"Ang Nag-iisa"

Noong unang panahon

Noong ang mga bituin ay alitaptap pa lamang sa bukid
Ang araw ay namumuhay sa pagitan ng dalawang bundok
Ang buwan ay isang dalagang lagalag sa gubat
Minsang tumingala ang Nag-iisa sa langit
Umawit ng isang hiling kay Bathala
Baguhin ninyo ako
Tanggalin ang kadena sa aking mga kamay
Ang bato sa aking mga paa
Bigyan ninyo ako ng gabing hindi kasing dilim
Ng umaga na hindi kasing ginaw
At sinagot sya ni Bathala:
Ibibigay ko sayo ang iyong hiling
Kung tatanggapin mo ang alok kong sugal
Kailangan mong languyin ang pinakamalalim na ilog ng lungkot
Kalaban ang pinakamatitinding alon ng pighati
At hindi ka dapat lumubog
Kaya't ang Nag-iisa ay lumusong sa tubig
Sinanay ang sarili sa hirap ng paghinga
Lumangoy patungo sa dalampasigan ng saya
At nang umahon sya mula sa kanyang sugal
Kasama nyang umahon ang pag-ibig - ang pagmamahal
Sa unang pagkakataon
Ang Nag-iisa ay Nag-mamahal
Magkasama nilang nilakbay ang bawat burol, lambak at talampas ng maligaya
May pangako ng walang wakas
Pero nagbago ang anyo ng pag-ibig
Naging galit, pagod, sinungaling, mapagkimkim
Muling bumigat ang kamay at paa ng Nagmamahal
Kasabay nito ay ang pagdating ng isang napakalaking unos
Na nilunod ang lupa sa baha
At sa gitna ng napakalakas na ulan ay hindi na makilala ang mga nasalanta At ng matapos
ang sigwa, kasama ang puso sa nasalanta
Kasama ang pag-ibig sa nawala
Ang Nagmamahal ay muling Nag-iisa
Ang Nagmamahal ay muling Nag-iisa
Pero pagkatapos ng napakaraming gabi na kay dilim at ng umaga na kay ginaw
Sa wakas, napangiti muli sya
Kinausap muli si Bathala, lulusong muli sa tubig
Susugal at susugal pa
Kinausap muli si Bathala, lulusong muli sa tubig
Susugal at susugal pa Dahil hindi ba't sapat na kabayaran ang sakit sa
pagmamahal?
Hindi ba't mas tinataya natin ang lahat kapag hindi tayo sumugal?