3.

Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ

ΣΤΑΣΗΣ ΖΩΗΣ (σ. 159-160)
1. Γιατί τελικά να είναι κανείς ηθικός;
Κριτική: η ηθική είναι υποκριτικός θεσμός, η ψυχική υγεία Νίτσε
επιτυγχάνεται με την ελέυθερη και απεριόριστη ικανοποίηση
της ανθρώπινης θέλησης.

Οι αμφισβητήσεις
της ηθικής δεν « ψυχολογική / ορθολογική » απάντηση:
πειθουν πάντα. η ηθική ζωή είναι ψυχολογικά καλύτερη.

« Αρμονία » μέσα από την
εφαρμογή των εντολών του
ορθού λόγου.
Οι ηθικές αρχές και αξίες μπορεί να μη διαθέτουν
έλεγχος παθών, αδυναμιών,
αποφυγή άδικης συμπεριφοράς το κύρος μιας επιστημονικής αλήθειας, ωστόσο
αποδεικνύονται πολύτιμες για τη συνοχή των
ανθρώπινων κοινωνιών.

Αριστοτέλης: η τέλεια κατάσταση

καλλιέργεια των αρετών ανάπτυξης των
« παραδοσιακή » συντελεί στην ψυχικών
Αν κάποιος επωφεληθεί πραγμάτωση της δυνάμεων του
από μια άδικη πράξη απάντηση: μετά ευδαιμονίας. ανθρώπου.
χωρίς να γίνει θάνατον τιμωρία.
αντιληπτός, γιατί να
είναι ηθικός; Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι στην ουσία της
ηθική και συχνά το νόημα της ύπαρξης
αναζητάται στην ανάγκη για αληθινή
επικοινωνία και αλληλεγγύη μέσα σε έναν
Αν κάποιος δεν πιστεύει
κόσμο οδύνης και θανάτου.
σε ένα τέτοιο Καντ: έμφαση στην αξία
ενδεχόμενο; του ορθού λόγου, ο
οποίος οδηγεί στην
Πλάτων, Πολιτεία αυτονομία και καθιστά την
ηθικά εσφαλμένη
συμπεριφορά
μη λογική.
Μπορεί να αδιαφορεί
πλήρως για
οποιαδήποτε ηθική αρχή,
προσπαθώντας να
αποφύγει την
ανθρώπινη δικαιοσύνη.