ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Αγάπη, Ιούδα εσύ ψυχής βασανισμένης!

Εσύ της πόρνης της βαμμένης μαστροπέ, Ζωή!
Τα ψεύδη τα αισχρότερα -μ’ αυτά η καρδιά σου είναι γεμάτη-
τον κόκκινο των χειλιών σου κύλινδρο υπέρμετρα φωτίζουν.
Έχει αυτός επάνω του γραμμένο το μυστικό του πόνου μας,
θνητών δεινών που εσύ απαθανάτισες,
σοφία, που χάρη στην αρχαία προδοσία σου
γύρισε πίσω στη ζωή απ’ τ’ αβαθή νερά της Λήθης.

Μακριά! Γνωρίζω την εξάντληση, τα πυρετώδη

τα φιλιά που ’ναι φτιαγμένα απ’ την παλιά του κόσμου σκόνη
με φωτιά που τρέφει την έβδομη την κόλαση παντοτινά!
Ο τάφος θα ’ναι κλίνη πιο απαλή απ’ τη δική σου,
αν και τριγύρω στην καρδιά μου ρίζες από τσουκνίδες πλέκονται,
τυλιγμένες στην αρχαία τους ροπή για πόθο.