Ang Kwento ng Aso

Kina iinggitan ang mabuting samahan ng

mag-kaibigang Masong at Lito. Bata pa sila
ay ay lagi na silang magkasama. Lagi nilang
inaalala at nag-aalala sa ang isa't isa. Lagi
rin silang magkasama sa bawat lakaran.

Nanatili ang magandang samahan ng dalawa

hanggang sa kanilang pagbibinata. Naging
bahagi na ng buhay nila ang pag tutulungan.
Mula sa paggawa sa bukid hanggang sa
pangangahoy sa gubat ay lagi silang
magkasama.

Isang araw hindi inaasahan nan a nagkaroon ng malubhang sakit Masong.

Humantong iyon sa kamatayan ng binatilyo, labis na nagluksa si Lito. Hindi niya
matanggap na wala na ang nag iisa nyang kaibigan. Araw-araw niyang dinadalaw
ang puntod nito at nililinis. Madalas ay kinakausap rin niya ito na parang nasa
tabi lang at nakikinig sa kanya.

Minsa ay sumama ang pakiramdam ni Lito. Kaunting lakad lang ay hilung-hilo na

siya. Pinigilan siya ng ina sa pagdalaw sa libingan ni Masong. Ilang araw ding
naramdaman ni Lito ang pagka hilo.

Sa buong panahon ng pagkakasakit ay may isang maliit na hayop na umuwi kina

Lito. Lagi

iyong itinataboy ng ina ngunit balik nang balik sa tapat ng silid ng binatilyo na
tila nagbabantay sa kanya.

Nang mabawi ang lakas ay ang puntod ni Masong ang unang pinuntahan ni Lito.
Doon ay nakita niya ang hayop na araw-araw na itinataboy ng ina. Nakatayo
iyon sa tapat ng puntod.

Hindi na humiwalay ang hayop hanggang sa pag-uwi niya. Natu-tulog ito sa

paanan niya at pag-gising niya sa umaga ay sasalubungin siya ng tahol at kawag
sa buntot nito. Dahil sa hayop ay nalimot ni Lito ang lungkot ng pagkamatay ni
Masong.

Pinangalanan niyang Masong ang hayop pero nang lumaon ay naging aso ang
tawag dito.
 Ang Baka at ang Kalabaw

Noong araw may isang mayamang lalaki na nag-aalaga ng isang baka at

isang kalabaw.

Katulong niya ang mga ito sa bukid, sa pagtatanim at mga ibang gawain.

Isang araw naisipan ng Baka at Kalabaw na maligo sa ilog. Inalis nila ang
kanilang mga baro at lumublob sila sa tubig. Masaya silang lumalangoy-
langoy nang matanaw nilang dumarating ang mabagsik nilang amo na may
dala-dalang malaking pamalo.

Sa pagmamadali nilang makapagbihis, naisoot ng kalabaw ang baro ng

baka, at naisoot naman ng baka ang baro ng kalabaw. Tumakbo sila para
huwag maabutan ng among galit na galit.

Mabilis na nakalayo ang baka dahil luwag para sa kanya ang isinoot na
baro. Ang kalabaw naman ay hindi nakatakbo dahil sa kasikipan ng soot.
Inabutan siya ng amo at hinampas nang hinampas.

Mula noon, maluwag na ang damit ng baka, at masikip naman ang damit
ng kalabaw at mas mabagal tumakbo.