Μερικές φορές ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να πει πολλά.

Δεν έχει να κάνει με τη φλυαρία

και δεν έχει να κάνει με τη μοναξιά. Είναι κάτι άλλο. Μερικές φορές ακόμα και ο πιο
κοινωνικός, ο πιο ευχάριστος, ο πιο εκδηλωτικός άνθρωπος, κρύβει μέσα του χιλιάδες
λέξεις. Χιλιάδες σκέψεις, ερωτήματα, αμφιβολίες, αναθεωρήσεις, απαντήσεις στις
ερωτήσεις άλλων, απορίες... Μερικές φορές το μυαλό μας μοιάζει να ξεκινά να μιλά ...και
να μη λέει να σταματήσει. Ή μήπως δεν είναι το μυαλό αλλά η καρδιά? Η ψυχή? Ή κάτι από
όλα?

Ξέρετε τι κάνουμε όλο και πιο συχνά? Δε θέλουμε να ακούσουμε. Δε θέλουμε να

ακούσουμε! Δε θέλουμε ν ακούσουμε τους άλλους ανθρώπους, δε θέλουμε να ακούσουμε
τους ήχους της ζωής, δε θέλουμε να ακούσουμε καν τους εαυτούς μας.

Όσο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο τρέχουμε, τόσο λιγότερο ελεύθερο χρόνο έχουμε,
τόσο λιγότερο ζούμε τη ζωή μας. Τελικά ίσως δε φταίνε οι εποχές. Ο άνθρωπος από
ανέκαθεν έτρεχε να προλάβει τη μέρα. Παλιές εποχές, πιο "αγνή" και καθαρή ζωή μεν,
αλλά λιγότερες ευκολίες, πολύ τρέξιμο. Νέες εποχές, αμέτρητες ευκολίες, αλλά γρήγοροι
ρυθμοί, πολλές απαιτήσεις, πολύ τρέξιμο. Ίσως ο άνθρωπος να χάνει κι άλλα πράγματα μαζί
με την παιδικότητά του, όταν μεγαλώνει. Αλλά τι? Την ικανότητά του να απολαμβάνει τη
ζωή? Αλήθεια?

Δεν τη ζούμε τη ζωή μας, ρε γαμώτο. Απλά τη ...διανύουμε, σαν απόσταση που πρέπει να
καλύψουμε. Το θέμα είναι όμως ότι η ζωή δεν είναι κούρσα και δε μας περιμένει τίποτα
περισσότερο στον τερματισμό, από το ίδιο το ...τέρμα. Κανένα μετάλλιο, κανένα βραβείο,
κανένα τρόπαιο ταχύτητας. Το βραβείο και το τρόπαιο τα κρατάμε στα χέρια μας τη στιγμή
που παίρνουμε την πρώτη μας ανάσα ζωής. Αν είμαστε κι απ' αυτούς που γεννιούνται σε
μια οικογένεια, σε ένα σπιτικό και υγιείς, τότε μπορούμε να πούμε ότι ξεκινάμε το δρόμο
μας και με ...πλεονέκτημα.

Αλλά γιατί στην πορεία αυτή η υπέροχη διαδρομή που λέγεται "Ζωή", καταλήγει να μας
κάθεται στο λαιμό σαν αγγαρεία? Πόσες φορές ξυπνάμε το πρωί και δε βρίσκουμε κανέναν
απολύτως λόγο να σηκωθούμε από το κρεβάτι μας? Πόσες φορές περνάμε τη μέρα μας
...αναγκαστικά? Τι είναι αυτό που δε μας ευχαριστεί πια? Τι χάσαμε κάπου στο δρόμο?
Γιατί κάτι χάσαμε, δεν μπορεί!

Το μυαλό μας μιλάει, η καρδιά μας μιλάει, η ψυχή μας μιλάει, όλα τα μέσα μας μιλάνε,
φωνάζουν, διαμαρτύρονται, αλλά εμείς εκεί! Το σώμα αρνείται να ακολουθήσει, οι
αισθήσεις αρνούνται να ακούσουν, να δουν, να γευτούν, να αγγίξουν, να μυρίσουν, κι εμείς
εκεί. Να συνεχίζουμε σαν αυτόματα με τον ίδιο ρυθμό. Λες και μας υποχρέωσε κανείς να
κάνουμε αυτό και μόνον αυτό. Μα ποιος το λέει τελικά αυτό?

Και τα βράδια στριφογυρίζουμε στα κρεβάτια μας, βλέπουμε όνειρα που δεν είναι ακριβώς
όνειρα, είναι απλά σκόρπιες εικόνες, τρομακτικές πολλές φορές, ασύνδετες μεταξύ τους,
ακατανόητες, που δεν τις καταλαβαίνουμε ... και το πρωί ξυπνάμε με τα σεντόνια ανάκατα,
ανακουφισμένοι με το φως της μέρας και μια κούραση λες κι όλη νύχτα παλεύαμε με ...τι?
Τη συνείδησή μας? Τον άλλο μας εαυτό? Μα ο ίδιος εαυτός δεν είναι πάντα? Γιατί δεν τον
ακούμε?
Δεν ακούμε... Κι η μοναξιά μεγαλώνει γύρω μας μέρα με τη μέρα. Κι ας μας περιτριγυρίζουν
άνθρωποι. Κι ας είμαστε ακόμα και οι πιο κοινωνικοί. Οι πιο ευχάριστοι, οι πιο
εκδηλωτικοί. Οι φωνές μέσα μας συνεχίζουν το τραγούδι τους κι εμείς επιδεικτικά τις
αγνοούμε.

"Μα η μοναξιά με πνίγει. Είναι φόβος η μοναξιά και τρομάζω καταμεσής στο σταυροδρόμι
μονάχος, που διχάζεται και τριχάζεται μπρος μου, και ζητώ στήριγμα, έναν άνθρωπο, ν´
ακουμπήσω…"

Μεσοτοιχία ζούμε όλοι κι είμαστε πιο ξένοι από ποτέ.