ki diye seyreden yolculuk ve diyerek burada, buhalde.

ve bizim bir haziranımız beş yıl kadar yetmiş

dünyaya. fillerin savaşına karşı çimlerin kardeşliği. işini kaybetmiş öğretmenin gözünde fer, hakkı
gasp edilmiş kadının öfkesinde coşku. kurulmaktayken yeni dünya ve çok sıkıldı canlarımız elbet,
çok yandı, yanıyor. ma ne haldeyiz? kayda düşsün madem etraftayız, tamamız. örgütleniyoruz.
örgütleri değil anları, halleri örgütlüyoruz. ölüyoruz, ya şıyoruz, dağılıyoruz her yere. her yerdeyiz.
her yeriz.

kayıt/recording/edit: muhtelif tayfa studyoları, haziran/june - eylül/september 2017

mix/mastering: peyoteyp, Nisan 2018, istanbul
kapak/cover: mamafih, aralık/december 2017

...“iktidar” (Potestas) insanlar üstünde icra edilen bir güç olmaktan çok, insanların
zaten yapabilecekleri şeyleri yapabilme kudretlerine sahip olmadıklarını sandıkları anda ortaya
çıkar... Kendi sorunumu çözebiliyorsam, onu çözebilecek birilerine ihtiyaç duymam... Ama işte
bu ihtiyaç duymadığım kişiler çıkagelir ve benden o çözebileceğim sorunlarımı çözmek üzere
izin, yani oy isterler... İşte çağdaş sosyal demokrasilerin ana formülü budur... Hiç kimse onlara
aslında ihtiyaç duymaz... Bu yüzden tuhaf ihtiyaçlar yaratıp duran bir politikacılar grubuyla
karşılaşmak zorunda kalırsınız..."

"Kanlı savaşın ve onursuz barışın efendilerinin işlerini görmelerini beklemekten başka çaremiz
yok... Ama önce, o sırada ve sonra konuşmayı devralmak üzere... Dünyada bunu yapacak
muazzam ve gerilmiş bir kudret miktarının bulunduğunu ve oradakilerle muhakkak aynı şekilde
düşünüyor olduğumuzu hissediyoruz... Kana susamış olanlar işlerini bitirdikten ve birbirlerini
(ve kısmen de bizi) yok ettikten sonra geriye herhalde biz kalaca ğız... ”power” (Potestas), rather
than being a power carried out on people, is manifested when people presume that they don't have
the potency to do whatever they could already be doing... If I can solve my problem, I wouldn't
need someone else to solve it… But these people, who I don't need, would show up and ask my
permission to solve my problems, and so they ask for my vote… Here is the main formula of
contemporary social democracies… In fact no one is really in need of them… So you become
obligated to a group of politicians who constantly create bizarre needs…”

“We cannot help but wait for the lords of bloody war and dishonourable peace to perform their
acts… But being at the point of taking over the dialogue before, at that moment and after… We
feel that there is an enormous and strained amount of potency that can do this, and that we
certainly think the same with people over there… When these blood-thirsties are done with their
job and destroy each other (and partly us), I suppose we will be the ones who remain…”

Ulus Baker, Felsefi Suskunluk, 2001.