Τώρα ξέρω ότι θα δυσσαρεστήσω αρκετούς, όμως ο Simmons είναι ένας

συγγραφέας που αντιπαθώ. Για μένα ο Dan Simmons δεν είναι τίποτα
περισσότερο από έναν Dan Brown – τύπου παίρνω κάτι που συνέβη στ’ αλήθεια
ή έναν μύθο και με το θράσος του συγγραφέα γράφω ό,τι θέλω γι αυτό.

Προσωπικά δε με ενοχλεί καθόλου κάτι τέτοιο. Αν και θεωρώ ότι κάθε αναγνώστης
πρέπει να ψάχνει την αλήθεια πίσω από το βιβλίο “based on a true story” ή “inspired
by true events” και να μη θεωρεί ότι αυτό που κατασκεύασε ο συγγραφέας είναι η
πραγματικότητα, ας το αφήσουμε για σήμερα αυτό κι ας πάμε στην ουσία.

Με τον Simmons βασικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ποτέ δε θα

αποζημιωθώ κι αυτό γιατί πέρα από την ικανότητά του να στήνει σκηνές, αυτά που
γράφει τελικά δεν έχουν ουσία και λόγο ύπαρξης, δεν επιβεβαιώνουν ποτέ τους
χαρακτήρες του -άσε που τους εξαφανίζει κατά τις κάβλες του επειδή έτσι του τη
βάρεσε ξερωγώ και μένεις να αναρωτιέσαι- και δεν απαντούν ποτέ στις ερωτήσεις -
που ο ίδιος μέσα από την ιστορία που θέλει να πει –δημιουργεί στον αναγνώστη
(ακούς Θεά Κάλι;).

Όπως είπε και κάποιος (για κάποιον άλλο συγγραφέα) «Γαμάτη η ιδέα, φτωχή η
εκτέλεση».

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρω γιατί και η σειρά The Terror ακολουθεί πιστά το
βιβλίο (που δεν έχω διαβάσει παρά πλαγιοδιαγωνίως κι έφριξα με τις 1500 αναφορές
συμπτωμάτων του σκορβούτου, βρούτε και το παράτησα, σκυλοβαρέθηκα, μαδούσα
τις τρίχες μου) κι έχοντας προηγούμενη εμπειρία από τον Simmons, η πίστη στο
βιβλίο κατέστρεψε μια πολλά υποσχόμενη σειρά με εξαιρετικό καστ και εντυπωσιακό
σκηνικό.

Και εκνευριστικά αργό.

Θα ήταν δέκα φορές καλύτερα αν είχε ακολουθήσει την πραγματική ιστορία κι ας

μην υπήρχε κανένα «τέρας». 800 σελίδες πάντως ΔΕ θα χρειαζόταν που να πάρει ο
διάολος.

(Εδώ αν μπορούσα να ζωγραφίσω, πάνω από το κεφάλι μου θα αιωρούνταν ένα

τεράστιο ερωτηματικό.)

Τι ήταν τελικά ο Τρόμος;

Θρίλερ;

Τρόμου;

Μεταφυσικό;

Ιστορικό;

Δράμα;

Επιβίωσης;
Ναυτικό Μάνιουαλ;

Ιατρικό Μάνιουαλ;

Ποιοι ήταν όλοι αυτοί πραγματικά;

Τι ήθελαν μέσα σε 800 ολόκληρες, βασανιστικές, απίστευτα βαρετές σελίδες;

(Σάιζ νταζνότ μάττερ.)

Πες μας κάτι ρε Σίμονς. Δεν δικαιολογούνται οι συμπεριφορές και οι πράξεις των
ηρώων σου γαμώτο, να χέσω και τα πλοία σου και τα χιόνια σου και την Ινδία σου
και τη Θεά Κάλι σου.

Και επιτέλους: Τι σκατά θέλει να πει ο ποιητής; Ποιο το νόημα (και) αυτού (σου) του
βιβλίου;

Η απομόνωση; Η …ωρίμανση; Η μοναξιά; Ο τρόμος που δεν υπήρχε; Η ιστορία;

(που δε μας τη λες στην πραγματικότητα)

Ο μύθος; Ο νεκρός πατέρας; Η θυσία; Το σκορβούτο που ήταν υδράργυρος; Ο

ερωτευμένος γιατρός; Οι ίδιοι οι εσκιμώοι; Το τέρας;

Ο Φράνσις; Η γκόμενα του Φράνσις; Η μεταμόρφωση του Φράνσις από βλαμένο

μπεκρούλιακα σε υπόδειγμα αφοσιωμένου αρχηγού/πατέρα; Η γυναίκα του Τζον; Ο
κανιβαλισμός; Η πουτανίτσα Χίκι που εξελίχθηκε σε ψυχάκιας Ιζνογκούντ;

Τι διάολο από όλα αυτά που καταπιάστηκες ήθελες να μας διδάξεις;

Απάντηση: Μάλλον τίποτα. Γιατί έτσι γράφει ο Simmons. Επειδή δεν έχει έμπνευση
να δημιούργήσει κάτι δικό του, βρίσκει κάτι που υπάρχει ήδη και πάνω εκεί θέλει να
τα πει όλα. Να γίνει και ιστορικός, να γίνει και γιατρός, να γίνει και ψυχολόγος, να
γράψει κι ένα μάνιουαλ, να γίνει και Πάπαι δε σέιλορ μαν, να γίνει και σπλάτερ, να
γίνει και τρομακτικός, να γίνει και φιλόσοφος.

Ε δε γίνονται όλα μαζί κύριε Simmons!

Άσε που μας τα ‘παν κι άλλοι πριν από σένα.

*Παρόλα αυτά, η σειρά δεν είναι κακή για να τη δείτε. Το καστ δε φταίει αν ο
συγγραφέας είναι μαλάκας.είναι μαλάκας

Άμα ξαναδιαβάσω σελίδα από Σίμονς να με χέσετε. Την επόμενη φορά που θα με φταίνε
όλα και θα θέλω κάποιος να την πληρώσει, μπορεί και να το κάνω.

(“Will someone hire this man an editor!”)

(Note to self: Βιβλίο που διάλεξα για να με βγάλει από τα ρούχα μου)