ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Η αγάπη μου είναι η φλόγα αδιάπτωτου φθινόπωρου,

η αναλαμπή άφθαρτων φύλλων
σε μία έκσταση μακάριου χώρου και φωτός.
Είναι η επιμονή των λουλουδιών, ψηλών κι αφρόντιστων,
κι ανέμων που κουβαλούν τα βάλσαμα καλοκαιριού φευγάτου
σε μια κοιλάδα, απαθή κι απόμερη,
όπου θα έρθεις και θα περιπλανηθείς γαλήνια,
λησμονώντας τους δίχως ρόδα κήπους-
Σε μια κοιλάδα ήσυχη,
όπου θα σ’ οδηγούν αμπέλια στο χρώμα του αίματος, το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο
όπου θα σε τυλίγουν δάση χρυσά και λόφοι
και θ’ ατενίζεις λίμνες από μπρούντζο διαυγή
και μαύρο οπάλιο-
Κοιτώντας το πεύκο να ανηφορίζει
κι ιτιές που καίγονται κεχριμπαρένιες
με φόντο τ’ ονειρώδες μωβ βουνών αόριστα αιωρούμενων
μέσα στα όρια τα θαμπά του ουρανού.