μοναδεs απο τον ηλιο (μια αστρονομικη μοναδα ισουται
με
149.600.000 χιλιομετρα) καλυπτεται απο τουs ομοιουs προs την γη
πλανητεs
Ερμηs, Αφροδιτη, Γη και Αρηs.
Ακολουθει η ζωνη αστεροειδων, με συγκεντρωση αστεροειδων εωs 1.000
χιλιομετρα μεγαλων πετρο- και μεταλλικων αστεροειδων.
Υποτιθεται οτι στην ζωνη αυτη πρεπει να υπηρχε καποιοs πλανητηs που
σε καποια στιγμη τηs ζωηs του καταστραφηκε και οτι απο την
καταστροφη αυτη σημερα βρισκουμε στην ζωνη αυτη τα υπολειματα του
να περιφερονται γυρω απο τον ηλιο μαs.
Στην περιπτωση αυτη ασφαλωs η θεση και ενδεχομενωs και η μορφη των
τροχιων των πλανητων του ηλιακου μαs συστηματοs, που υπηρχε αρχικα,
οταν ο πλανητηs αυτοs ηταν εν ζωη, αλλαξεν, διοτι αφ’ενοs αλλαξε η
παγκοσμια πλανητικη ελξη απο την αλλαγη των αποστασεων και
αφ’ετερου οι πλανητεs υπεστησαν και την επιδραση των βαρυτικων
κυματων απο την εκρηξη του καταστραφεντοs πλανητη με ισορροπιση
του ηλιακου μαs συστηματοs σε νεα θεση.
Σε συνεχεια τηs ζωνηs αυτηs μεταξυ 5 και 30 αστρονομικεs μοναδεs,
βρισκεται ο χωροs που καλυπτεται απο τουs πλανητεs Διαs, Κρονοs,
Ουρανοs και Ποσειδων.
 Οι πλανητεs αυτοι δεν εχουν σταθερεs πετροειδειs επιφανειεs, το δε
εξωτερικο τουs περιβλημα αποτελειται απο πλουσια σε μαζα αερια.
Περαν των πλανητων αυτων αεριων ακολουθει ο πλανητηs Πλουτων με
το φεγγαρι του Χαρον.
Μετα τον Πλουτωνα καλυπτει τον χωρο η ζωνη Κου’ι’περ, μια περιοχη
ευρουs 30 εωs 1.000 αστρονομικεs μοναδεs, γεματη επισηs με
αστεροειδη και μετεωριτεs και ακολουθει η ζωνη Οορτ ευρουs 20.000
εωs 100.000 αστρονομικεs μοναδεs γεματη με κομητεs.

Απο τουs 9 πλανητεs του ηλιακου μαs συστηματοs ο Ποσειδων και ο

Πλουτων
ανακαλυθηκαν προσφατα. Υπαρχουν αστροφυσικοι που δεν
αναγνωριζουν τον
Πλουτωνα ωs πλανητη του ηλιακου μαs συστηματοs.
Οι Πυθαγορειοι ομωs πριν 2.500 χρονια γνωριζαν 12 πλανητεs, απο τουs
οποιουs οι 9 ηταν ορατοι.
Ο Πυθαγορειοs «Φιλολαοs» (14, 15, 16) πιστευεν, οτι οι πλανητικεs
αποστασεις επρεπε να μετριουνται με βαση το «κεντρικο πυρ». Αυτον
τον πυρινο πυρηνα του συμπαντοs, τον αποκαλουσε «Σπιτι του θεου
Δια»‘η «Μητερα των θεων» ‘η «Βωμο, δεσμο και μετρο τηs
φυσηs» και τον θεωρουσε φανταστικο αξονα γυρω απο τον οποιο
κυνουνται κυκλικα η Αντι-γη ‘η Αντιχθων, η γη, η Σεληνη, ο ηλιοs, οι
πλανητεs και τελοs στην εξωτερικη σφαιρα του συμπαντοs οι απλανειs
αστερεs.

Με την μαθηματικη του σχεση Α10 = Α9 Χ Φ +- 5 % υπολογισεν ο

Φιλολαοs την μικροτερη, μεση και μεγαλυτερη αποσταση του 10ου
πλανητη απο τον ηλιο μαs με 67,377 ; 60,960 και 63,921 αστρονομικεs
μοναδεs.
Με τα +- λαμβανονται υποψη η ελληπτικεs τροχιεs των πλανητων γυρω
απο τον ηλιο μαs.
Ο προσφατα εντοπισθειs 10οs πλανητηs με το ονομα «Ξενα» περιφερεται
γυρω απο τον Ηλιο μαs σε μια ισχυρωs ελλειπτικη τροχια
και μια φορα καθε 560 γηινα χρονια πλησιαζει την «Goldilocks-
ζωνη», στην
οποια επικρατουν ευνο’ι’κεs συνθηκεs στουs πλανητεs που περιφερονται
εντοs
αυτηs για την γεννηση και αναπτυξη τηs ζωηs.

Για τον 11ον και 12ον πλανητη του Φιλολαου, βασει τηs ωs ανω
μαθηματικηs
 σχεσηs προκυπτουν οι εξηs αποστασειs σε αστρονομικεs μοναδεs:

108,510 ; 98,176 και 103,343

184,345 ; 166,789 και 175,576

Ποιοι ηταν ομωs ο 11οs και 12οs πλανητεs;

Πωs ηταν δυνατο πριν 2.500 χρονια να ειχαμεν 9 απο τουs 12 ωs
ορατουs πλατεs;
Που βρισκονται οι αλλοι 2 πλανητεs του ηλιακου μαs συστηματοs;

Η NASA των ΗΠΑ, εντοπισεν τον Νοεμβριο του 2003 εναν νεο πλανητη
του
ηλιακου μαs συστηματοs διαμετρου 2.000 χιλιομετρων, που την
15.03.2004
τον βαπτησε και τον εδωσε το ονομα τηs θεαs των Εσκιμωων «Σαντνα»,
ενω
αρχικα τον χαρακτηρισεν με 2003-V.B.12.
Η περιφορα του πλανητη αυτου γυρω απο τον ηλιο μαs διαρκει 10.000
χρονια. Η αποσταση του πλανητη αυτου
απο τον ηλιο μαs διαφερει ελαχιστα απο την αποσταση που υπολογισεν ο
Φιλολαοs με 90 ; 100 και 480-520 αστρονομικεs μοναδεs.
Η ανωμαλια του υπολογισμου δεν αποκλειεται να προερχεται απο την
υπαρξη και αλλων πλανητων στην περιοχη του 10ου πλανητη.

Το Πυθαγορειο τροχιακο σχεδιο των πλανητικων συγκροτηματων ωs ενα

μερικο αποσπασμα απο το Μεγαλο Σχεδιο τηs Αρμονιαs των Σφαιρων
περιγραφει ο Δακογλου Ι. (2) με πλανητικουs νομουs, μαθηματικα
απολυτα τεκμηριωμενουs.
Κατα τον Δακογλου ο ιδεατοs νοητικοs νομοs των αποστασεων των
πλανητικων τροχιων εχει ωs εξηs (οπου Φ ο χρυσουs αριθμοs 1,61803...):
Η 1η πλανητικη τροχια απεχει απο το σημειο περιφοραs σε αποσταση α1
= Φ/2
Η 2η πλανητικη τροχια απεχει απο το ιδιο σημεριο α2 = (Φ ειs την 2)/2

Η 3η πλανητικη τροχια α3 = (Φ ειs την 3)/2 = α1+α2

Η 4η πλανητικη τροχια α4 = (Φ ειs την 4)/2 = α2+α3
Η 5η πλανητικη τροχια α5 = (Φ ειs την 5)/2 = α3+α4
Η 6η πλανητικη τροχια α6 = (Φ ειs την 6)/2 = α4+α5
Η 7η πλανητικη τροχια α7 = (Φ ειs την 7)/2 = α5+α6
Η 8η πλανητικη τροχια α8 = (Φ ειs την 8)/2 = α6+α7
Η 9η πλανητικη τροχια α9 = (Φ ειs την 9)/2 = α7+α8
Η 10η πλανητικη τροχια α10 = (Φ ειs την 10)/2 = α8+α9
 Η 11η πλανητικη τροχια α11 = (Φ ειs την 11)/2 = α9+α10
Η 12η πλανητικη τροχια α12 = (Φ ειs την 12)/2 = α10+α11

Σε αυτεs τιs πλανητικεs τροχιεs, οι αποστασειs απο το σημειο περιφοραs

ακολουθουν την γεωμετρικη προοδο Φ/2, (Φ ειs την 2)/2, (Φ ειs την 3)/2,
(Φ ειs την 4)/2, (Φ ειs την 5)/2....που εχει λογο τον χρυσο αριθμο Φ.
Καθε αποσταση
των ανωτερω 12 πλανητικων τροχιων ισουται με το αθροισμα των
αποστασεων
των δυο προηγουμενων τροχιων, ωs π.χ.

α3 = (Φ ειs την 3)/2 = (Φ ειs την 2)/2 + Φ/2 = α2+α1

α4 = (Φ ειs την 4)/2 = (Φ ειs την 3)/2 + (Φ ειs την 2)/2 = α3+α2
α5 = (Φ ειs την 5)/2 = (Φ ειs την 4)/2 + (Φ ειs την 3)/2 = α4+α5

και ουτω καθεξηs.

Κατα τον Λυσιονα και Πυθαγορα, οι αποστασειs των πλανητων απο τον
ηλιο μαs αποτελουν αρμονικουs λογουs.
Αυτο σημαινει, οτι και οι δυο εγνωριζαν πριν 2.500 χρονια τιs ακριβειs
αποστασειs.
Ο αστρονομοs Τιτιουs αξιοποιωνταs τιs μετρησειs του
Πυθαγορειου «Φιλολαου» διατυπωνει το 1772 μ.Χ. τον νομο των
πλανητικων αποστασεων, βασει του οποιου καθοριζονται οι αποστασειs
των πλανητων απο τον ηλιο μαs (15).
Ο νομοs αυτοs εγινε ευρητερα γνωστοs απο τον γερμανο αστρονομο
Γιοχαν Ελερτ Μποντε (1747-1826) και θεωρει με το R ειs την n την
αποσταση αναμε- σα στον ηλιο μαs και τον πλανητη n ειs την e και
εκφραζεται με τον μαθηματικο τυπο :

R ειs την n = α + β Χ2n ειs την –1 ‘η

log ειs την 2(Rn-a)/b = n ειs την log ειs την 2

Ο ωs ανω νομοs ειναι εμπειρικοs χωριs να εχει καποιο μαθηματικο

υποβαθρο
και δημιουργηθηκε αυθαιρετα, διοτι ο Τιτιουs παρανοησεν τον Πλατωνα,
ο
οποιοs στουs διαλογουs του με τον «Τιμαιο» αναφερεται μεταξυ αλλων
και
στιs σχεσειs που υπαρχουν μεταξυ των αποστασεων απο την γη των
τοτε
 γνωστων πλανητων του ηλιακου μαs συστηματοs και τιs αριθμητικεs
σχεσειs των τονων τηs μουσικηs, που παριστανονται με δυο γεωμετρικεs
προοδουs απο
τιs οποιεs η πρωτη εχει λογο τον αριθμο 2 και ειναι 1, 2, 4, 8 και η
αλλη τον λογο και ειναι 1, 3, 9, 27.
Ο Τιτιουs και ο Μποντε επηρεασμενοι απο τον Πλατωνα μετετρεψαν με
την ιδια λογικη το γεωκεντρικο συστημα τηs εποχηs σε ηλιοκεντρικο και
προσαρμοσαν τελειωs αυθαιρετα τα δεδομενα.
Ο περιφημοs νομοs τουs χρησιμοποιειται μεχρι τιs ημερεs μαs λογω
ελλειψεωs αλλου καλυτετερου νομου και διοτι τυχαιωs η προσεγγιση των
αποτελεσματων για τιs μικρεs τουλαχιστον αποστασειs ειναι
ικανοποιητικη.
Η αυθαιρεσια δημιουργιαs του νομου αυτου αντικατοπριζεται σε μια
σειρα αριθμων ωs 0, 3, 6, 12, 24, 48, 96, 192, 384, 768 που με εξαιρεση
των δυο πρωτων σχηματιζουν μια αυξουσα γεω- μετρικη προοδο.
Σε καθε αριθμον τηs σειραs αυτηs αθροιστηκεν επισηs αυθαιρετα ο
αριθμοs 4, προφανωs απο διαισθηση, ετσι ωστε η αρχικη σειρα αριθμων
να μετατραπει στην σειρα 4, 7, 10, 28, 52, 100, 196, 388, 772.
Ο καθε αριθμοs τηs νεαs σειραs διαιρειται με το 10 και προκυπτει με την
ακατανοητη αυτη μεθοδο μια νεα σειρα αριθμων, ωs
0,4, 0,7, 1, 2,8, 5,2, 10, 19,6, 38,8,77,2.
Η σειρα αυτη των αριθμων διδει τις μεσεs αποστασειs των πλανητων απο
τον ηλιο μαs σε αστρονομικεs μοναδεs.
Με τον ωs ανω νομο των Τιτιουs και Μποντε και τιs αστρονομικεs
παρατηρησειs, προκυπτει ο κατωτεροs συγκριτικοs πινακαs για τουs
μεχρι σημερα γνωστουs πλανητεs του ηλιακου μαs συστηματοs.

Πλανητεs Καθορισθεισα αποσταση Αποσταση κατα τον

νομο
Τιτιουs και
Μποντε

ειs Α.Μ. ειs 10 ειs την 6 ειs Α.Μ. ειs 10 ειs

την 6
χιλιομετρα χιλιομε
τρα

Ερμηs 0,39 58,34 0,40 59,8

4
Αφροδιτη 0,72 107,71 0,70 104,
72
Γη 1,00 149,60 1,00 149,
60
Αρηs 1,52 229,39 1,60 239
,36
Χ ; ; 2,80 418
,88
Διαs 5,20 779,92 5,20 779
,92
Κρονοs 9,50 1421,20 10,00 149
6,00
Ουρανοs 19,10 2857,36 19,10 293
2,16
Ποσειδων 30,00 4488,00 38,80 580
4,48
(Πλουτων) 39,66 5909,60 ;
;

Απο τον ωs ανω συγκριτικο πινακα προκυπτει, οτι τουλαχιστον για τουs
πλανητες Ποσειδων και Πλουτων ο νομοs των Μποντε και Τιτιουs ειναι
λανθασμεμοs, ενω για τουs πλανητεs Κρονοs και Ουρανοs η προσεγγιση
δεν θεωρειται σημερα ικανοποιητικη.
Συμφωνα με τον νομο Μποντε και Τιτιουs θα πρεπει να υπαρχει καποιοs
πλανητηs μεταξυ Αρη και Δια. Μεχρι το 1997 υπολογισθηκαν οι τροχιεs
2.042 αστεροειδων στην περιοχη αυτη που περιφερονται του ηλιου μαs.
Δεν αποκλειται τα αστεροειδη αυτα να ειναι υπολλειματα ενοs
κατεστραμενου πλανητη.
Η ελληνικη μυθολογια αναφερεται και στο περιστατικο
του «Φαεθοντα», υιου του ηλιου, ο οποιοs λαβων το ηλιακο αρμα του
πατροs του διετρεξεν τιs αχανειs εκτασειs του ουρανου, κατεκαψε τα
παντα στην ξεφρενη περιφορα του, μεχριs οτου βληθει τελικα απο τον
κεραυνο του Δια, και πεφτονταs απο τον ουρανο κατεκαυσε και τα
επιγεια.
Στον παραξενο αυτο μυθο αναφερθηκε και ο Πλατων.
Τον «Φαεθοντα» μνημονευει και ο Κελσοs ωs καποιο αστρικο σωμα,
που σε καποια απομακρυσμενη εποχη εκπυρωθηκε (15).
Τι σχεση μπορει ομωs να εχει ο κατεστραμενοs
πλανητηs «Φαεθονταs» του Πλατωνα και του Κελσου, με την
Αντιχθοντα του Πυθαγορα;
Υπαρχουν ενδιξειs, οτι πριν 10.000 χρονια, εναs μικροs πλανητηs ‘η ενα
αστρικο σωμα ομοιο με ενα μικρο πλανητη, πρεπει να συγκρουστηκε με
την γη πεφτωνταs στον αντλαντικο ωκεανο, που οδηγησεν μεταξυ αλλων
και στην μετατοπιση του γηινου μαγνητικου πεδιου.
Εαν το αστρικο αυτο σωμα ειχεν μαζα 20 δισεκατομμυρια τοννουs και
κινουνταν με ταχυτητα 20 χιλιομετρα το δευτερολεπτο, η ορμη τηs
κρουσηs υπολογιζεται με 2 επι 10 ειs την 19 χιλιογραμμα ανα μετρο, που
 αντιστοιχουν σε 4 επι 10 ειs την 16 θερμιδεs ‘η σε 30 δισεκατομμυρια
τοννουs Νιτρογλυκερινηs ‘η σε 30.000 ατομικεs βομβεs τυπου
Χιροσιμαs.

Ο πλανητηs Ερμηs (ο ταχυδρομοs των θεων), ο πλησιεστεροs πλανητηs

προs
τον ηλιο μαs, ειναι ο μικροτεροs των εσωτερικων πλανητων και λιγο
μεγαλυτεροs απο την Σεληνη.
Η μεση αποσταση Ερμου-Ηλιου ειναι 58.000 χιλιομεμετρα.
Ο Ερμηs περιφερεται του ηλιου μαs σε 88 ημερεs, ενω η περιστροφη
γυρω απο τον αξονα του διαρκει 58,8 ημερεs.
Για τον λογο αυτο οι ημερεs και οι νυχτεs ειναι μεγαληs διαρκειαs και η
περιοχη του απεναντι απο τον ηλιο μαs ειναι πολυ ζεστη, ενω η αλλη
πολυ κρυα.
Ο πλανητηs Ερμηs δεν εχει ατμοσφαιρα. Φωτογραφιεs απο τον
δορυφορο Mariner 10 δειχνουν, οτι η επιφανεια του Ερμη ειναι πετρωδηs
χωριs καμια ενδειξη υπαρξηs νερου και ζωηs.
Η συγκριση των θεσεων του περιηλιου του Ερμη με τιs θεσειs που
επρεπε να εχη το ιδιο σημειο συμφωνα με τον νομο τηs κινησεωs του,
παρουσιαζει μια μετακινηση προs ανατολαs κατα 574΄΄ ανα εκατο χρονια
αντι για 532 ΄΄, που διακαιολογειται απο τιs παρουσιαζομενεs παρελξειs
αλλων πλανητων ωστε να παραμενει αδικαιολογητο το υπολοιπο των
42΄΄.
Η αποσταση α1τηs πρωτηs τροχιαs κατα τον «Φιλολαο» (14, 16) που
εντοπιζεται στον πλανητη Ερμη ειναι α1 = (Φ/2):(Φ ειs την 3)/2 = 1/(Φ
ειs την 2) = 0,382 αστρονομικεs μοναδεs.
Η μικροδιαφορα των 5 % με τιs αστρονομικεs παρατηρησειs των 0,387
αστρονομικων μοναδων οφειλεται στην διαφορα τηs μορφηs των τροχιων
απο κυκλικη σε ελλειπτικη.
Για την ιδια αποσταση ο νομοs των Μποντε-Τιτιουs διδει 0,400
αστρονομικεs μοναδεs.
Ο δευτεροs πλανητηs Αφροδιτη (η θεα του ερωτα) εχει περιπου το ιδιο
μεγεθοs
με την γη και περιφερεται σε μια μεση αποσταση 108 εκατομμυριων
χιλιομετρα
σε 225 ημερεs τον ηλιο μαs.
Τα πυκνα συννεφα που καλυπτουν την Αφροδιτη περιεχουν θε’ι’κο οξυ.
Στην επιφανεια του πλανητη επικρατει μια ατμοσφαιρικη πιεση 90 φορεs
ισχυροτερη απ’αυτην τηs γηs.
Το 1961 ελαβεν χωρα η πρωτη διαστημοπλο’ι’κη αποστολη στην
Αφροδιτη.
 Το σοβιετικο διαστημοπλοιο Verena 1 προσγειωθηκε μεν ομαλα στην
Αφροδιτη χωρις ομως να στειλη φωτογραφιες και αλλο πληροφοριακο
υλικο απο την επιφανεια της.
Με το διαστημοπλοιο τους Mariner 2 οι ΗΠΑ επετυχαν την πρωτη τους
προσγειωση στην Αφροδιτη αφου προηγουμενως εχασαν το
διαστημοπλοιο Mariner 1.
Οι πληροφοριες που εστειλε το Mariner 1 ταυτιζονται με τα
αποτελεσματα των ερευνων απο την Γη πριν 6 χρονια με μετρησεις
μικροκυματων.
Τα πυκνα συννεφα της ατμοσφαιρας κινουνται γυρω απο την Αφροδιτη
σε ρυθμο 243 γηινων ημερων.
Η ημερα στην Αφροδιτη διαρκει περισσοτερο απο ενα ετοs.
Εκτοs αυτου περιστρεφεται η Αφροδιτη στον αξονα τηs σε αντιστροφη
διευθυνση απ’ οτι οι αλλοι πλανητεs του ηλιακου μαs συστηματοs.
Ορισμενοι σοβιετικοι δορυφοροι προσγειωθηκαν επισης επιτυχως στην
Αφροδιτη και ερευνησαν τα κοκκινοκαφε πετρωματα τηs επιφανειαs τηs.
Κατω απο τα πυκνα συννεφα τηs Αφροδιτης φωτογραφησαν οι
δορυφοροι εναν κοκκινοπορτοκαλι ουρανο και αστραπες που δειχνουν
την υπαρξη ηφαιστειακης δραστηριοτητας.
Η αλλαγη τηs φοραs περιστροφηs γυρω απο τον αξονα του πλανητη
Αφροδιτη
μπορει να δικαιολογηθη απο την τεραστια δυναμη που ασκηθηκε στον
πλανητη
αυτον απο τα βαρυτικα κυματα που δημιουργηθηκαν κατα την
καταστροφη του
πλανητη στην ζωνη των αστεροειδων, σε συνδυασμο με την μικροτερη
αντισταση που θα προεβαλε εναντι των αλλων πλανητων του ηλιακου
μαs συστηματοs, λογω μεγεθουs ‘η αλλων αιτιων.
Η αποσταση τηs δευτερηs τροχιαs, που κατα τον «Φιλολαο» εντοπιζεται
στον πλανητη Αφροδιτη ειναι α2 = (Φ ειs την 2)/2 : (Φ ειs την 3)/2 = 1/Φ
=0,61803 αστρονομικεs μοναδεs, ενω οι αστρονομικεs παρατηρησειs
διδουν 0,723 αστρονομικεs μοναδεs.
Η προκυπτουσα διαφορα 0,723-0,61803 = 0,10497 αστρονομικων
μοναδων ειναι σοβαρη και δεν δικαιολογειται απο την διαφορα των
μορφων των τροχιων, που σημαινει, οτι αυτη ειναι αποτελεσμα μιαs
βιαιηs αστρονομικηs επεμβασηs, μιαs πιθανηs γειτονικηs εκρηξηs ‘η μιαs
μεγαληs ωθησεωs βαρυτικων κυματων, που μετακινησεν τον πλανητη
Αφροδιτη και την συγκρατησεν σε μια γειτονικη γραμμη του βαρυτικου
ουρανιου πεδιου, σε μια επομενη τροχια.
Το οτι κατι σοβαρο πρεπει να εγινε στον πλανητη Αφροδιτη αφου
απομακρυνθηκε απο τον ηλιο μαs κατα 21.827.000 χιλιομετρα, δεν
αποκλειεται να υπηρξε απορροια τηs αυτοκαταστροφηs του πλανητη που
 υπηρχε μεταξυ Αρη και Δια, δηλαδη στον σημερινο χωρο των
αστεροειδων.
Ακομη και η αλλαγη τηs φοραs περιστροφηs του πλανητη Αφροδιτη
μπορει να δικαιολογηθη απο την τεραστια δυναμη που ασκηθηκε επανω
του.
Ο πλανητηs γη ειναι ο μεγαλυτεροs πλανητηs τηs ζωνηs των εσωτερικων
πλανητων και περιφερεται του ηλιου μαs σε μεση αποσταση 150
εκατομμυριων χιλιομετρων με μια αξονικη αποκλιση 23 βαθμων και 27
λεπτων επι του επιπεδου τηs κινησηs, σε 365 ¼ ημερεs.
Περισσοτερα για τον πλανητη αυτο περιγραφονται στο επομενο
Κεφαλαιο του παροντοs πονηματοs.
Στις περασμενες δεκαετιες απεσταλλει για εξερευνηση του κοκκινου
πλανητη
του ηλιακου μας συστηματος μια αρμαδα απο διαστημοπλοια και
Ρομποτ.
Η
Φυσικη και η κορη αυτης η Αστροφυσικη επιθυμουν να κυριαρχησουν
επι του
πλανητη Αρη (17). Ποιο ειναι ομως οι λογοι;
Το ενδιαφερον της επιστημης δεν
οφειλεται μονο στην συγκρητικα με τους αλλους πλανητες περαν σχετικα
μικρη αποσταση απο την Γη αλλα κυριως ειναι ο μοναδικος πλανητης
περαν απο τον δικο μας που η επιφανεια του και το υποβαθρο του υπο τις
επικρατουσες ατμοσφαιρικες συνθηκες θα μπορουσε να περιεχει νερο σε
υγρα κατασταση και κατ’ επεκταση και ζω’ι’κες μορφες.
Το ετος 1916 υπολογησεν ο Γερμανος μηχανικος Walter Hohmann την
τροχια που μπορει να ακολουθησει ενα διαστημοπλοιο με την ελαχιστη
δυνατη απαραιτητη ενεργεια ταξειδευοντας μεταξυ δυο πλανητων που
περιστρεφονται ενα αστρο στο ιδιο επιπεδο.
Η τροχια εχει το σχημα μισης ελλειπτικης.
Στην περιπτωση της Γης και του Αρη πρεπει να υπολογισθουν 50 ημερες
πριν μιας αντιθεσης, δηλαδη πριν απο το χρονικο σημειο, κατα το οποιο
η Γη προσπερνα τον Αρη και βρισκεται στην πλησιεστερη θεση.
Ο χρονος του ταξειδιου υπολογιζεται στην περιπτωση αυτη κατα
τον Hohmann με 270 γηινες ημερες.
Επειδη οι πραγματικες τροχιες της Γης και του Αρη ουτε ειναι κυκλικες
αλλα και ουτε βρισκονται στο ιδιο επιπεδο περιστροφης γυρω απο τον
ηλιο, διαφερει η ιδανικη τροχια ταξειδιου απο την ελλειπτικη
του Hohmann, αλλα γενικα ισχυει οτι τα σιαστημοπλοια προς τον Αρη θα
πρεπει να ξεκινησουν παντα δυο εως τρεις μηνες πριν μιας αντιθεσης,
δηλαδη πριν απο το χρονικο σημειο κατα το οποιο η Γη προσπερνα τον
Αρη και βρισκεται στην πλησιεστερη θεση προς αυτον.
 Τον Νοεμβριο του 1971 προσγειωθηκαν μεν στον Αρη δυο σοβιετικα
διαστημοπλοια (Αρης 1 και Αρης 2) ομως ποτε δεν λειτουργησαν.
Το διαστημοπλοιο των ΗΠΑ Mariner (1971-1972) πλησιασε και
φωτογραφοντα τον Αρη εστειλε στην Γη 7279 φωτογραφιες της
επιφανειας του.
Στα πλαισια του προγραμματος των ΗΠΑ Viking προσγειωθηκαν το
1976 στον Αρη τα διαστημοπλοι Viking 1 και Viking 2.
Αντιθετως τα διαστημοπλοια Fo-bos 1 και Fobos 2 προς το φεγγαρι του
Αρη Φοβος καταστραφηκαν κατα την προσγειωση τους.
Το προγραμα των ΗΠΑ Pathfinder για τον Αρη ξεπερασε τις
προσδοκειες και του αντιστοιχου προγραμματος Viking. Μια εβδομαδα
προτου σταματησει τις εκπομπες του το
διαστημοπλοιο Pathfinder προσγειωθηκε στον Αρη το
διαστημοπλοιο Global Surveyor (MGS).
Για πρωτη φορα χρησιμοποιηθηκε για προσγειωση διαστημοπλοιου το
συστημα «Aerobraking».
Το διαστημοπλοιο αυτο σταματησε την λειτουργια του προς το τελος του
2006. Το σπουδαιωτερο οργανο ερευνης που κουβαλούσε ηταν το
«Laser Altimeter =MOLA» που εκανε δυνατη την τοπογραφιση του
πλανητη Αρη.
Τον Οκτωβριο του 2001 προσγειωθηκε στον Αρη με το
συστημα Aerobraking το διαστημοπλοιο Odyssey και αρχισε με τις
εργασιες του απο τον Φεβρουαριο του 2002.
To kalokairi toy 2003 apesteilan oi HPA ston Arh ta diasthmoploia MER-
A (Mars Ex-ploration Rover A) kai MER-
B (Mars Exploration Rover B). Απο αυτα το πρωτο προσγειωθηκε στον
Αρη την 4. Ιανουαριου 2004 και το δευτερο την 25. Ιανουαριου 2004.
Και τα δυο διαστημοπλοια (Spirit και Opportunity) εκτελουν ακομη τις
εργασιες τους. Την 25. Μα’ι’ου 2008 προσγειωθηκε στον Αρη το
διαστημοπλοιο των ΗΠΑ Phoenix και λειτουργησε για 125 ημερες του
Αρη.
Τα διαστημοπλοια ειναι σημερα οι κυριες πηγες για συγκεντρωση
γεωλογικων και πετροφυσικων πληροφοριων απο τον πλανητη Αρη
παραλληλα με την χρησιμοποιηση απο την Γη τηλεσκοπιων και ερευνα
των εις την Γη εντοπισθετων μετεοριτων απο τον Αρη.
Ο πετρωδηs πλανητηs Αρηs (ο θεοs του πολεμου) εχει το μεγεθοs τηs γηs
και τηs Αφροδιτηs. Αν και η ημερα του Αρη με 24,6 ωρεs δεν διαφερει
πολυ απο την ημερα τηs γηs, το ετοs του Αρη με 687 ημερεs ειναι το
διπλασιο του γηινου ετουs.
Στον Αρη δεν υπαρχει ελευθερο νερο και επειδη αυτοs απεχει διπλασια
ποιο μακρυα απο τον Ηλιο μαs απ’οτι η γη, επικρατει εκει μεγαλο ψυχοs.
Η αραια ατμοσφαιρα του Αρη αποτελειται απο διοξιδιο του ανθρακοs.
Ο ρομποτικος εξερευνητης Opportunity του Αρη, εντοπισε προσφατα νεα
ευρηματα που υποδεικνυουν την παρουσια στο παρελθον νερου στην
επιφανεια του πλανητη αυτου. Φαινεται οτι καποτε και δη πριν απο
περιπου 3,5 δισεκατομμυρια χρονια υπηρχαν στον Αρη ποταμια, λιμνες
και πιθανως ενας μεγαλος ωκεανος.
Ερευνητες του Πανεπιστημιου του Κολοραντο μελετωντας εικονες και
δεδομενα του Αρη εντοπισαν περι τις 40.000 περιοχες στις οποιες
φαινεται οτι υπηρξαν ποταμια και μεγαλα καναλια οπου ερρεε νερο.
Επιπλεον απομονωσαν 52 περιοχες που ηταν στο παρελθον δελτα
ποταμων. Η μικροτερη αποσταση μεταξυ Αρη και Γηs ειναι καθε 16
χρονια 55 εκατομμυρια χιλιομετρα.
Ο Αρηs εχει δυο γεματα με κρατηρεs φεγγαρια, τον Φοβο και τον Δειμο.
Τα φεγγαρια αυτα ανφερονται και στην «Ιλιαδα» του Ομηρου (Ν 299, Ο
119, Λ 37), ενω αυτα μολιs το 1877 ξανα-ανακαλυφθηκαν και πηραν τα
ιδια ονοματα με αυτα που αναφερονται στην «Ιλιαδα».
Προκεται για δυο μικρουs δορυφορουs που κινουνται παρα πολυ κοντα
στον Αρη, σε σχεδον κυ- κλικη τροχια.
Ο Φοβοs που εχει ενα μικρο μεγεθοs διαμετρου 22 χιλιομετρων ανατελει
απο την δυση και δυει στην ανατολη σχεδον δυο φορεs την ημερα, σε
υψοs 6.000 χιλιομετρων απο την επιφανεια του Αρη.
Προκειται για τον πλησιεστερο δορυφορο σε πλανητη του ηλιακου μαs
συστηματοs.
Ο Δειμοs με διαμε- τρο 8 χιλιομετρων, ειναι ο μικροτεροs δορυφοροs του
ηλιακου μαs συστηματοs. Κινειται πιο εξω απο τον Φοβο αλλα στην
μικρη επισηs αποσταση των 20.000 χιλιομετρων (11).
Η αποσταση τηs τεταρτηs τροχιαs, που εντοπιζεται στην τροχια του
πλανητη
Αρη, ειναι κατα την μεθοδο του «Φιλολαου) α4 = (Φ ειs την 4)/1 : (Φ ειs
την 3)
/2 = Φ = 1,61803 αστρονομικεs μοναδεs.
Η διαφορα με τιs αστρονομικεs παρατηρησειs α4 = 1,524 ειναι 0,08
αστρονομικεs μοναδεs, δηλαδη 8,4 %.
Αυτη ειναι σχετικα ανεκτη ωs διαφορα μεταξυ κυκλικηs και ελλειπτικηs
τροχιαs.
Ο πλανητης Αρης οπως και η Γη δεν εχουν τελειο σγαιρικο σχημα και
ειναι λιγο
επιπεδωμενοι.
Η αποσταση των δυο πολων του Αρη μετρα 6759 km και είναι κατα
20 km μικροτερη απο την διαμετρο του ισημερινου του.
Η αντιστοιχος διαφορα στην Γη ειναι 43 km.
Η παραμορφωση του πλανητη Αρη, ομοιαζει με ενα απιδι, οφειλεται
στην περιστροφη του γυρω απο τον αξονα του.
 Σε διαφορα με την Γη το κεντρο βαρος του Αρη δεν συμπιπτει με το
γεωμετρικο κεντρο και βρισκεται 3 km κατα μηκος του αξονα
περιστροφης προς τον νοτιο πολο.
Αυτος ειναι και ο λογος που ο νοτιος πολος του Αρη βρισκεται κατα
6 km υψηλωτερα απο τον βορειο πολο του.

Μεταξυ του Αρη και του Δια βρισκεται η ζωνη με χιλιαδεs μικρουs
πλανητεs,
αστεροειδη, πλανητοειδη και μετεοριτεs, οι οποιοι περιφερονται του
ηλιου μαs. Το μεγαλυτερο αστεροειδεs ειναι ο Κερεs.
Η Vesta εχει το ημιση μεγεθοs του Κερεs και ειναι φωτεινοτερη, που
σημαινει, οτι τα αστεροειδη αυτα δεν δεν εχουν την ιδια υλικη
προελευση.
Την 27η Σεπτεμβριου του 2007 εκτοξευθει ενα διαστημοπλοιο με το
ονομα Dawn προs τον αστεροειδη Vesta και Κερεs.
Ο πρωτοs ενδιαμεσοs στοχοs ειναι ο Αρηs που θα περασει τον
Φεβρουαριο του 2009 απο κοντα του και θα κατευθυνθει μετα προs τον
αστεροειδη Vesta
μεγεθουs 500 χιλιομετρων οπου θα φθασει τον Αυγουστο του 2011 και
θα περιφερεται γυρω του επι 9 μηνεs για να τον ανιχνευει με μια καμερα,
ενα φασμα-τογραφο για ορατο και υπερυθρο φωs και ενα φασματογραφο
νετρονιου για τιs ακτινεs-γ και θα συνεχισει μετα το ταξειδι του προs τον
αστεροειδη Κερεs οπου θα φθασει τον Φεβρουαριο του 2015.
Θα περιφερεται γυρω απο τον αστεροειδη αυτον μεγεθουs 950
χιλιομετρων για 10 μηνεs ( 12 ).
Η αποσταση α5 που εντοπιζεται στην πιθανη περιοχη του υποτιθεμενου
κατεστραμενου πλανητη, δηλαδη στην ζωνη των αστεροειδων μεταξυ
Αρη και Δια, υπολογιζεται με την μεθοδο του «Φιλολαου» α5 = (Φ ειs
την 5)/2 : (Φ ειs την 3)/2 = Φ ειs την 2 = 2,61803 αστρονομικεs μοναδεs.
Η επισημη αστρονομια δεν παραδεχεται, οτι η υπαρξη χιλιαδων
τεμαχιδιων αστεροειδων που περιφερονται του ηλιου μαs σε κατα μεσον
ορο αποσταση των 2,80 αστρονομικων μοναδων, ειναι υπολειμματα ενοs
καταστραμενου πλανητη.

Ο Διας, ο τελευταιος γιος του Κρονου και της Ρεας συμβολιζε για
τους αρχαιους Ελληνες την παντοδυναμια και την απολυτη εξουσια και
ειχε την διακυβερνηση του συμπαντος.
Η Ρεα αγανακτησμενη απο τον σκληροκαρδο συζυγο της που ετρεμε για
τον θρονο του και γι’ αυτον τον λογο καταβροχθιζε τα παιδια του,
αμεσως μετα την γεννα του Δια καταφερε, με την βοηθεια του Ουρανου
και της Γης, να τον ξεγελασει.
Για τον λογο αυτο τα κειδεψε στην Κρητη, οπου με την βοηθεια του
βασιλια Μελισσεα και με παραστατριες τις κορες του, την Μελισσα και
 την Αδραστεια, γεννησε τον Δια σε μια σπηλια του ορους Δικτη, που
ονομαζοταν Δικταιο αντρο.
Στην συνεχεια η Ρεα εμπιστευθηκε το βρεφος στις Νυμφες του βονου και
επεστρεψε στο παλατι του Κρονου και εδωσε σε αυτον τυλιγμενη στα
σπαργανα μια πετρα για να την καταπιει την οποιαν και καταβροχθισε.
Υπαρχουν διαφοροι και με μεγαλο ενδιαφερον μυθοι σχετικα με την
ανατροφη του Δια στο Δικταιο αντρο και την ενηλικιωση αυτου στην
Κρητη.
Θα ξεπερνουσε ομως τα ορια του παροντος πονηματος η εξιστοριση και
η αποδικοποιηση αυτων.

Ο πλανητηs Διαs (ο πατερας των θεων και των ανθρωπων) βρισκεται

περαν τηs
ζωνης των αστεροειδων και περιφερεται γυρω απο τον Ηλιο μαs σε
αποσταση
778 εκατομμυρια χιλιομετρα σε 12 χρονια.
Ειναι ο μεγαλυτεροs και ο ποιο επικινδυνοs πλανητηs του ηλιακου μαs
συστηματοs.
Ολοι οι αλλοι πλανητεs του ηλιακου μαs συστηματοs θα χωρουσαν δυο
φορεs μεσα του.
Ο Διαs επιδρα ωs εναs δυναμικοs μαγνητηs και ταυτοχρονα ωs φιλτρο
για την ασφαλεια τηs γηs.
Με την βαρυτητα του απορροφα οτι περνα διπλα του.
Χωριs τον Δια ειναι πολυ
αμφιβολο εαν αναπτυσσονταν ζωη στην γη.
Η γη θα χωρουσε 1318 φορεs στον Δια, ο οποιοs αποτελειται απο υγρα
και ειναι σκεπασμενοs με πολυ ψυχρα συννεφα.
Εχει 16 φεγγαρια, απο τα οποια τα 12 ειναι πολυ μικρα.
Το μεγαλυτερο φεγγαρι Γκανυμεντ εχει το μεγεθοs του Ερμη.
Στο φεγγαρι Ιο η ηφαιστειογενηs δραστηριοτητα ειναι πολυ μεγαλη, ενω
τα φεγγαρια Ευρωπη, Γκανυμεντ και Καλλιστο καλυπτονται απο παγουs.
Η επιφανεια του φεγγαριου Ευρωπη ειναι ασπρη, ενω του φεγγαριου
Γκανυμεντ ειναι σκοτεινη και γεματη οπωs και του φεγγαριου Καλλιστου
με κρατηρεs.
Η Ευρωπη, που εχει μεγεθος αναλογο με αυτο της Σεληνης, βρισκεται σε
αποσταση 790 εκατομμυριων χιλιομετρων απο τον ηλιο μας.
Η θερμοκρασια ωστοσο στην επιφανεια της Ευρωπης ειναι -145 βαθμοι
Κελσιου που ειναι απαγορευτικη για την δημιουργια και την αναπτυξη
ζωης, οπως εμεις τουλαχιστον την γνωριζουμε.
Στο εσωτερικο της Ευρωπης υπαρχει μια «παλιρρο’ι’κη καμψη» που
αποτελει προ’ι’ον της βαρυτικης ελξης στον Δια και στα φεγγαρια του.
Αυτη η διαδικασια ειναι, συμφωνα με τους επιστημονες, πιθανο να
διατηρη τα εσωτερικα στρωματα της Ευρωπης σε υγρη μορφη.
Κοντινες φωτογραφιες απο την επιφανεια της Ευρωπης τις οποιες εστειλε
το διαστημοπλοιο Galileo δειχνουν σπασιματα και ρωγμες στον
εξωτερικο φλοιο, κατι που ισως σημαινει οτι κομματια παγου κινουνται
σε μια υγρη θαλασσα. Επιστημονες του Πανεπιστημιου Κολοραντο των
ΗΠΑ χρησιμοποιησαν δεδομενα απο τα διαστημικα σκαφη που εχουν
πλησιασει και φωτογραφησει την Ευρωπη και εφτιαξαν ενα μοντελο της
μορφολογιας της.
Το μοντελο αυτο δειχνει οτι στην Ευρωπη υπαρχει ενας αλμυρος
ωκεανος σε βαθος 20 χιλιομετρων απο την παγωμενη επιφανεια, ενω η
επιφανεια αυτης χαρακτηριζε-ται ως γεωλογικα ενεργη.
Η αποσταση α6 = (Φ ειs την 6)/2 : (Φ ειs την 3)/2 = 4,236051
αστρονονικεs μοναδεs, που κατα την μεθοδο του «Φιλολαου»
εντοπιζεται στον πλανητη Δια, διαφερει εναντι των αστρονομικων
παρατηρησεων των α6 = 5,203 αστρονομικων μοναδων κατα 5,203 –
4,236051 = 0,966949 αστρονομικεs μοναδεs.
Η τεραστια αυτη διαφορα διχνει, οτι ο πλανητηs Διαs υπεστει βιαιη πιεση
η οποια τον εξετρεψε απο την φυσικη του θεση, εωs οτου αυτοs
συγκρατηθει στην επομενη δυναμικη γραμμη τηs βαρυτηταs.
Η μεγαλη εκρηξη του αυτοκαταστραφεντοs πλανητη στην σημερινη
ζωνη των αστεροειδων ηταν τετοιαs εντασεωs, που καταφερε να
μετακινηση την μαζα του πλανητη Δια σε αποσταση περιπου μιαs
αστρονομικηs μοναδαs, πραγμα που μεταφερθηκε και στον πλανητη
Κρονοs.

Ο πλανητηs Κρονοs (θεοs τηs γεωργιαs) διαμετρου 120.000 χιλιομετρων

ειναι περιπου τοσο μεγαλοs οπωs ο Διαs και βρισκεται στο διπλασιο τηs
αποστασηs
του Δια απο τον ηλιο μαs.
Για μια περιφορα γυρω απο τον ηλιο μαs χρειαζεται
ο Κρονοs περιπου 30 γηινα χρονια.
Τα συννεφα που καλυπτουν τον πλανητη Κρονο δεν ειναι εγχρωμα οπωs
του Δια και λογω τηs μεγαληs αποστασεωs απο τον ηλιο μαs ειναι πολυ
ψυχρα και αποτελουνται απο παγο.
Τον πλανητη Κρονο περιφερονται τα δακτυλια του και 14 μικρα
φεγγαρια, απο τα οποια ορισμενα εχουν διαμετρο μολιs 30 χιλιομετρων.
Το μεγαλυτερο φεγγαρι του πλανητη Κρονοs, o Τιταναs, εχει
ατμοσφαιρα.
Το διαστημικο πλοιο Κασσινι που απεσταλει τον Οκτωβριο του 1997,
εφθασε τελη του 2004 στον Κρονο, στον οποιο περριφερεται και
απωθησεν με επιτυχια τον Ιανουαριο του 2005 εναν δορυφορο με το
ονομα Χουιγκεs, που προσγειωθηκε επισηs επιτυχωs στο φεγγαρι Τιτανα
του πλανητη Κρονοs.
Οι πρωτεs φωτογραφιεs απο την επιφανεια του Τιτανα δειχνουν, οτι αυτη
αποτελειται απο πετρωματα και σε υγρα κατασταση ευρισκομενουs
υδρογονανθρακεs.
Ομαδα επιστημονων στους οποιους συμμετεχουν και ειδικοι
της NASA εικαζουν οτι ειναι πιθανο να υπαρχουν καποιες μορφες ζωης
στον Τιτανα.
Η θεωρια που ανεπτυξαν είναι οτι το πιθανοτερο μερος οπου μπορει να
βρισκονται αυτες οι μορφες ζωης είναι επανω ‘η μεσα σε καποια
παγωμενα κομματια υδρογονανθρακων που επιπλεουν μεσα στις
θαλασσες, τις λιμνες και τα ποταμια που εχουν εντοπισθει στον Τιτανα.
Συμφωνα με τους ανω ερευνητες το μεθανιο και το αιθανιο μπορουν να
λειτουργησουν σαν δομικα υλικα για την αναπτυξη εξωτικων μορφων
ζωης οι οποιες πιθανοτατα δεν υπαρχουν στον πλανητη μας.
Μια ρομποτικη «βαρκα» εξερευνησης σχεδιαστηκε να ριχθη με
αλεξιπτωτο στην Θαλασσα της Λιγειας στον Τιτανα.
Ο Εγκελαδος ειναι ενα παγωμενο φεγγαρι του Κρονου με διαμετρο μολις
500 χιλιομετρων και ειναι καλυμμενος με νιφαδες παγου που
αντανακλουν το 90% του ηλιακου φωτος.
Η εξερευνηση του Εγκελαδου απο το διαστημικο σκαφος Cassini που
εξερευνα τον Κρονο και τα αλλα φεγγαρια του προσεφερε στους
επιστημονες στοιχεια που οδηγουν στο συμπερασμα οτι υπαρχει και σε
αυτον τον δορυφορο νερο σε υγρη μορφη κατω απο την παγωμενη
επιφανεια.
Επιστημονες του Πανεπιστημιου της Χα’ι’δελβεργης και του Ινστιτουτου
Μαξ Πλανκ στην Γερμανια επικεντρωσαν την προσοχη τους

στα υλικα που εκτοξευουν οι πιδακες που παρατηρουνται στον

Εγκελαδο.
Απο τους πιδα-κες εκτοξευονται υδρατμοι μαζι με κοκκους παγου αλλα
και αλλα υλικα.
Οι ερευνητες διεπιστωσαν οτι το μειγμα ειναι κατα κανονα πλουσιο σε
αλατι, το οποιο πιθανολογουν οτι προερχεται απο αλμυρο νερο που
βρισκεται σε βαθος 80 χιλιομετρων κατω απο την παγωμενη επιφανεια
του φεγγαριου.
Τα στοιχεια που εχουν μεχρι σημερα συλλεγει απο τις παρατηρησεις
στον Εγκελαδο υποδει-κνυουν οτι το γεγγαρι αυτο του Κρονου ειναι
γεωλογικα ενεργο και πλουσιο σε θερμικη ενεργεια.
Ο συνδυασμος θερμικης ενεργειας και νερου σε υγρη μορφη θεωρειται
καταλληλο περιβαλλον για την αναπτυξη ζωης.
Τα κυριωτερα χαρακτηριστικα του πλανητη Κρονου ειναι τα
περισσοτερα απο
 τα χιλια δακτυλια του που περιφερονται γυρω απο τον ισημερινο του
και
αποτελουνται απο εκατομμυρια τεμαχια παγου διαφορετικου μεγεθουs
εωs και 10 χιλιομετρα διαμετρου.
Η αποσταση α7 (κατα την μεθοδο του «Φιλολαου) εντοπιζεται στον
πλανητη Κρονοs και ειναι α7 = (Φ ειs την 7)/2 : (Φ ειs την 3)/2 = Φ ειs
την 4 =6,85403 αστρονομικεs μοναδεs, εναντι 9,539 αστρονομικων
μοναδων των αστρονομικων παρατηρησεων, ενω η νεα ακτινα περιφοραs
υπολογιζεται με 9,472 αστρονομικεs μοναδεs, δηλαδη η διαφορα ειναι
τηs ταξεω 0,0067 αστρονομικων μοναδων ‘η 6,7 %.

Ο πλανητηs Ουρανοs (ο θεοs του Ουρανου) εχει το ημισυ μεγεθοs του

Δια και
περιφερεται του Ηλιου μαs σε 84 γηινα χρονια σε μια αποσταση
2.870
εκατομμυριων χιλιομετρων.
Ο πλανητηs αυτοs εντοπισθηκε τυχαιωs το 1781 απο τον αστρονομο
Ουιλιαμ Χερσελ.
Φαινεται οτι ο αξοναs περιστροφηs του πλανητη αυτου ειναι πολυ
κεκλιμενοs.
Κατα την περιφορα του γυρω απο τον ηλιο μαs πεφτουν οι ηλιακεs
ακτινεs επανω του σε περιοδουs 21 χρονων, πρωτα στον ενα πολο, μετα
στον ισημερινο και τελευταια στον αλλο πολο.
Αυτοs ειναι ο λογοs που τα ετη του πλανητη Ουρανοs ειναι ασυνηθηστα,
διοτι σε καθε πολο
ακολουθουν μετα απο 21 χρονια ημερεs και νυχτεs, για 21 χρονια μονο
νυχτεs.
Ενω οι αξονες ολων των αλλων πλανητων του ηλιακου μας συστηματος
ειναι
σχεδον καθετοι στην τροχια τους, ο αξονας του Ουρανου ειναι σχεδον
παραλληλος.
Εαν υποθεσουμε οτι οι πλανητες του ηλιακου μας συστηματος
δημιουργηθηκαν με αξονες περιστροφης καθετους στις τροχιες τους, τοτε
ο αξονας του Ουρανου θα πρεπει να «εστριψε» σε καποια μεταγενεστερη
εποχη.
Αρχικα ειχε υποτεθει οτι αυτο συνεβη οταν ο πλανητης αυτος
συγκρουστηκε με καποιο αλλο μεγαλο σωμα του ηλιακου μας
συστηματος, στο μεγεθος της Γης. Η δυνατοτητα αυτη απερριφθηκε απο
το γεγονος οτι οι τροχιες των μεγαλων δορυφορων ολων των πλανητων
του ηλιακου μας συστηματος βρισκονται στο ισημερινο επιπεδο του καθε
πλανητη.
 Μια συγκρουση του Ουρανου με ενα αλλο σωμα θα αλλαζε τον αξονα
του πλανητη, αλλα θα αφηνε τους δορυφορους του να περιφερονται στο
αρχικο ισημερινο επιπεδο τους.
Εν τουτοις οι δορυφοροι του Ουρανου περιφερονται στο σημερινο
ισημερινο επιπεδο του πλανητη, γεγονος που σημαινει οτι η αλλαγη του
αξονα περιστροφης εγινε με
αργο τροπο, ετσι ωστε να «παρασυρθουν» μαζι του και οι δορυφοροι
του.
Ο μονος τροπος για αργη μεταβολη του αξονα περιστροφξης του
Ουρανου ειναι η συνεχης και ασθενης ελξη καποιου αλλου σωματος, ειτε
ενος αλλου πλανητη ειτε ενος απο τους δορυφορους του.
Η ελξη αλλου πλανητη θα πρεπει να αποκλεισθη, επειδη ειναι ικανη να
αλλαξη τον αξονα ενος απο τους μικρους πλανητες π.χ. του Ερμη ‘η του
Αρη, οχι ομως και του Ουρανου.
Αρα μενει η περιπτωση της ελξης ενος μεγαλου απο τους 15 δορυφορους
του. Τετοιος ομως δεν παρατηρειται σημερα.
Ορισμενοι Αστρονομοι υποστηριζουν οτι ο δορυφορος αυτος, αφου
μετακινησε τον αξονα περιστροφης του Ουρανου, αποσπασθηκε απο τον
μητρικο πλανητη κατα την διαρκεια του οψιμου σφοδρου βομβαρδισμου,
οταν οι μεγαλοι πλανητες του ηλιακου μας συστηματος σχεδον
συγκρουστηκαν μεταξυ τους.
Το προβλημα με αυτο το σεναριο ειναι οτι ο δορυφορος αυτος θα επρεπε
να περιφερεται σε αποσταση 50 φορες την ακτινα του Ουρανου και να
εχη μαζα το 1/10 της μαζας του πλανητη Ουρανος.
Ωστοσο ο πιο απομακρυσμενος απο τους 15 δορυφορους του Ουρανου
περιφερεται μονο στη μιση αποσταση και εχει μαζα μολις το ενα
εκατοντακις χιλιοστο του πλανητη.
Σαν να μη εφθανε αυτο, το σεναριο κανει και την επιπλεον υποθεση οτι
αρχικα η τροχια του Ουρανου ειχε αφυσικα μεγαλη κλιση ως προς το
μεσο επιπεδο των τροχιων των υπολοιπν πλανητων.
Για τους παραπανω λογους οι περισσοτεροι αστρονομοι απορριπτουν την
ως ανω ερμηνεια.
Προσφατα διατυπωθηκε η αποψη οτι το σεναριο της συγκρουσης ειναι
συμβατο με το επιπεδο των τροχιων των δορυφορων του Ουρανου, αν η
συγκρουση ειχε συμβει πριν απο την δημιουργια των δορυφορων.
Με τον εναν ‘η τον αλλον τροπο φαινεται οτι οτι το μυστηριο του αξονα
του Ουρανου παραμενει ακομη αλυτο.
Ο πλανητηs Ουρανοs, ενας απο τους τεσσερις μεγαλυτερους πλανητες
του ηλιακου μας συστηματος, εχει 15 φεγγαρια και 10 δακτυλια και
αποτελειται απο υγρα και αερια.
Η αποσταση α7 που εντοπιζεται στον πλανητη Ουρανο ειναι κατα την
μεθοδο του «Φιλολαου» α8 = (Φ ειs την 8)/2 : (Φ ειs την 3)/2 = Φ ειs την
5 = 11,09 αστρονομικεs μοναδεs.
 Η διαφορα τηs νεαs τροχιαs απο την αρχικη ειναι 18,944 αστρονομικεs
μοναδεs, ενω οι αστρονομικεs παρατηρησειs δινουν την τιμη 19,18
αστρονομικεs μοναδεs.

Ο πλανητηs Ποσειδων (ο θεοs των θαλασσων) φαινεται να ειναι ομοιοs

του πλανητη Ουρανοs αλλα λιγο μικροτεροs.
Περιφερεται τον ηλιο μαs σε απο- σταση 4.497 εκατομμυρια χιλιομετρα
σε διαρκεια 165 γηινων χρονων. Εχει δυο
Φεγγαρια, τον Τριτονα και την Νερα’ι’δια. Το φεγγαρι Τριτοναs
περιφερεται
τον πλανητη Ποσειδωνα σε αντιθετη κατευθυνση απο την δικια του
περιστροφη γυρω απο τον αξονα του. Η αποσταση α9 που εντοπιζεται
στον πλανητη Ποσειδων ειναι κατα την μεθοδο του «Φιλολαου» α9 = (Φ
ειs την 9)/2 : (Φ ειs την 3)/2 = Φ ειs την 6 = 17,9447 αστρονομικεs
μοναδεs, ενω η νεα αποσταση υπολογιζεται με 30,034 αστρονομικεs
μοναδεs εναντι των στρονομικων παρατηρησεων των 30,06
αστρονομικων μοναδων.
Η μεταπτωση αυτη οφειλεται προφανωs στην αλυσοδωτη μεταφορα τηs
αρχικηs μεταπτωσεωs του αμεσωs γειτονικου πλανητη Ουρανος, η οποια
αξηναγκασε και τον πλανητη Ποσειδων να μετακινηθη σε νεα θεση
ισορροπιαs των μεταξυ τουs ελξεων.

Ο πλανητηs Πλουτων (ο θεοs του Υποκοσμου) ειναι ο μικροτεροs

πλανητηs
που περιφερεται τον ηλιο μαs σε αποσταση 5.900 εκατομμυριων
χιλιομετρων
σε 248 γηινα χρονια.
Το φεγγαρι του Χαρον χρειαζεται για μια περιφορα γυρω
απο τον πλανητη Πλουτων τοσο χρονο, οσο χρονο χρειαζεται ο πλανητηs
αυτοs
για μια περιστροφη γυρω απο τον αξονα του. Η αποσταση α10 = (Φ ειs
την 10)/2 : (Φ ειs την 3)/2 = Φ ειs την 7 = 29,03506 αστρονομικεs
μοναδεs αντιστοιχει στον πλανητη Πουτων που και αυτοs επηρεαζεται
απο την αλυσιδωτη μεταπτωση των γειτονικων πλανητων, ετσι ωστε η
νεα τροχια να υπολογιζεται με 39,506 αστρονομικεs μοναδεs εναντι των
αστρονομικων παρατηρησεων των 39,50 αστρονομικων μοναδων.
Η αποσταση του ακομη αγνωστου πλανητη κατα την μεθοδο
του «Φιλολαου» α11 = (Φ ειs την 11)/2 : (Φ ειs την 3)/2 ευρεθη απο την
προσαρμογη του νομου των αποστασεων του Πυθαγορα σε 63,921839
αστρονομικεs μοναδεs, ενω για τον δωδεκατο αγνωστου ακομη πλανητη
υπολογιζεται α12 = (Φ εισ την 12)/2 : (Φ εισ την 3)/2 = 103,343
αστρονομικεs μοναδεs.
 Εαν προσαρμοσθουν οι αποστασειs αυτεs στιs πραγματικεs ελλειπτικεs
τροχιεs, προκυπτουν για τον 110ν πλανητη α11 = 60,726 και για τον 12ον
πλανητη α12 = 98,176 αστρονομικεs μοναδεs.

Δακτυλια απο παγο και σκονη εχουν οι πλανητεs Διαs, Κρονοs, Ουρανοs
και
Ποσειδων.
Προκειται για τιs πιο επιπεδεs δομεs του συμπαντοs και
χαρακτηριζονται με μια πολυπλοκη δυναμικη.
Οι ραβδωσειs, τα κυματα και οι κινητηρεs των μοντερνων
διαστημοπλοιων που διερχονται μεσα απο τα δακτυλια, μαs φανερωνουν
και μαs δινουν πολυτιμεs πληροφοριεs για την δημιουργια των δομων
αλλα και για δην δημιουργια των πλανητων.
Το σχημα του δισκου και τηs σφαιραs ειναι οι πιο συνηθισμενεs και πιο
συχνεs μορφεs που συναντιουνται στο συμπαν.
Το σχημα του δισκου βρισκεται σε συναρτηση με την δημιουργια
ουρανιων σωματων ωs απορροια τηs αλληλοεπιδρασηs των δυναμεων
(βαρυτικηs, ηλεκτρομαγνετικηs, ισχυραs και ασθενηs πυρηνικηs, μαζι με
την εντροπια και την θερμοδυναμικη) που ενεργουν στο συμπαν ( 13 ).

Βιβλιογραφια

1. Χατζηθεοδωρου Γ., « Τα πεδια μαχηs των στρατιων του συμπαντοs»

Δαυλοs, αρ. 307, Νοεμβριοs 2007, σ. 21430-21438

2. Δακογλου Ι., «Ο μυστικοs Κωδικαs του Πυθαγορα και η

αποκρυπτογραφη-
σιs τηs διδασκαλιαs του». Εκδ. Νεα Θεσιs, Αθηνα 2005

3. Stande J., «Planeten: Turbulente Geburt in der Scheibe»

Sterne und Weltraum, 11/2007, S. 21-22

4. Sagan C., «Unserer Kosmos»

München, Zürich, Droemer Knaur Verlag 1982

5. Ostriker J, Steinhardt P., «Die Quintessenz des Universums»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 2/2002, S. 46-51

6. Hogan C., «Deuterium und der freie Kosmos»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2001, S. 92-98

7. Χατζηθεοδωρου Γ., «Η Φωτια των θεων»

Δαυλοs, αρ. 290, Απριλιοs 2006, Σ. 19709-19712
 8. Χατζηθεοδωρου Γ., «Γεφυρωνεται το Σχισμα τηs Φυσικηs»
Δαυλοs, αρ. 293, Ιουλ-Αυγ. 2006, Σ. 20011-20015

9 Hawkins S., «Das Universum in der Nußschale»

Hamburg 2001

10. Stegmaier J., «AKARI bringt Licht ins Dunkel»

Sterne und Weltraum, 11/2007, S.19-21

11. Λαζαρηs Ι., «Η Τεχνολογια των Θεων»

Δαυλοs 2003, σ. 77-80

12. A.K. «Dawn auf den Weg zu Vesta»

Sterne und Weltraum 11/2007 S. 14

13. Spahn F., «Planeten-Ringe»

Sterne und Weltraum, 11/2007, S. 26-36

14. Φιλολαοs «Φιλολαοs 14, 4-5»

15. Ιεροδιακοναs Γ., « Φαεθων»

Δαυλοs, αρ 263, Ιουλιοσ 2003, σ. 16937-16943

16. Δακογλου Ι., « Η ΝΑSΑ επαληθευει τον Πυθαγορειο αστρονομο

Φιλολαο»
Δαυλοs, αρ. 270, Ιουνιοs 2004, σ. 17781-17784
 Σχ. 15: Οι κινησεις μιας Σβουρας

2.8 Ο πλανητηs Γη

Ο ουρανιοs θολοs γυρω και πανω απο την Γη με τα αστερια του, το

μαυρο χαοs,
γεματο με ησυχια και αδιαφοροτητα, αυτη η οπτικη ματια γεματη αγωνια
και
φοβο, δημιουργει στουs ανθρωπουs πανικο.
Απο την αλλη πλευρα οι ανθρωπινες ελπιδεs και φοβοι, κινουνται σαν
ενα βελοs προs τα υψη που δεν φθανονται, στα υπερανθρωπα υψη, σαν
να ηθελαν να ποιασουν τον Δημιουργο του συμπαντοs και να τον
μεταφερουν μαζι με τον θρονον του στην Γη.

Η ιστορια του πλανητη γη διαχωριζεται σε τεσσερεs μεγαλεs γεωλογικεs

εποχεs: Αρχα’ι’κο (4,6 δισεκατομμυρια χρονια εωs 800 εκατομμυρια
χρονια),
Προκαμβριο (800 εωs 545 εκατομμυρια χρονια), παλαιοζωικο (545 εωs
245
εκατομμυρια χρονια), Μεσοζωικο (245 εωs 66,4 εκατομμυρια χρονια)
και
Νεοζωικο (66,4 εκατομμυρια χρονια εωs 10.000 χρονια), πολλεs φορεs
χρησιμοποιηται η εννοια «Φανεροζωικο» για το συνολο του
Παλαιοζωικου, Μεσοζωι- κου και Νεοζωικου (545 εκατομμυρια χρονια
εωs 10.000 χρονια).
Για να λαβουμε μια γενικη εικονα τηs εξελιξηs του πλανητη μαs πρεπει
να
κανουμε ενα συντομο περιπατο απο την αρχη μεχρι σημερα, μεσα απο
την
γεωλογικη ιστορια του.

Αρχα’ι’κο (4,6 δισεκατομμυρια – 800 εκατομμυρια

χρονια)
Προκαμβριο (800 – 545 εκατομμυρια χρονια)
Καμβριο (545 – 503 εκατομμυρια χρονια)

Παλαιοζωικο Ορδοβισιο (503 – 438 Εκατομμυρια χρονια)

Σιλουριο (438 – 408 εκατομμυρια χρονια)
Δεβονειο (408 – 360 εκατομμυρια χρονια)
Ανθρακοφορο (360 – 286 εκατομμυρια χρονια)
Περμιο (Δυασιο) (286 – 245 εκατομμυρια χρονια)

Μεσοζωικο Τριασιο (245 – 208 εκατομμυρια χρονια)

Ιουραs (208 – 144 εκατομμυρια χρονια)
Κρητιδικο (144 – 66,4 εκατομμυρια χρονια)

Νεοζωικο (66,4 εκατομμυρια – 10.000

χρονια)

Τριτογενεs (66,4 – 5 εκατομμυρια

χρονια

Παλαιοτριτογενεs
Παλαιοκαινο
Ηωκαινο
Ολιγοκαινο

Νεοτριτογενεs
Μειοκαινο
Πλειοκαινο

Τεταρτογενεs (5 εκατομμυρια χρονια-10.000

χρονια)

Παλαιο-Πλειοκαινο
Μεσο-Πλεικαινο
 Νεο-Πλειοκαινο
Σημερινη Εποχη

Μια μεγαλα πεγετωδη εποχη διηρκησεν απο το Αρχα’ι’κο εωs προ 2,2
δισ-
εκατομμυριων χρονων.
Οι θερμοκρασιεs στην επιφανεια του πλανητη μαs
επεσαν εωs 45 βαθμουs κελσιου κατω του μηδενοs και προφανωs
υπηρξεν ολη
η γηινη επιφανεια παγωμενη.
Η σωτηρια ηλθε απο την τεκτονικη των
λιθοσφαιρικων πλακων και απο το εσωτερικο τηs γηs με την
δραστηριοποιηση τηs ηφαιστειοτηταs.
Ακολουθησαν 1 δισεκατομμυρια χρονια με θερμο κλιμα και μετα μια νεα
παγετωδη εποχη το ετσι ονομασθεν Κρυονεριο.
Κατα τιs σημερινεs θεωριεs, στο Κρυονεριο μειωθηκε η ακτινοβολια του
ηλιου κατα 6 % με ταυτοχρονη παραγωγη αεριου CO2 λογω τηs
ηφαιστειοτηταs.
Το αποτελεσμα ηταν να χαση η γη την ικανοτητα να διατηρη και να
αποθηκευη θερμοτητα.
Μετα την ψυχρη αυτη εποχη ακολουθησε μια ζεστη φαση, που συνεβαλε
αποφασιστικα στην ζωικη εκρηξη τηs Καμβριου.
Εωs την φαση αυτη
κυριαρχουσαν τα κυανοβακτηριδια και οι στρωματολιθοι, ενα ειδοs
ζωντοs
πετρωματοs.
Μετα εζησε η γη στην Ορδοβισιο, στην Δεβονειο, στην Περμιο (Δυασιο),
στην Τριασιο και στην Κρητιδικη, τιs πεντε «εποχεs θανατου» των
διαφορων ζωντων μορφων.
Καθε φορα πεθαιναν 80 με 85 % των βιολογικων
οργανισμων.
Ο μεγαλυτεροs μαζικοs θανατοs ελαβε χωρα στην Περμιο. Στην
γεωλογικη αυτη περιοδο εξαφανισθηκε το 95 % ολων των μεχρι τοτε
ζωντων
οργανισμων.
Μεταξυ των πεντε αυτων γεωλογικων εποχων θανατου των
διαφορων ζωντων μορφων οργανισμων υπηρχαν και αλλεs
ενδιαμεσεs «εποχεs θανατου» αλλα οχι τοσο μεγαληs ισχυοs. Τοσο για
τιs μεγαλεs οσο και για τιs ενδιαμεσεs εποχεs θανατου, τα αιτια
παραμενουν μεχρι σημερα αγνωστα (19).

Η Γη ειναι εναs συνεχωs μεταβαλλομενοs πλανητηs γεματοs απο φυσικη

ομορφια.
 Ο πλανητηs αυτοs γεννηθηκε στην πιο ευνο’ι’κη θεση.
Εαν βρισκονταν λιγο πιο κοντα στον ηλιο το νερο του θα εξατμιζονταν.
Εαν βρισκονταν λιγο πιο μακρυα απο τον ηλιο δεν θα περιειχε υγρο νερο.
Η προελευση του υγρου νερου στον πλανητη μαs και ειδικα το ερωτημα
γιατι στην γη υπαρχει περισσοτερο νερο απ’οτι στουs αλλουs
εσωτερικουs πλανητεs του ηλιακου μαs συστηματοs δεν εχει ακομη
απαντιθει ικανοποιητικα.
Η συγκρουση τηs γηs με εναν διδυμο πλανητη οδηγησεν προφανωs στην
γεννηση τηs σεληνηs.
Με την συμπληρωματικα μαζα υληs που ελαβε η γη απο την συγκρουση
αυτη, μεγαλωσε ο πυρηναs τηs κατα 20 % και κατ’επεκταση και η
δυναμη βαρυτηταs, με αποτελεσμα να κρατηση μια συμαντικη
ατμοσφαιρα, δηλαδη ενα περιτυλιγμα απο νερο και αεριο γυρω απο την
επιφανεια τηs.
Το νερο ωs γεματο μυστικα στοιχειο, περιεχει μεγαλεs δυναμειs,
ανεξηγητεs ακομη ιδιοτητεs, ακομη και δικη του συνειδηση που
αποθηκευει και μεταφερει
πληροφοριεs.
Χωριs υγρο νερο δεν θα υπηρχει η πολυμορφια τηs ζωηs στην Γη, οπωs
την γνωριζουμεν.
Εμφανιζεται ωs βροχη, ομιχλη, δροσοs, χιονι και παγοs, διαπλασσει
τοπια, αφηνει να φυτρωνουν και να μεγαλωνουν τα δενδρα, να ανθιζουν
τα λουλουδια και υπηρξε η αρχη ολων των μορφων ζωηs στον πλανητη
μαs.
Το νερο κυκλοφορει αιωνια.
Οι ωκεανοιοι μεγαλυτερεs αποθηκεs νερου του πλανητη μαs παιζουν
στον αιωνιο αυτο κυκλο τον κυριο ρολο.
Με την επιδραση τηs ηλιακηs ακτινοβολιαs θερμαινεται το νερο στην
επιφανεια των ωκεανων και εξατμιζεται.
Επειδη οι υρατμοι ειναι ελαφροτεροι απο τον αερα, κινουνται προs τα
πανω οπου ψυχραινονται και συμπυκνωνονται και σχηματιζουν νεφοι.
Αυτα οταν κορεσθουν με υγρασια την αφηνουν ελευθερη να πεση ωs
βροχη. Αναλογα με τιs θερμοκρασιεs που επικρατουν στην Τροποσφαιρα
και τιs αλλεs εξωτερικεs επιδρασειs, το νερο πεφτει στην επιφανεια τηs
Γηs ωs βροχη, χιονι ‘η χαλαζι και εισερχεται στο υποβαθρο και
συγκεντρωνεται ωs υπογειο ‘η επιφανειακο αποθεμα νερου.
Αυτο πολλεs φορεs κονσερβοποιηται υπο μορφη παγετωνων και
κυκλοφορωνταs σε φυσικα συστηματα καναλιων σαν ρυακια και
ποταμοι, επιστρεφει στην θαλασσα.

Γυρω απο τον Ηλιο μαs υπαρχει μια «Goldilocks-Ζωνη», ειs την οποια
δεν
επικρατουν ουτε πολυ ζεστεs αλλα και ουτε πολυ κρυεs συνθηκεs, ωστε
για τον
πλανητη τηs ζωνηs αυτηs να μπορει να υπαρχη υγρο νερο.
Εντοs αυτηs τηs ζωνηs περιφερεται ο πλανητηs γη τον ηλιο.
Η αρχικη γη (4,57 εωs 3,8 δισεκατομμυρια χρονια) περιφερονταν
γρηγορωτερα γυρω απο τον αξονα τηs απ’οτι σημερα.
Η περιφορα αυτη διαρκουσε μονο τεσσερεs εωs πεντε ωρεs.
Η Σεληνη βρισκονταν πολυ πλησιον στην γη (απομακρυνεται απο την Γη
με ταχυτητα 3,8 εκατοστα τον χρονο), γεγονοs που δημιουργουσε στην
Γη πολυ συχνεs και μεγαλεs παλιρροιεs και φοβερεs καταιγιδεs.
Υπο την επιδραση τηs βαρυτικηs δυναμηs τηs σεληνηs μειωθηκε αισθητα
η αρχικη κεκλιμενη θεση τηs γηs, οπωs μιαs σβουραs που περιφερεται
γρηγορα. Εαν παρατηρησουμε μια περιστρεφομενη σβουρα απο επανω,
το τελοs του αξονα αυτηs εκτελει συγχρονωs δυο κινησειs : μια κυκλικη
κινηση, δηλαδη την μεταπτωση, και μια ταλαντωση, η οποια ονομαζεται
κλονηση. Ετσι η ακρη του αξονα τηs σβουραs κινειται μεταξυ δυο
κυκλων και διαγραφει μια πολυπλοκη καμπυλη (Σχ. 15).
Ο πλανητηs Γη ειναι μια μεγαλη σβουρα, η οποια εχει τελειωs ελευθερο
αξονα περιστροφηs. Η Γη τεινει να διατηρηση αμεταβλητη την
διευθυνση του αξονα περιστροφηs τηs (ΓΓ’) ωs προs το επιπεδο
τηs εκλειπτικηs, με το οποιο σχηματιζει γωνια 66 μοιρων και 33 πρωτων
λεπτων (ιδε Σχ. 16).
Βρετανοι ερευνητες κατεγραζαν προσφατα τρεις διαφορετικες χρονικες
περιοδους (ανα 10 χρονια, ανα 5,9 χρονια και σε τυχαια χρονικα
διαστηματα) που προκαλουν μια μορφη «λοξιγκα» στην περιστροφικη
κινηση της Γης γυρω απο τον αξονα της με χρονικες αυξομειωσεις της
ημερησιας διαρκειας κατα κλασματα του δευτερολεπτου.
Οι ανωμαλιες αυτες ισως να προκυπτουν απο γεωλογικες διαδικασιες που
εκτελουνται εντος του πλανητη μας και απο αλληλοεπιδρασεις μεταξυ
του ρευστου πηρυνα και του στερεου μανδυα του πλανητη μας.
Η Γη περιστρεφεται γυρω απο τον ηλιο με μια αξονικη αποκλιση 23
βαθμων και
27 λεπτων επι του επιπεδου τηs κινησηs.
Απο την αστρονομια ειναι γνωστο, ότι η ευκρατοs κλιματολογικη ζωνη,
λογω τηs κλισεωs του αξονα τηs γηs, στρεφεται προs τον ηλιο καθε 12.908
χρονια (25.816 : 2) σε μεγαλη αποσταση οπωs σημερα (αφηλιο, δροσερο
καλοκαιρι, ιδε Σχ. 4) και σε μικρη αποσταση οπωs πριν 136.000 χρονια
(περιηλιο, καυτο καλοκαιρι). Κατα τον Πλατωνα (25, Καταστροφικα)
εχουμε για τον λογο αυτο κλιματολογικεs μεταβολεs και αυξανει για
αρκαιτο καιρο καταστροφικα για τιs παρακτιεs περιοχεs η σταθμη τηs
θαλασσηs.
Στον πλανητη μαs ενεργουν εξωτερικεs δυναμειs, οι οποιεs οφειλονται στιs
ελξειs που ασκουνται επι τηs γηs απο τον ηλιο και την σεληνη μαs.
 Η Γη εχει, ωs γνωστο, σχημα ελλειψοειδουs εκ περιστροφηs.
Μπορουμε συνεπωs να φαντασθουμε οτι ο πλανητηs μαs αποτελειται απο
μια σφαιρα, η οποια περιβαλλεται απο μια δακτυλιοειδη εξογκωση (αυτη
ειναι στο Σχ. 16 γραμμοσκιασμενη).
Οι ελξειs F1 και F2, τιs οποιεs εξασκει ο ηλιοs και στα δυο τμηματα τηs
εξογκωσεωs τηs γηs, ειναι ανισοι, λογω τηs διαφορετικηs αποστασεωs των
δυο εξογκωσεων τηs γηs απο τον ηλιο (μεγαλυτερη ειναι η ελξη F1).
Ετσι επι του πλανητη μαs ενεργει μια ροπη, η οποια τεινει να καταστηση
τον αξονα τηs γηs ΓΓ’ καθετον προs το επιπεδο τηs εκλειπτικηs.
Το ανυσμα Μ τηs ροπηs αυτηs ειναι καθετο προs το επιπεδο του σχηματοs
και εχει φορα απο πισω προs τα μπροστα του επιπεδου σχηματοs. Λογω τηs
ροπηs αυτηs ο αξοναs τηs γηs εκτελει μεταπτωτικη κινηση και εντοs 25.800
χρονων διαγραφει μια πληρη επιφανεια κωνου.
Ο αξοναs ΟΕ του κωνου ειναι καθετοs προs το επιπεδο τηs εκλειπτικηs, που
σημανει, οτι εντοs 25.800 χρονων η προεκταση του αξονα τηs γηs
διαγραφει επι τηs ουρανιαs σφαιραs εναν κυκλο, ο οποιοs εχει κεντρον το
σημειο Ε.
Η μεταπτωση του αξονα τηs γηs εχει σαν αποτελεσμα την αλλαγη του
εκαστοτε πολικου αστερα (ιδε Σχ. 5), δηλαδη του απλανη αστερα δια του
οποιου διερχεται η προεκταση του αξονα περιστροφηs τηs Γηs.
Η ροπη που προκαλει την μεταπτωση του αξονα τηs γηs, δεν ειναι σταθερη
σε ολη την διαρκεια τηs ετησιαs περιφοραs τηs γηs γυρω απο τον ηλιο.
Η ροπη αυτη λαμβανει την μεγιστη τιμη κατα τα ηλιοστασια και γινεται ιση
με μηδεν κατα τιs ισημεριεs.
Επειδη η θεση του ηλιου σχετικα με τον ισημερινο τηs γηs συνεχωs
μεταβαλλεται, η κινηση τηs μεταπτωσηs του αξονα τηs γηs δεν ειναι ομαλη.
Λογω τηs ελξηs, την οποια ασκει η σεληνη, στιs δακτυλιοειδειs εξογκωσειs
τηs γηs, ο αξοναs τηs γηs κατα την μεταπτωτικη κινηση εκτελει και
μικρη ταλαντωση, δηλαδη εκτελει και κλονηση.
Η περιοδοs τηs κλονησηs
ειναι 19 χρονια, επειδη ο ηλιοs και η σεληνη λαμβανουν την ιδια θεση ωs
προs την γη καθε 19 χρονια.
Στον Πολιτικο τιυ Πλατωνα (269Α) και δη στον μυθο του «Τιμονιερη και
των Θειων Ποιμενων» θιγεται μεταξυ αλλων και το θεμα τηs
αντιστροφηs των πολων απο την μεταπτωτικη κινηση τηs γηs.
Εαν δεν υπηρχε η Σεληνη, οι ελκυστικεs δυναμειs των μεγαλων
πλανητων του
ηλιακου μαs συστηματοs θα μετεβαλλαν την μεταπτωση του αξονα τηs
γηs
(την γωνια μεταξυ του ησημερινου και και του επιπεδου τηs κινησηs τηs
γηs
γυρω απο τον ηλιο) εωs και 80 μοιρεs.
Στην περιπτωση αυτη ο πλανητηs γη θα ειχε περιοδικα μια τετοια κλιση,
κατα την οποια οι πολοι θα ηταν θερμοτεροι απο τισ τροπικεs περιοχεs.
 Αγριεs κλιματολογικεs μεταβολεs θα εκαναν τον πλανητη μαs
ακατοικητον.
Συνεπωs η σεληνη εγινε ο ρυθμιστηs των ελαφρων κλιματολογικων
μεταβολων στον πλανητη μαs. Η ελκυστικη δυναμη τηs Σεληνηs
σταθεροποιησε τιs αχαλινωτεs καταστασειs που επικρατουσαν στην
αρχικη Γη και υπο την επιδραση αυτηs παρεμεινε μια ελαχιστη κλιση του
αξονα τηs γηs, ωστε σημερα οι ζωντεs οργανισμοι να απολαμβανουν το
καλοκαιρι και τον χειμωνα.
Κατα την διαρκεια μιαs φαινομενηs ημερησιαs περιφοραs τηs σεληνηs
(24 ωρεs και 50’) λαμβανουν χωρα σε καθε περιοχη τηs γηs δυο
πλημμυριδεs και δυο αμπωτιδεs.
Οπωs η σεληνη ετσι και ο ηλιοs με την ελξητου στιs θαλασσεs προκαλει
ομοια φαινομενα παλιρροιων (Σχ. 16).
Παρ’ολο που η μαζα του ηλιου ειναι πολυ μεγαλυτερη απο την μαζα τηs
σεληνηs, οι παλιρροιεs που προκαλει ο ηλιοs, ειναι ασθενετερεs, διοτι
αυτοs βρισκεται σε πολυ μεγαλυτερη αποσταση.
Κατα τιs συζυγιεs (νεα σεληνη, πανσεληνοs) οι επιδρασειs του Ηλιου και
τηs Σεληνηs αθροιζονται, ενα κατα τουs τετραγωνισμουs (πρωτο και
τελευταιο τεταρτο) οι επιδρασειs αυτεs ειναι αντιθετεs.
Για τον λογο αυτο κατα τιs συζυγιεs παρατηρουνται οι μεγαλυτερεs
πλυμμυριδεs και αμπωτιδεs, ενω κατα τουs τετραγωνισμουs
παρατηρουνται οι ασθενεστερεs.
Προ 4 δισεκατομμυριων χρονων η κοντινη προs την γη αποσταση τηs
σεληνηs και η ταχυτερη περιστροφη αυτηs γυρω απο τον αξονα τηs,
δημιουργουσαν τεραστιεs παλιρροιεs.
Η καθε 4 ωρεs επαναλαμβανομενη πλυμμυριδα υψωνε την επιφανεια τηs
θαλασσηs κατα περιπου 100 μετρα που δημιουργουσε τεραστιεs δυναμειs
επι του αργα στερεοποιημενου φλοιου τηs γηs.
Οι δυναμειs αυτεs δημιουργουσαν επι του φλοιου ρωγμεs και συνεπωs
νεουs δρομουs για την διαφυγην τηs θερμοτηταs απο το εσωτερικο του
πλανητη μαs.

Η μεγιστη πηγη θερμοτηταs στην Γη, εαν εξαιρεσουμε τον Ηλιο μαs,
ειναι το
εσωτερικο τηs, το οποιο μεταφερει προs την επιφανεια καθε
δευτερολεπτο 1,5 μικροθερμιδεs ανα τετραγωνικο εκατοστο τηs γηινηs
επιφανειαs.
Η θερμοτητα αυτη παραγεται απο την διασπαση ραδιενεργων ατομων,
που ηρθαν πριν 4,6 περιπου δισεκατομμυρια χρονια απο τα ενδοαστρικα
συννεφα, απο τα οποια δημιουργηθηκαν ο ηλιοs και οι πλανητεs του
ηλιακου μαs συστηματοs.
Το μεγαλυτερο μεροs τηs θερμικηs αυτηs ενεργειαs αντανακλαται στο
συμπαν. Η θερμοτητα του εσωτερικου τηs Γηs εξασφαλιζει την
δραστηριοτητα τηs γηινηs επιφανειαs, που κανει την γη κατοικησιμη.
H Γη αποτελειται απο διαφορα ομοκεντρα στρωματα (Σχ. 16 a):

 Ενα εσωτερικο πυρηνα απο, οπως εως προσφατα πιστευετο,

σταθερο σιδηρο (θερμοκρασιας περιπου 5.000 βαθμους Κελσιου)
διαμετρου 2.400 χιλιομετρα. Κατα πασα πιθανοτητα ο πυρηνας
αυτος περιστρεφεται
γρηγορωτερα απ’ οτι το υπολοιπο της Γης και εδω αγκυρωνει το
το μαγνητικο πεδιο της Γης. Βασει νεων μελετων ο εσωτερικος
γηινος
πυρηνας εχει θερμοκρασια 6.000 βαθμων Κελσιου και σε αναλογια
με την
κατασταση της υλης στις περιοχες Λιθοσφαιρα/Υδροσφαιρα-
Ατμοσφαιρα
αποτελειται αυτος απο πλασμα που βρισκετα σε μεταλλικη
κατασταση!
Εδω λογω της ακραιας μεγαλης πιεσης εγκαταλειπουν τα
ηλεκτρονια των
ατομικων αεριων πυρηνων και μετατρεπονται σε Νεουτρονια. Αυτα
σε
συγκριση με τα ατομα αεριων κατεχουν λιγωτερο χωρο απο τα
ατομα
αεριων και εχουν μεγαλυτερν πυκνοτητα με υψηλο ειδικο βαρος και
υποκεινται στην Β-διασπαση, στην διασπαση σε Πρωτονια και
Νεουτρονια
τα οποια με την σειρα τους σχηματιζουν αεριο υδρογονου. Στην
διαδικασια
αυτη συμμετεχουν Νεοτρινος στην απορροφιση των οποιων
οφειλεται και η
ακτινοβολια της ενεργειας νεοτρινος στον εσωτερικο πυρηνα της
Γης. Οι
περισσοτεροι επιστημονες συμφωνουν οτι πριν 780.000 χρονια
ελαβε
χωρα η τελευταια ολοκληρωτικη αντιστροφη του γηινου μαγνητικου
.
πεδιου. Με την συγκριση προ’ι’στορικων στοιχειων του πεδιου
αυτου
πολλων χιλιετιων στους σταλαγμιτες και σταλακτιτες σπηλαιων
στην Κινα
και στο Ομαν προεκυψεν το ως ανω συμπερασμα. Ερευνες σε
τελευταια
δειγματα γεωτρησεων απο τον βυθο της Μαυρης Θαλασσας δεινουν
πιστευτες ενδιξεις για το ποσο γρηγορα το γηινο μαγνητικο πεδιο
μπορει
να αλλαζη τους πολους του. Στα δειγματα αυτα δειχνουν οι πυξιδες
μια
αντιστροφη προς τον νοτο που διηρκησε 440 χρονια και μετα την
παροδο
απο 270 χρονια στραφηκε παλι προς βορραν. Ερευνητικες εργασιες
σε
πυρηνες γεωτρησεων στους παγους της Γριλανδιας εδειξαν οτι στις
εποχες
αντιστροφων του γηινου μαγνητικου πεδιου αυξανεται στο μεγιστο
η
ραδιενεργεια Βεριλλιου, που οπως και αυτη του ραδιενεργους
στοιχειου
C14 προερχεται απο των υψηλης ενεργειας κοσμικων ακτινων.
Νεες
ερευνες φερνουν στο προσκηνιο οτι μια γρηγορη αντιστροφη του
γηινου
μαγνητικου πεδιου ελαβεν χωρα προ 41.000 χρονια.

 Ενα εξωτερικο πυρηνα απο ρευστο σιδηρο και νεκελιο

θερμοκρασιας 4.400 βαθμους Κελσιου και παχους 2.200
χιλιομετρα. Βασει νεων ερευνων
αποτελειται αυτος απο διαφορα θερμα αερια τα οποια υπο την
επιδραση της ακραιας μεγαλης πιεσης μεταβαλλονται συνεχως.
Τυχαια προ’ι’οντα
και χημικες αντιδρασεις δημιουργουν υγραν υλην η οποια λογω της
φυγοκεντρου δυναμεως στον γηινο μανδυα πιεζεται και εκει ως
ιξωδης

και ζεματιστη μαζα σιγοανακατωνεται και υπο μορφη Υδατος -

Juveniles
και Υδρογονανθρακων κινηται ανοδικα και αποθηκευται σε
αποθεματικα πορωδες πετρωματα του σταθερου γηινου φλοιου. Το
Υδωρ-Juveniles σε αντιθεση με το Υδωρ-Vadosen δημιουργειται σε
μαγματικα πετρωματα
στον μανδυα του πλανητη μας και τροφοδοτει κατα μια θεωρια τους
Ωκεανους με νερο. Το Υδωρ-Vadosen μεταφερεται apo κομητες και
μετεοριτες και αγνωστο απο που στον πλανητη μας.
  Ενα εσωτερικο γηινο μανδυα απο σταθερο και πολυ ζεστο μετρωμα
παχους 22,5 χιλιομετρα. Στα ορια του εξωτερικου πυρηνα
συναντιουνται
ρευστος σιδηρος και νικελιο με ρευστο πετρωμα.

 Eνα εξωτερικο γηινο μανδυα απο αταθερο και κρυο πετρωμα

παχους
650 χιλιομετρα.

 Ενα σταθερο γηινο φλοιο παχους 48-60 χιλιομετρα αποτελουμενο

απο 16 μεγαλες και ορισμενες μικροτερες λιθοσγαιρικες
πλακες.

Η Σεληνη βρισκεται τοσο κοντα στην γη οσο κανενα αλλο σωμα του
συμπαντοs και εχει την ιδια ηλικια με την Γη.
Επειδη ομωs τα χαρακτηριστικα των πετρωματων τηs διαφερουν αυτων
τηs Γηs υποτιθεται, οτι η Σεληνη αλλου δημιουργηθηκε και με την ελξη
τηs Γηs παγιδευτηκε γυρω απ’αυτην.
Χωριs την βαρυτικη επιδραση τηs Σεληνηs επι τηs Γηs αυτη θα
περιστρεφονταν ωs μια ταλαντευομενη σβουρα.
Η Σεληνη απομακρυνεται απο την Γη με ταχυτητα 3,8 εκατοστα τον
χρονο.
Απο το εσωτερικο τηs Γηs τροφοδοτειται η ατμοσφαιρα μαs εδω και
δισεκατομμυρια χρονια με αερια.
Τα αερια αυτα συμμετειχαν στην δημιουργια τηs γηινηs ατμοσφαιραs.
Η Γη εχει ατμοσφαιρα παχουs 800 χιλιομετρα και περιεχει οξυγονο και
νερο.
Η Προελευση του νερου στον πλανητη Γη και ειδεικα η ερωτιση, γιατι σε
αυτον τον πλανητη υπαρχει περισσοτερο νερο σε υγρη κατασταση απ’οτι
στουs αλλουs απλανηταs του ηλιακου μαs συστηματοs, δεν εχει εξηγηθει
ικανοποιητικα μεχρι σημερα.
Το νερο, ωs το ποιο γεματο με μυστηρια στοιχειο, περιεχει δικη του
συνειδηση, που αποθηκευει και μεταφερει πληροφοριεs.

Η γηινη ατμοσφαιρα υποδιαιρειται στην Τροποσφαιρα, στην

Στρατοσφαιρα,
στην Μεσοσφαιρα και στη Ιονοσφαιρα ‘η Θερμοσφαιρα.
Για τουs ζωνταs οργανισμουs στην γη μεγαληs σημασιαs ειναι η
Τροποσφαιρα, η οποια περιεχει θερμοτητα και οξυγονο.
Το παχοs τηs Τροποσφαιραs δεν υπερβαινει τα 16 χιλιομετρα.
Στα γεωγραφικα πλατη με ηπιο κλιμα οπου ζουν οι περισσοτεροι
ανθρωποι, η Τροποσφαιρα εχει ενα παχοs 10 με 11 χιλιομετρα.
 Η στενη αυτη λωριδα περιεχει τα 80 % τηs μαζαs τηs ατμοσφαιραs (8
εκατομμυρια τοννουs αεροs ανα τετραγωνικο χιλιομετρο τηs γηινηs
επιφανειαs, δηλαδη συνολικα 4.160 δισεκατομμυρια τοννουs αεροs και
το συνολο του νερου τηs Υδροσφαιραs, δηλαδη 1,33 δισεκατομμυρια
κυβικα χιλιομετρα).
Απο το συνολο του νερου τηs Υδροσφαιραs το 97 %, δηλαδη τα 1,29
δισεκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα ειναι αλμυρο νερο και μονο το 3 %,
δηλαδη 40 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα γλυκο νερο.
Εαν οι κομητεs που κατα καιρουs χτυπησαν τον πλανητη γη δεν
μετεφεραν μαζι τουs παγουs, δεν θα υπηρχε σημερα στην γη η
Υδροσφαιρα και προφανωs καμμια μορφη ζωηs.
Απο τα 40 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα γλυκου νερου τηs
υδροσφαιραs, τα 1,44 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα βρισκονται σε
λιμνεs, ποταμουs και σε αλλουs υδροφορουs οριζοντεs, 40.000 κυβικα
χιλιομετρα υπο μορφη νεφων και ομιχληs και τα 38,52 εκατομμυρια
κυβικα χιλιομετρα υπο μορφην παγων στην ανταρκτικη (36 εκατομμυρια
κυβικα χιλιομετρα) και απο τα υπολοιπα 2,52 εκατομμυρια κυβικα
χιλιομετρα το μεγαλυτερο μεροs βρισκεται στουs παγουs τηs
Γροιλανδιαs.

2.81 Η ζωη επι και εκτοs τηs Γηs

Για την δημιουργια του πλανητη Γη χρειασθηκαν 3 επι 10 ειs την 42 απο
τα αρχικα κβαντοτεμαχιδια ενδοαστρικηs σκονηs του γαλαξια μας ( 1, 2
). Το
ανθρωπινο σωμα αποτελειται απο 10 ειs την 28 αρχικα κβαντοτεμαχιδια
ενδοαστρικηs σκονηs, δηλαδη απο μια συγκεντρωση πρωτονιων,
νετρονιων και
ηλεκτρονιων, απο τα οποια σχηματιζονται τα ατομα και τα μορια, τα
οποια με φανταστικεs διαδικασιεs σχηματιζουν τα τρισεκατομμυρια των
κυτταρων του. Το ανθρωπινο σωμα συνεπωs δεν ειναι τιποτε αλλο απο
«σκονη ενδογαλακτικου νεφουs» ( 3 ).
Ειναι ενα υπεροχο πραγμα να γνωριζουμεν, οτι τα ατομα σιδηρου στην
αιμοσφαιρινη του ανθρωπινου αιματοs προερχονται απο μια σουπερνοβα
εκρηξη, απο την οποια προεκυψεν το ηλιακο μαs συστημα, πριν περισ-
σοτερα απο 4,55 δισεκατομμυρια χρονια.
H ηλικια των 4,55 δισεκατομμυριων χρονων του ηλιακου μας
συστηματος προεκυψε για πρωτη φορα το 1953 απο τις εργασιες
(χρονολογιση με την μεθοδο Ουρανιου-Μολυβδου) προσδιορισμου της
ηλικιας του Μετεωριτου «Canyon-Diablo» απο τον
ερευνητη C.C. Patterson. Κατα τους ερευνητες
ομως Audrey Bouvier και Meenakshi Wadhwa στο
Πανεπιστημιο Arizona State στο Tempe των ΗΠΑ η πρωτη σταθερη υλη
 στο ηλιακο μας συστημα δημιουργηθηκε πριν 4,5682 δισεκατομμυρια
χρονια, δηλαδη κατα περιπου 2 εκατομμυρια χρονια αρχαιοτερα απ’ οτι
προηγουμενως ειχε υπολογισθει.
Οι ως ανω δυο ερευνητες συγκεντρωσαν τις ερεςυνες τους στον
μετεωριτη «Northwest Africa 2364» που εντοπισθηκε το 2004 στην
βορεια Αφρικη. Προκειτα για εναν Μετεωριτη της Κλασης
των «ανθρακικων Χονδριτων», δηλαδη ενος υλικου της πρωτης φασης
κατα την δημιουργια του ηλιακου μας συστηματος.
Απο τοτε που δημιουργηθηκε η ως ανω υλη μεχρι σημερα δεν αλλαξε
τιποτε. Απο το υλικο αυτο οι ερευνητες ξεχωρισαν ενα μιγμα πλουσιο σε
περιεκτικοτητα Ασβετη-Αλουμινιου μεγαλης αντοχης θερμοκρασιας.
Με την βοηθεια της σπεκτομετριας της μαζας στα ισοτοπα Μολυβδου
207 και 206, προεκυψε απο την σχεση των δυο η χρονολογια
δημιουργιας του Μετεωριτη πριν 4,5682 δισεκατομμυρια χρονια.

Η γνωστη θεωρια τηs εξελιξηs του Darwin, η θεωρια τηs μεταλλαξηs, η

θεωρια τηs τυχηs και τηs αναγκαιοτηταs, η θεωρια τηs αυτοματηs
γενεσηs, οι βιταλιστικεs θεωριεs κ.ο.κ προσπαθουν να ερμηνευσουν το
φαινομενο τηs ζωηs
και τιs σχεσειs οργανικου και ανοργανου, δηλαδη τιs ιδιοτητεs οι οποιεs
καλυπτουν εκατομμυρια ομοιoγενων οργανισμων.

Το φαινομενο τηs ζωηs στον πλανητη γη παρουσιασθηκεν για πρωτη

φορα πριν
απο περιπου 3 δισεκατομμυρια χρονια και περασε το 80 % τηs ιστοριαs
του στο σκαλοπατι του μονοκυτταρου και μαλιστα σε συνθηκεs που
τιποτε δεν
προδικαζε, οτι απο απλεs μονοκυτταρεs ουσιεs μπορουσε να προκυψη
μολιs

προ ολιγου εναs υπεροχοs και πολυπλοκοs μοριακοs μηχανισμοs

παραγωγηs
οντων με περιπλοκεs ζωικεs δομεs.
Εαν συγκρινουμε την ηλικια τηs γηs των 4,6 δισεκατομμυριων χρονων με
ενα γηινο ετοs, τα πρωτα σπονδυλωτα ζωα παρουσιαστηκαν την 21η
Νοεμβριου, οι πρωτοι πιθηκανθρωποι την δευτερη ημερα των
Χριστουγεννων και ο ανθρωποs μολιs το απογευμα τηs 31η Δεκεμβριου
και μαλιστα τρισημιση λεπτα προ τα μεσανυχτα ( 4 ).
Ακολουθησε η χρησιμοποιηση των χεριων πριν 30 εκατομμυρια χρονια,
ο σχηματισμοs ανθρωπινων κοινωνιων πριν 1 ‘η 2 εκατομμυρια χρονια,
τα θρησκευτικα ανθρωπινα φαινομενα πριν εκατονταδεs χιλιαδεs χρονια,
η θηρευσηs, η γεωργια, η ημερωση ζωων και η ιδρυση κρατων πριν
 10.000 χρονια, η αρχη τηs επιστημηs πριν 3.000 χρονια, οι μεγαλεs
θρησκειεs πριν 2.000 χρονια, η μοντερνα επιστημη και τεχνολογια πριν
μερικεs εκατονταδεs χρονια.

Τι ειναι ομωs η ζωη;

Σε τι ειδουs υπερταξικεs συσχετισειs και νομοτελειεs εισερχεται η
ιστορια τηs; Δημιουργηθηκε αυτη μονη τηs με την επιδραση των
νομων που κατοικουν στο εσωτερικο τηs;
Ειναι οι γηινεs προ’υ’ποθεσειs που αφησαν να γενηθη η ζωη τοσο
ειδικεs, ωστε να βρισκομαστε μονοι στο συμπαν;
Ειναι η ζωη ενα αναποφευκτο αποτελεσμα τηs κοσμικηs εξελικτηs
πορειαs μιαs κοσμικηs αναγκαιοτηταs;
Πωs μπορεσε η ζωη να εμφανισθη τοσο ξαφνικα και να λαβη σε
μια χρονικη περιοδο μεταξυ 10 και 20 εκατομμυρια χρονια ολεs τιs
μεχρι σημερα γνωστεs μορφεs τηs, οταν ακομη η γη βομβαρδιζονταν
κοσμικα και να επιζηση τον βομβαρδισμο αυτον;
Μπορουμε κατα ρεαλιστικο τροπο να υπολογιζουμεν, οτι οι ιδιεs
προ’υ’ποθεσειs γεννησηs τηs ζωηs στην γη υπαρχουν και σε πλανητεs
αλλων ηλιακων συστηματων περαν του δικου μαs, στον γαλαξιαν μαs
‘η σε αλλουs γαλαξιεs;

Στον γαλαξιαν μαs κατα τιs τελευταιεs εκτιμησειs των επιστημονων

υπαρχουν
1 εωs 30 δισεκατομμυρια πλανητεs και το συμπαν μαs περιεχει 100
δισεκατομμυρια γαλαξιεs.
Εαν διαγραψουμεν για λογουs ρεαλιστικηs εκτιμησεωs μερικα μηδενικα,
υπολογιζεται, οτι το συμπαν μαs φιλοξενει 1 δισεκατομμυριο
δισεκατομμυρια πλανητεs.
Προ’υ’ποθετουμεν, οτι η γεννηση τηs ζωηs, δηλαδη η ξαφνικη
δημιουργια ενοs DNΑ ειναι ενα τοσο απιθανο γεγονοs, ωστε να λαμβανει
αυτη χωρα σε εναν απο καθε δισεκατομμυριο πλανητεs.
Η πιθανοτητα γεννηση τηs Ζωηs ειναι συνεπωs 1 προs 1
δισεκατομμυριο. Παρ’ολη την μικρη αυτη πιθανοτητα, θα
δημιουργουνταν στο συμπαν μαs ζωη σε ενα δισεκατομμυριο πλανητεs
και εναs απ’αυτουs ειναι η γη.
Το απιθανο και απιστευτο αυτο γεγονοs μαs οδηγει στο συμπερασμα, οτι
η πιθανοτητα να εντοπισθη ζωη σε εναν αλλο πλανητη του συμπαντοs
μαs, ειναι σαν να προσπαθουμε να εντοπισουμεν μια βελωνα σε εναν
σωρο αχυρων μιαs
αχυρωναs.

Ο Rees ( 5 ) ονομαζει 6 βασικεs σταθερεs, οι οποιεs κατα τιs

 σημερινεs μαs γνωσειs, ισχυουν παντου στο συμπαν και οι
αλληλοεπιδρασειs αυτων ειναι με ακριβεια δεδομενεs.
Εαν διεφεραν κατα το ελαχιστο οι βασικεs αυτεs σταθερεs, το συμπαν
μαs θα ηταν τελειωs διαφορετικο και ισωs δεν θα ηταν καταλληλο για
την γεννηση και εξελιξη τηs ζωηs, οπωs γνωριζουμεν αυτην στον
πλανητη μαs. Εαν π.χ. ηταν

 ο μεσοs οροs του ειδικου βαρουs τηs μαζαs στο συμπαν μικροτεροs
απο 1 ατομο σε καθε κυβικο εκατοστο ορατηs υληs και απο 9 ατομα
για καθε κυβικο εκατοστο αορατηs υληs, θα ηταν αδυνατοs η
δημιουργια
γαλαξιων, αστερων και πλανητων και κατ’επεκταση ζωηs στην γη,
διοτι
το συμπαν θα ειχε διασταλει, η υλη θα εμεινεν αραια και η γη θα
ηταν ανυπαρκτη.

* ο μεσοs οροs του ειδικου βαρουs τηs μαζαs στο συμπαν πολυ
μεγαλυτεροs απ’οτι ειναι στην πραγματικοτητα, η διστολη του
συμπαντοs
θα κατεληγεν σε μεγαλη συστολη, που σημαινει, οτι ο χρονοs θα
ηταν
πολυ μικροs για την εξελιξη τηs ζωηs στην γη.


οι ηλεκτρομαγνητικεs δυναμειs στο συμπαν κατα 4 %
ασθενεστερεs, δεν
θα υπηρχε στο συμπαν υδρογονο και συνεπωs γαλαξιεs και αστερια
οπωs
γνωριζουμε και κατ’επεκταση δεν θα υπηρχε η γη και συνεπωs δεν
θα
υπηρχε ζωη.

 το επιτρεπομενο μεγεθοs του ηλιου μαs για την δημιουργια τηs

γηινηs
ζωηs περαν των οριων 1,6 επι 10 ειs την 30 και 2,4 επι 10 ειs την 30
χιλιογραμμα, δεν θα υπηρχεν στην γη ζωη.

 Για να διασπαστη ο ατομικοs πυρηναs ενοs στοιχειου απαιτειται να

ξεπεραστη η ισχυρα πυρηνικη δυναμη που συγκρατει τα στοιχεια
του
ατομικου πυρηνοs. Αυτη χαρακτηριζεται με Ε και ανταποκρινεται
σε
εκεινο το ποσο τηs μαζαs ενοs ατομικου πυρηνοs υδρογονου, το
οποιο
 μεταβαλλεται σε ενεργεια, οταν δια τηs συντηξεωs τα ατομα
υδρογονου
μεταβαλλονται σε Ηλιον. Ο αριθμοs Ε για το συμπαν μαs ειναι
0,007. Χωριs το μεγεθοs αυτο θα ηταν η χημεια ανυπαρκτη και
κατ’επεκταση η προ’υ’ποθεση για την γεννηση τηs ζωηs. Η χημεια
οπωs την γνωριζουμεν,
αποτελειται απο τον συνδιασμο των περιπου 90 φυσικων στοιχειων
του περιοδικου μαs συστηματοs, απο τα οποια το υδρογονο ειναι το
ποιο απλο
και περισσοτερο διαδεδομενο στοιχειο. Δια τηs συντηξεωs του
υδρογονου
προκυπτουν ολα τα αλλα υπαρχοντα στοιχεια του συμπαντοs. Στα
σχετικα
μικρα αστερια, οπωs ειναι ο ηλιοs μαs, δημιουργουνται δια τηs
συντηξεωs
ελαφρα στοιχεια οπωs ειναι το Ηλιον, το οποιο καταλαμβανει στο

περιοδικο συστημα την δευτερη θεση μετα του υδρογονο. Οι ακομη

μεγαλυτερες θερμοκρασιεs απ’αυτεs που επικρατουν στον πυρηνα
του ηλιου μαs, ειναι απαραιτητες για την δημιουργια των
περοσσοτερων
βαρεων στοιχειων που δημιουργουνται σε μαγαλα αστερια,στον
πυρηνα των οποιων επικρατει μεγαλυτερη θερμοκρασια απ’ οτι
στον πυρηνα του
ηλιου μας. Τα αστρα αυτα μπορουν ωs Σουπερνοβα να εκραγουν
και να
διασκορπησουν στο συμπαν με την υλη τουs τα βαρεα στοιχεια του
περιοδικου μαs συστηματοs ωs ενδοαστρικα συννεφα αεριων με
σκονη.
Τα ενδοαστρικα αυτα συννεφα καποτε συμπικνωνονται και
δημιουργουν νεουs αστερεs και πλανητεs. Στο γεγονος αυτο
οφειλεται η πλουσια
υπαρξη στον πλανητη μαs βαρεων στοιχειων, απαραιτητων για την
χημεια
και για την γεννηση τηs ζωηs.

Εαν το Ε ειχε την τιμη 0,006 αντι για 0,007, το συμπαν θα περιειχε
μονο
υδρογονο και δεν θα μπορουσε να δημιουργηση μια ενδιαφερουσα
χη-
μεια. Εαν ηταν 0,008 το υδρογονο με την συντηξη θα
μεταβαλλονταν
 σε βαρεα στοιχεια. Μια χημεια ομωs χωριs υδρογονο και
κατ’επεκταση
χωριs νερο, δεν θα δημιουργουσε ζωη οπωs την γνωριζουμεν

Μεχρι σημερα οι φυσικεs επιστημεs αδυνατουν να δωσουν εναν

αντιπροσωπευτικο ορισμο τηs ζωηs (6, 7).

Ο δρομοs του κυκλου του νερου, που αρχιζει απο τον ωκεανο και μεσου
τηs
εξατμησεωs, βροχηs, δημιουργιαs ποταμων και λιμνων και διεισδυσηs
στο
υπεδαφοs και ανυψωσηs υπο μορφην πηγων, αντικατοπριζει το
εναλλασσομενο
παιχνιδι μεταξυ του γιγνεσθαι και τηs διαλυσηs, δηλαδη την αιωνια
μεταβολη στην φυση.
Στο σημειο τομηs μεταξυ του εσωτερικου κρυφου και εξωτερικου
ορατου κυκλου του νερου, θεωρουνται απο τα παλαια χρονια οι πηγεs ωs
διαβαση απο τον κατω προs τον ανω κοσμο.
Ιδιαιτερα οι πηγεs με αλμυρο νερο θεωρουνταν ωs εισοδοs στον αλλο
κοσμο, δηλαδη ωs εισοδοs στο βασιλειο των πνευματων και των
προγονων.
Το νερο του ποταμου του κατω κοσμο «στυγοs»
χωριζε τoν κοσμο των ζωντων απο τον κοσμο των νεκρων, που
κατοικουνταν
προ τηs εισοδου για το βασιλειο των νεκρων απο τα πνευματα των ακομη
αγεννητων παιδιων μαζι με τα πνευματα των νεκρων.
Μια αλλη μορφη χρησιμοποιησηs του νερου, δηλαδη αυτη των
χρησμοδοτησεων και διαδοσηs των οραματων γινονταν τα παλαια χρονια
απο Νυφεs, Μουσεs, Χαρεs και Νερα’ι’δεs.
Η παραδοση αυτη παρεμεινεν σε γυναικεια χερια. Η τεχνη του δαβαζειν
απο στροβιλουs και γραμμεs, απο αντανακλασειs και ηχουs του νερου
κατω απο τιs φασειs τηs σεληνηs και των αλλων ρυθμων τηs φυσεωs,
δηλαδη το ψαρεμα ωθησεων του υποσυνειδητου και η μεταφορα αυτων
στα καθαρα νερα τηs γνωσηs, βρισκεται πολυ πλησιον στην γυναικεια
φυση, η οποια δωριζει αισθηματα, ενοραση και περισσοτερη
εμπιστοσυνη.
Επειδη ο κυκλοs του νερου ειναι χωρις αρχη και τελοs, η ιδεα τηs
επαναγεννησηs βρισκεται πολυ κοντα σε αυτο.
Η φυση εκδηλωνεται σαν μια αστηρευτη πηγη τηs δημιουργιαs, η οποια
περιεχει και τον αιωνια ισχυοντα νομο «πεθανε και ξαναγενnησου».
Το υγρο νερο ειναι βεβαια μια βασικη προ’υ’ποθεση για την γενnηση τηs
ζωηs οχι ομωs η μοναδικη.
 Οι μεχρι τουδε

 φυσιολογικοι
 μεταβολικοι
 βιοχημικοι
 γεννητικη και
 θερμοσυναμικοι

ορισμοι τηs ζωηs, περιεχουν ανακριβειεs και εξαιρεσειs.

Οι δυσκολιεs αυξανονται οσο αυξανονται και οι γνωσειs τηs βιολογιαs
σχετικα με την ουσια των ζωντων.
Οι λογοι ειναι ξεκαθεροι.
Οι επιτυχιεs τηs φυσικηs και χημειαs κατα την διαρκεια των τελευταιων
εκατονταετιων, μετεβαλλαν την βιολογια σε μια φυσικοχημικη επιστημη.
Δεν υπαρχει κανεναs νομοs τηs φυσικηs και χημειαs που να μην ισχυη
και στουs ζωντανs οργανισμουs και αντιστροφωs δεν υπαρχει καμια
οργανικη διαδικασια που να μην ακολουθη βασικουs κανονεs τηs
φυσικησ και χημειαs. Ετσι η βιολογια κατεληξεν στο να μην ερευνα την
ζωη αλλα μονο τιs βασικεs φυσικοχημεικεs προ’υ’ποθεσειs κατω απο τιs
οποιεs γινεται δυνατη η ζωη.
Η ζωη ομωs ειναι κατι περισσοτερο απο φυσικη και χημεια.
Ναι μεν και τα ορυκτα επαιξαν τον ρολο τουs στιs χημικεs αντιδρασεισ
απο τιs οποιεs προεκυψεν η ζωη (9), στον ζωντα ομωs οργανισμον δεν
ειναι αυτοενομη η υλη και δεν υποκειται μονη τηs τιs φυσικοχημεικεs
νομοτελειες.
Με αυτεs μπορει κανειs να εξηγηση ποια διαδικασια ακολουθει καθε
μεμονομενη επιδραση στον ζωντα οργανισμο, αλλα δεν μπορει να
εξηγηση πωs λαμβανει μια ουσια την τελικη τηs μορφη.

Γεγονοs ειναι οτι βρισκομαστε επι τηs Γηs, πραγμα που σημαινει οτι ο
πλανητης αυτοs ειναι ικανοs να δημιουργη και να διατηρη συνεχωs
εξελισσωμενεs μορφεs ζωηs και θεωρειται ωs εναs ασυνηθηs πλανητηs
και πολλεs φορεs ο μοναδικοs, διοτι σε αυτον υπαρχει υγρο νερο.
Η υπαρξη του υγρου νερου οφειλεται στην ετσι ονομασθεισα
«Goldilocks-Ζωνη» γυρω απο τον ηλιο μαs στην οποια δεν επικρατει
ουτε πολυ ζεστη αλλα ουτε και πολυ κρυο, οπoυ περιφερεται η Γη μαs.
Περαν τηs ζωνηs αυτηs το νερο στουs πλανητεs του ηλιακου μαs
συστηματοs ειτε ειναι παγωμενο, ειτε εχει εξατμισθει.
Μια φιλικη για την ζωη τροχια γυρω απο τον ηλιο μαs ειναι η κυκλικη.
Σε μια καθαρωs ελλειπτικη τροχια, την οποια ακολουθει ο
νεοανακαλυφθειs δεκατοs πλανητηs του ηλιακου μαs
συστηματοs «Ξενα», διασχιζει ‘η βρισκεται αυτοs πολυ κοντα
 στην «Goldilocks-Ζωνη» καθε μερικεs γηινεs δεκαετιεs ‘η
εκατονταετιεs.
Βεβαιωs κινουνται η γη και οι αλλοι πλανητεs του ηλιακου μαs
συστηματοs γυρω απο τον ηλιο μαs σε ελλειπτικεs τροχιεs, αυτεs ομωs
πλησιαζουν πολυ τιs κυκλικεs.
Η υπαρξη του υγρου νερου στον πλανητη μαs δεν θα αρκουσε μονη τηs
για την γεννηση και την εξελιξη τηs ζωηs.
Ναι μεν μεσα στο νερο δημιουργειται η ζωη, η διαδικασια ομωs
γεννησηs ειναι πολυπλοκη και πολυ απιθανη.
Αυτη οφειλεται σε μια αλυσιδωτη χημικη αντιδραση απο την οποια
προκυπτει ενα κληροδοτικο συστατικο το DNA, το οποιο αντιγραφηκεν
λιγο διαφοροποιημενο απο το RΝΑ.
Αρχιζοντας με τον εντοπισμο οργανικων ενω-σεων στον
Μετεωριτη Murchison (ανθρακικων χονδριτων) φαινεται οτι οι
Μετεωριτες παιζουν εναν μεγαλυτερο ρολο απ’ οτι μεχρι τωρα
πιστευονταν στην αστροβιολογια και στην ερευνα
για την γεννηση
της ζωης.
Περαν απο τα Αμινο-οξεα και τις πολυκυκλικες αρωματικες ενωσεις
υδρογονανθρακων που μεταξυ αλλων εντοπισθηκαν στου Μετεοριτες
ανθρακικων χονδριτων εντοπισθηκεν στον Μετεωριτην Murchison και
διαμινοοξεα (26) που παιζουν εναν σπουδαιο ρολο στις προβιολογικες
αντιδρασεις και απο τις οποιες προκυτουν τα κληροδοτικα
συστατικα DNA και RNA.
Προκειται για μια ενδειξη οτι βασικης σημασιας για την ζωη συστατικα
μπορει να κατεληξαν στην Γη με τους Μετεωριτες.
Το DNA ειναι ο κωδικαs τηs ζωηs, αποτελει το συστατικο των
χρωματοσωμων και των γονιδιων και βρισκεται στον πυρηνα του
κυτταρου.
Περιεχει κωδικοποιημενεs πληροφοριεs για την μεταβιβαση των
γενετικων χαρακτηριστικων απο την μια γενια στην επομενη,
καθωs επισηs για τον σχηματισμον μοριων, που ειναι απαραιτητα για την
αναπτυξη του οργανισμου. Μοιαζει με διπλη ελικα, που σχηματιζεται
απο δυο μακρα σπειροειδη νηματα (κλωνους), μπλεγμενα το ενα γυρω
απο το αλλο και αποτελειται απο τεσσερες αζωτουχες βασεις.
Στον πυρηνα των σωματικων κυτταρων του ανθρωπου υπαρχουν 23
ζευγη χρωμοσωματων.
Καθε κλωνοs του DNA αποτελειται απο πολλα μορια, που λεγονται
νουκλεοτιδια (αδενινη, θυμινει, κυτοσινι και γινανινι).

Το κυριο εμβλημα του θεου Ερμη στην στην Μυθολογια

τηs αρχαιαs Ελλαδοs ηταν το γνωστο κηρυκειο.
Αυτο σχηματιζονταν απο λεπτη ραβδο δαφνηs `η ελιαs.
 Γυρω-γυρω περιτυλλισονταν δυο φιδια, που τα κεφαλια
τουs συναντιωνταν αντικρυστα. Λιγο πιο πανω, στην κορυφη
τηs ραβδου, υπηρχαν δυο φτερουγεs.
Η ομοιοτητα του κυρηκειου με το εμβλημα του Ασκληπιου ειχεν
ωs αποτελεσμα την υιοθετηση του κυρυκειου ωs συμβολου των γιατρων
και τηs ιατρικηs Επιστημηs γενικοτερα.
Συμφωνα με τον Απολλοδωρα του Κυρυκειο του Ερμη ειχε επινοειθει
απο τον Τειρεσια, οταν βρηκε στην Κυλληνη δυο φιδια ζευγαρωμενα και,
επειδη τα πληγωσε, εγινε γυναικα.
Υστερα απο λιγο καιρο ξαναβρηκε τα ιδια φιδια ζευγαρωμενα και
ξαναγινε ανδραs.
Στην ραψωδια κ τηs “Οδυσσειαs”, οπου περιγραφεται η περιπετεια του
Οδυσσεα και η μεταμορφωση των συντροφων του σε χοιρουs στο νησι
τηs Κιρκηs, υπαρχουν σοβαρεs ενδειξειs, οτι ο Ομηροs μεταφερει
πληροφοριεs, απο τιs οποιεs προκυπτει, οτι υπηρχε γνωση
τηs γενετικηs απο παναρχαιεs ακομα εποχεs.

Κατα την αρχικη φαση δημιουργιαs τηs ζωηs πρεπει να συγκεντρωθηκαν

μορια με περιεχομενο υδρογονου, που ηταν σε θεση να αντιγραφονται
μονα τουs.
Ηδη αυτη η φαση τηs εκλεκτικηs πορειαs τηs ζωηs προ’υ’πεθετεν
χημικουs μετασχηματισμουs, που με την σειρα τουs δημιουργουσαν
οργανικα μορια πολυπλοκηs δομηs.
Οι ποιο συχνεs ενωσειs υδρογονου στην αρχικη γη, ηταν αερια με μονο
ενα ατομο υδρογονου ανα μοριο και δη διοξιδιο και μονοξιδιο υδρογονου
και μεθανιο.
Για τον σχηματισμον των κυριων συστατικων των ζωντων οργανισμων,
τα πλουσια σε ενεργεια ηδη ζαχαρεωs, λιπων, που δημιουργουν
μεμβρανεs και περιπλοκα Αμινοξεα, προκυπτουν δια μεσου δωδεκαδαs
ατομων υδρογονου ανα μοριο.
Εκ των πραγματων πλεον, η αρχικη εκλεκτικη πορεια τηs ζωηs θα πρεπει
να συγκεντρωθηκεν σε χημικα πλουσιεs περιοχεs θερμων υδατων και
εκροηs των θερμων υγρων στον βυθον τηs θαλασσαs.
Ο Ομηροs στο Ξ 201 τηs «Ιλιαδαs» (13) αναφερει «τον Ωκεανο τον
πατερα των θεων και την μητερα Τηθυν», θεωρωνταs το κοσμογονικο
ρευστο στοιχειο ωs πρωτη αρχη, δηλαδη ωs το στοιχειο που δημιουργησε
τα παντα, αφου με την ενωση του με την Τηθυα γεννηθηκαν ολα.
Ο Ησιοδοs συμπληρωνει («Θεογονια», 133-136), οτι ο Ωκεανοs ειναι ο
μεγαλυτεροs απο τουs Τιτανεs, γιοs του Ουρανου και τηs Γαιαs, πατεραs
ολων των ποταμων και πηγων.
Για τον λογω αυτο δεν αποκλειεται μεσα στο θερμο νερο να βρισκεται
κρυμενη και η αρχη τηs ζωηs.
Ορισμενεs ομαδεs χημοτροφικων μικροοργανισμων, δεν χρειαζονται το
ηλιακο φωs, δηλαδη δεν χρειαζονται την φωτοσυνθεση και ειναι σε θεση
να οικοδομουν την ανταλλαγη τηs υληs τουs και την κατασκευη των
κυτταρων τουs απο τα υλικα που προσφερει το θερμο νερο.
Μικροσκοπικα ζω’ι’δια αρχισαν να διαδιδονται πριν περιπου 600
εκατομμυρια χρονια, δηλαδη απο τοτε που τα κυανοβακτηριδια και η
φωτοσυνθεση εμπλοτισαν την γηινη ατμοσφαιρα με οξυγονο.

Ωs «Eυκαρυα» χαρακτηριζονται μορφεs ζωηs ωs τα πρωτοζωα, τα φυτα,

τα μανιταρια, τα ζωα και ο ανθρωποs.
Η δημιουργια του «Eυκαρυου-
Κυταρου» (ιδε Σχ. 9), ειναι το ποιο βαρυσημαντο, δυσκολοτερο και
απιθανο
γεγονοs ακομη και απο την δημιουργια τηs ζωηs στο επιπεδο των
βακτηριδιων.
Μεσα στο κυτταρο ειναι ανυπαρκτο το πανω και κατω, δηλαδη η δυναμη
της
βαρυτητας.
Επισης πουθενα δεν υπαρχει χωρος ουτε για ενα μεγεθος ατομου,
διοτ παντου κατι λαμβανει χωρα και ρεει αδιακοπα ηλεκτρικη ενεργεια,
παρ’
ολου που ο ανθρωπος δεν αισθανεται οτι ειναι ηλεκτρικα φορτισμενος.
Η τροφη του ανθρωπου που μετα την αφομοιωση καταληγει απο το
λεπτο εντερο και το αιμα στα κυτταρα και το εισπνεομενο οξυγονο
ενωνονται και παραγουν ηλεκτρισμο.
Μονο 0,1 Volt μετακινειται σε αποστασεις που μετριουνται σε
νανομετρα.
Εαν αυτα τα μεγεθυνουμε σε ανθρωπινες διαστασεις, παραγεται μια
ωθηση των 20 εκατομμυριων Volt ανα μετρο, που ανταποκρινεται σε μια
ηλεκτρικη φορτωση μιας μεγαλης καταιγιδας.
Τα οργανικα μερη λειτουργιαs ενοs «Eυκαρυου-Κυτταρου» εχουν ωs
εξηs (14):

 O πυρηναs. Εκει βρισκονται τα χρωμοσωμα, τα ανταπαντιτηρια

του DΝΑ
Περιβαλλεται απο μια εξωτερικη και εσωτερικη πυρηνικη
Μεμβρανη.
Στον κυτταρικο πυρηνα βρισκεται ολο το γενετικο υλικο του
Κυτταρου
με εξαιρεση το DNΑ των Μιτοχονδρων. Το DNA εντος του
κυτταρικου
πυρηνα εχει μηκος 2 μετρα και βρισκεται τυλιγμενο και πιεσμενο.
  Τα Μιτοχονδρια. Ευθυνονται για τον ενεργειακο μεταβολισμο του
κυτταρου (για την ελλατωση των λιπαρων οξεων κ.α.) και για την
ΑΤP-συνθεση

 Λισοσωμα. Κατευθυνουν τιs διαδικασιεs μειωσηs των δομων του

κυτταρου (αυτοφαγολυσηs) και των μη κυτταρικων δομων
(ετεροφαγολυσηs).

 Ριποσωμια. Μεταφερουν τιs ουσιεs

 Ενδοπλασματικη ουσια (ΕR). Ευθυνεται για την συνθεση των

πρωτε’ι’νων, λιπων και κατασκευαστικων δομικων υλικων
τηs μεμβρανηs

 Περοξισωμια. Πολλεs οξυδωσειs των λιπαρων οξεων και

Αμινοξεων
δεν λαμβανουν χωρα στο κυτταροπλασμα αλλα στα περοξισωμια,
για
να προστατευσουν το κυτταρο απο τα δημιουργουντα ριζικα του
οξυγονου

 Κυτταρικη μεμβρανη. Αποτελει το περιβλημα του Eukaryonten-

κυτταρου
και οριοθετει τον χωρο αυτου, εμποδιζονταs την εξοδο των μοριων
που σχηματισθηκαν στο κυτταρο και την εισοδο απο εξω μη
επιθυμητα μορια.
Η μεμβρανη αυτη αποτελειται απο ενα 6-10 νανομετρα παχοs διπλο
στρωμα λιπαρηs ουσιαs. Η ενδοκυτταρικη μεμβρανη οριοθετει τα
οργανικα μερη του κυτταρου. Η ER-συνθεση των στοιχειων τηs
Μεμβρανης λαμβανει χωρα στα ολισθερα λιποι και στιs τραχυs
πρωτε’ι’νεs.

Δικτυοσωμιο ‘η Συσκευη Golgi. Τροποποιουνται οι

γλυκοπρωτε’ι’νεs
και τα προεπιπεδα των Ορμονων απο το ΕΡ, ως ενδοκυτταρικες
πρωτε’ι’νεs τηs μεμβρανηs.

Μονο σε ενα ελαχιστο ποσοστο των μορφων τηs ζωηs επιτευχθει το αλμα
προs
 την δημιουργια του Eukaryonten-κυτταρου και σε ενα ακομη
ελαχιστωτερο ποσοστο προs την δημιουργιαν τηs συνειδησηs. Επειδη ο
ανθρωποs ειναι
«Eυκαρυον» και εχει συνειδηση ανηκει στιs ποιο σπανιεs μορφεs τηs
ζωηs. Το προβλημα ομωs τηs συνειδησηs ειναι πολυπλοκο.
Πολλοι επιστημονεs-ερευνητεs που απασχολουνται με το προβλημα αυτο
εδωσαν τον εξηs ορισμο (10): «Συνειδηση ειναι η αντιληψη αυτων που
διερχονται απο το νου του ανθρωπου».
Τι διερχεται ομωs απο το νου του ανθρωπου και πωs εκδηλωνεται η
συνειδηση; Ποιοs αποκτα αντιληψη;
Φαινεται οτι υπαρχει μια διακριση μεταξυ του νου του ανθρωπου και
καποιαs οντοτηταs η οποια παρατηρει το νου.
Στο νου του ανθρωπου ειναι αποθηκευμενα τα δεδομενα των αισθησεων
και σκεψειs απο την επεξεργασια δεδομενων των αισθησεων, μνημη,
ονειρα,
φαντασια, ενοραση.
Η συνειδηση εκδηλωνεται ωs σχεση μεταξυ του παρατηρητη και των
παρατηρησιμων περιεχομενων του νου.
Στην συνειδηση αξιολογουνται οι παρατηρησειs, λαμβανονται αποφασειs
για συγκρισειs, διακρισειs, εκδηλωνεται η αυτοσυνειδηση και
σημασιοδοτειται η εμπειρια τηs ζωηs.
Το ασυνειδητο συγκροτειται απο σκεψειs που δεν παρατηρει, που δεν
αντιλαμβανεται ο ανθρωποs καθωs και την εκστατικη εμπειρια του κενου
σκεψεων οπωs ειναι η προσευχη, ο διαλογισμοs.
Περαν του φιλοσοφικου στοχασμου που ασκειτο απο τουs
προσωκρατικουs φιλοσοφουs και συνεχιζει να αποτελη κοσμημα του
ανθρωπου, το προβλημα τηs «συνειδησηs» αποτελει προκληση για την
θεωρια, αλλα και για τιs πραξειs του ανθρωπου. Οι πρακτικεs οψειs του
προβληματοs τηs «συνειδησηs» εχουν ωs εξηs :

* Η κατανοηση του ανοσοποιητικου συστηματοs του ανθρωπινου

οργανισμου, που ειναι μια πρωτολεια μορφη συνειδησηs, γιατι στο
ανοσοποιητικο συστημα εχουμε μηχανισμουs οι οποιοι
αποφαινονται εαν ο
εισβολεας ειναι φιλοs ‘η εχθροs. Διαπιστωνουμε επισηs γνωστικεs
λειτουργιες γι’ αυτο το ανοσοποιητικο συστημα, που εχει θεωρηθει
ωs ενα
δευτερο ωευρικο συστημα με ευεργετικεs επιδρασειs των θετικων
σκεψεων
(συνειδηση ) στην πορεια τηs θεραπειαs.

 Η αναμενομενη δραματικη αυξηση των πληροφοριων στιs επομενεs

 δεκαετιεs θα υπερβει σημαντικα τουs σημερινουs τροπουs
επεξεργασιαs
τηs πληροφοριαs (των δεδομενων). Ο ανθρωποι συνεπωs ειναι
υποχρεωμενοι να καταφυγουν σε προγραμματα επεξεργασιαs
πληροφοριων, που θα μπορουν να αποφασιζουν αν μια πληροφορια
ειναι
ενδιαφερουσα ‘η ειναι απορριπτεα ως μη ενδιαφερουσα. Ετσι θα
οργανωνουν και θα μετασχηματιζουν σε γνωση την υπερπληθωρα
αυτη
των πληροφοριων.

Το προβλημα συνεπωs τηs «συνειδησηs» ειναι ακομα ανοιχτο και η

αντιμετωπιση του αποτελει μια απο τιs μεγαλεs προκλησειs του 21ου
αιωνα.

Οι βαθεια ριζωμενεs ανθρωπινεs πρακτικεs και συμπεριφορεs ωs π.χ.

Καννιβαλισμοs
 Σκλαβια
 Δουλοπαροικια
 Δικαιο Πυγμηs
 Βεντετα
 Μονομαχια
 Ανθρωποθυσια
 Δολοφονια αιχμαλωτων
 Αγωνεσ Γκλαντιατορων
 Βασανιστηρια στο ποινικο δικαιο
 Παραδοσιακη σκληροτητα απεναντι στα παιδια
 Ωμοτητα στα ζωα
 Ενστικτα αγωνων και πολεμου
 Μεγαλυτερεs αξιεs κλπ.κλπ.

ειναι ανεξαρτητεs απο φυλεs, απο τιs ιδεολογιεs και οικονομιεs και ηταν
για
την επιβιωση των ανθρωπων στιs αρχικεs φασειs τηs εξελιξηs
απαραιτητεs
και σιγα σιγα για λογουs συνειδησηs, λογικηs, ηθουs, ουμανισμου και
πολιτισμου εγιναν κατα το μεγαλυτερο τουs μεροs αναποτελεσματικεs.
Ο Καννιβαλισμοs χρησιμοποιηθηκε στιs αρχικεs φασειs τηs ανθρωπινηs
υπαρξης.
Ωs μεθοδοs αποκτησεωs τηs τροφηs εχασε την λογικη του απο τοτε που
ο ανθρωποs κατωρθωσε να ενημερωνη ζωα και να τα χρησιμοποιη και
για την τροφη του.
Πριν μερικεs δεκαετιεs κανεναs δεν θα μπορουσε να φαντασθη, οτι θα
μπορου-σε να υπαρξη ανθρωπινη κοινωνια χωριs σκλαβια και
δουλοπαροικια.
Αυτεs αυτοκαταστραφηκαν με την εφευρεση των μηχανων.
Η Τεχνολογια μετετρεψεν την σκλαβια και δουλοπαροικια σε
καταστασειs χωριs καμια εννοια.
Το ιδιο ισχυει εν μερει και για τιs κοινωνικεs πρακτικεs δικαιου πυγμηs,
βεντεταs, μονομαχια, ανθρωποθυσια, δολοφονια αιχμαλωτων, αγωνεs
γκλαντιατορων, βασανιστηρια στο ποινικο δικαιο, παραδοσιακη
σκληροτητα απεναντι στα παιδια, ωμοτητεs στα ζωα που ηταν πολυ
διαδεδομενεs και δυστυχωs στην ουσια δεν εχουν ακομη καταργηθει
ουσιαστικα.
Η συμπεριφορα του ανθρωπου στο παρελθον και στουs αρχεγονουs
πολιτισμουs ειχε ωs κυριο στοχο την επιβουλη να επιζηση.
Ο ανθρωποs οπωs και οι αλλεs μορφεs ζωηs στον πλανητη γη, ρεπουν
περισσοτερο προs το κακο παρα προs το καλο.
Οταν η φυση, ετσι οπωs διαμορφωθηκε, ειναι κραυγεs τρομαραs και
αλληλοσπαραγμου, τοτε τοσο το χειροτερο για τουs καλουs.
Ο καλοs ειναι ο αρνητηs τηs φυσεωs και των νομων τηs.
Οι κατα καιρουs μεγαλεs καταστροφεs στην γη απο κατακλυσμουs,
σεισμουs, βροντεs και αστραπεs, αιφνιδιεs μεταβολεs των
κλιματολογικων συνθηκων και το μεγαλο μυστηριο του εναστρου
ουρανου, δημιουργησαν στον ανθρωπο ενα εσωτερικο φοβο, τοσο στο
επιπεδο τηs φυσικηs του επιβιωσηs οσο και στο επιπεδο του
ψυχολογικου δεουs.
Ο φοβοs τηs αβεβαιοτηταs εξασφαλισηs πορων για την βιολογικη του
επιβιωση αναγκασε τον ανθρωπο να εφευρη την εννοια τηs οργανωμενηs
κοινονικηs ζωηs και τουs κανονεs κοινηs διαβιωσηs.
Στην αρχη, οι ανθρωποι ηταν συγκεντρωμενοι σε ομαδεs, μετα εφτιαξαν
το πρωτο χωριο, μετα την πρωτη πολιτεια και μετα την πρωτη χωρα.
Ο πολλαπλασιασμοs του πληθυσμου και η προοδοs των ανακαλυψεων
οδηγουσαν σε ολο και ποιο συνθετεs κοινωνιεs και, για πρακτικουs
λογουs, δημιουργουσαν την αναγκη για συγκεντρωτικεs εξουσιεs.
Η εφευρεση τηs γραφηs π.χ. διευκολυνε την επικοινωνια και εκανε
δυνατη την οργανωση των πρωτων αρχαιων κρατων.
Οι ανθρωποι αρχισαν να γινονται καλοι οταν εξαναγκαστηκαν να γινουν.
Και ο μονοs τροποs δυνατου εξαναγκασμου του ανθρωπου να γινη
καλοs, ειναι το κοινωνικο και το πολιτικο συστημα μεσα στο οποιο ζει
και μονο οταν συνειδητοποιησει, οτι απο αυτο εξαρτα την υπαρξη του
 και οταν δεν συμβαδισει με αυτο, το συστημα δεν θα του επιτρεψει ‘η
δεν θα διευκολυνει την επιβιωση του.
Τουλαχιστον οπωs φαινεται, το μελλον τηs ομαδαs, τηs κοινωνιαs, τηs
τεχνηs και του πολιτισμου στον πλανητη γη, ηταν κατα το μεγαλυτερο
μεροs ταυτοσημο με το παρελθον.
Ετσι η ιστορια υπηρξε το κλειδι για το μελλον.
Καμια δυναμη στην γη δεν κατορθωσε μεχρι σημερα να διαγραψη τον
πολεμο απο τιs σχεσειs των ανθρωπινων κοινωνιων.
Ενα τεταρτο εωs ενα ημιση των ετησιων οικονομικων προ’υ’πολογισμων
ολων των λαων του πλανητη γη,
παραχωρουνται απ’ευθειαs ‘η πλαγια για εξοπλιστικα προγραμματα για
πιθανουs πολεμουs.
Με το σκοπημα δημιουργηθεντα ψυχολογικο κλιμα, κανεναs υπευθυνοs
πολιτικοs ηγετηs μιαs χωραs δεν τολμα να αφηση στρατιωτικα την χωρα
που ηγειται απροστατευτη.
Η εξοντωση των υλικων αιτιων κηρηξεωs πολεμων ειναι μια απο τιs
δυνατοτητεs απαληψεωσ των πολεμων.
Το προβλημα των θρησκευτικων πολεμων, με λιγεs φουνταμενταλιστικεs
εξαιρεσειs, σε μια πλουραλιστικη κοινωνια με συνυπαρξη των ιδεων,
φαινεται να εχη λυθη.
Ορισμενα αιτια που αντικεινται στην κοσμικη ταξη και στον βιωτικο
νομο που διεπουν τιs σχεσειs των λογικων οντων, ειναι αντιφυσικα ωs
π.χ. αντικοινωνικο συναισθημα, φθονοs, χαιρεκακια, μοχθηρια,
ζηλοτυπια, μισοs, περιφρονηση, οργη κλπ.
Τα αντιφυσικα αυτα αισθηματα αντιβαινουν τιs διαχρονικεs αξιεs και
ιδεεs των αρχαιων Ελληνων και φερνουν στο τελοs τον ολεθρον.
Ο Ελλην ανθρωποs εναρμονισε στον πλανητη γη το ηθοs με τουs
συμπατικουs νομουs και το εξεφρασε με τιs αρετεs (φρονηση,
σωφροσυνη, ανδρεια και δικαιοσυνη), τιs αξιεs (καλον, αγαθον, αληθεs
και ελευθερον), τιs αρχεs (τιμη, σεβαs, αμιλλα και μετοχη) και τα ιδανικα
(υγεια, ηδονη, πλουτο και τιμεs).
Ο ανθρωποs στον πλανητη γη εχει προικισθει απο την ιδια την φυση με
την δημιουργικη ικανοτητα και τα τελειοτερα εργαλεια, τα χερια του.
Τα προτυπα των εργαλειων του τα ευρισκε στην πολυμηχανη φυση και
στο εργαστηριο αυτηs και σπουδαζε στο αρτιωτερο πανεπιστημιο τηs.
Σε αυτο το πανεπιστημιο αμαθητευσε και μαθητευει ακομη ο ανθρωποs
και αποκωδικοποιει κατα συνεχεια τα μυστικα των συγγραμματων τηs
φυσηs.
Η επιστημη ειναι μεσα στην φυση.

Η πατροτητα του «δενδρου τηs ζωηs» ανηκει στον Πυθαγορα, ο οποιοs

το
 διδαξε στο σχολειο του στον Κροτωνα τηs Σικελιαs, τηs τοτε Μεγαληs
Ελλαδοs
κατα το το ετοs 535 π.Χ.
Το σχημα του «δενδρου τηs Zωηs», εκτοs του οτι παρουσιαζεται κατα τιs
φασειs τηs δημιουργιαs του συμπαντοs, εμφανιζεται επισηs και στουs
αρχικουs πλανητεs, στην ανατομια του ανθρωπου και αλλων οντων. Ο
κορμοs του «δενδρου τηs Zωηs» ταυτιζεται με τα κεντρα των
κυμανσεων του ενεργειακου φιδιου του Κηρυκειου του «Ερμη» και
γενικα μπορει να χρησιμοποιηθει για καθε ιδεα.
Ο Πυθαγοραs με την επιλυση του θεωρηματοs τηs Αρμονιαs των
Σφαιρων και ειδικοτερα απο τιs διερευνησειs του, του γενεσιουργου
αυτου προβληματοs με τιs δεκατρειs φασειs, μαs εδωσε κατα τον Ι.
Δακογλου ( 8 ) το μαθηματικο υποβαθρο του «δενδρου τηs ζωηs» που
γεωμετρικα-σχηματικα αποτελειται απο τα κεντρα των Ουρανιων
Σφαιρων (συμπαντων), που λυνουν το γεωμετρικο θεωρημα του
γενεσιουργου προβληματοs, και που δεν ειναι τιποτε αλλο απο την
ευρεση τηs χρυσηs τομηs στουs κυκλουs και σφαιρεs.
Ενα κβαντοτεμαχιδιο τηs ορατηs υληs, π.χ. ενα ηλεκτρονιο με ολοκληρο
το συγκροτημα που το συνδεει, δεν ειναι τιποτε αλλο απο την
αοριστη «Δυαδα» των Πυθαγορειων, απο τον «Φανητα» των Ορφικων,
απο την «Ψυχη» του Πλατωνα και την «Εντελεχεια» του Αριστοτελη. Η
θεωρια των τεσσαρων στοιχειων τηs φυσεωs ειναι Ορφικη.
Ο Πλατων, ο οποιοs στουs διαλογουs του με τον «Τιμαιο» αναφερει και
αναλυει ολοκληρο το κεφαλαιο περι «Ψυχηs», και μαλιστα περι
τηs «Ψυχηs του Κοσμου», αναλυονταs την πλατωνικη κοσμογονικη
θεωρηση, ασφαλωs πηρε το ερεθισμα για την μελετη του απο την
κοσμογονικη θεωρηση του Πυθαγορα.
Ο Αριστοτεληs απο την πλευρα του λεει, οτι η υλη ουσα αρχικωs
αμορφοs και αδρανηs, λαμβανει μορφην και πληρει τον σκοπον τηs που
ειναι η τελειωση τηs, απο την «Εντελεχεια».
Ακολουθων τον Αριστοτελην στην νεοτερη φιλοσοφια τηs φυσεωs, ο
Ντριs καλει επισηs «Εντελεχεια» την ζωτικην αρχην, η οποια
διαμορφωνει και διεπει ολα τα οργανικα οντα.
Ο στατικοs ηλεκτρισμοs που υπαρχει στην εξωτερικη επιφανεια του
ανθρωπινου σωματοs, ταυτιζεται με την ζω’ι’κη διηλεκτρικη, βιοκοσμικη
ενεργεια του Οττο Μπρανλερ και την περιφημη «Εντελεχεια» του
Αριστοτελη, δηλαδη με την ενεργεια εκεινη που αναφερει ο Πυθαγοραs
στην Κοσμογονια του.
Αρα η δημιουργοs δυναμη, ειτε αυτουσια, οπωs θελει ο Πυθαγοραs και
αλλοι, ειτε εν συνθεσει απο εν δυναμει συνιστωντα στοιχεια, οπωs θελει
ο Ζηνων, ο Εμβεδοκληs ‘η οπωs δεχονται νεωτεροι στοχαστεs, δινει την
δυνατοτητα, με την αεναη στον απειρο χωρο του συμπαντοs κινηση τηs,
την αναπτυξη και την εκφραση τηs ζωηs.
 Εκ των ωs ανω προκυπτει, οτι η Επιστημη δεν γνωριζει σημερα τιποτε

περισσοτερο για την ζωη απ’οτι εγνωριζαν οι αρχαιοι Ελληνεs

επιστημονεs και φιλοσοφοι.

Τι ειναι ο θανατοs;
Με τον θανατο ωs αμειλικτο συμβαινον τηs ζωηs ασχολειται και η
μεταφυσικη.
Απο τον Πλατωνα και μετα, η μεταφυσικη ερευνα προσπαθησε να
αξιολογηση
τον θανατο, αλλα μονο εξωθεν, χωριs να εχει την εμπειρια του.
Βιολογικα ο θανατοs ειναι κατι το φυσικο, αφου αποτελει συνεπεια τηs
φθοραs ολων ανεξαιρετων των γηινων μορφων τηs ζωηs.
Κατα παραδοξον τροπον ομωs, καποιο σταδιο τηs φθοραs οδηγει στην
ζωη, σε πολλεs αναριθμητεs μορφεs ζωηs, για να ακολουθηση νεα
φθορα, που επιφερει μεν τον θανατο αλλά
ταυτοχρονα συνεχιζει την ζωη υπο αλλεs εκφρασειs.
Το βεβαιο του θανατου καθιστα τα οντα οχι θνητα αλλα θνησκοντα.
Τα οντα θνησκουν συνεχωs καθ’οσον ζουν.
Απο την στιγμη ομωs που το ανθρωπινο ον συνειδητοποιει αυτην την
πραγματικοτητα, η αντιθεση αναμεσα στην εμπειρια τηs ζωηs και στον
θνησκοντα χαρακτηρα τηs, συνταραζει την συνειδηση, η οποια θεωρει
πια
τον θανατο αρνηση ‘η ακυρωση του υποκειμενου, του σκεπτομενου, του
αισθανομενου και ζωντοs υποκειμενου.
Η αγωνια γινεται οντολογικη.

Το ειναι του ανθρωπου ωs αμεσοτητα μηδενιζεται με τον σωματικο

του
θανατο ‘η επιβιωνει; Θνησκει η αμεσοτητα ‘η οχι ; Υπαρχει θανατοs
για την αμεσοτητα;
Τα μεγιστα αυτα ερωτηματα που ειναι ταυτοχρονα υπαρξιακα και
οντολογικα και αντιπαρατασσουν το ειναι στο μηδεν, απασχολησαν,
απασχολουν και θα απασχολουν τουs φιλοσοφουs.
Αναποφευκτα προβαλλει εδω και η προβληματικη τηs αθανασιαs.
Τι γινεται συνεπωs μετα τον θανατο;
Ο καθε ζων οργανισμοs μετα τον θανατο του αποσυντιθεται, δηλαδη
αυτο που
του εδινε την ικανοτητα να ζη.
Η συνθεση των επι μερουs στοιχεων του
οργανισμου, διαλυεται και καταστρεφεται.
 Δημιουργουνται ομωs ενωσειs υδρογονανθρακων, οι οποιεs κατα την
διαρκεια των γεωλογικων εποχων σχηματιζουν ανθρακα, τυρφη,
πετρελαιο και φυσικο αεριο.
Πολλα απο τα προ’ι’οντα αυτα ανηκουν στην κλαση των αρωματικων
κυκλικων υδρογονανθρακων, δηλαδη στιs οργανικεs ενωσειs πολλαπλων
μορφων.
Εξαφανιζεται ομωs το καθε τι με την αποσυνθεση και διαλυση του
κυτταρου;
Ναι μεν εξαφανιζονται τα κυτταρα ωs αυτοτελειs οντοτητεs και τα
συνιστωντα τα κυτταρα στοιχεια, δεν εξαφανιζονται και δεν
καταστρεφονται ομωs τα συνιστωντα τα στοιχεια, δηλαδη τα
κβαντοτεμαχιδια.
Η αποσυνθεση συνεπωs ενοs θανοντοs οργανισμου φθανει στο εσχατο
γενετικο υλικο, δηλαδη στο γονιδιο και δινει νουκλε’ι’νικο οξυ. Με την
διαλυση των μοριων του δεσοξυριβονουκλε’ι’κου οξεοs (DNA), τα
συνιστωντα στοιχεια του θα φθασουν μοιραια στα μικροτατα
κβαντοτεμαχιδια, που συνιστουν τα ατομα τηs υλης, ηλεκτρονια,
πρωτονια, νετρονια και ισωs και πιο μικρα ακομη που
δεν ειναι γνωστα και που ειναι αθανατα, διοτι γυριζουν και επανερχονται
στον
κυκλο τηs ζωηs.
Ειναι σημερα γνωστο, οτι στα δυο γεννητικα κυτταρα του οποιουδηποτε
οργανισμου περιεχεται εν δυναμει η πληροφορια για την αναπτυξη του
θυγατρικου οργανισμου.
Ειναι επισηs σημερα γνωστο, οτι σε ορισμενα ειδη οργανισμων υπαρχει
η δυνατοτητα αναπλασηs ολοκληρου του οργανισμου απο ενα μικρο
τμημα σωματικων και οχι γεννητικων κυτταρων, τα οποια επισηs
περιεχουν τιs πληροφοριεs εκεινεs που χρειαζονται για την ανασυνθεση
του οργανισμου. Συνεπωs ο οργανισμοs ειναι αποτελεσμα συμπλοκηs
λειτουργιαs των γονων που υπαρχουν μεσα στα χρωμοσωματα και
κατ’επεκταση και η εδρα τηs πληροφοριαs του νοητικου πρεπει να ειναι
σε καποιο γονιδιο.

Ακομη δεν γνωριζουμεν με ακριβεια το πωs δημιουργηθηκε η ζωη.

Ειναι αυτή προ’ι’ον γη’ι’νων διαδικασιων ‘η ειναι σποροs που κατεληξεν
στην γη ποικιλοτροπα απο το συμπαν.
Στο προσφατο παρελθον εντοπισθηκαν οργανικεs ενωσειs
υδρογονανθρακων, τοσο στουs πλανητεs Αφροδιτη και Αρη οσο και
στουs μετεωριτεs που προηρθαν απο την ζωνη αστεροειδων μεταξυ των
πλανητων Αρη και Δια.
Το εαν υπαρχει ζωη και εκτοs τηs γηs δεν το γνωριζουμεν.
Ισωs πραγματι να υπηρχεν ζωη και στουs γειτονικουs μαs πλανητεs, που
εξελιχθηκε ανεξαρτητα απο την ζωη επι τηs γηs. Τα αναγκαια στοιχεια
 για την δημιουργια τηs ζωηs υπηρχαν στο ηλιακο μαs συστημα για
αρκαιτο καιρο και υπαρχουν ακομη και σημερα (11, 12).
Χημοτροφικα, δηλαδη οργανισμοι που τρωνε χημικα στοιχεια, θα
μπορουσαν να δημιουργηθουν και σε αλλουs πλανητεs των ηλιακων
συστηματων, στουs οποιουs οπωs και στην γη υπαρχουν υδροθερμικα
συστηματα ‘η υπηρξαν σε παλαιοτερεs εποχεs.
Τετοιεs μορφεs ζωηs δεν αποκλειονται στην Αφροδιτη, στον Αρη, στο
φεγγαρι Γκανυμεντ του Κρονου και τηs Ευρωπηs του Δια κλπ.
Σημερα ειναι γνωστοι περισσοτεροι απο 100 πλανητεs περαν του δικου
μαs ηλιακου συστηματοs, που δεν αποκλειεται ορισμενοι απ’αυτουs, να
ειναι ομοιοι τηs γηs.
Επειδη η ενδοαστρικη μαζα στο συμπαν περιεχει τα απαραιτητα στοιχεια
για την δημιουργια τηs ζωηs, δηλαδη αζωτο, ανθρακα, οξυγονο και
υδρογονο, ποιοs ο λογοs να μην δημιουργηθηκαν και εκτοs του ηλιακου
μαs συστηματοs οι προ’υ’ποθεσειs για την γεννηση τηs ζωηs.
Το διαστημικο τηλεσκοπιο Kepler ανακαλυψε το 2012 εντεκα ηλιακα
συστηματα με 26 πλανητες.
Η ανακαλυζη αυτη ανεβαζει τον αριθμο των εξωηλιακων πλανητων ‘η
εξωπλανητων σε 729.
Εξηντα απο αυτους τους 729 εξωπλανητες εχει εντοπισει το Kepler στα
περιπου τρια χρονια της λειτουργιας του.
Ομως το τηλεσκοπιο που εχει ως αποστολη την ανακαλυψη πλανητων
εχει ηδη υποδειξει την παρουσια αλλων 2300 πλανητων στην περιοχη
που ερευνα η υπαρξη των οποιων δεν εχει ακομη επιβεβαιωθει.
Το Kepler σημερα εχει στραμμενο το βλεμμα του στους αστερισμους του
Κυκνου και της Λυρας του Γαλαξια μας και παρατηρει περισσοτερα απο
150.000 αστρα για να εντοπιση πλανητες.
Εαν και στους πλανητες αυτους δημιουργηθηκε
η
ζωη, παραμενει ακομη αγνωστο.
Οι Boeing N. και Aichelt, M. (16)
περιγραφουν ορισμενες αποψεις φυσικων, γεωλογων και αστρονομων για
την υπαρξη ‘η μη ζωης περαν του ηλιακου μαs συστηματοs.

Εδω και 60 περιπου χρονια παρεμεινεν χωριs επιτυχια ο εντοπισμοs

ραδιοσηματων απο νοητουs οργανισμουs εκτοs τηs γηs.
Ισωs ποτε να μην αποδειχθη κατι τετοιο, χωριs να αποκλειεται ομωs και
η υπαρξη μορφων Ζωηs. που δεν ειναι σε θεση να κατανοησουν τα
ραδιοσηματα.
Τι χαρακτηριστικα πρεπει να εχουν ραδιοσηματα που μαs ερχονται
απο το συμπαν για να θεωρηθουν, οτι τα παραγουν νοητα οντα που
ζουν σε πλανητεs αλλων ηλιακων συστηματων;
Το 1977 εγινε γνωστο το περιβοητο ραδιοσημα με
 το ονομα «Wow».
Το ραδιοσημα αυτο ειχε ενα μη αναμενομενο ισχυρο σινιαλο, που ενω
καταγραφηκε στο αρχειο ενοs σστρονομου, δεν διαπιστωθηκε απο ενα
αλλο ραδιο-τηλεσκοπιο.
Ο φυσικοs Paul LaViolette πιστευει οτι μεχρι σημερα εχουν αγνοηθει
πολλα ενδιαφεροντα ραδιοσηματα, διοτι αυτα δεν καταγραφονται με την
απαιτουμενη συνεχεια και συνεπεια.
Το 1967 η ιρλανδοs αστρονομοs Socelyn Bell εντοπισε ενα ισχυρο και
ρυθμικο ραδιοσημα, το οποιο ομωs οπωs απεδειχθει προερχονταν απο
ενα αστρο «Pulsar».
Το ετος 1961 ιδρυθηκε το SET1 (Search for Extraterrestrial
Intelligence), εκεινη
η πρωτοβουλια που προσπαθησε να ανυχνευση ραδιοσηματα απο το
συμπαν που θα προερχονταν απο αλλους και εξωγηινους πολιτισμους.
Μεταξυ 1973 και
1992 η πρωτοβουλια αυτη χρηματοδοτιθηκε και με δημοσιο χρημα.
Το Ινστιτουτο-SΕΤΙ βρισκεται στο βουνο View τηs Καλιφορνιαs νοτια
του
San Francisco.
Το Ινστιτουτο αυτο χρησιμοποιει για τιs ερευνεs του, σχετικα
με την υπαρξη ζωηs περαν του ηλιακου μαs συστηματοs, το μεγαλυτερο
ραδιο-
τηλεσκοπιο του κοσμου στο Arecibo του Puerto Rico.
Ο χρονοs ομωs που του παραχωρηθηκε ειναι 40 νυχτεs τον χρονο,
πραγμα που περιορισε τιs ερευνεs στα επομενα 1.000 γειτονικα αστερια
του ηλιου μαs.
Μετα την αποφαση τηs αμερικανικηs βουληs να διακοψη το 1993 την
χρηματοδοτιση του προγραμματοs SETI τηs NASA, το Ινστιτουτο αυτο
λειτουργει σημερα με χορηγιεs απο τον ιδιωτικο τομεα και μετενομασε
το προγραμμα SETI σε «Phönix».
Μαζι με το πανεπιστημιο Berkeley κατασκευαζει στην Καλιφορνια μια
μεγαλη εγκατασταση ραδιο-τηλεσκοπιου, που θα του επιτρεπει να
επεκτεινη τιs ερευνεs του την επομενη δεκαετια σε 1 εκατομμυριο
αστερια του γαλαξια μαs.

Κατα τον αστρονομο Carl Sagan οι Neantertaler στην γη, εζησαν διπλα
στουs
Homo Sapiens μερικεs χιλιετιεs.
Ειναι συνεπωs δυνατο να υπαρχουν πολιτισμοι περαν του ηλιακου μαs
συστηματοs, που να μην ειναι ακομη τεχνολογικα ανεπτυγμενοι, ωστε να
ειναι σε θεση να στελνουν ραδιοσηματα επικοινωνιαs.
 Πριν μερικεs δεκαετιεs υποστηριζαν οι
αστροφυσικοι Fred Hohle και Chandra
Wickramasinghe, οτι τα αστεροειδη και οι μετεοριτεs που κατα
γεωλογικεs
εποχεs συγκρουστηκαν με την γη, μετεφεραν σε αυτη τα σπερματα τηs
ζωηs.
Βασιζομενοι στην υποθεση αυτη, ανεπτυξαν οι Leslie Orgel και ο εναs
απο
τουs εντοπισαs την δομη DNS, Francis Crik, την υποθεση, οτι η
ανθρωπινη
ζωη στον πλανητη γη ειναι απορροια τηs σπερματογονιαs σπερματων
ζωηs απο
ενα αναπτυγμενο πολιτισμο περαν του ηλιακου μαs συστηματοs, που
ηταν
καταδικασμενοs να πεθανη.
Οι ωs ανω ερευνητεs δεν μπορουσαν να εξηγησουν, γιατι ολοι οι ζωντεs
οργανισμοι για αποθηκευση των γεννετικων τουs
πληροφοριων χρησιμοποιουν νουκλε’ι’κο οξυ, δηλαδη DNS ‘η DNΑ (
δεσοξυ-
ριβονουκλε’ι’νικο οξυ ).
Το νουκλε’ι’κο οξυ αποτελειται απο ρεστα φωσφωρικου οξεοs μαζι με
συστατικα ζαχαρεωs και βασικα που περιεχουν αζωτο.
Η συμπατικοτητα αυτη του κωδικα τηs ζωηs εξηγουνταν για τουs ωs ανω
ερευνητεs μονο με την υπαρξη μιαs «μολυνσηs» του γηινου
περιβαλλοντοs
απο ενδοαστρικα σπερματα ζωηs.
Το οτι μπορει να υπαρξει ζωη ακομα και
στιs σκληροτερεs συνθηκεs που επικρατουν στο συμπαν, απεδειξαν
πειραμα-
τα με βακτηριδια στο διαστημα, που σκοπημα εκτεθεικαν στιs κοσμικεs
ακτινο-
βολιεs.
Ακομη και οι κομητεs ειναι σε θεση να μεταφερουν απο μεγαλεs απο-
στασειs του συμπαντοs το στοιχειο του ανθρακοs, δηλαδη την βασικη
ουσια
για ολεs τιs μορφεs ζωηs.
Με ενα σπεκτομετρο εντοπισθηκεν στην ουρα του κομητη Kudo-
Fujikawa το στοιχειο του ανθρακοs.

Μια ομαδα επιστημονων ερευνωντας προσφατα την περιοχη L1154-B1

του
Γαλαξια μας στην οποια υπαρχει εντονη κοσμικη δραστηριοτητα με
γεννηση
 νεων αστρων εντοπισεν ιχνη υδροξυλαμινης (αποτελειται απο Ατομα
αζωτου,
οξυγονου και υδρογονου) που πιθανως με την αλληλοεπιδραση αυτης με
οξικο οξυ και την παραγωγη αμινοξεων να ευθυνεται για την δημιουργια
δομικων υλικων της ζωης στο συμπαν.
Η ανακαλυψη αυτη παρουσιαστηκε στο συνδεριο
της Αμερικανικης Αστρονομικης Εταιρειας που εγινε στις αρχες του
2013 στο
Λονγκ Μπιτς της Καλοφορνιας.

Το καλοκαιρι του 1950 ο νομπελισταs τηs Φυσικηs Enrico Fermi με εναν

απο
τουs πατερεs τηs βομβαs υδρογονου Edward Teller αναρωτηθηκαν, εαν
πραγ-
ματι υπαρχει ζωη περαν του ηλιακου μαs συστηματοs, και που θα
μπορουσε να βρισκεται αυτη ;
Μετα απο πολλουs υπολογισμουs, που ποτε δεν δημοσιευθη-
καν, κατεληξαν στο συμπερασμα, οτι ο πλανητηs γη δεχθηκε πολλεs
φορεs
επισκεψειs απο νοηματικεs μορφεs ζωηs, που ποτε ομωs αυτεs δεν εχουν
αφησει τα ιχνη τουs. Αυτο ονομασθηκεν παραδοξο- Fermi.

Το 1961 ανεπτυξεν ο αμερικανοs αστρονομοs Frank Drake μια εξισωση,

με την βοηθεια τηs οποιαs υπελογισεν τον αριθμο πολιτισμων περαν του
ηλιακου μαs
συστηματοs, που μπορουν να ερθουν σε επικοινωνια μαζι μαs.

N=RxPxExLxIxZxS

Ενα υπολογιστικο παραδειγμα:

Στον γαλαξια μαs δημιουργουνται καθε χρονο 10 αστερεs ( R = 10 ).
Απ’ολουs τουs αστερεs του γαλαξια μαs το ημισυ εχουν πλανητεs
( P =0,5 ), απο τουs οποιουs σε μονο δυο εκδηλωνεται η ζωη ( E = 2 ).
Εκει που υπαρ-
χουν οι καταλληλεs συνθηκεs γενιεται ζωη ( L = 1). Η ζωη εξελισεται
κατα
το ημισυ των δυνατοτητων σε νοηματικη μορφη ζωηs ( I = 0,5 ), απο τιs
οποιεs μονο το 1/10 ειναι σε θεση να στελνει ραδιοσηματα επικοινωνιαs
στο συμπαν
( Z = 0,1 ).
Υπο την υποθεση, οτι η χρονικη διαρκεια τηs ζωηs σε ενα πλανητη ειναι
1 εκατομμυρια χρονια ( S = 1.000.000 ), τοτε βασει τηs ωs ανω εξισωσηs
υπαρχουν στον γαλαξιαν μαs Ν = 500.000 πολιτισμοι, που ειναι ειs θεση
να
στελνουν ραδιοσηματα.
Αρα ο γαλαξιαs μαs φρυζει απο ζωη.
Απο τα ωs ανω προκυπτει οτι, ‘η ειναι οι υπολογισμοι
του Fermis και Drakes
εσφαλμενοι ‘η οι ανθρωποι τηs γηs δεν ειναι ακομη σε θεση να
αναγνωριζουν
τιs μορφεs ζωηs περαν του ηλιακου μαs συστηματοs.

Κατα τον αμερικανο φυσικο Lee Smolins (18), ακομα και εαν ημασταν
τα μοναδικα νοητα οντα στο συμπαν, υπαρχουν παραλληλα συμπαντα
που θα μπορουσαν να ζουν επισηs νοητα οντα.
Κατα τον Lee Smoli καθε μαυρη τρυπα ειναι
εναs καλυκαs (μπουμπουκι) που οδηγει σε ενα παραλληλο συμπαν.
Για πολυ καιρο υπηρχαν παραλληλα συμπαντα χωριs μαυρεs τρυπεs, το
καθε-
να των οποιων προεκυψε απο το προηγουμενο του.
Η κατασταση αυτη συγκρινεται με ενα βακτηριδιο το οποιο δεν μπορει
να κληροδοτηθη με διχοτομησειs,
αλλα πεθαινονταs αφηνει εναν μονο απογονο. Καποτε ομωs η μεταλλαξη
των
φυσικων σταθερων, οπωs γινεται με την μεταλλαξη των γονιδιων, οδηγει
σε
ενα συμπαν οπωs το δικο μαs.
Επειδη ομωs τα συμπαντα αυτα δημιουργουν
πολλεs μαυρεs τρυπεs που οδηγουν στα νεα συμπαντα, πρεπει να
υπαρχουν
πολλα παραλληλα συμπαντα προs το δικο μαs.

Στην υποθετικη περιπτωση που μια ημερα το νεο προγραμμα «Phönix»,

ισωs
μαs προσφερει αποδειξειs υπαρξηs ζωηs και σε αλλα ηλιακα συστηματα
του
γαλαξια μαs, ποια θα ηταν η αντιδραση των νοητων οργανισμων του
πλανητη μαs ;

Το γεγονοs και μονο, οτι εξωγηινεs μορφεs ζωηs ειναι ειs θεση απο
μεγαλεs
αποστασειs να εκπεμπουν κατανοητα σε μαs σηματα και αδιαφορο εαν
ποτε θα
εχουμεν μαζι τουs επαφη, περαν του θαυμασμου θα οδηγουσε και στην
λατρεια
 αυτων.
Το ιδιο θα συνεβαινεν για εναν χωρικο του Μεσαιωνα, εαν ξαφνικα βρι-
σκονταν στον 21ον αιωνα.
Θα μαs εβλεπε, με τουs ηλεκτρονικουs υπολογισταs
μαs, με τα κινητα τηλεφωνα, με τιs τηλεορασειs, με τα αεροθουμενα
αεροπλανα και ολη την υπολοιπη σημερινη τεχνολογια, ωs ομοιουs του
θεου και θα γονατι-
ζεν για να μαs λατρεψη.

Οι μετακινησειs των θεων και η τεχνολογια αυτων που περιγραφεται

στην Ιλιαδα του Ομηρου και οι ανεξηγητεs (;) αρχαιεs αναφορεs και
ευρηματα
μαζι με τιs ανεξηγητεs (;) αρχαιεs γνωσειs και τα στοιχεια παγκοσμιαs
εξα-
πλωσηs ενοs προκατακλυσμαιου πολιτισμου, θα μπορουσαν να ηταν
προ’ι’ν-
τα ενοs εξωγηινου πολιτισμου που μαs επισκεφθηκε και για διαφορουs
λογουs
μετα μαs εγκατελειψεν.
Η εντυπωση την οποια εχουν οι ανθρωποι στην εποχη
μαs για την εξελιξη του ανθρωπινου πολιτισμου ειναι, οτι ο πολιτισμοs
αυτοs
εχει ακολουθησει αυξουσα πορεια, δηλαδη οτι αυτοs ξεκινησε απο το
μηδεν και με αργα αλλα σταθερα βηματα εξελιχθηκε και εφθασε στο
υψηλο επιπεδο τηs
σημερινηs εποχηs.
Γιατι οχι ομωs αντιστροφα ;
Γιατι να μην ακολουθησε ο ανθρωπινοs πολιτισμοs μια φθινουσα πορεια
εωs τιs ημερεs μαs ;
Μετα π.χ. του «Κατακλυσμου του Δευκαλιωνοs» και συμφωνα με τουs
αρχαιουs κλασικουs Ελληνεs, ο πολτισμοs επαθε μεγαλη καταστροφη και
ανασυσταζονταν με φθινουσεs πορειεs απο μικροτερεs καταστροφεs,
ωστε να θεωρουν την εποχη τουs ωs την χειροτερη απ’ολεs (13).
Η «Ιλιαδα» αποτελειται απο 15.692 στιχουs, διαιρεμενουs σε 24
ραψωδιεs και εχει θεμα τον Τρωικο πολεμο.
Ενα από τα κυρια χαρακτηριστικα τηs ειναι οι παρεμβασειs και η μεγαλη
συμμετοχη των θεων στα δρωμενα.
Οι αναφορεs ομωs στουs θεουs ειναι πολυ λιτεs, είναι κατα κανονα
«τηλεγραφικεs».
Εντυπωση επισηs προκαλει και η αναγκη των θεων για την χρηση
τεχνολογικου εξοπλισμου.
Την τεχνολογια ομωs των θεων δεν την αγγιζαν ποτε οι θνητοι.
Η τεχνολογια αυτη αφορουσε μονο τουs θεουs και ηταν αποκλειστικα και
μονο για δικη τουs χρηση.
Τα γεγονοτα ομωs τηs εποχηs των θεων που περιγραφει ο Ομηροs,
συνεβησαν τουλαχιστων οκτω χιλιετιεs πριν απο την εποχη του, που
σημαινει, οτι τα βρηκε καταγεγραμμενα.
Οι παναρχαιοι ανθρωποι τηs πελαγονικηs οροσειραs τηs Ελλαδοs, τηs
οποιαs
η κορυφη ηταν ο «αιπυs και αιγληειs Ολυμποs» (Ιλ. Ε868), γυρω απο την
τοτε
μεγαλη λιμνη τηs Θεσσαλιαs απεκαλεσαν «θεουs» κατα την «Θεογονια»
του Ησιοδου ( στιχ. 142, 142β, 146 ) τουs θηρευτεs, οι οποιοι τουs
ανεθρεψαν
και τουs εμαθαν να ομιλουν.
Αυτοι δε οι «κυκλωπεs», εκτοs τηs σωματικηs τουs ρωμηs, απεδειχθησαν
ικανοι για επινοησειs στα εργα τουs.
Η λεξη «θεοs» κατα τον Τσατσομοιρο ( 15 ) δεν εχει το ιδιο νοηματικο
περιε- χομενο με την «θεοτητα», οπωs αυτη κακωs θεωρηθηκε αργοτερα
ωs αιτια τηs δημιουργιαs του τπυ κοσμου.
Ο Αριστοτεληs θεωρει τουs παμπαλαιουs και πολυ προ τηs νυν γενεσεωs
ωs
παναρχαιουs Ελληνεs, οι οποιοι εξαλαμβαναν ωs δημιουργο του κοσμου
την
φυση.
Κατ’ αυτουs η αρχη τηs γενεσεωs των οντων υπηρξε ο Ωκεανοs ( το
υγρο στοιχειο) και τροφοs μεσα σε αυτον η υπαρχουσα δυναμη (Τηθυs).
Οι κοσμολογοι των «παμπαλαιων χρονων» ομιλουν για ενα ρηγματικο
συμβαν
(χαοs), απο οπου αρχιζει η κινηση για την δημιουργια.
Μηπωs οι «θεοι» αυτοι ησαν εξωγηινοι ;
Το ονομα «θεοs» εγινε πολυ αργοτερα επιχθονιοs φυλακαs των θνητων
ανθρω-
πων και κατεληξεν ωs συνωνυμο του δημιουργου του συμπαντοs.
Οι συγχρονεs κοινωνιεs φαινεται να εκτιμουν πολυ εσφαλμενα τον μυθο
ωs μια
εξωπραγματικη, δηλαδη φανταστικη διηγηση χωριs καμμια πρακτικη
ωφελεια.
Παρ’ολα αυτα, ειναι μια υπεροχη αντιληψη, που ο Δημιουργοs, οποιοs
και εαν
ειναι αυτοs, εθεσεν τα σπερματα τηs ζωηs που μαs περιβαλλουν, σε ενα
μοναδι- κο σχημα, απο το οποιο ξεπηδα συνεχωs μια απειροs σειρα
ακομη ποιο ομορ-
φων και ολοκληρωμενων ουσιων ζωηs, ενω ο πλανητηs μαs, ακολουθων
τουs
 σκληρουs νομουs των αστροφυσικων στρατευματων του συμπαντοs,
παλλεται κινουμενοs σε κυκλουs.
Στο σπιτι τηs κοσμικηs εξελικτικηs πορειαs, δηλαδη στο συμπαν μαs,
υπαρχουν
πολλα διαμερισματα -κατα τον καθηγητην του Πανεπιστημιου
Μοσχαs Zeldo-
witz J.- για ουσιεs ζωηs, πλανητεs, αστερια, γαλαξιεs, μορια, ατομα και
κβαν-
τοτεμαχιδια.
Τελευταια ολο και ποιο συχνα ακουγεται για εξωπλανητες, δηλαδη για
πλανη-τες περαν του ηλιακου μας συστηματος αλλα εντος του Γαλαξιας
που θα μπο-ρουσαν οπως και η Γη να περιεχουν ζωη.
Εντος μιας εικοσαετιας εχουν εντοπι-σθει περισσοτεροι απο 800 τετοιοι
εξωπλανητες. Οι μεθοδοι εντοπισμου εχουν ως εξης:

1. Με τηλεσκοπικη φωτογραφιση των εξωπλανητων.

Επειδη το φως του εξωπλανητη υπερκαλυπτετα απο το αστρο του
ηλιακου συστηματος που ανηκει με τηλεσκοπια οπως αυτο του
ορους
Παλομαρ των ΗΠΑ σβηνει το φως του αστρου…

2. Με ανιχνευση της ταχυτητας κινησης του κεντρικου αστρου γυρω

απο
το οποιο περιφερεται ο εξωπλανητης. Με καταγραφη του
φασματος φω-
τος του αστρου μετριεται με ακριβεια η θεση των φασματικων
γραμμων
οι οποιες οφειλονται στην αποροφηση του φωτος της φωτοσφαιρας
του
αστρου απο την ατμοσφαιρα του. Η οπτικη μεταβολη των
γραμμων του
φασματος (μεγαλυτερα ‘η μικροτερα μηκη κυματος) ειναι η
ενδειξη για
τον εντοπισμο του εξωπλανητη.

3. Με ανιχνευση της εκλειψης που προκαλει ενας εξωπλανητης με

την
διελευση του μπροστα απο το μητρικο του αστρο.

4. Με εκμεταλλευση του φαινομενου καμψης των φωτεινων ακτινων

δια
των βαρυτικων φακων (Γενικη Θεωρια της Σχετικοτητας).
 Βιβλιογραφια

1. Grene Brian, «Der Stoff, aus dem der Kosmos ist»

Siedler Verlag München 2004

2. Reich K., «Von Anaximander bis Newton»

Schöpfung ohne Ende. Die Geburt von Kosmos, Special 2, Jan.
2002, S. 100

3. Χατζηθεοδωρου Γ., «Τα πεδια μαχηs των στρατιων του συμπαντοs»

Δαυλοs, αρ. 307, Νοεμβριοs 2007, σ. 21930-21438

4. Sagan C., « Unserer Kosmos»

München, Zürich, Droemer Knaur Verlag 1982

5. Rees M., «Just Six Number»

6. Kraft U., «Wo Gott wohnt»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2003, S. 6-8

7. Linke B., « An der Schwelle zum Tod»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2003, S. 15-19

8. Δακογλου Ι., «Ο μυστικοs Κωδικαs του Πυθαγορα»

Εκδ. Νεα Θεσιs, Αθηνα 2005, Τομοι 1,2,3,4

9. Hazen R., « Der steinige Ursprung des Lebens»

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 2/2002, S. 28-35

10. Locke J., « An Essay Concerning Human Unterstanding»

Reprinted in Brittanica Great Books Vol.35
Encyclopaedia Brittanica, Chicago 1952

11. Roger S., Angel P., Wolf S., «Die Suche nach Leben auf fernen
Planeten»
Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2001, S. 54-59

12. Tarter, J., Chybei C., « Gibt es außerirdischen Leben ? »

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 2/2003, S. 54-59

13. Λαζαρηs Ι., «Η Τεχνολογια των θεων»

Δαυλοs, 2003, σ. 80-82
14. Dettmar O., Folkerts M., Kächler E., Sönnichsen A., «Intensivkurs
Bio-
Chemie» Urban & Fischer Verlag, München-Jena, 2005, S. 273

15. Τσατσομοιροs Η., « Ιστορια γενεσεωs τηs Ελληνικηs Γλωσσαs»

Δαυλοσ 2004

16. Boeing N., Aichelr, M., « Wo steckt ET ? »

Geowissen Nr. Das Universum, S. 123-131

17. Rees M., «Just Six Number»

Weidenfeld & Nicolson, London 1999

18. Smolins L., «Three Roads to Quantum Gravity»

London 2000

19. Χατζηθεοδωρου Γ. «Εναs νεοs ηλιοs η Νεμεσιs...εκδικειται την γη»

Δαυλοs, Αρ. 307, Νοεμβριοs 2007, σ. 21422-21429

20. Meierhenrich et al.: Identification of diamino acids in the Murchison

meteorite. Proc. Natl. Acad. Sci. 101(2004), 9182-9286. doi:1073/
pnas.0403043101 (http://dx.doi.org/10.1073%2Fpnas.0403043101):

Σχηματα
Σχ. 16: Ελκτικες δυναμεις της Σεληνης και του Ηλιου επι της Γης
Σχ. 16a: Τα ομοκεντρα στρωματα της γηινης σφαιρας
Σχ. 17: Η τροφοδοτιση της Γης με ενεργεια απο τον Ηλιο
 Σχ. 18: Η ενεργειακη μεταβολη στον πλανητη Γη

Σχ. 19: Γηινες εποχες θανατου των μορφων ζωης κατα τα

τελευταια 250 εκατομμυρια γηινα χρονια
Σχ. 20: Η Νεμεσις. Ο αδερφικος αστερας του Ηλιου μας
Σχ. 21: Πανθαλασσα. Ο Ωκεανος που χαρακτηριζε την εικονα
της Γης πριν 250 εκατομμυρια γηινα χρονια (25)
Σχ, 22: Το ανοιγμα της Παγγαιας Ηπειρου κατα την διαρκεια
Των τελευταιων 180 εκατομμυριων γηινων χρονων (25
 2.82 Γηινεs καταστροφεs στο παρελθον και οι προβλεπομενεs για το
μελλον.

Στην γεματη αγωνια ματια μαs προs το μελλον πρεπει πρωτα να

εξετασουμε
ποιο εμπεριστατωμενα το παρελθον τηs γηs.
Η φυση και μαζι τηs το κλιμα στον πλανητη γη, ποτε δεν υπηρξαν
σταθερα μεγεθη οπωs ψευδωs σημερα ισχυριζονται οι ετσι ονομασθεντεs
προστατεs τηs φυσεωs.
Εαν καποτε ειχε η γη μια διαρκη σταθερα κατασταση τηs φυσεωs, δεν θα
υπηρχαν σημερα οι ανθρωποι.
Μια αναδρομικη ματια ριχνει φωτεινα πληγματα στο ερωτημα, εαν οι
ζεστοι περιοδοι ηταν οι χειροτεροι και οι κρυοι οι καλυτεροι ‘η εαν το
ερωτημα αυτο ειναι χωριs καμια σημασια, διοτι οι ανθρωποι αντιδρουν
στιs μεταβολεs και προσαρμοζονται σε αυτεsw.
Οι μεταβολεs στην φυση λαμβανουν χωρα σε τελειωs αλλα χρονικα
διαστηματα απ’οτι η ιστορια του ανθρωπου.
Η σημερινη κλιματολογικη κατασταση τηs γηs και η αυριανη που
ερχεται, ειναι το αποτελεσμα επιδρασηs και μεταεπιδρασηs τηs
τελευταιαs παγετωδουs εποχηs (Weichsel-Glazial) και οχι αποτελεσμα
των ανθρωπινων δραστηριοτητων που αρχισαν κατα το τελοs τηsw
παγετωδουs αυτηs εποχηs.

Πριν μερικα εκατομμυρια χρονια και δη στην αρχη τηs τεταρτογενουs

γεωλογικης εποχηs, που διηρκησε 5 εκατομμυρια και τελειωσε πριν
10.000 χρονια, η γη αφισεν ηδη πισω τηs την θυελλα των καταστροφων
που αρχισαν στην βρεφικη τηs ηλικια πριν 4,6 δισεκατομμυρια χρονια.
Μια τεραστια παγετωδη εποχη επεκρατησε προ περιπου 2,2
δισεκατομμυρια χρονια και μετα ακολουθησε για 1 δισεκατομμυρια
χρονια μια περιοδοs θερμου κλιματοs. Μετα ακολουθησε παλι μια
παγετωδηs εποχη, η Κρυογενηs, που ηταν η πιο ισχυρη.
Κατα την σημερινη θεωρια, η ηλιακη ακτινοβολια προs την γη μειωθηκε
την εποχη εκεινη κατα 6 %. Το αποτελεσμα ηταν να χαση η γη την
ικανοτητα να διατηρη και να αποθηκευη θερμοτητα.
Οι θερμοκρασιεs επεσαν κατα 45 βαθμουs Κελσιου, με αποτελεσμα να
καλυπτεται ολη η γηινη επιφανεια απο
παγουs. Η σωτηρια ηρθε απο την τεκτονικη των λιθοσφαιρικων πλακων
και κατ’επεκταση απο την ηφαιστειοτητα με παραγωγη αεριων
θερμοκηπιου. Απο τιs σχισμεs των λιθοσφαιρικων πλακων αναδυθηκε
ρευστη λαβα και
ισχυροποιησε την ηφαιστειοτητα.
 Μετα την Κρυογενη παγετωδη εποχη ακλουθησε μια ζεστη φαση, που
συνεβαλε αποφαστιστικα στην ζω’ι’κη εκρηξη τηs Καμβριου γεωλογικηs
εποχηs. Εωs την φαση αυτη κυριαρχουσαν τα κυανοβακτηριδια και οι
στρωματολιθοι, ενα ειδοs ζωντοs πετρωματοs.
Μετα εζησε η γη στην Ορδοβισιο, στην Δεβονειο, στην Περμιο (Δυασιο),
στην Τριασιο και στην Κρητιδικη γεωλογικη εποχη, τιs πεντε «εποχεs
θανατου» των
διαφορων ζωντων μορφων (Σχ. 19). Καθε φορα πεθαιναν 80 με 85 %
ολων των βιολογικων οργανισμων.
Ο μεγαλυτεροs μαζικοs θανατοs ελαβε χωρα στην Περμιο-Τριασικη
περιοδο.
Στην περιδο αυτη πριν 251 εκατομμυρια χρονια εξαφανιστηκε το 95 %
ολων των μεχρι τοτε ζωντων οργανισμων.
Τα αιτια παραμενουν αγνωστα. Μια νεα μελετη υποστηριζει οτι πισω
απο το «Μεγαλο θανατικο» βρισκοταν ενα ταπεινο μικροβιο. Η εκδοχη
οτι ολα πυροδοτηθηκαν απο μια σειρα ηφαιστειακων εκρηξεων σε μια
τεραστια εκταση στην περιοχη οπου σημερα βρισκεται η Σιβηρια κλαι
οδηγησεν στην αυξηση των αεριων του θερμοκηπιου και σε μια σειρα
γεγονοτων που εκαναν το μεγαλυτερο μερος της ζωης του πλανητη να
σβηση, δεν ταιριαζει με τα στοιχεια. Εξεταζοντας ιζηματα απο την Κινα
το Ινστιτουτο Τεχνολογιας της Μασαχουσετης (ΜΙΤ) διαπιστωσε οτι η
αυξηση του διοξειδιου του ανθρακα στην ατμοσφαιρα ηταν υπερβολικα
γρηγορη ωστε να εχη προκυψη το «Μεγαλο θανατικο» απο γεωλογικες
διεργασιες.
Η αναλυση του γονιδιωμα του Methanosarcing, ενος μεθανο-γονου
μικροοργανισμου ο οποιος βρισκεται πισω απο το μεγαλυτερο μερος της
βιολογικης προελευσης του μεθανιου που υπαρχει σημερα στον πλανητη
μας απεδειξε οτι τα αποτελεσματα της αναλυσης αυτης δεν ταιριαζαν
χρονολογικα. Το ως ανω μικροβιο απεκτησε την ικανοτητα να παραγη
μεθανιο πριν περιπου 231 εκατομμυρια χρονια, δηλαδη αργοτερα απο
το «Μεγαλο θανατικο».
Για να παραγη το Methanosarcing γρηγορα μεθανιο χρειαζεται μεγαλες
ποσοτητες νικελιου.
Διεπιστωθηκε απο την επανεξεταση των ιζηματων της Κινας οτι πριν
ακριβως 251 εκατομμυρια χρονια τα επιπεδα του νικελιου στον πλανητη
μας ανεβηκα ξαφνικα προφανως απο την πλουσια σε νικελιο λαβα που
εκλυθυκε απο τα ηφαιστεια της Σιβηριας.
Το ευρημα αυτο συνδεει το ως ανω μικροβιο με την μαζικη σχεδον
εξαφανιση της ζωης στον πλανητη μας.
Η θεωρια αυτη που παρουσιασθηκε στο συνεδριο της Αμερικανικης
Γεωφυσικης Εταιρειας (AGU) στο Σαν Φρανσισκο τον Δεκεμβριο του
2012 ειναι μεν συναρπαστικη δεν επεισε ομως ολους τους ειδικους.
 Σημερα το μικροβιο αυτο που προκαλει την μαζικη εξαφανιση της
βιοποικιλοτητας του πλανητη Γη ειναι ο ανθρωπος. Μεταξυ των πεντε
αυτων γεωλογικων
εποχων
θανατου των διαφορων ζωντων μορφων οργανισμων υπηρχαν
και αλλεs ενδιαμεσεs «εποχεs θανατου» αλλα οχι τοσο μεγαληs ισχυοs.
Τοσο για τιs μεγαλεs οσο και για τιs ενδιαμεσεs εποχεs θανατου τα αιτια
παραμενουν μεχρι σημερα αγνωστα.
Υπαρχουν μονο υποθεσειs χωριs κανενα αποδεικτικο στοιχειο για τιs
συνθηκες που προκαλουσαν τιs εξαφανισειs των ζωντων οργανισμων (1).

Εναs συνιδρυτηs τηs Παλαιοντολογιαs, ο γαλλοs βαρωνοs Γεωργιοs

Κουβιερ,
ασχοληθηκε ωs πρωτοs στα τελη του 18ου αιωνα με τιs γηινεs
καταστροφεs
και τον μαζικο αφανισμο ζωντων οργανισμων.
Οι θεωριεs του ομωs, που δεν
ταυτιζονταν με την θρησκευτικη κοσμογονια τηs εποχηs του, δεν βρηκαν
καμμια απηχηση, αλλα πολεs αντιδρασειs.
Το 1979 διετυπωσε ο αμερικανοs γεωλογοs Βαλτερ Αλφαρειs την
αποψη, οτι κατα την διαρκεια μεχρι σημερα τηs γεωλογικηs ιστοριαs τηs
γηs, αυτη χτυπηθηκεν πολλεs φορεs απο αστεροειδει και κομητεs.
Τον Ιουνιο του 1987 εντοπισθηκε προ των ακτων του ατλαντικου
ωκεανου του Καναδα εναs υποθαλασσιοs κρατηραs διαμετρου 45
χιλιομετρων, στον οποιο εντοπισθηκαν εναποθεσειs Ιριδιου.
Το Ιριδιο πρεπει να προηλθεν απο το συμπαν. Δυο ομαδεs ερευνητων
υποστηριξαν το 1984, οτι το «αδερφικο» αστερι του ηλιου μαs με το
ονομα Νεμεσιs, που εχει μαζα το 1/10 τηs μαζαs του Ηλιο μαs, κινειται
επι μιαs τροχιαs, που ολοκληρωνει καθε 26 εκατομμυρια χρονια.
Η τροχια τηs Νεμεσεωs παρισταται στο Σχ. 20.
Αριστερα ειναι το μεγιστο τηs αποστασηs τηs απο τον Ηλιο μαs (3 ετη
φωτοs) και δεξια το το ελαχιστο (1 ετοs φωτοs). Οι κοντινοτεροι μαs
αστερεs ειναι το αστρικο συστημα του Αλφα Κενταυρου (4,25 ετη
φωτοs). Η Νεμεσιs ειναι θεα τηs ελληνικηs μυθολογιαs.
Στην αρχαια ελληνικην αξιολογια αποτελει την τιμωρο τηs ανθρωπινηs
οιησηs, τηs αλαζονειαs και των μεγαλων εγκληματων
(Πινδαρου «Πυθιονικοι», 10.69, Αισχυλου Αποσπασμα 244,
Σοφοκλεουs «Ηλεκτρα», 792 κ.α.). Στον Ησιοδο αναφερεται η Νεμεσιs
ωs κορη τηs Νυκτοs («Θεογονια», 223 ) και ειναι ασυμβιβαστη με την
Αιδω («Εργα και Ημεραι», 200).
Η Αιδωs (=εντροπη, συστολη), θεοτητα που συσχετιζεται με τιs τρειs
Ωρεs, θυγατερεs τηs Θεμιδοs και του Διοs, Ευνομια, Δικη και Ειρηνη
(«Θεογονια», 902).
 Μεταξυ των πλανητων Αρη και Δια υπαρχει, ωs γνωστον, η ζωνη των
αστεροειδων, μετα τον πλανητη Πλουτωνα, ακολουθει η ζωνη Κου’ι’περ
γεματη επισηs με αστεροειδηs και η ζωνη Οορτ γεματη με κομητεs.
Αυτοι δεν ειναι τιπο- τε αλλο απο κοσμικα θραυσματα, δηλαδη
καταλοιπα τηs δημιουργιαs του ηλιακου μαs συστηματοs. Μικροι
παγωμενοι βραχοι, περιφερομενοι στον μεσοπλανητικο χωρο,
βομβαρδιζαν καποτε συνεχωs την γη και τουs αλλουs πλανητεs του
ηλιακου μαs συστηματοs.
Δισεκατομμυρια τετοια αστρικα σωματα βρισκονται συγκεντρωμενα
στην ζωνη Οορτ. Αλλα ειναι συγκεντρωμενα στην ζωνη Κου’ι’περ που
βρισκεται περαν απο τον πλανητη Πλουτωνα και τα υπολοιπα
περιφερονται γυρω απο τον Ηλιο μαs σε μια τροχια που βρισκεται
μεταξυ του Αρη και του Δια.
Ο πρωτοs αστεροειδηs στην ζωνη των αστεροειδων, ο Κερεs
εντοπισθηκε το 1801 και ειναι εναs απο τουs μεγαλυτερουs, μηκουs 930
χιλιομετρων.
Μεχρι σημερα εχουν ανακαλυφθει αρκετεs εκατονταδεs αστεροειδων
κυριωs χαρη στιs επισταμενεs παρατηρησειs των ερασιτεχνων
αστρονομων.
Οι κυριοτεροι απ’αυτουs ανακαλυφθηκαν χρονολογικα ωs εξηs :
Ερωs (13.01.1898), Αλιντα (03.01.1918), Γκανιμεντ (23.1.1924), Αμορ
(12.03.1932), Απολλων (24.04.1934), Αδωνιs (12.02.1936) και Ερμηs
(28.10.1937). Τον Φεβρουαριο του 1936 πλησιασε ο αστεροειδηs Αδωνιs
κατα περιπου 300.000 χιλιομετρα την γη και τυχαιωs αποφευχθει μια
συκρουση. Το διαστημοπλοιο «Γαλιλαιοs» κατα την πτηση του προs τον
πλανητη Δια προσεγγισε και φωτογραφησε τουs αστεροειδειs Γκασπρα
το 1991 και Ιντα το 1993 μαζι με το μικροσκοπικο του φεγγαρι Δαχτυλο.
Η πρωτη διαστημικη αποστολη αφιερωμενη αποκλειστικα στην μελετη
αστεροειδων ηταν το διαστημοπλοιο NEAR Shoemaker που επισκεφθηκε
τον αστεροειδη Μαθιλντε το 1998 και κατοπιν τεθηκε σε τροχια γυρω
απο τον αστεροειδη Ερωs οπου τελικα προσεδαφιστηκεν και συνετριβει.
Το ιαπωνικο διαστημοπλοιο Hayabusa επισκεφθηκε το 2005 τον
αστεροειδη Ιτοκαβα με σκοπο να παρη καποια δειγματα πετρωματων απο
την επιφανεια του και να τα μεταφερει σε 10 χρονια στην γη. Την 27η
Απριλιου του 2006 εντοπισθηκε ο αστεροειδηs 2006 HZ51 διαμετρου
800 μετρων. Υπαρχουν 165 πιθανεs ημερομηνιεs συγκρουσηs του
αστεροειδουs αυτου με την γη. Η συντομοτερη ημερομηνια ειναι 2α
Ιουνιου 2008.
Εναs αλλοs αστεροειδηs, ο Αποφηs, διαμετρου 400 μετρων με
πιθανοτητεs μια στιs 6.000 ενδεχεται να συγκρουστη το 2036 με την γη.
 Βεβαιο ειναι, οτι ο αστεροειδηs αυτοs θα περασει το 2029 πολυ κοντα
απο την γη. Οι αστρονομοι υπολογιζουν τουs αστεροειδειs μεγεθουs τηs
ταξεωs διαμετρου ενοs χιλιομετρου με περιπου 1.100.
Η συγκρουση ενοs τετοιου αστεροειδουs με την γη θα ερηπωνε πιθανωs
μια ολοκληρη ηπειρο και θα κατεστρεφεν για χρονια το κλιμα τηs γηs.
Οι πολλοι μικροτεροι αστεροειδειs μεγεθουs διαμετρου ανω των 140
μετρων υπολογιζονται με 100.000.
Αυτοι ειναι πολυ δυσκολο να εντοπισθουν εγκαιρα και για τον λογο
αποτελουν μεγαλο κινδυνο για την γη.

Κατα την πορεια του ηλιου Νεμεσιs πλησιων των ωs ανω ζωνων
δημιουργουνται ανωμαλιεs βαρυτηταs, με αποτελεσμα την εκτοπισην
ενοs «νεφουs» περιπου ενοs δισεκετομμυριου αστεροειδων και κομητων
στο συμπαν.
Στατιτικωs πιθανολογειται, οτι 10 εωs 200 απο τα σωματα αυτα
στγκρουονται με την γη με καταστροφικεs συνεπειεs στιs επικρατουσεs
κλιματολογικεs συνθηκεs και κατ’επεκταση στουs ζωνταs οργανισμουs.
Οι παλαιοντολογοι διαπιστωσαν, οτι κατα την διαρκεια των τελευταιων
250 εκατομμυριων χρονων με εκπληκτικη συχνοτητα λαμβανει χωρα
καθε 26 εκατομμυρια χρονια μαζικωs θανατοs ζωντων οργανισμων.
Στο Σχ. 19 (Πηγη: Lawrence Berkeley, National Lab) παριστανται οι
περιοδικεs εξαφανισειs τηs ζωηs στην γη, οπωs εχουν συλλεγη απο το
Πανεπιστημιο του Σικαγου (1).
Παρατηρουνται εξαρσειs του ρυθμου εξαφανισηs καθε 26 με 30
εκατομμυρια χρονια, οπωs ενδεικνυται με τα βελη.
Η θεωρια αυτη οδηγησε στην περαιτερω ερευνα του φαινομενου σε 13
κρατηρεs που δημιουργηθηκαν απο πτωσειs αστεροειδων και κομητων
με την τροχια διαρκειαs 26 εκατομμυριων χρονων του ηλιου Νεμεσιs και
των μαζικο θανατο ανα 26 εκατομμυρια χρονια ζωντων οργανισμων.

Ο μαζικοs θανατοs των Δεινοσαυρων στην Κρητιδικη γεωλογη εποχη

πριν 65
εκατομμυρια χρονια ειναι η πιο μελετημενη παγκοσμια γηινη
καταστροφη.
Η αστρονομια μαs διδασκει (ιδε Σχ. 4), οτι η ευκρατοs ζωνη καθε
περιπου 13.000 χρονια (25.816 : 2) λογω τηs μεταπτωσηs του αξονα τηs
γηs στρεφεται προs τον Ηλιο μαs (θεροs), ποτε στο αφηλιο (μακρυα
τωρα), ποτε στο περιηλιο
(κοντα προ 13.000 χρονια). Κατα τον Πλατωνα (Τιμαιοs) η επιφανεια τηs
θαλασσηs σε τετοια τακτα διαστηματα ανεβαινει καταστρεπτικα (3, 4 )

Με το τελοs τηs Μεσοζω’ι’κηs περιοδου (Κρητιδικη) αρχιζει μια αλλαγη

του
 κλιματοs επι τηs γηs. Μηπωs η αιτια αφανισμου των Δεινοσαυρων
οφειλονταν σε κλιματολογικεs μεταβολεs;
Στην βορεια Αμερικη και στην Ευρωπη ανυψωθηκαν κατα την εποχη
αυτη οι μαζεs τηs στερεαs και εξαφανισθηκαν πολλεs μεγαλεs λιμνεs.
Ελωδειs τοποθεσιεs με πλουσια βλστηση, στιs οποιεs ζουσαν χορτοφαγοι
Δεινοσαυροι, μεταμορφωθηκαν σε
αγονεs περιοχεs. Το κλιμα εγινε κρυο, με λιγωτερεs βροχεs και με
ταλαντευομενεs θερμοκρασιεs.
Ωρισμενοι επιστημονεs εικαζουν, οτι κατα την εποχη αυτη
ενεργοποιηθηκαν και εμπλουτησαν την ατμοσφαιρα με μεγαλεs
ποσοτητεs διοξιδιου του ανθρακοs εκατονταδεs ηφαιστεια.
Οι ποσοτητεs αυτεs διοξιδιου του ανθακοs εμποδιζαν την απωλεια
θερμοτηταs προs το διαστημα, με αποτελεσμα ενδιαμεσεs φασειs με
πολυ μεγαλεs θερμοκρασιεs στην γηινη επιφανεια.
Οι θερμοκρασιεs αυτεs επεδρασαν αποφασιστικα στην μειωση του
πληθυσμου των Δεινοσαυρων.
Αλλοι επιστημονεs ειναι τηs γνωμηs, οτι η εκροη χλωριουχων αεριων
απο τα ηφαιστεια προs την ατμοσφαιρα, κατεστρεψεν και τα στρωματα
οζοντοs τηs Ιονοσφαιραs και με την επιδραση των υπερυθρων και
υπεριωδων ηλιακων ακτινων οδηγησεν στον θανατο των Δεινοσαυρων.
Ολεs οι ωs ανω αποψειs προσπαθουν να εξηγησουν την εξαφανιση των
Δεινοσαυρων με ενδογηινα γεγονοτα.
Μηπωs ομωs η αιτια εξαφανισεωs των Δεινοσαυρων ηταν εξωγηινη;

Κατα την εξεταση το 1987 ιζηματογενων πετρωματω ηλικιαs 65

εκατομμυριων
χρονων γυρω απο την γηινη επιφανεια, διεπιστωσαν οι αμερικανοι
γεωλογοι, οτι πριν 65 εκατομμυρια χρονια πρεπει να ελαβεν χωρα μια
τρομερη συγκρουση
τηs γηs με ενα εξωγηινο σωμα.
Το αποτελεσμα συγκρουσεωs αστεροειδουs ‘η κομητη με την γη υπηρξεν
η δημιουργια ενοs παχεουs συνεφου σκονηs γυρω απο την γη.
Οι ηλιακεs ακτινεs δεν μπορεσαν να φθασουν στην επιφανεια τηs γηs και
η γη βρισκοταν για πολυ καιρο στο σκοτοs, με αποτελεσμα να πεση
γρηγορα η θερμοκρασια στην γηινη επιφανεια.
Πολλα ειδη ζωων και φυτων παγωσαν και η εξελιξη των υπολοιπων
φυτων διεκοπει.
Τα χορτοφαγα ζωα που επεζησαν την ραγδαιαν μεταβολην του κλιματοs
πεθαναν απο ελλειψη τροφηs. Μετα τον θανατο των χορτοφαγων ζωων
διεκοπει μακροχρονια και η τροφη των κρεατοφαγων Δεινοσαυρων και
των αλλων κρεατοφαγων ζωων. Αναμφισβητητα, χωριs την καταστροφη
αυτη πριν 65 εκατομμυρια χρονια, δεν
θα γινονταν δυνατη η επικρατιση του ανθρωπου στην γη (5, 6, 7)
Ο κρατηραs του μετεωριτου που επεσεν πριν 40.000 εωs 15.000 χρονια
στην Αριζονα των ΗΠΑ με ταχυτητα 25 μετρα στο δευτερολεπτο , εχει
διαμετρο 1,2
χλιομετρα.

Το χτυπημα τηs γηs απο ενα τεραστιο αστρικο σωμα αναφερεται στην
Μυθολογια πολλων λαων ωs Τυφων, Φαεθων, Σεκχνετ, Φενριρ κλπ.
Αυτο πρεπει να επεσεν το 1.200 π.Χ. στον ατλαντικο ωκεανο και
δημιουργησεν σεισμουs και Τσουναμι με τεραστια κυματα, με
αποτελεσμα την τηξιν των
παγων του βορειου παγωμενου ωκεανου (6) και μετακινηση βορειων
λαων προs τον νοτον.

Κατα το τελοs του 19ου και 20ου αιωνα μ. Χ. ελαβαν χωρα ορισμενα
ιδιαιτερα
φυσικα φαινομενα στην γη (5).
Το πρωι τηs 30ηs Ιουνιου 1908 εκρηγει πανω απο τα δαση στην
Τανγκουστα τηs δυτικηs Σιβηριαs ενα αγνωστο σωμα και κατεστρεψεν
σε ενα περιγυρο 200 περιπου χιλιομετρων μερικεs χιλιαδεs δενδρα (5, 6,
7, 8). Ενα κρουστικο κυμα με ταχυτητα 317 μετρα στο δευτερολεπτο
εκανε δυο φορεs τον γυρω του κοσμου και για δυο ημερεs η ατμοσφαιρα
ειχεν εμπλοτισθει κατα τετοιο τροπο με σκονη, ωστε στο 10.000
χιλιομετρα μακρυα ευρισκομενο Λονδινο και Παρισι επικρατουσε
διαχυτο φωs που επετρεπε την αναγνωση εφημεριδων.
Στιs επομενεs ημερεs παρατηρηθηκαν την νυχτα στο βορειο ημισφαιριο
φωτεινα φαινομενα στον Ουρανο που διηρκησαν περιπου δυο μηνεs.
Μεχρι σημερα δεν εχουν διευκρινισθει τα αιτια τηs εκρηξιs,
διατυπωθηκαν ομωs πολλεs θεωριεs.
Η επικρατεστερη ειναι η θεωρια που διετυπωσεν ο επιστημοναs Α.
Κουλικ, ο οποιοs το 1921 κατοπιν εντοληs τηs ρωσικηs ακαδημιαs
επιστημων εμελετησεν επι τοπου το φαινομενο και κατεληξεν στο
συμπερρασμα, οτι επροκειτο για εκρηξη μετεωριτου σε υψοs 3 εωs 5
χιλιομετρα πανω απο την Τανγκουστα.
Η ερευνα σε μικροσκοπικα μικρα τεμαχιδια που ηταν προφανωs
υπολοιματα τηs ωs ανω εκρηξιs περιειχαν και Ιριδιο που ειναι εξωγηινηs
προελευσηs.
Ο Κουλικ υπελογισεν το βαροs του μετεωριτου με περιπου 1
εκατομμυριο τοννουs και την ταχυτητα κρουσηs με 1.000 μετρα ανα
δευτερολεπτο. Η ορμη κρουσηs υπολογισθηκεν με 5 επι 10 ειs την 10
χιλιογραμμα μετρα, που αντιστοιχει σε 75 τοννουs Νιτρογλυκερινηs ‘η
σε κατι παραπανω απο 100 εκατομμυρια θερμιδεs ‘η σε 0,001 τηs
εκρηξιs μιαs ατομικηs βομβαs τυπου Χιροσιμαs.
 Μια ομαδα επιστημονων καθοδηγουμενη απο τον Giuseppe Longo του
πανεπιστημιου Bologna τηs Ιταλιαs εντοπισε το 2007, σε μερικα
χιλιομετρα αποσταση απο την περιοχη τηs εκρηξιs 3 εωs 5 χιλιομετρα
πανω απο την Τανγκουστα εναν κρατηρα, που σημερα αποτελει μια
λιμνη.
Οι σεισμικεs μετρησειs πανω απο την λιμνη εδειξαν ανωμαλιεs που
οδηγησεν τουs ερευνηταs να λαβουν δειγματα απο τον βυθο τηs λιμνηs
αυτηs. Προγραμματισθηκεν πολυ γρηγορα να παρουν δειγματα
γεωτρυπανου απο το υποβαθρο τηs λιμνηs για να εντοπισουν, εαν
πραγματι η λιμνη αυτη ειναι ο κρατηραs κρουσηs με τον μετεωριτη που
επεσεν την 30ην Ιουνιου 1908 στην Τανγκουστα (8).
Την 12η Φεβρουαριου 1947 επεσεν στην οροσειρα Σιχουτα-Αλιν τηs
ανατολικηs Σιβηριαs και βορεοδυτικα του Βλαδιβοστοκ εναs αριθμοs
μικρων μετεωριτων σε μια επιφανεια 13 τετραγωνικων χιλιομετρων με
δημιουργια κρατηρων βαθουs 15 μετρων και διαμετρων εωs 25 μετρων.
Την 9η Οκτωβριου 1992 επεσεν και κατεστρεψεν εναs μικροs
μετεωριτηs ενα
παρκαρισμενο αυτοκινητο στην Νεα Υορκη (7).
Την 15η Σεπτεμβριου 2007 εναs μικροs μετεωριτηs χτυπησε την περιοχη
130 χιλιομετρα μακρυα απο την πολη Puno του Περου τηs νοτιαs
Αμερικηs και δημιουργησεν εναν κρατηρα διαμετρου 16 μετρων (8).

Επαγωγικα θερμικα ρευματα μεταφοραs μαζηs υληs και θερμοτηταs

δρουν εντοs του φλοιου της Γης με αποτελεσμα την μετακινηση των
λιθοσφαιρικων
πλακων.
Η θερμοτητα προερχεται απο την διασπαση ραδιενεργων στοιχειων
καλιου, φθοριου και ουρανιου που μαs ηρθαν πριν 4,6 δισεκατομμυρια
χρονια
απο ενδοαστρικα συννεφα, απο τα οποια δημιουργηθηκεν και το ηλιακο
μαs
συστημα (5).
Των μετατοπισεων των λιθοσφαιρικων πλακων προηγηθηκεν πριν 350
εκατομμυρια χρονια ο σχηματισμοs των μεγαλων ηπειρων Γκονταβα
και Λαουρασια που συμπηκνωθηκαν πριν 250 εκατομμυρια χρονια στην
μεγαλοηπειρο Παγγαια (ιδε Σχ. 22) και στην δημιουργια τηs Τηθυαs
θαλασσηs. Κατα την μετακινηση των λιθοσφαιρικων πλακων
σχηματιζονται μεσοωκεανιεs ραχεs (ιδε Σχ. 21) και μαγμα (ρευστη
καυτη υλη) ανερχεται απο το εσωτερικο
τηs γηs και καταλαμβανει τον χωρο που δημιουργειται απο τον
αποχωρισμο των
πλακων.
 Με τον μηχανισμο αυτο δημιουργειται νεοs ωκεανιοs φλοιοs στην
κορυφη τηs μεσοωκεανιαs ραχηs, οπου ψυχεται και κινειται πλευρικα
απομακρυνομενοs απο τον αξονα του (9, 10, 11, 12). Με μια ταχυτητα
μετακινησεωs τεμαχιου τηs λιθοσφαιρικης πλακαs μονο 10 εκατοστα τον
χρονο, χρειαζεται αυτο για το περιγυρο τηs γηs 400 εκατομμυρια χρονια.
Ετσι δημιουργηθηκε για παραδειγμα η Αλασκα.
Κατα την προσεγγιση λιθοσφαιρικων πλακων δημιουργουνται οι ζωνεs
καταβυθισηs, στιs οποιεs καμπτεται μια ωκεανια λιθοσφαιρικη πλακα και
βυθιζεται στον γηινο φλοιο.
Η κατανομη των σεισμων και οι μηχανισμοι γενεσηs τουs και η υπαρξη
ασβεσταλκαλικηs ηφαιστειοτηταs – κατα μηκοs των ζωνων των
λιθοσφαιρικων πλακων υπαρχουν σημερα περισσοτερα απο 500 ενεργα
ηφαιστεια – οφειλονται στην προσεγγιση (συντηξη) των λιθοσφαιρικων
πλακων.
Το δικτυο των ζωνων συμπυξεωs και εφελκισμου των 16 μεγαλων και
ορισμενων μικροτερων λιθοσφαιρικων πλακων τηs γηs εχει ενα μηκοs
56.000 χιλιομετρων, οπου η ταχυτητα συντηξεωs και εφελκισμου εχει
κατα μεσον ορον 5 εκατοστα τον χρονο.
Ο αντλαντικοs ωκεανοs διευρυνεται με ταχυτητα κατα μεσο ορο 3
εκατοστα τον χρονο, ενω ο ειρηνικοs ωκεανοs διευρυνεται κατα μεσο
ορο με 16 εκατοστα τον χρονο.
Οταν αρχισε η μεγαλοηπειροs Παγγαια να διασπαται σε λιθοσφαιρικεs
πλακεs (ιδε Σχ. 22) απομακρυνθηκαν η ευρασιατικη και η αφρικανικη
πλακα, με αποτελεσμα ο δημιουργηθειs χωροs να καλυφθει
απο τα νερα τηs Τηθυαs θαλασσαs. Πριν περιπου 6 εκατομμυρια χρονια
( στο τελοs τηs Μειοκαινου εποχηs τηs Τριτογενουs) μετακινηθηκε η
αφρικανικη πλακα προs βορρα και συγκρουστηκε με την Ευρωπη και
εκλεισε την θαλασσια διοδο προs τον ατλαντικο ωκεανο με αποτελεσμα
να διακοπη η ροη υδατων απο τον ατλαντικο ωκεανο προs την Τηθυα
θαλασσα και η δημιουργια τηs Μεσογειου ερημου με διασπαρμενεs
κλειστεs θαλασσιεs λεκανεs.
Το Σχ. 23 δινει μια παραστατικη απικονιση τηs επιφανειαs του
θαλασσιου βυθου του αρχιπελαγουσ του Αγαιου. Απο το Πλειστοκαινο
μεχρι σημερα, δηλαδη τα τελευταια 700.00 χρονια, συνεχιζουν να δρουν
στον

εξωτερικο ελληνικο χωρο οι τασειs συμπιεσηs, με αποτελεσμα την

αναδραση πολυαριθμων αναστροφων ρηγματων οπου εκδηλωνεται μια
μεγαλη σεισμικη δραστηριοτητα στην περιοχη.
Οι μηχανισμοι γενεσηs ενοs αριθμου σεισμων που εγιναν στα νησια του
Ιονιου πελαγουσς, οφειλονται σε συμπιεστικεs τασειs με κυρια
διευθυνση συμπιε- σηs ΒΑ-ΝΝΑ. Απο την αλλη πλευρα ο εσωτερικοs
ελληνικοs χωροs επηρεαζεται στιs ημερεs μαs απο μια νεα εφελκυστικη
 φαση με διευθυνση επεκτασηs ΒΒΔ-ΝΝΑ και προκαλει την αναδραση
Πλειοκαινικων ‘η παλαιοτερων ρηγματων και την δημιουργια νεων στιs
περιοχεs Κρητηs, Κω, Ροδου, Πελοποννησου, Στερεαs Ελλαδοs και
Μακεδονιαs. Αποδειξη τηs καταστασηs αυτηs ειναι η εκδηλωση μεγαλων
σεισμων με παραλληλη δημιουργια σημαντικων μεταπτωσεων, οπωs
αυτων των ρηγματων Λοκριδαs και Κορινθιακου κολπου κ.α.
Η συνοπτικη αυτη εικονα των τεκτονικων φασεων στον Ελληνικο χωρο
απο την δημιουργια περιπου του ελληνικου τοξου μπορει να οδηγηση
στην επαναδραστηριοποιηση ορισμενων των σε ηρεμια σημερα
εβρισκομενων ηφαιστειων των ηφαιστειακων τοξων

α. στα νοτια κρασπεδα τηs καταποντισμενηs ξηραs του Αιγαιου

πελαγουs,
δηλαδη τα ηφαιστεια Αιγινηs, Μεθανων, Πορου, Μηλου, Κιμωλου,
Πολυαιγου, Φολεγανδρου, Σαντορινηs, Νισυρου και Κω.

β. στα βαθεια ρηγματα του βορειου Αιγαιου που βρισκονται στο ιδιο
ηφαιστειακο αξονα, δηλαδη τα ηφαιστεια τηs Τρωαδοs, τηs
Μυτιλινηs και
τηs Χιου και

γ. στο παραλληλο προs το ηφαιστειακο τοξο του νοτιου Αγαιου,

δηλαδη τα
ηφαιστεια του Οξυλιθου (Κυμηs), τηs Λημνου, τηs Ιμβρου, τηs
Σαμοθρακηs και των Φερρων τηs Θρακηs

Η εκρηξη του ηφαιστειου τηs Σαντορινηs που το 1613 π.Χ. ανατιναξεν

σχεδον
ολοκληρο το νησι πρεπει να ηταν κατα τον καθηγητην Μαρινατο Σ.
(Ιστορια
του Ελληνικου Εθνουs τ. Α’, σ. 212-221) τεσσερεs φορεs μεγαλυτερη
απο την
εκρηξη του Κρακαταου τηs Ιαβαs (1883) και μεταξυ αλλων κατεστρεψαν
με την
τεφρα του και τα Τσουναμι που δημιουργηθηκαν
πολλεs παρακτιεs περιοχεs μεταξυ και αλλων νησων και τηs Κρητηs.
Σημερα αμφισβητηται η καταρευση
του Μινωικου πολιτισμου τηs Κρητηs απο τα τσουναμι αυτα.
Οι ειδικοι εκτιμουσαν το 2005 σχετικα με την ισχυ τηs εκρηξηs οτι ο
ογκοs του μαγματοs, που παρηγαγε αυτη, ηταν περιπου 30 κυβικα
χιλιομετρα, ενω οι ερευνεs του 2006 και 2007οδηγησαν στην
αναθεωρηση του ογκου σε 60 κυβικα χιλιομετρα. Τα τσουναμι που ειχαν
 αναφερθει απο τουs κ. Μαρινατου και Γαλανοπουλου ηταν μεσαιου
μεγεθουs και δεν ξεπερνουσαν τα 10 μετρα υψουs κυματοs.
Το Αρχιπελαγοs του Αγαιου ειναι μια κλειστη θαλασσα και δεν
ευνοουνται τα μεγαλα υψουs κυματα. Σιγουρα βεβαια η καταστροφη του
κεντρικου Αιγαιου

ακτιναs 100 χιλιομετρων απο το σημειο εκρηξηs, που παρεσυρε και τα

τριγυρω νησια, θα επαιξε πολυ σοβαρο ρολο στην παρακμη του
Μινωικου Πολιτισμου.

Στον Ηροδοτο ωs γνωστο (Πολυμνια 70) περιεχονται πληροφοριεs, που

διασωθηκαν απο τιs παραδοσειs, για δυο ολοκληρωτικεs καταστροφεs
τηs Κρητηs. Η πρωτη ελαβεν χωρα στην εποχη του Δαιδαλου, οταν οι
Κρητεs εκστρατευσαν στην Σικελια «στολω μεγαλω» και η δευτερη
μετα τα Τρω’ι’κα. Η Κρητη κατα τον Ομηρο (Οδυσ. Τ. 172-197) τηs
εποχηs εκεινηs ειχε τα εξηs χαρακτηριστικα:

«Κρητη τιs γαι’εστι εν μεσω οινοπιποντω καλη και πιειρα, περιρρυτοs.

Εν
δ’ανθρωποι πολλοι, απειρεσσιοι και ενενηκοντα πολιεs. Αλλοι
δ’αλλων
γλωσση μεμιγμενοι, εν μεν Αχαιοι εν δε Ετεοκρητεs μεγαλητορεs εν
δε
Κυδωνεs Δωριεεs τε τριχα’ι’κεs διοι τε Πελασγοι». (Η Κρητη ειναι
μια
χωρα στο μεσο τηs φουρτουνιασμενηs σαν μεθυσμενηs θαλασσας,
ομορφη,
ευφορη και με πολλα τρεχουμενα νερα. Οι ανθρωποι που την
κατοικουν
ειναι χιλιαδεs και εχει ενενηκοντα πολειs. Η γλωσσα της ειναι ενα
Κραμα
γλωσσων (Κρατηρ-Κρητη) των κατοικων τηs, που ειναι οι Αχαιοι, οι
μεγαλοψυχοι Ετεοκρητεs, οι Κυδωνεs, οι τρειs φυλεs των Δωριεων
«Υλαιοι,
Δυμανεs, Παμφυλοι» και οι Πελασγοι)».

Απο τα αναφερθεντα ηφαιστεια του ελληνικου χωρου, μπορουν μερικα

απο
αυτα να επαναενεργοποιηθουν ανα πασα στιγμη με μεγαλεs
καταστροφικεs
συνεπειεs.
Οτι ηταν καποτε ενεργο θα επαναενεργοποιηθει καποτε. Αυτο που
δεν μπορει να προβλεφθη ειναι το ποτε.
 Υπαρχουν ομωs ορισμενεs
χαρακτηριστικεs ενδειξειs οπωs εκροεs στην θαλασσα και στιs λιμνεs
αλλα και απο το εδαφοs διοξιδιου του ανθρακοs, τοπικεs σεισμικεs
δονησειs, εδαφικεs τοπικεs παραμορφωσειs, αυξηση τηs θερμοκρασιαs
του εδαφουs κλπ.
Οι μελλοντικεs εκρηξειs που αναμενουν οι ειδεικοι στο ηφαιστειο
τηs Θηραs δεν θα εχουν την ισχυ τηs Μινωικηs εποχηs. Η Θηρα δινει
εκρηξειs αυτου του μεγεθουs καθε 15 με 20 χιλιαδεs χρονια.
Στο μεσοδιαστημα, σημειωνονται εκρηξειs, οπωs εκεινεs του 1925, του
1940 και του 1950. Λογω τηs συγκλισηs των τεκτωνικων πλακων στον
χωρο αυτο παραγεται μικροτερη ποσοτητα μαγματοs και χρειαζεται
περισσοτεροs χρονοs για να συσσωρευτει αυτη και να οδηγηση σε νεα
μεγαλη εκρηξη.

Οι παραμορφωσειs στον ελληνικο χωρο λαμβανουν χωρα σε οριζοντιο

επιπεδο,
κατα μηκοs γραμμων ολισθησηs και σε συνεχεs μεσο με πλαστικεs
ιδιοτητεs.
Η μετακινηση των λιθοσφαιρικων πλακων ανοιξε μια διοδο για την
δημιουργια μιαs νεαs θαλασσαs στα δυτικα, την σημερινη Μεσογειο.
Το εμπροσθεν τμημα
τηs αφρικανικηs πλακαs αρχισεν να βυθιζεται κατω απο την ευρασιατικη

πλακα. Η συγγρουση των δυο αυτων πλακων διεσπασε τμηματα τηs

βορειαs
Αφρικηs και δημιουργησεν τιs Αλπειs με ταυτοχρονο αποχωρισμο των
νησων Κορσικη και Σαρδηνια απο την Γαλλια και Ισπανια. Κατα μηκοs
τηs ζωνηs βυθισεων δημιουργηθηκαν τα ηφαιστεια Αιτνα και Βεζουβιο
και κατα μηκοs τηs ραχεωs τηs ανατολικηs Μεσογειου ανυψωθηκεν η
περιοχη, που σημερα ενα μεροs τηs βυθιζομενηs μικραs Ασιαs
καλυπτεται απο το Αρχιπελαγοs του
Αιγαιου.
Επειδη η αφρικανικη πλακα βυθιζομενη συγκρουεται με την
ευρασιατικη πλακα στο υποβαθρο του Αρχιπελαγουs του Αιγαιου, η
νησοs Κρητη μετακινειται προs την Αφρικη.
Ο κατακερματισμοs και η καταβυθιση τηs Αιγηιδαs πριν 10.000 – 12.000
χρονια οφειλεται στην εκδηλωση των φαινομενων, ωs ανοδοs τηs
σταθμηs τηs θαλασσιαs επιφανειαs, μεγαλοι σεισμοι και ηφαιστειακεs
εκρηξειs μεγαληs εντασεωs και χρονικηs διαρκειαs.

Η δυναμικη αναδιαταξηs των ηπειρων συνεχιζεται αδιακοπα και στην

εποχην μαs. Μονο απο τιs εκροεs των ηφαιστειων δημιουργειται καθε
χρονο εναs
 στερεοs φλοιοs 1,7 κυβικων χιλιομετρων.
Απο την αλλη πλευρα ο πλανητηs
μαs βρισκεται ακομη σε μια κατασταση γεωτεχνικων και ατμοσφαιρικων
αλληλοεπιδρασεων. Συνεχωs ειναι υπαρκτοs ο κινδυνοs απελευθερωσηs
τεραστιων ποσοτητων ενεργειαs που θα οδηγουσαν σε καταστροφεs απο
Τσουναμιs, Τυφωνεs, μεγαλεs εκροεs ηφαιστειων, κλιματολογικεs
μεταβολεs και κατολισθησειs. Καθε 30 δευτερολεπτα σειεται καπου στον
πλανητη μαs, το εδαφοs.
Οι περισσοτεροι σεισμοι ειναι τοσο ασθενειs που ουτε καν μετριουνται.
Οι μεγαλοι ομωs σεισμοι που καθε τοσο λαμβανουν χωρα, φερνουν
μεγαλεs καταστροφεs και σκοτωνουν χιλιαδεs ανθρωπουs.
Το ενα των δυο τοξων σεισμικων δραστηριοτητων στην γη σχηματιζει
ενα δακτυλιο γυρω απο τον ειρηνικο ωκεανο. Το δακτυλιο αυτο
εφαπτεται στα δυτικα με την Ιαπωνια και Ινδονησια, στα ανατολικα
διερχεται κατα μηκοs των ακτων τηs νοτιαs-μεσηs και βορειαs Αμερικηs.
Το δευτερο των δυο τοξων σεισμικων δραστηριοτητων αρχιζει απο τα
νησια των Αζορων και διερχεται ανατολικα προs την Μεσογειο θαλασσα,
περναει απο την Ιταλια, Ελλαδα και Τουρκια και καταληγει στην
κεντρικη Ασια και στην Κινα.
Η συγκρουση, δηλαδη η βυθιση τηs Ινδικηs-Αυστραλιακηs
λιθοσφαιρικηs πλακαs κατω απο την Ευρωασιατικη την 21.12.2004
δυτικα του πρωτου σεισμικου τοξου, μετα απο ενα υποθαλασσιο σεισμο
με μεταμορφωσειs του υποβαθρου, απελευθερωσε τεραστιεs ποσοτητεs
ενεγειαs και δημιουργησε ενα Τσουναμι που επληξε τιs γυρω παρακτιεs
περιοχεs και σκοτωσε πανω απο 300.000 ανθρωπουs.

Ορισμενοι απο τουs γνωστουs μεγαλουs σεισμουs με υποθαλασσιο

επικεντρο
που δημιουργησαν Τσουναμιs επληξαν καταστροφικα διαφορεs περιοχεs
και
προκαλησαν καταστροφεs και ανθρωπινα θυματα. Εδω θα αναφερθουν οι
κυ-
ριοτεροι :

 1470 π.Χ. Απο την εκρηξη του ηφαιστειου τησ νησου Θηραs
(Σαντορινη)
που ακολουθησεν μια σειρα μεγαλων σεισμικων δραστηριοτητων,
δημιουργηθηκαν Τσουναμιs που επληξαν με τεραστια κυματα και
την
Κρητη, καταστρεφονταs εκει και τον Μινωικο πολιτισμο.
 464 π.Χ. Εναs σεισμοs ισοπεδωνει την Σπαρτη
 426 π.Χ. Εναs σεισμοs ερειπωνει πολλεs πολειs τηs Λοκριδαs
  373 π.Χ. Μετα απο ενα σεισμο βυθιζεται στην θαλασσα η Ελικη
Αχα’ι’αs,
που βρισκονταν μεταξυ των ποταμων Σελινουντα και Κερυνιτη (13)
 17 μ.Χ. Εναs σεισμοs καταστρεφει 13 ελληνικεs πολειs τηs Ιωνιαs
 197 μ.Χ Εναs σεισμοs ερηπωνει την νησο Ροδο και ανατρεπει τον
περιφημο Κολοσσο.
 21.03.365 μ.Χ. Σεισμοs με υποθαλασσιο επικεντρο στην ανατολικη
Μεσογειο δημιουργησε Τσουναμι και επληξεν την Αλεξανδρεια
σκοτωνονταs 50.000 ανθρωπουs
 1062 μ.Χ. Εναs σεισμοs καταστρεφει την Κωνσταντινουπολη
 1508 μ.Χ. Εναs σεισμοs καταστρεφει την Ιεραπετρα Κρητηs
 01.11.1755 μ.Χ. Σεισμοs με υποθαλασσιο επικεντρο τον ατλαντικο
ωκεανο πλητει την πρωτευουσα τηs Πορτογαλιαs Λισαβωνα,
δημιουργει
ενα Τσουναμι και σκοτωνει 30.000 ανθρωπουs
 26.08.1883 μ.Χ. Απο την εκρηξη του ηφαιστειου τηs νησου
Κρακαταου
τηs Ινδονησιαs, δημιουργειται ενα Τσουναμι και πλητει με ταχυτητα
800 χιλιομετρα την ωρα και 40 μετρα υψοs θαλασσιου κυματοs, την
θαλασσια διαβαση Σουντα τηs Ινδονησιαs και τιs γυρω ακτεs,
καταστρεφοντας 300 χωρια και σκοτωνονταs 40.000 ανθρωπουs
 15.06.1896 μ.Χ. Εναs σφοδροs σεισμοs βορειοανατολικα τηs ποληs
Χονσου τηs Ιαπωνιαs δημιουργει ενα Τσουναμι ταχυτηταs 800
χιλιομετρα την ωρα, χτυπα τιs γυρω ακτεs και καταστρεφει 10.617
σπιτια
σκοτωνονταs 27.122 ανθρωπουs και τραυματιζονταs αλλα 9.247
ατομα
 1906 μ.Χ. Εναs σεισμοs καταστρεφει το Σαν Φραντσισκο των ΗΠΑ
και
σκοτωνει 3.000 ανθρωπουs
 1923 μ.Χ. Εναs σεισμοs καταστρεφει το Τοκιο τηs Ιαπωνιαs και
σκοτωνει
142.810 ανθρωπουs
 1933 μ.Χ. Βορειοανατολικα τηs ποληs Χονσου τηs Ιαπωνιαs εναs
σεισμος
οπωs και το 1896 μ.Χ. δημιουργει Τσουναμι 22 μετρων υψουs
θαλασσιου κυματοs και σκοτωνει στιs γυρω παραθαλασσιεs
περιοχεs
3.000 ανθρωπουs.
 01.04.1946 μ.Χ. Περιπου 140 χιλιομετρα νοτιοανατολικα των
νησων
 Αλοητεν τηs Αλασκαs βυθιζεται ξαφνικα το θαλασσιο υποβαθρο
μετα
απο υποθαλασσιουs σεισμουs και δημιουργει ενα Τσουναμι που
χτυπα με ταχυτητα 120 χιλιομετρα την ωρα και θαλασσια κυματα
υψουs
35 μετρων την νησο Ουνιμεκ, το οποιο μετακινουμενο κυμα προs
νοτο

ξεχυνεται με ταχυτητα 780 χιλιομετρα την ωρα και υψοs κυματοs

30 μετρα στουs 3.600 χιλιομετρα αποσταση νησουs τηs Χαβαηs και
σκοτωνει 159 ανθρωπουs καταστρεφονταs 1.400 σπιτια.
 1953 μ.Χ. Εναs σεισμοs ερηπωνει πολλεs πολειs και χωρια των
επτανησων
του Ιονιου Πελαγουs και σκοτωνει 450 ανθρωπουs
 1960 μ.Χ. Εναs σεισμοs στην νοτια Χιλη σκοτωνει 5.700
ανθρωπουs
 27.03.1964 μ.Χ. Εναs σεισμοs με υποθαλασσιο επικεντρο στην
Αλασκα
δημιουργει ενα Τσουναμι που καταστρεφει τιs ακτεs τηs νησου
Ανχοργκε
και τα νοτιοτερα ευρισκομενα λιμανια Βαλτεζ και Σεβαρτ και την
νησο
Κοντιακ σκοτωνονταs 131 ανθρωπουs.
 1976 μ.Χ. Εναs σφοδροs σεισμοs στο Τανγκασαν τηs Κιναs
σκοτωνει
655.000 ανθρωπουs.
 18.05.1980 μ.Χ. Το πρωι ωρα 8,32 εκρηγει το βουνο-ηφαιστειo Στ.
Χελενs
των ΗΠΑ και μεταμορφωσε μια επιφανεια διαμετρου 27 χιλιομετρα
σε
κολαση. Η Καταστροφη αρχισε με σεισμο μεσαιαs ισχυοs που
απεκοψεν
τελειωs την βορεια πλαγια του βονου, η οποια καταλοστηθηκεν προs
τιs
περιοχεs Σπιριτ Λακε και του ποταμου Τουτλε. Η εκρηξη του
βουνου
επροξενησε ενα κρουστικο κυμα ταχυτηταs 400 χιλιομετρα την ωρα,
το
οποιο ισοπεδωσε μια επιφανεια 300 τετραγωνικων χιλιομετρων
ξεριζωνοντας 6 εκατομμυρια δενδρα.
 1985 μ.Χ. Εναs σεισμοs στο Μιχοακαν του Μεξικου σκοτωνει
9.500
 ανθρωπουs
 1989 μ.Χ. Εναs σεισμοs στην Λομα Πριετα των ΗΠΑ σκοτωνει 62
ανθρωπουs
 1994 μ.Χ. Εναs σεισμοs στο Μορτριργκε των ΗΠΑ σκοτωνει 60
ανθρωπουs
 1995 μ.Χ. Εναs σεισμοs στο Κομπε Ιαπωνιαs καταστρεφει την
πολη και
σκοτωνει 5.200 ανθρωπουs
 2003 μ.Χ. Εναs σεισμοs στο Βαμ του Ιραν σκοτωνει 500
ανθρωπουs
 26.12.2004 μ.Χ. Σεισμικη δονηση με υποθαλασσιο επικεντρο και
ισχυν
9 τηs σκαλαs Ριχτερ στην περιοχη του κολπου Μαρταμπαου νοτιωs
των ακτων τηs Μπιρμα, δημιουργει με την μετακινηση των
λιθοσφαιρικων πλακων τηs περιοχηs ενα Τσουναμι που με ταχυτητα
κυματος 800 χιλιομετρα την ωρα και υψοs κυματοs 30 μετρα, χτυπα
τιs
δυτικες ακτεs τηs Ταυλανδηs, την νησο Σουματρα τηs Ινδονησιαs,
την
νησο Σρι Λανκα και τιs ακτεs τηs Σομαλιαs και Τανσανιαs τηs
Αφρικηs
και σκοτωνει πανω απο 300.000 ανθρωπουs.
 2005 μ.Χ. Εναs σεισμοs στο Βαμ του Ιραν σκοτωνει 500
ανθρωπουs
 2005 μ.Χ. Εναs σεισμοs στα συνορα Πακισταν και Ινδιαs σκοτωνει
50.000 ανθρωπουs
 2006 μ.Χ. Εναs σεισμοs στην Ινδονησια σκοτωνει 30.000
ανθρωπουs

Οι ακτεs προs τον ατλαντικο ωκεανο των ΗΠΑ κυνδυνευουν στο μελλον
να
χτυπηθουν και να καταστροφουν απο ενα Τσουναμι που θα δημιουργηθει
οταν βυθισθει το 1/3 τηs ισπανικηs νησου Λα Παλμα, τηs οποιαs η
πλευρα
προs τον ατλαντικο ωκεανο ηδη μετακινηθηκε κατα δυο μετρα.

Μεταξυ των ζωντων κατοικων του πλανητη μαs και του θανατου η
αποσταση
ειναι πολυ μικρη. Ηδη μια μικρη αποκλιση στιs δυναμικεs διαδικασιεs
που
εκαναν τον πλανητη μαs ετσι που τον γνωριζουμε, μπορει να εχει τετοιεs
επιδρασειs στην γηινη ατμοσφαιρα και συνεπωs στιs κλιματολογικεs
καταστασειs που σημερα επικρατουν, που ουτε καν να τιs φαντασθουμεν
μπορουμεν.
Λογω τηs αγνοιαs μαs για την ισσοροπια των παραγοντων στην
ατμοσφαιρα και των αλληλοεπιδρασεων τουs που ρυθμιζουν τιs
κλιματολογικεs καταστασειs ζουμε πραγματι επικινδυνα.
Ακομη δεν γνωριζουμε πολλα πραγματα ‘η πιστευουμε οτι γνωριζουμε,
για τουs μηχανισμουs που μπορουν να επιδρασουν πολυ γρηγορα στο
«θερμομετρο» τηs γηs, δηλαδη δεν γνωριζουμε ποια κατασταση στο
μελλον ειναι η πιθανοτερη

1. μια εποχη του θανατηφορου ψυχουs ‘η

2. μια εποχη του θανατηφορου καυσωνα;

Το παχοs τηs γηινηs ατμοσφαιραs δεν υπερβαινει τα 200 χιλιομετρα και

υποδιερειται στην Τροποσφαιρα, Στρατοσφαιρα, Μεσοσφαιρα (40 εωs
80 περιπου χιλιομετρα) και Ιονοσφαιρα ‘η Θερμοσφαιρα (80 εωs 200
χιλιομετρα).
Για τουs ζωνταs οργανισμουs, μεγαληs σημασιαs ειναι η Τροποσφαιρα, η
οποια περιεχει θερμοκρασια και οξυγονο. Το παχοs τηs Τροποσφαιραs
δεν υπερβαινει τα 16 χιλιομετρα.
Στα γεωγραφικα πλατη με ηπιο κλιμα, οπου ζουν οι περισσοτεροι
ανθρωποι, η Τροποσφαιρα εχει ενα παχοs 10 με 11 χιλιομετρα.
Η στενη αυτη λωριδα περιεχει τα 80 % τηs μαζαs τηs ατμοσφαιραs ( 8
εκατομμυρια τοννουs αεροs ανα τετραγωνικο χιλιομετρο τηs γηινηs
επιφανειαs, δηλαδη συνολικα 4,16 δισεεκατομμυρια τοννουs αεροs και
το συνολο του νερου
τηs Υδροσφαιραs, δηλαδη 1,33 δισεκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα ).
Απο το συνολο του νερου τηs Υδροσφαιραs το 97 %, δηλαδη 1,29
δισεκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα ειναι αλμυρο νερο και μονο 3 %,
δηλαδη 40 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα γλυκο νερο.
Το αλμυρο νερο κατανεμεται κατα 665,54 εκατομμυρια κυβικα
χιλιομετρα στον ειρηνικο ωκεανο, κατα 304,44 εκατομμυρια κυβικα
χιλιομετρα στον ατλαντικο ωκεανο, κατα 273,18 εκατομ-
μυρια κυβικα χιλιομετρα στον ινδικο ωκεανο και κατα 46,44
εκατομμυρια κυβι-
κα χιλιομετρα στιs αλλεs θαλασσεs.
Ωs δυνατα αιτια κλιματολογικων μεταβολων, με αρνητικεs επιπτωσειs
στουs κατοικουs τηs γηs, μπορουν να ληφθουν οι εξηs παραγοντεs:

1. Μεταβολεs που οφειλονται σε ηλιακουs παραγοντεs, δηλαδη στο

ολικο
 ποσο τηs ηλιακηs ακτινοβολιαs που φθανει στην επιφανεια του
πλανητη
μαs και μπορουν να προερχονται λογω

 μεταβολων τηs ηλιακηs ακτινοβολιαs απο μεταβολεs τηs

θερμοκρασιας
‘η τηs καταστασηs που επικρατει στον Ηλιο μαs.
 μεταβολεs στην διαπερνατικοτητα των ακτινων του Ηλιου μαs στο
συμπαν, οταν εμφανιστουν ενδιαμεσα κοσμικα νεφη με αερια και
σκονη.

2. Μεταβολεs στουs γηινουs κλιματολογικουs παραγοντεs, δηλαδη

στην
κατανομη των ηλιακων ακτινων επι τηs γηινηs επιφανειαs λογω:

 μεταβολων στην γηινη τροχια γυρω απο τον Ηλιο μαs

 μεταβολων στην διαπερνατικοτητα των ηλιακων ακτινων στην
γηινη ατμοσφαιρα
 μετακινησεων των γηινων μαγνητικων «πολων» λογω
μετακινησεωσ του
γηινου φλοιου ωs προσ τον γηινο πυρηνα
 μετακινησεων των λιθοσφαιρικων πλακων
 μεταβολων στην κλιματολογικη ζωνη απο επιδρασειs στην
διαμορφωση τηs γεωγραφιαs τηs γηινηs επιφανειαs απο ανθρωπινεs
δραστηριοτητεs

3. Απαρχαιωση του πλανητη μας.

Μειωνοντα σταδιακα τα αποθεματα ραδιενεργων στοιχειων και
αντιστοιχα
η παραγομενη θερμοτητα. Χωρις διαφοροποιημενη θερμοκρασια θα
σβησει
η τεκτονικη και μαγνητικη ζωη του πλανητη και θα σταματησει η
εξογενης
κυκλοφορια.

4 Επιδρασεις απο τις γαλακτικες κοσμικες ακτινες

(Galactic Cosmic Rays,
CGR), οι οποιες κατα τον Δανο
αστροφυσικο Henrik Svensmark διερχονται
δια της ατμοσφαιρας και βομβαρδιζουν την γηινη επιφανεια. Εαν η
θεωρια
 αυτη ευσταθει υπαρχει ξεκαθαρη συσχετιση μεταξυ των μεταβολων
του
γηινου μαγνητικου πεδιου και του γηινου κλιματος, διοτι η συσχετιση
μεταξυ γηινου μαγνητικου πεδιου και ακτινοβολιας επι της γηινης
επιφανειας ειναι δεδομενη.

Η γηινη ατμοσφαιρα περιεχει σημερα οξυγονο περιπου 20%.

Σε παλαιοτερεs
γεωλογικεs εποχεs περιειχε εωs 35 %.
Το μεγαλυτερο μεροs του οξυγονου ειναι προ’ι’ον των μικρο-
οργανισμων, μεταξυ των οποιων και οι σημερινεs μορφεs
κυανοβακτηριδιων, φυκιων και αλλων μικρο-οργανισμων τηs θαλασσας.
Ολοι
αυτοι διοχετευουν στην ατμοσφαιρα καθε χρονο περιπου 150
εκατομμυρια τοννουs οξυγονο.
Αγνωστο ποτε πριν μερικα δισεκατομμυρια χρονια - το ηλιακο μαs
συστημα εχει μια ηλικια 4,6 δισεκατομμυρια χρονια - αρχησαν τα
κυανοβακτηριδια να διασπουν τα μορια του νερου και να απορροφουν το
υδρογονο, αφηνονταs στην ατμοσφαιρα το αποβλητο για αυτα οξυγονο.
Με τον τροπο αυτο γεννηθηκε και δραστηριοποιηθηκε για πρωτη φορα η
φωτοσυνθεση.
Η γη δεχεται σχεδον ολη την ενεργεια τηs απο τον ηλιο μαs και
θερμαινεται
απο τιs ακτινεs αυτου. Το ηλιακο φωs μεταφερει θερμικη ενεργεια πρωτα
στα
ατομα του αεροs τηs Ιονοσφαιραs ‘η Θερμοσφαιραs.
Τα ατομα κρουονται
μεταξυ τουs με αποτελεσμα την απελευθερωση θερμοτηταs. Η
πυκνοτητα μοριων αεροs στην Θερμοσφαιρα και κατ’επεκταση και στην
υπολοιπη ατμοσφαιρα ειναι συνεπωs μεγαληs σημασιαs για τιs
κλιματολογικεs συνθηκεs που δημιουργουνται.
Αναλογα με τιs γηινεs περιοχεs η θερμανση απο τον ηλιο μαs ειναι
εξαιρετικα ανιση. Στον βορειο και νοτιο παγωμενο ωκεανο κανει κρυο σε
αντιθεση με την ζεστη περιοχη στο επιπεδο του Ισημερινου.
Απο την ακριβη ποσοτητα ηλιακηs ενεργειαs που δεχεται καθε
τετραγωνικο χιλιομετρο η γηινη
επιφανεια, αναλογα με το εαν αυτη βρισκεται σε πολικη ζωνη ‘η στον
Ισημερινο θα επρεπε να κανει πολυ περισσοτερο κρυο στουs πολουs και,
αντιθετα, πολυ περισσοτερη ζεστη στον Ισημερινο.
Αυτο σημαινει, οτι με διαφορουs τροπουs ο θερμοs αεραs των τροπικων
περιοχων ερχεται να ζεστανει τιs πολικεs περιοχεs και σε ανταλλαγμα,
ψυχροs αεραs μεταφερεται απο τουs πολουs προs τον Ισημερινο για να
δροσισει τιs τροπικεs περιοχεs. Αυτεs οι θερμεs ανταλλαγεs
 πραγματικοποιουνται απο μεγαλα ατμοσφαιρικα ρευματα που κινουνται
σε μεγαλυτερο ‘η μικροτερο υψοs.
Στην Τροποσφαιρα, οταν ο θερμοs και ο ψυχροs αεραs συγκρουονται,
δημιουργουν προσκουοντα μετωπα, στα οποια αντιπαρατιθενται
κανονικοι και ισχυροι ανεμοι. Σε αυτη την μαχη των νεφων που
περιεχουν γλυκο νερο πλητονται ορισμενεs χωρεs απο πολυμηνεs
ξηρασιεs. Αλλεs μαζεs αεροs που ερχονται απο τουs ωκεανουs
προκαλουν σφοδρεs βροχοπτωσειs και δημιουργουν τεραστιεs
πλημμυρεs.
Οι μαχεs αυτεs δεν ειναι απορροια των κλιματολογικων μεταβολων λογω
του θερμοκηπιου (;) αλλα διεξαγονται εδω και χιλιετιεs.
Καθωs η γη περιστρεφεται απο τα δυτικα προs τα ανατολικα, η
περιστροφη τηs εκτρεπει (δυναμη Coriolis) τουs ανεμουs προs τα δυτικα.
Πραγματι, στο επιπεδο του Ισημερινου, η αερια μαζα περιστρεφεται
διατρεχονταs 40.000 χιλιομετρα σε 24 ωρεs, δηλαδη με ταχυτητα 465
μετρα το δευτερολεπτο, ενω στον 60ο παραλληλο (που περναει απο το
Οσλο τηs Φιλανδιαs και εχει μηκοs μονο 22.000 χιλιομετρα) η ταχυτητα
περιστροφηs ειναι μονο 273 μετρα ανα δευτερολεπτο.
Οποτε οι ανεμοι, που πνεουν προs τον Ισημερινο αποκτουν καθυστερηση
σε σχεση με την περιστροφη του ισημερινου αερα. Γι’αυτο αλλωστε
εκτρεπονται προs τα δυτικα (αληγειs ανεμοι). Οι αληγειs αυτοι ανεμοι
πνεουν στα χαμηλα στρωματα τηs Τροποσφαιραs και προκαλουν τιs
μεγαλεs βροχοπτωσειs τηs ισημερινηs ζωνηs.
Σε αυτην την ζωνη που περιβαλλει τον πλανητη γη, οι αληγειs του
βορειου ημισφαιριου με ΒΑ-ΒΔ κατευθυνση συγκρουονται με τουs
αληγειs του νοτιου ημισφαιριου με ΝΑ-ΒΔ κατευθυνση.
Το ενδοτροπικο αυτο μετωπο μαχηs
βρισκεται αναμεσα στουs τροπικουs. Εξαιτιαs τηs συναντηση τουs, οι
αληγειs
ανεμοι αναγκαζονται να υψωθουν καθετα δημιουργωνταs μεγαλουs
στροβιλουs, γεγονοs που παραγει εξαιρετικα αφθονεs βροχεs.
Πραγματι, εχονταs περασει πανω απο τουs ωκεανουs οπου
πραγματοποιειται σημαντικη εξατμιση νερου, οι αληγειs ανεμοι
περιεχουν μεγαλεs ποσοτητεs υδρατμων που συμπυκνωνονται εξαιτιαs
του ψυχουs που επικρατει σε μεγαλο υψομετρο.
Απο την στιγμη που οι αληγειs ανεμοι ωθουνται ψηλα στην ατμοσφαιρα
μεταβαλλονται σε ανταληγειs ανεμουs, οι οποιοι πνεουν σε μεγαλο
υψομετρο με φορα αντιθετη απο εκεινη των αληγων ανεμων. Στο επιπεδο
των Τροπικων, στελνουν προs το εδαφοs ενα θερμο και αξαιρετικα ξηρο
αερα, στο οποιο οφειλεται το ανυδρο τοπιο των περιοχων αυτων.
Η συμπικνωση των υδρατμων σε βροχη συνιστα ενα φαινομενο που
εκλυει θερμοτητα.
 Ο αεραs που δημιουργει σε μεγαλο υψομετρο τηs Τροποσφαιραs τουs
ανταληγειs ανεμουs εχει θερμανθει και τωρα ξανακατεβαινει προs την
γηινη επιφανεια εναs ξηροs αεραs που εχει χασει την υγρασια του και
ιδιωs πολυ θερμοs αεραs, ο οποιοs προκαλει μεγαλη εξατμιση.
Συνεπωs η λειψυδρια στιs τροπικεs περιοχεs ειναι σε μεγαλο βαθμο,
συνεπεια των ισχυρων βροχοπτωσεων τηs ισημερινηs ζωνηs. Η σχεση
αυτη δημιουργειται απο το κυκλωμα που σχηματιζουν οι αληγειs ανεμοι
σε χαμηλο υψομετρο και οι ανταληγειs σε υψηλο.
Η κατασταση αυτη τηs ατμοσφαιρικηs κυκλοφοριαs που εξηγει την
κατα- νομη των υγρων και ξηρων περιοχων κυριωs στην Αφρικη και εν
μερει στην Ασια, δεν εξηγει πιστευτα τιs εντονεs βροχεs που δεχονται το
καλοκαιρι οι περιοχεs ανατολικοτερα απο την Ινδια, δηλαδη οι περιοχεa
τηs Ινδοκιναs και τηs νοτιαs Κιναs. Εδω παρεμβαινει το κλιματολογικο
φαινομενο του «μουσωνα» που αναλογα με τιs εποχεs, οι αληγειs ανεμοι
πνεουν το μεγαλυτερο μεροs του χρονου προs αντιθετεs κατευθυνσειs,
δηλαδη απο ΒΑ προs ΒΔ, που σημαινει, οτι αυτοι πνεουν απο την
ασιατικη ηπειρο προs τον ινδικο ωκεανο.
Η εποχη αυτη στην Ινδια ειναι ξηρη διοτι οι αληγειs αυτοι ανεμοι πνεουν
απο τιs ξηρεs περιοχεs τηs κεντρικηs Ασιαs. Αντιστροφα το καλοκαιρι οι
αληγειs αυτοι ανεμοι πνεουν απο τον νοτο προs βορρα, ερχονται δηλαδη
απο τον Ινδικο και Ειρηνικο ωκεανο φορτωμενοι με υγρασια και φερνουν
στην Ινδια, στην Ινδοκινα και την νοτια Κινα μεγαλεs βροχεs.
Οι ανεμοι αυτοι του καλοκαιρινου «μουσωνα» δεν ειναι αλλοι απο τουs
αληγειs ανεμουs του νοτιου ημισφαιριου που προσελκυονται στο βορειο
ημισφαιριο. Ενω εχουν κατευθυνση ΝΑ-ΒΔ στο νοτιο ημισφαιριο,
εκτρεπονται προs ΒΑ μολιs διασχισουν τον Ισημερινο. Χωριs
τον «μουσωνα» η Ινδια θα ηταν ανυδρη περιοχη.
Ενω οι Αντιλλεs, το Μεχικο και η κεντρικη Αμερικη βρισκονται κοντα
στο Τροπικο, δηλαδη στο επιπεδο τηs ανυδρηs αφρικανικηs περιοχηs, ο
κολποs του Μεχικου και η θαλασσα των Αντιλλων βρισκονται κατω απο
την πνοη των
αληγων ανεμων.
Οι αληγειs ανεμοι του βορειου και νοτιου ημισφαιριου
συναντιουνται πανω απο την Αμαζονια, η οποια δεχεται αφθονεs
βροχοπτωσειs.

Οι χωρεs τηs Μεσογειου που βρισκονται βορεια τηs ανυδρηs

αφρικανικηs
περιοχηs και των ερημων τηs Μεσηs Ανατοληs, δεχονται βροχεs που
ειναι
πολλεs φορεs ισχυρεs.
Οι χωρεs αυτεs ενω εχουν μεγαλο ετησιο υψοs
 βροχοπτωσεων, βρισκονται αντιμετωπεs για αρκαιτουs μηνεs με το
προβλημα τηs ανομβριαs.
Το καλοκαιρι π.χ. η αερια μαζα τηs Σαχαραs - η οποια αποτελειται απο
τον εξαιτερικα θερμο και ξηρο αερα που δημιουργουν οι αντηληγειs
ανεμοι - απλωνεται βορειοτερα στην Μεσογειο,
ακομη και στιs ευρωπα’ι’κεs χωρεs. Αντιστροφα νοτια τηs Σαχαραs, το
καλοκαιρι ειναι η εποχη των μεγαλων βροχων, γιατι η ισημερινη μαζα
θερμου και εξαιρετικα υγρου αερα - που παραγεται απο τουs αληγειs
ανεμουs - ανεβαινει προs τα βορεια. Στα τελη του καλοκαιριου οι μαζεs
αυτεs αεροs ξανακατεβαινουν νοτια. Ετσι η μαζα του αεροs τηs Σαχαραs
εγκαταλειπει την Μεσογειο, η οποια οπωs και το συνολο τηs Ευρωπηs
δεχονται τιs βροχεs που φερνουν οι δυτικοι ανεμοι που ειναι φορτωμενοι
με την υγρασια του ατλαντικου ωκεανου.

Οι καταστροφικοι Κυκλωνεs και τα Τα’ι’φουν δημιουργουνται σε γηινεs

περιοχεs χωριs ορια μετωπων μαχηs και χωριs ενεργεια των αεριων
ρευματων Jet. Προκειται για κολοσιαιεs θερμοδυναμικεs μηχανεs που
διατηρουν τιs διαφορεs θερμοκρασιαs μεταξυ τηs θερμηs επιφανειαs τηs
θαλασσηs και τηs χαμηλοτερηs θερμοκρασιαs τηs ατμοσφαιραs.
Η τροφοδοτιση με ενεργεια στην θερμοδυναμικη αυτη μηχανη λαμβανει
χωρα απο ενα κυλινδρικα περιστρεφομενο ρευμα αεροs, πλατουs μερικεs
εκατονταδεs χιλιομετρα, το οποιο πανω απο την επιφανεια τηs θαλασσαs
και σε ενα παχοs υψουs 3.000 περιπου μετρα απορροφα αερα με μεγαλη
περιεκτικοτητα σε υγρασια.
Το κυλινδρικα περιστρεφομενο ρευμα αεροs δημιουργει με τιs μεταξυ
τουs ενωμενεs ελικοειδειs βραχιονεs πολλουs κατακλυσμουs και
επιταχυνεται οταν πλησιασει ενα κεντρο χαμηληs πιεσεωs.
Πρου φθασει ο αεραs με μεγαλη περιεκτικοτητα υγρασιαs στο ματι του
Κυκλωνα, διοχετευεται αυτοs σε ενα δακτυλιο ισχυρων ανερχομενων
ανεμων. Οι ανεμοι αυτοι σηκωνουν 1 δισεκατομμυριο τοννουs αερα ανα
καθε λεπτο σε περιπου 300 μετρα υψουs.
Στουs ανερχομενουs ανεμουs υγροποιουνται οι υδρατμοι και
απελευθερωνουν υψιλα στην ατμοσφαιρα θερμοτητα. Περιπου το 1/10
τηs θερμοτηταs αυτηs χρησιμοποιηται για να επιταχυνει την ταχυτητα
του αερα στο κεντρο εωs 300 χιλιομετρα την ωρα και να δημιουργηση
στην θαλασσια επιφανεια κυματα εωs
30 μετρα υψουs.
Οι θερμοδυναμικεs αυτεs μηχανεs που δημιουργουνται σιγα, σιγα, οταν
οι προ’υ’ποθεσειs δημιουργιαs αυτων στο περιβαλλον τηs
Υδροσφαιραs και τηs Τροποσφαιραs δεν ευνοουν την αναπτυξην τουs,
διαλυονται.
 Ο νομοs των κυκλων αποτελει εναν απο τουs θεμελειωδειs νομουs τηs
φυσηs και εντασεται μεσα στον νομο τηs περιοδικοτηταs. Η αλλαγη των
χρονικων
περιοδων, ανατολη και δυση του Ηλιου μαs (περιστροφη τηs γηs γυρω
απο τον

αξονα τηs), τεκτονικη των λιθοσφαιρικων πλακων τηs γηs, Κυκλωνεs,

Τα’ι’φουν, αμπωτιδα και πλημμυρα και τοσα - υπο κανονικεs φυσικεs
συνθηκεs
- λαμβανουν χωρα παντοτε σε κυκλουs.
Ολα εναλλασονται με απιστευτο τροπο, αλλα και με μια μαθηματικη
συνεπεια και αυστηρουs κανονεs. Ολα
επαναλαμβανονται και εχουν την διαρκεια τουs, χωριs ομωs αυτα να
ειναι τα ιδια. Καθετι εξελισεται και κατοπιν εκφυλιζεται.
Ο ρυθμοs ομωs ειναι σταθεροs. El Nino στον ειρηνικο ωκεανο,
υπερθερμα καλοκαιρια που κυκλικα επαναλαμβανονται, Κυκλωνεs,
Τα’ι’φουν κλπ. ειχαμε σε ολεs τιs γεωλογικεs εποχεs και θα εχουμε και
για πολυ καιρο ακομη.

Κατα τον Πυθαγορειο Γερασιμο Νικομαχο, ο ιεροs αριθμοs των

Πυθαγορειων
7(Ζ), περαν απο τα κοσμικα και ουρανια φαινομενα παρουσιαζεται και
στα γηινα. Οι λογοι των κλιματολογικων διαφορων στην τεταρτογενη
γεωλογικη εποχη παραμενουν εωs σημερα αγνωστοι.
Οι μετεπειτα κλιματολογικεs καταστασειs διετηρησαν στουs γηινουs
πολουs τουs παγουs και τιs χαμηλεs θερμοκρασιεs παρ’ολο που σημερα
λογω του θερμοκηπιου(;) μειωνονται συνεχωs.
Σημερα δεν αποκλειεται να επικρατη, εντοs τηs παγετωδουs περιοδου
που συνεχιζεται και στην εποχη μαs, ακομη μια θερμη ενδιαμεση φαση,
που θα
ανυψωσει ακομη περισσοτερο την σταθμη τηs θαλασσιαs επιφανειαs.
Τα «πραγματικα» αιτια ομωs συνεχιζουν, και στην νεα γεωλογικη εποχη
που ζουμε, να παραμενουν αγνωστα.

Υπαρχουν σημερα ενδειξειs, οτι γινονται σοβαρεs προσπαθειεs για

ανατροπη του φυσικου κυκλου των κλιματολογικων μεταβολων με
ανθρωπινεs
παρεμβασειs. Στο Βιβλιο του συμβουλου εθνικηs ασφαλειαs του πρωην
Προεδρου των ΗΠΑ Τσιμι Καρτερ, κ. Ζβιγκνιεφ Βρεζινσκι
(Zwischen zwei Zeitalter, New York 1985), μπορει να διαβασει ο
αναγνωστηs μεταξυ αλλων και την εξηs ενδιαφερουσα παραπομπη:

« Η Τεχνολογια θα δωσει στουs ηγετεs των μεγαλων Κρατων μια σειρα

 τεχνικων μεθοδων, που θα γνωριζει μονο ενα μικρο μεροs των
δυναμεων
ασφαλειαs, για την εκτελεσιν μυστικων πολεμων..... Τεχνικοι μεθοδοι
για
την μεταβολη του καιρου και του κλιματοs, θα χρησιμοποιηθουν για
να
δημιουργουνται στιs χωρεs που δεν υποκυπτουν στους εκβιασμους
μας,
Λειψυδριαs και Ξηρασιαs κατα τετοιο τροπο, ωστε αυτες κατω απο
την
απειλη τηs πειναs να υποκυπτουν »

Ο ελεγχοs των καιρικων συνθηκων που οραματιζονταν το 1985 ο κ.

Βρεζινσκι
φαινεται να γινεται στην εποχην μαs πραγματικοτητα.... Η επιδραση των
ραδιοκυματων στην ατμοσφαιρα περιγραφεται απο τον Κ. Κουτροβελη (
14 ). Ολοι σημερα μιλουν για το φαινομενο του θερμοκηπιου(;) χωριs να
αναφερονται περαν τηs επιδρασεωs του διοξιδιου του ανθρακοs και στιs

δυνατεs επιδρασειs των ηλεκτομαγνητιων πεδιων τηs τεχνολογιαs των

Ραδιοκυματων. Οπωs ηδη αναφερθηκε, το ηλιακο φωs μεταφερει
θερμικη
ενεργεια πρωτα στα Ατομα του αεροs τηs Ιονοσφαιραs ‘η Θερμοσφαιραs
ενισχυονταs ετσι την ατακτη κινηση αυτων που κρουονται μεταξυ τουs
με αποτελεσμα την απελευθερωση θερμοτηταs.
Η πυκνοτητα μοριων αεροs στην Θερμοσφαιρα ειναι συνεπωs μεγαληs
σημασιαs για τιs κλιματολογικεs συνθηκεs που δημιουργουνται στην γη.
Η παρουσια τηs θερμικηs κινησηs των Ατομων του αεροs στην
Θερμοσφαιρα, συμβαλλει στην διαδοση των Ραδιοκυματων σε
μεγαλυτερεs αποστασειs εμβελειαs. Ο ρολοs των πασηs φυσεωs
ραδιοκυματων διαφορετικηs συχνοτηταs και οι επιδρασειs αυτων στιs
κλιματολογικεs καταστασειs, δεν εχει απασχολησει κανεναν εωs σημερα.
Στα «ραδιοκυματα» περιλαμβανονται το ορατο φωs, οι υπεριωδειs και
οι υπερυθρεs ακτινοβολιεs, οι ακτινεs «Χ» και οι ακτινεs «γ», καθωs και
τα κυματα ολων των σημερινων ραδιοτηλεπικοινωνιων.

Ηδη δοκιμαζεται το ερευνητικο προγραμμα υψηληs συχνοτηταs

δραστικηs ακτινοβολιαs (H.A.A.R.P) των ΗΠΑ που μεταξυ αλλων
μπορει να προκαλεση
και ηλεκτρομαγνητικεs παρεμβολεs στιs λειτουργιεs του ανθρωπινου
οργανισμου μεσω εκπομπηs και χαμηλων συχνοτητων. Τα απειρα
συστηματα του ανθρωπινου σωματοs εργαζονται ολη την ημερα και
 συνεργαζονται βασει ενοs σχεδιου, το οποιο εξαρταται χρονικα απο τιs
ταλαντωσειs τηs χαμηληs συχνοτηταs ηλεκτρομαγνητικου πεδιου
δυναμεωs. Στον ανθρωπινο εγκεφαλο κειται η ηλεκτρικη δραστηριοτητα
στα περιθωρια ρευματων πολυ χαμηληs συχνοτηταs 0,001 εωs 40 Hz.
Χαμηλα δυναμικα του ανθρωπινου εγκεφαλου εχουν ταλαντωσειs
συχνοτηταs περιπου 0,01 Hz.
Οι ρυθμοι Αλφα βρισκονται μεταξυ 8 και 12 Hz συχνοτητα. Οι ρυθμοι
Βητα ταλαντευονται μετα 13 και 40 Hz συχνοτητα. Οι Γαμα ρυθμοι
ταλαντευονται μεταξυ 4 και 7 Hz. και οι Δελτα ρυθμοι μεταξυ 0,5 εωσ
3 Hz. Τα Νετρονια ταλαντευονται μεταξυ 100 και 1000 Hz. Οι μυs του
ανθρωπινου κρεατοs ταλαντευονται με 1 Hz, ενω οι μυs των σκελετων
μεταξυ 4 και 7 Hz, η δε καρδια με περιπου 1 Hz συχνοτητα. Ολοκληροs
ο ανθρωπινοs οργανισμοs αποτελειται απο 10 εις την 28
κβαντοτεμαχιδια.
Εαν ανακοπει η επιδραση του φυσικου γηινου ηλεκτρομαγνητικου πεδιου
δυναμεωs στουs ανθρωπουs, αυτοι χανουν την εσωτερικη αισθηση για
την ροη του χρονου.

Τα τελευταια χρονια, το φαινομενο των αεροψεκασμων με ειδικα

βυτιοφορα
στρατιωτικα αεροπλανα τυπου KC-135 και KC-10 και με καποια λευκα
αεροθουμενα «φαντασματα» χωριs κανενα διακριτικο, 2-3 φορεs την
εβδομαδα
σχεδον πανω απο καθε μεγαλη πολη τηs γηs, αρχισε να προβληματιζει
τουs
ανθρωπουs (15). Οσοι απο τουs επιστημονεs που ασχοληθηκαν με το
θεμα
«chemtrails» γνωριζουν, οτι η πραγματικη συσταση των αεριων που
αφηνουν
πισω τουs τα αεροσκαφη αυτα, αποτελειται απο οξιδια του αλουμινιου,
απο
βαριο και ιχνη τιτανιου. Το μειγμα αυτο των αεροψεκασμων περιεχει
ακομη
το τοξικο και καρκινογονο διβροδιμικο αιθυλενιο και ποσοτητεs τοξικων
μικροοργανισμων.
Τα ελεγχομενα διεθνη μεσα μαζικηs ενημερωσηs και τα
μεγαλα ειδησεογραφικα πρακτορεια αποσιωπουν ακομη τα παντα.....
Δεν θελουν να μαθουν οι ανθρωποι, ποια επιδραση εχουν οι χημικεs
αυτεs
ουσιεs στιs κλιματολογικεs συνθηκεs του πλανητη μαs και στον ελεγχο
των καιρικων συνθηκων καθε γηινηs περιοχηs.
Στο υποσεινηδητο των
ανθρωπων οφειλει να ριζωσει μονο το φαινομενο του θερμοκηπειου(;) ωs
 απορροια του διοξιδιου του ανθρακοs που παραγει ο ανθρωποs, διοτι
ετσι μονο θα εξασφαλισθουν τα γιγαντιαια κερδη απο το εμπορειο που
θα προκυψει......για να αποφευχθουν δηθεν οι μελλοντικεs καταστροφεs
απο
κλιματολογικα φαινομενα.

Βιβλιογραφια

1. Χατζηθεοδωρου Γ., «Ο νεοs Ηλιοs Νεμεσιs...εκδικειται τον πλανητη

γη»
Δαυλοs, αρ. 307, Νοεμβριοs 2007, σ. 21422-21429

2. Χατζηθεοδωρου Γ., «Μια Δαμοκλειοs σπαθη κρεμεται απο επανω

μαs»
Δαυλοs, αρ. 282, Ιουλ.-Αυγουστοs 2005, σ. 18875-18881

3. Ομηροs «Μεταπτωση των Ισημεριων»

Ιλιαs Σ. 369-400, 489

4. Πλατων «Τιμαιοs»
22 c, 276, 34b-35, 32d, 37c

5. Sagan C., « Unserer Kosmos»

München, Zürich, Droemer Verlag 1982

6. Deckart G., Notz A., Wagner I., «Katastrophen die die Welt
erschütterten»
Verlag das Beste, Stuttgart 1991

7. Verlag-Spektrum «Planeten galerie, Spektrum im Bild»

Spektrm der Wissenschaft, Dosier 01/2001, S. 6-27

8. Sterne und Weltraum «Tungusta-Explosion aufgeklärt ?»

11/2007 Σ. 14/15
9. Chaziteodorou G., «Die Eroberung des Meeresbodens»
Berbau 12/1988, S. 533-540

10. Chaziteodorou G., «Grundlagen des Meeresbergbaus»

Dr. Riederer-Verlag, Stuttgart 1976/1977

11. Bischoff G., «Ein erweitertes globales Modell der Plattentektonik»

Spektrum der Wissenschaft, Jan. 1987
 12. Howel G., «Τerrane»
Spektrum der Wissenschaft, Jan. 1986

13. Μαμανεαs Μ., «Οι αρχαιεs βυθισμενεs πολειs σε Αγαιο-Ιονιο»

Δαυλοs αρ. 244, Απριλιοs 2002, σ. 15810-15816

14. Κουτρουβεληs Κ., «Η γιγαντιαια Αραχνη των Ραδιοκυματων»

Δαυλοs αρ. 307, Νοεμβριοs 2007, σ. 21439-21444

15. Μαυροματηs Β., «Χημικεs ουρεs και γεωμηχανικη»

Δαυλοs αρ 307, Νοεμβριοs 2007, σ. 21445-21460

2.83 Εποχιακη προκληση για το ανθρωπινο γενοs στον πλανητη γη

O Προμηθεας απο το θε’ι’κο γενος των Τιτανων, υιος του Ιαπετου και
της Κλυμενης ‘η Θεμης, αδερφος του Ατλα, πατερας του Δευκαλιωνα, ο
μεγαλυτεροs επαναστατηs τηs ανθρωπινηs κοινωνιαs στον πλανητη γη,
που τολμησε να σηκωθη απο τα τεσσερα και να στηριχθει στα δυο του
ποδια, και να
κραυγαση κετενωπιον τηs νομοτελειαs τηs φυσεωs (1),

Ειμαι και εγω!

Ο ανθρωποs!
Αυτοs που αναλογιζεται και διαλογιζεται για οσα βλεπει!
Εχω και εγω λογο!
Και θειαs μοιραs μετεχω με την δικην και την αιδω, που
εμφυτεs
μεσα μου φωλιαζουν!
Και μ’αυτα Εγω ο ιδιοs θα γινω μοιρα στην μοιρα
μου, αρχιτεκτοναs και οικοδομοs των πεπραγμενων μου!
Και με τουs δικουs μου νομουs θα κυβερνηθω.
Δικουs μου δρομουs θα ανοιξω!
Καντε παραπερα!

υπηρξεν ο Προμηθεαs, δηλαδη η ανταρσια του κατα του φυσικου

γιγνεσθαι και η επιθυμια του να ποιηση, να δημιουργηση Δικαιο και να
θεση δικουs του
κανονεs που αντιτιθενται προs τον πανισχυρο νομο τηs φυσεωs, προσ τον
νομο
του ισχυροτερου, βασει του οποιου ο ισχυροτεροs τρωει τον ολιγοτερο
ισχυρο.
Ηταν ο θεος που εφερε στους ανθρωπους την φωτια.
 Ο αρχαιοτερος μυθος περιγραφεται απο τον Ησιοδο.
Κατ’ αυτον ο Προμηθεας στην κατανομη των
θυσιων τροφης για τους θεους και ανθρωπους δωροδοκησε τον Δια.
Επειδη
ο Διας κρατουσε την φωτια μακρυα απο τους ανθρωπους την εκλεψε ο
Προμηθεας απο τις αστραπες του Δια και κρυμενη μεσα στον κυλο
Ναρθηκα
την μετεφερεν στην Γη και την εδωσε στους ανθρωπους.
Ο Διας αγανακτησμενος εστειλε στους ανθρωπους την Πανδωρα και
σταυρωσε τον Προμηθεα στους βραχους ενος βονου στον Καυκασο.
Ενας αετος ετρωγε καθημερινα το σηκωτι του Προμηθεα που την νυχτα
ξαναμεγαλωνε.
Στο σηκωτι κρυβεται η απληστια των ανθρωπων.

Ανθωποι με ιδιοτητεs που προσωποποιηθηκαν στουs μυθικουs ανδρεs

Μιδα,
Σισυφο και Προκρυστη (1) ποδοπατουν και στιs ημερεs μαs τον ηθικο
νομο
και το διεθνεs δικαιο και εφαρμοζοντασ την ηθικη τηs ζουγκλαs, ωs
κερδοσκοποι, απληστοι, χρηματοθηρεs, φυλαργυροι, απατεωνεs, ψευτεs
και φονειs, θηριωδεστεροι και αυτων ακομη των αγριων θηριων και
ισχυριζονται, οτι στην φυση επικρατει το αλληλοφαγωμα, για να
δικαιολογησουν την χρησιμοποιηση τηs βιαs, την σκληροτητα και
βαρβαροτητα τουs και για να καλυψουν ετσι τα συμπτωματα αντιφασηs
και δυσαρμονιαs τουs ωs προs την καθολικη λειτουργια τηs φυσεωs, που
ειναι απορροια ελλειψηs εκδηλωσηs των
ευγενων ανθρωπινων συναισθηματων και αναπτυξηs επαρκουs
νοημοσυνηs.
Οι ανθρωποι αυτοι δεν ειναι σε θεση να αντιληφθουν την αλληλεγγυη
που συνδεει ολα τα οντα του πλανητη γη. Θελουν να επικρατη για παντα
στον πλανητη γη ο πονοs, ο στεναγμοs, να κυριαρχη το σκοτοs και ο
θανατοs και να επικρατη ο αλληλοσπαραγμοs.
Επιδιωκουν μια ψυχρη, αμουση και αγευστη των διαιωνιων ηθικων
αξιωματων τηs αξιοπρεπειαs και τηs ελευθεριαs του ανθρωπου και την
διαμορφωση ενοs νεου ανθρωπου στον πλανητη γη, χωριs ηθοs, χωριs
συναισθημα, χωριs αρχεs, ενα θλιβερο και αξιοθρηνητο ζητιανο του
χρηματοs και τηs εξουσιαs, ενα μικροχαρη, μικροπρεπη, γιγαντονανο
ανθρωπακο. Ειναι
ανικανη να νοησουν, οτι ολοι οι ανθρωποι του πλανητη γη ειναι
συγκληρονομοι μιαs μεγαληs, πλουσιαs και ωραιαs κληρονομιαs, τηs
παγκοσμιαs ζωηs και ολοκληρηs τηs παγκαλου φυσεωs, η οποια θα
μπορουσε να απολαυθη απο ολουs τουs ανθρωπουs και εξ ολοκληρου και
η οποια θα εξασφαλιζεν σε ολουs τουs ανθρωπουs την ευτυχια και την
 δοξα. Εγκαταλειπουν ολα αυτα, για να αποκτησουν ελαχιστα πραγματα
και να ικανοποιησουν τα ζωωδη ενστικτα τουs. Με παραπλανησειs και
παραποιησειs τηs πακοσμιαs εξουσιαs και οικονομιαs επιδιωκουν την
εγκαθιδρυση ενοs τελειου υπερεθνικου μηχανισμου ελεγχου καθε
ανθρωπου και ολοκληρωτικου ελεγχου καθε εθνουs μεσου του
κεφαλαιου που βρισκεται ηδη στα χερια τουs.
Οι δραστηριοτητεs των διεθνων οργανωσεων ωs π.χ. το Διεθνεs
Νομισματικο Ταμειο (ΔΝΤ) για οικονομικεs διαχειρησειs, η Παγκοσμια
Τραπεζα για Επενδυσειs και Εξελιξη, ο Οργανισμοs Οικονομικηs
Συνεργασιαs και Αναπτυξηs (ΟΟΣΑ), ο Διεθνηs Οργανισμοs Εμπορειου
(ΔΟΕ) και μερικων αλλων, στοχο εχουν να στερεοποησουν τιs
πραγματικεs ανισοτητεs των συναλλαγων και να κουκουλωσουν τιs
δουλειεs και γι’αυτο καλυπτονται κατα απο τα αποπροσανατολιτικα
πυροτεχνηματα «Διατροφη», «Ελευθερη Αγορα», «Εθνικη Ασφαλεια»,
«Ευημερια», «Ισχυs», «Ελευθερια». «Ειρηνη» κλπ.

Κατα τον Αριστοτελη, το χρημα ειναι ουσιστικα ενα ανταλακτικο μεσο

τηs
επιδοσηs τηs ανθρωπινηs εργασιαs ‘η οτι παραγεται απ’αυτην. Η αξια
του χρηματοs χωριs την επιδωση τηs ανθρωπινηs εργασιαs, ειναι τοση
οση ειναι η αξια του χαρτιου που το χρημα τυπωθηκε ‘η του μεταλλου
που κοπηκε. Μαθηματικα και κατω απο κανονικεs συνθηκεs μιαs
κρατικηs οικονομιαs, η σχεση μεταξυ τηs επικερηs ποσοτηταs επιδοσηs
τηs ανθρωπινηs εργασιαs και τηs αντιστηχουσαs επικαιρηs κυκλοφοριαs
τηs ποσοτηταs του χρηματοs, οφειλει να ειναι 1:1.
Αυτοι που ελεγχουν σημερα παγκοσμια το χρημα αρχησαν με
αργυροαμοιβεια και γραφεια δανεισμου χρηματοs. Με τα ετσι
ονομασθεντα «Depositen» (πιστοτικο χρεογραφο) εντοπισαν και αρχισαν
να αντλουν απο αστηρευτεs πηγεs πλουτου. Το πιστoτικο χρεογραφο
εφερνε με την απλη εκδοση του ενα κερδοs 100 % συν τα εξοδα τηs
τυπωσεωs του. Προκειται για την ιδια μεθοδο των σημερινων
παραχαρακτων του χρηματοs. Επειδη το πλιατσικο αυτο δεν μπορουσε
να συνεχισθη αιωνια, επρεπε να επεκταθη η δραση του χρηματοs και
στην παραγωγη, για να προκυψη μια νεα οργανικη πηγη δημιουργιαs
αξιαs και η γνωστη ιστορια τηs τεχνικηs και βιομηχανικηs επαναστασηs
αλλα και του θετικισμου τηs επιστημηs.
Η προσφορα μισθωτηs εργασιαs περα απο την τυπικη ελευθερια,
χρειαζονταν και την τυπικη ισοτητα και βεβαιωs και την τυπικη
αδελφοσυνη, δηλαδη το κοινωνικο συμβολαιο χρειαζονταν και μια
συμβολικη κοινωνια, ενα εθνικο συμφερον που να μπορη να
νομιμοποιηση την πραγματικη ανισοτητα των συναλλαγων και να
καλυψη την δουλεια.
 Τα συγκοινωνουντα δοχεια του μηχανισμου τηs εξουσιαστικηs δομηs,
κομματισμοs και συνδικαλισμοs, οδηγησαν στην σημερινη συντηρηση
τηs κυριαρχιαs του διεθνουs κατεστημενου του χρηματοs. Μετα τον
θριαμβο τηs πακοσμιαs κερδοσκοπικηs ταξηs των ανθρωπων, που
επωφεληθηκε τα μεγιστα απι την Γαλλικη Επανασταση το 1789 μ.Χ., το
χρημα κατεστρεψε και αντικατεστησε ολλεs τιs γνησιεs ανθρωπινεs αξιεs
(2).
Ο Διαφωτισμοs του 18ου μ.Χ. αιωνα στοχευε στον προορισμο του
ανθρωπου στον κοσμο του 19ου, 20ου αλλα και στον 21ον μ.Χ. αιωνα. Η
πολιτικη ομωs του 19ου και 20ου μ.Χ. αιωνα απεκτησε απο τιs
δραστηριοτητεs των μεγιστανων του χρηματοs μια καμπουρωτη
ραχοκοκκαλια. Τα δημιουργηματα Καπιταλισμοs, Κομουνισμοs,
Σοσιαλισμοs, Συνδικαλισμοs και σημερα «Τρομοκρατια» και ολεs οι
παραποιησειs των οικονομικων συστηματων, κατασκευασθηκαν στα ιδια
εργαστηρια με κυριο στοχο την δεσποτεια πανω στουs ανθρωπουs του
πλανητη γη.
Ο Καρλ Μαρξ ‘η Μορδοχα’ι’ Κισσελι, αν και Ιουδαιοs, ο οποιοs εβλεπε
την Ιστορια αποκλειστικα με οικονομιστικα κριτηρια, ομωs ειναι αυτοs,
που
προσδιωρισε την ψυχολογια του μεγιστανα του χρηματοs, οταν τον
εμφανιζει να
συλλογιζεται ωs εξηs (2) :

«Οι ιδιοτητεs του χρηματοs ειναι δικεs μου ιδιοτητεs, ειναι τα

χαρακτηριστικα μου γνωρισματα και οι ουσιαστικεs μου δυναμειs, ωs
κατοχου του χρηματοs. Οτι ακριβωs ειμαι και οτι δυναμαι να κανω,
διολου
δεν καθοριζεται απο την προσωπικοτητα μου. Ειμαι δυσμορφοs,
μπορω εν
τουτοις να εξαγορασω την ομορφοτερη γυναικα. Επομενωs δεν
υφισταμαι τιs
συνεπειες της φυσικηs μου ασχημιαs. Δεν ειμαι ασχημοs, γιατι η
απωθητικη
δυναμη της ασχημιαs μου εκμηδενιζεται απο το χρημα...Ειμαι εναs
ανθρωπος κακος, ανεντιμοs, ασυνειδητοs, ανεγκεφαλοs, το χρημα
ομωs
χαιρει εκτιμησεως αρα και αυτοs που το κατεχει. Επομενωs το χρημα
ειναι
το μεγαλυτερο αγαθο, ενεκα τουτου ο κατοχοs του ειναι καλοs....Ειμαι
ισωs
ελαφρομυαλος το χρημα ομωs ειναι η αληθινη εννοια των
πραγματων....Εγω
 που δυναμαι χαρη στο χρημα να εχω ολα οσα επιθυμει η ανθρωπινη
ψυχη,
δεν ειναι ευλογο, οτι διαθετω ολεs τιs ανθρωπινεs δυνατοτητεs ; Με
το
χρημα μου δεν μετατρεπω καθε μου αδυναμια σε ικανοτητα;»

Γιατι ειναι σημερα τοσεs πολλεs χωρεs υπερχρεωμενεs; Πωs

επιτυγχανεται η κυριαρχια πανω απο τα πλουτη και τα αγαθα αυτου
του κοσμου; Πως

μεταμετατραπηκε το χρημα απο ανταλλακτικο μεσο σε μεσο

αισχροκερδειαs;
Μια σκιαγραφηση των μεθοδων εχει ωs εξηs:

1. Διαχειριστικη ανατροπη τηs σχεσηs 1:1 μεταξυ τηs ποσοτηταs

επικαιρηs
επιδοσηs τηs ανθρωπινηs εργασιαs τηs οικονομιαs ενοs Κρατουs
και
τηs αντιστοιχουσηs επικαιρηs κυκλοφοριαs τηs ποσοτηταs του
χρηματος
«πληθωριστικα» ‘η «αντιπληθωριστικα», οταν ελεγχεται η
Κεντρικη
Τραπεζα του Κρατουs απο τουs διεθνειs κερδοσκοπουs και
αναγκαζεται
να κυκλοφορηση στην ουσια «πλαστο» χρημα.

2. Συνδεση του χρηματοs με ευγενη μεταλλα. Τα ευγενη μεταλλα

ομωs δεν
ειναι χρημα....και συνεπωs δεν μπορει αυτα να βρισκονται σε σχεση
με
την επιδοση τηs ανθρωπινηs εργασιαs. Δεν ειναι καθ’ολου
αναγκαιο να
καλυπτεται η νομισματικη αξια του χρηματοs με ευγενη μεταλλα ‘η
με
οικοπεδα και χωραφια.

3. Εφευρεση του τοκου για τα δανειζομενα και ουσιαστικα πλαστικα

χαρτονομισματα. Με το δανειζομενο χρημα και τιs υποθηκεs
περιουσιακων στοιχειων, ο πιστωτηs σκλαβωνει τον χρεωστη ‘η
αυτοs
ειναι φυσικο προσωπο ‘η κρατοs. Με την μεθοδο αυτη
συσσωρευονται τα
 εξωτερικα χρεη των περισσοτερων κρατων του πλανητη μαs και σε
πρωτοφανη μεγεθη. Οι διεθνειs οργανισμοι, ωs το διεθνεs
νομισματικο
ταμειο (ΔΝΤ), o οργανισμοs οικονομικηs συνεργασιαs (ΟΟΣΑ)
κλπ. ειναι
οι μπραβοι των πιστωτων-γκαγστερ και επεμβαινουν οταν οι
χρεωσται
αδυνατουν να πληρωσουν και επιβαλλουν απανθρωπα μετρα στουs
κατοικους των χωρων που χρεωθηκαν και κανουν την ζωη αυτων
αφορητη
απο την συσβαστακτη φορολογια.

4. Εφευρεση του Χρημαστηριου, η λειτουργια του οποιου βασιζεται

στο οτι
οι ηλιθιοι ανθρωποι στον πλανητη γη ποτε δεν εξαφανειζονται
τελειωs....
Οποιοs π.χ. αγορασει μια μετοχη αξιαs 10 Ευρω με 100 Ευρω και
αναμενει ενα ετησιο μερισμα του 1 Ευρω, θα περιμενει 100 χρονια
για να
παρη πισω το υψοs των χρηματων που διεθεσε. Εκτοs εαν βρει εναν
ποιο
ηλιθιο που θα πληρωσει περισσοτερα απο τα 100 Ευρω. Καθε
μετοχη
μπορει να συγκριθη με ενα αναμενο σπιρτο, που διδεται αναμενο σε
αλλα
χερια, εως οτου ο τελευταιοs καψει τα δακτυλα του...Αυτοs
χρηματοδοτισε τουs αλλουs κερδοσκοπουs.....

Καθε μοναδα του σκοπημα παραμορφωμενου χρηματοs, διεκδικειται

στιs ημερεs μαs τουλαχιστον απο 6 ατομα.
Απο το ατομο που την κατεθησε στην τραπεζα, απο την ιδια την τραπεζα,
απο το ατομο που πουλησε κατι στον
δανειζομενο απο την τραπεζα, απο το ατομο που δανειστηκε απο την
αλλη

τραπεζα και απο το ατομο που πουλησε υπηρεσιεs ‘η αγαθα στον

δανειζομενο απο την αλλη τραπεζα.

Απο τουs πρωτουs κατοχουs των γραφειων αργυροαμοιβειων και

δανεισμου
χρηματοs ξεπηδησε μια δυναστεια διεθνων τραπεζικων που εγιναν και
 παρεμειναν μεχρι σημερα οι πιο ισχυροι και επικινδυνοι δυναστεs τηs
ανθρωποτηταs.
Σε χρονικο διαστημα 200 ετων εγκαθιδρυσαν στιs ΗΠΑ και στην
Ευρωπη τα κεντρα τουs, που ελεγχουν οικονομικα σχεδον ολα τα κρατη
του πλανητη μαs. Ακομη και η Κετρικη Τραπα των ΗΠΑ
(Federal Reservesystem) περασε στα χερια τουs.
Εξαναγκαζουν με δολιεs μεθοδουs σχεδον ολεs τιs κυβερνησειs των
κρατων του πλανητη μαs και μη εξαιρουμενηs των ΗΠΑ να
δανειοδοτουνται, δηλαδη να χρεωνονται με τον εξωτερικο δανεισμο και
να παραχωρουν ετσι δικαιωματα στην ασκηση τηs εξουσιαs και στιs
αποφασειs των κοινοβουλιων των κρατων αυτων.
Οι παραποιησειs τηs οικονομιαs και οι πεπλανησειs τηs εξουσιαs
ακολουθουν
συνηθωs τιs εξηs διαδικασιεs:

1. Δημιουργια τεχνικηs οικονομικηs κρισηs σε μια χωρα, που για

διαφορουs
πολιτικουs στοχουs επιλεγουν, με απομακρυνση των διεθνων
κεφαλαιων
απο την οικονομια τηs χωραs αυτηs εωs οτου δημιουργηθουν
καλυτερεs
συνθηκεs πολιτικηs επιρροηs και κεφαλαιακηs αποδοσηs, οποτε τα
διεθνη
κεφαλαια ξανα επιστρεφουν. Ο συνηθωs απληροφορητοs απο την
ηγεσια
του φορολογουμενοs πολιτηs τηs χωραs αυτηs πληρωνει τουs
λογαριασμους
τοσο για την τεχνικη οικονομικη κριση οσο και για την ανορθωση
της
οικονομιαs.

2. Εκβιαστικη υποχρεωση των χωρων που καθε φορα επιλεγονται για

αυξηση
του εξωτερικου τουs χρεουs για εξοπλιστικα προγραμματα, με δανεια
υψηλων τοκων και τεχνικα δημιουργηθεντων κινδυνων απο γειτονικα
κρατη. Παλι ο απληροφορητοs απο την ηγεσια του φορολογουμενοs
πολιτηs
πληρωνει τα σπασμενα.

3. Εφνιδιαστικη αυξηση των τοκων των δανειων με ταυτοχρονη τεχνικη

ελλειψη των αναγκαιων κεφαλαιων στιs χωρεs που επιλεγουν. Ετσι
για μια
 υπαρχουσα προσφορα αναγκαιων αγαθων λειπου τα χρηματα για την
αγορα.
Το αποτελεσμα ειναι να πεφτουν οι αξιεs εργασιαs και οι τιμεs των
προ’ι’οντων εξαγωγηs, να αυξανεται η ανεργια και να αγοραζονται
στην εσωτερικη αγορα λιγοτερα πρ’ι’οντα, ωστε οι εγχωριεs εταιριεs
να
φτωχευουν διοτι αδυνατουν να πληρωνουν προκαταβολεs, οι πολιτεs
αδυνατουν να πληρωνουν τιs δοσειs των δανειων τουs στιs τραπεζεs
και οι τραπεζεs βγαζουν στον πλειστηριασμο τιs περιουσιεs των
πελατων τουs.

Παρα πολλοι ανθρωποι χανουν τα σπιτια τουs και επιχειρηματιεs τιs

επιχειρησειs τουs. Στην φαση αυτη τηs οικονομιαs οι κεφαλαιουχοι
αγοραζουν περιουσιεs πολυ φθηνα και τα κερδη των μεγιστανων του
χρηματοs γινονται τεραστια.

4. Δια μεσου του συστηματοs τηs ετσι ονομασθεισηs «χιονομπαλαs»

εναs
μεγαλομετοχοs μιαs Εταιριαs μπορει να ελεγξη ολοτελα μια σειρα
αλλων
επιχειρησεων με ελαχιστα χρηματικα κεφαλαια. Το συστημα αυτο με
την
πολλαπλη συνδεση πολλων επιχειρησεων για την συγκεντρωση του
απαραιτητου ξενου κεφαλαιου και χωριs δυνατοτητεs επιρροηs στην
διοικηση, δημιουργει ευκολα παραλληλα μονοπωλια που ειναι
εντεχνα
καλυμμενα και δεν ειναι ευκολο να αναγνωριστουν.

5. Τα τελευταια χρονια το Διεθνεs Νομισματικο Ταμειο (ΔΝΤ) και η

Παγκομια Τραπεζα ανεπτυξαν αποπροσανατολιστικεs
προπαγανδιστικεs
δραστηριοτητεs για να μειωσουν δηθεν την εκρηξη αυξησηs του
πληθυσμου
του πλανητη μαs. Αντι να συμπραξουν για την λυση των μεγαλων
προβληματων των ανθρωπων στιs χωρεs του τριτου κοσμου π.χ. για
επαρκειs ποσοτητεs νερου, με δανεικα κεφαλαια υποθηκευουν τιs
περιουσιες των χωρων αυτων και των ανθρωπων τουs. Σε καμμια
περιπτωση δεν καταπολεμειται η πληθισμιακη αυξηση, αντιθετως
στηριζεται αυτη και εκει που επιθυμουν, την καταπολεμουν με ατιμα
μεσα.
 6. Με πληθωριστικα και αντιπληθωριστικα μετρα μιαs εθνικηs
κεντρικηs τραπεζαs υποτιμαται το εθνικο νομισμα τηs χωραs σε
σχεση με τα
νομισματα των αλλων χωρων. Οι μεγιστανοι του χρηματοs
αγοραζουν
παμφθηνα το υποτιμημενο νομισμα σε μεγαλεs ποσοτητεs και μετα
απο μια
απο αυτουs παραποιημενη ανατιμηση του ιδιου νομισματοs πωλουν
τιs
ποσοτητεs που φθηνα αγορασαν με μεγαλα κερδη. Η ληστεια τηs
μορφηs αυτηs σημερα ονομαζεται «συναλλαγματικη
κερδοσκοπεια».

7. Ο πολεμοs δεν ειναι μονο η συνεχεια τηs πολιτικηs με αλλα μεσα,

αλλα και
συνεχεια των κερδοφορων τραπεζικων συναλλαγματικων
παραποιησεων με
αλλα μεσα. Οι τραπεζεs των μεγιστανων του χρηματοs
χρηματοδοτουν τιs πολεμικεs επιχειρησειs και των δυο
αντιμαχωμενων κρατων με πολυ υψηλουs τοκουs, ετσι ωστε να
προκυπτη πολλαπλα κερδοφορο αποτελεσμα.

Το σκηνικο που στηνεται σημερα με την «Τρομοκρατια» απο τουs

μεγιστανεs του χρηματοs εχει ωs εξηs:

1. Οι Τραπεζεs, τα ταμιευτηρια και τα δανειστηρια θα χρεωκοπησουν.

Ηδη απο το 1989 μ.Χ. δεν υποχρεουνται να εχουν 30 % αποθεματικο,

σαν αντικρυσμα, για την εξασφαλιση του αξιοχρεου. Αρκουν μονο 3

%.
Αυτο σημαινει, οτι οι τραπεζεs, τα ταμιευτηρια και τα δανειστηρια,
δανειζουν εωs και 33 φορεs του συνολου των καταθεσεων των
πελατων τ
τους. Ο θεσμοs οδηγειται συστηματικα στην μεγαλη καταστροφη,
την οποια
θα ακολουθησει μια ματακλυσμιαια οικονομικη κριση.

2. Η ζητηση για ακινητα θα εξαφανιζεται, ενω οι τιμεs αυτων θα

ολισθαινουν...
Οι ιδιοκτησιεs γηs θα κατασχεθουν και θα περασουν στα χερια των
μεγαλοκτηματιων ελεγχομενων απο τουs μεγιστανεs του χρηματοs.
 3. Η παραγωγη και η διαθεση στουs ανθρωπουs τροφηs που ηδη
ελεγχεται
απο τον Διεθνη Οργανισμο Εμπορειου (ΔΟΕ), θα περασει
ολοκληρωτικα
στα χερια των ανθρωπων, που επισηs θα ελεγχουν ολοκληρωτικα
ολεs τιs
χρηματικεs παροχεs των πολιτων και κατα βουληση θα δημιουργουν
τεχνηκεs ελλειψειs και παγκοσμια κριση προ’ι’οντων τροφιμων.

4. Τα ταμεια και οι κοινωνικs ασφαλησειs θα λεηλατηθουν. Η λεηλασια

αυτη
εχει ηδη αρχισει σε ολεs τιs χωρεs τηs Ε.Ε. με προσχημα τα
δημογραφικα
δηθεν προβληματα.

4. Ολα τα περιουσιακα στοιχεια των χωρων του πλανητη μαs μαζι με το

εγχωριο ακαθαριστο προ’ι’ον αυτων, ολα τα οργανα των ιδιωτικων
και
δημοσιων επιχειρησεων, ολα τα κοιτασματα απο πρωτεs υλεs κλπ. θα
περασουν στα χερια ενοs διεθνους συμβολευτικου ομιλου κατω απο
την
καθοδηγηση των μεγιστανων του του χρηματος.

5. Στην πρωτη φαση τηs Νεαs Ταξηs Πραγματων θα υπαρχουν ακομη η

κεντρικη τραπεζα των ΗΠΑ (FED), η κεντρικη τραπεζα τηs Ε.Ε. και η
κεντρικη τραπεζα τηs Ρωσιαs, Κιναs και Ιαπωνιαs που μετα μια
«χρηματικη»
ανακληση ολο το παγκοσμιο χρημα θα ελεγχεται απο μια μονο
κεντρικη
τραπεζα που θα εποπτευεται απο το οργανο ΔΝΤ των μεγιστανων του
χρηματοs.

6. Τα χρηματηστηρια στην Νεα Υορκη, Λονδινο, Παρισι,

Φραγκφουρτη,
Τοκιο κλπ. θα συγκλονισθουν απο τα θεμελια τουs με ενα νεο
χρημαστη-
ριακο κραχ.

7. Το νεο παγκοσμιο ξαναμοιρασμα ολων των αγαθων που θα αρχισει,

θα
εποπτευεται απο τουs μεγιστανεs του χρηματοs.
 Εκ των ωs ανω γινεται κατανοητο, γιατι οι μεγιστανεs του χρηματοs
ειναι
ανικανοι να δουν, οτι ο πλανητηs γη, οπωs και καθε αλλο σωμα μεσα στο

συμπαν, αποτελει ενα εργαστηριο, στο οποιο εκδηλωνεται η ζωη, για να

φερη στο φωs και να προωθηση την εκδηλουμενη σε αυτην δυνατοτητα
να εξελιχθη, να τελειοποηθη, να φωτισθη, να γινη τελεια συνειδηση και
να ευδαιμονει, διοτι αυτη ειναι η τροχια τηs εξελιξηs τηs κοσμικηs
ουσιαs, και αυτο αποτελει τον φυσικο νομο τηs εξελιξηs. Η ελευθερια
του ανθρωπου ειναι φυσικοs νομοs και επομενωs ο φυσικοs νομοs ειναι
πρωταρχικο ανθρωπινο δικαιωμα, και προ παντοs η ελευθερια τηs
συνειδησηs.
Εναs καταπιεζομενοs πολιτηs με ελευθερο πνευμα βρισκεται σε
υψηλοτερη ηθικη σφαιρα απο εναν μεγιστανο του χρηματοs με πνευμα
δουλου. Τα αξιωματα που δεχονται οι μεγιστανοι του χρηματοs, καθε
αλλο παρα απορρεουν απο τιs διαταξειs των φυσικων νομων.
Τα εθεσαν συμφωνα με τιs αντιληψειs τουs, οι οποιεs ειναι
πεπλανημενεs, διοτι οι αρχεs, στιs οποιεs οφειλει να βασιζεται η
οργανωση τηs ανθρωπινηs ζωηs, ειναι οι φυσικοι νομοι.
Η παρα φυση ζωη τουs προκαλεσαι και προκαλει ολα τα δεινα στον
πλανητη μαs. Εργαζονται μεθοδικα, υπουλα και υποκριτικα για την
παγιωση τηs δικηs τουs Νεαs Ταξηs Πραγματων. Γι’αυτουs θα ηταν
προτιμωτερο να μοιρασθη στην μεση η υλικη και η χρονικη ευημερια
προs γενικο οφελοs μιαs ουμανιστικηs ανθρωπινηs κοινωνιαs, διοτι
αλλωs ωs επικινδυνα ανθρωπινα παρασιτα, θα βγουν για πρωτη φορα
χαμενοι απο την μαχη, που θα διεξαχθη μεσα στο σκοταδι......

Ο ανθρωποs στον πλανητη γη μπορει να καταλαβη την ζωη εκ των

υστερων, αλλα δεν μπορει να την ζηση εκ των υστερων.
Το νοημα τηs ζωηs κρυβεται
πισω απο την εννοια τηs ψυχικηs σχεσηs των ανθρωπων μεταξυ τουs και
οχι
στον απομονωτισμο και στο μισοs. Η ανθρωπινη βιολογικη συνυπαρξη
ανεξαρτητα απο φυλετικεs, εθνικεs και θρησκευτικεs διαφοροποισειs,
απαιτει
την αναπτυξη μιαs ευρητερηs αισθησηs ανοχηs στην ψυχικη και
βιολογικη
ιδιαιτεροτητα των συνανθρωπων και κοινωνικο διαλογο.
Η γνωση δεν αποτελει
αποκλειστικο κτημα κανενοs και μεριζεται στουs ανθρωπουs χωριs να
διαμεριζεται.
Η παρεμβαση στην παιδεια και η χειραγωγηση αυτηs με στοχο, μεσω της
πλυσης εγκεφαλου με την προπαγανδα, να κατευθυνουν την ανθρωπινη
σκεψη προs τα σημεια που επιθυμουν οι μεγιστανοι του χρηματοs για να
εμποδιζουν τουs ανθρωπουs να σκεπτονται, αποτελει εγκλημα.
Η σωστη παιδεια απο την τρυφερη ηλικια του ανθρωπου μεχρι τον
θανατο του, προκειμενου να διαμορφοθουν πολιτεs με συνειδηση και
μορφωση, που δεν θα επιτρεπει την παρεμβαση ιδεων, που δεν εχουν
αλλο σκοπο παρα την επιβολη μιαs ιδεολογιαs, που εξυπηρετει τα
συμφεροντα των μεγιστανων του χρηματοs για κυριαρχια στην
ανθρωποτητα, εχει πρωταρχικη σημασια ( 3 ).

Εαν η κοινωνικη εξελιξη υπακουει καποια λογικη επιβιωση και

προσαρμοζεται
οπωs η βιολογικη εξελιξη στο περιβαλλον, τοτε και μονο τοτε, υπαρχουν
πιθανοτητεs να μετατραπη η γη, χωριs καποιοι να περισευουν, σε ενα
παγκοσμιο κοινοβιο, οπου η επιβιωση και η ευημερια του ενοs εξαρταται
απο

την επιβιωση και την ευημερια του αλλου. Κατι τετοιο ομωs
προ’υ’ποθετει την απομακρυνση απο το παγκοσμιο γιγνεσθαι των
μεγιστανων του χρηματοs.

Βιβλιογραφια

1. Παττακοs Σ. «Η μυστικη Διδασκαλια του Πλατωνα»

Εκδ. Νεα Ακροπολιs, Αθηνα

2. Χατζηθεοδωρου Γ., «Το εγω μου ειναι το χρημα μου»

Δαυλοs αρ.309, Ιανουαριοs 2008, σ. 21723-21727

3. Θανασοπουλοs Κ., «Τι σημαινει Ελευθερια»

Δαυλοs αρ, 309, Ιανουαριοs 2008, σ. 21681 – 2168

2.831 Η πληθυσμιακη και κοινωνικο-οικονομικη εξελιξη στον πλανητη

μαs

Οι γνωσειs μαs για την βιολογικη και πολιτισμικη εξελιξη του ανθρωπου
στον πλανητη γη, βασιζονται σε μια σειρα απο πληροφοριεs που
συγκεντρωθηκαν
τιs δυο τελευταιεs εκατονταετιεs απο αρχαιολογικεs ανασκαφεs. Ωs προs
την διαρκεια τηs εξελικτικηs πορειαs του και την δομη και λειτουργια
 του σωματοs του, κατατασσεται ο ανθρωποs
στα «Eukaryonten», δηλαδη στα πρωτοζωα, οπωs ειναι τα φυτα, τα
μανιταρια και τα θηλαστικα οντα. Η πρωτη παρουσια τηs καθωρισμενηs
ομαδαs των θηλαστικων οντων σε μεγαλο βαθμο εμφανιζεται στιs αρχεs
τηs τριτογενουs γεωλογικηs εποχηs. Στιs πρωτεs φασειs του Ηωκαινου
αντιπροσωπευεται η ομαδα αυτη των θηλαστικων απο απλεs μορφεs
οντων. Εωs το Ολιγοκαινο και Μειοκαινο επικρατουν οι ανθρωπιδεs
(Homiden και Pongiten). Μεταξυ του Πλειοκαινου και Πλειστοκαινου
εμφανιζεται ο ανθρωποs, οχι μονο ωs «Homo sapiens» αλλα και ωs
φορεαs του ανθρωπινου πολιτισμου. Η ερωτιση ποσοι ανθρωποι μπορουν
να ζησουν στον πλανητη γη, βρισκεται παντοτε στο κεντρο του γενικου
ενδιαφεροντοs και τηs δημογραφιαs. H εξελιξη της ζωης στον πλανητη
μας, οπως την διατυπωσε η αμερικανιδα βιολογος G. Evelyn Hutchinson,
αποτελει ενα «συνεχες παιχνιδη αυτης πανω στο αδιακοπα
μετακινουμενο προσκηνιο του χρονου».
Χωρις την μεταβολη τιποτε το καινουργιο δεν μπορει να δημιουργηθη.
Εαν κατα την διαρκεια της ιστοριας του πλανητη μας μεχρι σημερα ειχε
αποκτησει αυτος μια αμεταβλητη
κατασταση δεν θαν τον κατοικουσαν σημερα οι ανθρωποι.
Τα «παντα ρεει», οπως πολυ σωστα διδασκαν οι αρχαιοι Ελληνες. Μετα
απο μια μεγαλη χρονικη
περιοδο ξηρασιας κατα την τελευται παγετωδη εποχη στην Ευρωπη, στην
δυτικη Ασια και στην βορεια Αμερικη που αρχησε πριν περιπου 25
εκατομμυρια χρονια, ακολουθησε μια πολυ θερμη και υγρη εποχη
διαρκειας 3000 χρονων. Αυτη διεκοπει πριν 8000 χρονια ξαφνικα για
1000 περιπου χρονια
και μεταβληθηκε μεταξυ το 7000 και 4500 π.Χ. σε μια πλουσια σε
βροχοπτωσεις εποχη. Τα πρωτα βηματα της αρχαιας αιγυπτιακης
ιστοριας σηματοδοτουν και το τελος της ευνο’ι’κης κλιματολογικης
εποχης στην Σαχαρα.
Η ερημος αρχισε να ξαπλωνεται και κατεχει σημερα, μετα απο τους
πολους, την δευτερη θεση σε εκταση αγωνων περιοχων για την γεωργια
στον πλανητη μας. Για μικρο χρονικο διαστημα επανηλθαν οι πλουσιες
βροχοπτωσεις στην Ευρωπη και δη κατα την διαρκεια της μεσαιωνικης
εποχης, με ευνο’ι’κη για τους ανθρωπους θερμοκρασια.
Η εποχη μας και η αμεσως προηγουμενη αυτης, δεν μπορουν να
θεωρηθουν κλιματολογικα σαν οι καλυτερες. Στην αμεσως προηγουμενη
εποχη ελαβαν χωρα κλιματολογικες μεταβολες προς τα νοτιοδυτικα και
δυτικα του πλανητη μας.
Στην Ευρωπη με την βελτιωση της θερμοκρασιας υποχωρησαν στις
Αλπεις οι παγετωνες. Προ της θερμης αυτης κλιματολογικης
καταστασης, δηλαδη στις προηγουμενες ψυχρες εκατονταετιες,
 επικρατουσαν στις νοτιες και νοτιοανατολικες περιοχες της γης πολυ
ισχυρες
βροχοπτωσεις. Οπως για τους Μογγολους τον 12. και 13. μ.Χ. αιωνα ετσι
και
για τους σημερινους λαους της ερημου, οι βροχοπτωσεις τον 7. και 8.
μ.Χ. αιωνα (μεταξυ 622 και 750 μ.Χ) δημιουργησαν ευνο’ι’κες συνθηκες
για την επι εκατονταετιες επικρατηση των Αραβων με την νεα ισλαμικην
τους θρησκεια, ως μεγαλη δυναμη, σε ολην την Εγγυς Ανατολη, στην
βορεια Αφρικη και σε μεγαλες περιοχες της ιβηρικης χερσονησου.
Για τα δυτικα και για το κεντρο της Ευρωπης η εποχη αυτη ηταν ψυχρη
με ισχυρες βροχοπτωσεις, ακαταλληλη για την αναπτυξη της γεωργιας με
επακολουθο την πληθισμιακη μετακινηση προς
κατευθυνσεις με ευνο’ι’κωτερες κλιματολογικες συνθηκες. Στην ακμη
της μεσαιωνικης εποχης κλιματολογικα αντιστραφηκαν σχεδον τα παντα.
Η ξηρασια επικρατησεν στον νοτο και στις προασιατικες/αραβικες
νοτιοανατολικες περιοχες του πλανητη μας.
Η κατασταση αυτη διαρκειας 500 τουλαχιστων ετων εξασθενησε την
ισχυν του αραβικου κοσμου εως οτου με την
χειροτερευση των κλιματολογικων συνθηκων στην Ευρωπη, οι
Οθωμανοι κατα τα τελη του Μεσαιωνα καταλαβαν την βορεια Αφρικη,
τα Βαλκανια και περιοχες της Αυστριας.
Το τελος του Μεσαιωνα χαρακτηριζεται στην ιστορια με την επιδημια
της «Πανουκλας» ως «Εποχη της Καταστροφης».
Οι εν συντομια περιγραφησες κλιματολογικες διακυμανσεις υπηρξαν
αποτελεσμα ηλιακων δραστηριοτητων. Η αυξηση ‘η η μειωση της
ακτινοβολιας Θερμοτητας στον Ηλιον μας επιδρα εντατικωτερα στα
υψηλα και μεσα γεωγραφικα πλατη του πλανητη μας απ\ οτι στις ετσι και
αλλως θερμες τροπικες και υπερτροπικες περιοχες.
Ο κατα 1000 χρονια διαρκειας επαναλλαμβανομενος ρυθμος
κλιματολογικων αλλαγων στον πλανητη μας οφειλεται στις
δραστηριοτητες στον Ηλιον μας. Στα 500 χρονια υγρου και ψυχρου
κλιματος μετα την καταρρευση της Ρωμα’ι’κης Αυτοκρατοριας,
ακολουθησε τον 7. και 8. μ.Χ. αιωνα μια ιδιαιτερα θερμη εποχη που
οδηγησε στις εκχερσωσεις του Μεσαιωνα και γυρω στο 100- μ.Χ. σε
ευνο’ι’ες θερμες κλιματολογικες καταστασεις. Αυτες ηταν εν μερει και
τα αιτια για την επικρατηση της επιδημειας της πανουκλας και για τις
καταστροφες απο πλημμυρες μεγαλης εντασης που ακολουθησαν.
Οι κλιματολογιες αυτες αλλαγες δημιουργησαν μεταξυ 1313 μ.Χ. και
1317 μ.Χ. στην Ευρωπη μια σειρα απο προβληματα σιτοδειας, δηλαδη
λιμων, οφειλομενων λογω των κλιματολογικων συνθηκων σε κακες
αποδοσεις της γεωργικης παραγωγης.
Η κλιματολογικη κατασταση που επικρατησε μεταξυ 1313 και 1317 μ.Χ.
στην Ευρωπη και υπηρξε και η αιτια για τα προβληματα σιτοδειας,
 μετεβαλλε με καταρρακτωσεις βροχοπτωσεις και πλημμυρες γυρω στο
1350 μ.Χ. ταυτοχρονα και την ροη του ποταμου Kwangho στην Ασια και
οδηγησεν στον θανατο εκατομμυρια ανθρωπους απο τις περιοχες της
Κινας και σε μετακινησεις πληθυσμων προς τις περιοχες του Ειρηνικου
Ωκρανου Επιπλεον μετακινηθηκαν και οι Τυφωνες και οι μεγαλες
βροχοπτωσεις των Μονσουμ απο τον Ειρηνικο Ωκεανο προς ανατολικα
και νοτιοανατολικα της Ασιας. Οι κλιματολογικες μεταβολες συνεπως
δεν περιορισθηκαν στην Ευρωπη και στην ανατολικη Ασια αλλα
επεκταθηκαν επισης στον βορειο Ειρηνικο Ωκεανο κατα την διαρκεια
του 14. μ.Χ. αιωνα και ηταν χειρωτερες απο αυτες των προηγουμενων
εκατονταετιων.
Ολες οι κλιματολογικες διακυμανσεις κατα τα τελη του Μεσαιωνα ειχαν
παγκοσμιο χαρακτηρα Η ισχυροποιηση της Ευρωπης κατα την διαρκεια
των ευνο’ι’κων κλιματολογικων συνθηκων του Μεσαιωνα συνεπαισε με
την εξαπλωση της ερημου στην Ευρασια λογω μειωσης των
βροχοπτωσεων και ταυτοχρονα και με την παρακμη του ισλαμικου
κοσμου.
Ο κατα 1000 χρονια επαναλαμβανομενος ρυθμος, ταλανταευονταν κατα
διαστηματα προς τα κατω και κατεληξε τον 17. μ.Χ. αιωνα στο ποιο
χαμηλο του σημειο και δη την εποχη που θεωρειται ως η κυρια φαση της
κλιματολογικης εποχης του «μικρου Παγετωνα».
Απο τις αρχες του 18. μ.Χ. αιωνα ακολουθει μια εποχη ανοδικης
θερμοκρασιας σε ολοκληρο τον πλανητη μας που μεταβαλλει και την
συμπεριφορα των ανθρωπων. Σημερα στις αρχες του 21. μ.Χ. αιωνα οι
ανθρωποι ζουν εδω και τωρα και οχι πλειν στον 19. ‘η 20. μ.Χ. αιωνα.
Η πληθυσμιακη εξελιξη στον πλανητη μας περαν απο τις κλιματολογικες
μεταβολες, εξαρταται επιπλεον και απο την ανιση εξελιξη της επιστημης
και της τεχνολογιας, απο την ανιση επιδραση των οικονομικων και
κοινωνικων εξελιξεων και απο την ανιση ανταγωνιστικοτητα μεταξυ των
χωρων του πλανητη μας.

Το 1953 μ.Χ., οκτω χρονια μετα την συσταση του, ο Οργανισμοs

Ηνωμενων Εθνων (ΟΗΕ) με γνωμονα την κατοχυρωση τηs ειρηνηs στον
κοσμο, ιδρυσε
ειδικη υπηρεσια που παρακολουθει την πληθυσμιακη εξελιξη στον
πλανητη μαs. Ο
τομεαs DIESA ( Population of the United Nations Department of
International Economic and Social Affairs ) του ΟΗΕ κανει εδω και
δεκαετιεs και σε σχετικα μικρα χρονικα διαστηματα απογραφεs του
πληθυσμου καθε χωραs τηs γηs (1). Διαπιστωσε πολυ γρηγορα, οτι τρια
βασικα γεγονοτα επηρεαζουν ανελεητα την αποστολη του:
  Η ανιση εξελιξη των επιστημων και τηs τεχνογνωσιαs μεταξυ των
χωρων
του πλανητη μαs

 Η ανιση επιδραση των χωρων του πλανητη μαs στην οικονομικη

και
κοινωνικη βελτιωση των συνθηκων ζωηs των κατοικων τουs

 Η ανιση αντιπαραθεση τριων κοσμων στον πλανητη μαs : ο κοσμοs

των
αναπτυγμενων, των ολιγωτερο αναπτυγμενων και των μη
αναπτυγμενων
χωρων.

Η προπλαση γενικα ανοιχτων διαδικασιων περιοριζει τους ελευθερους

παραγοντες επιδρασης σε ολα τα υπολογιστικα συστηματα με τα οποια
λαμβανουν χωρα οι διαφοες προγνωσεις. Τα συστηματα αυτα
καθωριζονται απο τις βασικες προ’υ’ποθεσεις που τιθενται ως βαση για
τους υπολογισμους..

Η πληθυσμιακη εξελιξη του ανθρωπου, προ και μετα Χριστον, μπορει να

παρα- στη (1, 2) ωs εξηs:

π.Χ. Εκατομμυρια μ.Χ. Εκατομμυ

ρια

8.000 10 1.650 400

7.000 12 1.800 100

0
6.000 15 1.950 240
0
5.000 20 1.965 335
0
4.000 30 1.975 405
0
3.000 40 1.985 492
0
2.000 50 2.000 640
0
1.000 60
 0 100 2.008 670
0
2.011 700
0
2.030 902
5
2.050 974
2
2.100 1125
0

Ενω ο ανθρωπινοs πληθυσμοs τηs γηs κατα την γεωργικη επανασταση

γυρω στα 8.000 π.Χ. αποτελουνταν απο 10 εκατομμυρια ατομα, το 2.050
μ.Χ. θα μετρα γυρω στα 8,50 δισεκατομμυρια ατομα. Απο το 8.000 π.Χ.
εωs το 1.650 μ.Χ. ο ανθρωπινοs πληθυσμοs τηs γηs αυξηθηκε κατα
ποσοστο 50 % ανα χιλια
χρονια. Απο το 1.650 μ.Χ. εωs σημερα το ποσοστο αυτο υπολογιζεται
με 2000 % ανα χιλια χρονια.
Εαν ο ρυθμοs αυτοs πολλαπλασιασμου του
ανθρωπινου πληθυσμου τηs γηs διατηρηθει, το ποσοστο αυτο θα φθασει
για τα επομενα 1000 χρονια το 5600 %, που σημαινει οτι το 3.000 μ.Χ. ο
ανθρωπινοs πληθυσμοs τηs γηs θα μετρα 358 δισεκατομμυρια
ανθρωπουσ, πραγμα ομωs που για κατανοητουs λογουs ειναι αδυνατο.
Ποτε δεν αυξηθηκε ο παγκοσμιος πληθυσμος τοσο γρηγορα οσο τα
τελευταια 200 χρονια.
Η μεταβαση απο υψηλα σε χαμηλοτερα ποσοστα θανατου και γεννησεων
μιας χωρας ονομαζεται «δημογραφικη Μεταβαση».
Η Μεταβαση αυτη αρχιζει με μια περισσοτερο ‘η λιγοτερο μακραν
περιοδο, κατα την οποια μειωνονται τα ποσοστα θανατου ενω τα
ποσοστα γεννησεων παραμενουν αμεταβλητα.
Στην πρωτη αυτη φαση αυξανεται ο πληθυσμος στον βαθμο αυξησης της
διαφορας μεταξυ των ποσοστων γεννησεων και θανατων. Μετα
μειωνεται ο βαθμος αυξησης του πληθυσμου.
Η δευτερη αυτη φαση τελειωνει εαν και τα δυο ποσοστα
εξισορροπουνται και ο αριθμος του πληθυσμου σταθεροποιηθει σε μια
σταθερη κλιμακα. Εκει που τα ποσοστα γεννησεων μειωνονται κατω απο
τα ποσοστα θανατου εχουμε μειωση του αριθμου του πληθυσμου. Αν
ληφθει υποψη οτι η ανθρωπινη πληθυσμιακη ανοδοs σε ποσοστο 95 %
θα παρατηρηθει στιs αναπτυσσομενεs χωρεs, τοτε οδευει η ανθρωποτητα
προs μεγαλυτερη ασταθεια και προs σοβαρα προβληματα αστικοποιησηs.
Στιs ανεπτυγμενεs χωρεs η γηρανση του πληθυσμου θα οδηγησει σε
προβληματα μειωσηs του εργασιακα ενεργου πληθυσμου και
κατ’επεκταση σε προβληματα περιθαλψηs και συνταξεων.
 Απο τα 11,2 δισεκατομμυρια ανθρωπουs του ετουs 2.100 μ.Χ. οι
περισσοτεροι
ανθρωποι θα ζουν στην Ασια, Αφρικη και λατινικη Αμερικη και δη ωs
εξηs
(1):

Σε εκατομμυρια ανθρωπουs

Ετοs Αφρικη Ασια Ευρωπη Αυστραλια Β. Αμερικη Ν. Αμερικη

Υφηλ.

1.965 310,7 1889,7 674,9 10,0 294,2 166,2

3348,8
1.975 389,0 2343,0 732,0 16,0 354,0 221,9
4064,0
1.985 520,0 2863,0 792,0 20,0 431,0 291,0
4917,0
2.000 779,0 3701,0 886,0 25,0 578,0 420,0
6389,0
2.030 1320,0 5100,0 1040,0 35,0 850,0 680,0
9025,0
2.050 1646,0 5300,0 1116,0 40,0 910,0 730,0
9742,0
2.100 1759,3 6527,8 1173,8 49,0 949,9 790,2 1
1250,0

Απο τουs περισσοτερουs των 9 δισεκατομμυρια ανθρωπουs του ετουs

2.030 μ.Χ. θα ζουν περιπου 7,2 δισεκατομμυρια ανθρωποι (περιπου 80 %
τηs υφηλιου) στιs χωρεs του τριτου και τεταρτου κοσμου. Οι
βιομηχανικεs χωρεs του βορειου γηινου ημισφαιριου που θα εχουν μονο
το 20 % του γηινου
πληθυσμου, σηκωνουν ηδη σημερα το βαροs και την ευθυνη τηs
εποχιακηs προκλη- σηs για το ανθρωπινο γενοs, για να αποφευγουν
καταστροφικεs κρισειs που θα πληξουν ολον τον πλανητη.
Εαν πραγματι αυξηθει ο παγκοσμιοs πληθυσμοs απο τα περιπου 6,7
δισεκατομμυρια ανθρωπουs σημερα σε 8,5 δισεκατομμυρια το ετοs 2.025
μ.Χ., η κατανομη του κατα κεφαλη ποσιμου νερου θα μειωθει κατα
περιπου ενα τριτο. Περισσοτεροι απο 1,1 δισεκατομμυρια ανθρωποι
σημερα δεν εχουν καμμια προσβαση σε ποσιμο νερο και 2,4
δισεκατομμυρια ανθρωποι δεν εχουν τιs απαραιτητεs υγειονομικεs
εγκαταστασειs για τιs πρωτεs τουs αναγκεs καθαριοτηταs. Ενω μονο
μερικεs χωρεs κατεχουν πανω απο 60 % του ελεγχου σε ποσιμο νερο, η
 Ασια με 60 % του παγκοσμιου πληθυσμου ζει με το 30 % του ποσιμου
γηινου νερου. Απο το συνολο του νερου τηs γηινηs υδροσφαιραs των
1,33 δισεκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα μονο το 3 %, δηλαδη 40
εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα ειναι γλυκο νερο που κατανεμεται με
1,44 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα σε λιμνεs, ποταμουs και σε αλλουs
γηινουs υδροφορουs οριζοντεs, με 40.000 κυβικα χιλιομετρα σε μορφη
νεφων και ομιχληs και με 38,52 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα σε
μορφη παγων στην ανταρκτικη (36 εκατομμυρια κυβικα

χιλιομετρα) και με τα υπολοιπα 2,52 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα σε

μορφη παγων τηs Γροιλανδιαs. Καθε χρονο πεθαινουν πανω απο 5
εκατομμυρια ανθρωποι απο αρρωστιεs που οφειλονται στην ελλειψη
ποσιμου νερου.
Η ανιση δημογραφικη εξελιξη δημιουργει ενα τεραστιο μεταναστευτικο
και
προσφυγικο ρευμα. Καθε χρονο μετακινουνται εκατομμυρια ανθρωποι
γιατι
ειναι ανεργοι ‘η γιατι αμοιβονται με μισθουs πειναs ‘η διωκονται για
πολιτικουs λογουs.
Η απορροφηση τουs ξεπερνα τιs δυνατοτητεs των χωρων εισδοχηs και
προκαλει τιs αντιδρασειs των ντοπιων εργαζομενων που γινονται φορειs
ξενοφοβιαs και ρατσισμου, εχθροι καθε συνεννοησηs και συνεργασιαs.
Το 2.000 μ.Χ. καταμετρηθηκαν 34 εκατομμυρια μεταναστεs στιs
ανεπτυγμενεs
oικονομιεs σε συνολο μεταναστευτικων ροων που εφθαναν παγκοσμιωs
τα
86 εκατομμυρια. Συνολικα υπολογιζεται, οτι 175 εκατομμυρια ανθρωποι
ζουν
μακρυα απο τιs πατριδεs τουs και αποτελουν το 3% του συνολικου
γηινου
πληθυσμου. Απο το 1985 εωs και το 1995 η μεταναστευση αυξανονταν
καθε
χρονο κατα 6 εκατομμυρια ανθρωπουs, ενω τα θυματα τηs διακινησηs
και
εμποριαs ανθρωπων υπολογιζονται απο την Διεθνη Οργανωση Εργασιασ
(ΔΟΕ) σε 2,45 εκατομμυρια ανθρωπουs. Οι θανατοι απο επαγγελματικεs
ασθενειεs
ανερχονται σε 2,2 εκατομμυρια ανθρωπουs τον χρονο, ενω συμφωνα με
τα
στατιστικα στοιχεια για το 2005, η ασθενεια ε’ι’τζ ταλαιπωρει παγκοσμια
40,3 εκατομμυρια ανθρωπουs με 3 εκατομμυρια θανατουs εκ των οποιων
οι 500.000
 ηταν παιδια. Κατα την δεκαετια 1995-2005 η ανεργια αυξηθηκε κατα
21,9 %, δηλαδη απο 157,3 σε 191,8 εκατομμυρια ανθρωπουs εκ των
οποιων το 50 % ειναι ηλικιαs 15-24 χρονων ( οι ανθρωποι εργασιμηs
ηλικιαs παγκοσμια υπολογιζονται με 4,6 δισεκατομμυρια). Η κυρια αιτια
τηs παγκοσμια αυξανομενηs ανεργιαs οφειλεται στην συνεχη αναπτυξη
τηs αυτοματοποιημενηs παραγωγηs προ’ι’οντων.

Ειναι ο χωροs του πλανητη γη αρκετα μεγαλοs και σε θεση για να θρεψη
τα ανθρωπινα οντα ; Κανεναs δεν μπορει να κλιση τα ματια του στην
σημερινη
πραγματικοτητα. Ενα τεταρτο των ανθρωπων του πλανητη γη γεννιεται
και
πεθαινει απο την πεινα, οπου το ημισυ των ανθρωπων επιζει μετα απο
ηθικα και
φυσικα βασανιστηρια μεσα σε ενα ωκεανο μιζεριαs, απο το οποιο ουτε
καν
ελπιζει να βγη, οπου ο περιφημοs δρομοs τηs αναπτυξηs τηs Νεαs
Ταξηs Πραγματων δεν ειναι παρα μια συνεχωs αυξανουσα παρακμη. Στο
μεσο του ψευτικου αυτου κοσμου, υπαρχει μια νησιδα ευημεριαs, μια
σχετικη ευζω’ι’α που καθε τοσο αντικαθισταται απο τιs σκιεs τηs βαριαs
συνειδησηs, τηs ελλειψηs προοπτικων, τηs αδυναμιαs, τηs πληξηs, τηs
μοναξιαs, των ναρκωτικων, αν οχι τηs τρελλαs.

Η γηινη επιφανεια με τα 510 εκατομμυρια τετραγωνικα χιλιομετρα τηs

καλυπτεται απο την ξηρα με περιπου 30 % (153 εκατομμυρια
τετραγωνικα χιλιομετρα). Εαν αφαιρεθουν οι ακαταλληλεs για την ζωη
περιοχεs, οπωs π.χ. οι
παγωμενοι πολοι, μενουν σαν υπολοιπο 135 εκατομμυρια τετραγωνικα
χιλιομετρα.
Απο αυτα καλιεργουνται σημερα περιπου το 10 %, δηλαδη 13,5
εκατομμυρια τετραγωνικα χιλιομετρα.
Για την διατροφη, ρουχισμο κλπ. απαιτουνται για 800 ανθρωπουs
περιπου ενα τετραγωνικο χιλιομετρο.
Συνολικα καταναλωνει σημερα ο ανθρωπινοs πληθυσμοs τηs γηs καθε
ημερα κατα μεσο ορο και κεφαλη 2420 χιλιοθερμιδεs.
Το συνολικο ποσο προ’ι’οντων διατροφηs που οφειλει να παραχθη,
υπολογιζεται ωs εξηs:

Ετοs Προ’ι’οντα διατροφηs

δισεκατομμυρια
χιλιοθερμιδεs
ημερησιωs
 1975 9,80
1985 11,90
2000 15,50
2012 16,94
2030 21,84
2050 23,58
2100 27,22

Απο την καλιεργησημη γη μπορουν συνεπωs να διατρεφουν περιπου 11

δισεκατομμυρια ανθρωποι, δηλαδη ο γηινοs πληθυσμοs μεχρι το ετοs
2100 μ.Χ.

Εαν ληφθουν υποψη οι αναγκεs των ηπειρων ξεχωριστα, σε προ’ι’οντα

διατροφης σε δισεκατομμυρια χιλιοθερμιδεs καθε ημερα, προκυπτει για
τα ετη 2010 και 2020 μ.Χ. η εξηs εικονα:

Ετοs Αφρικη Ασια Ευρωπη Αυστραλια Β. Αμερικη Ν. Αμερικη

Υφηλ.

2011 1,88 8,96 2,14 0,60 1,40 1,02

15,46
2030 3,19 12,41 2,52 0,85 2,06 1,65
21,84

Η επεκταση τηs καλλιεργεισιμηs επιφανειαs τηs γηινηs ξηραs και η

αποδοτικοτερη εκμεταλλευση του θαλασσιου περιβαλλοντοs και τηs
υδροπονιαs, παραλληλα με την συνθετικη παραγωγη προ’ι’οντων
διατροφηs, γινεται δυνατη υπο προ’υ’ποθεσειs, η διατροφη
περισσοτερων των 11 δισεκατομμυριων ανθρωπων.
Συνεπωs η συνολικη παραγωγη ειδων διατροφηs θα ειναι, υπο
προ’υ’ποθεσειs, επαρκηs για την καλυψη των διατροφικων αναγκων του
αυξανομενου γηινου ανθρωπινου πληθυσμου εωs το ετοs 2100 μ.Χ.
Οι ελλειπειs υποδομεs ομωs και η ανεπαρκηs διανομη, σε συνδιασμο με
την πολιτικη ασταθεια, την χρονια φτωχεια και την διαφθορα παγκοσμια,
θα οδηγησουν σε διατροφικα προβληματα, ιδιαιτερα σε μεγαλεs περιοχεs
κυριωs
τηs Αφρικηs.
Τα ωs ανω αποτελεσματα ειναι στενα συνδεδεμενα με προ’υ’ποθεσειs
και ορουs. Εναs κυριοs οροs ειναι να αποφευχουν μεγαλεs πολιτικεs
διαταραχεs και εναs ατομικοs πολεμοs, που θα οδηγουσαν στην
αυτοκαταστροφη των ανθρωπων του πλανητην γη. Καθε κρατικη
κοινωνια πλαισιωνεται και με ασυνηθειs προσωπικοτητεs, ικανεs για νεεs
 κοινωνικεs κοινοτοποιησειs, για να μεταμορφωθη η κοινωνια προs το
καλυτερο.
Πολλεs φορεs ομωs κυριαρχει η αποξενωση και η αδιαφορια που φερνει
καταστρεπτικα αποτελεσματα. Ωs παραδειγμα, καποτε υπερπλημυρισαν
την ρωμα’ι’κη αυτοκρατορια ολα τα ειδη των θρησκειων και πολιτικων
ιδεολογηματων.
Οι Επικουροι, οι Στω’ι’κοι και οι παραδοσιακοι Ρωμαιοι περιφρονουσαν
τοτε τιs ανησυχεs, μη ορθολογικεs και συναισθηματικεs νεεs κοινωνικεs
κινητοποιησειs. Δεν αποκλειεται ομωs σημερα, τετοιεs ‘η παρομοιεs
κινητοποιησειs στιs υπαρχουσεs κοινωνιεs πανω στον πλανητη γη (2.000
λαοι, 192 κρατη και 20 ομοιογενη εθνη) να επιδρασουν για
μεταρρυθμισειs προs το καλυτερο ‘η προs το χειροτερο.
Παραμενει γι’αυτο ακομη αδυνατο να γινη μια προβλεψη για τιs ακριβειs
μορφεs που θα ενδυθει στο εγγυs μελλον ενα νεο παγκοσμιο συστημα
κυριαρχιαs στον πλανητη γη. Η αποτομη συμπικνωση των τρεχουσων
μεταβολλων μετα την πτωση του μαρξιστικου κοινωνικο-οικονομικου
συστηματοs το 1989 μ.Χ. σε ενα σχετικα συντομο χρονικο διαστημα σε
σχεση με την προηγηθεισα περιοδο, που δεν διεκοπει βιαια την ομαλη
πορεια τηs ιστοριαs, αλλα μεταβαλλει τον ρυθμο τηs σαν μια εντονη και
σφοδρη ανασα του χρονου, ειναι μια διαδικασια κοινωνικου μετα-
σχηματισμου σε ολοκληρο τον κοσμο που εκπλησσει μεν, χωριs ομωs να
μπορη να προβλεθη, προs τα που θα οδηγησει η διαδικασια αυτη την
ανθρωποτητα.
Παρα την πνευματικη συγχυση, μετα την καταρρευση το 1989 μ.Χ. των
παλαιων διαμεσολαβησεων και ιδεολογιων, οι ανθρωποι ηδη σημερα
αισθανονται πωs εχουν ανεπανορθωτα αλλαξει. Η μεταστροφη μετα το
1989 μ.Χ. ηταν τοσο αποτομη, ωστε να διανοιξη ενα ρηγμα στην
συλλογικη συνειδηση των ανθρωπων, ρηγμα που καθημερινα μπορει να
εξακριβωθη σε καθε διαδηλωση τηs κοινωνικηs ζωηs.
Τι αλλαξε ομωs μετα το 1989 μ.Χ. Οι δυο δεκαετιεs μετα, που μολιs οι
ανθρωποι διαβαινουν, δεν ηταν μονο απανθρωποι παραλογισμοι, αφου
τιs δεκαετιεs αυτεs, οπωs και τιs εκατονταδεs δεκαετιεs που
προηγηθηκαν, τιs συμπληρωσαν ανθρωποι με τιs υποθεσειs τουs, τουs
αγωνεs τουs, τουs αντιπροσωπουs τουs, τιs αποφασειs τουs. Τι συνεβει
συνεπωs μεταξυ 1989 και 2008;

1. Η ανοδοs του βιοτικου επιπεδου στην νησιδα ευημεριαs του ψευτικου

κοσμου, καταρχην, επετρεψε την προσβαση σε πληθοs αγαθα και
υπηρεσιεs και απελευθερωσε χρονο για τουs ανθρωπουs για
δραστηριοτητεs
που ευνοουν την αναπτυξη ικανοτητων, ταλεντων και φιλοδοξιων. Οι
νεεs
 αυτεs συνθηκεs καθιστουν αδυνατη την επιστροφη στουs σκληρουs
νομουs
των συνεχων περιορισμων και των εξοντωτικων εργασιων, που
ρυθμιζαν
την καθημερινη ζωη τηs συντριπτικηs πλειοψηφιαs των οικογενειων.

2. Οι τεχνολογιεs επαναστατικοποιησαν τα μεσα επικοινωνιαs αναμεσα

στουs
ανθρωπουs και την σχεση τουs με την απασχολιση, και παραχωρησαν
την
δυνατοτητα σ’ενα αυξανομενο αριθμο ανθρωπων και ομαδων καθε
χωραs
να ιδιοποιθη τα διαθεσιμα μεσα εκφρασηs. Απελευθερωνεται ετσι
ενα
ανθρωπινο δυναμικο δημιουργηκοτηταs, που καθιστα ακομη ποιο
επιμονη
την συνθλιψη των θεσμοθετημενων κοινωνικων σχεσεων.

2. Η βραδεια εκλα’ι’κευση ενοs «νεου επιστημονικου πνευματοs»,

αποτελεσμα τηs προοδου των ερευνων για την κατανοηση τηs υληs
και τηs
ζωης, αρχιζει να διαπερνα εμμεσα τα ποιο συγκρατημενα οραματα
των
ανθρωπων.
Η βιολογια, η νεα φυσικη των κβαντοτεμαχιδιων, η αστρονομια,
η οικολογια, οι κοινωνικεs επιστημεs κλπ. μεταβαλλουν την θεση που
απεδιδαν στον εαυτον τουs οι ανθρωποι μεσα στο συμπαν, στην φυση,
στην
ιστορια και τροποποιουν αμετακλητα τιs σχσειs γονεων-παιδιων,
ανδρων-
γυναικων, καθωs δημιουργουν καινουργιεs απαιτησειs τοσο στο
επιπεδο των
διαπροσωπικων σχεσεων, οσο και τηs κοινωνιαs και του
παραγωμενου στην
νησιδα τηs ευημεριαs, κοινωνικου πλουτου.

Η συνενωση των τριων αυτων παραγοντων- των οποιων οι συνεπειεs

στην νησιδα ευημεριαs του ψευτικου κοσμου μειωνονται με την παροδο
του χρονου
μετεβαλλε την αποδοτικοτητα του συνολου των μισθωτων στην
κοινωνια. Ο κοινωνικοs ιστοs παρηγαγε μαζικα καινουργια ατομα, τα
οποια κανεναs πλεον
 μπορει να αγνοηση. Η τρομερη αυτη μεταστροφη του «ανθρωπινου
υλικου» που ακολουθει την πορεια των μετασχηματισμων του
παραγωγικου ιστου,
προετοιμαζει μια συνολικη αναδομιση τηs ανθρωπινηs κοινωνιαs με
απροβλεπτεs ακομη συνεπειεs. Οπωs τουλαχιστον φαινεται, οι κρισειs
διαδεχονται η μια την αλλη με τον ιδιο ρυθμο των τεχνολογικων
εξελιξεων.
Η βιομηχανικη κοινωνια στην νησιδα ευημεριαs βαινει προs την δυση
τηs.
Καθε προσπαθεια εκσυγχρονισμου των κοινωνικων, πολιτικων και
οικονομικων δομων που υπαρχουν στο κυριαρχουν σημερα παγκοσμιο
συστημα εξουσιαs, ειναι καταδικασμενη να αποτυχη.
Η ανεργια που συνεχωs αυξανεται παγκοσμια, αποτελει συναρτηση τηs
επιταχυνομενηs αναπτυξηs νεων τεχνικων συστηματων παραγωγηs
προ’ι’οντων, τα οποια αντικαθιστουν με τεραστια ταχυτητα τουs
ανθρωπουs, σε ολουs σχεδον τουs τομειs τηs παραγωγικηs
δραστηριοτηταs. Η κατασταση αυτη συντομα θα εκραγει, εαν δεν
συνειδητοποιηθει εγκαιρα, οτι τα υπερκερδη που προκυπτουν απο την
παραγωγικη δραστηριοτητα οφειλουν να διοχετευθουν σε ενα υποβαθρο
μειωσηs (οχι αυξησηs !) των ωρων εργασιαs του εργατικου δυναμικου
και μειωσηs των κρατικων απο την ανεργια οικονομικων επιβαρυνσεων.
Με τον τροπο αυτο περαν απο την δημιουργια νεων θεσεων εργασιαs
επιτυγχανεται και η μεταβαση απο την «δουλεια τηs αναγκηs», στον
κοσμο τηs πνευματικοτηταs και τηs ελευθεριαs, που σημαινει και την
απαρχη μιαs μεγαληs κοινωνικηs μεταμορφωσηs. Η αυξηση του
ελευθερου χρονου θα διοχετευει την γηιμη ανθρωπινη κοινωνια σε ποιο
πνευματικεs ενασχολησειs.

Στιs σημερινεs συνθηκεs, οι εθνικεs οικονομιεs, τα εθνικα κρατη και οι

εθνικεs επιχειρησειs φαινεται να αποτελουν αρχα’ι’σμο και μαχη
οπισθοφυλακων για επιβιωση. Με τετοια δεδομενα, το σοκ για τιs
κοινωνιεs που ειναι δομημενεs στην βαση παλαιων μοντελων ειναι
τεραστιο και οι επιπτωσειs του στην πορεια των χωρων που προσπαθουν
να διατηρησουν τιs παλαιεs συνθηκεs, αποδειχνονται αρνητικεs. Η
εννοια «εθνουs-κρατουs», που καποτε και για 250 χρονια υπηρξε
αποτοκοs τηs βιομηχανικηs επαναστασηs, αρχισεν να αμ- φισβητηται
παντου, ωs μοναδικη πηγη πολιτιστικηs και επιστημονικηs ζωηs, με
αποτελεσμα να αυξανη ο ανταγωνισμοs μεταξυ κρατικων και ιδιωτικων
φο- ρεων στην παραγωγη υλικου και πνευματικου πλουτου και να
αντιμετωπιζη προκλησειs στην ισχυν και στην εξουσια τηs.
Η δομηση ολων των στοιχειων τηs εννοιαs «εθνουs-
κρατουs» περιστρεφεται γυρω απο το πανταχου παρων «ποσο κοστιζει
ποιο;».
 Τα δεσμα συνεπωs που διαιωνιζουν μεσα στο «εθνοs-κρατοs» την
κοινωνικη κριση ειναι η εμπορευματοποιηση των κοινωνικων σχεσεων
μεσω τηs μισθωτηs εργασιαs και το οφελοs που πρεπει υποχρεωτικα να
αποκομισθη απο καθε συναλλαγη.

Μετραμε ακομη 12 χρονια εωs το ετοs 2030 μ.Χ. και περασαν 73 μολιs
χρονια
απο το τελοs του δευτερου παγκοσμιου πολεμου, ενα συμβαν, που
αλλαξε για
πολλουs αποφασιστικα την ζωη. Εαν στιs αρχεs του 21ου μ.Χ. αιωνα
παραμεινουν οι ανθρωποι απροετοιμαστοι για τα συμβαντα που θα
λαβουν χωρα στα επομενα 12 χρονια και δειξουν την ιδια αδιαφορια για
τα προβληματα τηs γηινηs ανθρωπινηs κοινωνιαs οπωs το 1929, 1941 και
1947 ειναι πολυ πιθανο οτι οχι μονο θα ζησουν οι ανθρωποι δυσαρεστεs
εκπληξειs, αλλα επισηs και την εξαπλωση των αρνητικων επιδρασεων
τουs, που θα ενταθουν τοσο πολυ και θα καταστρεψουν ανεπιστρεπτα τιs
ανθρωπινεs αξιεs και τιs δομεs τηs κοινωνιαs των λαων. Για να
αυτοπαραγη π.χ. εναs ανθρωποs στην σημερινη κοινωνια του «εθνουs-
κρατουs» χρειαζεται χρημα και ελευθερια για να μπορεση να οργανωση
την δραστηριοτητα του.
Τοσο το χρημα οσο και η ελευθερια δεν παρεχονται ουτε στον ανεργο
αλλα και ουτε στον μισθωτο.
Αυτοι που ελεγχουν σημερα το χρημα τρεμουν απο την Ιδεα, οτι μια
ημερα η σφαιρα τηs βιομηχανικηs παραγωγηs θα μπορουσε να τεθη στην
υπηρεσια των αυτονομων ανθρωπινων δραστηριοτητων, διοτι ειναι ξενοι
με τιs χωροχρονικεs ανθρωπινεs ρυθμισειs και εχθροι του ελευθερου
χρονου των ανθρωπων. Συνεχιζουν να παραγουν ολο και περισσοτερο
και να κατανεμουν την παραγωγη ολο και ποιο ανισα.
Οσο μεγαλυτερη ομωs γινεται η ανισοτητα, τοσο μεγαλυτεροs γινεται και
ο κινδυνοs τηs κοινωνικηs εκρηξηs. Η κοινωνια του 21ου μ.Χ. αιωνα
πρεπει να αποκτηση τα μεσα για να αφοσιωθη στον ελεγχο των
κοινωνικων σχεσεων, στιs υποθεσειs τηs «πολιτειαs», απο την στιγμη
που το κεκτημενο επιπεδο του ελεγχου τηs σχεσηs του ανθρωπου με την
φυση θα ελευθερωσει χρονο, νοημοσυνη, ενεργεια, απο την στιγμη
κυριωs που ο ανθρωποs θα καταφερει να αντιστρεψη τιs προτεραιοτητεs
στην παραγωγικη ροη του πλουτου, να επαναφερη τον κατα τον
Αριστοτελη λογο υπαρξηs του χρηματοs ωs «ανταλλακτικου μεσου τηs
παραγωγηs» με ταυτοχρονη καταργιση τηs αισχροκερδειαs και τηs
εφευρεσηs του τοκου για το δανειζομενο και ουσιαστικα πλαστικο
χρημα, προκειμενου να ικανοποιηση τιs αναγκεs αμεσηs κοινωνικηs
ωφελειαs.

Βιβλιογραφια
 1. Chaziteodorou G. «Energieperspektiven der Welt von Morgen»
Bergbau 3/1994, S. 113-118

2. Birk H. «Die Demographische Zeitwende»

Spektrum der Wissenschaft Jan.17/1989, S. 40-49

2.832 Το ενεργειακο και κλιματολογικο προβλημα των ανθρωπων τηs

αυριανηs εποχηs στον πλανητη γη.

Κατα τον Μυθο που περιγραφει ο Ησιοδος ο Προμηθεας εφερεν πριν

περιπου
750.000 χρονια στους ανθρωπους της Γης την φωτια, η οποια συνδυαζει
το φως
και την θερμοτητα. Τι περισσοτερο επιθυμει σημερα ο ανθρωπος να λαβη
απο το θε’ι’κο ποτο, το οποιο ο Μυθος συνδεει στενα με αυτον της
φωτιας, δηλαδη
του φωτος;
Τα περισσοτερα ιστορικα σημειωματα και εγγραφα καταστραφηκαν
χωρις να αφησουν πολλες φορες ιχνη π.χ. με τον κατακλυσμο του
Δευκαλιωνα και πολυ αργοτερα με την πυρπολιση της βιβλιοθηκης της
Αλεξανδρειας.
Η απο στομα σε στομα διαδοθεντες μυθοι παρεμειναν μεχρι τις ημερες
μας ζωντανοι παρ’ ολου που αυτοι κατα την διαδρομη τους εν μερει
παραμορφωθηκαν. Θα ηταν ομως μεγαλο λαθος να θεωρηθουν αυτοι ως
προ’ι’οντα της ανθρωπινης φαντασιας διοτι σε καθε περιπτωση
περιεχουν στον πυρηνα τους ιστορικες αληθειες.
Υπαρχει τουλαχιστον η υπονοια οτι στο μακρυνο παρελθον οι ανθρωποι
εγνωριζαν και αλλες μορφες ενεργειας απ’ οτι οι σημερινοι και μαλιστα
σε μια εποχη που περιγραφεται απο τον Ησιοδο ως χρυση.

Τι ειναι το προ’ι’ον που ονομαζουμεν Ενεργεια ;

Η ενεργεια παριστανει το προ’ι’ον που παραγεται απο την ισχυ και τον
χρονο. Απο αυτο προκυπτει, οτι η ισχυ δεν ειναι τιποτε αλλο απο την
ενεργεια ανα
μοναδα χρονου.
Αντι τηs μοναδαs ενεργειας (KWh), για μεγαλεs ποσοτητεs ενεργειαs
υπολογιζεται αυτη σε Giga Watt τον χρονο (GWa) ‘η Tera Watt τον
χρονο (TWa) ‘η Penta Jouls τον χρονο (Pja). Επειδη ενα γηινο ετοs
αποτελειται απο περιπου 365 x 24 = 8766 ωρεs,
μεταξυ KWh και GWa, Pja) και TWa ισχυει ( 1 )
 1 GWa = 10 στην 9 Watt . 8766 ωρες = 8,7 . 10 στην 9 Wh = 8,7 . 10
στην
9 kwh = 31,5 Pja = 31,53 . 10 στην 15 Ws

1 Pja = 10 στην 15 Ws τον χρονο

1 TWa = 10 στην 12 Watt . 8766 ωρεs = 8,7 . 10 στην 15 Wh =8,7 . 10

στην
12 KWh
Μεταξυ TWa και τηs μοναδαs ενεργειαs, που φερει το ονομα «Μοναδα
Λιθανθρακοs» (SKE) ισχυει

1 Twa = 1,1 δισεκατομμυρια τοννοι SKE

1 SKE = 760 χιλιγραμμα ανθρακιτου

Οτι κανει η φυση και ο ανθρωποs στον τομεα τηs ενεργειαs δεν ειναι
τιποτε
αλλο απο μια συνεχη μεταμορφωση αυτηs.
Η ενεργεια μεταβαλλεται π.χ. σε μηχανικη κινηση και αυτη παλι σε
ηλεκτρισμο, θερμοτητα κλπ. χωριs ποτε να εξαλειφεται.
Αυτη συνεπωs δεν ειναι παραπανω και παρακατω απ’οτι μια περιουσια
σε Εργο και αποτελει το Κεφαλαιο τηs φυσεωs.
Η παγκοσμια Τραπεζα π.χ. χωριs Κεφαλαιο δεν θα ειχε καμμια ισχυ,
ανεξαρτητα με ποιο τροπο αυτη συγκεντρωνει το Κεφαλαιο και μεσω
δανειων ελεγχει τα εθνη του κοσμου, καθοδηγει την πολιτικη των
κυβερνησεων και κρατα στα χερια τηs την τυχη καθε χωραs του πλανητη
μαs.
Χωριs ενεργεια δεν μπορει να κινηθη καμμια διαδικασια τηs φυσικηs και
κατ’ επεκταση και η ζωη και η διατηρηση αυτηs στα ζωντα οντα.
Ο ανθρωποs π.χ. προσλαμβανει απο το περιβαλλον διαφορεs ουσιεs, τιs
οποιεs μεταβαλει ο οργανισμοs του, ωs εναs αξιοθαυμαστοs μηχανισμοs
με ενα ανυπερβλητο χημειο, σε ενεργεια.
Απο την ενεργεια αυτη προκυπτει οτι ονομαζεται ζωη, κινηση, αισθηση,
σκεψη, νοημοσυνη κλπ.
Ολα αυτα παραγονται απο την υλη που μετασχηματιζεται στον
ανθρωπινο οργανισμο σε ενεργεια με την επιδραση των γνωστων ‘η
ακομη αγνωστων, μηχανικων, φυσικων και χημικων νομων λειτουργιαs
τηs φυσεωs.
Η ζωη συνεπωs ειναι ενα φυσικο φαινομενο οπωs και οι αλλεs
διαδικασιεs και γεννηθηκε απο αυτεs και διεπεται απο τουs ιδιουs νομουs
τηs φυσεωs.
 Υπαρχουν στην φυση δυο βασικεs χημικεs αντιδρασειs με τιs οποιεs οι
υλεs αφετηριαs μετασχηματιζονται σε προ’ι’οντα.
Τα χαρακτηριστικα στοιχεια για μια χημικη αντιδραση σε ενα κλειστο
συστημα υπο σταθερη πιεση και ογκο
(κατα την οποια δεν λαμβανει χωρα με το περιβαλλον ανταλλαγη υληs
αλλα μονο ενεργειαs) εχουν ωs εξηs (2, 3):

1. Η ενθαλπια Η (η περιεκτικοτητα σε ενεργεια που μετασχηματιζεται σε

θερμοτητα) του συστηματοs μειωνεται.
Επειδη η ενεργεια δεν χανεται,
προ’υ’ποθετει αυτη ενα περιβαλλον που μπορει να δεχθη ενεργεια
θερμοτητας (Αρχη τηs ελαχιστοποιησηs τηs ενθαλπιαs).

2. Η εντροπια S (ο βαθμοs τηs αταξιαs) του συστηματοs αυξανεται. Το

συστημα τεινει προs το μεγαλυτερο δυνατο χαοs, δηλαδη προs μια
μεγιστη
απο τιs δυνατεs καταστασειs οπου η ενεργεια διανεμεται κατα το
δυνατον
με παρομοιο τροπο (Αρχη τηs μεγιστοποιησηs τηs διανομηs).

Τα δυο αυτα μεριδια των κινητηριων δυναμεων συγκεντρωνονται σε μια

συνισταμενη δυναμη με το ονομα «ελευθερη ενθαλπια» ΔG = ΔH –
T x ΔS οπου ΔH ειναι η διαφορα που προκυπτει, εαν εξετασθει η
ενθαλπια ενοs συστηματοs προ και μετα την αντιδραση
ΔH = H προ’ι’οντων – H υλεs αφετηριαs.
Η ενθαλπια H ειναι για τα πρ’ι’οντα τηs αντιδρασηs και για τιs υλεs
αφετηριαs η διαφορα μεταξυ τηs ενεργειαs που παραγεται επικαιρα και
μιαs διατυπωθεισηs καταστασηs (Joule/mol).
Η θερμοκρασια Τ ειναι η απολυτη θερμοκρασια σε βαθμουs Κελβιν (25
βαθμοι Κελσιου = 298,25 βαθμοι Κελβιν). ΔS ειναι η διαφορα η οποια
προκυπτει απο την συγκριση του βαθμου ταξηs μετα και προ τηs χημικηs
αντιδρασηs ΔS = S προ’ι’οντα – S υλεs αφετηριαs (J/(mol x K)).
Η διαφορα αυτη περιεχει και το δεδομενο οτι η εντροπια με αυξανομενη
θερμοκρασια παιζει ενα σημαντικο ρολο.
Μετα τον πολλαπλασιασμο με την θερμοκρασια που επικρατει κατα την
διαρκεια τηs χημικηs αντιδρασηs, μπορει η εντροπια να συνυπολογισθη
με την ενθαλπια. ΔG ειναι η διατυπωση για τιs χημικεs αντιδρασειs.
Αρνητικο ΔG σημαινει, οτι το συστημα κατα την αντιδραση
καταλαμβανει θερμοδυναμικα μια καταλληλη κατασταση.
Οσο ποιο αρνητικο ειναι το ΔG τοσο μεγαλυτερη ειναι η κινητηριοs
δυναμη τηs αντιδρασηs. Η κινητηριοs αυτη δυναμη περιεχει μεριδια τηs
ενθαλπιαs (θερμοτηταs) και τηs εντροπιαs (αταξιαs), που δημιουργουνται
κατα την χημικη αντιδραση. Επισηs και η μειωση τηs ενθαλπιαs του
 συστηματοs και η διοχετευση τηs ωs θερμοτητα στο περιβαλλον,
αυξανουν τελικα την εντροπια του συμπαντοs. Ενα συστημα
χαρακτηριζεται φτωχο σε ενεργεια εαν περιεχει ελαχιστη «ελευθερη
ενθαλπια».

1. Στα μορια τηs υληs επικρατει μια φτωχη σε ενεργεια κατασταση τοτε
οταν
π.χ. αυτα οξειδωθηκαν τελειωs: H2O και CO2 ειναι τελικα προ’ι’οντα
αποκτισηs ενεργειαs απο μεγαλυτερα οργανικα μορια. Απο τα
προ’ι’οντα
αυτα δεν μπορει πλεον να παραχθη ενεργεια.

2. Στα ατομα τηs υληs επικρατει μια ασθενηs σε ενεργεια κατασταση,

οταν
ο εξωτερικοs φλοιοs αυτων (Orbitale) περιεχει 8 ηλεκτονια. Τετοια
κατασταση επικρατει στα ευγενη αερια Ηλιον, Νεον, Αργον και για
τον λογο
αυτο δεν αντιδρουν αυτα δραστηρια. Ενεργειακα μειονεκτικα ειναι τα
ηλεκτρονια που δεν ζευγαρωνονται στην περιοχη που βρισκονται
δηλαδη μια
κατασταση που επικρατει και στα ριζοσπαστικα, που τεινουν να
ζευγαρωσουν τα μεμονομενα ηλεκτρονια και να γεμισουν την
περιοχη.

3. Η ηλιακη ακτινοβολια ειναι φτωχη σε ενεργεια οταν αυτη εχει μεγαλο

μηκος
Κυματος και κατα συνεπεια μικρη συχνοτητα.

Καταστασειs πλουσιεs σε ενεργεια, δηλαδη καταστασειs με πολυ

αποθηκευμενη
ενθαλπια, μπορουν τοτε να δημιουργηθουν οταν υπαρχουν διαθεσιμεs
πηγεs
ενεργειαs. Κατα την φωτοσυνθεση π.χ. παραγεται απο την επιδραση
τηs ηλεκρομαγνητικηs ακτινοβολιαs του φωτοs η θερμοδυναμικα
δυσμενηs Γλυκοζη. Οργανικεs ενωσειs οπωs η Γλυκοζη ειναι πλουσιεs
σε ενεργεια η οποια απελευθερωνεται οταν αυτη οξειδωνεται. Τα
προ’ι’οντα τηs Οξειδωσηs τηs Γλυκοζηs ειναι θερμοδυναμικα
πλειονεκτικα.

Η προσπαθεια των ανθρωπων της σημερον να καλυψουν τις ενεργειακες

αναγκες του παροντος και του μελλοντος και χωρις χωρικους και
ποσοτικους περιορισμους με πολλαπλες μορφες ενεργειας ειναι μια
ευγενης προσπαθεια.
Ας ελπιζουμε οτι δεν θα περιορισθει η προσπαθεια αυτη στην πυρηνικη
συντηξη
των ατομων της υλης, θερμης ‘η κρυας, και απο τις οποιες μεχρι σημερα
δεν
εχει παραχθει ουτε ενα Watt ηλεκτρικης ενεργειας. Το αμεσο μελλον
φαινεταi να ανηκη σε νεες γενεες πυρηνικων αντιδραστηρων σχασης και
δη στους αντιδραστηρες υγροποιημενων αλατων χωρις και με θωριο.

Η πρωτη πειραματικη εγκατασταση πυρηνικης συντηξης με το ονομα

«ITER»
(International Thermonuklear Experimental
Reaktor) προβλεπεται να τοποθετηθη απο την Ε.Ε. στην περιοχη Cadarac
he της νοτιας Γαλλιας. Το κοστος εγκαταστασης υπολογιζεται με 4,6
δισεκατομμυρια Ευρω και προβλεπεται η δοκιμαστικη παραγωγη
ηλεκτρικης ενεργειας να γινη σε 20 χρονια. Ο πλανητηs γη ειναι μεν
οριστικοs, τα αποθεματα ομωs ενεργειαs που περιεχει ειναι απειρα
μεγαλα. Απο την στιγμη που η σημερινη βασικη ερευνα στον τομεα τηs
πυρηνικηs συντηξηs μπει στην φαση εφηρμοσμενηs ερευναs και
παραγωγηs, ανοιγονται νεοι οριζοντεs δυνατοτητων παραγωγηs αφθονηs
για την ανθρωποτητα ποσοτητα ενεργειαs. Σχετικα με τις νεες γενεες
αντιδραστηρων σχασης υργροποιημενων αλατων με και χωρις θωριο
πρεπει να τονισθη οτι αυτες ειναι ελευθερες απο τα προβληματα που
δημιουργηθηκαν απο τις αδυναμιες του συστηματος ψυξης των
αντιδραστηρων παραγωγης ηλεκτρικης ενεργειας ελαφρου υδατος
τυπου Three Mile Island, Tschernobyl και Fukushirna και απο τα μεγαλα
προβληματων αποθηκευσης των αποβλητων των ραδιοενεργων
καυσιμων. Στους αντιδραστηρες υγροποιημενων αλατων αυτα υπο
κανονικες συνθηκες πιεσης εχουν μια θερμοκρασια βρασμου γυρω στους
1400 βαθμους Κελσιου και η θερμοκρασια λειτουργιας του
αντιδραστηρα βρισκεται μεταξυ 600-800 βαθμους Κελσιου, δηλαδη σε
περιοχες απολυτης ασφαλειας απο πλευρας ψυξης. Η πυρηνικη καυσιμος
υλη για την σχαση βρισκεται σε κατασταση τηγματος. Εαν ο
αντιδραστηρας θερμανθει πολυ τοτε το υγροποιημενο αλας δια του ετσι
ονομασσθεντος Freeze-Plug διοχετευεται σε
ενα βυτιο το οποιο ειναι ετσι κατασκευασμενο ωστε να μην λαμβανει
καμμια
πυρηνικη αντιδραση χωρα που σημαινει οτι δεν ειναι αναγκαιο ενα
συστημα ψυξης. Με αυξανομενη θερμοκρασια το αλας του
υγροποιημενου μιγματος διαστελλεται και απωθει την σχασιμο πυρηνικη
υλη απο βυτιο του αντιδραστηρα και εμποδιζει την πυρηνικη αντιδρας
δημιουργωντας μια κατασταση που ονομαζεται αρνητικη κατασταση
θερμοκρασιας συντελεστου χωρις την οποια σημερς δεν θα δεινονταν
αδεια λειτουργιας για κανενα πυρηνικο αντιδραστηρα.
Το Θωριο-232 στον αντιδραστηρα θωριου - υγροποιημενου αλατος δεν
σχαζεται, δυναται ομως στην ροη των Νεοτρονιων του αντιδραστηρα να
μεταβληθη σε Ουρανιο-233 (Ισοτοπο Θωριου-233) το οποιο πολυ
γρηγορα εντος 22,3 λεπτων υπο την επιδραση της Β-Ακτινοβολιας
μεταβαλλεται σε Protactinium-233 απο το οποιο εντος 27 ημερων
μεταβαλλεται
στο επιθυμητο Ουρανιο-233.

Η γηινη υδροσφαιρα περιεχει 1,33 δισεκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα

νερο. Στιs ποσοτητεs αυτεs του νερου βρισκονται αποθηκευμενεs
αμυθητεs ποσοτητες απο πηγεs ενεργειαs που βασιζονται στην
εκμεταλλευση του υδρογονου.
Οπωs σχεδον καθε φυσικο στοιχειο ετσι και το υδρογονο εμφανιζεται
στην φυση υπο πολλεs μορφεs που μεταξυ τουs διαφερουν στην ατομικη
τουs δομη και ονομαζονται ισοτοπα του υδρογονου. Η ειδικη θεση που
κατεχει το υδρογονο στα στοιχεια τηs φυσεωs, προερχεται στο οτι τα
ατομα του ειναι απλα κατασκευασμενα σε συγκριση με τα ατομα αλλων
στοιχειων. Στην απλη περιπτωση, και αυτη ειναι η ποιο συχνη, ο πυρηναs
του υδρογονου αποτελειται απο ενα θετικα φορτισμενο Πρωτονιο. Στην
φυση ομωs παρουσιαζονται και ατομα υδρογονου των οποιων ο πυρηναs
αποτελειται απο ενα θετικα φωρτισμενο Πρωτονιο και απο ενα ουδετερο
και με την ιδια μαζα Νεοτρονιο. Οι πυρηνεs αυτοι εχουν διπλασιο βαροs
απο τουs πυρηνεs των συνηθη ατομων υδρογονου. Το σχετικο ισοτοπο
του υδρογονου χαρακτηριζεται με Η ‘η ονομαζεται Θεοδωριο και
χαρακτηριζεται με D.
Επιπλεον υπαρχει ακομη ενα ισοτοπο που χαρακτηριζεται με Η ‘η
ονομαζεται Τριτιουμ και χαρακτηριζεται με Τ και του οποιου ο πυρηναs
περιεχει ενα θετικα φωρτισμενο Πρωτονιο και δυο ουδετερα Νεοτρονια.
Και τα τρια ισοτοπα του υδρογονου Η , D και Τ μπορουν να ενωθουν με
οξυγονο και να σχηματισουν ενα μοριο H2O. Επειδη και το οξυγονο
παρουσιαζεται σε διαφορα ισοτοπα, που χαρακτηριζονται με 16Ο, 17Ο
και 18Ο που ομοια διαφερουν μεταξυ τουs με ενα συμπληρωματικο
Νεοτρονιο, υπαρχει μια σειρα συνδυασμων μεταξυ υδρογονου και
οξυγονου που μαζι δημιουργουν το φυσικο νερο.
Οι ποιο σπουδαιοι συνδυασμοι εχουν ωs εξηs:

Μορια νερου Ποσοστα σε νερο Ποσοτητα σε

βαρυ νερο
% %

Η2 Ο 99,73 -
H2 O 0,20 73,50
H2 O 0,04 14,40
 HD O 0,032 11,80
HD O 0,00006 0,022
HD O 0,00001 0,003

D O 0,000003 0,001

D O 0,000000006 0,0000
02
D O 0,000000001 0,0000
003

Οπωs απο τουs ωs ανω συνδυασμουs φαινεται, το 99,73 του νερου στον
πλανητη μαs αποτελειται απο τον συνδυασμο των ελαφροτερων
ισοτοπων
υδρογονου με τα ελαφροτερα ισοτοπα οξυγονου.
Ολοι οι αλλοι συνδυασμοι περιεχουν τουλαχιστο ενα Νεοτρονιο
παραπανω. Γι’αυτο οι συνδυασμοι αυτοι ονομαζονται βαρεα νερα.
Το βαρυ νερο αποτελειται παλι στο 87,9 % απο Η2Ο και Η2 Ο. Το
Θεοδωριο D βρισκεται μονο στο 11,8 % του βαρεουσ νερου ‘η στο
0,03 % του ολικου νερου.
Υπολογιστικα περιεχουν τα 1,33 δισεκατομμυρια
κυβικα χιλιομετρα νερα του πλανητη γη περιπου 420.000 κυβικα
χιλιομετρα
Θεοδωριο.
Η ενεργεια που ειναι αποθηκευμενη στην ποσοτητα αυτη του
Θεοδωριου θα αρκουσε, υπο την προ’υ’ποθεση οτι η σημερινη μεταβολη
ενεργειαs των 11 TWa ‘η 12 δισεκατομμυρια τοννοι SKE ετησιωσ θα
παρεμεινε στο μελλον σταθερη, για να καλυψη τιs ενεργειακεs αναγκεs
τηs ανθρωποτηταs
για 10 δισεκατομμυρια χρονια, δηλαδη το διπλασιο απο την
εναπομειναντα ζωη
του Ηλιου μαs και κατ’επεκταση του ηλιακου μαs συστηματοs και τηs
γηs.

Ο Ηλιοs μαs προφανωs παραγει την ενεργεια του κατα 98 % απο την
πυρινικη
συντηξη 4 πρωτονιων υδρογονου σε ενα πυρηνα Ηλιου. Οι αντιδρασειs
μεταξυ
δυο ατομικων πυρηνων υδρογονου ειναι κατα 1 εκατομμυριο φορεs
ισχυροτερες
απο τιs συνηθειs χημικεs αντιδρασειs, διοτι στιs διαστασειs αυτεs η
ισχυρη
 πυρηνικη δυναμη ειναι πολυ μεγαλυτερη απο την ηλεκτρομαγνητικη
δυναμη (5).

Η πυρηνικη συντηξη βασιζεται στην αρχη υπερβασηs τηs ηλεκτρικηs

αποθεσης που υπαρχει μεταξυ δυο ομοιων πυρηνων και τηs συντηξηs
αυτων σε ενα νεο
πυρηνα, ο οποιοs αποτελειται ‘η απο αλλα ισοτοπα του ιδιου στοιχειου ‘η
απο
τον πυρηνα ενοs αλλου στοιχειου. Επειδη οι αποθετικεs δυναμειs, που
οφειλουν να υπερπηδηθουν ειναι πολυ μεγαλεs, σημασια εχουν ισοτοπα
στοιχειων με
κατα το δυνατο χαμηλοτερηs φορτωσηs, δηλαδη μονο ισοτοπα του
υδρογονου.
Ακομη και τοτε, η διαδικασια τηs μεταβοληs τηs ενεργειαs θα μπορεσει
να διατηρηθη για μεγαλο χρονικο διαστημα, οταν αυτη λαμβανει χωρα σε
θερμοκρασιεs μερικων εκατομμυριων βαθμων Κελσιου. Η διαδικασια
αυτη ονομαζεται «θερμοπυρηνικη μεταβολη ενεργειαs».
Η θερμοπυρηνικη μεταβολη ενεργειαs μπορει να λαβη χωρα ωs εξηs:

1. Ενωση δυο ισοτοπων υδρογονου σε ενα ισοτοπο θεοδωριου, οπου

προκυπτει
ενα ποσιτρονιο, δηλαδη ενα κβαντοτεμαχιδιο που δεν εχει μαζα και
ειναι
θετικα φορτισμενο.

2. Συγχωνευση δυο ισοτοπων θεοδωριου ‘η σε ενα ισοτοπο τριτιου και

ενα
ισοτοπο υδρογονου ‘η σε ενα ισοτοπο του ευγενουσ αεριου ηλιου,
οπου
απελευθερωνεται ενα νεοτρονιο. Η διαδικασια αυτη απαιτει μια
θερμοκρασια περιπου 400 εκατομμυρια βαθμουs Κελσιου.

3. Συγχωνευση ενοs ισοτοπου θεοδωριου με ενα ισοτοπο τριτιου σε ενα

ισοτο
ισοτοπο ηλιου, οπoυ απελευθερωνεται ενα νεοτρονιο. Η διαδικασια
αυτη
απαιμια θερμοκρασια 45 εκατομμυριων βαθμων Κελσιου.

Το κυριο προβλημα υλοποιησηs μιαs ελεγχομενηs διδικασιαs πυρηνικηs

συντηξηs απο τον ανθρωπο, ειναι οι αναγκαιεs υψηλεs θερμοκρασιεs για
να πραγματοποιηθει η συντηξη.
 Τιs θερμοκρασιεs αυτεs μπορει μεν να παραγη ο ανθρωποs, δεν
υπαρχουν ομωs ακομη εγκαταστασειs με καταλληλεs ιδιοτητεs του
υλικου που θα ειναι σε θεση να αντεξουν στιs θερμοκρασιεs αυτεs.
Η σημερινη βασικη ερευνα συγκεντρωνεται στο συστημα πυρηνικηs
συντηξηs που μαs διχνει ο Ηλιοs μαs, δηλαδη στην διατηρηση ενοs
πολλων εκατομμυριων βαθμων Κελσιου θερμου πλασματοs μεσα σε ενα
πολυ ισχυρο μαγνητικο πεδιο.
Εωs οτου ομωs επιτευχθει η βιομηχανικωs ελεγχομενη διαδικασια τηs
πυρηνικηs συντηξηs απο τον ανθρωπο, πρεπει να βρεθουν και αλλοι
δρομοι για
να θηλαξη η φυση την πεινα για ενεργεια του κοσμου του αυριον. Μια
δυνατοτητα προκυπτει απο την μεταβολη των υδρογονανθρακων σε μια
αλλη μορφη υλοενεργειαs, που θα μπορουσε να χρησιμοποιηθη
αποδοτικωτερα
απο την απευθειαs μεταβολη των υδρογονανθρακων δια τηs καυσεωs σε
ενεργεια.
Μια νεα μορφη υλοενεργειαs θα μπορουσε ευκολα να προκυψη απο την
διασπαση του μεθανιου των φυσικων αεριων στα συστατικα του,
χρησιμοποιωνταs ταυτοχρονα και το υπαρχων συστημα μεταφοραs
αυτων (Pipelines). Η δυνατοτητα αυτη συζητηται εδω και πολλεs
δεκαετιεs ( 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18 ).

Η ενεργειακη τεχνολογια του 19ου και 20 μ.Χ. αιωνα εξυπηρετουσε τιs

αναγκες
τηs βιομηχανικηs κοινωνιαs, που ζουσε μεσα σε μια νησιδα σχετικηs
ευημεριας,
χωριs να ληφθουν υποψη οι ενεργειακεs αναγκεs των πληθυσμων του
τριτου και
τεταρτου κοσμου, οπου τοσο η τοτε γνωστη τεχνολογια οσο και η
απαραιτητη υποδομη ηταν ανυπαρκτα πραγματα.
Η ανθρωποτητα ομωs σαν συνολο εχει αναγκη απο πηγεs ενεργειαs, που
θα ειναι διαθεσιμεs σε καθε χρονο και ανθρωπο χωριs αρνητικεs
παρενεργειεs. Η μακροπροθεσμεs αναγκεs στου παγκοσμιου πληθυσμου
σε ενεργεια πρεπει να βασιζονται στα δεδομενα τηs ανθρωπινηs
πληθυσμιακηs εξελιξηs στον πλανητη μαs και λαμβανονταs υποψη, οτι
καθε ενεργειακη πηγη που εντοπιζεται απαιτει χρονο πολλων δεκαετιων
για να τεθη σε διαθεσιμοτητα.
Η λυση των αναγκων σε ενεργεια ειναι πολυ μεγαλης σημασιας και
απαιτει την κινητοποιηση τοσο του επιστημονικου δυναμικου οσο και
την προσελευση μεγαλων κεφαλαιακων ποσων χρηματοs απο τα
παγκοσμια ιδρυματα που τα ελεγχουν.
Οι ανθρωποι που θεωρουν οτι η πυρηνικη συντηξη του ατομου ειναι ο
μονος δρομος για την χωρις περιορισμους καλυψη των αναγκων της
ανθρωπο-τητας με ενεργεια και οριστικη απαλλαγη απο τα στερεα, υγρα
και αερια καυσημα πιθανως περα απο την ηλιακη, αιολικη και ενεργεια
απο την βιομαζα τιποτε αλλο δεν εχουν ακομη ακουσει ‘η δεν γνωριζουν.

Πολλοι Φυσικοι των ημερων μας ειναι της γνωμης, οτι υπο αυστηρη
σκοπια
εξεταζομενες ειναι ορισμενες μαθηματικες σχεσεις τοσο του Νευτωνα
αλλα και του Α’ι’νστα’ι’ν λανθασμενες και οτι η σημερινη φυσικη
εικονα του Κοσμου δεν εχει καμμια σχεση με αυτα που υποστηριζονται
αλλα με αυτα που αποσιωπουνται. Τοσο ο νομος διατηρησης της
Ενεργειας οσο και οι βασικες αρχες της θερμοδυναμικης οσο και η
φυσικη στροβιλισμου πρεπει να επαναεξετασθουν. Υπαρχει τουλαχιστον
η υπονοια οτι περαν της σχολικης επιστημης ανοιγονται νεοι δρομοι που
οδηγουν σε πολυ ενδιαφερουσες και εως προσφατα ανεκμεταλευτες και
εναλλακρτικες δυνατοτητες.
Ειναι δυνατη μια ενεργειακη μεταβολη χωρις καυσημα που να
παρεχη την δυναμικοτητα εκεινη για να καλυπτει εσαει τις
ενεργειακες αναγκες των ανθρωπων του παροντος και του μελλοντος;
Ειναι οι βασικες αρχες της θερμοδυναμικης πραγματι ακλονητες;
Ειναι πραγματι το Perpetuum Mobile ανυπαρκτο, δηλαδη οτι
τιποτε δεν υπαρχει που απο το τιποτε θα παραγει ενεργεια;

Ο Max Plank διατυπωσε βασιζομενος στο δευτερο θερμοδυναμικο

αξιωμα οτι
«μια Μηχανη, η οποια λαμβανει θερμοτητα απο το περιβαλλον δεν
μπορει να λειτουργηση και γι’αυτο
αποτελει Pepetuum Mobile δευτερου ειδους». Δεν απεκλεισε ομως την
δυνατοτητα απορυψης της ως ανω εμπειρικης αρχης. Ειναι γνωστο οτι οι
θερμοδυναμικες αρχες ισχυουν αποκλειστικα για κλειστα συστηματα της
Φυσικης. Ειναι επισης γνωστο οτι τετοια συστηματα στην φυση
δεν υπαρχουν και συνεπως η Εντροπια δεν μπορει μονο να αυξανεται
αλλα και να μειωνεται. Το δογμα οτι η Εντροπια μονο αυξανεται, δεχεται
οτι το Συμπαν
καταναλωνεται και στο τελος υποκειται στον θερμικο θανατο. Το δογμα
αυτο
αποδεχεται την απωλεια της ελευθερης ενεργειας που σημαινει και την
αυξηση
του χαους.
Τιποτε ομως δεν χανεται!
Περαν των ως ανω κλονιζονται και τα βασικα θεμελια της Φυσικης,
δηλαδη η ταυτιση της Βαρυτητας με την αδρανεια μιας μαζας. Υπαρχει
ακομη και η υπονοια οτι τα στοιχειωδη σωματιδια της
 βαρυτητας, δηλαδη τα Βαρυτονια ακολουθουν αγνωστους ακομη για
εμας νομους. Ο Κοσμος των Μοριων, Ατομων, Κβαντοτεμαχιδιων ειναι
ανοιχτος,
δηλαδη υποκειται σε ενεργειακους νομους που ακομη δεν γνωριζουμεν.

Οι βιομηχανικεs χωρεs στην νησιδα ευημεριαs του βορειου ημισφαιριου,

που συγκροτουν το 20 % του παγκοσμιου πληθυσμου και μετατρεπουν
80 %
τηs πρωτογενουs παγκοσμιαs ενεργειαs, βρισκονται σημερα μπροστα σε
μια
μεγαλη εποχιακη προκληση, για να αποτρεψουν επικινδυνεs πολιτικεs
και
κοινωνικεs κρισειs με αποτελεσματα που σημερα δεν μπορουν να
προβλεθουν.
Οσο καιρο δεν βρεθει λυση στο ενεργεικο προβλημα που μαστιζει το
μεγαλυτερο μεροs του ανθρωπινου πληθυσμου του πλανητη μαs, θα
παραμινει αδυνατοs μια εξελιξη τηs παγκοσμιαs οικονομιαs και
κοινωνιαs χωριs διαταραχεs (1).

Εαν θεωρηθη οτι το συμπαν μαs ειναι ενα κλειστο συστημα, τοτε η
ποσοτητα
ενεργειαs που περιεχει αυτο παραμενει εντοs του αιωνια σταθερη.
Στο κλειστο αυτο συστημα λαμβανουν χωρα χωριs διακοπεs αμετρητεs
διαδικασιεs από ενεργειακεs μεταμορφωσειs.
Οι γνωστεs διαδικασιεs ειναι οριστικεs οι αγνωστεs απειρεs.
Τι ειναι ομωs το απειρο ; Η εννοια αυτη απο οποιανδηποτε δρομο και εαν
εξετασθει δεν συλλαμβανεται, διοτι στεκεται περα απο καθε νοητικη και
αντιληπτικη ανθρωπινη ικανοτητα και γι’αυτο αλλωστε ηταν ανυπαρκτη
στουs αρχαιουs Ελληνεs. Το απειρο ειναι μια μαθηματικη εφευρεση του
ανθρωπινου εγκεφαλου και δεν απορρεει λογικα απο πουθενα, γιατι θα
επαυε να ειναι απειρο και δεν εχει αναγκη απο κανενα λογο εξηγησηs για
να δικαιολογηθη η υπαρξη τηs, διοτι η υπαρξη τηs περικλειει αυτον τον
λογο.
Η εννοια αυτη ειναι ανεξαρτητη απο την αναγκη και απο καποιο σκοπο.
Ειναι συνεπωs ενα αυταρκεs ον. Η αυταρκεια για την υπαρξη τηs
εξαντλει και την λογικη τηs αυταρκεια.
Η εννοια του απειρου περικλειει τα παντα, μορφοποιειται,
αυτοκατασκευαζεται και δεν χρειαζεται τιποτε, γιατι ειναι απειρο. Το
συμπαν μαs υπαρχει και μαλιστα χωριs καμμια επιφυλαξη, υπαρχει και
περα απο τα δεδομενα που παρεχουν τα ισχυροτερα τηλεσκοπια και
ραδιοτηλεσκοπια. Αυτο ειναι ολα, οτι ειναι ‘η οτι καποτε υπηρξε ‘η οτι
καποτε θα υπαρξει. Περιεχει αμυθητο πλουτο σε γλαφυρα γεγονοτα και
 θαυμασιεs αλληλοεπιδρασειs που θαμπωνουν με θαυμασο, ριγοs και
σεβαs τουs ανθρωπουs.

Η γη μαs ειναι μεν οριστικη, οι αποθηκευμενεs ομωs μεσα τηs

ενεργειακεs πηγεs ειναι αιωνιεs και απειρωs μεγαλεs. Εδω και 4,6
δισεκατομμυρια χρονια
καλυπτει τιs αναγκεs τηs σε ενεργεια απο τον Ηλιο μαs. Αυτοs με
διαμετρο
περιπου 1,4 εκατομμυρια χιλιομετρα και μαζα 2 . 10 στην 27
τοννουs υδρογονου ειναι μεσα στο ηλιακο μαs συστημα το μεγαλυτερο
ουρανιο σωμα.
Η μεταβαση απο την αβιο στην εμβιο υλη στην γη, εξαρτηθηκε απο
προ’υ’θεσειs απειροελαχιστων μεταβολων στα μεγεθη των βασικων
σταθερων τηs φυσικηs. Το φαινομενο τηs ζωηs στον πλανητη μαs
παρουσιαστηκε πριν απο περιπου 2 δισεκατομμυρια χρονια σε συνθηκεs
που τιποτε δεν προδικαζε πωs μπορουσαν να προκυψουν ζωντα οντα με
περιπλοκεσ ζω’ι’κεs δομεs και μαλιστα απο απλεs ουσιεs.

Ο ηλιοs μαs βρισκεται σε αερωδη κατασταση, αποτελειται κυριωs

απο υδρογονο και περιεχει το 99 % τηs μαζαs του ηλιακου μαs
συστηματοs. Λογω των δυναμεων βαρυτηταs υπερβαινουν οι τιμεs
πιεσεωs στο εσωτερικο του ηλιου μαs τα μερικα εκατομμυρια
χιλιογραμμα ανα τετραγωνικο εκατοστο.
Οι δυναμειs αυτεs ευθυνονται για την δημιουργια θερμοκρασιων εωs 20
εκατομμυρια βαθμουs Κελσιου, που δημιουργουν με την σειρα τουs
πυρηνικεs συντηξειs οι οποιεs ευθυνονται για την αναδυση τηs ενεργειαs
στην ηλιακη επιφανεια και την εκπομπη αυτηs υπο μορφην ακτινοβολιαs
και θερμοτηταs στουs πλανητεs του ηλιακου μαs συστηματοs.
Ως πηγη ενεργειαs λειτουργει η
μεταβολη τηs υληs σε ενεργεια. Με την πυρινικη συντηξη μεταβαλλονται
675
εκατομμυρια τοννοι υδρογονου ανα δευτερολεπτο σε ενεργεια.
Αυτο ομωs σημαινει, οτι τα αποθεματα υδρογονου του ηλιου μαs,
καθαρα υπολογισθηκα, θα εξαντληθουν σε περιπου 5 δισεκατομμυρια
χρονια. Εωs τοτε, με γηινα δεδομενα, ειναι εναs μεγαλοs δρομοs, ετσι
ωστε ο ηλιοs μαs να παραμενη για τουs ανθρωπουs και για τα αλλα
ζωντα οντα μια αστηρευτη ενεργειακη πηγη.

Ο ηλιοs μαs, ωs αστηρευτη πηγη ενεργειαs, διοχετευει καθε χρονο στην

γη ποσοτητα ενεργειαs ιση με 3,2 . 10 στην 14 TWa, με μια πυκνοτητα
ισχυοs των
62.600 KW ανα τετραγωνικο μετρο τηs επιφανειαs του ηλιου, που
αντιστοιχει
σε μια θερμοκρασια τηs επιφανειαs του ηλιου (θερμοκρασια των μαυρων
κηλιδων) των 5.487 βαθμων Κελσιου.
Περιπου 178.000 Twa τηs ηλιακηs ενεργειαs αντανακλουνται υπο μορφη
ακτινοβολιαs βραχεων κυματων στα υψηλα στρωματα τηs γηινηs
ατμοσφαιραs (ιδε Σχ. 17). Η γηινη επιφανεια αντανακλα σε μορφη
ακτινοβολιαs μακρεων κυματων συμπληρωματικα περιπου 68.000 TWα.
Οι εξατμισειs των υδατων και η ανυψωση αυτων υπο μορφην ομιχληs
και νεφων απαιτουν περιπου 40.000 TWa. Η ενεργεια τηs ηλιακηs
ακτινοβολιαs που θερμαινει και μετακινει τον αερα και τα κυματα τηs
θαλασσαs ειναι σχετικα μικρη. Με την φωτοσυνθεση απορροφα η
βιομαζα σχεδον 50 Twa ηλιακη ενεργεια την οποια με την βοηθεια τηs
χλωροφυλληs μεταβαλλει σε χημικη ενεργεια υπο μορφη αποθεματων
κοιτασματων υδρογονανθρακων και διαφορων μορφων ανθρακοs. Η
διαδικασια τηs φωτοσυνθεσηs εχει ωs εξηs:

α. Αντιδραση του φωτοs, κατα την οποια μεταξυ αλλων διασπαται το

νερο

2 Η2Ο > 4 Η + Ο2 + 4e
β. Σκοτινη αντιδραση, κατα την οποια τα ιοντα υδρογονου (πρωτονια)
αποθηκευονται στα CO και σχηματιζουν κυτταριτιδα

Η2 + CΟ2 > CH2O + O

Κατα αυτον τον τροπο σε χρονικο διαστημα περιπου 700 εκατομμυριων

χρονων
δημιουργηθηκαν απο περιπου 3.000 τρισεκατομμυρια τοννουs οργανικηs
υληs
που υπηρχε σε ολεs τιs ιζηματογενειs περιοχεs του πλανητη γη, μονο 2 %
υδρογονανθρακεs ( 60 τρισεκατομμυρια τοννοι). Απο τα γηινα
κοιτασματα υδρογονανθρακων θεωρουνται εκμεταλλευσιμα μονο 700
τρισεκατομμυρια τοννοι SKE (636,4 TWa).
Τα εκμεταλλευσιμα κοιτασματολογικα αποθεματα Πετρελαιων
υπολογιζονται
σε περιπου 400 δισεκατομμυρια τοννουs SKE (363,6 TWa) και φυσικων
αεριων σε 300 δισεκατομμυρια τοννουs SKE (272,7 TWa). Τα
εκμεταλλευσιμα
κοιτασμαλογικα αποθεματα ανθρακοs υπολογιζονται με περιπου 2.000
δισεκατομμυρια τοννουs SKE και των πετρελαιοσχιστολιθων και
πετρελαιοαμμων με περιπου 700 δισεκατομμυρια τοννουs SKE (1).

Οι παγκοσμιες ετησιες αναγκες μεταβολης ενεργειαs

υπολογιζονται σημερα σε 18,4 TWa ‘η 20,2 δισεκατομμυρια SKE (
 1 SKE =760 χιλιογραμμα ανθρακιτου). Στο Πινακα 1 παρισταται η
εξελιξη των παγκοσμιων αναγκων
των ανθρωπως σε ενεργεια σε δισεκατομμυρια
τοννουs SKE (Mrd. t. SKE) εωs το ετοs 2050 μ.Χ.

Πινακας 1
Μεταβολη Ενεργειας σε δισεκατομμυρια t SKE

Ετος Ανθρακας Πετρελαιο Φυσικο Πυρηνικη Ανανεωσημες Συ

νολο
Αεριο Ενεργεια

1880 0,40 0,20 - - -

0,60
1900 0,40 0,40 - - -
0,80
1920 0,80 0,40 - - -
1,20
1940 1,00 0,40 1,20 - -
2,60
1960 1,80 1,40 1,60 0,40 0,40
5,60
1980 2,00 4,00 2,00 1,00 1,00
8,00
2000 3,40 10,00 3,00 1,00 3,00 2
0,40
2020 4,60 5,20 4.00 1,80 4,00 2
0,60
2040 5,60 5,20 6,00 3,20 6,00 2
5,80
2050 6,00 7,20 6,00 4,00 7,80 3
1,00

Εως οτου υλοποιηθει η ενεργειακη μεταβολη με πυρηνικη συντηξη από

τους
ανθρωπους του πλανητη μας πρεπει να αναζητηθουν συμπληρωματικοι
δρομοι
για να ικανοποιηθη η πεινα για ενεργεια των ανθρωπων του αυριου. Μια
δυνατοτητα προσφερει η μεταβολη απολιθωματικων υγρων και αεριων
υλων σε ενεργειακους- και υλικους φορεις.
Αυτοι με την πλευρα τους θα μπορουσαν να χρησιμοποιηθουν
πολυτροπα εάν υπηρχεν προς διαθεση μια υποδομη αγωγων.
 Το υδρογονο π.χ. περαν της μελλοντικης του συντηξης χρησιμοποιειται
σημερα σαν βιομηχανικο καυσιμο και μπορει να παραχθη με
αναμορφωση του φυσικου
αεριου με ατμο, με μερικη αεροποιηση βαρεων υδρογονανθρακων ‘η
γαιανθρακα και με ηλεκτρολυση νερου. Οι δυνατοτητες ενεργειακης
μεταβολης του υδρογονου εχουν ανιχνευθει εδώ και πολλες δεκαετιες (7,
8, 9, 10, 11, 12,
13). Μια σκιαγραφηση συνδυασμου των δυνατοτητων αυτων με τιs
οποιεs οι
καταναλωτες του αυριον σε ενεργεια θα μπορουσαν να προμηθευτουν με
τιs
αναγκαιεs ποσοτητεs ενεργειαs, εχει ωs εξηs:

1. ηλεκτρικη ενεργεια
2. ατμοs υψηληs πιεσηs
3. ατμοs χαμηληs πιεσηs
4. θερμοτητα κεντρικων θερμανσεων κατοικιων συνδεδεμενων με
βιομηχανικεs εγκαταστασειs παραγωγηs ζεστου νερου ‘η ατμου
χαμηληs πιεσηs
5. συνθετικα αερια για την βιομηχανια χημιαs π.χ, για παραγωγη
μεθανοληs
6. αερια επαναφοραs στην βιομηχανια σιδηρου και χαλυβοs

Η γη περιστρεφεται γυρω απο τον ηλιο μαs με μια αξονικη αποκλιση 23

βαθμων και 27 λεπτων επι του επιπεδου τηs κινησηs. Ο πλανητη μαs
ειναι μια μεγαλη σβουρα η οποια εχει ενα τελειωs ελευθερο αξονα
περιστροφηs και
τεινει να διατηρηση αμεταβλητη την διευθυνση του αξονα περιστροφηs
ωs προs το επιπεδο τηs εκλειπτικηs, με το οποιο σχηματιζε γωνια 60
βαθμων και 33 λεπτων. Οι εξωτερικεs δυναμειs που επιδρουν στην γη
προερχονται απο τον
ηλιο και την σεληνη μαs. Η γη εχει ωs γνωστο σχημα ελλειψοειδουs εκ
περιστροφηs, σαν να προκειται για μια σφαιρα που περιβαλλεται απο μια
δακτυλιοδη εξογκωση.
Οι ελξειs τιs οποιεs εξασκει ο ηλιοs μαs επι των δυο τμηματων τηs
εξογκωσηs αυτηs, ειναι ανισεs λογω τηs διαφορετικηs αποστασηs των
δυο εξογκωσεων τηs γηs απο τον ηλιο μαs.
Για τον λογο αυτο ενεργει επι τηs γηs μια ροπη, η οποια τεινει να
καταστηση τον αξονα αυτηs καθετο προs το
επιπεδο τηs εκλειπτικηs. Λογω τηs ροπηs αυτηs ο αξοναs τηs γηs εκτελει
μεταπτωτικη κινηση και μεσα σε 25.800 χρονια διαγραφει μια πληρη
επιφανεια κωνου. Η ροπη αυτη δεν ειναι σταθερη κα’ολη την διαρκεια
 τηs ετησιαs περιφοραs τηs γηs γυρω απο τον ηλιο μαs και παιρνει την
μεγαλυτερη τιμη
κατα τα ηλιοστασια και γινεται ιση με το μηδεν κατα τιs ισημεριεs.
Επειδη η θεση του ηλιου μαs ωs προs τον γηινο ισημερινο συνεχωs
μεταβαλλεται, γιαυτο
και η κινηση τηs μεταπτωσηs του αξονα τηs γηs δεν ειναι ομαλη. Λογω
τηs ελξεωs την οποια ασκει και η σεληνη στην δακτυλιοειδην εξογκωση
τηs γηs, ο αξοναs αυτηs κατα την μεταπτωτικη κινηση του, εκτελει και
μια μικρη
ταλαντωση, δηλαδη κλονιση καθε 19 χρονια, λογω τηs θεσεωs που
λαμβανουν
ωs προs την γη ο ηλιοs και η σεληνη μαs καθε 19 χρονια.

Το παχοs τηs γηινηs ατμοσφαιραs δεν υπερβαινει τα 800 χιλιομετρα και

υποδιερειται στην Τροποσφαιρα, Στρατοσφαιρα, Μεσοσφαιρα και
Ιονοσφαιρα
‘η Θερμοσφαιρα.
Η Μεσοσφαιρα εκτεινεται απο 40 εωs τα 80 περιπου
χιλιομετρα πανω απο την γηινη επιφανεια και στα υψηλοτερα σημεια τηs
περιεχει οξυγονο στην μονοατομικη του μορφη χωριs ενωσειs με αλλα
στοιχεια
( 4 ). Η Ιονοσφαιρα ‘η Θερμοσφαιρα εκτεινεται απο τα 80 εωs τα 800
χιλιομετρα στην οποια η θερμοκρασια αυξανεται με το υψοs και φθανει
εωs τουs 1.500 βαθμουs Κελσιου. Η παρουσια τηs Ιονοσφαιραs
συμβαλλει στην διαδοση των ραδιοκυματων σε μεγαλυτερεs αποστασειs
εμβελειαs.
Για τουs ζωνταs γηινουs οργανισμουs μεγαληs σημασιαs ειναι η
Τροποσφαιρα, η οποια περιεχει θερμοκρασια και οξυγονο. Το παχοs τηs
Τροποσφαιραs δεν υπερβαινει τα 16 χιλιομετρα.
Στα γηινα γεωγραφικα πλατη με ηπιο κλιμα, οπου ζουν οι περισσοτεροι
ανθρωποι, η Τροπoσφαιρα εχει ενα παχοs 10 με 11 χιλιομετρα. Η στενη
αυτη λωριδα περιεχει τα 80 % τηs μαζαs τηs γηινηs ατμοσφαιραs ( 8
εκατομμυρια τοννοι αεροs ανα τετραγωνικο χιλιομετρο τηs γηινηs
επιφανειαs, δηλαδη συνολικα 4,16 δισεκατομμυρια τοννοι αεροs και το
συνολο του νερου τηs Υδροσφαιραs, δηλαδη 1,33 δισεκατομμυρια
κυβικα χιλιομετρα).

Η επιφανεια τηs γηs δεχεται σχεδον ολη την ενεργεια τηs απο τον ηλιο
μαs
(ιδε Σχ.: 17) και θερμαινεται απο τιs ακτινεs αυτου. Το κυριο προβλημα
βρισκεται στην μικρη πυκνοτητα ισχυοs τηs ακτινοβολιαs του Ηλιου μαs
στην γηινη επιφανεια που ειναι κατα μεγιστα 1 KW ανα τετρα- γωνικο
μετρο γηινηs επιφανειαs σε αντιθεση με 62.400 KW ανα τετραγωνικο
μετρο ηλιακηs επιφανειαs. Η ηλιακη ακτινοβολια προs την γη εκπεμπεται
απο μικρη χωρικη γωνια και φωτιζει γι’αυτο αραιομενη την γη ( 7 . 10
στην πλην 5 Steradians ). Το ηλιακο φωs μεταφερει θερμικη ενεργεια στα
ατομα του αεροs τηs γηινηs ατμοσφαιραs και ενισχυει ετσι την ατακτη
κινηση αυτων. Τα ατομα του αεροs κρουονται μεταξυ τουs με
αποτελεσμα να απελευθερωθη θερμοτητα. Η πυκνοτητα των μοριων
αεροs στην ατμοσφαιρα ειναι γι’αυτο μεγαληs
σημασιαs και επιδρα στιs κλιματολογικεs συνθηκεs που δημιουργουνται
στην γη. Aναλογα με τιs γηινεs περιοχεs η θερμανση απο τον Ηλιο μαs
ειναι αξαιρετικα ανιση.
Στον βορειο και νοτιο πολο κανει κρυο και στο επιπεδο του ισημερινου
ζεστη. Απο την ακριβη ποσοτητα ηλιακηs ενεργειαs που δεχεται καθε
τετραγωνικο χιλιομετρο η γηινη επιφανεια, αναλογα με το εαν αυτη
βρισκεται σε πολικη ζωνη ‘η στον ισημερινο, θα επρεπε να κανη πολυ
περισσοτερο κρυο στουs πολουs και, αντιθετα πολυ περισσοτερη ζεστη
στον ισημερινο τηs γηs. Αυτο σημαινει, οτι με διαφορουs τροπουs ο
θερμοs αεραs των τροπικων περιοχων ερχεται να ζεστανη τιs πολικεs
περιοχεs και σε ανταλλαγμα, ψυχροs αεραs μεταφερεται απο τουs πολουs
προs τον ισημερινο.
Αυτεs οι θερμικεs ανταλλαγεs πραγματοποιουνται απο μεγαλα
ατμοσφαιρικα ρευματα που κινουνται σε μεγαλυτερο ‘η μικροτερο υψοs.
Στην Τροποσφαιρα, οταν ο θερμοs και ο ψυχροs αεραs συγκρουονται,
δημιουργουν προσκρουοντα μετωπα στα οποια αντιπαρατιθενται
κανονικοι και ισχυροι ανεμοι.
Τα φαινομενα που παρατηρουνται στην Τροποσφαιρα ειναι
αποτελεσματα τηs
περιστροφηs τηs γηs γυρω απο τον αξονα τηs και τηs επιδρασηs τηs
δυναμηs
Cariolis με αποτελεσμα την δημιουργια αληγων και ανταληγων ανεμων.
Οι αληγειs ανεμοι ειναι μαζεs αεροs οι οποιεs κινουνται στην επιφανεια
τηs γηs απο την ζωνη υψηλων πιεσεων (γεωγραφικου πλατουs 30
βαθμων) προs την ζωνη χαμηλων πιεσεων του ισημερινου. Τα ρευματα
αυτα του αεροs εχουν
στο βορειο ημισφαιριο διευθυνση απο βορρα προs νοτο.
Οταν ομωs κατερχονται, διαρκωs εκτρεπονται προs τα δεξια και ετσι
γινονται στα κατωτερα γεωγραφικα πλατη βορειοανατολικοι ‘η
νοτιοανατολικοι ανεμοι. Παρομοιο φαινομενο παρατηρειται και στουs
ανταληγειs ανεμουs, οι οποιοι σχηματιζονται στα ανωτερα υψη και
πνεουν αντιθετα προs τουs αληγειs ανεμουs.
Το ιδιο αποτελεσμα δημιουργει η δυναμη Cariolis σε καθε ρευμα αεροs.
Για τον λογο αυτο τα ρευματα αεροs που συγκλινουν προs ενα κεντρο
χαμηλων πιεσεων (κυκλωναs) ‘η αναχωρουν απο το κεντρο υψηλων
 πιεσεων (αντικυκλωναs), δεν σχηματιζονται ακτινοειδα, αλλα
σχηματιζουν τοξα. Ομοια εκτροπη εχουν και τα θαλασσια ρευματα.
Σε αυτη την μαχη των νεφων που περιεχουν γλυκο νερο πλητονται
ορισμενεs χωρεs τηs γηs απο πολυμηνεs ξηρασιεs. Αλλεs μαζεs αεροs
που ερχονται απο τουs ωκεανουs προκαλουν σφοδρεs βροχοπτωσειs και
δημιουργουν τεραστιεs πλημμυρεs.
Οι μαχεs αυτεs δεν ειναι απορροια των κλιματολογικων μεταβολων λογω
του θερμοκηπειου(;) αλλα διεξαγονται εδω και χιλιετιεs. Καθωs ο
πλανητηs γη περιστρεφεται απο τα δυτικα προs τα ανατολικα, η
περιστροφη τηs (δυναμη Cariolis) εκτρεπει τουs ανεμουs προs τα δυτικα.
Πραγματι στο επιπεδο του ισημερινου, η αερια μαζα περιστρεφεται
διατρεχονταs 40.000 χιλιομετρα σε 24 ωρεs, δηλαδη με ταχυτητα 465
μετρα ανα δευτερολεπτο, ενω στον 60ον παραλληλο (που περναει απο το
Οσλο τηs Φιλανδιαs και εχει μηκοs μονο 22.000 χιλιομετρα) η ταχυτητα
περιστροφηs ειναι μονο 273 μετρα ανα δευτερολεπτο.
Οποτε οι ανεμοι που πνεουν προs τον ισημερινο αποκτουν καθυστερηση
σε σχεση με την περιστροφη του ισημερινου αερα. Γι’αυτο αλλωστε
εκτρεπονται προs τα δυτικα (αληγειs ανεμοι).
Οι αληγειs αυτοι ανεμοι πνεουν στα χαμηλα στρωματα τηs
Τροποσφαιραs και προκαλουν τιs μεγαλεs βροχοπτωσειs τηs ισημερινηs
ζωνηs. Σε αυτη την ζωνη που περιβαλλει τον πλανητη γη, οι αληγειs
ανεμοι του βορειου ημισφαιριου με ΒΑ-ΝΔ κατευθυνση συγκρουονται
με τουs αληγειs ανεμουs του νοτιου ημισφαιριου με ΝΑ-ΒΔ κατευθυνση.
Το ενδοτροπικο αυτο μετωπο μαχηs βρισκεται αναμεσα στουs τροπικουs.
Εξαιτιαs τηs συναντησηs τουs, οι αληγειs ανεμοι αναγκαζονται να
υψωθουν καθετα δημιουργωνταs μεγαλουs στροβιλουs, γεγονοs που
παραγει εξαιρετικα αφθονεs βροχεs.
Πραγματι, εχονταs περασει πανω απο τουs ωκεανουs οπου
πραγματοοιειται σημαντικη εξατμιση νερου, οι αληγειs ανεμοι περιεχουν
μεγαλεs ποσοτητεs υδρατμων που συμπυκνωνονται εξαιτιαs του ψυχουs
που επικρατει σε μεγαλο υψομετρο. Απο την στιγμη που οι αληγειs
ανεμοι ωθουνται ψηλα στην ατμοσφαιρα μεταβαλλονται σε ανταληγειs
ανεμουs, οι οποιοι πνεουν σε μεγαλο υψομετρο με αντιθετη φορα απο
εκεινη των αληγων ανεμων.
Στο επιπεδο των Τροπικων, στελνουν προs το εδαφοs ενα θερμο και
εξαιρετικα ξηρο αερα, στον οποιο οφειλεται το ανυδρο τοπιο των
περιεχων αυτων. Η συμπυκνωση των υδρατμων σε βροχη συνιστα ενα
φαινομενο που εκλυει θερμοτητα. Ο αεραs που δημιουργει σε μεγαλο
υψομετρο τηs Τροποσφαιραs τουs ανταληγειs ανεμουs εχει θερμανθει
και τωρα ξανακατεβαινει προs την γηινη επιφανεια εναs ξηροs αεραs που
εχει χασει την υγρασια του και ιδιωs πολυ θερμοs αεραs, ο οποιοs
προκαλει μεγαλη εξατμιση.
 Συνεπωs η λειψυδρια στιs τροπικεs περιοχεs ειναι σε μεγαλο βαθμο,
συνεπεια των ισχυρων βροχοπτωσεων τηs ισημερινηs ζωνηs. Η σχεση
αυτη δημιουργειται απο το κυκλωμα που σχηματιζουν οι αληγειs ανεμοι
σε χαμηλο υψομετρο και οι ανταληγειs ανεμοι σε υψηλο.

Η κατασταση τηs κυκλοφοριαs των ανεμων στην Τροποσφαιρα εξηγει

την
κατανομη των υγρων και ξηρων περιοχων κυριωs στην Αφρικη και εν
μερει στην Ασια, δεν εξηγει ομωs πιστευτα τιs εντονεs βροχοπτωσειs που
δεχονται το καλοκαιρι οι περιοχεs ανατολικοτερα απο την Ινδια, δηλαδη
οι περιοχεs του
Μπαγκλαντεs, Ινδονησιαs, Φιλιππινων, τηs νοτιαs Κιναs κλπ. Στιs
περιοχεs αυτεs παρεμβαινει το κλιματολογικο φαινομενο
του «μουσωνα» που αναλογα με τιs εποχεs, οι αληγειs ανεμοι πνεουν το
μεγαλυτερο μεροs του χρονου προs αντιθετεs κατευθυνσειs, δηλαδη απο
βορειοανατολικα προs τα νοτιοδυτικα, που σημαινει, οτι αυτοι πνεουν
απο την ασιατικη ηπειρο προs τον ινδικο ωκεανο. Η εποχη αυτη στην
Ινδια ειναι ξηρη, διοτι οι αληγειs αυτοι ανεμοι πνεουν απο τιs ξηρεs
περιοχεs τηs κεντρικηs Ασιαs.
Αντιστροφα το καλοκαιρι οι αληγειs αυτοι ανεμοι πνεουν απο τον νοτο
προs βορρα, ερχονται δηλαδη απο τον ινδικο και ειρηνικο ωκεανο
φορτωμενοι με υγρασια και φερνουν στην Ινδια, στην Ινδοκινα και στην
νοτια Κινα μεγαλεs βροχοπτωσειs.
Οι ανεμοι αυτοι του καλοκαιρινου «μουσωνα» δεν ειναι αλλοι απο τουs
αληγειs ανεμουs του νοτιου ημισφαιριου που προσελκυονται στο βορειο
ημισφαιριο. Ενω εχουν κατευθυνση ΝΑ-ΒΔ στο νοτιο ημισφαιριο,
εκτρεπονται προs ΒΑ μολιs διασχισουν τον ισημερινο. Χωριs τον
«μουσωνα» η Ινδια θα ηταν ανυδρη περιοχη.

Ενω οι Αντιλλεs, το Μεξικο και η κεντρικη Αμερικη βρισκονται κοντα

στον
Τροπικο, δηλαδη στο επιπεδο τηs ανυδρηs αφρικανικηs περιοχηs, ο
κολποs
του Μεξικου και η θαλασσα των Αντιλλων βρισκονται κατω απο την
πνοη των
αληγων ανεμων. Οι αληγειs ανεμοι του βορειου και νοτιου ημισφαιριου
συναντιουνται πανω απο την Αμαζονια, η οποια δεχεται αφθονεs βροχεs.

Οι μεσογειακεs χωρεs που βρισκονται βορεια τηs ανυδρηs αφρικανικηs

περιοχηs και των ερημων τηs μεσηs ανατοληs, δεχονται βροχεs που ειναι
πολλεs φορεs ισχυρεs.
Οι χωρεs αυτεs ενω εχουν μεγαλο ετησιο υψοs βροχοπτωσεων,
βρισκονται αντιμετωπεs για αρκαιτουs μηνεs με το προβλημα τηs
 ανομβριας. Το καλοκαιρι π.χ. η αερια μαζα τηs Σαχαραs - η οποια
αποτελειται απο τον εξαιρετικα θερμο και ξηρο αερα που δημιουργουν οι
ανταληγειs ανεμοι - απλωνεται βορειοτερα στην Μεσογειο, ακομη και
στιs ευρωπα’ι’κεs χωρεs. Αντιστροφα νοτια τηs Σαχαραs, το καλοκαιρι
ειναι η εποχη των μεγαλων βροχοπτωσεων, γιατι η ισημερινη μαζα
θερμου και εξαιρετικα υγρου αερα – που παραγεται απο τουs αληγειs
ανεμουs - ανεβαινει προs βορεια. Στα τελη του καλοκαιριου οι μαζεs
αυτεs αεροs ξανακατεβαινουν νοτια. Ετσι η μαζα του αερα τηs Σαχαραs
εγκαταλειπει την Μεσογειο, η οποια οπωs και το συνολο τηs Ευρωπηs
δεχονται βροχοπτωσειs που φερνουν οι δυτικοι ανεμοι που ειναι
φορτωμενοι με την υγρασια του ατλαντικου ωκεανου.

Οι κυκλωνεs και τα τα’ι’φουν δημιουργονται σε περιοχεs χωριs ορια των

μετωπων μαχηs αεριων και χωριs την ενεργεια των αεριων ρευματων Jet.
Προκειται για κολοσιαιεs θερμοδυναμικεs μηχανεs που διατηρουν τιs
διαφορεs θερμοκρασιαs μεταξυ τηs θερμηs επιφανειαs τηs θαλασσαs και
τηs χαμηλοτερηs θερμοκρασιαs τηs Τροποσφαιραs εωs οτου διαλυθουν.
Η τροφοδοτιση με ενεργεια των θερμοδυναμικων αυτων μηχανων
λαμβανει
καθε φορα χωρα απο ενα κυλινδρικα περιστρεφομενο ρευμα αεροs,
πλατουs μερικεs εκατονταδεs χιλιομετρα, το οποιο πανω απο την
επιφανεια τηs
θαλασσαs και μεχρι ενα υψοs περιπου 3.000 μετρων απορροφα αερα με
μεγαλη πε- ριεκτικοτητα σε υγρασια. Το κυλινδρικα περιστρεφομενο
ρευμα αεροs
δημιουργει με τιs μεταξυ τουs ενωμενεs ελικοειδειs βραχιονεs
πολλουs κατακλυσμουs και επιταχυνεται οταν πλησιασει ενα κεντρο
χαμηληs πιεσηs.
Προτου ο με μεγαλη περιεκτικοτητα σε υγρασια αεραs φθασει στο ματι
του κυκλωνα, διοχετευεται σε ενα δακτυλιο ισχυρα ανερχομενων
ανεμων.
Οι ανεμοι
αυτοι σηκωνουν περιπου 1 δισεκατομμυριο τοννουs αερα ανα καθε λεπτο
εωs
περιπου 300 μετρα υψοs. Στουs ανερχομενουs αυτουs ανεμουs
υγροποιηουνται οι υδρατμοι και απελευθερωνουν υψιλα στην
Τροποσφαιρα θερμοτητα. Περιπου
1/10 τηs θερμοτηταs αυτηs χρησιμοποιηται για την επιταχυνση του αερα
στο κεντρο εωs 300 χιλιομετρα την ωρα και για την δημιουργια στην
θαλασσια
επιφανεια κυματων εωs 30 μετρα υψουs. Οι θερμοδυναμικεs αυτεs
μηχανεs δημιουργουνται σιγα, σιγα και οταν οι προ’υποθεσειs
δημιουργιαs τουs στο
 περιβαλλον τηs Υδροσφαιραs και Τροποσφαιραs δεν ευνοουν την
διατηρησην
τουs, διαλυονται.

Τα τρομακτικα σκηνικα για τιs απειλεs που θα δεχτει η ανθρωποτητα απο

την
κλιματολογικη μεταβολη στον πλανητη μαs, ωs απορροια των
ανθρωπινων
δραστηριοτητων, ειναι σκοπημα κατασκευασμενεs καμπανιεs για να
προωθηθουν δυναμικα οι εναλλακτικεs μορφεs καυσιμων και ενεργειαs
που κρυβουν μεσα τουs τεραστια οικονομικα συμφεροντα.
Βεβαιωs ο γηινοs θερμοστατηs ειναι ενα πολυ ευαισθητο οργανο και η
αποσταση μεταξυ ζωηs και θανατου εντοs τηs Τροποσφαιραs των
ζωντων κατοικων του πλανητη μαs ειναι πολυ μικρη, εντουτοιs οι
σημερινεs κλιματολογικεs καταστασειs που παρατηρουνται δεν
οφειλονται αποκλειστικα στιs ανθρωπινεs δραστηριοτητεs, δηλαδη στο
περιφημο φαινομενο του θερμοκηπειου. Τετοιεs θερμεs ενδιαμεσεs
καταστασειs, εντοs τηs παγετωδουs εποχηs που αρχισε πριν περιπου 40
εκατομμυρια χρονια και που μεσα ακομη βρισκομαστε, δηλαδη τετοιεs
εναλλαγεs μεταξυ καυσωνοs και ψυχουs αλλα και ευχαριστων, ειναι ενα
συνηθεισμενο φαινομενο. Αυτεs μπορει να εχουν την αφετηρια τουs στιs
μεταβολεs που μπορει να προερχονται:

1. απο μεταβολεs που οφειλονται σε ηλιακουs παραγοντεs και

2. απο μεταβολεs που οφειλονται σε γηινουs κλιματολογικουs
παραγοντεs

Οι απο τον ανθρωπο παραγομενεs ποσοτητεs CO2 που καταληγουν στην

Τροποσφαιρα και με τιs βροχοπτωσειs επιστρεφουν στην γηινη
επιφανεια, δεν ειναι σε θεση μονεs τουs να μεταβαλλουν το ισχυον κλιμα
τηs γηs. Μονο απο τιs δραστηριοτητεs των σημερινων ενεργων
ηφαιστειων παραγεται ετησιωs 30 φορεs περισσοτερο CO2 απ’οτι απο τιs
ανθρωπινεs δραστηριοτητεs. Ο ανθρωποs παραγει καθε χρονο περιπου
7.000.000.000 τοννουs ενω τα ενεργα ηφαιστεια 200.000.000.000
τονουs CO2. Κανεναs ομωs απο τιs υπευθυνεs οργανωσειs δεν κανει ουτε
μια νυξη για τιs δυνατοτητεs επιδρασηs των κλιματολογικων
καταστασεων απο

1. τιs ηλιακεs εκρηξειs

2. εκροεs μεθανιου απο το θαλασσιο υποβαθρο
3. πειραματα των ΗΠΑ και τηs Ρωσιαs στα γιγαντιαια jet-ρευματα
αεροs στην
 Στρατοσφαιρα με γιγαντια στεκουμενα ηλεκτρομαγνητικα κυματα
χαμηλων
συχνοτητων (7,5-15 Herzt). Τα ρευματα αυτα αεροs σε υψη 9.000 εωs
11.000 μετρα κινουνται με ταχυτητα εωs 300 χιλιομετρα την ωρα και
μπορουν να επιδρασουν στιs καιρικεs συνθηκεs που επικρατουν στιs
γηινεs
ηπειρουs.
4. την δημιουργια οπων στην Ιονοσφαιρα (Θερμοσφαιρα) βασει του
ερευνητικου προγραμματοσ των ΗΠΑ υψηληs συχνοτηταs δραστικηs
ακτινοβολιας (H.A.A.R.P) που μπορει μεταξυ αλλων να προκαλεση
και
ηλεκτρομαγνητικεs παρεμβολεs στιs λειτουγιεs του ανθρωπινου
οργανισμου
μεσω εκπομπηs χαμηλων συχνοτητων. Με την υλοποιηση του
προγραμματος «High-frequency Active Auroral
Research» γινονται δυνατεs
τεραστιες αλλαγες στο κλιμα μιαs επιλεγμενηs περιοχηs. Ετσι
πραγματοποιειται και το οραμα του πρωην συμβουλου εθνικης
ασφαλειας
κ. Ζβιγκνιεφ Βρεζινσκι ( 22 ) επι της Προεδριας Τσιμι Καρτερ των
ΗΠΑ.

4. τιs χημικεs ουσιεs «chemtrails» που ψεκαζονται απο ειδικα

αεροπλανα
τυπου KC-135 σε υψοs 5.000-10.000 ποδια και σχηματιζουν λευκεs
ουρεs
στον ουρανιο θολο και ομιχλωδειs στρωσειs νεφων ριχνονταs την
θερμοκρασια του περιβαλλοντοs μεχρι 7 βαθμουs Κελσιου. Δηθεν οι
ΗΠΑ
κανουν πειραματα για την αντιμετωπιση του φαινομενου του
θερμοκηπιου,
χωρις να αποκλειεται οτι τα πειραματα αυτα να εχουν στοχο τον
ελεγχο και
την κατευθυνση του καιρου και των μετεωρολογικων φαινομενων.

Βασικη προ’υ’ποθεση ειναι η υπαρξη μιαs πρωταρχικηs πηγηs ενεργειαs

που θα παραχωρει θερμοτητα θερμοκρασιαs 800 εωs 1.000 βαθμων
Κελσιου πλησιων κοιτασματων φυσικων αεριων. Ωs
πρωταρχικεs πηγεs θερμοτηταs θα
 μπορουσαν να χρησιμοποιηθουν εγκαταστασειs πυργοι με ηλιακα
κατοπτρα που θα εγκατασταθουν π.χ. εκει που βρισκονται τα
μεγαλυτερα κοιτασματα
φυσικων αεριων, στιs ερημουs Λυβυηs, Αλγεριαs, Ιρακ, Ιραν, Κιναs και
στον
Περσικο κολπο. Οι εγκαταστασειs αυτεs πυργων μπορουν να
χρησιμοποιηθουν
για την απ’ευθειαν μεταβολη τηs ηλιακηs σε ηλεκτρικη
ενεργεια (φωτοβολτα’ι’τ), αλλα και για την μεταβολη τηs ηλιακηs
ενεργειαs σε θερμοτητα. Στην δευτερη περιπτωση χρησιμοποιουνται
συγκεντρωμενα ηλιακα κατοπτρα για παραγωγη θερμοτηταs υψηληs
θερμοκρασιαs. Η θερμοτητα αυτη μπορει να μετα- βληθη σε χημικη
ενεργεια (αντιδραση ενθαλπιαs) δια μιαs ενδοθερμικηs διαδικασιαs
μετατροπηs του μεθανιο των φυσικων αεριων σε ενα συνθετικο αεριο. Η
μετατροπη αυτη ακολουθει την εξηs διαδικασια:

CH4 + H2O > CO + 3H2 ΔΗ = +206 kj/mol

CO + H2O > CO2 + H2 ΔΗ = - 41 kj/mol

2C Ο> C + CO2 ΔΗ = - 172 kj/mol

Το φορτισμενο με ενεργεια συνθετικο αεριο, μπορει να μεταφερθη

με Pipelines σε μεγαλεs αποστασειs, οπου βρισκονται οι καταναλωτεs,
χωριs απωλειεs
θερμοτηταs. Μια απο τιs κυριεs δυσκολιεs μεταφοραs του συνθετικου
αεριου
θα αποτελεσει η τασιρυγματικη διαβρωση που θα υποστουν τα Pipelines.
Υπο την επιδραση του υδρογονου του συνθετικου αεριου
δημιουργουνται
μικροσκοπικα ρυγματα στα τοιχωματα των σηληνων, τα οποια
επεκτεινονται στον πυρηνα του μεταλλου, εωs οτου ο σωληναs σπασει. Η
δυσκολια αυτη αντιμετωπιζεται με ποιοτικη αυξηση τηs αντιδρασηs του
μεταλλικου κραματοσ των σωληνων στιs διαβρωτικεs ιδιοτητεs του
υδρογονου.

Οταν το συνθετικο αεριο καταληξει στιs περιοχεs των καταναλωτων,

ακολουθει
η μεταβολλη αυτου με εξωθερμικεs χημικεs αντιδρασειs με την
βοηθεια καταλυτων στο αρχικο αεριο του μεθανιου, με παραγωγη
θερμοτηταs υψηληs θερμοκρασιαs 650-700 βαθμων Κελσιου.
Η θερμοτητα αυτη μπορει να χρησιμοποιηθη για πολλαπλουs σκοπουs ωs
π.χ. για την παραγωγη ατμου υψηληs πιεσης και μετα ηλεκτρικηs
 ενεργειαs. Μετα το πλυσιμο και εμπλοτισμο, το ιδιο μεθανιο μπορει να
διοχετευθει σε αλλο πυργο για την διασπαση του και ουτω καθ’εξηs.
Προκειται για ενα κλειστο τυπο θερμοχημικου συστηματοs παραγωγηs
ενεργειαs. Απο ενα ανοιχτο τυπο θερμοχημικου συστηματοs παραγωγηs
ενεργειαs μπορει να γινη ληψη συνθετικου αεριου, τοσο για ενεργειακουs
οσο και για αλλουs βιομηχανικουs
σκοπουs. Μπορει επισηs να γινη ληψη και καθαρισμενου και
εμπλοτισμενου
μεθανιου για απ’ευθειαν καυση.

Για την μεταφορα του συνθετικου αεριου οι σωληνεs αποτελουν και

αποθεματικο χωρο, αποθηκευονταs σε ενα μηκοs π.χ. 10.000
χιλιομετρων και διαμετρου τηs σωληνωσηs 1.500 χιλιοστων, περιπου 50
δισεκατομμυρια κυβικα μετρα τον χρονο. Η σχεση συμπιεσηs του αεριου
δεν πρεπει να υπερβη το 1:1,36. Ο αριθμοs εγκαταστασεων συμπιεστων
του αεριου για καθε 1.000 χιλιομετρα υπολογιζεται με τα ωs ανω
δεδομενα σε 8 συμπιεσταs εκαστου ισχυοs 40 ΜW.
Θεωριτικοι προβληματισμοι και πρακτικεσ εφαρμογες πειραματικου
σταδιου, απεδειξαν, οτι τετοια συστηματα θερμοχημικηs παραγωγηs
ενεργειαs εχουν τιs δυσκολιεs τουs, που μπορουν ομωs να
αντιμετωπισθουν. Η θερμοχημικη παραγωγη ενεργειαs θα μπορουσε να
γινη μια ενδιαμεση φαση εωs οτου επιτευχθει η θερμοπυρηνικη
παραγωγη ενεργειαs με πυρηνικη συντηξη.

Η ενεργεια που διαρρεει απο το υπερθερμο εσωτερικο του πλανητη μαs

προs την επιφανεια του, ειτε λογω τηs θερμικηs αγωγιμοτηταs των
πετρωματων ειτε
με την κατακορυφη κινηση τηs μαγμαs ειναι διαφορετικη σε καθε σημειο
τηs
γηινηs επιφανειαs και φθανει τα 50 εωs 100 KW ανα τετραγωνικο
χιλιομετρο.
Η εκμεταλλευση μερουs αυτηs τηs ενεργειαs, χαρη στην τεχνολογικη
προοδο
που σημειωθηκε, ειναι δυνατη οχι μονο απο πολυ ζεστα ρευστα αλλα,
κατω απο ορισμενεs συνθηκεs, ακομα και απο τα ρευστα χαμηληs μεχρι
25 βαθμουs
Κελσιου θερμοκρασιαs. Σε μερικεs περιοχεs τηs γηινηs επιφανειαs με
εντονη
ηφαιστειοτητα και τεκτονικη οπωs π.χ. στην Γροιλανδια, η θερμικη ροη
ειναι εξαιρετικα υψηλη και σε συνδυασμο με ευνο’ι’κεs γεωλογικεs
συνθηκεs
υπαρχει δυνατοτητα παραγωγηs φυσικων ατμων θερμοκρασιαs ανω των
150 βαθμων Κελσιου. Προκειται για την περιπτωση τηs γεωθερμικηs
υψηληs ενθαλ-
πιαs που εχει πολυ ευνο’ι’κουs οικονομικουs ορουs εκμεταλλευσηs.
Γεωθερμικη συνεπωs ενεργεια ειναι μια φυσικη πηγη, με γηινη
προελευση, που
στην μορφη ζεστου νερου ‘η ατμου ‘η μιγματοs των δυο φασεων ειναι
συχνα οικονομικα εκμεταλλευσιμη και πρεπει να αναπτυχθη ωs μια απο
τιs
ενδιαμεσεs φασειs προ την πυρηνικηs συντηξηs σε παγκοσμια κλιμακα.
Επιπλεον οι περισσοτερεσ ευνοημενεs γεωθερμικεs περιοχεs ανηκουν
στην κατηγορια των μη αναπτυγμενων ‘η αναπτυσσομενων χωρων.

Οι γεωθερμικεs περιοχεs χωριζονται σε τρειs κατηγοριεs:

1. Αθερμικεs περιοχεs με μεση γεωθερμικη βαθμιδα τηs ταξηs των 10-

40
βαθμων Κελσιου ανα χιλιομετρο βαθοs.

2. Ημιθερμικεs περιοχεs με μεση γεωθερμικη βαθμιδα πανω απο 40

βαθμουs
Κελσιου ανα χιλιομετρο βαθοs.

3. Υπερθερμικεs περιοχεs, με μεση γεωθερμικη βαθμιδα 4-5 φορεs πανω

απο
την κανονικη ‘η και περισσοτερο.

Η θερμικη ροη μιαs γεωθερμικηs περιοχηs που ειναι το γινομενο τηs

θερμικηs
αγωγιμοτηταs των πετρωματων και τηs γεωθερμικηs βαθμιδαs
χαρακτηριζει την γεωθερμια τηs περιοχηs.

Οι ανανεωσιμεs μορφεs ενεργειαs Αιολικη, Ηλιακη και Βιομαζα θα

αποκτησουν στον κοσμο του αυριου μεγαλυτερη απ’οτι σημερα σημασια.
Μεγαλυτερη και αποδοτικοτερη εκμεταλλευση των μορφων αυτων
ενεργειαs θα αποτελεσει ταυτοχρονα και μια προστατεευτικη ασπιδα για
την ατμοσφαιρα του πλανητη μαs και σταδιακη αποδεσμευση απο την
σημερινη εξαρτιση απο τα κοιτασματολογικα αποθεματα
υδρογονανθρακων. Τεχνολογικη εξελιξη, βιομηχανικη παραγωγη των
εγκαταστασεων και μειωση των δαπανων παραγωγηs ηλεκτρικηs
ενεργειαs, οδηγησαν την αιολικη ισχυ σε μια θεση πρωτιαs των
ανανεωσιμων μορφων ενεργειαs.
 Η αγορα τηs βιομαζαs υπολογιζεται, οτι στο μελλον θα συμβαλλει
αποφασιστικα στον τομεα ανανεωσιμων μορφων ενεργειαs, διοτι αυτη ωs
υλοενεργεια ειναι πολλαπλα χρησιμοποιησιμη. Καμμια αλλη τεχνολογια
δεν διχνει τετιουs βαθμουs προσαρμογηs με τιs απαιτησειs τηs
ενεργειακηs εξελιξηs, οσο η ηλιακη-βολτα’ι’κη. Εναs αλλοs τομεαs
αποτελει η εκμεταλλευση τηs αμπωτιδαs και παλιρροιαs στιs
παραθαλασσιεs περιοχεs και η διαφορα θερμοκρασιαs που εξαρταται απο
το βαθοs τηs θαλασσαs. Με την αυξηση του γηινου πληθυσμου θα
καταφυγει ο ανθρωποs αναγκαστικα στην εγκατασταση του στην
θαλασσα με δημιουργια καταλληληs βιομηχανιαs που θα απαιτησει
ενεργεια απο και στιs περιοχεs εγκαταστaσηs (19).

Μια ενεργειακη επανασταση προ τηs πυρηνικηs συντηξηs θα αποτελουσε

η
εκμεταλλευση τηs «Φωτιαs των Θεων» (23), δηλαδη των
κβαντοκυμανσεων του «κενου χωρου», του «Αιθερα» των αρχαιων
Ελληνων.

Κατα τον Τεσλα (20, 21) χρειαζεται μονο να συνδεθη η τεχνολογια, με

τουs τροχουs τηs φυσηs. Πριν απο περισσοτερο απο 100 χρονια
διαπιστωσε ο ερευνητηs αυτοs

«ακομη πριν περασουν πολλεs γενεεs, θα βρισκεται η

ανθρωποτητα σε
θεση, σε καθε γωνια τηs γηs να αντλη χωριs ορια ποσοτητεs
ενεργειαs»

Ο «Αιθεραs» θεωρηθηκε απο τον Maxwell ωs μια υλικη ουσια

αποτελουμενη απο λεπτοτερεs δομεs, απ’οτι τα ορατα σωματα, και
υπαρχει σε ολα τα μερη του χωρου, επισηs και σε εκεινα που
εμφανιζονται ωs κενα, αλλα καταργηθηκε
απο τον Einstein. Σημερα ξανα ανακαληπτεται με νεα ονοματα
ωσ Quintissenz,
ψευτικο κενο, πεδια-Skalar, πεδια-Higgs, ενεργεια του χωρου, ενεργεια
μηδενικου σημειου, πληροφοριακοσ αιθερας, κβαντικο κενο, πεμτουσια
κλπ.

Ενα πεδιο, ειναι μια «ομιχλη», ενας «μυρος», που διερχεται του χωρου
και
μπορει να μεταφερη μια δυναμη ‘η να περιγραψη την παρουσια και
κινηση των κβαντοτεμαχιδιων. Το δυναμικο αυτο κενο του χωρου,
συγκρινεται με μια λιμνη
 μιας καλοκαιρινης νυχτας, οπου η επιφανεια της χα’ι’δευεται ηπια απο
ζευγαρια ηλεκτρονιων και ποσιτρονιων και φωτιζεται οπως φωτιζουν οι
κολοφωτιες.
Οπωs ο Αιθεραs, ενα συμπυκνωμενο πεδιο-Higgs γεμιζει τον χωρο, μαs π
περιβαλλει ολουs, διαπερνα ολεs τιs υλεs και μαs δινει τα
χαρακτηριστικα του κενου χωρου και μια εννοια του τιποτε. Η
διαδικασια σχηματισμου απο ενα πεδιο-Higgs σε ενα ωκεανο-Higgs,
ονομαζεται αυθορμητη διαθλαση τηs συμμετριαs, που παιζει ενα
πρωτοπορο ρολο στην φυσικη των κβαντοτεμαχιδιων και στην
κοσμολογια. Διαφοροι επιστημονεs υπολογησαν το δυναμικο ενεργειαs
του «Αιθερα» με

 10 στην 33 erg/cm στην 3

 8,8 . 10 στην 8
 250 . 10 στην 12 jaule/ml
 1 λιτρο χωρικηs ενεργειαs = ενεργεια απο 5.000 λιτρα Βενζινηs

Αλλοι επιστημονεs παλι υποστηριζουν, οτι η μηδενικου σημειου ενεργεια

δεν ειναι τιποτε αλλο απο την κοσμικη ενεργεια, μια χωριs ορια,
εξυπνη, δημιουργικη δυναμη, που απο μια αμορφη κατασταση, δια
συμπηκνωσεωs δημιουργησε τα παντα οσα υπαρχουν στο συμπαν ‘η στα
συμπαντα

Βιβλιογραφια

1. Chaziteodorou G., «Energieperspektiven der Welt von Morgen»

Bergbau 3/94, S. 113ß118

2. Dettmer U.,Folkerts M., Kächler E., Sönnichsen A., «Intensivkurs

Bio-
chemie» Urban & Fischer Verlag, München-Jena 2005

3. Kilian I., Kothe H., Zitzmann N., «Biologie (Verständlich)»

Compact Verlag GmbH, München 2005

4. Χατζηθεοδωρου Γ.,
«Ο νεοs Ηλιοs Νεμεσιs...εκδικειται τον πλανητη γη»
Δαυλοs αρ. 307, Νοεμβριοs 2007, σ. 21422-21429

5. Χατζηθεοδωρου Γ., «Τα πεδια μαχηs των στρατιων του συμπαντοs»

Δαυλοs αρ. 307, Νοεμβριοs 2007, σ. 21430-21438
 6. Toynbee, A., «A Study of History»
Oxford 1947

7. Birg H., «Die demographische Zeitwende»

Spektrum der Wissenschaft, Januar/1989, S. 40-49

8. Chaziteodorou G., «Gedanken zur Energie-und Rohstoffversorgung

der
Welt». Bergbau 1/1988, S. 20-23

9. Grenz J., The Conversion of Solar Energy without Concentration»

Energia Nucleare 21 (8/9), 1974

10. Chaziteodorou G., «Die Eroberung des Meeresbodens»

Bergbau 12/1988, S. 533-539

11. Claassen R., Ginfalco L., «Werkstoffe für die Energietechnik»

Spektrum der Wissenschaft, Sonderheft, Scientific American, 1/1989

12. Becker M., Köhne R., Harth R., «Applikation of Solar Energy for
chemical
Processes» 2. Intern. Workshop an Solar central Receiver Projects,
Varese/Italy, June 1984

13. Melent A., «Perspektiven der Errichtung chemo-thermischer Systeme

zur
Wärmeversorgung auf Basis der Hochtemperaturreaktoren»
Atomno-Votorodnaja Energetuka, Technologija Moskva, 5 (1983)

14. Pflastered R., Hutchins A., «The Thermochemical Pipeline System-

Design
Study and Economics Evaluation»
Weizmann Institute of Science, Israel, Jan. 1984

15. Bowmann G., «Interfacing Primary Heat Sources and Cycles for
Thermo-
chemocal Hydrogen Produktion»
rd
Proc. 3 WHEC, Tokio, Japan 23-26.6.1980, S. 335

16. KFA Kernfoschungsanlage Jülich GmbH. Zusammenfassender

Bericht zum
 Projekt Nukleare Fernenergie (NFE), Jül.-Spez, März 1985, ISSN
0343-76
39.

17. Schütz H., «Thermochemische Prozesse zur Wasserstoffgewinnung»

Haus der Technik, Heft 448, 24-25.3.1981

18. Drümm H., «Energiequellen der Zukunft»

Erdöl-Erdgas-Zeitschrift, Jg. 1974

19. Chaziteodorou G., «Grundlagen des Meeresbergbaus»

Dr. Riederer-Verlag GmbH, Stuttgart 1976/1977

20. Tesla N., «Das Genie unserer Zeit»

Band I, VAP-Verlag 1996

21. Tesla N., «Teslas verschollene Erfindungen»

VAP-Verlag 1994

22. Brzezinski Zbigniz «Zwischen zwei Zeitalter»

New York 1985

23. Χατζηθεοδωρου Γ., «Η Φωτια των θεων»

Δαυλοs αρ. 290, Απριλιοs 2006, σ. 19709-19712

Σχηματα
Σχ. 18: Η ενεργειακη μεταβολη στον πλανητη Γη
 Σχ. 23: Παραστατικη απεικονιση της επιφανειας του
Θαλασσιου βυθου του Αρχιπελαγους του Αιγαιου

2.833 Προs τα που βαδιζουμε ;

Προβληματισμενοι στην εποχη μαs ριχνουν πολυ ανθρωποι μια ματια

προs το
μελλον. Τι προκειται αυτο να μαs φερη ;
Πωs θα φαινεται αυτο στα παιδια και στα εγγονια μαs ; Τι μπορουμε να
κανουμε, για να μπορεσουμε οχι μονο για το
αυριο αλλα και για το απομακρυσμενο μεθαυριο να εξασφαλισουμε την
ζωη μαs και να πολλαπλασιασουμε την ευημερια μαs ; Τετοια ερωτηματα
θετουν οι ανθρωποι σε ολεs τιs εποχεs απο τοτε που ο ανθρωποs ωs
ζω’ι’κο ειδοs
μεταβληθηκε σε σκεπτομενο ανθρωπο. Η μοναξια ειναι η χειροτερη
ασθενεια για εναν ανθρωπο του πλανητη γη, διοτι αυτοs ειναι ανικανοs
να ζη χωριs αυταπατεs σε ενα ανασφαλιστο συμπαν και σε εναν ασηματο
πλανητη ενοs μακρεων κυματων αστεροs, που βρισκεται χαμενοs μεταξυ
δυο σπειροειδων βραχιονων ενοs Γαλαξια.
 Η ερωτιση «προs τα που βαδιζουμε; περιεχει δυο κατευθυνσειs
προβληματισμων και κατ’επεκταση απαντησεων. Η μια κατευθυνση
ακολουθει τον δρομο τηs αστροφυσικηs, η δε αλλη τον δρομο εξελιξηs
τηs ανθρωπινηs κοινωνιαs. Χωριs την πρωτη κατευθυνση δεν θα υπηρχε
η δευτερη.

Κατα το αποσπασμα 30 του Ηρακλειτου, ο κοσμοs μαs, που ειναι ο ιδιοs

για ολεs τιs υπαρξειs, δεν δημιουργηθηκε απο κανενα θεο ‘η ανθρωπο.
Υπηρχε
παντοτε, υπαρχει και θα υπαρχει παντοτε ωs μια αθανατη φωτια που
με
ορισμενουs κανονεs αναβει και σβηνει. Η ιστορια του συμπαντοs μαs
13,7 δισεκατομμυριων χρονων, διαμετρου περι- περιπου 10
δισεκατομμυρια ετη φωτοs (το πιο απομακρυσμενο σημειο που μπο- ρει
να παρατηρηθη απο τον ανθρωπο βρισκεται σε αποσταση 4 . 10 στην 26
μετρα απο την γη), σφαιρικου ογκου 267,95 . 10 στην 84 κυβικα
εκατοστα και μαζαs 267,95 . 10 στην 113 γραμμαρια, ειναι διατυπωμενη
με διαστολη, αποκρυω- ση και αρμονικη εξελιξη μεγαληs χωριτικοτηταs
κοσμικων δομων, που εχουν ωs επι το πλειστον μορφεs σπειροειδουs
ελικοs (ιδε Σχ. 16). Ο νομοs των νομων συνεπωs του συμπαντοs και του
μικροκοσμου τηs γηινηs ζωηs ειναι η «ανελισσομενη ελιξ», η μοναδικη
μορφη κινησεωs του συμπαντοs μαs στον χωροχρονο, χωριs αρχη και
τελοs. Η Φυση, ωs Φυση-Λογοs δημιουργει και αναγνωριζει
συμπλεγματα, δομεs και δικτυα που συνδεουν μεταξυ τουs
συγκεκριμενουs αριθμουs και συμβολα. Αυτο που φαινεται πεπερασμενο
μπορει να κρυβη μεσα του το χαοs και να μην ειναι μετρησιμο. Τα χωριs
ορια ορια του, δηλαδη η απειροτητα του, μπορει να ειναι και προ’ι’οντα
οπτικηs αυταπατηs. Η κινηση τηs υληs που παρατηρειται τοσο στον
μικροκοσμο οσο και στον μακροκοσμο εχει την ιδια μορφη σε μοριακο
επιπεδο. Το συμπαν μαs, μεχρι του σημειου που μπορουμε να το
παρατηρησουμε, λειτουργει και εκφραζεται χαοτικα και με
κλασματομορφικα συστηματα, δηλαδη με ενδιαμεσεs καταστασειs τηs
υληs, αιωνια επαναλαμβανομενεs (ιδε Σχ. 12).

Οι ομαδεs γαλαξιων αποτελουνται απο συγκεντρωσειs γαλαξιων που

διανεμον-
ται σε αποστασειs μερικων εκατομμυριων ετων φωτοs και κινουνται με
ταχυτη-
τα περιπου 360.000 χιλιομετρα την ωρα. Τα σμηνη γαλαξιων εχουν
διαμετρο απο 10 εωs 20 εκατομμυρια ετη φωτοs, ειναι 10 εωs 20 φορεs
πυκνοτερα απο τιs ομαδεs και περιεχουν χιλιαδεs γαλαξιεs. Η τροχιακη
ταχυτητα των γαλαξιων ενοs σμηνουs γαλαξιων υπολογιζεται με περιπου
3.600.000 χιλιομετρα την ωρα. Οι γαλαξιεs εντοs των σμηνων κινουνται
 ταχυτερα απ’οτι οι γαλαξιεs εντοs των ομαδων γαλαξιων, διοτι η
πυκνοτητα τηs υληs εντοs των σμηνων ειναι μεγαλυτερη απ’οτι εντοs
των ομαδων.

Νεφελωματα ειναι συγκεντρωσειs γαλαξιων και εχουν διαμετρο περιπου

30
εκατομμυριων ετων φωτοs. Στιs αρχεs Ιουνιου 2006 ομαδα αστρονομων
ανακοινωσε την ανακαλυψη 300 νεφελωματων γαλαξιων με την βοηθεια
του διαστημικου τηλεσκοπειου Spitzer τηs NASA. Περιπου τα 100 απο
αυτα τα νεφελωματα απεχουν απο την γη 8-10 δισεκατομμυρια ετη
φωτοs. Τα υπερσμηνη γαλαξιων εχουν διαμετρο τουλαχιστον 100
εκατομμυρια ετη
φωτοs και περιεχουν ανα υπερσμηνοs περιπου 10.000 γαλαξιεs. Στα
υπερσμηνη γαλαξιων τοποθετουνται σημερα τα τεραστια τειχη (ομαδεs
υπερσμηνη γαλαξιων) που εχουν διαμετρο πανω απο 1 δισεκατομμυρια
ετη φωτοs, δηλαδη το 5 % τηs παρατηρουμενηs ακτιναs του συμπαντοs
μαs.

Το συμπαν μαs κατα τον Fred Adams ( 1 ) μετα την εποχη τηs αρχικηs
υληs διανυει την εποχη των αστερων που φωτιζουν, που θα την
ακολουθησει η
εποχη των εκφυλιζομενων αστερων και μετα η εποχη των μελανων οπων
και του ολικου σκοτουs. Σημερα ζουμε ακομη στην εποχη των αστερων
που φωτιζουν. Σε περιπου 6 δισεκατομμυρια χρονια (εωs σημερα
περιστραφηκε το ηλιακο μαs συστημα γυρω απο το κεντρο του γαλαξια
μαs 19 φορεs και θα περιστραφει ακομη μεχρι το τελοs τηs ζωηs του
ηλιου μαs αλλεs 18 φορεs) θα φωτιζει για λιγο καιρο με διπλασια ενταση,
που σημαινει ισχυροτερη ροη τηs ηλιακηs ενεργειαs προs την γη προτου
μεταμορφωθει σε ενα κοκκινο γιγαντα ‘η σε εναν νανο, χωριs να
αλλαξουν οι τροχιακεs ταχυτητεs των εξωτερικων πλανητων του ηλιακου
μαs συστηματοs. Η για λιγο καιρο αυξηση τηs ροηs τηs ηλιακηs
ενεργειαs προs την γη θα αυξησει την επικρατουσα θερμοκρασια σε ολη
την γηινη επιφανεια με δυσαρεστεs παρενεργειεs. Οι θαλασσεs που θα
ζεσταθουν υπερμετρα δεν θα ειναι σε θεση να συνδεσουν αρκετεs
ποσοτητεs CO2 με αποτελεσμα να καταληγη περισσοτερο CO στην
ατμοσφαιρα και να αυξανη η περιεκτικοτητα σε CO2. Μια τετοια
ατμοσφαιρα αφηνει να περαση το ηλιακο φωs εμποδιζει ομωs την διοδο
τηs υπερυθρηs ηλιακηs ακτινοβολιαs.
Η ζωη τηs γηs εκ των πραγματων πλεον θα ληξει στην φωτια. Παραμενει
μια μικρη ελπιδα να ξεφυγη απο την σημερινη τροχια τηs και να
καταληξη στην παγωμενη μοναξια στο βαθοs του χωροχρονου. Γλυτωνει
ετσι το ανθρωπινο γενοs τον θερμο θανατο, ειναι ομωs απιθανο να
επιζηση ο πλανητηs μαs
κουβαλονταs ζωη στην παγωμενη μοναξια. Οι κοκκινοι νανοι, δηλαδη οι
αστερεs με το μισο περιπου τηs μαζαs του ηλιου μαs καταναλωνουν
λιγοτερη ποσοτητα υδρογονου και αποθηκευουν την ενεργεια τουs για
μεγαλη χρονικη περιοδο, ετσι ωστε να υπαρχουν ακομη και σε 10
τρισεκατομμυρια χρονια προτου καταληξουν σε ασπρουs νανουs ‘η
εκραγουν ωs «Supernova».

Αν δεν υπηρχε το φωs του ηλιου μαs θα ηταν αδυνατο να εκδηλωθη η

ζωη στην γη και να λειτουργηση, τουλαχιστον στην μορφη που
εμφανιζεται. Χωριs
το φωs τα παντα θα ηταν νεκρα, δεν θα υπηρχε βλαστηση και χωριs την
βλαστηση δεν θα υπηρχε ζω’ι’κοs κοσμοs. Αν δεν υπηρχε το φωs, δεν θα
υπηρχε για να λειτουργηση η αισθηση και χωριs αισθησειs δεν θα
μπορουσε να διαμορφωθη πνευμα και διανοια, χωριs τα οποια δεν νοηται
πνευματικο ον με
ψυχικεs ιδιοτητεs. Το φωs ειναι αυτο που προκαλει την εκδηλωση τηs
ζωηs
και ειναι ο συντηρητηs αυτηs και πατεραs του πνευματοs. Η ζωη ειναι
τροποs εκδηλωσηs τηs κοσμικηs ουσιαs. Εαν η κοσμικη ουσια δεν ειχε
ζωη, δεν θα μπορουσε αυτη να παραγη ζωη. Ο ανθρωποs στην γη ειναι
ενα αμαλγαμα βακτηριδιων και κυτταρων και απολυτα εξαρτημενοs για
την υπαρξη του, απο το μικροβιακο αυτο πληθυσμο.
Στην βιοσφαιρικη και πλανητικη γη που ζει, αντιλαμβανεται με την
περιορισμενη λογικη του μονο ορισμενα φαινομενα του συμπαντοs χωριs
την ουσια αυτου, διοτι δεν ειναι σε θεση να νοηση χαοτικεs καταστασειs
και κλασματομορφεs και την «αει ουσια», και γι’αυτο αντιλαμβανεται
μονο τον «κοσμο τονδε». Γι’αυτο δημιουργησε με αυξημενη φαντασια
μια παραπλανητικη εικονα του κοσμου μεσα τον οποιο εμφανισθηκε και
ζει.

Η κινηση τηs γηs γυρω απο τον ηλιο και η κλιση του αξονα αυτηs ωs
προs την εκλειπτικη, προκαλουν την διαδοχη των εποχων του ετουs, με
επιδρασειs στην βλαστηση και στιs ψυχεs των ανθρωπων, προκαλωνταs
σε αυτουs εναν πλουτο ψυχικων συναισθηματων για την ποικιλια, το
μεγαλειο και την ωραιοτητα των φυσικων φαινομενων.
Εαν δεν υπηρχε η προκαλουμενη απο τον χειμωνα ψυχικη πιεση, δεν θα
απολαμβανε ο ανθρωποs την ωραιοτητα τηs ανοιξηs και δεν θα
αισθανονταν αγαλλιαση η ψυχη του απο το θεαμα τηs αναγεννημενηs
φυσηs, που περιβαλλεται λαμπροστολισμενη με ανθη και μυρα.
Η μοναξια ειναι το χειροτερο πραγμα που εναs κατοικοs τηs γηs
αισθανεται, διοτι δεν ειναι σε θεση να κατανοηση οτι ζει χωριs φαντασιεs
σε ενα ανασφαλεs συμπαν και πανω σε εναν ασημαντο πλανητη ενοs
μακρεων κυματων αστεροs, ο οποιοs απο την πλευρα του βρισκεται
χαμενοs μεταξυ δυο σπεροειδων βραχιονων στο περιθωριο ενοs γαλαξια
διαμετρου 100.000 ετη φωτοs, που πλεει μεσα σε ομαδεs, σμηνη,
νεφελωματα, υπερσμηνη και ομαδεs υπερσμηνη γαλαξιων, με ταχυτητα
περιπου 2.300.000 χιλιομετρα την ωρα. Το ηλιακο μαs συστημα που
απεχει απο τον αξονα περιστροφηs του γαλαξια μαs 28.000 ετη φωτοs
(263,76 . 10 στην 15 χιλιομετρα) χρειαζεται για την περιφορα γυρω απο
τον αξονα του

γαλαξια μαs (1656,41 . 10 στην 15 χιλιομετρα) 236 εκατομμυρια χρονια.

Ξεπερνα τα ορια τηs ανθρωπινηs φαντασιαs, οτι γινεται δυνατη η

εξαφανιση του ανθρωπινου γενουs απο την γη σε μερικεs εκατονταδεs
χρονια ενω ο πλανητηs αυτοs θα κινηται περεταιρω στην τροχια του
γυρω απο τον ηλιο και οτι θα συνεχιζουν να φεγκουν ο ηλιοs και τα
αστερια, χωριs να υπαρχη η ανθρωπινη παρουσια στην γη για να τα
παρακολουθη.
Ο θανατοs αποτελει αναποστατο τμημα για το συστημα που διαλεξε ο
ζω’ι’κοs κοσμοs και η εξελιξη του.
Εφ’ οσον οι ανθρωποι τηs γηs ζουν κατα φυση, ακολουθουν τουs νομουs
τηs ζωηs και δεν εκφυλιζονται, αυτο και μονο ειναι ικανο με την ωθηση
των νομων τηs ζωηs, να εξελιξη την γηινη ανθρωπινη κοινωνια σε
τελειοτερη μορφη και να δωση στιs ανθρωπινεs ψυχεs τα μεσα μιαs
ταχυτερηs πνευματικηs προοδου και περαιτερω ανελιξη σε τελειοτερεs
και αρμονικωτερεs μορφεs.
Κοσμο’ι’στορικα ‘η βιολογικα αιτια ομωs μπορουν να θεσουν ενα τερμα
στην ζωη των γηινων ανθρωπινων κοινωνιων οταν εξαληφθουν οι
δυνατοτητεs τηs ζωηs.
Μπορει επισηs να θεση ενα τερμα στην ζωη των γηινων
ανθρωπινων κοινωνιων και μια αφυσικη μεταλλαξη του DNΑ του
ανθρωπου.
To 1968 διεπιστωσε ο γιαπωνεζοs φυσικοs David Suzuki την μετατωπιση
των γεωμαγνητικων πολων τηs γηs. Προ περιπου 500 χρονια αρχισε να
μειωνεται
γρηγορα το γεωμαγνητικο πεδιο. Σημερα μετρα αυτο μονο 0,4 Gauß.
O ανθρωποs χρειαζεται το γεωμαγνητικο πεδιο για να διατηρη την
σωματικη του ισορροπια και για την λειτουργια τηs μνημηs του.
Tα κοσμο’ι’στορικα αιτια που μπορουν να θεσουν ενα τερμα στην ζωη
των γηινων ανθρωποινων κοινωνιων, παραμονευουν στην ζωνη των
αστεροειδων μεταξυ του πλανητη Αρη και Δια, στην ζωνη Κου’ι’περ
πισω απο την πλανητη Πλουτο και στο νεφελωμα Οορτσε.
Η ανθρωπινη κοινωνια του πλανητη μαs γνωριζει, οτι το τελοs τηs
ανθρωποτητας στην γη δεν κατι το ιδιαιτερα απιθανο.
Ο αγγλοs φυσικοs Stephen Hawking εκτιμησε πριν μερικα χρονια, οτι το
ανθρωπινο γενοs απειλειται με αφανισμο και πωs η γη θα ειναι αδυνατον
να τον «φιλοξενη» στο μελλον.
Προβλεψε οτι μεχρι το 2036 μ.Χ. ο ανθρωποs θα εχει δημιουργησει
αποικιεs στην σεληνη, ενω μεχρι το 2046 μ.Χ. θα υπαρχουν αποικιεs και
στον Αρη.
Ο Stehphen Hawking πιστευει οτι τα διαστημικα προγραμματα
τηs NASA αποτελουν μια απο τιs βασικοτερεs εγγυησειs για την
επιβιωση του ανθρωπινου γενουs, καθωs οι φυσικοι ποροι του πλανητη
μαs λιγοστευουν επικινδυνα, ενω ο κινδυνοs απο μια πυρηνικη
καταστροφη συνεχωs αυξανεται ( 2 ).
Μοναδικη ελπιδα για να επιζηση η ανθρωπινη ζωη παραμενει παραμενει
ο αποικισμοs του γαλαξια μαs, οπου μολιs το 1995 διαπιστωθηκε η
υπαρξη και αλλων πλανητων που περιστρεφονται γυρω απο αλλα αστρα.
Το ηλιακο μαs συστημα με τουs πλανητεs του ειναι ενα απο
δισεκατομμυρια ηλιακα συστηματα μονο εντοs του γαλαξια μαs, που εχει
μια διαμετρο 30.000 ετων φωτοs.
Το προβλημα ομωs τηs μεταφοραs των ανθρωπων ειναι τεραστιο, διοτι
στιs κατασκευεs μεταφοραs θα ζουσαν πολλεs γενεεs ανθρωπων προτου
φθασουν στον στοχο τουs, που
υποτιθεται οτι θα ηταν καταλληλοs για την διατηρηση και εξελιξη τηs
ανθρωπινηs ζωηs.
Εαν υποθεσουμε, οτι οι μετεωριτεs, τα αστεροειδη και οι κομητεs, που
κινουνται με ταχυτητα περιπου 108.000 χιλιομετρα την ωρα μετεφεραν
την ζωη στον πλανητη γη και οτι την ταχυτητα αυτη υπερκαλυπτει η εν
ταξη ροη των αστερων γυρο απο το κεντρο του γαλαξια μαs, ο χρονοs
που απαιτειται για μια τυχαια εξαπλωση τηs ζωηs στον γαλαξια μαs
υπολογιζεται με 300 φορεs μεγαλυτεροs (13,7 Χ 300 = 4110
δισεκατομμυρια χρονια) απ’οτι ειναι η μεχρι τουδε ζωη του συμπαντοs
μαs, πραγμα συνεπωs αδυνατο.
Τα σπερματα τηs ζωηs στην γη εχουν μια ιστορια 3 δισεκατομμυρια
χρονια.
Η αλλη δυνατοτητα ειναι η μεταφορα τηs ζωηs στον γαλαξια μαs με
ανθρωπινεs κατασκευεs, εαν εαν προηγουμενωs λυθουν τα προβληματα.
Εναs γηινοs πολιτισμοs με οραματα και στοχουs και με μια σταθερη
ταχυτητα κινησεωs τηs κατασκευηs μεταφοραs, ομοια των ξενων
σωματων, δηλαδη των μετεωριτων, αστεροειδων και κομητων (108.000
χιλιομετρα την ωρα), θα χρεια- ζονταν περιπου 300 εκατομμυρια χρονια
για να διελθη κατα μηκοs του γαλαξια μας και θα μπορουσε να αποικιση
αυτον σε περιπου 1 δισεκατομμυρια χρονια.
Μια επιστημονικη ομαδα ραδιοαστρονομων, βιολογων και μηχανικων
επικοινωνιολογων, υπολογισαν τιs πιθανοτητεs επιτυχιαs του
αμερικανικου σχεδιου «Ozma» για επικοινωνια με μια κοινωνια ζωντων
οργανισμων περαν του ηλιακου μαs συστηματοs, οσο ακομη υπαρχει το
ανθρωπινο γενοs στον πλανητη γη.
Οι υπολογισμοι για μια κατα μεσο ορο προσδοκια χρονολογικηs υπαρξηs
μιαs τεχνολογικα ανεπτυγμενηs ανθρωπινηs κοινωνιαs, στην καλυτερη
περιπτωση και με σοβαρα επιχειρηματα ,εδωσαν αποτελεσματα που
βρισκονται μεταξυ μερικων εκατονταδων και μερικων χιλιαδων χρονων.
Προκειται συνεπωs για πολυ στενα χρονικα περιθωρια σε συγκριση με το
ενα ‘η δυο εκατομμυρια χρονια απο την εμφανιση του ανθρωπινου
γενουs στον πλανητη γη.
Η υπαρξη τηs ανθρωπινηs κοινωνιαs στην γη με οσα σημερα
κοσμο’ι’στορικα και βιολογικα δεδομενα γνωριζουμε, θα βρει το τελοs
τηs σε μια ξεκαθαρα υπολογιζομενη χρονικη περιοδο. Εχουμε ενδιξειs,
οτι η εξελιξη μιαs τεχνολογικα ανεπτυγμενηs κοινωνιαs απαιτει πολυ
χρονο.
Ο πλανητηs γη υπαρχει εδω και 4,6 δισεκατομμυρια χρονια, αλλα
περασεν ο περισσοτεροs αυτοs χρονοs προτου αρχισει η εμφανιση και η
εξελικτικη πορεια του ανθρωπου.
Η πρωτη τεχνολογικα ανεπτυγμενη ανθρωπινη κοινωνια στον πλανητη
μαs υπαρχει εδω και λιγοτερο απο 100 χρονια.
Στον πλανητη μαs συνεπωs χρεισθηκαν να περασσουν μερικα
δισεκατομμυρια χρονια προτου εμφανισθει μια εξελιγμενη πνευματικα
μορφη ζωηs, που εκπεμπει εδω και περιπου 100 χρονια ραδιοσηματα στο
συμπαν και θεωρητικα θα εκπεμπει εωs οτου αυτη αυτοκαταστραφει.
Αυτο που θα συμβει για ολη την ανθρωποτητα, δεν διαφερει σε τιποτε
απο αυτο που συμβαινει μεμονομενα σε καθε ανθρωπινη υπαρξη.
Θα ηταν παραλογο να πιστευουμε, οτι μεσα στο απειρο συμπαν μαs,
μονο στον πλανητη γη, ο οποιοs για το συνολο αποτελει κοκκον αμμου,
ειχε το προνομιο να εκδηλωση ζω’ι’κον κοσμο και πνευμα, διοτι η
εκδηλωση τηs

οργανικηs λειτουργιαs δεν ειναι ενα τυχαιο γεγονοs, αλλα νομοs τηs
φυσηs που απορρεει απο την ουσια αυτηs, η οποια εξελισομενη με την
αεναο ενεργεια εκδηλωνει νομουs, οι οποιοι την εξαναγκαζουν να
οργανωνεται καθε φορα σε εντελεστερεs μορφεs.

Η δευτερο κατευθυνση των προβληματισμων τηs ερωτισηs «προs τα

που βαδιζουμε;», δηλαδη τηs εξελιξηs τηs ανθρωπινηs κοινωνιαs στον
πλανητη μαs, δηλωνονταν στην προουμανιστικη και ουμανιστκη φαση
και εξεδηλωνεται εν μερει και σημερα με βαθεια ριζωμενεs ανθρωπινεs
πρακτικεs και
συμπεριφορεs ωs π.χ. κανιβαλισμοs, σκλαβια, δουλοπαροικια, δικαιο
πυγμηs, βεντετα, μονομαχια, ανθρωποθυσια, δολοφονια αιχμαλωτων,
αγωνεs γκλαντιατορων, βασανιστηρια στο ποινικο δικαιο, παραδοσιακη
σκληροτητα απεναντι στα παιδια, ωμοτητα στα ζωα, ενστικτα αγωνων
και πολεμων, μεγαλυτερεs αξιεs κλπ.
Οι ωs ανω βαθεια ριζωμενεs πρακτικεs και συμπεριφορεs ειναι
ανεξαρτητεs απο τιs φυλεs και ηταν στιs αρχικεs φασειs τηs ανθρωπινηs
υπαρξηs απαραιτητεs για την επιβιωση των ανθρωπων.
Ο κανιβαλισμοs, οπωs απεδειξε το προσφατο γεγονοs στην γερμανικη
πολη Rothenburg το 2003, φαινεται να μην εχει εξαλιφθει τελειωs.
Εχασε ομωs την λογικη του απο τοτε που ο ανθρωποs κατωρθωσε να
ενημερωνη τα ζωα και να τα χρησιμοποιη μεταξυ αλλων και για την
τροφη.
Πριν μερικεs δεκαετιεs κανεναs δεν θα μπορουσε να φαντασθη μια
υπαρξη τηs ανθρωπινηs κοινωνιαs χωριs σκλαβια και δουλοπαροικια.
Η τεχνολογια (η δυναμη των μηχανων) ειναι αυτη που μετετρεψε την
σκλαβια και την δουλοπαροικια σε καταστασειs χωριs κανενα νοημα.
Επισηs και οι κοινωνικεs πρακτικεs, ωs δικαιο πυγμηs, βεντετα,
μονομαχια, ανθρωποθυσια, δολοφονια αιχμαλωτων, αγωνεs
γκλαντιατορων, βασανιστηρια κλπ.
Στην ουσια δεν εχουν εωs σημερα τελειωs καταργηθει, οπωs δειχνουν οι
αμερικανικεs φυλακεs στο Camp X-Ray στο Guantanamo τηs Κουβαs.

Οι ανθρωπινεs ιδιοτητεs προσωποποιηθηκαν απο τουs αρχαιουs Ελληνεs

στουs μυθικουs ανδρεs Μιδα, Σισυφο και Προκρουστη (4).
Ο Μιδαs προσωποποιει την χρυσοφιλια και φιλοχρηματια του ανθρωπου.
Στην εποχη μαs προσωποποιει τουs μεγιστανουs του χρηματοσ ( 5 ), οι
οποιοι με οτι ασχολουνται και με οτι αισθανονται επιθυμουν να
μετριουνται αυτα σε χρημα και να γινονται χρυσαφι.
Κατα τον μυθο για καποιο καλο που εκανε ο Μιδαs, οι θεοι για να τιν
ανταμειψουν τον καλεσαν να τουs δηλωση τι θα επιθυμουσε.
Και αυτοs τουs ζητησε να γινεται οτι πιανει με τα χερια του χρυσαφι,
πραγμα που γινονταν. Ηρθε ομωs η ωρα που πεινασε.
Μολιs ομωs αγγιξε το φαγητο, αυτο εγινε χρυσαφι.
Στιs κραυγεs απογνωσηs του προσετρεξε η κορη του, η οποια μολιs τον
αγκαλιασε μετατραπηκε σε αψυχο χρυσο αγαλμα.
Εντρομοs και απελπισμενοs παρακαλεσε τουs θεουs να τον απαλλαξουν
απο την χρυσοποιο δωρεα τουs, πραγμα που εγινε.
Ο Σισυφοs για το βαρυ παραπτωμα του να καταβαλη διοδια στουs
διερχομενουs τον ισθο τηs Κορινθου, οπωs σημερα κανουν οι μεγιστανοι
του χρηματοs με τουs τοκουs στο δανειζομενο χρημα, καταδικαστηκε
απο τουs θεουs να κουβαλα ενα τεραστιο λιθο και να προσπαθη να τον
ανεβαση στην κορυφη ενοs λοφου και εκει να τον στερεωση.
 Ο λιθοs ομωs καθε φορα γλυστρουσε απο τα χερια του και επεφτε προs
τα πισω με αποτελεσμα να αγωνιζεται αυτοs χωριs αποτελεσμα για την
λυτρωση του.
Ο Σισυφοs προσωποποιει τον απαιδευτο αν- θρωπο, τον ανικανοποιητο,
τον ακορεστο, τον μεμψοιρο κλπ. που ριχνεται καθε φορα στον αγωνα να
φθαση στην αληθηνη ‘η υποτειθεμενη κορυφη τηs κοινωνικηs ‘η αλληs
κλιμακαs, αγνοωνταs οτι το παραπατικο ανεβασμα του ανθρω- που ειναι
μονο εσωτερικο του και οτι οι αληθινοι θρονοι βρισκονται μεσα του.
Ο μυθικοs ληστηs, βασανιστηs και ισοκεφαλιστηs Προκρουστηs,
ενεδρευε τουs διερχομενουs απο την διοδο στιs Σκιρωνιδεs (σημερινη
κακια σκαλα) διαβατεs και αιχμαλωτιζονταs τουs, τουs ξαπλωνε πανω
στο προκρουστειο κρεβατι του.
Οταν το υψοs των ανθρωπων ηταν μεγαλυτερο απο το μηκοs του
κρεβατιου του εκοβε το κεφαλι ‘η τα ποδια, ενω οταν ηταν μικροτερο
τουs τεντωνε και τουs βασανιζε.
Ο Προκρουστηs προσωποποιει τον εγω’ι’στη ανθρωπο, τον
συμφεροντολογο, τον αμορφωτο, τον απολυτοφρωνα και τον δογματικο.
Εχει τα δικα του μετρα και σταθμα, ειτε αυτα ειναι ανθρωπολογικα ειτε
εθνικοπολιτικα.
Οι αρχαιοι Ελληνεs σεβομενοι την αυτοτελεια, την αυτονομια και την
ανεπαναληπτη μοναδικοτητα καθε ανθρωπου, το θεμελιωδεs δικαιωμα
του να ειναι αυθυπαρκτοs και αυτονομοs και προπαντων την ατομικη του
ελευθερια και την σοφια τηs φυσηs, αποστρεφομενοι με βδελυγμια καθε
κοινονικο, θρησκευτικο και κοσμοθεωρητικο δογμα, απεστειλαν τον
Θησεα, ο οποιοs τουs εξοντωσε. Η αλληγορια αυτη δεν χρειαζεται
εξηγησειs......

Το δικαιο και οι νομοι ειναι ετερονομεs ρυθμισειs, που απαιτουν απο τον
ανθρωπο με την απειλη τηs τιμωριαs να συμμορφωθη αναγκαστικα και
να
υποταχθη στα κελευσματα τουs.
Η ρυθμιση ομωs αυτη δεν μπορει να ειναι παντου και παντοτε παρουσα.
Εκτοs αυτου η ισχυs και η εφαρμογη των ετερονομων αυτων ρυθμισεων
εξαρτωνται απο τα προs αυτα τεταγμενα ανθρωπινα οργανα με ολεs τιs
ανθρωπινεs αδυναμιεs.
Αυτοs ειναι ο κυριοs λογοs για τον οποιο η ελληνικη σκεψη απευθυνθηκε
και στον εσωτερικο κοσμο του ανθρωπου, οπου εγκατεστησε στην
συνειδηση του κατα θεια παραχωρηση την αιδω και την δικη και τον
εκανε ετσι δικαιοφορο ον.
Μονο με την διαμορφωση του πνευματοs και τηs ψυχηs του ανθρωπου
θα μπορεσει να γινη αυτοs τελειοs πολιτηs και θα γνωριζει να αρχεται
αλλα και να αρχη με δικαιοσυνη.
Η δικαιοσυνη παρεχει στον ανθρωπο μεγαλη ψυχικη ηρεμια διοτι αυτοs
ζει χωριs να φοβαται, ουτε ντρεπεται κανεναν και ζει μια ζωη με ηδονη
και δυναμη.
Οι Μηδεs, Σισυφοι και Προκρουστεs ειναι αυτοι που επιδιωκουν μια
ψυχρη, αμουση και αγευστη των διαιωνιων ηθικων αξιωματων τηs
αξιοπρεπειαs και τηs ελερυθεριαs του ανθρωπου, με την διαμορφωση
ενοs «νεου ανθρωπου» χωριs ηθοs, χωριs συναισθημα, χωριs αρχεs, ενα
θλιβερο και αξιοθρηνητο ζητιανο του χρηματοs και τηs εξουσιαs, ενα
μικροχαρη, μικροπρεπη, γιγαντονανο ανθρωπακο.
Θελουν να επικρατει εσαει στην γη ο πονοs και ο στεναγμοs, να
κυριαρχη το σκοτοs και ο θανατοs και να επικρατη μεταξυ των
ανθρωπων ο αλληλοσπαραγμοs, διοτι τον φανταζονται ωs ισχυοντα
φυσικο νομο.
Ετσι σχηματισθηκε η εσφαλμενη αντιληψη, οτι η ζωη ειναι πονοs, ο
πλανητηs γη ειναι η κοιλαδα των δακρυων, το ανθρωπινο σωμα ειναι
φυλακη τηs ψυχηs κλπ., δηλαδη δημιουργηθηκε μια κατασταση
παρανοησηs του νοηματοs και τηs αξιαs τηs ζωηs λογω αλλοιωσεων τηs
διανοητικηs λειτουργιαs εκ του ειδουs του ανθρωπινου βιου.

Καμμια δυναμη στον πλανητη μαs δεν κατορθωσε μεχρι τιs ημερεs μαs
να
διαγραψη τον πολεμο απο τιs σχεσειs των ανθρωπινων κοινωνιων.
Ενα τεταρτο εωs ενα ημιση των ετησιων οικονομικων προ’υ’πολογισμων
ολων των λαων
τηs γηs διατιθενται απ’ευθειαs ‘η πλαγια για εξοπλιστικα προγραμματα
για
ακομη εναν πιθανον παγκοσμιον πολεμον ‘η για διενεξειs μεταξυ κρατων
που
συνορευουν.
Δεν υπαρχει ομωs κανεναs φυσικοs νομοs που να οριζη οτι ο
πολεμοs μεταξυ των ανθρωπων ειναι απαραιτητοs.
Εαν δοθουν στουs ανθρωπουs τηs γηs και σε ικανοποιητικεs ποσοτητεs
και με αλλουs τροπουs αυτα που αποκτουνται με τουs πολεμουs, δεν θα
υπηρχε κανεναs λογοs για κηρυξη πολεμων.
Μια τετοια κατασταστη προ’υ’ποθετει μεταξυ αλλων και την εξαφανιση
του γαλλικου «Μερκανταλισμου» του Colbert (3), o οποιοs πιστευε
στον εμπορειοπολεμο και στο οτι δεν μπορει ενα κρατοs
να πολλαπλασιαση τα χρηματα του χωριs να τα παιρνη με πολεμουs απο
τα γειτονικα του κρατη.
Το προβλημα των θρησκευτικων πολεμων, με εξαιρεση λιγα
φουνταμεταλιστικα χαρακτηριστικα, φαινεται με την συνυπαρξη των
θρησκευτικων ιδεολογιων, να εχη ξεπεραστει.
 Σημερα ξοδευονται καθε χρονο για τουs «εξοπλισμουs», απο καθε των
192 κρατων του ΟΗΕ, 3-10 % του καθαρου εσωτερικου εθνικου
προ’ι’οντοs, δηλαδη περισσοτερα απο 1.000 δισεκατομμυρια δολλαρια
των ΗΠΑ.
Εαν η σχεση μεταξυ του οικονομικου δυναμικου και του εξοπλισμου
παραμινει αμεταβλητη εωs το 2024 μ.Χ., θα ξοδευονται καθε χρονο απο
τουs λαουs του πλανητη μαs για εξοπλιστικα προγραμματα περιπου
3.000 δισεκατομμυρια δολλαρια των ΗΠΑ.
Σε ποια χερια καταληγουν τα τεραστια αυτα χρηματικα ποσα;
Δεν ειναι καθολου αγνωστο, οτι σχεδον ολεs οι εξοπλιστικεs βιομηχανιεs
βρισκονται στα χερια ‘η ελεγχονται στο μεγαλυτερο τουs μεροs απο τουs
μεγιστανουs του χρηματοs.
Για την ευημερια των λαων του πλανητη μαs και για την οικονομικη και
πολιτισμικη αναπτυξη του τριτου και τεταρτου κοσμου τηs γηs, δεν
ξοδευεται ουτε ενα δολλαριο των ΗΠΑ.

Καθε χρονο πεθαινουν στον πλανητη μαs απο πεινα περισσοτερα απο 12
εκατομμυρια παιδια. Παρανο’ι’κα ανθρωπακια, συμβουλοι ασφαλειαs
αμερικανων Προεδρων, με στρεβλωμενεs αποψειs, οτι η φυση του
ανθρωπου δεν αλλαζει και πωs ο πολεμοs ειναι μια ανθρωπινη τραγωδια
που δεν εγκαταλειπει τον ανθρωπο και παρουσιαζομενοι ωs δηθεν
θουκυδιδειοι ρεαλιστεs προσφερουν στιs εκαστοτε αμερικανικεs
κυβερνησειs θεωρητικεs δικαιωσειs για ολουs τουs εγκληματικουs
πολεμουs και για την καταπολεμηση τηs τρομοκρατιαs που οι ιδιοι
δημιουργησαν.
Οι προσφατα διατυπωθησεs φαντασιωσειs των
κ. Fukuyama και Huntington εχουν στοχο να αποπροσανατολισουν τουs
ανθρωπουs απο τα πραγματικα αιτια των ανθρωπινων προβληματων των
ημερων μαs.
Με τον πομπωδη τιτλο του βιβλιου του «το τελοs τηs ιστοριαs» που
εκδωθηκε το 1992, προσπαθει ο αμερικανοs
πολιτολογοs Francis Fukuyama βασιζομενοs στο εργο του γερμανου
φιλοσοφου «Hegel» να ερμηνευση την καταρρευση του κομμουνιστικου
οικονομικου συστηματοs και να προβαλλει το σημερινο αμερικανικο
νεοφιλευθερο καπιταλιστικο οικονομικο συστημα, ωs το ποιο καταλληλο
για να εφαρμοσθη παγκοσμια.
Η θεση που παιρνει ο Fukuyama για τον τελικο θριαμβο του
νεοφιλελευθερου πολιτικου και οικονομικου συστηματοs των ΗΠΑ ειναι
εσφαλμενη, διοτι αποτελει υμνο για ενα συστημα που δεν εχει καμμια
πιθανοτητα για να παγκοσμιοποιηθη (6).

Με εναν αλλο πομπωδη τιτλο του βιβλιου του «clash of civilizations»

που εκδοθηκε το 1996 ο Samuel Huntington (8) προσπαθει να υιοθετηση
 δηθεν την κλασικη ελληνικη αντιληψη περι ελευθεριαs, δηλωνονταs οτι
ειναι οπαδοs του Θουκυδιδη και τηs αθηνα’ι’κηs δημοκρατιαs, δηλαδη
τηs δημοκρατιαs εκεινηs που εσφαξεν χαριν τηs ειρηνηs και τηs
δημοκρατιαs ολουs τουs κατοικουs τηs νησου Μηλοs και την νεολαια τηs
νησου Μυτηληνηs, χωρισ να,αντιλαμβανεται, οτι οι τοτε κυριαρχοι των
Αθηνων δεν διαφερουν σε τιποτε απο τουs σημερινουs κυριαρχουs
των «White-Anglosaxon-Protestants» των ΗΠΑ (7 ).
Ο Huntigton διατυπωνει την φοβια του, οτι μπορει να δημιουργηθη εναs
κυριοs «αντιδυτικοs αξοναs» απο τουs «Κονφουσιασταs-
Ισλαμισταs» και
«Ορθοδοξουs Χριστιανουs-Ινδου’ι’σταs», που θα ανακυψη τιs
ισορροπιεs στην «Ευρασια» σε βαροs τηs δυσηs.
Οι προσπαθειεs του Huntigton να συμπλεξη κατα βουληση θρησκειεs,
γεωγραφια και πολιτικεs καταστασειs ειναι αλογη και μαλλον στηριζεται
στην λογικη του Morgenstern (6).
Με τετοιεs φαντασιωσειs επιρρεαζεται σημερα η εξωτερικη πολιτικη των
ΗΠΑ.
Ακομη και οι προσπαθειεs των ΗΠΑ να επιδρασουν τιs εξελιξειs στιs
τεωs χωρεs τηs Σοβιετικηs Ενωσηs με τιs οργανωσειs NOGOs (Non-
Gouvernmenta Organisations) για εφαρμογη του νεοφιλελευθερου
πολιτικου και οικονομικου
συστηματοs των ΗΠΑ, απετυχαν παταγωδωs, διοτι με αυτεs δρουν
υπογεια
θρησκευτικεs αιρεσειs για λογαριασμο των White-Anglosaxon-
Protestants,
οι αρχοντεs των οποιων εριξαν την ανωτερα μορφη νοησηs στιs φυλακεs
του δογματοs και τηs ιερηs εξετασηs.
Μπροστα στον ταγμενο ιερο σκοπο τηs κυριαρχιαs «του πελατειακου και
ψηφιακου» νεοφιλελευθερου καπιταλιστικου πολιτικου και οικονομικου
συστηματοs, υποτασσεται το Δικαιο, το Ηθοs και η Ηθικη και η υποταγη
αυτη αντικατοπτριζεται στιs φυλακεs

 Abu-Ghraid στην Βαγδατη

 Camp X-Ray στο Guantanamo τησ Κουβασ
 Bright Light σε ακομη αγνωστο μεροσ του Αφγανισταν
 Salt Pit στο Αφγανισταν κλπ.κλπ.

Οι ασκουντεs σημερα εξουσια στιs ΗΠΑ εχουν καταντησει εκτρωματικα

οντα,
γεματα με αντιφυσικεσ, τεχνητεs και ψευτικεs επινοησειs ενοs νοσηρου
ελαττωματικου λογικου.
Η παρανοηση, ο εκφυλισμοs και η δεισιδαιμονια που επικρατει σημερα
στιs ελεγχομενεs απο τουs μεγιστανουs του χρηματοs δομεs
εξουσιαs των ΗΠΑ, εισηλθαν με ολο το μεγαλειο τουs απο την πυλη του
21ου
μ.Χ. αιωνα τηs 3τηs χιλιετιαs και ειναι υπευθυνεs για την διατηρηση
τηs αλληλοδιαδοχηs των πολεμων, των αναστατωσεων, ανατροπων και
για την
επικρατηση τηs υποκρισιαs, τηs αγυρτιαs, του ψευδουs, τηs απατηs και
τηs
αυθαιρεσιαs.
Το ξεσπασμα τηs βουλησεωs για ελευθερια και το ξυπνημα τηs
συνειδησηs, τησ αξιαs του ατομου σαν φυσιολογικη και
αναποτρεπτη αντιδραση στην σημερινη καταπιεση, ανοιξε ηδη διαπλατα
την πυλη για αντικτυπηματα, εναντια των παρανο’ι’κων μεγιστανων του
χρηματοs και τηs σημερινηs εξουσιαs των ΗΠΑ (9).

Η εννοια του κρατουs αρχισε να διαμορφωνεται στην αρχαια Ελλαδα.

Προκειται για εκμαγειο σαρκαs και αιματοs, μιαs υπαρξηs με εσωτερικη
εξουσια, δεμενη με την ιστορικη συνειδηση περισσοτερο και λιγοτερο με
εγκεφαλικα κατασκευασματα (συνταγματα), μιαs υπαρξηs, η οποια
κυβερναται απο την μειοψηφια στον κορμο τηs ταξηs, η οποια
διαιωνιζεται απο τιs διαφορεs μεταμορφωσειs τηs κρατικηs οντοτηταs.
Η δυναμη του κρατουs κατοπτριζει το ιστορικο πνευμα του λαου του και
οι τροπεs του (τυρρανικη, επαναστατικη, δικτατορικη) φωτιζουν τον
δυναμισμο, τιs παλινωδιεs, τον πειρασμο τηs πρωτογονηs δυναμηs κλπ.
Η βουληση των πολλων, η δημοκρατια, το λα’ι’κο πνευμα και η
παραδοση ειναι σχετικεs και παροδικεs καταστασειs. Η πολιτικη οριζεται
ωs ευφυια ενοs λαου, «ενοs πληθουs», το οποιο δινει εμπιστοσυνη στην
εξουσια ωs αρχη.

Οι παραλλαγεs που παρουσιαζει το ανθρωπινο γενοs, δηλαδη οι φυλεs,

διαφερουν μεταξυ τουs κατα το χρωμα του δερματοs και μερικα αλλα
μορφωλογικα χαρακτηριστικα.
Σε καθε φυλη, οι αρχεγονοι προγονοι του ανθρωπου εξελιχθηκαν σε
φυλα και εθνη τα οποια εδω και χιλιετιεs βρισκονται σε ενα διαρκη
ανταγωνισμο, ο οποιοs επιτεινει την αθλιοτητα και την κακοδαιμονια
στουs κατοικουs του πλανητη μαs.
Αυτη δημιουργειται απο το παρα φυση του ανθρωπου.
Κρατοs και εθνικισμοs δημιουργουν ενα εθνοs.
Η φυλετικη συγκολληση ειναι ποιο συχνη σε εθνη των οποιων η
ομογενεια μενει, αν αποδειχθει με παραθεση και πολλαπλασιασμο
στοιχειων, παρα σε εθνη που διατηρωνταs μια ποιο αμεση συνεχεια με
τιs αρχικεs κοσμοπολιτικεs και ανθρωπιστικεs διακηρυξειs, εμφανιζουν
μια κυριωs πολιτικη ‘η πολιτισμικη συγκολληση.
Το εθνοs προκυπτει απο μια λανθασμενη αντιληψη τηs ιστοριαs.
Τα εθνη δημιουργηθηκαν με την ελευση του καπιταλιστικου οικονομικου
συστηματοs, η δε διαδικασια κατασκευηs των ηταν και ειναι μια
κατ’εξοχην πολιτικη διαδικασια, στην οποια το πραγματικο ‘η το ιδεατο
κρατοs παιζει εναν εξεχοντα ρολο και σχετιζεται με τιs διακηρυξειs και
την λειτουργια τηs αστικηs κοινωνιαs που γεννηθηκε μετα απο αιωνεs
προετοιμασιαs.

Μετα την γεωργικη επανασταση του Μεσαιωνα και την βιομηχανικη

επανασταση που αρχισε τον 16ον για να ολοκληρωθη τον 19ον αιωνα,
δημιουργηθηκε μεταξυ των ανθρωπων μια νεα αλληλεγγυη, τυπικα
συγκολλημενη, που περαν απο την ελευθερια χρειαζονταν και ισοτητα
και εαν ηταν δυνατο και μια ομοιμορφια, δηλαδη χρειαζονταν ενα
πειστικο μυθο για μια κοινοτητα συμφεροντων των πανω και κατω που
ηταν ανυπαρκτη στιs παραδοσιακεs κοινωνιεs.
Για να κερδοφορηση το κεφαλαιο των μεγιστανων του χρηματοs δεν
μπορουσε αυτο, οπωs στον Μεσαιωνα, να στηριχθη πλεον στο πλιατσικο,
επρεπε να επεκταθη η δραση του και στην παραγωγη για να προκυψη μια
νεα οργανικη πηγη δημιουργιαs αξιαs και η γνωστη ιστορια τηs τεχνικηs
και βιομηχανικηs επαναστασηs, αλλα και του θετικισμου τηs επιστημηs.
Η προσφορα μισθωτηs εργασιαs περα απο την τυπικη ελευθερια,
χρειαζονταν και την τυπικη ισοτητα και βεβαιωs και την τυπικη
αδελφοσυνη, δηλαδη το κοινωνικο συμβολαιο χρειαζονταν και μια
συμβολικη κοινωνια, ενα εθνικο συμφερον που να μπορη να
νομιμοποιηση την πραγματικη ανισοτητα των συναλλαγων και να
καλυψη την δουλεια.
Ο διαφωτισμοs του 18ου μ.Χ. αιωνα στοχευε στον προορισμο του
ανθρωπου στον κοσμο του 19ου και του 20ου αλλα εν μερει και του 21ου
μ.Χ. αιωνα.
Η πολιτικη ομωs του 19ου και 20ου μ.Χ. αιωνα ειχεν μια καμπουρωτη
ραχοκοκκαλια.
Τα συγκοινωνουντα δοχεια του μηχανισμου τηs εξουσιαστικηs δομηs,
κομματισμοs και συνδικαλισμοs, οδηγησαν στην συντηρηση μεχρι τιs
ημερεs μαs του διεθνουs κατεστημενου, δηλαδη των μεγιστανων του
χρηματοs.
Την δογματικη διακριση των ανθρωπων σε παραγωγικα ελευθερουs και
σε παραγωγικα κατευθυνομενουs την εχει αναλαβει ο συνδικαλισμοs,
που η λειτουργια του συμπιπτει με την ρυθμιση, την μεθοδευση των
σχεσεων των δυο αυτων κατηγοριων ανθρωπων και τον διακανονισμο
τηs διακρισηs αυτηs, με την οποια επιτυγχανεται η συντηρηση τηs
κυριαρχιαs των μεγιστανων του χρηματοs.
Τα δημιουργηματα Καπιταλισμοs, Κομουνισμοs, Σοσιαλισμοs,
Συνδικαλισμοs και σημερα η «Τρομοκρατια», για να τονισθη η
 αναγκαοτητα υπαρξηs και επεκτασηs του ΝΑΤΟ και ολεs οι
παραποιησειs των οικονομικων συστηματων,
κατασκευασθηκαν στα ιδια εργαστηρια με κυριο στοχο την δεσποτεια επι
τηs ανθρωποτηταs.
Ο κοσμοs των κρατων του πλανητη γη μεταβαλλεται συνεχωs και
βαθεια. Ολο
και περισσοτερα κρατη δημιουργουνται και απαιτουν το δικαιωμα τηs
ανεξαρτησιαs τουs.
Τα πολυεθνικα κρατη απο την αλλη πλευρα διασπουνται.
Η διασπαση αυτη ευνοει την ιδρυση μεγαλων οικονομικων επαρχιων,
διοτι αυτα μονα τουs δεν θα ηταν σε θεση να επιζησουν οικονομικα.
Στην εποχη τηs παγκοσμιοποιησηs ο «μεμονομενοs καβαλαρηs» χωριs
ενα ισχυρο πολο, δεν ειναι σε θεση να αντιμετωπιση ευκολα τιs
αδυναμιεs του.
Η τελικη διαδικασια ολοκληρωσηs τηs Ε.Ε. σημαινει ταυτοχρονα και το
τελοs τηs Ευρωπηs των πατριδων, με επικρατιση μιαs νεαs ευρωπα’ι’κηs
αυτοκρατοριαs.
Το ευρωπα’ι’κο ορομα των ευρωπαιων πολιτων δεν εχει καμμια σχεση
με τα επικοινωνιακα τρυκ και με τιs δημοσιεs σχεσειs των αφανων
μηχανισμων, στουs οποιουs πισω απο τιs πορτεs και με κλειστα τα
παντσουρια των παραθυρων, λαμβανονται οι σοβαροτερεs αποφασειs.

Απο το 1945 εωs το 2008 ο αριθμοs των κρατων στον πλανητη γη (2000
λαοι, 20 ομοιογενη εθνη) αυξηθηκεν ωs εξηs:

1945 60 κρατη
1964 160 κρατη
2004 190 κρατη
2008 192 κρατη

Τα επιπλεον 132 κρατη μεσα σε 63 χρονια ξεφυτρωσαν μετα απο

συνωμοσιεs,
επαναστασειs, εκβιασμουs, αρπαγεs, τρομοκρατιεs και δολοφονιεs.
Το
μεγαλυτερο μεροs των επιπλεον 132 κρατων κυβερναται σημερα απο
συνωμοτεs, κλεφτεs, δολοφονουs και τρομοκρατεs.
Κατ’ακολουθιαν ενα μεροs των αποφασεων τηs ολομελειαs του ΟΗΕ
που αποφασιζει για την τυχη τηs ανθρωποτηταs, επιρεαζεται απο
συνωμοτεs, κλεπτεs, δολοφονουs και τρομοκρατεs.
Απο τα 192 κρατη μελη του ΟΗΕ ουτε 10 % ειναι γνησια πολιτικα και
οικονομικα ανεξαρτητα.
Συνεπωs καθε αποφαση τηs ολομελειαs και του συμβολιου ασφαλειαs
(τα πεντε ποιο ισχυρα κρατη του πλανητη μαs συμμετεχουν μονιμα) του
 ΟΗΕ που ψηφιζεται, ειναι εκ των πραγματων προ’ι’ον διαφθοραs και
εκβιασμων. Η παλαιοτερη «δουλεια» μεμονομενων ανθρωπων στα
σκλαβοπαζαρα, αντικατασταθηκε απο την «δουλεια των
κρατων-εθνων»....στο νεο σκλαβοπαζαρο που ονομαζεται ΟΗΕ και
ελεγχεται
απο ενα συμβουλιο, που και αυτο ελεγχεται απο τουs δολοφονουs τηs
ανθρωποτηταs.
Ο ΟΗΕ ακολουθει τον δρομο που κατασκευασθηκε απο τουs
μεγιστανουs του χρηματοs.

Ποιαs μορφηs σχεση μπορει να εχη η διατυμπανιζομενη σημερα

παγκοσμιοποιηση με το Κομμουνιστικο πολιτικο και οικονομικο
συστημα, που το 1987 το κατερευσαν αυτοι που το 1917 το εστησαν;
Ο Κομμουνισμοs ωs γνωστο δεν γεννηθηκε ωs Ιδεα, ουτε στην Μοσχα
αλλα και ουτε στο Πεκινο, αλλα στο Λονδινο, στο Παρισι και στην Νεα
Υορκη, απο ανθρωπουs των
μεγιστανων του χρηματοs, που καθε αλλο παρα κομμουνιστεσ υπηρξαν.
Το ιδιο συμβαινει σημερα με την Τρομοκρατια και την
Παγκοσμιοποιηση.

Ο Καπιταλισμοs και ο Σοσιαλισμοs, δημοκρατικοs και μη και η

Τρομοκρατια ειναι το νεο «δολωμα» για την εγκατασταση ενοs νεου
παγκοσμιου
συστηματοs διακυβερνησηs των λαων του πλανητη μαs, που θα διαδεχθει
το ηδη παρακμασμενο παγκοσμιο συστημα των «κρατων-εθνων».
Το νεο αυτο συστημα, που δεν εχει λαβει ακομη την τελικη του μορφη,
οπωs τουλαχιστον φαινεται, ειναι τερατωδεs και αφυσικο για τουs
ανθρωπουs του πλανητη μαs και προετοιμασθηκε ηδη κατα την διαρκεια
του δευτερου παγκοσμιου πολεμου απο
ανθρωπουs που κατασκευασαν μια κιβδηλη επιστημη, που προωθειται
απο μια
ικανη κλικα, με το χρημα των μεγιστανων του χρηματοs.
Το νεο αυτο συστημα θα μπορουσε στην σημερινη του φαση να
ονομασθη «πελατειακο και ψηφιακο
καπιταλιστικο συστημα».
Η σημερινη ιδεολογια του υπαρκτου «πελατειακου και ψηφιακου
καπιταλιστικου συστηματοs», με την ολοκληρωτικη προδιαθεση που εχει
και που φαινεται να απορροφα το συνολο των ανθρωπινων κοινωνιων,
ειναι κατ’ουσια δυναμικη και γνωριζει μια επιταχυνση, μια ανατροπη και
νεα ροη, αποδομησειs και εκ- συγχρονισμουs, εκριζωσειs και
ανασυνθεσειs, μεχρι του σημειου να καθιστα στιs μερεs μαs τιs μεχρι
προτινοs δυναμικεs και απαραιτητεs τεχνογνωσιεs ωs ξεπερασμενεs
 λειτουργιεs και να αναστατωνει δομεs που θεωρουνταν οριστικα
εδραιωμενεs.
Η επιταχυνση ομωs αυτη θα δημιουργησει εκ των πραγματων μια
«περιπλοκοτητα» που θα καταστησει το συστημα αυτο, που βασιζεται
αποκλειστικα στην «κερδοσκοπεια», ολοενα και λιγοτερο ελεγξιμο και
θα περασει απο την βιομηχανικη χρεωκοπια στην χρηματιστηριακη
καταρρευση.
Απο την υπερπαραγωγη στην υφεση κανεναs δεν ειναι σημερα σε θεση
να γνωριζη πωs και ποτε το «πελατειακο και ψηφιακο αυτο
καπιταλιστικο συστημα» θα καταρευσει ολοκληρωτικα ‘η τουλαχιστον
θα τιθασευθει και θα χασει την σημερινη του αιγλη.

Η τεχνολογικη επανασταση των τελευταιων δεκαετιων οδηγησε στον

αυτοματισμο και ρομποτοποιηση τηs παραγωγικηs διαδικασιαs πασηs
μορφηs προ’ι’οντων.
Αντι τα επιτευγματα αυτα του ανθρωπινου εγκεφαλου να οδηγησουν σε
μια απελευθερωση απο την μισθωτη εργασια απο την οποια θα
επωφελουνταν ολοι οι ανθρωποι του πλανητη μαs και θα επιδειδονταν σε
αυτονομεs δραστηστηριοτητεs, σκοπημα με παραποιημενεs δηθεν
κρισειs τηs εργασιαs, διαιωνιζεται σε ολεs τιs χωρεs του πλανητη μαs η
μισθωτη εργασια και η ανεργια.
Κατα την δεκαετια 1995-2005 η ανεργια αυξηθηκε κατα 21,9 %.
Σε παγκοσμια κλιμακα το 2005 οι ανεργοι εφθασαν στα 191,8
εκατομμυρια ενω το 1995 υπολογιζονταν με 157, 3 εκατομμυρια.
Περιπου το 50 % των ανεργων ειναι ηλικιαs 15-24 χρονων.
Για την πλειονοτητα των ανθρωπων που ζητουν εργασια στην σημερινη
εμπορευματικη καπιταλιστικη κοινωνια η κατασταση αυτη σημαινει μη
δραστηριοτητα και μη αυτονομια, καθωs ολεs οι
δυνατοτητεs πραγματωσηs μιαs αυτονομιαs και μιαs δραστηριοτηταs
αμεσηs κοινωνικηs ωφελειαs, για τουs μεγιστανουs του χρηματοs δεν
ειναι επιθυμητικη και γιαυτο εχουν ταυτοχρονα βιαια αποκλειστει.
Το αποτελεσμα ειναι η δημιουργια ενοs νεκρου χρονου,
απελευθερωμενου απο την «μισθωτη σκλαβια», αλλα φυλακισμενου
στην φτωχεια, στην ελλειψη κοινωνικοτηταs και στην πληξη.
Με το εντεχνο αυτο μπλοκαρισμα και την διαστρεβλωση τηs
πραγματικοτηταs, το σημερινο «πελατεικο και ψηφιακο καπιταλιστικο
συστημα» ολισθαινει και αυτο προs μια μορφη οποισθοδρομικηs
κοινωνικηs ρυθμισηs, η οποια προτεινει σε εκατομμυρια ανθρωπουs την
παραδοξο αποβολη καθε μορφηs θετικηs κοινωνικοτηταs και
συμπληρωματικα τον αποκλεισμο τηs ασφαλειαs και τηs κοινωνικηs
προστασιαs που κατακτηθηκαν χαριν στην υπαρξη του κομμουνιστικου
κινδυνου.
 Για να αυτοπαραγη καθε ανεργοs ανθωποs στον πλανητη γη και για να
οργα- νωση ελευθερα την δραστηριοτητα του, χρειαζεται χρημα.
Η αυτοπαραγωγη ομωs και καθε ελευθερη δραστηριοτητα του ανεργου
αλλα και του μισθωτου ανθρωπου σκοπημα δεν παρεχονται.
Οι μεγιστανοι του χρηματοs που ελεγχουν το χρημα, τρεμουν απο την
ιδεα, οτι μια ημερα η σφαιρα τηs βιομηχανικηs αναγκαιοτηταs μπορει να
περαση στα χερια των ανθρωπων με αυτονομεs δραστηριοτητεs και οτι
θα γινη δυνατη μια ισορροπια αναμεσα στιs αμεταβλητεs αναγκεs που
συναντουμε καθολη την διαρκεια τηs ανθρωπινηs ιστοριαs και στιs
απολυτωs συγχρονεs αναγκεs, που καθιερωθηκαν στο τελοs τηs τροχιαs
των κοινωνιων του «πελατειακου και
ψηφιακου» καπιταλιστικου συστηματοs.
Η σημερινη «πολιτισμικοτητα και παγκοσμιοποιηση» εχει αποκλειστικα
εξουσιαστικεs σκοπημοτητεs, που πηγαζουν απο τουs στοχουs των
μεγιστανων του χρηματοs και γιαυτο αποτελει κοινωνικη απατη, διοτι
θεσμοθετει υπουλα την κατωτεροτητα γνωριζονταs, οτι το θυμα εξ
ορισμου ειναι λιγωτερο ισχυρο απο τον θυτη και γιαυτο δεν εχει καμμια
σχεση με την ελευθερια του ατομου, συναιτικη κυβερνηση, ορθολογισμο
και κριτικη συνειδηση.
Η τεχνικη πεποιθηση που δημιουργειται, οτι ο σημερινοs κοσμοs ειναι ο
μοναδικοs εφικτοs, ειναι λανθασμενη.
Στα σημερινα προτυπα του αστικου χωρου, επικρατουν, με την
διαμορφωση τηs δυσπιστιαs, του φοβου και του μισουs ολων εναντι
ολων, οι ποιο αντικοινωνικεs διαθεσειs των κατοικων τουs.
Για πρωτη φορα στην ανθρωπινη ιστορια του πλανητη μαs, ο αστικοs
πληθυσμοs υπερεβη τον αγροτικο.
Πανω απο 1 δισεκατομμυριο ανθρωποι, ενα τριτο του παγκοσμιου
αστικου πληθυσμου, διαβιωνουν σημερα σε παραγκουπολειs, υπο
δραματικεs ελλειψειs ποσιμου νερου και συνθηκων υγιεινηs, με υψηλη
παιδικη θνησιμοτητα και υψηλη ανασφαλεια.
Τοσο στιs μεγαλουπολειs του Τριτου Κοσμου οσο και στα αστικα
συγκροτηματα στιs ανεπτυγμενεs χωρεs, η εξαθλιωση των εγκλειστων
ειναι δραματικη και αποτελεσμα τηs συγχρονηs απαλλοτριωτικηs και
αρπακτικηs συγκεντρωσηs πλουτου, απο την κατα γραμμα εφαρμογη των
οδηγιων του Διεθνοsσ Νομισματικου Ταμειου (ΔΝΤ) και τηs
Παγκοσμιαs Τραπεζαs.
Η γκετοποιηση των υποπρολεταριων στιs παραγκουπολειs του πλανητη
γη, πραγματοποιειται σε μια εποχη, που η παγκοσμιοποιηση παραλληλα
με τιs αρχεs τηs ελευθεριαs των αγορων και τηs υψηληs κινητικοτηταs
των εργαζομενων, υπερμετρα προπαγανδιζονται.
Γεγονοs ομωs ειναι, οτι η κινητικοτητα αφορα τα κεφαλαια και οχι τουs
εργαζομενουs.
 Οι εργαζομενοι, στην εποχη μαs, τιθενται υπο διαρκη επιτηρηση και
κοινωνικη δυσπιστια, εαν οχι στιγματισμο, περικλειονται γεωγραφικα και
κοινωνικα, ενω ολο και περισσοτερεs συμπεριφορεs τουs
ποινικοποιουνται.
Ο σημερινοs κοσμοs, οχι μονο δεν ενοποιειται και δεν συγκλινει
καθολου, αλλα κατατεμνεται και αποδομειται.
Οι μεγιστανοι του χρηματοs απο την αλλη πλευρα ζουν σε
υπερπροστατευμενουs οικισμουs με θωρακισμενα τειχη,
συρματοπλεγματα, βιντεοκαμερεs, ασυδοτουs σεκιουριταδεs με
μαντροσκυλα και εξοβελιζουν το κρατοs, τουs νομουs, την αστυνομια
και την δικαιοσυνη.
Ζουν δηλαδη με αγχοs, ανασφαλεια, υστερια, κοινωνικο και πολιτικο
στρεs κλπ.
Η απογνωση και η παρανοια αυτων που φοβουνται οτι θα χασουν τα
πλουτη τουs, ειναι καταλυτικοτερεs απο αυτουs που ηδη εχουν χασει τα
παντα.
Εαν κατι δεν αλλαξει προs το καλυτερο, ενα κλιμα εμφυλιου πολεμου και
γενοκτονιαs θα υποφωσκει και θα υπονομευει την επαγγελια του τελουs
των κοινωνικων συγκρουσεων και ανταγωνισμων.
Οι μεγιστανοι του χρηματοs, που διακηρυσσουν σημερα την ενοποιηση
του κομου, ειναι οι ιδιοι που ταυτοχρονα διοργανωνουν την κατατμηση
του, με στοχο την συγκεντρωση και προστασια του πλουτου και τιμημα
την καταστροφη καθε κοινωνικηs και φυσικηs συνοχηs.

Εναs καλυτεροs κοσμοs, μπορει να υπαρξη.

Το σημερινο προβλημα θα μπορουσε να αναλυθη με την ελευθερια του
σκεπτεσθαι για να δωση μια βιωσιμη προταση.
Η βιωσιμοτητα εξασφαλιζεται, εαν με τουs ωs ανω ορουs προσδιοριζεται
μια πολιτισμικη ανθηση σε παγκομιο επιπεδο, στην οποια μετεχουν
ανθρωποι του πλανητη μαs με αποδοχη και καταξιωση ολων εκεινων των
αξιων που εξανθρωπιζουν και ενωνουν τουs ανθρωπουs του πλανητη μαs
και εκτοπιζουν την ακρατητη εμπορευματοποιηση, που οδηγει τον
ανθρωπο και τιs αξιεs του σε χρηματιστηριακη αποτιμηση.
Εαν η «παγκοσμιοτητα» δρασει με τα γνωστα μοντελλα τηs Θεοκρατιαs,
του Δογματοs, του Μυστικισμου, του Σκοταδισμου, του Αποκρυφυσμου
και του Παραλογο, θα αυτοκτονησει ιστορικα προτου επικρατησει.

Το ονειρο τηs παγκοσμιοποιησηs των μεγιστανων του χρηματοs στην

περιπτωση αυτη θα μεινει για παντα ενα ονειρο θερινηs νυχτοs λογω των
ανυπερβλητων προβληματων και αδιεξοδων και τηs προωρηs
αποσυνθεσηs τηs αποπειραs αυτηs.....
Η παγκοσμια κοινωνια του 21ου μ.Χ. αιωνα δεν θα ειναι, οπωs ορισμενοι
κακως πιστευουν, η κοινωνια τηs Νεαs Ταξηs Πραγματων, δηλαδη η
 κοινωνια τηs κατευθυνομενηs παγκοσμιοτηταs των μεγιστανων του
χρηματοs, αλλα η κοινωνια που θα εχει τα μεσα να αφοσιωθη στον
ελεγχο των κοινωνικων, στιs υποθεσειs τηs «πολιτειαs», απο την στιγμη
που το κεκτημενο επιπεδο του ελεγχου τηs σχεσηs του ανθρωπου με την
φυση θα ελευθερωσει χρονο, νοημοσυνη και ενεργεια, απο την στιγμη
κυριωs που ο ανθρωποs θα καταφερει να αντιστρεψη τιs προτεραιοτητεs
στην παραγωγικη ροη του πλουτου με ταυτοχρονη καταργιση τηs
αισχροκερδειαs, προκειμενου να ικανοποιηση τιs αναγκες αμεσηs
κοινωνικηs ωφελειαs.

Η παγκοσμια κοινωνια του 21ου μ.Χ. ‘η θα τερματισει μια για παντα τον
αστοχο διασκορπισμο των δυναμεων τηs στιs εγκληματικεs διαδικασιεs
του νομισματικου πληθωρισμου απο την μια πλευρα, τηs κρισηs τηs
σημερινηs οικονομιαs απο την αλλη, την αποτυχια τηs πολιτικηs
αντιπροσωπευσηs απο την μια, τον δυαδισμο και την οποισθοδρομηση
τηs κοινωνιαs των πολιτων απο την αλλη, την αλογιστη εκμεταλλευση
του φυσικου πλουτου του πλανητη μαs απο την αλλη’η θα οδηγηθει
τελεσιδηκα προs μια παγκοσμια δικτατορια και προs την τελικη και
ολοκληρωτικη πυρηνικη καταστροφη.
Οι ανθρωποι του πλανητη γη του 21ου μ.Χ. αιωνα ,πρεπει να
αποκτησουν την ικανοτητα να κατανοησουν «που πραγματι βρισκεται ο
γορδιοs δεσμοs των ανθρωπινων προβληματων», για να τον κοψουν
επισηs τελεσιδηκα.
Εαν πραγματι κατανοησουν το «βρωμικο παιχνιδει που παιζεται σε
βαροs τουs», ηδη την αλλη μερα θα ξεκινησουν οι αιματηρεs και
κοσμογονικεs επαναστασειs σε ολα τα μηκη και πλατη του πλανητη μαs
με χωριs ιχνη οικτου
εξοντωση των μεγιστανων του χρηματοs.

Βιβλιογραφια

1. Adams Fred «Die fünf Zeitalter des Universums. Eine Physik der
Ewigkeit»
Deutsche Taschenbuchverlag GmbH & KG, München, Dezember
2002

2. Hawking S. «Das Universum in der Nußschale» Hamburg 2001

3. Bamdulei B. «Was wird aus unserem Geld ? » Wirtschaftsverlag

Langen Müller, Herbig 1997
4. Παττακοs Σ. «Η μυστικη Διδασκαλια του Πλατωνα» Εκδ. Νεα
Ακροπολιs, Αθηνα
5. Χατζηθεοδωρου Γ., «Η γη κατω απο την σκια μιασ νεαs Ιερουσαλημ»
Δαυλοs αρ. 295, Οκτωβριοs 2006, σ. 20207-20214

6. Χατζηθεοδωρου Γ., «Η αναποδη Λογικη Morgenstern»

Δαυλοs αρ. 298, Ιανουαριοs 2007, σ. 20561-20568

7. Λαμπρου Δ., «Η Pax Athenaika, η Pax Americana» Δαυλοs αρ. 263,

σ. 17142-17146

8. Quigley C. «The Anglo-American Estableshment» New York 1980

9. Χατζηθεοδωρου Γ., «Το εγω μου ειναι το χρημα μου» Δαυλοs

αρ.309, Ιανουαριοs 2008, σ.21723-21727

Βιογραφικο Σημειωμα

Ο Δοκτωρ πτυχιουχοs μηχανικοs Γεωργιοs Θ. Χατζηθεοδωρου

γεννηθηκε την 18. Ιανουαριου 1938 στην Κορμιστα, περιφερεια
Φυλλιδοs του νομου Σερρων και σπουδασε Μεταλλειολογια στο
Πολυτεχνειο Ααχεν Γερμανιαs.
Μετα τιs διπλοματικεs εξετασειs του το 1965
ωs πτυχιουχοs μηχανικοs Μεταλλειολογιαs στο Πολυτεχνειο Ααχεν
Γερμανιαs εγραψε στο ιδιο Πολυτεχνειο την διδακτορικη του διατριβη
και ανακηρυχθηκε διδακτωρ το 1968.
Ωs Δοκτωρ πτυχιουχοs μηχανικοs υπηρξε μελοs και
Διευθυντηs τηs ερευνητικηs ομοδοsδια εκμεταλλευση κοιτασματων
πρωτων υλων απο θαλασσιο περιβαλλον
στην σχολη ΙΙ του Πολυτεχνειου Ααχεν (Καθηγητηs Δοκτωρ πτυχιουχοs
μηχανικοs B. Sann), οπου παραλληλα με την παραδωση μαθηματων
θαλασσιαs μεταλευτικηs εγραψε την διατριβη τηs υφηγησιαs του και του
παρεχωρηθη επισημα η διδασκαλια του μαθηματοs απο την 13. Ιουλιου
1977 “Μηχανολογικη τεχνολογια εκμεταλλευσηs και
εγκαταστασειs Μεταλλειολογιαs ειδικα περαν
τηs Μεταλλειολογιαs ανθρακιτου”

Παραλληλα με τιs υποχρεωσειs του στο Πολυτεχνειο Ααχεν

Γερμανιαs ανελαβεν εργασιακη σχεση με την γερμανικη Εταιρια
Υδρογονανθρακων Wintershall
AG. και εργασθηκεν σε ολουs τουs τομειs τηs Εταιριαs αυτηs σε
παγκοσμια
κλιμακα.
Συνταξιοδοτηθηκε το 1998 συνεχιζονταs ομωs την διδασκαλια του
ακομη στο Πολυτεχνειο Ααχεν Γερμανιαs.
 Ειναι συγγραφεαs του Βιβλιου “Οι
βασειs τηs θαλασσιαs Μεταλλευτικηs”
και πανω απο 100 επιστημονικα αρθρα σε επιστημονικα περιοδικα τηs
Γερμανιαs και των αλλων χωρων.

Αγαπητε Κωστα, στελνω σημερα στην ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

ένα νέο Βιβλιο πανω στο οποιο δουλεψα πανω από μια
δεκαετια.
Εχει βεβαιως ορισμενες γλωσσικες ατελειες, το περιεχομενο ομως
μετρα.
Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ και μόνο αυτή έχει το δικαίωμα της δημοσίευσης.

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου.

Το βιβλίο προστατεύεται από τα πνευματικά δικαιώματα, ως εκ

τούτου, απαγορεύετε η αντιγραφή του, ή μέρος αυτού!
Την επιμελεια εκανε ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ