«Παλιά, έγραφα ότι το κράτος μας είναι της πλάκας.

Αλλά κάθε ώρα που περνάει,

διαπιστώνω ότι είναι και απολύτως ανίκανο»
Λευτέρης Παπαδόπουλος (συγγραφέας και στιχουργός)
Εφημ. «ΤΑ ΝΕΑ», Ιαν. 2011

Οι αυταπάτες είναι φρούτα που ευδοκιμούν σε συνειδήσεις καθυστερημένες. Σαν

αυτές που, για χίλιους δυο λόγους, επιμένουν να βλέπουν «ανικανότητα» σε ό,τι
(δέκα ολόκληρους μήνες μετά) είναι πλέον προφανές πως αποτελεί σχολαστικά
οργανωμένη επίθεση. Κι ενώ ο εχθρός (βλ. κράτος και κεφάλαιο) έχει εντείνει τον
πόλεμο όσο δεν πάει και ήδη παίρνει αβέρτα κεφάλια, αντιλήψεις όπως η παραπάνω
αλλά και κάτι άλλες περί «κακοδιαχείρισης», «ξένης κατοχής», «μονόδρομου» κοκ,
λειτουργούν ως αναισθητικά των αντανακλαστικών άμυνας και αντεπίθεσης· το ίδιο
ισχύει και για την τύφλα όσων από μας στρέφονται ενάντια στους διπλανούς τους,
επειδή τυχαίνει την τρέχουσα στιγμή να ‘χουν το κεφάλι λίγο πιο έξω από το βόθρο.
Πόσο δε μάλλον, όσων στρέφονται εναντίον των μεταναστών εργατών: τη στιγμή που
έχουν απολέσει κάθε έλεγχο πάνω στη ζωή τους, στις αποφάσεις που τους αφορούν
και στο χώρο που ονομάζουν «πατρίδα», καθώς οι άρχοντες που οι ίδιοι εξέλεξαν
τους έχουν εξαπατήσει, αγνοήσει, ξεπουλήσει, προσβάλει, πτωχεύσει, αυτοί βγάζουν
όλο τον ψευτοτσαμπουκά τους ενάντια σ’ ανθρώπους που, όχι μόνο ανήκουν στην
πραγματικότητα στο ίδιο στρατόπεδο (των καταπιεσμένων) αλλά είναι και οι μόνοι
που σήκωσαν κεφάλι για αξιοπρέπεια και Ζωή (ας γνωρίζει παρεμπιπτόντως αυτός ο
συρφετός, πως στο δίπολο «Έλληνας και εξευτελισμένος ή Άνθρωπος και
αγωνιζόμενος» εμείς τοποθετούμαστε ανενδοίαστα στο δεύτερο σκέλος και η
αλληλεγγύη μας στο δίκαιο αγώνα των μεταναστών εργατών θα είναι αμέριστη κι
αδιαπραγμάτευτη).

Κατά τα’ άλλα, η ίδια η χρήση της λέξης «κρίση», τείνει πια να γίνει παραπειστική:
λες και μιλάμε απλά για μια ασυνήθιστα δύσκολη περίσταση (απέναντι στην οποία η
ενδόμυχη ελπίδα πως «μπόρα είναι, θα περάσει» οδηγεί απευθείας, αν όχι στη
στωικότητα, σίγουρα στην αδυναμία εντοπισμού των πραγματικών αιτιών και
υπευθύνων). Η «κρίση» όμως δεν ήρθε από τον ουρανό. Είναι αναπόφευκτη συνέπεια
του συστήματος και δημιούργημα των αφεντικών, κι αν δεν προσδιοριστεί έτσι μέσα
στα κεφάλια τα δικά μας, τότε δε θα συνειδητοποιήσουμε ποτέ
α) ότι το να απαιτείς να «πάνε κάποιοι μεγαλοκαρχαρίες φυλακή» είναι σαν να
πιστεύεις ότι επειδή θα στείλεις δυο λεπρούς στη Σπιναλόνγκα, θ’ απαλλαγείς απ’ την
αρρώστια και τις αιτίες που τη γεννούν
β) ότι ήταν εξ αρχής μια ολοκληρωτική επίθεση εναντίον μας, επίθεση που διεξάγει η
κυβέρνηση, ως μέρος και μηχανισμός των ντόπιων (πρώτα και κύρια) αφεντικών, για
να εγκαθιδρύσει όλες αυτές τις συνθήκες που θα εξασφαλίζουν τα κέρδη τους - και
όχι επειδή δουλεύει για κανένα «κοινό καλό», για καμιά «εθνική σωτηρία» ή
«δημοσιονομική εξυγίανση».

Κι έτσι, οι άνεργοι κι οι φτωχοί αυξάνονται, οι (υπο)χρεώσεις πληθύνονται (ενώ τα

δικαιώματα κατασπαράζονται, παρέα με τις ελευθερίες), οι απεργίες βγαίνουνε ένα
παραπάνω παράνομες, οι φυλακές έχουνε γεμίσει αγωνιστές και περιθώριο, οι
μπάτσοι δρουν πιο συμμορίτικα από ποτέ και γενικά, για τις τράπεζες, τους
βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, εργολάβους και λοιπούς,
περισσεύουν οι… «προτροπές» και οι «συστάσεις», ενώ για μας οι νόμοι και οι
ανθρωποφύλακες, οι ορκωτοί ελεγκτές, οι δια ροπάλου απαγορεύσεις (ακόμα και του
τσιγάρου...) και, βεβαίως βεβαίως, οι αλήτες τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες.
Κυρίες και Κύριοι, φίλοι και φίλες, η «Άπατρις», μέσο έκφρασης κάποιων απ’ όλους
εσάς (αλλά δυνητικά και δικό σας) βγήκε για τη 12 η βόλτα της στους δρόμους. Εκτός
από υγεία, για το νέο χρόνο εύχεται σε όλους και όλες…
…να καταλάβουμε επιτέλους πως «οι μεγάλοι είναι μεγάλοι μόνο επειδή εμείς
είμαστε γονατιστοί»
…και να δώσουμε σε κείνους να καταλάβουνε (στο δρόμο που χάραξε η Κερατέα
εδώ, η Αλγερία, η Τυνησία και η Αίγυπτος πιο ‘κει), πως…

ΠΡΩΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΟΥΝ

ΥΣΤΕΡΑ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ