Εξάλλου, με το άρθρο 779 ΑΚ, δυνάμει του οποίου προβλέπεται ότι

«Σε περίπτωση που η εισφορά συνίσταται στη χρήση ορισμένων

πραγμάτων, τα πράγματα αυτά αποδίδονται αυτούσια», ρυθμίζεται η
απόδοση στους εταίρους, μετά τη λύση της εταιρίας, των πραγμάτων
που παραδόθηκαν κατά χρήση στην εταιρία, με βάση την εταιρική
σχέση που δημιουργήθηκε με την εταιρική σύμβαση. Σύμφωνα με
την ενλόγω διάταξη, η οποία έχει εφαρμογή και στην αφανή εταιρία,
από τη χρονική στιγμή λύσεως της εταιρίας ο εταίρος παύει να έχει
την υποχρέωση να παραχωρεί τη χρήση του πράγματος στην εταιρία
και μπορεί να αξιώσει την απόδοση του τελευταίου και μάλιστα πριν
από το τέλος της εκκαθάρισης, στερούμενος του δικαιώματος του
αυτού μόνον όταν η συγκεκριμένη εισφορά είναι αναγκαία για την
πραγμάτωση του σκοπού της εκκαθάρισης (σημειώνεται ότι μετά τη
λύση της αφανούς εταιρίας δεν απαιτείται να επακολουθήσει στάδιο
εκκαθάρισης, διότι δεν υπάρχει εταιρική περιουσία, εκτός αν
συμφωνήθηκε το αντίθετο μεταξύ των συνεταίρων, ή το δικαστήριο
κρίνει αναγκαία την εκκαθάριση - βλ. σχετ. ΑΠ 362/2008, ΧρΙΔ
2008.841, ΑΠ 393/2006, ΧρΙΔ 2006.640). Μάλιστα, όπως
αναφέρεται στο παραπάνω άρθρο 779 ΑΚ, η απόδοση των εισφορών
πρέπει να είναι «αυτούσια», δηλαδή τα πράγματα που εισφέρθηκαν
στην εταιρία πρέπει, όταν αποδοθούν, να βρίσκονται στην ίδια
φυσική και νομική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν όταν
εισφέρθηκαν, ενώ είναι ανεκτή αλλοίωση της, η οποία επήλθε «διά
των κατά την καλή πίστη φθορών που οφείλονται στη χρήση που
ήταν αναγκαία για την εκπλήρωση του εταιρικού σκοπού». Αν
μεταγενέστερα χειροτερεύσει η κατάσταση τους ή καταστραφούν,
τον κίνδυνο της τυχαίας καταστροφής ή χειροτέρευσης φέρνει ο
εταίρος ως κύριος του κατά χρήση εισφερθέντος πράγματος, αν
όμως η καταστροφή ή χειροτέρευση του πράγματος οφείλεται σε
πταίσμα ενός εταίρου, τότε ο εταίρος που ζημιώθηκε μπορεί να
αξιώσει αποζημίωση για παράβαση της συμβατικής σχέσης ή
σύμφωνα με τα άρθρα 914 επ. ΑΚ (Ι. Καράκωστας, Αστικός Κώδικας,
τόμος έκτος, έκδοση 2009, άρθρο 779, αρ. 1-4).