Professional Documents
Culture Documents
διαχρονικη μαρτυρια PDF
διαχρονικη μαρτυρια PDF
Διαχρονικὴ μαρτυρία
στοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Πίστεως
Πανσέβαστε Τήν
Πορταΐτισσα σεπτήν Σου
Δέσποινα, ἐν Εἰκόνα, Πορταΐ-
τοῖς νῦν δεινοῖς τισσα Δέσποινα,
καιροῖς τῆς καὶ ἣ διά θαλάσσης
ἐκ τῶν ἡμετέρων ἐπέστη, θαυμα-
ἀμφισβητήσεως στῶς ἐν τῇ ποίμνῃ
τῶν ἀδιαπραγ- Σου, τιμῶμεν
ματεύτων ἁγίων ὡς ἁγίασμα σε-
δογμάτων καὶ πτόν, καὶ σκήνω-
ἱερῶν κανόνων μα τῆς δόξης Σου
τῆς ἀμωμήτου
πιστῶς· ἐξ αὐτῆς
ἡμῶν πίστεως,
γὰρ ἀναβλύζεις
μὴ ἐγκαταλίπῃς
τὰς δωρεάς,
τὸ Ἅγιον Περιβό-
τοῖς πόθῳ ἐκβοῶ-
λιόν Σου, διὰ τὰς
σι Σοί· δόξα τοῖς
ἁμαρτίας ἡμῶν,
θαυμασίοις Σου
ἀλλὰ προηγοῦ
ἁγνή, δόξα τῇ
ἡμῶν Ἄχραντε
προμηθείᾳ Σου,
Γερόντισσα, τῇ
δόξα τῇ
πανσθενεῖ Σου
πρὸς ἡμᾶς Σου
ῥάβδῳ, διδοῦ-
σα ἡμῖν πνεῦμα πλουσίᾳ χρηστό-
φόβου Θεοῦ, τητι.
πνεῦμα συνέ-
Ἀπολυτίκιον
σεως, πνεῦμα
τῆς Παναγίας τῆς
ἀνδρείας καὶ ῥων-
Πορταΐτισσας, Γερασίμου
νύουσα ἡμᾶς εἰς
Μοναχοῦ Μικραγιαννα-
ἀγῶνας στερροὺς
νίτου.
ὑπὲρ τῆς ἁγίας
Ἦχος α΄.
ἡμῶν πίστεως.
Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Δέησις)
Ἡ Παναγία ἡ Πορταΐτισσα, Προστάτις καὶ Ἔφορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Ἱερὰ Μονὴ Ἰβήρων.
1
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὁ ἰσαπόστολος. Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης, ἱδρυτὴς τῆς Μονῆς Μεγί «Ἡ Κοίμησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου», ἔργον Θεοφάνους τοῦ Κρητός. Τοιχογραφία τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Τοιχογραφία στὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο Ἁγίου Ἰωάννου στης Λαύρας, θεμελιωτὴς τοῦ ἁγιορείτικου μοναχισμοῦ. Σταυρονικήτα Ἁγίου Ὄρους.
τοῦ Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Τοιχογραφία Μ. Πανσέληνου, Πρωτᾶτον, Ἅγιον Ὄρος.
Τὰ καινοφανῆ καὶ ἀντορθόδοξα οἰκουμενι καὶ κωφεύουμε, ἀδρανοῦμε καὶ ἐφησυχάζουμε τῆς συγκρητιστικῆς διαβρώσεως τῆς Ἁγίας Ὀρ Ὁ λαός, τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, πράγματι
στικὰ ἀτοπήματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐπιδεικνύοντας μία συμπεριφορὰ παντελῶς θοδοξίας μας. 4 «ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμε
Ἀθηναγόρα καὶ τοῦ διαδόχου του Πατριάρχου ξένη καὶ ἀντίθετη πρὸς τὰ μοναχικὰ εἰωθότα Στὴν προσπάθεια αὐτή, ἄλλωστε, μᾶς καλεῖ τάβλητον καὶ ὁμοειδές τῷ τῶν πατέρων αὐτοῦ»,
Δημητρίου ―τῶν δεκαετιῶν 1960-1980― προκά καὶ τὶς παρακαταθῆκες τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ καὶ ἡ προτροπὴ τοῦ Ὑπομνήματος ποὺ συνέταξε γι’ αὐτὸ «παρ’ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε σύνο
λεσαν πραγματικὴ ἐξέγερση στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἡ Γεροντάδων μας. ἡ ἐπὶ τῶν Δογματικῶν Ἱεροκοινοτικὴ Ἐπιτροπή: δοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα» (Ὑπόμνημα
ὁποία ἔφθασε ἕως καὶ τὴν πολυετῆ διακοπὴ τῆς Αὐτὸς ὁ συγκ λονισμός μας, μᾶς ὁδήγησε 4 «Ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος λαὸς ἔχει ὑποχρέ Ἁγίου Ὄρους, περὶ τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας
μνημονεύσεώς τους, ὅπως ὁρίζουν ἡ διδασκαλία στὴν ἀπόφαση νὰ ἀντλήσουμε τὴν θεολογικὴ ωσι νὰ δια τηρῇ γρηγοροῦσα ἐκκ λησιασ τικὴ στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, Ἅγιον Ὄρος, Φεβρουάριος
τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων μας, οἱ θεό καὶ ἐκκ λησιολ ογικὴ ἐπιχειρηματολ ογία, τὴν συνείδησι καὶ δογματικὴ εὐαισθησία, ἰδίως οἱ 2007, http://www.impantokratoros.gr/EAFE2AB9.el.aspx).
πνευσ τοι ἱεροὶ Κανόνες καὶ ἡ ἀπαρασάλευτος ἀποφασισ τικότητα καὶ τὴν μαχητικότητα ποὺ Μοναχοί, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν φύσι τῆς μοναχικῆς
ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. κατέγραψαν σὲ αὐτὰ τὰ κείμενα καὶ ἀνέπτυξαν μας κλήσεως ἔχουμε αὐξημένη εὐαισ θησία τὸ παρὸν τεῦχος συμπεριλαμβάνουμε καί
Ἀνάλογα ἀτοπήματα, ἀντιεκκλησιαστικὰ ἐνεργώντας κατὰ τῆς ἐπιβουλῆς καὶ ἐπιβολῆς γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίσ τεως Σ ρια καὶ χαρακ τηρισ τικὰ ἀποσπάσματα αὐ
καὶ ἀντορθόδοξα, πραγματοποιοῦνται καὶ στὶς τῆς αἱρέσεως ἡ Σύναξη τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως, ἐφ’ ὅσον τῶν τῶν κειμένων, ποὺ ἡ σημασία καὶ ἡ σπουδαι
ἡμέρες μας καὶ μάλιστα κατὰ συρροήν ἀπὸ τὸν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ Ἱερὲς Μονές, οἱ ἅγιοι Κα ‟ἔργον Μοναχοῦ τὸ μηδὲ τὸ τυχὸν ἀνέχεσ θαι ότητά τους τὰ καθισ τοῦν ἀσ τασίασ τα καὶ ἀπα
Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ὁ θηγούμενοι καὶ Γέροντες, οἱ ἁγιορεῖτες Μοναχοί. καινοτομεῖσθαι τὸ Εὐαγγέλιον”». Ἡ καλὴ αὐτὴ ρασάλευτα σημεῖα ἀναφορᾶς τῆς ἐπιχειρημα
ὁποῖος συνεχίζει συνειδητὰ καὶ συστηματικὰ Τά ἀναδημοσιεύουμε ἐδῶ ὡς παρακίνηση καὶ ἀνησυχία σημαίνει τὴν ἐπαγρύπνησι ἀπέναντι σὲ τολογίας καὶ τῆς διεξαγωγῆς τοῦ ἀγῶνος, ὅπως
τὴν ἀκολουθούμενη τακτικὴ τῶν προκατόχων πρόσκληση καὶ σάλπισμα πρὸς τὴν ἁγιορείτικη κάθε νεωτερισ τικὴ γνώμη ἢ ἐνέργεια, ποὺ δὲν καί κάποια ἀκόμη πολὺ κατατοπιστικὰ ἄρθρα.
του. Δυστυχῶς, ὅμως, ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι ἁγιο Μονασ τικὴ Πολιτεία σήμερα εἰς τὸν ὑπὲρ τῆς εἶναι σύμφωνη πρὸς τὴν εὐσέβεια τῆς Ἐκκλησίας Προσευχόμασ τε εἰς τὸν Κύριο καὶ Θεό μας Ἰη
ρεῖτες μοναχοὶ δὲν ἀκολουθοῦμε τὴν γραμμὴ ἀκεραιότητος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χρισ τοῦ καὶ ὑ (Ἐφ. 4, 14). Αὐτὴ εἶναι ἡ λειτουργία τοῦ ὑγιοῦς σοῦ Χριστὸ διὰ πρεσβειῶν τῆς Κυρίας μας Θεοτό
τῶν προκατόχων μας. Δὲν ἀκολουθοῦμε τὴν πὲρ τῆς αὐθεντικότητος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς ἐκκ λησιασ τικοῦ αἰσθητηρίου καὶ κριτηρίου, ὅ κου, ποὺ σκεπάζει καὶ προσ τατεύει τὸ Περιβόλι
πορεία τῶν Ἁγίων μας, τῶν μαρτύρων, τῶν ὁμο μας ἀγῶνα, ὡς ἀπαράμιλλα ὅπ λα καὶ ἀνεξάν πως τὸ βεβαιώνει ἡ μακραίωνη Παράδοσις τῆς της, καὶ δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ ὁσίων
λογητῶν τῆς πίστεως καὶ τῶν ἁγιασμένων καὶ τλητα ἐφόδια αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνος στὴ σημερινὴ Ἐκκ λησίας καὶ τὸ τονίζει μὲ πολλὴ ἔμφασι ἡ Ἁγιορειτῶν, νὰ οἰκονομήσει τὴν προσπάθειά μας.
σεβασμίων Γερόντων μας. Ἀντιθέτως σιωποῦμε ἀπειλή τοῦ ἐκλατινισμοῦ, τοῦ ἐξουνιτισμοῦ καί Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ 1848. Ἐλπίζουμε ―μὲ τὴν βοήθεια καλῶν ἀδελφῶν
2 3
ποὺ ἀναλαμβάνουν τὴν δαπάνη τῆς ἐκδόσεως― πάλι ταγοὶ τῶν Ἁγιορειτῶν ἀλλὰ καὶ ὁλοκλήρου
Οἱ Ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες
νὰ κυκλοφορήσει αὐτὸ τὸ τεῦχος εὐρέως, τόσο τῆς Ἐκκλησίας μας.
ἐντὸς ὅσο καὶ ἐκτὸς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἡ ἡγετικὴ παρουσία καὶ μαρτυρία τοῦ Ἁγίου
Ἐλπίζουμε καὶ εὐχόμαστε ἡ προσπάθειά μας Ὄρους γίνεται ἀκόμη πιὸ ἀναγκαία στοὺς συγ
αὐτή, ἡ ὁποία γίνεται χωρὶς καμμία ἰδιοτέλεια ἢ
σκοπιμότητα νὰ εὕρει εὐήκοα τὰ ὦτα τῶν ἁγίων
χρόνους καιροὺς τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς
Νέας Ἐποχῆς, τῶν παναιρέσεων τοῦ ἀλαζονικοῦ
οἱ ὑπὸ λατινοφρόνων μαρτυρήσαντες
Καθηγουμένων μας καὶ τῶν Γερόντων μας, ὥστε Παπισμοῦ καὶ τοῦ συγκρητισ τικοῦ Οἰκουμενι
―παραδειγματιζόμενοι ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο-μαρτυ σμοῦ, ποὺ ἀκάθεκ τες προελαύνουν καὶ μὲ γε
ρικὸ φρόνημα καὶ τὴν ὀρθόδοξη-ἁγιοπατερικὴ ωμετρικὴ πρόοδο ἁλώνουν χωρὶς οὐσιασ τικὴ
στάση τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατὰ τὸ ἀπώτερο καὶ ἀντίσταση τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο τὰ προπύργια καὶ ὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐκτὸς ἀπὸ Ὁσίους καὶ ἀσκητὲς Ἁγίους
νεώτερο παρελθόν― οἱ ἐπικεφαλεῖς τῆς ἁγιορεί
τικης Μοναστικῆς Πολιτείας μας, νὰ τεθοῦν καὶ
τὰ κάστρα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, τὰ ταμπού
ρια καὶ τοὺς προμαχῶνες τῆς Ρωμηοσύνης μας!...
Τ καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀνέδειξε καὶ πλῆθος
Ὁσιομαρτύρων καὶ Νεομαρτύρων. Ἡ ὑπεράσπιση μέ
χρι θανάτου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, χωρὶς καμμία
ὑποχώρηση καὶ παραχώρηση, συνόδευε πάντοτε τοὺς ἀσκη
τικοὺς καὶ νηπτικοὺς ἀγῶνες τους, ἀφοῦ «οὐδὲν ὠφελεῖ βίος
έσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ αὐτοαλήθεια καὶ ἡ αἰώνιος πηγὴ ἀληθεί ὀρθὸς δογμάτων διεστραμμένων» ( Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος).
Δ ας, διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεράγνου Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, Ἔτσι, ὅταν τὸ 1274, στὴ Σύνοδο τῆς Λυών ὁ Αὐτοκράτορας
Μιχαὴλ Η΄ Παλαιολόγος (1261-1282) ὑπέγραψε ψευδοένωση
τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου, τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ
«πρώτου» καὶ πάντων τῶν ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων, τῶν ὑπὲρ τῆς πίστεως ἐπὶ Βέκκου μὲ τοὺς Λατίνους, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίσει τὴν πολιτικὴ
ὑποστήριξη τοῦ Πάπα καὶ νὰ μπορέσει νὰ ἀνασυγκροτήσει
ἐν τῷ Ἁγιωνύμῳ Ὄρει μαρτυρησάντων, κράτησον καὶ ἡμᾶς τοὺς ἐλαχίστους ἐρηρεισμένους
τὴν ἀποδιοργανωμένη ἀπὸ τὴν λατινικὴ κατοχὴ Βυζαντινὴ
εἰς τὴν ἀποστολοπαράδοτον πίστιν καὶ ἀξίωσον νὰ τηρήσωμεν ταύτην ἀκαινοτό-
Αὐτοκρατορία, οἱ Ἁγιορεῖτες ἀντέδρασαν, ὅπως ἄλλωστε καὶ
μητον καὶ ἀπαρασάλευτον δίδοντες καθ’ ἡμέραν τὴν πεπαρρησια-
ἡ πλειοψηφία τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ.
σμένην ὁμολογίαν καὶ μαρτυρίαν τῆς Πίστεως. Ἀμήν. Κατ’ ἀρχὴν ἔστειλαν γενναία ὁμολογιακὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν
Αὐτοκράτορα καὶ τὴν Σύνοδο τῶν Ἱεραρχῶν, ἀφοῦ εἶχε, ἐν τῷ
μεταξύ, ἐξοριστεῖ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἅγιος
Ἰωσήφ. Σ’ αὐτὴν ἐπικρίνουν μὲ παρρησία τὶς παπικὲς καινοτο
μίες, χαρακτηρίζουν τὸν πάπα «αἱρετικὸ» καὶ «ἀπόστολο τοῦ
σατανᾶ», τοὺς δὲ Λατίνους «ἄθεους», ἐνῶ ἐκδηλώνουν τὴν ἀπο
ρία τους «πῶς ἄρα καὶ προσδεκτέοι καὶ ἑνωτέοι τῷ ἀμωμήτῳ
καὶ ὀρθοδόξῳ σώματι τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς
τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας» (Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας,
Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Ἅγιον Ὄρος, 2003).
Ταυτόχρονα διέκοψαν κάθε ἐκκλησιαστική κοινωνία μὲ ὅσους
ἑνώθηκαν καὶ ἀποδέχτηκαν τοὺς Λατίνους.
Ὁ Μιχαήλ Η΄, ἀποφασισμένος νὰ ἐπιβάλει τὴν ἕνωση μὲ κάθε
τρόπο, σὲ συνεργασία μὲ τὸν Λατινόφρονα Πατριάρχη Ἰωάννη ΙΑ΄
Βέκκο (1275-1282) στράφηκε μὲ μανία ἐναντίον τῶν Ἁγιορειτῶν.
Μεγαλυνάριον Οἱ δύο λατινόφρονες ἡγέτες Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας μετέβησαν
Ἀνωνύμου μοναχοῦ. στὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ παπική ἐπικουρία γιὰ νὰ ἀναγκάσουν τοὺς
εῦτε ἀνυμνήσωμεν εὐ- Ἁγιορεῖτες νὰ δεχθοῦν τὴν ἕνωση.
Δ λαβῶς, πατέρας ὁσίους,
ἱ Μονὲς Μεγίστης Λαύρας καὶ Ξηροποτάμου ὑπέκυψαν
τῆς ἐν Ἄθω διατριβῆς, τοὺς τὴν
Βέκκου βίαν, ἀνδρείως καθε
Ο πρὸς στιγμὴν στὴν βία τῶν Λατινοφρόνων καὶ ἀποδέχτηκαν
τὴν βδελυρή ψευδοένωση.
λόντας, καὶ πίστιν τὴν ἁγίαν,
Οἱ Μοναχοὶ τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων ἀντιστάθηκαν μὲ ἄκαμπτο
ἐν Ἄθῳ σώσαντας.
καὶ ἀδιάλλακτο φρόνημα. Ἤλεγξαν μὲ αὐστηρότητα καὶ παρρη
4 5
σία τὸν δυσσεβῆ βασιλέα καὶ τοὺς ὁμόφρονές του Κύριλλος, Μιχαήλ, Σίμων, Ἱλαρίων, Ἰώβ, Κυπρι καὶ ἐδῶ τὴν ὁμολογία τους καὶ μαζὶ μὲ τὶς ψυχές
ὡς αἱρετικοὺς καὶ παράνομους. Ὁ Μιχαὴλ ἐξορ ανός, Σάββας, Ἰάκωβος, Μαρτινιανός, Κοσμᾶς, τους ἀνέβηκε στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ ὡς ἡ ὕστατη
Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγιορειτῶν
γισμένος ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς στρατιῶτες του νὰ Σέργιος, Μηνᾶς, Ἰωάσαφ, Ἰωαννίκιος, Παῦλος, αἱματηρὴ θυσία τους.
Ὁσιομαρτύρων
βάλουν σ’ ἕνα πλοῖο τοὺς μοναχοὺς ποὺ κατάγο Ἀντώνιος, Εὐθύμιος, Δομετιανός, Παρθένιος. Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου Κοσμᾶ
Ἀνωνύμου μοναχοῦ.
νταν ἀπὸ τὴν Ἰβηρία καὶ ἀφοῦ ξανοιχτοῦν στὸ πέ Μαζί τους μαρτύρησαν καὶ τέσσερεις λαϊκοί, τῶν τοῦ Πρώτου ἔγινε στὶς 5 Δεκεμβρίου τοῦ 1981.
Ἦχος πλ.δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
λαγος νὰ τὸ βυθίσουν μαζὶ μὲ τοὺς ἐπιβάτες του. ὁποίων δὲν διεσώθηκαν τὰ ὀνόματα. Ἡ μνήμη Τότε ἑορτάστηκε καὶ γιὰ πρώτη φορὰ ἡ μνήμη
οσμᾶν «Πρῶτον» μέλψωμεν, σὺν
Κ Ζωγραφίταις στεῤῥοῖς, πατέρας θε
Ἔτσι οἱ ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες ἔλαβαν τὸν στέφανο
τοῦ μαρτυρίου ἐπισφραγίζοντας μὲ τὴ θυσία τους
τῶν Ζωγραφιτῶν Ὁσιομαρτύρων ἑορτάζεται
στὶς 22 Σεπτεμβρίου.
τῶν Καρεωτῶν Ὁσιομαρτύρων καὶ ἔκτοτε κα
θιερώθηκε.
όφρονας, Βατοπαιδίου Μονῆς, Ἰβήρων τὴν ὅλη ὁσιακὴ βιωτή τους. Τοὺς Ἁγίους Ἰβηρί Ἀφοῦ ὁ Μιχαήλ ἀνεχώρησε ἀπὸ ἐκεῖ, ἔφθασε
προμάχους τε. Οὗτοι γὰρ ὁπλισθέντες, τες Ὁσιομάρτυρες ἑορτάζουμε στὶς 13 Μαΐου. στὴν κελλιώτικη Λαύρα τῶν Καρεῶν, στὴν ὁποία ἱ Ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες ποὺ μαρτύρησαν
τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου, ἀντέστησαν τῇ
τοῦ Βέκκου, λατινόφρονι πλάνῃ, ὁπλῖται
Οἱ λατινόφρονες συνεχίζοντας τὴν κατα
στροφικὴ ἐπιδρομή τους ἔφθασαν στὴ Μονὴ
εἶναι ἐγκατεστημένη καὶ ἡ ἕδρα τοῦ Πρώτου Ο ὑπὸ τῶν Λατινοφρόνων ἀποτελοῦν μιὰ συ
τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ δὲ Πρῶτος, ὁ Κοσμᾶς καὶ οἱ νέχεια στὴν ἁλυσίδα τοῦ μαρτυρικοῦ καὶ ἀσκητι
Ὄρους τοῦ Ἄθω, ὀφθέντες καὶ μάρτυρες. Βατοπαιδίου, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ἀντιμετώπισαν συνασκητές του ἐναντιώθηκαν στὸν βασιλέα μὲ κοῦ φρονήματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὁμολογία καὶ
ἰσχυρὴ ἀντίδραση. Ἀφοῦ κατάλαβαν πὼς δὲν γενναιότητα, ἐλέγχοντάς τον ὅπως καὶ οἱ προη μαρτυρία ὑπέρ τῆς πίστεως εἶναι ἀδιάρρηκτα
ὑπῆρχε περίπτωση νὰ λυγίσουν τοὺς μοναχοὺς γούμενοι Πατέρες. Ὁ βασιλέας ἔκανε ἐπίμονες συνδεδεμένα μὲ τὸ μοναδικὸ ἀγγελικὸ πολίτευ
ποὺ ἀντίκρυσαν ὡς ἀκλόνητους βράχους τῆς προσπάθειες νὰ τοὺς μεταπείσει. Ὅλες ὅμως μα καὶ ἀποδεικνύουν τὴν εἰλικρίνεια τῶν ἀσκη
Πίστεως, ἄρχισαν νὰ τοὺς κακοποιοῦν. Τέλος ἀπέβησαν ἄκαρπες καθὼς καὶ ἐδῶ οἱ μοναχοὶ τικῶν ἀγώνων καὶ τὴν πιστότητα στὴν Ὀρθοδοξία
ἔσυραν ἔξω τὸν ἁγιώτατο προηγούμενο Ὅσιο ἀποδείχθηκαν σταθεροὶ καὶ ἀμετάπειστοι. Τὰ καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.
Εὐθύμιο καὶ δώδεκα ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς βασανιστήρια πῆραν τὴ θέση τῶν λόγων ἀλλὰ Ἡ θυσία τῶν Ὁσιομαρτύρων ἀποτελεῖ ὁδο
ἀπηγχόνισαν. Ἡ μνήμη αὐτῶν τῶν Βατοπαιδινῶν οἱ εὐλογημένοι μοναχοὶ μὲ ὅλο καὶ περισσότερη δείκτη γιὰ τὴν πορεία τῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες
ὁσιομαρτύρων ἑορτάζεται στὶς 4 Ἰανουαρίου. δύναμη ὁμολογοῦσαν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη ὡς μοναχῶν καὶ κυρίως τῶν Ἁγιορειτῶν, ποὺ ὀφεί
Ἔπειτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καὶ ἐνῶ οἱ Λατινόφρο μόνη ἀληθινὴ καὶ σωτήρια. λουν νὰ μὴ συμβιβαστοῦν ποτὲ μὲ ὁποιαδήποτε
νες συνέχιζαν νὰ λεηλατοῦν τὰ πάντα στὸ πέρα Ἔτσι διατάχθηκε καὶ γι’ αὐτοὺς ὁ θάνατος. ἔκπτωση ἀπὸ τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως, ἐὰν
σμά τους, ἔφθασαν στὴ Μονὴ τοῦ Ζωγράφου. Ἀγχόνη γιὰ τὸν Πρῶτο Ὅσιο Κοσμᾶ καὶ σφαγὴ θέλουν νὰ εἶναι πραγματικὰ συνεχιστὲς τῆς
Οἱ μοναχοὶ τῆς Μονῆς Ζωγράφου, εἶχαν γιὰ τοὺς μοναχούς. Τὸ αἷμα τῶν Ἁγίων σφράγισε Παραδόσεώς τους.
εἰδοποιηθεῖ ἀπὸ ὅραμα τῆς Παναγίας γιὰ τὸν
ἐπερχόμενο κίνδυνο. Ἕνας μοναχὸς ποὺ ἀσκή
τευε σὲ κοντινὸ κελλί, τὴν ὥρα ποὺ διάβαζε τοὺς
Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας, ἄκουσε τὴ φωνὴ τῆς Κοντάκιον τῶν Ὁσιομαρτύρων
Θεομήτορος ἐπιτακτική: 4 «Ἀπελθὼν ταχέως Ἀνωνύμου μοναχοῦ.
εἰς τὴν Μονήν, ἀνάγγειλον εἰς τοὺς ἀδελφοὺς Ἦχος πλ.δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
καὶ τὸν Καθηγούμενον ὅτι οἱ ἐχθροὶ ἐμοῦ τε ατινοφρόνων καθαιρέτας εὐφημήσωμεν, Κοσμᾶν τὸν «Πρῶτον», Ὄρους Ἄθω τὸ
καὶ τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις λοιπὸν
ὑπάρχει ἀσθενής τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ ἂς
Λ προτείχισμα, πυρικαύστους τε Ζωγράφου Χριστοῦ ὁπλίτας, Βατοπαιδίου συνοδίαν
τὴν ἀήττητον, καὶ Ἰβήρων οὐρανόσθενον ὁμήγυριν· τούτοις κράζοντες·
κρυφθῇ, ἕως ὅτου παρέλθει ὁ πειρασμός. Οἱ δὲ χαίρετε στῦλοι τῆς πίστεως.
ἐπιθυμοῦντες μαρτυρικοὺς στεφάνους ἂς παρα
μείνωσιν ἐν τῇ Μονῇ. Ἄπελθε λοιπὸν ταχέως». Ὁ Οἶκος
Κάποιοι ἀπὸ τοὺς μοναχούς φοβισμένοι ῆς Θεοτόκου τῆς φωνῆς καλῶς ἀκούσαντες, ἐναπομεῖναι ἐν ταῖς ἱεραῖς Ὑμῶν Μοναῖς
κατέφυγαν στὰ γύρω βουνά. Οἱ ὑπόλοιποι Τ προείλετε Ὅσιοι, καὶ μὴ εἰς τὰ ὄρη τοῦ Ἄθωνος κρυβῆναι· μὴ πεισθέντες δὲ Μιχαὴλ
Εἰκόνα τῶν Ἁγιορειτῶν Ὁσιομαρτύρων τῶν ἐπί Λατινό κλείσθηκαν μέσα στὸν πύργο τῆς Μονῆς. Ἀπὸ τῷ Ὀγδόῳ τῷ οὐνιτίσαντι, καὶ πατριάρχῃ Βέκκῳ τῷ περὶ τὴν πίστιν ἁμαρτήσαντι, μέχρις
φρονος Πατριάρχου Ἰωάννου ΙΑ΄ Βέκκου καί Αὐτοκράτο ἐκεῖ ἤλεγξαν μὲ παρρησία τοὺς Λατινόφρονες αἵματος τῇ δυσσεβείᾳ ἀντέστητε Ζωγραφίται, Καρεῶται, Ἰβηρίται τε καὶ Βατοπαιδινοὶ πατέ
ρος Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου διὰ μαχαίρας, πυρός, πνιγ ὡς αἱρετικοὺς καὶ παράνομους. Τότε ὁ βασι ρες, ὁμολογηταὶ καὶ μάρτυρες δειχθέντες ἀκαταμάχητοι. Ὅθεν τιμῶντες τοὺς ἱεροὺς Ὑμῶν
μοῦ καὶ ἀγχόνης μαρτυρησάντων «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις
λέας ἐξοργισμένος διέταξε καὶ τοὺς ἔκαψαν ἀγῶνας, τὴν θείαν Ὑμῶν ἀρωγὴν αἰτούμεθα ἐν χρόνοις ὁμοίως ἀστάτοις τε καὶ πονηροῖς,
πατράσι», ἀρνούμενοι τὴν ψευδοένωση τῆς Ὀρθοδόξου ὡς ἂν ἀντάξιοι διάδοχοι καὶ τέκνα Ὑμῶν δειχθῶμεν, Ὀρθοδοξίας στεῤῥῶς ἐχόμενοι καὶ
Ἐκκλησίας μετὰ τῶν αἱρετικῶν Ρωμαιοκαθολικῶν εἰς τὴν
ζωντανοὺς μαζὶ μὲ τὸν πύργο ποὺ χρησίμεψε
σὰν ὀχυρό τους. Ἔτσι κέρδισαν καὶ αὐτοὶ τὸν εὐσθενῶς ὑπὲρ αὐτῆς ἀγωνιζόμενοι. Διὸ καὶ τὴν ἱερὰν Ὑμῶν ἁπάντων μνήμην τιμῶντες,
Σύνοδο τῆς Λυών, ποὺ ὑπεγράφη ἀπὸ αὐτοὺς τὸ 1274.
στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Τὰ ὀνόματά τους εἶναι εὐλαβῶς ἡμῖν ὁμολογηταὶ καὶ μάρτυρες πατέρες, ἀναβοῶμεν· χαίρετε στῦλοι τῆς πίστεως.
Ἔργο Μιχαήλ μοναχοῦ.
Θωμᾶς, ἡγούμενος τῆς Μονῆς, Βαρσανούφιος,
6 7
«Εὐλογημένη ἡ ἐπὶ 700 χρόνια σπορά σου
στὴν Ἁγιορείτικη γῆ» Ἡ Διαχρονικὴ Ὁμολογιακὴ Μαρτυρία τοῦ
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ Ἡγουμέ
νου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἀρχιμ. Γεωργίου
Καψάνη, μετὰ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν Λειψάνων τοῦ Ὁσίου
ας Του καὶ τῆς Χάριτός Του, τὸν ὅλο Χριστό, τὴν
Κεφαλὴ καὶ τὸ Σῶμα Του. Ἡ φωνή σου ὡς φωνὴ
Ἁγίου Ὄρους
ὑδάτων πολλῶν ἀκούγεται σήμερα.
Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου, τοῦ Βατοπαιδινοῦ, στὸ Καθολικό
τοῦ Πρωτάτου. (18 Νοεμβρίου 1981) Ἀπὸ τὸν τάφο σου ἕνας μυστικὸς ποταμὸς
ἀναβλύζει, τοῦ ὁποίου τὰ ὁρμήματα εὐφραίνουν
καὶ ἡ σημερινὴ ἀπουσία καὶ σιωπή του
ακάριε καὶ Σεπτὲ Πρῶτε τοῦ Ἁ- τὴν Πόλι τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἁγία ἀνὰ τὴν οἰκουμένην
Β
ιών ουμε στὶς μέρες μας μὲ ἀκόμη πιὸ τρα
γικὸ τρόπο, δυσ τυχῶς, τὴν θλιβερὴ διαπί
ρύγματα «Ὀρθοδόξων» ποιμένων; ποῦ εἶναι
αἱ ἀσ τραπαὶ τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας;» (Ο.Τ.,
ἀρ. φ. 112, 10-2-1969).
«Ἐμεῖς οἱ ὑπογράφοντες,ὡς ἁπλοὶ ἁγιορεῖτες,
ἐπαναλαμβάνουμε αὐτὰ ποὺ διεκήρυξε ἡ Ἱερὰ
ἅγιες Οἰκουμενικὲς Συνόδους διετήρησαν διά οὔτε κατὰ κεραίαν τῆς Ὀρθοδόξου γραμμῆς στωση τοῦ μακαρισ τοῦ Γέροντος Θεοκ λήτου Κοινότης τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2007 μετὰ τὴν ἐπί
τῶν αἰώνων ἀπαραχάρακτη» (Ὑπόμνημα Ἁγίου Ὄρους, τῶν Ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οὔτε δὲ Διονυσιάτου: σκεψη τοῦ Πάπα στὸ Φανάρι καὶ τὴν συμμετοχή
Ο.Τ., ἀρ. φ. 1801, 9-10-2009). Ἡ στάση του στὰ ζητήματα καὶ θὰ μετάρῃ ὅρια ἃ ἔθεσαν οἱ Θεοφόροι 4 «Πρέπει νὰ ὁμολογήσωμεν ὅτι ἔχομεν του στὴν πατριαρχικὴ λειτουργία καὶ τὴν ἐπίσκε
τῆς πίσ τεως ὑπῆρξε πάντοτε σύμφωνη πρὸς τὴν ἡμῶν Πατέρες. Ἔχει πικρὰν ἱστορικὴν πεῖραν καὶ ἡμεῖς τὴν ‟κρίσιν” μας. Κρίσιν ποιμένων ψη τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδού
4 «μακρὰν παράδοσίν του ὡς Ἀκροπόλεως τῆς τὸ Ἅγιον Ὄρος, τοιούτων ἐνεργειῶν κατὰ τὸ πα καὶ θεολόγων. Δὲν ἔχει, βεβαίως σημασίαν, ἂν λου στὸ Βατικανό: ‟Ἐπιθυμοῦμε οἱ Ἁγιορεῖται
Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὰς εὐθύνας ἡμῶν ρελθόν, καὶ δι’ αὐτὸν τὸν λόγον πρέπει νὰ εἶναι τελικῶς δὲν θὰ δυνηθοῦν νὰ βλάψουν τὴν Ἐκ καὶ ἀγωνιζόμεθα διὰ βίου νὰ φυλάξωμε τὴν
τῶν Ἁγιορειτῶν ὡς ἀγρύπνων φρουρῶν, τῆς αἱ ἐπιφυλακτικὸν εἰς τὰς φιλοφρονήσεις ταύτας κλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Βέβαιον ὅμως εἶναι, ὅτι παρακαταθήκη τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.
ματοβαφοῦς καὶ ἁγίας πίστεως τῶν Πατέρων... τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκ λησίας... Σᾶς διαβε φθείρουν τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ λαοῦ Περιφρουροῦμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν
καὶ ἐν ἐπιγνώσει τῆς εὐθύνης ὅτι εἴμεθα συνε βαιοῦμεν δὲ ὅτι εἴμεθα πρόθυμοι πάντοτε, ἐὰν μας καὶ στερεώνουν τοὺς αἱρετικοὺς εἰς δογματική μας συνείδηση. Φοβούμεθα νὰ
χισταὶ τῶν ἀγώνων τῶν ἐπὶ Βέκκου μαρτυ παρασ τῇ ἀνάγκη νὰ θυσιάσωμεν καὶ αὐτὴν τὰς πλάνας των. Ἀλλὰ ἐλησμονήσαμεν. Τὸ νὰ σιωπήσωμε, ὁσάκις τίθενται ζητήματα, ποὺ
ρησάντων ἁγίων Πατέρων» (Ἀπαντητικὴ Ἐπιστολὴ ταύτην τὴν ζωήν μας, ὡς τοῦτο ἔπραξαν καὶ εἶναι τις Ὀρθόδοξος ποιμὴν καὶ θεολόγος εἶναι ἀφοροῦν στὴν παρακαταθήκη τῶν Πατέ
Ἱ. Μ. Ξενοφῶντος, Ο.Τ., ἀρ. φ. 128, 1-11-1970). οἱ προκάτοχοι ἡμῶν Ἁγιορεῖται Πατέρες ἐπὶ
Τὸ Ἅγιον Ὄρος διετήρησε, ἐπίσης, ἀνέκαθεν Λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκκου» (Ἱ. Μονὴ Ἁγίου
τὴν ἀπόλυτη ἐπίγνωση τῆς εὐθύνης του ἔναντι Παύλου, Ο.Τ., ἀρ. φ. 71, Ἰανουάριος 1967).
τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος, ποὺ προσβλέπει Ἔκτοτε τὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν σταμάτησε νὰ ἀ
πάντοτε σ’ αὐτὸ ὡς θεματοφύλακα τῆς ἀκρι γρυπνεῖ καὶ νὰ παρακολουθεῖ μὲ ἰδιαίτερο ἐνδι
βείας καὶ τῆς ἀληθείας τῆς ὀρθοδόξου πίσ τεώς αφέρον, ἀλλὰ καὶ ἀνησυχία τὰ τεκταινόμενα στὰ
μας. 4 «Αἰσθανόμεθα βαρεῖα τὴν εὐθύνη μας πλαίσια τῶν ἐπαφῶν καὶ τῶν διαλόγων μὲ τοὺς
ἔναντι τοῦ πισ τοῦ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖ ἑτεροδόξους. Δὲν δίσ τασε δὲ νὰ καταδεικνύει
ος προσβλέπει στὸν ἀθωνικὸ Μοναχισμό, καὶ νὰ ἐλέγχει τὶς «παρεκκλίνουσες» ἐνέργειες,
ὡσὰν σὲ ἀδιαπραγμάτευτο φύλακα τῶν ἀκόμη κι ἂν αὐτὲς προέρχονταν ἀπὸ τὶς κεφαλὲς
ἱερῶν Παραδόσεων», ἀνέφερε ἡ Ἱερὰ Κοινό τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
της σὲ ἀνακοίνωσή της τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2007 Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1988 ἡ Ἱερὰ Κοινότης δι
(Ο.Τ., ἀρ. φ. 1672, 12-1-2007). αμαρτυρόμενη γιὰ τὴν συμμετοχὴ τοῦ Πατριά
Ἡ δια κ ήρυξ η αὐτ ὴ ἦτ αν ἡ ἐπιβ εβλημ ένη ρχου Δημητρίου στὴν παπικὴ λειτουργία τοῦ
στοίχιση μὲ τοὺς ἀγωνισ τὲς καὶ ὁμολογητ ὲς Βατικανοῦ ἀναφέρει: 4 «Εἶναι εὔλογον, Παναγι
ἁγιορεῖτες πατέρες, ποὺ ὄρθωσαν τὸ ἀνάσ τη ώτατε Δέσποτα, τὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ παρακολουθῇ
μά τους καὶ ἀντισ τάθηκαν σθεναρὰ στὸν πρω τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὅσα πράττει Αὕτη ὡς
τεργάτη τῶν ἀντορθοδόξων οἰκουμενισ τικῶν Μήτηρ διὰ τὰ τέκνα της... Διὰ ταῦτα μετ’ ἀδια Ἀριστερὰ ὁ Πάπας Ἰωάννης μὲ τὸν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ποὺ ξεκίνησαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ἀπο
παρεκ τροπῶν τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τοῦ πτώτου ἐνδιαφέροντος παρακολουθεῖ τὰς μετὰ φάσεων τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου (1962-1964) γιὰ τὸν ἐκλατινισμὸ καὶ ἐξουνιτισμὸ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας. Δεξιὰ ὁ
ὁποίου οἱ ἁγιορεῖτες διέκοψαν τότε τὸ μνημό τῶν ἑτεροδόξων σχέσεις καὶ εἶναι ἑπόμενον νὰ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος μὲ τὸν Πάπα Ἰωάννη Βοϋτίλα, ποὺ συνέχισαν τὴν ἐφαρμογὴ
συνο. 4 «Ἡμεῖς σεβόμεθα –διεκήρυσσαν οἱ ἀνησυχῆ ὁσάκις αὗται παρεκκλίνουσιν τῆς αὐτῶν τῶν ἀποφάσεων.
10 11
ρων”» (Ἀνακοίνωση Ἱερᾶς Κοινότητος Ἁγίου Ὄρους, O.T., ἀρ. ἡ ὁποία συνθλᾷ καὶ λικμίζει τὴν ἀνυπόστα
φ. 1671, 5-1-2007). τον θρασύτητα τῶν αἱρέσεων. Δὲν πρόκειται
«Φοβούμεθα νὰ σιωπήσωμε» καὶ σήμερα,
ὅταν βλέπουμε ὅλα ὅσα οἱ προγενέσ τεροί μας
περὶ ἀνθρωπίνου πάθους, ἀλλὰ περὶ συμπ λο
κῆς τοῦ ἐφημέρου, παροδικοῦ καὶ αὐτοκατα
Ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμός
ἁγιορεῖτες μοναχοί μὲ ὁμολογιακὸ φρόνημα καὶ δικασ τέου, πρὸς τὸ αἰώνιον καὶ ἀκατάβλητον
παρρησία ἀπεσ τρέφοντο καὶ κατεδίκαζαν, ὄχι τῆς ἀσαλεύτου βασιλείας τῆς Ἐκκ λησίας. Ἐφ’
σύγχ ρονος οἰκουμ ενισμὸς ἔχει τὶς ὁ σύγχρονος Ἅγιος καὶ μεγάλος δογματολόγος
Ὁ
μόνον νὰ ἐπαναλαμβάνονται, ἀλλὰ νὰ ἔχουν ὅσον ἀδρανοῦν οἱ κατὰ πρώτισ τον λόγον
πλέον παγιωθεῖ ὡς ἐκκλησιασ τικὸ ἔθος καὶ κρα ὑπεύθυνοι, διεγείρεται αὐτὴ ἡ ἐσωτερικὴ καί ρίζες του στὶς δύο πατριαρχικές ἐγκυ τῆς Ἐκκ λησίας μας Ἰουσ τῖνος Πόποβιτς: 4«Ὁ
τοῦσα ἀντίληψη. καθολικὴ συνείδησις τῆς Ἐκκ λησίας. Τὴν εὐ κλίους τοῦ 1902 καὶ 1920 οἱ ὁποῖες μὲ Οἰκουμενισμὸς εἶναι κοινὸν ὄνομα διὰ τοὺς ψευ
«Φοβούμεθα νὰ σιωπήσωμε» καὶ ἐμεῖς θύνη ἐπωμίζεται ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας, αὐθαίρετο καὶ αἰφνιδιασ τικὸ τρόπο δοχριστιανισμούς, διὰ τὰς ψευδοεκκλησίας τῆς
σήμερα συμμεριζόμενοι τὴν διαπίστωση τοῦ ἀρ ὁ πισ τὸς λαός, τοῦ ὁποίου πάντοτε ἀνὰ τὰ καταργοῦν τὴν πάγια ἐδῶ καὶ αἰῶνες τακ τικὴ Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδιὰ
χιμ. Βασιλείου Γοντικάκη,ὅταν ὡς ἡγούμενος,τό πέρατα τῆς Οἰκουμένης καὶ διὰ τῶν αἰώ ποὺ ἀκολουθοῦσε ἡ Ἐκκλησία μας στὸν διάλογο ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν, μὲ ἐπικεφα
τε, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα διέκοψε, μαζὶ νων «ἡ ψυχὴ καὶ ἡ καρδία εἶναι μία» (Ο.Τ., μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Ἐπικρατεῖ πλέον μία νέα λῆς τὸν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοὶ οἱ ψευδοχρι
καὶ μὲ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἁγιορει ἀρ. φ. 98, 1-3-1969).
ἀντίληψη στὴν διεξαγωγὴ τοῦ δια λόγου ποὺ στιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δὲν εἶναι
«Φοβούμεθα νὰ σιωπήσωμε» ἀναμένον στηρίζεται σὲ καθαρά κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ τίποτε ἄλλο παρὰ μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς
τῶν, τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα:
κριτήρια. Κάθε θεολογικὴ ἀναφορὰ ἀπουσιάζει τὴν ἄλλην αἵρεσιν. Τὸ κοινὸν εὐαγγελικὸν ὄνομά
4 «ἐπαύσαμεν τὸ μνημόσυνον, αἰσθανθέντες τας μὲ ἀγωνία νὰ ὁμιλήσουν «οἱ κατὰ πρώτι
καὶ ὁ θεολογικὸς λόγος παραχωρεῖ τὴν θέση του των εἶναι ἡ παναίρεσις» (Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς,
ὅτι ἐξέλιπε πᾶν περιθώριον ἀνοχῆς ἢ προ στον λόγον ὑπεύθυνοι», ἡ Ἱερὰ Κοινότης μας,
στὴν κοινωνικὴ πολιτικὴ καὶ διπλωματία. Ἡ Ὁρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ὁ Οἰκουμενισμός, ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς
θεσμία ἀναμονῆς» (O.T., ἀρ. φ. 142, 15-6-1971). οἱ ἡγούμενοί μας, οἱ Γέροντές μας, οἱ ἐπιφανεῖς
Ἡ εὐχὴ καὶ ἐπιθυμία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκ λη Ἀρχαγγέλων Τσέλιε, σελ. 224).
«Φοβούμεθα νὰ σιωπήσωμε», ὅταν βλέ καὶ προβεβλημένοι ἁγιορεῖτες θεολόγοι. Γι’ αὐτὸ
σίας νὰ ἐπανακάμψουν στοὺς κόλπους Της οἱ Ὁ οἰκουμενισμὸς τῶν ἡμερῶν μας δὲν στη
πουμε νὰ ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος ἀκραίων ἀντι καὶ ἀναδημοσιεύουμε ἐδῶ ὅλες τὶς ἀπόψεις καὶ
ἀποκοπέντες ἀπὸ Αὐτὴν χρισ τιανοὶ λαμβάνει ρίζεται στὴν δογματικὴ ἀλήθεια, ἀλλὰ εἶναι ἀ
δράσεων καὶ διχοσ τασιῶν, ποὺ γεννᾶ ἡ ἔλλειψη τὶς τοποθετήσεις τους, τῶν παρελθόντων ἐτῶν,
πλέον τὴν μορφὴ τῆς ἐπιδίωξης γιὰ τὴν ἐπίτευ πόλυτα ἀνθρωπομορφικός, ἀνθρωποκεντρικός,
νηφάλιων, θεολογικῶν καὶ ἐμπερισ τατωμένων καθὼς καὶ τὰ σύγχρονα οἰκουμενισ τικὰ ἀτοπή
ξη τῆς «ἑνώσεως τῶν Ἐκκ λησιῶν». Ἡ «ἕνωση» ἀπ νευμάτισ τος καὶ ἀθεολόγητος, ὅπως πολὺ
τοποθετήσεων, ὅπως αὐτὲς ποὺ πάντοτε ἔκανε ματα μὲ τὸ ἀνάλογο φωτογραφικὸ ὑλικό. Τὰ
μετατρέπεται πλέον ἀπὸ εὐχὴ σὲ αὐτοσκοπὸ εὔσ τοχα τὸν περιγράφει ὁ μακαρισ τός Γέροντας
τὸ Ἅγιον Ὄρος. ἀναδημοσιεύουμε ὡς ἔναυσμα καὶ παρότρυνση
μὲ συνέπεια τὴν συνειδητὴ καὶ ἠθελημένη πα Γεώργιος Καψάνης:
«Φοβούμεθα νὰ σιωπήσωμε», ὅσο βλέ καὶ θερμὴ παράκληση νὰ ἀναλάβουν καὶ πάλι
ράβλεψη ὅλων τῶν ἀρνητικῶν στοιχείων στὴν 4 «Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὅπως διεξάγεται σή
πουμ ε νὰ διογκώνεται τὸ καρκίνωμα ποὺ μὲ τὸν ρόλο, ποὺ ἡ ὑπερχιλιόχρονη ἱσ τορία τοῦ ἁ
προσπάθεια προσεγγίσεως τῶν ἑτεροδόξων. μερον φαίνεται ὅτι ἔχει οὐμανιστικόν-ἀνθρω
τόση ἐνάργεια περιέγραφε ὁ ἀρχιμ. Βασίλειος γιωνύμου ὄρους τοὺς ἔχει ἀναθέσει, αὐτὸν τοῦ
Μέσα ἀπὸ ἀπαράδεκτους συγκερασμοὺς καὶ ποκεντρικόν χαρακτῆρα καὶ ὄχι θεολογικὸν καὶ
Γοντικάκης, 4 «ὁ διπλοῦς κακοήθης ὄγκος: «ἀδιαπραγμάτευτου φύλακα τῶν ἱερῶν σχετικοποιήσεις τῆς ἀληθείας καὶ τῶν δογμάτων πνευματικόν. Παραμερίζει τὴν Πίσ τιν (δόγμα)
ἑνὸς ἐπιπολαίου οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος Παραδόσεων». ἐπιβάλλεται μία οὐνιτίζουσα διάσ ταση τοῦ οἰ καὶ τὴν Παρ άδοσιν τῆς Ἐκκ λησίας καὶ ἀπο
ἐκμεταλλευόμενος τὴν γενικὴν ἀνεδαφικότη κουμενισμοῦ, ἡ ὁποία παγιώθηκε στὶς μέρες μας βλέπει περισσότερον εἰς πρακτικοὺς σκοπούς.
ς ἀκολουθήσουμε τὴν προτροπή τοῦ μακα
τα καὶ τὸν περισπασμὸν τῆς ἐποχῆς ὁμιλεῖ διὰ
ἑνώσεις καὶ συνομοσ πονδιακὴν συνύπαρξιν
Ἂ ρισ τοῦ Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου: καὶ στηρίζεται σὲ καθαρὰ νεοεποχίτικη λογική.
Μὲ βάση αὐτὴ τὴν νεοεποχίτικη καὶ οὐνιτίζουσα
Βλέπει τὴν Ἐκκλησίαν κυρίως ὡς ἀνθρώπινον
ἵδρυμα, τὸ ὁποῖον ἡνωμένον θὰ δυνηθῇ νὰ
4 « Ἂς ἀφ υπ νισ θῶμ εν. Ἂς στραφ ῶμ εν
ἀγνοῶν καὶ περιπαίζων τὴν ὀντολογικὴν βάσιν τακτικὴ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ἀκρίβεια τῆς ὀρθοδόξου ἀντιμετωπίσῃ καλλίτερον τοὺς ἐχθρούς του...
πρὸς τοὺς Ἁγίο υς Πατ έρ ας... Εἶν αι φοβ ε
τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ δόγματος καὶ ἑνὸς τυφλοῦ πίσ τεώς μας ἀπογυμνώνεται ἀπὸ τὸν ἀποκαλυ Μόνον ὁ ὅλος Θεάνθρωπος ἠμπορεῖ νὰ σώσῃ
ρά ἡ εὐθ ύν η τῶν ποιμ έν ων καὶ θεο
ἀνθενωτισμοῦ ἐγωϊστικῆς συσκοτίσεως καὶ δη πτικὸ καὶ σωτηριολογικό της χαρακτήρα, ἀφοῦ καὶ τὸν ὅλον ἄνθρωπον. Ἐν ὀνόματι αὐτοῦ τοῦ
λόγ ων μας σήμ ερ ον ἔν αντ ι τοῦ Θεο ῦ
μιουργοῦ ἀπεριορίστων ἀλληλοαφοριζομένων ἐξομοιώνεται μὲ τὴν αἵρεση, τὴν ὁποία ἀναγνω ὅλου Θεανθρώπου Χρισ τοῦ καὶ τοῦ ὅλου Σώ
καὶ τῆς Ἐκκ λησ ία ς καὶ τῶν αἱρ ετ ικ ῶν.
παρατάξεων. ρίζει ὡς μία ἄλλη ἐκδοχὴ τῆς ἀληθείας. ματός Του, τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν δυνάμεθα νὰ
»Ἂς βοηθήσωμεν τὸν λαόν μας, διὰ νὰ κρατή
»Ἐνῷ δὲ ἡ Ἐκκ λησία δοκιμάζεται διὰ τῆς Δυσ τυχῶς αὐτὴ ἡ οὐνιτίζουσα νεοεποχίτικη διαπραγματευθῶμεν ‟ἐπὶ ἴσοις ὅροις” μὲ τοὺς
σῃ καὶ αὐξήσῃ τὴν πίστιν του. Καὶ ἂς βοηθήσω
πολώσεως τῶν ἀκραίων τούτων τάσεων καὶ διάσταση τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἀποτελεῖ τὴν βάση ‟παραμορφωμένους Χριστούς” τῶν δυτικῶν, Ρω
μεν τοὺς ἀδελφούς μας, οἵτινες κατέστησαν ἀπὸ
χειμάζεται διὰ τοῦ ἀκρωτηριασμοῦ τῆς γνη πάνω στὴν ὁποία διεξάγονται ὅλοι οἱ διάλογοι μαιοκαθολικῶν καὶ Προτεσταντῶν» (Ἀρχιμ. Γεωργίου
αἰῶνας αἱρετικοί. Καὶ ὁ μόνος τρόπος βοηθείας
σίας μαρτυρίας της, καὶ ἐνῷ αἱ οἰκουμενικαὶ μὲ τοὺς ἑτ εροδόξους ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς ἀλ Καψάνη, Ὀρθοδοξία καὶ Οὐμανισμός-Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός,
εἶναι ἡ ἐπίδειξις ὀρθοδόξου βίου καὶ ὀρθοδόξου
μεγαλοσ τομίαι αὐξάνουν, ἐντ ὸς τοῦ εὐσε λοθρήσκους. Ὁ διά λογος μὲ τοὺς παπικούς, ὁ ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 1996, σελ. 83-84).
πίστεως. Οὕτω μόνον θὰ ἀποδείξωμεν, ὅτι ἀγα
βοῦς λαοῦ καὶ τοῦ θεολογικοῦ ‟λείμματος” διάλογος στὰ πλαίσια τοῦ Π.Σ.Ε. καὶ οἱ διαθρη Ὁ σύγχρονος οἰκουμενισμὸς ἀρνούμενος νὰ
πῶμεν τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἄνθρωπον. Καὶ οὕτω θὰ
κυοφορεῖται ἡ μυσ τικὴ καὶ ἀκατάβλητος σκειακοὶ διά λογοι διεξάγονται μὲ βάση πάντα θέσει τὸν δάκτυλο ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων καὶ
πείσωμεν, ὅτι ἔξω τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας δὲν
ἀντίδρασις. Εἰς τὴν περίπτωσιν αὐτὴν εἷς δι αὐτὴ τὴν ἴδια λογική. ἐξαντλούμενος σὲ μία ἐπιδερμικὴ καὶ ἀναιμικὴ
ὑπάρχει σωτηρία. Οὕτω, λοιπόν, «λαμψάτω τὸ
ώξεται χιλιάδας, διότι δὲν πρόκειται περὶ Ἀναπαράγεται καὶ ἐπιβάλλεται, ἔτσι, ἡ ψευ ἀντιμετώπιση τῶν οὐσιασ τικῶν προβλημάτων
φῶς τοῦ Χριστοῦ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων...»
τῆς ἀτομικῆς του δυνάμεως, ἡ ὁποία δρᾷ, δοαλήθεια καὶ ὁ ψευδοχρισ τιανισμός τῶν ψευ καὶ τῶν θεολογικῶν διαφορῶν ἀδικεῖ περισσότε
(Ο.Τ., ἀρ. φ. 112, 10-12-1969).
ἀλλὰ περὶ τῆς φανερώσεως τῆς δυνάμεως δοεκκλησιῶν, ποὺ μὲ τόση ἐνάργεια περιέγραφε ρο ἀπὸ ὅλους τοὺς ἴδιους τοὺς ἑτεροδόξους. Αὐ
12 13
«Πολλοὶ μιλᾶνε γιὰ τὴν αἵρεση, ἀρκετοὶ γράφουν δόξους ἀδελφούς μας. Ὅπως πολὺ εὔσ τοχα
γιὰ τὴν αἵρεση, ἀλλὰ λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν παρατηρεῖ ὁ Προηγούμενος τῆς Μονῆς Ἰβήρων
γευτεῖ τὴν πίκρα τῆς αἵρεσης, καὶ ἀκόμα ἐλάχιστοι
εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὴν ἔζησαν καὶ ἔχυσαν αἷμα γιὰ
ἀρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης, 4 «Οἱ Πατέρες
τῆς Ἐκκ λησίας, ποὺ φάνηκαν “σκληροί” στὴ
Τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα τῶν Οἰκουμενικῶν
νὰ ἀπελευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία της. Ἡ
αἵρεση εἶναι τρόπος ζωῆς, εἶναι μεγάλη φυλακή,
διατήρησι τοῦ “Δόγματος” εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ
ἀγάπησαν περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον τὸν
Πατριαρχῶν καὶ ἡ στάση τοῦ Ἁγίου Ὄρους
εἶναι ἀσθένεια ψυχικὴ ἀλλὰ καὶ σωματική»: Πρωτ.
ἄνθρωπον. Γιατί γνώρισαν τὰ ἀπύθμενα βάθη
π. Ἀθανάσιος Χενεΐν, ὀρθόδοξος -πλέον- ἱερεὺς
του καὶ δὲν θέλησαν ποτὲ νὰ τὸν κοροϊδέψουν
τῆς Ἱ.Μ.Πειραιῶς. Ἐπὶ 15 χρόνια προϊστάμενος τῆς
μὲ τὶς συναισθηματολογίες ἐφήμερης καὶ ἀνύ ρωτεργάτης τῶν συγχρόνων οἰκου πισ τολή της πρὸς ὅλες τὶς ἁγιορείτικες Μονὲς
Π
Κοπτικῆς Ἐκκλησίας Ἀθηνῶν.
παρκ της ἀγάπης, ἀλλὰ τὸν σεβάσ τηκαν προ μενισ τικῶν ἀνοιγμάτων τοῦ Οἰκου ἀπὸ τὶς ὁποῖες ζητοῦσε τὶς ἀπόψεις τους (Ο.Τ., ἀρ.
σφέροντάς του τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Ἀληθείας, ποὺ μενικοῦ Πατριαρχείου ὑπῆρξε ὁ φ. 127, 10-10-1970).
χαρίζει τὴ μακαρία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωή» (Ο.Τ., Πατριάρχης Ἀθηναγόρας. Εἶναι σὲ Στὶς ἀπαντητικές τους ἐπισ τολὲς οἱ ἁγιορείτι
ἀρ. φ. 98, 1-3-1969). ὅλους γνωσ τὰ καὶ καταγεγραμμένα τὰ τραγικὰ κες Μονὲς διετράνωναν τὴν σταθερότητά τους
Μὲ τὴν ἴδια ἀληθινὴ καὶ ἔμπονη ἀγάπη πρὸς ὀλισθήματα τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα στὰ θέ στὴν συνέχιση τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου
ὅλους τοὺς χρισ τιανοὺς ὁ μακαρισ τὸς Γέροντας ματα τῆς πίσ τεως. Μὲ μία σειρὰ ἀπὸ πρωτόγνω τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα.
Γεώργιος Καψάνης ἐκφράζει τὰ αἰσθήματα καὶ τὸ ρες καὶ ρηξικέλευθες ἀποφάσεις καὶ ἐνέργειες Αὐτὸ ὅμως ποὺ συνήθως περνᾶ ἀπαρατήρητο
διαχρονικὸ φρόνημα τοῦ Ἁγίου Ὄρους: ἀνέτρεψε μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες κάθε δεδο καὶ μένει ἀσχολίαστο εἶναι τὸ γεγονός ὅτι πολλοὶ
4 «Αἰσθανόμεθα τὸν οἰκουμενισμὸν ὡς κάτι μένο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀνέτρεψε ἱεροὺς ἁγιορεῖτες καὶ ἀρκετὲς Ἱερὲς Μονὲς συνέχισαν
ποὺ ἀπομακρύνει τὴν ἕνωσιν καὶ μάλιστα τόσον
κανόνες, συνοδικότητα, ἁγιοπατερικὴ παράδο τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου καὶ τοῦ μακαρι
τὴν ἀπομακρύνει ὅσον φαίνεται νὰ τὴν φέρῃ
ση, δογματικὴ καὶ ἐκκ λησιασ τικὴ συνείδηση. στοῦ Πατριάρχου Δημητρίου, καθὼς ἐκεῖνος
πλησίον μας. | Ἀγαπῶμεν τοὺς ἑτεροδόξους
Συνέπεια ὅλων αὐτῶν ἦταν ἡ διακοπὴ τοῦ δήλωνε ὅτι θὰ συνεχίσει τὴν τακ τικὴ τοῦ προ
χριστιανοὺς καὶ δι’ αὐτὸ θέλομεν μίαν πραγμα
μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἀπὸ κατόχου του Ἀθηναγόρα.
τικὴν καὶ ἁγίαν ἕνωσιν μαζί των. Δὲν θέλομεν
τοὺς ἁγιορεῖτες πατέρες. 4 «Ἡ διακοπὴ τοῦ 4 «Ἐμμένομεν εἰς τὴν πιστὴν τήρησιν τῆς ἀ
μίαν συνύπαρξιν ἢ μίαν ἀνοχὴν ἢ μίαν ποικι
Μνημοσύνου ἀποτελεῖ ἄρνησιν καὶ πρᾶξιν ἀν ποφάσεως τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως
λίαν «πίστεων», διότι αὐτὸ δὲν εἶναι ἡ ἀγάπη
Ὁ π. Ἀθανάσιος Χενεΐν μεταστράφηκε στὴν Ὀρθο τιστάσεως, ἐν ὄψει διαγραφομένου κινδύνου», Συνεδρία ΝΒ΄ τῆς 13-11-71 διὰ τὸ μνημόσυνον
τοῦ Χριστοῦ, οὔτε ἀσφαλὴς καὶ διαρκὴς ἕνωσις
δοξία μετὰ ἀπὸ τὴν συνάντηση τοῦ Γέροντος τόνιζε ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους σὲ ἐ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου [Δημητρίου], ὅ
εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα. | Θέλομεν νὰ πισ τεύω
Ἀρχιμ. π. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου τῆς
Ἱ.Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, μὲ τὸν Κόπτη-Μονοφυσίτη
μεν ὅ,τι κοινωνοῦμεν καὶ νὰ κοινωνοῦμεν ὅ,τι
Μητροπολίτη Bishoy. Ἡ συνάντηση ἔγινε τὴν 1η Ἰου πιστεύομεν, τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν, ὁλόκλη Ὁ Οἰκουμενικὸς
νίου 2003, σὲ Μετόχι τῆς Μονῆς κοντὰ στὴν Ἀθήνα ρον εἰς ὁλόκληρον τὸ Σῶμα Του. | Οὔτε θέλομεν Πατριάρχης
νὰ προδώσωμεν τὸν ἄνθρωπον, ποὺ ἀναμένει Ἀθηναγόρας μὲ
καὶ ὁ π. Ἀθανάσιος ἦταν ὁ μεταφραστής. Κράτησε
τὸν Πάπα Ἰωάννη
πάνω ἀπὸ δύο ὧρες καὶ διαπίστωσε ὅτι ὁ Κόπτης τὴν σωτηρίαν του ἀπὸ τὸν ὅλον Θεάνθρωπον. ΣΤ΄ κατὰ τὴν
Μητροπολίτης δὲν μπόρεσε οὔτε νὰ καταλάβει, | Δι’ αὐτὸ ἠμποροῦμεν νὰ ὁμολογήσωμεν, ἠμ συνάντησή τους
οὔτε νὰ ἐξηγήσει, οὔτε νὰ ἀπαντήσει στὰ θεολο ποροῦμεν καὶ νὰ ἀποθάνωμεν, ἀλλ’ ὄχι καὶ νὰ στὰ Ἱεροσόλυμα
γικὰ καὶ χριστολογικὰ τεκμηριωμένα ἐπιστημο συμβιβασθῶμεν. | Δὲν δυνάμεθα ἄλλως τε νὰ τὸν Ἰανουάριο
νικὰ ἐρωτήματα τοῦ γέροντα π. Γεωργίου. «Τότε τοῦ 1964. Ἦταν ἡ
ὁμιλήσωμεν ἄλλως. Αὐτὸ ποὺ ζῶμεν καὶ αὐτὸ
καὶ μέσα στὴν ἱστορικὴ αὐτὴ συνάντηση, ἄρχισε πρώτη συνάντη
ποὺ παρελάβομεν, μᾶς ἀναγκάζει νὰ ὁμιλήσω ση μεταξὺ Ὀρθο
ἡ ἀντίστροφη μέτρηση τῆς μεταστροφῆς μου
μεν κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον. | Ἐὰν μάλιστα ἡμεῖς δόξου Πατρι
στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας», ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος.
ὡς Ἁγιορεῖται ὁμιλήσωμεν διαφορετικὰ ἀπ’ ὅ,τι άρχη καὶ Πάπα
ὡμίλησεν ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, οἱ μὴ τοῦ Βατικανοῦ
ἀπὸ τὸ Σχίσμα
τὴ ἡ ἀκατάσχετη ἀγαπολογία, ἡ ἀγωνιώδης μέ συλλειτουργήσαντες μὲ τοὺς Λατινόφρονας καὶ
τοῦ 1054. Στὴ
ριμνα νὰ μὴν εἰπωθεῖ τίποτε κακό ἢ δυσάρεσ το, θανατωθέντες Ἁγιορεῖται, ὁ ὅσιος Νικόδημος καὶ συνάντηση αὐτὴ
ἡ διαρκὴς φροντίδα νὰ εἴμασ τε εὐχάρισ τοι, οἱ οἱ λοιποὶ Πατέρες μας, οἱ ἐν ἀσκήσει καὶ ἀθλήσει ἔγινε ὄχι μόνο ἡ
κοσμικοῦ τύπου ψευτοευγένειες καὶ ὁ στρουθο διαλάμψαντες, τοῦτο θὰ εἶναι Θεοῦ ἐγκατάλει ἄρση τῶν ἀναθε
καμηλισμὸς φανερώνουν περισσότερο ἀφέλεια, ψις. Καὶ τὰ ὀστᾶ μας θὰ διασκορπισθοῦν μὲ τὰ μάτων, ἀλλά καὶ
ἡ ἄρση τῆς ἀκοι
παρὰ ὑπεύθυνη ἀντιμετώπιση καὶ συμπεριφορά. ὀστᾶ τῶν ἀνθρωπαρέσκων» (Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, νωνησίας μεταξὺ
Μιὰ τέτοια τακ τικὴ πόρρω ἀπέχει ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ Οὑμανισμός-Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, ἔκδ. Ἱερᾶς Ὀρθοδόξων καὶ
ἀληθινὴ καὶ ἔμπονη ἀγάπη πρὸς τοὺς ἑτερο Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 1996, σελ. 84-85). Παπικῶν!...
14 15
στις ἐδήλωσε ὅτι θὰ ἀκολουθήση τὴν γραμμὴν ὑπαγόρευε: 4 «Κύριε Διοικητά, σέβομαι τὸν συναντήσεως τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα μὲ τὸν www.ec-patr.org/ docdisplay.php?lang=gr&id=1921&tla=gr).
τοῦ προκατόχου του», δήλωναν οἱ πατέρες τῆς θεσμὸν τοῦ Πατριαρχείου. Σέβομαι τοὺς νόμους Πάπα Παῦλο ΣΤ΄ στὸν ἴδιο τόπο τὸ 1964. Ἡ συνάντηση τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα μὲ
Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας σὲ ἐπισ τολή τους τοῦ κράτους. Σᾶς ἐκτιμῶ ὡς πρόσωπο. Δὲν δύ Πρόκειται γιὰ μιὰ κίνηση μὲ πολλοὺς συμ τὸν Πάπα στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὰ ἀνοίγματα πρὸς
πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα (Ο.Τ., ἀρ. φ. 172, 15-10-1972). ναμαι ὅμως νὰ παραβιάσω τὴν συνείδη βολισμούς, ποὺ ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι ὁ τοὺς ρωμαιoκαθολικοὺς ποὺ τὴν ἀκολούθησαν
Καὶ ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου σίν μου εἰς τὰ ζητήματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὄχι -τὰ ὁποῖα ἐπαινεῖ, ἀκολουθεῖ καὶ ἐπαυξάνει ὁ κ.
Παύλου σὲ ἀνάλογη ἐπιστολή του πρὸς τὴν Ἱερὰ Δι’ αὐτὸ καὶ δι’ ὑστάτην φοράν, δηλῶ, ὅτι ἁπ λῶς ἀκολουθεῖ τὴν οἰκουμενισ τικὴ γραμμὴ Βαρθολομαῖος- ὁδήγησαν τοὺς ἁγιορεῖτες στὴν
Κοινότητα τόνιζε: 4 «λόγοι ἐκκλησιαστικῆς συ δὲν πρόκειται νὰ μνημονεύσω τὸ ὄνομα τοῦ Ἀθηναγόρα, ἀλλὰ προβαίνει καὶ σὲ μεγα διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου Ἀ
νειδήσεως δὲν μοῦ ἐπιτρέπουν νὰ ἐπαναλάβω τοῦ Πατριάρχου, ἐφ’ ὅσον οὗτος πορεύε λύτερα ἀνοίγματα μὲ τοὺς ρωμαιοκαθολικούς. θηναγόρα.
τὸ μνημόσυνον, διότι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ται μακρὰν τῶν σεπτῶν παραδόσεων τῆς Στὴν Κοινὴ Δήλωσή τους ποὺ ὑπ έγραψαν Καὶ τίθεται εὔλογα καὶ ἐπιτακ τικὰ τὸ ἀμεί
[Δημήτριος] εἶναι νεωτεριστής, βαδίζει τὰ ἴχνη Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν καταδικάζει, ἔργῳ καὶ στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Πάπας καὶ ὁ Πατριάρχης λικ το ἐρώτημα: τί διαφορετικὸ ἢ τί λιγότερο
τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Ἀθηναγόρου, τοῦ ὁποίου τὰς λόγῳ τὸν Οἰκουμενισμὸν τοῦ Ἀθηναγόρου. δηλώνουν: 4 «Ἡ ἀδελφικὴ ἡμῶν συνάντησις ἔπραξε ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀπὸ ὅσα εἶχαν πράξει
ἀπόψεις καὶ αἱρετικὰ φρονήματα δὲν κατεδίκα Δὲν ἔχουν δὲ δικαίωμα νὰ μὲ βιάσουν ἐπ’ σήμερον εἶναι ἓν νέον καὶ ἀναγκαῖον βῆμα οἱ δύο προκάτοχοί του; Ἄλλαξαν τὰ κριτήρια καὶ
σεν» (Ο.Τ., ἀρ. φ. 213, 1-7-1974). αὐτοῦ οὔτε ὁ Πατριάρχης, οὔτε ἡ Πολιτεία. εἰς τὴν πορείαν πρὸς τὴν ἑνότ ητ α, πρὸς τὰ αἰσθητήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὡς πρὸς τὴν ἀ
Στὴν ἀπάντησή του δὲ πρὸς τὸν τότε πολιτικὸ Σεῖς δὲ ἔχετε ὑποχρέωσιν νὰ εἰσηγηθῆτε εἰς τοὺς τὴν ὁποίαν μόνον τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δύναται πόρριψη καὶ τὴν καταδίκη τῶν ἀποκλίσεων καὶ
Διοικητὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ ὁποῖος τοῦ ζητοῦσε ἁρμοδίους, ὅτι πρέπει νὰ σεβασθοῦν τὰ ἐπὶ τοῦ νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ, ἐκείνην τῆς κοινωνίας ἐν νο τῶν παρεκτροπῶν σέ θέματα πίσ τεως;
νὰ ἐπαναλάβει τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Ἑλληνικοῦ Συντάγματος θεμελιωμένα προνόμια μίμῳ ποικιλίᾳ. Ἀναλογιζόμεθα μετὰ βαθείας Τί περισσότερο ἀπὸ τὸν σημερινὸ Πατριάρχη
ἐδήλωνε μὲ ὁμολογιακὸ φρόνημα καὶ παρρησία καὶ τὸ Αὐτοδιοίκητον τοῦ Ἁγίου Ὄρους» (Ο.Τ., ἀρ. εὐγνωμοσύνης τὰ βήματα, τὰ ὁποῖα ὁ Κύριος ἔπραξε ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας γιὰ τὸν ὁποῖο
αὐτὰ ποὺ ἡ ὀρθόδοξη μοναχικὴ συνείδηση τοῦ φ. 213, 1-7-1974). μᾶς ἐνίσχυσεν ἤδη νὰ πραγματοποιήσωμεν. Ὁ οἱ ἁγιορεῖτες θεωροῦσαν ὅτι «πλέον ‟γυμνῇ τῇ
Ἀλλὰ καί ὁ διάδοχος τοῦ Πατριάρχου Δημη ἐναγκαλισμὸς ὁ ὁποῖος ἀντηλλάγη μεταξὺ τοῦ κεφαλῇ” κηρύσσει τὴν αἵρεσιν»; (Ἱ. Μ. Ξενοφῶντος
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Πά τρίου, ὁ σημερινὸς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Πάπα Παύλου Ϛ΄ καὶ τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγό πρὸς Ἱερὰ Κοινότητα, Ο.Τ., ἀρ. φ. 128, 1-11-1970).
πας Βενέδικτος συνευλογοῦντες στὸ Φανάρι (κάτω) καὶ
κ. Βαρθολομαῖος ἀκολουθεῖ συνειδητὰ καὶ μὲ ρου ἐδῶ εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, μετὰ ἀπὸ αἰῶνας Στὸ Ἱεροκοινοτικὸ Γράμμα τὸ 1980 «Ἅπαντες
στὸ Βατικανὸ (δεξιά) καὶ ἐπιχαίροντες μὲ ἰκανοποίηση
γιὰ τὸν συντελούμενο ἐξουνιτισμὸ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδο συνέπεια τὴν γραμμὴ τῶν προκατόχων του καὶ σιωπῆς, ἤνοιξε τὸν δρόμον διὰ μίαν ἱστορικὴν οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊ
ξίας μας, ποὺ ἀπεργάζονται. Εἰκόνες ποὺ ἐξεγείρουν τὰ ἰδιαιτέρως τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Πρό χειρονομίαν, τὴν ἐξάλειψιν ἀπὸ τὴν μνήμην καὶ στάμενοι τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου
ὀρθόδοξα ἀντανακλαστικὰ καὶ διεγείρουν τὸ ὀρθόδοξο σφατα μάλισ τα πραγματοποίησε στὰ Ἱεροσόλυ ἀπὸ τοῦ μέσου τῆς Ἐκκ λησίας τῶν πράξεων Ὄρους Ἄθω» δήλωναν πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ
φρόνημα κάθε συνειδητοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας μας,
ἀλλὰ ἀφήνουν ἀδιάφορους τοὺς Ἁγιορεῖτες Καθηγου μα (24-26 Μαΐου 2014) συνάντηση μὲ τὸν Πάπα τῶν ἀμοιβαίων ἀναθεμάτων τοῦ 1054» (http:// Πατριάρχη Δημήτριο: 4 «Γνωρίζετε, Παναγι
μένους, Γέροντες καὶ Πατέρες!... Φραγκῖσκο γιὰ νὰ τιμήσουν τὴν 50ὴ ἐπέτειο τῆς
16 17
Ὁ Οἰκουμενικός
ώτατε Δέσποτα, ὅτι ἀείποτε οἱ Μοναχοί εἶναι Πατριάρχης κ.
ἰδιαιτέρως εὐαίσθητοι εἰς τά θέματα τῆς πίστε Βαρθολομαῖος
ως, φοβοῦνται δέ ὅτι αἱ παραχωρήσεις εἰς αὐτά μέ τόν παπικό
«ἐπίσκοπο»
συνεπάγονται τήν ἀπώλειαν τῶν ψυχῶν των, διά τοῦ Eisenstadt
τήν σωτηρίαν τῶν ὁποίων καί ἐγκατέλειψαν τόν τῆς Αὐστρίας,
κόσμον καί ἦλθον νά μονάσουν “ἐν ἐρημίαις καί Aegidius
Zsifkovics, τόν
ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς”.
Νοέμβριο τοῦ
»Διά τούς Ἁγιορείτας Μοναχούς τούς μνη 2014, ὅπου ὁ
μονεύοντας τό σεπ τόν ὄνομα τῆς Ὑμετέρας Πατριάρχης
Παναγιότητος, τά τολμηρά βήματα εἰς τάς ἀνήγγειλε ὅτι
θά ἱδρυθεῖ
σχέσεις μετά τοῦ παπισμοῦ καί δή ἐκεῖνα οἰκουμενιστικό
ἅτινα μᾶς ἐκβάλλουν τῶν ὁρίων τῆς Ὀρ μοναστήρι καί
θοδόξου Ἐκκλησιολογίας καί Παραδόσεως, δήλωσε ὅτι οἱ
διαφορές μεταξύ
δημιουργοῦν ἔντονα προβλήματα εἰς τήν Ὀρθοδόξων
συνείδησιν αὐτῶν ὡς ἔχοντα δυσμενεῖς καί παπιστῶν
ἐπιπτώσεις εἰς τήν σωτηρίαν των. Οὕτως ἔχουν σέ
ἄλλως τε διδάσκονται ἀπό τήν μακραίωνα καί μεγάλο βαθμό
ξεπεραστεῖ,
ζῶσαν Ἁγιορειτικήν Παράδοσιν καί τούς μάρ περιμένει δέ
τυρας μοναχούς, οἱ ὁποῖοι δέν ἐδίσ τασαν νά περισσότερα
τελειωθοῦν μαρτυρικῶς, παρά νά προσκυνή ἀπὸ τὸν Πάπα
Φραγκῖσκο.
σουν τόν πάπαν.
»Παρά τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων ἡ τοιαύτη
στάσις χαρακτηρίζεται ὡς φανατική, δι’ ἡμᾶς τριάρχη κ. Βαρθολομαῖο 4 «μετὰ ἀπὸ ὅσα δια νως πρὸς πληροφορίας) ἔγινε μεγάλη ἐπεξεργα
ὅμως πρόκειται περί συνεπείας πρός τήν πίστιν δραματίσθηκαν κατὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πατριά σία, διά νὰ ἀφαιρεθοῦν “προσβλητικὲς” λέξεις
μας καί τήν ἀφοσίωσιν καί ἀφιέρωσίν μας πρός ρχη στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὸ Κοινὸ Ἀνακοινωθὲν διά τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην» (Ο.Τ., ἀρ. φ. 2042,
τόν Θεόν» (Ο.Τ., ἀρ. φ. 440, 16-1-1981). μὲ τὸν Πάπα, καθὼς καὶ γιὰ τὴν παρουσία του 24-10-2014).
Τά ἐξίσου καί ἀκόμη μεγαλύτερα «τολμηρά στὴ Ρώμη καί τήν συμπροσευχή του μὲ τὸν Πά Εὔλογα διερωτᾶται κανείς ποῦ ὀφείλεται αὐ
βήματα» τοῦ κ. Βαρθολομαίου δέν «δημιουρ πα καὶ τοὺς ἡγέτες τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν Παλαι τή ἡ σύγχυση καί ἡ ἀδιαφάνεια ἐκ μέρους τῆς
γοῦν ἔντονα προβλήματα εἰς τήν συνείδησιν» στινίων» (http://www.agioritikovima.gr/agnea/item/39606). Ἱερᾶς Κοινότητος. Ποιοί εἶναι οἱ λόγοι πού δέν
τῶν συγχ ρόνων ἁγιορειτῶν; Δέν προκαλοῦν Στό ἴδιο δημοσίευμα ἀναφέρεται ὅτι 4 «στὴν τῆς ἐπιτρέπουν νά ἀπαντήσει στά ἁπλούσ τατα
«δυσμενεῖς ἐπιπτώσεις εἰς τήν σωτηρίαν των»; ἐπιστολὴ τους οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Ἱερῶν Μο καί εὔλογα ἐρωτήματα πού γεννῶνται σέ ὅλο
Δέν «μᾶς ἐκβάλλ ουν τῶν ὁρ ίων τῆς Ὀρ νῶν ἐκφράζουν τὴν ἀντίδραση τῶν Ἁγιορειτῶν τό ὀρθόδοξο πλήρωμα; Συντάχθηκε καί ἐσ τάλη
θοδόξου Ἐκκ λησιολογίας καί Παραδόσεως» γιὰ τὶς παραπάνω ἐνέργειες καὶ κάνουν ἔκ πρός τόν Πατριάρχη ἡ συγκεκριμένη ἐπισ τολή ἤ
τά σύγχ ρονα οἰκουμενισ τικά ἀτοπήματα τοῦ κληση πρὸς τὸν Πατριάρχη γιὰ τὴ διαφύλαξη ὄχι; Καί ἄν ὄντως ἐσ τάλη, τότε γιατί δέν δίδεται
κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος προχώρησε πολύ τῆς ἐκκλησιασ τικῆς ἑνότητας στὴν Ὀρθόδοξη στήν δημοσιότητα, ὅπως γίνεται σέ ἀνάλογες
περισσότερο ἀπό τούς προκατόχους του στόν Ἐκκ λησία. Μάλισ τα κάνουν ἰδιαίτερη ἀναφο περιπτώσεις;
συγκρητισ τικό διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό μέ ρά στά γεγονότα τῆς δεκαετίας τοῦ ‘60, ὅταν οἱ Τίθενται, ὅμως, καί κάποια ἄλλα βασανισ τι
τολμηρά θεολογικά καί λειτουργικά ἀνοίγματα Ἁγιορεῖτες διέκοψαν τὸ ‟μνημόσυνο” τοῦ Πα κά ἐρωτήματα τά ὁποῖα χρήζουν ἀπαντήσεως
πρός ὅλες τίς αἱρέσεις, Μονοφυσιτισμό, Παπι τριάρχη Ἀθηναγόρα, μετὰ τὰ ‟ἀνοίγματά” του ἀπό τήν Ἱερά Κοινότητα. Ἀληθεύει ἡ ἀναφορά
σμό, Προτεσ ταντισμό, ἀκόμα καί πρός ἄλλες πρὸς τοὺς παπικούς. Ἀναμένεται μὲ ἐνδιαφέρον τοῦ δημοσιεύματος ὅτι μόνον ἕνδεκα ἀπό τίς
θρησκεῖες, ὅπως ὁ Ἰουδαϊσμός καί τό Ἰσλάμ; ἡ ἀπάντηση τοῦ Πατριάρχη καὶ ἡ θέση του ἀπέ εἴκοσι Μονές συγκατατέθηκαν στήν ἀποσ τολή
Ἀμβλύνθηκε ἄραγε ἡ συνείδηση τῶν συγχρόνων ναντι στὸν Οἰκουμενισμό» (http://www.agioritikovima. τῆς ἐπισ τολῆς; Ἀληθεύει ἡ πληροφορία πού δη
ἁγιορειτῶν, ὥσ τε νά μήν ἐνοχλεῖται πλέον ἀπό gr/agnea/item/39606). μοσιεύεται ὅτι «ἔγινε μεγάλη ἐπεξεργασία, διά
τίς προκλητικές αὐτές ἀντορθόδοξες ἐνέργειες; Σέ ἄλλο δημοσίευμα, ἐπίσης, ἀναφέρεται νὰ ἀφαιρεθοῦν ‟προσβλητικὲς” λέξεις διά τὸν
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Πά
πας Βενέδικτος συνευλογοῦν καὶ ἀνταλλάσσουν λει
Πληροφορούμασ τε ἀπό τήν εἰδησεογραφία ὅτι ἡ ἐπισ τολή αὐτή συντάχθηκε 4 «μετὰ ἀπὸ Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην»;
τουργικὸ ἀσπασμό, προωθώντας τὴν ἀνίερη ἕνωση. τῶν ἡμερῶν ὅτι ἡ Ἱερὰ Κοινότητα ἀπέσ τειλε ἐπι ἀπόφασιν ἕνδεκα καθηγουμένων Ἱ. Μονῶν τοῦ Ἀδυνατοῦμε νά πιστέψουμε ὅτι εἶναι δυνατόν
στολὴ διαμαρτυρίας πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πα Ἁγιωνύμου Ὄρους» καί ὅτι «εἰς αὐτὴν (συμφώ νά μήν ὑπάρχει στήν Ἱερά Κοινότητα ὁμοφωνία
18 19
στήν ἀντιμετώπιση τῶν θεμάτων τῆς πίσ τεως∙ ὅ στακτικούς στίς ἀντιδράσεις, τόσο φειδωλούς
τι εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν ἁγιορείτικες Μονές στίς δηλώσεις καί τόσο ὑποτονικούς στίς διεκ
καί ἁγιορεῖτες μοναχοί πού νά μήν καταδικάζουν
τίς ἐξόφθαλμες οἰκουμενισ τικές παρεκ τροπές
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στά Ἱεροσόλυμα.
δικήσεις ὅταν πρόκειται γιά ζητήματα πίσ τεως
καί ὁμολογίας καθόσον εἶναι γνωσ τό ὅτι δέν
στερούμασ τε στό Ἅγιον Ὄρος οὔτε θεολογικῆς
Λεχθέντα καὶ Πραχθέντα
Ἀδυνατοῦμε νά πισ τέψουμε ὅτι ὑπάρχουν
ἁγιο ρ είτ ικ ες Μον ές καί ἁγιο ρ εῖτ ες μοναχοί
πού νά μήν καταδικάζουν τήν συνάντηση, τίς
καταρτίσεως, οὔτε ὀξυδέρκειας, οὔτε γνώσεων,
οὔτε καί ἱκανοτήτων στόν χειρισμό καί τήν δι τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν
εκπεραίωση ὑποθέσεων.
συμπροσευχές καί τήν Κοινή Δήλωση Βαρθολο
μαίου-Φραγκίσκου καί τόσα ἄλλα∙ πού νά μήν
καταδικάζουν τήν ἀναβίωση, ἀλλά καί τήν ὑπέρ
Στήν συνέχεια τοῦ κεφαλαίου θά παραθέ
σουμε σέ ἑνότητες τίς ἀποκ λίνουσες ἀπό τήν
καὶ οἱ Ὁμολογιακὲς Ἀπαντήσεις
ὀρθ όδ οξ η θέσ η ἀπόψεις,πού κατ ά καιρ ούς
βαση καί τήν προσαύξηση «τῆς δεκαετίας τοῦ
‘60, ὅταν οἱ Ἁγιορεῖτες διέκοψαν τὸ «μνημόσυνο»
ἔχουν δια τ υπωθεῖ ἀπό τούς Οἰκουμ ενικούς
Πατριάρχες ἤ συμπεριλαμβάνονται σέ ἐπίσημα
τῶν Ἁγιορειτῶν
τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, μετὰ τὰ «ἀνοίγμα
τά» του πρὸς τοὺς παπικούς»! Κείμενα τῶν διαλόγων, σέ ἀντιπαραβολή μέ τίς
Ἀδυνατοῦμε νά πισ τέψουμε ὅτι ἔγινε ὄντως ἐπίσημες καί βασισμένες στήν ὀρθόδοξη πατε Μέσα ἀπὸ τὴν ἀντιπαραβολὴ κειμένων
«ἐπεξεργασία» τοῦ κειμένου γιά νά μήν «θιγεῖ» ρική διδασκαλία τοποθετήσεις-ἀπαντήσεις τῆς
ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης. Εἶναι δυνατόν νά Ἱερᾶς Κοινότητος, τῶν Ἱερῶν Μονῶν, Καθηγου Οἰκουμενιστῶν καὶ Ἁγιορειτῶν
ὑπόκειται σέ «ἐπεξεργασία» ἡ ἀλήθεια καί ἡ μένων, γερόντων καί μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
ἀκρίβεια τῆς ἀμωμήτου πίσ τεώς μας, τῆς Ἁγίας Ἀπό τήν ἀντιπαραβολή αὐτή καταδεικ νύε ται
μας Ὀρθοδοξίας; Εἶναι δυνατόν νά ὑπόκειται σέ ὁλοφάνερα ἡ ἀπόκ λιση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πα
«ἐπεξεργασία» τό ὁμολογιακό φρόνημα, ἡ συνέ τριαρχείου καί τῶν οἰκουμενισ τῶν, καθώς καί
πεια στίς ἀρχές καί τήν μακραίωνη παράδοση, τό ἡ ὁμολογιακή στάση πού πάντοτε τηροῦσε τό
χρέος καί ἡ εὐθύνη τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀπέναντι Ἅγιον Ὄρος καί οἱ δημόσιες παρεμβάσεις καί
στόν λαό τοῦ Θεοῦ; πρωτοβουλίες του, τίς ὁποῖες καί ἔχει καθῆκον
Τί εἶναι αὐτό πού μᾶς κάνει πλέον τόσο δι νά ἐπαναλάβει.
20 21
Ἡ νέα αὐτή πολιτική, πού θά λάβει τήν ἐπί Συγκεκριμένα στό Κεφάλαιο «Ἡ ἀμοιβαία
σημη μορφή της μέ τίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βα ἀδελφική γνωριμία» ἀναφέρεται: 8«Εἶναι κα
a) Διμερὴς Διάλογος τικανῆς Συνόδου (1963-1965) καί τό περίφημο
«Διάταγμα περί Οἰκουμενισμοῦ», θά ἐπιβληθεῖ
θῆκον μας νά γνωρίσουμε τόν ψυχικό κόσμο τῶν
χωρισμένων ἀδελφῶν μας. Γιά τό σκοπό αὐτό
22 23
πρεσβυτέρου Γ. Μεταλληνοῦ, Οἱ διάλογοι χωρίς προσωπεῖον, ἄλλον τόν ἄνθρωπον. Γιατί γνώρισαν τά ἀπύθ
ἐκδ. Παρακαταθήκη, σελ. 5). μενα βάθη του καί δέν θέλησαν ποτέ νά τόν κο
Ὁ «Διάλογος τῆς ἀγάπης» Ἱερά Κοινότης πρός Πατριάρχη Ἀθηναγόρα,
1970: 4 «Ἤδη δέ διερμηνεύοντες τό πάγιον
ροϊδέψουν μέ τίς συναισθηματολογίες ἐφήμερης
καί ἀνύπαρκτης ἀγάπης, ἀλλά τόν σεβάστηκαν
φρόνημα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πληροφοροῦμεν Ὑ προσφέροντάς του τό Εὐαγγέλιο τῆς Ἀληθείας,
μᾶς, ὅτι ἐμμένει τῇ Ὀρθοδόξῳ Διδασκαλίᾳ, ταῖς πού χαρίζει τή μακαρία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωή.
Πατρικαῖς ἑπόμενον Παραδόσεσι, καθ’ ἅς, τόν Δέν εἶναι λοιπόν ἡ πιστότης στό Δόγμα στενο
«διάλογος τῆς ἀγάπης» ἔχει ὡς πρω δος πάντων ἡμῶν ἐκ τῆς ἀπομονώσεως καί τῆς
Ὁ
μέν «Διάλογον τῆς ἀγάπης» θεωρεῖ ἄσκοπον καί κεφαλιά οὔτε ὁ ἀγώνας γιά τήν Ὀρθοδοξία μι
τεργάτη καί κύριο ἐκφρασ τή του τόν αὐταρεσκείας ἐπί τήν ἀναζήτησιν τοῦ στερεοῦ πηγήν πολλῶν δεινῶν...» (Ο.Τ., ἀρ. φ. 127, 10-10-1970). σαλλοδοξία, ἀλλά ὁ μοναδικός τρόπος ἀληθινῆς
Πατριάρχη Ἀθηναγόρα καί πισ τούς ἐδάφους, ἐφ’ οὗ τεθεμελίωται ἡ ἀδιαίρετος ἀγάπης. Ἡ Ὀρθοδοξία βιουμένη δίδει στόν κό
συνεχισ τές τούς δύο διαδόχους του, Ἐκκλησία, ἀπεκάλυψεν ἡμῖν τήν ἀλήθειαν, ὅτι ;;
Ἱερά Μονή Σταυρονικήτα (Καθηγ. Ἀρχιμ.
σμο τό ‟ Ἕν, οὗ ἐστι χρεία”, ἐκεῖνο πού ξεδιψάει
τόν Πατριάρχη Δημήτριο καί τόν Πατριάρχη πλείονά εἰσιν τά ἑνοῦντα καί ὀλιγώτερα τά χω Βασίλειος): 4 «‟Τό νόμισμα τῆς ἀγάπης”, πού
ἀληθινά» (Ο.Τ., ἀρ. φ. 98, 1-3-1969).
Βαρθολομαῖο. Πρόκειται γιά μιά καθαρά ἐπικοι ρίζοντα ἡμᾶς... Καλούμεθα ἵνα συνεχίσωμεν καί κυκλοφορεῖ μετά ἀπό τό ‟κλείσιμον τῶν δογμά
νωνιακή τακτική στηριγμένη στήν δυναμική τῆς ἐντείνωμεν τόν διάλογον τῆς ἀγάπης εἰς τρόπον των”, ἡ ‟ἐπανίδρυσις τῆς Μιᾶς... Ἐκκλησίας” καί ;;
Ἡ Ἱε ρ ά Κοιν ότ ης πρός τὸν Βαρθ ολ ο
εἰκόνας καί τήν ἐπιβολή τῆς συνήθειας, χωρίς ὥστε νά καταστήσωμεν τοῦτον προθεολογικόν τόσα ἄλλα εἶναι ἀκατανόητα καί κυριολεκτικῶς μαῖο: 4 «Μετά πόνου σημειοῦμεν ὅτι ἀπό τάς
κανένα παντελῶς ἔρεισμα στήν θεολογία καί γεγονός...» (Ἀριστείδη Γ. Πανώτη, Παῦλος ΣΤ΄- Ἀθηναγόρας βλάσφημα γιά τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία... κενάς αὐτάς ἀγαπολογίας παρασύρονται τινές
τήν ἀλήθεια. Ὁ ἴδιος, ἄλλωσ τε, ὁ Πατριάρχης Α΄, Εἰρηνοποιοί, Ἵδρυμα Εὐρώπης Δραγάν, Ἀθῆναι 1971, σελ. 225). »Ὅταν οἱ πιστοί διακρίνουν διαφορές, πού ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν μας, χάνουν τήν
Ἀθηναγόρας δέν παρέλειπε νά φανερώνει τήν ὑπάρχουν μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ἑτεροδόξων, δογματικήν εὐαισθησίαν καί πατροπαράδοτον
ἀποσ τροφή του γιά τούς θεολόγους καί τήν θε
::
Συνεντ εύξεις Πατριάρ χου Ἀθηναγόρα,
δέν σημαίνει ὅτι ἐπιθυμοῦν τό σχίσμα καί τή ἐμμονήν εἰς τά ἅγια δόγματα, παραδόσεις καί
1968: 8«Τά δόγματα ἄς τά κλείσει κάθε Ἐκ
ολογία καί τήν προτίμησή του στήν πολιτική καί διαιώνισί του, ἀλλά ζητοῦν τήν ἀληθινή ἑνότη διδασκαλίας, τάς ὁποίας παρελάβομεν παρά
κλησία εἰς τό θησαυροφυλάκιόν της καί μέ τό
τήν διπλωματία. τα, τήν μόνη σωτήριο γιά ὅλους. Εἶναι ἄρα αὐτό τῶν ἁγίων Πατέρων μας καί μέ τάς ὁποίας διε
κάλυμμα αὐτό νά ἐκδώσωμεν τό κοινόν νόμισμα
Ὁ θεωρητικός ἐκφραστής καί ἰθύνων νοῦς τῆς ἕνας σταυρός, πού ὑποφέρουν ἀπό ἀγάπη γιά σώθησαν οἱ ἀνά τήν οἰκουμένην Ὀρθόδοξοι λαοί
τῆς ἀγάπης» (Ἐφημ. Ἔθνος, 15-11-68). «Δέν πρό
προσεγγίσεως μέ τὸ Βατικανό ὑπῆρξε ὁ Μητρο τούς ἀδελφούς... καί ἰδιαιτέρως τό γένος ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων κατά
κειται ἡ μία Ἐκκλησία νά ὑποταχθῆ εἰς τήν ἄλλην
πολίτης Ἡλιουπόλεως (μετέπειτα Χαλκηδόνος) »Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκ λησίας, πού φάνηκαν τήν μακραίωνα περίοδον τῆς δουλείας, τινές δέ
ἀλλ΄ ὁμοῦ νά ἐπανιδρύσωμεν τήν Μίαν, Ἁγίαν,
Μελίτων, πού ὡς Πρόεδρος στήν Γ΄ Πανορθό ‟σκληροί” στή διατήρησι τοῦ Δόγματος, εἶναι ἐξ αὐτῶν καί ἐφαρμόζουν τήν μυστηριακήν δια
Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησίαν» (Περιοδ. ὁ
δοξη Διάσκεψη στή Ρόδο, 1-15 Νοεμβρίου 1964 ἐκεῖνοι πού ἀγάπησαν περισσότερο ἀπό κάθε κοινωνίαν» (Ο.Τ., ἀρ. φ. 1154, 22-10-1995).
Ποιμήν, Μυτιλήνη, Φεβρουάριος 1968).
δήλωνε: 8 «Θά ἀρχίσουμε νά ἀσκούμεθα στήν
ἀγάπη. Ὁ διάλογος χρήζει μελέτης. Ἡ ἀγάπη δέν ::
Προσλαλιά Πατριάρχη Ἀθηναγόρα πρός
χρειάζεται μελέτη. Χρειάζεται ἄσκηση, πρωτο ὀρθοδόξους ἱερεῖς, 1971: 8«Ἕως τὸ 1054 εἴ Λειτουργικός
ἀσπασμός
βουλία, γενναιότητα, πνεῦμα θυσίας... Τά σχί χαμε πολλάς διαφοράς... Ἀλλά ἠγαπώμεθα. Καὶ
στήν παπική
σματα ὡλοκληρώθηκαν καί ἔγιναν ἀγεφύρωτα ὅταν ἀγαπῶνται οἱ ἄνθρωποι, διαφοραί δὲν «λειτουργία»-
ὅταν ἔλειψε παντελῶς ἡ ἀγάπη. Δέν μποροῦμε ὑπάρχουν. Ἀλλά τὸ 1054 πού ἐπαύσαμεν νὰ ἐνθρόνιση
νά ἀποκαταστήσουμε ἑνότητα χριστιανική, ἐάν ἀγαπώμεθα, ἦλθαν ὅλες οἱ διαφορές. Ἠγαπώ τοῦ Πάπα
Φραγκίσκου.
δέν μαθητεύσουμε στήν ἀγάπη, ἐάν δέν ἀγα μεθα καὶ εἴχομεν τὸ ἴδιον μυστήριον. Τὸ ἴδιον Βατικανό,
ποῦμε. Καί εὐχόμεθα ὅπως τό στάδιο αὐτό τῆς βάπτισμα, τὰ ἴδια μυστήρια καὶ ἰδιαιτέρως τὸ 19 Μαρτίου
καλλιεργείας ἀδελφικῶν σχέσεων εἶναι πλῆρες ἴδιο Ἅγιον Ποτήριον. Τώρα ποὺ ξαναγυρίσαμεν 2013.
Πρώτη
ἀμοιβαίων χειρονομιῶν, προσοχῆς, τιμῆς καί εἰς τὸ 1054, διατὶ δὲν ξαναγυρίζομεν καὶ εἰς τὸ φορά, μετὰ
ἀγάπης, εἰς τρόπον ὥστε νά δημιουργηθῆ τό κα Ἅγιον Ποτήριον; τὸ σχίσμα
τάλληλο κλῖμα, ἐντός τοῦ ὁποίου θά ἐπεξεργα »...Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔχω πολλὲς ἐλπίδες ἀπὸ τοῦ 1054,
Ὀρθόδοξος
σθοῦμε τόν ἐκκλησιαστικό θεολογικό διάλογο» τὸν θεολογικὸν διάλογον... δι’ αὐτὸ ἐγὼ προτι
Πατριάρχης
(Ἀριστείδη Γ. Πανώτη, Παῦλος ΣΤ΄- Ἀθηναγόρας Α΄, Εἰρηνοποιοί, μῶ τὸν διάλογο τῆς ἀγάπης. Νὰ ἀγαπηθοῦμε! ἔλαβε μέρος
Ἵδρυμα Εὐρώπης Δραγάν, Ἀθῆναι 1971, σελ. 143). Καὶ τί γίνεται σήμερα; Πνεῦμα μέγα ἀγάπης σὲ ἐνθρόνιση
ἐξαπλώνεται ὑπὲρ τοὺς Χριστιανοὺς Ἀνατολῆς ρωμαιο-
καθολικοῦ
Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καὶ Δύσεως. Ἤδη ἀγαπώμεθα. Ὁ Πάπας τὸ εἶπε: Πάπα
ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφὸν καὶ τοῦ λέγω σ’ ἀγαπῶ!
::
Συνάντηση Πάπα Παύλου ΣΤ΄- Ἀθηναγό Τὸ εἶπα καὶ ἐγώ: Ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφὸ καὶ τοῦ
ρα στή Ρώμη, 26 Ὀκτωβρίου 1967: 8 «Ἡ ἔξο εἶπα σ’ ἀγαπῶ!» (Ἡ προσλαλιά τοῦ Ἀθηναγόρου, Πρωτο
24 25
ἔγκρισή τους ἀπό τίς Τοπικές Ἐκκλησίες.
Ὅμως, τοὐλάχιστον ἀπό ὅ,τι γνωρίζω ἀπό
Ὁ ἐπίσημος «Θεολογικὸς Διάλογος» τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, κανένα ἀπό τά
κείμενα αὐτά δέν ἦλθε πρός ἔγκριση στήν
Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας».
Ὁ Καθηγητής Δογματικῆς τῆς Θεολο
γικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Δημήτριος Τσε
λεγγίδης σέ ἐπιστολή του πού ἀπέστειλε
ὐτή ἡ ἐπίδειξη φιλίας καί ἀγάπης στήν Πανορθόδοξη Σύνοδο (βλ. σχ. Χρυσοστόμου Β΄,
Α
προσφάτως πρός ὅλους τούς Ἱεράρχες τῆς
ἐκ μέρους τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος, Τά Πεπραγμένα Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀναφέρει τά ἑξῆς
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἦταν ἀπό 15-7-1963 μέχρι 15-7-1964, σελ. 18-19). ἀποκαλυπτικά:
τό προπέτασμα καπνοῦ γιά νά κα Ὁ «ἐπίσημος θεολογικός διάλογος» ξεκίνησε «Συγκεκριμένα, πρίν λίγες ἡμέρες,
λυφθοῦν τά ἀκραῖα οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα τό 1980. Γιά τήν διεξαγωγή τοῦ διαλόγου συγκρο ζήτησα νά ἐνημερωθῶ ἀπό κάποιους ❶
χωρίς κανένα θεολογικό ἔρεισμα καί χωρίς τήθηκε ἡ Διεθνής Μικτή Ἐπιτροπή Θεολογικοῦ γνωστούς μου Ἐπισκόπους γιά τόν Διμερῆ
καμμία οὐσιαστική ἀλλαγή στούς στόχους καί Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθο Θεολογικό Διάλογο Ὀρθοδόξων καί Ρω
τίς μεθόδους τοῦ παπισμοῦ. λικῶν. μαιοκαθολικῶν, στό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας
Ὁ παπισμός ἄλλαξε ἁπλῶς τό προσωπεῖο του Ὁ διάλογος αὐτός τοποθετήθηκε ἀπό τήν (15-19 Σεπτεμβρίου 2014). Εἰδικότερα,
μέ τήν Β΄ Βατικανή Σύνοδο καί τό «Διάταγμα ἀρχή σέ λανθασμένες καί προβληματικές βάσεις, ἐρώτησα νά μάθω, ἄν ἡ Ἐκκλησία τῆς
περί Οἰκουμενισμοῦ» πού ἐξέδωσε. Ταυτόχρονα, καθώς συμφωνήθηκε ὅτι θά διεξαγόταν «ἐπί Ἑλλάδος συζήτησε ἐν Συνόδῳ καί ἔλαβε
ὅμως, φανέρωσε καί τό ἀληθινό του πρόσωπο, ἴσοις ὅροις» καί θά ξεκινοῦσε ἀπό τά «ἑνοῦντα», κάποια ἀπόφαση γιά τόν ἐν λόγῳ Θεολο
καθώς ἡ ἴδια Σύνοδος ἐξέδωσε καί τό ἀντίστοι χωρίς νά ἐξετάσει τίς θεολογικές διαφορές. γικό Διάλογο. Καί, παρά τό γεγονός ὅτι οἱ
χο «Διάταγμα γιά τίς Ἀνατολικές Καθολικές Ἡ μέχρι τώρα πορεία τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς τρεῖς ἀπό τούς Ἐπισκόπους αὐτούς ἦταν
Ἐκκλησίες», τίς οὐνιτικές δηλαδή, τίς ὁποῖες Ἐπιτροπῆς θεολογικοῦ διαλόγου μεταξύ Ὀρθο Συνοδικοί, μοῦ ἀπάντησαν πώς δέν ἐγνώ
ἀναγνωρίζουν καί προασπίζονται μέ κάθε ἐπι δόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν χαρακτηρίστηκε ριζαν τίποτε γιά τό περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ
σημότητα οἱ παπικοί. Οὐσιαστικά τό Βατικανό ἀπό τήν ἐπιμελημένη προσπάθεια νά παρου Θεολογικοῦ Διαλόγου.
διατήρησε τήν διπροσωπία καί τήν διγλωσσία μέ σιάσει θετικό ἔργο καί ἐξέλιξη τοῦ διαλόγου »Τό ἴδιο, ἀκριβῶς, συνέβη καί μέ τήν
τήν ὁποῖα δέν παύει νά συμπεριφέρεται ἔναντι παρά τίς ἀντιθέσεις, τίς παπικές προκλήσεις ἐρώτησή μου σχετικά μέ τήν Διάσκεψη
τῶν Ὀρθοδόξων. καί τά ἀγεφύρωτα χάσματα, πού πολλές φορές τῶν Ἀντιπροσώπων ὅλων τῶν τοπικῶν
Ἡ ἴδια διγλωσσία, ὅμως, χαρακτηρίζει καί τορπίλισαν τίς διαδικασίες καί ὁδήγησαν σέ Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό Σαμπεζύ τῆς
τήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν, μέ ἀδιέξοδο τόν διάλογο. Ἐλβετίας. Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἑλλαδικῆς ❷
προεξάρχον τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, πού Χαρακτηρίστηκε, ἐπίσης, ἀπό μία ἔντονη ἀδι Ἐκκλησίας –καί μάλιστα Συνοδικοί- ἀγνο
ἀντιλαμβάνονται ἐπιλεκτικά τίς διαθέσεις τοῦ αφάνεια, μία ἐνορχηστρωμένη προσπάθεια δη οῦσαν οὐσιαστικά τό περιεχόμενο αὐτοῦ
Βατικανοῦ καί ἐκλαμβάνουν κατά τό δοκοῦν τίς μιουργίας καί ἐπιβολῆς τετελεσμένων, πού προ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου.
κινήσεις καί τίς ἀποφάσεις του. Εἶναι ἡ γνωστή δίδει τήν τήρηση καί ἐφαρμογή συγκεκριμένων »Καί, ἐνῶ ἡ Γ΄ Προσυνοδική Πανορ
καί παγιωμένη πλέον τακτική τοῦ Οἰκουμενικοῦ σχεδιασμῶν καί προειλημμένων ἀποφάσεων.
Πατριαρχείου πού περιλαμβάνει αὐστηρή ὀρθό Ἐνδεικτικό παράδειγμα εἶναι ἡ μυστικότητα
1. Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης,
δοξη στάση στό «ἐσωτερικό» καί διαδοχικές πού τηρεῖται στήν ἐπεξεργασία καί τήν συζήτηση συμπρόεδρος τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Δια
ὑποχωρήσεις ἔναντι τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν στά τῶν κοινῶν κειμένων πού ἐκδίδει ἡ Ἐπιτροπή, τά λόγου Ὀρθοδόξων-Παπικῶν, μέ τόν Πάπα
πλαίσια τῶν διαλόγων. ὁποῖα δέν γίνονται γνωστά οὔτε κἄν στίς Συνό Φραγκῖσκο στή θρονική ἑορτή τῆς Ρώμης,
2013.
Μέσα σέ αὐτά τά πλαίσια καί μέ αὐτά τά δους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πού
2. Ἡ ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία μέ προεξάρχο
δεδομένα ἀπόφασίστηκε τό 1963 στήν Δεύτερη λαμβάνουν μέρος στόν διάλογο.
ντα τόν Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη
Πανορθόδοξη Διάσκεψη τῆς Ρόδου ἡ ἔναρξη τοῦ Ὅπως ἀναφέρει σέ ἄρθρο του ὁ Μητροπολί καί τόν ἕτερο Συμπρόεδρο τῆς Μικτῆς Ἐπι
θεολογικοῦ διαλόγου μέ τούς Ρωμαιοκαθολι της Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος τροπῆς Διαλόγου Καρδινάλιο Κούρτ Κώχ, στή
κούς. Ἐνδεικτικό εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀναφερόμενος στά κείμενα τῆς Ἐπιτροπῆς, «τά θρονική ἑορτή τῆς Ρώμης, 2013.
τῆς Ἑλλάδος, ἀρνούμενη νά ἀποδεχθεῖ τά τετε κείμενα αὐτά ὑπογράφονται ἀπό τούς ἀντιπρο 3. Ἀνταλλαγές ἐπισκέψεων, ἐθιμοτυπικές συ
ναντήσεις καί συζητήσεις τῶν ἐπιτροπῶν καί
λεσμένα πού ἐπιχειροῦσε νά ἐπιβάλει τό Οἰκου σώπους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μέ
τῶν ἐπιτρόπων πού χειρίζονται τήν τύχη τοῦ
μενικό Πατριαρχεῖο, ἀρνήθηκε νά συμμετάσχει τήν προοπτική τοῦ ad referendum, δηλαδή τήν διμεροῦς Διαλόγου Ὀρθοδόξων - Παπικῶν.
❸
26 27
θόδοξη Διάσκεψη (21-28 Νοεμβρίου 1976) ἀπε Ἐπιτροπῆς θεωρεῖ ὡς δεδομένα ὅσα ἀποφασί Ὁ Οἰκου
φάσισε, ὅτι ‟ἡ κατά τήν διεξαγωγήν τῶν Θεολο στηκαν καί συμπεριλήφθηκαν στά κείμενα πού μενικός
Πατριάρχης
γικῶν Διαλόγων ἀκολουθούμενη μεθοδολογία… ἐκδόθηκαν ἀπό τίς προηγούμενες Συνελεύσεις, κ. Βαρθολο
προϋποθέτει τήν σχετικήν πληροφόρησιν τοῦ ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἄν ἔχουν τήν ἀπαιτούμενη μαῖος μέ τόν
πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῶν διαφόρων συνοδική ἔγκριση τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Καρδινάλιο
ἐξελίξεων τῶν Διαλόγων”, δέν ὑπάρχει στήν Ἐκκλησιῶν. Κούρτ Κώχ,
συμπρόεδρο
πράξη, ἡ ‟σχετική πληροφόρησις” οὔτε κἄν στά Τό γεγονός ὅτι τά κείμενα τῆς Μικτῆς Ἐπι τῆς Μικτῆς
μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας. τροπῆς δέν ἔχουν ἐγκριθεῖ ἀπό τίς Τοπικές Ἐπιτροπῆς
»Ὡς γνωστόν, στούς Θεολογικούς Διαλόγους Συνόδους συνεπάγεται ὅτι τά πορίσματα καί τοῦ Διαλόγου
συζητῶνται σοβαρότατα θέματα πίστεως καί τά ἀποτελέσματα τοῦ διαλόγου δέν ἔχουν τήν Ὀρθοδόξων -
Παπικῶν, στήν
ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς, λοιπόν, εἶναι ἐπιτρεπτό ἀπαιτούμενη ἔγκριση τοῦ συνόλου τῆς Ὀρθο Θρονική Ἑορ
τά θέματα αὐτά νά θεωροῦνται ‟ἀπόρρητα” καί δόξου Ἐκκλησίας καί ἀνά πᾶσα στιγμή μπορεῖ τή τῆς Κων
γι’ αὐτό ἀπροσπέλαστα στά πλέον ἁρμόδια πρό νά ἀνατραποῦν. Αὐτό τό ἐνδεχόμενο, ἄλλωστε, σταντινουπό
σωπα τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι στό εἶναι τό πλέον πιθανό ἄν λάβουμε ὑπόψιν τίς λεως. Φανάρι,
30-11-2011.
σύνολό τους; Γι΄ αὐτό, κάθε πιστός μέ αἴσθηση σφοδρές ἀντιρρήσεις πολλῶν Τοπικῶν Ἐκκλη
εὐθύνης γιά τήν ἐκκλησιαστική ζωή, εὔλογα δι σιῶν σέ κάποια ἀπό τά κείμενα τῆς Ἐπιτροπῆς,
ερωτᾶται, γιατί κάποιοι, προφανῶς ἠθελημένα, ἀλλά καί τίς ἀκόμη σφοδρότερες ἀντιδράσεις Ὀρθόδοξη λειτουργική μας παράδοση, ἐκκλη τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου πρός τήν Ἀντιπροσω
κρατοῦν τούς Ἀρχιερεῖς μας σέ ἄγνοια καί γιατί τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος. σιαστική ἀναγκαιότητα τοῦ ‟πρώτου” σέ ὅλες πεία τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης κατά τή θρονική ἑορτή τοῦ Οἰκου
δέν ἐνδιαφέρονται γιά τήν Συνοδική ἐνημέρωση Ἀποδεικνύεται, ἔτσι, ὅτι ἡ εἰκόνα τῆς θετικῆς τίς βαθμίδες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου (τοπική/ μενικοῦ Πατριαρχείου, Φανάρι, 30-11-2012).
καί ἀπόφασή τους, γιά τόσο σοβαρά θέματα, ἐξελίξεως καί τῆς προόδου τοῦ διαλόγου πού ἐνοριακή, ἐπισκοπική, περιφερειακή, καί ἀνά
πού ἀφοροῦν τήν σύνολη Ἐκκλησία. Ὡστόσο, μέ τόση ἐπιμέλεια προβάλλεται εἶναι τεχνητή τήν οἰκουμένη), ὅπου ὁ προεστώς ἤ primus inter
::
Ὁμιλία τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου,
1983 8 «Ἐάν ὁ Διάλογος ἤρχιζεν ἀπό τάς μεί
βέβαια, ἡ ἀκριβής γνώση τοῦ περιεχομένου τῶν καί κατασκευασμένη. Καλλιεργεῖται δέ μέ κύριο pares δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς τιμητικό ἀλλά οὐσια
ζονας μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν διαφοράς,
Θεολογικῶν Διαλόγων, ὅπως καί ἡ μετάδοση σκοπό νά ἐπιβάλει τετελεσμένα καί νά παράσχει στικό λειτούργημα» (http://fanarion.blogspot.gr/2013/10/
ἡ πρόοδός του θά καθίστατο προβληματική,
τῆς γνώσεως αὐτῆς στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τήν κάλυψη στά ἀλλεπάλληλα οἰκουμενιστικά blog-post_6413.html). διότι θά εἴχομεν εὐθύς ἐξ ἀρχῆς δυσκολίας,
εἶναι δικαίωμα ἀλλά καί ὑποχρέωση ὅλων τῶν ἀνοίγματα. Ἄλλωστε οὐσιαστική πρόοδος στόν
τῶν ὁποίων αἱ ψυχολογικῆς φύσεως δέν θά
Ἐπισκόπων» (http://epomeni-tois-agiois-patrasi.blogspot. θεολογικό διάλογο δέν θά μποροῦσε ἐκ τῶν
Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἦσαν ἀσφαλῶς αἱ τελευταῖαι. Ἀλλά καί πάλιν,
gr/2014/11/15-19-2014.html#more). πραγμάτων νά ὑπάρξει ἀφοῦ αὐτός ἀσχολεῖται
δηλαδή καί τώρα πού ἤρχισεν ὁ Διάλογος ἀπό
Πόσα, λοιπόν, καί ποιά ἀπό τά Κοινά Κείμενα μέ τά «ἑνοῦντα» καί ὄχι μέ τίς θεολογικές δι
τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου ἔχουν ἐγκριθεῖ αφορές, τίς ὁποῖες καί φιλοδοξεῖ νά ἐπιλύσει. ::
Χαιρετισμὸς Πατριάρχου Βαρθολομαί τά ἑνοῦντα, αἱ ψυχολογικαί δυσχέρειαι δέν
ου. Φανάρι, 30-12-2012 8 «Ἀτυχῶς, κατά τήν ἀπέλιπον. Θά ἀναφέρω ἕν μόνον παράδειγμα:
(καί ἄν ναί ἀπό ποιές) ἀπό τίς Τοπικές Ἐκκλησίες; Καί διερωτᾶται καί ὁ πλέον καλόπιστος παρα
διαδρομήν τῶν αἰώνων, ἡ ἀδελφωσύνη αὕτη τό θέμα τῆς Οὐνίας, ἐπί τοῦ ὁποίου οἱ ὀρθό
Ἀφοῦ, λοιπόν, τά Κείμενα αὐτά δέν ἔχουν ἐγκρι τηρητής πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐπιλυθοῦν αὐτές
ἐπλήγη ἰσχυρῶς, μέ ἀποτέλεσμα νά διασπασθῇ δοξοι γενικῶς ἔχουν ἀλλεργίαν καί ἀντιδροῦν,
θεῖ ἀπό τίς Συνόδους τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ διαφορές, ὅταν μισός αἰώνας προσεγγίσεως
ἡ πευματική ἑνότης τῶν Ἐκκλησιῶν μας. Ἐπί σει διότι τοῦτο συνάπτεται μέ δυσάρεστα ἱστορικά
τότε πῶς μπορεῖ νά θεωροῦνται ὡς βάση γιά καί πληθωρικῆς ἀγαπολογίας, καθώς καί 35 σχε
ράν αἰώνων θεολόγοι ἀλλά καί ἐκκλησιαστικοί γεγονότα. Ἀλλά τήν ψυχολογικήν τοποθέτησιν
τήν παραγωγή νέων Κειμένων στίς ἑπόμενες δόν χρόνια ἐπίσημου θεολογικοῦ διαλόγου δέν
ἄνδρες ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν ἐδαπάνων τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῆς Οὐνίας φαίνεται ὅτι
Συνελεύσεις τῆς Ἐπιτροπῆς καί τοῦ θεολογικοῦ εἶχαν κανένα ἀποτέλεσμα. Πῶς εἶναι δυνατόν
τάς δυνάμεις των οὐχί ἐν τῷ πλαισίῳ τοῦ δι δέν κατενόησεν εἰσέτι ἐπαρκῶς ἡ Ρώμη καί τήν
διαλόγου ἐν γένει; Πολύ περισσότερο μάλιστα νά συμφωνήσουμε γιά τίς θεολογικές διαφορές,
αλόγου, ἀλλά πρός μεμονωμένην προβολήν ὑποτιμᾶ» (Ὁ ἐπίσημος Θεολογικός Διάλογος Ὀρθόδοξης
ὅταν ὑπῆρχαν Συνελεύσεις τῆς Ἐπιτροπῆς, ὅπως ὅταν δέν μποροῦμε νά συμφωνήσουμε οὔτε κἄν
καί ὑποστήριξιν τῶν ἰδίων θέσεων... Πρέπει, καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, Οἰκουμένη-Διάλογος καί
αὐτή τοῦ Balamand τό 1993 στήν ὁποία ἀρνήθη στά «ἑνοῦντα»;
δηλαδή, νά δαπανῶμεν τάς πνευματικάς δυ προβληματισμοί, ἐκδ. παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1998, τ.
καν νά λάβουν μέρος ἕξι Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες Ἐκτός ἄν θεωροῦμε ὡς συμφωνία τήν προ
νάμεις μας οὐχί ἐν τῇ προσπαθείᾳ ἀνευρέσεως 3, σελ. 38).
(τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Σερβίας, τῆς Βουλγαρίας, σχώρηση στήν παπική ἀντίληψη περί πρωτεί
τῆς Γεωργίας, τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Τσεχοσλο ου καί τήν καθιέρωσή του καί στήν Ὀρθόδοξη δικαιολογιῶν διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν θέσεων,
βακίας) διαμαρτυρόμενες γιά τίς προκλήσεις Ἐκκλησία. Στήν περίπτωση αὐτή θά ὀφείλαμε νά τάς ὁποίας ὑπεστηρίξαμεν κατά τό παρελθόν Ἅγιον Ὄρος
τῶν Οὐνιτῶν. Τό κείμενο, ὅμως, τοῦ Balamand συμφωνήσουμε μέ τόν Καθηγητή κ. Βασιλειάδη πρός δικαιολόγησιν τοῦ σχίσματος, ἀλλά νά
συνεχίζει νά γίνεται ἀποδεκτό στά πλαίσια τοῦ καί νά «ἀναγνωρίσουμε ὅτι μέσω τοῦ εἰλικρι καταβάλλωμεν εἰλικρινῆ προσπάθειαν διά τήν ;;
Καθηγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν Διονυσίου
διαλόγου παρά τίς τεράστιες ἀντιδράσεις πού νοῦς, ἰσότιμου καί ἀπροϋπόθετου θεολογικοῦ ἀνεύρεσιν ἐπιχειρημάτων, ἐπιβεβαιούντων τό καί Γρηγορίου, Γαβριήλ καί Βησσαρίων πρός
προκάλεσε καί συνεχίζει νά προκαλεῖ. διαλόγου κι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι κερδίσαμε τήν ἐσφαλμένον τῆς διχαστικῆς τάσεως καί ἀναζη Πατριάρχη Ἀθηναγόρα 4 «...προήλθομεν εἰς
Κάθε νέα Συνέλευση, ἄλλωστε, τῆς Μικτῆς αὐτονόητη θεολογικά, καί μαρτυρούμενη στήν τούντων τρόπους προσεγγίσεως...» (Χαιρετισμός τήν ἀπόφασιν, ὅπως ἀπευθύνωμεν, μετά τοῦ
28 29
Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρ
χης κ. Βαρθολομαῖος στήν
ἐκδήλωση γιά τόν ἐπίσημο
ἑορτασμό, στό Πανεπιστή
μιο τῆς Βιέννης, τῆς 50ῆς
Οὐνία καὶ Οὐνίτες
ἐπετείου ἀπό τήν ἵδρυση
τοῦ οἰκουμενιστικοῦ Ἱδρύ
ματος «Pro Oriente» (Βιέννη
7-11 Νοεμβρίου 2014). Πα
ν α ἀπό τά χαρακ τηρισ τικότερα δείγ κοινοτήτων στὴν Οὐκρανία, τὴν Τρανσυλβανία,
Ἕ
ρέστησαν, ἐπίσης, ὁ Πατρι
άρχης τῶν Κοπτῶν Αἰγύπτου ματα τῆς διγλωσσίας τοῦ Βατικανοῦ τὴν Δαλματία, τὴν Ἀντιόχεια, καὶ προεκάλεσε
κ. Θεόδωρος, ὁ Καρδινάλιος καί τῆς ὑποχωρητικότητος τῶν ὀρθο τοὺς ἀπηνεῖς διωγμοὺς κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων σέ
κ. Kurt Koch ἐκ μέρους τοῦ
δόξων στόν διάλογο μέ τούς παπικούς αὐτὲς καὶ ἄλλες τουρκοκρατούμενες περιοχές»
Πάπα καί πλεῖσται ἄλλαι
προσωπικότητες ἐκ τοῦ ἀφορᾶ τήν de facto ἀποδοχή τῆς Οὐνίας, τήν πιό (Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Οὐνία, ἡ μέθοδος τοῦ παποκεντρικοῦ
ἐκκλησιαστικοῦ καί ἀκαδη ἐπαίσχυντη δηλαδή μορφή προσηλυτισμοῦ καί οἰκουμενισμοῦ, περιοδικό Παρακαταθήκη, τ. 60). Ἡ μέθοδος
μαϊκοῦ κυρίως κόσμου. πολεμικῆς κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. αὐτή τῆς οὐνίας συνεχίζεται μέχρι καί τίς μέρες
Ὡς γνωσ τόν ὁ ὅρος Οὐνία προέρχεται ἀπό μας (π.χ. Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, Γιουγκοσλαβία,
προσήκοντος υἱϊκοῦ σεβασμοῦ, πρός τήν ὑμε νά ἐφεύρωμεν μίαν ψυχολογικήν διαδικασίαν, τήν πολωνική λέξη Unia, πού σημαίνει ἕνωση. Ἡ Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Οὐκρανία κ.ἄ).
τέραν Παναγιότητα τήν παροῦσαν ἀνοικτήν ἐπι ἥτις θά μᾶς ἐπιτρέψη νά ἀνακαλύψωμεν “ὅτι Οὐνία εἶναι μία ἐκκλησιολογική ἐφεύρεση τοῦ Σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τόν διάλογο μέ τούς παπικούς
στολήν, καί παρακαλέσωμεν, ὅπως, κηδομένου ἀνέκαθεν ὑπήρξαμεν ἡνωμένοι”, ὡς εἰσηγήθη Βατικανοῦ γιά νά προσεταιρισθεῖ τούς πιστούς ἡ Οὐνία στάθηκε πάντοτε τό μεγαλύτερο ἐμ
πατρικῶς καί ἡμῶν τῶν ἐλαχίστων τέκνων της, ἐπί λέξει περί τοῦ τρόπου μεθοδεύσεως τῆς ἑνώ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ οὐνιτικές θρησκευ πόδιο στήν οὐσιασ τική ἐξέλιξή του. Ἡ ἄρνηση
παύσητε πάσης περαιτέρω συζητήσεως μετά σεως ἡ Β΄Βατικανή Σύνοδος» (Ο.Τ., ἀρ.φ. 446, 27-2-1981). τικές κοινότητες διατηροῦν τό λειτουργικό τυπικό τοῦ Βατικανοῦ νά ἀποκηρύξει τήν Οὐνία καί ἡ
τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐπί θεμάτων πίστεως, καί τελετουργικό τῶν ὀρθοδόξων, ἀλλά ἀναγνω διατήρηση στούς κόλπους του τῶν «Ἀνατολικῶν
λατρείας καί αὐτῆς τῆς καθεστηκυῒας τάξεως ἐν
;;
Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης 4«Τά θέματα ρίζουν τόν Πάπα καί ἀνήκουν ἐκκλησιαστικά στό Καθολικῶν Ἐκκλησιῶν», τῶν οὐνιτικῶν δηλαδή,
τοῦ διαλόγου δέν φαίνονται ἐκ πρώτης ὄψεως Βατικανό. Πρόκειται γιά μία διασ τρεβλωτική τορπίλισε ἀρκετές φορές τίς διασκέψεις τῆς Μι
τῇ καθ’ ἡμᾶς Ὀρθοδοξίᾳ, ἐξ ἧς συζητήσεως, ὡς
προβλέπομεν, οὐ μόνον σκανδαλισμός μέγας ἀντορθόδοξα. Εἶναι ὅμως πρωτάκουστον εἰς ἐκκλησιολογική μέθοδο τῶν παπικῶν γιά νά ἐ κτῆς Ἐπιτροπῆς καί ὁδήγησε ἀρκετές Ὀρθόδοξες
θέλει προέλθει εἰς τάς συνειδήσεις τοῦ εὐσε τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας νά συζητοῦνται τά πιβάλουν τήν ψευδοένωση καί τήν ὑποταγή τῶν Ἐκκλησίες νά ἀρνηθοῦν τήν συμμετοχή τους στίς
βοῦς Χριστεπωνύμου πληρώματος, ἀλλά καί ἑνοῦντα τούς Ὀρθοδόξους καί παπικούς καί ὄχι Ὀρθοδόξων στό Βατικανό. Ἡ ἴδια τακτική ἀκο συνεδριάσεις της.
σχίσματα καί διαιρέσεις. Ἐπί πλέον δέ ἐν τοῖς τά διαφοροποιοῦντα, ἥτοι αἱ αἱρέσεις» (Ο.Τ., ἀρ.φ. λουθήθηκε καί γιά τούς Κόπτες, τούς
καθ’ ἡμᾶς, οἱ ἁπλοϊκοί πατέρες τῶν Κοινοβίων 438, 2-1-1981). Νεστοριανούς, τούς Χριστιανούς τοῦ
Μαλαμπάρ, τούς Μαρωνίτες κ.ἄ μέ
μας, οἱ ἐπιμελούμενοι μετ’ ἀκριβείας τά τῆς ;;
Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης 4«Μελετῶν
ἀπώτερο σκοπό τήν ὑποταγή ὅλων
πίστεως, θά ἀναστατωθοῦν κυριολεκτικῶς μέ κάποιος προσεκτικὰ τὰ στάδια ποὺ ἀκολου
κίνδυνον νά καταλείπουν τάς Ἱεράς Μονάς καί τῶν χριστιανῶν στόν Πάπα.
θοῦνται στὶς σχέσεις Ὀρθοδόξων-Ρωμαιοκα
τραποῦν πρός τήν Ἔρημον, ἵνα μή ἀκούουν τό Ἱστορικά ἡ Οὐνία εἶναι ὑπεύθυνη
θολικῶν διακρίνει ὅτι ὑπάρχει σχέδιο τοῦ Βα
μνημόσυνον τοῦ σεπτοῦ ὑμῶν Ὀνόματος καί γιά τό αἱματοκύλισμα ὀρθοδόξων
τικανοῦ, τὸ ὁποῖο σταδιακὰ ἐφαρμόζεται μέχρι
σκανδαλίζονται...» (Ο.Τ., ἀρ.φ. 37, Φεβρουάριος 1964). πληθυσμῶν καί γιά τήν πολιτική καί
νὰ πραγματοποιηθῆ ἡ ‟ἕνωσις”. Γιὰ σχέδιο τοῦ
ἐθνολογική ἀναταραχή ὀρθοδόξων
;;
Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας πρός Ἱερά Κοινότη Βατικανοῦ πρὸς προώθησιν ἑνώσεως Ὀρθοδό
κρατῶν. «Μὲ τὴν παροιμιώδη γιὰ
τα (10 Ἰανουαρίου 1981) 4 «….ἐάν ἠθέλομεν ξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν γράφει ὁ μακαριστὸς
τὴν δολιότητά τους δράσι οἱ Ἰησου
νά εἴμεθα εἰλικρινεῖς πρός τόν ἑαυτόν μας, δέν καθηγητὴς Ἰωάννης Καρμίρης: ‟Ὁ Πάπας Παῦλος ῖται ἀπὸ τὴν σύνοδο τῆς Βρέσ της
θά ὠνομάζομεν ποτέ τόν ἀρξάμενον διάλογον ΣΤ´ καὶ οἱ περὶ αὐτὸν ρωμαιοκαθολικοὶ θεολόγοι (1596) καὶ ἐντ εῦθεν κατ έσ τησαν
μετά τῶν Φράγκων «θεολογικόν», ἀλλά μᾶλλον ἐξεπόνησαν ἓν καλῶς μελετηθὲν εὐρύτατον τὴν Οὐνία τὸν μεγάλο πειρασμὸ τῆς
«ψυχολογικόν», διότι τά κριτήρια καί οἱ στόχοι πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας,
του ἀποβλέπουν σαφῶς εἰς ψυχολογικά ἀποτε σύμφωνον πρὸς τὴν Λατινικὴν Ἐκκλησιολογίαν” ποὺ ἐσ τοίχισε τὴν ζωὴ τοῦ πατριά
λέσματα καί ὄχι εἰς εὕρεσιν τῆς δῆθεν λανθα (Ἰω. Καρμίρη, Ὀρθοδοξία καὶ Ρωμαιοκαθολικισμός, τόμ. II, Ἀθῆναι ρχου Κυρίλλου Λουκάρεως καὶ τὴν
νούσης ἀληθείας. Ἡ ἀλήθεια εἶναι γνωστή καί δή 1965, σελ. 170)». (Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Ἀνησυχία γιὰ τὴν ἐκθρόνισι πολλῶν πατριαρχῶν, ὡ
εἰς τούς ἀμερολήπτως ἐρευνῶντας Θεολόγους, προετοιμαζομένη ἀπὸ τὸ Βατικανὸ ἕνωσι Ὀρθοδόξων - Ρωμαι δήγησε στὴν ἀποσκίρτησι ἀπὸ τοὺς Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος μέ τόν Οὐνίτη Ἀρχιεπίσκοπο
ἀνεξαρτήτως ὁμολογίας. Σκοπός λοιπόν δέν εἶναι οκαθολικῶν, http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/ κόλπους τῆς Ἐκκ λησίας μεγάλων τῆς Οὐκρανίας, Sviatoslav Shevchuk.
νά εὕρωμεν ὅ,τι πράγματι δέν ἀγνοοῦμεν, ἀλλά gewrgios_grhgoriaths/).
30 31
Ἡ ὕπαρξη, ἐπίσης, οὐνιτῶν μεταξύ τῶν ρω Ἐπιτροπῆς στὴν Βαλτιμόρη (2000) καὶ ὁδηγεῖ
μαιοκαθολικῶν μελῶν τῆς Μικ τῆς Ἐπιτροπῆς χάριν τῶν Οὐνιτῶν τὸν Διάλογο σὲ ναυάγιο. Ἔ
εἶναι μία διαρκής πρόκληση ἐκ μέρους τῶν πα γραφε σὲ αὐτήν: «Πρέπει (στὴν διάσκεψιν τῆς
πικῶν, τήν ὁποία ἀποδέχονται ἀδιαμαρτύρητα Βαλτιμόρης), νὰ δηλωθῇ εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους
οἱ ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι. ὅτι οἱ Ἀνατολικὲς Καθολικὲς (=οὐνιτικὲς) Ἐκκλη
Στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’80 καί στίς ἀρχές σίες μέσα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης χαίρουν τῆς
τῆς δεκαετίας τοῦ ’90 τό Βατικανό, μέ ὄργανο τήν αὐτῆς ἐκτιμήσεως ὡς καὶ πᾶσα ἄλλη Ἐκκλησία,
Οὐνία, προχώρησε στίς ἐπεκτατικές του ἐπεμβά ποὺ τελεῖ εἰς κοινωνίαν πρὸς τὴν Ρώμην» (Εὐαγ
σεις εἰς βάρος τῶν καθημαγμένων Ὀρθοδόξων γέλου Δ. Θεοδώρου, Πρόσφατες ἐπισημάνσεις τοῦ Καρδιναλίου
Ἐκκ λησιῶν τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Σέ ἔνδει Walter Kasper γιά τὶς ἐπαφὲς μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκα
ξη διαμαρτυρίας οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκ λησίες τῆς θολικῶν, περιοδ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τ. 4/Ἀπρίλιος 2008, σελ. 287), καὶ
❶ Ἀντιοχείας, τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Βουλγαρίας, ἐπέφερε τὴν δικαία ἀγανάκτησι καὶ παραίτησι
τῆς Σερβίας, τῆς Πολωνίας καί τῆς Τσεχοσλοβα ἀπὸ τὴν συμπροεδρία τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου
κίας ἀρνοῦνται τήν παρουσία ἀντιπροσώπων Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ. Ὁ νῦν Πάπας Βενέδι
τους στήν Ἕκτη Συνέλευση τῆς ὁλομελείας τῆς κτος ὁ ΙΣΤ´ στοιχῶν στὴν ἴδια τακτικὴ εὐλογεῖ καὶ
Μικτῆς Ἐπιτροπῆς πού συνέρχεται στό Freising συγχαίρει τὴν οὐνιτικὴ ἐκκλησία στὴν Οὐκρανία
τῆς Γερμανίας τό 1990. Μετά ἀπό αἴτημα καί πα (Ἐφημ. Καθολική, φ. 3046/18-4-2006), φέρει στὴν συνο
ρέμβαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συζητεῖται δεία του οὐνίτη ἐπίσκοπο ἐπισκεπτόμενος τὸ
τό πρόβλημα τῆς Οὐνίας. Φανάρι τὸν Νοέμβριο τοῦ 2006, δηλώνει ἀπὸ
Στήν συζήτηση αὐτή «Ὀρθόδοξοι καί Ρωμαι τὴν Ἔφεσο ὅτι «κατ᾿ αὐτὸν ὁ καλύτερος τρόπος
οκαθολικοί, μετά ἀπό δραματικές συνεδρίες διὰ τὴν ἑνότητα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν εἶναι αὐτὸς
καί ἔντονη ἀντιπαράθεση θέσεων καί ἐπιχει τῆς Οὐνίας» (Ἐφημ. Ὀρθόδοξος Τύπος, 8/12/2006) καὶ
ρημάτων, κατέληξαν στό νά ἀπορρίψουν καί τώρα ἀποστέλλει νέον ἀποστολικὸ ἔξαρχο στὴν
καταδικάσουν τήν Οὐνία, ὡς μία μεσαιωνική Ἀθήνα!» (Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Οὐνία, ἡ μέθοδος τοῦ
μέθοδο ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀντί παποκεντρικοῦ οἰκουμενισμοῦ, περιοδικό Παρακαταθήκη, τ. 60).
νά βοηθήσει στήν προσέγγιση μεγάλωσε καί Τελικά λόγῳ τῆς ἐμμονῆς τοῦ Βατικανοῦ οἱ
διηύρυνε τίς διαιρέσεις, ἄνοιξε μεγαλύτερες ἐργασίες τῆς Μικ τῆς Ἐπιτροπῆς καταλήγουν
πληγές» (Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, Ἡ καταδί σέ ναυάγιο. Στήν ἴδια Σύνοδο ἡ διορθόδοξη
2
❷ κη καί ἡ ἀθώωση τῆς Οὐνίας στό Freising τοῦ Μονάχου, http:// Ἀντ ιπ ροσωπ εία δήλ ωσε τά ἑξῆς σχετ ικά μέ
1. Ο ὐνίτικη λειτουργία στό http://www.impantokratoros.gr/6B868F44.print.el.aspx). τήν Οὐνία: «Τά ἐν Balamand γενόμενα βήματα
Βουκουρέστι, 30 Αὐγού Ἡ ἀπόφαση αὐτή ἀνατράπηκε ριζικά στήν ὑποχωρητικότητας ἔναντι τῶν Οὐνιτῶν δέον νά
στου 2014, παρουσία τοῦ ἑπόμενη Ἕβδομη Συνέλευση τῆς Ἐπιτροπῆς στό θεωρηθοῦν τώρα ὡς μή γενόμενα, ἐφ’ ὅσον δέν
Καρδιναλίου Sandri, μέ Balamand τοῦ Λιβάνου τό 1993. Ἐκεῖ ἀναγνω ἐξετιμήθησαν δεόντως ὑπό τῆς Ρώμης. Συνεπῶς
τήν εὐκαιρία τῆς ἵδρυσης
νέας οὐνίτικης ἐπισκοπῆς ρίσ τηκε καί ἐπισήμως ἡ Οὐνία μέ εὐθύνη τοῦ ἐπί τοῦ γνωστοῦ ἀκανθωδεστάτου θέματος τῆς
καί τήν ἐνθρόνιση τοῦ νεο Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθώς πολλές Ὀρ Οὐνίας ἐπισ τρέφομεν καί πάλιν εἰς μηδενικήν
χειροτονηθέντος «ἐπισκό θόδοξες Ἐκκλησίες δέν μετεῖχαν στήν Συνέλευση βάσιν» (Βλ. Εὐ. Θεοδώρου, «Οὐσιώδεις διαφωνίες μεταξύ
που» της Mihai Frăţilă.
καί ἄσκησαν δριμεία κριτική στό Κείμενο. Ὀρθοδόξων καί Ρκαθολικῶν στή Βαλτιμόρη τῶν ΗΠΑ», στό περ.
2. Οὐνιτικό συλλείτουργο
στήν Οὐκρανία, μέ τόν Τό τεράσ τιο πρόβλημα τῆς Οὐνίας στάθηκε ἡ Ἐκκλησία 9, 2000).
νέο ἀρχιεπίσκοπο Οὐκρα αἰτία γιά νά «παγώσει» ὁ διάλογος τά ἑπόμενα Ὁ Διά λογος ἐπαναλαμβάνεται καί πάλι τό
νίας Sviatoslav Shevchuk. χρόνια. Τό 2000 συγκαλεῖται στήν Βαλτιμόρη τῶν 2006 στό Βελιγράδι μέ νέο Ὀρθόδοξο Συμπρό
3. Ὁ Πατριάρχης Ρουμανίας
Η.Π.Α. ἡ Ὄγδοη Συνέλευση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς, εδρο τόν Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωά ννη
κ. Δανιήλ ὑποδέχεται τόν
Καρδινάλιο Sandri πού ἐπι ὅπου τό Βατικανό ἐμμένει στίς θέσεις του ὑπέρ Ζηζιούλα, πού ὁρίσ τηκε ἀπό τό Οἰκουμ ενικό
σκέφθηκε τό Βουκουρέστι τῆς διατηρήσεως τῆς Οὐνίας. Πατριαρχεῖο. Ἡ Οὐνία θεωρήθηκε πώς «δέν
γιά τήν ἵδρυση νέας οὐνί «Ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β´ μὲ ἐμπιστευτι ἀποτελεῖ ἀντικείμενο τοῦ παρόντος διαλόγου»
τικης ἐπισκοπῆς καί τήν
κή του ἐπιστολὴ στὸν ρωμαιοκαθολικὸ συμπρό καί ἡ συζήτησή της μετατέθηκε γιά τό «ἐγγύς
ἐνθρόνιση τοῦ νεοχειροτο
νηθέντος «ἐπισκόπου» της εδρο τοῦ Διαλόγου Καρδινάλιο Edward Cassidy μέλλον». Μέ τόν τρόπο αὐτό, χωρίς καμμία ἀ
Mihai Frăţilă, 30-8-14.
❸ ἀνατρέπει τὴν γραμμὴ (τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς νασ τολή, ἀποσιωπᾶται καί παρακάμπτεται ἕνα
32 33
των». (Κοινό Κείμενο τοῦ Balamand, Ἐπίσκεψις, τ. 496, 1993)
7 «Αἱ ἀνατολικαὶ καθολικαὶ ᾿Εκκλησίαι, αἱ ὁ
ποῖαι ἠθέλησαν νὰ ἀποκαταστήσουν τὴν πλήρη
κοινωνίαν μὲ τὴν ῞Εδραν τῆς Ρώμης καὶ παρέμει
νον πισταὶ εἰς αὐτήν, ἔχουν τὰ δικαιώματα καὶ
τὰς ὑποχρεώσεις ποὺ συνδέονται μὲ αὐτὴν τὴν
Κοινωνίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ἀνήκουν. ῎Εχουν ὡς
ἀρχὰς ρυθμιζούσας τὴν στάσιν των ἔναντι τῶν
ὀρθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν ἐκείνας, αἱ ὁποῖαι ἐτονί
σθησαν ὑπὸ τῆς Β΄Βατικανῆς Συνόδου καὶ ὑλο
ποιήθησαν ὑπὸ τῶν Παπῶν, καθορισάντων τὰς
πρακτικάς των συνεπείας εἰς διάφορα κείμενα
ἐκδοθέντα ἔκτοτε. Πρέπει ἑπομένως αἱ ᾿Εκκλη Ὁ κοπτικοῦ ρυθμοῦ οὐνίτης Ignace Moussa παραλαμ Ὁ οὐνίτης «ἀρχιεπίσκοπος» Jan Babjak στήν παπική
βάνει ἀναμνηστικό τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα στό Φα συνοδία ἐνῶ συμπροσεύχονται καί ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες
σίαι αὐταὶ νὰ ἐνσωματωθοῦν πλήρως, τόσον ἐπὶ νάρι, ἀπό τόν Οἰκ. Πατρ. κ. Βαρθολομαῖο, 30-11-2006. ἀποδεχόμενοι τήν πιό ἀνίερη προσηλυτιστική τακτική.
τοπικοῦ ὅσον καὶ παγκοσμίου ἐπιπέδου, εἰς τὸν
διάλογον τῆς ἀγάπης ἐν τῷ ἀμοιβαίῳ σεβασμῷ
καὶ τῇ ἐπανευρεθείσῃ ἀμοιβαίᾳ ἐμπιστοσύνῃ,
νὰ εἰσέλθουν δὲ εἰς τὸν θεολογικὸν διάλογον μὲ
ὅλας τὰς πρακτικάς του συνεπείας» (Κοινό Κείμενο
τοῦ Balamand, Ἐπίσκεψις, τ. 496, 1993).
Ἅγιον Ὄρος
34 35
χωρῶν πάντων τῶν Οὐνιτῶν πρακτόρων καί προ ;;
Ἱερά Κοινότης πρός Πατριάρχη Βαρθολο
παγανδιστῶν τοῦ Βατικανοῦ πρό τῆς ἐνάρξεως τοῦ μαῖο, 2006 4 «Ἡ Οὐνία πολλαπλῶς καὶ ποικι
διαλόγου καί ἡ ὑπαγωγή καί συσσωμάτωσις τῶν
λεγομένων Οὐνιτικῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τήν Ἐκκλη
λοτρόπως ἐνισχύεται καὶ ἐπιβεβαιώνεται, παρὰ
τὶς κατὰ καιροὺς περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἐξαγγελίες
Ἀντορθόδοξες θεωρίες ποὺ καθιερώθηκαν
σίαν τῆς Ρώμης, διότι ‘‘Οὐνία καί διάλογος εἶναι
ἀσυμβίβαστα ταυτοχρόνως’’» (Ο.Τ., ἀρ.φ.1067, 18-3-1994).
τοῦ Πάπα. Ἡ ἀνειλικρινὴς αὐτὴ στάσις μαρτυ
ρεῖται πλὴν τῶν ἄλλων περιπτώσεων καὶ ἀπὸ
στὰ πλαίσια τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς παπικούς
τὴν προκλητικὴ παρέμβασι τοῦ προηγουμένου
;;
Ἱερά Κοινότης πρός Πατριάρχη Βαρθο
Πάπα Ἰωάννου-Παύλου Β΄, ἡ ὁποία ὡδήγησε σὲ
λομαῖο, 1994 4 «Δέν μᾶς συγκινοῦν αἱ συναι
σθηματικαί ἀγαπολογίαι τοῦ Βατικανοῦ, διότι
ναυάγιο τὸν Ὀρθόδοξο-ρωμαιοκαθολικὸ διάλο Ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι ξη διδασκαλία ἀντιλήψεις ὅτι ὁ παπισμός εἶναι
γο στὴν Βαλτιμόρη, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ Ἐκκλησία καί ὅτι οἱ λατίνοι δέν εἶναι αἱρετικοί:
οὐδόλως συμβαδίζουν μέ ὅσα αὐτό πανθομο
τοῦ νῦν Πάπα πρὸς τὸν Καρδινάλιο Λιουμπομὶρ ἐκκλησία, ἀλλὰ αἵρεση
λογουμένως ἀπεργάζεται κατά τῶν ὀρθοδόξων
Χούζαρ, τὸν οὐνίτη Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Οὐκρανίας. ;;
Ἁγιορεῖτες πατέρες, ἐρημίτες καί ἡσυχα
λαῶν τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης μέ τήν Οὐνίαν καί στές, 1966 4 «Ἰδού λοιπόν, Παναγιώτατε, οἱ
Στὴν ἐν λόγῳ ἐπιστολὴ (22/2/2006) σημειώνεται τά πλαίσια τοῦ διμεροῦς διαλόγου μέ
Σ
κατά τῶν ὀρθοδόξων Σέρβων διά τῶν συνεργα Λατίνοι καί ὁ πάπας των ἐξ αἰτίας τῆς ψευδογνώ
μὲ ἔμφασι: ‘‘ Ἐπιβάλλεται νὰ ἐξασφαλίσουμε τούς παπικούς ἔχει ἐπικρατήσει στούς
ζομένων Παπικῶν Κροατῶν καί Μουσουλμάνων» σεως, τῆς ὁποίας ἔχουν τήν ἀξίωσιν, ὅτι κατέχουν
τὴν παρουσία καὶ τῶν δύο μεγάλων φορέων τῆς οἰκουμενισ τικούς κύκ λους καί στούς
(Ο.Τ., ἀρ.φ. 1154, 22-12-1995). τό ἀλάθητον, ὄχι μόνον ἐξέπεσαν, ἀλλά καί εἰς
μοναδικῆς Παραδόσεως (τοῦ λατινικοῦ καὶ τοῦ ἰθύνοντες τοῦ δια λόγου ἡ ἀντίληψη
;;
Ἱερά Κοινότης πρός Πατριάρχη Βαρθο ἀνατολικοῦ) ... Διπλὴ εἶναι ἡ ἀποστολή, ποὺ ἔχει ὅτι ὁ παπισμός δέν εἶναι αἵρεση. Ἀναγνωρίζεται φοβεράν αἵρεσιν κατωλίσθησαν καί δικαίως ἀ
λομαῖο, 1999 4 «Καταδικάζομεν ἄραγε τήν ἀνατεθεῖ στὴν Ἑλληνοκαθολικὴ Ἐκκλησία, ποὺ μάλισ τα ἀπό τούς Ὀρθοδόξους ὡς Ἐκκλησία καί νεθεματίσθησαν παρά τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν...»
Οὐνίαν μόνον ἐπειδή μέ τήν δρᾶσιν της ὑπονο βρίσκεται σὲ πλήρη κοινωνία μὲ τὸν Διάδοχο ὁ Πάπας ὡς κανονικός Ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης. Ἡ (Ο.Τ., ἀρ. φ. 62, Μάρτιος 1966).
μεύει τήν θεωρίαν τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου: ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ νὰ θέση αὐτή κατά συρροήν προβάλλεται καί ἀπό ;;
Μον αχ ός Θεό κ λητ ος Διο ν υσ ιάτ ης,
καί τήν ἐκ ταύτης πηγάζουσαν ἀναγνώρισιν τῆς διατηρήσει ὁρατὴ μέσα στὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο. 1969 4 «Ἀλλά πρέπει ἀμέσως καί εὐθέως νά
Ρώμης ὡς πλήρους Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί τὴν ἀνατολικὴ Παράδοση· ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, Τό Ἅγιον Ὄρος διαχ ρονικά καί μέ ἀπόλυτο διευκρινισ θῇ, ὅτι ὁμιλοῦντες περί Ἐκκλησιῶν,
ὄχι ἐπειδή εἶναι ὁ ἀπό αἰώνων ὕπουλος ἐχθρός νὰ εὐνοήσει τὴ σύγκλιση τῶν δύο παραδόσεων, καί κατηγορηματικό τρόπο ἔχει διακηρύξει τήν Ἀνατολικῶν καί Δυτικῶν, μεταχειριζόμεθα γλῶσ
τῶν Ὀρθοδόξων καί εἶναι ἀδύνατον, βάσει τῆς μαρτυρώντας ὅτι αὐτὲς ὄχι μόνο συνδυάζονται πάγια καί ἀπό ὅλους τούς Ἁγίους, τούς Πατέρες σαν προσαρμογῆς εἰς μίαν νοοτροπίαν πεπλα
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας νά γίνῃ δεκτή καί μεταξύ τους, ἀλλὰ καὶ ἀποτελοῦν μία βαθειὰ καί τίς Συνόδους θέση ὅτι ὁ Παπισμός δέν εἶναι νημένην. Διότι δέν ὑπάρχει εἰμή ΜΙΑ Ἐκκλησία,
ἡ ἰδία ἡ ὕπαρξις τῶν οὐνιτικῶν ὁμάδων;» (Ο.Τ., ἑνότητα μέσα στὴν ποικιλία τους’’» (Ο.Τ., ἀρ.φ. 1672, Ἐκκ λησία, ἀλλά εἶναι αἵρεση καί ὅτι ὁ Πάπας ἥτις συγκροτεῖται ἀπό τάς ἤδη γνωστάς τοπικάς
23-7-1999, ἀρ. φ. 1329). 12-1-2007). δέν εἶναι κανονικός Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκ λησίας, Ἐκκλησίας, ὡς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Ἐκτός τῆς
ἀλλά αἱρετικός. Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αἱ λεγόμεναι Ἀνατολικαί
Ἀπό τήν ἐποχή ἀκόμη τῆς ψευδοενώσεως πού ἤ Δυτικαί ἀποτελοῦν αἱρετικά ἀθροίσματα μι
Συμπροσευχή ἐπιχείρησε νά ἐπιβάλει ὁ Αὐτοκράτορας Μιχα
στή συνά κρά ἤ μεγάλα, σώματα νοσοῦντα ποικίλως καί
ντηση τῶν ήλ Η΄ Παλαιολόγος (1259-1282), οἱ ἁγιορεῖτες ἄλλα ἐντελῶς νεκρά» (Ο.Τ., ἀρ. φ. 97, 10-2-1969).
Ἱεροσολύμων Πατέρες, σέ ἐπισ τολή τους πρός τόν φιλενω
μεταξύ τοῦ τικό Αὐτοκράτορα, διατυπώνουν μέ παρρησία
Οἰκουμενικοῦ
καί σαφήνεια: «Πῶς λοιπόν εἶναι νόμιμον καί
Πατριάρχης Δημήτριος
Πατριάρχου
κ. Βαρθολο θεάρεστον νά ἑνωθῶμεν ἡμεῖς μέ τούς τοιού Τήν ἴδια στάση τήρησαν οἱ πατέρες τοῦ Ἁγίου
μαίου καί τοῦ τους, ἀπό τούς ὁποίους δικαίως καί κανονικῶς
Πάπα Φρα Ὄρους καί πρός τόν Πατριάρχη Δημήτριο ὁ ὁποῖ
γκίσκου, 25 ἐχωρίσθημεν, ἐνῷ μένουν ἀμετάβλητοι εἰς τάς ος διετύπωνε, ἐπίσης, τήν ἄποψη ὅτι οἱ παπικοί
Μαΐου 2014. αἱρέσεις; Ἐάν καταδεχθῶμεν τοῦτο, ἀνατρέπο
εἶναι Ἐκκλησία:
μεν τήν Ὀρθοδοξίαν, καί δι’ ἑνός τό πᾶν» (Ο.Τ.,
ἀρ.φ. 214, 15-7-1974). ::
Ἐνθ ρον ισ τήρ ιος ὁμ ιλ ία , 1972 8«Ἐπ ι
βάλλεται ἵνα ἀναζωπυρωθῇ καί ἐνισχυθῇ πρό
Πατριάρχης Ἀθηναγόρας παντός ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ἐκκ λησιῶν, μή
λογιζομένας ἀλλήλας ὡς ξένας καί ἀλλοτρίας,
Κατά ἀνάλογο τρόπο ἀντιτάχθηκαν οἱ ἁγιορεῖτες ἀλλ’ ὡς συγγενεῖς καί οἰκείας ἐν Χριστῷ καί συγ
καί στόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὅταν καί ἐκεῖνος κληρονόμους καί συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας
διετύπωσε τίς ἀποκ λίνουσες ἀπό τήν ὀρθόδο τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Χριστῷ» (Περ. Ἐπίσκεψις, ἀρ. 90, σ. 14).
36 37
;;
Ἱερά Κοινότης, 1980 4 «...ἡ καθ’ ἡμᾶς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος Ἁγιώτατε, τιμῶμεν κατ’ ἀξίαν καί εὐλαβούμεθα, ἱδρυθεισῶν ὑπό τῶν δύο αὐταδέλφων Ἀποστό
Ἱ. Κοινότης, ἐξ υἱικῆς ἀγάπης καί ὡς ἀνωτάτη τόσον τόν δόντα τήν σωτήριον ὁμολογίαν τῆς λων Πέτρου καί Ἀνδρέου» (http://www.ec-patr.org/
ίς ἴδιες ἀποκ λίνουσες ἀπό τήν ὀρθόδοξη Θεότητος τοῦ Χρισ τοῦ Πέτρον...» (Περ. Ἐπίσκεψις, docdisplay.php?lang=gr&id=1921&tla=gr).
διοικητική Ἀρχή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, εἶναι ὑποχρε
ωμένη ὅπως ἐπισημάνῃ τῇ Μεγάλῃ τοῦ Χριστοῦ Τ διδασκαλία ἀπόψεις διατυπώνει καί ὁ σημε ἀρ. 689, σελ. 3).
;;
Ἱερά Κοινότης, 1994 4 «Ἡμεῖς εἴμεθα
Ἐκκλησίᾳ τούς κινδύνους, οὕς συνεπάγεται ἡ ρινός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὅτι δηλαδή
συνέχισις τῶν, ἀκουσίων ἔσ τω, τολμηρῶν ἐ ὁ παπισμός εἶναι ἐκκ λησία, ὅτι οἱ παπικοί δέν
::
Θρονική ἑορτή, Φανάρι 2006 γ 8 «Ὅλως ὑποχ ρεωμένοι... οὐδέποτε νά ἀποδεχ θῶμεν
ἰδιαιτέρα καί ὁλόθερμος εὐχαριστία ἀναβλύζει ἕνωσιν, ἤ χαρακ τηρισμόν τῆς Ρωμαιοκαθολι
παφῶν τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος μετά τῶν εἶναι αἱρετικοί καί ὅτι ὁ Πάπας εἶναι κανονικός
ἐκ τῶν καρδιῶν ἡμῶν πρός τόν φιλάνθρωπον κῆς Ἐκκλησίας ὡς «ἀδελφῆς Ἐκκλησίας» ἤ τοῦ
αἱρετικῶν λατίνων.... Οἱ λατῖνοι εἶναι αἱρετικοί, Ἐπίσκοπος Ρώμης.
Θεόν, διότι κατά τήν σήμερον, ἐπί τῇ ἑορτίῳ Πάπα ὡς κανονικοῦ ἐπισκόπου Ρώμης, ἤ τῆς
σῶμα ἀποκοπέν ἐκ τοῦ κορμοῦ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Ἀναφέρουμε ἐδῶ ἐντελῶς ἐνδεικτικά κάποιες
μνήμῃ τοῦ Ἀποσ τόλου Ἀνδρέου, ἱδρυτοῦ καί «Ἐκκλησίας» τῆς Ρώμης ὡς ἐχούσης κανονικήν
Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, διό καί ἀπό τήν πληθώρα ἀνάλογων διατυπώσεων καί
προστάτου τῆς Ἐκκλησίας ταύτης, τελουμένην Ἀποστολικήν Διαδοχήν, Ἱερωσύνην καί Μυστή
σῶμα νοσοῦν» (Ο.Τ., ἀρ. φ. 413, 13-6-1980). τοποθετήσεων τοῦ κ. Βαρθολομαίου.
Θ.Λειτουργίαν παρίσταται ὁ ἁγιώτατος ἀδελφός ρια, χωρίς τήν ρητήν ἐκ μέρους των ἀποκήρυξιν
;;
Ἱερά Κοινότης, 1981 4 «Οἱ Ἁγιορεῖται ἔ ::
Κοινό Ἀνακοινωθέν Πάπα Ἰωάννη Παύ ἐπίσκοπος τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης Βενέδικτος τοῦ filioque, τοῦ ἀλαθήτου, τοῦ πρωτείου, τῆς
χουν γαλουχηθῆ παρά τῶν Θεοφόρων Πατέρων λου Β΄-Πατριάρχου Βαρθολομαίου, Βατικανό ὁ ΙΣΤ΄μετά τῆς τιμίας συνοδείας αὐτοῦ» (Περ. Ἐπί κτιστῆς χάριτος, καί τῶν λοιπῶν κακοδοξιῶν, τάς
μας καί τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά 1995 8 «Εἰς τάς Ἐκκλησίας μας, ἡ ἀποστολική σκεψις, ἀρ. 668, 31-12-2006). ὁποίας οὐδέποτε θά θεωρήσωμεν ὡς διαφοράς
φρονοῦν ὅτι ὁ Παπισμός συνιστᾷ αἵρεσιν, αἵρεσιν διαδοχή εἶναι θεμελιώδης διά τόν καθαγιασμόν
καί τήν ἑνότητα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Θεωροῦντες
::
Προσφώνηση πρός τόν Καρδινάλιο An- χωρίς σημασίαν ἤ θεολογούμενα, ἀλλά ὅτι ἀλ
ὁμοίαν μέ τόν Ἀρειανισμόν...» (Ο.Τ., ἀρ. φ. 440, 16-1-1981). gelo Scola, Μιλάνο 2011 γ 8 «Σεβασμιώτατε λοιώνουν ἀνεπανορθώτως τόν θεανθρώπινον
ὅτι τό μυστήριον τῆς θείας ἀγάπης πραγματο χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καί συνισ τοῦν βλα
;;
Ἱερά Κοινότης, 1987 4 «Τό Ἅγιον Ὄρος
ποιεῖται εἰς κάθε τοπικήν Ἐκκλησίαν καί ὅτι ἡ
ἀδελφέ ἐν Κυρίῳ Καρδινάλιε, Ἀρχιεπίσκοπε
ὡσαύτως δέν συμμερίζεται τήν ἄποψιν, ὅτι Μιλάνου... Ὁ ἐκ τῶν προκατόχων σας, Σεβασμι σφημίας» (Ο.Τ., ἀρ. φ.1067, 18-3-1994).
Ἐκκλησία τοῦ Χρισ τοῦ ἐκδηλώνει οὕτω τήν ἐ
ἐκ τός τῆς ὀρθοδοξίας ὑπάρχουσιν «Ἐκκ λησί ώτατε ἀδελφέ Καρδινάλιε, Ἅγιος ᾿Αμβρόσιος» ;; ά Κοινότης, 1995 4 «...τό Ἅγιον Βά
Ἱερ
νεργόν παρουσίαν της εἰς κάθε μίαν ἐξ αὐτῶν, (Ὁμιλία στή βασιλική τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου, http://www.romfea.
αι». Ὑπάρχουσι μόνον κοινότητες αἱρετικῶν πτισμα τῆς καθ ’ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκ λησίας
ἡ Μικτή Ἐπιτροπή ἠδυνήθη νά διακηρύξη ὅτι αἱ gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-atriarxeio/17051- 2013-
καί σχισματικῶν, ὁμολογούντων πίστιν εἰς τόν ἐξισοῦται μέ τό τῆς ἐν αἱρέσει εὑρισκομένης
Ἐκκλησίαι μας ἀναγνωρίζονται ἀμοιβαίως ὡς 05-17-07-55-11).
Χριστόν, πλήν ὅμως ἑτέρως καθ’ ὅ ὁμολογεῖ ἡ Ρωμαιοκαθολικῆς καί ἀκόμη ὅτι αἱ δύο Ἐκκλη
Ἀδελφαί Ἐκκλησίαι, ὑπεύθυνοι ἀπό κοινοῦ διά
Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἥτις εἶναι Μία, καί ::
Κοινή Δήλωσις Βαρθολομαίου - Φραγ σίαι συναποτελοῦν τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν
τήν διατήρησιν τῆς μοναδικῆς Ἐκκ λησίας τοῦ
ταυτίζεται μέ τήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Οἱ Ρ/ κίσκου, Ἱεροσόλυμα 2014 8 «Ἡ συνάντησις καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Πρόκειται περί και
Θεοῦ» (περ. ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, τ. β, 1995, σελ. 232-235).
καθολικοί εἶναι σχισματικοί καί Αἱρετικοί, ἄνευ ἡμῶν, μία εἰσέτι συνάντησις τῶν Ἐπισκόπων νοφανοῦς ἐκκλησιολογίας μή ἐκφραζούσης τήν
ἐγκύρων μυστηρίων καί Θείας χάριτος» (Ο.Τ., ἀρ. ::
Προσφώνηση πρός τόν Πάπα, Βατικανό τῶν Ἐκκλησιῶν Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν, ὡς διετύπωσαν
φ. 772, 15-1-1988). 2008 8«Ἁγιώτατε.... Ἀμφότεραι αἱ Ἐκκλησίαι,
Ἀριστερά: Ὀρθό
δοξοι ἀρχιερεῖς
παίρνουν εὐχή ἀπό
τούς Πάπες ἀναγνω
ρίζοντάς τους κανο
νική ἀρχιερωσύνη:
ὁ ἀρχιεπίσκοπος
Ἀμερικῆς Δημήτριος
(φωτό 1) καί Μίνσκ
Φιλάρετος (φωτό 2).
Δεξιά: Ὁ
Οἰκουμενικός
Πατριάρχης μέ τόν
Καρδινάλιο Angello
Scola, προσέρχονται
στή βασιλική τοῦ
Ἁγίου Ἀμβροσίου
στό Μιλάνο τῆς
Ἰταλίας, 16 Μαΐου
❶ ❷ 2013 (φωτό 3).
❸
38 39
αὐτήν αἱ περιώνυμοι Σύνοδοι τῆς Κων/πόλεως...» orthodoxy/tributes/ gewrgios_ grhgoriaths /or8odo3ia_h_elpida_ καί ἡ Καθολική Ἐκκ λησία τούς ἀγκαλιάζει μέ Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος μέ
(Ο.Τ., ἀρ.φ. 1154, 22-12-1995). ths_eyrwphs.htm). ἀδελφικό σεβασμό καί στοργή. Πραγματικά, ὅ τόν Πάπα Φραγκῖσκο σέ ἐναγκαλισμό ἀγάπης κατά
τήν συνάντηση στά Ἱεροσόλυμα μέ τήν εὐκαιρία τῆς
Μία ἄλλη ἐκδοχή τῆς θεωρίας τῶν «ἀδελφῶν σοι πιστεύουν στό Χριστό καί ἔλαβαν ἔγκυρα
;;
Ἱερά Κοινότης, 2001 4«Ὁ πάπας εἶναι
ἐκκλησιῶν» εἶναι αὐτή τῶν «δύο πνευμόνων» μέ τό βάπτισμα βρίσκονται σέ κάποια κοινω
πεντηκοστῆς ἐπετείου τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων
μεταξύ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα καί Πάπα Παύλου Στ΄.
αἱρετικός. Ὁ πάπας δέν εἶναι Ἐκκλησία. Τό Βα Ἱεροσόλυμα, Μάϊος 2014.
τούς ὁποίους ἀναπνέει, δῆθεν, ἡ Ἐκκλησία τοῦ νία μέ τήν Καθολική Ἐκκ λησία, ἔσ τω καί
τικανό εἶναι κράτος κοσμικό μέ σκοτεινή δι
Χρισ τοῦ. Ὅπως ἐπανειλημμένα ἔχει διακηρύξει ἄν ἡ κοινωνία αὐτή εἶναι ἀτελής... Ὡστόσο,
πλωματία καί πονηρή πολιτική. Ὁ Ὀρθόδοξος
ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β΄ «ἡ Ἐκκλησία πρέ ἔχοντας λάβει στό βάπτισμα τή δικαίωση ἀπό
λαός οὐδέποτε θά ἀναγνωρίση τόν πάπα καί
πει νά ἀναπνέει μέ δύο πνεύμονες ἐκεῖνον τῆς τήν πίστη, εἶναι ἐνσωματωμένοι στό Χριστό, καί
τόν παπισμόν.
Ἀνατολῆς κι ἐκεῖνον τῆς Δύσης» (http://www.ethnos. ἑπομένως δίκαια φέρουν τό χριστιανικό ὄνομα
»...ἡ ὑποδοχή τοῦ πάπα ὡς ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκ
gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=63998862). Τά ἴδια καί πολύ σωστά ἀναγνωρίζονται ἀπό τά παιδιά
κλησίας σημαίνει ἀμνήστευσι τῆς αἱρέσεως τοῦ
ἀκριβῶς διακηρύσσουν βεβαίως καί οἱ περισ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας σάν ἀδελφοί ‟ἐν Κυ
παπισμοῦ πού ἔγκειται στόν ἀνθρωποκεντρισμό,
σότεροι ἀπό τούς ὀρθοδόξους οἰκουμενισ τές. ρίῳ”» (Διατάγματα Β΄ Συνόδου Βατικανοῦ, Γραφεῖον Καλοῦ
δηλαδή στόν παραμερισμό τοῦ Θεανθρώπου
Οἱ θεωρίες τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καί Τύπου, Τ. 7, σελ. 10-11).
Χριστοῦ ἀπό τόν ἐπί γῆς τοποτηρητή του.
τῶν «δύο πνευμόνων» βασίζονται καί βρίσκονται Σέ ἄλλο σημεῖο τοῦ ἴδιου διατάγματος ἀνα
»...μόνον ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν
σέ ἄμεση συνάρτηση μέ τήν ἄλλη ἀντορθόδοξη φέρεται: «...Δέν εἶναι ἐπίσης λίγες οἱ ἱερές πρά
ἀληθῆ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Μίαν, Ἁγίαν,
θεωρία τῆς «διηρημένης ἐκκ λησίας». Κατά ξεις τῆς χριστιανικῆς θρησκείας, πού τελοῦνται
Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν.
τόν Καθηγητή κ. Δ. Τσελεγγίδη «πολλὲς ἢ διη ἀπὸ τούς χωρισμένους ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖες
»Γιά μᾶς ἡ ὑποδοχή τοῦ πάπα σημαίνει πα
ρημένες Ἐκκλησίες δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρχουν, μέ διαφόρους τρόπους, ἀνάλογα μέ τὴ διαφο
ραθεώρησις τῆς μοναδικότητος τῆς Ἐκκλησίας
ἐπειδὴ ἀποτελεῖ ἀντίφαση ἐν τοῖς ὅροις τὸ μία ρετική κατάσ ταση κάθε Ἐκκλησίας ἢ Κοινότη
καί τοῦ σωτηριώδους κινήματός της.
καὶ τὸ πολλὲς ἢ τὸ μία καὶ τὸ διηρημένη. Τὸ δι τας, μποροῦν ἀναμφισβήτητα νὰ μεταδίδουν
»...τό Ἅγιον Ὄρος, ἐμμένει εἰς τήν πατροπαρά
ηρημένη ἀναιρεῖ στὴν πράξη τὴν πίσ τη στὴν πραγματικά τὴ ζωὴ τῆς χάρης, καὶ πρέπει νὰ
δοτον πίστιν καί θεολογίαν τῶν ἁγίων Πατέρων
πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μόνο ὡς ἀναγνωριστοῦν ἱκανές νά ἀνοίγουν τὴν εἴσοδο
καί Ὁμολογητῶν καί χάριτι Χριστοῦ οὐδέποτε θά
μία καὶ ἀδιαίρετη μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ μὲ πρός τήν κοινωνία τῆς σωτηρίας» (Διατάγματα Β΄
ἀναγνωρίση τόν Παπισμόν ἐμμέσως ἤ ἀμέσως
βάση τὴν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία. Ἀποτελεῖ Συνόδου Βατικανοῦ, Γραφεῖον Καλοῦ Τύπου, Τ. 7, σελ. 11).
ὡς ἀληθῆ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» (Χαιρετισμός συμ
ἄρνηση τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας, ἄρνηση τῆς Οἱ παπικές αὐτές θεωρίες ἔχουν πλέον πα
παραστάσεως Ἱερᾶς Κοινότητος Ἁγίου Ὄρους στήν λαοσύναξη
ταυτότητας καὶ τῆς αὐτοσυνειδησίας της, ὅταν γιωθεῖ στούς διαλόγους καί στούς ὀρθοδόξους
τῆς Ἀθήνας, 4-5-2001, Περιοδικό Γρηγορεῖτε, Τεῦχος 9, 27 Μαΐου
κάποιος κάνει λόγο ἐνσυνείδητα γιὰ διηρημένη οἰκουμενισ τές πού τίς ἀσπάσ τηκαν, τίς ὑποσ τη
2001, σελ.24-25).
Ἐκκλησία» (Καθ. Δημ. Τσελεγγίδη, Εἶναι οἱ ἑτερόδοξοι μέλη ρίζουν καί τίς προβάλλουν.
τῆς Ἐκκλησίας;, περ. «Ἐν Συνειδήσει», ἐκδ. Ἱ.Μ.Μεγάλου Μετε
Μυστήρια, Ἱερωσύνη, ώρου, Ἰούνιος 2009, σελ. 78).
Πατριάρχης Ἀθηναγόρας
Στό Διάταγμα περί Οἰκουμενισμοῦ τῆς Β΄ Βα
Ἀποστολικὴ Διαδοχή, τικανῆς Συνόδου ὑπάρχει εἰδικό κεφάλαιο μέ
;;
Ἱερά Κοινότης 4«Πῶς νά δεχθῶμεν ὡς
Ἄκτιστη Χάρη τίτλο «Οἱ σχέσεις τῶν χωρισμένων ἀδελφῶν
ἀδελφήν Ἐκκλησίαν τήν ὑπό τῶν καινοτομιῶν
μέ τήν Καθολική Ἐκκλησία» ὅπου ἀναφέρεται
καί τῆς ἑωσφορικῆς νόσου κακοποιηθεῖσαν διό
θεωρία τῶν «ἀδελφῶν ἐκκ λησιῶν» εἶναι συγκεκριμένα:
Ἡ μία βατικάνειος θεωρία πού δυσ τυχῶς «Μέσα σ’ αὐτή, τή μία καί μοναδική Ἐκκλησία
καί ἠμαυρωμένην τέως «προκαθημένην τῆς ἀ
γάπης», ὅταν καί μικρά τις παρέκκλισις ἀπό τῆς
γίνεται πλέον δεκτή καί ἀπό ὀρθοδόξους στόν τοῦ Θεοῦ ἐμφανίσθηκαν ἀπό μιᾶς ἀρχῆς μερικά
Ἀποστολικῆς παραδόσεως τό ὅλον νοθεύει τῆς
χῶρο τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἡ θεωρία ἔχει τίς ρίζες σχίσματα, τά ὁποῖα ἀποδοκιμάζει αὐστηρά καί
πίστεως»; (O.T., ἀρ. φ. 143, 1-7-1971).
της στήν Β΄ Βατικανή Σύνοδο καί στηρίζεται στήν καταδικάζει ὁ Ἀπόστολος· κατά τούς ἑπόμενους
αἱρετική ἀντίληψη ὅτι «ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἀποστο αἰῶνες προκλήθηκαν εὐρύτερα σχίσματα, καί
λικῆς Πίσ τεως, ἢ μέρος αὐτῆς, διασῴζεται σὲ ὁλόκληρες Κοινότητες ἀποχωρίστηκαν ἀπό Πατριάρχης Δημήτριος
ὅλες τὶς Χριστιανικὲς ἐκκλησίες καὶ ὁμολογίες. τήν ὁλοκληρωτική κοινωνία τῆς Καθολικῆς
Γι᾿ αὐτὸ κατευθύνουν τὶς προσ πάθειές τους Ἐκκλησίας, μερικές φορές ὄχι χωρίς ἀνθρώπινη ::
Κοινή Δήλωσις τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου
στὴν πραγματοποίησι μιᾶς ὁρατῆς ἑνότητος τῶν ἐνοχή καί ἀπό τίς δύο πλευρές. Ὅσοι γεννιοῦν τοῦ Β΄ καί Οἰκουμ ενικοῦ Πατριάρχου Δημη
Χριστιανῶν, ἀνεξαρτήτως βαθυτέρας ἑνότητος ται σήμερα σ’ αὐτές τίς Κοινότητες καί ζοῦν ἐκεῖ τρίου, 1979 γ 8 «Ὁ θεολογικός οὗτος διά λο
στὴν Πίσ τι» (Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, Ὀρθοδοξία: Ἡ τήν πίστη τους στό Χριστό δέν εἶναι δυνατό νά γος ἀποβλέπει ὄχι μόνον εἰς τήν πρόοδον πρός
ἐλπίδα τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης, http://users.uoa.gr/~nektar/ κατηγορηθοῦν γιά τό ἁμάρτημα τοῦ σχίσματος ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξύ
40 41
Ὁ Ἑσπερινός τῆς Ἀγάπης στό Φανάρι τό Πάσχα τοῦ 2009. Διακρίνεται ὁ τοπικός Ρωμαιοκαθολικός ἐπίσκοπος κ. Συμπροσευχή τοῦ Μητροπολίτου Αὐστρίας κ. Ἀρσενίου μέ παπικούς καί προτεστάντες γιά τά μέλη τοῦ Κοινοβου
Louis Pelâtre ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε στόν ἑσπερινό καί ἀνέγνωσε τό Εὐαγγέλιο στά λατινικά (http: www.ec-patr.org.) λίου, Βιέννη, 27 Ἀπριλίου 2014.
τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, Ρωμαιοκαθολικῆς καί τῆς Κωνσ ταντινούπολης» (http://fanarion.blogspot. τόν νά εἴμεθα ἀδελφαί Ἐκκ λησίαι, ὅταν ἔχω ό 1993 στό Balamand μέ τό κείμενο τῆς Μι
Ὀρθοδόξου, ἀλλά προσέτι καί εἰς συμβολήν εἰς gr/2013/05/blog-post_16.html). μεν δογματικάς διαφοράς καί ὅταν δέν ἔχωμεν Τ κτῆς Ἐπιτροπῆς θεολογικοῦ δια λόγου μέ
τούς ποικίλους διαλόγους, οἵτινες ἀναπτύσσον μυσ τηριακήν κοινωνίαν; Πρόκειται διά μίαν τούς Ρωμαιοκαθολικούς ἀνατράπηκε καί ἐπισή
ται ἐν τῷ χριστιανικῷ κόσμῳ πρός ἀναζήτησιν
::
Χαιρετισμός Πατριάρχου Βαρθολομαίου,
κατάσ τασιν ἀντιφατικήν, πρωτοφανῆ εἰς τήν μως ἡ πάγια ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγίων
Ἱεροσόλυμα 2014 γ 8 «Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική
τῆς ἑνότητος αὐτοῦ» (Περιοδικό Οἰκουμένη, τεῦχος 3, ἐκδ. ἱσ τορίαν τῆς Ἐκκ λησίας, τῆς ὁποίας ἡ σκοπι Πατέρων μας ὅτι οἱ αἱρετικοί δέν ἔχουν ἔγκυρα
καί Ἀποστολική Ἐκκλησία... λόγῳ τῆς ὑπερισχύ
Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 55). μότης δέν δύναται νά κατανοηθῆ. Εἴμεθα δέ μυσ τήρια, Θεία Χάρη καί ἀποσ τολική διαδοχή.
σεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί τοῦ πε
ὑποχρεωμένοι κατ’ ἐπιταγήν τῆς συνειδήσεώς Καταπατήθηκαν, ἔτσι, βασικές ἀρχές τῆς ὀρθο
;;
Ἱερά Κοινότης, 1980 4«...ἡ παραίτησις περασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, δόξου διδασκαλίας καί ἔγιναν ἀποδεκτές κάποι
ἀπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας καί ἡ υἱο μας νά δηλώσωμεν ὅτι δέν ἀποδεχόμεθα τήν
διεσπάσ θη ἐν χρόνῳ. Οὕτω διεμορφώθησαν ες ἀπό τίς μεγαλύτερες πλάνες τοῦ παπισμοῦ.
θέτησις τῆς κακοδοξίας, ὅτι τήν Μία, Ἁγία, Κα πεπλανημένην θεωρίαν περί «ἀδελφῶν Ἐκκλη
καταστάσεις καί ὁμάδες ποικίλαι... αἱ κατά τό Ὅπως παρατηρεῖ ὁ Σεβασμιώτατος Μητρο
θολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία δέν ἀποτελεῖ σιῶν» (Ο.Τ., ἀρ.φ.1154, 22-12-1995).
πους Ἐκκλησίαι ὡδηγήθησαν εἰς διάσπασιν τῆς πολίτ ης Ναυπάκ του κ. Ἱερόθεος: «Ἡ βασικὴ
ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησία ἀλλά τά δύο «τμήματα» ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν... Ἐρχόμε ;;
Ἱερά Κοινότης, 2001 4«Ὁ Ὀρθόδοξος διαφορὰ μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ
αὐτῆς, ἤτοι ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ρ/Καθολικισμός,... θα ὁ Πάπας καί ἡμεῖς διά νά «τάμωμεν ὁδούς» λαός οὐδέποτε θά δεχθῆ τήν θεωρία περί τοῦ τοῦ Παπισμοῦ βρίσκεται στὴν διδασκαλία περὶ
πείθει ἡμᾶς, ὅτι ἡ κατάστασις ἔχει πολύ χειρο ... διά νά συνεχισθῇ ἡ πορεία τῆς ἐκπληρώσεως Παπισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς δύο πνευμό τῆς ἀκ τίσ του οὐσίας καὶ ἀκ τίσ του ἐνεργείας
τερεύσει καί ὅτι ἡ de facto Ἕνωσις εὑρίσκεται τοῦ Θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς καταντήσεως νων μέ τούς ὁποίους ἀναπνέει ἡ Εὐρώπη. Ἄν τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε ὅτι ὁ
ἐπί θύραις, ὡς ἐσχεδίασε καί ἐπρογραμμάτισεν εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας» (http://www.ec-patr. ἡ θεωρία αὐτή γίνη ἀποδεκτή, σημαίνει ἤ ὅτι Θεὸς ἔχει ἄκτιστη οὐσία καὶ ἄκτιστη ἐνέργεια
ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος» (Ο.Τ., ἀρ.φ. 426, 10-10-1980). org/ docdisplay. php? lang=gr&id=1914&tla=gr). ἀναγνωρίζεται ὁ παπισμός ὡς ὑγιής πνεύμων, καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ἔρχεται σὲ κοινωνία μὲ τὴν κτί
δηλαδή ἀληθής καί ὀρθόδοξος Ἐκκ λησία τοῦ ση καὶ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὴν ἄκτισ τη ἐνέργειά
;;
Ἱερά Κοινότης, 1994 4«Ἡμεῖς εἴμεθα ὑ
Χριστοῦ ἤ ὅτι ἀποδεχόμεθα τήν κακόδοξο ἀξι
Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ποχρεωμένοι, χάριν καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν Του, ἐν τούτοις οἱ Παπικοὶ πιστεύουν ὅτι στὸν
ολογία τῶν κλάδων, ἡ ὁποία ἀναιρεῖ τήν πίστι Θεὸ ἡ ἄκτιστη οὐσία ταυτίζεται μὲ τὴν ἄκτιστη
καί τοῦ σύμπαντος κόσμου, διά τούς ὁποίους
::
Προσφώνηση πρός τόν Καρδινάλιο Angelo
ἡ ἀνόθευτος Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἐσχάτη ἐλπίς,
μας ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ἐνέργειά Του (actus purus) καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ἐπι
Scola, Μιλάνο 2011 γ 8 «Εὐχαριστοῦμε τόν Κύ τήν ἀληθῆ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Μίαν, Ἁ κοινωνεῖ μὲ τὴν κτίση καὶ τὸν ἄνθρωπο διὰ τῶν
οὐδέποτε νά ἀποδεχ θῶμεν ἕνωσιν, ἤ χαρα
ριο γιά τήν ἀδελφοσύνη πού ἐπικρατεῖ ἀνάμεσά γίαν, Καθολικήν καί Ἀποσ τολικήν Ἐκκλησίαν» κτισ τῶν ἐνεργειῶν Του, δηλαδὴ ἰσ χυρίζονται
κτηρισμόν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ὡς
μας, ἀνάμεσα στίς δύο ἀδελφές ἐκκλησίες μας. (Χαιρετισμός συμπαραστάσεως Ἱερᾶς Κοινότητος Ἁγίου Ὄρους ὅτι στὸν Θεὸ ὑπάρχουν καὶ κτισ τὲς ἐνέργειες.
“ἀδελφῆς Ἐκκλησίας”» (Ο.Τ., ἀρ.φ.1067, 18-3-1994).
Σᾶς ἀπευθύνω χαιρετισμό, μέ ἰδιαίτερη ἀγάπη στήν λαοσύναξη τῆς Ἀθήνας, 4.5.2001, Περιοδικό Γρηγορεῖτε, Ὁπότε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς ὁποίας ἁγιάζε
καί σᾶς μεταφέρω τήν εὐλογία τῆς ἐκκλησίας ;;
Ἱερά Κοινότης, 1995 4«Πῶς εἶναι δυνα Τεῦχος 9, 27 Μαΐου 2001, σελ.24-25). ται ὁ ἄνθρωπος θεωρεῖται ὡς κτιστὴ ἐνέργεια.
42 43
Ἀλλὰ ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ ἁγιασθῇ. Ἀπὸ αὐτὴν Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἡ Θέωσις ὡς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς στό Balamand, ὅπου ἄλλωστε Ρωμαιοκαθολικοί στεροῦνται καί Ἀποστολικῆς
τὴν βασικὴ διδασκαλία προέρχεται ἡ διδασκα σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἐκδ. Ἱ.Μ. ὉσίουΓρηγορίου, Ἅγιον ἀρνήθηκαν νά προσέλθουν πολλές ὀρθόδοξες διαδοχῆς, καθότι ἡ ἔννοια τῆς Ἀποστολικῆς δι
λία περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ Ὄρος, 2007, σελ. 41). Ἐκκ λησίες. Στίς Πανορθόδοξες Συνάξεις τονι αδοχῆς δέν εἶναι μόνον ἡ ἁλυσιδωτή ἀναφορά
τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τὸ καθαρτήριο πῦρ, Ἡ ἀνατροπή τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας στά ζόταν ὅτι δέν θά πρέπει νά παραβλέπονται οἱ τῶν ἐπισκόπων πρός τούς Ἀποστόλους, ἀλλά ἡ
τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα κ.λπ.» (Περιοδικὸ Παρέμβασις, πλαίσια τοῦ διαλόγου ἐπιβάλλεται καί πάλι ἀπό βασικές διαφορές στήν πίσ τη καί τήν διοίκηση. ἀπόδειξις τῆς διαφυλάξεως ἀναλλοιώτου καί
τ. 63, Ἀπρίλιος 2001). τίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, καθώς Ἐπίσης, μέ κατηγορηματικό τρόπο δηλωνόταν ἀπαραχαράκτου τῆς Ἀποστολικῆς πίστεως, ἥν
Καί ὁ μακαριστός Γέροντας Γεώργιος Καψάνης μέ βάση αὐτές ὀργανώθηκε, ξεκίνησε καί συνεχί ἡ ἀνάγκη τερματισμοῦ τῆς θλιβερῆς τακ τικῆς ἐνόθευσαν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί εἰς οὐσιώδη
ἀνέφερε: «Μέχρι σήμερα οἱ Δυτικοὶ θεωροῦν ζεται ἀκόμη καί σήμερα ὁ διμερής διάλογος τῶν τοῦ προσηλυτισμοῦ καί τῆς Οὐνίας. Ὅλα αὐτά δόγματα... Οἱ Ρ/καθολικοί εἶναι σχισματικοί καί
κτισ τὴ τὴν θεία Χάρι, τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὀρθοδόξων μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς. καταπατήθηκαν στό Balamand καί ὑπερίσχυσαν Αἱρετικοί, ἄνευ ἐγκύρων μυστηρίων καὶ Θείας
Εἶναι δυσ τυχῶς καὶ τοῦτο μία ἀπὸ τὶς πολλὲς Αὐτό ἀναγνωρίζεται καί στό ἴδιο τό κείμενο οἱ θέσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς. Οἱ ἀποφάσεις τοῦ χάριτος» (Ο.Τ., ἀρ.φ. 772, 15.1.1988).
διαφορές μας, ποὺ πρέπει νὰ λαμβάνεται σο τοῦ Balamand: «Πράγματι, κυρίως ἀπὸ τῶν Πα Balamand ἐπιβλήθηκαν ἔκ τοτε στόν διά λογο
βαρῶς ὑπ᾿ ὄψιν στὸν θεολογικὸ διάλογο μὲ τοὺς νορθοδόξων Διασκέψεων καὶ τῆς Β΄ Βατικανῆς καί ὑποσ τηρίζονται ἀπό τόν Πατριάρχη καί τούς
::
Μικ τή Ἐπιτροπ ή Δια λ όγου, Balamand
1993 γ 8 «Καὶ ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρὲς ἀναγνω
Ρωμαιοκαθολικούς. Δὲν εἶναι μόνο τὸ filioque, τὸ Συνόδου καὶ ἑξῆς, ἡ ἐκ νέου ἀνακάλυψις καὶ ἡ ἐκπροσώπους στούς διαλόγους.
ρίζεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ Χρισ τὸς ἐνεπισ τεύθη
πρωτεῖο ἐξουσίας καὶ τὸ «ἀλάθητο» τοῦ πάπα, ἐπαναξιοποίησις, τόσον ἐκ μέρους τῶν ὀρθοδό
στὴν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς
ἀπὸ τὶς βασικὲς διαφορὲς μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου ξων ὅσον καὶ ὑπὸ τῶν καθολικῶν, τῆς ᾿Εκκλησίας
Πατριάρχης Ἀθηναγόρας πίσ τεως, συμμετοχὴ στὰ ἴδια μυσ τήρια, πρὸ
Ἐκκλησίας καὶ τῶν Παπικῶν. Εἶναι καὶ τὰ ἀνω ὡς κοινωνίας μετέβαλε ριζικῶς τὰς προοπτικάς,
πάντων στὴ μοναδικὴ Ἱερωσύνη ποὺ τελεῖ τὴ
τέρω. Ἂν δὲν δεχθοῦν οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ὅτι ἑπομένως δὲ καὶ τὴν στάσιν των» (Περιοδικὸ Ἐπί
ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄκτιστος, δὲν μποροῦμε σκεψις, τ. 496/1993).
::
Ἐπ ισ τολ ή πρός τόν Πάπ α Παῦλ ο ΣΤ΄, μοναδικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολικὴ δια
1971 γ 8 «Ἐξενώθημεν τῆς πρός ἀλλήλους ἀ δοχὴ τῶν ἐπισκόπων- δὲν δύναται νὰ θεωρῆται
νὰ ἑνωθοῦμε μαζί τους, ἔστω κι ἂν δεχθοῦν ὅλα Οἱ Πανορθόδοξες ἀποφάσεις βέβαια ἦταν
γάπης καί ἤρθη ἀφ’ ἡμῶν τό μακάριον ἀγαθόν ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες
τὰ ἄλλα. Διότι ποιὸς θὰ ἐνεργήσει τὴν θέωσι, ἂν πολύ διαφορετικές ἀπό αὐτές πού περιγράφει
τῆς ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογίας τῆς πίστεως τοῦ Χρι μας. Στὰ πλαίσια αὐτά, εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε
ἡ θεία Χάρις εἶναι κτίσμα κι ὄχι ἄκτιστος ἐνέρ τό κείμενο τοῦ Balamand. Οἱ πανορθόδοξες ἀ
στοῦ, καί ἤρθη ἀφ’ ἡμῶν ἡ εὐλογία τῆς συνα εἴδους ἀναβαπτισμὸς ἀποκλείεται» (Περιοδικὸ Ἐπί
γεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος;» (Ἀρχιμ. π. Γεωργίου, ποφάσεις καταπατήθηκαν στήν Συνάντηση τῆς
ναβάσεως ἐπί τό ἕν θυσιαστήριον, ὅ ἔπηξεν ὁ σκεψις, τ. 496/1993).
Κύριος μικρόν πρό τοῦ πάθους, καί τῆς τελείας
Ὁ Οἰκουμενικός
Πατριάρχης κ. καί ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό κοινωνίας ἀπό τοῦ
Πατριάρχης Βαρθολομαῖος
Βαρθολομαῖος αὐτοῦ εὐχαριστιακοῦ τιμίου Σώματος καί τιμίου
ὑπογράφει τήν Αἵματος, εἰ καί οὐκ ἐπαυσάμεθα πρεσβεύειν
«Κοινή Δήλωση»
ἑτέρωθεν ἔγκυρον ἔχειν εἰς ἀλλήλους τήν ἀπο
::
Κοιν ή Δήλ ωσ η Πάπ α Ἰω ά νν η Παύλ ου
μέ τόν Πάπα Β΄- Πατριάρχη Βαρθολομαίου, 1995 8 «Ἐξορ
Φραγκῖσκο, στολικήν ἱερωσύνην, ἔγκυρον καί τό μυστήριον
κίζομεν τούς πιστούς μας, Καθολικούς καί Ὀρθο
Ἱεροσόλυμα 25 τῆς Θείας Εὐχαριστίας» (21.3.1971, Ἀπάντησις τοῦ Πα
Μαΐου 2014. δόξους, νά ἐνισχύσουν τό πνεῦμα ἀδελφωσύνης,
τριάρχου Ἀθηναγόρου εἰς τό γράμμα τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ΄,
τό ὁποῖον προέρχεται ἐκ τοῦ μοναδικοῦ Βαπτί
Τόμος Ἀγάπης, Vatican- Phanar 1958-1970, σελ. 620).
σματος καί τῆς συμμετοχῆς εἰς τήν μυστηριακήν
;;
Ἱερά Κοινότης, 1971 4 «...πῶς ἡ Ὑμετέρα ζωήν» (Κοινό Ἀνακοινωθέν Οἰκ. Πατριάρχη-Πάπα, 29-6-1995,
Παναγιότης φρονεῖ ὅτι οὐδέν ἐμπόδιον ὑπάρχει παρ. 4, Περιοδικὸ Ἐπίσκεψις, ἀρ. 520, 31-7-1995).
διά τό Κοινόν Ἅγιον Ποτήριον μετά τοῦ Παπι «Ἐλάβατε διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τοῦ
σμοῦ;» (O.T., ἀρ.φ. 143, 1-7-1971). Χρίσματος τά Χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
φέρετε ἐν τῇ ψυχῇ καί τῷ μετώπῳ ὑμῶν τά ση
μεῖα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ...» (Περιοδικὸ Ἐπίσκεψις,
Πατριάρχης Δημήτριος
ἀρ. 520, 31-7-95, σελ.6).
;;
Ἱερά Κοινότης, 1988 4 «...λεπτομερῶς καί ;;
Ἱερά Κοινότης, 1994 4 «Εἶναι ἀποστολική
τεκμηριωμένως θεολογικῶς, ἐξεθέσαμεν, ὅσα ὁμολογία τό Filioque, τό πρωτεῖον, τό ἀλάθητον,
φρονεῖ τό Ἅγιον Ὄρος περί τῶν Ρωμαιοκαθο τό καθαρτήριον πῦρ, ἡ ἄσ πιλος σύλληψις, ἡ
λικῶν, εἰς οὕς ἀρνεῖται τήν ἐγκυρότητα καί τήν κτιστή χάρις; Καί εἶναι δυνατόν ὡς Ὀρθόδοξοι
ὕπαρξιν Θείας Χάριτος ἐν τοῖς μυστηρίοις των, παρ’ ὅλα αὐτά νά ἀναγνωρίσωμεν εἰς τούς Ρω
ἑπόμενον τοῖς Ἁγίοις Πατράσι, καί τῇ Ὀρθοδόξῳ μαιοκαθολικούς «ἀποστολικήν» τήν πίστιν καί
Ἐκκλησιολογίᾳ τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων... Οἱ τήν ὁμολογίαν των;
44 45
»Εἶναι ἤ δέν εἶναι αἱρέσεις αἱ σοβαραί αὐταί ρητήν ἐκ μέρους των ἀποκήρυξιν τοῦ filioque,
θεολογικαί παρεκκλίσεις τῆς Ρώμης; Ἐάν εἶναι, τοῦ ἀλαθήτου, τοῦ πρωτείου, τῆς κτισ τῆς χά
καθώς ὡς τοιαῦται ἐχαρακ τηρίσ θησαν ἀπό
Ὀρθοδόξους Συνόδους καί Πατέρας, δέν συνε
ριτος, καί τῶν λοιπῶν κακοδοξιῶν, τάς ὁποίας
οὐδέποτε θά θεωρήσωμεν ὡς διαφοράς χωρίς
Ἀσθενὴς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
πάγονται ἀκυρότητα εἰς τά «μυστήρια» καί τήν
«ἀποστολικήν διαδοχήν» τῶν τοιούτων ἑτερο
σημασίαν ἤ θεολογούμενα, ἀλλά ὅτι ἀλλοιώ
νουν ἀνεπανορθώτως τόν θεανθρώπινον χαρα
κατὰ τὸν Πάπα Φραγκῖσκο
δόξων καί κακοδόξων; κτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καί συνιστοῦν βλασφημίας»
»Εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχη τό πλήρωμα τῆς (Ο.Τ., άρ. φ. 1067, 18.3.1994).
Χάριτος, ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει τό πλήρωμα τῆς ;;
Ἱερά Κοινότης, 1995 4 «...τό Ἅγιον Βά ν ὄψει τῆς ἐπ ισ κέψεω ς τοῦ Πάπ α δέν εἶναι ἑνωμένη περί τόν Ἐπίσκοπο εἶναι μιά
Ἐ
ἀληθείας; Εἶναι δυνατόν νά διακρίνωμεν τόν πτισμα τῆς καθ ’ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκ λησίας Φραγκίσκου στό Φανάρι, τό Βατικα ἄρρωσ τη Ἐκκ λησία. Ὁ Ἰησοῦς θέλησε αὐτήν
Χριστόν τῆς Ἀληθείας ἀπό τόν Χριστόν τῶν Μυ ἐξισοῦται μέ τό τῆς ἐν αἱρέσει εὑρισκομένης νό ἔσ πευσε νά κατασ τήσει γιά ἄλλη τήν ἕνωση ὅλων τῶν πισ τῶν μέ τόν Ἐπίσκοπο.
στηρίων καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς; Ἡμεῖς Ρωμαιοκαθολικῆς καί ἀκόμη ὅτι αἱ δύο Ἐκκλη μία φορά σαφῆ τόν ἡγεμονικό του Τό ἴδιο καί τῶν ἱερέων καί τῶν διακόνων. Ὅλοι
εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, χάριν καί τῶν Ρωμαιο σίαι συναποτελοῦν τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν ρόλο στόν διά λογο μέ τούς Ὀρθοδόξους. Σέ ὀφεί λουν νά ἔχουν τή συνείδηση ὅτι ὁ Ἐπίσκο
καθολικῶν καί τοῦ σύμπαντος κόσμου, διά τούς καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Πρόκειται περί και γενική ἀκρόαση–κατήχηση στήν πλατεία τοῦ Ἁ πος καθισ τᾶ ὁρατό τόν δεσμό τοῦ καθενός μέ
ὁποίους ἡ ἀνόθευτος Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἐσχάτη νοφανοῦς ἐκκλησιολογίας μή ἐκφραζούσης τήν γίου Πέτρου ἐνώπιον χιλιάδων πισ τῶν του στίς τήν Ἐκκλησία, καί τῆς Ἐκκλησίας μέ τούς Ἀπο
ἐλπίς, οὐδέποτε νά ἀποδεχ θῶμεν ἕνωσιν, ἤ ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν, ὡς διετύπωσαν 5 Νοεμβρίου 2014, ὁ Πάπας χαρακ τήρισε τήν στόλους καί μέ τίς ἄλλες κοινότητες, οἱ ὁποῖες
χαρακ τηρισμόν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκ λη αὐτήν αἱ περιώνυμοι Σύνοδοι τῆς Κων/πόλεως.... Ὀρθόδοξη Ἐκκ λησία ὡς «ἄρρωσ τη», ἐπειδή δέν ἐπίσης εἶναι ἑνωμ ένες μέ τούς Ἐπισκόπους
σίας ὡς «ἀδελφῆς Ἐκκλησίας» ἤ τοῦ Πάπα ὡς Προσέτι δέ νά ὁμολογήσωμεν καί πάλιν, ἑπόμε εἶναι ἑνωμένη μαζί του. Δήλωσε συγκεκριμένα: καί μέ τόν Πάπα στή Μία, Μοναδική (unique)
κανονικοῦ ἐπισκόπου Ρώμης, ἤ τῆς «Ἐκκλησίας» νοι τοῖς ἁγίοις Πατράσιν... ὅτι μόνον τά Μυστή «Δέν ὑπάρχει ὑγιής Ἐκκ λησία, ὅταν οἱ πισ τοί, Ἐκκ λησία, πού εἶναι ἡ δική μας, ἡ Ἱεραρχική
τῆς Ρώμης ὡς ἐχούσης κανονικήν Ἀποστολικήν ρια τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγίας Ἐκκλησίας εἶναι ἔγκυρα, οἱ κληρικοί καί οἱ διάκονοι δέν εἶναι ἑνωμένοι Ἁγία Μητέρα Ἐκκλησία». (Γ. Παπαθανασόπουλος, Προ
Διαδοχήν, Ἱερωσύνην καί Μυστήρια, χωρίς τήν σωστικά καί ἁγιαστικά». (Ο.Τ., ἀρ. φ. 1154, 22-12-1995). περί τόν Ἐπίσκοπό τους. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία κλητική δήλωση τοῦ Πάπα: «Ἀσθενής ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»,
Ἀριστερά: Ὁ
Οἰκουμενικός
Πατριάρχης κ.
Βαρθολομαῖος
καί ὁ Πάπας
Φραγκῖσκος
προσκυνοῦν
τό Εὐαγγέλιο
πού εἰσοδεύ
ουν διαδοχικά
ὁ ὀρθόδοξος
καί ὁ παπικός
κληρικός.
Δεξιά: Ὁ
Οἰκουμενικός
Πατριάρχης κ.
Βαρθολομαῖος
εὐλογεῖ ἀπό
κοινοῦ τούς
παρισταμένους
μέ τόν Πάπα
Φραγκῖσκο με
τά τήν συμπρο
σευχή τους
στό Ναό τῆς
Ἀναστάσεως,
Ἱεροσόλυμα 25
Μαΐου 2014.
46 47
Λειτουργικός ἀσπασμός τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου κατά τήν παπική «λειτουργία»-ἐνθρόνιση Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος συμπροσεύχεται κατὰ τὴν παπικὴ «λειτουργία» μὲ τὸν Πάπα Βενέ
τοῦ Πάπα Φραγκίσκου. Βατικανό, 19 Μαρτίου 2013. δικτο, Κωνσταντινούπολη 2006.
7-11-2014 http://www.agioritikovima.gr/batikano/item/47004). ρωμαιοκαθολικοῦ οἰκουμενισμοῦ του, ὁ ὁποῖος σπάθειες γιά τήν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως τινούπολη, ὅπου φέτος θά βρίσκεται προσκε
Δέν εἶναι, ἄλλωσ τε, ἡ πρώτη φορά πού τό στὴν πραγματικότητα δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ λέγει ἐκεῖνος ἔχει ἤδη κάνει ἀπό τήν ἐκλογή του σέ κλημένος του (ἀπό τίς 29 Νοεμβρίου) ὁ Πάπας
Βατικανό ἐπιλέγει τήν ἐπίδειξη ἰσ χύος ἔναντι ὁ Πάπας ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ πιστεύει καὶ κάνει”». προκαθήμενο τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας». Φραγκῖσκος, ἐνῶ ὡς μεγάλη βοήθεια θεωρεῖ ὁ
τῶν Ὀρθοδόξων καί τήν ἐπιβολή τετελεσμένων (Ἀρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρη Ἡ δήλωση αὐτή, ὅπως τήν μετέδωσε τό ΑΠΕ- ἴδιος θεσμούς ὅπως τό Ἵδρυμα «Πρό Ὀριέντε»,
στόν διά λογο. Καί στήν Ὁδηγία τοῦ Βατικανοῦ γορίου Ἁγίου Ὄρους, Τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας καὶ τὸ πρωτεῖο ΜΠΕ, ἔγινε στίς 12 Νοεμβρίου 2014 στήν αὐστρια πού προωθοῦν τόσο τίς θεολογικές ὅσο καί τίς
τὸν Ἰούλιο τοῦ 2007 περιέχονταν οἱ «Ἀπαντή τοῦ Πάπα, Ἅγιον Ὄρος, 30 Δεκεμβρίου 2007). κή ἐφημεριδα Kurier κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκε προσωπικές ἐπαφές.
σεις», μὲ τὶς ὁποῖες ὁ τότε Πάπας Βενέδικ τος Τὸν ἔντονο προβληματισμό της γιὰ τὴν συγ ψη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στήν Βιέννη: »Ἀπό τόν Πάπα Φραγκῖσκο ὁ Οἰκουμενικός
ΙΣΤ´ χαρακτήριζε «ἐλλειμματικὲς» τὶς Ὀρθόδοξες κεκριμένη παπικὴ Ὁδηγία ἐξέφρασε τότε καὶ ἡ «Σέ σχέση μέ τό Σχίσμα τοῦ 1054, ὁ κ. Βαρ Πατριάρχης ἀναμένει, ὅπως σημειώνει, περαι
τοπικὲς Ἐκκλησίες, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν κοινωνία μὲ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὸς θολομαῖος σημειώνει πώς ἡ ἀποκατάσταση τῆς τέρω θαρραλέα βήματα καί προσπάθειες
τὸν διάδοχο τοῦ Πέτρου! Σύμφωνα μὲ τὴν Ὁδη τὸν Ὀρθόδοξο Συμπρόεδρο τῆς Μικτῆς Ἐπιτρο διάσπασής της καί ἡ ἐπανένωση τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως
γία, ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χρισ τοῦ ὑφίσ ταται πῆς τοῦ Διαλόγου, Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου συνισ τᾶ μεγάλο καθῆκον τῆς ἐποχῆς μας, ἐκεῖνος ἔχει ἤδη κάνει ἀπό τήν ἐκλογή του
μόνο στὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία. κ. Ἰωάννη, μὲ ἐπισ τολή της τόν Ὀκ τώβριο τοῦ καί παραπέμπει στά πρῶτα βήματα πού ξεκίνη σέ προκαθήμενο τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας»
Ὅπως παρατηρεῖ ὁ μακαρισ τός γέροντας Γε 2007. (http://www.ecclesia.gr/-greek/holysynod/epistoles. σαν σέ αὐτή τήν κατεύθυνση πρίν ἀπό 50 χρόνια (http://fanarion.blogspot.gr/2014/11/blog-post_95.html).
ώργιος Καψάνης: «Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ἡ Ὁδη asp?archive=yes&what_sub=epistoli&etos=2007&id=963). ὁ Πάπας Παῦλος ὁ Ἕκτος καί ὁ Οἰκουμενικός Πα Καί ἀναρωτιέται καί ὁ κάθε καλόπισ τος πα
γία δόθηκε λίγους μῆνες πρὶν ἀπὸ τὴν Συνέλευσι Ἡ τακτική τοῦ Βατικανοῦ παραμένει διαχρο τριάρχης Ἀθηναγόρας, ἐνῶ, ὅπως παρατηρεῖ, ὁ ρατηρητής ποιά «βήματα» διαπιστώνει ὁ κ. Βαρ
τῆς Ραβέννας, τὸ ὁποῖο κατὰ τὴν ἐκτίμησί μας νικά ἡ ἴδια καί αὐτήν ἐκφράζει καί ὁ νέος Πάπας ἐπίσημος Θεολογικός Διά λογος ἀνάμεσα στίς θολομαῖος ὅτι ἔχει κάνει ὁ νέος Πάπας «γιά τήν
σημαίνει ὅτι τὸ Βατικανὸ χαράσσει τὴν γραμμὴ μέ τίς δηλώσεις του λίγο πρίν ἐπισκεφθεῖ τό Ἐκκλησίες βοήθησε νά ἐξαλειφθοῦν παρεξηγή ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν»; Θεωρεῖ «θαρραλέα
ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήση ὁ διάλογος. Καὶ ἡ Φανάρι. Εἶναι δεδομένο ὅτι ὁ Πάπας μεταβαίνει σεις καί διαφορές ἀπόψεων. βήματα» τούς χαρακ τηρισμούς ἐκ μέρους τοῦ
γραμμὴ εἶναι ὁ ρωμαιοκεντρικὸς οἰκουμενισμός, στό Φανάρι ὡς κυρίαρχος, ὡς ἀποκ λεισ τικός »Ἀναφέρεται, ἐπίσης, στή συνάντησή του Πάπα τῶν ὀρθοδόξων περί ἀσθενοῦς καί ἐλ λει
ὅπως τὸν προσδιώρισε ἡ Β´ Βατικάνειος Σύνοδος. φορέας τῆς ἀληθοῦς ἐκκ λησιασ τικῆς συνειδή τόν περασμένο Μάιο στήν Ἱερουσαλήμ μέ τόν μματικῆς ἐκκ λησίας; Ἀδυνατοῦμε πραγματικά
Τὸ ἐπιβεβαιώνει τὸ ἴδιο τὸ κείμενο τῆς Ὁδηγίας σεως καί ὡς ἰατρός τῶν ἀσθενῶν καί πασχόντων Πάπα Φραγκῖσκο, ὅπως ἐπίσης στήν ἀνταλλαγή νά κατανοήσουμ ε καί νά προσ χωρήσουμ ε σ’
τοῦ Βατικανοῦ, ἀλλὰ τὸ ἐπισημαίνει καὶ ὁ Σεβ. ἐκκλησιολογικά ὀρθοδόξων. Μέ βάση αὐτά τά ἐπισκέψεων κάθε χρόνο ἀνάμεσα σέ ἀντιπρο αὐτή τήν συμβιβαστική λογική πού ἐθελοτυφλεῖ
Ἐπίσκοπος πρώην Ζαχουμίου καὶ Ἐρζεγοβίνης δεδομένα προκαλεῖ πραγματικά τεράσ τια ἀπο σωπεῖες τῶν δύο Ἐκκλησιῶν στή Ρώμη μέ τήν συνειδητά καί παραμορφώνει ἐσκεμμένα ὅλες
Ἀθανάσιος Γιέβτιτς: “τὸ κείμενο αὐτὸ [οἱ «Ἀ ρία καί προβληματισμό ἡ πρόσφατη δήλωση τοῦ εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν Ἀποσ τόλων Πέτρου τίς προκλήσεις καί τίς ἀπαιτήσεις τοῦ Βατικανοῦ
παντήσεις»] φανερώνει τὴν ἐπιμονὴ τοῦ Πάπα Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, πού ἀναμένει ἀπό τόν καί Παύλου καί ἀντίστοιχα μέ τήν εὐκαιρία τῆς καί τίς παρουσιάζει ὡς «προσπάθειες γιά τήν
Ράτσιγκερ νὰ δείξῃ τὸ πραγματικὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα «περαιτέρω θαρραλέα βήματα καί προ ἑορτῆς τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα στήν Κωνσταν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν»!
48 49
Διαφορὲς Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ β) Ὁ Διάλογος στὰ πλαίσια τοῦ
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ πρὸς
τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο (ἀρ. πρωτ. 722/27-6-2013)
Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν»
χ οντας συμπληρώσει 60 καί πλέον ἔτη ἀπόψεις καί θεωρίες: ὅπως ἡ «θεωρία τῶν
Π Ἔ
« ῶς εἶναι δυνατόν Ὑμεῖς, Παναγιώ 18) ἡ περίσσεια τῶν ἔργων τῶν Ἁγίων,
τατε, ὁ πνευματικός ἡγέτης τῆς 19) ἡ ἀξιομισθία τῶν ἔργων τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τήν ἵδρυσι τοῦ Παγκοσμίου Συμ κλάδων», τῶν «ἀδελφ ῶν ἐκκ λησιῶν», ἡ
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, νά διαλέγε 20) τά ἀγάλματα καί γενικά ἡ θρησκευτική βουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.) εἶναι «βαπτισματική θεολογία», ἡ «μετοχή εἰς
σθε μέ τόν ἀμετανόητο Παπισμό, ζωγραφική ἀντί τῆς Ὀρθοδόξου εἰκονογραφίας, πιά διαπισ τωμ ένο ὅτι ἡ συμμ ετοχή τά αὐτά μυστήρια», ἡ «ἑνότης ἐν τῇ ποικι
ὅταν αὐτός δέν ἔχει ἀποκηρύξει τίς πάμπολλες 21) ἡ ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦ κλήρου, τῶν Ὀρθοδόξων στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκ λίᾳ», ἡ «διηρημένη Ἐκκλησία», ἡ «κοινωνική
αἱρέσεις του καί δέν ἔχει δείξει ἴχνος μετανοί 22) ἡ ἀναγνώριση σφαγέων (βλ. Στέπινατς) κλησιῶν στηρίζεται σέ πρότυπα παντελῶς ξένα θεολογία», ἡ «πολιτική θεολογία», ἡ «θεο
ας; Ἤ μήπως δέν εἶναι φοβερές καί τρομερές ὡς «ἁγίων»,
καί ἀντίθετα πρός τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία λογία τῆς ἀπελευθέρωσης», ἡ «θεολογία
αἱρέσεις: 23) ἡ θεωρία περί προσβολῆς καί ἱκανοποι καί τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκ λησί τῆς συνάφειας», ἡ «περιεκτική θεολογία»,
ας μας. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες διαλέγονταν πάντοτε ἡ «μεταπατερική θεολογία» κ.ἄ.
1) ἡ κρατική ὑπόσταση καί δομή τοῦ Βα ήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης, λόγω τοῦ προ
μέ πλήρη καί ἀπόλυτη αὐτοσυνειδησία ὅτι ἡ Πρόκειται γιά τόν γνωσ τό συφερτό δοξασιῶν,
τικανοῦ μέ ὑπουργεῖα καί ὑπουργούς καί τρά πατορικοῦ ἁμαρτήματος καί γενικά τό δικανικό
Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολική θεωριῶν, φιλοσοφιῶν καί νεώτερων θεολογιῶν
πεζες, πνεῦμα, ἀπό τό ὁποῖο κυριαρχεῖται ὁ Παπισμός,
καί ἀποσ τολική Ἐκκλησία, ἡ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία πού ἀναπ τύσσονται στό ἐκκολαπ τήριο αἱρε
2) τό Filioque (ἡ ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύ 24) ἡ ἀπόρριψη τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί ἡ
τοῦ Χρισ τοῦ, ἡ μόνη κιβωτός τῆς ἀληθείας καί τικῶν δοξασιῶν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου
ματος καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ), ἐκμετάλλευσή της ὡς ὀργάνου τῆς παπικῆς δι
3) ἡ κτιστή Θεία Χάρις, τῆς σωτηρίας. Ἐκκλησιῶν καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι τά προ
δακτικῆς ἐξουσίας (ὁ Πάπας εἶναι ἡ Παράδοση),
4) τό πρωτεῖο ἐξουσίας, Ἀντίθετα στούς κόλπους τοῦ Παγκοσμίου ϊόντα τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τοῦ ὀρθολογισμοῦ
25) ἡ ἄποψη ὅτι ὁ ἀλάθητος Πάπας εἶναι ὁ
5) ἡ κατοχή τόσο τῆς κοσμικῆς ὅσο καί τῆς μοναδικός φύλακας, κριτής καί ἑρμηνευτής τῆς Συμβουλίου Ἐκκ λησιῶν ἐπικρατοῦν καί γίνον καί τῆς παρεκκ λίσεως ἀπό τά χαρακ τηρισ τικά
πνευματικῆς ἐξουσίας ἀπό τόν Πάπα, Θείας Ἀποκαλύψεως, ται δυσ τυχῶς ἀποδεκτές καί ἀπό τούς ὀρθοδό τῆς ὀρθοδόξου πίσ τεως καί διδασκαλίας.
6) τό ἀλάθητο, ξους, καινοφανεῖς καί ἀπόλυτα ἀντορθόδοξες
26) ἡ θεώρηση τῆς ἀρχέγονης δικαιοσύνης
7) οἱ θεωρίες περί ἐσχάτου κριτοῦ τῆς ὡς ὑπερφυσικοῦ δώρου τῆς Θείας Χάριτος, πού
Ἀπὸ τὴν 10η Συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν», Πουσάν, 30 Ὀκτωβρίου - 10 Νοεμβρίου 2013.
Ἐκκλησίας, περί αὐθεντίας, περί μοναρχικοῦ προστέθηκε ‘κατά συμβεβηκός’ στό ‘κατ’εἰκόνα’,
ἀξιώματος, ἐκκλήτου καί ἀναμαρτησίας, περί τό ὁποῖο νοεῖται μέσα σέ πλαίσια αὐτάρκειας
ἄκρου Ἀρχιερέως τοῦ Πάπα, καί στατικότητας,
8) τό διά ραντισμοῦ «βάπτισμα», 27) ἡ ἀπώλεια τῆς ἀρχέγονης δικαιοσύ
9) τά ἄζυμα (ὄστια), νης καί ἡ διατήρηση ἀλωβήτου καί σώου τοῦ
10) ἡ μεταβολή τοῦ ἄρτου καί οἴνου σέ Σῶμα κατ’εἰκόνα,
καί Αἷμα Χριστοῦ μέ τά ἰδρυτικά λόγια καί ὄχι μέ 28) ἡ «πάσχουσα ἐκκλησία», ἡ ὁποία ἀπο
τήν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ θεωρία τελεῖται ἀπό τούς πιστούς, πού βρίσκονται στό
τῆς μετουσιώσεως, καθαρτήριο πῦρ,
11) ἡ στέρηση τῆς κοινωνίας τοῦ Αἵματος τοῦ 29) ἡ ἀπόρριψη τῆς ἰσότητος τῶν ἐπισκόπων,
Χριστοῦ στούς λαϊκούς καί ἡ παροχή σέ αὐτούς 30) τό συγκεντρωτικό καί ἀπολυταρχικό διοι
μόνο τοῦ Σώματος, κητικό σύστημα μέ ἀπόλυτο μονάρχη τόν Πάπα,
12) ἡ στέρηση τῆς Θείας Κοινωνίας ἀπό τά πού εἰσήγαγε τόν παποκαισαρισμό,
νήπια, 31) τά μοναχικά τάγματα καί ὁ ὀργανωτικός-
13) ἡ Μαριολατρεία, κοινωνικός χαρακτήρας τοῦ μοναχισμοῦ,
14) ἡ ἄσπιλος σύλληψη καί ἡ ἐνσώματη 32) ὁ ἀπρόσωπος καί δικανικός χαρακτήρας
ἀνάληψη τῆς Θεοτόκου, τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως,
15) τό καθαρτήριο πῦρ, 33) ἡ ἐπάρατη Οὐνία, δούρειος ἵππος τοῦ
16) τά λυσίποινα, Παπισμοῦ;»
17) ἡ περίσσεια ἀξιομισθία τοῦ Χριστοῦ, (http://www.impantokratoros.gr/B301F3D0.el.aspx)
50 51
Ποτέ ἄλλοτε στό παρελθόν ἡ Ἐκκ λησία δέν
10η Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε
Οἱ τελευταῖες κρίσιμες Συνελεύσεις αὐτοϋπονομεύθηκε ἐξομοιούμενη μέ τίς πάσης
φύσεως προτεσ ταντικές ὁμολογίες τοῦ Π.Σ.Ε. Bousan, 2013
νομιμοποιώντας μέ τήν ἀνοχή της τά ἀνεπί ἀπόλυτη ἐπικράτηση τῆς προτεσταν
τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν» τρεπ τα ἐκκ λησιολογικά καί ἠθικά ἀτοπήματά
τους, ὅπως τήν χειροτονία τῶν γυναικῶν, τήν
ἱερολογία τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων κ.ἄ.
Ἡ τικῆς ἐκκλησιολογίας στό Π.Σ.Ε. καί ἡ
καταπάτηση ἀκόμη καί τῶν στοιχει
ωδῶν ἐννοιῶν τῆς ὀρθοδόξου ἐκκ λησιολογίας
Ποτέ ἄλλοτε στό παρελθόν Οἰκουμενικός Πα συνεχίσ τηκε καί στήν 10η Γενική Συνέλευση πού
9η Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε Ποτέ ἄλλοτε στό παρελθόν ἡ Ἐκκλησία δέν τριάρχης δέν ἀμφισβήτησε τήν ἀπόλυτη σαφή πραγματοποιήθκε πρίν ἕνα χρόνο στό Busan τῆς
ἀπώλεσε τήν αὐτοσυνειδησία Της ὡς τῆς «Μί νεια τῶν δογμάτων τῆς πίσ τεως θεωρώντας τίς Νοτίου Κορέας.
Porto Alegre, 2006 ας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκ αἱρετικές πλάνες «ποικιλία θεολογικῆς ἐκφράσε Οἱ ἐκκ λησιολογικές αὐτές παρεκ τροπές καί
τήν 9η Γενική Συνέλ ευση τοῦ Π.Σ.Ε. κλησίας», δέν τήν ὑπέβαλε σέ συσ χετισμούς ως» καί τά ποικίλα κοινωνικά καί ἠθικά ἔκτροπα ἀντορθόδοξες ἀντιλήψεις ἀποτυπώνονται καί
Σ στό Porto Alegre τῆς Βραζιλίας συν καί σέ λογικές ἰσορροπιῶν καί πλειοψηφιῶν ἤ τῶν προτεσταντικῶν κοινοτήτων «κρίσιν μεταξύ στό τελικό Κείμενο «Δήλωσις Ἑνότητος» (Unity
τελ έσ τηκ ε –μέ τήν συμμ ετ οχ ή καί δέν τήν περιόρισε στά ψιλά γράμματα τῶν ὑπο τῶν ἀνηκόντων εἰς διαφόρους θεολογικάς καί Statement) πού ἐνέκρινε ἡ Γενική Συνέλευση.
τῶν ὀρθ οδ όξων ἀντ ιπ ροσώπων– ἡ σημειώσεων, ὅπως στό κείμενο τῆς Θ΄ Γενικῆς ἐκκλησιαστικάς παραδόσεις, μεταξύ Ἐκκλησιῶν Παραθέτουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τόν σχο
ἀπόλυτη ἀνατροπή τῆς ὀρθοδόξου ἐκκ λησιο Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στό Porto Alegre ὅπου ἐχουσῶν ἑκάστη διαφορετικήν ἀνάγνωσιν καί λιασμό αὐτοῦ τοῦ κειμ ένου πού περιέ χεται
λογίας. Τό «Κείμενο περί ἐκκ λησιολογίας: Κε συναποδεχθήκαμε ὅτι «Κάθε ἐκκλησία (σημ. ἑρμηνείαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὡς καί διαφορε στήν ἐπισ τολή πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκ
κλημένοι νά γίνουμε ἡ Μία Ἐκκλησία» (Text on πού συμμετέχει στό Π.Σ.Ε.) εἶναι ἡ Ἐκκλησία τικήν ἀντίληψιν τῶν ἠθικῶν καί κοινωνικο-πο κλησίας τῆς Ἑλλάδος πέντε Μητροπολιτῶν, τῶν
ecclesiology: Called to be the One Church)», πού καθολικὴ καὶ ὄχι ἁπλὰ ἕνα μέρος της. Κάθε λιτικῶν θεμάτων»(!) (Ἐπίσκεψις, 685/2008, σελ. 22-29). Σεβασμιωτάτων Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς
ἐκπονήθηκε ἀπό τήν Ἐπιτροπή «Πίσ τις καί Τά ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία καθολική, ἀλλὰ Ποτέ ἄλλοτε στό παρελθόν ἡ Ἐκκλησία δέν καί Κονίτσης κ. Ἀνδρέα, Γλυφάδας κ. Παύλου,
ξις» μετά ἀπό αἴτησι τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς ὄχι στὴν ὁλότητά της. Κάθε ἐκκλησία ἐκπλη θεώρησε ὅτι ἀπώλεσε τήν μαρτυρία της μέσα Κυθήρων κ. Σεραφείμ, Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανί
τοῦ Π.Σ.Ε. ὡς πρόσκληση πρός τίς «ἐκκ λησίες- ρώνει τὴν καθολικότητά της ὅταν εἶναι σὲ στόν κόσμο καί ὅτ ι γιά τήν ἐπανεύρεσή της ας κ. Κοσμᾶ καί Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως
μέλη» συνισ τᾶ μία τεράσ τια πρόκ ληση πρός κοινωνία μὲ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες»(!) (Κείμενο ἀπαιτεῖται ἡ «ἐπανένωση» τῶν «διῃρημένων κ. Ἱερεμία.
τήν ὀρθόδοξη ἐκκ λησιολογική συνείδηση. ἐπί Ἐκκλησιολογίας, παρ. 6, Porto Alegre, Φεβρουάριος 2006). Ἐκκλησιῶν».
Στὴν 9η Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Βραζιλίας ἐκπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατρι
αρχείου ἦταν ὁ μητροπολίτης Θυατείρων Μεθόδιος. Πληροφορούμενοι οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες τὰ ὅσα
ἀνόσια συνέβησαν ἐκεῖ τοῦ ἀπαγόρευσαν τὴν εἴσοδο στὸ ἁγιώνυμο Ὄρος. Τὸ σχετικό δημοσίευμα
ἀπὸ τὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», 28 Νοεμβρίου 1986, Ἀρ.Φ. 721.
52 53
«Αἱ ἐκκλησιολογικαί πλάναι τοῦ καί ὅτι ἡ Ἐκκλησία προοδεύει εἰς τήν ἐπίγνωσιν
τοῦ θείου θελήματος [9], (η) ὅτι πρέπει νά χρη
κειμένου τοῦ Πουσάν» σιμοποιηθοῦν νέοι τρόποι προσεγγίσεως τῶν
http://www.impantokratoros.gr/198B9FF5.el.aspx
ό ἐν λόγῳ ἐπίσημον κείμενον «Δήλωσις
θεολογικῶν διαφωνιῶν [10] καί (θ) ὅτι ἡ ἑνότης
ΤἙνότητος»
« (Unity Statement) τῆς 10ης Συ
τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀλληλένδετος μετά τῆς ἑνό
τητος τῆς ἀνθρωπότητος καί τῆς κτίσεως [11].
νελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. ἐπιτίθεται κατά τῆς Ὀρθο Πέραν τούτων, τό κείμενον (ι) ἔχει καί σαφῆ
δοξίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀποδεχόμε μή χριστιανικόν οἰκολογικόν προσανατολισμόν,
νον (α) ὅτι καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μετά τῶν
ὁμιλοῦν περί ἀναμονῆς ἐγκοσμίου ἀνακαινισμοῦ
λοιπῶν «ἐκκλησιῶν» πρέπει νά μετανοήσῃ διά
τῆς κτίσεως καί ἐπιγείου εὐημερίας αὐτῆς καί
τήν διάσπασιν τῶν χριστιανῶν [3], (β) ὅτι ἡ Ἐκ
τῆς ἀνθρωπότητος καί περί τῆς πρός τοῦτο ἀν
κλησία, οὖσα Σῶμα Χριστοῦ, δέν διέπεται παρά
θρωπίνης εὐθύνης [12], ποιεῖται δέ λόγον (ια) καί
ταῦτα ἀναγκαίως ὑπό δογματικῆς ὁμοφωνίας,
περί συνεργασίας τῶν χριστιανῶν καί μεθ΄ ἑτερο
οὔτε καί ἐν αὐτῇ τῇ ἀποστολικῇ ἐποχῇ [4], (γ) ὅτι
θρήσκων ἤ ἀθρήσκων ὑπέρ τῆς ἐπιγείου ταύτης
ὑφίσταται νῦν ἀόρατος ἐκκλησιαστική ἑνότης
εὐημερίας[13]! «Οὐδέν θαυμαστόν», λοιπόν, ὅτι
τοῦ χρισ τιανισμοῦ καί προσδοκᾶται ἡ ὁρατή
τό κείμενον χρησιμοποιεῖ καί τόν πασίγνωστον ἀ
ἑνότης τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας [5], (δ) ὅτι ἡ προσευ
ποκρυφιστικόν ὅρον «ὁλιστικός» ἐκ τοῦ μονισμοῦ,
χή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἵνα πάντες
διά νά χαρακτηρίσῃ τήν ἀποστολήν τῆς Ἐκκλησίας
ὦσιν ἕν», δέν ἔχει ἐκπληρωθῇ, ἀλλ΄ ἀπόκειται
(“holistic mission-evangelism” [14]). Ὑπονοούμενα
εἰς ἡμᾶς τό καθῆκον τοῦτο [6], (ε) ὅτι ἡ Ἐκκλησία Ἄνω: Στιγμιότυπο ἀπὸ τήν 10η Συνέλευση τοῦ Πα
ἀφήνει τό κείμενον καί ὑπέρ τῆς ἐκκλησιαστικῆς γκοσμίου Συμβουλίου τῶν «Ἐκκλησιῶν» στό Πουσάν
δύναται νά ἐμπλουτισθῇ καί ὠφεληθῇ ἐκ τῶν
ἀποδοχῆς «περιθωριακῶν» τρόπων ζωῆς, ἄνευ δι
χαρισμάτων τῶν ἑτεροδόξων [7], (στ) ὅτι εἴμεθα
ευκρινίσεων περί ἁμαρτίας καί μετανοίας, ἡ τελική
(Busan) τῆς Νότιας Κορέας, μὲ τὸν Μητροπολίτη Τιρ
γοβιστίου κ. Νήφωνα, τὴν ὥρα ποὺ δηλώνει μεταξὺ
Ἡ δήλωσις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
ὑπόλογοι ἔναντι τοῦ Θεοῦ ἄν δέν ἐπιδιώκωμεν ἄλλων, ὅτι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀπολεσθῆ!... Τιργοβιστίου κ. Νήφωνος
στόχευσις τῶν ὁποίων δέον νά συνεκτιμηθῇ μετά
διαρκῶς τήν χριστιανικήν ἑνότητα πρός ὄφελος Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Νήφων ἐξελέγη ἐκ νέου στό Προ
τῆς γενικωτέρας θετικῆς στάσεως τῆς Συνελεύσε λιβερά ἐπίσημος κατακλείς τῆς ὀρθοδόξου
τῆς ἔξωθεν καλῆς μαρτυρίας [8], (ζ) τήν πονηράν
ἀσάφειαν, ὅτι ὁ Θεός «πάντοτε μᾶς ἐκπλήσσει»
ως τοῦ Πουσάν ἔναντι τῆς ὁμοφυλοφιλίας [15]».
εδρεῖο τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Π.Σ.Ε. γιά τήν
ἑπόμενη ὀκταετία. «Θ παρουσίας εἰς τήν ἐν λόγῳ Συνέλευσιν τοῦ
Πουσάν, ὑπῆρξεν ἡ ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτά
του Ἀρχιεπισκόπου Τιργοβιστίου κ. Νήφωνος,
Ἀπηγορεύθη εἰς τὸν Καρδινάλιον νὰ ἐπισκεφθῆ ἀντιπροσώπου τῆς Ἐκκ λησίας τῆς Ρουμανίας
τὸ Ἅγιον Ὄρος (συνημμένον Γ΄), ὁ ὁποῖος διεπίστωσεν, (1) ὅτι
ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκ λησίας ἔχει ἀπολεσ θῇ, ἡ δέ
(παρὰ τὰς συστάσεις τοῦ Πατριάρχου)
τώρα ὑφισταμένη Ἐκκλησία, καθότι τεμαχισθεῖ
«Ἡ Τακτικὴ Διπλῆ Σύναξις τῶν Ἀντιπροσώπων τῶν Ἁγιορειτικῶν σα, εἶναι καί μυστηριακῶς ἐλλιπής [16], (2) ὅτι
Μονῶν, ἕνα σῶμα, ποῦ ἀποτελεῖται ἀπὸ σαράντα ἄτομα, ἀπη δέν γνωρίζομεν ποία χριστιανική μερίς εἶναι ἡ
γόρευσε τὴν προηγούμενην ἑβδομάδα νὰ ἐπισκεφθῆ τὸ Ἅγιον διάδοχος τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύ
Ὄρος ὁ καρδινάλιος Οὖγκο Πολλέτι, μὲ τριάκοντα ἄλλους λα μων [17] καί (3) ὅτι ἅπαντες οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐν
τίνους κληρικούς. Ὁ καρδινάλιος Πολλέτι εἶναι προϊστάμενος Χριστῷ ἀδελφοί, τό δέ χριστιανικόν Βάπτισμα
τοῦ κλήρου καὶ τῶν ἱδρυμάτων τῆς Ρώμης. Τὸ Οἰκουμενικὸν ἀποτελεῖ μόνον μίαν ἀνωτέραν, μυστηριακήν,
Πατριαρχεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον εἶχε ἀπευθυνθῆ ὁ καρδινάλιος, μὲ βαθμίδα εἰς τήν ἤδη ὑφισταμένην πνευματικήν
ἐπιστολὴ πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα συνιστοῦσε εἰς τοὺς ἁγιορεί συγγένειαν τῆς ἀνθρωπότητος [18]. Ὁ Σεβασμι
τας νὰ τὸν δεχθοῦν μὲ ἁβροφροσύνη καὶ νὰ τὸν φιλοξενήσουν. Ἡ ώτατος κ. Νήφων (4) ἀπεσιώπησε καί ἀπέκρυ
Ἱερὰ Κοινότης, ὅμως, ἐθεώρησεν ἀπαράδεκτον τὴν σύστασιν τοῦ ψεν ὅτι διαστρέφεται ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησιο
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ἀπεφάσισε νὰ μὴ γίνη δεκτὸς λογία ἐν τῷ Π.Σ.Ε., τείνων ὡς προπέτασμα τήν
εἰς καμμίαν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἐν τῷ μεταξύ, ὁ ὑπό τοῦ Π.Σ.Ε. ὑπεράσπισιν τῶν "παραδοσιακῶν
καρδινάλιος μὲ μισθωμένο πλοιάριον ἔφθασε εἰς Ἅγιον Ὄρος, ἠθικῶν μας ἀξιῶν", ὡς λ.χ. τῆς "ὑπερτάτης ἀξίας
ὅπου αἱ ἁγιορείτικαι ἀρχαὶ τοῦ ἐδήλωσαν ὅτι εἶναι ἀνεπιθύμη τῆς χρισ τιανικῆς οἰκογενείας" [19]» (http://www.
τος». ( Ὀρθόδοξος Τύπος, 17 Σεπτεμβρίου 1982, ἀ.φ. 522, σ. 1) impantokratoros.gr/198B9FF5.el.aspx).
54 55
Ἀντορθόδοξες θεωρίες στὰ πλαίσια
τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν «Ἐκκλησιῶν»
ἶναι πλέον φανερό ὅτι ἡ ἐκκ λησιολο ξεως, ὡς κλαδιά τοῦ ἑνός δένδρου τῆς ἀόρατης
56 57
φές, θυγατέρες καί ἐγγονές ἐκκλησίες. Ἡ ΜΙΑ ὄψιν τό σημερινόν πλαίσιον τῶν διεκκλησιαστι
καί μόνη –ἀδιαίρετη πάντοτε– Ἐκκλησία γεννᾶ κῶν σχέσεων, ὡς καί τάς σημειωθείσας εἰς τόν
μυσ τηριακῶς «δι’ ὕδατος καί Πνεύματος» τά οἰκουμενικόν χῶρον σταδιακάς ἀλλαγάς. Χαίρο
μέλη της, δέν γεννᾶ ἄλλες ἐκκλησίες. Οἱ κατά μεν διότι εἰς τό ἐπίκεντρον τῶν δραστηριοτήτων
τόπους (Ὀρθόδοξες) Ἐκκλησίες ἀποτελοῦν φα τοῦ Συμβουλίου εὑρίσκεται πάντοτε τό ὅραμα
νέρωση ἐν τόπῳ καί χρόνῳ τῆς ΜΙΑΣ καί μόνης τῶν ἐν αὐτῷ δραστηριοποιουμένων Ἐκκλησιῶν
Ἐκκλησίας (βλ. ἐνδεικτικῶς, Α΄ Κορ. 1,2). Οὔτε διά τήν ἐπίτευξιν, τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ, τῆς ἑνότη
βέβαια μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νά εἶναι ταυτόχρονα τος ἐν τῇ αὐτῇ πίστει καί πέριξ τῆς αὐτῆς Εὐχα
ΜΙΑ καί διηρημένη. Γιατί ἡ διαίρεση σημαίνει κα ριστιακῆς Τραπέζης...» (Ἐπίσκεψις, 685/2008, σελ. 22-29).
τάτμηση ἑνός ὅλου σέ δύο ἤ περισσότερα μέρη
(βλ. Λεξικό, Γ. Μπαμπινιώτη). Κατά συνέπεια, ἡ
::
Κείμενο Porto Alegre Βραζιλίας, 2006 λ8
❶ «Ἡ καθολικότης τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζει τήν πλη ❺
θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας ὡς διηρημένης, σήμερα,
ἀντίκειται σαφῶς στή ρητή διατύπωση τοῦ Συμ ρότητα, τήν ἀκεραιότητα, τήν ὁλότητα τῆς ἐν Χρι
βόλου τῆς Πίστεως, πράγμα πού συνεπάγεται, στῷ ζωῆς της διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν παντί
κατά τά Πρακτικά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καιρῷ καί τόπῳ. Αὐτό τό μυστήριο ἐκφράζεται
καθαίρεση καί ἀφορισμό, κατά περίπτωση, σ’ σέ κάθε κοινότητα βεβαπτισμένων πιστῶν, στήν
ὅποιον ἐμμένει στή θεώρηση αὐτή» (Ἐπισ τολή ὁποία ὁμολογεῖται καί βιοῦται ἡ ἀποσ τολική
πρός Μητροπολίτη Μεσσηνίας, http://www.impantokratoros. πίστις, κηρύσσεται τό Εὐαγγέλιο καί τελοῦνται
gr/tselegidis_apanthsh_messhnias.el.aspx). τά [ἱερά] Μυστήρια. Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ κα
Ἡ ἀποδοχή τῆς προτεσ ταντικῆς θεωρίας τῆς θολική Ἐκκλησία καί ὄχι ἁπλᾶ μέρος της. Κάθε
«διηρημένης ἐκκλησίας» προκαλεῖ ὡς παρεπό ἐκκλησία εἶναι ἡ καθολική Ἐκκλησία, ἀλλά ὄχι
μενο μία σειρά ἄλλων πλανεμένων ἀντιλήψεων ὁλόκληρη [ἡ καθολική Ἐκκλησία]. Κάθε ἐκκλησία
ὅπως αὐτές τῆς «ποικιλομορφίας», τῆς «ἑνό πληροῖ τήν καθολικότητά της, ὅταν εὑρίσκεται
❷ ❻
τητος ἐν τῇ ποικιλίᾳ» (unit y in diversit y), τῆς ἐν κοινωνίᾳ μέ τίς ἄλλες ἐκκλησίες. Βεβαιώνου
«περιεκτικότητος» καί τόσων ἄλλων πού γεννᾶ με ὅτι ἡ καθολικότης τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται
ὁ δογματικός μινιμαλισμός τοῦ Παγκοσμίου μέ τόν καλλίτερο ὁρατό τρόπο διά τῆς συμμετο
Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. χῆς στήν θεία εὐχαριστία καί διά τῆς ἀμοιβαίως
ἀναγνωρισμένης καί κατηλλαγμένης ἱερατικῆς
διακονίας [ἱερατείου]...» (http://users.kef.sch.gr/deka7).
Πατριάρχης Βαρθολομαῖος
::
Κείμενο Porto Alegre Βραζιλίας, 2006 λ8
::
Ὁμιλία Πατριάρχου Βαρθολομαίου στήν «...Ἀκόμη καί τώρα πού ἡ συμμετοχή στήν ἴδια
60ὴ ἐπέτειο τοῦ ΠΣΕ λ8«...Ἀπηλλαγμένοι λοιπόν Εὐχαριστία δέν εἶναι πάντοτε δυνατή, οἱ διῃρη
τῶν ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντος καί ἀποφα μένες ἐκκλησίες ἐκφράζουν τήν [μεταξύ τους]
σισμένοι νά παραμείνωμεν ἡνωμένοι καί νά ἐρ ἀμοιβαία ἐκτίμησι [mutual accountability] καί
❸ γασθῶμεν ἀπό κοινοῦ, ἐθέσαμεν, πρό δύο ἐτῶν, ὄψεις τῆς καθολικότητος, ὅταν προσεύχωνται ❼
κατά τήν διάρκειαν τῆς Θ΄ Συνελεύσεως ἐν Porto ὑπέρ ἀλλήλων, μοιράζωνται τούς πόρους, συμ
Alegre Βραζιλίας, τάς βάσεις μιᾶς νέας περιόδου παρίστανται ἡ μία στήν ἄλλη ἐν καιρῷ ἀνάγκης,
εἰς τήν ζωήν τοῦ Συμβουλίου, λαμβάνοντες ὑπ’ 5. Ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Κορέας κ. Ἀμβρόσιος
συμπροσεύχεται πιασμένος χέρι-χέρι γιὰ νὰ πιστο
ποιήσει τὴν “ἀγάπη” τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας!
1. Οἱ σύνεδροι ἐκπρόσωποι τῶν “Ἐκκλησιῶν” προσεύ 6. Σύνεδροι - παστόρισσες, ἐκπρόσωποι τῶν “Ἐκκλη
χονται τὸ πρωῒ τῆς 4ης Νοεμβρίου 2013 στὸ Πουσάν. σιῶν” προσεύχονται τὸ πρωῒ τῆς 8ης Νοεμβρίου
2. Ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου μετὰ τὴν εἴσοδό του - 2013 στὸ Πουσάν.
ἀπομίμηση τῆς Ὀρθόδοξης Μικρῆς Εἰσόδου κατὰ τὴ 7. Εἴσοδος τῆς εἰκόνος τῆς Πεντηκοστῆς ποὺ δώρισε στὸ
Θεία Λειτουργία. Οἱ εἰσοδεύοντες εἶναι ποικίλοι... Συνέδριο ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Κορέας κ. Ἀμβρό
3. Σύνεδροι σὲ ὥρα κοινῆς προσευχῆς. σιος. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει θέση σὲ τέτοιες συνάξεις;
4. Σύνεδρος παστόρισσα σὲ ὥρα κοινῆς προσευχῆς 8. Κόπτες κληρικοὶ σὲ ὥρα κοινῆς προσευχῆς στὸ
❹ στὸ Πουσάν. Πουσάν.
❽
58 59
συναποφασίζουν, συνεργάζωνται γιά τήν δικαι στόν ἄλλο. Θά μάθουμε νά μνημονεύουμε ἀπό τοτε οἱ ἴδιες. Οἱ ἑτερόδοξοι πού ἐπιθυμοῦν τήν Βάπτισμα τῶν ἑτεροδόξων δέν προϋποθέτει τήν
οσύνη, τήν καταλλαγή καί τήν εἰρήνη, ἀλληλοε κοινοῦ τούς μάρτυρες πού μαρτύρησαν τήν κοι ἕνωση μέ τήν Καθολική Ἐκκλησία πρέπει νά ἔλ Ὀρθόδοξο Πίστι. Ὁ Μέγας Βασίλειος (ἐπιστολή
κτιμοῦν τήν συμμαθητεία πού εἶναι σύμφυτη μέ νή μας πίστη. Θά συνεχίσουμε τίς θεολογικές θουν σέ πλήρη ἑνότητα πίστεως μαζί της καί νά 125) λέγει: «δεῖ γὰρ ἡμᾶς βαπτίζεσθαι μὲν ὡς
τό Βάπτισμα, καί διατηροῦν διάλογο ἐν ὄψει τῶν συζητήσεις, δίνοντας προσοχή σέ νέες φωνές διακόψουν τήν κοινωνία μέ τούς πρωτεργάτες παρελάβομεν, πισ τεύειν δὲ ὡς βαπ τιζόμεθα,
διαφορῶν, ἀρνούμενες νά εἰποῦν “χρείαν σου καί διαφορετικές μεθόδους προσεγγίσεως. Θά τῆς αἱρέσεως καί μέ ὅσους συνεχίζουν νά τούς δοξάζειν δέ, ὡς πεπιστεύκαμεν, Πατέρα καὶ Υἱὸν
οὐκ ἔχω” (Α΄ Κορ. 12, 21). Ὁ ἕνας χωρίς τόν ἄλ ἀναζητήσουμε νά ἐξαντλήσουμε τίς συνέπειες ἀκολουθοῦν. Ὁ Μέγας Βασίλειος δέ συμφω καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, ἀφίστασθαι δὲ τῆς κοινωνίας
λον εἴμαστε πτωχότεροι» (http://users.kef.sch.gr/deka7). τῶν θεολογικῶν μας συμφωνιῶν. Θά ἐντείνουμε νοῦσε μέ ἑνώσεις, στό πλαίσιο τῶν ὁποίων θά τῶν κτίσμα λεγόντων ὡς φανερῶς βλασφημο
τήν ἐργασία μας γιά δικαιοσύνη, εἰρήνη καί τήν ὑπῆρχε ποικιλία στό φρόνημα, ὅπως συνήθως ύντων», καί δέν ἀφήνει περιθώρια γιά ἐκκλη
::
Κείμενο Porto Alegre Βραζιλίας, 2006 8
ἴαση τῆς κτίσεως, καί θά ἀντιμετωπίσουμε ἀπό λέγεται σήμερα, στούς διαχριστιανικούς διαλό
«Ἡ ποικιλία στήν ἔκφραση τοῦ Εὐαγγελίου, στίς σιολογική σύγκλισι μέ ἐκείνους πού δέν ἔχουν
κοινοῦ τίς σύνθετες προκλήσεις τῶν σύγχρονων γους «Unity in diversity». Ἔγραφε ὁ ἅγιος Πατήρ: κοινή δογματική διδασκαλία» (Ὑπόμνημα Ἁγίου Ὄρους,
λέξεις καί τίς πράξεις, ἐμπλουτίζει τήν κοινή ζωή.
κοινωνικῶν, οἰκονομικῶν καί ἠθικῶν θεμάτων. «Κἄν μέν πείσωμεν, κοινῶς αὐτοῖς ἑνωθῆναι, περί τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό Παγκόσμιο
Διαφορετικά σημεῖα ἔμφασης ἐμπεριέχονται
Θά ἐργασθοῦμε γιά περισσότερο δίκαιους, συμ ἐάν δέ ἀποτύχωμεν, ἀρκεῖσθαι ἡμᾶς ἀλλήλοις. Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, Ἅγιον Ὄρος Φεβρουάριος 2007, http://
σήμερα στή ζωή καί τή μαρτυρία διαφορετικῶν
μετοχικούς καί περιεκτικούς τρόπους συμβιώσε Τόν δέ ἐπαμφοτερισμόν τούτων ἐξορίσαι τοῦ www.impantokratoros.gr/EAFE2AB9.el.aspx).
ἐκκλησιῶν: γιά παράδειγμα, ἡ παράδοση τῆς
ως. Θά κάνουμε κοινό στόχο μαζί μέ ἀνθρώπους ἤθους... ἦν γάρ, φησί, τῶν πιστευσάντων καρ
ἁγιότητας στούς Μεθοδιστές, τό δόγμα τῆς δι ;; Ὑπόμνημα Ἁγίου Ὄρους, 2007 λ4 «Εἶναι
ἀπό ἄλλες κοινότητες πιστῶν τήν εὐημερία τῆς δία καί ψυχή μία» (Ἐπιστολή 128). Ἐάν δηλαδή
καίωσης μόνο ἀπό τήν πίστη μέσῳ τῆς χάριτος
ἀνθρωπότητας καί τῆς κτίσεως. Θά θεωρήσου δέν ἐπιτευχθῆ ἕνωσις μέ ἑνότητα στήν πίσ τη, νά ἀπορῇ κανείς πῶς υἱοθετήθηκαν αὐτές οἱ
στούς Λουθηρανούς, ἡ ζωή ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι
με ἀλλήλους ὑπεύθυνους γιά τήν ἐκπλήρωση εἶναι προτιμότερο νά περιορισθοῦμε οἱ ὁμόδο ἀπόψεις καί ἀπό τούς Ὀρθοδόξους ἀντιπρο
ἀπό τούς Πεντηκοστιανούς, τό λειτούργημα τοῦ
αὐτῶν τῶν δεσμεύσεων. Πάνω ἀπό ὅλα, θά προ ξοι στήν μεταξύ μας κοινωνία. Κατά τόν Μέγα σώπους στό Π.Σ.Ε. Ἐδῶ καταλύονται ὅλα τά
πρωτείου στήν ὑπηρεσία τῆς ἑνότητας στή Ρω
σευχόμαστε ἀκαταπαύστως γιά τήν ἑνότητα γιά Βασίλειο, ἡ ἕνωσις δέν εἶναι αὐτοσκοπός, οὔτε ὅρια... Στήν δεύτερη περίπτωσι ὑπερβαίνουμε
μαιοκαθολική Ἐκκλησία, ἡ ἀξία τῆς περιεκτικό
τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς προσευχήθηκε (Ἰω. 17): μιάν ἡ ποικιλομορφία σέ θέματα πίστεως ἐκφράζει τά ὅρια τῆς ἀγάπης καί βαλτώνουμε στά νερά
τητας στήν ἀγγλικανική κοινωνία, τό δόγμα τῆς
ἑνότητα πίσ τεως, ἀγάπης καί συμπόνιας πού εὐαγγελικό ἦθος. Ἐκεῖνος πού πραγματικά πρέ τοῦ συγκρητισμοῦ. Ἄλλο ἀγάπη καί ἄλλο συγ
θέωσης πού συνδέεται μέ αὐτό “τῆς συνεργίας”
ὁ Ἰησοῦς Χρισ τός ἔφερε μέσῳ τῆς ἱερωσύνης πει νά ἀποβληθεῖ εἶναι ὁ «ἐπαμφοτερισμός τοῦ κρητισμός» (Ὑπόμνημα Ἁγίου Ὄρους, περί τῆς συμμετοχῆς
στούς Ὀρθοδόξους, κ.λπ. Κατά πόσο τά διαφο
του· μιάν ἑνότητα ὅπως ἡ ἑνότητα τήν ὁποίαν ἤθους», μία κατάσ τασις πού δυσ τυχῶς κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν,
ρετικά σημεῖα ἔμφασης εἶναι συγκρουόμενες
ὁ Χριστός μοιράζεται μέ τόν Πατέρα· μιάν ἑνό προτεσ ταντική ἐπίδραση ἀποκ τᾶ χαρακ τήρα Ἅγιον Ὄρος Φεβρουάριος 2007, http://www.impantokratoros.gr/
θέσεις ἤ μιά ἔκφραση θεμιτῆς ποικιλομορφίας;
τητα τυλιγμένη στήν κοινωνία τῆς ζωῆς καί τῆς EAFE2AB9.el.aspx).
Τό βάρος πού τοποθετεῖται στά διαφορετικά ση φρονήματος μεταξύ ὀρθοδόξων θεολόγων, οἱ
ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ, λαμβάνουμε
μεῖα ἔμφασης ἐπισκιάζει τήν πληρότητα τοῦ μη ὁποῖοι δέν θέλουν νά κα
τήν ἐντολή γιά τήν ἀποσ τολή τῆς Ἐκκ λησίας Ἔναρξη προσευχῆς γιὰ ὅλους τοὺς συνέδρους κατὰ τὸ ἀσιατικὸ τυπικό, 10η
νύματος τοῦ Εὐαγγελίου;» (http://users.kef.sch.gr/deka7). τηγορεῖται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκ
γιά τήν ἑνότητα στήν ἱεραποσ τολή καί τήν ὑ Συνέλευση Π.Σ.Ε., Πουσάν, 8 Νοεμβρίου 2013.
κλησία γιά «ἀπομόνωση»
::
Κείμενο Busan Νοτίου Κορέας, 2013 λ 8 πηρεσία» (http://www.impantokratoros.gr/198B9FF5.el.aspx).
(self-isolation)» (Ὀ.Τ., ἀρ.φ.
«...Ἐπιβεβαιώνουμε τή μοναδικότητα τῆς κοινωνίας
μας (our fellowship) καί τήν ἐμμονή μας (conviction)
;;
Ἱερά Κοινότης πρός Πατριάρχη Δημήτριο, 1734, 9-5-2008).
1988 λ4 «...Μετά βαθείας λύπης διαπιστοῦμεν,
νά ἐπιδιώκουμε ἀπό κοινοῦ τήν ἑνότητα τῆς ὁρατῆς
Παναγιώτατε, ὅτι εἰς ἐπίσημα κείμενα καί λό
;;
Ὑπόμνημα Ἁγίου Ὄ
Ἐκκλησίας, εὐγνώμονες γιά τή διαφορετικότητά ρους, 2007λ4«Ὅμ ως ἡ
γους τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου ἤρχισε νά προβάλλε
μας καί ἐν συνειδήσει τῆς ἀνάγκης μας νά ἀνα ἐκκλησιολογική σύγκλισις
ται κάποιου ἄλλου εἴδους Ἐκκλησιολογία καί ἡ
πτυχθοῦμε σέ κοινωνία (to grow in communion)» (δηλαδή μέ ἄλλα λόγια ἡ
λεγομένη θεωρία τῶν Κλάδων, ἡ ὁποία ἐξισώνει
(http://www.impantokratoros.gr/198B9FF5.el.aspx). ἀλλ ηλ οα ν αγ νώρ ισ ις ὡς
τήν καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίαν μέ τάς αἱρετικάς “ Ἐκ
::
Κείμενο Busan Νοτίου Κορέας, 2013 8 κλησίας”, παραφυάδας καί σχίσματα» (Ἅγιον Ὄρος, ἐκκ λησ ιῶ ν) τόσ ο ἑτ ερ ό
«Μέ πιστότητα πρός αὐτήν τήν κοινή μας κλή Οἰκουμενισμός καί κόσμος, Μον. Λουκᾶ Φιλοθεΐτη, ἐκδόσεις ΄΄Τό κλητ ων δογματ ικῶς χρι
ση, θά ἀναζητήσουμε μαζί τήν πλήρη ὁρατή Παλίμψηστον΄΄, Θεσ/κη 2009, σελ. 87). στιανικῶν ἐκκ λησιῶν καί
ἑνότητα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀπο παραφυάδων βάσει τοῦ
στολικῆς Ἐκκλησίας ὅταν θά ἐκφράσουμε τήν
;;
Ἱερά Κοινότης πρός Πατριάρχη Βαρθολο γεγονότος ὅτι ὅλες τελοῦν
μαῖο, 1993λ4 «Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία ἔχει ἕνα τυχόν εἶδος Βαπτίσμα
ἑνότητά μας γύρω ἀπό τή μία Τράπεζα τοῦ Κυ
καταγράψει καί πολλές ἄλλες ἑνωτικές πρωτο τος, δέν βρίσκει ἔρεισμα
ρίου. Ἐπιδιώκοντας τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας
βουλίες. Τά προβλήματα καί οἱ συνθῆκες, μέσα
θά ἀνοίξουμε τούς ἑαυτούς μας στήν ἀποδοχή στήν Παράδοσι τῆς Ἐκκλη
στίς ὁποῖες αὐτά ἀνέκυπταν, ἦσαν κάθε φορά
τῶν δώρων ἀπό τίς παραδόσεις ὁ ἕνας τοῦ ἄλ σίας καί στήν διδασκαλία
διαφορετικά, ἀλλά οἱ προϋποθέσεις πού ἔθεταν
λου, καί θά προσφέρουμε τά δῶρα μας ὁ ἕνας τῶν Πατ έρων, καθώς τό
οἱ Πατέρες γιά τήν ἕνωση ἦταν ἀμεταθέτως πάν
60 61
7) Παντελῶς ἀποδοκιμάζουν οἱ ἄφρονες τήν μόνο σέ δύο, τό βάπτισμα καί τή θεία Εὐχαρι
ἐξομολόγηση καί τόν κανόνα τοῦ πνευματικοῦ! στία, στηριζόμενοι στούς ἱδρυτικούς λόγους
Διαφορὲς Ὀρθοδοξίας καὶ Προτεσταντισμοῦ 8) Ἀποβάλλουν τή θεοπνευστία, τήν αὐθε
ντία καί τό ἀλάθητο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
τοῦ Χριστοῦ.
17) Ἀπορρίπτουν τήν Ὀρθόδοξη εἰκονογρα
9) Δέ δογματίζουν τή μεταβολή, δηλ. ὅτι ὁ φία.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ πρὸς
τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο (ἀρ. πρωτ. 722/27-6-2013) ἄρτος καί ὁ οἶνος μεταβάλλονται σέ Σῶμα καί 18) Θεωροῦν ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν σώζεται,
Αἷμα Χριστοῦ μέ τήν θεία ἐπίκληση τοῦ ἱερέως, σώζεται μέ μόνη τή Χάρη τοῦ Θεοῦ (sola gratia)
ἀλλά ὅτι ἡ θεία μυσταγωγία γίνεται ἁπλῶς σέ καί μέ μόνη τή πίστη (sola fide) καί ὅτι στήν πα
ναγνωρίζετε, Παναγιώτατε Δέσποτα, τῆς θανούσης γυναικός τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ. ἀνάμνηση τοῦ μυστικοῦ Δείπνου! ροῦσα ζωή ὁ πιστός εἶναι ταυτόχρονα δίκαιος
Οἰκουμενι Συμπροσευχὴ
στικὴ συμπρο στὶς Βρυξέλλες,
σευχὴ μὲ τὴν στὰ πλαίσια τῆς
εὐκαιρία τῆς «Ἑβδομάδας
ἑορτῆς τῆς Προσευχῆς γιὰ
Πεντηκοστῆς τὴ χριστιανικὴ
στὴν Εὐαγγε ἑνότητα», στὸν
λικὴ Λουθη Ἀγγλικανικὸ
ρανικὴ Ἐκκλη καθεδρικὸ ναό.
σία, Ἀνόβερο Ἀπὸ πλευρᾶς
Γερμανίας, 9 ὀρθοδόξων συμ
Ἰουνίου 2014. μετέχει ὁ βοηθός
Πάστορες, Ἐπίσκοπος τοῦ
παστόρισσες Μητροπολίτου
καὶ ἡ Ὀρθόδο Βελγίου Ἐπίσκο
ξη Ἐκκλησία πος Σινώπης κ.
μαζί. (Ἀρχιμ. Ἀθηναγόρας.
Γεράσιμος Πρόκειται γιὰ
Φραγκουλά τὸν νῦν Μητρο
κης ἀπό τήν πολίτη Βελγίου.
Ὀρθόδοξη Βρυξέλλες,
Μητρόπολη 24 Ἰανουαρίου
Γερμανίας). 2013.
62 63
Δεξιὰ ἄνω:
«Κάθε ἐκκλησία
Γυναῖκες ἐπίσκοποι στὴν ἐπίσημη Ἀγγλικανικὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία
καθολική, ἀλλὰ
ὄχι στὴν ὁλότητά
«Ἐκκλησία»!!! της. Κάθε ἐκκλη
σία ἐκπληρώνει
τὴν καθολικότητά
Ἀριστερά: της ὅταν εἶναι
Τὸν Ἰούλιο τοῦ σὲ κοινωνία μὲ
2014 ἡ Αγγλικα τὶς ἄλλες ἐκκλη
νική “ Ἐκκλη σίες»!!! (Porto
σία” ἐνέκρινε Alegre Βραζιλίας,
πρόταση μὲ Φεβρουάριος
βάση τὴν ὁποία 2006)
θὰ ἐπιτρέπεται
στὸ ἑξῆς νὰ Δεξιὰ κάτω:
χειροτονοῦνται Σύμφωνα μὲ τὴ
καὶ γυναῖκες διακήρυξη τοῦ
ἐπίσκοποι, μιὰ Πόρτο Ἀλέγκρε
μεταρρύθμιση καὶ τοῦ Πουσάν
ποὺ θεωρεῖται θὰ πρέπει πιὰ
ἱστορικῆς σημα οἱ Ὀρθόδοξοι
σίας. (Δημοσίευμα νὰ ἀλλάξουμε
14ης/07/2014 http:// τὸ Σύμβολο τῆς
www.iefimerida. Πίστεως! Δὲν θὰ
gr/). Μὲ αὐτὴ τὴν λέμε «Πιστεύω...
μεταρρύθμιση εἰς Μίαν, Ἁγίαν,
οἱ Προτεστάντες Καθολικήν καὶ
χωρίζονται ἀκό Ἀποστολικὴν
μη περισσότερο Ἐκκλησίαν»,
ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἀλλὰ θὰ λέμε
καὶ τὴν Ἐκκλη «ΠΡΟΣΔΟΚΩ
σία Του, ἀπὸ τὸ ΜΙΑΝ, ΑΓΙΑΝ,
ἱερὸ Εὐαγγέλιο ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ
καὶ τὴν ἱερὰ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ
Παράδοση, ἀπὸ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ...»!!!
τοὺς ἁγίους ἐπειδὴ ἡ Καθο
καὶ θεοφόρους λικότητα καὶ ἡ
Πατέρες τῆς πληρότητά της
Ἁγίας Ὀρθοδο ἐξαρτᾶται ἀπὸ
ξίας μας, εἰς τὴν τὴν ἕνωση καὶ
ὁποία μόνον κοινωνία Της μὲ
διαφυλάσσε τὶς ἄλλες “ἐκκλη
ται ἡ Ἀλήθεια σίες” ὅπως γιὰ
τοῦ Χριστοῦ παράδειγμα μὲ
αὐθεντικὴ καὶ τὴν Ἀγγλικανική,
ἀνόθευτη, παρὰ ποὺ ἐκπροσω
τοὺς λατινόφρο ποῦν οἱ ἐπισκοπί
νες καὶ οἰκουμε νες (δεσποσύνες)
νιστὲς ποὺ τὴν τῶν φωτογρα
προδίδουν. φιῶν. «Κύριε
Ἰησοῦ ἐλέησέ μας
καὶ σῶσε μας»!!!
64 65
Στιγμιότυπο ἀπὸ
τὴν ἐπίσκεψη τοῦ
Οἰκουμενικοῦ
Πατριάρχη κ. γ) Συμπροσευχὲς
Βαρθολομαίου
στὴν Ἑβραϊκὴ
Συναγωγὴ στὶς μὲ ἑτεροδόξους καὶ ἑτεροθρήσκους
Ἡνωμένες Πολιτεῖες
τῆς Ἀμερικῆς, 28
Ὀκτωβρίου 2009.
ία ἀπό τίς τραγικές συνέπειες θέου Ἀλεξανδρείας, Κανών Β΄ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ
66 67
«Ἔχω ἕνα μικρὸ
ἐνθύμιο ―μικρὸ
ἀλλὰ καὶ μεγάλο·
ἐνθύμιο στὴ
Δάφνη καὶ τὸν
Μουχτάρ. Εἶναι τὸ
ἅγιο Κοράνιο, τὸ
ἱερὸ βιβλίο τῶν
Μουσουλμάνων
ἀδελφῶν μας»:
Ἀπὸ τὴν
προσφώνηση τοῦ
Οἰκουμενικοῦ
Πατριάρχου στὸν
Μουχτὰρ Κέντ,
ἰδιοκτήτη τῆς Coca-
Cola Enterpises Inc.,
στὴν Ἀτλάντα τῆς
Τζώρτζια τῶν ΗΠΑ,
29 Ὀκτωβρίου 2009.
προβάλ λει πρός τά ἔξω τήν ψευδέσ τατη ἐντύ • Ἀνταλλαγή ἐπισκέψεων μεταξύ Φαναρίου
πωση τῆς λειτουργικῆς ἑνότητος ὀρθοδόξων καί Βατικανοῦ στίς θρονικές ἑορτές, καί ὄχι μό
καί ρωμαιοκαθολικῶν. νο, καί συμμετοχή στίς λατρευτικές ἐκδηλώσεις
Μέ τόν τρόπο αὐτό οἱ συμπ ροσ ευχές, οἱ ἑκατέρωθεν.
κοινές λατρευτικές πράξεις, καθώς καί κορυ • Ἑβδομάδα οἰκουμενισ τικῆς προσευχῆς γιά
φαῖα οἰκουμενισ τικά γεγονότα λειτουργοῦν ὡς τήν ἑνότητα τῶν χρισ τιανῶν πού ἐπαναλαμβά
προμετωπίδα καί ὡς προάγγελος τῶν ἀντορ νεται κάθε χρόνο, καθώς καί ἄλλες οἰκουμενι
θοδόξων ἀποφάσεων καί τῶν οἰκουμενισ τικῶν στικές προσευχές στά πλαίσια τοῦ Παγκοσμίου
ἀτοπημάτων πού ἀκολουθοῦν στά πλαίσια τῶν Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) καί τοῦ Συμβουλίου
ἐπισήμων διαλόγων. Ἐκκλησιῶν τῆς Εὐρώπης (ΣΕΚ) κ.ἄ.
• Συμπροσευχές γιά ἔκ τακ τες περισ τάσεις,
Γιά τήν ἐπίτευξη τῶν στόχων αὐτῶν ἔχει κα
ὅπως γιά τήν εἰρήνευση στήν Μέση Ἀνατολή,
θιερωθεῖ πληθώρα ἐπισήμων ἐκδηλώσεων καί
στήν πρώην Γιουγκοσλαβία κ.λπ.
συμπροσευχῶν τόσο διαχρισ τιανικῶν ὅσο καί
Πάνω καὶ • Συμπροσευχές γιά τά ζητήματα οἰκολογί
κάτω φωτ.: διαθρησκειακῶν.
ας, καθώς καί στήν διάρκεια τῶν οἰκολογικῶν
Στιγμιότυπα ἀπὸ Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικά μόνον κάποιες ἀπό
συμποσίων πού διοργανώνει τό Οἰκουμενικό
τὴν ἐπίσκεψη τοῦ αὐτές τίς συμπροσευχές, παραθέτοντας καί σχε
Πατριαρχεῖο.
Οἰκουμενικοῦ τικό φωτογραφικό ὑλικό:
Πατριάρχη κ. • Διαθρησκειακές συναντήσεις πού ὀργα
Βαρθολομαίου Ἅγιον Ὄρος
νώνει τό Βατικανό στήν Ἀσίζη μέ συμμετοχή
στὴν Ἑβραϊκὴ θρησκευτικῶν ἡγετῶν καί ἐκπροσώπων ἀπό ὅλα ιά τό ζήτημα τῶν συμπροσευχῶν θά μπο
Συναγωγὴ
στὶς ΗΠΑ, 28
τά θρησκεύματα τοῦ κόσμου. Ἔχουν πραγματο
ποιηθεῖ μέχρι σήμερα τέσσερις τέτοιες μεγάλες
Γ ρούσαμε νά γράψουμε τόμους ὁλόκληρους,
Ὀκτωβρίου 2009. ἀλλ ά θά ἀρκεσ τοῦμ ε στό νά ἀναφέρουμ ε ἀ
συναντήσεις: Ἀσίζη 1986, Ἀσίζη 1993, Ἀσίζη 2002 ποσ πάσματα ἀπό τήν σθεναρή ἀντίδραση τοῦ
καί Ἀσίζη 2011. Ἁγίου Ὄρους:
68 69
Πάνω: Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης στὸ μουσουλμανικὸ ἰφτάρ (δεῖπνο γιὰ τὴ λήξη τῆς ἡμερήσιας νηστείας τοῦ
μήνα, τοῦ Ραμαζανίου). Προσευχὴ πρὶν ἀπὸ τὸ δεῖπνο μὲ τὸν ἀναπληρωτὴ Μουφτὴ τῆς Τραπεζούντας
καὶ τὸν Νομάρχη, Τραπεζούντα, 15 Αὐγούστου 2010.
Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος δωρίζει πλακέττα μὲ ἐπιλεγμένα χωρία τοῦ Κορανίου σὲ ἐλεφαντόδο
Κάτω: Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος δωρίζει τὸ Κοράνιο μὲ κάλυμα σὲ ἐλεφαντόδοντο ντο στὸν Μουφτή Ἄλυ Τζούμα, συνοδὸ τοῦ Πρίγκηπα τῆς Ἰορδανίας Ἐμὶρ Γάζη, κατὰ τὴν ἐπίσημη
στὸν Πρίγκηπα τῆς Ἰορδανίας Ἐμὶρ Γάζη, κατὰ τὴν ἐπίσημη ἐπίσκεψή του ἐπίσκεψή του στὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, 5/18 Ἀπριλίου 2012.
στὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, 5/18 Ἀπριλίου 2012.
;;
Ἱερά Κοινότης πρός Πατριάρχη Δημήτριο, στάλη πρό τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου), αἱ
1980 4 «Ὁ Θεολογικός διά λογος οὐδόλως ἐκδηλώσεις Ὀρθοδόξων Ἱεραρχῶν πρός ἀντι
δέον νά συνοδεύεται ἀπό συμπροσευχάς, συμ προσωπείαν Ρώμης μή ὑπερβοῦν ὅρια Κανονικά
μετοχάς εἰς τάς λειτουργικάς καί λατρευτικάς Πατέρων, ὡς πέρυσιν, πρός ἀποφυγήν ἀπροσ
συνάξεις ἑκατέρων καί λοιπάς ἐνεργείας, αἱ δοκήτων ἀντιδράσεων ἤδη συγκρατουμένων
ὁποῖαι ἐνδέχεται νά δώσουν τήν ἐντύπωσιν ὅτι ἁγιορειτῶν ἀδελφῶν καί Μονασ τηρίων» (Ὀ.Τ.,
ἡ ἡμετέρα Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέχεται τούς ἀρ. φ. 439, 9-1-1981).
Ρωμαιοκαθολικούς ὡς πλήρη Ἐκκ λησίαν καί
τόν πάπαν ὡς κανονικόν Ἐπίσκοπον Ρώμης... Τό
;;
Ἱερά Κοινότης πρός Πατριάρχη Δημήτριο,
1981λ4 «Ὁ σκανδαλισμός τῶν Ἁγιορειτῶν δέν
Ἅγιον Ὄρος ἀνησυχεῖ σοβαρῶς ἐκ τῆς τάσεως
εἶναι διά δευτερεύοντα καί ἐπουσιώδη ζητήματα,
ὡρισμένων Ὀρθοδόξων Ἱεραρχῶν προσκαλούν
ἀλλά διά σοβαρά καί οὐσιώδη θίγοντα αὐτήν
των εἰς συμμετοχήν εἰς τελετάς, πανηγύρεις,
ταύτην τήν καρδίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκ λησι
λιτανείας –μάλισ τα ἐπί τῇ ἐπισ τροφῇ ἱερῶν
ολογίας. Τοιαῦτα δέ ζητήματα εἶναι: Ἡ ἐν τῇ
Λειψάνων –Ρωμαιοκαθολικούς κληρικούς» (Ὀ.Τ.,
Ὀρθοδόξῳ Θείᾳ Λειτουργίᾳ ἀπαγγελία ὑπό τῶν
ἀρ. φ. 406, 9-5-1980).
παπικῶν τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, ἡ ἀνταλλαγή
;; Ἱερά Κοινότης πρός Πατριάρχη Δημήτριο, ἀσπασμοῦ ἐν τῇ ἱερωτάτῃ στιγμῇ τοῦ “Ἀγαπή
1981λ4«Υἱϊκῶς παρακαλοῦμεν τὴν Ὑμετέραν σωμεν ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν”,
Παναγιότητα, ὅπως κατά τήν θρονικήν Ἑορτήν ὅστις ἀσπασμός διά τούς γνωρίζοντας τήν Θεο
Ἀποσ τόλου Ἀνδρέου, (Σ.Σ. τό τηλεγράφημα ἐ λογίαν καί λειτουργικήν ἐμπειρίαν τῆς Ἐκκλησίας
70 71
Προσέξτε μία λεπτομέρεια: Ὁ Πάπας, ὡς Ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ μεταξὺ
τῶν δύο ἄλλων Ἀρχηγῶν τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τῆς Παλαιστίνης σὲ ἐξέχουσα ἐξέδρα. Οἱ
“κοινοί θνητοί”, ὅλοι μαζί, χωριστά. Μεταξὺ αὐτῶν ―ἑβραίων, μουσουλμάνων
καὶ λοιπῶν― καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων. Τὰ
συμπεράσματα δικά σας ! ! !
❶ ❺
Θαυμᾶστε διαθρησκειακὴ “συμπροσευχή” μὲ αἴτημα τὴν εἰρήνη στὴν Μέση Ἀνατολή! Συ
μπροσεύχονται παπικοί, ὀρθόδοξοι, ἰουδαῖοι καὶ μουσουλμάνοι στὴ Ρώμη, μὲ πρόσκληση
τοῦ Πάπα (φωτό 1, 6) στὶς 8 Ἰουνίου τοῦ 2014. Ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς συμμετεῖχαν ὁ
Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος
(φωτό 1, 2), ὁ Μητροπολίτης Ἰταλίας κ. Γεννάδιος, ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ
καὶ ἄλλοι κληρικοί.
Ἀποτέλεσμα τῆς «θερμῆς συμπροσευχῆς»; Λίγο ἀργότερα τὸ Ἰσραήλ (τοῦ ὁποίου ὁ πρό
εδρος Σίμον Πέρες συμμετεῖχε στὴν συμπροσευχὴ μαζὶ μὲ τὸν πρόεδρο τῆς Παλαιστίνης
Μαχμοὺντ Ἀμπάς) ἐξαπέλυσε στὴ Γάζα ἀνηλεεῖς ἐπιθέσεις μὲ χερσαῖες, ἀεροπορικὲς καὶ
ναυτικὲς δυνάμεις ποὺ προκάλεσαν μαζικὲς καταστροφές, φονεύοντας κυρίως ἄμαχο
πληθυσμὸ (2.113 νεκροὶ καὶ 10.660 τραυματίες) ἐκ τῶν ὁποίων τὸ 30 % παιδιά!
Θερμή παράκλησις: Ἂς μὴν ἐπαναληφθεῖ γιὰ δεύτερη φορὰ μιὰ τέτοια διαθρησκειακὴ
προσευχή, γιατὶ κινδυνεύει νὰ ἰσοπεδωθεῖ ἐντελῶς ἡ Γάζα ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλινούς!!!
74 75
Πάνω: Ἑορτασμὸς τῆς Ἡμέρας Οἰκουμενισμοῦ στὸ Trier (πόλη-κρατίδιο στὴ Ρηνανία-Παλατινάτο τῆς Γερμανίας), στὴ Trier Γερμανίας, 5 Μαΐου 2012. Ἑορτασμὸς τῆς Ἡμέρας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Γερμανίας
Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, 5 Μαΐου 2012. Συμμετέχει ὁ ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος κ. Αὐγουστῖνος «εὐλογεῖται» ἀπὸ τὸν παπικὸ Καρδινάλιο!...
καὶ ὀρθόδοξοι ἱερεῖς μὲ ἐκπροσώπους καὶ ἱέρειες ἀπ’ ὅλα τὰ χριστιανικὰ δόγματα.
ρίου, Ἀρχιμ. Βησσαρίωνλ4 «Ὁ Κύριος ἡμῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινες εἰσίν ἀλογίαι
Κάτω: Ὁ Πατριάρχης τῆς Σερβίας κ. Εἰρηναῖος ἀνάβει τὴν λυχνία τῆς Ἑβραϊκῆς Συναγωγῆς.
Ἰησοῦς Χριστός ἀποτρέπων ἡμᾶς ἀπό παρομοί μᾶλλον ἤ εὐλογίαι” (αὐτ. λβ΄).
ας ἐνεργείας λέγει παραβολικῶς: ‟Μή δότε τά »Ἐφ’ ὅσον λοιπόν ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου καί αἱ
ἅγια τοῖς κυσί, μηδέ βάλλητε τούς μαργαρίτας ἀποφάσεις τῶν Ἀποστολικῶν καί Συνοδικῶν Κα
ἔμπροσθεν τῶν χοίρων” (Ματθ. 7, 6)· διότι ὁ ἀ νόνων ἀπαγορεύουν ρητῶς τήν προσευχητικήν
ναξίως κοινωνῶν τῶν Θείων Μυστηρίων ‟κρῖμα κονωνίαν καί αὐτήν εἰσέτι τήν λῆψιν εὐλογίας
ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει” κατά τόν Ἀπόστολον (Α΄ ἀπό αἱρετικούς, πόσῳ μᾶλλον τήν μυσ τηρια
Κορ. 11, 29), καί τό Ἅγιον Εὐαγγέλιον ἀναφέρει κήν τοιαύτην, ἰδίᾳ τῶν Ἀχράντων Μυσ τηρίων
διά τόν προδότην Ἰούδαν, ὅτι ἅμα τῇ λήψει τοῦ τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κυρίου, δι’ ἅ ὁ
ἄρτου καί τοῦ οἴνου ἐκ χειρός Κυρίου, τότε εἰ
λειτουργός ἱερεύς ἐκφωνεῖ ἀπό τοῦ ἱεροῦ Βήμα
σῆλθεν εἰς αὐτόν ὁ Σατανᾶς (Ἰωαν. 13, 27). Οἱ
τος ἐν ἑκάστῃ Λειτουργίᾳ ‟Πρόσχωμεν τά Ἅγια
δέ Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων 10ος καί
τοῖς Ἁγίοις”. Καί μή εἴπῃ τις ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθο
11ος λέγουσι ρητῶς: ‟Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν
λικοί, ὑπέρ ὧν ἡ ρωσική ἀπόφασις, ἴσως δέν
ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσ θω”.
εἶναι αἱρετικοί· εἶναι δι’ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους
Καί ἐν 45ῷ: ‟Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ
αἱρετικοί: ἔχομεν ἀποφάνσεις καί ἀποφάσεις
Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον,
ἀφοριζέσ θω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς τῆς Ἐκκ λησίας μας ἐπ’ αὐτοῦ, συγκεκριμέναι
κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω”. Οἱ ἀποφάσεις ἀπαγορεύουσαι τήν μετ ’ αὐτῶν
δέ ἱεροί Κανόνες ἀπαγορεύουσι καί τήν εἴσο κοινωνίαν. Εἶναι κανών τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι
δον εἰσέτι τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν εἰς ὁ ‟κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔσ τω”.
Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας: ‟Μή συγχωρεῖν τοῖς Ὁ δέ ἀείμνηστος Ἀνδροῦτσος λέγει: ‟ὅπου δέν
αἱρετικοῖς εἰσιέναι εἰς τόν Οἶκον τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει ἑνότης ἐν τῇ διδασκαλίᾳ, δέν δύναται
ἐπιμένοντας τῇ αἱρέσει” (τῆς ἐν Λαοδ. ΣΤ΄) νά ὑπάρξῃ ἐκκλησιαστική κοινωνία ἐν προσευχῇ
καί ‟Οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύ καί Μεταλήψει” (Συμβολική, σελ. 307)» (Ο.Τ., ἀρ.
χεσθαι” (αὐτόθι λγ΄), καί ‟Οὐ δεῖ αἱρετικῶν φ. 117, 20-3-1970).
76 77
;;
Καθηγούμ ενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου νά ἀνταλλαγῇ ἀσπασμός κατά τό ‟ἀγαπήσω
Ἀρχιμ. Γεώργιοςλ4«Ἡ ἀνταλλαγή ἀσπασμῶν μεν ἀλλήλους” καί νά ἀπαγγελθῇ ἡ Κυριακή
ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ καί μάλιστα κατά τήν ἱ προσευχή ὑπό τῶν παπικῶν τελουμένης τῆς
εράν στιγμήν τοῦ ‟ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους”, αἱ Ὀρθοδόξου Θείας Λειτουργίας, ταπεινῶς φρο
ἐν τῇ ἡμετέρᾳ Θείᾳ Λειτουργίᾳ συμπροσευχαί νοῦμεν ὅτι δέον νά γράψωμεν ἐπειγόντως εἰς
καί συμμετοχαί ΡΚαθολικῶν διά τῆς ἀπαγγελί τό σεπτόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ὅπως
ας τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, ...πείθει ἡμᾶς, ὅτι πάσῃ θυσίᾳ ἀποφευχθοῦν αἱ ἐνέργεια αὗται ὡς
ἡ κατάστασις ἔχει πολύ χειροτερεύσει καί ὅτι ἀντικανονικαί, ὡς ἀνατρέπουσαι τά ὀρθόδοξα
ἡ de facto Ἕνωσις εὑρίσκεται ἐπί θύραις, ὡς ἐ δόγματα καί τήν ὀρθόδοξον ἐκκ λησιολογίαν,
σχεδίασε καί ἐπρογραμμάτισεν ἡ Β΄ Βατικάνειος ὡς προκαλοῦσαι βαρύτατον σκανδαλισμόν εἰς
Σύνοδος» (Ο.Τ., ἀρ. φ. 426, 10-10-1980). τούς πιστούς ὀρθοδόξους χριστιανούς ἐπί ζημίᾳ
;;
Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἀρ τοῦ κύρους τοῦ σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου
χιμ. Γεώργιος πρός τήν Ἱερά Κοινότηταλλ4 «Ἐ καί ὡς αὐξάνουσαι τάς πιθανότητας σοβαροῦ
πειδή... ἔχει καθιερωθῆ ὡς τυπικόν, νά παραστῇ τραυματισμοῦ τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας» (Ο.Τ.,
παπική ἀντιπροσωπεία πρός συνεορτασμόν, ἀρ. φ. 438., 2-1-1981).
Πάνω: Ἱεροσόλυμα, 15 Ἰανουαρίου 2011. «Ἑβδομάδα Προσευχῆς γιὰ τὴν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν». Οἰκουμενιστικὴ Βοστώνη, 26 Ἰανουαρίου 2014. Οἰκουμενιστικὴ συμπροσευχὴ γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, στὴν ὁποία συμμε
συμπροσευχὴ ποὺ ἐπαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο καὶ τὶς ἑπόμενες ἡμέρες συνεχίζεται τεῖχαν ὁ ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Βοστώνης κ. Μεθόδιος, ὁ Rev. Geffrey Brown τῆς 12ης Βαπτιστικῆς Ἐκκλησίας
σὲ Ἀγγλικανικό, Ἀρμενικό, Λουθηρανικό, Ρωμαιοκαθολικό, Οὐνιτικό, Αἰθιοπικὸ καὶ Κοπτικὸ ναό. Roxbury, ἡ πάστορας Laura Everett τοῦ Συμβολίου Ἐκκλησιῶν Μασσαχουσέτης, ὁ ἡγούμενος τῆς Κοπτικῆς Ἐκκλησίας
τοῦ Ἁγίου Μάρκου. Παραβρέθηκαν ἐπίσης ἀποστολὲς ἀπὸ Κορέα, Οὐγκάντα, Κένυα, Κίνα, Φιλιππίνες, Βιετνάμ, Νι
γηρία, Χαλδαῖοι, Ἰταλία, Βραζιλία, Ἀργεντινή, Γαλλία, Ἀϊτή, Κολομβία, Αἴγυπτο, Συρία, Ἰράκ, Ἰνδία καὶ πολλὲς ἄλλες.
Κάτω: Trier, Γερμανία, 30 Ἰανουαρίου 2012. Ἐκπροσωπήθηκαν Καθολικὲς Ἐκκλησίες sui iuris καὶ ὁμάδες: μαρωνίτες, μελκίτες, syro-malabar, Αἰθιοπίας, Ἐρυθραί
Διεθνὲς οἰκουμενιστικὸ Φόρουμ μὲ συμπροσευχὲς καὶ ὁμιλίες γιὰ τὸν ἄρραφο χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ, στὰ πλαίσια τοῦ ας, Αἰγύπτου, Boston College, Focolare, Νέος Δρόμος, Catholique Alpha, Ἀδελφὲς τοῦ Sain-Joseph, Rédemptorites,
ὁποίου οἱ συμμετέχοντες ἐκπρόσωποι ὑφαίνουν συμβολικὰ τὸν χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ!!! Ἔλαβαν μέρος: Ὀρθόδοξοι, Assomtionnistes, Γραφεῖο Θρησκευτικῆς Ἐκπαίδευσης καὶ πολλὲς ἐνορίες.
Ρωμαιοκαθολικοί, Εὐαγγελιστές, ὁ Γ. Γραμματέας τοῦ Π.Σ.Ε. Δρ. Olav Tveit, Μεθοδιστές, ὁ πρόεδρος τῶν γερμανῶν
ρωμαιοκαθολικῶν Alois Glueck καὶ πολλοὶ ἄλλοι.
78 79
Πάνω καὶ κάτω: Διαθρησκειακὴ συνάντηση καὶ συμπροσευχὴ στὴν Ἀσίζη, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Βατικανοῦ, Πάνω: Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ἐπικεφαλῆς τῆς ὀρθοδόξου ἀντιπροσωπείας, ὁμιλεῖ στὴ διαθρησκειακὴ συ
27 Ὀκτωβρίου 2011. Μὲ συναντήσεις καὶ συμποσευχές, «ντοκουμέντα» καὶ ἐπὶ μέρους ἀποφάσεις- νάντηση καὶ συμπροσευχὴ στὴν Ἀσίζη, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Βατικανοῦ, 27 Ὀκτωβρίου 2011.
δεσμεύσεις γιὰ τὶς ὁποῖες δὲν ἐνημερώνονται κἂν οἱ Σύνοδοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ Κάτω: Συμπροσευχὴ κοινὴ γιὰ ὅλες τὶς θρησκεῖες κατὰ τὴ διάρκεια γεύματος στὴ διαθρησκειακή συνάντηση τῆς
ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, προωθεῖται ἀδιαλείπτως ὁ συγκρητιστικὸς Οἰκουμενισμός. Ἀσίζης, 27 Ὀκτωβρίου 2011.
80 81
Διαχρονικὴ καταδίκη τοῦ Παπισμοῦ
ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
Π
ροβάλλεται συχ νά ἡ ἄποψη ἀπό γοῦν συγγράφειν ἤ συντιθέναι, παρά τήν ὁρι
τήν πλευρ ά τῶν οἰκουμ ενισ τῶν σθεῖσαν παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν ἐν τῇ Νι
ὅτι ὁ παπισμός δέν εἶναι αἵρεση, καέων συναχθέντων πόλει σύν Ἁγίῳ Πνεύματι.
ἐπειδή δέν ἔχει καταδικασθεῖ ἐπι …» (Ἰω. Καρμίρη, Τά δογματικά καί συμβολικά μνημεῖα τῆς Ὀρ
σήμως ἀπό καμμία Σύνοδο τῆς Ἐκκ λησίας μας. θοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμ. 1, Ἐν Ἀθήναις 1952, σελ. 150).
Πρόκειται, βεβαίως, γιά ἐπιχείρημα παντελῶς
Ἅγιος Κύριλλ ος, Πατριάρχης Ἀλ εξαν
ἀνυπόσ τατο καί ἀνακριβές, ἀφοῦ μία σειρά
δρείας, ὁ ὁποῖος προήδρευε τῆς Γ΄ Οἰκουμενι
ἀπό Συνόδους, Ἁγίους καί Πατέρες τῆς Ἐκκ λη
κῆς συνόδου, σέ ἐπισ τολή του πρός τόν Ἰωάννη
σίας ἔχουν καταδικάσει τίς κακοδοξίες καί τίς
Ἀντιοχείας τό 433, γράφει: «Κατ ’ οὐδένα δέ
αἱρετικές πλάνες τῶν παπικῶν.
Εἶναι δέ χαρακ τηρισ τικό ὅτ ι δέν ὑπάρχει τρόπον σαλεύεσ θαι παρά τινων ἀνεχόμεθα
ΚΑΝΕΙΣ Ἅγιος τῆς Ἐκκ λησίας μας πού νά μήν τήν ὁρισθεῖσαν πίστιν, ἤτοι τό τῆς πίστεως σύμ
καταδικάζει τόν παπισμό. Δέν ὑπάρχει ΚΑΝΕΙΣ βολον, παρά τῶν ἁγίων ἡμῶν πατέρων τῶν ἐν
Ἄνω: Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος ὑπογράφει Κοινὴ Δήλωση μὲ τὸν Ἀρχιραββίνο τοῦ Ἰσραὴλ κ. Yona
πατέρας καί σύγχρονος ἁγιασμένος Γέροντας Νικαίᾳ συνελθόντων κατά καιρούς, οὔτε μήν
Metzger (Κύπρος 6 Δεκεμβρίου 2011). Στὴν Δήλωση ἀναφέρεται: «...ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου καὶ ὁ Κυπριακὸς λαὸς
πού νά μήν καταδικάζει τίς παπικές πλάνες. ἐπιτρέπομεν ἑαυτοῖς ἤ ἑτέροις ἤ λέξιν ἀμεῖψαι
δὲν συμμετεῖχε ποτὲ στὴ συστηματικὴ ἀπόρριψη τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, σὲ κατηγορίες γιὰ συλλογικὴ ἐνοχὴ γιὰ θεοκτο
νία καὶ προβαίνουμε στὴν ἀποκήρυξη παρόμοιων ἐνεργειῶν ποὺ εἶναι ἀσύμβατες μὲ τὴ διδασκαλία τῶν Γραφῶν. Εἶναι ΟΜΟΦΩΝΗ, ὁμόθυμη καί διαχρονική ἡ τῶν ἐγκειμένων ἐκεῖσε ἤ μίαν γοῦν παραβῆναι
Ἐξ ἄλλου, θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε περαιτέρω ὅτι ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ ποτὲ δὲν προέβη σὲ ἐχθρικὲς ἐνέργειες
ἀπόρριψη καί ἡ καταδίκη τῶν δοξασιῶν τοῦ πα συλλαβήν, μεμνημένοι τοῦ λέγοντος, μή μέταιρε
ἐναντίον τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ, ἀλλὰ ἐπεδείκνυε συνεχῶς τὴ στήριξή του πρὸς αὐτόν» (http//www.churchofcyprous.org.cy/
πισμοῦ. Ἡ πρώτη καί μεγάλη κακοδοξία του ἦταν ὅρια αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες σου· οὐ γάρ
print.php?type=article&id=2055)
ἡ προσθήκη τοῦ Filioque καί μετά ἀκολούθησαν ἦσαν αὐτοί οἱ λαλοῦντες, ἀλλά τό Πνεῦμα τοῦ
Κάτω: 9η Διαθρησκειακή Συνάντηση στὸ Κατάρ 24-26 Ὀκτωβρίου 2011. πλῆθος πλανῶν καί αἱρετικῶν δοξασιῶν. Εἶναι Θεοῦ καί Πατρός, ὅ ἐκπορεύεται μέν ἐξ αὐτοῦ,
ὅμως σαφής σέ ὅλες τίς Οἰκουμενικές Συνόδους ἔστι δέ οὐκ ἀλλότριον τοῦ Υἱοῦ, κατά γε τόν τῆς
ἡ ἀπαγόρευση ὁποιασδήποτε προσθαφαίρεσης οὐσίας λόγον» (Ἰω. Ρωμανίδη, Δογματική καί Συμβολική
στό Σύμβολο τῆς Πίσ τεως: Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμ. Β΄, ἐκδ.
Πουρναρᾶ Θεσ/κη 20004, σελ. 36).
Β’ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Κωνσ ταντι-
νουπόλει (381): A’ Κανών: «Ὥρισαν οἱ ἐν Κων Δ’ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Χαλκηδόνι
σταντινουπόλει συνελθόντες ἅγιοι Πατέρες, μὴ (451): «Τούς δέ τολμῶντας….παραδιδόναι ἕ
ἀθετεῖσθαι τὴν πίστιν τῶν Πατέρων τῶν τρια τερον Σύμβολον…ἀναθεματίζεσ θαι αὐτούς»
κοσίων δέκα ὀκτώ, τῶν ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας (Ἰω. Ρωμανίδη, Δογματική καί Συμβολική Θεολογία τῆς Ὀρ
συνελθόντων· ἀλλὰ μένειν ἐκείνην κυρίαν, καὶ θοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμ. Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ Θεσ/κη
ἀναθεματισθῆναι πᾶσαν αἵρεσιν...» (Ἰω. Καρμίρη, 2000, σελ. 41).
Τά δογματικά καί συμβολικά μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς
ΣΤ’ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Κωνσ ταν
Ἐκκλησίας, Τόμ. 1, Ἐν Ἀθήναις 1952, σελ. 135).
τινουπόλει (680-681): «τούς δέ τολμῶντας ἤ
Ἡ ρητή καί κατηγορηματική αὐτή ἀπαγόρευ
συντιθέναι πίστιν ἑτέραν…ἤ διδάσκειν ἤ παρα
ση γιά προσθαφαιρέσεις στό Σύμβολο τῆς Πίστε
διδόναι ἕτερον σύμβολον…ἤ καινοφωνίαν, ἤτοι
ως ἐπαναλαμβάνεται σέ ὅλες τίς Οἰκουμενικές
λέξεως ἐφεύρεσιν, πρός ἀνατροπήν εἰσάγειν τόν
Συνόδους καί συγκεκριμένα:
νυνί παρ’ ἡμῶν διορισθέντων ... εἰ μέν ἐπίσκο
Γ’ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Ἐφέσῳ (431): ποι…ἀλλοτρίους εἶναι τῆς ἐπισκοπῆς…ἤ λαϊκοί,
«…ἑτέραν πίσ τιν μηδενί ἐξεῖναι προφέρειν ἤ ἀναθεματίζεσθαι αὐτούς» (Ἰω. Ρωμανίδη, Δογματι
82 83
κή καί Συμβολική Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Συνεκλήθη γιά νά ἀπαντήσει στόν «θεολογικό
Τόμ. Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ Θεσ/κη 2000, σελ. 71). Τόμο» τοῦ αὐτοκράτορα Μιχαήλ Η’ τοῦ Παλαι
ολόγου, ὁ ὁποῖος –γιά πολιτικούς λόγους- ἤθε
Πενθέκτη καί Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν
λε τήν ἕνωση μέ τήν Ρώμη καί πίεζε ἀφόρητα
Νικαίᾳ (787): «Οὐδέν ἀφαιροῦμεν, οὐδέν προστί
τούς Ἐπισκόπους γιά νά πετύχει τό σκοπό του.
θεμεν, ἀλλά πάντα τά τῆς Καθολικῆς (=ὀρθοδόξου)
Στήν ἀπάντηση τῆς Συνόδου ἀναφέρεται ὅτι
Ἐκκλησίας ἀμείωτα διαφυλάττομεν». «Ἡμεῖς τούς
«οἱ Λατῖνοι εἶναι αἱρετικοί» καί ὅτι ἡ ἀντίθεση
προστιθέντας τι ἤ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Καθολικῆς
στήν ἕνωση ὀφείλεται στήν ἐπιμονή τους, στίς
Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν» (Ἰω. Ρωμανίδη, Δογματική
καινοτομίες καί στίς αἱρέσεις τους. (Οἱ ἀγῶνες τῶν
καί Συμβολική Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμ.
μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον
Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ Θεσ/κη 2000, σελ. 119,122).
Ὄρος 2003, σελ. 229-230).
Η’ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Κωνσταντι Α’ Σύνοδος 1282 ἐν Βλαχέρναις Κων
νουπόλει (879-880): «Εἰ δέ τις ἑτέραν ἔκθεσιν, σταντινουπόλεως: Ἡ Σύνοδος καθήρεσε τούς
παρά τοῦτο δή τό ἱερόν Σύμβολον …τολμήσειεν Ἰω. Βέκκο καί Κ. Μελιτηνιώτη.
ἀναγράψασθαι…καί ῥήμασι νόθοις ἤ προσθή Β’ Σύνοδος 1285 ἐν Βλαχέρναις Κων/
καις ἤ ἀφαιρέσεσι τήν ἀρχαιότητα… παντελεῖ πόλεως: Ἡ Σύνοδος καταδίκασε τήν αἵρεση
καθαιρέσει τοῦτον καθυποβάλλομεν…» (Ἰω. Ρω τοῦ Filioque.
μανίδη, Δογματική καί Συμβολική Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Κα Σύνοδος 1324 ἐν Νυμφαίῳ: Συνέταξε
θολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμ. Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ Θεσ/κη 2000, σελ. 137). ὅρο ὀρθοδοξίας «Εἰς τήν ἐκπόρευσιν τοῦ Ἁγίου
Ἀκόμη καί οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πνεύματος», διά τοῦ ὁποίου ἀπορρίπτονται οἱ
Ρώμης, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν στήν Η΄ Οἰκουμενι λατινικές κακοδοξίες.
Πάνω: Ὁ Ἅγιος Φώτιος ὁ Μέγας, Πατριάρχης Κωνστα κή Σύνοδο, χαρακτήρισαν ὁποιαδήποτε προσθήκη Σύνοδος 1441 ἐν Ρωσίᾳ Πάνω: Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός. Λεπτομέρεια
ντινουπόλεως. Λεπτομέρεια ἀπὸ εἰκόνα τοῦ τέμπλου Σύνοδος 1443 ἐν Ἱεροσολύμοις: Οἱ δύο ἀπὸ εἰκόνα τοῦ τέμπλου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ
τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὴν Αἴγινα.
στό Σύμβολο τῆς Πίστεως «ὕβριν τῶν Πατέρων τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὴν Αἴγινα.
ἀναπολόγητον» (Mansi 17A καί 18Α, 516 C). αὐτές σύνοδοι καταδίκασαν τήν ἑνωτική ψευ
Κάτω: Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Τίς παπικές πλάνες καταδίκασαν καί οἱ Σύ δοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. Κάτω: Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Φορητὴ εἰκό
Θεσσαλονίκης. νοδοι τῶν ἐτῶν 1341, 1347 καί 1351, οἱ ὁποῖες Σύνοδος 1450 ἐν Κωνσ ταντινουπόλ ει: να τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικοδήμου Γουμενίσσης.
συναποτελοῦν τήν Θ’ Οἰκουμενική Σύνοδο. καταδίκη τῆς ἑνωτικῆς Συνόδου Φερράρας-
Φλωρεντίας καὶ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν
Θ’ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Κωνσ ταντι τῶν Λατίνων.
νουπόλει (1351): ἐπικύρωσε τήν διδασκαλία Σύνοδος 1484 ἐν Κωνσταντινουπόλει
τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τῶν ἡσυ Σύνοδος 1642 ἐν Κωνσταντινουπόλει
χασ τῶν καί καταδίκασε τίς φραγκολατινικές Σύνοδος 1672 ἐν Ἱεροσολύμοις
πλάνες τῶν Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ, Γρηγορίου Σύνοδος 1722 ἐν Κωνσταντινουπόλει
Ἀκινδύνου καί Νικηφόρου Γρηγορᾶ. Σύνοδος 1727 ἐν Κωνσταντινουπόλει
Οἱ κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ ἀπασ χόλησαν Σύνοδος 1755 ἐν Κωνσταντινουπόλει
καί ἄλλ ες Τοπικές Συνόδους πού ἀποφάνθη Σύνοδος 1838 ἐν Κωνσταντινουπόλει
καν ξεκάθαρα καί χαρακ τήρισαν τόν Παπισμό Ἀπάντηση τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατο
αἵρεση. λῆς πρός τόν Πάπα Πίο Θ’, 1848
Σύνοδος 1895 ἐν Κωνσταντινουπόλει
Τοπικὲς Σύνοδοι Πανορθόδοξο συνέδριο στήν Μόσ χα
Σύνοδος τοῦ Λατερανοῦ (649 μ.Χ.) τοῦ 1948
Σύνοδος τοῦ 867 ἐν Κωνσταντινουπόλει Περισσότερα στοιχεῖα γιά τίς συνοδικές κατα
Σύνοδος τοῦ 1009 ἐν Κωνσταντινουπόλει δίκες τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ ὑπάρχουν στίς
Σύνοδος τοῦ 1054 ἐν Κωνσταντινουπόλει σχετικές μελέτες τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου
Σύνοδος τοῦ 1089 ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐλευθερουπόλεως κυροῦ Ἀμβροσίου (http://www.
Σύνοδος τοῦ 1170, ἐν Κωνσταντινουπόλει impantokratoros.gr/BD7FE22A.el.aspx), τοῦ π. Ἀναστασίου Γκο
Σύνοδος 1273 ἐν Κωνσ ταντινουπόλ ει. τσόπουλου: Ὁ παπισμός εἶναι αἵρεση, ὁμόφωνη ἡ γνώμη τῶν
84 85
Ἁγίων (http://www.oodegr.com/oode/papismos/airesi1.htm) καί Λατίνων, ἀλλ’ ἤ ὅτι εἰσίν, οὐ μόνον σχισματικοί, Ἁγιορείτης, ὁ βίος καί τά ἔργα του, ἐκδ. Παπαδημητρίου 1990, σελ.
τοῦ κ. Παν. Σημάτη: Εἶναι αἵρεση ὁ παπισμός, τί λένε οἱ ἀλλά καί αἱρετικοί» (ΚΕ΄ Συνεδρίαση Συνόδου Φερράρας- 234). «...λέγομεν ὅτι τό τῶν Λατίνων βάπτισμα εἶ
Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἐκδ. Τῆνος. Φλωρεντίας, Πηδάλιον, σελ. 55). ναι ψευδώνυμον βάπτισμα καί διά τοῦτο, οὔτε
κατά τόν λόγον τῆς ἀκριβείας εἶναι δεκτόν, οὔτε
Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας Ἅγιος Γερμανός ὁ νέος Πατριάρχης Κων-
κατά τόν λόγον τῆς οἰκονομίας. Δέν εἶναι δεκτόν
σταντινουπόλεως.
ό ἴδιο ὁμόφρονες καί κατηγορηματικοί στήν
Τ καταδίκη τοῦ παπισμοῦ εἶναι καί οἱ Ἅγιοι
Ἅγιοι Ραφαήλ καί Νικόλαος: Ἀρνήθηκαν
νά λάβουν μέρος στό συλλείτουργο μέ τόν ἀν
κατά τόν λόγον τῆς ἀκριβείας, α΄ διατί εἶναι αἱ
ρετικοί. Ὅτι οἱ Λατῖνοι εἶναι αἱρετικοί, δέν εἶναι
τῆς Ἐκκλησίας μας: καμμία χρεία ἐπί τοῦ παρόντος νά κάμωμεν
τιπρόσωπο τοῦ πάπα τόν καρδινάλιο Ἰσίδωρο
Μ. Φώτιος, Πατριάρχης Κωνσταντινου στήν ἐκκ λησία τῆς Ἁγίας Σοφίας, τό 1452. Γιά καμμίαν ἀπόδειξιν. Αὐτό γάρ τοῦτο, ὅπου τόσον
πόλεως (866): «Ποιός δέ θά κλείσει τά αὐτιά τήν στάση τους αὐτή ἐξορίσ τηκαν στήν Αἶνο. μῖσος καί τόσην ἀποστροφήν ἔχομεν ἤδη τόσους
του στό ἄκουσμα τῆς ὑπερβολικῆς αὐτῆς βλα αἰῶνας πρός αὐτούς εἶναι μία φανερά ἀπόδειξις,
Ἅγ. Συμεών, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονί ὅτι ὡς αἱρετικούς τούς βδελυττόμεθα.....β΄ οἱ Λα
σφημίας (τοῦ filioque) ἡ ὁποῖα ἐναντιώνεται στά
κης (15ος αἰ.): χαρακτηρίζει τούς Δυτικούς ὡς τῖνοι εἶναι ἀβάπτιστοι, διατί δέν φυλάττουσι τάς
Εὐαγγέλια, ἀντιτάσσεται στίς ἁγίες Συνόδους,
αἵρεση πού «ἀνεβλάστησεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τρεῖς καταδύσεις εἰς τόν βαπτιζόμενον, καθώς
ἀπορρίπτει τούς μακαρίους καί Ἁγ. Πατέρες…
ὕστερον ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον». (Συ ἄνωθεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παρά τῶν Ἁγίων
αὐτούς τούς ἀπατεῶνες καί θεομάχους κατα
μεών Ἀρχιεπισκόπου Θεσ/κης, Τά ἅπαντα, Ἀκριβής Ἀποτύπωσις Ἀποστόλων παρέλαβεν. (Σχόλια στόν ΜΖ΄ Κανόνα τῶν
δικάσαμε μέ συνοδική καί θεία ψῆφο. Καί δέν
ἐκ τῆς ἐν ἔτει 1882 γενομένης τετάρτης ἐκδόσεως, ἐκδ. Β. Ρηγο Ἁγ. Ἀποστόλων», Πηδάλιον, ἐκδ. Ρηγόπουλου, 1991, σελ. 55,56).
ἀποφανθήκαμε στηριζόμενοι στίς δικές μας
πούλου, Θεσ/κη, σελ. 32-40).
κρίσεις. Φέραμε στό φῶς καί ἐκθέσαμε πάλι Ἅγ. Ἀθανάσιος Πάριος: «Ἐπειδή ἡ κακί
σέ ὅλους τήν ὁρισμένη ἀπό τίς μέχρι τώρα Συ Ὁ μεγάλος δάσκαλος τοῦ Γένους μας, ὁ στη αὐτή αἵρεσις [παπισμός]… ζῶσα καθ’ ἡμᾶς
νόδους καί τούς ἀποστολικούς θεσμούς καταδί ἱερομάρτυς καί ἰσαπόστολος Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ ἐστι, καί οὐδέ παύεται λυποῦσα καί ταράττουσα
κη…» (Ὁ πειρασμός τῆς Ρώμης, ἔκδ. Ἱ.Μονῆς Κουτλουμουσίου, Αἰτωλός (1779) θεωροῦσε τόν παπισμό ἕναν τήν καθ’ ἡμᾶς ἁγίαν Ἐκκλησίαν… Τούτου χάριν ὁ
Ἅγιον Ὄρος, σελ. 25-39). ἀπό τούς μεγαλύτερους ἐχθρούς τῆς πατρίδας περὶ αὐτῆς ἢ κατ’ αὐτῆς ἐνταῦθα λόγος φαίνεται
μας τό ἴδιο ἐπικίνδυνο μέ τόν Τοῦρκο κατακτητῆ. ὤν ἀκόλουθος καὶ ἀναγκαῖος, οὐχ ἵνα Λατίνους
Ὅσιος Μελέτιος Γαλησιώτης: Παρουσιά
Γι’ αὐτό καί διεκήρυσσε: «Ὁ ἕνας Ἀντίχριστος νῦν μετὰ χιλιετίαν σχεδὸν πείσωμεν μεταμαθεῖν
στηκε ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα Μιχαήλ Η’ καί
εἶναι ὁ Πάπας» (Διδαχή Η΄), «τόν Πάπα νά τὴν ἀλήθειαν, τοῦτο γὰρ οἶμαι ἀδύνατον, ἀλλὰ
δήλωσε ὅτι αὐτός καί ὁ συνασκητής του ὅσιος
καταρᾶσθε, γιατί αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία» ἵνα τοὺς ἡμετέρους ἀσφαλίσωμεν, ὥστε μὴ ὑπὸ
Γαλακ τίων «δέν συγκοινωνοῦν μέ τήν αἵρεση
(Προφητεία).
τοῦ Λατινισμοῦ». Στό τέλος βασανίστηκε καί τοῦ τῶν συνήθων αὐτοῖς σοφισμάτων καὶ ψευδο
ἔκοψαν τήν γλώσσα (Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπέρ τῆς Οἱ Ἅγιοι Κολλυβάδες εξηγήσεων παρασύρεσθαι εἰς τὴν ἀπώλειαν».
Ὀρθοδοξίας, ἐκδ. Ἱ.Μονῆς Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 2003, σελ. 238). Ὁ Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης κατά τόν
θεναρή ἀντίσ ταση στόν ἐκτουρκισμό καί τόν
Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς (14ος αἰ): «Ὀ Σ ἐξουνιτισμό τοῦ λαοῦ μας στά δύσκολα καί ἴδιο τρόπο ἐκφράζεται: «(Οἱ Λατῖνοι), κατά
μέν τάς ἄλλας διαφοράς σχισματικοί, κατά δέ
νίνησι τό παράπαν’ οὐδέν καί παρ’ αὐτῶν τῶν σκληρά χρόνια τῆς τουρκοκρατίας ἐπέδειξαν οἱ
οὐρανίων νόων σκευάζηται καί προσάγεται κολλυβάδες Ἅγιοι καί πατέρες, οἱ ὁποῖοι συνέβα τήν μόνην τήν τοῦ πνεύματος καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ
τό τῆς ψευδοδοξίας ἴαμα» (Γρηγορίου Παλαμᾶ, Περί λαν τά μέγισ τα στόν πνευματικό ἀναβαπτισμό ἐκπόρευσιν αἱρετικοί εἰσίν...» (πρωτοπρ., Μεταλλη
ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Λόγος Β΄, ΕΠΕ 1, σελ. 184). καί τήν ἀναγέννηση τοῦ ἔθνους μας. Ὁμόφωνη νός Γ., Ὁμολογῶ ἕν Βάπτισμα, σελ. 59).
ἦταν ἡ καταδίκη τῶν αἱρέσεων τοῦ παπισμοῦ ἀπό Κωνσ ταντ ῖν ος Οἰκον όμ ος ἐξ Οἰκον ό
Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός (1440): «αἱρε
τούς κολλυβάδες στήν πληθώρα τῶν συγγραμ μων: «(οἱ Λατῖνοι) ὄντες αἱρετικοί καί οὐ μόνον
τικοί εἰσί ἄρα καί ὡς αἱρετικούς αὐτούς ἀπεκό
μάτων τους. Σταχυολογοῦμε ἐντελῶς ἐνδεικτικά: σχισματικοί... αἱρετικῶς κακοδοξοῦσιν ἐν ἄλλοις,
ψαμεν… φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τίς ἀπό
ὄφεως … τούς χριστοκάπηλους καί χριστεμπό Ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης (18ος αἰ.): «... καί μάλιστα περί τήν τοῦ θείου συμβόλου ὁμο
ρους» (Ἰω. Καρμίρη, Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα, σελ. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκεῖνοι ὅπου συναναστρέφονται λογίαν». Διό καί ὁμιλεῖ περί «παπιστικῆς αἱρέσε
353-362). «Ἡμεῖς δι’ οὐδέν ἄλλο ἀπεσχίσθημεν τῶν μέ τούς Λατίνους καί ἀκούουν τάς ψευδολογίας ως» (πρωτοπρ., Μεταλληνός Γ., Ὁμολογῶ ἕν Βάπτισμα, σελ. 60).
των καί τά ἄλλα ἀπατηλά τους λόγια, δύνανται
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Γραικός.
νά ὠφεληθοῦν μεγάλως εἰς αὐτήν τήν πίστιν καί
Πάνω: Ἡ Σύναξη τῶν Ὁσίων Κολλυβάδων Πατέρων. τήν εὐσέβειαν... διατί θέλουν καταλάβει ἐξ αὐ Ἅγ. Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως
Κάτω: Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου, τοῦ πόσον μισητή καί βλάσφημος εἶναι ἡ τούτων (1920): «Λέγοντας ὁ Πάπας πώς εἶναι ἡ κεφαλή
Ἅγιον Ὄρος. αἵρεσις» (Μον. Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ἅγιος Νικόδημος ὁ τῆς Ἐκκλησίας, ἐξόρισε ἀπό τή Δυτική Ἐκκλησία
86 87
τόν Χριστό … Αὐτός ὁ ὑπερβολικός τύφος τοῦ Πάπα, Θεόδωρος Βαλσαμών (12ος αἰ): «Ἐπεί οὖν
αὐτή ἡ μοναρχομανία του γέννησε τόσες αἱρέσεις» πρό χρόνων πολλῶν ἀπεσχίσθη τῆς δυτικῆς Ἐκκλη
(Ἁγίου Νεκταρίου, Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος, σίας (τῆς Ρώμης φαμέν) τό περιώνυμον ἄθροισμα
Τόμ. Α΄, Ἀθῆναι 2002 σελ. 84). ἐκ τῆς τῶν ἑτέρων τεσσάρων ἁγίων πατριαρχῶν
πνευματικῆς κοινωνίας, καί ἀπεσχοινίσθη πρός ἔθη
Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: Ὁ σύγχρονός μας
καί δόγματα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ὀρθο
καί μεγάλος Δογματολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας στό
δόξων ἀλλότρια. Διά γάρ τοῦτο οὔτε ἐν ταῖς θείαις
σπουδαιότατο καί πολυσήμαντο συγγραφικό του
ἱεροτελεστίαις, κοινῆς τῶν πατριαρχικῶν ὀνομάτων
ἔργο ἔχει καταδικάσει ὅλες τίς πτυχές τοῦ σύγχρο
ἀναφορᾶς ὁ πάπας ἠξίωται, οὐκ ὀφείλει γένος Λατινι
νου δυτικοῦ οὑμανισμοῦ καί ἀθεϊσμοῦ, πού εἶναι
κόν ἐκ χειρός ἱερατικῆς διά τῶν θείων καί ἀχράντων
ἀπότοκα τοῦ παπισμοῦ καί τῆς διαστρεβλώσεως πού
μυστηρίων ἁγιάζεσθαι· εἰ μή κατάθηται πρότερον
ἔχει ἐπιφέρει στήν χριστιανοσύνη τῆς Δύσεως. Ἔχει,
ἀπέχεσθε τῶν Λατινικῶν δογμάτων τε καί συνηθει
ἐπίσης, στιγματίσει ὡς «παναίρεση», τήν σύγχρονη
ῶν καί κατά κανόνας κατηχηθῇ καί τοῖς ὀρθοδόξοις
αἵρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ: «Ὁ παπισμός μέ τήν
ἐξισωθῇ» (PG, 138, 968).
ἠθική του εἶναι κατά πολύ ἀρειανισμός … τό δόγμα
περί ἀλαθήτου τοῦ Πάπα εἶναι ὄχι μόνο αἵρεσις ἀλ Ἰωσήφ, Πατριάρχης Κωνσ ταντινουπόλεως
λά παναίρεσις... μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία (1430): «Οὐκ ἔχουσι τοίνυν ἀπολογίαν οἱ Ἰταλοί εὔλο
κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ». (Ἰ. Πόποβιτς, Ἄνθρω γον περί τῆς ἑαυτῶν πλάνης. Αὐτοί γάρ ἑαυτοῖς πλάνη
πος καί Θεάνθρωπος, μτφ. Ἀθ. Γέφτιτς, ἐκδ. Ἀστήρ, Ἀθήνα, 19705 , σσ καί ἀπώλεια γεγόνασι. Καί οὐ μόνον εἰς τό Πνεῦμα
141-162). «Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους βλασφημοῦσι τό Ἅγιον, ἀλλά καί πᾶσαν ἀσέβειαν
ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, κατεργάζονται… μή οὖν συμπεριενεχθῶμεν τοῦτοις…
τοῦ Πάπα… Ὁ παπισμὸς μὲ τὴν ἠθική του εἶναι κατὰ ἵνα μή καί ἡμεῖς τῷ διαβόλῳ προστεθησόμεθα… Πῶς
πολὺ ἀρειανισμὸς… τὸ δόγμα περὶ ἀλαθήτου τοῦ γάρ ἕνωσις ἔσται ἡμῖν μυρίων μεσεμβελούντων δογ
Πᾶπα εἶναι ὄχι μόνο αἵρεσις ἀλλὰ παναίρεσις. Διότι μάτων μεταξύ ἡμῶν;» (Ἀ. Δημητρακόπουλου, Ἡ ἱστορία τοῦ
καμία αἵρεσις δὲν ἐξηγέρθη τόσο ριζοσπαστικῶς καὶ σχίσματος, ἐκδ. Τῆνος 1996, σσ. 89,161).
τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ
Ἰωσήφ Βρυέννιος (1431): «τοῦτο (τό filioque)
καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ παπισμὸς
παρασυναγωγήν πᾶσαν ἔτεκεν. Τοῦτο πᾶσαν αἵρε
διὰ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα-ἀνθρώπου. Δὲν ὑπάρχει
σιν εἰσήγαγεν … τῆς παραδόσεως πάντων τῶν ἁγίων
ἀμφιβολία. Τὸ δόγμα αὐτο εἶναι αἵρεσις τῶν αἱρέσεων,
ἐναντιότης ἐστί καί τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἀνατρο
μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεαν
πή» (Ν. Ἰωαννίδη, Ὁ Ἰωσήφ Βρυέννιος, Βίος-ἔργο-διδασκαλία, Ἀθήνα
θρώπου Χριστοῦ». (Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅ.π., σ. 141-162).
1985, σελ. 189-190).
Θεολόγοι, Κανονολόγοι, Κληρικοὶ Γεννάδιος Σχολάριος, Πατριάρχης Κωνσταν
ά βήματα τῶν Ἁγίων μας ἔχουν ἀκολουθήσει καί τινουπόλεως (15ος αἰ.): «Εἰ μετά τῶν Λατίνων ἑνω
Τ πολλοί ἔγκριτοι Θεολόγοι, Κανονολόγοι καί Κλη θήσεσ θε οὕτως, καί τοῦ Θεοῦ χωρισ θήσεσ θε καί
ρικοί διαφόρων ἐποχῶν: ἀδοξίαν αΐδιον ὑποστήσεσθε» (Ἀ. Δημητρακόπουλου, Ἡ
ἱστορία τοῦ σχίσματος, ἐκδ. Τῆνος 1996, σ. 196).
1. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, ὁ Κολλυβάς, ἕνας ἀπὸ τοὺς Σίλβεσ τρος Συρόπουλος, Μ. Ἐκκ λησιάρχης
ἀξιολογώτερους Ἕλληνες θεολόγους καὶ λογίους τοῦ 18ου Κωνσταντινουπόλεως (15ος αἰ.): «Ἡ τῶν Λατίνων
αἰώνα. διαφορά αἵρεσις ἐστί καί οὕτως εἶχον αὐτήν οἱ πρό
2. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως, ὁ ἐν
Αἰγίνῃ, ὁ πιὸ προσφιλὴς ἅγιος τοῦ 20οῦ αἰώνα, διαπρεπὴς
θεολόγος καὶ Ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. 1. Ὁ Κωνσταντῖνος Οἰκονόμος ὁ ἐξ Οἰκονόμων. Ὁ ἀκούραστος
3. Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, μεγάλη θεολογικὴ μορφὴ τῆς καὶ χαλκέντερος Κληρικός, Θεολόγος, Ρήτορας, Διδάσκα
Σερβικῆς Ἐκκλησίας καὶ Πατέρας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλη λος καὶ Πατριώτης τοῦ Γένους.
σίας μας. Ὁ θεολογικός του λόγος ἐναντίον τῶν παπικῶν 2. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Γραικός.
ἦταν πάντοτε πολὺ αὐστηρός ἀφοῦ τοὺς εἶχε ζήσει ἀπὸ 3. Ὁ Γεννάδιος Σχολάριος, ὁ πρῶτος Πατριάρχης Κωνστα
κοντὰ μέσῳ τῆς Οὐνίας ποὺ ἀποδείχθηκε πραγματικὴ ντινουπόλεως μετὰ τὴν Ἅλωση τοῦ 1453 ἀπὸ τοὺς Ὀθω
μάστιγα γιὰ τὴν πατρίδα του. μανούς.
88 89
ἡμῶν». (Πηδάλιον Ἀγαπίου Ἱερομονάχου καί Νικοδήμου μοναχοῦ, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσ/ γιὰ νὰ γίνεται ντόρος καὶ νομίζουν ὅτι θὰ προβάλουν ἔτσι τὴν Ὀρθοδοξία,
νίκη 1991, σελ. 55). μὲ τὸ νὰ γίνουν δηλαδὴ ταραμοσαλάτα μὲ τοὺς κακοδόξους. (Ἀπόσπασμα
ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο», Λόγοι Α΄, σελ. 347-349, Ἐκδόσεις
Σύγχρονοι Γέροντες Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης)
λλά καί σύγχρονες ἁγιασμένες μορφές Γερόντων ἔχουν καταδικάσει Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης: «Ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί
Ἀ τίς κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ: ας, αἱ λεγόμεναι Ἀνατολικαί ἤ Δυτικαί ἀποτελοῦν αἱρετικά ἀθροίσματα
μικρά ἤ μεγάλα, σώματα νοσοῦντα ποικίλως καί ἄλλα ἐντελῶς νεκρά...
Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης: «Ἐκτός δέ τῶν... καινοτομιῶν, αἵ Κατόπιν ὅλων αὐτῶν εἶναι πολύ περίεργον, πῶς ἐλπίζεται μία προσέγ
τινες ἀπεδείχθησαν ὅτι ἦσαν ἀποκυήματα τοῦ παλαιοῦ πτερνιστοῦ, ἤδη γισις τῆς Ἐκκλησίας μετά τοῦ παπισμοῦ, ὅταν ἡ πτῶσις του θεωρεῖται ἡ
προδίδεσθε ἄκοντες καί μή, καί κατά τοῦτο ἐπιτρέψατέ μοι νά Σᾶς εἴπω, Τρίτη εἰς τήν ἱστορίαν, μετά τήν πτῶσιν τῶν πρωτοπλάστων καί κατόπιν
οἱ προστυχώτεροι τῶν ψευδοδιδασκάλων, ἀποπειρώμενοι δελεάζειν τούς τοῦ Ἰούδα, ὡς λέγει ὁ Πόποβιτς; Ἤ πῶς δύναται νά γίνῃ διάλογος μέ τόν
ἁπλοϊκωτέρους διά ποικίλων ὑπούλων ὑποσχέσεων, τά πάντα θεμιτά προτεσταντισμόν, ὅταν ἡ πτῶσις του εἶναι τόσον μεγάλη, ὥστε πολλοί ἐκ
ἡγούμενοι καί ἐπιτρέποντες πρός ἕνωσιν, ἐάν καί μόνον ἀναγνωρισθῇ ὁ τῶν ἀντιπροσώπων του νά ἔχουν ἐν πολλοῖς ὑπερβάλλει εἰς ἀρειανισμόν
τῆς Ῥώμης Πάπας ὡς ὑπέρτατος καί ἀλάθητος Ἄρχων καί κυρίαρχος τῆς καί αὐτόν τόν Ἄρειον;» (Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀριθμ. φύλλου 97, 10 Φεβρουαρίου 1969).
Καθόλου Ἐκκλησίας καί μόνος ἐπί τῆς γῆς ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ
καί πηγή πάσης χάριτος!!!» (Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτου, Ἐξ ἐρήμου διατυπώσεις, Γέρων Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν
Τόμος Ε΄, ἐκδ. Μοναστικῆς ἀδελφότητος Δανιηλαίων 1985, σελ. 85-86). πατριάρχη Ἀθηναγόρα: «Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ αἱρετικὸς Πάπας νὰ εἶναι
ὁ Πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς Χριστιανοσύνης καὶ Ὑμεῖς ὁ δεύτερος; Πότε ἡ
Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης: «Καί πρέπει ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νά Ἐκκλησία ἡμῶν συνηρίθμησεν ὁμοῦ μετὰ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων
παραιτηθῶμεν παντός διαλόγου πρός αἱρετικούς, κατά τήν ὀρθήν συμ τούς Ἐπισκόπους τῶν αἱρετικῶν; Δογματικῆς καὶ κανονικῆς ἀκριβείας
βουλήν τοῦ Θεορρήμονος Ἀποστόλου Παύλου, «αἱρετικόν ἄνθρωπον γλῶσσαν ὁμιλεῖτε ἢ εὐελίκτου διπλωματικῆς ὑποκρισίας; Ἐπίσκοπος εἶ
μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξήσ τρα σθε ἢ διπλωμάτης; Πῶς δ’ ἀκόμη εἶναι δυνατὸν νὰ αἴρωνται αἱ κανονικαὶ
πτεν ὁ τοιοῦτος ἁμαρτάνων ὤν αὐτοκατάκριτος... Πρός τί λοιπόν ἡ τόση τῆς Ἐκκλησίας ποιναί, ὅταν τὸ ἀντικείμενον αὐτῶν (ἡ αἵρεσις) οὐ μόνον
προθυμία πρός μετάβασιν εἰς Ρώμην, πρός τί ἡ ἐπίμονος ἐκζήτησις ὑφ’ ἐξακολουθῆ νὰ ὑπάρχει, ἀλλὰ καὶ αἰσίως αὔξεται καὶ μεγενθύνεται καὶ
ἡμῶν διαλόγων; πρός τί τόσον ἡ κακοπαθοῦσα καί παραποιουμένη κατά γαυριᾶ;» (http://www.impantokratoros. gr/0E59A0BF.el. aspx).
Θεόν ἀγάπη; Δέν μᾶς σωφρονίζουν τά παθήματα τῆς Φερράρας καί τῆς
Φλωρεντίας; Δέν ἐλάβομεν εἰσέτι πεῖραν τῆς Λατινικῆς στρεψοδικίας Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: «Τήν στάσιν αὐτήν ἐτήρησεν ἡ Ἐκ
καί τῆς ὑπερηφανείας; Δέν διεκρίναμεν τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί κλησία ἀνέκαθεν καί ἔναντι τοῦ παπισμοῦ. Ἠσθάνετο ἡ Ἐκκλησία ὅτι
ὑποκρισίας ἐν τῇ πίστει; (Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀριθμ. φύλλου 76, Ἰούνιος 1967) ἡ παρέκλισις τοῦ παπισμοῦ δέν συνίσταται μόνον εἰς τήν χρῆσιν δια
φόρου διοικητικοῦ συστήματος ἤ διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν ἐθίμων,
Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος: «Ἐὰν ὁ Πάπας θέλη ἕνωσιν, νὰ ἀ ἀλλ’ ὅτι ἐπρόκειτο περί μιᾶς βαθυτέρας ἀλλοιώσεως τοῦ εὐαγγελικοῦ
ναγνωρίση καὶ ὁμολογήση ὅλας τὰς πλάνας, αἱρέσεις καὶ καινοτομίας πνεύματος. Οἱ βυζαντινοί θεολόγοι δέν ἦσαν ἀφελείς οὔτε φανατικοί
τὰς ὁποίας ἔκαμον, ἀπ’ ἀρχῆς οἱ κατὰ καιροὺς Πάπαι, ἀποσχισθέντες καί ἐξτρεμισταί, ὅταν ἔγραφον ἀξιολόγους πραγματείας διά νά ἀποδεί
ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, νὰ μετανοήση, νὰ κλαύση πικρῶς, νὰ ξουν τήν αἵρεσιν τοῦ Filioque. Ἡ καί «ἐκ τοῦ Υἱοῦ» ἐκπόρευσις τοῦ Ἁγίου
ταπεινωθῆ καὶ τότε εἶναι δεκτός. (http://www. impantokratoros. gr/C140A962. el. aspx) Πνεύματος εἰσάγει τήν διαρχίαν ἤ τόν ἡμισαβελλιανισμόν εἰς τήν ἁγίαν
Γέρων Παΐσιος Ἁγιορείτης: «Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ Τριάδα, ὑποτιμᾶ τό Ἅγιον Πνεῦμα καί παραποιεῖ ὅλην τήν Τριαδολογίαν,
ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικό. Σήμερα λένε: «Ὄχι μόνο μὲ αἱρε ὡς ὀρθῶς παρατηρεῖ ὁ Βλαδίμηρος Λόσκι... (Ὀρθοδοξία καί Οὑμανισμός , Ὀρθοδο
τικὸ ἀλλὰ καὶ μὲ Βουδιστὴ καὶ μὲ πυρολάτρη καὶ μὲ δαιμονολάτρη νὰ ξία καί Παπισμός, ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 1998, σελ. 87-89).
συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νὰ βρίσκωνται στὶς συμπροσευχές τους καὶ Γέρων Ἐφραὶμ Φιλοθε
στὰ συνέδρια καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μία παρουσία». Τί παρουσία; Τὰ ΐτης: «Παπικοί, Προτεστάνται, 1. Ὁ μακαριστὸς Ἁγιορείτης Μοναχὸς π.
λύνουν ὅλα μὲ τὴν λογικὴ καὶ δικαιολογοῦν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ εὐρω Χιλιασταί, Μασῶνοι, Ἑνωτικοί, Θεόκλητος Διονυσιάτης
παϊκὸ πνεῦμα νομίζει ὅτι καὶ τὰ πνευματικὰ θέματα μποροῦν νὰ μποῦν Οἰκουμενισ ταί, καὶ κάθε ἄλ 2. Ὁ μακαριστὸς Κανονολόγος π. Ἐπιφάνιος
στὴν Κοινὴ Ἀγορά. Μερικοὶ λη «ρίζα πικρίας», ὅλοι αὐτοὶ Θεοδωρόπουλος
ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ «μίαν γνώμην ἔχουσι, καὶ τὴν 3. Ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Καψάνης, Ἡγού
1. Ὁ μακαριστὸς π. Δανιήλ Κατουνακιώτης
ἔχουν ἐλαφρότητα καὶ θέ δύναμιν καὶ τὴν ἐξουσίαν αὐ
μενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
2. Ὁ μακαριστὸς π. Γαβριήλ Διονυσιάτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
λουν νὰ κάνουν προβολ ή, τῶν τῷ Θηρίῳ διδόασιν. Οὗτοι
3. Ὁ μακαριστὸς Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος 4. Ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν
4. Ὁ μακαριστὸς Γέρων Παΐσιος ὁ Ἅγιορείτης
«Ἱεραποστολή», συγκαλοῦν μετὰ τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, Χρυσόστομος Β΄ (Χατζησταύρου)
συνέδρια μὲ ἑτεροδόξους,
90 91
καὶ τὸ Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος
ἐστι καὶ Βασιλεὺς βασιλέων, καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ Β΄ (Χατζησταύρου) παρατηρεῖ: «Ὁ ἀφορισμός
κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ καὶ πιστοὶ» (Ἀποκ. 17, 13). τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας ὡς αἱρετικῆς τυγχάνει
»Φρονοῦμεν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἔχει καμ πρᾶξις πανορθόδοξος, ὡς ἐπικυρωθεῖσα κατά
μία θέση ἀνάμεσα σ’ αὐτὸ τὸ συνονθύλευμα τούς Κανόνας τῆς ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας παρά
τῶν πλανῶν καὶ τῶν αἱρέσεων. Αὐτὸ τὸ δόλιο πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἑπομένως
«οἰκουμενικὸ» κατασκεύασμα δὲν ἀποσκοπεῖ μόνον διά Συνόδου Πανορθοδόξου δύναται νά
στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ κατὰ τὸν π. ἀρθῇ» (Χρυσοστόμου Β΄, Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν, Τά Πεπραγμένα
Χαράλαμπον Βασιλόπουλον «εἶναι ἕνα ἀνακάτε ἀπό 1.10.1965-20.4.1967, σελ. 334,337).
μα ἀφανισμοῦ τῆς Ἀλήθειας. Εἶναι μία προσπά Ὁ Μητρ. Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος
θεια ὄχι νὰ βροῦν τὴν ἀλήθεια οἱ πλανεμένοι, γράφ ει, ἀπ αντ ώντ ας σέ κάπ οιο ν δικ ηγ ό
ἀλλὰ νὰ τὴν χάσουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἔχουν, ρο: «Πλανᾶται πλάνην δεινήν ὁ γνωμοδοτήσας,
ἐκεῖνοι δηλαδὴ ποὺ πιστεύουν στὴν Μία, Ἁγία, ἄν νομίζῃ ὅτι αἱρετικός εἶναι μόνον ὁ πρεσβεύων
Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία». (http://www. αἵρεσιν ‘’ἐπί τοῦ Τριαδικοῦ καί Χριστολογικοῦ
impantokratoros.gr/C9FEDA67.el.aspx) δόγματος’’. Οὐδεμία π.χ. Οἰκουμενική Σύνοδος ἤ
οἰκουμενικῶς ἐπικυρωθεῖσα Τοπική εἶπέ τι περί
τοῦ κεφαλαιωδεστάτου Δόγματος τῆς Ἐκκλησί
Ἱεράρχες καὶ Κληρικοὶ ας, οἷον εἶναι τό περί Μυστηρίων. Ἄν, λοιπόν,
κηρύξῃ κάποιος ὅτι δέχεται μόνον δύο ἤ τρία Συμπροσευχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ τῆς συνοδίας του μὲ τὸν Πάπα Βενέδικτο στὴ Ρώμη. Δὲν εἶναι αὐτὸ
ιφανεῖς Ἱεράρχες καί Κληρικοί τῆς πατρίδας
π ἀποδοχὴ τῆς κανονικότητας τῆς χάριτος τῆς ἱερωσύνης στοὺς Παπικούς; (Φωτογραφία Ν. Μαγγίνα)
Ἐ μας κατεδίκασαν στήν πλειονότητά τους τίς
Μυσ τήρια καί τά ἄλλα τά θεωρεῖ ἀνοησίας...
αὐτός δέν εἶναι αἱρετικός; Τί ἀπαντᾶ ἐπ’ αὐτοῦ ὁ
παπικές πλάνες καί τήρησαν πάντοτε κριτική καί γνωμοδοτήσας; Ἐάν ἀπαντήσῃ ὅτι βεβαίως εἶναι ὅπερ ἀντικανονικῶς ἤρθη ὑπό τοῦ πατριάρχου Ἀ θετήθηκαν ἀπό τό ἀπαράδεκτο, ἐπαίσχυντο καί
αὐσ τηρή στάση ἔναντι τῶν διαλόγων. αἱρετικός... τότε συμφώνως πρός τήν θεωρίαν θηναγόρου, ὡς ἄλλοτε εἴπομεν, ἀλλά καί αἵρεσις, ἄστοχο ἐκκλησιολογικῶς κείμενο τοῦ Βalamand
του ‘’ὑποχρεοῦται νά μᾶς πληροφορήσῃ... ἐν ἄθροισμα κακοδοξιῶν, τῶν ὁποίων αἱ κυριώτεραι τοῦ Λιβάνου τό 1993. Ἐκεῖ ἀναγνωρίζεται ἡ αἱ
Συμπροσευχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μὲ τὸν ποίᾳ Οἰκουμενικῇ ἤ οἰκουμενικῶς ἐπικυρωθείσῃ εἶνε τό πρωτεῖον καί τό ἀλάθητον τοῦ πάπα, διά ρετική παρασυναγωγή τοῦ Παπισμοῦ, ὄχι μόνο
Καρδινάλιο τοῦ Μονακό, 8 Δεκεμβρίου 2012.
Τοπικῇ Συνόδῳ κατεκρίθησαν ταῦτα (τά φρονή τῶν ὁποίων ὁ ποντίφηξ, ὡς ἄλλος ἑωσφόρος, ὡς ‘’Ἐκκλησία’’, ἀλλά καί ὡς ‘’ἀδελφή Ἐκκλησία’’
ματα). Ἀναμένομεν!» (Ἀμβροσίου Μητρ. Ἐλευθερουπό ἐπήρθη ὑπεράνω πάσης ἀρχῆς καί ἐξουσίας, ὑ μέ τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Δηλαδή ἐξισώνεται
λεως, 3ο τεῦχος «Θεοδρομίας», 2006, σελ. 364) περάνω Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, καί ἐκκλησιολογικῶς ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀ
προσκυνεῖται ἐνσυνειδήτως ἤ ἀσυνειδήτως ὡς ποστολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μέ τήν αἵρεση
Ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ
θεός» (Ὀρθόδοξος Τύπος, 15 Αὐγούστου 1986, Α.Φ. 706). τοῦ Παπισμοῦ... Ἀναγνωρίζετε, Παναγιώτατε Δέ
Τίκας: Σέ συνάντηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί
σποτα, τόν Παπισμό ὡς ‘’Ἐκκλησία’’; Εἶναι, ὅμως,
τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν στήν Μονή Πεντέλης Μητροπολίτης Ναυπάκ του καί Ἁγίου
‘’ἐκκλησία’’ ἤ αἵρεσις; Πλῆθος Ὀρθοδόξων Συνό
κατά τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγά Βλασίου κ. Ἱερόθεος: «Ἡ Παπική «Ἐκκλησία»
δων ἔχουν καταδικάσει τόν Παπισμό ὡς αἵρεση»
λου, ἐρώτησε τούς Καθηγητές τῶν Θεολογικῶν εἶναι αἵρεση, αἱρετικό «διδασκαλεῖον», δηλαδή
(Ἐπιστολή Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ πρός τόν
Σχολῶν: «Ἐσεῖς πού γνωρίζετε καλά θεολογία, παρασυναγωγή (ἀντορθόδοξη, ἀντιευχαριστιακή,
Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο τῇ 27ῃ Ἰουνίου 2013).
κ. Καθηγηταί, πέστε μου τό Βατικανό εἶναι ἀντιεκκλησιαστική) καί ποτέ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ...
Ἐκκλησία;» Καί εὐθύς ἀπάντησε ὁ ἴδιος χωρίς Ἡ Παπική «Ἐκκλησία», οὖσα στήν πλάνη, ὄχι μό π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, Καθηγητής Δογ-
νά περιμένει ἀπάντηση ἀπό αὐτούς: «Ἐγώ σᾶς νον προσπαθεῖ νά πλανήση τούς Ὀρθοδόξους, ματικῆς (2001): «τό filioque εἶναι αἵρεσις ἀ
λέω ὅτι τό Βατικανό δέν εἶναι Ἐκκλησία, εἶναι ἀλλά ἀγωνίζεται νά πλανήση καί τούς δικούς της σχέτως οἱασδήποτε μεμονωμένης γνώμης ἤ ἐκ
Κράτος». ὀπαδούς κρατώντας αὐτούς στήν πλάνη...» (Σεβ. φράσεως καί Ἕλληνος συγγραφέως, ἄν καί δέν
Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου, Ἀνατολικά Α’, ἐκδ. Ἱ. ὑπάρχει οὔτε εἷς Ἔλλην»…» (Ἰω. Ρωμανίδη, Δογματική
Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουσ τῖνος
Μ. Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, 1993, σελ. 426, 433). καί Συμβολική Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,
Καντιώτης: «…ἐκτός τῆς Μιᾶς αὐτῆς Ἐκκλησίας
Τόμ. Α΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ Θεσ/κη 1983, σελ. 343).
(τῆς Ὀρθοδόξου), ὅλαι αἱ ἄλλαι –αἱ ὁποῖαι κα Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ:
ταχρηστικῶς ὀνομάζονται ἐκκλησίαι– δέν εἶνε «Σχετικά μέ τίς κακόδοξες οἰκουμενικές θεωρίες Ἀρχιμ. Σπυρίδων Μπιλάλης: «Εἶναι γε
παρά αἱρέσεις καί σχίσματα. Εἰδικῶς δέ διά τόν περί ‘’ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν’’ καί ‘’δύο πνευμό γονός, ὅτι πᾶσαι αἱ δογματικαί διαφοραί Ὀρθο
παπισμόν ὁμιλοῦντες… δέν εἶνε ἁπλῶς σχίσμα, νων’’ καί τῆς Οὐνίας, εἶναι γνωστό ὅτι αὐτές υἱο δόξων καί Λατίνων εἶναι σοβαραί, μή δυνάμεναι
92 93
νά “οἰκονομηθῶσι”, χάριν τῆς ἑνώσεως διά τῆς Kωνσταντῖνος Μουρατίδης, καθηγητής νος ἀντίμαχος, πού, σώνει καὶ καλά,
μεθόδου τῆς ὑποτιμήσεως ἤ διά τῆς ἀναζητή Παν/μίου Ἀθηνῶν: «Μετά τάς μεγάλας αἱρέ θέλει νὰ σβήσει τὴν Ὀρθοδοξία. Οἱ
σεως μιᾶς νέας ἀπαραδέκτου “νεοπατερικῆς” σεις τοῦ Ἀρειανισμοῦ, Νεστοριανισμοῦ, Μονο δεσ ποτάδες ποὺ εἶπα πὼς τοὺς ἔ
ἑρμηνείας... Ἰδιαίτεραν ὅμως σοβαρότητα προσ φυσιτισμοῦ, Σαββελιανισμοῦ κ.λπ. ὑπ’ οὐδενός πιασε, ἄξαφνα κι ἀναπάντ εχα, ὁ
λαμβάνει τό ἱστορικόν “νεόπλασμα” τῆς αἱρέσε ἑτέρου ἠπειλήθη ἡ Ὀρθοδοξία ἰδίᾳ μετά τό Σχί ἔρωτας μὲ τοὺς Λατίνους, λένε πὼς
ως τοῦ Filioque, τό ὁποῖον ἐνεσφηνώθη εἰς τό σμα τοῦ 1054 τόσον ὅσον ἀπό τό Δίκερω Γίγαντα τὸ κάνουνε ἀπὸ «ἀγάπη». Μὰ αὐτὸ
Λατινικόν credo, μολονότι εἶναι ξένον πρός τήν τῆς Ρώμης, ὁ ὁποῖος δέν ἐδίστασε προκειμένου εἶναι χονδροειδέστατη δικαιολογία
Ἁγίαν Γραφήν, τήν συμφωνίαν τῶν Οἰκουμενικῶν νά ἐπιτύχει τοῦ σκοποῦ του εἰς τήν χρῆσιν καί καὶ καλὰ θὰ κάνουνε νὰ παρατήσου
Συνόδων καί τήν συμφωνίαν τῶν Πατέρων» (Ἀρ τῶν πλέον φρικαλέων μέσων. Οὕτω διά τῶν νε αὐτὰ τὰ ροσόλια τῆς «ἀγάπης»,
χιμ. Σπυρίδωνος Μπιλάλη, Ἡ αἵρεσις τοῦ filioque, Τόμ. Α΄, ἐκδ. ληστρικῶν ἐκείνων ἐπιχειρήσεων, τῶν κατ’ εὐ ποὺ τὴν κάνανε ρεζίλι. Ὁ διάβολος,
Ὀρθοδόξου Τύπου, Ἀθήνα 1972, σελ 15). φημισμόν λεγομένων σταυροφοριῶν, ἠδυνήθη ἅμα θελήσει νὰ κάνει τὸ πιὸ πονηρὸ
πράγματι δι΄ ἕνα διάσ τημα νά ἐπεκ τείνῃ τήν παιγνίδι του, μιλᾶ, ὁ ἀλιτήριος γιὰ
π. Γεώ ργιος Μετ αλλ ηνός: «...Προχω
κυριαρχίαν του καί ἐπί τοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους ἀγάπη. Ὅ,τι εἶπε ὁ Χριστός, τὸ λέγει
ρήσαμε βεβιασμένα στόν Θεολογικό Διά λογο,
καί νά ὑποτάξῃ τό σῶμα τῶν Ὀρθοδόξων, ὄχι κι αὐτὸς κάλπικα, γιὰ νὰ ξεγελάσει.
χωρίς ὅμως νά ἐκπληρωθῆ ὁ βασικός ὅρος τῆς
ὅμως καί τήν ψυχήν των. Τό μόνον τό ὁποῖον Τώρα, στὰ καλὰ καθούμενα, τοὺς
Ὀρθοδοξίας, ἡ ἄρση δηλαδή τοῦ παπικοῦ πρω
ἐπέτυχε ἦτο τό μῖσος καί ἡ βαθεῖα ἀποστροφή ρασοφόρους μας στὴν Πόλη, τοὺς
τείου καί ἀλαθήτου, δεδομένου ὅτι ὁ παπικός
πρός ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε νά βεβηλώσῃ ἔπιασε παροξυσμὸς τῆς ἀγάπης γιὰ
θεσμός συνιστᾶ τήν τραγικότερη ἀλλοίωση τοῦ
τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν μέ τάς κακο τοὺς Ἰταλιάνους, ποὺ στέκουνται, ὅ
Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί τό σημαντικότερο
δοξίας του, διαπράττοντας οὕτως, ὡς εἴδομεν, πως πάντα, κρύοι καὶ περήφανοι καὶ
ἐμπόδιο στήν «ἐν ἀληθείᾳ» συνάντηση Ρωμαι
τήν τρίτην μεγάλην προδοσίαν εἰς τήν ἱστορίαν δὲν γυρίζουνε νὰ τοὺς δοῦνε αὐτοὺς
οκαθολικισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας» (π. Γ. Μεταλληνοῦ,
τῆς ἀνθρωπότητος» (Ὀρθόδοξος Τύπος, 31 Ἰουλίου 1979, τοὺς «ἐν Χριστῷ ἀδελφούς», ποὺ ὅ
Διάλογοι Χωρίς Προσωπεῖο, Ἐν συνειδήσει, Δεκ. 2006).
ἀριθμ. φύλλου 369, σελ. 1,2). σα τοὺς κάνανε ἀπὸ τὸν καιρὸ τῶν
π. Θεόδωρος Ζήσης: «Ὁ παπισμός εἶναι Σταυροφόρων ἴσαμε τώρα, δὲν τοὺς
Ὁ καθηγητής Δογματικῆς Μ. Φαράντος,
βλάσφημη αἵρεση». «Ἔχουμε στήν ἐποχή μας τἄκανε μήτε Τοῦρκος, μήτε Τάταρος,
ἀνάμεσα σέ πολλά ἄλλα, γράφει: «Ἀπό τοῦ
τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταν μήτε Μωχαμετάνος. Ἴσως καὶ οἱ δικοί
σημείου τούτου ἄρχεται ἡ αἵρεσις τοῦ Παπισμοῦ.
τισμοῦ, γιά τίς ὁποῖες οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἡ μας νὰ κάνουν ἀπὸ παρεξηγημένη
Διά τοῦ δόγματος τούτου ὁ παπισμός διαστρέφει Κυρ-Φώτης, ὁ Κόντογλου, πολὺ σημαντικὸς ἁγιογράφος, συγγρα
γέτες σιωποῦν. Πολύμεγάλη αἵρεση ὁ Παπισμός, φέας καὶ Λογοτέχνης, ὑμνητὴς τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καὶ καλωσύνη» (Φώτη Κόντογλου, Μυσ τικά
σχεδόν σύνολον τήν ἐν Χριστῷ ἀποκαλυφθεῖσαν
εἰκοσιμία καινοτομίας ἔχει: filioque, ἀλάθητο, σφοδρὸς πολέμιος τοῦ παπισμοῦ, τοῦ προτεσταντισμοῦ καὶ τῆς ἄνθη, ἐκδ. Παπαδημητρίου, σελ. 51-53).
ἀλήθειαν» (Φαράντου Μ., Τό Παπικόν Πρωτεῖον, Δογματική ὀρθολογιστικῆς Δύσεως.
πρωτεῖο τοῦ Πάπα, ἄζυμα, καθαρτήριο πῦρ, τοῦ
θεώρησις ἐξ ἀπόψεως ὀρθοδόξου, Ἀθῆναι 1969, σελ. 46).
κόσμου τίς αἱρέσεις καί πολύ χειρότερη αἵρεση Καταγράψαμε ἐνδεικτικά τίς πλέον
ὁ Προτεσταντισμός». (http://www.egolpion.net/f_zisis_ Ὁ καθηγητής Ἀνδρέας Θεοδώρου: «Στήν ως» τοῦ ἀνθρώπου. Καί, ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία δὲν χαρακτηριστικές καταδίκες τῆς αἱρέσεως τοῦ πα
aireseis.el.aspx#ixzz3Ho9gllSF) «Πάντως, ἀκόμη καί ἄν ὀρθόδοξη συνείδηση εἶναι βαθιά χαραγμένη ἡ μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι καὶ νὰ παραμένει ἕως τῆς πισμοῦ ἀπό Συνόδους, Ἁγίους, Ἐπισκόπους, Κλη
δέν ὑπῆρχαν συνοδικές ἀποφάσεις, ἀκόμη καί πίστη ὅτι ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικός, ἐπειδή ἔχει συντελείας μία καὶ ἀδιαίρετη, κάθε χριστιανικὴ ρικούς, Μοναχούς καί Καθηγητές Πανεπιστημίου.
ἄν γιά διαφόρους λόγους δέν καθίστατο δυνα ἐκπέσει τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως καί ἔχει κοινότητα, ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶ Ὑπάρχουν, βεβαίως, καί πλεῖστες ἄλλες ἀναφορές
τόν νά συγκληθοῦν σύνοδοι, αὐτό δέν ἀπαλλάσ διατυπώσει δόγματα, πού οὔτε στήν ἁγία Γραφή ναι ἁπλὰ αἱρετική». (Περιοδικό «Ἐν Συνειδήσει», Ἄρθρο κ. στίς παπικές πλάνες, καθώς καί στίς πλάνες τοῦ
σει τόν Παπισμό καί τό γέννημά του τόν Προτε οὔτε στήν ἱερά Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἀπαν Δημ. Τσελεγγίδη, Εἶναι οἱ Ἑτερόδοξοι μέλη τῆς Ἐκκλησίας;, ἐκδ. προτεσταντισμοῦ καί τοῦ συγχρόνου οἰκουμενι
σταντισμό ἀπό τόν χαρακτήρα τῆς αἱρέσεως... Ἡ τοῦν» (Καθηγητοῦ Ἀνδρέα Θεοδώρου, «Ὁ Πάπας εἶναι αἱρετι Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, Ἰούνιος 2009, σελ. 83). σμοῦ. Ἡ συντριπτική, ἄλλωστε, πλειονότης τῶν
πίστη καί ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ κός», Ὀρθόδοξος Τύπος, 19 Φεβρουαρίου 1988, ἀρ. φ. 777, σελ. 4). Φώτης Κόντογλου: «Μεγάλο, πολὺ μεγά Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῶν
ὅτι ὁ Παπισμός καί κατόπιν ὁ Προτεσταντισμός Ὁ Καθηγητής Δημήτριος Τσελ εγγίδης: λο καὶ σπουδαῖο εἶναι ἕνα ζήτημα ποὺ δὲν τοῦ κληρικῶν, μοναχῶν καί θεολόγων ἀκολουθεῖ τήν
εἶναι αἱρέσεις εἶναι ὁλοφάνερη καί ἀστασίαστη» «Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι, ἐπισήμως, ἀπὸ τὸ 1014 δώσανε σχεδὸν καθόλου προσοχὴ οἱ περισσό πατροπαράδοτη ὁδό, πού ἦταν πάντοτε αὐστηρή
(π. Θεοδώρου Ζήση, Τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας-Οἰκουμενισμός καί ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς δὲν εἶναι Ἐκκλησία. Τοῦτο τεροι Ἕλληνες. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ ὅτι ἀπὸ καιρὸ καί κριτική πρός τίς αἱρέσεις.
Παπισμός, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσ/κη 2004). πρακτικῶς σημαίνει ὅτι δὲν ἔχει τὴν ὀρθὴ ἀπο ἀρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοὶ νὰ θέλουν Ἔχουν, ἄλλωστε, ἐκπονηθεῖ καί δημοσιευθεῖ
στολικὴ πίστη καὶ τὴν ἀποστολικὴ διαδοχή. Δὲν καὶ νὰ ἐπιδιώκουν νὰ δέσουν στενὲς σχέσεις πλῆθος θεολογικῶν μελετῶν στίς ὁποῖες μπορεῖ
Ἀκαδημαϊκοὶ Θεολόγοι μὲ τοὺς παπικούς, ποὺ ἐπὶ τόσους αἰῶνες μᾶς κανείς νά ἀνατρέξει καί στίς ὁποῖες περιλαμβά
ἔχει τὴν ἄκτιστη Χάρη καὶ κατεπέκταση δὲν ἔχει
ίς ἴδιες θέσεις ἔχουν πάνω στό θέμα αὐτό καί νονται ἀνάλογες ἀντιδράσεις καί ἀπό πολλούς
Τ ἔγκριτοι δάσκαλοι τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας:
τὰ θεουργὰ μυστήρια, ποὺ καθιστοῦν τὸ Θεαν
θρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας «κοινωνία θεώσε
ρημάξανε. Γιατί, στὰ ἀληθινά, δὲν ὑπάρχει πιὸ
μεγάλος ἀντίμαχος τῆς φυλῆς μας, κι ἐπίμο ἄλλους ὀρθοδόξους κληρικούς καί λαϊκούς.
94 95
καν παντελῶς ἀθεολόγητες καί ἀντορθόδοξες κοινοῦ Ὀρθόδοξοι, συμμετέχοντας σέ κοινές
ἀπόψεις, ὅπως ὅτι δέν ὑπάρχουν διαφορές στήν «διορθόδοξες» ἐπιτροπές. Τό πιό δυσάρεσ το
Οἱ Ἁγιορεῖτες πίσ τη πού νά μᾶς χωρίζουν καί ὅτι «ἀτυχεῖς ὅμως εἶναι, μετά ἀπό αὐτήν τήν ἄμβλυνση, νά
συγκυρίες» καί δευτερεύοντες λόγοι (ἐθνικοί συγκροτοῦμε καί μόνοι μας διορθόδοξες ἐπι
γιὰ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους-Μονοφυσίτες καί πολιτικοί) ἦταν αὐτοί πού ὁδήγησαν στήν τροπές καί νά συντάσσουμε κοινά κείμενα μέ
τούς Μονοφυσίτες ὡς κείμενα τῶν Ὀρθοδόξων
ἀπόσ χιση τῶν Ἀντιχαλκηδονίων ἀπό τό Σῶμα
τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποσ τολικῆς
εταξύ τῶν ἐπίσημων δια λόγων τοῦ Χρισ τοῦ Ἐκκλησίας. Ὑποσ τηρίχθηκε, ἐπίσης,
96 97
(βλ.http://o-nekros.blogspot.gr/2013/03/oriental-orthodox- τήν Δ΄ καί τίς ἑπόμενες Οἰκουμενικές Συνόδους, Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης
churches.html). ἀπεκόπησαν ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί κ. Βαρθολομαῖος, ὁ Καρδι
Ἔχουν ὄντως ὀρθόδοξη πίστη οἱ Ἀντιχαλκηδό ἐσχημάτισαν τίς μονοφυσιτικές ἐκκλησίες τῆς νάλιος Kurt Koch, ὁ Καρδι
Ἀνατολῆς, δηλαδή τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου, νάλιος τῆς Βιέννης Christoph
νιοι; Ποιά ἦταν ἀνέκαθεν ἡ θέση τῆς Ὀρθόδοξης
Schonborn καὶ ὁ «Πατριάρ
Ἐκκλησίας γι’ αὐτούς; Δέχονται οἱ Ἀντιχαλκηδό τῶν Αἰθιόπων, τῶν Ἀρμενίων, τῶν Συροϊακωβι
χης» τῶν Κοπτῶν Θεόδωρος
νιοι τίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί τά ὀρθόδοξα τῶν καί τῶν Ἰνδῶν τοῦ Μαλαμπάρ» (Ἱ. Μ. Ὁσίου
Β΄ εὐλογοῦν ἀπὸ κοινοῦ
δόγματα ὅπως αὐτά ἔχουν ἐκφρασ τεῖ ἀπό τούς Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Εἶναι οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ὀρθόδοξοι; κατά τόν ἑορτασμό τῶν 50
θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκ λησίας μας; Ποιά Ἅγιον Ὄρος, 1995, σελ. 9). χρόνων τοῦ Ἱδρύματος «Pro
εἶναι ἡ ἄποψη πού ἔχει ἐκφράσει τό ἁγιώνυμο Oriente» στὴ Βιέννη. Τὸ
Κοπτική Κοινότητα: Ἡ λέξη Κόπτης προ
Ὄρος ὅλα αὐτά τά χρόνια γιά τούς Ἀντιχαλκη συγκεκριμμένο Ἵδρυμα εἶναι
έρχεται ἀπό τήν ἀρχαία αἰγυπ τιακή γλώσσα
δονίους καί τήν «ὀρθοδοξία» τους; οἰκουμενιστικὸς ὀργανισμὸς
καί σημαίνει Αἰγύπτιος. Ἡ Αἴγυπτος ἦταν στήν στὸ χῶρο τοῦ Παπισμοῦ μὲ
Σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ἱσ τορική ἐξέλιξη τοῦ θέ οὐσία ἡ μητέρα τοῦ μονοφυσιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος σκοπὸ «τὴν ἀλληλογνωριμία
ματος εἶναι γνωσ τό ὅτι «ἡ Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύ δημιουργήθηκε ἀπό τήν λανθασμένη ἑρμηνεία καὶ προσέγγιση μεταξὺ ἀνα
νοδος ἀποτελεῖ ὁρόσημο στὴν ἱσ τορία καὶ τὴν τῆς Χρισ τολογίας τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξαν τολῆς καὶ δύσης». Βιέννη,
θεολογία τῆς Ἐκκ λησίας. Ἡ συμβολή της στὴν δρείας. Οἱ ἱδρυτές τῆς αἱρέσεως τοῦ μονοφυ 11-10-2014.
διατύπωσι τῆς Ὀρθοδόξου Χριστολογίας ὑπῆρξε σιτισμοῦ ὑποσ τήριζαν τήν λανθασμένη αὐτή
καθορισ τική. Χάρις σ’ αὐτὴ τὴν διατύπωσι, ποὺ ἑρμηνεία στήν προσ πάθεια ἀντίδρασής τους
ὁλοκληρώθηκε μὲ τὴν ΣΤ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, στόν Νεσ τοριανισμό. Ἔτσι, εἶναι φυσικό ὅτι ὁ τήν Ἐκκ λησία μέχ ρι τήν Β΄ Σύνοδο τοῦ Ντβίν τοῦ Λιβάνου καί ἡ Νεσ τοριανή (Χαλδαϊ κή)
διασφαλίζεται τὸ ἀληθινὰ θεανθρώπινο στὴν μονοφυσιτισμός κυριάρχησε στήν Αἴγυπτο. (553-555), ὁπότε καί ἀποσ χίσ τηκαν ὁρισ τικά Κοινότητα.
Ἐκκ λησία. Εἶναι ὀδυνηρὸ ποὺ ὁλόκ ληροι λαοὶ ἀπό τό Σῶμα Της.
στὴν Μέση Ἀνατολή, οἱ λεγόμενοι Ἀντιχαλκηδό Αἰθιοπική Κοινότητα: Τό 1951 ἀποκό ιά δεκαέξι αἰῶνες οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ἀν
νιοι, συνεχίζουν νὰ τὴν ἀρνοῦνται» (Ἱερομ. Λουκᾶ
Γρηγοριάτου, Ὁ σύγχρονος διάλογος Ὀρθοδόξων καί Ἀντιχαλ
πηκε ἀπό τούς Κόπτες ἡ κοινότητα τῆς Αἰθιο
πίας δημιουργώντας ξεχωρισ τή θρησκευτική
Συροϊακωβίτες: Οἱ Ἰακωβίτες ἀποτέλε
σαν τό δυτικό συριακό χρισ τιανισμό μέ κέντρο
Γ τιμετωπίζονταν ἀπό τήν Ἐκκ λησία μας ὡς
αἱρετικοί μονοφυσίτες καί γι’ αὐτό ἦταν ἀποκομ
κηδονίων ὑπό τό φῶς τῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, http:// κοινότητα. Ἀπό αὐτήν προέρχεται καί ἡ μονο τήν Ἀντιόχεια. Ἔλαβαν τήν ὀνομασία τους ἀπό
μένοι ἀπό τό Σῶμα Της μέχρι τήν μετάνοια καί
aktines.blogspot.gr/2013/08/blog-post_9701.html). φυσιτική «Ὀρθόδοξη Ἐκκ λησία Tewehedo τῆς τόν Ἰάκωβο Βαραδαῖο (Σύρο ἱεραπόσ τολο) τό
τήν ἐπάνοδό τους στήν Ἀλήθεια. Πλῆθος Ἁγίων
Ἐρυθραίας», ἡ ὁποία τό 1993, ταυτόχρονα μέ 542/3. Λόγῳ τῶν συνεχῶν διώξεων πού ὑπέ
Σύμφωνα μέ τόν μακαρισ τό Ἀρχιμ. Γεώργιο καί Πατέρων τῆς Ἐκκ λησίας ἀναφέρονται στίς
τήν ἐθνική της ἀνεξαρτητοποίηση ἔλαβε καί στησαν, δέν κατάφεραν νά ἀποτελέσουν ἕνα
Καψάνη, Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρη μονοφυσιτικές κακοδοξίες καταδικάζοντάς τες
τήν «ἐκκ λησιασ τική». ἑνιαῖο σῶμα. Ὡσ τόσο διατήρησαν τήν ἑνότητά
γορίου, πού ἔχει ἀσ χοληθεῖ ἐπί δεκαετίες καί καί πολλοί ἐπίσης ἅγιοι ὁμολογητές ὑπέσ τησαν
τους ἄν καί διασκορπισμένοι σέ διάφορα ἐδά
ἔχει γράψει πλῆθος μελετῶν καί ἄρθρων γιά τό Ἀρμένικη Κοινότητα: Οἱ Ἀρμένιοι δέν μαρτύρια καί θάνατο γιά τό ὀρθό δόγμα περί
φη τῆς Συρίας.
θέμα αὐτό, «Ἀντιχαλκηδόνιοι Μονοφυσίτες ὀνο συμμετεῖχαν -ἐξαιτίας τῆς ἐμπόλεμης κατάσ τα τῶν δύο φύσεων τοῦ Χρισ τοῦ, ὅπως ὁ Ἅγιος
μάζονται οἱ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι δέν ἐδέχθησαν σης στήν ὁποία βρίσκονταν τότε- οὔτε στήν Β΄ Ἐκκ λησία τῆς Μαλάνκαρα - Ἐκκ λησία Φλαβιανός Πατριάρχης Κωνσ ταντινουπόλεως
οὔτε στήν Γ΄ Οἰκουμενική Σύνο τοῦ Μαλαμπάρ: Ἡ Ἐκκ λησία τῆς Μαλάνκαρα καί ὁ Ἅγιος Προτέριος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας.
δο, ἀλλά ἀποδέχ τηκαν τίς ἀπο καί ἡ Ἐκκ λησία τοῦ Μαλαμπάρ εἶναι ἀνεξάρ «...Ἡ διαφορά μας μέ τούς Ἀντιχαλκηδονίους
φάσεις τους. Δέν συνέβη ὅμως τητες μεταξύ τους ἀντιχαλκηδόνιες κοινότητες ἀφορᾶ αὐτό τό Πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου
τό ἴδιο καί μέ τήν Δ΄ Οἰκουμενική στήν Ἰνδία. Χωρίσ τηκαν τό 1972, ἀλλά διατη καί Θεοῦ τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χρισ τοῦ. Οἱ
Σύνοδο, τῆς ὁποίας ἀρνήθηκαν ροῦν φιλικές σχέσεις. Τά μέλη τους καυχῶνται ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες μας, ἀπό τῆς Δ΄
νά ἀποδεχθοῦν τίς ἀποφάσεις, γιά τήν καταγωγή τῶν Ἐκκ λησιῶν τους ἀπό τόν Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἐντεῦθεν, ἐπεσήμα
καθώς εἶχαν ἤδη ἀσ πασθεῖ τίς Ἅγιο Ἀπόσ τολο Θωμᾶ, πού ὡς γνωσ τόν κήρυξε ναν ὅτι ὄχι μόνο ὁ Εὐτυχής, ἀλλά καί ὁ Σεβῆρος
μονοφυσιτικές κακοδοξίες. Πα καί μαρτύρησε στήν Ἰνδία. Τόν 7ο αἰῶνα προ καί ὁ Διόσκορος δέν εἶχαν ὀρθή πίστη περί τοῦ
ρόλα αὐτά δέν ἀποκόπηκαν ἀπό σχώρησαν στήν Συριακή Ἐκκλησία (ἰακωβιτική) Προσώπου τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Λόγου καί
μέτήν ὁποία εἶναι ἑνωμένες καί σήμερα. τῶν δύο ἐν Αὐτῷ τελείων φύσεων, τῆς θείας
Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ἱκανός ἀριθμός Μονοφυ καί τῆς ἀνθρωπίνης. Καί ἀκόμη ὅτι συνέχεαν
Ἀνταλλαγὴ δώρων τοῦ Μητροπολίτου σιτῶν προσῆλθε κατά καιρούς στή λατινική Οὐ τίς φύσεις πρεσβεύοντες ὅτι ὁ Θεάνθρωπος δέν
Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου καὶ τοῦ
Ἀρμενίου “Πατριάρχου” Ἀράμ. Ἀλε νία, μέ ἀποτέλεσμα νά σχηματισ τοῦν διάφορες εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο Πρόσωπο
ξανδρούπολη, 22 Σεπτεμβρίου 2014. οὐνιτικές κοινότητες, ὅπως εἶναι οἱ Μαρωνίτες τῆς Παναγίας Τριάδος, τό ὁποῖο προσέλαβε τήν
98 99
Συμπροσευχὴ στὴ συνάντηση τῶν Ἱεροσολύμων μεταξὺ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, τοῦ Πάπα Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος σὲ θρησκευτικὴ ἐκδήλωση τῶν Συροϊακωβιτῶν τῆς Κωνσταντινου
Φραγκίσκου καὶ τοῦ Ἀρμενίου Ἐπισκόπου, 25 Μαΐου 2014. πόλεως.
ἀνθρώπινη φύση καί τήν ἕνωσε ἐν τῇ ἀϊδίῳ Ὑ Κεφαλή της, τόν Χριστό, καί τό Ἅγιον Πνεῦμα;» ὀγκόλιθος βαρύτατος καὶ ἀμετακίνητος: τὸ γε συγχέονται· πού οἱ δύο φύσεις Του δέν εἶναι
ποστάσει Του μέ τήν θεία φύση, ἀλλά κάποια (Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Εἶναι οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι γονὸς ὅτι οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι δὲν ἀναγνωρίζουν τέλειες καί μετά τήν ἀσύγχυτο, ἄτρεπτο, ἀδιαί
ἄλλη θεανθρώπινη ὕπαρξις, ἡ ὁποία προῆλθε ὀρθόδοξοι; Ἅγιον Ὄρος, 1995, σελ. 199). τὴν τέταρτη καὶ τὶς ἑπόμενες τρεῖς Οἰκουμενικὲς ρετο ἕνωσί των· διότι αὐτό θά ἐσήμαινε ὅτι ἡ
ἀπό τήν ἕνωση τῶν δύο φύσεων» (Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρη Καί ὁ Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Συνόδους. Οὔτε καὶ μποροῦν νὰ τὶς ἀναγνωρί ἀνθρώπινη φύσις δέν προσλαμβάνεται σωστά
γορίου Ἁγίου Ὄρους, Εἶναι οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ὀρθόδοξοι; Ἅγιον Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης κα σουν. Κάτι τέτοιο εἶναι φύσει ἀδύνατον, δεδο ἀπό τόν Θεό Λόγο καί ἄρα δέν θεραπεύεται καί
Ὄρος, 1995, σελ.10). ταδικάζει τήν ἄποψη ὅτι οἱ διαφορές Ὀρθο μένου ὅτι ἐκεῖνοι προῆλθαν ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους δέν θεώνεται. Καί ἐπίσης ἄς ἐξετασθῆ μήπως ἡ
Παράλληλα μέ τή συγκεκριμένη πολύ σημαν δόξων καί Ἀντιχαλκηδονίων ὀφείλονται δῆθεν Μονοφυσίτες καὶ συνεχίζουν νὰ ἀντιτίθενται σύγχυσις στίς φύσεις πού ἑνώνονται στό Πρό
τική χριστολογική διαφωνία, οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι σέ παρανόηση καί παρεξήγηση τῆς θεολογικῆς στὴ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος, ὅπως ἀκριβῶς καὶ σωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι δυνατόν νά ἔχη ἀρ
ἀγνοοῦν καί ἀπορρίπτουν καί ὅλη τήν μεταγε ὁρολογίας: «Δέν εἶναι θέμα ἑρμηνείας ἀλλά οἱ πρόγονοί τους. Ἂν τὴν ἀναγνωρίσουν ὡς Οἰ νητικές συνέπειες καί στά ἀνθρώπινα πρόσωπα
νέσ τερη θεολογία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλαγῆς καί ἀνατροπῆς τῶν ἀποφάσεων τῶν κουμενική, θὰ πρέπει νὰ ἀρνηθοῦν τὸν ἴδιο τὸν πού ἐπιδιώκουν τήν μετ’ Αὐτοῦ ἕνωση καί γιά
πού ἀποσκοποῦσε στήν περαιτέρω διευκρίνιση Οἰκουμενικῶν Συνόδων» (π. Θεόδωρος Ζήσης, Τά ὅρια ἑαυτό τους καὶ τὴν 16 αἰώνων ἀντιχαλκηδόνια τά ὁποῖα ὁ Χριστός εἶναι τό Ἀρχέτυπο» (Ἱ. Μ. Ὁσί
τοῦ χρισ τολογικοῦ δόγματος. τῆς Ἐκκλησίας, Οἰκουμενισμός καί Παπισμός, ἐκδ. Βρυέννιος, ἱστορία τους. Τέτοια ἀναγνώριση θὰ μποροῦσε ου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Εἶναι οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ὀρθόδοξοι;
«Εἶναι ἀπορίας ἄξιον, πῶς εὑρίσκονται ὀρ Θεσσαλ. 2004, σελ. 109). νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα ριζικῆς μετάνοιας, κάτι Ἅγιον Ὄρος, 1995, σελ. 12).
θόδοξοι θεολόγοι ὑποστηρίζοντες ὅτι πλέον ὁ Πέρα ἀπό τίς συζητήσεις πού γίνονται στίς ποὺ μέχρι σήμερα δὲν ἔχει γίνει φανερό» (Περ. Ὁ «Αἰσθανόμεθα τήν ἀνάγκη, πρό τοῦ ὑπαρ
Διόσκορος καί ὁ Σεβῆρος δέν εἶναι αἱρετικοί... Μικτές Ἐπιτροπές μέ ὁποιαδήποτε κριτήρια κι Σωτήρ, 1 Ιουλίου 2012 - http://thriskeftika.blogspot.gr/2012/06/ κτοῦ κινδύνου νά νοθευθῆ ἡ καθαρά καί ἀμώμη
Ἐάν παύσῃ νά κηρύσσεται ἐπ’ Ἐκκλησίαις ὅτι ὁ ἄν χρησιμοποιοῦνται, μέ ὅποιους στόχους καί blog-post_6224.html). τος πίστις τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα στό κέντρο
Σεβῆρος εἶναι αἱρετικός καί παράνομος, πῶς ὁράματα, μέ διπ λωματίες καί ἀγαπολογίες, Ἐμεῖς ὅμως ὡς μέλη τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολι Της πού εἶναι ἡ Κεφαλή Της, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰη
δέν θά σημαίνῃ ὅτι ἡ Ἐκκ λησία τόν θεωρεῖ πρέπει νά ὁμολογήσουμε ὅτι γιά νά προχωρήσει κῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁμολογοῦ σοῦς Χριστός, νά ὁμολογήσουμε τήν Ὀρθόδοξο
πλέον Ὀρθόδοξο; Καί πῶς αὐτό δέν εἶναι ὕβρις πραγματικά ὁποιαδήποτε κοινωνία μέ τούς Ἀν με στό Σύμβολο τῆς Πίσ τεως, «δέν ἡμποροῦμε Πίστι ἀκαινοτόμητον, ἀνόθευτο, ἀκεραία, “ἑπό
πρός αὐτή τήν ὑπόστασι τῆς Ἐκκλησίας καί τήν τιχαλκηδονίους θά πρέπει νά ξεπερασ τεῖ «ἕνας νά δεχθοῦμε ἕνα Χριστό πού οἱ δύο φύσεις Του μενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι”» (Ἔνθα ἀνωτέρω).
100 101
Εἰσήγησις τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος Ὑπόμνημα τῆς Διπλῆς Συνάξεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους
Ἁγίου Ὄρους περὶ τοῦ Διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδόξων περὶ τοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ
καὶ Ἀντιχαλκηδονίων Ἀντιχαλκηδονίων
ήν ὀρθόδοξη ἄποψη ὅτι οἱ Ἀντιχαλκη Ἄς θεωρ ηθῇ δέ καί τό κείμενο αὐτό ὡς μία ἐ ἱ Ἀντιπρόσωποι καί Προϊστάμενοι τῶν
102 103
ἀληθείας καί ζωῆς εἰς τήν Ἐκκ λησίαν. Ἔγιναν Θά πρέπει πιθανῶς νά ἀναμένωμεν ὀλίγας ἐπί
σπάνιοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μεταγγίζουν τό δόγμα πλέον γενεάς, διά νά τραφοῦν καί νά ἀνδρωθοῦν
Ἀξιομνημόνευτα Ὁμολογιακὰ ὡς χάριν ζωῆς καί τήν Λειτουργίαν ὡς ἁγιασμόν
ψυχῶν καί σωμάτων. Θά ἦτο βεβαίως ἄδικον καί
μορφαί ἱκαναί νά μαρτυρήσουν εὐθαρσῶς τήν
Ὀρθόδοξον πίστιν εἰς Εὐαγγέλιον ζωῆς. Σήμερον
Ἁγιορείτικα Κείμενα ἀσυνεπές ἱσ τορικῶς ἄν ἀπεσιωπᾶτο ἡ παρουσι
αζομένη ἀπό εἰκοσαετίας περίπου ἀναγέννησις
ὡς συνέπεια καί κληρονομιά τῆς ἀσπονδύλου
δογματικῶς ἀγωγῆς μας καί τῆς ἀπωλείας ὀρ
τῶν πατερικῶν μελετῶν. Καί μιά ματιά μόνον εἰς γανικοῦ δεσμοῦ μετά τῆς ζώσης βυζαντινῆς μας
τάς διδακτορικάς διατριβάς καί τάς θεολογικάς παραδόσεως καί τῆς λειτουργικῆς θεολογίας
Α. Ἀπάντηση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρο- περιθώριον ἀνοχῆς ἤ προθεσμία ἀναμονῆς. ἐργασίας τῶν τελευταίων ἐτῶν πείθει διά τήν εἶναι ἡ ἔλλειψις ἑτοιμότητος καί ἡ παρουσι
Αἱ παρόμοιαι δηλώσεις δέν ἀποτελοῦν μόνον πρός τούς Πατέρας στροφήν καί στοργήν. Ἐπίσης αζομ ένη νωθρότης καί ἀνικανότης (μερική
νικήτα (ἡγούμενος ἀρχιμ. Βασίλειος ἀναίρεσιν τῆς Θεοδιδάκτου καί ζωηφόρου πα ἀναμφιβόλως ἔχομεν παρά πολλούς καλούς (ἤ ἕως γενική) ὀρθοδόξου ὁμολογίας. Ἀντ’ αὐτῆς
Γοντικάκης), πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα, ραδόσεως τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἀλλά συγ ὅπως ἀρεσκόμεθα νά τούς ἐπικαλοῦμεν συν δέ παρουσιάζεται, ὡς ἀντίδρασις, ὁ διπλοῦς
γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τοῦ χρόνως ἐμπαιγμόν πρός τόν ταλαίπωρον Δυτικόν τηρητικούς) Ἀρχιερεῖς. Ἀλλ’ οὔτε ἡ ἀρχομένη κακοήθης ὄγκος: ἑνός ἐπιπολαίου οἰκουμενι
κόσμον, ὁ ὁποῖος κεκοπιακώς ἐκ τοῦ καύσωνος πατερική ἀναγέννησις εἰς τὴν Θεολογίαν οὔ σμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκμεταλλευόμενος τήν γενικήν
Πατριάρχου Ἀθηναγόρα.
καί τῆς στείρας ὁδοιπορίας εἰς χώρους ἀβάτου τε ἡ ἀναφερθεῖσα συντηρητικότης, δύνανται ἀνεδαφικότητα καί τόν περισπασμόν τῆς ἐπο
Πρὸς τὴν | Ἱερὰν Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους | Εἰς καί ἀνύδρου ὀρθολογισμοῦ ζητεῖ, ἐνσυνειδήτως πρὸς τὸ παρόν νά λύσουν τὴν ὑπάρχουσαν χῆς ὁμιλεῖ διά ἑνώσεις καί συνομοσπονδιακήν
Καρυὰς | 7 Ὀκτωβρίου 1970 ἤ μή, τό ὕδωρ ἐκ τῶν πηγῶν τῆς σωτηρίας. βραδυγλωσσ ία ν καί τὸν ἐνδ οιασ μόν πρὸς συνύπαρξιν ἀγνοῶν καί περιπαίζων τήν ὀντο
Τήν Ὑμετέραν Πανοσιολογιότητα | ἀδελφικῶς Ἡ ἐκφραζομένη πεποίθησις τοῦ Πατριάρχου σαφῆ καί ἀπερίφραστον ὁμολογίαν πίστεως. λογικήν βάσιν τῆς ἀληθείας καί τοῦ δόγματος
ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμεθα. (περί τοῦ ἀλαθήτου ὡς ἐθίμου) καί ἡ ὁραματιζο
μένη προοπτική του (διά τόν τρόπον τῆς ἑνώσε
αντῶντες εἰς τό ὑπ’ ἀριθμ. 139/Κ/
π
Ἀ
ως) δέν τόν ἀποξενώνει ἁπλῶς ἀπό τήν Ὀρθόδο
5.9.70 Ὑμέτερον ἐγκυκλιῶδες γράμμα ξον συνείδησιν καί τό ἐκκλησιαστικόν πλήρωμα,
ὁμολογοῦμεν ὅτι ἐχάρημεν ἰδιαιτέ ἀλλά τόν ἐμφανίζει ἥκιστα σοβαρόν καί εἰς τό
ρως, διότι θίγετε ἕνα πρόβλημα τόσον βασικόν πρόσωπον τοῦ ἰδίου, τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος μετ’
καί θέτετε ἐρωτήματα σοβαρά ζητοῦντες λύσεις. ἐμφάσεως ἐτόνισε –μετά τάς πατριαρχικάς
Ἐρωτᾶτε: «Ποία ἐκδήλωσις καί ποία ἐνέργεια ταύτας δηλώσεις– τό, Θείῳ δικαίῳ, ἀλάθητόν
ἐκ τοῦ Παναγιωτάτου κ. Ἀθηναγόρου θά ἦτο του καί τήν ἕνωσιν τῶν Ἐκκ λησιῶν ἄνευ τοῦ
ἐνδεδειγμένη τόσον διά τήν καθησύχασιν τῶν «παραμερισμοῦ τῶν ἀληθῶν δογμάτων» του.
συνειδήσεων ὅσον καί διά τήν ἀποκατάσ τασιν Τό νά ἀκολουθεῖ ὅθεν τάς πατριαρχικάς καί
τῆς διαταραχθείσης ἐκκλησιασ τικῆς ἑνότητος;». οἰκουμενικάς ἀκροβασίας κανείς, δέν ἀπάδει
1. Δυσ τυχῶς, ὡς ἀποδεικ νύουν αἱ ἀλλ ε ἁπλῶς πρός τήν Ὀρθόδοξον ἱεροπρέπειαν ἀλ
πάλληλοι καί ἐπί σειράν ἐτῶν πατριαρχικαί λά καί ἀντίκειται πρός τήν στοιχειώδη σοβαρό
δηλώσεις δέν πρόκειται περί φραστικῶν λαθῶν τητα. Σαφῶς ἄλλωσ τε ἡ ἀποφυγή ἀπαντήσεως
ἤ δημοσιογραφικῶν ἀνακριβειῶν ἀλλά περί τοῦ Πατριάρχου διά τήν μετά τοῦ κ. Ἀλεξίου συ
σταθερῶν πεποιθήσεων ἐκφραζομένων εὐκαί νέντευξίν του, (παρά τήν ἐρώτησιν τῆς Ὑμετέρας
ρως ἀκαίρως μετά πάσης ἐμφάσεως. Ἄρα δέν Πανοσιολογιότητος), ὑποδηλοῖ τό ἔγκυρον τοῦ
εἶναι δυνατόν μία ἐκδήλωσις τοῦ Πατριάρχου νά ἐν λόγῳ δημοσιεύματος καί τήν πατριαρχικήν
καθησυχάσῃ τήν ὀρθόδοξον συνείδησιν ἐφ’ ὅσον προέλευσιν τῶν ἀπόψεων.
αἱ πεποιθήσεις τοῦ Φαναρίου καί ἡ διαγραφο 2. EINAI ΓΕΓΟΝΟΣ ὅτι ἡ οἰκουμενική κρίσις
μένη πορεία του παραμένει ἡ αὐτή. εὗρε τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκ λησίαν, καί μάλισ τα
Συγκεκριμένως εἰς τήν ἡμετέραν Μονήν, παρ’ τήν Ἑλληνικήν, εἰς μίαν κάμψιν θεολογικῆς ζω
ὅλην τήν ἁγιορειτικήν ἀντίδρασιν, ἐμνημονεύ ῆς. Αὐτή ἡ θεολογική ἀναιμία, ἡ ἀπουσία τοῦ
αμεν μέχρι τινός τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος πατερικοῦ καί καθολικῶς σωτηρίου πνεύμα
φειδόμενοι τῆς ἐκκλησιασ τικῆς ἑνότητος. Μετά τος, παρουσιάζεται ἀπ’αἰῶνος καί πλέον εἰς
δέ τήν περί Φιλιόκβε καί Πρωτείου, ὡς ἁπλῶν τάς θεολογικάς μας Σχολάς καί τόν κηρυκτικόν
ἐθίμων, δήλωσιν τοῦ Πατριάρχου, ἐπαύσαμεν λόγον. Παρατηρεῖται μιά πτῶσις τῆς Ὀρθοδό
τό μνημόσυνον, αἰσθανθέντες ὅτι ἐξέλιπε πᾶν ξου συνειδήσεως καί τῆς ὀργανικῆς συναφείας Ὁ Παντοκράτωρ, τοιχογραφία ἀπὸ τὸν τροῦλλο τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα, Ἅγιον Ὄρος.
104 105
καί ἑνός τυφλοῦ ἀνθενωτισμοῦ ἐγωϊσ τικῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ πιστός λαός, τοῦ ὁποίου πάντοτε δέν συμβαίνει ἐπειδή ὁ ἴδιος τό ἀπεφάσισε ἤ ἡ ρον καί ἐπεῖγον δι’ ἡμᾶς τῆς μοναχικῆς νήψεως
συσκοτίσεως καί δημιουργοῦ ἀπεριορίσ των ἀνά τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης καί διά τῶν αἰώ κράσις του εἶναι τοιαύτη, ἀλλά διότι ἀνεγεννήθη καί ἐγρηγόρσεως. Χωρίς καμμίαν ἐξωτερικήν
ἀλληλοαφοριζομένων παρατάξεων. νων «ἡ ψυχή καί ἡ καρδία εἶναι μία». καί ἀνεκαινίσθη ἡ θεοειδής ὀργάνωσις τοῦ εἶναι ἀλλαγήν, ἐάν τό Ἅγιον Ὄρος βιοῖ τήν πνευματι
Ἐνῷ δέ ἡ Ἐκκλησία δοκιμάζεται διά τῆς πολώ Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τόν οἰκουμενισμόν της. Διά του, διά τοῦ βαπτίσματός του εἰς τὴν ζωήν τοῦ κήν του παράδοσιν, θά ἐξακολουθεῖ νά ἀποτελῇ
σεως τῶν ἀκραίων τούτων τάσεων καί χειμάζεται τῆς τριαδικῆς συγκροτήσεως τῆς ὑπάρξεώς της Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. σημεῖον σταθερότητος καί ἐλπίδος ἐν μέσῳ τῶν
διά τοῦ ἀκρωτηριασμοῦ τῆς γνησίας μαρτυρίας πραγματοποιεῖται ἐν αὐτῇ ἡ τῶν πάντων ἕνωσις, Οὕτως ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης του δέν εἶναι πολλῶν καταποντισμῶν. Θά εὐαγγελίζεται διά
της, καί ἐνῷ αἱ οἰκουμ ενικαί μεγαλοσ τομίαι διά τὴν ἐπέκτασιν τῆς ὁποίας εὔχεται. Ἡ ἕνωσις ἐφήμερος καί φθαρτός συναισθηματισμός, ἀλ τῆς ὑπάρξεώς του (τοῦ λόγου ἤ τῆς σιωπῆς του)
αὐξάνουν, ἐντός τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ καί τοῦ αὐτή δὲν λαμβάνει χώραν εἰς τήν ἱσ τορικήν ἐ λά ἀφορμή θεοφανείας καί ἀφθαρσίας διά τόν πόσον τὸ παλαιόν καί παραδοσιακὸν εἰς τὴν Ἐκ
θεολογικοῦ «λείμματος» κυοφορεῖται ἡ μυστική πιφάνειαν ὡς ψιλόν ἐξωτερικόν συμβάν, ἀλλ’ πλησίον. Τό καλόν τῆς κρίσεως τήν ὁποία διερ κλησίαν εἶναι ὁλοζώντανον καὶ ἑκάστοτε σύγ
καί ἀκατάβλητος ἀντίδρασις. Εἰς τήν περίπτωσιν ἱερουργεῖται ἐντός τοῦ θεανθρωπίνου μυσ τη χόμεθα εἶναι ὅτι ἐγείρει ἐκ τοῦ ὕπνου καί θέτει χρονον, διότι παρεδόθη καί παραδίδεται ἀκα
αὐτήν εἷς διώξεται χιλιάδας, διότι δέν πρόκει ρίου τῆς Ἐκκ λησίας, ὡς λειτουργικόν γεγονός τά δογματικά προβλήματα ὡς προβλήματα ζω ταπαύστως ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς Αὐτήν.
ται περί τῆς ἀτομικῆς του δυνάμεως, ἡ ὁποία καί τριαδική μυσ ταγωγία. Εἶναι σταυρός καί ῆς. Αὐτό εἶναι μιά μοναδική δυνατότης διά τήν Πάντως πρός τό παρόν ἡ ἐμβάθυνσις εἰς τό
δρᾷ, ἀλλά περί τῆς φανερώσεως τῆς δυνάμεως ἀνάσ τασις. Διά νά ἔλθῃ ἡ ζύμη τῆς ξένης αὐτῆς ἀναγέννησιν τῆς ἀληθοῦς θεολογίας. διατί τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου (καί ὄχι ἡ
ἡ ὁποία συνθλᾷ καί λικμίζει τήν ἀνυπόστατον ἑνότητος εἰς τήν γῆν ἐθυσιάσθη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. 3. ΕΝΤΟΣ ΜΙΑΣ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑΣ τοιούτων ἐκ ἐπανάληψίς του), καί ἡ ἐπαγρύπνησις εἰς τό μο
θρασύτητα τῶν αἱρέσεων. Δέν πρόκειται περί Διά νά διατηρηθῇ ἡ δυνατότης αὐτή «ἀεί σφα κλησιολογικῶν ὠδίνων, πολύ ὀρθῶς μᾶς μετα ναχικόν μας χρέος, συμβάλλουν εἰς τήν ἀποκα
ἀνθρωπίνου πάθους, ἀλλά περί συμπλοκῆς τοῦ γιάζεται» ὁ Αὐτός. φέρετε τόν προβληματισμόν: Μήπως ἡ παροῦ τάτασιν τῆς ἑνότητος καί τήν καθησύχασιν τῶν
ἐφημέρου, παροδικοῦ καί αὐτοκαταδικασ τέου, Ἡ φύσις τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι καθολική ἐκ σα στάσις τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου εἶναι τεταραγμένων συνειδήσεων.
πρός τό αἰώνιον καί ἀκατάβλητον τῆς ἀσαλεύτου κλησιολογικῶς. Ἡ φύση τοῦ κάθε Ὀρθοδόξου εἶ ἁπλῶς ἀρνητική; Μήπως ἐμποδίζομεν ἀντί νά Ἐπί πᾶσι τούτοις εὐχόμενοι ἀδελφικῶς, πᾶ
βασιλείας τῆς Ἐκκλησίας. Ἐφ’ ὅσον ἀδρανοῦν οἱ ναι οἰκουμενική πνευματικῶς: Ζῇ διά τὸν ἄλλον. ὠφελοῦμεν; Διότι εἶναι ἀνεπίτρεπ τον νά ἐπι σαν παρά Κυρίου ἐνίσ χυσιν καί εἰς τήν συγκε
κατά πρώτισ τον λόγον ὑπεύθυνοι, διεγείρεται Πονᾶ καί χαίρεται τον πόνον καί τὴν χαράν τοῦ βαρύνωμεν τήν Ἐκκλησίαν εἰς τόσον δυσκόλους κριμένην Ὑμῶν προσπάθειαν διατελοῦμεν μετά
αὐτή ἡ ἐσωτερική καί καθολική συνείδησις τῆς ἄλλου ὡς ἰδικήν του. Εἶναι ἰδικός του ὁ πόνος καί περισ τάσεις διά προσθετικῶν ἀρνητικῶν καί πολλῆς ἀγάπης καί τῆς ἐν Κυρίῳ φιλαδελφίας.
Ἐκκλησίας. Τήν εὐθύνην ἐπωμίζεται ὁ φύλαξ τῆς ἡ χαρά τοῦ ἀδελφοῦ (Ἅγιος Συμεών). Καί αὐτό σχισματογεννῶν ἀντιδράσεων.
Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυρονικήτα
Νομίζομεν ὅτι ἄν διακόπτεται τό μνημόσυνον
† Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος
ἀνωδύνως καί ἀπό συνήθειαν, ἐάν παρατείνεται
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.
ἡ διακοπή χωρίς καμμίαν πνευματικήν μέριμναν
δι’ αὐτό, πρόκειται περί ἀρνητικοῦ ἔργου. Περί
(Πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος, 15 Ἰουνίου 1971, ἀ.φ. 142, σελ. 4)
μιᾶς ὄχι ἐν πολέμῳ ἐκ τάκ του στάσεως, ἀλλά
περί τῆς εἰσαγωγῆς μιᾶς πεπλανημένης παρα
δόσεως: Τό νά μή μνημονεύεται (ἐπ’ ἀόρισ τον
καί ἀνευθύνως) ὁ οἰκεῖος ἐπίσκοπος. Ἀπό μίαν
οὕτως γενομένην διακοπήν μόνον οἱ ἐχθροί τῆς
Ἐκκλησίας θά ὠφεληθοῦν. Ἐάν ὅμως ἡ διακοπή
τοῦ μνημοσύνου εἶναι ὁ συντομογραφικός κα
θορισμός τῆς θέσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους μεταξύ
τῶν δύο ἄκρων (οἰκουμενικῶν οὐνιτισμῶν διά
τῆς ἀπεμπολήσεως τῆς δογματικῆς βάσεως καί
ἀποκοπήν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας δι’ ἀτομικιστικοῦ
ζήλου) τότε δικαιολογεῖται. Ἐάν εἶναι μία ἔκ
φρασις τῆς μυστικῆς καί ἀγρύπνου μοναχικῆς
συμμετοχῆς εἰς τήν ζωήν καί τόν πόνον τῆς Ἐκ
κλησίας τότε ἐπιτελεῖ ἔργον θετικόν.
Ἡ μοναχική εὐαισθησία εἰς τά θέματα τῆς
πίσ τεως ἀποτελεῖ τόν δείκτην κατευθύνσεως
καί ζωῆς διά τόν ἀγωνιζόμενον πισ τόν λαόν.
Ἐπειδή δέ ἐν προκειμένῳ τό βάρος καί ἡ εὐθύνη Ἄγγελος, λεπτομέρεια ἀπὸ τὴν παράσταση τῆς
Γεννήσεως, Καθολικὸ Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου,
Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου. Πρωτᾶτον, Ἅγιον Ὄρος.
μιᾶς ὀρθοδόξου μαρτυρίας ἐναπόκειται εἰς τόν Ἅγιον Ὄρος.
Ὀρθόδοξον λαόν, γίνεται ἀντιληπτόν τό ἐπίκαι
106 107
Β. Χαιρετισμὸς συμπαραστάσεως τῆς Ἱερᾶς νιτισμούς, ὅπως κάποτε ἤ ὅπως καί σήμερα σέ ἀμνήσ τευσι τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ πού ὁ παπισμός μέ τό ἀλάθητον καί τό πρωτεῖον
ἄλλες χῶρες. Ὁ παπισμός σήμερα προσβλέπει ἔγκειται στόν ἀνθρωποκεντρισμό, δηλαδή στόν ἀποτελεῖ ὁλοκ ληρωτισμόν ἀπαράδεκ τον, ὅ
Κοινότητος Ἁγίου Ὄρους στὴ Λαο- καί ἀρκεῖται στήν παγκόσμια ἀναγνώρισί του. παραμερισμό τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἀπό τόν πως καί κάθε ὁλοκληρωτισμός πού συντρίβει
σύναξη τῆς Ἀθήνας, ποὺ ἔγινε γιὰ νὰ Τό δῆθεν προσκύνημα τοῦ Πάπα στήν Πνύκα ἐπί γῆς τοποτηρητή του. Θεμελιώδης δογματι τά ἀνθρώπινα πρόσωπα. Δέν ἀνέγνωσαν ποτέ
ἐκφράσει τὴν ἀντίθεση τοῦ πληρώματος αὐτό καί μόνο τό νόημα ἔχει. Ἡ ἐκκλησιασ τική κός λόγος, τόν ὁποῖον ὁ ἁγιωτικός μοναχισμός τόν Μέγαν Ἱεροεξετασ τή τοῦ Ντοσ τογιέφσκυ;
ἡγεσία δέν μπόρεσε δυσ τυχῶς νά τοῦ ἀρνηθῆ δέν ἠμπορεῖ νά παραθεωρήση, ἀκολουθώντας Ἀδελφοί, ὑψώνομ εν φωνή ἱκεσίας πρός τόν
τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἐπικείμενη ἐπίσκεψη τούς θεοφόρους πατέρας μας, Ἁγίους Φώτιο φιλάνθρωπον Κύριον νά ἐπιβλέψη ἐξ οὐρανοῦ
τήν ὑποδοχή, τήν ἀναγνώρισι. Ὁ λαός ὅμως ὑψώ
τοῦ Πάπα Ἰωάννου-Παύλου στὴν Ἀθήνα. νει τήν φωνή του καί διαμαρτύρεται. Ὁ πάπας τόν Μέγαν, Μᾶρκον τόν Εὐγενικόν, Γρηγόριον καί νά λυτρώση τήν πατρίδα μας καί τόν εὐσε
εἶναι αἱρετικός. Ὁ πάπας δέν εἶναι Ἐκκλησία. τόν Παλαμᾶν, τούς Ἁγίους Ὁσιομάρτυρας, ἐπί βῆ λαό μας ἀπό τόν μεγάλο αὐτό πειρασμό.
Ἐξεφωνήθη ἀπὸ τὸν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς
Τό Βατικανό εἶναι κράτος κοσμικόμέ σκοτεινή Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος μαρτυρήσαντας, τόν Ἀπευθύνομεν βαθυσεβάσ τως ὑσ τάτη ἔκκλησιν
Μονῆς Μεγίστης Λαύρας Ἀρχιμ. π. Πρόδρομο
διπλωματία καί πονηρή πολιτική. Ὁ Ὀρθόδοξος Ἅγιον Κοσμᾶν τόν Αἰτωλόν, τόν ὅσιον Νικόδημον πρός τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθη
Λαυριώτη. (4 Μαΐου 2001)
λαός οὐδέποτε θά ἀναγνωρίση τόν πάπα καί τόν Ἁγιορείτην καί τούς λοιπούς Ἁγίους. νῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Χρισ τόδουλο καί τήν
Πατέρες καί Ἀδελφοί, Γιά μᾶς ἡ ὑποδοχή τοῦ πάπα σημαίνει ἀμνή Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκ λησίας τῆς Ἑλλάδος νά
τόν παπισμόν. Ὁ Ὀρθόδοξος λαός οὐδέποτε
αρισ τάμενοι ἐδῶ, ὡς ἐκπρόσωποι τῆς στευσις τῶν παλαιοτέρων καί τῶν προσφάτων παραιτηθοῦν ἀπό τά προαποφασισθέντα καί
Π
θά δεχθῆ τήν θεωρία περί τοῦ Παπισμοῦ καί
διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως τῶν Ἱερῶν Μο ἐγκλημάτων τοῦ παπισμοῦ κατά τῶν Ὀρθοδό νά χαροποιήσουν τόν ἀγωνιῶντα λαό τοῦ Θεοῦ.
τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς δύο πνευμόνων μέ τούς ὁ
νῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω, σᾶς ἀπευθύ ξων λαῶν. Διαβεβαιώνουμε τόν εὐσεβῆ λαό ὅτι ἅπαν τό
ποίους ἀναπνέει ἡ Εὐρώπη. Ἄν ἡ θεωρία αὐτή
νομεν τόν Πασχάλιο χαιρετισμό, Χριστός Ἀνέστη. Γιά μᾶς ἡ ὑποδοχή τοῦ πάπα σημαίνει ἀμνή Ἅγιον Ὄρος, ἐμμένει εἰς τήν πατροπαράδοτον
γίνη ἀποδεκτή, σημαίνει ἤ ὅτι ἀναγνωρίζεται ὁ
Ἡ Ἐκκλησία καί πάλι πονᾶ, ἀγωνιᾶ, θλίβεται. στευσις τῆς οὐνίας. πίσ τιν καί θεολογίαν τῶν ἁγίων Πατέρων καί
παπισμός ὡς ὑγιής πνεύμων, δηλαδή ἀληθής καί
Θλίψις βαθειά σκιάζει τήν ἐφετινήν Πασχάλιον Γιά μᾶς ἡ ὑποδοχή τοῦ πάπα σημαίνει πα Ὁμολογητῶν καί χάριτι Χρισ τοῦ οὐδέποτε θά
ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χρισ τοῦ ἤ ὅτι ἀποδε
χαράν της. Ἡ Ἑλληνική πολιτεία καί ἡ ἐκκλησι ραθεώρησις τῆς μοναδικότητος τῆς Ἐκκ λησίας ἀναγνωρίση τόν Παπισμόν ἐμμέσως ἤ ἀμέσως
χόμεθα τήν κακόδοξο ἀξιολογία τῶν κλάδων, ἡ
καί τοῦ σωτηριώδους κινήματός της. ὡς ἀληθῆ Ἐκκ λησία τοῦ Χρισ τοῦ. Γνωρίζομεν
ασ τική ἡγεσία τῆς Πατρίδος μᾶς ὑποδέχονται, ὁποία ἀναιρεῖ τήν πίσ τι μας ὅτι μόνον ἡ ὀρθό
Ἀδυνατοῦμε νά κατανοήσουμε πῶς εἶναι δυ βεβαίως ὅτι ἡ νέα ἐποχή καί ἡ νέα τάξις πραγ
ἀγνοουμένου τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τόν πάπα τῆς δοξος Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν ἀληθῆ Ἐκκλησία νατόν νά ἐκφωνηθῆ ἀπό τήν Πνύκα κοινή ἔκκλη μάτων ἀπαιτεῖ ἰσοπέδωσιν ἀληθείας καί πλάνης,
Ρώμης. Πολλοί θά χαροῦν καί θά χειροκροτή τοῦ Χρισ τοῦ, τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί σις πρός τήν Εὐρώπη νά παραμείνη στίς Χριστια Ὀρθοδοξίας καί κακοδοξίας, Χρισ τιανισμοῦ καί
σουν. Τό κάσ τρο τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Ἑλλάδα Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Ἡ παρουσία μας ἐδῶ νικές της ρίζες, ὅταν ὁ παπισμός ἀλλοίωσε ριζικά λοιπῶν θρησκειῶν. Ζητοῦμε τήν χάριν τοῦ δι’
ραγίζει. Κακό προηγούμενο γιά νά ἐκπορθηθοῦν θά ἑρμηνευθῆ ποικιλοτρόπως. Ὅσοι ἐμφοροῦν τό Εὐαγγέλιο. Ἔπαυσε κατά τόν Ντοσ τογιέφσκυ ἡμᾶς παθόντος καί ἀνασ τάντος Χρισ τοῦ διά
καί ἄλλα Ὀρθόδοξα μέτωπα. Ἡ ὀδύνη μεγάλη. ται ἀπό οὐμανιστικά κριτήρια θά τήν χαρακτηρί νά εἶναι Χρισ τιανισμός. Ὁδήγησε στήν ἐκκοσμί πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί πάντων
Ὁ παπισμός ἐπελαύνει καί πάλι κατά τῆς Ὀρθο ζουν φανατισμό καί μισαλλαδοξία. Γιά μᾶς ὅμως κευσι, στήν ἀθεΐα καί στόν ὑλισμό, στήν εἰκό τῶν ἁγίων Προφητῶν, Ἀποστόλων, Διδασκάλων,
δόξου Ἑλλάδος. Ὄχι μέ σταυροφορίες, οὔτε μέ εἶναι ὁμολογία Πίσ τεως. Γιά μᾶς ἡ ὑποδοχή να τῆς σημερινῆς μεταχρισ τιανικῆς Εὐρώπης. Ἱεραρχῶν, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Ὁσίων, νά
βίαιους ἐκ λατινισμούς, οὔτε μέ δόλιους ἐξου τοῦ πάπα ὡς ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας σημαίνει Ἀδυνατοῦμε νά κατανοήσουμε πῶς εἶναι δυ μήν ὑποκύψωμεν καί νά μή δελεασθῶμεν ἀπό
νατό νά συνεργαστοῦν, ὅπως λέγεται στόν κοινό τούς διαφόρους ψευδοπροφήτας.
ἀνακοινωθέν, ὁ Παπισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία ἐφ’ Παρακαλοῦμεν δέ, τόν εὐσεβῆ λαόν νά πα
Τὸ Καθολικὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης
ὅσον ὁ Παπισμός ἐμμένει ἀμετανοήτως διά τοῦ ραμείνη ἡνωμένος εἰς τήν Ἐκκλησίαν, μή διολι
Λαύρας, Ἅγιον Ὄρος. Filioque στήν ὑποτίμησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σθαίνων εἰς σχισματικάς ὁμάδας, ἀλλά ἐντός τῆς
καί δι’ αὐτό στήν οὐσία του εἶναι ἀνθρωποκεν Ἐκκλησίας νά ἀγωνισθῆ καί νά ὁμολογήση τήν
τρικός, ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἀκ λινῶς πίστιν του καί νά μαρτυρήση διά τήν Ὀρθόδο
ἁγιοπ νευματ ική καί θεα νθρωποκεντρική. Ἡ ξον αὐτοσυνειδησίαν του.
ἱσ τορία ἔχει ἀποδείξει ὅτι γι’ αὐτόν τόν λόγον Πισ τεύομεν ὅτι ὁ παρών πειρασμός θά πα
ἀπέτυχαν ὅλες οἱ προσπάθειες δια λόγου ἀπό ρέλθη. Ἡ Ὀρθοδοξία θά νικήση, ὅπως πάντοτε
τήν ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας μέχρι ἔγινε διά μέσου τῶν αἰώνων, ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία
τόν σύγχρονο διάλογο πού τελευταῖα διεκόπη. εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χρισ τός παρατεινόμενος εἰς τούς
Ἀδυνατοῦμ ε νά κατανοήσουμ ε πῶς εἶναι αἰῶνας. Δι’ αὐτό, παρηγορητικός καί ἐνισχυτικός
δυνατόν νά ὑπάρξη κοινή ἔκκλησις πρός τήν ἀν θά εἶναι ὁ τελευταῖος λόγος μας.
θρωπότητα δύο ριζικῶς διαφόρων καί ἀντιθέτων Ἀδελφοί χαίρετε, αὕτη ἐσ τίν ἡ νίκη ἡ νικήσα
θεολογιῶν καί πίστεων. Πῶς δέν τό κατανοοῦν οἱ σα τόν κόσμον, ἡ πίσ τις ἡμῶν, ἀμήν.
ἐκκλησιασ τικοί μας ἡγέται; Ἀποροῦμεν ἐπίσης
πῶς πολλοί ἐκ τῶν δημοκρατικῶν πολιτικῶν δι (Πηγή: Περιοδικό "Γρηγορεῖτε", Τεῦχος 9, 27 Μαΐου
ανοουμένων δημοσιογράφων δέν βλέπουν ὅτι 2001, σελ. 24-25)
108 109
Γ. Προκήρυξις Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρὸς ἀειμνήσ τους προκατόχους μας καί ἀναφωνοῦν
τὸν Ὀρθόδοξον Ἑλληνικὸν Λαὸν περὶ τες μετά τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Βρυεννίου «Οὐκ ἀρνη
σόμεθά σου φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σε Κραυγὴ ἀγωνίας
τῆς ἀντιθέσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους στὶς πατροπαράδοτον σέβας· οὐκ ἀφισ τάμεθά σου
φιλενωτικὲς κινήσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Μῆτερ Εὐσέβεια· ἐν σοί ἐγεννήθημεν καί σοί συγχρόνων Ἁγιορειτῶν Πατέρων
Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. (23 Ἰανουα- ζῶμεν καί ἐν σοί κοιμηθησόμεθα· εἰ δέ καλέσειε
καιρός καί μυριάκις ὑπέρ σοῦ τεθνηξόμεθα».
ρίου 1964) Συγχαίρομεν τόν Γεραρόν Προκαθήμενον τῆς
Ἐπιστολὴ συγχρόνων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, • Πολλοὶ προσκυνητὲς ἐξαπατῶνται ἀγοράζο
Ὀρθοδόξου Ἑλλαδικῆς Ἐκκ λησίας καί ἅπασαν
ποὺ δημοσιεύθηκε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» (6 ντας ἐργόχειρα ἀπὸ τὰ μαγαζάκια, νομίζοντας ὅτι
τήν Ὀρθόδοξον Ἱεραρχίαν διά τήν σθεναράν στά
Ἰουνίου 2014), μὲ τὴν ὁποία καταγγέλλουν τὴν εἶναι ἁγιορείτικα καὶ δὲν εἶναι. Τὰ περισσότερα
ἱ κάτ ωθ ι Ἁγιο ρ εῖτ αι Πατ έρ ες, Καθ η σιν των ὑπέρ τῆς ὀρθοδοξίας μας καί δηλοῦμεν
Ε
τες ὅσα προεφήτευσαν οἱ Θεηγόροι Προφῆται νῆς Σίμωνος Πέτρας τέρες, ποὺ κατοικοῦμε ἐκτὸς Ἱερῶν ὄντες, στὸν Ἱ. Ναὸ τοῦ Πρωτάτου στὶς Καρυές.
καί ἐδίδαξαν οἱ Θεοκήρυκες Ἀπόστολοι, ὁ τῶν Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης, Ἡσυχαστήριον Μονῶν σὲ ἐξαρτήματα, ὅπως Ἡσυχα • Τοὺς ὑποδέχονται τὰ μοναστήρια μὲ τιμὲς
Θεοφόρων Πατέρων Σύλλογος, αἱ ἑπτά ἅγιαι Ἁγ. Γερασίμου, Γαβριήλ Ἱερομόναχος πνευμα στήρια, Κελλιά, Καλύβια καὶ Ἐρημη καὶ δόξες, αὐτοὺς ποὺ πίνουν τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ
Οἰκουμενικαί Σύνοδοι καί αἱ Τοπικαί τοιαῦται, τικός, Ἡσύχιος Ἱερομόναχος Σιμωνοπετρίτης, τήρια. μὲ τὶς φορολογίες καὶ τὶς περικοπές.
ἔχοντες ἐπί κεφαλῆς τόν ἀκρογωνιαῖον Λίθον Γελάσιος Σιμωνοπετρίτης, Νεόφυτος ἱερομό Τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ τὴν δημοσιεύουμε, ὡς δια • Πλήρης συμπόρευσις μὲ ὅλες τὶς ἐξουσίες
Χριστόν, τόν Θεόν ἡμῶν καί ἐν γένει ἐμμένο ναχος Σιμωνοπετρίτης μαρτυρία γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴν Πατρίδα μας ἀδιακρίτως.
μεν εἰς ὅσα ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Πίστις διδάσκει Ὁ Καθηγούμενος Ἱ. Μονῆς Ξενοφῶντος Ἀρχιμ. καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ «Περιβόλι τῆς Θεοτόκου». • Συμπεριφορὰ ἀδιαφορίας γιὰ κάθε ἀξία,
εἴτε διά γραφίδος εἴτε διά τῆς Παραδόσεως, Εὐδόκιμος καί οἱ συν ἐμοί ἐν Χρισ τῷ ἀδελφοί Ξεκαθαρίζουμε τὶς θέσεις μας ὅτι δὲν συμφω ἦθος, παράδοσι, Πατρίδα, Παιδεία καὶ τὰ λοιπά,
ἀποκρούοντες τήν «Ἕνωσιν» ἤ «Ἑνότητα», ὅ Οἱ Ἐπίτροποι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων Γ. Ἀγαθάγ νοῦμε μὲ ὅσα γίνονται τὸν τελευταῖο καιρὸ καὶ κυ ποὺ δηλώνει ἢ μασονικὴ συνείδησι ἢ αἰχμαλω
πως τήν ἀποκαλοῦν ἐσ χάτως οἱ φιλενωτικοί. γελος, Προηγ. Μεθόδιος, Γ. Γερβάσιος καί ἅ ρίως οἰκουμενιστικὰ καὶ νεοεποχίτικα. Τὰ θέματα, σία στὴν Νέα Ἐποχή.
Ἐάν οἱ Καθολικοί καί οἱ λοιποί αἱρετικοί θέλουν πασα ἐν Χρισ τῷ ἡμῶν ἀδελφότης, Ἀθανάσιος μὲ τὰ ὁποῖα δὲν συμφωνοῦμε εἶναι τὰ κάτωθι: • Κονδύλια-χρῆμα γιὰ ἔργα στὸ Ἅγιον Ὄρος,
νά ἐπισ τρέψουν εἰς τήν ὀρθοδοξίαν, νά ἔλθουν Ἰβηρίτης • Οἰκουμενιστικὲς ὑποδοχὲς Πατριάρχου τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ λαὸς ἔξω αὐτοκτονεῖ γιὰ ἕνα
αὐτοί προσ πίπ τοντες καί ζητοῦντες τό ἔλεος, Ὁ Δικαῖος τῆς ἱερᾶς Σκήτης Ἰβήρων χωρὶς καμιὰ διαμαρτυρία τῶν Ἱερῶν Μονῶν, πιάτο φαΐ. Καὶ ἄλλοι ψάχνουν νὰ φᾶνε κάτι ἀπ᾽
ἀσ παζόμενοι εἰς τό ἀκέραιον τά δόγματα καί Ἱερομόναχος Νεῖλος καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χρισ τῷ τῶν Ἱερῶν Σκητῶν καὶ ἄλλων Σεμνείων. Ὑπο τὰ σκουπίδια.
Παραδόσεις τῆς ἀμωμήτου ὀρθοδόξου ἡμῶν ἀδελφοί δοχὴ Οἰκουμενιστῶν σημαίνει καὶ ἀποδοχὴ τῶν • Ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἡ προ
Πίσ τεως καί ὄχι νά τρέχωμεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ὁ Προηγ. Κοσμᾶς Φιλοθεΐτης, α΄ ἐπίτροπος αἱρετικῶν φρονημάτων τους. Καὶ τὸ χειρότερον, δοτικὴ δουλοπρεπὴς καὶ ἀμφιρέπουσα στάσι
πρός τούς αἱρετικούς. Ποιοῦμεν ἔκκλησιν πρός Ὁ Προηγ. Εὐμένιος Φιλοθεΐτης ὄχι μόνον ὑποδοχὴ ἀλλὰ καὶ συλλείτουργα μετ᾽ τῶν Ἱερῶν Μονῶν.
τόν Οἰκουμενικόν ἡμῶν Πατριάρχην νά παύσῃ Ὁ Γραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Καρακάλλου Γέ αὐτῶν τῶν ἐγνωσμένων Οἰκουμενιστῶν γίνονται. • Ἡ ἀδιαφορία τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιὰ τὸν πόνο,
ἐξακολουθῶν τάς φιλενωτικάς του ἐνεργείας, ρων Εὐθύμιος Προϊσ τάμενος • Πλήρης ἀδιαφορία τῶν Ἱερῶν Μονῶν γιὰ τὰ τὶς ἀγωνίες καὶ τὴν ἐξαθλίωσι τοῦ λαοῦ. (Μόνον
καθ’ ὅσον ἐάν συνεχίσῃ θ’ ἀποκηρύξωμεν καί Οἱ ἐν Προβάτᾳ Ἡσυχασταί Ἅγ. Πατέρες, ὁ Ἱερομό θέματα Πίστεως καὶ Ἱερᾶς Παραδόσεως. ἐλάχιστοι ἐνδιαφέρθησαν).
αὐτόν. Προσεπιδηλοῦμεν ὅτι θέλομεν ἀγωνι ναχος Ἀθανάσιος μετά τῶν ἀδελφῶν (Ρῶσσοι), • Κοσμικοποίησις, τουριστικοποίησις ἀπὸ τὸ • Γιὰ τὸ γκρέμισμα τῆς Παιδείας.
σθῆ μέχρις ἐσ χάτης ἡμῶν ἀναπνοῆς διά τήν Ἱερομόναχος Μητροφάνης, Ἱεροδ. Δημήτριος κακὸ στὸ χειρότερο, μαγαζιά, καφενεδάκια μὲ • Γιὰ τὴν κατάκτησι τῆς Πατρίδος ἀπὸ τοὺς
καί συνοδεία, Ματθαῖος Μον. Σκήτης Τιμίου παραδοσιακὰ ἀλλὰ καὶ νεοεποχίτικα σκευάσμα μουσουλμάνους ψευδομετανάστες.
Ὀρθοδοξίαν μας, χύνοντας καί αὐτό τό αἷμα
Προδρόμου. τα καὶ ποτὰ μὲ καλαμάκι. Μόνο σουβλάκια δὲν • Κατάργησι τοῦ ἀβάτου εἶναι προδιατεταγμέ
μας ἐάν τό καλέση ἡ ἀνάγκη, μιμούμενοι τούς
ψήνουν (ἀκόμη) στὶς Καρυές. νη· μᾶς παραπλανοῦν καὶ οὔτε κἂν ἐνδιαφέρο
110 111
νται γιὰ τὴν τήρησι τοῦ πατροπαραδότου θεσμοῦ. εἶναι ἡ ὑποταγὴ ὅλων τῶν θρησκειῶν καὶ πιστῶν
• Διαφωνοῦμε μὲ τὴν πρᾶξι κάποιων Ἱ. Μονῶν,
ποὺ ἔβαλαν χαρτιὰ στὶς πόρτες Κελλιῶν ἐξ ἀλλο
καὶ «Ἐκκλησιῶν» στὴν Πανθρησκεία. Διότι ὅπως
ἔγραψε καὶ ὁ Ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, «μὲ τὸ
Ὁμολογιακὴ στάση ἁγιορείτου Γέροντος
δαπῆς Μοναχῶν, γιὰ νὰ ἐγκαταλείψουν τοὺς τό νὰ βρίσκεται ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία σ᾽ αὐτὸ τὸ
πους τῆς ἀσκήσεώς τους καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. (Κά Συμβούλιο, μόνο καὶ μόνο αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνή Ἐπιστολὴ τοῦ Γέροντος Σάββα Λαυριώτου, μὲ τὴν καί λαϊκῶν. Μερικοί μάλιστα ἐξ΄ αὐτῶν ἦσαν καί
ποιοι Μοναχοὶ ἀπὸ Ὀρθόδοξες χῶρες ἔρχονται κουστον προδοσίαν». ὁποία ἀπαντᾶ στὴν ἔγκληση τῆς Ἱερᾶς Κοινότη εἶναι τακτικοί συνεργάτες. Μνημονεύω ἐνδει
κατὰ καιροὺς ἀπὸ εὐλάβεια στὸ Ἅγιον Ὄρος, γιὰ • Ἀνησυχία πολλῶν Ἁγιορειτῶν ὅτι ἡ λῆψις τος Ἁγίου Ὄρους, διὰ τῆς ὁποίας ἐλέγχεται γιὰ κτικά τούς μακαριστούς ἡγουμένους Γέροντες
νὰ μονάσουν. Οἱ πλεῖστοι προκόβουν στὴν μονα ἀπὸ τὴν Εὐρώπη τῶν χρημάτων γιὰ ἀναπαλαίωσι τὴν ὁμολογιακὴ ἐπιστολή του (19-5/1-6-2014) Γαβριήλ Διονυσιάτην καί Γεώργιον Καψάνην,
χικὴ ζωὴ καὶ καρποφοροῦν πνευματικά. Μεταξὺ τῶν Ἱ. Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δίνει τὴν εὐκαι μὲ τὴν ὁποία κατήγγειλε τὴν «προσκυνηματι τούς μοναχούς Θεόκλητον Διονυσιάτην, Μωϋσῆν
αὐτῶν ἔρχονται κάπου κάπου καὶ κάποιοι ἀπρό ρία στοὺς Εὐρω-σιωνιστὲς καὶ τὸ δικαίωμα διὰ κή» συνάντηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἁγιορείτην, Νικόδημον Μπιλάλην, ἐκ τῶν ἐν τῷ
κοπτοι, μέθυσοι, θεληματάρηδες, ἀνυπάκουοι τὴν ἐπιβολὴ τῶν οἰκουμενιστικῶν τους στόχων μὲ τὸν Πάπα στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου χαρακτη κόσμῳ δέ τούς ἀειμνήστους Γέροντες, ἐπίσκοπον
καὶ ἀκατάστατοι. Κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς ἔκοψαν καὶ σχεδίων καὶ στὸν Ἱερὸ τοῦτο Τόπο. ριστικὰ σημείωνε: «Σᾶς καταθέτω λοιπόν ὅτι Αὐγουστίνον Καντιώτην, Φιλόθεον Ζερβάκον,
κέδρα στὸν Ἄθωνα καὶ κατασκεύασαν κελλιά. • Δὲν εἴμεθα σύμφωνοι μὲ τὴν δικέφαλον μεγάλο μέρος τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀποτελείται Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον, τούς εὐσεβεῖς
Καὶ ἄλλες παρόμοιες ἀταξίες ἔκαμαν). Πρέπει Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου. Οἱ ἀπό αὐτούς τούς πατέρες, πού θά ἔδιναν καί λαϊκούς Φώτην Κόντογλου καί Κωνσταντῖνον
νὰ ἐντοπίζωνται οἱ ἔνοχοι καὶ αὐτοὶ μόνο νὰ «ἰθαγενεῖς» εἶναι οἱ νόμιμοι. Νὰ προσέξουν τήν ζωή τους γιά τήν φίλη Ὀρθοδοξία, καί, ἄν Μουρατίδην καί ἐκ τῶν ἐπιζώντων τούς πανε
ἐκδιώκωνται. Ὄχι, ὅλοι γενικὰ οἱ ἀλλοδαποὶ ὅμως καὶ οἱ Ζηλωτὲς Πατέρες κάποιες ἀκρότητες καί εἶμαι ἀνάξιος νά συγκαταλέγομαι μεταξύ πιστημιακούς καθηγητάς καί ἱερεῖς Γεώργιον
Μοναχοί, οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων εἶναι ἀκτή ἐπικίνδυνες. (Ἀναβαπτισμοὺς Νεοημερολογιτῶν αὐτῶν, συντάσσομαι μαζί τους. Καί αὐτό ὄχι Μεταλληνόν, Θεόδωρον Ζήσην, Σαράντην Σα
μονες, ἀσκητικοὶ καὶ ἐνάρετοι, πολλὲς φορὲς καὶ προσφυγὴ γιὰ δικαίωση σὲ Διεθνῆ Οἰκουμε χάριν ἐπιδείξεως, ἀλλά διότι ἡ σιωπή κατά τόν ράντον καί πολλούς νεωτέρους.
καλύτεροι καὶ ἀπὸ μᾶς. Τοὺς θέλει ἡ Παναγία. νιστικὰ Δικαστήρια). Μέγα Γρηγόριον τόν Παλαμᾶ εἶναι τό τρίτο εἶδος Ὅλων αὐτῶν καί τῆς ἐφημερίδος στόχος
• Νὰ ἐξέλθη τὸ ταχύτερον δυνατὸν ἡ Ὀρθό • Ἐγράψαμε τὰ ἀνωτέρω, ὄχι γιὰ νὰ ἐπικρίνω ἀθεῒας». ἦταν καί εἶναι νά ἀφυπνίσουν τούς Ὀρθοδόξους
δοξος Ἐκκλησία καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο με κανένα, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐξυπνήσωμε διανοίας λη μπροστά στόν ἐμφανέστατο κίνδυνο τῆς παναι
ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστικὸ ὀργανισμό, ποὺ λέγεται θαργούσας, πρὸ τοῦ κινδύνου ἀλλοτριώσεως καὶ Ἐν Μεγίστῃ Λαύρᾳ τῇ 15-8-2014 | Πρός τήν Ἱερά
ρέσως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς χειρότερης καί
«Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν», διότι ἡ ἀλλοιώσεως τῶν πατροπαραδότων θεσμῶν τοῦ Κοινότητα | Ἁγίου Ὄρους | Ἄθω
πιό ἐπικίνδυνης αἱρέσεως ὅλων τῶν αἰώνων.
παγίδευσι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σ᾽ αὐτὸν Ἱεροῦ Τόπου καὶ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Παραδόσεως. Σεβαστοί Πατέρες Δέν ἐδίστασαν μάλιστα νά ἀποστείλουν καί
καὶ ἡ ἐμμονή της σ᾽ αὐτόν, θὰ φέρη ὀλέθρια ἀπο Ἁγιορεῖτες Πατέρες έ πρόσφατη τακτική σύναξη τῆς Ἱερᾶς προσωπικές ἐπιστολές μέ σκληρή ἐλεγκτική
Σ
τελέσματα. Διότι στόχος αὐτοῦ τοῦ Ὀργανισμοῦ (Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀρ.φ. 2025, 6 Ιουνίου 2014) Μονῆς Μεγίστης Λαύρας, στήν ὁποί γλώσσα πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ
αν ἀνήκω, ἀνεγνώσθηκε γράμμα τῆς ὁποῖος ἐφούντωσε, ἐνίσχυσε καί ἐπέβαλε τήν
Ἱερᾶς Κοινότητος πού ἀφοροῦσε στήν αἵρεση στίς ἐκκλησιαστικές ἡγεσίες.
Ἱερά Μονή ἐλαχιστότητά μου. Μέ τό γράμμα αὐτό, ἀφοῦ Μετά τόν Πατριάρχη Δημήτριο πού ἐσυνέ
Ξηροποτάμου, Ἅγιον Ὄρος. ἐξεφράζετο ἡ λύπη τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, ἐζη χισε στά βήματα τοῦ Ἀθηναγόρα, ὁ σημερινός
τεῖτο ἀπό τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας Πατριάρχης Βαρθολομαῖος προχώρησε πολύ πε
Ἀρχιμ. Πρόδρομο νά ἐπιληφθεῖ ἑνός σοβαροῦ ρισσότερο τόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό μέ
θέματος. τολμηρά θεολογικά καί λειτουργικά ἀνοίγματα
Ποιό ἦταν τό σοβαρό αὐτό θέμα; Τό ὅτι ὁ πρός ὅλες τίς αἱρέσεις, Μονοφυσιτισμό, Παπι
ὑπογραφόμενος Γέρων Λαυριώτης Μοναχός σμό, Προτεσταντισμό, ἀκόμα καί πρός ἄλλες
Σάββας ἔγραψε ἀγωνιστικό ἄρθρο, τό ὁποῖο θρησκεῖες, ὅπως ὁ Ἰουδαϊσμός καί τό Ἰσλάμ.
ἐδημοσιεύθη στήν ἀγωνιστική καί ὁμολογητι Θά χρειαζόταν πολύς χῶρος γιά νά ὑπομνήσω
κή ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» μέ τίτλο «Ἡ αἱρετικές γνῶμες καί ἀντικανονικές πράξεις
στάση τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἔναντι τῶν φιλοπαπικῶν τοῦ Πατριάρχου τίς ὁποῖες ἐλπίζω νά γνωρίζε
Πατριαρχῶν καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» (6-6-2014). τε. Ἁπλῶς σημειώνω ἐνδεικτικά ὅτι ἔπαυσε νά
Στό ἱστορικό αὐτό ἔντυπο, πού ἵδρυσαν καί πιστεύει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Μία,
διηύθυναν ἐπί μισόν αἰῶνα διαδοχικά οἱ μα Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ
καριστοί Γέροντες Χαράλαμπος Βασιλόπουλος Συμβόλου τῆς Πίστεως. Δέχεται ὅτι καί οἱ αἱρέ
καί Μᾶρκος Μανώλης, ἀπέστειλαν ἀγωνιστικά σεις εἶναι ἐκκλησίες, ἔχουν ἔγκυρο βάπτισμα καί
ἄρθρα πλειάς Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν καί Ἡγουμέ ἔγκυρα μυστήρια, ἀποδεχθείς καί ἐπαινέσας τίς
νων ὡς καί διαβιούντων ἐν τῷ κόσμῳ κληρικῶν ἐπαίσχυντες ἀποφάσεις γιά μέν τούς Παπικούς
112 113
καί πολλές φορές ἀνύπαρκτες, προχωρεῖ χωρίς τοῦ Παλαμᾶ ἐπί λατινόφρονος πατριάρχου
ἐμπόδια στήν ἕνωση μέ τόν ἀμετανόητο καί Καλέκα (1341-1351). Ὅπως συνέβη καί στή δι
παραμένοντας στίς αἱρέσεις του πάπα. Μᾶς ἐμέ κή μας ἐποχή, ὅταν ὁμοφώνως ἀποφάσισε τό
τρησε καί χάρηκε σφόδρα καί κατά τήν τελευταία Ἅγιον Ὄρος τήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ
ἐπίσκεψή του στό Ἅγιον Ὄρος, στό ὁποῖο λές καί Ἀθηναγόρα. Ἀκόμη καί ὅταν ἐπιέζοντο οἱ Ἱερές
ἦλθε γιά νά πάρει τήν συγκατάθεση καί εὐλογία Μονές νά ἐπαναφέρουν τό μνημόσυνο τοῦ νέου
τῶν Ἁγιορειτῶν γιά ὅσα εἶχε σχεδιάσει νά πράξει πατριάρχου Δημητρίου μέ ἀπειλές καί τιμωρίες
μέ τόν πάπα λίγες ἡμέρες ἀργότερα. Ἐμεῖς ταπει ἀπό τόν πατριαρχικό ἔξαρχο, δέν ὑποχώρησαν.
νοί ἱερομόναχοι καί μοναχοί, ἐξομολογητικά σᾶς Μέ ἔγγραφά τους πρός τήν Ἱερά Κοινότητα
ἀποκαλύπτομε ὅτι ἔχουμε σκανδαλισθεῖ ἀπό τήν οἱ Μονές Καρακάλου, Σίμωνος Πέτρας, Ἁγίου
σιωπή καί ἀπραξία τῆς πνευματικῆς μας ἡγεσίας Παύλου, Ξενοφῶντος, Κωνσταμονίτου καί Ὁσίου
στό Ἅγιον Ὄρος καί μαζί μέ μᾶς καί τό ἀπαντα Γρηγορίου διεμήνυσαν ὅτι ἐμμένουν στήν ἀμετά
χοῦ τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Οἰκουμένης Ὀρθόδοξο θετη ἀπόφασή τους νά συνεχίσουν τήν διακοπή
καί φιλομόναχο πλήρωμα. Περιμένουν ὅλοι τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου «εἰς ἔνδειξιν
νά ἀκούσουν τήν φωνή τοῦ Ἁγίου Ὄρους». Δι διαμαρτυρίας, ἐφ΄ ὅσον ὁ νέος Οἰκουμενικός
ερωτώμενος τί περισσότερο ἔγραψα ἐγώ στό Πατριάρχης κ. Δημήτριος ὁ Α΄ θά συνεχίση τήν
Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας, Ἅγιον Ὄρος.
ταπεινό μου δημοσίευμα, προσθέτω ὅτι λίγες τηρουμένην ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γραμμήν, τήν
ἡμέρες ἀργότερα (30-12-2006) ἡ Ἱερά Κοινότης ὁποίαν εἶχε χαράξει ὁ Ἀθηναγόρας». Ἐσημείωναν
τοῦ Μπαλαμάντ (1993), γιά τούς Προτεστάντες στήν Κωνσταντινούπολη τόν Νοέμβριο τοῦ 2006, δέν ἔλαβε ἀπόφαση νά ἐλέγξει τόν Πατριάρχη μάλιστα ὅτι ὑπάρχει ἀπόφαση τῆς Ἐκτάκτου
τίς ἀποφάσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου ὅπου ἔλαβαν χώρα ὄχι μόνον συμπροσευχές, γιά ὅσα συνέβησαν, ἀλλά ἐπιβεβαιώνοντας Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως (συνεδρία ΝΒ τῆς 13-11-
τῶν Ἐκκλησιῶν στό Πόρτο Ἀλέγρε τῆς Βραζιλίας ἀλλά καί λειτουργικός ἀσπασμός, ἀπαγγελία ὅσα οἱ ἑξήντα Ἁγιορεῖτες κατελόγιζαν γιά ἔλλει 71) ἡ ὁποία ὁρίζει «ἐπαφίεται εἰς τήν συνείδησιν
(2006) καί στό Πουσάν τῆς Ν. Κορέας (2012), καί τοῦ «Πάτερ ἡμῶν» ἀπό τόν πάπα κατά τήν διάρ ψη σθένους καί ὁμολογητικῆς γενναιότητος, ἑκάστης Μονῆς ἡ διαμνημόνευσις τοῦ ὀνόματος
γιά τούς Μονοφυσίτες τίς ἀποφάσεις τῆς Γενεύης κεια τῆς Θ. Λειτουργίας, θυμίαση τοῦ πάπα ἀπό ἀρκέσθηκαν στήν ἔκδοση μιᾶς Ἀνακοινώσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, διότι δέν δυνά
(1990). Τίς ἀπαράδεκτες ἀποφάσεις γιά τούς ὀρθοδόξους διακόνους, ἀκόμη καί ψαλμωδία πρός τόν τύπο, μέ τήν ὁποία ἀπεδοκίμαζαν τά μεθα νά καταπατήσουμε τούς Ἱερούς Κανόνες,
Μονοφυσίτες τούς ὁποίους ἀναγνωρίζουμε ὡς ἀπολυτικίων πρός τιμήν τοῦ αἱρεσιάρχη καί τοῦ συμβάντα. οὕς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐλάλησεν εἰς αὐτούς
Ὀρθοδόξους, ἤλεγξε μέ σειρά δημοσιευμάτων ψαλμικοῦ στίχου «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί ὡς πρός τήν παρά ταῖς Ἱεραῖς Συνόδους. Θά πειθώμεθα εἰς
ὁ ἀείμνηστος Γέροντας π. Γεώργιος Καψάνης, τίς ὀνόματι Κυρίου». πρόσφατη συνάντηση τοῦ Πατριάρχου Βαρθο τόν νέον πατριάρχην, ὅταν διαπιστώσωμεν ὅτι
κραυγαλέες δέ γιά αἱρετική ἀπόκλιση ἀποφά Πολλοί Γέροντες Ἁγιορεῖτες τότε δέν ἄντεξαν λομαίου μέ τόν πάπα Φραγκῖσκο στά Ἱεροσό οὗτος θά ἀναθεωρήσει τάς αἱρετικάς ὁμολογίας
σεις τοῦ Πουσάν ἐστηλίτευσαν μέ κοινό ὑπόμνη αὐτόν τόν ἐμπαιγμόν καί τόν ἐξευτελισμόν τῶν λυμα, τόν περασμένο Μάϊο, ἡ ὁποία ἀποδοκι τοῦ προκατόχου του καί δέν θά συνεχίση τήν
μά τους πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἱερώνυμον Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Πατερικῶν Παραδό μάσθηκε καί μέ θεϊκά σημεῖα. Ὅσα ἐλέχθησαν φιλοπαπικήν γραμμήν».
ἐσχάτως (2014) οἱ Μητροπολίτες Δρυϊνουπόλεως σεων καί πρίν ἡ Ἱερά Κοινότητα ἀντιδράσει, καί ὅσα ἐπράχθησαν ἔθλιψαν καί κατετάραξαν Ἡ Ἱερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, μάλιστα,
Ἀνδρέας, Γλυφάδας Παῦλος, Κυθήρων Σερα ἐνισχύοντες τούς ἀντιπροσώπους πρός αὐτήν τούς Ὀρθοδόξους. Γιά πολλοστή φορά ὁ Πα ἔγραφε στήν ἀπαντητική της ἐπιστολή πρός τήν
φείμ, Αἰτωλοακαρνανίας Κοσμᾶς καί Γόρτυνος τήν κατεύθυνσην, ἔστειλαν «Ἀνοικτή Ἐπιστολή τριάρχης «λίαν ηὔφρανε τούς κακοδόξους καί Ἱερά Κοινότητα ὅτι «ἡ συνεδρία τῆς ἐκτάκτου
Ἰερεμίας, ζητώντας νά συζητήσει ἡ Ἱεραρχία τῆς πρός τήν Ἱερά Κοινότητα» ὑπογραφομένη ἀπό κατήσχυνε τούς Ὀρθοδόξους». Πολλοί καί πάλι Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως (συνεδρία ΝΒ τῆς 13-11-
Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόν προσεχῆ Ὀκτώβριο ἑξήντα καί πλέον ἱερομονάχους καί μοναχούς διερωτῶντο: Γιατί σιωπᾶ τό Ἅγιον Ὄρος; Γιατί 71) φέρει τόν τύπο ἐθνοσυνελεύσεως συμφώ
τίς αἱρετικές ἐκτροπές τοῦ κειμένου τοῦ Πουσάν. γνωστούς καί ἐναρέτους Γέροντες, στήν ὁποία, παραμένει ἄφωνο; Ἔπαυσαν νά ἰσχύουν ὅσα νως τῷ ἄρθρῳ τοῦ ἐσωτερικοῦ κανονισμοῦ τῆς
Χειρότερη γιά τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ἀφοῦ ἐξέφραζαν τήν βαθύτατη λύπη καί ἀνη οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί ἡ Μοναστική Παράδοση ἐκτάκτου Διπλῆς Συνάξεως καί, ὡς ἐκ τούτου ἡ
εἶναι ἡ εἰκόνα ἀπό τίς συμπροσευχές μέ αἱρετι συχία τους γιά ὅσα καταλυτικά τῆς διδασκαλίας θεσπίζουν ὅτι οἱ μοναχοί κυρίως δέν πρέπει «Ἱερά Κοινότης δέν δύναται νά ἀκυρώσει τάς
κούς, γιά τίς ὁποῖες οἱ Ἱεροί Κανόνες ἐπιβάλλουν τῶν Ἀποστόλων καί Πατέρων συμβαίνουν, ἔγρα νά ἀνέχονται καμμία καινοτομία εἰς τά τῆς πί ληφθείσας ἀποφάσεις αὐτῆς».
τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως ἀλλά καί ἀπό ἄλλες φαν: «Ἐκτιμοῦμε μέ πολύ μεγαλύτερη λύπη, στεως καί ὅτι πάντοτε ἦσαν πρωτοπόροι στούς
πράξεις, ὅπως ἡ προσφορά τοῦ ἀντίχριστου Κο ὅτι ἡ πνευματική ἡγεσία τοῦ Ἁγίου Ὄρους τά ἀγῶνες γιά τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία; Δέν ἐδίστασαν Σεβαστοί Πατέρες
νά ἐλέγξουν Βασιλεῖς, Πατριάρχες, Ἐπισκόπους ὐτήν τήν Μοναστική καί Ἁγιορείτικη Πα
ρανίου σέ Μουσουλμάνους, ἐνέργεια πού ἐμιμή
θησαν κατόπιν καί οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας
τελευταῖα ἔτη δέν ἀντιμετωπίζει μέ σθένος καί
γενναιότητα ὁμολογητική τά φαινόμενα αὐτά ἀκόμη καί συνόδους θυσιάζοντες μαρτυρικά καί Α ράδοση γνωρίζοντας καί ἐγώ ὁ ἐν μονα
καί Ἱεροσολύμων. Σαλεύθηκαν καί ταράχθηκαν τῆς ἀποστασίας, ὅπως ἔπρατταν παλαιότερα οἱ τήν ζωή τους ἤ διωκόμενοι καί φυλακιζόμενοι χοῖς ἐλάχιστος ὡς καί τήν συνοδική δομή τῆς
οἱ Ὀρθόδοξες συνειδήσεις καί ἐσκανδαλίσθηκαν Ἁγιορεῖτες Πατέρες. Ὁ Πατριάρχης ἔχει μετρήσει ὅπως συνέβη μέ τούς Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὅλα τά μέλη, ἀκόμη καί
πολλοί ἀπό τήν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα Βενεδίκτου τίς ἀντιδράσεις μας καί ἐπειδή εἶναι χλιαρές ἐπί πατριάρχου λατινόφρονος Βέκκου (1274) οἱ λαϊκοί, ὀφείλουν νά ὁμιλοῦν, ὅταν κινδυ
καί μέ τούς Ἁγιορεῖτες τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου νεύει ἡ πίστις, ἐδημοσίευσα τό σχετικό μου
114 115
Ἐπίλογος
λ οκ ληρώνοντας τὴ μελ έτη καὶ τὴν σέ σχέση μέ τόν ἀγώνα γιά τήν διαφύλαξη τῆς
116 117
μας βιοτή καί στόν ἀγώνα μας γιά τήν διαφύλαξη τόσους χρόνους ἐπάνω εἰς αὐτά ἐδῶ τά βράχια;
ἀπαραχάρακτης καί ἀκαινοτόμητης τῆς πίστεώς Καί πῶς εἶναι δυνατόν νά δεχθῶμεν τούς Λατί
μας. Ἐκεῖνοι δέν ὑποτάχθηκαν σέ Βέκκους καί νους χωρίς νά ἀλλάξουν ὅσα ἔχουν παραλλάξει
Παλαιολόγους, δέν λύγισαν μπροσ τά σέ ἀπει καί συγχρόνως νά ἀνάβωμεν κάθε ἡμέρα τό καν
λές καί ἐκφοβισμούς, δέν φοβήθηκαν ἐπιτίμια τήλι ἐμπρός εἰς τό Πρωτᾶτο, εἰς τόν τόπον ὅπου ἐ
καί ἀπελάσεις. σφαγιάσθησαν οἱ ἐλέγξαντες τούς λατινόφρονας
Αὐτή τήν παρακαταθήκη μᾶς ἀφῆσαν. Αὐτή Μοναχοί Ὁσιομάρτυρες, τούς ὁποίους τιμῶμεν
τήν ὁδό ὀφείλουμ ε νά ἀκολουθήσουμ ε. Δέν ὡς Ἁγίους μέ προεξάρχοντα ἐν μέσῳ αὐτῶν τόν
ὑπάρχει πλέον περιθώριο γιά ἐναλλακτικές ἐ τότε Πρῶτον Ἱερομάρτυρα Κοσμᾶν;» (Ἅγιον Ὄρος,
πιλογές καί ἐπαμφοτερίζουσες στάσεις. Οἰκουμενισμός καί κόσμος, Μον. Λουκᾶ Φιλοθεΐτη, ἐκδόσεις
«... ὅπως τά στρείδια μένουν προσκολλημένα ΄΄Τό Παλίμψηστον΄΄, Θεσ/κη 2009, σελ. 63-64).
δυναμικά εἰς τούς παραθαλασσίους βράχους τοῦ Βρισκόμασ τε πλέον ὅλοι ἐνώπιον τῶν προ
Ὄρους, ὁμοίως καί οἱ Ἁγιορεῖται μένουν ἀμετα σωπικῶν μας εὐθυνῶν καί φέρουμε τό βάρος
κίνητοι εἰς τόν βράχον τοῦτον τῆς μακραίωνος τῶν προσωπικῶν μας ἐπιλογῶν. Ἔχουμε πλήρη
ἱερᾶς παραδόσεως. Νηφαλίως καί ἀνενδότως συνείδηση τῶν ἀποφάσεων μας καί τῶν ὅποιων
τῶν πατρώων παραδόσεων ἀμυνόμενοι, λέγουν συνεπειῶν τους. Δέν μᾶς πτοεῖ, ἐπίσης, ἡ ὅποια
συχνά καί σταθερά: καταφρόνηση, λοιδορία, ἀπαξίωση καί ἐμπαιγ
-Ἐάν σιωπήσωμεν διά τήν πίστιν ὅπου κινδυ μός πού θά εἰσπράξουμε.
νεύει ἀπό τόσας αἱρέσεις, τότε διατί καθήμεθα Εἰ ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν οὐδείς καθ’ ἡμῶν.
Ἔκτακτο Παράρτημα
Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος στό Φανάρι:
Συνάντηση ἐν Χριστῷ ἀγάπης
ἤ ἅλωση καί ἐξουνιτισμός τῆς Ὀρθοδοξίας;
Λ
ίγες μόλις ἡμέρες πρίν τήν ὁλοκλήρωση ἡ ἐντύπωση ὅτι δέν μᾶς χωρίζει τίποτε μέ τούς
τῆς παρούσης ἐκδόσεως πραγματοποι παπικούς καί ὅτι δέν ὑπάρχει κανένα ἐμπόδιο
ήθηκε ἡ πολυδιαφημισμένη ἀπό τούς γιά τήν πλήρη κοινωνία καί ἑνότητα μαζί τους.
οἰκουμενισ τές ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου Γιά τόν λόγο αὐτό καί πραγματοποιήθηκε καί
στό Φανάρι καί ἡ τιμητική ὑποδοχή του ἀπό τόν πάλι κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας
Οἰκουμ ενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο. Ἡ ἐ στόν πάνσεπτο πατριαρχικό ναό τοῦ Ἁγίου Γε
πίσκεψη αὐτή ἀπέδειξε, δυσ τυχῶς, περίτρανα ωργίου ὁ «λειτουργικός ἀσπασμός τῆς ἀγάπης»
ὅλα ὅσα παραθέσαμε στίς σελίδες αὐτοῦ τοῦ σέ κορυφαία στιγμή τῆς ὀρθοδόξου λατρείας,
ἐντύπου. τήν ὥρα πού οἱ ὀρθόδοξοι ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς
Γιά μία ἀκόμη φορά ἐπαναλήφθηκαν τά ἴ πού λαμβάνουν μέρος στήν Θεία Λειτουργία
δια θλιβερά γεγονότα ἐνταγμένα στό ἴδιο καί ὁμολογοῦν τήν κοινή πίσ τη τους στόν Ἅγιο Τρια
πάλι σκηνικό τῆς ἐπικοινωνιακῆς τακτικῆς, τοῦ δικό Θεό καί ἀνταλλάσσουν τόν ἀσπασμό, ἀφοῦ
ἐντυπωσιασμοῦ, τῆς ἐπιβολῆς τῆς εἰκόνος καί πρῶτα ἀσ πασθοῦν τά Τίμια δῶρα πού μόλις
πρωτίσ τως τῆς ἐπιβολῆς τετελεσμένων. Ἐπιχει ἔχουν ἐναποτεθεῖ ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Ἐκεί
ρεῖται δηλαδή νά ἐπιβληθεῖ μέ τεχνητό τρόπο νη τήν ἱερή στιγμή, λίγο πρίν τήν εὐχή τῆς ἁγίας
118 119
Πάνω: Ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας Φραγκῖσκος "εὐλογεῖ" τοὺς παρευρισκομένους στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος εὐλογεῖ τ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μετά τή Θεία Λειτουργία, μέσα στόν Πατριαρχικό Ναό τοῦ
Γεωργίου στὸ Φανάρι μετὰ τὴ Δοξολογία ποὺ τελέστηκε πρὸς τιμήν του. Ἡ ἐπίσκεψή του χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τὸν Ἁγίου Γεωργίου στό Φανάρι, 30-11-2014.
Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη ὡς "ἀνεκλάλητος χαρὰ" καὶ "ἀνεκδιήγητος δωρεὰ" τοῦ Θεοῦ!
αὐθορμητισμό πού ἐκδηλώνει πρός τά ἔξω, παρά Πάπα στήν κυριακάτικη Λειτουργία στό Φανάρι
Κάτω: Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης συμπροσεύχεται μὲ τὸν Πάπα -τὸν "Ἁγιώτατο καὶ ἠγαπημένο ἐν Χριστῷ ἀδελ
φό του"- στὴν παπικὴ "λειτουργία" ποὺ τελέστηκε τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου (29-11-2014) στὸν παπικὸ ναὸ στὴν τίς κινήσεις ἐντυπωσιασμοῦ, τά χειροφιλήματα καί ὅπου ἀνέφερε συγκεκριμένα:
Κωνσταντινούπολη. τίς βαθειές ὑποκλίσεις πρός τόν κ. Βαρθολομαῖο, «Γιά μιά εὐτυχῆ σύμπτωση, αὐτή ἡ ἐπίσκεψή
ἀναφορᾶς, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἐξῆλθε ἡ στόχευση τοῦ Βατικανοῦ ἔναντι τῶν ὀρθοδόξων μου γίνεται ἀρκετές μέρες μετά ἀπό τόν ἑορτασμό
τοῦ ἱεροῦ βήματος καί κατευθύνθηκε πρός τό παραμένει πάντοτε ἡ ἴδια. Καί ἡ στόχευση αὐτή, τῆς 50ῆς ἐπετείου τῆς ἔκδοσης τοῦ Διατάγματος
ἀντίθρονο, ὅπου βρισκόταν ὁ Πάπας καί ἀντάλ ὅπως διεξοδικά ἀναπτύξαμε στό παρόν τεῦχος, τῆς δεύτερης συνόδου τοῦ Βατικανοῦ Unitatis
λαξαν τόν «λειτουργικό ἀσπασμό τῆς ἀγάπης» γιά εἶναι ἡ ἐπιβολή στόν διάλογο τῶν ἀποφάσεων τῆς redintegratio γιά τήν ἀναζήτηση τῆς ἑνότητος μεταξύ
νά ὑποδηλώσουν τήν ψευδοενότητα στήν πίσ τη Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, καθώς καί μίας ἑνώσεως ὅλων τῶν χριστιανῶν. Πρόκειται γιά ἕνα θεμελιῶδες
μεταξύ ὀρθοδόξων καί παπικῶν. οὐνιτικοῦ τύπου, πού θά ὑπερπηδᾶ δογματικές κείμενο μέ τό ὁποῖο ἀνοίχθηκε ἕνας νέος δρόμος
Ἐπαναλήφθηκαν, ἐπίσης, καί πάλι συμπροσευ διαφορές στά πλαίσια τῆς «νομίμου ποικιλότητος». γιά τήν συνάντηση μεταξύ τῶν καθολικῶν καί τῶν
χές καί «κοινή εὐλογία» τοῦ Πάπα πρός τό ὀρθόδο Αὐτό ἀκριβῶς ἐπιβεβαιώθηκε καί μέ τήν ὁμιλία τοῦ ἀδελφῶν τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί ἐκκλησιαστι
ξο πλήρωμα, ἀπαγγελία τοῦ Πάτερ ἡμῶν ἀπό τόν
Πάπα, στόν ὁποῖο ἐψάλη καί πολυχρόνιο. Ἐπανα Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης χαιρετοῦν ἀπό τόν ἐξώστη τοῦ Πατριαρχικοῦ μεγάρου μετά
τήν Θεία Λειτουργία, 30 Νοεμβρίου 2014.
λήφθηκε, ἐπίσης, ἐκ μέρους τοῦ κ. Βαρθολομαίου,
ἡ ἀναγνώριση τοῦ Πάπα ὡς κανονικοῦ Ἐπισκόπου
Ρώμης καί τοῦ Βατικανοῦ ὡς κανονικῆς Ἐκκλησίας.
Δρομολογεῖται, ἔτσι, κατά τέτοιον τρόπο ἡ ὑ
πόθεση τῆς περίφημης «ἑνώσεως», ὥσ τε αὐτή νά
καταλήξει νά ἐπιβληθεῖ ἀπό τήν «φυσική ροή» τῶν
πραγμάτων πού προσυμφωνημένα ὁδηγοῦνται
πρός τά ἐκεῖ. Αὐτή ἡ ψευδοένωση ἐπιχειρεῖται νά
ἐπιβληθεῖ ὡς μιά εἰκονική πραγματικότητα παρά
ὡς μιά ἀληθινή κατάσ ταση.
Ἕνα γεγονός, πού ἐπίσης ἐπιβεβαιώθηκε ἀπό
τήν τελευταία ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στό Φανάρι,
εἶναι ἡ ἐπιβολή τῶν θέσεων τοῦ Βατικανοῦ στήν
προσέγγιση μέ τούς ὀρθοδόξους καί τήν ἐπιζη
τούμενη ἕνωση. Παρά τήν ἄριστη ἐπικοινωνιακή
τακτική τοῦ νέου Πάπα, παρά τήν ἁπλότητα καί τόν
120 121
κῶν κοινοτήτων. Ἰδιαίτερα μέ αὐτό τό διάταγμα ἡ θά ἐπιχειρηθεῖ νά ἐπιβληθεῖ μέ ταχύτατους ρυθμούς
Καθολική Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες καί «χωρίς καμμία ἀπαίτηση» ἀπό τό Βατικανό, τό
Ἐκκλησίες "ἔχουν ἀληθινά μυστήρια καί κυρίως, ὁποῖο θά μᾶς ἐπιτρέψει νά διατηρήσουμε τίς «λει
δυνάμει τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τήν Ἱεροσύνη τουργικές καί πνευματικές παραδόσεις» μας καί τήν
καί τήν Εὐχαριστία, διά μέσου τῶν ὁποίων παρα «κανονική τάξη», ὅ,τι κάνουν, δηλαδή, καί οἱ οὐνίτες!
μένουν ἀκόμα ἑνωμένες μαζί μας μέ στενότατους Αὐτή τήν κοινωνία μέ τούς παπικούς ἐπιθυμεῖ
δεσμούς" (n.15). Ἐν συνεχείᾳ, ἀναφέρεται ὅτι γιά καί ἐπιζητεῖ, δυστυχῶς, καί ὁ Οἰκουμενικός Πατρι
νά διαφυλάξουν πιστά τήν πληρότητα τῆς χριστια άρχης ὁ ὁποῖος ἀνέφερε στήν προσφώνησή του
νικῆς παράδοσης, καί γιά νά φέρουν εἰς πέρας τήν πρός τόν Πάπα ὅτι «ὁ ροῦς τῆς ἱστορίας ἤλλαξε κα
συμφιλίωση τῶν χριστιανῶν ἀνατολῆς καί δύσεως τεύθυνσιν, αἱ παράλληλοι καί ἐνίοτε συγκρουόμεναι
εἶναι ὑψίστης σημασίας νά διατηρηθεῖ καί νά ὑπο πορεῖαι τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν συνηντήθησαν εἰς τό
στηριχθεῖ ἡ πλουσιότατη παρακαταθήκη τῶν Ἐκ κοινόν ὅραμα τῆς ἐπανευρέσεως τῆς ἀπολεσθείσης
κλησιῶν τῆς ἀνατολῆς, ὄχι μόνο σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τίς ἑνότητος αὐτῶν, ἡ ψυγεῖσα ἀγάπη ἀνεζωπυρώθη,
λειτουργικές καί πνευματικές παραδόσεις, ἀλλά καί ἐχαλυβδώθη ἡ θέλησις ἡμῶν ὅπως πράξωμεν
ἐπίσης τήν κανονική τάξη πού θέσπισαν οἱ ἅγιοι πᾶν τό καθ᾿ ἡμᾶς, ἵνα ἐκ νέου ἀνατείλῃ ἡ ἐν τῇ αὐτῇ
Πατέρες καί οἱ Σύνοδοι, ἡ ὁποία τάξη ρυθμίζει τόν πίστει καί τῷ κοινῷ Ποτηρίῳ κοινωνία ἡμῶν. Ἔκτοτε
βίο αὐτῶν τῶν Ἐκκλησιῶν (βλ. n. 15 -16). ἤνοιξεν ἡ ὁδός πρός Ἐμμαούς, ὁδός πιθανῶς μακρά
Θεωρῶ σημαντικό νά ἐπισημάνω τόν σεβασμό καί ἐνίοτε δύσβατος, πλήν ἀνεπίστροφος, ἀοράτως
αὐτῆς τῆς ἀρχῆς ὡς οὐσιαστικῆς καί ἀμοιβαίας τοῦ Κυρίου συμπορευομένου μεθ᾿ ἡμῶν, ἄχρις οὗ
προϋπόθεσης γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς πλή Οὗτος ἀποκαλυφθῇ ἡμῖν "ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου"
Ὁ λειτουργικός ἀσπασμός τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καί τοῦ Πάπα Φραγκίσκου κατά τή ρους κοινωνίας, πού δέν σημαίνει ὑποταγή τοῦ (Λουκ. κδ΄ 35)» (http://www.amen.gr/article19910).
διάρκεια τῆς Ὀρθόδοξης Θείας Λειτουργίας στόν Πατριαρχικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στό Φανάρι, 30 Νοεμβρίου ἑνός στόν ἄλλο, οὔτε ἀφομοίωση, ἀλλά μᾶλλον Ἄν εἶναι ὅμως «ἀνεπίστροφος» ἡ πορεία τοῦ κ.
2014. Τά ὀλισθήματα καί οἱ ἀγαπολογίες ἔχουν γίνει πιά παράδοση! ἀποδοχή ὅλων τῶν δωρεῶν πού ὁ Θεός ἔδωσε Βαρθολομαίου πρός τήν ἀπόκλιση ἀπό τήν ὀρθό
Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί ὁ Πάπας Φραγκῖσκος εὐλογοῦν ἀπό κοινοῦ ἀπό τόν ἐξώστη τοῦ στόν καθένα γιά νά φανερώσει σέ ὁλόκληρο τόν δοξο ἐκκλησιολογία καί τήν ψευδοένωσή του μέ
Πατριαρχικοῦ μεγάρου, ἐπιχαίροντας γιά τά ψευδοενωτικά ἐπιτεύγματά τους, 30 Νοεμβρίου 2014. Στόν ἐξώστη κόσμο τό μέγα μυστήριο τῆς σωτηρίας πραγμα τούς παπικούς, τό ἴδιο «ἀνεπίστροφος» ὀφείλει
εἶναι ἀναρτημένα τά ἐμβλήματά τους. τοποιηθέν ἀπό τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν διά νά εἶναι καί ἡ δική μας πιστότητα καί προσήλωση
μέσου τοῦ Παναγίου Πνεύματος. στίς παρακαταθῆκες τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.
Θέλω νά διαβεβαιώσω τόν κάθενα ἀπό σᾶς ὅτι Μέ αὐτούς θά στοιχηθοῦμε, αὐτούς θά ἀκο
γιά νά φθάσουμε στόν ἀναζητούμενο σκοπό τῆς λουθήσουμε καί σέ αὐτούς θά ὑπακούσουμε μέ
πλήρους κοινωνίας, ἡ Καθολική Ἐκκλησία δέν προ ἀσφαλές κριτήριο τήν ὀρθόδοξη δογματική καί
τίθεται νά ἐπιβάλει καμμία ἀπαίτηση, παρά μόνον ἐκκλησιολογική μας συνείδηση.
ἐκείνη τῆς ὁμολογίας τῆς κοινῆς πίστεως, καί ὅτι «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδα
εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἀναζητήσουμε ἀπό κοινοῦ ὑπό ξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς
τό φῶς τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ
ἐμπειρίας τῆς πρώτης χιλιετίας, τούς τρόπους μέ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ
τούς ὁποίους θά ἐξασφαλισθεῖ ἡ ἀναγκαία ἑνότητα ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο,
τῆς Ἐκκλησίας στίς σημερινές συνθῆκες: τό μόνο ὁ Χριστὸς ὡς ἐβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω
πρᾶγμα πού ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ καί λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀλη
ἐγώ ἀναζητῶ ὡς Ἐπίσκοπος Ρώμης "τῆς Ἐκκλησίας θινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις
τῆς προκαθημένης τῆς ἀγάπης", εἶναι ἡ κοινωνία τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν
μέ τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Μιά τέτοια κοινωνία Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην
θά εἶναι πάντα καρπός τῆς ἀγάπης "πού ἐκκέχυται προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διά τὸν κοινὸν
ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διά πνεύματος ἁγίου τοῦ Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες
δοθέντος ἡμῖν" (Ρωμ 5,5), ἀγάπης ἀδελφικῆς πού καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες. Αὕτη
δίνει ἔκφραση στόν πνευματικό καί ὑπερβατικό ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων,
δεσμό πού μᾶς ἑνώνει ὡς μαθητές τοῦ Κυρίου» αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν
(http://www.amen.gr/article19910). Οἰκουμένην ἐστήριξεν» (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώ
Εἶναι δεδομένο ὅτι αὐτή ἡ κοινωνία (communio) διον, Ἔκδ. Ἀποστ.Διακονίας, σελ. 353-4).
122 123
Βίγλα Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Νικόδημος Μοναχός, Ἱ.Κ.Ἀποτομῆς Τιμίου
ἡ Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Τεύχους • Βλάσιος Μοναχός, ξεροκάλυβο - Βίγλα,
Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
Προδρόμου, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Πρόδρομος Μοναχός, Ἱ.Κ.Ἀποτομῆς Τιμίου
• Ἠλίας Μοναχός, Ἱ.Ἡ. Γεννήσεως Χριστοῦ, Βίγλα Προδρόμου, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Ἱλαρίων Μοναχός, Ἱ.Κ.Ἀποτομῆς Τιμίου Προ
Ὑ πεύθυνοι κατὰ νόμον γιὰ τὴν • Γέρων Παντελεήμων, Ἅγ. Ἀντώνιος Κρύα νερά, δρόμου, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Ἰωήλ Ἱερομόναχος, Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρόμου,
Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας • Ἀνδρέας Μοναχός, Ἱ.Κ.Ἀποτομῆς Τιμίου Προ
σύνταξη καὶ τὴν ἔκδοση τοῦ πα Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Μάξιμος Ἱερομόναχος, Ἅγ. Ἀντώνιος Κρύα δρόμου, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
ρόντος οἱ ὑπογράφοντες: • Δαμασκηνός Ἱερομόναχος Πόπα, Ἱ.Σκήτη Τιμί
νερά, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Γρηγόριος Ἱερομόναχος, Ἱ.Ἡ. Ἁγιορεῖται Πατέ
ου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Ρωμανὸς Ἱερομόναχος, Ἅγ. Ἀντώνιος Κρύα ρες, (Δανιηλαῖοι) Κατουνάκια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Δαμασκηνὸς Ἱερομ. Ράους, Ἱ.Σκήτη Τιμίου
νερά, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Δανιὴλ Μοναχός, Ἱ.Ἡ. Ἁγιορεῖται Πατέρες,
• Ἀρχιμανδρίτης Ἀμβρόσιος, Ἡγούμενος Ἱερᾶς Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Παρθένιος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἁγίου Ἀντωνίου, Ἁγ. (Δανιηλαῖοι) Κατουνάκια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
Μονῆς Ζωγράφου • Παΐσιος Ἱερομ., Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρόμου,
Ἄννα, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Ἀκάκιος Μοναχός, Ἱ.Ἡ. Ἁγιορεῖται Πατέρες,
• Γέρων Γαβριὴλ Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἁγ. Χριστοδού Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Ἰωακεὶμ Μοναχός, Ἱ.Κ. Ὑπαπαντῆς, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. (Δανιηλαῖοι) Κατουνάκια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
λου, Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου • Ματθαῖος Ἱεροδ., Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρόμου,
Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Στέφανος Μοναχός, Ἱ.Ἡ. Ἁγιορεῖται Πατέρες,
• Γέρων Ἱλαρίων Μοναχός, Ἅγιον Ὄρος Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Θεόφιλος Ἱερομόναχος, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Ἄννης, (Δανιηλαῖοι) Κατουνάκια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Ἐφραὶμ Μοναχός, Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρόμου,
Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Νικόδημος Ἱερομ., Ἱ.Ἡ. Ἁγιορεῖται Πατέρες,
• Γέρων Σάββας Μοναχός, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Γέρων Κοσμᾶς Μοναχός, Ἱ.Κ.Ἁγ. Δημητρίου, (Δανιηλαῖοι) Κατουνάκια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Παΐσιος Μοναχός, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Σεραφεὶμ Μοναχός, Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρό
Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Μάξιμος Μοναχός, Ἱ.Ἡ. Ἁγιορεῖται Πατέρες,
• Δωρόθεος Μοναχὸς, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας μου, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Γρηγόριος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἁγ. Πάντων, Ἱ.Σκήτη (Δανιηλαῖοι) Κατουνάκια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Ἰεζεκιὴλ Μοναχὸς, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Δανιὴλ Μοναχός, Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρόμου,
Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Γέρων Θωμᾶς Ἱερομόναχος, Ἱ.Ἡ. Ἁγ. Θωμᾶ,
• Γέρων Δημήτριος Ἱερομόναχος, Ἱ.Μ. Ζωγρά Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Σάββας Ἱερομόναχος, Ἱ.Κ.Ἁγ. Πάντων, Ἱ.Σκήτη Μικρά Ἁγία Ἄννα, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
φου • Βαλεριανὸς Μοναχός, Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρό
Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Θεολόγος Μοναχός, Ἱ.Ἡ. Ἁγ. Θωμᾶ, Μικρά
• Κοσμᾶς Ἱερομόναχος, Ἱ.Μ. Ζωγράφου μου, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Κύριλλος Μοναχός, Ἱ.Κ.Ἁγ. Πάντων, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Ἁγία Ἄννα, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας.
• Εὐλόγιος Ἱερομόναχος, Ἱ.Μ. Ζωγράφου • Βαρσανούφιος Μοναχός, Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προ
Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Γέρων Φίλιππος Ἱερομ. Ἱ.Ἡ. Μεγ. Ἀθανασίου,
• Βενιαμὶν Ἱερομόναχος, Ἱ.Μ. Ζωγράφου δρόμου, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Μιχαὴλ Μοναχός, Ἱ.Κ.Ἁγ. Πάντων, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Μικρά Ἁγία Ἄννα, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας.
• Ἀθανάσιος Ἱεροδιάκονος, Ἱ.Μ. Ζωγράφου • Ἰσαὰκ Μοναχός, Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρόμου,
Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Γέρων Χαρίτων,Καρούλια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Ἰουστίνος Ἱεροδιάκονος, Ἱ.Μ. Ζωγράφου Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Σεραφεὶμ Μοναχός, Ἱ.Κ.Ἁγ. Σεραφείμ, Ἱ.Σκήτη • Ἰωαννίκιος Μοναχός, Καρούλια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύ
• Νεκτάριος Ἱεροδιάκονος, Ἱ.Μ. Ζωγράφου • Γεράσιμος Μοναχός, Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρό
Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας ρας
• Γεώργιος Μοναχός, Ἱ.Μ. Ζωγράφου μου, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Παῦλος Μοναχός, Ἱ.Κ.Ἁγ. Σεραφείμ, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. • Συμεὼν Μοναχός, Καρούλια (Σέρβος), Ἱ.Μ.Μ.
• Πέτρος Μοναχός, Ἱ.Μ. Ζωγράφου • Μᾶρκος Μοναχός, Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρόμου,
Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας Λαύρας
• Συμεὼν Μοναχός, Ἱ.Μ. Ζωγράφου Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Γέρων Θεόληπτος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἀποτομῆς • Δαυῒδ Μοναχός, Καρούλια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Γαβριήλ Μοναχός, Ἱ.Μ. Ζωγράφου • Δομέτιος Μοναχός, Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρό
Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Σ. Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύ • Γέρων Ἀθανάσιος Μοναχός μετά τῆς συνο
• Βαρσανούφιος Μοναχός, Ἱ.Μ. Ζωγράφου μου, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
ρας δείας αὐτοῦ (Μοναχὸς ἕνας), Ἱ.Ἡ. Ἁγ. Σάββα,
• Κλήμης Μοναχός, Ἱ.Μ. Ζωγράφου • Συμεὼν Μοναχός, Ἱ. Σκήτη Τιμίου Προδρόμου,
• Ὀνούφριος Ἱερομ. Ἱ.Κ. Ἀποτομῆς Τιμίου Προ Καρούλια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Νικόδημος Μοναχός, Ἱ.Μ. Ζωγράφου Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
δρόμου, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Γέρων Παῦλος, Ἱ.Κ. Ἁγ. Ἄννης, Καυσοκαλύβια,
• Μακάριος Μοναχός, Ἱ.Μ. Ζωγράφου • Χερουβείμ Μοναχός, Ἱ.Κ.Ἀρχαγγέλων, Ἱ.Μ.Μ.
• Χρύσανθος Ἱερομ. Ἱ.Κ. Ἀποτομῆς Τιμίου Προ Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
• Μεθόδιος Μοναχός, Ἱ.Μ. Ζωγράφου Λαύρας
δρόμου, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Γέρων Νεκτάριος, Ἱ.Κ. Ἁγ. Δημητρίου, Καυσο
• Ἰωάννης Δόκιμος μοναχός, Ἱ.Μ. Ζωγράφου • Ἀκάκιος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἁγίας Τριάδος, Ἱ.Μ.Μ.
• Ἀζαρίας Ἱερομόναχος, Ἱ.Κ. Ἀποτομῆς Τιμίου καλύβια, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
• Δικαῖος Ἀθανάσιος Ἱερομ., Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προ Λαύρας
Προδρόμου, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Γέρων Ἀνανίας, Ἱ.Κ. Ἁγ. Εὐσταθίου, Καυσοκα
δρόμου, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Γέρων Ἠσαΐας, Ἱ.Κ. Γεννέσεως Θεοτόκου, Μορ
• Χαρίτων Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἀποτομῆς Τιμίου Προ λύβια, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
• Γέρων Ἰουλιανός, Ἱερομ., Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προ φονοῦ Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας
δρόμου, Ἱ.Σκήτη Ἁγ. Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Εὐστάθιος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἁγ. Εὐσταθίου, Καυ
δρόμου, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Γεώργιος Μοναχός, Ἱ. Ἡ. Βαρλαάμ καὶ Ἰωάσαφ,
124 125
σοκαλύβια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Γέρων Ὀνούφριος, Ἱ.Κ. Γεννεσίου τῆς Θεοτό
• Γέρων Ἀκάκιος, Ἱ.Κ. Κοιμήσεως Θεοτόκου,
Καυσοκαλύβια, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
κου, Ἱ.Μ.Παντοκράτορος
• Γέρων Ἀντώνιος, Ἱ.Κ. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Περιεχόμενα τεύχους
• Πορφύριος Ἱερομ., Ἱ.Κ. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἱ.Μ.Παντοκράτορος
Καυσοκαλύβια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Παχώμιος Ἱερομόναχος, Ἱ.Κ. Ἁγίων Πάντων,
• Γεράσιμος Μοναχός, Καυσοκαλύβια, Ἱ.Μ.Μ. Καψάλα Ἡ ἔκδοσή μας......................................................................................................................................1
Λαύρας • Παΐσιος Μοναχός, Ἱ.Κ.Ἁγίου Χαραλάμπους, Οἱ Ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες οἱ ὑπὸ Λατινοφρόνων μαρτυρήσαντες......................................................5
• Νικάνωρ Μοναχός, Ἱ.Κ.Νεομαρτύρων, Καυσο (Κρητικός) Ἡ Διαχρονική Ὁμολογιακή Μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἡ σημερινὴ ἀπουσία καὶ
καλύβια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Παΐσιος Μοναχός (Ἁγιογράφος), Ἱ.Κ. Γεννεσίου σιωπή του........................................................................................................................ ..................9
• Γέρων Μιχαήλ, Ἱ.Κ. Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτό τῆς Θεοτόκου, Ἱ.Μ.Καρακάλλου, Καρυές Τό Ἅγιον Ὄρος ὡς ἀκρόπολη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θεματοφύλακας τῆς πίστεως............ .................10
κου, Καυσοκαλύβια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας • Ἀβραὰμ Ἱερομ., Ἱ.Κ. Ὁσίου Γερασίμου, Ἱ.Σκήτη Ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμός........................................................................................... .................13
• Γέρων Πορφύριος, Ἱ.Κ.Γεννέσεως τῆς Θεοτό Κουτλουμουσίου Τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν καὶ ἡ στάση τοῦ Ἁγίου
κου, Καυσοκαλύβια, Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας. • Γεράσιμος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ὁσίου Γερασίμου, Ὄρους................................................................................................................................................15
• Γέρων Κοσμᾶς Ἱερομ., Ἱ.Κ.Ἁγίων Κων/νου καὶ Ἱ.Σκήτη Κουτλουμουσίου Λεχθέντα καὶ Πραχθέντα τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν καὶ οἱ Ὁμολογιακὲς Ἀπαντή
Ἑλένης, Ἱ.Μ. Φιλοθέου • Ἀρσένιος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ὁσιομάρτυρος Γερα σεις τῶν Ἁγιορειτῶν - Μέσα ἀπὸ τὴν ἀντιπαραβολὴ κειμένων Οἰκουμενιστῶν καὶ Ἁγιο
• Μακάριος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἁγίων Κων/νου καὶ σίμου, Ἱ.Σκήτη Κουτλουμουσίου ρειτῶν................................................................................................................................................21
Ἑλένης, Ἱ.Μ. Φιλοθέου • Ἀρσένιος Ἱερομ., Ἱ.Κ.Γεννεσίου τῆς Θεοτόκου, α) Διμερής Διάλογος Ὀρθοδόξων - Ρωμαιοκαθολικῶν................................................. .................22
• Ἱλαρίων Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἁγίων Κων/νου καί Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου, (Παναγούδα) "Διάλογος τῆς ἀγάπης".................................................................................................... .................24
Ἑλένης, Ἱ.Μ. Φιλοθέου • Ἠσαΐας Μοναχός, Ἱ.Κ.Γεννεσίου τῆς Θεοτόκου, Ὁ ἐπίσημος "Θεολογικὸς Διάλογος"..................................................................................................26
• Δοσίθεος Μοναχός, Ἅγιον Ὄρος Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου, (Παναγούδα) Οὐνία καὶ Οὐνίτες..............................................................................................................................31
• Ἰσαὰκ Μοναχός, Ἱ.Κ. Γεννήσεως Θεοτόκου, • Χρυσόστομος Ἱερομόναχος, Ἱ.Κ. Ἁγ. Σπυρίδω Ἀντορθόδοξες θεωρίες ποὺ καθιερώθηκαν στὰ πλαίσια τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς παπικούς
Καρυές νος, (Κερκυραῖοι) ■Ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι ἐκκλησία, ἀλλὰ αἵρεση................................................................................37
• Παΐσιος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἀρχαγγέλων Σαββαίων, • Ζηνόβιος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἁγ. Ἀναργύρων, Ἱ.Μ. ■ Μυστήρια, Ἱερ ωσύνη, Ἀποστολικὴ Διαδοχή, Ἄκτιστη Χάρη..........................................................40
Καρυές Παντοκράτορος ■Ἀσθενὴς ἡ Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία κατὰ τὸν Πάπα Φραγκῖσκο.......................................... .................47
• Γέρων Νεκτάριος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ζωοδόχου • Παΐσιος Μοναχός, Κουτλουμουσιανό Κάθισμα. ■Διαφορὲς Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ..............................................................................................50
Πηγῆς, Ἱ.Σκήτη Κουτλουμουσίου β) Ὁ Διάλογος στὰ πλαίσια τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν»......................................51
• Γέρων Νικόδημος Μοναχός, Ἱ.Κ. Ἁγίου Νεκτα Οἱ τελευταῖες κρίσιμες Συνελεύσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν»
ρίου Καψάλα
• Γέρων Συμεὼν Μοναχός, Ἱ.Κ. Παναγίας Καζάν
Λ όγῳ τοῦ ἐκτάκτου χαρακτήρα
τῆς παρούσης ἐκδόσεως, τὸ πε
ριεχόμενο τοῦ τεύχους αὐτοῦ δὲν κατέ
9η Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε., Porto Alegre 2006................................................................... .................52
10η Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε., Bousan 2013...........................................................................................53
• Γέρων Νικόδημος Μοναχός, Καρυές (Συνταξι Ἀντορθόδοξες θεωρίες στὰ πλαίσια τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν»...........................56
στη δυνατὸ νὰ τεθεῖ ὑπ’ ὄψη καὶ νὰ ὑπο
οῦχος Καθηγητής) ■Οἱ θεωρίες τῶν κλάδων, τῆς διηρημένης Ἐκκλησίας καὶ τῆς ποικιλομορφίας................................56
γραφεῖ ἀπὸ περισσότερους ἁγιορεῖτες
• Γέρων Νικόλαος Μοναχός, Ἱ. Κ. Ἁγίου Δημη Διαφορὲς Ὀρθοδοξίας καὶ Προτεσταντισμοῦ...................................................................................62
πατέρες, πρὶν τὴν ἐκτύπωσή του.
τρίου Ὅποιος ἀπὸ τοὺς λοιποὺς ἁγιορεῖτες γ) Συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους καὶ ἑτεροθρήσκους...................................................................67
• Γέρων Ἱερομόναχος Χαρίτων, Ἱ.Κ. Ἀναλήψεως πατέρες συμφωνεῖ μὲ τὲ περιεχόμενο Διαχρονικὴ καταδίκη τοῦ Παπισμοῦ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία...............................................83
Καρυές, Ἱ.Μ. Βατοπαιδίου αὐτοῦ τοῦ τεύχους καὶ συντάσσεται μὲ Οἱ Ἁγιορεῖτες γιὰ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους-Μονοφυσίτες...............................................................96
• Εὐφρόσυνος Μοναχός μετά τῆς συνοδείας τοὺς ὑπογράφοντες αὐτό, μπορεῖ νὰ δη Ἀξιομνημόνευτα Ὁμολογιακὰ Ἁγιορείτικα Κείμενα......................................................................104
αὐτοῦ, (3 μοναχοί) Ἱ.Κ. Τιμίου Προδρόμου, λώσει τὴν συμφωνία του καὶ νὰ ἀπο Κραυγὴ ἀγωνίας συγχρόνων Ἁγιορειτῶν Πατέρων......................................................................111
Ἱ.Μ. Καρακάλλου στείλει τὴν ὑπογραφή του στὴν κάτωθι Ὁμολογιακὴ στάση ἁγιορείτου Γέροντος......................................................................................113
• Δαμασκηνὸς Μοναχός, Ἱ. Καλύβη Τιμίου Προ διεύθυνση: Ἐπίλογος.......................................................................................................................... ...............117
δρόμου, Ἱ.Μ. Καρακάλλου Ἁγιορεῖτες Πατέρες Ἔκτακτο Παράρτημα-Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος στό Φανάρι................................................................119
Τ.Κ. 63 086 - Καρυαί Ἡ Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Τεύχους..............................................................................................124
• Σπυρίδων Μοναχός, Ἱ.Καλύβη Ἁγίου Νικολά
Ἅγιον Ὄρος - Τ.Θ. 76 Περιεχόμενα τεύχους......................................................................................................................128
ου, Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου
126 127
ΙΣ ΧΣ
ΝΙ ΚΑ
Ἁγιορεῖτες Πατέρες
Τ.Κ. 63 086 Καρυαί
Ἅγιον Ὄρος
Τ.Θ. 76
Τοιχογραφία τῶν Ζωγραφιτῶν Ὁσιομαρτύρων (10 Ὀκτωβρίου) ποὺ μαρτύρησαν ἐπὶ
Λατινοφρόνων καὶ Πατριάρχου Βέκκου. Βόρειος τοῖχος Λιτῆς, Ἱερὰ Μονὴ Ζωγράφου.
1817, ἔργο ζωγράφου Μητροφάνους. Ἡ εἰκόνα εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο “Οἱ θαυματουργὲς Εἰκόνες στὸ Περιβόλι τῆς Πα-
ναγίας”, Ἱερὰ Κοινότης Ἁγίου Ὄρους Ἄθω, ἐκδ. Σύγχρονοι Ὁρίζοντες 2013, σελ.192.
Ὑπεραγία Πατέρων
ἀθροίσθητε,
Δέσποινα
πᾶσα τοῦ
Θεοτόκε,
῎Αθω πλη-
ἡ Κυρία,
θύς, πιστῶς
ἡ ἐλπὶς καὶ ἑορτάζο-
ἡ παραμυ- ντες,
θία ἡμῶν, σήμερον
ἡ τοῦ Ἁγίου χαίροντες,
Ὄρους Ἀκα- καὶ φαιδρῶς
ταμάχητος ἀλαλάζο-
Προστασία, ντες,
κατάπαυ- πάντες ἐν
σον τὸν εὐφροσύνῃ·
κλύδωνα τοῦ Θεοῦ
τὸν ἐγερθέ- γὰρ
ντα παγίσι ἡ Μήτηρ,
τοῦ ὄφεως, νῦν παρὰ
ἐν τῇ Μιᾷ, τοῦ
Ἁγίᾳ, Ἀπο- Ἀγγέλου,
στολικῇ καὶ παραδόξως
Καθολικῇ ὑμνεῖται·
Ἐκκλησίᾳ, διὸ
ἀναδεικνύ- ὡς Θεο-
ουσα τῇ τόκον
ἐπισκιάσει ἀεί, ταύτην
τῆς χάριτός δοξάζομεν.
Σου, νέους
Ἀπολυτίκιον
θεοφόρους
τῆς Παναγίας
ὁμολογητὰς
«Ἄξιόν ἐστι»
καὶ κήρυκας
Πρωτᾶτον
τῆς Καρυές
πίστεως. Ἅγιον Ὄρος
(Δέησις) Ἦχος δ΄