Celeste Reinard – De Perfecte Misdaad

Celeste Reinard

De Perfecte Misdaad

Extreme short stories

F I L O S O F I E
Celeste Reinard – De Perfecte Misdaad

Horror bewijst zijn nut als ethisch voertuig zelden

zonder bloedvergieten.
Celeste Reinard – De Perfecte Misdaad

Voortgeblazen door een heel zacht briesje kwam de voetbal,

die nu geen meester meer had, ongeveer vijftig meter verderop,
vanwaar diens vorige eigenaar hem had laten vallen, in een
ijdele poging de bijlslagen af te weren, in de goot van de
volkse klinkerweg tot stilstand. Catharine, mijn zuster, keek
hem na, hoe hij tot stilstand kwam, en bleef liggen. Met een
minuut zou ze daar nog, met een kort vleesmes, een paar gaten
in steken, om ook dat gevaar voorgoed uit te schakelen.
Voordat ze het, samen met het lijk van de eigenaar, een zeven-
of achtjarig blond, kortgeknipt, in voetbalshirt opgetuigd
kutjoch, in een vuilnisbak zou dumpen, zo’n prachtig
praktische vuilnisbak die morgenochtend ongecontroleerd door
een vuilophaalwagen zou worden leeggekieperd in de afvalbak
waar zoveel ander huisvuil in zat, die dan later die ochtend bij
de verbrandingsoven zou worden leeggekieperd, alvorens het
zou worden verbrand. Zo ergens tegen het middaguur, ten
behoeve van opwekking van elektriciteit, waar men
tegenwoordig zo’n enorme behoefte aan had. Kan een misdaad
een misdaad zijn wanneer deze perfect is, had ze wel eens naar
voren gebracht, tijdens een gesprek in een café. Hetzelfde
probleem als met Schrödingers Kat: hoe weet je of hij dood is?
Hoe kun je weten of zo’n blonde etterbak, waarvan de aanblik
alleen al haar de rillingen over de rug deed lopen, nu wel of
niet aan brokken was gehakt? Wat haar vooral trof was de
superpositie: het kreng was weg, maar hoe wist je nu zeker of
er een misdaad was gepleegd? Niet geheel onterecht maakte ze
Celeste Reinard – De Perfecte Misdaad

daarbij de observatie dat ouders zich vooral lieten verwarren

door een superpositie – ik wil weten wat er met mijn kind is
gebeurt! – niet door... door wat eigenlijk? Wát ze dan ook
riepen voor de camera, wanneer er weer eens zo’n kutjoch aan
brokken was gehakt.
Hij had niet eens de tijd gekregen om zijn moeder te roepen,
ze was op hem afgestapt, zei, ‘He kutjoch’, en beukte zijn
schedel in, met die prachtige mooie bijl die ze onlangs van de
buurman had gekregen (hij had hem over, en kon er verder
niets mee), hakte z’n voeten eraf, zo ergens halverwege de
schenen, z’n armen, bij de schouder, en verder die gore rotkop
van dat kreng met z’n voetbal.
Er waren een paar dingen waar ze zich aan ergerde, en een
van die dingen waar ze weigerde toe te geven aan verzachtende
omstandigheden was niet zozeer voetbal, alswel die kutjochies
die tegen zo’n ding aan liepen te trappen, in die afgrijselijke
voetbal-t-shirts van ze. Als mieren, zigzaggend door de
horizon. Als vliegen onder een lamp. Met dat korte blonde
haar. En die voetbalschoenen – fashionwise een horreur. Waar
er veel te veel van rondliepen – je zag ze overal: in de super, op
straat, uit het raam, vanaf de fiets, op tv, overal. Soms zag ze ze
nog in de kinderwagen, (in kwadraat: tweelingen), van die vers
gebakken ettertjes, die die achterlijke ouders van ze bijelkaar
geneukt hadden, in het donker, onder het mom van een nuttige
bezigheid anders dan klaarkomen in of met behulp van een
ander – zeg nou zelf, wat is het nut voor de reproductie om met
je kut op het gezicht van je partner te gaan zitten, al dan niet
met zijn lul tussen de lippen? Precies, nul. Maar desondanks
toch verrotte leuk om te doen; en weg is je reden om te neuken
voor de reproductie. Plezier als miskende, ontkende drijfveer.
Skinner zou er van rillen.
In de kinderwagen al! Die zag je het meest in de super,
voortgeduwd door zo’n triel, die daarmee alle doorgang in elk
pad blokkeert, terwijl ze vreten voor d’r larven of andere
Celeste Reinard – De Perfecte Misdaad

sexpartners staat uit te zoeken.

Van die lege blikken, die op het punt staan af te gaan, in
onvoorspelbaar en zinloos gekrijs, en eigenlijk, gewoon, op het
eerste gezicht, een paar klappen verdienen, als preventieve
bestraffing – eerst een paar lellen, pas daarna mag je krijsen.
Graag zou ze dat ook doen bij hun moeders, om ze te straffen
voor het produceren van zo veel onnut: voetballertjes. Van die
krengen die niet kijken waar ze gaan, maar bij voorkeur voor je
poten lopen, rennen, laagvliegen, alsof ze het een of andere
stimulerende middel hebben gekregen, anders dan het
voorbeeld op de tv (die smerige catoons met zo’n stomme eend
erin, die zo’n achterdochtig, explosief, achterlijk mannetje
verbeelden; voetbalwedstrijden) en dat graag met zo veel
mogelijk kabaal. Want wat zie je anders dan dat als je pa zit te
kijken, dan brullende mannen die het goede, sociaal gewenste
voorbeeld geven? Rennen en brullen.
En deze hier had ze de afgelopen jaren moeten tolereren. Ze
kende de vader ook nog, en het was cliché: een botte lul, zonder
enige manieren, ontwikkeling in het spraak- of denkvermogen,
het wijk-epicentrum bij voetbalkampioenschappen en zomerse
barbecues. Een hovenier, om wat preciezer te zijn. Vier jaar
had ze dat stuk vreten nu voorbij zien komen, en met enige
regelmaat met een andere bal. ... De reden daarvoor was dat die
etter regelmatig zo hard tegen zijn bal trapte, dat die bij haar in
de tuin terecht kwam, zonder dat die kortgeknipte vogel in de
gaten had waar dat kloteding nu uiteindelijk terecht kwam – bij
haar dus – en een nieuwe moest hebben. Meestal nog voor dat
zij het aanstootgevende object met messteken buiten dienst had
gesteld, en in de vuilnisbak had gedumpt.
Methodisch, met peuk tussen de lippen, pakte ze de
verspreidde onderdelen op, stopte die in in een
boodschappentas (zo’n duurzame, lekker groot, lekker stevig,
schreeuwlelijk, je zou er nog niet dood mee willen worden
aangetroffen) van de super, liep door naar de voetbal, stak die
Celeste Reinard – De Perfecte Misdaad

een paar keer met haar vleesmes (een vondeling, splinternieuw,

ze had hem een keer gevonden naast een parkaarplaats, nog in
de verpakking, vier stuks in modieuze schreeuwkleuren, van
6,99, nu slechts 4,95), en zette haar voet erop om te ontluchten,
alvorens ze ook dat aanstootgevende object in de tas propte,
vleesmes er nog in, en honderdvijftig meter terugliep, naar de
rij met vuilnisbakken, die daar stonden te wachten om de
volgende dag te worden geleegd. Ze opende er een paar, om
een half lege aan te treffen, liet daar de tas met kutkoter en
voetbal met mes in zakken, en liep met bebloede bijl in de hand
terug naar huis.
Vanwege de voetbal (drie belangrijke wedstrijden op één
avond, een waar orgasme) werd het joch pas tegen de ochtend
vermist.
Terwijl de politie een beetje stond te ouwehoeren met de
ouders, nee, hij zat ook niet bij vriendjes, en het was al half
negen, hij moest nog huiswerk doen, waar-issie-nou, kwam de
vuilniswagen de vuilnisbakken legen. En dus onder het
waakzame oog van de hermandad werd het lijk van het joch
afgevoerd, richting de verbrandingsoven, en nee, ze waren niet
zo attent of alert of voorzien van buitengewone
waarnemingsvaardigheden dat dat werd opgemerkt om als
aanwijzing te dienen ten behoeve van een snelle beëindiging
van de superpositie, ab-so-luut niet. Het joch werd keurig
netjes volgens plan en rooster verwerkt tot een
elektronenstroom en as, bruikbaar voor het doen oplichten van
beeldschermen of aandrijven van motoren, en als vulstof van
compost voor in de tuin. Wat ook niet meehielp was de
druilerige drensregen, die de middag daarvoor al was
begonnen, die er voor zorgde dat de samengeroepen smerissen
vooral binnenshuis bij de ‘ontredderde’ ouders bleven, en dus
de vuilniswagen lieten voor wat hij was (een afvoerput van
ongewenste artikelen), en ook niets konden vinden qua bloed
een stukje verder in de straat – en dat toch terwijl dat kutjoch
Celeste Reinard – De Perfecte Misdaad

onder een stralende avondzon om zeep geholpen werd – O

Ironie, een stralend moment, en dan onder de minuut tot een
bloederige kluit afval verwerkt met de bijl van die aardige, wat
sjofele buurman (inmiddels ook schoongeregend).

De misdaad zou nooit als dusdanig worden gecatalogiseerd; het

joch was gewoon wég. Wel was het rustiger geworden in de
wijk – minder gekrijs, en minder voetbal. En minder blonde
jochies, vooral dat. Al was het er maar één. Hij viel in de
catagorie van blonde jochies zoals die wel vaker verdwenen,
dat was niet specifiek voor deze wijk – dat gebeurde min of
meer overal ten lande, het was een fenomeen, kinderen
verdwijnen, niks aan te doen. Ook in het buitenland... Het had
ook kunnen overkomen aan een klein jong meisje, met vlechten
tot op haar rug, en een plastic diadeempje, in haar rol als
prinsesje. Daar waren er tenslotte ook zoveel van die met enige
onregelmaat verdwenen – gewoon, pedofielen, vervelend, maar
wat kan je, als er niks is om mee te beginnen? Het enige dat je
aan de tv zal merken is dat deze een treurig bericht zal tonen,
niet dat deze zal flikkeren bij de buitengewoon opgewekte
elektronen, die je het subtiele signaal doorgeven dat dat je zoon
of dochter is die verast wordt. Niets. Het enige dat rest is een
superpositie voor sommigen, en de implosie daarvan voor een
enkeling – die dat niet eens als een superpositie heeft ervaren,
maar vooral als een loutering – Ha! Weer zo’n kreng uit de
weg geruimd!

Voor Cathatrine werd het leven beter – ze werd, net als haar
omgeving, ouder, en daarmee nam ook de kinderoverlast af. En
daarmee ook de neiging tot het slopen van kleine kutjochies.
De laatste daarvan sloopte ze vijf jaar voor haar dood in het
verpleeghuis. Wel nam ze zo af en toe (maar ook daar was een
daling in de grafiek te zien, jaren voor haar verscheiden) een
Celeste Reinard – De Perfecte Misdaad

ouwe zak met rollator te grazen, maar omdat die toch al oud en
versleten waren, verraste het niemand wanneer die dood ter
aarde neerstorten aan een hartaanval, en geen verdachte
superpositie opleverden, dus dat was eigenlijk wel zo
gemakkelijk. Je hoefde niet eens iets op te ruimen, daar waren
anderen voor. En soms hield ze er nog een zakcentje aan over,
ook al was het haar daarom niet te doen: haar motieven waren
zuiver.

—
 1

1
Er heerste stilte. Het gefluit van de mieren die naar het werk liepen was ten einde. De aarde
had gestopt met leven.