DR. T.A.

HEDGING
U POČETKU...

Zemlja
je
mlada 

T.A.K.
Predstavljamo vam:

U početku...
Ova knjiga je zamišljena kao uvod u misterije

znanosti koje su malo poznate ili gotovo nepoznate

generalnoj populaciji.

Cilj knjige je informirati čitatelja o znanstvenim

dokazima koji upućuju na sasvim drugu stvarnost

od one koju propagiraju sekularne ustanove.

Znanstveni dokazi navedeni u ovoj knjizi

sugeriraju tisuće a ne milijarde godina staru

Zemlju.

Sugeriraju Zemlju koju je nesumnjivo stvorio Bog,

a ne onu koja je nastala igrom slučaja.

Knjiga ukazuje i na razloge propagiranja znanosti

kakvu poznajemo.

Sva poglavlja i podpoglavlja, pa i neke rečenice

objavljene u ovoj knjizi, mogu biti tema posebne

knjige ili vise njih.

Namjera autora je da informira i potakne čitatelja

na samostalno proučavanje ove tematike.

Knjiga nije za prodaju i bilo kakvu komercijalnu

upotrebu.

U POČETKU...

Neke fotografije objavljene su uz dozvolu vlasnika i

podliježu zaštiti autorskih prava.
 SADRŽAJ

1. Stvaranje 1

2. Smrt prije Adama 6

3. Tko su oni 11

4. Percepcija svijeta današnjih kršćana 15

5. Pitanje vremena 17

6. Starost stvari 19

7. Radiometrijske metode datiranja 21

8. Radiometrijsko datiranje helijem 27

9. Metoda datiranja pomoću ugljika 14C 30

10. Dokazi stvaranja 34

11. Prvo nebo i prva zemlja 42

12. Veliki potop 47

13. Geološki stupac 49

14. Fosilni registar 54

15. Dinosauri 57

16. Zmajevi ili dinosauri 61

17. Ostaci velikog potopa 79

18. Polistratski fosili i porijeklo ugljena 81

19. Porijeklo nafte 92

20. Teorija hidroploča 94

21. Tajna skrivena u kamenu 98

22. O prethodnim poglavljima 109

23. Vjerojatnost života na zemlji 110

24. Nesmanjiva kompleksnost 116

25. Informacije i DNK 120

26. Mikro i makro evolucija 123

27. Genetska entropija 127

28. Paradoks svemira 131

29. Crveni pomak 133

30. Limitirajući faktori 144

 01 STVARANJE

1. Stvaranje

Odakle krenuti...?

Pa...zašto ne od samog početka?

Prisjetimo se što Sveto Pismo kaže:

“U početku stvori Bog nebesa i zemlju. Zemlja

bijaše pusta i prazna; tama se prostirala nad

bezdanom i duh Božji lebdio je nad vodama.

I reče Bog: »Neka bude svjetlost!« I bi svjetlost.

I vidje Bog da je svjetlost dobra; i rastavi Bog

svjetlost od tame. Svjetlost prozva Bog dan, a

tamu prozva noć. Tako bude večer, pa jutro –

dan prvi.

I reče Bog: »Neka bude svod posred voda da

dijeli vode od voda!« I bi tako. Bog načini svod

i vode pod svodom odijeli od voda nad svodom.

A svod prozva Bog nebo. Tako bude večer, pa

jutro – dan drugi.

I reče Bog: »Vode pod nebom neka se skupe na

jedno mjesto i neka se pokaže kopno!« I bi tako.

Kopno prozva Bog zemlja, a skupljene vode

mora. I vidje Bog da je dobro.

I reče Bog: »Neka proklija zemlja zelenilom –

travom sjemenitom, stablima plodonosnim,

koja, svako prema svojoj vrsti, na zemlji donose

plod što u sebi nosi svoje sjeme.« I bi tako. I

nikne iz zemlje zelena trava što se sjemeni,

svaka prema svojoj vrsti, i stabla koja rode

plodovima što u sebi nose svoje sjeme, svako

prema svojoj vrsti. I vidje Bog da je dobro. Tako

bude večer, pa jutro – dan treći. 

                                                                                                                                                                         01 
 01 STVARANJE

I reče Bog: »Neka budu svjetlila na svodu

nebeskom da luče dan od noći, da budu znaci

blagdanima, danima i godinama, i neka svijetle

na svodu nebeskom i rasvjetljuju zemlju!« I bi

tako. I načini Bog dva velika svjetlila – veće da

vlada danom, manje da vlada noću – i zvijezde.

I Bog ih postavi na svod nebeski da rasvjetljuju

zemlju, da vladaju danom i noću i da rastavljaju

svjetlost od tame. I vidje Bog da je dobro. Tako

bude večer, pa jutro – dan četvrti.

  

I reče Bog: »Nek’ povrvi vodom vreva živih

stvorova, i ptice nek’ polete nad zemljom,

svodom nebeskim!« I bi tako. Stvori Bog

morske grdosije i svakovrsne žive stvorove što

mile i vrve vodom i ptice krilate svake vrste. I

vidje Bog da je dobro. I blagoslovi ih govoreći:

»Plodite se i množite i napunite vode morske! I

ptice neka se namnože na zemlji!« Tako bude

večer, pa jutro – dan peti.

                                                                                                                                                                         02 
 01 STVARANJE

I reče Bog: »Neka zemlja izvede živa bića, svako prema svojoj vrsti: stoku, gmizavce i

zvjerad svake vrste!« I bi tako. I stvori Bog svakovrsnu zvjerad, stoku i gmizavce svake

vrste. I vidje Bog da je dobro.

I reče Bog: »Načinimo čovjeka na svoju sliku, sebi slična, da bude gospodar ribama

morskim, pticama nebeskim i stoci – svoj zemlji – i svim gmizavcima što puze po

zemlji!«

Na svoju sliku stvori Bog čovjeka,

na sliku Božju on ga stvori,

muško i žensko stvori ih.

I blagoslovi ih Bog i reče im: »Plodite se, i množite, i napunite zemlju, i sebi je

podložite! Vladajte ribama u moru i pticama u zraku i svim živim stvorovima što puze

po zemlji!« I doda Bog: »Evo, dajem vam sve bilje što se sjemeni, po svoj zemlji, i sva

stabla plodonosna što u sebi nose svoje sjeme: neka vam budu za hranu! A zvijerima na

zemlji i pticama u zraku i gmizavcima što puze po zemlji u kojima je dah života – neka

je za hranu sve zeleno bilje!« I bi tako. I vidje Bog sve što je učinio, i bijaše veoma

dobro. Tako bude večer, pa jutro – dan šesti.”

“U početku stvori Bog nebesa i zemlju. 2Zemlja bijaše pusta i prazna; tama se prostirala

nad bezdanom i duh Božji lebdio je nad vodama.

3I reče Bog: »Neka bude svjetlost!« I bi svjetlost. 4I vidje Bog da je svjetlost dobra; i

rastavi Bog svjetlost od tame. 5Svjetlost prozva Bog dan, a tamu prozva noć. Tako bude

večer, pa jutro – dan prvi.  

                                                                                                                                                                        03
 01 STVARANJE

A ovako postanak ukratko opisuje prihvaćena suvremena sekularna znanost:  

„Prije 13,8 milijardi godina bijaše nešto, možda i ništa. Nevjerojatno gusto i vruće nešto,

veličine manje od jednog atoma, je zatim eksplodiralo u nevjerojatno jakoj eksploziji.

Nakon eksplozije dolazi do privlačenja čestica koje su nastale i formiraju se atomi,

najprije vodik. Atomi vodika se međusobno privlače i nastaju klasteri atoma koji zbog

sve veće mase sve snažnije privlače druge atome vodika i nastaju sve veće „kugle“

vodika. Kako „kugle“ vodika rastu u njihovom središtu dolazi do povećanja temperature

i tlaka. Nakon što temperatura dosegne prag potreban za nastajanje reakcije fuzije dolazi

do nuklearne reakcije u centru „kugle“ i nastaje zvijezda. Nuklearnim reakcijama unutar

zvijezde dolazi do stvaranja dodatnih lakših elemenata periodnog sustava. Nakon što

zvijezda potroši gorivo, odnosno vodik, dolazi do njenog urušavanja i eksplozije i tokom

eksplozije nastaju svi preostali elementi periodnog sustava. Materijal razbacan

eksplozijom zvijezde se ponovno nakuplja i nastaju nove zvijezde i planeti. Planeti su

tokom formiranja užarene kugle. Teški rastaljeni elementi tonu prema jezgri planeta, a

lakši izlaze prema površini i formiraju koru. Rastaljena metalna jezgra se okreće

velikom brzinom i formira magnetno polje planeta koje ga štiti od sunčevog zračenja.

Nakon toga kiša pada na vrući planet milijunima godina i nastaju oceani. Slučajnim

kemijskim reakcijama u oceanima dolazi do formiranja kemikalija od kojih nastaju sitna

živa bića, a onda evolucijom i sva ostala živa bića.“

“U početku stvori Bog nebesa i zemlju. 2Zemlja bijaše pusta i prazna; tama se prostirala

nad bezdanom i duh Božji lebdio je nad vodama.

3I reče Bog: »Neka bude svjetlost!« I bi svjetlost. 4I vidje Bog da je svjetlost dobra; i

rastavi Bog svjetlost od tame. 5Svjetlost prozva Bog dan, a tamu prozva noć. Tako bude

večer, pa jutro – dan prvi.  

                                                                                                                                                                        04
01 STVARANJE

Što je zajedničko biblijskom izvještaju o stvaranju i sekularno-znanstvenom izvještaju o

stvaranju?

U prvom slučaju nemamo direktne dokaze da se stvaranje odvilo onako kako piše,

možemo samo vjerovati ili ne vjerovati u isto. Vjerovanje je definirano kao mentalni čin

kojim netko prihvaća kao istinit neki sud, tvrdnju ili mišljenje ako za to prihvaćanje

nema neposredne osnove u vlastitom iskustvu niti ga može opravdati pravilnim logičkim

izvođenjem iz suda koji je već utvrđen kao istinit. Dakle, bez sumnje se radi o

vjerovanju. U ovom slučaju organiziranom vjerovanju odnosno religiji.

U drugom slučaju se navodno radi o znanstvenom „izvještaju o stvaranju“.

Znanost je pak definirana kao organizirani sustav sveukupnog ljudskog znanja stečenog

opažanjem procesa i pojava u prirodi i društvu, a obrađenog racionalnim, znanstveno

prihvatljivim metodama. Znanost je objektivno, sistematizirano i argumentirano znanje o

zakonitostima, činjenicama, pojavama i njihovim vjerojatnim uzrocima. Stečeno je i

provjereno egzaktnim promatranjem, organiziranim pokusom i pravilnim razmišljanjem.

 Ukratko, znanstvenu teoriju može postaviti bilo tko, ali se ona mora provjeriti

znanstveno prihvatljivim metodama, egzaktnim promatranjem, organiziranim pokusom i

pravilnim razmišljanjem da bi bila prihvaćena.

Budući da je egzaktno promatranje postanka svijeta neizvodivo, a niti jedan organizirani

pokus nije doveo ni približno do zaključaka koji su temelj ovakvog „izvještaja“, a što će

biti detaljno obrađeno u slijedećim poglavljima knjige, postavlja se pitanje kakvo je to

„pravilno razmišljanje“ koje današnja znanost traži i koje su to i komu „prihvatljive

znanstvene metode“ koje se prihvaćaju kao relevantne.

Kao i kod biblijskog izvještaja o stvaranju i ovdje nemamo direktne dokaze, nego je

stvar prepuštena vjeri, ali ovaj puta vjeri u konstrukcije čovjeka, ne vjeri u riječ

apsolutnog istinskog Boga.

Znanost bez dokaza, kako sama definicija i govori, nije znanost nego vjera. Organizirana

međunarodna vjera, točnije rečeno. A znamo da se organizirana vjera definira kao

religija.  Dakle, odgovor na prethodno pitanje je - da, zajedničko je da se u oba slučaja

radi o religiji.

Ali čija je to religija koja tvrdi da to nije? Tko stoji iza? 

Zašto se nameće ovakvo viđenje postanka svijeta?

Vjernici koji prakticiraju ovu religiju će reći: „Ne, to je znanost! I nema veze sa

nikakvom religijom!“.

Dali je zaista tako? Pa 'ajde, stavimo tu „znanost“ pod povećalo prave znanosti pa da

vidimo kuda vodi.

                                                                                                                                                                        05 
 02 SMRT PRIJE ADAMA

2. Smrt prije Adama

Prije svega moramo se upitati, čemu služi

ovakva teorija? Odakle ona dolazi?

Važno je shvatiti da teorija velikog praska

postoji samo i isključivo kao potpora teoriji

evolucije. Bez teorije evolucije ne bi bilo ni

teorije velikog praska, i ne radi se ovdje o onoj

TV seriji. Odgovor na pitanje – zašto bi to bilo

tako, krije se još u starom Babilonu, ili još prije,

u vremenima Noe.

Povijest se ipak ponavlja.

Jednostavno, razlog je želja ljudi da budu

slobodni od Božjeg autoriteta, želja za

nametanjem sebe kao boga. Ukratko, pobuna

slična onoj iz doba babilonskog kralja Nimroda.

Opet, kakve veze ima teorija evolucije sa

pobunom protiv Boga, zar ona nije samo

pokušaj traženja istine, kakvom je žele

prikazati?

Pa moglo bi se reći da ona sama po sebi nije

važna jer Bog je mogao stvoriti svijet na koji

god način je htio.

Da mogao je, međutim, Sveto Pismo ne

spominje evoluciju ni u primisli.

Zagovornici teorije evolucije među kršćanima

morali bi se zapitati kakvi su plodovi te teorije.

Gledano na taj način, lako je zaključiti da

evolucija nema veze sa Bogom, jer je ogroman

broj mladih ljudi, izravno ili neizravno, zbog

teorije evolucije napustio vjeru, što bez sumnje

znači da je njezino sjeme zlo.

                                                                                                                                                                         06 
02 SMRT PRIJE ADAMA

Također, bitna je pokretačka sila iza onih koji propagiraju evoluciju, a ta je ideja da Bog

nije stvorio svijet nego je svijet i sve što postoji nastalo slučajno. Prema nekim

teolozima, a to možemo iščitati i iz izjava nekih uniformista, cilj evolucije je direktna

borba protiv pravog Boga i Čovjeka Isusa Krista i samog smisla spasenja. 

Kako? upitat će neki. 

Sv. Pavao napisa: “ …Zbog toga, kao što po jednom Čovjeku uđe u svijet grijeh i po

grijehu smrt, i time što svi sagriješiše, na sve ljude prijeđe smrt…“

Dakle, smrt uđe u svijet po Adamovom grijehu, što bi prevedeno značilo da prije

Adamovog grijeha nije bilo smrti.

Ako nije bilo smrti prije Adama, nije bilo ni milijardi godina ubijanja i preživljavanja 

najsposobnijih, a samim time ni evolucije.

Dokazivanjem teorije evolucije neki u stvari žele dokazati da Biblija nije točna, a samim

time i da Boga nema.

Međutim, postoje li indikacije u Knjizi Postanka da nije bilo smrti prije Adama? Čime

su se onda hranile životinje, posebno mesožderi ?

                                                                                                                                                                       07 
02 SMRT PRIJE ADAMA

Reče Bog:

“…A zvijerima na zemlji i pticama u zraku i gmizavcima što puze po zemlji u kojima je

dah života – neka je za hranu sve zeleno bilje!« I bi tako.”

Dakle, zeleno bilje je bilo za hranu svim stvorenim životinjama. Ovo bi bila naznaka da

ubijanja, čak ni među životinjama, nije bilo prije Adama.

Ali poslije grijeha reče Bog Adamu: „…evo: Zemlja neka je zbog tebe prokleta…”

Bog proklinje zemlju zbog Adama, što bi opet značilo da prije Adama zemlja nije bila

prokleta jer:

„I vidje Bog sve što je učinio, i bijaše veoma dobro. Tako bude večer, pa jutro – dan šesti.”

Zar bi Bog nešto što je napučeno smrću i ubijanjem nazvao “veoma dobrim”? Teško.

I još: “…Uistinu, ako grijehom jednoga smrt zakraljeva – po jednome, mnogo će više oni

koji primaju izobilje milosti i dara pravednosti kraljevati u životu – po Jednome, Isusu

Kristu. Dakle, grijeh jednoga – svim ljudima na osudu, tako i pravednost Jednoga – svim

ljudima na opravdanje, na život!”

Adam je grijehom svima donio smrt, a Zemlji prokletstvo, a Isus pobjeđujući smrt donosi

svima život i drugim dolaskom Zemlji blagoslov. Prvi Adam i novi Adam. Kratki smisao

vjere koju neki žele potkopati.

                                                                                                                                                                       08 
02 SMRT PRIJE ADAMA

Namjera pseudo-znanosti je vrlo jasna, inzistiranje i pokušaji dokazivanja evolucije je

više ili manje skrivena borba protiv Riječi Božje. Jer ako je smrt oduvijek postojala bez

obzira na grijeh, od čega onda oslobađa Kristova žrtva? To je pitanje koje se tajno

pokušava nametnuti. 

Mnogi znanstvenici koji podržavaju teoriju evolucije će reći da gore napisano nije tako, jer

oni to ne promatraju na taj način. Da, velika većina znanstvenika zaista to ne promatra na

taj način, jednostavno su naučeni da tako razmišljaju kao i velika većina djece koja su

prošla sekularne škole i fakultete, ali zato oni koji su tu i takvu znanost organizirali i

financiraju je, odnosno održavaju takve nedokazive teorije na životu i još ih podmeću pod

znanost, promatraju ih baš na opisani način.

Ali zašto baš “Big bang” i milijarde godina razvoja života na Zemlji?

Svijet postoji, ali oni ga nisu stvorili, a ako ga oni nisu stvorili onda ne smije nitko, jer oni

ne priznaju ničiji autoritet. Tu je i korijen pobune.

Jednostavno, ako, po njima, Bog nije stvorio svijet, isti je nekako morao nastati. Opet, ako

ga nitko nije stvorio, morao je nastati slučajno. Ove nebuloze morale su se provući pod

znanost kako bi bile zamka ljudima, jer nova religija ne bi nikog zanimala, a budući se

znanstvena teorija mora moći dokazati putem eksperimenta, što je u ovom slučaju

nemoguće jer se ne radi o znanosti, oni uvode u jednadžbu jednu vrlo jaku varijablu -

vrijeme. 

                                                                                                                                                                       09 
02 SMRT PRIJE ADAMA

Ako neživu smjesu kemikalija stavimo u epruvetu, bez obzira šta joj radili u toj epruveti,

od nje neće nastati živa tvar, ali, rekoše oni, ako ta smjesa ostane u epruveti nekoliko

milijardi godina možda će život nastati slučajnim kemijskim reakcijama.

Problem nedostatka dokaza, da bi se teorija mogla tretirati kao znanost, riješili su

uvođenjem varijable koja je prividno poništila potrebu za dokazima.

U stvari su rekli: “ako netko ima vremena čekati par milijardi godina da vidi šta će biti s

sadržajem epruvete, neka nam javi pa ćemo možda priznat da nismo u pravu.”

Neki će reći da vrijeme kod ove pseudo-znanosti ima funkciju magije, jer u bajkama

žaba + magija, odnosno poljubac princeze, daju princa, a prema teoriji evolucije žaba +

magija, odnosno milijarde godina, opet daju princa. Ostaje nepoznato zašto sve žabe

dosad nisu postale prinčevi.

                                                                                                                                                                       10 
 03 TKO SU ONI

3. Tko su Oni

Važno je reći da se ovdje ne radi o

znanstvenicima. Problem je mnogo dublji i

zalazi u misterije stvaranja.

Pavao napisa: „…I vi bijaste mrtvi zbog

prijestupâ i grijehâ u kojima ste nekoć živjeli po

Eonu ovoga svijeta, po knezu vlasti zraka, po

tom duhu koji sada djeluje u sinovima

neposlušnima.“

I još: „…Obucite svu opremu Božju da se

mognete oduprijeti lukavstvima đavlovim. Jer

nije nam se boriti protiv krvi i mesa, nego protiv

Vrhovništava, protiv Vlasti, protiv upravljača

ovoga mračnoga svijeta, protiv zlih duhova po

nebesima...“

Dakle, jasno je da su oni koji propagiraju

ovakvu znanost pod utjecajem duha vremena…

Zbog toga, ova knjiga nije napisana da bi se

ulazilo u polemiku sa evolucionistima, nego kao

pomoć kršćanima koji nemaju uvid u ove stvari

tako da mogu bolje formirati svoje mišljenje i

oduprijeti se manipulacijama.

Također, nije namjera ove knjige dokazati

stvaranje jer bi to bilo jako teško, namjera je

staviti pod znak pitanja „znanstvene metode“

koje navodno dokazuju suprotno.

                                                                                                                                                                         11 
03 TKO SU ONI

Vođena duhom vremena, većina današnje znanosti, posebno ona koje je općeprihvaćena

i kojom se kroz sustav obrazovanja indoktrinira djecu, nema za cilj slijediti ranije

navedenu definiciju znanosti, što će biti razvidno u slijedećim poglavljima ove knjige,

nego joj je, naravno uz neke iznimke, cilj pokušavati dokazati da je svjetonazor

evolucionista jedini ispravan.

Ovo znači da se u većini slučajeva znanstvene metode i iznimno skupa, i „običnom“

čovjeku nepristupačna tehnologija, koristi da bi se dokazale ranije zacrtane teorije

evolucionista, a vrlo rijetko, u vodećim znanstvenim institucijama i gotovo nikad, da bi

se pobile očigledno neispravne teorije.

Vrlo je izgledno da evolucionisti kontroliraju veliku većinu svjetskih znanstvenih

ustanova i znanstvenih časopisa, tako da prava istinita znanost koja bi pobila „istine“

koje oni zastupaju teško može doći u znanstvene projekte a posljedično i na stranice

znanstvenih časopisa. Naravno, ovdje se ne radi o znanosti u globalu, radi se o

propagiranju krivih dokaza odnosno potiskivanju istinskih znanstvenih dokaza samo u

dijelovima znanosti koji imaju direktni utjecaj na teoriju evolucije i njezinu percepciju

kao ispravnu.

Sumnjate? Pitate se zašto bi to bilo tako?

Vratimo se malo u prošlost.

Mada je raznih filozofija koje su zastupale odnosno propagirale različite svjetonazore

bilo kroz čitavu ljudsku povijest, vratit ćemo se nekoliko stoljeća nazad.

Tijekom 17. i 18. stoljeća dolazi do eksplozije različitih filozofskih smjerova kojima je

zajedničko bilo neprihvaćanje autoriteta Katoličke Crkve tj. neprihvaćanje tradicionalne

doktrine Crkve i njezinih dogmi.

U to vrijeme, koje se sada, ironično, naziva „Doba prosvjetljenja“, doktrina većine

tadašnjih filozofa bila je „individualna sloboda“ i religijska tolerancija kao suprotnost od

apsolutističke monarhije i ustaljenih dogmi Katoličke Crkve.

Tadašnji filozofi su stavili akcent na znanstvenu metodu pogleda na svijet i skovali frazu

„Sapere aude“, što bi značilo „Usudi se znati.“ 

Skriveni cilj bio je pogled na svijet kroz znanje koje imaju ljudi. 

Ono što ljudi sami po sebi ne znaju i ne mogu dokazati bilo bi odbacivano kao

neobvezujuće. 

Ovaj pogled na svijet je jako propagiran u tadašnje vrijeme kroz znanstvene institucije,

masonske lože, različita salonska okupljanja te printane knjige i pamflete,

Potkopavanjem autoriteta monarhije i Katoličke Crkve ove filozofije su pripremile put

za kasnije političke revolucije.

                                                                                                                                                                       12
03 TKO SU ONI

Za ovu priču je važna tada popularna filozofija – Deizam, koji zastupa tezu da Bog ne

intervenira direktno u svijet, odnosno prihvaća postojanje Boga kao izvora svega što

postoji i priznaje njegovu savršenost, ali odbacuje Božanska otkrivenja i direktnu

intervenciju Boga u svemir putem različitih čuda. Sličan pogled na svijet utjecao je i na

odbacivanje stvarne Kristove prisutnosti u Euharistiji kod mnogih protestantskih

denominacija. Poklonici ovakvog svjetonazora bili su mnogi intelektualci u Britaniji,

Njemačkoj, Francuskoj i Americi, uključujući i vođe Američke i Francuske revolucije.

Kao posljedica deističke tradicije, koju su tadašnji intelektualci prihvatili, dolazi do

uspostavljanja Doktrine Uniformnosti odnosno Uniformatizma. Uniformatizam

pretpostavlja da su se isti prirodni zakoni i procesi koji se odvijaju u svemiru sada,

odvijali i u prošlosti na identičan način i vrijede svugdje.

Iako je u biti riječ o znanstvenim metodama nedokazivom postulatu, Uniformatizam je

postao ključni princip u svim poljima znanosti koje imaju bilo kakvu poveznicu ili mogu

utjecati na percepciju teorije evolucije. Slučajno? Teško.

U geologiji, znanosti jako bitnoj za teoriju evolucije, uniformatizam je izrodio tezu da se

geološki procesi odvijaju uvijek istom brzinom, kako sada tako i u prošlosti, znači jako

sporo, što je bilo u suprotnosti sa tada široko prihvaćenim konceptom katastrofizma.

Uniformatizam je ubrzo, pod pritiskom tadašnje elite, prihvaćen kao glavni smjer u

geologiji i kao takav se, uz manje bitne modifikacije, zadržao sve do danas.

Kao posljedica ovakvog gledanja na geologiju uvode se i novosti u proučavanju strate,

odnosno stratigrafiju. Iako su i prije postojale manje ili više točna ili netočna nagađanja

o prirodi slojeva u strati, pojavom uniformatizma u stratigrafiju ulaze i milijuni godina. I

tako je vrijeme, koje im je bilo neophodno da bi bajka imala ikakvog smisla, ušlo u

jednadžbu. Sa milijunima godina dolazi i jako dobro se uklapa i teorija evolucije koja u

to vrijeme nastaje i doživljava istu sudbinu kao i uniformatizam, odnosno biva gurana

kroz znanstvene i društvene institucije od strane tadašnje „elite“. Mislite da je slučajnost

da su glavni zagovornici i uniformatizma i teorije evolucije bili bliski prijatelji? Ako da,

razmislite ponovo.

Za vjernike činjenica, a za tadašnje znanstvenike teorija da je Noin potop oblikovao

sadašnji izgled zemlje je sve više potiskivana iz znanstvenih krugova, te je svedena na

nivo legende. A sve to bez ikakvih relevantnih znanstvenih dokaza. Zašto? 

Pa jednostavno zbog toga što bi znanstveno dokazivanje globalnog potopa koji je

obrisao sav život sa zemlje, osim onih koji su bili u korablji, teoriju evolucije i većinu

učenja društvenih znanosti kao što je „prethistorijska povijest“, uvedenih samo da bi

podupirali teoriju evolucije, sveo na nivo bajke što one u stvari i jesu.

                                                                                                                                                                       13 
03 TKO SU ONI

Pitate se zašto bi dokazivanje potopa bilo propast evolucije?

Zbog toga što bi bilo jasno da biblijski narativ nije slikovit kako ga neki žele prikazati,

nego znanstvena činjenica.

Nadalje, objasnila bi se priroda fosilnih ostataka kako biljaka tako i životinja, objasnio bi

se nastanak strate, porijeklo planinskih lanaca, bio bi jasan razvoj životinjskih vrsta kao i

ograničenja u križanju istih, riješen bi bio misterij dinosaurusa,

Ukratko, pogled na svijet ne bi bio moguć bez jasne istine postojanja Stvoritelja. E, to je

ono što se pod svaku cijenu želi izbjeći.

                                                                                                                                                                       14 
 04 PERCEPCIJA SVIJETA DANAŠNJIH KRŠĆANA

4. Percepcija svijeta današnjih kršćana

I tu dolazimo do pitanja važnog za kršćane:

„Dali je navedeno biblijsko izvješće o stvaranju

u Knjizi postanka slikovit prikaz ili se radi o

stvarnom izvješću koje opisuje tijek stvari baš

onako kako se dogodio?“

Ako se radi o slikovitom prikazu, logično

pitanje bi bilo: „od koje stranice Knjige

postanka, ili Biblije uopće, prestaje slikovit

prikaz i počinje naracija?“

Dali je i dugi broj godina koji su pretpotopni

ljudi prosječno živjeli slikovit prikaz?

Što bi ta slika o broju godina uopće

predstavljala? 

Zašto je uopće broj godina naveden?

Zašto je cijelo Sveto Pismo ispunjeno preciznim

podacima o duljini života glavnih likova, ako je

to samo slikovito?

Ako je sve slikovito i ništa se nije dogodilo

onako kako piše, onda od koje stranice treba

vjerovati što piše u Bibliji?

Problem, čak i kod velikog broja kršćana, je

pokušavanje uklapanja biblijskog narativa u

okvire sadašnjeg znanstvenog shvaćanja svijeta,

odnosno njegovo prilagođavanje oskudnom

ljudskom znanju o prirodi stvari. 

To se radi na način da se Božja riječ relativizira.

Ako „znanstvenici“ kažu da nešto navedeno u

Bibliji nije tako i da je to nešto nemoguće, onda

se pokušava i Bibliju „ispraviti“ na način da se

zadovolji tu i takvu „znanost“.

                                                                                                                                                                         15 
04 PERCEPCIJA SVIJETA  DANAŠNJIH KRŠĆANA

Zbog ovakvog svjetonazora neki teolozi pokušavaju „pomiriti“ teoriju evolucije, za koju

neispravno vjeruju da je točna, i Sveto Pismo.

To rade na način da pokušavaju ubaciti milijune godina, odnosno „doba“ umjesto dana

kojima je Bog opisao periode stvaranja.

„I tako bude večer, pa jutro, DAN prvi“, neki mijenjaju u „prvo doba“.

Čak je to uvedeno u neke protestantske prijevode Biblije.

Samo, ima tu jedan problemčić. Ako bi se radilo o dobu, a ne danu, i ako Biblija mora

pratiti sadašnju znanost, kako onda objasniti da su biljke stvorene prije sunca?

Biljke treći dan, a sunce četvrti. Kako?

Zar se biljke ne bi osušile za par milijardi godina bez sunca?

Dali je Bog to možda namjerno tako napravio da devalvira bilo kakvo naknadno

ubacivanje milijuna i milijardi godina jer je znao da će se to pokušavati?

Razmislite o tome.

Isus reče Židovima: „… Uistinu, kad biste vjerovali Mojsiju, i meni biste vjerovali: ta o

meni je on pisao. Ali ako njegovim pismima ne vjerujete, kako da mojim riječima

vjerujete?...“

Prema predaji, Knjigu Postanka napisa Mojsije.

Vrijede li Isusove riječi i za izvještaj o stvaranju? Razmislite.

Zar Bog nije svemoguć?

Pa, ako je, zašto ne bi mogao stvoriti zemlju baš onako kako je to Mojsije opisao?

Bog ne razmišlja kao ljudi. Ljudsko shvaćanje znanosti je djetinje i jako površno.

Poznati starogrčki filozof Sokrat reče: „Ja znam, da ništa ne znam“.

Ova izjava se ne odnosi samo na njega, ista se odnosi općenito na ljudsko znanje.

Mi ljudi, sami po sebi, ne znamo ništa. I ono što mislimo da smo sami shvatili svojim

razumom, u većini slučajeva se pokaže da djelomično ili čak potpuno nije onako kako

smo shvatili. Logično bi bilo prihvatiti da mi ljudi znamo samo ono što nam netko tko

zna otkrije.  A netko tko sve zna može biti samo istinski Bog.  Zato, kad Bog kaže: „Ta i

Jahve je šest dana stvarao nebo, zemlju i more i sve što je u njima, a sedmoga je dana

počinuo…“, bilo bi razumno vjerovati Njegovoj Riječi, a ne interpretaciji postanka

svijeta znanstvenika koji, kao ljudi, kako Sokrat reče , ne znaju ništa.

Zar Sv. Petar ne reče: „Ta oni naumice zaboravljaju da nebesa bijahu odavna i da zemlja

na Božju riječ posta iz vode i po vodi…“ Nebesa bijahu odavna, a zemlja posta „od vode

i po vodi“. Kako se ovo uklapa u znanstveno prihvaćenu evolucijsku teoriju postanka?  

Za Kršćane bi Božja Riječ, a ne sekularna znanost, trebala biti izvor znanja bez obzira

dali istu „znanstveno razumiju“.

                                                                                                                                                                       16 
 05 PITANJE VREMENA

5. Pitanje vremena

Koliko traje život na Zemlji?

Koliko je stara sama Zemlja?

Postoje li znanstveni dokazi koji bi potvrdili

biblijsku naraciju?  

Što kaže Knjiga postanka?

Pođimo od podataka koji su najdetaljnije

navedeni, a to je broj godina koje su proživjeli

pojedini patrijarsi.

Dakle, Biblija kaže da je prosječni život prije

potopa trajao oko 900 godina. Nakon toga

prosječna dob naglo pada.

Pitanje je: zašto?

Također kaže da povijest ljudi na Zemlji traje

ukupno približno oko 6000 - 6500 godina,

nikako desetine i stotine tisuća, a kamoli

milijune godina.

Sve kopnene životinje i Adam stvoreni su na

isti, šesti, dan stvaranja. 

Dakle, prema Bibliji, ljudi i sve kopnene

životinje su jednako dugo na zemlji. 1656

godina nakon početka, potop uništava tadašnju

zemlju i sve na njoj i mijenja istu.

OK, za sada stanimo tu.

„Devetsto godina???“, reći će današnji čovjek

vođen gore opisanim principom uniformatizma.

I također: „Ljudi stari koliko i životinje, to nema

smisla, a dinosaurusi, a fosili?“

„Pa to nije moguće!“.

                                                                                                                                                                         17 
05 PITANJE VREMENA

I bili bi u pravu kad bi njihov princip bio točan i kad bi pretpotopna zemlja bila ista kao i

sadašnja. Uostalom, sadašnja „znanost“ ne prihvaća da je potop uopće i bio, možda neki

lokalni, ali globalni, kakav je opisan u Bibliji, to nikako.

Samo, dali je njihov princip ispravan, jeli zemlja prije potopa bila kao sadašnja, jeli

potop bio globalni, koliko su stari dinosaurusi?

Ne vjerujete da svjetovna znanost, odnosno ona „dogmatizirana“ radi protiv biblijske

istine?

Razmislite što bi to svjetovna znanost, vođena uniformatizmom, morala dokazati da

pokaže da biblijska naracija nije točna kad bi joj to bio glavni cilj? Pa između ostalog:

- Da je zemlja nastala postupno kroz milijarde godina

- Da je život na zemlji stariji od 6000 godina i da je nastao slučajno

- Da je život na zemlji postojao puno prije čovjeka

- Da je smrt na zemlji prisutna prije Adamovog grijeha

- Da veliki potop nije bio globalan

- Da veliki potop nije pobio sve ljude i životinje osim onih u korablji

Kakva koincidencija da se, ali baš sve, gore nabrojano u školama uči kao činjenica,

mada znanstveni dokazi, kako ćemo pokazati i koliko god to svjetovnim znanstvenicima

bilo teško priznati, govore suprotno.

A za što bi znanost trebala tražiti dokaze da uvjeri kršćane da se ne moraju sakrivati od

ateista pričom o „slikovitom prikazu“ u Bibliji. Pa upravo suprotno od gore navedenog:

- Da je zemlja nastala trenutno

- Da nema dokaza za život stariji od 6000 godina

- Da su čovjek i „davno izumrle“ životinjske vrste bilo prisutne istovremeno na zemlji

- Da je Noin potop bio globalan, izbrisao sav život na zemlji, osim onih u korablji i

promijenio čitavu Zemlju.

Važno je napomenuti da znanstvena istraživanja daju informacije kojim se može

poduprijeti bilo čije stajalište. Važan je način na koji se podaci interpretiraju. Već

mnogo godina se svi podaci dobiveni od strane znanstvenika tumače na način da izgleda

da isti podupiru teoriju evolucije. Da bi se to postiglo, od znanstvenika se traži da

isključe logiku i slijede unaprijed određena pravila koja ne dopuštaju propitivanje.

Mislite da to nije tako? Eto, pokušajte objaviti znanstveni rad u „uglednom“

znanstvenom časopisu sa eksplicitnim zaključkom ili tezom koja će dovesti u pitanje

teoriju evolucije. Sretno vam!

Slijedeća poglavlja će vam pokazati skupljene interpretacije povijesti urađene od strane

znanstvenika kreacionista, koji su iste dobivene znanstvene informacije protumačili kroz

prizmu Biblije, i koristili iste da bi pokušali shvatiti biblijski narativ kroz oči znanosti.

                                                                                                                                                                       18 
 06 STAROST STVARI

6. Starost stvari

Reći će neki, pa znanstvenim metodama je već

utvrđena starost…, o tome ne treba raspravljati.

Ooo, kako krivooo…to je baš ono što

evolucionisti žele, da se starost dobivena

njihovim metodama, da, njihovim, uzima zdravo

za gotovo.

Najprije da se upoznamo metodama kojima se

procjenjuje starost nekog predmeta, npr.

kamena. Kako odrediti koliko je sloj kamena na

određenoj planini zapravo star?

Prvi evolucionisti, budući nisu posjedovali

naprednu tehnologiju, procijenili su starost

određenog mineralnog sloja u strati na osnovu

starosti fosila pronađenih u tom sloju.

Dobro, reći ćete, a kako su znali koliko su stari

ti fosili koji su pronašli u tom sloju?

Pa prema starosti mineralog sloja u kojima su

pronađeni fosili.

A kako…? Čekaj malo…

Baš tako. Slojevi su proglašeni milijunima

godina starim bez ikakvih dokaza samo na

osnovu pretpostavki uskog kruga

„znanstvenika“ uniformista koristeći kružnu

logiku koju ne bi ni dijete prihvatilo kao

znanost. Vremenom su razvijene znanstvene

metode procjene starosti i s milijuna godina

starosti zemlje, temeljeno na tim novim

metodama, prešlo se na milijarde. Važno je

napomenuti da za svaku metodu koja bi

pokazala veliku starost zemlje, postoji nekoliko

metoda koje će pokazati malu starost. 

Pogodite koje metode se uzimaju kao

relevantne?

                                                                                                                                                                         19 
06 STAROST STVARI

Za čudo, kao relevantne znanstvene metode izabrane su one koje kao rezultat starosti

daju milijune i milijarde godina.

Najvažnije oružje uniformista u proglašavanju Zemlje starom su tzv. radiometrijske

metode datiranja koje se uzimaju zdravo za gotovo kao pouzdane i točne.

Sama starost Zemlje, bar onakva kakvom su je oni procijenili, od 4,5 milijardi godina,

utvrđena je ovim metodama.

Pa idemo kratko provjeriti kako te metode rade i jesu li stvarno pouzdane

                                                                                                                                                                       20 
 07 RADIOMETRIJSKE METODE DATIRANJA

7. Radiometrijske metode datiranja

Atomi kemijskih elemenata se sastoje od jezgre

i elektronskog omotača.

Ono što nas zanima u ovom slučaju je jezgra, na

elektronski omotač ćemo zasad zaboraviti.

Jezgra atoma se sastoji od točno određenog

broja protona i neutrona.

Na primjer, jezgra atoma ugljika ima 6 protona i

6 neutrona, dakle ukupno 12 čestica u jezgri.

Ono što čini da atom pripada određenom

kemijskom elementu je broj protona u jezgri.

Dakle, ako jezgra atoma ima 6 protona, radi se o

atomu ugljika.

Sa druge strane, broj neutrona u jezgri ugljika

može varirati. Može ih biti 6, 7 ili 8.

Bez obzira na broj neutrona u  jezgri, još uvijek

se radi o atomu ugljika.

Ovi atomi ugljika čije jezgre imaju različiti broj

neutrona nazivaju se „izotopi“.

Postoji dosta kemijskih elemenata koji imaju

izotope, tj. jezgre sa različitim brojem neutrona.

Neki od ovih izotopa nisu stabilni pa se

vremenom raspadaju.  

Da bi došli u stabilno stanje ovi nestabilni atomi

se „raspadaju“ izbacujući neke od svojih

subatomskih čestica iz jezgre.

To se naziva radioaktivni raspad.

Radioaktivnim raspadom se mijenja broj

protona u jezgri, pa nastaje novi kemijski

element.

                                                                                                                                                                         21 
07 RADIOMETRIJSKE METODE DATIRANJA

Postoje tri vrste radioaktivnog raspada:

� Alfa raspad – atom otpušta dva protona i dva neutrona (jezgra atoma helija) i formira
se novi element

� Beta raspad –neutron se raspada proizvodeći proton, elektron i anti-neutrino,

(elektron se emitira) i formira se novi element.

� Gama raspad – Otpušta se elektromagnetna radijacija (gama zrake), ali masa atoma se
ne mijenja

Dakle, radioaktivni raspad α i β tipa, dovodi do toga da od polaznog atoma jednog

kemijskog elementa nastaje atom drugog kemijskog elementa.

Atomi koji se raspadaju nazivaju se još i atomi roditelji (eng. Parent atoms), a atomi koji

nastaju raspadom roditelja nazivaju se atomi kćeri (eng. Doughter atoms).

Minerali, kamenje i fosili sadrže neke od ovih radioaktivnih atoma. Radiometrijske

metode datiranja rade na način da se najprije kemijski testira sadržaj atoma roditelja i

kćeri u ispitivanom uzorku. Iz odnosa polaznih i krajnjih količina atoma kćeri i roditelja,

ako je poznata brzina raspada roditelja može se izračunati akumulacija atoma kćeri u

vremenu i tako odrediti dob kamena.

Zvuči logično. Analogija ovih metoda je pješčani sat na slici:

                                                                                                                                                                       22 
07 RADIOMETRIJSKE METODE DATIRANJA

Dakle crveni pijesak predstavlja atome roditelje koji se radioaktivnim raspadom tokom

vremena pretvaraju u atome kćeri odnosno žuti pijesak, analogno kao da se crveni

pijesak sa slike padanjem tokom vremena zamišljeno pretvara u žuti.

Odnos masa ova dva pijeska bi nam trebalo reći koliko je vremena proteklo.

Na ovaj način su razvijene Rb-Sr, Sm-Nd, Pb-Pb, K-Ar i druge metode datiranja.

Ali, da bi ove metode bila točne, moraju biti zadovoljene tri ključne pretpostavke;

1. Količina atoma roditelja i kćeri u trenutku kad je kamen formiran mora biti poznata,

tj. početno stanje mora biti poznato.

Ova pretpostavka zahtjeva prisutnost promatrača koji bi potvrdio početno stanje.

2. Svi atomi kćeri izmjereni kemijskom analizom moraju biti produkt „in situ“ raspada

roditelja. Dakle uzorak ne smije biti kontaminiran tijekom vremena bilo kakvim

miješanjem, dovođenjem ili odvođenjem ispitivanih atoma u ispitivanom uzorku.

Odnosno zahtjeva izolirani sustav.

Ova pretpostavka također zahtjeva prisutnost promatrača.

3. Brzina radioaktivnog raspada atoma roditelja mora biti poznata i nepromjenjiva kroz

čitavo vrijeme.

Ovo također zahtjeva prisutnost promatrača.

Ove ključne pretpostavke možemo napisati i na drugi način:

1. Nikakva količina atoma kćeri na smije biti prisutna pri formiranju kamena. (Nema

naslijeđenih atoma kćeri u materijalu)

2. Nikakav prirodni ni bilo kakav drugi proces nije narušio odnos roditelj – kćer tokom

čitavog vremena.

3. Konstantna brzina radioaktivnog raspada roditelja bez ikakve promjene uzrokovane

bilo čime.

Niti jedna od ovi pretpostavki nije dokaziva iz jednostavnog razloga što se prošlost ne

može promatrati i mjeriti.

Ove pretpostavke su toliko preopćenite i toliko su u nesuglasju sa stvarnim prirodnim

procesima da se metode razvijene na bazi istih nikako ne može smatrati metodama a

kamoli znanstvenim metodama ispitivanja.

Sama logika nalaže da, ako postoji atom roditelj prilikom formiranja nekog kamena,

može u istom kamenu odmah postojati i atom kćer.

Postoji li bar jedan razlog koji bi upućivao na zaključak da atom kćer ne može postojati

pri formiranju kamena?

Naravno da ga nema.

                                                                                                                                                                       23 
07 RADIOMETRIJSKE METODE DATIRANJA

Nadalje, kontaminacija uzoraka je uobičajena prirodna pojava. Uzmite za primjer samo

trošenje i ispiranje stijena uzrokovano djelovanjem vode i atmosferilija. Ne mijenja li to

kemiju kamena? Naravno da da.

Važno je ovdje napomenuti da je kemijska analiza uzoraka kamena neupitna, problem je

samo u interpretaciji dobivenih podataka.

Ali, bez da ulazimo u daljnja teoretiziranja idemo pogledati kako ove metode djeluju u

praksi.

Ispitivanja uzoraka lave sa vulkana Mt. Ngauruhoe na Novom Zelandu (Mt. Doom u

filmu Gospodar prstenova P. Jacksona -na slici gore) odrađena sa 4 različite

radiometrijske metode pokazuju starost uzoraka:

Metoda K-Ar: od 270 000 do 3,5 milijuna godina

Metoda Rb- Sr: 133 milijuna godina

Metoda Sn – Nd: 197 milijuna godina

Metoda Pb – Pb: 3 908 milijuna godina

Očigledno da se metode ne slažu ni približno, ali ni približno, a morale bi sve pokazivati

istu starost kad bi bile točne.

Reći ćete: „ Ali sve pokazuju veliku starost, možda je rezultat negdje u sredini.“

To bi bila logična pretpostavka kad ne bi znali da je lava koja je ispitivana formirana

izljevima lave koje su se dogodile 1949., 1956. i 1975. godine.

Što ??? Baš kako ste pročitali.

                                                                                                                                                                       24
07 RADIOMETRIJSKE METODE DATIRANJA

Evo još nekih od gomile podataka koji su objavljeni u znanstvenoj literaturi:

Erupcija Mt. Saint Helens dogodila se 1980. 

K-Ar metoda pokazuje starost lave od 0,35 do 2,8 milijuna godina

Erupcija Kilauea, Havaji  (erupcija prije manje od 200 godina), 

K-Ar metoda pokazuje od 0 do 22 milijuna godina

Erupcija Hualalai, Havaji (1800-1801), 

K-Ar metoda pokazuje od 160 do 3300 milijuna godina

Etna, Sicilija (erupcija 120. prije Krista), metoda pokazuje 250000 godina

Etna, Sicilija (erupcija 1792.), metoda pokazuje 350000 godina

Mt. Lassen, Kaliforija (erupcija 1915.), metoda pokazuje 110000 godina, itd…

Valja istaknuti da ovo nisu izolirani primjeri analiza, ovakvih rezultata je literatura puna,

tako da ove analize nisu iznimke nego pravilo.

Zašto ovakvi rezultati?

Naravno, zbog toga što prve dvije pretpostavke sigurno nisu zadovoljene, kako smo i

rekli.

A što je s trećom pretpostavkom?

                                                                                                                                                                       25
07 RADIOMETRIJSKE METODE ANALIZE

Većina radioaktivnih elemenata ima izmjereno veoma dugo vrijeme poluraspada

(vrijeme koje potrebno da se polazni broj ispitivanih radioaktivnih atoma u uzorku

smanji za polovicu), koje se broji u milijardama godina.

Između ostalog, i tu postoji dio problema.

Ako bi recimo željeli izvagati 20 grama šećera, hoćemo li za isto koristiti kolsku vagu

kojom se važu kamioni teški 30 tona? I ako da, koliku ćemo grešku dobiti?

Naravno veliku, jer je podjela vage u kilogramima, a mi određujemo grame.

Analogno, ako je nešto staro par desetaka, stotina ili tisuća godina, nećemo valjda

koristiti „vagu“ koja ima podjelu u milijunima godina? Samo po sebi je to neprihvatljivo.

Samo, ako vam je polazno stajalište da je žlica šećera teška 30 tona, naravno da ćete

koristiti kolsku vagu. A to je stajalište uniformista. Korištenjem gramske vage bi sami

sebi skakali u usta.

Što se tiče konstantnosti izmjerenog vremena poluraspada, nova istraživanja pokazuju da

ista variraju u ovisnosti udaljenosti zemlje od sunca. Također su zapažene varijacije u

vremenima poluraspada radioaktivnog kobalta i cezija ispitivanih za razdoblje 19.

stoljeća. Ove varijacije nisu velike, u redu su veličina 0,5 do 1,8%, ali dokazuju da je

„dogma“ uniformista o nepromjenjivom vremenu radioaktivnog raspada kriva. Dakle,

ako neka fizikalna veličina, relativno malog induciranog intenziteta, kao varijacija

udaljenosti zemlje od sunca, može promijeniti brzinu radioaktivnog raspada za koji se

prije tvrdilo da je nepromjenjiv, što bi mogao u tom smislu napraviti neki katastrofalni

događaj?

Jednostavno rečeno, ni treća pretpostavka nije zadovoljena.

Bilo kako bilo, u praktičnoj primjeni ove metode za uzorke za koje je poznato vrijeme

formiranja, koje je kako vidimo 40 do par stotina godina dugo, bez stida pokazuju starost

u milijunima godina.

Kakva je to točnost? Gdje je tu znanost? Što očekivati od metoda koje se zasnivaju na

pretpostavkama za koje je lako dokazivo da nisu ispravne? Zdrav znanstveni pristup bi

bio odbacivanje takvih metoda kao znanstvenih i deklariranje istih kao krajnje

nepouzdanih. Ali, dok god one daju rezultate koji odgovaraju uniformistima, ništa od

toga.

Dobro, ali koliko god bile pogrešne, radiometrijske metode daju rezultate u milijunima

godina, reći će netko. 

Postoji li neka radiometrijska metoda koja bi dala rezultate koji bi upućivali na mladu

zemlju?

Pa ustvari postoji. 

                                                                                                                                                                        26 
 08 RADIOMETRIJSKO DATIRANJE HELIJEM

8. Radiometrijsko datiranje helijem

Ova metoda koristi raspad radioaktivnog izotopa

Urana 238 koji se događa unutar kristala

cirkona.

Uran 238 se raspada u 14 koraka stvarajući

prelazne radioaktivne atome dok ne dođe do

krajnjeg stabilnog produkta Olova 206.

Na tom „putu“ od Urana 238 do Olova 206

oslobodi se ukupno 8 atoma helija za svaki

polazni atom Urana 238.

Metoda je slučajno razvijena prilikom

istraživanja kristala cirkona iz bušotine Fenton

Hill, New Mexico sa dubine od 2900 metara.

Gore navedeni radioaktivni raspad se također

koristi kod U-Pb metode radiometrijskog

datiranja koja se zasniva na istim

pretpostavkama kao i gore navedene metode.

Nakon što je obavljena analiza kristala iz

bušotine U-Pb metodom i, naravno, kao i u

slučajevima iz prethodnog poglavlja, dobivena

starost kristala u milijunima godina, konkretno

1,5 milijardi, uočeno je i prisustvo atoma helija

unutar ispitivanog kristala.

                                                                                                                                                                         27 
08 RADIOMETRIJSKO DATIRANJE HELIJEM

Prema zakonu difuzije, atomi se, pokretani koncentracijskim gradijentom, kreću iz

područja veće koncentracije ka području niže koncentracije i to je znanstveno dokazana

činjenica.

Jednostavnije rečeno, helij nastao nakon raspada 238U u kristalu cirkona, težit će da

napusti taj kristal i iziđe van, slično kao što helij iz balona nastoji napustiti balon.

Naravno, difuzija helija iz kristala trajat će mnogo više vremena nego difuzija iz balona,

isto kao što će difuzija helija iz metaliziranog balona trajati mnogo duže od difuzije iz

običnog plastičnog balona, ali helij će na kraju nesumnjivo napustiti kristal, kao što će

napustiti i balon.

Nakon što su analizirane količine prisutnih 238U i 206Pb, računski je određena i količina

atoma helija koja bi potencijalno nastala radioaktivnim raspadom u tom izoliranom

sustavu.

Određena je i količina helija stvarno prisutna unutar kristala.

Odmah je uočeno da je količina prisutnog helija velika u odnosu na prisutne količine

urana i olova.

Naime, uzevši u obzir koeficijent difuzije helija kroz kristal cirkona, količina prisutnog

helija nastalog radioaktivnim raspadom 238U, ukoliko se isti konstantno odvijao

prihvaćenom brzinom mjerenom u milijardama godina, trebala je biti mnogo manja od

one koja je ispitivanjem pronađena.

Što ovo znači?

Zasnovano na dobivenim podacima, Dr. Robert Humphrey je nacrtao dva grafa.

U prvi je stavio odnos temperature i brzine difuzije helija u slučaju kad bi starost kristala

bila spomenutom U-Pb metodom određenih 1,5 milijardi godina.

U drugi je stavio odnos temperature i brzine difuzije u slučaju da je ispitivani cirkon star

6000 godina što je približna starost zemlje ako doslovno shvatimo biblijski narativ.

Jednostavnije rečeno, postavio je stvari ovako: ako je cirkon star 1,5 milijardi godina,

brzina difuzije helija mora biti tolika i tolika, a ako je cirkon star 6000 godina, onda

brzina difuzije mora biti tolika i tolika.

Zatim su kristali cirkona podvrgnuti stvarnim laboratorijski ispitivanjima da bi se

odredila brzine difuzije helija iz istih.

Analize brzine difuzije napravljene su u uglednom

neovisnom certificiranom istraživačkom laboratoriju da bi se izbjegli mogući prigovori o

pristranosti analiza.

Dobiveni rezultati brzine difuzije odgovarali su pretpostavljenim brzinama difuzije helija

kad bi cirkon bio star 6000 godina.

                                                                                                                                                                        28
08 RADIOMETRIJSKO DATIRANJE HELIJEM

Drugim riječima, količina helija prisutna unutar ispitivanih kristala cirkona odgovara

količini helija koja bi trebala biti prisutna unutar kristala ako je helij produkt

radioaktivnog raspada 238U-206Pb (čiji je odnos određen kemijskom analizom), ali

samo ako se taj raspad desio unutar 6000 godina, nikako ne unutar 1,5 milijardi godina.

Dakle, u slučaju radioaktivnog raspada starijeg od 6000 godina količina helija u kristalu

bi trebala biti puno manja jer je helij, prema postojećim zakonima fizike, morao napustiti

kristal. Ali nije.

Što nam to govori?

Pa prvo, da nešto nije u redu s radiometrijskim metodama.

A drugo, imamo indikaciju „mladih“ kristala cirkona na velikim dubinama, gdje bi,

prema stratigrafiji, kamen morao biti jako star.

Ako pretpostavimo izolirani sustav, može se i ovako postaviti stvari:

Ili je brzina difuzije bila mnogo manja u prošlosti, ili je brzina radioaktivnog raspada bila

mnogo veća u prošlosti.

U svakom slučaju, ovo pobija teoriju uniformatizma i ukazuje na mladu zemlju.

Budući da je i opisana metoda datiranja helijem zasnovana na pretpostavkama, iako

mnogo realnijim nego je to slučaj kod standardnih radiometrijskih metoda, ne možemo

reći da je ista dokaz mlade zemlje, prije indikacija toga, ali je u svakom slučaju još jedan

jak dokaz da radiometrijske metode nisu točne.

Posljedično, povijest zemlje i njezina starost, kako je prikazuju evolucionisti, je ništa

više od fantazije zasnovane na pogrešnoj interpretaciji dostupnih podataka.

A što je sa poviješću života na zemlji, starosti civilizacija, starosti fosila i predmeta

korištenih od strane raznih civilizacija?

Zar nije dokazano da isti nisu puno stariji od 6000 godina?

Što se tiče starosti fosila, kako je već rečeno, isti se datiraju poput slojeva kamena u

kojima su pronađeni, znači radiometrijskim metodama, koje na bazi viđenog možemo

odbaciti kao znanstvene.

Što se tiče određivanja starosti nekih organskog materijala, nekih predmeta, a preko njih

i pojedinih kultura i civilizacija, metoda koja se drži kao referentna i koja se masovno

primjenjuje, i koja se, za razliku od opisanih radiometrijskih metoda, tretira kao jako

precizna i pouzdana, je metoda radioaktivnog raspada ugljika 14C.

Pa, istražimo malo više o istoj.

                                                                                                                                                                        29
 09 METODA DATIRANJA 14C

9. Metoda datiranja 14C

Opet je riječ o jednoj vrsti radiometrijskog

datiranja, ali prilično različitoj od ostalih.

Razvio je je Willard Libby 40ih godina prošlog

stoljeća.

Kao i sve metode datiranja, i ova se zasniva na

nekim pretpostavkama.

Razlika između ove metode i opisanih

radiometrijskih metoda je u tome što se ova

metoda primjenjuje na organske materijale, a

time omogućuje istraživanje povijesti života na

zemlji.

Dakle, kako ova metoda radi?

Zemljina atmosfera sadrži određenu

koncentraciju ugljika.

Ugljik ima tri izotopa i to 12C, 13C i 14C. Prva

dva izotopa su stabilna, dok se izotop 14C

radioaktivno raspada sa vremenom poluraspada

od približno 5730 godina.

Oko 99% ukupnih atoma ugljika otpada na 12C,

ostalih 1% na 13C, a 14C se nalazi u tragovima.

Odnos količina ovih izotopa je stabilan.

U svakih 10^12 atoma ukupnog ugljika ima

jedan atom 14C, znači jako mala količina, ali

mjerljiva.

Budući da je u sva tri slučaja ipak riječ o

atomima ugljika, svi izotopi će jednako kemijski

reagirati.

Znači, sva tri izotopa će u atmosferi jednako

reagirati s kisikom i stvarati CO2.

Taj isti CO2 će uzimati biljke i kroz kemijske

procese ugrađivati u sebe.

                                                                                                                                                                         30 
09 METODA DATIRANJA 14C

Dakle, u samim biljkama bi trebao biti približno identičan odnos izotopa ugljika kakav je

i u atmosferi.

Životinje jedu biljke i tako i one unose ugljik koji ima identičan odnos izotopa kakav je i

u atmosferi.

Posljedično, sva živa bića koja trenutno žive na zemlji imaju približno identičan odnos

izotopa ugljika kakav je trenutno u atmosferi zemlje. Zvuči logično.

Uzmimo neku biljku.

U trenutku smrti biljke, ista više ne uzima ugljik iz atmosfere. Dakle, u trenutku smrti

imamo poznat omjer izotopa ugljika u istoj.

U tom trenutku počinje i raspad te biljke, ali i radioaktivni raspad ugljika 14C koji se

pretvara u dušik. To znači da će, kako vrijeme prolazi, ugljika 14C biti sve manje u

odnosu na druge izotope ugljika 13C i 12C.

Budući da je vrijeme poluraspada 14C poznato, prema odnosu izotopa u ispitivanom

uzorku organske tvari može se odrediti kad je taj uzorak umro odnosno njegova starost.

Kako je rečeno, ugljik 14C ima vrijeme poluraspada od 5730 godina, što znači da će ga

nakon 5730 godina biti upola manje u ispitivanom uzorku, pa još upola manje nakon

istog vremena, pa opet upola manje, pa opet, pa opet…

Nakon nekih 80000 godina količina ugljika 14C neće moći biti detektirana poznatim

metodama ispitivanja. Znači ovom metodom se potencijalno može određivati starost

uzorka do maksimalno 80000 godina.

Zašto je ovo bitno vidjet ćemo poslije.

Koje su pretpostavke na kojima se zasniva ova metoda?

Neke od ključnih su:

1. Konstantan omjer izotopa ugljika u atmosferi, odnosno konstantna brzina stvaranja

izotopa 14C u atmosferi kroz čitavo ispitivano vrijeme.

2. Izoliranost sustava, odnosno izostanak kontaminacije ispitivanog uzorka

3. Konstantna brzina radioaktivnog raspada izotopa kroz čitavo ispitivano vrijeme

Dakle, opet, svi nabrojeni uvjeti zahtijevaju prisustvo promatrača.

Osvrnimo se samo na prvi uvjet.

Izotop ugljika 14C nastaje u atmosferi na način da kozmičko zračenje bombardira

prisutne atome dušika, te izbacivanjem protona iz jezgre dušika nastaje spomenuti

radioaktivni 14C. Da bi količina nastalih atoma izotopa bila konstantna kroz cijelo

vrijeme, moraju biti zadovoljeni dodatni uvjeti.

- Intenzitet kozmičkog zračenja mora biti konstantan kroz čitavo vrijeme,

- Sastav i fizikalna svojstva atmosfere moraju bit konstantna kroz čitavo vrijeme

                                                                                                                                                                        31
09 METODA DATIRANJA 14C

Kako će se vidjeti u slijedećim poglavljima, znanstvena ispitivanja provedena u

posljednje vrijeme, kao što je ispitivanje sadržaja kisika u povijesnoj atmosferi, a

posljedično sastava atmosfere, kao i intenziteta sunčevog zračenja kroz povijest kao

mjere gustoće atmosfere, definitivno pokazuju velika odstupanja u odnosu na sadašnje

stanje, a samim time dokazuju da prvi i glavni uvjet da bi ova metoda bila točna nije

zadovoljen.

Također, da bi koncentracija radioaktivnog 14C bila konstanta, uvjet je da postoji

ravnoteža, odnosno brzina stvaranja novih atoma 14C u atmosferi mora biti ista kao i

brzina kojom se oni gube iz atmosfere, tj. brzina kojom se sorbiraju u ekosistem zemlje.

Izračunato je da je vrijeme potrebno da se uspostavi ova ravnoteža 30000 godina.

Budući da je i u to vrijeme bilo općeprihvaćeno da je zemlja stara milijarde godina,

uzelo se zdravo za gotovo da je ravnoteža već odavno postignuta.

Ali, ono što ne ćete čuti kad se govori o ovoj metodi je činjenica da analize pokazuju da

ravnoteža još uvijek nije postignuta.??? Sam ovaj podatak sam po sebi puno govori.

Dakle, polazni uvjet da bi ova metoda bila precizna nije ispunjen.

Isto tako, kako će se vidjeti, biblijski potop ima ogroman utjecaj na ove podatke, što čini

ovu metodu neprimjenjivu na vrijeme prije potopa.

Ali postoji jedna važna stvar koju nam ova metoda nepobitno dokazuje, a to je potpuna

netočnost metoda na kojima teoriju nastanka svijeta zagovaraju evolucionisti a

posljedično i same te teorije.

Kako?

Vrlo jednostavno.

Znanstvenici kreacionisti su podvrgli ispitivanju veliki broj uzoraka fosila, kao i

minerala koji sadrže ugljik, na sadržaj izotopa ugljika 14C.

Kako smo rekli, ova metoda potencijalno može pokazati starost uzorka do maksimalno

80000 godina, dalje nikako.

Znači, ako su fosili i minerali stariji od toga, isti ne smiju pokazivati prisutnost izotopa

14C niti u tragovima.

Problem za evolucioniste i uniformiste je što je u svim, ali baš u svim ispitivanim

uzorcima fosila, deklarirano starim milijune godina, kao i u svim ispitivanim

mineralima, kao što je dijamant navodno star 3,5 milijardi godina, pronađen mjerljiv

sadržaj ugljika 14C.

I što ćemo sad?

Kako je to moguće?

Koji je odgovor na ovo?

                                                                                                                                                                        32
09 METODA DATIRANJA 14C

Prevedeno to znači da čitava teorija evolucije, počevši od „velikog praska“ pa nadalje,

pada u vodu.

Naravno, odgovor uniformista je da je to greška u mjerenju, šum opreme, i takve stvari.

Zanimljivo, greška u mjerenju i šum kod svih uzoraka i kod svih ispitivanja.

Uvijek šum, samo drugačijeg intenziteta.

Interesantno je da kad rezultati naizgled podupiru uniformatizam, kako smo mogli

vidjeti, nitko ne spominje nikakve šumove.

Bilo kako bilo, kroz ovaj kratki pregled modernih metoda datiranja postaje prilično jasno

da su namjerno odabrane i široko prihvaćene samo i isključivo one metode koje naizgled

daju rezultate povoljne za propagiranje teorije evolucije. 

Rezultati dobiveni korištenjem tih istih metoda koji toj propagandi ne idu u prilog se ili

namjerno ignoriraju ili se proglašavaju greškom u mjerenju.

Ali, postoje li pouzdane znanstvene metode koje bi dale uvid u stvarnu povijest zemlje i

života na njoj? 

Naravno. 

Kako je već rečeno, dobiveni znanstveni podaci nisu upitni, upitna je samo interpretacija

tih podataka.

Znanstvenici kreacionisti imaju slijedeći pristup: „Da bi pronašli odgovor, iskoristimo

što više podataka dobivenih od strane različitih znanstvenika iz različitih grana znanosti,

povežimo ih i vidimo kako se slažu sa biblijskim narativom. Tada složimo znanstvenu

teoriju.“  

Ali koje ispravne podatke imamo i kako ih interpretirati?

Krenimo od početka.

                                                                                                                                                                        33
 10 DOKAZI STVARANJA

10. Dokazi stvaranja

Postoje li znanstvene indikacije da je zemlja

stvorena trenutno?

Research Communications Network objavio je

10. veljače 1977. godine sljedeći tekst označen

kao „breakthrough report“:

„Sadašnji zakoni fizike možda nisu vladali u

prošlosti. Iskonske stijene zemljine kore,

umjesto da su se hladile i otvrdnjavale tijekom

milijuna godina, kristalizirale su gotovo

trenutno. Neke geološke formacije za koje se

mislilo da su stotinama milijuna godina stare su

u stvari samo nekoliko tisuća godina stare.

Potvrdite ove teze i, svaki istraživač će vam

reći, čitava struktura povijesnih prirodnih

znanosti će se rastopiti i nestati. Ali baš ove

vjerojatnosti (i druge jednako izazovne)

predložene su kroz seriju izvanrednih radova

objavljenih tijekom nekoliko proteklih godina u

najutjecajnijim svjetskim znanstvenim

časopisima, kao što su između ostalih Nature,

Science i Annual Rewiev of Nuclear Science.“

O čemu se ovdje radi? Koji su to radovi? Što je

to potaklo ovaj izvještaj?

Radi se o znanstvenim radovima dr. Roberta

Gentrya. Serija njegovih radova koja je, nakon

dosta muke, 70.-ih godina prošlog stoljeća,

objavljena u najutjecajnijim svjetskim

znanstvenim časopisima, kao što su Nature i

Science, osim što je postavila pitanje starosti

naslaga ugljena iz najvećih američkih rudnika, o

čemu ćemo poslije, postavila je i pitanje na koje

geološka znanost ni dan danas nema odgovor. 

                                                                                                                                                                         34
10 DOKAZI STVARANJA

Začudo, ili možda ne, o tom pitanju se u znanosti malo govori, a u javnosti nije ni

poznat.

Gentry je za ovo otkriće utvrdio da se radi o znanstvenom dokazu da je zemlja stvorena

u jednom trenutku vremena, a ne postupno, kako to predstavljaju uniformisti.

O čemu se radi?

Poznato je da minerali koji grade stijene nisu, kemijski i strukturno gledano, potpuno

čisti materijali.

Svi oni sadrže više ili manje „nečistoća“, odnosno u njihovu strukturu uklopljenih

kemijskih elemenata, koji ne pripadaju molekulskoj jedinici minerala.

Neki od ovih elemenata su radioaktivni tj. vremenom se raspadaju.  

Radioaktivni raspad nekih radioaktivnih elemenata kao što je 238U ostavlja tragove na

kristalima minerala u kojima se raspad dogodio.

Naime, α čestice (atomi helija) emitirane od strane raspadajućih elemenata imaju

određenu, prilično veliku energiju, koja im omogućuje da pređu točno određeni put od

jezgre raspadajućeg elementa kroz mineral koji okružuje raspadajući element.

Tako da α čestice ostavljaju trag točno određene duljine od mjesta gdje su nastale do

mjesta gdje su se zaustavile u mineralu.

Budući da su α čestice emitirane u svim smjerovima iz jezgra točkaste nakupine

radioaktivnog elementa koji se raspada, ovaj trag u mineralu koji okružuje radioaktivni

element ima oblik kugle.

Kako raspadom nekih radioaktivnih elemenata nastaju drugi radioaktivni elementi koji

se opet raspadaju emitirajući novu α česticu, ova pojava se ponavlja.

Samo, α čestice emitirane od različitih elemenata imaju različitu energiju.

To znači da će prijeći i različiti put kroz kamen, a to znači da će kugle tragova koji će

ovi ostaviti u kamenu imati različiti promjer.

Dakle, ako u određenom kristalu dolazi do raspada radioaktivnog elementa (roditelja) u

određenom broju koraka, doći će do stvaranja tragova u kristalu koji će imati oblik

koncentričnih kugli, gdje će svaka kugla odgovarati raspadu točno određenog elementa

sve do nastanka stabilnog elementa (kćeri).

Ako taj kristal odrežemo na način da te kugle presiječemo na pola, dobit ćemo tragove

radioaktivnog raspada u obliku koncentričnih krugova vidljivih kroz mikroskop. Iz broja

krugova i njihovog promjera znat ćemo o raspadu kojeg elementa roditelja se radi.

                                                                                                                                                                        35
 10 DOKAZI STVARANJA

Slika prikazuje radioaktivni raspad 238U koji se odvija u 14 koraka. Neki od prijelaznih

elemenata prilikom daljnjeg raspada emitirati će α a neki β česticu. Samo onaj raspad koji

emitira α česticu ostavit će trag u kristalu.

Dakle, raspad 238U ostavit će trag u obliku 8 koncentričnih kugli odnosno krugova.

                                                                                                                                                                        36
10 DOKAZI STVARANJA

Ovi tragovi u obliku koncentričnih krugova nazivaju se na engleskom jeziku Radio halo.

Struktura kamena granita, predstavlja nakupinu kristala različitih minerala. Unutar

kristala minerala biotita koji je dio granita nalazi se veliki broj ovih radio haloa.  

                                                                                                                                                                        37
10 DOKAZI STVARANJA

Samo po sebi ništa čudno. Ono što jest čudno i što je Gentry pronašao višedesetljetnim

proučavanjem ovih kristala jest da u njima, osim haloa koji pripadaju raspadu 238U,

postoje i tzv. sekundarni haloi  nekih radioaktivnih atoma iz lanca raspada 238U kao što

su 210Po i 214Po.

Ali, također postoji i veliki broj radiohaloa čija se pojava, prema Gentryu, ne može

objasniti nijednom teorijom koju zagovara uniformatizam.

Radi se o radiohaloima atoma Polonija 218.

Zašto bi to bilo čudno?

Pa iz jednostavnog razloga što radiohaloi mogu nastati raspadom radioaktivnog elementa

samo unutar krutog kristala kamena.

Ako bi se raspad dogodio u rastaljenom magmatskom kamenu, halo ne bi mogao nastati.

Pa što onda?

Problem je što 218Po ima vrijeme poluraspada od 3 minute.

Prevedeno znači da bi nakupina atoma Polonija 218 morala nekako ući unutar krutog

kristala kamena, akumulirati se u jednu točku kristala i raspasti se ostavivši tragove i sve

to unutar 3 minute vremena.

Realno gledajući, to teško da je uopće moguće.

Gentry objašnjava ovu misteriju na način da je kristal, koji sadržava 218Po haloe, nastao

trenutno i u sebi je u početku sadržavao ove atome koji su se onda raspali ostavljajući

trag kao dokaz kreacije.

Neki znanstvenici uniformisti su pokušali pobiti ovu njegovu teoriju, između ostalog i

navodima da se ti tragovi nalaze uz pukotine u kamenu, ali je Gentry lako pobio sve

njihove kontra teorije.

Naravno, neka uniformatistička literatura i neke njihove web stranice navode ovu teoriju

kao pobijenu samo na bazi tih pokušaja pobijanja iste, a sve iz jednostavnog razloga što

pojava ogromnog broja ovih tragova u svim ispitivanih uzoraka granita po cijelom

svijetu nikako ne ide u prilog njihovim teorijama.

Ova pojava, ovako interpretirana, kaže da granit nikad nije bio u rastaljenom stanju nego

je od početka krut što ga čini originalnim „kamenom stvaranja“ kako ga mnogi

kreacionisti i nazivaju.

U prilog ovoj teoriji ide i činjenica da u granitu ne postoje nikakvi fosili kao i

misteriozna činjenica da se granit ne može rekreirati u laboratorijima.

Naime, svi pokušaji da se granit rekreira, topljenjem i ponovnim hlađenjem u

laboratorijskim kontroliranim uvjetima, su propali. Svi ovi eksperimenti kao produkt su

dali riolit, nikad granit. Identično se, prema Gentryu, događa i u prirodi. 

                                                                                                                                                                        38
10 DOKAZI STVARANJA

Na slici gore prikazan je granit, a na slici ispod

je prikazan riolit nastao hlađenjem rastaljenog

granita na velikoj dubini i tlaku.

Prema uniformističkoj teoriji na toj dubini bi

morao nastati granit.

Činjenica je i da dobiveni riolit nikad ne sadrži

polonijeve haloe.

Ova činjenica ne ide u prilog definiciji granita

kao magmatskog kamena nastalog polaganim

hlađenjem taline kako je isti obično percipiran u

geološkoj literaturi.

Nije dovoljno poznato da geološka znanost

priznaje da im je porijeklo granita u stvari

nepoznanica. Da nije tako, zašto bi, svako

nekoliko vremena, održavali konferencije o

porijeklu granita.

Na međunarodnoj konferenciji „o porijeklu

granita“ održanoj pod pokroviteljstvom

„Geological Society of America“ u Otavi,

Kanada, 1947. godine, geolog F. Fitz Osbourne

sa sveučilišta Laval iz Montreala obratio se

okupljenima:

„Gospodine predsjedavajući, dame i gospodo,

užitak je sudjelovati u raspravi ove vrste iz dva

razloga. U prvom redu, radio i novine

svakodnevno pred nas iznose probleme i prijete

teškim posljedicama ako ih ne riješimo na ovom

simpoziju. Rješavamo problem koji je u stvari

„stari prijatelj“. Ovaj problem se provlači

tijekom gotovo svih godina otkada geološka

znanost postoji. Nikada nismo pronašli

zadovoljavajuće rješenje, štoviše, moramo uzeti

u obzir da će, ne vrlo ozbiljne, posljedice

proizići ako do rješenja ne dođemo.“

                                                                                                                                                                         39 
10 DOKAZI STVARANJA

Slična konferencija o porijeklu granita održana

je 1987. godine. u organizaciji Royal Society of

Edinbourgh, sa sličnim ishodom. 

Profesor W.S. Fyfe, izjavio je nakon sastanka:

„…Mnoga stara pitanja se još uvijek debatiraju.

…nadam se da za stotinu godina od danas

nećemo još uvijek raspravljati o porijeklu

granita.“ (Earth Sciences 79, p.345, 1988).

I konferencije koja su slijedile završile su na

sličan način. 

Samo porijeklo granita je još uvijek

nepoznanica i misteriji za geološku znanost.

Bez obzira na lutanja geologa, činjenica je da se

u granitu, kamenu koji se ne može dobiti

umjetnim putem, nalaze 218Po radiohaloi čije se

postojanje trenutno ne može objasniti ni na koji

drugi način osim na način da je taj isti granit

nastao trenutno.

Dali je ova pojava dokaz kreacije kako ju naziva

Gentry?

Pa možda je dokaz preteška riječ, zbog uvijek

prisutne činjenice o skučenom znanju čovjeka o

stvarnoj prirodi prirodnih procesa pa i ovoga.

Ali u svakom slučaju riječ je o znanstvenom

istraživanju čiji rezultati snažno upućuju i

podržavaju vjeru u trenutno stvaranje zemlje,

onakvo kakvo je opisano u knjizi postanka.

Idemo vidjeti što dalje kaže knjiga postanka.

                                                                                                                                                                         40 
 11 PRVO NEBO I PRVA ZEMLJA

11. Prvo Nebo i prva Zemlja

Dali je moguć život čovjeka dug 900 godina na

sadašnjoj zemlji uz normalne uvjete života?

Znanost kaže da nije.

Ipak, Biblija kaže da su ljudi prije potopa živjeli

baš toliko.

Ali kako?

Ako sadašnji uvjeti ne dopuštaju tako dug život,

i ako vjerujemo da podatak o broju godina nije

slikovit prikaz, logično je pretpostaviti da uvjeti

na pretpotopnoj zemlji nisu bili kao sada.

Znači, zemlja je morala biti drugačija.

Ali kakva?

Jesu li uopće mogući uvjeti koji bi omogućavali

tako dug život?

Većina će se sjetiti scene iz filma Jurski park

gdje znanstvenici iz komarca zarobljenog u

jantaru izvlače krv dinosaura kojeg je komarac

ugrizao i onda, koristeći izolirani DNA,

kloniraju dinosaure.

Analogno tomu, 1987. godine Robert A. Berner

i suradnik Gary P. Landis s sveučilišta Yale,

analizom u komadu jantara zarobljenih

mjehurića zraka, otkrili su da je sadržaj kisika u

njima oko 32% za razliku od današnjih 21% u

atmosferskom zraku.

Njihova analiza izazvala je osporavanje drugih

znanstvenika, ali je kasnije potvrđena drugim

neovisnim ispitivanjima.

                                                                                                                                                                         41
 11 PRVO NEBO I PRVA ZEMLJA

Starost jantara koji je ispitivan, procijenjen je, opet uniformatističkom metodom, na 80

milijuna godina.

Samo, već znamo da taj podatak nije točan, pa možemo taj podatak zanemariti.

Dakle, s priličnom sigurnošću možemo reći da je atmosfera u jednom razdoblju sadržavala

više od 30% kisika.

Zašto je ovo bitno?

Pa prije svega dokazuje da sastav atmosfere nije bio jednak današnjem, što automatski

znači da prva pretpostavka metode 14C nije ispravna, kako je i navedeno.

Drugo, dokazuje da ni uvjeti života na zemlji nisu bili uvijek jednaki.

Kako ovo dovesti u vezu sa životinjskim svijetom?

Činjenica je da su ogromni dinosauri biljožderi imali nerazmjerno male nosnice,  veličine

današnjeg konja.

Kako su onda mogli normalno disati? U sadašnjoj atmosferi ne bi mogli.

Dakle, logično je zaključiti da bi atmosfera s više od 30% bila potrebna da bi, npr.

brontosaur sa svojim, u odnosu na veličinu tijela, vrlo malim nosnicama uopće mogao

disati. Logična poveznica.

Ali dali bi i takav postotak kisika bio dovoljan da bi te ogromne životinje s malom glavom

i nosnicama uopće mogle kisikom opskrbiti tijelo?

Vjerojatno ne. Potrebno bi bilo još nešto, možda bolje otapanje odnosno veća

koncentracija kisika u krvi od one koja je uz današnje atmosferske uvjete moguća.

Dakle, bio bi potreban veći atmosferski tlak.

                                                                                                                                                                        42
 11 PRVO NEBO I PRVA ZEMLJA

Znanstveni članci vezani za ispitivanja jantara koji upućuju na povećani atmosferski tlak u

određenom razdoblju povijesti su zaista i objavljeni:

„Jedna implikacija je da je atmosferski tlak Zemlje bio mnogo veći u razdoblju krede,

kada su se mjehurići formirali u jantaru. Gušća atmosfera bi također mogla objasniti kako

je nezgrapni pterosaur, sa svojim zdepastim tijelom i rasponom krila od 11 metara, mogao

letjeti.“ (Anderson, Ian, “Dinosaurs Breathed Air Rich in Oxygen,” New Scientist, vol.

116, 1987, p. 25.)

Kako vidimo, povećana koncentracija kisika i gusta atmosfera daju odgovor na mnoga

pitanja sekularnih znanstvenika, i zaista, postoji konsenzus oko toga da je atmosfera zaista

i bila takva u određenom razdoblju povijesti.

Samo, ne postoji konsenzus u kojem.

Osim što postojeći prihvaćeni znanstveni podaci ukazuju na postojanje viših koncentracija

kisika i gušće atmosfere, kako je već rečeno, ali isto tako ukazuju i na 20 puta više

koncentracije CO2 u određenom razdoblju povijesti nego je to slučaj danas (slike).

                                                                                                                                                                        43
11 PRVO NEBO I PRVA ZEMLJA

Budući je ne samo ukupna starost, nego i sama kronologija prikaza na ovim grafovima

sigurno pogrešna, budući se zasniva na istim pogrešnim radiometrijskim metodama,

možemo kao relativno točan podatak iz ovih grafova uzeti samo to da je u određenom

trenutku povijesti u gustoj atmosferi bilo više kisika i puno više CO2.

Ovakvi podaci doveli su dr. Henrya Morrisa do razvoja teorije „Vodene nadstrešnice“

(eng. water canopy), i to na bazi biblijskog navoda:

„…Neka bude svod posred voda da dijeli vode od voda!« I bi tako. Bog načini svod i

vode pod svodom odijeli od voda nad svodom. A svod prozva Bog nebo“.

Znači, nebo je dijelilo vode od voda. Ali koje vode od kojih voda?

Za vode pod svodom je jasno da se radi o morima, ali koje su to vode iznad svoda?

Morris je predložio teoriju prema kojoj se u prvo vrijeme na određenoj atmosferskoj

visini nad zemljom nalazilo sloj vode ili vodene pare određene debljine.

Sloj je bio propustan za vidljivo svjetlo ali ne i za UV zračenje sunca, te je činio

veličanstven efekt staklenika.

Prema teoriji, taj sloj vode je bio razlog za umjerenu temperaturu po čitavoj zemlji i za

povećani atmosferski tlak koji je omogućavao veće otapanje kisika u krvi živih bića, a i

čuvao ih od štetnog sunčevog zračenja tako im produžujući život.

Osobe koje su iskusile povećane koncentracije kisika u krvi, npr. ronioci koji su koristili

takve sustave disanja, ili oni tretirani u baro komorama pri povećanim koncentracijama

kisika, znaju da u tim uvjetima imaju puno više snage, izdržljiviji su i uopće se osjećaju

bolje.

Povećane koncentracije kisika u krvi oksidiraju i sve prisutne viruse i bakterije te ne

dozvoljavaju ili liječe infekcije.

Tretmani u baro komorama se i danas iz tih razloga jako uspješno primjenjuju u

medicinske svrhe.

Veliki sportski klubovi ih koriste za bržu regeneraciju igrača, itd…

Sad, zamislite da su uvjeti na čitavoj zemlji kao u baro komori, kako to predlaže Morris.

Ljudi bi mogli trčati 200 km da se ne umore.

Bili bi prirodno zaštićeni od bolesti.

Sunčeva radijacija bi bila mnogo manja zbog dodatne zaštite u atmosferi.

Samim time bi i proces starenja bilo debelo usporen.

Posljedično, ljudi bi živjeli duže.

Koliko duže?

Možda oko 900 godina?

                                                                                                                                                                        44
11 PRVO NEBO I PRVA ZEMLJA

Osim teorije „vodene nadstrešnice“ postoje još neke teorije koje pokušavaju objasniti

dodatne razloge koji su mogli uzrokovati umjerenu klimu i drukčije uvjete pretpotopnog

svijeta.

One se naslanjaju na dokaze o postojanju većih koncentracija CO2 u prošlosti i činjenici

da, od kad se mjeri, tj. zadnjih 150 godina, snaga magnetnog polja zemlje prilično

drastično opada, što bi ukazivalo na mnogo veću snagu magnetnog polja u vrijeme prije

potopa.

Tako snažno magnetno polje bi, prema Dr. Russelu D. Hemphreysu, činilo štit od

kozmičke radijacije i kao posljedicu imalo mnogo zdraviji okoliš nego je slučaj danas.

Istina je vjerojatno nekakav presjek ovih teorija.

Kako vidimo, ove teorije nisu ni u kom slučaju nepodudarne s postojećim izmjerenim

znanstvenim podacima.

Podaci koji se ne slažu sa ovim teorijama su isključivo potpuno promašene analize

starosti uzoraka koji sadržavaju ove podatke.

Ali, budući su te analize osnova uniformatizma, one su neupitne za zagovaratelje

evolucije.

Pogledajmo, primjera radi, jedan citat objavljen od strane sekularnih znanstvenika:

„Kiša je padala prije 2.7 milijardi godina. To je zaključeno na bazi otisaka kišnih kapi

otkrivenih u starom kamenju u Južnoj Africi. Ti isti vodeni otisci daju istraživačima

jasniju sliku kakva je bila rana atmosfera. Tada je sunce bilo 30% manje svjetlo, dajući

manju toplinu, što upućuje na to da je naš planet trebao biti zamrznut.

Ali kao razlog zašto to nije bio, i zašto kamenja pokazuju dokaze obilja vode već prije 4

milijarde godina, znanstvenici su predložili mnogo gušću atmosferu…“

- Jennifer Welsh, LiveScience, 2012.

Odakle sad „obilja vode“ prije 4 milijarde godina, zar zemlja nije bila užarena u to

vrijeme prema uniformističkim teorijama?

Nema veze… idemo dalje.

Sad zamislite da se na tom kamenju iz Južne Afrike napravi prava, kad bi bila moguća,

znanstveno relevantna analiza i utvrdi realna dob tog kamenja od npr. 4400 godina.

Članak bi mogao glasiti ovako:

                                                                                                                                                                        45
11 PRVO NEBO I PRVA ZEMLJA

„Kiša je padala prije 4 tisuće godina. To je zaključeno na bazi otisaka kišnih kapi

otkrivenih u starom kamenju u Južnoj Africi. Ti isti vodeni otisci daju istraživačima

jasniju sliku kakva je bila tadašnja atmosfera. Podaci upućuju na to da je sunčevo

zračenje koje je tada padalo na zemlju imalo je 30% manji intenzitet, dajući manju

toplinu, što upućuje na to da je naš planet trebao biti zamrznut. Ali kao razlog zašto to

nije bio, i zašto kamenja pokazuju dokaze obilja vode u to vrijeme, znanstvenici su

predložili mnogo gušću atmosferu u to vrijeme…“

Znači samo kad uklonimo ničim dokazane milijarde godina imamo članak koji bi se

malo u čemu razlikovao, odnosno čak i ukazivao na ispravnost gore navedenih teorija.

To bi bio mali primjer kako interpretacija istih podataka gledanih kroz drugačije

„naočale“, one uniformatizma ili one kreacionizma čini ogromnu razliku.

Dakle, gledano kroz naočale Biblije, takva, potpuno drukčija atmosfera nego je slučaj

danas, mogla je biti dio pretpotopnog svijeta.

Znanstvenici, kako smo vidjeli, navode da je takva atmosfera bila u doba dinosaura.

Posljedično, ako se dokaže da su dinosauri živjeli u isto vrijeme kao i ljudi, znat ćemo da

je takva atmosfera bila u vrijeme ljudi.

A ako je sve to istina, onda je realno mogla biti jedino prije potopa.

Zašto?

Mislite da bi bića koja bi živjela u toj atmosferi bila ista kao današnja?

Vjerojatno ne.

Pa kakva bi bila?

Prvo, biljke bi bile mnogo veće.

Današnja znanstvena istraživanja rasta biljaka nepobitno dokazuju da porast

koncentracije CO2 u atmosferi za 2 puta dovodi do rasta ispitivanih biljaka i to za preko

100%. (Sylvan H. Wittwer, "Flower power: rising carbon dioxide is great for plants",

Policy Review (Fall 1992), pp. 4-10. H. Poorter, "Interspecific variation in the growth

response to an elevated and ambient CO2 concentration," Vegetation (1993), pp. 77-97.

Sylvan H. Wittwer, Food, Climate and Carbon Dioxide, CRC Press, Boca Raton, Fla.,

1995.)

Dakle, porast za duplo uzrokuje dupli rast.

Prisjetite se podataka s prethodne stranice da je koncentracija CO2 u jednom razdoblju

bila i do 25 puta veća nego danas.

Što bi to značilo za biljke? Što bi to i povećana koncentracija kisika značila za životinje?

Kakve bi one bile? A ljudi?S popriličnom sigurnošću možemo zaključiti da tadašnji

svijet nije previše nalikovao na ovaj danas. Ali gdje naći dokaze kakav je bio?

                                                                                                                                                                        46
 12 VELIKI POTOP

12. Veliki potop

„U dan onaj – šestote godine Noina života,

mjeseca drugog, dana u mjesecu sedamnaestog

– navale svi izvori bezdana, rastvore se ustave

nebeske. I udari dažd na zemlju da pljušti

četrdeset dana i četrdeset noći.“

Biblija navodi povijesni događaj koji je izbrisao

život sa zemlje osim onih koji su bili na

korablji, znači nekoliko ljudi i po dvije životinje

od svake vrste.

Dakle, gotovo sav pretpotopni svijet je uništen u

potopu.

Odmah treba navesti da Biblija nije jedina

knjiga koja bilježi ovaj događaj.

Sve stare kulture svijeta imaju sjećanje na ovaj

događaj.

Više od 300 kultura bilježi priče nalik ovoj.

Samo po sebi je to dovoljan dokaz da se potop

dogodio, jer, zašto bi sve kulture imale

kolektivno sjećanje koja uključuje isti događaj,

veliki potop?

Prema teoriji vjerojatnosti takvo nešto nije

moguće.

Matematičko-statističke metode su čista

znanost, a iste kažu da se, zasnovano na količini

mitova o potopu prisutnih u različitim

kulturama, potop morao dogoditi.

Dakle, potop se jest dogodio, to je znanstvena

činjenica.

                                                                                                                                                                         47
12 VELIKI POTOP

Te znanstvene činjenice je svjesna i sekularna znanost.

Zbog toga ista pokušava, ne potpuno pobiti da se potop dogodio, jer to ne smije bez da

potpuno izgubi kredibilitet, nego ga ograničiti na samo određeno područje svijeta.

Prema tome bi potop bio dovoljno velik da ga ove kulture zabilježe, ali bi bio lokalan i

ne bi uništio sav život na zemlji, što nikako ne odgovara njihovim uniformističkim

teorijama.

Ono što se obično previdi kad se razmišlja o potopu je način na koji je potop nastao.

Mnogi će reći: „kiša je padala 40 dana“. Pogledajte malo pažljivije gornji biblijski

navod:

„…navale svi izvori bezdana…“

Dakle Biblija navodi da je voda, osim s neba, vrlo vjerojatno i većinom, došla iz zemlje.

Erupcije vode, možda praćene i vulkanskim erupcijama, ogromne količine mulja i zemlje

koje bi te vode nosile sa sobom i to na globalnom nivou…

Dali bi takav događaj promijenio izgled svijeta?

Pogledajmo malo što kaže današnja geologija.

                                                                                                                                                                        48
 13 GEOLOŠKI STUP

13. Geološki stup

Što je to geološki stup?

Pa najjednostavnije rečeno, riječ je o

pretpostavci da su slojevi kamena, od kojeg je

formirana površina zemlje, posloženi točno

određenim redoslijedom.

Svaki sloj je prema toj priči definiran sastavom i

starošću i predstavlja jednu „eru“ ili „doba“.

Slojevi kamena koji su najdublje u zemljinoj

kori su i najstariji, a na njih su se onda nataložili

sve mlađi i mlađi slojevi kamenja.

Prema tome bi kopajući sve dublje u zemljinu

koru išli sve dublje i dublje u povijest iste.  

U određenim slojevima stupca, trebali bi pronaći

samo ostatke životnja ili biljaka koje su živjela u

doba kad je taj sloj formiran.

Naravno, prema uniformistima, svaki sloj je star

milijune godina, tako da su i ostaci u njemu

toliko stari,… Navodno!

Neke će začuditi da je geološki stupac pojam

razvijen od strane geologa katastrofista

kreacionista, a ne uniformista i to prije 1860.

godine.

Adam Sedgewick, Roderick Murchison,

William Coneybeare i drugi tadašnji geolozi,

zastupali su stajalište da je zemlja, kakva danas

izgleda formirana nizom katastrofalnih

događaja, a da je sama zemlja stvorena.

                                                                                                                                                                         49
 13 GEOLOŠKI STUP

Originalni geološki stup nije nastao spajanjem tobožnjih perioda, era ili doba, nego

superpozicijom definiranih redoslijeda sedimentnih naslaga nazvanih „sustavi“.

Primjer sustava bile bi naslage kvarcnog sedimenta presvučene s naslagama glaukonita s

tamno smeđim škriljevcem sve presvučeno s onečišćenim svjetlo smeđim vapnencem.

Danas se ovaj sustav naziva Kambrijski. Doba i ere su kasnije „dodani“ ovim sustavima

od strane uniformista transformirajući ih u „geološku vremensku mapu“ (slika).

Tako da sada ti sustavi nose imena navodnih „doba“ u kojima su isti navodno nastali kao

što su već navedeni Kambrij pa Ordovicij, Silur, Devon, Karbon, Perm, Trijas, Jura,

Kreda…itd.

Deset ovakvih sustava, poredani gore navedenim redoslijedom „doba“, čine „standardni

geološki stup“.

                                                                                                                                                                        50
13 GEOLOŠKI STUP

Problem je što „standardni geološki stup“ kao određeni redoslijed sustava, odnosno

nizova naslaga sedimenta, nije ni približno globalna pojava kako uniformatizam tvrdi.

 Postojeći podaci s različitih kontinenata kao i dna oceana ne pokazuju slaganje ovih

sustava sa stvarnim stanjem.

Kod približno 77% površine zemlje, bilo na kopnu bilo pod morem, od definiranih 10

sustava njih 7 nedostaje, odnosno 70% sustava sedimenta koji bi trebali biti tu prema

uniformistima, nisu tu.

Nadalje, kod 94% zemljine površine nedostaju 3 ili više sustava, a kod 99,6% nedostaje

bar jedan sustav.

Čak i kod ovih preostalih 0,4% površine svi ovi sustavi nisu kompletni.

Da bi stvar bila još zanimljivija, postoje stotine lokacija gdje ovi sustavi nisu poredani

redom kojim bi „trebali“ biti poredani.

Lako je zaključiti da „standardni geološki stup“, kakav se predstavlja kroz obrazovanje,

postoji samo na slikama i dijagramima nacrtanim od strane uniformista, kao i uostalom i

sama teorija evolucije.

Prije izmišljanja radiometrijskih metoda, geolozi koji su zagovarali uniformatizam,

nastajanju određenih sustava strate pripisali su milijune godina navodno potrebne da bi

se kamen istaložio.

Jedna lamela (tanki sloj) sedimenta zahtijevao je, prema njima mnogo godina da se

istaloži.

Superimponirane tisuće tankih slojeva tako bi trebale milijune godina za nastajanje.

U posljednje vrijeme su, ipak, neki geolozi otkrili brzo formiranje lamela nakon riječnih

poplava, u plitkim dijelovima mora nakon oluja i u dubokim vodama uzrokovano

zamućenim strujama.

Dokazi brze sedimentacije čine velike probleme uniformatističkoj interpretaciji strate.

 Primjer brzog nastajanja slojeva strate može se vidjeti kod doslovnog mijenjanja okoliša

koji se dogodio prilikom erupcije vulkana Mt. Saint Helens 1980. godine.

Nakon erupcije, osim razaranja vrha planine eksplozijom i velikih količina pepela

razasutog kilometrima oko vulkana, naglo otopljeni snijeg je izazvao veliku poplavu

koja je potpuno promijenila krajolik ostavivši kao trag „sedimentne sustave“.

A sve to u roku nekoliko sati.

                                                                                                                                                                        51
 13 GEOLOŠKI STUP

Šuma je doslovno iščupana s podnožja planine i bačena u Spirit jezero. Gomile drveća su

završile u mulju i pepelu. Neka stojeći uspravno…

Čak je nastao i kanjon, za kojega bi uniformisti, da nije bilo svjedoka ove erupcije, mogli

reći da ga je potočić koji kroz njega protiče „izdubio u kamenu“ tekući milijunima godina.

Onda, u svjetlu, ili bolje reći mraku, ove katastrofe, izgleda li moguće da bi velike erupcije

vode, koje bi se dogodile na globalnoj skali, mogle biti odgovorne za ukupni izgled zemlje

danas? Itekako.

                                                                                                                                                                        52
13 GEOLOŠKI STUP

Dakle, postoji jako dobar znanstveni razlog za prihvaćanje teorije da su čitavi sustavi i

čitave grupe sustava strate, akumulirane tijekom nekog katastrofalnog događaja koji bi

uključivao masivne poplave.

Ali, reći će netko, tako veliki globalni potop morao bi, osim slojeva i naslaga

sedimentnih kamenja, ostaviti i neke druge vidljive dokaze da se doista i desio.

Što bi bili ti dokazi?

                                                                                                                                                                        53
 14 FOSILNI REGISTAR

14. Fosilni registar

Što su fosili?

Sama riječ dolazi od latinskog fosilos što znači

„ono što je iskopano“.

Riječ je o, uglavnom, okamenjenim ostacima

biljaka ili životinja pronađenima u određenim

slojevima zemlje.

Postoji nekoliko tipova fosilizacije od kojih su

najčešći:    

- Petrifikacija odnosno okamenjivanje. 

Predloženi način odvijanja ove vrste fosilizacije

je da voda s otopljenim mineralima (kvarc, kalcit,

aragonit) ulazi u pore skeleta te zamjenjuje

organske tvari u skeletu anorganskim.

Kostur prima boju minerala koji mijenja organsku

tvar.

Na taj način nastaju prave okamine.

- Inkrustacija.

Proces kod kojega se mineral (opet kvarc, kalcit,

aragonit) taloži na površini skeleta tako ga štiteći

od daljnjeg raspadanja.

Zapaženo je da ovaj proces može biti vrlo brz i

dešava se u krškim vodama i toplim izvorima te

špiljama.

- Karbonizacija.

Dešava se kad biljka ili životinja dospiju u gusti

medij, kao što su mulj ili smola, te tako dospiju u

područje bez prisustva zraka.

Ovdje su važni temperatura i tlak pri kojem

dolazi do fosilizacije.

                                                                                                                                                                         54
 14 FOSILNI REGISTAR

Kako vidimo u prva dva slučaja, da bi uopće došlo do fosilizacije mora biti prisutna voda.

Također, moraju biti prisutni minerali koji će dovesti do okamenjenja ostatka životinje ili

biljke.

Logično je pretpostaviti da takve životinje ili biljke moraju biti zarobljene u neku vrstu

muljevitog materijala, koji bi sačuvao iste od pristupa zraka i omogućio da se fosilizacija

dogodi prije nego se životinja potpuno raspadne.

Ogromna većina pronađenih fosilnih ostataka životinjskog svijeta pripada morskim

životinjama.

U ogromnoj većini slučajeva uz pronađene fosilne ostatke kopnenih životinja pronađeni su

i oni vodenih.

Fosilizirani ostaci morskih životinja pronađeni su i u blizini najvećih planinskih vrhova na

Zemlji.

Dakle, voda koja nosi velike količine mulja koje su u stanju zarobiti i brzo prekriti

životinju.

Ovo je potrebno da bi nastao fosil. Znači, da bi nastali fosili ogromnih životinja potreban

je zaista katastrofalan događaj.

                                                                                                                                                                        55
14 FOSILNI REGISTAR

Velika količina fosila na zemlji ukazuje ili na veliki broj lokaliziranih katastrofalnih

događaja ili jedan veliki koji bi ostavio velike tragove, nešto kao biblijski potop.

Ali, evolucionisti kažu – ne, ti fosili pripadaju životinjama koje su stare milijunima

godina, znači i taj mulj je star milijunima godina.

Jel' vidite zašto su potrebni dinosauri?

Evolucija kaže da su pojedine životinje živjele u „određeno“ doba povijesti koje je, kako

smo vidjeli predstavljeno određenim slojem strate koji je navodno nastajao milijunima

godina.

Dakle fosili životinja koje su živjele u određenom dobu mogu se naći samo u sloju strate

iz tog doba, ni prije ni poslije.

To je uniformistička evolucijska teorija.

A što ako se nađe fosil životinje koja je navodno živjela u jednom dobu u sloju iz drugog

doba?

Pa jednostavno, sloj se proglasi dobom iz kojeg je navodno fosil.

A što ako se pronađu fosilni ostaci životinja iz navodno različitih doba u istom sloju?

Što ako se pronađu fosili čovjeka i dinosaura skupa u istom sloju?

Ovdje ćemo na kratko prekinuti priču o potopu i malo se osvrnuti na same dinosaure,

budući se svi „dokazi“ o evoluciji povezuju s tim, navodno „davno izumrlim“

životinjama.

Da vidimo što kaže Biblija o „dinosaurima“.

Spominju li se isti u njoj i kada su stvarno živjeli?

                                                                                                                                                                        56
 15 DINOSAURI

15. Dinosauri

Što su to dinosauri i zašto se tako zovu?

Pojam „dinosaur“ skovan je 1841. godine, od

strane paleontologa Richarda Owena, od grčkih

riječi „dino“ što znači strašan i „saur“ što znači

gušter.

Do tada se ta riječ naravno nikada nije koristila.

Taj pojam veže se za veliki broj guštera čiji su

ostaci pronađeni u fosilnom registru zemlje.

I nisu svi veliki i strašni, kako im ime sugerira,

nego je velika većina pronađenih ostataka

guštera ustvari prilično mala, veličine

prosječnog psa.

Za uniformiste su dinosauri „dokaz“ evolucije

koji će braniti svim silama.

Za njih su dinosauri navodno:

• 250 milijuna godina stari

• „vladali“ Zemljom do prije 65 milijuna godina

• živjeli u potpuno drugo vrijeme u odnosu na

čovjeka

• Izumrli u katastrofi prije 65 milijuna godina

(udar asteroida)

Ali, dali se radi o životinjama koje su živjele

prije puno milijuna godina ili se radi o nečem

drugom?

Biblija kaže da su sve kopnene životinje

stvorene na isti dan kao i čovjek.

Dakle, tu bi spadali i „dinosauri“.

Što ako su dinosauri ustvari uobičajene životinje

koje su živjele istovremeno s čovjekom i u

međuvremenu su izumrle ili su jednostavno

istrijebljene od strane ljudi?

                                                                                                                                                                         57
15 DINOSAURI

Spominju li se takve životinje u Bibliji?

Knjiga o Jobu, za koju se vjeruje da je najstarija knjiga Biblije opisuje neke nepoznate

životinje: „A sada, de promotri Behemota! Travom se hrani poput govečeta, u bedrima

je, gle, snaga njegova, a krepkost mu u mišićju trbušnom. Poput cedra rep podignut

ukruti, sva su mu stegna ispreplele žile. Mjedene cijevi kosti su njegove, zglobovi mu od

željeza kvrge. Prvenac on je Božjega stvaranja; mačem ga je naoružao tvorac. Gore mu

danak u hrani donose i sve zvijerje što po njima se igra.

Pod lotosom on zavaljen počiva, guštik močvarni i glib kriju ga. Sjenu mu pravi lotosovo

lišće, pod vrbama on hladuje potočnim. Nabuja li rijeka, on ne strahuje:

nimalo njega ne bi zabrinulo da mu u žvale i sav Jordan jurne.  Tko bi za oči uhvatio

njega i tko bi mu nos sulicom probio?”

I još: „ Zar loviš Levijatana udicom? Zar ćeš mu jezik zažvalit’ užetom? Zar mu nozdrve

trskom probost’ možeš ili mu kukom probiti vilicu? Hoće li te on preklinjat’ za milost,

hoće li s tobom blago govoriti? I zar će s tobom savez on sklopiti da sveg života tebi

sluga bude? Hoćeš li se s njim k’o s pticom poigrat’ i vezat’ ga da kćeri razveseliš? Hoće

li se za nj cjenkati ribari, među sobom podijelit’ ga trgovci? Možeš li kopljem njemu

kožu izbost ili glavu mu probiti ostima? Podigni de ruku svoju na njega: za boj se spremi

– bit će ti posljednji! Zalud je nadu u njega gojiti, na pogled njegov čovjek već pogiba.

Junaka nema da njega razdraži, tko će mu se u lice suprotstavit’? Tko se sukobi s njim i

živ ostade? Pod nebesima tog čovjeka nema! Prešutjet neću njegove udove, ni silnu

snagu, ni ljepotu stasa. Tko mu smije razodjenut’ odjeću, tko li kroz dvostruk prodrijeti

mu oklop? Tko će mu ralje rastvorit’ dvokrilne kad strah vlada oko zubi njegovih? Hrbat

mu je od ljuskavih štitova, zapečaćenih pečatom kamenim. Jedni uz druge tako se

sljubiše da među njima dah ne bi prošao. Tako su čvrsto slijepljeni zajedno: priljubljeni,

razdvojit’ se ne mogu. Kad kihne, svjetlost iz njega zapršti, poput zorinih vjeđa oči su

mu. Zublje plamsaju iz njegovih ralja, iskre ognjene iz njih se prosiplju. Iz nozdrva mu

sukljaju dimovi kao iz kotla što kipi na vatri. Dah bi njegov zapalio ugljevlje, jer mu iz

ralja plamenovi suču. U šiji leži sva snaga njegova, a ispred njega užas se prostire. Kad

se ispravi, zastrepe valovi i prema morskoj uzmiču pučini. Poput pećine srce mu je tvrdo,

poput mlinskoga kamena otporno. Pregibi tusta mesa srasli su mu, čvrsti su kao da su

saliveni. Zgodi li ga mač, od njeg se odbije, tako i koplje, sulica i strijela. Poput slame je

za njega željezo, mjed je k’o drvo iscrvotočeno. On ne uzmiče od strelice s lûka, stijenje

iz praćke na nj k’o pljeva pada. K’o slamčica je toljaga za njega, koplju se smije kad

zazviždi nad njim. Crepovlje oštro ima na trbuhu i blato njime ore k’o drljačom. Pod

njim vrtlog sav k’o lonac uskipi, uspjeni more k’o pomast u kotlu. Za sobom svijetlu

ostavlja on brazdu, regbi, bijelo runo bezdan prekriva. 

                                                                                                                                                                        58
15 DINOSAURI

Ništa slično na zemlji ne postoji i niti je tko tako neustrašiv. I na najviše on s visoka

gleda, kralj je svakome, i najponosnijim.“

Ono što najviše intrigira je opis „Behemota“, ogromne kopnene životinje, biljojeda s

ogromnom snagom u trbuhu i nogama i repom poput cedra. O čemu se tu radi? Nijedna

postojeća životinja ne uklapa se u opis. A što je s dinosaurima, uklapa li se neki od njih u

opis behemota? Možda ova sa slike?

Reći će neki da se dinosauri ne spominju u zapisima starih civilizacija.

Točno, ne spominju se dinosauri, jer je ta riječ, kako je navedeno, skovana tek nedavno.

Ali, ako su takve životinje živjele skupa s ljudima, definitivno bi imale i ime koje bi im

ljudi dodijelili, npr. behemot, levijatan, baš kao što je slučaj i s ostalim životinjama.

I bez obzira dali su životinje u međuvremenu izumrle, njihovo ime i sjećanje na njih bi

ostalo zabilježeno u kolektivnom sjećanju naroda, pogotovo ako je riječ o velikim,

strašnim gmazovima.

Pa dali je tomu tako? Ukratko, da!

Upitajte se, kako bi ljudi iz prošlosti nazivali velike strašne guštere?

Naravno, isti bi bili zmajevi.  

Što ako su dinosauri u stvari životinje koje su ljudi u prošlosti nazivali zmajevi?

U knjizi proroka Danijela spominju se zmajevi koji su živjeli uz ljude:

                                                                                                                                                                        59
15 DINOSAURI

„…A bijaše i velik zmaj koga štovahu Babilonci. Kralj reče Danielu: »Hoćeš reći da je

mjeden? Gle! Živi, jede, pije: nećeš valjda kazati da ovo nije živi bog. Pokloni mu se!«

Daniel odgovori: »Ja se klanjam Gospodu Bogu svome; on je Bog živi. A ti, kralju, daj

mi vlast, i ja ću ubiti ovu zmiju bez mača i bez toljage.“ I reče kralj: „Dajem ti!“  Tada

Daniel uze smole, masti i dlaka, sve to ispeče, načini od toga kuglice te ih baci zmaju u

ždrijelo. Zmaj proguta i rasprsnu se. A Daniel reče: „Gledajte čemu se klanjate!“…“

I gornji opis levijatana rezonira s „ognjenim zmajem“ iz narodnih legendi.

Detaljan opis iz Knjige o Jobu i spomen u nekim Psalmima, koliko god to čudno

zvučalo, sugerira da je riječ o stvarnoj životinji, tada poznatoj ljudima, a koja živi u

morskim dubinama.

Tvrdnju da su takve životinje bile stvarne i da su u određenom povijesnom razdoblju bile

uobičajena pojava, morali bi potvrditi  opisi, slike, statue ili slični materijali načinjeni od

strane ljudi kao što je slučaj i s ostalim životinjama.

Pa, postoje li?

                                                                                                                                                                        60
 16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

16. Zmajevi ili dinosauri

Kako je rečeno, očigledno bi veliki reptili,

dakle gušteri, bili nazivani zmajevima. 

Primjer možemo vidjeti i danas budući se

gušter s Indonezijskog otoka Komodo naziva i

Komodo zmaj, a isti je relativno mali.

Kako bi ga zvali da je malo veći?

Osim navedenih spomena u Bibliji, pogledajmo

malo što kažu povijesni zapisi.

Kineska kultura je puna zabilješki o

zmajevima.

Stari kineski spisi spominju obitelj koja je

uzgajala zmajeve.

Spominje se da su u to vrijeme kineski Carevi

koristili zmajeve u posebnim prigodama na

način da bi ovi vukli njihove carske kočije, što

bilježi i poznati istraživač hrvatskog podrijetla

Marko Polo.

Također se spominje korištenje zmajeve krvi,

sala, mozga i ostalih dijelova zmajevog tijela,

kao lijekova u medicini. (Legge, Chinese

Classics, Vol. V, Book X, Year XXIX, par. 4,

p. 729).

Logično pitanje koje se nameće je: zašto bi

kineski horoskop, uz 11 znakova predstavljenih

s 11 uobičajenih životinja, uključivao i zmaja

kao 12 životinju ako zmaj ne bi, u doba

nastajanja horoskopa, također bio uobičajen?  

                                                                                                                                                                         61
 16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Također su zanimljive skulpture „zmajeva“ kineskih autora, stare tisuću, dvije i više

godina koje, za razliku od današnjih, prikazuju oblike zmajeva koje se lako može

poistovjetiti s određenim poznatim tipovima dinosaura.

                                                                                                                                                                        62
 16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Još stariji reljefi na različitim predmetima stare Mezopotamije i Egipta prikazuju

nesvakidašnje životinje. 

Primjerice cilindrični pečat Uruka (gore) prikazuje dvije životinje dugih vratova i dugih

repova u nekoj vrsti interakcije.

Ovaj motiv je gotovo identičan motivima pronađenim i na nekim paletama u Egiptu, kao

što su  Manshaat Ezzat paleta, paleta „dva psa“ ili Narmer paleta. (dolje)

Starost ovih paleta, kao i gornjeg pečata je više tisuća godina.

                                                                                                                                                                        63
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Starost ovih paleta, kao i gornjeg pečata je više tisuća godina.

Godine 600. prije Krista za vrijeme babilonskog kralja Nabukonezora jedna od ulaznih

Babilonskih vrata oslikana su redovima životinja.

Uz poznate životinje tipa lavova i bivola, jedan red je pripadao i „zmajevima“ koji su

nazivani sirrush.

Zanimljivo je da je ista riječ „sirrush“ korištena za zmaja u gore navedenoj priči iz

biblijske Knjige proroka Daniela. (Shuker, Karl P.N., “The Sirrush of Babylon,”

Dragons: A Natural History, 1995, pp. 70-73.)

                                                                                                                                                                        64
 16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Starogrčki istraživač Herodot opisao je male leteće reptile koje je vidio u Egiptu i Arabiji.

Imali su tijela nalik zmijama i krila kao šišmiši.

Mnogi su bili ubijeni blizu grada Buto u Arabiji.

Opisuje ih kao “male i različitih boja”.

Veliki broj ovih reptila bi se okupljao u krošnjama stabala tamjana.

Kada bi radnici dolazili skupljati sokove sa stabala tamjana, reptile bi rastjeravali dimom.

Aristotel je naveo da je opće poznato da su ovakva bića također živjela u Etiopiji. Geograf

Strabo opisuje ovakve životinje u prisutne Indiji toga vremena. (“Herodotus, the Bible,

and Flying Serpents,” Bible-Science News (May 15, 1971), p.5.)

                                                                                                                                                                        65
 16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Na drugom kraju svijeta, Peru, osim po neobjašnjivim kamenim građevinama, poznat je

velikom broju tzv. Ika kamenja. (slika)

Radi se o reljefima ukrašenim kamenjima, većinom andezitnim, u koje su ugravirane slike

koje, većinom, predstavljaju slike iz života tadašnjeg stanovništva te regije, Nasca kulture.

Tijekom 16. stoljeća Španjolski Konvistadori su navodno donijeli neke od kamenja natrag

u Španjolsku.

Kroničar Inka Juan de Santa Cruz Pachucuti Lumqui spominje ih 1571. godine.  (Swift,

Dennis, Secrets of the Ica Stones, 2006.)

Kamenje, čije je postojanje popularizirao i objavio Dr. Javier Cabrera Darquea 1966.

godine, detaljno prikazuje neke poznate vrste dinosaura.

                                                                                                                                                                        66
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Ne samo to, nego prikazuju te životinje u interakciji s ljudima.

Zanimljivo je da je ovih kamenja u međuvremenu prikupljeno na desetine tisuća.

Sam Cabrera je navodno prikupio preko 20000 komada ovog kamenja.

U posljednje vrijeme je došlo do pojave falsificiranih kamenja koja se prodaju turistima,

ali ta činjenica ne dovodi u pitanje originalnost velikog broja starih uzoraka.

Kamenja su nakon objave osporavana zbog anatomije dinosaura koje prikazuju, a za

koju se 60-ih godina prošlog stoljeća vjerovalo da je drukčija.

Tadašnji paleontolozi su vjerovali da su veliki dinosauri vukli svoje repove po zemlji da

bi održavali stabilnost, dok su kamenja prikazivala te dinosaure s podignutim repovima

dok se kreću.

To je bio jedan od razloga osporavanja kamenja. Kasnija istraživanja su pokazala da su

se ovi dinosauri zaista kretali s podignutim repovima budući da nisu pronađeni otisci

repova zajedno s fosiliziranim tragovima, što je dalo za pravo kamenjima.

Slična situacija, gdje su kasnija istraživanja dala za pravo slikama na kamenju, bila je u

vezi kože dinosaura koja je prikazana s oznakama u obliku krugova.

Okamenjeni fosili kože dinosaura, kako je navedeno, potvrdili su točnost slika.

(Christiansen, and Tschopp, “Exceptional Stegosaur Integument Impressions from the

Upper Jurassic Morrison Formation of Wyoming,” Swiss Journal of Geosciences 103:2,

2010., Chiappe, et al., 1998, p. 259)

Također, na slikama su prikazani sauropodi s izraslinama na leđima za koje se, sve do

nedavno, nije znalo da su ih imali (Czerkas, “New Look for Sauropod Dinosaurs,”

Geology, December, 1992, p. 1,068.)

U prilog originalnosti slika na kamenjima govori i lončarija i tapiserija pronađena

također u grobovima te regije (slika). 

I na jednom i na drugom su pronađeni karakteristični prikazi dinosaura.

                                                                                                                                                                        67
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Kako su ljudi koji su crtali slike na ovim kamenjima znali ove detalje koje ni

paleontolozi u trenutku otkrivanja ovih kamenja nisu znali?

Waldemar Jusrud je 1945. otkrio glinene figure zakopane u podnožju planine El Toro u

Meksiku.

Kasnije je pronađeno preko 33000 keramičkih i kamenih figura koje su prikazivale

različite predmete i životinje.

Pretpostavlja se da su pripadale kulturi Chupicuaro (800. prije Krista - 200. poslije

Krista).

Dio pronađenih figura prikazivao je životinje koje bi danas nesumnjivo nazvali

dinosaurima (slike dolje).

Kao i kod Ika kamenja, detaljni prikaz anatomije dinosaura, za koju se tada nije znalo, a

potvrđena je kasnijim ispitivanjima, govori u prilog autentičnosti ovih figura.

                                                                                                                                                                        68
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Slične skulpure su pronađene i kod susjednih kultura.

Tiwanaku kultura je priznata od strane znanstvenika kao jedna od najvažnijih

prethodnika carstva Inka.

Skulpture pronađena na tom arheološkom nalazištu prikazuju bića nalik dinosaurima.

Pretpostavlja se da datiraju 500. – 1000. poslije Krista.  (slika dolje)

                                                                                                                                                                        69
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Slika na stijeni koja upućuje na biće jako nalik dinosauru navodno je nacrtana od strane

pripadnika Sjeverno Američkog indijanskog plemena Anasazi koji su naseljavali taj kraj

(sadašnji Utah) u razdoblju 120. prije Krista – 1200. poslije Krista.

Smeđa patina koja prekriva crtež, uz eroziju  i prisutnu oksidaciju kamena upućuje na

stari crtež. (Barnes, Fred A., and Pendleton, Michaelene, Prehistoric Indians: Their

Cultures, Ruins, Artifacts and Rock Art, 1979, p.201.)

Slične stvari se mogu pronaći i na drugom kraju Zemlje.

Reljef na zidu ruševnog hrama Angkor Wat u Kambodži iz 12. stoljeća (na slici dolje)

prikazuje jednu čudnu životinju:

                                                                                                                                                                        70
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Ako se vratimo u bližu povijest, nalazimo zapise da je francuskom gradu Nerlucu

promijenjeno ime u čast ubijanja „zmaja“ koje se tu dogodilo.

Zmaj je imao tijelo veće od vola i imao je dugačke oštre rogove na glavi…

Kakva bi to bila životinja? Možda...

1496. godine biskup Richard Bell je pokopan u katedrali grada Carlisle, koji se nalazi u

sjevernom dijelu Engleske uz granicu sa Škotskom.

Grob je optočen mjedenim limovima s ugraviranim različitim životinjama. Dvije od

ugraviranih životinja su malo „čudne“. (Slika dolje)

Nameće se pitanje: „što rade dinosauri na grobu biskupa iz 15. stoljeća?“

                                                                                                                                                                        71
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Poznata, stara, znanstvena knjiga, Historia Animalium, objavljena u 1551. – 1558.

godine u Zurichu od strane Conrada Gessnera, profesora na Carolinum učilištu, navodi

da u to vrijeme zmajevi još nisu izumrli ali su iznimno rijetka pojava i relativno mali.

Talijanski znanstvenik Ulisis Aldrovandi (Ulysses Aldrovandus, The Natural History of

Serpents and Dragons (Bologna, Italy: Mark Antony Bernia, 1640), p.402.) detaljno je

opisao malog zmaja kojeg je 1572. godine, udarcem štapom po glavi, ubio seljak u

sjevernoj Italiji, nakon što mu je zmaj preplašio volove.

Znanstvenik je preuzeo mrtvo tijelo te napravio mjerenja i crteže.

Tijelo ubijenog zmaja je određeno vrijeme bilo eksponat u muzeju.

Aldrovandi zmaja opisuje kao životinju s „dugačkim vratom, vrlo dugačkim repom i

debelim tijelom“.

Također, prema još nerazvijenim kandžama i zubima, zaključuje da je riječ o mladuncu.

Engleski rječnik iz 1946. godine pod pojmom zmaj (eng. dragon) navodi:

Zmaj – 1. Sada rijetka, ogromna zmija.

Logično je zaključiti da, ako su u vrijeme pisanja ovog rječnika zmajevi bili rijetka

pojava, isti bili česta ili bar češća pojava u vrijeme prije pisanja rječnika.

Postoje još mnogi primjeri slični navedenima, ali ovi su odabrani kao neki od

najpoznatijih.

Vidljivo je da postoji ogroman broj zapisa i povijesnih artefakata koji snažno upućuju na

istovremeno postojanje ljudi i dinosaura ili „zmajeva“ kako su tada nazivani.

Gledano isključivo sa znanstvenog stajališta, ako bi se bilo koji od ovih dokaza koji

govore u prilog istovremenoj koegzistenciji ljudi i dinosaura, posebno onih najvećih

vrsta, pokazao kao vjerodostojan, čitava teorija o dinosaurima starim milijune godina

morala biti odbačena.

Ipak, kad se bolje razmisli, teško da bi bila odbačena unatoč dokazima.

Dakle, postoji brdo dokaza da su dinosauri živjeli istovremeno s ljudima sve do nedavno,

toliko nedavno da su isti zabilježeni od strane mnogih znanstvenika i putopisaca u

nedavnoj prošlosti.

Ali, zašto su dinosauri postali rijetki?

                                                                                                                                                                        72
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Najvjerojatniji razlog je ne prilagođavanje istih na promijenjene uvjeta života na

posljepotopnoj  zemlji.

Treba uzeti u obzir ljudski strah od tih životinja zbog kojeg bi se takve životinje i ubijale

kad god bi se na njih naišlo, a također i ubijanje takvih „čudovišta“ zbog prestiža i slave.

Ali uz sve to pojedini, zadnji primjerci nekih vrsta, trebali bi biti viđeni u nekim

izoliranim područjima zaštićenim od ljudi.

I zaista jesu.

Najpoznatiji primjeri su legende o vodenim čudovištima koje bi najlakše mogli opisati

kao pleziosaure.

To su na primjer čudovište iz Loch Ness jezera, čudovište iz jezera Champlain i

Ogopogo čudovište.

Opis ovih životinja kao „čudovišta“ dovoljno govori o tretmanu istih od strane ljudi i

potvrđuje pretpostavku da bi iste bile istrijebljene kad bi ih se ljudi mogli dokopati,

posebno u vrijeme kad nije bilo ni primisli o zaštiti životinja od izumiranja.

                                                                                                                                                                        73
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Tisuće ljudi su prijavili da su vidjeli ove životinje.

Opisi čudovišta iz jezera Champlain datiraju stotine godina ranije iz doba kad je taj

teritorij naseljavalo pleme Abenaki indijanaca.

Najraniji zapis o viđenju ove životinje datira iz 1609. godine kada je francuski istraživač

Samuel de Champlain zapisao u svoj dnevnik: „20 stopa dugačka zmija s glavom nalik

konju i tijelom debelim kao bačva“.

1977. godine Sandy Mansi je navodno 10 minuta promatrala te snimila poznatu

fotografiju ove životinje.

Kasnije je izjavila u interviewu: „Znam da je ono što sam vidjela dinosaur.“

Slični zapisi i veliki broj svjedočanstava odnose se i na „čudovišta“ iz ostalih jezera.

Malo je čudno da bi ljudi stotinama godina davali identičan opis „čudovišta“ koje

navodno ne postoji ili nije postojalo u vrijeme kad je viđeno.

                                                                                                                                                                        74
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Zabilježeni su mnogi slučajevi nasukavanja trupla nepoznate životinje na obale oceana.

Primjeri su zabilježeni širom svijeta.

Ti događaji se uglavnom ignoriraju, a za trupla se od strane stručnjaka utvrdi da

uglavnom pripadaju „rijetkoj vrsti morskog psa“. 

A možda to i jesu, ne znamo.

Idemo malo do Afrike.

Močvarna regija afričke države Kongo krije mnoge tajne.

Močvara Likouala predstavlja oko 140000 kvadratnih kilometara nepristupačnog terena

koji je i do današnjih dana ostao gotovo potpuno neistražen.

Pripadnici plemena koja žive uz močvaru opisuju nekoliko životinja koje bi prema tom

opisu trebale predstavljati živuće dinosaure.

Zabilježene priče o ovim životinjama sežu nekoliko stotina godina u povijest.

Kada su im istraživači pokazivali crteže poznatih vrsta dinosaura, pripadnici urođeničkih

plemena koji žive u ovom području su bez oklijevanja identificirali apatosaura i

triceratopsa kao životinje koje su viđali u močvari.

Ove životinje imaju i lokalno ime u tom kraju.

Urođenici nazivaju apatosauru sličnu životinju - Mokele-mbembe.

Doslovan prijevod imena životinje znači nešto kao „onaj koji zaustavlja rijeku“.

Kažu da je riječ o noćnoj životinji koja se uglavnom može vidjeti u plićacima močvare u

rano jutro ili sumrak.

Navodno je agresivna u obrani teritorija i napada i ubija nilske konje koji bi joj bili

konkurencija u konzumiranju hrane na tom teritoriju.

Zbog ovog razloga, nilski konji ne nastanjuju krajeve gdje obitava Mokele-mbembe.

Iako izbjegavaju susrete s ovim životinjama, urođenici navode slučajeve iz prošlosti kad

bi ubili ove životinje radi hrane.

Ekspedicije s ciljem dokazivanja postojanja Mokele-mbembea odvijaju se i dan danas,

ali jasne slike životinje, koje bi bile nepobitan dokaz, još uvijek nisu snimljene.

                                                                                                                                                                        74
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Nejasne slike nekoliko ekspedicija, snimljen zvuk glasanja te pronađeni tragovi su uz

navedena svjedočanstva ljudi koji su životinju vidjeli trenutno postojeći dokazi o

postojanju živućeg sauropoda u močvarama Afrike.

Urođenici iz iste regije opisuju životinju koju nazivaju N'Goubou kao vrlo sličnu

triceratopsu i stirakosaurusu s 6 rogova.

N'Goubou je opisan kao životinja koja ubija slonove.

                                                                                                                                                                        75
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

1907. godine pukovnik britanske vojske Piercy Fawcett poslan je da označi granične

vode između država Brazila i Perua.

Pukovnik Fawcett izvještava o viđenju životinje za koju vjeruje da je diplodok.

Svoje viđenje potvrđuje pričama ljudi iz okolnih plemena kojima je ta životinja poznata.

Postoje i mnogobrojna nedavna viđenja pterodaktila, letećih guštera za koje uniformisti

tvrde da su izumrli prije 60 milijuna godina.

U Papua-novoj Gvineji postoje tri naziva za tri vrste ovih životinja: Ropen, Indava i

Seki-Bali.

U Kongu je viđena vrsta koju urođenici nazivaju Kongomato.

Za sve ove životinje vrijedi da se uglavnom kreću noću, ali bilo je i zabilježenih dnevnih

viđenja.

Urođenici kojima su pokazane slike poznatih letećih dinosaura, identificiraju

pterodaktila kao vrlo sličnog ropenu kojeg opisuju kao noćnu pticu bez perja.

Britanski istraživač Frank H. Melland u izvješću iz 1923. godine opisuje svjedočanstva

urođenika iz Južne Afrike o agresivnom letećem reptilu kojeg nazivaju Kongomato.

Prema opisu, životinja ima glatku kožu bez perja, kljun pun zubi i raspon krila između 4

i 7 stopa.

Nakon što im je pokazao crteže među kojima je bio i crtež pterosaurusa, Melland je

zapisao reakciju urođenika: „Svi prisutni urođenici su ga odmah i bez oklijevanja

izdvojili i identificirali kao kongomatoa.“

                                                                                                                                                                        76
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Viđenja ovih životinja, osim u egzotičnim državama Afrike i Azije, prijavljena su i u

drugim državama kao što su SAD.

Novine San Antonio Light 26. veljače 1976. godine objavljuju tekst o tri lokalna učitelja

koji su vozeći se na posao izoliranom cestom južno od grada vidjeli ogromnu pticu, s

rasponom krila 15-20 stopa i kožnim krilima, koja letjela nisko iznad automobila na

cesti.

Nakon incidenta, svi učitelji su identificirali viđenu pticu kao pterodaktila.

Veliki broj viđenja ovih životinja je prijavljen na području SAD-a, ali možda ponajveću

prašinu je podigla fotografija iz vremena građanskog rata u Americi, koja je navodno

objavljena u knjizi o misterijama iz šezdesetih godina prošlog stoljeća (mnogo prije

photoshopa).

Znanstvenici Clifford Paiva i Jonathan Whitcomb su 14.1.2017. godine izdali priopćenje

u kojem izražavaju uvjerenje u autentičnost fotografije (slika dolje).

Originalnoj fotografiji se ne može ući u trag, slično kao i legendarnoj slici „Tombstone

thunderbird“ ptice koja je prema novinskim člancima iz toga vremena ubijena od strane

lokalnih rančera u američkom gradiću Tombstoneu, Arizona 1890. godine.

                                                                                                                                                                        77
16 ZMAJEVI ILI DINOSAURI

Tijekom 2000. godine, paleontolog Bob Harmon, zaposlenik „Museum of the Rockies“

otkrio je kostur Tiranosaurus Reksa u Hall Creaku u Montani.

Bedrena kost je proslijeđena na istraživanje na North Carolina State sveučilište.

Istraživanja je vršila Dr. Mary Higby Schweitzer.

2007. godine Schweitzer je identificirala i izolirala meko tkivo odnosno kolagen unutar

ispitivane kosti.

U izoliranom mekom tkivu su pronađena i sačuvana crvena krvna zrnca.

Nakon toga su i drugi znanstvenici počeli izolirati meka tkiva iz različitih fosila navodno

starih milijune godina.

Zašto ova meka tkiva nisu pronađena recimo prije 50 godina?

Aparatura potrebna za identifikaciju ovog tkiva je postojala i tada.

Odgovor je jednostavan.

Znanstvenici koji proučavaju ove fosile, odnosno imaju pristup istima, velikom su

većinom uniformisti koji, gledajući kroz naočale evolucije, čim ugledaju fosil vide

milijune i milijarde godina star uzorak.

Kome bi palo na pamet da uzorak star milijune godina može sadržavati sačuvana crvena

krvna zrnca, pa da ih ide tražiti?

Vjerojatno nikome.

Zbog toga je ovo otkriće moglo doći samo slučajno, a ne kao plod ciljanog istraživanja.

Ali ni nakon otkrića, budući da su indoktrinirani, nije im palo na pamet da uzorak

najvjerojatnije nije baš toliko star, ni približno toliko star.

Ne, to u njihovim glavama nije moguće.

Čak i sad, kada je u više ispitivanja pronađeno meko tkivo u kostima dinosaura, ne

postavlja se pitanje starosti fosila, nego je glavna tema proučavanja: „Kako je meko

tkivo moglo opstati milijunima godina?“

Znanstveno gledano, postoji previše dokaza koji govore u prilog zajedničke egzistencije

ljudi i dinosaura, odnosno zmajeva, kroz dugo razdoblje prošlosti koje se proteže čak do

današnjih dana.

Ako su dinosauri postojali sve do nedavne prošlosti, onda priče o njihovom izumiranju

prije 65 000 000 godina, i posebno priče o razvoju drugih životinjskih vrsta evolucijom

dinosaura su ništa drugo do obična fantazija

A ako je to fantazija, onda je, očigledno, nešto drugo istina.

Iz ranije opisanog se može zaključiti da fosili dinosaura nisu nikakav dokaz za starost

stijena, a niti su stijene dokaz za starost dinosaura. Iz opisanog mehanizma nastajanja

fosila se, opet, može zaključiti da su i sedimentni slojevi kamenja a i fosili unutar njih

nastali kao posljedica katastrofalnog događaja.

                                                                                                                                                                        78
 17 OSTACI VELIKOG POTOPA

17. Ostaci velikog potopa

Sad kad znamo malo više o dinosaurima,

možemo se vratiti se na temu pretpotopnog

svijeta i samog potopa.

Iz biblijskog opisa i znanstvenih dokaza

opisanih u prethodnim poglavljima možemo

otprilike dokučiti kakav je bio pretpotopni

svijet.

Dakle, postojala je atmosfera ni nalik današnjoj

koja je omogućavala dugotrajan život

stanovnicima zemlje.

Iz sadašnje perspektive to djeluje čudno, ali nije

nimalo čudno ako vjerujemo da je prva Zemlja

stvorena da bi bila Raj.

Osim dugotrajnog života, tadašnja atmosfera je

uzrokovala da su životinje i posebno biljke bile

mnogo veće nego danas.

Uzmimo npr. dinosaure odnosno „strašne

guštere“ kako im ime sugerira.

Ako je životni vijek pretpotopnog čovjeka bio

dug 900 godina, kako Biblija sugerira, logično

je pretpostaviti da su i gušteri živjeli duže nego

je to slučaj danas.

Zanimljiva karakteristika guštera uopće je da,

oni, za razliku od sisavaca, nemaju limitiran

rast, nego rastu dok god su živi.

Zamislite nekog guštera koji bi bio star 900

godina.

Koliki bi bio?

Može li ova logika objasniti ogromne kosture

dinosaura?

Vjerojatno da.

                                                                                                                                                                         79
17 OSTACI VELIKOG POTOPA

Niže koncentracije kisika i ugljik dioksida u atmosferi bi uzrokovale smanjeni rast

biljaka i životinja, posebno guštera.

U toj novoj atmosferi, koja je nepogodnija za razvoj života od pretpotopne, i uz

istovremeno izlovljavanje od strane ljudi, došlo bi do postepenog izumiranja nekih vrsta.

Odnosno, postupno bi došli u sadašnje stanje života na Zemlji.

Dakle, ako se veliki potop dogodio, što je on uništio?

Gledajući kroz naočale Biblije, što je trebalo preostati na zemlji kao dokaz globalnog

potopa? 

Pa, velike količine naslaga sedimentnih stijena i veliki broj okamenjenih ostataka

životinja i biljaka koje su uglavnom veće i raznovrsnije nego one prisutne na današnjoj

Zemlji, odnosno, baš ono što i nalazimo.

Ali koliko god bili obilni fosilni ostaci, oni nisu jedini preostali ostaci pretpotopnog

života.

                                                                                                                                                                        80
 18 POLISTRATSKI FOSILI I PORIJEKLO UGLJENA

18. Polistratski fosili i porijeklo ugljena

Što je to ugljen i kako je nastao?

Prema uniformističkoj teoriji, ugljen je nastao

na način da je, putem prirodnih procesa kao što

su poplave, drveće dospjelo ispod naslaga

mulja.

Kako su naslage mulja i sedimenta, ispod kojih

je drveće bilo zatrpano, rasle, tako se dizao tlak

i temperatura u području zatrpanog drveća.

Samo drveće bilo je zaštićeno od

biodegradacije jer su mulj i kisele vode

onemogućavale dotok kisika do drveća.

Pod visokim tlakom i temperaturom drveće se

putem milijuna godina dugog kemijskog

procesa polako pretvaralo u ugljen.

Opet imamo milijune godina spor proces.

Jeli to baš tako?

U znanstvenom časopisu Chemical &

Engineering News od 21. studenog 1983.

godine između ostalog stoji:

„Kemičari Argonne National Laboratorija su

uspjeli napraviti umjetni ugljen iz prirodnih

materijala.

Proces sinteze je mnogo manje intenzivan nego

se mislilo da je potrebno i omogućuje novi uvid

u strukturu ugljena i kako ju promijeniti.“

                                                                                                                                                                         81
18 POLISTRATSKI FOSILI I PORIJEKLO UGLJENA

U časopisu Nature od 28. ožujka 1985. nalazi se dodatne informacije o ovoj sintezi

ugljena:

„Winans i njegove kolege iz Argonne National Laboratorija trebali su manje od jedne

godine da pripreme temeljito karakterizirani sintetički ugljen. Materijal koji su proizveli

se ne može raspoznati od prirodnog ugljena korištenjem bilo koje od tehnika koje su

primijenili, a njegova sinteza postavlja mnoga zanimljiva pitanja u vezi kemije ugljena.“

Nakon ovog eksperimenta znanstvenika sa ANL-a, postalo je jasno da su za stvaranje

ugljena potrebni sljedeći uvjeti; prisutnost drveća, povećana temperatura, povećani tlak,

prisutnost gline, prisutnost vode ili vodene pare i vrijeme.

Ali ne vrijeme mjereno u tisućama i milijunima godina, nego u mjesecima.

Prema uniformističkoj teoriji slojevi ugljena nastali su na način da je mulj zatrpao jedan

sloj drveća u jednom periodu povijesti prije stotinjak milijuna godina.

Zatim se na taj mulj taložio neki sediment milijunima godina.

Nakon nekog dugog vremena došlo bi opet do zatrpavanja drveća slojem mulja na tom

istom mjestu.

I tako bi nastali sukcesivni slojevi ugljena jedan iznad drugog u razdoblju mjerenom

milijunima godina.

Već smo vidjeli da proces stvaranja ugljena ne treba milijune godina, nego manje od

jedne godine.

To ne znači da je i sav prirodni ugljen nastao u roku jedne godine, ali znači da je mogao

nastati u baš takvom vremenskom intervalu.

A što je s ovim slojevima sedimenta između ili iznad slojeva ugljena koji su navodno

trebali milijune godina da se natalože jedan iznad drugog?

U ranijem poglavlju je opisano nastajanje sustava strate u roku od  nekoliko sati, a sve

izazvano poplavom koja je bila posljedica erupcije vulkana.

Dakle, znanstveno je dokazano da čitav sustav slojeva strate koja sadrži i slojeve ugljena

i slojeve sedimenta i teoretski i praktično može nastati u roku vrlo kratkog vremena

odnosno unutar jedne kalendarske godine.

Dali je onda moguće da su se slojevi drveća istovremeno zarobili u mulju kao posljedica

istog događaja, a onda, zbog fizikalno-kemijskih uvjeta koji su vladali unutar slojeva,

polako pretvorili u ugljen?

Odgovor je, kratko i jasno: Da!

Osim navedenih eksperimenata, dokaz za ovu teoriju je i postojanje velikog broja tzv.

polistratskog drveća.

Što je polistratsko drveće, odnosno što su polistratski fosili?

                                                                                                                                                                        82
 18 POLISTRATSKI FOSILI I PORIJEKLO UGLJENA

Kako im samo ime kaže, radi se o fosilima koji

istovremeno prolaze kroz više od jednog sloja

strate.

Što to u praksi znači?

Postoji veliki broj primjera okamenjenog drveća

koje vertikalno prolazi kroz različite slojeve

ugljena i sedimenta.

Dakle, dio istog stabla je ugljen u jednom sloju

strate, zatim je kamen u sloju sedimenta iznad

pa opet ugljen u sloju iznad ovoga.

Isto drvo prolazi kroz slojeve koji su navodno

nastajali milijunima godina?

Kako je to moguće ako su ovi slojevi nastajali u

različitom periodima povijesti i to milijunima

godina odijeljenim a sadrže isto drvo u sebi?

Zar je isto drvo čekalo milijune godine da se ovi

procesi polako odigraju na njemu?

Ova pojava, tj. drveće koje prolazi kroz veliki

broj slojeva strate nije izolirana pojava.

Isto je uočeno u mnogim rudnicima i kopovima

u čitavom svijetu, kao što su: Yellowstone

nacionalni park u Wyomingu, Joggins fossil

cliffs u Novoj Škotskoj, rudnici ugljena na

Aljasci, formacija Pisco u Peruu, formacija

Green River u Wyomingu, Slick Rock u

Koloradu i mnogi drugi.

Za veliki broj ovog okamenjenog drveća

karakteristično je to da im nedostaje korijen,

dakle nisu narasla na tom mjestu nego su

„donesena“ na to mjesto.

Također je karakteristično da fosilizirana tvar

prisutna u ovim slojevima dolazi iz različitih

bioloških habitata.

                                                                                                                                                                         83
18 POLISTRATSKI FOSILI I PORIJEKLO UGLJENA

Kako ovo objasniti?

Drvo, očigledno, nije moglo narasti kroz slojeve ugljena i kamena, posebno ne bez

korijenja.

Čak i kad bi bilo tako, ako je polako zatrpavano tisućama i milijunima godina, gornji dio

stabla bi uvenuo i raspao se, nema logike.

Logično objašnjenje je da je drvo doneseno poplavom i naglo zatrpano slojem sedimenta

odnosno mulja.

Sama pojava ovog polistratskog drveća je dokaz i za brzo taloženje sedimenta i

istovremeno nastajanje slojeva ugljena i slojeva sedimenta koji se nalaze između ovih

slojeva ugljena.

Realno objašnjenje ove pojave je da je čitava strata koja sadrži ovakve fosile formirana

istovremeno kao posljedica poplave.

A ako je to prihvatljivo, i u stvari jedino logično, objašnjenje za stratu koja sadrži ove

fosile, onda to može biti i objašnjenje za formiranje bilo koje strate.

Dokaz za ovu pretpostavku je ponašanje trupala drveća koje je, nakon erupcije vulkana

Mt. Saint Helen's 1980. godine poplavom odneseno u jezero Spirit koje se nalazi u

podnožju vulkana.

Naime, čitava šuma trupala, za koje je važno napomenuti da su većinom bila bez

korijenja, plutala je u jezeru (slika).

                                                                                                                                                                        84
18 POLISTRATSKI FOSILI I PORIJEKLO UGLJENA

Nakon nekoliko mjeseci, opaženo je da su neki trupci okrenuti okomito i tako plutaju

pod vodom.

Teži, donji dio trupaca koji su plutali, bio je okrenut prema dnu jezera.

Neki od trupaca su u takvom položaju zatrpani sedimentom koji je nastao kao posljedica

erupcije.

Fenomen polistratskih fosila nije ništa novo. Isti je bio poznat i geolozima u prošlosti, a

spominjali su je i oni koji su zagovarali uniformatizam.

30. srpnja 1842. u pismu svojoj sestri Mary Anne, uniformist Charles Layell piše:

 „Upravo smo se vratili s trodnevne ekspedicije u tjesnac koji dijeli Novu Škotsku i New

Brunswick, gdje sam išao vidjeti šumu fosilnog pougljenog drveća – možda najčudesniji

fenomen koji sam vidio, tako uspravno stabla stoje ili tako okomito na stratu, u stalno

trošećim liticama, svake godine se novo drveće otkrije pogledu, kako se nasilne plime

zaljeva Fundy i jaki zimski mrazovi ovdje udruže da unište, potkopaju i počiste staro –

drveće dvadeset pet stopa visoko, a viđena su neka i od četrdeset pet, prodiru kroz

slojeve pješčenjaka i završavaju dolje u istim slojevima, najčešće ugljena.“

Kako je ovakva današnja geologija zaživjela uz očito poznavanje postojanja fenomena

kao što su polistratski fosili ostaje misterij.

Kako god bilo, zatečeno stanje sugerira da su slojevi ugljena koji su pronađeni u nekom

ugljenokopu posljedica jednog događaja odnosno poplave.

Reći će neki da se dinosauri ne spominju u zapisima starih civilizacija.

                                                                                                                                                                        85
 18 POLISTRATSKI FOSILI I PORIJEKLO UGLJENA

Navedeno nije nigdje evidentnije nego kod rudnika ugljena na riječnom slivu rijeke

Powder koji se proteže američkim državama Wyoming i Montana.

Ovo ogromno ležište ugljena desetljećima je privlačilo pažnju geologa.

U časopisu Earth iz svibnja 1935. godine, objavljen je članak naziva „Ugljen rijeke

Powder, geološka enigma, okolišna dilema“.

U njemu između ostalog stoji:

„Slojevi ugljena kod rijeke Powder su izvanredno debeli i neokaljani drugim materijalima.

Obično se nepoželjni sediment, kao što je glina, prevuče preko naslaga prije negoli sloj

ugljena može postati debeo. Ali ugljen rijeke Powder je upakiran u ogromne trake, neke

više od 200 stopa debele. Ovi slojevi se protežu golemim udaljenostima porječja, dugi su

stotine milja. Široki su pedeset milja. To nisu mali bazeni od hektara ili dva, to su

ogromne pojave.“

Više od stoljeća geolozi su pokušavali odgovoriti na pitanje kako su slojevi postali tako

masivni, odnosno kako je moguće da tako debeli slojevi nisu onečišćeni glinom prije nego

su očvrsnuli.

                                                                                                                                                                        86
18 POLISTRATSKI FOSILI I PORIJEKLO UGLJENA

„Kako je moguće da su stvari ostale dovoljno konstantne da bi se formiralo 200 stopa

ugljena?“ Pita se autor gornjeg članka, James McClurg i dodaje:

Geneza bilo koje vrste ugljena zahtjeva precizan redoslijed događaja. „Ako ih nemate

sve, nemate ni ugljen.“ „…A dobiti slojeve debljine 200 stopa s niskim sadržajem

sumpora i nečistoća je izvanredno postignuće“.

McClurg dalje konstatira: „To bi bilo kao da zavežete povez preko očiju, zavrtite se i

onda pogodite strelicom centar mete… stotinu puta zaredom.“

Zaprepaštenje znanstvenika je logično ako uzmemo u obzir vjerovanje geologije da je

ugljen formiran polako tisućama i milijunima godina.

Postojanje čistih slojeva ugljena iznimne debljine, koji ne dopuštaju teoriju milijuna

slojeva nanesenih tijekom milijuna godina, a koji su toliki da njihov nastanak zahtjeva

milijarde i milijarde tona drveća odjednom i istovremeno zatrpanog u mulj, uniformiste

dovodi u situaciju na koju nemaju odgovor...ili ga možda ne žele imati.

Jednostavnije rečeno, ako uzmemo u obzir navedenu debljinu slojeva ugljena jasno je da

je količina drveća epskih proporcija morala odjednom biti zatrpana muljem, i to količina

veća od trenutne količine drveća na čitavoj Zemlji.

Prašinu su podigla i istraživanja porijekla i starosti ugljena poznatog nam Roberta

Gentrya.

Istraživanjem pojave ranije opisanih „haloa“ u ugljenu porijeklom iz rudnika u američkoj

državi Utah,

Gentry je opazio da dio radio haloa koji se mogu pronaći u ispitivanim uzorcima ugljena,

a pripadaju raspadu Polonija 210, nemaju okrugli nego eliptični oblik presjeka.

Reći će neki da se dinosauri ne spominju u zapisima starih civilizacija.

                                                                                                                                                                        87
18 POLISTRATSKI FOSILI I PORIJEKLO UGLJENA

Za ovu pojavu Gentry je izjavio:

„Ovi eliptični haloi zahtijevaju poseban redoslijed događaja da bi se formirali, u stvari

tako poseban da potpuno obara ideju o prastarom dobu ugljena.“

O čemu se ovdje radi?

Ranije je opisan nastanak haloa u granitu. Haloi u ugljenu nastaju na identičan način.

Dakle radioaktivni element se raspada stvarajući koncentrirane kružnice obezbojenja u

materijalu ovisan o broju „koraka“ raspada.

Za razliku od kamena, za ugljen se zna da je nastao od drva.

Također se zna da je bilo koji radioaktivni element morao u drvo biti unesen izvana,

najvjerojatnije putem vode koja je sadržavala ovaj element.

Znači, ako bi podzemna voda bogata radioaktivnim uranom prodrla u sloj ugljena, dio

tog urana bi se apsorbirao na ugljen i počeo raspadati na mjestu apsorpcije.

Prema odnosu urana 238 i produkta raspada, odnosno olova 206, koji se mjeri u centru

haloa odnosno na točnom mjestu raspada urana 238, odredila bi se starost haloa.

Ali ovi 238U haloi, sami po sebi, ne bi govorili o starosti ugljena, govorili bi samo o

vremenu koje je proteklo od kada je voda nanijela uran 238 u ugljen.

Ali jedan drugi fenomen omogućio je Gentryu da utvrdi točno vrijeme, bolje reći točno

razdoblje nastajanja ugljena u kojem je voda nanijela radioaktivne vode.

Taj fenomen su radiohaloi eliptičnog oblika.

Što je toliko posebno kod eliptičnih haloa?

Budući bi produkti raspada urana radi prisutnosti vode bili pokretni, isti bi se mogli

kretati kroz materijal te formirati sekundarne haloe.

Kako je ranije navedeno, radiohalo nastaje na način da radioaktivni element emitira

čestice u svoju okolinu.

Ove čestice lete jednako daleko u svim smjerovima, zato i nastaje kugla, odnosno kružni

halo.

Eliptični halo ne može odmah nastati jer bi to značilo da radioaktivni element koji se

raspadao nije emitirao čestice jednake energije u svim smjerovima, nego da su čestice

koje idu u određenom smjeru imale različitu energiju od onih koje idu u nekom drugom

smjeru, što prkosi svim zakonima fizike.

Dakle, logično objašnjenje je da najprije nastao okrugli halo, a onda od njega eliptični.

Kako? Jednostavno, kaže Gentry, kompresijom materijala.

Najprije su nastali haloi, a zatim je materijal dospio u područje visokog tlaka i stisnuo se,

odnosno nešto je pritisnulo ugljen velikom silom, a s ugljenom su se stisnuli i haloi

prisutni u njemu. Logično.

                                                                                                                                                                        88
18 POLISTRATSKI FOSILI I PORIJEKLO UGLJENA

Samo, ni to ne objašnjava ove haloe.

Zašto?

Opet jednostavno.

Ugljen je krhak materijal koji ne trpi kompresiju.

Pod pritiskom se ugljen ne sabija nego se raspada.

Kad bi ugljen bio izložen tlaku, koji je odgovoran za spljoštene haloe, ugljen bi se

smrvio, a s njim i haloi.

Jedino preostalo objašnjenje, tvrdi Gentry, je da su 210Po haloi nastali u vrijeme kad je

ugljen bio drvo.

Zatim je drvo došlo pod pritisak, što je i neophodna pojava, budući da u procesu

nastajanja ugljena velike količine sedimenta pritišću zatrpano drvo.

Haloi prisutni u drvu su se posljedično spljoštili.

Eliptičan izgled su tako deformirani haloi zadržali i nakon što je drvo postalo ugljen.

Kako je navedeno, pronađeni su eliptični haloi  koji pripadaju 210Po, ne i 214Po ili

218Po što je prije opisani slučaj u granitu.

Gentry objašnjava ovu pojavu činjenicom da 210Po ima duže vrijeme poluraspada od

druge dvije vrste polonija, što mu je dopustilo dovoljno vremena da se akumulira iz

radioaktivne otopine koja se kretala kroz drvo.

Ova pojava na taj način dodatno potvrđuje i Gentryevu teoriju o porijeklu polonijevih

haloa u granitu.

„Ako se samo jedan tip polonijevih haloa može sekundarno formirati pod najpogodnijim

prirodnim uvjetima, koja je znanstvena osnova za teoretiziranje da se sva tri tipa mogu

sekundarno formirati unutar granita?“ Pita se Gentry.

A što je s haloima 238U unutar ugljena?

Zašto oni nisu eliptični?

Pa iz jednostavnog razloga što od prodora radioaktivne vode u drvo pa do kompresije

drva ne može proći dovoljno vremena da bi se formirao kompletan uranov halo zbog vrlo

dugog vremena poluraspada urana.

Ova pojava je moguća samo kod polonija zbog kratkog vremena poluraspada koje

dopušta brzo formiranje haloa.

Ipak, polonijevi haloi se ne mogu koristiti za datiranje, budući je zbog kratkog vremena

poluraspada sav polonij već nestao iz centra haloa.

Tako da se koncentracija atoma kćeri, odnosno olova, preostala u centru eliptičnog haloa

ne može usporediti s referentnom koncentracijom atoma roditelja, odnosno polonija.

Međutim, prisutni uranovi haloi, koji bi prema ovoj logici mogli nastati samo nakon

prodora vode i kompresije drva, bi se mogli koristiti za radiodatiranje ugljena.

                                                                                                                                                                        89
 18 POLISTRATSKI FOSILI I PORIJEKLO UGLJENA

Jednostavno rečeno, prisutnost eliptičnih 210Po

haloa sugerira da se prodor vode bogate

radioaktivnim uranom dogodio u vrijeme kad je

ugljen bio drvo.

Odnos elemenata 238U - 206Pb u centru 238U

haloa koji se također nalaze u ispitivanom

ugljenu trebao bi reći vrijeme kad se taj prodor

dogodio i na taj način dati točnu dob ugljena.

Nadalje, prisutnost „dualnih“ 210Po haloa

ukazuje na kratko vrijeme koje je proteklo od

infiltracije radioaktivnih voda do kompresije

drva.

(U sredini slike, okrugli blijedi halo te eliptični

tamni unutar njega)

Gentry je ova ispitivanja starosti napravio i

rezultate objavio u časopisu Science od 15.

listopada 1976. godine, gdje, između ostalog,

zaključuje:

„ove neobične vrijednosti (odnosi se na odnos

uran-olovo) dopuštaju mogućnost da su se i

inicijalna infiltracija urana i ugljenifikacija

dogodile unutar nekoliko proteklih tisuća

godina.“

Nakon objavljenih rezultata došlo je do velikog

interesa određenih geologa te su održani i neki

kongresi vezani za ova otkrića.

Časopis Geotimes iz rujna 1978. godine

izvještava o kongresu: "Time: In Full Measure"

održanom na Louisiana State sveučilištu u

ožujku 1978. godine, sljedećim riječima: 

                                                                                                                                                                         90
18 POLISTRATSKI FOSILI I PORIJEKLO UGLJENA

„…Međutim, kako se za zalihe, iz kojih je pougljeno drvo uzeto, smatralo da potječu bar

iz doba Krede, a moguće i iz Trijasa ili Jure, omjer između 238U i 206Pb trebao je biti

nizak. Umjesto toga, neki haloi su pronađeni sa omjerom uran-olovo u rasponu od 2200

do više od 64000. Ako se omjer izotopa treba uzeti kao osnova geološkog datiranja, onda

su trenutno prihvaćena doba možda prevelika za faktor 10000, dopuštajući mogućnost da

se doba formiranja trebaju mjeriti u tisućama godina.“

Na bazi dobivenih rezultata Gentry zaključuje da su sve ispitivane naslage ugljena iz

platoa Kolorado (proteže se preko četiri američke savezne države), a koje su ranije

datirane kao 50 do 225 milijuna godina stare, u stvarnosti sve jednako stare i to samo

nekoliko tisuća godina.

Rezultati njegovih istraživanja ostaju nepobijeni do danas.

Zaprepaštenje koju su objavljeni rezultati izazvali možda najbolje opisuje profesor

Raphael G. Kazmann koji 27. siječnja 1977. piše:

„…Tišina je zaglušujuća. Mislim da se može interpretirati kao „tišina zaprepaštenja“…

Vaši rezultati neće mnogo mučiti inženjera… ali utjecaj na geološku znanost, na moguće

mijenjanje prihvaćenih pogleda na trajanje geoloških doba, osjećat će se godinama…“

Ali naravno, kako su upućeniji mogli i očekivati, ova otkrića, budući da na njih

uniformisti nisu imali i, koliko mi je poznato, još uvijek nemaju, a vjerojatno neće ni

imati, logičan odgovor, počela su se sustavno ignorirati.

Kako god bilo, porijeklo ugljena je, za onoga tko je htio slušati, postalo prilično jasno.

Ali što je s naftom, zar njeno postojanje nije dokaz za milijune godina dugačke procese? 

                                                                                                                                                                        91
 19 PORIJEKLO NAFTE 

19. Porijeklo nafte

Prevladavajuća, naravno uniformistička, teorija

o porijeklu nafte kaže da je nafta nastala

raspadom sitnih morskih biljnih i životinjskih

organizama to jest većinom planktona i algi u

procesu dugom milijune godina.

Pretvorba ogromne količine ovih životinja i

biljaka u naftu je rezultat zatrpavanja,

povećanja tlaka i povećanja temperature te,

prije toga, djelovanja anaerobnih bakterija.

Postoje i druge teorije koje kažu da nafta

nastaje iz anorganskog materijala na velikim

dubinama, ali postojanje visoko složenih

molekula unutar nafte te sastava slane vode koji

prati naftu svjedoči o organskom i morskom

porijeklu nafte.

Dokazi upućuju na to da nafta nastaje pri

određenim uvjetima od organskog materijala

bilo životinjskog bilo biljnog porijekla.

Ali pri kakvim uvjetima i, što je najvažnije,

koliko dugo taj proces pretvorbe traje?

Srećom, ne moramo se puno misliti o tome.

Slično kao i kod sinteze ugljena, postoje

objavljeni znanstveni radovi koji dokazuju

kada, kako i od čega nafta nastaje.

Istraživači tvrtke Exxon dokazali su ključnu

ulogu vode pri formiranju nafte.

Naime, u članku pod naslovom „Voda, voda

posvuda“ objavljenom 20. veljače 1993. godine

u časopisu Science News, navode se pokušaji

sinteze nafte koji nisu bili uspješni sve dok se

reaktoru s polaznim reagensima nije dodala

voda vrlo visoke temperature.

                                                                                                                                                                         92
19 PORIJEKLO NAFTE

Na kraju eksperimenta, sloj nafte je uočen kako pliva na dodanoj vodi.

Također, znanstvenici sveučilišta Oregon state otkrili su prirodni proces nastajanja nafte

u području Guam u Kalifornijskom zaljevu.

Na dubini od oko 2000 metara, znanstvenici su pronašli akumulaciju organskog

sedimenta nastalog od algi i ostalih organskih izvora. Ispod ovih naslaga nalazi se izvor

pregrijane vode koja, vjerojatno pregrijana podoceanskom magmom, izbija iz tla oceana

i prolazi kroz naslage.

Pronađeno je da interakcijom pregrijane vode i organskog sedimenta dolazi do trenutnog

formiranja nafte, „koja se ni po čemu ne razlikuje od nafte iz proizvodnih bušotina.“  

Dakle, trenutno, ne milijunima godina dugo, formiranje nafte je znanstveno dokazano.

Ovako nastala nafta je raspršena unutar oceana, ali lako je zamisliti zatvoreni sustav u

kojem bi zatrpane velike količine biomase u dodiru sa pregrijanom vodom stvorile velike

podzemne rezervoare nafte.  

                                                                                                                                                                        93
 20 TEORIJA HIDROPLOČA

20. Teorija hidroploča

Iz opisanih eksperimenata i praktičnih primjera

proizlazi da će pri određenim uvjetima, koji u

svakom slučaju uključuju vodu, od u mulju ili

sedimentu zarobljene biomase, u kratkom

vremenu nastati ili ugljen ili nafta.

Na sličan način, opet pri određenim uvjetima,

nastat će i fosilni registar kao i čitavi sustavi

strate u koje će nastali fosili biti uklopljeni.

Na osnovu postojećih znanstvenih podataka te

informacija iz Biblije, dr. Walter Brown

napravio je model velikog potopa koji

potencijalno objašnjava velike zalihe ugljena i

nafte na Zemlji.

Također objašnjava porijeklo fosilnog registra

ali i sam izgled današnjih kontinenata.

Model je nazvao teorija Hidroploča (eng. the

water plate theory

).

Brown je svoju teoriju ukratko objasnio u

razgovoru za medije:

“Na našem planetu možemo vidjeti 17 vrlo

čudnih obilježja koja se sada mogu sustavno

objasniti kao rezultat kataklizmičkog globalnog

potopa u kojem su vode eruptirale iz

podzemnih komora uz otpuštenu energiju koja

premašuje eksploziju deset milijardi

hidrogenskih bombi. Ovo objašnjenje govori

nam kako su brzo formirane najveće planine.

Objašnjava zalihe ugljena i nafte, brzo

pomicanje kontinenata, zašto na dnu oceana

postoje ogromni kanali i stotine kanjona i

vulkana. Objašnjava formiranje slojevite strate i

većine fosilnog registra. Objašnjava takozvana

ledena doba i velike kopnene kanjone, posebno

Grand Canyon.“
                                                                                                                                                                         94
20 TEORIJA HIDROPLOČA

„Pretpotopna Zemlja vjerojatno je imala jedan veliki super kontinent koji je imao bujnu

vegetaciju, mora, rijeke i manje planine.

Prema teoriji Hidroploča, pretpotopna Zemlja imala je mnogo podzemne vode, otprilike

pola količine današnjih oceana.

Ova voda nalazila se u povezanim komorama čineći sferičnu ljusku debelu otprilike pola

milje, na možda oko deset milja ispod zemljine površine.

Povećanje tlaka u podzemnim komorama razvuklo je omotač od zemljine kore, koji se

nalazio iznad njih, kao što se balon razvlači kad se tlak unutar njega povećava.

Pucanje kore počelo je mikroskopskom pukotinom koja je rasla u oba smjera brzinom

oko tri milje u sekundi.

Slijedeći put najmanjeg otpora okružila je globus za otprilike dva sata.

Kako se pukotina širila oko svijeta, omotač od zemljine kore rastvorio se poput

poderotine u nategnutoj odjeći.

Podzemna voda je bila pod ogromnim tlakom zbog težine deset milja kamena koji ju je

pritiskao, tako da je voda nasilno eksplodirala kroz pukotinu. 

Proračuni pokazuju da su duž čitave ove pukotine, koja je okruživala svijet, fontane vode

izbijale supersoničnom brzinom preko dvadeset milja visoko u atmosferu.

                                                                                                                                                                        95
20 TEORIJA HIDROPLOČA

Raspršena voda iz ovih enormnih fontana proizvela je divlje pljuskove kakve Zemlja

nikad nije iskusila prije ili poslije.  

Biblija navodi da su se svi izvori bezdana otvorili u isti dan i opisuje ove događaje koji

su se dogodili prije otprilike četiri i pol tisuće godina, a koje sada možemo znanstveno

povezati u uzročno-posljedični redoslijed kao teoriju vodenih ploča.

Izvori bezdana i razvijena vodena para proizveli su divlje pljuskove.

Dio vode koji je izbačen visoko iznad hladne stratosfere zaledio se u pothlađene kristale

leda i proizveo masivne ledene kiše koje su zatrpale, ugušile i trenutno zaledile mnoge

životinje.

Fontane pod visokim tlakom erodirale su stijene s obje strane pukotine i čak izbacile

vapneni sadržaj mnogih pretpotopnih mora.

Ogromni volumen sedimenta istaložio se iz ove muljevite vode po čitavoj Zemlji.

Ovi sedimenti su zarobljavali i zatrpavali životinje i biljke formirajući tako fosilni

registar.

Poplave su iščupale vegetaciju noseći je u regije gdje se akumulirala, brzo postajući

ugljen i nafta preko procesa koje danas možemo duplicirati u laboratoriju.

Eksperimenti pokazuju da je, kako ju je erozija širila, pukotina postala toliko široka da se

komprimirani kamen, koji se nalazio ispod podzemnih komora, izdigao prema gore

stvarajući tako srednje-oceanski greben koji okružuje zemlju kao vez na bejzbol loptici.  

Kontinentalne ploče, „Hidroploče“, još uvijek s podmazujućom vodom ispod sebe,

otklizale su nizbrdo s rastućeg srednje-atlantskog grebena.

                                                                                                                                                                        96
20 TEORIJA HIDROPLOČA

Nakon toga su masivne kontinentalne ploče polako ubrzavale dostižući brzinu od 45

milja na sat. Nailaženjem na otpor ploče su se komprimirale, zdrobile, zadebljale i savile.

Dijelovi Hidroploča koji su se savili prema gore formirali su planine, a oni koji su se

savili prema dolje, oceanske brazde. Zbog toga su ove formacije uglavnom paralelne s

oceanskim grebenom s kojeg su skliznule.

Otklizavanjem s oceanskih grebenova, hidroploče su otvorile vrlo duboka oceanska dna

u koja su se potopne vode povukle.

Sve kontinentalne udoline ostale su do ruba zapunjene vodom čineći mnoga post

potopna jezera. Svako jezero koje je raslo zbog kiša ili drenaže s viših uzvisina, prelilo

se preko ruba svog prstena, na najnižoj točki prstena. To je erodiralo mali usjek u prstenu

tako dozvoljavajući da još više vode proteče tim putem, još većom brzinom, kopajući sve

dublji usjek kroz svježe deponirani potopni sediment.

Ovaj proces se ubrzavao dok sva voda iz jezera nije iskopala vrlo duboki kanal tako

formirajući kanjon. Najveći od ovih bio je Grand Kanjon…“

Brown, kako je vidljivo, nije uključio postojanje atmosferskog vodenog omotača u svoju

teoriju. Drugi opet jesu.

Pronalaženjem dodatnih informacija i dokaza, znanstveno gledano, teorije će se

zasigurno, manje ili više mijenjati sve dok se ne dođe, ako je to znanstveno moguće, do

potpune spoznaje o karakteristikama pretpotopne zemlje i njenog stanovništva. 

                                                                                                                                                                        97
  21 TAJNA SKRIVENA U KAMENU

21. Tajna skrivena u kamenu

Već se desecima, čak i stotinama godina, u

znanstvenim krugovima raspravlja i ne dolazi

do zaključka, kako su u stvari izgrađene

egipatske piramide i ostale misteriozne

monolitne građevine drevnog svijeta.

Postoje mnogobrojne teorije o načinu izrade

građevina i predmeta iz tog doba i bilo bi ih

teško sve samo spomenuti ili pobrojati. Ipak,

sve te teorije može se svesti pod četiri glavne

kategorije:

1. Monolitne građevine drevnog svijeta su

izgrađene klesanjem kamena s tada dostupnim,

primitivnim alatima.

2. Određene skupine ili pojedinci iz tadašnjih

civilizacija su poznavali tehnologiju kemijskog

stvaranja i/ili fizikalnog oblikovanja kamena

koju današnja civilizacija ne poznaje ili ne

poznaje dovoljno dobro.

3. Te građevine nisu gradili ljudi

4. Kamen koji se koristio za tadašnje građevine

nije bio istih karakteristika kao današnji.

Prva kategorija je najzastupljenija u

znanstvenim arheološkim krugovima, i to

usprkos činjenici da za neke građevine i

predmete klesanje nije ni približno najlogičniji

odgovor. Najočitiji primjer su ogromni kameni

zidovi u blizini grada Cusco u državi Peru.

Radi se zidovima napravljenima od više vrsta

kamena, najčešće vapnenca, ali i izuzetno

tvrdih minerala kao što su andesit i granit.

Takav materijal je izuzetno težak za obradu,

posebno s primitivnim alatom kojeg su tadašnji

graditelji navodno koristili.

                                                                                                                                                                         98
21 TAJNA SKRIVENA U KAMENU

Ipak, kameni blokovi ogromne mase su obrađeni na način da se gotovo savršeno

uklapaju jedni u druge.

Teško je zamisliti da bi netko dizao i spuštao kamen, težak desetine, a u nekim

slučajevima i stotine tona, na zid i sa zida sve dok ne bi bio tako savršeno isklesan da se

savršeno uklapa u kamen ispod i do njega.

Toliko savršeno isklesan da se između dva kamena ne može provući žilet.

Zašto bi netko radio zidove nepravilnog oblika od ogromnih kamenja nepravilnog oblika

s gotovo savršenim spojevima između njih?

Zašto onda čitav zid nije ujednačen i savršen?

Veliki broj arheologa uočio je da oblik kamena te tragovi obrade na velikom broju

građevina ukazuje, koliko god to bilo nevjerojatno, na moguće duktilno ponašanje

kamena prilikom obrade.

Kako je to moguće?

Kamen vapnenac da je rastezljiv?

Poznato je da se vapnenac zagrijavanjem ne mekša nego pretvara u živo vapno koje je

krhko i puca.

Kako su onda graditelji mekšali kamen?

                                                                                                                                                                        99
21 TAJNA SKRIVENA U KAMENU

Slična pitanja se mogu postaviti i vezano za predmete iz starog egipatskog kraljevstva.

Samo ispod Djoserove stepenaste piramide pronađeno je preko 30000 komada lončarije

izrađene od iznimno tvrdih minerala, kao što su diorit i bazalt.

Vaze i lonci na kojima se ne mogu uočiti tragovi alata, a izrađeni su od minerala koji su

tvrđi od željeza. Malo čudno, zar ne?

Misterij predstavljaju i neki sarkofazi iz piramida i doline kraljeva čije su dimenzije

navodno veće od ulaznih vrata kroz koja su, opet navodno, uneseni u te prostore.

Također, ako uzmemo u obzir predaju vezanu za izgradnju egipatskih piramida dolazimo

do toga da je velika Keopsova piramida izgrađena u roku 20 godina što je jako kratko

vrijeme ako se uzme u obzir količina korištenog materijala.

Sama masa pojedinih kamenih blokova, od kojih su neki teški i preko 60 tona, postavlja

dodatna pitanja u vezi ispravnosti postavljenih teorija izgradnje piramida.

Nepostojeće logično objašnjenje kako su piramide u stvari izgrađene, nedostatak

ostataka od obrade ogromne količine kamenih blokova, nepodudaranje kvalitete

vapnenca iz obližnjih kamenoloma s kamenim blokovima iz piramide, te vlastiti

eksperimentalni rad s alumosilikatnim vezivima naveli su francuskog kemičara Josepha

Davidovitza na osmišljavanje teorije izgradnje velike piramide.

                                                                                                                                                                       100
21 TAJNA SKRIVENA U KAMENU

Prema toj teoriji piramide nisu građene od prirodnog nego od umjetnog kamena.

Prema Davidovitzu kameni blokovi su izlijevani „In situ“ od mješavine laporovitog

vapnenca, natrona i vapna.

Kemijsku reakciju nastajanja ovakvog kamenja nazvao je geopolimerizacija.

Treba naglasiti da je Davidovitz dokazao da se na ovaj način može dobiti umjetni kamen.

Njegova istraživanja pokrenula su čitavo novo područje u kemiji veziva koje se danas

naziva geopolimeri.

Davidovitz je ustvrdio da su se ovi materijali, koje su stari Egipćani navodno poznavali

mnogo bolje nego moderna znanost, koristili za izradu svih misteriozno izgrađenih

objekata ili predmeta u starom kraljevstvu.

Tijekom srednjeg i novog egipatskog kraljevstva, prema Davidovitzu, ovo znanje je

izgubljeno, a Egipćani su u vrijeme ovih mlađih kraljevstava kamen obrađivali isključivo

klesanjem.

Dali su na ovaj način građene piramide, a možda i peruanski zidovi, ostaje upitno, ali

jasno je da se radi o teoriji koja bi spadala pod drugu gore navedenu kategoriju.

U istu kategoriju bi spadale teorije prema kojima je su ove građevine ostatci

pretpotopnog svijeta, a izgrađene su od strane tadašnje globalne civilizacije ili dijela iste

koja je posjedovala danas znanstvenicima nepoznata znanja.

                                                                                                                                                                       101
21 TAJNA SKRIVENA U KAMENU

U prilog ovim teorijama, uz neobjašnjivo kvalitetne spojeve kamenja iznimno velike

mase, govori i gotovo identičan način slaganja ovih kamenja u građevinama prisutnim na

različitim kontinentima.

Jako sličan način gradnje kao i geometrijski raspored velikih megalitskih građevina na

Zemlji, uočen od strane nekih istraživača, ukazuje na mogućnost da su ove građevine

građene od strane iste globalne civilizacije.

Dakle, ako je znanje o ovom načinu gradnje bilo globalno rasprostranjeno, a prema

dostupnim dokazima lako je zaključiti da jest, i ako uzmemo u obzir činjenicu da je to

znanje potpuno nestalo, onda je nameće zaključak da je čitava civilizacija koja je

posjedovala to znanje – nestala. 

Ogromna masa ovog kamenja, koja je tolika da bi i moderna mašinerija imala velikih

problema s njom, ukazuje i na mogućnost da ga nisu izgrađivali "obični" ljudi.

Pod treću kategoriju spada teorija da je ove građevine izgradila rasa divova, potomaka

palih anđela i ljudskih žena (prema knjizi postanka 6. i zapisima blažene Katarine

Emmerich), koja je naseljavala pretpotopnu zemlju, a i neke krajeve zemlje i nakon

potopa. Iako ovo za mnoge zvuči kao bajka, postojanje divova je povijesna činjenica

koju se pošto poto želi sakriti, a teorija da su baš oni odgovorni za neke megalitne

građevine je nesumnjivo moguća. 

Građevine su kasnije ljudske civilizacije zatekle napuštene i koristile za svrhe za koje

ove možda i nisu originalno zamišljene.

                                                                                                                                                                       102
21 TAJNA SKRIVENA U KAMENU

A kakva bi bila teorija iz četvrte kategorije?

Kako je već spomenuto, veliki broj kamenih blokova i predmeta izgleda ili na sebi ima

tragove koji ukazuju na moguću rastezljivost ili tecivost kamenja prilikom obrade. Opet,

kemijski i strukturno gledano, predmetno kamenje ni po čemu ne odstupa od prirodnog

kamenja kojemu se nikako ne mogu pripisati takva svojstva.

Mada se neke vrste materijala, sličnih karakteristika, ali ne i istovjetne prirodnom

kamenju, mogu sintetizirati navedenom tehnologijom geopolimera, teško da se tom

tehnologijom može objasniti izrada predmeta od gotovo svake poznate vrste minerala.

Iako se geopolimeri proučavaju dugi niz godina, takav nivo tehnologije koji bi omogućio

dupliciranje predmeta i građevina starog svijeta ni približno nije na vidiku.

Ipak, svi dokazi stidljivo sugeriraju da su ove građevine najvjerojatnije izlivene „in situ“.

Kako je već navedeno, prilikom istraživanja predmeta i građevina starog Egipta,

Davidovitz je ustvrdio da su Egipćani poznavali tehnike izrade spornih predmeta i

građevina samo u razdoblju starog kraljevstva.

Nakon toga, on tvrdi, znanje je nestalo.

Realno gledano, prilično je teško zamisliti da bi neko znanje tako naglo i potpuno

nestalo.

Veliki broj spornih predmeta i količina materijala korištena za izgradnju ogromnih

megalitskih građevina definitivno ukazuje na činjenicu da je to znanje, ako je postojalo,

moralo biti poznato velikom broju tadašnjih stanovnika Egipta.

                                                                                                                                                                       103
21 TAJNA SKRIVENA U KAMENU

Čak i da su svi profesionalni graditelji i/ili svećenici starog svijeta, koji su prema

Davidovitzu navodno bili nositelji tog znanja, odjednom pobijeni i njihove ustanove u

kojima su znanje prenosili uništene, ipak bi barem dio tog znanja morao ostati u narodu,

budući su obični radnici definitivno sudjelovali u izradi tih predmeta i građevina, a da bi

radili na njima morali su i poznavati tehnologiju.

Paralela se može povući sa sadašnjim stanjem tehnologije u proizvodnji građevinskog

materijala.

Naime, čak i kad bi nestali svi inženjeri zaduženi za proizvodnju cementa i sva pisana

teorija proizvodnje cementa nekako bila uništena, znanje o  proizvodnji sigurno ne bi

bilo uništeno zbog ogromnog broja radnika koji rade direktno u proizvodnji cementa i

bez velikog teoretskog kemijskog znanja definitivno znaju komponente koje treba

pomiješati i način kako se treba „ispeći“ smjesa da bi se dobio cementni klinker i sam

cement.

Dakle, znanje bi moralo ostati u narodu.

Odnosno, da bi nestalo znanje koje je očigledno bilo široko rasprostranjeno, trebalo je

doći do potpunog uništenja civilizacije koja je to znanje posjedovala.

Identični zaključci se mogu primijeniti i na gore opisane građevine iz južne Amerike.

                                                                                                                                                                       104
21 TAJNA SKRIVENA U KAMENU

Ako se ovako postave stvari tada proizlaze dva moguća logična objašnjenja za postojanje

ovih predmeta i građevina.

Prvo bi bilo da civilizacije kojima je pripisana izrada spornih predmeta i građevina uopće

nije zaslužna za njihovu izradu, nego su ti predmeti i građevine u stvari ostaci neke

davno nestale civilizacije ili rase divova koju spominje Biblija .

Drugo objašnjenje je da je samo u jednom razdoblju povijesti bilo moguće izrađivati ove

predmete i građevine na opisani način jer je samo u tom razdoblju povijesti bio dostupan

materijal koji je omogućavao takvu izradu.

Bilo koje od ova dva objašnjenja bi u stvari potvrdilo biblijski narativ. 

Nestanak tehnološki napredne civilizacije bi uupućivao na potop a sam dokaz postojanja

rase divova bi potvrdio biblijski narativ, dok bi drugo navedeno objašnjenje spadalo u

četvrtu kategoriju teorija i opet potvrdilo potop. 

Ova teorija, u stvari, kaže da su ove građevine direktna posljedica velikog potopa. 

Kako je već ranije opisano, veliki potop uzrokovao je nastajanje enormnih količina

sedimentnog materijala, ali i drugih vrsta materijala koji su bili posljedica tih

katastrofalnih događaja, a koji danas ne postoje u obliku u kojem su postojali neposredno

nakon tih događaja.

Prema ovoj teoriji, novonastale naslage sedimenta nisu odmah postale čvrste nego su bile

glinovite, a očvrsnule su u današnji kamen tijekom vremena. 

                                                                                                                                                                       105
21 TAJNA SKRIVENA U KAMENU

Formacija kamena u blizini Cusca, a koja je izuzetne čvrstoće, je toliko glatka da je njen

nastanak neobjašnjiv prihvaćenim geološkim teorijama.

Kamen izgleda kao da ga je netko istisnuo iz tube, nešto poput zubne paste.

Da bi se kamen mogao istisnuti poput zubne paste morao bi imati i karakteristike zubne

paste.

Dakle u trenutku nastajanja nije mogao biti rastaljen u obliku lave jer bi tada imao i

standardan oblik vulkanskog kamenja, a on nikad nije ovakav.

Postojanje ovakvih i sličnih prirodnih formacija i to baš u blizini spornih građevina teško

da je slučajnost.

                                                                                                                                                                       106
21 TAJNA SKRIVENA U KAMENU

Primjer koji ukazuje na moguću povijesno manju tvrdoću granita od sadašnje, a time i na

sporo stvrdnjavanje stijena, predstavlja i nedovršeni obelisk iz Asuana u Egiptu.

Za obelisk se pretpostavlja da je star oko 3500 godina.

Ono što je kod obeliska čudno su tragovi koji upućuju na način na koji se obelisk

pokušalo izdvojiti iz stijene.

Tragovi su široke pruge koje više upućuju na to da je kamen „greban“ a ne klesan iz

stijene.

Arheolozi pretpostavljaju da su za „klesanje“ korišteni primitivni alati, odnosno udarači

napravljeni od dolerita.

Ovo bi bilo moguće samo uz pretpostavku da se radi o mekom kamenu, ne o granitu.

Ali budući da se zaista radi o granitu, teorija o doleritnim udaračima je teško izvediva u

praksi.

Jedno od logičnih objašnjenja je već navedena manja tvrdoća granita u tom razdoblju

povijesti.

                                                                                                                                                                       107
21 TAJNA SKRIVENA U KAMENU

Postoji veliki broj fenomena koji upućuju na to da kamen korišten od strane civilizacija

koje su živjele u razdoblju neposredno nakon velikog potopa nije bio istovjetan

današnjem.

Meki kamen bi bio direktna posljedica velikog potopa, ali i još jedan mogući dokaz da se

isti dogodio.

U svakom slučaju na vama je da razmislite koja od ovih teorija je najlogičnija.

Dali su misteriozne građevine i predmeti iz povijesti klesani primitivnom tehnologijom u

kamenu današnje tvrdoće kako kažu mainstream sekularni arheolozi i prva kategorija

teorija ili su klesani nepoznatim načinom od strane "čudnih" ljudi ili u drugačijem

kamenu od današnjeg kako kažu ovdje spomenute teorije druge, treće i četvrte

kategorije.

Ako je točna bar jedna ili pak, što je i najvjerojatnija opcija, kombinacija više teorija iz

zadnjih kategorija, onda sve teorije i postulati današnje arheološke znanosti padaju u

vodu, a s njima posljedično i uniformatizam.  

Sa druge strane točnost jedne ili više ovih teorija učinilo bi ove građevine dodatnom

potvrdom literalnosti biblijskog narativa i posljedično mlade, tisuće, ne milijune godina

stare Zemlje.

                                                                                                                                                                       108
  22 O PRETHODNIM POGLAVLJIMA

22. O prethodnim poglavljima

Iz opisanog u prethodnim poglavljima postaje

vrlo jasno da za, sada prevladavajuću,

uniformističko-evolucijski usmjerenu znanost,

ne samo da ne postoje dokazi u geologiji,

paleontologiji kao ni arheologiji, nego da

dokazi, kada ih se pronađe, neutralnog

promatrača upućuju na zaključke upravo

suprotne onima koje su, gledajući u iste

podatke, odnosno ignorirajući ih, izvukli

uniformisti.

Vidljivo je da je na djelu sustavno korištenje

dokazano netočnih kvaziznanstvenih metoda te

neobjektivna interpretacija rezultata istraživanja

dobivenih tim i takvim metodama, a sve u

svrhu „dokazivanja“ uniformatističkih pogleda

na život.

Čak i kad objavljeni rezultati istraživanja

očigledno govore protiv uvriježenih

uniformističkih teorija, iste se na silu pokušava

pošto-poto uklopiti u njih.

Ignoriranje znanstvenika drugačijeg pogleda na

prirodu stvari i uvriježena praksa namjernog ne

objavljivanja daljnjih rezultata istraživanja

znanstvenika čiji prethodni radovi govore

protivno uniformatizmu su uobičajena praksa.  

Na žalost, indoktrinacija stanovništva Zemlje,

posebno djece i mladih, favoriziranjem

nerealnih uniformističkih teorija, odnosno

krivom interpretacijom informacija dobivenih

znanstvenim istraživanjima, nisu tipična samo

za navedene grane znanosti.

O tome više riječi u sljedećim poglavljima.

                                                                                                                                                                        109
  23 VJEROJATNOST ŽIVOTA NA ZEMLJI

23. Vjerojatnost života na zemlji

Kako je rečeno, uniformisti drže da je život

nastao iz „prajuhe“ odnosno iz gomile

kemikalija koja je bila dio praoceana koji se

nalazio na drevnoj, par milijardi godina starom,

planetu Zemlji.

Navodno je munja udarila u tu prajuhu i

kemikalije su se slučajnim kemijskim

reakcijama poslagale u spojeve koji su

„oživjeli“, odnosno, posložile su se u spojeve

koji čine osnovu građe živih bića;

aminokiseline, proteine, enzime i dr.

Dakle, razvoj života predstavljao bi nakupljanje

različitih molekula da bi se formirali

kompleksni oblici višeg stupnja organizacije.

Gledano na ovaj način, razvoj života prema

uniformatizmu zahtjeva da materija spontano

teži od manje uređenih struktura prema više

uređenim strukturama.

Ova pretpostavka direktno krši drugi zakon

termodinamike koji postulira upravo suprotno.

Dr. W.H. Thorp professor na sveučilištu

Cambridge napisao je o tome:

„Vjerojatnost da je život nastao slučajno je

fantastično nevjerojatna. Spontano formiranje

života narušava drugi zakon termodinamike

koji postulira da svi zatvoreni fizikalni sustavi,

kao što je Zemlja, teže ka stanju maksimalne

nesređenosti.“

Ipak provjerimo ovu teoriju iz čisto

znanstvenog kuta koristeći zaista nepogrešive

znanstvene metode – matematičko statističke.

                                                                                                                                                                        110
23 VJEROJATNOST ŽIVOTA NA ZEMLJI

Statistika se definira kao znanost prikupljanja, analiziranja, predstavljanja i interpretacije

podataka. Matematička osnova statistike je teorija ili zakon vjerojatnosti. Zakoni

vjerojatnosti se u svakom slučaju mogu direktno primijeniti na ispitivanje mogućnosti

slučajnog nastanka života.

Kako oni funkcioniraju? Uzmimo jednostavan primjer.

Uzmimo da tražimo šifru za vrata od trezora banke. Mehanizam koji otvara vrata se

sastoji od 4 brojčanika na svakom od kojih može biti broj od 0 do 9.

Dakle imamo slijedeći slučaj:

Kod odabira moguće šifre, biramo određene brojeve na svakom brojčaniku da bi dobili

moguću šifru, npr:

Vidimo da je najveći četveroznamenkasti broj koji se može formirati 9999, odnosno

toliko mogućih kombinacija postoji.

Ali budući da brojčanici mogu ispisati i broj 0000 imamo točno 10000 mogućih

kombinacija.

Drugi način na koji možemo izračunati broj mogućih kombinacija je da uzmemo broj

mogućih kombinacija na jednom brojčaniku, imamo dakle brojeve od 0 do 9 odnosno 10

kombinacija, i podignemo taj broj kombinacija na onoliku potenciju koliko brojčanika

imamo.

Dakle, 10 kombinacija po brojčaniku na potenciju od 4 brojčanika, odnosno:

10^4 ili 10000 kombinacija.

                                                                                                                                                                       111
23 VJEROJATNOST ŽIVOTA NA ZEMLJI

Zamislimo sada da lopov pokušava provaliti u trezor. Vjerojatnost da će nasumce

pogoditi šifru je 1:broj mogućih kombinacija, tj. 1:10000.

Zamislimo sada da mehanizam ima pet brojčanika;

Broj mogućih kombinacija je sada 10^5 odnosno 100000, a vjerojatnost pogađanja

kombinacije nasumce je 1:100000.

Važno je istaknuti da, prema uvriježenom pravilu kod matematičara, ukoliko postoji

10^50 mogućih kombinacija, vjerojatnost pogađanja se smatra nemogućom.

Provjerimo sada statistički vjerojatnost da će samo jedan jedini protein nasumično nastati

iz navedene prajuhe.

Proteini su velike biomolekule koje se sastoje od jednog ili više lanaca aminokiselina.

Proteini obavljaju veliki broj funkcija u organizmu živih bića.

Služe kao katalizatori metabolizma, repliciraju DNK, odgovaraju na stimulanse,

transportiraju molekule…

Postoji veliki broj različitih proteina koji se jedan od drugog razlikuju primarno po

poretku aminokiselina u lancima.

Postoji 20 vrsta „standardnih“ aminokiselina koje čine osnovne gradbene blokove

proteina i sve su lijevi izomeri.

                                                                                                                                                                       112
23 VJEROJATNOST ŽIVOTA NA ZEMLJI

Pogledajmo kolika je vjerojatnost da se ove aminokiseline nasumično poslože u protein

slično kao na prethodnoj slici.

Svaka od prikazanih kuglica predstavlja 1 aminokiselinu u proteinu sa slike koji se tako

sastoji od 12 aminokiselina.

Na mjesto svake od prikazanih kuglica mora se ugraditi točno određena aminokiselina da

bi dobili željeni protein.

Dakle, imamo 20 vrsta aminokiselina i 12 mjesta na koja može doći samo točno

određena vrsta.

Vjerojatnost da se aminokiseline slučajno pravilno poslože je dakle 1:20^12, odnosno

1: 4 096 000 000 000 000

Znamo da prosječni proteini, i to oni skromnijeg broja aminokiselina, imaju preko 200

aminokiselina u lancu.

Pa uzmimo za primjer jedan skroman protein od 150 aminokiselina u lancu.

Vjerojatnost da se aminokiseline slučajno poslože u taj izabrani protein iznosi

1:20^150, odnosno…za toliko veliki broj nećemo trošiti papir.

Dr. Douglas Axe, sa sveučilišta Cambridge, izračunao je vjerojatnost nastajanja

funkcionalnih sekvenci aminokiselina (odnosno proteina) u odnosu na sve

nefunkcionalne kombinacije aminokiselina koje mogu nastati.

Radio je na primjeru proteina s 150 aminokiselina u lancu.

Treba naglasiti da je, za sada, poznato oko 70000 vrsta funkcionalnih proteina.

Pronašao je da je ta vjerojatnost slaganja pravih aminokiselina iznosi 1:10^74. Znači za

svaki funkcionalni trebalo bi nastati 10^74 nefunkcionalnih.

Ali tu ne staje problem.

Postoje i dodatne zapreke.

                                                                                                                                                                       113
23 VJEROJATNOST ŽIVOTA NA ZEMLJI

Ako se uzme u obzir da za vezanje dviju aminokiselina u lanac proteina, sve

aminokiseline moraju slučajno formirati peptidnu vezu (-CO-NH-) sa susjednom

aminokiselinom u lancu, što za lanac od 150 aminokiselina daje vjerojatnost od 10^45.

Nadalje, sve ove aminokiseline moraju biti lijevi optički izomeri (a ne desni), što također

daje vjerojatnost od 10^45.  

Ukupna vjerojatnost nastanka funkcionalnog proteina između nefunkcionalnih tako

iznosi 10^74x10^45x10^45 = 10^164

Ako vam taj broj ne predstavlja puno, onda će vam njegovu veličinu približiti podatak da

znanstvenici smatraju da u vidljivom dijelu svemira postoji ukupno oko 10^80

elementarnih čestica (elektrona, protona, neutrona…)

Suočeni s ovim brojevima evolucionisti imaju dogmu: „sve se može dogoditi ako ima

dovoljno vremena“.

Pa da vidimo koliko je to vremena potrebno da se jedan funkcionalni protein slučajno

formira.

Opet uzmimo protein s lancem od 150 aminokiselina iz prethodnog primjera.

Budimo velikodušni i recimo da za formiranje kompletnog lanca treba samo 1 sekunda.

Neka su sve potrebne aminokiseline su prisutne u ogromnom broju i svi uvjeti idealni za

kemijsku reakciju sinteze proteina.

Vidjeli smo da je vjerojatnost sinteze bilo kojeg funkcionalnog proteina 1:10^164

Ako za sintezu jednog proteina treba 1 sekunda, prosječno vrijeme sinteze funkcionalnog

proteina između svih nefunkcionalnih će biti 10^164 sekundi.

Uzmimo, prema znanstvenicima, sve naseljive planete u svemiru.

U stvari uzmimo sve planete u svemiru da budemo sigurni.

Znanstvenici kažu planeta ima ukupno oko 10^24 u vidljivom svemiru.

Uzmimo da su čitavi planeti formirani samo od aminokiselina i da su prosječno svi teški

kao zemlja.

Ukupni broj atoma na zemlji je procijenjen na oko 10^50.

Recimo da to nisu atomi nego aminokiseline, da budemo još sigurniji.

Podijelimo sada taj broj aminokiselina s 150 da dobijemo maksimalni broj proteina s 150

aminokiselina u lancu koji možemo imati.

10^50/150= 6,6x10^47

Sada taj broj pomnožimo s ukupnim pretpostavljenim brojem planeta u svemiru:

6.6x10^47x10^24= 6.6x10^71

Dakle, dobili smo maksimalni (uvelike pretjerani) ukupni broj proteina s lancem od 150

aminokiselina u svemiru.

                                                                                                                                                                       114
23 VJEROJATNOST ŽIVOTA NA ZEMLJI

Sada zamislimo da svake sekunde nastaje toliki broj novih proteina u svemiru, odnosno

svake sekunde imamo toliki broj pokušaja da se formira funkcionalni protein.

Koliko sekundi bi onda bilo potrebno da dobijemo samo jedan jedini funkcionalni

protein?

Jednostavno, podijelimo vjerojatnost nastajanja funkcionalnog proteina, odnosno broj

sekunda potreban da on nastane, s brojem pokušaja u sekundi koji smo maloprije

izračunali.

Imamo dakle:

10^164 / 6.6 x 10^71 = 1,5 x 10^92

Dakle, potrebno nam je 1,5 x 10^92 sekundi da bi nastao jedan funkcionalni protein od

150 aminokiselina u slučaju da sve aminokiseline u svemiru svake sekunde formiraju

maksimalni mogući broj različitih proteina s istom dužinom lanca.

Ako uzmemo da je ukupno (izmišljeno) vrijeme proteklo od velikog praska, prema

znanstvenicima, oko 15 milijardi godina, odnosno manje od 10^18 sekundi vidimo da ni

u kom slučaju nema dovoljno vremena da bi se slučajno formirao jedan jedini, samo

jedan jedini protein.

Statistika je neumoljiva, vjerojatnost da nastane jedan obični protein slučajnim

kemijskim reakcijama se može matematički izraziti jednom riječju – nemoguće, ili kako

bi vjerojatnost slučajnog nastanka života opisao jedan od najcjenjenijih matematičara

svijeta Sir Fred Hoyle:

„…kao da tornado prođe kroz smetlište puno avionskih dijelova i iza sebe ostavi potpuno

za let ispravan Boeing 747.“

                                                                                                                                                                       115
  24 NESMANJIVA KOMPLEKSNOST

24. Nesmanjiva kompleksnost

Što ako bi ipak, mimo svih statističkih izgleda,

jedan funkcionalni protein nastao na bilo kojem

od planeta u svemiru, recimo Zemlji, dali bi to

značilo početak života?

Ni u kom slučaju.

Imali bi samo beživotni lanac aminokiselina.

Najjednostavnije žive stanice imaju preko 300

proteina, ali oni su samo dio stanice.

Što je stanica?

Stanica predstavlja osnovnu biološku

funkcionalnu jedinicu svih poznatih živih bića.

U trenutku kada se pojavila teorija evolucije i

tijekom 19. stoljeća, znanstvenici su mislili da

je stanica samo običan mjehurić protoplazme

koji nije teško objasniti.

Ali sredinom 20. stoljeća znanje o prirodi

stanice je naglo naraslo.

Moderna tehnologija otkrila je čitav

mikroskopski svijet unutar stanice.

Tako kompleksan mikroskopski svijet kakav

zagovornici teorije evolucije u 19. stoljeću nisu

mogli ni početi zamišljati.

Osim kompleksnih molekula;  kompleksnih

ugljikohidrata, nukleinskih kiselina, DNK i

RNK, lipida, čitavog raspona različitih

kemikalija koji zajedno funkcioniraju, unutar

stanice pronađeni su pravi mikroskopski

strojevi.

Pravi strojevi sastavljeni od makromolekula i

uvezani u čitave funkcionalne mreže

korištenjem ničega osim samih atoma i

energije.

                                                                                                                                                                        116
24 NESMANJIVA KOMPLEKSNOST

Što su u stvari molekularni strojevi:

Pojednostavljeno, radi se o pravim malim strojevima sastavljenim od molekula koji

obavljaju određene fizičke poslove unutar žive stanice.

Primjer jednog takvog stroja je bakterijski flagelum, odnosno pravi minijaturni motor

sastavljen od proteina koji se okreće brzinom od 100000 okretaja u minuti.

I to je samo jedan primjer.

Ovakvih izrazito kompliciranih malih strojeva ima, unutar stanice, na tisuće, od kojih

neki obavljaju nevjerojatno komplicirane zadatke.

Čak kad bi i slučajno mogao nastati u prirodi, jedan usamljeni molekularni stroj ne znači

ništa, morate imati proizvedene sve molekularne strojeve odjednom.

Čak i to nije dovoljno da bi imali živu tvar. Svi ti molekularni strojevi moraju se dovesti

unutar jedne membranom ograđene stanice.

I to ne jedan po jedan jer ovi strojevi mogu funkcionirati samo zajedno u zaokruženom

procesu.

Strojevi moraju biti prisutni svi u isto vrijeme u istom ograničenom prostoru. Svaki od

ovih strojeva mora imati točno određene molekule na točno određenom mjestu da bi stroj

nastao.

Ako jedna molekula fali, stroj neće nastati.

                                                                                                                                                                       117
24 NESMANJIVA KOMPLEKSNOST

Dakle, sve makromolekule se moraju posložiti na pravo mjesto u pravo vrijeme da bi

uzajamnom interakcijom formirale mikrostroj koji ima točno određeni zadatak unutar

stanice i koji obavlja u točno određenom trenutku. Ako jedna molekula nije na pravom

mjestu ništa od navedenog ne funkcionira. Primjer pravog "molekularnog motora" je

bakterijski bič (slike).

                                                                                                                                                                       118
24 NESMANJIVA KOMPLEKSNOST

U ovome je bit nesmanjive kompleksnosti.

Mnogi znanstvenici ovu činjenicu, odnosno postojanje mikrostrojeva nesmanjive

kompleksnosti, uzimaju kao dostatan dokaz za pobijanje teorije evolucije.

Sam Charles Darwin je napisao:

„Ako bi se moglo demonstrirati da je postojao bilo koji kompleksni organ za koji ne

postoji mogućnost da se mogao formirati preko brojnih, sukcesivnih, malih promjena,

moja teorija bi se apsolutno raspala.“

Vidimo da je za raspad teorije dovoljan, ne kompleksan organ, nego samo mali dio žive

stanice.

Jer, kako bi kompleksan stroj koji ne dopušta da mu fali bilo koja molekula mogao

nastati evolucijom?

Iz čega?

Iz manje kompleksnog stroja?

Vidimo da taj manje kompleksan stroj ne bi funkcionirao.

Onda kako? 

Zašto bi se obične kemikalije uopće posložile da formiraju jedan kompleksan stroj?

Zar kemikalije imaju razum?

A, ako kemikalije nemaju razum, onda, tko im je naredio da se poslože u mikrostroj?

Odgovor se nameće sam po sebi.

Profesor biologije sa sveučilišta Leigh, Michael Behe reče:

„Rezultat ovih kumulativnih napora da bi se istražila stanica, da bi se istražio život na

molekularnom nivou, je glasan, jasan, probadajući urlik: „Dizajn“. Rezultat je tako

nedvosmislen i tako značajan da se mora pozicionirati kao jedno od najvažnijih

dostignuća u povijesti znanosti.“

                                                                                                                                                                       119
  25 INFORMACIJE I DNK

25. Informacije i DNK

Prema definiciji Deoksiribonukleinska kiselina

(DNK) predstavlja lanac organskih molekula

koji sadrži genetske upute koje se koriste za

rast, razvoj, funkcioniranje i razmnožavanje

svih poznatih živih organizama.  

Uz RNK, proteine, lipide i kompleksne

ugljikohidrate predstavlja jedan od četiri glavna

tipa makromolekula koje su esencijalne za

svaki poznati oblik života.

Kako je vidljivo iz same definicije, DNK sadrži

upute, odnosno informacije.

Što je to informacija?

Prema definiciji, informacija je komunikacija ili

prijem znanja ili inteligencije, odnosno  znanje

dobiveno kroz istraživanje, proučavanje ili

instrukcije.

Može li komunikacija i primanje znanja i

inteligencije, kako kaže definicija, biti osobina

materije?

Posjeduje li kemikalija znanje i inteligenciju?

Može li jedna kemikalija istraživati ili

proučavati bilo što?

Profesor Wernet Gitt s Njemačkog Federalnog

Instituta za Fiziku i Tehnologiju po tom pitanju

kaže:

„Ne postoji prirodni zakon preko kojega

materija može stvoriti informaciju, niti je

poznat bilo kakav fizikalni proces ili materijalni

fenomen koji to može.“

Gitt navodi sljedeće prirodne zakone o

informacijama:

                                                                                                                                                                        120
25 INFORMACIJE I DNK

1. Bilo što materijalno, kao što su kemijski/fizikalni procesi, ne može stvoriti nešto

nematerijalno.

2. Informacija je nematerijalni osnovni entitet i nije osobina materije

3. Informacija treba materijalni medij za pohranu i prijenos

4. Informacija ne može nastati iz statističkih procesa

5. Ne može postojati informacija bez koda

6. Svi kodovi potječu iz hotimičnog izbora i sporazuma između pošiljatelja i primatelja

7. Determinacija značenja za i iz grupe simbola je mentalni proces koji zahtjeva

inteligenciju

8. Ne može biti novih informacija bez svjesnog inteligentnog pošiljatelja

9. Bilo koji lanac informacija može se pratiti natrag do inteligentnog izvora

10. Informacija sadrži nematerijalnu osnovu za sve tehnološke sustave, umjetnička djela,

biološke sustave

Na osnovu navedenih zakona Gitt je izveo sljedeće zaključke:

1. Budući da je DNK kod svih živih vrsta jasno unutar definirane domene informacija,

zaključujemo da mora postojati pošiljatelj

2. Budući da je gustoća i kompleksnost informacija kodiranih u DNK milijarde puta veća

nego kod današnje ljudske tehnologije, zaključujemo da pošiljatelj mora biti krajnje

inteligentan.

3. Pošiljatelj je morao:

- kodirati informacije u DNK molekule;

- konstruirati molekularne biostrojeve potrebne za kodiranje, dekodiranje i

procese sinteze;

- dizajnirati sva obilježja originalnih živih bića

4. Budući da je informacija nematerijalan osnovni entitet i ne može imati porijeklo u

materijalnom, zaključujemo da pošiljatelj mora imati nematerijalnu komponentu

5. Budući da je informacija nematerijalan osnovni entitet i ne može imati porijeklo u

materijalnom, i budući da informacija također potječe od čovjeka, zaključujemo da i

čovjekova priroda mora imati nematerijalnu komponentu

6. Budući da je informacija nematerijalni entitet, zaključujemo da je pretpostavka

„svemir je sačinjen samo od materije i energije“ pogrešna.

7. Budući da biološka informacija potječe samo od inteligentnog pošiljatelja i budući da

sve teorije o kemijskoj i biološkoj evoluciji zahtijevaju da informacije moraju potjecati

isključivo iz mase i energije, zaključujemo da su sve teorije ili koncepti kemijske i

biološke evolucije pogrešni.

                                                                                                                                                                       121
25 INFORMACIJE I DNK

Ali odakle potječe pošiljateljeve informacije i kreativna moć?

Prema Gittu, mogu biti dvije logične opcije:

Ili postoji slijed pošiljatelja koji se proteže natrag do pošiljatelja koji posjeduje sve

informacije odnosno beskonačno informacija, beskonačnu inteligenciju i moć, ili postoji

jedan vječni pošiljatelj s beskonačnim informacijama inteligencijom i moći.

Dakle pošiljatelj mora posjedovati beskrajne informacije, što znači da mora znati sve ne

samo o sadašnjosti nego i imati sve informacije o prošlosti, ali i o budućnosti, jer u

suprotnom ne bi imao beskrajne informacije.

Iz ovoga proizlazi da pošiljatelj mora biti vječan.

Zasnovano na ovim zakonima i zaključcima Gitt je izveo zaključke o prirodi pošiljatelja:

1. Mora postojati pošiljatelj

2. Pošiljatelj mora biti sveznajući (beskonačan u inteligenciji i informacijama)

3. Pošiljatelj mora biti svemoguć

4. Pošiljatelj mora biti vječan

5. Pošiljatelj mora imati bar nematerijalnu komponentu

Uspoređujući prirodu pošiljatelja koja proizlazi iz prirodnih zakona o informacijama s

biblijskim opisima Božje prirode, nalazimo slaganje svih 5 zaključaka o prirodi

pošiljatelja:

1. „Bezumnik reče u srcu: „Nema Boga.““ (Ps. 14:1)

2. „Sada znamo da sve znaš“, (Iv. 16:30)

3. „Ja sam Alfa i Omega, govori Gospodin Bog – Onaj koji jest i koji bijaše i koji dolazi,

Svevladar.“ (Ot. 1:8)

4. „od vijeka do vijeka, Bože, ti jesi“ (Ps. 90:2)

5. „Bog je duh“ (Iv. 4:24)

Gitt za kraj zaključuje:

„Tko god se ne slaže s ovim zakonima i zaključcima mora ih prikazati pogrešnima tako

što će demonstrirati da je početno porijeklo informacija iz čisto materijalnih izvora.“ 

Mislim da ovome nemamo što dodati, pa prijeđimo na slijedeće poglavlje.

                                                                                                                                                                       122
  26 MIKRO I MAKRO EVOLUCIJA

26. Mikro i makro evolucija

Što je mikro, a što makroevolucija?

Prema uniformistima, mikroevolucija se događa

na maloj skali, odnosno unutar populacije jedne

vrste dok se makroevolucija događa na skali

koja prelazi granicu između vrsta.

Prema njima, iako imaju razlike, ova dva tipa

evolucije se zasnivaju na istom mehanizmu

evolucijske promjene, odnosno na mutaciji.

U stvarnosti, mikroevolucija naravno postoji.

Ona predstavlja mutacije unutar iste vrste, npr.

nastajanje tisuća različitih vrsta mačaka ili pasa.

Svi znamo da unutar jedne vrste postoje brojne

podvrste, ali te podvrste imaju sve osobine date

vrste.

Ovaj tip evolucije nije nikome sporan i za isti

postoje nesporni znanstveni dokazi.

Ono što ne postoji i ne može se znanstveno

dokazati jest makroevolucija koja predviđa

mutacije jedne vrste u drugu.

To je i osnova Darwinove teorije evolucije.

Primjer je da od ovce nastane vuk ili od ježa

pas.

                                                                                                                                                                        123
26 MIKRO I MAKRO EVOLUCIJA

Koliko god ova rečenica smiješno izgledala, ona je upravo primjer makroevolucije koju

evolucionisti zastupaju.

Prema evolucionistima ovaj prelazak iz ovce u vuka bi se trebao događati postupno kroz

milijune i milijune godina tako da bi nastajale nove među vrste.

Npr. najprije bi nastala ovca s kljovama, pa bi iz te ovce nastala ovca s kljovama bez

vune, onda bi ta ovca papke zamijenila sa šapama itd.

Samo, ovce s kljovama nigdje za vidjeti.

Nema ni fosila koji bi dokazali da je nekad takva ovca postojala.

Jednak slučaj je sa svim ispitivanim vrstama.

Evolucionisti su potrošili ogromna sredstva poreznih obveznika u svijetu da bi pronašli

jedan jedini primjer neke vrste koja bi bila samo početak mutacije u drugu vrstu.

Naravno, nisu je pronašli.

Svako neko vrijeme na sva zvona objave da su pronašli neki kostur koji predstavlja vezu

između majmuna i čovjeka.

Na kraju se uvijek ispostavi da se radi o uobičajenom kosturu neke vrste majmuna ili, u

dosta slučajeva, o namjernom pokušaju prijevare.

Ne samo da nikada nije pronađen jedan jedini dokaz o prelaznoj vrsti između majmuna i

čovjeka, nego nikada nije pronađen niti jedan jedini primjer živuće životinje ili fosila

koji bi predstavljao primjer prelaska jedne vrste u drugu.

Ovo činjenicu potvrđuju mnogi citati zabilježeni u znanstvenoj literaturi.

A što je s gomilom “pračovjeka“, zar oni nisu ta veza?

Ne.

Genetski testovi na svim pračovjecima, bili oni Kromanjonci, Neandertalci ili bilo koji

drugi, ne pokazuju nikakvu razliku od genetskog koda čovjeka.

Istraživanja poznatog „Tuang djeteta“ pokazala su da se radi o mladuncu majmuna.

Za poznatu „Lucy“ se pokazalo da se radi  o najobičnijem orangutanu.

Ramapithekus je i od strane evolucionista odbačen kao prethodnik čovjeka, budući da je

preočito da se radi o najobičnijem majmunu.

Za Poznatog „Nebraska čovjeka“ koji je zasnovan samo na pronađenom jednom jedinom

zubu i na osnovu kojega je, između ostaloga“ evolucija ušla u udžbenike u SAD, se

ustanovilo, a nakon što je pronađen ostatak kostura uključujući i vilicu u kojoj je falio

famozni zub, da se radi o običnoj svinji.

Toliko daleko evolucionisti idu ne bili silom dokazali svoje teorije.

Za navodnog Homo habilisa je utvrđeno da je sastavljen od kombinacije ljudskih kostiju

i kostiju majmuna koji su pronađeni na istoj lokaciji.

                                                                                                                                                                       124
26 MIKRO I MAKRO EVOLUCIJA

Dakle fosila Homo habilisa u stvari nije nikad ni bilo.

Fosil, pronađen 1912. godine, koji je desetljećima imao najveći utjecaj na javno

pozicioniranje evolucije i služio kao „dokaz“ da je čovjek nastao od majmuna, tzv.

Piltdown čovjek, se pokazao kao namjerni pokušaj prevare.

Pronađena je drevna lubanja koja je pripadala nekom čovjeku i umjesto ljudske vilice,

istoj se pridodala vilica majmuna koja je obojana da bi bojom bila nalik lubanji.

Navodno je ovaj fosil, odnosno teorija evolucije zasnovana na njemu, bio centralna tema

oko 500 doktorata znanosti.

Prevara je otkrivena desetljećima poslije, točnije 1953. godine.

Za poznatog Homo erectusa je utvrđeno da se u stvari radi o fosilu čovjeka (pronađena

samo lubanja i bedrena kost).

Istraživanja Neandertalaca pokazuje da se radi o jako starim ljudima koji su iz nekog

razloga imali nedostatak vitamina D.

To je razlog njihove pogrbljene figure.

Neandertalci su imali snažnije kosti od današnjih ljudi i veći kapacitet lubanje, tj. imali

su veći mozak od današnjih ljudi.

Proučavanja pokazuju da su kasnije ulazili u pubertet od današnjih ljudi i da su živjeli

preko 200 godina.

Ovi podaci se slažu s biblijskim narativom o duljini života i vremenu dobivanja djece

kod ljudi koji su živjeli prije ili netom poslije potopa.

Pronađeno je da su poznavali umjetnost i medicinu.

Za poznatog Kromanjonca je opće poznato da se radi o običnom čovjeku.

Dakle čitav lanac postanka čovjeka od majmuna kako se prikazuje na slikama koje

propagiraju evoluciju zasnovan je na fosilima običnih majmuna, kostima svinja, kostima

drevnih ljudi te pokušajima namjernih prevara.

Kakva je situacija s dokazima o evoluciji čovjeka možda najbolje oslikava citat iz rada

evolucionista Dr. Pilbeama, objavljenog u časopisu American Scientist u svibnju 1978.

godine:

„…Možda su generacije studenata ljudske evolucije, uključujući mene, godinama tapkali

u mraku: naša baza podataka je presiromašna, previše skliska, da bi mogla oblikovati

našu teoriju. Prije da su teorije stav o nama samima i o ideologiji nego o prošlosti.

Paleoantropologija otkriva više o tome kako ljudi vide sebe nego o tome kako su ljudi

nastali…“

                                                                                                                                                                       125
26 MIKRO I MAKRO EVOLUCIJA

Ili onaj L.B. Halsteada iz rada objavljenog u časopisu Nature od 20.11.1980. godine:

„ Ne postoje stvarni fosili koji direktno prethode čovjeku.“

Sam Charles Darwin je napisao:

„Ni jedna promjena vrste u drugu nije zabilježena. Ne možemo dokazati da se bar jedna

vrsta ikada promijenila.“

I još:

„ako je moja teorija točna, bezbrojne prijelazne vrste su zasigurno morale postojati“.

O postojanju tih vrsta znanstvenici pišu:

David M. Raup iz Čikaškog Muzeja u časopisu Science od 17. lipnja 1981:

„U godinama poslije Darwina, njegovi advokati su se nadali pronaći predvidive

progresije. U globalu, iste nisu pronađene, ali optimizam je teško umirao, i neka čista

fantazija se uvukla u udžbenike.“

Dr. D. Berlinski piše:

„postoje rupe na groblju fosila, mjesta gdje bi trebale biti prijelazne vrsta, ali tamo se

umjesto njih nalazi apsolutno ništa. Nijedan paleontolog koji piše na engleskom ili na

njemačkom neće to poreći. To je jednostavno činjenica. Darwinova teorija i fosilni

registar su u konfliktu.“

„Kako je Darwin zapisao u Porijeklu Vrsta, nagla pojava člankonožaca u fosilnom

registru tijekom kambrija predstavlja problem za evolucijsku biologiju. Ne postoje

jednostavnije ili prijelazne vrste – bilo živuće ili u fosilnom registru.“

(Osorio, Bacon & Whitington, American Scientist, v 85)

Dakle, znanstvena činjenica je da je makroevolucija pogrešna teorija.

Zašto?

Možda zbog ovog citata:

„I reče Bog: »Neka zemlja izvede živa bića, svako prema svojoj vrsti: stoku, gmizavce i

zvjerad svake vrste!« I bi tako“ (Knjiga postanka)

Svako prema svojoj vrsti!

Svima je jasno da križanje između vrsta nije genetski dozvoljeno, odnosno može se

dogoditi da se dvije slične vrste križaju, npr. konj i magarac, ali njihov potomak se više

ne može razmnožavati.

Isti slučaj je s križanjem lava i tigra.

Dakle, postoji genetski zakon koji to ne dozvoljava.

Gledano sa stanovišta evolucije, „svako prema svojoj vrsti“ je jedini zakon koji možemo

promatranjem i proučavanjem uočiti, odnosno znanstveno dokazati da funkcionira u

svijetu, ostale teorije, među njima i religija evolucije, su puka fantazija.

                                                                                                                                                                       126
  27 GENETSKA ENTROPIJA

27. Genetska entropija

Svjetska filmska industrija je gotovo od početka

forsirala filmove i TV serije zasnovane na

scenarijima u kojima se pojavljuju tzv.

superheroji.

U posljednje vrijeme, na ekranima sve više

pojavljuju superheroji koji su u stvari obični

ljudi koji su svoje moći dobili, ne na način da

su s drugog planeta ili da su ozračeni gama

zrakama ili da ih je ugrizla neka čudna

životinja, kako je bio slučaj ranije, nego putem

mutacije koja je posljedica navodne evolucije

čovjeka u više biće.

Ove priče kojima se najavljuju ili zazivaju tzv.

super ljudi, zasnovana je na ničemu drugom do

na teoriji evolucije koja zastupa neprekidno

„poboljšanje“ čovjeka.

Ali, dali se čovjekov organizam neprekidno

poboljšava ili se u stvarnosti odvija sasvim

suprotan proces?

„Ti u početku, Gospodine, utemelji zemlju

i nebo je djelo ruku tvojih.

Propast će, ti ćeš ostati,

sve će ostarjeti kao odjeća…“ (Heb. 1:10,11)

Biblija je jasna, ovaj svijet ide ka svojem kraju,

ne poboljšava se nego stari.

Ovo je u skladu s drugim zakonom

termodinamike.

Da bi shvatili o čemu drugi zakon

termodinamike govori moramo pokušati

shvatiti pojam entropije.

                                                                                                                                                                        127
27 GENETSKA ENTROPIJA

Jednostavno rečeno entropija je termodinamička veličina koja opisuje stupanj nereda

nekog sustava.

Dakle što je nered nekog sustava veći entropija je veća.

Pogledajmo neke citate o entropiji i drugom zakonu:

„Iz drugog zakona termodinamike proizlazi da se makroskopski procesi odvijaju u

smjeru porasta entropije, i da im se nered i besciljnost povećavaju.“

„Stvarni procesi u prirodi su uvijek nepovratni to jest kod njih entropija uvijek raste.“

„Može se reći i da entropija određuje smjer vremena u makroskopskom svijetu. Stvarni

smjer vremena je onaj u kojem se entropija makroskopskih sustava povećava ili ostaje

ista.“

Jedna od definicija drugog zakona kaže: „Entropija svemira uvijek raste“

Dakle, prema drugom zakonu termodinamike, sve u prirodi se kreće prema sve većem

neredu, ne prema većem redu.

Onda, kako to da se ljudi usavršavaju?

Ili su možda i ljudi podvrgnuti potpuno istom procesu degeneracije?

A što kaže genetika, odnosno genetičari na ovo?

Dr. John Sanford sa sveučilišta Cornell, svjetski poznati genetičar koji je radio na

genetskom inženjerstvu žitarica i izmislio „genski pištolj“ tehniku ubacivanja stranih

gena u stanicu, uveo je i pojam Genetska entropija koji predstavlja mutacijsku

degeneraciju genoma.

Prema Sanfordu u ljudskoj populaciji se odvija rapidna degeneracija koja za posljedicu

može imati samo potpuno izumiranje vrste, nikako evoluciju u viša bića kako to

reklamira evolucija.

                                                                                                                                                                       128
27 GENETSKA ENTROPIJA

Prema Sanfordu ovu degeneraciju može spriječiti samo inteligentna intervencija, ali ne

ljudska jer ljudi ni u kom slučaju nemaju kapacitet za borbu protiv ovako rapidnog

propadanja.

Ovu izjavu Sanford podupire sa znanstvenim činjenicama s kojima se slažu svi

genetičari svijeta:

Upravo suprotno tvrdnjama evolucionista da će mutacije učiniti ljude super bićima, u

stvarnosti, prema svim istraživanjima, mutacije predstavljaju greške u DNK kodu, a

proizlaze iz molekularnih pogrešaka koje su rezultat entropije sustava.

Ono što zapanjuje je količina, odnosno broj mutacija koji se dešava u ljudskom tijelu.

Svaki put kad se stanica dijeli dolazi prosječno do tri nove mutacije.

Ove mutacije nisu nikakve filmske mutacije koje dovode do super moći, nego stvarna

degeneracija organizma.

Michael Lynch, svjetski poznati genetičar i član američke Nacionalne Akademije

Znanosti, objavio je da prosječna stanica petnaestgodišnjaka ima oko 6000 mutacija, a

stanica kože u šezdesetgodišnjaka oko 40000 mutacija.

Ove mutacije prema njemu predstavljaju glavni uzrok starenja i umiranja kod ljudi, te

da; „postoji mali potencijal da se značajno poveća gornja granica ljudskog životnog

vijeka.“ (PNAS 107:961-968)

Ono što je problematično je da ove mutacije nisu samo odgovorne za smrt ljudi, nego se

one i prenose s roditelja na djecu.

Naravno, ne prenose se sve mutacije, samo određeni broj.

Prema istraživanjima broj mutacija koje se prenose na potomke iznosi od 60 do 175

mutacija po osobi po generaciji.

                                                                                                                                                                       129
27 GENETSKA ENTROPIJA

Navedeno znači da svaka novorođena beba nasljeđuje na desetke tisuća loših mutacija od

generacija svojih predaka.

Tragične posljedice ove činjenice su sve veći postotci defekata pri rođenju male djece te

sve veći broj genetskih bolesti.

Ovo je znanstvena činjenica oko koje se slažu vodeći svjetski genetičari kao što su Dr.

Crow,  Dr. Kondrashow i navedeni Dr. Lynch:

„Inferiorni smo pračovjeku“,

„Nijedan genetičar nema sumnje da ljudi degeneriraju.“,

„Čak kad bi pretpostavili i manju brzinu mutacija, degeneriramo 1 do 5% po

generaciji.“, neki su od njihovih citata koji potvrđuju Sanfordovu tezu.

                                                                                                                                                                       130
  28 PARADOKS SVEMIRA

28. Paradoks svemira

Kolika je stvarna starost svemira koji možemo

vidjeti?

Prema teoriji velikog praska ona iznosi 13,8

milijardi godina.

Tu starost znanstvenici uniformisti zasnivaju na

osnovu udaljenosti najudaljenijih galaksija od

zemlje, te na bazi proračuna izvedenih na bazi

pretpostavki.

U astronomiji imamo gomilu pretpostavki.

Sama udaljenost zvijezda se izračunava

korištenjem pretpostavki.

Astronomi prakticiraju nekoliko načina

mjerenja udaljenosti zvijezda i ostalih

svemirskih objekata od zemlje. Tu spadaju;

radar, triangulacija, paralaksa, i različita

mjerenja na bazi relativnog intenziteta svjetla

kao što su pulsari i mjerenja na bazi crvenog

pomaka.

Što se tiče radara, isti se može koristiti samo za

mjerenje udaljenosti najbližih objekata unutar

sunčevog sustava.

                                                                                                                                                                        131
28 PARADOKS SVEMIRA

Triangulacija i paralaksa se mogu koristiti za udaljenosti do najviše par stotina

svjetlosnih godina, a i to zahtjeva veliku osjetljivost instrumenata koju je jako teško

postići.

Sva mjerenja na bazi relativnog intenziteta svjetla pulsara, koja se koriste za mjerenje

ogromnih udaljenosti, pretpostavljaju da se svi pulsari iste „klase“ ponašaju na potpuno,

ali baš potpuno isti način.

Najčešća metoda mjerenja udaljenosti zasniva se na crvenom pomaku, o kojem će više

riječi biti poslije.

Dovoljno je za sad reći da se i ta metoda zasniva na pretpostavkama.

U svakom slučaju, s priličnom sigurnošću može se utvrditi da su udaljenosti udaljenijih

zvijezda ustvari potpuna nepoznanica.

Ali, bez obzira na zasigurno ogromne pogreške astronoma, pretpostavimo da su zvijezde

zaista udaljene milijarde svjetlosnih godina, jer možda zaista i jesu.

Uniformiste ionako ne zanima udaljenost, samo vrijeme.

Sama svjetlosna godina ne predstavlja mjeru vremena nego udaljenosti.

Radi se o udaljenosti koju svjetlo prijeđe za godinu dana.

Dakle, ako je zvijezda udaljena 4 svjetlosne godine, svjetlost putuje od nje do zemlje 4

godine.

Kad bi zvijezda u ovom trenutku nastala na udaljenosti od 10 svjetlosnih godina, mi bi ju

vidjeli za 10 godina. To je teorija.

Kako onda možemo vidjeti zvijezde udaljene milijarde svjetlosnih godina ako svemir

nije toliko star? Logično pitanje, rekli bi.

Ali znanstvena stvarnost nije onakva kakvom se za dnevne potrebe uniformista

prikazuje.

Da bi shvatili o čemu se radi, moramo se malo pozabaviti trenutno važećim zakonima

astronomije kao i određenim paradoksima koji su posljedica istih.

                                                                                                                                                                       132
  29 CRVENI POMAK

29. Crveni pomak

Treba uzeti u obzir da je Albert Einstein svoju

specijalnu teoriju relativnosti radio pod

uvjerenjem da je svemir statičan i da nema ni

početka ni kraja.

Dakle, nekih lokalnih gibanja ima, ali sve u

svemu, svemir se ne pomiče.

Takvo je bilo uvjerenje.

Jedina sila koja je mogla djelovati između

zvijezda bila je sila gravitacije.

Ali, budući da sila gravitacije djeluje na način

da privlači tijela, i ako bi ona jedina djelovala,

došlo bi do sažimanja svemira, a to se nije

uočavalo.

Na bazi ovoga, Einstein je zaključio da mora

postojati još jedna sila koja djeluje u suprotnom

smjeru i neutralizira utjecaj gravitacije.

Tu silu je nazvao Svemirska konstanta.

Mada je i ranije bilo indicija da svemir u stvari

nije takav (vidi Olberov paradoks), poimanje

svemira kao stacionarnog u znanstvenim

krugovima se potpuno promijenilo tek nakon

istraživanja astronoma Edwina Hubblea.

Hubble je istraživao svjetlosne spektre zvijezda.

Ono što je vidio je da u velikoj većini slučajeva

spektri pokazuju tzv. crveni pomak.

O čemu je riječ?

                                                                                                                                                                        133
29 CRVENI POMAK

Ako dnevno svjetlo provučemo kroz staklenu prizmu, rastavit ćemo ga na komponente

odnosno različite boje spektra koje odgovaraju određenim valnim duljinama svjetla.

Svjetlo koje ima najveću frekvenciju koju se može vidjeti ljudskim okom biti će plavo

odnosno ljubičasto, a ono koje ima najmanju biti će crveno.

Svjetlo čija je frekvencija negdje između navedenih biti će od veće prema manjoj plave,

zelene, žute ili narančaste boje.

Uzmimo da imamo neki plin zagrijan na visoku temperaturu tako da isti isijava svjetlo.

Ako rastavimo takvo svjetlo kroz prizmu, dobiti ćemo samo linije svjetla koje

karakteristične za atome koje se nalaze u tom plinu.

Linije predstavljaju svjetlo određene energije koje otpuštaju elektroni kada prelaze iz

pobuđenog stanja u osnovno stanje energije.

Prema energiji koju emitiraju elektroni, tj. prema poziciji karakterističnih linija svjetla u

spektru znat ćemo o kojem se atomu odnosno elementu radi.

Dakle, svaki element ima svoj svjetlosni „otisak prsta“.

Na slici je prikazan karakteristični spektar atoma vodika, odnosno Balmerova serija koja

je vidljiva kada se promatraju zvijezde.

                                                                                                                                                                       134
29 CRVENI POMAK

Kada drugi izvor svjetla šalje svjetlo kroz plin, plin će, u području spektra gdje se nalaze

njegove karakteristične linije, apsorbirati dio ulaznog svjetla.

Tako da ćemo, ako npr. promatramo zvijezdu koja u atmosferi ima vodik, na mjestima

gdje se nalaze karakteristične linije vodika imati tamne linije u spektru.

Tamne linije koje pripadaju apsorpciji svjetla od strane atoma vodika, upravo ono što je

uočio Hubble istražujući svjetlost zvijezda pomoću spektrometra spojenog na teleskop.

Ali, Hubble je uočio da se ove linije ne nalaze točno na mjestima gdje se nalaze kad se

laboratorijski ispita spektar vodika, nego su sve pomaknute u desnu stranu za isti iznos.

Hubble je ovaj fenomen pripisao Dopplerovom efektu.

Dopplerov efekt je fizikalna pojava koja se može primijetiti kad npr. vlak ulazi u

željezničku stanicu.

Osoba koja čeka vlak na stanici čuti će visok zvuk dolazećeg vlaka, dok će, kad vlak

prođe pokraj nje, čuti niži zvuk odlazećeg vlaka.

Fenomen koji se tu događa odnosi se na kompresiju i ekspanziju zvučnih valova.

Promatrač prema kojem se kreće izvor zvuka čuje zvuk više frekvencije u odnosu na

onaj koji bi čuo da izvor zvuka stoji. Isto tako, promatrač od kojega se izvor zvuka

udaljava čuje zvuk niže frekvencije u odnosu na onaj koji bi čuo da ovaj stoji.

Kad izvor zvuka dođe točno do promatrača, promatrač će čuti zvuk na originalnoj

frekvenciji na kojoj bi bio da izvor stoji.

Slična pojava se događa kod izvora svjetla.

Ako se izvor svjetla kreće prema promatraču, frekvencija svjetla će se pomaknuti prema

višim iznosima, dakle svjetlo će se pomaknuti prema plavoj boji.

Ovaj pomak se naziva plavi pomak.

Slično tome, ako se izvor svjetla kreće od promatrača, frekvencija svjetla će se

pomaknuti prema nižim iznosima, slično zvuku vlaka koji odlazi, dakle svjetlo će se

pomaknuti prema crvenoj boji.

Ovaj pomak se naziva crveni pomak (eng. Red shift).

Dakle, Hubble je uočio da velika većina galaksija koje je promatrao pokazuje crveni

pomak, odnosno linije vodika su im pomaknute prema desno.

Primijetio je da udaljenije galaksije imaju i veći pomak.

Budući je pomak pripisao Dopplerovom efektu, Hubble tvrdi da je ovaj pomak

proporcionalan brzini gibanja tijela.

Što je pomak veći, odnosno što linije više odstupaju, to se zvijezda brže giba.

Dakle, prema tome, najudaljenije zvijezde, ako je ovo zapažanje točno, se i najbrže

gibaju.

                                                                                                                                                                       135
29 CRVENI POMAK

Budući da gotovo sve galaksije pokazuju crveni pomak, Hubble je zaključio da se svemir

širi.

Hubble je, vođen uniformatizmom, zaključio da je trenutna brzina galaksija kroz čitavu

povijest bila ista.

Na taj način, galaksije koje se brže gibaju, uvijek su se brže gibale, zbog toga i jesu

najudaljenije.

Analogija bi bila rastezanje elastične vrpce;

Pretpostavimo da su linije na gornjoj elastičnoj vrpci sa slike udaljene 1 metar.

Kada je vrpca razvučena u položaj s donjeg dijela slike, vidimo da je linija 1 prešla 1

metar, linija 2 je prešla 2 metra, linija 3 je prešla 3 metra a linija 4 je prešla 4 metra.

Ako je razvlačenje vrpce trajalo 1 sekundu, onda su brzine linija dok se vrpca razvlačila

bile: 1 m/s, 2m/s, 3m/s i 4m/s.

Prema ovome, kad podijelimo udaljenost koju je bilo koja od ovih linija prešla s brzinom

kojom se linija kretala, dobijemo isti broj.

Dakle, omjer udaljenosti i brzine je konstantan.

Služeći se ovom logikom, Hubble postavlja jednadžbu odnosa brzine kojom se galaksije

gibaju i udaljenosti na kojoj se nalaze.

V= H x D

U gornjoj jednadžbi V je brzina, H je Hubbleova konstanta, a D je udaljenost.

Ova jednadžbu astronomi masovno koriste za određivanje udaljenosti zvijezda i

galaksija.

Brzina V neke zvijezde odredi se iz crvenog pomaka, određena brzina se podijeli s

Hubbleovom konstantom (koja ima iznos 3x10^-18 s-1) i eto udaljenosti.

Dakle, ako se svemir širi, logično je da je prije nekog vremena bio manji, a prije još

nekog vremena još manji. Tako se došlo to famozne jedne točke iz koje je nastao svemir,

odnosno teorije velikog praska. Jednostavno zar ne?

                                                                                                                                                                       136
29 CRVENI POMAK

Ali, kao posljedica ove teorije nastao je jedan veliki problem za uniformiste.

Naime, u kojem god smjeru da je Hubble pogledao kroz teleskop, vidio je galaksije kako

„bježe“ od Zemlje.

Ali ako se sve kreće od Zemlje i to u svim smjerovima, logičan zaključak je da se Zemlja

nalazi blizu ili čak u samom centru svemira.

Ovo u svakom slučaju čini zemlju posebnim mjestom.

To je bio s uniformističkog stajališta neprihvatljiv zaključak.

U knjizi The observational approach to cosmology objavljenoj 1937. godine Hubble

piše:

„Nepoželjna hipoteza o povlaštenoj lokaciji mora se izbjeći pod svaku cijenu“,

I još: „Ne smije postojati povlaštena lokacija u svemiru, nikakav centar, nikakva granica,

svi moraju vidjeti isti svemir“.

Te nastavlja: „da bi pobjegli hororu jedinstvene pozicije“ za koju kaže da je

„nepodnošljiva“.

Da bi izbjegli, za njihovo poimanje svemira, „horor“ koji bi Zemlju stavio u sam centar,

uniformisti su nervozno tražili novu teoriju koja bi objasnila crveni pomak.

I našli su je u teoriji „širenja prostora“ koju su masovno prihvatili bez da je ista na bilo

koji način dokazana.

Ova teorija kaže da se prostor, odnosno svemir širi u svim smjerovima, a kako se prostor

širi, šire se, odnosno razvlače i svjetlosni valovi.

Na taj način svjetlo manje valne dužine npr. žute, razvlačenjem prostora prelazi u svjetlo

veće valne duljine npr. crveno.

                                                                                                                                                                       137
29 CRVENI POMAK

Prihvaćanjem ove teorije uniformisti su, naizgled, ispunili Hubbleov zahtjev da „svi

moraju vidjeti isti svemir“ koji nema centra jer prema teoriji razvlačenja svemira koju su

tako revno prigrlili „sve bježi od svega“ i sve galaksije bježe jedna od druge.

Ali postoji nekoliko „manjih problema“ kod navedene teorije.

Ako se sve širi, kako to da galaksije uopće postoje?

Kako je moguće da se prostor širi a da se istovremeno čestice ne udaljuju jedna od

druge? Zar se sva materija ne bi trebala udaljavati jedna od druge ako se prostor zaista

širi? Zar to ne bi dovelo do kompletnog raspada bilo kakve materijalne strukture?

Odgovor uniformista na ova pitanja je da se „širi samo međugalaktički prostor, prostor

unutar galaksija se ne širi.“ („Misner, Thorne, Wheeler, Gravitation, WH Freeman and

Company, 1973.) Kao analogiju ovi autori navode širenje balona na kojem su

zalijepljene kovanice koje bi predstavljale galaksije u svemiru.

                                                                                                                                                                       138
29 CRVENI POMAK

Kako prikladno, reći će neki.

Samo ovo ne objašnjava kako su galaksije uspjele nastati ako se svemir čitavo vrijeme

širi.

Prema slici, već formirane galaksije su prikazane na ispuhanom balonu, ali kad su iste

uspjele nastati?

Prije nastanka galaksija i one su trebale biti u dijelu svemira koji bi trebao biti

međugalaktički prostor, zar ne?

Nadalje, ako se prostor stvarno razvlači, a s njim i svjetlo koje prelazi na niže valne

duljine, nesumnjivo mora doći do gubitka energije.

Naime, prema dokazanoj Planckovoj jednadžbi, energija svjetla je jednaka umnošku

Planckove konstante i frekvencije svjetla.

Dakle smanjenjem frekvencije svjetla, odnosno prelaskom svjetla na veću valnu duljinu

kao na gornjoj slici, došlo bi do gubitka energije.

Prema zakonu o očuvanju energije, ista ne može ni nastati ni nestati, nego samo prijeći iz

jednog oblika u drugi.

Poznati nam dr. Robert Gentry je izračunao da bi gubitak energije u svemiru, ako stvarno

dolazi do povećanja valne duljine svjetla, bio 30 milijuna puta veći nego je ukupna masa

svih čestica u svemiru.

Gdje je nestala tolika energija? Opet imamo paradoks.

Prema Gentryu, analogija balona bi trebala izgledati kao na donjoj slici:

                                                                                                                                                                       139
29 CRVENI POMAK

Kako je vidljivo, teorija o razvlačenju prostora je paradoksalna prema postojećim

fizikalnim zakonima, ali pretpostavimo da je točna.

Zar onda crveni pomak koji je pripisan Dopplerovom efektu ne bi, bar dijelom, bio

posljedica širenja prostora?

Sigurno bi.

Posljedica toga bi bila da je Hubbleov zakon pogrešan, odnosno, udaljenosti i brzine

zvijezda i galaksija se ne mogu računati korištenjem njegove jednadžbe, samim time

izračunata starost svemira je pogrešna.

Ali, ako je teorija o širenju prostora u znanstvenim krugovima prihvaćena, zašto se onda

još uvijek udaljenosti galaksija računaju primjenom Hubbleovog zakona?

Zar to nije paradoksalno?

Ali ni tu nije kraj paradoksima.

Prema Einsteinovoj teoriji relativnosti, svjetlo gubi energiju da bi savladalo gravitacijsko

polje određenog tijela.

Drugim riječima, ako svjetlo krene s površine zvijezde pri određenoj valnoj duljini, da bi

napustilo gravitacijsko polje zvijezde isto će morati izgubiti dio energije proporcionalan

snazi gravitacijskog polja.

Dakle, imat ćemo crveni pomak koji nije uzrokovan Dopplerovim efektom, nego tzv.

gravitacijskim pomakom.

Kako onda astronomi kad gledaju neku zvijezdu znaju što je uzrokovalo crveni pomak?

Dali je on posljedica Dopplerovog efekta, gravitacijskog pomaka ili širenja prostora?

Odgovor je - niti znaju, niti mogu znati.

Nadalje, ako se sam svemir širi, kolika je maksimalna brzina njegovog širenja?

Prema trenutno poznatoj fizici, maksimalna granica brzine širenja svemira nema limit.

Prema teoriji relativnosti brzina svjetlosti je limit brzine gibanja, ali taj limit vrijedi samo

unutar granica svemira, granica svemira se može gibati bilo kojom brzinom.

Ali, kako znamo da se svemir još uvijek širi?

Ne znamo. Sve što mi vidimo može u stvari biti svjetlosni ostatak prošlog gibanja,

odnosno, budući da svjetlo treba vrijeme da dođe od zvijezda do zemlje, možda vidimo

posljedice gibanja kojeg više nema.  

Možemo li znati kojom se brzinom granica svemira gibala u prošlosti?

Ako se granica svemira u prošlosti gibala brzinom većom od brzine svjetla i ako su se

zvijezde na granici svemira gibale tom brzinom skupa s granicom, onda bi zbog

Dopplerovog efekta došlo do pomaka koji bi svjetlo na valnoj duljini vidljivog svjetla

pomaklo na mnogo veću valnu duljinu, npr. mikrovalnu ili radiovalnu.

                                                                                                                                                                       140
29 CRVENI POMAK

Ako je to tako onda bi svemir trebao „zračiti“ energiju u mikrovalnom i radiovalnom

području kao posljedicu ovog pomaka.

To zračenje bi u stvari bilo svjetlo zvijezda koje su se u određenom trenutku povijesti

kretale brzinom mnogo većom od same brzine svjetla.

Polazeći iz nekog centra, sve galaksije su se u stvari mogle naći na sadašnjoj poziciji

trenutno i to ne bi kršilo zakone fizike, a svjetlo zvijezda koje mi vidimo moglo bi biti

samo trag putovanja zvijezda do današnjih pozicija.

Dali takvo zračenje iz svemira postoji.

Odgovor je da. Dali je ovo dokaz da se svemir u povijesti širio ogromnom brzinom?

Odgovor je – ne znamo.

A što je sa samom brzinom svjetla?

Dali je to stvarno maksimalna brzina dostižna unutar granica svemira?

Prema kvantnoj fizici – nije.

Naime, laboratorijski je dokazano da su dvije čestice koje dolaze iz istog izvora, npr.

elektron i pozitron koji su nastali u istom izvoru, na neki način povezani.

Ova povezanost se naziva „kvantni zaplet“.

Zašto je to bitno?

Naime, svaka od ovih čestica ima svoj karakterističan spin.

Spin čestice je najlakše zamisliti kao njezino okretanje oko osi, mada se u stvari ne radi o

tome.

Iz kvantne fizike je poznato da postoje određene veličine koje se ne mogu mjeriti i znati

istovremeno.

Npr. pozicija i moment subatomske čestice ne mogu se istovremeno utvrditi.

Ako je poznata npr. pozicija, moment je nepoznat i obrnuto.

Isto se odnosi i na spin čestice.

Ako prikažemo komponente spina čestice u koordinatnom sustavu, vidljivo je da se po y

ordinati čestica može gibati gore-dolje, dok se po x ordinati može gibati lijevo desno.

                                                                                                                                                                       141
29 CRVENI POMAK

Heisenbergovo pravilo neodređenosti kaže da se ne mogu znati obje komponente spina

istovremeno.

Ako odredimo spin u y smjeru onaj u x ostaje potpuno nepoznat i obrnuto.

Kod čestica koje su u „kvantnom zapletu“ imamo pojavu da ako izmjerimo y

komponentu spina jedne čestice, npr. elektrona, automatski znamo da je y komponenta

spina druge čestice u suprotnom smjeru. 

Ova pojava bi značila da u stvari možemo odrediti obje komponente spina kod obje

čestice.

Naime, ako smo u laboratoriju 1 sa slike utvrdili da je y komponenta spina elektrona

prema dolje, automatski znamo da je y komponenta pozitrona prema gore. 

Znamo i da ne možemo mjeriti komponentu x elektrona u laboratoriju 1, ali možemo je

mjeriti u laboratoriju 2 i tako bi znali i x i y komponente obje čestice, zar ne?

Odgovor je, začudo, ne.

Naime, ispitivanja su pokazala da ako odredimo spin elektrona u y smjeru u laboratoriju

1, spin pozitrona u x smjeru u drugom laboratoriju ne možemo izmjeriti, isti ostaje

nepoznat. 

Ovo vrijedi koliko god ovi laboratoriji bili udaljeni.

Ali, kako pozitron koji je u jednom laboratoriju može znati šta se dešava s elektronom

koji je u drugom laboratoriju?

Kvantna fizika kaže da se informacija o statusu jedne čestice u kvantnom zapletu,

trenutno prenosi do druge čestice bez obzira koja je udaljenost između njih. Samim time,

ova informacija putuje brže od brzine svjetla.

Ovaj fenomen se još naziva i Einstein-Podolsky-Rosenov paradoks.

                                                                                                                                                                       142
29 CRVENI POMAK

Dakle, ni brzina svjetla nije maksimalna brzina kako se mislilo.

Kako onda razviti teoriju ako u stvari ništa nije sa sigurnošću poznato?

Dakle, uzimajući sve u obzir, može se zaključiti da se brzina kretanja udaljenih zvijezda

ne može odrediti, jer crveni pomak nije posljedica isključivo Dopplerovog efekta,

njihova udaljenost od Zemlje se ne može odrediti, posljedično ni starost svemira se ne

može odrediti, brzina granice svemira, ako ista postoji, u prošlosti je nepoznata, brzina

svjetla nije maksimalna moguća brzina u svemiru, i tako dalje i tako dalje.

Vidljivo je da ljudi, ma koliko se trudili, sami po sebi, ne mogu doći do odgovora niti

istražiti svemir.

Svi „prihvaćeni podaci“ vezani na navedeno su iz konteksta izvučeni podaci koji su tu da

bi podupirali teoriju evolucije, a koji, kako vidimo, nemaju stvarnu podlogu u znanosti.

Jesu li i ako jesu, kojom brzinom i kada su te zvijezde i galaksije došle na mjesto na

kojem ih danas vidimo i koliko su stvarno udaljene od Zemlje, ne znamo, ali ono što

astronomi vide kad pogledaju u svemir ukazuje na posebno mjesto Zemlje u njemu.

Ako bi znanstvenici iskreno koristili prihvaćeni znanstveni princip Ocamove britve, koji

pojednostavljeno kaže: „ako imate dvije teorije koje predviđaju isto, jednostavnija je

točna“, onda bi se u udžbenicima učilo da je Zemlja u centru ili blizu centra svemira. 

Ali suprotno prihvaćenom znanstvenom principu, „znanstvenici“ su prihvatili teoriju

koja ima daleko više pretpostavki.

Stephen Hawkins piše: „Sada na prvi pogled, svi ovi dokazi da svemir izgleda jednako u

kojem god smjeru pogledali, može izgledati kao da ukazuju da postoji nešto posebno u

našoj poziciji u svemiru. Osobito, može izgledati, ako zapažamo da se sve ostale

galaksije udaljuju od nas, da onda mi moramo biti u centru svemira. Postoji, ipak,

alternativno objašnjenje: svemir bi mogao izgledati isto u bilo kojem smjeru gledano i iz

drugih galaksija također. Ovo je, kako smo vidjeli, bila Friedmanova druga pretpostavka.

Nemamo znanstvene dokaze u prilog ili protiv ove pretpostavke. Vjerujemo u nju samo

na bazi skromnosti.“ (Kratka povijest vremena, Stephen Hawkins, str. 42)

Bojim se da ljudska skromnost nema puno veze s tim…sami zaključite.

Osim navedenih znanstvenih teorija, postoje prirodni fenomeni koji postavljaju limite

kada se radi o pitanju starosti zemlje ili svemira i koji, u stvari, postavljaju okvire u

kojima predložene teorije mogu biti znanstveno realne ili ne.

U zadnjem poglavlju ove knjige ćemo se dotaknuti nekih od njih.

                                                                                                                                                                       143
  30 LIMITIRAJUĆI FAKTORI

30. Limitirajući faktori

Limitirajući faktori postavljaju limit na broj

godina koje mogu zemlja ili svemir imati.

O čemu se radi?

Ako npr. u kutiji u kojoj se čuvalo blago

potonulog broda pronađete zlatnik iz 1788.

godine, onda znate da taj brod nije mogao

potonuti prije te godine.

Ako pronađete još jedan iz 1809. godine, limit

se postavlja na tu godinu.

Jednostavno, zar ne?

Pa da vidimo postoje li limitirajući faktori za

starost zemlje i svemira.

                                                                                                                                                                        144
30 LIMITIRAJUĆI FAKTORI

- Rast populacije

Jedan od razloga zašto prihvaćena teorija evolucije nije točna je taj što na svijetu

jednostavno nema dovoljno ljudi.

Prema zadnjoj procjeni broja ljudi na Zemlji iz 2010. godine, ukupno stanovništvo

iznosilo je 6,852,472,823 ljudi, odnosno približno 7 milijardi.

Samo 20 godina prije, 1990. godine taj broj je procijenjen na nešto više od 5 milijardi.

Prema postojećim dokumentima znamo da je 1800. godine svjetska populacija iznosila

oko 1 milijarde ljudi.

Ako iz ovih poznatih brojeva napravimo matematički proračun, odnosno krivulju

godišnjeg prirasta stanovništva dobijemo da ljudska populacija Zemlje može postojati

svega nekoliko tisuća godina i to ako uključimo povremeno reduciranje stanovništva

ratovima i bolestima.

Zanimljivo, zar ne?

                                                                                                                                                                       145
30 LIMITIRAJUĆI FAKTORI

-Udaljavanje Mjeseca

Mjerljiva znanstvena činjenica kaže da se mjesec udaljuje od zemlje brzinom od

približno 7,5 centimetara godišnje.

Ako uzmemo u obzir da gravitacijska sila raste s kvadratom smanjenja udaljenosti

između objekata, lako je, korištenjem zakona fizike izračunati da bi, ako je brzina

udaljavanja bila konstantna, a po uniformatizmu bi bilo tako, prije manje od milijun

godina mjesec bio jako blizu zemlji, a gravitacijsko privlačenje tako jako da bi život na

zemlji bio nemoguć.

                                                                                                                                                                       146
30 LIMITIRAJUĆI FAKTORI

- Opadanje snage magnetskog polja zemlje

Magnetsko polje zemlje se navodno proteže iz zemljine jezgre do mjesta gdje isto

susreće solarne vjetrove odnosno tok energetskih čestica koji dolazi sa Sunca.

Snaga ovog polja se redovito mjeri više od 170 godina.

Ono što je zapaženo ovim mjerenjima je da snaga polja stabilno opada na godišnjoj

razini.

Dakle, ako mu snaga stabilno opada, znači da je polje u prošlosti bilo jače.

U nekom trenutku prošlosti ovo magnetsko polje bi bilo toliko snažno da bi život na

zemlji, zbog visoke temperature i tlakova, bio nemoguć.

Znanstvenici kažu da se, prema trenutnoj stopi opadanja snage magnetnog polja Zemlje,

može izračunati da bi prije samo 25000 godina snaga magnetskog polja bila tolika da

život na Zemlji ne bi bio moguć.

                                                                                                                                                                       147
30 LIMITIRAJUĆI FAKTORI

- Stopa erozije

Kada kiša pada, 30% vode koja padne na kopno završi u oceanima.

Dok ta voda teče ne nosi sobom samo sol u oceane, nosi i tlo. Kopno erodira, planine

erodiraju, sve se ispire u oceane određenom brzinom.

Prema sadašnjoj stopi erozije, kontinenti bi bili ravni, bez planina u samo 14 milijuna

godina.

Dodano na ovo, postojeća količina sedimenta u oceanima dovoljna je samo za nekoliko

tisuća godina erozije po sadašnjoj stopi.

Gdje je ostatak ako je Zemlja mnogo starija?

Zašto zemlja nije potuno ravna, odakle planine?

Također, što je s fosilima dinosaura?

Zemlja s kostima dinosaura bi do sada trebala biti erodirana u oceane nekoliko puta ako

su isti stari tolike godine.

Zašto su još uvijek tamo?

                                                                                                                                                                       148
30 LIMITIRAJUĆI FAKTORI

- Supernove

Znanstvena činjenica je da nikad nije uočeno formiranje neke zvijezde.

Eksplozije zvijezda da, ali nastajanje novih nikada. Iako neke svemirske formacije

astronomi nazivaju „zvjezdane jaslice“, rođenje zvijezde nikada nije uočeno, nikada.

Zar ne bi broj nastajanja zvijezda, sukladno evolucijskoj teoriji, trebao biti približno

jednak broju zvijezda koje nestaju?

Eksplozija zvijezde se naziva nova ili supernova ovisno o veličini zvijezde.

Ova pojava ostavlja tragove u obliku eksplozijskih prstenova vidljivih u svemiru.

Iz povijesti znamo da se ova pojava uočava približno jednom u 30 godina.

Ako je svemir milijardama godina star i ako supernove nastaju svakih 30 godina, trebalo

bi ih biti na nebu milijuni i milijuni, zar ne?

Pa kako to da ih je samo oko 300?

                                                                                                                                                                       149
30 LIMITIRAJUĆI FAKTORI

- Životni vijek kometa

Kada se komet približava Suncu isti gubi svoju masu jer se otapa pod djelovanjem

visoke temperature.

Materijal koji komet gubi čini njegov rep koji se tako dobro vidi sa Zemlje.

Problem za evolucioniste je što kometi, za koje oni tvrde da su nastali prije 4,5 milijardi

godina, tako brzo gube masu da je njihov maksimalni životni vijek par desetaka tisuća

godina.

Odakle onda kometi u orbiti oko sunca?

Ne bi ih smjelo biti.

Uniformisti su, da bi odgovorili na ovo pitanje, za koje u stvari nemaju odgovor, izmislili

bajku nazvanu Oortov oblak, neku svemirsku formaciju koja je navodno izvor kometa, a

koju nitko nije primijetio niti postoje ikakvi dokazi za nju.

Primjera limitirajućih faktora sličnih navedenima ima zaista mnogo.

Neki od njih su:

Smanjivanje sunca, trošenje energije od strane Jupitera, količina prašine na mjesecu,

starost pustinja na zemlji, količina soli u oceanima itd, itd.

Ostavljam čitateljima da ih sami prouče i sami izvuku zaključke.

                                                                                                                                                                       150
  ZAKLJUČNO

Zaključno

Zagovornici teorije evolucije i zagovornici kreacije imaju na raspolaganju iste

znanstvene podatke, problem je različite interpretacije istih.

Kako smo vidjeli, ovi podaci ni u kom slučaju nisu u suprotnosti sa biblijskim

narativom, dapače, podupiru isti. 

Na vama je samo da odlučite dali ćete vjerovati ljudskoj, nesavršenoj, interpretaciji

ovih podataka...

Mislim da bi pametnije bilo vjerovati Bogu.

Nadam se da je ova knjiga poslužila kršćanima da steknu bolji uvid u način na koji

znanost funkcionira i da mi je pomogla u učvršćivanju vjere u Boga stvoritelja.

                                                                                                                                                                        152